Hear, Me
=======
If I could, I would
======
ตอนที่20
แป๊ะ!
ไอ้จิวตบหัวผมอย่างไม่ออมแรง มันมองผมเคืองๆแล้วถามว่า
"มึงทำแบบนี้ได้ไง?! เอาแต่ใจตัวเองเกินไปแล้วนะไอ้ดื้อ!!" กูดื้อตรงไหน!?! และที่สำคัญ กูเป็นน้องมึงนะไอ้ห่ารชานนท์!
ผมมองมันเคืองๆ และไม่เถียงอะไรทั้งนั้น กูเชื่อตัวกู มึงจะไม่เห็นด้วยกับกูก็เรื่องของมึง ไอ้จิวมองผมอย่างตัดพ้อ จากนั้นก็ส่ายหน้าใส่ อะไร? กูมันน่าเอือมระอาขนาดนั้นเลยหรอ นี่ใจกูช้ำมากเลยนะ กูถูกทรยศ เฮียฮีโร่มึงนอกใจกูอ่ะ ไม่เก็ทหรอ?
"ฟังกูบ้างได้ป่ะ" สุดท้ายมันก็ขอร้องสิ่งที่ผมทำไม่ค่อยได้ กระนั้นผมก็พยักหน้าหงึกๆ แบบขอไปที
"อะไรล่ะ?"
"มึงอาจเข้าใจผิดไปเองก็ได้ เฮียคลินรักมึงจะตาย แล้วเฮียก็ไม่ใช่คนมักง่ายแบบนั้น มึงถามเขารึยัง?"
"ถามไป ก็คือให้โอกาสแก้ตัว ถ้าจะให้โอกาสแก้ตัว เพื่อไม่ต้องผิดใจหรือเลิกกัน กูตัดกระบวนการนี้ไปแล้วยิ้มร่าวิ่งไปหาเขาเลยก็ได้ แต่กูไม่ฟังคำแก้ตัว มึงไม่เข้าใจหรอ"
"มึงนั่นแหล่ะไม่เข้าใจ มึงตั้งแง่ว่าเขาผิด เขาทำห่าอะไรนอกจากนอนหลับแล้วพลิกตัวมากอดผู้หญิงที่ใส่ชุดนอนมึง"
"นั่นแหล่ะที่ผิดกับกู! เสื้อนอนกู พี่หนึ่งก็ของกู ผู้หญิงคนนั่นมีสิทธิ์อะไรมาทับไลน์กู? มึงตอบสิ!"
"งั้นมึงก็โกรธผู้หญิงสิ
"แล้วถ้าพี่หนึ่งไม่เปิดประตูให้ เขาจะเข้าห้องมาอยู่ในที่ของกูได้ไง? มึงตอบสิ!"
"มึงก็ถามเขาสิ!"
"กูไม่ฟังคำแก้ตัว!"แป๊ะ!!! ไอ้จิวตบหัวผมซ้ำที่เดิม เราเถียงกันแบบนี้ทั้งวัน เมื่อคืนนี้หลังจากลับจากปาร์ตี้ฉลองข่าวดี ผมก็เมาหัวราน้ำ ไม่ได้ดื่มเพื่อลืมเธอหรอกแต่ปฏิเสธแก้วเหล้าไม่ได้ ก็พี่ปูจัดปาร์ตี้นี้เพื่อผมกับไอ้แอมนี่นา ยิ่งดึกก็ยิ่งเมา ผมจำสภาพตัวเองตอนเดินมาเข้าห้องน้ำได้ หน้าแดง หูแดง ตาบวม ปากเจ่อเพราะกินพริกสดเข้าไปด้วยความคะนอง เห็นแล้วตกใจแทบหายเมา แต่ผมจะกลับบ้านสภาพนี้ไม่ได้เด็ดขาด เดี๋ยวหม่อมแม่ด่า
ไอ้ต้อมตามมาดูนี่ตกใจใหญ่ มันคิดว่าผมแอบมาร้องไห้ ครับ มันรู้เรื่องผมกับนายคฤณเลิกกัน และรู้เพราะความบังเอิญ แต่ก็นั่นแหล่ะ ดวงไอ้ต้อมมันดวงคนเสือกมาแต่ไหนแต่ไร
หลังจากตรวจดูหน้าผมและเชื่อว่าเป็นเพราะเมาจริงๆ มันก็โทรฯหาไอ้พี่ชายแล้วรายงานสภาพผมทันที และแม่งก็ตีไข่ใส่สีเสียมากมาย จนหลุดเรื่องผมกับนายคฤณเลิกกันโดยผมเป็นคนออกปาก
พอตื่นขึ้นในห้องตัวเอง ก็มาเจอไอ้จิวคาดคั้นให้เล่าเรื่องทั้งหมด และโดนมันตบหัวอยู่แบบนี้แหล่ะ
"มึงไปอาบน้ำให้หัวโล่ง แล้วไปคุยกับเฮียคลินให้รู้เรื่อง"
"ไม่"
"โอเค งั้นมึงอยู่นี่ อยู่บนห้องนี่แหล่ะ ไม่ต้องยกตูดไปไหนกูจะตามเฮียคลินมาเอง!"
"เฮ้ย! ไม่เอา กูไม่คุย"
"เชื่อกูเถอะเจม มึงแค่งอน ไม่ได้เกลียดและไม่อยากเจอหน้า ไอ้ลูกหมาเจม มึงเป็นน้องกู กูเป็นพี่มึง กูเชื่อว่ากูมองมึงเถรตรงกว่าที่มึงมองตัวเองอีก"
"กูไม่อยากเจอเขา อย่างน้อยๆก็ตอนนี้"
"แล้วเจอได้เมื่อไหร่ รอให้เฮียกูแก่ตายหรอ ห่า!"
"ก็ได้ กูจะคุย จะถามให้รู้เรื่อง แต่ขอกูทบทวนตัวเองก่อน"
"รับปากแล้วนะ"
"อือ" ผมรู้ว่าผมต้องทำตามสัญญา แม้จะเป็นการรับปากสั้นๆ ผมก็ห้ามทิ้งขว้าง ไอ้พี่ชายถือเรื่องนี้มากครับ
พอบอกอยากอยู่คนเดียว มันก็ให้ผมอยู่คนเดียวสมใจ คำพูดมันทำให้ผมหวนคิดถึงเหตุการณ์อย่างละเอียดมากขึ้น ผมได้ยินเสียงผู้หญิงรับโทรศัทพ์ส่วนตัว แค่นี้ก็ต้องเบ้หน้าแล้ว
ผมไปหาเขาที่คอนโด อืม กูเบะปากเบี้ยวแล้ว
เขากอดผู้หญิงไว้ และเธอใส่เสื้อนอนผม ท่อนล่างขโมยกางเกงผมมาใส่ด้วยรึเปล่าไม่รู้ ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าใส่กางเกงรึเปล่า ก็ผ้าห่มมันคลุมไว้ แม่งห่มผ้าผืนเดียวกันด้วย!!!! กูจะไปขโมยมาเผาไฟ!! เผาแม่งทั้งห้องเลย ง่ายกว่า!!!
สุดท้ายก็ควานเจอแต่ความโกรธ ผมปาผ้าห่มทิ้งอย่างเสียอารมณ์ และเป็นจังหวะเดียวกับที่มีเสียงเคาะประตูห้อง
"อะไรกับกูอีก! บอกแล้วไงว่าขอทบทวนแป๊บนึง!!"
"แต่พี่รอเจมตั้งแต่เช้าแล้ว คุยกันเถอะครับ"
เป่าสากนี่มันเงียบเท่าที่ผมกำลังได้ยินอยู่รึเปล่า?
ผมพบว่าตัวเองหยุดหายใจก็ตอนที่เขาเคาะประตูอีกครั้ง
"เจม เจมครับเจม"
"เจมเป็นอะไรรึเปล่า?"
"รชา มีกึญแจสำรองมั้ย?"
"มีเฮีย แป๊บ"
"จิว! มึงอย่านะ!"
"เดี๋ยวคุยเอง ไปคุยข้างล่าง" ผมรีบระงับแผนเข้าห้องผมทันที
เรื่องอะไรต้องให้เขาเข้าห้องด้วย! นี่มันที่ส่วนตัวผม แม้เขาจะให้คนอื่นเข้าห้องได้ง่ายๆ ผมก็ไม่ทำตัวเหมือนเขาหรอก! ฮื่อ!!
ปึ่ก!
ผมเปิิดประตูออกมาเผชิญหน้ากับนายคฤน หน้าเขาเซียวๆ ผอมลงรึเปล่าวะ? เสื้อดูหลวมๆ เสื้อยืดตัวนี้เขาซื้อให้ตัวเองหลังจากซื้ออีกตัวให้ผม จำได้ว่าตอนลองมันพอดีกว่านี้นะ หรือซักแล้วยืด แม่งห่วยว่ะ ตัวตั้งหลายพัน!
"ไม่ได้กินข้าวกี่มื้อแล้วครับ" อย่ามาค้งมาคับ ไม่ปลื้ม! ไอ้หล่อหลายใจ!!
ผมไม่ตอบอะไร เพียงแค่เดินนำเขาลงไปคุยกันข้างล่าง แต่ไอ้พี่ชายมันรู้ทันว่าถ้าคุยกันในที่ที่มีทางออกเยอะๆ ผมหนีลูกเดียว และนายคฤณเองก็คงรู้เหมือนกัน ถึงได้รั้งแขนไว้แล้วลากตัวผมเข้าห้องทันที
"เฮียไม่ใช้ความรุนแรงหรอก เฮียผู้ดีพอ" แน๊~ มีการบอกไอ้จิวให้หายห่วงอีก แล้วมันก็ไม่ห่วงผมแล้วจริงๆ ไอ้จิวทิ้งคำลาที่โคตรเปิดทางว่า "งั้นผมไปทำงานก่อนนะเฮีย" ไอ้เหี้ยพี่จิว บ่ายกว่าแล้วมึงสายหัวหงอกแล้ว ไปให้ลูกน้องด่าพ่อมึงหรอ กูโกรธ!!!!
แล้วประตูห้องก็ปิดลง แล้วเขาก็ล็อคห้อง ไม่กลัวหรอกเว้ย! ถ้าอยากออกก็แค่บิดลูกบิด ไม่ได้ใส่กุญแจนี่หว่า เอ๊ะ! เขาโทรหาใคร
"รชา เฮียลืมบอก ล็อคห้องจากข้างนอกด้วย ท่าทางจะดื้อกว่าที่คิด"
อืมมมมมม เล่นแบบนี้ใช่มั้ย! ได้! เจอฤทธิ์ยอดชายนายชานนท์หน่อยเถอะ เห็นไม่สนใจใครแบบนี้ แต่ถ้ามาวุ่นวายกับผมมากไปเมื่อไหร่ วิชานินจาเท็ตสึจะสิงร่างทันที ขอบอก!!
"ตื่นแล้วใช่มั้ยครับ ฟังพี่หน่อยนะ" ทำไมเสียงมันอ้อนแบบนี้วะ เมื่อกี้ยังเสียงโหดๆ กับไอ้จิวอยู่เลย ผมหันหลังให้แล้วกอดอก เขาก็คงยืนอยู่ที่เดิมนั่นแหล่ะ เพราะผมไม่ได้ยินเสียงเดินเลย
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
