หัวข้อ: SIN SPIRAL_เกลียวบาป “แฝด” [PRE ORDER ค๊า] 29 มิ.ย.59

[parn11]

จิตฝุดๆเลยนะเตเนี่ย

[~ณิมมานรฎี~]

    เตน่าสงสารนะ น่าสงสารตั้งแต่แรกแล้วล่ะ  รัก แต่ว่าแสดงออกแบบผิดๆ

วาก็เป็นเด็กขี้อิจฉาตั้งแต่เล็กแต่น้อยแล้วล่ะ หึ หึ หึ  แอบสะใจล่ะ   

คนที่ผิดในเรื่องนี้ สรุปเว่!!  พ่อกับแม่สินะ หุหุหุ   

[som]

จิตแบบมีความหลังลึกๆนี่เอก  คนนึงจำฝังใจ  อีกคนถูกความอิจฉาเข้าครอบงำ   เรื่องนี้ที่ผิดคือ  2 บุคคลเท่านั้นครับ

[owo llยมuมข้u]

ฟิน

[HoMoSiS]

สงสารเตขึ้นมาแล้วอ่ะ
สงสารทั้งที่เหมือนโดนพี่ทรยศ แล้วก็ต้องถูกคนเขียนเขียนให้้มาลูบๆไล้ๆวาทั้งที่เลือดไหลเป็นทาง 

[IöLIKE]

ThankS

[clock_nuchchee]

  น่าสงสารทั้งคู่ ที่ผิด พ่อแม่  เรื่องนี้พ่อแม่รังแกฉัน ชัดๆอ่ะ 

[pare_140]

โธ่!! น้องเตช่างน่าสงสาร

[พลอยสวย]

   เปนแบบนี้นี่เอง พ่อแม่รังแกฉันสินะ

[=นีรนาคา=]

ทุกสิ่งที่เกิดขึ้นหล่อหลอมจนเป็นปมอยู่ในใจเต

น่าสงสารจัง

[BeeRY]

พ่อกับแม่นี่น่าชังที่สุดเลย
สงสารทั้งเตและวา แต่อยู่กันสองคนก็ดีนะ ไม่ต้องสนใจใคร

[Maytbb]

  เตน่าสงสาร

[maru]

เพราะแบบนี้เอง พ่อแม่เตวานี่ยังไงกันนะเนี่ย

[pooinfinity]

"พ่อแม่" บุคคลที่ได้ชื่อว่าเสกสรรค์ลูกให้สุดแล้วแต่จะเป็นไป

[Khunsathi]

พ่อแม่รังแกฉันของจริงเลย
นึกว่าจะมีแค่ วา เท่านั้นเสียอีกที่โดนพ่อกับแม่ทำแบบนี้
จริงๆแล้ว เต ก็เคยโดน...
แล้วสุดท้ายเป็นยังไง เรื่องมันก็เลยเลยเถิดไปกันใหญ๋

 

[iammoonoi]

 

สงสารทั้งเต ทั้งวา

สนุกมากคะ

รอตอนต่อไปค่า 

[t2007]

พ่อ แม่ ทำร้ายลูก เฮ้อ
ขอบใจจร้าา

[pudson]

อย่างนี้เองสินะ จุดเริ่มต้นคือครอบครัว
ตอนแรก พ่อแม่รังแกฉัน
ตอนนี้ วัวหายล้อมคอก
แล้วอนาคตล่ะ

[ลิงน้อยสุดเอ๋อ]

โอ๊ย

เรื่องราวมันเป็นงี้เอง

สรุป เตไม่ได้อัจฉริยะแต่กำเนิด  แต่มีวาคอยผลักดันแล้วก็พยายามด้วยตัวเองสิน่ะ

[fannan]

รู้ถึงต้นต่อแล้วซิเนี่ย


น่าสงสารเตมีแผลใจทั้งคู่



งต้องช่วยกันเลียแผลใจสินะ



วาคงไม่รอดมือเตหรอก



รออ่านตอนต่อไปค้าบ

[a-o-pai]

สนุกมากชอบสุดๆ เรื่องครอบครัวเป้นเรื่องที่ละเอียดอ่อนเจงๆ  วาคงนึกไม่ถึงล่ะสินะว่าตลอดระยะเวลาที่ผ่านมาเตทำทุกอย่างเพื่อให้วารักสินะ  สงสารทั้งวาและเต เพราะคน 2 คนแท้ๆเลยทั้งเตและวาถึงได้เป็นแบบนี้ แต่ไม่เป้นไรเป็นอย่างที่ย่าพูด แฝดมีอะไรหลายๆอย่างที่คนทั่วไปไม่สามารถเข้าใจได้

[thearboo]

ตอนที่ 11 “TEAR”




หัวใจที่บิดเบี้ยวนั่น...เพราะฉันเอง


ขอโทษนะเต...


หัวใจที่ถูกฉันทำร้ายจนเสียรูปร่างไปแล้วนั้น...


ฉันจะเยียวยามันได้มั้ยนะ...



"ทั้งๆที่ผมรักพี่ขนาดนั้น พี่วา...ทำไมกันครับ? ทำไม... ทำไมพี่ถึงเกลียดผมล่ะครับ...ทำไมถึงทรยศผม?"



วาโยถูกเตโชบดขยี้ริมฝีปากหนักหน่วง รุนแรงจนได้กลิ่นคาวเลือดในปาก หากแต่มันชาจนไม่รู้ว่าใครกันที่ได้แผล

"อ๊ะ...เตอย่า...อื้อ..."

"ผมไม่ทนแล้ววา ผมอยากได้วาตอนนี้!"

จบคำเตโชก็ลากร่างปวกเปียกของพี่ชายตรงเข้าไปที่ห้องนอน วาโยได้แต่กลืนก้อนสะอื้น แล้วปล่อยให้น้องชายฝาแฝดลากตัวไปแบบแทบจะไร้การขัดขืน

"ได้โปรด...เต...มันเป็นแบบนี้ไม่ได้ เราทำผิดมาพอแล้ว เราเป็นพี่น้องกันนะ เราเป็นครอบครัว เราเป็นคนรักกันไม่ได้ แบบนี้มันผิดรู้มั้ย? อ๊ะ!!"

ถึงจะพูดพร่ำอ้างเหตุผลสารพัด แต่วาโยก็ยังโดนโยนโครมลงบนเตียงแบบไม่มีออมแรง จากนั้นร่างสูงใหญ่ของเตโชก็ลงไปสมทบทันที พร้อมทั้งบดเบียดร่างพี่ชายอย่างหยาบโลน

"ไช่วา!! เราเป็นครอบครัวเดียวกัน ครอบครัวเพียงคนเดียวที่เราเหลือกันอยู่ยังไงล่ะครับ...แค่เราสองคนเท่านั้น..."

ถึงปากจะปราศรัยเสียงนุ่ม แต่การกระทำช่างป่าเถื่อน สองมือแกร่งของเตโชฉีกทึ้งเสื้อผ้าของผู้เป็นพี่ชายจนขาดติดมือ วาโยผลักไสดิ้นรนจนตัวทั้งตัวมีแต่รอยช้ำ มือไม้ แข้งขาสั่นสะท้าน ทั้งตื่นกลัว ทั้งเสียใจ อยากย้อนเวลากลับไปตอนนั้น อยากกลับไปแก้ไข อย่างน้อยอาจพอรั้งให้น้องชายฝาแฝดของเขาคนนี้ ไม่ต้องดิ่งลึกลงในความมืดเพียงลำพัง

"ฮือ...เตอย่า...ฮึก...อย่าทำแบบนี้ อย่าทำวา..."

"วา...เตรักวา เตจะอยู่กับวา วาต้องเป็นของเตเท่านั้น..."

เตโชคำรามไปพร้อมกับขบกัดดูดเลียซอกคอขาวของพี่ชาย ตอนนี้ความหื่นกระหายครอบงำเขาจนหมดสิ้นแล้ว

"อ๊ะ อื้อ ไม่จริง!! เตไม่ได้รักวา แต่เตแค้นวาต่างหาก เตเกลียดวา เลยทำแบบนี้..."

วาโยแผดเสียงร้องห้ามออกไปอีกครั้ง เมื่อถูกน้องชายฝาแฝดรุกรานมาถึงยอดอก เตโชชะงักทันที ร่างสูงเหยียดกายขึ้นนั่ง หน้าตาดุดันขึ้นกว่าเดิม ดวงตาวาวโรจน์จ้องมองพี่ชายที่นอนอยู่ใต้ร่างราวกับจะกลืนกินเข้าไปทั้งตัว ชายหนุ่มกระชากเสื้อตัวเองจนขาดวิ่นออกจากร่าง การกระทำนั้นส่งผลให้วาโยหวาดกลัวขึ้นไปอีก พี่ชายเริ่มดิ้นรนหนีอีกครา คาดหวังเอาตัวรอด



แปะ



แปะ แปะ




ในขณะที่พลิกกายหนี ก็ถูกร่างสูงยึดตรึงข้อมือกดลงจากด้านหลัง ยังไม่ทันจะดิ้นรนอีกครั้งผิวแก้มด้านขวาที่แหงนเงยอยู่นั้นก็สัมผัสได้ถึงหยาดหยดอุ่นๆ

"....เต...?"

พอเหลือบมองหัวใจของวาโยก็กระตุกวูบ แผลแตกเป็นทางยาวที่ถูกปิดอยู่ด้วยสก๊อตเทปใสทางขมับซ้ายของน้องชายฝาแฝดที่เขาเป็นคนทำนั้นเริ่มมีเลือดซึมออกมา แต่ที่น่าตกใจยิ่งไปกว่านั้นคือ "หยาดหยดน้ำตาที่กำลังพรั่งพรูของเตโช"


"............เต...?"


"อย่าใส่ร้ายผมสิวา ผมรักวาจริงๆนะ รักหมดทั้งใจ รักวาคนเดียวไม่เคยเปลี่ยน...ลืมแล้วเหรอ ผมเคยบอกวาแล้วไง..."

"แต่นั่น...ละ...แล้วทำไมไม่เกลียดฉันล่ะ ทั้งที่ฉันหักหลังนาย ทรยศนาย..."

ถึงน้ำตาจะหลั่งไหล แต่แววตาของเตโชกลับวาวโรจน์ และเหมือนจะยิ่งทวีความรุนแรงขึ้นอีก

"เพราะไม่รู้ว่าทำไมวาถึงเกลียดผม ผมจึงยิ่งพยายามทำใหัวารัก...แต่...ยิ่งนานวัน...ผมก็ยิ่งรู้สึกดีที่โดนวาเกลียด..."

"อะไรนะ...?"

วาโยถึงกับมึนงง เมื่อถูกเตโชบอกว่าชอบที่เขาเกลียด เตโชยิ้มร้ายค่อยๆก้มลงหาพี่ชายช้าๆ เท้าแขนทั้งสองแนบลำตัวแฝดพี่ จนกลายเป็นกรงแขนที่ไม่อาจหลบหนี ยิ่งได้เห็นใบหน้าตื่นตระหนกของวาโย ชายหนุ่มยิ่งยกยิ้มยินดี ยิ้มทั้งๆที่ยังมีน้ำตานองหน้า...

"ยิ่งถูกวาเกลียดผมยิ่งชอบ ยิ่งรักวามากขึ้น ทุกครั้งที่ถูกวามองด้วยสายตาที่โกรธเกรี้ยว มันยิ่งทำให้ผมกระสัน ยิ่งโดนวาด่าว่า ยิ่งปลุกกำหนัดดำมืดของผมให้ลุกโชติ ยิ่งวาหาเรื่องผม ผมยิ่งปรารถนาในตัววา อยากสอดใส่ อยากถึงจุดสุดยอดในตัววา ถ้าได้หลั่งเข้าไปในร่างของวา มันต้องสุดยอดมากแน่ๆ ...รู้หรือเปล่า? ว่าผมใช้วาเป็นเครื่องมือสำเร็จความใคร่ตั้งแต่อยู่ ป.6 โตขึ้นมาถึงจะได้ทำกับผู้หญิง ผมก็คิดถึงแต่หน้าของวา ผมรู้ว่าถ้าผมมีผู้หญิงมาเกี่ยวพันเยอะๆ วาก็จะยิ่งเกลียดผม รู้มั้ยว่ามันยิ่งทำให้ผมกระหายในตัววา กระหายในตัวพี่ชายฝาแฝดคนเดียวของผมแค่ไหน..."

"เต...พ...พอแล้ว...ฮึ่ก"

"วาเป็นของเตแล้ว..."

"พอเถอะเต...พอเถอะนะ ฮือ พอที..."

"เตจะไม่ยอมให้วาหนีไปไหนอีก ต่อให้ต้องขังวาไว้ที่นี่ทั้งชีวิต มันก็เป็นเรื่องที่สมควรแล้ว เพราะวาเป็นของเต... ของเตคนเดียวเท่านั้น..."




หมับ!



วาโยโผเข้ากอดคอของเตโชไว้แน่น ทั้งที่กลัวจนตัวสั่นระริก แต่เขาก็จะกอด เขาจะต้องกอด กอดน้องชายฝาแฝดที่กำลังป่วยหนักของเขา กอดเอาไว้ในอ้อมอกนี้

"ขอโทษ...เต...วาขอโทษ..."

"ว...วา? ทำแบบนี้ไม่ดีนะ หึหึ เดี๋ยวเตก็หยุดไม่ได้กันพอดี...อาห์...ดูสิ แข็งขึ้นมาอีกแล้ว..."

วาโยสะอื้นฮั่ก กอดน้องชายแน่นขึ้นอีก เพราะรู้ดีว่าคนในอ้อมกอดเขาเจ็บปวดแค่ไหน เจ็บจนไม่รู้ว่าตัวเองเจ็บ เพราะในขณะที่พูดจาหยาบโลนจาบจ้วงเขาอยู่นั้น น้ำตาของเตโชยังคงหลั่งไหล ไหลลงบนไหล่ของเขา ไหลจนเปียกชุ่ม...

"หัวใจที่บิดเบี้ยวผิดเพี้ยนของเต วาจะดูแลมันให้เอง ฮึก...วาจะรับผิดชอบทุกอย่างเอง..."

ครานี้เป็นเตโชที่เป็นฝ่ายตัวสั่น ชายหนุ่มซุกหน้าลงบนบ่าของแฝดพี่แนบแน่น เหมือนจะสะอื้นเล็กๆไปกับทำนบน้ำตาที่ยังคงพร่างพรู

"วานิสัยไม่ดี วาแกล้งเต...เด็กไม่ดีน่ะ...ต้องโดนลงโทษรู้มั้ย?"

"อืม...วายอมรับผิดแล้ว...ทุกอย่าง..."

ไม่รอให้พูดจบ เตโชตะปบหน้าพี่ชายฝาแฝดเข้ามาประกบจูบทันที บดเบียดใบหน้าอย่างโหยหา น้ำตาของกันและกันคลุกเคล้าเปรอะเปื้อน สองมือแกร่งรีบถอดกางเกงของแฝดพี่และของตัวเองอย่างรีบร้อน วาโยที่ทั้งหวั่นไหวและอายอยู่ตอนนี้จึงทำได้แค่กอดคอของน้องชายไว้ และปล่อยกายไปตามที่เตโชปรารถนา วาโยกลั้นก้อนสะอื้นไว้ไม่ได้เมื่อมือของแฝดน้องกำลังรุกล้ำอยู่ที่ด้านหลัง

"อ๊ะ เต...อึก...ลงโทษวา...ได้โปรด...ลงโทษ...อื้อ!!"

"วาครับ....วาของเต...ฮึก..."

"อ๊ะ!!? อ๊า อย่าเพิ่ง! เดี๋ยวเต!!! อร๊าาาาา!!!..."

วาโยครางเสียงหลง กลัวระคนอาย เมื่อจู่ๆก็โดนเตโชรุกรานหนักโดยการช้อนขาเขาขึ้นสูงและกำลังใช้ปากและลิ้นร้อนรุกล้ำปากทางของเขาอยู่ เสียงจ๊วบจ๊าบจากการดูดเลียที่ดังขึ้นไม่ขาดนั้น ทำให้วาโยแทบขาดใจตาย ร่างเล็กครางโหย ทั้งสุขสม ทั้งกลัว ทั้งเจ็บปวด ครางไปร้องไห้ไปจนหายใจหายคอไม่ออก


สับสนเหลือเกินว่านี่คือสิ่งที่จะสามารถรักษาเตโชได้ หรือว่านี่จะทำให้เขาทั้งคู่ยิ่งดำดิ่งลงสู่ขุมนรกดำมืดกันแน่


"อ๊าาาา!!..."

"อาห์...วาครับ อาห์..ฟิตจังเลย เตเสียวจังครับ...อ๊ะ"

วาโยกรีดร้องเมื่อโดนเตโชรุกล้ำเข้ามา แม้ว่าเขาจะเคยโดนมาก่อน แต่จังหวะที่ถูกสอดใส่นั้นยังทำให้เขาลมหายใจสะดุดได้ทุกครั้ง โดยเฉพาะครั้งนี้ที่เขายินยอมจะมีเซ็กซ์แต่โดยดี ไม่มีการบังคับเหมือนที่ผ่านมาด้วยแล้ว มันยิ่งทำให้เขาทรมานหนัก เพราะการที่ถูกแฝดน้องเล้าโลมให้เขาพร้อมจนแทบละลายแล้ว การเชื่อมโยงกันครั้งนี้เขามีความรู้สึกเสียวมากกว่าเจ็บอีกด้วย

"อ๊าา..แย่แล้ว...เต..ฮึก.วา...วาแย่แล้ว..."

วาโยครางรับการขยับโยกของน้องชายเสียงกระเส่า เตโชยังคงเคลื่อนไหวรุนแรงไม่เปลี่ยน กระแทกกระทั้นดุดันจนวาโยแทบจะสลบ บางทีก็หมุนสะโพกควานด้านใน บางครั้งก็สาวสะโพกยาว บางคราวก็ซอยสะโพกถี่ยิบ บทสวาทเร่าร้อนจนวาโยถึงกับหอบสะท้าน เขาไม่เคยรู้สึกดีแบบนี้มาก่อนเลย รู้สึกดีทั้งที่กำลังเจ็บปวด

"อ๊ะ!! วาอย่ารัดอย่างนั้น อู้ววว...อึก!!"

เพราะบทรักที่หฤหรรษ์เกินไปทำให้วาโยเผลอขมิบรัดร่างของแฝดน้องโดยไม่รู้ตัว แต่ถึงจะห้ามตอนนี้เขาก็ไม่สามารถทำอะไรได้อีกแล้ว...

"อ๊าาา...วา...เตจะแตกแล้ว...อ๊ะ อ๊ะ...."

"อ๊ะ...อ๊าาาาา เต...เตครับ...อื้ออออ!!?"

"อาห์....วาของเต.............!!!!!!..."

"อ๊าาาาาาาาาา....!!!.."

วาโยถึงจุดสุดยอดทั้งที่ไม่ได้แตะส่วนหน้าเลยแม้แต่น้อย ความสุขทะลักทะลายออกมารวมกับหยาดหยดน้ำตาที่ยังคงไหลเปื้อนข้างแก้ม เตโชเองก็ตามมาแบบติดๆ ชายหนุ่มกระตุกเฮือกๆ ปลดปล่อยออกมาในร่างพี่ชายฝาแฝดจนล้น จุดสุดยอดที่มาถึงทำเอาหน้ามืด รู้สึกถึงของเหลวอุ่นร้อนไหลอยู่แถวข้างแก้ม แต่เตโชไม่สนใจอีกต่อไป จะเลือด จะน้ำตาก็ไหลมาเถอะ...
.
.
.
.
.
ร้องไห้หนักจนตาบวม ร้องไห้จนปวดหัว เสพเซ็กซ์ทั้งที่ยังร้องไห้ เสร็จสมทั้งที่ยังร้องไห้ เจ็บปวด อ่อนล้า ราวกับเป็นแค่ลูกปลาลูกกบที่ว่ายวนในแอ่งน้ำโคลน แม้จะยังพอมีอากาศหายใจ แต่ก็ใกล้จะตายในไม่ช้า

วาโยพลิกตัวอย่างอยากเย็น ร่างกายเขาเหนื่อยอ่อนจากกิจกรรมโหดๆเมื่อวาน แค่ขยับกายเพียงเล็กน้อย ก็ราวกับได้ยินเสียงกระดูกลั่นกราว สุดท้ายเลยทำได้แค่ลุกขึ้นกึ่งนั่งกึ่งนอนพิงหัวเตียงอยู่อย่างนั้น เหลือบมองนาฬิกายังไม่ถึง 6 โมงเช้า ฟ้าข้างนอกขมุกขมัวเนื่องจากฝนยังคงตกปรอยๆไม่หยุดมาตั้งแต่เมื่อวาน มรสุมกับทะเลย่อมเป็นของคู่กัน 

เหม่อมองออกไปด้านนอกเพียงครู่ วาโยก็หันกลับมองร่างของคนที่ยังคงหลับอยู่ข้างๆ ดวงตาของคนคนนั้นบวมแดงไม่ต่างจากเขา รอยแตกที่ขมับซ้ายยังคงมีเลือดแห้งกรังอยู่บ้าง แต่ไม่มีเลือดสดไหลออกมาแล้ว โชคดีที่เขาฟาดโดนแค่ถากๆ แผลแตกเลยไม่ลึก 'น่าสงสาร' วาโยคิดในใจพลางเอื้อมมือไปสัมผัสเสี้ยวหน้านั้นแผ่วเบา 

"ขอโทษนะเต...ขอโทษที่ฉันสร้างขุมนรกไว้ให้แล้วก็ทิ้งออกมาดื้อๆ..."

"ในวันเก่าๆ ที่ฉันคอยเฝ้าแต่อิจฉา เฝ้าแต่น้อยใจ ฉันมองมันไม่เห็น...ฉันมองความทุกข์ของนายไม่เห็น"

"ถึงฉันจะไม่ถูกชื่นชมแต่ฉันกลับอิสระ นายต่างหากที่ต้องอยู่แต่ในกรอบ ที่ต้องคอยเป็นตุ๊กตาหุ่นเชิด ฉัน...ไม่เคยคิดถึงตรงนี้เลย..."

"เต... จากนี้ไปฉันจะอยู่กับนายเหมือนที่นายต้องการ...จะทรมานฉันยังไงก็ตามแต่ที่ใจนายปรารถนา...ถ้ามันจะสามารถรักษาหัวใจของนายได้...ฉันยอม..."

“หัวใจที่บิดเบี้ยวของนาย...ฉันเองที่เป็นต้นเหตุ”

“ขอโทษนะเต...”

“หัวใจที่ถูกฉันทำร้ายจนเสียรูปร่างไปแล้วนั้น...”

“ฉันจะเยียวยามันได้มั้ยนะ...”

“ฉันจะให้สัญญาได้หรือเปล่า...”

“นายจะยังเชื่อใจฉันได้มั้ย...”

“ฉันสัญญา...ไม่ว่าจะต้องใช้เวลาอีกนานแค่ไหน...ฉันจะพานายออกจากแอ่งโคลนดำมืดนี่ให้ได้”




“วาคนนี้ จะพาเตกลับบ้านให้ได้...”



“กลับไปบ้านของเรา...”


.................................................................................

 

อยากคุยกับท่านผู้อ่านทุกท่านเยอะๆ จังเลยค่ะ
แต่เก๊า Talk ไม่เก่ง ตอบเม้นท์ก็ไม่เก่ง
เอาเป็นว่า รู้สึกดีกับทุกคอมเม้นท์มากเลยค่ะ
ได้อ่านแล้วมีกำลังใจปั่นต่อมากมาย
ขอบคุณจริงๆนะคะ

ถึงช่วงนี้ เต วา จะยังมาม่าขึ้นหม้อ
แต่สัญญาค่ะว่าเดี๋ยวจะมีฉากหวานๆมาให้ได้ยิ้มกันบ้างแน่นอนค่ะ
 

[nunnan]

สงสารเตอ่ะ จมอยู่กับอดีตตตต 

[Rafael]

น่าสงสารจัง ทั้งสองคนเลย
เง้อ อยากเห็นฉากหวานๆที่ว่าเร็วๆจัง

 

[t2007]

อยากเห็นครอบครัว พ่อ แม่ สองแฝด ที่อบอุ่น เนอะ
ขอบใจจร้าาา

[kongxinya]

  ง่ะ อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกว่าเตน่าสงสารมั๊กมากเลย
 ( :angry2:ไหนตอนที่แล้วแกบอกว่านิดหน่อยไงฟระ? แหะๆ เริ่มขัดเเย้งในตัวเอง )
เอาเป็นว่าน่าสงสารทั้งคู่เลยง่ะ

 สู้ๆนะวาทำให้ได้ รักษาหัวใจของเตด้วยหัวใจของวาให้ได้
อยากเห็นฉากหวานๆกับบรรยากาศอบอุ่นของทั้งคู่บ้าง
สู้ๆค่ะคุณคนเขียน รอตอนต่อไปค่ะ

ปล.รวมถึงรอภู่กับภูด้วยนะคะ เค้าคิดถึงงงงง

[minipuri]

  สมยอมซะแล้วววว

[pare_140]

วาดูแลเตดีๆน้ะ

[nOsTrAdamUsz]

จมอยู่กับอดีต 

[kitty]