หัวข้อ: [เรื่องสั้น]เสียงที่ขาดหาย -บทลงโทษ- จบแล้ว ย้ายได้เลยค่ะ

[GinePoPo]

-วันเกิด-


วันนี้ของเมื่อสิบปีที่แล้ว ผมได้รับของขวัญวันเกิดเป็นแผลที่หัวเข่า และยืนมองพ่อไสจักรยานเก็บเข้าโรงรถด้วยใบหน้างอง้ำ

วันเกิดของปีถัดมา ผมนอนซมด้วยพิษไข้ ได้แต่คิดน้อยใจในโชคชะตา ก็ในเมื่อหนึ่งปีมีวันเป็นร้อย ทำไมต้องจำเพาะจะต้องมาเป็นไข้ในวันนั้นด้วย


ผมพยายามนึกทบทวนไล่มาทีละปีๆ

จนมาถึงวันนี้เมื่อหนึ่งปีก่อน ผมได้ทำอะไรบ้าง
นึกย้อนไป ผมอยู่ที่ไหน ...


และ....อยู่กับใคร



ก้าวเข้าห้องมา ก้มตัวถอดรองเท้า มือคลำหาสวิตซ์ไฟ ยังไม่ทันได้กดเปิด เสียงก๊องแก๊งเป็นจังหวะอยู่ด้านหลังเรียกให้ผมหันไปมอง

“ยังไม่ต้องเปิด มาเป่าเทียนก่อน”
“เอ่อ มันลำดับหลังสุดเลยหรือเปล่า ตอนนี้กินก่อนมั้ง”
“เอาไงก็ได้ หิวนานแล้วอ่ะ”


เสียงคนทุ่มเถียงกันเบาๆกลางห้อง ผมเขม้นตามอง “อยู่ครบเลยนะ ทำอะไรกันมืดๆ” ผมถามออกไปตอนที่เปิดไฟแล้ว

เบสทำหน้าเพลียๆ “ก็บอกแล้วยังไม่ต้องเปิด”
ปรุงเอนตัวพิงเบส กุมแขนเบส ทำท่าแทะเล่น “หิวจริงๆนะ มากินเร็วๆๆ”
ซำตบพื้นข้างตัวเบาๆ ชวนผมมานั่งข้าง “มานั่งสิ เดี๋ยวเบสเหลือแต่กระดูก”
ผมทรุดตัวลงนั่ง ยังไม่เข้าใจ ตากวาดไปเจอเค้กสีน้ำตาล ตรงกลางปักป้ายพลาสติกสีสวย ‘Happy Birthday’


“รู้ได้ยังไง”
“เมื่อวาน แม่ฟานบอก” อ้อ ผมลืมไป แม่เคยขอเบอร์โทรศัพท์เพื่อนๆผมไว้ ‘เผื่อฟานหนีเที่ยว’

“ขอบคุณนะ” ผมยิ้มตาหยี ได้ยินเสียงลมหายใจสะดุดจากคนข้างๆ

โทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงสั่นครืดคราด “แม่คงโทรมา กินกันไปก่อนเลยนะ”
ผมลุกออกจากวง เดินไประเบียงหลังห้อง ล้วงโทรศัพท์มาได้ก็กดรับสาย ไม่ได้ดู


“ครับแม่”

ผมรอฟังเสียงปลายสายอยู่เป็นพัก ชะโงกหน้าดูเหตุการณ์ในห้องไปพลางๆ เห็นเบสจับน่องไก่ยัดใส่ปากปรุง ผมหัวเราะคิก



“....มีความสุข...ก็ดีแล้ว”




ผมกำโทรศัพท์แน่น แม้ปลายสายจะวางไปแล้ว

‘บ้านนั้นกลับมากันแล้วนะ’


ผมจำได้แล้ว

วันนี้ของปีที่ผ่านมา .... ผมทำอะไร





“แม่ภา” ผมเรียกแม่เต้ว่าแม่ภา เพราะถูกห้ามเรียกป้า หรือน้า เพราะแม่กับแม่ภาไม่มีใครยอมแก่กว่ากัน

“ฟาน เข้ามาเลยลูก” แม่ภาตะโกนตอบจากในห้องครัว
ผมเดินไปหา ยกมือไหว้ แม่ภาพยักหน้าให้ “แม่เราล่ะ”
“จะตามมาทีหลังครับ เห็นจะรอพ่อก่อน” ผมมองไปบนโต๊ะที่มีกับข้าวจัดวางอยู่ “ผมช่วยนะ”
“ไม่ต้องๆ ไปหาเต้ไป”

ได้ยินเสียงวิ่งลงบันไดมาตึงตัง “ฟาน ทำไมมาช้า” เต้ตะโกนหา ทั้งที่ยังไม่เห็นตัว

แม่ภาส่ายหน้า ยิ้มระอา “ไปหาเถอะไป๊ เดี๋ยวได้เอะอะไม่เลิก”

เต้มาถึงตัวผมก่อน ฉุดแขนให้วิ่งตาม ปากก็ตะโกนบอกแม่ภา “ฟานไม่กินองุ่นนะแม่ อย่าใส่ไปนะ”



ผมไม่ชอบห้องนอนเต้เลย มันสะอาด เป็นระเบียบ จนผมไม่กล้ากระดิกตัว
ผมเคยแกล้งสลับหนังสือที่เรียงสันอยู่บนชั้นวาง หยิบเล่มชั้นล่างมาวางชั้นบน ปะปนหมวดหมู่
วันต่อมา หนังสือกลับมาเป็นเช่นเดิม
ราวกับเป็นผมเองที่ฝันไปว่าเคยเคลื่อนย้ายอะไรในห้องนี้


ผมนั่งหมิ่นๆที่ขอบเตียง เบี่ยงตัวมามองเต้ที่กำลังหยิบอะไรกุกกักในลิ้นชักโต๊ะ  เต้เดินกลับมาทรุดนั่งคุกเข่าบนพื้นหน้าผม

“สร้อยนี่เต้สั่งทำพิเศษเลยนะ”
กวางตัวเพรียว ท่วงท่ากระโจนดูปราดเปรียว ทว่าอ่อนหวานด้วยพลอยเม็ดเล็กสีชมพูติดแทนตา

“มันของผู้หญิงนี่” ผมท้วง พลางพลิกจี้ในมือกลับไปกลับมา

เต้ยื้อสร้อยจากมือผม ค่อยๆเหนี่ยวคอผมมาใกล้ ผมใช้สองมือยันบ่าเต้ไว้ด้วยกลัวหน้าคะมำพื้น ใบหน้าเราสองคนอยู่ชิดกัน


“กวางตัวนี้ก็คือฟานนะ พลอยสีชมพูนี้คือหัวใจเต้” เต้ค่อยๆติดตะขอสร้อย มือสั่นเทาสัมผัสโดนเบาๆที่หลังคอ


ผมเหลือบตามองเต้ ก่อนรับรู้สัมผัสแผ่วเบาที่ริมฝีปาก

เลื่อนสายตาจับจ้องมองไปเบื้องหน้า

ประตูห้องแง้มเปิดช้าๆ



แม่ภามองมาที่เรานิ่งนาน

[U_Ton]

  แม่เห็นแล้ว ทำไงดี!!!... เเม่ภาว่าอะไรรึเปล่า??? ความคิดผู้ใหญ่จะว่่ายังไง... ไม่ใช่พยายามจับเเยกนะ

นี่เป็นเรื่องในวัเกิดของฟานเมื่อปีที่เเล้วเหรอ... อย่างนั้นก็ผ่านไปไม่นานสินะ แล้ว"กลับมาเเล้ว"

แปลว่า เคยไปอยู่ที่ไหนมา???... ฟานวันเกิดทั้งที มีความสุขกับสิ่งที่อยู่ตรงหน้านะ ตักตวงให้มากเข้าไว้...

ไม่ได้ลืมเรื่องวันเก่า แต่วันนี้ปล่อยวางไว้สักพัก ตอนนี้มีซำ ปรุง แล้วก็เบสรออยู่ในห้อง พร้อมจะอวยพรวันเกิดให้ฟานอยู่

รีบกลับเข้าไป แล้วสนุกสนานกับเพื่อนดีกว่า ความสุขอยู่ตรงหน้าเเล้วนะ แค่คว้าเอาไว้... 

[GinePoPo]

-วันเกิด -ต่อ-

งานเลี้ยงจบลงอย่างไรผมจำไม่ได้ ผมรู้แค่ว่า เค้กที่ป้อนเข้าปากไป หวานเลี่ยน ติดลิ้น

ผมกำลังเกาะโถส้วม โก่งคออาเจียนอย่างหนัก เจ็บสีข้างจนไม่อยากขยับตัว
ค่อยๆฝืนยันตัวลุกขึ้นมา โผเผเกาะผนังห้องน้ำ แง้มประตูเปิดออกมา

ปรุงยืนพิงอ่างล้างหน้า เบสยืนหน้านิ่งเฝ้าทางเข้าออก และซำค่อยๆเดินมาหาผมที่กำลังยืนงงอยู่

ผมไม่ได้พูดอะไร ซำเช็ดหน้าเช็ดตาให้ผม

เป็นปรุงที่พูดออกมาก่อนใคร

“ตั้งแต่รู้จักกันมา ฟานไม่เคยกินอะไรให้เห็นเลย”
มือซำสั่นเล็กน้อย มองหน้าผมแล้วถามขึ้นมา “ทรมานสินะ”

ผมก้มหน้าลง อยากจะสะกดกลั้นน้ำตา

แต่ทำไม่ได้

ค่อยๆเปล่งเสียงออกมาอย่างยากลำบาก


“เราจะลบล้างความผิดบาปอย่างไรดี”





แม่ภาไม่ได้พูดอะไรถึงเรื่องเมื่อตอนเย็นเลย
คืนนั้นงานเลี้ยงฉลองวันเกิดผมจบลงเพราะพ่อดื่มหนักจนฟุบไปบนโต๊ะ ต้องช่วยประคองกันขึ้นรถกลับบ้าน โดยมีพ่อเต้ไปส่ง

เช้าวันต่อมานั้น เต้ขาดเรียน
สร้อยคอที่สวมอยู่นั้น หนักอึ้งราวกับถ่วงด้วยลูกเหล็ก

คืนนั้นเป็นอีกคืนที่ผมหลับตาไม่ลง

เย็นวันต่อมาแม่ภาโทรหาผม ขอให้ช่วยคุยกับเต้ให้ที เต้ขังตัวเองไม่ออกมานอกห้องสองวันแล้ว
ตอนที่ไปถึงนั้น แม่ภานั่งนิ่งๆอยู่กลางห้อง พอเห็นหน้าผม น้ำตาก็ไหลพราก

“ฟานบอกเต้นะลูก แม่ไม่ว่าแล้ว”
พูดถึงแค่นั้น แม่ภาก็เงียบไปผมจึงเดินจากมาอย่างไม่เข้าใจอะไรนัก

เคาะประตูห้อง ตะโกนร้องเรียกเต้ ยืนรอไม่กี่อึดใจ เต้ก็เปิดประตูคว้าผมไปกอดแน่น
“แม่ภาไม่ว่าอะไรแล้ว” ผมกระซิบบอกเต้ข้างหู
เต้กระชับอ้อมกอดแน่นขึ้นกว่าเดิม รู้สึกอุ่นชื้นตรงหัวไหล่

ค่อยๆดันตัวออก เช็ดคราบน้ำตาให้เต้ ตาแดงก่ำจ้องเขม็ง ผมลดสายตาตั้งใจจูงมือเต้ไปนั่ง


ลมหายใจหยุดค้างชั่วขณะ เมื่อได้เห็น
ที่ท้องแขนเต้นั้น มีชื่อผมติดอยู่



ตัวอักษรนั้นเป็นสีเลือด


“เต้กรีดเอง...


...ก็เราจะอยู่ด้วยกันตลอดชีวิตไง”

[GinePoPo]

ขออภัยที่มาทีละขยัก

บางครั้งพอพิมพ์เสร็จแล้วก็ตื่นเต้น อยากให้คนอ่านได้อ่านเร็วๆ
อยากรู้ว่าคนอ่านจะรู้สึกอย่างไร

แอบลุ้นว่าจะมีใครเข้าใจที่เราสื่อไปหรือเปล่า

มันเลยมาทีละน้อยๆแบบนี้
อย่าเพิ่งรำคาญกันนะคะ
คราวหน้าสัญญาว่าจะมาแบบปกติ ไม่ให้เสียอารมณ์กันนะคะ

  ขอบคุณที่ยังติดตามกันค่ะ

[chancha]

  เข้มแข็งนะฟาน

[e-ga-g]

เต้แอบจิตจริงๆด้วย

น่ากลัวยังไงบอกไม่ถูก ว่าแต่ฟานเป็นอะไร ทำไมกินเค้กแล้วต้องอ้วกอะ

น่าสงสารจัง

[U_Ton]

  มาทีละขยัก แต่ขยันขนาดนี้ไม่เป็นไรค่ะ555... ชอบๆ

เต้รักรุนเเรงมากเลย สลักชื่อคนที่รักไว้บนท้องเเขน... น่ากลัวนะ แต่ก็หมายถึงจะไม่ลืม รักมากๆ

เอ่อ... ไม่รู้คนอ่านโรคจิตเปล่า แต่รู้สึกชอบจัง ดูขมุกขมัว น่าหวาดกลัว และก็รู้สึกเหมือนเต้จะไม่ปล่อยมือ

จากกันจริงๆ... ฟานเป็นอะไร ทำไมถึงอาเจียนล่ะ หรือว่าเพราะนึกถึงเรื่องตอนนั้น เเล้วเกิดความเครียด...

ติดใจตรงคำว่า "ตั้งเเต่รู้จักกันมา ฟานไม่เคยกินอะไรให้เห็นเลย" พาลให้คิดว่าฟานเป็ฯอย่างอื่นไปนะนั่น

ทุกคนดูสงสาร เห็นใจฟานมากๆ เหมือนจะรู้อะไร แต่ก็เหมือนไม่รู้อะไร เอ้อ... สับสนมากกก  :กอด1:ฟานนนนน

[GETIIZ]

“กวางตัวนี้ก็คือฟานนะ พลอยสีชมพูนี้คือหัวใจเต้”
เป็นความรักที่บริสุทธิ์เนอะ
แต่พออ่านลงมาเรื่อย ยอมรับว่าตกใจมาก ตัวเย็นวาบอะเลย 
เด็กตัวแค่นั้นมีความคิดแบบนี้ได้ยังไง

ตัวอักษรนั้นเป็นสีเลือด“เต้กรีดเอง......ก็เราจะอยู่ด้วยกันตลอดชีวิตไง”
ทำไมเต้ถึงทำแบบนั้น กรีดแขนตัวเองทำไม
อดที่คิดไม่ได้ว่าที่เต้หายไปเพราะไปรักษาอาการทางจิตหรือเปล่า

[takara]

โหย น่ากลัวเลยอะ แล้วมันเกิดอะไรขึ้นนะ

[BlueHoney]

แล้วเป็นไงต่ออะ???? ค้างเสียแล้ว  (แอบอู้การบ้าน) มาเป็นกำลังใจให้นักเขียน ^^

[Aoya]

ตอนนั้น เมื่อปีที่แล้วน่ะ ฟานรู้สึกกับเต้ เหมือนที่เต้รู้สึกกับฟานหรือเปล่า
เพราะเท่าที่อ่านมา เหมือนฟานเฉยๆ มากกว่านะ ไม่ได้รู้สึกพิเศษอะไร
เฉยๆ แต่ไม่ได้ขัดใจ ยอมถูกเต้ลากไปลากมาจนเต้ถลำลึกหรือเปล่า

แล้วพอถูกฟานปฏิเสธ เต้เลยอาการหนักจนปางตาย
ฟานเลยคิดว่าเป็นความผิดของตัวเองมาจนทุกวันนี้

สามหนุ่ม ซำ เบส ปรุง ลุ้นว่าใครจะมาปลดปล่อยฟานจากความรู้สึกที่เกาะกินจิตใจฟานอยู่
รีบมาไวๆ นะคะ 

[luvsin]

ชอบการเล่าเรื่องของคนเขียนมาก
แต่เราแอบกลัวอ่ะ

[nunnuns]

แงงงงงงงง เตเต้หายไปไหน มาหาฟานที่หอสิ วันเกิดฟานน๊า

จะได้คู่กันหรือเปล่าหนอ

[♠DekDoy♠]

เต้ ?

[Yuthaiz2]

มาบ่อยๆทุกวันชอบค่ะ

เต้ดูจิตจริงด้วย แต่เราก็ชอบนะ

[Mookkun]

เต้น่ากลัวอ่าาา

=o="

[EverGreen™]

อ่านแต่ละตอนจบแล้วบอกไม่ถูกอะ

ทุกอย่าง ทุกคำพูด ทุกการกระทำ เหมือนมีนัยยะ(เขียนยังไง?)ตลอด

ต้องคิดตามทุกคำพูดว่ามันมีอะไรมากกว่าที่เห็นหรือเปล่า

อ่านแล้วอึดอัดดี

ชอบอะ (อ้าว)

 

ขอบคุณมากคร้าบบ

 

[หมอตัวเปียก]

อ่านแล้วอึดอัด แต่ก็ยังอยากอ่านต่ออยู่ดี

[hello_lovestory]

มันต้องมีช่องว่างอะไรซักอย่างระหว่างเต้กับฟานแน่ๆ

[AiiSoul]

เต้ จิตไม่ไหวแล้ววววววววววววววววววววววววววววววว

[ชัดเจนกาบ]

ดูมันเศร้าๆยังไงไม่รู้

[ชัดเจนกาบ]

ดูมันเศร้าๆยังไงไม่รู้

[GinePoPo]

-โอบอุ้ม-

ทั้งๆที่ต่างก็มองเห็นสัญญาณผิดปกติ แต่เราก็แสร้งทำเป็นไม่รับรู้

“แม่ คืนนี้ฟานค้างบ้านเรานะ” เต้พูดขึ้นมากลางวงอาหาร
กลายเป็นเรื่องปกติไปแล้ว ที่ผมจะต้องมาทานมื้อเย็นที่บ้านเต้

ผมที่เพิ่งรู้หมายกำหนดการของตัวเอง ชะงักมือที่กำลังตักข้าวเข้าปาก ทุกคนเงียบกริบ
เต้ตักกับข้าวใส่จานผมจนพูน ในนั้นมีผักที่ผมไม่ชอบ

“กินเยอะๆนะ ฟานผอมไปแล้ว” เต้มองผม เฝ้ารอ
ผมตักผักชิ้นนั้นเข้าปาก เคี้ยวช้าๆ


ขมเหลือเกิน



แสงจากโคมไฟข้างถนนลอดเข้ามาในห้อง เรานอนจับมือกัน เต้ร้องเพลงเบาๆ
ผมหลับตา ไล้ปลายนิ้วไปตามรอยแผล สะกดชื่อตัวเอง

...นี่คือเรา...

ผมหลับไปทั้งแบบนั้น แว่วเสียงเพลงขับกล่อมจากเต้ทั้งคืน




ผมสะดุ้งตื่นเพราะรู้สึกถึงแสงแดดที่แยงตา ตลบผ้าห่มออกจากตัวร้อนรน ผมไม่เคยตื่นสายขนาดนี้มาก่อน
ปรุงและเบสหันมามอง

“ดีขึ้นไหม ล้างหน้าแล้วลงไปหาอะไรกินกันเถอะ”  เบสทักขึ้นมา อะไรคือดีขึ้น

ผมมองรอบตัวช้าๆ งุนงง มีอะไรที่ไม่เหมือนเดิม อะไรที่ไม่ใช่แค่เพียงผมตื่นมาบนเตียงเดี่ยวของเบส


ผมเห็นแล้ว บนโต๊ะของผม กล่องพลาสติกสีฟ้าหายไป
กระโจนลงจากเตียง ได้ยินเสียงกรอบแกรบที่เท้า ผมก้มมอง
กล่องที่ผมมองหาอยู่นี่เอง ข้าวของในนั้นกระจายเกลื่อน อารมณ์พลุ่งพล่าน

“ถึงขนาดค้นของกันเลยเหรอ” เค้นเสียงถามออกมา มองเห็นสร้อยคอขดอยู่ข้างฝ่าเท้า ผมเลื่อนสายตาจับจ้องเพื่อนร่วมห้องหาคำตอบ

เบสมองหน้าปรุง อึกอักคล้ายจะพูดแต่ไม่พูด ถอยหลังช้าๆไปนั่งบนเตียง
ปรุงเดินเข้ามาหาผมช้าๆ สองแขนอ้าออก กอดประคองผมไว้

“เมื่อคืน ฟานหยิบออกมาเล่าให้พวกเราฟังเอง จำไม่ได้เหรอ”

ผมยืนนิ่งค้าง จะหายใจยังไม่กล้า เป็นนานช้า
“เล่าให้ฟัง...ทั้งหมดเลยเหรอ” เสียงที่หลุดออกมา สั่นเจือสะอื้น


“ไม่รู้หรอก ทั้งหมดนั้นมันแค่ไหนกันล่ะ”




เต้แสดงความรักต่อผมอย่างเปิดเผยมากขึ้น แสดงความเป็นเจ้าของรุนแรง ผมต้องอยู่ในสายตาเต้ตลอดเวลา พวกผู้ใหญ่ต่างลงความเห็นว่า เป็นพฤติกรรมวัยรุ่น หากพ้นช่วงนี้ไปทุกอย่างจะดีขึ้น

แล้วมันเมื่อไหร่กันล่ะ...


เพื่อนๆดูเหมือนจะไม่แปลกใจอะไร รู้แค่เพียงว่าผมกับเต้คบกัน ส่วนใหญ่ก็รับได้ ด้วยเห็นความสนิทสนมที่เต้มีให้ผมมาตลอด

แต่บางส่วนก็รับไม่ได้ เช่นมิ้ม
ทุกครั้งที่เต้จ้องมองผมนานๆ มิ้มจะมองเมิน และบางครั้งก็ลุกเดินหนี

นั่นเป็นสิ่งเดียวที่ทำให้ผมลำพองใจ


ผมเรียนรู้วิธีสร้างความสุขอย่างง่ายๆ เมื่อไรที่เห็นมิ้มอยู่ไม่ห่าง ผมแค่หันไปส่งยิ้มให้เต้ เพียงแค่นั้นในอกผมจะอุ่นซ่าน มีบางครั้งเผลอหลุดหัวเราะออกมา จนเต้สงสัย ผมได้แต่โบกไม้โบกมือตอบวุ่นวาย เป็นเชิงว่าไม่มีอะไร

ก็มันไม่มีอะไรจริงๆนี่นา..


ใกล้ถึงช่วงเทศกาลปีใหม่เข้าไปทุกที เมืองที่ผมอยู่ ฤดูหนาวกลับไม่หนาว พวกเพื่อนๆวางแผนโดดเรียนกันไปเที่ยวที่ไหนสักแห่ง เป็นการเที่ยวส่งท้าย เพราะนับจากนี้ไปจะมีแต่การสอบ

ผมอยากไป แต่เต้ไม่ “ถ้าอยากไปไหน เต้พาไปก็ได้ ไปกันสองคนไง นะ”
ผมยืนกรานหนักแน่น เบี่ยงตัวหนีเต้ก่อนจะโดนลูกไม้ออดอ้อนแบบเดิมๆ

เต้จะไปเข้าใจอะไรได้ ก็ในเมื่อเต้อยู่ท่ามกลางวงล้อมเพื่อนๆตลอดมา แต่ผมไม่ใช่

เป็นครั้งแรกที่ผมดื้อดึงจนชนะ



ที่ที่เราไป เป็นหาดที่ไม่มีคน เพื่อหลบสายตาผู้ใหญ่ เพื่อรู้สึกถึงอิสระ
เราโดดน้ำเล่นกันจากสะพานหินที่ยื่นยาวมายังน้ำลึก แข่งกันถีบตัวให้สูงที่สุด ม้วนหน้าม้วนหลังให้ได้หัวเราะกัน
ผมไล่เลาะเกาะขอบหินหาที่พักเหนื่อย เต้ตามผมติดๆ
ผมหันกลับมายิ้มให้เต้ทุกครั้งที่หางตาเหลือบเห็นมิ้ม ชั่วแวบนั้นผมรู้สึกว่ายิ้มที่มีให้เต้มันจะหวานล้ำกว่าปกติ


เราโหนตัวขึ้นมานั่งบนสะพาน แกว่งขาเป็นจังหวะเดียวกัน เต้ลูบหัวหูที่เปียกน้ำให้ผม สัมผัสเบาสบายจนเคลิ้มหลับตา

“สร้อยหายไปไหน” เสียงเต้เกรี้ยวกราดดังขึ้น ผมสะดุ้ง
ยกมือคลำหา ที่คอโล่ง ใจหายวาบ ตาเผลอกวาดไปทั่ว ได้ยินเสียงเพื่อนเรียกให้กลับจากชายหาดไกลๆ

“อาจจะหลุดหาย....” ผมตอบเสียงแผ่ว
เต้หย่อนตัวลงน้ำ ทำท่าจะงมหา ผมรีบทิ้งตัวตามลงไป “ไม่เจอหรอก กลับเถอะนะ เย็นแล้วด้วย”

“ขึ้นไปนั่งรอนะ ..” เต้ยังพูดไม่ทันจบ คลื่นลูกโตก็ซัดมาปะทะ
เต้บ้วนน้ำทะเลที่คงทะลักเข้าปาก หัวเราะให้ผม ก่อนจะมุดดำลงไป



นั่นเป็นเสียงหัวเราะสุดท้ายที่ผมได้ยินจากเต้

[GinePoPo]

จากใจคนเขียน

พยายามเหลือเกินจะไม่ทำร้ายความรู้สึกคนอ่าน
แต่ก็ทำใจทำลายพล็อตเดิมของตัวเองไม่ได้

ที่ไม่ตอบคำถามคนอ่านก่อนนี้ ไม่ใช่หยิ่งน้าาา    แค่กลัวว่าจะเผลอหลุดบอกอะไรๆไป

ซึ่งตอนนี้ก็บอกแล้ว

อย่าผิดหวังจนเลิกอ่านนะคะ

รออ่านต่อเถิด

เพราะคนเขียนโรคจิตกว่าที่เห็น 

[Mookkun]

เห้ย...!!!!!!!!!!

[chancha]

  โธ่ เต้

[U_Ton]

  เต้ๆๆๆๆๆๆๆ!!!!!!!... เต้คงไม่ได้... เหลือไว้เพียงความทรงจำในอดีตจริงๆหรอกนะ เอ่อ... จากที่ว่าเต้น่ากลัว

เเต่ก็น่ารัก... ตอนนี้เต้น่าสงสารมากๆเลย ทำไมนะ ทั้งที่เป็นคนดีขนาดนั้น ฟานยิ้มให้เต้หวานหยด ต่อเมื่ออยู่ต่อหน้ามิ้ม

มันเป็นการเเสดงให้เห็นว่าเหนือกว่าสินะ สิ่งที่มิ้มเคยเยาะ ตอนนี้มันทำร้ายตัวเอง ในเมื่อเต่เลือกตุ๊ดที่ตัวว่า ทั้งที่ตัวเชื่อมั่น

ว่าตัวเองดีกว่าเยอะ... มันก็คงสะใจดี แต่ถ้ารอยยิ้มนั้นมาจากความรู้สึกนั้นอย่างเดียวก็ดูจะใจร้ายไป... ฟานรักเต้มั้ย???

หรือว่าเเค่ผูกพัน... เเต่ถ้าไม่รักคงไม่คบ ไม่สุขใจเวลาได้อยู่ด้วย ได้รู้สึกว่านั่นคือที่ของตัวเองหรอกใช่มั้ย... เเต่พอเกิดเรื่อง

มันคงเป็นเรื่องที่น่าเสียใจ และพื้นที่บางส่วนของตัวเองสูญหายไป... อยากรู้ความรู้สึกของฟาน โดยที่ไม่คาดเดา ให้เห็น

ความรู้สึกจริงๆ แต่ตอนนี้เหมือนค่อยๆชัดขึ้นเน๊อะ... ฟานเรื่องที่เล่าให้เบส ให้ปรุงฟัง ทั้งหมดมันเป็ยังไงเหรอ???

[GinePoPo]

-วิงวอน-

แสงไฟสาดต้องผิวน้ำทะเลที่ดำมืด ผู้คนสับสนวุ่นวายวิ่งผ่านผมไป มีบางคนไล่ผมให้ไปนั่งรอที่ชายหาด ผมไม่แม้แต่จะเหลือบแล
ผู้ปกครองถูกตามตัวมา ผมไม่ได้เดินกลับไปหา ยังคงนั่งปักหลักเฝ้ารอต่อไป

นานช้า กว่าจะได้ยินเสียงร้องบอกต่อๆกัน “เจอแล้วๆ”
ผมลุกขึ้นไปหา สุดปลายสะพานนั้น ผมยังมองไม่เห็นเต้
ได้ยินเสียงบางคนบ่นงึมงำไม่ห่าง “ก็หนีมาเล่นกันทำไมที่นี่ กินคนทุกปีล่ะ หาดนี้”


หันกลับไปมอง เจ้าหน้าที่อุ้มเต้ขึ้นมา ค่อยๆวางบนพื้นสะพาน ผิวเต้ขาวซีดกว่าที่เคย ชื่อผมบนแขนเต้ก็ดูจะชัดเจนขึ้น
ในมือเต้นั้น ว่างเปล่า


ดูเหมือนแม่ภาจะพยายามวิ่งเข้ามา ได้ยินเสียงตะโกนเรียกหาเต้ดังแต่ไกล เพื่อนบางส่วนร้องไห้  ผมหันกลับไปมอง

วินาทีนั้น เสียงคลื่นดังกลบทุกสรรพเสียง ภาพตรงหน้าเคลื่อนไหวช้ากว่าที่เป็น
ราวโทรทัศน์ที่กดปุ่มปิดเสียงไว้ มองเห็นเพียงปากคนตรงหน้าขยับพะงาบขึ้นลง

ผมเห็นมิ้มพยายามกระโจนเข้าหาผม เพื่อนบางคนต้องคอยจับไว้วุ่นวาย
เหมือนจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ผมไม่ได้ยิน


“........”


“........................”

อะไรนะ ผมพยายามตั้งใจฟัง


“.....................กร......”



“.................................อีฆาตกร!!......”


ได้ยินแล้ว คราวนี้เป็นทีของเสียงคลื่นที่หายไป



ตัวเริ่มแห้ง สัมผัสบางอย่างบริเวณหน้าขา ผมล้วงมือลงไปในกระเป๋ากางเกง
ควานเจอ หยิบมาดู


สร้อยคอที่ตามหา อยู่ตรงหน้าผมนี่เอง



เที่ยงนั้น แม่โทรศัพท์ถึงผม ไถ่ถามถึงเรื่องเมื่อวาน
“แม่ก็กำลังจะโทรหาฟานนะ แต่พอดีแม่ภาเค้ามาหาถึงบ้าน”

แม่อวยพรวันเกิดยืดยาว กล่าวทิ้งท้ายก่อนตัดสายไป
“ไว้โทรหาแม่ภาเค้าบ้างนะ เค้าเองก็คงคิดถึง”


ผมไม่ได้บอกแม่ไปหรอกว่า เมื่อวานนี้เราได้คุยกันแล้ว แม้ผมจะเป็นฝ่ายรับฟังอยู่ข้างเดียวก็ตาม




ผมขังตัวเองอยู่ในห้อง เหม่อมองอะไรตรงหน้าเป็นระยะเวลานานๆ ในมือกำสร้อยคอเส้นนั้น หยิบยกมาจูบเบาๆเป็นพักๆ ตรงตำแหน่ง ’หัวใจของเต้’
ในตอนที่ล้มตัวลงนอน คล้ายกำลังจับมือเต้ แว่วเสียงผมเอง ร้องเพลงขับกล่อมตัวเองลำพัง
 
แม่ภามาเยี่ยมผมตอนบ่ายวันหนึ่ง แม่ที่ลางานอยู่เฝ้าผมจึงขอตัวออกไปทำธุระนอกบ้าน

“ไปเรียนบ้างหรือเปล่าลูก” แม่ภาลูบหัวผมเบาๆ
ผมส่ายหน้าช้าๆ แม่ภาถอนหายใจยาว

“เต้เค้าคงเสียใจถ้าเป็นแบบนี้” ผมกำสร้อยแน่นขึ้นกว่าเดิม

แม่ภาเหลือบมองมาเห็น ค่อยๆแกะมือที่กำแน่นของผมออกช้าๆ

ทีละนิ้วๆ

หยิบสร้อยในมือ มาทาบบนลำคอผม บรรจงสวมให้ ติดตะขอช้าๆ เหมือนที่เต้เคยทำให้ผมไม่มีผิด

“แม่ขอร้องล่ะนะลูก....” แม่ภาพูดช้าๆเจือสะอื้น




“รีบๆตายไปเสียทีเถอะ นะลูกนะ”


น้ำตาแม่ภากลิ้งตกลงมาบนฝ่ามือผม ทีละหยดๆ ผมค่อยๆหลับตาที่แห้งผาก


ทั้งๆที่สร้อยถ่วงหนัก แต่ผมกลับรู้สึกว่ามันกำลังหดรัดรอบคอช้าๆ ราวงูรัดเหยื่อ



ลืมตาขึ้นมา แม่ภาหายไปแล้ว

[U_Ton]

  ทรมานจริงๆ เริ่มเกิดความรู้สึกสับสน... เเม่ภาเหรอที่คุยกับฟานเมื่อวาน... เมื่อวานนี่วันไหน... วันเกิดรึเปล่า???

อย่างนั้นคำว่า"บ้านนั้นกลับมาเเล้ว" ... จะกลายเป็นว่า ไม่มีเต้ให้กลับมาด้วย เเม่ภาอาจทำใจไม่ได้ จนถึงเมื่อเวลาสมควร 

โอยยยย สับสน หน่วงใจ เศร้า... ความรู้สึกหลายๆอย่างชัดเจนเเล้ว ฟานก็รักเต้สินะ เหมือนกับที่เต้รักฟาน...

สงสารเต้ และก็สงสารฟาน... และเกลียดยัยมิ้มจริงๆ ทำอะไรไม่ได้เหมือนกันเเท้ๆ ไม่เข้าใจความรู้สึกคนอื่นเลยเเท้ๆ...

ความรู้สึกของคนที่สูญเสียคนที่เรารัก และรักเราน่ะ ยิ่งใหญ่กว่าคนที่ไม่ได้เกี่ยวข้องหรือรับรู้อะไรมากมายเลยด้วยซ้ำ...

เมื่อคนที่เรารักตายไป เราไม่ลืมหรอก และยังจะจำฝังใจ เหมือนเค้ายังอยู่ด้วยซ้ำ แต่คนออื่นน่ะ เวลาผ่านไป เดี๋ยวก็ต้อง

ลางเลือน... เพราะงั้นฟานถึงเป็นอย่างทุกวันนี้สินะ... ตอนนี้เรียกน้ำตาจริงๆ ฟานเต้

+เป็ดค่ะ... เป็นกำลังใจ ไม่ผิดหวังเลยที่ได้อ่าน 

[hello_lovestory]

ฟานคงเคยชินกับการที่มีเต้อยู่ใกล้จนไม่รู้ใจตัวเองจนวันที่เสียเต้ไปอย่าถาวร