บทที่ 50 แตกหัก กับ ความจริง
คีย์
ตอนนี้ผมกำลังนั่งทานข้าวเย็นพร้อมหน้าพร้อมตาพ่อแม่ลูกบวกลูกสะใภ้อีก1 ชั่งเป็นภาพที่งดงามจริงๆถ้าไม่ติดตรงที่ว่า
“กินผักเข้าไปมั้งไม่ยอมกินมันถึงได้เตี้ยอยู่แบบนี้ไง”ว่าจบก็ตักเอาหนอไม้ฝรั่งผัดกุ้งที่แม่งไม่มีกุ้งมาให้กูเลยมาใส่จานผม ว่าแต่ถ้าอยากสูงต้องกินแคลเซียมดว้ยไม่ใช่ไฟเบอร์
“กินเยอะแล้ว”ผมก็บ่นอุบ่นอิบไป
“เอากินอีกหน่อย อ้าปาก”แล้วไอ้เก้าก็ตักเอาข้าวในจานมันกับก้านหนอไม้ฝรั่งมาจ่อที่ปากผม
“อ่ำ”ผมก็กินด้วยความเคยชิน
“เขี้ยวให้ละเอียดด้วย”
“อะแฮ่ม”เหมือนมีธนูมาปักอยู่ที่อก หันไปตามเสียงขัดจังหวะ
“แฮ่อๆๆ แม่กินๆๆ”พ่อกับแม่นั่งมองพวกผมสองคนตาค้างเลย ลืมไปว่าไม่ได้อยู่กันแค่2คน
“โอ๊ย”จงใจหยีบตีนไอ้เก้าใต้โต๊ะด้วยความหมั้นใส้ เพราะมันแหละเริ่มก่อนผมก็เลยคล้อยตาม
“กูบอกว่าอย่าทำให้พ่อแม่สงสัย”กระซิบ
“หึหึหึ”ไอ้สัสครับหัวเราะแบบนี้แสดงว่ามึงจงใจใช่ไหม
“แล้วเรียนเป็นไงไอ้แมว”พ่อที่เหมือนจะลืมเรื่องก่อนหน้านี้ก็เริ่มถามความเป็นอยู่ลูกรักโดยทันที
“ไม่เป็นไงอ่ะ ก็เรื่อยๆๆ”
“มันตกคณิตครับ”เสือก!
“บ๊ะ ไอ้นี่กี่ปีๆๆก็ตกแต่วิชานี้ ไม่เบื่อหรือไงแมว ตกวิชาอื่นบ้างก็ได้”ถ้าจะพูดแบบนี้เอาปืนมาไล่ยิงผมเลยดีกว่า
“แล้วตาเก้าล่ะลูก ห้องเดียวกันหรอ”แม่ก็หันไปเอาอกเอาใจลูกชายคนใหม่
“เปล่าครับผมเป็นรุ่นพี่เรียนช่างยนต์”พูดเพาะจริงๆนะมึง
“อ้าวแล้วป็นไงมาไงถึงสนิทกับไอ้แมวจนมันพามาบ้านได้เนี่ย”ผมนี่สำลักเลยครับ ไม่ใช่กลัวที่พ่อถามแต่กลัวไอ้ตัวข้างๆมันจะตอบอะไรพิเรนๆนี่ซิ
“โหพ่อกุ้งชุปแม่โคตรอร่อยลยกินดิๆ”เสียสละกุ้งชุปแป้งแสนรักไปให้พ่อตัวหนึ่งเลยนะเนี่ย
“ไอ้แมวมึงตักมาทำไมกูแพ้กุ้ง”เออว่ะ ลืม
“ว่าไงจ๊ะพ่อหนุ่ม”แม่คราฟลืมบ้างอะไรบ้างก็ดีนะ เอาไงดีถ้าปล่อยให้มันตอบล่ะก็มีหวังความลับแตกแน่นเลย
“พี่รหัสไงแม่ มันเป็นพี่รหัสจริงไหมพี่”ผมรีบหันไปหาตัวช่วยทันที
“ครับผมเป็นพี่รหัสมันน่ะครับ” พ่อแม่ก็พยักหน้ารับรู้ก่อนที่จะลงมือกินข้าวกันต่อ ส่วนไอ้เก้าได้แต่ทำหน้าตึง เข้าใจไหมครับเมื่อกี้มันยังหน้ามึนอยู่เลย แต่พอผมตอบพ่อแม่ไปว่ามันเป็นพี่รหัสเท่านั้นแหละ มันก็หน้าตึงหูตกย่างเห็นได้ชัดเลย จะว่าผมไม่เข้าใจความรู้สึกมันผมก็พูดได้ไม่เต็มปากหรอกครับ แต่ผมก็ยังไม่พร้อมจริงๆที่จะบอกพ่อแม่ตอนนี้
หลังจากกินข้าวเสร็จแม่ก็ไปล้างจานผมก็อาสาไปเป็นลูกมืออีกคนแต่ก็โดนไล่ออกมาเนื่องจากไอ้เก้ามันเดินลงมาจากบนบ้านคนเดียวตั้งแต่กินข้าวเสร็จแล้ว คุณนายเขาก็เลยห่วงลูกใหม่กลัวจะโดนสก๊อยแถวบ้านผมฉุดเลยไล่ผมให้มาตาม
หาไม่นานก็เจอมันนั่งมองดาวทำหน้าเศร้าเหมือนพระเอกเอ็มวีอยู่คนเดียวในสวนหน้าบ้านนี่แหละครับ ข้างๆมีไอ้แดงนอนมอบใกล้ๆมัน นี่มึงสนิทกันเร็วไปไหมว่ะ ทีกูนี่เอามาเลี้ยงตั้งแต่ตีนเท่าฝาหอยหลอด(?)โตมายังไล่กัดกูอยู่เลยไอ้หมาเลว
“นี่”ผมเข้าไปนั่งเบียดมันอีกฝั่ง
“...”มันหันมามองก่อนที่จะถอดหายใจแล้วหันกลับไปมองฟ้าเหมือนเดิม
“เป็นไรอ่ะ”โหมดนี้ผมไม่เคยเจอ ไม่รู้จะทำตัวยังไง
“สนใจทำไมกูก็แค่รุ่นพี่มึง”ฉึก(เสียงธนูปัก)โดยไปหนึ่งดอกเข้ากลางเป้าด้วย
“...”เอาไงล่ะกู ไปไม่เป็นเลย
“...”แล้วไอ้พระเอกมันก็ทิ้งระเบิดไว้ก่อนที่จะลุกขึ้นเดินไปที่ศาลาในสวน
“เฮ้ยพี่เป็นไรอ่ะ โกรธหรอ”คือไม่รู้จะทำไงแล้วอ่ะอย่าว่าผมสิ้นคิดเลยถึงจะรู้ว่ามันโกรธแต่ก็ยังต้องถามอ่ะ
“...”เงียบทำหอยอะไรครับ
“ไม่ใช่ผมไม่อยากให้พ่อแม่รู้หรอกนะเรื่องของเราอ่ะ แต่ผมยังไม่พร้อมว่ะ”ตั้งแต่คบกันมารู้สึกว่าครั้งนี้จะเป็นครั้งแรกที่ผมเครียด
เวลาอยู่กับมัน
“อืม”สั้นไปไหม ถึงมันจะรับฟังเหตุผมของผมแต่มันไม่เข้าใจหรอก
“เอาจริงๆเลยนะ ถ้าผมพร้อมเมื่อไหร่ผมจะเป็นคนเดินไปบอกพ่อกับแม่ด้วยตัวผมเองเลย แต่พี่ต้องเข้าใจผมเป็นลูกคนเดียว แล้ว
จู่ๆผมเดินไปบอกพ่อกับแม่ว่าผมคบกับ..เอ่อ.พี่แล้วพ่อกับแม่ผมจะรู้สึกยังไง”ไม่หวังให้มันหายโกรธก็แค่อยากให้มันเข้าใจบ้าง
ความรู้สึกของคนเป็นพ่อเป็นแม่ใช่ผมจะไม่รู้ สุดท้ายแล้วถึงท่านจะยอมรับในสิ่งที่เราเป็นแต่ก่อนหน้านั้นท่านเองก็ต้องเจ็บปวดกับความผิดหวังที่เลี้ยงเรามาตั้งแต่เล็กจนโต ผมยังไม่พร้อมที่แบกรับความรู้สึกพวกนั้นที่ต้องเห็นพ่อกับแม่ผิดหวังในตัวผม
“กูเข้าใจ มึงพอใจยัง”ถึงจะพูดออกมาแบบนั้น แต่หน้าตามันไม่เห็นเหมือนอย่างที่จะปากว่าเลย
“แล้วพี่จะให้ผมทำไง เดินไปบอกพ่อกับแม่หรอว่าผมเป็นเกย์ ลูกชายคนเดียวของบ้าน ความหวังเดียวของพ่อแม่เป็นเกย์ พี่คิดว่าผมทำได้หรอ”ผมตะโกนอย่างลืมตัว ไม่สนว่าพ่อแม่จะได้ยิน ผมก็แค่อยากให้มันเข้าใจผมบ้าง ผมไม่ได้ถูกเลี้ยงมาแบบมัน ไม่ได้โตมากับกองเงินกองทอง กว่าพ่อแม่จะมีทุกอย่างอย่างวันนี้ ตอนเด็กๆผมยังต้องนอนวัดก็มีเพราะพ่อแม่ไปทำงาน คนที่ถูกเลี้ยงมาอย่างทุ่มเท ไม่ว่าผมอยากได้อะไรต้องการอะไร ถึงพ่อแม่จะไม่มีกินแต่ก็หามาให้ผมจนได้ คนที่พยายามเลี้ยงผมมา
ขนาดนี้ สายตาที่มองมาที่ผมเพื่อหวังให้เติบโตมาเป็นผู้ชายที่ดี แต่งงานกับสาวที่ไหนสักคนมีหลานให้พ่อกับแม่ได้อุ้ม นั้นเป็นสิ่งที่พ่อพูดให้ผมฟังบ่อยๆ แล้วจะให้ผมเห็นแก่ตัวเหยีบย้ำความหวังของพ่อกับแม่ ผมทำไม่ได้ ไม่ใช่แค่ตอนนี้ จะพรุ้งนี้หรือวันไหนผมก็ไม่พร้อม
“ถ้ากูให้มึงทำมึงจะทำไหม มึงทำไม่ได้มึงก็รู้ตัว แล้วมึงจะมาพูดทำไม”ไอ้เก้าก็ตะโกนใส่หน้าผมเหมือนกัน
“ทำไมพี่เป็นคนเห็นแก่ตัวแบบนี้ว่ะ”ผมโกรธยอมรับเลย ทั้งๆที่ก็รู้ว่าถ้าคุยกันตอนนี้อะไรๆมันก็ต้องแย่ แต่ผมก็อดไม่ได้
“เห็นแก่ตัวหรอ หึใช่คนอย่างกูมันก็แค่ไอ้เหี้ยที่เห็นแก่ตัว คนอย่างกูมันก็แค่ไอ้เหี้ยที่ดีไม่พอให้มึงไปบอกใครต่อใครว่าคบกู คนอย่างกูมันก็แค่นักเลงเกเรหาเรื่องต่อยตีกับคนอื่นไปวันๆ แต่ถึงกูจะเลวจะเหี้ยหรือเห็นแกตัวแค่ไหนแต่กูก็รักมึงไม่แพ้ไอ้เหี้ยหน้าไหนเหมือนกัน!”
“...”ผมได้แต่เงียบ ไอ้เก้าตะโกนออกมาอย่างเหลืออดก่อนที่จะเดินไปที่รถที่พวกเราขับกันมาก่อนที่จะขับออกไป ส่วนผมทำอะไรไม่ได้นอกจากยืนนิ่ง ไม่กี่วิต่อมาพ่อกับแม่ก็วิ่งลงมาดูผม เพราะได้ยินเสียเอะอ่ะโวยวายและเสียงรถ
ผมค่อยทรุดตัวลงนั่งยองๆกับพื้น ร้องไห้ออกมาอย่างบ้าคลั่ง ปวดหัวไปหมด พ่อแม่รีบเข้ามาโอบปลอบ ท่านไม่ถามว่าเกิดอะไรขึ้น ซึ้งนั้นก็เป็นเรื่องดีสำหรับผม เพราะผมเองก็ยังตอบไม่ได้ว่าที่ผมเป็นอยู่ตอนนี้คืออะไร
ผมทำถูกแล้วหรอที่ทำแบบนี้ ทำถูกแล้วหรอที่ตะโกนใส่หน้ามัน ทำถูกแล้วหรอที่ปิดบังเรื่องของผมกับมัน
จริงแล้วผมกลัวอะไรกันแน่น สักวันยังไงเรื่องของผมกับมันพ่อกับแม่ก็ต้องรู้อยู่ดีจริงๆแล้วผมกลัวจริงๆหรอที่จะทำให้พ่อแม่ผิดหวัง กลัวจริงๆหรอที่จะต้องทำให้พ่อแม่อายชาวบ้าน หรือผมแค่กลัวที่อยู่ข้างๆมันท่ามกลางสังคม
พอมาลองคิดๆดูแล้ว ไอ้เก้าก็ไม่เคยแคร์ใครหน้าไหน ไม่ว่าจะไปไหน ไม่ว่าผมจะทุเรตยังไง มันก็ไม่เคยที่จะบอกใครๆว่ามันรักผม แล้วผมล่ะ เคยทำแบบนั้นกับมันบ้างไหม
แล้วใครกันแน่นที่เห็นแก่ตัว
ตอนนี้เที่ยงคืนแล้วไอ้เก้ายังไม่กลับมาเลย โทรหาก็ไม่รับสายนี้ผมโทรเป็นร้อยๆสายแล้ว นั่งรอมันอยู่ที่หน้าบ้าน ตอนแรกผมไปยืนรอมันที่ประตูหน้าบ้านแต่แม่เดินมาตามบอกให้ไปรอบนบ้านแทนเพราะมันดึกแล้ว ผมก็ได้แต่พยักหน้าแล้วเดินมานั่งอยู่หน้าบรรได
พ่อกับแม่ก็เข้านอนแล้วแต่ผมก็ยังไม่เห็นวี่แววไอ้เก้าเลย มันจะกลับไปแล้วหรอ แต่มันดึกขนาดนี้กระเป๋าตังค์ก็ไม่ได้เอาไปน้ำมันรถก็คงไม่พอให้มันไปถึงกรุงเทพด้วย แล้วมันจะทำไง อยู่ไหน ทำอะไร ตอนนี้ในหัวผมมีแต่คำถามพวกนี้เต็มไปหมด
ผมนั่งรอต่อมาเรื่อยๆจนตอนนี้ตี4กว่าแล้วหลับไม่ลงจริงๆครับบอกตรงๆ
ไม่รู้ป่านนี้มันจะเป็นไงโดนใครดักตีหัวหรือเปล่ายิ่งชอบหาเรื่องคนอื่นเขาอยู่ด้วย
ในขนาดที่ผมกำลังสิ้นหวังจนจะไปตามพ่อกับแม่ให้ช่วยกันออกตามหามัน เสียรถที่คุ้นเคยก็ดังขึ้นจนผมต้องรีบวิ่งลงบันไดไปดู
ไอ้เก้ากลับมาแล้ว
ตอนนี้ในอกผมรู้สึกโล่งเหมือนเอาอะไรบ้างอย่างที่อยู่ในอกออกไปได้หมด ไม่สนใจเรื่องที่เราทะเลอะกันก่อนหน้านี้ ไม่สนใจว่าใครกันแน่นที่ผิด แต่ผมสนใจแค่คนตรงหน้าที่หัวฟูยุ่งเหยิงไปหมด
“...”ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้เหมือนจะมีอะไรหลายอย่างที่อยากจะพูด แต่พอมายืนอยู่ตรงหน้ามันจริงๆกลับพูดไม่ออก
“...เอ่อ”ไอ้เก้าส่งดอกบัวสีเขียวแบบเดียวกันกับที่เขาซื้อไปไหว้พระมาตรงหน้าผม
“อะไร”อยู่ๆก็ยื่นดอกบัวมาให้หวังว่ามันคงไม่ได้ชวนผมไปใส่บาตรตอนเช้าหรอกนะ
“กูหาได้แค่นี้ มีเงินแค่20 แล้วร้านดอกไม้มันก็ยังไม่เปิดพอกูไปถามคนอื่นเขาก็บอกว่าประมาณตีสี่ถึงจะมีคนมาขายดอกไม้ กูก็เลยรอ แต่เขาขายแต่ดอกบัว”ทั้งๆที่พูดกับผมอยู่แต่หันหน้านี้ ไปทางอื่น
ผมยื่นมือไปรับดอกไม้(ดอกบัวมันฟังดูทุเรต)จากมือมัน
“ไปซื้อที่ไหน”อยากจะรู้จริงๆนะ ไอ้เก้าพอได้ยินคำถามหูมันก็แดงขึ้นมาทันที
“ตลาดหน้าปากซอย”อึ้ง ที่กูนั่งรอมึงนับ10ชั่วโมงเนี่ยมึงไปแค่หน้าปากซอย? กระโดดถีบมึงตอนนี้ใครจะว่ากูเลวไหมเนี่ย
แล้วมีอย่างที่ไหนไปหาซื้อดอกไม้ง้อคนอื่นเขาที่ตลาด ตลาดเขาก็ขายแต่ดอกไม้ไหว้พระซิว่ะ โอ้นี่มึงมันไฮโซเกิน หรือโง่กันแน่น แต่ก็นะถึงจะแปลกๆไปหน่อยก็เถอะ แต่ผมก็ดีใจจะว่าไงล่ะจะเก็บดอกบัวนี้ไว้อย่างดีเลย5555
“ขอโทษ”ทั้งๆที่มันไม่ผิดแต่ก็ยังอุส่ารอซื้อดอกไม้มาให้ผม ผมเองที่เป็นคนผิดจะไม่พูดอะไรเลยก็คงไม่ได้
“กูตังหากที่ต้องขอโทษ กูเอาแต่ใจเกินไป”ผมเดินเข้าไปกอดมันเลยครับ คิดถึง ทั้งๆที่ห่างกันแค่10ชั่วโมงแต่ผมกลับรู้สึกว่ามันนานเกินพอที่ทั้งชีวิตผมจะต้องอยู่ห่างจากมัน
“เออ พ่อแม่ก็ไม่อยากขัดจังหวะหรอกนะ แต่นี่มันหน้าบ้านมึงช่วยไปกอดจูบกันบนบ้านได้ไหม กูอายพระท่าน”ในขนาดที่ผมกำลังซึ้งอยู่ จู่ๆพ่อที่ยังอยู่ในชุดนอนก็เดินออดมาพร้อมๆแม่ที่ในมือถือกล้องโพรารอยอยู่
“พ่อแม่คือ...”รีบเด้งตัวออกจากกันแทบไม่ทัน
“ไม่ต้องพูดเลยไอ้แมวโกหกพ่อแม่นรกกินหัวนะมึง”พูดเหมือนไม่ได้รู้สึกอะไร แต่นี่ พ่อกับแม่เห็นหมดแล้ว รู้หมดแล้วแน่นเลย ผมจะทำไงดี
“ชิดหน่อยชิด แชะ”แม่ที่กดชัตเตอร์อย่างบ้าคลั่งรูปถ่ายก็ไหลหล่นบนพื้นแทบจับไม่ทัน
“สวนมึงไอ้หล่อ จะมาเป็นเขยบ้านกูมันไม่ง่ายอย่างที่มึงคิดหรอกนะ”พูดทิ้งท้ายก่อนที่จะเดินเข้าไปในบ้าน
นี่พ่อเข้าใจผิดแล้ว
ไอ้เก้าน่ะ..ไอ้เก้าน่ะ..
มันเป็นมียผมตังหาก!!!!!!!!!
TBC.
ไม่มีไรจะพูด
เปิดเทอมเเล้วตงไม่มีเวลาอัพบ่อยๆแต่อัพจนนบแน่นนอนเลย
แต่อีกไม่กี่ตอนก็จบแล้วแหละ
หัวข้อ: ถึงกรูจะเป็นเด็กช่างแต่กรูก้รักจริงนะโว้ย ตอนพิเศษ ฉลองครอบรอบหนึ่งปี 17/03/57 (อ่าน 490288 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก