หัวข้อ: the Second Chance :: ความหมายของหัวใจ (ตอนที่ 18 - 27 July)

[yeyong]

ตอนนี้เริ่มเอียงมาทางหมอกนิดๆว่าเป็นพระเอก แต่หมอกก็ยังดูเด็กไปหน่อย

[พลอยสวย]

    น้องหมอกกกกก  ขึ้นป้ายไฟเชียร์ เย้ๆ

[gumrai3]

เชียร์หมอก!!!

เหมือนธีจะลืมพี่ก้องไม่ลงเลยค่ะ

[xeruoh]

พออ่านถึงตอนนี้แล้วรู้สึกว่าหมอกจะเป็นพระเอก(?)
ไม่นะ !
เสียใจอ่ะ เชียร์พี่ธีอยู่นะ
เง้ออออ
อยากอ่านต่อ
 

รีบมาต่อไวๆนะคะ
 

[Magis]

ยังเชียร์หมอกอยุ่เช่นเดิม ถึงแม้ว่าธีอาจจะมาเป็นหนึ่งในตัวแปรก็ตามเถอะ

[TimelessOne]

ดูเป็นผู้ใหญ่กันจังเนาะ

รอตอนต่อไปครับ 

[KaorPaor]

เชียรทะเบ

[kikumaru]

ลุ้นระทึกว่าใครคือพระเอกกันแน่

[pp_song]

ใครคือพระเอกกันน้า เดาไม่ถูกเลยทีเดียว

[winnie_the_far]

พี่ทะเล openning แล้ววววว เหลือแต่น้องหมอก ได้รู้เมื่อไหรหนอ อิอิ

[Monkey D lufy]

ว่าแล้วเชียว  ถึงความสัมพันธ์ฐะเพิ่มขึ้นื แต่เราก็ยังเชียร์หมอกนะ  อิอิ

[vivalasvegus]

เชียร์ ธี ไม่ว่าจะเป็นพระเอก หรือนายเอก

[ExecutioneR]

ตอนที่ 9

ในปลายสัปดาห์เดียวกันนั้นผมโทรไปชวนธีออกมากินข้าวเย็นด้วยกันอีกครั้ง เพื่อที่จะแสดงให้เขาเห็นว่าผมไม่ได้มีอะไรเปลี่ยนไปอย่างที่เขากังวล ซึ่งเขาเองก็กลับมาเป็นคนที่ยิ้มเก่งและอัธยาศัยดีเหมือนเดิม แต่เขาก็ยังคงไม่พูดถึงแฟนเก่าคนนั้นอยู่ดี ส่วนผมก็ไม่คิดจะเป็นฝ่ายถามอยู่แล้ว เพราะมันเป็นเรื่องส่วนตัวของเขา ผมคิดว่าถ้าเขาอยากจะเล่าเมื่อไหร่ เขาก็คงเริ่มพูดเอง
ไปๆ มาๆ การกินข้าวเย็นกับเขาทุกวันศุกร์หลังเลิกงานก็กลายเป็นกิจวัตรที่ผมทำทุกสัปดาห์ และเผลอๆ อาจจะเป็นเพียงสิ่งเดียวที่ผมตั้งตารอให้ถึงที่สุดด้วยซ้ำ เพราะหลังจากทำงานเหนื่อยมาตลอดห้าวัน การได้เจอและคุยกับเขามันก็ช่วยให้ผมสบายใจขึ้นได้มาก

เวลาผ่านไปเดือนกว่าๆ พร้อมทั้งความสนิทสนมและมิตรภาพของเราที่เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ นอกจากเขาแล้วก็ยังมีหมอกที่แวะเวียนมาที่สถาบันของผมพร้อมเพื่อนๆ ของเขาบ้างเป็นครั้งคราว และทุกครั้งที่ผมเจอเขา เขาก็จะทำให้ผมต้องยิ้มได้ตลอด ไม่ว่าจะวันไหนหรือเวลาไหน ความร่าเริงและพลังงานของเขาดูจะไม่เคยลดลงไปเลยแม้แต่นิดเดียว

“พี่หนึ่ง วันศุกร์นี้ว่างมั้ย ไปกินข้าวกันปะ คราวนี้ผมเลี้ยงเอง” เขาชวนผมในเย็นวันพุธขณะที่มาส่งเพื่อนเข้าเรียน

“หือ เนื่องในโอกาสอะไรครับ”

“ไม่มี๊ แค่อยากเลี้ยงเฉยๆ ไม่งั้นเดี๋ยวผมจะอกแตกตายไปซะก่อน”

“ขนาดนั้นเลยเหรอ” ผมหัวเราะเบาๆ “จริงๆ พี่ก็อยากอยู่หรอกนะครับ แต่พอดีพี่มีนัดแล้วเนี่ยสิ เอาไว้คราวหน้าแล้วกันนะ ได้มั้ย”

“อ๋อ... เหรอครับ” สีหน้าของเขาเจื่อนลงอย่างเห็นได้ชัด แต่เขาก็รีบกลบเกลื่อนมันด้วยรอยยิ้มอย่างรวดเร็ว “งั้นไม่เป็นไรครับ ไว้วันอื่นก็ได้! ผมไม่ซีเรียสอยู่แล้ว!”

หลังจากยืนคุยกับเขาอีกครู่สั้นๆ ผมก็เดินกลับเข้าไปทำงานต่อในห้องของตัวเอง แต่จนกระทั่งเลิกงาน และขับรถถึงบ้าน ผมก็ไม่สามารถสลัดภาพสีหน้าและแววตาผิดหวังของหมอกออกไปจากสมองได้เลย ผมว่าผมเป็นคนที่แพ้การทำให้คนอื่นต้องผิดหวังจริงๆ ไอ้การที่ต้องปฏิเสธเขาไปนั้นยังไม่ทำให้ผมรู้สึกแย่เท่าการที่เขาพยายามกลบเกลื่อนความผิดหวังแล้วบอกผมว่า ‘ไม่เป็นไร’ เสียอีก

ก่อนนอน ผมหยิบโทรศัพท์ออกมาโทรหาธีและบอกเขาว่าสัปดาห์นี้ผมคงไปกินข้าวกับเขาไม่ได้ เราจึงเลื่อนมันออกไปเป็นวันเสาร์แทน โดยที่อายจะไปกับเราด้วย หลังจากนั้นผมก็โทรไปบอกหมอกว่าผมเลื่อนนัดออกไปแล้วและจะไปกินข้าวกับเขาในตอนเย็นหลังเลิกงานตามที่เขาชวน น้ำเสียงดีใจและกระตือรือร้นของเราทำให้ผมต้องอมยิ้มออกมา เมื่อคุยจบและวางโทรศัพท์ลงบนเตียงข้างๆ ตัว น้ำที่นอนอยู่ข้างๆ ก็รีบคว้าโทรศัพท์มือถือของผมเข้าปากทันที

“แน่ะ! ไม่ได้นะครับ! เล่นของเล่นของตัวเองสิครับ คนเก่ง นี่ไง” ผมดึงโทรศัพท์ออกจากมือของเขาและหยิบของเล่นสำหรับเด็กที่ไม่เป็นอันตรายให้เขาแทน เขารับมันไปพร้อมหัวเราะเอิ๊กอ๊ากเบาๆ จากนั้นก็จับมันเข้าปาก น้ำลายไหลเยิ้มเลอะไปถึงคอ

ผมเอื้อมมือไปหยิบผ้าอ้อมมาเช็ดน้ำลายให้เขาและนั่งเล่นกับเขาอยู่พักหนึ่ง เด็กในวัยนี้เริ่มที่จะชอบคว้าของใกล้ตัวแล้วเอาเข้าปากอยู่ตลอดเวลา และจะเริ่มซนมากขึ้น อย่างในกรณีของน้ำนี่ยิ่งชัดเจนเข้าไปใหญ่ เพราะเขาเริ่มหัดคืบหัดคลานไปรอบๆ และคว้าจับสิ่งของใกล้ตัวมาเล่นอย่างสนใจ ผมกับแม่จึงต้องดูแลเขาอย่างใกล้ชิดและเก็บบ้านให้ปลอดภัยสำหรับน้ำที่สุด

เวลาผ่านไปจนถึงวันศุกร์ แต่แทนที่ตอนเย็นผมจะได้ไปกินข้าวกับหมอกตามที่นัดเขาเอาไว้ ผมกลับต้องขอออกจากที่ทำงานก่อนเวลาเพราะแม่โทรมาบอกว่าน้ำไม่สบาย พอผมถามว่าอาการเป็นอย่างไรบ้าง แม่ก็บอกว่าน้ำดูไม่อยากดูดนมมาตั้งแต่ช่วงบ่าย งอแง แล้วพอช่วงเย็นก็มีไข้ขึ้นสูงอย่างเห็นได้ชัด ผมจึงรีบออกจากที่ทำงานและตรงไปเจอกับแม่ที่โรงพยาบาลอย่างเร็วที่สุดเท่าที่ทำได้ แต่ก็ไม่ลืมที่จะโทรไปบอกหมอกก่อนว่าเกิดอะไรขึ้นและขอโทษเขาที่ผมคงไม่สามารถไปกินข้าวกับเขาได้แล้ว
ใครจะหาว่าผมตื่นตูมหรือประสาทเสียผมก็ยอม เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่น้ำไม่สบาย และมันก็ทำให้ผมนึกถึงการจากไปของฟ้าขึ้นมา ผมไม่อยากจะรอหรือวางใจจนต้องเสียคนที่สำคัญที่สุดในชีวิตของผมไปอีกต่อไปแล้ว

หลังจากที่หมอตรวจดูอาการของน้ำ ผมก็รู้สึกโล่งใจขึ้นหน่อยที่เขาแค่เป็นหวัดธรรมดา แล้วก็ยังโชคดีที่เขามาป่วยเอาวันศุกร์แบบนี้ เพราะผมจะได้มีเวลาดูแลเขาอย่างใกล้ชิดในวันเสาร์และอาทิตย์ ถึงแม้นั่นจะหมายความว่าผมอาจจะไม่ได้ไปกินข้าวกับธีและอายก็ตาม

ในขณะที่เรากำลังนั่งรอจ่ายเงินและรับยาอยู่นั้น แม่ของผมก็กำลังพูดเรื่องอาการป่วยของเด็กให้ฟัง แถมด้วยการตำหนิว่าผมตื่นตูมเกินไปและควรจะต้องเรียนรู้ที่จะมีสติและเลิกคิดเปรียบเทียบกับกรณีของฟ้าได้แล้ว ผมเองก็ฟังบ้างไม่ฟังบ้าง พลางมองไปรอบๆ และแล้วจู่ๆ สายตาก็ไปสะดุดอยู่ที่เด็กหนุ่มคนหนึ่งที่เพิ่งเดินเข้ามาด้วยท่าทางเหมือนกำลังมองหาใครบางคนอยู่ ซึ่งคนๆ นั้นที่เขากำลังหาอยู่ก็คงเป็นผมนี่เอง

“หมอก!” ผมยืนขึ้นพร้อมกับเรียกชื่อเขา

“พี่หนึ่ง หวัดดีครับพี่” เขายกมือขึ้นไหว้ผมพร้อมกับเดินตรงเข้ามาหา “น้องเป็นไงมั่งครับ หาหมอแล้วใช่ป่าว”

“เรียบร้อยแล้วครับ ไม่เป็นอะไรมากหรอก แค่เป็นหวัดธรรมดา ว่าแต่เราเถอะ ทำไมมาที่นี่ได้”

“ก็ผมเป็นห่วงนี่พี่! ตอนพี่โทรบอกผมน้ำเสียงพี่โคตรกังวลเลยอะ ผมก็นึกว่าน้องเป็นอะไรมาก เลยรีบนั่งรถมาหาเนี่ยแหละ” เขาตอบ ก่อนจะหันไปเห็นแม่ที่นั่งมองพวกเราอยู่และยกมือขึ้นไหว้ “สวัสดีครับ”

“จ้ะ ลูก” แม่ผมรับไหว้

“เอ้อ หมอก นี่แม่พี่เอง แม่ครับ นี่หมอก น้องที่รู้จักกัน เป็นรุ่นพี่ไอ้เจ้าเอด้วย” ผมแนะนำ

“เรียนที่เดียวกับเอเหรอ คณะเดียวกันเลยรึเปล่า” แม่ถาม

“ใช่ครับ ผมเป็นรุ่นพี่น่ะครับ ก็เจอไอ้เอมันบ่อยๆ”

“อ๋อ ดีๆ ว่าแต่นี่มาจากไหนล่ะ มาไกลรึเปล่า”

“ไม่ไกลหรอกครับ พอดีผมกำลังจะไปที่ทำงานพี่หนึ่งพอดี แล้วพอรู้ว่าน้องไม่สบายก็เลยแวะมาหาที่นี่แทน กลัวน้องจะเป็นหนักน่ะครับ”

“แหม อุตส่าห์เพราะเป็นห่วงน้อง น่ารักจริงๆ... แต่ก็เพราะไอ้เจ้านี่แหละ!” แม่ตีก้นผมเพี๊ยะใหญ่

“โอ๊ย! แม่!!”

“ตื่นตูมดีนัก! ทำคนอื่นเค้าตกอกตกใจกันไปหมด เป็นไงล่ะ!”

หมอกหัวเราะชอบใจ “ไม่เป็นไรหรอกครับคุณอา น้องไม่เป็นอะไรมากก็ดีแล้ว ว่าแต่ตอนนี้หลับอยู่เหรอครับเนี่ย เงียบเชียว”

“จ้ะ หลับอยู่ในรถเข็นนี่แหละ วันนี้งอแงทั้งวัน คงจะเหนื่อย”

“พี่ขอโทษด้วยนะหมอก อุตส่าห์มาถึงนี่”

“ไม่เป็นไร พี่หนึ่ง ผมเต็มใจมาเองแถมมาไม่ได้บอกอีกต่างหาก จะขอโทษผมทำไม” เขายิ้มกว้าง

“หมายเลข หก สาม ศูนย์ เชิญชำระเงินที่เคาน์เตอร์ สาม ค่ะ” เสียงเรียกหมายเลขบัตรคิวของผมดังขึ้น

“เดี๋ยวพี่มานะ หมอก นั่งรอก่อน”

“ตามสบายครับพี่”

ผมเดินไปจ่ายเงินและรับยา ฟังคำแนะนำจากเภสัชกรที่ไม่ค่อยจำเป็นเท่าไหร่นัก เพราะข้างขวดก็มีบอกอยู่แล้ว และแม่ก็ย้ำกับผมหลายหนแล้วว่าแม่รู้ว่าจะต้องป้อนยาเจ้าตัวเล็กอย่างไร จากนั้นผมก็เดินกลับมาหาแม่กับหมอกที่กำลังนั่งคุยกันอยู่

“หนึ่ง เมื่อกี้น้องบอกแม่ว่าจริงๆ แล้ววันนี้แกนัดไปกินข้าวกับน้องเค้าไม่ใช่เหรอ” แม่ถามผมขึ้น

“ใช่ครับ” ผมดูนาฬิกาข้อมือ “นี่ก็เย็นมากแล้ว หมอกหิวรึยังล่ะ เราแวะหาอะไรกินด้วยกันก่อนดีมั้ย”

“ไม่ต้องๆ แม่ชวนน้องหมอกไปกินข้าวที่บ้านเราแล้ว และพอกินเสร็จแกจะต้องขับรถไปส่งน้องมันที่คอนโดด้วย”

“แบบนั้นก็ดีครับ น้ำจะได้รีบกลับบ้านไปนอนด้วย หนึ่งไม่อยากให้ลูกตะลอนๆ ข้างนอกนานๆ เหมือนกัน” ผมหันไปหาหมอก “แบบนั้นโอเคมั้ยครับ”

“จริงๆ ผมเกรงใจนะครับพี่ ผมว่าไม่เป็นไรดีกว่ามั้ง”

“ไม่ต้องเกรงใจหรอกลูก ไปเถอะ กินข้าวด้วยกันหลายๆ คน สนุกดีออก มา หมอกมาช่วยแม่ถือกระเป๋า ส่วนหนึ่งมาเข็นรถเข็นไปที่รถกัน จะได้กลับสักที” แม่ออกคำสั่งพร้อมกับลุกขึ้นยืน

นี่แหละแม่ผม

สิ่งที่น่าแปลกใจสำหรับผมคือในคืนนั้นหมอกดูสุภาพและสงบเสงี่ยมกว่าเวลาที่เขาอยู่กับผมสองคนหรืออยู่กับรุ่นน้องของเขามาก มากจนทำให้ผมนึกขำอยู่ในใจหลายรอบ ถึงเขาจะยังคงคุยเก่งและร่าเริง แต่กิริยาท่าทางของเขากลับดูต่างไปจากตอนปกติอย่างเห็นได้ชัด แต่ทั้งพ่อและแม่ของผมต่างก็ดูจะชอบเขาอยู่ไม่น้อย เรามีมื้อเย็นที่สนุกสนานและเป็นกันเอง จนกระทั่งถึงเวลาที่เขาต้องกลับบ้าน ผมก็อาสาไปส่งเขาที่คอนโด แต่เขากลับบอกว่าจะนั่งแท็กซี่กลับไปเอง

“อีกแล้ว ไม่ต้องมายึกยักเลย ไปเร็ว พี่จะไปส่ง” ผมกวักมือเรียกเขา

“ไม่เอาพี่ จริงๆ หนนี้ซีเรียส เอ๊ย คือหนที่แล้วผมก็ซีเรียส แต่ครั้งนี้พี่ไม่ต้องไปส่งแล้วจริงๆๆ แค่มารบกวนที่บ้านก็มากพอแล้ว และพี่ต้องดูแลน้องอีก ผมรู้ว่าพี่เป็นห่วงน้องเพราะงั้นพี่ไม่ต้องไปส่งผมหรอก ถ้าเกิดพี่ไปส่งผมอีกผมต้องรู้สึกแย่แน่ๆ พี่อยากให้ผมรู้สึกแย่เหรอ ฮะ”

พอเจอเข้าไปเป็นชุดแบบนั้นผมก็พูดไม่ออกเหมือนกัน

“โอเคนะพี่ สรุปตามนั้น” เขาคว้ากระเป๋าสะพายข้างขึ้นจากโซฟา “พี่แค่เดินไปส่งผมเรียกรถก็พอ”

“เอ้า ก็ได้ งั้นไปลาพ่อกับแม่พี่ก่อนไป” ผมเดินนำเขาไปในห้องครัวที่แม่กำลังล้างจานส่วนพ่อกำลังชงเหล้าให้ตัวเองอยู่

“พ่อครับ แม่ครับ ผมกลับก่อนนะครับ”

“อ้าว จะกลับแล้วเหรอ หนึ่งจะไปส่งน้องใช่มั้ย”

ผมเหลือบมองหน้าเขาก่อนจะหันกลับมาหาแม่ “เดี๋ยวหนึ่งจะเดินไปส่งน้องมันขึ้นแท็กซี่น่ะครับ ก็มันไม่ยอมให้หนึ่งไปส่งนี่ จริงๆ นะแม่” ผมรีบออกตัวก่อนจะโดนด่า

“จริงๆ ครับ แม่ ผมกลับเองได้ ให้พี่หนึ่งพักผ่อนแล้วก็ดูแลน้องดีกว่า ถ้าเกิดพี่เค้าไปส่งผม ผมต้องรู้สึกผิดเป็นตราบาปไปอีกนานแน่ เพราะงั้นผมนั่งแท็กซี่กลับเองดีกว่าครับ แค่เลี้ยงข้าวผมนี่ก็สุดยอดมากแล้ว” หมอกพูด

“อ้ะๆ ถ้าอย่างนั้นก็ตามใจ ยังไงก็กลับดีๆ แล้วกันนะลูก ดูแลตัวเองด้วย แล้วไว้วันหลังมาเที่ยวใหม่นะ”

“ขอบคุณมากๆๆ เลยครับ ถ้างั้นสวัสดีนะครับ” หมอกยกมือขึ้นไหว้พ่อกับแม่ “คืนนี้อย่าลืมนอนฝันดีด้วยนะครับ ทั้งพ่อทั้งแม่เลย”
แม่หัวเราะเบาๆ ส่วนพ่อก็ยิ้มและพยักหน้าให้เขา จากนั้นเราจึงเดินออกมาจากบ้านด้วยกัน

“เกร็งเหรอวันนี้ ดูเรียบร้อยผิดปกตินะ” ผมถามเขา

“ก็นิดหน่อยยย แต่แหมเว้ย คนเรามันก็ต้องแอ๊บเรียบร้อยบ้างอะไรบ้างดิพี่” เขาหัวเราะ

“เป็นตัวของตัวเองน่ะ ดีแล้ว”

“ผมว่าผมก็เป็นอยู่นะ พี่ดูว่าผมเกร็งขนาดนั้นเลยเหรอ”

“ไม่หรอก ก็ตลกๆ ดี เพราะดูเหมือนเราจะพูดจาสุภาพกว่าปกตินิดหน่อย แค่นั้นแหละมั้ง”

“แล้วมันแปลกปะพี่ พ่อกับแม่พี่เค้าจะสังเกตปะ”

“เฮ้ย ไม่หรอก ไม่ต้องคิดมาก แบบนี้แหละดีแล้ว เวลาเข้าหาผู้ใหญ่ก็รู้จักวางตัวให้สุภาพ มันก็ถูกต้องแล้วนี่”

“ค่อยยังชั่ว” เขาถอนหายใจก่อนจะหัวเราะเบาๆ

“แท็กซี่มาแล้ว กลับเลยมั้ย” ผมโบกมือเรียกแท็กซี่ให้จอด

“ไม่อะพี่ รอฝนตกก่อนแล้วค่อยกลับ เฮ้ย! ก็กลับเลยดิ นี่ก็สามทุ่มแล้ว พี่จะได้พักผ่อนสักที”เขาพูดจบตอนรถมาจอดเทียบพอดี เขาเปิดประตูรถออกแล้วหันมาหาผม “ถ้างั้นไปแล้วนะครับพี่ วันนี้ขอบคุณมากๆ แล้วยังไงขอให้น้องหายไวๆ นะครับ ส่วนพี่เองก็พักผ่อนเยอะๆ ล่ะ”

“ขอบคุณครับ กลับบ้านดีๆ ล่ะ ถ้าเจอเจ้าสองคนนั้นก็ฝากความคิดถึงไปด้วย”

“เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมบอกพวกมันให้เล้ยยย” เขาโบกมือให้ผมเบาๆ ก่อนจะเข้าไปนั่งแล้วปิดประตูรถลง

ตอนสายของวันเสาร์ ผมโทรไปบอกยกเลิกนัดกับธีและอายพร้อมทั้งอธิบายเหตุผล แต่พอตกเย็นอาการของน้ำก็เริ่มดีขึ้นมาก ทำให้ผมกลับมาคิดดูอีกครั้งว่าจะไปกินข้าวกับพวกเขาดีหรือเปล่า และหลังจากที่คิดไปคิดมาอยู่หลายตลบ ผมว่าผมออกไปดีกว่า เพราะผมอยากใช้เวลากับธีและอายให้มากขึ้นจริงๆ

ผมโทรไปหาธีในตอนห้าโมงเย็นและถามเขาว่าเขายังคงโอเคกับการออกไปกินข้าวเย็นอยู่หรือเปล่า หรือว่าเขามีอย่างอื่นที่ต้องทำไปแล้ว

“เอ่ออ... จะว่าแบบนั้นก็คงได้มั้งครับ” เขาตอบด้วยน้ำเสียงอึกอัก

“ถ้าเกิดไม่ว่างก็ไม่เป็นไรครับ ผมเข้าใจ”

“อ๋อ เปล่าครับ ไม่ใช่แบบนั้น คือถ้ากินข้าวเย็นน่ะก็พอได้อยู่ แต่หลังจากนั้นผมคุยกับอายแล้วก็เพื่อนๆ อีก 2-3 คนไว้ว่าจะไปเที่ยวผับด้วยกันน่ะ เพิ่งตัดสินใจกันเมื่อตอนบ่ายนี่เอง”

“อ๋อ โอเค ถ้างั้นก็ไม่เป็นไรครับ เอาไว้คราวหน้าก็ได้”

“หนึ่งจะไปด้วยกันมั้ยล่ะ”

“หมายถึงไปไหนครับ”

“ทั้งสองอย่างนั่นแหละ กินข้าวเย็นด้วยกันก่อน หาอะไรง่ายๆ กิน แล้วค่อยไปต่อกัน”

ผมคิดอยู่ครู่หนึ่ง “อืมม... ก็คงได้มั้งครับ แต่ปกติผมไม่ค่อยเที่ยงกลางคืนเท่าไหร่นะ ไม่ค่อยถนัดเลยจริงๆ ว่าแต่พี่ธีแพลนไว้ว่าจะไปไหนกันล่ะครับ”

เขาหัวเราะเขินๆ “อตก น่ะครับ เป็นบาร์เกย์นะ”

“ฮะะ!!” ผมแทบจะสำลักน้ำลายตัวเองเมื่อได้ยินอย่างนั้น “พี่ชวนผมไปบาร์เกย์เหรอครับ จะดีเหรอ!” ผมหัวเราะ “ว่าแต่พี่อายเข้าได้ด้วยเหรอครับ”

“เอ้า ได้สิครับ มันก็เหมือนบาร์ปกติทั่วไปนี่แหละ แค่ผู้ชายทุกคนในนั้นเป็นผู้ชายไม่แท้เท่านั้นเอง แต่ผู้หญิงก็ไปนะ ไม่ใช่ไม่ไปหรือเข้าไม่ได้แบบหนึ่งคิด”

“เอ่ออ... ผมว่าผมขอแค่ไปกินข้าวก็แล้วกันครับ แต่เรื่องไปเที่ยวนี่ผมขอติดไว้ก่อนแล้วกันนะ”

“ทำไมละ เพราะมันเป็นบาร์เกย์เหรอ”

“ไม่หรอกครับ คือ... โอเค จริงๆ ก็ส่วนนึงแหละ แต่ปกติเรื่องเที่ยวกลางคืนนี่ผมก็ไม่ถนัดอยู่แล้ว แถมนี่ยังเป็นบาร์เกย์อีก ผมเขินๆ น่ะครับ”

“ฮ่าๆๆ ได้ครับ ไม่มีปัญหาอยู่แล้ว ผมเข้าใจ แต่จะบอกอะไรตรงๆ อย่าง จริงๆ คืนนี้ผมก็ไม่ค่อยอยากไปเท่าไหร่หรอกนะ”

“อ้าว”

“ช่ายยย โดนบังคับน่ะครับ แต่ผมไม่อยากไปเลย...” จู่ๆ น้ำเสียงของเขาก็ฟังดูจริงจังขึ้น

“มีปัญหาอะไรรึเปล่าครับ”

เขาเงียบไปพักหนึ่ง “จริงๆ ก็เรื่องแฟนเก่าผมนั่นแหละ”

“อ้อ...” ผมตอบกลับไปแบบนั้นถึงแม้จะไม่เข้าใจว่าทำไมก็ตาม

“เดี๋ยวผมเล่าให้ฟังตอนเราเจอกันเย็นนี้ก็แล้วกัน แต่ผมว่าอายมันคงเป็นคนพูดซะส่วนมากแหงๆ”

หลังจากนั้นเราก็นัดสถานที่และเวลากัน ผมใช้เวลาที่เหลืออยู่อาบน้ำแต่งตัวพร้อมทั้งนึกสงสัยว่าเขาจะเล่าอะไรให้ผมฟัง พร้อมทั้งคิดย้อนกลับไปถึงหน้าตาของแฟนเก่าของเขาด้วย และแล้วผมก็เพิ่งนึกขึ้นได้ว่าผู้ชายที่ชื่อก้องคนนี้นี่แหละที่น่าจะเป็นคนที่ผมเคยเห็นธีเดินด้วยที่เซ็นทรัลเมื่อครั้งตอนที่ผมไปกับก้อย และเขาในวันนั้นกับเมื่อตอนที่ร้านกาแฟก็มีสีหน้าและบรรยากาศเคร่งเครียดแบบเดียวกันไม่มีผิด

เขาสองคนนัดผมไปเจอที่ร้านอาหารแถวอารีย์ หลังจากเริ่มทักทายและพูดคุยเรื่องอาการป่วยของน้ำไปได้สักพัก อายก็เป็นฝ่ายเข้าเรื่องที่เราคุยค้างกันเอาไว้ก่อน

“ทะเลมันบอกอายว่ามันเล่าให้หนึ่งฟังแล้วใช่มั้ยคะ เรื่องของเหนือกับเรื่องความสัมพันธ์ของเราสองคน”

ผมเหลือบไปมองหน้าของธีครู่หนึ่ง “ครับ แต่ก็ไม่ได้เล่าละเอียดนะครับ มันเป็นเรื่องส่วนตัวมากๆ อันนี้ผมเข้าใจ”

“มันก็ไม่มีอะไรมากหรอกค่ะ อายก็แค่ท้องกับแฟนเก่า ตอนแรกอะไรๆ ก็ดีอยู่หรอก แต่พอมันรู้ว่าอายท้องขึ้นมา ปัญหาร้อยแปดก็ตามมาทันที ก็เลยเลิกๆ แม่งไปซะเลย” อายกลอกตาพร้อมเบะปาก

“ครับ” ผมพยักหน้า

“ตานี่ก็เหมือนกัน ผู้ชายเหี้ยๆ ไม่รู้จะไปอาลัยอาวรณ์ยึดติดอะไรกับมันนักหนา คนสันดานเลวๆ ก็ปล่อยๆ แม่งไปแล้วเดินต่อดีกว่า” อายหันไปตีหัวของธีเบาๆ ก่อนจะหันมาหาผม “จริงมั้ยคะ หนึ่งก็เห็นด้วยใช่มั้ย”

“เอ่ออ... ก็คง... คงงั้นมั้งครับ”

“เราว่าเป็นเพราะแกไม่เคยชอบมันมาตั้งแต่แรกแล้วมากกว่า อาย” ธีพูดขึ้น

“ตอนแรกฉันก็ไม่ได้เกลียดมันนะ แค่เฉยๆ กึ่งไปทางไม่ค่อยชอบ... แต่โห แก ฉันอยู่กับแกมากี่ปี และเห็นแกต้องมีปัญหากับมันมาขนาดไหน ยังจะให้ฉันรักฉันหลงมันได้ลงเหรอ เลิกๆ ไปซะได้ก็ดีแล้ว ผู้ชายแบบนั้น! คืองี้ค่ะ หนึ่ง ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว เล่าเลยแล้วกัน ไอ้ทะเลเนี่ย มันเคยคบกับไอ้พี่ก้องมาตั้งแต่มันอยู่ปีหนึ่ง แล้วก็คบกันมาตลอดเพิ่งเลิกกันเมื่อเดือนกว่านี้เอง”

“เดี๋ยวครับ คบกันมาตั้งแต่เข้ามหาลัยเลยเหรอ! งี้ก็นานมากเลยดิครับ!”

“ใช่ค่ะ แต่นั่นแหละ ประเด็น เพราะพอเรียนจบมันก็เริ่มๆ มีปัญหากันมาตลอดแล้ว เรื่องคือไอ้หมอเนี่ย มันต้องไปทำงานต่างจังหวัดไงคะ แต่ไอ้เหี้ยนั่นอะ อยู่กรุงเทพฯ แล้วเสือกเจ้าชู้ นอกใจไอ้เทไม่รู้กี่รอบ มีแฟน มีกิ๊กคนอื่นเป็นเรื่องเป็นราว ไอ้ทึ่มนี่ก็ยอมมาตลอด จนกระทั่งล่าสุดนี้ความเหี้ยมันเกินจะเยียวยา และพวกเราก็ไม่เคยเอะใจเลยว่าสาเหตุที่มันนอกใจไอ้เทเนี่ย จริงๆ เป็นเพราะมันชอบเด็กวัยรุ่น มันชอบเด็กอายุน้อยกว่า วงเล็บ ‘เยอะ’ ด้วย ชอบเด็กที่อายุน้อยกว่ามากๆ ยิ่งแก่แม่งยิ่งโรคจิต คนที่มันเคยไปแอบคบแอบมีอะไรด้วยก็เด็กๆ มหาลัยไม่ก็มัธยมทั้งนั้น พอไอ้เทเรียนจบ ไอ้นั่นมันก็เริ่มหมดความสนใจไง แต่โชคยังดีที่อีนี่มันหน้าเด็ก ไอ้เหี้ยนั่นก็เลยยังคบมาได้เรื่อยๆ เอ๊ะ หรือจะเรียกว่าโชคร้ายดี แต่ก็นั่นแหละ สรุปคือสุดท้ายมันก็มาบอกเลิกเพื่อนอายแล้วบอกว่าตอนนี้แฟนใหม่ย้ายไปอยู่ด้วยกันสักพักแล้ว เป็นไงล่ะคะ ความเหี้ยของคน”

ตลอดเวลาที่อายเล่าเรื่องของเขาให้ผมฟัง ธีก็เอาแต่นั่งก้มหน้ามองแก้วเบียร์ที่ถืออยู่ในมือเพียงอย่างเดียว ผมพอเข้าใจได้เลยว่าเขาต้องเจอกับเรื่องเลวร้ายมากขนาดไหนที่ผ่านมา แต่เวลาที่เราเจอกันเขาก็ยังคงยิ้มแย้มเป็นปกติ ซึ่งนั่นน่าจะเป็นสิ่งที่เจ็บปวดยิ่งกว่าการปล่อยให้ตัวเองจมอยู่กับความเศร้าเสียอีก

“แล้วอย่างวันนี้ที่อายกับเพื่อนๆ พยายามลากมันมาเที่ยวที่นี่เนี่ย ก็เพราะมันเป็นร้านประจำที่อีพี่ก้องมันชอบมาไงคะ ไอ้เทมันก็เลยไม่อยากมาเพราะกลัวมาบังเอิญเจอกันอีกแบบวันนั้นแล้วมันจะทำใจไม่ได้ แต่อายไม่อยากให้มันเอาแต่วิ่งหนีอยู่ฝ่ายเดียวแล้ว คือแกจะเป็นฝ่ายหลบหน้ามันไปทำไมวะ ไอ้ทะเล” อายหันไปหาเพื่อนของตัวเอง “ยิ่งแกทำแบบนั้นมันก็ยิ่งได้ใจนะเว้ย”

“เราพยายามอยู่ โอเค๊” ธีชูมือทั้งสองข้างขึ้น “แต่คนเรามันใช้เวลาหายจากอาการเจ็บปวดไม่พร้อมกันนะเว้ย”

ผมเข้าใจที่เขาพูดเป็นอย่างดีทีเดียว

“แต่ก็ไม่แน่ว่าคืนนี้จะเจอกันไม่ใช่เหรอครับ”

“นั่นน่ะสิคะ เห็นมั้ย เท แกอาจจะไม่เจอมันก็ได้ อย่าเพิ่งตีหน้าเครียดสิวะ เรามาสนุกกันนะเว้ย แต่ถ้าเกิดเราบังเอิญเจอมันขึ้นมา แกก็ยังมีฉันกับพวกไอ้บอมอยู่ไง ไม่เป็นไรหรอกน่า ฉันว่ามันถึงเวลาที่แกต้องหาความสุขใส่ตัวบ้างได้แล้วนะ” อายโอบบ่าธีแล้วซบลงบนซอกคอของเขา

“โอเคๆ เราไม่คิดมากแล้วก็ได้ งั้นกินข้าวกันเถอะ บ๋อยกำลังจะเอาอาหารมาเสิร์ฟแล้วนั่นน่ะ”

หลังจากที่กินข้าวเสร็จผมก็บอกลาพวกเขาและขับรถกลับบ้าน ในใจก็อดคิดถึงเรื่องของธีไม่ได้ว่าเรามีอะไรที่คล้ายกันกว่าที่ผมคิดไว้ตอนแรกเสียอีก และนั่นคงเป็นสาเหตุหนึ่งที่ดึงดูดพวกเราเข้าหากัน นึกๆ แล้วผมก็ได้แต่ถอนหายใจ และหวังว่าคืนนี้เขาจะไม่ไปเจอกับแฟนเก่าของเขาเข้าจนทำให้เขาหมดสนุก

เวลาเที่ยงคืนกว่า ผมกำลังอ่านหนังสืออยู่และตัดสินใจที่กำลังจะเตรียมเข้านอนได้ยินเสียงเตือนข้อความเข้าจากโทรศัพท์มือถือดังขึ้น มันถูกส่งมาจากธี เป็นข้อความสั้นๆ แค่เพียงว่า...

[netkung]

ว่า....

[pooinfinity]

ว่า.....................................................

มาต่อเลยน้าาาาาาาาาาาาาาา เค้าเป็นห่วงทะเลอ่ะ

[โจ๊กกุ้ง]

ค้างมาก ส่งมาว่าอะไรอ่ะ

[nunnuns]

ว่าอะไรรรรรรรรจ๊ะ

[cinquain]

ว่า ..... อะไรคะคุณต้น!

รับรองได้อ่านประโยคว่า ... จากหลายคนแน่ๆ 

อย่าบอกว่าแค่นอนหลับฝันดีนะ!

[MK]

เย้!  ตามทันแล้ว.......................
เนื้อเรื่องสนุกๆดีค่ะ 


ติดตามๆ
 

[miracle22936]

ทะเล ส่งข้อความอะไรมาให้ วันหนึ่ง ... อ๊ากกก อยากรู้ 

[malula]

ว่า...
โฮ...ตัดได้เฉียบมาก คนอ่านทุรนทุรายใคร่รู้
กับธีเข้ากันได้ดีจนเหมือนจะเป็นได้แค่เพื่อน
กับหมอก ก็พยายามต่อไปละกัน

[whynotme]

ทำไม? วันหนึ่งให้เวลากับ ทะเล มากจัง
แบบจะต้องเจอทุกวันศุกร์ ถ้าวันศุกร์ไม่ได้เจอก็ต้องเลื่อนเป็นวันเสาร์อีก คิดไรกะ ทะเล เกินเพื่อนป่ะเนี่ย!!!!   
ส่วนน้องหมอกของเรา ........... ช่างห่างไกลเหลือเกินนนนนนน ..   

นายทะเล ส่งข้อความมาว่า ... อะไรน๊า!!! 
ไม่ใช่ว่า ต้องการคนปลอบใจอย่างเร่งด่วนนะ อ๊ากกกกก   

[พลอยสวย]

ว่า...

[Magis]

ทิ้งท้ายแบบนี้ ยิ่งค้างนะครับพี่ต้นนนนนนนน ข้อความอะไรละเนี่ย

[vivalasvegus]

ค้างอย่างแรงค่ะ

[Monkey D lufy]

ว่า....อะไรอ่ะ

ค้างอย่างแรงงงง

[xeruoh]

ว่า...
ว่าอะไรคะ
ตัดฉับได้ค้างมากกก
ทำร้ายกันจริงๆ
 

[prin]

 

[Ramika]

ว่าอะไร

[TimelessOne]

ว่า ...... ว้ากกกกกก