ว่าจะลงให้ตั้งแต่เมื่อวานแล้ว ลงฉลองวันเกิดให้ตัวเอง 55555 
แต่ก็ไม่ได้ลง......เลยเอามาลงวันนี้แทน 55555 
ตอนพิเศษ 1
แฟน?? ใกล้สอบแล้ว ตั้งแต่กลับมาจากเที่ยวเกาะส่วนตัวของคุณฟราน ผมยังคงใช้ชีวิตตามปกติ?? ที่ไม่ปกติก็คือ.....
“เฮ้อออออออ เพื่อนเราจะออกเรือนแล้วนะเพื่อนแพท”
“นั่นสินะเพื่อนภูมิ เฮ้ออออออ” เออ!! เอาเข้าไป
“งานแต่งครั้งนี้เพื่อนแพทจะขอเป็นเพื่อนเจ้าบ่าวฝ่ายซ้ายนะ”
“หึหึ ส่วนเพื่อนภูมิจะขอเป็นเพื่อนเจ้าบ่าวฝ่ายขวานะ” เชี่ย!! ไม่จบอีกนะพวกมึง ขนาดกูอ้าปากด่าก็แล้ว เตะก็แล้ว จนต้องมาส่งสายตาด่าจนปวดตา พวกมันยังไม่รู้สำนึก
เออนะ ที่เป็นแบบนี้เพราะว่าตั้งแต่กลับมาจากเที่ยวเกาะ คุณฟรานจะทำตัวค่อนข้างติดผมตลอด พอเปิดเรียนเขาก็จะคอยมารับมาส่งผมด้วยตัวเองเท่านั้น แม้ส่วนใหญ่จะให้ลูกน้องขับรถหรูให้ก็ตาม หรือไม่ก็ให้ลูกน้องมารับ-ส่ง แต่เวลาเย็นเราก็ต้องมาทานอาหารเย็นด้วยกันอยู่ดี ไอ้ผมก็ไม่ได้รู้สึกอะไรหรอก เพราะปกติก็ไม่ได้ออกไปไหนกับเพื่อนหรือกับใครอยู่แล้ว เพียงแต่.......
........พอเป็นแบบนี้แล้วกูไม่ได้อ่านการ์ตูนอ่า..........
ตอนนี้พวกเราเพิ่งเลิกเรียน และลงมานั่งที่โต๊ะประจำข้างคณะ ใกล้สอบแล้วพวกเราจะมีติวข้อสอบกับพี่รหัสกัน ไอ้แพทกับไอ้ภูมิเสนอให้ไปติวกันที่คอนโดของผม ไอ้ผมก็ไม่ได้ว่าอะไรอยู่แล้ว รู้อยู่หรอกว่าคอนโดพวกมัน พวกมันจะเอาไว้กกสาวๆหลังติวเสร็จ ไม่มีพักกันบ้างเลยเพื่อนกู
จะว่าไปพี่รหัสของผมก็เป็นหัวหน้ากิจกรรมตัวยงเลยนะครับ ‘พี่โก้’ คือ พี่รหัสของผม เป็นรองเดือนคณะด้วย ที่จริงแกน่าจะได้เป็นเดือนคณะนะผมว่า เพราะแกดูเฟรนลี่มากกว่าเดือนคณะที่ออกจะเงียบๆและชอบตีหน้าขรึมนั่นด้วยซ้ำ
พี่โก้ยินดีเจียดเวลามาติวให้พวกผมในขนาดที่พี่รหัสของไอ้แพทกับไอ้ภูมิทำหน้าแบ่งรับแบ่งสู้ แต่พอโดนพี่โก้ขู่ไปหน่อยก็ยินดีปาจิงโกะขึ้นมาซะงั้น ไม่รู้ไปข่มขู่อีกท่าไหน
“ไงพวกมึง”
“หวัดดีครับพี่โก้” พร้อมเพรียงกันมากกก
“เออๆ ไหว้กูแหละดีแล้ว”
“โหหหพี่พพ”
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆ” เอออารมณ์ดีเชียวนะพี่รหัสกู
“เลิกเรียนแล้วนัดรวมตัวจะไปเที่ยวไหนกันวะ” ขำเสร็จพี่โก้ก็ยิงคำถามต่อเลย
“เปล่าครับ ผมสองคนแค่จะมาส่งเจ้าโอ๊ย!!” เชี่ย!! มึงนะมึงไอ้แพทปากหมา ผมต้องรีบเตะหน้าแข้งของมันก่อนที่มันจะพ่นคำน่าอายออกมาครับ หน้ามันบิดเบี้ยวได้ที่เลย ชิชะ เห็นกูใจดีหน่อยเป็นไม่ได้
อ้อ...มันจะบอกว่าส่งเจ้าบ่าวให้เจ้าบ่าวครับ เพราะมันบอกเจ้าสาวแล้วผมเตะมันไม่ยั้ง ย้ำ!! ไม่ยั้งนะครับ แต่มันก็ยังไม่ละความพยายามแกล้งผม เลยบอกเจ้าบ่าวกับเจ้าบ่าวแบบหยวนๆแล้วนะ ว่างั้น ผมก็เออๆ กูรำคาญละอยากจะพูดไรก็พูดเหอะ ไอ้ภูมิก็แทนที่จะช่วยผม กลับเป็นลูกรับที่ดีตามไอ้แพทไปด้วย เห็นกูทำหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกแล้วพวกมึงมีความสุขกันจังเลยนะ
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆ” ไอ้ภูมินะไอ้ภูมิหักหลังลูกคู่ตัวเองซะงั้น
“อะไรวะ? ไอ้แพทไอ้ภูมิว่าไง พี่อยากรู้?” อ่านะพูดเพราะขึ้นมาเลย ปกติกูๆตลอดดดด
ผมรีบส่งสายตาเขียวปั๊ดไปที่ไอ้ภูมิทันที มันยังหัวเราะอยู่ก่อนจะยกมือทั้งสองข้างขึ้นมาทำท่ายอมแพ้ ดีมึงจะได้ไม่แข้งเขียวไอ้เพื่อนรัก
“ไม่มีอะไรหรอครับพี่” กูต้องรีบแก้ต่างให้ตัวเองครับ
“อูยยยย มึงช่างทำร้ายกูได้ลงคอ” ไอ้แพทประท้วงครับ มันยังลูบหน้าแข้งตัวเองอยู่ สม!!
“หึ!! อย่าอีกเชียวนะมึง” ผมต้องขู่มันเบาๆทับด้วยครับ ไอ้นี่ไว้ใจไม่ได้เสียแล้ว ชิ
“ตกลงเรื่องไรกันวะ” ยังอีกกกกกก พี่โก้ครับบบบบบบ อย่าอยากรู้เลยพี่ น้องอายยยยยยยย
“แหะๆๆ ไม่มีอะไรหรอกครับพี่ ผมแค่จะแกล้งมันน่ะ” เออดี มึงผูกมึงก็ต้องแก้ด้วย
“เหอะ!! เดี๋ยวนี้มีปิดบังนะ” โหหหห ตุ๊ดมากเลยพี่ มีตัดพ้อๆ
“ฮ่าๆๆๆๆๆ พี่อย่าทำหน้างั้นดิ โครตตุ๊ดอ่ะ”
‘ป๊าด!!’ เน้นๆครับ
“ไอ้เชี่ยแพท!!”
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” สมน้ำหน้ามันครับ กูคิดแต่กูไม่พูด ส่วนมึงไม่คิดก็พูดเสียแล้ว สะใจจจจจจจจ ผมหัวเราะงอหงายเลยครับ สองเด้งเลยดิมึง
“เออ เราจะติวกันเมื่อไหร่ครับพี่” ไอ้ภูมิสุดหล่อยิงคำถามที่พวกผมอยากรู้ทันที
“กูว่าจะเริ่มติวให้พวกมึงอาทิตย์หน้าน่ะ เตรียมตัวกันด้วยล่ะ” ไม่มีถามครับว่าพวกผมพร้อมหรือไม่? มัดมือชกกันเลยครับ
“ว่าแต่จะไปไหนกันป่ะ?? พี่ว่าจะชวนไปกินข้าวหน่อย”
ไอ้แพทกับไอ้ภูมิหันมาสบตากันทันที เชี่ย!! กูรู้นะว่าพวกมึงคิดอะไรอยู่ ก่อนจะหันมามองหน้าผมเล็กน้อยและมองหน้าพี่โก้ต่อ
“พวกผมสองคนน่ะได้ครับ แต่ไอ้กรีนมันมีนัดแล้ว” พูดอย่างเดียวก็พอ ไม่ต้องมาทำเป็นยักคิ้วจึกๆให้กูหรอก
“ว้าาาา...แย่จัง ร้านนี้เป็นร้านโปรดของพี่ด้วย พี่อยากพาน้องกรีนไปทานมากเลยนะครับ” พี่ครับอย่ามาทำเสียงอ่อนเสียงหวานเลยครับ ผมรู้ว่าพี่แกล้ง พี่ไม่ได้รู้สึกอย่างนั้นสักนิด
“ไว้โอกาสหน้าแล้วกันนะครับ อ๊ะ!! เอ่อ..พี่โก้ผมไปก่อนนะครับ หวัดดีครับ เฮ้ย!! กูไปก่อนนะเว้ย!!”
พอดีเลยครับ รถของคุณฟรานมาจอดพอดี ผมไม่อยากให้เขาลงมาจากรถอ่ะ มันเด่นเกิน แค่รถก็เด่นแล้ว ผมรีบพุ่งปรู๊ดไปที่รถหรูอย่างเร็วไว
“เอ่อ....ขอบคุณครับ” แต่ถึงอย่างนั้นลูกน้องของเขาก็ยังออกมาเปิดประตูรถให้ผม เฮ้ออออออออ
“หึหึ ยังไม่ชินอีกหรอ??” พอเข้ามานั่งในรถ คุณฟรานก็ถามทันที
“ครับ ใครจะไปชินแบบคุณล่ะครับ”
“หึหึ...” เขาขำเบาๆพร้อมกับเอื้อมมือมาโยกหัวผมไปมา รถค่อยๆเลื่อนตัวออกจากจุดที่จอดแล้ว
“แล้วนี่จะไปไหนหรอครับ”
“ไปทานมื้อเย็นที่บ้านของฉันนะ ” อ่ะนะ แล้วเย็นนี้ก็คงค้างที่นั่นเลย
“ครับ”
เป็นแบบนี้อยู่บ่อยๆครับ ถ้าผมไปทานมื้อเย็นที่บ้านคุณฟรานก็ต้องจบด้วยการนอนในอ้อมกอดของเขา แค่คิดก็เขินแล้วครับ ไอ้ผมก็ชอบเสียด้วยสิ แต่สงสัยลืมตัว แสดงออกมากไปหน่อย
“หึหึ อย่าทำหน้าแบบนั้นสิ เดี๋ยวฉันก็อดใจไม่ไหวหรอก”
“..............” ขอไม่ตอบนะครับ เพราะตอนนี้หน้าของผมคงจะเริ่มแดงไปทั่วแล้ว ความคิดเป็นเหตุอีกแล้วกู อย่ามาทำสายตารู้ทันความคิดลามกของผมเลยครับคุณฟราน
ผมเม้นปากด้วยความเริ่มเขิน แล้วก็ก้มหน้าลงเล็กน้อย แอร์ไม่เสียแน่นะครับ ทำไมผมรู้สึกร๊อนร้อน
“จะเริ่มติวกันเมื่อไหร่ล่ะ??”
“อะ...ครับ เอ่อ...เริ่มอาทิตย์หน้าครับ” ผมพยายามปรับอารมณ์ ก่อนจะอ้ำอึ้มตอบ และเงยหน้าขึ้นมามองหน้าเขา
“งั้นหรอ งั้นตั้งแต่วันนี้ไปค้างที่บ้างของฉันทุกวัน จนกว่าจะติวนะ”
“เอ่อ...ครับ” ผมสบตากับเขาแวบนึงก่อนจะเสก้มหลบสายตานั้นอีกครั้ง คุณฟรานยกมือขึ้นมาและรั้งตัวผมเข้าไปกอดเบาๆ แบบนี้ทุกที เล่นเอาผมใจเต้นแรงทุกครั้ง
กับคนๆนี้แล้วผมก็ยังคงรู้สึกขัดเขินทุกครั้งนั่นแหละ ไม่รู้ทำไม ยิ่งผ่านช่วงเวลาที่เขาบอกรักมาแล้ว ผมก็ยิ่งเขินมากขึ้นกว่าเดิมอีก ให้ได้อย่างนี้สิ เมื่อก่อนกูออกจะหน้าด้านนะ
.................................................................
ช่วงเวลาแสนหวานผ่านไปอย่างรวดเร็ว ในที่สุดก็เข้าสู่ช่วงเวลาแห่งการติวเข้มโดยพี่รหัสทั้งสาม คอนโดของผมกลายสภาพเป็นสนามรก? ขนาดย่อมๆ รกอะไรครับ?? รกไปด้วยกองกระดาษกองชีททั้งหลายครับ เราติวต่อเนื่องกันมาสามวันแล้ว และเป็นสามวันที่ผมไม่ได้เจอคุณฟรานเลย เขาโทรมาหาผมบ้างเป็นครั้งคราว แต่สั่งให้สองกล้วยหอมมาคอยดูแล เรื่องอาหารการกินให้
ตอนพวกมันเข้ามาในห้องของผมครั้งแรกเล่นเอาพวกที่เหลืออีกห้าคน ตกตะลึงไปตามๆกัน ผมเคยบอกแล้วใช่มั้ย ว่ากล้วยหอมเค้ามักจะใส่เสื้อลายทางสีหวานๆ สีฟ้าสลับขาว หรือไม่ก็ชมพูสลับขาว ประกอบกับใบหน้านิ่งๆ ขัดกันมากกกกกกกก เห็นแล้วอยากจะขำก็ไม่กล้าขำอ่ะ
แต่นั่นแหละผมเคยเจอแล้ว ผมก็เลยขำอยู่คนเดียว ปล่อยให้พวกที่เหลือทำหน้าปุเลี่ยนๆไป ไม่มีใครกล้าตั้งคำถาม สำหรับไอ้แพทกับไอ้ภูมิแล้ว สองหล่อเขารู้ว่ากล้วยหอมเป็นคนของใคร ส่วนพี่โก้ พี่แว่นพี่รหัสไอ้แพท และพี่กานพี่รหัสไอ้ภูมิ ทำหน้าสงสัยออกมาอย่างเห็นได้ชัด
พอสองกล้วยหอมออกไปพ้นประตูแล้ว ถึงได้มีคำถามจากพวกพี่ๆเขาตามมา สำหรับความสัมพันธ์ระหว่างผมกับคุณฟรานนั้น เรียกได้ว่า ‘เรารักกัน’ แม้ผมจะไม่เคยบอกรักเขาก็เหอะ แต่คุณฟรานเป็น...ฟ...แฟน คนแรก แหมะ....ขนาดคิดนะยังเขินเลย ผมเลยยังไม่กล้าจะยอมรับเท่าไหร่ อีกอย่างเรายังไม่เคยตกลงเป็นแฟนกันเลยนี่นา กูตู่เอาเองจะได้มั้ยเนี่ย ก็นะในการ์ตูนวายมันต้องมีการขอคบเป็นแฟนกันด้วยนี่นา แต่คุณฟรานยังไม่เคยขอคบผมเลย กูจะต้องน้อยใจมั้ยวะ??
“ใครหรอครับน้องกรีน เล่นเอาพี่อึ้งไปเลยนะเนี่ย” เห่อๆๆ พี่แว่นครับ แล้วกูจะตอบยังไงล่ะเนี่ย
ผมหันไปสบตากับไอ้แพทไอ้ภูมิ มันสองตัวเพียงยิ้มนิดๆ ก่อนจะระเบิดเสียงหัวเราะออกมาพร้อมกัน
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆ” เหอะ!! ชอบให้กูทำหน้าอ้อนวอนเสียจริงนะพวกมึง
“โอ๋ๆๆ” ไอ้แพทกับไอ้ภูมิเข้ามากอดผมคนละข้าง และนั่นก็ยิ่งทำให้พวกพี่ๆเค้าสงสัยเข้าไปใหญ่ วันนี้พี่โก้เงียบมากๆ ซึ่งปกติแล้วพี่โก้จะไม่เงียบแบบนี้
“คนที่บ้านส่งมาดูแลไอ้กรีนน่ะครับ ฮ่าๆๆๆๆ”
“ใช่ครับ มันน่ะคุณหนูจะตาย พวกพี่ไม่รู้หรอก??”
เออออออ พูดเสร็จก็ปล่อยกูได้แล้ว แต่คำแก้ต่างของพวกมึงรู้สึกจะไม่ช่วยอะไรเลยนะ
“ปล่อยได้แล้วพวกมึง” นั่นแหละพวกมันถึงได้ปล่อยผมล่ะ
“เอ่อ........พี่ก็เคยคิดนะ เห็นมีรถยุโรปมารับมาส่งตลอดเลยนี่ พี่พึ่งรู้นะเนี่ย ปกติเห็นน้องกรีนออกจะห้าวๆ” พี่กานครับ ผมว่าเรากลับมาติวกันต่อดีกว่าเนาะพี่เนาะ รู้สึกพี่จะนอกเรื่องละ
“ใช่พี่ก็ว่าอยู่...........” อ่ะ ใครก็ได้ช่วยเบรกพี่แว่นที ไอ้แพทพี่รหัสมึงนะ
“พอแล้วพวกมึง จะเซ้าซี้อะไรน้องมันนักหนาวะ มาติวต่อได้แล้วมา” โอ้อออออ ขอบคุณมากครับพี่โก้สุดหล่อ ผมเลยต้องหันไปยิ้มขอบคุณพี่โก้ พี่โก้ก็ยิ้มให้ผมบางๆ
และนั่นก็ทำให้การติวผ่านไปด้วยดี สองกล้วยหอมก็ทำหน้าที่ได้ไม่ขาดตกบกพร่อง จนล่วงเลยมาสามวันอย่างว่านั่นแหละ
“ครับ” ลูกน้องคุณฟรานโทรมาครับ ผมพอจำเบอร์ได้
“กรีน”
“คุณฟรานหรอครับ”
“มาหาที่ห้องหน่อยสิ ฉันอยากพบเธอ” ห้องที่ว่า คือ ห้องของสองกล้วยหอมครับ พวกมันอยู่ชั้นล่างครับ แต่อยู่คอนโดเดียวกันกับผมนี่แหละ ผมก็พึ่งมารู้ทีหลัง หึ....ผมก็มีบอดี้การ์ดกับเขาแล้วนะ พึ่งยอมรับๆ
“ครับ รอเดี๋ยวนะครับ” ผมตอบรับก่อนจะบอกให้เขารอ และวางสาย
“คุณชายโทรมาหรอ??” ไอ้ภูมิครับ เอ่อ...ผมเผลอรับโทรศัพท์ในขณะที่กำลังนั่งติวกันอยู่ ทุกคนเลยหันมาสนใจผมสินะ
“อืม เดี๋ยวกูลงไปข้างล่างแป๊บนะ พวกพี่ครับผมขอลงไปข้างล่างเดี๋ยวนะครับ”
“ใครมาหรอน้องกรีน” อ่า...พี่แว่นครับ อย่าถามได้มั้ยครับ
“อ่า....เอ่อ...” แล้วกูจะตอบยังไงดีวะ ความสัมพันธ์แบบนี้มันบอกกันได้ง่ายๆที่ไหนเล่า ยิ่งมือใหม่หัดรักอย่างผมด้วย
“มึงรีบลงไปเหอะ เดี๋ยวเขารอนานนะมึง” ขอบคุณนะเพื่อนแพท นานๆมึงจะเป็นเพื่อนที่ดีสักกะที ฮ่าๆๆๆ
“อืมๆ ผมไปก่อนนะครับ”
อ่า......ทำไงดีเนี่ย!! รู้สึกไม่สบายใจเท่าไหร่เลยว่ะ ผมรีบลงมาชั้นล่าง ลูกน้องของคุณฟรานที่ยืนอยู่หน้าประตูพอเห็นผม พวกเขาก็รีบเปิดประตูห้องให้ผมทันที คุณฟรานนั่งรออยู่แล้วที่โซฟาตัวใหญ่
“เป็นไงบ้าง?? โทรมไปเยอะเลยนะ” เมื่อเห็นผมเขาก็ทักทันที น้ำเสียงนั้นยังคงแฝงไปด้วยความห่วงใยเสมอ
“เหอะ!! ใครบอกผมยังหล่ออยู่นะ” ส่วนผมก็รีบสวนครับ
“หึหึ มานี่มา อื้มมมม.........คิดถึง” เขาพูดพร้อมกับเอื้อมมือมารั้งผมเข้าไปนั่งบนตักของเขา แล้วก็กอดผมแนบอกแน่นๆ ก่อนจะพูดคำคิดถึงออกมา
ผมก็ซบเข้าไปในอกของเขาพร้อมกับแอบสูดดมกลิ่นกายหอมๆของเขาไปด้วย ผมแอบซึมซับความรู้สึกและสัมผัสอบอุ่นของเขา ก่อนจะปล่อยคำพูดตามความรู้สึกของตัวเองออกมาบ้าง
“.........ครับ ผมก็คิดถึงคุณ”
“หืมมม...หึหึหึ เกิดอะไรขึ้น ปกติไม่พูดแบบนี้นี่” ใช่ปกติไม่กล้าพูดแบบนี้ แต่นั่นใช่ว่าจะไม่รู้สึกอะไร เพียงแต่มันเขินเกินกว่าที่จะพูดเท่านั้น หรือช่วงนี้กูนอยด์มากไปมั้ง?
“ผมก็อยากพูดตามความรู้สึกของผมบ้างนี่ครับ” ผมตัดสินใจเผยความในใจบ้าง
“งั้นก็พูดตามความรู้สึกตลอดไปด้วยนะ ฉันอยากได้ยิน” อ่ะนะ งั้นถ้าผมจะถามในสิ่งที่ผมสงสัย คงไม่ว่ากันนะครับ แล้วใบหน้าของผมก็ร้อนขึ้นมา ก่อนจะตามมาด้วยคำถาม
“ครับ ถ้างั้น....ตอนนี้เราเป็น....ฟะ...แฟน กันอยู่ ใช่มั้ยครับ?” ลิ้นพันกันเลยแฮะ หลับหูหลับตาพูดด้วยใบหน้าแดงๆนี่แหละ
ผมยังอยู่ในอ้อมกอดของคุณฟรานอยู่นะครับ ไม่กล้าเงยหน้าขึ้นไปมอง อายว่ะ!! คุณฟรานกระชับกอดผมแน่นมากขึ้น ก่อนจะย้อนถามผมว่า....
“อะไรทำให้เธอคิดว่าเราไม่ได้เป็นแบบนั้นล่ะ”
“ก็คุณไม่เคยพูด” ผมยกมือมากอดตอบเขาบ้าง ก่อนจะอู้อี้ตอบกลับมา แต่คุณฟรานกลับจับตัวผมและดันออกมาเล็กน้อย ผมจึงต้องเงยหน้าขึ้นมามองหน้าเขาอย่างอดที่จะสงสัยไม่ได้
“งั้น.....กรีนครับ เรามาเป็นแฟนกันนะครับ”
“..........อ่ะ....เอ่อ.....ครับ” เอ๋อไปชั่วขนาด ก่อนจะเค้นคำพูดมาตอบรับอย่างงงๆ และยังคงมองสบตากับคุณฟรานปริบๆอยู่แบบนั้น จนกระทั่ง...........
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”
“คุณขำอะไรครับ!! ผมกำลังตั้งสติอยู่นะครับ!!”
“ก็ขำคนตั้งสติน่ะสิ เธอนี่.......น่ารักจริงๆ เลยนะ แบบนี้ฉันก็ไม่อยากปล่อยกลับออกไปแล้วสิ”
อ่านะ เคยบอกแล้วใช่มะ ‘น่ารัก’ คือ คำต้องห้ามสำหรับผม แต่พอมันออกมาจากปากคนๆนี้แล้ว ผมกลับรู้สึกดีเสียอย่างนั้น ช่วยไม่ได้...ก็ผมมันคนสองมาตรฐานนี่นา
“ผมต้องอ่านหนังสือนะครับ”
“ฉันรู้......มาเดี๋ยวไปส่ง”
“เอ่อ.....”
“ไม่เป็นไร ไม่ต้องกังวลอะไรทั้งนั้น”
“ครับ” โดนรู้ทันอีกแล้ว
“ก่อนไปฉันขอจูบแรกของคนเป็นแฟนหน่อยนะ”
“เอ๊ะ! อ่ะ.....”
ครับ จูบครับ จูบที่แสดงถึงความคิดถึง จูบแรกที่เราตกลงเป็นแฟนกัน ไม่อยากบรรยายมากครับ บอกได้แค่ว่า.....หวานเสมอ สำหรับผมแล้ว....ผมรู้สึกดีกับรสจูบของคุณฟรานเสมอ ปลายเรียวลิ้นที่พริ้วไหวหยอกล้อกับเรียวลิ้นของผม เสียงจาบจ้วงจากการเปลี่ยนองค์ศา รสจูบที่ไม่ได้รุนแรงแต่อ่อนหวานยิ่งกว่าอะไรๆ ยิ่งเขาชอบใช้ปลายลิ้นดุนกลีบปากล่างของผม และดูดมันก่อนจูบแสนหวานจะจบแล้วด้วย ผมยิ่งชอบครับ จนรู้สึกว่าตนเองโลภมากด้วยซ้ำที่อยากให้เขาจูบบ่อยๆ อย่าพึ่งบอกเขานะครับ เราต้องเล่นตัวให้ดูมีค่านิดนึง มารยาหนุ่มวายครับ เอ๊ะ!! ใช่ป่ะเนี่ยยยย 5555
เสร็จสิ้นภารกิจแห่งความรักของเราแล้ว (เขินนะครับเนี่ย) คุณฟรานก็เดินมาส่งผมที่ห้อง เขายืนยันที่จะเข้าไปทักทายเพื่อนๆและพี่ๆในห้องของผม
‘แกร๊ก!!’ เสียงที่ลูกน้องของคุณฟรานเปิดประตูให้ครับ
“เฮ้ย!! มาเลยๆ อ่ะ...เอ่อ!!??”
พอประตูเปิดเข้ามาพี่แว่นก็ส่งเสียงเรียกเลยครับ ก่อนจะติดอ่างที่เห็นว่ามีหนุ่มหล่อตามผมเข้ามาด้วย
“อ่ะ สวัสดีครับคุณชาย”
ไอ้แพทไอ้ภูมิที่หันมาเห็นก็ยกมือไหว้คุณฟรานพร้อมกัน พวกมันติดเรียกคุณฟรานว่าคุณชายกันแล้วครับ นั่นเพราะว่าพอมันสองหล่อไปเรียกว่าคุณฟรานๆ ต่อหน้าพ่อแม่พวกมัน พวกท่านก็เอ๊ะตะโรใหญ่ สองหล่อเขาเลยขอไม่อาจเอื้อม ขอเรียกว่าคุณชายละกัน จนติดปากนี่แหละครับ
“สวัสดี” คุณฟรานทักสองหล่อเขา ก่อนจะยิ้มบางๆส่งให้ ส่วนผมก็ต้องทำหน้าที่ไขข้อข้องใจให้พวกพี่ๆเขาล่ะนะ
“เอ่อ...นี่คือ หม่อมราชวงศ์กชศรัญย์......@@@.......ครับ” ผมแนะนำเขาด้วยความเขินเล็กน้อย เดี๋ยวนี้ผมพัฒนาแล้วนะครับ สามารถจำชื่อยาวๆของคุณฟรานได้แล้ว
“เอ่อ....อ่ะ.....” แล้วกูจะต้องแนะนำความสัมพันธ์ด้วยมั้ย?? เอาไงดี
“ไม่เป็นไร” อ่ะ!! พอผมอ้ำอึ้มไม่รู้จะแนะนำความสัมพันธ์ระหว่างผมกับคุณฟรานอย่างไร เขาก็ก้มลงมากระซิบปลอบผมเบาๆ ฟู่ฟฟฟ
“...ครับ อ่า นี่พี่โก้ครับพี่รหัสผม ส่วนนี่พี่แว่น พี่รหัสแพท และคนนี้พี่กาน พี่รหัสภูมิครับ” ครั้งแรกที่กูไม่ใส่คำนำหน้าชื่อให้พวกมึงนะ ไอ้แพทภูมิเพื่อนยาก
“สวัสดีครับ / สวัสดีครับ ผมเคยเห็นคุณตามสื่อไม่คิดว่าตัวจริงจะดูดีขนาดนี้เลยครับ”
พวกพี่เค้ายกมือไหว้ทักทายครับ ก่อนที่พี่กานจะพูดชื่นชมอย่างทึ่งๆ แต่ผมแอบเห็นว่าพวกพี่เขาก็อึ้งไปเหมือนกันตอนแรก อ่ะนะ ก็เขาดังจริงๆนี่นา ไม่รู้ว่าผมรอดจากสื่อมาได้ยังไง เคยเสียวๆอยู่เหมือนกัน
ผมคิดว่าพวกพี่เขาก็คงจะพอระแคะระคายอยู่บ้างแล้ว ก็อย่างว่าต่อให้เคยเห็นก็ไม่มีใครกล้ามาถามผมหรอกครับ จะมีก็แต่....ไอ้สองหล่อหน้าด้านที่นั่งหน้าสลอนทำตาล้อเลียนผมอยู่ในนี้เท่านั้นแหละ มันสองคนยิ่งกว่ารู้ดีเสียอีก สองหล่อเขาไม่เคยถามผมตรงๆด้วยหรอกครับ พวกมันใช้วิธีการทางจิตครับ พูดออกมาแล้วถูกทุกครั้ง ชิส์
“ขอบใจ ฉันก็ยินดีที่ได้รู้จักกับทุกคน” คุณฟรานยิ้มบางก่อนตอบพี่กาน แล้วจึงทักทายตอบทุกคน และต่อด้วยคำบางคำที่ผมต้องอดไม่ได้ที่จะอมยิ้มออกมา ไม่กล้ายิ้มกว้างครับ มันเสียมรรยาท ??
“ถ้าขาดเหลืออะไร ก็สั่ง....บีหนึ่งกับบีสองได้ คงได้รู้จักกันแล้ว......... หึหึ ขำนะเรา”
ก็มันอดไม่ได้นี่ครับ ประโยคแรกเขาบอกกล่าวเราทุกคน แต่ประโยคหลังเขาหันมาพูดเบาๆกับผมครับ แต่ที่ผมอมยิ้ม เพราะว่าเขาไม่เคยเรียกสองกล้วยหอมว่าบีหนึ่งบีสองเลย คือ...มันเป็นชื่อที่น่ารักอ่ะ พอมันออกมาจากปากเขาแล้ว เป็นใครก็อดที่จะอมยิ้มไม่ได้อยู่แล้ว ขนาดเจ้าตัวยังสะดุดเล็กน้อยก่อนพูดเลย 555
เขายกมือขึ้นมาลูบหัวของผมเบาๆ อย่างรู้ว่าตัวเองพลาดท่าให้ผมขำแล้ว ไม่เป็นไรครับนานๆทีคุณฟรานจะมีมุมน่ารักบ้าง เราจะได้เท่าเทียมกันไงครับ หึหึหึ
เอ่อ........รู้สึกว่าบรรยากาศมันจะเงียบไปนะครับ พอผมหันมามองคนอื่นๆเท่านั้นแหละ อ่า........
..........กูว่านะ กูต่างหากที่พลาดดดดดดด........
เผลอสร้างโลกสีม่วงซะงั้น แล้วความร้อนที่มาจากไหนไม่ทราบได้ ก็เห่อขึ้นมาบนใบหน้าของผมอย่างช่วยไม่ได้ ......ฉ่า....... สายตาวิบวับเชียวนะ พวกมึง เอ้อ!! พวกพี่ด้วย แม้บางคนจะมีสายตาอึ้งๆ แต่ ณ ตอนนี้........
..........กูอายมากกกกกกกกกกกกก...........
“หึ ฉันคงไม่รบกวนแล้วล่ะ ฝากกรีนด้วยนะ”
“ครับบบ เดี๋ยวผมจะดูแลอย่างดีเลยครับ” ห่าแพท!! ไอ้ภูมิก็อีกคนยิ้มล้อเลียนกูอยู่ได้
“งั้นฉันไปก่อนล่ะ”
“สวัสดีครับบบบบ”
ประสานเสียงกันเชียวนะ พวกพี่ๆก็ยกมือไหว้ลาด้วย บางคนพูดไม่ออกแล้วครับ อย่าอึ้งดิ อาจเพราะความเคยชินระหว่างผมกับคุณฟรานก็ได้ ผมเลยลืมที่จะระวังตัวเลย เฮ้ออออออออออออ
“เฮ้ออออ....เอ๊ะ!! ” ตายล่ะหว่า.......กูว่ากูถอนหายใจในใจนะ ทำไมมันถึงมีเสียงออกมาด้วยเนี่ยยยยยย
“อ่า....เอ่อ เดี๋ยวผมออกไปส่งนะครับ” คงไม่ว่ากันนะที่ทำเหมือนส่งกันไปมาแบบนี้ ก็คุณฟรานทำหน้าเรียบอ่ะ เขาจะโกรธผมมั้ยเนี่ย
จังหวะนั้นผมเลยใช้สายตาบอกคนในห้องประมาณว่า ‘เดี๋ยวมาๆ’ ไม่รู้พวกมันจะเข้าใจป่ะนะ เห็นพวกมันทำหน้าแปลกๆ จะล้อเลียนกูยังไงอีกหรือเปล่าก็ไม่รู้ แต่กูไม่สนแล้วล่ะ
คุณฟรานหันมามองหน้าผมเล็กน้อย ผมเลยต้องส่งยิ้มแห้งๆไปให้ และรีบตามเขาออกไป เมื่อลูกน้องเขาเปิดประตูให้
พอออกมานอกห้องหลังจากที่ลูกน้องของคุณฟรานปิดประตูลง คุณฟรานก็หันหน้ากลับมาหาผม และหยุดยืนตรงหน้าห้องนั่นแหละครับ ตอนนี้เรายืนกันอยู่สี่คน เป็นเรื่องปกติที่จะมีลูกน้องตามเขามาด้วยอย่างน้อยสองคน
ถึงตอนนี้ผมทำยังไงได้ล่ะ ผมว่าผมไม่ได้ทำอะไรผิดนะ แต่ทำไมกูรู้สึกแย่ก็ไม่รู้ว่ะ
...............เงียบ...............
.......เอาวะ.......กูว่ากูไม่ผิดนะ.........
ผมตัดสินใจก้มหน้าก้มตาเดินเข้าไปกอดคุณฟรานเอาไว้ อย่ามองหน้าใครๆทั้งนั้นครับ มันน่าอายมากกกกกกก รู้เลยว่าตัวเองหน้าแดงแค่ไหน จากอาการเห่อร้อนบนใบหน้านั้นแหละครับ
“หึ อย่าทำหน้าอย่างนั้นสิ คิดว่าฉันโกรธหรือไง?” คำพูดมาพร้อมกับอ้อมกอดที่เขากอดตอบผม และแรงรัดนั้นก็ทำให้ผมจมหายเข้าไปในอกของเขาได้ไม่ยาก
“คุณไม่โกรธผมนะครับ” ผมส่งเสียงมาจากอกของเขา
“ฉันเข้าใจ แต่อย่าเขินต่อหน้าคนอื่นบ่อยนักล่ะ” อ่ะนะ ตกลงว่าที่เขาทำหน้าเรียบๆนี่เพราะเรื่องที่ผมเขินหรือเรื่องที่ผมเผลอถอนหายใจล่ะเนี่ย แต่ก็นะ........
“ไม่ครับ!! ต่อหน้าคุณคนเดียว” ผมรีบผละออกมาและเงยหน้าบอกเขา แล้วหางตาของผมก็แวบไปเห็นว่า ลูกน้องของคุณฟราน แม้จะก้มหน้าก้มตากันอยู่.................
..........‘แต่กูเห็นนะ ว่าพวกมึงก็แอบอมยิ้มอ่ะ’..........
แต่........ไหนๆก็ไหนๆแล้ว ทนอายอีกหน่อยละกัน
“หึ ทำหน้าแบบนี้เดี๋ยวฉันอดใจไม่ไหวพาเธอกลับไปด้วยจริงๆนะ”
อ่า...ยิ้มแล้ว ผมรู้สึกดีใจและใจชื้นขึ้นมาเลยครับ ตอนนี้เรากอดกันหลวมๆแล้ว
“ฮะฮะฮะ อย่าทำแบบนั้นเลยครับ นี่ผมไม่อยากให้คุณรู้สึกไม่ดีหรอกนะ เลยทนเขินบอดี้การ์ดของคุณเพื่อคุณเลยนะ” ต้องหัวเราะกลบความเขินบ้างครับ ไม่ไหวๆ
“หึ ฉันเข้าใจละ งั้นรีบกลับเข้าไปอ่านหนังสือเถอะ ฟอด”
คุณฟรานพูดแล้วก็หอมลงบนหน้าผากของผมหนึ่งฟอด ยิ่งเรียกเลือดให้ไหลขึ้นมาบนใบหน้าของผมเข้าไปใหญ่
“...คะ...ครับ” ตะกุกตะกักเลยกู อย่างนี้มันต้องเอาคืนบ้าง
“เอ่อ...จู๊บ” ก็นะ ผมเลยจู๊บไปที่ปลายคางของคุณฟรานอย่างรวดเร็วหนึ่งครั้งก่อนจะรีบผละออกมาจากอ้อมกอดนั้น และเปิดประตูแล้วปิดประตูเข้ามาในห้อง
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก..................
............หัวใจกูจะวายยยยยยย..............
“เฮ้ย!! เป็นไรวะ” เสียงใครก็ไม่รู้ สมองยังจูงไม่ทัน
“อะ...อ๋อ.....กูวิ่งมา” ผมหายใจแรงและจับหน้าอกตัวเองไว้
..........อย่าถามกูอีกเลยนะ อย่างที่บอกกูโครตอายยยยยยยยยยย....ทำไปได้.........
........ก้มหน้าก้มตากลับไปอ่านหนังสือดีกว่าครับ.....ไม่มองหน้าใครและจะไม่ตอบคำถามใครอีกทั้งนั้น......
............................ใกล้สอบแล้ว ใกล้สอบแล้ว..............................
..............แต่ว่า................
...............ผมมีแฟนแล้วนะคร๊าบบบบบบบ..............
แม้เราจะเกินเลยไปแล้วก็เถอะ แต่ผมอยากใช้คำนี้อ่ะ 55555.......
............แฟน...แฟน...แฟน...คุณฟรานกับผมเป็นแฟนกันแล้ว.......
...............โอ้ยยยยยยย เขินว่ะ.......................
.................................................................
จบนะ อิอิ
ทักทายทักทาย 
ตัดจบเถอะ เป็นตอนที่ยาวมากกกกกกกกกกก ตั้งแต่แต่งมา
จะตัดออกบ้างก็เสียดาย เฮ้ออออออออออ 
แต่รู้สึกว่าจะมีตอนที่ยาวกว่านี้อีก 5555 
พบกันตอนใหม่นะ จุบุจุบุจุบุ
Uri 
หัวข้อ: ^____^ หนุ่มวายกับชายในฝัน ^____^ จบแล้วแต่อยากมาบอก 28/1/57 (อ่าน 408469 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก