หัวข้อ: SIN SPIRAL_เกลียวบาป “แฝด” [PRE ORDER ค๊า] 29 มิ.ย.59

[Rafael]

รอออด้วยคนนน
แอร๊ยยย ลุ้นมากก

[alpha202204]

รอตอนที่แปดน่ะค่ะ

ปล.เรื่องความรักระหว่างเตดูเหมือนจะค่อยๆเคลียร์แล้ว
อยากให้ความสัมพันธ์ระหว่างพ่อกับวาเคลียร์จังเลยค่ะ(เรารู้สึกว่ามันเจ็บปวดเกิน T_T)
อยากให้วามีดีสักอย่าง(เพื่อพ่อเห็นคุณค่าวาบ้าง)

ปล 2. เรื่องรักของเตกับวาทำให้เรานึกถึงเพลง Brothers Vic Mignogna [http://www.siamcomic.com/scboard/view.php?scbID=98640&TopicOrder=]

[thearboo]

ตอนที่ 8  “เงา”


วันนี้ในรั้วมหาวิทยาลัยแสนจะครึกครื้น คึกคัก พ่อแม่ พี่น้องป้าน้าอา ขนกันมาทั้งครอบครัวเท่าที่จะขนกันมาได้ เพื่อที่จะมาแสดงความยินดีกับบัณฑิตจบใหม่ วาโยและเทียนอยู่ในชุดครุยเต็มยศสง่างาม ยืนยิ้มร่าถ่ายรูปอยู่กับคุณย่ามลิวัลย์ และคุณอาทั้งสองที่ยืนยิ้มไม่หยุดที่ได้เห็นลูกเห็นหลานที่เฝ้าเลี้ยงดูมาประสบความสำเร็จในการศึกษา จงเรียนจบปริญญาตามที่ตั้งใจไว้

"ยิ้มหวานๆหน่อยเทียน ทำแต่หน้าลิงอยู่ได้"

"ปากมอมละ ไอ้วา นี่กูเก็กหล่อสุดเลยนะเว้ย"

"หึ...หน้าอย่างกะลิงแสม..."

"บ๊ะ ไอ้วานี่ เดี๊ยะตบหูหลุด แซวกูอยู่ไดั"

"ฮ่าๆๆๆ"

"อย่ามัวทะเลาะกันสิลูก มรถ่ายรูปกับแม่ซุ้มนี้เร็ว ดูสิจัดไว้สวยมากเลย"

สองหนุ่มเดินไปหาอาสาวตามคำเชิญชวน อาสาวเองก็เห่อถ่ายรูปไม่หยุดหย่อนเช่นกัน ดังนั้นวาโยและเทียนจึงโดนลากไปลากมาจนเหงื่อตก แต่ก็มีความสุขที่ได้เห็นพ่อแม่เห็นอาเห็นย่าของตัวเองมีความสุข

“วา...มานี่ซิลูก”
“ครับ? ย่า...”

วาโยเดินไปหาคุณย่า ที่เรียกเขาแยกออกจากความอลหม่านของการตระเวนถ่ายรูป ในวันสำคัญของชีวิตแบบนี้ แต่พอเดินไปถึงก็เป็นอันต้องชะงักเล็กน้อย

“พ่อ...แม่.....?”
ถึงก่อนหน้านี้ วาโยจะเคยทราบจากคุณย่าแล้ว ว่าพ่อกับแม่เขาอยากเจอเขา อยากมาร่วมยินดีกับงานวันรับปริญญาของเขา แต่วาโยเองก็ไม่ค่อยอยากจะเชื่อมากนัก ถึงใน 4 ปีมานี้พ่อกับแม่เขาจะเคยแวะเวียนมาหาบ้าง แต่ก็ไม่เคยได้คุยกันอย่างจริงจัง เป็นเขาเองที่คอยแต่จะหลบเลี่ยง ไม่อยากพบ ไม่อยากคุย ไม่อยากโดนพูดถึงเรื่องเก่าๆ ไม่อยากโดนว่า ไม่อยากเห็นแม้กระทั่งสายตา ในแบบที่เขาเคยรู้สึงไม่ชอบมาตลอดตั้งแต่ยังเล็ก "สายตาแห่งความผิดหวัง"

"วา...ขอแม่...กอดหน่อยได้มั้ยลูก...?"

แม่เอ่ยขอกอดเขา ขอกอดเขาทุกครั้งที่เจอกัน แต่อ้อมกอดของแม่ไม่เคยอุ่น อ้อมกอดเต็มไปด้วยความหวั่นไหว และลังเล วาโยรู้ดีว่าแม่คงยังรับเรื่องที่เกิดขึ้นระหว่างเขากับน้องชายฝาแฝดไม่ได้ เพราะเตโชเป็นลูกรัก เป็นหน้าเป็นตา เป็นความหวังเลยไม่สามารถทอดทิ้งได้ ผิดกับเขาที่ไม่มีอะไรได้ดั่งใจ จึงผลักไสเขาออกมา แต่ด้วยความที่เป็นพ่อ เป็นแม่ สายใยคงตัดไม่ขาด สุดท้ายเลยมาเทียวดูว่ายังอยู่สุขสบายดีมั้ย ถึงวาโยจะรู้สึกดีที่ยังอยู่ในสายตา แต่เขาก็ไม่ได้รู้สึกพอใจ

"ยินดีด้วยนะลูก แม่ดีใจกับวามากเลยนะ..."

".....ขอบคุณครับ"

วาโยตอบเสียงเรียบในอ้อมกอดของมารดา ที่ถึงแม้ตอนนี้วงแขนเล็กนั่นจะไม่ได้สั่นสะท้านอย่างคราแรกๆ แต่ก็ไม่ได้ให้ความรู้สึกอิ่มเอม
"หลังจากนี้ ไปหาอะไรกันกันมั้ย?...เอ่อ...ตามประสาครอบครัว..."

จู่ๆผู้เป็นบิดาก็ถามขึ้นบ้าง สีหน้าที่นิ่งเฉยนั้นไม่ได้บ่งบอกอารมณ์ยินดียินร้ายอะไร แต่การชวนกินข้าว ไม่ได้ทำให้วาโยรู้สึกดีแม้แต่น้อย ทันทีที่โดนชวน วาโยหันไปขอความช่วยเหลือจากคุณย่าทันที แต่คงเพราะคุณย่าของเขาคงรู้ว่าวันนี้ควรเป็นวันที่ครอบครัวจะต้องคุยกัน นางเลยหลบฉากเงียบๆ และเปิดทางให้พ่อ แม่ ลูกได้อยู่กันพร้อมหน้า

"ไปเถอะลูก วาโย ย่าว่าหลานย่าโตพอแล้ว ที่จะเผชิญกับสิ่งที่หนีมาเสียที"

".........."

จนแล้วจนรอดในที่สุดวาโยก็ตกลงใจไปทานข้าวกับพ่อแม่ในที่สุด มันผ่านมาถึง 7 ปีแล้ว เขาอาจเข้มแข็งพอจะคุยกับผู้ให้กำเนิดทั้งสองคนแล้วก็ได้ 
.
.
.
กว่างานจะเสร็จเวลาก็ล่วงเลยมาจนเกือบ 6 โมงเย็น หลังจากร่ำลาคุณย่า อาสาว อาเขยและเทียนแล้ว วาโยก็แยกออกมาพร้อมกับพ่อแม่ของตน คุณพ่อของเขาเป็นคนขับรถ คุณแม่นั่งอยู่ข้างคนขับ ส่วนวาโยนั่งอยู่ด้านหลัง บรรยากาศในรถเงียบกริบจนอึดอัด แต่วาโยเองก็ไม่ได้รู้สึกหดหู่อะไร คงเพราะหัวใจเขาชินชามาตั้งแต่เมื่อก่อนตอนที่ยังอาศัยอยู่ร่วมกันก็เป็นได้ เขาอาจเสียใจมากหากไม่ได้รับการเอาใจใส่จากคุณย่าคุณอาหรือเทียน แต่สำหรับพ่อและแม่ ครอบครัวแท้ๆของเขาเองนั้น เขาชินแล้วสำหรับการเป็นส่วนเกิน  หลังจากขับรถมาได้สัก 40 นาที พ่อของวาโยก็แวะจอดที่ร้านอาหารหรูหราแห่งหนึ่ง บอกว่าเพื่อฉลองความสำเร็จของลูกชายทั้งทีเลยให้กินที่ดีๆกันหน่อย

"วา กินนี่สิลูก"

"อันนี้ก็อร่อยนะวา ลองสิจ๊ะ"

"นี่ไง ปลาหิมะทอดน้ำปลา ของโปรดของวา รีบกินสิลูก"

ตั้งแต่เข้ามาที่ร้านอาหาร ก็มีแต่คุณแม่คนเดียวเท่านั้นที่เจื้อยแจ้วชวนคุยนู่นนี่ไม่ขาด พ่อเองก็นั่งฟังไปกินไปเงียบๆ สิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมดนี้ ใช่ว่าเขาจะไม่เคยคุ้นชิน เพราะเขาเห็นมันอยู่บ่อยครั้ง เพียงแต่...มันไม่เคยเกิดขึ้นกับเขา สิ่งที่เห็นอยู่ตอนนี้ ทั้งหมด มีเพียงแฝดน้อง “เตโช” ของเขาเท่านั้นที่ได้รับมัน

“พอเถอะครับ...แม่....”

“...วา?”

“ผม...วา...ไม่ใช่เตนะครับ...”

“...วา...ลูก...?”

“วา...ไม่ใช่เงาของเตนะครับแม่...ทำเหมือนเคยๆกับผมเถอะ...”

พูดจบวาโยก็ก้มหน้าก้มตากินอาหารในจานต่อ เขารู้ดีว่าเขาทำให้แม่ต้องเจ็บปวด แต่เขาเอง “ก็เจ็บ” ไม่ต่างกันเลย แม้ไม่เงยหน้ามองวาโยก็รู้ว่าตอนนี้ใบหน้าของแม่หมองเศร้าแค่ไหน เธอทำหน้าเจ็บปวดเพียงใด วาโยรู้ดี

“แม่...แม่แค่...อยากชดเชย ให้วา...”

“ชดเชยเรื่องอะไรกันครับ!”

“เรื่อง...แม่...คือ...”

“แม่ครับ ผมมีความสุขดี แม่ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกครับ ผมรู้ว่ามันเป็นยังไง ที่ผ่านมามันคืออะไร แม่ทำในสิ่งที่สมควรแล้วครับ...ไม่เห็นมีอะไรจะต้องชดเชย...เตทำตัวดีสมควรได้รับคำชม ผมทำตัวแย่สมควรได้รับคำติ เตมันเก่ง มันก็สมควรได้รางวัล แต่ผมไม่เคยทำอะไรได้เรื่อง ก็ไม่ควรได้อะไร มันคือกฎที่ถูกต้อง...”

“ฮึก...แม่รักวานะลูก...ถึงแม้ว่าเรื่องนั้น...แม่จะ...ฮึก...ฮือ...”

สุดท้ายแม่ของวาโยก็ไม่สามารถอดรนทนได้อีกต่อไป นางปล่อยให้น้ำตาไหลอาบแก้ม ดีว่าผู้เป็นพ่อจองห้องส่วนตัวเอาไว้ จึงมีความเป็นส่วนตัวสูง

“เรื่องที่เกิดขึ้นระหว่างผมกับเต มันแค่ความผิดพลาดของเด็กในวัยอยากรู้อยากลองเท่านั้นแหละครับ ผมขอโทษที่ทำให้แม่รู้สึกแย่ ถึงผมจะกลับไปแก้ไขอดีตไม่ได้ แต่ผมอยากให้แม่สบายใจ ว่ามันจะไม่เกิดขึ้นอีก... เตเอง ก็คงคิดแบบผมเหมือนกัน....”

“เตมันไม่ได้คิดแบบแกเลยแม้แต่นิด”

“..........!?”

จู่ๆพ่อก็โพล่งคำพูดที่ขัดแย้งกับวาโยขึ้นมา พ่ออยู่ในท่าทีที่เครียดขึง ส่วนแม่ก็เอาแต่ร้องห่มร้องไห้ไม่หยุดหย่อน วาโยเกลียดบรรยากาศแบบนี้ที่สุด เพราะมันทำให้เขาแทบจะขย้อนของที่กินไปเมื่อครู่ออกมา อึดอัดจนอยากจะอาเจียน

“แกคงเข้าใจว่า ที่พวกฉันไม่ยอมไปเยี่ยมแกบ้าง เพราะไม่ใยดีแกแล้ว หรือที่ส่งเจ้าเตมันไปเรียนถึงอเมริกาเพราะว่าพวกฉันรักมันมากกว่าแกสินะ เรื่องจริงน่ะ...มันไม่ใช่อย่างที่แกคิดหรอก...วา”

พ่อที่พูดจาหนักแน่นในเรื่องที่เขาไม่เข้าใจ ทำเอาวาโยถึงกับขมวดคิ้วมุ่น งุนงงกับสิ่งที่พ่อของตนกำลังพูดถึง ราวกับนั่นไม่ใช่สิ่งที่เกิดขึ้นกับตัวเขาเอง ก็ตอนที่เขาถูกส่งไปอยู่ที่บ้านของคุณย่า ตลอด 3ปี เขาไม่เคยได้รับโทรศัพท์แสดงความเป็นห่วงจากทางบ้านหลังนื้ที่เป็นครอบครัวของเขาเลยสักหน จะมีก็แต่ถามไถ่ผ่านทางคุณย่ามาเท่านั้น  จนกระทั่งเขาเข้ามหาวิทยาลัย นั่นแหละถึงได้ติดต่อมาบ้าง มาเยี่ยมเยียนบ้าง แล้วอย่างนี้ จะให้เขาคิดเป็นแบบอื่นไปได้อย่างไร

“ที่พวกฉันต้องทอดทิ้งแกไว้ถึง 3 ปี นั่นเพราะพวกฉันต้องคอยรักษา “เจ้าเต” อยู่ไงล่ะ”

“หมายความว่ายังไงครับพ่อ!!?”

อยู่ๆก็ได้ยินเรื่องที่ไม่คาดคิด หัวใจของวาโยกระตุกวูบ  ถามความจากผู้เป็นพ่อเสียงสั่นพร่า

“จากวันที่ฉันส่งแกไปที่บ้านแม่...เจ้าเตไม่ยอมแตะต้องอาหาร ไม่ยอมนอน จ้องแต่จะหนีไปหาแกที่บ้านคุณย่าเท่านั้น...”

“อะไรน่ะ...”

“เป็นอย่างนั้นอยู่เป็นอาทิตย์ จนฉันต้องขังเจ้าเตไว้ในห้อง ตัดการสื่อสารทุกอย่าง ด้วยคิดว่ามันคงเป็นสิ่งที่ดีที่สุด เพราะเรื่องที่พวกแกทำมันผิด พวกแกเป็นแฝดกัน สายเลือดเดียวกัน ไม่ควรมีเรื่องแบบนี้ มันวิปริต มันสกปรก...ฉันจำเป็นต้องแยกแกออกจากกันให้ได้”

“..................”

“โดยที่ฉันไม่รู้เลยว่า...สิ่งที่ฉันทำนั้นมันผิด จนทำให้มันเลยเถิดมาถึงตอนนี้”

วาโยมองพ่อที่ยังคงเล่าเรื่องทั้งหมดด้วยท่าทางที่สลดหดหู่ ดูอ่อนแอจนน่าใจหาย ผู้เป็นแม่ที่นั่งอยู่เคียงข้าง ก็ยังคงสะอึกสอื้นอย่างทรมาน ทิ้งไว้แต่วาโยที่ยังคงตระหนกตกใจกับเรื่องที่เพิ่งได้ยินเป็นครั้งแรก

“ตั้งแต่วันที่แกไป เจ้าเต คอยพร่ำบอกฉัน ว่ามันรักแก ต้องการเจอหน้าแก ถึงจะโดนแกหรือฉันหรือใครเกลียดก็ไม่สนใจ ทุรนทุรายจนแทบจะเป็นคลุ้มคลั่ง จนฉันต้องจ้างหมอจิตเวชมาคอยดูแล แน่นอนว่าฉันจะไม่ยอมให้แกสองคนได้เจอกัน ในตอนนั้นเด็ดขาด...หลังจากส่งเจ้าเตเข้ารับการบำบัด เพื่อปรับเปลี่ยนแนวคิด เพื่อทับถมสิ่งดำมืดที่อยู่ในใจของมัน หลังจากนั้น 3 เดือน เจ้าเตดีขึ้น ดีขึ้นจนราวกับเป็นคนละคน จนฉันนึกว่ามันกลับมาเป็นปรกติแล้ว แต่ไม่ใช่...แล้ววันหนึ่ง เจ้าเตมันก็ยื่นข้อเสนอให้ฉัน....”

“ข้อเสนอ? ข้อเสนออะไรพ่อ...?”

“เจ้าเตบอกว่า มันจะไม่เจอแกตอนนี้ จะไปเรียนต่ออเมริกา จะคว้าเกียรติ์นิยม และจะทำความฝันของฉันที่จะให้บริษัท AWC  ของอเมริกามาร่วมทุนกับบริษัทของเรา เป็นเรื่องจริง ถ้าทำได้ จะขอไปเจอแก จะขอไปอยู่กับแก แต่ถ้าทำไม่ได้ มันจะยอมตัดใจไม่ยุ่งเกี่ยวกับแกอีก”

“แล้วพ่อ...ก็รับคำเหรอครับ?”

“ตอนนั้นฉันมั่นใจ ว่าเตต้องคว้าเกียรติ์นิยมได้แน่ แต่ไม่มีทางทำให้  AWC ยอมร่วมทุนกับบริษัทเราได้หรอก เพราะมันยากมาก ขนาดฉันพยายามมาทั้งชีวิต ยังไม่เคยแม้แต่จะเฉียดใกล้ความสำเร็จ แล้วเด็กอย่างเจ้าเตมันจะไปทำได้ยังไง...แล้วสุดท้าย...”

“เจ้าเต ก็ทำสำเร็จ...”

“เมื่อไหร่ครับ ตั้งแต่เมื่อไหร่!!?”

“..............4 เดือนที่แล้ว...”

“แล้วตอนนี่เต…!!?”



“เต...กลับมาไทยแล้ว..”

......................................TBC.

เอาไป 70% ก่อนนะจ๊ะ

เดี๋ยวดึก จะมาลงอีกติ่ง
(ขอออกจากออฟฟิต กลับไปปั่นต่อที่บ้านก่อนนะจ๊ะ)
 

[Mookkun]

ฮะ อะไรนะ! เตกลับมาแล้วว!! ฮะ อะไรนะ! เตกลับมาแล้วว!! ฮะ อะไรนะ! เตกลับมาแล้วว!! ฮะ อะไรนะ! เตกลับมาแล้วว!! ฮะ อะไรนะ! เตกลับมาแล้วว!! ฮะ อะไรนะ! เตกลับมาแล้วว!! ฮะ อะไรนะ! เตกลับมาแล้วว!! ฮะ อะไรนะ! เตกลับมาแล้วว!! ฮะ อะไรนะ! เตกลับมาแล้วว!! ฮะ อะไรนะ! เตกลับมาแล้วว!! ฮะ อะไรนะ! เตกลับมาแล้วว!! ฮะ อะไรนะ! เตกลับมาแล้วว!! ฮะ อะไรนะ! เตกลับมาแล้วว!! ฮะ อะไรนะ! เตกลับมาแล้วว!! ฮะ อะไรนะ! เตกลับมาแล้วว!! ฮะ อะไรนะ! เตกลับมาแล้วว!! ฮะ อะไรนะ! เตกลับมาแล้วว!! ฮะ อะไรนะ! เตกลับมาแล้วว!!

[nOsTrAdamUsz]

เนื้อเรื่องดำเนินมาจนถึงใกล้จะถึงจุดคลายแม็คแล้วสินะ

อีกไม่กี่ตอนก็คงจะจบแล้ว อยากให้เป็นเรื่องที่ดำเนินไปเรื่อยๆแบบนี้

ช่วงเวลาแห่งความสุขมันช่างแสนสั้น แต่มันก็มีค่าเหลือเกิน T____________________T

 

[Rafael]

อ๊ากกกก
กลับมาแล้ว
เตกลับมาแล้ว
ว๊ากกก ลุ้นตัวโก่งงง

[Tassanee]

โหหหหหหหหหหหห 




เตพยายามสูงนะนั่น

[Violet Rose]

กลับมาแล้ววววววววววววววววววววว
นู๋วาจะทำยังไงหล่ะเนี่ยยยยยยย

มาเร็วๆ นะ

[question09]

 
เตกลับมาแล้ววศ

[maru]

เตรักวามากเลยนะนั่น สงสัยเตจะมารับวาอีกไม่นานนี้แน่ ๆ เลยนะเนี่ย

[kongxinya]

เตมาแล้ววววววววววว
ลุ้นนนนนนนนนนนนนม๊ากกกกกก
ปักหลักรอค่ะ

[soluna]

อีก 30 %
ตอนนี้เริ่มรู้สึกดีกับ เต หล่ะ
เหมือนจะเป็นคนดีสินะ

[owo llยมuมข้u]

-w-แอร๊ย

[Still_14OC]

มาเร็วมาก วาตั้งหลักไม่ทัน

[ลิงน้อยสุดเอ๋อ]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด

เตกลับมาไทยแล้ว  จะรออีก 30 เปอร์น่ะ

[love2you]

เตมั่นคงมากๆ และก็ไม่แปลกใจที่พ่อกับแม่จะรับไม่ได้เช่นกัน แต่มันก็คนละส่วนกับที่ไม่ยอมติดต่อวาอยู่ดี

การที่พ่อบอกที่ไม่โทรหาเพราะต้องคอยดูแลสภาพจิตใจของเต เราว่ามันไม่แฟร์ ใช่ว่าต้องนั่งเฝ้าตลอด 24 ชั่วโมงนี่ จะเจียดเวลาแค่ไม่กี่นาทีเพื่อวาไม่ได้เชียว???

สำหรับเรา พ่อกับแม่ก็ใจร้ายอยู่ดี...

[Luk-Pla-Yai]

กรี๊ดดดดดดดดด เตกลับมาแล้วววววววว
ว่าแต่ อีกติ่งนึงล่ะท่าน ข้าน้อยมาทวง

[phakajira]

อร้ายยยย

[dedede]

งงเลย นึกว่าเตจะตายอ่านไปอ่านมาเตกลับมาไทยแล้ว แสดงว่าพ่อแม่เต+วามาทำดีในครั้งนี้เพื่อจะขอร้องวาหรือป่าวให้หนีไปหรืออะไรที่ไม่ให้ทั้งสองอยู่ด้วยกัน(คิดไปซะไกลเลย)

[พลอยสวย]

    บรรยากาศมาคุๆ..แต่เรื่องทั้งหมดก็เพราะพ่อแม่รังแกฉันทั้งนั้น

[thearboo]

(30% ที่เหลืออยู่...)


“เต...กลับมาไทยแล้ว..”


วาโยถึงกับพูดไม่ออกเมื่อรู้ว่าเตโช แฝดน้องของตนกลับมาแล้ว ในใจของวาโยสับสน ความหวาดหวั่นพรั่นพรึงที่เขาฝังกลบมันไว้ในอดีต เหมือนกับว่าจะแทรกซึมทะลักออกมา ใจหนึ่งเขากลัวการเจอกับเตโช แต่อีกใจก็อยากเจออีกสักครั้ง อยากรู้ อยากสัมผัสว่า 8 ปีที่ผ่านมา เตโชเปลี่ยนไปมากแค่ไหน อยากคุยกันอีกครั้งในฐานะของพี่ชายน้องชาย ที่อยู่ในวัยบรรลุนิติภาวะแล้ว ไม่ใช่เด็กหนุ่มที่เพิ่งพ้นคำว่าเด็กชายได้ไม่นานเหมือนเมื่อ 7 ปีที่แล้ว ยิ่งคิดใจของวาโยก็สั่นระทึก

“แล้ว…เตอยู่ไหนครับ?”

“ฉันไม่รู้ ไม่รู้จริงๆว่าเตอยู่ไหน…”

“อ้าว? แล้วพ่อรู้ได้ยังไงกัน ว่าเตกลับมาแล้ว…?”

วาโยเริ่มปวดหัวกับลับลมคมในที่เพิ่มความซับซ้อนมากขึ้น

“เมื่อ 4 เดือนที่แล้ว เจ้าเตโทรหาฉัน…เล่าให้ฟังว่า ตัวเองสามารถเข้าทำงานที่ AWC ได้แล้ว และสามารถจัดการโปรเจ็ค ที่ทำให้ AWC ประทับใจมากได้ จึงบอกให้ฉันเตรียมเรื่องการทำสนธิสัญญาลงทุนร่วมกันกับ AWC ได้ทันที ในตอนนั้นฉันตกใจมาก ไม่คิดเลยว่าเจ้าเตจะทำสำเร็จ แต่ที่ยิ่งกว่านั้นคือความดีใจและภูมิใจ จนนึกชะล่าใจไปว่า เจ้าเตมันคงลืมเรื่องแกแล้ว ทุกอย่างกำลังจะกลับไปเป็นเหมือนเดิมแล้ว ฉันมั่นใจอยู่เสมอ ว่าเวลา 7 ปี จะทำให้เตลืมแกได้…”

วาโยได้แต่ใจระทึกมองพ่อของตัวเองที่กำลังเล่าเรื่องของน้องชายฝาแฝดนั้น ถอนหายใจบ่อยครั้ง และดูเหมือนเสียงที่เล่าจะสั่นเครือราวกับจะร้องไห้อยู่เล็กน้อย

“ตลอด 4 ปีที่ไปเรียนที่อเมริกา เจ้าเตไม่เคยพูดถึงแกเลย อย่างดีก็แค่ถามข่าวคราวว่าสบายดีมั้ยแค่นั้น ฉันก็คิดว่า มันคงลืมได้แล้วจริงๆ เวลา 4 ปี คงทำให้เจ้าเตตัดใจจากแกได้ ความคิดนั้นทำให้ฉันในฐานะพ่อ มีความฝันที่สวยงามมาก ฉันฝันถึงอนาคตของเราว่า หลังจากที่บริษัทเรากับ AWC ร่วมลงทุนกันแล้ว ก็จะมีเจ้าเต อยู่ฝ่ายบริหารจัดการของฝั่งนู้น เพื่ออำนวยความสะดวกให้เรา และมีแกเป็นคนซัพพอร์ตทางนี้ ทิ้งความอัปยศในวัยเด็กนั้นไว้เบื้องหลัง เรื่องความผิดพลาดของวัยรุ่น เราจะไม่พูดถึงมันอีก…เฮ้อ…ฉันฝันแบบนี้มาตลอด จนกระทั่ง 4 เดือนที่แล้วที่เจ้าเตโทรมา…นอกจากจะโทรมาแจ้งความสำเร็จให้ฉันฟังแล้ว เจ้าเตยัง…”

“……………”

ก่อนที่ประโยคสุดท้ายจะออกจากปากนั่น ผู้เป็นพ่อจ้องมาที่วาโยนิ่ง ในดวงตาคู่นั้นช่างแสนเจ็บปวด

“ทวงสัญญาที่เคยให้กันไว้ด้วย…สัญญา…ที่ว่า…”

“………..!!!??”

“จะขอตัวแกคืน…ขอตัววาโยพี่ชายฝาแฝดคืน”

“ไม่จริง…”

จบคำบิดา วาโยถึงกับทรุด เตโชอยากได้ตัวเขาคืน!? มันเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้ เขากับเตโชเป็นฝาแฝดกัน ไม่สามารถรักกันฉันท์ชู้สาวแบบนั้นได้ และในขณะที่คิดสะระตะสับสนวุ่นวายอยู่นั้น จู่ๆผู้เป็นพ่อก็เอื้อมมือมาจับมือเขาไว้มั่น และพอเงยหน้าขึ้นไปมองก็ต้องนิ่งอึ้งตะลึงงันหนัก เพราะพ่อที่แสนจะเข้มแข็งเข้มงวดของเขานั้น ตอนนี้กำลังร้องไห้!?

“พ่อรู้ตัวว่าพ่อไม่ดี เลยทำให้ลูกๆเป็นแบบนี้…พ่อไม่ดีเองที่เลี้ยงลูกด้วยวัตถุนิยม เลี้ยงพวกเจ้ามาแบบผิดๆ…พ่อขอโทษ…”

“…..พ่อ….”

“จะหาว่าพ่อคนนี้เห็นแก่ตัวก็ได้ แต่ขอร้อง…พาเตกลับมาที…”

มือสั่นเทาจากการกลั้นก้อนสะอื้นของบิดากระชับมือของวาโยแน่นขึ้น เอ่ยปากอ้อนวอนลูกชายด้วยน้ำตานองหน้า

“เตไปไกลเกินกว่าที่พ่อจะตามได้แล้ว เหลือแค่วาเท่านั้นที่ทำได้…ลูกเอ้ย พาน้องกลับมาหาพ่อที…”


“กลับบ้านของเรานะลูกนะ…”
.
.
.
.
.
3 ทุ่มกว่าๆ วาโยก็กลับถึงที่พัก ตอนแรกพ่อกับแม่คะยั้นคะยอให้เขากลับไปนอนที่บ้านสักวัน แต่เขาปฏเสธไปเพราะพรุ่งนี้มีงานแต่เช้า และเพราะเขายังไม่พร้อมจะกลับไปตอนนี้ เมื่อกลับถึงอพาร์ทเม้นท์ได้ วาโยล้มตัวลงนอนทั้งๆอย่างนั้นทั้งผมที่เซ็ตไว้ทั้งเสื้อเชิ๊ตที่ใส่ในงานรับปริญญา  เหน็ดเหนื่อยใจที่สุด ทั้งที่วันนี้คือวันดี วันที่น่าจะฉลองเฮฮา แต่กลับมีแต่เรื่องกลุ้ม เรื่องน่าปวดหัวสารพัดประเดประดังเข้ามาราวกับห่าฝน ซัดสาดจนเขาเปียกปอนไปทั้งใจ อยากโทรหาคุณย่า โทรหาเทียน แต่ก็คิดวาคงฉลองกันอยู่ที่บ้านแน่ๆ ไม่อยากเอาเรื่องไม่สบายใจไปทำให้บรรยากาศเสีย

กริ๊งงงงง….

กริ๊งงงงง…

นอนคิดโน่นคิดนี่อยู่ได้ครู่หนึ่งโทรศัพท์สายในของห้องวาโยก็ดังขึ้น เมื่อดูเบอร์แล้วเป็นสายในมาจากเคาท์เตอร์ประชาสัมพันธ์ของอพาร์ทเม้นท์นั่นเอง

“ครับ?”

“น้องวาหรือเปล่าคะ? นี่พี่เพ็ญเองนะ”

“ครับ มีอะไรเหรอครับพี่เพ็ญ?”

“คือมีคนฝากของไว้ให้น้องวาน่ะคะ ถ้ายังไงเดี๋ยวพี่ให้เด็กขึ้นไปส่งให้นะคะ”

“ขอบคุณครับพี่เพ็ญ…”

แอบสงสัยเล็กน้อยเหมือนกันที่มีของฝากมาถึงตน แต่ก็คิดได้ว่าคงเป็นเพื่อนๆที่บริษัทอาจซื้อของขวัญมาฝากไว้ให้ เราะรู้ว่าวันนี้เขารับปริญญาก็เป็นได้

ปิ๊งป่อง…

“มีของมาส่งครับ”

“ครับ ครับ”

“นี่ครับ..”

“………..ขอบคุณครับ”

หลังจากส่งมอบดอกไม้ช่อใหญ่ให้วาโยเสร็จ เด็กส่งของก็กลับลงไป วาโยเองถึงกับอึ้งกับดอกไม้ช่อมโหฬารขนาดนี้ แถมยังเป็นกุหลาบสีชมพูโอโรสทั้งช่ออีกด้วย ถึงผู้ชายได้ดอกไม้จะดูหน้าขัดเขินอยู่บ้าง แต่วาโยก็อมยิ้มเล็กๆ รู้สึกขอบคุณของขวัญนี้ไม่น้อยที่พอจะทำให้เขาคลายความทุกข์ได้บ้าง

และในช่วงที่กำลังจะวางดอกไม้ลงบนโต๊ะนั้น การ์ดใบน้อยก็ร่วงลงบนพื้น พอดี

“โห…มีการ์ดแนบด้วยแฮะ”

วาโยยิ้มน้อยๆก่อนก้มลงหยิบการ์ดใบย่อมขึ้นมาอ่าน ก่อนที่ช่อดอกไม้ทั้งช่อจะร่วงลงสู่พื้นในวินาทีถัดมา



Congratulation นะครับพี่วา
      ด้วยรัก
        เต

…………………………………………………………………………………

มาแบ้ววววววว!!!
เกือบหลับคาจอ 555++

ครอบครัวนี้ต้องเอามารวมกันแล้ว+คุณย่า&เทียน แล้วหาร 6 เผื่อจะบาลานซ์

พ่อแม่ทุกคนย่อมรักลูก
แต่ถ้ามีลูกหลายคนแล้วแบ่งให้ไม่เท่ากันก็ลำบากเนอะ
หรือแบบว่า รักเท่ากันแต่ใส่ใจไม่เท่ากันเหมือนบ้านเนี๊ยะ
เรื่องมันเลย Go So Big!!

ว่าแต่...ทำไมเตถึงรักวาขนาดนี้น๊า
มันเกิดจากอะไรน๊อ...งุงิงุงิ
(แอบสปอยล์อีกแว้ว...)
 
ขอบคุณค๊าบ

ปล.เอาฉากเดิมมาประกอบ...555++

[attachment deleted by admin]

[owo llยมuมข้u]

มากระจุ้งเดียว ปวดใจ T^T

[ลิงน้อยสุดเอ๋อ]

อ๊าย รอตอนที่ 9 ต่อไป

อยากรู้จังว่าทำเตถึงรักวา มากกกกกกกกกก

กรี๊ดดดดดดดดดดดด

[andear]

กรี๊ดดดดดดดดดด ฮีกำลังจะมา
ขอตอนต่อไป ด่วนๆๆๆๆ

[parn11]

อยากให้ถึงตอนหน้าเร็วๆจังค่าาาาาาาาา

[t2007]

รัก แต่ไม่ใส่ใจ ไม่มีค่าในหัวใจของคนรับ
ขอบใจจร้าาา

[fannan]

เอาแล้วไงทีนี้จะทำยังไงละเนี่ยเตมาตามทวงสัญญาแล้วรอลุ้นตอนต่อไปค้าบ

[alpha202204]

อ้าว ตอนแรกนึกว่าเรื่องวากับเตจะเคลียร์ไงเรื่องพ่อกับแม่เคลียร์ก่อนละหนิ
แต่ช่างเหอะ เอาเป็นว่าปัญหาใหญ่เคลียรืแล้วคือการยอมรับของพ่อแม่แหละเนอะ
มันต้องยังงี้ซิ พ่อแม่ควรจะยอมรับเมื่อลูกมีความสุข

แต่ว่า ยังไงดีล่ะ เหมือนตอนนี้คนเขียนทำร้ายวาโยจังเลยค่ะ

คนที่กำลังมีทุกข์คือวาคนเดียวเลยอ่ะ

โอเคปมที่พ่อแม่วากับเตมีทุกข์เรื่องลูกรักกันยอมรับได้คลาย
ปมที่เตจะได้อยู่กัวาโยตามใจต้องการคลาย

ดูเหมือนว่ามันกลายเป็นความกดดันให้วาแล้วล่ะสิ
เพราะเดิมทีวาก็มีปมที่คิดว่าตัวเองทำให้พ่อแม่ผิดหวังมาตลอด
คราวนี้พ่อแม่มาฝากความหวังเรื่องเตซะงั้น
แต่!! วาจะทนรับได้ไหมกับอดีตที่เลวร้ายที่น้องชายได้ทำกับตัวเอง
เพราะยังไงมันก็ขัดกับตัวเองที่คิดหนีมาแล้วอ่ะ แถมดูเหมือนวาจะคิดเริ่มต้นตัวเองใหม่ด้วย

ดูยังไงก็เหมือนว่าพ่อแม่ก็ยังรักเตมากกว่าทั้งๆที่คนทุกข์ที่สุดตอนนี้คือว่าแท้ๆ
(ส่วนเตแม่งเอาแต่ใจช่างหัวมัน มันไม่ทุกข์ไม่ร้อนไรหรอกเอาแต่จะเอาตามใจไม่เคยแคร์ใครเล้ย )

ดังนั้น ตอนที่เก้ามาเร็วๆน่ะค่ะ

[soluna]

รอต่อไปปป~
อยากรู้เจอกันแล้วจะทำยังไง
จะเริ่มคุยกันด้วยคำว่ายังไง
กลัวจะกลับมาอึดอัด อึมครึม จังง

[love2you]

เฮ้อออ...

ปวดใจกับครอบครัวนี้จริงๆ