มาแว้ววววววววววววว 
ยั่วน้ำลายไปแล้ว ก็สงสารคนอ่าน เพราะเราก็เป็นคนอ่านเหมือนกัน มันค้างงงงงงงงง 
แล้วทรมานมากกกกกกกกกกก 
เห็นแก่คนรอ 555555555 
ตอนที่ 23ผมกัดฟันกรอดด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย มันใกล้จะจบแล้วสินะ ทางซ้ายเป็นไอ้คนชื่อพงษ์กับใครก็ไม่รู้ที่มาสมทบอีกสองคน ทางขวาเป็นหัวหน้าแม็คกับลูกน้องมันอีกสามคน ตอนนี้ผมยืนอยู่ตรงกลางของสะพานรถราง หัวหน้าแม็คได้ให้ลูกน้องมันเปิดไฟในอุโมงค์นี้แล้ว เป็นอย่างที่ผมคิดจริงๆในนี้ต้องเป็นถ้ำแน่ๆ แม้โดยรอบที่ขังน้ำทะเลอยู่นี้จะเป็นหินผาก็ตาม ชั่วความคิดหนึ่งผมก็คิดว่า.....หากหินเหล่านั้นเป็นหินที่มาจากที่อื่นล่ะ?? ในนี้จะต้องมีทางออกอื่นนอกจากทางซ้ายขวาที่เป็นทางเข้า-ออกของอุโมงค์นี้แน่ๆ
“คุณกรีนตามผมกลับไปดีกว่านะครับ” หัวหน้าแม็คพูดขึ้น
ผมขมวดคิ้วและพึ่งสะกิดใจได้ว่า ทุกครั้งทุกคนที่เจอผม จะบอกให้ผมกลับไปก่อนเป็นอันดับแรก แทนที่พวกมันจะทวงถามถึง ‘เจ้าชายแห่งดวงดาว’ แต่กลับถามถึงผมก่อน ถ้าคิดในแง่ดีพวกมันคงไม่ได้เห็นว่าภาพนี้มีค่ามากมายอะไร แต่ถ้าคิดในแง่ร้าย ได้ผมก็ได้ภาพ และถ้าได้ตัวผมกลับไปจริงๆ พวกมันจะทรมานผมขนาดไหน? เพียงแค่คิดถึงเหตุการณ์ที่สนามฝึกของตระกูลบาเลโซ่ ผมก็รู้สึกสั่นกลัวขึ้นมาอีกครั้ง แต่ผมจะปล่อยให้ตัวเองกลับไปเจอเหตุการณ์แบบนั้นอีกไม่ได้แล้ว
“มีเหตุผลอะไรที่ผมต้องทำตามที่คุณพูด” ผมต้องหาทางต่อรอง แม้ใกล้จะจนหนทางแล้วก็ตาม
“บอสต้องการพบคุณครับ”
“...........” แต่กูยังไม่พร้อมเว้ย!!
“อย่าให้ผมต้องใช้กำลังเลยครับ.....คุณกรีน” ว่าไงนะ...ขู่เลยหร้อก เออ!! ก็รู้ว่ากูกลัว
แต่ผมก็ไม่ได้แสดงอาการอะไรออกไปให้พวกมันเห็นว่าผมกำลังกลัว และผมก็กำลังกลัวคุณฟรานอย่างมากด้วย ขอให้เขาอย่าเพิ่งรีบกลับมาเลย แม้ว่ามันจะเป็นไปตามที่ผมขอยากก็ตาม เพราะลูกน้องของคุณฟรานคงจะโทรไปรายงานเขาตั้งแต่แรกแล้ว
“หึหึหึ คุณคงไม่คิดว่าทางออกมีแค่สองทางหรอกนะ หัวหน้าแม็ค!!” ผมหาทางออกอีกครั้งอย่างชั่งใจ
“..............” หึ! คิดไม่ถึงล่ะสิ ว่าทำไมกูถึงรู้..............................ผม........................เดาเอาครับ ภูมิใจมากที่เดาถูกด้วย
“ผมรู้ว่ากำลังของผมสู้พวกคุณไม่ได้ แต่ถ้าผมโดดลงน้ำล่ะ” เอาไปอีกหนึ่งดอก
“...............” มันทำท่าอึ้งไปเล็กน้อย ไม่รู้ว่าอึ้งด้วยเหตุผลอะไร? แต่อย่าได้แคร์
“ถึงขนาดปิดถ้ำนี้ ใต้น้ำนี้คงไม่ได้ว่างเปล่าหรอกนะครับ” อีกครั้งที่ผมเสี่ยงทาย
“หึหึหึ คุณฉลาดกว่าที่ผมคิดไว้มาก แล้วคุณคิดว่ามีอะไรอยู่ใต้น้ำนี้ล่ะครับ.....คุณกรีน” อาฮะ กูโดนย้อนว่ะ แล้วมันจะมีอะไรวะ
อย่างที่บอกแม้ภายในใจของผมจะปั่นป่วนและสั่นกลัว แต่ผมมั่นใจว่าสีหน้าของผม ยังไม่เปลี่ยนแปลง ผมยังคงตีหน้าเรียบแบบไม่เกรงกลัวพวกมันเลยสักนิดได้เป็นอย่างดี
“..................” หึ!!
“......ว่าไงครับ??” อย่าเร่งดิวะ กูคิดอยู่ เอาวะ...อย่างน้อยก็...............
“....อย่างน้อย..........ก็เรือดำน้ำ” ผมพูดออกไปอย่างมั่นใจ น้ำเสียงยังคงราบเรียบ จังหวะที่เว้นไว้ไม่ได้แผ่วนะครับ
“...............ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า ครับมันมีเรือดำน้ำจริงๆ แต่ผมก็ยังไม่เข้าใจว่าคุณจะเข้าไปได้ยังไง”
“ผมบอกว่าอย่างน้อย และคุณก็น่าจะรู้อยู่แล้วว่า...ใต้น้ำนี้ มีทางออกมากกว่าสองทางแน่ๆ!!” ผมเน้นประโยคที่กล่าวไปนั้นอย่างชัดๆ ด้วยความรู้สึกฉุนไอ้หัวหน้าแม็คขึ้นมาบ้างแล้ว
“......!!?........” เอาแล้วไง เงียบ!!
ใช่!! ผมมั่นใจอย่างนั้นแล้วจริงๆ ทางออกมีมากกว่าที่เห็น และที่ผมยังยืนอยู่ตรงนี้ยิ่งทำให้ผมมั่นใจว่าจากเหตุการณ์หลายๆอย่างที่เพิ่งผ่านไป พวกเขาจะไม่มีทางทำร้ายผมแน่นอน นั่นคงจะเป็นคำสั่งของคุณฟรานเป็นแน่ เพราะพวกเขาแทบจะไม่มีใครอยากจะแตะต้องตัวของผมด้วยซ้ำ เพราะแต่ละคนเพียงแต่ออกปากเชิญเท่านั้น ไม่นับไอ้โกบี้นะครับ เพราะมันไม่ใช่คน กูเลยเลยต้องเจ็บตัวอยู่นี่ไง!!
“............” เงียบ แต่แล้ว
“....อย่า...ไอ้พงษ์!!!”
เพราะเสียงนี้จริงๆ ที่ทำให้ผมรีบส่งลูกเตะไปอีกทางอย่างรวดเร็วและก็โดนไอ้พงษ์อย่างจัง ก่อนที่มันจะประชิดตัวผม ไอ้เชี่ยเอ้ย!! อาศัยเล่นทีเผลอนี่หว่า มันรีบตั้งหลักก่อนจะทำท่าเข้ามาชาร์ตตัวผมอีกครั้ง กูคงจะยอมให้จับหรอกนะ
‘ผลัก!! ปึด!! ป๊าบ!! แกร๊ก!! กร๊อด!!’
แม้ไอ้พงษ์จะเข้ามาประชิดตัวผม เพื่อจะจับตัวผมก็ตาม แต่มันก็คงไม่คิดที่จะทำร้ายผม เมื่อผมไม่ยินยอมและต่อต้าน มันจึงทำเพียงแค่ปัดป้องตัวเองเท่านั้น
“อ๊ากกกกกกก” ได้จังหวะ ผมก็หักแขนมันและผลักดันมันลงน้ำซะ เพราะผมก็ไม่อยากสู้กับคนที่ไม่อยากสู้กับตัวเองเหมือนกัน
‘ผลัก!! จ๋อม!! ’
“เชี่ยเอ้ย!!” ผมสบถออกมาอย่างหัวเสีย ตะหวัดสายตาไปมองไอ้หัวหน้าแม็คอย่างเคืองๆ เปลืองแรงชะมัด!!
“เฮ้ออออออ คุณกรีนครับ ยังไงคุณก็หนีไม่รอดอยู่แล้ว กลับไปกับผมดีกว่าครับ” ยังจะมีหน้ามาพูดอีกนะมึงงงงง
กูชักรำคาญพวกมึงแล้วนะ เอาล่ะไหนๆก็ไหนๆแล้ว
“คุณรู้ได้ยังไงว่าผมหนีไม่รอด...........ไปก่อนนะ หึ” ผมบอกและตัดสินใจจะโดดลงน้ำ
“กรีน!!”
‘กึก!!!’
อีกแล้ว
เสียงนี้อีกแล้ว
เสียงที่หยุดทุกการเคลื่อนไหว
......................................เสียงของคุณฟราน!!............................................
เสียงนี้เล่นเอาทุกอย่างหยุดชะงักทันที แม้แต่สมองของผมก็ยังขาวโพลงขึ้นมาดื้อๆ เสียงมาพร้อมกับแผ่นหินที่หันหน้าไปทางทะเลที่ค่อยๆเลื่อนเปิดหายขึ้นไปด้านบน ให้สามารถมองออกสู่ท้องทะเลได้ เขามาตั้งแต่เมื่อไหร่? ทำไม?? ผมไม่เห็นจะรู้ตัวเลย ทั้งๆที่แผ่นหินนั้นก็เปิดขึ้นไปตั้งเยอะแล้ว คงเป็นเพราะผมมัวแต่ต่อสู้และพะวงอยู่กับไอ้หัวหน้าแม็คและไอ้พงษ์
สิ่งที่เห็นอยู่บนผืนน้ำ คือ เรือสปอร์ตลำนั้น Royal Great กำลังลอยลำอย่างสงบอยู่บนผืนน้ำ และคนที่ยืนนิ่งสงบไม่แพ้กัน ยืนอย่างสง่าอยู่บนเรือลำนั้น....
..........................คุณฟราน!!!...............................
ชั่วขณะหนึ่งที่ผมมองเห็นแววตาที่เจ็บปวดมาจากสายตาที่ทอดมานั้น และมันก็หายไปก่อนจะมองมาที่ผมนิ่งๆ อยู่อย่างนั้น สิ่งที่เห็นเพียงชั่วเสี้ยววินาทีนั้น เล่นเอาหัวใจของผมปวดแปล๊บขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้
ผมรู้สึกประหม่าขึ้นมาอย่างควบคุมตัวเองไม่ได้ มือสั่นเล็กน้อย ถึงตอนนี้แล้วจะให้ผมทำอย่างไรล่ะ ผมยืนนิ่งๆได้สักพักก่อนจะค่อยๆควบคุมลมหายใจของตัวเอง สูดอากาศให้เต็มปอดและหลับตาลง...หลบสายตาคมนั้น และพยายามควบคุมตัวเองไม่ให้สั่น ก่อนจะกลืนก้อนอะไรสักอย่างลงคออย่างยากลำบาก ผมทั้งรู้สึกดีใจและเสียใจไปพร้อมๆกัน
ทำไงได้ล่ะ....ผมมาทำงาน
ผมกำมือแน่นๆ
เหมือนผมต้องเลือก
ผมจะเลือกทางไหนดี
ทอรี่
คุณฟราน
หรือ........
ผมจะเลือกไม่ได้แล้ว
ผม.....ไม่มีทางเลือกที่ดีไปกว่านี้แล้วสินะ
ผมลืมตาขึ้น สบตากับแววตาที่อ่อนลงกว่าตอนแรกของเขา มันชัดเจนในความรู้สึก คุณฟรานไม่ได้ใช้แววตาอย่างไรกับผมทั้งนั้น เขาเพียงมองมาที่ผมอย่างสงบเท่านั้น
ผม........ต้องเก็บความรู้สึกทั้งหมดลงไปให้ลึกที่สุด เก็บความเสียใจ เก็บความรู้สึกผิด เก็บความรู้สึกที่ตลอดมาไม่เคยจะควบคุมได้......เก็บทั้งหมดลงไปให้ลึกที่สุด
“.....ผมขอรูปนี้ แล้วผมจะยอมคุณทุกอย่าง ถ้านั่น....ยังมีค่ามากพอ” ผมยื่นข้อเสนอ
ผมพยายามอย่างยิ่งที่จะเค้นเสียงที่ราบเรียบออกมาเพื่อจะต่อรองกับคุณฟราน ผมต้องยอมรับเลยว่าแม้สายตานั้นจะมองมาที่ผมอย่างสงบ แต่มันก็สะกดผมได้ชะงักนักล่ะ
หลังประโยคสั้นๆนั้น แววตาของเขา.......คุณฟรานมองมาที่ผมอย่างคิดไม่ถึง ใช่....อย่าว่าแต่คุณฟรานเลย ผมยังคิดไม่ถึงเหมือนกัน
............................อีกครั้งที่ผมเสนอตัวเองให้กับเขา.....คุณฟราน.............................
ความเงียบมาปกคลุมเพียงเล็กน้อย
“.....ฉันตกลง” และคุณฟรานก็ตอบตกลงอย่างมั่นใจ
................................................................
เพียงเวลาไม่นาน ผมก็ได้กลับมานอนพักอยู่ที่ห้องพักของคุณฟราน ไม่จำเป็นต้องสงสัยอะไรเลย คุณฟรานเรียกหมอมาทำแผลด้านหลังให้ผมเองพร้อมทั้งฉีดยาและให้ทานยาด้วย ครบสูตรครับทั้งที่มันเป็นเพียงรอยเล็บเป็นทางยาวสามทางเท่านั้น ไม่ถึงขนาดที่ต้องเย็บแผลเสียด้วยซ้ำ ก็แค่ทำแผลธรรมดาเท่านั้น แบบนี้ไม่เป็นแผลเป็นหรอกครับ แต่ดูเหมือนคุณฟรานจะเป็นห่วงผมเอามากๆ
ผมยังจำแววตานั้นได้ แววตาที่อ่อนโยนและยินดีอย่างปิดไม่มิด ตอนที่ผมยอมขึ้นมาบนเรือของคุณฟราน เขายังคงเอื้อมมือมารับผม ทั้งที่ผมสร้างเรื่องให้เขาตั้งมากมาย
นี่ก็ล่วงเวลามาวันใหม่แล้ว.....ผมสัมผัสได้เพียงเลือนลางว่าก่อนตัวเองจะจมดึ่งไปสู่ห้วงนิทรานั้นด้วยฤทธิ์ยา คุณฟรานก้มลงมาจุมพิตที่หน้าผากของผมอย่างแผ่วเบา พร้อมกับคำพูดว่าอะไรผมก็ไม่อาจจะรับรู้ได้แล้ว
................................................................
ผมลืมตาตื่นขึ้นมา......เช้าวันใหม่ที่ควรจะสดชื่น แต่ผมกลับรู้สึกหดหู่ยังไงอย่างงั้น
“เป็นยังไงบ้าง??” หลายครั้งแล้วนะ ที่คนๆนี้มักจะอยู่ข้างๆผมในเวลาแบบนี้
ผมรู้สึกตื้นตันขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก ทั้งๆที่เขาจะทำโทษผมก็ได้ แต่หลังจากที่ผมยอมขึ้นเรือเขาโดยดี ก็ดูเหมือนเขาก็ยังจะอ่อนโยนกับผมดังเดิมอยู่
“......ดีขึ้นมากแล้วครับ” ผมตอบ และยังคงรู้สึกผิดอยู่ในน้ำเสียง เสียงของผมแหบเล็กน้อยด้วย คุณฟรานจึงหยิบแก้วน้ำที่มีหลอดเสียบอยู่มายื่นให้ผม
“ขอบคุณครับ” ผมตอบรับและดื่มน้ำไปหลายอึก
“เธอทำให้ฉันเป็นห่วงนะ....กรีน” ยังอ่อนโยนเสมอเลยนะครับคุณฟราน
“........” ผมไม่ตอบ แต่ยิ้มให้เขาบางๆ หลบสายตาที่แสดงถึงความห่วงใยนั้น ก่อนสำนึกจะนึกขึ้นมาได้ว่า ‘ผมสร้างเรื่องให้คุณมากกว่า แต่คุณก็ยังทำดีกับผม’ แล้วผมก็ขมวดคิ้วยุ่ง
“หึหึหึ เดี๋ยวเธอก็ได้แก่ก่อนฉันหรอก” คุณฟรานพูดพร้อมกับเอื้อมมือมาครืนตรงหว่างคิ้วของผม
“...........คุณไม่โกรธผมหรอครับ??”
ผมหันกลับมาสบตาเขาและตัดสินถามด้วยความสงสัยทันที มันทนไม่ได้อ่ะ
“โกรธสิ” เสียงเข้มเชียว เขาไม่เคยใช้น้ำเสียงแบบนี้กับผมเลยนะ ผมควรจะกลัวหรือน้อยใจมั้ยเนี่ย??
“ครับ....ถ้าคุณยังรักษาสัญญา ผมก็จะรักษาสัญญา” ผมกลืนน้ำลายเอือกหนึ่ง ก่อนจะพูดจนจบ
“แล้วเธอรู้แล้วหรือ? ว่าฉันโกรธเธอด้วยเรื่องอะไร??”
“ครับ?? เรื่องอะไรครับ?” ยังมีเรื่องอื่นอีกหรอเนี่ย
ระหว่างที่เราโต้ตอบกันนี้มือของคุณฟรานก็ยังคงวนเวียนอยู่ตามใบหน้าของผม พร้อมๆกับสายตาที่ไม่คิดจะปิดบังความห่วงใยนั้น
“ก็....เรื่องที่ฉันไม่สามารถปกป้องเธอได้ ฉันโกรธตัวเองมากกว่า”
หลังประโยคนั้น คุณฟรานก็รั้งตัวผมเข้าไปกอดแนบอกเขาไว้อย่างอ่อนโยน เหมือนเขาจะปลอบตัวเองมากกว่า เพราะน้ำเสียงของเขาสื่อถึงความรู้สึกนั้นได้อย่างชัดเจน น่าเสียดายที่ผมไม่ได้เห็นแววตาของเขา และคุณฟรานก็คงไม่ปรารถนาให้ผมได้เห็นถึงความอ่อนแอเพียงน้อยนิดนั่นด้วย
.....ปกป้อง..............ปกป้องจากอะไร??....ถึงได้ฟังเหมือนทรมานแบบนี้นะ...............
“ผมไม่เข้าใจครับ??” ผมส่งเสียงอู้อี้มาจากอกของเขา คุณฟรานก้มลงมาหอมหัวของผมฟอดหนึ่ง ก่อนจะตอบคำถามของผม
“นั่นสิ ฉันดีใจที่เธอปลอดภัย ตอนที่รู้ว่าเธอสู้กับเจ้าโกบี้ ฉันใจเสียแทบแย่ ฉันรีบกลับมาทันทีเลย ฉันคิดเพียงแต่จะต้องตามหาตัวเธอให้พบโดยเร็วที่สุด ยิ่งฉันเห็นว่าเธอได้รับบาดเจ็บ ฉันยิ่งรู้สึกเจ็บปวด เธอเข้าใจรึเปล่า??”
อ่า......แสดงว่าแววตาเจ็บปวดที่ผมเห็นแวบหนึ่งเมื่อคืนนั้น เพราะเขาเป็นห่วงผมหรอเนี่ย
“เฮ้ออออออ....อ๊ะ!!” ว่าจะถอนหายใจในใจแต่ดันปล่อยออกมาซะงั้น คุณฟรานกระชับอ้อมกอดแน่นขึ้นและก็หอมหัวของผมอีกหนึ่งฟอด มันจะหอมอะไรขนาดนั้นเลยหรอ
“คิดว่าฉันจะโกรธเธอจริงๆหรือ?? หื้ม!”
“ครับ เพราะผมขโมยรูปที่คุณรักมากๆไปน่ะสิ”
“ใช่....รูปนั้นฉันรักมาก แต่ฉันก็รู้ดีถึงสาเหตุที่เธอต้องทำแบบนั้น”
“ครับ?? คุณรู้??” ผมผละมาจากอ้อมกอดของคุณฟราน และเงยหน้ามามองหน้าเขาด้วยความไม่เข้าใจทันที
คุณฟรานรู้หรอ?? เขารู้หรอ?? แล้วเขารู้อะไรบ้าง?? ผมคงจะทำหน้ากังวลได้โง่มาก คุณฟรานถึงได้ส่ายหน้ายิ้มๆแบบนี้
“เธอคงจำกฎของตระกูลของฉันได้นะ ถ้าเป็นคนที่ฉันเลือกเองจะต้องเข้าสู่การทดสอบ”
“ครับ แล้ว.....!!!.....อย่าบอกนะว่า!!!”
หรือว่า...........ที่ผ่านมาคือการทดสอบน่ะ!!!....................
ตกลงนี่มันอะไรกันเนี่ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า” ยังจะหัวเราะที่ผมคงจะเผลอทำหน้าโง่อีกล่ะสิ คุณฟรานสวมกอดผมหลวมๆ พร้อมทั้งลูบตามตัวผมและโยกไปมาเบาๆ
แล้วตกลงที่ผ่านมานี่กูเครียดฟรีหรอวะ เอ๊ะเดี๋ยว...รู้สึกว่าตัวเองก็แทบจะไม่เครียดเลยนี่หว่า เหอะๆๆๆ
“แล้ว...ทำไมคุณถึงตอบตกลงล่ะครับ” กับข้อเสนอเมื่อคืนของผม
“ถ้าฉันไม่ตกลง เธอจะหยุดอยู่แค่นั้นหรือ??”
เออว่ะ แต่เดี๋ยว......
“แล้วทำไมคุณไม่รีบบอกผมล่ะ”
“ฉันสงสัยมาโดยตลอดนะ และถ้าฉันถามเธอ เธอคงไม่ยอมบอกเหตุผลที่เธอเข้ามาหาฉันแน่ๆ เมื่อวานฉันได้เจอทอเรียแล้ว เลยได้มีโอกาสคุยกัน”
“ถ้างั้น....ทอรี่กับคุณไนท์จะถอนหมั้นกันมั้ยครับ??”
“หืม!!?? จะถอนหมั้นกันทำไมล่ะ แม้งานหมั้นผู้ใหญ่จะเป็นคนจัดให้ก็จริง แต่พี่ไนท์กับทอเรียรักกันนะ ”
......อ่ะ.....................อ่ะ.......................อะ..........อะไรนะ???.............................
เดี๋ยวนะ...........................เดี๋ยวนะ..........................เดี๋ยวนะ.............................
นี่มันอะไรกันเนี่ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!??
“อย่าทำหน้าแบบนั้นสิ” แบบไหนล่ะ เริ่มจาก....................
หน้าเหวอๆ....................หน้าอึ้งๆ...................หน้าบิดเบี้ยวด้วยความโกรธน่ะหรอ...............
“ทั้งหมดเป็นการทดสอบ??” ผม
“ใช่ ทั้งหมดเป็นการทดสอบ” คุณฟราน
อ่ะนะ.................ทอรี่ แค่เที่ยวอย่างเดียวคงไม่พอหรอกนะ ฮึ่มๆๆๆๆๆๆ
................อะไรเนี่ยยยยยยยยยยย กูถูกหลอกมาตั้งแต่ต้นเลยหรอวะะะะะะะะะะะะ.....................
...................คุณไนท์นะคุณไนท์............ทอรี่นะทอรี่........................
......................เจ็บใจจิ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดเลยว่ะ!!!....................
TBC
ทักทายทักทาย
ยาวได้ใจมั้ยยยยยยยย 
ไม่อยากตัดตอนให้อารมณ์ค้างอ่ะ
ตอนหน้าตอนจบแว้วววววววววววว 
ลุ้นมากันตั้งหลายตอน ตอนหน้าเรามาเร่าร้อนกันดีกว่าเนาะะะะะะะะะะะ 
เร่าร้อน เร่าร้อน เร่าร้อน 
555555555555555 
ขอเตือนด้วยความหื่นนนนนน เตรียมเลือดไว้ได้เลยยยยยยยยยยย หึหึหึ 
Uri
หัวข้อ: ^____^ หนุ่มวายกับชายในฝัน ^____^ จบแล้วแต่อยากมาบอก 28/1/57 (อ่าน 408966 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก