หัวข้อ: SIN SPIRAL_เกลียวบาป “แฝด” [PRE ORDER ค๊า] 29 มิ.ย.59

[EunJin]

ขอตอนต่อไปเลยได้ไหมมมมม อิอิอิอิอิอิ

[kongxinya]

ขอตอนที่9เลยได้ไหมค่ะ
อยากรู้อะ 
แต่นะทำไมทุกเรื่องมันดูกดดันแต่วาคนเดียวเนี่ย 

[fuku]

ปวดหัวกับพ่อจริงๆ จนตอนนี้ก็รักลูกไม่เท่ากันอยู่ดี
ตอบมาได้ สามปีต้องตัดการติดต่อเพราะรักษาเต.... ถุ้ยยยยยยยยยย
โทรยังไม่เคยโทรหาด้วยซ้ำ อันนี้ไม่เนียนนะค่ะคุณพ่อ -*-

[=นีรนาคา=]

พ่อกับแม่เห็นแก่ตัว ที่มาหาวาเพราะต้องการให้วาพาเตกลับมาเท่านั้นหรอ เห้ย วาก็เป็นลูกพวกคุณนะเว้ย 

ถ้าพ่อแม่ยังไม่เปิดใจที่จะยอมรับ ทุกคนก็จะเป็นฝ่ายเจ็บปวดอยู่อย่างนี้

[Satang_P]

สงสารวา 

[nOsTrAdamUsz]

เรื่องงานอาจจะเป็นอุปสรรค ต่อสองคนนี้ก็ได้ =___='

[pooinfinity]

โฮยยยยยยยยยยยยยยย มาแล้ววววววววว เตมาแล้ววววววววววววววววว

ชาติที่แล้ว สองคนนี้ต้องเป็นคู่รักที่ทำผิดต่อกันมาแน่ๆ

[sakiko]

อยากอ่านต่อ  กรีสสสสสสสสสสสสสสสส

[Rafael]

อ๊ากกกก
มาอีกกระจึ๋งนึงมันยิ่งทำให้อยากรู้
กรีดร้องงง
มาต่อไวๆนะคะ

[kongxinya]

 :call:เข้ามาดันรอตอนที่เก้าคะ

[HoMoSiS]

สนุกมากค่ะๆ ><
มาต่อไวๆเน้อคนเขียน
       พ่อแม่รักลูกไม่เท่ากันเลย รักคนที่ดีเด่กว่า แทนที่จะสนับสนุนคนที่ต่ำกว่าเพื่อให้ทุกสิ่งมันดีขึ้น กลับไปกดให้ต่ำลงอีกซะงั้น
ถ้าเป็นเก๊าเก๊าหนีจากบ้าน ปาดคอน้องชายไปแล้ว #โหด

[9nawKIHAE]

เตกลับมาแล้ว เฮือกกกก ท่าทางจะมาแบบ SM แน่ๆ
เนื่องจากเก็บกดมาหลายปี....หึหึ พี่วาคงต้องเหนื่อยแล้วแหละ 

โอ้ย เพลียครอบครัวนี้ พยายามทำพูดดีเท่าไหร่
สุดท้ายก็ลงเอยแบบเดิม คือรักเตมากกว่าวา 
ไม่สนใจความรู้สึกวาเลยนะ แต่ยังดีที่ยอมให้เตกับวเจอกัน
ถึงแม้จะเห็นแก่ตัวอยากเจอลูกเต อยากประสบความสำเร็จเรื่องงานมากกว่าก็เหอะ

รอตอนต่อไป อยากอ่านอีกเรื่อยๆเลย ไม่อยากให้จบจริงๆ
#แต่งต่อเลยได้ไหม~~~~~~ #โดนไล่ทืบ!

[lalitalx]

กรี๊ดดดด ตื่นเต้น เจอกันจะเสือดสาดมั้ยค้า 

[sunshadow]

    เอาละสิ กลับมาไม่บอกกล่าว แถมรุกประชิดซะขนาดนี้

[thearboo]

ตอนที่ 9 นั้นไซร้...
พรุ่งนี้มาลงให้นะจ๊ะที่รัก

สปอลย์ว่า...

วาและเต เจอกันแน่นอนจ๊ะ

ขอโทษที่ต้องให้รอนะจ๊ะ
 

[owo llยมuมข้u]

อ้ากกก/// พิมให้อยากแล้วจากไปโหดร้าย

[HISY]

วาจะเอายังไงต่อล่ะเนี่ย

[maru]

เตไปอยู่้ไหน ทำไมไม่กลับบ้าน หรือตามวาอยู่นะ

[takara]

โอ๊ะโอ แล้วจะเป็นงัยต่อล่ะนิ เตทำได้งัยอะ

[IöLIKE]

ThankS

[พลอยสวย]

    รูปปปป เอ่อ

[sakiko]

จะพรุ้งนี้แล้ว  เข้ามา


ดัน


ดัน


ดัน

[som]

พ่อแม่บ้านนี้เห็นแก่ตัวที่สุดเลยครับ “จะหาว่าพ่อคนนี้เห็นแก่ตัวก็ได้ แต่ขอร้อง…พาเตกลับมาที…”  ถ้าเตไม่หายไป"วา"ก็ยังเป็นหมาหัวเน่าซินะ  และจากคำพูด พ่อแม่ ก็ยังไม่ได้รักวาขึ้นมาแม้แต่นิดเดียว

[thearboo]

ตอนที่ 9 CATCH!



หลังจากวันที่ได้รับดอกไม้ช่อใหญ่นั้น วาโยก็เฝ้าแต่คอยคิดระแวดระวังตัวอยู่ตลอด ไม่ได้กลัวการเผชิญหน้ากับเตโชหรอก เพียงแต่เขายังไม่รู้จะพูดคุยอะไรกับน้องชายฝาแฝดของเขาดีต่างหาก และนี่ก็ผ่านมาถึงสองสัปดาห์แล้ว ที่วาโยได้รับแต่ของขวัญ ดอกไม้ จากเตโชทุกวัน ทั้งๆอย่างนั้นอีกฝ่ายกลับไม่ยอมติดต่อมา มีแค่เพียงการ์ดใบเล็กๆเขียนข้อความสั้นๆส่งมาเท่านั้น เมื่อถามทางเจ้าของกับคนเฝ้าอพาร์ทเม้นท์ถึงคนที่มาส่งของ คำตอบที่ได้คือ แมสเซนเจอร์เป็นคนส่งมา รู้แค่ว่าอยู่ใกล้ แต่ไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหน ทุกวันนี้วาโยคอยสอดส่องสังเกตรอบตัวอยู่ตลอด ว่ามีเตโชแอบอยู่ที่ไหนหรือเปล่า แต่ก็ไม่เคยเจอ

"ถ้าจะมาก็มาตรงๆเลยเหอะ ทำแบบนี้มันเหนื่อยนะเว้ย..."

วาโยบ่นพึมพำอยู่คนเดียวบนโต๊ะทำงาน หน้านิ่วคิ้วขมวด จนเพื่อนที่นั่งข้างๆอดถามออกไปไม่ได้
 
"เป็นอะไรไปคะน้องวา ทำหน้ายู่ยี่เชียว"

"อ๊ะ เปล่าครับ คิดอะไรเรื่อยเปื่อยน่ะครับ"

"จะว่าไปก็ใจหายเหมือนกันนะเนี่ย...วันนี้น้องวาทำงานที่นี่วันสุดท้ายแล้วใช่มั้ยคะ"

"ครับ...วาก็เสียดาย...แต่ก็ตัดสินใจไปแล้วล่ะนะครับ"

"ก็นะ...ไปช่วยครอบครัวบริหารบริษัท พี่ก็ว่ามันเหมาะสมแล้วล่ะ...แหมเป็นลูกนักธุรกิจใหญ่แท้ๆ ปิดเงียบเลยนะ น้องวาเนี่ย...."

“ไม่ขนาดนั้นหรอกครับ…”

“อ้าว? ไอ้วาขึ้นมาไวจังวะ?”

“อะไรกันครับพี่โต้ง ผมยังไม่ได้ลงไปไหนเลยนะครับ?”

“เฮ้ย อย่าอำน่า เมื่อกี้แกยังยืนอยู่หน้าลิฟท์อยู่เลยนี่..ห๊ะ? หรือฉันตาฝาดวะ…”

“นีว่าพี่เมาค้างละพี่โต้ง ฮ่าๆ”

“เออท่าจะจริง เดี๋ยวไปหากาแฟดำกระดกแก้แฮ้งก์ก่อนนะ ฮ่าๆๆ”

วาโยหัวเราะขบขันไปกับพี่ๆในแผนก โดยไม่ได้เอะใจสงสัยอะไรแม้แต่น้อย ว่าคนที่เขาเฝ้าตามหาอยู่ จริงๆแล้วอยู่ใกล้แค่ปลายจมูกของตนนั่นเอง



ตรื๊ดดดด…



ตรื๊ดดดดด…



“ฮัลโหล วาโยพูดสายครับ?”



“พี่วา?...เตเองนะ…”



“เต!! นายอยู่ไหน!!?”

“………….”

“น้องวา? มีอะไรหรือเปล่าคะ?”

“เอ่อ…ไม่มีอะไรครับ เดี๋ยว ผมขอตัวไปคุยโทรศัพท์สักครู่นะครับ”

“อ่ะ จ๊ะ…”

ด้วยอารามตกใจที่จู่ๆเตโชน้องชายฝาแฝดก็โทรมาหา ทำให้วาโยเผลอคุยเสียงดังไปหน่อยเลยขอตัวออกมาด้านนอก ใจเต้นระทึกราวจะหลุดออกจากทรวงอกของเขาให้ได้ เสียงสั่นพร่าชนิดที่ว่าต้องสูดหายใจเฮือกใหญ่ทีเดียวถึงจะสามารถปรับให้มันเป็นปกติได้

“เต? ตอนนี้นายอยู่ที่ไหน ตอนนี้พ่อตามหานายให้ทั่ว…”

“…ผมมารับวา…”

“นั่นไม่ใช่ประเด็น ตอนนี้นายอยู่ที่ไหน?”

“ไม่ไกลหรอวา…แล้ววาจะไปกับผมวันไหนล่ะ เดี๋ยวผมไปรับ?”

“ฉันไม่ไปไหนกับนายทั้งนั้น… พอแค่นี้เถอะนะเต เราพลาดมาพอแล้ว เราทำให้พ่อกับแม่เจ็บมาพอแล้วนะ เราควรเริ่มต้นใหม่…”

“ผมทำตามสัญญาที่ให้ไว้กับพ่อจนครบแล้ว ผมมีสิทธิ์ที่จะพาตัววาไปได้แล้ว…”

“อย่ามาตลกนะเต เรื่องที่นายสัญญากับพ่อไม่เกี่ยวกับฉัน แล้วนี่เราก็โตๆกันแล้ว นายอย่ามาทำตัวเป็นเด็กทวงของนะ”

“แต่วาเป็นของเต…”

“อย่ามาดื้อเพ่งแบบนี้นะเต!! ฉันไม่ใช่ของใคร และไม่ไปกับใครทั้งนั้น!! นายเองก็เลิกทำตัวแบบนี้แล้วกลับไปให้พ่อกับแม่เห็นหน้าบ้างได้แล้ว!!”

“วา….จะไม่มากับผมจริงๆน่ะเหรอ…?”

“ใช่…ไม่ไปเด็ดขาด!”

“……………….”

ตื๊ด ตื๊ด ตื๊ด ตื๊ด….

“เฮ้ย!? เต เต!? หนอย….ตัดสายไปซะแล้ว!?”

วาโยสบถเมื่อถูกตัดสายทิ้งทั้งที่ยังคุยกันไม่รู้เรื่อง แถมเบอร์ที่น้องชายฝาแฝดของเขาใช้โทรมายังเป็นเบอร์สาธารณะที่ไม่สามารถโทรกลับได้เสียอีก วาโยทั้งหัวเสียและหวาดหวั่นอยู่ในที เพราะเดาไม่ออกว่าน้องชายฝาแฝดของตนจะทำอะไร เมื่อก่อนเตโชก็เป็นคนที่เดาใจยากอยู่แล้ว ยิ่งพอไม่ได้เจอกันถึง 7 ปี วาโยยิ่งไม่สามารถเดาใจของเตโชได้ ชายหนุ่มจึงทำได้แค่ถอนหายใจบางเบา และภาวนาให้น้องชายฝาแฝดของตนยอมทำตามที่เขาขอร้องเสียที
.
.
.
.
 

ในที่สุดวันนี้ก็มาถึง วันที่เตโชรอคอยมาตลอด 7ปี และใช้เวลาอีก 4 เดือนในการเตรียมทุกอย่างให้พร้อม จนในที่สุดวันนี้ก็พร้อมสรรพสำหรับการลงมือแล้ว

“โอย…มึนจังแฮะ สงสัยดื่มหนักไปหน่อย”

วาโยบ่นกับตัวเองเบาๆ ขณะที่อยู่ในลิฟท์อพาร์ทเม้นของตนเอง ขณะที่กำลังเดินทางกลับห้องพัก วันนี้เป็นการทำงานวันสุดท้ายของวาโย ดังนั้นชายหนุ่มจึงโดนพี่ๆที่แผนกลากไปงานเลี้ยงอำลา แน่นอนว่าวาโยโดนจับกินเหล้าต่างน้ำ แม้ว่าชายหนุ่มจะพอดื่มไหว แต่ก็ไม่ใช่พวกคอทองแดง ดังนั้นการดื่มเกินปริมาณก็ทำให้วาโยถึงกับมึนทื่อ เดินเป๋ไปเป๋มาเลยทีเดียว ความเมาทำให้สติเขาถดถอย ละทิ้งการระแวดระวังตัวเหมือนปกติ และชะล่าใจกับสิ่งที่กำลังจะได้เผชิญ

“…………!!!!!????”

ขณะที่ไขประตูเข้าห้องและกำลังควานมือไปหาสวิตช์ไฟอยู่นั้นจู่ๆข้อมือของวาโยก็โดนคว้าไว้โดยไม่ทันตั้งตัว  แม้แต่เสียงอุทานสักแอะก็ไม่สามารถเปล่งออกไปได้เมื่อถูกฝ่ามือหนาประกบปิดเอาไว้ ตัวทั้งตัวถูกดันเข้าปะทะกับกำแพงห้องโดยแรงจนจุก ร่างหนากำยำซึ่งเขาไม่คุ้นเคยประกบตามลงมา



“ชี่…อย่าดิ้นสิครับ…วา”



“………!!!!!?????”

วาโยตกใจแทบสิ้นสติ และนั่นเป็นสิ่งที่เตโชรู้ดี ร่างเล็กที่ถูกกดแนบกับกำแพงนั้นหอบสะท้าน ดวงตาเบิกโพลงในความมืด ฤทธิ์แอลกอฮอล์บวกกับความกลัวยิ่งทำให้หัวใจของวาโยเต้นระห่ำ จนหายใจหายคอแทบไม่ทัน มือไม้ที่ปะป่ายไปมานั้นช่างดูไร้เรี่ยวแรงจนแทบจะเป็นการกระทำที่ไร้ประโยชน์



“เตมารับวาแล้วครับ…”



เสียงสุดท้ายที่วาโยได้ยินก่อนที่สติสัมปชัญญะทั้งมวลจะดับสิ้น ฝ่ามือนั้นป้ายด้วยยาสลบอ่อนๆเอาไว้ แต่กว่าจะรู้ตัว วาโยก็ไม่อาจต้านทาน ร่างทั้งร่างอ่อนระทวยลงในอ้อมกอดของผู้บุกรุกที่ส่งยิ้มร้ายให้ไม่ขาด  ชีวิตของเขาได้ตกอยู่ในเงื้อมมือของซาตานแล้ว…



“ไปอยู่ด้วยกันนะครับ พี่วา…”

……………………………………………………………………………………………………

ตอนนี้มันจะสั้นไปไหน!!?

อิอิ...(แอบอู้มาสองวัน)

เรื่องนี้ควรเปลี่ยนจาก Drama_SM

เป็น โรคจิตแท้เหลา...เฮ้อ...
 

[iammoonoi]

 

คนเขียนมาต่อพรุ่งนี้เลยน้า...

[beerry_j]

หรือการจากกัน7ปี จะทำให้เตโชกลายเป็นโรคจิตแบบเต็มตัวกันนะ   หลอนมากนะบอกเลย 

[fannan]

เจอตัวแล้ว


ง่าไม่รอดหรอกงานนี้



รออ่านตอนต่อไปค้าบ

[love2you]

อิเตมันโรคจิตจริงๆ น่อ

ถ้าเราเป็นวาเราคงหลอนอ่ะคุณคนเขียน แล้วนี่ตื่นมาวาจะต้องเจอกับอะไรก็ไม่รู้อีก น่าสงสารอ่ะ TT..TT

[Maytbb]

เตโรคจิตมากกว่าเดิมอีกนะเนี่ย

[double9JH]

เต น่ากลัวกว่าเดิมอ่ะ !!!!