หัวข้อ: ^____^ หนุ่มวายกับชายในฝัน ^____^ จบแล้วแต่อยากมาบอก 28/1/57

[kongxinya]

เพิ่งได้อ่านตั้งแต่ต้นจนปัจจุบัน

อ๊ายยยยย น้องกรีนน่ารักอะ

คุณคนเขียนไม่มาต่อแล้วเหรอคะ เค้าคิดถึงน้องกรีนอะ 

[tubtim]

 

[murasakisama]

ดันค่ะดัน. ยังรออยู่นะคะ

[uri uri]

ขอบคุณที่รออ่านกันนะคะะะะะะะะะะะะ  555555555 
 ตอนนี้เรากำลังปรับปรุงเนื้อหาบางส่วนอยู่   
ไว้เรียบร้อยแล้วจะมาลงทีเดียวให้จบเลย  (คิดว่างั้นนะ เหอะๆๆๆ) 
เหลืออีกประมาณ 4-5 ตอนนี่แหละ  และตอนพิเศษอีก 2 ตอน  วางไว้ประมาณนี้ 555555

ว่างๆแวะมาทักกันได้ที่  http://www.facebook.com/uri2uri?ref=tn_tnmn  นะเคอะ  แล้วอย่าลืมเอาการ์ตูนวายมาฝากกันด้วยล่ะ 55555555

uri 

[nightsza]

ไม่เป็นไรจ้า รอได้เสมอ อิอิ

[punchnaja]

รอตอนต่อจ๊ะ ปริศนาเยอะเหลือเกินเรื่องนี้ เมื่อไหร่จะมาต่อน๊า

[uri uri]

มาแว้ววววววววววววววววววววววว
คิดถึงกันมั้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย




                                                                        ตอนที่ 20



มื้อค่ำที่แสนโรแมนติกที่มีเพียงเราสองคนเท่านั้น


ใช่ซะที่ไหนละครับ...เหอะๆๆๆ  บอดี้การ์ดของคุณฟรานก็ยังคงทำหน้าที่ดีคงเส้นคงวา  และผมก็ควรจะต้องทำใจให้ชินเสียที


ค่ำคืนที่ท้องฟ้าเปิดกว้างไม่มีเมฆหมอก  ทำให้ผู้ชมที่ดีอย่างผมได้นอนดูดาวอย่างมีความสุข  ตื่นตาตื่นใจเป็นอย่างมาก  กับท้องฟ้าในคืนเดือนมืดที่ทำให้แสงดาวส่องประกายได้อย่างสวยงาม  แสงสะท้อนจากน้ำทะเลยิ่งขับให้บรรยากาศรอบๆตัวผมสวยงามยิ่งขึ้น  บนเรือเปิดไฟสีนวลให้พอมองเห็นเท่านั้น  จึงยิ่งทำให้บรรยากาศโดยรอบงดงามมากขึ้น  ผมเหมือนนายเอกที่อยู่ในฉากในการ์ตูนที่แสนโรแมนติกเลยครับ


“ยังไม่อยากไปนอนอีกหรือ?”

“อ่ะ!!!....ยังครับ  ผมไม่เคยเห็นท้องฟ้าสวยงามแบบนี้มาก่อนเลย”  ผมสะดุ้งเล็กน้อยก่อนหันหลังกลับมามองคนส่งเสียง  คุณฟรานมาพร้อมกับผ้าแพรผืนบางสีครีม  บรรยากาศมันคุ้นๆนะผมว่า

“หึหึ  นั่นสิ”  เขาขำเบาๆกับอาการเคลิบเคลิ้มของผม  จากนั้นเขาก็คลี่ผ้าแพรผืนนั้นมาคลุมตัวผมไว้จากทางด้านหลัง  อ่า...ไม่คุ้นแล้วล่ะ  มันใช่เลย  ฉากพระเอกคลุมผ้าหรือเสื้อให้นายเอก  เพราะผมเป็นนายเอก


ตอนนี้ผมกำลังยืนเกาะราวจับอยู่บนดาดฟ้า  และกำลังชื่นชมกับบรรยากาศที่เย็นสบายอยู่  แม้จะรู้สึกว่ามันจะเย็นไปสักนิดแล้วก็ตาม  ดังนั้นการได้ผ้าแพรผืนบางมาคลุมก็เลยรู้สึกดีขึ้นมาก  อุ่นขึ้นเยอะเลยครับ

“ขอบคุณมากครับ”  ผมบอก  ในขณะที่ยังไม่ละสายตาจากบรรยากาศสวยๆรอบๆตัว

หลังคลุมผมด้วยผ้าแพรแล้ว  คุณฟรานก็ยืนกอดผมไว้หลวมๆ  ผมรู้สึกหน้าร้อนขึ้นมาเล็กน้อย  กเพราะบรรยากาศมันเต็มใจด้วยน่ะสิ

“ยังเจ็บอยู่มั้ย?”  เขาถาม  คงเป็นบาดแผลจากเหตุการณ์ที่ผ่านมา

“....ไม่แล้วครับ  ขอบคุณมากครับ”

“ที่จริง  คืนนี้ฉันอยากจะกอดเธอมาก  หื้ม??   หึหึหึ   อยากเกร็งสิ  ฉันเห็นแก่ความน่ารักของเธอหรอกนะ”

“เอ่อ..ครับ”  ผมว่า  ตัวผมจะยิ่งแข็งทื่อมากกว่าเดิมน่ะสิ  ผมยิ่งชอบคิดลึกอยู่ด้วย

“บอกว่าอย่าเกร็งไง  หรือว่าต้องให้ฉันทำให้ชิน?”

“มะ..ไม่ครับ  อ๊ะ!!”  อ่า....ให้ได้อย่างนี้สิ  พอผมหันไปแก้มผมก็ชนเข้ากับจมูกโด่งๆของคนข้างหลังทันที  ผมจึงรีบหันกลับมา  พร้อมกับความร้อนที่ค่อยๆเพิ่มมาที่ใบหน้าและค่อยๆลามไปทั่วทั้งตัวแล้ว  นี่มันพล็อตนิยายชัดๆ

“....ขออยู่อย่างนี้สักพักนะ”  เขาว่าอย่างนั้น  แล้วผม.....

“...........”  แม้แต่เสียงผมก็ยังไม่สามารถเค้นมาตอบได้  เลยได้แต่พยักหน้าเบาๆ 2-3 ครั้ง  เป็นการตอบรับเท่านั้น  ผมรู้สึกเลยว่านี่เป็นอาการที่คนเขามักจะเรียกว่า ‘เขินจัด’


ค่ำคืนที่เงียบสงบนี้ไม่ได้มีอะไรอย่างที่ผมกังวล  เราเพียงแต่กอดกัน...  ไม่สิ  ต้องเรียกว่า  ผมปล่อยให้คุณฟรานกอดชื่นชมบรรยากาศอยู่แบบนั้นเป็นเวลานานพอสมควรมากกว่า  เนื่องจากพออาการเกร็งหายไปความอบอุ่นก็เข้ามาแทนที่ 


ผมยังไม่รู้ว่าจะนิยามความเป็นไปของผมกับคุณฟรานที่เป็นอยู่ตอนนี้ว่าอย่างไร  ผมจึงได้แต่เพียงเป็นผู้รับเท่านั้น  และผมก็ยังคงมุ่งมั่นกับภารกิจของตัวเองต่อไป



............................................


เช้าวันต่อมาเราก็มาถึงเกาะสีเขียวที่งดงาม  หาดทรายสีขาวละเอียดที่ตัดกับต้นไม้สีเขียวที่หนาทึบทำให้ดูสะดุดตาเป็นอย่างมาก


ผมยังคงเบาสบายตัว  ไม่ใช่เบาสบายตัวจากกิจกรรมเนื้อแนบเนื้อนะครับ  แต่เป็นเพราะเบาสบายที่ไม่ต้องเดินท่าเป็ดต่างหาก


อย่างที่บอกเมื่อคืนคุณฟรานไม่ได้ทำอะไรอย่างที่ผมกังวล  มีเพียงจูบหวานๆให้ผมได้เคลิบเคลิ้มใจแทบละลายก่อนนอน และจบลงด้วยการที่เขาเพียงแต่กอดผม....แล้วเราก็หลับไปด้วยกันบนเตียงที่นุ่มสบายเท่านั้น  เราไม่ได้นอนบนดาดฟ้าและไม่ได้มีอะไรกัน   ส่วนหนึ่งก็เนื่องมาจากการเดินทางที่กะทันหันนี้  และ...ในเวลากลางคืนอากาศด้านนอกก็ค่อนข้างเย็น  หากร่างกายปรับสภาพไม่ทันเราอาจจะเจ็บไข้ได้ป่วยได้  และผมคงอดได้เที่ยว (คุณฟรานเขาว่ามาแบบนี้)


ผ่านชายหาดสีขาวขึ้นมาบนเนิน  สายตาของผมก็ปะทะกับ...........



        ............................บ้านสไตล์ A – Frame..............................



เชี่ย!!!....กูไม่เคยเห็นของจริงที่โคตรจะสวยแบบนี้  และกูก็อยากได้มากกกกกกกกกกก


บ้านแบบนี้มีลักษณะเด่น คือ รูปแบบหลังคายาวลงมาเกือบถึงระดับพื้น โดยในสหรัฐอเมริกามีการนำมาสร้างและเป็นที่นิยมเพิ่มขึ้นช่วงประมาณ พ.ศ. 2498 ในประเทศไทยบ้านที่มีรูปทรง A – Frame มักนิยมทำเป็นบังกะโลที่พักอาศัยในเมืองพักผ่อน หรือเป็นบ้านหลังที่สองในชนบท


โครงสร้างบ้านเรียบง่ายในต่างประเทศอาจมีช่อง เปิดขึ้นสู่ห้องใต้หลังคา แต่ในประเทศไทยอาจใช้กันน้อยจากปัญหาความร้อนใต้หลังคา แต่รูปแบบ A – Frame ทำให้แบบบ้านดูทันสมัยและการก่อสร้างไม่ซับซ้อนมาก ราคาเฉลี่ยโดยไม่สูงจึงเหมาะกับการสร้างเป็นบ้านพักผ่อนหลังที่สอง


นั่นคือข้อมูลเบื้องต้นที่ผมรู้...แต่บ้านหลังที่ตั้งอยู่นี้สวยกว่าข้อมูลพื้นๆนั้นมาก  หลังคาทรงสามเหลี่ยมที่ยาวลงมาเกือบถึงพื้นระเบียนนั้น  สร้างมาจากไม้ไผ่ทั้งสิ้น  ผมก็ไม่รู้ว่าเป็นไม้ไผ่ชนิดไหน  แวบหนึ่งผมนึกถึงรายการกบนอกกะลาที่ผมเคยดูเกี่ยวกับเรื่องของไม้ไผ่  ผมทั้งทึ่งและโคตรจะอยากเห็นของจริง  แต่พอมาเจอมาเห็นกับตาตัวเองแล้ว.......เล่นเอา.......



                         ..............อึ้งไปได้เลยครับ..............


“หึหึหึ” เป็นแบบนี้ทุกที  แต่ครั้งนี้ผมตั้งสติได้บ้างเลยหันไปแบะปากใส่ไอ้คนที่มักจะขำผมเสมอๆนั่น

“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า”  เอ้า!!เอาเข้าไป  เล่นเอาลูกน้องแต่ละคนอึ้งไปตามๆกัน  ก่อนที่พวกบอดี้การ์ดนั้นจะทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้  แต่ผมก็สังเกตว่าทุกคนแอบอมยิ้มกันด้วยนะ

“...........”  ผมขมวดคิ้วเป็นภูเขาลูกน้อยๆสามลูก  ก่อนจะเชิดหน้าไปสนใจแบบบ้านแสนสวยต่อดีกว่า ชิ!!


แต่ยังไม่ทันจะก้าวเท้าคุณฟรานก็เอื้อมมือมาจับแขนผมข้างหนึ่งเสียก่อน  ก่อนที่เขาจะยกมือข้างหนึ่งขึ้นมาทำท่าเหมือนจะยอมแพ้ หรือขอโทษ หรืออะไรสักอย่างด้วยภาษากาย

“หึหึหึ   อ่า....ฉันคงเสียมารยาทมากไปหน่อย  แต่ฉันไม่เคยเห็นเธอทำหน้าแบบเมื่อกี้นี้”

“...........”  ผมอารมณ์ยังกรุ่นๆอยู่  เลยเลิกคิ้วข้างหนึ่งขึ้นเป็นคำถาม  รู้สึกวันนี้ตัวเองกล้ากวนตีนคุณฟรานขึ้นมาซะงั้น

“หึหึหึ...นี่คงเป็นตัวจริงส่วนหนึ่งของเธอสินะ......................น่ารักดี”


..........แค่นั้น..............แค่นั้น.............ผมก็รู้สึกเหมือนมีควันพุ่งออกมาตามรูขุนขนบนใบหน้าของตัวเองทันที


“...............อะ...เอ่อ.......ผมว่าอากาศร้อนๆนะร้อน  ผมขอเข้าไปข้างในก่อนนะครับ”

ใครเขาจะอยู่ให้ตัวเองเขินมากกว่าเดิมกันล่ะครับ  รู้อยู่แล้วว่าผมแพ้คำพูดแบบนั้น  แล้วยังจะไม่ไวพูดอีก


ว่าข้างนอกสวยแล้ว  ข้างในนี้เรียกได้ว่าไร้คำบรรยายเลยครับ  เห็นแล้วรู้เลยว่าบ้านทั้งหลังและเครื่องเรือนแทบทุกชิ้นล้วนทำมาจากไม้ไผ่ทั้งนั้น  ไม่น่าเชื่อว่าไม้ไผ่จะทำได้ขนาดนี้   ตอนนี้ต่อให้คุณฟรานจะหัวเราะกับอาการเห่อของของผม  ผมก็ไม่สนใจแล้วครับ   เฟอร์นิเจอร์ทุกชิ้นยังคงเป็นสีดั้งเดิมของเนื้อไม้  คนทำคงเพียงแต่ลงสีเคลือบไว้เท่านั้น   ผมรู้มาว่า...ก่อนเขาจะนำไม้ไผ่มาสร้างบ้านหรือเฟอร์นิเจอร์ใดๆ หากนำไปแช่น้ำยาอะไรสักอย่างนี่แหละ  มันจะสามารถรักษาเนื้อไม้ไผ่ให้สวยงามอยู่ได้เป็นสิบๆปีเลย


ถ้ามองด้วยสายตาที่เห็นจากด้านนอกผมเห็นบ้านทรงแบบนี้อยู่ทั้งหมดสามหลังเท่านั้น  แต่ละหลังห่างกันประมาณสิบเมตร  ทั่วบริเวณนี้ตกแต่งเป็นสวนสีเขียวที่สวยงามมาก  มีต้นไม้ต้นใหญ่ประปราย  แต่จะเน้นไปที่พุ่มไม้กับหญ้ามากกว่า 


จากที่ผมนึกว่าเป็นป่าทึบนั้น  ต้องเรียกว่าคิดผิดเลย  พอผมได้เดินสำรวจไปทั่วบ้านแล้วได้มายืนอยู่บนห้องใต้หลังคานี้  มันมีหน้าต่างที่เราสามารถมองเห็นวิวทิวทัศน์จากด้านบนนี้ด้วยน่ะครับ  ป่าที่ว่านั้นส่วนใหญ่เป็นต้นไม้ต้นใหญ่ๆและสูงๆเท่านั้น  พอได้มองไปในส่วนด้านหลังของตัวบ้านก็เป็นสนามหญ้าทอดตัวยาวไปยังภูเขาลูกเล็กๆ  สวยงามมากครับ  เหมือนไม่ใช่เมืองไทยเลย  เหมือนผมอยู่เมืองนอกมากว่า 


ด้านบนนี้อากาศไม่ได้ร้อนอย่างที่คิดครับ  คงเป็นผลมาจากที่มีต้นไม้ใบหญ้ามากมายนั่นเอง


“หลังคานี้เปิดได้นะ”

“เอ๋!?....จริงหรอครับ  เปิดเลยครับๆ  ผมอยากเห็น”

“หึหึ  เอาสิ”

คุณฟรานตามขึ้นมาตั้งแต่เมื่อไหร่ผมก็ไม่รู้  แต่สิ่งที่ผมสนใจคือสิ่งที่เขาเสนอมามากกว่า


คุณฟรานหยิบรีโมทจากโต๊ะตัวหนึ่งมากดๆ  จากนั้นหลังคามุมสามเหลี่ยมค่อยๆเลื่อนลงมาประมาณครึ่งหนึ่งของห้องใต้หลังคา  และหยุดอยู่แค่นั้น  แต่เพียงเท่านี้ผมก็ตื่นตาตื่นใจแล้วล่ะครับ

“ว้าววววววว   สุดยอดอ่ะ  สุดยอดๆๆ” 

ผมตาวาวเลยครับ  โว้ววววววววววว  ผมเห็นเหมือนสิ่งมหัศจรรย์เลยทั้งๆที่   ของแบบนี้มันก็ไม่ใช่ของแปลกใหม่อะไรนะครับ  เพียงแต่ในความรู้สึกของผม  ผมรู้สึกทึ่งมากๆ


คราวนี้คุณฟรานเพียงแต่ยืนเงียบๆและส่งรอยยิ้มอย่างเอ็นดูมาให้ผมเท่านั้น  เหมือนเขาก็ไม่อยากขัดการชื่นชมอย่างตื่นเต้นของผมเช่นกัน


“เอ๋??.....นั่น!!.....อะไรครับ??”

สิ่งที่ผมเห็นนั้นอยู่ที่มุมสามเหลี่ยมที่ตั้งฉาก  คือ  หลังคาเป็นสามเหลี่ยมก็จริงแต่หลังคามันก็มีเพียงสองข้างเท่านั้น  ส่วนอีกสองข้างก็จะเป็นทรงสามเหลี่ยมที่ตั้งฉากขึ้นน่ะครับ


พอหลังคาเลื่อนลงแล้ว  อ้อๆ ผมลืมบอกไปว่าหลอดไฟติดอยู่ที่พื้นนะครับ  ติดยาวตามขอบของห้องเป็นหลอดไฟสีนวลกระจายแสงครับ  และผมก็มัวแต่สนใจสิ่งประดิษฐ์ที่ทำมาจากไม้ไผ่ก็เลยไม่สนใจสิ่งประดิษฐ์ตกแต่งอื่นๆเลยครับ


แต่สิ่งที่ผมเห็นตรงหน้านั้น  กลับดึงดูดสายตาของผมเป็นอย่างมาก


มันเป็นภาพวาดของเด็กทารกตัวน้อยที่ยกมือขึ้นจับดาวเล่น  เด็กทารกน้อยที่กำลังหัวเราะอย่างมีชีวิตชีวา  ข้างๆทารกน้อยนั้นเป็นเด็กผู้ชายที่กำลังนอนหันข้างมาเล่นกับทารกน้อยนั้นอยู่  และเด็กคนนั้นก็เป็นคนจับของเล่นชิ้นนั้นให้ทารกน้อยเอื้อมมือมาเล่น 


ในขณะที่ผมเพ่งมองภาพนั้น  ผมรู้สึกสึกถึงบรรยากาศแห่งความสนุกสนานมาจากเด็กน้อยในภาพนั้นเลย


“.....เจ้าชายแห่งดวงดาว.......เป็นชื่อของภาพนั้น”


ผม.................ตะลึงครับ   ผมรู้สึกอึ้งไปเลย  อะไรกันเนี่ย???  บทจะเจอก็เจอกันง่ายๆอย่างนี้เลยหรอ  แล้วไอ้ที่ผมหาแทบตายนั่นล่ะ    โอ๊ย....กูอยากจะบ้าตาย   ที่ผ่านมาจะเรียกได้ว่าเหนื่อยฟรีเลยก็ว่าได้


ไม่ได้ๆๆๆ  ผมต้องรีบเรียกสติของตัวเองกลับมาอย่างเร่งด่วน  ต้องรีบรีดหน้าให้เรียบโดยเร็ว


คุณฟรานยังคงทอดสายตามองไปที่ภาพนั้นด้วยสายตาที่อ่อนโยน  มันไม่เหมือนแววตาที่เขาใช้มองมาที่ผม  แต่มันเป็นแววตาที่อ่อนโยนและอบอุ่น 


ผมรู้สึกถึงอาการที่เรียกว่า ‘ใจสั่นอย่างรุนแรง’  ไม่ได้สั่นเพราะเห็นสายตาของคุณฟราน หรือสั่นสู้อะไรนะครับ  แต่สั่นเพราะภาพนั้น ‘เจ้าชายแห่งดวงดาว’ กับ ‘ภารกิจ’ ของผม  ผมจะต้องเอาภาพนั้นออกไปจากเกาะนี้ให้ได้  แล้วจะเอาไปได้อย่างไรล่ะ???


“เป็นภาพ.....ที่สวยมากเลยนะครับ”  ผมพยายามอย่างอย่างยิ่งที่จะทำเป็นชื่นชมแบบธรรมดาๆ ระงับความตื่นเต้นที่เอ่ยล้นของตนเอง

“ใช่....และเป็นภาพที่ฉันรักมากด้วย...” 


อ๊ากกกกกกกกกกกกกกก  ตายแน่ๆ  ย้ำเข้าไปๆ  ทั้งแววตาและน้ำเสียง  แล้วกูจะทำยังไงเนี่ยยยยยยย  เหมือนภาพนี้จะไม่ได้สวยงามเพียงอย่างเดียวเสียแล้ว  แต่มันคงมีความหมายและมีค่ามากต่อความรู้สึกของคุณฟราน


ผมเงียบ....และทำเป็นละสายตาจากภาพนั้นมาชื่นชมกับบรรยากาศที่รู้สึกว่าไม่น่าสนใจขึ้นมาทันที  ในสมองของผมตอนนี้กำลังวางแผนการอย่างเร่งด่วน




......................การสำรวจต่อจากนี้คงจะเป็นการหาทางหนีทีไล่แล้ว..........................





...................ผมจะเอา ‘เจ้าชายแห่งดวงดาว’ ออกจากเกาะนี้โดยเจ้าของเขาไม่รู้ได้อย่างไร???.....................






TBC


ทักทายๆ
แหะๆๆ  ไม่มี nc   
ขอบคุณมากสำหรับคนที่ยังรอกันอยู่   
ยังไม่ทิ้งกันใช่มั้ยยยยยยยยยยยยยยยย
ถ้าเม้นต์ครบ 20 เราจะมาลงตอนต่อไป  อิอิอิอิ  จุบุจุบุ

Uri 

[ampmiya^^]

มาต่อแล้วอ่ะ หายไปนานเลย
รอๆตอนต่อไป

[bobie]

หายไปนานมากกกกกกกก
ดีใจที่มาต่อนะคะ
ว่าแต่เจอภาพแล้วจะเอาออกไปยังไงล่ะเนี่ย
ทั้งคุณฟราน ทั้งบอดี้การ์ด ไม่ใช่งานง่ายเงยนะเนี่ย

[lufe2012]

น่าติดตาม :katai2-1:เหอ เหอ เหอ

[Violet Rose]

ลงต่อด่วนเลยนะ รอนานมากกกกกกกกก 

[amme]

   ในที่สุดก้อกลับมา

[baroona59]

 

สนุกมาาาาาาาาาากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก.............................ง

รออ่านตอนต่อไปนะคร๊าบบบบบบบ

[Lemon_Tea]

ภาพนั้นไม่ต้องขโมยไปหรอก
มาเป็นเจ้าชายแห่งดวงดาวตัวจริงของเขาดีกว่า^^

[uri uri]

 
ทักทายทักทาย

ที่จริงโครตตตตตตต.....จะอยากลงให้อ่านเลยล่ะ
แต่เค้าขอเม้นต์กำลังใจไปแค่ 20 เอง  ยังไม่มีคนให้เลย   
ให้มาแค่ 7 กำลังใจเอง  เลยไม่ลงให้ดีกว่า ชิ    (ที่ให้มาเค้ารับด้วยใจขอบคุณเด้อออ)
คนมาอ่านก็มีเป็นร้อยๆ แต่ไม่ยอมให้กำลังใจ  งอนแล้วววววววววววว


เอาไปแค่นี้ก่อน  (เรื่องนี้แต่งจบแล้ว  จะทยอยลงให้  อย่าลืมให้กำลังใจกันด้วยนะะะะะะ )




ตอนนี้ผมกำลังหาทางจัดการกับสองบอดี้การ์ดนั้น 


....................................


เพราะเพียงแค่ดีนหมุนตัวและข้อมือ  ผมก็ปลิวแล้ว  เอาไงดีวะ!!  ขณะมันไม่ถนัดผมยังทำอะไรมันไม่ค่อยจะได้เลย   ดีแล้วที่ใช้แผนนี้....เพราะถ้าสู้กันจริงๆ ลำพังดีนเพียงคนเดียวผมก็คงหืดขึ้นคอเลยล่ะ  ใช่ว่าผมจะแพ้นะครับ  แต่ผมคงรับมือได้แค่คนเดียวเท่านั้น


.......................................






ยังจำกันได้ป่ะ!!
ถ้าคุณบ้าเม้นต์  เราก็บ้าลง

จุ๊ฟๆๆๆ     ขอบคุณสำหรับทุกำลังใจนะะะะะะะะะะะ

uri 

[lufe2012]

  :impress2:มาต่อแล้วเหอ เหอ เหอ รออยู่เลยอ่ะ

[fon270640]

กรี้ดๆๆ นึกว่าคนเขียนจะลืมกันแล้ว รีบมาต่อเร็วๆนะคะ

[ampmiya^^]

เค้ารอยุน๊ามาต่อไวๆ มาเม้น2 รอบแล้วน๊า
จุ๊ฟๆ

[tubtim]

เริ่มมีอะไรมันๆแล้วไง น้องกรีนจะทำไงต่อไป จะเอาภาพไปได้ไหม เหมือนจะเหนเงามาม่าราง อยากมาม่า 
ว๊อนนนน 5555 

รอจ้าา 

[sunshadow]

   


      ดูไม่ค่อยจะมีความเป็นไปได้เลยนะ
      ก็เล่นเอามาเก็บบนเกาะส่วนตัวอย่างนี้นี่
      ถ้าบินหนีได้ก็ว่าไปอย่าง

[CheetahYG]

เค้ารออ่านานมากกกกกก. คิดถึงคนเขียนมากๆ

[Zliezen]

หายไปนานจนเกือบลืมเลย ในที่สุดก็เจอรูปแล้วสินะ จะเอาออกไปไม่ให้จับได้ไงเนี่ย ป้องกันหนาแน่นขนาดนี้

[hello_lovestory]

เจ้าชายแห่งดวงดาว จะเอาไปได้ไหมเนี่ย

[mystery Y]

กลับมาแล้ว~ และจะมาเรื่อยๆใช่ป่ะ...

[Poseidon]

ไม่ต้องแล้วแหละ อยู่กับคุณฟรานไปเลย อิอิ

[Nus@nT@R@]

เอ่อ,,,จะเอาออกไปได้ไง ทำไมไม่ลองขอคุณฟรานดู เผื่อฟลุ๊คนะ อิอิ
ปล.กรี๊ดคุณฟรานมากมาย ส่วนกรีนก็น่ารัก ^^

[uri uri]

มาแว้วววววววววววววววว 
เหนื่อยมากๆ
วันนี้เราเพิ่งไปอบรมที่ค่ายทหารมา
หนุกหนานมากมายยยยยยยยยย





                                                                                      ตอนที่ 21





มื้อเช้าของเราเป็นอะไรที่ง่ายๆ   ผมขอเพียงแซนวิชกับกาแฟเท่านั้น  นั่น!!  เหมือนตัวเอกผู้ดีในนิยายเลยล่ะ  แต่คุณฟรานก็หวังดีให้ผมกินเข้าไปซะพุงกางเลย   เขาให้เหตุผลว่าเดี๋ยวผมจะไม่มีแรงเดินเที่ยว


หลังมื้อเช้าคุณฟรานก็เป็นไกด์ให้ผมเก็บข้อมูลทันที  แม้ผมจะทำเป็นเดินชื่นชมไปงั้นๆ  แต่ผมกลับจดจำข้อมูลทุกอย่างที่เขาเล่ามา  หนังสายลับที่เคยดูผมก็รีบงัดออกมาใช้   นั่นก็คือ.....ผมต้องตีสองหน้าครับ  ‘อย่าให้เขารู้  ว่าเราคิดอะไรอยู่’


เกาะส่วนตัวบนเนื้อที่ 62 เอเคอร์ เกาะแห่งนี้นอกจากบ้านสไตล์ A – Frame ที่ผมเห็นแล้วด้านข้างที่ใกล้กัน  แต่เนื่องจากมีต้นไม้บังหมดยังมีสระว่ายน้ำ และห้องสมุดสุดหรูที่อยู่ห่างจากหาดทรายส่วนตัวเพียง 30 เมตร  รวมทั้งมีเฮลิคอปเตอร์รับ-ส่งไปยังสนามบินด้วย ‘ก็แล้วทำไม? ขามาไม่มาด้วยเฮลิคอปเตอร์เนี่ย!!’ แค่คิดครับ  คุณฟรานคงมีเหตุผลล่ะ  และนอกจากนั้น เกาะแห่งนี้ยังเป็นแหล่งวางไข่ของเต่าทะเลด้วย


อย่างที่บอกนอกจากเกาะนี้จะเป็นเกาะส่วนตัวของคุณฟรานแล้ว  คุณฟรานยังได้ใช้เป็นที่เลี้ยงสัตว์ที่เขาชื่นชมและชื่นชอบด้วย  ตั้งแต่สัตว์เล็กไปยังสัตว์ใหญ่  เรียกได้ว่ามีสัตว์อาศัยอยู่ทุกชนิด  ที่เขาให้เลี้ยงหรือสามารถขออนุญาตเพื่อเลี้ยงได้เลยก็ว่าได้


การแบ่งพื้นที่จึงต้องแบ่งอย่างเป็นสัดส่วน  ก็คือ  หลังภูเขาลูกเล็กด้านหลังบ้านนั้นจะเป็นบริเวณที่ใช้เลี้ยงสัตว์  ผมคิดว่าน่าจะมีสัตว์ป่าหายากอยู่เป็นจำนวนมากด้วยแน่ๆ  ก็เพราะแม้แต่เสือหรือหมียังมีเลย  เหมือนสวนสัตว์เลยก็ว่าได้  อ้อๆ  บรรยากาศเหมือนที่ผมเคยเห็นจาก anime เรื่องหนึ่งเลยครับ  แต่ไม่ใช่ anime yaoi  นะครับ  เพียงแต่ก็มีคู่จิ้นเป็นพี่น้องฝาแฝด  และคู่จิ้นเพื่อนสูงต่ำ  เป็นอีกเรื่องที่ไม่ใช่วายแต่ผมก็ชอบมากครับ


คุณฟรานบอกว่าหลังภูเขาลูกเล็กด้านหลังบ้านนั้นจะมีบ้านพักคนงาน  และสัตวแพทย์อาศัยอยู่ประมาณสิบกว่าคนได้  ที่นี่จะมีรถรางวิ่งรอบเกาะด้วยเป็นรถรางคันเล็กๆกระทะรัดที่มีที่นั่งเพียงสองที่เท่านั้นในแต่ละคัน  และยังเป็นที่นั่งที่ต่อกันด้วย  เพื่อสะดวกต่อเส้นที่เข้าไปในป่า  แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังมีรถรางที่ใช้ขนสัตว์ด้วย  กรณีที่สัตว์บาดเจ็บ  รถรางใช้ไฟฟ้าเป็นตัวขับเครื่อง  เกาะนี้จะผลิตไฟฟ้าใช้เองครับ




..............................................................



หลังมื้อเที่ยงคุณฟรานชวนผมนั่งรถรางรอบเกาะ  สร้างความตื่นตาตื่นใจให้กับผมมาก   เหมือนได้ไปเที่ยวสวนสัตว์เปิดยังไงอย่างงั้นเลย  เพราะว่าเขาได้มีการแบ่งเป็นโซนของสัตว์แต่ละชนิดด้วยน่ะสิครับ


เจ้าหน้าที่ที่นี่ทำงานได้อย่างไร้ที่ติดจริงๆ  เพราะในขณะที่เรากำลังชื่นชมสัตว์อยู่นั้นก็มีลูกเสือได้รับบาดเจ็บอยู่ใกล้ๆ  เพียงเวลาไม่นานลูกเสือตัวนั้นก็ได้รับการปฐมพยาบาลอย่างดีแล้ว  สำหรับผมทั้งทึ่งและทั้งตื่นเต้นเลย


“ที่สูงๆนั้นคืออะไรครับ??” 

ที่ผมเห็นน่าจะเป็นหอสังเกตการณ์   ที่ถูกสร้างเป็นเสาต้นใหญ่ตั้งอยู่บนภูเขาที่สูงที่สุดบนเกาะนี้เลยก็ว่าได้  แต่คงห่างจะที่นี่ไม่มากเท่าไหร่นัก

“นั่นหรือ.....หอสังเกตการณ์น่ะ  บนนั้นจะสามารถมองเห็นได้ทั่วบริเวณเกาะเลย”  อ่า...ผมว่าละ

“โอ้โหหหห  ผมอยากขึ้นไปจังเลยครับ” 

“แต่คงต้องไว้เป็นพรุ่งนี้แล้วล่ะ  วันนี้คงไม่ทันแล้ว”

“.....ครับ  ขอบคุณครับ”  อยากให้ถึงพรุ่งนี้มากๆครับ



.................................................................


เหมือนเวลาจะผ่านไปอย่างรวดเร็ว   นี่ก็ล่วงมาเป็นวันที่สามแล้ว  เมื่อวานคุณฟรานพาผมไปหอสังเกตการณ์  ทุกอย่างผ่านไปด้วยดี  เหมือนทุกอย่างจะผ่านไปด้วยดีจริงๆ  จนผมเกือบจะลืมไปแล้วว่า...........คุณฟรานไม่ใช่แค่คุณชายอย่างเดียว  ดังนั้นการเอาของรักของเขาไปนั้นคงไม่สามารถจบลงด้วยดีเป็นแน่


‘กลยุทธ์วิถีแห่งสายลับ’  จึงถูกผมงัดออกมาเพื่อการวางแผนที่สมบูรณ์แบบที่สุด   และผมก็ได้แผ่นง่ายๆ คือ  ขโมยรูป  ขับเรือของลูกน้องคุณฟรานหนี  และหายตัวไปจากวิถีชีวิตเดิมๆ สักระยะหนึ่ง 


ง่ายๆครับ.............ที่จริงอยากขับเครื่องบิน  แต่ไม่เคยขับ  เดี๋ยวตาย   ส่วนเรือผมเคยขับครับ  เป็นเรือสปีดโบ๊ท  ง่ายๆครับสตาร์ทเครื่องบังคับพวงมาลัยหันไปทางแผ่นดินใหญ่เร่งเครื่องแล้วก็ไปโลดดดด หึหึหึ 


ทั้งหมดที่ว่ามาเหมือนจะง่ายครับ  แต่ในทางปฎิบัติผมยังหนักใจอยู่เลย  วันนี้คุณฟรานปล่อยให้ผมมีอิสระเต็มที่  สองวันมานี้เรามีกิจกรรมกันตลอด  เรานอนด้วยกันจริงแต่เหมือนคุณฟรานก็ยังไม่ได้กวนอะไรผม  เขายังคงกอดผมนอนเพียงอย่างเดียว พร้อมกับจุมพิตที่แสนอบอุ่นให้ใจของผมเต้นตุ๊บๆก่อนนอนเท่านั้น  ซึ่งก็เพียงพอแล้วสำหรับผม  แม้ผมจะอดสงสัยเล็กๆก็ตาม  แบบว่า...ต่อมหื่นของคุณฟรานลาพักร้อนชั่วคราวหรอ??  อะไรแบบนี้


เรือสปีดโบ๊ทจะจอดเตรียมพร้อมอยู่ประจำที่ท่าเรือสองลำเท่านั้น  ที่เหลือจะถูกเก็บไว้ในที่ของมัน  ซึ่งเป็นที่ไหนผมก็ไม่รู้  ไม่อยากถามมากเดี๋ยวความลับแตก  ผมยิ่งโกหกไม่เอาอ่าวอยู่ด้วย  เรือสปีดโบ๊ทสองลำนั้นจะถูกใช้เป็นเรือลาดตระเวนเป็นส่วนใหญ่  เวลาลาดตระเวนจากที่ผมสังเกตนั้นจะเป็นทุกสองชั่วโมงเลยก็ว่าได้   โดยเรือทั้งสองลำจะออกพร้อมๆกัน  ลำหนึ่งวิ่งไปทางซ้ายอีกลำวิ่งไปทางขวาและทั้งสองลำจะกลับมาเจอกันที่ท่า  เฉลี่ยเวลาที่ใช้ก็ประมาณ 25-30 นาที


ผมคำนวณเวลาแล้ว  ถ้าวิ่งสุดความเร็วด้วยเรือสปีดโบ๊ทจากเกาะนี้ถึงท่าเรือใหญ่น่าจะใช้เวลาโดยประมาณ 1 ชั่วโมง  ซึ่งความเร็วจะต่างจากเรือสปอร์ตเลยล่ะ   เรือสปีดโบ๊ทลำที่ผมพูดถึงนั้นลำหนึ่งนั่งได้ประมาณสองคน  มีหลังคาที่สามารถเปิด-ปิดแบบรถสปอร์ตได้  (ความเร็วของเรือขึ้นอยู่น้ำหนักด้วยครับ)


คุณฟรานบอกว่าคืนนี้จะกลับมาประมาณสี่ทุ่ม  ผมเห็นเฮลิคอปเตอร์ออกไปและผมมั่นใจว่านั่นเป็นธุระที่คุณฟรานต้องไปจัดการ  และนั่นจึงเป็นโอกาสของผม  ‘เจ้าชายแห่งดวงดาว’ มีขนาดทีวี 29 นิ้ว  เพียงสังเกตจากสายตาการจะปลดรูปลงมาก็ใช่ว่าจะทำได้โดยง่ายนะ  เพราะเป็นรูปที่อยู่หลังกระจกใสบานใหญ่ทรงสามเหลี่ยมนั่น  และคงมีระบบป้องกันการปลดล็อคด้วย  แต่มันไม่เกินความสามารถของผมหรอกครับ  ก็ผมกำลังเล่นบทเป็น ‘สุดยอดสายลับกรีนประหาร!!!’ อยู่น่ะสิครับ


ขณะนี้เป็นเวลาเที่ยงกว่าแล้ว  คืนนี้เรือลาดตระเวนจะออกประมาณ 3 ทุ่มซึ่งเป็นช่วงเวลาที่ผมต้องพร้อมเดินทางด้วย  ผมมีเวลาเตรียมตัวประมาณ 8 ชั่วโมง  บอดี้การ์ดของคุณฟรานหายไปสองคนพร้อมกับคุณฟราน  เหลืออีกสองคน  คงจะให้เฝ้าผม  เฝ้าทำไม?? คืนนี้กูจะเป็นขโมยนะ


การจะรับมือกับบอดี้การ์ดสองคนสำหรับผมค่อนข้างลำบากพอดู  ยิ่งเป็นบอดี้การ์ดมือดีที่ถูกฝึกมาอย่างดีแล้วด้วย  เอาไงดีผมต้องออมแรงไว้ในกรณีฉุกเฉินด้วย  แม้สองบอดี้การ์ดนั้นจะไม่ได้มากวนอะไรผม  แต่พวกเขาก็ทำหน้าที่รักษาความปลอดภัยให้ผมอยู่ไม่ห่าง 


สองคนที่ออกลาดตระเวนจะต้องใส่ชุดสำหรับดำน้ำด้วย  ผมจึงฉวยสิ่งนั้นเป็นโอกาสในการหนีคืนนี้เสีย  ชุดดำน้ำไม่เป็นปัญหา  เนื่องจากในบ้านนี้ก็มีพร้อมอยู่แล้วด้วย  อันที่จริงเราวางแผนไว้ว่าวันนี้คุณฟรานจะพาผมดำน้ำดูปะการัง  เพียงแต่เขาดันติดธุระสำคัญเสียก่อน  แอบเลียริมฝีปากตัวเองเสียดายเล็กน้อย  แต่ก็นะ....ผมตั้งใจไว้แล้วว่าทุกอย่างต้องเรียบร้อยโดยเร็วที่สุด  และผมก็เสียเวลามาพอสมควรแล้ว


ตอนนี้ผมกำลังหาทางจัดการกับสองบอดี้การ์ดนั้นอยู่  เพียงเวลาไม่นานความคิดชั่วร้ายก็หลั่งไหลลงสู่สมองน้อยๆของผมทันที  และก็คงจะคิดอย่างเดียวไม่ได้  ของอย่างนี้มันต้องลงมือทำด้วย  ถึงจะรู้ผล


“เอ่อ.....คุณโทนี่.....”  ผมต้องยอมรับว่าไม่เคยคุยกับคนพวกนี้เลย  ให้ตายสิ

“ครับ......เรียกโทนี่  อย่างเดียวก็พอครับ   คุณกรีนต้องการอะไรครับ”

“อ่า...เย็นนี้ผมอยากกินบาร์บีคิวน่ะครับ”

พอมาคิดๆดูแล้วตั้งแต่รู้จักกับคุณฟรานเวลาจะต้องทำอะไรหรือต้องการอะไร  ผมจะบอกคุณฟรานเพียงคนเดียวนี่นา  อ้อ...มีไอ้สองกล้วยหอมด้วยนิดหน่อย  คงยังจำบีหนึ่งบีสองกันได้นะครับ

คนพวกนี้มีชื่อเรียกเป็นรหัส  แต่คุณฟรานอนุญาตให้ผมเรียกชื่อพวกเขาได้  ที่อยู่กับผม คือ โทนี่กับดีน

“ได้ครับเดี๋ยวผมจะจัดการให้  คุณกรีนต้องการรับเวลาเดิมหรือเปล่าครับ??”  เวลาเดิม คือ เวลาอาหารเย็นครับ  ประมาณ 6 โมงเย็น

“อ่ะ...เอาตามนั้นละกัน  แต่พวกคุณสองคนต้องมากินเป็นเพื่อนผมด้วยนะ”

“เอ่อ.......”  โทนี่ทำท่าอึดอัด  ดีนเลยสวนขึ้นมาซะเอง

“ขออนุญาตปฎิเสธครับ  แล้วก็คุณกรีนไม่ต้องเรียกพวกผมว่าคุณนะครับ” 

“...........”  ผมขมวดคิ้ว  ‘ไรวะ!!’ เออๆ  คงจะต้องใช้ศัพท์เหมือนเรียกบอดี้การ์ทอรี่ล่ะมั้ง  แต่ถ้าพวกมันไม่กินด้วย........อ่ะ  คิวปิดสีดำมาครอบงำทันที

“ถ้างั้น...ผม...เอ้อ!!  ฉันก็ไม่อยากกิน”  ลิ้นพันกันเล็กน้อย  ลองไม้นี้ละกัน  แสดงความไม่พอใจให้พวกมันลำบากใจก่อน หึหึหึ (หัวเราะในใจนะครับ อย่าให้พวกมันไหวตัวทัน)

“เอ่อ......”  พวกมันสองตัวทำท่าอึดอัดเลยครับ  เป็นไปตามคาด

“งั้นเอางี้  ฉันก็ไม่อยากทำให้พวกนายลำบากอะไร  วันนี้ฉันรู้สึกเบื่อๆ นายสองคนก็มาเป็นคู่ซ้อมให้ฉันเป็นการเป็นทดแทนที่พวกนายไม่ยอมกินบาร์บีคิวกับฉันละกัน”

เอาล่ะยิงยาวเลยนะ  กะจะวางยานอนหลับพวกมันซะหน่อยดันไม่มากินด้วยกันซะงั้น  เซ้าซี้ไปเดี๋ยวจะเสียแผนเอา  ก็เอาแผนนี้แหละ  ยังไงก็ต้องสำเร็จ

“............”  เงียบ...........

“พวกนายสองคน  ไม่เคยเป็นคู่ซ้อมให้เจ้านายหรือไง??”  อีกหนึ่งนัด

“เคยครับ  แต่....”  อะไรๆ ทำตาสำรวจอย่างนั้น  อ้ออออออออออ....

“ฉันสบายดีแล้ว  ต่อให้ไม่ร้อย  แต่ก็เกือบร้อย  พวกนายก็ออมมือหน่อยละกัน  อ้อ...ถ้าไม่แน่ใจก็โทรไปถามบอสของพวกนายก่อนก็ได้”

ชิ!!  รับข้อเสนอกูซะทีสิวะ!!!

“ครับ”




..........................................................


หึหึหึ  มันต้องงี้สิ.....คุณฟรานอนุญาตเพราะถูกผมหลอกใช้?? และคงกำชับมันสองคนไม่ให้ต้องรุนแรงกับผมมากนัก  ผมรู้ว่าพวกเขาก็น่าจะพอรู้ล่ะ  ว่าผมก็มีฝีมือการต่อสู้อยู่บ้าง  เพียงแต่คงไม่รู้เท่านั้นแหละว่าความสามารถของผมอยู่ในระดับไหน


ทุกอย่างจึงยังเป็นไปตามแผน  การที่พวกมันออมแรง...แต่ผมไม่ยั้งมือ  การต่อสู้ที่พวกมันคิดว่าเป็นเพียงคู่ซ้อม  แต่ผมเอาจริงก็เริ่มขึ้น


ไม่ต้องเตรียมตัวอะไรมาก  เพราะเราแต่ละคนก็แต่งกายสบายๆอยู่แล้ว  เพียงแค่วอร์มร่างกายกันเล็กน้อยเท่านั้น   คนแรกเป็นดีนที่เข้ามาเป็นคู่ซ้อมให้ผม...สำหรับผมแล้วดีนจะพยายามหลบหลีกการเข้าประชิดตัว  มาก  เขาจะใช้วิธีการป้องกันและตั้งรับมากกว่า  ซึ่งมันทำให้ผมค่อนข้างเหนื่อยฟรี  แต่ผมจะปล่อยให้เป็นแบบนี้ไม่ได้  เมื่อได้โอกาสผมก็ล็อคคอ......!!!??


‘เชี่ย!!!’

ดีนถนัดสู้ประชิดตัวมากกว่าหรอวะ  ถึงว่า....พยายามหลีกเลี่ยงท่าที่ตัวเองถนัดนี่หว่า  เพื่อที่จะไม่ให้ผมได้รับบาดเจ็บเลยหลีกเลี่ยงการประชิดตัว  เพราะเพียงแค่ดีนหมุนตัวและข้อมือ  ผมก็ปลิวแล้ว  เอาไงดีวะ!!  ขณะมันไม่ถนัดผมยังทำอะไรมันไม่ค่อยจะได้เลย   ดีแล้วที่ใช้แผนนี้....เพราะถ้าสู้กันจริงๆ ลำพังดีนเพียงคนเดียวผมก็คงหืดขึ้นคอเลยล่ะ  ใช่ว่าผมจะแพ้นะครับ  แต่ผมคงรับมือได้แค่คนเดียวเท่านั้น



“โว้ววววววว”

ในที่สุดๆ  เป็นเวลากว่าครึ่งชั่วโมงที่เหนื่อยมากกกกกกกกกกก  กว่าผมจะล้มนายดีนบอดี้การ์ดร่างยักษ์ได้  ผมต้องอาศัยความเร็วเพียงครั้งเดียวหักข้อมือมันให้ซ้น  เตะขาพับและก้านคอให้มันสลบล้มพับไปเลย  ผลที่ได้น่ะหรือ??  หึหึหึ........เกินความคาดหมายครับ  มันแค่มึนๆ  แต่นั่นแหละเป็นโอกาสของผม  ซ้ำอีกสองสามครั้งมันถึงจะล้มพับจริงๆ แต่ไม่ได้สลบนะครับ  อึดมากกกก...นายดีน  นายแน่มาก

“แฮ่กๆๆๆๆ”  เหนื่อย!!!

“พักก่อน  เดี๋ยวต่อนะ”  พอหายใจได้บ้าง  ผมก็ไม่รีรอดำเนินแผนต่อ

“ครับ”  โทนี่พยุงดีนเดินไปที่ใต้ร่มไม้

เหตุการณ์ที่ผ่านไปเราใช้ชายหาดเป็นสนามรบครับ 


หึหึหึ  และด้วยมันสมองอันใสปิ๊งของผม  ผมจึงรีบขึ้นไปที่บ้านพักรีบไปหยิบขวดเกลือแร่เย็นๆ  นี่คือแผนซ้อนแผนครับ  เพิ่งปิ้งขึ้นมาสดๆร้อนๆ  เปิดฝาเกลือแร่ออกหยอดยาแก้แพ้  ผมเห็นแต่ยาแก้แพ้อ่ะ  ที่อยู่ในตู้ยาสามัญประจำบ้าน  หยอดลงไป...อ่ะๆ  ไม่ได้ๆ เดี๋ยวละลายไม่ทันใช้   ทุบๆๆก่อน  พอเป็นผงก็ใส่ลงไปในน้ำเกลือแร่  ใส่ลงไปขวดละ 10 เม็ดเลย  คงไม่เป็นไรมั้ง??  เตรียมมาสามขวด  แต่แยกของผมออกมาไม่ใส่นะครับ


พอเดินลงมาที่ชายหาด............อ้าว!!!


พวกมันเตรียมน้ำไว้อยู่แล้วหรอวะ  แต่ของกูเป็นเกลือแร่เว้ย!!!  ยังไงก็ต้องให้มันสองตัวดื่มให้ได้!!

“อ่ะ....(แกร๊ก) เอาไป”  ผมบอกพร้อมกับทำเป็นเปิดขวดแล้วโยนไปให้โทนี่รับ 

“..........”  โทนี่รับได้อย่างสวยงาม  แล้วก็เงียบ

ไรวะ!!  ไม่เคยเห็นคนหล่อ 

“ดื่มดิ  ดีนด้วยนะ”

“ขอบคุณครับ”  มันว่าพร้อมกับโค้งขอบคุณ  อย่ามาทำเป็นรู้ทันนะ  ขอร้อง!!

รีบๆ ดื่มเลยมึง  มันยื่นให้ดีน  อีกขวดมันยกขึ้นดื่มไปอึกนึง  อย่างที่บอกดีนยังรู้สึกตัวอยู่ครับ  เพียงแต่คงจะยังชาตามข้อพับอยู่เท่านั้น

หึหึหึ  แล้วก็เป็นไปดังคาด  ดีนดื่มไปเกือบหมดขวด  ส่วนของผมหมดแล้วครับ  ผมเดินไปหยิบน้ำมาขวดนึงแล้วยกดื่มอึกนึงจากนั้นก็ลากที่เหลือไปบนหัวซะเลย 

‘อ่าาาาาาาาาาาา.....สดชื่นขึ้นตั้งเยอะ’


ผมสะบัดขนส่วนบนไปมาให้น้ำกระเด็นออกไปบ้าง  เอาล่ะ..........พร้อม!!!




...........................................................


ตอนนี้เป็นเวลา 2 ทุ่มแล้วครับ  ด้วยแผนที่แยบยลของผม  ไอ้โทนี่ดีนสองบอดี้การ์ดกำลังหลับเป็นตายอยู่ริมชายหาดโน่น  ส่วนผมก็ใช่ว่าจะสบายนะครับ  ก็ต้องเจ็บตัวบ้างนิดหน่อยเพื่อเป็นเกียรติแก่ผิวหนังของตัวเอง


เหลือเวลาอีกหนึ่งชั่วโมง  ด้วยความพยายามของ ‘สุดยอดสายลับกรีนประหาร!!!’ กว่าจะหากลไกเลื่อนกระจกออกไปได้ก็กินเวลาเป็นชั่วโมงเลยล่ะครับ กูคงเป็นได้แค่สายลับหางอึ่งเท่านั้นแหละ  พอได้ ‘เจ้าชายแห่งดวงดาว’ มาแล้ว  ผมก็จัดการกับกรอบรูป  แกะๆแงะๆ ย๊ากยาก  เพราะมีเซ็นเซอร์ด้วย  และแล้วก็ออกมาเป็นแผ่นกระดาษ  ผมค่อยๆม้วนอย่างเบามือ  ต้องยอมรับเลยว่ากระดาษที่ใช้นี้เป็นกระดาษที่มีความพิเศษที่ช่วยขับรูปให้ดูมีชีวิตชีวาได้มาก  แต่ก็อย่างว่านะ...ถ้าฝีมือคนเขียนภาพไม่เอาอ่าวก็เท่านั้น


ดังนั้นเมื่อสิ่งที่สุดยอดทั้งสองมาเจอกัน  กระดาษดีกับคนวาดฝีมือดี  รูปจึงออกมาสวยงามอย่างที่เห็น  แทบจะอยากเก็บไว้เอง 5555


หลังจากที่ผมค่อยๆห่อบรรจุใส่หลอดเรียบร้อย  มันเป็นหลอดกลมๆ หรือจะเรียกว่า กล่องดีวะ  เอาเถอะมันมีความสูง 35 นิ้ว ส่วนเส้นผ่านศูนย์กลางประมาณ 7 นิ้วได้   ผมใส่ไว้ในกระเป๋ายาวๆ ที่เหมือนกระเป๋าใส่เต๊นท์สะพายไว้ด้านหลัง


ผมย่องออกมาจากห้องทุกอย่างกำลังจะผ่านไปด้วยดี  ถ้าหากว่า..............





.......................ติ๊ด ติ๊ด........ติ๊ด  ติ๊ด........ติ๊ด  ติ๊ด.........ติ๊ด  ติ๊ด.................





.................................เชี่ย!!!!.............โครตเชี่ย!!!!!...........................................



ยอมรับว่าในขณะปลดกระจก และปลดกรอบรูปมันมีเซ็นเซอร์  แต่ผมก็จัดการเรียบร้อยหมดแล้วนี่นา  แล้วทำไม.............!!!???




                                       ...............สัญญาณมันถึงยังมีอยู่วะะะะะะะะะะะะ.........................




                                ..............................ไม่มีอะไรจะแย่ไปกว่านี้อีกแล้ว!!!..............................





                                          .................................ตายแน่-แน่..............................







TBC


ทักทายทักทาย
แย่แล้วๆๆๆๆๆๆๆๆๆ 
ตอนหน้า......มาลุ้นระทึกกันเต็มที่เลยยยยยยยยยยยยยยย
เม้นต์ด้วยนะ  ไม่งั้นเราจะนอยด์แดกแม่งเลยยยยยยย
5555555555
ขอบคุณสำหรับทุกกำลังใจเด้ออออออออออออ
จุ๊ฟๆๆๆๆๆๆๆๆ

uri

[bobie]

กรีนน้อยแผนการล้ำเลิศมาก
แต่ก็ไม่รอดอยู่ดี 5555

[Nus@nT@R@]

  บอกได้คำเดียวว่า "ซวย" แล้วสายลับกรีน

[ampmiya^^]

เฮ้ยๆ งานเข้าแล้วกรีนเอ้ย