ตอนที่ 7 ต่างไป"เตผิดเอง พ่อครับ แม่ครับ อย่าเอาวาไป!!"
"ฮือ อย่าเอาวาไป พ่อ แม่ เตขอโทษ วาเ เตขอโทษ ไม่ ไม่เอา อย่าพรากวาไป ฮือ ฮือ"
"เตรักวา ฮือ ฮือ เตไม่เหลือใครแล้ว ฮือ"
"วา...อย่าทิ้งเต...."
ฝันซ้ำๆ ฝันบ่อยๆทั้งที่ผ่านมาเกือบ 3 ปีแล้ว แต่เหมือนมันจะไม่เคยหลุดออกจากหัว ไม่เคยจางหายจากความทรงจำ ภาพสุดท้าย...ที่ได้เห็น ก่อนจากกัน
<
<
<
<
<
<
"ฝัน...อีกแล้ว..."
วาโยลุกขึ้นมานั่ง ถอนหายใจยาวเหยียด หลังจากที่เกิดเรื่องขึ้นวันนั้น เขากับแฝดน้องถูกแยกออกจากกันทันที คืนนั้นแม่ร้องไห้จนแทบเสียสติ พ่อโมโหมาก จำได้ว่าถูกตีด้วยเข็มขัดจนตัวยับเลยทีเดียว และวาโยแฝดพี่ ถูกตัดสินให้ออกจากบ้านหลังนั้นอย่างเป็นทางการ เขาถูกส่งมาที่บ้านคุณย่าที่ต่างจังหวัดทันทีในคืนนั้น ก่อนจะถูกทำเรื่องย้ายโรงเรียนตามมา คุณย่าใจดีมาก แม้จะรู้เรื่องที่เกิดขึ้นก็ไม่ได้ว่าอะไรหลานตัวน้อยสักพียงแอะเดียว กลับโผเข้ากอดปลอบประโลมด้วยความเวทนา และรับวาโยเข้ามาอยู่ด้วยโดยไม่คิดรังเกียจ ส่วนเตโชที่ต้องอยู่บ้านนั้นต่อไปนั้น วาโยไม่รู้ชะตากรรม
"วา...อย่าทิ้งเต...."
เตโชตะโกนลั่นทั้งน้ำตา พร้อมเข้ามากอดพี่ชายฝาแฝดไว้ พอถูกผู้เป็นพ่อกีดกันผลักไส จนล้มลงก็ยังพยายามจะเข้ามาเหนี่ยวรั้งที่ต้นขา ร้องไห้ราวใจจะขาด หากแต่วาโยเล่า กลับยิ้มกระหยิ่มที่จะได้หลุดพ้นจากขุมนรกนี่ เด็กหนุ่มสลัดตัวออกจากการเกาะกุมของน้องชายฝาแฝด วาโยดีใจที่จะได้จากไปให้พ้นที่นี่ ไปจากบ้านหลังนี้ ดีใจจนน้ำตาไหลพราก ยิ้มทั้งๆที่ยังสะอื้น ก้าวขึ้นรถจากไปทั้งที่กายสั่นสะท้าน
ทั้งที่ควรจะดีใจที่ได้จากมา แต่ทำไมใจวาโยถึง "เจ็บ"
ภาพน้องชายฝาแฝดที่เขาเกลียดแสนเกลียด ร้องไห้ปานจะขาดใจ มันทำให้เขา..."เจ็บ"
ทั้งๆที่ควรจะสาแก่ใจ...แต่เขา..."เจ็บ"
ภาพของคนที่ไม่เคยแพ้ใคร ไม่เคยยอมใครและร้ายกาจ ภาพของคนที่ทำร้ายเขาสารพัดคนนั้น....ที่กำลังร้องไห้อย่างพ่ายแพ้ ศิโรราบอยู่แทบเท้า...
ภาพแห่งชัยชนะ ที่ทำให้เขา "เจ็บ" จนแทบกระอักเลือด
.
.
.
.
.
"วา...วาเอ้ย ตื่นหรือยังลูก? เดี๋ยวไปโรงเรียนสายนะลูกนะ..."
"ตื่นแล้วครับย่า"
วาโยผุดลุกจากเตียง ตื่นออกจากภวังค์แห่งความหลังที่แสนทรมานนั่นทันที เพราะมัวแต่นั่งเหม่อเกือบจะไปโรงเรียนสายเสียแล้ว ถึงจะเป็นเทอมสุดท้ายของ ม.6 แต่การไปสายอาจทำให้โดนฝ่ายปกครองกินหัวเอาได้ เด็กหนุ่มจึงอาบน้อแต่งตัวอย่างเร่งรีบ
"เฮ้ย ไอ้วา จะสายแล้วนะเว้ย!! เดี๋ยวกูไปก่อนนะ"
"มาแล้วๆ อย่างเร่งดิวะ"
"เอ้าๆ วา เทียน ข้าวเช้าล่ะลูก?"
"โห ไม่ทันแล้วยาย ไว้เทียนกลับมากินตอนเย็นนะค๊าบ"
"วาไปโรงเรียนก่อนนะครับ สวัสดีครับย่า"
"จ๊า ตั้งใจเรียนกันนะ"
กิจวัตรประจำวันเรียบง่าย แต่มีความสุขที่สุดตั้งแต่เกิดมา ในทุกๆวันมีแต่รอยยิ้ม มีเรื่องให้หัวเราะมากมาย มีคุณย่าที่ใจดี มีคุณอาที่น่ารัก อาเขยที่เอาการเอางาน และลูกพี่ลูกน้องวัยเดียวกันที่สนิทสนม นี่คงเป็นสิ่งที่เขาใฝ่หามาทั้งชีวิตเลยก็ได้
"เฮ้ย วา มึงจะเอนท์เข้า ม.XX จริงเหรอวะ ทำไมไม่เข้าพวกที่เป็นศิลป์ๆตรงๆไปเลยอ่ะ เข้ากับมึงดีออก"
"กูไม่ได้เก่งขนาดนั้นไอ้เทียน ม.ศิลป์ สอบยากจะตาย เอากลางๆนี่แหละ เข้ากับกูดี"
"มักง่ายนะมึงเนี่ย"
"เขาเรียกว่าเป็นคนง่ายๆ อยู่ง่ายต่างหากเว้ย แล้วมึงง่ะ มัวแต่ด่ากูอยู่ได้ ตัดสินใจได้แล้วเหรอ?"
"กูจะเป็นนักกฏหายเว้ย กูจะเรียนนิติศาสตร์ ม.XX "
"อ้าว ม.เดียวกะกูเลยนี่ แล้วมาบ่นกูทำไมวะ"
"บ่น เพราะกูเหมาะ แต่มึงไม่เหมาะไง ไอ้วา"
"มึงเอาไรมาตัดสินกูวะ เอาๆ เข้าเรียนได้แล้ว เด็กวิทย์อย่างมึงอ่ะ รีบๆเข้าห้องไปเลย อาจารย์ดุกว่าแม่ไม่ใช่เหรอ"
"วุ้ย กูอิจฉาเด็กศิลป์อย่างมึงจริงจรี๊ง ไปละ เดี๋ยวเย็นนี้มึงรอกูที่เดิมแล้วกันนะ"
"เออ"
วาโยเพิ่งมาค้นพบว่า การเรียนที่ต่างจังหวัดมันดีตรงที่ การแข่งขันไม่สูงเหมือนโรงเรียนที่เขาเคยเรียน การกลั่นแกล้งกันก็แทบไม่มีให้เห็น ไม่ค่อยมีใครดูถูกใคร เพราะทุกคนล้วนแต่เท่าเทียมกัน อยู่ที่นี่วาโยหายใจหายคอสะดวกกว่าที่เก่ามากมัก การเรียนเขาก็เหมือนจะดีขึ้นมาก เพราะไร้แรงกดดัน เขาไม่ต้องสู้กับใคร นอกจากตัวเอง หลังจากมาอยู่ที่บ้านคุณย่า จนตอนนี้จะ3ปีแล้ว บุคลิคเขาเปลี่ยนจากเดิมเล็กน้อย เพราะสภาพจิตใจเขาดีขึ้น ถึงจะไม่ใช่คนช่างพูด หรือเข้าหาใครต่อใครได้เก่งนัก แต่เขาก็ไม่ปิดกั้นตัวเองเหมือนเมื่อก่อน ทำให้ตอนนี้เขามีเพื่อน มีกลุ่มเพื่อนที่สามารถเที่ยวเฮฮาด้วยได้ เพื่อนที่คอยช่วยยามมีปัญหาได้ เพื่อนที่เขาไม่เคยมีมาตลอดจนอายุ 15
วันๆ ผ่านไปรวดเร็วนัก เผลอแป๊บเดียวก็กำลังเรียนคาบสุดท้ายของวันอยู่เสียแล้ว ในแต่ละวันถึงต้องใช้พลังเยอะ แต่พลังชีวิตเขาก็เหลือเฟือ ไม่น่าเบื่อเหมือนเมื่อก่อนอีกแล้ว
"ช้าว่ะ นวยนาดอยู่ได้ ไอ้วา"
"หุบปากไปเลยไอ้เตี้ย ขับรถวนมารับกูดิ ขี้เกียจเดิน"
"หนอย ไอ้ก้าง ไว้กูสูงก่อนเหอะ แม่งเดี๋ยวกูกลับไปโด๊ปนมก่อน ชิชะ"
"เออ ฮ่าๆ มาเร็ว หิวแล้ว"
วาโยไปกลับโรงเรียนกับเทียนทุกวัน ด้วยมอเตอร์ไซค์ฟีโน่แต่งลายวัยรุ่นสุดใจของเทียน
เทียนเป็นลูกชายคนเดียวของอาสาวของวาโย ซึ่งปลูกบ้านติดกันกับคุณย่า เพราะเป็นลูกสาวคนเดียวในจำนวนบุตร 3คนของคุณย่า จึงอยู่ใกล้ๆช่วยดูแลไร่องุ่น "มะลิวัลย์" ของตระกูล "สิทธานุเวศวัฒน์" และได้ดูแลแม่ของตนนั่นก็คือคุณย่าของเขาด้วย วันที่วาโยถูกส่งตัวมาอยู่ที่นี่ วันที่เขาบอบช้ำถึงขีดสุด ก็ได้ลูกพี่ลูกน้องเทียนนี่แหละคอยเป็นกำลังใจให้ วาโยกับเทียนเรียนรุ่นเดียวกัน แต่วาโยแก่กว่าเทียนอยู่เกือบปี เพราะเทียนเข้าเรียนก่อนเกณฑ์เล็กน้อย เด็กหนุ่มตัวคล้ำแดด ดูซนทะโมน แต่กลับมีดวงตาที่กลมโตน่ารัก ที่ได้จากอาสาววาโยมาเต็มๆประดับบนใบหน้ารูปข่ ตัวเตี้ย แต่ดูแข็งแรง ไม่ดูเก้งก้างขี้โรคอย่างวาโย ช่วงแรกๆที่มาอยู่บ้านคุณย่า วาโยไม่สุงสิงกับใคร เก็บตัวเงียบนิ่ง แต่ก็ได้เทียนที่คอยดูแลไม่ห่าง เทียนรู้แค่ว่าวาโยมีฝาแฝด และมีปัญหากับทางบ้าน แต่เทียนไม่รู้ว่าวาโยกับฝาแฝดมีอะไรกัน เพราะเทียนคอยอยู่ใกล้เป็นเพื่อนกับวาโยไม่ห่าง พอเวลาผ่านไปวาโยจึงยอมเปิดใจให้เทียนในที่สุด จนสนิทกันได้กระทั่งตอนนี้
"วาลูก...มาหาย่าหน่อยสิ"
"ครับ? คุณย่า"
"วา...จะเอนท์เข้าเรียนที่ ม.XX เหรอลูก?"
"ครับย่า..."
"แล้ว...จะอยู่หอพักเหรอ?"
"ครับ ตั้งใจว่าอย่างนั้น"
"เอ่อ วาไม่คิดจะกลับไปบ้านบ้างเหรอลูก? พ่อกับแม่และเต อาจอยากเจอวานะลูก"
"ไม่ครับ! ผมจะไม่กลับไปที่นั่นอีกแล้วครับย่า ทำไมย่าถามวาแบบนี้ล่ะครับ? หรือว่าย่า ไม่อยากให้วาอยู่ด้วยแล้ว..."
"ไม่ใช่หรอกลูก แต่ย่าอยากให้วา ได้เจอกับพ่อแม่บ้าง อย่างน้อยก็ไปเยี่ยม.."
"เพื่ออะไรครับย่า พ่อแม่อาจไม่อยากเห็นหน้าวาแล้วก็ได้ ต่อให้กลับไป ก็ไม่มีใครต้อนรับวาหรอกครับ"
"แต่อย่างน้อยเขาก็เป็นพ่อแม่นะลูก..."
"พ่อแม่ที่ไม่เคยโทรหาวาเลยตลอด3ปีนี่น่ะเหรอครับ?"
"โถ...หลานย่า..."
วาโยกล่าวออกไปแบบน้อยเนื้อต่ำใจ เพราะตั้งแต่ที่เขาถูกส่งตัวมาอยูที่นี่ พ่อเขาโทรมาที่คุณย่าบ่อยๆ แต่ไม่เคยแม้จะขอสายเขา ไม่เคยจะมาคุยกับเขา พ่อรังเกียจเขาเป็นทุน แม่คงยังทำใจไม่ได้ แต่...แม้กระทั่งเตโชก็ไม่โทรมา
'ไหนว่ารัก ไหนว่าขาดไม่ได้ แต่กลับไม่ยอมโทรมา…'
สิ่งนี้ติดอยู่ในใจของวาโยมาตลอด ทั้งๆที่เขาควรโล่งใจ แต่กลับรู้สึกขุ่นเคืองอยู่ลึกๆ โดยที่วาโยไม่อยากคิดถึงเหตุผลของมัน เขาไม่อยากรู้ และกลัวที่จะรู้...
"วันนี้ เตโทรมาหาย่าแน่ะวา..."
"........!!?"
"เตโทรมาขอคุยกับวา แต่วาไม่อยู่ ย่าเลยให้เบอร์มือถือวาไป...คืนนี้เตบอกว่าจะโทรหาวา...."
วาโยใจเต้นระทึก ดวงตาเบิกกว้าง เตโชจะโทรหาเขา เหมือนความรู้สึกเดิมๆจะหวนกลับมา กลัว สับสน หวั่นไหว ใจหนึ่ไม่อยากรับสาย ไม่อยากได้ยินเสียง แต่หากอีกใจหนึ่งกลับโหยหา คุณย่าซึ่งเหมือนจะรู้เกี่ยวกับปฏิกิริยาของหลานรัก นางจึงเอื้อมมือมาลูบศรีษะทุยไว้ด้วยความเมตตา
"ย่ารู้ ว่ามันอาจเป็นเรื่องที่น่าลำบากใจ การที่เตเคยทำร้ายวาขนาดนั้น วาอาจยังทำใจไม่ได้"
นางโอบกระชับศรีษะหลานชายเข้าสู่อ้อมอก วาโยซบลงบนอกอุ่นของคุณย่าทั้งที่ยังกระวนกระวาย
"แต่ย่า อยากให้วาลองเปิดใจคุยกับเตอีกครั้งได้มั้ยลูก"
"ทำไมครับย่า?"
"ย่าก็ไม่รู้หรอกลูก คงเป็นเพราะย่าไม่อบากให้สายสัมพันธ์ระหว่าเตกับวา ขาดสะบั้นไปก็เท่านั้น"
"มันขาดไปนานแล้วครับย่า..."
"ยังหรอกวา..."
"ย่ารู้ได้ยังไง?"
"ลองคุยดูสิลูก แล้วใจของวาจะรับรู้มันได้เอง..."
วาโยซบอยู่กับอกคุณย่านิ่ง ถึงใจจะยังสับสน แต่เพราะมืออุ่นนั้นที่ลูบเรือนผมปลอบโยนไม่ขาด อย่างน้อยก็ทำให้ใจเขาสงบลง
"วา...เกลียดเต..."
ในที่สุดวาโยก็เปิดใจ คุยกับคุณย่าเรื่องแฝดน้องของตัวเองเป็นครั้งแรก
"ทั้งที่เกลียด แต่กลับเจ็บปวด..."
"วาเอ้ย หลานสองคนมีสายใยที่ลึกล้ำกันเกินกว่าพี่น้องทั่วไป เกลียดก็ไม่ลง ตัดก็ไม่ขาด"
"ทำไมครับย่า?"
"เพราะหนูเป็นแฝดกันไงลูก"
"วาไม่เข้าใจ"
คุณย่ากระชับอ้อมกอดพร้อมถอนลมหายใจแผ่วเบา
"ว่ากันว่านะวา..."
““แฝด” เป็นชีวิตและสายใยอันแนบแน่น เป็นความสัมพันธ์อันลึกซึ่งเกินคำบรรยายที่ยากจะแยกออกจากกันได้ตราบจนวาระสุดท้ายของชีวิต”
““แฝด” ย่อมไม่มีวันแยกจากกัน... เดินทางมาสู่โลกนี้ด้วยกัน จึงควรอยู่ด้วยกันชั่วชีวิตตราบลมหายใจดับสูญ”
““แฝด” ภาวะแห่งความผูกพันที่แสนจะพิเศษ เกิดมาพร้อมกับชะตากรรมที่ต้องยอมรับแบบไร้เงื่อนไข ความผูกพันที่เชื่อมโยงระหว่างคนทั้งคู่ แม้ระยะทางนับพันไมล์ก็ไม่ได้เป็นอุปสรรคกับใจที่เชื่อมต่อถึงกันเลยแม้แต่น้อย”
““แฝด” คือนิยามของคำว่า คนเดียวใน 2 ร่าง”
““แฝด” คือ 2 ชีวิตที่อยู่ภายใต้หัวใจดวงเดียวกัน”
"เพราะฉะนั้น ถึงพยายามยังไง ก็ตัดไม่ขาดไงล่ะวาเอ้ย..."
วาโยได้แต่ฟังไปเงียบๆ โดยไม่ตอบโต้อะไรกับคุณย่าอีก เพราะแฝดคือความสัมพันธ์ที่ลึกล้ำเกินความเข้าใจสินะ เขาถึงได้เจ็บแบบนี้...
.
.
.
.
วาโยนอนถอนหายใจหนักหน่วง ตอนนี้มัน ตี 2 เข้าไปแล้ว ยังไม่เห็นวี่แววว่าเตโช น้องชายฝาแฝดของเขาจะโทรมาตามที่ได้บอกกับคุณย่าของเขาไว้
"แม่ง...ไอ้ขี้โกหก..."
วยโยสบถแผ่วเบาด้วยอารมณ์หงุดหงิด เด็กหนุ่มคิดในใจว่า เขาไม่ได้ตั้งใจจะรอ ไม่ได้อยากคุยด้วย แต่เพราะสัญญากับย่าไว้ว่าจะรับสาย เขาเลยต้องรออยู่แบบนี้
ตื๊ดดดดด....
ตื๊ดดดด........
จู่ๆโทรศัพท์ก็สั่นขึ้น ในอาการที่แสดงถึงการมีสายเรียกเข้า
"เต!?"
วาโยใจเต้นระทึก เขาปล่อยให้โทรศัพท์สั่นอย่างอ้างว้างอยู่นาน ก่อนที่มือสั่นระริกของเขาจะกล้าเอื้อมไปหยิบมันขึ้นมา
"ปิ๊ป"
"วา...?"
ร่างสั่นสะท้านทันทีที่ได้ยินเสียงผ่านสาย เสียงของน้องชายฝาแฝดผู้ซึ่งเคยฝากแต่ความทรงจำเลวร้ายในชีวิตเขา
"วา...หรือเปล่า...?"
วาโยยังคงนิ่งเงียบ ไม่แม้แต่จะออกเสียงแม้เพียงเล็กน้อย ลำคอเด็กหนุ่มแห้งผาก
"วา...นี่เต...เองนะ คือ...เฮ้อ...ถ้าวาจะไม่พูดก็ไม่เป็นไรนะ แต่อย่าเพิ่งวางสายได้มั้ย..."
"..........."
"เต...โทรมาลาน่ะ"
"........!!?"
อะไรน่ะ ลา? ลาไปไหน? ในใจของวาโยคิดไปต่างๆนาๆ หากแต่ไม่กล้าพอจะเอ่ยถาม
"หึหึ...3ปีแล้วนะ ที่เราไม่ได้เจอกันเลย แม้แต่เสียงก็ไม่ได้ยิน..."
"วาสบายดีใช่มั้ย ย่าบอกว่าวาแข็งแรงดี เต...ดีใจนะ"
"........"
"วา...คือ...เต...ยังรักวา เหมือนเดิมนะ"
"...........!!"
"วันพรุ่งนี้ เตจะเดินทางไปอเมริกา..."
"ห๋า!!!?"
วาโยตะโกนออกมาเสียงหลงด้วยความตกใจ "อเมริกา" ไกลขนาดนั้น แฝดน้องเขาจะไปไกลถึงอีกซีกโลก
"หึหึ...ร้องเสียงหลงเชียว...คิดถึงจัง..."
เสียงเศร้าสร้อยที่หลั่งไหลมาตามสายโทรศัพท์ ยิ่งทำให้วาโยใจสั่นสะท้าน น้ำตาของวาโยไหลหลั่งแบบไม่ทันตั้งตัว อิจฉา คิดถึง เสียใจ เหงา โหยหา สับสนปนเป จนตีความหยาดหยดน้ำตาเหล่านี้ไม่ได้ จึงได้แต่กลั้นก้อนสะอื้นไว้เงียบๆ ไม่ให้ปลายสายรู้
"เตไปเรียนต่อน่ะวา...เตสัญญากับพ่อไว้..."
"ก็ดีนี่ เด็กนอก...พ่อยังรักนายดีก็ดีแล้วล่ะ"
สุดท้ายวาโยก็พูดตอบโต้ด้วย แต่มันเหมือนการประชดประชันมากกว่า ส่งไปเรียนเมืองนอก เหรอ พ่อคงไม่คิดส่งวาโยไปด้วยแน่ เพราะพ่อไม่เคยสนใจเขา เหมือนที่สนใจแฝดน้องเขา ความริษยาปนเปความเศร้าเข้าครอบงำวาโยอีกครั้ง
"วา...ว่าอย่างนั้นเหรอ..."
"........แล้วไม่ดีรึไง"
"พรุ่งนี้เดินทางไฟลท์กลางคืน ถ้ายังไง เต...อยากเจอ..."
"ไม่เอา!...ไปไหนก็ไปเหอะเต อย่ามายุ่งกับวาอีกเลยนะ เราต่างคนต่างอยู่แบบนี้ดีที่สุดแล้ว"
"วา...."
“เดินทางปลอดภัยแล้วกัน แค่นี้นะ.."
"จุดสูงสุดน่ะ มันหนาวมากเลยวา....เตหนาวเหลือเกิน"
".....อะไรของนาย?"
"เตขอโทษที่ทำให้วาเจ็บ แต่เตจะไม่ขอโทษที่รักวานะ...ทั้งเรื่องที่อยากครอบครอง เรื่องเซ็กซ์ เตจะไม่ขอโทษ..."
"................"
"เตรักวานะ..."
".............."
"วันที่เตสามารถทำตามสัญญาที่ให้ไว้กับพ่อเสร็จสิ้น....วันนั้น..."
.
.
.
"เตจะไปรับวานะ"
........................................................................................วันนี้มาเบาๆ เหอะ เผลอแป๊บเดียวอายุ 18 กันซะแระ
ครึ่งทางแล้วจ๊า
อีกครึ่งทางจะจบ
เตโชจะตามรักวาโยถึงไหนน่อ...
ช่วงนี้เนื้อเรื่องเดินเร็วนะจ๊ะ อย่าตกใจ เดี๋ยวๆ 15 เผลอแป๊บ 18 งุงิงุงิ
ขอบคุณที่ติดตามค๊า
เป็นแนว DARK DRAMA SM โหดร้าย ผิดศีลธรรม
(แม่เจ้า...)
อาจบาดใจท่านผู้อ่านบางท่านเล็กน้อย
ขออภัยด้วยนะคะ
(คนเขียนกะว่า ถ้าคิดจะแรง ก็สุดโต่งไปเลยดีกว่า...อิอิ)
(แถได้อีก...อิอิ)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
