คำเตือน นิยายเรื่องนี้ มึน อึน ฮา ดราม่าเล็กๆ
............................................................
ตอน 4
ปริ๊นๆๆๆ
“นี่แก มาเปิดประตูสิย่ะ ยืนเอ๋ออยู่ได้” สาวสวยที่นั่งบนรถคันหรูตะโกนบอกผม ถ้าจำไม่ผิดเหมือนจะเป็นนางแบบที่กำลังดังมากๆตอนนี้เลยนะครับ แต่นางแบบดังมาทำอะไรที่บ้านไอ้เจ้านายผมกันเนี่ย
“ครับ” ผมรับคำก่อนจะวิ่งไปเปิดประตูให้
“วัต อยู่ไหน”
“คุณวัตอยู่ที่ห้องทำงานครับ”
“ไม่เคยเห็นหน้า เป็นคนใช้ใหม่เหรอ” เธอถามก่อนจะจ้องผมซะยังกะจะสอบสวนผู้ร้าย
“ประมาณนั้นแหล่ะครับ”
“อืม งั้นก็จำใส่หัวไว้ด้วยนะว่า ฉันคือคุณ แพตตี้ ว่าที่นายหญิงของบ้านนี้” พูดใส่เธอก็สะบัดหน้าเดินจากไป เหอะ แล้วจะบอกผมทำไมล่ะเนี่ย
“คุณเล็กขา คุณผู้ชายเรียกพบที่ห้องทำงานค่ะ” ยะขิ่นวิ่งหน้าตั้งมาบอกผมที่สวนหน้าบ้าน
“เรียกพบทำไมเหรอ”
“ไม่รู้หรอกค่ะแต่คุณผู้ชายบอกว่าให้คุณเล็กเข้าไปหาภายใน5นาทีค่ะ”
“อืม” ผมรับคำก่อนจะเดินเข้าไปในบ้านป่วยการที่จะถามเหตุผลจากคนไร้เหตุผลแบบไอ้วัต
ก๊อกๆ
ผมเคาะประตูก่อนเข้าห้องเพราะกลัวคนบางคนคิดว่าผมไม่มีมารยาท
“เข้ามา”
“คุณวัตเรียกผมมามีอะไรเหรอครับ” ผมถามโดยทำเป็นไม่สนใจคุณแพตตี้ที่นั่งอยู่บนตักไอ้คุณวัตจนแทบจะสิงกันอยู่แล้ว เหอะ
ไม่อายจิ้งจกตุ๊กแกกันบ้างหรือไง
“วันนี้ออกไปข้างนอกกับฉัน”
“วัตคะ ไหนวัตบอกว่าวันนี้จะพาแพตตี้ไปเที่ยวไงคะ”
“ก็ผมกลัวว่าแพตตี้จะเมื่อยไง เลยให้คนรับใช้ไปถือของให้ ไม่ดีเหรอครับ” อีกคนบอกอย่างเอาใจ ถ้าจะจีบกันจะเรียกผมเข้ามา
ทำไมเนี่ย
“วัตน่ารักที่สุดเลยค่ะ แบบนี้แพตรักตายเลย” เสียงหวานอ้อดอ้อนพลางซบอกซะแนบชิด
“เอ๋า ยืนอยู่ทำไมไปเตรียมรถสิ ฉันไปวันนี้นะไม่ใช่ปีหน้า”
“ครับ”
ผมเพิ่งรู้ว่าไอ้การมาซื้อของกับผู้หญิงเนี่ยมันคือนรกชัดๆเลยครับก็คุณเธอเล่นเข้าทุกร้าน เลือกนานเป็นชั่วโมงแถมซื้อซะอย่างกับจะไปเปิดร้านขาย เฮ้อ ผมไม่เห็นเข้าใจผู้หญิงเลยว่าจะใส่อะไรกันนักหนา ไอ้คุณเจ้านายผมก็ตามใจแฟนเหลือเกินอยากได้อะไรก็ซื้อให้ตลอด แล้วภาระก็ต้องตกเป็นของคนใช้อย่างผม ที่ต้องถือถุงเป็นสิบๆถุง มันหนักใช่เล่นนะครับ
“วัตขาแพตหิวแล้วเราไปหาอะไรกินไหมคะ” เสียงหวานอ้อน
“เอาสิครับ ผมก็เริ่มหิวแล้วเหมือนกัน” บอกไปยิ้มไปก่อนจะทำหน้าเหี้ยมใส่ผม
“เล็กเอาของไปเก็บที่รถแล้วไปหาอะไรกินเลยนะอีกหนึ่งชั่วโมงฉันกับแพตถึงจะกลับ”
“ครับ”
วันนี้ยัยคุณแพตตี้มามันก็ดีเหมือนกันนะครับเพราะอย่างน้อยผมก็โดนคุกคามน้อยลง
Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr
เสียงโทรศัทพ์เครื่องหรูดังขึ้นทันทีที่ผมเอาของมาเก็บที่รถ มันไม่ใช่ของผมหรอกครับเป็นของไอ้วัตตะหาก สงสัยจะขี้เกียจรับโทรศัพท์เลยเอามาไว้กับผมซะงั้น
“สวัสดีครับ”
“ใช่เบอร์คุณ วรวัตหรือเปล่าคะ”
“ใช่ครับ แต่ตอนนี้คุณวัตไม่ว่างรับสายครับ”
“ดิฉันโทรจากโรงเรียนของน้องพีพีนะคะ คือว่า วันนี้โรงเรียนเลิกเร็วน่ะค่ะรบกวนคุณมารับน้องกลับบ้านได้ไหมคะ”
“เอ๊ะ ทำไมคุณวัตไม่เห็นสั่งไว้เลยล่ะครับ”
“คงจะลืมมั้งคะ ยังไงคุณก็ช่วยมารับแกด้วยนะคะ”
โทรศัพท์ถูกตัดสายไปแล้วแต่ผมยังยืนลังเลอยู่ที่รถเหมือนเดิม ใจนึงก็อยากไปรับพีพีแต่อีกใจก็กลัวคำขู่ของไอ้วัตที่ไม่ให้ผมเข้าใกล้ลูกมัน แต่ไอ้บ้าวัตนี่มันยังไงว่ะ ลืมแม้กระทั่งว่าต้องไปรับลูกเพื่อมาเที่ยวกับผู้หญิงเนี่ยนะ เหอะไหนบอกรักลูกหนักหนาไงว่ะ ผมตัดสินใจออกไปรับพีพีที่โรงเรียนทันที ไอ้เจ้านายมันจะว่ายังไงก็ช่างแต่ผมคงไม่ยอมให้พีพีต้องรอเก้อหรอก
“อาเล็ก อาเล็กมารับพีพีเหรอครับ” เด็กชายตัวเล็กวิ่งออกมากอดผมแทบจะทันที
“ครับ พีพีรออาเล็กนานไหมครับ”
“ไม่ครับ”เด็กชายยิ้มรับ
“อาเล็กครับก่อนกลับบ้าน พีพีอยากกินไอติมได้ไหมครับ” เด็กชายตัวเล็กบอกก่อนจะเดินมากอดผม
“ได้สิครับ” ผมยิ้มให้อย่างเอ็นดูเด็กคนนี้มีอะไรหลายๆอย่างที่ทำให้ผมรู้สึกคุ้นเคยและอบอุ่นเหมือนบางสิ่งบางอย่างที่หายไปได้
เติมเต็ม
“เย้ อาเล็กใจดีที่สุดเลย”
ผมขับรถพาพีพีมาที่ร้านไอติมของไอ้เมฆ ที่จริงก็ไม่ใช่ของมันซะทีเดียวต้องบอกว่าเป็นของน้องสาแฟนมันตะหากไอ้เมฆมันก็แค่ลูกค้าประจำแล้วก็หุ้นส่วนใหญ่เท่านั้นเอง
“เฮ้ยไอ้เล็ก ลมอะไรหอบมาถึงนี่ว่ะ” ไอ้เมฆเจ้าเก่าทัก
“ลมอาฆาตมั้ง ไอ้เพื่อนเวร”
“อ้าว เฮ้ยนั่นลูกใครว่ะ มึงไปแอบไข่ไว้เหรอไอ้เล็ก”
“ไอ้บ้านี่น้องพีพี ลูกเจ้านายกูเว้ย”
“ฮ่าๆๆ กูว่าแล้วหน้าอย่างมึงเหรอจะเป็นพ่อคน” มันพูดพลางหัวเราะยกใหญ่ หน้าอย่างผมมันทำไมเหรอ ทำไมถึงเป็นพ่อไม่ได้
“พอแล้วค่ะ สองคนไม่อายเด็กเหรอคะ” น้องสาเดินออกมาห้ามทัพก่อนจะหันไปเล่นกับพีพี
“ชื่อพีพีเหรอครับ” น้องสาถามพีพี
“ครับผม”
“เอ๋ น้องพีพีเหมือนพี่เล็กมากจริงๆนะคะ ถ้าพี่เล็กไม่บอกสาคิดว่าเป็นลูกพี่เล็กจริงๆนะเนี่ย”
“ไม่ใช่หรอกครับ พีพีเป็นลูกไอ้วัต จะหน้าเหมือนพี่ได้ยังไง”
“อย่างไอ้เล็กเป็นพ่อไม่ได้หรอกสา ถ้าเป็นแม่ว่าไปอย่าง” ไอ้เมฆปากหมาบอกแฟนมัน
“ไอ้เมฆ มึงหุบปากเลยนะก่อนจะไม่มีปากให้พูด”
“โอ๊ะๆๆ กลัวๆๆๆ”
“พอเถอะคะ ที่นี่มีเด็กอยู่นะ ทำอะไรคิดก่อนสิคะ” น้องสาหันมาเอ็ดผมสองคนเบาๆ ทำไงได้ก็จ๋อยไปตามระเบียบสิครับ
พีพีกับน้องสาหัวเราะเสียงดังลั่นที่เห็นพวกผมจ๋อยสนิท ชอบอกชอบใจกันใหญ่โดยเฉพาะเจ้าหนูพีพี ที่ดูจะมีความสุขมาก เฮ้อ
ไอ้วัต มันเลี้ยงลูกยังไงของมันนะถึงได้เลี้ยงทิ้งๆขว้างๆแบบนี้
“ไอ้เล็ก!!!”
เสียงตะโกนที่คุ้นหูดังขึ้นลั่นร้าน เล่นเอาลูกค้าคนอื่นๆจ้องตาไม่กระพริบ
“คุณป๋า” เด็กชายตะโกนด้วยความดีใจที่เห็นพ่อก่อนจะโผเข้ากอดแน่น
“พีพีไปเล่นกับ น้าเดชที่รถก่อนนะครับพ่อมีเรื่องจะคุยกับอาเล็ก” เสียงทุ้มบอกก่อนจะส่งสายตาให้คนขับรถพาพีพีไป
“เฮ้ยไอ้วัต ที่นี้ไม่ใช่บ้านมึง อย่ามาทำกร่าง”ไอ้เมฆตะคอกเสียงดัง
“หึ ทำไม ทำไมกูจะว่ามันไม่ได้ ไอ้เพื่อนคนดีของมึงน่ะมันไม่ได้ดีอย่างที่มึงคิดหรอกนะ ระวังคนใกล้ตัวมึงไว้ให้ดีเถอะ”
“เชี่ยเอ้ย อย่าอยู่เลยมึง”
พลั๊ก!!! ไอ้เมฆตะโกนก่อนจะต่อยเข้าที่มุมปากของไอ้วัต
“เชี่ย เมฆมึงกล้าต่อยกูเหรอ”
“เออ มึงจะทำไม กูจะทำมากกว่านี้อีกถ้ามึงยังขืนทำเพื่อนกูแบบนี้”
ต่างฝ่ายต่างตั้งท่าจะกระโจนใส่กันอย่างไม่ลดละดีหน่อยที่น้องสาช่วยรั้งไอ้เมฆไว้มันเลยไม่กล้าทำอะไรมาก ส่วนไอ้วัตก็ถูกลูกน้องมันดึงไว้เหมือนกัน
“พอเถอะเมฆ กูบอกแล้วไงว่าเรื่องนี้กูขอจัดการเอง”
“แต่ไอ้เล็ก”
“กูกลับแล้วนะเมฆ แล้วเจอกันนะ” ผมบอกก่อนจะเดินออกมาจากร้านทันที ไม่สนใจว่าไอ้วัตมันจะว่ายังไง เพราะมันคงไม่ปล่อยผมไปแน่
“ไอ้เล็ก มาคุยกับกูให้รู้เรื่องก่อน”
“มึงมีอะไรก็ว่ามา”
“กูบอกมึงแล้วใช่ไหมว่าไม่ให้เข้าใกล้พีพี ทำไมมึงไม่ฟังหรือมึงคิดขัดคำสั่งกู” มันบอกเสียงเย็น
“มึงถามตัวเองก่อนเถอะ ว่าเคยคิดจะรักลูกมึงจริงๆไหม ถ้ามึงรักพีพีอย่างที่ปากพูดทำไมมึงยังปล่อยให้พีพี รอที่โรงเรียนตั้งนาน
มึงถามตัวเองให้ดีก่อนจะมาสั่งกูดีกว่า”
“หึ คนอย่างมึงมันก็ดีแต่ปากเท่านั้นแหล่ะว่ะ พีพีเป็นลูกกู กูจะเลี้ยงยังไงมันก็เรื่องของกู มึงไม่มีสิทธิ์มายุ่งจำไว้!!”
คนตัวโตบอกก่อนจะเดินขึ้นรถไป ผมได้แต่มองตามด้วยความไม่เข้าใจตกลงมันรักหรือไม่รักพีพีกันแน่ ไอ้วัต มึงเป็นพ่อแบบไหนกันว่ะเนี่ย
.............................TBC................................
ขอบคุณสำหรับการติดตามที่อบอุ่น นะคะ
เชิญทุกคน ด่าทอ จิกกัด ตบตี วัต กันได้ตามสะดวก
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
