หัวข้อ: SIN SPIRAL_เกลียวบาป “แฝด” [PRE ORDER ค๊า] 29 มิ.ย.59

[andear]

จิตๆ แถมค้ำคอร์แบบนี้ แจ่มมาก

[ชะรอยน้อย]

  อยากอ่านต่อไวๆ 

[nubeebaa]

เต โรคจิตได้ใจมากกกก 5555

[=นีรนาคา=]

วาไปทรยศเตตอนไหนวะ

แต่เตจิตสุดๆ แอบกลัวนะเนี่ย อิอิ

[Satang_P]

อยากรู้ว่าทรยศอะไร 

[kongxinya]

กรี๊ดดดดดด วันนี้คุณคนเขียนที่น่ารัก?อัพตั้งสองตอน
  แต่ว่า เต นายมันจิตมาก 

[owo llยมuมข้u]

-w-

[som]

ชักจะน่ากลัวแบบมากๆเลยอะครับ  ทำแบบโรคจิตเลยนะนั่น

[ต่ายน้อย]

เตน่ากลัวว่ะ แต่คนอ่านชอบบบ 555
ถ้ามองในแง่ความเป็นจริง มันมีจริงรึเปล่าครับที่พี่น้องฝาแฝดจะเป็นแบบคู่วาโย-เตโช

[IöLIKE]

จิตได้อีก

[full69]

เต 7 ปีที่หายไปนี่ จิตกว่าเดิมเยอะนะ
แต่เราชอบนะ จะลงเอยกันยังไงกันนี่

รอติดตามจ้ะ

[t2007]

พ่อ แม่ใส่ความวาโย ให้เตเชื่ออะไรอีกล่ะฮึ
พ่อแม่ไม่รักวาโย เพราะอะไรล่ะ เป็นลูกแฝดนะ
ขอบใจจร้าาา

[พลอยสวย]

   จิตแระๆ

[beerry_j]

จำเลยรักหรือป๊าว??  5555555

[maru]

พ่อแม่เตไปพูดอะไรให้เตเข้าใจผิดวาหรือเปล่านะนั่น

[ลิงน้อยสุดเอ๋อ]

จิตได้อีกน่ะเต

แต่ว่าช๊อบชอบ กร๊ากกๆๆๆๆ

[pare_140]

ฝาแฝดดด

[Ice Supharanan]

  แล้วแบบนี้เมื่อไหร่จะรักกันคะเนี้ย แต่ก็ยอมนะ อิอิ

[question09]

กลับมาก้ออุ้มเลยรึ หึหึ

 

[HoMoSiS]

จะรักกันยังไงฟะเนี่ย!? 
เตจิตมากเจ้าค่า คนเขียนเปลี่ยนเป็นเรื่องยาวเถอะค่ะ อยากเห็นวาโดนทำร้ายอีกเยอะๆ 
//ตกลงเราซาดิสต์สุด(?)

[maru]

รอค่ะ

[oiruop]

 

 

 

[thearboo]

ตอนที่ 10 “PROMISE”




วาจะปกป้องเตเองนะ ปกป้องไปตลอดชีวิตเลย...

.
.
.
.
.



จ๋อม...



จ๋อม...



"นวดแบบนี้สบายมั้ยครับวา? เห็นเขาว่าการนวดในน้ำอุ่นเนี่ย จะทำให้เลือดไหลเวียนดีนะ..."


"............."


เตโชกล่าวเสียงนุ่มนวลในขณะที่นวดเท้าในน้ำอุ่นให้กับพี่ชายฝาแฝดที่นั่งพิงอยู่บนโซฟา ซึ่งกำลังทำหน้าเฉยเมยเสมองไปทางอื่นโดยไม่ใยดีเขาเลยเหมือนปกติ เตโชยิ้มน้อยๆ ก่อนจะชวนคุยเรื่องอื่นๆต่อโดยไม่สนใจว่าจะได้รับการตอบรับหรือเปล่า


ฝ่ายวาโยเองที่ได้แต่นั่งเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างนั้น ที่ปล่อยตัวให้แฝดน้องแตะเนื้อต้องตัวอยู่นี่ไม่ใช่ว่าจะยินยอมพร้อมใจ แต่เพราะเป็นเวลาถึง 5 วันแล้วที่สู้รบตบมือกันมา ทั้งอาละวาด และพยายามหาทางหลบหนี ซึ่งเขาต้องตกเป็นผู้พ่ายแพ้ทุกครั้ง จบไม่เคยสวยแถมเจ็บตัวด้วย หลังๆชายหนุ่มเลยเลือกที่จะนิ่ง ไม่ตอบรับและไม่ปฏิเสธ ยินยอมให้แฝดน้องดูแลแต่โดยดี ไม่ใช่เพราะเขายอมแพ้แล้วหรอกนะ  แต่กำลังทำเป็นนิ่งไว้ให้เตโชตายใจแล้วหาทางหนีออกไปให้เนียนที่สุดเท่านั้นเอง


"เย็นนี้ทานอะไรดีครับวา? "


"....................."


"เอาเป็นพวกอาหารอิตาเลี่ยนมั้ย พาสต้า หรือสปาเก็ตตี้..?"


"................."


"หรือจะเป็นอาหารไทยดี พวกแกงเขียวหวานลูกชิ้นปลากรายที่วาชอบ...?"


".........................."


"เอาเป็นว่า...เป็นอาหารไทยแล้วกันเนอะ เดี๋ยวผมทำแกงเขียวหวานลูกชิ้นปลากราย ผัดกะหล่ำปลี กับไข่เจียวหอมๆฟู ที่วาชอบแล้วกันเนอะ ดีมั้ย...?"


"................จะทำอะไรก็ทำไปเถอะ...หนวกหู..."


"หึหึ..ครับๆ เจ้าชายของผม..."


เตโชยิ้มหวานพลางเช็ดเท้าของวาโยให้เรียบร้อย เก็บอุปกรณ์การนวด เพื่อเตรียมตัวเข้าครัวทำอาหารต่อ วาโยได้แต่มองการกระทำเหล่านั้นด้วยความหงุดหงิด เพราะถึงเขาจะถูกดูแลดีแค่ไหน แต่โซ่ที่ล่ามข้อเท้าซ้ายเขาอยู่นั้นก็ระบุสถานภาพเขาไว้เป็นอย่างดี ว่าเป็นได้แค่ "เชลย"


"เลิกมาทำเรื่องน่าขนลุกแบบนี้เสียทีเหอะ จะมาคอยดูแลดิบดีไปเพื่ออะไรวะ?"


เตโชชะงักตัวเล็กน้อยเมื่อถูกพี่ชายฝาแฝดตั้งคำถาม ชายหนุ่มไม่ได้หันกลับไปมองว่าวาโยทำหน้าตาแบบไหนตอนที่ถาม เพราะเขาสัมผัสความคุกรุ่นในน้ำเสียงได้ดีอยู่แล้ว เตโชยิ้มออกมาเล็กน้อยก่อนจะหันเพียงเสี้ยวหน้ามาตอบคำถามพี่ชาย


"ผมก็แค่อยากดูแลวาให้ดีๆเท่านั้นเอง..."


"เฮ๊อะ...ดูแลงั้นเหรอ..ทั้งๆที่ล่ามฉันไว้อย่างกับ"สัตว์"เนี่ยนะ!?"


"หึ...เอาไว้วาชินกับที่นี่ จนไม่คิดที่จะหนีไปไหนอีกก่อนแล้วกันนะ แล้วผมจะปล่อยให้วาเป็นอิสระ"


"เฮ้ย!?..."


พูดทิ้งท้ายไว้แค่นั้น แล้วเตโชก็หายเข้าครัวไป ปล่อยให้พี่ชายฝาแฝดนั่งจมอยู่กับความหงุดหงิดงุ่นง่านเพียงลำพัง ...


หลังถูกพาตัวมาอยู่ที่นี่ได้ 5 วัน วาโยตระหนักได้เรื่องหนึ่งคือ ที่เตโชพาเขามาที่นี่เพื่อที่จะได้อยู่ด้วยกัน มันเป็นอย่างที่เจ้าตัวบอก เพราะนอกเหนือจากเรื่องที่ล่ามเขาไว้ ตัดการติดต่อสื่อสาร และเรื่องที่ใช้กำลังไล่ล่าตัวเขาที่พยายามหนีแล้ว ในเรื่องอื่นๆถือว่าแฝดน้องเขาดีกับเขามาก ไม่ว่าจะเป็นเรื่องอาหาร ความสะดวกสบาย เตโชดูแลเขาสารพัด ดูแลอย่างไม่มีขาดตกบกพร่อง อย่างเมื่อครู่ก็นวดเท้าให้โดยไม่ถือตัว  แม้กระทั่งตอนกลางคืนที่วาโยเคยหวาดหวั่น แม้จะนอนอยู่บนเตียงเดียวกัน แต่เตโชก็ไม่เคยทำอะไรเกินเลยอย่างที่เขาเคยกลัว เพราะเตโชทำแค่ขอกอดเขาจากด้านหลังตอนนอน และมากที่สุดคือจูบตรงหลังคอแผ่วเบาตอนกล่าว"ราตรีสวัสดิ์"เท่านั้น ล่วงเลยมาจนวันที่ 5 แล้ว เตโชยังดูแลเขาดีไม่มีเปลี่ยน จนเขาเองก็เริ่มไม่แน่ใจ ว่าระหว่างเขากับน้องชายฝาแฝดคนนี้ ใครกันแน่ที่กำลัง "ตายใจ"
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.

อย่าร้องนะเต...ใครจะไม่รักเตก็ช่าง แต่วารักเตนะ...วาสัญญา จะรักเตคนเดียวตลอดไป...

.
.
.
.
.
กุญแจโซ่...อยู่พวงเดียวกับกุญแจเรือ...
.
.
.
กุญแจเรือ...อยู่ที่ห้องโกดังด้านหลังบ้าน...ไม่เคยเก็บติดตัว...
.
.
.
เรือ...จอดอยู่ข้างโกดัง...
.
.
.
ข้อเท้า....เริ่มแดง...
.
.
.
แจกันใบใหญ่...ข้างโซฟา...
.
.
.
วาโยนั่งเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง ใช้ริมฝีปากและฟันกัดลงบนเล็บนิ้วโป้งเบาๆ ร่างบางขดตัวอยู่บนโซฟาตัวใหญ่ในเสื้อเชิ๊ตสีน้ำเงินเข้มกางเกงขาสั้นสีน้ำตาลอ่อน ข้อเท้าซ้ายมีตรวนโซ่ อากาศข้างนอกวันนี้ดูขมุกขมัว ดูท่าจะมีพายุหรือฝนฟ้าคะนองในตอนเย็น  กลิ่นอาหารลอยเข้ามาแตะจมูก "หอมจัง"
.
.
.
.
.

วารักเตนะ วาจะอยู่กับเตไปตลอดชีวิตเลย...

.
.
.
.
.

เพียงแค่ไม่นาน อาหารก็พร้อมเสริฟ ตอนนี้เป็นเวลา 6 โมงเย็นแล้ว ฝนเริ่มลงเม็ดปรอยๆ เตโชจัดโต๊ะอาหารอย่างตั้งใจเหมือนกับทุกครั้ง โดยไม่รู้ตัวว่ากำลังถูกพี่ชายฝาแฝดจ้องอยู่ วาโยมองแผ่นหลังที่เคลื่อนไหวที่โต๊ะอาหารแบบไม่วางตา ฟันขาวกัดลงบนเล็บแรงขึ้น


"เต..."


".......ครับ? วา"


เตโชขานรับเสียงเรียกแผ่วผิวของพี่ชายทันที ทั้งรีบหันกลับไปมองที่ต้นเสียงด้วยความดีใจระคนสงสัย และเพราะมัวแต่ดีใจที่โดนเรียกชื่อ จนลืมสังเกตุรอยยิ้มร้ายที่ผุดพรายขึ้นเบาบางที่มุมปากของวาโย


"เต...วาเจ็บขา..."


"หืม? ตรงไหนครับ? ไหนขอเตดูหน่อย"


เตโชรีบเข้ามาดูอาการของพี่ชายฝาแฝดทันที ใบหน้าชายหนุ่มสลดลงเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าข้อเท้าข้างซ้ายของแฝดพี่ที่มีโซ่ตรวนอยู่นั้นมีแต่รอยถลอกจนแดงไปทั้งข้อเท้า หัวใจเตโชวูบไหวเพราะเข้าใจว่าแผลเหล่านั้นเป็นเพราะโดนเขาล่ามโซ่ โดยหารู้ไม่ว่าที่จริงแล้วทั้งหมดนั้นเป็นฝีมือของวาโยล้วนๆ...


"รอเดี๋ยวนะวา เดี๋ยวผมไปเอากุญแจมาไขโซ่ออกให้นะ แล้วจะได้ทำแผลให้ รอแป๊บนะครับ"


เตโชลนลานรีบไปเอากุญแจในโกดังมาไขโซ่ล่ามเท้าของวาโยทันที โดยไม่ได้สังเกตเลยว่า พี่ชายฝาแฝดของตัวกำลังยิ้มร้ายรอคอย
.
.
.
แกร๊ก...



วาโยใจเต้นระส่ำมองดูน้องชายฝาแฝดของตนไขกุญแจโซ่ตรวนที่ข้อเท้า มือบางสั่นระริกเอื้อมไปยังจุดหมายที่จะทำให้เขาหนีได้สำเร็จ…'ขอโทษนะเต...แต่นายผิดเองนะ...'



ผลั่ก!



เพล้ง!


วาโยฟาดแจกันใบสวยลงศรีษะของเตโชอย่างจัง ร่างสูงฟุบลงไปนอนแน่นิ่งทันที

"คงไม่ตายใช่มั้ยว๊ะ!?"


วาโยได้แต่จดๆจ้องๆร่างแน่นิ่งนั่นอยู่ครู่หนึ่ง เพื่อให้แน่ใจว่าน้องชายฝาแฝดของเขาสลบไปแล้วจริงๆ สองขาสั่นระริกค่อยๆก้าวข้ามร่างสูงใหญ่ของน้องชายที่ยังนอนแน่นิ่งอยู่ พอได้จังหวะก็รีบคว้ากุญแจเรือที่ตกอยู่บนพื้นข้างตัวของเตโช แล้วตั้งใจว่าจะวิ่งไปอย่างไม่คิดชีวิตเลยทีเดียว แต่ในจังหวะที่กำลังจะก้าวพ้นข้อเทัาของวาโยกลับถูกคว้าไว้ได้เสียก่อน วาโยสะบัดเท้าโดยแรง แล้วรีบวิ่งออกไปอย่างทุลักทุเล 'บ้าน่า โดนขนาดนั้นยังไม่สลบอีก อึดไปไหนว๊ะ!!?'


ลับร่างพี่ชายฝาแฝดที่วิ่งทะเล่อทะล่าฝ่าสายฝนออกไปพร้อมกุญแจเรือ เตโชยันตัวลุกขึ้นอย่างยากเย็น เลือดไหลโกรกจากแผลแตกที่ขมับซ้าย ของเหลวข้นสีแดงสดไหลผ่านสันกรามแกร่งหยดเผาะแผะลงบนพื้น เตโชกัดฟันกรอด เขาไม่มีเวลาจะประดิษฐ์ประดอยกับแผลนี้นัก แม้มันจะไม่ลึก แต่เลือดก็ไหลไม่ยอมหยุด ชายหนุ่มจึงทำได้แค่ปาดเลือดออกแบบลวกๆ แล้วคว้าสก๊อตเทปมาแปะห้ามเลือดไว้อีกครั้ง ก่อนย่างสามขุมออกไปไล่ล่าแฝดพี่ไม่รักดีที่ขยันหาเรื่องใส่ตัวไม่หยุดหย่อน


"อ๊ากกกก!!! ปล่อยนะ!!"


วาโยร้องลั่นเมื่อถูกคว้าคอเสื้อได้จากด้านหลัง อีกนิดเดียวจะถึงเรือแล้วแท้ๆ อีกแค่นิดเดียวก็จะหนีพ้นแล้วแท้ๆ กลับถูกคว้าตัวไว้ได้ในจังหวะสุดท้ายเสียได้


"มานี่เลย!!!"


เตโชคำรามออกไปด้วยความโมโห มือแกร่งฉุดกระชากลากตัวพี่ชายที่ดิ้นรนออกจากอุ้งมือนี้ไม่หยุด วาโยทั้งทั้งฝืนตัว ทั้งถีบทั้งดิ้น ร่างกายเปียกปอนลงไปล้มลุกคลุกคลานราวกับลูกสุนัข

"ฉันอุตส่าห์อ่อนโยนกับนาย แต่นี่คือสิ่งที่นายตอบแทนฉันเหรอ วา!!!?"


เตโชเดือดดาลถึงขีดสุด ฉุดกระชากร่างพี่ชายฝาแฝดเข้ามาในบ้าน แต่เพราะทั้งคู่ตัวเปียกฝน ในที่สุดวาโยก็สะบัดตัวหลุดออกมาได้สำเร็จ ร่างเล็กวิ่งห้อไม่เหลียวหลัง ในเมื่อไปที่เรือไม่ได้ เขาก็ขอหนีไปให้พ้นจากเงื้อมมือนี้ก่อน หนีไปที่ไหนก็ได้ เตโชเองก็ไม่รอช้า วิ่งไล่ตามแฝดพี่อย่างไม่ลดละ สองร่างวิ่งไล่ล่ากันกลางห่าฝน บนเกาะที่ร้างไร้ผู้คน ที่เตโชเรียกมันว่าเกาะส่วนตัว และสุดท้ายแม้จะดิ้นรนยังไงวาโยก็ไม่สามารถเอาชนะชะตากรรมนี้ได้ ร่างเล็กถูกรวบไว้ได้ในที่สุด ทั้งคู่กลิ้งหลุนๆลงไปบนชายหาด เตโชขึ้นคร่อมร่างตรึงพี่ชายฝาแฝดไว้ข้างใต้ทันที


"เลิกดิ้นรนในเรื่องไร้สาระสักที วาโย อย่าทำให้ฉันหมดความอดทนไปมากกว่านี้นะ!!!"


"ปล่อยฉันไปเถอะ ได้โปรด ฮึก..."


"ฮึ!! มานี่เลย!"


เตโชฉุดลากพี่ชายฝาแฝดอีกครั้ง คราวนี้สองมือที่เกาะกุมแน่นหนา ไม่ให้มีโอกาสได้ดิ้นหลุดอีก เตโชทั้งลากทั้งดึงอยู่เพียงครู่ก็เปลี่ยนมาช้อนตัววาโยขึ้นพาดบ่าแทน ด้วยว่ารำคาญคนฝืนตัวเหลือเกิน


"ปล่อยกูนะ ปล่อย! ไอ้เหี้ยเต! ปล่อยกู!"


"เลิกดิ้นซะที!! ถ้าไม่อยากโดนกูเอาจนคลานตรงนี้ก็อยู่นิ่งๆซะ!!"


เตโชแผดเสียงลั่นด้วยอารมณ์คุกรุ่นสุดขีด วาโยชะงักการดิ้นรนทันที สุดท้ายก็ได้แต่สะอื้นฮักอยู่บนบ่าของเตโช
ทันทีที่เข้ามาในบ้าน เตโชปิดประตูตามหลังทันที พร้อมโยนร่างพี่ชายฝาแฝดลงไปบนพื้นอย่างไม่ปราณี ร่างทั้งร่างของวาโยสั่นสะท้านทั้งจากความหนาวเย็นจากสายฝนแล้ว ยังเป็นเพราะความเย็นยะเยือกจากอารมณ์คุกคามของน้องชายฝาแฝดอีกดัวย

"....กูไม่เข้าใจ มึงจับกูมาทำไม...."


วาโยเอ่ยถามออกไปเสียงสั่นพร่า


"ก็ทำตามคำสัญญาของเราไงวา..."


"สัญญาเหี้ยอะไรของมึง!!?"


"ก็สัญญาที่ว่า เราจะรักกันจนวันตาย และจะอยู่ด้วยกันไปตลอดชีวิต..."


"กูไปสัญญากับมึงตอนไหนวะ ไอ้บ้า!!?"


"...ป.3"


"ห๋ะ!! ป.3 !?"


"ใช่! ป.3 คนที่ให้สัญญานี้กับผมก็คือ วา... คนที่หักหลังทรยศผม ก็คือวา...!!"


"สัญญาบ้าอะไร หักหลังเหี้ยอะไร กูไม่รู้เรื่อง!!"


วาโยปฏิเสธทุกคำที่น้องชายฝาแฝดว่ามา มันตั้งสิบกว่าปีมาแล้วเขาจำมันไม่ได้หรอก และที่สำคัญเขาเกลียดแฝดน้องเขาจะตาย จะไปทำสัญญาบ้าบอนี้ได้ยังไงกัน ระหว่างที่ยังนั่งคิดสะระตะอยู่นั้น เตโชก็คุกเข่าลงมาข้างๆวาโยอย่างคุกคาม มือหนาเอื้อมไปจับไหล่พี่ชายฝาแฝดไว้ โน้มหน้าเข้าใกล้เล็กน้อยพร้อมเอ่ยเล่าอดีตให้แฝดพี่ได้ฟัง


"ก่อนที่ผมจะถูกใครๆชื่นชมว่า..."อัจฉริยะ" วายังจำเด็กที่ถูกตราหน้าว่า "ปัญญาอ่อน" ได้หรือเปล่า?"


เตโชเอ่ยออกมาเสียงแผ่วเบา นุ่มนวล แต่กลับทำให้วาโยถึงกับเบิกตาโพลง ความทรงจำบางส่วนหลั่งไหลเข้าสู่จิตสำนึก ความทรงจำเมื่อครั้งเยาวัย...


"เพราะเด็กคนนั้นมีระดับสมองที่ไม่เหมือนใคร คิดอะไรไม่เหมือนใคร ทำอะไรไม่เหมือนใคร เขาจึงถูกตราหน้าว่า ปัญญาอ่อน ว่าเด็กประหลาด เขาถูกเด็กคนอื่นรังแก ถูกผู้ใหญ่คนอื่นๆดูแคลน ถูกครูอาจารย์ทอดทิ้ง ถูกพ่อแม่เอือมระอา บอกว่าน่าอาย ถึงขั้นจับเด็กคนนั้นขังไว้ในบ้าน ไม่ยอมให้ออกไปไหน เพราะไม่อยากถูกคนในสังคมดูถูก..."


"....เต..."


หัวใจเต้นระทึก ร่างกายราวกับโดนสะกด ดวงตาจ้องนิ่งอยู่กับดวงตาล้ำลึกของน้องชายฝาแฝด ผู้ที่หน้าตาเหมือนกับเขาราวกึบพิมพ์เดียว  ผู้ที่มีแผลเป็นเหวอะหวะในหัวใจเพราะความเลวร้ายในอดีตไม่ต่างจากเขา ร่างแข็งเกร็ง มีเพียงน้ำตาเท่านั้นที่ยังคงไหลนองสองแก้ม เตโชเอื้อมมือมาปาดหยาดน้ำตาอุ่นให้แฝดพี่อย่างเบามือ ก่อนเล่าต่อด้วยสีหน้าเฉยชา เปลวไฟสีดำในดวงตานั้นก็กำลังวาวโรจน์


"คนคนเดียวที่คอยปกป้องเด็กคนนั้นจากการถูกเพื่อนรังแก ปกป้องจากพ่อแม่ใจร้ายนั่น คนคนเดียวที่คอยอยู่เป็นเพื่อนตลอดเสมอนั่นก็คือ "พี่ชายฝาแฝด" ของเด็กคนนั้นนั่นเอง... เด็กคนนั้นรักแฝดพี่มาก แฝดพี่เองก็บอกว่ารักเด็กคนนั้นเหมือนกัน ทั้งคู่สัญญากันว่าจะรักกันจนวันตาย จะอยู่ด้วยกันไปตลอดชีวิต เด็กคนนั้นเชื่อมั่นในคำสัญญานี้มาตลอด ฮึกเหิมอยากทำให้พี่ภูมิใจโดยการตั้งใจทำทุกอย่างให้เพอร์เฟค เพียงเพื่ออยากได้คำชม อยากได้คำว่ารักจากพี่ชายเป็นรางวัล ทั้งๆอย่างนั้น...พี่ชายฝาแฝดเขากลับทรยศ..."


"ฮึก...เต...วา...วาขอโทษ..."


วาโยละล่ำละลักกล่าวออกไป ไม่ใช่เพื่อเอาตัวรอด แต่เป็นความจริงใจ เขาขอโทษจากใจจริง เขาจำได้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้น เพราะตอนนั้นเขายังเด็ก เพราะจู่ๆน้องชายฝาแฝดก็เปลี่ยนจากเด็กขี้อ้อน เด็กอ่อนแอที่มีแต่เขา กลายเป็นเด็กฉลาดเก่งกาจขึ้นมา คนที่เคยแกล้งเคยดูถูกก็เข้ามาชื่นชม พ่อแม่ก็รักใคร่ และกลายเป็นเขาที่ถูกถีบหัวส่ง เขาทั้งน้อยใจทั้งแค้นใจ สุดท้ายเขาก็ไปร่วมมือกับพวกเด็กที่หมั่นใส้เตโช คอยกลั่นแกล้งเตโชให้ได้อายอยู่บ่อยครั้ง กระทั่งโตจนแกล้งไม่ได้แล้วนั่นแหละเลยเลิกไป วาโยยอมรับจากใจในความผิด แต่เพราะตอนนั้นเขายังเด็ก เด็กเกินกว่าจะแยกแยะ เขาอิจฉา... อิจฉาแฝดน้องจนลืมความรักที่มีให้ ลืมคำสัญญาทั้งหมด เขาผิดเอง...

“....เต...?  ฮึก....”

วาโยสะท้านกายหนักเมื่อแฝดน้องเคลื่อนตัวเข้าใกล้มากขึ้น มือขวาของเตโชเคลื่อนมาวางไว้ที่ต้นขาของแฝดพี่ สายตาที่ใช้จ้องมองมานั้น ดุดันและร้อนแรง ราวกับพญาเสือจ้องเหยื่อ ลมหายใจร้อนผ่าวของเตโชที่กระทบแก้มอยู่นั้น ทำเอาวาโยถึงกับสิ้นเรี่ยวแรง กายสั่นระริก ลมหายใจขาดห้วง

“อ๊ะ!?....อื้อ.....”

วาโยหลับตาปี๋ เมื่อถูกเตโชซุกไซร้อ้อยอิ่งอยู่ตรงใบหู ไรหนวดเป็นตอแข็งๆของแฝดน้องที่ครูดไปมาเบาๆตรงข้างแก้มนั้นถึงกับทำให้วาโยขนลุก นานเหลือเกินแล้วที่เขาไม่ได้สัมผัสหรือแตะเนื้อต้องตัวใครใกล้ๆ ครั้งล่าสุดที่มีแฟนก็ตั้งแต่ช่วงที่เรียนอยู่ปี 1 เทอม 2 แถมยังเป็นการคบกันที่ค่อนข้างสั้น เพราะเขาไม่สามารถให้แฟนสาวสัมผัสตัวเขาได้มากนัก ถึงจะเคยมีอะไรกัน แต่เขายังสะดุ้งทุกครั้งที่โดนสัมผัสตัว จนทำให้แฟนสาวทนไม่ได้ ในที่สุดก็เลิกกัน  หลังจากนั้นเขาก็ไม่เคยมีใครอีกเลย ดังนั้นนี่จึงเป็นสัมผัสแรกหลังจากเว้นช่วงถึง 3ปี

“อ๊ะ!! อย่า....เต...เราไม่ควรทำ...ฮึก...แบบนี้...อึก!...”

วาโยเริ่มร้องห้าม พร้อมขัดขืนเมื่อมือร้อนของเตโชที่วางอยู่บนต้นขาเมื่อครู่นั้นเริ่มรุกรานขึ้นมาเรื่อยๆ จนล้วงเข้ามาถึงขอบขากางเกงขาสั้น ริมฝีปากร้อนผ่าวสัมผัสอยู่ตรงข้างใบหู วาโยสะดุ้งโหยงอีกครั้งเมื่อครานี้แฝดน้องเขารุกไล่หนักหน่วงโดยการฉกปลายลิ้นเข้าไปในรูหูของเขา จากนั้นก็ลากไล้ลงไปถึงลำคอ มือขวาลวนลามอยู่ตรงขาอ่อน มือซ้ายสอดเข้าใต้เสื้อเชิ๊ตเปียกชื้นเข้าไปลูบไล้ที่ผิวแผ่นหลัง วาโยสะท้านกายหวาดหวั่น ร่างทั้งร่างไร้เรี่ยวแรงขัดขืน 

“อื้อ...เต...อย่า...”

วาโยน้ำตาไหลพรากอีกครั้งเมื่อได้ยินเตโชกระซิบแผ่วด้วยน้ำเสียงที่แสนจะเจ็บปวด


"ทั้งๆที่ผมรักพี่ขนาดนั้น พี่วา...ทำไมกันครับ? ทำไม... ทำไมพี่ถึงเกลียดผมล่ะครับ...ทำไมถึงทรยศผม?"


……………………………………………………………………………………………….

หายหัวไปฟินอยู่ 1 คืน เพื่อจิ้นฉากของตอนที่ 10 และ 11 อิอิ

ขอบคุณที่ยังรักยังรอนะจ๊ะ

เอาล่ะ...ทีนี้จะมีใครสงสารเตขึ้นมาบ้างน่อ...
 

[Rafael]

โถ
น้องเต
แอบสงสารขึ้นมานิดนึง
ต่ก็น่าจะพูดกันดีๆตั้งแต่แรกนะ ทำแบบนี้ไม่ดีเลย

[nunnan]

วาำไปสัญญาไว้นี่เองงงงง 

[bulldog17]

สงสารเต

[love2you]

คำสัญญาของเด็ก ป.3

เท่าที่อ่านก็พอจะเข้าใจเตขึ้นมาบ้างว่าเพราะอะไรเตถึงได้มั่นคงกับพี่วานัก แต่นั่นคือเหตุผลทั้งหมดจริงๆ เหรอคะ แบบนั้นเตก็รักวาตั้งแต่ยังเป็นละอ่อนน้อยแล้ว ตกลงคนที่เปลี่ยนไปก่อนคือพี่วาสิเนี่ย...

ก็นะ สรุปคนที่ผิดก็คือพ่อแม่สินะ แทนที่จะรักลูกให้เท่ากันก็ไม่ทำ ไม่งั้นเตก็คงไม่ทำกับวาแบบนี้อยู่ดี ชิชะ...(อินจัดน่ะค่ะ อย่าได้ถือสา)

[andear]

งี้นี่เอง สัญญาไว้ซินะ เพราะงั้นยอมๆเตไปเถอะนะวา

[kongxinya]

อาาาาาา เรื่องมันเป็นแบบนี้นี่เอง .....
สงสารเตเหมือนกันนะนี่ แต่เตแกก็ทำเกินไปอยู่ดีอะ
รอตอนต่อไปค่ะ 

[fuku]

อ่านถึงตรงนี้มันเป็นปมทางจิตวิทยาล้วนๆ เลย

ที่พี่น้องผูกพันธ์กันจนเกินคำว่าพี่น้องก็พ่อแม่ล้วนๆ เลยสิเนี่ย

ตามที่เตบรรยาย เราว่าพ่อแม่บ้านนี้ควรพาตัวเองไปให้ไกลผู้ไกลคนนะ เลี้ยงลูกรักลูกได้เหมือนวัตถุมากๆ
ในความเป็นจริงก็มีหลายบ้านที่เกิดปัญหาระหว่างพี่น้องเพราะพ่อแม่เลี้ยงแบบเห็นลูกเป็นของเอาไว้อวด
ให้ลูกแต่วัตถุ เมื่อลูกทำได้อย่างที่ต้องการ ถึงความพยายามขวนขวายจะเป็นเรื่องดี
แต่ไม่ใช่แข่งกันเองในบ้านแน่ๆ