-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ สรุปข้อสำคัญดังนี้ 1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด 2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย, ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้งสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกเล้าฯ ในเรื่องการเมือง เชื้อชาติ เผ่าพันธุ์ ศาสนา และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงการตั้งชื่อเรื่องด้วยคำหยาบ คำไม่สุภาพ ล่อแหลม และชี้เป้าให้เล้าฯ ถูกเพ่งเล็ง จากทางราชการ 3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ 4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าตัวไม่ยินยอม 5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว 6. การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน 7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง 7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด 7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ 7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมฯทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่ http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0 ......................................................................................... เรื่องนี้เป็นแนว Drama & Dark side พระเอกเราเป็น S ดิบๆ นายเอกสาย normal ของเราเลยลำบากแทบรากเลือด 555+ มาแนวกระเทือนศิลธรรมครั้งแรก (เขิ๊น เขิน) ขออภัยกับฝาแฝดทุกท่าน ที่อาจทำให้ท่านต้องรู้สึก “ขนลุก” อย่างไรเสีย...ขอฝากเรื่องใหม่ด้วยนะคะ ^^ :pig4:
-
คำโปรย...
“แฝด” เป็นชีวิตและสายใยอันแนบแน่น เป็นความสัมพันธ์อันลึกซึ่งเกินคำบรรยายที่ยากจะแยกออกจากกันได้ตราบจนวาระสุดท้ายของชีวิต
“แฝด” ย่อมไม่มีวันแยกจากกัน... เดินทางมาสู่โลกนี้ด้วยกัน จึงควรอยู่ด้วยกันชั่วชีวิตตราบลมหายใจดับสูญ
“แฝด” ภาวะแห่งความผูกพันที่แสนจะพิเศษ เกิดมาพร้อมกับชะตากรรมที่ต้องยอมรับแบบไร้เงื่อนไข ความผูกพันที่เชื่อมโยงระหว่างคนทั้งคู่ แม้ระยะทางนับพันไมล์ก็ไม่ได้เป็นอุปสรรคกับใจที่เชื่อมต่อถึงกันเลยแม้แต่น้อย
“แฝด” คือนิยามของคำว่า "คนเดียวใน 2 ร่าง"
“แฝด” คือ 2 ชีวิตที่อยู่ภายใต้หัวใจดวงเดียวกัน
.
.
.
.
.
ชะตากรรม...สร้างเรามาให้คู่กัน
สายเลือด...ไม่เคยเป็นอุปสรรค
ศิลธรรม...ไม่เคยกีดกันเราได้
.
.
.
นายเป็นของฉัน...ตั้งแต่แรกเริ่ม นายเป็นส่วนหนึ่งของร่างกายฉัน ...
จนถึงตอนนี้นายก็คือของของฉัน...
ดวงตา...ริมฝีปาก...เส้นผม ตลอดจนปลายเล็บ...
ร่างกายนายเป็นของฉัน
หัวใจของนายก็ต้องเป็นของฉัน
แม้นายจะพยายาม “หนี” ฉันไปจนสุดหล้า
ฉันก็จะหานายพบ...อย่าลืมสิ “แฝด” ไม่เคยตัดขาดกันได้ สายใยในตัวนาย จะเป็นฝ่ายเพรียกหาฉัน และนำทางฉันไปจนเจอ
.
.
จำไว้...อย่าพยายาม ดิ้นรนหนีจากฉันอีก
เพราะคราวนี้ฉันจะไม่มีวันปล่ายนายไป
ต่อให้
ต้อง “ขัง” นายไว้ที่นี่...
“ตลอด...ชีวิต”
..................................................................
เครดิต : คำนิยามของ "แฝด" ดัดแปลงจากการอ่านข้อมูลใน Google แล้วเอามารวมกันนะจ๊ะ (ลองไปหาอ่านดูได้จ๊ะ หลายๆหัวข้อ ปะปนกันไป ยิ่งอ่าน คุณจะยิ่งหลงใหลจ๊ะ)
-
-ตอนที่ 1- ฝาแฝด
"อะไรของแกห๊ะ!? ไอ้วา! ผลการเรียนบัดซบนี่มันหมายความว่ายังไง!!"
เสียงผู้เป็นพ่อแผดลั่นขึ้น ในช่วงเย็นวันประกาศผลการสอบ มิดเทอม
"ทำไมแกถึงไม่ดูเจ้าเตเป็นตัวอย่างบ้างห๊ะ!? ไอ้ลูกไม่รักดี แกมันก็ขี้เกียจไปวันๆ เลี้ยงเสียข้าวสุกจริงๆ ไม่เคยได้ดั่งใจฉันสักอย่างเดียว!!"
"ผมขอโทษครับ..."
"โธ่เว้ย! ไปไป จะไปไหนก็ไป ไปให้พ้นๆหน้าฉันซะที ไป๊!"
ผู้เป็นพ่อตะคอกไล่อย่างหัวเสีย เด็กน้อยก้มหน้างุด ด้วยว่าโดนบิดาดุด่า ก่อนเบี่ยงตัวเดินเลี่ยงกลับขึ้นไปบนห้องตัวเอง ดวงตาวาวน้ำหันกลับไปมองที่โต๊ะอาหารอย่างน้อยใจอีกครั้ง มองภาพเดิมๆที่เขาเห็นอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน...ภาพพ่อกับแม่ของเขา ที่คอยแต่จะชื่นชม คอยโอ๋น้องชายฝาแฝดของเขา แฝดที่หน้าตาเหมือนกับเขาไม่มีผิด แต่กลับแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง...
"วาโย" และ "เตโช" ลูกชายฝาแฝดของบ้าน "สิทธานุเวศวัฒน์" แฝดเหมือนที่ตอนเด็กๆแยกกันแทบไม่ออก ทั้งรูปร่างหน้าตา สีผม สีตา หากแต่พอโตขึ้นจนอายุ 15 ปี ทางกายภาพที่ว่าเคยเหมือนกันนั้น ก็ค่อยๆแตกต่างกันออกไปเล็กน้อย และสิ่งที่ทำให้ทั้งคู่ยิ่งแตกต่างก็คือ "ศักยภาพ" หรือ "พรสวรรค์" ซึ่งดูเหมือนสิ่งนั้นจะสถิตย์อยู่ที่ตัวของแฝดน้องเตโชเพียงคนเดียว ตั้งแต่เล็กมาก ไม่ว่าจะเป็นพัฒนาการ การเรียนรู้ ความเฉลียวฉลาด เตโชเหนือกว่าวาโยในทุกด้าน โดยเปรียบเทียบได้ชัดเจนที่สุดตอนที่ทั้งคู่เข้าโรงเรียน เพราะผลการเรียนของเตโชนั้นเป็นถึงระดับหัวกะทิของโรงเรียน แฝดน้องเรียนอยู่ห้องคิงตลอดตั้งแต่ชั้นประถม จ
นถึงตอนนี้ที่อยู่ชั้น ม.3แล้ว แต่แฝดพี่วาโยกลับแตกต่าง ผลการเรียนเด็กน้อยกระท่อนกระแท่น แม้จะอ่านหนังสือหนัก ก็ทำผลการเรียนที่ดีๆไม่ค่อยได้ ด้านกีฬาก็เช่นกัน เตโชนั้นเก่งกาจในกีฬาเกือบทุกชนิด เป็นพวกที่ถ้าได้เห็นก็สามารถเล่นตามได้แล้ว ผิดกับวาโย ที่อ่อนกีฬา ไม่ว่าชนิดไหนเขาก็ไม่ถนัด เวลาผ่านเรื่อย มาจนอายุ 15 ปี ในขณะที่เตโชยังคงอัจฉริยภาพทั้งบุ๋นบู้ เป็นที่เชิดหน้าชูตาของพ่อแม้ วาโยกลับเป็นเหมือนจุดกระด่างกระดำ ทำให้พ่อแม่ขายขี้หน้า ตลอด 15 ปีที่ผ่านมาเขาไม่เคยได้รับคำชม มีแต่คำปรามาสดูหมิ่น "เป็นฝาแฝดกันแท้ๆ ทำไมมันถึงต่างกันได้ขนาดนี้นะ" คำที่ฝังใจเขามาทั้งชีวิต
"เรียนยังไงของแกวะไอ้โง่ ได้แต่เกรด 1 เกรด 2..."
"อย่าเสือก!!"
หลังจากวาโยกลับมาที่ห้องไม่นาน เตโชก็ตามขึ้นมาด้วย แต่ไม่ได้ขึ้นมาช่วยปลอบใจหรอกนะ มาเยาะเย้ยเหมือนเคยๆต่างหาก และหลังโดนวาโยตะคอกกลับไป เตโชก็ยิ่งแกล้งวาโยหนักขึ้น ร่างใหญ่กว่ากระทืบเท้าเข้าใกล้ มือแกร่งกว่าคว้าคอเสื้อของคนตัวบางที่นั่งอยู่กับพื้น ลากทึ้งจนปลิวตามมือ
"พูดให้ดีๆหน่อย ไอ้ลูกหมา กูยังไม่หายเคืองที่มึงทำกูขายขี้หน้าอีกแล้วนะโว้ย แล้วพ่อเคยบอกมึงแล้วใช่มั้ย ว่าห้ามพูดหยาบกับกูน่ะ!!"
พอลากร่างเล็กกว่าเข้ามาประชิดตัวได้ เตโชก็ตะคอกใส่หน้าวาโยอย่างหยาบคายทันที
"ปล่อยกู...ไอ้เต"
แม้ส่วนสูงจะไม่ค่อยต่างกันเท่าไหร่ แต่ด้วยความที่รูปร่างผอมบางกว่ามาก ทำให้วาโยดิ้นออกจากอุ้งมือของแฝดน้องไม่ได้เสียที
"พูดกับกูดีๆก่อน แล้วกูจะปล่อย..."
".................ปล่อย...วาเถอะ วาขอร้อง.."
"หึ...ก็แค่นั้น"
เตโชปล่อยมือออกจากคอเสื้อวาโยแทบเป็นการสะบัด ร่างบางเซเล็กน้อย ก่อนจะยืนตั้งหลักจ้องอีกฝ่ายตาเขียว
"สักแต่จะสูงนะมึงน่ะ ผอมจนจะเหลือแต่หนังหุ้มกระดูกอยู่แล้ว ออกกำลังกายซะบ้างสิ"
เตโชพูดพลางมองคนตัวเล็กกว่าอย่างพินิจพิเคราะห์ เพราว่าตนเล่นกีฬาและออกกำลังกายทุกวัน รูปร่างจึงสูงใหญ่กว่าแฝดผู้พี่เขาเยอะ แม้แต่สีผิว เขาเองก็คล้ำกว่า ยิ่งมองยิ่งรู้สึกสมเพช แฝดพี่ที่ตัวเล็กเกร็น อายุก็ 15 เข้าไปแล้ว รูปร่างกลับยังเด็กเกินวัย แถมผิวก็ขาวซีดเพราะเจ้าตัวไม่ยอมมออกแดด ไม่ยอมออกกำลังกาย วันๆก็หมกตัวอยู่แต่บนห้อง
"วา กูเตือนมึงดีๆแล้วนะ ถ้ามึงไม่อยากโดนพ่อด่า มึงก็หัดฟังกูบ้าง..."
"เรื่องของกู มึงไม่ต้องยุ่ง ไอ้เต! ออกไปจากห้องกูได้แล้ว"
วาโยตะคอกแฝดน้องกลับ ไม่อยากฟังที่อีกฝ่ายพูดอีก เตโชเริ่มหงุดหงิด แต่ไม่อยากซ้ำเติมแฝดพี่ที่เพิ่งพ่อด่ามามากนัก ร่างสูงเลยยอมถอยให้ก่อน
"เออ กูไปแน่ ไม่อยากเข้าห้องรูหนูอับๆของมึงนักหรอก แต่จำไว้ละกัน ว่าคราวหน้าอย่าทำกูขายหน้าอีก มีแฝดโงๆอย่างมึงน่ะ พูดตรงๆกูอาย!"
พูดจบเตโชก็ออกจากห้องวาโยไป ตามที่วาโยร้องขอ
วาโย และ เตโช แยกห้องกันนอนตั้งแต่ชั้นประถม เพราะเตโชเป็นเด็กเก่ง พ่อแม่เลยทุ่มเทความรักให้เป็นพิเศษ ไม่ว่าเตโชอยากได้อะไร ก็ประเคนให้แบบไม่มีอิดออด ห้องหับก็จัดห้องใหญ่ๆให้ มีทีวี มีคอมพิวเตอร์ในห้อง ผิดกับวาโย ที่ได้แต่ห้องเล็กๆ ที่มีแค่เตียง โต๊ะเขียนหนังสือ และตู้เสื้อผ้า วาโยยังรู้สึกเป็นบุญคุณมากมายที่ยังอุตส่าห์ติดแอร์ให้ เพราะความสามารถแตกต่าง ความรักที่ได้จึงแตกต่างไปด้วย วาโยยอมรับหมดทั้งใจ ว่าเขาอิจฉาเตโชเหลือเกิน ทำไมคนที่ยืนอยู่จุดนั้นถึงไม่ใช่เขากันนะ ทำไมกัน ทั้งที่เป็นฝาแฝดกันแท้ๆ พระเจ้ากลับไม่รัก ไม่เข้าข้างเขาบ้างกันนะ...อิจฉา เขาอิจฉาจนแทบจะกระอักเลือด
.
.
.
โรงเรียน...
"เฮ้ย วา จะกลับแล้วเหรอวะ?"
วาโยหันไปตามเสียงเรียก พบ เพื่อนร่วมห้องคนหนึ่งวิ่งเหยาะๆเข้ามาหา
"มีอะไรเหรอ บอส?"
"วันนี้เรากับพวกไอ้เดชจะไปเที่ยวร้องเกะกัน วาไปด้วยกันดิ"
“ไม่ล่ะ เราจะกลับบ้านแล้ว”
"รีบกลับจัง เพิ่ง 4 โมงเองนะ ไปเที่ยวกับพวกเราก่อนเถอะนะ"
หนุ่มน้อยตาคม รูปร่างสูงใหญ่ ยิ้มหวานเข้ามาชวนวาโยด้วยความสนิทสนม
"ไม่ล่ะ ขอบใจนะ"
"เฮ้ย เดี๋ยวๆๆๆ ตัดรอนกันจัง อยู่กันมาจะ 3 ปีแล้วนะ อีกไม่กี่เดือนก็จบการศึกษาแล้วเนี่ย ยังไม่เคยได้ไปเที่ยวด้วยกันเลย นะ นะ นะ"
บอสอ้อนวาโยไม่หยุด วาโยเองก็ไม่ได้รังเกียจ แต่วันนี้เขารู้สึกอยากกลับบ้านมากกว่า
"ขอโทษนะบอส วันนี้เราไม่สะดวกว่ะ ไว้วันหลังนะ"
"ว้า...คราวหน้าต้องไปด้วยกันให้ได้นะเว้ย วา"
"อืม"
"สัญญาแล้วนะ"
"อืม...สัญญา"
บอส เดินจากไปด้วยท่ทางหงอยๆ คงเพราะเสียใจที่เขาไม่ยอมไปด้วย แต่วาโยก็ไม่ได้ติดใจอะไร ที่จริงเพราะเขาไม่ค่อยสนิทสนมกับเพื่อนคนไหนเลยต่าง เขาเลยไม่อยากไปเที่ยวกับเพื่อนคนไหนทั้งนั้น
.
.
.
"ทำไมมันกลับเร็ววะ...?"
พอจะก้าวเข้าประตูบ้าน วาโยเหลือบไปเห็นรถเก๋งคู่ใจของเตโชเข้าพอดี รถคันที่พ่อซื้อให้เตโชเป็นของขวัญวันเกิดอายุครบ 15 ให้เฉพาะกับเตโชลูกรัก รถของเตโชในวันเกิดของเตโชเท่านั้น... เมื่อเห็นรถจอดอยู่นั่นก็แสดงว่าแฝดน้องเขากลับมาก่อนแล้ว เห็นแบบนั้นวาโยก็ได้แต่คิดว่า "รู้งี้ไปเที่ยวกับพวกบอสดีกว่า" เด็กหนุ่มเหลือบมองรถสลับกับบ้านตนอีกครั้ง ก่อนถอนหายใจเบาๆ แล้วเดินเข้าบ้านในที่สุด
.
.
.
อ๊ะ อื้อ...
"หือ?"
อะ อ๊าง อ๊า
"เสียงใครวะ หนังโป๊?"
พอกลับขึ้นมาจนถึงหน้าห้อง วาโยก็ได้ยินเสียงผู้หญิงร้องครางด้วยความกระสัน ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าอยู่ในกิจกรรมอะไร ตอนแรก วาโยคิดไปว่าเตโชคงเปิดหนังโป๊ดู เหมือนที่เคยเปิดให้เพื่อนๆมันดูอยู่บ่อยๆ
"อ๊า พี่เต แนน..อ๊า..แนนจะเสร็จแล้ว อ๊า..ง"
"อ๊า...พี่เตขา...อ๊..อื้อ..."
"เฮ้ย!!?"
หัวใจวาโยกระตุกวูบทันที เมื่อรู้ว่าเสียงที่ตนได้ยินนั้น เป็นเสียงกิจกรรมที่เกิดขึ้นจริง เหตุการณ์จริง วาโยตัวแข็งทื่ออยู่อย่างนั้น หัวใจที่เต้นระทึกอยู่ในอกตอนนี้ร่ำร้องให้เขา "แอบดู!!" ไม่ได้เพราะทะลึ่ง แต่เพราะอยากเห็นด้วยตา เขารู้ว่าเตโชมีผู้หญิงเข้ามาติดพันเยอะ แต่ไม่นึกเลยว่าแฝดน้องของตนจะมีประสบการณ์ในเรื่องอย่างว่าแล้ว มือของวาโยสั่นระริกขณะที่แอบบิดลูกบิดประตูห้องเตโชเบาๆ
ไม่ได้ล็อค!!
เพราะยังเด็กเกินไป เพราะยังไร้เดียงสาเกินไป เพราะยังไม่มีประสบการณ์ ความอยากรู้อยากเห็นจึงชักพาให้วาโยทำแบบนี้ และสิ่งที่เด็กหนุ่มได้เห็น คือแฝดน้องของตนที่นอนหงายอยู่บนที่นอน แขนข้างหนึ่งใช้หนุนศรีษะไว้ ส่วนอีกมือกำลังเคล้นคลึงหน้าอกขาวของ ร่างขาวนวลของสาวน้อยคนหนึ่ง ที่กำลังขยับโยกร่างอยู่บนตัวของเตโชอย่างเมามัน ปากก็ร้องครางไม่หยุด ภาพที่ได้เห็นตรงหน้า ช่างบาดลึกลงไปที่แก่วิญญาณ ระหว่างที่ยังคงตกตะลึง วาโยไม่รู้ตัวเลยว่า ภาพการสมสู่ของน้องชายฝาแฝดตรงหน้าเขา จะทำให้แก่นกลางร่างกายของเขาเต้นตุบ และเริ่มขยายตัวขึ้น กว่าจะรู้ตัวว่ากำลังมีอารมณ์ร่วมกับภาพนั้น ดวงตาของเขาก็ประสานเข้ากับแฝดน้องโดยบังเอิญ วาโยสะดุ้งเฮือก แต่เตโชที่ตอนแรกแค่เลิกคิ้วเพราะความตกใจเล็กน้อยนั้น กลับจ้องเขม็งมาที่วาโยนิ่ง พร้อมกับยิ้มที่มุมปากเล็กน้อย ...
"!!!?"
วาโยหนีกลับออกจากตรงนั้นทันที หัวใจยังคงเต้นระส่ำ แต่สมองเขาจำได้อย่างดีว่าแฝดน้องกำลังยิ้มเยาะเขา เตโชกำลังเยาะเย้ยเขา เยาะเย้ยที่เขามันอ่อน เยาะเย้ยที่เขาแอบดู แต่ที่ทำให้วาโยเจ็บใจสุดๆ คงเป็นที่เขา "มีอารมณ์"
................................................................................................
โถ...วาโยเอ้ย...
:z3:
-
ชอบบบบบบบบบบบบบบบบบบ มาต่อเร็วๆนะคนเขียน ท่าทางจะสนุกมาก.......อิอิอิ รอๆๆๆๆๆๆ
-
:impress2: :impress2: :impress2: ชอบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ
ชอบแนวนี้ ไม่ค่อยมีให้อ่านนะ 555555 ถ้าจะดราม่ากันอีกนาน ชื่อเรื่องน่าสนใจมาก เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ :3123:
-
เริ่มแรกก็ทะเลาะกัน แล้วทั้งคู่จะไปรักกันตอนไหน
-
o13 o13 o13 o13 o13 ชอบบุคคิลเตโช มากกกค่ะ
รอตอนต่อไปค่าาาา :L2:
-
เริ่มเรื่องได้แซ่บมากค่ะ
-
อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกก นานๆทีจะมีเรื่องสนุกๆให้ดู มาต่อเถอะ T^T ชอบจังๆๆๆ
-
:m31: :fire:
-
อ่านแล้วเลิฟเลย :-[
สงสารวาเหมือนกันนะคะ ลูกเหมือนกัน
ติดตามค่าาาาาา
-
รอเรื่องนี้ ><'
-
แต่งเก่งจัง....ชอบอ่ะ'><"
มาต่อไวๆนะคะ^^
-
-ตอนที่ 2 – กลั่นแกล้ง
บรื๋นนนนน....
.
.
.
เสียงรถขับออกไปจากบ้าน แสดงว่าน้องชายฝาแฝดของเขาคงออกไปส่งแฟนสาว ถึงจะรู้ว่าไม่มีใครอยู่ในบ้านแล้ว แต่วาโยก็ยังไม่อยากออกจากใต้ผ้าห่ม เกลียด เขาเกลียด เกลียดเตโช เกลียดน้องชายฝาแฝดของตัวเอง เกลียดจนแทบอยากจะกระอักเลือด แต่เหนืออื่นใด เขาเกลียดตัวเองที่สุด ที่ดันไปมีอารมณ์กับภาพนั้น เกลียดตัวเองจริงๆ
.
.
.
แกร๊ก...
.
.
ตุบ
.
.
"!!!??"
"ไง...ตื่นได้แล้วเหรอ ไอ้ลูกหมา"
"เข้ามาได้ไงน่ะ!!?"
ไม่รู้ว่าเผลอหลับไปตอนไหน พอตื่นขึ้นมาอีกทีก็โดนแฝดน้องของตนนั่งจ้องหน้าอยู่ข้างๆ วาโยทะลึ่งตัวพรวดขึ้น ในอกสั่นระทึก ทั้งโมโหระคนหวาดหวั่น แปลกใจสุดประมาณที่แฝดน้องเข้ามาในห้องตน ทั้งๆที่ตนเองได้ล็อคห้องไปแล้วแท้ๆ
"อ่อ...โทดทีนะ บังเอิญ...ฉันมีกุญแจห้องแกว่ะ...หึหึ"
"แกมีอะไรกับฉัน?"
วาโยกัดฟันถามออกไป เพราะปกติถ้าไม่ใช่เวลาที่เขาโดนพ่อกับแม่ดุจนยับเยิน แล้วมันขึ้นมาเยาะเย้ยแล้ว ปกติมันจะไม่เข้ามาหาเขาในห้องเด็ดขาด...หรือว่า...
"ฉันเห็นนะ..."
"!?"
"อ...อะไร?"
เสียงสั่นอย่างห้ามไม่ได้ "เห็น" ของเตโช มันหมายถึงเรื่องที่เขาแอบดูแน่ๆ
"ได้ทีแล้วสินะ คราวนี้...พ่อแม่อยู่ข้างล่างแน่ะ โร่ไปฟ้องเลยสิ..."
"ได้ที? อะไร? ฟ้องอะไร?"
เตโชแสยะยิ้มร้าย พลางโน้มตัวเข้าไปหาวาโยช้าๆ ใกล้ขึ้นเรื่อยๆ จนลมหายใจรินรดบนใบหน้า วาโยหายใจติดขัด เอนร่างหนีโดยอัตโนมัติ
"ก็ฟ้อง เรื่องที่ฉันพาผู้หญิงมานอน ตอนที่พ่อกับแม่ไม่อยู่ไง....แกชอบฟ้องไม่ใช่เหรอ หึหึ จำได้ว่าเมื่อก่อนแกชอบคาบข่าวฉันไปฟ้องพ่ออยู่บ่อยๆ หึหึ..."
"...........อย่ามาท้ากูนะ...ไอ้เต..."
วาโยกัดฟันกรอด จริงตามที่เตโชพูดทุกอย่าง เพราะความริษยา เพราะอยากถูกชื่นชม เพราะอยากอยู่ในสายตาของพ่อแม่บ้าง เขาจึงคอยเป็นตัวร้าย คอยสอดส่องว่าเตโชทำอะไรผิดบ้าง ทำอะไรไม่ดีบ้างจากนั้นก็เอาเรื่องที่ได้เห็นไปฟ้องพ่อกับแม่ หวังใจให้แฝดน้องโดนทำโทษ เหมือนที่ตัวเองนั้นโดนอยู่ประจำ... แต่มันไม่เคยสำฤทธิ์ผล พ่อกับแม่ นอกจากจะไม่ฟัง ไม่เชื่อเขาแล้ว ยังทำโทษเขาที่ใส่ร้ายน้องชายด้วย
"บอกว่าอย่าพูดหยาบใส่กูไง!! เฮอะ...ไงล่ะ ไม่ไปฟ้องพ่อเรื่องกูล่ะ เรื่องนี้เรื่องใหญ่อยู่นา...พ่ออาจเชื่อมึงก็ได้นะ ฮะฮะ...รึมึงไม่กล้าฟ้อง เพราะมึงเอง...ก็แอบดูกูเอาเด็กจน...เกือบ"เสร็จ" เหมือนกัน...หึหึ"
"ไอ้สัดเต!!"
พลั่ก!
วาโยต่อยแฝดน้องออกไปเต็มแรงด้วยความเดือดดาลที่โดนเหยียดหยัน แต่หมัดอ่อนแรงอย่างเขาหรือจะทำอะไรนักกีฬาอย่างเตโชได้ แม้อายุจะเพิ่ง 15ปี แม้รูปร่างจะยังไม่โตเต็มวัย แต่ด้วยความที่เป็นนักกีฬาจึงทำให้ดูมาดแมนสมชาย แตกต่างกับวาโยที่แคระแกรนเป็นเด็กน้อยมากมายนัก ทั้งที่ต่อยออกไปเต็มแรง แต่ก็ทำได้แค่ ให้ใบหน้าคมกล้าที่เหมือนกับเขานั้นสะบัดไปเพียงเล็กน้อยเท่านั้น น่าเจ็บใจราวกับโดนเย้ยหยันถึงความอ่อนแอของตัวเองซ้ำๆ
พลั่ก!
"อึก!!"
"มึงกล้าต่อยกูเชียวเหรอ ไอ้วา..."
ทันทีที่โดนต่อย มือใหญ่ขอเตโชก็คว้าหน้าของวาโยและกดลงบนที่นอนโดยแรง น้ำเสียงแสดงความคุกรุ่นเด่นชัด ตั้งแต่ขึ้นชั้นมัธยมต้น เตโชไม่เคยทำร้ายร่างกายของแฝดพี่ เพราะไม่อยากได้ชื่อว่ารังแกคนที่อ่อนแอกว่า แต่คราวนี้ฟิวส์เด็กหนุ่มเกือบสะบั้น น่าโมโหแฝดพี่ที่ทำอะไรไม่ยั้งคิดจริงๆ
"กูเจ็บไอ้เชี่ยเต ปล่อยกู!!"
แค่มือเดียวก็กดร่างแฝดพี่ไว้ได้อยู่หมัด วาโยเองก็ทั้งข่วนทั้งดิ้น แต่ก็ไม่เป็นผล เพราะแรงกล้ามที่ต่างกัน แขนขาเก้งก้างของตนดูช่างไร้ค่าเสียจริง
"ฮึ! อ่อนแออย่างกับหนอนเลยนะมึงน่ะ แค่มือข้างเดียวมึงก็สู้กูไม่ได้แล้ว มีแฝดพี่แบบมึงเนี่ย แม่งกูโคตรหงุดหงิดเลยว่ะ"
"กูก็ไม่อยากมีน้องแบบมึง ไอ้เต ปล่อยกู!!"
"อ้อ เหรอ... งั้นเราเป็นอะไรกันดีวะ "พี่วา"..."
จู่ๆ แฝดน้องก็ก้มตัวลงมาประชิด กระตุกยิ้มร้ายข่มขวัญ พร้อมกระซิบถามวาโยเสียงเหี้ยมเกรียม
".........อึก....."
"เออ...จริงสิ วันนี้มึงหนีออกมาก่อนนี่ งั้นก็แสดงว่า..."
วาโยถึงกับงง เมื่อจู่ๆแฝดน้องก็โพล่งเรื่องเมื่อตอนเย็นขึ้นมา
"อ...อะไร?"
"ก็...ดูท่าทางพี่วาจะยัง...ไม่เสร็จสินะ ถึงได้หงุดหงิดงุ่นง่านอยู่แบบนี้...ให้เต...ช่วยมั้ย...หึหึหึ..."
"อ๊ะ!! ปล่อย! เชี่ยเต ปล่อยกู!! อื้อออออ!!?"
มือหนาอุดปากพี่ชายไว้ไม่ให้ส่งเสียง ส่วนอีกมือก็ถือวิสาสะลูบไล้อยู่ตรงเป้ากางเกงของวาโย ที่ซึ่งวาโยน้อยยังคงหลับไหลอยู่ แม้วาโยจะดิ้นรนแค่ไหนก็หลบหลีกมือปลาหมึกของแฝดน้องไม่พ้น โดยเฉพาะเมื่อโดนร่างหนากว่าของเตโชโถมทับ หนักจนหายใจไม่ออก
"อะไร๊...พี่วา? ลูกมึงตัวเล็กจังวะ หึหึ...เราเป็นฝาแฝดกันนี่นา นึกว่าลูกชายมึงกับกูจะเท่าๆกันเสียอีก ฮ่า ฮ่า..."
"อื้อ!!!"
ทั้งโกรธทั้งอาย ที่ถูกพาดพิงถึงของรักซึ่งๆหน้า วาโยจึงพยายามดิ้นรน แต่ยิ่งดิ้นมือของเตโชก็ยิ่งสัมผัสแนบแน่นกับแก่นกายเขามากขึ้น เพียงแค่อึดใจมือแฝดน้องที่คลึงเคล้นอยู่นอกกางเกงนั้น ก็รุกรานเข้าจนสัมผัสเนื้อต่อเนื้อ วาโยสะดุ้งเฮือกจนแผ่นหลังแอ่นลอย ถูกรุกราน ถูกโรมรัน จนไม่อาจตานทานได้ แก่นกายที่นอนสงบอยู่เมื่อครู่เริ่มมีปฏิกิริยาตอบสนอง ใบหน้าของแฝดน้องยิ้มร้าย จ้องใบหน้าวาโย ราวกับคนที่เหนือกว่า ทั้งที่ใบหน้าเหมือนกันราวกับพิมพ์เดียว แต่วาโยกลับชิงชังใบหน้าที่อยู่เหนือร่างเขาตอนนี้อย่างยิ่งจริงๆ
"อึก...อื้อ..."
"อา...ตั้งแล้วนี่...ไวจังนะ พี่วา...หึหึ"
".........อื้อ อื้อ…!!"
อยากร้องห้าม แต่ปากยังคงถูกผนึกไว้ด้วยมือแกร่งของแฝดน้อง เจ็บใจ... เจ็บใจจนกลั้นน้ำตาไว้ไม่ได้...
"..!! อ้าว... ร้องไห้ซะแล้วเหรอ...หึ ไอ้อ่อนเอ้ย"
"เต วา กินข้าวได้แล้วลูก..."
เสียงแม่ตะโกนเรียกลงไปทานอาหารเย็น ทำให้ทุกกิจกรรมหยุดชะงัก ราวกับเสียงสวรรค์ของวาโย แต่นั่นทำให้เตโชรู้สึกหงุดหงิดพอสมควร
"...อา...ระฆังดังพอดี น่าเสียดายนะ แต่มึงคงต้องช่วยตัวเองต่อแล้วล่ะ หึ อย่าหาว่ากูใจร้ายแล้วกัน..."
"...................."
วาโยได้แต่นอนตัวสั่นงันงก จ้องมองร่างน้องชายฝาแฝดเดินออกจากห้องไป หนักหนาเหลือเกิน คราวนี้เขาโดนแกล้งหนักเหลือเกิน เจ็บใจ แต่ที่ยิ่งกว่านั้น "กลัว"
.
.
.
จากวันที่โดนเตโชกลั่นแกล้ง ผ่านมาเกือบสัปดาห์ เด็กผู้หญิงที่ชื่อ “แนน” รุ่นน้อง ม.2 ที่เป็นดาวของชุมนุมนาฏศิลป์ คู่ควงคนล่าสุดของเตโช แนนมาที่บ้านเขาทุกวัน เพื่อจะทำกิจกามกับแฝดน้องของเขา "น่าสะอิดสะเอียน" ทั้งเตโช ทั้งเด็กผู้หญิงคนนั้น และทั้งตัวเขาเอง ตัวเขาเอง ที่แอบสำเร็จความใคร่... เพียงเพราะได้ยินเสียงคราง ของน้องแนน
.
.
.
"น่าสะอิดสะเอียน..."
.......................................................................................
:z2:
โอยยยยย...หน่วง...
-
เต นายมันน่าตบจริงๆ :m31: :m31:
-
TpT
-
เตน่าตบอ่ะ ==' แลดูน่ากลัวมากอ่ะ
-
อ่านขำโปรยแล้วขนลุก ไม่ใช่ว่าขยะแขยงนะ แต่เพราะอ่านแล้วมันมีพลังดึงดูดให้อ่านต่ออ่ะ
ชอบภาษามาก ที่สุดอ่ะ! o13
-
เด็ดจริงๆค่าาา :z1: :z1: :z1:
-
เตร้ายจัง
โตเกินเด็ก15แล้วแบบนี้
-
ไวไฟจริงๆ เด็กน้อย
-
ชอบสำนวนของพี่เทอร์โบมากเลยค่ะ OwO (ตามมาจากdek-d)
เต...โตเกินวัยไปแล้วนะ =_>=
สงสารวา :monkeysad:
ติดตามเรื่องนี้ค่ะ :L2:
-
รออ่านตอนต่อไป
:L2: :L2:
-
โฮ่
ขอมาตามเรื่องนี้ด้วยคน
ถึงแม้ว่าดูแล้วมันจะหน่วงมากกกกก็เถอะ TT
-
หน่วงจิต ทรมานใจ
-
-ตอนที่ 3- ความผิด
บรื๋นนนนนนน…..
“กลับไปได้เสียที…”
วาโยถอนหายใจทันทีที่เสียงรถแล่นออกไป วันนี้น้องแนนก็มาหาเตโชอีกแล้ว กิจกามคงเสร็จกันแล้ว เตโชถึงขับรถออกไปส่งเหมือนทุกๆวัน
“ฮึ…ใบขับขี่ก็ยังไม่มีแท้ๆ เดี๋ยวตำรวจก็จับเอาจนได้”
วาโยบ่นน้อยๆก่อนเตรียมตัวออกจากห้อง เพื่อหาข้าวเย็นทาน วันนี้พ่อแม่เขามีสัมมนาที่ต่างจังหวัด จะกลับมาในวันรุ่งขึ้น ดังนั้นแม่จึงเตรียมอาหารเอาไว้ให้ในตู้เย็นแล้ว เพื่อให้ลูกๆ เอาออกมาอุ่นกินเมื่อหิว
“พี่วาคะ…”
“….!!..น…น้องแนน?”
“ขอโทษค่ะ พี่วา คือว่า แนนหิวน้ำน่ะค่ะ พี่วาช่วยหาน้ำให้แนนดื่มหน่อย…ได้หรือเปล่าคะ?”
“อ คะ ครับ!”
วาตกใจจนสะดุ้ง เมื่อสาวน้อยที่เขาคิดว่ากลับไปแล้ว จู่ๆก็โผล่พรวดออกมาที่หน้าห้องเขา และยิ่งลมหายใจสะดุด เพราะสาวน้อยเธอใส่แค่เสื้อเชิ๊ตของแฝดน้องเขาตัวเดียวเท่านั้น ซึ่งไม่ต้องบอกก็รู้ว่า ภายใต้เสื้อบางๆตัวนั้น ข้างในเปลือยเปล่า เด็กหญิงอายุเพียง 14 ปี ทำไมถึงได้กล้าขนาดนี้กันนะ วาโยคิดถึงส่วนนี้แค่เพียงนิดเดียวเท่านั้น เพราะตอนนี้เด็กหนุ่มตื่นเต้นจนมือไม้สั่น กับสาวน้อยข้างๆ ช่างดูเย้ายวน วาโยกลืนน้ำลายลงคอดังเอื๊อก เมื่อเห็นท่ากินน้ำของเด็กสาว น้ำส่วนเกินที่ไหลออกจากมุมปาก เรื่อยลงมาจนถึงต้นคอขาว…
“อ๊ะ!...ว้า เปียกหมดเลย แย่จัง…”
“…!!?”
จู่ๆน้องแนนก็เผลอทำน้ำหกลงบนหน้าอกกะทัดรัดของตัวเอง แต่แทนที่วาโยจะรีบหาผ้ามาเช็ดให้ เด็กหนุ่มกลับมัวตะลึงลานไปกับผ้าเปียกที่ลู่ไปกับหน้าอกนั่น เห็นหัวนมสีน้ำตาลอ่อนของสาวน้อยชูชันอยู่ใต้ร่มผ้า เห็นเพียงแค่นี้ท้องน้อยของวาโยก็ปั่นป่วน ส่วนกลางร่างกายร้อนรุ่ม เด็กที่ผ่านโลกมาแค่ 15 ปีแบบเขา เด็กที่ไม่เคยผ่านเรื่องอย่างว่ามาเลยอย่างเขา ยังอ่อนหัดเกินไปที่จะหักใจต้านทานภาพตรงหน้าได้ หัวใจวาโยเต้นแรง ลมหายใจร้อนผ่าว จ้องมองหน้าอกของสาวน้อยไม่วางตา
“พี่วาคะ?”
“…………..”
“พี่วา…?”
เมื่อเห็นว่ารุ่นพี่หนุ่มน้อยแข็งทื่อไปซะแล้ว แนนก็หัวเราะน้อยๆออกมา
“หึหึ…ตลกจังค่ะ พี่วา…เหม่ออะไรอยู่คะเนี่ย?”
“อะ…เอ่อ เตไปไหน?”
พอรู้สึกตัวขึ้นได้จากเสียงหัวเราะของเจ้าหล่อน วาโยก็ทะเล่อทะล่าถามถึงแฝดน้องขึ้นมาซะอย่างนั้น
“พี่เตออกไปหาเพื่อนน่ะค่ะ บอกว่าเดี๋ยวค่ำๆจะกลับ”
“อ๋อ..เอ่อ แล้ว…น้องแนน…”
“คืนนี้…พ่อกับแม่แนนก็ไม่อยู่เหมือนกันค่ะ…จะอยู่บ้านคนเดียวพี่เตก็เป็นห่วง เพราะงั้น….คืนนี้…แนนคงค้างที่นี่ค่ะ พี่วา”
“อะ…เหรอครับ?...”
แนนยิ้มหวานให้กับความเงอะงะของเด็กหนุ่ม เธอรู้ดีว่าตอนนี้รุ่นพี่วาโยของเธอรู้สึกยังไง และเธอเองก็กำลังต้องการ
ถึงเธอจะเป็นแฟนอยู่กับเตแฝดน้อง ผู้ที่หล่อ เท่ห์ เพอร์เฟคอยู่แล้ว แต่แนนก็แอบสนใจในตัวของวาโยพี่ชายฝาแฝดของแฟนหนุ่มอยู่ไม่น้อย เพราะหน้าตาที่หล่อเหลาไม่ต่างกัน แม้จะดูอ้อนแอ้นไปนิด แต่นิสัยที่เงียบขรึมดูเข้าถึงยากนั้น ก็ท้าทายเธออยู่ไม่น้อย และหล่อนก็ไม่รอช้า นิ้วเรียวสวยเอื้อมไปลูบไล้แผ่นอกบางของวาโยทันที
“น้องแนน…!?”
“พี่วาขา…พาแนนไปเปลี่ยนเสื้อหน่อยได้หรือเปล่าคะ”
สาวน้อยช้อนตาออดอ้อน พร้อมเบียดกายที่มีเพียงเสื้อเชิ้ตบางเบาเข้าบดเบียดกับร่างระอุของวาโยอย่างเว้าวอน เพียงเท่านี้ เด็กหนุ่มก็ไม่สามารถต้านทานความปรารถนาที่เกิดขึ้นได้อีกต่อไปแล้ว มือขาวของวาโย ค่อยๆเลื่อนขึ้นมาปลดกระดุมเสื้อของแนน เริ่มจากเม็ดบนสุด เม็ดที่สอง เรื่อยลงมา ท่ามกลางรอยยิ้มกระหยิ่มของสาวน้อย
.
.
.
“อ๊ะ พี่วา….อ๊า…ดูดแรงอีกค่ะ อ๊า…ซี๊ด…”
แนนครางกระเส่า เมื่อวาโยโจมตีหน้าอกเธออย่างดุดัน เพราะเด็กหนุ่มยังไม่เคยมีประสบการณ์มาก่อน ทุกสัมผัสที่ให้จึงยังดู งกๆเงิ่นๆ และยังคงกะแรงที่จะใช้ไม่ถูก ทุกอย่างเป็นไปตามที่ร่างกายวัยหนุ่มปรารถนาล้วนๆ แม้จะดูรุนแรงไปบ้าง แต่แนนก็ยินดี ออกแนวชอบใจมากเลยด้วยซ้ำ
“ซี้ด…พี่วา อ๊า…ง…ลิ้น…ใช้ลิ้นแรงๆเลยค่ะพี่วา…อ๊ะ อ๊ายยย…”
“น…แนน พี่…”
“เข้ามาเลยค่ะพี่วา อ๊า…แนนพร้อมแล้ว…”
เมื่อสาวน้อยอนุญาต วาโยก็ไม่สามารถหักห้ามตัวเองได้อีกต่อไป กระแทกดุ้นเข้าไปในร่างเย้ายวนนั่นทันที
“อ๊ะ…อึก”
เพราะนี่คือครั้งแรกที่ได้สอดใส่ในตัวผู้หญิง แค่เข้าไปจนสุด วาโยก็แทบถึงฝั่งฝัน หนุ่มน้อยโยกกายตามแรงปรารถนา เสียงลามกที่เขาเป็นคนกระทำบวกกับเสียงครางหวานกระเส่าของสาวน้อยที่นอนดิ้นเร่าอยู่ใต้ร่างนี้ด้วยแล้ว วาโยก็ไม่สามารถอดทนได้อีกต่อไป รู้ดีว่าสาวน้อยคนนี้คือแฟนของแฝดน้อง รู้ดีว่านี่คือสิ่งที่ผิด แต่เขาห้ามไม่ได้ ศิลธรรมหรืออะไร ตอนนี้เขาก็ไม่สนใจทั้งนั้น ขอแค่ได้เข้าไปในร่างน้องแนน หญิงสาวที่เขาอาศัยเสียงของหล่อนสำเร็จความใคร่ของตัวเองมาหลายครั้งหลายครา ขอแค่ได้ลองกับตัวจริง อะไรจะมาหยุด ก็ฉุดเขาไม่อยู่อีกต่อไป
“”อ๊า พี่วา อ๊ะดีค่ะ แรงอีกค่ะ อ๊า พี่วาขา”
“อื้อแนน…พี่…พี่จะแตกแล้ว…”
“อ๊ะ แตกใน…แตกในเลยพี่วา…อ๊า แนนกินยาคุมค่ะ แตกในเลยพี่ อ๋า…..!!!!!”
แค่ได้รับอนุญาต วาโยก็ปลดปล่อยในร่างสาวน้อยเสียทุกหยดหยาด สมองขาวโพลน จุดสุดยอดที่ได้ปลดปล่อยในตัวหญิงสาวมันหฤหรรษ์แบบนี้นี่เอง เด็กหนุ่มกระตุกเบาๆอีกสองสามครั้งเนื่องจากอารมณ์ที่ยังกรุ่นอยู่ ก่อนจะนอนทับทาบลงไปบนร่างสาวน้อยที่นอนหอบหายใจเหนื่อยอ่อนจากการที่เพิ่งถึงจุดสุขสันต์
“อึก อา อา…แฮ่ก แฮ่ก”
“วา…แนน!!”
“………….!!!!!??”
“กรี๊ดด!! พี่เต!!”
ราวตกจากสวรรค์ เมื่อคนที่คาดไม่ถึงว่าจะกลับมาเร็ว แต่กลับมายืนอยู่หน้าห้องของเขาตอนนี้ วาโยกับแนนผละออกจากกันทันที และระหว่างที่ยังจับต้นชนปลายไม่ถูกอยู่นั้น จู่ๆแนนก็ร้องไห้ออกมา
“พี่เต ฮือ พี่เตขา ช่วยแนนด้วยค่ะ ฮึก พี่วาเขา…ฮือ เขาขืนใจแนน…”
“…….!!!?”
“เฮ้ย!! ไม่…คือ”
“ฮือ…พี่เต ช่วยแนนด้วย!!”
ยังไม่ทันจะได้อธิบายอะไร เพราะยังตะลึงพรึงเพริดอยู่กับปฏิกิริยาของหญิงสาวที่จู่ๆก็เปลี่ยนหน้ามือเป็นหลังมือ ราวกับคนละคนอยู่นั้น แนนก็กระโดผลึงลงจากเตียงวิ่งโร่เข้าไปร้องไห้ซบอยู่กับอกเตโชทันที
“……กลับบ้าน”
“คะ?”
“กลับบ้าน เดี๋ยวพี่ไปส่ง…”
“…อึก…ค่ะ”
เพราะรู้ว่าแฟนหนุ่มอยู่ในอารมณ์คุกรุ่นถึงขีดสุด แนนจึงไม่เสี่ยงจะพูดพร่ำอะไรมาก หล่อนยอมให้เตโชไปส่งกลับบ้านแต่โดยดี
.
.
.
หลังจากที่เตโชขับรถออกไปแล้ว วาโยที่ยังคงระส่ำระสายอยู่ในห้องของตัวเองนั้นก็กำลังคิดไม่ตก ว่าควรจะทำอย่างไรดี เพราะไม่ว่าจะยังไงครั้งนี้เขาก็เป็นฝ่ายผิด ที่ไม่ยอมยับยั้งชั่งใจ ถึงจะน่าหลงใหลแค่ไหน แต่นั่นก็คือแฟนของน้องชาย เด็กหนุ่มยิ่งคิดยิ่งเครียดจนแทบจะอาเจียรออกมา
.
.
.
.
.
…………………………………………………………………………………….
เอ้า...น้องวาเรา เสียหนุ่มซะแล้ว...
-
วาชีวิตรันทดจริงง :3
:pig4:
-
เตก็ใจร้ายนะนั่น แล้วทำไมต้องคอยกลั่นแกล้งวาแบบนั้นด้วย สงสัยว่าต่อไปวาคงจะหนีไปหรือเปล่านะ
-
วา ทำไมทำแบบนี้อ่ะ ผู้หญิงก็นะ แรงจริงไรจริง
อีกตอนก็ดีนะที่รัก
-
ไปอยู่ที่อื่นเลยยย :o12: :o12:
-
อะไร =[]=!!
-
วาโย น่าสงสารอ่าา
ทั้งๆที่เป็นแฝดกันแท้ๆทำไมต่างกันเงี้ย
ศักยภาพด้านการเรียนต่างไม่เห็นเป็นไร วาโยอาจจะเก่งศิลปะก็ได้ พ่อแม่แม่งด่วนตัดสินอ่ะ ไม่ยุติธรรม
(หรือว่า วาโยเป็นโรคฮันติงตัน หว่า)
แล้วก็นังแนน เธอแรดมาก
ถ้าเรามีชีวิตงี้ หนีแม่ง
-
เตจะเข้าใจผิดอะไรวาหรือเปล่านะ แล้วเตจะทำอะไรวาหรือเปล่า
-
เฮ้ย วา
น่าสงสารอ่ะ ไม่รู้ว่าเตกลับมานายจะโดนอะไร
-
ดาร์คมากค่ะ ชอบๆๆๆๆ
-
วาหรือดาวพระศุกร์คะเนี่ยยย
นางเอกละครไทยฝุดๆ5555
ชอบมากมายค่าึ :impress2:
-
น่าติดตามต่อ แรงมาก
-
-ตอนที่ 4- ตราบาป
บรื๋นนนน….เอี๊ยด
.
.
.
แกร๊ก
.
.
.
ตึก ตึก ตึก…
.
.
.
เสียงรถที่แล่นเข้ามาจอด เสียงเปิดประตูบ้าน เสียงขึ้นบันได ทุกอย่างช่างชัดเจนในโสตประสาท หัวใจของวาโยเต้นระทึก เด็กหนุ่มนั่งกอดเข่าจับเจ่าอยู่บนเตียงนอนของตัวเอง เขาตั้งใจที่จะไม่เอ่ยอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้ ไม่แก้ตัว ไม่เล่า ไม่พูด และมั่นใจว่าเขาต้องโดนน้องชายฝาแฝดของเขาต่อยเอาแน่ๆ หรือจะให้เลวร้ายกว่านั้น เขาอาจโดนซ้อมจนแทบตายเลยก็เป็นได้…และในที่สุด “การชำระความก็มาถึง”
“วา…มึงมีอะไรจะบอกกูมั้ย?”
ในที่สุดเตโชก็เข้ามาในห้องของพี่ชายฝาแฝด และถามคำถามที่แสนจะกดดันออกไป
“……………………..”
“ถามไม่ตอบ…เอาล่ะ มึงไม่มีอะไรจะพูดกับกู กูก็ไม่ว่าอะไร แต่…กูมีเรื่องต้องคุยกับมึง…”
“…………………….”
“เมื่อกี้…มึงทำอะไรกับเด็กกู?”
“มึงก็เห็นอยู่กับตา ยังจะถามกูทำไม?”
วาโยออกอาการหงุดหงิดกับคำถามของแฝดน้องเล็กน้อย ทั้งๆที่เขาพยายามหลบเลี่ยงที่จะคุยในประเด็นนี้แท้ๆ เตโชยังจะอุตส่าห์ถามออกมาอีก
“มึงขืนใจแนนจริงเหรอ?”
“…………………………”
วาโยแกล้งทำเป็นไม่สนใจในคำถามของแฝดน้องอีก ยังคงนั่งกอดเข่าและแสร้งเหม่อมองไปทางอื่น
“กูถามมึงไม่ได้ยินหรือไง ไอ้วา!?”
“แฟนมึงว่ายังไง ก็ตามนั้นแหละไอ้เต!! เลิกเซ้าซี้กูเสียที!!”
เพราะไม่อยากโดนเซ้าซี้จี้ใจดำ วาโยก็ตะคอกส่งๆออกไปให้จบๆเรื่อง และเกร็งตัวแน่น เตรียมรับหมัดแกร่งของแฝดน้องที่อาจลอยมาโดยไม่รู้ตัว
“………………………………..”
ทีนี้กลับเป็นฝ่ายของเตโชที่เงียบ “คงโกรธมากจนพูดไม่ออกเลยสินะ” วาโยคิดในใจว่าแฝดน้องคงโกรธจัด แต่เขาเองก็ไม่กล้าหันไปสบตาตรงๆ จึงได้แต่นั่งจินตนาการ
.
.
.
(“อื้อแนน…พี่…พี่จะแตกแล้ว…”)
(“อ๊ะ แตกใน…แตกในเลยพี่วา…อ๊า แนนกินยาคุมค่ะ แตกในเลยพี่ อ๋า…..!!!!!”)
“……….!!!!???”
วาโยหันตามเสียงไปด้วยความตกใจ นั่นมันเสียงของเขากับแนนเมื่อตอนเย็นนี่!? พอหันไปสบตาตรงๆกับเตโชได้ วาโยก็ถึงกับตกตะลึง ภาพเคลื่อนไหวที่อยู่บนหน้าจอ ไอโฟน ของแฝดน้องเขาตอนนี้คือ ตัววาโยเอง ที่กำลังเริงรักอยู่กับแนน หญิงสาวที่ได้ชื่อว่าแฟนน้องชายตัวเอง บทรักรุนแรงที่สะท้อนอยู่บนหน้าจอนั้น เล่นเอาหัวใจของวาโยกระตุกวูบ เจ็บจุก จนน้ำตารื้นขึ้นมาโดยไม่ตั้งใจ
“หึหึ…เอากันมันดีนี่ สำราญจริงจริ๊ง กูไม่อยู่แค่แป๊บเดียว มึงก็แอบมาเอาเด็กกูเลยนะ พี่วา”
“อึก…ต…เต…”
เตโชยิ้มเหี้ยมด้วยความสะใจที่เห็นพี่ชายฝาแฝดของตนตกใจจนหน้าซีด ดวงตาที่เหมือนกับของเขานั้นวาววามไปด้วยหยาดน้ำ ที่อีกไม่นานคงทะลักทลายออกมาเป็นหยดน้ำตา ใบหน้าที่เหมือนของตัวเองทุกกระเบียด ซึ่งกำลังแสดงความเจ็บปวดออกมาอยู่นั้น สภาพแบบนี้ไม่ว่าจะได้เห็นกี่ครั้ง ก็ปลุกสัญชาตญาณดำมืดของเขาให้ตื่นขึ้นมาได้ทุกครั้งเลยจริงๆ และนี่คือสิ่งที่วาโยไม่เคยรู้เกี่ยวกับเตโช ผู้เป็นแฝดน้องเลยแม้แต่นิดเดียว
เตโชค่อยๆสืบเท้าเข้าใกล้วาโยอย่างช้าๆด้วยความเยือกเย็น บรรจงใช้นิ้วเรียวปาดน้ำตาที่ไหลเป็นสายโดยไม่รู้ตัวของแฝดผู้พี่เบาๆ ก่อนก้มลงกระซิบที่ริมหูเล็กนั้นแผ่วผิว…แต่น่าหวาดกลัวที่สุดสำหรับ วาโย
“ถ้าคลิปนี้ โดนพ่อ หรือ อาจารย์ที่โรงเรียนเห็นเข้า…หึหึ จะเป็นยังไงน๊า…”
“อย่านะ!! ไม่เอานะเต อย่าให้ใครดูนะ ลบซะเถอะ ลบซะนะ ขอร้องล่ะ!!”
วาโยทะลึ่งตัวขึ้นคว้าแขนของเตโชไว้ทันที ระล่ำระลัก ขอร้องอ้อนวอนทุกวิถีทางให้แฝดน้องช่วยลบคลิปชั่วนั่นทิ้ง เตโชยิ้มกว้างจนตาหยี ให้ผู้เป็นพี่ชาย นิ้วเรียวเชยคางของวาโยไว้ให้หน้าซีดเผือดซึ่งนองไปด้วยน้ำตานั่นเงยขึ้นมาสบตาตน
“ของแลกเปลี่ยนล่ะครับ พี่วา”
“ข ของแลกเปลี่ยน?...อะไร…?”
นิ้วที่เชยคางเบาๆอยู่เมื่อครู่เปลี่ยนมาบีบปลายคางของแฝดพี่แน่นหนา ใบหน้าที่ยิ้มละไมอยู่เมื่อครู่ก็เปลี่ยนเป็นยิ้มร้ายโหดเหี้ยมขึ้นมาทันใด จนวาโยสั่นสะท้านเพราะความหวาดหวั่นจนห้ามไม่อยู่
“พี่วา พี่เอาเด็กเตแล้ว แถมยังจะให้ลบคลิปอีก ข้อเสนอของพี่น่ะ เตทำให้ก็ได้นะ แต่ของแลกเปลี่ยนมันต้องคุ้มราคานิดนึงสิ”
“อะไรเต? เตจะเอาอะไรเหรอ? เตอยากได้อะไรเหรอ?”
ร่างบางถามออกไปอย่างมีความหวังทั้งน้ำตา เผื่อว่าสิ่งที่แฝดน้องจะขอจากเขา จะเป็นสิ่งที่เขาสามารถหามาให้ได้ เพื่อแลกกับการลบคลิป
“พี่วา…หึหึ พี่วาให้เตได้จริงๆเหรอ? งั้นพอได้ของปุ๊บ เตจะลบคลิปให้ปั๊บเลย ดีมั้ย?”
“ดีสิดี!! เตอยากได้อะไรเหรอ บอกวาสิ วาจะรีบหาให้!!”
ท่าทางดีอกดีใจของแฝดพี่ทำเอาเตโชแทบสำลักความขำ ที่วาโยไร้เดียงสาเกินไป จนไม่รู้ว่าน้องชายฝาแฝดคนนี้กำลังคิดชั่วกับตัวเองแค่ไหน เตโชคลายมือที่บีบคางพี่ชายอยู่ออกไป เพื่อเปลี่ยนเป็นโอบหลังลำคอเรียวขาวเบาๆ แล้วก้มลงกระซิบแผ่วเบาตรงหน้าขอพี่ชาย
“เตอยากเอาพี่วา”
“อะไรนะ!!”
วาโยผลักแฝดน้องออกไปทันทีราวกับเป็นสิ่งที่น่าขยะแขยง ดวงหน้าซีดเผือดของวาโยยิ่งซีดหนักเข้าไปอีก เมื่อได้เห็นหน้าของแฝดน้องชัดๆ ใบหน้านั้นกำลังส่งยิ้มชั่วร้ายจดจ้องมายังเขา ไม่เพียงแค่นั้น ร่างสูงใหญ่นั่นยังขยับเข้าใกล้เขาอีกด้วย
“เตอยากเอาพี่วา…”
“ไอ้สัด! วิปริตไปแล้วรึไงไอ้เชี่ยเต! มึงกับกูเป็นพี่น้องฝาแฝดกันนะ! เป็นผู้ชายเหมือนกันด้วย!! มึงบ้าไปแล้วเหรอ!!?”
วาโยกระถดหนีการคุกคามของแฝดน้อง ตอนนี้เตโชน่ากลัวเหลือเกิน น่ากลัวจนเกิดภาพหลอนว่าใบหน้าของแฝดน้องกำลังวิปริตบิดเบี้ยว คล้ายอสูรกาย และเมื่อเตโชคลานขึ้นมาบนเตียง ได้ วาโยก็กระโดดหนีลงจากเตียงทันที เป้าหมายคือ ประตู เพื่อหนีไปให้พ้นจากเงื้อมมือของน้องชาย
หมับ!
หากยังไม่ทันจะได้พ้นเตียง มือหนาก็คว้าเข้าที่ข้อเท้าวาโย แล้วกระตุกลากทั้งตัวกลับขึ้นมาที่กลางเตียง และไม่มีเวลาให้ได้หายใจหายคอ เสื้อยืดที่ใสติดตัวอยู่นั้นก็ถูกจับถอดออกจากหัว แล้วไพล่มามัดไว้ที่แขนของวาโยอย่างแน่นหนา ทั้งดิ้นรน ทั้งตกตะลึง รู้ตัวอีกที ก็ถูกร่างสูงคร่อมแผ่นหลังอยู่เสียแล้ว
“อย่าดิ้นให้มันมากนักไอ้วา สิ่งที่มึงทำวันนี้ถือเป็นการหยามหน้ากูมาก เพราะงั้นมึงต้องรับผิดชอบ!”
“อย่านะเต จะโกรธ จะลงโทษกัน ก็ทำวิธีอื่นเถอะนะ วาไม่ได้ตั้งใจ อย่าทำแบบนี้กับวาเลยนะ เห็นแก่ความเป็นพี่น้อง…”
“หุบปาก!!”
“โอ้ย!!”
วาโยร้องลั่นด้วยความเจ็บปวด เพราะถูกเตโชจิกกระชากผมให้แหงนเงยขึ้นไปมองหน้า
“อย่าเอาคำว่าพี่น้องมาอ้าง มึงเคยคิดว่ากูเป็นน้องมึงด้วยงั้นเหรอ!!?”
“เต…”
“ไอ้วา มึงไม่เคยเห็นกูเป็นน้อง มึงคอยแต่จะอิจฉาริษยา คอยแต่จะใส่ร้ายป้ายสีกู หึ กูรู้ มึงเกลียดที่กูเก่งกว่ามึง!!”
“ไม่…เต ไม่จริง”
เมื่อเห็นว่าแฝดน้องเดือดดาลจนห้ามไม่อยู่ วาโยจึงพยายามอธิบาย พยายามขอร้องอ้อนวอน หวังใจให้น้องชายเย็นลง
“แต่กูดันรักมึง….รักพี่แบบมึง”
“……..!! เต?”
“ยิ่งมึงเกลียดกูมากเท่าไหร่ กูก็ยิ่งรักมึง ต้องการมึง กูชอบเวลามึงโกรธเกรี้ยว มันทำให้กูโหยหามึง กูชอบเวลามึงหมางเมิน มันทำให้กูปรารถนามึง”
วาโยถูกพลิกขึ้นมานอนหงายกะทันหัน จนทำให้แขนที่ถูกมัดไพล่อยู่ข้างหลังถูกฝืนบิดจนเจ็บร้าว แต่ความเจ็บในตอนนี้นั้น มันพ่ายแพ้แก่ความกลัวโดยสิ้นเชิง
“ยิ่งเวลามึงหาเรื่องไปฟ้องพ่อต่างๆนาๆเรื่องกูกูยิ่งชอบ เพราะมันทำให้กูรู้ว่า ในหัวมึงมีแต่กู กูคนเดียว… และมันทำให้กูอยากได้มึง อยากชอนไชเข้าไปในตัวมึง ทำให้มึงเป็นของกูคนเดียว…”
วาโยหวาดกลัวจนสมองขาวโพลน คิดอะไรไม่ออก ขยับไม่ได้ หนีไม่ได้ แม้แต่หลบตายังทำไม่ได้ ร่างกายแข็งเกร็งอยู่ใต้ร่างของแฝดน้อง ปล่อยให้ปลายนิ้วสากนั้น ลากไล้บนผิวกายไปเรื่อยๆ จนกระทั่งถึงของกางเกงนอน
“กูโมโหมากที่มึงมีอะไรกับอีเด็กนั่น ทั้งๆที่กูเฝ้าถนอมมึงมา…”
“ม…หมายความว่า…ยังไง…?”
“ใช่…กูไม่ได้โมโหที่มึงได้เด็กนั้น แต่กูโมโห ที่เด็กนั่นได้มึง!! มึงต้องเป็นของกูเท่านั้น!!!”
“อย่า!!!!!!!!!!!!!!!”
กางเกงนอนและชั้นในถูกกระชากพ้นตัวออกไปพร้อมกับประโยคสุดท้าย และเตโชไม่รอช้า เข้าไปซุกไซร์ร่างเปลือยเปล่าขาวผ่องของแฝดพี่ทันที ซอกคอขาวของวาโยถูกดูดถูกเลียจนขึ้นรอยแดงไปทั่ว มือไม้ของเตโชเองก็ทั้งลูบ ทั้งเคล้นคลึงตัวพี่ชายที่ตนปรารถนา
“ไม่!!....อ๊า…ช่วยด้วย!!”
“แหกปากไปก็แค่นั้นพี่วา ไม่มีใครมาช่วยได้หรอกน่า หึหึ กูจะช่วยล้างคราบคาวของมึงให้เอง”
“ปล่อยกู ฮือๆๆ กูกลัวแล้ว ฮือๆๆ”
เก่งกาจยังไง วาโยก็คือเด็กอายุแค่ 15 ปี เมื่อถึงที่สุดแล้วก็ได้แต่ร้องไห้อ้อนวอนอย่างน่าสงสารตามประสาเด็กเท่านั้น วาโยกลัวเหลือเกิน คนที่ลากลิ้นอยู่บนร่างเขาตอนนี้ คือน้องชายฝาแฝดของเขาเอง ฝาแฝดที่เกิดออกมาในเวลาที่ไล่เลี่ยกัน วันเดียวกัน อายุเท่ากัน แต่ทำไมตอนนี้คนที่ทาบทับอยู่เหนือร่าง กลับดูเหมือนไม่ใช่เด็กอายุ 15 แต่เป็นปีศาจวิปริต ที่แสนจะน่าชิงชัง ขยะแขยง
“อ๊ะ!! อื้อ!!”
วาโยสะดุ้งเฮือกเมื่อยอดอกถูกครอบครองด้วยริมฝีปากแล้วปลายลิ้นร้อนผ่าวของเตโช ไม่อยากจะเชื่อว่านี่คือเรื่องจริง
“เลียหัวนมแล้ว เสียวสินะ…”
เมื่อรู้ว่ายอดอกคือจุดอ่อนไหวของแฝดพี่ เตโชก็โจมตีแบบไม่มีพัก จนวาโยทั้งคราง ทั้งสะดุ้งจนตัวเกร็ง
“เอาล่ะ…เริ่มกันเถอะ”
เตโชกล่าวยิ้มๆ ก่อนจะผละออกจากแฝดพี่ครู่หนึ่งเพื่อจัดการกับเสื้อผ้าของตนเอง และในจังหวะนั้นเอง วาโยก็กระเด้งตัวพรวดขึ้น พยายามเกลือกกลิ้งไปตามที่นอน พริบตาที่เท้าแตะพื้นได้ เด็กหนุ่มก็วิ่งถลาไปที่ประตูทันที เพราะมือทั้งสองข้างถูกมัดอยู่คงเปิดประตูไม่ได้ วาโยจึงตั้งใจกระโดดชนประตูให้รู้แล้วรู้รอด ด้วยรู้ว่าประตูห้องของตนก็ไม่ได้แข็งแรงนัก โชคดีอาจหนีรอดไปได้
โครม!
เจ็บชา จนหูอื้อ เมื่อถูกคว้าร่างเอาไว้ได้หวุดหวิดก่อนถึงประตู แลโดนแฝดน้องเหวี่ยงลงไปกองกับพื้นห้องอย่างแรง
“ให้ทำดีๆ ไม่ชอบใช่มั้ยวา!? ชอบแบบเจ็บๆสินะ ดี…เดี๋ยวกูจัดให้”
“ไม่นะ! อย่าเข้ามา!! อย่า!!!!”
เตโชคุกเข่าลงบนพื้นข้างหน้าวาโย จับข้อเท้าของอีกแฝดพี่ขึ้นสูง จนวาโยหงายเงิบลงไปกับพื้น มือขวาของเตโชเลื่อนลงมาที่ขอบกางเกงของตัวเอง เสียงรูดซิบดังบาดหู วาโยสะอื้นฮั่กทันทีที่เห็นแฝดน้องนำอาวุธอันเขื่องเกินเด็กของตนออกมา
“ของเต เยิ้มขนาดนี้แล้วนะวา เรามาเริ่มกันเลยเถอะนะ มาเป็นของเตเถอะนะ…”
“ไม่เอานะ ปล่อย!!”
วาโยสั่นไปทั้งร่าง เมื่ออวัยวะที่ตื่นตัวเต็มที่จนมีน้ำใสฉ่ำเยิ้มของน้องชายสัมผัสเข้ากับร่องก้นของตนเอง สิ่งนั้นถูไถไปมาอยู่กับช่องทางลับของวาโยอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่มันจะพยายามบดเบียด เพื่อจะแทรกตัวเข้าไป
“อ๊ะ อ๊ะ อ๊า โอ้ย!! อ๊า เจ็บ!!”
แค่ส่วนหัวเท่านั้นก็ทำให้วาโยเจ็บเจียนตาย แต่เงาร่างที่ทาบทับอยู่นั้นก็หาได้ปราณี เตโชดันสะโพกไปด้านหน้า ค่อยๆรุกคืบเข้าไปในกายของแฝดพี่อย่างเชื่องช้า
“อา..ฟิตสุดๆ”
“อะ…อย่า….อ๊า อึก”
แม้วาโยจะพยายามดิ้นหนี แต่ร่างใหญ่ของแฝดน้องก็ตามมาทาบทับสกัดไว้ได้ทุกครั้ง และเมื่อสามารถสอดใส่เข้าไปจนมิดลำของตนแล้ว เตโชก็เริ่มสาวสะโพกช้าๆ ไม่ใช่ว่าเคยมีประสบการณ์กับผู้ชายมาก่อน ไม่ใช่ว่าไม่อยากทำรุนแรง ตามอารมณ์ที่ทะยานขึ้นสูง แต่เพราะช่องทางของแฝดพี่คับแคบและฝืดเกินไป เลยทำให้ขยับลำบาก แต่เพียงแค่ไม่นาน พอร่างที่รองรับเขาอยู่เริ่มคุ้นชิน เตโชก็ขยับได้คล่องขึ้น
“อึก อา สุดยอดเลย พี่วา!! อ๊ะ”
“อะ อย่า อ๊ะ อื้อ อ๊า…”
วาโยหลั่งน้ำตาออกมามากมายในขณะที่ร่างกายกำลังเชื่อมโยงกับน้องชายของตัวเองอยู่ “ตกนรก” เขาต้องตกนรกแน่ๆ ที่สมสู่กับน้องชายตัวเอง ไม่อยากนึกถึงสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นอยู่ อยากจะสลบไปให้พ้นๆ แต่ก็ทำไม่ได้ เพราะร่างกายทรยศกลับเริ่มรู้สึกร่วมไปกับแฝดน้องเสียแล้ว ทั้งที่รู้สึกผิดบาปขนาดนี้ แต่จุดกระสันในร่างก็ยังคงทำงานตามสัญชาตญาณของมัน
“อ๊า อ๊ะ อ๊ะ อ๊า…..อื้อ อึก…อ๊า”
“อื้อ….วา…เตจะแตกแล้ว…อึก!!”
เมื่อกระทุ้งกายอย่างหยาบโลนเข้าร่างพี่ชายได้เพียงครู่ เตโชก็ไม่อาจต้านทานไหว เขากระทั้นกายหนักๆรัวติดกันไม่กี่ครั้ง ก็ถึงจุดสุดยอดในตัวพี่ชายอย่างแรงราวกบสายฟ้าฟาด ปล่อยน้ำรักทะลักทลายจนเต็มล้นในช่องทางรักที่เป็นของเขาคนเดียว
เซ็กซ์ของเด็กอายุ 15 ที่มีแต่ความรุนแรงตามอารมณ์ร้อนของวัยรุ่น ที่อยากรู้อยากลอง ที่คิดว่าตนเป็นผู้ใหญ่พอ ทั้งที่จริงๆแล้ว ไม่ว่ายังไงก็ยังคงเป็นแค่เด็ก ที่ยังรู้เท่าไม่ถึงการณ์ แน่นอนว่าเตโช ไม่มีทางรู้เลยว่าสิ่งที่เขาได้ทำลงไป จะส่งผลต่ออนาคตของเขาทั้งคู่อย่างไร และเมื่อถึงตอนนั้น ไม่ว่าเขาจะเก่งกาจแค่ไหน ก็ไม่สามารถหลุดกรอบของคำว่า “เด็ก” พ้น
………………………………………………………………………………………………………….TBC.
จะยังไงต่อน่อ...สะเทือนใจแทนจริงจริ๊ง
:z10:
-
ชอบๆๆๆๆๆๆ มาต่อไวๆ น้าาาาา :mc4:
อยากรู้ว่าตอนจบจะจบแบบไหน แฮปเอนด์ หรือโซแซ้ด :sad4:
-
น่าสงสารวา
จะทำยังไงต่อไปล่ะแบบนี้
-
เค้ามีอะไรกันแล้ว เป็นไงต่อละ ลุ้นๆ
-
โอ้ววโอ้ว น้องเตอารมณ์รุนแรงแท้ แต่ก็เหมือนเกิดเพื่อกันจริงๆ :z3:
ลืมเรื่องพี่น้องไปก่อน แต่พอพายุอารมณ์ผ่านไป เตยังจะร้ายกับวาอีกหรือเปล่า :monkeysad:
-
เป็นความทรงจำที่เลวร้ายยยมาก :a5: :a5:
-
น่าสงสารอะT^T
แต่......ชอบบบบบ มาต่อไวๆนะคะ^^
-
จะดีกันได้ไงเนี่ยยยย
:pig4:
-
โอ้วว
เรื่องนี้มันจี๊ดได้ใจจริงๆ
รอดูตอนต่อไปนะคะ
-
:L2: :3123:
ชอบคะชอบ
อัดอัด กดดันดี..
มาลงต่อเร็วๆน้า รออยู่ๆ
-
*w*
-
ชอบๆๆๆ เรื่องนี้แซ่บทุกตอนเลย 555 :-[ :impress2:
-
แซ่บบบบบบบบบบบ มาต่อไวๆนะค้าบ o13
-
โอ๊ย
ว่าแล้ว เตต้องลงโทษวา
แล้วชีวิตสองคนเนี่ยจะดำเนินยังไงต่อไปกัน
-
ทำไมมันเครียดนะ
แต่ก็รอค่ะ
-
ฉากนี้ที่รอคอย :impress2: :impress2: :impress2:
-
อยากอ่านต่อแล้ว
-
เจ็บปวดนะเรื่องนี้...
-
เตรักวาจริง ๆ ใช่ไหม แต่ท่าทางเตก๋อนหน้าเหมือนไม่ชอบวามากกว่าเลยนะเนี่ย ทั้งพูดทั้งทำแบบนั้น แล้วถ้าพ่อแม่เตวารู้จะทำว่ายังไงเนี่ย วาจะถูกพ่อแม่ทำอะไรบ้างเนี่ย เพราะดูท่าทางเตจะลอยตัวยังไงก็ไม่รู้
-
-ตอนที่ 5- ตราบาป (ติ่ง)
สมสู่กับน้องชายของตัวเอง...
หลับนอนกับพี่น้องร่วมสายเลือด...
ตกนรกหมกไหม้…
ถ้าพ่อแม่รู้เข้า...
โดนพ่อตีตายแน่ๆเลย...
ทำไงดี…
เราจะทำยังไงดี…
ช่วยด้วย
ช่วยด้วย…
"เตอยากเอาวา"
".......!!!??"
ร่างบางสะดุ้งตื่น ดวงตาบวมช้ำเบิกโพลง
ฝัน...ฝันร้าย...ฝันร้ายชัดๆ...'
ฝัน....!?'
"ฮึก..."
"ฮึก..."
สะท้านไปทั้งร่างเพราะแรงสะอื้น น้ำตาที่เหือดแห้งไปแล้วนั้นไหลโกรกดวงตาบอบช้ำอีกคราว เมื่อตระหนักได้ว่านั่น...ไม่ใช่แค่เพียงความฝัน วงแขนแกร่งที่โอบกอดเอวเขาไว้จากด้านหลังเป็นเรื่องจริง ลมหายใจที่รินรดอยู่บนต้นคอนี้เป็นเรื่องจริง ร่องรอยการมัดที่ข้อมือเป็นเรื่องจริง ร่างกายที่เจ็บปวดจนกระดูกลั่นไปทั้งร่างนี้คือเรื่องจริง...
เรื่องที่ถูกน้องชายฝาแฝด"ข่มขืน" ก็คือ...เรื่องจริง!!
.
.
.
"ตัวสั่นเชียว...หนาวเหรอ?"
"ฮึก!! "
เพราะกายที่สั่นไหวเพราะแรงสะอื้น ทำให้คนที่นอนโอบร่างอยู่รู้สึกตัวตื่นขึ้นเหมือนกัน เตโชกระชับอ้อมแขน กอดร่างขาวผ่องของแฝดพี่แนบแน่นขึ้น ริมฝีปากอุ่นร้อนกระซิบถามด้วยความเป็นห่วงอยู่แถวริมหู พร้อมจุมพิตหวานแถวซอกคอและลาดไหล่ของแฝดพี่ที่ตนเองหลงใหล
“อย่าร้องสิครับ พี่วา...”
“ฮื้อ...”
“เตรักพี่วานะ...”
“ไม่...ฮือ...”
“อย่าดื้อสิครับ...เตบอกว่าอย่าร้องไงล่ะ...”
“ปล่อย...ไม่เอาแล้ว...ฮือ ฮือ...”
“เตอุตส่าห์พูดดีๆแล้ว ก็ฟังบ้างสิวา...วาเป็นของเตแล้วนะ รู้ตัวหรือเปล่า?”
“ไม่!...ไม่จริง ไม่เอาแล้ว ฮือ ฮือ ฮือ….”
เมื่อพูดดีๆแฝดพี่ก็ไม่ยอมฟัง เตโชเองก็หมดความอดทน มือแกร่งรั้งร่างพี่ชายให้หงายหน้าขึ้นมาประจันหน้ากับตน เตโชเท้าแขนคร่อมร่างแฝดพี่ไว้ พลางมองใบหน้าของวาโยที่นองไปด้วยน้ำตาแล้ว ก็อดนึกสงสารไม่ได้ แต่บางอย่างที่อยู่ในส่วนลึกกลับผลักดันให้เขา กระทำการที่เหี้ยมโหดยิ่งกว่าเดิมออกมาแทน
“จริงสิ กูเอามึงแล้ว มึงเป็นของกูแล้ว หรือจะให้กูพิสูจน์อีกรอบ หือ วา? มึงอยากโดนกูเอาจนสลบแบบเมื่อเย็นอีกงั้นเหรอ?”
“มะ ไม่เอา…ไม่…ฮึก”
วาโยปฏิเสธเสียงสั่นพร่า ร่างกายก็สั่นระริกราวกับลูกนก เขาคิดอะไรไม่ออกเลย อยากหนีก็หนีไม่ได้ จะดิ้นรนต่อสู้ ก็สู้แรงไม่ได้ ไม่ว่ายังไงก็หนีออกจากกรงแขนนี้ไม่ได้
“ถ้าไม่เอา…ก็ทำตัวให้มันดีๆหน่อย อย่างแรกเลยนะ…มึงช่วยหยุดร้องซะที…เพราะว่า….”
เตโชพูดค้างไว้เล็กน้อยแล้วก้มหน้าลงใกล้กับวาโยที่ยังคงสะอื้นไห้ไม่หยุด เรียวลิ้นสีแดงสดไล้เลียริมฝีปากตัวเองอย่างหยาบโลน พร้อมหัวเราะออกมาเบาๆ
“หน้าตอนร้องของมึง ยั่วอารมณ์กูสุดๆ เลยว่ะ วา…หึหึ ถ้ามึงไม่หยุดร้องตอนนี้ กูจะเอามึงต่อแล้วนะ…”
“ไม่!!...เงียบแล้ว หยุดแล้ว ไม่ร้องแล้ว!!...อย่าทำอีกเลยนะ ไม่เอาแล้ว ไม่เอา!!...อื้อ!!!!”
พูดได้ไม่ทันจบแก้มวาโยก็โดนลิ้นร้อนๆของแฝดน้องเลียชิมเข้าเสียแล้ว วาโยตกใจมากจนตัวเกร็ง เสียงหวานร้องครางด้วยความกลัวสุดขีด เมื่อลิ้นของน้องชายลากเรื่อยผ่านลำคอขาวไปจนถึงไหปลาร้าเล็ก พร้อมใช้ฟันขบแทะผิวเรียบลื่นเบาๆ
“เอาล่ะ…นอนกันได้แล้ว เดี๋ยวพรุ่งนี้จะไปโรงเรียนสายเอา”
ในขณะที่วาโยกลัวจนตัวเกร็งกับสถานการณ์ที่จะเกิดขึ้น จู่ๆร่างแฝดน้องที่ทาบทับอยู่ ก็เคลื่อนตัวลงไปนอนข้างๆโดยใช้ท่อนแขนกำยำโอบกอดเขาไว้ และเอ่ยปากขอให้นอนพักผ่อน
ตอนนี้วาโยหยุดร้องแล้ว ไม่แม้กระทั่งสะอื้น ไม่ใช่เพราะหายกลัว หรือทำใจได้ แต่เพราะกลัวเหลือเกิน กลัวจนร่างกายยินยอมที่จะปฏิบัติตามบัญชาของแฝดน้องทุกคำ เพราะรู้ดีว่า หากทำได้ ตัวเขาจะปลอดภัย
ผ่านไปได้ครู่ใหญ่ๆ เสียงลมหายใจสม่ำเสมอของคนที่ไปสู่ภวังค์แล้วของน้องชายนั้น ทำให้วาโยรู้ว่า เตโชหลับไปแล้วจริงๆ ร่างบางที่ยังคงนอนตัวเกร็งในอ้อมกอดแฝดน้อง ค่อยๆลอบถอนหายใจออกมาแผ่วเบา แม้จะหลับไปแล้ว แต่เตโชยังคงกอดแฝดพี่ไม่ยอมปล่อย วาโยเองก็ไม่กล้าแม้แต่จะดิ้นรน ด้วยกลัวว่า หากทำให้เตโชตื่นขึ้นมาอีกรอบ คืนนี้อาจจบไม่สวย วาโยจึงได้แต่นอนให้แฝดน้องกกกอดอยู่แบบนี้ไม่ไปไหน ไม่รู้จะทำยังไงต่อไปดี ถ้าเกิดพ่อแม่รู้เข้าจะเป็นยังไง เขาจะต้องถูกเตโชรังแกอีกนานแค่ไหน ถึงแฝดน้องจะบอกว่ารักเขา วาโยก็ไม่มีทางเชื่อเด็ดขาด เขาทำกรรมอะไรไว้ในชาติที่แล้วกันนะ ชาตินี้ถึงมีชีวิตที่แสนระยำขนาดนี้ ยิ่งคิดยิ่งเจ็บปวด หยาดน้ำใสไหลกลบขอบตาร้อนอีกครั้ง เขาจะผ่านคืนนี้ไปได้อย่างไร พรุ่งนี้จะเป็นแบบไหน เขาไม่อยากจะรับรู้เลย...วาโยลองลอบชำเลืองใบหน้าของคนที่หลับใหลอยู่ข้างกาย…สิ่งที่เห็นคือน้องชายฝาแฝดที่มีใบหน้าเหมือนเขาทุกกระเบียด และแฝดน้องคนนี้ของเขานั้น…
‘วิปริต!!’
……………………………………………………………………………………..
เอาติ่งของตอนที่แล้วไปก่อนนะจ๊ะ วันนี้เลิกงานดึกเลยแต่งได้นิดเดียว
ไว้เดี๋ยวพรุ่งนี้มาต่อเน่อ...
เตxวา เป็นเรื่องสั้นจ๊ะ ดำเนินเรื่องเร็ว เดี๋ยวก็จบแล้วเด้อ...
:z10:
-
เตโชรักวาโยก็พูดดี ๆ กับวาโยทำดี ๆ กับวาโยบ้างสิ
-
ก็คนมัน s จะให้พูดด้วยดีๆคงไม่ใช่แนวเหรอเต :z3:
วาน่าสงสารจังเลย :monkeysad:
รออ่านตอนต่อไปค่ะ :L2:
-
วาเริ่มน่าสงสารแล้ว ต้องคอยดูกันต่อไป
-
-w-
-
ยังไงก็เป็นพี่น้องกัน ถ้าพ่อแม่รู้ วาโดนทำโทษแน่นอน ในฐานะพี่ชาย
-
สงสารสาโย ไม่ชอบนิสัยพ่อแม่ ที่รักลูกไม่เท่ากัน ไอ้เตอีกคน นิสัย :z6:
-
อ๊ากกก
แล้วทีนี้จะทำยังไงกันต่อ
-
วาน่าสงสาร :o12:
-
o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13
น่าตื่นเต้น ฮ่าๆๆ
-
รอตอนเต็มๆอย่างใจจดใจจ่อออ :3
-
บีบหัวใจสุดๆ
-
รอด้วย........
-
คนแต่ง แต่งดีมากเลยค่ะ อินมาก TT อ่านไปนี่อยากเผาบ้านแทนน้องวา แค้นแทนมาก
แต่อีกใจก็อยากกระอักเลือด เพราะความหน่วงและความฟินไปพร้อมๆกัน
อ่านแล้วกดดันมากกกกกกก สงสารชีวิตน้องวา ดูแต่ละอย่างที่เจอ เฮงซวยสุดๆ :m15:
พยายามทำใจว่ามันเป็นเรื่องสั้นนะ..
#แต่ใจฉันนั้นอยากให้มันเป็นเรื่องยาว~~ :z3:
มาต่อเร็วๆนะคะ รออยู่ :กอด1: :pig4:
-
รอค่ะ
-
:L2: :L2:
แต่งเรื่องสนุก...แปลกดี..ภาษาเขียนก็ดีมากเลยค่า o13 o13
แต่ทำไมจะรีบจบนักหละ
มีภาค 2 3 4 5 6 7 เถอะน้า
อยากอ่าน
-
รอค่ะ หุหุหุ
-
อ๊าก รักต้องห้าม
ยิ่งอ่านยิ่งชอบ ก๊ากๆๆ
-
เดี๋ยวพรุ่งนี้เย็น(18/3)เค๊ามาต่อน๊า
วันนี้ลงไม่ทันจ๊า
ขออภัยเป็นอย่างสูง o1
-
รอค่ะ
-
รอๆน้าาาาา
-
ตอนที่ 6 พราก
"เฮ้ย วา วันนี้นึกยังไงวะ?"
"............??"
มาถึงห้องเรียนตอนเช้าปุ๊บก็โดนเพื่อนในห้องคนหนึ่งถามไถ่ขึ้น
"อะไรของนาย บอส?"
"ฮั่นแน่ อย่ามาเนียน เมื่อเช้าเราเห็นนะเฟร้ย ที่ลานจอดรถอ่ะ"
บอสเดินเข้ามากอดคอวาโยอย่างสนิทสนม พร้อมกระเซ้าคนตัวเล็กกว่ายิ้มๆ
"ไหนเขาลือกันว่าพวกนายสองคนไม่ถูกกันไง นี่ดีกันได้แล้วสิ ถึงได้ขับรถมาด้วยกันได้เนี่ย อิอิ...อ๊ะ อ้าว ไรแว๊ แค่นี้ต้องเขินด้วยหรา..."
วาโยรู้สึกหงุดหงิดขึ้นทันทีเมื่อถูกทักเรื่องที่เขาไม่ต้องการให้ใครรู้ใครเห็น เด็กหนุ่มสะบัดตัวออกจากแขนที่พาดอยู่บนไหล่ด้วยอารมณ์คุกรุ่นเล็กน้อย ก่อนเข้าไปนั่งที่โต๊ะของตัวเองโดยไม่ยอมพูดจาอะไรกับใครอีก ร้อนถึงคนแซว ต้องตามมาง้อจ้าละหวั่น
"เฮ้ย วา อย่าฉุนนักดิ เราไม่ได้ตั้งใจแซวนายนะ ก็แค่ดีใจกับนายสองคนเท่านั้นเองที่ดีกันได้น่ะ เป็นฝาแฝดกันน่ะ ดีกันไว้ไม่ดีกว่ารึไง โธ่...อย่างอนเด้..."
ยิ่งโดนง้อ คิ้วเรียวยิ่งขมวดมุ่นหนักกว่าเดิม พาลไพล่คิดไปถึงเหตุการณ์เมื่อเช้าขึ้นมาเสียอีกด้วย
.
.
.
.
สายน้ำอุ่นจากฝักบัวไหลลงสู่ร่างที่กำลังร้าวรวด จนปวดแปลบ เช้าวันใหม่แล้วแต่อาการอ่อนเปลี้ยยังไม่จางหาย ตั้งแต่บั้นเอวยาวไปถึงต้นขาเมื่อยระบม โดยเฉพาะจุดเร้นลับที่ปวดตุบๆราวกับว่าอักเสบ หยาดน้ำตารื้นขึ้นอีกครั้งเมื่อคิดถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ร่างกายสั่นสะท้าน จะว่าจากความเย็นของน้ำก็ไม่น่าใช่เพราะเขากำลังอาบน้ำอุ่นอยู่ หรือเป็นเพราะร่างกายเขาจดจำความเลวร้ายนั้นได้กันนะ มันถึงสั่นกลัวไม่ยอมจะหยุดเลย...
"นี่...อาบนานขนาดนี้ เดี๋ยวก็ได้ไปโรงเรียนสายกันพอดีหรอก"
"......!!!!??"
วาโยสะดุ้งตัวลอยเมื่อ เตโช คนที่เขาไม่อยากเจอหน้าที่สุด จู่ๆก็เปิดประตูพรวดพราดเข้ามาในห้องน้ำในสภาพเปล่าเปลือย
"เชี่ยเต! เข้ามาทำไมวะ!!?"
"ก็เห็นว่ามันจะสายแล้ว อาบด้วยกันไปเลยน่าจะเร็วกว่าน่ะ"
"จะบ้าเหรอห้องน้ำในห้องมึงก็มีไม่ใช่หรือไง!!?"
"ก็กูจะอาบห้องนี้ หึหึ อายเหรอ?"
เตโชยักไหล่ตอบกวน เขาแค่ยังถูกใจกับของที่เขาเพิ่งได้มาครอง ถูกใจขนาดที่ว่าไม่อยากให้ห่างตัว ยิ่งเห็นว่าแฝดพี่พยายามถอยห่าง พยายามหลบหนี เขาก็ยิ่งรุกไล่ และคว้าตัวกลับมาให้ได ครานี้เองก็เช่นกัน เตโชจงใจไม่ใช้ห้องอาบน้ำของตัวเอง เพียงเพื่อจะได้เข้าหาคนที่เขาพึงใจคนนี้ได้อย่างเต็มที่ โดยเฉพาะในตอนที่แฝดพี่ของเขาอยู่ในสภาพเปลือยเปล่าเปียกปอน มันยิ่งทำให้เลือดในกายเขาฉีดพล่านดีจริงๆ
"อย่ามาบ้านะ ไอ้เต!! เชี่ยเอ้ย! อยากอาบมึงอาบไปคนเดียวเลย กูอาบเสร็จแล้ว...อ๊ะ!!"
"จะรีบไปไหนล่ะ หึหึ..."
วาโยที่กะจะหนีออกไปให้พ้นๆ แต่ก็ได้แค่คิด เพราะแค่เบี่ยงตัวออกไปได้เพียงนิดเดียว ก็โดนคว้าข้อมือทั้งสองไว้ ทั้งที่พยายามดิ้นรน แต่มือทั้งคู่ของเขากลับถูกมัดแล้วจับไปคลองไว้กับที่แขวนฝักบัวเข้าเสียอีก
"อย่าดิ้นสิ เดี๋ยวก็ลื่นล้มกันพอดีสิ พี่วา..."
"ปล่อยกูนะ ไอ้เต!! มึงยังแกล้งกุไม่พออีกหรือไง มึงยังจะทำร้ายอะไรกูอีก ไอ้เชี่ย!! โอ้ย!!"
ดิ้นรนได้ไม่เท่าไหร่ก็โดนกระชากผมด้านหลังจาหน้าหงายเริดขึ้นไปรับน้ำจากฝักบัวเต็มๆ แม้น้ำจะปิดไม่ได้แรงมาก แต่ก็ทำให้วาโยสำลักจนน้ำหูน้ำตาไหล เตโชปิดฝักบัวลงพร้อมแนบร่างกายแกร่งกับร่างบางของแฝดพี่
"ถ้ามึงไม่อยากได้รอยเด็ดๆ ไปโชว์ที่โรงเรียนล่ะก็...อยู่นิ่งๆซะ พี่วา!"
เสียงเหี้ยมเกรียม กระซิบติดริมหู วาโยตัวสั่นสะท้าน แม้จะผ่านเหตุการณ์เลวร้ายมาแล้วเมื่อคืน แต่เขาก็ยังทำใจให้ชินไม่ได้ กลัวเหลือเกิน กลัวแฝดน้องคนนี้จับขั้วหัวใจ
"ฮึก...อย่าทำเลยนะ... ไม่เอาแล้ว..."
"งั้นก็เป็นเด็กดีอยู่นิ่งๆสิครับ พี่วา แล้วเตจะไม่รุนแรงนะ เอาล่ะเด็กดี ขอเตขื่นใจหน่อยนะครับ..."
"ฮึก! ฮือ...."
ได้แต่ร้องไห้ออกมาอย่างคนไม่มีทางสู้ ในสถาพน่าอดสูที่ไม่สามารถช่วยเหลือตัวเองได้ ร่างบางเปล่าเปลือยไร้เสื้อผ้าปกปิด สองแขนถูกมัดคล้องเอาไว้กับที่คล้องสายฝักบัว เบื้องหลังมีร่างกำยำกว่าของน้องชายฝาแฝดทาบทับอยู่ในสภาพล่อแหลม และเพียงอึดใจต่อมา...
"อ๊า....อึก เจ็บ ...โอ้ย...อื้อ"
อา....ร้อนจัง...ในตัวพี่วาร้อนสุดๆไปเลยครับ...อา"
สุดท้ายแม้ว่าเขาจะขัดขืนยังไง ก็โดนท่อนลำใหญ่โตของน้องชายฝาแฝดทะลวงเข้ามาในร่างอยู่ดี พริบตาที่ส่วนหัวมุดเข้ามานั้นมันรู้สึกอึดอัดจนหายใจหายคอไม่ออก เจ็บเกร็ง จนน้ำตาไหล ร่างสูงไม่รอช้า สาวสะโพกเน้นๆ รุกรานพี่ชายอย่างไม่ปราณี ช่องทางรักนุ่มนิ่มกว่าเมื่อคืนพอสมควร ทำให้ไม่ต้องฝืนในการสอดใส่มากนัก และมันยังความรู้สึกสุขสมจนแผ่ซ่านไปทั้งร่างของตนอีกด้วย
"อึ พี่วาครับ เตจะแตกแล้วครับพี่ อา...พี่วาสุดยอดเลยครับ...."
เสียงกระเส่าของแฝดน้องดังอยู่ข้างหู เสียงหนั่นเนื้อกระทบกันดังก้องไปทั้งห้องน้ำ แสนหยาบโลน ทั้งที่รังเกียจ ขยะแขยง แต่ส่วนลึกในร่างกายกลับตอบรับการกระทำนี้อย่างหมดทางเลือก ทุกครั้งที่แก่นกายหนาอวบของแฝดน้องครูดผ่านจุดอ่อนไหว ช่องทางของเขาก็กระตุกถี่เหนี่ยวรั้งน้องชายไว้อย่างลุกล้ำ เจ็บใจตัวเองจนต้องร้องครางออกมาเสียงดัง พร้อมทั้งสะอื้นก้อนน้ำตาไปด้วย
"อ๊ะ อ๊ะ...อื้อ เต อย่า...อ๊ะ อึ๊ อ๊า...."
"อา...พี่วาครับ อื้อ ไปพร้อมเตนะ...อ๊ะ..."
"อ๋า....!!"
ในที่สุดเตโชก็สำเร็จความหฤหรรษ์ในร่างแฝดพี่จนเต็มล้น และในจังหวะที่ภายในร่างถูกระเบิดแห่งความสุขสมปะทุใส่ วาโยก็เผลอเสร็จสมตามไปด้วย ของเหลวสีขาวขุ่นพุ่งออกมาจากแก่นกายสีสงยหยาดหยดลงบนพื้นห้องน้ำทั้งๆที่ไม่ได้รับการแตะต้อง
"ฮ้า...ฮ้า...หึหึ พี่วาเอง...ก็เสร็จด้วยเหรอเนี่ย..."
"ฮึก..หุบ..ปากนะ...ฮึก ฮ้า..."
อา...เด็กดีของเต...เตรักพี่วานะ...อา...รักพี่วาคนเดียว"
แม้จะได้ยินคำว่ารัก แต่ไม่เคยได้ซึมซาบมัน ใจของวายโยตอนนี้มีแต่รอยแผลลึกล้ำดำมืด ใบหน้าของวาโยตอนนี้ก็มีแต่น้ำตา ที่ไหลจนจะเป็นสายเลือด...
.
.
.
วา...
วา...?
"นายวาโย!!"
"....!!? หา? อะไร?"
"จู่ๆ นายเหม่ออะไรเนี่ย ปล่อยเราคุยอยู่คนเดียวตั้งนาน"
บอสบ่นอุบ เมื่อสามารถปลุกอีกคนตื่นจากภวังค์ได้ เขากำลังง้ออยู่ดีๆ เพื่อนเขาก็สติหลุด เหม่อไปไหนก็ไม่รู้ บอสเลยได้แต่นั่งเซ็งจิต
"เอ่อ...ขอโทษทีนะ"
"จะไม่โกรธ ถ้านายเล่าให้เราฟังว่าทำไมเมื่อเช้าถึงมากับน้องชายฝาแฝดของนายได้วะ ร้อยวันพันปีไม่เห็นเคยเข้าใกล้กัน?"
"ทำไมเราต้องเล่าให้นายฟัง? เราไม่ได้สนิทกันนะ"
วาโยขมวดคิ้วมุ่นถามสวนออกไป เขาไม่พอใจนักที่มีคนมาละลาบละล้วงเรื่องส่วนตัวเขาเกินไป ทั้งที่ก็ไม่ได้สนิทกันนัก
"ขอโทษเถอะครับคุณวาโย ในโรงเรียนนี้จะมีใครสนิทกับคุณมากไปกว่ากระผมนายบอส บดีพัตร คนนี้อีกครับ"
"ตรงไหนกัน..."
"ไม่สนครับถึงคุณจะไม่สนิทกับผม แต่ผมสนิทกับคุณแค่นั้นพอครับ โอเค๊? เพราะงั้นเล่ามาเลยเราฟังอยู่"
"ก็แค่วันนี้มาสาย เลยขอติดรถมาเท่านั้นแหละ แล้วก็ไม่ได้สนิทกับนายด้วยขอโทษทีนะ"
"ถ่อ...วัยรุ่นเซ็งวะ ชิชิชิ"
"กลับที่ซะ อาจารย์มาแล้ว"
"ชิ ทำเป็นมาไล่ บู่ๆ ถึงยังไงเราก็เป็นเพื่อนสนิทกัน ห้ามนายปฏิเสธเฟ้ย บู่ๆ"
วาโยรำคาญบอสที่เอาแต่นั่งยองๆเกาะโต๊ะ ส่งเสียงบู่ๆ และบ่นเป็นหมีกินผึ้งไม่เลิก จนต้องเบือนหน้าหนีไปอีกทางเพื่อตัดความรำคาญ
"นายบดีพัตร กลับมานั่งที่เธอเสียที จะไม่ร่ำไม่เรียนแล้วใช่มั้ย จิตพิสัยน่ะยังอยากให้เหลืออยู่บ้างมั้ย!!? ห๊า!!?"
และแล้วระฆังหมดยกก็ดังขึ้น บอสรีบกลับไปนั่งโต๊ะเร็วพลัน เมื่อเจ้โหดมยุรี อ.คณิตศาสตร์ขึ้นแท่นบัลลังก์แล้ว
วาโยเรียนคาบแรกแบบรู้เรื่องบ้าง ไม่รู้เรื่องบ้าง เพราะมัวแต่เหม่อ และเพราะเขาไม่ถูกกับการคำนวน ทุกวันนี้เกรดวิชาคณิตศาสตร์เขาเลยห่วยบรม ว่ากันว่าเลข ม.ต้นไม่ได้ยากเท่าไหร่แล้วนะ เขาก็ยังไม่ถูกโรคกับมันอยู่ดี ระหว่างที่เหม่อๆอยู่วาโยก็ชำเลืองไปมองแผ่นหลังของบอส แล้วครุ่นคิดถึงเรื่องเมื่อตอนเช้าอีกครั้ง ที่จริงที่เขาติดรถเตโชมาโรงเรียนไม่ใช่เพราะมาสาย แต่เพราะโดนบังคับต่างหาก หลังโดนกระทำย่ำยีสารพัดในห้องน้ำ เตโชก็ยื่นคำขาด ให้เขาไปกลับโรงเรียนกับตน แม้ว่าวาโยจะพยายามอิดออด แต่ในเมื่อคลิปขู่ขวัญนั้นยังอยู่ มีหรือแฝดพี่ที่น่าสงสารจะทำอะไรได้ ต้องยอมทำตามแต่โดยดี แม้ภายในใจจะเจ็บแค้นเหลือทน
.
.
.
"นายวาโย"
.
.
.
"นายวาโย!!"
"อ๊ะ ค..ครับ!!?"
"กล้าเหม่อในวิชาของฉันอีกแล้วนะยะ แล้วนั่นตาไปทำอะไรมาบวมช้ำขนาดนั้น นอนดึกเล่นแต่เกมล่ะสิ เด็กสมัยนี้นี่ยังไงนะ ไม่ได้เรื่องเลยจริงๆ"
ยาวเลยแฮะ...ไม่น่าพลาดเลยเรา...' วาโยคิดในใจเมื่อโดนเจ้โหดบ่นไม่หยุด ถึงปากจะขอโทษปะหลก ปะหลก แต่ในใจเล่ากลับคัดค้าน 'ถ้าแค่เล่นเกมจนตาแดงล่ะก็ ชีวิตผมคงสุขีกว่านี้เยอะเลยครับ อาจารย์...เฮ้อ'
"นี่อีกเทอมเดียวก็จะจบกันอยู่แล้วนะ เดี๋ยวขึ้น ม.ปลายเรียนยากกว่านี้อีกนะยะ ตั้งใจหน่อยสิ ดูแฝดน้องเธอเป็นตัวอย่างบ้างมั้ยเนี่ยนายวาโย เตโชน้องเธอน่ะ เขาขยันเรียนจะตาย เรื่องสอบก็ไม่เคยพลาด นี่เธอเป็นฝาแฝดกันยังไงเนี่ย ถึงได้ต่างกันเหลือเกิน เฮ้อ... เอ้านี่! ไม่ต้องหัวเราะเลยนะ คนอื่นๆก็เหมือนกัน เกเรเกตุงกันจริงจริงเล๊ยไอ้เด็กห้องบ๊วยเนี่ย...บลา บลา บลา..."
เอ้า...ยาวเลย ไม่ต้องเรียนกันแล้วคาบนี้ เออ ดีๆ...' วาโยได้แต่คิดเข้าข้างตัวเองในใจ เขาชินชากับการถูกด่า ถูกเปรียบเทียบเสียแล้วล่ะ โดยเฉพาะตอนนี้ ถึงเขาจะโดนเปรียบเทียบกับเตโชยังไง เขาก็ไม่สะทกสะท้านแล้ว เพราะการโดนเปรียบเทียบกับคน "วิปริต" คนโง่เง่าอย่างเขา ก็คงไม่ได้แย่เท่าไหร่
.
.
.
.
.
"รออยู่จริงๆด้วย..."
วาโยพึมพำกับตัวเองเบาๆ เมื่อแอบมองลงไปจากหน้าต่างห้องเรียนไปยังโรงจอดรถแล้วเห็นน้องชายฝาแฝดของตนยืนรออยู่ที่รถ หน้าตาแฝดน้องเริ่มมีอาการหงุดหงิด ในมือถือโทรศัพท์โทรหาใครสักคนอยู่ เช่นเดียวกับมือถือขิงเขา ที่มีสายเรียกเข้าไม่หยุด แต่บังเอิญว่า วาโย ปิดเสียงมันเอาไว้
สายตาว่างเปล่าจับจ้องไปที่ร่างแฝดน้อง ที่ยืนโทรศัพท์อย่างกระสับกระส่ายอยู่เบื้องล่าง
"รอไปเหอะ ไอ้วิปริต..."
.
.
.
.
.
ลงจากรถเมล์ เดินเข้าซอย กิจวัตรปรกติ ใช่...วันนี้เขาไม่ยอมกลับกับแฝดน้อง ไม่ได้อยากขัดขืน แค่ร่างกายมันไม่ยอมทำตาม วาโยเดินเหม่อลอยกลับมาที่บ้าน พ่อแม่เขายังไม่กลับมา เพราะยังไม่มีรถในโรงรถ แฝดน้องเขาเองก็เช่นกัน 'ยังรออยู่อีกสินะ...โง่เอ้ย...' วาโยยิ้มกระหยิ่มก่อนเดินเข้ามาในบ้านอย่างอารมณ์ดี วันนี้เขาซื้อกลอนประตูและตะปูมาด้วย ในเมื่อลูกบิดประตูมันช่วยอะไรไม่ได้ ก็ลงกลอนมันไปเลยละกัน 'กล่องเครื่องมือพ่ออยู่ไหนหว่า...ค้อนจ๋า วามาแล้วจ๊ะ...ฮื้ม ฮืม...'
"อารมณ์ดีจังนะครับ...พี่วา!"
ในขณะที่กำลังจะเดินเข้าห้องครัวไปเอากระเป๋าเครื่องมือช่างของพ่อ จู่ๆก็โดนเสียงที่คุ้นหูรั้งสติไว้เสียก่อน จากที่อารมณ์ดีๆอยู่ได้เพียงอึดใจ ความพรั่นพรึงชั่วร้ายก็เข้ามาครอบงำแบบไม่ให้ทันตั้งตัว
"........เต!!!??
"ปล่อยเต รอตั้งนานสองนาน โทรไปก็ไม่รับ นี่ถ้าไม่เจอกับบอสเพื่อนพี่ เตคงไม่รู้ว่าพี่วา...หนีกลับมาก่อน..."
"ทำ....ทำไมมึงถึงได้..."
"ทำไมถึงได้กลับมาเร็วกว่าพี่วาน่ะเหรอ...ก็ขับรถตรงกลับมาเลย ไม่ต้องแวะป้ายเหมือนรถเมล์ปุโรทั่งนั่น ไม่ต้องแวะร้านวัสดุก่อสร้างให้เสียเวลาด้วย..."
"เดี๋ยว แล้วรถมึงล่ะ!? รถมึง…!!!!?"
จังหวะที่พอจะถามว่ารถอยู่ไหนสายตาก็พลันเหลือบไปเจอพอดี รถของน้องชายฝาแฝดที่จอดเอาไว้ฝั่งตรงข้ามรั้วบ้าน รถคันที่เขาไม่ได้สังเกตุว่าคือรถของบ้านตัวเอง วาโยค่อยๆเหลือบมองไปทางเตโชด้วยใจที่สั่นสะท้าน แฝดน้องที่ยืนนิ่งพิงผนังข้างครัวอยู่นั้น ดูโหดเหี้ยมกว่าทุกวัน ความกลัวเกาะติดร่างวาโยจนแข้งขาสั่น พลันหาข้อแก้ตัวให้ตัวเองสุดชีวิต
"วานึกว่า เตจะพาน้องแนนมาที่บ้านด้วย ก็เลยไม่อยากเป็น กขค..."
"อย่ามาทำแกล้งโง่ได้มั้ยวา หึหึ วาคิดว่าเตยังจะไปเอาเด็กนั่นอีกเหรอ แค่เอาคลิปไปขู่หน่อยเดียว ก็หนีหางจุกตูดไปแล้ว ป่านนี้หาผัวใหม่ได้แล้วมั้ง"
"แต่...เรื่องนี้วาผิดเองนะ น้องแนนเขาไม่ได้ตั้งใจ..."
วาโยพยายามแก้ตัวแทนเด็กสาวเพราะก็สงสารเจ้าหล่อนอยู่ไม่น้อยที่เผลอมามีสัมพันธ์กับเขาจนต้องเลิกกับเตโช แต่ดูเหมือนสิ่งที่เขาพูดไปนั้นจะยิ่งเพิ่มความคุกรุ่นให้แฝดน้องพอสมควรเลยทีเดียว
"เรื่องคนนอกน่ะเตไม่สนใจหรอก วา... เรื่องของเราสองคนต่างหากที่ต้องเคลียร์กัน..."
เพียงแค่เตโชขยับเคลื่อนไหวเพียงนิด วาโยก็ถึงกับต้องถอยไปตั้งหลักไกลๆเสียหลายก้าว และเมื่อแฝดน้องเริ่มก้าวเข้าใกล้ เด็กหนุ่มก็กระโดดผลึง ทะลึ่งขึ้นบันไดหนีอย่างรวดเร็ว ประตูห้องแค่เอื้อมเท่านั้น แค่เข้าไปในห้องได้เขาก็จะปลอดภัย
หมับ!!
"อ๊า~!!!"
อีกแค่เพียงก้าวเดียวก็จะถึงประตูห้อง แต่โชคไม่เคยเข้าข้าง วาโยไม่เคยเอาชนะความโชคร้ายได้เสียที เมื่อวงแขนแข็งแกร่งกระชากเข้าที่ช่องอก รุนแรงจนวาโยเจ็บจุก จากนั้นแฝดน้องร่างสูงก็ทั้งลากทั้งดึงแฝดพี่ที่น่าสงสารเข้าไปในห้องของตัวเอง
ปัง
โครม
แกร็ก"ต...เต..."
ห้องน้องชายที่ไม่ได้เข้ามาร่วมปี ดูแตกต่างจากเดิมเล็กน้อย แต่ความไม่คุ้นชินแค่นั้นก็เกินพอให้รู้สึกกลัวจับจิต แต่ที่มากกว่านั้น บรรยากาศน่าเกรงขามที่เจ้าของห้องปล่อยออกมา มันทำให้ร่างกายสั่นไหวออกจากส่วนลึกเลยทีเดียว
"ทำไมต้องยั่วโมโหกันเรื่อยเลยวะ วา?"
"ข...ขอโทษ...เต...วาขอโทษ วาไม่ตั้งใจ..."
วาโยขอโทษเสียงสั่น สถานการณ์แบบนี้เขาควรโอนอ่อน จะได้ไม่เจ็บตัว ตอนนี้ถ้าแค่ทำให้เขารอดได้ ต่อให้ต้องกราบเท้าน้องชายเขาก็ยอม
"อย่ามาแก้ตัวน้ำขุ่นๆเลยว่ะ เตรู้ว่าวาตั้งใจทำ...มานี่!"
"ไม่เต อย่า!! อื้อ!!"
ไม่รอให้แก้ตัวเยิ่นเย้อ ไม่ต้องพูดให้มากความ เตโชก็ลากร่างแฝดพี่เข้ามาประกบจูบแบบไม่ปราณีปราศรัย ริมฝีปากบางบดขยี้หนักหน่วงเพียงครู่ก็แทรกลิ้นร้อนเข้าไปชอนไชจนถึงคนลิ้นของวาโย จูบรสชาดกักขฬะที่ได้รับจากน้องชายฝาแฝดนี้ ทำเอาวาโยทั้งขยะแขยง ทั้งซาบซ่าน ไม่แน่ใจว่าความรู้สึกไหนมากกว่ากัน เขาอ่อนต่อโลกเกินกว่าจะตามทันเกมกามของแฝดน้อง จึงทำได้แค่ปล่อยให้อีกฝ่ายชักนำไปเท่านั้น
ตุบ
เพราะมัวแต่เคลิ้มไปกับรสจูบของซาตาน ดังนั้นวาโยจึงมารู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่โดนผลักลงนอนบนเตียงโดยที่มีร่างสูงของแฝดน้องตามลงมาสัมทับแล้วเรียบรอ้ย ถึงจะรู้ว่าดิ้นรนไปก็ไม่เป็นผล แต่เด็กหนุ่มก็อดไม่ได้ที่จะเอาตัวรอดจากเงื้อมมือมารนี้ทุกวิถีทางที่ทำได้
"อึก!!!"
และสัญชาตญาณการดิ้นรนนั้น ก็ได้กระทำอะไรที่สูญเปล่าลงไปเสียแล้ว
"หึ! กล้ากัดกูเลยเหรอ วา!!"
เตโชจ้องใบหน้าซีดเผือดของพี่ชายฝาแฝดด้วยดวงตาวาวโรจน์ เลือดสีคล้ำไหลซึมอยู่ตรงมุมปาก
"มะ...อื้อ!!!"
กลิ่นคาวเลือดคลุ้งในปากของวาโย ไม่ใช่เลือดเขา แต่นั่นคือเลือดของน้องชายฝาแฝดจากแผลกลึกตรงริมฝีปากที่เขาสร้างไว้เมื่อครู่ กลิ่นคาวเลือดพาคลื่นเหียนจนพาลจะอาเจียนออกมาให้ได้
"อ๊ะ ฮ้า แค่ก แค่ก..."
"เลียไม่สะอาดเลยนะวา ก่อเรื่องแล้วก็รับผิดชอบให้สะอาดด้วยสิ"
"อึก ฮือ ฮือ ไม่เอาแล้วเต วาขอโทษ วาขอโทษนะ ปล่อยวาเถอะ ฮือ ฮือ อ๊า!!!"
แคว่ก!
เสื้อเชิ๊ตนักเรียนถูกกระตุกทีเดียวกระดุมขาดกระเด็นทั้งแผง ร่างกายของวาโยสั่นเกร็งจนไม่สามารถต้านทานแรงโหมของเตโชได้ ริมฝีปากอุ่นร้อนซุกไซร้ซอกคอขาวอย่างจาบจ้วง คราวนี้ดูดเม้มจนขึ้นรอยแดงช้ำไปทั้งลำคอ ไม่ไว้หน้า ไม่เว้นที่ ไม่ปราณีเหมือนที่ผ่านมา อีกแล้ว สองมือของวาโยที่ปะป่าย ผลักดันร่างที่ทาบทับอยู่นั้นถูกกระชากกดลงเตียงตรึงไว้อย่างแน่นหนา
“เต อย่านะ! ได้โปรด อย่าทำวาเลย อย่า...ฮือ ฮือ...!!”
“จะดิ้นรนทำเป็นไร้เดียงสาไปทำไมกัน ของเคยๆน่า วา... หึหึ”
จบคำเตโชก็ก้มลงลากลิ้นร้อนไปบนแก้มของแฝดพี่ ไล้ลิ้นลงไปยังซอกคอขาว ขบแทะ ราวกับกำลังจะกัดให้เนื้อขาดติดออกมา วาโยสะดุ้งร่าง เมื่อยอดอกสีอ่อนถูกเตโชดูดดุน
“อ๊า!! อย่า! เต ไม่เอา ไม่!!”
อยากดิ้นรนหลบหนี แต่รู้ดีว่ายากนัก เมื่อข้อมือทั้งสองข้างยังถูกตรึงไว้ แถมยังถูกเตโชโถมทับมาทั้งตัวจะแทบหายใจหายคอไม่ออก มือสั่นเทาเริ่มดิ้นรนอีกครั้ง ปล่อยเขาทีเถอะ ให้เขาหลุดพ้นไปจากตรงนี้ที...
วาโยพยายามดิ้นรนออกจากการทาบทับของแฝดน้อง จนเสื้อเชิ๊ตตัวบางที่ถูกเตโชฉีกทึ้งเลื่อนหลุดลงมาเผยให้เห็นลาดไหล่ขาวนวล เตโชเลื้อยไล่ประทับรอยแสดงความเป็นเจ้าของที่ตัวของแฝดพี่จนช้ำไปทั่วแผ่นอกและลำคอ วาโยหายใจหอบฮั่กสะท้านร่างสั่นเกร็ง ด้วยความกลัวจนถึงขีดสุด มือของร่างเล็กที่พยายามผลักไสถูกตรึงไว้กับเตียงอย่างแน่นหนา เขาสะท้านกายทุกครั้งที่ลิ้นร้อนลากผ่านบนผิวกาย ไม่มีความอ่อนโยนให้เห็นเลยแม้แต่นิด ช่างกักขฬะจนทำให้เจ็บปวดทวีคูณ วาโยผวากายดิ้นรนหนักหน่วงอีกครั้งเมื่อมือแกร่งกระชากกางเกงเขาออก มือที่หลุดจากพันธนาการทั้งทุบทั้งข่วนแขนกำยำของร่างข้างบนให้หยุดการกระทำ แต่หากไม่เป็นผล กระทั่งกางเกงหลุดออกจากตัววาโยดีดตัวขดเข้าหากันเพื่อปกปิดเรือนร่างเปล่าเปลือยที่เหลือเพียงเสื้อเชิ๊ตขาดวิ่นปิดร่าง กายสั่นสะท้านราวสัตว์ตัวเล็กๆที่กำลังจะถูกขย้ำ เตโชยืดตัวขึ้นพร้อมถอดเสื้อของตัวเองออก พร้อมทั้งปลดตะขอกางเกง วาโยกระถดกายหนีทั้งๆที่แทบจะสิ้นเรี่ยวแรง มือกำยำกระชากข้อเท้าเขากลับมาพร้อมแทรกกายเข้ามาตรงกลางหว่างขา เสียงแกรกกรากของซิปกางเกงของเตโชที่ถูกรูดลงสะท้อนลั่นอยู่ในโสตประสาท วาโยดิ้นรนครั้งสุดท้ายด้วยเรี่ยวแรงทั้งหมดที่มี ปากตะโกนร้องขอความช่วยเหลือ ทั้งขอร้องอ้อนวอนให้หยุดการกระทำนี้ หัวใจของวาโยเต้นแรงจนแทบจะหน้ามืด ไม่มีส่วนไหนของร่างกายที่ไม่โดนสัมผัส เตโชจับเข่าทั้งสองของพี่ชายฝาแฝดแยกออกกว้าง
“อะ...อย่า ไม่เอา... อยะ...อ๊า!!”
ท่อนลำใหญ่โตของเตโชพยายามดุนดันเข้าไป ฝืนรอยจีบรัดรึงเข้าสู่ช่องทางคับแน่นอุ่นร้อน
“ทำไมล่ะ อา...วา ขนาดนี้แล้ว ไม่ชินอีกหรือไงครับ อือ...”
เตโชเอ่ยเสียงกระเส่า พร้อมจับขาแฝดพี่แยกออกกว้างเพื่อรองรับการสอดใส่ของตนให้ลึกล้ำยิ่งขึ้น
“จ...เจ็บ อ๊า...อยะ...อึก อ๊ะ”
เหงื่อเม็ดเป้งผุดพราวขึ้นบนหน้าผากของวาโย เจ็บ เขาเจ็บเหลือเกิน เตโชรุนแรงกับเขายิ่งกว่าครั้งไหนๆ การสอดใส่ดุดัน ทำให้ช่องทางที่ยังไม่พร้อมแทบปริขาด เจ็บปวดเหลือเกินทั้งร่างกายที่กำลังถูกย่ำยี และจิตใจที่กำลังโดนเหยียบย่ำ ฝ่ายเตโชเองก็มีสีหน้าทรมานไม่แพ้กัน ช่องทางคับแน่นร้อนระอุจนทำให้เขาคิดอะไรแทบไม่ออก มีแต่ความปรารถนาอยากดึงดันไปจนสุดทางให้เร็วที่สุดเท่านั้น วาโยใช้แรงน้อยนิดของตนปัดป่าย ไปข้างหน้า เผื่อว่าอาจพอมีทางที่จะหลุดพ้นจากความทรมาน
“อ๊ะ ยะ..อย่า เต..ไม่เอาแล้ว...เจ็บ...อย่าทำวา... อ๊ะ อ๊ะ อ๊า”
สองมือสั่นเทาถูกตรึงเอาไว้กับเตียงอีกครั้ง แผ่นหลังแอ่นโค้งทุกครั้งที่ถูกแทรกลึกเข้ามาในกาย เจ็บปวดราวกับจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆ วาโยกลัวจนเห็นภาพหลอน ว่าร่างที่ทาบทับตนอยู่นั้นคืออสูรกาย โหดเหี้ยม อำมหิต
“อ๊ะ พอเถอะนะ...อ๊ะ...ต...เต..ขะ..ขอร้องล่ะ วาเจ็บ...อ๊ะ!! อื้ม อ๊ะ”
เจ็บปวดจนทนแทบไม่ไหว ร่างกายสั่นไหวไปตามแรงกระแทกกระทั้น วาโยกลัว กลัวน้องชายฝาแฝดคนนี้จนจับขั้วหัวใจ น้ำตาปริ่มที่หางตา เจ็บปวดเหลือเกิน
“อึก ชอบไม่ใช่รึไง เมื่อเช้ายังเสร็จได้เลยนี่ อา...อือ..อย่าดิ้นสิครับ...วา...”
เตโชโน้มกายลงแนบชิดร่างข้างใต้กดร่างลงให้แนบชิดเสียดสีกันมากยิ่งขึ้น ยิ่งเร่งจังหวะเริงร่อน ร่างข้างใต้ยิ่งรุ่มร้อนแทบหลอมละลาย
“อ๊ะ! อ๊ะ! อ๊า อย่า ไม่เอาแล้ว...พ...พอที...เต!...วาเจ็บ... อ๊ะ อึก!”
แก่นกายใหญ่โตของเตโชขยับเข้าออก กระแทกกระทั้นหนักหน่วง เสียงเนื้อกระทบกันดังลั่น บรรยากาศแห่งเพศรสฟุ้งกระจายไปทั้งห้อง ร่างข้างใต้หอบหายใจ พร้อมส่งเสียงอ้อนวอนอย่างน่าสงสาร
ยิ่งเห็นใบหน้าที่นองไปด้วยน้ำตานั้นสะบัดไหวไปตามแรงอารมณ์ แผ่นอกที่หอบสะท้าน ร่างกายที่สั่นกระตุก ยิ่งปลุกเร้าสัญชาตญาณดิบให้พลุ่งพล่าน อยากรุกล้ำให้ลึกเข้าไปอีก อยากโยกไหวกระทั้นให้รุนแรงกว่านี้อีก อยากทำให้ใต้ร่างเขาสะท้านกายเย้ายวนให้มากกว่านี้ ส่งเสียงร้องหวานหูยิ่งกว่านี้ แรงอารมณ์ขับเคลื่อนความปรารถนาดำมืดของเตโชให้ขยับกายรุนแรงยิ่งขึ้น เพื่อทำให้คนใต้ร่างยอมจำนนต่อเขา ให้พี่ชสยฝาแฝดคนนี้ยอมตกเป็นของเขา ทั้งกายและใจโดยสมบูรณ์
“อ๊า~”
วาโยกรีดร้องเป็นครั้งสุดท้ายเมื่อร่างกายถูกชำแรกเข้ามาจนถึงส่วนที่ลึกที่สุด เขารู้สึกได้ถึงกระแสธารร้อนจัดที่ฉีดพุ่งเข้ามาในกาย ร่างบางสั่นสะท้านอย่างยากจะอดกลั้น ธารอุทกอุ่นร้อนฉีดพุ่งเข้าสู่ช่องทางคับแน่น มากมายจนวาโยต้องส่งเสียงครางหวิวออกมา
“อึก...ฮือ...”
เตโชขยับกายเบาๆสองสามครั้ง เขาทะลักทลายในร่างนี้อย่างที่ไม่เคยเป็นกับใครมาก่อน ความสุขสมเอ่อล้นจนขนลุกชัน เรี่ยวแรงของวาโยราวถูกดูดกลืนเสียจนสิ้น ลมหายใจของทั้งสองหอบสะท้าน ทั้งสุขสม ทั้งหวาดผวา ปนเปกันจนน่ากลัว ว่าเขาอาจจะเสียสติในไม่ช้านี้
“อือ...วาของเต...พี่วาขอเต...”
“ฮึก ฮึก....อึก ฮือ....”
“อย่าร้องนะครับคนดี...เตรักวานะ วาเป็นของเตแล้วนะ เป็นของเตคนเดียว....อือ...”
เตโชพร่ำบอกรักพี่ชายฝาแฝดของตนอย่างหลงใหล ริมฝีปากที่เอ่ยคำว่ารักไม่หยุดนั่น ก็พรมจูบอยู่ข้างแก้ม หน้าผาก ดวงตา ทั้งขบเม้มติ่งหูเล็กด้วยความรักใคร่อย่างสุดประมาณ วาโยได้แต่หลับตาแน่น ไม่ขอรับรู้อะไรอีกแล้วทั้งสิ้น ในจิตใจดำมืดเขามีแต่คำพูดซ้ำๆที่วนเวียนไปมา “ไอ้คนโกหก!!...ไอ้สารเลว...ไอ้โรคจิต!!”
กรี๊ดดดดดดด!!! ไม่จริง ไม่จริง!! กรี๊ดดดด!!
“แม่!!”
...................................................................................
ตัวอย่างตอนต่อไป....
:เฮ้อ:
ทั้งที่ผมควรจะดีใจที่ได้จากมา
แต่ทำไม มันเจ็บ....
ภาพมันที่ร้องไห้เหมือนจะขาดใจ ภาพนั้นทำผมเจ็บ
ทั้งๆที่ผมควรจะสะใจ แล้วทำไม....
.
.
.
ฮิ้วววววว....ข้างบนนั้นคือ....สปอลย์ของตอนต่อไป จ๊า
เรื่องนี้เป็นเรื่องสั้นแนว Drama_SM (สุดโต่ง)
แต่เอาน่า...มีมืดย่อมมีสว่าง
เรื่องนี่จบ Happy End รับรองได้
ทนๆกับไอ้เตและไอ้วา มันหน่อยนะคะ มันไม่ค่อยเต็มเต็งกันทั้งคู่แหละจ๊ะ 555+
(ปาดเหงื่อ) ดีนะเป็นเรื่องสั้น ยาวกว่านี้ คนเขียนจะโรคจิตตาม เฮ้อ....
:z10:
-
:pighaun: :pighaun: เลือดกระฉูดเลยยยย
เตรุนแรงไปน่ะ
สงสารวาบ้างดิ
TwT
-
โหดร้าย เนื้อเรื่องมันโหดร้ายเกินไปจริงๆนะ TTT..TTT
เค้าไม่สงสารเตเลย ไม่เลยจริงๆ เพราะการกระทำของเตมันไม่น่าสงสารเลยซักนิด ถึงปากจะบอกว่ารักก็เถอะแต่สิ่งที่ทำอยู่มันตรงกันข้ามโดยสิ้นเชิง
นี่เค้าโลกสวยเกินไปหรือว่าโลกนี้มันอยู่ยากขึ้นทุกวันจริงๆ กันนะ (เพ้อเจ้อเสร็จแล้วก็ล่องลอยออกจากเรื่องนี้ไปเบาๆ)
-
ตอนนี้สงสารคุณแม่มากกว่า จะรับได้ไหมที่ลูกชายสองคนมีอะไรกันแบบนี้ :z3:
กลัวแต่จะมาลงที่วาคนเดียวอีก งานนี้จะได้รู้กันไปเลยว่าเตรักวาจริงหรือเปล่า ต้องช่วยวานะไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น :monkeysad:
-
โหดกับพี่ไปนะเต
แต่เง้อออ แม่มาเห็นแล้วจะทำไงต่อล่ะเนี่ย
-
สงสารวา :monkeysad:
เอาเป็นว่ารอตอนต่อไปคะ
-
ประเด็นคือแม่มาเห็นไง o22
-
แม่เห็น วาโดนอีกแล้ว จบเร็วๆ นะ ทรมานหัวใจจัง
-
ตาย อกอีแป้นจะแตก 55555
ติดตามค่าาา :z1:
-
ใจสั่นทุกทีที่อ่านเรื่องนี้ เพราะอะไรกันนะ :o12:
-
:haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4:
ชอบๆๆๆ
-
กรื๊ด ไม่จริง ไม่จริง ทำไมไม่ถ่ายคลิปให้แม่ดู!!!!
-
:call: :call: :call:
-
มาต่อเร็วไวมามะมาๆ
:z3:
-
บิ๊กมาม่ามาแล้ว
-
มาต่อไวๆๆนะครับบบบบบบบบบบบบบ
-
พี่วาต้องโดนอะไรแน่ๆ
-
โหยยยยยยยยย
ไม่อาจละสายตา
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด
เตรุนแรงกับวาจัง แต่ชอบ :o8:
แล้วจะเป็นไง แม่มาเห็นเข้าซะแล้ว กลัวจะสงสารวาคนเดียวเนี่ยแหล่ะ
-
ชอบบบบมากกก เดี๋ยวแม่ส่งวาไปเรียนเมืองนอกเลยยย. กลับมาอีกทีหล่อเลิศค่าาา จุาบ
-
เขียนได้เจ๋งมากคะ ภาษาสวยงาม..ไม่สะดุดเลย... o13 o13 o13
...ลุ้นๆๆๆ สปอย วา..จริงๆ แล้วก็รัก..เต..เหมือนกันใช่มะเอ่ย..พอจะจากจริงๆ..ก็ทำใจไม่ได้
โอ๊ยยยยย....อยากอ่านต่อแล้วค่า :sad4: :sad4:
แต่ไม่อยากให้จบเลย
ขอภาคสองนะๆๆๆๆ :call: :call: :call:
-
ThankS
-
แม่รู้อย่างนี้ แล้วจะเป็นยังไงกันนะเนี่ย คงไม่ใช่โทษวาคนเดียวหรอกนะ รอนะคะ
-
เลือดไหลเวียนีจริงเรานี่ :pighaun: :pighaun: :pighaun:
รอติดตามนะค่ะ
-
o22
-
ติดตามค่ะๆ สนุกมาก SM Twincest Incest นี่มันแนวผมเบย :m25:
-
เสียดายจังที่เป็นเรื่องสั้น อยากบอกว่าชอบแนวนี้มากๆ คิคิ หรือเรา sm 55555555
คนแต่งบรรยายได้เห็นภาพมากอะ กรี๊ดๆเขิน :m25: :m25:
แม่อย่าแยกวากับเตไกลกันนะ TT; สงสาร แต่ดีใจที่คนแต่งรับประกันว่าจบแฮปปี้ อิอิ :L2:
-
ตอนที่ 7 ต่างไป
"เตผิดเอง พ่อครับ แม่ครับ อย่าเอาวาไป!!"
"ฮือ อย่าเอาวาไป พ่อ แม่ เตขอโทษ วาเ เตขอโทษ ไม่ ไม่เอา อย่าพรากวาไป ฮือ ฮือ"
"เตรักวา ฮือ ฮือ เตไม่เหลือใครแล้ว ฮือ"
"วา...อย่าทิ้งเต...."
ฝันซ้ำๆ ฝันบ่อยๆทั้งที่ผ่านมาเกือบ 3 ปีแล้ว แต่เหมือนมันจะไม่เคยหลุดออกจากหัว ไม่เคยจางหายจากความทรงจำ ภาพสุดท้าย...ที่ได้เห็น ก่อนจากกัน
<
<
<
<
<
<
"ฝัน...อีกแล้ว..."
วาโยลุกขึ้นมานั่ง ถอนหายใจยาวเหยียด หลังจากที่เกิดเรื่องขึ้นวันนั้น เขากับแฝดน้องถูกแยกออกจากกันทันที คืนนั้นแม่ร้องไห้จนแทบเสียสติ พ่อโมโหมาก จำได้ว่าถูกตีด้วยเข็มขัดจนตัวยับเลยทีเดียว และวาโยแฝดพี่ ถูกตัดสินให้ออกจากบ้านหลังนั้นอย่างเป็นทางการ เขาถูกส่งมาที่บ้านคุณย่าที่ต่างจังหวัดทันทีในคืนนั้น ก่อนจะถูกทำเรื่องย้ายโรงเรียนตามมา คุณย่าใจดีมาก แม้จะรู้เรื่องที่เกิดขึ้นก็ไม่ได้ว่าอะไรหลานตัวน้อยสักพียงแอะเดียว กลับโผเข้ากอดปลอบประโลมด้วยความเวทนา และรับวาโยเข้ามาอยู่ด้วยโดยไม่คิดรังเกียจ ส่วนเตโชที่ต้องอยู่บ้านนั้นต่อไปนั้น วาโยไม่รู้ชะตากรรม
"วา...อย่าทิ้งเต...."
เตโชตะโกนลั่นทั้งน้ำตา พร้อมเข้ามากอดพี่ชายฝาแฝดไว้ พอถูกผู้เป็นพ่อกีดกันผลักไส จนล้มลงก็ยังพยายามจะเข้ามาเหนี่ยวรั้งที่ต้นขา ร้องไห้ราวใจจะขาด หากแต่วาโยเล่า กลับยิ้มกระหยิ่มที่จะได้หลุดพ้นจากขุมนรกนี่ เด็กหนุ่มสลัดตัวออกจากการเกาะกุมของน้องชายฝาแฝด วาโยดีใจที่จะได้จากไปให้พ้นที่นี่ ไปจากบ้านหลังนี้ ดีใจจนน้ำตาไหลพราก ยิ้มทั้งๆที่ยังสะอื้น ก้าวขึ้นรถจากไปทั้งที่กายสั่นสะท้าน
ทั้งที่ควรจะดีใจที่ได้จากมา แต่ทำไมใจวาโยถึง "เจ็บ"
ภาพน้องชายฝาแฝดที่เขาเกลียดแสนเกลียด ร้องไห้ปานจะขาดใจ มันทำให้เขา..."เจ็บ"
ทั้งๆที่ควรจะสาแก่ใจ...แต่เขา..."เจ็บ"
ภาพของคนที่ไม่เคยแพ้ใคร ไม่เคยยอมใครและร้ายกาจ ภาพของคนที่ทำร้ายเขาสารพัดคนนั้น....ที่กำลังร้องไห้อย่างพ่ายแพ้ ศิโรราบอยู่แทบเท้า...
ภาพแห่งชัยชนะ ที่ทำให้เขา "เจ็บ" จนแทบกระอักเลือด
.
.
.
.
.
"วา...วาเอ้ย ตื่นหรือยังลูก? เดี๋ยวไปโรงเรียนสายนะลูกนะ..."
"ตื่นแล้วครับย่า"
วาโยผุดลุกจากเตียง ตื่นออกจากภวังค์แห่งความหลังที่แสนทรมานนั่นทันที เพราะมัวแต่นั่งเหม่อเกือบจะไปโรงเรียนสายเสียแล้ว ถึงจะเป็นเทอมสุดท้ายของ ม.6 แต่การไปสายอาจทำให้โดนฝ่ายปกครองกินหัวเอาได้ เด็กหนุ่มจึงอาบน้อแต่งตัวอย่างเร่งรีบ
"เฮ้ย ไอ้วา จะสายแล้วนะเว้ย!! เดี๋ยวกูไปก่อนนะ"
"มาแล้วๆ อย่างเร่งดิวะ"
"เอ้าๆ วา เทียน ข้าวเช้าล่ะลูก?"
"โห ไม่ทันแล้วยาย ไว้เทียนกลับมากินตอนเย็นนะค๊าบ"
"วาไปโรงเรียนก่อนนะครับ สวัสดีครับย่า"
"จ๊า ตั้งใจเรียนกันนะ"
กิจวัตรประจำวันเรียบง่าย แต่มีความสุขที่สุดตั้งแต่เกิดมา ในทุกๆวันมีแต่รอยยิ้ม มีเรื่องให้หัวเราะมากมาย มีคุณย่าที่ใจดี มีคุณอาที่น่ารัก อาเขยที่เอาการเอางาน และลูกพี่ลูกน้องวัยเดียวกันที่สนิทสนม นี่คงเป็นสิ่งที่เขาใฝ่หามาทั้งชีวิตเลยก็ได้
"เฮ้ย วา มึงจะเอนท์เข้า ม.XX จริงเหรอวะ ทำไมไม่เข้าพวกที่เป็นศิลป์ๆตรงๆไปเลยอ่ะ เข้ากับมึงดีออก"
"กูไม่ได้เก่งขนาดนั้นไอ้เทียน ม.ศิลป์ สอบยากจะตาย เอากลางๆนี่แหละ เข้ากับกูดี"
"มักง่ายนะมึงเนี่ย"
"เขาเรียกว่าเป็นคนง่ายๆ อยู่ง่ายต่างหากเว้ย แล้วมึงง่ะ มัวแต่ด่ากูอยู่ได้ ตัดสินใจได้แล้วเหรอ?"
"กูจะเป็นนักกฏหายเว้ย กูจะเรียนนิติศาสตร์ ม.XX "
"อ้าว ม.เดียวกะกูเลยนี่ แล้วมาบ่นกูทำไมวะ"
"บ่น เพราะกูเหมาะ แต่มึงไม่เหมาะไง ไอ้วา"
"มึงเอาไรมาตัดสินกูวะ เอาๆ เข้าเรียนได้แล้ว เด็กวิทย์อย่างมึงอ่ะ รีบๆเข้าห้องไปเลย อาจารย์ดุกว่าแม่ไม่ใช่เหรอ"
"วุ้ย กูอิจฉาเด็กศิลป์อย่างมึงจริงจรี๊ง ไปละ เดี๋ยวเย็นนี้มึงรอกูที่เดิมแล้วกันนะ"
"เออ"
วาโยเพิ่งมาค้นพบว่า การเรียนที่ต่างจังหวัดมันดีตรงที่ การแข่งขันไม่สูงเหมือนโรงเรียนที่เขาเคยเรียน การกลั่นแกล้งกันก็แทบไม่มีให้เห็น ไม่ค่อยมีใครดูถูกใคร เพราะทุกคนล้วนแต่เท่าเทียมกัน อยู่ที่นี่วาโยหายใจหายคอสะดวกกว่าที่เก่ามากมัก การเรียนเขาก็เหมือนจะดีขึ้นมาก เพราะไร้แรงกดดัน เขาไม่ต้องสู้กับใคร นอกจากตัวเอง หลังจากมาอยู่ที่บ้านคุณย่า จนตอนนี้จะ3ปีแล้ว บุคลิคเขาเปลี่ยนจากเดิมเล็กน้อย เพราะสภาพจิตใจเขาดีขึ้น ถึงจะไม่ใช่คนช่างพูด หรือเข้าหาใครต่อใครได้เก่งนัก แต่เขาก็ไม่ปิดกั้นตัวเองเหมือนเมื่อก่อน ทำให้ตอนนี้เขามีเพื่อน มีกลุ่มเพื่อนที่สามารถเที่ยวเฮฮาด้วยได้ เพื่อนที่คอยช่วยยามมีปัญหาได้ เพื่อนที่เขาไม่เคยมีมาตลอดจนอายุ 15
วันๆ ผ่านไปรวดเร็วนัก เผลอแป๊บเดียวก็กำลังเรียนคาบสุดท้ายของวันอยู่เสียแล้ว ในแต่ละวันถึงต้องใช้พลังเยอะ แต่พลังชีวิตเขาก็เหลือเฟือ ไม่น่าเบื่อเหมือนเมื่อก่อนอีกแล้ว
"ช้าว่ะ นวยนาดอยู่ได้ ไอ้วา"
"หุบปากไปเลยไอ้เตี้ย ขับรถวนมารับกูดิ ขี้เกียจเดิน"
"หนอย ไอ้ก้าง ไว้กูสูงก่อนเหอะ แม่งเดี๋ยวกูกลับไปโด๊ปนมก่อน ชิชะ"
"เออ ฮ่าๆ มาเร็ว หิวแล้ว"
วาโยไปกลับโรงเรียนกับเทียนทุกวัน ด้วยมอเตอร์ไซค์ฟีโน่แต่งลายวัยรุ่นสุดใจของเทียน
เทียนเป็นลูกชายคนเดียวของอาสาวของวาโย ซึ่งปลูกบ้านติดกันกับคุณย่า เพราะเป็นลูกสาวคนเดียวในจำนวนบุตร 3คนของคุณย่า จึงอยู่ใกล้ๆช่วยดูแลไร่องุ่น "มะลิวัลย์" ของตระกูล "สิทธานุเวศวัฒน์" และได้ดูแลแม่ของตนนั่นก็คือคุณย่าของเขาด้วย วันที่วาโยถูกส่งตัวมาอยู่ที่นี่ วันที่เขาบอบช้ำถึงขีดสุด ก็ได้ลูกพี่ลูกน้องเทียนนี่แหละคอยเป็นกำลังใจให้ วาโยกับเทียนเรียนรุ่นเดียวกัน แต่วาโยแก่กว่าเทียนอยู่เกือบปี เพราะเทียนเข้าเรียนก่อนเกณฑ์เล็กน้อย เด็กหนุ่มตัวคล้ำแดด ดูซนทะโมน แต่กลับมีดวงตาที่กลมโตน่ารัก ที่ได้จากอาสาววาโยมาเต็มๆประดับบนใบหน้ารูปข่ ตัวเตี้ย แต่ดูแข็งแรง ไม่ดูเก้งก้างขี้โรคอย่างวาโย ช่วงแรกๆที่มาอยู่บ้านคุณย่า วาโยไม่สุงสิงกับใคร เก็บตัวเงียบนิ่ง แต่ก็ได้เทียนที่คอยดูแลไม่ห่าง เทียนรู้แค่ว่าวาโยมีฝาแฝด และมีปัญหากับทางบ้าน แต่เทียนไม่รู้ว่าวาโยกับฝาแฝดมีอะไรกัน เพราะเทียนคอยอยู่ใกล้เป็นเพื่อนกับวาโยไม่ห่าง พอเวลาผ่านไปวาโยจึงยอมเปิดใจให้เทียนในที่สุด จนสนิทกันได้กระทั่งตอนนี้
"วาลูก...มาหาย่าหน่อยสิ"
"ครับ? คุณย่า"
"วา...จะเอนท์เข้าเรียนที่ ม.XX เหรอลูก?"
"ครับย่า..."
"แล้ว...จะอยู่หอพักเหรอ?"
"ครับ ตั้งใจว่าอย่างนั้น"
"เอ่อ วาไม่คิดจะกลับไปบ้านบ้างเหรอลูก? พ่อกับแม่และเต อาจอยากเจอวานะลูก"
"ไม่ครับ! ผมจะไม่กลับไปที่นั่นอีกแล้วครับย่า ทำไมย่าถามวาแบบนี้ล่ะครับ? หรือว่าย่า ไม่อยากให้วาอยู่ด้วยแล้ว..."
"ไม่ใช่หรอกลูก แต่ย่าอยากให้วา ได้เจอกับพ่อแม่บ้าง อย่างน้อยก็ไปเยี่ยม.."
"เพื่ออะไรครับย่า พ่อแม่อาจไม่อยากเห็นหน้าวาแล้วก็ได้ ต่อให้กลับไป ก็ไม่มีใครต้อนรับวาหรอกครับ"
"แต่อย่างน้อยเขาก็เป็นพ่อแม่นะลูก..."
"พ่อแม่ที่ไม่เคยโทรหาวาเลยตลอด3ปีนี่น่ะเหรอครับ?"
"โถ...หลานย่า..."
วาโยกล่าวออกไปแบบน้อยเนื้อต่ำใจ เพราะตั้งแต่ที่เขาถูกส่งตัวมาอยูที่นี่ พ่อเขาโทรมาที่คุณย่าบ่อยๆ แต่ไม่เคยแม้จะขอสายเขา ไม่เคยจะมาคุยกับเขา พ่อรังเกียจเขาเป็นทุน แม่คงยังทำใจไม่ได้ แต่...แม้กระทั่งเตโชก็ไม่โทรมา
'ไหนว่ารัก ไหนว่าขาดไม่ได้ แต่กลับไม่ยอมโทรมา…'
สิ่งนี้ติดอยู่ในใจของวาโยมาตลอด ทั้งๆที่เขาควรโล่งใจ แต่กลับรู้สึกขุ่นเคืองอยู่ลึกๆ โดยที่วาโยไม่อยากคิดถึงเหตุผลของมัน เขาไม่อยากรู้ และกลัวที่จะรู้...
"วันนี้ เตโทรมาหาย่าแน่ะวา..."
"........!!?"
"เตโทรมาขอคุยกับวา แต่วาไม่อยู่ ย่าเลยให้เบอร์มือถือวาไป...คืนนี้เตบอกว่าจะโทรหาวา...."
วาโยใจเต้นระทึก ดวงตาเบิกกว้าง เตโชจะโทรหาเขา เหมือนความรู้สึกเดิมๆจะหวนกลับมา กลัว สับสน หวั่นไหว ใจหนึ่ไม่อยากรับสาย ไม่อยากได้ยินเสียง แต่หากอีกใจหนึ่งกลับโหยหา คุณย่าซึ่งเหมือนจะรู้เกี่ยวกับปฏิกิริยาของหลานรัก นางจึงเอื้อมมือมาลูบศรีษะทุยไว้ด้วยความเมตตา
"ย่ารู้ ว่ามันอาจเป็นเรื่องที่น่าลำบากใจ การที่เตเคยทำร้ายวาขนาดนั้น วาอาจยังทำใจไม่ได้"
นางโอบกระชับศรีษะหลานชายเข้าสู่อ้อมอก วาโยซบลงบนอกอุ่นของคุณย่าทั้งที่ยังกระวนกระวาย
"แต่ย่า อยากให้วาลองเปิดใจคุยกับเตอีกครั้งได้มั้ยลูก"
"ทำไมครับย่า?"
"ย่าก็ไม่รู้หรอกลูก คงเป็นเพราะย่าไม่อบากให้สายสัมพันธ์ระหว่าเตกับวา ขาดสะบั้นไปก็เท่านั้น"
"มันขาดไปนานแล้วครับย่า..."
"ยังหรอกวา..."
"ย่ารู้ได้ยังไง?"
"ลองคุยดูสิลูก แล้วใจของวาจะรับรู้มันได้เอง..."
วาโยซบอยู่กับอกคุณย่านิ่ง ถึงใจจะยังสับสน แต่เพราะมืออุ่นนั้นที่ลูบเรือนผมปลอบโยนไม่ขาด อย่างน้อยก็ทำให้ใจเขาสงบลง
"วา...เกลียดเต..."
ในที่สุดวาโยก็เปิดใจ คุยกับคุณย่าเรื่องแฝดน้องของตัวเองเป็นครั้งแรก
"ทั้งที่เกลียด แต่กลับเจ็บปวด..."
"วาเอ้ย หลานสองคนมีสายใยที่ลึกล้ำกันเกินกว่าพี่น้องทั่วไป เกลียดก็ไม่ลง ตัดก็ไม่ขาด"
"ทำไมครับย่า?"
"เพราะหนูเป็นแฝดกันไงลูก"
"วาไม่เข้าใจ"
คุณย่ากระชับอ้อมกอดพร้อมถอนลมหายใจแผ่วเบา
"ว่ากันว่านะวา..."
““แฝด” เป็นชีวิตและสายใยอันแนบแน่น เป็นความสัมพันธ์อันลึกซึ่งเกินคำบรรยายที่ยากจะแยกออกจากกันได้ตราบจนวาระสุดท้ายของชีวิต”
““แฝด” ย่อมไม่มีวันแยกจากกัน... เดินทางมาสู่โลกนี้ด้วยกัน จึงควรอยู่ด้วยกันชั่วชีวิตตราบลมหายใจดับสูญ”
““แฝด” ภาวะแห่งความผูกพันที่แสนจะพิเศษ เกิดมาพร้อมกับชะตากรรมที่ต้องยอมรับแบบไร้เงื่อนไข ความผูกพันที่เชื่อมโยงระหว่างคนทั้งคู่ แม้ระยะทางนับพันไมล์ก็ไม่ได้เป็นอุปสรรคกับใจที่เชื่อมต่อถึงกันเลยแม้แต่น้อย”
““แฝด” คือนิยามของคำว่า คนเดียวใน 2 ร่าง”
““แฝด” คือ 2 ชีวิตที่อยู่ภายใต้หัวใจดวงเดียวกัน”
"เพราะฉะนั้น ถึงพยายามยังไง ก็ตัดไม่ขาดไงล่ะวาเอ้ย..."
วาโยได้แต่ฟังไปเงียบๆ โดยไม่ตอบโต้อะไรกับคุณย่าอีก เพราะแฝดคือความสัมพันธ์ที่ลึกล้ำเกินความเข้าใจสินะ เขาถึงได้เจ็บแบบนี้...
.
.
.
.
วาโยนอนถอนหายใจหนักหน่วง ตอนนี้มัน ตี 2 เข้าไปแล้ว ยังไม่เห็นวี่แววว่าเตโช น้องชายฝาแฝดของเขาจะโทรมาตามที่ได้บอกกับคุณย่าของเขาไว้
"แม่ง...ไอ้ขี้โกหก..."
วยโยสบถแผ่วเบาด้วยอารมณ์หงุดหงิด เด็กหนุ่มคิดในใจว่า เขาไม่ได้ตั้งใจจะรอ ไม่ได้อยากคุยด้วย แต่เพราะสัญญากับย่าไว้ว่าจะรับสาย เขาเลยต้องรออยู่แบบนี้
ตื๊ดดดดด....
ตื๊ดดดด........
จู่ๆโทรศัพท์ก็สั่นขึ้น ในอาการที่แสดงถึงการมีสายเรียกเข้า
"เต!?"
วาโยใจเต้นระทึก เขาปล่อยให้โทรศัพท์สั่นอย่างอ้างว้างอยู่นาน ก่อนที่มือสั่นระริกของเขาจะกล้าเอื้อมไปหยิบมันขึ้นมา
"ปิ๊ป"
"วา...?"
ร่างสั่นสะท้านทันทีที่ได้ยินเสียงผ่านสาย เสียงของน้องชายฝาแฝดผู้ซึ่งเคยฝากแต่ความทรงจำเลวร้ายในชีวิตเขา
"วา...หรือเปล่า...?"
วาโยยังคงนิ่งเงียบ ไม่แม้แต่จะออกเสียงแม้เพียงเล็กน้อย ลำคอเด็กหนุ่มแห้งผาก
"วา...นี่เต...เองนะ คือ...เฮ้อ...ถ้าวาจะไม่พูดก็ไม่เป็นไรนะ แต่อย่าเพิ่งวางสายได้มั้ย..."
"..........."
"เต...โทรมาลาน่ะ"
"........!!?"
อะไรน่ะ ลา? ลาไปไหน? ในใจของวาโยคิดไปต่างๆนาๆ หากแต่ไม่กล้าพอจะเอ่ยถาม
"หึหึ...3ปีแล้วนะ ที่เราไม่ได้เจอกันเลย แม้แต่เสียงก็ไม่ได้ยิน..."
"วาสบายดีใช่มั้ย ย่าบอกว่าวาแข็งแรงดี เต...ดีใจนะ"
"........"
"วา...คือ...เต...ยังรักวา เหมือนเดิมนะ"
"...........!!"
"วันพรุ่งนี้ เตจะเดินทางไปอเมริกา..."
"ห๋า!!!?"
วาโยตะโกนออกมาเสียงหลงด้วยความตกใจ "อเมริกา" ไกลขนาดนั้น แฝดน้องเขาจะไปไกลถึงอีกซีกโลก
"หึหึ...ร้องเสียงหลงเชียว...คิดถึงจัง..."
เสียงเศร้าสร้อยที่หลั่งไหลมาตามสายโทรศัพท์ ยิ่งทำให้วาโยใจสั่นสะท้าน น้ำตาของวาโยไหลหลั่งแบบไม่ทันตั้งตัว อิจฉา คิดถึง เสียใจ เหงา โหยหา สับสนปนเป จนตีความหยาดหยดน้ำตาเหล่านี้ไม่ได้ จึงได้แต่กลั้นก้อนสะอื้นไว้เงียบๆ ไม่ให้ปลายสายรู้
"เตไปเรียนต่อน่ะวา...เตสัญญากับพ่อไว้..."
"ก็ดีนี่ เด็กนอก...พ่อยังรักนายดีก็ดีแล้วล่ะ"
สุดท้ายวาโยก็พูดตอบโต้ด้วย แต่มันเหมือนการประชดประชันมากกว่า ส่งไปเรียนเมืองนอก เหรอ พ่อคงไม่คิดส่งวาโยไปด้วยแน่ เพราะพ่อไม่เคยสนใจเขา เหมือนที่สนใจแฝดน้องเขา ความริษยาปนเปความเศร้าเข้าครอบงำวาโยอีกครั้ง
"วา...ว่าอย่างนั้นเหรอ..."
"........แล้วไม่ดีรึไง"
"พรุ่งนี้เดินทางไฟลท์กลางคืน ถ้ายังไง เต...อยากเจอ..."
"ไม่เอา!...ไปไหนก็ไปเหอะเต อย่ามายุ่งกับวาอีกเลยนะ เราต่างคนต่างอยู่แบบนี้ดีที่สุดแล้ว"
"วา...."
“เดินทางปลอดภัยแล้วกัน แค่นี้นะ.."
"จุดสูงสุดน่ะ มันหนาวมากเลยวา....เตหนาวเหลือเกิน"
".....อะไรของนาย?"
"เตขอโทษที่ทำให้วาเจ็บ แต่เตจะไม่ขอโทษที่รักวานะ...ทั้งเรื่องที่อยากครอบครอง เรื่องเซ็กซ์ เตจะไม่ขอโทษ..."
"................"
"เตรักวานะ..."
".............."
"วันที่เตสามารถทำตามสัญญาที่ให้ไว้กับพ่อเสร็จสิ้น....วันนั้น..."
.
.
.
"เตจะไปรับวานะ"
........................................................................................
วันนี้มาเบาๆ เหอะ เผลอแป๊บเดียวอายุ 18 กันซะแระ
ครึ่งทางแล้วจ๊า
อีกครึ่งทางจะจบ
เตโชจะตามรักวาโยถึงไหนน่อ...
ช่วงนี้เนื้อเรื่องเดินเร็วนะจ๊ะ อย่าตกใจ เดี๋ยวๆ 15 เผลอแป๊บ 18 งุงิงุงิ
ขอบคุณที่ติดตามค๊า
เป็นแนว DARK DRAMA SM โหดร้าย ผิดศีลธรรม
(แม่เจ้า...)
อาจบาดใจท่านผู้อ่านบางท่านเล็กน้อย
ขออภัยด้วยนะคะ
(คนเขียนกะว่า ถ้าคิดจะแรง ก็สุดโต่งไปเลยดีกว่า...อิอิ)
:z10:
(แถได้อีก...อิอิ)
-
ตอนต่อไปขอแบบว่า 3 ปี ผ่านไปแล้วมาเจอกันเลยนะ อิอิ :-[ :impress2:
-
:haun4: ชอบค่ะเรื่องนี้เอาใจไปเลยยยยย
ดาร์กดีมาก ชอบแนวแฝดด้วย สุดท้ายอยากให้สองคนนั่นได้อยู่ด้วยกันนะค่ะ
-
เรื่องนี้จะจบแบบแซ้ดเอนด์หรือเปล่าคะคนเขียน ?
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
รอๆๆ
บางทีก็แอบอยากให้สองคนนี้เจอกันนะ
อิอิ
-
รีบมารับเร็วๆนะจ๊ะ :impress2: :impress2:
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
ชอบคำที่ยายบอก ทุกประโยคเกี่ยวกับแฝดจัง
ใกล้จบแล้ว แต่ พ่อ แม่ ยังจะเกลียดลูกอีกหรอ ทำไมนิสัยแบบนี้ละ คนเป็ยพ่อ เป็นแม่ ต้องรักลูกเท่ากันดิ ไม่ว่าอีกคนจะเป็นยังไง
ไม่ใช่ผลักใส ออกไป ตั้ง3ปี ไม่โทรหา ไม่ถามข่าวคราว เป็นพ่อ แม่ ที่ น่าเกลียดในความรู้สึกเรา จัง
-
สบายใจไปเปลาะหนึ่งที่คนเขียนบอกว่ามันจบแบบมีความสุข :impress2:
ห่างกันสามปีแต่ก็ยังคิดถึงกัน พอโตเป็นผู้ใหญ่มากกว่านี้ อะไรๆน่าจะดีขึ้นนะ :z1:
รอเตกลับมารับวาเร็วๆ :o8:
-
หุหุ รอๆๆๆๆๆๆ
-
มาต่ออีกนะๆๆๆ เร็วๆๆใจจะขาดแล้วๆๆๆๆๆ
-
สัญญาไรไว้น้อ...
-
โคตรเกลียดพ่อแม่วา
:o12: :o12: :o12: :o12: :o12:
-
กรื๊ด ไม่จริง ไม่จริง ทำไมไม่ถ่ายคลิปให้แม่ดู!!!!
^
^
^
ตามนั้น..
-
น้ำตาไหลเลย :o12:
-
รับเลย 555
-
ติดตามอยู่นะคับ ฟอนต์ไม่น่าทำเป็นตัวเอียงเลยคับ อ่านยาก ค่อนข้างเวียนหัว.
-
ดีใจที่เวลาเดินเร็ว :z2:
-
:pig4: เตโชโหดมากอ่ะ สงสารวาโยจัง คราวนี้แม่มาเจอแล้วจะเกิดอะไรขึ้น รอๆคนแต่งมาต่อนะ
-
อย่าพึ่งจบได้ไหม อยากอ่าน อีก10ตอน 20ตอน ไม่สิ30ตอน เอาเรื่อยไปเลย :z3:
-
ติดตามอยู่นะคับ ฟอนต์ไม่น่าทำเป็นตัวเอียงเลยคับ อ่านยาก ค่อนข้างเวียนหัว.
เค้าเห็นด้วย เวียนหัวมากเลย :sad4: :sad4:
โล่งอกแล้ว!! คนเขียนบอกว่าจบแฮปปี้ :impress2:
อยากเห็นเตโชทรมานมากกว่านี้จัง รักแต่ทำตัวร้ายมาตลอด หมันไส้!
พ่อกับแม่ด้วย อยากเห็นบทเรียนของ2คนนี้ รักลูกไม่เท่ากัน..
ดูคุณยายสิ รักหลาน เข้าใจหลานซะ อย่างกับเป็นสาววายแหนะ #ผิด
ยังไงก็เถอะ อยากเห็นน้องวามีความสุข เตโชจัดการกับตัวเองเสร็จ
ก็มารับวาไปอยู่ด้วยเร็วๆนะ :o8:
รอนะคะ :กอด1: :pig4:
-
เสียใจแทน
-
ยิ่งอ่านยิ่งชอบค่าาา
-
เตจะมารับวานะ
-
อ๊าย แล้วจะรอวันที่เตจะกลับมารับวา
นายต้องรักษาสัญญาน่ะเต ไม่งั้นมีโกรธ
รอๆๆๆ
-
เศร้า เหงา เศร้า ช้อบชอบ
ขอบใจจร้า
-
ชอบเรื่องนี้มากๆนะเออ รอต่อจ้า :call:
-
จัดไปค่ะ...หนักๆนี่แหละดีค่ะ ฮ่าๆๆๆ รอวันที่ฝาแฝดจะได้มาอยู่ด้วยกันแบบแฮปปี้เอนดิ้ง อิอิ
-
บวกเป็ด
มาต่อไวๆนะคะ เป็นกำลังใจให้
อยากรู้แล้วว่าจะจบยังไง :3123:
-
มารับวาเร็วๆนะเต ^^
-
ฮว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ชอบอ่ะ ชอบดร่ามา ชอบแฝดดดดดด
เอาอีกๆๆๆๆ มาเลยค่า มาม่าให้เต็มที่เลย
-
เมื่อไหร่เตจะมารับวาอะแง้ อยากให้เจอกันแล้วววว :sad4:
-
"พ่อ" ใจดำหว่ะ :m16:
-
อยากอ่านต่อแล้ววววว
-
ใครต่อใครอาจสงสารวา แต่เราสงสารเตนะ :o12:
-
โตกันแล้ว หน่วงจริงฝาแฝดคู่นี้ เมื่อไหร่จะได้เจอกันน้า
รอติดตามนะค่ะ
-
วาโดนพ่อตีคนเดียวหรือเตโดนด้วยเนี่ย แล้วเตสัญญาอะไรกับพ่อเอาไว้ สงสัยจะเป็นเรื่องวานะเนี่ย
-
:serius2: ตอนต่อไปขอตอนเรียนจบได้มั้ยคะอยากรู้
-
คืนนี้เลิกงานดึกจ๊ะ
งานยุ่งจนเขียนตอนที่ 8 ไม่ทันจ๊ะ แหะๆ
เก๊าขอผลัดวันประกันพรุ่ง มาลงให้อ่านวันพรุ่งนี้เย็นๆนะจ๊ะ
.
.
.
สปอลย์ ว่า...
เวลามันผ่านเร็วจ๊ะ (ก็เรื่องสั้นอ่ะนะ)
แป๊บๆก็จบปริญญากันซะแระ
และแน่นอนว่า เตโชกลับมาแน่
แต่จะมาเจอพี่ชายฝาแฝดที่รักแบบไหนนั้น...
ปล่อยให้ลุ้นเอาเอง อิอิ
ทายซิ...
เตโชของเราจะเป็นผู้เป็นคนขึ้นหรือยัง หรือว่า...
จะโรคจิตยิ่งกว่าเดิม...
ขอบคุณที่รอนะค๊าบ^^
:L2:
-
จะมารับเลยหรอ...ฟังดูหวานปนโหดยังไงไม่รู้...T_T
วาอยู่ที่นี่มีความสุขดีออก..ไม่อยากให้มารับไปอยู่ที่อื่นเลย..
-
ชอบมากครับ เหมือนโดนแย๊บเข้าที่อก
-
ชอบง่ะ...น่าติดตามมมมมม รอให้สองแฝดรักกัน อิอิ เป็นกำลังให้นะคะ^^
-
แต่งได้กินใจง่ะ
วาให้อภัยเตเถอะนะ T^T
-
เก๊ากำลังปั่นตอนที่ 8 อยู่ล่ะ...
ยังไม่ถึงครึ่งเรื่องเบย...ฮือๆ
วิ่งรอกอยู่ข้างนอกทั้งวัน หัวปั่น
เพิ่งเขามาพิมพ์ที่ออฟฟิตได้ 40%เอง
รอกันหน่อยนะจ๊ะ
เอารูปพวกนี้ขัดดอกไปก่อนเน่อ...
(นั่งวาดตอนรอยื่นเอกสาร ที่สนง.)
:o8:
ปล. ไม่เกี่ยวกับเนื้อเรื่องเท่าไหร่หรอกนะ
ปล.2 ห้ามถามถึงหน้าต่อไป เพราะไม่รู้จะว่างวาดมันหรือเปล่า ฮ่าๆๆๆ
[attachment deleted by admin]
-
มาต่อไวๆๆๆๆนะครับบบบบบบ
-
รอออออออ
-
รอออด้วยคนนน
แอร๊ยยย ลุ้นมากก
-
รอตอนที่แปดน่ะค่ะ
ปล.เรื่องความรักระหว่างเตดูเหมือนจะค่อยๆเคลียร์แล้ว
อยากให้ความสัมพันธ์ระหว่างพ่อกับวาเคลียร์จังเลยค่ะ(เรารู้สึกว่ามันเจ็บปวดเกิน T_T)
อยากให้วามีดีสักอย่าง(เพื่อพ่อเห็นคุณค่าวาบ้าง)
ปล 2. เรื่องรักของเตกับวาทำให้เรานึกถึงเพลง Brothers Vic Mignogna [http://www.siamcomic.com/scboard/view.php?scbID=98640&TopicOrder=]
-
ตอนที่ 8 “เงา”
วันนี้ในรั้วมหาวิทยาลัยแสนจะครึกครื้น คึกคัก พ่อแม่ พี่น้องป้าน้าอา ขนกันมาทั้งครอบครัวเท่าที่จะขนกันมาได้ เพื่อที่จะมาแสดงความยินดีกับบัณฑิตจบใหม่ วาโยและเทียนอยู่ในชุดครุยเต็มยศสง่างาม ยืนยิ้มร่าถ่ายรูปอยู่กับคุณย่ามลิวัลย์ และคุณอาทั้งสองที่ยืนยิ้มไม่หยุดที่ได้เห็นลูกเห็นหลานที่เฝ้าเลี้ยงดูมาประสบความสำเร็จในการศึกษา จงเรียนจบปริญญาตามที่ตั้งใจไว้
"ยิ้มหวานๆหน่อยเทียน ทำแต่หน้าลิงอยู่ได้"
"ปากมอมละ ไอ้วา นี่กูเก็กหล่อสุดเลยนะเว้ย"
"หึ...หน้าอย่างกะลิงแสม..."
"บ๊ะ ไอ้วานี่ เดี๊ยะตบหูหลุด แซวกูอยู่ไดั"
"ฮ่าๆๆๆ"
"อย่ามัวทะเลาะกันสิลูก มรถ่ายรูปกับแม่ซุ้มนี้เร็ว ดูสิจัดไว้สวยมากเลย"
สองหนุ่มเดินไปหาอาสาวตามคำเชิญชวน อาสาวเองก็เห่อถ่ายรูปไม่หยุดหย่อนเช่นกัน ดังนั้นวาโยและเทียนจึงโดนลากไปลากมาจนเหงื่อตก แต่ก็มีความสุขที่ได้เห็นพ่อแม่เห็นอาเห็นย่าของตัวเองมีความสุข
“วา...มานี่ซิลูก”
“ครับ? ย่า...”
วาโยเดินไปหาคุณย่า ที่เรียกเขาแยกออกจากความอลหม่านของการตระเวนถ่ายรูป ในวันสำคัญของชีวิตแบบนี้ แต่พอเดินไปถึงก็เป็นอันต้องชะงักเล็กน้อย
“พ่อ...แม่.....?”
ถึงก่อนหน้านี้ วาโยจะเคยทราบจากคุณย่าแล้ว ว่าพ่อกับแม่เขาอยากเจอเขา อยากมาร่วมยินดีกับงานวันรับปริญญาของเขา แต่วาโยเองก็ไม่ค่อยอยากจะเชื่อมากนัก ถึงใน 4 ปีมานี้พ่อกับแม่เขาจะเคยแวะเวียนมาหาบ้าง แต่ก็ไม่เคยได้คุยกันอย่างจริงจัง เป็นเขาเองที่คอยแต่จะหลบเลี่ยง ไม่อยากพบ ไม่อยากคุย ไม่อยากโดนพูดถึงเรื่องเก่าๆ ไม่อยากโดนว่า ไม่อยากเห็นแม้กระทั่งสายตา ในแบบที่เขาเคยรู้สึงไม่ชอบมาตลอดตั้งแต่ยังเล็ก "สายตาแห่งความผิดหวัง"
"วา...ขอแม่...กอดหน่อยได้มั้ยลูก...?"
แม่เอ่ยขอกอดเขา ขอกอดเขาทุกครั้งที่เจอกัน แต่อ้อมกอดของแม่ไม่เคยอุ่น อ้อมกอดเต็มไปด้วยความหวั่นไหว และลังเล วาโยรู้ดีว่าแม่คงยังรับเรื่องที่เกิดขึ้นระหว่างเขากับน้องชายฝาแฝดไม่ได้ เพราะเตโชเป็นลูกรัก เป็นหน้าเป็นตา เป็นความหวังเลยไม่สามารถทอดทิ้งได้ ผิดกับเขาที่ไม่มีอะไรได้ดั่งใจ จึงผลักไสเขาออกมา แต่ด้วยความที่เป็นพ่อ เป็นแม่ สายใยคงตัดไม่ขาด สุดท้ายเลยมาเทียวดูว่ายังอยู่สุขสบายดีมั้ย ถึงวาโยจะรู้สึกดีที่ยังอยู่ในสายตา แต่เขาก็ไม่ได้รู้สึกพอใจ
"ยินดีด้วยนะลูก แม่ดีใจกับวามากเลยนะ..."
".....ขอบคุณครับ"
วาโยตอบเสียงเรียบในอ้อมกอดของมารดา ที่ถึงแม้ตอนนี้วงแขนเล็กนั่นจะไม่ได้สั่นสะท้านอย่างคราแรกๆ แต่ก็ไม่ได้ให้ความรู้สึกอิ่มเอม
"หลังจากนี้ ไปหาอะไรกันกันมั้ย?...เอ่อ...ตามประสาครอบครัว..."
จู่ๆผู้เป็นบิดาก็ถามขึ้นบ้าง สีหน้าที่นิ่งเฉยนั้นไม่ได้บ่งบอกอารมณ์ยินดียินร้ายอะไร แต่การชวนกินข้าว ไม่ได้ทำให้วาโยรู้สึกดีแม้แต่น้อย ทันทีที่โดนชวน วาโยหันไปขอความช่วยเหลือจากคุณย่าทันที แต่คงเพราะคุณย่าของเขาคงรู้ว่าวันนี้ควรเป็นวันที่ครอบครัวจะต้องคุยกัน นางเลยหลบฉากเงียบๆ และเปิดทางให้พ่อ แม่ ลูกได้อยู่กันพร้อมหน้า
"ไปเถอะลูก วาโย ย่าว่าหลานย่าโตพอแล้ว ที่จะเผชิญกับสิ่งที่หนีมาเสียที"
".........."
จนแล้วจนรอดในที่สุดวาโยก็ตกลงใจไปทานข้าวกับพ่อแม่ในที่สุด มันผ่านมาถึง 7 ปีแล้ว เขาอาจเข้มแข็งพอจะคุยกับผู้ให้กำเนิดทั้งสองคนแล้วก็ได้
.
.
.
กว่างานจะเสร็จเวลาก็ล่วงเลยมาจนเกือบ 6 โมงเย็น หลังจากร่ำลาคุณย่า อาสาว อาเขยและเทียนแล้ว วาโยก็แยกออกมาพร้อมกับพ่อแม่ของตน คุณพ่อของเขาเป็นคนขับรถ คุณแม่นั่งอยู่ข้างคนขับ ส่วนวาโยนั่งอยู่ด้านหลัง บรรยากาศในรถเงียบกริบจนอึดอัด แต่วาโยเองก็ไม่ได้รู้สึกหดหู่อะไร คงเพราะหัวใจเขาชินชามาตั้งแต่เมื่อก่อนตอนที่ยังอาศัยอยู่ร่วมกันก็เป็นได้ เขาอาจเสียใจมากหากไม่ได้รับการเอาใจใส่จากคุณย่าคุณอาหรือเทียน แต่สำหรับพ่อและแม่ ครอบครัวแท้ๆของเขาเองนั้น เขาชินแล้วสำหรับการเป็นส่วนเกิน หลังจากขับรถมาได้สัก 40 นาที พ่อของวาโยก็แวะจอดที่ร้านอาหารหรูหราแห่งหนึ่ง บอกว่าเพื่อฉลองความสำเร็จของลูกชายทั้งทีเลยให้กินที่ดีๆกันหน่อย
"วา กินนี่สิลูก"
"อันนี้ก็อร่อยนะวา ลองสิจ๊ะ"
"นี่ไง ปลาหิมะทอดน้ำปลา ของโปรดของวา รีบกินสิลูก"
ตั้งแต่เข้ามาที่ร้านอาหาร ก็มีแต่คุณแม่คนเดียวเท่านั้นที่เจื้อยแจ้วชวนคุยนู่นนี่ไม่ขาด พ่อเองก็นั่งฟังไปกินไปเงียบๆ สิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมดนี้ ใช่ว่าเขาจะไม่เคยคุ้นชิน เพราะเขาเห็นมันอยู่บ่อยครั้ง เพียงแต่...มันไม่เคยเกิดขึ้นกับเขา สิ่งที่เห็นอยู่ตอนนี้ ทั้งหมด มีเพียงแฝดน้อง “เตโช” ของเขาเท่านั้นที่ได้รับมัน
“พอเถอะครับ...แม่....”
“...วา?”
“ผม...วา...ไม่ใช่เตนะครับ...”
“...วา...ลูก...?”
“วา...ไม่ใช่เงาของเตนะครับแม่...ทำเหมือนเคยๆกับผมเถอะ...”
พูดจบวาโยก็ก้มหน้าก้มตากินอาหารในจานต่อ เขารู้ดีว่าเขาทำให้แม่ต้องเจ็บปวด แต่เขาเอง “ก็เจ็บ” ไม่ต่างกันเลย แม้ไม่เงยหน้ามองวาโยก็รู้ว่าตอนนี้ใบหน้าของแม่หมองเศร้าแค่ไหน เธอทำหน้าเจ็บปวดเพียงใด วาโยรู้ดี
“แม่...แม่แค่...อยากชดเชย ให้วา...”
“ชดเชยเรื่องอะไรกันครับ!”
“เรื่อง...แม่...คือ...”
“แม่ครับ ผมมีความสุขดี แม่ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกครับ ผมรู้ว่ามันเป็นยังไง ที่ผ่านมามันคืออะไร แม่ทำในสิ่งที่สมควรแล้วครับ...ไม่เห็นมีอะไรจะต้องชดเชย...เตทำตัวดีสมควรได้รับคำชม ผมทำตัวแย่สมควรได้รับคำติ เตมันเก่ง มันก็สมควรได้รางวัล แต่ผมไม่เคยทำอะไรได้เรื่อง ก็ไม่ควรได้อะไร มันคือกฎที่ถูกต้อง...”
“ฮึก...แม่รักวานะลูก...ถึงแม้ว่าเรื่องนั้น...แม่จะ...ฮึก...ฮือ...”
สุดท้ายแม่ของวาโยก็ไม่สามารถอดรนทนได้อีกต่อไป นางปล่อยให้น้ำตาไหลอาบแก้ม ดีว่าผู้เป็นพ่อจองห้องส่วนตัวเอาไว้ จึงมีความเป็นส่วนตัวสูง
“เรื่องที่เกิดขึ้นระหว่างผมกับเต มันแค่ความผิดพลาดของเด็กในวัยอยากรู้อยากลองเท่านั้นแหละครับ ผมขอโทษที่ทำให้แม่รู้สึกแย่ ถึงผมจะกลับไปแก้ไขอดีตไม่ได้ แต่ผมอยากให้แม่สบายใจ ว่ามันจะไม่เกิดขึ้นอีก... เตเอง ก็คงคิดแบบผมเหมือนกัน....”
“เตมันไม่ได้คิดแบบแกเลยแม้แต่นิด”
“..........!?”
จู่ๆพ่อก็โพล่งคำพูดที่ขัดแย้งกับวาโยขึ้นมา พ่ออยู่ในท่าทีที่เครียดขึง ส่วนแม่ก็เอาแต่ร้องห่มร้องไห้ไม่หยุดหย่อน วาโยเกลียดบรรยากาศแบบนี้ที่สุด เพราะมันทำให้เขาแทบจะขย้อนของที่กินไปเมื่อครู่ออกมา อึดอัดจนอยากจะอาเจียน
“แกคงเข้าใจว่า ที่พวกฉันไม่ยอมไปเยี่ยมแกบ้าง เพราะไม่ใยดีแกแล้ว หรือที่ส่งเจ้าเตมันไปเรียนถึงอเมริกาเพราะว่าพวกฉันรักมันมากกว่าแกสินะ เรื่องจริงน่ะ...มันไม่ใช่อย่างที่แกคิดหรอก...วา”
พ่อที่พูดจาหนักแน่นในเรื่องที่เขาไม่เข้าใจ ทำเอาวาโยถึงกับขมวดคิ้วมุ่น งุนงงกับสิ่งที่พ่อของตนกำลังพูดถึง ราวกับนั่นไม่ใช่สิ่งที่เกิดขึ้นกับตัวเขาเอง ก็ตอนที่เขาถูกส่งไปอยู่ที่บ้านของคุณย่า ตลอด 3ปี เขาไม่เคยได้รับโทรศัพท์แสดงความเป็นห่วงจากทางบ้านหลังนื้ที่เป็นครอบครัวของเขาเลยสักหน จะมีก็แต่ถามไถ่ผ่านทางคุณย่ามาเท่านั้น จนกระทั่งเขาเข้ามหาวิทยาลัย นั่นแหละถึงได้ติดต่อมาบ้าง มาเยี่ยมเยียนบ้าง แล้วอย่างนี้ จะให้เขาคิดเป็นแบบอื่นไปได้อย่างไร
“ที่พวกฉันต้องทอดทิ้งแกไว้ถึง 3 ปี นั่นเพราะพวกฉันต้องคอยรักษา “เจ้าเต” อยู่ไงล่ะ”
“หมายความว่ายังไงครับพ่อ!!?”
อยู่ๆก็ได้ยินเรื่องที่ไม่คาดคิด หัวใจของวาโยกระตุกวูบ ถามความจากผู้เป็นพ่อเสียงสั่นพร่า
“จากวันที่ฉันส่งแกไปที่บ้านแม่...เจ้าเตไม่ยอมแตะต้องอาหาร ไม่ยอมนอน จ้องแต่จะหนีไปหาแกที่บ้านคุณย่าเท่านั้น...”
“อะไรน่ะ...”
“เป็นอย่างนั้นอยู่เป็นอาทิตย์ จนฉันต้องขังเจ้าเตไว้ในห้อง ตัดการสื่อสารทุกอย่าง ด้วยคิดว่ามันคงเป็นสิ่งที่ดีที่สุด เพราะเรื่องที่พวกแกทำมันผิด พวกแกเป็นแฝดกัน สายเลือดเดียวกัน ไม่ควรมีเรื่องแบบนี้ มันวิปริต มันสกปรก...ฉันจำเป็นต้องแยกแกออกจากกันให้ได้”
“..................”
“โดยที่ฉันไม่รู้เลยว่า...สิ่งที่ฉันทำนั้นมันผิด จนทำให้มันเลยเถิดมาถึงตอนนี้”
วาโยมองพ่อที่ยังคงเล่าเรื่องทั้งหมดด้วยท่าทางที่สลดหดหู่ ดูอ่อนแอจนน่าใจหาย ผู้เป็นแม่ที่นั่งอยู่เคียงข้าง ก็ยังคงสะอึกสอื้นอย่างทรมาน ทิ้งไว้แต่วาโยที่ยังคงตระหนกตกใจกับเรื่องที่เพิ่งได้ยินเป็นครั้งแรก
“ตั้งแต่วันที่แกไป เจ้าเต คอยพร่ำบอกฉัน ว่ามันรักแก ต้องการเจอหน้าแก ถึงจะโดนแกหรือฉันหรือใครเกลียดก็ไม่สนใจ ทุรนทุรายจนแทบจะเป็นคลุ้มคลั่ง จนฉันต้องจ้างหมอจิตเวชมาคอยดูแล แน่นอนว่าฉันจะไม่ยอมให้แกสองคนได้เจอกัน ในตอนนั้นเด็ดขาด...หลังจากส่งเจ้าเตเข้ารับการบำบัด เพื่อปรับเปลี่ยนแนวคิด เพื่อทับถมสิ่งดำมืดที่อยู่ในใจของมัน หลังจากนั้น 3 เดือน เจ้าเตดีขึ้น ดีขึ้นจนราวกับเป็นคนละคน จนฉันนึกว่ามันกลับมาเป็นปรกติแล้ว แต่ไม่ใช่...แล้ววันหนึ่ง เจ้าเตมันก็ยื่นข้อเสนอให้ฉัน....”
“ข้อเสนอ? ข้อเสนออะไรพ่อ...?”
“เจ้าเตบอกว่า มันจะไม่เจอแกตอนนี้ จะไปเรียนต่ออเมริกา จะคว้าเกียรติ์นิยม และจะทำความฝันของฉันที่จะให้บริษัท AWC ของอเมริกามาร่วมทุนกับบริษัทของเรา เป็นเรื่องจริง ถ้าทำได้ จะขอไปเจอแก จะขอไปอยู่กับแก แต่ถ้าทำไม่ได้ มันจะยอมตัดใจไม่ยุ่งเกี่ยวกับแกอีก”
“แล้วพ่อ...ก็รับคำเหรอครับ?”
“ตอนนั้นฉันมั่นใจ ว่าเตต้องคว้าเกียรติ์นิยมได้แน่ แต่ไม่มีทางทำให้ AWC ยอมร่วมทุนกับบริษัทเราได้หรอก เพราะมันยากมาก ขนาดฉันพยายามมาทั้งชีวิต ยังไม่เคยแม้แต่จะเฉียดใกล้ความสำเร็จ แล้วเด็กอย่างเจ้าเตมันจะไปทำได้ยังไง...แล้วสุดท้าย...”
“เจ้าเต ก็ทำสำเร็จ...”
“เมื่อไหร่ครับ ตั้งแต่เมื่อไหร่!!?”
“..............4 เดือนที่แล้ว...”
“แล้วตอนนี่เต…!!?”
“เต...กลับมาไทยแล้ว..”
......................................TBC.
เอาไป 70% ก่อนนะจ๊ะ
เดี๋ยวดึก จะมาลงอีกติ่ง
(ขอออกจากออฟฟิต กลับไปปั่นต่อที่บ้านก่อนนะจ๊ะ)
:z3:
-
ฮะ อะไรนะ! เตกลับมาแล้วว!! ฮะ อะไรนะ! เตกลับมาแล้วว!! ฮะ อะไรนะ! เตกลับมาแล้วว!! ฮะ อะไรนะ! เตกลับมาแล้วว!! ฮะ อะไรนะ! เตกลับมาแล้วว!! ฮะ อะไรนะ! เตกลับมาแล้วว!! ฮะ อะไรนะ! เตกลับมาแล้วว!! ฮะ อะไรนะ! เตกลับมาแล้วว!! ฮะ อะไรนะ! เตกลับมาแล้วว!! ฮะ อะไรนะ! เตกลับมาแล้วว!! ฮะ อะไรนะ! เตกลับมาแล้วว!! ฮะ อะไรนะ! เตกลับมาแล้วว!! ฮะ อะไรนะ! เตกลับมาแล้วว!! ฮะ อะไรนะ! เตกลับมาแล้วว!! ฮะ อะไรนะ! เตกลับมาแล้วว!! ฮะ อะไรนะ! เตกลับมาแล้วว!! ฮะ อะไรนะ! เตกลับมาแล้วว!! ฮะ อะไรนะ! เตกลับมาแล้วว!!
:pig4:
-
เนื้อเรื่องดำเนินมาจนถึงใกล้จะถึงจุดคลายแม็คแล้วสินะ :o12: :sad4:
อีกไม่กี่ตอนก็คงจะจบแล้ว อยากให้เป็นเรื่องที่ดำเนินไปเรื่อยๆแบบนี้
ช่วงเวลาแห่งความสุขมันช่างแสนสั้น แต่มันก็มีค่าเหลือเกิน T____________________T
:o12: :o12:
-
อ๊ากกกก
กลับมาแล้ว
เตกลับมาแล้ว
ว๊ากกก ลุ้นตัวโก่งงง
-
โหหหหหหหหหหหห
เตพยายามสูงนะนั่น
-
กลับมาแล้ววววววววววววววววววววว
นู๋วาจะทำยังไงหล่ะเนี่ยยยยยยย
มาเร็วๆ นะ
-
:z1: :z1: :z1:
เตกลับมาแล้ววศ
-
เตรักวามากเลยนะนั่น สงสัยเตจะมารับวาอีกไม่นานนี้แน่ ๆ เลยนะเนี่ย
-
เตมาแล้ววววววววววว
ลุ้นนนนนนนนนนนนนม๊ากกกกกก
ปักหลักรอค่ะ
-
อีก 30 %
ตอนนี้เริ่มรู้สึกดีกับ เต หล่ะ
เหมือนจะเป็นคนดีสินะ
-
-w-แอร๊ย
-
มาเร็วมาก วาตั้งหลักไม่ทัน
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด
เตกลับมาไทยแล้ว จะรออีก 30 เปอร์น่ะ
-
เตมั่นคงมากๆ และก็ไม่แปลกใจที่พ่อกับแม่จะรับไม่ได้เช่นกัน แต่มันก็คนละส่วนกับที่ไม่ยอมติดต่อวาอยู่ดี
การที่พ่อบอกที่ไม่โทรหาเพราะต้องคอยดูแลสภาพจิตใจของเต เราว่ามันไม่แฟร์ ใช่ว่าต้องนั่งเฝ้าตลอด 24 ชั่วโมงนี่ จะเจียดเวลาแค่ไม่กี่นาทีเพื่อวาไม่ได้เชียว???
สำหรับเรา พ่อกับแม่ก็ใจร้ายอยู่ดี...
-
กรี๊ดดดดดดดดด เตกลับมาแล้วววววววว
ว่าแต่ อีกติ่งนึงล่ะท่าน ข้าน้อยมาทวง o18
-
อร้ายยยย
-
งงเลย นึกว่าเตจะตายอ่านไปอ่านมาเตกลับมาไทยแล้ว แสดงว่าพ่อแม่เต+วามาทำดีในครั้งนี้เพื่อจะขอร้องวาหรือป่าวให้หนีไปหรืออะไรที่ไม่ให้ทั้งสองอยู่ด้วยกัน(คิดไปซะไกลเลย)
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: บรรยากาศมาคุๆ..แต่เรื่องทั้งหมดก็เพราะพ่อแม่รังแกฉันทั้งนั้น
-
(30% ที่เหลืออยู่...)
“เต...กลับมาไทยแล้ว..”
วาโยถึงกับพูดไม่ออกเมื่อรู้ว่าเตโช แฝดน้องของตนกลับมาแล้ว ในใจของวาโยสับสน ความหวาดหวั่นพรั่นพรึงที่เขาฝังกลบมันไว้ในอดีต เหมือนกับว่าจะแทรกซึมทะลักออกมา ใจหนึ่งเขากลัวการเจอกับเตโช แต่อีกใจก็อยากเจออีกสักครั้ง อยากรู้ อยากสัมผัสว่า 8 ปีที่ผ่านมา เตโชเปลี่ยนไปมากแค่ไหน อยากคุยกันอีกครั้งในฐานะของพี่ชายน้องชาย ที่อยู่ในวัยบรรลุนิติภาวะแล้ว ไม่ใช่เด็กหนุ่มที่เพิ่งพ้นคำว่าเด็กชายได้ไม่นานเหมือนเมื่อ 7 ปีที่แล้ว ยิ่งคิดใจของวาโยก็สั่นระทึก
“แล้ว…เตอยู่ไหนครับ?”
“ฉันไม่รู้ ไม่รู้จริงๆว่าเตอยู่ไหน…”
“อ้าว? แล้วพ่อรู้ได้ยังไงกัน ว่าเตกลับมาแล้ว…?”
วาโยเริ่มปวดหัวกับลับลมคมในที่เพิ่มความซับซ้อนมากขึ้น
“เมื่อ 4 เดือนที่แล้ว เจ้าเตโทรหาฉัน…เล่าให้ฟังว่า ตัวเองสามารถเข้าทำงานที่ AWC ได้แล้ว และสามารถจัดการโปรเจ็ค ที่ทำให้ AWC ประทับใจมากได้ จึงบอกให้ฉันเตรียมเรื่องการทำสนธิสัญญาลงทุนร่วมกันกับ AWC ได้ทันที ในตอนนั้นฉันตกใจมาก ไม่คิดเลยว่าเจ้าเตจะทำสำเร็จ แต่ที่ยิ่งกว่านั้นคือความดีใจและภูมิใจ จนนึกชะล่าใจไปว่า เจ้าเตมันคงลืมเรื่องแกแล้ว ทุกอย่างกำลังจะกลับไปเป็นเหมือนเดิมแล้ว ฉันมั่นใจอยู่เสมอ ว่าเวลา 7 ปี จะทำให้เตลืมแกได้…”
วาโยได้แต่ใจระทึกมองพ่อของตัวเองที่กำลังเล่าเรื่องของน้องชายฝาแฝดนั้น ถอนหายใจบ่อยครั้ง และดูเหมือนเสียงที่เล่าจะสั่นเครือราวกับจะร้องไห้อยู่เล็กน้อย
“ตลอด 4 ปีที่ไปเรียนที่อเมริกา เจ้าเตไม่เคยพูดถึงแกเลย อย่างดีก็แค่ถามข่าวคราวว่าสบายดีมั้ยแค่นั้น ฉันก็คิดว่า มันคงลืมได้แล้วจริงๆ เวลา 4 ปี คงทำให้เจ้าเตตัดใจจากแกได้ ความคิดนั้นทำให้ฉันในฐานะพ่อ มีความฝันที่สวยงามมาก ฉันฝันถึงอนาคตของเราว่า หลังจากที่บริษัทเรากับ AWC ร่วมลงทุนกันแล้ว ก็จะมีเจ้าเต อยู่ฝ่ายบริหารจัดการของฝั่งนู้น เพื่ออำนวยความสะดวกให้เรา และมีแกเป็นคนซัพพอร์ตทางนี้ ทิ้งความอัปยศในวัยเด็กนั้นไว้เบื้องหลัง เรื่องความผิดพลาดของวัยรุ่น เราจะไม่พูดถึงมันอีก…เฮ้อ…ฉันฝันแบบนี้มาตลอด จนกระทั่ง 4 เดือนที่แล้วที่เจ้าเตโทรมา…นอกจากจะโทรมาแจ้งความสำเร็จให้ฉันฟังแล้ว เจ้าเตยัง…”
“……………”
ก่อนที่ประโยคสุดท้ายจะออกจากปากนั่น ผู้เป็นพ่อจ้องมาที่วาโยนิ่ง ในดวงตาคู่นั้นช่างแสนเจ็บปวด
“ทวงสัญญาที่เคยให้กันไว้ด้วย…สัญญา…ที่ว่า…”
“………..!!!??”
“จะขอตัวแกคืน…ขอตัววาโยพี่ชายฝาแฝดคืน”
“ไม่จริง…”
จบคำบิดา วาโยถึงกับทรุด เตโชอยากได้ตัวเขาคืน!? มันเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้ เขากับเตโชเป็นฝาแฝดกัน ไม่สามารถรักกันฉันท์ชู้สาวแบบนั้นได้ และในขณะที่คิดสะระตะสับสนวุ่นวายอยู่นั้น จู่ๆผู้เป็นพ่อก็เอื้อมมือมาจับมือเขาไว้มั่น และพอเงยหน้าขึ้นไปมองก็ต้องนิ่งอึ้งตะลึงงันหนัก เพราะพ่อที่แสนจะเข้มแข็งเข้มงวดของเขานั้น ตอนนี้กำลังร้องไห้!?
“พ่อรู้ตัวว่าพ่อไม่ดี เลยทำให้ลูกๆเป็นแบบนี้…พ่อไม่ดีเองที่เลี้ยงลูกด้วยวัตถุนิยม เลี้ยงพวกเจ้ามาแบบผิดๆ…พ่อขอโทษ…”
“…..พ่อ….”
“จะหาว่าพ่อคนนี้เห็นแก่ตัวก็ได้ แต่ขอร้อง…พาเตกลับมาที…”
มือสั่นเทาจากการกลั้นก้อนสะอื้นของบิดากระชับมือของวาโยแน่นขึ้น เอ่ยปากอ้อนวอนลูกชายด้วยน้ำตานองหน้า
“เตไปไกลเกินกว่าที่พ่อจะตามได้แล้ว เหลือแค่วาเท่านั้นที่ทำได้…ลูกเอ้ย พาน้องกลับมาหาพ่อที…”
“กลับบ้านของเรานะลูกนะ…”
.
.
.
.
.
3 ทุ่มกว่าๆ วาโยก็กลับถึงที่พัก ตอนแรกพ่อกับแม่คะยั้นคะยอให้เขากลับไปนอนที่บ้านสักวัน แต่เขาปฏเสธไปเพราะพรุ่งนี้มีงานแต่เช้า และเพราะเขายังไม่พร้อมจะกลับไปตอนนี้ เมื่อกลับถึงอพาร์ทเม้นท์ได้ วาโยล้มตัวลงนอนทั้งๆอย่างนั้นทั้งผมที่เซ็ตไว้ทั้งเสื้อเชิ๊ตที่ใส่ในงานรับปริญญา เหน็ดเหนื่อยใจที่สุด ทั้งที่วันนี้คือวันดี วันที่น่าจะฉลองเฮฮา แต่กลับมีแต่เรื่องกลุ้ม เรื่องน่าปวดหัวสารพัดประเดประดังเข้ามาราวกับห่าฝน ซัดสาดจนเขาเปียกปอนไปทั้งใจ อยากโทรหาคุณย่า โทรหาเทียน แต่ก็คิดวาคงฉลองกันอยู่ที่บ้านแน่ๆ ไม่อยากเอาเรื่องไม่สบายใจไปทำให้บรรยากาศเสีย
กริ๊งงงงง….
กริ๊งงงงง…
นอนคิดโน่นคิดนี่อยู่ได้ครู่หนึ่งโทรศัพท์สายในของห้องวาโยก็ดังขึ้น เมื่อดูเบอร์แล้วเป็นสายในมาจากเคาท์เตอร์ประชาสัมพันธ์ของอพาร์ทเม้นท์นั่นเอง
“ครับ?”
“น้องวาหรือเปล่าคะ? นี่พี่เพ็ญเองนะ”
“ครับ มีอะไรเหรอครับพี่เพ็ญ?”
“คือมีคนฝากของไว้ให้น้องวาน่ะคะ ถ้ายังไงเดี๋ยวพี่ให้เด็กขึ้นไปส่งให้นะคะ”
“ขอบคุณครับพี่เพ็ญ…”
แอบสงสัยเล็กน้อยเหมือนกันที่มีของฝากมาถึงตน แต่ก็คิดได้ว่าคงเป็นเพื่อนๆที่บริษัทอาจซื้อของขวัญมาฝากไว้ให้ เราะรู้ว่าวันนี้เขารับปริญญาก็เป็นได้
ปิ๊งป่อง…
“มีของมาส่งครับ”
“ครับ ครับ”
“นี่ครับ..”
“………..ขอบคุณครับ”
หลังจากส่งมอบดอกไม้ช่อใหญ่ให้วาโยเสร็จ เด็กส่งของก็กลับลงไป วาโยเองถึงกับอึ้งกับดอกไม้ช่อมโหฬารขนาดนี้ แถมยังเป็นกุหลาบสีชมพูโอโรสทั้งช่ออีกด้วย ถึงผู้ชายได้ดอกไม้จะดูหน้าขัดเขินอยู่บ้าง แต่วาโยก็อมยิ้มเล็กๆ รู้สึกขอบคุณของขวัญนี้ไม่น้อยที่พอจะทำให้เขาคลายความทุกข์ได้บ้าง
และในช่วงที่กำลังจะวางดอกไม้ลงบนโต๊ะนั้น การ์ดใบน้อยก็ร่วงลงบนพื้น พอดี
“โห…มีการ์ดแนบด้วยแฮะ”
วาโยยิ้มน้อยๆก่อนก้มลงหยิบการ์ดใบย่อมขึ้นมาอ่าน ก่อนที่ช่อดอกไม้ทั้งช่อจะร่วงลงสู่พื้นในวินาทีถัดมา
Congratulation นะครับพี่วา
ด้วยรัก
เต
…………………………………………………………………………………
มาแบ้ววววววว!!!
เกือบหลับคาจอ 555++
ครอบครัวนี้ต้องเอามารวมกันแล้ว+คุณย่า&เทียน แล้วหาร 6 เผื่อจะบาลานซ์
พ่อแม่ทุกคนย่อมรักลูก
แต่ถ้ามีลูกหลายคนแล้วแบ่งให้ไม่เท่ากันก็ลำบากเนอะ
หรือแบบว่า รักเท่ากันแต่ใส่ใจไม่เท่ากันเหมือนบ้านเนี๊ยะ
เรื่องมันเลย Go So Big!!
ว่าแต่...ทำไมเตถึงรักวาขนาดนี้น๊า
มันเกิดจากอะไรน๊อ...งุงิงุงิ
(แอบสปอยล์อีกแว้ว...)
:o8:
ขอบคุณค๊าบ
ปล.เอาฉากเดิมมาประกอบ...555++
[attachment deleted by admin]
-
มากระจุ้งเดียว ปวดใจ T^T
-
อ๊าย รอตอนที่ 9 ต่อไป
อยากรู้จังว่าทำเตถึงรักวา มากกกกกกกกกก
กรี๊ดดดดดดดดดดดด
-
กรี๊ดดดดดดดดดด ฮีกำลังจะมา
ขอตอนต่อไป ด่วนๆๆๆๆ
-
อยากให้ถึงตอนหน้าเร็วๆจังค่าาาาาาาาา
-
รัก แต่ไม่ใส่ใจ ไม่มีค่าในหัวใจของคนรับ
ขอบใจจร้าาา
-
เอาแล้วไงทีนี้จะทำยังไงละเนี่ยเตมาตามทวงสัญญาแล้วรอลุ้นตอนต่อไปค้าบ
-
อ้าว ตอนแรกนึกว่าเรื่องวากับเตจะเคลียร์ไงเรื่องพ่อกับแม่เคลียร์ก่อนละหนิ :z2:
แต่ช่างเหอะ เอาเป็นว่าปัญหาใหญ่เคลียรืแล้วคือการยอมรับของพ่อแม่แหละเนอะ :เฮ้อ:
มันต้องยังงี้ซิ พ่อแม่ควรจะยอมรับเมื่อลูกมีความสุข :a2:
แต่ว่า ยังไงดีล่ะ เหมือนตอนนี้คนเขียนทำร้ายวาโยจังเลยค่ะ :serius2:
คนที่กำลังมีทุกข์คือวาคนเดียวเลยอ่ะ :z3:
โอเคปมที่พ่อแม่วากับเตมีทุกข์เรื่องลูกรักกันยอมรับได้คลาย o13
ปมที่เตจะได้อยู่กัวาโยตามใจต้องการคลาย o13
ดูเหมือนว่ามันกลายเป็นความกดดันให้วาแล้วล่ะสิ
เพราะเดิมทีวาก็มีปมที่คิดว่าตัวเองทำให้พ่อแม่ผิดหวังมาตลอด :z10:
คราวนี้พ่อแม่มาฝากความหวังเรื่องเตซะงั้น o6
แต่!! วาจะทนรับได้ไหมกับอดีตที่เลวร้ายที่น้องชายได้ทำกับตัวเอง
เพราะยังไงมันก็ขัดกับตัวเองที่คิดหนีมาแล้วอ่ะ แถมดูเหมือนวาจะคิดเริ่มต้นตัวเองใหม่ด้วย :try2:
ดูยังไงก็เหมือนว่าพ่อแม่ก็ยังรักเตมากกว่าทั้งๆที่คนทุกข์ที่สุดตอนนี้คือว่าแท้ๆ :o12: :o12:
(ส่วนเตแม่งเอาแต่ใจช่างหัวมัน มันไม่ทุกข์ไม่ร้อนไรหรอกเอาแต่จะเอาตามใจไม่เคยแคร์ใครเล้ย :z6: :z6:)
ดังนั้น ตอนที่เก้ามาเร็วๆน่ะค่ะ :sad4: :sad4:
-
รอต่อไปปป~
อยากรู้เจอกันแล้วจะทำยังไง
จะเริ่มคุยกันด้วยคำว่ายังไง
กลัวจะกลับมาอึดอัด อึมครึม จังง
-
เฮ้อออ...
ปวดใจกับครอบครัวนี้จริงๆ
-
ขอตอนต่อไปเลยได้ไหมมมมม อิอิอิอิอิอิ
-
ขอตอนที่9เลยได้ไหมค่ะ :serius2:
อยากรู้อะ :z3:
แต่นะทำไมทุกเรื่องมันดูกดดันแต่วาคนเดียวเนี่ย :sad4:
-
ปวดหัวกับพ่อจริงๆ จนตอนนี้ก็รักลูกไม่เท่ากันอยู่ดี
ตอบมาได้ สามปีต้องตัดการติดต่อเพราะรักษาเต.... ถุ้ยยยยยยยยยย
โทรยังไม่เคยโทรหาด้วยซ้ำ อันนี้ไม่เนียนนะค่ะคุณพ่อ -*-
-
พ่อกับแม่เห็นแก่ตัว ที่มาหาวาเพราะต้องการให้วาพาเตกลับมาเท่านั้นหรอ เห้ย วาก็เป็นลูกพวกคุณนะเว้ย :angry2:
ถ้าพ่อแม่ยังไม่เปิดใจที่จะยอมรับ ทุกคนก็จะเป็นฝ่ายเจ็บปวดอยู่อย่างนี้
-
สงสารวา :sad4:
-
เรื่องงานอาจจะเป็นอุปสรรค ต่อสองคนนี้ก็ได้ =___=' o18
-
โฮยยยยยยยยยยยยยยย มาแล้ววววววววว เตมาแล้ววววววววววววววววว
ชาติที่แล้ว สองคนนี้ต้องเป็นคู่รักที่ทำผิดต่อกันมาแน่ๆ
-
อยากอ่านต่อ กรีสสสสสสสสสสสสสสสส
-
อ๊ากกกก
มาอีกกระจึ๋งนึงมันยิ่งทำให้อยากรู้
กรีดร้องงง
มาต่อไวๆนะคะ
-
:call:เข้ามาดันรอตอนที่เก้าคะ :call:
-
สนุกมากค่ะๆ ><
มาต่อไวๆเน้อคนเขียน
พ่อแม่รักลูกไม่เท่ากันเลย รักคนที่ดีเด่กว่า แทนที่จะสนับสนุนคนที่ต่ำกว่าเพื่อให้ทุกสิ่งมันดีขึ้น กลับไปกดให้ต่ำลงอีกซะงั้น
ถ้าเป็นเก๊าเก๊าหนีจากบ้าน ปาดคอน้องชายไปแล้ว #โหด
-
เตกลับมาแล้ว เฮือกกกก ท่าทางจะมาแบบ SM แน่ๆ
เนื่องจากเก็บกดมาหลายปี....หึหึ พี่วาคงต้องเหนื่อยแล้วแหละ :z1: :z1:
โอ้ย เพลียครอบครัวนี้ พยายามทำพูดดีเท่าไหร่
สุดท้ายก็ลงเอยแบบเดิม คือรักเตมากกว่าวา :m16:
ไม่สนใจความรู้สึกวาเลยนะ แต่ยังดีที่ยอมให้เตกับวเจอกัน
ถึงแม้จะเห็นแก่ตัวอยากเจอลูกเต อยากประสบความสำเร็จเรื่องงานมากกว่าก็เหอะ
รอตอนต่อไป อยากอ่านอีกเรื่อยๆเลย ไม่อยากให้จบจริงๆ
#แต่งต่อเลยได้ไหม~~~~~~ #โดนไล่ทืบ! :กอด1: :pig4:
-
กรี๊ดดดด ตื่นเต้น เจอกันจะเสือดสาดมั้ยค้า :haun4: :haun4:
-
เอาละสิ กลับมาไม่บอกกล่าว แถมรุกประชิดซะขนาดนี้
-
ตอนที่ 9 นั้นไซร้...
พรุ่งนี้มาลงให้นะจ๊ะที่รัก
สปอลย์ว่า...
วาและเต เจอกันแน่นอนจ๊ะ
ขอโทษที่ต้องให้รอนะจ๊ะ
o1
-
อ้ากกก/// พิมให้อยากแล้วจากไปโหดร้าย
-
วาจะเอายังไงต่อล่ะเนี่ย
-
เตไปอยู่้ไหน ทำไมไม่กลับบ้าน หรือตามวาอยู่นะ
-
โอ๊ะโอ แล้วจะเป็นงัยต่อล่ะนิ เตทำได้งัยอะ
-
ThankS
-
:haun4: :haun4: รูปปปป เอ่อ
-
จะพรุ้งนี้แล้ว เข้ามา
ดัน
ดัน
ดัน
-
พ่อแม่บ้านนี้เห็นแก่ตัวที่สุดเลยครับ “จะหาว่าพ่อคนนี้เห็นแก่ตัวก็ได้ แต่ขอร้อง…พาเตกลับมาที…” ถ้าเตไม่หายไป"วา"ก็ยังเป็นหมาหัวเน่าซินะ และจากคำพูด พ่อแม่ ก็ยังไม่ได้รักวาขึ้นมาแม้แต่นิดเดียว
-
ตอนที่ 9 CATCH!
หลังจากวันที่ได้รับดอกไม้ช่อใหญ่นั้น วาโยก็เฝ้าแต่คอยคิดระแวดระวังตัวอยู่ตลอด ไม่ได้กลัวการเผชิญหน้ากับเตโชหรอก เพียงแต่เขายังไม่รู้จะพูดคุยอะไรกับน้องชายฝาแฝดของเขาดีต่างหาก และนี่ก็ผ่านมาถึงสองสัปดาห์แล้ว ที่วาโยได้รับแต่ของขวัญ ดอกไม้ จากเตโชทุกวัน ทั้งๆอย่างนั้นอีกฝ่ายกลับไม่ยอมติดต่อมา มีแค่เพียงการ์ดใบเล็กๆเขียนข้อความสั้นๆส่งมาเท่านั้น เมื่อถามทางเจ้าของกับคนเฝ้าอพาร์ทเม้นท์ถึงคนที่มาส่งของ คำตอบที่ได้คือ แมสเซนเจอร์เป็นคนส่งมา รู้แค่ว่าอยู่ใกล้ แต่ไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหน ทุกวันนี้วาโยคอยสอดส่องสังเกตรอบตัวอยู่ตลอด ว่ามีเตโชแอบอยู่ที่ไหนหรือเปล่า แต่ก็ไม่เคยเจอ
"ถ้าจะมาก็มาตรงๆเลยเหอะ ทำแบบนี้มันเหนื่อยนะเว้ย..."
วาโยบ่นพึมพำอยู่คนเดียวบนโต๊ะทำงาน หน้านิ่วคิ้วขมวด จนเพื่อนที่นั่งข้างๆอดถามออกไปไม่ได้
"เป็นอะไรไปคะน้องวา ทำหน้ายู่ยี่เชียว"
"อ๊ะ เปล่าครับ คิดอะไรเรื่อยเปื่อยน่ะครับ"
"จะว่าไปก็ใจหายเหมือนกันนะเนี่ย...วันนี้น้องวาทำงานที่นี่วันสุดท้ายแล้วใช่มั้ยคะ"
"ครับ...วาก็เสียดาย...แต่ก็ตัดสินใจไปแล้วล่ะนะครับ"
"ก็นะ...ไปช่วยครอบครัวบริหารบริษัท พี่ก็ว่ามันเหมาะสมแล้วล่ะ...แหมเป็นลูกนักธุรกิจใหญ่แท้ๆ ปิดเงียบเลยนะ น้องวาเนี่ย...."
“ไม่ขนาดนั้นหรอกครับ…”
“อ้าว? ไอ้วาขึ้นมาไวจังวะ?”
“อะไรกันครับพี่โต้ง ผมยังไม่ได้ลงไปไหนเลยนะครับ?”
“เฮ้ย อย่าอำน่า เมื่อกี้แกยังยืนอยู่หน้าลิฟท์อยู่เลยนี่..ห๊ะ? หรือฉันตาฝาดวะ…”
“นีว่าพี่เมาค้างละพี่โต้ง ฮ่าๆ”
“เออท่าจะจริง เดี๋ยวไปหากาแฟดำกระดกแก้แฮ้งก์ก่อนนะ ฮ่าๆๆ”
วาโยหัวเราะขบขันไปกับพี่ๆในแผนก โดยไม่ได้เอะใจสงสัยอะไรแม้แต่น้อย ว่าคนที่เขาเฝ้าตามหาอยู่ จริงๆแล้วอยู่ใกล้แค่ปลายจมูกของตนนั่นเอง
ตรื๊ดดดด…
ตรื๊ดดดดด…
“ฮัลโหล วาโยพูดสายครับ?”
“พี่วา?...เตเองนะ…”
“เต!! นายอยู่ไหน!!?”
“………….”
“น้องวา? มีอะไรหรือเปล่าคะ?”
“เอ่อ…ไม่มีอะไรครับ เดี๋ยว ผมขอตัวไปคุยโทรศัพท์สักครู่นะครับ”
“อ่ะ จ๊ะ…”
ด้วยอารามตกใจที่จู่ๆเตโชน้องชายฝาแฝดก็โทรมาหา ทำให้วาโยเผลอคุยเสียงดังไปหน่อยเลยขอตัวออกมาด้านนอก ใจเต้นระทึกราวจะหลุดออกจากทรวงอกของเขาให้ได้ เสียงสั่นพร่าชนิดที่ว่าต้องสูดหายใจเฮือกใหญ่ทีเดียวถึงจะสามารถปรับให้มันเป็นปกติได้
“เต? ตอนนี้นายอยู่ที่ไหน ตอนนี้พ่อตามหานายให้ทั่ว…”
“…ผมมารับวา…”
“นั่นไม่ใช่ประเด็น ตอนนี้นายอยู่ที่ไหน?”
“ไม่ไกลหรอวา…แล้ววาจะไปกับผมวันไหนล่ะ เดี๋ยวผมไปรับ?”
“ฉันไม่ไปไหนกับนายทั้งนั้น… พอแค่นี้เถอะนะเต เราพลาดมาพอแล้ว เราทำให้พ่อกับแม่เจ็บมาพอแล้วนะ เราควรเริ่มต้นใหม่…”
“ผมทำตามสัญญาที่ให้ไว้กับพ่อจนครบแล้ว ผมมีสิทธิ์ที่จะพาตัววาไปได้แล้ว…”
“อย่ามาตลกนะเต เรื่องที่นายสัญญากับพ่อไม่เกี่ยวกับฉัน แล้วนี่เราก็โตๆกันแล้ว นายอย่ามาทำตัวเป็นเด็กทวงของนะ”
“แต่วาเป็นของเต…”
“อย่ามาดื้อเพ่งแบบนี้นะเต!! ฉันไม่ใช่ของใคร และไม่ไปกับใครทั้งนั้น!! นายเองก็เลิกทำตัวแบบนี้แล้วกลับไปให้พ่อกับแม่เห็นหน้าบ้างได้แล้ว!!”
“วา….จะไม่มากับผมจริงๆน่ะเหรอ…?”
“ใช่…ไม่ไปเด็ดขาด!”
“……………….”
ตื๊ด ตื๊ด ตื๊ด ตื๊ด….
“เฮ้ย!? เต เต!? หนอย….ตัดสายไปซะแล้ว!?”
วาโยสบถเมื่อถูกตัดสายทิ้งทั้งที่ยังคุยกันไม่รู้เรื่อง แถมเบอร์ที่น้องชายฝาแฝดของเขาใช้โทรมายังเป็นเบอร์สาธารณะที่ไม่สามารถโทรกลับได้เสียอีก วาโยทั้งหัวเสียและหวาดหวั่นอยู่ในที เพราะเดาไม่ออกว่าน้องชายฝาแฝดของตนจะทำอะไร เมื่อก่อนเตโชก็เป็นคนที่เดาใจยากอยู่แล้ว ยิ่งพอไม่ได้เจอกันถึง 7 ปี วาโยยิ่งไม่สามารถเดาใจของเตโชได้ ชายหนุ่มจึงทำได้แค่ถอนหายใจบางเบา และภาวนาให้น้องชายฝาแฝดของตนยอมทำตามที่เขาขอร้องเสียที
.
.
.
.
ในที่สุดวันนี้ก็มาถึง วันที่เตโชรอคอยมาตลอด 7ปี และใช้เวลาอีก 4 เดือนในการเตรียมทุกอย่างให้พร้อม จนในที่สุดวันนี้ก็พร้อมสรรพสำหรับการลงมือแล้ว
“โอย…มึนจังแฮะ สงสัยดื่มหนักไปหน่อย”
วาโยบ่นกับตัวเองเบาๆ ขณะที่อยู่ในลิฟท์อพาร์ทเม้นของตนเอง ขณะที่กำลังเดินทางกลับห้องพัก วันนี้เป็นการทำงานวันสุดท้ายของวาโย ดังนั้นชายหนุ่มจึงโดนพี่ๆที่แผนกลากไปงานเลี้ยงอำลา แน่นอนว่าวาโยโดนจับกินเหล้าต่างน้ำ แม้ว่าชายหนุ่มจะพอดื่มไหว แต่ก็ไม่ใช่พวกคอทองแดง ดังนั้นการดื่มเกินปริมาณก็ทำให้วาโยถึงกับมึนทื่อ เดินเป๋ไปเป๋มาเลยทีเดียว ความเมาทำให้สติเขาถดถอย ละทิ้งการระแวดระวังตัวเหมือนปกติ และชะล่าใจกับสิ่งที่กำลังจะได้เผชิญ
“…………!!!!!????”
ขณะที่ไขประตูเข้าห้องและกำลังควานมือไปหาสวิตช์ไฟอยู่นั้นจู่ๆข้อมือของวาโยก็โดนคว้าไว้โดยไม่ทันตั้งตัว แม้แต่เสียงอุทานสักแอะก็ไม่สามารถเปล่งออกไปได้เมื่อถูกฝ่ามือหนาประกบปิดเอาไว้ ตัวทั้งตัวถูกดันเข้าปะทะกับกำแพงห้องโดยแรงจนจุก ร่างหนากำยำซึ่งเขาไม่คุ้นเคยประกบตามลงมา
“ชี่…อย่าดิ้นสิครับ…วา”
“………!!!!!?????”
วาโยตกใจแทบสิ้นสติ และนั่นเป็นสิ่งที่เตโชรู้ดี ร่างเล็กที่ถูกกดแนบกับกำแพงนั้นหอบสะท้าน ดวงตาเบิกโพลงในความมืด ฤทธิ์แอลกอฮอล์บวกกับความกลัวยิ่งทำให้หัวใจของวาโยเต้นระห่ำ จนหายใจหายคอแทบไม่ทัน มือไม้ที่ปะป่ายไปมานั้นช่างดูไร้เรี่ยวแรงจนแทบจะเป็นการกระทำที่ไร้ประโยชน์
“เตมารับวาแล้วครับ…”
เสียงสุดท้ายที่วาโยได้ยินก่อนที่สติสัมปชัญญะทั้งมวลจะดับสิ้น ฝ่ามือนั้นป้ายด้วยยาสลบอ่อนๆเอาไว้ แต่กว่าจะรู้ตัว วาโยก็ไม่อาจต้านทาน ร่างทั้งร่างอ่อนระทวยลงในอ้อมกอดของผู้บุกรุกที่ส่งยิ้มร้ายให้ไม่ขาด ชีวิตของเขาได้ตกอยู่ในเงื้อมมือของซาตานแล้ว…
“ไปอยู่ด้วยกันนะครับ พี่วา…”
……………………………………………………………………………………………………
ตอนนี้มันจะสั้นไปไหน!!?
อิอิ...(แอบอู้มาสองวัน)
เรื่องนี้ควรเปลี่ยนจาก Drama_SM
เป็น โรคจิตแท้เหลา...เฮ้อ...
:z10:
-
:pig4: :pig4:
คนเขียนมาต่อพรุ่งนี้เลยน้า... :call: :call:
-
หรือการจากกัน7ปี จะทำให้เตโชกลายเป็นโรคจิตแบบเต็มตัวกันนะ หลอนมากนะบอกเลย :jul1:
-
เจอตัวแล้ว
ง่าไม่รอดหรอกงานนี้
รออ่านตอนต่อไปค้าบ
-
อิเตมันโรคจิตจริงๆ น่อ
ถ้าเราเป็นวาเราคงหลอนอ่ะคุณคนเขียน แล้วนี่ตื่นมาวาจะต้องเจอกับอะไรก็ไม่รู้อีก น่าสงสารอ่ะ TT..TT
-
เตโรคจิตมากกว่าเดิมอีกนะเนี่ย
-
เต น่ากลัวกว่าเดิมอ่ะ !!!! o22
o13 o13
-
โอ๊ย เต
นายจะลักพาตัวทำไม
ยังไงวาก็น่าจะยอม ถ้าพูดดี กล่อมๆเบาๆ 555+
-
เตกลายเป็นโรคจิตไปซะล่ะ โชคดีนะวาโย o7
-
ตอนแรกก็สงสารเตนะ แต่ตอนนี้บอกตรงๆว่าแอบกลัว 5555
-
ทำไมวาไม่ยอมไอ้เตมัน แค่นี้มันก็โรคจิตพอแล้ว 55555 :เฮ้อ:
-
โอ๊ะโอ จะจับไปอยู่กระท่อมปลายนารึเปล่า ติดตามค่ะ ๆ o13
-
เตทำตัวได้น่ากลัวมากอะบอกตรงๆ 55555
รอมาต่อนะคะ
ลุ้นๆ
-
**
-
กรีดร้อง เตโชอิมเมจนายจิตมาก แต่เค้าชอบ :-[
5555555555555 เอาล่ะสิ ลากไปอยู่ด้วยกันแล้ว จะทำไรต่อน้า :z1:
-
รู้สึกเตมันหลอนๆ แต่ก็สงสารไม่ลงเพราะทำกับเขาไว้เยอะ
สงสารวาจริงๆสิพับผ่าเอ๊ย
ส่ววประเด็นพ่อแม่
เราว่ายังไงนะ พ่อกับแม่คงไม่ได้สำนึกผิดขนาดนั้นหรอกมั้ง
ไอ้สามปีไม่ติดต่อนี่คนละประเด็นกับเรื่องที่ตกลงกับเตเลยนะ
นี่ถ้าเตไม่หายไป ก็คงไม่เห็นหัววาอยู่ดี
มาถึงตอนนี้ เรื่องของวากับเตนี่ไม่อยากให้พ่อแม่มายุ่งด้วยจริงๆอ้ะ
รอตอนต่อไปค่า
-
แบบว่า อุส่านั่งรอ ไมมันสั้น จังเน้อออออออ
-
:serius2: เต...
-
ชอบแนวนี้ค่า
มาต่อไวๆน้า
-
ThankS
-
กลับมาแบบจิตๆ อร๊ายยยยยย :impress2: :impress2:
-
สงสารโยนะ แต่น่าจะลองตะล่อมดูก่อน ไม่น่าตัดเยื่อใย บอกไม่ไปด้วยเลย
ก็เลยต้องเจอแบบนี้ เตยิ่งรักแรงอยู่ด้วย ไม่รู้จะเจออะไรบ้าง o22
ไม่เจอกัน 7 ปี อยากรู้ว่ารูปร่างหน้าตาเตจะเปลี่ยนไปแค่ไหน เล่าให้ฟังด้วยนะโย o18
ติดตามนะคะ
-
ตอนที่ 10 “Blue Cage”
แสงหรุบหรูรำไรที่มุดผ่านผ้าม่านหรูในห้องนอน เช้าวันใหม่ย่างก้าวเข้ามาอย่างสดใส เปลือกตาหน่วงหนักค่อย ๆ เผยอขึ้นอย่างยากเย็น สมองมึนงง ศรีษะหนักอึ้ง กว่าจะปรับสายตาให้ชินกับแสงสว่างในห้องได้ ก็ใช้เวลาไปเป็นนาที และกว่าสมองจะประมวลผลได้ ว่าห้องที่นอนอยู่ตอนนี้ไม่ใช่ห้องของตน ไม่ใช่ห้องที่คุ้นเคย แถมยังมีเสียงคลื่นซัดสาดชายหาดอยู่ข้างๆ ก็ปาเข้าไปอีกหลายวินาที พอสมองตื่น วาโยก็ตื่นเต็มตา แต่พอเร่งร้อนพรวดพราดลุกขึ้น ก็ต้องชะงักกึก เมื่อศรีษะเขาเจ็บจี๊ด โอดครวญว่าเขายังเมาค้างจากเมื่อวานอยู่ร่างบางพยามปะป่ายลงจากที่นอน แต่จู่ๆก็รู้สึกได้ถึงโลหะเย็นๆที่ข้อเท้าซ้าย
"เฮ้ย!!?"
และไม่ผิดเพี้ยนไปจากที่จินตนาการ เมื่อเลิกผ้าห่มขึ้น วาโยก็ต้องขมวดคิ้วมุ่น โซ่ตรวนที่ข้อเท้าซ้ายนั่น ชายหนุ่มไม่มีการหยุดใคร่ครวญ ตะปบมือลงบนปลอกขาเย็นเยียบ พยายามปลดสลักงัดดึง แม้ใจหนึ่งจะรู้ว่ามันไม่มีความหมาย แต่ก็ไม่อาจหยุดนิ่งเฉยได้
"แม่งงง!!!"
จนแล้วจนรอดความพยายามจะปลดโซ่ตรวนออกจากข้อเท้านั้นก็สูญเปล่าราวกับไม่เคยเกิดขึ้น ทางเดียวที่คิดได้ตอนนี้คือการหาตัวต้นเหตุให้พบและต่อรองให้ปลดพันธนาการออกให้ แม้ใจจะยังหวาดหวั่น แต่ความหงุดหงิดที่ครอบงำอยู่นั้นก็ผลักดันให้ชายหนุ่มมุ่งหน้าลงจากเตียงนุ่มเพื่อตามหาคนที่ลักพาตัวเขามาทันที
โซ่ที่ยาวรุงรังนี้ทำให้วาโยมั่นใจอยู่อย่างว่า คนที่พันธนาการเข้าไว้แค่ต้องการปิดกั้นอิสรภาพของเขาจากการหลบหนีออกจากที่นี่ แต่ไม่ได้จำกัดการเคลื่อนไหวของเขาในบ้านหลังนี้ วาโยเดินเลาะตามกำแพงห้องไปเรื่อยๆ บ้านสีขาวสะอาดตา ที่การตกแต่งดูเรียบง่ายแต่มีสไตล์ บ่งบอกถึงรสนิยมของเจ้าของได้เป็นอย่างดี แต่ความสวยสะอ้านของบ้านในตอนนี้ไม่ได้อยู่ในสายตาของวาโยแม้แต่น้อย ตั้งแต่ลงจากเตียงได้ความหงุดหงิดงุ่นง่านของวาโยยิ่งทบเท่าทวี เมื่อเห็นสภาพการแต่งตัวที่เกินจะรับได้ เสื้อเชิ๊ตสีขาวตัวใหญ่โคร่ง กับกางเกงขาสั้นเกือบจะเป็นบ๊อกเซอร์ โชว์ขาเปลือย ไปจนถึงข้อเท้าซ้ายที่ถูกพันธนาการเอาไว้ แค่บุกไปลักพาตัวเขามาก็ว่าเกินจะคุยด้วยแล้ว นี่ยังทำกับเขาถึงขนาดนี้ ชายหนุ่มถึงกับกัดฟันกรอดเพราะสุดจะทนกับสภาพเกินรับไหวนี้อีกต่อไป
"สภาพทุเรศทุรังนี่มันอะไรวะ เสื้อผ้าฉันอยู่ไหนเนี่ย!!?"
กลิ่นบุหรี่เจือจางลอยมาแตะจมูก วาโยไม่รอช้าตามกลิ่นนั้นไปทันที มั่นใจว่าต้นทางของกลิ่นคงเป็นคนอื่นไปไม่ได้ นอกจากน้องชายฝาแฝดของเขา "เตโช"
".................."
ภาพแรกที่ได้เห็นเมื่อพ้นขอบกำแพงออกมาก็คือ แผ่นหลังกำยำขาวสะอ้านที่มีรอยสักรูปเสือโคร่งสีขาวดำเต็มแผ่นหลัง ดวงตาเสือที่จดจ้องออกมาจากแผ่นหลังนั้นวาวโรจน์ราวกับมีชีวิต สะกดจิตวาโยให้ได้แต่ยืนตะลึงนิ่ง เอวสอบได้รูปหายเข้าไปในกางเกงขายาวสีดำสนิทซึ่งไม่ต้องเดาก็รู้ว่าภายใต้เนื้อผ้านั้น สะโพกและต้นขาแกร่งต้องเต็มไปด้วยมัดกล้ามที่สวยงามและแข็งแรงมากเป็นแน่ ราวกับไม่รู้ตัวว่าวาโยอยู่ข้างหลัง ชายหนุ่มที่หันหลังให้เขาอยู่นั้น ยังคงยืนมองออกไปยังชายหาดขาวสะอาด และสูบบุหรี่ไปเรื่อยๆท่าทางสบายใจ ผมซอยสั้นสีดำสนิทพลิ้วไสวตามสายลมเรื่อยอ่อนตามพัดผ่าน วาโยได้แต่ยืนนิ่งจ้องมองดูร่างนั้น ร่างกายของแฝดน้องที่เขาไม่ได้เจอมาถึง 7 ปี ร่างกายของชายชาตรีโตเต็มวัย รูปร่างกำยำสูงใหญ่อย่างที่เขาเองไม่มีทางเทียบได้
"จ้องกันแบบนั้น... เตเขินนะ พี่วา..."
"....!!!??"
"ยินดีต้อนรับสู่บ้านพักตากอากาศบนเกาะส่วนตัวของผมครับวา..."
"...เต..."
ใบหน้าที่เหมือนกับตนราวกับพิมพ์เดียว แต่คมคายสมชายกว่ามากนัก ผมซอยสั้นเปิดหน้าผาก ดูเป็นผู้ใหญ่ดวงตาสีนิลกาฬลึกล้ำที้จ้องมองมา แว๊บหนึ่งทำเอาวาโยคิดว่าเขาอาจโดนสายตานั้นดูดเอาเรี่ยวแรงไป เพราะแข้งขาที่สั่นระริกนี้ดูท่าจะทรงตัวไม่อยู่ในไม่ช้า
"หิวแล้วหรือยังครับ เดี่ยวผมหาอะไรให้กินเอามั้ย?"
เสียงทุ้มนุ่มเอ่ยถามออกมาพร้อมรอยยิ้มแสนหวานที่ไม่ว่าใครได้มองอาจลุ่มหลงตกบ่วงเสน่ห์เล่ห์ลวงนี้ได้แต่โดยง่าย แม้แต่เขาเองที่เป็นพี่ชายฝาแฝดเองแท้ๆ ก็ไม่สามารถต้านทานเสน่ห์ร้ายของบุรุษเพศตรงหน้าได้ กระทั้งร่างสูงใหญ่นั้นเดินเข้ามาใกล้นั่นแหละ วาโยถึงเรียกสติตัวเองกลับมาได้ ไม่เพียงแค่สติเท่านั้น ความเดือดดาลที่สั่งสมเอาไว้ก็ระเบิดออกมาด้วย
"แก!!...ไอ้เต!!..."
ผลั่ก...
ตุบ...
ปึ่ก...
"โอ้ย! วา เดี๋ยว!!?"
"ตายซะ ไอ้เต ตายไปซะ!!"
ปึ่ก...
ตุ่บ...
เพล้ง...
"เฮ้ย!! วา หยุดนะ!!"
"อ๊ะ!!?"
พอสติมาความโมโหก็เข้าครอบงำร่างกาย มือไม้ของวาโยควานหาของทุกอย่างใกล้ตัวเขวี้ยงเข้าใส่น้องชายฝาแฝดของตัวเองทันทีแบบไม่มียั้งคิด ยิ่งเตโชร้องห้าม วาโยก็ยิ่งหน้ามืด คว้ามือเข้ากับแจกันแก้วแสนสวย แล้วเขวี้ยงเข้าใส่เตโชแบบสุดแรงเกิด แฝดน้องไหวตัวยกแขนขึ้นมากันไว้ทันก่อนที่แจกันทั้งโหลนั้นจะกระแทกเข้าหน้าให้ต้องได้เลือด และก่อนที่วาโยจะคว้าอะไรที่ใหญ่กว่านั้นได้ ก็โดนเตโชกระโดนเข้าตะครุบตัวล้มโครมลงก่อนที่จะได้อาละวาดจนสาแก่ใจ
"เป็นบ้าอะไรไปวะ วา!!? เลิกอาละวาดซะที!!"
"ไม่หยุด! ถ้ามึงไม่ยอมปล่อยกู กูจะอาละวาดให้มันพินาศให้หมด!!"
วาโยอาละวาดหนักจนเข้าข่ายจะคลุ้มคลั่ง ขนาดว่าถูกเตโชกดร่างเอาไว้กับพื้น ก็ยังไม่หยุดดิ้นรน
"วา!!?"
"มึงต้องการอะไรจากกู ไอ้เต!? มึงทำแบบนี้ทำไม? มึงอยากทำลายกูนักใช่มั้ย!? มึงเกลียดชังอะไรกูนัก!?"
"เตรักวา!! เตไม่เคยเกลียดวา!!..."
"งั้นทำแบบนี้ทำไม!!?"
วาโยแผดเสียงถามออกไปด้วยความโกรธเกรี้ยว ในตากลมรื้นขึ้นมาด้วยหยาดน้ำใสจากความเจ็บใจระคนเจ็บปวด
"เตแค่อยากอยู่กับวา..."
คำตอบที่ได้ทำให้ร่างบางเลิกดิ้นรนอยู่ครู่หนึ่ง วาโยจ้องลึกเข้าไปในดวงตาของน้องชายฝาแฝด เตโชสีหน้าเรียบนิ่ง มีแต่แววตาเท่านั้นที่ทอประกายเจ็บปวด
"เตอยากอยู่กับวา แค่สองคน โดยไม่ต้องมีใครมายุ่งเกี่ยวกับเราอีก เตรักวานะ..."
"หุบปากนะ!! คำว่ารักของมึงกูไม่เชื่อหรอก!!"
วาโยกล่าวพร้อมดิ้นรนออกจากกรงแขนของร่างด้านบน ร่างบางพยายามพลิกคว่ำและแถกดิ้นไปข้างหน้าให้หลุดพ้นจากตัวของร่างสูง แต่การกระทำนั้นกลับเปิดโอกาสให้เตโชทาบทับลงมาสวมกอดจากด้านหลังที่ไร้การป้องกันของแฝดพี่ได้อย่างง่ายดาย ก่อนฝังริมฝีปากลงไปจุมพิตหนักๆที่หลังคอของวาโย
"อึ๊!!? อย่านะ!!"
แม้จะพยายามดิ้นรนยังไงก็ไม่สามารถหลุดออกจากร่างที่ทาบทับอยู่ได้ แขนขาที่มีก็ช่างไร้ค่าราวกับเขาเป็นแค่หนอนที่ไร้เรี่ยวแรงจะปกป้องตัวเอง จึงได้แต่กัดฟันคำรามไล่แฝดน้องที่ยังคงซุกไซร์อยู่กับซอกคอของเขาไม่เลิก
"วาทรยศเต... วาทิ้งเต.."
"เป็นเชี่ยอะไรของมึง!!? ปล่อยกูนะ!!"
"ทั้งๆที่เมื่อก่อนเรารักกันขนาดนั้นแท้ๆ ทำไมกันวา ทำไมถึงทิ้งเต....?"
"พูดบ้าอะไรของมึง ปล่อยกูนะ โอ้ย!!?"
พูดไม่ทันจบก็โดนเตโชกัดเข้าจมเขี้ยวตรงหัวไหล่ ราวกับเป็นการลงโทษที่เขาไม่เชื่อฟัง ครวญครางไปได้เพียงครู่ร่างทั้งร่างก็ลอยหวือขึ้น วาโยร้องลั่นเมื่อถูกเตโชจับขึ้นพาดบ่า พากลับไปที่ห้องนอน
ตุ๊บ!
แกร๊ก!!!
"....!!!!???"
พอกลับเข้าถึงห้องวาโยก็โดนโยนโครมลงบนเตียงนุ่ม ดูท่าตอนนี้น้องชายฝาแฝดของเขาก็อยู่ในอารมณ์คุกรุ่นไม่น้อย และยังไม่ทันจะได้ตั้งตัวข้อมือขวาของวาโยก็โดนล็อคเข้ากับหัวเตียงด้วยกุญแจมือทันที
"เฮ้ย!!? อะไรน่ะ!? ปล่อยนะ ไอ้เต ไอ้บ้า ปล่อยกูนะ!!"
เตโชได้แต่ยืนมองพี่ชายฝาแฝดของตัวเองที่พยายามดิ้นรนปลดพันธนาการที่ข้อมมือของตนออกอย่างทุลักทุเล ด้วยสายตาที่เย็นชา เขายืนมองอยู่นิ่งๆอย่างนั้นโดยไม่พูดอะไรเลย จนกระทั่งเห็นว่าแฝดพี่ของตนเลิกทำเรื่องไร้สาระนั่นไปเอง
"รู้แล้วเหรอว่ามันเสียเวลาเปล่า นึกว่าโตขึ้นแล้วจะฉลาดขึ้นเสียอีกนะพี่วา..."
"แก...ไอ้เชี่ยเต มึงปล่อยกูเดี๋ยวนี้นะ ไอ้ระยำเอ้ย!!!"
"ผมว่าหุบปากดีกว่านะวา ถ้าไม่อยากโดนอุดปากด้วยก็อยู่เงียบๆไปซะ..."
วาโยตัดใจเงียบลงทันที ตอนนี้เขาเป็นรองอยู่มาก ทั้งถูกลักพาตัวมาอยู่ที่ไหนก็ไม่รู้ ทั้งโดนพันธนาการไว้ทั้งมือทั้งเท้า เขาไม่อยากทรมานเพิ่มด้วยการถูกมัดปากด้วย ดังนั้นวาโยจึงได้นิ่งสงบลง แต่ดวงตาของเขายังคงวาวโรจน์จ้องลึกเข้าไปในดวงตาของแฝดน้องนิ่งงันอย่างไม่ยอมแพ้ ถึงเขาจะยังกลัว ถึงร่างกายเขาจะยังสั่นสะท้านต่อต้าน แต่ใจเขาเข้มแข็งขึ้นแล้ว เขาจะไม่ยอมตกเป็นเหยื่ออีก จะไม่ยอมถูกล่า ถูกกระทำง่ายๆเหมือนเช่นในอดีตอีก ไม่มีวัน!!
"เต...รักพี่วานะ ถึงจะเคยโดนพี่ทรยศ แต่เตก็รักพี่ไม่เปลี่ยน..."
หลังจากความเงียบอึดอัดครอบงำอยู่เพียงครู่ ในที่สุดเตโชก็เป็นฝ่ายพูดบางอย่างออกมาก่อน บางอย่างที่วาโยไม่เข้าใจ
"ทรยศ? ทรยศอะไร? แกพูดเรื่องอะไร?"
วาโยถามออกไปอย่างหัวเสียอีกครั้ง เพราะไม่เข้าใจที่เตโชกล่าวหาเลยแม้แต่น้อย
"ลืมจริงเหรอ? หรือว่าแกล้งลืมกัน?...เอาเถอะ เดี๋ยวก็รู้..."
"เรื่องอะไรวะเนี่ย!!!"
"นอนเฉยๆไปเหอะ เดี๋ยวผมไปหาอะไรให้กิน..."
".....!?"
วาโยได้แต่นอนนิ่งอยู่บนที่นอน มองดูร่างของเตโชเดินหันหลังจากไป ก่อนที่เจ้าตัวจะหยุดนิ่งอยู่หน้าประตูพร้อมกับหันมายิ้มให้เขาน้อยๆ
"อย่ารีบร้อนพี่วา... หึหึ... เรายังมีเวลาอีกทั้งชีวิต"
...............................................................................................
เตกลับมาพร้อมความจิต 100% !!!
นี่มันเรื่องสั้นอะไรกัน ฟันไป 10ตอนแร้วเนี่ย!!?
(แต่เอาเต๊อะ ตอนนึงก็สั้นๆ เหลือเกิน เรื่องสั้นนี่เนอะ...อิอิ แถจนแสบสีข้าง 555+)
ขอบคุณทุกคอมเม้นท์นะคะ
เป็นกำลังใจ ให้ความจิตจงเจริญ!! อ๊ะ ล้อเล่น
จะอยู่กันยังไงนะไอ้สองคนนี้
แล้ววาเคยทำอะไรให้เตฝังใจนักหนาเนี่ย
รักหรือแค้น เอาให้แน่เหอะเต คนเขียนสับสน....
:z10:
-
มันไม่ใช่จิตแบบธรรมดาด้วยนะ นี่มันจิตมาก อ่ะ :haun4:
เหมือนจะมีปม เพิ่มขึ้นเลยอ่ะ น่าว่าจะกลายเป็นเรื่องยาว :laugh: :laugh:
-
เป็นคนแรกที่ได้อ่านตอนนี้ กรี๊สสสสส F5 ทั้งวันเลยนะ :z3:
-
TT..TT เตน่ากลัวเกินไปแล้วว~
-
มารับจริงๆด้วย...แบบหลอนมากๆเลย...T_T
-
ค้างอีกแล้วเจ้าค่า ว่าแต่ทรยศอะไรง่ะ เค้าอยากรู้จังเลย :o12:
-
:z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13:
จิ้มๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
เสียงทุ้มนุ่มเอ่ยถามออกมาพร้อมรอยยิ้มแสนหวานที่ไม่ว่าใครได้มองอาจลุ่มหลงตกบ่วงเสน่ห์เล่ห์ลวงนี้ได้แต่โดยง่าย แม้แต่เขาเองที่เป็นพี่ชายฝาแฝดเองอท้ๆ ก็ไม่สามารถต้านทานเสน่ห์ร้ายของบุรุษเพศตรงหน้าได้
"เต...รักพี่วานะ ถึงจะเคยดดนพี่ทรยศ แต่เตก็รักพี่ไม่เปลี่ยน..."
วาโยได้แต่นอนนิ่งอยู่บนที่นอน มองดูร่างของเตโชเดินหันหลังจากไป ก่อนที่เจ้าตัวจะหยุดนิ่งอยู่หน้าประตูพร้อมกับหันมายิ้มให้เขน้อยๆ
วาไปทรยศอะไรเต ยังไงตอนไหนเนี่ย
แล้วที่บอกยังมีเวลาอยู่ด้วยกันทั้งชีวิต อย่าบอกนะว่าเตจะขังวาไว้กับตัวเองที่เกาะนี้ แล้วจะเข้าใจกันมั้ยเนี่ย :serius2:
-
ถึงเตจะจิตยังไง เชียร์วาคู่เตแบบมีความสุขตอนจบอ่ะจ๊ะ ชอบแบบนี้แหล่ะ คนอ่านจิตไปด้วยเรียบร้อยแล้ว
-
เอาล่ะ วาเอ้ย :m29: :m29: :m29:
แม่งเต เลวมากอ่ะ
อยากให้พ่อแม่มาเห็นเกิ๊น ดูสิลูกขายสุดที่รักกำลังทำอะไร
แล้วพ่อแม่ไม่มาช่วยวาหรือไงเนี่ยยยยยย :serius2: :serius2: :serius2:
-
จิตเกินไป
หรือเราก็จิตที่ยังรออ่านอยู่ 55555555
รอมาเฉลยปมต่อ
หวังว่าเตจะเริ่มหายจิตในเร็ววัน 5555
-
งะ!! ค้าง :a6: :a6: :a6:
-
เตเปลี่ยนไปนะ แบบจิตยิ่งกว่าเดิม o22
วาไม่รอดแหงๆ แต่อย่ารุนแรงได้ไหมล่ะ เป็นใครก็เคืองอะ :m16:
แล้วที่ว่าวาทรยศนี่เรื่องอะไรกัน :z3:
-
:L1: แซ่บบบบบ ติดตามมม
-
น้องเตจิตมากค่าาาาา :haun4: :haun4:
แอบไม่เห็นทีท่าว่ามันจะรักกัน 5555555555 เอะอะก็จับกด แต่เค้าชอบบ :impress2:
-
จิตๆ แถมค้ำคอร์แบบนี้ แจ่มมาก o13 o13
-
:a5: อยากอ่านต่อไวๆ
-
เต โรคจิตได้ใจมากกกก 5555
-
วาไปทรยศเตตอนไหนวะ
แต่เตจิตสุดๆ แอบกลัวนะเนี่ย อิอิ
-
อยากรู้ว่าทรยศอะไร :m28:
-
กรี๊ดดดดดด วันนี้คุณคนเขียนที่น่ารัก?อัพตั้งสองตอน :-[
o22 แต่ว่า เต นายมันจิตมาก o22
-
-w-
-
ชักจะน่ากลัวแบบมากๆเลยอะครับ ทำแบบโรคจิตเลยนะนั่น
-
เตน่ากลัวว่ะ แต่คนอ่านชอบบบ 555
ถ้ามองในแง่ความเป็นจริง มันมีจริงรึเปล่าครับที่พี่น้องฝาแฝดจะเป็นแบบคู่วาโย-เตโช
-
จิตได้อีก
-
เต 7 ปีที่หายไปนี่ จิตกว่าเดิมเยอะนะ
แต่เราชอบนะ จะลงเอยกันยังไงกันนี่
รอติดตามจ้ะ
-
พ่อ แม่ใส่ความวาโย ให้เตเชื่ออะไรอีกล่ะฮึ
พ่อแม่ไม่รักวาโย เพราะอะไรล่ะ เป็นลูกแฝดนะ
ขอบใจจร้าาา
-
:ling1: จิตแระๆ
-
จำเลยรักหรือป๊าว?? 5555555
-
พ่อแม่เตไปพูดอะไรให้เตเข้าใจผิดวาหรือเปล่านะนั่น
-
จิตได้อีกน่ะเต
แต่ว่าช๊อบชอบ กร๊ากกๆๆๆๆ :laugh:
-
ฝาแฝดดด :katai2-1:
-
:katai5: แล้วแบบนี้เมื่อไหร่จะรักกันคะเนี้ย แต่ก็ยอมนะ อิอิ
-
กลับมาก้ออุ้มเลยรึ หึหึ
:hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3:
-
จะรักกันยังไงฟะเนี่ย!?
เตจิตมากเจ้าค่า คนเขียนเปลี่ยนเป็นเรื่องยาวเถอะค่ะ อยากเห็นวาโดนทำร้ายอีกเยอะๆ :ling1:
//ตกลงเราซาดิสต์สุด(?)
-
รอค่ะ
-
:katai5: :katai5: :katai5:
:call: :call: :call:
:call: :call: :call:
-
ตอนที่ 10 “PROMISE”
วาจะปกป้องเตเองนะ ปกป้องไปตลอดชีวิตเลย...
.
.
.
.
.
จ๋อม...
จ๋อม...
"นวดแบบนี้สบายมั้ยครับวา? เห็นเขาว่าการนวดในน้ำอุ่นเนี่ย จะทำให้เลือดไหลเวียนดีนะ..."
"............."
เตโชกล่าวเสียงนุ่มนวลในขณะที่นวดเท้าในน้ำอุ่นให้กับพี่ชายฝาแฝดที่นั่งพิงอยู่บนโซฟา ซึ่งกำลังทำหน้าเฉยเมยเสมองไปทางอื่นโดยไม่ใยดีเขาเลยเหมือนปกติ เตโชยิ้มน้อยๆ ก่อนจะชวนคุยเรื่องอื่นๆต่อโดยไม่สนใจว่าจะได้รับการตอบรับหรือเปล่า
ฝ่ายวาโยเองที่ได้แต่นั่งเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างนั้น ที่ปล่อยตัวให้แฝดน้องแตะเนื้อต้องตัวอยู่นี่ไม่ใช่ว่าจะยินยอมพร้อมใจ แต่เพราะเป็นเวลาถึง 5 วันแล้วที่สู้รบตบมือกันมา ทั้งอาละวาด และพยายามหาทางหลบหนี ซึ่งเขาต้องตกเป็นผู้พ่ายแพ้ทุกครั้ง จบไม่เคยสวยแถมเจ็บตัวด้วย หลังๆชายหนุ่มเลยเลือกที่จะนิ่ง ไม่ตอบรับและไม่ปฏิเสธ ยินยอมให้แฝดน้องดูแลแต่โดยดี ไม่ใช่เพราะเขายอมแพ้แล้วหรอกนะ แต่กำลังทำเป็นนิ่งไว้ให้เตโชตายใจแล้วหาทางหนีออกไปให้เนียนที่สุดเท่านั้นเอง
"เย็นนี้ทานอะไรดีครับวา? "
"....................."
"เอาเป็นพวกอาหารอิตาเลี่ยนมั้ย พาสต้า หรือสปาเก็ตตี้..?"
"................."
"หรือจะเป็นอาหารไทยดี พวกแกงเขียวหวานลูกชิ้นปลากรายที่วาชอบ...?"
".........................."
"เอาเป็นว่า...เป็นอาหารไทยแล้วกันเนอะ เดี๋ยวผมทำแกงเขียวหวานลูกชิ้นปลากราย ผัดกะหล่ำปลี กับไข่เจียวหอมๆฟู ที่วาชอบแล้วกันเนอะ ดีมั้ย...?"
"................จะทำอะไรก็ทำไปเถอะ...หนวกหู..."
"หึหึ..ครับๆ เจ้าชายของผม..."
เตโชยิ้มหวานพลางเช็ดเท้าของวาโยให้เรียบร้อย เก็บอุปกรณ์การนวด เพื่อเตรียมตัวเข้าครัวทำอาหารต่อ วาโยได้แต่มองการกระทำเหล่านั้นด้วยความหงุดหงิด เพราะถึงเขาจะถูกดูแลดีแค่ไหน แต่โซ่ที่ล่ามข้อเท้าซ้ายเขาอยู่นั้นก็ระบุสถานภาพเขาไว้เป็นอย่างดี ว่าเป็นได้แค่ "เชลย"
"เลิกมาทำเรื่องน่าขนลุกแบบนี้เสียทีเหอะ จะมาคอยดูแลดิบดีไปเพื่ออะไรวะ?"
เตโชชะงักตัวเล็กน้อยเมื่อถูกพี่ชายฝาแฝดตั้งคำถาม ชายหนุ่มไม่ได้หันกลับไปมองว่าวาโยทำหน้าตาแบบไหนตอนที่ถาม เพราะเขาสัมผัสความคุกรุ่นในน้ำเสียงได้ดีอยู่แล้ว เตโชยิ้มออกมาเล็กน้อยก่อนจะหันเพียงเสี้ยวหน้ามาตอบคำถามพี่ชาย
"ผมก็แค่อยากดูแลวาให้ดีๆเท่านั้นเอง..."
"เฮ๊อะ...ดูแลงั้นเหรอ..ทั้งๆที่ล่ามฉันไว้อย่างกับ"สัตว์"เนี่ยนะ!?"
"หึ...เอาไว้วาชินกับที่นี่ จนไม่คิดที่จะหนีไปไหนอีกก่อนแล้วกันนะ แล้วผมจะปล่อยให้วาเป็นอิสระ"
"เฮ้ย!?..."
พูดทิ้งท้ายไว้แค่นั้น แล้วเตโชก็หายเข้าครัวไป ปล่อยให้พี่ชายฝาแฝดนั่งจมอยู่กับความหงุดหงิดงุ่นง่านเพียงลำพัง ...
หลังถูกพาตัวมาอยู่ที่นี่ได้ 5 วัน วาโยตระหนักได้เรื่องหนึ่งคือ ที่เตโชพาเขามาที่นี่เพื่อที่จะได้อยู่ด้วยกัน มันเป็นอย่างที่เจ้าตัวบอก เพราะนอกเหนือจากเรื่องที่ล่ามเขาไว้ ตัดการติดต่อสื่อสาร และเรื่องที่ใช้กำลังไล่ล่าตัวเขาที่พยายามหนีแล้ว ในเรื่องอื่นๆถือว่าแฝดน้องเขาดีกับเขามาก ไม่ว่าจะเป็นเรื่องอาหาร ความสะดวกสบาย เตโชดูแลเขาสารพัด ดูแลอย่างไม่มีขาดตกบกพร่อง อย่างเมื่อครู่ก็นวดเท้าให้โดยไม่ถือตัว แม้กระทั่งตอนกลางคืนที่วาโยเคยหวาดหวั่น แม้จะนอนอยู่บนเตียงเดียวกัน แต่เตโชก็ไม่เคยทำอะไรเกินเลยอย่างที่เขาเคยกลัว เพราะเตโชทำแค่ขอกอดเขาจากด้านหลังตอนนอน และมากที่สุดคือจูบตรงหลังคอแผ่วเบาตอนกล่าว"ราตรีสวัสดิ์"เท่านั้น ล่วงเลยมาจนวันที่ 5 แล้ว เตโชยังดูแลเขาดีไม่มีเปลี่ยน จนเขาเองก็เริ่มไม่แน่ใจ ว่าระหว่างเขากับน้องชายฝาแฝดคนนี้ ใครกันแน่ที่กำลัง "ตายใจ"
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
อย่าร้องนะเต...ใครจะไม่รักเตก็ช่าง แต่วารักเตนะ...วาสัญญา จะรักเตคนเดียวตลอดไป...
.
.
.
.
.
กุญแจโซ่...อยู่พวงเดียวกับกุญแจเรือ...
.
.
.
กุญแจเรือ...อยู่ที่ห้องโกดังด้านหลังบ้าน...ไม่เคยเก็บติดตัว...
.
.
.
เรือ...จอดอยู่ข้างโกดัง...
.
.
.
ข้อเท้า....เริ่มแดง...
.
.
.
แจกันใบใหญ่...ข้างโซฟา...
.
.
.
วาโยนั่งเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง ใช้ริมฝีปากและฟันกัดลงบนเล็บนิ้วโป้งเบาๆ ร่างบางขดตัวอยู่บนโซฟาตัวใหญ่ในเสื้อเชิ๊ตสีน้ำเงินเข้มกางเกงขาสั้นสีน้ำตาลอ่อน ข้อเท้าซ้ายมีตรวนโซ่ อากาศข้างนอกวันนี้ดูขมุกขมัว ดูท่าจะมีพายุหรือฝนฟ้าคะนองในตอนเย็น กลิ่นอาหารลอยเข้ามาแตะจมูก "หอมจัง"
.
.
.
.
.
วารักเตนะ วาจะอยู่กับเตไปตลอดชีวิตเลย...
.
.
.
.
.
เพียงแค่ไม่นาน อาหารก็พร้อมเสริฟ ตอนนี้เป็นเวลา 6 โมงเย็นแล้ว ฝนเริ่มลงเม็ดปรอยๆ เตโชจัดโต๊ะอาหารอย่างตั้งใจเหมือนกับทุกครั้ง โดยไม่รู้ตัวว่ากำลังถูกพี่ชายฝาแฝดจ้องอยู่ วาโยมองแผ่นหลังที่เคลื่อนไหวที่โต๊ะอาหารแบบไม่วางตา ฟันขาวกัดลงบนเล็บแรงขึ้น
"เต..."
".......ครับ? วา"
เตโชขานรับเสียงเรียกแผ่วผิวของพี่ชายทันที ทั้งรีบหันกลับไปมองที่ต้นเสียงด้วยความดีใจระคนสงสัย และเพราะมัวแต่ดีใจที่โดนเรียกชื่อ จนลืมสังเกตุรอยยิ้มร้ายที่ผุดพรายขึ้นเบาบางที่มุมปากของวาโย
"เต...วาเจ็บขา..."
"หืม? ตรงไหนครับ? ไหนขอเตดูหน่อย"
เตโชรีบเข้ามาดูอาการของพี่ชายฝาแฝดทันที ใบหน้าชายหนุ่มสลดลงเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าข้อเท้าข้างซ้ายของแฝดพี่ที่มีโซ่ตรวนอยู่นั้นมีแต่รอยถลอกจนแดงไปทั้งข้อเท้า หัวใจเตโชวูบไหวเพราะเข้าใจว่าแผลเหล่านั้นเป็นเพราะโดนเขาล่ามโซ่ โดยหารู้ไม่ว่าที่จริงแล้วทั้งหมดนั้นเป็นฝีมือของวาโยล้วนๆ...
"รอเดี๋ยวนะวา เดี๋ยวผมไปเอากุญแจมาไขโซ่ออกให้นะ แล้วจะได้ทำแผลให้ รอแป๊บนะครับ"
เตโชลนลานรีบไปเอากุญแจในโกดังมาไขโซ่ล่ามเท้าของวาโยทันที โดยไม่ได้สังเกตเลยว่า พี่ชายฝาแฝดของตัวกำลังยิ้มร้ายรอคอย
.
.
.
แกร๊ก...
วาโยใจเต้นระส่ำมองดูน้องชายฝาแฝดของตนไขกุญแจโซ่ตรวนที่ข้อเท้า มือบางสั่นระริกเอื้อมไปยังจุดหมายที่จะทำให้เขาหนีได้สำเร็จ…'ขอโทษนะเต...แต่นายผิดเองนะ...'
ผลั่ก!
เพล้ง!
วาโยฟาดแจกันใบสวยลงศรีษะของเตโชอย่างจัง ร่างสูงฟุบลงไปนอนแน่นิ่งทันที
"คงไม่ตายใช่มั้ยว๊ะ!?"
วาโยได้แต่จดๆจ้องๆร่างแน่นิ่งนั่นอยู่ครู่หนึ่ง เพื่อให้แน่ใจว่าน้องชายฝาแฝดของเขาสลบไปแล้วจริงๆ สองขาสั่นระริกค่อยๆก้าวข้ามร่างสูงใหญ่ของน้องชายที่ยังนอนแน่นิ่งอยู่ พอได้จังหวะก็รีบคว้ากุญแจเรือที่ตกอยู่บนพื้นข้างตัวของเตโช แล้วตั้งใจว่าจะวิ่งไปอย่างไม่คิดชีวิตเลยทีเดียว แต่ในจังหวะที่กำลังจะก้าวพ้นข้อเทัาของวาโยกลับถูกคว้าไว้ได้เสียก่อน วาโยสะบัดเท้าโดยแรง แล้วรีบวิ่งออกไปอย่างทุลักทุเล 'บ้าน่า โดนขนาดนั้นยังไม่สลบอีก อึดไปไหนว๊ะ!!?'
ลับร่างพี่ชายฝาแฝดที่วิ่งทะเล่อทะล่าฝ่าสายฝนออกไปพร้อมกุญแจเรือ เตโชยันตัวลุกขึ้นอย่างยากเย็น เลือดไหลโกรกจากแผลแตกที่ขมับซ้าย ของเหลวข้นสีแดงสดไหลผ่านสันกรามแกร่งหยดเผาะแผะลงบนพื้น เตโชกัดฟันกรอด เขาไม่มีเวลาจะประดิษฐ์ประดอยกับแผลนี้นัก แม้มันจะไม่ลึก แต่เลือดก็ไหลไม่ยอมหยุด ชายหนุ่มจึงทำได้แค่ปาดเลือดออกแบบลวกๆ แล้วคว้าสก๊อตเทปมาแปะห้ามเลือดไว้อีกครั้ง ก่อนย่างสามขุมออกไปไล่ล่าแฝดพี่ไม่รักดีที่ขยันหาเรื่องใส่ตัวไม่หยุดหย่อน
"อ๊ากกกก!!! ปล่อยนะ!!"
วาโยร้องลั่นเมื่อถูกคว้าคอเสื้อได้จากด้านหลัง อีกนิดเดียวจะถึงเรือแล้วแท้ๆ อีกแค่นิดเดียวก็จะหนีพ้นแล้วแท้ๆ กลับถูกคว้าตัวไว้ได้ในจังหวะสุดท้ายเสียได้
"มานี่เลย!!!"
เตโชคำรามออกไปด้วยความโมโห มือแกร่งฉุดกระชากลากตัวพี่ชายที่ดิ้นรนออกจากอุ้งมือนี้ไม่หยุด วาโยทั้งทั้งฝืนตัว ทั้งถีบทั้งดิ้น ร่างกายเปียกปอนลงไปล้มลุกคลุกคลานราวกับลูกสุนัข
"ฉันอุตส่าห์อ่อนโยนกับนาย แต่นี่คือสิ่งที่นายตอบแทนฉันเหรอ วา!!!?"
เตโชเดือดดาลถึงขีดสุด ฉุดกระชากร่างพี่ชายฝาแฝดเข้ามาในบ้าน แต่เพราะทั้งคู่ตัวเปียกฝน ในที่สุดวาโยก็สะบัดตัวหลุดออกมาได้สำเร็จ ร่างเล็กวิ่งห้อไม่เหลียวหลัง ในเมื่อไปที่เรือไม่ได้ เขาก็ขอหนีไปให้พ้นจากเงื้อมมือนี้ก่อน หนีไปที่ไหนก็ได้ เตโชเองก็ไม่รอช้า วิ่งไล่ตามแฝดพี่อย่างไม่ลดละ สองร่างวิ่งไล่ล่ากันกลางห่าฝน บนเกาะที่ร้างไร้ผู้คน ที่เตโชเรียกมันว่าเกาะส่วนตัว และสุดท้ายแม้จะดิ้นรนยังไงวาโยก็ไม่สามารถเอาชนะชะตากรรมนี้ได้ ร่างเล็กถูกรวบไว้ได้ในที่สุด ทั้งคู่กลิ้งหลุนๆลงไปบนชายหาด เตโชขึ้นคร่อมร่างตรึงพี่ชายฝาแฝดไว้ข้างใต้ทันที
"เลิกดิ้นรนในเรื่องไร้สาระสักที วาโย อย่าทำให้ฉันหมดความอดทนไปมากกว่านี้นะ!!!"
"ปล่อยฉันไปเถอะ ได้โปรด ฮึก..."
"ฮึ!! มานี่เลย!"
เตโชฉุดลากพี่ชายฝาแฝดอีกครั้ง คราวนี้สองมือที่เกาะกุมแน่นหนา ไม่ให้มีโอกาสได้ดิ้นหลุดอีก เตโชทั้งลากทั้งดึงอยู่เพียงครู่ก็เปลี่ยนมาช้อนตัววาโยขึ้นพาดบ่าแทน ด้วยว่ารำคาญคนฝืนตัวเหลือเกิน
"ปล่อยกูนะ ปล่อย! ไอ้เหี้ยเต! ปล่อยกู!"
"เลิกดิ้นซะที!! ถ้าไม่อยากโดนกูเอาจนคลานตรงนี้ก็อยู่นิ่งๆซะ!!"
เตโชแผดเสียงลั่นด้วยอารมณ์คุกรุ่นสุดขีด วาโยชะงักการดิ้นรนทันที สุดท้ายก็ได้แต่สะอื้นฮักอยู่บนบ่าของเตโช
ทันทีที่เข้ามาในบ้าน เตโชปิดประตูตามหลังทันที พร้อมโยนร่างพี่ชายฝาแฝดลงไปบนพื้นอย่างไม่ปราณี ร่างทั้งร่างของวาโยสั่นสะท้านทั้งจากความหนาวเย็นจากสายฝนแล้ว ยังเป็นเพราะความเย็นยะเยือกจากอารมณ์คุกคามของน้องชายฝาแฝดอีกดัวย
"....กูไม่เข้าใจ มึงจับกูมาทำไม...."
วาโยเอ่ยถามออกไปเสียงสั่นพร่า
"ก็ทำตามคำสัญญาของเราไงวา..."
"สัญญาเหี้ยอะไรของมึง!!?"
"ก็สัญญาที่ว่า เราจะรักกันจนวันตาย และจะอยู่ด้วยกันไปตลอดชีวิต..."
"กูไปสัญญากับมึงตอนไหนวะ ไอ้บ้า!!?"
"...ป.3"
"ห๋ะ!! ป.3 !?"
"ใช่! ป.3 คนที่ให้สัญญานี้กับผมก็คือ วา... คนที่หักหลังทรยศผม ก็คือวา...!!"
"สัญญาบ้าอะไร หักหลังเหี้ยอะไร กูไม่รู้เรื่อง!!"
วาโยปฏิเสธทุกคำที่น้องชายฝาแฝดว่ามา มันตั้งสิบกว่าปีมาแล้วเขาจำมันไม่ได้หรอก และที่สำคัญเขาเกลียดแฝดน้องเขาจะตาย จะไปทำสัญญาบ้าบอนี้ได้ยังไงกัน ระหว่างที่ยังนั่งคิดสะระตะอยู่นั้น เตโชก็คุกเข่าลงมาข้างๆวาโยอย่างคุกคาม มือหนาเอื้อมไปจับไหล่พี่ชายฝาแฝดไว้ โน้มหน้าเข้าใกล้เล็กน้อยพร้อมเอ่ยเล่าอดีตให้แฝดพี่ได้ฟัง
"ก่อนที่ผมจะถูกใครๆชื่นชมว่า..."อัจฉริยะ" วายังจำเด็กที่ถูกตราหน้าว่า "ปัญญาอ่อน" ได้หรือเปล่า?"
เตโชเอ่ยออกมาเสียงแผ่วเบา นุ่มนวล แต่กลับทำให้วาโยถึงกับเบิกตาโพลง ความทรงจำบางส่วนหลั่งไหลเข้าสู่จิตสำนึก ความทรงจำเมื่อครั้งเยาวัย...
"เพราะเด็กคนนั้นมีระดับสมองที่ไม่เหมือนใคร คิดอะไรไม่เหมือนใคร ทำอะไรไม่เหมือนใคร เขาจึงถูกตราหน้าว่า ปัญญาอ่อน ว่าเด็กประหลาด เขาถูกเด็กคนอื่นรังแก ถูกผู้ใหญ่คนอื่นๆดูแคลน ถูกครูอาจารย์ทอดทิ้ง ถูกพ่อแม่เอือมระอา บอกว่าน่าอาย ถึงขั้นจับเด็กคนนั้นขังไว้ในบ้าน ไม่ยอมให้ออกไปไหน เพราะไม่อยากถูกคนในสังคมดูถูก..."
"....เต..."
หัวใจเต้นระทึก ร่างกายราวกับโดนสะกด ดวงตาจ้องนิ่งอยู่กับดวงตาล้ำลึกของน้องชายฝาแฝด ผู้ที่หน้าตาเหมือนกับเขาราวกึบพิมพ์เดียว ผู้ที่มีแผลเป็นเหวอะหวะในหัวใจเพราะความเลวร้ายในอดีตไม่ต่างจากเขา ร่างแข็งเกร็ง มีเพียงน้ำตาเท่านั้นที่ยังคงไหลนองสองแก้ม เตโชเอื้อมมือมาปาดหยาดน้ำตาอุ่นให้แฝดพี่อย่างเบามือ ก่อนเล่าต่อด้วยสีหน้าเฉยชา เปลวไฟสีดำในดวงตานั้นก็กำลังวาวโรจน์
"คนคนเดียวที่คอยปกป้องเด็กคนนั้นจากการถูกเพื่อนรังแก ปกป้องจากพ่อแม่ใจร้ายนั่น คนคนเดียวที่คอยอยู่เป็นเพื่อนตลอดเสมอนั่นก็คือ "พี่ชายฝาแฝด" ของเด็กคนนั้นนั่นเอง... เด็กคนนั้นรักแฝดพี่มาก แฝดพี่เองก็บอกว่ารักเด็กคนนั้นเหมือนกัน ทั้งคู่สัญญากันว่าจะรักกันจนวันตาย จะอยู่ด้วยกันไปตลอดชีวิต เด็กคนนั้นเชื่อมั่นในคำสัญญานี้มาตลอด ฮึกเหิมอยากทำให้พี่ภูมิใจโดยการตั้งใจทำทุกอย่างให้เพอร์เฟค เพียงเพื่ออยากได้คำชม อยากได้คำว่ารักจากพี่ชายเป็นรางวัล ทั้งๆอย่างนั้น...พี่ชายฝาแฝดเขากลับทรยศ..."
"ฮึก...เต...วา...วาขอโทษ..."
วาโยละล่ำละลักกล่าวออกไป ไม่ใช่เพื่อเอาตัวรอด แต่เป็นความจริงใจ เขาขอโทษจากใจจริง เขาจำได้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้น เพราะตอนนั้นเขายังเด็ก เพราะจู่ๆน้องชายฝาแฝดก็เปลี่ยนจากเด็กขี้อ้อน เด็กอ่อนแอที่มีแต่เขา กลายเป็นเด็กฉลาดเก่งกาจขึ้นมา คนที่เคยแกล้งเคยดูถูกก็เข้ามาชื่นชม พ่อแม่ก็รักใคร่ และกลายเป็นเขาที่ถูกถีบหัวส่ง เขาทั้งน้อยใจทั้งแค้นใจ สุดท้ายเขาก็ไปร่วมมือกับพวกเด็กที่หมั่นใส้เตโช คอยกลั่นแกล้งเตโชให้ได้อายอยู่บ่อยครั้ง กระทั่งโตจนแกล้งไม่ได้แล้วนั่นแหละเลยเลิกไป วาโยยอมรับจากใจในความผิด แต่เพราะตอนนั้นเขายังเด็ก เด็กเกินกว่าจะแยกแยะ เขาอิจฉา... อิจฉาแฝดน้องจนลืมความรักที่มีให้ ลืมคำสัญญาทั้งหมด เขาผิดเอง...
“....เต...? ฮึก....”
วาโยสะท้านกายหนักเมื่อแฝดน้องเคลื่อนตัวเข้าใกล้มากขึ้น มือขวาของเตโชเคลื่อนมาวางไว้ที่ต้นขาของแฝดพี่ สายตาที่ใช้จ้องมองมานั้น ดุดันและร้อนแรง ราวกับพญาเสือจ้องเหยื่อ ลมหายใจร้อนผ่าวของเตโชที่กระทบแก้มอยู่นั้น ทำเอาวาโยถึงกับสิ้นเรี่ยวแรง กายสั่นระริก ลมหายใจขาดห้วง
“อ๊ะ!?....อื้อ.....”
วาโยหลับตาปี๋ เมื่อถูกเตโชซุกไซร้อ้อยอิ่งอยู่ตรงใบหู ไรหนวดเป็นตอแข็งๆของแฝดน้องที่ครูดไปมาเบาๆตรงข้างแก้มนั้นถึงกับทำให้วาโยขนลุก นานเหลือเกินแล้วที่เขาไม่ได้สัมผัสหรือแตะเนื้อต้องตัวใครใกล้ๆ ครั้งล่าสุดที่มีแฟนก็ตั้งแต่ช่วงที่เรียนอยู่ปี 1 เทอม 2 แถมยังเป็นการคบกันที่ค่อนข้างสั้น เพราะเขาไม่สามารถให้แฟนสาวสัมผัสตัวเขาได้มากนัก ถึงจะเคยมีอะไรกัน แต่เขายังสะดุ้งทุกครั้งที่โดนสัมผัสตัว จนทำให้แฟนสาวทนไม่ได้ ในที่สุดก็เลิกกัน หลังจากนั้นเขาก็ไม่เคยมีใครอีกเลย ดังนั้นนี่จึงเป็นสัมผัสแรกหลังจากเว้นช่วงถึง 3ปี
“อ๊ะ!! อย่า....เต...เราไม่ควรทำ...ฮึก...แบบนี้...อึก!...”
วาโยเริ่มร้องห้าม พร้อมขัดขืนเมื่อมือร้อนของเตโชที่วางอยู่บนต้นขาเมื่อครู่นั้นเริ่มรุกรานขึ้นมาเรื่อยๆ จนล้วงเข้ามาถึงขอบขากางเกงขาสั้น ริมฝีปากร้อนผ่าวสัมผัสอยู่ตรงข้างใบหู วาโยสะดุ้งโหยงอีกครั้งเมื่อครานี้แฝดน้องเขารุกไล่หนักหน่วงโดยการฉกปลายลิ้นเข้าไปในรูหูของเขา จากนั้นก็ลากไล้ลงไปถึงลำคอ มือขวาลวนลามอยู่ตรงขาอ่อน มือซ้ายสอดเข้าใต้เสื้อเชิ๊ตเปียกชื้นเข้าไปลูบไล้ที่ผิวแผ่นหลัง วาโยสะท้านกายหวาดหวั่น ร่างทั้งร่างไร้เรี่ยวแรงขัดขืน
“อื้อ...เต...อย่า...”
วาโยน้ำตาไหลพรากอีกครั้งเมื่อได้ยินเตโชกระซิบแผ่วด้วยน้ำเสียงที่แสนจะเจ็บปวด
"ทั้งๆที่ผมรักพี่ขนาดนั้น พี่วา...ทำไมกันครับ? ทำไม... ทำไมพี่ถึงเกลียดผมล่ะครับ...ทำไมถึงทรยศผม?"
……………………………………………………………………………………………….
หายหัวไปฟินอยู่ 1 คืน เพื่อจิ้นฉากของตอนที่ 10 และ 11 อิอิ
ขอบคุณที่ยังรักยังรอนะจ๊ะ
เอาล่ะ...ทีนี้จะมีใครสงสารเตขึ้นมาบ้างน่อ...
:katai5:
-
โถ
น้องเต
แอบสงสารขึ้นมานิดนึง
ต่ก็น่าจะพูดกันดีๆตั้งแต่แรกนะ ทำแบบนี้ไม่ดีเลย
-
วาำไปสัญญาไว้นี่เองงงงง :katai1: :katai1:
-
สงสารเต :mew2:
-
คำสัญญาของเด็ก ป.3
เท่าที่อ่านก็พอจะเข้าใจเตขึ้นมาบ้างว่าเพราะอะไรเตถึงได้มั่นคงกับพี่วานัก แต่นั่นคือเหตุผลทั้งหมดจริงๆ เหรอคะ แบบนั้นเตก็รักวาตั้งแต่ยังเป็นละอ่อนน้อยแล้ว ตกลงคนที่เปลี่ยนไปก่อนคือพี่วาสิเนี่ย...
ก็นะ สรุปคนที่ผิดก็คือพ่อแม่สินะ แทนที่จะรักลูกให้เท่ากันก็ไม่ทำ ไม่งั้นเตก็คงไม่ทำกับวาแบบนี้อยู่ดี ชิชะ...(อินจัดน่ะค่ะ อย่าได้ถือสา)
-
งี้นี่เอง สัญญาไว้ซินะ เพราะงั้นยอมๆเตไปเถอะนะวา :oo1: :oo1: :oo1:
-
อาาาาาา เรื่องมันเป็นแบบนี้นี่เอง .....
สงสารเตเหมือนกันนะนี่ แต่เตแกก็ทำเกินไปอยู่ดีอะ
รอตอนต่อไปค่ะ :katai5:
-
อ่านถึงตรงนี้มันเป็นปมทางจิตวิทยาล้วนๆ เลย
ที่พี่น้องผูกพันธ์กันจนเกินคำว่าพี่น้องก็พ่อแม่ล้วนๆ เลยสิเนี่ย
ตามที่เตบรรยาย เราว่าพ่อแม่บ้านนี้ควรพาตัวเองไปให้ไกลผู้ไกลคนนะ เลี้ยงลูกรักลูกได้เหมือนวัตถุมากๆ
ในความเป็นจริงก็มีหลายบ้านที่เกิดปัญหาระหว่างพี่น้องเพราะพ่อแม่เลี้ยงแบบเห็นลูกเป็นของเอาไว้อวด
ให้ลูกแต่วัตถุ เมื่อลูกทำได้อย่างที่ต้องการ ถึงความพยายามขวนขวายจะเป็นเรื่องดี
แต่ไม่ใช่แข่งกันเองในบ้านแน่ๆ
-
จิตฝุดๆเลยนะเตเนี่ย
-
:hao5: เตน่าสงสารนะ น่าสงสารตั้งแต่แรกแล้วล่ะ รัก แต่ว่าแสดงออกแบบผิดๆ
วาก็เป็นเด็กขี้อิจฉาตั้งแต่เล็กแต่น้อยแล้วล่ะ หึ หึ หึ แอบสะใจล่ะ :hao3:
คนที่ผิดในเรื่องนี้ สรุปเว่!! พ่อกับแม่สินะ หุหุหุ :katai2-1:
-
จิตแบบมีความหลังลึกๆนี่เอก คนนึงจำฝังใจ อีกคนถูกความอิจฉาเข้าครอบงำ เรื่องนี้ที่ผิดคือ 2 บุคคลเท่านั้นครับ
-
ฟิน
-
สงสารเตขึ้นมาแล้วอ่ะ
สงสารทั้งที่เหมือนโดนพี่ทรยศ แล้วก็ต้องถูกคนเขียนเขียนให้้มาลูบๆไล้ๆวาทั้งที่เลือดไหลเป็นทาง :katai1:
-
ThankS
-
:katai1: น่าสงสารทั้งคู่ ที่ผิด พ่อแม่ เรื่องนี้พ่อแม่รังแกฉัน ชัดๆอ่ะ :katai1:
-
โธ่!! น้องเตช่างน่าสงสาร :mew2:
-
:mew4: เปนแบบนี้นี่เอง พ่อแม่รังแกฉันสินะ
-
ทุกสิ่งที่เกิดขึ้นหล่อหลอมจนเป็นปมอยู่ในใจเต
น่าสงสารจัง
-
พ่อกับแม่นี่น่าชังที่สุดเลย :angry2:
สงสารทั้งเตและวา แต่อยู่กันสองคนก็ดีนะ ไม่ต้องสนใจใคร :a14:
-
:sad4: เตน่าสงสาร
-
เพราะแบบนี้เอง พ่อแม่เตวานี่ยังไงกันนะเนี่ย
-
"พ่อแม่" บุคคลที่ได้ชื่อว่าเสกสรรค์ลูกให้สุดแล้วแต่จะเป็นไป
-
พ่อแม่รังแกฉันของจริงเลย
นึกว่าจะมีแค่ วา เท่านั้นเสียอีกที่โดนพ่อกับแม่ทำแบบนี้
จริงๆแล้ว เต ก็เคยโดน...
แล้วสุดท้ายเป็นยังไง เรื่องมันก็เลยเลยเถิดไปกันใหญ๋
:m15:
-
:o12: :o12:
สงสารทั้งเต ทั้งวา
สนุกมากคะ
รอตอนต่อไปค่า :call: :call:
:pig4: :pig4:
-
พ่อ แม่ ทำร้ายลูก เฮ้อ
ขอบใจจร้าา
-
อย่างนี้เองสินะ จุดเริ่มต้นคือครอบครัว
ตอนแรก พ่อแม่รังแกฉัน
ตอนนี้ วัวหายล้อมคอก
แล้วอนาคตล่ะ :katai1:
-
โอ๊ย
เรื่องราวมันเป็นงี้เอง
สรุป เตไม่ได้อัจฉริยะแต่กำเนิด แต่มีวาคอยผลักดันแล้วก็พยายามด้วยตัวเองสิน่ะ
-
รู้ถึงต้นต่อแล้วซิเนี่ย
น่าสงสารเตมีแผลใจทั้งคู่
งต้องช่วยกันเลียแผลใจสินะ
วาคงไม่รอดมือเตหรอก
รออ่านตอนต่อไปค้าบ
-
สนุกมากชอบสุดๆ เรื่องครอบครัวเป้นเรื่องที่ละเอียดอ่อนเจงๆ วาคงนึกไม่ถึงล่ะสินะว่าตลอดระยะเวลาที่ผ่านมาเตทำทุกอย่างเพื่อให้วารักสินะ สงสารทั้งวาและเต เพราะคน 2 คนแท้ๆเลยทั้งเตและวาถึงได้เป็นแบบนี้ แต่ไม่เป้นไรเป็นอย่างที่ย่าพูด แฝดมีอะไรหลายๆอย่างที่คนทั่วไปไม่สามารถเข้าใจได้
-
ตอนที่ 11 “TEAR”
หัวใจที่บิดเบี้ยวนั่น...เพราะฉันเอง
ขอโทษนะเต...
หัวใจที่ถูกฉันทำร้ายจนเสียรูปร่างไปแล้วนั้น...
ฉันจะเยียวยามันได้มั้ยนะ...
"ทั้งๆที่ผมรักพี่ขนาดนั้น พี่วา...ทำไมกันครับ? ทำไม... ทำไมพี่ถึงเกลียดผมล่ะครับ...ทำไมถึงทรยศผม?"
วาโยถูกเตโชบดขยี้ริมฝีปากหนักหน่วง รุนแรงจนได้กลิ่นคาวเลือดในปาก หากแต่มันชาจนไม่รู้ว่าใครกันที่ได้แผล
"อ๊ะ...เตอย่า...อื้อ..."
"ผมไม่ทนแล้ววา ผมอยากได้วาตอนนี้!"
จบคำเตโชก็ลากร่างปวกเปียกของพี่ชายตรงเข้าไปที่ห้องนอน วาโยได้แต่กลืนก้อนสะอื้น แล้วปล่อยให้น้องชายฝาแฝดลากตัวไปแบบแทบจะไร้การขัดขืน
"ได้โปรด...เต...มันเป็นแบบนี้ไม่ได้ เราทำผิดมาพอแล้ว เราเป็นพี่น้องกันนะ เราเป็นครอบครัว เราเป็นคนรักกันไม่ได้ แบบนี้มันผิดรู้มั้ย? อ๊ะ!!"
ถึงจะพูดพร่ำอ้างเหตุผลสารพัด แต่วาโยก็ยังโดนโยนโครมลงบนเตียงแบบไม่มีออมแรง จากนั้นร่างสูงใหญ่ของเตโชก็ลงไปสมทบทันที พร้อมทั้งบดเบียดร่างพี่ชายอย่างหยาบโลน
"ไช่วา!! เราเป็นครอบครัวเดียวกัน ครอบครัวเพียงคนเดียวที่เราเหลือกันอยู่ยังไงล่ะครับ...แค่เราสองคนเท่านั้น..."
ถึงปากจะปราศรัยเสียงนุ่ม แต่การกระทำช่างป่าเถื่อน สองมือแกร่งของเตโชฉีกทึ้งเสื้อผ้าของผู้เป็นพี่ชายจนขาดติดมือ วาโยผลักไสดิ้นรนจนตัวทั้งตัวมีแต่รอยช้ำ มือไม้ แข้งขาสั่นสะท้าน ทั้งตื่นกลัว ทั้งเสียใจ อยากย้อนเวลากลับไปตอนนั้น อยากกลับไปแก้ไข อย่างน้อยอาจพอรั้งให้น้องชายฝาแฝดของเขาคนนี้ ไม่ต้องดิ่งลึกลงในความมืดเพียงลำพัง
"ฮือ...เตอย่า...ฮึก...อย่าทำแบบนี้ อย่าทำวา..."
"วา...เตรักวา เตจะอยู่กับวา วาต้องเป็นของเตเท่านั้น..."
เตโชคำรามไปพร้อมกับขบกัดดูดเลียซอกคอขาวของพี่ชาย ตอนนี้ความหื่นกระหายครอบงำเขาจนหมดสิ้นแล้ว
"อ๊ะ อื้อ ไม่จริง!! เตไม่ได้รักวา แต่เตแค้นวาต่างหาก เตเกลียดวา เลยทำแบบนี้..."
วาโยแผดเสียงร้องห้ามออกไปอีกครั้ง เมื่อถูกน้องชายฝาแฝดรุกรานมาถึงยอดอก เตโชชะงักทันที ร่างสูงเหยียดกายขึ้นนั่ง หน้าตาดุดันขึ้นกว่าเดิม ดวงตาวาวโรจน์จ้องมองพี่ชายที่นอนอยู่ใต้ร่างราวกับจะกลืนกินเข้าไปทั้งตัว ชายหนุ่มกระชากเสื้อตัวเองจนขาดวิ่นออกจากร่าง การกระทำนั้นส่งผลให้วาโยหวาดกลัวขึ้นไปอีก พี่ชายเริ่มดิ้นรนหนีอีกครา คาดหวังเอาตัวรอด
แปะ
แปะ แปะ
ในขณะที่พลิกกายหนี ก็ถูกร่างสูงยึดตรึงข้อมือกดลงจากด้านหลัง ยังไม่ทันจะดิ้นรนอีกครั้งผิวแก้มด้านขวาที่แหงนเงยอยู่นั้นก็สัมผัสได้ถึงหยาดหยดอุ่นๆ
"....เต...?"
พอเหลือบมองหัวใจของวาโยก็กระตุกวูบ แผลแตกเป็นทางยาวที่ถูกปิดอยู่ด้วยสก๊อตเทปใสทางขมับซ้ายของน้องชายฝาแฝดที่เขาเป็นคนทำนั้นเริ่มมีเลือดซึมออกมา แต่ที่น่าตกใจยิ่งไปกว่านั้นคือ "หยาดหยดน้ำตาที่กำลังพรั่งพรูของเตโช"
"............เต...?"
"อย่าใส่ร้ายผมสิวา ผมรักวาจริงๆนะ รักหมดทั้งใจ รักวาคนเดียวไม่เคยเปลี่ยน...ลืมแล้วเหรอ ผมเคยบอกวาแล้วไง..."
"แต่นั่น...ละ...แล้วทำไมไม่เกลียดฉันล่ะ ทั้งที่ฉันหักหลังนาย ทรยศนาย..."
ถึงน้ำตาจะหลั่งไหล แต่แววตาของเตโชกลับวาวโรจน์ และเหมือนจะยิ่งทวีความรุนแรงขึ้นอีก
"เพราะไม่รู้ว่าทำไมวาถึงเกลียดผม ผมจึงยิ่งพยายามทำใหัวารัก...แต่...ยิ่งนานวัน...ผมก็ยิ่งรู้สึกดีที่โดนวาเกลียด..."
"อะไรนะ...?"
วาโยถึงกับมึนงง เมื่อถูกเตโชบอกว่าชอบที่เขาเกลียด เตโชยิ้มร้ายค่อยๆก้มลงหาพี่ชายช้าๆ เท้าแขนทั้งสองแนบลำตัวแฝดพี่ จนกลายเป็นกรงแขนที่ไม่อาจหลบหนี ยิ่งได้เห็นใบหน้าตื่นตระหนกของวาโย ชายหนุ่มยิ่งยกยิ้มยินดี ยิ้มทั้งๆที่ยังมีน้ำตานองหน้า...
"ยิ่งถูกวาเกลียดผมยิ่งชอบ ยิ่งรักวามากขึ้น ทุกครั้งที่ถูกวามองด้วยสายตาที่โกรธเกรี้ยว มันยิ่งทำให้ผมกระสัน ยิ่งโดนวาด่าว่า ยิ่งปลุกกำหนัดดำมืดของผมให้ลุกโชติ ยิ่งวาหาเรื่องผม ผมยิ่งปรารถนาในตัววา อยากสอดใส่ อยากถึงจุดสุดยอดในตัววา ถ้าได้หลั่งเข้าไปในร่างของวา มันต้องสุดยอดมากแน่ๆ ...รู้หรือเปล่า? ว่าผมใช้วาเป็นเครื่องมือสำเร็จความใคร่ตั้งแต่อยู่ ป.6 โตขึ้นมาถึงจะได้ทำกับผู้หญิง ผมก็คิดถึงแต่หน้าของวา ผมรู้ว่าถ้าผมมีผู้หญิงมาเกี่ยวพันเยอะๆ วาก็จะยิ่งเกลียดผม รู้มั้ยว่ามันยิ่งทำให้ผมกระหายในตัววา กระหายในตัวพี่ชายฝาแฝดคนเดียวของผมแค่ไหน..."
"เต...พ...พอแล้ว...ฮึ่ก"
"วาเป็นของเตแล้ว..."
"พอเถอะเต...พอเถอะนะ ฮือ พอที..."
"เตจะไม่ยอมให้วาหนีไปไหนอีก ต่อให้ต้องขังวาไว้ที่นี่ทั้งชีวิต มันก็เป็นเรื่องที่สมควรแล้ว เพราะวาเป็นของเต... ของเตคนเดียวเท่านั้น..."
หมับ!
วาโยโผเข้ากอดคอของเตโชไว้แน่น ทั้งที่กลัวจนตัวสั่นระริก แต่เขาก็จะกอด เขาจะต้องกอด กอดน้องชายฝาแฝดที่กำลังป่วยหนักของเขา กอดเอาไว้ในอ้อมอกนี้
"ขอโทษ...เต...วาขอโทษ..."
"ว...วา? ทำแบบนี้ไม่ดีนะ หึหึ เดี๋ยวเตก็หยุดไม่ได้กันพอดี...อาห์...ดูสิ แข็งขึ้นมาอีกแล้ว..."
วาโยสะอื้นฮั่ก กอดน้องชายแน่นขึ้นอีก เพราะรู้ดีว่าคนในอ้อมกอดเขาเจ็บปวดแค่ไหน เจ็บจนไม่รู้ว่าตัวเองเจ็บ เพราะในขณะที่พูดจาหยาบโลนจาบจ้วงเขาอยู่นั้น น้ำตาของเตโชยังคงหลั่งไหล ไหลลงบนไหล่ของเขา ไหลจนเปียกชุ่ม...
"หัวใจที่บิดเบี้ยวผิดเพี้ยนของเต วาจะดูแลมันให้เอง ฮึก...วาจะรับผิดชอบทุกอย่างเอง..."
ครานี้เป็นเตโชที่เป็นฝ่ายตัวสั่น ชายหนุ่มซุกหน้าลงบนบ่าของแฝดพี่แนบแน่น เหมือนจะสะอื้นเล็กๆไปกับทำนบน้ำตาที่ยังคงพร่างพรู
"วานิสัยไม่ดี วาแกล้งเต...เด็กไม่ดีน่ะ...ต้องโดนลงโทษรู้มั้ย?"
"อืม...วายอมรับผิดแล้ว...ทุกอย่าง..."
ไม่รอให้พูดจบ เตโชตะปบหน้าพี่ชายฝาแฝดเข้ามาประกบจูบทันที บดเบียดใบหน้าอย่างโหยหา น้ำตาของกันและกันคลุกเคล้าเปรอะเปื้อน สองมือแกร่งรีบถอดกางเกงของแฝดพี่และของตัวเองอย่างรีบร้อน วาโยที่ทั้งหวั่นไหวและอายอยู่ตอนนี้จึงทำได้แค่กอดคอของน้องชายไว้ และปล่อยกายไปตามที่เตโชปรารถนา วาโยกลั้นก้อนสะอื้นไว้ไม่ได้เมื่อมือของแฝดน้องกำลังรุกล้ำอยู่ที่ด้านหลัง
"อ๊ะ เต...อึก...ลงโทษวา...ได้โปรด...ลงโทษ...อื้อ!!"
"วาครับ....วาของเต...ฮึก..."
"อ๊ะ!!? อ๊า อย่าเพิ่ง! เดี๋ยวเต!!! อร๊าาาาา!!!..."
วาโยครางเสียงหลง กลัวระคนอาย เมื่อจู่ๆก็โดนเตโชรุกรานหนักโดยการช้อนขาเขาขึ้นสูงและกำลังใช้ปากและลิ้นร้อนรุกล้ำปากทางของเขาอยู่ เสียงจ๊วบจ๊าบจากการดูดเลียที่ดังขึ้นไม่ขาดนั้น ทำให้วาโยแทบขาดใจตาย ร่างเล็กครางโหย ทั้งสุขสม ทั้งกลัว ทั้งเจ็บปวด ครางไปร้องไห้ไปจนหายใจหายคอไม่ออก
สับสนเหลือเกินว่านี่คือสิ่งที่จะสามารถรักษาเตโชได้ หรือว่านี่จะทำให้เขาทั้งคู่ยิ่งดำดิ่งลงสู่ขุมนรกดำมืดกันแน่
"อ๊าาาา!!..."
"อาห์...วาครับ อาห์..ฟิตจังเลย เตเสียวจังครับ...อ๊ะ"
วาโยกรีดร้องเมื่อโดนเตโชรุกล้ำเข้ามา แม้ว่าเขาจะเคยโดนมาก่อน แต่จังหวะที่ถูกสอดใส่นั้นยังทำให้เขาลมหายใจสะดุดได้ทุกครั้ง โดยเฉพาะครั้งนี้ที่เขายินยอมจะมีเซ็กซ์แต่โดยดี ไม่มีการบังคับเหมือนที่ผ่านมาด้วยแล้ว มันยิ่งทำให้เขาทรมานหนัก เพราะการที่ถูกแฝดน้องเล้าโลมให้เขาพร้อมจนแทบละลายแล้ว การเชื่อมโยงกันครั้งนี้เขามีความรู้สึกเสียวมากกว่าเจ็บอีกด้วย
"อ๊าา..แย่แล้ว...เต..ฮึก.วา...วาแย่แล้ว..."
วาโยครางรับการขยับโยกของน้องชายเสียงกระเส่า เตโชยังคงเคลื่อนไหวรุนแรงไม่เปลี่ยน กระแทกกระทั้นดุดันจนวาโยแทบจะสลบ บางทีก็หมุนสะโพกควานด้านใน บางครั้งก็สาวสะโพกยาว บางคราวก็ซอยสะโพกถี่ยิบ บทสวาทเร่าร้อนจนวาโยถึงกับหอบสะท้าน เขาไม่เคยรู้สึกดีแบบนี้มาก่อนเลย รู้สึกดีทั้งที่กำลังเจ็บปวด
"อ๊ะ!! วาอย่ารัดอย่างนั้น อู้ววว...อึก!!"
เพราะบทรักที่หฤหรรษ์เกินไปทำให้วาโยเผลอขมิบรัดร่างของแฝดน้องโดยไม่รู้ตัว แต่ถึงจะห้ามตอนนี้เขาก็ไม่สามารถทำอะไรได้อีกแล้ว...
"อ๊าาา...วา...เตจะแตกแล้ว...อ๊ะ อ๊ะ...."
"อ๊ะ...อ๊าาาาา เต...เตครับ...อื้ออออ!!?"
"อาห์....วาของเต.............!!!!!!..."
"อ๊าาาาาาาาาา....!!!.."
วาโยถึงจุดสุดยอดทั้งที่ไม่ได้แตะส่วนหน้าเลยแม้แต่น้อย ความสุขทะลักทะลายออกมารวมกับหยาดหยดน้ำตาที่ยังคงไหลเปื้อนข้างแก้ม เตโชเองก็ตามมาแบบติดๆ ชายหนุ่มกระตุกเฮือกๆ ปลดปล่อยออกมาในร่างพี่ชายฝาแฝดจนล้น จุดสุดยอดที่มาถึงทำเอาหน้ามืด รู้สึกถึงของเหลวอุ่นร้อนไหลอยู่แถวข้างแก้ม แต่เตโชไม่สนใจอีกต่อไป จะเลือด จะน้ำตาก็ไหลมาเถอะ...
.
.
.
.
.
ร้องไห้หนักจนตาบวม ร้องไห้จนปวดหัว เสพเซ็กซ์ทั้งที่ยังร้องไห้ เสร็จสมทั้งที่ยังร้องไห้ เจ็บปวด อ่อนล้า ราวกับเป็นแค่ลูกปลาลูกกบที่ว่ายวนในแอ่งน้ำโคลน แม้จะยังพอมีอากาศหายใจ แต่ก็ใกล้จะตายในไม่ช้า
วาโยพลิกตัวอย่างอยากเย็น ร่างกายเขาเหนื่อยอ่อนจากกิจกรรมโหดๆเมื่อวาน แค่ขยับกายเพียงเล็กน้อย ก็ราวกับได้ยินเสียงกระดูกลั่นกราว สุดท้ายเลยทำได้แค่ลุกขึ้นกึ่งนั่งกึ่งนอนพิงหัวเตียงอยู่อย่างนั้น เหลือบมองนาฬิกายังไม่ถึง 6 โมงเช้า ฟ้าข้างนอกขมุกขมัวเนื่องจากฝนยังคงตกปรอยๆไม่หยุดมาตั้งแต่เมื่อวาน มรสุมกับทะเลย่อมเป็นของคู่กัน
เหม่อมองออกไปด้านนอกเพียงครู่ วาโยก็หันกลับมองร่างของคนที่ยังคงหลับอยู่ข้างๆ ดวงตาของคนคนนั้นบวมแดงไม่ต่างจากเขา รอยแตกที่ขมับซ้ายยังคงมีเลือดแห้งกรังอยู่บ้าง แต่ไม่มีเลือดสดไหลออกมาแล้ว โชคดีที่เขาฟาดโดนแค่ถากๆ แผลแตกเลยไม่ลึก 'น่าสงสาร' วาโยคิดในใจพลางเอื้อมมือไปสัมผัสเสี้ยวหน้านั้นแผ่วเบา
"ขอโทษนะเต...ขอโทษที่ฉันสร้างขุมนรกไว้ให้แล้วก็ทิ้งออกมาดื้อๆ..."
"ในวันเก่าๆ ที่ฉันคอยเฝ้าแต่อิจฉา เฝ้าแต่น้อยใจ ฉันมองมันไม่เห็น...ฉันมองความทุกข์ของนายไม่เห็น"
"ถึงฉันจะไม่ถูกชื่นชมแต่ฉันกลับอิสระ นายต่างหากที่ต้องอยู่แต่ในกรอบ ที่ต้องคอยเป็นตุ๊กตาหุ่นเชิด ฉัน...ไม่เคยคิดถึงตรงนี้เลย..."
"เต... จากนี้ไปฉันจะอยู่กับนายเหมือนที่นายต้องการ...จะทรมานฉันยังไงก็ตามแต่ที่ใจนายปรารถนา...ถ้ามันจะสามารถรักษาหัวใจของนายได้...ฉันยอม..."
“หัวใจที่บิดเบี้ยวของนาย...ฉันเองที่เป็นต้นเหตุ”
“ขอโทษนะเต...”
“หัวใจที่ถูกฉันทำร้ายจนเสียรูปร่างไปแล้วนั้น...”
“ฉันจะเยียวยามันได้มั้ยนะ...”
“ฉันจะให้สัญญาได้หรือเปล่า...”
“นายจะยังเชื่อใจฉันได้มั้ย...”
“ฉันสัญญา...ไม่ว่าจะต้องใช้เวลาอีกนานแค่ไหน...ฉันจะพานายออกจากแอ่งโคลนดำมืดนี่ให้ได้”
“วาคนนี้ จะพาเตกลับบ้านให้ได้...”
“กลับไปบ้านของเรา...”
.................................................................................
:ling2:
อยากคุยกับท่านผู้อ่านทุกท่านเยอะๆ จังเลยค่ะ
แต่เก๊า Talk ไม่เก่ง ตอบเม้นท์ก็ไม่เก่ง
เอาเป็นว่า รู้สึกดีกับทุกคอมเม้นท์มากเลยค่ะ
ได้อ่านแล้วมีกำลังใจปั่นต่อมากมาย
ขอบคุณจริงๆนะคะ
ถึงช่วงนี้ เต วา จะยังมาม่าขึ้นหม้อ
แต่สัญญาค่ะว่าเดี๋ยวจะมีฉากหวานๆมาให้ได้ยิ้มกันบ้างแน่นอนค่ะ
:pig4:
-
สงสารเตอ่ะ จมอยู่กับอดีตตตต :mew2: :mew2:
-
น่าสงสารจัง ทั้งสองคนเลย
เง้อ อยากเห็นฉากหวานๆที่ว่าเร็วๆจัง
:hao5:
-
อยากเห็นครอบครัว พ่อ แม่ สองแฝด ที่อบอุ่น เนอะ
ขอบใจจร้าาา
-
:sad4: ง่ะ อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกว่าเตน่าสงสารมั๊กมากเลย
( :angry2:ไหนตอนที่แล้วแกบอกว่านิดหน่อยไงฟระ? แหะๆ เริ่มขัดเเย้งในตัวเอง :o8:)
เอาเป็นว่าน่าสงสารทั้งคู่เลยง่ะ :mew4:
สู้ๆนะวาทำให้ได้ รักษาหัวใจของเตด้วยหัวใจของวาให้ได้ :mew6:
อยากเห็นฉากหวานๆกับบรรยากาศอบอุ่นของทั้งคู่บ้าง
สู้ๆค่ะคุณคนเขียน รอตอนต่อไปค่ะ
ปล.รวมถึงรอภู่กับภูด้วยนะคะ เค้าคิดถึงงงงง :hao5:
-
:katai1: สมยอมซะแล้วววว
-
วาดูแลเตดีๆน้ะ :mew2:
-
จมอยู่กับอดีต :hao5: :hao5: :hao5:
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
:mew6: :mew6: :mew6: :mew6:
ไม่รู้จะสงสารใครดี
เตก็น่าสงสาร
วาก็น่าสงสาร
คนอ่านเองก็น่าสงสาร
เพราะว่ามัน....................ค้างจร่าาาาาาาาาาาาาาาาาาา
คนเขียนผู้น่ารักจ๋า มาต่อเร็วๆนะจร่ะ จุฟๆ :mew1: :mew1: :mew1:
-
เศร้าจัง
แล้ววาจะชดเชยความผิดนี้ได้นานแค่ไหน
-
สงสารเต แต่ก็เห็นใจวา ยังมองทางออกเรื่องนี้ไม่เห็นเลย :ling3:
-
เขียนได้ลึกซึ้ง ไปถึงตับไตไส้พุง
สงสารเต สงสารวา
"กลับบ้านของเรากัน" สคิปเดียวกันเลย :mew4:
-
รู้สึกหน่วงๆ อ่ะคะ ทั้งสองคนต่างน่าสงสาร ในคนละแบบ
:sad4:
-
เตยังคงน่ากลัวและจิตอย่างต่อเนื่อง สงสารวามากมายที่ต้องตกเป็นเบี้ยล่างของน้องชายฝาแฝดของตัวเอง แต่ก็หวังว่าวาจะสามารถใช้ความรักที่ยังแอบมีต่อเตอยู่ลึกๆ มาใช้เยียวยารักษาบาดแผลในใจของเตได้นะคะ
แบบว่าเผื่อเตจะอ่อนโยนลงบ้างไรบ้าง ^^
-
:hao5: ช่วยเตให้ได้นะวา
-
จิตสุดๆอ่ะ รักษาให้หายนะ :hao5:
-
เตจริง ๆ ก็เจ็บปวดมากใช่ไหมตอนที่โดนวาแกล้ง รู้สึกแย่ที่วาบอกว่าเกลียดใช่หรือเปล่านะนั่น ไม่งั้นคงจะไม่ร้องไห้ออกมาแบบนั้น วาดูแลเตดี ๆ นะ
-
เห้ออออออออออออออออ
เศร้าจัง
แต่ก็ทั้งเจ็บ ทั้งรักหล่ะนะ
-
:sad4: :sad4:
-
โอ๊ยหน่วงงงง :sad4:
เรื่องนี้จะจบได้ยังไงคะเนี่ย ฮืออ
สงสารทั้งคู่เลยทั้งเตทั้งวา
มันผิดมาตั้งแต่แรกแล้ววว
มันบิดมันเบี้ยวไปแล้ววว ฮืออออ :m15:
-
กองเชียร์พี่วา ช่วยน้องเตให้ได้น้า :mew1:
คนเขียนสุดยอด o13
รอตอนต่อไปค่า :call: :call:
:katai5:
-
อ่านทันแล้ว :katai2-1:
สงสารทุกคนเลย ทั้งเตและวาก็มีเหตุให้เป็น :mew4:
ขอบคุณคนเขียนที่เขียนเรื่องนี้ให้อ่านน่ะค่ะ โดยส่วนตัวก็ชอบเรื่องแนวนี้อยู่แล้วเหมือนตัวเองจิตนิดๆๆเลยอะ :katai1:
ชอบเห็นตัวละครเจ็บปวด
เป็นกำลังใจให้น่ะค่ะ :mew1:
-
ไม่อยากให้ตัวละครเจ็บปวดเลย รู้สึกคล้ายๆชีวิตเราแฮะ ชีวิตที่อยู่ในกรอบโดยไม่รู้ตัว
-
เห็นใจทั้งสองแฝด โอ้ยยย หน่วงมากค่ะ แต่ก็รู้สึกฟินแปลกๆที่สมยอม.... ห๊ะ!!!! XD
-
อยากบอกว่าแอบมีตอนจบไว้ในใจแล้วล่ะ แต่ไม่รู้ว่าจะตรงใจกับคนเขียนหรือเปล่า :o8:
ตอนนี้สงสารทั้งคู่เลย มันต้องมีทางออกที่ดีแน่ๆ วากับเตเข้มแข็งเข้าไว้นะ :กอด1:
-
ไม่รู้ว่าจะสงสารใครดีเลยอ่า :hao5:
มันช่างดราม่า จุดจบคู่นี้จะเป็นยังไงนะ :serius2:
-
เนื่องจากติดธุระเล็กน้อย
คนเขียนขอหายหัวไปสัก 3 วันนะจ๊ะ
เดี๋ยววันจันทร์มาลงตอนที่ 12 ต่อจ๊ะ
ตอนที่ 12 ชื่อตอว่า "วันเกิด" จ๊ะ
เอาล่ะ นานๆที หวานกันบ้างก็ดีนะ
สปอลย์...เล็กๆ
"เต! ทำไมพูดอะไรไม่เคยฟังกันบ้างเลยฮ๊ะ!!?"
“อย่าดุนักสิวา เรื่องแค่นี้เอง ทำเป็นอารมณ์เสียไปได้”
“ปากดี ฉันเป็นพี่นายนะ นายต้องฟังฉันสิ”
“คร๊าบ คร๊าบ รู้แล้วครับพี่วา...เอ๊ะ? ไม่ใช่เป็นพี่อย่างเดียวสินะ...”
“อะไร!?”
“วาเป็นทั้งพี่ เป็นทั้งเมีย...หูว์ ผู้ทรงอำนาจเลยนะเนี่ย ผัวที่ดีต้องเชื่อฟังเมียสินะ ใช่มั้ยครับ?”
“...............!!! ไอ้เต!!!!”
:hao7:
-
อ้ากๆๆๆๆๆ ต้องให้ได้แบบนี้สิ มีหวานๆบ้าง น่ารักอ้ะ อิอิอิอิอิ อิจฉา :katai2-1: :hao6:
-
กรี๊ด ตอนหน้ามาแบบแอบหวาน :impress2:
555555 พึ่งจะเคยเห็นหวานๆ ดาร์คกันมาทั้งเรื่อง อิอิ
-
:sad4::hao5:
ปูเสื่อรอออออ
-
ขอเพียงน้ำตาลกลั้วมาม่าสักหน่อยก็ยังดี อิอิ
-
ThankS
-
:pig4: อ๊ากกก ยังจะมีดราม่าต่อไปอีกเหรอเนี้ยะ แต่ก็ยังดีที่ยังมีช่วงหวานๆ มาคั่น คนอ่านจะรออ่านตอนต่อไปนะ
-
น่ารัก รออ่านเต็ม ๆ ตอนค่ะ
-
ท่องเอาไว้ว่าสามวัน สามวัน สามวัน (สะกดจิตตัวเองเบาๆ)
-
อันดับแรกจะบอกว่าเพิ่งติดตาม เป็นเรื่องที่ดีมาก o13
ดราม่าได้ใจ เชื่อมโยงเรื่องดีมาก ผูกปมปัญหาได้ดี o13
อ่านแล้วสงสารทั้งคู่ เลยล่ะ :hao5:
จะติดตามต่อไป น่ะค่ะ :mew1:
-
:katai1: :katai1: :katai1:
:call: :call: :call: :call:
-
:katai1: :katai1: :katai1:
-
อ๊ากกกกก อยากชิมน้ำตาลคู่นี้แล้วอะ :hao6:
ซดแต่มาม่าจนอืดเต็มท้อง :hao5:
รอตอนต่อไปใจจดจ่อค่ะ :mew2:
-
รอค่ะ
-
ได้แต่ รอ รอ รอ :impress: :impress: :impress:
มาต่อเร็วๆๆน่ะคร้าบบบบบบบบบบบ
:katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
-
รอค่ะ
-
มาปูเสื่อรอ
-
มารอด้วยคนค่ะ :monkeysad:
-
รอค่ะ
-
:hao5:
อยากอ่านต่อแล้วอ่ะค่ะ
งุ้งงิ้งๆ
ลุ้นน นน > < อิอิ
-
ตอนที่ 12 “วันเกิด”
"อึก...โอ้ย! เบามือหน่อยสิวา..."
"............ตัวโตอย่างกะหมี แค่นี้ทำเป็นร้องไปได้..."
"โอ๊ะ...หือ แสบ... โอ้ยเบา..."
เสียงร้องโอดโอยน่าสงสารของเตโช ไม่ได้ทำให้แฝดพี่อย่างวาโยรู้สึกเห็นใจได้แม้แต่น้อย เพราะพี่ชายอย่างเขารู้ดีว่าน้องชายแค่เรียกร้องความสนใจจากเขาเท่านั้น ที่จริงก็ไม่ได้เจ็บหนักมากมายอะไร แผลแตกที่เขากำลังใส่แผลอยู่นี้ก็แห้งจนเกินจะมาเจ็บแสบไปนานแล้วด้วย ดังนั้นด้วยความหมั่นใส้อย่างเหลือประมาน มือเขาเลยหนักกว่าปกติพอสมควร ปาดแอลกอฮอล์ ปาดเบตาดีน แปะผ้าก๊อต แรงจนศรีษะของแฝดน้องโยกหน้าโยกหลังเลยทีเดียว
ฝ่ายเตโชเอง ถึงปากจะร้องโอดโอยไม่เลิก แต่ที่จริงแล้วเขาไม่ได้เจ็บอะไรมากมายนักหรอก แค่อยากเรียกร้องความสนใจพี่ชายก็เท่านั้น ตอนที่ลองทำช่วงแรกๆได้ผลดีมาก เพราะวาโยพี่ชายของเขา ทั้งพยายามเบามือ ทั้งปลอบ ทั้งสงสารเขาจนน้ำตาซึม ยิ่งเห็นแบบนั้นเขาก็ยิ่งอยากออดอ้อน แต่ช่วงหลังๆมาแผนนี้น่าจะใช้ไม่ได้ผลแล้ว เพราะนอกจากจะไม่ได้รับการปลอบโยนเหมือนตอนแรกแล้ว ยังโดนด่ากลับมาเสียอีก แต่ถึงยังไงเขาก็ยังอยากอ้อนอยู่ แม้จะไม่ได้รับการโอ๋เหมือนเดิม แต่การที่ได้แอบมองหน้าพี่ชายที่กำลังงอนไป ทำแผลให้ตัวเองไปนั้น ก็ทำให้เขามีความสุขที่สุดแล้ว
"นี่...วา เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมจะไม่อยู่นะ"
".....หือ?...จะไปไหนเหรอ?"
"มีธุระนิดหน่อยน่ะ ไม่นานหรอก ไม่กี่ชั่วโมงเอง"
"ก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่ ตามใจนายเถอะ"
เตโชยิ้มหวานจนตาหยีให้พี่ชายที่นั่งหน้าบูดอยู่พลางเอื้อมมือไปลูบผมนิ่มนั้นด้วยความรักและเอ็นดู ตั้งแต่วันที่วาโยพยายามหนีโดยการใช้แจกันฟาดหัวเขาจนกระทั่งเกิดเรื่องราวต่างๆขึ้น ก็ผ่านมาได้ 4 วันแล้ว ราวกับความสัมพันธ์ระหว่างเขาสองคนจะดีขึ้นเล็กน้อย ตรงที่เมื่อก่อนจะมีเพียงเขาเท่านั้นที่ทำดีกับแฝดพี่ โดยที่วาโยนั้นจะเฉยเมยกับเขาตลอด แต่ตอนนี้มีวาโยไม่เย็นชาอย่างนั้นอีกแล้ว ดูใส่ใจเขามากขึ้น ตอบโต้เขามากขึ้น แม้จะไม่ได้มากมาย ถึงขนาดคุยเล่นกันได้ แต่แค่นี้ก็ดีพอสำหรับการเริ่มต้นของพวกเขาแล้ว
"วา...อยากลองข้ามเรือไปเกาะข้างๆกับผมมั้ย? ที่นั่นมีตลาดขายของเยอะแยะเลยนะ..."
"...................."
"ว่าไงล่ะ?"
"ตลกรึไง? นายไม่กลัวฉันหนีอีกเหรอ?"
"ไม่เป็นไร ยังไงวาก็หนีไม่รอดอยู่แล้ว หึหึ..."
"หยุดหัวเราะโรคจิตอย่างนั้นสักทีเหอะ ฉันไม่ไปไหนกับนายทั้งนั้นแหละ!"
"งั้นคงต้องล็อคบ้านดีๆหน่อยแล้วล่ะ ปล่อยอยู่คนเดียวอย่างนี้...อันตรายน่าดู..."
"ล่ามฉันไว้ขนาดนี้ฉันจะหนีไปไหนได้ว๊ะ!!? ก็บอกว่าไม่หนีๆ ก็ยังไม่เลิกล่ามซะที โรคจิต!!"
วาโยออกอาการโวยวายอีกครั้ง จากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อ 4 วันก่อน เขาก็ตกลงปลงใจว่าจะยินยอมอยู่ด้วยแต่โดยดีแล้ว อีกทั้งยอมลดทิฐิทุกอย่าง ยอมดีด้วยทุกประการ แต่เตโชก็ยังไม่วายล่ามโซ่เขาไว้เหมือนเดิม ห้ามยังไงก็ไม่ยอมฟัง บอกว่าไม่ไว้ใจเขา วาโยทำได้แค่โมโหแล้วก็จบแค่นั้น ขัดขืนอะไรไม่ได้เช่นเดิม
"ก็วาน่ะ เจ้าเล่ห์ จะให้ผมไว้ใจได้ยังไง"
"................ฮึ่ย...จะไปไหนก็ไปเลยไป ไม่คุยด้วยแล้ว!"
เตโชยิ้มพราวเข้าสวมกอดร่างบางของพี่ชายเบาๆ เพื่อปลอบโยนคนที่กำลังงอนจนหน้างออยู่ จริงอยู่ว่าเขาผิดที่ไม่ยอมปล่อยพี่ชายให้เป็นอิสระ ทั้งๆที่วาโยเองก็พร่ำบอกให้เขาวางใจว่าอีกฝ่ายจะไม่หนี แต่เขายังทำใจปล่อยวาโยไม่ได้ เขากลัวจริงๆว่าถ้าเกิดเขาเผลอหลับไปสักเพียงตื่น แล้วพอลืมตาขึ้นมาวาโยจะหนีเขาไปแล้ว เขาจึงอยากจะขอเห็นแก่ตัวอีกสักหน่อย ขอแค่ได้ผูกมัดพี่ชายเขาไว้แบบนี้อีกสักพัก ขอแค่ได้เติมเต็มหัวใจเขาอีกนิด อีกพียงนิดเดียว
"โอ๋ๆ คนดีของเต อย่างอนนะครับ ถ้าวาทำตัวดีๆ อีกแปบเดียวเท่านั้นครับ แล้วผมจะปล่อยให้วาเป็นอิสระนะครับ ผมสัญญา.."
".............!!...วา?"
แฝดน้องถึงกับตกใจเมื่อร่างที่ปกติแล้วควรจะดิ้นออกจากอ้อมกอดนั้นนิ่งเฉย แล้วยังมืออุ่นของพี่ชายที่เขาไม่เคยคิดฝันว่าจะมาอยู่บนแก้มแบบนี้ เตโชนิ่งอึ้งกับปฏิกิริยาของคนในอ้อมอกทันที
"เต...ฉันเข้าใจว่าอาจต้องใช้เวลา ทั้งนายและฉัน สารพันเรื่องเลวร้ายที่เกิดขึ้นระหว่างเรามันกัดกินเวลาของเรามานานเกินไป จนยากที่จะเชื่อว่ามันจะดีขึ้น ฉันเองก็ไม่รู้หรอกว่าต่อจากนี้ไปจะเป็นยังไง..."
"....วา..."
"ฉันเองก็ไม่รู้ว่านายจะยังเชื่อคำสัญญาของฉันอยู่มั้ย...เอางี้แล้วกัน..."
สองมืออุ่นตระกองใบหน้าน้องชายฝาแฝดที่ยังคงทำหน้ามึนอยู่ขึ้นสบตาตรงๆกับตัวเอง
"นายจะล่ามฉันไปอีกนานแค่ไหนก็ได้ และในวันหนึ่งที่นายปลดโซ่นี้ออก...ฉันก็จะไม่ไปไหน...ฉันขอสาบาน...ฉันจะไม่ทิ้งนายไปไหนเด็ดขาด...โอเคมั้ย?"
หมับ'
ไม่รู้ตัวเหมือนกันว่าซาบซึ้งกับคำพูดนี้แค่ไหน แต่เตโชอดใจที่จะไม่ซุกหน้าลงกับไหล่บางๆของพี่ชายและกอดร่างนั้นให้แน่นขึ้นไม่ได้ สำหรับเตโชที่ฝังใจมาเสมอว่าคำสัญญาไม่ได้มีความหมายอะไรสำหรับเขาเท่ากับการกระทำ สำหรับเขาที่เคยถูกคำสัญญาทำร้าย ไม่แน่ใจตัวเองเหมือนกัน ว่าจะเชื่อมั่นกับคำสาบานของพี่ชายแค่ไหน สิ่งที่เขาเชื่อตอนนี้มีเพียงสิ่งเดียว 'คือพี่ชายยังอยู่ในอ้อมอกเขา และเขาจะไม่มีวันปล่อยมือเด็ดขาด'
.
.
.
.
.
"วาอยู่คนเดียวได้ใช่มั้ยครับ?"
"อือ"
"อย่าแอบหนีเที่ยวนะครับ"
"โซ่พันขาอยู่แบบนี้จะให้ฉันไปไหนฟร๊ะ"
"งั้น...เดี๋ยวผมมานะ"
"อือ...เฮ้ย!!"
ฟอด...'
เพราะมันแต่เหม่อมองออกไปทางอื่น วาโยจึงโดนน้องชายฝาแฝดขโมยหอมแก้มโดยไม่ทันตั้งตัว แฝดพี่หันมาแหวใส่ทันทีด้วยใบหน้าที่ขึ้นสีแดงจัดลามไปจนถึงใบหู
"เต!! ฉันบอกนายกี่ครั้งแล้วว๊ะ ว่าไม่ให้ทำแบบนี้!!"
"คิก คิก เล่นตัวไปได้วาครับ แค่หอมเองนะ"
"ไม่ก็คือไม่สิวะ! ไอ้บ้านี่!!"
"อะไรกันวา ผมจำได้ว่าวาห้ามผมจูบวาพร่ำเพรื่อแค่อย่างเดียวเองนะ ไม่ได้ห้ามหอมด้วยสักหน่อย มันไม่เหมือนกันน๊า"
"นี่ นายเถียงเหรอเต!!?"
"เปล่า ก็แค่บอกว่ามันไม่เหมือนกันเฉยๆ..."
"เต! ทำไมพูดอะไรไม่เคยฟังกันบ้างเลยฮ๊ะ!!?"
“อย่าดุนักสิวา เรื่องแค่นี้เอง ทำเป็นอารมณ์เสียไปได้”
“ปากดี ฉันเป็นพี่นายนะ นายต้องฟังฉันสิ”
“คร๊าบ คร๊าบ รู้แล้วครับพี่วา...เอ๊ะ? ไม่ใช่เป็นพี่อย่างเดียวสินะ...”
“อะไร!?”
“วาเป็นทั้งพี่ เป็นทั้งเมีย...หูว์ ผู้ทรงอำนาจเลยนะเนี่ย ผัวที่ดีต้องเชื่อฟังเมียสินะ ใช่มั้ยครับ?”
“...............!!! ไอ้เต!!!!”
เมื่อถูกน้องชายกวนประสาทจนถึงขีดสุด วาโยก็ถึงกับเลือดเดือดปุดๆ หน้าหวานแดงก่ำเพราะความโมโห
"ครับๆ พี่ชายคนดีของผม ผมเข้าใจแล้วคร๊าบ ไม่เถียงแล้วครับ งั้นเดี๋ยวผมมานะ"
"...ไปไหนก็ไปเลย..."
.
.
.
.
.
พอเห็นน้องชายฝาแฝดขับเรือออกไปจนลับสายตา วาโยก็เดินกลับมาที่โซฟานอนดูทีวีต่อ โซ่สีเงินยังคงติดอยู่ที่ข้อเท้าซ้าย แต่วาโยไม่ได้ใส่ใจมันเหมือนตอนที่โดนมันพันธนาการครั้งแรกอีกแล้ว คงเพราะความรู้สึกที่เปลี่ยนไป ความหนักอึ้งของโซ่เส้นนี้จึงเบาบางตามลงไปด้วย
เหงา...
วาโยสะบัดหัวพรืด ที่จู่ๆก็รู้สึกเหงาขึ้นมา 9 วันเต็มๆที่ถูกน้องชายฝาแฝดพาตัวมาอยู่ที่บ้านหลังนี้ บนเกาะที่ร้างไร้ผู้คน ตลอดเวลาที่มีเพียงเขากับเตโชแค่สองคนเท่านั้น 9 วันเต็มๆที่อยู่ด้วยกันแทบจะ 24 ชั่วโมง นี่คงเป็นครั้งแรกที่เขาถูกปล่อยให้อยู่คนเดียว และเป็นครั้งแรกใน 9 วันนี้ที่วาโยสัมผัสได้ถึง 'ความเหงา'
"บ้าไปแล้วไอ้วาเอ้ย..."
วาโยขดตัวอยู่บนโซฟาราวกับเด็กน้อย ถึงเสียงทีวีจะยังดังโหวกเหวก แต่เขากลับไม่มีสมาธิจดจ่ออยู่กับมัน จิตใจล่องลอยราวกับอยู่ในภาพฝัน สับสนวุ่นวาย จนจับต้นชนปลายไม่ถูก พี่น้องรักกันคือความผิดบาป โดยเฉพาะพี่น้องที่เป็นผู้ชายเหมือนกันยิ่งผิดบาป แล้วฝาแฝดอย่างเขากับเตโชเล่า จะบาปหนักหนาแค่ไหน บาปที่เกาะเกี่ยวผูกพัน พันธนาการร่างของเขาและแฝดน้องเอาไว้แน่นหนา ยากจะดิ้นรน ยากจะต่อกร ยากจะหนี...
"วาครับ..."
"วา...."
.
.
.
.
.
"วาครับ ตื่นได้แล้ว...ขี้เซาจัง..."
"....!!"
"ตื่นได้สักทีที่รัก ให้ปลุกตั้งนาน..."
"ไอ้บ้า...อือ...มานานแล้วเหรอ?"
เตโชยิ้มหวานให้คนที่ยังคงขยี้ตางัวเงีย ราวกับยังไม่ตื่นดี มือหนาลูบศรีษะทุยของพี่ชายเบาๆ บรรยากาศสบายๆ ที่เกิดขึ้น ทำเอาเตโชยิ้มไม่หยุดเลยทีเดียว
"ไปอาบน้ำเถอะวา มืดแล้วนะ เดี๋ยวได้ลงมากินข้าว"
แฝดน้องไล่พี่ชายที่ยังครึ่งหลับครึ่งตื่นไปอาบน้ำ วาโยเองก็เดินกลับไปที่ห้องอย่างว่าง่าย คงเพราะยังไม่ตื่นดี เลยทำตัวเป็นเด็กน้อยเชื่อฟังคำสั่ง ต่างจากปกติที่ชอบถือว่าตัวเองเป็นพี่ ไม่ค่อยทำตามที่แฝดน้องพูดเท่าใดนัก
"แต่งตัวหล่อๆมาด้วยนะวา..."
"แต่งไปไหน...มีอยู่ชุดเดียว"
แฝดที่ที่ยังขยี้ตาอยู่หันกลับมาตอบเสียงอุบอิบ เพราะอย่างน้อยถึงจะยังตื่นไม่เต็มตา เขาก็พอรู้ว่าตัวเขาเองมีเสื้อผ้าอยู่แค่ไม่กี่ชุด ที่เตโชเตรียมไว้ให้เท่านั้น ส่วนมากก็แค่เสื้อเชิ๊ต สื้อยืด และกางเกงขาสั้น รวมๆไม่ถึง 5 ชุดด้วยซ้ำ แถมไม่เห็นจะหล่อเลยสักนิด
"ชุดหล่ออยู่บนเตียงแน่ะ แต่งชุดนั้นมาแล้วกันนะ"
"....อืม..."
ไม่มีการถามต่อว่าชุดอะไร หรือทำไม แค่รู้ว่ามีชุดเตรียมไว้ให้วาโยก็รับคำเดินเข้าไปในห้องเพื่ออาบน้ำราวกับเด็กที่ว่านอนสอนง่าย จนเตโชที่ยืนมองเหตุการณ์อยู่ถึงกับกลั้นขำไว้ไม่อยู่เลยทีเดียว
"น่ารักจริงน๊า...วาของผม..."
.
.
.
.
.
“.........................”
เมื่ออาบน้ำแต่งหล่อลงมาเหมือนที่แฝดน้องบอก แม้จะยังงงๆว่าจะแต่งไปไหน แต่ก็ไม่ได้ใส่ใจจะถามออกไปมากนัก เมื่อออกมาจากห้องยิ่งงงเข้าไปใหญ่ที่แฝดน้องไม่ยอมเปิดไฟ จะว่าไฟดับ ไฟในห้องนอนก็ยังติดอยู่ หรือจะหลอดไฟเสีย...
วาโยเดินออกมาจนถึงหน้าระเบียงบ้านทุกอย่างก็ยังคงมืดสนิท
“เต...นายอยู่ไหนน่ะ?”
วาโยลองตะโกนเรียกออกไป แต่กลับไร้เสียงใดๆตอบกลับมา วาโยขมวดคิ้วมุ่น เริ่มใจคอไม่ดี
“เต...ไม่ยอมออกมาฉันจะหนีแล้วนะ ลืมไปหรือเปล่าว่านายยังไม่ได้คล้องโซ่ฉันน่ะ...”
ก็ยังไม่มีเสียงตอบรับใดๆออกมา วาโยเริ่มร้อนใจ กลัวไปสารพัด โดยเฉพาะกลัวว่าเตโชจะเป็นอะไรไป ชายหนุ่มเริ่มอยู่ไม่สุข วาโยวิ่งตามหาแฝดน้องจนทั่วบ้าน แต่ไม่เห็นแม้แต่เงา ดังนั้นเขาจึงตัดสินใจออกไปดูนอกบ้านด้วย ตอนนี้เขาไม่ได้โดนล่ามไว้เพราะ เตโชจะปลดโซ่ให้เขาทุกครั้งที่อาบน้ำ และจะใส่ให้อีกครั้งหลังอาบน้ำเสร็จ แต่นี่ขาเขายังว่างอยู่เลย เพราะคนที่คอยตรวนโซ่เขาไว้นั้นหายไป...
“เต!! นายอยู่ไหน!? เต!!...”
“อย่าทำแบบนี้นะเต ฉันไม่ชอบนะ ออกมาเดี๋ยวนี้เลย!! เต!!”
วาโยวิ่งออกมาไกลจนถึงชายหาด มองไปสุดลูกหูลูกตาในความมืดมิดนั้น ไม่มีแม้เงาของน้องชายฝาแฝดของเขาอยู่เลย วาโยหัวใจเต้นระทึก ห่วงเหลือเกิน เขาเป็นห่วงเตโชเหลือเกิน
“เต......!!!”
วาโยตะโกนเรียกครั้งแล้วครั้งเล่า ความเข้มแข็งค่อยๆหดหาย ละลายกลั่นเป็นน้ำตาไหลรินสองแก้มขาว เสียงสั่นพร่าตะโกนไม่หยุด สองเท้าวิ่งวนไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย
หมับ!
“อ๊ะ!”
“เตอยู่นี่ครับวา...เตอยู่นี่...”
“เต!? เต....ฮือ....นายไปไหนมา...”
ในที่สุดน้องชายฝาแฝดตัวดีก็โผล่มา ด้วยความโล่งใจวาโยปล่อยโฮออกมาแบบไม่อาย สองมือบางทุบลงบนอก บนแขนของร่างที่กอดตัวเองอยู่ด้วยความโมโห ที่ทำให้เขาเกือบหัวใจวายตาย
“ไอ้เต ไอ้บ้า!! ฮือๆ ไม่เอาแล้ว ไม่อยากเห็นหน้านายแล้ว!!”
“เดี๋ยวสิครับวา ผมขอโทษ ขอโทษนะครับคนดี นิ่งซะนะครับ นิ่งก่อนเร็ว...”
“ฮือ...นายไปไหนมา...”
สุดท้ายวาโยก็ยอมอยู่ในอ้อมกอดของน้องชายแต่โดยดี ทั้งยอมให้เตโชจูบซับน้ำตาข้างแก้มให้โดยไม่ขัด เพราะยังตกใจพร้อมๆกับโล่งใจ สมองเลยยังไม่ทันสั่งการให้ขัดขืน
"ผมเตรียมของให้วาอยู่ กะจะเซอร์ไพรซ์วาเสียหน่อย ไม่นึกเลยว่าเด็กไม่ดีจะวิ่งมาไกลถึงนี่ ตามแทบไม่ทันแน่ะ"
"พอเลย เตรียมอะไร เซอร์ไพรซ์อะไร ถึงต้องแกล้งกันขนาดนี้ด้วย บ้าที่สุดเลย!"
"มาทางนี้กับผมสิครับวา จะพาไปดูอะไรดีๆนะ"
วาโยเดินตามน้องชายไปโดยดี จนเลยตัวบ้านไปหน่อย ก็เห็นแสงไฟสีนวลดวงเล็กๆ ประดับประดาสวยงามอยู่ตรงริมหาดอีกฝั่งของตัวบ้าน บนโต๊ะที่ถูกจัดสวยงามนั้นมีอาหารหลากหลายที่ถูกจัดจนดูดี และมีอีกอย่างที่สะดุดตาเขาที่สุด
"เค้ก?"
ระหว่างที่วาโยยังคงนิ่งอึ้งกับภาพตรงหน้า เตโชก็กระชับโอบกอดจากด้านหลัง พร้อมกระซิบแนบริมหูของแฝดพี่เบาๆ
"สุขสันต์วันเกิดครับ...คนดีของเต.."
..........................................................................................
เริ่มหวานมาเล็กๆ อ่ะนะ
ขอบคุณที่ยังรักยังรอจ๊า
ตอนหน้าจะมาให้หวานเพิ่ม อิอิ
:katai5:
ปล.เพิ่งจะได้เข้ามาแก้คำผิดจ๊ะ
อิอิ...ผิดเยอะมว๊ากกกก!!
ขอโทษนะคะ จะพยายามระวังจร๊า
:ling3:
-
หลังจากกินมาม่ากับเรื่องนี้มานาน
เราก็จะพบเจอกับน้ำตาลบ้างแล้วสินะ กร๊ากกก
รอตอนต่อไป
แบบนี้ค่อยน่ารักกันขึ้นมาหน่อย
-
ในที่สุดคุณคนเขียนก็มาอัพแว้วววววว
ตอนนี้เตกะวาหวานกันเบาพอให้หัวใจกระชุ่มกระชวยเล็กๆ
แต่ แต่ แต่ ยังไม่พอ
เค้าจะเอาอีก เอาอีก !!!
จะรอตอนต่อไปนะคะ
-
กินมาม่าหมด แย้ว อิอิ :hao7: :hao7:
-
รักคนเขียน รักวา รักเต รักรัก :L2:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
ดีกันแล้วววว
-
มาม่าชามใหญ่หมดไปแล้ว
ตอนนี้เหลือแค่ของหวาน
:mc4:
เตนี่ หน้ามือเป็นหลังมือเลยทีเดียว
น่ารักอ่ะ บ่องตง! :hao5:
-
อ๊า ชอบมากค่ะอ่านรวดเดียวจบเบยยย
ฟินกะแฝดมากกกกกก
มาม่าหมดแล้วรึยังค่ะเนี่ย
หวานใจหายเลยอ่า
น่ารักๆๆๆๆ
ชอบมากค่ะ ขอบคุณมากนะคะ
-
ในที่สุดดดดด เราจะได้พักกินมาม่าสักที ดีใจจริงๆเลย :hao5:
-
น่ารักมากเลย ชอบหวานๆๆ 55555 :o8:
-
น่ารักจังตอนนี้ ดูทั้งสองคนเข้ากันที่สุดละเท่าที่อ่านมา ชอบ~
-
หวานน่าดูเลยนะ แต่วาคงยังสับสนอยู่สินะ
-
เจอตอนนี้เข้าไปน้ำตาลขึ้นเลย
-
แอบหวาน
-
วาน่ารักมาก
เหงาอะดิ่ ๆๆๆคิดถึงเตก็บอกเตไป รับรองงานนี้ฟิน...... :hao6: :hao6: :hao6:
วันเกิดอย่างนี้ต้องตอบเเทนคนเซอร์ไฟร์ด้วยการจับตัวเองถอดเสื้อผ้าออกแล้วผูกโบว์เดินไปหาเจ้าของวันเกิดอีกคนเท่านั้เเหละวา แฮปปี้กว่าทุกปีชัว!!!!
จริงๆๆนะ! อย่าลืมทำนะวา โฮะๆ
มาต่อไวๆนะจ้า
-
:katai2-1: เตน่ารักขนาดนี้ เอาใจไปเลย ยกให้ทั้งสี่ห้อง :mew1:
-
ตามอ่านจนทัน
โหดๆมากๆ(ช่วงแรกอะนะ)
ตอนนี้หวานซ๊าาาา
-
แอร๊ย ได้เวลาหวานกันซะที
หลังจากทรมานขมขื่นกันอยู่ตั้งนานนม :katai2-1:
รอๆ ตอนต่อไปค่ะ :กอด1: :pig4:
-
ThankS
-
o13 แต่มาม่าเค้ายังคลุกคลิกอยู่เลย อืดแล้วนี่
-
วายอมอยู่กับเตเพราะรักเพราะสงสารหรือเพราะคำว่าครอบครัว?
งึมงัมงึมงัม มาหวานแล้ว ฮ่าาา เตบทจะดีก้ดีใจหายบทจะโมโหก้น่ากลัวเกิ๊นนน
-
หลังจากซดมาม่าจนอิ่มแปร้
ก็ถึงคราวรับประทานของหวานแล้ว อิอิ
-
และแล้วก็หวานซะที หลังจากกินมาม่ามานาน
:mew1:
-
:mc4: หวานกันแล้วๆๆ
-
อั๊ยย่ะ หวานนนนนนนนนน :o8: :o8:
พอมาม่าก็หนักซะ หวานก็หวานจนเขินเลย 5555555555555
แฮปปี้เบิร์ดเดย์สองแฝดนะคะ ขอให้มีความสุขกันซักทีนะ :L2:
-
หวานจนน้ำตาลเรียกพี่เลยอ่าา คู้นี้
หวานกันไปนานๆๆนะจ๊ะ ^^
-
หวาน จนอิจฉา :hao6: :hao6:
-
มาม่าใส่น้ำเชื่อม อิอิ :hao7:
-
อร๊ายยยย แกจะหื่นเกินไปแล้วน่ะวา'><
เดี๋ยวพี่เตก็ช้ำหมดหรอกกก.....อยากให้รักกันเร็วๆจัง เชียร์อยู่น่ะจ๊ะสู้ๆ
-
หวานกันบ้างแล้ว และจะหวานได้มากกว่านี้อีกใช่มั้ยเอ่ย :o8:
ตอนนี้มีแค่วากับเต ก็อย่าคิดอะไรมากเลยนะวา สถาพแบบนี้มันคงไม่ใช่ตลอดไปหรอก :เฮ้อ:
เพราะแนวเรื่องมันคือดราม่า เราไม่เคยวางใจเลยเวลาทั้งคู่หวานๆใส่กัน มันระแวง :z3:
-
หวานแหววพอกรุบกิบ
จะรอที่หวานกว่านี้นะค่ะ
-
รอเตวาค่ะ
-
มาม่าราดน้ำผึ้ง แอร๊กกก หวานซะ ฟินเลยเจ้า
วันเกิดทั้งทีวาน่าจะจับตัวเองใส่ผ้ากันเปื้อนไร้เสื้อผ้าพร้อมหูแมวเข้าไปอยู่ในกล่องของขวัญให้เตด้วยนะ คึคึ
-
ตามอ่านตั้งแต่เมื่อคืน เพิ่งมาถึงตอนล่าสุดเมื่อเช้า
ช่วงแรกๆนี่มาม่าอืดเต็มท้องกันเลยทีเดียว
เป็นเรื่องสั้นที่ครบรสจริง ชอบน้องเตจังเลย
ถึงน้องแกจะดูโรคจิตไปก็เหอะ 5555
รอตอนต่อไปอยู่นะจ๊ะ
-
หวานมมากกกกกกกก อิอิอิอิอิอิ มาม่า ยำยำ ไวไว เอฟเอฟ มานานแล้ว อยากให้หวานแบบนี้ตลอดไปจัง :hao6: :hao6:
-
ขอให้หวานนนนนแบบนี้ไปนานนนๆๆนะจ้ะ วาโย เตโช :m1:
-
เย้ ในที่สุดก็หวานกันซะที เตน่ารักมากๆอ่ะ
ดูแลวาดีเว่อร์ๆ แต่งเก่งมากเลยค่าา
รอตอนต่อไปนะะะ :z2:
-
ตอนที่ 13 –ของขวัญ-
สุขสันต์วันเกิดครับ...คนดีของเต
Happy birthday to you
Happy birthday to you
Happy birthday Happy birthday
Happy birthday to…Wa
เสียงทุ้มนุ่ม ร้องเพลงอวยพรวันเกิดให้พี่ชายฝาแฝดด้วยความรักใคร่
"อธิฐานแล้วเป่าเทียนสิครับ วา"
"...ต...เตก็เป่าสิ...วันเกิดเตเหมือนกันนี่..."
วาโยเถียงออกไปเสียงอ่อย ทั้งที่ยังก้มหน้างุดๆ ด้วยความเขินอาย โดยเฉพาะตอนที่แฝดน้องลุกขึ้นมายืนค้ำร่างเขาที่นั่งอยู่ที่โต๊ะ มือหนึ่งโอบไหล่เขาไว้ อีกมือเท้าไว้กับโต๊ะ ก่อนก้มลงมาร้องเพลงแฮปปี้เบิร์ดเดย์ให้จนหัวใจของแฝดพี่อย่างเขาถึงกับเต้นกระเด้งกระดอน
"งั้น...เรามาเป่าพร้อมกันนะครับ วา"
"อ..อือ.."
"อธิฐานสิครับ....พร้อมกันนะ"
ฟู่...
จุ๊บ..
".................."
"สุขสันต์วันเกิดครับ"
"......ค...คนบ้า...บอกแล้วไงว่าอย่าทำ..."
วาโยต้องหน้าแดงก่ำไปจนถึงใบหูอีกครั้ง เมื่อถูกเตโชขโมยหอมแก้มตอนกำลังเป่าเค้ก แฝดพี่พยายามเขวี้ยงค้อนวงใหญ่ใส่ แต่หน้าตาที่ทำได้ตอนนี้คงทำได้แค่ ค้อนปะหลับปะเหลือกขณะที่ยังก้มหน้าแดงๆนั่นหนีแฝดน้องงุดๆ ค้อนที่ควรจะไปปะทะหน้าเตโช เลยลงไปกระทบขอบโต๊ะแทนซะนี่ ฝ่ายเตโชเมื่อเห็นแฝดพี่เขินไม่หยุด ตัวเองก็ยิ่งอยากแกล้งให้แก้มแดงๆของพี่ชายนั้นแดงขึ้นไปอีก เมื่อคิดอะไรดีๆออกชายหนุ่มก็รีบก้มลงประชิดข้างแก้มนิ่มของแฝดพี่อีกครั้ง พร้อมกระซิบถ้อยคำแสลงความอายของวาโยให้เพิ่มขึ้น
"แทนคำอวยพรไงครับวา จากใจของผมเลยนะ..."
"ไม่เห็นจะอยากได้เลย"
แฝดพี่ได้แต่บ่นอุบอิบ ถึงจะไม่พอใจเท่าไหร่ แต่ก็ไร้ทางขัดขืน ยิ่งเตโชเข้าใกล้ วาโยก็ยิ่งเบี่ยงตัวหลบลี้ ทั้งเขิน ทั้งเกร็ง ทั้งโกรธ หลายอารมณ์ผสมกระพือให้หน้ายิ่งขึ้นเห่อแดง หลบแล้วเลี่ยงอีกจนแทบจะตกเก้าอี้ จนเตโชต้องรีบคว้าตัวไว้ แล้วใช้มือเชยคางพี่ช่ายที่คอยแต่ก้มหน้า ให้เงยขึ้น
สบตา
"......อ๊ะ!"
"แล้ว...คำอวยพรของผมล่ะ วา?"
"ห๋า...??"
"อะไรกัน ขี้โกงนี่ รับแต่คำอวยพรของคนอื่นอย่างเดียว ตัวเองจะไม่อวยพรให้บ้างรึไงกันครับ..."
เมื่อถูกต้อนจนจนมุม วาโยทีกำลังเขินบวกเกร็งก็ทำได้แค่รีบอวยพรส่งเดช เพื่อเอาตัวรอด
"ง...งั้น ขอให้มีความสุขแล้วกันนะ..."
"ไม่เอา!"
"ห๊ะ??"
"ไม่รับคำอวยพรแบบอื่นนอกจากแบบที่เตให้วาเท่านั้น...ไม่งั้นไม่แฟร์..."
"ม...ไม่เอา! ไม่เอาเด็ดขาด..."
"ไม่หอม...งั้นจูบ มีให้เลือกแค่สองอย่าง"
"อย่ามาบ้านะเต ไม่เอาเด็ด..."
"จะเลือกเองหรือจะให้ผมเลือกให้ครับ...วา?..."
"ไม่เอา...ฉ...ฉัน..."
"งั้นเตจะจูบเองนะ...จะจูบจนวาระทวยเลยล่ะ"
"อี๋…!! หอมแล้วหอม ฉันหอมเอง!!!"
เตโชยิ้มร้ายทันทีที่แฝดพี่จนตรอก ก็ไม่ได้อยากบังคับนักหรอก แต่พอเห็นพี่ชายทำท่าเก้ๆกังๆแล้วมันอดแกล้งไม่ได้ แต่ถึงจะแกล้ง แต่ก็แกล้งเพราะรักนะ...
"อ่ะ.."
"........"
ชายหนุ่มยื่นแก้มขาวให้แฝดพี่อย่างหน้าไม่อาย แขนข้างหนึ่งโอบหลังคอพี่ชายไว้กันหนี มืออีกข้างก็เท้าไว้กับโต๊ะ เพื่อเป็นกรงรักกักขังพี่ชายไว้ในอ้อมแขน วาโยเองก็ถึงกับต้องหายใจเข้าเฮือกใหญ่เพื่อเรียกความกล้า ก่อนจะค่อยๆยื่นปลายจมูกเข้าใกล้แก้มของน้องชายฝาแฝด
จุ๊บ..
แตะโดนเพียงนิดก็ผงะออกทันที แต่ยังไม่ทันจะได้หันหน้าหลบไปทางอื่นก็โดนมือแกร่งบังคับให้หันกลับมารอรับจุมพิตเร่าร้อนเสียก่อน
"ฮื้อ..."
ถึงจะโดนบังคับแต่สัมผัสนั้นช่างอ่อนหวาน แฝดน้องค่อยๆละลียดลิ้นเลียชิมริมฝีปากพี่ชายทีละนิดรุกเร้าจนพี่ชายยอมเผยอปากให้รุกล้ำ แค่ปลายลิ้นสัมผัสกันเพียงนิด วาโยก็สะดุ้งวาบราวกับมีกระแสไฟฟ้าวิ่งปราดผ่านร่าง สุดท้ายก็ทิ้งตัวในอ้อมแขนน้องชายเคลิบเคลิ้มไปกับรสจูบวาบหวามจนลืมการขัดขืนเสียสิ้น ปล่อยให้เตโชบดขยี้ริมฝีปากอย่างเร่าร้อน ลิ้นหนาของแฝดน้องดูดพันไปจนถึงโคนลิ้น เสียงจ๊วบจ๊าบของน้ำลายที่เอ่อออกมาดังบาดหู วาโยไม่รับรู้ถึงอะไรอีกแล้ว ในหูอื้ออึง สัมผัสได้แค่เพียงว่าในโพรงปากของตนนั้นมีเรียวลิ้นร้อนของเตโชอยู่ ทั้งถูกดูด ถูกเลียไปทั้งไรฟันและเพดานปาก ความเสียงซ่านแล่นพล่านไปจนถึงส่วนกลางของร่างกาย ท้องน้อยปวดหนึบ และกำลังตื่นตัว
"อืม...อื้อ...อ๊ะ..."
"อือ...พอก่อน..."
จู่ๆเตโชก็ถอดถอนริมฝีปากออกไป ชายหนุ่มหน้าแดงก่ำไม่แพ้พี่ชาย แต่เพียงครู่ก็ส่งยิ้มหวานให้คนในอ้อมกอด
"แค่นี้ก่อนดีกว่าเนอะ เดี๋ยวจะเตลิด จนอดกินเค้กกัน..."
"....อ....อืม...."
วาโยตอบตกลงทั้งที่ตายังปรือปรอย ตอนนี้สติเขาไม่ได้อยู่กับเนื้อกับตัวอีกแล้ว ร่างกายยังคงสะท้านจากฤทธิ์จูบ ส่วนกลางร่างกายตื่นตัวอย่างเต็มที่ จนยากจะปฏิเสธ
"วา...?"
แม้จะแยกออกจากกันแล้วแต่มือของวาโยก็ยังคงเกาะเกี่ยวชายเสื้อของเตโชไว้ ร่างกายที่หอบสะท้านจากแรงอารมณ์นั้นเล่นเอาเตโชถึงกับต้องกลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก 4 วันมาแล้วที่เขาทั้งคู่ไม่ได้ปลดปล่อย ดังนั้นเพียงแค่จูบพี่ชายเขาถึงเป็นได้ขนาดนี้ ตัวเขาเองก็เช่นกัน
“วา..เตขอโทษนะ...”
“อ๊ะ...เต?...เหวอ...”
“เตขอผิดสัญญาหน่อยก็แล้วกันนะครับ!”
สุดท้ายเตโชเองก็ทนไม่ไหวรีบช้อนร่างพี่ชายขึ้นพาไปที่ห้องนอนทันที ในเมื่อวาโยยั่วยวนเขาขนาดนี้ เขาเองก็เส้นสติขาดเป็นเหมือนกัน
“อื้อ...เต?”
“เตขอนะครับคนดี....”
จุ๊บ...
วาโยเหมือนจะดิ้นรนเล็กน้อย แต่เมื่อถูกจุมพิตร้ายเข้าไปอีกรอบ ร่างบางก็สุดที่จะต้านทาน เตโชอุ้มแฝดพี่ที่ร่างกายระทดระทวยเพราะความเร่าร้อนจากจุมพิตของตนกลับมายังห้องนอน ชายหนุ่มค่อยๆวางตัวพี่ชายลงบนเตียงนุ่มอย่างอ่อนโยน ก่อนจะบรรจงปลดเปลื้องเสื้อผ้าของวาโยออกอย่างนุ่มนวล
“วา…”
“เต…อยะ…อย่า…”
“ชี่…คนดี เตสัญญาจะไม่ฝืนวานะครับ แค่จะปลดปล่อยให้วาเท่านั้น…”
เตโชกระซิบหวานล้ำ ก่อนจะคุกเข่าลงตรงปลายเท้าของวาโย พลางจัดการถอดเสื้อของตนเองออกด้วย วาโยลมหายใจขาดห้วงทันทีที่ได้รับการสัมผัสอีกครั้ง เขาไม่อยากให้เกิดเรื่องทำนองนี้ระหว่างเขากับเตโชอีก ตลอด 4 วันที่ผ่านมาเขาพยายามหลบเลี่ยงและไม่ยอมให้เตโชแตะต้องตัว แฝดน้องรู้เจตนารมณ์ของเขาดี จึงไม่เคยแตะต้องเขาจนเกินเลย วาโยตั้งใจที่จะไม่ให้เรื่องผิดบาปนี้มันเลยเถิดไปอีก แต่สุดท้ายตอนนี้ก็ไม่สามารถหักห้ามเตโชได้ ร้ายกว่านั้นคือไม่สามารถหักห้ามใจตัวเองได้
“อือ…”
มือกร้านของเตโชลูบไล้ตั้งแต่ต้นขาด้านนอกจนถึงเอวบางอย่างพิถีพิถัน สายตาเร่าร้อนนั้นจ้องมองแฝดพี่ในระยะประชิด
“วา…ให้เตช่วยวานะครับ…”
ตอนแรกก็ยังแอบสงสัยว่าแฝดน้องหมายถึงอะไร แต่พอลมหายใจร้อนผ่าวนั้นเป่ารดอยู่บนส่วนอ่อนไหวกึ่งกลางร่าง วาโยก็รู้ในทันทีว่าตัวเองนั้นกำลังตื่นตัวอยู่ ชายหนุ่มหน้าแดงก่ำ อับอายสุดๆที่ตัวเองมีอารมณ์ทั้งๆที่แค่โดนจูบ กับลูบๆคลำๆเท่านั้น
“อย่า…เต…ไม่เอาแล้ว…”
“ไม่เป็นไรนะครับวา เตแค่จะช่วยวาปลดปล่อยแค่นั้นเองครับ นะครับคนดี…”
“ก็บอกว่าไม่ไง...อื้อ...อย่า...”
“คิดเสียว่าเป็นของขวัญวันเกิดจากเตแล้วกันเนอะ...นะครับวา”
“ลามก...อ๊า...อื้อ...!!”
ไม่รอให้ได้รับการอนุญาตเตโชก็บรรจงไล้ลิ้นลงตรงส่วนบนสุดของจุดอ่อนไหวของวาโยทันที ปลายลิ้นวนเวียนดูดเลียจนหยาดน้ำหวานไหลเอ่อออกมาจากส่วนปลายเรียกร้องสัมผัสเพิ่ม
“อ๊ะ…อะ…อื้อออ…”
อยากจะปฏิเสธหยุดยั้งแต่ความหฤหรรษ์ก็เข้าครอบงำจนสิ้น วาโยแอ่นสะโพกสวนเข้าไปในปากของน้องชายอย่างห้ามไม่อยู่ สองมือบางสาวรั้งอยู่กับกลุ่มเส้นผมของเตโช แยกขาออกเล็กน้อยเพื่ออำนวยความสะดวก เตโชอมยิ้มร้ายเมื่อเห็นพี่ชายกำลังถูกชักพามาในเกมที่เขาวางไว้
“อ๊า….เต….อื้ออออ!!!”
เมื่อเห็นว่าพี่ชายแทบละลายแล้ว เตโชก็เร่งเร้าร่างเล็กขึ้นอีกหน่อยโดยใช้นิ้วที่เปื้อนน้ำลายและอื่นๆที่บ้วนออกมาจากปากแทนสารหล่อลื่นบรรจงคลึงเบาๆที่ปากทางเล็กๆของแฝดพี่ก่อนจะค่อยๆรุกล้ำเข้าไปทีละนิด วาโยสะท้านกายจนแผ่นหลังแอ่นโค้ง อยากปฏิเสธ แต่ก็ยากจะปฏิเสธ และเมื่อริมฝีปากร้อนนั่นครอบครองร่างกายของเขาอีกครั้ง วาโยก็ไม่เหลือสติไตร่ตรองอะไรอีก
“อ๊ะ อ๊า อ๊า….อื้อ…อ๊า…!!”
วาโยครางระงมเมื่อยอดอกอ่อนไหวถูกบดขยี้ไม่ต่างจากช่วงล่างที่ยังโดนรุกราน เมื่อจุดไวสัมผัสทั้งสามที่ถูกโจมตีพร้อมเพรียงกัน วาโยก็ยากจะต้านทานความหวามไหวนี้ได้อีกต่อไป
“อ๋า!!!.......”
สุดท้ายวาโยก็ไม่อาจหยุดยั้งอะไรได้อีก ชายหนุ่มปลดปล่อยเข้าสู่โพรงปากของน้องชายมากมายอย่างไม่อาจห้าม เตโชเองก็ดูดซับน้ำหวานขาวข้นที่แฝดพี่ปล่อยออกมาอย่างละโมบ ดูดซับรีดเร้นจนแทบจะหมดตัว วาโยนั้นหลังจากถึงฝั่งฝันก็ได้แต่นอนครางสะท้านไร้เรี่ยวแรง
เตโชยิ้มหวานให้พี่ชายที่นอนหมดแรงสลบไศลหลังจากพบผ่านพ้นจุดสุดยอด ชายหนุ่มตระกองร่างเปลือยของพี่ชายไว้แนบร่าง โอบกอดร่างอ่อนเปลี้ยไว้ในอ้อมแขน ก่อนจุมพิตแผ่วเบาที่ขมับชื้นเหงื่อของคนที่เป็นดั่งยอดดวงใจ
“พี่วาคนดีของเต…เตรักวานะครับ…รักเท่าชีวิต…”
.
.
.
.
.
“ไอ้เต ไอ้บ้า ไอ้ลามก!!”
ผัวะ!
เผี๊ยะ!!
“โอ้ย..วาครับ ใจเย็นสิ เตเจ็บนะ...”
“เงียบไปเลยไอ้หื่น ไอ้โรคจิต! ฉันห้ามแล้วไงว่าอย่าทำเรื่องแบบนี้กับฉันนายก็ไม่ฟัง ฉันโกรธนายแล้วจริงๆนะ!!”
ลืมตาขึ้นมาตอนเช้า วาโยก็ลงโทษน้องชายที่ดื้อด้านขัดคำสั่งเขาเป็นการใหญ่ เตโชที่นอนเปลือยท่อนบนอยู่นั้นถึงกับต้องปัดป้องหมอนนุ่มที่ทุบตีลงมาพัลวัล
“ก็วายั่วเตเองนะ...จะให้เตทำยังไงล่ะ...โอ้ย เบ๊า...”
“ยั่วบ้านญาติแกเหรอได้โรคจิต ฉันอยู่ของฉันดีๆ แกนั่นแหละ!! นี่แน่ะ! ไอ้หื่น ไอ้ลามก!!”
“โธ่...วา...เตก็บอกแล้วไงว่ามันเป็นของขวัญจากเต นี่เตช่วยวาปลดปล่อยนะ ช่วยให้วาเสร็จคนเดียวเลยเนี่ย ไม่ได้ทำอย่างอื่นเลยสักนิด ของเตน่ะยังต้องมาทำเองเลย...”
“ฮึ่ย!! พอกันที ฉันไม่ยุ่งกับแกแล้ว!!”
วาโยอายถึงขีดสุด ทั้งโมโหร่วมด้วย จริงอยู่ว่าน้องชายไม่ได้เกินเลยขนาดสอดใส่เข้ามาในร่าง แต่หลังจากที่ช่วยเขาจนบรรลุแล้ว แฝดน้องก็เอาตัวมาถูไถ ลูบไล้เขาจนตัวเองเสร็จสม ดังนั้นเขาก็ถือว่าเขาเสียหาย น้องชายไม่รักดีจึงควรโดนทำโทษ แต่ในเมื่อทั้งทุบตี ทั้งด่าทอ เจ้าตัวก็ยังลอยหน้าลอยตาไม่สำนึกผิด วาโยละเหี่ยใจจนต้องหนีลงไปจากเตียง ตั้งใจว่าจะไปอาบน้ำแต่งตัว ขืนยังเปลือยอยู่แบบนี้ได้มีเฮรอบเช้าอีกแน่ๆ เขาไม่มีทางมั่นใจในตัวแฝดน้อง และจะไม่ไว้ใจตัวเองอีกเด็ดขาด ‘ชิ...ไอ้วา...ไอ้ใจง่ายเอ้ย...!!’
หมับ
ยังไม่ทันจะได้ก้าวลงจากเตียง ร่างบางก็โดนคว้าเอาไว้เสียก่อน
“วาครับ...เตขอโทษนะ ที่ผิดสัญญาและเผลอแตะต้องวาเข้าจนได้...”
“..........แล้วไง...?”
เตโชสวมกอดพี่ชายจากทางด้านหลัง พร่ำขอโทษจากใจ และ...ขอร้องในบางสิ่ง
“เตรู้ว่าวาไม่ชอบ...แต่ที่เตทำไปเพราะเตรักวานะครับ”
“...........................” (-/////-)
“วาครับ....”
“อะไร?...” (-/////-)
“เตขออะไรวาอย่างนึงได้มั้ยครับ...แค่อย่างเดียวเท่านั้น...”
“อะ...อะไรล่ะ?...จะเอาอะไร....?” (>////<)
อ้อมกอดจากด้านหลังนั้นกระชับแน่นขึ้นลมหายใจอุ่นร้อนเป่ากระทบข้างแก้ม ทำเอาวาโยต้องหน้าแดงก่ำอีกครั้ง แล้วกลั้นใจฟังคำขอของน้องชายฝาแฝดแต่โดยดี
“เตรู้...ว่ามันเป็นเรื่องที่ผิด...”
“เตรู้...ว่าวาไม่ชอบ...”
“เตรู้...ว่าวาอยากหนีเต...อยากออกจากที่นี่...”
พูดมาถึงตอนนี้อ้อมกอดของเตโชก็สั่นระริก หน้าคมก้มแนบอยู่บนไหล่บางของพี่ชาย ลมหายใจร้อนขึ้น ราวกับกำลังกลั้นแรงสะอื้น ก่อนจะเอื้อนเอ่ยขอร้องแฝดพี่ด้วยหัวใจ
“วาครับ...อีกไม่นานนะ...อีกไม่นานเตจะปล่อยวากลับไปในที่ที่วาอยากจะกลับ ไปอยู่ในที่ที่วาอยากจะอยู่ กลับไปหาทุกคนที่วา...รัก...”
“ดังนั้น...แค่เวลาที่เรายังอยู่ด้วยกันที่นี่...ในที่ที่ไม่มีใครมารู้ มาเห็น มารู้จักเราที่เป็นแบบนี้...แค่ช่วงสั้นๆเท่านั้น...เตขอร้องวาได้มั้ยครับ...?...”
“ช่วยรักเตได้มั้ยครับ”
“เตขอเห็นแก่ตัวอีกแค่ครั้งเดียว...”
“ช่วยรักเตแค่ช่วงเวลานี้ ให้เตเป็นของขวัญวันเกิดได้มั้ยครับ...วา?”
อ้อมกอดนั้นแนบแน่นจนวาโยแทบจะจมหายเข้าไปในอ้อมแขน สัมผัสเปียกชื้นบางเบาที่ไหล่ซ้าย คล้ายว่าเจ้าของอ้อมกอดนี้กำลังแอบหลั่งน้ำตาขณะที่พยายามขอร้องและเพรียกหา “คำว่ารัก” จากแฝดพี่คนนี้ วาโยหลับตาแน่น หายใจเข้าลึก ก่อนจะเอื้อมมือของตนขึ้นมาโอบทับอ้อมแขนแข็งแรงของน้องชายไว้ บีบมือแกร่งนั้นแน่นๆ ก่อนที่ริมฝีปากสวยจะเอื้อนเอ่ย...
“ได้สิเต...วาจะรักเตครับ...”
...............................................................................................
อุ้ย...แอบไปอู้อยู่ 3 วัน...ขอโทษค๊าบ
ตอนนี้ก็ยังหวานกันอยู่ (ถึงจะแอบหน่วงๆเล็กๆ ก็เถอะ)
เอาน่า...คนเขียนขอนี๊ดนึงนะจ๊ะ
:hao7:
ขอบคุณที่ยังติดตามกันนะจ๊ะ
ซาบซึ้งมากๆเลยจ๊ะ
จุ๊บๆๆๆ
:L1:
-
บวกเป็ดไปก่อนเลย
กอด :กอด1: คิดถึงมากมายค่ะ
วากะเตยังคงหวานน้ำตาลหยด ชอบๆ :L2:
เเต่แอบหน่วงๆ สงสัยจะเข้ามาม่าอีกแล้วชิมิคะ สงสารเตจัง :monkeysad:
-
มาแล้ว มาแล้ว
แค่ สามวัน ยังคิดถึงขนาดนี้ อย่าหายไปนานกว่านี้น้า
พี่วา..คราวหน้า..รักน้องเตให้มากๆ น้า :hao6: :hao6:
ไม่อยากให้เรื่องจบเลย...เขียนต่อเรื่อยนะจ๊ะคนเขียน :katai5: :katai5:
-
เตจะไปไหนนนน เศร้าาาา :mew4: :mew4:
-
น้องเตพูดแปลกๆนะ จะปล่อยพี่วาไป
หมายความว่ายังไง จริงๆตอนนี้วาก็คงรักเตเหมือนกันแหละ
แต่มันมีเรื่องของศีลธรรมมาเกี่ยว โฮฮฮฮ
แล้วสองคนนี้จะได้อยู่ด้วยกันมั้ยเนี่ย
-
เตน่าสงสาร
-
กลับมาเจอกันนี่หวานตลอดอ่ะ
-
หวานจนไม่รู้ว่าจะทำไงแล้ว โอ๊ยยเขินแทน :-[ :o8:
-
แงงงง สงสารเตมากๆ น้ำตาซึมเลย
วาอย่าไปจากเตเลยนะ หน่วงจริงๆ
-
สงสารเตอ่ะ วา อย่าไปจากเตเลยนะ ขอร้องล่ะ
-
สงสารทั้งสองคน รักต้องห้ามนี้จะลงเอยยังไง ไม่อยากเดาเลย:mew6:
-
-w-
-
เตจะปล่อยวาไปจริง ๆ หรือ เตทำแบบนั้นได้่จริง ๆ งั้นหรือ แล้ววารักเตแล้วใช่ไหม
-
อดคิดไม่ได้ว่าเตอาจจะกำลังวางแผนอะไรอยู่รึเปล่า แบบว่ามันดูเป็นคนดีเกินปกติน่ะ 555
-
:hao3: เตน่ะเหรอจะยอมปล่อยวา เชื่อยากแฮะ :o10:
-
เฮ้ออ หวานไม่ทันไร หน่วงๆอีกแระ สงสารเตจัง :mew6:
-
ชอบเรื่องแฝดมาก...คนแต่งแต่งได้ดีมากเลยยย
อินจัด ...น้ำตาท่วมจอไปหลายรอบล่ะ :hao5: :sad12: :sad12:
เพิ่งเข้ามาอ่านเรื่องนี้ครั้งแรก....แต่ว่านั่งอ่านรอบเดียวจนจบ
จะคอยติดตามและเป็นกำลังใจให้นะคะ....สู้ๆๆ :mew1:
-
วา ถ้าทำไม่ได้ ที่พูดออกมา เตจะลงโทษหนักกว่าเดิมนะ
-
คำตอบของวาเหมือนพอได้รักแล้ว พอปล่อยวาไป วาจะเลิกรักเต วาจำยอมเพราะอยากไปจากเต ยังไงอย่างนั้น
อย่าตอบคลุมเครือสิวา เค้าจะฟินไม่ถึงฝั่งฝัน :ling1:
-
เตจะปล่อยวาไป
แล้วเตจะไปไหนอ่ะ
-
มันจะมีอะไรเปลี่ยนแปลงอีกหรือเปล่า อยากให้อยู่ด้วยกัน รักกันตลอดไป แต่คงไม่ได้สินะ :เฮ้อ:
-
หวานจนกระอักเลือด :hao6: :hao7:
-
โอย หวานมาก T//////////T
แอบหน่วงด้วยตอนท้าย :hao5:
เตจะปล่อยวาไปจริงๆอ่ะ?
เชื่อได้ไหมเนี่ย ต้องมีแผนแน่ๆ :mew2:
รอตอนต่อไปค่ะ :กอด1: :pig4:
-
ความรักที่แสนหวาน :hao5:
-
โอ้ยยยยยยยยยย ทั้งหวานทั้งเศร้าอ่ะ
ประัทับใจจริงๆ ค่ะ
-
โอ้ววว เพิ่งได้มาอ่านค่ะ
ชอบแนว incest >.<
ขอบคุณมากค่ะ
เป็นกำลังใจนะคะ
:mew1:
-
สงสาร เต กับ วา จังเลย
อยากให้ได้อยู่ด้วยกันจัง
-
มันจะมีดราม่ามาต่อใช่มั้ยเนี่ย
ฮืออ เอาอีกแล้วเรอะ
วายได้สองตอนจะดราม่าอีกแล้วเหรอออ
-
:o12: อ่านแล้วทำไมต้องร้องไห้หว่า
-
ถึงเตจะไม่น่าเชื่อถือ แต่ตอนนี้หนูร้องไห้ไปแบ้ววว :ling3:
-
น้ำตาร่วงตอนท้ายๆ
แล้วถ้าวันหนึ่งที่เตปล่อยวาออกมาล่ะ.....มันจะเกิดอะไรขึ้่น
วาจะวิ่งตามหาเต เหมือนที่เต ตามหาวาหรือเปล่า????
รักคนเขียน....ต่อเร็วๆน๊า!!!!
-
แฝดหายไปไหนกันค้า ? :hao5:
-
รอแปปนะจ๊า กะลังปั่นอยู่เบย ดึกดื่นคืนนี้จะพยายามมาลงให้ได้จ๊า
รอกันอีกนีดนะจ๊ะ
:hao5:
-
สุดยอด อ่านรวดเลย
แต่มีความรู้สึกว่า
เตดีแปลกๆๆ
แอบมีแผนป่าวเนี้ย
แอ๊บเศร้า ไม่ให้วากล้าทิ้งรึเปล่าเนี้ย
:hao6: :hao6:
-
รอแปปนะจ๊า กะลังปั่นอยู่เบย ดึกดื่นคืนนี้จะพยายามมาลงให้ได้จ๊า
รอกันอีกนีดนะจ๊ะ
เขารอตัวเองอยู่ TT ไม่ได้เร่งแต่นั่งรอ :hao5:
-
ตอนที่ 14 “หึง”
ลมทะเลเรื่อยอ่อนกระทบอยู่กับผิวกาย เพื่อช่วยพัดผ่านความร้อนจากเปลวแดดให้พอบรรเทา ฟ้าสีครามสด สดจนไม่มีแม้แต่เมฆสักก้อน บ่งบอกว่าวันนี้อากาศดีกว่าทุกวัน ในช่วงปลายฝนต้นหนาวการที่จะเห็นฟ้าโปร่งๆแบบนี้ค่อนข้างยากทีเดียว เพราะอากาศดีและแดดกำลังเหมาะ ทำให้มีคนมานอนอาบแดดกันอยู่หนาตา โดยเฉพาะชาวต่างชาติผิวขาวตาน้ำข้าวทั้งหลายที่อยากเปลี่ยนสีผิวขาวอมชมพูของตัวเองให้เป็นสีแทนแสนทรงเสน่ห์ สาวๆชาวยุโรปหลายคนกำลังนอนปิ้งตัวเองอยู่บนชายหาดขาวสะอาด บ้างก็ใส่สายเดี่ยว กางเกงว่ายน้ำ บ้างก็ใส่เป็นบิกินี่ หรือที่น่ามองกว่านั้นคงเป็นแบบที่นอนเปลือยหลังแล้วใส่เพียงกางเกงว่ายน้ำตัวจิ๋วเพียงตัวเดียว เป็นเป้าสายตาให้หนุ่มน้อยหนุ่มใหญ่ได้แต่จ้องกันตาเป็นมัน นอกจากสาวๆสะโอดสะองเหล่านั้นแล้วก็ยังมีชายหนุ่มที่เป็นคนรักบ้าง เพื่อนบ้าง ญาติบ้างของสาวเจ้าเหล่านั้นนอนคุมอยู่ข้างๆด้วย ไม่เพียงแค่วัยหนุ่มสาว กระทั่งวัยเกษียร ก็มีทั้งนอนอาบแดด ทั้งเคินเคียงคู่อยู่ที่ชายหาดหลายคู่ ดูแล้วยิ่งคึกคัก จนน่าลงไปเล่นน้ำที่ชายหาดด้วย ดูท่าทางจะสนุกใช่ย่อย
"เหม่ออะไรอยู่ครับ วา? ไม่สั่งอาหารเหรอ? ไหนบ่นว่าหิวไงครับ..."
"......อ่า...อืม...มองบิกินี่เพลินน่ะ"
เพราะมัวแต่นั่งเหม่อมองผู้คนที่ไม่ได้เจอมาร่วมเดือน จึงโดนน้องชายฝาแฝดบ่นเอาเล็กน้อย วันนี้เป็นครั้งแรกตั้งแต่ถูกพามาอยู่ด้วยที่เกาะส่วนตัวของแฝดน้อง ที่เขาได้ออกมาเจอผู้เจอคน ทำให้วาโยเผลอมองนู่นนี่จนลืมสั่งอาหาร จนเตโชต้องคอยเรียกเตือนสติอยู่หลายหน
"ตื่นคนรึไงครับวา เงียบเชียว"
"บ้าเหรอ...ก็ถูกขังอยู่บนเกาะร้างไม่เจอใครเลยมาตั้งเดือนนึงนี่ มัน...ก็มีบ้างแหละนา..."
วาโยได้แต่เถียงอุบอิบ เพราะอย่างน้อยที่น้องชายฝาแฝดพูดมามันก็คือเรื่องจริง ถึงจะจี้ใจดำไปหน่อยก็เถอะ
"เต...ขอโทษนะ ที่ขังวาอยู่แต่ในบ้านตั้งเป็นเดือน เอ่อแล้วตอนนี้วารู้สึกยังไงบ้างครับ ดีขึ้นมั้ย เกาะนี้สวยมากเลยนะ คนก็เลยเยอะ"
"อืม...ก็ดี สวยดี"
วาโยยิ้มหวานให้เตโช น้องชายฝาแฝดที่คอยแต่จะใช้สายตาที่เปี่ยมไปด้วยความรักใคร่มองเขาไม่ขาด จนแทบจะทนนั่งจ้องตาไม่ไหว เพราะเขาได้แต่อายหน้าแดงเลยทีเดียว
ตั้งแต่วันที่เขาสัญญาว่าจะรักเตโชในฐานะคนรัก ก็ล่วงมาได้กว่าสามสัปดาห์แล้ว แรกๆเตโชก็เหมือนว่าจะไม่ค่อยเชื่อ ซึ่งเขาก็รู้ดีว่ามันคงจะลำบากที่จะให้วางใจในความรักเขาในทันที
‘เตรู้...ว่าที่วายอมรับรักเต...เพราะวาต้องการอิสระ...วาต้องการไปจากเต'
‘แต่ไม่เป็นไรหรอก แค่นี้เตก็มีความสุขแล้ว...ขอบคุณนะครับ คนดีของเต'
คำตัดพ้อที่แฝดน้องเคยแอบกระซิบแผ่วตรงหลังคอเขา ตอนที่นอนอยู่ด้วยกันบนเตียง ด้วยเตโชคิดว่าเขาหลับลึกไปแล้ว แต่ที่จริงเขายังรู้สึกตัวอยู่ จำได้ว่าน้ำเสียงนั้นเศร้าสร้อย และเจ็บปวด จนเขาอยากจะเอื้อมมือไปกอดปลอบคนช่างน้อยใจนั้นไว้ในอ้อมอกเหลือเกิน แต่ก็เกรงว่าจะเป็นการให้ความหวังที่มากจนเกินไป เพราะถึงแม้เขาจะรู้สึกรักน้องชายฝาแฝดเกินกว่าคำว่าพี่น้องร่วมสายเลือดไปแล้ว แต่เขาเองก็ยังไม่ได้มั่นใจว่าจะเป็นความรักที่เทียบได้กับของแฝดน้อง ดังนั้นวาโยจึงทำได้แค่ปล่อยให้ผ่านไป เก็บความรู้สึกรวดร้าวที่แฝดน้องส่งมาไว้ในใจเงียบๆ คนเดียว
‘รอก่อนนะเต...ขอเวลาวาอีกนิดนะ...อีกนิดเดียว...'
ตั้งแต่ได้ยืนยันคำว่ารัก เตโชก็เลิกล่ามพี่ชาย ด้วยโซ่เส้นยาวนั้นอีก ชายหนุ่มเลือกที่จะลองวางใจพี่ชายของตัวเองดูสักครั้ง โดยการมอบอิสระทางร่างกายเล็กๆให้ ถึงอย่างไรเกาะที่ร้างไร้ผู้คนนั้นก็ยากจะหลบหนี และจนผ่านมาถึงตอนนี้ พี่ชายของเขาก็ไม่มีทีท่าว่าจะหลบลี้โบยบินออกจากอ้อมอกเขา เตโชจึงเลือกที่จะวางใจในวาโยอีกขั้น โดยการพานั่งเรือออกมาที่เกาะข้างๆเพื่อเป็นการเที่ยวพักผ่อนด้วย เกาะทึ่เตโชพามานั้นมีขนาดใหญ่กว่าเกาะส่วนตัวของชายหนุ่มประมาณ 3 เท่าตัว เป็นแหล่งท่องเที่ยวที่มีนักท่องเที่ยวมาไม่ขาดสาย ขนาดที่ว่าช่วงนี้เป็นฤดูมรสุม ฝนตกไม่เคยขาด นานๆฟ้าจะใสให้เห็นแดดสักที แต่ก็ยังมีคนอยู่เต็มชายหาดเลยทีเดียว ดังนั้นจึงเป็นการดีที่เขาจะพาพี่ชายฝาแฝดมาเปิดหูเปิดตาบ้าง และเป็นอย่างที่คิด พี่ชายของเขาดูท่าทางจะสนุกและมีความสุขกับการดูของชำร่วยเล็กๆ ดูทะเลสวยๆ ชายหาดที่เต็มไปด้วยเม็ดทรายสีขาว น้ำทะเลสีฟ้าครามเหมือนกับสีของท้องฟ้า มียอดคลื่นล้อประกายแดดระยับสวยงามน่ารื่นรมย์ แต่ที่น่าหมั่นไส้เล็กน้อย คือพี่ชายฝาแฝดตัวเล็กของเขานั้น ชอบเหล่แต่สาวๆที่ใส่บิกินี่น้อยชิ้นเดินไปเดินมานี่สิ ทั้งๆที่มีเขาอยู่ข้างๆทั้งคน ยังมัวแต่เหล่สาวอยู่ได้ เห็นแล้วอยากรีบลากกลับบ้านไปลงโทษบนเตียงเสียให้เข็ด เขายิ่งอุตส่าห์เห็นแก่พี่ชายว่าอยากให้อีกฝ่ายพร้อมเต็มที่ก่อน เลยไม่เคยแตะต้องเกินเลยตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา ทั้งที่เขาอยากสอดใส่เข้าไปในร่างแฝดพี่ใจจะขาด อยากมีเซ็กซ์ที่เร่าร้อน แต่ก็ต้องอดทน รอให้พี่ชายเป็นฝ่ายเรียกร้อง รอมาจนจะครบเดือนก็เหมือนจะไม่มีทีท่าว่าจะมายอมตกเป็นของเขาเสียที จนความอดทนเขาจะหมดอยู่รอมร่อ จนต้องพาออกมาเที่ยวเพื่อยืดเส้นยืดสายคลายเครียดด้วยนี่แหละ เพื่อลดความหื่นของเขาเองด้วย ทั้งๆที่อยากจะสวีทด้วยแท้ๆ แต่พี่ชายก็กลับเหม่อมองแต่พวกสาวๆจนอยากจะพากลับเสียเดี๋ยวนี้จริงๆ
"วา...เตอยากกลับแล้ว..."
"หือ?...เดินย่อยก่อนสิ ยังอิ่มอยู่เลยอ่ะ ค่อยกลับไม่ได้เหรอ?"
"ก็วาของผมทำตัวไม่น่ารักเลยนี่นา..."
"อะไรอีกล่ะ...งอนอะไรอีกเนี่ย"
"ไม่รู้ล่ะอยากกลับแล้ว..."
"เอ้า...?"
พูดจบเตโชก็เดินนำหน้าลิ่วๆ ทำเอาวาโยถึงกับงงตึ๊บ อยู่ด้วยกันดีๆมาจนถึงเมื่อกี๊นี้แท้ๆ จู่ๆก็งอนกันซะดื้อๆ ทำไงได้ จึงได้แต่วิ่งตามน้องชายต้อยๆ ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจาก "ง้อ" เท่านั้น
"วา!!"
"…!!?"
"เฮ้ย...วาจริงด้วย! สบายดีป่าววะ!?"
หมับ'
"เอ๊ะ!?"
ขณะกำลังวิ่งตามง้อแฝดน้องอยู่ดีๆ ก็โดนเสียงที่ไม่คุ้นตะโกนเรียกจากด้านหลัง ยังไม่ทันจะได้หันไปมองก็โดนคว้าไหล่ไว้อย่างแรงจนถึงกับเซ ผู้ชายรูปร่างสูงใหญ่ที่เขาไม่คุ้นตา แต่พอเหลือบมองขึ้นไปบนใบหน้า ความทรงจำบางอย่างก็ผุดขึ้นทันที
"...บอส?"
"เอ้ย จำเราได้ด้วยอ่ะ ดีใจว่ะ อิอิ"
วาโยได้แต่ยืนตกตะลึง เมื่อต้องมาเจอคนรู้จักที่นี่ เพื่อนที่ไม่ได้เจอกันอีกเลยตั้งแต่ย้ายโรงเรียนตอน ม.3 เพื่อนที่เหมือนจะสูงใหญ่ขึ้นกว่าตอนนั้นมาก หน้าตาดูกร้านกว่าวัยเล็กน้อย คงเป็นเพราะไรหนวดเขียวครึ้ม ที่ขึ้นอยู่รอบปาก แต่ด้วยรอยยิ้มเป็นมิตรที่คุ้นเคยมาตั้งแต่สมัยมัธยมต้น กับแววตาซุกซนของเพื่อนคนนี้ทำให้วาโยจำได้เกือบจะทันที
"ไม่เจอกันตั้งนานแน่ะ นายไม่โตขึ้นเลยนะวา ฮ่าๆ ตัวเท่ากับตอน ม.3 เลยมั้งเนี่ย"
"...นาย...ตัวโตเกินไปต่างหากล่ะ...หน้าแก่ด้วย..."
เมื่อถูกตอกหน้ากลับไปว่าแก่ บอสถึงกับหัวเราะเสียงดังลั่น ขำจนตัวงอ เล่นเอาวาโยที่ยืนอยู่ในเหตุการณ์ด้วยถึงกับทำหน้าไม่ถูก
"พ...พอแล้วบอส หัวเราะเยอะไปแล้วนะ"
"ฮ่าๆ...หึหึ ก็นายน่ารักอ่ะวา น่ารักเหมือนเดิมเลยอ่ะ "
"น่ารัก? บ้าเหรอ ตรงไหนกัน ฉันผู้ชายนะ..." (-*-“)
"อืม...ก็น่ารักอยู่ดี ตัวเล็กๆ พูดน้อย หน้าแดงก็ง่าย...น่ารัก ใช่ป่ะล่ะ..."
"อะ..ไอ้บ้าบอส...โอ้ย!"
ระหว่างที่วาโยและบอสกำลังจะเริ่มโต้เถียงกัน จู่ๆวาโยก็โดนกระชากไปข้างหลังแบบทั้งตัว
"............อ้าว....เตโช? นายก็อยู่...ด้วยเหรอ?"
บอสหยุดยิ้มทันทีที่เห็นหน้าของเตโช แน่นอนว่าเตโชตอนนี้หน้าโหดราวกับจะฆ่าคนได้เลยทีเดียว บอสได้แต่ส่งเสียงทักออกไปเบาๆ แต่ดวงตาก็ไม่ได้ละจากร่างของวาโยที่ถูกดึงเข้าไปจมอยู่ในอ้อมกอดของแฝดน้อง และสีหน้าของเตโชที่จ้องเขาราวกับจะป่นเขาให้ย่อยยับลงตรงนี้
"เฮ้ย...เราบอสเอง เคยเรียนอยู่ห้องเดียวกับวาไง นายจำเราไม่ได้เหรอเตโช?"
"..............จำได้"
"เฮ้ย เราไม่ได้จะทำอะไรวาหรอกน่า อย่าโหดนักสิ ไม่เจอกันตั้งนาน...เอ่อ วา ไปกินข้าวกับเรามั้ย?"
".........หา...เอ่อ..."
วาโยอึกอักทันทีที่ถูกบอสชวนกินข้าว เพราะแค่เจอคนรู้จักเขาก็ตกใจจะแย่ เขาไม่อยากเจอกับใครทั้งนั้น สถานภาพที่เป็นอยู่ตอนนี้ของเขากับเตโช ไม่ควรจะได้พบเจอกับใครทั้งนั้น
"เอ่อ...เรา ก...กินกันมาแล้ว..."
"เฮ้ย อย่าปฏิเสธกันอย่างนั้นดิ โรงแรมเราอยู่ตรงนั้นไง โรงแรมของบ้านเราเอง ไปนะ..."
"วา กลับ!"
"เอ๊ะ? อ๊ะ!"
"เอ้ย เดี๋ยวสิ วา เตโช!!?"
ถึงร้องเรียกออกไปก็ไม่มีการตอบสนอง เตโชคว้าตัวพี่ชายไว้แล้วผลักให้เดินนำอยู่ข้างหน้า โดยเอาร่างสูงใหญ่ของตัวเองกันไว้ที่ด้านหลัง แล้วจ้ำพรวดออกไปไม่เหลียวมองคนที่ยังคงยืนอึ้งอยู่ ‘หวงพี่ชายขนาดนั้นเลยเหรอวะ…’ ตอนแรกบอสคิดอยู่ในใจแบบนั้น แต่ยิ่งเห็นการกระทำของเตโช ยิ่งมองสีหน้าของวาโย บอสก็เริ่มเอะใจเล็กๆว่า ‘ระหว่างฝาแฝดสองคนนี้ ไม่ปกติ’
.
.
.
.
“เต… เต โอ้ย ฉันเจ็บนะ…”
หลังจากแยกกับบอสแล้ว เตโชก็พาแฝดพี่บึ่งเรือกลับมาที่เกาะทันที ชายหนุ่มได้แต่เงียบงันจนน่ากลัว วาโยเองก็ถึงกับทำตัวไม่ถูกเพราะไม่รู้น้องชายโกรธเรื่องอะไร และโกรธมากแค่ไหน เกรงว่าถ้าเข้าผิดเหลี่ยมอาจโดนเล่นงานจนอ่วมเหมือนแต่ก่อน เมื่อเรือจอดเทียบท่าได้ เตโชก็ฉุดกระชากลากถูพี่ชายเข้าบ้านโดยไม่ออมแรงนัก จนวาโยถึงกับต้องร้องโอดโอย เป็นการขอร้องให้เบามือลง
“…เต…นายเป็นอะไรไปเหรอ?...”
“………………..”
“โกรธฉันเรื่องอะไรเหรอ..?”
“………………..”
“…เต…?”
วาโยเริ่มหมดหนทางเมื่อแฝดน้องไม่ยอมพูดไม่ยอมจา ยืนหันหลังทะมึนให้ทั้งที่ยังคงอารมณ์กรุ่นโกรธ
“ฉันไม่รู้หรอกนะว่านายไม่พอใจเรื่องอะไร…แต่ถ้านายอารมณ์ดีขึ้นมาเมื่อไหร่ก็ค่อย…เอ่อ…มาคุยกันก็แล้วกันนะ…”
เมื่อเห็นว่าหมดประโยชน์ที่จะคุยกับคนที่โกรธไม่หยุด เสียเวลาจะง้อคนที่งอนไม่เลิก วาโยเลยกะจะหนีไปในห้องก่อน บางทีหากต่างคนต่างเงียบกันสักพัก รอให้อารมณ์เย็นลงหน่อย อาจคุยกันง่ายขึ้น
“เตหึง…”
ก่อนจะได้ก้าวพ้นร่างใหญ่ของน้องชายไป จู่ๆเตโชก็เอ่ยขึ้นเสียงแผ่ว แต่คำที่แสนจะเบานั้นกระแทกหูวาโยเข้าอย่างจังจนแทบหงายหลัง
“อะ…อะไรนะเต?”
“….เตหึงวา..”
“หึง? หึงเนี่ยนะ!? กับใครที่ไหนกันเต?”
วาโยถึงกับหน้าร้อนวูบ เมื่อเจอคำพูดที่คาดไม่ถึง แถมตอนนี้แฝดน้องของเขาที่ยังคงยืนหน้างออยู่นั้น กลับหน้าแดงเรื่อขึ้นอย่างเห็นได้ชัด เขินอายเป็นเด็กๆ จนนึกสภาพเตโชคนก่อนที่ไม่เคยแพ้ใครและหยาบกระด้างไม่ออกเลย
“ก็วา…มัวแต่มองสาวๆชุดบิกินี่อยู่ได้ ไม่ยอมสนใจเตที่อยู่ข้างๆบ้างเลย! แล้วไหนจะไอ้บ้าบอสนั่นอีก จู่ๆโผล่มาจากไหนก็ไม่รู้ มาตีสนิทวาอยู่ได้ เตไม่ชอบ!!...”
คำพูดสารภาพที่พรั่งพรูออกจากปากน้องชาย เล่นวาโยลมแทบจับ หน้าร้อนๆวูบคล้ายจะเป็นลมให้ได้ คิ้วเรียวของชายหนุ่มขมวดมุ่นราวกับสงสัย หากแต่มุมปากนั้นกลับแอบเผยอยิ้ม
“…เป็นเด็กรึไงเต…เรียกร้องความสนใจเหรอ?...” (-////-)
“ไม่รู้ล่ะ…ก็เตหึงนี่!!” (-Ψ-)
“…เด็กบ้า…” (>////<)
“อย่าจับนะ!!!”
“อ๊ะ!?”
รู้สึกเอ็นดูคนตรงหน้าจนอดเอื้อมมือไปสัมผัสไม่ได้ แต่เพียงแค่แตะโดนแขนเพียงนิดเท่านั้น มือของวาโยก็โดนสะบัดเสียกระเด็น เล่นเอาอารมณ์หวานๆกระเจิดกระเจิงเลยทีเดียว
“อย่าแตะต้องเตตอนนี้วา เพื่อตัววาเอง!”
“…………..??”
ใบหน้าคมดุนั้นหันมองหน้าพี่ชายด้วยสีหน้าเคร่งขรึม จนวาโยที่ยืนงงอยู่ยังต้องหลบสายตาที่จ้องมาราวกับจะคาดคั้นความผิด
“เอ่อ…เตโกรธ ขนาดนั้น…เลยเหรอ?”
เมื่อถูกปฏิเสธโดยไม่คาดคิดจากคนตรงหน้า วาโยก็ถึงกับน้ำตารื้นขึ้นเล็กน้อย เขาไม่อยากให้น้องชายโกรธ ไม่อยากโดนผลักไส ความรู้สึกที่อื้ออึงนี้เขาไม่เคยสัมผัสมันมาก่อน ตั้งแต่ถูกจับมาที่นี่ วาโยเป็นฝ่ายเข้าหาเขา สัมผัสเขา แตะต้องเขา เรียกร้องเขา ฝ่ายนั้นเป็นฝ่ายเริ่มต้นก่อนเสมอ แต่วันนี้ วันที่เขาต้องการเป็นฝ่ายเริ่ม กลับโดนปฏิเสธแบบไม่เหลือเยื่อใย ชายหนุ่มถึงกับจุกจนหัวใจกระตุกวูบเลยทีเดียว
“………..ตอนนี้เตกำลังมีอารมณ์…”
“ห๋า!?” ∑ (OAo”)
ก่อนน้ำตาหยดแรกจะหยาดรินจากหางตา จู่ๆเตโชก็พูดคำชวนสะอึกขึ้นมาอีกครั้ง
“ใช่วา เตกำลังมีอารมณ์ เตอยากระบายมาก มันพลุ่งพล่านจนแทบจะทนไม่ไหวอยู่แล้ว”
“อะไรของนายว๊ะ!!” \\(>////<)//
“ก็เราไม่มีเซ็กซ์กันมานานแล้วนะวา! เพราะวาขอร้องไว้ เพราะเตอยากถนอมวา และตอนนี้เตก็อยากรักษาสัญญาไว้ให้ได้ เพราะงั้นอย่าแตะต้องเต!”
“…………….”(>////<”)
“ตอนนี้เตอยากสอดใส่เข้าไปในตัววามากนะ หากขืนยังไม่เลิกยั่วกัน ต่อให้ต้องข่มขืน เตก็จะเอาวาให้ได้ แล้วถ้าเกิดได้เริ่มเมื่อไหร่ ก็จะไม่ยอมหยุดจะกว่าจะเหนื่อยตายไปข้าง…หรือต่อให้วาสลบ เตก็จะไม่หยุด…”
“………ไอ้…ลามก…” <(>//A//<”)>
“หึ…เงียบแล้วกลับห้องไปเลย เตจะออกไปสงบสติอารมณ์ข้างนอก”
พูดจบเตโชก็หมุนตัวเดินเลี่ยงวาโยไปเพื่อออกข้างนอก สีหน้าเครียดขึงอ่อนลงเล็กน้อย ก่อนเอื้อมมือมาลูบผมของพี่ชายที่กำลังยืนก้มหน้างุดๆแผ่วเบาครั้งหนึ่ง ถอนหายใจอ่อนโยนแล้วก้าวจากไป
‘หมับ!’
“……………..!?”
ก้าวพ้นตัวพี่ชายได้เพียงไม่กี่ก้าว จู่ๆร่างสูงก็โดนคว้าเอาไปกอดหมับ โดยมีพี่ชายซุกหน้าอยู่กับแผ่นหลัง สองแขนเรียวนั้นสั่นไหว แต่กลับกอดเอวแกร่งไว้แน่นไม่ยอมปล่อย เตโชเองก็ถึงกับตกใจที่ถูกคว้าไปกอดเอาดื้อๆแบบนี้
“เฮ้ย…วา…พูดไปไม่ได้ฟังรึไง….!?”
“………………..”
“….วา?”
“กอดวาสิเต…วา…ยอม”
…………………………………………………………………………………………
มาดึ๊ก ดึก 555+ มัวแต่ยื่น ภษ. ออนไลน์วันสุดท้าย ป๊าด!! เสียเวลาแต่งนิยายสุดๆ
เต&วา ยังคงหวานๆ เรื่อยๆ เย้ๆ!!
แต่ขอโทษนะตะเอง
คนเขียนขอเตือนให้ท่านผู้อ่านเตรียมเสื้อชูชีพกับตะเกียบไว้ให้แม่นมั่น
เพราะคลื่นใหญ่กำลังจะมา และมหกรรมมาม่ากำลังจะมี
ใกล้จะจบทั้งที ไหนๆก็สัญญาไว้ว่าจะ Happy End.
ก่อนจบขอสักนิดก็แล้วกันเนอะ (เพื่อความอูมามิ)
:hao7:
ขอบคุณที่ติดตามนะค๊า
(คนเขียนจะหายไปทุกวันหยุด โปรดอย่าตกใจ เก๊าขอโต๊ด)
:ling3:
-
:ling1: :ling1:อูมามิม่ะกินน มาม่าก็ม่ะกินหมอบอกว่าเสี่ยงม่ะเร็งม่ะดีๆ
-
คลื่นจะมาจากพ่อแม่หรือเปล่านะนั่น เตน่ารักขึ้นเรื่อย ๆ เลยนะเนี่ย วาก็เหมือนกัน วารักเตแล้วจริง ๆ สินะ
-
ตัดฉับ!!!! พาค้างเลยน้า
อะไรนะ...คลื่นมาม่าลูกโตกำลังจะมา.. :katai1: :katai1: :katai1:
-
ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงง
:katai1: :katai1: :katai1: :hao5: :hao5: :hao5:
มาต่อเร็วๆนะค่ะ
:mew1: :mew1: :katai2-1: :katai2-1:
-
คลื่นใหญ่? มาม่า? แปลว่าอะไรหว่า แบบว่าโลกสวย ^^
หรือกำลังจะเกิดสึนามิขึ้บแล้วต้องมีการกักตุนมาม่าเพื่อใช้ยังชีพกันน้อ สงสัยจะเดาถูกเพราะตอนนี้แวดล้อมไปด้วยน้ำทะเลนี่นะ อิอิ
-
กำลังหวานเชียว อย่างว่าแหละ รักต้องห้าม ต้องมาม่าส่งท้ายหน่อย o18
ต้มน้ำรอ....
-
กอดวาสอเตตตตต วายอมมมมมม กรี๊ดดดดดยอมมม :ling1:
-
อู้วว มาม่ากำลังจะมา อร๊างงงงง
-
:mew1: :mew1:
มาแล้วๆ ตอนนี้น่ารัก วา เต ผลัดกันงอน
มาลงไว้สักตอนก่อนหยุดยาวเถอะน้า..เอาไว้อ่านตอนช่วงวันหยุด นะ น้า คนเขียน :call: :call:
-
แอร๊ยยยย อย่าหยุดที่วายอมสิ :haun4:
วาก็รักเตนินา เอาใจช่วยนะจ๊ะ แต่ไม่อยากต้มน้ำรอชงมาม่าเลยอ่า :mew2:
-
ต้องบอกว่า เข้ามาในตัววาซิเต วายอมทุกอย่างแล้ว อ๊า โดนสุดๆ เปล่าลามกนะเออ อยากอ่ะ อยากจินตนาการเอง ถึงจะมีพายุเตเป็นผู้เลือก น่าจะมั่นคงกะวาตลอดไปเราไม่หวั่น ขอบใจจร้าาา
-
จะจมน้ำทะเลตายแล้วค่ะ :ling1:
เพราะจุดไคลแม็กมันหายไป ค้างซิค่ะ ยังไง :katai4: :katai4: :katai1:
ก็มาต่อเร็วๆน่ะอยากรู้ว่าวาจะยอมยังไง คึคึคึ >.<!! :katai3:
-
:katai1: โอ้ววววว ไม่อยากกินมาม่าเบย :katai1:
-
ง่ะ ค้างอะ :ling1:
อยากกอดวาด้วยคน :z1:
โอเคค่ะจะอูมามิ จะมาม่าจัดมาเก๊ารับด๊ายยยยยย
ขอให้จบแบบHappy End.อย่างที่บอกก็พอ
รุ่นนี้เสื้อชูชีพมะต้อง ตะเกียบมะเอา
เค้ามีห่วงยางส่วนตัว? ส่วนมาม่าเดี๋ยวยกซดเลย :hao3:
รอตอนต่อไปค่ะ :กอด1: :L2:
-
ก่อนจะมีมาม่า...แล้วตอนต่อไปจะเลือดท่วมจอไหมคะ อิอิอิ
หนูวายอมพลีชีพด้วยตัวเองเลยนะเนี่ยย โฮกกกกกกก
-
อร๊ายยย ปวดตับ
ทำไมคนแต่งทำร้าย
จิตใจคนอ่าน ได้ลงคอ
รีบมาต่อเลยน้าาาา ^.^
-
หวายๆๆๆๆๆๆๆ :katai1:
-
กรีสสสส ตัดแบบนี้ประหนึ่งหนังที่ ให้ แพลน กล้องไปทางโคมไฟ :serius2: :z3:
-
ขอตกใจก่อน อะไรนะ มาม่ากำลังจะมา ม่ายยยยย :ling3:
เตน่ารักอ่ะ ยังไงเราก็มองว่าเตน่ารัก เด็กน้อยจริงๆ
-
อืดมาม่าแล้ว
เราจะต้องกินมันอีกเรอะ
ม่ายยยยยย
อูมามิอะไร๊ 5555555
-
คลื่นกำลังจะมาจากทางไหนคะ จะได้เตรียมตัวทัน :hao5:
-
อั๊ยยะ
ฮ่าๆๆๆ
-
คลื่นที่ว่าเนี่ยอะไรอ่ะ ใช่คลื่นจากเตสาดสัดเข้าฝั่งใส่วาอ่ะเปล่า :hao7:
มาม่าอีกแล้ว แต่ก็อยากอ่านต่อ :hao6:
-
ไม่เอามาม่า จะเอาเค้กราดนมข้น ๆ :ling1:
-
โฮกก เสียน้ำตาไปเยอะ แต่กำลังจะมาอีกระลอกหนึ่ง :mew4:
คนอ่านเตรียมตะเกียบพร้อมอดข้าวรอ :a2:
รอนะฮะ :')
-
วาเริ่มใจง่าย :hao3: :hao3:
-
ตัดซะ
ค้างโคตรๆๆๆ อ่า
:katai1: :katai1: :katai1:
แต่เตคงฟินสุดๆๆๆ :hao6: :hao6:
-
วายอม :haun4: :haun4:
555555555 เริ่วหวานแล้วหวังว่าจะไม่มีอุปสรรคอีกน้า
-
กลัวว่าอิคุณบอสจะทำตัวเป็นผู้หวังดี แต่ประสงค์จะแยกพี่น้องเนี่ยสิ รู้นะว่ารักแบบนี้มันไม่ควร แต่ไงล่ะ ไม่สนเฟ้ยยยย
-
ชอบมากๆๆๆชอบรักระหว่างฝาแฝดมากๆ ชอบพี่ชายเป็นรับมากกว่าน้องน้องชายนิดหนึ่ง ขอเป็นเเฝดก็พอ :hao5:
เเต่เห็นเรื่องนี้ปุปกว่าจะกว่าเข้ามาอ่าน ใจจริงอยากอ่านมากๆ เเต่คำว่า ดร่ามา :hao5: จริงๆจะรอให้จบเเต่ทนไม่ไว้เเล้ว :katai1:
กำลังอ่านถึงตอนเเรกอยู่สงสารวามากสุดๆ พ่อกับเเม่จะ :katai1:ไปไหน
-
อย่ามีใครมาเเยกฝาแฝดออกจากกันนะ เค้าไม่ยอมๆ
-
โอ้ยย "วา ยอม" :ling1:
-
:z2: :z2: เก๊าก็ยอมมมม :mew5: ห๊ะ ไม่เกี่ยว :o10: :o10: o1
-
ฟินแบบไม่มีเงื่อนไข
ฮุฮิ :o8:
-
พูดยั่ววะชนาดนั้นระวังระบมนะวา
-
รอค่ะ
-
เจอชื่อเรื่องว่า แฝด รีบพุ่งเข้ามา
อ๊ากก ชอบบ วาน่าร๊ากก
เตหื่นได้อีกอ่ะ :z1:
ค้างงงง :z3: :ling1:
-
o22มันค้างมากกกกกกกกกกกกกกกกกกก
แต่งสนุกมาก เตนี้จิตได้อีก แต่เราชอบบบบบบ :mew1:
-
อร๊ายย หวานเว่อร์อ่านแล้วเขินแทน'><"
สู้ๆน่ะคะเป็นกำลังใจให้คะ...แต่งเก่งมากคะ(อิจฉา_ _)
-
เราจะเตรียมเสื้อชูชีพไว้รอค่า
สู้ตายยยยยย :hao7: :hao7:
-
เห็นชื่อเปลี่ยนไหนๆๆๆๆตอนที่15อะ ไหนนนนนนนน :ling1:
-
เข้ามารอออออ
-
ตอนที่ 15 “หวาน”
“กอดวาสิเต…วา…ยอม”
ร่างสูงสะดุ้งไหวเมื่อได้ยินประโยคกระชากใจจากแฝดพี่ คำที่โหยหา คำที่รอคอย ตกใจไม่น้อยเลยที่พี่ชายยอมโอนอ่อน ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้แทบไม่ยอมให้สัมผัสกาย
"ว...วา อย่าล้อเตเล่นแบบนี้สิ..."
"....วา...พูดจริง วาอยากให้เต...กอดวา"
ร่างกำยำของเตโชหันกลับมาสวมกอดร่างพี่ชายไว้ในอ้อมแขน ฝังใบหน้าลงบนลาดไหล่บอบบาง พร้อมซุกปลายจมูกโด่งเข้าดอมดมกลิ่นหอมกรุ่นจากซอกคอขาว ฝ่ายวาโยเองก็แผ่นหลังของแฝดน้องไว้มั่น เงยหน้าขึ้นเกยไว้กับไหล่หนาของเตโชไว้พร้อมหลับตาลงซึบซับความอบอุ่นที่กำลังแผ่ซ่านระหว่างสองร่าง
"ทำไมล่ะครับ...ทำไมถึงยอม...?"
เตโชกระซิบเสียงพร่าอยู่ที่ริมหูแฝดพี่ กระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น เพื่อให้ทั้งร่างของพี่ชายแนบชิดไปกับกายตน
"ก...ก็เพราะรัก...ละมั้ง..."
วาโยตอบออกไปเสียงแผ่ว ใบหน้าร้อนผ่าวเห่อแดงซุกลงกับอกกว้าง เมื่อรับรู้ว่าส่วนกลางร่างกายของแฝดน้องกำลังตื่นตัวแข็งขัน และตอนนี้มันกำลังเสียดสีกับท้องน้อยของเขาอยู่
"ดีใจจังครับวา เตดีใจที่สุดเลย วารักเตแล้ว ในที่สุด วาก็รักเต..."
"อืม..."
"วาครับ...วาไม่หลอกเตใช่มั้ย รักเต..จริงๆใช่มั้ยครับ?"
"อืม...ไม่รู้สิ ก็วา ไม่ได้รู้สึกเกลียดหรือกลัวเตเหมือนเมื่อก่อนอีกแล้วนี่ แต่กลับรู้สึกว่า...เอ่อ...อยากอยู่ใกล้ๆ อยากอยู่แบบนี้ไปตลอด..."
"...วา...."
ร่างสูงผละออกเล็กน้อยก่อนเชยคางแฝดพี่ที่ก้มหน้างุดๆด้วยความเขินอายขึ้น แล้วบรรจงประทับริมฝีปากลงไปแผ่วเบาที่หน้าผากมนเป็นรางวัลกับคำพูดหวานหู
"จะอะไรก็ได้ครับวา แค่วายอมรับเต ยอมอยู่กับเต แค่นี้เตก็ไม่อยากได้อะไรอีกแล้ว"
".........บ้า..."
"หึหึ...บ้ารักวาไงครับ..."
จุ๊บ...
ไม่รอให้แฝดน้องพูดคำน่าอายออกมาอีก วาโยรีบเขย่งเท้าขึ้นประทับจูบที่ริมฝีปากช่างจ้อนั่นเป็นการปิดปากทันที เตโชที่เหมือนจะตกใจน้อยๆในคราแรก แต่เพียงครู่ก็หลับตาลงยอมรับรอยจูบหวานล้ำจากแฝดพี่ และเปลี่ยนเป็นฝ่ายรุกไล่คุมเกมในที่สุด
.
.
.
.
.
.
เสื้อเชิ๊ตตัวบางค่อยๆหลุดออกจากลาดไหล่ขาว ผิวเนียนค่อยๆขึ้นรอยแดงจากรอยจูบ และรอยไรหนวดที่ครูดไปกับผิว
"อ๊า...อือ...เจ็บจัง...หนวดเตบาด..."
"ขอโทษนะ เมื่อเช้าเตลืมโกน...อา...ตัววาหอมจัง"
"อ๊า! เต...อื้อ อย่าเลียแบบนั้นสิ...อื้อ"
วาโยสะดุ้งร่างเมื่อโดนน้องชายเลียกระตุ้นอยู่ที่ยอดอก การถูกกระหวัดลิ้นถี่ๆแบบนั้น ทำเอาวาโยเสียวซ่านจนแทบทนไม่ไหว เสียงหวานครางอื้ออึงไม่หยุดพร้อมกับร้องห้ามแผ่วเบา หารู้ไม่ว่ายิ่งห้ามด้วยน้ำเสียงที่แทบขาดใจเท่าไหร่ เตโชก็ยิ่งฮึกเหิมอยากไล้เลียชิมความหวานจนทั่วร่างแบบไม่ให้ว่างเว้นแม้สักอณูขุมขน
"อื้อ...เต...อ๊ะ..."
เสียงทุ้มหวานแหบพร่า เมื่อร่องสะดือโดนลิ้นร้อนรุกราน ตอนนี้สองมือของเตโชกำลังปลดเปลื้องปราการที่เหลือของแฝดพี่อย่างเร่งรีบ ชายหนุ่มปลดตะขอและถอดกางเกงพร้อมชั้นในตัวจ้อยของวาโยออกไปจนพ้นทาง ก่อนจะรีบกำจัดพันธนาการของตัวเองออกไปให้พ้นตัวด้วย
"เต...วา...หนาว.."
เสียงทุ้มหวานออดอ้อนขึ้น จนไม่อยากเชื่อตัวเองเหมือนกันว่าจะสามารถพูดแบบนั้นออกไปได้ แต่ตอนนี้วาโยไม่ได้อยู่ในอารมณ์ที่จะมาเหนียมอายอะไรอีกต่อไปแล้ว ในเมื่อรังรักนี้มีแต่เขากับแฝดน้องเพียงสองคน จะไปสนใจอีกทำไมว่าโลกจะเป็นอย่างไร วิปริต ผิดบาป ชั่วช้า เขาไม่อยากนึกถึงมันอีกแล้ว ในเมื่อเขาได้รับความรักจากน้องชายมามากขนาดนี้แล้ว ทำไมเขาจะยังต้องเล่นตัว ไม่ตอบแทนในน้ำใจอันยิ่งใหญ่นั้นด้วยรักของเขาบ้าง ยิ่งเมื่อได้กอดก่ายแนบกายกับน้องชายแบบนี้เขาก็นึกถึงคำพูดของคุณย่าขึ้นมาได้ว่า...
“แฝด” เป็นชีวิตและสายใยอันแนบแน่น เป็นความสัมพันธ์อันลึกซึ่งเกินคำบรรยายที่ยากจะแยกออกจากกันได้ตราบจนวาระสุดท้ายของชีวิต
“แฝด” ย่อมไม่มีวันแยกจากกัน... เดินทางมาสู่โลกนี้ด้วยกัน จึงควรอยู่ด้วยกันชั่วชีวิตตราบลมหายใจดับสูญ
“แฝด” ภาวะแห่งความผูกพันที่แสนจะพิเศษ เกิดมาพร้อมกับชะตากรรมที่ต้องยอมรับแบบไร้เงื่อนไข ความผูกพันที่เชื่อมโยงระหว่างคนทั้งคู่ แม้ระยะทางจะไกลสักเพียงไหนก็ไม่ได้เป็นอุปสรรคกับใจที่เชื่อมต่อถึงกันเลยแม้แต่น้อย
“แฝด” คือนิยามของคำว่า คนเดียวใน 2 ร่าง
“แฝด” คือ 2 ชีวิตที่อยู่ภายใต้หัวใจดวงเดียวกัน
เพราะแบบนี้ไงล่ะ เขากับเตโชถึงไม่สามารถห่างกันได้ ไม่ว่าจะพรากกันกี่ครั้ง หรือห่างเหินกันนานแค่ไหน ในท้ายที่สุดก็จะกลับมาพบกัน และอยู่ด้วยกันอีก ไม่ว่าใจเขาจะอคติกับเตโชมากแค่ไหน แต่เพราะสายลึกลับที่มีระหว่างกัน ทำให้เขาไม่สามารถเกลียดแฝดน้องคนนี้ได้ตลอด เพราะความรักมากมายที่น้องชายฝาแฝดคนนี้มอบให้ มันซึมซาบเข้ามาในหัวใจของเขาอย่างมากล้น จนในที่สุดเขาก็ตกลงไปในหลุมรักที่ลึกสุดลึกนี้อย่างง่ายดาย ลึกล้ำจนไม่อาจเอ่ยปากว่าจะแยกจากกันได้อีก ถึงตอนนี้เขาจะยังไม่ได้เอ่ยปากออกไปความรู้สึกที่เขามีให้เตโชตอนนี้มันมากมายแค่ไหน แต่ในสักวันเขาจะบอกออกไปให้ได้ จะบอกคำว่ารักออกไปอย่างเต็มปาก...ให้ได้
"อ๋า! เต... อื้อ วาจะไม่ไหวแล้ว! ..."
วาโยครางเสียงหลง เพราะโพรงปากร้อนที่ครอบครองส่วนกลางร่างของเขาอยู่นั้น ทั้งหยอกเย้า ทั้งดูดเลีย ทำเอาเสียวซ่านจนแทบจะปลดปล่อย ร่างขาวนอนหงายเริ่ดแอ่นโค้งราวกับคันธนู สองขาถูกจับให้ชันเข่าพร้อมอ้าออกกว้างในท่าที่ล่อแหลม ตรงส่วนสงวนนั้นมีใบหน้าหล่อเหลาของแฝดน้องฝังอยู่ เสียงหยาบโลนน่าอาย จ๊วบจ๊าบไม่เลิก ความร้อนและชื้นฉ่ำจากโพรงปากและน้ำลาย ทำเอาวาโยสะท้านหนัก สองมือจิกผมของเตโชแรงขึ้น ด้วยอารมณ์ที่ทยานสูงอย่างยากจะหักห้าม
"อ๊ะ! เต เต อ๊า วาจะแตกแล้ว อื้อ! ปล่อยก่อน!..."
"อือ...ไปเลยครับวา...อึก!..."
"อ๊ะ!...อ๊า...."
"....อืม...เก่งมากครับวา...น่ารักที่สุดเลย"
"อะ...ไอ้บ้า คายออกมานะ...ส...สกปรก...."
จะห้ามจะเตือนก็แค่นั้น เสียงแหบระโหย กับร่างที่กะปลกกะเปลี้ยหอบสะท้านเพราะเพิ่งผ่านจุดสุดยอดหมาดๆของวาโยนั้นไม่ได้ทำให้เตโชกลัวหรือเชื่อฟังเลยแม้แต่น้อย กลับยิ่งกระพือโหมอารมณ์ดิบโดยสัญชาตญาณสัตว์ป่าของเตโชให้ลุกโชติขึ้นกว่าเดิม
"ทำไมล่ะครับ คนดี ของวาอร่อยจะตาย หวานมากเลยนะ..."
"หยุดพูดนะ....อื้อ..."
อยากบ่นว่าคนบนร่างบ้างแต่เพราะนิ้วแกร่งนั้นเริ่มรุกรานเบื้องล่างอีกครั้ง ทำเอาวาโยแทบกลืนก้อนสะอื้นจากแรงเสน่หาไม่ทัน
"ก็วาเซ็กซี่ขนาดนี้ จะให้เตอดใจไหวได้ยังไงครับ"
"อ๊า....เต....อื้อ"
ความเย็นของเจลทำให้วาโยสะดุ้งเล็กน้อยในตอนแรก แต่เพียงครู่ความเย็นนั้นก็กลายสภาพเป็นความเร่าร้อนจนขนลุกชัน
"อือ...วาครับ อย่ารัดนิ้วเตขนาดนั้นสิ ขยับไม่ได้เลย"
"มะ...ไม่ไหว..อื้อ!"
ร่างบางเกร็งสะท้านอีกครั้งเมื่อถูกนิ้วแกร่งของแฝดน้องทะลวงเข้ามาในร่างจนสุดข้อ แค่นิ้วเดียววาโยก็แทบทนกับความเสียวซ่านไม่ไหวอยู่แล้ว นี่เตโชยังจะเพิ่มเป็นสอง เป็นสามนิ้ว เพิ่มความหฤหรรษ์ให้แฝดพี่จนเจ้าตัวเล็กครางเร่าๆไม่หยุด
“พร้อมแล้วนะครับวา ...ขอเต เข้าไปนะครับ...”
เตโชขอร้องด้วยเสียงออดอ้อน เพราะตอนนี้อาวุธร้ายของเขาแข็งเกร็งจนแทบจะระเบิดอยู่แล้ว
"นะครับ...คนดี...อึก!..."
วาโยไม่ได้ตอบคำออกไป แต่ยกตัวขึ้นคล้องแขนกับคอเตโชแทนคำตอบ เตโชซุกไซร้ข้างแก้มชื้นเหงื่อของแฝดพี่แทนคำขอบคุณที่อนุญาต ก่อนจะเริ่มการบรรจุกระสุนอันเขื่องเข้าลำกล้อง
"อึก! อื้อ.. อา..."
ถึงจะพร้อมจนแทบละลายอยู่แล้ว แต่วินาทีที่ส่วนหัวผลุบเข้าไปวาโยก็ถึงกับลมหายใจขาดห้วง ความอึดอัดคับแน่นทำเอาหายใจหายคอแทบไม่ทัน
"อึก...วาครับ ผ่อนคลายหน่อยสิ เตเข้าไปไม่ได้..."
"อ๊ะ ม...ไม่ไหว...อื้อ!"
เพราะร่างบางเกร็งจนการสอดใส่เป็นไปด้วยความยากลำบาก เตโชจึงปลุกเร้าส่วนหน้าของแฝดพี่อีกครั้งเพื่อให้วาโยได้ผ่อนคลายลง
"อ๊ะ อะ อื้อ อ๊า อ๊ะ อ๊ะ !!"
แล้วก็ได้ผล ในที่สุดเตโชก็สามารถเข้าไปได้จนสุด ด้วยความที่อดทนมานานเกินไป ดังนั้นพอได้เข้าสู่ส่วนลึกของพี่ชายได้ เตโชก็แทบจะหมดความอดทน สัญชาตญาณดิบพลุ่งพล่าน เรียกร้องให้ชายหนุ่มกระแทกกระทั้นอย่างหิวกระหาย แต่สติที่ยังเหลืออยู่คอยเตือนว่า ห้ามทำรุนแรงกับวาโยเด็ดขาด ความดีกับความหื่นตีกันยุ่งเหยิง เหงื่อเม็ดใหญ่ผุดพรายบนใบหน้าหล่อเหลา คิ้วหนาขมวดมุ่น ชายหนุ่มกัดฟันกรอดเพื่อสะกดความกระหายให้เบาบาง ทั้งที่แสนจะยากนักเนื่องด้วยร่างพี่ชายช่างแสนเย้ายวน ภายในตอดรัดจนเขาแทบจะสำลักความสุขสม อยากกระทำรุนแรง อยากกระแทก อยากทะลวงลึกๆ เขาอยาก เขาต้องการ...
"อ๊ะ เต...อ๊ะ..."
"ว...วา เตอยากทำแรงๆ อึก!..."
"อ๊ะ เต อื้อ อ๊า..."
ร่างสูงเคลื่อนไหวอ่อนโยน พยายามเก็บงำความคลุ้มคลั่งของตัวเองไว้ แต่ความเสียวซ่านกำลังจะทำให้เขาขาดสติ
"ไม่เป็นไรนะวา เต...อึก...เตจะไม่รุนแรง..."
"อ๊ะ...อื้อ...อ๊ะ...เต.."
".....วา?.......อึก.."
สองมือของวาโยเอื้อมขึ้นไปจับประคองหน้าของเตโชไว้มั่น ก่อนจะยกตัวขึ้นไปจูบที่ริมฝีปากบางของแฝดน้องแผ่วเบา อ่อนหวาน พร้อมเอ่ยคำที่เตโชรอคอย
"เต...ทำวาสิ...ทำกับวาอย่างที่เตอยากทำ.....อ๊ะ..."
"..?....วา?..."
"ไม่เอาอ่อนโยน อ๊ะ ไม่เอา ทำสิเต...อื้อ...ทำแรงๆ...อ๊ะ! โอ๊ววว!!"
ราวกับราชสีห์ที่ถูกปลดออกจากกรง เตโชทยานไปตามที่ได้รับการอนุญาตทันที ชายหนุ่มตรึงข้อมือทั้งสองของแฝดพี่ไว้เหนือศรีษะด้วยมือเพียงข้างเดียว ส่วนแขนอีกข้างช้อนบั้นท้ายของวาโยขึ้นเพื่อรับการสอดใส่ พลางกระทั้นร่างหนักหน่วง จนพี่ชายครางไม่เป็นภาษา
"อุ๊ อ๊ะ อ๊ะ อื้อ อ๊า โอ้ว อ๊ะ อ๊ะ !!"
"ซืดดด... วาครับ วาฟิตจัง...อืออ....ตอดของเตใหญ่เลย..."
"ต...เต...เต...อื้อ...อ๊ะ อูวว อ๊ะ เต!?"
วาโยเรียกชื่อน้องชายเสียงหลง เมื่อจู่ๆก็ถูกจับให้พลิกคว่ำหน้าลงทั้งที่ส่วนล่างยังถูกสอดคาอยู่
"เต...? อ๊ะ อื้อ อื้อ!..."
ยังไม่ทันจะได้ตกใจ วาโยก็โดนรุกรานรุนแรงเข้าเสียก่อน ไหล่เขาถูกกดลู่ไปกับที่นอน โดยส่วนสะโพกถูกมือแกร่งช้อนขึ้นสูง ร่างหนาของแฝดน้องที่ประกบอยู่ด้านหลังนั้นก็จ้วงแทงไม่ยั้งจนแทบไม่มีเวลาให้หายใจ วาโยแอบคิดในใจเหมือนกันว่า ที่ยอมให้แฝดน้องทำรุนแรงกับตนได้นี่ ช่างเป็นความคิดที่ผิดโคตรๆ แต่พอได้ยินเสียงน้องชายครางกระเส่าอยู่ด้านหลัง ความคิดทุกอย่างก็มลายหายไปหมด เหลือเพียงความเสียวกระสัน และความรู้สึกที่ว่า "ดีแล้ว ที่ยอม"
"อ๊ะ อ๊ะ เต เต อ๊ะ อ๊า เต โอ้ว!!"
"อ๊ะ! วา!!..."
ในจังหวะสุดท้ายก่อนที่ทั้งคู่จะถึงฝั่งฝัน เตโชคว้าตัวพี่ชายขึ้น จับใบหน้านั้นเอี้ยวมาจูบกับตนดูดดื่ม ก่อนจะปลดปล่อยธารรักร้อนเข้าสู่ร่างพี่ชาย แล้วลงไปนอนทับร่างบางของแฝดพี่อยู่อย่างนั้น
"วา...ขอโทษ...เตขอโทษ เผลอทำรุนแรงกับวาไปจนได้..."
เสียงหอบทุ้มกระซิบพร่าอยู่บนแผ่นหลังของพี่ชาย จุดสุดยอดที่เพิ่งผ่านพ้น ทำเอาหัวสมองของเตโชขาวโพลน ร่างสูงจึงได้แต่นอนทับพี่ชายอยู่แบบนั้นไม่ไปไหน
"อืม...ไม่เป็นไรครับคนดี...ไม่...เป็นไร..."
วาโยครางเสียงแผ่วเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนผลอยหลับไปทั้งๆอย่างนั้น การถูกทำให้ถึง ตั้งสองครั้งนี่ เล่นเอาเหนื่อยแทบขาดใจเลยจริงๆ
.
.
.
.
.
.
ครื่นนนน.....ซ่า.....
เสียงคลื่นกระทบฝั่งรื่นหู เช้าวันนี้ก็สดใสเหมือนสองสามวันที่ผ่านมา วาโยตื่นออกมาสูดอากาศแต่เช้า ร่างกายเขาคลายความเมื่อยขบไปเยอะแล้วจากกิจกรรมเมื่อสามวันที่ผ่านมา จำได้ว่าวันนั้นเขาตื่นขึ้นมากลางดึกโดยมีเตโชทับอยู่บนตัว แถมปลุกเท่าไหร่ก็ไม่ยอมตื่นลุกจากตัวเขาเสียที กว่าจะดิ้นออกจากร่างใหญ่โตของน้องชายได้ เล่นเอาเขาหมดแรงเลยทีเดียว แต่ที่แย่ไปกว่านั้นอีกก็คือ ช่วงล่างของเขาตลอดตั้งแต่สะโพกลงไปนั้นเมื่อยชาไปทั้งแถบ จนไม่มีแรงแม้แต่จะเดินเข้าห้องน้ำชำระร่างกายด้วยซ้ำ เพราะแค่ก้าวลงจากเตียงได้เขาก็ร่วงไปกองแผละอยู่บนพื้น ให้ได้สมเพชตัวเองทันที หลังจากนั้นก็เป็นภาระให้เตโชรับผิดชอบอุ้มไปอาบน้ำกินข้าวอยู่เป็นวันๆเลยทีเดียว
"ตื่นเช้าจังครับวา"
ระหว่างกำลังนั่งเหม่อลอยอยู่ตรงหน้าระเบียง รู้สึกว่าน้องชายตัวแสบเขาจะตื่นแล้ว และตอนนี้ก็กำลังกอดเขาจากด้านหลังอยู่
"วาก็ตื่นของวาแบบนี้ตลอดแหละ ไม่เห็นแปลก"
"หืม? ไหงเมื่อก่อนไม่เห็นยอมลุก จนต้องปลุกมากินข้าวทุกที"
เตโชกระเซ้าเสียงหวาน
"ก็ตอนนั้นเตใจร้ายนี่ ล่ามวาไว้ แล้ววาจะมีกระใจตื่นมาทำไมล่ะ"
วาโยเองก็ไม่ยอมแพ้ แกล้งทำเสียงงอนๆบ้าง
"เตขอโทษ อย่างอนสิครับ ก็ตอนนั้นวาดื้อนี่นา..เตก็เลย.."
"พอเหอะ ไม่ฟังแล้ว..."
ยิ่งเห็นว่าเตโชหน้าเสีย พยายามง้อ วาโยก็ยิ่งแกล้งงอนไปเรื่อยๆ จนสุดท้ายก็เผลอหัวเราะขำคนที่ตั้งหน้าตั้งตาง้ออยู่จนได้ เตโชถึงกับแอบฉุนพี่ชายขี้แกล้ง จนต้องลงโทษโดยการกอดรัดและฟัดแก้มขาวของพี่ชายหนักๆ เจ้าตัวแสบจะได้เข็ดหลาบเสียที
"นี่เต..."
"หืม?"
"สงสัยมานานแล้ว เต...ซื้อเกาะนี้มาได้ยังไงเหรอ? แล้วตอนนี้เตทำอะไรอยู่? ทำไมถึงมีเงินเลี้ยงดูวาเยอะขนาดนี้ล่ะ?"
วาโยหันไปสบตาแฝดน้องแล้วถามคำถามที่คาใจอยู่นานออกไป เพราะเตโชอยู่กับเขาที่เกาะนี้ตลอด ตัวแทบจะติดกัน 24 ชั่วโมง แล้วเอาเวลาที่ไหนไปทำงานหาเงินกัน หรือถ้าเกิดเจ้าตัวจะมีเงินเก็บมากมายอยู่แล้ว แต่อายุเพียงแค่นี้ เตโชหาเงินมาจากไหน กลัวเหลือเกินว่าน้องชายอาจเผลอทำอะไรที่ผิดพลาด
"เตเล่นหุ้นน่ะ"
"หุ้น?"
"อืม ตอนที่เตไปเรียนที่อเมริกาปีแรก พอดีว่าไปรู้จักกับโบรกเกอร์มือดีเข้าน่ะ เราค่อนข้างคุยกันถูกคอ เขาเลยช่วนสอนเตเล่นหุ้นน่ะ"
"มัน...ได้เงินดีขนาดนั้นเลยเหรอ?"
"ก็ดีอยู่นะ ปีแรกที่เตเริ่มเล่น ก็ได้กำไรมาเหนาะๆ ประมาณ แสนดอลล์ได้ ก็ราวๆ เกือบสี่ล้านบาทน่ะ"
"สี่ล้าน!! เยอะขนาดนั้นเลยเหรอ!!?"
"ก็นะ ก็ได้กำไรมาตลอดจนตอนนี้แหละ"
"สุดยอด"
วาโยทั้งอึ้งทั้งชื่นชมน้องชายโดยไม่มีปิดบัง
"เตนี่ อัจฉริยะจริงๆด้วยสินะ..."
"แต่เกาะนี่ เตใช้เงินที่ได้จากอย่างอื่นซื้อมาน่ะ"
".......หืม? เงินจากที่อื่น?"
"วาคงรู้จากพ่อแล้วใช่มั้ยว่าเตทำให้บริษัทเราร่วมลงทุนกับ AWC ได้น่ะ"
"อ่า..ใช่ เตทำยังไงเหรอ?"
"บังเอิญเตเขียนโปรมเจ็คส่งเข้าประกวดของ AWC น่ะ แล้วชนะเลิศ ทาง AWC จึงขอซื้อตัวโปรเจ็คพร้อมแผนดำเนินงานที่เตเขียนขึ้นพร้อมกับตัวเตไว้ ด้วยจำนวนเงินที่มากพอจะซื้อเกาะนี้ได้สบายๆ...ถึงสัมปทานของมันจะไม่ถูกกฏหมายนักก็เถอะ..."
"เพราะอย่างนั้น AWC เลยยอมร่วมลงทุนกับบริษัทของพ่อสินะ"
"อืม...เพราะโปรเจ็คที่ฉันเขียนขึ้น มันต้องมีการร่วมลงทุนกับบริษัทของพ่อด้วยยังไงล่ะ"
"อย่างนี้นี่เอง..."
เตโชยิ้มน้อยๆ ก่อนซุกหน้าลงบนไหล่บางของพี่ชาย อะไรบางอย่างจุกอยู่ที่ลำคอ ‘ความฉลาดเกินไปของเขา เคยทำให้พี่ชายรังเกียจ’
“เต...ทำทั้งหมดนั่น เพื่อวาใช่มั้ย?...”
“.............??........วา?”
“เหนื่อยมั้ยเต...ทำคนเดียวตั้งขนาดนั้น เต...เหนื่อยมากหรือเปล่า?”
เตโชแทบไม่เชื่อหูตัวเองที่ได้ยินคำถามแสนอ่อนหวานนั่นจากปากของพี่ชายฝาแฝด เขานึกว่าจะโดนเสียดสีเหมือนที่แล้วๆมาเสียอีก ยังไม่ทันจะหายตะลึงดี มืออุ่นๆของพี่ชายก็แนบอยู่ข้างแก้มของเขาเสียแล้ว
“ขอโทษนะเต ที่วาทำไม่ดีกับเตมาตลอด จนทำให้เตต้องเหนื่อยอยู่คนเดียว...”
“วา...”
“จากนี้ไป เตจะไม่ต้องเหนื่อยคนเดียวแล้วนะครับ วาจะอยู่เป็นเพื่อนเอง”
เตโชไม่มีคำพูดใดๆออกมา แต่กลับกอดพี่ชายไว้แน่นๆแทน ตะกอนอะไรก็ตามที่เคยอยู่ที่หัวใจ ก้อนอะไรสักอย่างที่เคยจุกอยู่ที่คอ ตอนนี้มันกำลังละลายออกมา ละลายกลายเป็นหยาดหยดแห่งความรัก และปิติยินดี
วาโยเองก็ไม่ได้พูดอะไร เขาเองก็ได้แต่กอดน้องชายคนเดียวของตนไว้ในอ้อมแขนแล้วปล่อยให้หยาดน้ำอุ่นไหลลงจากหางตาเงียบๆ
.
.
.
.
.
“วันนี้เรามาฉลองครบรอบการอยู่ด้วยกัน ครบ 2 เดือนเต็มกันดีกว่า”
จู่ๆบ่ายวันหนึ่ง เตโชก็โพล่งขึ้น ขณะที่กำลังนั่งดูทีวีกันอยู่
“นึกคึกอะไรขึ้นมากัน เต?”
วาโยถามไถ่ออกไปแบบไม่ใคร่ใส่ใจนัก ตั้งแต่วันที่โดนจับตัวมา จนถึงวันนี้ก็ครบ 2 เดือนเต็มๆ ที่ได้อยู่ด้วยกัน 2 คน ช่วงเดือนแรกแม้จะไม่ค่อยลงรอยกันเท่าไหร่ แต่พอนานไปก็เริ่มเข้าใจกันมากขึ้น จนเข้าเดือนที่สอง ถือว่าเป็นเดือนแห่งความรักของทั้งคู่เลยทีเดียว จะทำอะไรก็หวานกันไปหมด จนวาโยเองก็อดแอบเลี่ยนตัวเองเล็กๆไม่ได้ ที่ถูกน้องชายทั้งรัก ทั้งเอาใจใส่ดูแลขนาดนี้ ขนาดเรื่องบนเตียง ก็แทบไม่ขาดเลยเหมือนกัน จนบางทีวาโยก็แอบคิดว่า ‘สงสัยต้องออกกฎ เกี่ยวกับเรื่องบนเตียงเสียแล้ว อย่างน้อยก็เรื่องเวลา ถ้าเป็นไปได้ แค่อาทิตย์ละครั้งก็พอ ไม่ใช่วันเว้นวันแบบตอนนี้...’
“วันนี้วันสำคัญนะวา เมื่อเดือนที่แล้วเราก็มัวแต่ทะเลาะกันเลยไม่ได้จัดเลย”
“แค่สองเดือนเนี่ยนะเต ครบปีก่อนไม่ได้รึไง ค่อยฉลอง...”
“ไม่เอาครับ เตจะฉลองวันนี้”
“.............ตามใจ แล้วจะฉลองยังไงล่ะ?”
สุดท้ายพี่ชายอย่างวาโยก็ยอมโอนอ่อน ตามใจน้องชายคนดีในที่สุด
“ทำบาร์บีคิวแล้วกันนะ วาชอบบาร์บีคิวนี่ ใช่มั้ย?”
“อืม...ก็ดีนะ แล้วอุปกรณ์กับวัตถุดิบล่ะ?”
“รู้สึกว่าเตาย่างจะอยู่ในโกดังน่ะ เดี๋ยวเตจะขับเรือไปเกาะนู้นซื้อของสดก่อน วาจะไปด้วยกันมั้ย?”
“อืม.....ก็..”
“ไม่ดีกว่า ไม่ให้ไป เดี๋ยวเจอไอ้บ้าบอสมาก้อร่อก้อติกอีก เตไม่ชอบ ไม่ให้ไปดีกว่า”
“เอ้า? หึหึ ไอ้บ้านี่ วาไม่ไปหรอก ขี้เกียจ เดี๋ยววาเตรียมของอยู่ที่นี่ดีกว่า”
“ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวเตกลับมาจัดการเอง เจ้าหญิงของเตอยู่เฉยๆดีกว่านะครับ”
“หึ...ไอ้บ้า” (-/////-)
บ่นได้แค่นั้นแล้วก็ได้แต่ทำหน้าแดงและแอบอมยิ้มเล็กๆ เขาไม่ชินสักทีกับการโดนน้องเรียกว่าเจ้าหญิงเนี่ย
.
.
.
.
.
หลังจากเตโชออกเรือไปได้สักพักใหญ่ วาโยก็เริ่มเบื่อที่จะนั่งรอเฉยๆ จึงเข้าไปรื้อของในโกดัง ถึงเตโชจะบอกว่าจะเป็นคนจัดการเอง แต่ในฐานะพี่ชาย วาโยก็อยากมีส่วนร่วมบ้าง โกดังเล็กๆที่วาโยไม่ค่อยได้เข้ามาเท่าไหร่นัก มีแต่อุปกรณ์เครื่องมือมากมายจนเต็มแน่น วาโยทั้งรื้อทั้งค้นอยู่ตั้งนาน กว่าจะหาเตาย่างบาร์บีคิวเจอ
“รกสุดๆเลยนะเนี่ย เจ้าเตนี่มันนักซุกจริงๆวุ้ย”
“อื้อหือ มันอะไรนักหนาฟร๊ะ เอาของพวกนี้มาตั้งทับเตาได้ไงวะ หือ..จะเอาเตาออกมายังไงเนี่ย...”
“ชิ ถึงว่า จะขอกลับมาทำเอง ก็รกขนาดนี้นี่หว่า...”
พั่บ...
ในขณะที่กำลังรื้อของที่สุมทุมอยู่บนเตาย่างบาร์บีคิวลงอยู่นั้น จู่ๆก็มีซองอะไรสักอย่างตกลงที่เท้า
“หืม? ซองอะไรเนี่ย...ขยะอีกหรือเปล่าวะ”
วาโยไม่ได้ใส่ใจซองนั้นมากมายนัก แต่ก็ลองเปิดดูเผื่อเป็นเอกสารสำคัญจะได้เอาเก็บไว้ให้เป็นที่เป็นทาง
“เอ๊ะ?... ใบรับรองการรักษา...โรงพยาบาลจิตเวช...?...”
ทันทีที่เอกสารบางอย่างในซองนั้นปรากฏสู่สายตา มือของวาโยเย็บเฉียบ ก่อนจะกวาดตาอ่านบางอย่างในเอกสารนั้นตาไม่กระพริบ
‘ชื่อคนไข้ : นายเตโช สิทธานุเวศวัฒน์’
‘อายุ : 16 ปี’
‘Case : Delusional Disorder’
‘ชื่อภาษาไทย : โรคหลงผิด’
‘อาการคนไข้ : รู้สึกหลงรักฉันท์ชู้สาวกับพี่น้องร่วมสายโลหิต อาจเป็นอาการกลุ่มย่อยของอาการ Erotomanic type’
‘แพทย์เจ้าของไข้ : จิตแพทย์ XXX’
‘บันทึกการรักษา : ......................................................................................’
‘วันที่เข้ารับการรักษาล่าสุด : ..................................’
“วันที่เข้ารักษาล่าสุด... สองเดือนที่แล้ว...”
วาโยใจเต้นระทึก สองมือที่ถือเอกสารนั้นสั่นระริก ก่อนตัดใจรีบเก็บเอกสารที่ไม่ควรเห็นนี้เข้าซอง แต่ทว่า...
“เห็นเข้าจนได้นะ...วา”
........................................................................................
หวานไม่จริงนี่หว่า....อุ้ย!!
ขอโทษที่หายหัวไปนานนะคะ สงกรานต์บ้านนอกก็อย่างนี้แหละค่ะ มันไม่มีเน็ต
วันนี้กลับมาได้เลยได้ต่อเสียที
ตอนหน้าจะเป็นยังไงต่อไปน่อ น้องวาโยของเรา
ปล. ถ้าคำผิดมันเยอะ ก็ขออภัยไว้ล่วงหน้านะจ๊ะ เดี๋ยวเขาเข้ามาแก้อีกทีจ๊ะ
รักนะจุ๊บๆ
:mew5:
[attachment deleted by admin]
-
จิ้มๆ บวกเป็ด :katai4: :katai4: :katai4:
-
เอ่อ วาเพิ่งเห็น ตายละ..
แต่ว่าวาก็น่าจะรู้อยู่ลึกๆอยู่แล้วน้า ว่าน้องตัวเองจิตไม่ปกติ เง้ออ :sad4:
อุตส่าห์หวานๆกันแล้วว :z3:
-
เห้ยยยยยยยยยยย
เพิ่งจะหวาน มาม่า มาอีกแล้วววว :z3:
เตดูน่ากลัวมากเลยอ้ะ ถึงจะพูดแค่ประโยคเดียวก็ตาม
สงสารวาน้อย สู้เค้านะวา
-
แหงะะะ จะกินมาม่า อีกแล้วหรอออ :ling3: :ling2:
-
:a5: เอาแล้วไง คนอ่านพาลช็อคและงงไปด้วยเลย กำลังหวานกันอยู่แท้ๆ เชียว
คนแต่งเล่นแต่งซะ เดาตอนต่อไปไม่ออกเลย ว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป
-
บวกเป็ด
แล้วนั่งลุ้นตอนต่อไป
กลับมาแล้ว..อย่าหายไปนานๆ อีกเลยน้า :mew3:
คนรอมานลุ้นๆๆๆ :ling1:
ลุ้นให้ วา เต หวานกันไปเรื่อยๆ ชอบแบบนี้อ่ะ
ขอบคุณคนเขียนค่า.. :mew1:
-
จิ้มเป็ดด้วย
ในที่สุดวาก็ใจอ่อนรักเตแล้วววววว :กอด1:
แต่ว่าไอ้ที่ทิ้งท้ายไว้นี่ซิ เต น่ากลัวง่ะ o22
รอตอนต่อไปนะคะ :L2: :กอด1: :L2:
-
ฮือออ
หวานอยู่ดีๆไหงงี้อะ
แงงง
ใจร้ายยย
-
วา ... วาต้องเข้าใจเตนะ :mew6:
+1 ขอบคุณค่ะ
-
เต โหมด S โคตรๆกลับมาแล้วสินะ ... รู้สึกขนลุกขึ้นมากะทันหันกับประโยคสุดท้าย
ปล.เตหนีจากการบำบัดหรืออะไรหว่า? ไม่เข้าใจอันสุดท้าย 55 แต่ติดตามค่ะ :hao6:
-
โอยยย ทำไมประโยคสุดท้ายของเตมันดูน่ากลัวๆจังอ่ะ แต่เราว่าเตน่าสงสารนะ :เฮ้อ:
-
อ่าว กรรม แล้วจะเป็นไงอีกหล่ะทีนี้ :katai1:
เฮ้ยยยยย อยากให้จบแบบ happy จัง :mew2:
สงสารอ่ะ ทั้ง วา ทั้ง เต น่าสงสารทั้งคู่เลย
มีปมทั้งคู่ เห้อออออออ :mew5:
-
อ๊ายยยย!!! >///<
อ่านแล้วยิ้มจนหยุดไม่ได่เลยค่ะ
สนุกมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ...มากที่สุดเลยค่ะ
ชอบมากๆๆๆๆๆๆเลยค่ะ
รักคนแต่งที่สุดเลย
ขอบคุณที่แต่งนิยายที่สนุกๆแบบนี้มาให้อ่านนะค่ะ :L2:
กรี๊ดดดดด!!! น่ารักอ่า>////<
ทำเอาเราแทบคลั่งเลยค่ะ
อ่านแล้วมีความสุขมากค่ะ
-
ThankS
-
เห็นเอกสารนั่นแล้วไง ตอนนี้วาก็รักเตนี่นา ต่อให้เป็นโรคจิตจริงๆก็หาแคร์ไม่ (เหรอ? โหมดหลอกตัวเอง :z3:)
เตทำไมมันชอบมาถูกจังหวะตลอด อย่างนี้วาจะรอดไหมเนี่ย ไม่อยากคิดอะไรในแง่ร้าย :mew2:
-
อย่าบอกนะว่าเตกำลังจะหายจากโรค "หลงผิด" :katai1:
-
หวานที่สุดเลยตอนนี้ :o8:
เเต่สุดท้าย o22
ทำไมเเค่รักพี่น้องเเบบชู้สาว ต้องเป็นโรคด้วยอ่ะ :ling1: ห้ามหายเด็ดขาดนะเต
-
เตเข้ารักษาเองใช่ไหม ทำไม หรือว่าเป็นเพราะสัญญาที่เตให้กับวาว่าจะปล่อยวาไปกันนะนั่น
-
รู้สึกกลัวเตอย่างไงไม่รู้ o22
มาต่อไวไวนะคะ รออยู่ตลอดน้าาา~
-
เฮ้ย! ไรว่ะ
หวานกันอยู่ดี ทำไมตอนนี้เหมือนเตเป็นโรคจิตอย่างไงก็ไม่รู้
-
:katai1: :katai1: อารายอีกเนี่ยยยย สงสารเตอ่า
-
:mew5:
-
นั่งจิบน้ำหวานอยู่ดีๆ อย่าเอามาม่ามาเสริฟนะ :katai1:
-
เห้ ยังหวานไม่ทันอิ่มเลยนะ ยังไม่อยากกินมาม่าตอนนี้นะ :ling1:
เหมือนวาก็น่าจะรู้อยู่แล้วนะว่าเตไม่ปกติน่ะ
-
สงสารเตจัง :hao5:
แต่ประโยคสุดท้ายนี่ดูน่ากลัวๆ นะ 5555
คงต้องลุ้นกับตอนต่อไปละ ว่าเตโชจะทำยังไงต่อไป :laugh:
-
เฮ้ย!!! นี่เตยังไม่หายอีกหรอ :a5:
รอนะฮะ :')
-
เอาแล้ว....จะเป็นยังไงต่อเนี่ย?????
ลุ้นๆๆๆ
-
โรคหลงผิด ชื่อโรคน่ากลัวไปนะ :katai1: :katai1:
-
อ่านจนเพลิน สนุกกว่านี้ไม่มีแล้ว รอนะครับ
-
:ling1: มันจะมีเรื่องอะไรนักหนา กำลังอินเลิฟฟฟ อยู่เชียว :dont2:
-
หวานกันได้ไม่เท่าไรเองอ่า :katai1: :katai1: :katai1:
จะเกิดอะไรขึ้นอีกเนี่ยยย *เตรียมเสื้อชูชีพ*
ไม่อยากได้คลื่นลูกใหญ่เลยยยย :jul1:
-
:call:
-
รอค่ะ
-
อะไร ยังไง ลุ้น ๆๆๆ
-
:mew2:
-
แฝดเหมือนกัน เลยต้องเข้ามาอ่าน
-
ประกาศจ๊ะ...
จบยากจบเย็นจริง เลยเอาคำว่าเรื่องสั้นออกก่อนนะจ๊ะ เพราะคาดว่าน่าจะถึง 20 ตอนแน่ๆ แฮะๆๆๆ
สปอลย์เล็กๆ ว่าคลื่นมาม่าจะยังไม่มาใน 2 ตอนนี้แน่นอน (เอ๊ะ!? งั้นตอนที่ 3 ก็....อ่ะสิ!)
ตอนที่ 16 มาแค่ติ่งๆจ๊ะ แค่สองคนเข้าใจกันก็เกินพอแล้วเนอะ...ผล๊อก! โดนท่านผู้อ่านรุมตื๊บ...
:z6:
..................................................................
ตอนที่ 16 *ป่วย* (ติ่ง)
“เห็นเข้าจนได้นะ...วา”
วาโยสะดุ้งเฮือก เมื่อหันกลับไปเห็นร่างสูงใหญ่ของน้องชายฝาแฝดยืนอยู่ตรงหน้าประตูโกดัง แสงข้างนอกที่ส่องเข้ามาในห้องมืดๆ พาดผ่านร่างของเตโชไว้ ทำให้วาโยไม่อาจมองเห็นใบหน้าของน้องชายได้ว่ากำลังอยู่ในอารมณ์ไหน
"รู้แล้วสินะ...ว่าเตไม่ปกติ..."
"..........เต..."
"...รังเกียจ...สินะ..."
คำตัดพ้อแผ่วเบาที่หลุดออกจากปากนั่น ทำเอาวาโยสั่นสะท้านไปทั้งกาย ไปทั้งใจ ยังไม่ทันจะได้เอื้อนเอ่ยคำพูดใด เตโชก็เยื้องย่างเข้ามาใกล้ ร่างนั้นดูคุกคามจนวาโยเองถึงกับต้องถอยหลังหนีด้วยสัญชาตญาณ มือแกร่งของแฝดน้องเอื้อมออกมาเชื่องช้า วาโยหลับตาแน่น ทั้งที่ไม่ได้กลัว แต่ร่างกายกลับตอบสนองการกระทำเหล่านั้นของน้องชายด้วยการสั่นสะท้าน
".........!!?..."
และสิ่งที่วาโยสัมผัสได้ คือซองเอกสารที่ถูกดึงออกจากมือเบาๆ และแก้มขวาที่ถูกประทับด้วยฝ่ามืออุ่นนิ้วโป้งนั้นเกลี่ยอยู่บนโหนกแก้มเขาสองสามครั้งอย่างอ่อนโยน
"ขอโทษนะครับวา...ที่เตไม่ได้บอก..."
เสียงสั่นเครือน่าสงสารที่แสนจะบาดลึกไปทั้งหัวใจ วาโยเบิกตาโพลงขึ้นมองหน้าน้องชายทันที แต่ด้วยแสงสว่างข้างหลังเตโชนั้นจ้าเกินไป วาโยจึงไม่สามารถมองเห็นได้ว่า เตโชร้องไห้อยู่หรือเปล่า
"วาคงกลัวมากเลยใช่มั้ย...เต...ขอโทษ..."
"ไม่...วาไม่ได้กลัว.."
"เต! เดี๋ยว!"
หมับ!!
"วาไม่ได้รังเกียจเตนะ!!"
วาโยวิ่งเข้าไปกอดด้านหลังของเตโชไว้แน่น ยึดยื้อน้องชายไว้ในอ้อมแขน แรงสะท้านของร่างในอ้อมแขนทำให้รู้ว่าเขาเผลอทำให้น้องชายคนเดียวของเขา ทำให้คนที่เขารัก ต้องเจ็บช้ำน้ำใจเสียแล้ว
"เต...วาขอโทษ...วาไม่ได้ตังใจทำให้เตต้องเจ็บเลยนะ..."
"...................."
"เต...วาไม่ได้กลัว ไม่ได้รังเกียจเตจริงๆนะ..."
"..............."
เต ตอบวาสิ..."
ทั้งๆที่พร่ำขอโทษ พร่ำบอกว่าไม่ได้รังเกียจ ไม่ได้กลัว แต่แฝดน้องที่น่าสงสารของวาโยก็ยังคงนิ่งงัน ร่างในอ้อมแขนยังคงสั่นไหว จนวาโยเจ็บในหัวใจ จนน้ำตารื้นขอบตาเศร้า
"....เต.."
ในที่สุดมืออุ่นๆของน้องชาย ก็เอื้อมมาจับมือของเขาที่กอดอยู่ตรงหน้าอกเจ้าตัว จับเอาไว้แล้วเลื่อนมันขึ้นมาที่ริมฝีปาก วาโยรู้สึกได้ว่าโดนเตโชจุมพิตเบาๆที่สองมือของเขา
"แต่...เตเป็นโรคจิตนะครับ วา...ไม่กลัวเตเหรอ..."
เสียงทุ้มเอื้อนเอ่ยแผ่วเบา กับคำถามที่แสนจะเชือดใจ วาโยส่ายหน้าพรืดอยู่กับแผ่นหลังของแฝดน้อง พร้อมเอ่ยสารภาพออกมาเช่นกัน
"วา..รู้อยู่ก่อนแล้ว เรื่องที่เตเข้ารับการรักษาทางจิตเวช..."
"..........!?...พ่อ...บอกเหรอ?"
"อืม..."
เตโชผละตัวออกจากอ้อมกอดพี่ชายแล้วหันหน้ากลับมาหา ชายหนุ่มสบตาแฝดพี่นิ่งนาน ก่อนก้มลงไปจับสองมือของวาโยไว้อีกครั้ง แล้วใช้นิ้วโป้งเกลี่ยไปมาบนหลังมือของพี่ชาย
"เพราะรู้อยู่แล้วใช่มั้ย วาถึงดีกับเต เพราะความสงสาร..."
"บ้าเหรอ...ไม่ใช่สักหน่อย คือที่จริงแล้ว...วาคิดว่ามันเป็นแค่เรื่องที่พ่อพูดลอยๆ ไม่จริงจังน่ะ และที่สำคัญ..."
"...?...อะไรเหรอ?"
"ตอนนั้นวานึกว่าเตแกล้งทำว่าป่วย แกล้งทำว่ารักวา เพื่อเรียกร้องความสนใจจากพ่อกับแม่ และทำเพื่อแกล้งให้วาถูกไล่ออกจากบ้าน..."
"ไม่ใช่นะ! เตไม่เคยอยากแกล้งวา ไม่เคยอยากให้วาออกจากบ้าน และไม่มีทางอยากเรียกร้องความสนใจบ้าๆนั่นกับพ่อแม่ด้วย!! เตรักวาจริงๆนะ!..."
เตโชโพล่งขึ้นมาเสียงดังพร้อมทั้งกระชับมือวาโยขึ้นมาแนบที่อกแน่น ใบหน้าตื่นตระหนกกลัวว่าพี่ชายจะเข้าใจตนผิด วาโยยิ้มหวานก่อนจะเขย่งเท้าขึ้นไปจูบที่แก้มซ้ายของเตโชเบาๆ ขณะที่เตโชยังคงนิ่งอึ้ง
"รู้แล้ว...วารู้แล้วครับว่าเตรักวา..."
วาโยกล่าวเสียงหวาน ดึงมือออกจากการกุมแล้วเอื้อมขึ้นไปแนบสองแก้มของแฝดน้องไว้ ก่อนจะเอ่ยบางคำออกมาอย่างชัดเจน
"วา...ก็รักเตเหมือนกัน..."
".........วา..."
"นี่เต...วาแย่แล้วล่ะ เตช่วยวาทีสิ..."
"....?...วาเป็นอะไรไปครับ? เจ็บตรงไหนเหรอ ไหนให้เตดูหน่อย...."
เตโชรีบร้อนรนขอดูตามเนื้อตามตัวแฝดพี่ทันทีที่พี่บอกให้ช่วย เพราะนึกว่าวาโยอาจมีแผล หรือเป็นอะไร วาโยฉวยโอกาสนั้นสวมกอดน้องชายแน่น ซบหน้าลงกับซอกคอแกร่งทำให้เตโชถึงกับผงะเล็กน้อย เพราะไม่เคยโดนพี่ชายอ้อนขนาดนี้มาก่อน แต่ถึงอย่างนั้นชายหนุ่มก็สวมกอดพี่ชายตอบ เอียงหน้าซบลงบนศรีษะที่เตี้ยกว่าพร้อมหลับตาซึมซับความอบอุ่น
"เตครับ วาจะทำยังไงดีล่ะ..."
"หัวใจที่วาหวงแหน...ดันเผลอโดนเตขโมยไปซะแล้ว..."
"วา...เตดีใจจังครับ เตรักวาที่สุดเลย...หัวใจของวา เตไม่คืนได้มั้ย..."
วาโยยิ้มเมื่อเตโชแนบกอดเขาแน่นขึ้น พร้อมทั้งมอบจุมพิตหวานให้ที่หน้าผาก และเปลือกตา ได้ยินเสียงหัวใจของอีกฝ่ายเต้นแรงด้วยความยินดี ด้วยความสุข วาโยเองก็มีความสุขมากไม่ต่างจากอีกคนเช่นกัน
"หึหึ...เจ้าโจรร้ายตัวแสบ..."
"หัวใจของวาก็คือหัวใจของเตนะ หัวใจเราคือดวงเดียวกัน หัวใจแห่งรักที่เตจะหวงแหนและรักษามันไว้เท่าชีวิต"
"...พอแล้ว...เลี่ยน...เดี๋ยวพอเตรักษาหาย เตก็จะไม่รักวาแล้ว..ใช่มั้ยล่ะ"
"หืม?...ทำไมถึงถามแบบนั้นกัน? เตจะเลิกรักวาได้ยังไง?"
"ก็เตเข้ารับการรักษา...แล้วครั้งสุดท้ายก็เมื่อสองเดือนที่แล้ว..."
"นั่นเตก็แค่เข้าไปหลอกหมอว่าหายแล้วเท่านั้นแหละ หมอจะได้เซ็นใบรับรองให้ ไม่ได้รักษาอะไรหรอก ถ้าวาจะดูประวัติการรักษาก็จะเห็นว่า เตไม่ได้เข้ารักษามาเกือบ 5 ปีได้แล้วล่ะ"
"...จริงเหรอ?"
"ทั้งชีวิตที่เตรักวามา เวลาแค่ไม่กี่ปีมันทำให้เตเลิกรักวาไม่ได้หรอก หมอพวกนั้นก็เหมือนกัน แค่ยอมโอนอ่อนนิดหน่อยเขาก็เชื่อแล้วว่าเตหายแล้ว ทั้งที่จริงมันไม่เคยมีอะไรเปลี่ยนเลย นั่นเพราะเตไม่ได้ป่วย เตรักวาไม่ใช่เพราะป่วย แต่เตรักวาเพราะวาคือหัวใจของเต วาคือทุกอย่างของเต วาคือชีวิตของเต..."
"....พอแล้ว..รู้แล้ว...เชื่อแล้ว...จะป่วยหรือไม่วาไม่สนใจแล้วล่ะ แค่เตรักวา แค่นั้นก็พอแล้ว..."
"ขอบคุณนะครับวา ที่เข้าใจ..."
"อืม...เพราะถ้าเตรักวาเพราะป่วยจริง...วาก็คงจะป่วยด้วย...เพราะวาก็รักเตเหมือนกัน.."
วาโยยกศรีษะขึ้นจากไหล่ของเตโชแล้วสบตากับแฝดน้องนิ่ง เปรยบางสิ่งออกมาช้าๆ ยกสองแขนขึ้นคล้องไว้ที่คอของแฝดน้อง ก่อนส่งตัวเองเข้าไปจุมพิตแผ่วๆที่ปากของเตโชอย่างอ่อนหวาน สองแฝดบดริมฝีปากเข้าหากันดูดดื่ม ก่อนจะผละออก ยิ้มให้กัน กอดกัน แล้วจูงมือกันเดินออกไปที่ชายหาด เพื่อเตรียมของทำปาร์ตี้บาร์บีคิว
‘เรามาป่วยด้วยกันสองคนนะครับ...เต’
………………………………………………………………………………………………..
อ่าฮ้า!! เตซาดิสยังไม่โผล่จ๊ะ ยังกบดานในคราบคนดีอยู่อีกสักพัก อิอิ
ตอนนี้ก็ยังคงหวานซ่อนเงื่อน...อิอิ นิยายเรื่องนี้มันโรคจิตได้อีก ฮ่าๆๆๆ
ขอบคุณที่รักกันนะจ๊ะ
จุ๊บๆๆๆ
-
มาน้อยมากกกกกกกกกกกกก ไรเตอร์ใจร้ายยยยย
แต่ก็ยังดีที่ยังหวานกันอยู่ มั้งนะ
มีเวลาเตรียมตัวรับคลื่นลูกใหญ่ สู้ตายยยยย :hao7: :hao7:
-
" เรามาป่วยด้วยกันสองคน " คือเหมือนมันจะหวาน 555555
แต่มันเหมือนซ่อนไรไว้ไม่รู้แฮะ :hao3:
-
:hao7: หวานนนน
มาม่าแค่ไหนเราก็รับได้ :mew1:
-
ยังหวานอยู่ :hao5: :-[ มาป่วยด้วยกันเถอะ อิอิ
-
:impress2:
-
อย่างน้อยก็หวานก่อนคลื่นจะมา
-
นึกว่าจะโหดซะละ 5555
ยังดีที่ยังหวานกันอยู่นะ
:hao7:
-
ThankS
-
หวานก่อนขม :katai1:
ไม่ว่าจะมาม่าขนาดไหน แต่ถ้าจบแฮปปี้เราก็โอเคอยู่ละ :m26:
-
เหอะๆๆ...ยังได้อีกๆๆๆ
รอคอยตอนต่อไปอย่างจดจ่อ.....
-
จะหวานได้ก็ไม่อุ่นใจอ่ะ
เฮ้ออออ :เฮ้อ:
-
ติ่งสั้นๆอีกละบู๊ๆๆ ขอยาวๆๆๆๆๆ ยังหวาน หวานเวอร์กว่าตอนชื่อหวานอีกกกกก
-
ไรเตอร์ .. ใจร้ายยย เค้าจะเอาเตดิส เค้าจะเอาเตดิส :ling1: #โดนตบ
-
หวานนนนนนน น่ารักอ้ะ
เห้อออ แอบสงสารเตกับวานะ
ที่ต้องตกอยู่ในสภาพแบบนี้อ้ะ
-
อั๊ยยะ มาเป็นน้ำเชื่อมเชียว
ว่าแต่มันมีอะไรซ่อนอยู่ในน้ำเชื่อมใช่มั๊ยยยยย :ling2:
ไม่เป็นไรสะสมความหวานไว้เป็นอม?เวลาเผ็ดกะมาม่าชามโต :hao3:
รอตอนต่อไปค่ะ :L2: :กอด1: :L2:
-
T^T ถึงตอนที่ 11 ค่ะ จี๊ดดดดมาก
พวกเด็กอัจฉริยะเนี่ย มีความจำและสมองที่ดีกว่าปรกติจริงๆค่ะ ทำให้พวกเขาเป็นพวกที่ไม่ เลวมาก ก็ดีมาก ไม่ก็บ้ามาก
พวกฆาตรกรโรคจิตหลายคนเป็นคนอัฉจริยะเยอะแยะ สงสารเตเลย...
วาโย เหมือนเด็กทั่วไปไม่ทันคิด
ถ้าย้อนไปอ่านดีๆแล้วจะสังเกตุได้เลยว่าวาโยเป็นฝ่ายตั้งแง่กะเตเอง บางครั้งเตคุยด้วยไม่ได้ชวนทะเลาะเลย
แต่งานนี้ พ่อแม่ เลวมากค่ะ เลี้ยงลูกไม่เป็นอย่าทำออกมาเลยดีกว่าT^T
ถึงตอนปัจจุบันแล้วก็โล่งงงง เว้นวรรคให้หวานแล้วT^T
คงจะมีมาม่ามาเสริฟเรื่อยๆ แต่อิฉันพอใจค่ะ แค่ตอนจบอย่าให้ใครตายก็พอ
ถ้าจะมีใครตายกรุณาบอกด้วยนะคะ เพราะดิฉันเป็นคนอ่อนไหวจริงๆ เห็นใจด้วยเถอะ เคยนอนไม่หลับหลายคืนเพราะพระเอกนายเอกตายนี่แหละ
เข็ดเหลือร้าย
-
ป่วยคู่ - -"
-
:hao6: :hao6: แสดงว่าทัั้งคนแต่งและคนอ่านก็ป่วยจิตไปตามๆกันสิ 555+
-
หวานกัน มดกัน ผึ้งรมทึ้งแล้ว
แต่ไม่รู้ว่า จะเป็นไงต่อ เราชอบๆๆ
-
หวานกันน่าดูเลยนะเนี่ย แล้วพ่อแม่เตวารู้จะยังไงกันนะนั่น
-
มาต่อค่ะ
-
บอกคำเดียว เต...ฉันรู้นะ แกซ่อนอะไรไว้อยู่
เพิ่งเม้นค่ะ อ่านจบแล้ว แต่งหน่วงมาก ชอบ อิอิ
-
อร๊างงง แอบหวานใส่กัน
ป่วยคู่กันเลยทีเดียว >.<
+1 ขอบคุณค่ะ
:mew1:
-
‘เรามาป่วยด้วยกันสองคนนะครับ...เต’
ประโยคนี้ มันดู หลอนๆยังไงก็ไม่รู้แฮะ
ชักหวานเยอะละ แต่จะมีความจิตอีกเวลนึงรอดูใช่ไหม =_=
รอตอนต่อไปอย่างสงบละกัน
-
เขียนได้ดีมากเลยอ่ะ แต่ เรามาป่วยกันสองคนแบบนี้ ชักน่ากลัวซะแล้วสิ ทั่้งคู่เลย
-
ตกอกตกใจหมดเลย คนเขียนอะ นึกว่าจะป่วยเป็นอะไร ที่แท้ก็ป่วยแบบนี้นี่เอง หวานซ้า :o8:
ไ่ม่ต้มน้ำรอได้ไหมอ่า ไม่อยากกินเลยมาม่า เดี๋ยวผมร่วงหมดหัวกันพอดี :sad4:
-
สปอยยยยยยย!!!
(ไม่ใช่ของตอนหน้าหรอกจ๊ะ ของตอนต่อๆไปดราม่าเฮือกใหญ่ๆครั้งสุดท้ายก่อนจบ...เคะๆๆๆ)
*เด๋วเย็นวันอังคารที่ 23 เมษายน 56 มาลงตอนต่อไปให้นะจ๊ะ...งิงิงิงิ*
ดราม่าแรก...
“อย่า!! อ๊า! เต หยุดนะ อย่าทำวา!!”
“จะหนีไปกับมันใช่มั้ย!? สุดท้ายก็เผยธาตุแท้ออกมา หึหึ ที่แท้วาก็โกหกเตมาตลอด...”
“ไม่จริง! เตเข้าใจผิด วาไม่ได้อยากหนี วาไม่ได้ตั้งใจ! โอ้ย!!”
.
.
.
.
ร่างเล็กถูกเหวี่ยงลงบนพื้นในที่สุด มือแกร่งฉุดลากข้อเท้าบางมาตรวนโซ่ที่เคยทิ้งไปแล้วอีกครั้ง วาโยสะอื้นฮัก ครั้งแรกที่ถูกตรวนโซ่ เขาชิงชังเจ้าของโซ่เส้นนี้นัก ถึงจะถูกล่ามโซ่ไว้ แต่อีกฝ่ายก็ดูแลเอาใจใส่เขาเป็นอย่างดี หากแต่ครั้งนี้มันต่างออกไป เขาถูกทารุณจากคนที่เขารัก รุนแรงเหลือเกิน
.......................................
ดราม่าสุดท้าย...
“วา...เตขอโทษ...”
“เตเผลอทำร้ายวาเข้าอีกจนได้...เตขอโทษจริงๆ”
“ลาก่อนครับ หัวใจของเต...”
ส่วนตอนต่อจากนี้ไปจนถึงตอนจบ...อิอิ “ความลับจร๊า”
ยังคงยืนยัน ว่าจะจบแบบลงเลยด้วยดีกันทุกฝ่ายจ๊ะ...ไม่มีใครตายแน่นอน (เก๊าทำใจเสียใครไปไม่ด๊าย!!)
ขอบคุณที่ติดตามคร๊าบบบบ...
See you tomorrow
Chub chub!
:hao7:
-
รอๆๆๆๆๆจ้า :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
โหวววววว ดร่าม่าเลือดท่วมอ่ะ 555555
-
จิ้มเป็ดรอมาม่าค่ะ :hao3:
-
มาปล่อยระเบิดแล้วก็ไปเรอะ ห๊าาาาาาาาา :ling1:
สุดท้ายเตหึงจัดเลยพลั้งมือฆ่าวาสินะ สินะ สินะ :katai2-1:
-
โหดจริงอะไรจริงงง
-
มาม่ากำลังจะมาเเล้ว!!!
-
รอค่ะ แล้วทำไมถึงเป็นแบบนั้นกันนะนั่น
-
:ling1: :ling1:
สปอยน่าลุ้น...โอ๊ย... :mew6:
ขอจบแบบแฮปปี้เลยได้มายยยยคะ :กอด1:
-
เจ้ยยยยยยยยยย
ทำไมมาม่าชามโตรออยู่ขนาดนี้ TT^TT
-
มาลงชื่อรอคร้า ชอบเรื่องนี้มากมาย :mew1:
-
:o8:
>< สารภาพก่อนว่าหลงรักเรื่องนี้มานานมาก รักทั้งเตและวาเลย สู้ๆนะคะ มานั่งรอและเป็นกำลังใจให้
-
มารอซดมาม่า o18
-
:serius2: :katai1:
ตอนแรกไม่เคยอ่านเรื่องนี้เลย แต่พอคลิกเข้ามาปุ๊บ อ่านตอนแรกจนถึงล่าสุด แบบรวดเดียวจบ
คือชอบฟิคที่พระเอกดูดิบ ๆ จิต ๆ แต่คือรักนายเอกมากไรอย่างนี้นะ
ชอบมาก จะรอกินมาม่า เอ๊ย ดราม่า ถ้วยใหญ่ ๆ นะคะ
ต้องเตรียมผ้าเช็ดหน้า กับทิชชู่มั้ยอ่า
-
ค้างสุดเติ่ง คิคิ รอนะคะ
-
สปอยล์มาแบบนี้ เตรียมผ้านวมเตรียมซับทั้งเลือด :haun4: ทั้งน้ำตา :monkeysad: เลยนะเนี่ย
รอค่ะรอ แต่วันนี้วันที่ 24 แล้วน้า :sad4:
-
สนุกกกกกกกที่สุดเลยยย +1 รัวๆๆๆๆค่ะ
-
ปกติก็จวนจะลงแดงอยู่แล้ว :hao7: ยังมาสปอยล์อีก~~ มาต่อเร็วๆน้า :dont2:
-
:hao6: :hao6: เสียทั้งน้ำเสียทั้งเลือกสงสัยต้องลางานวันถัดไปมั้งนี่555
-
รอเสียเลือดดดดดด
กรี๊ดดดดดดดดดด เตใช้ความรุนแรง
ชอบอ่ะ (ซาดิสแล้ว)
-
โอ๊ยมัน มัน มัน บีบหัวใจม๊ากมากเลยอ่ะ o22 เหอะๆ อ่านทีเดียวรวดเลย ได้ใจจริงๆเรื่องนี้ ลุ้นค่ะลุ้น :katai1: :hao3:
-
มาม่าจะมาแล้วววว :katai1: :katai1: :katai1:
-
วันนี้วันที่ 26 แล้วน้าา ยังไม่มาอีกเหรออ :ling1:
-
คนเขียนหาย :monkeysad:
-
คนเขียนกลับมาแล้วคร๊า!!!
ขอโทษนะคะที่จู่ๆก็หายหัวไป
โดนไข้หวัดใหญ่เล่นงาน+หลอดลมอักเสบเล่นเอานอนจมไป4 วันเต็มๆ
เพิ่งฟื้นได้หลังโดนหมอฉีดตูดนี่แหละจ๊า
ขาดงานทั้งงานหลวงงานราษฎร์ แทบขาดใจ...
กำลังจะเริ่มเขียนต่อแล้วจ๊ะ
ขอโทษที่ต้องให้รอกันนะจ๊ะ
:ling1: :hao5:
-
:mc4: สู้ๆค่ะคนเขียน
-
รอได้ค่า ฟื้นฟูตัวไวๆเน้อ
-
สู้ๆค่ะ หายไว้ๆนะคะ
-
หายไวๆน้าค้า :L2:
-
หายไวๆนะคะ
รออยู่เสมอค่ะ :L2: :กอด1: :L2:
-
หายไวไวนะคะ และรอค่ะ
-
สู้ๆค่ะ อย่าหักโหมนะคะ แหม่ ต้องแต่ง NC จะได้หายไวๆ #เกี่ยว
-
สมน้ำหน้า!!!!!!!!!....สงสัยสปอยด์จนคนแช่ง 555++++
-
สมน้ำหน้า!!!!!!!!!....สงสัยสปอยด์จนคนแช่ง 555++++
ชิ...ตะเองล่ะก็
เก๊าเจ็บนะ
ยัยน้องไม่รักดี....ชิชิ
-
ตอนที่ 17 *พลาด*
เวลาเรามีทุกข์ เวลาช่างผ่านไปอย่างเชื่องช้า ราวกับจงใจให้เราทรมาร
แต่เวลาที่เรามีสุข เวลากลับหมุนเร็ว ราวกับจะไม่ยอมให้เราได้ซึมซาบกับความสุขนั้น
เวลา ช่างใจร้ายเหลือเกิน
วาโยเหม่อมองไปที่ชายหาดสีขาวสะอาดตา บิดขี้เกียจยืดตัวบิดไปมาเล็กน้อยราวกับลูกแมวจอมขี้เซา กว่าครึ่งปีแล้วที่เขาอาศัยอยู่กับคนรักซึ่งน้องชายฝาแฝดของเขาเองนั้น ถึงตอนแรกๆคนรักของเขาจะไม่ยอมให้เขาไปไหนเอง ไม่ยอมให้ทำงานบ้าน ไม่ยอมให้แตะต้องอะไรเลยนั้น แต่ตอนนี้เขาเริ่มได้งานทำเป็นชิ้นเป็นอันบ้างแล้ว เช่นช่วยเตโชทำเอกสารบางอย่างที่เกี่ยวกับโปรเจ็คที่เจ้าตัวรับผิดชอบของ AWC ช่วยติดตามดัชนีหุ้นต่างๆ (ซึ่งต้องยอมรับว่าเขาไม่ค่อยจะรู้เรื่องหรือเข้าใจสักเท่าไหร่นัก) และบางครั้งเตโชก็กระเตงเขาไปที่เกาะอื่นๆ หรือบางครั้งก็ขึ้นไปแผ่นดินใหญ่ด้วยกันด้วย ส่วนเรื่องอาหารการกินก็ช่วยกันทำบ้าง (ถึงเขาจะทำอาหารไม่เป็นเอาซะเลย แต่ก็พอเป็นลูกมือไหว) นอกเหนือจากงานยิบย่อยเหล่านี้แล้วเขาก็ไม่ได้ทำอะไรอีก ดังนั้นพอว่างๆหน่อยวาโยก็จะมานอนเปื่อยอยู่ตรงเปลญวนหน้าบ้าน
"วาครับ แดดร้อนจะแย่ เข้าบ้านเถอะ"
วาโยเหลือบไปมอง เมื่อได้ยินเสียงเรียกจากคนรักที่คอยประคบประหงมดูแลเขาอย่างกับเป็นลูกในใส้ ก่อนยิ้มหวานออกไปให้คนที่เป็นดั่งพ่อทูนหัว
"ไม่ร้อนสักหน่อย ร่มไม้ออกจะใหญ่"
"ก็นี่มันน่าร้อนแล้วนะวา เดือนเมษานี่ร้อนสุดๆเลยนะ เตกลัววาจะเป็นหวัดแดดไปเสียก่อนจะได้ไปเล่นสงกรานต์น่ะสิ"
"วาไม่ป่วยง่ายๆหรอกเต ตั้งแต่มาอยู่ที่นี่วาเพิ่งเป็นหวัดไปครั้งเดียวเองนะ ก็ตอนธันวาน้ำค้างมันแรงนี่นา วาไม่ได้อ่อนแอขนาดนั้นสักหน่อย"
พอโดนบ่นเยอะเข้า วาโยก็แก้ตัวกับคนรักกะปอดกะแปด
"เอาล่ะๆ เตไม่เถียงกับวาแล้ว วาต้องเข้าบ้านอาบน้ำตอนนี้เลย"
"หือ? อาบไปไหนตั้งแต่บ่าย ไม่อ่ะ วาขี้เกียจ"
"เดี๋ยวเตว่าจะไปที่ท่าเรือตรงเกาะโน้น รับของที่ไปรษณีย์น่ะ เพื่อนที่เมกาส่งของมาให้น่ะ บางทีอาจเลยไปที่แผ่นดินใหญ่ด้วย เตเลยกะจะพาวาไปด้วยกันเลยไง วาอยากไปซื้อของอยู่พอดีไม่ใช่เหรอ?"
"อ๊ะ จริงสิ ไปไป เดี๋ยววาไปอาบน้ำเดี๋ยวนี้แหละ"
ร่างสูงหัวเราะออกมาเล็กๆ พลางยีหัวแฝดพี่อย่างรักใคร่และแสนเอ็นดูในความน่ารักของคนรักอย่างยิ่ง วาโยเองก็ทำตาเป็นประกายซุกซนราวเด็กๆ ที่กำลังโดนตามใจและจะได้เที่ยว ชายหนุ่มกระโดนดผึงลงจากเปลญวน วิ่งปรื๋อเข้าบ้านอาบน้ำอย่างรวดเร็ว ความกระตือรือล้นที่มากกว่าทุกครั้งทำให้น้องชายแอบแปลกใจเล็กน้อย แต่ก็คิดได้ว่าเจ้าตัวเล็กบ่นอยากเข้าเมืองมาหลายวันแล้ว จะดีใจก็คงไม่ใช่เรื่องแปลก เจ้าหนุ่มจึงเลือกที่จะไม่สนใจมากนัก เกือบ 20นาทีต่อมา พี่ชายคนดีของเขาก็อาบน้ำแต่ตัวเสร็จพร้อมเดินทาง ทั้งสองไม่รอช้าขับเรือออกจากเกาะทันที
"วาจะซื้ออะไรเหรอ ดูรีบร้อนจัง?"
เตโชอดถามออกไปไม่ได้เมื่อเห็นความกระตือรือล้นอันเหลือเฟือของคนรัก
"อ่า..อ๋อ ไม่มีอะไรหรอก อยากได้พวกสมุดบันทึกดีๆสักเล่มน่ะ แล้วก็อยากได้เท็บเล็ตสักเครื่องไว้เล่นเกมเพลินๆด้วย..."
"หืมม? เท็บเล็ตเนี่ยนะ? หึหึ ไม่ยักรู้ว่าชอบของพวกนี้ด้วย เมื่อก่อนเห็นเคยแตะ"
"ก...ก็แหม เห็นในทีวีแล้วอยากได้นี่ อยากลองเล่นดูอ่ะ..."
เตโชหัวเราะขำคนที่ได้แต่นั่งเกาต้นคอแก้เขินอยู่อย่างๆนั้นเบาๆ ก่อนขับเรือเข้าเทียบท่า
"เอาล่ะ เหมือนเดิมนะครับวา เดี๋ยวเตจะไปทำธุระที่ที่ว่าการก่อน วาเดินหาดูของที่อยากซื้อแถวนี้แล้วกันนะ แต่ส่วนเท็บเล็ตน่ะ เดี๋ยวรอเตก่อนแล้วกันนะ จะไปช่วยเลือกให้"
"ได้สิ งั้น วาไปเดินเล่นก่อนนะ เสร็จแล้วโทรมาแล้วกันนะ"
"ครับ" ^^
เดือนที่แล้วเตโชซื้อมือถือให้วาโย 1 เครื่อง เอาไว้พกตอนเดินเที่ยวเกาะด้วยกัน เผื่อเวลาแยกกันเดิน หรือหลงทางจะได้โทรหากันได้ ซึ่งแน่นอนว่าเครื่องของวาโยไม่สามารถโทรออกไปไหนได้ นอกจากโทรหาเตโชเพียงคนเดียว แถมยังมีระบบติดตามแน่นหนาเสียด้วย วาโยรู้ดีว่าระบบป้องกันเหล่านั้นไม่ได้มีไว้เพื่อป้องกันโทรศัพท์หาย แต่เพื่อป้องกันเขาหนีหรือแอบโทรหาใครอื่นต่างหาก แม้ว่าตอนนี้ความสัมพันธ์ของทั้งคู่จะดีแค่ไหน แต่เรื่องที่ว่า วาโยถูกเตโชจับตัวเอาไว้ ก็ยังคงเป็นเรื่องจริง และยังคงเป็นอย่างนั้นอยู่ไม่เปลี่ยนแปลง ฝ่ายวาโยเองก็ไม่ได้ติดใจหรือน้อยใจที่น้องชายไม่ยอมเชื่อใจเท่าไหร่นักหรอก เพราะเขารู้ดี ระหว่างเขาสองคนมันมีเรื่องร้ายๆเกิดขึ้นมากเกินกว่าที่จะใช้เวลาเพียงไม่กี่อึดใจ ละลายสิ่งเหล่านั้นให้หายไปได้ เขารู้ดีว่าต้องใช้เวลา และมันอาจนานจนทำให้เขาลืมความเป็นปกติไปเลยก็เป็นได้
"ฮัลโหล...คุณย่าครับ..."
ก็สมควรแล้วที่เตโชจะไม่วางใจ เพราะในที่สุด เขาก็อุกอาจ ฝ่าฝืนจุดยืนที่เตโยวางเอาไว้ให้เสียแล้ว เขาแอบโทรหาคุณย่ามะลิวัลย์ เพื่อรายงานว่าตัวเองและน้องชายสบายดี อย่างน้อยก็อยากให้ญาติเพียงคนเดียวที่เขารัก วางใจว่าเขายังอยู่ดี ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ได้บอกว่าเขากับน้องชายอยู่ที่ไหน แต่การทำแบบนี้ หากเตโชรู้เข้า ชีวิตเขาคงไม่สนุกไปอีกพักใหญ่ๆเลยทีเดียว
"ขอโทษนะเต แต่ยังไงวาก็ไม่อยากให้ย่าต้องเป็นห่วง"
วาโยเพียรขอโทษคนรักในใจซ้ำๆ ที่แอบทำเรื่องที่ไม่ได้รับอนุญาตเช่นนี้ แต่เขาขอเพียงแค่เรื่องนี้เรื่องเดียว เขาขอแค่ให้ย่าเขาได้รู้ว่าเขาสบายดี แค่นั้นเองจริงๆ
"นั่น...วา? วาเหรอลูก!?"
"ครับย่า...วาเองครับ"
"โธ่วา...วาของย่า....ตอนนี้หนูอยู่ไหนลูก?...รู้มั้ยว่าย่ากับคนอื่นๆเป็นห่วงวาแค่ไหน ทำไมอยู่ๆก็หายไปล่ะลูก เจ้าเทียนมันตามหาลูกเสียให้ทั่ว แล้วนี่ใครทำอะไรวาหรือเปล่า..."
น้ำเสียงสั่นเครือมาตามสาย พร้อมกับคำถามที่ยาวเหยียดบ่งบอกชัดเจนว่าปลายสายเป็นห่วงเป็นใยเขาแค่ไหน วาโยสะท้านในอกแปล๊บ อยากกอดย่าตอนนี้เหลือเกิน
"วาสบายดีครับย่า วาไม่ได้เป็นอะไร เดี๋ยวสักพักให้หลายๆอย่างมันเคลียร์ได้ แล้ววาจะไปกราบเท้าย่านะครับ"
"หมายความว่ายังไงลูก ทำไมกลับมาตอนนี้ไม่ได้ล่ะวา ย่าเป็นห่วงวาจะแย่อยู่แล้วรู้มั้ย ฮึก...วาของย่า...กลับมาเถอะลูก กลับมาก่อนนะ แล้วเราค่อยหาทางช่วยกันแก้ปัญหาอะไรก็ตามที่วากำลังเผชิญอยู่นะลูกนะ...กลับมาหาย่านะลูกนะ..."
"ขอโทษครับย่า...ตอนนี้วายังกลับไปไม่ได้จริงๆ วายังมีสิ่งที่ต้องทำอีกอย่างนึงครับย่า..."
"อะไรเหรอวา? วาติดอะไรอยู่อีกลูก?"
"วา...จะพาเตกลับไปด้วยครับ..."
"เต...เตอยู่กับว่า? ตอนนี้เตอยู่กับวาเหรอ!? เต...เตเขา...ทำอะไรวาหรือเปล่าลูก แล้วเต....เป็นยังไงบ้าง โถ...หลานย่า...”ฃ
"ครับย่า... เตจับตัววามาในตอนแรก...แต่เตดีกับวามากเลยนะครับ..."
"โถ...ลูกเอ้ย ทำไมต้องจับ ต้องพากันไปซ่อนด้วยล่ะลูก วาบอกเตให้ปล่อยวาไม่ได้เหรอ บอกน้องให้พากันกลับมา..."
"...ย่าครับ...ตอนนี้หลายๆอย่างมันเปลี่ยนไป...คือวา..."
วาโยอึกอักเล็กน้อยในการจะบอกกล่าวบางสิ่งซึ่งยากเหลือเกินแก่บุพการี แต่ถึงขั้นนี้แล้ว เขาจำเป็นต้องบอก วาโยมั่นใจว่าย่ามะลิวัลย์จะต้องเข้าใจในตัวพวกเขาทั้งคู่แน่ๆ
"วา...วากับเต เรากลับไปเป็นเหมือนเมื่อก่อนไม่ได้แล้วครับย่า..."
".............ว...วา...เตบังคับวาหรือเปล่า..."
"เปล่าครับ...วากับเต...เรารู้สึกเหมือนกันครับ"
"นี่วาหมายความว่า..."
"ครับย่า...วากับเตรักกันครับ"
วาโยกล่าวออกไปอย่างหนักแน่น เขาไม่เคยแน่ใจในความรักครั้งไหนเท่านี้มาก่อนเลย ถึงมันจะผิด จะบาป แต่มันก็คือสิ่งที่เรียกว่ารักระหว่างเขากับน้องชายคนเดียว รัก ที่อยู่นอกเหนือกฏเกณฑ์ทั้งปวง
"...........วา...ขอโทษครับย่า...ที่เรื่องมันกลายเป็นแบบนี้..."
"ย่าเข้าใจลูก...ย่าเข้าใจ แค่วากับเตปลอดภัย แค่นั้นย่าก็ไม่ขออะไรแล้ว..."
ปิ๊บ...
ปิ๊บ.....
ยังไม่ทันจะซาบซึ้งอะไรวาโยก็ต้องรีบตัดสายคุณย่าทิ้ง ทั้งๆที่ปลายสายยังไม่ทันจะยินยอม นั่นเพราะว่าเตโชโทรมาตามเขาแล้ว และเขาต้องรีบไป
ตุบ
"อ๊ะ!?"
หันหลังกลับมาได้ก็ต้องมาตกอยู่ในอ้อมแขนของคนคนหนึ่ง ใจคอวาโยหายวาบ "เต!?"
"ที่แท้เรื่องก็เป็นแบบนี้เองเหรอวา? เต ลักพาตัวนายมา?"
"บอส? นายแอบฟัง!?"
ถึงจะโล่งใจที่ไม่ใช่เตโช แต่ก็คงไม่ดีนัก ถ้าคนที่ต้องมารับรู้เรื่องนี้คือ บอส
"ขอโทษทีนะ เราไม่ได้ตั้งใจจะแอบฟังหรอก แค่จะเข้ามาทักน่ะ แล้วบังเอิญได้ยิน..."
"ฮึ่ย...ปล่อยเรานะ!!"
วาโยที่ตอนนี้ยังคงตกอยู่ในอ้อมกอดของบอส สะบัดตัวพรืดออกจากตัวของบอสทันที เขาไม่อยากแพร่งพรายเรื่องอะไรให้คนอื่นฟังทั้งนั้น ไม่อยากอธิบายด้วย แล้วที่สำคัญเขาต้องรีบไปหาเตโช
"เดี๋ยวก่อนสิวา คุยกันก่อน"
"ปล่อยสิบอส ปล่อยนะ! โอ้ย!"
ทั้งที่กะจะดิ้นให้หลุดจากการเกาะกุม แต่ด้วยเรี่ยวแรงที่น้อยกว่า เขาจึงพลาดท่า ถูกบอสจับกดไปที่กำแพงจนได้ สองแขนแกร่งของอดีตเพื่อนร่วมห้อง คร่อมกักร่างเอาไว้ระหว่างกำแพงอิฐและร่างสูงใหญ่ของบอส ใบหน้าที่เคยมีแต่รอยยิ้มในความทรงจำของเขานั้นเครียดขึง แววตาซุกซนที่เขาเคยเห็นอยู่บ่อยครั้ง บัดนี้มันฉายแววจริงจัง จนใจเขาเองยังสั่นระทึก ที่ถูกบรรยาศสอบสวนนี้คุกคาม
"เต...จับนายมาไว้ที่นี่เหรอวา? นายสองคนมีเรื่องอะไรกันแน่?"
"เรื่องนี้มันไม่เกี่ยวกับนาย บอส ถอยไปเลย!!"
ถึงจะผลักจะดันยังไงร่างสูงก็ไม่เขยื้อน แสดงถึงการเป็นร่างกายที่ผ่านการฝึกฝนมาอย่างดี แต่ตอนนี้ใช่เวลาที่วาโยจะมาสนใจรูปร่างคนตรงหน้านี้ที่ไหนกัน เพราะเขาต้องรีบไปจากตรงนี้โดยเร็วแล้ว
"เรื่องนายกับ เต... น้องชายฝาแฝดนาย เป็นเรื่องจริงเหรอ?"
".................!!?"
วาโยสะท้านใจวาบ เมื่อเพื่อนเก่าจี้จุดเจ็บ แบบไม่มีพูดพร่ำทำเพลง
"น...นายพูดเรื่องอะไรว๊ะ..."
"อย่าเฉไฉน่าวา เราได้ยินที่นายคุยโทรศัพท์เมื่อกี้นี้หมดแล้ว...เรื่องที่นายกับน้องชายฝาแฝด...รักกัน!"
"ถอยไปนะบอสเรารีบ!!"
วาโยรีบผลักร่างสูงออกจากตัวอีกครั้ง อยากรีบไปจากตรงนี้โดยเร็ว
"มันผิด วารู้ใช่มั้ย?"
"เรื่องของฉัน ถอย!!"
"ตาสว่างสักที วา! เพราะตอนนี้นายกำลังหลงผิด นายสองคนเป็นฝาแฝดกันนะ! แถมยัง...เป็นผู้ชาย..."
"ถึงมันจะผิดจะบาปยังไงฉันก็ไม่สน ฉันรักเต"
"แต่.."
"ผู้ชายแล้วไง แฝดแล้วไง ไม่ว่ายังไงฉันก็รักเต และมันไม่เกี่ยวกับนาย บอส!"
"เกี่ยวสิ... เกี่ยวมากด้วย..."
"................เกี่ยวบ้าอะไร"
"เพราะเราชอบวาไง ชอบมาตั้งแต่เรียนอยู่ห้องเดียวกันแล้วด้วย...เพราะงั้นเราปล่อยให้วาเป็นแบบนี้ไม่ได้..."
"......!!?"
คำสารภาพอันหนักอึ้ง ที่จู่ๆก็ถาโถมใส่เขาโดยไม่ทันตั้งตัว เล่นเอาวาโยถึงกับอึ้งสนิท พูดอะไรไม่ออกเลยทีเดียว
"....วา...เรา..."
"วา!! กลับบ้าน!!"
"..........เต...."
...................................................................
ดร่าม่าก่อตัวแล้ว...วาน้อยจะเป็นไงต่อไปน่อ
ขอโทษที่หายไปหลายวัน ในที่สุดก็กลับมาเสียที
มีน้องคนหนึ่งโทรไปตาม บอกว่ามาลงต่อเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นจะแช่ง...อัยยะ
รีบมาเร็วพลันเลยทีเดียว
อิอิ
:katai5:
-
เตต้องเข้าใจผิดแน่ๆเลย วาจะโดนอะไรไม๊เนี่ย
-
โถๆๆๆ
เข้าใจคะ เข้าใจ เห็นว่าไม่สบาย...ใบลาก็ส่งมาแล้ว
รอได้คะรอได้อยู่แล้ว...รักษาสุขภาพไว้ก่อนดีกว่า :mew1:
แต่ยังงัยถ้าแข็งแรงดีแล้วก็ ก็ช่วยอัพถี่ๆ ให้หายคิดถึงหน่อยนะคะ
ดราม่ามาแล้ว... :hao6: :hao6:
หึงหื่นๆ เอ๊ย อย่าหึงโหดนักนะเต.. :z1:
-
บอสแกนี่นะ :angry2:
ทำเรื่องให้วาจนได้ เตคงไม่โหดหนักกับวามากไปนะ เรื่องนี้วาไม่ผิด........................
หวังว่าที่วาบอกบอสไป ที่วารักเต และมันไม่เกี่ยวกับบอส เตคงมาทันแล้วได้ยินนะ :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
วาไม่ผิดน่ะเตตต :ling3:
-
โอ้ว แม่เจ้า ความสงบสุข...........gone gone away
-
ทำไมเตไม่มาเร็วกว่านี้สักนิด มาเจอตอนนี้ชวนเข้าใจผิดสุด
วาน่าสงสาร อีกแล้ววววว~
กลิ่นมาม่าโชยมาแต่ไกลลลล~
-
แอร๊ยย นายบอส แกจะมาก่อมาม่าให้วาทำไมเนี่ยยยย
สงสารวาอ้ะ เตอย่าใจร้ายน๊าา
-
ม่าม่ามาแล้ว
แง๊ หนูกลัว
แย่าลืมนะ
ตัวเธอเลยบอกว่าจะจบแบบแฮปปี้อ่ะ
-
โถ วาน้อยยย
จะเป็นยังไงต่อเนี่ย
เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะคะ
:mew1:
-
หนักแน่นหน่อยนะนายเต อย่าทำให้อะไรๆ แย่ลงทั้งที่กำลังไปได้สวย ในเมื่อนายรักพี่วา นายก็ควรจะฟังคนที่นายรักอธิบายเหตุผลซะก่อน อย่าใช้อารมณ์กับความรักนะจ๊ะ เดี๋ยวจะไม่เหลือใครนะเออ
ส่วนพี่วา อยากบอกว่านี่ก็ช่างหาเรื่องใส่ตัวซะจริงๆ อยู่นิ่งๆ บ้างไรบ้างก็จะดิหรอก ขอร้องละคะ เตือนเพราะรักนะเนี่ย
-
บอสนาย 2 รอบแล้วนะ 2 รอบแล้วน๊าาาาาาาาาา :katai4:
-
o22 วาจะเป็นไรป่าว
-
โอยยยยย :katai1: :katai1: มาต่อก็ดราม่าเลยอ่า
เต เชื่อใจวาหน่อยเซ่ เจ้าบ้านี่ :z6:
-
เฮ้ย นายจะโผล่มาทำไมเนี่ยบอส!!!!! :z3:
รอตอนต่อไปฮะ :')
-
งานเข้า!!!
บอสนะบอสสร้างเรื่องให้วาแล้วไง
เตใจเย็นๆก่อนเน้อ
-
เอ้าอิคุณบอสนี่....
-
อย่านะ อย่า ดาม่านะ
รอตั้งนาน อย่าทำเราน้ำตาไหบนะคนแต่ง ขอร้องหล่ะ
-
อยากอ่านแล้วววววว ค้างๆๆๆ :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
อัยยะ คนเขียนเริ่มปรุงมาม่าแล้วววววววววว :ling1:
รอค่ะรอ ว่าแต่คนเขียนหายดีแล้วใช่ไหมคะ? เป็นห่วง :mew2:
ถ้าหายแล้วก็มาต่อไวๆนะคะ รอตอนต่อไปค่ะ :L2: :กอด1: :L2:
-
อ้าวไอ้คุณบอสทำพิษ
เต วาไม่ผิดน่ะ
-
สู้ๆนะค่ะคนเขียน รอตอนต่อไปค่ะ :)
-
เป็นไงต่อเนี่ย T.T (เตรียมมองหากระติกน้ำร้อน! :mc1:)
-
เตใจเย็ย ๆ นะ ฟังวาอธิบายก่อนนะ อย่าพึ่งใจร้อนนะเต บอสอะไรนี่วุ่นวายจริง ๆ เลยนะ
-
ThankS
-
หนูชอบมาม่าา~ :hao7:
-
อ่านมาเรื่อยๆหนุกมากเลยค่ะกรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด
มาตามต่อ รีบมาต่อไวๆน้า โอ๊ยๆๆ ลุ้นๆ เตอย่าทำอะไรพี่วาแรงน้าา พี่วาเขาบอบบางกร๊ากก (ไม่แรงจะเรียกว่าเอสเหรอ?)
อิอิ ตามต่อค่ะ :mew1:
-
น่านนนน :katai1: อิตาบอสทำงานเข้าวาอีกละ
-
รอค่ะรอ วาไม่ผิดนะเต :mew2:
-
เกือบโดนน้องแช่งแล้วละ่ซิ อัยยะ ก็าก วาโดนไรอีกหนอ ขอบใจจร้า
-
เอาเล็บข่วนโซฟา // ท่าอยู่หนใดคนแต่ง ข้าจะตายอยู่เลี้ยววว :ling1:
-
ลุ้นแทบตาย
แต่คนเขียนหายไปไหนนะ :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
-
ตอนที่ 18 *พังทลาย*
"วา! กลับบ้าน!!"
ร่างสูงตวาดลั่นพร้อมคว้ารวบแขนบางของพี่ชายไว้มั่น ตั้งใจฉุดลากออกจากร่างใหญ่ของชายหนุ่มอีกคนที่เขาไม่ชอบหน้า
"อ๊ะ เต?"
ยังไม่ทันจะพ้นออกจากร่างเพื่อนเก่า ก็ถูกมือแกร่งนั้นลากกลับมายืนตรงจุดเดิม ตอนนี้เลยกลายเป็นว่า วาโยกำลังโดนยื้อยุดอยู่ทั้งสองแขนไปเสียแล้ว
"ฉันรู้เรื่องของพวกนายหมดแล้ว เตโช!!"
"......!!?"
"บอส!!?"
ถึงวาโยจะหันไปถลึงตาใส่ แต่ก็ไม่ได้ทำให้เพื่อนเก่าสงบปาก รังแต่จะเพิ่มดีกรีความกรุ่นให้กับอารมณ์อีกฝ่ายเท่านั้น
"สิ่งที่นายทำมันผิด รู้หรือเปล่า ขอร้อง อย่าลากวาไปผิดกับนายด้วย!"
เตโชไม่ได้ตอบโต้กลับในทันทีแต่กลับจ้องหน้าของบอสนิ่งด้วยแววตาที่คุโชนไปด้วยความโกรธขึง
"พอแล้วบอส อ๊ะ!"
วาโยพยายามห้ามไม่ให้บอสพูดจาเลยเถิดไปกว่านั้น แล้วจู่ๆร่างทั้งร่างก็โดนกระตุกลากเข้าไปอยู่ในอ้อมอกของน้องชายทันที พร้อมกันนั้น เตโชยื่นหน้าเข้าไปใกล้กับบอส แล้วกล่าวเสียงต่ำ
“อย่าเสือก”
“หนอย!”
พูดจบก็ลากพี่ชายพรืดๆออกไป โดยไม่ได้สนใจคนที่ยืนโกรธหน้าดำหน้าแดงอยู่ข้างหลัง
“ฉันจะพาวาไปจากนายให้ได้ เต!”
“.........!!?”
“.............”
บอสกล่าวฉะฉานให้อีกฝ่ายได้ยิน ในเจตนารมย์ของตนเอง เตโชถึงกับชะงัก เมื่อได้ยินคำพูดราวกับท้าทายของฝ่ายตรงข้าม
“ฉันจะไม่ยอมให้วาต้องตกอยู่ในสภาพนี้”
“หึ...หึหึหึ”
จู่ๆเตโชก็หัวเราะออกมาเบาๆ ก่อนจะหันไปมองหน้าบอสอย่างเหยียดๆ
“ถ้าคิดว่าทำได้...มึงก็ลองดู”
“.........อื้อ!!!?”
“เฮ้ย!!!??”
พูดจบเตโชก็คว้าคอพี่ชายขึ้นมาบดจูบแบบไม่ไว้หน้าใคร ลิ้นร้อนสอดปาดเข้าไปในโพราปากวาโยอย่างดูดดื่มเร่าร้อน ทีแรกวาโยพยายามผลักไส แต่ก็ได้แค่ทีแรก เพราะพอถูกร่างหนาโอบเอวรัดรึงแน่นจนขยับแทบไม่ได้แล้ว เรียวลิ้นที่รุกรานอยู่นั้นก็ทำเอาเขาแทบสิ้นสติไปเหมือนกัน เสียงจ๊วบจ๊าบบาดหูจนต้องหลับตาแน่น น้ำลายที่เอ่อล้นออกจากมุมปากเพราะไม่สามารถกลืนลงคอได้ น้ำตาแห่งความน้อยเนื้อต่ำใจเอ่อรื้น ลมหายใจขาดห้วง การลงทัณฑ์ครานี้ช่างยาวนาน แสนทรมาน และในที่สุดริมฝีปากร้อนนั้นก็ผละออกไป พร้อมกับเรี่ยวแรงของวาโยที่เหือดหายไปด้วย สองขาสั่นระริก จนจำต้องทอดกายอยู่ในอ้อมกอดของน้องชายอย่างช่วยไม่ได้
“.....แก...ไอ้เต...”
บอสกัดฟันกรอดกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น โดยเฉพาะแววตาสุดท้ายที่เตโชชำเลืองมามองก่อนที่จะลากตัววาโยออกไปนั้น ยิ่งทำให้เขาเดือดดาล แววตาแห่งความชิงชังเหยียดหยาม แววตาของผู้มีชัย
บอสกำหมัดแน่น ทั้งที่ทำได้แค่ยืนนิ่งๆ ไม่ใช่ว่าเขาจะไม่กล้ามีเรื่องกับเตโช แต่นอกกำแพงนี้คือตลาดที่ค่อนข้างมีคนพลุกพล่าน เขากลัวว่าวาโยอาจเสียหาย หากเขาทั้งคู่เกิดวิวาทกัน ดังนั้นเขาจึงทำได้แค่ยืนนิ่งๆมองคนที่ตัวเองหลงรักถูกพาตัวไปต่อหน้า แต่ก่อนที่สองร่างจะพ้นจากสายตาเขาก็นึกอะไรบางอย่างออก
“วาเขาไม่ได้อยากอยู่กับแกหรอกไอ้เต! วาเขาอยากกลับบ้านใจจะขาด!...”
ได้ผลคำพูดของเขาทำให้ร่างใหญ่ชะงัก แต่สายตาที่วาโยส่งมาให้เขานั้นก็ทำให้เขาเจ็บไม่ใช่ย่อย เพราะนั่นคือแววตาที่อ้อนวอนไม่ให้เขาพูดอะไรออกมาอีก แต่...เขาหยุดมันไม่ได้แล้ว
“วาเขาโทรติดต่อกับที่บ้านแล้ว และตกลงว่าจะกลับไปในไม่ช้า....”
“บอส!! หุบปากไปเดี๋ยวนี้เลยนะ!!”
วาโยแผดเสียงห้ามปราม ทั้งที่ใบหน้าซีดเผือด เขากลัวเหลือเกิน กลัวเรื่องมันจะเลยเถิด กลัวน้องชายที่เป็นคนรักจะเข้าใจผิด กลัวเหลือเกินว่าเรื่องมันจะเลวร้ายจนเขาไม่อาจฉุดรั้ง
“เราทนไม่ได้นี่ ที่จะต้องเห็นวาต้องทนอยู่แบบนี้!!”
"เราไม่ได้ทน! เราเต็มใจที่จะอยู่!!..."
"โธ่ วา!..."
"อ๊ะ!!"
ยังไม่ทันจะได้เคลียร์วาโยก็ถูกฉุดรั้งโดยน้องชายตัวเองอีกครั้ง คราวนี้ชายหนุ่มรุนแรงไม่น้อยเลย สองร่างจากตรงนั้นไปอย่างรวดเร็วโดยทิ้งบอสไว้เบื้องหลัง ชายหนุ่มกำมือแน่น พร้อมสบถออกมาเบาๆ
"วา...ไม่ว่ายังไง ฉันจะพานายกลับออกมาจากความผิดเพี้ยนนี้ให้ได้..."
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
“โอ้ย เต.. วาเจ็บ..."
"................"
"ปล่อยวาก่อนนะ เต..."
"...............แม่งเอ้ย!"
ในที่สุด เตโชก็สบถออกมาเสียงดังหลังจากที่เงียบงันมานาน ตั้งแต่ออกจากแผ่นดินใหญ่จนกระทั่งถึงบ้าน ชายหนุ่มนิ่งงันด้วยอารมณ์ขึงโกรธ จนแม้แต่วาโยเองก็ไม่กล้าแม้แต่จะเซ้าซี้ พอกลับถึงเกาะ จอดเรือเทียบท่าได้ เตโชก็ทั้งลากทั้งดึงวาโย ถูลู่ถูกังเข้าบ้านอย่างไม่เบามือนัก จนวาโยต้องโอดครวญตลอดทาง
"เต...เรื่องนี้วาอธิบายได้นะ...”
“หุบปาก!!”
“.........เต...”
หัวใจวาโยกระตุกวูบเมื่อถูกคนรักตวาดแหว เขารู้ดีว่าตอนนี้เตโชอยู่ในอารมณ์ที่ไม่รับฟังอะไรอีกแล้ว ต่อให้เขาจะพูดอะไรก็คงไม่อยากฟัง แต่ตะให้เขาทำอย่างไรเล่า เขาทนที่จะปล่อยให้เรื่องมันเลวร้ายต่อไปอย่างนี้ไม่ได้ มันอุตส่าห์ดีขึ้นแล้วแท้ๆ ทั้งๆที่เมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนหน้านี้เขายังรักกันดีอยู่แท้ๆ แล้วนี่มัน...ทำไมถึง...
“วาโทรหาพ่อเหรอ?”
ระหว่างที่วาโยยังอยู่ในวังวนแห่งความสับสน จู่ๆเตโชก็ถามขึ้นด้วยเสียงที่เรียบนิ่งจนน่าใจหาย แถมยังถามในเรื่องที่เขาไม่อยากให้เจ้าตัวรู้ที่สุดอีกด้วย
“ติดต่อ...กันนานแค่ไหนแล้ว?”
“เต...มันไม่ใช่อย่างนั้น...”
“วาหลอกเตมานานแค่ไหนแล้ว!”
“............เต?....”
"ทั้งที่เตรัก ไว้ใจ สุดท้ายวาก็หักหลังเตอย่างเลือดเย็น ทำกันได้ลงคอนะ...ฮึ...สะใจแล้วสินะ ที่เห็นเตโง่เป็นควายแบบนี้..."
คำพูดเชือดเฉือนที่พรั่งพรูออกจากปากคนรัก ทำเอาวาโยถึงกับนิ่งอึ้ง หยาดหยดน้ำตารินไหลออกจากตาคู่สวยช้าๆ
"วาไม่เคยคิดอย่างนั้น...เตเข้าใจผิด..."
"เข้าใจผิดงั้นเหรอ แก้ตัวได้อีกนะ ทั้งที่ถูกจับได้คาหนังคาเขาขนาดนั้น ยังจะหน้าด้านแก้ตัวอีกเหรอวา!!"
"วาไม่ได้แก้ตัวนะ!! เตเข้าใจผิด ทำไมไม่ยอมฟังวาบ้าง!!"
"จะสีซอเพลงอะไรให้ควายอย่างเตฟังอีกล่ะ!! พอทำให้เตเชื่อได้แล้ว วาก็จะโทรไปบอกใครต่อใคร ว่าฝึกไอ้ควายตัวนี้จนเชื่อง แล้วตัวเองก็ไปเริงรักกับไอ้ชายชู้ชั่วชาตินั่นสินะ!!"
"ไม่เคยเว้ย!! วาไม่เคยทำแบบนั้นฟังกันบ้างสิว๊ะ!!!"
"กี่ครังแล้วล่ะ!!..."
"ห๊ะ!!?"
"ฮึ! ตามเตไปเกาะนั้นบ่อยๆ เวลาเตทำธุระ ชั่วโมงสองชั่วโมงนี่คงแอบไปเอากับมันมาแล้วใช่มั้ย!? ได้กันไปกี่ครั้งแล้วล่ะ!? มันคงเอาถึงใจสินะ เลยไปหากันไม่เลิก!!..."
"ไอ้เต!!"
ผัวะ!!
วาโยสุดทนแล้วกับคำหยามเหยียดที่เตโชผรุสวาทใส่ จึงต่อยเรียกสติเตโชเสียหนึ่งครั้ง แต่ไม่ได้เบามือนัก เพราะแรงหมัดของเขานั้นทำให้ชายหนุ่มถึงกับปากแตกเลยทีเดียว นั่นแหละ เตโชเลยเงียบได้เสียที
"เออ! กูโทรจริง แต่กูไม่ได้โทรหาพ่อ กูโทรไปหาย่ามะลิวัลย์ แค่จะบอกว่ากูยังอยู่ดี ไม่ต้องเป็นห่วง!! ส่วนไอ้บอสน่ะ กุก็เพิ่งเจอมันวันนี้นี่แหละ!"
"โกหก!"
"จะเชื่อไม่เชื่อก็เรื่องของมึงเหอะ! ใช่สิ กูเป็นเชลยมึงแล้วนี่ มึงจะด่าว่าให้กูเป็นตัวเหี้ยอะไรก็ได้ทั้งนั้น ให้กูเป็นคนก็เป็นคน ให้กูเป็นสัตว์กูก็เป็นสัตว์ ให้กูร่านกูก็ต้องร่านสินะ!!"
"หยุดพูดแบบนั้นนะวา!!"
"ทำไม!! ทำไมจะพูดไม่ได้ก็มันจริงไม่ใช่รึไง!! เตอยากให้เป็นแบบนี้ไม่ใช่รึไง!!!"
วาโยตวาดลั่นทั้งๆที่ใบหน้าเปื้อนไปด้วยหยาดหยดน้ำตาที่พรั่งพรูไม่ขาดสาย ครานี้เป็นเตโชเองที่ต้องเจ็บยอกในอก
"...วา..."
"ฮึ่ก...ทำไมชีวิตกูต้องเป็นแบบนี้ด้วย! ทำไมต้องมาเจอมึงด้วย! ไม่เอาแล้ว! ไม่อยากอยู่แล้ว!! ฮึ่ก ...ฮือ..."
ไม่อาจทานทนความเจ็บปวดอีกต่อไป สุดท้ายวาโยก็ร้องไห้สะอึกสะอื้นออกมาอย่างไม่อายใครอีก ทั้งที่รู้ตัวว่าทุกคำพูดที่หลุดออกไปนั้นมาจากแรงอารมณ์ที่ต้องการประชดประชันอีกฝ่าย ทั้งที่รู้ว่าทั้งหมดนั้นไม่ได้มาจากใจจริง แต่เขาหยุดไม่ได้ เพราะทั้งหมดนั่นเกิดมาจากที่เขาน้อยใจเตโชที่ไม่ยอมฟัง และน้อยใจที่สุดที่เตโชไม่เชื่อใจในความรักของเขา ดังนั้นวาโยจึงได้แต่โมโหทั้งน้ำตาแบบนี้
"...ถ้าไม่มีเตสักคน วาคงมีความสุขมากสินะ..."
น้ำเสียงเย็นเยียบที่ได้ยินจากคนตรงหน้า ช่างจี้จุดเจ็บของวาโยจี๊ด คราวนี้เขาโมโหจริงๆแล้ว
"ใช่!! ชีวิตกูจะดีกว่านี้มากถ้าไม่มีมึง! ไม่ต้องร่วมสายเลือดกับมึง!" (อย่างน้อยอาจได้รักกันแบบเปิดเผยได้)
"ถ้าไม่เจอกับมึงกูก็คงไม่เป็นแบบนี้!" (คงไม่ต้องตกหลุมรัก จนเจ็บปวดแบบนี้)
"ถ้าไม่ใช่เพราะมึง กูคงมีชีวิตที่ดีกว่านี้!" (ไม่ต้องทำผิดบาปกับบุพการี เพราะหลงรักน้องชายตัวเอง)
"ทำไมกูต้องเป็นแบบนี้ด้วย!!” (ทั้งๆที่รักมากขนาดนี้ ทำไมถึงพูดแบบนั้นออกไปนะ...ทำไมนะเรา...)
วาโยบริภาษอีกฝ่ายด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจถึงขีดสุด เขารู้ดีว่าคำพูดของเขาทำร้ายเตโชมากแค่ไหน แต่เขาไม่อาจหยุดอีกต่อไปแล้ว เตโชที่ได้แต่ยืนนิ่งจ้องมองพี่ชายอาละวาดอยู่อย่างนั้น ในที่สุดก็เอ่ยขึ้น
"นั่น...คือความรู้สึกของวาจริงๆสินะ ...คิดแบบนี้มาตลอดเลยสินะ..."
"เออ!!"
วาโยรู้สึกสุดทนกับเตโชเต็มที เลยตอบรับไปส่งๆพร้อมตั้งท่าจะเดินออกจากบ้าน เพราะหากยังยืนอยู่ตรงนี้จะรังแต่อารมณ์เสียมากยิ่งขึ้น เขาขี้เกียจจะทะเลาะกับน้องชายแล้ว เขาต้องการจะออกไปสงบสติอารมณ์ตัวเองข้างนอกสักพัก
"จะไปไหน!!"
"ไปให้ไกลจากมึงไง!"
"จะไปหามันอีกงั้นเหรอ"
"โฮ้ย!! เออ! กูจะไปเอากับไอ้บอสมัน มึงมีปัญหาอะไรมั้ย ไอ้ควายนี่!!"
เมื่ออีกฝ่ายยังกวนโมโหไม่หยุดยั้ง วาโยก็ไม่อาจหยุดตัวเอง และเผลอทำทุกอย่างที่สามารถทำให้น้องชายเจ็บปวดออกมา แต่สิ่งหนึ่งที่วาโยไม่รู้สึกตัวคือ เขากับเตโชมีนิสัยเดียวกัน เขาโดนเตโชกวนจนโมโหหน้ามืด เลยกระทำสิ่งที่ขาดสติลงไปนับไม่ถ้วนแบบนี้ และนั่นก็เป็นสิ่งที่เตโชกำลังเป็นเหมือนกัน ชายหนุ่มกำลังโดนพี่ชายกวนอารมณ์จนเส้นสติเริ่มจะขาดรอนๆ
พรึ่บ!
"โอ้ย!!"
ขณะที่วาโยกำลังจะเดินออกจากบ้าน ร่างบางก็ถูกมือหนากระชากไว้ มือนั้นดึงเขาจนเสียหลักล้มลงกับพื้นไม้ขัดเงา จนวาโยถึงกับจุก
"ทำเหี้ยอะไรของมึงว๊ะ!? ปล่อย! อ๊ะ!!..."
"..............."
"...........เต......."
เย็นเยียบตั้งแต่ปลายนิ้วจนถึงหัวใจ เมื่อวาโยได้เห็นคนเหนือร่างที่กำลังกดตรึงเขาอยู่ ดวงตาของคนๆนั้นว่างเปล่า แต่กลับมีบรรยากาศคุกคามอย่างชัดเจน วาโยเพิ่งตระหนักเดี๋ยวนี้เองว่าตัวเขาได้ทำให้เตโชสติขาดไปเสียแล้ว
"เตจะไม่ยอมให้วาไปไหนทั้งนั้น..."
"เต....ปล่อยวาก่อน...อึก..."
ไม่ทันจะได้อ้อนวอนอะไร วาโยก็โดนมือหนาตะปบบีบเข้าที่คาง รุนแรงจนปวดกรามเลยทีเดียว
"วา...เป็นของเตคนเดียว..."
"เตอย่า!! อ๊า!!"
วาโยแผดเสียงสั่นเครือวิงวอนน้องชายที่กำลังคลุ้มคลั่ง ขณะที่ร่างสูงกำลังฉีกทึ้งเสื้อของเขาอยู่ หากเมื่อสบสายตาวาวโรจน์ของอีกฝ่ายเขาก็ตระหนักได้ว่าต่อให้พูดอ้อนวอนอะไรไปมันก็ช่างสูญเปล่า
“เต!..หยุดนะ! ถอยออกไปนะ ได้ยินไหมถอยไปเซ่!!!”
วาโยตะโกนเสียงสั่น แต่ราวกับเตโชไม่รับรู้ ไม่ฟังคำทัดทานร่างสูงยังคงคร่อมร่างเขาอยู่อย่างนั้น
พลั๊ก!..
ตุ๊บ!..
ผลั๊ว!!.
“ ไม่นะ..เตอย่า..ไม่ๆๆ!!!”
ยิ่งห้ามเหมือนยิ่งยุ ในจังหวะที่เตโชโน้มกายเข้ามาหา วาโยก็ขัดขืนเต็มที่ ที่ทุบทั้งตีร่างสูงหมายหลุดพ้นจากกรงมนุษย์ แต่เหมือนความพยายามของเขาจะยิ่งทำให้เตโชเดือดดาล แฝดน้องปัดมือเขาทิ้งอย่างง่ายดาย ก่อนจะต่อยลงมาที่ท้องเขาเต็มแรง จนวาโยจุกตัวงอ เรี่ยวแรงปัดป้องเมื่อครู่มลายหายสิ้น เปิดโอกาสให้เตโชถอดเข็มขัดที่ใส่อยู่ที่เอวออกพร้อมกระชากมือวาโยไพล่หลังเตรียมที่จะมัด แฝดพี่บิดตัวหนีอย่างสุดกำลัง ก่อนจะถีบเข้าที่ท้องของแฝดน้องโดยแรงจนร่างใหญ่ถึงกับหงายกระเด็น วาโยใช้จังหวะนั้นตะเกียกตะกายลุกขึ้นหวังจะวิ่งหนีออกไปจากบ้าน เขาไม่รับรู้อะไรอีกแล้ว สติที่ยังพอมีเหลืออยู่บอกเขาว่าให้หนีเท่านั้น
แต่ก็ได้แค่คิดเท่านั้น เพราะทันทีที่ตั้งหลักได้ มือหนาของแฝดน้องก็คว้าเข้าที่ข้อเท้าลากเขาจนล้มคะมำ และโดนลากโดยแรงเข้าไปที่ใต้ร่างของแฝดน้องทันที
“อย่า!! อ๊า! เต หยุดนะ อย่าทำวา!!”
“จะหนีไปกับมันใช่มั้ย!? สุดท้ายก็เผยธาตุแท้ออกมา หึหึ ที่แท้วาก็โกหกเตมาตลอด...”
“ไม่จริง! เตเข้าใจผิด วาไม่ได้อยากหนี วาไม่ได้ตั้งใจ! โอ้ย!!”
เตโชเอ่ยเหี้ยมเกรียม ใจเขาตอนนี้ไม่รู้ผิดชอบชั่วดีอีกต่อไป ในหัวเขาก้องแต่คำว่าหักหลัง ทรยศ และนั่นทำให้เขาต้องลงโทษ ต้องกักขัง และทำให้เป็นของตนคนเดียวชั่วกัปชั่วกัลป์ เตโชชำเลืองมองหน้าที่เต็มไปด้วยหยาดน้ำตาเปรอะเปื้อน ถึงจะรู้สึกยอกในอกอยู่บ้าง แต่คนผิดก็คือคนผิด นักโทษก็คือนักโทษ ยังไงซะ พี่ชายเขาก็ต้องโดนลงฑัณฑ์!!
"อย่า เต...ไม่เอานะ อย่าทำว่า!!"
วาโยตะโกนลั่นเมื่อสองแขนถูกเตโชจับไพล่หลังและมัดไว้อย่างแน่นหนา ก่อนจะช้อนทั้งร่างเขาขึ้นบ่าเดินตรงไปที่ห้องนอน วาโยกลัวเหลือเกิน กลัวแฝดน้องคนนี้จับใจ ทั้งที่รักขนาดนี้ ทำไมนะ เขาถึงได้กลัว กลัวจนตัวสั่นสะท้าน กลัวจนได้แต่ร้องไห้อย่างไร้ทางขัดขืน
ร่างเล็กถูกเหวี่ยงลงบนพื้นในที่สุด มือแกร่งฉุดลากข้อเท้าบางมาตรวนโซ่ที่เคยทิ้งไปแล้วอีกครั้ง วาโยสะอื้นฮัก ครั้งแรกที่ถูกตรวนโซ่ เขาชิงชังเจ้าของโซ่เส้นนี้นัก ถึงจะถูกล่ามโซ่ไว้ แต่อีกฝ่ายก็ดูแลเอาใจใส่เขาเป็นอย่างดี หากแต่ครั้งนี้มันต่างออกไป เขาถูกทารุณจากคนที่เขารัก รุนแรงเหลือเกิน
เศษเสื้อที่ติดอยู่ที่ตัวถูกดึงทึ้งออก กางเกงขาสั้นถูกระชากจนหลุดไปจากขาพร้อมกับกางเกงชั้นใน อารมณ์ดิบเถื่อนที่แสดงออก มานั้นพร้อมจะฉีกขย้ำวาโยเป็นชิ้นๆได้ โดยเฉพาะดวงตาแข็งกร้าวของเตโชที่จ้องมองลงมา ยิ่งทำให้วาโยร้าวรวด คำว่ารัก ความอ่อนโยนที่เคยให้กัน มันอันตรธารหายไปจนสิ้นแล้ว
“ไม่!! เต อย่า!! วาขอโทษ วาผิดไปแล้ว ยกโทษให้วา...อื้อ!!”
“เงียบ!!”
ราวกับเสียงของสายลม เตโชไม่ได้ใส่ใจคำวิงวอนของวาโยเลยแม้แต่เพียงนิด ชายหนุ่มจับร่างแฝดพี่คว่ำลงกับพื้นทันที พร้อมกับเริ่มจัดการร่างกายของตนเอง วาโยดิ้นรนแต่มันก็ไร้ประโยชน์ สัมผัสที่ด้านหลัง ยิ่งทำให้วาโยสะอื้นฮัก ร่างเล็กสั่นกลัวราวกับลูกนกที่พลัดจากรัง ชายหนุ่มรู้ดีว่าจะโดนคนรักทำอะไร และนั่นทำให้เขายิ่งเจ็บ ล่ามโซ่และย่ำยีเขาบนพื้น ทั้งๆที่เตียงนอนก็ตั้งอยู่ตรงหน้า โหดร้ายเหลือเกิน แต่ถึงกระนั้นวาโยยังคนดิ้นรน ลนลานกระเสือกกระสนกระถดตัวหนีสุดชีวิต แต่ร่างสูงก็ตามมาประกบหลังเขาไว้ จับยกสะโพกเขาให้ลอยสูงขึ้น พร้อมใช้อีกมือกดแผ่นหลังส่วนบนของเขาไว้กับพื้นในท่าคว่ำหน้า
“ม่ายยย!! โอ้ย!!”
วาโยร้องลั่นเมื่อถูกเตโชรุกรานโดยไม่มีการเตรียมพร้อม เสียงปริขาดสะท้อนก้องอยู่ในหู เมื่อท่อนลำร้อนระอุของแฝดน้องรุกล้ำรุนแรงเข้ามาในร่าง วาโยเจ็บจนแทบสิ้นสติ ช่องทางของเขาที่ยังไม่ได้เตรียมพร้อม มันฝืดเกินไป แม้เลือดที่ไหลออกมาอาจพอทำให้พอจะขยับเคลื่อนไหวได้ แต่นั่นก็ทำให้เขาเจ็บแสบเกินจะทน
“อย่าเกร็ง วา!!”
วาโยอยากจะตะโกนด่าออกไปเหลือเกินว่าทำไม่ได้ แต่เสียงที่ออกมามีแค่เสียงสะอื้นจากความเจ็บปวดเท่านั้น กลัวเหลือเกิน เตโชคนนี้ไม่ใช่เตโชที่เขารัก ไม่ใช่คนรักของเขา แต่เป็นน้องชายฝาแฝดที่เคยโหดร้ายทารุณกับเขาในอดีต ความมืดดำเริ่มเข้าเกาะกุมหัวใจและร่างกายของวาโย เขากลัวเตโชคนนี้เหลือเกิน เตโชคนนี้กำลังถูกความโกรธขึงครอบงำ เตโชคนนี้กำลังขาดสติ เตโชคนนี้กำลังฆ่าเขาทั้งเป็น
“อ๊ะ! อ๊า อ๊า อึก เจ็บ เต...อ๊า วาเจ็บ...”
วาโยกรีดร้องในลำคอเจ็บปวดรวดร้าวไปทั้งร่าง ร่างสูงกระทั้นกายหนักหน่วงโดยไม่สนใจว่าพี่ชายฝาแฝดของตนจะเจ็บปวดแค่ไหน เขากำลังขาดสติ หยดเลือดที่รินไหลของร่างที่สั่นไหวไปตามแรงขยับของเขานั้น ยิ่งทำให้ความปรารถนาอันอำมหิตของเขาลุกโชติ เตโชส่งกายเข้าไปในร่างพี่ชายไม่ยั้ง บดเบียดลึกล้ำจนวาโยแทบขาดใจ เขาพร่ำวิงวอนเท่าที่จะทำได้ แต่ราวกับยิ่งเติมเชื้อไฟให้น้องชายกระทำรุนแรงยิ่งขึ้น วาโยเจ็บจนตาพร่า พร่ำภาวนาว่าให้ความบ้าคลั่งนี้จบลง ภาวนาให้คนรักเขากลับมาเสียที...
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
เจ็บเหลือเกิน
ร่างกายจะแตกเป็นเสี่ยงๆอยู่แล้ว
วาโยลืมตาปรือปรอยขึ้นช้าๆ รู้สึกว่าร่างกายของตนหนักราวหินถ่วง เจ็บปวดจนขยับไม่ไหว ตั้งแต่สะโพกลงไปชาหนึบ วาโยหลับตาลงอีกครั้ง พร้อมถอนหายใจแผ่วเบา
พายุ...ผ่านไปแล้วสินะ
"วา...ฮึก..."
ใคร?
"เตขอโทษ..."
เต?
"ฮึก เตขอโทษ เตขอโทษที่ทำให้วาเจ็บ เตขอโทษ ฮือ..."
อย่าร้องครับเต...วาไม่เป็นไร
"วาครับ ฮึก คนดีของเต ฮือ...วาเจ็บมากมั้ย..."
วาโยรู้สึกได้ว่าเตโชกำลังกุมมือของเขาไว้แนบอยู่ที่ข้างแก้ม แถมแก้มอุ่นๆนั่น เปียกชุ่มไปด้วยน้ำตา
"เตยอมแล้วครับ เตยอมให้วาลงโทษเต ฮึก..."
ไม่เอาไม่ร้องนะครับเต คนดีของวา
"ฮึก...เตรู้ว่าวาไม่ได้อยากอยู่กับเต...เตรู้ว่าวาอยากกลับบ้าน..."
ไม่นะเต จริงอยู่ว่าวาอยากกลับบ้าน แต่วาอยากกลับไปกับเตนะ โธ่เอ้ย ทำไมถึงไม่มีแรงเลยนะเรา อยากคุยกับเตให้รู้เรื่อง ขยับสิร่างกาย ขยับสิปาก โธ่เว้ย...
"เตรู้ว่าที่วายอมอยู่กับเต เพราะวาแค่สงสาร เพราะวาต้องการรับผิดชอบในฐานะที่เป็นพี่ชาย..."
อย่างี่เง่านะเต วารักเต วาเลยอยากอยู่ด้วย อย่าคิดแบบนั้นสิ
"เตขอโทษนะวา...ทั้งๆที่เตบอกว่าจะรักจะปกป้องวา...เตก็ทำไม่ได้...ฮือ..."
ไม่หรอก วาเข้าใจ วารู้ว่าเตไม่ได้ตั้งใจนะครับ รอนิดนะเดี๋ยววามีแรงขึ้นหน่อยแล้วเราค่อยมาคุยกันนะครับ
"ตอนนี้...เต...จะให้สิ่งที่วาต้องการนะครับ...เตจะยอม..ให้วาไป..ฮึก.."
ไปไหน? เตพูดอะไร?
"อีกหนึ่งชั่วโมง บอส...จะมารับวานะ"
บอส?
"เพราะเต...วาหลับไปตั้ง 3วันแล้ว...เพราะเต...วาถึงเป็นแบบนี้..."
ไม่นะเต วาไม่ไปไหนนะ
พลันร่างที่ยังคงหลับก็รู้สึกได้ถึงหยดน้ำอุ่นที่รินรดอยู่บนแก้ม รู้สึกได้ว่าเตโชกำลังยื่นหน้าเข้ามาใกล้ วาโยอยากมีแรง อยากฟื้นขึ้นเหลือเกิน เขาอยากจะรีบกอดปลอบคนรักของตนไว้
“วา...เตขอโทษ...เตเผลอทำร้ายวาเข้าอีกจนได้...เตขอโทษจริงๆ”
วาไม่ได้โกรธนะเต วาให้อภัยเตนะ
"ถ้าเตยังดื้อจะอยู่กับวา...เต...ต้องเผลอทำร้ายวาอีกแน่...ดังนั้น..."
อะไร? เตจะทำอะไร?
“ลาก่อนครับ หัวใจของเต...”
..........................................................
กร๊าซซซซซซ!!!
ตอนนี้พากระอักเลือด...
(หมายถึง คนแต่งโดนรุมตื๊บ กระอักเลือด)
:hao7:
ขออภัยที่หายไปหลายวันนะคะ (10วันแน่ะ)
พอดีมีโปรเจ็คใหญ่เข้า เราเลยต้องชะลอการเข้าเล้าไประยะนึง...แฮะๆ
-
เย้ยยยยย อิบอส ทำครอบครัวร้าวฉานอะ
สงสารวา แต่ก็สงสารเตด้วย
ว่ารีบมีแรงบอกเตเร็วๆ นะ
ไม่อยากกินมาม่าแล้ววววว
-
โอ้ยยยยยย
คุณพระ ช้าน ไม่ได้รออ่าน แล้ว มาเจอ แบบนี้ นะ
จะบ้าตาย ไม่เอา ดาม่า ไม่อ๊าววววววววว :katai4:
-
บอสปากดีเกลียดบอสเลยว่ะ
คือไม่ค่อยอยากโทษเต เพราะยังแอบรู้สึกว่า เตแค่ไม่มีความมั่นใจในตัวเองว่าวาจะรักเตจริงๆ
คงฝังใจว่าวาเกลียดตัวเองมาตลอดนั่นแหละ
ที่น่าสงสารสุดก็วา รักแล้วแต่คนที่รักกลับไม่เชื่อในความรักของตัวเอง แถมทำร้ายขนาดนั้นอีก
โฮกกกกกก ตอนต่อไปห้ามนานนขอร้องงงงงงงง
-
-,,-
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
-
บอสสสส นี่แกทำอะไรเนี่ย :ling1: :ling1:
ทะเลาะกันจนฟิวส์ขาดเลย ต่อไปจะเป็นไงเนี่ย :serius2:
-
สงสารทุกคน :hao5:
-
มาม่าอีกแล้ววว
เมื่อไรจะมีความสุขเนี่ย
สงสารทั้งสองคนเลย :sad4: :sad4: :sad4:
-
ไอ้บอส :z6:
ทำครอบครัวร้าวฉาน เลวเอ๊ย
เตจะทำไรอ่ะ
-
เต!!! :sad4: :sad4: :sad4: :o12: :o12: :o12: เรารักนายยย!!!! รอฟังวาก่อน!!!!!! อย่าเพิ่งไป กลับมาเต!!!!!! เต!!!!!!!! TOT :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad2: :sad2: :sad2: :dont2: :dont2: :dont2:
-
เตปล่อยวา หัวใจสลายทั้งคู่ ส่วนบอสรักวามั่นคงจัง ขอบใจจร้าาา
-
:katai1: :hao5:
-
คุณพระคูณเจ้าไม่เอาแบบนี้สิ โอ้ยยย เดี๊ยนใจจะขาด :o12: :o12: :o12: :o12: :o12:
-
:hao5: :hao5: :hao5:
-
เฮ่ย อะไรอ่ะ ลาก่อนคืออะไร ไอ้เต แกจะไปไหน อร๊ากกกก :ling3:
คืออะไรฟะเนี่ย งื้อๆๆๆ สงสารเต แต่ก็สงสารวาด้วยอ่ะ :o12: :hao5:
-
ซู้ดดดดดดดดดดดดดด ซดมาม่าอืดกำลังดี?
แต่อย่ามากกว่านี้นะตัวเองเค้าติดคอแว้ววววววววว :ling1:
น่าสงสารทั้งเตทั้งวา ไอ้บอสบ้าาาาา คุณแกคือตัวสร้างความร้าวฉานจริงๆ :beat:
ลุ้นตอนต่อไปปลอบใจตัวเองเพราะยังไงเสียคุณคนเขียนก็บอกว่าจบแฮปปี้ :monkeysad:
รอตอนต่อไปนะคะ :L2: :กอด1: :L2:
-
แอบอยากให้วา เป็นฝ่ายตามหาเตบ้างงง
หนีไปไกลๆเลยน่ะะะะ เต
-
ไอ้เ*ยบอสเอ๊ยยยย!!!!
ไอ้สารเลว~
เตแมร่งก็...เห้อออ วาก็ช่างประชด
เอวัง
#อินไปละกรู
:pig4:
-
โอ๊ย
เต เชื่อนายเลยสิ พับผ่า!
วา แค่น้อยใจนายเฉยเว้ย
-
สงสารเต แต่เตก็ไม่น่าทำแบบนั้นเลยจริง ๆ ส่วนวาก็ทำไมถึงพูดแบบนั้น ทำไมไม่คุยกับเตดี ๆ บอสเข้ามาุวุ่นวายทำไม ยุ่งทำไม ใช่เรื่องของบอสหรือไง เรื่องนี้เป็นเรื่องของเตวา
-
:ling1:
-
เพราะเป็นรักระหว่างแฝด ข้อเปรียบเทียบก็มีมากมาย เป็นติ่งเนื้อที่เมื่อมีใครไปสะกิดมัน มันก็ย่อมเจ็บปวดเป็นธรรมดา......
-
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
-
ฮืออออ
สงสารอะ
มาม่าาาาาาา กัดผ้าเช็ดหน้าา
-
ThankS
-
กระทืบอิบอสทีสิ :z6:
-
ความรักทำให้คนงี่เง่าได้เสมอสินะ เฮ้อ...
-
ไม่ ไม่ ม่ายยยย มันไม่ใช่อย่างนั้นนะเต เต เต T0T
//โอ้ย อินเฟ้ยยย
-
ตอนที่ 19 *ขอ*
เต...
เต...อย่าไป
เต วาไม่ได้โกรธเตเลยนะ
เตครับ...
เต...
อย่าไปนะ!!
.
.
.
.
.
"วา! วาฟื้นแล้ว เรียกหมอที เร็วเข้า!"
"....คุณ....ย่า...?..."
ทันทีที่วาโยลืมตาขึ้น สิ่งที่เขาได้พบเห็นเป็นอย่างแรกนั่นคือ เพดานห้องสีขาว ถัดมาคือใบหน้าที่มีหยาดน้ำตาพรั่งพรูของคุณย่ามะลิวัลย์ ที่กำลังโน้มตัวเข้ามาหาเขา สองมือของย่ากุมมือของเขาไว้ ถัดไปอีกนิดเป็นเสาแขวนถุงน้ำเกลือ ไม่ต้องประมาลผลนานเขาก็รู้ได้ทันทีว่า ที่นี่คือ "โรงพยาบาล" แล้วเขามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร เขาเป็นอะไรไปงั้นเหรอ ใครพาเขามา เตโชใช่หรือไม่ แล้วเตโชอยู่ไหน...
"วา...เป็นยังไงบ้างลูก?...เดี๋ยวหมอมาแล้วนะลูกนะ..."
"ย่าครับ...เต..ล่ะครับ..?.."
เสียงแหบแห้งจนวาโยแทบจำไม่ได้ว่าเป็นเสียงของตัวเองเอ่ยขึ้นแผ่วระโหย ถามไถ่ถึงคนรัก ที่คิดว่าคุยกับตัวเขาอยู่เมื่อครู่ ทันทีที่ถามออกไป คุณย่ามะลิวัลย์ก็ถึงกับถอนสะอื้นด้วยความสงสารหลานรัก
"โถ...วาหลานย่า..."
"เตอยู่ไหนครับ...?"
"วา...เตไปแล้วลูก เตหนีเราไปแล้ว.."
"หนี? หนีไปไหน? เดี๋ยวผมจะรีบไปตามเต!..."
วาโยลนลาน ชายหนุ่มพยายามฝืนกายลุกขึ้นทั้งที่ทั้งร่างยังคงปวดร้าว สมองมึนงง และศรีษะหนักอึ้ง โงนเงนขึ้นมานั่งได้ก็ตั้งท่าจะลงจากเตียงจนคุณย่ามะลิวัลย์ต้องรีบห้ามจ้าละหวั่น ขณะนั้นในห้องมีคุณย่าเพียงคนเดียว นางจึงลำบากเล็กน้อยในการหักห้ามหลานชายที่ตัวโตกว่า
"เฮ้ย? วา นายจะไปไหน?"
เป็นเทียนที่เดินเข้ามาในห้อง ชายหนุ่มทิ้งถุงอาหารพะรุงพะรังที่ซื้อเข้ามาลงบนโซฟาหน้าเตียงพร้อมวิ่งเข้าไปช่วยจับตัววาโยไว้ทันที
"ปล่อย...เทียน...กูจะไปหาเต..."
"มึงจะบ้าเหรอวา!? สภาพมึงขนาดนี้จะไปได้ยังไงว๊ะ!"
"กูไม่ได้เป็น...อะไร..."
"ไม่เป็นเชี่ยไร มึงไข้สูงตั้ง 5วันแล้วนอนซมไม่ได้สติเพิ่งจะฟื้นเนี่ย อย่ามาทำเป็นเก่งนะเว้ย เดี๋ยวพ่อเบิ๊ดหัวทิ่ม!"
"5วัน? ไม่จริง กูเพิ่งหลับไป...แป๊บเดียว..."
วาโยสับสนเต็มที่เมื่อถูกบอกว่าหลับไปถึง 5 วัน มันราวกับเรื่องโกหก ในเมื่อเขาจำได้ว่าเขาเพิ่งหลับไปได้แค่แป๊บเดียว แล้วเตโชก็มาขอโทษเขา แต่ยังไม่ทันได้คุยกันเพราะเขาเหนื่อยและเพลียเลยเผลอหลับไปอีกแป๊บนึง แล้วนี่พอตื่นมากลับมาอยู่ที่โรงพยาบาลแถมมีคุณย่าและเทียนอยู่ด้วย เขามาที่นี่ได้ยังไง ใครพาเขามา เตโชไปไหน?
"มัน...เกิดอะไรขึ้น? กูมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง ใครพากูมา เตใช่มั้ย แล้วตอนนี้เตอยู่ไหน? เทียน...เตอยู่ไหน?"
มือบางไร้เรี่ยวแรงเกาะชายแขนเสื้อของญาติหนุ่มไว้แน่น ดวงหน้าซีดเซียวนั้นบิดเบี้ยวด้วยความกังวล ดวงตาเศร้าสร้อยรื้นฉ่ำไปด้วยหยาดน้ำตา สภาพย่ำแย่ของลูกพี่ลูกน้องทำเอาเทียนสะท้อนใจ จะมีวิธีช่วยวาโยอย่างไรบ้างนะ
"ยายครับ ขอเทียนคุยกับวาแค่สองคนได้มั้ยครับ?"
เขารู้ว่าคุณยายมะลิวัลย์ของเขาก็พอจะรู้เรื่องของสองแฝดพอสมควร แต่ถึงอย่างไรเขาก็ไม่อยากที่จะให้ยายต้องเข้ามารับฟังเรื่องแบบนี้เท่าไรนัก ดังนั้นเขาจึงจำเป็นต้องขอให้ยายมะลิวัลย์ออกไปรอข้างนอกก่อน ทางด้านคุณยายก็เหมือนจะเข้าใจสถานการณ์ดี นางจึงเดินออกไปเงียบๆ ทั้งที่ยังคงแอบสะอื้นเล็กๆ
"วา มึงตอบกูมาตรงๆนะ...มึง ถูกไอ้เตมัน เอ่อ...ฝืนใจเอาใช่มั้ย?"
"เทียน...?"
"คือ...ตอนที่มึงถูกส่งตัวมาที่นี่ มึงไข้สูงมากจนไม่ได้สติ แล้ว...เอ่อ..ร่างกายมึงมีร่องรอยการข่ม..ขืน.."
การเปิดฉากคุยเรื่องที่ยาก ทำให้เทียนค่อนข้างอึดอัดเล็กน้อยแต่เขาอยากได้ความจริง เขาอยากรู้เรื่องที่เกิดขึ้นกับญาติสนิทของเขาคนนี้ เขาอยากรู้เขาอยากช่วยเหลือ เขาอยากปกป้อง วาโยที่ตอนแรกตื่นตกใจเล็กๆเมื่อญาติหนุ่มถามเรื่องที่คาดไม่ถึงเล็กน้อย แต่สุดท้ายก็ต้องยอมแพ้ต่อสายตาที่คาดคั้นมา และยอมเอ่ยปากในที่สุด
"กู...กูกับเต รักกัน...เอ่อ รักกันแบบคนรัก..."
"รัก? มึงสองคน...เป็นฝาแฝด..."
"กูรู้! กูรู้ว่ามันผิด แต่...กูหยุดมันไม่ได้ กูหยุดความรู้สึกกูไม่ได้..."
เสียงแห้งพยายามตะโกนบอกความรู้สึก จนเทียนต้องรีบเข้าประคองร่างนั้นไว้ในอ้อมแขน ด้วยกลัวว่าจะร่วงตกเตียงไปเสียก่อน
"แล้วใครทำมึง? เอ่อ...ใครข่มขืนมึง?..."
"ไม่ได้ข่มขืน พวกกูแค่ทะเลาะกัน!.."
"แค่ทะเลาะเชี่ยไร มึงช้ำไปทั้งตัว แถมตรงนั้นยัง....ฮึ่ย! มันเล่นซะมึงนอนซมไม่ได้สติตั้ง 5 วัน นี่มึงเรียกว่า แค่ทะเลาะเหรอ!!?"
"เออ! แค่ทะเลาะกัน...เตอยู่ไหน?"
"ห๊า?"
"เตอยู่ไหน กูจะคุยกับเต"
"................เอ่อ..."
"เตอยู่ไหน ? เทียน?"
เทียนอ้ำอึ้งเล็กน้อย ด้วยสภาพของวาโยตอนนี้เขาไม่อยากบอกเลยว่าเตโชไปไหน กลัวเหลือเกินว่าอาการวาโยจะทรุดลง แต่ถึงยังไงความจริงก็คือความจริง ยังไงช้าเร็ววาโยก็ต้องรู้ ในที่สุดเทียนจึงตัดใจเล่าบางอย่างให้วาโยได้ฟัง
"เต...เตมันหนีจากเราไปแล้ว..."
"...วา...ไงนะ? ไม่จริง...มึงโกหก... เตไม่มีทางทิ้งกู..."
วาโยพยายามปฏิเสธเสียงครางเครือ ต่อให้มันเป็นเรื่องจริงเขาก็ไม่อยากเชื่อ เขาไม่เชื่อ
"เตยังอยู่ใช่มั้ย พวกมึงโกหกใช่มั้ย เพราะไม่อยากให้กูกับเตได้อยู่ด้วยกันใช่มั้ย กูไม่เชื่อ! กูไม่เชื่อ!..."
เพี๊ยะ!
"................."
"ตั้งสติหน่อยวา! เรื่องที่พวกมึงรักกันมันเป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้ แต่มึงต้องยอมรับความจริงว่าเตมันไปแล้ว!"
เทียนตบหน้าเรียกสติวาโยไปครั้งหนึ่ง ถึงจะไม่ได้รุนแรงนัก แต่ก็ทำให้คนป่วยถึงกับเงียบสงบลงได้ เทียนถอยหายใจแรงๆครั้งหนึ่งก่อนจะพยายามพูดเรียกสติลูกพี่ลูกน้องคนนี้
"...ใครพากูมาที่นี่?..."
"หือ?..."
"เต..พากูมาส่งที่โรงพยาบาลใช่มั้ย?.."
แม้อีกฝ่ายจะก้มหน้าแต่เทียนก็รู้ดีว่าตอนนี้ญาติหนุ่มของเขากำลังร้องไห้ ด้วยว่าร่างนั้นสะท้านน้อยๆด้วยแรงสะอื้น เสียงนั้นก็เครือคราง และหยาดน้ำที่หยดลงบนผ้าปูที่นอน น่าสงสารเหลือเกิน น่าสงสารจนเทียนไม่อาจห้ามใจไม่ให้โอบกอดร่างคุดคู้นั้นไว้ไม่ได้ ชายหนุ่มใช้สองมือตระกองศรีษะเล็กขึ้นมากอดไว้แนบอก บรรจงลูบเรือนผมชื้นเหงื่อนั้นแผ่วเบา
"ไม่ใช่เตหรอกวา...แต่เป็นเพื่อนเก่าวาที่ชื่อบอสน่ะ"
"บอส?..."
ชื่อที่เป็นดั่งกุญแจของเรื่องทั้งหมด วาโยผละออกจากร่างของเทียนทันทีพร้อมจ้องหน้าญาติหนุ่มอย่างมีความหวัง
"บอสอยู่ไหน!?"
"...เอ่อ...เดี๋ยวเย็นๆคงเข้ามา..."
ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมปฏิกิริยาของลูกพี่ลูกน้องถึงเปลี่ยนไป ถึงจะยังงงๆ แต่ก็รู้สึกโล่งใจเล็กน้อยที่วาโยดูมีความหวังขึ้น
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
"วา...ลูกแม่..."
หลังจากกระสับกระส่ายรอบอสอยู่พักใหญ่ๆ ก็มีผู้มาเยือนใหม่อีกสองคน ไม่ใช่ใครอื่นที่ไหน พ่อกับแม่ของวาโยนั่นเอง ได้ยินว่าทั้งคู่บินมาถึงตั้งแต่เมื่อวานและนอนเฝ้าเขาอยู่ที่โรงพยาบาลนี้ทั้งคืน จนตอนสายๆก่อนที่เขาจะตื่นเล็กน้อยท่านทั้งสองได้กลับไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าที่โรงแรม เปลี่ยนเวรกับคุณย่าและเทียนที่มาเฝ้าต่อในตอนสาย หลังจากที่เข้ามาในห้องแล้วเห็นว่าวาโยฟื้นแล้วนั้น แม่ของเขาก็ถึงกับหลั่งน้ำตาสะอื้น วิ่งเข้ามากอดเขาเข้าแนบอกแน่น ส่วนผู้เป็นพ่อก็เข้ามาดูอาการเขาใกล้ชิดเช่นกัน แม้ว่าจะยังไม่ได้กล่าวอะไร แต่วาโยก็รับรู้ได้ ว่าท่านเป็นห่วง
"โถ...วาลูกแม่....ไม่น่าเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นเลย...ฮือ..ฮึก..."
"....ไม่เป็นไรแล้วครับแม่ ผมหายแล้วครับ..."
"ฮึก...เตไม่น่า...ทำกับวาแบบนี้เลย...ฮือ..."
ยิ่งพูดนางยิ่งร้องไห้หนักขึ้น เจ็บปวดกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับลูกๆเหลือเกิน
"สิ่งที่เจ้าเตทำมันมากเกินไป มันเกินจะอภัยให้ได้ ฉันไม่นึกเลยว่ามัน..."
"ไม่ครับพ่อ! เตไม่ได้ผิดอะไร!..."
ผู้เป็นพ่อกับแม่ถึงกับอึ้งกับคำพูดของวาโยไม่น้อย วาโยสูดหายใจนั่งตัวตรงเพื่อเล่าความจริงให้ทุกคนฟัง
"ผมกับเตรักกันครับพ่อ แม่..."
วาโยเริ่มเล่าสิ่งต่างๆออกมาด้วยน้ำเสียงราบเรียบ เขาไม่หวั่นไหวต่ออะไรอีกต่อไปแล้ว
"แม้ตอนแรกผมจะไม่ยอมรับ แต่ตอนนี้ผมรู้แล้วว่าผมรักเต รักมาก รักจนไม่สามารถขาดเตได้..."
"....วา....?..."
ผู้เป็นแม่ถึงกับเซเล็กน้อยโดยมีพ่อคอยประคองอยู่ใกล้ๆ ทั้งคู่ค่อนข้างตกใจกับสิ่งที่ได้ยิน
"ผมรู้ ว่ามันเป็นเรื่องที่ผิด แต่พ่อครับแม่ครับ ผมหยุดมันไม่ได้...แล้วเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมด มันเกิดมาจากผมเอง....เตไม่ได้ผิดครับ ผม...เป็นคนทำให้เรื่องทั้งหมดมันเลวร้ายอย่างนี้เอง มันเป็นเพราะผมตั้งแต่ต้น..."
"วา...ฉันไม่คิดเลยว่า แกจะทำแบบนี้..."
ผู้เป็นพ่อทำหน้าตาเจ็บปวดไม่น้อย ยืนตระกองร่างของผู้เป็นภรรยาที่กำลังสะอื้นไห้ไว้ในอ้อมแขน เขาครางเอ่ยชื่อลูกชายพร้อมตัดพ้อเสียงแผ่ว
"ผม...ขอโทษครับพ่อ ผมมันงี่เง่าเองครับ ผมมันเลวเองที่ทำให้เรื่องมันเป็นแบบนี้ ผมมัน...อกตัญญู..."
"พอเถอะลูก วา หลานไม่ต้องโทษตัวเองแบบนั้นหรอก!"
ย่ามะลิวัลย์ผู้ซึ่งไม่อาจทนเห็นวาโยหลานรักต้องทนรู้สึกผิดและแบกรับเรื่องนี้อยู่เพียงคนเดียวได้ ในที่สุดนางก็เอ่ยตัดบทขึ้น
"ไม่ใช่วาหรือเตหรอกลูกที่ผิด ต้นเหตุของเรื่องทั้งหมดนี้มันเกิดมาจากคนเป็นพ่อเป็นแม่ต่างหาก!"
"คุณแม่...?..."
มะลิวัลย์กล่าวพร้อมเดินเข้าไปยืนเคียงข้างหลานชายที่ยังคงนั่งอยู่บนเตียง ก่อนจะปรายสายตาไปมองที่บุตรชายและสะใภ้ด้วยความขุ่นเคือง
"พวกเธอคิดว่าตัวเองเป็นฝ่ายถูกกระทำอยู่ฝ่ายเดียวอย่างนั้นเหรอ!? พวกเธอคิดว่าที่ลูกๆเป็นแบบนี้เนี่ยไม่ได้เกี่ยวกับพวกเธอเลยอย่างนั้นเหรอ!!"
“พวกผมก็พยายามดูแลทั้งสองคนอย่างดีที่สุดนะครับแม่ ผมพยายามมอบสิ่งที่ดีที่สุดให้พวกเขาเสมอ...”
“เธอคิดว่าแค่นั้นมันพอเหรอ!? แค่เงินทอง วัตถุ มันพอสำหรับลูกเธอเหรอ!!? นี่เธอรักลูกจริงๆหรือเปล่า หรือสักแต่สร้างพวกเขามาเพื่อปรนเปรอเกียรติยศหน้าตาของตัวเองกันแน่! เธอเคยเลี้ยงลูกด้วยใจมั้ย? ความเข้าใจหรืออะไรที่ไม่ใช่เงินน่ะ เคยหรือเปล่า!!?”
“...ผม...”
คำพูดของมะลิวัลย์ราวกับช่วยเตือนสติสองสามีภรรยาผู้ซึ่งมองข้ามจุดนี้มาตลอดยี่สิบสี่ปี
“ฉันเลี้ยงเธอมาผิดหรือยังไงนะ เธอถึงกลายเป็นคนแบบนี้ อาจผิดมาตังแต่ฉันแล้วสินะ...ดูสิ ขนาดผู้ใหญ่อย่างเราๆยังทำผิดพลาดกันได้ แล้วจะโทษอะไรกับเด็กน้อยสองคนพี่น้องจะหลงรักกันเองเพราะความว้าเหว่ ในเมื่อถูกเลี้ยงแบบทิ้งขว้างอยู่บนหอคอยงาช้าง ที่ที่ใครก็เอื้อมไม่ถึง ที่ที่ใครก็ไม่อยากยุ่งด้วย เมื่อเหลียวมองรอบกายไม่มีใคร แล้วจะผิดอะไรหากทั้งคู่จะเผลอไผลมีกันและกัน ...คนที่ผิดเคือใคร คนที่ถูกคือใคร คนที่ต้องรับกรรมคือใคร ยังจะต้องให้ฉันคนนี้สาธยายอีกหรือเปล่า...”
“.........ผม....”
“พอเถอะครับคุณย่า...เรื่องนี้ ขอวาเป็นคนผิดเองเถอะครับ ฮึก...ให้วาได้รับผิดชอบ...”
วาโยตื้นตันในสิ่งที่ย่ามะลิวัลย์พูดอย่างมาก ทั้งสงสารพ่อกับแม่จับใจที่เห็นว่าทั้งคู่ถึงกับยืนสลด ทั้งผู้เป็นแม่นั้นก็ร้องไห้สะอื้นจนตัวโยน แล้วตอนนี้เขาก็คิดว่าควรทำสิ่งหนึ่งเสียที
“พ่อครับ...แม่ครับ...”
“วาลูก! หลานยังไม่หายดีอย่าเพิ่งขยับ...”
มะลิวัลย์หน้าเสียเมื่อเห็นวาโยถอดเข็มน้ำเกลือออกจากจุกเข็มตรงข้อมือ แล้วพยายามกระเสือกระสนลงจากเตียง และเนื่องจากเพิ่งจะสร่างไข้ ชายหนุ่มจึงยังไม่ค่อยจะมีเรี่ยวแรงที่จะยืนให้มั่นคงได้ ร่างบางเซน้อยๆจนทุกคนในห้องต่างรีบกรูกันเข้ามาช่วยพยุง หลังจากตั้งหลักได้ วาโยก็คุกเข่าลงแทบเท้าของผู้เป็นบิดา มารดา ก่อนจะกราบลงแนบสองเท้านั้นด้วยความรู้สึกผิดเหลือประมาณ
“วา ทำอะไรน่ะลูก? ลุกขึ้นเร็วเข้า”
ผู้เป็นพ่อลนลานรีบก้มลงจับร่างลูกชายไว้ แล้วรีบยกขึ้น วาโยสบตากับบิดานิ่ง ก่อนเอ่ยคำขอสิ่งหนึ่ง ด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น
“พ่อครับ...ผมขอเตได้มั้ยครับ”
“วา...?”
“วาลูกแม่...?”
“อาจดูมากไป แต่ผมขอร้องครับ ได้โปรด ยกเตให้ผม ได้โปรดให้เรารักกัน พ่อกับแม่จะด่าทอ จะลงโทษผมยังไงก็ได้ ผมยอมทุกอย่าง แต่ได้โปรด ได้โปรดยกเตให้ผม...”
ร่างบางเอ่ยคำขอทั้งน้ำตา รู้ดีว่าตัวเองกำลังทำเรื่องอกตัญญู ทำเรื่องชั่วร้ายผิดบาป แต่เขากลับหลังไปไม่ได้อีกแล้ว
“วา...พ่อขอโทษ”
“........พ่อครับ?”
รู้สึกตัวอีกทีร่างของเขาก็ถูกส่งเข้าไปในอ้อมกอดของบิดาเรียบร้อย อ้อมกอดนั้นช่างอบอุ่น วงแขนที่สั่นน้อยๆนั่นกำลังปลอบประโลมเขาอย่างเต็มที่ อ้อมกอดที่เขาปรารถนามาทั้งชีวิต พ่อเอ่ยขอโทษเขาด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนที่สุด กอดเขาแนบแน่นที่สุด และเอื้อนเอ่ยคำที่เขาดีใจที่สุด
“ไม่เป็นไรลูกวา...เรื่องที่ลูกรักกันพ่อจะไม่ห้ามอีกแล้ว...แค่วากับเตกลับมาหาพ่อ พ่อก็ไม่ขออะไรแล้วลูก กลับมานะลูกนะ กลับมาบ้านของเรา มาสร้างครอบครัวใหม่กันประสาเรานะลูกนะ...”
บิดาเอ่ยทั้งน้ำตาและวาโยรับรู้ได้ว่ามันมาจากใจจริง ชายหนุ่มดีใจที่สุด ดีใจ ตื้นตัน กับความรักที่ตนได้รับ และเขาปรารถนาเป็นอย่างยิ่งว่า สักวันเขาจะพาเตโชมารับรู้สิ่งนี้ด้วยกันให้จงได้ วาโยหลับตาซึมซับความอบอุ่นอ่อนโยนจากอ้อมกอดของบิดามารดา พยายามกอบโกยให้มากที่สุด เพื่อชดเชยเวลายี่สิบสี่ปีที่ผ่านมา ย่ามะลิวัลย์และเทียนที่อยู่ในเหตุการณ์ก็พลอยซาบซึ้งไปด้วย มะลิวัลย์รู้ดีว่าที่ลูกชายของตนยอมกับเรื่องนี้ง่ายๆ ไม่ใช่เพราะยอมแพ้แก่ตน แต่เป็นเพราะความรักที่มีให้แก่ลูกๆของตน ความรักที่ตนไม่เคยแสดงออก มันอัดอั้นเต็มล้น จนชายหนุ่มไม่อาจทานทนที่จะทำเป็นใจดำต่อไปได้อีก เพราะที่จริงแล้วตัวเขาเองก็โหยหาความรักจากลูกๆไม่ต่างกัน ดังนั้นการยอมให้ลูกแฝดสองคนรักกันแล้วมาอยู่ข้างๆเขา ย่อมดีกว่าต้องเสียลูกทั้งสองคนไป เขาไม่อาจทนความว้าเหว่นั้นได้ ไม่มีทาง ดังนั้นวันนี้เขาจึงยอมที่จะแพ้แก่ความรักที่ผิดศิลธรรมของลูกๆทั้งสอง ยอมที่จะปลดปล่อย เพื่อที่จะได้รัก แล้วสามคนพ่อแม่ลูกก็กอดกันกลมอยู่บนพื้นห้อง เพื่อรอว่าสักวันอ้อมกอดนี้จะมีครบสี่คน
.
.
.
.
.
เต...เตอยู่ไหน เดี๋ยววาจะไปรับนะครับ วาจะไปรับเตกลับบ้านของเรา...
.....................................................................................
:hao7:
มาอีกตอนให้ชื่นใจ...ไอ้เตหายหัวไปไหนว๊ะ!?
-
ฮรือวววววววว *กระซิก*
เต กลับมานะะะะะะ
ซึ้งอ่ะะะะ
*พรากกกกกก*
-
คุณย่าพูดถูกกกกกกก
สมัครเป็นFCคุณย่าาาาาาาาา :hao3:
วาสู้ๆพาเตกลับมาให้ได้นะ ออฝากตบกระโหลกอิคุณบอสมันสักทีด้วยนะได้ป่ะ? :beat:
รอตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อเมื่อไหร่หนอวากะเตจะได้แฮปปี้กันจริงๆซะที :L2: :กอด1: :L2:
-
วาพาเต้ๆ กลับมาให้ได้นะ :)
-
จะตามเตกลับมายังไงละทีนี้ :ling1:
-
:katai1: :katai1: กาเพาะเต็มไปด้วยมาม่าอืดๆๆ
-
ซึ้งมากๆเลยตอนนี้ เต อย่าหนีไปไหนไกลเลยนะ :o12:
วาจะได้ไม่ต้องเหนื่อยหาไม่เจอ :sad11: :sad11: :sad11: :sad11:
จะได้กลับมาอยู๋ข้างๆกันอย่างเปิดเผยในครอบครัวที่อบอุ่นแล้วนะเต :m15: :m15: :m15:
-
โรคจิตตต แอบให้วายังตามหาเตไม่เจออออ :katai3: :katai3:
-
กระซิกๆ :mew4:
เต ตอนนี้เตไปอยู่ไหนนะ คงถึงเวลาแล้วสินะที่วาจะเป็นฝ่ายตามหาบ้าง สู้ๆนะ วา
-
มันเป็นเรื่องที่พ่อแม่จะยอมรับได้จริงๆ อ๋อว้าาา~
แอบสงสัยเบาๆ
-
เศร้าอ่า วารีบพาเตกลับมานะ
เตบ้าเล่นหนีไปแบบนี้ได้ไงห๊ะ :katai1:
-
เต กลับมาเถอะ ที่บ้านให้อภัยแล้ว กลับมาอยู่พร้อมหน้าสักที่เหอะ :hao5: :hao5: :hao5:
-
โฮ้ววววววววววววว ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
ปรัีบความเข้าใจกันได้ซะที :mew6: :mew6:
-
เตไปไหน กลับมานะ ฮืออออออออออ :ling1:
-
เตหายไปหนายยยย ทิ้งวาไว้อย่างงี้ได้งัยอ่ะ
กลับมาเดี๋ยวนี้เลยนะ :katai1:
-
ตอนที่แล้ว.......ซึมม
ตอนน้ิ.........ซึ้ง
ตอนหน้า....ขอสวีท.....หวานจับใจนะก๊าบ
ดีใจคนเขียนกลับมาแว้ววววว
-
โอ้ยยยยย เต กลับมานะ
วาหาเตให้เจอนะ
ทั้งๆ ที่เข้าใจกันแล้วแท้ๆ อิบอสทำเสียเรื่องจนบานปลายจริงๆ
มันน่าตื้บบบบบ 5555
-
โอ๊ยยยยยยยยยยยยย
ปวดจี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
น้องเตไปไหนแบ๊วววววววววว
-
พ่อแม่เตวายอมรับแล้ว แล้วเตไปไหน วาตามหาเตให้เจอนะ แต่ท่าทางเรื่องวุ่นวายคงยังไม่จบแน่ ๆ เพราะบอสอะไรนั่น
-
เต กลับมาเถอะนะ
พวกเราจะได้เลิกกินมาม่ากันซะที ฮือออ
-
คุณย่า พูดได้โดยใจมาก สมัครเป็นแฟนคลับค่ะ
เตนายอยู่ไหนน่ะ วาจะไปรับนายแล้ว ว๊ายกรี๊ด
-
:mew4: รีบกลับมานะเต
-
ซึ้งค่ะ T^T
รักคุณย่ามากเลย
เฮ้อ ในที่สุดพ่อกับแม่ก็สำนึกขึ้นมาแล้วนะคะ กลับมาอยู่บ้านกันเถอะนะเต
-
ThankS
-
พ่อแม่แบบนี้อย่าได้เจอที่ไหน
-
:z2:
แวะมารอค่ะ
-
อาทิตย์นี้จะมาไหมค่ะ คนเขียนหายไปกับเตเลย.. (แวะมารออีกคน รอได้เสมอจร้า)
-
คนเขียนหนีไปกับเตใช่ม๊ายยยยยยยยยยยย :ling1:
กลับมาเถอะค่ะ เค้าคิดตึงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง :mew6:
-
พึ่งเข้ามาอ่านเรื่องนี้รวดเดียวจนถึงตอนปัจจุบัน
อยากบอกคนเขียนว่าสนุกมากเลยค่ะ ชอบแนวแบบนี้
หวังว่าวาจะเจอเตในเร็ววันนะคะ
-
เต กลับมาเหอะนะ
อยากฆ่าไอ้บอสสุดๆเลย มารความสุข :fire:
-
:katai1: :katai1:
-
:hao5: :hao5: :hao5:
:katai1: :katai1: :katai1:
-
วา .. ตามเตให้เจอน๊าาา T^T
-
เตหายไปไหนนนนนน :z3:
รอนะฮะ :')
-
อ่านตั้งแต่แรกจนถึงตอนล่าสุดนี้เกือบ2ชั่วโมง
เรื่องนี้ซาดิสและดราม่าได้ลงตัวมากมาย แล้วยิ่งเป็นแฝดด้วย อ้ากกกกของชอบเลยอะ 555++
แล้วเตไปไหนแล้วล่ะ อย่าบอกนะว่าเตฆ่าตัวตายไปแล้ว ถ้าอย่างนั้นไม่เอานะ ฮือๆๆ
ขอให้ทั้งคู่ได้กลับมาหากันด้วยเถอะ
-
เตตตตตตตตตตตตต กลับมานะ!!
เค้าคิดถึงงงงงงงงงง :dont2: *เกาะขาคนเขียน*
-
เตหายไป คนเขียนก็หายไป เอ๊ะ หรือเขาคือคนๆเดียวกัน
-
เพราะรัก แต่การกระทำเหมือนไม่รัก พ่อแม่รักลูกทุกคนเนอะ ขอบใจจร้า
-
คนเขียนหายยยยยยยยยยยยยยยย :z3:
กลับมาเตอะเค้าคิดถึงงงง :monkeysad:
-
คนเขียนหายไป 1 เดือนเต้มๆแล้วน้า รอตอนจบแล้วอ่ะ
-
เข้าใจผิดกันจนได้ แล้วน้องเตหายไปไหนแล้ว เพราะรักมากเตถึงยอมปล่อยมือ ตอนนี้แอบระอาบอส เข้ามาแทรกทำไม
สงสารวามากด้วยตอนนี้จะไปหาเตง่าย ๆ คงไม่ได้ แต่เอาเข้าจริงอาจวนเวียนอยู่รอบตัววาก็ได้นะ
บอสจะไปไหนได้รักวาขนาดนี้ ขอให้เจอกันเร็ว ๆ ก่อนวาจะเหี่ยวเฉาแห้งตาย
รักคุณย่า......คุณย่าใจดีน่ารักเข้าอกเข้าใจมาตลอด ผิดกับพ่อแม่ของวาและเต เลี้ยงลูกมาแบบไหนเนี่ย แย่ ๆ
แต่ก็ดีที่ตอนนี้เข้าใจแล้ว
เพิ่งเข้ามาอ่านจนทันแล้วค่ะ อยากบอกว่าสนุกมาก ดราม่าปวดตับกันเลยทีเดียว รอมาต่อนะคะ ขอบคุณค่า :L2: :L2:
-
สนุกอ่ะ อ่านเพลินลืมกดเป็ดให้เลย
เอาไว้ตอนต่อไปแล้วกันนิ
-
อ่า... เกลียดวา -3- ทำเต้สุดที่รักของชั้นเสียใจ! นังบอสก้สุดจะทน ยุ่งไม่เข้าเรื่องจริงๆ -_-"
ปล.ก็ยังดีกว่าเรื่อง สายเลือดเเห่งรักละนะ อย่างน้อยเรื่องนี่พ่อแม่ก้เข้าใจ พระเอกไม่สันดานเสียจนมีอะไรกะผู้หญิงทั้งๆที่บอกรักนายเอกอ้ะนะ
-
แวะเข้ามาดู
:call: :call:
-
คนเขียนอยู่ไหน รีบพาเตมาส่งด้วยนะ><
-
อ่านทันแล้วๆๆๆๆ คนเขียนรีบมาต่อไวๆนะ :katai4:
-
รอฉันรอเธออยู่ แต่ไม่รู้เธออยู่หนใด
เธอจะมา เธอจะมา เมื่อไร เธอจะมา เธอจะมา เมื่อไร
นัดฉันไว้ ทำไมไม่มา :hao5:
-
:sad4:อยากอ่านต่อแล้ววววววววว ถ้าเรื่องนี้จบอยากจะซื้อเป็นหนังสือออชอบมากกกกกกก เป้นเรื่องที่รุ้สนุกสนุกมากที่สุดตั้งแต่อ่านมาาาาา ♥
-
เมื่อไหร่ วา เต จะมาน๊าาา รอค่ะ :hao7:
-
ดัน ค่า ดัน
-
SIN SPIRAL_เกลียวบาป “แฝด” ตอนอวสาน
“เกลียวบาป”
เต...วาจะไปหาเตนะ...วาขอโทษ
"ห๊ะ!! จะออกไปตามหาไอ้เต? วันนี้เลยเนี่ยนะ!? มึงบ้าไปแล้วเร๊อะไอ้วา!!"
เสียงที่ดังโหวกเหวกออกจากห้องพักฟื้นพิเศษนี้ก็ไม่ใช่ใครที่ไหน เทียนนั่นเองที่กำลังตวาดโวยวายในความไม่คิดหน้าคิดหลังของวาโยอยู่
"แต่กูต้องไปวันนี้ เทียน! ตอนนี้เตต้องกำลังเสียใจมากแน่ๆ กูจะกลับไปที่บ้านของกูกับเต!..."
"อื้อหือ ไอ้วา ไอ้ดื้อ มึงนี่นะ!!"
เทียนแผดเสียงเหนื่อยหน่ายเมื่อเห็นวาโยไม่ยอมฟังเสียง และกำลังลุกจากเตียงคนป่วยพร้อมถอดสายน้ำเกลือออกจากแขนของตนเอง ยิ่งตอนนี้เขาเป็นคนเฝ้าอยู่คนเดียวเพราะพ่อกับแม่ของวาโยกำลังไปติดต่อกับทางโรงพยาบาลเพื่อขอทำเรื่องย้ายตัวเข้ากรุงเทพ และทางคุณย่าเองก็ขอตัวกลับไปเก็บของที่โรงแรมเพื่อเตรียมตัวย้ายวาโยในคืนนี้ คงเพราะเวลามันกระชั้นชิดเหลือเกินจึงทำให้วาโยดูกระสับกระส่าย ต้องการออกไปตอนนี้ หรือเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ ทั้งๆที่ตัวเองก็เพิ่งจะฟื้นจากไข้หนัก ร่างกายก็ยังไม่เข้าที่ เทียนกัดกรามกรอด นี่ถ้าไม่เห็นว่าเป็นคนป่วยเขาจะขอโบกให้หัวทิ่มสักที
"กลับไปก็ไม่มีทางเจอใครหรอกวา..."
"....!!?"
"....บอส?"
"ที่บ้านนั่น...ไม่มีใครอีกต่อไปแล้ว"
"บอส...นายหมายความว่ายังไง?..."
"เตโช...เขาไปแล้ว"
"............ไม่จริง..."
บอสที่เพิ่งจะมาถึงและทันที่จะได้ยินการโต้เถียงกันระหว่างวาโยและเทียนเข้าพอดี จึงได้กล่าวเรื่องที่ตัวเขาเองก็พอจะรู้ว่ามันจะเป็นการทำร้ายจิตใจของวาโยอย่างร้ายกาจ แต่ก็ไม่อาจเก็บงำอยู่ได้ ถึงใครจะหาว่าเขายุ่งกับเรื่องนี้จนเกินไปเขาก็ไม่แคร์ ขอแค่วาโยที่กำลังหลงทางผิดได้กลับมาอยู่ในเส้นทางปกติได้เขาก็พอใจแล้ว
"เตโชจะไม่มีวันกลับมาอีก นายไม่ต้องไปตามหาให้เหนื่อยหรอกวาโย..."
"ไม่จริง!! เป็นไปไม่ได้ ไม่จริง!!"
วาโยแทบถลาลงจากเตียงเพื่อเข้าถึงตัวบอสที่ยืนอยู่ตรงหน้าประตู เพื่อคาดคั้นบางอย่างจากชายหนุ่มให้ได้
"ไอ้วา!!"
ร่างบางผลุนผลันลงจากเตียงจนแทบคว่ำหน้าจนเทียนต้องรีบเข้าไปคว้าตัวเอาไว้ก่อนที่จะลงมากองบนพื้นเสียก่อน
"ปล่อยกุไอ้เทียน! บอส บอสบอกเรามาเดี๋ยวนี้นะ บอกความจริงเรามา ว่าเตไปไหน!!"
"ความจริงก็คือ...เราไม่รู้.."
".....ม...ไม่รู้? หมายความว่ายังไง...บอส..."
“.....................”
"........บอส...?"
วาโยครางถามเสียงแผ่วเมื่อบอสไม่ยอมตอบคำเสียที แข้งขาที่ยังคงสั่นพยายามจะก้าวออกไปข้างหน้าเพื่อไขว่คว้าร่างของบอส กุญแจเพียงดอกเดียวที่จะไขความกระจ่างถึงที่อยู่ของเตโชได้ แม้ชายหนุ่มจะยืนยันว่าไม่รู้ แต่เขามั่นใจเหลือเกินว่าบอสต้องรู้เรื่องนี้ และรู้ดีเสียด้วย
“บอส...ได้โปรด...บอกวาเถอะนะ...”
“..............วา......”
ในที่สุดวาโยก็ผละออกจากอ้อมแขนของเทียนเข้ามาคว้าตัวของบอสเอาไว้ได้ ร่างกายที่ยังคงสั่นไหวเล็กน้อย จากการที่ยังไร้เรี่ยวแรงหลังฟื้นไข้ ทั้งเสียงที่แหบพร่าและน้ำตาที่คลอหน่วย ทำเอาคนมองสะท้อนใจด้วยความสงสารเวทนายิ่ง
“...วารักเต...บอสก็รู้...ขอร้องล่ะบอส บอกวามาเถอะ เตอยู่ไหน บอกวามาที...ว่าเตยังอยู่ที่บ้าน...บอส...”
บอสถอนหายใจยาวๆออกมาครั้งหนึ่งก่อนสบตาวาโยนิ่ง แววตาชายหนุ่มฉายแววบอบช้ำเล็กๆ ก่อนจะถูกกลบด้วยความหนักแน่น
ในวินาทีต่อมา บอสรั้งร่างวาโยด้วยสองมือแกร่ง ก้มหน้าลงไปใกล้ๆ ก่อนเอื้อนเอ่ยสิ่งที่คั่งค้างใจ
"วา...วารู้ใช่มั้ยว่าเรื่องที่วากับเตกำลังทำกันอยู่นี่มันผิด ที่เตโชเขายอมก้าวออกไป ก็เพราะเขารู้ว่าที่ทำอยู่มันไม่ดี..."
"เลิกพูดเรื่องนี้ซะที!! วาไม่ใช่เด็กอมมือนะบอส วารู้ว่าวากำลังทำอะไรอยู่!! แล้วเรื่องระหว่างวากับเต มันไม่เกี่ยวกับบอสเลยแม้แต่นิด! บอสมีหน้าที่แค่ตอบคำถามวามาก็พอ ไม่ต้องมาสอดเรื่องอื่น!!..."
จากที่ออดอ้อนขอความเห็นใจอยู่เมื่อครู่ วาโยเปลี่ยนเป็นตะคอกเสียงสั่น เหตุเพราะโดนบอสพูดแทงใจดำ สองมืออ่อนแรงทั้งทุบทั้งข่วนลงบนแผ่นอกแกร่งของชายตรงหน้า เพราะว่ากำลังป่วยหรือเพราะความสับสนก็ไม่อาจทราบ ถึงได้ทำให้คนที่ใจเย็นอย่างวาโยแผลงฤทธิ์แบบไม่ยอมควบคุมแบบนี้ได้
"วา!! "
พอถูกร่างเล็กตรงหน้าเหวี่ยงใส่ด้วยอารมณ์ฉุนเฉียว บอสเองก็เริ่มขุ่นขึ้งในกิริยาของวาโยขึ้นมาเหมือนกัน ชายหนุ่มกระตุกไหล่ร่างตรงหน้าเพื่อหยุดคนที่กำลังพาลร่างกายของเขา ก่อนขึ้นเสียงอธิบายเรื่องราวต่อด้วยเสียงที่กระด้างขึ้น
"ใช่! เราไม่เกี่ยว!! แต่ขนาดเราที่ไม่เกี่ยวยังรู้สึกว่ามันไม่ถูกต้องขนาดนี้ แล้วคนที่เกี่ยวล่ะ? พ่อแม่นาย ย่า หรือแม้แต่เทียน คิดว่าพวกเขาจะรับเรื่องนี้ได้เหรอ!!? ถึงพวกนายจะไม่แคร์ว่าสังคมหรือคนอื่นๆจะมองพวกนายยังไง แล้วนายเคยคิดบ้างหรือเปล่าว่าครอบครัวนายจะมีหน้าอยู่ในสังคมยังไง!!?"
".......ฮึก...แต่..พ่อกับแม่...ยอมรับ...."
คำพูดของบอสถูกต้องจนจุก ทิ่มแทงจนเจ็บ แต่กระนั้น วาโยก็ยังไม่อาจตัดใจจากเรื่องนี้ เสียงแหบเครือพยายามจะอธิบาย แต่กลับถูกตอกกลับให้เจ็บซ้ำแทบกระอักเสียก่อน
"แล้วนายคิดจริงๆเหรอ ว่าพ่อแม่นายยอมรับจากใจจริง?"
"....ก...ก็..."
"เรารู้ ว่านายรู้อยู่แก่ใจ...วา...นายรู้ว่าพวกเขาไม่ได้เต็มใจ แต่ทำไปเพราะ จำใจ!"
"....ฮึก....ฉัน...อึก.."
ร่างเล็กสะท้านไม่หยุด ความจริงที่รู้อยู่แก่ใจแต่พยามเมินเฉยนั้นกลับถูกตอกย้ำซึ่งๆหน้าเล่นเอาชาวับไปทั้งร่าง สองขาไร้เรี่ยวแรงแทบยืนไม่อยู่ ถ้าไม่ติดว่ามีสองมือของบอสประคองอยู่ที่ไหล่ล่ะก็ วาโยคงร่วงลงไปกองกับพื้นเสียนานแล้ว
"พอแล้วบอส...แค่นี้ไอ้วามันก็เจ็บพอแล้ว..."
เทียนที่ทนอยู่เฉยต่อไปไม่ไหว สุดท้ายก็เข้ามาช่วยห้ามทัพบอสปะทะวาในที่สุด ชายหนุ่มรู้ว่าบอสทำไปเพราะหวังดี แต่เขาก็สงสารวาโยผู้เป็นญาติสนิทเหลือเกิน
"ป่ะ...วา มานอนพักก่อนเถอะ เรื่องเตน่ะ รอมึงหายดีก่อน..."
"เทียน...เรื่องกูกับเต....มึงโอเคใช่มั้ย...?"
"หือ?..."
จู่ๆก็โดนญาติหนุ่มจู่โจมคำถามที่ไม่ทันตั้งตัว เล่นเอาเทียนถึงกับเหวอ
"เรื่องกูกับเต...มึงรับได้ใช่มั้ย...ใช่มั้ย? เทียน?..."
วาโยจ้องมองหน้าญาติสนิทของตนด้วยความหวังในคำตอบของอีกฝ่าย จะโกหกก็ได้ จะหลอกเขาก็ได้ เหมือนที่พ่อกับแม่ทำ ยอมรับเขาทั้งที่แววตาทอประกายต่อต้านและสับสน แต่เขาก็ยังดีใจ เพราะแค่ตอนนี้ ตอนนี้เท่านั้นช่วยยอมรับเขาที ช่วยโกหกว่ารับได้ เพื่อปลอบประโลมหัวใจเขาที
".............."
"เทียน...?..."
หากแต่สุดท้าย ญาติสนิทคนเดียวของเขาก็ทำได้เพียงหลบตาจากเขาไป เพื่อแทนทุกคำตอบที่เขารอคอย ด้วยความจริงที่ว่า "รับไม่ได้"
จบแล้ว...ความหวังพังครืนลงแหลกเหลว ความหวังริบหรี่สุดท้ายก็ดับวูบลงสิ้น วาโยหลับตาลงอย่างเหนื่อยอ่อน ก้มหน้ามองเท้าตัวเองที่กำลังก้าวไปข้างหน้าอย่างเชื่องช้ากลับไปที่เตียงผู้ป่วย ในหัวถูกถมทับด้วยสีดำสนิท ไร้ทางออก...
"มึงมานอนพักก่อนเถอะวา...หายดีก่อน แล้วค่อยว่ากันนะ"
เทียนประคองร่างปวกเปียกของวาโยออกจากบอส หมายจะพากลับไปที่เตียง บรรยากาศอึดอัดจนแทบหายใจไม่ออก ร่างไร้เรี่ยวแรงของญาติหนุ่มเดินตามแต่โดยดี แต่ใบหน้าซีดเผือดนั้นกลับก้มหน้าเงียบงัน เขารู้ว่าวาโยรู้แล้วว่าเขาคิดยังไง เขาอยากต่อยหน้าตัวเองแรงๆสักทีเหลือเกิน ที่ไม่ยอมบอกกับวาโยว่าเขาโอเค เขารับได้แม้ว่าจะขัดกับความรู้สึกจริงๆของตัวเองก็ตาม ไม่น่าเลย...เขาไม่น่านิ่งเงียบไว้เลย...
พลาด...ไปซะแล้ว...
...................................................................................
................................................................
................................................
..............................
.................
1 ปี ต่อมา
"จริงเหรอ...อืม อืม เข้าใจแล้ว"
"ได้...พรุ่งนี้ส่งมาให้ได้เลย..อืม ที่อยู่เดิม"
"ได้ อืม ขอบใจมากนะ...บาย"
สายลมเรื่อยอ่อนกระทบผิวกายที่นอนเอนตัวอยู่บนโซฟานวมนุ่มหน้าประตูบ้าน ทะเลสีฟ้าอ่อนไกลสุดลูกหูลูกตา แสงแดดตอนสายๆล้อเกลียวคลื่นระยับ เสียงคลื่นกระทบทรายที่ชายหาดคลอไปเบาๆกับเพลงคลาสสิกเสียงหวานที่วาโยเปิดฟังเป็นปรกติ ภายในบ้านสีขาวหลังงามที่ตั้งเด่นอยู่บนเกาะส่วนตัว สวรรค์บนดินสำหรับวาโย
"ในที่สุด...ก็ 1 ปีแล้วสินะ"
วาโยครางกับตัวเองเบาๆ วันนี้ครบรอบ 1 ปีแล้วที่เตโชหายจากชีวิตของเขาไป จำได้รางๆว่าตอนนั้นเขาเสียใจมากจนแทบเสียสติ เจ็บที่ถูกคนรักทิ้งขว้างไม่พอ ยังเจ็บซ้ำที่โดนคนรอบข้างไม่ยอมรับ ถูกปฏิเสธ ถูกกักขังอยู่ในกรงที่เรียกว่า "ความถูกต้อง"
คืนนั้นก่อนที่เขาจะถูกส่งตัวมาที่โรงพยาบาลในกรุงเทพ วาโยลักลอบหนีออกมาจากโรงพยาบาล หนีออกจากทุกคน เพื่อกลับมาที่บ้านหลังนี้ เพื่อจะพิสูจน์ว่าทุกคนรววมหัวกันโกหกเขา โกหกว่าเตโชหนีไปทั้งๆที่จริงๆแล้วเตโชยังอยู่ คนรักเขาจะต้องยังอยู่ ยังรอเขาอยู่แน่ๆ ร่างกายที่แทบไม่เหลือเรี่ยวแรงในตอนนั้น วิ่งกะปลกกะเปลี้ยไปว่าจ้างเรือลำหนึ่งออกจากแผ่นดินใหญ่ไปที่เกาะที่แสนจะคิดถึงจนได้ หากแต่...ที่นั่น ไม่เหลือใครอยู่อีกต่อไปแล้ว เตโชไม่อยู่ที่นี่ ในครั้งแรกเขายังทำใจไม่ได้ เขาไม่มีวันเชื่อเด็ดขาด เขารอ รออยู่นาน จนเรือรับจ้างที่มาส่งเขาต้องขอตัวกลับไปก่อน ทิ้งวาโยที่ยังคงมีไข้ไว้เพียงลำพัง บ้านไม่ได้ล็อค เขาเข้าไปนอนรออยู่ในบ้าน รออย่างมีความหวังว่าเตโชจะต้องกลับมา รอแล้วรอเล่า... แล้วในที่สุด หลายชั่วโมงผ่านไปก็มีเรือเร็วลำหนึ่งเข้ามาเทียบท่า จำได้ว่า เขาดีใจมาก โผวิ่งออกไปสุดกำลัง ก่อนที่จะพบว่าคนที่ขับเรือมาคือ เทียนและบอส โดยไม่มีการรีรอ สุดท้ายเขาก็โดนลากตัวกลับมาทั้งๆอย่างนั้น ในตอนแรกเขาขัดขืนสุดกำลัง ยังไงก็จะอยู่รอคนรักกลับมาให้ได้ แต่พอได้เห็นสิ่งที่บอสยื่นให้ ความพยายามทุกอย่างก็สิ้นสุด เขาเพิ่งรู้สึกตัวเป็นครั้งแรกว่า "ใจสลาย" คืออะไร ร่างทั้งร่างราวถูกหลอมด้วยความมืดมิดแล้วตกลงสู่หุบเหวที่ลึกสุดหยั่ง นี่สินะ "ตายทั้งเป็น" จากนั้นเขาก็ไม่รับรู้อะไรอีกเลย มารู้สึกตัวอีกทีก็กลับมาที่กรุงเทพแล้ว แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้เขารู้สึกอะไรไปมากกว่า "ความว่างเปล่า" ราวกับทุกสิ่งที่เคยมีมามันหายวับไป ชีวิตเสียศูนย์ มองไม่เห็นหน้า มองไม่เห็นหลัง มืดมน เหม่อลอย
ร่วมสามเดือนที่เขาอยู่ในสภาพตุ๊กตายัดนุ่นที่มีแต่ลมหายใจแต่ไร้วิญญาณ กว่าเขาจะเริ่มกลับมามีชีวิต มีสติได้ก็ย่างเข้าเดือนที่สี่ ในช่วงนั้นทั้งพ่อแม่ ย่า และเทียน เวียนกันคอยเฝ้าดูเขาไม่ขาด หรือแม้กระทั่งบอส ก็พยายามเทียวมาเทียวไป มาเยี่ยมเยียนไม่ขาด ตลอด 4 เดือนนั้น เขาไม่เคยเห็นใครยิ้มเลย ทุกคนเศร้าสลด แม่และย่า แอบร้องไห้กันตลอด โดยเฉพาะแม่ ที่เฝ้าแต่โทษตัวเอง ร้องไห้ฟูมฟายไม่หยุด คิดถึงตอนนั้นทีไร วาโยก็รู้สึกผิดทุกที "ขอโทษนะครับคูณแม่ คุณพ่อ คุณย่า...เทียน...บอส..."
หลังจากเข้าเดือนที่ 5 เขาก็เข้าที่เข้าทางขึ้น กลับมาร่าเริงแจ่มใสราวกับคนละคน เขาเริ่มเข้าทำงานในบริษัทของพ่อในฝ่ายบริหารที่ต้องทำงานร่วมกันกับ บริษัท AWC ที่เตโชเคยทำงานอยู่ แน่นอนว่าตอนนี้ลาออกไปนานแล้ว แถมไปอยู่ที่ไหนก็ตามรอยไม่ได้เสียด้วย ในช่วงแรกที่เขากลับมาเป็นมนุษย์ปกติ เรื่องของเตโชจะเป็นหัวข้อต้องห้ามของครอบครัว หรือถ้าจะคุยกันในประเด็นนี้ ก็ต้องคุยในเวลาที่เขาไม่อยู่เท่านั้น แล้วในวันหนึ่ง เขาก็ดันไปอยู่ในที่ที่สัญญาณพอเหมาะ และได้ยินเรื่องบางอย่างเข้าพอดี
นั่นคือ...จุดเริ่มต้น
กริ๊งงงง...
กริ๊งงงง...
ปิ๊บ...
"ว่าไง เทียน?"
"มึงจะกลับขึ้นกรุงเทพกี่โมงเนี่ยวา? คุณลุงฝากกูเตือนมึงว่าพรุ่งนี้มีประชุมเช้านะเว้ย อย่าโดดล่ะ"
"เออ กูจะกลับอยู่เดี๋ยวนี้แล้ว เร่งกูจริง"
"รีบเลยมึง ไอ้วา คืนนี้มึงมีนัดกินข้าวกับกูและไอ้บอสด้วยนะเว้ย กลับมาไม่ทันกูเตะมึงแน่"
"คร๊าบๆ พ่อคร๊าบ ไอ้เชี่ยเทียนเอ้ย ดุกว่าพ่อกูอีกมึงน่ะ"
"เออ รีบกลับขึ้นมาเลย แค่นี้นะ"
ปิ๊บ.
วาโยยิ้มน้อยๆ ก่อนลุกขึ้นหยิบกระเป๋าใบน้อย จัดการเก็บของ เช็คไฟ และล็อคประตูบ้าน แล้วมุ่งหน้าไปที่จอดเรือ เพื่อกลับขึ้นกรุงเทพ
เขากลับมาที่นี่ตั้งแต่เริ่มเข้าเดือนที่เจ็ด แรกๆก็แค่บอกว่าจะไปพักร้อนโดยไม่ได้บอกใครว่าจะกลับมาที่บ้านนี้ แต่หลังจากนั้นในเดือนที่ เก้า เขาก็บอกให้ทุกคนรู้เอาไว้ เผื่อจู่ๆเขาเกิดหายไปดื้อๆจะได้งมศพกันเจอ ถึงในตอนแรกไม่ค่อยมีใครเห็นด้วยนักกับการที่เขากลับมาที่บ้านนี้ แต่พอบอกว่ามันคือที่พักผ่อนใจที่เขาไม่อยากปล่อยมือไปไหน สุดท้ายทุกคนก็ยอมรับ
"อ๊ะ! แย่จริง ดันลืมซะได้"
วาโยจำต้องหากุญแจบ้านอีกครั้ง เพราะเขาดันลืมของสำคัญไว้ในบ้านซะได้
"เกือบไปแล้ว ขืนลืมไว้เสียใจตายเลย"
ว่าแล้วก็คว้ากล่องไม้สี่เหลี่ยมอันเล็กที่ด้านในบรรจุจดหมายฉบับสำคัญจากเตโชเอาไว้ขึ้นใส่กระเป๋าทันที ก่อนออกจากตัวบ้านไป
ถึงวา...
วาโย คือสายลมที่อยู่ได้อย่างทรนง โดยไม่ต้องพึ่งพาใคร
เตโช จะลุกโชติช่วงไม่ได้ หากไร้สายลม
เตอยู่ไม่ได้ครับหากไม่มีวา
แต่การมีเตอยู่ก็อาจทำให้สายลมแห่งชีวิตของเตไร้ซึ่งอิสระ
วาคือสิ่งเดียวที่ทำให้เตมีชีวิตอยู่ได้นะครับ
ไม่ว่าตัวเราจะอยู่ไกลกันแค่ไหน
แต่ใจของเตจะอยู่กับวาตลอดไป
รักด้วยชีวิต
เต
ในที่สุดกว่าจะนั่งเครื่องมาถึงก็เกือบๆจะถึงเวลานัดกินข้าวกับเทียนแล้ว และกว่าจะขับรถฝ่ารถติดเข้าไปใจกลางเมืองได้ ก็เลทไปเกือบหนึ่งชั่วโมง แน่นอนว่าระหว่างทางวาโยโดนเทียนโทรตามไม่ขาดระยะเลยทีเดียว นั่งทาอาหารกันจนอิ่มหนำได้ที่ เทียนก็เริ่มชวนคุยเรื่องเดินทางไกลของวาโยทันที
"เออ ไอ้วา เดี๋ยววันมะรืนมึงเดินทางแล้วใช่ป่าววะ?"
"อือ ออกตั้งแต่เช้าเลยว่ะ บินค่อนวันกว่าจะถึงก็ดึก เหนื่อยสุดๆแน่ๆ"
"ลอสแองเจอลีสใช่มั้ย ที่จะไปน่ะ"
เป็นบอสที่ถามขึ้นมาบ้าง
"ใช่ เราจะได้ไปเหยียบเมกาครั้งแรกเลยว่ะบอส ตื่นเต้นนิดๆเหมือนกันนะเนี่ย ถ้าไม่ได้ไปเพราะเรื่องงานคงดีกว่านี้..."
"โห...ต้องไปทำงานที่นู่นเลยเหรอ? เจ๋งนี่วา"
"ฮ่าๆ ไม่หรอกบอส แค่ไปประชุมเท่านั้นน่ะ ต้องประชุมเรื่องโปรเจ็คใหม่ที่AWC สาขาใหญ่ เริ่มตั้งแต่เช้าของอีกวันนึงเลย แม่งให้พักแป๊บเดียว"
"เออ ฮ่าๆ อย่าหลับในที่ประชุมนะมึงไอ้วา เสียหน้าคนไทยหมด"
เทียนแซวขึ้นทันทีตามนิสัยปากไว
"กุจะพยายามนะ ฮ่าๆๆๆ"
จากนั้นก็คุยกันเฮฮาตามประสาคนคุ้นเคย เพราะหลังจากเหตุการณ์ปีที่แล้ว วาโยก็ได้ทั้งเทียนและบอส คอยเป็นเพื่อนอยู่ไม่ห่าง จนในที่สุดเขาก็กลับมาเป็นผู้เป็นคนได้เสียที ดังนั้นวาโยจึงรักและสำนึกบุญคุณของทั้งเทียนและบอสที่สุด
"เฮ้ย เดี๋ยวกูไปเข้าห้องน้ำแป๊บนะ ปวดขี้ว่ะ"
"ไอ้บ้า ไม่ต้องบอกรายละเอียดก็ได้ ไปเลยไปไอ้ไส้ตรง"
หลังจากเทียนขอตัวไปห้องน้ำได้เพียงครู่ บอสก็ขอตัวลุกไปห้องน้ำบ้าง แต่ในจังหวะนั้น วาโยก็ชิงพูดอะไรบางอย่างขึ้นมาเสียก่อน
"ขอบใจนะบอส"
"หืม? ขอบใจเรื่องอะไร?"
ชายหนุ่มหันกลับมาทำหน้าเหมือนประหลาดใจเล็กๆ ก่อนจะยิ้มให้เป็นนัยๆ
"ทุกเรื่อง ที่ผ่านมา ทั้งๆที่เราไม่สามารถตอบแทนอะไรให้นายได้..."
"หึ หึ เราทำไปทั้งหมดก็เพราะเรารักวา แค่นั้นจริงๆนะ ไม่ได้หวังอะไรตอบแทนหรอก เห็นวาดีขึ้น เราก็ดีใจแล้ว"
"แล้ว...ยังรักอยู่หรือเปล่า?"
"............รักสิ"
"........โกหก"
"เฮ้ย จริงๆนะ รักจริงๆ"
"ชิ! ตามหัวใจไปขรี้เลยไป"
"ฮ่าๆๆๆ"
วาโยแกล้งกระเซ้าแบบงอนๆ เรียกเสียงหัวเราะจากบอสไม่หยุด วาโยรู้ว่าบอสรักตนแค่ไหน แต่นั้นมันกลายเป็นอดีตไปแล้ว เพราะเมื่อเวลาผ่านไป บอสก็รู้แล้วว่าเขามั่นคงกับเตโชมากจนไม่อาจเปลี่ยนใจได้อีก แต่ชายหนุ่มก็ไม่ได้เรียกร้องอะไรจากวาโยแม้แต่น้อย นอกจากนั้นแล้วยังอุตส่าห์หยิบยื่นไมตรีจิตรที่ดีให้แก่เขาอีก จนเขาทั้งรู้สึกทั้งปลื้ม อบอุ่น และรู้สึกผิด แต่เมื่อไม่นานมานี้ วาโยเริ่มสังเกตุเห็นอะไรบางอย่างจากทั้งเทียนและบอส อะไรบางอย่างที่ทำให้เขาอมยิ้มไม่หยุด
*******************************************
รอครึ่งจบสัก 1 วันนะจ๊ะ
:ling3:
หายจากเล้าไปนานม๊ากกกกก!! หายจริงจัง แบบว่า ไม่ได้เข้ามาแนมเลยแม้แต่น้อย
หลายๆคอมเม้นท์ยังไม่ได้อ่านเลยจ๊ะ
เด๋วเขาไปปั่นจบ แล้วจะมาขอขมาอย่างเป็นทางการอีกครั้งเน่อ
ขออภัยเป็นอย่างสูง
THEARBOO
:o12:
-
รอครึ่งหลังอยู่นะคะ :hao7: :hao7:
-
มาเฝ้ารอครึ่งหลังต่อออ
-
ดีใจจังที่มาต่อ
รอค่ารอออออออ อุอิ
:mew1:
-
จะจบแล้วอ่ะ
จบเร็วจังเลย~~
ไม่อยากให้จบ ต่อซักตอนสองตอนก็ยังดี
ว่าแต่ที่วาโยคิดนี่ใช่เรื่องความสัมพันธ์ของบอสกับเทียนรึเปล่า
-
คิดถึงผุดๆ รอครึ่งหลังอีกตอนหนึ่งซีนะ... ถึงไม่อยากให้จบ แต่ขอให้เตกับวาพบกันแล้วอยู่ด้วยกันมีความสุขด้วยกันอย่าได้แยกจากกันอีกเลย~~~
-
ดีใจจังมาแล้ว :hao5: :hao5:
ลุ้นกับบทสรุป..รีบมาน้า... :mew1: :mew1: :mew1:
-
ตกลงเตหายไปอยู่ที่ไหนเนี่ยยยย? :z3:
รอครึ่งหลังนะฮะ :')
-
ในที่สุดก็กลับมาแล้ววววว หายไปนานมากกก :angry2:
เตหายไปไหนเนี่ย :katai1: จะรอครึ่งหลังนะคะ
อยากได้ตอนพิเศษด้วยจังอ่า
-
ปูเสื่อรอครึ่งหลัง
-
เตอยู่ที่ที่วากำลังจะไปหรือเปล่า
-
ยังรอนะคะ ขอให้happy endingด้วยเถอะ
-
ถึงวา...
วาโย คือสายลมที่อยู่ได้อย่างทรนง โดยไม่ต้องพึ่งพาใคร
เตโช จะลุกโชติช่วงไม่ได้ หากไร้สายลม
เตอยู่ไม่ได้ครับหากไม่มีวา
แต่การมีเตอยู่ก็อาจทำให้สายลมแห่งชีวิตของเตไร้ซึ่งอิสระ
วาคือสิ่งเดียวที่ทำให้เตมีชีวิตอยู่ได้นะครับ
ไม่ว่าตัวเราจะอยู่ไกลกันแค่ไหน
แต่ใจของเตจะอยู่กับวาตลอดไป
รักด้วยชีวิต
เต
.
.
.
.
.
ถึงเต...คนเดียวที่วารักสุดหัวใจ
จริงอยู่ ที่วาโย อยู่ได้ โดยไม่ต้องพึ่งพาใคร
จริงอยู่ ที่เตโช จะลุกโชติช่วงไม่ได้ หากไร้สายลม
แต่สายลมจะมีความหมายได้อย่างไร หากต้องอยู่โดดเดี่ยว เหน็บหนาว
โดยไร้แสงไฟแห่งชีวิตคอยส่องทางให้พัดไป คอยส่องใจให้อบอุ่น
เตคือสิ่งเดียวที่ทำให้วามีชีวิตอยู่ได้นะครับ
ไม่ว่าเตจะอยู่ที่ไหน...
วาจะตามหาเตให้พบ
รักด้วยชีวิต
วา
.
.
.
.
.
ขณะที่ไขประตูเข้าห้องและกำลังควานมือไปหาสวิตช์ไฟอยู่นั้นจู่ๆข้อมือของก็โดนคว้าไว้โดยไม่ทันตั้งตัว แม้แต่เสียงอุทานสักแอะก็ไม่สามารถเปล่งออกไปได้เมื่อริมฝีปากร้อนประกบปิดเอาไว้ ตัวทั้งตัวถูกดันเข้าปะทะกับกำแพงห้องทั้งๆอย่างนั้น ร่างโปร่งบางที่เล็กกว่าเขาพอสมควรประกบตามลงมาโดยไม่ให้เวลาได้คิด
“ชี่…อย่าดิ้นสิครับ…เต”
“………!!!!!?????”
เตโชเบิกตาโพลง พลันคว้าไหล่บางของคนที่แนบประกบอยู่พลิกดันกลับเข้ากำแพงแทนตัวเองทันที มีอีกข้างไม่รอช้าควานหาปุ่มสวิตช์ไฟแล้วเปิด
พรึ่บ!
“.......................วา.....!!?...”
“วามารับวาแล้วครับ…เต...”
“.............วา...วาจริงๆเหรอ?”
“คิกๆ....จับดูสิ...”
วาโยอดขำหน้าตาของน้องชายที่รักไม่ได้เลย ทั้งตื่นตระหนก งง ดีใจ ปนกันมั่วไปหมด วาโยใช้สองมืออุ่นของตนประคองมือหนาของคนรักแนบเข้ากับอกของตนโดยไม่รอช้า
“นี่ไงครับ คนดี หัวใจวายังเต้นอยู่ ตัวก็อุ่นๆ วาโย ตัวเป็นๆมารายงานตัวแล้วครับ”
“..........”
“หึหึ ถึงกับอึ้งไปเลยเชียวเหรอ? น่ารักจัง เตโชของวา”
“...............”
“หนีมาอยู่ที่นี่นี่เอง ลาออกจากการเป็นพนักงาน AWC แต่ยังทำงานให้ในฐานะ Outsource สินะ กว่าจะสืบจนเจอตัวได้ใช้เวลาตั้ง 5 เดือนแน่ะ ซ่อนตัวเก่งเป็นบ้าเลยนะเราน่ะ กว่าวาจะวางแผนดอดมาหาเตแบบเนียนๆได้เนี่ย เสียเวลาใช่เล่นเลยรู้หรือเปล่า”
“....สืบเหรอ?...”
“อ้าว พูดคำอื่นนอกจากคำว่า “วา” ได้แล้วเหรอ คิกๆ วามีเพื่อนดีน่ะ “บอส” เป็นคนช่วยติดต่อสืบให้น่ะ”
“บอสเหรอ? หมอนั่น....จริงสิ หมอนั่นเป็นตำรวจนี่นะ แต่ไม่ยักรู้ว่ามีเส้นสายที่อเมริกาด้วย”
“ใหญ่พอตัวเลยล่ะบอสน่ะ”
“.........................”
“.......? ทำไมเงียบไปล่ะ?”
คุยไปได้เพียงไม่กี่คำ เตโชก็เงียบไปอีกแล้ว เล่นเอาวาโยอดสงสัยไม่ได้ ยังตกใจอยู่ เขิน หรืออะไรกันแน่นะ
“ทั้งที่คิดว่าจะไม่ต้องเจอแล้วเชียว...”
“เอ๊ะ?”
“อุตส่าห์หนีมาไกลขนาดนี้แล้วเชียว ทำไมยังดั้นด้นตามมาอีกกันนะ”
“...เต? หมายความว่ายังไงน่ะ?”
“ทั้งที่ตั้งใจว่าจะไม่เจออีกแล้ว ไม่อยากเจอแล้ว วา...มาที่นี่ทำไมอีก...”
ทั้งที่วาโยหอบความรัก ห่วงหาอาธรณ์ ทั้งอยากเจอ อยากกอด คนตรงหน้ามาจากเมืองไทยมากมายขนาดนี้ แต่เตโชกลับบอกว่าไม่อยากเจอ ปฏิเสธความตั้งใจที่เขาอุตส่าห์มอบให้ เล่นเอาวาโยเบลอไปทั้งหัว ใหหูอื้ออึง เสียงเดียวที่ได้ยินคืออะไรบางอย่างในจิตใต้สำนึกขาดสะบั้นลง
พลั่ก
“..!!!?”
ไม่ทันได้ตั้งตัว เตโชก็ถูกคนตัวเล็กกว่าผลักลงไปนองกองอยู่บนพื้นโดยมีร่างของวาโยนั่งคร่อมอยู่ตรงช่วงเอว แม้ร่างกายของเตโชจะใหญ่โตกว่า และแน่นอนว่าสามารถผลักคนตัวเล็กออกจากตัวได้สบายๆ แต่เตโชก็ไม่ได้ทำ
“วาไม่สนหรอกนะ ว่าเตจะอยากเจอ หรือไม่อยากเจอวาน่ะ”
“เพราะตอนนี้...วาจับเตได้แล้ว...เตเป็นของวาแล้ว!!”
ปึ่ด
พูดจบ วาโยก็ทึ้งเสื้อเชิ๊ตเนื้อบางของน้องชายออกจากร่างหนานั่น เสียงกระดุมขาดหลุด ดังบาดหู เตโชเองก็ทำได้แค่มองการกระทำนั้นโดยไม่ขยับเขยื้อน ดวงตาดำขลับที่สบมา ไม่อาจหยั่งรู้อารมณ์ได้ ว่าเตโชกำลังคิดอะไรอยู่ และต่อให้จะต้องถูกผลักออก จะต้องถูกไล่ วาโยก็จะไม่หยุดอีกต่อไป วาโยเร่งร้อนปลดเปลื้องอาภรณ์ของน้องชายออกจากร่างกำยำนั้น จนไม่เหลือแม้แต่ชิ้นเดียว
“อื้อ....”
เมื่อปลอเปลื้องพันธนาการบนร่างน้องชายเสร็จ วาโยก็ไม่ปล่อยให้อีกฝ่ายได้ตั้งตัวนาน ชายหนุ่มลากลิ้นไล้ร่างแกร่งที่ไม่ได้เจอกันร่วมปี อย่างเร่าร้อนด้วยแรงปรารถนาทันที
“อึก!!”
เสียงเตโชถอนใจหนักหน่วงเมื่อวาโยลากลิ้นลงถึงแอ่งสะดือ และสุดท้ายก็ครอบครองความแข็งขืนของน้องชายที่เตรียมพร้อมมาได้เกือบครึ่งทางทันที และเพียงไม่กี่อึดใจสิ่งนั้นก็ขยายตัวเต็มที่ ภายใต้การควบคุมของวาโยสิ้น
“หึหึ ไหนว่าไม่อยากเจอไงล่ะ แล้วนี่มันอะไรกัน หือ? เต...ร่างกายนายซื่อสัตย์กับฉันดีจริงๆนะ....อา ไม่ไหวแล้วล่ะ...”
วาโยเอ่ย พร้อมยืดตัวขึ้นถอดเสื้อและกางเกงของตัวเองออก ก่อนคลานเข้าไปหาความตื่นตัวของเตโชอีกครั้ง โดยไม่สนใจว่าตอนนี้เตโชจะมองตนในลักษณะไหน และนั่นทำให้เขาไม่เห็นว่า ในดวงตานั้น ทอประกายเช่นไร
วาโยเลียนิ้วชี้และนิ้วกลางของตัวเองจนเปียกชุ่ม จากนั้นเขาก็กระทำสิ่งที่ไม่คิดมาก่อนว่าจะทำนั่นคือ การเตียมพร้อมช่องทางรักของตนเอง
“อื้อ...อ๊ะ...”
“.................”
“อ๊ะ...อื้อ...เต....”
เตโชยังคงนอนมองพี่ชายที่กำลังเตรียมพร้อมร่างกายของตนและเปล่งเสียงเรียกชื่อเขาอย่างเร่าร้อนอยู่อย่างนั้นเงียบๆ จนในที่สุด
“อ๊า~ เตโช อ๊ะ อื้อ อื้อ...”
ในที่สุดร่างกายของเขาก็พร้อมจะรับความใหญ่โตของน้องชายแล้ววาโยคุกเข่าลงคร่อมตัวเตโชไว้ แล้วค่อยๆจับท่อนลำแกร่งของเตโชบรรจงจรดที่ปากทางเข้า แล้วหย่อนตัวลงทาบทับความร้อนจนแทบละลายนั่นช้าๆ
“อ๊ะ....โอ้ย...อือ....”
แต่แม้ว่าจะเตรียมพร้อมมากแค่ไหน มันก็ยังไม่พอสำหรับความใหญ่โตนี้อยู่ดี แถมยังร้างเริ่ดไปเป็นปี ส่วนเร้นลับของวาโยจึงคับแคบขึ้นเป็นธรรมดา ดังนั้นแค่ส่วนหัวกลมมนที่ผ่านเข้าไปได้ก็เล่นเอาปากทางรักของเขาขยายจนสุดเสียแล้ว เหลือความใหญ่โตอีกเกินครึ่ง ช่างลำบากเหลือเกิน ชายหนุ่มกัดฟันเปลี่ยนท่าเป็นนั่งยองๆทั้งที่ยังมีส่วนหัวของสิ่งนั้นคาอยู่
“อ๊า~ โอ้ยยย....อื้อ...”
“เฮ้ย!! วา!!”
เพราะวาโยฝืนกดกายลงรวดเดียวสุด ทำให้ช่องทางที่ยังไม่คุ้นชินดีถึงกับเจ็บแปลบ โชคยังดีที่ไม่ฉีกขาดจนได้เลือดไปเสียก่อน ความระห่ำที่ไม่คาดคิดของพี่ชายทำให้เตโชตกใจไม่น้อย ช่องทางคับแน่นที่รูดรัดลงมาจนสุดในคราเดียวนั้น ตอดรัดต่อต้านเขาไม่หยุด ความเสียดเสียวทบเท่าทวีคูณ
กึก กึก
“อ๊ะ อื้อ....อ๊า...”
กึก กึก กึก...
“อ๊ะ อ๊ะ อื้อ...อ๊ะ เต...เต...”
พอร่างกายเริ่มคุ้นชินความเสียวซ่านจากความคับแน่นก็เข้ามาแทนที่ วาโยจึงเริ่มขยับบั้นท้ายขึ้นลง จากช้าๆ ก็เริ่มถี่ขึ้น วาโยเพิ่งประจักษ์เดี๋ยวนี้เองว่า การคุมเกม ก็สนุกไม่น้อยเหมือนกัน
เตโชเองถึงในทีแรกจะยังสงวนท่าทีเย็นชา แต่พอโดนร่างคนรักยั่วยวนถึงขนาดนี้ เขาก็เริ่มหมดความอดทนที่จะเล่นตัวอีกต่อไปแล้ว
ร่างบางที่ขย่มอยู่เหนือร่างเขานั้น อยู่ในท่าที่ชันเข่าทั้งสองขึ้น ส่วนลำตัวแอ่นไปด้านหลังเพื่อค้ำมือไว้กับหน้าขาของเขา ทำให้ความปรารถนาที่ตั้งชันของพี่ชายขยับไหวกลางอากาศอย่างอิสระ เย้ายวน จนเตโชไม่เหลือน้ำอดน้ำทนอีกต่อไป
หมับ
“อ๊า~”
“อึก...วา...วาผิดเองนะ ที่ยั่วเต....อื้อ...”
“อ๊ะ!? เหวอ เต!?”
วาโยร้องเสียงหลงเมื่อจู่ๆทั้งร่างก็ถูกร่างใหญ่กำยำของน้องชายจับอุ้มเขาขึ้นดันเข้ากับกำแพง สองขาเรียวถูกจับให้โอบรัดไว้ข้างเอวสอบ ถูกจัดท่าให้มีเซ็กส์ในท่าทางที่น่าอาย แต่ตอนนี้วาโยไม่ได้อยู่ในอารมณ์ที่จะต้องเคอะเขิน ถึงขั้นนี้แล้ว เขาไม่จำเป็นต้องเหนียมอายอีก
พั่บๆๆๆๆๆๆ
“อ๊ะ อ๊ะๆๆๆ อ๊า เต เต มะ...อื้อ....!!”
ถูกสอดแทรกกระแทกกระทั้นจากด้านล่างจนตัวสั่นตัวคลอน วาโยใช้สองแขนโอบรอบคอน้องชายแน่น สองขาเองก็เกี่ยวเอวไว้ไม่ยอมปล่อย รู้สึกยินดีจนน้ำตาไหลที่ในที่สุดก็ได้รับการตอบสนอง ความรักที่เพียรส่งไปสุดท้ายก็ถึงผู้รับเสียที
“อ๊ะ วา อึก!”
“อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ เต!! อื้ออออ!!!!”
ความสุขสมสาดซัดเข้ากับสองร่างอย่างไม่ปราณี แก่นกายของเตโชพองขยายจนถึงที่สุด ชายหนุ่มองมือของชายหนุ่มบีบขยำสะโพกของพี่ชายอย่างตะกรุมตะกรามสอดใส่กายแกร่งรัวเร็วราวกับคุ้มคลั่ง ยังความซ่านเสียวให้วาโยจนแทบสำลัก ในจังหวะที่รู้ตัวว่ากำลังจะถึงปลายทางแฝดพี่รีบตระกองใบหน้าน้องชายขึ้นพาประทับจูบดูดดื่ม ก่อนจะประทุถึงจุดหมายอย่างรุนแรงจนทั้งร่างแอ่นโค้งราวกับคันธนู ทางด้านเตโชเองก็ทานทนไม่ไหวแล้วเช่นกัน ชายหนุ่มปลดปล่อยทุกหยาดหยดเข้าสู่ส่วนลึกของพี่ชายอย่างแรง หัวใจเต้นระรัว ดวงตาพร่าพราย ร่างกายหอบสะท้าน อิ่มเอมไปกับจุดสุดยอดที่ไม่ได้สัมผัสมาปีเต็ม
“ดุเดือดเกินไปแล้วนะ วา…”
“นั่นสิ…หยั่งกะจะยายให้ได้เลยแน่ะ…”
หลังจากแรงสะท้านเริ่มน้อยลง ทั้งสองจึงได้เปิดปากคุยกันอีกครั้ง ทั้งที่ยังคงอยู่ในท่าเดิม เอ็นเนื้อที่เพิ่งผ่านการปลดปล่อยสดๆร้อนๆของเตโชยังคงสอดลึกอยู่ในร่างของวาโย ราวกับยังไม่ได้ลดความแข็งเกร็งลงเลยแม้แต่น้อย
“ตายเหรอ? เหมือนกับ…ได้ขึ้นสวรรค์เลยอย่างนั้นสินะ ใช่มั้ย?”
เตโชกระเซ้าพี่ชาย ก่อนบดจูบดูดดื่มลงบนริมฝีปากที่เขาฝันหาคืนแล้วคืนเล่า
“อื้อ….อา…”
“ไปที่เตียงกันนะ?”
“อืม”
เตโชอุ้มวาโยไปที่เตียงโดยที่ยังไม่ได้เปลี่ยนท่าทาง เขาประคองร่างพี่ชายลงบนที่นอนนุ่มทั้งที่ยังมีส่วนหนึ่งเชื่อมโยงกันอยู่ วาโยมองหน้าน้องชายด้วยสายตาปรือปรอย เสน่หา สองมือโอบประคองใบหน้าหล่อเหลานั้นไว้ไม่ให้เบือนหน้าหนีหายอีก สบตาคมคู่นั้นตรงๆ ก่อนเอื้อนเอ่ยคำถามที่คั่งค้างอยู่ในใจมาตลอดหนึ่งปี
“ทำไมครับเต ทำไมถึงทิ้งวา ทำไมต้องหนีจากวากันครับคนดี?”
“…………….”
“วาเจ็บปวดมากเลยนะ เตรู้บ้างหรือเปล่า?”
แทนคำตอบมากมายเตโชจับมือข้างหนึ่งของพี่ชายที่แนบอยู่ข้างแก้มตนขึ้นมาประทับรอยจูบแผ่วเบาอย่างสุดหวงแหน ก่อนจะเอ่ยคำสารภาพแสนเจ็บปวด
“เต…กลัว…เตขอโทษ…”
“กลัวอะไรกันเต? เตกลัวอะไร?”
“เตรักวานะ รักจนอยากจะเก็บไว้คนเดียวในห้อง ไม่ให้ใครมาพบมาเจอ เป็นสมบัติล้ำค่าของเตคนเดียว แต่เตรู้ว่ามันไม่มีทางเป็นไปได้ หึหึ น่าตลกเนอะ เตรู้สึกว่าความรักของเตมันหนักเกินไป จนกลัวว่า วาจะรับไม่ไหว แล้วเกลียดเตในที่สุด เตกลัว กลัวจะเผลอทำร้ายวาอีก เตเกลียดตัวเอง เต….”
“ไม่นะ วาไม่มีวันเกลียดเตเด็ดขาด วาก็รักเต หวงเต อยากเก็บเอาไว้คนเดียวเหมือนกัน ถ้าความรักแบบนี้มันหนักหนา งั้นก็แสดงว่าเตจะต้องเกลียดวาด้วยงั้นสิ…”
“ไม่! เตไม่มีวันเกลียดวาไปได้หรอก วาเป็นชีวิตของเตเลยนะ”
“ถ้ารัก งั้นก็อย่าหนีสิ ถ้ารักวาก็อยู่กับวาสิ!!”
“…………..แต่…”
ครานี้วาโยสูดลมหายใจเข้าลึก สองมือที่เคยตระกองใบหน้าอีกฝ่ายอย่างอ่อนโยนอยู่เมื่อครู่ ตอนนี้เปลี่ยนดึงทึ้งเส้นผมของอีกฝ่าย เรียกได้ว่า จิกแน่น ก่อนจะเอ่ยคำสั่งที่อีกฝ่ายไม่อาจปฏิเสธ
“เตเป็นของวา...ตั้งแต่แรกเริ่ม เตเป็นส่วนหนึ่งของร่างกายวา ...
จนถึงตอนนี้เตก็คือของของวา...
ดวงตา...ริมฝีปาก...เส้นผม ตลอดจนปลายเล็บ...
ร่างกายของเตทั้งหมดเป็นของวา
หัวใจของเตก็ต้องเป็นของวา
แม้เตจะพยายาม “หนี” วาไปจนสุดหล้า
วาก็จะหาเตพบ...อย่าลืมสิ “แฝด” ไม่เคยตัดขาดกันได้ สายใยในตัวของเต จะเป็นฝ่ายเพรียกหาวา และนำทางวาไปจนเจอ!”
“จำไว้!! ห้ามหนีไปไหนอีก หากยังกล้าคาวหน้า วาจะขังเตไว้ในบ้าน ล่ามโซ่ตรวนไว้ไม่ให้ได้พบเจอใครอีกเลยทีเดียว!!”
วาโยเอ่ยกฎเหล็กด้วยเสียงกระด้าง หากแต่สั่นเครือเล็กน้อย ดวงตาที่ฉายประกายกร้าว หากแต่คลอรื้นไปด้วยหยาดน้ำ ไม่ได้ดูน่ากลัวเลยสักนิด หากแต่น่าเอ็นดูจนแทบทนไม่ไหว จนเตโชต้องซุกหน้าลงบนไหล่บาง ก่อนตอบรับออกไปด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือไม่แพ้กัน
“เราทำบาปมาด้วยกันตั้งขนาดนี้แล้ว อย่าทิ้งกันง่ายๆสิเต ใจคอจะทิ้งวาให้ตกนรกคนเดียวรึไง?”
“ใครจะทิ้งลงกัน จะสวรรค์หรือนรกเตก็จะอยู่กับวาตลอดไปครับ เต…สาบาน”
ชายหนุ่มเอ่ยคำมั่นทั้งน้ำตาต่อหน้าพี่ชาย ก่อนก้มลงมอบจุมพิตแสนหวาน แทนคำว่ารักสุดชีวิต
“อื้อ…อ๊ะ…”
ร่างใหญ่ที่ยังคงสอดแทรกอยู่ในร่างพี่ชายเริ่มขยับกายอีกครั้ง จากช้าๆแล้วค่อยๆเพิ่มความรุนแรงขึ้น ทุกครั้งที่กระทั้นกาย ก็สามารถเรียกเสียงครางหวานแทบขาดใจจากพี่ชายได้ทุกครั้ง
สองพี่น้องดื่มด่ำในรสชาติอันซาบซ่านของความรักที่ไม่มีวันจบสิ้น หลุมลวงแห่งบาปหอมหวานและลึกล้ำ ใครก็ตามที่เผลอตกลงไปก็ยากที่จะหลุดพ้น ไม่ว่าจะหนีไปที่ไหน บาปอันแสนหวานก็จะติดตามพันตูไม่เลิก จนทั้งร่างติดตรึงไร้ทางหลบเลี่ยง
เกลียวบาป ที่หอมหวานที่สุดในโลก…
.
.
.
.
.
เตครับ…วามารับเตกลับบ้านครับ…บ้านของเรา
…………………………………………………………………………………………………………..END.
ขอโทษขอโพย ขออภัยเป็นอย่างสูงนะคะที่หายหัวไปนานมาก (สองเดือนฝ่าๆ)
อย่าว่าแต่นิยายเลยค่ะ เล้าก็ไม่ได้เข้า รู้สึกผิดมากมาย
จึงเข้ามาขอโทษโดยการโขกศรีษะเหมือนชาวแมนจู (โป๊ก!!) อิอิ
เอาเป็นว่าในที่สุด เกลียวบาป ก็จบลงด้วยดี อิอิ เข้าใจกันได้เสียทีก็สาธุแล้วจ้า
:katai4:
เดี๋ยวมีแถมอีกตอนจ๊ะ เป็นตอนแถมท้าย +สรุปเรื่องไปในตัว มาแบบเบาๆบ้างหนักๆบ้าง
ไว้เราค่อยกล่าวลากันอย่างจริงจังในตอนหน้าก็แล้วกันเนอะ
ขอบคุณที่มอบความรักให้เตและวามาเสมอนะคะ
ขอบคุณสุดหัวใจค่ะ
THEARBOO
:pig4:
-
รอค่ะ
-
ดีใจที่มาต่อ
ดีใจที่แฮปปี้เอนดิ้ง ^^
-
วาเจอเตแล้วดีจัง เตอย่าทำอย่างนี้อีกนะ มีอะไรก็คุยกับวา
-
เตกับวาอย่าห่างกันอีกนะ
-
แทนคำขอโทษเอาตอนพิเศษมา 3 ตอน อิอิ (โลภไปไหมหล่อน)
อ่านตอนแรกนึกว่าเตโชจะเลิกรักวาโยแล้วเสียอีก ทำเอาใจแป้วเลยนะเนี่ย
แต่ในที่สุดก็แฮปปี้ (ถึงจะงงหน่อยๆ ก็เถอะ)
ชอบอ่า~ รอตอนแถมกับตอนพิเศษอีก 3 ตอนนะคะ (ยังไม่หยุดอีก)
-
จบแล้วๆๆๆๆ บาปที่หวานที่สุดในโลกกก ดีใจที่ได้อ่านเรื่องนี้ ตอนแรกแอบตกใจที่เเห็นว่าอัพนึกว่าตาฝาด5555
รอบทสรุปเรื่องจ้า
-
จบแล้ววว ขอบคุณคนแต่งมากจ้า
รอตอนพิเศษด้วยยย :mew3: :mew1:
-
จบลงด้วยความรัก ขอบใจจร้า
-
รอนานมากกกกกกก
แต่แฮ้ปปี้ก้โอเคละะ 55555555
รักเต รักวา
รักคนเขียน จุ๊บๆๆ
-
เรื่องนี้ เข้มข้นมากตั้งแต่แรกเริ่มจนจบ
พูดได้คำเดียวสั้นๆว่า "สุดยอด" ค่ะ
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
รักเตกับวานะ :mew1:
บาปที่แสนหวาน
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ในที่สุดคนเขียนก็กลับมาแล้ววววววว :กอด1:
เกลียวบาปที่แสนหวานในที่สุดวาก็หาเตเจอจนได้ :mew6:
จากนี้จะได้มีความสุขซะทีทั้งเตทั้งวา :L2:
รอตอนพิเศษค่ะ :L2: :กอด1: :L2:
ปล. ยังรอภูกะภู่อยู่นะคะ อยากเห็นภู่ได้มีความสุขกับเค้าสักที :monkeysad:
-
ตามอ่านทันแล้ว o13
สงสารทั้งคู่จับใจ ลุ้นจนน้ำลายเหนียว
ตอนจบเลิศมากอ่ะ :jul1:
-
ชอบอ่ะ :กอด1:
-
อ้ากก กลับมาซักที อ่ะดีใจจังได้อ่านตอนจบแล้ว อิอิอิอิอิอิ ตอนพิเศษนี่ขอยาวๆเลยนะ แต่เอ๊ะ เทียนกะบอสนี่รักกันเนี่ยะ 5555
-
อ๊าย
บาปที่แสนหวาน
ขอตอนพิเศษ หลายตอนน่ะ
-
มีความสุข รอตอนพิเศษจร๊าา
-
รอจร้าาาาา
-
อร๊ากกกกกกกกก......แบบชอบอ่ะ อยากให้มากแต่งอีกจัง
-
เย้
จบแล้วววววว
ไว้รอตอนพิเศษนะคะ
-
รอตอนหน้า บทสรุป สองคนแต่หนึ่งเดียว...
-
:sad11: น้ำตาซึม o13
-
ทำเป็นหนังสือเลย รับรองจะซื้อแน่นอนนนนน สนุกกมากกก ♥
-
:jul1: :jul1:
เลือดดดดด ท่วมห้องเลยวุ้ย อิอิ
-
:pig4:
-
ตั้งแต่อ่านเรื่องนี้จบ ก้อทำให้รู้ว่าตัวเองต้องเป็นโรคจิตแน่ๆ อิอิอิ แบบว่าชอบมากอ่ะ
-
ในที่สุดก็ลงเอยกันซักที ดีใจกับเตและวาจริงๆ รอตอนพิเศษนะคะ
-
รอคอยตอนพิเศษ แบบใส่ไข่เยอะๆๆ อิๆๆ
-
เรื่องนี้สุดยอด แหวกแนวจากนิยายไทย อ่านรวดเดียวจบ
-
โอยยยยย ดีใจที่ได้มาอ่านเอาตอนจบแล้วไม่งั้นต้องคลั่งใจตายแน่ๆ :z3: :z3:
ชอบมากๆ ค่ะ เรื่องนี้คนเขียนสื่อออกมาได้ชัดเจนถึงความรักที่มันรุนแรง บิดเบี้ยวของหัวใจของคนเป็นฝาแฝด คนนึงพยายามกักขัง หน่วงเหนี่ยว กระทั่งบีบบังคับเพื่อให้อีกคนเป็นของตน
อีกคนที่ถูกความรักนั้นพันธนาการอยู่ก็เพียรพยายามที่จะหนี ถึงแม้ท้ายที่สุดแล้วตัวเองก็ใช้ความรักนั้นพันธนาการอีกคนให้อยู่กับตัวเองก็ตาม
อ่านไปกรี๊ดไป บางตอนแอบปาดน้ำตาเบาๆ ฟินกับเรื่องนี้สุดๆ เลย ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ สนุกๆ นะคะ :L2: :L2:
-
จบแล้ววววว :mc4:
รอตอนหน้านะฮะๆ :')
-
:pig4:
-
อ่านบทสรุปเรียบร้อยแล้ว
ขอบคุณมาก ๆ นะคะ
สนุกมากกก หาเตจนเจอนะวา >.<
-
อุ๊ยย บาปแสนหวาน
ได้ใจมว๊ากกกกก
ชอบๆๆๆๆ จะรออ่านตอนพิเศษนะคะ :mew1:
-
เรียน...ท่านผู้อ่านที่น่ารักทุกท่าน
นี่...thearboo เองค๊าบ
เนื่องจากไปสร้างปัญหากับล็อคอินตัวเก่าทำให้ไม่สามารถเข้า ID thearboo ได้...
ตอนนี้จึงสถิตย์ชั่วคราวอยู่ในชื่อ "อนาคี99" ค่ะ เศร้าได้อีก...
ขอเวลาเขาไปหาทางกู้คืนก่อนนะคะ
รักทุกท่านเสมอค๊า
Thearboo
"อนาคี99"
:mew2:
-
รอมาต่อตอนพิเศษนะคราบ
-
อร๊ายยยยยยยย 2 เดือนของข้า คุ้มค่ามาก ตอนจบกินใจมากค่ะ TT
-
"เต...เตจริงๆด้วย"
ผู้เป็นมารดาโผวิ่งออกมาต้อนรับบุตรชายด้วยความคิดถึงสุดแสน หัวอกคนเป็นแม่ไม่ว่าลูกจะเป็นอย่างไรก็ไม่สามารถหยุดรักได้
"แม่...เตกลับมาแล้วครับ"
ไม่ต้องมากความสองแม่ลูกโผเข้ากอดกันกลมด้วยความคิดถึงผู้เป็นแม่ร้องห่มร้องไห้อย่างไม่อายนางทั้งดีใจที่ได้บุตรชายกลับมาอีกทั้งยังเสียใจอย่างสุดแสนที่เคยทำไม่ดีเอาไว้ หลายอารมณ์ผสมปนเปจนไม่อาจอธิบายออกมาเป็นคำพูดใดๆได้ ดังนั้นนางจึงทำได้แค่กอดบุตรชายด้วยความรักและความอาธรณ์เท่านั้น
"...เต"
นํ้าเสียงที่คุ้นเคย ที่เอื้อนเอ่ยชื่อของเขาแผ่วเบานั้นเตโชจดจำได้เป็นอย่างดีว่านั่นคือเสียงของผู้เป็นบิดา ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นมองผู้ชายตรงหน้าคนที่เคยมีอำนาจเหนือทุกสิ่ง ผู้ที่เคยเป็นดั่งเจ้าชีวิต แต่บัดนี้ชายคนนั้นแทบไม่เหลือเค้าเดิมอีกแล้ว สิ่งที่เห็นตอนนี้ เหลือเพียงแค่ ชายสูงวัยที่ไม่มีความน่าเกรงขามเหมือนดังก่อน นอกจากรูปร่างที่เล็กลงแล้วยังมีแววตานั่นอีก แววตาที่สะท้อนให้เห็นเพียงความห่วงหา ความคิดคำนึง ...ความรัก มันไม่ใช่แววตาที่เคยดูแคลนเขาเหมือนดังเก่าก่อน แววตาดั่งพยัฆร้ายนั้นตอนนี้มันไม่มีอีกแล้ว...
"...พ่อ"
เตโชลองเอ่ยเรียกบิดาที่ยังยืนเก้ๆกังๆอยู่อย่างนั้น ลองเรียกออกไปด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาไม่ต่างจากอีกฝ่าย บิดามองหนาเขาแววตานั้นสื่อออกมาอย่างชัดเจนว่าดีใจกับเสียงเรียกของเขามากเหลือเกิน
"เต...เตลูกพ่อ..."
มารดาของเขาถอยออกจากอ้อมแขนของบุตรชายอย่างรู้งานเตโชเองก็ผายมือออกไปหาบิดา ก่อนเดินเข้าไปสวมกอดผู้เป็นพ่อไว้ทั้งคู่กอดกันกลมด้วยความรู้สึกหลากหลาย ถึงจะยังไม่สามารถเรียกได้เต็มปากว่า "รัก" ได้อย่างสนิทใจ แต่ก็สามารถพูดได้ว่ากอดครั้งนี้ช่าง...อุ่นใจ
:katai5:
เอาไปแค่นี้ก่อนนะ...เด๋วมาเรื่อยๆจ๊ะ อันนี้พิมพ์จากมือถือมาลง เพราะคอมเน็ตหมด 555+
สภาพมันเลยย่ำแย่หน่อย...เดี๋ยวจะรีบมาต่อนะจ๊ะ
-
ในที่สุดก็ลงเอยกันด้วยดีทั้งเตและวา แล้วไหนจะเทียนกับบอสสอีก :-[ :mew1:
ตอนพิเศษมาแล้วถึงจะเป็นแค่สปอยแบบนิดๆแต่ก็น่ายินดีกับครอบครัวนี้ด้วยที่พ่อแม่ลูกจะได้อยู่ครบกันซักทีหลังจากห่างหายไปนาน :monkeysad:
-
อ่าฮ้า...เก๊าไปเปิดตอนพิเศษกับกระทู้ใหม่นะพวกตะเองทั้งหลาย
ตามไปอ่านกันนะจ๊ะ
ครือว่าล็อคอินนี้เก๊าเข้าไม่ได้แล้ว เก๊าเลยต้องย้ายไป...อนาคี99
เอาเป็นว่า...เจอกันที่ใหม่นะจ๊ะ ยาหยี จุ๊บๆๆๆ
ขอโทษที่ทำให้ลำบากลำบนกันนะจ๊ะ
THEARBOO / อนาคี99
-
ทราบค่ะ แล้วจะคอย
แล้วตามไปอ่านพี่ราพณ์กับน้องขิง
555+
-
:o8: แจ่มจุงเบยยยย
-
ลุ้นแทบแย่ ตอนแรกนึกว่าเตแค่แกล้งวา
แต่จริงๆแล้วรักมากขนาดนี้
สนุกมากๆเลย :D
-
ติดตามและ :hao7:ตามติด :hao6:ค่าาาาา :hao3:
-
TTwTT เรื่องนี้สนุกมากค่ะ!
ตอนแรกเห็นเขียน Drama SM ตัวโต๊โต~ เลยไม่ค่อยกล้าอ่าน กลัวจะSM แบบสุดโต่ง แล้วนู๋จะรับไม่ดั้ย!(ซะเมื่อไหร่ 55)
พออ่านจริงๆแล้ว ก็ไม่ได้ SM เท่าไหร่นะคะ ในความคิดเรา... สงสัยคนอ่านจะซาดิสยิ่งกว่า! ฮ่าาา! XD
ส่วนความดราม่า ชีวิตทั้งคู่นี้ช่างม่ามา แต่อ่านแล้วไม่ค่อยหน่วง
คงเพราะดำเนินเรื่องเร็ว หรือ เรามาอ่านตอนแต่งจบรวดเดียวก็ไม่รู้ เลยไม่ค้าง =v="
(หรือมัวแต่สนฉากsmนะ มาม่าเท่าไหร่ก็ไม่สะทกสะท้าน 555)
ถ้าคิดจะรวมเล่ม เค้าจะแคะกระปุกมารอซื้อเลย! ชอบเรื่องนี้มากค่ะ
ปล. การ์ตูนน่ารักดี =.,=
ขอการ์ตูน+ตอนพิเศษอีกเยอะๆน้าาา
-
เรื่องนี้หนักจริง
-
สนุกมากเลย เสียน้ำตาไปเป็นโอ่ง :o12:
ตอนแรกไม่กล้าอ่าน กลัวความดาร์ค
แต่มิผิดหวังจริง ๆ ขอบคุณนะคะ :กอด1:
-
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
แบบว่าอ่านรวดเดียวจบ สนุกมากเลยยยยยยยยย
-
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
-
สนุกมาก...ตอนเศร้านี้เสียน้ำตาเป็นถัง....
-
อ่านตอนแรกก็รู้สกแปลก ๆ แบบหลอนๆ กับเตอยู่นะแต่ก็ทำให้อยากอ่านต่อ จนยอมรับกับการรักกันแบบพี่กับน้อง
แต่ในชีวิตจริงคงทำใจยาก
เรื่องนี้สนุกมากทีเดียวครับ อ่านแล้วให้อารมแบบความรัักไม่มีจำกัดกฏเกนณ์ อิน ซี้ง ร้องให้ มีความสุข ชอบมากครับ
ขอบคุณคนแต่งมากครับที่เขียนนิยายมาให้อ่านกัน ขอบคุณครับ
-
มีแต่ตอนเลือด :pighaun: ทั้งนั้นเลยนะค่ะ อ่าน/ปเขินไป ฮร่าๆ :impress2:
ชอบประโยคสุดท้ายอะ ทำปาบมาด้วยกันแล้วอย่าหนีไปไหน 555 :o8:
ทำมาเยอะซะด้วยสิ น้าเนี้ย ว่าแต่จะมีคู่ของคุณเพื่อนที่แสนทั้งสองคนรึป่าวเนี้ย :hao3:
แอบลุ้นอยู่นะคะ และสุดท้าย ท้ายสุดนี้ก็ขอบคุณที่มาสร้างผลงานให้ได้อ่านนะค่ะ :pig4:
-
น้ำตาไหลกันเลยทีเดียว :mew6:
-
อ๊าา ดราม่าสมชืีอเรื่องจริงๆเลย จะติดตามต่อนะคะ ^^
-
โอย อ่านรวดเดียวตั้งแต่เช้าเลยค่ะ
เสียน้ำตาไปเป็นปี๊ป ยิ่งช่วงที่เตตัดพ้อเรื่องสัญยาจนวายอมให้กอดแบบเตมใจนั่นน้ำตาเรายังร่วงไม่หยุด
เป็นบทอย่างว่าบทแรกเลยที่อ่านไปน้ำตาไหลไปยิ่งอ่านยิ่งร้อง
สนุกมากค่ะ วาตามเตเจอก็ดีแล้วค่ะ วาโยกับเตโชจะได้อยู่ด้วยกันตลอดไป
ขอบคุณที่แต่งเรื่องดีๆให้อ่านค่ะ /ตาบวมแน่เลยเรา
-
บอกตรงๆ เรื่องนี้มันจิตแบบหน่วงๆ เดาไม่ออกเลยว่าเตมันกำลังจะทำไร :katai1: :katai1:
-
เป็นเรื่องที่บรรยายได้ดีมากค่ะ
ชอบนะ ภาษาสวย
:hao5:
อ่านไป เจ็บไป ... ^^
คิดว่าคนที่น่าสงสารที่สุดในเรื่องก็คือ เตโช, ใช่ป่าวนา?
-
พี่ชายมารับแล้ว กลับบ้านซักที
ดีใจกับทั้งคู่ น้องเตส่งใจไปถึงพี่วาแล้ว
-
เรื่อง SINSPIRAL_เกลียวบาป"แฝด" นี้จะมีการรวมเล่มแล้วนะคะ (>u<)
ประมาณต้นเดือนหน้าก็ได้เห็นหน้าตาของปกแล้วเย้ๆ
จัดพิมพ์โดยสำนักพิมพ์ IN HEAVEN ค่ะ
ตอนนี้คนแต่งก็พยายามเขียนตอนพิเศษเพิ่ม + โดจิน อยู่ค่ะ
เก็บไว้พิจารณาด้วยนะคะ ^^
ขอบคุณคร๊า
แถม...
วาโยxเตโช...เวอร์ชั่นเปลือยอกจร๊า
[attachment deleted by admin]
-
จิ้มๆ
สนใจมากค่ะ มีโดจินด้วย ชอบๆ ถ้าเริ่มให้สั่งจองเเล้วเเจ้งด้วยนะคะ เค้าอยากได้ :impress2:
ปล. สนใจเรื่องภูกะภู่ด้วยอะคะ เรื่องนั้นจะรวมเล่มด้วยไหมคะ?
-
จิ้มๆ
สนใจมากค่ะ มีโดจินด้วย ชอบๆ ถ้าเริ่มให้สั่งจองเเล้วเเจ้งด้วยนะคะ เค้าอยากได้ :impress2:
ปล. สนใจเรื่องภูกะภู่ด้วยอะคะ เรื่องนั้นจะรวมเล่มด้วยไหมคะ?
ภูภู่ก็มีโครงการค่ะ แต่คงหลังจาก เตวา หน่อย
ขอบคุณที่ให้ความเอ็นดูคร๊า
:mew1:
-
ภูภู่ก็มีโครงการค่ะ แต่คงหลังจาก เตวา หน่อย
ขอบคุณที่ให้ความเอ็นดูคร๊า
:mew1:
จะรอค่ะ :L2: :กอด1: :L2:
-
สนุกมากมายครับ
-
อักษรมันตัวเอียง อ่านยากอ่ะครับผม ><
-
ตอนแรกเห็นหัวเรื่องนึกว่าจะจบเศร้า แต่พออ่านจบสนุกมากกกกกก
เราเป็นสายSMสุดๆไม่ร้องไห้เลยสำหรับเรื่องนี้ ไม่ใช่ว่าคนแต่งแต่งไม่ดีน่ะแต่ชอบแนวนี้555 :mew3:
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆน่ะค่ะ หาไม่ค่อยได้แนวดาร์กได้ใจแบบนี้
-
สนุกมากเลยยยยย
อ่านรวดเดียวจบ หุๆๆ
:jul1:
-
ตอนที่7 : บีบหัวใจมากมาย :m15:
เตสัญญา อะไรกับพ่อ แล้วสามปีที่ผ่านมาเตโดนอะไรบ้างที่บ้านหลังนั้น??
เฮ้ออออออออออออ :katai1:
-
ตอน14.หึง
:z1: กอดวา สิเต...วายอม :pighaun: กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด
ห่ะ อะไรนะ! คลื่นลูกใหญ่ กับ มาม่า ล๊อตใหญ่กำลังจะมา :katai1: :katai4:
-
ขอตอนพิเศษค่ะ กำลังอินเลย
-
ตอนที่18.พังทลาย
:angry2: ไอ้บ้าบอส!!!!!! ฉันอยากฆ่าแกจริงๆ :z6: :z6: :z6:
วา รีบตื่นมาเร็วๆ เดี๋ยวเต หนีไปนะ :monkeysad:
-
เพิ่งได้มีโอกาสเข้ามาอ่านนิยายที่ดีๆเรื่องหนึ่ง
ชอบมากเลยคะนักเขียน ขอบคุณที่มาแบ่งปันผลงานดีๆนะคะ ยังอ่านไม่จบแต่อยากแวะมาบอกก่อน ฮ่าๆ เป็นกำลังใจให้คะ
-
โอ้มายก้อดดดดเกลียวบาปสนุกมากๆๆๆ.สอดแทรกแง่คิดดีๆด้วยอ้ะะะ.ถือว่าเป็นเรื่องสั้น(???)ที่จะอยู่ในความทรงจำของเงาสนธยาไปอีกนานเลยล่ะค่ะ.สนุกมว๊ากกกกคนเขียนแต่งเก่งจุงเบยย,,,,เป็นกำลังใจให้นะคะ.ปล.ว่างๆก็แวะมาอ่านนิยายเจ๊ได้นะคะ.อิอิ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=39363.0
-
:hao5: :mew1: อ่านรวดเดียวจบเลย
ชอบมากๆ เลยนะคะ ทั้งคู่ เตวา และบอสเทียน >////<
สัญญาว่าจะซื้อแน่นอนค่ะ รอเก็บเงินก่อน 55555
-
เปิดจองนิยายค่ะ
ฝากติดตามด้วยนะคะ
จุ๊บๆๆๆ
Thearboo.
:o8:
นิยาย เรื่อง "เกลียวบาป...แฝด"
-สั่งจอง ได้ตั้งแต่ วันนี้ ถึงวันที่ 15 มกราคม 2557
- โอนเงิน ได้ตั้งแต่ วันที่ 30 พ.ย. 56 - 15 ม.ค. 57
- เรื่อง เกลียวบาแฝด
- ผู้แต่ง Thearboo (อนาคี99)
- ขนาด A5
- จำนวนหน้า 660 จัดทำ 2 เล่ม พร้อมบ็อกเซต
- ราคา 965 บาท (ค่าหนังสือ 900 บ. + ค่าจัดส่งแบบลงทะเบียน 65 บ.แล้วเรียบร้อย)
*สามารถเข้าไปอ่านตอนที่ลงในเล้าเป็ดได้ตามลิ้งค์นี้เลยจ้า ^^
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37182.0
*รายละเอียดรูปเล่ม
ภายนอก - ปกหน้า+ปกหลัง ใช้กระดาษอาร์ตการ์ด 260 g.
- ปกหน้า+ปกหลัง พิมพ์ 4 สี
- ปกหน้า+ปกหลัง เคลือบด้าน (หากมีออเดอร์สั่งเข้ามาเยอะทางเรายิงสปอตยูวีค่ะ)
- เข้าเล่มสันกาว
ภายใน - เนื้อในพิมพ์หน้าสี 4 สี 2 หน้า ทั้ง 2 เล่ม รวมเป็น 4 หน้า
- เนื้อพิมพ์ขาวดำ กระดาษถนอมสายตา 75 g.
เนื้อหาภายในเล่ม มีดังนี้
*บ็อกเซต 1 บ็อก สำหรับนิยายเรื่องนี้โดยเฉพาะ
*พิเศษ ภาพประกอบขาวดำในเล่ม! วาดโดยเขียนเองจ้า >.<
*โดจิน 1 ตอน (SuperSpecial ตอนต่อจากตอนพิเศษ 6) เป็นฉากโดจินที่วาดขึ้นมาเฉพาะ ไม่ได้เป็นตอนใดตอนหนึ่งในนิยายนะคะ พระเอกนายเอกไปเที่ยวญี่ปุ่นด้วยกัน นายเอกถูกพระเอกขอร้องให้ใส่ผ้ากันเปื้อนผืนเดียวด้วยนะค้าาาา >///<
- เนื้อหา ตอนปกติ ที่ลงในเล้าเป็ดทั้งหมด (300+ หน้า)
- เนื้อหา ตอนพิเศษ ที่ลงในเล้าเป็ด 2 ตอน
# ตอนพิเศษ 1 “ครอบครัว”
# ตอนพิเศษ 2“Together”
- เนื้อหา ตอนพิเศษ ที่ยังไม่เคยลงที่ไหนมาก่อน มีเฉพาะในหนังสือ 5 ตอน (330+ หน้า ไม่ได้ลงในเล้าเป็ดเลยนะคะ 330+ เนี่ย พิเศษในเล่มโดยเฉพาะ)
+ ตอนพิเศษ 3 “พรหมลิขิต” (All of บอส x เทียน )
+ ตอนพิเศษ 4 “วิวาห์ว้าวุ่น” (Sector of บอส x เทียน )
+ ตอนพิเศษ 5 “ครั้งแรก”
+ ตอนพิเศษ 6 “เกาะสวาท...หาดสวรรค์”
+ ตอนพิเศษ 7 “แทม...ที่พักใจ” (The Final )
**ของพรีเมี่ยม แถม *เฉพาะรอบจอง เท่านั้น!!
- ที่คั้นหนังสือ 2 ลาย
- โปสการ์ด 2 ลาย
***ขอแถมพิเศษ มากๆๆ >0<
- โอนเงิน 10 คนแรก แถมลายเซ็นนักเขียนด้วยน้าา
- โอนเงิน 50 คนแรก มีขอแถมพิเศษให้อีก 1 ชิ้น คือ...
*สมุดโน๊ต เข้าเล่มลวดห่วงขาว จำนวน 50 แผ่น/เล่ม หรูหราน่าใช้สุดๆ 1 เล่ม ขนาดA6 ปกสี ลายนิยาย เรื่อง "เกลียวบาป..แฝด"
*นักอ่านท่านใดสนใจสั่งจอง สามารถสั่งจองเข้ามาได้ 3 ทาง ดังนี้...
- PM เล้าเป็ด (มาที่ ยูส TopFee )
- inbox เพจ สำนักพิมพ์ https://www.facebook.com/inheavenbooks?sk=messages_inbox
- E-mail : inheaven-books[แอด]hotmail.com
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
# แจ้ง หัวข้อว่า "สั่งจอง เกลียวบาป...แฝด"
- ชื่อ นามสกุล
- จำนวน.... ชุด
- ยูสในเล้าเป็ด (ถ้ามี)
- E-mail และ เบอร์ ติดต่อกลับ
*สั่งจองมาทางใดทางหนึ่งก็พอนะคะ เพื่อความสะดวกรวดเร็วในการตรวจสอบ
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
โอนเงิน เข้าดูเลขบัญชีได้ตามลิ้งค์นี้
http://www.inheaven-books.com/product/4/per-order-%E0%B9%80%E0%B8%81%E0%B8%A5%E0%B8%B5%E0%B8%A2%E0%B8%A7%E0%B8%9A%E0%B8%B2%E0%B8%9B-%E0%B9%81%E0%B8%9D%E0%B8%94-%E0%B8%AD%E0%B8%B1%E0%B8%9E%E0%B9%80%E0%B8%94%E0%B8%97-30-11-13
-
ง่าาา จบแย้ววอ่า อยากอ่านตอนหวานๆอีก แงงง กะเข้ามาเสพดราม่า แต่กลับหลงความน่ารัก เวลา สองแฝดเค้าหวาน อินเลิฟกันมากกว่าซะได้
ความรักไร้ซึ่งเหตุผล กรอบ เพศ ศีลธรรม ความถูกต้อง จริงๆ ขอแค่เราไม่ได้สร้างความเดือดร้อนให้ใคร และไม่ว่าสังคมจะมองยังไง ก็เรื่องของสังคม สังคมมามีความสุขกับเรารึก็เปล่า...แหะๆๆ แอบ เวิ่นเว้อ แม้นิยายจะหน่วง ดราม่า แต่ก็มีแนวคิดแทรก แม้ความรักแบบนี้มันไม่ถูกต้อง ไม่ควรส่งเสริมสนับสนุน แต่เมื่อความรักมันจะเกิดใครก็จะไปห้ามได้... แหมม และไอ้เราที่นั่งกรี้ดดกร้าดดวี้ว้ายวายๆๆ สนับสนุนส่งเสริม แถมจิ้นซะเต็มเหนี่ยวแบบนี้ เรียกว่า?... เง้ออ สรุป เวิ่นมานาน คือ... ชอบอ่ะ อ้ายยยยยยยยย (เอ้ะ! จะเอายังไงของมัน) ชูป้ายไฟ พร้อมตะโกนก้องง เตวาๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ แหะๆๆ คือ เค้าไม่จิตนะ แต่เค้าชอบรักต้องห้ามแบบนี้ง่ะ แหงะ
ขอบคุณมากๆๆนะค่าคุณนักเขียน จะติดตามเรื่องต่อๆไปนะค่าาา
-
:pig4:
-
^////^ อ่านจนจบแล้วจ้า ชอบมากค่ะ
ตอนนี้ได้ทำการจองแล้วด้วย
ขอบคุณสำหรับผลงานดีๆแบบนี้
เป็นกำลังใจให้นะคะ :)
-
^////^ อ่านจนจบแล้วจ้า ชอบมากค่ะ
ตอนนี้ได้ทำการจองแล้วด้วย
ขอบคุณสำหรับผลงานดีๆแบบนี้
เป็นกำลังใจให้นะคะ :)
ขอบคุณมากนะคะ
น้ำตาปริ่มเลยค่ะ...
ปล.ตอนพิเศษในเล่ม 2 นั้น...เกือบทั้งเล่มเลยค่ะ
ตอนแรกก็ไม่ได้คิดจะเขียนเยอะหรอกค่ะ...แต่...พอได้เขียน...เอ่อ หยุดไม่ได้
สุดท้ายเลยต้องออกเป็นสองเล่มซะงั้นเลยค่ะ
เก๊าไม่ตั้งใจนะ แต่อยากให้อ่านสุดๆเลยค่ะ
ขอบคุณมากมายนะคะที่ให้ความรักชื่นชม
ขอบคุณมากค่ะ
-
ง่าาา จบแย้ววอ่า อยากอ่านตอนหวานๆอีก แงงง กะเข้ามาเสพดราม่า แต่กลับหลงความน่ารัก เวลา สองแฝดเค้าหวาน อินเลิฟกันมากกว่าซะได้
ความรักไร้ซึ่งเหตุผล กรอบ เพศ ศีลธรรม ความถูกต้อง จริงๆ ขอแค่เราไม่ได้สร้างความเดือดร้อนให้ใคร และไม่ว่าสังคมจะมองยังไง ก็เรื่องของสังคม สังคมมามีความสุขกับเรารึก็เปล่า...แหะๆๆ แอบ เวิ่นเว้อ แม้นิยายจะหน่วง ดราม่า แต่ก็มีแนวคิดแทรก แม้ความรักแบบนี้มันไม่ถูกต้อง ไม่ควรส่งเสริมสนับสนุน แต่เมื่อความรักมันจะเกิดใครก็จะไปห้ามได้... แหมม และไอ้เราที่นั่งกรี้ดดกร้าดดวี้ว้ายวายๆๆ สนับสนุนส่งเสริม แถมจิ้นซะเต็มเหนี่ยวแบบนี้ เรียกว่า?... เง้ออ สรุป เวิ่นมานาน คือ... ชอบอ่ะ อ้ายยยยยยยยย (เอ้ะ! จะเอายังไงของมัน) ชูป้ายไฟ พร้อมตะโกนก้องง เตวาๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ แหะๆๆ คือ เค้าไม่จิตนะ แต่เค้าชอบรักต้องห้ามแบบนี้ง่ะ แหงะ
ขอบคุณมากๆๆนะค่าคุณนักเขียน จะติดตามเรื่องต่อๆไปนะค่าาา
ขอบคุณค๊า
เห็นคอมเม้นต์แล้วมีกำลังใจมากเลยค่ะ
ติดตามเรื่องต่อๆไปกันด้วยนะคะ
จุ๊บๆค่ะ
-
ขอบคุณมากนะคะ
น้ำตาปริ่มเลยค่ะ...
ปล.ตอนพิเศษในเล่ม 2 นั้น...เกือบทั้งเล่มเลยค่ะ
ตอนแรกก็ไม่ได้คิดจะเขียนเยอะหรอกค่ะ...แต่...พอได้เขียน...เอ่อ หยุดไม่ได้
สุดท้ายเลยต้องออกเป็นสองเล่มซะงั้นเลยค่ะ
เก๊าไม่ตั้งใจนะ แต่อยากให้อ่านสุดๆเลยค่ะ
ขอบคุณมากมายนะคะที่ให้ความรักชื่นชม
ขอบคุณมากค่ะ
>////< ค่ะ ด้วยความยินดีค่ะ
o13 ตอนแรกเห็นชื่อเรื่องกับพล๊อตแล้วก็ดึงดูดใจพออ่านๆดู.....ก็อ่าน.....อ่าน......จนหยุดไม่อยู่
เปิดเจอตอนตี1 ตอนตี3อ่านจนจบ =w= น่าติดตามมากๆเลยค่ะ
อ่านจบก็ขออุดหนุนนะคะ และเป็นกำลังใจให้จ้า >////<
-
ประทับใจมากๆ ชอบมากๆคะ อ่านรวดเดียวจบเลยยยย :mew1: :mew1:
-
จบแล้ว พร้อมความรัก ความอบอุ่น
-
จะบอกอบ่างไรดีนะ
โดยส่วนตัวแล้วข้าเจ้าอ่านได้ทุกแนว
ไม่ว่าจะผิดศีลธรรมหรือเปล่า
ท่านเป็นคนที่กล้ามากคนกนึ่งเลยขอรับ
เพราะแนวพี่น้อง หรือว่าแฝดนี่หาอ่านไม่ง่ายนัก
ตั้งแต่เริ่มอ่านจนจบไม่อยากหยุดอ่านเลย
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆที่แบ่งปันขอรับ
-
:hao7:
สุดแค้น แสนรัก
กะ
สุดรัก ปักใจ
กว่าจะสมหวังได้
ขอบคุณมากมายนะคับ
:haun4:
-
เอารูปประกอบตอน กับโดจินที่อยู่ในเล่มมาฝากค๊า
เรียกน้ำย่อยเล็กน้อย...
รูปอาจไม่สวย เบี้ยวนิด ไม่สมประกอบหน่อย ขอโทษนะจ๊ะ
เพราะในส่วนของภาพประกอบและโดจินในเล่มทั้งหมด ผู้เขียนเป็นคนวาดเองทั้งหมดเลย
(จึงออกมาง่อยอย่างที่เห็น 555+)
แต่ถึงอย่างไรก็อยากลองทำออกมาเพื่อเป็นอภินันทนาการแก่ท่านผู้อ่านที่อุตส่าห์สละทรัพย์สินของท่าน
อุดหนุนหนังสือเล่มนี้ค่ะ
ส่วนท่านที่ไม่ได้ซื้อก็ไม่เป็นไรนะคะ แค่ตามอ่าน เป็นกำลังใจให้ก็ขอบคุณสุดๆแล้วค่ะ
ดังนั้น...เราจึงแอบดอดเอารูปมาฝาก...หุหุหุ
:mew1:
ขอบคุณที่สนับสนุนกันเสมอมานะจ๊ะ
thearboo
[attachment deleted by admin]
-
กรี๊ดดดดด สวยมากกกกกค่ะ คุ้นค่าที่สั่งซื้อเลยยย :impress2:
เตรียมปัดฝุ่นชั้นหนังสือรอแล้ววววว :mew3:
-
ไม่ผิดหวังที่สั่งซื้อนิยายเรื่่องนี้
ตอนพิเศษและของแถมอีกเพียบ คุ้มค่ามากจริงๆ
คุณค่าแก่การครอบครอง อิอิ
แต่ก็เล่นเอากระเป๋าแฟ่บไปเหมือนกัน 55555
-
ชั้นจะเป็นโรคจิตมั๊ยเนี่ย ถ้าจะบอกว่าชอบนิยายเรื่องนี้อ่ะ
ตอนโหด ก็โหดซ๊าาาาาา พอเศร้า โอยๆๆๆ จะตายซะให้ได้ น้ำตาร่วงไปหลายตอน T__T
ขอบคุณผู้เขียน สำหรับเรื่องดีๆเรื่องนี้จ้า ^^
-
แค่รู้ว่าเป็นเรื่องของพี่น้องฝาแฝดก็ฟินแล้วค่ะ
ประทับใจความรักของเตวามาก ถึงจะผิด แต่ยังไงก็เป็นไปด้วยความรัก
ถึงจะเกิดจากการเลี้ยงดูที่ไม่ถูกต้องของพ่อแม่ แต่สิ่งที่เกิดขึ้นก็คือความรัก
ซึ้งมากกกกก ขอบคุณที่้แต่งนิยายดีๆ แบบนี้ให้ได้อ่านนะคะ อยากอ่านแนวนี้อีกจังงง
:กอด1:
-
อ่านรวดเดียวจบไปนานมากแล้ว แต่เพิ่งได้ user มาเลยตามมาคอมเม๊นต์ค่ะ :mew1:
เรื่องนี้อ่านไปหดหู่แทบทุกตอน แต่ก็ตามอ่าน อยากทราบตอนจบจริงๆ
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุก ๆ ค่า
-
อายตัวเองนึกว่าจบแค่นี้ ต้องไปอ่านที่ อนาคี ถึงจะเป็นจบบริบูรณ์
:z1:
-
ตอนพิเศษ
*ครั้งแรก*
‘ครั้งแรก’ ที่ได้พยายามต่อสู้ ขัดขืนน้องชายของตัวเองเพื่อให้รอดพ้นจากการถูกรังแก ครั้งนั้นทำให้ได้รับรู้ว่า ช่างเปล่าประโยชน์ และทำให้สำนึกได้ว่า ยอมเป็นเบี้ยล่างในบางครั้งยังปลอดภัยกว่าการพยายามต่อกร
‘ครั้งแรกในการต่อสู้ของเด็กชายวาโยก็คือการต่อสู้ครั้งสุดท้ายของเด็กน้อยเช่นกัน’
‘ครั้งแรก’ ที่ได้ฝังคมเขี้ยวลงบนต้นคอขาวของพี่ชาย พี่ชายที่แสนจะอ่อนแอแต่พยายามจะกัดฟันต่อสู้กับน้องชายอย่างเตโช และครั้งแรกนี้ทำให้เด็กชายเตโชได้รู้จักคำว่า ‘กระหาย’ กระหายในตัวพี่ชาย กระหายอย่างไม่มีที่สิ้นสุด
‘ครั้งแรกที่ได้ลิ้มรสหวานลิ้นจากเนื้อนุ่มของพี่ชาย ได้จุดประกายให้เด็กน้อยไม่หยุดยั้งที่จะมีครั้งต่อๆไป’
“วา...ฮือ...วา...ฮึก...”
“เต เตโดนแกล้งเหรอ อย่าร้องนะเด็กดี โอ๋ๆ...ไหนบอกวาสิ ใครแกล้งเต?”
“เตอ่อนแอเอง เตเป็นเด็กไม่ดี ฮือ...ไม่มีใครรักเตเลย...”
“ใครบอก วารักเตจะตาย วาจะปกป้องเตเองนะ”
“จริงเหรอ วารักเตจริงๆเหรอ?”
“จริงสิ วารักเตคนเดียว รักตลอดไปเลยล่ะ”
“สัญญานะ...”
“อื้ม สัญญา”
“หยุดนะ ไอ้เด็กปัญญาอ่อน อย่างแกน่ะอย่ามาทำเป็นผยองนะ!!”
“วา? วาว่าเตทำไมเหรอ? เตผิดอะไร?”
“ฉันเกลียดแก ไอ้เด็กปัญญาอ่อน ฉันเกลียดแก!”
“อย่านะ อย่าเกลียดเต วาจ๋า เตรักวานะ...”
“เตรักวาคนเดียว....”
“เตต้องการวา ต้องการวาเหลือเกิน...”
"วาโย" และ "เตโช" แฝดเหมือนที่ตอนเด็กๆแยกกันแทบไม่ออก ทั้งรูปร่างหน้าตา สีผม สีตา ฝาแฝดที่ตัวติดกันตลอดไม่เคยห่างกันได้ พี่วารักน้องเตมาก น้องเตก็รักพี่วามาก แต่นั่นมันเป็นได้แค่เหตุการณ์ในอดีต นับได้จนถึงตอนที่สองแฝดอายุได้ถึงสิบขวบเท่านั้น เพราะหลังจากนั้นไปจนเติบใหญ่ จากแฝดที่รักกันมาก กลายเป็นแค่พี่น้องที่เคยรักกัน เพราะชะตากรรมอันโหดร้ายได้เปลี่ยนรักเป็นเกลียด เปลี่ยนชื่นชมเป็นริษยา เปลี่ยนคำสัญญาเป็นการคำดูแคลน เปลี่ยนจริงใจเป็นหักหลัง ‘เปลี่ยนจากพี่ชายเป็นแค่ที่ระบายความใคร่!!’
และครั้งแรกที่ทุกอย่างเกิดการเปลี่ยนแปลงมันเริ่มขึ้นเมื่อสองแฝดเรียนอยู่ชั้นประถมศึกษาปีที่หก อายุได้สิบสองปี
ครั้งแรกที่วาโยรู้สึกว่าตัวเองไร้ค่าและพ่ายแพ้
ครั้งแรกที่เตโชรู้สึกถึงชัยชนะและได้ตัวพี่ชายไว้ในกำมือ
“วา!! ทำไมแกล้งน้องอีกแล้วห๊ะ!? แม่สอนไม่จำ ทำตัวให้มันดีๆหน่อยสิลูก!!”
“…แต่…เตต่างหากที่เป็นคนแกล้งวา…”
“ทำไมเป็นเด็กแบบนี้นะวา! ถึงจะเป็นฝาแฝดแต่เราเป็นพี่ชายนะ ต้องเสียสละให้น้องบ้างสิ!”
ไม่ว่ากี่ครั้งต่อกี่ครั้งผลของมันก็ไม่เคยเปลี่ยนแปลง เตโชคือผู้ชนะ และวาโยก็คือผู้แพ้ตลอดกาล
เทอมสุดท้ายของชั้นประถมศึกษาปีที่หก
สามวันก่อนจะเปิดภาคเรียนในฤดูร้อนที่แสนจะอบอ้าว ท้องฟ้าใสกระจ่างแทบไม่มีเมฆเลยสักก้อน แสงแดดนั้นก็ทอประกายจ้าโดยเฉพาะตอนเที่ยงวัน แม้ภายนอกจะร้อนจนแทบบ้าแต่ภายในบ้าน ‘สิทธานุเวศวัฒน์’ นั้นยังคงเย็นฉ่ำจากเครื่องปรับอากาศอย่างดี เด็กน้อยนอนกลิ้งเล่นอ่านการ์ตูนแนวต่อสู้ที่ตัวเองชื่นชอบอยู่บนเตียง สบายอารมณ์เหลือเกินโดยเฉพาะวันที่พ่อกับแม่ไม่อยู่บ้านแบบนี้
“ย๊ากกกก!! หมัดพญายม! ผัวะๆๆๆๆ”
“อะต๊า! ลูกเตะอสรพิษ!! ป๊าบๆๆๆๆ”
เสียงใสร้องเล่นกับตัวเองเสียงดังขณะที่กำลังออกฝีไม้ลายมือเลียนแบบท่าทางการต่อสู้ต่างๆในหนังสือการ์ตูนเล่มจ้อย เด็กน้อยนามว่าวาโยคนนี้หากในตอนที่อยู่คนเดียวที่บ้านทีไร เขามักจะเล่นอยู่คนเดียวเป็นประจำ โดยการจินตนาการว่าตัวเองเป็นฮีโร่ผู้ผดุงความยุติธรรม และสมมติว่าเหล่าผ้าห่มหมอนข้าง หรือแม้กระทั่งตะกร้าเสื้อผ้าใบย่อมของตัวเองนั้นเป็นเหล่าวายร้ายที่ต้องกำจัด
“ย๊ากกก! พลังวิหคเหินหาว ฟิ้วๆๆๆๆ”
“หนอย อึดนักนะแก เจ้าวายร้าย อย่างนี้มันต้องเจอท่าไม้ตาย กรงเล็บราชสีห์ ย๊าก!! ฉัวะๆๆๆ”
เสียงตึงตังโครมครามดังขึ้นเรื่อยๆภายในห้องของเด็กน้อย จากการออกท่าออกทางในการต่อสู้กับเหล่าหมอนและอุปกรณ์ประกอบจินตนาการ
ปัง ปัง ปัง ปัง!!
“หนวกหู!!!”
ระหว่างที่วาโยกำลังสนุกสนานอยู่คนเดียวนั้น เสียงทุบประตูที่ปลุกเด็กน้อยให้ตื่นขึ้นจากจินตนาการก็ดังขึ้น เสียงโวยวายนั่นคือ ‘เตโช’ น้องชายฝาแฝดที่อยู่ห้องติดกัน วันนี้วาโยคงเสียงดังเกินไปหน่อยจนคนที่อยู่ห้องข้างๆทนไม่ไหว แต่ถึงยังไง วาโยก็ไม่สน
“เปิดประตูเดี๋ยวนี้เลยนะพี่วา!!”
“………”
ปัง ปัง ปัง ปัง!!
“พี่วา!! เตบอกให้เปิดประตู!!”
“ไม่เปิดให้หรอก ไอ้สัตว์ประหลาดปัญญาอ่อน!”
วาโยตะโกนด่าออกไปอย่างอารมณ์เสียที่ถูกขัดขวางการเป็นฮีโร่ของตัวเอง ถึงตอนอยู่นอกห้องเขาจะเป็นแค่หมาขี้แพ้ แต่ในห้องซึ่งเป็นดั่งอาณาจักรส่วนตัวของเขานั้น เด็กน้อยคือราชา จะไม่มีใครสามารถทำอะไรเขาได้ โดยเฉพาะเมื่อประตูบานนั้นยังคงถูกล็อคไว้อย่างแน่นหนา
“………….”
เสียงข้างนอกที่เงียบไปแล้วนั้นทำให้วาโยนึกเอาเองว่าเตโชคงกลับห้องไปแล้ว เด็กน้อยจึงล้มตัวลงนอนบนเตียงเล็กๆของตนเพื่อหยิบการ์ตูนเล่มโปรดขึ้นมาอ่านต่อ...
เมื่อไหร่กันนะ ที่เด็กน้อยทั้งคู่บาดหมางกันถึงขนาดนี้ ตั้งแต่เมื่อไหร่กันที่วาโยและเตโชฝาแฝดที่เคยรักกันมากแตกหักกันจนถึงขั้นไม่อยากมองหน้า
ตั้งแต่ถือกำเนิดจนเรียนถึงประถมศึกษาปีที่สามแฝดน้องเตโชที่ระดับสมองค่อนข้างผิดปกตินั้นแม้จะถูกรังแกรังเกียจจากคนรอบข้าง แต่สำหรับวาโยนั้นเตโชยังคงเป็นน้องชายฝาแฝดที่น่ารัก วาโยสอบได้ที่ห้าที่หกของห้องตลอด ส่วนเตโชก็รั้งที่โหล่เสมอจนไม่ว่าใครก็พากันดูแคลน แต่ไม่ว่าทุกคนจะพยายามเข้ามารังแกเตโชแค่ไหน วาโยก็จะเข้าไปปกป้องน้องชายของตัวเองสุดชีวิตทุกครั้ง เพราะวาโยรักน้องชายคนนี้มาก และเตโชเองก็รักวาโยมากเช่นกัน
ตอนชั้นประถมศึกษาปีที่สี่ที่เตโชสอบได้ที่หนึ่ง แต่วาโยสอบกลับได้ที่สิบ น้องชายที่น่ารักของวาโยเริ่มหายไป พี่ชายที่น่ารักของเตโชก็เริ่มหายไปด้วย
ตอนชั้นประถมศึกษาปีที่ห้า เตโชยังคงสอบได้ที่หนึ่ง โดดเด่นในเรื่องดนตรีและกีฬามากขึ้นเพื่อนเยอะขึ้น ครูบาอาจารย์คอยชื่นชมยินดีมากขึ้น พ่อแม่ให้ความสำคัญมากขึ้นภูมิใจในตัวของเตโชมากขึ้น ในขณะที่วาโยสอบได้ที่ สามสิบจากเด็กสี่สิบเจ็ดคนในห้อง การกีฬาที่ไม่ค่อยจะเด่นอยู่แล้วก็ถึงกับดับด้อย ด้านดนตรีนั้นไม่ต้องพูดถึง ถูกหมางเมิน ถูกเปรียบเทียบ เตโชน้องชายคนเดิมของวาโยไม่มีอีกต่อไป วาโยพี่ชายคนดีของเตโชก็ไม่มีอีกต่อไปเช่นกัน จากรักเริ่มเป็นร้าย วาโยอดีตพี่ชายที่แสนดีริคบคิดกับเด็กเกเรประจำห้อง คอยรังแกกลั่นแกล้งอดีตน้องรักอย่างเตโชสารพัด สร้างความเจ็บปวดอับอายแก่น้องชายอย่างไม่คิดสงสาร กระทั่งความทรงจำของรักที่เคยมีให้กันนั้น สิ้นสลายหายไปจากหัวใจอย่างสิ้นเชิง
ชั้นประถมศึกษาปีที่หกเทอมแรก เตโชยังคงสอบได้ที่หนึ่งเหมือนเดิม การกีฬาก็เก่งกาจถึงขนาดได้เป็นตัวแทนของโรงเรียน รูปร่างสูงใหญ่ขึ้นดูโตกว่าเด็กรุ่นเดียวกันเล็กน้อย ดูเป็นผู้ใหญ่สุขุมเกินวัย ในขณะที่วาโยสอบได้เกือบที่โหล่ เป็นรองบ๊วยของห้อง ขนาดร่างกายก็ไม่ยอมโตตามวัยเพราะเด็กน้อยไม่ยอมทานอาหารที่มีประโยชน์ แถมยังชอบทำตัวเกกมะเหรกเกเรจนเพื่อนๆยังเอือมระอา ครูบาอาจารย์เริ่มดูแคลน แม้แต่พ่อแม่ก็ไม่แยแสเด็กน้อยอีก การกลั่นแกล้งน้องชายสิ้นสุดไปตั้งแต่ประถมห้าเทอมสอง เพราะเตโชที่ตัวโตขึ้น เก่งขึ้น เจ้าเล่ห์ขึ้น จนไม่มีใครหาญเข้าไปรังแกอีก น้องชายฝาแฝดที่เคยอ่อนด้อยของวาโย ตอนนี้คือผู้กำชัยชนะอย่างสมบูรณ์
ไม่รู้เมื่อไหร่กันแน่ที่รู้สึกชิงชัง ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่กันที่แตกหัก เพราะตอนที่ได้รู้สึกตัวขึ้นอีกครั้ง ก็ไม่สามารถมองหน้ากันด้วยความเป็นมิตรได้อีก ไม่สามารถมีให้แม้สักเศษเสี้ยวของความรักให้กันได้อีก
ปึ่ง!!
เด็กน้อยวาโยถึงกับสะดุ้งจนตัวโยน เมื่อจู่ๆประตูห้องของเขาก็ถูกทุบเสียงดังกว่าทุกครั้ง และแม้ว่าจะเป็นการทุบอย่างแรงแค่ครั้งเดียว แต่กระแสเสียงที่แฝงมานั้นกลับให้ความรู้สึกคุกคามอย่างที่วาโยไม่เคยรู้สึกมาก่อน
‘เกิดบ้าอะไรขึ้นวะ!?’
และแน่นอนว่า เด็กน้อยวัยเพียงสิบสองปีย่อมขลาดเขลากับสิ่งที่เขาไม่อาจหยั่งรู้ตรงหน้าประตูนั่นเหลือเกิน
“เปิดประตูหน่อย…พี่วา…”
“………..”
เสียงที่คุ้นเคย แต่กลับไม่เคยคุ้น เสียงนั้นแหบต่ำ ไม่ใช่เสียงใสๆที่เคยได้ยิน แต่วาโยรู้ดีว่ามันคือเสียงของเตโช น้องชายฝาแฝดของตนไม่ผิดแน่
“ไม่ได้ยินเหรอพี่วา…เปิดประตูให้เตหน่อย”
“…………”
เสียงนั้นดูคุกคามขึ้นเรื่อยๆ จนวาโยผู้เป็นพี่ชายแทบจะลืมหายใจ ไม่กล้าตอบออกไปเลยแม้แต่นิดเดียว ได้แต่นั่งพรั่นพรึงว่าน้องชายฝาแฝดของตนเป็นอะไรไป ทำไมวันนี้ถึงได้น่ากลัวนัก ทั้งที่ปกติจะไม่เคยยุ่มย่ามกับเขาเลยแท้ๆ อย่างน้อยก็ตั้งแต่ตอนที่เขาเริ่มร่วมมือกับเด็กเกเรในห้องเพื่อกลั่นแกล้งเตโชนั้น น้องชายฝาแฝดของเขาคนนี้ก็ไม่เคยเข้าใกล้เขาอีกเลย แล้ววันนี้มันอะไรกัน?
“ถ้าไม่เปิด…เตจะฟ้องพ่อนะ ว่าพี่วาแอบอ่านการ์ตูนอีกแล้ว”
“…..!!??”
“จะฟ้องแม่ด้วยล่ะ ว่าพี่วาทำเสียงดังจนเตอ่านหนังสือไม่ได้ ทั้งๆที่จะเปิดเทอมอยู่อีกไม่กี่วัน…”
“…อยะ…อย่าเสือกเรื่องของกู!! ไปให้พ้น!!”
วาโยตัดสินใจตะโกนออกไป ที่จริงเด็กน้อยหวาดกลัวเหลือเกินว่าเตโชจะไปฟ้องพ่อกับแม่จริงๆ แต่เขากลัวที่จะเปิดประตูไปเจอกับน้องชายฝาแฝดตอนนี้มากกว่า เพราะวาโยรู้สึกได้ว่าที่หน้าประตูนั้นอันตรายเกินกว่าที่เขาจะรับมือได้ น้องชายฝาแฝดที่หน้าประตูคนนั้นไม่ใช่น้องชายที่เขาเคยรู้จัก น่ากลัวเกินไปจนไม่กล้าแม้แต่จะเดินเข้าไปใกล้ประตูเสียด้วยซ้ำ
“…พูดหยาบใส่เตอีกแล้วนะพี่วา…พ่อเคยห้ามไม่ใช่เหรอว่าไม่ให้พูดหยาบอีกน่ะ? เรื่องนี้ถ้าพ่อรู้เข้าคงไม่ใช่แค่งดข้าวเย็นแน่ พี่วาอาจโดนตีจนหลังลายเลยก็ได้นะ หึหึ…”
“อยะ…อย่าบอกนะ! อย่าบอกพ่อนะ!!”
“งั้นก็เปิดประตูสิ…แล้วเตจะไม่บอกพ่อ…ไม่บอกใครเลย…นะ…พี่วา…”
สุดท้ายคำต่อรองก็ได้ผล แค่เปิดประตูให้น้องชายตัวเท่าๆกันคงไม่มีปัญหาเท่ากับยอมให้เตโชคาบเรื่องที่เขาทำผิดกฎบ้านไปฟ้องพ่อกับแม่แน่ๆ และในที่สุดวาโยก็กัดฟันเปิดประตูออกไป
‘แกร๊ก…’
เสี้ยวหน้าแรกที่ได้เห็นจากซอกประตูที่แง้มออกเล็กน้อย คือใบหน้าของน้องชายฝาแฝดที่ไม่ได้มองให้ชัดเต็มสองตามาเสียนาน ใบหน้าที่เหมือนกันกับเขาทุกกระเบียดแต่ช่างแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง ใบหน้าที่ตอนเด็กๆแทบจะแยกกันไม่ออก ใบหน้าราวกับเทวดาตนน้อยๆในความทรงจำ สิ่งเหล่านั้นไม่หลงเหลืออยู่อีกแล้วบนเสี้ยวหน้าของคนตรงหน้า ฝาแฝดผู้น้องที่ชื่อว่า เตโช
“ห้อง…รกชะมัด”
ทันทีที่ประตูถูกแง้มออกไปเพียงนิด เตโชก็อาศัยจังหวะนั้นแทรกตัวเข้ามาในห้องของพี่ชายฝาแฝด และปิดประตูสำทับตามหลังลงไปทันที
“ออกไป! อย่ามายุ่งกับห้องของกุ…ฉัน!!”
เกือบจะหลุดคำแทนตัวว่า ‘กู’ ออกไปแต่ยังพอยั้งสติเอาไว้ได้ว่าถ้าหากเผลอหลุดปากอะไรที่ไม่เข้าหูคนตรงหน้านี้อีก อาจโดนคาบไปฟ้องพ่อจนเขาต้องโดนทำโทษจริงๆแน่ๆ
“อะไรกันพี่วา…ทำไมใจร้ายนักล่ะ เตก็แค่อยากเข้ามาเล่นกับพี่วาเองนะ”
เตโชยังคงพูดจาไพเราะด้วยน้ำเสียที่น่าฟัง หากแต่แววตาที่เย็นชากับรอยยิ้มที่ไม่สามารถเดาความคิดได้บนใบหน้านั้นทำให้วาโยรู้สึกขนลุกอย่างประหลาด และยิ่งต้องกระถดถอยโดยอัตโนมัติอย่างห้ามไม่อยู่เมื่อเตโชเริ่มสืบเท้าเข้าใกล้ขึ้น ก่อนจะพยายามเอื้อมมือเข้ามาจับ
“อย่ามาโดนตัวฉันนะ!!ไอ้ปัญญาอ่อน! ขยะแขยง!!”
“…เย็นชาจัง…พี่วา…”
ทั้งๆที่วาโยตวาดด่าออกไปค่อนข้างรุนแรง น่าแปลกที่เตโชกลับดูไม่สะทกสะท้าน ใบหน้านั้นเริ่มปรอยยิ้มขึ้นน้อยๆ ขณะที่ใช้สายตาเย็นชานั้นลามเลยไปทั่วร่างของพี่ชายฝาแฝด ยังความสะพรึงไม่น้อยมาให้แก่วาโย ทว่าเขาเองก็ยังคงจ้องกลับเตโชออกไปด้วยสายตาที่แข็งกร้าว
‘ทำไมถึงยังยิ้ม…ทำไมถึงมองกันแบบนั้น…’
‘น่ากลัว…’
วาโยขนลุกไปทั้งตัวเมื่อเริ่มซ่อนความรู้สึกหวาดหวั่นต่อคนตรงหน้าไม่ไหว น่ากลัว น้องชายเขาดูน่ากลัวเหลือเกิน
‘ไอ้เต…มันตัวใหญ่ขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่? มันสูงกว่าเราขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่?’
เมื่อมองภาพตรงหน้าชัดเจนขึ้น วาโยก็ไม่สามารถข่มกลั้นความหวาดกลัวภายในใจตัวเองได้อีกต่อไป เด็กน้อยมั่นใจเหลือเกินว่าเตโช น้องชายฝาแฝดของเขาคนนี้กำลังจะเอาคืนเรื่องที่ถูกเขาแกล้งเอาไว้แน่ๆ ตอนนี้อีกฝ่ายตัวโตกว่าแล้ว จะต้องโดนรังแกคืนแน่ๆ!!
“ออกไปนะ! ออกไปให้พ้น!!”
“เป็นเชี่ยอะไรของมึงวะ! ไอ้วา!? กูยังไม่ได้ทำอะไรมึงเลย จะแหกปากหาอะไร!?”
เสียงแหบห้าวถามขึ้นพร้อมรอยยิ้มที่ดวงตาไม่ได้ยิ้มไปกับปากด้วยทำให้วาโยถึงกับสะดุ้ง ไม่ใช่เพียงรอยยิ้มที่น่ากลัว
แต่ลักษณะคำพูดที่ไม่เคยได้ยินมาก่อนนี่ต่างหากล่ะที่น่ากลัว น้องชายฝาแฝดที่หน้าตาเหมือนเขาทุกกระเบียดตอนนี้ ไม่ใช่คนเดิมอีกต่อไปแล้ว!!
วาโยถอยกรูดไปจนเกือบถึงโต๊ะเขียนหนังสือข้างเตียงที่อยู่อีกมุมของห้องทันที หวาดหวั่น หวาดกลัวจนพูดไม่ออก แม้นัยน์ตาจะยังแข็งกร้าวแม้หน้าตายังคงถมึงทึง แต่ในใจเด็กน้อยตอนนี้มันฝ่อไปหมดแล้ว
"หืม...ไอ้หนุ่มหมัดพยัฆ? การ์ตูนหลอกเด็กนี่หว่า หึหึ"
เข้ามาในห้องของพี่ชายได้ เตโชก็สำรวจนู่นนี่ก่อนจะหันไปเจอเข้ากับหนังสือการ์ตูนแนวต่อสู้บู้ดุเดือดเล่มหนาต้นเหตุที่ทำให้พี่ชายฝาแฝดของตนริจะเลียนแบบแล้วอาละวาดตึงตังอยู่ในห้องคนเดียวแบบไม่เกรงใจใครเพราะพ่อกับแม่ไม่อยู่ การ์ตูนที่พ่อห้ามนักห้ามหนาไม่ให้วาโยแตะต้องเพราะจะทำให้ผลการเรียนตกต่ำลงอีก แต่ยกเว้นสำหรับนักเรียนดีเด่นอย่างเตโช ที่จะมีการ์ตูนเป็นของตัวเองกี่เล่มก็ได้ตราบเท่าที่ยังสอบได้ที่หนึ่งของโรงเรียน
"พี่วาครับ คิดว่าทำตามท่าเสร่อๆแบบนี้แล้ว จะเท่ห์ขึ้นเหรอ?"
"............."
จู่ๆคำถามที่ส่งมาพร้อมสายตาเหยียดหยันดูแคลนก็ทำเอาวาโยพูดไม่ออก เมื่อกี้ยังมึงกูอยู่เลย ตอนนี้กลับเป็นพี่วาน้องเตอีกแล้ว หรือว่าเผลอไปไม่ได้ตั้งใจพูดหยาบกันแน่นะ...แต่ไม่ว่าจะยังไง จะพูดหยาบ พูดเพราะ คนที่ยืนอยู่ตรงประตูห้องก็ไม่คุ้นตากับเขาอยู่ดี
'ไอ้เด็กบ้าตรงหน้านี่ใครกัน ไม่เคยรู้จักมาก่อนเลย ไม่เคยพบไม่เคยเห็นเลยสักครั้ง'
“ให้เตเล่นเป็นเพื่อนมั้ยล่ะ?”
“ห๊ะ!!?”
ทั้งๆที่ยังพรั่นพรึงกับท่าทีที่แปลกไปของน้องชายยังไม่หาย จู่ๆเตโชก็เอ่ยในสิ่งที่ยิ่งทำให้เขาหวาดหวั่นขึ้นไปอีก ‘เล่นด้วย?’ คำคำนี้เขาไม่ได้ยินมาตั้งแต่จบชั้นประถมสามแล้ว ยิ่งช่วงที่เขาร่วมมือกับเพื่อนกลั่นแกล้งไม่เว้นวันด้วยแล้ว เตโชยิ่งไม่ยอมเข้าใกล้เขาอีก แล้วนี่จะมาชวนเล่นด้วย ไม่ว่ายังไงมันก็แปลกประหลาดเกินไป
“ไหนๆวันนี้พ่อแม่ก็ไม่อยู่...เหลือเราอยู่ในบ้านหลังใหญ่นี่กันแค่สองคน พวกคนใช้เตก็ให้ออกไปข้างนอกกันหมดแล้ว ไม่มีใครเป็นก้างขวางคอเลยแม้แต่คนเดียว...เพราะงั้น...เรามาเล่นกันเถอะ...”
คำพูดเชิญชวนพร้อมรอยยิ้มหวานหยดแต่แววตากลับไม่เป็นแบบนั้น ดวงตานั้นทอประกายประหลาดที่วาโยไม่สามารถทำความเข้าใจได้ เย็นชา? ท้าทาย? โกรธเกรี้ยว? เคียดแค้น? วาโยพยายามตีความหมายในสายตาที่จ้องมองมาแต่มันก็ไม่ใช่ ไม่ใช่อย่างที่เขาคิดเลยแม้แต่นิด ‘ลึกล้ำ และว่างเปล่า’ น่าจะเป็นคำตอบที่ดีที่สุด
แต่เด็กอายุเพียงสิบสองปีอย่างวาโยไม่มีทางรู้หรอกว่า นอกจากความว่างเปล่าแล้ว ในสายตานั้นมันยังมีอีกอย่างแอบแฝงอยู่...’ความเหือดกระหาย!’
“มาเล่นกันเถอะครับพี่วา...ผมเป็นตัวร้ายให้ก็ได้นะ ลองเข้ามาต่อยดูสิ”
เตโชพูดพลางสืบเท้าเข้ามาใกล้พี่ชายทีละก้าว แต่ฝ่ายวาโยนั้นยังคงตัวแข็งค้าง คนอ่อนลูกชันไปทั่วร่างทันทีที่เห็นว่าอีกฝ่ายกำลังเข้ามาใกล้ ความคิดบางอย่างวาบเข้ามาในสมอง น้องชายเขาตอนนี้น่ากลัวเหลือเกิน พลันมโนนึกไปว่าคนที่กำลังเข้ามาใกล้ไม่ใช่มนุษย์ที่มีสองแขนสองขาเช่นตน แต่มันคืออสูรกาย ในคราบมนุษย์ที่กำลังลากเขี้ยวยาวโง้งเข้ามาหาเขา
“ไม่เล่นต่อสู้เหรอ...งั้นเล่นอะไรกันดีเอ่ย?”
“อ...ออกไปนะ....”
“ทำไมล่ะ? เตอุตส่าห์จะเป็นเพื่อนเล่น...”
ผลั่ก! ตุบ! ตุบ!
“โอ้ย!?...”
“ออกไป๊!! ไอ้สัตว์ประหลาด!! ออกไปให้พ้นจากห้องของฉัน!!!”
วาโยตะโกนไล่อีกฝ่ายออกไปด้วยความหวาดกลัวผสมโกรธเกรี้ยว สองมือเขวี้ยงของใส่ร่างน้องชายในทุกอย่างที่คว้าติดมาได้ ด้วยความหวาดกลัวถาโถมเข้าใส่จนไร้สติยั้งคิด ด้วยว่ายังเด็กนักจึงไม่อาจหักห้ามตัวเองได้อีกต่อไป
“เป็นอะไรไปวะพี่วา!? เตเจ็บนะ!!”
“ออกไป๊!! ไปให้พ้น!!”
“ก็บอกว่าเจ็บไง!!”
‘หมับ!!’
เพราะพี่ชายดิ้นรนราวคนเสียสติ เตโชจึงต้องฝ่าวงสมุดหนังสือ ปากกาดินสอที่ถูกปาใส่ไม่หยุดจนสามารถเข้าไปคว้าได้ถึงตัวในที่สุด ทว่าทันทีที่คว้าร่างเล็กกว่าของพี่ชายไว้ได้...
“โอ้ยยยยยย!!!”
เตโชก็ต้องร้องว๊ากเมื่อถูกพี่ชายกัดจนจมเขี้ยวเข้าที่แขนซ้าย ยังผลให้ต้องรีบสะบัดตัวออกมาโดยเร็ว เพราะถ้าช้ากว่านั้นอีกสักนิด เนื้อคงได้หลุดติดฟันอีกฝ่ายไปเป็นยวงแน่ๆ
“กัด...เลยเหรอวา?”
“...ออก...ไป...!!”
แม้จะตกใจในคราแรก แต่พอก้มมองรอยเขี้ยวที่กำลังซิบเลือดเป็นวงอยู่ตรงแขนซ้ายนั้น เตโชก็ยกยิ้มขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะหันไปหาพี่ชายที่ยืนหอบจนตัวสั่นเกร็งด้วยสายตาที่ทอประกายเหือดหิวมากขึ้นกว่าเดิม
ความรู้สึกแรกที่โดนกัดจนได้เลือดของเด็กอายุสิบสองคือ...เจ็บและกลัว
แต่...มันก็ได้บุกเบิกอารมณ์บางอย่างให้บังเกิดขึ้นด้วย...สนุก
“กูบอกให้มึงออกไป! ไม่อย่างนั้นกูจะกัดมึงให้เนื้อขาด!!”
วาโยข่มขู่คำรามสำทับเมื่อเห็นว่าแฝดน้องไม่มีทีท่าว่าจะออกไปเสียที แต่แทนที่จะสลด เตโชกลับยิ้มร่าให้จนตาหยี น่ากลัว...น่ากลัวมากขึ้นไปอีก!!
“...หึหึ...ชอบเล่นแบบนี้ก็ไม่บอก”
“…….!!!?”
“ก็ได้…เตจะเล่นด้วย…”
“อ๊ะ!!? เฮ้ย!!”
ยังไม่ทันที่เด็กน้อยจะได้ทันตั้งตัว ก็ถูกน้องชายกระชากต้นแขนโดยแรงเหวี่ยงหวือเดียวลงไปกองอยู่บนพื้นห้อง เจ็บจุกจนร้องไม่ออก ‘นี่มันเกิดอะไรขึ้น!!?’
“เอ้า? ทำไมเงียบซะล่ะ? กัดอีกสิครับ กัดอีกสิ…”
ว่าพลางนั่งยองๆลงข้างพี่ชายที่ถูกตัวเองเหวี่ยงจนกลิ้งอยู่บนพื้น พร้อมยื่นแขนอีกข้างส่งเข้าไปถึงปากอีกครั้งเป็นการท้าทาย
“………….”
เพราะกลัวมากวาโยจึงไม่กล้าแม้แต่จะขยับแม่จะถูกสงแขนมาจนถึงปากแต่ก็ไม่กล้าแม้จะเบือนหน้าหนี เตโชคนนี้ไม่ใช่น้องชายฝาแฝดของเขา น้องชายของเขาคนนั้นเป็นเด็กอ่อนโยน อ่อนต่อโลก และอ่อนแอ ไม่ใช่คนที่มีสายตาแข็งกร้าว กับรอยยิ้มที่ราวกับไม่ใช่มนุษย์บนโลกแบบนี้ น่ากลัว น่ากลัวเหลือเกิน
“กัดสิครับ…บอกให้กัดไง!!”
‘ไม่เอาแล้ว! อยู่ตรงนี้ต่อไปไม่ได้แล้ว!!’
“อร๊ากกกก!! ปล่อยกู!!”
วาโยร้องออกมาจนเสียงหลง ที่ถูกคว้าตัวกดไว้กับพื้นทันทีที่เขาขยับตัวจะลุกขึ้นวิ่ง ไหล่เล็กที่ถูกกดเอาไว้กับพื้นเจ็บแปลบ ร่างที่ไถลไปตามพื้นถูกขึ้นคร่อมจากด้านหลัง เจ็บจนน้ำตาแทบเล็ด
“จะหนีไปไหนพี่วา? เรายังเล่นกันไม่เสร็จเลยนะ”
น้ำเสียงแปร่งๆ ก้มลงมากระซิบร้ายที่ข้างหู
“ปล่อยกู!! ไอ้เชี่ย! ไปให้พ้น!!”
“ร้องเอ๋งๆเป็นลูกหมาเชียวนะพี่วา เป็นอะไรไปล่ะ เมื่อก่อนออกจะเก่งกล้าไม่ใช่เหรอ? ทำไมวันนี้ถึงได้อ่อนนักล่ะ หึหึ”
“หุบปาก!! ออกจากตัวกูเดี๋ยวนี้ ไอ้เชี่ย!!”
“ก็ดิ้นให้หลุดเองสิ เก่งไม่ใช่เหรอ ฮ่าฮ่าฮ่า”
“ปล่อยกู!!!!!!!!!”
“…………..!!!??”
เพื่อเอาตัวรอด เพื่อจะไปให้พ้นจากเงื้อมมือของน้องชาย วาโยจำใจหันไปกัดเข้าที่ข้อมือขวาของวาโยเต็มแรงอีกครั้งก่อนจะสะบัดตัวจนสามารถหลุดออกมาได้ในที่สุด
โครม!!
แค่เพียงสะบัดตัวออกมาได้แต่ไม่ได้หมายความว่าจะหลุดรอด และคราวนี้พี่ชายฝาแฝดอย่างวาโยก็ถูกกระแทกลงแรงๆบนพื้นจนเจ็บร้าวไปทั้งร่าง ร่างหงายเริ่ดทันทีที่ถูกคว้าข้อเท้าไว้แล้วกระตุกลากทีเดียวให้ไถลเข้ามานอนแบอยู่ใต้ร่างน้องชายที่ทั้งสองแขนเต็มไปด้วยรอยฟันแผลฉกรรจ์จากน้ำมือของวาโยเอง
“เอาล่ะ…ถึงตาเตเล่นบ้างล่ะนะ!!”
“ปล่อยย….อ๊ากกกกก!!!??”
***********************************************
(แอบมาลงเรียกน้ำย่อยจ๊ะ)
:hao7:
-
ดีใจมากมีตอนพิเศษแถมอีก เรียดเลือดดีแท้หนอ หื่นแต่เด็กเลยเต 55 ถึงคนเขียน เรื่องนี้เป็นนิยายเรื่องแรกในเล้าที่ตอบสนองความต้องการของเรามากที่สุด รวมทุกแนวที่เราชอบไว้ในนี้ แถมใช้ภาษาสวยมาก ของคุณที่แต่งเรื่องดีๆแบบนี้มาให้อ่านค่ะ
-
โหดดจริงๆเลยน้อน้องเตเนี่ย อิอิ
-
น้องเตน่ากลัวแต่เด็กเลย :mew5:
-
น้องเตจะเล่นอะไรกับพี่วาอ่า
-
แหม แต่เล็กแต่น้อย
ขอผ้าเช็ดน้ำหมากด่วน!!!
-
น้องเตน่ากลัวมาก แบบเดาไม่ได้ว่าจะทำไรต่อ :katai1:
แต่พี่วาก็เกเรจริงๆ แหละ รอติดตามต่อค่า
-
:pig4:
-
หน่วงเกิ๊นน
-
เข้ามาอัพเดทจ๊ะ
รูปหน้าปกค่ะ 2 เล่ม ปกเดียวนะคะ
(http://i1094.photobucket.com/albums/i458/thearboo/UP_E1B0E0101-2_zps3ea7e03f.jpg)
อันนี้รูป boxset ค๊า
ปกแดงเลือดสาด boxset ฟ้าใสสบายตามาเลยทีเดียว
(http://i1094.photobucket.com/albums/i458/thearboo/Boxset_zps68b26ee5.jpg)
อันนี้แถมค่ะ SD วาโย&เตโช
(http://i1094.photobucket.com/albums/i458/thearboo/SD_zps28f6ba54.jpg)
ต้องขอโทษท่านผู้อ่านด้วยนะคะ ที่เล่มออกช้าเหลือเกิน
Thearboo จะพยายามเร่งรัดให้ได้เร็วที่สุดนะคะ
หากมีข่าวสารเพิ่มเติมจากทาง สนพ. Thearboo จะรีบลงแจ้งอีกครั้งค่ะ
:ling3:
ขอบคุณที่ยังรอนะคะ
Thearboo
-
เรื่องของแฝดนี่มันไม่เคยปกติซักคู่ เราก็เคยมีเพือนเป็นแฝดคู่มีแฟนคนเดียวกัน 3Pกันสะไงแต่ก็ยังคบกันได้นานพอสมควรจนที่บ้านรู้นั้นแหละเลยต้องเลือกว่าจะคบใคร เพือนแบบเราก็แค่ต้องทำใจที่จริงมันออกเป็นความที่สวยงามเนอะ5555
-
ดีใจที่เข้ามาอ่านตอนเขียนจบแล้ว
ชอบมากกกก หน่วงน่าดู
อ่านแล้วชอบเตอ่ะ หรือชั้นเป็นมาโซว่ะ 555555
-
อัพปกในคร๊า
จะได้ฤกษ์คลอดแล้ววววว!!
[attachment deleted by admin]
-
แอร๊ย ชอบ
รอหนังสือจนจะเขียนนิยายเองได้แล้ว คือสำนักพิมพ์ช้ามาก
แต่ก็พยายามเข้าใจค่ะ
-
แอร๊ย ชอบ
รอหนังสือจนจะเขียนนิยายเองได้แล้ว คือสำนักพิมพ์ช้ามาก
แต่ก็พยายามเข้าใจค่ะ
ขอบคุณที่ยังอุตส่าห์รอนะคะ
กำลังเร่งทางสำนักพิมพ์อยู่ค่ะ
ข่าวว่ากำลังจะเรียบร้อย
เล่มตัวอย่างน่าจะออกหลังวันแม่ค่ะ
ขอโทษที่ต้องให้รอนะคะ
Thearboo
-
โคตรรรรสนุกกกกกมากกกกกก
สนุกมากทุกตอนเลย ชอบบบบบ
วาดรูปก็สวย
คนเขียนเขียนเรื่องก็มัน การ์ตูนก็สนุกทุกเรื่อง
อยากใก้คนเขียนลงแบบการ์ตูนเยอะๆจังค่ะ5555
ติดตามมาตั้งแต่ถ้าไม่ใช่แฟนแล้ว
-
ได้ใจจริงๆเรื่องนี้ ฟินนนนนนน ดรากได้ใจ NCถึงอารมณ์ :hao7: :hao7: :hao6:
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆค่าาา :pig4:
-
อ่านรวดเดียวจบเลย บอกได้คำเดียวว่าตาแฉะ 55555
สนุกมากครับ เข้าถึงอารมณ์มากๆ อ่านไปอ่านมา
เริ่มรู้สึกว่าตัวเองมีภาวะจิตอ่อนๆแระ :laugh:
ขอบคุณคนแต่งครับ :katai2-1: :katai2-1:
-
เรามันจิตอะ พออ่านจบ สนุกคะ
-
แซ๊บเว่อร์ สนุกครบรส :z1:
-
ประกาศจากผู้แต่ง
เรียน ท่านผู้อ่านทุกท่าน
เรื่อง ชี้แจงเรื่องการสั่งซื้อนิยายเรื่อง Sin spiral_เกลียวบาป “แฝด”
รายละเอียดเบื้องต้น : นิยายเรื่อง Sin spiral_เกลียวบาป “แฝด” แต่งโดย Thearboo
เริ่มลงในบอร์ดนิยายของ Thaiboyslove เมื่อวันที่ 14 มีนาคม 2556
และจบตอนสุดท้ายวันที่ 10 กรกฎาคม 2556
จำนวน 20 ตอน
และมีการลงตอนพิเศษอีก 2 ตอน มีกระทู้ของ อนาคี99 ซึ่งเป็นอีกหนึ่งล็อคอินของผู้เขียน
ที่ตั้งขึ้นใหม่ตอนล็อคอิน Thearboo มีปัญหาค่ะ
ตอนพิเศษแรกคือ : ครอบครัว ลงเมื่อวันที่ 1 สิหาคม 2556
ตอนพิเศษที่สองคือ : Together ลงเมื่อวันที่ 26 สิงหาคม 2556
และเมื่อวันที่ 22 สิงหาคม 2556 ทางสำนักพิมพ์ In Heaven Books ได้ทำการติดต่อเข้ามาเพื่อขอตีพิมพ์นิยายเรื่องนี้ค่ะ
จากนั้นในวันที่ 31 สิงหาคม 2556 ทาง thearboo ก็ส่งไฟล์รีไรท์เนื้อเรื่องหลัก 20 ตอนให้กับทางสำนักพิมพ์ in Heaven Book ค่ะ
หลังจากนั้นวันที่ 5 พฤศจิกายน 2556 ก็ได้ส่งตอนพิเศษทั้งหมด 7 ตอนค่ะ (ที่ยังไม่เคยลงในเว็ป 5 ตอน)
และล่าสุดคือวันที่ 18 เมษายน 2557 ได้ทำการส่ง โดจิน 13 หน้า พร้อมภาพประกอบภายในเล่ม 10 หน้าค่ะ (Thearboo วาดเองทั้งหมดค่ะ)
ด้วยความที่ตอนพิเศษ 7 ตอนนั้น ค่อนข้างยาว-ยาวมาก ทำให้ทางสำนักพิมพ์ ขอทำเป็น 2 เล่มค่ะ
เริ่มต้น ทาง Thearboo ต้องขออภัยท่านผู้อ่านที่สั่งซื้อนิยายเรื่อง Sin spiral_เกลียวบาป “แฝด” ทุกท่านด้วยนะคะ ที่หนังสือล่าช้าเหลือเกิน ปิด pre-order ไปตั้งแต่ วันที่ 31 มีนาคม 2557 จนบัดนี้เกือบ 8 เดือนเต็ม หนังสือก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะคลอดออกมาเสียที ทั้งที่เปิด pre-order มาตั้งแต่เดือนตุลาคม 2556 จนบัดนี้ เกิน 1 ปีแล้ว ความคืบหน้าที่เห็นอยู่ในหน้าเพจ In Heaven Books คือรูปเล่มตัวอย่าง ที่เพิ่งได้มาล่าสุด เมื่อช่วงกลางเดือนพฤศจิกายนที่ผ่านมา ขอแจ้งให้ทราบว่าทาง thearboo เองก็พยายามตามกับสำนักพิมพ์ให้ถึงที่สุดเท่าที่จะทำได้ ไม่ว่าอย่างไรก็อยากให้หนังสือคลอดออกมาเสียทีค่ะ
โดยที่สาเหตุความล่าช้า ทางสำนักพิมพ์แจ้ง Thearboo ว่า ...
หมายเหตุ** ข้อมูลด้านล่างนี้ เป็นข้ออ้างของทาง สำนักพิมพ์นะคะ thearboo ไม่ทราบว่าข้อเท็จจริงเป็นแบบไหน
1. คนวาดภาพปกช้าเหลือเกิน ส่งมาเพียงปกเดียว แล้วหายไปเลย จึงต้องเปลี่ยนคนวาด (มีการเปลี่ยนผู้วาดใหม่ตอนเดือนสิงหาคมค่ะ)
2. เพราะเปลี่ยนคนวาดทำให้ cost เพิ่ม พินอัพสีด้านในเลยยังทำไม่ได้ (Thearboo จึงทำการวาดใหม่เอง และส่งให้ทางสำนักพิมพ์ไปเมื่อวันที่ 9 กันยายน 2557)
3. ย้ายบ้าน
4. คอมติดไวรัส
5. ไฟล์เจ๊ง
6. ไม่มีกล้องถ่ายอัพเดท
7. อินเตอร์เน็ตเข้าไม่ถึง
8. Thearboo รีไรท์งานได้ห่วยแตก คำผิดเยอะ เว้นวรรคไม่มี ทำให้ปรู๊ฟงานยาก คำผิดเยอะ งานใช้ไม่ได้ ทำให้คนที่รับทำต่อต้องลำบาก และเสียเวลา ถ้าเป็นสำนักพิมพ์ใหญ่ๆเขาคงโยนทิ้ง ไม่เสียเวลามาอ่านทานให้... (ข้อนี้ thearboo ยอมรับแต่โดยดีไม่มีข้อโต้แย้งใดๆทั้งสิ้นค่ะ)
9. แก้คำ จัดหน้าใหม่ ( ถึง therboo จะสงสัยเหลือเกินว่าส่งงานให้ไปตั้งเป็นปี ทำไมถึงเพิ่งมาปรู๊ฟ เพิ่งมาจัดหน้าก็เถอะ)
10. จากนั้นก็มีย้ายบ้านอีกครั้ง
11. และวินโดวส์เออเร่อค่ะ
จากเหตุผลต่างๆ ที่เกริ่นมาในเบื้องต้น จึงทำให้งานนิยายเรื่อง Sin spiral_เกลียวบาป “แฝด” นั้นล่าช้าเหลือเกินค่ะ และตอนนี้ความคืบหน้าที่ Thearboo สามารถสืบหามาได้มีดังนี้ค่ะ
ข้อมูลจากสำนักพิมพ์
อัพเดท ณ วันที่ 24 พฤศจิกายน 2557
1. เนื่องจากทำของแถมและ boxset ไม่ทัน จึงจะขอส่งตัวเล่มนิยาย 2 เล่มให้กับทางลูกค้าก่อน แล้วค่อยส่งทุกอย่างตามไปทีหลัง
2. นิยาย 2 เล่ม ปกเดียวกันค่ะ ส่วน boxset เป็นอีกรูป ผู้วาดคนละคนค่ะ เจ้าเดียวกับผู้วาด SD ประกอบ
3. ตอนนี้สำนักพิมพ์โอนเงินค่าพิมพ์ให้ทางโรงพิมพ์แล้ว เหลือเพียงส่งไฟล์แก้ค่ะ
4. สั่งพิมพ์เพียง 40 ชุดค่ะ ตามจำนวนผู้สั่ง 29 ชุด และเผื่อฝากวางที่ร้านต่างๆอีก 11 ชุดค่ะ
ทางสำนักพิมพ์แจ้งว่า การจัดทำหนังสือในครั้งแรกนี้ขาดทุนย่อยยับ ดังนั้นจึงไม่มีการจ่ายค่าลิขสิทธิ์ในการตีพิมพ์ครั้งนี้ ซึ่งทาง Thearboo ไม่มีปัญหาใดๆในข้อนี้ค่ะ เลยแจ้งกลับไปแล้วว่าจะอะไรก็ตามขอแค่หนังสือออกมาได้อย่างสมบูรณ์ปลอดภัยก็พอ
ขอประกาศไว้ ณ ที่นี่นะคะ ว่าสำนักพิมพ์จะพิมพ์นิยายเรื่อง Sin spiral_เกลียวบาป “แฝด” เพียง 40 ชุดเท่านั้นค่ะ
และจะยังไม่มีการเปิดตีพิมพ์รอบที่ 2 จนกว่าจะมีประกาศอย่างเป็นทางการจากทาง Thearboo ค่ะ
ถึงท่านผู้อ่านที่สั่งซื้อนิยายเรื่อง Sin spiral_เกลียวบาป “แฝด”
หากท่านได้อ่านประกาศฉบับนี้แล้ว
โปรดแสดงตัวให้ Thearboo ได้รับทราบด้วยนะคะ
ไม่สะดวกหน้าเว็บ เป็น PM. ก็ได้ค่ะ
มีข้อสงสัยสอบถามได้ทุกเวลานะคะ
จึงเรียนมาเพื่อทราบ
Thearboo
-
ประกาศจากผู้แต่ง
เรียน ท่านผู้อ่านทุกท่าน
เรื่อง ชี้แจงเรื่องการสั่งซื้อนิยายเรื่อง Sin spiral_เกลียวบาป “แฝด”
รายละเอียดเบื้องต้น : นิยายเรื่อง Sin spiral_เกลียวบาป “แฝด” แต่งโดย Thearboo
เริ่มลงในบอร์ดนิยายของ Thaiboyslove เมื่อวันที่ 14 มีนาคม 2556
และจบตอนสุดท้ายวันที่ 10 กรกฎาคม 2556
จำนวน 20 ตอน
และมีการลงตอนพิเศษอีก 2 ตอน มีกระทู้ของ อนาคี99 ซึ่งเป็นอีกหนึ่งล็อคอินของผู้เขียน
ที่ตั้งขึ้นใหม่ตอนล็อคอิน Thearboo มีปัญหาค่ะ
ตอนพิเศษแรกคือ : ครอบครัว ลงเมื่อวันที่ 1 สิหาคม 2556
ตอนพิเศษที่สองคือ : Together ลงเมื่อวันที่ 26 สิงหาคม 2556
และเมื่อวันที่ 22 สิงหาคม 2556 ทางสำนักพิมพ์ In Heaven Books ได้ทำการติดต่อเข้ามาเพื่อขอตีพิมพ์นิยายเรื่องนี้ค่ะ
จากนั้นในวันที่ 31 สิงหาคม 2556 ทาง thearboo ก็ส่งไฟล์รีไรท์เนื้อเรื่องหลัก 20 ตอนให้กับทางสำนักพิมพ์ in Heaven Book ค่ะ
หลังจากนั้นวันที่ 5 พฤศจิกายน 2556 ก็ได้ส่งตอนพิเศษทั้งหมด 7 ตอนค่ะ (ที่ยังไม่เคยลงในเว็ป 5 ตอน)
และล่าสุดคือวันที่ 18 เมษายน 2557 ได้ทำการส่ง โดจิน 13 หน้า พร้อมภาพประกอบภายในเล่ม 10 หน้าค่ะ (Thearboo วาดเองทั้งหมดค่ะ)
ด้วยความที่ตอนพิเศษ 7 ตอนนั้น ค่อนข้างยาว-ยาวมาก ทำให้ทางสำนักพิมพ์ ขอทำเป็น 2 เล่มค่ะ
เริ่มต้น ทาง Thearboo ต้องขออภัยท่านผู้อ่านที่สั่งซื้อนิยายเรื่อง Sin spiral_เกลียวบาป “แฝด” ทุกท่านด้วยนะคะ ที่หนังสือล่าช้าเหลือเกิน ปิด pre-order ไปตั้งแต่ วันที่ 31 มีนาคม 2557 จนบัดนี้เกือบ 8 เดือนเต็ม หนังสือก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะคลอดออกมาเสียที ทั้งที่เปิด pre-order มาตั้งแต่เดือนตุลาคม 2556 จนบัดนี้ เกิน 1 ปีแล้ว ความคืบหน้าที่เห็นอยู่ในหน้าเพจ In Heaven Books คือรูปเล่มตัวอย่าง ที่เพิ่งได้มาล่าสุด เมื่อช่วงกลางเดือนพฤศจิกายนที่ผ่านมา ขอแจ้งให้ทราบว่าทาง thearboo เองก็พยายามตามกับสำนักพิมพ์ให้ถึงที่สุดเท่าที่จะทำได้ ไม่ว่าอย่างไรก็อยากให้หนังสือคลอดออกมาเสียทีค่ะ
โดยที่สาเหตุความล่าช้า ทางสำนักพิมพ์แจ้ง Thearboo ว่า ...
หมายเหตุ** ข้อมูลด้านล่างนี้ เป็นข้ออ้างของทาง สำนักพิมพ์นะคะ thearboo ไม่ทราบว่าข้อเท็จจริงเป็นแบบไหน
1. คนวาดภาพปกช้าเหลือเกิน ส่งมาเพียงปกเดียว แล้วหายไปเลย จึงต้องเปลี่ยนคนวาด (มีการเปลี่ยนผู้วาดใหม่ตอนเดือนสิงหาคมค่ะ)
2. เพราะเปลี่ยนคนวาดทำให้ cost เพิ่ม พินอัพสีด้านในเลยยังทำไม่ได้ (Thearboo จึงทำการวาดใหม่เอง และส่งให้ทางสำนักพิมพ์ไปเมื่อวันที่ 9 กันยายน 2557)
3. ย้ายบ้าน
4. คอมติดไวรัส
5. ไฟล์เจ๊ง
6. ไม่มีกล้องถ่ายอัพเดท
7. อินเตอร์เน็ตเข้าไม่ถึง
8. Thearboo รีไรท์งานได้ห่วยแตก คำผิดเยอะ เว้นวรรคไม่มี ทำให้ปรู๊ฟงานยาก คำผิดเยอะ งานใช้ไม่ได้ ทำให้คนที่รับทำต่อต้องลำบาก และเสียเวลา ถ้าเป็นสำนักพิมพ์ใหญ่ๆเขาคงโยนทิ้ง ไม่เสียเวลามาอ่านทานให้... (ข้อนี้ thearboo ยอมรับแต่โดยดีไม่มีข้อโต้แย้งใดๆทั้งสิ้นค่ะ)
9. แก้คำ จัดหน้าใหม่ ( ถึง therboo จะสงสัยเหลือเกินว่าส่งงานให้ไปตั้งเป็นปี ทำไมถึงเพิ่งมาปรู๊ฟ เพิ่งมาจัดหน้าก็เถอะ)
10. จากนั้นก็มีย้ายบ้านอีกครั้ง
11. และวินโดวส์เออเร่อค่ะ
จากเหตุผลต่างๆ ที่เกริ่นมาในเบื้องต้น จึงทำให้งานนิยายเรื่อง Sin spiral_เกลียวบาป “แฝด” นั้นล่าช้าเหลือเกินค่ะ และตอนนี้ความคืบหน้าที่ Thearboo สามารถสืบหามาได้มีดังนี้ค่ะ
ข้อมูลจากสำนักพิมพ์
อัพเดท ณ วันที่ 24 พฤศจิกายน 2557
1. เนื่องจากทำของแถมและ boxset ไม่ทัน จึงจะขอส่งตัวเล่มนิยาย 2 เล่มให้กับทางลูกค้าก่อน แล้วค่อยส่งทุกอย่างตามไปทีหลัง
2. นิยาย 2 เล่ม ปกเดียวกันค่ะ ส่วน boxset เป็นอีกรูป ผู้วาดคนละคนค่ะ เจ้าเดียวกับผู้วาด SD ประกอบ
3. ตอนนี้สำนักพิมพ์โอนเงินค่าพิมพ์ให้ทางโรงพิมพ์แล้ว เหลือเพียงส่งไฟล์แก้ค่ะ
4. สั่งพิมพ์เพียง 40 ชุดค่ะ ตามจำนวนผู้สั่ง 29 ชุด และเผื่อฝากวางที่ร้านต่างๆอีก 11 ชุดค่ะ
ทางสำนักพิมพ์แจ้งว่า การจัดทำหนังสือในครั้งแรกนี้ขาดทุนย่อยยับ ดังนั้นจึงไม่มีการจ่ายค่าลิขสิทธิ์ในการตีพิมพ์ครั้งนี้ ซึ่งทาง Thearboo ไม่มีปัญหาใดๆในข้อนี้ค่ะ เลยแจ้งกลับไปแล้วว่าจะอะไรก็ตามขอแค่หนังสือออกมาได้อย่างสมบูรณ์ปลอดภัยก็พอ
ขอประกาศไว้ ณ ที่นี่นะคะ ว่าสำนักพิมพ์จะพิมพ์นิยายเรื่อง Sin spiral_เกลียวบาป “แฝด” เพียง 40 ชุดเท่านั้นค่ะ
และจะยังไม่มีการเปิดตีพิมพ์รอบที่ 2 จนกว่าจะมีประกาศอย่างเป็นทางการจากทาง Thearboo ค่ะ
ถึงท่านผู้อ่านที่สั่งซื้อนิยายเรื่อง Sin spiral_เกลียวบาป “แฝด”
หากท่านได้อ่านประกาศฉบับนี้แล้ว
โปรดแสดงตัวให้ Thearboo ได้รับทราบด้วยนะคะ
ไม่สะดวกหน้าเว็บ เป็น PM. ก็ได้ค่ะ
มีข้อสงสัยสอบถามได้ทุกเวลานะคะ
จึงเรียนมาเพื่อทราบ
Thearboo
รับทราบค่ะ ^^ o13
-
ในกรณีนี้ แนะนำให้ ทางคนเขียน ลงแจ้งไว้ที่กระทู้ นี้ด้วยก็ดีนะคะ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0
-
รับทราบจ้า ตอนนี้เราขอให้สนพ.ลงรายชื่อกับที่อยู่คนจองมาก่อน
เพราะจะได้รู้ว่าแต่ละคนมีชื่อมั้ย และถูกต้องรึเปล่าเดี๋ยวหายแล้วตกหล่นจะเป็นปัญหากันอีก
-
เป็นอีกคนที่สั่งซื้อ ณัฏฐยา อุ้ยฟักเจริญ โอนเงินเมื่อวันที่03/12/56
เวลา14.30น. ธ.กรุงเทพ ฯสาขาโลตัสสัตหีบ ถ้ามีความคืบหน้ายังงัยบอกมั้งนะคะพี่อยู่ต.จ.ว.คะรายละเอียดPMบอกไว้แล้วคะ
-
รับทราบจ้า ตอนนี้เราขอให้สนพ.ลงรายชื่อกับที่อยู่คนจองมาก่อน
เพราะจะได้รู้ว่าแต่ละคนมีชื่อมั้ย และถูกต้องรึเปล่าเดี๋ยวหายแล้วตกหล่นจะเป็นปัญหากันอีก
รับทราบค้า ตามความคิดเห็นนี้เลยคะ อยากได้รายชื่อผู้สั่งจองด้วย เพราะจะได้รู้ว่ามีการตกหล่นชื่อตัวเองมั้ย
-
รับทราบค่าาา. ^^
-
รับทราบค่ะ :L2:
-
อยากถามค่ะว่าสนพ.ขาดทุนตรงไหน ในเมื่อติดต่อเข้ามาขอทำหนังสือเรื่องนี้ก็เเสดงว่ามีความพร้อมที่จะทำ เเต่พอเอาเข้าจริงงานช้าไปเกือบปี พร้อมกับข้ออ้างที่เเสนจะไร้ซึ่งความรับผิดชอบ ตวามล่าช้าที่เกิดจากสนพ.ทำไมตัวสนพ.ไม่ออกมารับผิดชอบคะ ไม่เคยเเจ้งความคืบหน้าใดๆ หนังสือก็ยังไม่เสร็จ เเต่กลับบอกว่าขาดทุนเลยไม่จ่ายค่าลิขสิทธิ์ให้คนเเต่ง จริงๆเราว่าไม่สมควรเรียกว่าสนพ.นะคะ เพราะเค้าทำงานเองคนเดียว ที่ทราบเพราะทางสนพ.เคยติดต่อมาขอทำหนังสือกับเพื่อนเราก่อนหน้านี้เหมือนกัน เสียดายเเทนคนอ่านเเละคนเขียนที่ต้องมาเจอกับคนหรทอสนพ.ที่ไร้ความรับผิดชอบเเบบนี้
-
สนุกมากๆเลย ขอบคุณที่แต่งให้อ่านนะ :katai2-1:
-
เห็นใจคุณ thearboo ค่ะ เห็นได้ว่าสนพไร้ความรับผิดชอบมาก มีข้ออ้างมาก ยืดเยื้อ
เรารอเปิดจองครั้งที่สองนะคะ จริงๆอยากได้ผลงานเรื่องนี้มาเก็บไว้มาก แต่เรายังไม่ค่อยกล้าจองกับที่นี่เท่าไร
อย่างไรก็ขอให้ได้หนังสือเร็วๆ นะคะ
-
ประกาศค่ะ
ด้วยความเคารพ
ขออนุญาตเข้ามาแจ้งความเคลื่อนไหว ของนิยายเรื่อง Sin Spiral_เกลียวบาป “แฝด”ที่ออกกับทางสำนักพิมพ์ In Heaven Books ค่ะ
ต้องขอกราบขอประทานโทษอีกครั้งนะคะ ที่มีแต่ข่าวร้ายมาแจ้ง
คุณลูกค้าท่านใดที่สั่งหนังสือเรื่อง Sin Spiral_เกลียวบาป “แฝด” เอาไว้กับทางสำนักพิมพ์ In heaven books
เนื่องจากจนถึงตอนนี้ ไฟล์งานเรื่อง เกลียวบาปฯ ยังไม่ถึงมือโรงพิมพ์นะคะ งานล่าช้า จนน่าจะไม่ทันสิ้นปีนี้แน่นอนค่ะ
Thearboo ได้สอบถามไปทางสำนักพิมพ์แล้วว่าเหตุใดถึงได้ช้าบรรลัยได้ขนาดนี้ ทางสำนักพิมพ์ตอบมาว่า แก้งานส่งให้ตั้งแต่วันศุกร์ที่แล้วแล้วค่ะ ไม่เกินวันพฤหัสบดีได้หนังสือแน่นอน
แต่ด้วยความที่เสียความไว้เนื้อเชื่อใจให้กับสำนักพิมพ์คุณพี่ท่านไปหลายต่อหลายหน ครั้งนี้เลยไปเช็คกับทางโรงพิมพ์ด้วยตัวเอง ความว่า...
‘โรงพิมพ์ยังไม่ได้รับไฟล์งานแม้สักเล่มเดียวของเกลียวบาปฯ ค่ะ’
Thearboo ถึงกับเงิบ เลยสอบถามทางสำนักพิมพ์ไปอีกครั้ง ว่าทำไมงานยังไม่ถึงโรงพิมพ์ ไหนว่าส่งงานแล้วตั้งแต่วันศุกร์?
ทางสำนักพิมพ์ตอบกลับมาว่า...
‘เน็ตที่บ้านกากมาก เลยฝากพี่ที่ทำงานอีกคนส่งให้ แล้วพี่คนนั้นติดอบรม ลืมส่ง เพิ่งจะรู้เรื่องเหมือนกัน’
ตามนั้น..........
หลังจากทราบเรื่องทราบราว ทาง Thearboo จึงตกลงกับทางสำนักพิมพ์ค่ะ ว่าถ้าจะมีปัญหาขนาดนี้ ก็ส่งไฟล์มาให้อิฉันเถอะค่ะ เดี๋ยวจัดการต่อให้เอง แต่ทางสำนักพิมพ์ยืนยันจะเป็นคนส่งไฟล์ให้โรงพิมพ์เอง
ดังนั้น Thearboo เลยตกลงกับเขาว่าให้ส่งหนังสือที่ตีพิมพ์ทั้งหมด 50 ชุดมาให้ Thearboo แล้ว Thearboo จะเป็นคนจัดส่งให้กับทางคุณลูกค้าเอง
ทางสำนักพิมพ์ตกลงค่ะ แต่ให้มาแค่ 43 ชุดตามจำนวนคนสั่งบวกอีก 1 ชุด ของตัวนักเขียน ที่เหลือเขาต้องเอาไปขายต่อ แต่จะโอนค่าจัดส่งของลูกค้ามาให้ โอเคค่ะ Thearboo ตกลง
แอบขอเพิ่มไปเหมือนกัน แต่สำนักพิมพ์ให้มาไม่ได้ เพราะได้จำนวนพิมพ์พอดีเป๊ะ ได้ไปคุยกับร้านฝากขายไว้เรียบร้อยแล้ว
แม้ทาง Thearboo จะอ้อนวอนว่าค่าลิขสิทธิ์ก็ไม่ได้ ขอเพิ่มอีกชุดได้หรือไม่...แต่ ทางสำนักพิมพ์ยังคงยืนยัน ว่าเขาเองก็ขาดทุนย่อยยับ อุตส่าห์ลงทุนให้ทั้งหมด แต่ไม่ได้กำไรอะไรเลย ซ้ำยังขาดทุนอีก คงให้ไม่ได้หรอก...
Thearboo ก็ได้แต่ตกลงไปตามเขา...
ทั้งนี้ลูกค้าท่านใดที่ต้องการทราบว่าตัวเองมีรายชื่อแล้วหรือยัง รบกวนไปตรวจสอบได้ที่หน้าเพจเฟสบุ๊คของสำนักพิมพ์ได้เลยนะคะ In Heaven Books ค่ะ
ในส่วนของแถมและ Boxset ทางสำนักพิมพ์จะจัดทำหลังวันปีใหม่นะคะ...
ขอประทานโทษที่เวิ่นเว้อจนยาวเหยียดค่ะ ขออนุญาตสรุปสั้นๆดังนี้นะคะ
1.) ทางสำนักพิมพ์ยินยอมให้ทาง Thearboo เป็นคนจัดส่งนิยายให้กับทางลูกค้าที่สั่งเข้ามาเอง โดยทางสำนักพิมพ์จะโอนค่าจัดส่งมาให้ Thearbooค่ะ
2.) สำนักพิมพ์จะรีบส่งไฟล์งานให้โรงพิมพ์วันนี้ค่ะ แต่จะได้ทันปีใหม่หรือไม่นั้น เดี๋ยวจะมาอัพเดทอีกทีนะคะ
3.) Boxset และของแถม จะได้หลังปีใหม่ค่ะ
4.) สำนักพิมพ์จัดการพิมพ์นิยายทั้งหมด 50 ชุด และส่งให้ Thearboo นำมาส่งต่อให้ลูกค้า ตามจำนวนคนที่สั่งเท่านั้น น่าจะอยู่ที่ 43-44 เล่ม ส่วนที่เหลือ ทางสำนักพิมพ์เอาเก็บไว้ขายเอง โดยให้เหตุผลว่าได้คุยกับทางร้านรับฝากเรียบร้อยแล้ว
5.) Thearboo ไม่ได้รับค่าลิขสิทธิ์ หรือค่าอื่นใดทั้งนั้นค่ะ เพราะทางสำนักพิมพ์แจ้งว่า เขาขาดทุน
6.) สามารถเช็ครายชื่อผู้สั่งจองหนังสือได้จากหน้าเพจเฟสบุ๊ค In Heaven Books ค่ะ
7.) ค่าลิขสิทธิ์อย่างเดียวที่ Thearboo ได้รับคือ หนังสือนิยายเพียงชุดเดียว (2 เล่ม) ค่ะ!!
ขอบคุณค่ะ
Thearboo / อนาคี99
-
ขอให้ได้หนังสือมาส่งลูกค้าเร็วๆนะคะ ถ้าช่วยอะไรได้ พี่จะช่วยเท่าที่ทำได้นะ เหนื่อยกับสนพ.นี้เหมือนกัน จับผิดจับโกหกได้ตลอด
-
หนังสือที่รอคอยมาเนิ่นนานนนนนนนนนนน o7
ดีใจมากค่ะที่ thearboo รับงานมาทำต่อเอง :กอด1:
รู้สึกเงิบมาหลายรอบเหลือเกินกับสำนักพิมพ์
-
:impress3: จะได้มาไว้ในมือแล้ววววววว
-
ขออนุญาติเสนอแนะนิดนึงนะครับด้วยความเป็นห่วง เราก็ไม่ได้เก่งเรื่องกฎหมายหรืออะไรมาก
แต่มันทะแม่งๆอยู่นะที่ คุณ Thearboo ไม่ได้รับค่าลิขสิทธิ์ หรือค่าอื่นใด เพราะทางสำนักพิมพ์แจ้งว่า เขาขาดทุน
คือคุณจะได้กำไรหรือขาดดทุนมันไม่เกี่ยวกับนักเขียนนะ เราไม่ทราบว่าก่อนการส่งต้นฉบับทาง คุณ Thearboo
ได้มีการทำสัญญาลิขสิทธิ์อะไรรึป่าวว่าสามารถพิมพ์ได้กี่ครั้ง และกี่เล่ม ไม่ใช่ว่าพอเค้าเอาไปขาย
แล้วขายดีเอามาพิมพ์ซ้ำไปขายใหม่โดยคุณ Thearboo ไม่ได้ค่าตอบแทนใดๆนี่มันก็ละเมิดลิขสิทธิ์แล้วนะครับ
ขนาดพวกนิยายหรือบทประพันธ์ที่เอามาทำหนังทำละครหีรือพิมพ์เป็นหนังสือ ถ้าจะอยู่กับค่าย/สนพ.
ไหนเค้ายังต้องมีการต่อสัญญาอะไรกันเลยคือเราไม่อยากให้คนเขียนนิยายไม่ว่าจะมือสมัครเล่นหรืือมืออาชีพโดนเอาเปรียบอ่ะ
คือเท่าที่อ่านมาที่คุณ Thearbooบรรยายมานี่มันไม่ได้เกี่ยวหรือเป็นปัญหาของคนแต่งเลยนะ มันเป็นปัญหาที่ทางสนพ.ต้องแก้ไขเอง
จะมาอ้างนั่นอ้างนี่เพื่อไม่อยากจ่ายนี่เราว่ามันไม่ใช่ล่ะ อีกอย่างเราไม่รู้ว่าทางคุณ Thearboo เคยใช้บริการ
ของสนพ.นี้หรือเปล่าเพราะเราว่าถ้าเค้าทำแบบนี้ก็ไม่ค่อยน่าไว้ใจเท่าไหร่ อีกอย่างก็ไม่รู้ว่าคนแต่งนิยาย
เรื่่องอื่นๆเค้าเจอการกระทำแบบคุณ Thearbooบ้างรึเปล่า บางทีมันอาจเป็นช่องโหว่ให้นักเขียนรุ่นใหม่
โดนเอาเปรียบจากสนพ.ก็ได้นะ เพราะเราคิดว่ากว่าจะเขียนนิยายจบได้แต่ละเรื่องนี่มันยากขนาดไหน
ไม่อยากให้คนเขียนปล่อยผ่านอ่ะครับเดี่๋ยวทางนสพ.จะได้ใจแล้วเอาไปทำแบบนี้กับคนอื่น คือเรากลัวว่า
ถ้าสมมติทางคนแต่งเอาต้นฉบับไปพิมพ์ที่ สนพ.อื่น(แบบมีคนสั่งแล้วคุณ Thearboo ก็อยากพิมพ์อีก)
แล้วเดี๋ยวทาง สนพ.นี้จะมาฟ้องเอาหรืออาจมีปัญหาทั้งๆที่มันเป็นงานของเราและทางนั้นไม่ได้จ่ายค่าลิขสิทธิ์ใดๆ
เพราะตอนนี้เท่าที่เราอ่านๆมาเหมือนกับว่าคุณ Thearboo ได้ค่าตอบแทนเป็นหนังสือประมาณ50เล่ม(เท่าที่เราเข้าใจนะครับ)
ไม่รู้ว่าได้ค่าอื่นๆอีกรึเปล่า ซึ่งถ้าตีเป็นค่าลิขสิทธิ์นี่เราว่ามันน้อยไปนะไม่คุ้มเลย สู้คุณ Thearboo
ไปหา สนพ.เองแล้วให้แฟนๆสั่งจองยังจะได้เยอะกว่านี้ซะอีกนะครับ(คหสต.)
-
:katai1: :katai1:
ว่าจะไม่พูดต่อเเล้วเเต่ขอเถอะค่ะ เราว่าเลิกเรียกว่าสนพ.ได้เเล้วค่ะ เพราะเค้าทำงานเองคนเดียวที่บ้านกะคอมเเค่ตัวเดียว เเค่ขอมาเป้นคนส่งไฟล์ให้โรงพิมกับจัดส่งนี่ไม่น่าเรียกว่าเป้นสนพ. เค้าเคยขอเข้ามาขอรวมเล่มนิยายของเพื่อนเรา โดนหลักๆไม่มีการพูดถึงเรื่องเงิน ทางสนพ.พูดอยู่เรื่องเดียวว่าจะเอาไฟล์ของนิยายให้ได้ เดี๋ยวเอาไปจัดหน้าเอง ตรวจเอง เเละถ้าเรื่องยังไม่สมบูรณ์จะเเต่งต่อให้เอง???...เพื่ออะไร ทวงถามกลายครั้งทางเราเองเลยให้โอกาสว่าถ้ามีคนจองถึง50คนทางเราจะตกลงทำหนังสือด้วย โดยมีข้อเเม้ว่าให้ทำเเค่เปิดจองยังไม่มีการโอนเงินจนกว่าจะมีคนจองครบ50 เเต่ตลอดระนะเวลาเปิดจองทางสนพ.ก้อเอาเเต่จะขอไฟล์นิยายอย่างเดียวเเละมีการจะขอขายนิยายในรูปเเบบไฟล์อีกด้วยเเต่ไม่มีการพูดถึงค่าตอบเเทนนะคะ พอเราถามสนพ.บอกว่าเรื่องค่าตอบเเทนหลังจากได้ไฟล์นิยายเเล้วเท่านั้นเพราะต้องเอาไปจัดหน้าก่อนถึงจะบอกได้ ส่วนตัวเราไม่เคยทำหนังสือค่ะเเต่คิดว่ามันไม่น่าจะใช่เเบบนี้ เเต่โชคดีค่ะที่ยอดจองไม่ถึง50เล่มเราเลยรอดตัว...
เราจะเป้นกำลังใจให้นะคะ
ปล.เราคิดว่าบ็อกเซตจะต้องมีปัญหาค่ะ ไม่มีทางที่จะทำส่งตามหลังมาเเน่ๆหาทางป้องกันไว้นะคะ
ปล2.ถ้าสนพ.เข้ามาอ่านก็ถือว่านี่เป้นการล้อมคอกก่อนวัวหายนะคะ ถ้าไม่อยากให้สิ่งที่เราคิดเป้นจริง ช่วยทำบ็อกเซตออกมาส่งตามกำหนดเเบบสวยงามด้วยนะคะ ได้ข่าวว่าทำเป้นปี
-
ขออนุญาติเสนอแนะนิดนึงนะครับด้วยความเป็นห่วง เราก็ไม่ได้เก่งเรื่องกฎหมายหรืออะไรมาก
แต่มันทะแม่งๆอยู่นะที่ คุณ Thearboo ไม่ได้รับค่าลิขสิทธิ์ หรือค่าอื่นใด เพราะทางสำนักพิมพ์แจ้งว่า เขาขาดทุน
คือคุณจะได้กำไรหรือขาดดทุนมันไม่เกี่ยวกับนักเขียนนะ เราไม่ทราบว่าก่อนการส่งต้นฉบับทาง คุณ Thearboo
ได้มีการทำสัญญาลิขสิทธิ์อะไรรึป่าวว่าสามารถพิมพ์ได้กี่ครั้ง และกี่เล่ม ไม่ใช่ว่าพอเค้าเอาไปขาย
แล้วขายดีเอามาพิมพ์ซ้ำไปขายใหม่โดยคุณ Thearboo ไม่ได้ค่าตอบแทนใดๆนี่มันก็ละเมิดลิขสิทธิ์แล้วนะครับ
ขนาดพวกนิยายหรือบทประพันธ์ที่เอามาทำหนังทำละครหีรือพิมพ์เป็นหนังสือ ถ้าจะอยู่กับค่าย/สนพ.
ไหนเค้ายังต้องมีการต่อสัญญาอะไรกันเลยคือเราไม่อยากให้คนเขียนนิยายไม่ว่าจะมือสมัครเล่นหรืือมืออาชีพโดนเอาเปรียบอ่ะ
คือเท่าที่อ่านมาที่คุณ Thearbooบรรยายมานี่มันไม่ได้เกี่ยวหรือเป็นปัญหาของคนแต่งเลยนะ มันเป็นปัญหาที่ทางสนพ.ต้องแก้ไขเอง
จะมาอ้างนั่นอ้างนี่เพื่อไม่อยากจ่ายนี่เราว่ามันไม่ใช่ล่ะ อีกอย่างเราไม่รู้ว่าทางคุณ Thearboo เคยใช้บริการ
ของสนพ.นี้หรือเปล่าเพราะเราว่าถ้าเค้าทำแบบนี้ก็ไม่ค่อยน่าไว้ใจเท่าไหร่ อีกอย่างก็ไม่รู้ว่าคนแต่งนิยาย
เรื่่องอื่นๆเค้าเจอการกระทำแบบคุณ Thearbooบ้างรึเปล่า บางทีมันอาจเป็นช่องโหว่ให้นักเขียนรุ่นใหม่
โดนเอาเปรียบจากสนพ.ก็ได้นะ เพราะเราคิดว่ากว่าจะเขียนนิยายจบได้แต่ละเรื่องนี่มันยากขนาดไหน
ไม่อยากให้คนเขียนปล่อยผ่านอ่ะครับเดี่๋ยวทางนสพ.จะได้ใจแล้วเอาไปทำแบบนี้กับคนอื่น คือเรากลัวว่า
ถ้าสมมติทางคนแต่งเอาต้นฉบับไปพิมพ์ที่ สนพ.อื่น(แบบมีคนสั่งแล้วคุณ Thearboo ก็อยากพิมพ์อีก)
แล้วเดี๋ยวทาง สนพ.นี้จะมาฟ้องเอาหรืออาจมีปัญหาทั้งๆที่มันเป็นงานของเราและทางนั้นไม่ได้จ่ายค่าลิขสิทธิ์ใดๆ
เพราะตอนนี้เท่าที่เราอ่านๆมาเหมือนกับว่าคุณ Thearboo ได้ค่าตอบแทนเป็นหนังสือประมาณ50เล่ม(เท่าที่เราเข้าใจนะครับ)
ไม่รู้ว่าได้ค่าอื่นๆอีกรึเปล่า ซึ่งถ้าตีเป็นค่าลิขสิทธิ์นี่เราว่ามันน้อยไปนะไม่คุ้มเลย สู้คุณ Thearboo
ไปหา สนพ.เองแล้วให้แฟนๆสั่งจองยังจะได้เยอะกว่านี้ซะอีกนะครับ(คหสต.)
ขอบคุณที่ชี้แนะค่ะ
ค่าตอบแทนที่ Theaerboo ได้ คือหนังสือชุดเดียวค่ะ ไม่มีมากกว่านั้น
เขาอ้างเพียงว่าเขาลงทุนให้ Thearboo ทุกอย่าง แถมขาดทุน ยังจะเอาอะไรอีก?
โดยที่เขาไม่ได้คำนึงเลยว่า เขากำลังใช้ก้อนสมองของ Thearboo ในการทำมาหากินอยู่...TT^TT
Thearboo ไม่เคยออกกับสำนักพิมพ์นี้มาก่อนค่ะ เขาเพิ่งเปิดใหม่ และออกนิยายของ Thearboo กับนักเขียนอีกท่านเป็นเรื่องแรก และทั้ง Theaeboo กับนักเขียนอีกท่าน ก็ไม่ได้ค่าลิขสิทธิ์เช่นกันค่ะ ได้เพียงนิยายมาเก็บชุดเดียวเช่นกัน
Thearboo ตีพิมพ์กับสำนักพิมพ์นี้โดยไม่ได้เซ็นสัญญาใดๆค่ะ กลัวการนำไปพิมพ์ซ้ำโดยไม่แจ้งเหมือนกันค่ะ ลูกค้าหลายท่านแนะนำให้ไปแจ้งความเพื่อลงบันทึกประจำวันเอาไว้ก่อนว่านิยายเรื่องนี้เป็นของ Thearboo จริง แต่ thearboo ก็ยังไม่ได้ไปแจ้งเลยค่ะ กำลังงงๆกับตัวเองอยู่ว่าควรจะเอาหลักฐานอะไรไปบ้างดี
ที่อยู่นี่ก็พยายามขอหนังสือมาส่งให้ลูกค้าเองค่ะ เพราะไม่วางใจว่าถ้าปล่อยให้เขาส่ง มันจะกินเวลาไปอีกเท่าไหร่ เวลาคุยด้วยก็ปวดหัวค่ะ ต้องถามคำถามเดิมๆซ้ำไปซ้ำมาหลายรอบ เพราะไม่ได้คำตอบที่ตรงประเด็นเสียที ตอบไม่เคยตรงคำถาม ซ้ำยังหลอกกันไปวันๆ พอให้พ้นๆ ถ้าไม่ขู่ ไม่หวี่ยงใส่ หรือจับได้คาหนังคาเขา เธอก็จะแถไปแถมาอยู่นั่น
ตอนนี้ Thearboo ก็ไม่ได้วางเฉยนะคะ คอยตามอย่างเอาเป็นเอาตาย อยากเคปหน้าจอที่คุยกันทางไลน์ให้ดูจังค่ะ อยากให้รู้เหลือเกินว่าเขา...ขนาดไหน TT^TT
Thearboo ไปลงเรื่องไว้ในหัวข้อ ‘สิ่งที่นักเขียนควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์’ แล้วค่ะ
แล้วจะไม่หยุดตามสำนักพิมพ์จนกว่า นิยาย ของแถม และ Boxset จะได้ครบค่ะ
ขอบคุณจริงๆนะคะ
Thearboo
-
:katai1: :katai1:
ว่าจะไม่พูดต่อเเล้วเเต่ขอเถอะค่ะ เราว่าเลิกเรียกว่าสนพ.ได้เเล้วค่ะ เพราะเค้าทำงานเองคนเดียวที่บ้านกะคอมเเค่ตัวเดียว เเค่ขอมาเป้นคนส่งไฟล์ให้โรงพิมกับจัดส่งนี่ไม่น่าเรียกว่าเป้นสนพ. เค้าเคยขอเข้ามาขอรวมเล่มนิยายของเพื่อนเรา โดนหลักๆไม่มีการพูดถึงเรื่องเงิน ทางสนพ.พูดอยู่เรื่องเดียวว่าจะเอาไฟล์ของนิยายให้ได้ เดี๋ยวเอาไปจัดหน้าเอง ตรวจเอง เเละถ้าเรื่องยังไม่สมบูรณ์จะเเต่งต่อให้เอง???...เพื่ออะไร ทวงถามกลายครั้งทางเราเองเลยให้โอกาสว่าถ้ามีคนจองถึง50คนทางเราจะตกลงทำหนังสือด้วย โดยมีข้อเเม้ว่าให้ทำเเค่เปิดจองยังไม่มีการโอนเงินจนกว่าจะมีคนจองครบ50 เเต่ตลอดระนะเวลาเปิดจองทางสนพ.ก้อเอาเเต่จะขอไฟล์นิยายอย่างเดียวเเละมีการจะขอขายนิยายในรูปเเบบไฟล์อีกด้วยเเต่ไม่มีการพูดถึงค่าตอบเเทนนะคะ พอเราถามสนพ.บอกว่าเรื่องค่าตอบเเทนหลังจากได้ไฟล์นิยายเเล้วเท่านั้นเพราะต้องเอาไปจัดหน้าก่อนถึงจะบอกได้ ส่วนตัวเราไม่เคยทำหนังสือค่ะเเต่คิดว่ามันไม่น่าจะใช่เเบบนี้ เเต่โชคดีค่ะที่ยอดจองไม่ถึง50เล่มเราเลยรอดตัว...
เราจะเป้นกำลังใจให้นะคะ
ปล.เราคิดว่าบ็อกเซตจะต้องมีปัญหาค่ะ ไม่มีทางที่จะทำส่งตามหลังมาเเน่ๆหาทางป้องกันไว้นะคะ
ปล2.ถ้าสนพ.เข้ามาอ่านก็ถือว่านี่เป้นการล้อมคอกก่อนวัวหายนะคะ ถ้าไม่อยากให้สิ่งที่เราคิดเป้นจริง ช่วยทำบ็อกเซตออกมาส่งตามกำหนดเเบบสวยงามด้วยนะคะ ได้ข่าวว่าทำเป้นปี
เขาทำคนเดียวจริงๆค่ะ Thearboo ผิดเองที่ไม่ยอมตรวจสอบก่อน บอกตรงๆ Thearboo อิจฉาคุณนักเขียนอีกคนจริงๆค่ะ ที่หลุดจากสวรรค์ชั้นนี้ไปได้ ตอนนั้นยอมรับว่า Thearboo งานยุ่งมาก จนไม่ได้มีเวลาตรวจสอบ จำจนตายเลยค่ะเคสนี้
วันนี้ก็มีน้องสาวแสนดีคนหนึ่งโทรมาหาและให้กำลังใจ พร้อมด่าอีกสองยก ว่า “ทำไมไม่ปรึกษานู๋ก่อน! หนูเป็นกรุ๊ปของนักเขียนคนที่ไม่ยอมให้ตีพิมพ์ไง นี่ถ้ารู้ก่อนนะ จะได้เตือนทัน!” หุหุ ได้แต่หัวเราะ และสารภาพตรงๆ ว่าพี่พลาดไปแล้ววว...ตอนนั้นพี่ยุ่งงงง.... TT^TT
ตอนนี้นอกจากจะตามหนังสือแล้ว ยังกำลังตามสืบหลายๆเรื่องอยู่ค่ะ
ถ้าพี่ที่เรียกตัวเองว่าสำนักพิมพ์แวะเข้ามาอ่าน ก็ช่วยรับรู้ไว้แล้วกันนะคะ
ว่า Thearboo ไม่ได้นิ่งเฉย ปล่อยให้คุณหลอกไปวันๆนะคะ
คุณไม่ได้ทำร้ายแค่ Thearboo นะ คุณยังทำร้ายลูกค้าทุกคนของคุณด้วย!
ขอบคุณนะคะ ที่เข้ามาเป็นกำลังใจ Thearboo สู้ตายค่ะ!!
-
ลูกค้าและนักเขียนเหมือนจะโดนหลอกมาตลอด
พยายามตามแทบตาย จะได้ของรึเปล่าแถมงานจะเรียบร้อยมั้ยก็ไม่รู้
เหนื่อยใจจริงๆ :เฮ้อ:
-
หูยย อ่านที่คุณนักเขียนชี้้แจงแล้วเดือดแทน ถ้าสนพ.เป็นซะขนาดนี้ถอนตัวออกมาก่อนดีไหมคะ ขอเงินคืนแล้วไปตีพิมพ์กับสนพ.อื่น หรือตีพิมพ์เองเลยเหอะค่ะ เดี๋ยวนี้สนพ.วายก็มีเยอะแยะ สนพ.ที่พี่ตีพิมพ์มาทำแบบนี้มันไม่ใช่ละค่ะ โกงเห็นๆ ยังไงนิยายเรื่องนี้กผ้เป็นทรัพย์สินทางปัญญาของพี่ ยิ่งถ้่าเขาเบี้ยวโดยไม่ได้เซ็นสัญญาอะไรกันเลย ยิ่งเข้าข่ายโกงเลย อย่ายอมนะคะ ถ้าปล่อยไปยิ่งแก้ไขยากนะคะ สู้ๆค่า
-
ประกาศค่ะ
สืบเนื่องจากที่เคยประกาศไว้ ว่า Thearboo ไปตกลงกับทาง สนพ. ไว้ว่าให้ส่งตัวนิยายที่พิมพ์เสร็จแล้วมาให้โดยตรงกับทาง Thearboo เพื่อเป็นการการันตีว่าหนังสือเสร็จจริง ไม่ต้องรอแล้วรอเล่าเฝ้าจำเจกันอีก
วันนี้ได้ความคืบหน้าแล้วค่ะ
ในที่สุด...นิยายเรื่อง Sin Spiral_เกลียวบาป “แฝด” เฉพาะตัวนิยาย 2 เล่ม จะเดินทางมาถึง Thearboo ภายในวันที่ 29 ธันวาคม 2557 นะคะ
Thearboo ได้รับหนังสือมาเท่ากับจำนวนคนสั่งจริง ซึ่งจำนวนที่แน่นอนนั้น Thearboo ต้องรอทาง สนพ. แจ้งยอดมาอีกครั้งค่ะ น่าจะภายในวันนี้ Thearboo น่าจะได้รายชื่อพร้อมที่อยู่จัดส่งจาก สนพ. ค่ะ
Thearboo จึงอยากรบกวนแจ้งให้ทราบว่า
ขอส่งสินค้าหลังเปิดปีใหม่นะคะ
จะเริ่มทยอยส่งตั้งแต่วันที่ 5-9 มกราคม 2558 ค่ะ
เมื่อจัดส่งเรียบร้อยแล้ว จะลงประกาศให้ทราบเป็นวันต่อวันค่ะ
ในส่วนของแถมและตัว boxset ทางสำนักพิมพ์จะเป็นคนจัดส่งให้กับทางคุณลูกค้าเองนะคะ หลังปีใหม่เป็นต้นไปค่ะ thearboo เอง ก็ไม่สามารถระบุวันที่แน่ชัดให้ได้ค่ะ คงต้องคอยสอบถามกับทางนั้นอีกที
เพิ่มเติม : Thearboo ในฐานะของผู้แต่ง จะขออนุญาต เซ็นชื่อของตัวเองในหนังสือให้กับคุณลูกค้าทุกท่านเลยนะคะ สำหรับ 20 ท่านแรกอย่างเพิ่งน้อยใจไป เดี๋ยวมีพิเศษให้นิดหน่อยค่ะ
ขอบคุณมากค่ะ
Theaeboo
-
ปลื้มปริ่มมากค่ะ
การรอคอยอันยาวนานจนเกือบลืม กำลังจะสิ้นสุดแล้วววว :hao5:
เป็นกำลังใจให้คุณคนเขียนค่ะ :L2:
-
รับทราบค่ะ
ส่งหลังปีใหม่ดีแล้วค่ะ ถ้าส่งก่อนนิยายต้องมาค้างทีไปรษณีย์แน่นอน
นี่ถือว่าเป็นข่าวดีรับปี58 :mew1:
-
ประกาศชี้แจงจากทางสำนักพิมพ์ IN HEAVEN BOOKS ค่ะ
Thearboo ขออนุญาตคัดลอกจากทางหน้าเพจของสำนักพิมพ์มานะค่ะ
**********************************************
ประกาศแจ้งนะคะ ถึงลูกค้า นิยาย เกลียวบาปแฝด
- นิยายเรื่องเกลียวบาปแฝด ตามที่สอบถามจากโรงพิมพ์ หลังจากส่งไฟล์ไปช้า เพราะฝากไฟล์แก้ไข้ให้ส่ง แต่พี่เขาลืม เพราะเขาไปอบรมพอดี (อันนี้โทษตัวเอง) โรงพิมพ์แจ้งว่าน่าถึงวันที่ 27 ธันวาคม 2557 นะคะ และทางเราก็ได้แจ้งกับนักเขียนไปแล้วนะคะ ว่าเขาจะจัดส่งไปให้วันไหน
- ตอนตกลงคุยกันเรื่องทำหนังสือชุดนี้ เราตกลงกันไปแล้วว่าไปว่า ขายได้เท่าไหร่ หักทุนทุกอย่างที่ทำแล้วเหลือกำไรเท่าไหร่ ให้แบ่งคนละ 50% นะคะ ซึ้งชี้แจ้งดังนี้ เลยว่า ถ้ากำไรได้เท่าไหร่หลังหักทุนไปแล้ว เหลือเท่าไหร่เราแบ่งคนละครึ่งค่ะ ดังนั้นไม่ว่าครั้งนี้จะเหลือกำไร แค่ 500 หรือ 20 บาท ก็แบ่งกันคนละครึ่งค่ะ ไม่ต้องกลัวนักเขียนไม่ได้ค่าต้นฉบับค่ะ ทางเราไม่แอบเอาไปตีพิมพ์รอบสอง รอบสามโดยไม่ถามเจ้าของแน่นอนค่ะ แล้วถ้าไม่ได้กำไรเลย ทางเราก็แจ้งไปแล้วว่าคงไม่สามารถจ่ายค่าต้นฉบับให้ได้ หากแต่เราขาดทุนทางนักเขียนเองก็ไม่ต้องออกเงินช่วย หรือหักเก็บกับนักเขียนนะคะ ทางเราส่งค่าใช้จ่ายให้ทางนักเขียนไปดูแล้ว คงเหลือเงินไม่ถึงหกพันหากหักค่าจัดส่งและอื่นๆ อีก ดังนั้น ถ้าเงินเหลือ ก็แบ่งให้นักเขียนเป็นค่าต้นฉบับแน่นอนค่ะ ขอย้ำตรงนี้เลยว่า ไม่โกงค่าต้นฉบับแต่อย่างใด ดำเนินการเหมือนที่คุยกันเลยค่ะ เดี๋ยวรายจ่ายเรียบร้อย ส่งบ็อกเซ็ตและของแถมให้ลูกค้าเสร็จ จะเอารายเอียดต่างๆ ทั้งค่าใช้จ่ายและอื่นๆ ที่ต้องระบุรวมเขียนลงในสัญญาให้นักเขียนเซ็นแน่นอนค่ะ ไม่ต้องคิดว่าทางเราหลอกเอาสมองของนักเขียนมาหากินอย่างที่เข้าใจนะคะ นักเขียนออกงาน ใช้สมองทำงานสร้างสรรค์ ก็ตามที่ตกลงกันค่ะ เราไม่ได้เขียนเองแต่เราลงทุนผลิตงานให้ ถ้าขายได้ดี ได้เงินเราก็แบ่งเงินให้ครึ่งต่อครึ่งเลยค่ะ หากขายไมไ่ด้เราขาดทุนเอง แต่นักเขียนได้ชื่อเสียง ได้ออกงานเป็นของตนเอง โดยที่ไม่ต้องลงทุนอะไรเลย ตรงนี้คือสิ่งที่เราตกลงกันกับนักเขียนนะคะ ขอรบกวนให้เข้าใจด้วยว่า ทางเราไม่คิดเอาได้แต่ได้แต่อย่างไร ซึ่งบอกเลยว่าตอนนี้ก็ไม่ได้เงินหรืออะไรตอบแทน แต่สิ่งที่ได้คือนักเขียนได้ออกงานแน่นอน เบื่องหลังการทำเล่ม นักเขียนไม่ต้องมานั่งปวดหัวหรือมีปัญหากับนักวาดหรือโดนโกงค่าวาดภาพอะไรเลย ปัจจัยเสี่ยงมีแค่ทางเราเท่านั้น ตามที่ตกลงกันไว้ทางนักเขียนได้เงินแน่หลังหักทุนทุกอย่างแล้วเหลือกำไรเท่าไหร่ ก็ได้ไป 50% ค่ะ ซึ่งสุดท้ายรายได้ที่เป็นกำไรหลังทุนจะอยู่ที่ยอดสั่งจองหนังสือนั้นมีมากหรือน้อย
- นักเขียนได้เซ็นสัญญาแน่นอนค่ะ หลังจากสรุปยอดค่าใช้เรียบร้อยแล้ว ทางเราจะระบุทุกอย่างลงไปในสัญญาด้วยว่า พิมพ์กี่เล่ม ยอดสั่งจองเท่าไหร่ ขายได้เท่าไหร่ ต้นทุนผลิตเท่าไหร่ แล้วก็ที่สำคัญเลยว่า ตกลงพิมพ์ครั้ง 1 เท่านั้น จำนวนปีที่สัญญาผูกพันธ์ขึ้นอยู่กับจำนวนเล่มที่ผลิตขายหมดค่ะ ถ้านนิยายของนักเขียนที่จัดพิมพ์ครั้งแรกขายหมดก็เท่ากับหมดสัญญาค่ะ ยกตัวอย่าง ครั้งนี้จัดพิมพ์ 50 ชุด ขายไป 44 ชุด ให้นักเขียน 1 ชุด คงเหลือ 5 ชุด หาก 5 ชุดนี้ขายหมด ก็เท่ากับหมดสัญญาเช่าลิขสิทธิทันทีค่ะ ทางเราจะแจ้งให้นักเขียนทราบทันทีว่าหนังสือหมดแล้ว จะจัดพิมพ์รอบใหม่ หรือ ทางเราจะแจ้งกลับไปว่าหนังสือหมดแล้วนะคะ เท่ากับสัญญาหมดด้วย สามารถเอานิยายเรื่องนี้ออกเองได้เลย เพราะทางเราไม่ต้องการพิมพ์ครั้งที่สองสามแล้ว แต่ขอสงวนสิทธิตรงที่ไม่อนุญาตให้เอาไฟล์งานที่เราแก้ไข ปรับปรุง หรือเกลาสำนวน เรียบเรียง รวมถึงรูปภาพที่ทางเราจ้างวาดไปใช้ในครั้งไหนๆ อีก นอกจากใช้กับสำนักพิมพ์เรานะคะ คือนักเขียนจะไปรีไรท์หรือปรับปรุงเกลาสำนวนใหม่เอง ซึ่งอันนี้ทางเราว่าอย่างไรการรีไรทหรือเกลาสำนวนเรียบเรียงใหม่คงไม่เหมือนกันแน่นอนค่ะ ตรงนี้เราไม่ว่าค่ะ ดังนั้นระยะเวลาสัญญาคงไม่นานอยู่แล้ว เพราะเหลือ 5 ชุดเอง ทางเราหาฝากขายไว้แล้วค่ะ หรือใครยังต้องการก็ติดต่อเข้ามาได้เลย แล้วถ้าจะมีตีพิมพ์ครั้ง 2-3 ก็ต้องทำสัญญาใหม่ เป็นครั้งๆ ไปค่ะ โดยนักเขียนยินยอมให้ตีพิมพ์ เราจะไม่ตีพิมพ์โดยที่นักเขียนไม่ยินยอมแน่นอนค่ะ ดังนั้นทั้งนักเขียนและแฟนนักอ่านสบายได้ค่ะ ทางเราไม่แอบเอางานมาทำโดยไม่ขอลิขสิทธ์แน่นอน
- แจ้งให้ทราบว่า ต้นฉบับกับเล่มตีพิมพ์เป็นเนื้อหาเดียวกัน แต่ในฉบับตีพิมพ์เป็นฉบับเกลาสำนวนใหม่ให้ดีกว่าต้นฉบับดั่งเดิมอย่างมาก อยากให้นักอ่านลองอ่านเปรียบเทียบได้เลยค่ะ จึงเป็นเหตุผลว่าทำไมถึงช้ามาก ทั้งนี้ แก้ไข้คำผิดผ่านการแก้ไขถึง 5 รอบ (ถ้ายังมีเนื้อด้านในคำไหนผิดอีกต้องขออภัยอีกครั้ง) เกลาสำนวนให้สละสลวย 3 รอบ (อันนี้นานมากกกก) จัดคำ จัดหน้ากระดาษ 6 รอบ รอบสุดท้ายคือ รอบเล่มตัวอย่าง หากยังมีผิดผลาดก็ขออภัยล่วงหน้านะคะ จ้างคนทำสองสามรอบแรก แล้วมาอ่านตรวจเองอีกครั้ง บอกเลยว่า เขาทำงานชุ่ยมากๆ ทั้งที่จ่ายเงินให้ไปแล้ว เสียเวลาเอางานไปกองที่เขานานมากๆ
- ของแถมได้แน่นอนค่ะ เรื่องผู้จัดการหัวใจ กำลังรอจัดส่งโปสการ์ดไปให้นักเขียนเซ็นค่ะ หลังเซ็นเสร็จ พร้อมพวงกุญแจเสร็จ ทางเราจะจัดส่งไปให้พร้อมกันค่ะ
*ประกาศย้ำตรงนี้เลยว่า ไม่มีการโกงเงินค่าต้นฉบับแต่อย่างใด ทำตามที่คุยกันไว้ทุกอย่างนะคะ ต้องระบุตัวเลขค่าใช้จ่ายเสร็จเรียบร้อยแล้วทุกอย่างได้เซ็นได้แน่นอน ไม่การเอามาจัดทำพิมพ์ซ้ำครั้งที่สองหากเจ้าของต้นฉบับไม่ยินยอมค่ะ
ขอบคุณค่ะ
*************************************************
ตามที่สำนักพิมพ์ IN HEAVEN BOOKS ได้ชี้แจงไว้ข้างต้น คงเป็นที่ชัดเจนว่า Thearboo เข้าใจผิดไปเองในหลายๆเรื่อง
ทางสำนักพิมพ์ไม่มีวันแอบละเมิดลิขสิทธิ์แน่นอน และไม่คิดจะโกงค่าลิขสิทธิ์แต่อย่างใด ที่ยังจ่ายไม่ได้ เพราะผลประกอบการขาดทุนค่ะ
ซึ่งในส่วนเรื่องค่าใช้จ่าย ทางสำนักพิมพ์ ได้ส่งไฟล์ Excel บันทึกรายรับ-จ่าย มาให้ Thearboo ดูเรียบร้อยแล้วค่ะ ซึ่งมันน่าจะขาดทุนจริงดังที่สำนักพิมพ์แจ้ง ทั้งนี้รอการสรุปยอดที่ขาดทุนอีกครั้ง หลังจัดส่ง Boxset และของแถมค่ะ
ลูกค้าท่านใดที่กลัวว่านิยายจะออกมาไม่ดี หรือไม่เรียบร้อย ทางสำนักพิมพ์ได้แจ้งชัดเจนข้างต้นแล้วนะคะ ว่างานออกมาดีแน่นอน เพราะได้ทำการตรวจคำผิดอย่างละเอียดถี่ถ้วน และทำการเกลาสำนวนให้สละสลวยถึง 3 รอบ ซึ่งสามารถเปรียบเทียบกับต้นฉบับรีไรท์ของ Thearboo ได้เลยค่ะ ว่ามีความแตกต่างในทางที่ดี
และหาก Thearboo จะทำการตีพิมพ์เองในอนาคต รับปากค่ะ ว่าจะไม่มีการละเมิดลิขสิทธิ์ของสำนักพิมพ์ ในส่วนของเนื้อเรื่องที่เกลาสำนวนแล้ว รูปภาพหน้าปก และตัวการ์ตูน SD ค่ะ ในส่วนเหล่านั้นจะมีการจัดทำใหม่ทั้งหมด ยกเว้นภาพประกอบสี ภาพประกอบขาวดำ และโดจิน ที่เป็นลิขสิทธิ์ของ Thearboo เองค่ะ
ทั้งนี้ Thearboo คงต้องขอโทษทางสำนักพิมพ์ด้วยนะคะ หากถ้อยคำใดของ Thearboo ทำให้สำนักพิมพ์เสียหาย
ดังนั้น เมื่อไหร่ที่ Boxset และของแถมถูกจัดส่งถึงมือลูกค้าแล้ว Thearboo จะทำการลบทุกโพสต์ ทุกประกาศในกระทู้นี้ทิ้งทั้งหมดค่ะ
จึงเรียนมาเพื่อทราบ
Thearboo
-
ในที่สุด วันนี้ที่รอคอย
หนังสือได้มาถึงมือของ Thearboo แล้วค๊า
(http://i1094.photobucket.com/albums/i458/thearboo/SinSpiralE400E010E250E350E220E270E1A0E320E1B0E410E1D0E140_zpsffb9650e.jpg)
ภายในสัปดาห์แรกหลังปีใหม่ 5-9 มกราคม 2558
Thearboo จะทำการจัดส่งแก่ทุกท่านโดยเร็วที่สุดเลยค่ะ
หลังจัดส่งจะมาอัพรายชื่อให้อีกครั้งนะคะ
ขอบคุณค่ะ
Thearboo
-
ดีใจด้วยจริงๆค่ะ
หลังจากตามอ่านความอดทนของนักเขียนมาพักหนึ่ง
ในที่สุดความฝันก็เป็นจริงแล้ว
:L1: :L1: :L1: :L1:
-
กรี้ดดดดดดด วันนี้ที่รอคอย จะได้หนังสือแล้วจริงๆ นึกว่าฝันไป
เล่มเล็กๆนั้นคือโดจิน หรือสมุดโน้ตของแถม? แต่ปกน่ารักดีค่ะ
-
o7 o7 o7 o7 o7 o7
-
ขออนุญาติ copy ไปโพสต์ที่เวปอื่นน๊ะครับ :L2:
-
โดจินน่ารักจัง อยากอ่าน 55555
-
แวะมาอัพเดทค๊า...วันนี้ทำการจัดส่งแล้วนะคะ
(http://i1094.photobucket.com/albums/i458/thearboo/E0B0E2D0E070_zps58c0c553.jpg)
(http://i1094.photobucket.com/albums/i458/thearboo/E430E1A0E190E330E2A0E480E07001_zps65efbfa5.jpg)
(http://i1094.photobucket.com/albums/i458/thearboo/E430E1A0E190E330E2A0E480E07002_zpsf993b962.jpg)
(http://i1094.photobucket.com/albums/i458/thearboo/E430E1A0E190E330E2A0E480E07003_zpsae934666.jpg)
ชี้แจง...
1) หลายท่านอาจสงสัย ชื่อและที่อยู่ผู้จัดส่ง ว่าทำไมถึงเป็นร้าน Ally…
ในเรื่องนี้ Thearboo ต้องกราบของพระคุณคุณพี่เจ้าของร้าน Ally เป็นอย่างสูงค่ะ
เพราะThearboo นั้นไร้ความรู้ความสามารถในการจัดส่งหนังสืออย่างหนัก พี่Allyใจดีเลยให้คำปรึกษา ขนาดที่ว่าอนุญาตให้ Thearboo ลากตัวง่อยๆของตัวเอง ขนหนังสือไปแพคกันถึงที่ถึงอู่เลยทีเดียว แถมThearboo ยังไม่ได้ช่วยอะไรนอกจากนั่งมองอีกต่างหาก...(ไร้ประโยชน์ฝุดๆค๊า อิอิอิ)
และเนื่องจากThearbooไปแต่ตัว หวังพึ่งสุดฤทธิ์ ดังนั้นชื่อที่อยู่ของตัวเองก็เลยไม่ได้เอาไปด้วย จะให้มานั่งกรอกเองก็เกรงจะเสียเวลาพาเซ็ง ทางพี่ Ally เลยใจดีอนุญาตให้ใช้ชื่อร้านเขาแทนได้ อันนี้ต้องขอกราบขอบพระคุณ ณ ตรงนี้อีกครั้ง TT^TT ซาบซึ้งสุดใจค่ะ
2) หากลูกค้าท่านใด ได้เล่ม 1 ซ้ำไป 2 เล่ม รีบติดต่อขอเปลี่ยนด่วนนะคะ TT^TT ต้องอภัยจากใจจริงๆค่ะ เนื่องจากปกเหมือนกัน เลยมีการหยิบผิด...ต้องขอโทษด้วยจริงๆนะคะ
3) เหลือ Boxset กับสมุดโน๊ต ต้องรอทางสำนักพิมพ์ In heaven ส่งให้อีกครั้งนะคะ
ชี้แจงเพิ่มเติมอีกเล็กน้อย...
โดจินอยู่ในเล่มนะคะ ไปลุ้นกันได้เลย อิอิ
ส่วนรูปเล็กๆที่ตั้งโชว์อยู่นั้น...เป็นรูปโปสการ์ดค๊า
ในที่สุดหนังสือก็ได้ออกสู่โลกกว้างเสียที หากมีข้อบกพร่องประการใดต้องขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยนะคะ Thearboo พยายามอย่างที่สุดที่จะผลักดันหนังสือเล่มนี้ออกมา สุดท้ายเลยเลือกที่จะเอามาส่งเอง เพื่อประหยัดเวลาที่สุด
ขอบคุณท่านผู้อ่านทุกท่านด้วยนะคะ ที่ยังคงรอด้วยความเมตตา
ขอบคุณจากใจจริงๆค่ะ
Thearboo
-
รอรับค่าาาาาาาา :กอด1:
-
ยินดีช่วยน้องเอ็มค่ะ และอยากให้ลูกค้าทุกคน ที่สั่งกับทาง ally เอง หรือกับสนพ. ได้หนังสือเร็วๆ ครั้งนี้ครั้งเดียวค่ะ ที่จะรับฝากจอง (เข็ด) ไม่คุ้มค่าเหนื่อยในการฝาก ต้องมาตามจิกทวง เเต่โอเคค่ะถือป็นการเรื่องรู้ที่ดีของทางพี่เช่นกันค่ะ เพราะไม่ตรวจสอบให้ดี มีประวัติโกงค่าพรีออเดอร์ฟิคมาก่อน ถ้าลูกค้าไม่มาบอกก็ไม่ทราบว่าเคยมีอะไรแบบนี้ เวลาโพสต์เหมือนมีความชำนาญหรือหลักการ แต่เอาจริงๆ คือไม่ประสีประสาเลย ซึ่งโพสต์อะไรแต่ละที ในฐานะคนทำหนังสือมาหลายเล่มหลายเรื่อง จับโกหกได้ทุกครั้งไป
-
ยินดีช่วยน้องเอ็มค่ะ และอยากให้ลูกค้าทุกคน ที่สั่งกับทาง ally เอง หรือกับสนพ. ได้หนังสือเร็วๆ ครั้งนี้ครั้งเดียวค่ะ ที่จะรับฝากจอง (เข็ด) ไม่คุ้มค่าเหนื่อยในการฝาก ต้องมาตามจิกทวง เเต่โอเคค่ะถือป็นการเรื่องรู้ที่ดีของทางพี่เช่นกันค่ะ เพราะไม่ตรวจสอบให้ดี มีประวัติโกงค่าพรีออเดอร์ฟิคมาก่อน ถ้าลูกค้าไม่มาบอกก็ไม่ทราบว่าเคยมีอะไรแบบนี้ เวลาโพสต์เหมือนมีความชำนาญหรือหลักการ แต่เอาจริงๆ คือไม่ประสีประสาเลย ซึ่งโพสต์อะไรแต่ละที ในฐานะคนทำหนังสือมาหลายเล่มหลายเรื่อง จับโกหกได้ทุกครั้งไป
ถึง คุณ เรน ค่ะ
เราเคยเปิดจองฟิคก็จริง มีปัญหาในการจัดทำ ซึ่งทางเราก็อัพเดตตลอด ช่วงนั้นมีปัญหาอะไรก็ประกาศค่ะ
และที่สำคัญเราทำการคืนเงินไปแล้วคะ แล้วใครคืนเงินไปก็ไม่เคยเห็นมาพูดอะไร หรือ บอกตอบเรามาเลยสักคนว่าได้รับเงินคืนแล้ว
ส่วนท่านที่ไม่ได้รับเงินคืน เราติดต่อไป ก็ไม่ติดต่อมาเลยสักคน บางคนมาถามในเฟส ทางข้อความลับ เราไม่เห็นเพราะไม่เป็นเพื่อนกัน พอเห็นเราก็รีบติดต่อกลับนะคะ
ส่วนท่านที่ไม่เอาเงินคืนเพราะเขาแจ้งว่าเขารอฟิคค่ะ ซึ่งเราบอกไปแล้วเราพร้อมเมื่อไหร่เราจะลงให้อ่านและจัดทำส่งไปให้แน่นอน แต่ถ้าอยากเอาเงินคืนให้ติดต่อมาได้เลย
ซึ่งบอกเลยว่า คืนไปเกือบหมดแล้ว เหลือบางคนที่รอค่ะ และการคืนเงินก็จบไปก่อนเปิดสำนักพิมพ์ไปสองสามปี
ดังนั้นจะมาบอกว่าโกงไม่ได้นะคะ ทุกวันนี้ก็เป๊ะบอกไว้อยู่หากต้องการเงินคืนให้ติดต่อมาด้วย
ใครที่ว่าโกงอ่ะ ช่วยติดต่อมาเงินคืนได้ตลอดค่ะ แล้วถ้าเอาเงินคืนไปแล้วก้ช่วยออกมาแจ้งด้วยว่าได้รับแล้วค่ะ ไม่ใช่มาพูดแต่ว่าโกงๆ เวลาคืนเงินแล้วนี่ทำเฉยๆ นะคะ แต่เวลาไม่ได้เงินคืนนี้พูดเอาๆ ถ้าอย่างไร ลูกค้าคุณที่ว่าโกงนะคะ ติดต่อมาคุยกับฉันได้นะคะ 083-4956603 โทรมาได้ช่วงกลางวัน ตอนเย็นที่พักไม่มีสัญญาณ
ส่วนคุณเรนนี้ก็พูดเอาแต่ได้ๆ พูดเอาๆ ถ้าอย่างนี้ ทีหลังก็ช่วยประกาศด้วยสิค่ะ ว่าเราประกาศคืนเงินไปแล้วด้วย ไม่ใช่มาพูดแต่โกงๆ จะเอาแต่ประเด็นโกงมาว่าเรา ก็ช่วยเอามาให้หมดๆ ด้วยค่ะ ไม่ใช่เอาแต่ว่าร้ายกันอย่างเดียว พูดแต่เอาดีเข้าตัวอย่างเดียว คนอื่นเสียหายหมดนะคะ ทางคุณเรนฉันก็ไม่ได้ไปด่าไปว่าอะไรคุณเลยนะคะ ทุกคนก็มีเรื่องผิดพลาดทั้ง อยู่ที่ว่าจะแก้ไขหรือเปล่า ฉันแก้ไขไปแล้วก็พูดด้วย ไม่เอาแต่เรื่องผิดๆ มาประจานค่ะ หรือถ้าคุณเรนมีปัญหาเชิญโทรมาคุยกับฉันได้ค่ะ ซึ่งทางฉันก็ไม่เคยเปลี่ยนเบอร์โทรติดต่อแต่อย่างไร ใช้มา 10 ปี ก็เบอร์เดิมตลอดค่ะ หาโทรมาไม่ติด ไม่ได้แปลว่าฉันไม่รับโทรศัพท์ แต่มีปัญหาเรื่องสัญญาณจริงๆ
ฉันรู้ว่าฉันผิดที่ช้า ซึ่งฉันก็ขอโทษคุณไป แต่คุณก็มาเหมาด่าเรื่องโกงๆ อยู่ได้ ฉันโพสตอบคุณไม่ทันใจ คุณโพสว่าฉันเอาๆ ฉันก็อดทน แล้วพูดจากับคุณด้วยดี แต่บางความอดทนของคนเราก็หมดนะคะ ที่พูดนี่ไม่ได้หมายถึงหนังสืออกแล้วกล้าพูด แต่ฉันไม่อยากทะเลาะกับคุณ ตอนที่ดำเนินการหนังสืออยู่ไม่มีเวลาเข้าเน็ตและตอบคำถามใดๆ ตอนนี้มีเวลาแล้วก็อยากจะชี้แจงบ้างค่ะ
ถ้าอย่างไร คุณเรน ช่วยไปตรวจสอบด้วยนะคะ ประวัติโกงฟิคน่ะ ว่าโกงจริงเหรอ? แล้วถ้าโกงจะคืนเงินไปแล้วทำไม ถ้าให้ดีไปถามคนได้เงินคืนด้วยนะคะว่าเขาได้รับเงินคืนแล้วจริงๆ ถ้าอีกคนบอกได้ แต่อีกคนบอกไม่ได้ ก็ช่วยบอกให้เขาติดต่อมาหาฉันตามเบอร์ค่ะ เพราะติดต่อพวกเขาแล้วว่าจะส่งเงินคืนให้แจ้งเลขบัญชีมาให้ด้วยก็ไม่มีใครตอบกลับ อีกทั้งยังประกาศทิ้งไว้จนทุกวันนี้ว่าใครไม่ได้เงินคืนให้ติดตลอดมาหาได้ตลอดเวลาค่ะ
และทางเราก็คงไปฝากคุณขายแค่ครั้งนี้ครั้งเดียวเช่นกันค่ะ เข็ดเหมือนกันกับคำพูดและหัก % ที่คุณคิดค่านิยายมาก แถมความหวังดีของคุณก็ไม่รู้สึกเหมือนว่าหวังร้ายกับเรามากค่ะ ไม่รู้ว่าจริงๆ แล้วปรารถนาดีจริงหรือเปล่า ปั่นหัวนักเขียนเราอีกด้วย ซึ่งทางเราก็น่าจะฟังคำเตือนทางสำนักพิมพ์อื่นตั้งแต่แรก ว่าไม่ควรไปยุ่งกับสำนักพิมพ์คุณเหมือนกันค่ะ อย่าคิดว่าตัวเองดีอย่างเดียวสิคะ ทุกคนมีเรื่องผิดพลาดทั้งนั้น อยู่ที่ว่าจะยอมรับ หรือเก็บเงียบไม่พูด ซึ่งเรื่องของคุณ ฉันไม่ยุ่ง แต่เรื่องความผิดฉันฉันพร้อมประกาศชี้แจ้งและแก้ไขเองให้ทางลูกค้ารับทราบเมื่อพร้อมอยู่แล้วค่ะ ไม่ต้องให้คุณหวังดีแต่แอบประสงค์ร้ายมาช่วยก็ได้ค่ะ
ดังนั้น โพส ฉบับนี้ถือขอเป็นว่า ทางเรากับ สำนักพิมพ์คุณเรน ไม่เกี่ยวข้อง หรือไม่ต้องติดต่อกันอีกนะคะ และถ้าคุณยังมาโพสๆ เรื่องเราโกงๆ หรือโพสอะไร เกี่ยวกับทางเราอีก จะถือว่า ทางคุณมีเจตนาไม่ประสงค์ดีกับทางสำนักพิมพ์เราค่ะ
ส่วนบ็อกเซ็ต ได้วันที่ 31 มกราคม 2558 เลขพัสดุจัดส่งจะแจ้งนักเขียนไปอีกครั้งค่ะ
ขอบคุณที่ช่วยรับฟัง และหวังว่า จะจบ ณ ตรงนี้ หากมีปัญหาอะไร ทางเราจะคุยกับทางนักเขียนเท่านั้นค่ะ
-
เราเป็นร้านขายหนังสือ ally shop ไม่ใช่สนพ. คุณมาฝากขาย รับเงินไปแล้ว แต่ไม่มีอัพเดทข่าว ไม่มาแจ้ง เหมือนตอนที่ติดต่อผ่านแอดมิน
ในฐานะเจ้าของร้าน เราเลยต้องมาตามเอง ในเมื่อขอคืนเงินตั้งแต่เเรกไม่ให้ เราก็ต้องตาม ทางร้านเองก็ต้องรับผิดชอบต่อลูกค้าทางเราเช่นกันค่ะ
ถ้าคุณยังส่งสินค้าไม่ครบ ทางเราเองก็ต้องตามจนกว่าคุณจะส่งให้ครบค่ะ ตามกับคุณไม่ได้ก็ตามนักเขียนค่ะ
อ้อ ปีนี้ 2558 นะคะ พิมพ์ให้ถูกหน่อยค่ะ
-
ถึง คุณ เรน ค่ะ
เราเคยเปิดจองฟิคก็จริง มีปัญหาในการจัดทำ ซึ่งทางเราก็อัพเดตตลอด ช่วงนั้นมีปัญหาอะไรก็ประกาศค่ะ
และที่สำคัญเราทำการคืนเงินไปแล้วคะ แล้วใครคืนเงินไปก็ไม่เคยเห็นมาพูดอะไร หรือ บอกตอบเรามาเลยสักคนว่าได้รับเงินคืนแล้ว
ส่วนท่านที่ไม่ได้รับเงินคืน เราติดต่อไป ก็ไม่ติดต่อมาเลยสักคน บางคนมาถามในเฟส ทางข้อความลับ เราไม่เห็นเพราะไม่เป็นเพื่อนกัน พอเห็นเราก็รีบติดต่อกลับนะคะ
ส่วนท่านที่ไม่เอาเงินคืนเพราะเขาแจ้งว่าเขารอฟิคค่ะ ซึ่งเราบอกไปแล้วเราพร้อมเมื่อไหร่เราจะลงให้อ่านและจัดทำส่งไปให้แน่นอน แต่ถ้าอยากเอาเงินคืนให้ติดต่อมาได้เลย
ซึ่งบอกเลยว่า คืนไปเกือบหมดแล้ว เหลือบางคนที่รอค่ะ และการคืนเงินก็จบไปก่อนเปิดสำนักพิมพ์ไปสองสามปี
ดังนั้นจะมาบอกว่าโกงไม่ได้นะคะ ทุกวันนี้ก็เป๊ะบอกไว้อยู่หากต้องการเงินคืนให้ติดต่อมาด้วย
ใครที่ว่าโกงอ่ะ ช่วยติดต่อมาเงินคืนได้ตลอดค่ะ แล้วถ้าเอาเงินคืนไปแล้วก้ช่วยออกมาแจ้งด้วยว่าได้รับแล้วค่ะ ไม่ใช่มาพูดแต่ว่าโกงๆ เวลาคืนเงินแล้วนี่ทำเฉยๆ นะคะ แต่เวลาไม่ได้เงินคืนนี้พูดเอาๆ ถ้าอย่างไร ลูกค้าคุณที่ว่าโกงนะคะ ติดต่อมาคุยกับฉันได้นะคะ 083-4956603 โทรมาได้ช่วงกลางวัน ตอนเย็นที่พักไม่มีสัญญาณ
ส่วนคุณเรนนี้ก็พูดเอาแต่ได้ๆ พูดเอาๆ ถ้าอย่างนี้ ทีหลังก็ช่วยประกาศด้วยสิค่ะ ว่าเราประกาศคืนเงินไปแล้วด้วย ไม่ใช่มาพูดแต่โกงๆ จะเอาแต่ประเด็นโกงมาว่าเรา ก็ช่วยเอามาให้หมดๆ ด้วยค่ะ ไม่ใช่เอาแต่ว่าร้ายกันอย่างเดียว พูดแต่เอาดีเข้าตัวอย่างเดียว คนอื่นเสียหายหมดนะคะ ทางคุณเรนฉันก็ไม่ได้ไปด่าไปว่าอะไรคุณเลยนะคะ ทุกคนก็มีเรื่องผิดพลาดทั้ง อยู่ที่ว่าจะแก้ไขหรือเปล่า ฉันแก้ไขไปแล้วก็พูดด้วย ไม่เอาแต่เรื่องผิดๆ มาประจานค่ะ หรือถ้าคุณเรนมีปัญหาเชิญโทรมาคุยกับฉันได้ค่ะ ซึ่งทางฉันก็ไม่เคยเปลี่ยนเบอร์โทรติดต่อแต่อย่างไร ใช้มา 10 ปี ก็เบอร์เดิมตลอดค่ะ หาโทรมาไม่ติด ไม่ได้แปลว่าฉันไม่รับโทรศัพท์ แต่มีปัญหาเรื่องสัญญาณจริงๆ
ฉันรู้ว่าฉันผิดที่ช้า ซึ่งฉันก็ขอโทษคุณไป แต่คุณก็มาเหมาด่าเรื่องโกงๆ อยู่ได้ ฉันโพสตอบคุณไม่ทันใจ คุณโพสว่าฉันเอาๆ ฉันก็อดทน แล้วพูดจากับคุณด้วยดี แต่บางความอดทนของคนเราก็หมดนะคะ ที่พูดนี่ไม่ได้หมายถึงหนังสืออกแล้วกล้าพูด แต่ฉันไม่อยากทะเลาะกับคุณ ตอนที่ดำเนินการหนังสืออยู่ไม่มีเวลาเข้าเน็ตและตอบคำถามใดๆ ตอนนี้มีเวลาแล้วก็อยากจะชี้แจงบ้างค่ะ
ถ้าอย่างไร คุณเรน ช่วยไปตรวจสอบด้วยนะคะ ประวัติโกงฟิคน่ะ ว่าโกงจริงเหรอ? แล้วถ้าโกงจะคืนเงินไปแล้วทำไม ถ้าให้ดีไปถามคนได้เงินคืนด้วยนะคะว่าเขาได้รับเงินคืนแล้วจริงๆ ถ้าอีกคนบอกได้ แต่อีกคนบอกไม่ได้ ก็ช่วยบอกให้เขาติดต่อมาหาฉันตามเบอร์ค่ะ เพราะติดต่อพวกเขาแล้วว่าจะส่งเงินคืนให้แจ้งเลขบัญชีมาให้ด้วยก็ไม่มีใครตอบกลับ อีกทั้งยังประกาศทิ้งไว้จนทุกวันนี้ว่าใครไม่ได้เงินคืนให้ติดตลอดมาหาได้ตลอดเวลาค่ะ
และทางเราก็คงไปฝากคุณขายแค่ครั้งนี้ครั้งเดียวเช่นกันค่ะ เข็ดเหมือนกันกับคำพูดและหัก % ที่คุณคิดค่านิยายมาก แถมความหวังดีของคุณก็ไม่รู้สึกเหมือนว่าหวังร้ายกับเรามากค่ะ ไม่รู้ว่าจริงๆ แล้วปรารถนาดีจริงหรือเปล่า ปั่นหัวนักเขียนเราอีกด้วย ซึ่งทางเราก็น่าจะฟังคำเตือนทางสำนักพิมพ์อื่นตั้งแต่แรก ว่าไม่ควรไปยุ่งกับสำนักพิมพ์คุณเหมือนกันค่ะ อย่าคิดว่าตัวเองดีอย่างเดียวสิคะ ทุกคนมีเรื่องผิดพลาดทั้งนั้น อยู่ที่ว่าจะยอมรับ หรือเก็บเงียบไม่พูด ซึ่งเรื่องของคุณ ฉันไม่ยุ่ง แต่เรื่องความผิดฉันฉันพร้อมประกาศชี้แจ้งและแก้ไขเองให้ทางลูกค้ารับทราบเมื่อพร้อมอยู่แล้วค่ะ ไม่ต้องให้คุณหวังดีแต่แอบประสงค์ร้ายมาช่วยก็ได้ค่ะ
ดังนั้น โพส ฉบับนี้ถือขอเป็นว่า ทางเรากับ สำนักพิมพ์คุณเรน ไม่เกี่ยวข้อง หรือไม่ต้องติดต่อกันอีกนะคะ และถ้าคุณยังมาโพสๆ เรื่องเราโกงๆ หรือโพสอะไร เกี่ยวกับทางเราอีก จะถือว่า ทางคุณมีเจตนาไม่ประสงค์ดีกับทางสำนักพิมพ์เราค่ะ
ส่วนบ็อกเซ็ต ได้วันที่ 31 มกราคม 2557 เลขพัสดุจัดส่งจะแจ้งนักเขียนไปอีกครั้งค่ะ
ขอบคุณที่ช่วยรับฟัง และหวังว่า จะจบ ณ ตรงนี้ หากมีปัญหาอะไร ทางเราจะคุยกับทางนักเขียนเท่านั้นค่ะ
ถ้าจะอธิบายเรื่องฟิค ก็รบกวนอย่าลามไปถึงเรื่องอื่นค่ะ
ผู้เขียนไปขอร้องให้ทาง Ally มาช่วยก็เพราะความคลุมเครือของสำนักพิมพ์เอง
ทางAllyเขาไม่ได้มาปั่นหัวนักเขียน แต่เพราะนักเขียนหัวปั่นไปขอร้องเขา เข้าใจตรงกันนะคะ!
-
เราในฐานะคนหนึ่งที่จองนิยายเรื่องนี้ ก็ดีใจมากที่ในที่สุดก็จะได้รับหนังสือแล้ว
สำหรับเรื่องอื่นๆขอไม่แสดงความคิดเห็นแล้วกันค่ะ
-
ได้ของแล้วค้า ชอบมากๆ หวังว่าคุณBooจะแต่งนิยายดีๆ(ผิดศีลธรรม)แบบนี้มาให้อ่านเยอะๆ และจะอุดหนุนผลงานเรื่อยๆนะคะ เรื่องอะไรที่ผิดพลาดเราก็ไม่นับ มานั่งนับหนึ่งใหม่กันเนอะ
#รอของแถมที่เหลือและรออุดหนุนผลงานเรื่องต่อไปจ้า
-
:3123: :3123: :3123:
-
ความรักก็คือความรักไม่เห็นจำเป็นต้องมีกำหนดกฎเกณฑ์อะไร เพิ่งจะได้เข้ามาอ่าน เนื้อหาเข้มข้นสนุกมากๆ ชื่นชมครับ o13
-
สนุกมากค่ะ อ่านจบแล้วถึงกับอึ้งค่ะ
-
สุดยอดๆ หน่วงแปลกๆแต่เเซ่บทั้งพี่ทั้งน้อง o13 :bye2:
-
อย่าลบเรื้องนี้เลยน่ะคะ ิขอร้องงงงงง สนุกมากกกด
-
อย่าลบเรื่องนี้เลยย ขอบคุณที่เขียนนิยายดีๆออกมาอีกเรื่องน้า :sad4:
-
ยอมรับว่าเราไม่ค่อยชอบนิยายแนวนี้ค่ะ555 คือมันหน่วงพิลึก ตายๆๆๆๆๆๆ
แรกๆเราเลื่อนหนีค่ะขอโทษจริงๆ เรามาเริ่มอ่านจริงจังตอนที่พ่อบอกวาว่าโยได้รับกาารักษา
แลกลับมาไทยแล้ว มารับวาตามสัญญา
เตโชเป็นตัวละครที่ค่อนข้างแอบน่ากลัวในความรู้สึกเรานะ ค่อนข้างเข้าใจยาก
ตอนเราอ่านสงสารวาโยมากทำไมต้องทำอะไรที่แย่ๆขนาดนั้น
ลองถ้ามาเป็นตัวเรา เราเองอาจจะไม่ทนก้ได้ต่อให้รัก555
แต่ก็นะเพราะการเลี้ยงดูที่ผิดมาแต่แรกแบบที่คุณย่าพูด รักคุณย่าเลยค่ะ55
เรานี่โมโหบอสมากตอนนั้นอะอยากทำงี้ :z3: ตายซะะะะะะะ
สงสารทั้งคู่เลย รักแบบรู้ว่าคนไม่ยอมรับ รักแบบเปิดเผยไม่ได้
งุ้ยยยยย คือไม่รู้จะพูดไง คนชอบนิยายไร้ดราม่าแบบเราอ่านเรื่องนี้จบ เป็นไปได้ไง :katai5:
แอบน้ำตาซึมเจ็บปวดไปกับวาและเต เฮ้อออหน่วงจัง ลองอ่านค่ะจะรู้หน่วงมีจริง55
-
ขอบคุณที่ยังรักกันนะคะ
ขอบคุณทุกกำลังใจ
ขอบคุณที่รัก เต+วา ค่ะ
-
ชอบค่ะ แนวเราเลย Twincest อิอิ
-
และแล้วก็ต้องกลับมาอ่านเรื่องนี้อีกครั้ง (แอบเสียดายที่ไม่ทันสั่งจองรวมเล่ม)
จำได้เลยว่าอ่านแรกๆ(แต่ไม่เคยเม้น - * -) มากดรีเฟรชรัวๆบ่อยมาก
และวันนี้ได้กลับมาอ่านอีกครั้งประทับใจเหมือนเดิม เลยมาเม้นซะหน่อย
ขอบคุณคนแต่งที่นำเรื่องราวแนวนี้มานำเสนอ ชอบค่ะ อยากทราบผลงานอื่นๆด้วยถ้ามีโอกาส :L1: :L1:
-
จบด้วยดี น่ารักอ่ะ
-
เข้ามาอ่านอีกรอบ ก็ยังน้ำตาไหลพรากเหมือนเดิม ภูมิคุ้มกันไม่ได้ดีขึ้นเลย แง๊ๆๆ
ขอบคุณผู้เขียนอีกครั้งค่ะ ^^
-
เข้ามาบอกว่าเรื่องนี้สนุกมากๆค่ะ
จำไม่ได้ว่าเม้นท์ไปแล้วหรือยัง
แต่คุ้มค่าในการตามอ่านมาก
เราชอบแนวดาร์กๆหน่วงๆดราม่า ปวดตับอยู่แล้วด้วย
คนเขียนคุณภาพจริงๆเขียนสนุกทุกเรื่องเลย
วาดภาพก็สวย การ์ตูนก็สนุกแบบไทยๆมาก รัก
-
มาอ่านเรื่องนี้ แค่ 2 ตอนแรกก็เครียดละ ลุ้นด้วย เตเลวอ่ะ นี่ก็หวังว่าจะดีขึ้น จะมีวิธีแสดงความรักที่นุ่มนวลกว่านี้ เอ๊ะ แต่แบบนี้ก็ดี 55 อ่านต่อๆ
-
แวะมาขายของค่ะ อิอิ
กราบเรียนเชิญนะคะ
(นั่งพับเพียบ กวักมือเรียก ยิกๆ)
:oo1:
เลขประจำตัวผู้ขาย
TBL-166-977
:mew1:
SIN SPIRAL_เกลียวบาป “แฝด”
เปิดจอง (วันนี้ – 31 สิงหาคม 2559)
เนื้อเรื่อง : http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37182.0
(http://i1094.photobucket.com/albums/i458/thearboo/1%20ed-3_zpsnjhbjb0i.jpg)
ระยะเวลาการเปิดจองตั้งแต่วันนี้ – 31 สิงหาคม 2559
จัดส่งหนังสือภายในวันที่ 30 กันยายน 2559
รายละเอียด :
หนังสือ 2 เล่ม เล่มละ 250+ หน้า
+ กล่องสะสมแบบจั่วปัง
ของแถมรอบจอง :
+ ถุงผ้าดิบ สกรีน “ด้วยรัก วา&เต”
+ โปสการ์ด
+ ที่คั่นหนังสือ
+ ภาพประกอบ และ โดจิน (โดยนักเขียน)
ตอนพิเศษ
ตอนพิเศษ 1 “ครอบครัว” (ลงเล้าฯ)
ตอนพิเศษ 2 “Together” (ลงเล้าฯ)
ตอนพิเศษ 3 “พรหมลิขิต” (All of บอส x เทียน )
ตอนพิเศษ 4 “วิวาห์ว้าวุ่น” (Sector of บอส x เทียน )
ตอนพิเศษ 5 “ครั้งแรก”
ตอนพิเศษ 6 “เกาะสวาท...หาดสวรรค์”
ตอนพิเศษ 7 “แทม...ที่พักใจ” (The Final )
โดจิน
ตอน "ฮันนีมูน"
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
สามารถสั่งซื้อได้ที่
http://www.thearboo99.com/
หนังสือจัดส่งภายในวันที่ 30 กันยายน 2559
หมายเหตุ : ภาพปกที่เหลืออยู่ในระหว่างจัดทำค่ะ ติดตามข่าวสารอัพเดทหรือติดต่อสอบถามได้จากหน้าเพจเลยนะคะ
https://www.facebook.com/Anakee99.Thearboo/?ref=aymt_homepage_panel
:katai2-1:
-
สุดยอดมากกกก :impress2: :impress2: :impress2:
ตายคากองเลือด :jul1: :jul1: :jul1:
-
อ่านจนจบ สนุกค่ะ โดยส่วนชอบเรื่องที่มีแฝดโดยเฉพาะอยู่แล้ว
เรื่องนี้คนที่ผิดคือพ่อแม่
และเกลียดอิบอสมากตอนที่อยู่บนเกาะ :z6:
จบแบบแฮปปี้โอเคค่ะ
:pig4: :pig4: :pig4:
-
กลับมาอ่านอีกครั้ง นิยายแนวนี้หายากมากกกก โชคดีที่หาเจอแล้วก็สนุกมาก ดุเดือน ดราม่า หื่น หวาน มีครบหมด 555
-
:pig4:
-
:oo1:
:mew2:
:katai2-1:
ชอบบบ
-
เตโชวาโย :mew1:
-
มาอ่านอีกรอบแล้ว คราวนี้อ่านที่ทำงาน
ตัองแอบปาดน้ำตาน่าดู เดี๋ยวเพื่อนร่วมงานตกใจ 555
-
แวะมาเยี่ยมแฝดค่ะ ^^
-
มาอ่านแฝดอีกแล้ว ^^
-
เน็ต เปิดเบอร์ใหม่ ย้ายค่าย เบอร์เก่า ดีแทค ระบบเติมเงิน มีนาคม 2567
https://www.youtube.com/watch?v=U8gZx3BTz_I (https://www.youtube.com/watch?v=U8gZx3BTz_I)
เน็ตไม่อั้น ไม่ลดความเร็ว dtac ดีแทค ระบบเติมเงิน มีนาคม 2567
https://www.youtube.com/watch?v=xgJOI7_4_vg (https://www.youtube.com/watch?v=xgJOI7_4_vg)
เน็ตไม่อั้น ไม่ลดความเร็ว dtac ดีแทค ระบบเติมเงิน มีนาคม 2567
https://www.facebook.com/media/set/?vanity=sarawutcomputer&set=a.1735376596730368 (https://www.facebook.com/media/set/?vanity=sarawutcomputer&set=a.1735376596730368)
ดีแทค ระบบเติมเงิน เน็ตไม่อั้น เน็ตอย่างเดียว 12 เม็ก ราคา 482 บาท นาน 30 วัน หมดเขต 30 เมษายน 2567
https://www.youtube.com/watch?v=_0hLkBIiKCw (https://www.youtube.com/watch?v=_0hLkBIiKCw)