บทที่42 ฟ้าหลังฝน
ตอนนี้ผมนั่งเฝ้าไอ้เก้าอยู่ที่โรงพยาบาลเอกชนของภูเก็ต ไอ้เก้าเพิ่งจะหลับไปเพราะพยาบาลเอายาอะไรบ้างอย่างฉีดเข้าที่สายน้ำเกลือ
“เฮ้ยไอ้คีย์มึงก็นอนได้แล้ว เฮียอ่ะเดี๋ยวกูเฝ้าให้เอง”พี่ไรที่เดินเข้ามาพร้อมมาม่าคัพในมือพูด
“เดี๋ยวลูกพี่ตื่นแล้วกูจะปลุก”ไอ้พี่โจ๊คที่เดินตามหลังมาพร้อมกับถุงเซเว่นที่คาดว่าคงมีเสบียงเต็มสองไม้สองมือ
“อืม”ผมพยักหน้ารับคำแล้วเดินขึ้นเตียงของตัวเองที่อยู่ข้างๆพี่เก้า ห้องนี้เป็นห้องพิเศษครับมีสองเตียง ผมนอนหันหน้ามาทางพี่เก้าที่นอนหลับหายใจรวยลินจนอดกังวลไม่ได้ถึงหมอบอกว่าจะไม่เป็นไรแล้วก็ตามที
เรื่องทั้งหมดนี่มันเกิดขึ้นจากใครกัน แล้วสาเหตุมันมาจากอะไร พอมาลองนึกๆไล่ๆดูก็หาเหตุผลไม่เจอ
มันก็เหมือนพวกเด็กช่างอย่างพวกเราที่ต้องเป็นศัตรูกับเด็กช่างโรงเรียนอื่น ทั้งๆที่ก็แทบจะไม่มีเหตุผลอะไรที่เราจะต้องค่อยยกพวกตีกัน
พอลองถามพวกพี่เก้าดูเหตุผลที่ผมกลับเป็นเพียงประโยคสั้นๆ ว่า”กูก็ไม่รู้ว่ะ แต่มันเป็นแบบนี้มาตั้งแต่หลายรุ่นก่อนแล้ว พวกรุ่นหลังอย่างกู กูแค่ทำตาม”เพียงแค่นี้กลับมีเด็กหลายคนที่โดนไล่ออกจากโรงเรียน หมดอนาคตและที่หนักที่สุดก็คงหนีไม่พ้น พ่อแม่ที่ต้องมาเสียใจทั้งๆที่ท่านก็ไม่ได้มีความผิดอะไรเลย
แต่อย่างน้อยๆผมก็รู้ดี ว่าภายใต้คนที่ถูกตีหน้าว่าเกเรบ้างล่ะนักเลงบ้างล่ะ แต่พวกเราก็รักเพื่อนยิ่งกว่าอะไร ถึงบ้างครั้งศักศรีมันจะจำเป็น แต่จนแล้วจนรอด เหตุผลที่แท้จริงก็เพียงแค่ต้องการปกป้องใครสักคน
เหมือนไอ้กิตที่มันพยายามปกป้องตัวมันเอง ปกป้องภาพเหตุการณ์เลวร้ายต่างที่มันได้รับ ผมเข้าใจและคิดแล้วว่าเรื่องพวกนี้มันควรจะจบลงได้สักที ก็แค่มีฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งหยุด และผมเองที่ขอเป็นฝ่ายหยุด
ไอ้กิตและเพื่อนมันถูกนำส่งโรงพยาบาลอีกที่หนึ่ง ไอ้กิตหัวแตกเพื่อนของมันเลยยอมจบ ส่วนเจรจากันยังไงผมขอไม่พูดถึง
เรื่องบ้างเรื่องมันก็เลวร้ายแล้วก็ไม่ควรนึกถึง แค่เรื่องมันจบ ใครสักคนให้อภัยทุกอย่างมันก็จบ ก็อย่างที่พระท่านว่าแหละครับ ว่าเวรย่อมระงับด้วยการไม่จองเวร
ทุกคนอาจจะคิดว่าเรื่องราวหนักขนาดนี้ทำไมถึงจบง่ายๆแบบนี้ แต่ผมว่าทุกคนไม่รู้ดีกว่าครับเพราะเอาไปเอามาเดี๋ยวกลายเป็นว่ามันจะดราม่ากันอีก ชีวิตจริงมันไม่เหมือนในนิยายนี่ครับ เรื่องราวต่างๆมันไม่ได้จบลงง่ายด้วยการพูดจาบ้างสิ่งบ้างอย่างที่เราต้องเสียไปก็มี แต่มันก็คุ่มค่ากลับสิ่งที่ฝั่งนั้นเคยได้รับมาเหมือนกัน
ขอให้เรื่องพวกนี้จบลงที่ตรงนี้ ขอให้สิ่งแรกที่ผมเห็นตอนตื่นขึ้นมาคือรอยยิ้งของทุกคน โดยเฉพาะไอ้เก้า
เก้าtalk
ผมกำลังนั่งจ้องไอ้คีย์ที่นอนหลับอุตุน้ำลายไหลยืดมาตั้งแต่บ่ายของเมื่อวานจนเช้าวันใหม่ คงเหนื่อยหน้าดูหน้ามันมีรอยเขียวชำเต็มไปหมดแทบไม่มีที่ว่าง ถ้าผมมาเจอมันตอนนี้อาจจะเลิกชอบมันไปเลยก็ได้555 แต่ไม่อ่ะ เพราะหน้าผมเองก็มีสภาพไม่ต่างจากมัน ที่สำคัญมันรักผมขนาดนี้ต่อให้พิการก็คงทิ้งไม่ลง
“จ๊อบ แจ๊ะๆๆ”ไอ้นี่นอนเคียงน้ำลายเสียงดัง เห็นนอนหลับสลายแบบนี้ก็อดหมั่นใส้ไม่ได้เลยเอามือไปบีบจมูกมันแรงๆ
“โอ๊ย!!”ได้ผลครับร้องลั่นเลย ก็จมูกมันเป็นแผลอยู่นี่ ไม่สะดุ้งก็บ้าแล้ว
“5555”ไอ้คีย์ทำหน้าทำตาอย่างกับหมาแดกแฟ้บแนะ
“เล่นไรว่ะแม่ง”ด่ากูเลย
“ก็ใครใช้ให้มึงหลับสบายอยู่คนเดียวล่ะ กูเจ็บกว่าอีกไหงกูต้องมานั่งเฝ้ามึง”
“เออ พี่ยังเจ็บอยู่ไหมอ่ะแล้วนี่ลุกมานั่งทำไมอ่ะ ไปนอนๆๆ หมอบอกต้องพักผ่อนเยอะๆ”ล้นลานเหมือนมันเพิ่งสำนึกได้ว่าผม
เองก็เจ็บมาเหมือนกัน เอ๋อดีจริงๆเมียกู
“ก็มานั่งมองมึงนอนน้ำลายไหลยืดเนี่ยแหละ นี่กูเพิ่งรู้นะเนี่ยว่าแม่งนอนหน้าเกลียดขนาดนี้ รู้อย่างนี้กูไม่เอามาทำเมียหรอก”แกล้งแหย่มัน ไอ้คีย์หูตก ก้มหน้าก้มตามองมือตัวเองเลย
“ฮือ ผมขอโทษ”สักพักก็ได้ยินเสียงสะอื้นพร้อมกับคำขอโทษ ตกใจซิครับแค่แหย่เล่นๆ แม่งดันร้อง
“เฮ้ย ร้องทำไมกูพูดเล่น”ผมเลยปีนขึ้นไปนั่งซ้อนหลังมันบนเตียง ไอ้คีย์ยังนั่งร้องไห้แต่พยายามเก็บเสียงสะอื้น นางเอกจริงๆเมียกู
“ผมรู้ เพราะผม ฮือๆๆ”ร้องไปใหญ่เลยทีนี้ หรือมันกำลังกังวลอะไรอยู่ว่ะ พอสะกิตนิดนี่ไปเลยหรอ
“กูขอโทษกูแค่จะแหย่เล่น”ผมพูดแล้วดันหัวมันมาซบที่อกผมก็กอดเอวมันหลวมจากข้างหลัง
“ที่กูเจ็บอ่ะ กูว่าแม่งเท่ห์ดีออก แมนจะตาย พวกไอ้วีมันยังบอกเลย แล้วแผลแค่นี้กูไม่สะเทือนหรอก ให้มึงมาร้องไห้สงสารกู
แบบนี้ ใครรู้เข้ากูอายตายเลย เจ็บจนเมียตั้งมาร้อมห่มร้องไห้”ก็โยกตัวมันไปมา เพราะผมได้นอนหลับเกือบๆวันเต็มๆตอนนี้ก็เลยแข็งแรงขึ้นเยอะแล้ว ถึงจะมีเคล็ดๆบ้างเล็กน้อยแต่ผมก็มีแรงไปล้างแค้นแล้วล่ะ
แต่คงไม่ดีกว่า หลังจากที่ตื่นขึ้นมาพวกไอ้วีก็เล่าเรื่องที่ไอ้คีย์ยอมขอโทษแล้วก็สัญญาว่าจะไม่มีการแก้แค้นอะไรอีก แถมยังยอมเจ็บตัวอีก ถึงจะดูเป็นแค่เล็กน้อย แต่ไอ้รอยกีดที่หางคิ้วยาวมาถึงโหนกแก้มก็ทำเอาผมเดือดเหมือนกัน นี่ถ้าเป็นแผลเป็นขึ้นมากูเอาตายแน่นพวกมึง
“เจ็บไหม”ผมเอามือลูบไปตามผ้าก็อตติดแผลที่หน้ามัน ไอ้คีย์เป็นคนดี เป็นคนดีมากๆจนดูซือบื่อ แต่นี้แหละเป็นข้อดีของมันที่ใครก็ไม่มี มันไม่เคยโกรธใครได้นาน ไม่ว่าจะเรื่องเล็กหรือใหญ่แค่ตื่นขึ้นในวันถัดมา มันก็จะลืมทุกอย่าง
“หึ”ส่ายหัวดุกดิกไปมา
“มันจะเป็นแผลเป็นไหมว่ะ”
“เป็นมั้ง ก็มันยาวเลย”มันช้อนสายตาขึ้นมามอง”ถ้าพี่ไม่ชอบไปหาเด็กอื่นก็ได้นะ”ก้มหน้าลงต่ำ พูดเสียงเบา จนรู้สึกได้ว่าฝืนใจแบบสุดๆ
“ไม่ต้องห่วง ถ้ามันเป็นกูค่อยหาก็ได้ แต่ก็นะกูว่าคงไม่มีโอกาสหรอก กูให้ที่บ้านหาหมอผิวหนังเตรียมไว้เป็นสิบแล้ว จะเป็นก็ให้มันรู้ไปซิ”
“ชิ”เหมือนจะหยุดร้องแล้ว
“เวอร์อ่ะพี่ หมอบอกว่าทาkaอาทิตย์เดียวก็หาย ถึงมันจะยาวแต่ก็เหมือนแค่รอยแมวข่วน”แล้วเมื่อกี้พูดทำหอกอะไรว่ะว่า เป็นมั้งเนี่ย
“กูจะซื้อให้มึงทาตลอดชีวิตเลย”
“คนไข้ค่ะ กรุณากลับมาที่เตียงด้วยเดี๋ยวคุณหมอจะตรวจอาการ”ป้าพยาบาลตัวอ้วนเดินเข้ามาบ่นก่อนที่หมอที่ดูแล้วหน้าจะเพิ่งจบมา เหล็กดัดฟันสีเขียวกับใบหน้าขาววอกนั้น ดูยังไงก็ตุ๊ด
ผมก็เลยต้องจำใจเดินกลับมาที่เตียงตัวเองเพราะไอ้คีย์หยิกไล่มา เซ็งว่ะ กำลังเข้าได้เข้าเข็ม ก็เลยแกล้งให้ป้าพยายามบาลให้หัวใจวายเล่นโดยกลายกระโดดขึ้นเตียง
“ว๊าย ตะเถน เล่นอะไรเนี่ย”ป้าแกร้องกรี๊ดขึ้นมาอย่างหัวเสีย
“555ก็โชว์ให้ดูไงครับว่าแข็งแรงดี จะได้ไม่ต้องมาขัดจังหวะตรวจบ่อยๆ”ว่าแล้วก็ยักคิ้วให้ป้าแกทีนึง
โชคดีนะที่นี่เป็นโรงบาลเอกชนป้าแกก็เลยไม่กล้าด่าอะไร ก้เสียเงินนี่ครับและดูท่าจะเยอะด้วย ยังไงซะ ลูกค้าก็คือพระเจ้านี่
“มีแรงขนาดนี้ คงแข็งแรงดีแล้วล่ะครับ คงไม่ต้องห่วงอะไรแล้ว”ไอ้หมอพูดแล้วเดินอ้อมไปเตียงไอ้คีย์
“เป็นไงครับปวดหัวไหมยังเจ็บแผลอยู่หรือเปล่า”มึงจำเป็นต้องพูดกับคนไข้ด้วยน้ำเสียงแบบนี้?
“ไม่ฮะ หายแล้ว มีปวดเวลาขยับบ้างนิดหน่อย”ไอ้นี่ก็ตอบหน้าระรื่นเลย แถมยังยิ้มจนตาปิดอีกตั้งหาก หงุดหงิดโว้ย
“ดีแล้วส่วนแผลที่หน้าไม่ต้องห่วงนะครับ เดี๋ยวพรุ่งนี้รอแผลแห้งกว่านี้หน่อย เดี๋ยวหมอเอายามาทาให้”มันพูดแล้วจดอะไรบ้างอย่างลงบนกระดานเหล็กที่เหมือนจะเป็นประวัติคนไข้ แล้วส่งให้ป้าพยาบาล
“ครับ”ไอ้คีย์ยิ้มรับ ส่วนไอ้หมอเหี้ยนี่ก็ยิ้มกลับ กำลังยื่นมือไปหาไอ้คีย์ ไว้เท่าความคิด ตัวผมก็กระโดดลงไปจับข้อมือไอ้หมอขี้หลีก่อน
“ไม่จำเป็นหรอกครับ พรุ่งนี้ผมจะกลับกันเลย ส่วนเรื่องแผล แฟนผมผมดูแลได้!”ผมพูดใส่หน้ามัน รู้สึกถึงแรงดึงชายเสื้อจากข้างหลังเล็กน้อย แต่ไม่ได้หันไปมองคนดึงที่เดาก็รู้ว่าคงทำหน้ารลำบากใจ
“แต่น้องคนนี้ยังออกไม่ได้นะครับส่วนคุณบ่ายนี้ก็ออกได้เลยผมอนุญาต”มันชักมือกลับแล้วพูดจากวนตีนผม
“ไม่จำเป็น แฟนคนเดียวผมมีปัญญาดูแล”ไอ้หมอมองหน้าผมนิ่งแววตาดูโกรธ แต่ก็แค่แวบเดียวก่อนที่มันจะทิ้งท้ายให้ผมอยากจะกระทืบมัน
“เพิ่งรู้นะครับว่าเด็กช่างที่เรียนก็ยังเรียนไม่จบ มีปัญญารักษาคนไข้ด้วย”มันยิ้มเหยียดแล้วหันหลังเดินออกจากห้อง ผมกำลังจะเดินไปสั่งสอนมัน จะได้รู้มั้งว่าเล่นกับใคร แต่ไอ้คีย์ก็ดึงชายเสื้อไว้แน่นไม่ยอมปล่อยจนมันออกไปนอกห้องได้
“เหี้ย ปล่อยกู กูจะสั่งสอนแม่ง สัสเอ้ยปล่อยดิ”จากดึงแค่ชายเสื้อเปลี่ยนเป็นคว้าแขนผมไปกอดแน่น
“โอ๊ย!”ไอ้คีย์ร้องขึ้นมา ผมเลยหยุดดึงดันที่จะไปกระทืบไอ้หมอเหี้ยนั้น แล้วหันไปดูมัน
“เจ็บหรอ กูขอโทษ”ปีนขึ้นไปนั่งบนเตียง
“อืม แต่พี่จะไปทำอะไรหมอเขาอ่ะ”ไม่พูดขึ้นมาเนี่ยกูเกือบลืมมันไปแระ เอาไว้ส่งพวกไอ้วีไปจัดการแล้วกัน
“กระทืบ แม่งเสือกมาม่อเมียกู”ไอ้สัสเอ้ย ยิ่งพูดยิ่งอยากเอาตีนไปแปะหน้ามัน
“ขี้หวงว่ะ”มันพูดแล้วหัวเราะคิกคักชอบอกชอบใจ
“แล้วไง กว่ากูจะได้มามันไม่ใช่เรื่องง่ายๆนะโว้ย โดนตีนปางตายก็หลายรอบแล้ว ถ้าอยากได้ก็ข้ามศพกูไปก่อนแล้วกัน”ผมทำหน้าพูดจริงจัง แต่ไอ้เตี้ยแม่งเสือกหัวเราะคลิคักชอบอกชอบใจ
“5555 เรื่องอะไรกว่าผมจะได้มาอยู่ตำแหน่งนี้เจอตีนมาก็หลายรอบ เรื่องอะไรจะออกไปง่ายๆ”
“หึหึหึ ให้มันจริงเหอะ อย่าให้กูรู้ว่ามึงคิดเปลี่ยนตำแหน่ง กูเอาแม่งให้ลุกไม่ขึ้นเลย”
“ลามกว่ะ”หน้าแดงขึ้นทันทีเลย ทำอย่างกับสาวเวอร์จิ้นไปได้นะเมียกู แต่ก็น่ารัก
“มึงดิลามก กูหมายถึงจะกระทืบให้ลุกไม่ขึ้นเลย คิดไปเองนะเนี่ย”ยิ่งแย่งหน้ามันยิ่งแดง ไม่รู้เพราะอายหรือโกรธกันแน่น
“ไอ้บ้า”ด่าได้น่ารักอีกแระ ผมว่าผมคงติดมันเกินไปแล้ว รู้สึกช่วงนี้ตัวเองปัญญาอ่อนยังไงก็ไม่รู้
“หรือว่าอยากจ๊ะ รอก่อนนะไว้น้องหายดีเดี๋ยวพี่จัดให้ชุดใหญ่เลย”ผมพูดแล้วยิ้มหวานให้มัน ไอ้คีย์ทะลึงตาใส่แล้วยิกท้องผมอย่างแรง
“โอ๊ย เชี่ยเล่นไรเนี่ย”มือหนักซิพหาย
“สม หื่นดีนัก”ผมมองมันแล้วก็ต้องส่ายหัวอย่างเอื้อมระอาถ้าเป็นพวกผู้หญิง คงรีบลุกถอดเสื้อผ้านอนให้กูเอาไปแระ มึงนี่นะ
เอาเถอะ ยังไงซะมันก็เหมาะกับรอยยิ้มมากกว่า ไอ้ตาโตๆที่พอหัวเราะแล้วตาปิดเนี่ยเป็นอะไรที่ผมโคตรชอบเลย ส่วนน้ำตาแค่ที่ผ่านมาผมเห็นมากพอแล้ว และผมก็หมั้นใจแล้วว่ามันนี่แหละใช่สำหรับผมจริงๆ
“กูรักมึง”ผมคงจะรู้สึกมากไปจนเก็บไว้ไม่อยู่ ก็เลยพูดออกไป ไอ้เตี้ยที่หัวเราะคลิคักเมื่อกี้นิ่งลงทันที ตาโตๆเบิกกว่ากว่าเคย แล้วก็ปิดลงพร้อมรอยยิ้วกว้าง
“กว่าจะพูดเนอะ เกือบไม่ได้ฟังแล้วไหมล่ะ”มันกระโดดมากอดคอผมทั้งตัวทิ้งน้ำหนักมาที่ผมจนต้องเอนลงไปกับพื้นเตียง
“ถ้ากูไม่พูดมึงไม่รู้หรือไงว่ากูรู้สึก”
“อี้ เลี้ยนว่ะ 555”หัวเราะแล้วกอดผมแน่นกว่าเดิม ผมก็เลยกอดเอวมันกลับไว้หลวมๆ
มันมองหน้าผมนิ่งผมก็มอง แล้วก็เหมือนมีอะไรมาดึงให้ผมกับมันเลื่อนหน้าเข้าหากัน แล้วในวินาทีที่ปากกำลังจะแตะกันก็
ปัง!
“เฮียผมซื้อมาแล้ว”ไอ้เหี้ยวีกับพวกที่เหลือก็พรวดพลาดเข้ามาเราสองคนหันไปมองผู้บุกลุกก่อนที่ไอ้คีย์จะยันตัวขึ้น ดูเหมือน
มันจะไม่สังเกตุว่าผมกำลังทำอะไรอยู่
“ไอ้เหี้ย ไปวิ่งรอบรพ.สักร้อยรอบดีไหมพวกมึง!”เข้ามาไม่รู้เวล่ำเวลาจริงๆ
มีทางเดียวคงต้องรีบกลับห้องสักที จะได้ทำอะไรสะดวกๆหน่อย!
tbc.
ตอนหลังเนี่ยจะหนักไปทางโนเเท็คแล้วนะทุกคน
เพราะเฮียเก้ากับนู๋คีย์ แฮปปี้ๆๆๆกันดีเเล้ว
ยังไงก็ฝากเชียร์โนแท็คด้วยเน้อ
หัวข้อ: ถึงกรูจะเป็นเด็กช่างแต่กรูก้รักจริงนะโว้ย ตอนพิเศษ ฉลองครอบรอบหนึ่งปี 17/03/57 (อ่าน 562844 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก