หัวข้อ: the Second Chance :: ความหมายของหัวใจ (ตอนที่ 18 - 27 July)

[Magis]

เนื้อเรื่องช่างคาดเดายากยิ่งนัก -*-

[พลอยสวย]

พี่หนึ่งหวั่นไหวกะคุณธีรึเปล่า!!!

[netkung]

อยากอ่านต่อแล้วครับพี่ต้น ดันๆๆ

[Monkey D lufy]

คุณพ่อลูกอ่อนคุยกัน  ดูน่ารักดีนะ

[ppanudet]

มาเร็วๆนะครับ

[N_N]

ตกลงพ่อลูกอ่อนคู่ใคร อ๊ากก ได้ทั้งสองก็ดี ฮ่าๆโลภ

[vivalasvegus]

เดายาก ทุกคนมีสิทธิ์

[โจ๊กกุ้ง]

อยากอ่านต่อแล้วค่ะ ดันๆ

[TimelessOne]

มีอาร์มกับต้าร์แล้ว
ออกัสกับแพนด้าสบายดีป่าวว ?

ป่านนี้ไอ่อ้วนสอบติด เข้า ม อะไรไปแล้ว 

[ppanudet]

มาดันๆ

[Rafael]

ใครจะคู่กับใครกันนะ
ลุ้นเชียวววว

[miracle22936]

สรุปใครเป็นพระเอกหนอ วันหนึ่ง เป็นพระเอก หมอก หรือทะเล อิอิ

[amkang12]

มาให้กำลังใจครับคุณต้น สู้ๆๆน่ะครับเป็นกำลังใจให้แต่งนิยายดีไให้พวกเราอ่านครับ

ยังอยากอ่านนิยายของคุณต้นต่อน่ะ สู้ๆๆครับ

[whynotme]

วันหนึ่ง อากาศดี  มี  หมอก   
วันหนึ่ง อากาศดี  ที่  ทะเล 
บรรยากาศแบบไหนดีนะ ชอบทั้งสองเลย .. .. ออกแนวเพ้อละเรา .. )

ขอบคุณนักเขียนนะคะ  ... รออ่านตอนต่อไปค่ะ ... ^^
 
ปล.วันหนึ่งอากาศดี มีหมอกกับทะเล 
:: ชอบชื่อตัวละครมากเป็นพิเศษ เนื้อเรื่องน่าสนใจยากแก่การคาดเดา ลุ้นเบาเบาดี ชอบบบ  ^_^   

[ordkrub]

เรื่องดำเนินไปเรื่อยๆ แต่คาดเดาไม่ถูกว่าใครจะมีบทบาทยังไงต่อไป
ดังนั้น รอตอนต่อไปครับ
ha ha ha

[Magis]

มาเป็นกำลังใจให้ครับ สู้ๆครับพี่ต้น

[ฺBieKung]

สู้ๆนะคับพี่ต้นนนนนนนน
มาให้กำลังใจ ><"

อยากอ่านต่อแว้วววววววววว
 

จิ้มมมมมๆๆๆๆ
 

[ExecutioneR]

ตอนที่ 4

ผมรู้สึกเซ็งตัวเองจริงๆ ที่เป็นคนปากหนักและขี้อายแบบนี้ ทั้งที่ตอนแรกคิดจะชวนเขาคุยเรื่องพวกสถาบันสำหรับเด็กเล็กต่างๆ ที่อยู่ชั้นบนของห้างสรรพสินค้าแห่งนี้ คิดจะถามว่าเขาพอมีความรู้หรือมีคำแนะนำอะไรบ้างหรือเปล่า แต่ก็ดันไม่กล้า ไอ้ครั้นจะขอเบอร์โทรศัพท์ของเขาเอาไว้ ก็ยิ่งไม่กล้าเข้าไปใหญ่เพราะมัวแต่กังวลว่ามันจะดูแปลกไปหรือเปล่า นี่ขนาดคนที่พอคุ้นหน้าตาอยู่บ้างแล้วยังเป็นเสียแบบนี้ แล้วผมยังจะกล้าไปพบปะกับพ่อแม่คนอื่นๆ อย่างที่ตั้งใจไว้ได้เหรอเนี่ย

“พี่หนึ่งคะ”

ผมหันไปตามเสียงเรียก “ก้อย เป็นไงบ้าง สบายดีนะ”

“สบายดีค่ะ” ก้อยเดินตรงเข้ามาหาผมพร้อมรอยยิ้มสดใส จากนั้นก็เดินอ้อมไปนั่งคุกเข่าลงตรงหน้ารถเข็น “ว่าไงคะ ตัวเล็ก! สบายดีมั้ยเอ่ยย”

ก้อยเป็นผู้หญิงร่างเล็ก ร่าเริง และเป็นคนน่ารักมากคนหนึ่ง เธอเป็นรุ่นน้องที่มหาวิทยาลัยของผม อายุห่างจากผมแค่เพียงหนึ่งปี แต่เรียนห่างจากผมสองรุ่น เราสองคนต่างก็รู้ดีว่าแม่ของผมพยายามจะจับคู่ให้เราคบกันเอง แต่ก้อยก็เข้าใจผมดีว่าผมยังคงเสียใจกับการจากไปของฟ้ามาก และนอกจากนั้น ก้อยเองก็ไม่เคยแสดงท่าทีว่าคิดอะไรกับผมมากไปกว่าพี่ชายคนหนึ่งด้วยเหมือนกัน... หรือต่อให้คิด ผมก็คงดูไม่ออกเอง

เราสองคนขึ้นลิฟท์ด้านหลังที่พาขึ้นไปยังโซนออฟฟิศ จากนั้นก็แวะเข้าไปคุยกับสถาบันสำหรับเด็กหลายที่ ผมเห็นผู้ปกครองพาลูกๆ มาเรียนกันหลายคน แต่ส่วนมากจะเป็นเด็กเล็กอายุราว 5-10 ขวบเสียมากกว่า ผมชักไม่แน่ใจแล้วว่าน้ำจะเหมาะกับที่แบบนี้... ไม่สิ ผมชักไม่แน่ใจแล้วว่า ‘ผม’ นี่แหละ จะเหมาะกับที่แบบนี้หรือเปล่า เพราะดูๆ แล้วเหมือนกับผมจะแค่พาลูกมาทิ้งไว้ให้เล่นของเล่นเฉยๆ อย่างที่แม่พูดจริงๆ แต่ถึงอย่างไรก็ตาม ก้อยก็เป็นฝ่ายช่วยพูดคุยและซักถามขอข้อมูลต่างๆ จากพนักงานแทนผมทุกที่ที่เราแวะเข้าไปสอบถาม

“ขอบคุณมากค่า” พนักงานของ อีซี่ ไซเอินส์ บอกลาพวกเรา

“ขอบคุณมากครับ/ค่ะ” ผมกับก้อยตอบกลับไปพร้อมๆ กันก่อนจะเดินจากมา

“ที่นี่ที่สุดท้ายแล้วเนอะคะ” ก้อยพูดพลางกวาดตามองดูใบปลิวต่างๆ ในมือ

“นั่นสิ”

“แล้วว่าไงคะ พี่หนึ่ง”

“เอาตรงๆ นะ พี่ไม่ชอบเลยสักที่อะ”

“ก้อยก็ว่าน้ำยังเด็กไปจริงๆ นั่นแหละ แต่ที่นี่ไม่มีจิมโบรีนี่คะ เมื่อคืนก้อยลองกลับไปค้นๆ ดู มันก็น่าสนใจอยู่เหมือนกันนะ แต่...”

“แต่ไกลมาก”

“ถูกต้อง!”

“และพี่เองก็ไม่ค่อยชอบทำกิจกรรมอะไรแบบนั้นด้วยเนี่ยสิ”

“แหม พี่หนึ่ง พี่อย่าลืมนะคะว่าจุดประสงค์หลักมันไม่ใช่สำหรับน้ำ แต่เป็นตัวพี่เองต่างหาก เพราะงั้น...”

ผมหันไปหาก้อยทันที “ก้อยรู้ได้ไง”

“แม่พี่เค้าโทรมาหาก้อยเมื่อคืนนี้ค่ะ โทรมาเช็คว่าพี่ได้ชวนก้อยแล้วแน่รึเปล่า” ก้อยหัวเราะเบาๆ

ผมส่ายหน้า “แม่นะแม่”

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ เอาเป็นว่าเรารู้กันก็แล้วกัน... ว่าแต่พี่หนึ่งหิวรึยังคะเนี่ย”

“เออจริงด้วย! เรายังไม่ได้กินข้าวเที่ยงเลยนี่หว่า พี่ลืมซะสนิท!” ผมดูนาฬิกาข้อมือ “บ่ายโมงครึ่งแล้วด้วย ก้อยคงหิวแล้วสิ งั้นเราไปกินข้าวกันก่อนเถอะ จะได้นั่งคุยกันดีๆ ด้วย”

“โอเคค่ะ”

ระหว่างมื้อกลางวัน เราก็ตกลงกันที่ว่าผมจะลองสมัครคอร์สอบรมของที่โรงพยาบาลบีเอ็นเอชดู ซึ่งก้อยก็จะไปเข้าร่วมเป็นเพื่อนผมด้วย หลังจากนั้นแม่ก็โทรมาหาผม บอกให้ซื้อของสดบางอย่างเพิ่มเพื่อทำกับข้าวสำหรับเย็นนี้ เราจึงลงไปยังซุปเปอร์มาร์เก็ตชั้นล่างและเลือกซื้อของตามที่แม่สั่งด้วยกันอยู่พักหนึ่ง จนกระทั่งเมื่อผมกำลังยืนรอต่อคิวจ่ายเงินอยู่นั้น ผมก็เหลือบไปเห็นธีกำลังยืนคุยอยู่กับผู้ชายคนหนึ่ง แต่สีหน้าของเขาบอกให้ผมรู้ว่าพวกเขาคงกำลังคุยอะไรบางอย่างที่จริงจังมากแน่ๆ เพราะถึงแม้ผมจะอยู่ห่างออกมาขนาดนี้ก็ยังรู้สึกถึงบรรยากาศที่ไม่ค่อยสู้ดีเท่าไหร่ได้เลย

“พี่หนึ่งคะ” ก้อยสะกิดผมเบาๆ เมื่อถึงเวลาผมต้องจ่ายเงิน

“ครับๆ ขอโทษที” ผมล้วงหยิบกระเป๋าสตางค์ออกจากกางเกงและยื่นบัตรเครดิตให้พนักงาน และเมื่อผมหันไปมองหาธีอีกครั้ง เขาสองคนก็หายไปแล้ว

“มองหาใครเหรอ พี่หนึ่ง”

“เปล่าๆ ไม่มีอะไรหรอก พี่ว่าพี่เจอคนรู้จักน่ะ”

เมื่อกลับถึงบ้าน ก้อยก็ไปช่วยแม่ของผมทำกับข้าวในครัว ส่วนผมก็ป้อนนมให้ลูกจนกระทั่งเขาหลับไป และพอตกเย็น ไอ้เพื่อนตัวดีของผมก็มาถึง มื้อเย็นของเราผ่านไปด้วยดีและเป็นกันเอง ซึ่งถึงแม้ไอ้ยุทธกับก้อยจะเพิ่งเคยเจอกันครั้งแรก แต่ทั้งสองคนก็ดูพูดคุยถูกคอกันเป็นอย่างดี

“เฮ้ย ก้อยก็ดูน่ารักดีนี่หว่า ไอ้หนึ่ง” ไอ้ยุทธพูดขึ้นในขณะที่เราสองคนนั่งจิบเบียร์ด้วยกันอยู่ที่หน้าบ้าน

“กูรู้ แต่กูไม่ได้คิดแบบนั้นกับเค้านี่หว่า”

มันยักไหล่ “กูว่ามึง ‘ไม่อยาก’ จะคิดแบบนั้นมากกว่า”

“ต่างกันด้วยเหรอวะ”

“ไปคิดเอาเอง”

ผมส่ายหน้าเบาๆ “อย่าบอกนะว่ามึงเองก็อยากจะจับคู่ให้กูอีกคนนึงน่ะ”

“เปล่า แต่กูอยากให้มึงเลิกจมกับความเศร้าแล้วเริ่มออกไปเจอสังคมข้างนอกบ้างแล้วสักทีต่างหาก จริงๆ การที่มึงอยากจะทำอะไรร่วมกับลูกมึง ไปเจอพ่อแม่คนอื่นๆ นั่นมันก็ดี แต่กูสงสัยอย่างว่ะ ไอ้หนึ่ง มึงออกไปแดกเหล้าหรือเที่ยวกลางคืนครั้งล่าสุดเมื่อไหร่วะ”

ผมคิดอยู่ครู่หนึ่ง “จะปีนึงแล้วมั้ง เพราะกูหยุดไปตั้งแต่ฟ้าท้องได้สักพัก แล้วหลังจากนั้นก็...”

“เดือนหน้าพวกกูว่าจะนัดรวมรุ่นกันนะ นั่งร้านอาหาร กินเบียร์ คุยกันสักหน่อย มึงต้องไปนะเว้ย”

“โอเค ถ้าไม่ติดอะไรกูจะไปก็แล้วกัน เอาไว้มึงบอกวันเวลารายละเอียดกูอีกทีด้วยล่ะ”

“มึงหัดโผล่หัวเข้าไปในกรุ๊ปเฟซบุ๊คของพวกเราบ้าง แล้วมึงก็จะรู้เองนั่นแหละ อ้อ และถ้าเกิดมึงอยากพาก้อยไปด้วยก็ได้นะเว้ย”

ผมนิ่วหน้าและหันไปมองหน้ามัน ส่วนมันก็หัวเราะพลางหยิบบุหรี่ออกมาจุด ก่อนจะเปลี่ยนไปเล่าเรื่องเพื่อนคนอื่นๆ ให้ผมฟังแทน

กว่าที่หลักสูตรอบรมของโรงพยาบาลจะเริ่มขึ้น ก็เป็นช่วงที่คอนโดน่าจะเสร็จพอดี ระหว่างนั้นผมได้นัดเจอกับอาร์มและแฟนของเขาเป็นครั้งแรก ผมรู้สึกแปลกใจเล็กน้อยที่พวกเขาดูเป็นธรรมชาติมากๆ พวกเขาดูเหมือนเพื่อนสนิทกันธรรมดาๆ ไม่ว่าจะคำพูดคำจา การหยอกล้อเล่นหัว แต่ก็มีหลายครั้งที่ผมรู้สึกได้จากคำพูดและแววตาของทั้งคู่ว่าพวกเขารักและห่วงใยกันมากขนาดไหน ผมไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าการมีคนรักเป็นผู้ชายจะเป็นอย่างไร และพวกเขาสองคนก็ได้แสดงออกให้ผมรู้แล้วว่ามันไม่ได้ต่างไปจากความรักของชายหญิงคู่อื่นๆ เลย ตรงกันข้าม ผมว่าพวกเขาดูเหมาะกันกว่าคู่ชายหญิงที่เดินจูงมือกันบางคู่เสียอีก และความคิดนั้นก็ทำให้ผมต้องเผลออมยิ้มออกมา

“เอ่ออ พี่หนึ่งครับ” อาร์มเรียกชื่อผม ทำให้ผมตื่นจากภวังค์

“หือ ครับ”

“เปล่าครับพี่ ผมเห็นพี่นั่งมองผมสองคนแล้วยิ้มๆ อะ”

“เฮ้ย ขอโทษทีครับ พี่ไม่ได้ตั้งใจ พี่แค่คิดว่าเราสองคนดูเหมาะกันดีนะ”

ทั้งสองคนหัวเราะเบาๆ อาจจะเพื่อกลบเกลื่อนความเขิน แต่ผมดูออกว่าต้าหน้าแดงขึ้นอย่างเห็นได้ชัด

“ตอนแรกผมก็ไม่รู้หรอกครับว่าการคบกับผู้ชายมันจะเป็นยังไง” อาร์มพูด

ผมไม่ได้พูดอะไร รอให้เขาพูดต่อ

“แต่ก่อนนี้ไอ้อาร์มมันไม่ได้ชอบผู้ชายหรอกครับ พี่หนึ่ง” ต้าอธิบายเมื่อเห็นสีหน้าสงสัยของผม “จริงๆ แล้วก่อนนี้มันเสือผู้หญิงเลยด้วยซ้ำไปเหอะ”

“อ้อ เหรอครับ” ผมพยักหน้าเบาๆ ที่จริงเอก็เคยบอกผมแล้ว แต่ผมอยากฟังพวกเขาเล่าให้ผมฟังมากกว่า

“ช่ายยย ผมยอมรับนะพี่ ว่าตอนแรกผมก็เคยมีปัญหากับเรื่องไอ้ต้าเหมือนกัน แต่ด้วยความที่เราเริ่มต้นมาจากความเป็นเพื่อนกันน่ะพี่ สุดท้ายผมก็เลยเข้าใจว่า ‘แม่งง กูจะคิดมากไปทำไมวะ แค่กูได้อยู่กับใครสักคนที่กูมีความสุขด้วย แค่นั้นมันก็พอแล้วนี่หว่า’ แบบเนี้ยครับ และคนๆ นั้นก็คือไอ้เหี้ยนี่แหละ”

“พวกผมอยู่กันเหมือนเพื่อนน่ะพี่ ไม่ได้ต่างไปจากตอนแรกเท่าไหร่ ก็เลยไม่รู้สึกแปลกอะไรมั้ง”

“แต่แค่ตอนนี้กูหึงและห่วงมึงมากเท่านั้นแหละ” อาร์มหันไปพูดกับเพื่อนของเขา และผมก็รู้สึกได้จากน้ำเสียงของเขาเลยว่าเขาหมายความแบบนั้นจริงๆ

“พอเลย ไอ้สัตว์! กูจะอ้วก!!” ต้าตบหัวแฟนของเขาเบาๆ แก้เขิน

แค่ฟังพวกเขาพูดกันแค่นี้ ผมก็รู้สึกเขินแทนแล้ว เขาทำให้นึกถึงความรักที่ผมมีต่อฟ้าจริงๆ แต่จะว่าไป ผมก็ไม่เคยรักหรือผูกพันกับใครคนอื่นนอกจากฟ้าแค่คนเดียวเลยน่ะนะ ดังนั้นผมคงบอกไม่ได้ว่าสิ่งที่พวกเขามีให้แก่กันมันจะแตกต่างหรือเหมือนกับความรักของชายหญิงมากขนาดไหน แต่สำหรับผมแล้ว มันดูแทบไม่ต่างกันเลย เพราะระหว่างผมกับฟ้า เราก็เริ่มต้นกันมาจากความเป็นเพื่อนและความรู้สึกผูกพันแบบนี้เช่นเดียวกัน

“พี่อายุก็เท่านี้แล้ว แต่พี่ไม่เคยมีเพื่อนเป็นเกย์หรือคนที่คบกันเปิดเผยแบบนี้เลยนะ” ผมพูด

“จริงเหรอพี่ ผมนึกว่าสมัยนี้จะเยอะแยะไปซะอีก” อาร์มถามกลับ

“คืองี้ อย่างที่ทำงานพี่ก็มีคนนึง คือเค้าก็แต๋วๆ หน่อยอะนะ หรือสมัยที่มหาวิทยาลัยก็มีบ้าง แต่พี่ไม่เคยมีเพื่อนใกล้ตัวหรือคนรู้จักที่แบบ แมนๆ ไม่แสดงออก แต่มีแฟนเป็นผู้ชายแบบเราสองคนนี้น่ะ ก็เลยไม่ค่อยคุ้นเคยเท่าไหร่ แต่พี่ว่าเราสองคนน่ารักและเหมาะกันจริงๆ นะ”

“แหะๆ ขอบคุณครับพี่” ต้าตอบกลับเขินๆ

“แล้ว... พี่ถามไรหน่อยดิ ที่บ้านเราเค้าว่ายังไงมั่งเหรอ... แต่ถ้าไม่อยากตอบก็ไม่เป็นไรนะ จริงๆ พี่ไม่น่าถามเลย ขอโทษที”

“ไม่เป็นไรครับพี่ ถามได้ สำหรับผมสองคนคงเรียกได้ว่าโชคดีน่ะครับที่พ่อแม่เข้าใจ และก่อนหน้านี้เราเคยผ่านอะไรร้ายๆ มาด้วย ก็เลย... นะ” อาร์มยักไหล่

ผมถือเอาน้ำเสียงและสีหน้าของเขาทั้งสองคนเป็นสัญญาณบอกว่ามันคือเรื่องที่เขาไม่อยากพูดถึง และผมไม่ควรต้องรับรู้ ดังนั้นผมจึงเปลี่ยนเรื่องคุยไปเป็นเรื่องการเรียนของเขาแทน และสุดท้ายมันก็วกไปเป็นเรื่องรุ่นพี่คนนั้นของพวกเขาจนได้

“จะว่าไป พี่ได้เจอไอ้พี่หมอกอีกมั่งปะครับ” อาร์มถามขึ้น

“ก็บ้างนะ ทำไมเหรอ”

“เปล่าหรอกครับ แค่พี่หมอกมันชอบมาถามพวกผมว่าจะย้ายเข้าไปเมื่อไหร่ หรือจะเข้าไปคอนโดอีกเมื่อไหร่ ไรเงี้ย แล้วก็พูดถึงพี่กับน้องบ่อยๆ ด้วย”

“พูดถึงพี่กับน้องเหรอ บ่อยเลยด้วย เรื่องอะไรล่ะ”

“ก็ไม่ได้บ่อยขนาดนั้นหรอกครับพี่ ไอ้อาร์มมันชอบพูดให้ฟังดูเวอร์ๆ เงี้ยแหละ ก็แค่ 3-4 ครั้งเอง มันก็แค่ถามพวกผมว่าได้เจอพี่มั่งมั้ย แล้วได้เล่นกับน้องบ้างรึเปล่า ประมาณนี้น่ะครับ” ต้าพูด

“ผมว่าท่าทางมันจะหลงรักลูกชายพี่แล้วล่ะ” อาร์มหัวเราะเบาๆ “มันชอบชมว่าน้องน้ำน่ารักมากๆ อย่างนั้นอย่างนี้ แล้วยังบอกเลยว่าอยากมีลูกแบบนี้บ้าง ฮ่าๆๆ แต่จะว่าไปผมเองก็คิดถึงน้องเหมือนกันนะพี่ วันนี้พี่น่าจะพามาด้วย”

“ตอนพี่ออกมาน้องเค้าหลับอยู่น่ะ พี่ก็เลยไม่อยากพามา เอาไว้ครั้งหน้าพี่เอาสัญญาไปให้เซ็นที่คอนโดแล้วพี่อาจจะพาไปแล้วกันนะครับ”

“ดีครับพี่ แล้วว่าแต่วันนั้นผมต้องเอาอะไรไปมั่งครับ”

“ก็เอาสำเนาบัตรประชาชนมาสองชุดครับ แล้วก็ต้านี่แหละ เดี๋ยวพี่ให้พี่ชายไม่ก็พี่สาวพี่ไปอีกคน เพราะในสัญญาต้องมีพยานทั้งหมดสองคนน่ะ”

“โอเคครับ”

เมื่อถึงวันที่ต้องเซ็นสัญญาและมอบกุญแจให้แก่อาร์ม พี่ดาวก็โทรมาบอกผมว่าเขาติดธุระด่วนทำให้ไม่สามารถไปกับผมได้ และเมื่อผมถามพี่ไม้ เขาก็ไปไม่ได้เช่นเดียวกัน ผมที่ใกล้จะขับรถไปถึงคอนโดอยู่แล้วและไม่รู้จะโทรหาใครอีกดี ก็นึกขึ้นมาได้ว่ายังมีคนๆ หนึ่งที่น่าจะพอช่วยผมได้ ถ้าหากว่าเขาอยู่ที่นั่นน่ะนะ

“ฮัลโหล หมอก ตอนนี้อยู่ที่คอนโดรึเปล่าครับ”

“อยู่คร้าบพี่ มีอารายเหรอครับ” เขาตอบเสียงงัวเงีย

“เฮ้ย ยังไม่ตื่นอีกเหรอ พี่โทรมากวนสิเนี่ย” ผมเหลือบดูนาฬิกาในรถ นี่มันก็บ่ายโมงกว่าแล้วนะ

“โหห เมื่อคืนวันศุกร์นะครับพี่ ผมก็ออกไปเที่ยวกับเพื่อนๆ มาไง กว่าจะกลับมาถึงห้องก็จะตีห้าแล้วว ฮ้าวว..ว...ว... ว่าแต่พี่หนึ่งมีอะไรเหรอครับ”

“คือพอดีวันนี้พี่นัดอาร์มกับต้าไปเซ็นสัญญา พี่เลยอยากรบกวนเราช่วยมาลงชื่อเป็นพยานให้พี่หน่อยได้มั้ย เพราะทั้งพี่สาวและพี่ชายพี่เค้าดันมาไม่ได้ทั้งคู่เลยน่ะ”

“อ๋อๆ ได้คร้าบบ เรื่องแค่นี้เอง แล้วผมต้องใช้อะไรมั่งรึเปล่า แล้วพี่จะมาถึงกี่โมงเนี่ย”

“อีกประมาณ 15 นาทีก็ถึงแล้วครับ แค่มาเซ็นชื่อเฉยๆ เอง”

“โอเคๆ แล้วพี่นัดไอ้สองคนนั้นไว้ที่ไหน เดี๋ยวผมไปเจอพี่ที่นั่น”

“ห้องอ่านหนังสือส่วนกลางข้างๆ นิติฯ ฝั่งตึกพี่น่ะครับ”

“โอเคครับ แล้วเดี๋ยวเจอกันฮะ ผมรีบไปล้างหน้าแปรงฟันก่อน”

หลังจากนั้นไม่นานผมก็วนรถเข้าไปจอดรถอยู่ที่ใต้ตึกและเข็นรถเข็นเด็กพาน้ำไปยังจุดนัดพบ อาร์มกับต้ากำลังนั่งรอผมอยู่แล้ว พวกเขายกมือไหว้ผมและทักทายกับเจ้าตัวเล็ก อีกไม่กี่นาทีถัดมาหมอกก็เดินเข้ามาหาพวกเราในชุดเสื้อกล้ามสีขาวและกางเกงขาสั้น หน้าตาและผมเผ้าของเขายังดูเหมือนคนไม่ตื่นดีเลยด้วยซ้ำ

“เฮ้ย พี่หมอก ทำไมสารรูปนั้นวะพี่” อาร์มหัวเราะ

“กูแฮงค์” หมอกตอบพลางส่ายหัวเบาๆ ก่อนจะหันมาหาผม “หวัดดีครับพี่หนึ่ง”

“สวัสดีครับ” ผมรับไหว้เขา “โทษทีนะหมอกที่ต้องรบกวน”

“โอ๊ยยย ไม่เป็นไรครับพี่ ไม่ต้องห่วง เรื่องแฮงค์เนี่ยขอให้บอกเหอะ ผมถนัดนักล่ะ”

“เอ่ออ แต่พี่รบกวนให้มาลงชื่อเป็นพยานนะ ไม่ได้ให้มาแฮงค์”

“เออว่ะ กูพูดอะไรของกูวะเนี่ย” หมอกเกาหัวแกรกๆ “นั่นแหละพี่ ถือว่าเข้าใจกัน”

เรานั่งลงและผมก็ยื่นสัญญาให้อาร์มกับต้าอ่านอีกครั้ง แต่พวกเขาไม่เสียเวลากับมันมากนัก เพราะเราเคยคุยเรื่องนี้กันไปหลายครั้งแล้ว รวมทั้งเรื่องรายละเอียดต่างๆ ของคอนโดด้วย ดังนั้นเมื่อเราลงชื่อกันแล้วครบทุกคน ผมจึงยื่นกุญแจกับคีย์การ์ดให้ต้าและอาร์มกันคนละชุด จากนั้นก็พาพวกเขาทั้งสามขึ้นไปบนห้อง ต้ากับอาร์มคุยกันว่าจะไปซื้อของใช้ที่จำเป็นเข้าห้องเลยตั้งแต่วันนี้ แต่พวกเขาจะขับรถกันไปที่อิเกียบางนา ผมกับหมอกจึงขอตัวออกมาจากห้องก่อนและปล่อยให้พวกเขาได้คุยกันต่อตามลำพัง

“พี่หนึ่ง เดี๋ยวหลังจากนี้พี่จะไปไหนรึเปล่าครับ”

“ก็ไม่นะครับ ทำไมเหรอ”

น้ำที่นอนอยู่บนรถเข็นตื่นขึ้นและทำท่าจะงอแง ผมจึงก้มลงไปยกเขาขึ้นมาอุ้ม แพมเพิสที่เขาใส่อยู่หนักจนรู้สึกได้

“เดี๋ยวผมช่วยเข็นรถให้ครับ” หมอกขยับตัวมาจับรถเข็นให้

“ขอบคุณครับ สงสัยพี่ต้องเปลี่ยนแพมเพิสให้น้องแล้วล่ะ”

“งั้นพี่ไปที่ห้องผมก่อนมั้ยล่ะ เพราะผมว่าจะชวนพี่ไปกินข้าวด้วยกันพอดี ถ้าพี่ว่างอะนะ”

“เอ่ออ มันจะดีเหรอ”

“ถ้าพี่ไม่สะดวกก็ไม่เป็นไรครับ” เขารีบตอบ

“ไม่ใช่ๆ พี่หมายถึงให้พี่ขึ้นไปบนห้องเราน่ะ จะรบกวนซะเปล่าๆ”

“โอ๊ยย ไม่กวนหรอกครับ ผมขออาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแป๊บนึง ส่วนพี่ก็ดูแลน้องไป ไรเงี้ย”

“งั้นก็โอเคครับ พี่ขอรบกวนแป๊บนึงแล้วกัน”

“แล้ว... หลังจากนั้นพี่จะไปกินข้าวกับผมมั้ยครับ”

“ได้ครับ เดี๋ยวพี่เลี้ยงข้าวตอบแทนที่รบกวนเวลานอนเราก็แล้วกัน”

หมอกฉีกยิ้มกว้างและดวงตาเป็นกระกายขึ้นทันที ผมไม่แน่ใจว่าเขาดีใจที่ผมตอบตกลงไปกินข้าวกับเขาหรือที่ผมบอกว่าจะเลี้ยงข้าวเขากันแน่

[winnie_the_far]

จิ้มก่อน. อิอิ

[winnie_the_far]

มีคนแอบชอบแล้วสินะ คุณวันหนึ่ง...

[miracle22936]

อร๊ายยย สรุปหมอกใช่ไหมหนออออ หมอกใช่ไหม 

[โจ๊กกุ้ง]

น้องหมอกมาแรง

[nongrak]

ชอบหมอกอ่ะ วันหนึ่งน่าจะชอบหมอกนะ

[ordkrub]

ถ้าไปเรื่อยๆแบบนี้  สงสัยว่าหมอกจะเป็นตัวจริงแฮะ

[Ju]

หมอกเริ่มจีบวันหนึ่งสินะเนี่ย

[whynotme]

เย้เย .. หมอกจะได้กินข้าวกะพี่วันหนึ่ง และน้องน้ำแล้ว 
น่ารักเนอะ สามคนพี่พ่อลูก .. อิอิ   คิดไปโน่นเลยเรา 

[พลอยสวย]

  ยังไงๆน้องหมอกๆ

[yayee2]

กำลังจะมีคนมาช่วยพ่อหนึ่งดูแลน้องน้ำอีกคนรึเปล่า

[cinquain]

อ่านแล้วได้แต่ร้อง เอ๊ะๆ ยังไงกัน กับหนูหมอก ^ ^

[malula]

พ่อลูกอ่อนเสน่ห์แรง ถูกจีบไม่รู้ตัว