-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย, ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้งสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกเล้าฯ ในเรื่องการเมือง เชื้อชาติ เผ่าพันธุ์ ศาสนา และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงการตั้งชื่อเรื่องด้วยคำหยาบ คำไม่สุภาพ ล่อแหลม และชี้เป้าให้เล้าฯ ถูกเพ่งเล็ง จากทางราชการ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าตัวไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6. การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมฯทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ
การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
"หนุ่มวายกับชายในฝัน"
[/b]
เรื่องวุ่นๆ ของหนุ่มวายกับชายในฝันที่แสนโรแมนติก ^_^
ฝากด้วยนะคะ เป็นเรื่องแรก และเป็นเพียงนิยายไม่มีอิงเรื่องจริง ขอให้อ่านให้สนุกนะคะ ^_^
เรื่องนี้เกิดจากความเพ้อฝันของคนแต่งล้วนๆ 55555555555555555555 :laugh:
uri :bye2:
อยากมาบอก
นิยายของ uriuri :mew1: :mew1: :mew1:
28 มกราคม 2014 เวลา 3:56 น.
yaoi นะจ้ะ มีฉากวาบหวิวทุกเรื่อง เบาๆก็เรื่องนักเปียโนนี่แหละ เรื่องอื่นร้อนแรงมาก รับไม่ได้อยากเฉียดเข้าใกล้นะเออ :o8: :-[ :impress2: :oo1: :jul1: :haun4: :pighaun:
เรื่องแรก ^__^ หนุ่มวายกับชายในฝัน ^__^
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=35321.0
http://www.niyay.com/story/story.php?story_id=60865
เรื่องที่สอง ^__^ ปาปารัสซี่กับเจ้าชาย ^__^
http://www.niyay.com/story/story.php?story_id=65730
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38240.0
เรื่องที่สาม ^__^ รักนะหนุ่มนักเปียโน ^__^
http://www.niyay.com/story/story.php?story_id=64946
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37696.0
เรื่องที่สี่ ^__^ Love Devil รักร้ายเทพอสูร ^__^
http://www.niyay.com/story-69297/
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40696.0
และเรื่องอื่นๆ ไม่บอก ดองไว้ก่อน ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ
ฝากด้วยนะ จ๊วบบบบบบ
พบปะกันได้ในเฟส https://www.facebook.com/uri2uri
แนะนำ/แชร์นิยายโปรดกันได้ที่เพจ https://www.facebook.com/uriuri.Story?ref=hl
uri :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
เอามาฝากฟินๆ อิอิ
คุณฟรานกับกรีนน้อย
[attachment deleted by admin]
-
เจิมๆ
-
โบกไม้โบกมือ มารอด้วย ๕๕๕
-
หนุ่มวายกับชายในฝัน
INTRO
เพราะผมชอบอ่านการ์ตูนวาย
เพราะความฝันบ้าๆของผม
เพราะเสียงหัวใจที่เต้นแรงตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอ
เพราะผมอายุ 18 ปีแล้ว
เพราะผมยังโสด
และ...........
เพราะผมยังเวอร์จิ้น
เรื่องวุ่นๆ ที่เร่าร้อนกับผู้ชายแสนโรแมนติกจึงเกิดขึ้น
....................................................................
หนุ่มหล่อเสน่ห์เหลือร้ายที่หนีงานดูตัวที่พี่ชายเขาเป็นคนจัดหามาให้ เขาบอกว่าตนมีคนรักอยู่แล้ว ทั้งๆที่ไม่มี พี่ชายก็เลยให้คนสะกดรอยตามเขา ซึ่งเขาก็รู้อยู่แล้วว่าพี่ชายให้คนแอบตาม และความซวยก็มาตกกับหนุ่มเพ้อฝัน
เพราะรูปร่างหน้าตาแบบเด็กหนุ่ม เป็นสเป็คของเขาอยู่แล้วและพี่ชายเขาก็รู้เรื่องนี้ดี
ด้วยเหตุนี้ความวุ่นวายจึงเริ่มต้นขึ้น โดย.....ไม่รู้ตัว
TBC
เพิ่มเติม........เพื่อความเข้าใจ ถ้ากลับมาอ่านนะ อิอิอิ o18 o18 o18
:o8: :-[ ฝากด้วยนะ จุ๊จุ๊ [/color] :bye2:[/color]
uri[/color]
[/size][/color]
-
:impress2: ค่อยๆอ่านนะคะ
ตอนที่ 1
[/size]
ผม ชื่อกรีน ผมเป็นลูกเสี้ยวอังกฤษ คุณพ่อคุณแม่ผมเปิดรีสอร์ทที่ต่างจังหวัด ส่วนผมพอเข้ามหาลัยก็มาอยู่กรุงเทพคนเดียว ผมอยู่คอนโดของคุณพ่อที่คุณปู่ซื้อให้คุณพ่อสมัยเรียน
ตอนนี้ก็ เปิดเทอมมาได้เดือนกว่าแล้ว ผมได้เพื่อนสนิทที่ช่วยเหลือกันตอนรับน้องมาสองคนคือไอ้แพทกับไอ้ภูมิ พวกเราเรียนคณะสถาปัตยกรรมด้วยกัน ไอ้แพทกับไอ้ภูมิ เป็นคนกรุงเทพจึงมีเพื่อนสมัยเรียนมาเรียนด้วยกันหลายคน อีกทั้งสองคนนี้ หน้าตาหล่อเหลามาก เดินไปไหนมาไหนก็มีแต่คนมองเหลียวหลัง ซึ่งก็เหมาะที่จะมาคบกับคนหล่ออย่างผมแล้ว
ผมไม่เคยมีแฟนมาก่อน นั่นเพราะผมหล่อเกิน (จริงๆนะ) ก็เลยไม่มีใครกล้าเข้ามาจีบตรงๆ ส่วนใหญ่ก็ได้แต่มอง แล้วก็มอง ผมก็เฉย
แต่ผมมีความลับอย่างหนึ่งที่บอกใครไม่ได้........นั่นคือ ผม..............ติดการ์ตูนวายมากกกกกกก ผมไม่รู้ว่าผมชอบผู้ชายหรือเปล่า เพราะผมไม่เคยชอบผู้ชายคนไหน แต่ผมชอบอ่านการ์ตูนวายน่ะ ผมมีเก็บไว้เป็นคอลเลคชั่นด้วยนะ เฉพาะที่ชอบจริงๆ ส่วนที่เหลือก็หาอ่านในเน็ตกับเช่ามาอ่าน ยิ่งอ่านยิ่งติด..........งอมแงม V_____V
จนผมมีความฝันว่าหากผมเจอใครที่ทำให้ผมใจเต้นแรงตั้งแต่ครั้งแรกที่พบกัน.........ผมจะถวายเวอร์จิ้นให้เลย
เอ่อ......ผมยังเวอร์จิ้นอยู่นะครับ
...................................
จนหลังเลิกเรียนวันหนึ่ง
“เฮ้ยกรีน!! นั่นมึงจะไปไหนวะ”
“ดูหนัง ไปป่ะ”
“ไม่อ่ะ กูนัดน้องแพรไว้” ไอ้ภูมิตอบพร้อมยักคิ้ว
...กวนทีนว่ะ...
“มึงอ่ะ นัดสาวไหน” ผมหันไปถามอีกคน
“น้องเฟริน” เชี่ย!! ไอ้แพทตอบพร้อมยิ้มยั่วสะใจ ...หมั่นไส้ว่ะ..กูไม่มีบ้างวะ
....เออ..ให้มันได้งี้ดิ......กูมันคนโสดก็งี้แหละ ไร้คู่ -_-
“พวกมึงอ่ะ แม่ง” เออ!! กูนอยด์แม่งเลย
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆ มาๆ....เดี๋ยวพวกกูไปส่งพร้อมเลี้ยงติมปลอบใจ”
.................................................................
ผมออกมาจากโรงหนังก็ 2 ทุ่มแล้ว หิวนิดๆแฮะ
ผมเดินลูบท้องตัวเองมาที่ซุปเปอร์ หยิบตะกร้า เดินมาเลือกขนมสองสามอย่าง
จ่ายตังค์เสร็จ ก็เดินออกมาหน้าห้าง ข้ามถนน เดินลงไปเพื่อจะขึ้นรถไฟฟ้าใต้ดิน MRT
ลงบันไดเลื่อนมาชั้นแรก ผ่านด่าน รปภ. เดินอ้อมมาอีกหน่อย แล้วเดินตรงมาที่ตู้แลกเหรียญ
เวลาช่วง 2 ทุ่มจะ 3 ทุ่มแบบนี้ ผู้คนค่อนข้างบางตาแล้ว
ผม เดินมาที่ตู้หยอดแลกเหรียญขึ้นรถไฟฟ้าซึ่งมีอยู่หลายตู้ ผมตรงมาที่ตู้ที่ว่างอยู่ กดจุดหมายปลายทาง และหยอดเงินไปตามจำนวนนั้น ตู้ข้างๆมีผู้ชายตัวสูงใส่สูทดำผูกไทคนหนึ่งยืนอยู่ ผมเห็นเค้ายืนอยู่ตั้งแต่เดินเข้ามาแล้ว ผมรับเหรียญของผมมาและหันไปมองเสี้ยวหน้าเขาแวบหนึ่งและเลยมองไปที่สิ่งที่ชายคนนั้นมองอยู่ และ......
“......??!!..........” ก่อนที่สมองผมจะทันสั่งการมือของผมก็...
ผมหยอดเงินตามจำนวนที่ปรากฏบนจอตรงหน้าของชายคนนั้น
ชายคนนั้นหันมามองหน้าผม ผมสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะหันไปเผชิญหน้ากับเขา และหากผมยังสายตาไวพอ ผมรู้สึกว่าเขาจะคิ้วกระตุกเล็กน้อยด้วย
....โหหหหหหหหห....... คนหรือเทพบุตรวะ โคตรหล่อออว่ะ ผมว่าไอ้แพทไอ้ภูมิพวกมันหล่อมากแล้วนะ แต่คนๆนี้ จมูก ปาก คิ้ว รูปร่าง ส่วนสูง ทุกอย่างลงตัวเป๊ะ เทพบุตรชัดๆครับ
“ขอบใจ....”
.......ตึง ตึงตัง ตึงตัง ตึงตัง ตึงตัง ตึงตัง ตึงตัง....
ผมรู้สึกหน้าร้อนวูบขึ้นมาก่อนที่อกข้างซ้ายจะทำงานเหมือนถูกเครื่องปั๊มหัวใจไปกระตุ้นเสียอย่างนั้น....เชี่ย.....แล้วใจกูจะเต้นขนาดนี้ทำไมวะ...... เชี่ยแล้ว เชี่ยแล้วไอ้กรีน....
“หืม...” ไอ้รูปหล่อตรงหน้าผมครางเบาๆ พร้อมยิ้มมุมปากนิดๆ
................ฉ่า.....................
..........แล้วหน้ากูจะร้อนให้เขาจับได้เพื่อ.......
........อ๊ากกกกกกกกกกกก...กูเป็นอะไรไปปปปปปปปปปปปปปปป......
ผมรู้สึกว่า...หัวใจของผมมันจะเต้นแรงเกินไปแล้ว มันหวิวๆ ผมกลืนน้ำลายเหนียวๆ ลงคอ ก่อนจะก้มหน้าลง รู้สึกขนลุกนิดๆกับปฏิกิริยาของตนเอง แล้วหันหลังเดินอย่างรวดเร็วมาที่ทางเข้า เดินลงบันไดเลื่อนมาชั้นล่าง แต่ก็ยังไม่วายได้ยินเสียงหัวเราะ.....'หึหึหึ'.......ดังมาจากบุคคลที่จาก มา
.....................................................................
ผม เดินออกมาจากรถไฟฟ้าใต้ดินอย่างเหม่อเลย เดินข้างถนนมาอีกหน่อยด้วยความเคยชิน ซึ่งก็ถึงซอยที่จะเข้าคอนโดผม ที่ต้องเข้าซอยไปอีกประมาณ 50 เมตร
เดินมากำลังจะเข้าซอยอยู่แล้ว ก็มีรถตู้สีบรอนเงินขับมาจอดริมถนนข้างๆที่ผมเดินอยู่ ประตูรถทั้งฝั่งคนขับและคนนั่งหลังเปิดพร้อมกัน
มี ผู้ชายใส่เสื้อคลุมสีดำ 2 คนเดินตรงเข้ามาหาผม ทุกอย่างเกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว ผู้ชาย 2 นั้นจับตัวผมแล้วยัดใส่รถตู้ทันที ก่อนประตูหลังจะเลื่อนปิด ผมก็ถีบยอกหน้าไอ้คนที่จะตามเข้ามา มันหงายหลังล้มตึงทันที ก็น่าอยู่หรอก เพราะผมไม่ออมแรงเลย
คน ขับรถข้างหน้ารีบกระชากแขนขวาของผม ในขณะที่คนที่นั่งเบาะหลังอีกคนรีบเข้ามาล็อคคอผม ผมดิ้นไปมา 2-3 ครั้ง พร้อมสังเกตว่าพวกมันมากันทั้งหมดสี่คนเท่านั้น อีกคนที่ยังไม่ขึ้นรถพอเห็นว่าพวกของมันล็อคตัวผมไว้อยู่เลยเดินไปผยุง เพื่อนที่นอนมึนหงายหลังอยู่
ผมหักแขนขวาจากคนที่ยืดอยู่เบาะหน้าจนหลุดและหันมาจับแขนมันดัดไปอีกทางมีเสียงดัง...กรอดดด.....
“อ๊ากกกกกกกกกกก แขนกูๆๆ”
จาก นั้นผมก็รีบโน้มตัวไปข้างหน้า จนไอ้คนที่อยู่เบาะหลังกระแทกมาชนกับพนักเบาะ แล้วผมก็ใช้หัวผมโหม่งไปด้านหลังอย่างแรงกระแทกกับหน้ามันจังๆ มีเสียงดังอั๊ก!! ตามมาด้วย ด้วยความเจ็บและจุกมันเลยรีบคลายแขนลง ผมรีบโดดออกมาจากรถ
อีกคนที่กำลังผยุงเพื่อนอยู่นอกรถ รีบปล่อยเพื่อนมันแล้วตรงเข้ามาหาผมทันที
ปริ๊นนนนนนนนนน...................
ทุกอย่างหยุดชะงัก
ผมหันมามองรถสปอร์ตสีดำที่จอดอยู่ท้ายรถตู้ตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ทันที
ประตูรถฝั่งคนขับเปิดออก แล้ว...............
TBC
:o8: เม้นเยอะๆนะ แล้วจะมาต่อไวๆ :bye2:[/color]
[/color]
[/size][/color]
-
ถถถ สนุกดี (กรณีศึกษา)
-
รอจ้ารอ กำลังลุ้นเลย รีบมาต่อนะ
-
มันค้างงงงง
พวกรถตู้มาจากไหนเนี่ย
แล้วจะจับตัวไปทำไม
มาต่อเร็วๆน้า
-
พี่หล่อเป็นคนมาจับตัวป่ะ
-
มาต่ออีก สนุกมากๆ
-
อยากอ่านต่ออ่ะคนแต่ง
-
น่าสนุก รีบมาต่อไวไวนะ ลุ้นรถสปอร์ต
อ้อ! คำว่า"ใหน" เปลี่ยนมาใช้ "ไหน" ตัวนี้จะดีไหม ไม่แพงนะ (ขออภัยที่ติง)
-
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
-
จะเป็นพี่สุดหล่อหรือว่าจะออกมาอีกคนให้สับสนเล่นคะคุณคนแต่ง ฮิฮิ
-
:z3: :z3: :z3:
-
เริ่มเรื่องมาก็สนุกแล้วค่ะ :L2:
หนุ่มวายด้วยอ่า คริคริ :z1:
ติดตามค่า มาต่อเร็วๆนะ :impress2:
-
รอๆๆ
-
หืม??? ตัดจบได้น่าตีมากค่ะคุณน้องขา
รู้สึกสนุกน่าติดตามมากค่ะเรื่องนี้ ดำเนินเรื่องไวดี อ่านง่าย
มาต่อไวๆนะคะ เดี๋ยวคุณพี่ลงแดง555
-
:impress2: พอมีคนมารอ เราก็บ้าจี้เอามาลง 555555555 :laugh:
เรื่องนี้อ่านสบายๆ นะจ้ะ แต่รับรองสนุก ไม่ซ้ำใคร แน่นอน o18
:pig2: ขอบคุณสำหรับคำแก้ไข ติชม นะฮะ รู้สึกมีกำลังใจเป็นกองเลย :pig4:
อ้ออ้อ.....อย่าลืม!! ว่านี่เป็นเพียงแค่นิยาย เป็นจินตนาการของคนแต่ง อาจจะเว่อร์ไปบ้าง แต่เราก็มีความสุขที่ได้บรรยายมันออกมา
ตอนที่ 2
[/b][/size][/b]
ปริ๊นนนนนนนนนน...................
ทุกอย่างหยุดชะงัก
ผมหันมามองรถสปอร์ตสีดำที่จอดอยู่ท้ายรถตู้ตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ทันที
ประตูรถฝั่งคนขับเปิดออก แล้ว...............
ไอ้หน้าหล่อคนนั้นลงมาจากรถสปอร์ตสีดำนั่น ด้วยใบหน้าเรียบขรึม สายตาที่ติดจะเย็นชาอยู่แล้วยิ่งเย็นชามากกว่าเดิม ก่อนจะตวัดสายตาคมกริบไปยังไอ้สี่หน่อนั่น
ชายทั้งสี่คนนั้นรีบถอยห่างจากผม และรีบจุรีจุจอมายืนข้างรถตู้ ก่อนจะก้มหน้าลงแล้วโค้งทำความเคารพทันที ผมจึงรีบถอยห่างจากพวกนั้นออกมายืนด้านนอกรถ ห่างสักสามเมตรเพื่อเตรียมตั้งรับใหม่
พฤติกรรมแบบนี้........คุ้นๆว่ะ (เหมือนในหนังเลย)
................มาเฟียป่าววะ??.................
ท่าทางแบบนั้นกูขอตัดสินว่าพวกมึงเป็นมาเฟียเลยละกัน
หึหึ...กูเจอมาเฟียว่ะ ไอ้แพทไอ้ภูมิ กูชอบดูหนังบู๊ กูชอบอ่านการ์ตูนวาย และกูก็เจอมาเฟีย... (เกี่ยว?)
“เป็นไรมากมั้ย?” คนสายตาเย็นชาเบนสายตามาทางผม
“อ้ะ!! ผะ..ผม.....ไม่เป็นไรครับ” ผมอ้ำอึ้งตอบ อ่า....คนหล่อๆ นี่เสียงนุ่มอย่างนี้ทุกคนรึเปล่าวะ แล้วกูจะตื่นเต้นขึ้นมาทันทีเพื่อ??
“..............” แล้วสายตาของเขาก็มองสำรวจผมอย่างรวดเร็ว
“.......??.......”
....ผมรู้สึกขนลุก........เมื่อกี้ผมก็กลัวนะครับ แต่ความตกใจมีมากกว่า แต่ตอนนี้...มันแบบ.....ตื่นเต้นแปลกๆ
จากนั้นไอ้หน้าหล่อก็ใช้สายตาอันคมกริบมองอย่างกดดันไปยันไอ้สี่คนนั้น เหมือนจะตรึงให้พวกมันยืนนิ่งอยู่กับที่ยังไงอย่างงั้น
...............เงียบ..............
“..............” พวกมันยังคงก้มหน้านิ่ง และแม้บางคนจะมีอาการสั่นเล็กน้อยให้เห็นก็ตาม
...........เงียบ..........บรรยากาศกดดันลอยอบอวลอยู่ครู่หนึ่ง
“ขอโทษที่ทำให้ตกใจนะ.............ส่วนนี่ค่ารถไฟฟ้า ” คนรูปหล่อพูดพร้อมกับใช้มือล้วงหยิบเงินในกระเป๋าเสื้อมายื่นให้ผม
ผมที่กำลังมองซ้ายขวาอย่างสำรวจ จึงสบเข้าไปในสายตานั้นอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว
“...เอ่อ........” เยอะไปมั้ย?
“หึหึ...รับไปสิ แล้วเธอพักที่ใหนล่ะ เดี๋ยวฉันไปส่งเธอละกัน”
.....อ๊ากกกกกกกกกกกกก คนหล่อยิ้มมุมปากนิดๆด้วยอ่ะ....
..............ตึงตัง ตึงตัง ผมรู้สึกใจเต้นแรงขึ้นอีกแล้ว มันจะแปลกเกินไปแล้วนะ..............
.....แล้วมือกูจะสั่นเพื่อ.....
เหมือนผมโดนสะกด ผมค่อยๆ ยื่นมือสั่นๆ พร้อมทั้งหัวใจที่เต้นกระเด็นกระดอนไปมา เพื่อจะรับเงินนั้น ในขนาดที่สายตาของผมยังคงเหมือนถูกตรึงและดึงดูดด้วยสายตาของคนๆนั้น และก่อนที่มือของผมจะแตะจำนวนเงินที่เขายื่นมาให้ อ่ะ!!........ความฝันกู.............
........... นี่อาจเป็นโอกาสที่มีเพียงครั้งเดียวในชีวิตของผม ใช่แล้ว!! เวอร์จิ้น 18 ปี กับคนที่ทำให้ผมใจเต้นแรงแบบนี้เพียงคนเดียวและคนแรก และไม่รู้ว่าจะมีอีกรึเปล่า......ผมชะงักมือไว้กลางอากาศและ...
...........แล้วเขาจะหาว่ามึงใจง่ายมั้ยวะ..............สีขาว -_-
...........ไม่หรอก น้ำแตกแยกทาง.............สีดำ ^_^
...........แหวะ ทฤษฎีของคนใจง่ายนั่นสิ..............สีขาว -_-
“หืม...หึหึ” (ไอ้รูปหล่อหัวเราะ)
............แต่ก็.....คงไม่เจอกันอีก ไม่เป็นไรหรอกน่า..........สีดำ ^_^
.....เออ ใช่ๆ ...........
คิดได้ก็ยิ้มบานเลยสิครับผม V________V
“ครับ? หึหึ” รู้สึกมันจะขำบ่อยไปแล้วนะ
ผมเผลอใจลอยนิดหน่อยก่อนจะรู้ตัวเมื่อได้ยินเสียงของคนๆนั้น.....ฉ่า.....อ๊ากกกกกกกกกกกก คนหล่อ คนหล่อยิ้มครับ ยิ้มกว้างเลย ผมแพ้คนหล่อนี่เข้าให้แล้ว
หางตาของผมเห็นแวบๆว่าไอ้สี่หน่อนั่น ยังยืนอยู่ที่เดิม แถมยังทำหน้าอึ้งๆด้วย
.....อ่า ช่างหัวพวกมัน ผมตัดสินใจได้แล้ว เริ่มล่ะนะ ปฎิบัติการถวายเวอร์จิ้น.......
“เอ่อ.....คือ........ตลอด 18 ปีที่ผ่านมาของผม ไม่เคยมีใครทำให้ผมใจเต้นเท่าคุณมาก่อน ดังนั้นคุณช่วยรับเวอร์จิ้นของผมได้มั้ยครับ!!!”
.............อ่า.......พูดไปแล้ว ตื่นเต้นชะมัด ผมหลับหูหลับตาก้มหน้าพูดด้วยความเร็วแสง........
.......................เงียบ......................
ผมค่อยๆเงยหน้าช้าๆ และช้อนตาขึ้นมามองคนตรงหน้าอย่างตื่นเต้น ลุ้นว่ะ จะยอมมั้ยวะ
.......นั่นน่ะ...เวอร์จิ้นกูเลยนะเว้ย............
“...............”
“...............” (คนหล่อคงกำลังอึ้ง)
....ฉ่า......ผมว่าหน้าผมต้องแดงมากกว่าเดิมแน่ๆเลย ก็....เขาทำหน้า.......บ.....แบบ....ยิ้มทั้งปากทั้งตาแบบนั้น
.............แต่............ช้าก่อน เราเจอกันครั้งนี้ครั้งเดียวน่า เอาวะเป็นไงเป็นกัน..........
“ตะ..ตอ...ตอบแทน!!!” ...........กูจะตะโกนเพื่อ..........
“หืม??” อย่าขมวดคิ้วงั้นดิวะ
“.......ก.....กับค่ารถไฟ..ฟ..ฟ้า” ผมพูด ถ้าแบบนี้คงจะยอมนะ อย่าสั่นสิกู
...........อ่า...ใหนๆก็ใหนๆแล้ว ครั้งเดียวในชีวิตน่า.....ใจหนอใจ จะเต้นแรงเกินไปแล้วนะ..........
“.....อ้อ........หึหึ” ไอ้หน้าหล่อยิ้มพร้อมทำสายตาวิบวับ
“เอ่อ...” เสียงไอ้สี่หน่อคนใดคนหนึ่ง
“ไม่ต้อง พวกแกกลับไปได้แล้ว บอกพี่ไนท์ด้วย ครั้งนี้ฉันยอมยกให้ แล้วฉันจะเข้าไปหาพรุ่งนี้”
หนึ่งในสี่คนนั้นกำลังอ้าปากจะพูด แต่ถูกเขาคนนั้นขัดก่อน
พวกมันสี่หน่อ?โค้งทำความเคารพอีกครั้ง จากนั้นก็ค่อยพยุงกันขึ้นรถและออกรถไปอย่างรวดเร็ว
แล้วไอ้หล่อเขาก็หันกลับมามองผม
....................เกิดความเงียบชั่วขณะ.......................
ผมเหลือบมองคนรูปหล่อตรงหน้าไม่วางตา และแอบกลืนน้ำลายลงคอเฮือกหนึ่ง
เขาหล่อจริงๆนะ เหมือนตาเขายังยิ้มอยู่เลย ทั้งที่เมื่อตะกี้ ตาเขาดุขนาดนั้นแท้ๆ
.............กูว่ากูปลี่ยนใจดีมั้ยวะ................
“หึหึ....ขึ้นรถสิ”
.............แล้วกูก็เปลี่ยนใจอีกครั้ง............สินะ.......
“ครับ”
...
“สุดยอด” ผมอุทานออกมาเบาๆ ที่นี่เป็นโรงแรมที่ใหญ่และหรูหราอลังการมากกกกกกกกกกกกกก
ชื่อเสียงติดอันดับ 1 ใน 3 ของประเทศเลยนะนั่นน่ะ
..........ไอ้แพทไอ้ภูมิเอ๋ย พวกมึงต้องอิจฉากูแน่ๆ กูเสียเวอร์จิ้นที่นี่ กูก็ไม่เสียชาติเกิดแล้วล่ะ......
ว่าข้างนอกหรูแล้วนะ พอได้เข้ามาข้างในจริงๆหรูมากกว่าอีก ผมมองสำรวจไปรอบๆด้วยสายตาชื่นชมไม่มีปิดปัง การตกแต่งที่ทันสมัยแต่ก็ผสมผสานความเป็นไทยเข้าไปได้อย่างลงตัว อันที่จริงจะว่าไปแล้วนะ เราตกเป็นเป้าสายตาจากคนที่อยู่ในบริเวณนั้นทันทีที่เดินลงมาจากรถแล้ว แต่ด้วยความงามของโรงแรมที่มีชื่อเสียงแห่งนี้ก็ทำให้ผมไม่ได้สนใจต่อสายตาอยากรู้อยากเห็นเหล่านั้น
ผมเดินสำรวจด้วยความชื่นชมในการตกแต่งอย่างเคลิบเคลิ้ม
.....เคลิ้มเลยกู เคลิ้มเลย...........
จนไอ้รูปหล่อต้องเอามือมาจับเบาๆตรงต้นแขนผม ผมสะดุ้งนิดหน่อย แต่ก็หันไปยิ้มให้คนข้างๆอย่างไม่รู้สึกผิดอะไร ก่อนจะหันกลับไปเก็บบันทึกภาพความสวยงามของโรงแรมต่อ ไอ้รูปหล่อเขาจะพาเดินไปทางใหนผมไม่สนอ่ะ ขอดูการตกแต่งในนี้ให้ชื่นใจก่อนแล้วกันนะ เท้าเดิน แต่ตาผมก็มองสำรวจไปรอบๆ ไม่สนใจใครแล้วตอนนี้ ไม่รู้ว่าชาตินี้ผมจะได้เข้ามาอีกรึเปล่า
อ่า.........แม้แต่การตกแต่งเล็กๆน้อยๆในลิฟต์ก็ยังตรึงสายตาผมได้
รู้ตัวอีกทีผมก็ เดินเข้ามาอยู่ในห้องสูทห้องหนึ่งของโรงแรมแล้ว ห้องนี้หรูและกว้างมาก และคงอยู่บนชั้นที่สูงพอควร เพราะสามารถมองเห็นวิวกรุงเทพได้งดงามทีเดียว อ่า...เหมือนดาวบนพื้นโลกเลย
............................สวย............................นิยามคำเดียวที่ผมมองภาพกรุงเทพผ่านกระจกบานใหญ่ๆที่กั้นอยู่นี่ เหมือนภาพวาดเลย
...อ่า........ผมยกมือขึ้นมาจับที่ตำแหน่งหัวใจทันที รู้สึกว่าใจผมจะเต้นแรงมากขึ้นนะเนี่ย
“นั่งสิ ตรงใหนก็ได้”
เมื่อถูกเชื้อเชิญ ผมก็ดึงสายตากลับมามองไปรอบๆห้องอีกครั้ง แล้วเดินไปนั่งลงที่โซฟาตัวใหญ่กลางห้องทันที ห้องนี้ตกแต่งได้อบอุ่น คงเป็นผลมาจากแสงที่ใช้ด้วย มันดูอบอุ่นและโรแมนติกดี
ถึงตอนนี้ผมรู้สึกประหม่าขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก และยิ่งเมื่อคิดว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อจากนี้ ผมยิ่งตื่นเต้น อยู่ๆก็รู้สึกลังเลขึ้นมา แล้วยิ่งสายตาที่จับจ้องมาที่ผมโดยไม่คลาดไปไหนแล้วนั่นด้วย ผมว่าสายตาของเขาจะเยิ้มมากไปแล้วนะ แถมมุมปากยังยกยิ้มอยู่ตลอดเวลาด้วย
“หน้าผมมีอะไรแปลกหรอครับ” นั่นสิจ้องอยู่นั่นแหละ ผมก็อายเป็นนะ และยิ่งเสียงหัวใจที่เต้นแรงอยู่ตลอดเวลานี่อีก เขาจะได้ยินไหมนะ
“..............” อีกฝ่ายไม่ตอบ แต่เขายิ้มให้ผมมากขึ้นและเดินไปที่บาร์เล็กๆที่อยู่อีกมุม หยิบขวดเหล้าอะไรสักอย่างมา จากนั้นก็รินใส่แก้วสองใบที่วางอยู่บริเวณนั้น
เขาเดิน มาและยื่นแก้วหนึ่งให้ผม น้ำข้างในเป็นสีเขียวใสๆ กลิ่นหอมเย็นเจือแอลกอฮอล ผมมองหน้าเขา เขายกมันขึ้นมา ผมเข้าใจว่าเขาเชิญชวนให้ผมดื่มมัน ผมลังเลนิดหน่อย แต่ก็ยอมยกมันขึ้นมาดื่ม
ระหว่างเรามีแต่ความเงียบ ผมรู้สึกแปลกๆ มันดูโรแมนติกนะไม่ใช่กดดัน แต่ผมก็ไม่ปฎิเสธหรอกว่าผมไม่ชอบบรรยากาศที่เปี่ยมไปด้วยเสน่ห์แบบนี้
ผมยกขึ้นดื่มรวดเดียวหมดแก้ว มันหวานๆ ฝาดๆ แต่ผมว่าอร่อยดี
“โอ้!! ดื่มแบบนั้นพรุ่งนี้เธอจะลุกไม่ขึ้นเอานะ” เขาอุทานด้วยสีหน้าแปลกเล็กน้อย แล้วเอื้อมมือมาหยิบแก้วออกจากมือผม แล้ววางแก้วของเราทั้งสองคนไว้กับโต๊ะที่อยู่ใกล้ๆ
“......???........” อะไร?? คือลุกไม่ขึ้น ระหว่างที่ผมยังทำหน้างงก่งก๊ง แทนที่ไอ้หล่อเขาจะอธิบาย กลับพูดขึ้นมาใหม่ว่า
“ฉันชื่อฟราน” คงเป็นลูกครึ่งสินะ ถึงได้หล่อคมแบบนี้
เขายังคงมองหน้าผมอยู่ นิ่งๆ
“อ่ะ..ครับผมชื่อ..กรีนครับ” ผมรีบแนะนำตัวเองบ้าง นั่นสิเรายังไม่รู้จักชื่อกันเลยนี่นา ตั้งแต่เจอกัน
“.................”
“.................”
เราจ้องตากันนิ่งๆ สักครู่
ผมยังคงสบตากับคุณฟรานอยู่และเริ่มรู้สึกแปลกๆ ผมรู้สึกว่าคุณฟรานยังไม่เคลื่อนสายตาจากผมไปไหนเลยนะ และนั่นยิ่งทำให้ร่างกายของผมแปลกมากขึ้น แบบ........ร่างกายของผมมันเริ่มร้อนวูบวาบๆ กับสายตาที่เขาส่งมาน่ะ
“...อ่า...เริ่มแล้วสินะ”
“ครับ??”
“อ้อ.. ที่นี่แขกส่วนใหญ่มาจากตะวันออกกลาง เหล้าที่เธอดื่มไปเขาเรียกว่า 'เหล้าเจ้าสาว' ”
“........??........” ผมขมวดคิ้วด้วยความสงสัย แล้วเกี่ยวอะไรกับผม
คุณฟรานเดินมานั่งตรงที่วางแขน ตรงโซฟาที่ผมนั่ง เขาพาดแขนข้างหนึ่งมาวางไว้ข้างหลังโซฟาที่ผมพิงอยู่เหมือนกำลังโอบผมกลายๆ การเคลื่อนไหวของเขาดูนุ่มนวล มันจึงไม่ทำให้ผมรู้สึกกดดัน ก่อนจะสบตาผมและพูดต่อ
“ชาวตะวันออกกลางมีประเพณีอย่างหนึ่ง คือ คู่บ่าวสาวจะต้องร่วมรักกันต่อหน้าพยานในคืนเข้าหอ เหล้าเจ้าสาวจึงมีส่วนผสมของสารบางอย่างที่จะช่วยให้การร่วมรักนั้นผ่านไปด้วยดี”
หลังจบประโยชน์นั้นผมก็เบิกตากว้างทันที
“ทำไม??” ......ยังไงกูก็จะยอมอยู่แล้ว....แบบว่าเพ้อมานาน
“เธอตื่นเต้นมากไป เหล้านี่จะช่วยเธอได้มาก และอันที่จริงเธอจะเพียงแค่รู้มึนนิดๆเท่านั้น แต่ฉันไม่คิดว่าเธอจะดื่มมันรวดเดียวหมดแก้วแบบนั้น”
...อ่า ...เป็นความผิดผมงั้นสิ ก็ใครจะไปคิดล่ะ ว่าจะมีของแบบนั้น อีกอย่างผมก็ดื่มของพวกนี้ไม่เป็นด้วย
“.....ผม.....” ทั้งๆที่ผมรู้สึกร้อน แต่ผมกลับขนลุกไปทั้งตัว
“ฉันต้องขอโทษเธอด้วย ไม่ต้องห่วงฉันจะอ่อนโยนกับเธอ”
...‘คงไม่ทันแล้วครับคุณฟราน’ ผมคิด เพราะตอนนี้ใบหน้าของผมคงแดงแจ๋อย่างเห็นได้ชัดแล้วล่ะ
คุณฟรานพูดแค่นั้น แล้วเขาก็ค่อยๆ ก้มหน้าลงมา
อาจเพราะบรรยากาศพาไป
อาจเพราะผมดื่มเหล้านั่น
อาจเพราะน้ำเสียงที่นุ่มนวล
อาจเพราะผมพอใจในสายตาที่คุณฟรานส่งมาให้
หรือ.................
อาจเพราะคุณฟรานในเวลานี้ดูจะมีเสน่ห์อย่างร้ายกาจมากจนเกินไป
ผมจึงค่อยๆปิดเปลือกตาลง ผมไม่อยากเห็นหน้าเขาตอนนี้ เพราะมันยิ่งทำให้ผมรุ่มร้อนมากขึ้น ตอนนี้ผมไม่อยากคิดเลยว่าผู้ชายคนนี้ คนที่ทำเอาผมใจเต้นแรงคนแรกในชีวิตจะเป็นคนมีเสน่ห์ได้ขนาดนี้ ผมอ่านแต่การ์ตูนวายก็จริง แต่ในการ์ตูนวายหรือในชีวิตจริง ผมยังไม่เคยเจอใครโรแมนติกแบบนี้ อยู่ๆผมก็เกิดรู้สึกภูมิใจลึกๆกับการตัดสินใจครั้งนี้ แม้เพียงเจอกับคนๆนี้เพียงคืนนี้คืนเดียว ผมก็ยังรู้สึกดี
สัมผัสแผ่วเบาที่ริมฝีปากแล้วหายไป มันนุ่มนวลเหมือนกลีบกุหลาบและทำให้ผมสั่นไหวไปทั่วทั้งร่าง
“มองตาฉันสิ อย่าหลับตา นั่นแหละ.......ตาของเธอใส...และสวยมาก”
..........ฉ่า.....เขินสิครับ...........
มีหลายคนเคยชมว่าตาผมสวยมาก แต่ไม่เคยมีครั้งใหนที่ทำให้ผมรู้สึกเขินเท่านี้มาก่อนเลย
ผมว่า ผมชักเคลิ้มไปกับบรรยากาศที่แสนโรแมนติกและคนทรงเสน่ห์อย่างเหลือร้ายนี้แล้วสิ
คุณฟรานใช้มือข้างหนึ่งจับท้ายทอยของผมและบังคับให้ผมเงยหน้าขึ้น เขาก้มลงมาจุมพิตผมอย่างช้าๆ เขาใช้ริมฝีปากของเขาหยอกล้อกับริมฝีปากของผม เขาทำมันอย่างช้าๆไม่เร่งรัด เหมือนกลัวว่าผมจะตกใจ กลีบปากเขานุ่มมาก ผมรู้สึกแบบนั้น คุณฟรานค่อยๆสอดปลายลิ้นเข้ามาในกลีบปากของผม มันเป็นจูบที่อ่อนโยนก่อนจะค่อยๆเร่าร้อนมากขึ้น
“อืม........”
ผมครางออกมาโดยไม่รู้ตัว ผมรู้สึกตัวลอยๆ สมองขาวโพรงว่างเปล่า รับรู้ถึงแต่ปลายลิ้นเรียวของเขาที่มันกำลังหยอกล้อกับลิ้นของผม
“เธอน่ารักกว่าที่ฉันคิดนะ”
...ฉ่า..........อ่า.......หน้าผมคงแดงมากขึ้นกว่าเดิมแล้ว....... พอเขาถอนปากออกมา ผมก็รีบสูดอากาศเข้าปอดอย่างรวดเร็ว ผมไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าตัวเองกลั้นหายใจอยู่ และผมก็ไม่รู้ว่าเขาจะทำให้ผมเขินมากไปกว่านี้อีกไหม
และผมก็เพิ่งรู้สึกว่า ตัวผมเองกำลังถูกคุณฟรานประคองโอบกอดท่อนบนไว้อยู่
คงเพราะฤทธิ์เหล้านั่นแน่ๆ จึงทำให้ผมรู้สึกว่าตัวผมเย็นขึ้นในขณะที่เหงื่อออกมากขึ้นด้วย
คุณฟรานมอบจุมพิตที่แสนหวานให้ผมอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ดูดดื่มและยาวนานมากขึ้น ผมเบียดตัวเข้าหาคุณฟรานมากยิ่งขึ้นอีก พร้อมกับมือผมที่กำลังขยุ้มเสื้อของคุณฟรานเพื่อระบายความรัญจวนที่กำลังก่อ ตัวขึ้นในช่องท้องน้อยของผม
...............ทรมาน......ใช้คำนี้ได้ไหม??.....เหมือนอยากให้เขาสัมผัสมากกว่านี้........
เหงื่อของผมออกมากขึ้น
“ทรมานสินะ..........เพราะฉันเชื่อว่ามันเป็นครั้งแรกของเธอ หวังว่าเธอคงจะประทับใจ”
...................อ่ะ....ชัดไม่อยากให้มันเป็นครั้งแรกและครั้งเดียวซะแล้วสิ.....................
รอยยิ้มน้อยๆของเขาเริ่มทำให้ความต้องการของผมทะยานสูงขึ้นไปอีก เหมือนคุณฟรานจะรู้ว่าผมรู้สึกอย่างไร เขาค่อยๆช้อนตัวผมขึ้นมาและเดินตรงไปที่เตียงหลังใหญ่ที่ปูด้วยผ้าคลุมสีแดง
.............จะร้อนแรงเกินไปแล้วนะ....................
.............ไอ้แพทไอ้ภูมิ ถ้ากูเล่าพวกมึงต้องไม่เชื่อแน่ๆ...............
...
TBC
เอ่อ.............นายเอกจะเป็นพวกเกินๆ เพ้อฝัน และก็โลกส่วนตัวสูงน่ะค่ะ
จากที่บรรยายมา ทุกอย่างที่เกิดขึ้น เป็นเพียงมุมมองของนายเอกเท่านั้น
จริงๆนายเอกเป็นคนที่น่ารักมาก (คนเขียนตั้งใจจะสื่อแบบนั้น :laugh:)
ส่วนพระเอก เป็นคนที่ค่อนข้างสมบูรณ์แบบไปซะทุกด้าน ไม่เคยรักใคร และที่สนใจนายเอก เป็นเพราะดวงตาที่ใสแจ๋วไร้เล่ห์เหลี่ยมของนายเอก อีกทั้งนายเอกเป็นคนในสเป็คพระเอกอยู่แล้ว
ตอนแรก ยังไม่รักกันนะคะ เรื่องเซ็กส์ พระเอกของเราไม่ซีเรียสค่ะ
เรื่องนี้ซับซ้อน แต่ไม่ดราม่าค่ะ
เป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ
เม้นต์เยอะๆ แล้วจะมาต่อไวๆ :impress2:
:bye2: uri
อ้อ...........ตอนต่อไปเป็น NC นะคับ เอ่อ...........คิดว่ามันคงจะเร่าร้อนพอควร ขณะคนแต่งยังขนลุกไปด้วยแต่งไปด้วย
แหะๆ จินตนาการล้วนๆ เน้อ!!
[/size][/color]
-
เป็นกำลังใจให้ค่ะ สนุกมากเลย มาต่อไวๆนะค่ะ อิอิ :call: :call:
-
หุหุ ตอนหน้าเลือดทะลักจอแน่
แต่ขำตรงที่ ช่วยรับเวอร์จิ้นของผมได้ไหม ฮ่าๆๆ ใครเค้าทำกันแบบนี้
คงมีแต่กรีนแหละ ฮ่าๆๆ
-
ขนาดตอนกำลัง...ยังคิดจะเล่าเพื่อนได้อีกนะน้องกรีน อิอิ
คุณฟรานครับ เบามือบ้างอะไรบ้าง สงสารน้อง ครั้งแรก เดี๋ยวไม่สบาย ^^
-
น่ารักจริงๆเลยนะ กรีนเนี่ย รอNC :z9: :z9:
-
มาต่อด่วน :z3:
-
ฟรานอย่าได้กรียนแล้วทิ้งเลยนะ
กรีนอุตส่าห์ให้เวอจิ้นที่ไม่เคยให้ใคร 5555
-
-,,-
-
:z1: :z1: :z1: :z1: :z1: :z1: :z1: :z1: :z1: :z1: :z1: :z1: :z1: :z1: :z1: :z1:
-
สุดยอดเลย ตรง ๆ ดี
-
:m3: กรีน นายเอกของเราช่างเพ้อๆ... :-[ แต่ก็ชวนเขินอ่ะนะ
(การ์ตูนวายทำพิษจริงๆ ตอนนี้ที่บ้านมีการ์ตูรอยู่ 4 ลัง วายไปซะค่อนเเล้วอ่ะ)
:เฮ้อ: พระเอกอ่ะ ให้กินเหล้าเจ้าสาวเเล้วก็รับไปเป็นเจ้าสาวซะเลยสิ...
จริงจังหน่อยๆ... :กอด1: หนุกจ้า มาต่อไวไวนะ รออยู่ :z1:
-
อ่านไปก็เพ้อๆตามน้องกรีนแฮะ
นายเอกเราดูรั่วๆล้นๆนะ แต่ก็น่ารักดีค่ะ
อ่านสะดุดบ้างตรงคำผิด ตรวจดูนะคะคุณน้อง
รออ่านตอนต่อไปค่ะ เป็นกำลังใจให้ :L2: :3123: :L2:
ปล.จะโดนแฟนคลับเรื่องนี้กระทืบมั้ยถ้าพี่ไม่อยากให้มีเอ็นซี :z2:
-
แค่สีเตียงก็เร่าร้อนแล้วอ่ะ ><
-
น่าสน แห้ะ เรื่องนี้
แหวก แนว แบบ แปลกๆ ดี
55555
รออ่าน ตอน ต่อๆ ไป จ้าาา
-
อร๊ายยยยย!! ค้าง! :z3:
มาต่อเร็วๆเถอะ ได้โปรด :m15:
-
ไม่ใช่ตื่นมาเป็นความฝันนะ :impress3: :impress3:
:m20: :m20:ก๊ากเลยอ่ะ5555555555
รอตอนต่อไปจร้า :o8: :o8:
ยินดีต้อนรับเรื่องใหม่ :L2: :L2: :L2: :L2:
-
:haun4: เตรียมตัว รีบมาต่อด่วนเลย
รอตอนต่อไปจ้า o13 o13
-
กรี๊ดดดดดด ค้างๆ รอมาต่อค่าาาาาาา แหมมมม เรื่องนี้นายเอกแรงเว่อร์ ขอยกเว่อร์จิ้นให้เรยยยยอิอิ :m25:
คิดหร๊ออออ ว่าถ้าพระเอกของเรา พ่อฟรานสุดหล่อได้น้องกรีนแล้ว เฮียแกจะไม่มีแบบหวงๆห ึงๆ ของงงงงตัวเองงง อิอิ :z1:
-
[color=maroon]
คำเตือน!!! อ่านช้าๆ แล้วคุณจะสุขสมไปด้วย 55555555555555 :haun4:
อย่าลืมว่า....จินตนาการล้วนๆ :laugh:
ตอนที่ 3
[/b][/size]
ปลายนิ้วอันเชี่ยวชาญของเขาหยอกเย้าไปตามเรือนร่างของผม และตอนนี้ผมก็เปลือยเปล่าไปทั่วทั้งตัวตั้งแต่เมื่อไรผมก็ไม่รู้ ในขณะที่คุณฟรานยังเหลือกางเกงอยู่ ผมแทบลืมหายใจไปกับรูปร่างที่งดงามของเขา
ผมรู้สึกถึงลมหายใจที่ร้อนผ่าวของตัวเอง ผมต้องเผยอปากเพื่อช่วยในการหายใจ และเพื่อช่วยระบายความร้อนให้ออกจากร่างกายเร็วขึ้น นัยน์ตาผมปรือมองการกระทำของเขาทุกสัมผัส ผมรู้ว่าเขาจับจ้องทุกปฏิกิริยาของผม เขาดูสนุกสนานกับการเล้าโลมร่างกายที่อ่อนด้อยประสบการณ์ของผมมาก แต่ก็ไม่ได้ทำให้ผมค้างคาแต่อย่างใด นั่น....กลับยิ่งทำให้ผมต้องการเขามากขึ้น
..............ใช่แล้วล่ะ..........ผมชอบการปรนเปรอของเขา........................
............อ่า..............แย่แล้วสิ ครั้งแรกก็เจอแบบนี้เสียแล้ว........................
ผม เกลือกตัวอยู่บนเตียงหลังใหญ่ ร่างกายของผมสั่นระริกไม่หยุดในขณะที่คุณฟรานจับเรียวขาของผมกระหวัดพันรอบ เอวแข็งแรงของเขา ใช่.....ร่างกายของคุณฟรานมีกล้ามเนื้อที่สวยงามมากๆ เขาเป็นผู้ชายที่มีร่างกายที่สมบูรณ์แบบจริงๆ
คุณ ฟรานหยิบกระปุกขวดจิ๋วสีชมพู่บนหัวเตียงมา เขาเปิดฝาและเทบางอย่างลงบนปลายนิ้ว หลังจากนั้นปลายนิ้วนั้นก็สอดเข้ามาสำรวจความลึกของช่องทางที่คับแคบของผม
“อ่ะ.......ยะ........อ๊าาาาา......”
......................เจ็บ.....................
ผมซุกหน้าเข้ากับแผ่นอกกว้างของเขาทันที หน้าผมร้อนมากและร่างกายของผมในตอนนี้คงแดงไปทั่วทั้งตัวแล้วแน่ๆ
“อา........อย่าเกร็งสิ ลองหายใจเข้าลึกๆ ช้าๆ...................... อย่างนั้นล่ะ................ดีมาก”
ผม พยายามทำตามที่คุณฟรานบอก รู้สึกความเจ็บนั้นจะค่อยๆเบาบางลง คงเพราะมันมีความลื่นจากของเหลวที่คุณฟรานใช้ทาที่ปลายนิ้วก่อนหน้านั้น ด้วย เลยทำให้ผมไม่ค่อยรู้สึกเจ็บมาก แต่แล้วก็ค่อยๆเกิดความรู้สึกแปลกๆเข้ามาแทนที่ เมื่อผมรู้สึกเริ่มคุ้นเคยกับปลายนิ้วที่สอดแทรกเข้ามา ซึ่งระหว่างนั้นปลายนิ้วของคุณฟรานก็ทำหน้าที่ขยับเข้าออกกับช่องทางของผม อย่างนุ่มนวลไปด้วย
“อ้ะ.......อ๊าาาาาา.....”
ผม รู้สึกถึงแรงกอดที่เพิ่มมากขึ้น และความยาวของนิ้วที่ลึกขึ้นกว่าเดิม การเคลื่อนไหวเข้าออกเสียดสีกับเนื้อที่ทำให้เกิดเสียงของการล้วงล้ำ
...........อ่า...........ผมรู้สึกอายอย่างบอกไม่ถูก.........ที่รู้ตัวว่าชอบสัมผัสแบบนี้เกินไปแล้ว.....
“...กรีน...” แผ่วเบาแต่นุ่มนวล
คุณ ฟรานถอนมือออกและหันมาจูบผมหนักๆอีกครั้ง ก่อนเขาจะบีบของเหลวในขวดสีชมพูจิ๋วนั้นออกมาอีก คราวนี้คุณฟรานสอดปลายนิ้วเข้ามาสองนิ้ว
“ไม่ต้องกลัว..............เจลนี่จะช่วยให้เธอมีอารมณ์ร่วมมากขึ้น”
“อ่ะ....อ๊า” อันที่จริง..........แค่เสียงทุ่มนุ่มๆของเขา ผมก็มีอารมณ์แล้วล่ะครับ
แต่ ครั้งนี้เขากลับวนนิ้วทั้งสองไปรอบๆภายในช่องทางนั้นของผม ก่อนจะไปแตะตรงจุดกระสันที่ไปช่วยกระตุ้นการหลั่ง ถึงตอนนี้ผมเริ่มจะทนไม่ไหวแล้ว ผมว่าผมไม่ไหวตั้งแต่จูบหลังดื่มเหล้านั่นแล้วล่ะ
“คุณ..ฟ...ฟราน”
ผมเริ่มหายใจแรงขึ้น และเริ่มควบคุมเสียงของตนเองไม่ได้ อีกทั้งสีหน้าและแววตาของคุณฟรานยิ่งทำให้ผมแทบคลั่ง
คุณฟรานยังคงคอยสัมผัสจุดกระสันของผม กลีบปากของคุณฟรานคงวนเวียนอยู่ที่ยอดอกของผม
“.....อ่ะ.....อึก.........” ผมแอ่นอกขึ้นเล็กน้อยด้วยความเสียว
........................จะทรมานผมไปถึงใหน ผมไม่ไหวแล้วนะ........................
“..........พ..........พอที่...........ได้โปรด อึก.....”
มัน ทรมาน ผมต้องการปลดปล่อยแล้ว น้ำตาผมไหลอย่างควบคุมไม่ได้ ผมยื่นมือมาจะสัมผัสส่วนปลายของความปรารถนาของตนเอง แต่คุณฟรานกลับเอามืออีกข้างมายึดมือของผมทั้งสองข้างไว้
“ชู่วววว.......ถ้าเธอเป็นเด็กดี ฉันจะให้เธอไปก่อนสักครั้ง”
ผมพยักหน้า ตอนนี้ผมยอมทุกอย่าง คุณฟรานใช้ปลายเล็บสะกิดตรงส่วนปลายของความปรารถนาของผมมันเนืองนองไปด้วย ความฉ่ำเยิ้มและผมพึ่งรู้ว่าจุดนั้นก็ไวต่อสัมผัสไม่แพ้กับทางด้านหลังของ ผม ผมไม่เคยคิดเลยว่าจะได้รับการสัมผัสที่ทำให้เกิดความรู้สึกที่ทุกข์ทรมานปน สุขสมที่ลืมไม่ลงขนาดนี้
ผมหยัดกายแอ่นอกโค้งขึ้น เมื่อคุณฟรานใช้ริมฝีปากไล้เลียไปที่ยอดอกของผมอีกครั้ง เล็บผมจิกลงบนที่นอนเพื่อบรรเทาความกระสัน
“กอดฉันสิ”
ผมรีบยกมือทั้งสองข้างโอบกอดคุณฟรานเอาไว้ และจิกเล็บลงไปบนแผ่นหลังแข็งแรงนั่น
“เธอน่ารักเกินไปแล้วนะ ที่ผ่านมาฉันยังไม่เคยเจอใครที่อยากทำให้ร้องไห้ได้เท่าเธอเลย”
คุณฟรานพูดพร้อมกับจูบซับน้ำตาของผม นิ้วมือที่ช่องทางด้านหลังยังคงขยับไปแตะจุดนั้นของผม น้ำตาของผมไหลรินลงมาอีกครั้ง
...................มันทรมานเกินไปแล้ว ผมไม่อยากคิดเลยว่าตนเองจะสุขสมได้เท่านี้ ผมไม่เคยมีเซ็กส์มาก่อนเลยเปรียบเทียบไม่ได้ แต่สำหรับผม..........เพียงพอแล้วล่ะ คนๆนี้คงจะมีความสุขกับการทรมานให้คนสุขสมปนทรมานแบบนี้
คุณฟรานใช้มือกอบกุมความอุ่นร้อนของผมไว้ในมือ ก่อนจะรูดรั้งอย่างแรงไปมา
“อ๊ะ...อ๊ะ.....อ๊าาาาาา”
หยาดน้ำอุ่นๆของผมฉีดพุ่งออกมาอย่างยั้งไม่อยู่ เปรอะเปื้อนไปถึงกล้ามท้องอันสวยงามของเขา พร้อมๆกับหยดน้ำตาของผมที่หลั่งไหลลงมาไม่ขาดสาย
...............อ่า.......ผมรู้สึกอายจังเลย มันเป็นครั้งแรกที่มีคนทำให้ และผมก็ยอมรับอย่างเต็มปากว่า ประทับใจมาก แม้จะรู้อยู่แล้วว่า.........................
.......................นี่.....เป็นเพียงการเริ่มต้น................................
.............................
ครึ่งเดียวก่อนจ้ะ :mc4:
เอาเบาๆไปก่อน ดึกๆ จะมาต่อให้นะ :oo1:
เม้นต์เยอะๆ จะได้มาต่อไวๆ :bye2:[/size][/color]
uri[/color]
[/color][/font][/color][/font][/color]
-
:haun4: :haun4: :haun4:
แบบง่า........หุหุ
อ่อ ผมบอกไรอย่างได้ไม๊ครับ
ในเล้าห้ามอัพ หัวเรื่องว่า NC นะครับ
มันผิดๆๆ เปลี่ยนหัวเรื่องด้วยนะครับ
เด๋วเจ๊สองดุเอานา
-
:haun4: :haun4: :haun4:
-
ต่อๆๆๆ อร๊ากกก เลือดพุ่ง
แต่อย่าลืมเปลี่ยนหัวข้อนะ เจ้สองไม้ให้มีคำว่า NC บนหัวข้ออ
-
ตอน 3!! ตอน 3!! ตอน 3!! ตอน 3!! ตอน 3!! ตอน 3!! ตอน 3!! ตอน 3!! ตอน 3!! //โดน :z6:
กรีนน่าร๊ากกกกกกก มาก! แถมยังพูดถึง'ไอ้แพทไอ้ภูมิ'ตลอดเลย หนูติดเพื่อนขนาดนั้นเลยหรอลูก
:laugh:
-
ขอบคุณ :pig4: คุณPigstar กับคุณPe๊aNu๊T นะคะที่มาเตือน รีบเปลี่ยนเลย o18
แหะๆเราพึ่งลงเรื่องแรก :impress2:
อะไรผิดพลาดก็ขอให้ช่วยเตือนด้วยนะคะ ฝากด้วยค่ะ
:bye2: uri
-
จะเอาๆๆๆๆๆๆๆ :oo1: :oo1: :oo1: :oo1: :oo1: :oo1: :oo1: :oo1:
ถ้าช้าล่ะก้อหืมมมมมมมมมมมมมม :m16:
-
เริ่มต้น....-,,- -//วิ่งเก็บถุงเลือด
-
ค๊าฟฟ หุหุ
ชอบกรีนเป็๋นพิเศษ เหมือนลูกแกะที่กะลังแตกหนุ่ม 555+
-
:oo1: :oo1: :oo1:
จัดเต็็ม อิอิ
-
จัดเต็มเลย
-
เข้ามาอ่านเพราะชื่อเรื่อง...แล้วก็...สนุก
อิอิ จะติดตามจ้ะ เห็นบอกว่าไม่ค่อยดราม่าค่อยเบาใจหน่อย จะติดตามจ้ะ
-
พึี่่งมาอ่านค่ะรู้สึกต้องการบริจาคเลือดด่วนๆเลยค่ะ :m25: :m25: :haun4: :haun4:
ฟรานได้แล้วอย่าเพิ่งทิ้งกรีนนะไม่งั้น o18
-
เลือดท่วมมาก
-
:o8: กรี๊ดดดดดดดดด!!!!!!! อ่านเเล้วเขินอ่ะ...
คุณฟรานนนนน... ดูแบบจิตๆเลยอ่ะ เวลาอยู่กับน้องหนู555
o22 อยากทำให้ร้องไห้... :impress2:
-
เต็มๆค่ะ ค่อยๆอ่านนะคะ จะได้ค่อยๆเสพสุขไปด้วย :haun4: :laugh:
...
..
ตอนที่ 3 ครึ่งหลัง
.............................
คุณ ฟรานก้มลงมาจูบผมอีกครั้ง สัมผัสของเขาครั้งนี้เหมือนจะเรียกร้องมากขึ้น ส่วนอ่อนไหวของผมที่อ่อนตัวไปแล้ว เหมือนจะเริ่มตื่นตัวขึ้นอีกครั้ง
“กรีน..........เธอทำให้ฉัน............”
อะไรน่ะ?? ผม ไม่ได้ยินอะไรเลยตอนนี้ หลังจากปลดปล่อยผมก็รู้สึกวิ้งๆ เขาพูดอะไรอยู่ ตาของผมเริ่มพร่ามัวไปด้วยหยาดน้ำตาอีกครั้ง ความเสียวกระสันค่อยเคลื่อนคลานเข้ามาหาผมอีกครั้ง
.............. อ่า...........หลังจากนี้ ผมจะเป็นโรคติดเซ็กส์เหมือนในการ์ตูนวายที่อ่านมั้ยเนี่ย อ่านเจอแต่นายเอกน่ารัก แล้วพระเอกหื่นกาม มาเจอผม......นายเอกที่แสนจะหล่อ และพระเอก(เอาคุณฟรานเป็นพระเอกเลย) ที่แสนจะเร่าร้อนแบบนี้ ไม่ไหวจะเพลีย อ้อ........เพื่อนนายเอกที่แสนจะหล่อเหลาอีก
คุณฟรานจับผมให้นอนคว่ำลงและยกบั้นท้ายของผมให้ตั้งฉากขึ้น ถึงตอนนี้ไม่ว่าเขาจะจับผมให้ทำอะไรผมก็ทำให้หมด
“อ๊ะ......”
รู้สึกว่าความต้องการของผมมันจะเพิ่มขึ้นอีกแล้วนะ
...........มันไม่พอ................
............ผมต้องการมากกว่านี้..............................
...................แย่ล่ะ...........................
คุณ ฟรานปลดกางเกงลงกับพื้นจนเหลือเพียงร่างเปลือยเปล่า จากนั้นเขาก็ทาบทับตัวลงมากกกอดร่างเปลือยเปล่าของผมไว้จากด้านหลัง จนเราแนบชิดกันมากขึ้น ความอุ่นร้อนจากร่างกายของเขายิ่งทำให้ความต้องการที่ผมพึ่งปลดปล่อยไปพุ่งสูงขึ้นจนร่างทั้งร่างของผมเริ่มสั่นระริก
ความเป็นชายของเขากำลังกดทาบบั้นท้ายของผมอยู่
มันยิ่งทำให้ช่องทางด้านหลังของผม.................
.........................................เหมือนกำลังรอคอย.......................................
“ตรงนี้ของเธอกำลังต้องการฉันสินะ”
“อ๊ะ....อาาาาา”
............... ทำไมถึงได้เชี่ยวชาญแบบนี้นะ นี่มันครั้งแรกของผมนะ จะทำให้ผมสำรับความสุขตายเลยรึไง มันเกินไปจากจินตนาการของผมแล้ว.................อีกอย่างในการ์ตูนที่ผมอ่าน ไม่มีใครเขาพูดแบบนี้กันนะ
คุณฟรานใช้ฝ่ามือลูบแผ่นหลังของผมอย่างแผ่วเบา และโน้มตัวลงมาจูบปากผมอย่างดูดดื่มอีกครั้ง ก่อนเขาจะค่อยๆกดความปรารถนาของเขาเข้ามาในร่างของผม
“ยะ....อ๊ะ...อ๊า........”
ยัง ดีที่มันมีความลื่นจากการเตรียมความพร้อมของเขาก่อนอยู่แล้ว จึงทำให้ผมไม่ค่อยรู้สึกเจ็บมาก แต่ความใหญ่โตจากท่อนความร้อนนั้น ก็ทำให้การสอดใส่ของเขาที่กำลังเข้ามาในร่างของผม ทำได้ลำบากพอสมควร
ถึงอย่างนั้น คุณฟรานก็ยังค่อยๆกดแท่นความอุ่นร้อนนั้นเข้ามาอย่างช้าๆ ผมรู้สึกถึงลมหายใจที่เริ่มติดขัดของตนเอง
“เด็กดี............ค่อยๆผ่อนลมหายใจ อย่าเกร็ง...........น่ะแหละ เธอเป็นเด็กที่น่ารักมาก”
คุณฟรานโน้มตัวลงมากระซิบที่ข้างหูผม เขาคอยพร่ำกระซิบปลอบใจผม
........อ่า....เขาจะรู้มั้ยนะ ว่าเสียงทุ่มต่ำของเขาน่ะแหละที่ทำให้ผมผ่อนคลายอาการเกร็งได้
เขา คอยจูบท้ายทอยของผมและค่อยจูบลงไปตามแผ่นหลังของผม การจูบของเขาแต่ละครั้ง จึงเท่ากับการขยับเข้ามาของเขาที่ลึกยิ่งขึ้น ใช่............ทุกอย่างเกิดขึ้นอย่างช้าๆ จนผมยังคิดไม่ถึงเลยว่าเขาจะควบคุมความปรารถนาของเขาได้ถึงเพียงนี้
“อืม............อา..........”
เขา คลานเสียงต่ำ พร้อมกับเหมือนการรอคอยของผมสิ้นสุดลง และผมก็ได้เห็นสีหน้าที่ปลื้มเปรมของเขาผ่านม่านน้ำตาของผม สายตาแบบนั้นของเขาที่สามารถกลืนกินผมลงไปได้ทั้งตัว
............คุณฟราน....คุณจะเซ็กซี่เกินไปแล้วนะ..............
“ฉันขยับได้มั้ย?”
หลัง จากพักได้สักพัก เขาก็ถามผม ผมช้อนตามองคุณฟราน .............อ่า................สายตาแบบนั้น จะไม่ให้ผมตอบรับได้ยังไงไหว ผมพยักหน้าเป็นเชิงอนุญาต
.......................เพราะตอนนี้.................
..................................ผมก็ต้องการการเติมเต็มเหมือนกัน....................................
เสียง ที่เกิดจากล่วงล้ำ ที่เสียดสีไปกับช่องทางอันอ่อนนุ่มของผม เรียกให้เลือดในร่างกายของผมไหลมารวมกันอยู่ที่ใบหน้าของผมได้ไม่ยากเลย
กระแสความสุขสมโหมกระหน่ำไปที่ช่องท้องน้อยของผมอย่างรุนแรง
“อ๊า!!........อ๊าาาาาา”
ผม ปลดปล่อยอีกครั้ง น้ำขุ่นขาวของผมพุ่งออกเปื้อนไปตามพื้นที่นอน ผลจากการปลดปล่อยของผมเหมือนยิ่งทำให้คุณฟรานโหมกระแทกเข้ามาในช่องทางอ่อน ไหวของผมรุนแรงมากขึ้น
และ แล้วผมก็รู้สึกถึงความอุ่นร้อนที่ไหลเข้ามาในช่องทางอันอ่อนไหวนั้น ผมหลับตาลงพร้อมกับดื่มด่ำกับความรู้สึกอันแสนรัญจวนนี้ กับหยดน้ำตาที่ไหลรินลงมา เปลือกตาของผมสัมผัสกับลมหายใจอันอุ่นร้อนของคุณฟราน
..................เขากำลังจูบเปลือกตาของผม และจูบซับหยดน้ำตาของผม.......................
............อ่า................ถึงตอนนี้ผมไม่รู้สึกเสียดายเวอร์จิ้นของตัวเองเลย.....................
TBC
หวังว่า.....เอ่อ.........คงจะเต็มอิ่มนะคะ :impress2: :impress2:
ทุกอย่างเกิดจากประสบการณ์ในการบ้าอ่านนิยายวายของคนเขียนล้วนๆ
เม้นต์เยอะๆนะ เราจะได้มีกำลังใจรีบมาลง
uri :bye2:
-
กรีนนน โดนตาฟรานพรากเวอร์จิ้นไปซะแว้ว
ขอบคุณที่มาต่อนะครับ หึหึ ต่อไปจะเป็นไงนะเนี่ย น่าติดตาม
-
แล้วจะท้องไหมเนี่ย หุหุ
-
คุณฟรานรับเลี้ยงดูเลยนะคะ อิอิ
อยากอ่านตอนหน้าแล้ว อยากรู้คุณฟรานจะทำยังไงต่อ หรือน้องกรีนจะเป็นยังไง จะมีอะไรเปลี่ยนไปไหมน้า
-
:o8: อ่านไปตัวบิดไปบิดมาาาาา... (อาการเขินนะ555)
คุณฟรานอย่าทิ้งน้องนะ... เด็กยิ่งน่ารักๆอยู่ ทิ้งไปเสียดายเเย่
ทำเด็กหลงซะเเล้วววว555 o13
-
:pig2: :pig2:
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่าน :pig4:
และขอบคุณมากกกกกกก :pig4: :pig4: :pig4: สำหรับทุกคนที่เข้ามาเม้นต์ให้เรา :monkeysad:
แล้วตอนบ่ายๆ จะมาลงให้อีกนะคะ
อ้อ...แล้วก็ทักทายกันได้นะ
http://www.facebook.com/uri2uri
:bye2: uri
-
เสียเวอร์จิ้นไปแล้ววววว ><
-
เสีบเวอร์จิ้นให้คนหล่อ :z1:
:call:
-
กรีนก็แรงนะเนี่ย 555
-
กรีนน่ารักอ่ะะะ อย่าทิ้งกรีนน้อยหล่ะ :-[ :impress2:
-
:o8:
ร้อนแรงมากมาย
สงสัยจะไม่แค่ครั้งเดียวจากซะแล้ว
-
อร้ายยยยยยย เรื่องใหม่ เพิ่งได้อ่าน 555
สนุกมากค่า ชอบๆ
กรีนน่ารัก คุณฟรานก็หล่อเหมือนพระเอกในนิยาย YY
หนูกรีนเสียเวอร์จิ้นให้เทพบุตรสุดหล่อแล้ว กรี๊ดๆๆๆๆๆ :-[ :-[
:oo1: :oo1: o18 o18
-
เสียจิ้นให้คนหล่อซะแล้วสิกรีน ท่าทางจะภูมิใจมากนะน่ะ 5555+
-
อั้ยย่ะ! และแล้วเวอร์จิ้นก็ถูกพรากไป......โดยที่นายเอกยินยอม 55555 :m20:
ติดตามอยู่นะคะ คนแต่งสู้ๆ :impress2:
-
น้องกรีนช่างเป็นเด็กที่เพ้อฝันได้น่ารักมากๆเลยคะ
เนื้อเรื่องน่าติดตาม ชอบมากคะแล้วมาต่ออีกนะคะ สู้ๆ
-
น่ารักมากเลย ><!
ระวังพรุ่งนี้ลุกไม่ขึ้นจริงๆนะ -.,-
หวังว่าหลังคืนหวานฟรานจะไม่ทำตัวโหดร้ายกับน้องนะ
รออ่านต่อจ้า
-
อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย อ่านไปกรี๊ดไป เขิลลลลลลลลลลลลลลล
มาต่อเร็วๆนะค่ะ สนุกมากกกกกกก +เป็ดให้แล้วด้วย กิกิ
-
เป็นการเสียเวอร์จิ้นที่น่ารักมาก :impress2: :impress2:
-
ตอนนี้ ผมรักเพื่อนผมครับ o18 o18 o18
ตอนที่ 4
........อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก .........
............เมื่อคืนกูทำอะไรลงไป...........
ผมสะบัดหัวไปๆมาๆ พร้อมกับขยี้ๆผมไปด้วย .............กูหนอกู ทำไปได้.............
เดี๋ยวๆๆ ผมยังอยู่ในห้องสวิทของโรงแรมหรูอยู่ครับ มันตั้งอยู่ที่ไหนซะแห่งในกรุงเทพนี่แหละ ที่ไอ้รูปหล่อมันพาผมเข้ามา เมื่อคืน แค่คิด.........................ฉ่า................................หน้ากูแดงอีกแล้วแน่ๆ คุณฟรานไม่อยู่แล้ว และเวลาตอนนี้ก็ 11 โมงกว่าแล้วด้วย
ผม ใช้มือสำรวจร่างกายตัวเองไปทั่ว ผมอยู่ในชุดนอนสีชมพูอ่อน ............มันหวานแหววไปนะผมว่า ร่างกายของผมสะอาดดี ผมเอามือล้วงไปที่ช่องทางด้านหลังของตนเอง สัมผัสช่องทางอันนุ่มนิ่มเบาๆ มันบวมนิดๆและอุ่นๆ ผมลูบเบาๆไปมา .....เอ่อ.....มันเหมือนได้รับการทำความสะอาดแล้วด้วย อยู่ๆผมก็รู้สึกหัวใจเต้นแรงขึ้นมาเฉยๆ และหน้าของผมก็ร้อนๆ
.......................เขาจะปฎิบัติกับผมดีมากไปมั้ย............................
หาก เขาทำแบบนี้กับคู่นอนทุกคนของเขา ต่อให้ใครได้นอนให้เขากกกอดเพียงครั้งเดียวก็คงเป็นความทรงจำที่ลืมไม่ลง เลย อ่า.......ผมไปเป็นคู่นอนของเขาตั้งแต่เมื่อไรเนี่ย ผมตั้งใจให้แค่เวอร์จิ้นต่างหาก เขาสิควรเป็น..........เอ่อ.......ไม่เป็นอะไรทั้งนั้น เอาเป็นว่า...........เมื่อคืนผมมีความสุขจนล้นทะลักเลยล่ะ
ผม ค่อยๆกระดึ๊บๆ ลงจากเตียงหลังใหญ่นี้ มันรู้สึกขัดๆที่ช่องทางด้านหลัง แต่มันกลับไม่ปวดอย่างที่ผมคิดแฮะ ก็ครั้งแรกมันต้องปวดมากไม่ใช่หรอ และก็ต้องมีไข้ด้วยนี่นา แต่ผมไม่เห็นเป็นไรเลย
.............หรือกูอึดวะ..............
...เอ............หรือ........คงไม่ใช่ว่า.....เพราะคุณฟรานเป็นผู้ชำนาญการด้วยหรอกนะ เห่อเห่อเห่อ............
ผม พาร่างอันโรยแรงของตนเอง ไปเข้าห้องน้ำที่หรูหราสมกับเป็นโรงแรมที่มีชื่อเสียงแห่งนี้ ผมเปิดน้ำอุ่นทิ้งไว้ในอ่างอาบน้ำขนาดใหญ่ แล้วจึงปลดเปลื้องเสื้อผ้าของตัวเองและลงไปแช่น้ำอุ่นๆ
.......................อ่า........สบายจัง ...............................
เมื่อ ชำระร่างกายเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ผมก็แต่งกายด้วยชุดที่เหมือนมีใครสักคนเตรียมไว้ให้อยู่แล้ว วางพับไว้อย่างเรียบร้อยบนเก้าอี้โต๊ะเครื่องแป้ง ผมส่ายสายตาหาชุดของตนเอง..............................
................... ไม่มี.....................ไม่เห็น......................ไม่เป็นไร ถือว่าแลกกับชุดนี้แล้วกันนะ อีกอย่างชุดเก่าของผมก็คงแพงไม่เท่าชุดนี้ด้วย
มี อาหารที่ปิดฝาครอบอย่างเรียบร้อยวางอยู่บนโต๊ะตัวเล็กมุมห้อง ผมเปิดมันออกมา..............หอมว่ะ หน้าตาน่าหม่ำมาก ยังอุ่นอยู่เลย ไม่รู้ว่าคืออะไร ผมกำลังหิวพอดี และ.............จานนี้คงเป็นของผมนะ
เมื่อ ทุกอย่างเรียบร้อยก็เที่ยงครึ่งแล้ว กลับดีกว่าเดี๋ยวผมมีเรียนอีกตอนบ่ายโมงครึ่ง ต้องไปเปลี่ยนชุดที่คอนโดอีก ผมเปิดประตูห้องออกมา เอ่อ...............................
............... มันมี...................ผู้ชาย.........................ตัว ใหญ่ๆ....................สองคน ยืนอยู่หน้าประตูห้อง ทั้งสองคนแต่งตัวคล้ายๆกับไอ้สี่หน่อ?? เมื่อคืนวาน มันสองคน........เหล่ตาครับ ต้องใช้คำว่าเหล่ตา เพราะมันไม่ยอมมองหน้าผมตรงๆ มันทั้งสองเหล่ตามองมาทางผมนิดหน่อย และโค้งน้อยๆให้ผม แล้วก็หันกลับไปทำหน้าทำตาเหมือนไม่มีผมยืนอยู่ตรงนี้
...อ้าว...........มันคงไม่ได้มาเฝ้ากูใช่มั้ย? เหมือนพวกการ์ดในหนังบู๊ที่ผมเคยดูอ่ะ หรือว่าพวกมันจะเป็นพนักงานโรงแรม............อืม..............มันไม่น่าจะใช่
ผม ส่งยิ้มหวานผ่านออกซิเจนไปให้ทั้งสองคนที่ไม่ได้มองหน้าผม ชิ...แล้วผมก็ออกมาจากห้องสวิทนั้น หนึ่งในสองคนนั้นปิดประตูห้องให้ผม ส่วนอีกหนึ่งคนเดินนำหน้าผมไป กดลิฟต์ให้ผม
................โอ๊ะ..........บริการดีแฮะ น่ากลับมาใช้บริการอีก ถ้าผมมีเงินสักร้อยล้านน่ะนะ
สักพักประตูลิฟต์ก็เปิดออก เราทั้งสามคน.........ทั้งสามคนหรอ?? เข้ามาในลิฟต์ ผมมองไอ้ยักษ์สองคนนั้นตาปริบๆ มันสองคนไม่มีใครมองหน้าผมเลยอ่ะ และไม่มีใครพูดอะไรด้วย ผมขมวดคิ้ว.....ไม่เข้าใจ เอ่อ...........ช่างมันเหอะ มันไม่ใช่เรื่องของผม เขาอาจไปธุระข้างล่างก็ได้
ในลิฟต์มีพนักงานโรงแรมคอยกดลิฟต์ให้อยู่แล้ว และเหมือนเขาจะรู้ว่าเรา?? จะลงที่ชั้นไหน เขาก็กดให้เรียบร้อย
...................................................................
ออกมาถึงหน้าโรงแรมแล้ว ที่นี่ยังคงทำให้ผมตื่นตาตื่นใจได้เสมอ ผมหันกลับไปมองด้านในโรงแรมและใช้สายตาบอกลา............... แล้วผมจะมาใหม่เมื่อผมมีเงินร้อยล้านนะ
ผมกำลังจะเดินออกมาจากโรงแรมหรู ก็มีรถเบนซ์คันใหญ่สีดำมาจอดเทียบท่าด้านหน้าผม
ชาย คนหนึ่งที่เป็นหนึ่งในสองคนที่ยืนอยู่หน้าประตูห้องสวิทที่ผมพึ่งลงมา เขาเปิดประตูรถฝั่งคนนั่งลงมาและเขาก็เปิดประตูหลังให้.....??..... จากนั้นเขาก็โค้งให้ผมน้อยๆ
.........เขาคงจะอาสาไปส่งผม...... ผมคิด ก็ดีเหมือนกันอากาศร้อนแบบนี้.............และเขาคงมาดี คงไม่เหมือนกับไอ้สี่คนเมื่อคืนวานนี้ ผมขึ้นมานั่งบนรถ เขาปิดประตูรถให้ผมและขึ้นไปนั่งด้านหน้ากับคนขับ
“ไปส่งผมที่คอนโด.....นะครับ”
“ครับ”
เห็นมั้ย............ผมบอกแล้ว ว่าเขาสองคนนี้มาดี
..............................................................
ตอนนี้ผมแย่แล้วครับ!!!
ก็ไอ้ยักษ์สองคนนั้นดิ มันไม่ยอมไปไหนเลย สงสัยไอ้หล่อคุณฟรานจะต้องให้มันมาตามเฝ้าผมแน่ๆ
แต่...... ใช่ว่าจะแย่ซะทีเดียวหรอก จริงๆแล้วผมอดจะตื่นเต้นไม่ได้ การ์ตูนวายแนวเจ้าพ่อมาเฟียเนี่ยผมก็อ่านมาหมดนะเออ ศิลปะการต่อสู้ผมก็พอมี มันเกิดขึ้นด้วยความที่ผมชอบดูหนังบู๊แอ็คชั่นน่ะแหละ
ตอนผมเดิน จะออกมาจากคอนโด ผมต้องรีบเบรกหัวแทบทิ่มที่เห็นไอ้ยักษ์สองตัวนั่นยังอยู่ ปกติผมจะเดินไปนั่งรถไฟฟ้า MRT ไปมหาลัยนะครับ แต่วันนี้ผมต้องพึ่งลูกพี่ของผมแล้วล่ะ .............เฮ้อ..........อากาศยิ่งร้อนๆอยู่
...............................เฮ้อ................................
ตื่นเต้นแทบตาย ตอนที่ลูกพี่พาผมออกมาจากคอนโด พวกมันสองคนมองผมด้วยแหละ แต่คงไม่กล้าเข้ามาหาผม เพราะ...................
............... ผมสวมชุดนักศึกษา และ...........ใส่หมวกกันน็อค และ.................ติดหนวดจิ๋มปลอม และ...................นั่งอยู่บนลูกพี่สคูปปี้ ไอ ลายกราฟิกของผม ........หึหึหึ....... ยังอ่อนด๋อยไปไอ้น้องยักษ์ หนังสายลับลูกพี่สุดหล่อก็ดูมาหมดแล้วเว้ย!!! แค่นี้........จิ๊บจิ๊บ
“ยิ้มไร!!”
เฮือก!!! (สะดุ้งเฮือก)
“เชี่ย!! ” ตกใจหมด มาเงียบๆ มันคือไอ้ภูมิสุดหล่อครับ ไอ้แพทเป็นเดือนถาปัตครับ ส่วนไอ้ภูมิมันเลี่ยงตั้งแต่วันที่ถูกเสนอชื่อแล้ว มันบอก ‘กูจะเก็บความหล่อให้เมียคนเดียว’ เกี่ยว??
“ห่า.........ด่ากู มึงแหละ เสือกทำหน้าตาชั่วร้าย”
“อะไรๆ กูออกจะเป็นคนดีศรีมหาลัย”
“ใครเป็นคนดีวะ”
“อ้าว.....ไอ้แพท อะไรของพวกมึงวะ วันนี้โดนสาวทิ้งไง มารุมแขวะกูได้”
“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า” ห่า......กูพูดตลกตรงไหนวะ
“กรีนน้อย อย่างพวกกูนะ............ไม่มีหรอกสาวทิ้ง”
ไอ้แพทพูดพร้อมกับหันไปพยักหน้าใส่ไอ้ภูมิ ไอ้ภูมิรีบรับต่อประโยคทันที
“มีก็แต่...........สาวทอดว่ะ” ไอ้ภูมิพูดพร้อมยักคิ้วจึกจึก
“.......??........”
“อ้ะๆ...หมางงๆ” ไอ้เชี่ยแพท
“............ทอดเรือนร่างไงจ้ะ หนูกรีนน้อย”
ห่า.............. พูดอย่างเดียวก็ได้ ไม?ต้องส่งสายตามาให้กูขนลุกด้วยวะ มือมึงอีกนะไอ้ภูมิ มาจับคางกูส่ายไปส่ายมาเพื่อ.............
“เชี่ย!! พวกมึงแม่ง....รุมกู”
“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า” ยังอีกๆ
“แล้วกูบอกกี่ครั้งแล้ว รู้จักจำซะบ้าง อย่ามาเรียกกูว่า ‘กรีนน้อย’ อีกนะ”
จริงๆ แล้วผมชื่อ กรีน เฉยๆครับ ที่แปลว่าสีเขียว เป็นชื่อที่คุณพ่อผมตั้งให้ผม เพราะท่านรักสีเขียวของต้นไม้มาก ผมมีพี่ชายอีกคนชื่อ เกรย์ สีเทา คุณพ่อเปรียบให้เป็นเหมือนสีของเปลือกไม้ครับ
ส่วนชื่อ ‘กรีนน้อย’ เป็นชื่อของผมที่คุณแม่ผมใช้เรียกผมครับ เกิดจากตอนผมยังเด็กน่ะครับ คุณแม่ก็จะเป็นคนอาบน้ำให้ผมใช่มั้ยครับ แล้ว..................เอ่อ...................พอผมเปลือยแล้ว........นั่น แหละครับ ..???...ของผม คุณแม่บอกว่ามันเล็กๆรีๆกลมๆ น่ารักมาก ก็เลยมักเรียกผมว่ากรีนน้อยๆ จนติดถึงเดี๋ยวนี้ นี่แหละครับที่มา พอเวลามีคนมาเรียกชื่อที่...........มันมีความเป็นมาแบบนี้ ผมก็......................
“ก็พอพวกกูเรียกทีไร มึงก็หน้าแดงทุกที แล้วอย่างนี้จะไม่ให้พวกกูเรียกได้ยังไงไหววะ”
“หรือมึงมีอะไรกับชื่อ...........กรีนน้อย”
................................ฉ่า................................
................เชี่ย................
“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า” พวกมันสองคน แม่งๆๆๆๆ
นี่แหละผมไม่มีวันเล่าประวัติชื่อของผมให้พวกมันฟังแน่นอน
..............คงได้ล้อกูไปตลอดชีวิตแน่ๆ.....................
TBC
แหะๆ เราพึ่งกลับถึงบ้านน่ะ นึกว่าธุระจะเสร็จบ่ายๆซะอีก ต้องขอโทษคนอ่านที่รอด้วยนะ :pig4:
:z1: ตอนนี้สั้นไปหน่อย เดี๋ยวดึกๆจะมาลงให้อีกตอนละกันนะ
ขอบคุณทุกคอมเม้นต์นะจ๊ะ :กอด1: :กอด1:
:bye2: uri
[/size][/color]
-
กรีนน้อยแรงไม่เบานะจ๊ะ o13
-
รึว่าน้องกรีนน้อยจะเป็นที่ถูกใจเจ้าพ่อมาเฟียอย่างคุณฟรานเข้าให้แล้วล่ะเนี่ย หุหุหุ
-
น่าติดตามๆ นายเอกตลกมากเพ้อตามการ์ตูนวาย ฮาคะ
-
:-[ :-[ :-[. รออ่านกรีนน้อย. ใสซื่อมากอ้ะ :z1:
-
เว้ยๆ กรีนน้อยมีการ์ดส่วนตัวด้วยวุ้ย
หุหุ นายฟรานติดใจอ่าดิ
-
น่ารักครับ
-
ถึงขนาดให้คนเฝ้าเลยนะเนี่ย
-
กรีนน้อย 5555 :laugh:
น้อยไม่น้อยก็ลองถามคนที่พรากเวอร์จิ้นของหนูกรีนดูนะ หึหึหึ :z1:
-
กรีนน่ารักอ่านเรื่องนี้ฮาสุดๆ :m20:
หนวดปลอมของลูกได้ผลด้วยหละกรีนน้อย o13 :jul3:
-
o13 อยากอ่านตอนต่อไปแล้ว มารอจ้า
-
ถึงกับส่งคนมาเฝ้าเลยที่เดียว :impress2: :impress2:
-
อยากรู้คุณฟรานจะว่าไงต่อ หุหุ
ต้องรับเลี้ยงดูๆ
-
แหมๆน้องกรีนเจอหนุ่มมาเฟียตามแล้ว แล้วก็ชอบชื่อกรีนน้อยจังเลยคะ *0*
-
น่ารักกกกกกก
ชอบบบบบบ
รอออออออ
:call:
-
กรีนน้อย แอบคิดถึงคุณฟรานล่ะสิ >.<'
-
ถึขนาดให้คนมาเฝ้า ถ้าจะหวงมากนะเนี่ยยย อิอิ :z1:
-
หึหึหึ ถ้าฟรานมาเจอตอนที่กำลังหยอกล้อกัน(!?) คงจะงานเข้าอย่างจังเลยนะนี่
รออ่านต่อจ๊ะ
-
ขำตอนติดหนวด กับขี่สคูปปี้ไอเนี่ยแหละ
หลบพ้นด้วยนะเออ =_=
-
สนุกอะ อ่านไปขำกรีนไป
พระเอกของเรามีเบื้องหลังไงน๊าอยากรู้จัง
o13
-
พึ่งเข้ามาอ่าน
หนุกมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ชอบมากๆๆๆๆ น้องกรีนน้อยน่ารักอ่ะ :-[ :o8: :-[ :o8:
-
เป็น nc ที่ นุ่มนิ่มนุ่มนวลน่ารักมากเลยจ้ะ เวอร์จิ้นบินไปแล้วแต่เดินได้คล่องเลยเนอะ นับถือฟรานจริงๆ ร่ำเรียนวิชาแบบนี้มาจากใครหรอจ๊ะ อิอิ
ว่าแต่กรีนซื่อ(บื้อ)จังน้าาาา โมเอะจริงๆ นึกว่าชุดดำสองคนเป็นพนักงานโรงแรมรึไง อะไรจะบริการดีขนาดนั้นหนา 5555
รอตอนต่ะจ้า อ่านกี่ตอนอดพิมพ์ไม่ได้จริงๆว่าเป็นเรื่องที่น่ารักมากทีเดียว
-
หนุกดี มาต่อเร็วๆนะ :call: :call:
-
:m26: หูยยยยย... เค้ามีส่งการ์ดมาคอยเฝ้าด้วยเเหละเธอออออออออออออออ...
น่าอิจฉาเน๊อะ :m12:
กรีนน้อย... ชื่อน่ารักอ่ะ อย่างว่าเเม่่คน ใครๆก็มองลูกน่ารัก(ยิ่งน่ารักจริงๆด้วยเเล้ว อย่างกรีนน้อยๆ555)
ปิ๊กกะจู้กลมป๊อก น่ารักอ่าาเด็กน้อยยยยย...
หนูกรีนเสียตัวไม่มีเสียใจ... จริงๆ :-[ คุณฟรานอยู่ไหนนนนนน มาเฝ้าน้องกรีนน้อยๆด่วนค่า!!!
-
กรีนน้อยน่ารัก :o8:
-
เรื่องนี้ so cute ม๊ากกกกกกกกเลย!! กรีนน้อยน่ารักม๊ากกกกกกกกกกอ่ะ! :-[
ไร้เดียงสาขนาดนี้และยังเป็นของเขาไปแล้วด้วย...มาเฟียอย่างคุณฟรานไม่น่าปล่อยไปหรอกนะจ๊ะ
ไอล่ะชอบใจจริงๆตอนกรีนน้อยเพ้อฝันแล้วตามด้วยเสียงเหมือนจะขำของคุณฟรานอ่ะ รู้สึกเพ้อๆไปด้วยเลย~~
แต่ไอยังติดใจตอนกรีนน้อยโดนฉุดนะ ใครกันหว่า~?
.....รอคอย....... :L2:
-
เราอยากให้รู้ เรื่องนี้มีอะไรๆ?? มากกว่าที่คุณคิด ทุกอย่างที่คุณฟรานทำให้กรีนนั้น มีเหตุผล ที่สมเหตุสมผลของมันเอง และทุกอย่างมีความเป็นมา???
สิ่งที่คุณฟรานทำให้กรีนนั้น ก็ไม่ได้เกิดจากความลุ่มหลงของคุณฟราน มันมีปริศนาที่คนอ่านจะค่อยๆค้นพบในแต่ละตอน
เราบอกแล้วว่า :impress3: เรื่องนี้ซับซ้อน แต่ไม่ดราม่า และทุกเหตุการณ์ที่จะเกิดขึ้นกับกรีนก็ต่อเนื่องกันค่ะ o18
ขอบคุณทุกกำลังใจมากค่ะ :pig4: :กอด1:
และก็ต้องโค้งขอโทษงามๆค่ะ เมื่อคืนด้วยความเพลียเลยหลับเป็นตายเลย :teach: o14
ตอนที่ 5
สอง สามวันมานี้ไอ้การ์ดยักษ์สองคนนั้น ยังคงมาเฝ้าวนเวียนอยู่แถวคอนโดของผมอยู่เลยครับ จากที่ผมบอกไปแล้วนั้น พอเย็นวันเสียเวอร์จิ้น ผมกลับมาที่คอนโด เอ่อ......พอดีเมื่อคืนวันนั้นผมน่าจะเสียจิ้นไปสามครั้งนะครับถ้าจำไม่ผิด และเวลามันก็เลยมาวันใหม่ด้วย อ่า....คิดถึงแล้ว....มันช่างเร่าร้อนเป็นบ้าเลย ผมเลยถือเอาวันใหม่นั้นเป็นวันเสียจิ้นที่สมบูรณ์แบบ อ้อ.....และนั่นแหละผมถึงบ่นไง ว่าทำไมผมถึงไม่เจ็บ ไม่ปวด ไม่ไข้ อย่างที่อ่านเจอในการ์ตูนวายน่ะ
ต่อครับ พอผมเห็นไอ้การ์ดยักษ์ทั้งสองคนนั้นนั่งอยู่ที่ร้านกาแฟหน้าคอนโดผม เท่านั้นแหละครับ ปฎิบัติการการปลอมตัวที่สมบูรณ์แบบก็เริ่มขึ้น
ปกติ ผมจะปล่อยทรงผมธรรมชาติครับ เพราะผมหล่ออยู่แล้วไม่ต้องทำอะไรมากก็หล่อ เพียงแค่ตัดผมให้เข้าทรงก็ดูดีแล้ว แต่นี่เป็นการปลอมตัวผมจึงต้องเซ็ทผมให้มันตั้งๆตรงกลางและปัดด้านข้างลงมา ทั้งสองข้าง ผมของผมยาวประมาณสองนิ้วครับ แบบนี้ก็ดูหล่อไปอีกแบบนะ แล้วก็..............
......................ติดหนวดจิ๋มนิดหน่อย.......................
...อ่า...........แค่นี้ก็หล่อเข้มแล้วครับ แต่ผมก็ยังมี ‘ยางอาย’ อยู่ บ้าง พอออกมาพ้นคอนโดผมก็จะดึงหนวดจิ๋มออก และก่อนกลับจะถึงคอนโดก็ค่อยติดหนวดจิ๋มเข้าไปใหม่ เหมือนยุ่งยากใช่มั้ยล่ะ แต่ผมว่าสนุกดี
ผมยังใช้ชีวิตตามปกติ เปลี่ยนก็แค่ทรงผม แต่วันนี้มันแปลกๆครับ เพราะตาซ้ายของผมมันกระตุกทั้งวัน ................เค้าบอกว่าขวาร้ายซ้ายดี..................ผมก็หวังว่า วันนี้ผมคงจะถูกหวยที่ผมไม่เคยได้ซื้อนะครับ
“เลิกเรียนแล้วไปไหนต่อวะ” ไอ้แพทมันมาถามผมครับ
“กูจะแวะไปร้านหนังสือหน่อยน่ะ” ผมตอบพร้อมทั้งปั้นหน้าเรียบเฉย
“แล้วคืนนี้ล่ะ ไปไหน?” วะ.........ไอ้ภูมินี่ก็อีกคน กูก็อ่านการ์ตูนวายที่ไปเช่ามาสิวะ
“อ่านหนังสือน่ะ” ผมตอบเรียบๆ อีกครั้ง
“ห่า...มึงจะรีบขยันไปไหนวะ คืนนี้ไปดื่มกันดิ ศุกร์สุขสุดนะเว้ย”
“ไม่อ่ะ อ่านหนังสือ....ได้รับความรู้ แต่ไปเมากับพวกมึงทีไร กูได้รับตีนกลับมาทุกที”
“ฮ่า ฮ่าฮ่า....แม่ง...ก็มึงมันเมาแล้วรั่วนี่ว่ะ ดื่มยังกับน้ำ สอนไม่รู้จะจำ” ไรวะ....ก็เหล้ากับน้ำมันก็เข้าทางปากเหมือนกันไม่ใช่??
“เออๆ...มึงก็ปล่อยมันไปเถ๊อะ คืนนี้กูไม่อยากนอนคนเดียว ขืนพกมันไปด้วย กูคงได้นอนคนเดียวแน่ๆ”
“เออ...ว่าแต่กูสงสัย” ไรอีกวะไอ้สองตัวนี้
“......?......” ผมเลิกคิ้วข้างหนึ่งขึ้นเป็นเชิงถาม
“มึงคิดไงทำผมทรงนี้วะ” ห่า....นึกว่าเรื่องอะไร
“คิดว่าหล่อ” ผมรีบตอบเลยครับ ด้วยความภาคภูมิใจ
''อุ๊บ!!..............." อะไร....ไอ้แพทกับไอ้ภูมิทำหน้าเหมือนอมอะไร ?? แล้วก็หน้าแดงขึ้นมาทั้งคู่
“........ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า.......แม่งคิดได้” อะไร?? รุมหัวเราะอะไรกูอีกวะ
“......??......” คราวนี้ผมขมวดคิ้วแล้วครับ
“อื้ม!! มันแบบ...........” อ้าว.....แบบไหนจะพูดก็ไม่พูด ไอ้แพทมันพยักหน้าไปทางไอ้ภูมิให้มันพูด
“......น่าาาาาา...??....เอิ่ม........เกิน”
“หื้อ...??.....” ไรของพวกมันวะ
“คือ.....แบบว่าถ้าไอ้แพทมันทำนะ มันจะดูหล่อมากกกกกกกกกก แต่พอมึงทำแล้ว........มันไม่ใช่อ่ะ”
“..........”
“เฮ้ยๆๆๆๆ...กูยังไม่ได้พูดคำต้องห้ามเลยนะเว้ย”
ผมก็แค่จะยกคุณเท้าถีบมันเท่านั้นเอง ไอ้คำต้องห้ามที่ว่านั่นคือคำว่า.........‘น่ารัก’ ครับ อันที่จริงมันก็ไม่ใช่คำต้องห้ามอะไรหรอก เพียงแต่ผมมีความทรงจำที่ไม่ค่อยจะดีเกี่ยวกับคำๆนี้
ความ ทรงจำนั้นมีอยู่ว่า สมัยผมเรียนประถม 2 อยู่นั้น มีแต่คนชมผมว่าน่ารักอย่างโน้นน่ารักอย่างนี้ แล้วพอชมผมแล้ว พวกเขาก็จะชอบเข้ามาดึงแก้มและหอมแก้มผม จนมีอยู่วันหนึ่งก็มีเด็กผู้หญิงตัวอ้วนๆคนหนึ่งมาดึงแก้มผม ไอ้ผมก็นึกว่าเธอคงคิดว่าผมน่ารัก แต่นั่นเป็นความคิดที่ผิดมหันต์ เพราะเธอเล่นดึงซะผมร้องจ๊ากกกกกกกเลย
แล้วเธอก็บอกผมว่า ‘เป็นผู้ชาย ทำไมต้องให้คนอื่นมาชมว่าน่ารักด้วย ถ้าต่อไปเราเห็นว่ามีใครชมเธอว่าน่ารักอีกนะ เราจะดึงแก้มเธอให้ขาดเลย’ ตั้งแต่นั้นมาพอยายเด็กอ้วนนั่นได้ยินใครชมผมว่าน่ารัก เธอก็จะรีบเดินเข้ามาหาผมทันที ผมจะทำยังไงล่ะ........ผมก็วิ่งหนีสิครับ
จน ขึ้นประถม 3 จากที่ดูการ์ตูน พี่เกรย์ก็ชวนผมดูหนังบู๊แอ็คชั่น ผมก็เลยอ้อนวอนให้คุณพ่อผมส่งผมไปเรียนศิลปะการต่อสู้กับพี่เกรย์ด้วย ตั้งแต่นั้นมาผมก็ไม่กลัวยายอ้วนนั่นอีกเลย และผมก็มารู้ทีหลังว่า........ยายอ้วนนั่นอิจฉาผม ที่มีแต่คนมาชมว่าผมน่ารัก
อ้อ...... และด้วยคำพูดต้องห้ามนี่อีกแหละ ที่ทำให้ไอ้แพทกับไอ้ภูมิสองเทพบุตรสุดหล่อมาขอคบผมเป็นเพื่อน เอาไว้ว่างๆผมจะเล่าให้ฟัง ถึงจุดเริ่มต้นของมิตรภาพของเราทั้งสามคนนะครับ
“เฮ้ยๆๆๆ รถใครวะ........โครตอ่ะโคตร” อยู่ๆเสียงไอ้ภูมิก็ดังขึ้นอย่างตื่นเต้นมาจากริมหน้าต่าง
“ไรวะมึง” แม่งเรื่องเสือกชาวบ้านรีบเสนอเลยนะไอ้แพท
“เชี่ย!!! เฟอรารี่!! รถในฝันกูเลยนะนั่นน่ะ เฟอร์รารี่ 599 เอ็กซ์เอ็กซ์ของใครวะ.......” เสียงไอ้แพทครับดังไม่แพ้ไอ้ภูมิเลย
“.......... หืม.........” ผมก็มองไอ้สองคนนั้นชื่นชมรถอยู่นะครับ แต่ไม่ได้เดินไปดูด้วย ห้องเรียนนี้อยู่แค่ชั้นสองเอง แถมยังมีหน้าต่างที่หันออกไปทางหน้าคณะด้วย คือชั้นหนึ่งมันมีชั้นลอยด้วยน่ะ ชั้นนี้เลยเป็นชั้นสอง
“ห่า......แต่กูชอบสีแดงมากกว่าว่ะ” นั่นดิ เฟอรารี่ก็ต้องสีแดงสิวะ ผมก็ชอบเหมือนไอ้ภูมิเลย
“กูว่าต้องไม่ใช่คนเรียนที่นี่แน่ กูไม่เคยเห็นใครขับเฟอรารี่รุ่นนี้เลย” ไอ้แพทรีบวิเคราะห์เลยครับ
ไอ้ สองคนนี้มันชอบรถสปอร์ตมากครับ ดีที่บ้านมันสองคนร่ำรวยพอๆกัน มันเลยได้ขับรถในฝันของตัวเอง รถของไอ้ภูมิเป็นเบนซ์สปอร์ต ส่วนของไอ้แพทเป็นสปอร์ตปอเช่ เห็นมั้ยล่ะว่าพวกมันนอกจากหล่อแล้วยังรวยอีก
บ้านผมก็ฐานะดี นะครับ แม้จะไม่เท่าไอ้สองคนนี้ แต่กรุงเทพรถติดอ่ะ ผมเลยเอาลูกพี่มาใช้ อีกอย่างจากคอนโดมามหาลัยก็นั่งรถไฟฟ้ามาได้สะดวกกว่าด้วย ลูกพี่ผมเลยไม่ค่อยได้ทำงาน ถ้าผมจะไปเที่ยวหรือไปไหนที่ไกลๆ ก็แค่ใช้เพื่อนให้เป็นประโยชน์เท่านั้นเอง
“เออ....ว่ะ เฮ้ยๆๆ มันลงมาจากรถแล้วว้อย”
ผม ว่าเริ่มมีคนเดินไปดูรถเฟอรารี่คันนั้นมากขึ้นแล้วนะครับ ดีที่ตอนนี้เป็นช่วงพักเบรก อาจารย์ให้พักสิบนาที และนี่ก็เป็นคาบสุดท้ายแล้วด้วย
“ห่า!!.......หล่อสาดดดดด กูว่ากูหล่อแล้วนะเว้ย” เสียงไอ้แพทดังมาอีกแล้วครับ
“เขามองขึ้นมาข้างบนนี้แล้วว้อย” ไอ้นี่ก็อีกคน ไหนขอดูบ้างดิ๊
ผมตัดสินใจเดินมาดูเสียมิได้ ด้วยเพราะเสียงรบร้าว?? ของไอ้สองคนนี้
“...........”
............................อึ้งแดกสิครับ................................
หัวใจของผมเต้นแรงโดยไม่มีสาเหตุ ผมยกมือขึ้นมาสัมผัสอกด้านซ้าย มันเหมือนจะทะลุออกมาเลย
มา ได้ไงวะ ชิบ.....อะไรจะเหมาะเจาะขนาดนี้ ก็จะอะไรซะอีกล่ะ ผมโพล่หัวไปในจังหวะที่.......ไอ้หล่อคุณฟรานมันเงยหน้าขึ้นมาพอดีน่ะสิ ด้วยสัญชาตญาณของโคนัน คินดะอิจิ คิว ผมว่า........มันต้องใช่แน่ๆ คำตอบมีเพียงหนึ่งเดียว ผมดูการ์ตูนนับสืบด้วยนะครับ
เอาไงวะ...............ขนลุกชิ บหาย คุณฟรานมาได้ไงวะ ถึงผมจะประทับใจไม่รู้ลืมกับ เอ่อ..............การเสียเวอร์จิ้นครั้งนั้นของตนเองก็เถอะ แต่ผมก็ตั้งใจว่าแค่ครั้งเดียว ผมก็มีศักดิ์ศรีนะครับ
คุณฟรานยังคงมองตรงๆขึ้นมาที่ผมนิ่งๆ และขาของผมก็เหมือนจะแข็งไปชั่วขณะ ผมได้ยินเสียงกริ๊ดเบาๆของสาวๆและหนุ่มๆ?? ในห้อง หน้าต่างนี้เป็นกระจกใส เมื่อมองจากข้างนอกเข้ามา เลยสามารถมองเห็นทุกอย่างได้
ตอนนี้หลายคนคงกำลังสงสัยว่าเขามองใครอยู่
“เขามองมึงหรือเปล่าวะ กรีนน้อย” เชี่ย!! ไอ้แพทเสือก
“...........”
ผมรีบดึงสติกลับมา และก็รีบสวมวิญญาณนักสืบ คำตอบมีเพียงหนึ่งเดียวเท่านั้น
“....ก.....กูกลับก่อนนะ”
“เออ....อ่ะ......อ้าว”
ไอ้แพทกำลังจะพูดกับผม ส่วนไอ้ภูมิคงจะกำลังงงๆว่าผมจะรีบกลับไปไหน ผมรีบเก็บของและ...
“กูเพิ่งนึกขึ้นได้น่ะว่ามีธุระ ไปก่อนล่ะ ฝากเลคเชอร์ที่เหลือด้วย”
ผมรีบเดินออกจากห้องเรียน เดินลงบันไดลงมาด้านล่าง
............เชี่ย!!!.......กูลืมไปได้ไงวะ ว่าทางออกมันมีทางเดียว............
........อ่ะ.............หนวดจิ๋ม.................................
ผม รีบติดหนวดจิ๋ม เอ่อ....หนวดจิ๋มของผมเป็นแบบหนวดเล็กๆเรียวๆครับ แบบว่า..ผมว่ามันดูกระจุ๋มกระจิ๋มน่ะ และผมก็ค่อยๆเดินออกมาตรงประตูทางเข้า หน้าคณะเริ่มมีนักศึกษาพลุกพล่านบ้างแล้ว เพราะหลายห้องคงเลิกเรียนกันแล้ว และ........สายตานักศึกษาเกือบทั้งหมดที่อยู่ด้านล่างนี้ก็พุ่งตรงไปที่.........นั่นแหละครับ คุณฟราน กับรถเฟอรารี่สีขาวของเขาล่ะ
คุณฟรานจอดรถตรงหน้าคณะผมอย่างไม่เกรงใจใครเลยครับ ตอนนี้คุณฟรานไม่ได้มองขึ้นไปข้างบนชั้นสองแล้ว และเขาก็ไม่ได้มองมาที่ผมด้วย
.............อา...........หนวดจิ๋มช่วยชีวิต..............
คุณ ฟรานเป็นผู้ชายที่สูงเกิน 185 เซนติเมตร รูปร่างสมส่วน มีกล้ามเนื้อที่สวยงาม ในขณะที่ผมสูงเพียง 175 เซนติเมตร ผมมีรูปร่างเพรียวบางติดผอมนิดๆ ผมเป็นคนผิวขาวมาก ส่วนคุณฟรานน่าจะคล้ามกว่าผมนิดหน่อย จึงจัดว่าคุณฟรานก็เป็นคนผิวขาวเช่นกัน
ผมพึ่งสังเกตว่าวันนี้คุณฟรานก็แต่งสูท แต่ชุดนี้ดูสบายกว่าชุดสูทวันแรกที่เราเจอกัน ผมว่าชุดนี้ดูคลาสสิคดี ผมชอบ
.......... อ่า....ผมว่า คุณฟรานมีหลายบุคลิก และนี่ก็เป็นอีกบุคลิกหนึ่งของเขาที่ทำให้ผมรู้สึกว่า..........เขาเหมือน คุณชายมาก....................
เพราะบุคลิกที่เหมือน เป็นคุณชายของเขา มันออกมาทางการวางตัว บรรยากาศรอบตัวเขาดูอบอุ่น นุ่มนวล และดูดีอยู่ตลอดเวลา มันจึงทำให้ช่วงเวลาที่ผมอยู่ใกล้เขาแล้ว ผมต้องสุภาพตามไปด้วย อย่าง........ตอนนั้น........
............. ‘ ได้โปรด ’ ...........ฉ่า.........ผมพูดออกมาได้ยังไง
แค่คิดก็อดที่จะเขินไม่ได้แล้ว
ผมสะบัดๆหัวไปมา......กลับมาปัจจุบันเดี๋ยวนี้.....เอาล่ะ..... ตอนนี้ผมคงต้องเดินผ่านหน้าคุณฟรานใช่มั้ยครับ เพื่อที่จะได้ออกไปจากตึกนี่ เพียงจะก้าวผ่านเท่านี้หัวใจของผมก็เต้นแรงขึ้นอีกครั้ง ผมพยายามทำตัวปกติ สูบลมหายใจเข้าลึกๆและค่อยๆเดินผ่าน....................
......................ผ่าน.............................
......................ผ่าน.............................
......................ผ่าน.............................
......................ผ่าน.............................
“หึหึหึ”
อะไร??
“........??.........”
ผมกำลังจะเดินผ่านเขาไปอยู่แล้วเชียว แต่เขากลับหัวเราะออกมา ผมหยุดเดินโดยอัตโนมัติ แต่ผมยังไม่ได้หันไปมองคุณฟรานหรอกนะครับ
“หนวดเธอดูดีนะ” หา........ผมรีบหันขวับไปมองหน้าเขาทันที
.............ฉ่า...........
หน้าของผมคงแดงแป๊รดแน่ๆ ก็จังหวะที่ผมหันกลับไปมองเขานั้น ทั้งปากทั้งตาของเขา........กำลังขำผมอยู่ชัดๆ
“คุณฟราน!!!”
...........อ๊ากกกกกกกกกกกกกก แล้วกูจะตะโกนเพื่อ..............
ตอนนี้ผมว่า.....คนที่จะเป็น ‘จุดสนใจ’ นั่น มันคือผมแล้วล่ะ
“หึหึ......ฉันตั้งใจมารับเธอไปทานข้าว และหวังว่า.....เธอคงไม่ปฎิเสธ”
คุณฟรานพูดจบแล้ว ก็ทำเป็นใช้สายตามองไปรอบๆ
.........โอเค...........ผมก็ไม่อยากยืนอยู่ตรงนี้นานนักหรอก...........
............ไหนว่าขวาร้ายซ้ายดีไง!!...........ไม่นะะะะะะะะะะะ.......
TBC o14 o14
[/size][/color]
ขอบคุณที่ติดตามค่ะ ยังมีความสนุกรออีกมากมายค่ะ
และอยากบอกว่า กรีนน้อย ไม่ใช่เด็กโง่และซื่อ??นะคะ เพราะคนเขียนเชื่อว่าคนที่ชอบ วาย ไม่ใช่คนซื่อ??ค่ะ
แต่กรีน เค้ามีความเป็นตัวของตัวเองและมีวิธีคิดของตัวเอง อีกทั้งเพราะความที่ชอบการ์ตูนนี่แหละ เลยทำให้กรีนเป็นคนใสๆ และมองโลกในแง่ดี
:กอด1: :กอด1:
เม้นต์เยอะๆนะ แล้วเราจะรีบมาต่อให้
และขอบคุณมาก เราอ่านทุกคอมเม้นต์เลย
uri :bye2: :pig4:
-
-w- เป็นประเภทเดียวกับกรีน 555 ซื่อในเรื่องไม่เป็นเรื่องและรู้มากในเรื่องที่ไม่ควรรู้
-
หุหุ โดนจับได้ เอ๊ะ หรือว่าเค้าจำได้ตั้งแต่แรกแล้ว
-
คู่นี้..... น่ารักอ่ะ>////<
เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะคร้าบบบบบ /(^o^)
-
ชอบเรื่องนี้มากค่ะ (นายเอกน่ารัก) :-[
ไม่ต้องรอนานด้วย...รักค่ะ! :man1:
-
กรีนน้อย เสร็จคุณฟรานแน่ :laugh: :laugh: :laugh:
-
อยากเห็นตอนกรียนติดหนวดจิ๋มอ้ะ
5555 ท่าทางจะน่ารักนะ
ว่าแต่คุณฟรานติดใจล่ะซิ
มีมารับไปกินข้าวเนี่ย
-
:laugh: :laugh:
-
o13 :impress2:
-
o13 สุดยอดมากเลยค่ะ ชอบมากมายก่ายกองเลยอ่ะ
รีบมาต่อนะค่ะ อยากอ่านใจจะขาดแล้ว
+ 1 จ้า
-
:-[ :-[ :o8:
-
นี่มันก็เรื่องดีไม่ใช่หรือจ๊ะ :impress2: :impress2:
-
:laugh: :laugh:
คุณฟรานมาเองแบบนี้กรีนน้อยหรือจะรอด :jul3:
-
:L2:
-
นึกว่าคุณฟรานจะเป็นน้ำแตกแล้วแยกทางซะอีก หึหึกรีนน้อยได้เสียเวอร์จิ้นแล้วยังจะได้หนุ่มหล่อเป็นแฟนอีกนะเนี่ย
แอบฮาเรื่องอดีตของน้องกรีน มีแต่เรื่องดีๆทั้งน้านนนนนน 5555555 # มาต่อไวไวนะค้า ฟุ๊บุ~
-
ดูท่าหนวดจะไม่ช่วยอะไรแล้วนะ
เจอกันอีกครั้งแล้ว -.,-
รออ่านต่อจ้า
-
แหมกรีนน้อย ดีตรงที่จะได้ไปกินข้าวกับฟรานไงจ๊ะ หุหุหุ
-
กรีนน้อยน่ารักไปน๊าาาาาาาา :o8: :o8: :o8: ฉ่าาาาา
-
:o8: :-[ :impress2:
แหะแหะ...เรามาแอบดูก่อน
มีคนมาอ่านเยอะขึ้นแล้ว
:m3: ดีใจจัง :m3:
ขอบคุณนะคะที่ชอบกรีนน้อยกับคุณฟราน :pig4: :pig4:
ตอนหน้าจะมีบรรยากาศหวานๆด้วย
อยากให้อ่านช้าๆ นะคะ แล้วค่อยๆจินตนาการไปกับบรรยากาศที่กรีนเจอ...........แล้วรับรองว่าคุณจะเขินตามไปด้วยแน่นอน
แล้วเจอกันค่ะ o13
ขอบคุณ ทุกคำแนะนำ จุ๊บบบบบบบบบบบบ
:bye2: uri
-
อยากอ่านแล้วอ่ะะะ :z3: :z3:
-
:-[ นี่เป็นเรื่องที่ดียิ่งกว่าดีไงจ๊ะ5555... เป็นเค้านะ ตากระตุกแล้วเป็นเเบบนี้ล่ะก็
ขอให้กระตุกทุกวันเลย กร๊ากกกกกก :laugh: สุขใจมากขอบอก...
ไปๆมาๆ หนวดจิ้ม็ไม่ช่วยอะไรสินะ... o22
-
น่ารักอะ อ่านแล้วยิ้มมีความสุข
-
กรีนน้อยเอ๋ยย ฟรานเขารู้ทันหมดแล้วววว
-
ซ้ายดีไงจ๊ะ ดีตรงที่ได้เจอฟรานไง 555
เป็นกำลังใจให้ต่อนิยายจ้า :bye2:
-
กรีนน่ารักว่ะ!!
อย่างฮา คิดได้ไงหนวดจิ๋ม :m20:
-
เรื่องนี้น่ารัก กรีนน้อยฮาอ่ะ ชอบหนวดจิ๋มนะ คิดได้นะกรีน
ตอนหน้าขอหวานแบบน้ำตาลยังอายเลยนะคะ
-
อ๊ายยยยยยยยยยยยยยย กรี๊ดๆๆๆๆ น่ารักอ่ะ พาไปกินข้าวเฉยๆใช่ม้า เอาไปค้างคืนบ้างก็ได้นะ 55555
กรีนน้อย น่ารักจุงเบย ><
-
น้องกรีนน่ารักอ่ะ
ขอขำด้วยคน :laugh:
:call:
-
กรีนน้อยน่ารักกกกกกกกกกกกกก :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
คุณฟรานนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน :impress2: :impress2: :impress2:
-
หนูกรีนอย่างฮา ละครมากอ่ะ คิดเหรอว่าคุณฟรานจำไม่ได้ ฮ่าๆ
-
บรรยากาศหวาน แล้วหนวดจิ๋มล่ะ :m28:
-
คำเตือน!!! เรื่องนี้ อ่านไม่มีเบื่อค่ะ และ.......ตอนที่ 6 นี้ คนเขียนก็อยากให้คนอ่านค่อยๆอ่านช้าๆนะคะ o18
แล้วคุณจะได้ซึมซับกับบรรยากาศที่แสนหวานไปด้วย :-[ :-[
อ้อ.....อยากบอกว่า แม้แต่คนเขียนพอเขียนเสร็จแล้ว มาอ่านทวนยังอดที่จะเขินและยิ้มตามไปด้วยไม่ได้เลย :impress2:
ตอนที่ 6
ผม เคยบอกแล้วไงครับ ว่าผมก็มีศักดิ์ศรี และผมก็อายเกินกว่าที่จะเจอกับคุณฟรานอีก แต่พอถูกเขาชวนมาตอนบรรยากาศแบบนั้น ผมเลยต้องเลยตามเลยก่อน ผมเป็นคนขี้อายมากเวลาอยู่กับคนอื่นหรือแม้แต่กับเพื่อนๆ แต่เวลาผมอยู่กับตัวเอง...........ผมว่า...............
...........ผมเป็นคนโครตลามกเลย
และ ผมยอมรับว่าประทับใจในบทรักของคุณฟรานมาก เรื่องเซ็กส์สำหรับผมไม่ใช่เรื่องแปลกใหม่ การ์ตูนวายที่ผมอ่านมีแทบทุกเรื่อง และผมก็ชอบอ่านมัน แต่ผมไม่ได้ช่วยตัวเองนะครับ เวลาที่มันฟินมากๆน่ะ คือ............อันที่จริงแล้วผมเคยชักให้ตัวเองครั้งหนึ่งตอนอ่าน..??.. แล้วมันอินตามมากๆ แต่รู้มั้ยว่าหลังจากนั้นเกิดอะไรขึ้นกับผม.......................
....................มันติดตาครับ เวลาผมฉิ้งฉ่องแล้ว พอผมจับกรีนน้อย?? และมองมัน ทุกครั้งภาพตอนนั้นจะเข้ามาในหัว แหมะก็เวลาที่น้ำพุ่งออกมาจาก....??....นั่นแหละ มันทั้งเสียวทั้งสุขสุดๆนี่นา อีกทั้งผู้ชายน่ะเวลาฉิ้งฉ่องก็ต้องจับของตัวเองใช่มั้ยล่ะ และผมก็จิตอ่อนๆแบบนั้นอยู่สองอาทิตย์ กว่ามันจะเลือนราง ผมจึงตั้งใจว่า...........เวลาฟินมากๆ ผมจะระงับใจให้มันลงเอง
..อ้อ.....หนวดจิ๋ม ผมเอาออกแล้วนะครับ หลังจากคุณฟรานขำผมน่ะ แต่ทรงผมของผมก็ยังคงเท่ห์อยู่นะเออ....
แล้ว ตอนนี้เราทั้งสองคนก็เข้ามาอยู่ในห้องเสื้อชื่อดังในห้างดังแห่งหนึ่ง ตอนแรกผมก็นึกว่าคุณฟรานจะพาผมมาทานข้าวในห้างเสียอีก แต่เขากลับพาผมเดินตรงมายังห้องเสื้อชื่อดังแห่งนี้ และตอนนี้................
“....เอ่อ.............ผมอยากให้คุณเลือกให้ผม ได้มั้ยครับ?”
ผม พูดบอกพร้อมกับทำสีหน้าลำบากใจเล็กน้อย หลังจากที่คุณฟรานปล่อยให้ผมเลือกเสื้อผ้าเองมาร่วม 10 นาทีแล้ว ผมก็ยังเลือกไม่ได้เลย คุณฟรานยิ้มให้ผมเล็กน้อย ตอนนี้เขานั่งไขว่ห้างมองผมอยู่ที่โซฟารับลูกค้าของทางเสื้อห้อง
“ถ้านั่นเป็นความต้องการของเธอ.......แต่ฉันอยากบอกเธอว่าคืนนี้เราจะไปดินเนอร์กันที่ภัตตาคาร....@@@......”
หมาย ความว่า......อยากให้ผมเลือกเองสินะ ผมมองสำรวจชุดสูทของคุณฟรานอีกครั้ง และตัดสินใจหยิบชุดๆหนึ่งจากราวลงมา ผมโชว์ชุดนั้นขึ้น และเลิกคิ้วข้างหนึ่งให้คุณฟราน คุณฟรานยิ้มและพยักหน้าน้อยๆ
ผม เดินตามพนักงานมาที่ห้องลองเสื้อผ้า จัดการเปลื้องชุดนักศึกษาออกและสวมชุดใหม่เข้ากับร่างตัวเองทันที ส่วนชุดเก่าผมใส่ไว้ในถุงกระดาษที่ทางพนักงานเตรียมไว้ให้
ผม เดินออกมาจากห้องลองเสื้อผ้า คุณฟรานแสดงสีหน้าพึงพอใจออกมาอย่างเห็นได้ชัด และนั่นก็แสดงว่าเขาพอใจกับเซ้นท์การเลือกเสื้อผ้าของผมด้วย
คุณฟรานยื่นรองเท้าคู่หนึ่งมาให้ผม และผมก็พบว่า.....มันพอดีกับเท้าของผม
.......................................................................
เรา ออกมาจากห้องเสื้อนั่น และตรงไปที่ภัตตาคาร..@@... ระหว่างทางที่นั่งอยู่ในรถนั้น ผมก็คิดถึงบรรยากาศที่แสนโรแมนติกในการ์ตูนวายที่ผมเคยอ่านเจอ......เรื่อง แล้วเรื่องเล่า แต่พอผมหันไปมองคนที่นั่งข้างๆแล้ว ผมกลับอดที่จะจินตนาการต่อไปอีกไม่ได้ว่า...........การที่ผมได้ทานดินเนอร์ กับผู้ชายที่น่าหลงไหลแบบนี้ในบรรยากาศที่แสนโรแมนติก มันจะกลายเป็นประสบการณ์ที่ลืมไม่ลงอีกครั้งของผมหรือเปล่า
พอคิดมาถึงตรงนี้ ผมก็อดที่จะลอบยิ้มเขินๆไม่ได้
คุณ ฟรานหันมาสบตากับผม เหมือนเขาจะรู้สึกถึงปฎิกิริยาของผมอยู่แล้ว และเขาก็ส่งรอยยิ้มที่มีเสน่ห์อย่างร้ายกาจมาให้ผม ที่ต้องรีบหลบสายตาของเขาด้วยใจที่เต้นถี่รัว
รถเฟอรารี่พา เรามาจอดที่หน้าภัตตาคารที่หรูหราที่ผมคงไม่คิดจะเฉียดเข้าใกล้แน่ มีพนักงานคนหนึ่งวิ่งมายังฝั่งคนขับ เขากำลังจะเปิดประตูรถให้ แต่คุณฟรานกลับลดกระจกลงและยกมือขึ้นข้างนึง เหมือนจะบอกว่าให้พนักงานคอยก่อน และผมว่า...พนักงานที่นี่คุ้นเคยกับเขา กระจกรถเลื่อนขึ้น พนักงานคนนั้นถอยห่างออกไปนิดหน่อย
คุณฟรานหันมาสบตาผม ที่มองการกระทำของเขาก่อนหน้านี้อยู่แล้ว
.............อ่า........บรรยากาศแบบนี้กับสายตาแบบนี้อีกแล้ว............
หัวใจ ของผมเต้นแรงมากขึ้น อันที่จริงสายตาของเขาก็ดูเยิ้มมาสักพักแล้ว แต่ผมก็ปฎิเสธที่จะสบกับมัน ใบหน้าของผมร้อนขึ้นเรื่อยๆ และมัน......ก็เหมือนมีแรงดึงดูดระหว่างเรา คุณฟรานโน้มตัวลงมาหาผม ในขณะที่ผมก็ไม่ได้ขยับกายไปไหน มันเหมือนผมกำลังถูกสะกดด้วยสายตาที่เรียกร้องกับรอยยิ้มแสนหวานของคุณฟราน
คุณ ฟรานเอื้อมมือมาประคองท้ายทอยของผมให้เงยหน้าขึ้นให้อยู่ในองศาที่พอดี จากนั้น.....ริมฝีปากของเขาก็กดลงมาที่กลีบปากนุ่มของผม เขากดย้ำ......และกดย้ำ อย่างแผ่วเบาสองสามครั้ง เหมือนกำลังยั่วผมยังไงอย่างงั้น เขาสบตากับผมและริมฝีปากของเราก็แนบแน่นกันมากขึ้น จากนั้นเขาก็ใช้ปลายลิ้นที่ผมรู้สึกว่าทั้งนุ่มและลื่นของเขา สัมผัส....เลีย ที่กลีบปากของผมเบาๆ ผมรับรู้ถึงความชุ่มชื้นนั้น
แล้ว เขาก็ใช้ริมฝีปากของเขาดูดเบาๆ ที่กลีบปากล่างของผม เขาใช้ปลายลิ้นดุนกลีบปากล่างของผมอีกเล็กน้อย และดูดมันต่ออีกสองสามครั้ง ก่อนจะละจากกลีบปากล่างขึ้นไปดูดกลีบปากบนบ้าง เขาใช้ปลายลิ้นเลีย และดูดมันเบาๆ จากนั้นปลายลิ้นนั้นก็ค่อยๆแทรกเข้ามาในริมฝีปากของผม ปลายลิ้นของคุณฟรานสัมผัสกับปลายลิ้นของผม มัน............
..................................ทั้งหวานและนุ่มมาก............................
เหมือนลิ้นของเราจะมีชีวิต และมันก็กำลังหยอกล้อกัน แม้คุณฟรานจะเป็นฝ่ายเข้ามาทักทายผมมากกว่าก็เถอะนะ
“อืม.....” เรียวลิ้นนุ่มๆนี่ช่างทำให้ผมเคลิบเคลิ้มได้ดีจริงๆ บวกกับสายตาที่เหมือนจะกลืนกินผมนั่นอีก ผมค่อยๆหลุบตาลงพร้อมกับความรู้สึกที่ร้อนจัดบนใบหน้า และผมก็ดื่มด่ำไปกับสัมผัสที่คุณฟรานมอบให้
.......
...
.
เป็น เวลานานเท่าไรไม่รู้ กว่าที่คุณฟรานจะค่อยๆถอนริมฝีปากออกไปอย่างอ้อยอิ่ง ผมพึ่งรู้สึกว่าตนเองช่างไร้เรี่ยวแรงและยังอยู่ในอ้อมกอดของคุณฟรานด้วย ผมรีบสูบออกซิเจนเข้าปอด เป็นอีกครั้ง................
......................ที่ผม.........ลืมแม้กระทั่งการหายใจของตนเอง........................
คุณฟรานยิ้มอย่างอ่อนโยนให้ผม ก่อนที่......เขาจะโน้มใบหน้าของเขาลงมาอีกครั้ง และ.........
..................กดจมูกของเขาลงกับแก้มที่แดงจัดของผม....................
.............................เขาหอมแก้มผม.........................
.................มัน............ก็นะ...............ผมเขินเขามากเลยตอนนี้...................
จาก นั้นเขาก็ลูบหัวผมเบาๆ นั่นจึงทำให้ผมมีสติมากขึ้นมา..............และเพิ่งนึกได้ว่าเราสองคนยัง นั่งอยู่ในรถที่จอดอยู่หน้าภัตตาคารที่หรูหราแห่งหนึ่ง และยังมีพนักงานของภัตตาคารที่คอยบริการลูกค้ายืนอยู่นอกรถหลายคนด้วย
...อ่า.... นอกจากผมจะเป็นโรคหัวใจแล้ว ผมคงจะได้เป็นไข้เลือดออกตายก่อนวัยอันควรแน่ เพราะตอนนี้เลือดในกายของผม คงไหลไปรวมกันอยู่ที่ใบหน้าของผมหมดแล้ว
“เธออยากทำหน้าตาน่ารักเองทำไมล่ะ” ยังจะมาพูดแบบนี้อีกนะคุณฟราน
“.................”
“ไม่เป็นไร รถฉันมองจากด้านนอกไม่เห็นหรอก”
.............เฮ้อ......มันก็ไม่ได้ทำให้ผมอายน้อยลงเลยสักนิด
แค่เราสองคนยังไม่ลงจากรถ
แค่รถเฟอรารี่ติดฟิล์มดำ
และ.................
แค่ผมเดินลงจากรถด้วยใบหน้าอันแดงก่ำ
พวกเขาคงไม่มีใครรู้เลยสินะ...................
............................ว่าเมื่อกี้นี้เกิดอะไรขึ้นภายในรถหรูคันนี้.......................................
..........................................................
คุณฟรานจองโต๊ะอาหารที่ค่อนข้างส่วนตัวและติดริมระเบียง อีกทั้งยังมองเห็นแม่น้ำเจ้าพระยาในยามพลบค่ำที่แสนโรแมนติกด้วย
ระหว่าง มื้ออาหาร ผมสังเกตได้ว่า ....คุณฟรานจะไม่ละสายตาจากใบหน้าของผมไปทางไหนได้นานเลย แต่ก็ไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกอึกอักแต่อย่างใด คงเป็นเพราะเขาเป็นคนวางตัวเป็นและถูกที่ถูกสถานการณ์
เราทาน อาหารกันเงียบๆ มีสบตากันและยิ้มให้แก่กัน และคุณฟรานก็ไม่ทำอะไรให้ผมรู้สึกเขิน ผมมีความสุขกับการได้ทานอาหาร และยิ่งในบรรยากาศโรแมนติกในยามที่อยู่กับคนที่มีเสน่ห์อย่างเหลือร้ายอย่าง คุณฟรานด้วยแล้ว ดินเนอร์ในค่ำคืนนี้จึงประทับใจผมมาก
และตลอดมื้ออาหารนี้คุณฟรานก็จะค่อยบริการตักอาหารให้ผมสม่ำเสมอ
“ขอบคุณครับ” ผมยิ้มและบอกแก่คนตรงหน้าทุกครั้ง เมื่อเขาตักอาหารจากจานสวยงามมาไว้ในจานของผม
“ฉันยินดี.....ถ้าเธอมีความสุข”
เห็น มั้ย........ผมบอกแล้วว่าเขาเป็นคนสุภาพมาก เขารู้จักสรรหาคำพูดมาทำให้คนฟังพึงพอใจได้ขนาดไหน แล้วอย่างนี้ มันจะไม่ทำให้ผมเผลอสุภาพกับเขาได้ยังไงไหว
หลังทานอาหาร คาว ก็ตามมาด้วยเค้กหน้าตาน่ารักน่าหม่ำคนละชิ้น และดินเนอร์มื้อนี้....ก็.....ไร้ซึ่งแอลกอฮอล และ...คุณฟรานก็ปฎิเสธแม้กระทั่งว่ามันจะเป็นไวน์รสเลิศที่เข้ากับบรรยากาศ ก็ตาม มันจึงเหมือนกับว่า.............
.....................เขากำลังเอาใจผม.......................
เรา ไม่ได้เร่งรีบในการทานอาหารที่เต็มเปี่ยมไปด้วยบรรยากาศที่น่าหลงใหลแบบนี้ แต่ถึงกระนั้นผมก็ควรจะทำลายบรรยากาศที่เงียบมาตลอดนี่เสียที
“คุณฟราน....เหมือนคุณชายเลยนะครับ”
..................ผมพูดอะไรออกไปเนี่ยยยยยยยย!!..............
แต่คุณฟรานกลับยิ้มกว้าง เหมือนขบขำผมเสียเต็มประดา
“......ฉันก็ไม่ได้ปฎิเสธนี่..”
อ้าวหรอ?? แล้ว.....
“แล้ว....ผมต้องใช้คำราชาศัพท์กับ...คุณ...ช....ชาย มั้ยครับ??”
แย่แล้วสิ ผมไม่ถนัดคำราชาศัพท์เสียด้วย ผมรู้สึกประหม่าขึ้นมาทันทีเลยล่ะ
“หึหึ......เธอนี่..ตลกดีนะ”
“ครับ???”
“ฉันไม่ได้ถือยศนั้นมานานแล้วล่ะ เธอพูดปกติกับฉันนี่แหละดีแล้ว”
ผมมองเขาตาปริบๆ อึ้งนิดๆ และทึ่งหน่อยๆ งั้นขอเปลี่ยนคำถาม
“งั้น...คุณ..ฟ...ฟราน ทำงานอะไรหรอกครับ”
...อ่า.....อีกครั้งแล้ว ผมจะประหม่าเกินไปแล้ว และคำถามนี้ก็ไม่ต่างจากคำถามแรกเลย เพราะมันไม่เข้ากับบรรยากาศสักนิดน่ะสิ
“.........”
“..........”
เรา เงียบและสบตากันสักพัก แต่คุณฟรานก็ยังคงยิ้มอยู่ และเขาก็ยิ้มกว้างมากขึ้น ก่อนจะพูดประโยคที่ทำให้ผมสามารถเรียกเลือดในกายทั้งหมด ให้ไหลมารวมกันอยู่บนใบหน้า ว่า................
“...ฉันดีใจนะ ที่เธอสนใจฉัน..”
.......ฉ่า.......เหมือนผมจีบคุณฟรานเลย และ...........
...........คุณฟรานครับ.........คุณพูดแบบนี้ ผมก็ไม่มีอะไรจะถามต่อแล้วล่ะครับ.......
แล้ว ก่อนที่เราจะจากกันในค่ำคืนอันแสนหวานนี้ คุณฟรานก็ส่งสายตาที่...เรียกร้อง...และ...ร้อนแรง มาพร้อมกับรอยยิ้มที่แสนอบอุ่นของเขาให้กับผม ก่อนที่คุณฟรานจะ.............
.........จุมพิตอย่างแผ่วเบา...และ...นุ่มนวล บนหน้าผากของผม..........
......ให้ผมได้หน้าไหม้ และเล่นเอาผม.......เก็บไปเพ้อ........จนแทบจะนอนไม่หลับทั้งคืน.....
TBC
เรื่องนี้ จุใจมั้ยคะ :impress2: เป็นนิยายจริงๆ มีเริ่มต้นและจบลง
เรามีพล็อตเรื่องหมดแล้ว :oo1:
เหลือแต่พิมพ์และลงรายละเอียดให้คนอ่านคล้อยตามเท่านั้น 555555555555 :laugh:
ฉะนั้น ถ้าอยากให้เรามาลงต่อไวๆ ก็ช่วยกันเม้นต์เยอะๆด้วยนะ :monkeysad:
เราอยากให้คุณๆรู้ว่า..........สิ่งที่คุณเม้นต์มานั้น เราดีใจมากและมันก็เป็นการให้กำลังใจที่ดีให้กับเราด้วย :really2: :really2:
และไม่ว่าคุณจะเขียนอะไรมา เราก็ดีใจและยินดีอ่านมันหลายๆครั้งด้วย ขอบอกขอบอก :impress2: :impress2:
Uri :bye2:
ขอบคุณสำหรับคำแนะนำค่ะ :pig4: เราแก้ไขไปบ้างและใส่รายละเอียดเพิ่มอีกหน่อยแล้ว เพื่อให้ได้บรรยากาศที่ดียิ่งขึ้น o13
ตอนต่อไปเตรียมฮากระจายได้เลยยยยยยยยยยยยยย :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
ความสงสัยบางอย่างเฉลยใน http://www.facebook.com/uri2uri?ref=tn_tnmn
[/size][/color]
[/color]
-
ชอบมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :3123: :3123:
หวานนนนนนนนนนนนนนน :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
คุณฟรานโคตรหล่ออ่ะ แอร๊ยยยยยยยยยยยยย :-[ :-[ :-[ :-[
กรึนน้อยน่ากดมากอ่ะ :oo1: :oo1: :oo1: :oo1:
-
มันน่ารักนะ ชอบการบรรยายไหลลื่น
ลดอีโมเถอะ นักแต่งบรรยายดีแล้วเลยมีความรู้สึกว่า ไม่ต้องเอาอะไรมาเสริมก็ได้
:m28:เว้นเสียแต่ว่าเป็นความประสงค์ของคนแต่ง อันนั้น'ก็แล้วแต่'
-
หวานมากกกกกก
อิจฉาอ้ะ
-
ฟรานจริงจังมั้ยเนี่ยย
:really2:
ตอนหน้า กรีนน้อยได้เป็นข่าวดังในมหาลัยแน่นอน อิอิอิ
:impress2: :impress2: :impress2: :impress2:
ต่อๆๆๆๆ
-
หวานจน....= ='
-
อ่านแล้วเขินตาม :-[
-
โอ๊ย อะไรเนี่นคุณฟรานเสน่ห์เหลือร้าย ถ้าเป็นเราก็คงเป็นแบบกรีนแหละ เมื่ออยู่กับฟราน^^
-
น้องกรีนน่ารักแบบลามกๆดีคะ
คุณฟรานออกจะลึกลับมากเลยแล้วจะไปรักกันตอนไหนเนี่ยย ยังลุ้นยังรอตอนตอไปคะ สู้ๆนะคะ
-
ไม่ได้อ่านหลายวัน ลงเร็วมากๆๆๆ
ชอบมากค่า น่ารักและเพ้อฝันมากมาย :o8: :-[ :impress2:
หนูกรีนก็ช่างน่ารักแถมตลกด้วยนะเออ คุณฟรานก็สุดแสนโครตหล่อ เท่ห์ รวย อ๊ายๆๆๆ
ช่างเป็นนิยายที่แสนจะน่าร้ากกกกกกกกกอ่ะ
+ เป็ดค่า
-
อย่าว่าแต่กรีนเลย....เป็นเราเราก็เขิน 555
-
:m2: หวาน มันหวานเกิดไปแล้ว//นอนตาย
-
กรีน :z1: :z1: เขินมากไป ไม่ดีนะหนุ เดียวเลือดหมดตัวหรอก :jul1:
-
อ่านเรื่องนี้ไปยิ้มไปกับกรีนน้อยที่ชอบพร่ำเพ้อ่จริงๆ
แต่ตอนทานอาหารอ่านแล้วฮากรีนจริง เขินจนหน้าจะไหม้แล้วมั้ง
บวกหนึ่งมาลงไวๆ นะ
-
หวานแอร๊ยยยยยยยยยยยยย :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :z1:
-
โว้ยน่ารักๆๆๆๆๆๆๆๆ
:impress2: :impress2:
:call:
-
อ๊ากก คือฟินมากอะไรมากจริงๆค่ะ
อ่านแล้วเขินแทนนนนน งิงิ
หน้าร้อนนแทนเลยยย 55555
กรีนน้อยน่ารักเว่อร์
คือเป็นคนที่มีมุมความคิดได้ชวนเพ้อจริงงงๆๆ
คนอ่านเพ้อตามแล้วนี่ >/////<
คุณฟรานนิ่งตลอดเว 555+
ดูคุณชายจริงๆนั่นแหละ
แต่คิดว่าคงไม่ใช่ น่าจะเป็นพวกมาเฟียมากกว่ามั้ย 555
-
:o8: น่ารักมากมายอ่ะ แต่ว่าเจอเพื่อนๆจะตอบเพื่อนๆว่าไง เฮ้อ.....อยากอ่านอีกอ่ะ
รอตอนต่อไปจ้า
+1
-
กรีนนนนน ><
น่ารัก
คุณชายฟรานน่ารักกว่า 555
-
อรั๊ง~~~~ อ่านแล้วเขิล หวานม้ากกกก :m3: :m3: :m3: :m3:
-
กรีนน่ารักเกินไปแล้วน้าาาาาา ส่วนฟรานอ่า...ก็ยั่วกรีนจังเลย อิอิ
-
กรี๊ดด หวานเว่อร์
ไว้มีตอนพิเศษของฟรานบ้างนะค่ะ
กรีน เพ้อเกิน 555
-
นึกว่ากรีนจะตายคารถเฟอรารี่สีขาวนั่นแล้ว
ไหวมั้ยกรีน^^
-
ชอบค่ะ อ่านแล้วเขินตามกรีนน้อยไปด้วยเลย กรีนน้อยนี่ทั้งหื่นและน่ารักมากเลยนะ ฮ่าๆๆ คุณฟรานก็แอบโรแมนติคนะ คริๆๆ
แต่ไอไม่เข้าใจนิดหนึ่งตรงก่อนลงจากรถคุณฟรานจับกรีนน้อยจูบนี่แหละ คือถ้าลงรถก่อนจากกันหรือเพิ่งเจอกันขึ้นรถแล้วจูบน่ะเข้าใจ แต่ดันจูบตอนแบบนั้นมันดูงงๆนะ
อีกเรื่องนะคะ การใช้อีโมชั่นน่ะค่ะ เยอะไปนะ อยากให้ลดค่ะ บางประโยคก็ใช้ไม่ได้เข้ากับประโยคเลย มันทำให้เสียอารมณ์มากกว่านะ คือถ้ามันเข้ากันก็โอนะ แต่ถ้ามันไม่เข้ากันก็กลายเป็นอ่านแล้วรู้สึกขัดๆเสียอารมณ์ไปเลย ปล่อยให้คนอ่านจิ้นกันเองดีกว่าค่ะ ไม่ต้องพยายามหาอีโมมาแทรกสีหน้าหรอกค่ะ บรรยายดีๆก็สนุกได้โดยไม่ต้องพึ่งอีโมนะ อย่าลดคุณค่านิยายตัวเองด้วยการเอาอีโมมาเสริมเยอะๆแบบนี้เลยค่ะ เปลืองทรัพยากรเว็บด้วยค่ะ
-
:กอด1: :กอด1: น่ารักมากเลยยยยยยยยยย ชอบมากกกกกก อ่านแล้วภาพไหลเข้าหัวมาเป็นฉากๆๆเลย อิอิ มาต่อไวๆๆน๊าจ่ะ
-
คุณฟราน เป็นผู้ชายที่โคตรอ่อนโยนเลยค่าาาาา
น้องกรีนละลายไปหลายตอนแล้ว
-
ชอบกรีนอะ :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
อิคุณชายฟรานนี่ คุณช๊ายคุณชาย
อ่านแล้วจักกะดึ๋ยหัวใจจริงๆ 5555
ให้ความรู้สึกแบบหมาป่าในคราบเจ้าชาย ที่จ้องจับลูกแกะตัวน้อยๆกิน
อยากบอกว่าเหมือนอ่านการ์ตูนอยู่เลยอ่ะ เห็นฉากในการ์ตูนวายโผล่มาเป็นฉากๆ
จินตนาการกรีนน้อยล้ำมาก
-
ตอนนี้มันช่าง...อร๊าย
-
อ่านมาตั้งแต่ตอนแรก ซึมซับความเวิ่นเว้อของกรีนไปเต็มๆ
นี่สินะ ลักษณะของคนติดาร์ตูน(เหมือนเราเลย ><)
ฟรานนี่จะจริงจังรึเปล่านะ
แต่มันไม่มีมาม่า คงจะไม่มีอะไรให้กรีนปวดใจ
-
ตอบ คุณ moredee กับ คุณ เกริด้า(๐-*-๐)v ขอบคุณมากสำหรับคำแนะนำค่ะ เราก็พึ่งคิดได้ว่า นิยายนั้นจะสนุกถ้าเราได้จินตนาการเอง
อีกอย่างคุณฟรานเป็นคน ‘เอาแต่ใจ’ มาก และมากกว่าที่เห็นนะคะ nc ในตอนต่อๆไปจะทำให้คนอ่านรู้จักกับคุณฟรานมากขึ้นค่ะ ^_^
และอยากบอกว่า บุคลิกแบบกรีน ‘หนุ่มวาย’ เราอาจมีมันบ้างในเศษเสี้ยวของแต่ละคน แต่สำหรับคุณฟราน เป็นเพียงแบบของ ‘ชายในฝัน’ ค่ะ ซึ่งเราก็ไม่รู้ว่าจะมีอยู่จริงมั้ย และเรื่องนี้เป็นเพียง ‘จินตนาการ’ เท่านั้นค่ะ มันอาจจะ ‘เว่อร์’ ไปบ้าง แต่เราก็ขอให้คนอ่าน อ่านอย่างมีความสุขนะคะ อย่าเอาไปอิงกับชีวิตจริงเลย เดี๋ยวจะรับกันไม่ได้เอา 5555555 :laugh: (ชีวิตจริงเขาไม่ทำกันหรอก อิอิ)
uri
:bye2:
(นิยาย หมายถึง เรื่องเล่าจากจินตนาการ เหตุการณ์ และเนื้อเรื่อง แตกต่างกับเรื่องจริง โดยครอบคลุมเรื่องแต่งทั้งหมด)
-
กรีนน้อยน่ารักอ่ะ หวานมากๆ
-
นึกว่าจะมีไปต่อ อิอิ
-
ง่วงนอนเสียก่อน ยังอ่านตามไม่ทันนะ แต่เดี๋ยวไว้ว่างๆ จะแว๊บมาอ่านอีกครับ
ตอนนี้ขอออกมาทักทายและให้กำลังใจก่อน สู้ๆ นะครับ ฮ่าๆๆๆๆๆ
เรื่องนี้แอบแรงนะ มาแป๊บเดียวจัด NC มาแล้ว อ่านเพลินเกินห้ามใจมากๆ
ได้แต่อ่านของคนอื่นเอา เพราะของตัวเองยังไม่มีแม้แต่วี่แววเลย 55555
-
ตามอ่านมาสองสามวันแล้ว เพิ่งมาเม้น แหะๆๆ ก็อ่านในมือถือนี่น่า
เรื่องนี้น่าติดตามมากเลยค่ะ ชอบนายเอกอ่ะ ดูติ๊งต๊องไปนิด แต่ชอบอ่ะ เพ้อๆดี ฮ่าๆๆ
แต่เรื่องนี้อ่านแล้วขัดอารมณ์กับตัวอีโมติค่อนอ่า มันเยอะเกินไป
โดยส่วนตัวไม่ชอบอีโมติค่อนมากเท่าไร ถ้าใช้สัญลักษณ์แบบตัวขีด เช่น ^^ , >< , =) ประมาณนี้จะดีกว่านะคะ
เราแนะนำเฉยๆนะ ไม่ชอบใจยังไงก็ขอโทษด้วยนะคะ เพราะเรื่องนี้เนื้อหา การบรรยายดีมากค่ะ
-
กรีนน้อยยิ่งอ่านยิ่งน่ารักอะ :laugh: :laugh:
-
อ่านนี่ก่อนนนน!! ตอนนี้ ฮาเต็มอิ่มแน่นอน ขนาดตอนที่เราคิดมุก เรายังฮาเลย 55555555555 :laugh:
อยากบอกว่า บุคลิกแบบกรีน ‘หนุ่มวาย’ เราอาจมีมันบ้างในเศษเสี้ยวของแต่ละคน แต่สำหรับคุณฟราน เป็นเพียงแบบของ ‘ชายในฝัน’ ค่ะ ซึ่งเราก็ไม่รู้ว่าจะมีอยู่จริงมั้ย และเรื่องนี้เป็นเพียง ‘จินตนาการ’ เท่านั้นค่ะ มันอาจจะ ‘เว่อร์’ ไปบ้างแต่เราก็ขอให้คนอ่าน อ่านอย่างมีความสุขนะคะ อย่าเอาไปอิงกับชีวิตจริงเลย เดี๋ยวจะรับกันไม่ได้เอา 55555 (ชีวิตจริงเขาไม่ทำกันหรอก อิอิ) o18
อ้อ...คุณฟรานเป็นคน ‘เอาแต่ใจ’ มากกก ขอบอกขอบอก
(นิยาย หมายถึง เรื่องเล่าจากจินตนาการ เหตุการณ์ และเนื้อเรื่อง แตกต่างกับเรื่องจริง โดยครอบคลุมเรื่องแต่งทั้งหมด)
ตอนที่ 7
วันนี้ ผมมาเรียนแต่เช้าครับ ตามปกติของคนขยันเรียน?? และตอนนี้ผมก็กำลังนั่งสัปหงกอยู่ที่โต๊ะหินอ่อนแถวหน้าคณะผม นั่นเพราะ.....ตั้งแต่ที่ผมก้าวเข้ามาในรั้วมหาลัยผมก็รู้สึกถึงสายตาชื่น ชม??? จากนิสิตหลายๆคนที่ส่งตรงมาหาผม ผมเข้าใจดีว่า....คนหล่อๆแบบผมน่ะมักจะเรียกสายตาจากบุคคลอื่นๆได้มากอยู่ แล้ว แต่..แบบมองผมแล้ว...หันไปทำท่ากระซิบกระซาบกับคนข้างๆเนี่ย ผมก็ไม่อยากจะคิดต่อหรอกนะว่า..........
...................นั่นมันนินทากูชัดๆ..............
....ไอ้พวกนักศึกษาเสือก?? ทั้งหลายนี่มันอะไรกันวะ คนจะมาเรียน...ไม่ได้จะมาเป็นดารานะเว้ย!!.....
นั่นแหละ.....ด้วยความอาย?? ผมจึงต้องหอบหัวใจอันเบาะช้ำของตัวเอง และหลบหน้าหลบตาไปพบพระอินทร์?? อยู่นี่ไง
“ไอ้กรีนนนนนนนนนน!!!” ห่า!!...........ไอ้ภูมิมึงจะเสียงดังไปแล้วนะ
เฮ้ยๆๆ...พวกมึงจะทำหน้าทมึงทึง ยังกะจะมาฆาตกรรมกูทำไมวะ
“มึง บอกมาเลยๆ มึงไปรู้จักกับหม่อมราชวงศ์กชศรัญย์......@@@.......หรือคุณชายศรัญย์ ณ...@@...หรือ.....@@@.....เซฟราน.......@@@..........ได้ยังงัยวะ??”
อะไรของไอ้ภูมิวะ พูดเสียผมจับใจความได้บ้างไม่ได้บ้าง
“หา.....หม่อมราชวงศ์กชศรัญย์....???......ใครอ่ะ??”
“มึงอย่าๆ.....ก็เจ้าของเฟอรารี่คันสีขาว ที่มึงขึ้นรถไปกับเขาเมื่อวันศุกร์น่ะสิ”
เฮือก!!!.....พวกมึงเห็นด้วยหรอวะ
ไอ้แพทมันทำสายตาจับผิดผมเต็มที่ ก่อนจะพูดต่อ.....
“...และวันเสาร์อาทิตย์มึงก็หายหัวไปเลยนะ” ..อ่า..โทรศัพท์ผมปิดเสียงและผมก็ขี้เกียจจะโทรกลับหาพวกมันด้วย
“ใช่ๆ” ห่าภูมิ สนับสนุนเต็มที่เลยนะมึง
“เชี่ย!!....พวกมึง วันเสาร์อาทิตย์กูอยู่ห้องอ่านหนังสือเหอะ”
จริงๆนะครับ ผมอยู่คอนโดอ่านการ์ตูนวายทั้งสองวันเลย ก็ตั้งแต่ดินเนอร์แสนหวานคราวนั้น ผมก็ไม่ได้เจอกับคุณฟรานอีกเลย
...เอ่อ..... ไม่ใช่ว่าผมไม่คิดถึงคุณฟรานนะครับ เพียงแต่ผมยังรักเดียวใจเดียวกับการ์ตูนวายอ่ะ ผมไปเช่าเมื่อสายของวันเสาร์น่ะ และแบบว่า...พออ่านการ์ตูนวายแล้ว อะไรๆที่คิดๆ เครียดๆ หรือเรื่องที่กังวลอยู่ ทุกอย่างมันหายไปหมดเลยอ่ะครับ เหมือนผมจะหลุดไปอยู่อีกโลกหนึ่งเลย ผมเลยติดงอมแงมไง ^_^
เพียงแต่มีสิ่งหนึ่งที่เปลี่ยนไป คือ....พระเอกนายเอกในการ์ตูนวายที่ผมอ่าน มันมักจะกลายเป็นคุณฟรานกับตัวผมเอง มันเลย...........
..............ยิ่งอ่าน..............ยิ่งเขิน.................ยิ่งฟิน...............
....เฮ้อ!!!..........ยิ่งนึกถึงวันเสียจิ้นแล้วก็...............นะ.............แหะ แหะ หน้าแดงอีกแล้วแน่ๆเลยผมอ่ะ
“มึงอยากเปลี่ยนเรื่อง!! / แล้วมึงจะหน้าแดงทำไม!!”
อะไร ของสองคนนี้ พูดพร้อมกันเล่นเอาอารมณ์หวาบหวานของผมสะดุดเลยครับ แล้วมันก็หันมามองหน้ากันพยักเผยิดว่าใครจะพูดก่อน ก่อนไอ้แพทจะพูดขึ้นว่า....
“มึงไปรู้จักกับคุณชายเขาได้ยังงัย??”
“...ก็........ก็........”
ผมลอบกลืนน้ำลายลงคอ...........กูจะตอบยังไงดีวะ...........จะให้กูบอกว่า...... ‘เพราะ กูไปถวายเวอร์จิ้นให้เค้า และเพราะเค้าทำให้ใจกูเต้นแรงตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอ และเพราะนั่นมันเป็นความฝันของกู’...............
.................กูบอกพวกมึงไม่ได้ดดดดดด...........กูอายยยยยยยยยย................
ขนาดคุณฟรานกูยังไม่กล้าจะเจอเขาอีกเป็นครั้งที่สองเลย
“ก็...ก็...อะไร?? บอกมาเดี๋ยวนี้” ไอ้ภูมิ ปกติมึงเสือกน้อยกว่าไอ้แพทนะมึ๊งงงงงงงง
“ใช่!! เดี๋ยวนี้!!” นี่ก็อีก อะไรจะอยากจี้กูขนาดนั้น
“เออๆ....... ก็...ครั้งก่อนโน้นน่ะ ก็ตอนที่กูไปดูหนังคนเดียวเปลี่ยวหัวใจงา..........อ่ะ.........ก็....... ที่พวกมึงไปส่งกูที่ห้าง.....@@@........ไง”
พวกมันตั้งใจฟังมากเลยครับ และตลอดการบอกเล่าของผมพวกมันก็คิดตาม และตอนนี้มันสองคนก็ทำหน้าถึงบางอ้อเสียที
“แล้วไงต่อ” อยากเสือกมากเพื่อนกู
“ก็ ตอนที่กูออกมาจากโรงหนัง และกูก็เดินมาซื้อของ และกูก็เดินขึ้นรถไฟฟ้า และกูก็กำลังจะเดินกลับคอนโด และกูก็เจอโจร” ผมเล่าอย่างชิวๆ
“โจร!!!” เชี่ย!! จะเสียงดังทำไมวะ
“เออ!! โจรนั่นแหละ”
“มึงไม่เคยเล่า” ชิ...ไอ้แพท ขัดจังหวะว่ะ
“มึงจะไม่ฟัง??”
“อ่ะ...ต่อๆ” ฮ่าๆๆ ต่อมเสือกนี่ดีจริงๆ
“โจรมันมากัน 4 คน และมันก็มารุมกูคนเดียวอ่ะ และก็นะ......คุณฟรานเค้าก็เป็นพระเอกขับสปอร์ตสีดำมาช่วยกู..............”
ผมเล่าจบอย่างสวยงาม พร้อมกับทำหน้าตาภาคภูมิใจ
“.....แค่นั้น!!.....” ไอ้แพท
“........แค่นั้น!!........” ไอ้ภูมิ
“..ใช่!! ...แค่นั้น!!..” และผม
พวกมันสองตัวทำหน้าไม่สบอารมณ์ทันทีเลยครับ
“แล้ววันศุกร์...คุณชายเค้ามาทำไร เฮ้ยๆๆๆ...เดี๋ยวๆ เมื่อกี้มึงเรียกคุณชายเค้าว่าไรนะ”
อ้าวไอ้แพท เมื่อกี้กูเรียก....... ‘คุณฟราน’ ...........อ้าวเชี่ย!! แล้วมึงจะหูดีไปทำไมวะ
“หา.....กูเรียก...อ....อะไร กูไม่ได้เรียกว้อย!!”
“...คุณฟราน....” เชี่ยภูมิ!!
“เออ..ใช่ๆ..มึงเรียกคุณชายเค้าว่า ‘คุณฟราน’....”
“..........”
อย่านะๆ อย่ามาทำสายตามาดร้ายแบบนั้นใส่กูนะ 4 ต่อ 2 ลำแสงจากตากูจะสู้อะไรพวกมึงได้
“มึงไปสนิทสนมกับคุณชายฟรานตอนไหน??”
“กูก็เล่าไปแล้วไงงงงงง.....” จะเอาอะไรกับกูอี๊กกกกกกกกกกกก
“...........”
“...........”
อะไรๆ ทำหน้าไม่เชื่อถือ
“ว่าแต่กู...พวกมึงก็รู้จักเค้าล่ะวะ” ใช่มะ
...........ป๊าด!!!........
“โอ๊ยยย.....เชี่ย!!ไอ้ภูมิ ตบเหม่งกูมาได้” น้ำตาเล็ดเลยกู
“มึง ไปอยู่หลังดอยมารึไง หม่อมราชวงศ์กชศรัญย์......@@@.......หรือคุณชายศรัญย์ ณ...@@...หรือ.....@@@.....เซฟราน.......@@@..........หรือคุณฟรานของมึงน่ะ นะ เป็นอัจฉริยะที่ประสบความสำเร็จด้านธุรกิจการโรงแรมตั้งแต่อายุเพียง 19 ปี ปัจจุบันอายุ 27 ปี เป็นสุภาพบุรุษโครตตตตตตตตตต หล่อ......รวย......และโสดสนิท และเป็นผู้ชายที่กูอยากจะเป็น แต่เป็นไม่ได้!!!”
........ อ่า......เขาไม่ใช่คุณฟรานของผมนะ เขาเป็นหม่อมราชวงศ์ เขาเป็นคุณชาย เขาเก่ง เขาอายุ 27 ปี เขาเป็นสุภาพบุรุษ.....ใช่ เขาหล่อ.....ใช่ เขารวย.....ใช่ และเขาโสดสนิท.....ไม่รู้ แต่..........อะไรที่ไอ้แพทอยากเป็นอย่างเขาวะ
“ยังไงวะ???” มึงก็หล่อ ก็รวยนะ
“มันสถุน!!” อ่ะ...นั่นสิ ไอ้ภูมิพูดถูก
“เหมือนมึง!!!”
“............”
“............”
“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า” แล้วเราสามคนก็หัวเราะพร้อมกัน
...ว่าแต่.............
“พวกมึงเอาข้อมูลมาจากไหนวะ??”
“เน็ต!!” เชี่ย!! กูไม่น่าถาม
“เอ้อ.....แล้วมึงรู้จักโรงแรม...@@@.....ป่ะ” ไอ้ภูมิถามผมขึ้นอีก
ผม ทำท่านึก..............อ้อ...........โรงแรมหรูนั้นน่ะหรอ ก็โรงแรมที่ผมไปเสียจิ้นมานั่นแหละครับ .....อ่า.......ธุรกิจการโรงแรม ?? งั้นโรงแรมหรูนั้นก็คงอาจจะเป็นของคุณฟรานด้วยน่ะสิ ...........แล้วพวกมึงจะต้องอิจฉากู...................
“..รู้จักสิ....” ผมยิ้มตอบอย่างภาคภูมิใจ
“หืม....???.......” จะหืมพร้อมกันทำไม??
“กู เคยไปมาแล้ว โหหหหหห....พวกมึงรู้ป่ะ ว่าข้างนอกว่าหรูหราอลังการแล้วนะ ข้างในนี่........ @@#@$%^&^%$**^#@$@%^$##...........@%%^#^&&%$@........ @#@$%^^%$**^#$@%^$%^#^&%................ แถมในห้องสวิทอีกนะ พวกมึง......... @@#@$%^&^%$**^#@$@%^$%^#^&&%$@.............???”
“..............”
“..............”
“.......???.......”
.......เงียบ........อึ้ง............กูพูดอะไรผิด ก็กูไปเห็นกับตาอ่ะ
“..เอ่อ...กูพูดไรผิดอ่ะ??” นั่นดิ....ผมว่าผมเก็บรายละเอียดได้ดีแล้วนะ
“.......ไม่ผิด........มึงรู้ดีกว่าพวกกูซะอีก...” นะไอ้ภูมินะ ก็แน่ล่ะ ตากูเก็บรายละเอียดได้ดีมากนะเว้ย
เฮ้ยๆๆๆ...แล้วพวกมึงจะหรี่ตา แล้วเอาหน้าเข้ามาใกล้กูเพื่อ...........
“.....มึงเข้าไปทำไร??.....นั่นมันโรงแรมระดับอภิมหาเศรษฐีนะเว้ย”
อ้าว.......เวรแล้วกู กะให้พวกมันอิจฉา กลายเป็นกูขุดหลุมฝังตัวเองซะงั้น
“...ก...ก็.....นั่นมันโรงแรมของคุณฟรานนี่”
“ใครบอก???” ไอ้แพท
“มึงไง” ผม
“กูยังไม่ได้พูด” ไอ้แพท
“...ง....งั้นก็ไอ้ภูมิพูด..” ใช่มั้ย?? ไอ้ภูมิ
“...กูก็ยังไม่ได้พูด”
.........อ้าวเวร................กูหลุดปาก............กูเองที่พูด..................
“.................”
“.................”
“.................”
........อย่าจ้องจะกินเลือดกินเนื้อกูงั้นดิ.......ปลากัด??? ท้อง ใครจะรับผิดชอบบบบบบบ..........
แล้วผมก็.............
“เอ้ย!!! คุณฟราน.....” ทำท่าตกใจมากถึงมากที่สุด พร้อมกับชี้ไปทางด้านหลังของพวกมันสองคน
“เฮ้ยไหนวะ..”
“ไหนๆ”
“.................”
“เชี่ย!!! ไอ้กรีน!! มึงอย่าหนีนะ!!”
“ไอ้กรีน!!!.....%#@^#@%$.............”
...........หลอกคน......สบายใจจัง หลอกกี่ครั้ง กู.......ก็ยังรอดตัว...........วะ ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า ใครจะอยู่ให้พวกมึงสอบสวนเล่าครับคุณเพื่อน
........อ่า......ได้เวลาเรียนแล้ว......ขึ้นห้องเรียนดีกว่า...
........................เด็กดี ต้องเรียนหนังสื้ออออออ.......................
.......อ้อ.....ว่าแต่....คุณฟรานสุดหล่อ เขาอายุมากกว่าผมเกือบ 10 ปีเลยนะ...........พึ่งรู้ๆ.............
............................................................................
TBC
คุยท้ายตอน
สำหรับเรื่องนี้แล้ว คุณฟราน ‘ไม่เป็น’ ทั้งคุณชาย และ ‘ไม่เป็น’ ทั้งมาเฟีย
แต่คุณฟรานสามารถ ‘เป็น’ ทั้งคุณชาย และ ‘เป็น’ ทั้งมาเฟียได้ งงมั้ยคะ?? :m28:
ถ้างง?? ก็ค่อยๆติดตามต่อไป แต่ถ้าเข้าใจคุณก็จะอ่านสนุกขึ้น
มีเม้นต์ว่า....อยากให้เขียนตอนพิเศษคุณฟราน....
เราอยากบอกว่า....คนบุคลิกแบบคุณฟราน เขียนยากค่ะ ถ้าจะต้องเขียนในมุมมองของคุณฟรานจริงๆ เราเกรงว่า.....มันจะออกมาไม่สนุกเอา
....อีกทั้ง....เรายังมือใหม่อยู่ คงต้องศึกษาเพิ่มอีกมาก แต่หากมีคนสนใจมากจริงๆ หลังจบเรื่องนี้แล้วจะลองลงตอนพิเศษในมุมมองของคุณฟรานดูนะคะ (แต่ยังไม่รับปากนะ อิอิ)
ที่จริงวันนี้กะจะไม่ลงแล้ว แต่เห็นแก่คนมาโพสรอ เราก็เลยใจอ่อน บอกแล้วคุณบ้าเม้นท์ เราบ้าลง
และขอบคุณสำหรับคำติชม เรากลับไปแก้ไขบ้างแล้ว เรื่องนี้เป็นเรื่องแรก คงผิดพลาดเยอะ เราต้องขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วย
ตอนหน้าเราจะเข้าสู่จุดเริ่มต้นที่ลึกซึ้งขึ้น...ระหว่างคุณฟรานกับกรีนกันแล้วนะคะ
uri :bye2:
-
นิสัยสินะ ? -w- สนุกๆ
-
ชอบอะ ชอบเวลากรีนอยู่กับคุณฟราน น่ารักมากกก
-
กรีนเนียนหนีไปเลยนะ ฮ่าๆๆ
-
หุหุ ได้สามีเป็นคนมียศด้วยกรีน โอ๊ยย เลือกถวายจิ้นได้ถูกคนจริงๆ กรีนน้อย
-
o13 สนุกดีอ่ะ มาต่อเร็ว ๆ นะค่ะ รออยู่จ๊ะ
+1 จ้า
-
เรื่องน่ารักดี.....
-
เข้าตำราโคแก่กินญ่าอ่อนรึยังนะ ตั้ง 10 ปี
กรีนน้อยก็ช่าง...พูดไม่คิด แหม่ เพื่อนตัวดีจับผิดแล้วไหมนั่น
ปล.จะรอดูมาดคุณฟรานเอาแต่ใจจะเป็นยังไงนะ
-
เขาเป็นผัวผม น้องกรีนบอกไป 555555555555555 :mc4: :mc4: :mc4:
-
ห่างเกือบ10ปี กินเด็กนี่หว่า อร๊ายยยย :impress2: :impress2:
-
กรีนน้อย ฮาอย่างมากมาย แล้วเมื่อไหร่ คุณชายจะบอกรัก
-
กรีนน้อยแถอ่ะแถมยังหลุดปากอีก!! 5555
รั่วแต่น่าัรัก ^^
-
นายเอกรั่วจริง
-
ถ้าได้รักกันนี่ น้องหนูกรีนได้สบายไปทั้งชาติเลย ฮ่าๆ ก็คุณชายเซฟราน รวยซะขนาดนั้น
-
น้องกรีน น่ารักดี หลงเสน่ห์คุณฟราน แต่พระเอกเรายังสู้การ์ตูนวายไม่ได้ :z2:
-
ตอนนี้ตลกมากค่ะ :m20:
อ่านไปกลั้นขำไป หัวเราะดังไม่ได้ พ่อแม่อยู่...... :o8:
รอต่อปาย...... o13
-
ฮ่าๆๆ ไม่รู้จะคอมเม้นอาราย ฮ่าๆๆๆ
ชอบๆหนูกรีน ฮ่าๆๆ
-
เวลาสามหนุ่มอยู่รวมกันก็สามารถเม้าท์กระจายได้ไม่แำพ้ผู้หญิงเลย :laugh:
ฟรานนี่ก็....หลายตำแหน่งเนอะ o22
กรีนลูก จับคนนี้ให้ได้นะ ถ้าทุกอย่างผ่านพ้นไปแล้วจบอย่างแฮปปี้คงจะสบายทั้งชาติอ่ะ!!!
ผู้ชายแบบนี้หายากจะตาย :กอด1:
-
สามคนนี้อยู่ด้วยกันแล้วฮาอ่ะ แต่กรีนน้อยถูกรุม ฮ่าๆๆๆๆๆๆ :m20: :m20: :m20:
คุณฟราย ไม่สิๆๆ คุณชายฟราน สุดยอดอ่ะ แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยย :-[ :-[ :-[
-
โอ๊ย...น่ารักมากมาย คุณฟรานกับกรีนน้อย :o8:
-
โอ้ยยยย ตอนนี้คุณชายไม่โผล่เลย
แต่น้องกรีนก็หน้าแดงได้ เป็นเด็กน่ารักจริงๆเลย 5555
เพ้อถึงวันนั้นตลอดอะคนเรา
แล้วบางเรื่องไม่ควรพูดก็ไม่ควรพูดนะ
อย่างเรื่องห้องในโรงแรม ไม่เนียนเล้ยยยยยย : ))
รอตอนต่อไปค่าา
รักคนเขียนอะ อัพเร็ววมากกกกก <3
-
อายุเป็นเพียงตัวเลข
:laugh:
:call:
-
ปลื้มมมอ่ะ :m3: โรแมนติกกันซะคนอ่านเขินตาม :-[
รอตอนต่อไปนะฮะ :')
-
ฮ่าๆ
สนุก ดี
มาต่อๆ
-
ไม่ไหวนะกรีน พอพูดถึงอะไรที่เกี่ยวกับคุณฟรานเป้นหลุดหมด
สงสัยต่อไป เพื่อนสองคนคงได้รู้ว่านายถวายเวอร์จิ้นให้เขาไปแล้ว^^
-
มาช้าไปหน่อยก็ยังดีกว่าไม่มาเนอะ
เรื่องสนุกมากเลยกรีนน้อยฮากระจาย
ชอบบุคลิกคุณฟรานจังน่าค้นหาอย่างแรง
มาต่ออีกน๊าชอบๆๆ :L1:
บวก&บวกเป็ด
-
กรีนน้อยน่ารักจุงเบยยยยย :o8: อยากอ่านคุณฟรานในคราบมาเฟียมาไรบ้าง :angry2: คงจะเท่ กรี๊ดดดดดด :-[ :-[
-
กรีนน้อยฮาสุดๆค่ะ :laugh: :laugh:
-
น่ารักครอดๆเรื่องนี้อ่ะ ปลื้มมากมายยยเลยนะเนี่ย อ่านไปปากฉีกจนจะถึงรูหู
อ๊ายยย กรีนน่ารัก ฟรานแลดูอบอุ่นนะเนี่ยยยย
-
จุดเริ่มต้น....ที่จะลึกซึ้งต่อไป มันมีบางอย่างที่ซ่อนอยู่ด้วย แต่ยังไม่คลายออกมาในตอนนี้หรอกนะคะ เรื่องนี้อาจเว่อร์ไปบ้าง แต่ไม่ดราม่าค่ะ o18
อ้อ....ส่วนคุณฟรานในโหมดของ ‘มาเฟีย’ ....มีค่ะ แต่ยังไม่ใช่ตอนนี้ ตอนนี้เป็นเพียงจุดเริ่มต้นที่จะนำเราไปสู่ nc ที่จะเร่าร้อนต่อไป แอบบอกนิดนึงว่า....เรื่องนี่แทบจะร้อนแรงตลอดเรื่องค่ะ อีกซะตอนสองตอนคงได้เจอกัน ดังนั้นใครที่ไม่ชอบฉาก nc ก็ไม่ต้องอ่านนะคะ เดี๋ยวจะรับไม่ได้ 5555555555 :laugh:
ตอนที่ 8
ติ๊ดๆๆ
“หืม..???...”
ระหว่าง ที่ผมกำลังอ่านนิยายวายในเน็ตอยู่เพลินๆ เอ่อ...การ์ตูนวายที่ว่าน่ะ รวมถึงทุกอย่างที่เป็นวายนะครับ ผมสนใจหมด อ่ะ...มาดูข้อความที่เข้ามาทักผมสิ จาก.......???......
......เฮ้ย!!!.......ทอเรีย!!!.....................
ใช่ครับ ‘ทอเรีย’ หรือ ‘ทอรี่’ เป็นเพื่อนหญิงที่สนิทมากๆ ของผม เราเรียนด้วยกันตอนมัธยมต้น แต่พอขึ้นมัธยมปลายเธอก็กลับไปเรียนต่อที่ญี่ปุ่น
....ทอ เรียเป็นลูกครึ่ง คุณพ่อเป็นคนญี่ปุ่น ส่วนคุณแม่เป็นคนไทย ตอนปิดเทอมที่ผมกำลังจะขึ้นมัธยมหนึ่งนั้น คุณพ่อของทอเรียได้มาพักร้อนที่รีสอร์ทของบ้านผม
และด้วยเหตุผล บางอย่างทางธุรกิจ คุณพ่อของทอเรียจึงให้เธอเรียนต่อที่เมืองไทย และด้วยเรารุ่นเดียวกัน เธอจึงเข้าเรียนโรงเรียนเดียวกับผมและห้องเดียวกับผม
คุณพ่อ ของทอเรียหรือคุณพ่อคาสุ เขามีชื่อจริงว่า ‘คาสุมิ’ ครับ นามสกุลผมจำไม่ได้ คุณพ่อคาสุกับคุณพ่อของผมท่านทั้งสองสนิทกันด้วยเหตุผลง่ายๆ คือ ‘พวกเขาชอบต้นไม้ที่มีรูปร่างแปลกๆเหมือนกันมาก’ ง่ายมั้ยล่ะครับ
จากนั้นความซวยก็มาตกอยู่ที่ผม เด็กชายสุดหล่อในสมัยนั้น ที่จำเป็นต้องมาตีสนิท....ต้องใช้คำว่า ‘ตีสนิท’ ครับ กับยายคุณหนูทอเรีย ซึ่งตอนนั้นผมมองว่า เธอคนนั้นที่มองคนอื่นเหมือนอยู่ต่ำกว่าตัวเอง หยิ่งๆ เดินตัวตรง ไม่มีรอยยิ้ม และติดคุณพ่อคาสุมาก ผมไม่อยากเป็นเพื่อนกับคนแบบนั้น และผมก็ไม่ค่อยชอบเธอซะเท่าไร
แต่ผมกลับต้องมาหาทาง..... ‘หาทาง’ นะครับ ‘ตีสนิท’ และขอคบเธอเป็นเพื่อน ด้วยเหตุผลง่ายๆอีกว่า.........
‘ถ้าลูกยอมรับ ‘งาน’ นี้ พ่อจะยอมให้ลูกไปเที่ยวต่างประเทศทุกปิดเทอมเลย’ แล้วคุณพ่อก็ยิ้ม เหมือนรู้ทันอยู่แล้วว่ายังไงผมก็ต้องรับ ก็เพราะว่า...การได้ท่องเที่ยวไปในสถานที่สวยๆต่างๆ เป็นความฝันของผมน่ะสิ
ฉะนั้น...การขอคบทอเรียเป็นเพื่อนในครั้งนั้น มันเป็น ‘งาน’ ครับ เพราะผมไม่ได้เป็นเพื่อนกับเธอแบบธรรมดาๆ แต่...ผมบอกแล้วว่าผมเรียนศิลปะการต่อสู้ตั้งแต่ประถม 3 กับพี่เกรย์ อ้อ....ตอนนั้นพี่เกรย์เรียนอยู่ต่างประเทศครับ
อ่า....นั่นแหละนอกจากเป็นเพื่อนเธอแล้ว ผมยังต้องทำหน้าที่ ‘ปกป้อง’ เธอด้วย คุณพ่อบอกกับผมเพียงว่า........
‘ลูกต้องปกป้องทอเรียจากคนไม่ดีนะ’
ซึ่ง ผมพึ่งมารู้ที่หลังว่า คุณพ่อคาสุเป็นมหาเศรษฐีชาวญี่ปุ่น และช่วงนั้นเขามีปัญหาอะไรบางอย่าง จึงจำเป็นต้องส่งลูกสาวหัวแก้วหัวแหวนเพียงคนเดียวมาอยู่เมืองไทย และเขาก็จ้างบอดี้การ์ดมือดีมาคอยคุ้มครองทอเรียอยู่ห่างๆ ตลอดเวลา เว้นแต่ช่วงที่อยู่ในโรงเรียน ซึ่งหน้าที่นั้นก็ตกเป็นของผม
และ นั่นก็เป็นจุดเริ่มต้นของมิตรภาพเพื่อนหญิงที่รักของผม และที่ผมชอบการ์ตูนวายก็มาจากทอเรียคนนี้นี่แหละ แล้วผมจะเล่าให้ฟังทีหลังนะ เพราะผมพล่ามมาเยอะแล้ว
ผมจัดการพิมพ์ตอบทอเรียทันที
‘เป็นไงบ้าง....คิดถึงนะ’
‘เราก็คิดถึงกรีนนี่....เราอยากคุยกับกรีนนี่ เปิดสไกป์นะ’
‘ได้ๆ’
อ้อ...เธอสั่งให้ผมเรียกเธอว่า ‘ทอรี่’ และเธอยืนยันจะเรียกผมว่า ‘กรีนนี่’ คิขุอ่ะ
ผมรีบเปิดสไกป์เพื่อเราเพื่อนรักจะได้เห็นหน้ากันและคุยกัน
เฮ้ย!!!........ทอรี่ร้องไห้!!
“ฮืออออ.....อึก.....ฮืออออ”
“ทอรี่...ใครทำเธอร้องไห้ บอกเรามา...เดี๋ยวเราไปตื้บมันให้!!”
ชิ..ชะ...ใคร?? บังอาจมาทำเธอร้องไห้วะ
“ซู๊ดดด.....กรีนนี่.......ร....เรามีคนรักแล้ว........แต่........แต่......อึกก....”
“เรารู้แล้วล่ะ....ว่าเธอมีคู่หมั้นแล้ว.......????...........หา!!!.......หรือคู่หมั้นเธอนอกใจ..ใช่มั้ย!!!”
“..มะ...ไม่ใช่ๆ!!....อึกก....”
อะไร?? ตาโตแล้วรีบปฎิเสธเชียวนะ
“แล้วยังไงล่ะ....แต่เราว่านะ เธอหยุดร้องไห้ก่อนมั้ย.....เราไม่ชอบเลย ที่เห็นน้ำตาเธอแบบนี้....ยิ่งเราอยู่ห่างๆ กันด้วยแล้ว”
“...อะ...อื้ม....ฮื่อ...”
หลังจากนั้นเธอก็พยายามเช็คน้ำหูน้ำตา และ...ส่งรอยยิ้มเศร้าๆมาให้ผม
“เล่าได้ยัง??....เจ้าหญิงน้อย......เห็นเธอแบบนี้แล้ว เราเป็นห่วงเธอมากรู้มั้ย??”
“....(ยิ้ม).......อื้ม.....เพราะรู้ไง ว่ากรีนนี่รักและเป็นห่วงเรา เราก็เลยอยากให้กรีนนี่ช่วย.....”
“...ว่ามาสิ...สำหรับทอรี่แล้ว เรายินดีช่วยทุกอย่าง”
“....ขอบใจนะ......ค......คือ...เรามีคนรัก...และเราก็มีคู่หมั้น”
“หือ.....??” แสดงว่าคนรัก กับคู่หมั้นเป็นคนละคนกัน
“เราไม่อยากแต่งงานกับคู่หมั้นของเรา แต่.....เราอยากแต่งงานกับคนที่เรารัก......”
แล้วเธอก็ยิ้มเศร้าๆ........น้ำตาคลอ
“.............”
โธ่.......... ทอรี่..........ผมรู้สึกสงสารเธอจัง ใช่แล้วครับ....เธอมีคู่หมั้นคู่หมายอยู่แล้ว ตามประสาคนรวยน่ะนะ เห็นว่าหมั้นกันได้ 2 ปีแล้ว ตอนผมเรียนมัธยม 5 และตอนนั้นเธอก็อยู่ที่ญี่ปุ่นแล้ว
“...แล้วอะไร?? ที่เธออยากให้เราช่วยล่ะ....หื้ม.....??”
ผมถามเธอด้วยความรู้สึกสงสารจับใจ
“เราอยากถอนหมั้น!!”
......หา!!...........ถอนหมั้น..........ถอนหมั้น...........ถอนหมั้น...........
“....เรื่องใหญ่นะ...ทอรี่....”
“…ใช่..ใหญ่มาก....เราถึงอยากให้กรีนนี่ช่วย....”
แล้วเธอก็ทำตาระห้อย และน้ำตาก็รื้นขึ้นมาอีกครั้ง
เจอแบบนี้แล้วผมจะใจแข็งอยู่ได้ยังไงล่ะ เมื่อก่อนอยู่ด้วยกัน เธอเหมือนไข่ในหินของผมเลย เราตัวติดกันตลอด
“....เราจะช่วย......ว่ามาสิ...” ผมยิ้มและบอกเธอ
และนอกจากเธอจะเรียกผมว่ากรีนนี่แล้ว เวลาเธอจะอ้อนผม เธอก็จะเรียกผมว่า..........
“..เรารัก ‘กรีนนี่จัง’ ที่สุดเลย.............คือ..คู่หมั้นของเราเค้าชอบภาพที่ชื่อว่า.. ‘เจ้าชายแห่งดวงดาว’..มาก แต่ภาพนั้นอยู่กับน้องชายของเค้าน่ะ”
“อืมอื้ม...??”
“เราอยากให้กรีนนี่.......ไปขโมยภาพนั้นมา”
...................หา................หา......................หา......................
..............................ขโมย.................................
“............” อึ้งสิครับ
“เธอรู้ใช่มั้ย?? ว่าคู่หมั้นเธอเค้าเป็นใคร??”
“....เพราะรู้....ถึงได้อยากให้กรีนนี่ช่วย...”
“..........”
ผม เงียบ ส่วนเธอทำท่าจะเป่าปี่อีกรอบแล้ว ยังไงล่ะ......คู่หมั้นของทอเรีย ชื่อเล่นว่า ‘ไนท์’ และเขาเป็นลูกของมาเฟียอิตาลี ผมรู้แค่นี้ ผมมองไปที่ใบหน้าของเธอ แม้เธอจะผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก แต่เธอก็ยังคงน่ารักเสมอ ผมคิดถึงเหตุผลที่เธออยากให้ผมไปขโมยภาพนั้น ‘เจ้าชายแห่งดวงดาว’...........
“....แสดงว่า...........เธอจะเอาภาพนั้นไปต่อรองกับอิสรภาพของเธอ..???” ผมถาม และทอรี่ก็ยิ้มกว้าง
“...เราคิดไม่ผิด..ที่ให้กรีนนี่ช่วย.....”
ผม ยังมองหน้าเธออยู่..........มีหลายอย่างที่ผมยังสงสัย ทอรี่เป็นคนฉลาดล้ำ แต่ตลอด 3 ปีของความเป็นเพื่อนปาท่องโก๋?? ก็ทำให้ผมรู้จักเธอพอสมควร
“...เธอมั่นใจ??...ว่ามันจะได้ผล??”
“...กรีนนี่รู้จักเราดี...” แสดงว่า...เธอมีวิธีอื่นอีก และเธอก็เตรียมรับมือมาอย่างดีแล้ว
และ ก็...น่ะสินะ....ทอรี่....จะไม่มีทางพูดในสิ่งที่เธอไม่อยากพูด ผมสงสารเธอ และผมยินดีจะช่วยเธอ ส่วนความสงสัยที่เหลือ ผม.....ก็ยินดีที่จะค้นหามันเอง........
“แล้วตอนนี้..ภาพนั้นอยู่ที่ไหน??”
“...อยู่กับน้องชายของพี่ไนท์ที่เมืองไทย...”
ผมขมวดคิ้ว.... ‘พี่ไนท์’....เรียกซะสนิทเลยนะ นี่ก็อีกอย่างที่น่าสงสัย
“.....ขอรายละเอียดทั้งหมดนะ รวมทั้งสำเนาภาพนั้นด้วย...ทอรี่ส่งมาทางเมลนะ”
“...อื้ม.....เราไว้ใจกรีนนี่นะ” เห็นมั้ย.....ผมบอกแล้ว...ว่าเธอเป็นคนฉลาด......แม้กระทั่งการใช้คำพูด
“แล้วคนที่เธอรักน่ะล่ะ เขาเป็นคนยังไง??”
“......ก็.......ก็.......”
แล้วเธอก็หน้าแดงเรื่อขึ้นมา.....ก่อนจะยิ้มออกมาอย่างเขินๆ และเริ่มต้นเล่าถึงคนรักของเธอให้ผมฟัง
....... และบทสนทนาต่อจากนี้ ก็เป็นเรื่องราวต่างๆ ระหว่างที่เราไม่ได้ติดต่อกัน เราคุยกัน ยิ้มให้กัน และปลอมใจกัน จนกระทั่ง................
..........เชี่ย!!!.................เชี่ย!!!..................เชี่ย!!!.............
จะอะไรซะอีกล่ะ.... ก็ภาพน้องชายของคู่หมั้นของทอเรีย คือ........!!!.........
..........คุณฟรานครับ..............ตกลงแล้ว....คุณเป็นใคร?? กันแน่ครับ................
แต่..........ก่อนที่ผมจะพร่ำเพ้อมากไปกว่านี้.....
.......................เฮ้ย!!!!!........................
......น......นะ..........นี่มัน..........มันเป็นตั๋วเครื่องบินไป-กลับ 2 ใบ.....ไป.... นิวซีแลนด์ ต่อด้วยเปรู และมาจบที่อินเดียตะวันตก......... Milford sound ของนิวซีแลนด์ หนึ่งในจุดหมายปลายทางอันแสนวิเศษ มาชู ปิกชู แห่งเปรู หนึ่งในเจ็ดสิ่งมหัศจรรย์ของโลกยุคใหม่ และปลายทางสุดโรแมนติกอย่าง St Lucia แห่ง อินเดียตะวันตก ที่ติด 1 ใน 3 อันดับต้นๆ ของโลก
“...ท...ทอรี่....นี่มัน...” สุดยอดดดดดดดดดดดดด
“คำขอบคุณจากเรา”
...........อ๊ากกกกกกก....อยากกริ๊ดว่ะ......แต่ เดี๋ยวจะหลุดมาดหนุ่มหล่อ ผมเลยได้แต่ยิ้มกว้าง.....ขอบคุณอย่างเดียวและ...ผมเกือบลืมไปว่า....นอกจาก ผมจะรู้จักเธอดีแล้ว เธอก็รู้จักผมดีอีกด้วย
..................คุณฟรานครับ.....ต่อให้ต้องใช้ ‘กรีนน้อย’ แลก.....ผมก็ยอมครับ...........
ผมคงต้องเก็บความอายไว้แล้ว และนำเคล็ดวิชา ‘ตีสนิท’ ที่ผมเคยใช้กับทอเรีย ขุดมันมาใช้กับเขาเสียแล้ว
คุณฟรานครับ....ต่อแต่นี้ไป ผมจะ.....รุก......คุณบ้างแล้วนะครับ จากที่เพียงคิดว่า.....แค่ครั้งเดียว?? คงไม่ได้เสียแล้ว
..........และผมหวังว่า......เสน่ห์?? ของผม คงจะช่วยให้ผม ‘ขโมย’ ภาพนั้น ได้ง่ายขึ้นนะครับ..........
TBC
ตอนหน้า...........จะเริ่มหวานขึ้นเรื่อยๆ
ขอบคุณทุกเม้นต์ :pig4:
ถ้าคุณบ้าเม้นต์ เราก็บ้าลง 555555555555555 :laugh:
ขอบคุณข้อูลการท่องเที่ยวจาก http://travel.mthai.com/world-travel/34922.html :pig4:
Uri :bye2:
-
กรีนนี้น่ารักอะ
-
5555555กรีนคิดจะใช้กรีนน้อยหรอ55555
-
555
-
ต่างคนต่างรู้ใจกันอะ
-
อ้ากกกก
ทอรี่
กรีนน้อยย จะรุกยังไงง
-
:เฮ้อ: สู้ๆเค้านะ กรีนไม่ต้องห่วง กรีนสู้ได้แน่
เพราะกรีนมีอาวุธลับ นั้นคือ กรีนน้อยนั้นเอง 55555 :m20: สู้ๆนะจ๊ะ
รอตอนต่อไปจ้า และไม่ลืม +1 จ๊ะ :กอด1:
-
แหม อย่าง :-[ หนูกรีน แค่เขาไปขอตรงๆๆ คุณฟราน :oo1: ก็คงยกให้แล้วล่ะ มั่งนะ :laugh: 5555
-
งานงอกแล้วหนูกรีน 555 :laugh:
ชอบคนแต่งค่ะ ลงไวดี ขอบคุณมากค่ะ :กอด1:
-
กรีนน้อยจะรุกแล้ว :-[ระวังตัวดีๆนะคุณฟรานน :laugh: :laugh:
-
เอาแล้วๆๆๆ งานเข้าแล้วกรีนนี่จัง ฮ่าๆๆๆๆๆ
เหมือนทอรี่จะมาเป็นกามเทพยังไงไม่รู้
เอ๊ะ? รึนี่เป็นแผนของคุณฟรานว้าาาา ฮ่าๆๆๆๆ
:3123: :3123: :3123: :3123:
-
รีนน้อยนี่จัง ซวยแหล่ว :laugh: คิดว่าจะได้ง่ายๆเหรอจ๊ะ จะรุกคุณฟรานในความหมายไหนเอ่ย 555 (คิดลึกไปและเรา)
ระวังตัวให้ดีนะจ๊ะ สุภาษิตนิยายส่วนใหญ่หนุ่มหล่อไม่ร้ายก็เลว ไม่เลวก็เจ้าเล่ห์ สู้ต่อปายยยนะหนูกรีน(มี)น้อยจังนี่ กรั่กๆๆๆๆ
-
กรีนน้อยจะใช้ได้ผลไหมน๊า...
-
ลุ้นๆ
-
ถ้าโดนจับได้นะ ต้องไปเป็นภรรยาให้ฟรานตลอดชีวิตนะเออ กรีนน้อย ฮ๋าๆๆ
-
มัน เป็น แผน ซ้อน แผน รึ เปล่า น้าาาา
:really2: :really2:
อิอิอิ
7 วัน แต่ สถานที่ ไกล กัน? คง นั่ง เครื่อง หมด ไป หลาย วัน
ต่อๆๆๆ
-
ทอรี่ ต้องทีแผน :z3:ให้กรีนน้อยตกหลุมดำยิ่งขึ้น
-
ยิ่งอ่านยิ่งมัน ๕๕
-
อืม มันจะมีอะไรแอบแฝงหรือเปล่านะ
-
อันที่จริงเพราะความวายในสายเลือดของกรีนมากกว่ามั้งเนี่ย
ไหนคุณฟรานเขาก็หล่อขนาดนั้นด้วย เสร็จงานแล้วยังได้ไปเที่ยวด้วย
อะไรๆก็ดูเป็นใจ เข้าทางกรีนหมดเลยนะ ><
ยังไงก็คุ้มอ่ะ ฮ่าๆๆ
-
ตายละกรีน
จะไปรุกคุณฟรานเค้ายังไงเนี่ย
-
น้องกรีนสู้ๆ
น้องกรีนกำลังจะได้สามีเป็นตัวเป็นตนแล้วววววว :z1:
:call:
-
โดนจับได้ ระวังโดนทำโทษนะครับ
-
อยากเห็นหนูกรีน รุกคุณฟรานแล้วสิ คงสนุกแน่
ใช้ กรีนน้อย ซะด้วย หึหึหึ :impress2:
-
กรีนนี่น่ารักอ่ะ :L1:
แต่มันหมือนจะมีลับลมคมใน
ยังไงไม่รู้ระหว่างทอรี่กับพี่ไนท์
เป็นแผนให้กรีนน้อยกับคุณฟราน
หรือป่าวน๊า :z2:
-
อรีายยยย.........นายเอกเราแลดูอึนแต่น่ารักแฮะ ><
ให้ตายเถอะ แบบนี้ใครจะพลาดละ
ขอตามอ่านด้วยคนนะค๊าฟ คิคิ ><
-
เอทั้งหมดจะเป็นแผนของคุณฟรานรึเปล่านี่ !?
รออ่านต่อจ้า
-
กรีนนี่จังจะถูกตี(///)กลับรึเปล่า? :m10: :m10: :m10: :m10: :m10: :m23:
-
ฮ่าๆๆๆๆ กรีนรั่วอะ ฮ่าๆๆๆ
แผนปะเนี่ยยยยย ฮ่าาๆๆๆ
-
ดูท่ากรีนนี่จะไม่ต้องออกแรงเท่าไหร่นะเนี่ย
-
:กอด1:
-
:sad4: :sad4:
ติดแรงเงาอ่ะ o18
ดึกๆ จะมาอัพนะ
:really2: :really2: ใครรักกรีน ชอบคุณฟราน :กอด1: ก็เม้นท์ด้วยนะ :impress3:
uri :bye2:
-
เห้ออออแรงเงา มันดีกว่านิยายเรื่องนี่เชียวว
-
ขอบคุณสำหรับคำแนะนำ....เนื่องจากมีคนติงเรื่องเวลา (การท่องเที่ยว) ใช่ค่ะ..ประเทศแต่ละประเทศมันห่างกันเกิน เราเลยกลับไปแก้ไข ต้องขอบคุณ คุณYounIn มาก :pig4: เรายังมือใหม่อยู่ ฉะนั้นคำแนะนำของคนอ่านจึงเป็นประโยชน์แก่เรามาก o18
ตอนที่ 9
ผม ไม่สามารถติดต่อคุณฟรานได้ เพราะผมไม่ได้คิดจะติดต่อกับเขาตั้งแต่แรกอยู่แล้ว แต่............ด้วยลางสังหรณ์ของโคนัน คินดะอิจิ คิว คำตอบมีเพียงหนึ่งเดียวเท่านั้น?? ซึ่ง...ผมก็ได้แต่............
...............รอ....................ร้อ......................รอ..................
จะ ให้ผมแบกหน้าอันแสนบอบบางของตัวเอง...ไปหาเขาที่โรงแรมหรูนั่นน่ะหรอ ผมบอกแล้วว่าผมเป็นคนขี้อาย?? อ้อ....และตั้งแต่ดินเนอร์ครั้งนั้น ไอ้สองการ์ดยักษ์นั่นก็หายหน้าไปเลย และนี่ก็....ผ่านมาอาทิตย์กว่าแล้ว
และตอนนี้ผมกับไอ้สองหล่อ พวกเราก็พึ่งจะเลิกเรียน
“เฮ้ยๆๆๆ!!!...นั่นน่ะๆ” เสียงดังๆของไอ้แพทลอยมาแล้วครับ
ตอนนี้เราทั้งสามคนกำลังเดินลงบันไดมาจากชั้นลอย และผมก็เป็นคนระวังท้าย?? ให้ไอ้หล่อสองคนนั้น
“เฮ้ย!!!..” เสียงตกใจของไอ้ภูมิ ไอ้นี่ก็อีกคน ไหนขอตกใจด้วยคนซิ
“ไรวะ....เฮ้ย!!!...”
....................แดกอึ้ง?? อีกแล้วครับผม....................
...............คุณฟรานครับ โคนันว่า ‘คำตอบมีเพียงหนึ่งเดียว’ และผมก็เชื่อตามนั้น?? ผมอยากเจอคุณก็จริง แต่ไม่ใช่แบบนี้ คุณมาแต่ละครั้ง....ทำเอาผมหัวใจจะวายเสียทุกครั้ง........
ผม ยังจำบรรยากาศในวันนั้นได้ แม้มันจะผ่านมาร่วมสัปดาห์กว่าแล้ว แต่คุณรู้มั้ยครับ? ว่า....ตัวเองหล่อเทพและเด่นสะดุดตามากแค่ไหน คุณมาครั้งก่อนครั้งเดียว ใครๆเขาก็จำคุณได้หมดแล้วครับ
และตอนนี้.....ผมก็คุ้นๆว่า.....บรรยากาศเดิมๆนั้น......กำลังกลับมาแล้ว........
.............น่ะก็คือ..........ผมได้เป็น ‘ดารา’ จำเป็นอีกแล้ว.........
...เฮ้อ........ กับคนอื่นก็ยังพอว่า...แต่พวกมึงสองคนจะหันมามองหน้ากูทำด๋อยอะไร?? ยัง.....ยังจะส่งยิ้มหล่อๆ?? มาให้กูอีก กูมีภูมิต้านทาน?? ว้อย!!...
เรา ทั้งสามคนเดินตรงไปหาคุณฟราน ที่ยืนเปล่งรัศมีความหล่อเหลาของเขา...กลบนักศึกษาแถวนี้ให้หม่นหมองลงไป เขายังคงยืนเด่นสง่าอยู่ข้างๆเฟอรารี่สีเขาของเขาเช่นเดียวกับวันนั้น วันนี้คุณฟรานใส่สูทอีกแล้วแต่เป็นสูทสีกากีแบบคลาสสิค ตัวเชิ้ตข้างในเป็นสีชมพู
และ....ที่เราทั้งสามคนต้องเดินตรงไป หาคุณฟราน เพราะเขา.......เล่นจ้องมองมาที่ผมนิ่งๆ โดยไม่ละสายตาไปทางไหนเลยน่ะสิ อีกทั้งแววตาของเขาก็ฉายแววอันอ่อนโยนเสียอย่างนั้น แล้วใครจะไม่รู้ล่ะ......ว่าเขา.....มาหาผม.....อีกครั้ง
“สวัสดีครับคุณชาย”
ไอ้ แพทกับไอ้ภูมิไหว้และพูดพร้อมกัน และนั่น....ก็ทำให้ผมพึ่งนึกขึ้นได้ว่า.....ตั้งแต่ที่ผมรู้จักกับคุณฟราน มา ผมยังไม่เคยไหว้เขาเลย
“...อ่ะ...ส...สวัสดีครับ...”
“....................”
.......ฉ่า.........คุณ ฟรานครับ....ทำไม?? คุณจะต้องอมยิ้มทันทีด้วยล่ะครับ มองนิ่งๆเหมือนเดิมสิครับ ผมเป็นคนมารยาทงามนะ แต่ผม.....แค่ลืม.....ผมก็อายเป็นนะครับ
“สวัสดี...พวกเธอคงเป็นเพื่อนของกรีนสินะ”
“ครับ!! / ครับ!! เราเป็นเพื่อนที่รักกันมาก” หึ.....รีบตอบเชียวนะพวกมึง
“ฉันนัดกับกรีนไว้....เราจะไปทานมื้อเย็นด้วยกัน เธอสองคนก็ไปด้วยกันสิ” ...อ่า...มัดมือชกอีกแล้ว
ไอ้แพทกับไอ้ภูมิรีบหันมามองหน้าผมพร้อมกันทันที ประมาณว่า.... ‘ทำไม?? มึงไม่บอกพวกกู’ ผมจึงต้องรีบทำสายตาแอ๊บแบ๊วบอกพวกมันกลับไปว่า.... ‘กูไม่รู้อะไรเลยนะ...เชื่อกูเถอะ’....และพวกมันก็ทำสายตากลับมาอีกว่า... ‘ไม่เชื่อ!!’ ....และก่อนที่เราจะทำสงครามทางสายตากันมากไปกว่านี้ คุณฟรานก็ขัดจังหวะขึ้นว่า.............
“เราจะทานมื้อเย็นกันที่ร้าน......@@@.......”
“งั้นคงต้องขอรบกวนคุณชายด้วยนะครับ”
ห่า........รีบตอบเลยนะไอ้ภูมิ ก็ร้านนั้นเป็นร้านชื่อดัง และยังเป็นร้านโปรดของไอ้หล่อสองคนนี้ด้วยน่ะสิ
แต่....อยู่ๆไอ้แพทก็ทำหน้าทำตาสงสัยอะไรซะอย่างออกมา ก่อนจะหันหน้ามา ‘ทำท่า’ กระซิบกระซาบกับผมว่า.......
“...กูต้องพูดคำราชาศัพท์กับคุณชายมั้ยมึง??..”
........นี่หรอกระซิบของมึง....เล่นเอาทุกคนได้ยินหมด.............
“ไม่เป็นไร...ฉันไม่ถือ และเธอสองคนก็ไม่ต้องเรียกฉันว่าคุณชายหรอก”
คุณ ฟรานเป็นคนตอบ....ก่อนเขาจะยิ้มอย่างมีเสน่ห์ตามแบบฉบับของเขา ถึงตอนนี้ผมรู้แล้วว่า...เขาชอบที่จะเป็นนักธุรกิจมากกว่าจะใส่ใจในเรื่องยศ ถาบรรดาศักดิ์ อีกทั้งผมว่า...รสนิยมทางเพศของเขาน่าจะมีส่วนในการดำเนินชีวิตของเขาอยู่ มากทีเดียว และหลังจบคำพูดนั้นของคุณฟราน ไอ้สองคนนี้น่ะหรอ....
.................ยิ้มกว้างดีใจอย่างกับถูกหวย...................
…………………………………………….
ตอนนี้เราอยู่หน้าร้าน.......@@@........แล้วครับ ผมนั่งรถมากับคุณฟราน ส่วนไอ้แพทกับไอ้ภูมิขับรถหรูของใครของมันตามเรามาติดๆ
ระหว่าง นั่งรถมา...ผมกับคุณฟรานเรานั่งกันเงียบๆ แต่แค่นั้น....กับสายตาหวานๆ และรอยยิ้มขำขันของเขา...ก็ทำเอาหัวใจของผมเต้นแรงจนมันจะกระเด็นออกมานอกอก แล้ว ผมว่า....คุณฟรานเขารู้จักวิธีเข้าหาผม เขารู้ว่า.....ในบรรยากาศแบบนั้น ไม่ว่าเขาจะชวนผมไปไหน.....ผมต้องปฎิเสธเขาไม่ได้เป็นแน่ เหมือนเขาจะรู้ว่าผมชอบที่จะถอย...มากกว่าจะตั้งรับเสียด้วยซ้ำ หากผมไม่ต้องการสิ่งนั้นจริงๆ และหากสิ่งนั้น...ผมต้องการแล้วล่ะก็....ผมก็สู้ขาดใจเช่นกัน
และ ตอนนี้.....เราก็กำลังจะเดินเข้าไปในร้านกันแล้วครับ แต่.....อยู่ๆ ไอ้แพทกับไอ้ภูมิก็มาดึงแขนของผมคนละข้าง จนเราต้องหยุดเดินกัน ส่วนคุณฟราน...ผมว่า.....เขาก็ต้องทำเป็นเดินไปยืนรอพวกเราอยู่ห่างๆ
“ไร?? พวกมึง” ดึงกูทำด๋อยไร??
“...คือ...กูตื่นเต้นว่ะ...” หา...มึงเนี่ยนะไอ้ภูมิ
“กูก็ด้วย” ไอ้นี่ก็อีกคน
“มาถึงขนาดนี้แล้วเนี่ยนะ” มันจะไม่ตื่นเต้นช้าไปหน่อยหรอเพื่อนรัก
“...ห่า.......ก็มึงเคยมาทานข้าวกับเขาแล้วนี่ นี่ถ้าพ่อกูรู้นะ พ่อกูต้องเลี้ยงฉลองให้กูแน่ๆ”
“...ขนาดนั้น...” ผมเลิกคิ้วข้างหนึ่ง....จริงหรอวะ
“...ส่วน กูนะ ต้องเป็นแม่กูว่ะ.....ท่านรู้ท่านต้องกริ๊ดแน่ๆ” ไอ้นี่....ผมว่าพวกมันเพี้ยงแล้วครับ ทีผมยังไม่รู้สึกอะไรเลย นอกจากใจเต้นแรง......เหมือนกันมั้ย??
“...ไปๆ เข้าไปก่อนเหอะพวกมึง ไว้กินข้าวเสร็จ...พวกมึงก็อยากลืมกลับไปเล่าให้พ่อแม่ฟังละกัน” เผื่อกูจะได้กินฟรีด้วย ถ้าพ่อของมึงท่านเลี้ยงจริงน่ะนะ ไอ้แพท
และ ผม...ก็รู้สึกเกรงใจคุณฟรานเขาแล้ว ก็.....เขายังคงยืนรอพวกผมอยู่น่ะสิ ผมว่าคุณฟรานเป็นคนใจเย็นนะ และยังไม่ถือสาพวกเพื่อนๆของผมด้วย
.....แต่พวกมึงอ่ะ......ในการ์ตูนวาย เพื่อนนายเอก....เขาจะปล่อยโอกาสให้นายเอกไปสวิทกับพระเอกสองต่อสองไม่ใช่???...
..............................................................
ร้าน อาหารแสนหรูแห่งนี้...บรรยากาศดีมากเลยครับ ร้านเขาจัดให้มีทั้งมุมสำหรับครอบครัว มุมสำหรับคู่รัก อีกทั้งอาหารที่นี่....ผมยอมรับเลยว่า...........อร่อยจริงๆ........สมกับที่ไอ้สองหล่อทิ้งความเกรงใจตามมาทานข้าวกันเลยล่ะ
ระหว่าง ทานอาหารไอ้หล่อสองคนนั่น....ดูจะเรียบร้อยขึ้นมาทันตาเห็น เพื่อนทั้งสองของผม....พวกเขาสำรวมและดู... ‘ผู้ดี’...มาก มันเลยดูแปลกๆ.....ก็เลยทำให้ผม.....ทานข้าวไปด้วยยิ้มไปด้วยอยู่ตลอดเวลา นั่นเพราะผมเข้าใจ....ถึงสิ่งที่พวกเขากำลังเกร็งอยู่ ก็ในเมื่ออยู่ต่อหน้านักธุรกิจผู้มีชื่อเสียงที่ใครๆก็อยากรู้จัก และเข้าถึงตัวได้ยาก อีกทั้งพ่วงท้ายมาด้วยยศถาบรรดาศักดิ์....เป็นใคร..ใครก็เกร็งล่ะครับ อ้อ...และยังเป็นไอดอลของไอ้สองหล่อนี้อีกด้วย
........ จนบางช่วง...ผมถึงกับไหล่สั่นน้อยๆ จนคุณฟรานต้องเอามือมาจับตรงต้นขาของผมที่อยู่ใต้โต๊ะเบาๆ ....ชุดโต๊ะอาหารที่เรานั่ง.....เป็นโต๊ะทรงกลมครับ และด้านซ้ายของผม....ผมนั่งติดกับคุณฟราน ส่วนด้านขวาเป็นไอ้ภูมิครับ
แต่.........พอผมโดนจับต้นขา.....ผมก็หน้าแดง และก็แดงมากขึ้น เมื่อไอ้เพื่อนตัวดีทั้งสองส่งสายตาเหมือนรู้?? มาให้ผม ส่วนเจ้าของฝ่ามืออุ่นร้อน...เขาเพียงแต่หันหน้ามาส่งยิ้มอย่างอ่อนโยน..... ให้ผม....ได้หัวใจเต้นแรงเท่านั้นเอง และใจของผมก็ต้องเต้นแรงมากขึ้นไปอีก...เมื่อผมพึ่งรู้สึกตัวว่าสายตาของคุณฟรานที่มองมาทางผมกับน้ำเสียงที่ทุ่มไพเราะของเขา...ที่ใช้กับผม มันแตกต่างกับที่ใช้กับคนอื่นโดยสิ้นเชิง รวมถึงกับพวกเพื่อนๆของผมด้วย
บรรยากาศ ในมื้อเย็นของพวกเราผ่านไป....ด้วยการใช้สายตาในการสนทนากันมากกว่า จนถึงช่วงทานของหวาน...จึงได้มีการใช้อวัยวะที่ถูกต้องมาคุยกัน แต่ผมก็ไม่ได้ใส่ใจในบทสนทนาเหล่านั้น จนเราทานข้าวกันเรียบร้อย และแยกย้ายกันกลับ....
คุณฟรานมาส่งผมที่คอนโดของผม ในระหว่างทางกลับคอนโด ผมจึงได้รำลึกถึงเคล็ดวิชา ‘ตีสนิท’ ที่จะนำมาใช้กับคุณฟราน...โดย........
.................เริ่มจาก..............แผนมัดใจขั้นที่หนึ่ง......................
..........................กล้าได้ อายอด......................
........................ผมต้องหันมา ‘รุก’ คุณฟราน......โดยเก็บความอายเข้ากระเป๋าไปซะ.....................
และก่อนที่เราจะจากกันในค่ำคืนนี้ ผมก็ต้อง.....................
“คุณฟรานครับ.....ถ.....ถ้าผมจะขอไปเที่ยวที่บ้านของคุณ.....จะได้มั้ยครับ???”
“.................”
.................................เงียบ.......................................
เหมือนคุณฟรานจะอึ้งๆ และ..........ฉ่า..........บรรยากาศเหมือนครั้งที่ผมขอถวายเวอร์จิ้น.......กลับมาอีกแล้วครับ......ลุ้นว่ะ และผม....ก็ได้อายมากขึ้นกับประโยคนี้.................
“....บ้านของฉัน...ยินดีต้อนรับเธอเสมอ...กรีน...” เสียงนุ่มมากกกกกกก เล่นเอาผมใจสั่นและอายม้วนเลย จินตนาการว่าอายนะครับ ไม่ได้แสดงออกมา
และแม้ผมจะอายมาก แต่ผมก็ยังมองคุณฟรานด้วยแววตาใสแจ๋ว เพื่อจะสื่อให้คุณฟรานเห็นว่า.....ผมใสซื่อ??......เถอะน่า......อย่างน้อยแผนของผมก็สำเร็จไปแล้วขั้นหนึ่ง
คุณ ฟรานยิ้มอย่างอ่อนโยนให้กับผม ก่อนที่เขาจะยื่นมือข้างหนึ่งมากอบกุมมือของผมไว้ และยกมืออีกข้างขึ้นมาทาบอย่างแผ่วเบาทะนุถนอม...ลงกับแก้มที่นุ่มนิ่มของ ผม....และเขาก็ส่งสายตามีเสน่ห์ส่อประกายอันอ่อนหวานมาให้ผม....ให้ผมได้ใจ เต้นราวกับกลอง และคงได้ไข้ขึ้นอีกรอบสำหรับค่ำคืนนี้ เล่นเอาผมถึงขนาดคิดต่อไปไม่ได้ว่า.......
................หากคุณฟรานคิดจะหม่ำผมคืนนี้......ผมก็คงจะปฎิเสธความเร่าร้อนนั้นไม่ได้แน่..............
.......คุณฟรานครับ...ถ้าคืนนี้ผมนอนไม่หลับอีกคืนหนึ่ง....คุณจะรับผิดชอบยังไงครับ....
TBC
คุยท้ายตอนที่คุณไม่ควรพลาด!!!
ตอนหน้าเราจะมีบรรยากาศหวานๆมาฝาก ก่อนจะต่อตอนต่อไปด้วย NC ในสระน้ำ ที่สามารถเรียกเลือดให้ไหลมาลง....จนเต็มสระได้เลยล่ะ > < :impress2:
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นท์ และเราก็อ่านมันไม่ต่ำกว่าสามรอบจริงๆ :pig4:
เม้นท์เยอะๆแล้วเราจะได้มีกำลังใจมาลงต่อนะ
ที่จริงเราอยากลงให้จบไวๆด้วยซ้ำ แต่พิมพ์ไม่ทัน เราพิมพ์ช้าน่ะ ค่อยๆจิ้มทีละตัว 55555555555555 :pigha2:
ฉะนั้นกำลังใจจะทำให้เราจิ้มเร็วขึ้น (เกี่ยว!!) อิอิ
Uri :bye2:
-
อ่านแล้วเหมือนจะความดันขึ้น เขินอ่ะ เอร๊ย~~~ :impress2: :impress2: :impress2: :impress2:
ตอนหน้าNCในสระน้ำหรอ อู้ว จะรอนะจ๊ะ :z1: :z1:
-
เขินแทนกรีนเลยอ่าาาา อยากมีแบบคุณฟรานมาหาบ้างงง
-
ฉากหน้าในสระน้ำ :z1: :m25:
ขอรับบริจาคเลือดด่วนค่ะ :laugh: :laugh:
-
:oo1: :jul1:
-
เฮอะๆๆๆ o13 รอตอนต่อไปนะ
-
กรีนนี่กะจะไปดูภาพล่ะสิ
-
ตายๆ :haun4: :haun4: ฟินอีกล้าาาา ><
-
:-[
-
เหมือนจะไม่ได้เม้นท์ไปตอนนึง เพราะมัวแต่อ่านหนังสืออย่างบ้าคลั่ง T^T
เม้นท์รวบสองตอนเลยละกันคร่า : ))
จะบอกว่านุ้งกรีนนนคะ จะขโมยรอดหรอคะลูกกก T^T
เดี๋ยวคุณพี่ไนท์เค้าคลั่งทำร้ายนู๋ทำไงละคะ
แต่ดูจากการพูดถึงของสาวน้อยเพื่อนนู๋เนี่ย พี่ว่าเค้าน่าจะมีความสัมพันธ์อันดี
ให้เขาไปบอกเลิกกันดีดีดีดีกว่ามั้ยยอ่าจ้าาา : '(
แล้วแผนที่นู๋จะใช้ตัวเข้าแลกนี่มันจะได้ผลหรอคะ ??
พีว่าคุณชายท่านเป็นพวกมีสตินะคะ ถ้าคุณชายจับได้นี่อาจจะจบเห่เอวัง
แล้วเรื่องนี้จากโรแม้นติคคอมเมดี้จะกลายเป็นเมโลดราม่าเคล้าน้ำตาคลุกปลาทูได้นะคะ
นุ้งกรีนอยู่กับคุณชายก็หน้าแดงๆๆๆตลอดๆอีกแล้ววว
แต่คุณชายแกก็จีบแบบเว้นระยะห่างเหมือนกันนะคะ
หายๆมาๆ เป็นระยะๆ แสดงว่าสงสัยจะวางใจแล้วว่า
กรีนน้อยเราหลงตัวเทอว์ไปแล้ววจนไม่มองใครอีก คริคริคริ
กรีนน้อยยหน้าตาใสซื่อแต่จะขอไปบ้านเค้าเนี่ย
ถ้ากรีนน้อยไม่ใช่นายเอกนะ มันจะกลายเป็นตัวร้ายไปเลยอ่ะคะ
เรียกว่าภายนอกแอ๊บแต่ภายในร้ายยยยนะคะ
แต่เราเข้าใจ เพราะกรีนน้อยเป็นนายเอกกก สุดน่ารักกกกกกก
จะทำอะไรก็ไม่ผิดอ้ะ
ก็น่ารักอ้ะะ
: ))
อิอิ รอตอนต่อไปนะค้าา
-
ไม่ผิดหวังกับเนื้อหาในเรื่องที่จิ้มมาอ่านจากชื่อเรื่อง(เข้าใจมันมั้ย)
เข้าใจที่บอกว่าคุณฟรานไม่ได้เป็นคุณชาย และไม่ได้เป็นมาเฟีย
แต่เลือกที่จะเป็นได้ เพียงแต่ว่าต่อหน้ากรีน
คุณฟรานก็เป็นผู้ชายโคตรเพอร์เฟค ธรรมดาคนหนึ่ง?
เหมือนเราอ่านการ์ตูนวาวที่มีป้ายบอกว่า เรื่องนี้หวานมากอยู่ แล้วพออ่าน
มันดันหวานกว่าที่คิด
รอตอนต่อไปและตอนต่อไปอีกนะค่ะ
-
นั่นสิ ...ในการ์ตูนวาย เพื่อนนายเอก...เขาจะปล่อยโอกาสให้นายเอกไปสวีทกับพระเอกสองต่อสองไม่ใช่???... ฮ่าๆ
-
หุหุ กรีนน้อย จะแอบไปดูภาพอ่ะดิ
ระวังจะเสีย...ให้คุณชายอีกนะ ฮ่าๆๆ :o8:
-
หนูกรีนเอยแล้วจะเสร็จคุณชายอีกใหมนั้น
-
กรีนกล้ามากกก 55555
แล้วคุณฟรานก็ตอบรับความกล้าของกรีนตลอด
รออ่านตอนกับตอนหน้าหน้าอยู่น้า
-
น้องกรีนนนนนรีบจัดการคุณชายซะ :impress2:
:call:
-
อ่านทีไรเขินแทนกรีนตลอด
กรี๊ดมากกก
อยากเจอผู้ชายแบบนี้บ้างจังเลย :-[
-
รอ nc อยู่นะคะ อิ๊อิ๊ :z1:
-
้ตั้งใจไปเสียตัว รึไปหาลู่ทางวางแผนขโมยภาพ :z2:
-
หนูกรีนช่างกล้ามาก ขอไปบ้านคุณฟราน
ไปถึงบ้านเค้า แล้วจะเหลือเร๊อะ ฮ่าๆๆ
รอฉาก nc ในสระนะคะ คงจะสยิวกิ๊วๆ วู้วววววววว :z1: :o8:
-
กรีนสู้ๆ กรีนสู้ตาย กรีนสิ้นลาย โดนคุณชายจับกด เฮ้! (<<<เพลงเชียร์บ้านไหนของมันกัน)
-
:m20: อ่ะนะอ้อยวิ่งเข้าปากช้างเองเลยนะเนี้ย รอฉากอันนั้นอ่ะ :haun4:
รอตอนต่อไปจ้า
และนี้สำหรับคนเขียนจ้า +1 และ :กอด1:
-
ผมว่าพวกมันเพี้ยงแล้วครับ
เราเห็นจุดเดียว เฮ้อๆๆ ง่วงงง
รออ่าน ต่อ ตอนหน้า หุๆๆๆ
ไป ซื้อ ทิชชู่ รอ o13(ทิชชู่ที่บ้านมดขึ้น TT^TT :z3: :z3: :z3:)
-
ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ กรีนนนนแก ชั้นอิจฉาอะ แงแง
รักกรีนนน ฮ่าๆๆๆ
-
ตอนนี้แอบฮา 555555555 :laugh: โดยเฉพาะพวก ‘เส้นตื้น’ อย่างคนเขียน ขนาดเขียนเองยังฮาเองเลย 5555555555 :m20:
หลายๆคนเข้าใจสิ่งที่เราเกริ่นไปด้วย......ดีจังเลย รับรองว่าจะสนุกขึ้นเรื่อยๆค่ะ :impress2:
อยากบอกว่า....ก่อนเขียนนิยายแต่ละตอนเราจะมานั่งอ่านเม้นท์ของคนอ่านก่อนทุกครั้ง ใครเคยแต่งนิยายคงจะพอเข้าใจว่า.....พอแต่งไปนานๆแล้ว เหมือนความสนุกมันจะหายไป...อารมณ์มันหมด แต่พอเราได้รู้ว่ายังมีคนอ่าน...ยังมีคนรอ มันก็ฮึดขึ้นมาได้อีกครั้ง คุณอ่านนิยาย...คุณยิ้ม แต่เราอ่านสิ่งที่คุณเม้นท์มา...เราก็ยิ้ม และขอบคุณเสมอ :pig4:
ตอนที่ 10
ไม่ต้องรอนานก็ถึงวันที่ผมจะได้ไปเที่ยวบ้านของคุณฟรานแล้ว ผมไม่บอกไอ้แพทกับไอ้ภูมิหรอก..เดี๋ยวพวกมันจะอิจฉา?? เอา ผมอดที่จะตื่นเต้นเหมือนเด็กๆที่จะได้ไปเที่ยวสวนสนุกไม่ได้.....
วันนี้เป็นวันเสาร์....และผมก็นัดกับคุณฟรานไว้ตอน 10 โมง ก็....ด้วยความตื่นเต้นผมจึงตื่นขึ้นมาตั้งแต่ตี 5 และด้วยความที่ผมตื่นเช้าเกิน ผมจึง........มานั่งอ่านการ์ตูนวายรอ........เผื่อมันจะช่วยให้ผมใจสั่นน้อยลงบ้าง จนเวลาล่วงเลยมาถึง 8 โมงครึ่ง ผมจึงมาเลือกชุดที่จะใส่ไปบ้านคุณฟราน
...อืม.....ชุดนี้มันดูเด็กไป...เหมือน....??..... ‘โคอ่อนกินหญ้าแก่’ เชี่ย!!!...กูเป็นโคตั้งแต่เมื่อไหร่วะ ต้องเหมือนลูกเดินกับพ่อสิ....แล้วก็.....$#&%$&*(^$#@^$!$%^.............
.......ในที่สุดผมก็เลือกชุดที่ดูมุมไหนมุมไหนก็หล่อที่สุด.....เพื่อให้คุณฟรานประทับใจให้ได้มากที่สุด........^_^
........................................................
คุณฟรานมารับผมตรงเวลาเป๊ะ.....วันนี้เขาแต่งกายสบายๆไม่ต่างจากผมมากนัก เป็นเพียงเสื้อยืดคอปกสีขาวดูดีเข้ากับกางเกงขายาวสีครีม ส่วนของผมเป็นเสื้อยืดสีขาวกับกางเกงขายาวเนื้อนุ่มสีฟ้าอ่อน.....และเมื่อเขาเห็นผม....เขาก็ส่งรอยยิ้มที่อ่อนหวานมาให้ผม ผมแอบยิ้มอย่างภาคภูมิใจในเซ้นท์การเลือกเสื้อผ้าของตนเองอีกครั้ง
วันนี้คุณฟรานไม่ได้ขับรถมาเอง เขามีคนขับรถมาให้...และรถที่ใช้วันนี้ก็เป็นรถเบนซ์สีดำคันหรู เราตกลงไปทานมื้อเที่ยงกันที่บ้านของคุณฟรานครับ.....และผมก็กะว่าจะทานฟรีอีกมื้อในตอนเย็นด้วย...ไม่รู้เขาจะอนุญาตหรือเปล่า??
................................................
“สุดยอดดดดด”
ไม่รู้ว่าตั้งแต่ที่ผมรู้จักกับคุณฟรานมา ผมอุทานคำนี้มากี่ครั้งแล้ว บ้านในความหมายของคุณฟราน แต่เป็นคฤหาสน์ในความคิดของผม....ผมไม่นึกเสียดายเลยที่ขอมาชมบ้านของคุณฟราน
คฤหาสน์หลังนี้เป็นสไตล์โคโลเนียล (Colonial Style) ด้านหน้าของตัวคฤหาสน์เป็นสนามหญ้าขนาดใหญ่ และตรงกลางมีบ่อน้ำพุรูปดอกไม้ที่มีกลีบดอกสี่กลีบ บอกได้สี่คำว่า............
..........สวย................หรู................อลังการ............มาก...........
บ้านสไตล์นี้โดยทั่วไปจะมีลักษณะรูปร่างเป็นสี่เหลี่ยมผืนผ้า มักมีพื้นชั้นสองยื่นออกจากแนวอาคารชั้นล่างหรืออาจมีเฉลียงหรือมุขทางเข้าบ้าน ผมเคยเห็นแต่ในภาพ....ไม่คิดเลยว่าในวันนี้จะได้มาเห็นของจริงกับตาของตนเอง ......ที่มีคนเคยบอกว่า......... ‘เป็นบุญตา’ .........คงเป็นแบบนี้นี่เอง
ตลอดทางที่เราเข้ามาในตัวคฤหาสน์....ผมสังเกตเห็นว่ามีการ์ดคอยเผ้าระวังอยู่ เป็นหย่อมๆ แต่ก็ไม่ได้ทำให้ดูน่าเกร็งอะไรมากนัก คือ....มันไม่ได้ให้บรรยากาศเหมือนอย่างในหนังเจ้าพ่อที่ผมเคยดูน่ะครับ
ตรงหน้าประตูมีสาวใช้ยืนรออยู่แล้วประมาณห้าหกคน พวกเธอดูเหมือนจะได้รับการฝึกเรื่องมารยาทมาอย่างไร้ที่ติจริงๆ.....ผมอดเปรียบเทียบกับสาวใช้ในละครที่ผมเคยดูไม่ได้........ช่างต่างกันมาก
คุณฟรานเป็นคนมีมารยาทพอสมควร เขาเข้าใจและปล่อยให้ผมได้ชื่นชมความงามของสถาปัตยกรรมตรงหน้าอย่างเงียบๆ โดยไม่ขัดอะไร....เขาเพียงแต่ส่งรอยยิ้มที่อบอุ่นมาให้ผมเหมือนทุกครั้งเท่านั้น แต่ผมก็รู้ได้ว่า.....เขาไม่ได้ละสายตาจากท่าทีของผมแต่อย่างใด ถ้านั่นเป็นเพียงสายตาที่มองผม... ‘เพราะหลงเสน่ห์ของผม’.....ก็มองไปเถอะ......ผมชอบ.......แต่ถ้ามองด้วยเหตุผลอื่น..???...ผมก็ไม่อยากจะคิดในแง่ร้ายหรอกครับ
..............................................................
หลังมื้อกลางวัน....คุณฟรานก็พาผมเข้ามาที่ห้องๆหนึ่งที่ตกแต่งสไตล์ British Colonial แบบอังกฤษ ซึ่งผมไม่แน่ใจว่าจะเป็นห้องรับแขกหรือเปล่า?? เพราะภายในคฤหาสน์แห่งนี้มีห้องหับอยู่เป็นจำนวนมาก และภายในห้องนี้ก็มีมุมสำหรับอ่านหนังสือด้วย และก็มีรูปภาพประดับตกแต่งอยู่หลายภาพตามมุมต่างๆ ผมไม่ได้มีความรู้เกี่ยวกับภาพวาดเท่าไรนัก แต่ภายในห้องนี้กลับมีภาพวาดที่สะดุดสายตาของผมอยู่หลายภาพ จนผม.....ก็อดที่จะเดินเข้าไปชมใกล้ๆไม่ได้
“เธอสนใจด้วยหรือ??”
“ครับ??........อ๋อ....ครับ แต่ผมไม่ได้มีความรู้เรื่องเกี่ยวกับภาพวาดหรอกครับ”
ผมยังไม่อยากให้คุณฟรานสงสัย......ในการที่ผมเข้าหาเขาถึงบ้าน ก่อนมาที่นี่....ผมก็ได้หาข้อมูลของเขามาศึกษาดูบ้างแล้ว อีกทั้งข้อมูลจากทอรี่ก็ช่วยผมได้มากอยู่...........คุณฟรานเป็นคนที่มีความสามารถมาก และยืนอยู่ในหลายตำแหน่ง....ผมยังไม่อยากขัดใจเขา ผมรู้ว่าเขาเป็นนักสะสมศิลปะหลายแขนง และภาพเขียนก็เป็นหนึ่งในนั้น..............เขา.... ‘รัก’.....ของสะสมของเขาทุกชิ้น และ.....เขาเห็น... ‘คุณค่า’....ของมัน สิ่งหนึ่งที่ผมรู้สึกกลัวมากที่สุด...หลังจากที่ผมต้องกลับไปถามข้อมูลใหม่จากทอรี่ก็คือ...........
.....................เขาอยากได้อะไร.....เขาต้องได้....เขาไม่เคยยอมสูญเสียสิ่งที่รักให้ใคร....................
............และ....ทอรี่ก็เตือนผม...ด้วยความห่วงใยอย่างสุดซึ้งว่า.......
...... ‘เจ้าชายแห่งดวงดาว’......เป็น ‘ของ’ ....ที่เขา ‘รัก’ และ ‘หวง’ มากที่สุด......
แค่คิดผมก็รู้สึกอกสั่นขวัญหายเสียแล้ว.....ผมไม่อยากจะคิดในแง่ร้ายหรอกนะ ว่า......ถ้าหากเขารู้ถึงจุดประสงค์ที่แท้จริงของผม จะเกิดอะไรขึ้นกับผมต่อไป........ดีที่เขาไม่ได้ถามอะไรต่อ ผมจึงถือโอกาสนั้นเปลี่ยนเรื่อง
“...เอ่อ....ผมอยากเดินดูรอบๆ บ้านบ้างน่ะครับ” ผมไม่อยากจดจ่อ...อยู่กับแต่ความคิดในแง่ร้าย....และผมก็ต้องหาทางหนีที ไล่....มากกว่านี้
“....ถ้าเธอยังไม่เหนื่อย...ฉันก็ยินดีเป็นไกด์ให้” เขายิ้ม...ก่อนจะตอบรับผม
คุณฟรานปล่อยให้ผมได้ชื่นชมคฤหาสน์ของเขาอีกครั้ง โดยครั้งนี้เราได้เดินมาถึงส่วนของด้านหลังของตัวคฤหาสน์ ซึ่งมีสระว่ายน้ำสีฟ้าครามแสนสวยเป็นรูปวงรีขนาดใหญ่ที่สร้างตามแนวของตัวคฤหาสน์ และมีต้นไม้ขนาดใหญ่อยู่หนึ่งต้นขึ้นอยู่ตรงมุมทางซ้ายของสระว่ายน้ำ...ซึ่ง ผมก็ไม่รู้ว่ามันคือต้นอะไร
ผมคงยังไม่เคยบอกสินะว่า......กีฬาที่ผมชอบมากที่สุด......คือ........
...................การว่ายน้ำ....................
และ........... คงด้วยมนต์สะกดของสระว่ายน้ำสีฟ้าครามที่แสน.....งดงาม.....ตรง หน้า...........ผมจึงค่อยๆเดิน.......เหมือนตกอยู่ในเวทมนต์แห่ง.......สาย น้ำ..............ผมเดินไปเรื่อยๆ...........ช้าๆ...........จนกระทั่ง..........ถึงขอบสระน้ำสีฟ้าครามแสนสวยนั่น................และผม..............ก็ค่อยๆ...........ยกมือทั้งสองขึ้น..................
.....................ไหว้น้ำ...............ซะเมื่อไหร่................
ผมเพียงแต่มองสระน้ำสีฟ้าครามแสนสวยนั้น...ด้วยแววตาระยิบระยับ...และ..... ชื่มชมอย่างสุดๆเท่านั้นเอง ปฎิกิริยาดังกล่าวของผมก็คงตกอยู่ในสายตาของคุณฟรานอีกนั่นแหละ เขาจึงพูดขึ้นว่า............
“เธอชอบว่ายน้ำหรือ??”
“ครับ....ผมชอบมาก โดยเฉพาะกับสระแสนสวยแบบนี้” ผมรีบตอบคำถามนั้นทันที....พร้อมกับทำหน้าเคลิบเคลิ้ม
“....เพื่อเห็นแก่ที่เธอทำหน้าตาได้น่ารักขนาดนี้ ฉันอยากจะพาเธอไปดูที่ๆหนึ่ง”
“...ค...ครับ??” ผมรู้สึกขัดเขินเล็กน้อย...ก่อนจะขานรับเป็นคำถามกลับ
“เธอจะไม่ผิดหวัง”
“...ครับ...ผมอยากดูครับ”
คุณฟรานพาผมเดินเคียงคู่กันมาทางฝั่งตะวันตกของตัวคฤหาสน์ เราเดินมาถึงประตูบานหนึ่ง..และเมื่อเปิดประตูบานนั้นก็มีบันไดขึ้นไปยังชั้นสอง ตลอดทางเดินมาถึงบันไดนั้น...ทุกอย่างถูกตกแต่งอย่างสวยงามไร้ที่ติ พอเราพ้นบันไดขึ้นมาก็เจอกับห้องกว้างๆห้องหนึ่ง....เหมือนเป็นห้องนั่งเล่น แต่ด้านทิศตะวันตกของห้องนั้นเป็นกระจกใสทั้งแถบ มองออกไปก็จะพบกับ.........
“สุดยอดดดดดดดด” เป็นอีกครั้งสำหรับคำๆนี้
สระว่ายน้ำรูปทรงปลาฉลามขนาดยาว 25 เมตร ทางก้นสระมีรูปเงือกหนุ่มที่มีผมยาวสลวย....... ‘งดงามมาก’ .........คำเดียวที่ผมคิดออก ผมสังเกตว่าพอสายน้ำกระเพื่อมเป็นระลอกคลื่นเล็กๆแต่ละครั้ง.....ก็จะดู เหมือนเงือกหนุ่มกำลังว่ายน้ำเสมือนมีชีวิตได้อย่าง..... ‘อัศจรรย์’ ........และเนื่องจากสระว่ายน้ำนั้น...อยู่ต่ำกว่าห้องที่เรายืนอยู่นี้ประมาณหนึ่งเมตร....ภาพที่เห็นจึงยิ่งงดงามมากขึ้นไปอีก
ปกติผมจะเห็นแต่สระว่ายน้ำที่เป็นรูปทรงเรขาคณิต....มาเจอแบบนี้....ผมแทบจะหาคำบรรยายอะไรมาบอกไม่ได้เลย สระแห่งนี่น่าจะอยู่สุดทางของตัวคฤหาสน์ฝั่งตะวันตกแล้ว....เนื่องจากมันล้อมรอบไปด้วยกระจก ซึ่งสร้างขึ้นเหมือนเป็นโดมทรงครึ่งวงกลมยกสูงขึ้นไปข้างบน
.............อ่า......เวลาที่พระอาทิตย์ลับขอบฟ้า....จากมุมนี้จะสวยแค่ไหนเชียว...............
เช่นเดียวกันที่ผมจะพูดคำนี้อีกครั้งว่า..........
...........งดงามไร้ที่ติ...............
“เธอสามารถดูพระอาทิตย์ตกได้จากตรงนี้ และฉันไม่สามารถบรรยายได้ว่างดงามแค่ไหน...หากเธอไม่เห็นด้วยตาตนเอง...... และ.....โดยเฉพาะสระแห่งนี้ภายใต้แสงไฟในความมืด”
..........คุณฟรานครับ ผมจะยึดคำๆนี้เป็นคำชวนค้างคืนนะครับ..........
“ผม.........ค้างที่นี่ได้.....ใช่มั้ยครับ???”
“แน่นอน” เขาพูดบอกพร้อมกับรอยยิ้ม
“ผมอยากเดินไปดูใกล้ๆครับ??”
เมื่อคุณฟรานพยักหน้าเป็นเชิงอนุญาต......ผมจะรีรออะไรต่อไปล่ะครับ ผมเลื่อนประตูและเปิดออกไปสู่สระแสนสวยนั่นทันที....ที่นี่ตกแต่งให้ดูเป็นธรรมชาติมาก มันถูกตกแต่งไปด้วยต้นไม้และโขดหิน..........สวยเกินคำบรรยายจริงๆ............. ผมเดินวนไปวนมาอยู่หลายรอบโดยไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ...........จวบจนกระทั่ง............
“อ้ะ!!!”
คุณฟรานรวบตัวผมไปสู่อ้อมกอดของเขาอย่างหลวมๆ.............ผมเงยหน้ามองคุณฟราน และ.............ฉ่า........... สายตาคุณฟรานเขาเยิ้มตั้งแต่เมื่อไรเนี่ย ผมรับรู้ถึงเสียงหัวใจของตัวเองที่เต้นแรงขึ้นอย่างกะทันหัน.......มันเต้นแรงมาก.......เหมือน......จะกระดอนออกมาข้างนอกเสียอย่างนั้น..........และ ผมก็ต้องหน้าแดงจัดมากขึ้น.....เมื่อผมสัมผัสได้ว่า............หัวใจของคุณ ฟราน.....ก็ ‘เต้นแรง’ ไม่แพ้กัน
“ฉันเคยบอกเธอแล้วใช่มั้ย??....ว่าเธอ.....สามารถทำให้ฉันเสียการควบคุมตัวเอง”
“...เอ๋.....???....” บอกผมหรอ?? ตั้งแต่เมื่อไร
“...........”
ผมคงทำหน้างงก๋งก๊งได้ฮามาก.....คุณฟรานถึงได้ยิ้มกว้างแบบนี้ และเขาก็โน้มใบหน้าอันหล่อเหลาของเขาลงมากระซิบที่ข้างหูของผมเบาๆ ว่า.............
“ตอนนั้น......เธอพึ่งจะ.......xxx.........”
................ฉ่า..................ละไว้ในฐานที่เข้าใจแล้วกันนะครับ ผมไม่สามารถบอกได้จริงๆ.......ผมรู้แต่เพียงว่าตอนนี้..........
....................ตัวผมจะสุกแล้วครับ..........................
แต่คุณฟรานกลับยิ้มกว้างมากกว่าเดิม..........ดูเขาจะอารมณ์ดีเหลือเกินนะ ที่ได้ทำให้ผมอายได้ขนาดนี้ ..............โรคจิตเปล่าวะ??...........ผมคิด................แต่คงแสดงออกทางสีหน้ามากไปหน่อย คุณฟรานจึงถึงกับ.............
“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า”
อ้อมกอดที่กอดผมอยู่แล้ว....กระชับมากขึ้น......และเขาก็หัวเราะออกมาอย่างมีความสุขสุดๆ
........... และยังไม่ทันที่ผมจะเอ่ยปากต่อว่าเขา เขาก็โน้มใบหน้าลงมาจูบผมหนักๆหนึ่งครั้ง....ก่อนจะถอนริมฝีปากออกไปมองผมนิ่งๆ.......เล่นเอา........ผมอึ้งกิมกี่ไปเลย.......ไอ้ที่จะต่อว่าเขา นั้น........หายแวบไปกับตาทันที
.............และแล้ว.....แววตาที่สามารถทำให้ผมสั่นสะท้านไปทั่วทั้งร่างก็กลับมาอีกครั้ง.......
..............สายตาคุณฟรานส่องประกายความลึกซึ้งมาให้ผมอย่างชัดเจน............
อาจเพราะบรรยากาศมันพาไป
อาจเพราะสระน้ำแสนสวยแห่งนี้
หรือ........
อาจเพราะ.............
..............เราทั้งสองคนต่างมีแรงดึงดูดต่อกันมากเกินไป...................
เป็นอีกครั้งที่ผม..........จำต้องเก็บความอาย....เอาไว้....ลึกที่สุด.......
“ผมอยาก...จูบ...กับคุณครับ” เสียงอ้อนเชียว
..........ผมพูดออกไปได้ยังไงเนี่ยยยยยยยยย..........
.............และหลังประโยคนั้น คุณฟรานก็ไม่ทำให้ผมผิดหวัง..............
TBC
อ่ะ....เอาไปแค่นี้ก่อน เราอยากให้คนอ่านได้อ่าน nc เต็มอิ่มภายในตอนเดียว o18
ส่วนตอนนี้............เราอยากเห็นคนอ่านทุรนทุรายไปก่อน โฮะๆๆๆๆๆๆๆ :laugh:
เอ...........สักอาทิตย์หน้าค่อยมาลงอีกตอนดีไหมนะ 555555555555555555 :pigha2: (ดักคอ!! อย่ามาแอบกัดเค้าเชียวนะ....เดี๋ยวเค้าเจ็บ)
ขอขอบคุณข้อมูลการออกแบบบ้านจาก http://www.prodeccenter.com/architect/index.html , http://www.forfur.com/blog/detail/ ,
ตอนหน้าเร่าร้อนในสระน้ำแน่นอนค่ะ ^_^ :haun4: :jul1:
Uri :bye2:
-
ทุรนทุรายด้วยความอยาก NC ฮ่าๆๆๆ
กรีนน้อย นายแน่มาก อยากจูบก็ขอจูบ นี่แหละดี ไม่ต้องแอ๊บ
-
:serius2: อาากกกก //ทึ้งหัว// ค้างงงง //สูดลมหายใจ // รอครับ.
-
คนเขียนใจร้ายมาก
อยากอ่านต่อแล้ว
ตอนหน้ามาด่วนเลยน้า
-
โห ตัดได้ขัดใจมากค่ะ
อยากอ่านต่อแล้วอ่ะ
-
รอตอนหน้าด้วยคนนะครับ แต่ว่าสระน้ำจะดับความร้อนเร่าของทั้งสองได้หรือเปล่านี่สิ เหอะๆ
-
ตัดตรงเน้ใจร้ายอ่ะ อ๊ายยยยยย o9 o9 o9 o9 o9 o9
-
อ๊ากกกกกกกกอยากอ่านต่ออ่ะ
-
สนุกคะ นายเอกตลก ฮามาก
-
เพิ่งอ่านค่ะ สนุกมากกก ชอบกรีนจังอ่ะ o13
ป.ล. รอตอนต่อไปอย่างใจจดจ่อจ้าาา :z1:
-
ค้างงงงงงง :z3: มากๆค่ะ อย่ารอถึงอาทิตย์หน้าเลยค่ะ :sad4:
...เอ่อ.......เค้าป่าวหื่นน้า...... :o8:
-
:angry2: ค้างอ่ะ คนเขียนโรคจิตแน่ๆ ชอบมองคนเค้าทุรนทุราย ชิ
แต่ว่าเค้าก็จะรอตัวนะ และก็ +1 จ้า :กอด1:
-
ว้าววววววววววววววววววววว
ตอนต่อไปจะอดใจรอไม่ไหวแล้วววว :z1:
:call:
-
:fire: :fire: :fire: อยากฆ่าคนแต่ง โรคจิต :angry2: :angry2: :angry2:
เค้าล้อเล่งนะตัว เอิ๊กกกกก :-[ :-[ :-[ :L2: :L2: :L2:
รอฉากอันเร่าร้อน :m25: :m25: :m25:
-
คนเขียนใจร้ายอ่ะ
ตัดได้ทรมาณใจคนอ่านมากกกก :a5:
-
ทักทายหน่อย!!! o13 :really2:
ตอนที่ 10 ใครจะคลั่ง!!! คนแต่ง หรือ คนอ่าน....จะคลั่ง??? 55555555 :laugh:
หลังลงตอนที่ 10 เราก็คอยอ่านเม้นท์.....และก็ 5555555555 :m20: สะใจมาก!!! ขนาดเราแต่งเอง...ยังจะคลั่งตายเองเลย 555555555 :laugh3: บอกแล้ว....เรื่องนี้ถูกวางไว้ให้สามารถเรียกเลือดได้ตลอดทั้งเรื่องเลย....ตอนเรากำลังนั่งแต่ง แต่ละฉาก โดยเฉพาะ...nc...ยังขนลุกไปด้วยเลย ไม่รู้ปิ๊งออกมาได้ยังไง 555555555555 :impress2:
เม้นท์เยอะๆนะ พรุ่งนี้เราจะได้รีบมาลงให้...... : 222222:
uri :bye2:
-
ง่าาา า พรุ่งนี้ เลย หรอ
ใจ ขาด ตาย พอดี
ปล่อย ให้ เรา ดีใจเก้อ ง่ะ
รีบๆ มาต่อนะ
-
รีบมาต่อด่วนเลยค่า รออ่านต่ออย่างใจจดใจจ่อเลยนะนี่ !!!
-
:pig4: เฮือกๆๆ รออ่านบทต่อไปอย่างใจจดใจจ่อ กรีนน่ารักตลอด คุณฟรานก็ทำซะให้กรีนเขินตลอดเหมือนกัน
-
โอ้ยยยยยยยยยยยยยย คนเขียนทำค้างอ่ะ!!!! :monkeysad: :sad11:
กำลังได้อารมณ์เลย(อารมณ์?)ชะงักกึกเลย แง่ง!!! :m16: :m31: :fire: :angry2: :serius2:
มาต่อไวๆเน่อคนเขียน รออ่านตอนต่อไปไม่ไหวแล้วววววว :call: :z3: :z10:
-
อ๊ายยย เวิ่นเว่อรรรรที่สุดดดด
บ้านอลังการงานสร้างมากค่ะคุณชาย <3<3<3
ปัญหาคือทำไมต้องเป็นเงือกหนุ่ม คิดถึงพ่อแอเรียลในลิตเติ้ลเมอร์เมดขึ้นมาทันที
เค้าว่านุ้งกรีนไม่ใช่เด็กใสซื่อเลยแม้แต่น้อยยยยยยยยยย : 3
มีการยั่วเค้าก่อนด้วยแน่ะ : ))
เค้าแอบคิดว่าคุณฟรานไม่สงสัยในตัวนุ้งกรีนบ้างเหรอ
มันดูเข้าหาแบบมีจุดประสงค์แอบแฝงนะนะนะนะนะนะ
ปล
จากคำพูดที่ทอรี่ทิ้งไว้ ดิฮั้นว่าคงได้เจอฉากตบจูบเร็วๆนี้ ??
-
อ๊ากกกกกกกกกก อีกนิดเดียว nc ก็จะบังเกิด
มาต่อเร็วๆนะครับ กรีนน่ารักมว๊ากก คิกๆ
ไม่อยากให้กรีนเหงา หาคู่ให้ภูมิกับแพทได้ไหมครับ(ขอมากไปป่าวว่ะ)
ถ้าได้จะเป็นพระคุณมากเลยนะครับ
รักคนเเต่งที่สุด แต่งได้น่ารักมากกกครับ อ่านแล้วเคลิ้มตาม o13
-
ตายๆหัวใจเต้นแรง เลือดสูบฉีด อิจฉาวุ้ย 555++
ขอบ้างได้มะ คิคิ
-
เป็นอีกคนที่คลั่ง กร๊าซ!! :-[ (ต้องบำรุงเลือดเตรียมพร้อมสำหลับตอนหน้าแล้วสิ อิๆ)
รออ่านตอนโฉมหน้าเอาแต่ใจของคุณชายในฝันเปิดเผย...
แต่นู๋กรีนฮาได้ตลอดจิงๆ55 หนุ่มวายเป็นอะไรที่น่ารักเกินคำบรรยายจิงๆ o13
-
ชื่อตอนว่าใครจะคลั่งตอบได้เลยว่าคนอ่านคลั่งอ่ะค่ะรีบมาต่อนะคะ
-
กรีนน้อย ใสซื่อแบบร้ายเดียงสา :laugh:
-
ตกลงใครกันแน่ที่จะคลั่ง กรีนน้อยแพ้ทางแบบนี้จะขโมยภาพได้หรอ
-
พึ่งเข้ามาอ่านครั้งแรกสนุกดีครับ
ปล.เป็นกำลังใจให้คนแต่งนะครับ
-
คนอ่านจะคลั่งตาย
มาต่อด่วน :laugh:
-
อัพทุกวัน ตามเม้นไม่ทัน แหะๆๆ
รอตอนต่อไปนะคะ
หนูกรีนจะรอดไหม ถ้าคุณฟรานรู้ว่าหนูมีจุดประสงค์ในการเข้าบ้านเขาเนี่ย
-
กรีน ท่าทางจะแพ้เสน่ห์และรอยยิ้มของคุณชายฟรานไม่ได้ซะแล้ว
สงสัยคนอ่านคงต้องช่วยส่งยาแก้ปวดกับยานวดพร้อมคนนวดไปให้
เอะ ไม่สิ ให้คุณฟรานนวดให้ดีกว่าเนอะ นายคงต้องการแบบนั้นใช่มั้ย
ปล. กรีนคงจะเป็นลมชักแล้วล่ะ
ชักจะตกหลุมรักจนถอนตัวไม่ขึ้นแล้ว^^
-
อ๊าย เขินแทนอ่ะ><
มาลงเร็วๆนะคะ
จะรอค่ะ
:-[ :L2:
-
อยากบอกว่า......ตอนที่แต่งตอนนี้.....เราทั้ง....นั่งยิ้ม....นั่งกริ๊ด....ไปด้วยแหละ 5555555555 :laugh:
แบบ......เป็นเอามาก จินตนาการบรรเจิดสุดๆ .......ฟินมากกกกกกกกกก......... :impress2:
ตอนที่ 11
..............พายุจูบ.................
เป็นสิ่งที่ผมกำลังผจญอยู่ในขณะนี้
.....ก็หลังจากจบประโยคร้องขอที่ผมเผลอพูดอ้อนออกไป........คุณฟรานก็ตอบสนองกลับมาด้วยการ...........
โน้มใบหน้าอันหล่อเหลากับสายตาที่ส่องประกายเซ็กซี่....มาหาผม..............เหมือนความฝัน.............ใช่........
....จูบ...ภายใต้บรรยากาศที่งดงามแบบนี้.........เหมือนความฝันมาก.....
....... และมันก็ไม่ใช่จูบที่แสนอ่อนหวานอย่างที่เคย........แต่เป็นจุมพิตที่แสน เร่าร้อน.........ดูดดื่ม......แทบจะกลืนกินผมลงไปทั้งตัว
เรียวลิ้นของคุณฟรานนำพาเรียวลิ้นของผม.....สัมผัสไปทั่วโพรงปาก....ทั้งของผมและ ของคุณฟราน........มีเสียงจาบจ้วงมาจากการจุมพิตที่เกิดขึ้นอย่างต่อเนื่อง.....ครั้งแล้วครั้งเล่า.....และสามารถเรียกเลือดขึ้นมารวมกันบนใบหน้าของผมได้ไม่ยาก....
จากที่ผมลืมตามาตั้งแต่ต้น....ผมต้องยอมพ่ายแพ้....ต่อสายตาที่เร่าร้อนราวกับไฟเผาผลาญของคุณฟราน......และผมก็ค่อยๆปิดเปลือกตาลง...... ‘ซึมซับ’ ........รู้สึกเหมือน...ผมกำลังจมอยู่ในห้วงเสน่หาของคุณฟราน...และหาทางออกไม่ได้
คุณฟรานละจากริมฝีปากของผม....มาจูบและไซร้ลงที่ซอกคอของผม......
“อ๊ะ!!..??” ไม่จริงน่า.....อะไร??....มันจะสร้างความรู้สึกเสียวแปร๊ดขึ้นมาได้ขนาดนี้
ลมหายใจร้อนๆนั่น....กับกลีบปากที่ผมสัมผัสได้ถึงความหยุ่นนุ่ม...ที่คลอเคลียเบาๆอยู่บริเวณซอกคอ...
..........อ่า.............ดีจังเลย......ไม่อยากจะเชื่อ....ว่าผมจะชอบมันซะด้วย.............
“อ๊ะ!!......อืมมม.....”
.....อย่าเลียสิครับ.....คุณฟรานคุณจะกินผมจริงๆหรอเนี่ย........
ความเคลิบเคลิ้มแถวซอกคอ...ยังไม่ทันจะหมดไป.....คุณฟรานก็ลากลิ้นขึ้นไปจนถึง ติ่งหู ใช้ฟันขบหยอกเย้ามันเบาๆ และลากปลายลิ้นชื้นแฉะนั้นลงมาที่ต้นคอ.......เลยไปตามลาดไหล่ที่เผยออกมา จากคอเสื้อของผม...จากนั้นเขาก็หันมาจุมพิตที่กลีบปากอันบ่วมเจ่อของผมอีกครั้ง.....และครั้งนี้ก็เรียกร้องมากขึ้น
คุณฟรานยังคงจูบผมอย่างหนักหน่วง...เขาเปลี่ยนองศาในการสัมผัสกลีบปากนุ่มของผมไปเรื่อยๆ..... ตอนนี้...ผมได้แต่คล้อยตามการชักนำของเขา....เท่านั้น
จากที่มือของผมขยุ้มเสื้อตรงหน้าอกของคุณฟรานมาตั้งแต่แรก....ผมต้องปล่อยมือและวาดแขนโอบกอดคุณฟราน...พร้อมกับจิกเล็บสั้นๆของตนเองลงบนแผ่นหลังที่แข็งแรงนั้น....เผื่อจะช่วยบรรเทาความรู้สึกที่กำลังรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ.....ของตนเองได้บ้าง
......จนผมรู้สึกเหมือนจะตาย....เพราะความเสียวกระสันไปทั่วทุกรูขุมขนนั้นเสียให้ได้......คุณฟรานก็ละริมฝีปากออก....เขาจูบลงที่ปลายคางผมเบาๆ...และสบตากับผมที่ก็เปิดเปลือกตามาสบกับเขาแล้ว.......คุณฟรานมองผมด้วยความเสน่หา....และ........
“เธออยากลงไปว่ายน้ำไหม??”
“...ค..ครับ...” ผมยิ้ม...ตอบรับ
“ลงไปทั้งอย่างนั้นแหละ....เสื้อผ้าของเธอ....เดี๋ยวฉันจะถอดให้เอง”
........ฉ่า......ฟู่....ฟู่....ฟู่......
ถ้าเป็นใน anime.......ตัวของผมที่แดงจัดขึ้นมาอย่างกะทันหัน.....คงมีควันพุ่งออกมาบนหัวของผมแล้วแน่ๆ
คุณฟรานถอดเสื้อผ้าของเขาออก.....จน......เปลือยเปล่า.....ผมเคยบอกแล้วเขาเป็นคนหุ่นดีมาก...และมีมัดกล้ามที่สวยงามอย่างไร้ที่ติ จริงๆ......ผมจ้องมองไปที่ส่วนกลางลำตัวของเขาอย่างอึ้งๆ.....ครั้งก่อนมั่ว แต่เบลอและเคลิ้มจนไร้สติจึงไม่ทันได้สังเกต....แต่นี่...........
......คุณฟรานครับ.....แทนที่คุณจะอาย......แต่กลับเป็นผมเองที่อายจนไม่รู้จะอายอย่างไรแล้ว......
คุณฟรานมองผม...และยกยิ้มที่แฝงไปด้วยเล่ห์เหลี่ยมแพรวพราวที่ผมไม่เคยเห็น.... แต่ก็ดูดึงดูดได้อย่างร้ายกาจไปพร้อมๆกัน....แล้วเขาก็กระโดดลงไปในสระน้ำอย่างสวยงามดั่งฉลามหนุ่ม.....และว่ายน้ำด้วยท่าฟรีสไตล์ไปทางส่วนหางของสระน้ำทรงปลาฉลาม เนื่องจากที่เรายืนอยู่เป็นส่วนกลางของตัวปลา......ผมสังเกตว่าสระน้ำแห่งนี้...ไม่มีบันไดเหล็กลงไปในสระ แต่กลับเป็นบันไดที่หล่อขึ้นอย่างถาวรโดยเฉพาะ.....และบันไดก็สร้างให้อยู่ ตรงส่วนหางของปลาฉลาม คุณฟรานส่งยิ้มอย่างเซ็กซี่มาให้ผม.....จนผมเผลอเดินตรงไปทางที่เขายืนอยู่
เมื่อไปถึงจุดหมาย....คุณฟรานก็ยื่นมือข้างหนึ่งมาจับมือของผม....ผมค่อยๆเดินลง ไปในน้ำตามการจูนของเขา.....จนตอนนี้ผมลงมาลอยคออยู่ในน้ำแล้ว....น้ำที่มีอุณหภูมิที่เย็นพอดีจึงช่วยให้ผมรู้สึกสดชื่นขึ้นบ้าง.....และผมก็เหมือนเพิ่งรู้สึกตัว....ว่าตอนนี้ได้เข้ามาอยู่ในอ้อมกอดหลวมๆของคุณฟรานเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
.....พอได้ใกล้ชิดสนิทแนบเนื้อกันขนาดนี้.......ใจของผมก็เต้นเร็วขึ้นราวกับกลองที่ถูกตีรัว.....
คุณฟรานยิ้มหวาน....และก้มลงมาจูบตรงกลีบปากของผมเร็วๆหนึ่งครั้ง......เหมือน......เป็นการให้รางวัลผม....ที่ทำตามใจเขา
.....เอ่อ.......ผมว่าน้ำก็เย็นดีนะครับ....แต่ทำไม?? ผมถึงยังร้อนๆอยู่เลย..........
จากนั้น...เขาก็ส่งรอยยิ้มที่แสนจะเซ็กซี่มาให้ผมอีกครั้ง....ให้ผมได้รู้สึกว่า.....เขาที่ผมเปียกลู่ไปตามโครงหน้าอันหล่อราวเทพบุตรนั้น....เซ็กซี่ขึ้นกว่าเดิมหลายเท่านัก
และ...เหมือนคุณฟรานจะรู้ว่า.......ซอกคอ........ นั่นเป็นจุดอ่อนของผม เขายกฝ่ามือข้างหนึ่งขึ้นมาลูบอย่างแผ่วเบาที่ท้ายทอยของผม คือ...ถ้าเขาจับท้ายทอยเลย...ผมก็คงไม่รู้สึกอะไร แต่เขากลับ...ค่อยๆลูบไล้ไปมาแถวท้ายทอย...เลยไปยันโคนผม...ลูบไล้เบาๆ... และ.....ละมาตรงหลังใบหูของผม....เขาใช้ปลายนิ้วเรียวยาวนั่นเกลี่ยบริเวณนั้น...แผ่วเบา....นุ่มนวล...ก่อนเลยมาที่ใบหูและติ่งหู...ที่อุ่นร้อนของผม.....
.......นี่เขากำลังยั่วอารมณ์ผม...ให้ปรารถนาในตัวเขาใช่ไหมเนี่ย.........
................และมันก็ได้ผลเสียด้วย....................
แววตาของเขายังคง...สบกับตาของผมไม่ละไปไหน ใบหน้าของผม...ร้อนจัดขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้....ผมมองเลยลงมาที่ริมฝีปากนั่นของเขา.....ที่เคยมอบความหวานให้ผม.....เหมือนต้องมนต์สะกด
.......อ่า....ผมอยากจูบเขาอีกแล้วสิ...........
เหมือนคุณฟรานจะรู้ถึงความนึกคิดของผม........เขาค่อยๆโน้มใบหน้าลงมา....และ...ผมก็เผยอริมฝีปากออกนิดๆ.......รอคอย.......ใช่........ผมกำลังควบคุมตัวเองไม่ได้...และ....รอคอยจุมพิตจากเขา....กลีบปากของเราทั้งสองคนสัมผัสกันอย่างแผ่วเบา....และเขาก็แทรกปลายลิ้นเข้ามาควานหาความหวานในโพรงปากของผม .....
...........ปลายลิ้นของเรา.....กำลังกอดเกี่ยวกัน..............
คุณฟรานใช้มือคลำเข้าไปใต้สาบเสื้อของผม...และ...ลูบคลำไปทั่วแผ่นหลังเนียนนั้น.....ลงมาแถวสะโพก...ก่อนจะล้วงเข้าไปขยำแก้มก้นนุ่มนิ่มของผมอย่างนุ่มนวล...ส่วนมืออีกข้างก็ยังทำหน้าที่ปลุกอารมณ์...ตรงจุดอ่อนไหวข้างบน...ไม่ละไปไหน
.............ไม่ไหว.............ไม่ไหว..............
ทั้งปากทั้งมือ.....เล่นผมหนักเสียขนาดนี้.....ผมขนลุกชันไปทั่วทั้งตัว....และสั่นน้อยๆไปกับ...ความรู้สึกอันแสนรัญจวนที่เข้ามาเล่นงานผมได้อย่างแสนสาหัส....ตอนนี้เสื้อผ้าของผมหลุดลุ่ยจนแทบไม่มีประโยชน์อะไรแล้ว
คุณฟรานค่อยๆปลดเสื้อของผมออก....และต่อด้วยกางเกง...ที่ตอนนี้เปียกชุ่มไปหมด.......สัมผัสแผ่วเบา...และแรงเสียดสีเพียงน้อยนิดจากฝ่ามือของเขา.... เล่นเอา....กรีนน้อย.....ชูชันสั่นระริกขึ้นมาทันที....จากเดิมที่...มัน?? แข็งตัวอ่อนๆอยู่แล้ว
เรากอดรัดกันมากขึ้น....คุณฟรานกลับมาจูบผมอย่างหนักหน่วงอีกครั้ง....อีกครั้ง....และอีกครั้ง.....สัมผัสของเขายังคงสร้างความเสียวสะท้านให้ผมได้ มากเสมอ...และมากขึ้นเรื่อยๆ เมื่อแรงเสียดสีจากร่างที่เปลือยเปล่าของเราทั้งคู่...ทำให้ผมสัมผัสถึง.....ความเป็นชาย......ที่แข็งเครียดของเขา.....ที่ดุนดันอยู่บริเวณหน้า ท้องของผม.....และตอนนี้สายตาของผมคงเรียกร้อง...ใช่....
..............สายตาของผมกำลังเรียกร้อง....ให้คุณฟรานทำมากกว่านี้..............
“เธอต้องการอะไร?? บอกฉัน”
........ฉ่า.....จากเดิมที่ผมหน้าแดงและ...คงแดงไปหมดทั่วทั้งตัวอยู่แล้ว....ตอนนี้ตัวของผมคงสามารถทำให้น้ำในสระแห่งนี้เดือดได้เป็นแน่
“....ผม........” ผมสบตากับคุณฟราน....และถึงตอนนี้....ผมก็รู้สึกถึงนัยน์ตาของตนเอง...ที่พร่ามัวไปด้วยหยาดน้ำตา...
“...........” คุณฟรานยังคงเงียบ...และรอฟังคำตอบจากผม...พร้อมกับสายตายั่วยวนของเขา
“....ผม...ต้องการ...ให้ตรงนี้...อึก....ของคุณเข้ามาในตัวผม”
ผมพูดจบ...พร้อมกับหยดน้ำตาที่ไหลริน....คุณฟรานยิ้มอ่อนโยน....แล้วก็โน้มใบหน้าลงมาจูบซับน้ำตาหยดนั้นอย่างนุ่มนวล....
“....เด็กดี.....เธอเป็นเด็กที่น่ารักมาก”
คุณฟรานโน้มใบหน้าลงมาอีกครั้ง....และครั้งนี้....เขาก็ค่อยๆจุมพิตที่กลีบปากของผมอย่างอ้อยอิ่ง....เหมือนเขากำลังใช้จุมพิตนี้...ปลอบประโลมใจผม ริมฝีปากของเขายังคงคลอเคลียกับริมฝีปากของผม....ก่อนที่เขาจะใช้ปลายลิ้นของเขา...แทรกเข้ามาในโพรงปากของผมอีกครั้ง.....ปลายลิ้นของเขาควานเข้าหาเรียวลิ้นของผม.....นุ่มนวล.....อ่อนโยน....ช่างเป็นการปลอบใจที่แสนวิเศษที่สุด
คุณฟรานดันหลังของผมจนไปติดขอบสระ.....ก่อนจะล้วงมือลงมาทักทายกับกรีนน้อย...สัมผัสเบาๆ และใช้มืออีกข้างหนึ่งคอยประคองผม....จากนั้นเขาก็ละจากกรีนน้อย...มาจับขา เรียวของผม...ยกขึ้นมาเกี่ยวที่เอวแข็งแรงของเขา.....บั้นท้ายของผมสัมผัส ถึงความอุ่นร้อนที่ระบายออกมาจากท่อนเอ็นของเขา ผมยกมือทั้งสองข้างขึ้นกอดท้ายทอยของคุณฟราน...เพื่อช่วยในการทรงตัว
คุณฟรานใช้ปลายนิ้วสัมผัสตรงส่วนอ่อนไหวด้านหลังของผมเบาๆ .....เหมือนเขาจะคลำเพื่อสำรวจความพร้อมของผมมากกว่า.....คุณฟรานถ่ายทอด ความลึกซึ้งมากมายผ่านแววตาของเขามาให้ผม....และเขาก็จับส่วนที่...กำลัง แข็งเครียด...ของเขา.....
..............ค่อยๆแทรกเข้ามาในช่องทางนั้น...ของผม...............
“อ๊ะ..!!..อ๊าาาาาา...”
แม้ความใหญ่โตนั่นจะทำให้การรุกล้ำ...ทำได้ลำบาก แต่ก็เหมือนกับว่า......ช่องทางนั้นก็พร้อมอยู่แล้วกับการ ‘บุกรุก’ .....ในที่สุด....แท่งความร้อนนั่นก็แทรกเข้ามาในร่างกายของผม...จนสุดปลายทาง
“อ่า........อา.........”
ระหว่างนี้....คุณฟรานก็ยังคงคอยวนเวียงจูบและลากลิ้นไปที่ ซอกคอของผม....ลงบนหัวไหล่ขาวเนียนของผม...และลงมาที่หน้าอกของผม.....ริม ฝีปาก....เรียวลิ้น....ปลายจมูกของเขา....ช่วยปลุกปั่นอารมณ์รุ่มร้อนของผมได้อย่างดีเยี่ยม....ไม่เพียงแค่นั้นเขายังแยงลิ้นอุ่นชื้นของตัวเองเข้าไปในหูของผม....ให้ผมได้ขนลุกไปทั่วทั้งตัว
“อ๊ะ....อา...........”
คุณฟรานกระชับอ้อมกอดแนบแน่นขึ้น.....และเหมือนเขาจะสูดลมหายใจเข้าจนเต็มปอด ก่อนจะพาผมจมดิ่งลงไปใต้น้ำ....และเขาก็จูบผมอย่างดูดดื่ม...ก่อนจะโพล่ขึ้นมาเหนือน้ำอีกครั้ง
ถึงตอนนี้แล้ว...ผมก็เริ่มตอบสนองจูบอันล้ำลึกนั้นด้วยอารมณ์ที่พลุ่งพล่านเต็มที่.....คุณฟรานถอนบั้นท้ายของเขาออก...แล้วดันกลับเข้ามาใหม่ในตัวผมโดยแรง
“อ๊ะ.....อื้ออออ”
ในท่าที่ผมใช้มือกอดคอเขานี้...ไม่ค่อยถนัดนัก....ผมจึงละมือทั้งสองข้างมาเกาะขอบสระไว้....ในขณะที่คุณฟรานโอบกอดร่างของผมไว้....และออกแรงโหมกระหน่ำเข้ามาในตัวผม....ผมรับรู้ถึงเสียงครวญครางของตนเองผสานกับเสียงครางต่ำของคุณฟราน....ดังไปทั่วสระแสนสวยแห่งนี้
“อะ...อ๊า....ม....มากกว่า...นี้...ด...ได้มั้ยครับ??”
สะโพก ของคุณฟรานจากที่สอดใส่เป็นจังหวะที่เชื่องช้า....ก็ค่อยๆแรงขึ้น.....แรงขึ้น.....จนความเร่งร้อนนั้นกระชับถี่รัว.....และคุณฟรานก็ใช้มือข้างหนึ่ง มาช่วยรูดรั้งกรีนน้อย......จนถึงขีดสุดแห่งความเสียวซ่านนั้น.....ผมปลดปล่อยของเหลวสีขาวขุ่นของตนเองออกมา....แล้วตามด้วยความรู้สึกถึงของเหลวที่อุ่นร้อนของคุณฟราน...ที่อัดฉีดเข้ามาในช่องทางอันนุ่มนิ่มของผม
“...อ๊ะ..!!...อาาาา.....”
หลังปลดปล่อยความรุ่มร้อนนั้น...เราก็ยังคงกอดรัดกันอยู่....และผมก็พึ่งสังเกตว่า.....ดวงอาทิตย์เริ่มจะลาลับขอบฟ้าแล้ว......และพอเริ่มมีสติผมก็ พึงสำนึกได้ว่า.....
........เราเปลือยเปล่าภายใต้กระจกใส......
“.....เอ่อ....ก...กระจก....ค....คือ.....” ผมตะกุตะกัก...และหน้าก็แดงแปร๊ดขึ้นมา
“....ไม่เป็นไร...กระจกนี่มองจากด้านนอกเข้ามาไม่เห็นหรอก”
คุณฟรานยิ้ม....ก่อนจะตอบอย่างรู้ทันความนึกคิดของผม....และเขาก็พูดประโยคที่ทำเอาผม....อยากละลายลงน้ำเสียให้ได้ว่า............
“ฉันอยากชมพระอาทิตย์ตก ‘ร่วม’ กับเธอ” เขาพูดพร้อมกับหลุดตามองลงไปใต้น้ำ....ในส่วนที่ยังเชื่อมต่อของเรา....ก่อนจะส่งสายตายั่วยวนมาให้ผมได้ใจสั่นอีกครั้ง
“เอ๊ะ...!!...”
และโดยที่ไม่ต้องรอคำตอบจากผม...คุณฟรานก็ถอนตัวออก...และเปลี่ยนเป็นอุ้มผม ขึ้นจากน้ำ....พามาที่โขดหินใหญ่ริมสระทันที....เขาวางผมให้นั่งลงบนโขดหินนั่น...และเขาก็ขยับร่างที่สง่างามของตนเอง...มายืนอยู่ระหว่างขาของผม
ประกายตาความเร่าร้อนที่ยังไม่ดับลงง่ายๆของเขา...จับจ้องมายังผม....และก่อนที่สมองของผมจะทันสั่งการ....ผมก็โน้มใบหน้าของคุณฟรานลงมา...แล้วกดริมฝีปาก ที่ปลายคางของเขา...และละไปยังริมฝีปากที่ยกยิ้มอย่างพึงพอใจของเขา.....
“อะ...อืมมมม”
....... แล้วจุมพิตอย่างดูดดื่มก็เริ่มต้นอีกครั้ง....อีกครั้ง....และอีกครั้ง.... เหมือนไม่รู้จักพอ....แล้วเขาก็เลื่อนลงมาที่ซอกคอ...ติ่งหู...ลงมาที่หน้า อกของผม...และใช้ปลายลิ้นลากเลียไปที่ยอดอกของผม....จนผมต้องแอ่นโค้งขึ้น ด้วยความเสียวสะท้าน
คุณฟรานใช้จังหวะนั้น....ดันส่วนที่แข็งขึงของเขาเข้ามาฝังในร่างของผมอีกครั้ง
“อ๊ะ...ยะ...อ๊า.....”
เขาใช้มือข้างหนึ่งมากอบกุมกรีนน้อยไว้....และรูดรั้งเบาๆ....ส่วนมืออีกข้างก็ช่วยประคองหลังของผม....ในขณะที่ผมใช้ฝ่ามือยันลงบนโขดหินเพื่อผยุงตัวเอง
คุณฟรานถอนความอุ่นร้อนนั้นออก....ก่อนจะแทรกเข้ามาใหม่อย่างนุ่มนวล...เชื่องช้า....เรื่อยๆ....เหมือนครั้งนี้เขาจะควบคุมความปรารถนานั้นได้มากขึ้น.............
“...อาาาาา......” เสียงครางต่ำของคุณฟราน...ปลุกเร้าความเสียวซ่านให้ผมได้มากเลยเชียวล่ะ
.........แล้วแรงกระแทกกระทั้งนั้นก็ค่อยๆรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ...พร้อมกับความเสียวซ่านนั้น...ที่กำลังจะทะลุถึงขีดสุดอีกครั้ง
“..อุ....อึก...อื้ออออ.....อ๊าาาา...”
....ภาย ใต้แสงอาทิตย์อัสดง....มีร่างของเราทั้งสองคนที่อาบแสงสีสวยนั้น....กำลัง เชื่อมต่อกัน.....และยังคงเคลื่อนไหวไปพร้อมๆกับ....แสงสีส้มที่ค่อยๆลาลับขอบฟ้า......
TBC
แต่งจบตอนนี้....คนแต่งเลือดแทบหมดตัว.. :jul1:....ก่อนจะกลับมาอ่านอีกรอบ....ด้วยความอายว่า “กูแต่งออกมาได้ยังไง??” พูดไม่เพราะตบปากตัวเอง.....เพี๊ยะๆๆ 55555555555555 :laugh3:
ตอนหน้า....พบกับ...คุณฟรานในลุคมาเฟีย o11
เม้นท์เยอะๆนะ.....เพราะก่อนแต่งแต่ละตอน...เราจะมานั่งอ่านเม้นท์ของทุกคนก่อน...เพื่อเป็นกำใจ เรายังไม่อยากห่อเหี่ยวตอนนี้..... :impress3:
แจ้งก่อน....ว่าวันที่ 7-14 พ.ย. 55 เราติดคิวงานยาวที่ต่างจังหวัด ไม่รู้จะมีเวลามาแต่งและลงให้หรือเปล่านะ.....ช่วงนี้เลยอยากได้กำลังใจปั่นให้ได้มากที่สุด...........ขอบคุณทุกกำลังใจล่วงหน้า o14...และที่ผ่านๆมา o15
uri :bye2:
-
กรีน แรง + รั่วได้ใจ สาววายจริงๆ :jul1:
-
เชื่อแล้วว่าเร่าร้อนจริงๆ ได้ใจมากอะ เลือดกำเดาไหลเกือบหมดตัว
-
เลือดกำเดาแทบไหล
สุดๆไปเลยนะกรีน ><
-
:-[
-
อ่านไปเขินไป นั่งยิ้มอยู่คนเดียว เป็นฉากที่เจ๋งมากเลยละ -.,-
รอดูคุณฟรานลุคมาเฟียอยู่นะ
-
ขอรับบริจาคเลือดด่วนครับ ไม่ไหวแล้ว :m25:
-
+1 จ้า และก็ :pighaun: :pighaun: :pighaun:
-
สู้ๆ จ้าา :3123: :3123:
แต่ง ได้ เยี่ยม!!! o13 o13 o13
มี สถานที่อื่น ต่อ อีก มั้ย
:z1: :z1: :z1:
ห้อง น้ำ เตียง นอน โซฟา หุหุหุ
รอ อ่าน นะ
:กอด1:
ชอบ เรื่อง นี้ มากๆๆ
:bye2: :bye2:
-
โห ตายๆๆๆๆๆๆๆ :m25: :m25: :m25: แต่งอย่างนี้ฆ่ากันเลยดีกว่า คุณฟรานกลายเป็นคนขี้หื่นไปเลยอ้ะ
:jul1: :jul1: :jul1: :haun4: :haun4: :haun4: :pighaun: :pighaun: :pighaun:
-
อ๊อค :pighaun: :jul1: :jul1: กระอักเลือดตาย
นี่มัน นี่มัน :m10: :m10: อ๊า~~~~~ ฟิน~~~~ :m25: :m25: :m25:
-
โรแมนติกมากๆเลยอ่ะ กรีนน้อยเสียตัวตอนพระอาทิตย์ตก อ่าาา
-
โห้ย...ร้อนแรงกระจายทั่วสระว่ายน้ำ :o8:
แต่ว่ามันเหมือนความสัมพันธ์ของกรีนกับคุณฟรานยังไม่ชัดยังไงก็ไม่รู้
-
น้ำในสระคงร้อนน่าดู
-
ชอบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ
ภาษาพริ้วมากกกกกกกกกกก อ่านแล้วเคลิ้มมากกกกกกกกกกก
นายเอกเราแอบต๊องนิด ๆ แต่น่ารักมากกกกกกกกกกกอะ!!!!
คุณชายฟรานชวนเคลิ้มสุดๆ ฮว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
> < สุภาพบุรุษ อบอุ่น แต่ก็ร้อนแรงมากในเวลาเดียวกัน
ฮว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
อยากได้ปู้จายแบบเน้!!!!
งื้ออออ รีบ ๆ มาต่อนะคะๆๆๆๆๆๆๆๆ
> < เค้ารออยู่
-
...........
ไม่มีคำบรรยายใดๆ
:jul1: :jul1:
-
เร่าร้อนมากก
-
เลือดหมดตัวแล้วววววว :m25:
รักคนแต่งนะสู้ๆ เพื่อน้องกรีนน้อย :z1:
:call:
-
อ่านแล้วเกิดอาการแบบนี้
v
v
v
v
v
v
v
v
:pighaun: :pighaun: :pighaun:
:haun4: :haun4: :haun4:
:m25: :m25: :m25:
:jul1: :jul1: :jul1:
-
สุดยอดดดดดดดดดด :z1:
เลือดหมดตัวแย้ว โอ้ววววว :haun4: :haun4:
คราวหน้า มาในบทเฟียตัวจริง อร๊ากกกกก อยากอ่านไวๆๆ จัง
มาต่อเร็วๆ นะ ฮ้าฟฟฟฟฟ
ร้าก หนูกรีน & ร้ากคนแต่ง ฮิ้ววววว :L1: :L1: :กอด1:
-
พึ่งเข้ามาอ่าน ชอบจัง~
-
อร๊ากกกกก...........เลือดพุ่งให้ตายเถอะ
เซ็กยามอาทิตย์ลับขอบฟ้า อยากจะบ้า><
รอต่อๆ
-
บรรยากาศเย็นสบายที่เร่าร้อน :z2:
-
ไม่ต้องมีคำบรรยายเลยตอนนี้....ฟินมาก
ปล.คนแต่งบอกว่า วันที่ 7-14 ต.ค. 55 ติดคิวงานยาวที่ต่างจังหวัด--->>ต.ค. มันผ่านมาแล้วนิ?
-
เอาตัวเข้าแลกเพื่อภาพ เอะ หรือเพื่อความต้องการของตัวเองกันล่ะนี่
-
เลือดท่วมจอ. :jul1: :jul1: :jul1:
-
ทักทายค่ะ
555555555555 :laugh:
ไม่ต้องมีคำบรรยายเลยตอนนี้....ฟินมาก
ปล.คนแต่งบอกว่า วันที่ 7-14 ต.ค. 55 ติดคิวงานยาวที่ต่างจังหวัด--->>ต.ค. มันผ่านมาแล้วนิ?
ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า :jul3: หลงไปแม้กระทั่งเดือน เป็นวันที่ 7-14 พ.ย. 55 ค่ะ ขอบคุณมากกกกกกกกกกก o14
วันนี้ยังไม่ลงให้นะ แบบว่าพิมพ์ไม่ทันแล้ว สำหรับคนที่ติดตาม....ก็ต้องขอบคุณมาก o15
ตอนนี้...ยังรู้สึกอายตัวเองไม่หายเลย :z2: :z2:....แต่....ก็ยังยืนยันว่า....ยังมี nc อยู่นะ.. :pighaun:
..และรับรองว่าไม่เหมือนใคร พูดแล้วเลือดกำเดาจะไหล :haun4: โฮะๆๆๆๆๆๆๆ :laugh3:
เม้นท์เป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ :really2: :really2:
uri :bye2:
-
เข้ามารายตัวเป็นแฟนคลับเรื่องนี้ด้วยคน
อ่านแบบรวดเดียวเลยจร้าา
แอร้ยย ย >//////< จะบอกว่าถ้าเราเป็นกรีนน่ะ เจอคุณฟรานก็คงอยากจิถวายตัวเหมือนกัน
ความเวิ่นของกรีนน่ารักมากก เป็นหนุ่มน้อยติดการ์ตูนวายหรา~~~
ฉากสระน้ำเล่นเอาฟิน แบบอ่านไปกัดผ้าห่มไป ต้องเอาหมอนมาปิดหน้าแล้วกรี๊ดกันเลยทีเดียว^^
-
เลือดจะหมดตัว :jul1:
-
เลือดหมดตัว อร้างงงงงงงงงง
:jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1:
หนูกรีนแอบยั่วไม่น้อยเลยเนอะ 555
อยากเห็นคุณฟรานลุกมาเฟียซะแล้วสิ เป็น กลจ.ให้คนแต่งค่า สู้ๆๆ
o13 o13 o13
-
ตอนนี้หวานมากกกกกกก
ชอบบุคลิกพระเอกอ่ะ บางทีก็ดูนิ่งๆ แต่บางทีก็ไม่ใช่
ส่วนนายเอกคนนี้ เพ้อตลอดดดด แต่น่ารักดี
บวกจ้า
-
เลือดกรุ๊ป AB ด่วนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน :m10: :m10: :m10: :m10: :m10: :m10: :m10:
-
โฮกกก :m25: เลือดเกือบหมดตัว
อ่านล่ะเขินนน พามาทัวร์บ้านซะเรียกเลือดเลย
รอตอนต่อไปนะฮะ :')
-
สนุก ชอบบบบบบ >.<
-
:a5: :haun4: :jul1:
ลืมทำประกันชีวิตสาเหตุการตายคือเสียเลือดมากเกินไป
จากการอ่านกรีนน้อยค่ะ :z2: :laugh: :laugh:
-
:haun4:
-
:m25: :z1: :pighaun: :haun4: :jul1: :oo1:
-
:m25: เลือดแทบพุ่ง
กรีนฮาดีอ่ะ :m20: อยู่กับฟรานเขินตลอดเลย
-
ครั้งที่สองก็ออกนอกสถานที่ซะแล้ว ครั้งต่อๆไปก็อย่าน้อยหน้านะ
-
ง่า... สงสัย อยากรู้อยากเห็น
อยากถามว่า ฟรานกับไนท์หน้าเหมือนกันขนาดนั้น
มันมีการสลับตัวกันหรือเปล่า แล้วจะเกิดการเข้าใจผิดไหม แล้ว...
เฮ้อ อยากให้เรื่องนี้ไม่มีความเศร้า อยากให้เฮฮาปาตี้แบบนี้ต่อๆไปจนจบ
-
หลงเสน่ห์คุณชายเข้าซะแล้วสิ
-
สุดยอดเลยเรื่องนี้ลือดท่วม
-
อ่านไปเขินไปแทนกรีนเลยนะเนี่ย แถมเลือดจะหมดตัว :haun4:
-
บรรยากาศเป็นใจจริงๆ แสงสีส้มของพระอาทิตย์อัสดง
เป็นฉากที่งดงามมาก
-
ลุคมาเฟียของคุณฟราน....แต่งค่อนข้างยาก......จากผู้ชายอบอุ่นแสนโรแมนติกมาเป็นแข็งกร้าว....โดยยังไม่ทิ้งเสน่ห์จากตรงนั้น......
เราก็เลยต้องศึกษาข้อมูลเพิ่มเติมหลายอย่าง.....กลัวว่ามันจะออกมาไม่สนุกเหมือนกัน.....ฉะนั้นอ่านจบแล้วเม้นท์ให้ด้วยนะคะ o18.....จะได้รู้ว่าตนเองต้องแก้ไขอะไรบ้าง
ตอนที่ 12
สัมผัสเย็นๆจากผ้าขนหนูที่ไล้ไปตามผิวหน้า....ทำให้ผมค่อยๆปรือตาขึ้น....มีแสง สว่างจ้าสาดส่องเข้ามาภายในห้องแห่งนี้จากด้านนอก...โดยที่ไม่ต้องเปิดไฟ
“...คุณฟราน...”
คุณ ฟรานถือผ้าขนหนูนั่งอยู่ตรงขอบเตียง....สายตาของเขาส่งประกายความห่วงใยและ อ่อนหวานมาให้ผม....ได้เริ่มขัดเขิน...และหน้าแดงขึ้นมาอย่างไม่ทันตั้งตัว
“หึ...หน้าเธอแดงหมดแล้วนะ”
“...ค...ครับ...” อย่าแซวสิครับ...ยิ่งคุณพูดแบบนี้...หน้าผมก็ยิ่งแดงสิครับ
คุณ ฟรานพูดพร้อมกับวางผ้าขนหนูลงในอ่างใบเล็ก ที่วางอยู่บนโต๊ะเข็นเล็กๆ ข้างเตียง.....แล้วเขาก็ยื่นมือข้างหนึ่งมาลูบไล้แก้มของผมเบาๆ
“....เอ่อ....ตอนนี้....กี่โมงแล้วครับ” ผมต้องพูดอะไรแก้เขินแล้วครับ
“....บ่ายสองน่ะ” เขาตอบแล้วยิ้มอย่างเอ็นดูกับสีหน้าของผม....ที่คงแสดงอะไรแปลกๆออกมาอีกแล้ว
“อ่า....ผมขอโทษครับ....ผมไม่คิดว่าตนเองจะตื่นซะบ่ายเลยอย่างนี้” ครั้งก่อนแค่ 11 โมง....ครั้งนี้เล่นซะบ่ายสองเลยหรอเนี่ย
“ไม่เป็นไร....เมื่อวานฉันคงรุนแรงกับเธอมากไปหน่อย” คุณฟรานพูดแล้วยิ้มเล็กๆ
“...อ..เอ่อ.....ค..ครับ...” ทำไม?? ผมถึงได้เขินอย่างนี้นะ...
เหมือนกำลังจะลืมอะไรไป............อ้อ...........อ๋อ............ใช่แล้ว...........
“แล้วทำไม?? ครั้งก่อนผมไม่รู้สึกอะไรเลยครับ.....เอ่อ......แค่........”
............ฉ่า...........แล้วทำไม?? ต้องพูดเองเขินเองด้วยวะ.............
“หึหึ.....ครั้งที่แล้วมีตัวช่วยเยอะน่ะ”
“...........” ...คือ...ตอนนี้ผมรู้สึกปวดหลังมากน่ะครับ....เอ่อ....คงเพราะขอบสระกับโขดหินด้วยล่ะมั้ง??
“ไว้ครั้งต่อไป....ฉันจะยับยั้งชั่งใจให้ได้มากกว่านี้แล้วกันนะ” คุณฟรานพูดพร้อมทั้งยิ้มหวานให้ผม
“............” ..... >////<.....ผมหน้าไหม้แล้วครับ
.....กี่ครั้งแล้วนะ....ที่ผมต้องเขินจนตัวแดงไปทั่วทั้งตัวแบบนี้
แล้วคุณฟรานก็โน้มตัวลงมาจุมพิตเบาๆที่กลีบปากของผม
“ให้ฉันช่วยอาบน้ำให้มั้ย??”
“มะ....ไม่เป็นไรครับ...ผมอาบเองได้”
คุณ ฟรานยกยิ้มขำๆ กับปฏิกิริยาของผม....ก่อนจะช่วยลดผ้าห่มลง....และช่วยผยุงผมไปส่งที่ห้อง น้ำ.....แล้วก็ช่วยปิดประตูห้องน้ำให้ผมอย่างแผ่วเบา
.............อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก.....................
กู มาเป็นโจรนะว้อยยยยยย.........แล้วกูจะมาหลงเสน่ห์เขาทำไมเนี่ย?? ..........ผมทึ้งหัวตัวเองอย่างเมามันส์แล้วครับตอนนี้......อยากตัดหัวตัว เองทิ้งลงโถส้วมจริงๆ?? ......ก็ใช่ว่าผมจะไม่รู้ตัวว่า....ตัวเองรู้สึกอย่างไรกับคุณฟรานน่ะสิ ......เป็นใคร??....เจอแบบที่เขาทำกับผม......ก็ต้องอ่อนยวบกันทั้งนั้น แหละ........เฮ้อออ...............
...........หวังว่าความรู้สึก ‘หลงใหล’ นี้........คงไม่กลายเป็น ‘หลงรัก’ อย่างถอนตัวไม่ขึ้นหรอกนะ......ยังไงดีล่ะ.....กะว่าให้แค่เวอร์จิ้นแล้ว จบ.....แต่ผมกลับหลงไปกับเสน่ห์ในเพศรสของเขาเสียขนาดนี้....ไม่ยอมปฏิเสธ .....แถมเต็มใจอย่างยิ่งอีก.......กูหนอกู..... = ='
............................................................
ผมจัดการแช่น้ำอุ่นจนพอใจ.....หยิบผ้าเช็คตัวมาซับหยดน้ำ...ที่เกาะแพรวพราวไปทั่วร่างกายของตนเอง.........เออใช่.....นี่ก็เป็นอีกอย่างที่ผมก็อดแปลกใจไม่ได้......คือ......
..........คุณฟรานไม่ได้ทิ้งร่องรอยอะไรบนตัวของผมเลยครับ.........
ก็ ในการ์ตูนวายน่ะ....หลังจากที่พระเอกกับนายเอกจึ๊กกะดึ๋ยกันเสร็จ.....ตาม ตัวนายเอกจะมีรอยสีกุหลาบนี่ครับ...........หรือว่า.......คุณฟรานผิด ปกติ...........หรือกูเองที่ผิดปกติวะ......แบบว่าอยากให้เค้าทิ้งร่องรอย แสดงความเป็นเจ้าของอะไรอย่างงี้งงงง..........อยากรู้ครับ.....มันคา ใจ.....ไว้ค่อยถามคุณฟรานละกัน
และก่อนที่ผมจะฟุ้งซ่านไปมากกว่า นี้.....ผมก็ตัดสินใจเดินออกมาจากห้องน้ำ....เตียงนอนหลังใหญ่สีครีมทองหรู ถูกจัดใหม่อย่างเรียบร้อย.....มีชุดที่คงเตรียมไว้ให้ผมอีกตามเคย...วางอยู่ บนเตียง
แต่งตัวเสร็จ......ผมก็..........เดี๋ยวนะ......เดี๋ยวนะ......เดี๋ยวนะ.........
ทำไมงานนี้.....ผมรู้สึกว่าผมพลาดอะไรๆ?? ไปมากเลย ผมนั่งลงบนเตียงก่อนจะคิดทบทวน
ผมถูกทอรี่ขอให้มาเป็นโจรขโมยภาพเขียน ‘เจ้าชายแห่งดวงดาว’ มีของล่อเป็น ‘ตั๋วเครื่องบินท่องเที่ยว’ -_-..... แยกแผนออกมาดังนี้.....
แผน A ถ้างานสำเร็จโดยไม่โดนจับได้.....ผมก็จะค่อยๆ ถอยห่างออกมาอย่างเนียนๆ.....ก่อนที่จะถอนตัวไม่ขึ้น.....ซึ่งตอนนี้...... พอผมอยู่ใต้ร่างของเขา...ก็ไม่เคยถอนขึ้นเลย.....เป็นเอามากกู ^*^
แผน B ถ้างานไม่สำเร็จ...................ไม่มีทางหรอก....ฝีมือระดับผมแล้ว ....แม้สมัยที่คอยดูแลทอรี่นั้น....ผมจะไม่เคยเจอมาเฟียเลย.....แต่ผมก็ไม่ เคยต่อสู้แพ้ใครมาก่อนนะครับ....ข้ามไปแผนต่อไปละกัน
แผน C งานสำเร็จ....แต่โดนจับได้.....อืมมมมมมม............
1. คุณฟรานรู้ที่อยู่ของผม......เชี่ย!!!.....ตายแน่กู
2. คุณฟรานรู้ว่าผมเรียนมหาลัยไหน...........ตายแน่กู
3. คุณฟรานรู้ว่าผมเรียนคณะอะไร............ตายแน่กู
4. คุณฟรานรู้จักกับเพื่อนๆของผม...........อ๊ากกกกก...ตายแน่ๆ กู
.....และที่ร้ายกว่านั้น....
5. คุณฟรานเป็นลูกมาเฟีย..........โครตเชี่ย!!!.......
...........ทำไม?? กูถึงพลาดไปเยอะอย่างนี้วะ..........มันเพราะ....???....เพราะ....???......
..........................ตั๋วเครื่องบิน....................
555555555555555 นิสัยผมครับ.....พอตาวาวแล้ว....อย่างอื่นแทบจะลืมหมดเลย......ทอรี่...ถ้าฉันพลาดงานนี้.....ฉันคงได้ทำให้ความฝันเป็นจริงได้...โดยไม่ต้องพึ่งตั๋วเครื่องบินของเธอเลยล่ะ.....
.....................ไปเที่ยวรอบโลกด้วยวิญญาณ...คงจะสนุกดีพิลึก.......................
.......แต่เดี๋ยวก่อน!!.......แล้วใครจะโง่ยอมให้โดนจับได้เล่า......อุตส่าห์ลงร่างกายไปทั้ง ‘ตัวเล็กตัวใหญ่’ เสียขนาดนี้แล้ว........โดนจับได้ก็ไม่ใช่ผมละ..........
................หึหึ..........คิดได้ก็ยิ้มหวานสิครับผม................
..........................................................
ผม เดินลงบันไดมาชั้นล่าง....ระหว่างบันไดใหญ่กับประตูใหญ่ที่เข้ามาในตัวบ้าน ...อยู่ตรงข้ามกัน....และถูกกั้นด้วยห้องโถงโล่งๆ ขนาดใหญ่
คุณฟรานกำลังยืนคุยอยู่กับการ์ดคนหนึ่ง....เมื่อผมเดินลงมาเขาก็ละจากการ์ดคนนั้น....และยิ้มหล่อๆส่งมาให้ผม...ก่อนจะเดินตรงมาหาผม
“เธอคงหิวแย่แล้วสินะ.....”
คุณ ฟรานพูดพร้อมกับจับแขนของผมดึงเข้าไปกอด.....ทุกอย่างเป็นไปโดย ธรรมชาติ.....ผมจึงเผลอสนองตอบอ้อมกอดนั้น......ผมเอียงหน้าซบลงกับอกอุ่นๆ ของเขา.... ‘อย่างออดอ้อน’ ....เป็นเอามากครับผม.....
“หึหึหึ...” คุณฟรานหัวเราะออกมาเบาๆ.....และลูบแผ่นหลังของผมอย่างแผ่วเบาไปด้วย
แล้วหน้าของผมก็แดงเรื่อขึ้น....... ‘เขินว่ะ’ ....... การ์ดคนนั้นยังยืนอยู่....แต่เขาก็มีมารยาทพอที่จะไม่แสดงสีหน้าอะไร ....หรือจะถูกฝึกมาให้ไม่ต้องแสดงสีหน้าก็ไม่รู้??.....คุณฟรานหันกลับไป พยักหน้าให้เขาทีหนึ่ง....แล้วเขาก็เดินออกไปทางประตูบ้าน
.......................................................
หลัง เพิ่มพลังจนอิ่มหนำสำราญ.....คุณฟรานก็พาผมมาพักที่ห้องสไตล์ British Colonial แบบอังกฤษ เมื่อครั้งก่อนที่เคยพาผมเข้ามา ผมคิดว่าห้องนี้น่าจะเป็นห้องพักผ่อนของเขา....คุณฟรานดึงผมให้นั่งลงบนตัก ของเขา....และเขาก็จูบกลีบปากของผมเบาๆ
“เธอมีเรื่อง?? อยากคุยกับฉัน” เขารู้!!......เขาพูดพร้อมกับยกคิ้วข้างหนึ่งขึ้น
...... ใช่......ผมมีเรื่องจะคุยกับเขา.......ผมตั้งใจแล้วว่า.....จะทำงานให้แล้ว เสร็จภายในอาทิตย์นี้....ซึ่งก็พอดีกับวันหยุดราชการที่หยุดติดต่อกันหลาย วัน....และผมก็จะยอมหยุดเรียนสักวันสองวันละกัน...หากงานยังไม่เรียบร้อย
“....คือ...ผมมีรายงานเกี่ยวกับการออกแบบบ้านน่ะครับ”
...คุณ ฟรานกอดผมจากทางด้านข้างน่ะครับ...คือ....ผมนั่งหันข้างอยู่บนตักคุณฟรานครับ.....แล้วเขาก็ วางคางไว้บนไหล่ของผม.....พอผมพูดจบ....เขาก็เลยพยักหน้าให้พูดต่อ....
“หากคุณจะอนุญาต.....!!!....”
ผม เริ่มต้นพูดต่อ...และหันหน้ามาหาคุณฟราน...เลยทำให้ปลายจมูกของเขาสัมผัสกับ แก้มนุ่มๆ ของผมไปเต็มๆ......แล้วผมก็หน้าแดงแปร๊ดขึ้นมาทันที.....พร้อมกับกลืนคำพูด ประโยคต่อไปลงทันทีเช่นกัน
คุณฟรานทำเหมือนไม่มีอะไรเกิด ขึ้น....แล้วยังหอมลงบนแก้มเนียนนุ่มของผมลงไปฟอดใหญ่ๆอีก......จากที่ผม หน้าแดงอยู่แล้วก็คงยิ่งแดงกันเข้าไปใหญ่......คุณฟรานยิ้มอ่อนๆ...กับ ปฏิกิริยาของผม
“ฉันไม่เคยเจอใคร....ที่ซื่อสัตย์กับความรู้สึกของตนเองเท่าเธอเลย”
“.....!!!......”
“ฉันอนุญาต....ฉันเคยบอกเธอแล้ว....บ้านของฉันยินดีต้อนรับเธอเสมอ”
เป็น อีกครั้งที่ผมพูดอะไรต่อไปไม่ออก......คือ...ผมเชื่อว่าตนเองเป็นคนฉลาดและ รู้เท่าทันคนอื่นนะ.....แต่ไม่คิดว่าจะมีคนที่พึ่งรู้จักกับผม....และเหมือน เขาจะรู้เท่าทันความคิดของผมมากขนาดนี้.....คนอันตราย....
.................ผมว่าคุณฟรานเป็นบุคคลอันตรายที่ผมไม่ควรมองข้ามเลย.................
ระหว่างที่ผมกำลังเขินได้ที่...และคุณฟรานกำลังคลอเคลียแก้มและซอกคอของผมอยู่.....อยู่ๆก็....
ผลัก!!!
ประตูห้องเปิดออกพร้อมกับหนุ่มรูปงาม.....ที่หล่อเหลาไม่แพ้คุณฟรานเลย.....ปรากฏตัวขึ้น
“พี่ไนท์...”
......‘พี่ไนท์’ ....... พี่ชายของคุณฟราน.....คู่หมั้นของทอรี่.....หน้าตาพิมพ์เดียวกับคุณฟราน เลย......แต่สีผมของเขาออกน้ำตาลทอง.....ในขณะที่ผมของคุณฟรานเป็นสีน้ำตาล เข้ม.....อีกทั้งสีตาก็ต่างกัน...คุณไนท์ตาสีฟ้า....ส่วนคุณฟรานตาออกสี เขียวเข้ม....และผมว่าพี่น้องสองคนนี้ไม่เหมือนกันสักนิด....แม้มองดูจะรู้ ว่าน่าจะเป็นพี่น้องกันก็ตาม
คุณฟรานไม่ได้ออกอาการแปลกใจอะไรเลย......อีกทั้งยังเรียกชื่อฝ่ายตรงข้ามด้วยน้ำเสียงเรียบๆนิ่งๆอีกด้วย
“คราวนี้ถึงขนาดพามากกถึงในบ้านเลยหรอ??”
คุณ ไนท์เหยียดยิ้ม....และพูดด้วยน้ำเสียงที่ดูถูกดูแคลนเต็มที่.....เห็นแบบนี้ ผมก็รู้ได้ทันทีเลยว่า....เขาไม่ชอบผมอย่างมาก.....และไม่รู้ว่าเขาจะไม่ชอบ คุณฟรานด้วยหรือเปล่า?? .....สายตาของเขาฉายแววประสงค์ร้ายอย่างชัดแจ้งส่งมาให้ผม
................โอเค...ผมจะช่วยให้ทอรี่ได้ถอนหมั้นกับเขาให้ได้......ไม่ว่าจะด้วยวิธีไหน..............
...........คนไม่น่ารักแบบนี้.....ไม่คู่ควรกับทอรี่ที่น่ารักของผมสักนิด..........
คุณ ฟรานยิ้มมุมปากนิดๆ เขายังคงกอดผมอยู่แบบนั้น...และยังคงกระชับอ้อมกอดมากขึ้น....เมื่อผมทำท่า จะลุกขึ้น........ก่อนเขาจะตอบประโยคนั้นว่า...........
“พี่ไนท์พูดแบบนี้...ผมก็เสียหายแย่สิครับ” คุณฟรานพูดเรียบๆ ปากของเขายิ้ม....แต่ตาของเขาไม่ได้ยิ้มตามไปด้วย
“ฮึ!!”
เขาทำเสียงขึ้นจมูกอย่างไม่ชอบใจนัก
“ฉันก็ไม่อยากยุ่งเรื่องรสนิยมของแกหรอก.....แต่ถ้าแกมั่นใจแล้ว.....แกก็ต้องทำตามกฎ”
“.....ครับ”
ก่อนคุณฟรานจะขานรับประโยคนั้น....ผมแอบเห็นว่าสีหน้าเขาแข็งกร้าวขึ้นมา....และแปรเปลี่ยนเป็นยิ้มละมุนก่อนจะหันมาสบตากับผม
................ขนลุก.................
...............คุณฟรานดูเหมือนจะอันตรายกว่าที่ผมคิดไว้เสียแล้ว........................
.......
TBC
ตอนนี้เริ่มเบาๆ......ยังมีตอนที่น่าลุ้นรออยู่นะคะ.......คุณฟรานในลุคมาเฟียทำอะไรได้มากกว่าที่กรีนคิดเสียอีก.......ซึ่งในตอนหน้าๆ เราจะเผยออกมาเรื่อยๆค่ะ :m18:
ตอนหน้า....... “ผมถูกจับตัวอีกครั้ง”.....และต่อด้วยตอนต่อไป.... “แผนซ้อนแผนของศัตรู......และ....เขา?? ทำกับผมแบบนี้ได้อย่างไร” :sad4:
เม้นท์เยอะๆนะ....เราจะได้รู้ว่า....อ่านแล้วรู้สึกอย่างไร....ชอบกันหรือเปล่า?? :really2:
อย่างที่เกริ่นก่อนหน้านี้แล้วว่า....ลุคมาเฟียของคุณฟรานเขียนค่อนข้างยาก.....กลัวว่าจะไม่สนุกเอา
ดังนั้นคำแนะนำจากคนอ่านจะช่วยเราได้มาก :z2:
ขอบคุณสำหรับทุกกำลังใจค่ะ o15
Uri :bye2:
-
จะรอดไหมเนี้ย หนุกรีนน้อย :jul1: 5555
-
คุณฟรานเริ่มน่ากลัวแล้วสิ
-
กฎ? กฎอะไรอ๊ะ
-
ทำไมไนท์ถึงมาขัดจังหวะตอนนี้หรือจะรู้แผนของกรีนน้อย
-
o13สนุกมาก ชอบกรีนน้อย ฮาได้ใจ
-
อยากรู้เรื่องกฏแล้วสิ มันคืออะไรน้า???
โอ้วววว คุณฟรานในลุคมาเฟีย จัดมาๆ อยากเห็นมากๆๆ
:m11: :oni2:
-
:o12:
-
ไนท์ต้องรู้อะไรแน่ๆ
-
กฎอะไรอยากรู้ :sad5:
-
งานนี้ใครจะเสียท่ากันแน่นะ อิอิ สู้เค้านะกรีนน้อย :impress2: :impress2:
-
คนอ่านก็จะรอคอยตอนต่อไปเหมือนกัน สนุกๆ ลึกลับๆ :pig4:
-
กรีนไม่รอดแน่ๆ
-
ห้ะ ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
-
น้องกรีนนนนนนนน้อย :-[
:call:
-
:a5: คุณฟรานโหมดมาเฟีย รอตอนต่อไปจ้า o13
-
ฝากตัวเป็นแฟนด้วยคน กรีนน่ารักมาก
-
ศัตรูคือพี่ไนท์หรอ
หรือมีฝ่ายอื่นอีกล่ะเนี่ย
แต่ถึงเป็นใครคุณฟรานก็จัดการได้อยู่แล้ววววว
-
แกก็ต้องทำตามกฎ
กฎอะไรอ่ะ?
-
อะไร อะไรอ้ะ อาร้ายยยย
มา ต่อๆๆ
แผนซ้อนแผน??
ต่อ จ้าาา
:bye2: :bye2: :bye2: :bye2: :bye2:
-
เอาแล้วไงๆ กรีนน้อยเอ๊ย เจอของดีเข้าแล้วสิ
คุณฟรานที่รัก ไม่ว่าคุณจะเป็นยังไงเราก็เป็นแม่ยกคุณนะ :กอด1:
ยกเว้นคุณทำร้ายกรีนน้อยอย่างไม่น่าให้อภัยเท่านั้นเอง~
-
รอลุ้นตอนต่อไป :z3:
:pig4:
-
เม้นท์ตอนสระน้ำก่อน
สระน้ำเดือดหรือยัง
เร่าร้อนกันจนสระกระเพื่อมน้ำเป้นคลื่นยักษ์แล้ว :impress2:
เม้นท์ตอนล่าสุดบ้าง
คิดจะขโมยของเขาคงไม่ไหวมั้ง
ก็โดนเขาขโมยหัวใจไปเต็มๆเลย
ตอนหน้า เอะๆๆๆ :really2:
-
ดูท่าคุณฟรานจะหลงกรีนหัวปักหัวปำเลยนะเนี่ย ตอนนี้พี่ไนท์โผล่มาน่ากลัวซะ
-
คุณฟรานบางทีก็ดูอ่อนโยน บางทีก็ดูแข็งกร้าวนะ ก็มาเฟียนี่เนอะ
-
แง่ว กฏอะไรอ่ะ :confuse:
รอตอนต่อไปนะฮะ :')
-
รอตอนหน้านะครับ
-
:jul1: เอาล่ะเว๊ยยยยย
-
กฎอไรอ่ะอยากรู้
มาต่อด่วนเรื่อง
กำลังเข้มข้น :z2:
-
แทบจะรออ่านตอนต่อไปไม่ไหวแล้ว^^
พี่ไนท์ คุณฟราน หล่อกันทั้งคู่เลยอิๆ
-
เรื่องนี้ไม่มีดราม่าเคล้าน้ำตาค่ะ.....แต่จะมีตอนให้ลุ้น...ให้เจ็บใจเล่นนะคะ o12 :impress:
ตอนที่ 13
วันจันทร์ผมมาเรียนตามปกติ....ตั้งแต่พรุ่งนี้ไปจะเข้าสู่ช่วงวันหยุดราชการ...และหยุดยาวไปถึงวันอาทิตย์.......เมื่อวานหลังจากคุณไนท์กลับไปแล้ว.....คุณฟรานก็อนุญาตให้ผมไปค้างที่บ้านของเขาตลอดช่วงวันหยุด....เพื่อทำรายงาน???.....และเขาก็มาส่งผมในตอนเย็น....ผมจึงพึ่งเห็นว่าไอ้การ์ดยักษ์สองคนนั้น ยังอยู่ที่คอนโดของผม.....เพราะสองคนนั้นเดินออกมาจากในคอนโด...และโค้งทำความเคารพคุณฟรานและผม
คุณฟรานแนะนำให้ผมรู้จักกับสองคนนั้น....ชื่อเป็นรหัสอะไรสักอย่าง...มันแปลกๆและผมก็ไม่ชอบ.....ผมจึงเรียกสองคนนั้นว่า... ‘กล้วยหอม’ ....เอ่อ.....บี 1 บี 2 น่ะครับ.....คือ...ไอ้สองคนนี้เขามีรูปร่างใหญ่โตพอๆกัน...อีกทั้งวันนี้ไอ้สองคนนี้มาแปลก...คนหนึ่งใส่เสื้อยืดคอปกสีฟ้า ส่วนอีกคนใส่เสื้อยืดคอปกสีชมพู....และยังเป็นลายทางทั้งคู่........แต่ที่เล่นเอาผมถึงกับต้องกล้ำขำ...เลยก็คือ....
..............มันหน้านิ่งครับ.......มันแต่งตัวคิขุ......แต่หน้านิ่งครับ.............
และก่อนจากกัน.....คุณฟรานเลยจัดการลงโทษผมด้วยการหอมแก้มผม....ต่อหน้ามันสองคนครับ....ให้ผมได้หน้าแดงเล่น.....ส่วนเขาก็อารมณ์ดีแล้วก็ขึ้นรถกลับไป
ถึงตอนนี้ไอ้กล้วยหอมมันอมยิ้มใส่ผมด้วย.....เออแฮะ......มันก็มีหน้าอย่างอื่นด้วยนี่หว่า....ก่อนจะสอบถาม...และได้ความว่าคุณฟรานให้พวกมันพักอยู่แถวนี้?? ไม่บอกด้วยว่าแถวไหน??...ชิ!....และให้คอยดูแลผมอยู่ห่างๆ.....ก็ดี.......ถ้าวิถีชีวิตของผมไม่ได้ถูกรบกวนอะไร??....ผมก็ไม่ว่าหรอก
“วันหยุดไปเที่ยวทะเลกัน??” ไอ้แพท....หาเรื่องไปดูสาวบีกีนี่อีกแล้วสิมึง
“ไม่อ่ะ....กูจะหาข้อมูลทำรายงาน”
เรื่องอะไรผมต้องไป...ผมมีแพลนอยู่แล้ว
“ห่า.....รายงานอะไรวะ!?”
“ก็.....การออกแบบวิชา...@@@.....นั้นไง”
“หืม.....อ....อ๋อออ....ห่า...มึงจะขยันไปแล้วนะ” ด่ากูสองครั้งแล้วนะ...ครั้งที่สามต้องมีวีนบ้างละ
“......กว่าจะส่งก็อีกตั้งเดือนนึง....มึงจะรีบไปไหนวะ...ไปเที่ยวกันก่อนดิ” ไอ้ภูมิเดินมาร่วมวงอีกคนครับ
“....ไม่ล่ะ...กูขอบาย”
“....มึงมีอะไร??” เชี่ย!! ....สอดรู้ว่ะ.....แต่กูจะบอกพวกมึงเพื่อ.......
“....หรือมึงนัดกับคุณชายฟรานเอาไว้??”
อ๊ากกกกกก......เพื่อนกู.......รู้ทันว่ะ.......
“....!!!.....”
“.....หือ.....???.......” รู้ทันก็อย่าหือดิวะ.....สายตาเจ้าเล่ห์ว่ะ....ทั้งคู่เลย....
ผมค่อยๆหดคอ....หลบสายตา....พยายามทำหน้าทำตาให้นิ่งเข้าไว้.....กูต้องไม่มีพิรุธ....
“.....มึงเสร็จเค้าแล้วใช่มั้ย??”
เชี่ย!!!.......พุ่งเลยครับ....อะไรพุ่งหรอครับ...........ก็ควันพุ่งออกจากใบหน้าผมน่ะสิครับ
“.............” >////<
“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า”
“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า......เพื่อนกูมีสามีซะแล้ว”
“เชี่ย!!!...ไม่ใช่ว้อย!!!” ก็แล้วทำไม?? กูจะต้องยอมรับด้วยวะ
“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า.........เฮ้ออออ......ไม่รู้งานนี้จะมีคนอกหักซะกี่คนเนอะ!!....เพื่อนภูมิเนอะ!!” ห่า...ทำเป็นถอนหายใจแล้วมาน้งมาเนอะ
“....เฮ้ออออ.....น่ะสินะ...$#^%!@#^ $#^%!@#^*...........” ผมว่าพวกมันเพ้อไปถึงดาวอังคารแล้วครับ
“..............” กูพูดอะไรไม่ออกแล้วครับตอนนี้
.....อ่า...........แล้วกูจะอยู่ต่อไปอีกทำไมล่ะครับ.....เลิกเรียนแล้วนี่นา....ระหว่างที่พวกมันทำท่าแอ๊บอกหักกันเสียเอง.....ผมก็รีบเก็บข้าวของ....แล้วเดินหนีพวกมันสองเสือกออกจากห้องมาทันที.....ก่อนจะถูกล้วงตับลึกไปกว่านี้......
..........นี่กูมองออกง่ายขนาดนั้นเลยหรอวะ..............
ผมเดินลงบันไดมาถึงชั้นหนึ่ง....ก็มีคนเดินตรงมาหาผม.....ก็เรียนห้องเดียวกันนี่แหละ.....มันคือ....ไอ้จ๋อครับ........ที่จริงมันชื่อ...เจี๊ยบ.....แต่มันเป็นเสียงร้องของจ๋อไง......ผมเลยเรียกมันว่าไอ้จ๋อ.....และดูเหมือนมันจะชอบซะด้วย.....เพราะเวลาผมเรียกทีไร.....มันก็ยิ้มหวานให้ผมทุกที...........ก็นะ............ถ้ามันไม่ทำให้ผมรำคาญ....เราก็เป็นเพื่อนกันได้
“กรีน!!...” มันยิ้มร่ามาเลยครับ.....ก่อนจะเรียกชื่อผม
“ว่าไงมึง??”
“จะกลับแล้วหรอ??”
“...อืม....มีไรป่ะ??”
“อ๋อ.....เออ....มีคนมาหาน่ะ”
“.....???.....” คราวนี้ผมไม่ถามแล้วครับ.....แต่เลิกคิ้วข้างหนึ่งแทนคำถาม
“เขารออยู่ที่หอประชุม.....สวยเชียวว่ะ....แฟนมึงเป่าวะ??”
“....???....” คราวนี้ผมขมวดคิ้วแล้วครับ....ใครวะ??
“เออๆ....ขอบใจมาก....เดี๋ยวกูไปหาเขาเลยละกัน”
“...เอ่อ...เดี๋ยวสิ!!!” อะไรอีกวะ??
ผมกำลังทำท่าจะผละไปละ
“.......??.......”
....เอ้า.........เงียบ.......เงียบ........แล้วหน้ามันก็ค่อยๆแดงเรื่อขึ้น....ก่อนจะถามผมว่า.....
“วันหยุดนี่....ไปเที่ยวทะเลด้วยกันมั้ย??”
“....กับพวกไอ้แพทหรือเปล่า??”
“ไม่ใช่ๆ...”
“กูไม่ไปไหนหรอก....กูอยากอยู่ห้องหาข้อมูลทำรายงานน่ะ”
ผมขี้เกียจต่อ 20 คำถามกับมันแล้วครับ.....รีบตัดจบดีกว่า
“...หรอ......” มึงผิดหวัง....แต่กูขัดใจว่ะ
“....กูไปก่อนนะ....ขอบใจมึงอีกครั้งนะว้อย”
“อืม.....” มันตอบและยิ้มเศร้าๆ
ผมก็ชิ่งมาเลยครับ....เป็นเพื่อนกันแหละดีแล้ว.....ไอ้จ๋อ.....
..................................................................
ณ หอประชุม
.....ไหนวะ??......สาวสวยที่มันว่า....ที่หอประชุม....พอไม่มีกิจกรรมอะไร....นักศึกษาก็ไม่ค่อยมากันหรอกครับ......มันก็เลยไม่ค่อยมีคน
...............ผมยืนรอสักพักแล้ว.....ไม่เห็นมีใครเลย.....กลับดีกว่า.....
“อุ๊บ!!!....”
เชี่ย!!!....ใครวะ??....เอาผ้ามาปิดจมูกกู.....มันมาจากทางด้านหลังของผมครับ...ผมเลยไม่ทันเห็นมัน
...............เชี่ย!!!...ยาสลบ....ด้วยความตกใจทำให้ผมสูดดมมันเข้าไปแล้วเล็กน้อย.....ก่อนจะรีบตั้งสติกลั้นลมหายใจ.....มืออีกข้างของมันจับแขนผมยึดเอาไว้....มันตัวใหญ่เสียด้วย.....ผมรีบศอกกลับไปให้มันทันที.....และเหมือนมันจะรู้อยู่แล้ว....มันจึงรีบปล่อยแขนของผมและใช้มือนั้นมารับศอกของผม...เชี่ย!!....แต่มันก็คงเจ็บบ้างล่ะ
......มันยังไม่ยอมปล่อยผ้าที่ปิดจมูกของผมเลยครับ......
คราวนี้ผมจึงค่อยๆยื่นมือไปด้านหลัง.....พยายามทำเวลาให้เร็วที่สุด....กูก็ไม่อยากทำหรอกนะ....แต่ยังไงกูก็ไม่ยอมให้มึงมาปู้ยี่ปู้ยำ?? กูแน่.....พอผมมั่นใจว่ามือตัวเองอยู่ในตำแหน่ง ‘ช้างน้อย’ ของมันแล้ว....ฝ่ามืออรหันต์ของผมก็กลายเป็นกรงเล็บมังกร....ทำการพิฆาตช้างน้อยของมันทันที
“อ๊ากกกกกก....” เชี่ย!!! เสียงยิ่งกว่าบัพ?? ออกลูก.....กลับไปกูต้องใช้แอลกอฮอลล้างมือแล้ว
แล้วมันก็รีบปล่อยมือทั้งสองข้างออกจากตัวผมทันทีเลยครับ.....ผมเซไปข้างๆเล็กน้อย.....ห่า....ยาแรงไปมั้ย?? ผมมั่นใจว่าผมสูดดมไปได้น้อยมากแล้วนะ.....ตอนนี้มันตัวงอ หน้าแดงก่ำ และร้องโอดครวญไปด้วย
ผมรู้สึกมึนหัว...และตาเริ่มพร่ามัว.....ผมค่อยๆผ่อนลมหายใจช้าๆ.....แล้วก้าวถอยหลังมาพิงกับผนังหอประชุมอย่างอ่อนแรง........ผมสะบัดหัวแรงๆ....และยกแขนขึ้น....ใช้ปากกัดแขนของตัวเองทันที.....แขนกูจะเป็นแผลเป็นมั้ยเนี่ย?? T^T
ช่างมันเอาตัวให้รอดก่อนแล้วกัน....พอเรียกเลือดออกมาได้.....สติของผมก็กลับมาได้บ้างเช่นกัน.....ผมสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆเพื่อเรียกสติอีกเฮือกหนึ่ง....และเตรียมจะก้าวเท้าเดินออกไปจากตรงนี้ซะ....ก่อนที่ไอ้หน้าเขียวจะหายจุก.....ตอนนี้มันหน้าเขียวแล้วครับ
.......เชี่ย!!!....พวกมันมากันกี่คนวะ.........
.........ก็พวกมันเดินออกมาจากด้านหลังหอประชุมอีก 2 คนน่ะสิครับ....พอมันสองคนนั้นเดินเข้ามาใกล้ผม...ก็มีรถตู้....รถตู้อีกแล้วหรอวะ....แล้วทำไม?? พวกมึงไม่นั่งรถตู้มากันเลยล่ะวะ.....พอรถตู้วิ่งมาจอดตรงหน้าหอประชุมที่ผมยืนอยู่.....ประตูรถก็เปิดออก.....และไอ้สองตัวนั่นก็รีบมาจับตัวผมยัดใส่รถตู้ทันที
...............โอเค...ที่กูยอมง่ายๆ เพราะกูหมดแรงแล้วหรอกนะ...............
..........ทุกสิ่งทุกอย่างเกิดขึ้นในเวลาไม่ถึง 5 นาทีด้วยซ้ำ..........
ภายในรถตู้.......พวกมันจับผมโยนเข้ามาในท่านอนคว่ำไปกับเบาะครับ......และใครคนหนึ่งก็ยืดแขนของผมทั้งสองข้างไว้ข้างหลัง....พร้อมกับยืดร่างกายของผมให้ติดกับเบาะ.....ผมดิ้นขัดขืนสักพัก...อาการเบลอก็เข้ามาเล่นงานผมอีกครั้ง....ผมที่อ่อนแรงอยู่แล้ว.....ก็ค่อยๆ ปิดเปลือกตาของตัวเองลง....พร้อมกับสติสัมปชัญญะที่ค่อยๆดับตามลงไป
.....แล้วกูจะกัดแขนตัวเองเพื่อ...???......เพราะอย่างไรเสียกูก็ถูกจับอยู่ดี........ ‘โคตรเจ็บอ่ะ’ TT^TT
....
TBC
ตอนหน้า...... “แผนซ้อนแผนของศัตรู......และ.... เขา?? ทำแบบนี้กับผมได้อย่างไร” :m16: :m31: :fire: :angry2:
เม้นท์ให้ด้วยนะคะ.........ทายสิ...ว่า ‘เขา’ คือใคร?? :confuse:
เราพยายามแต่ง....และสื่อ.....ออกมาให้สนุกที่สุดให้ได้
แบบว่าพอมันอยู่ในจินตนาการแล้วมันมันส์อ่ะ.....เลยอยากจะพยายามหาคำมาอธิบายให้สนุกให้ได้มากที่สุด
ขอบคุณสำหรับทุกคำ ติ ชม นะคะ o14
Uri :bye2:
-
หรือว่านี่จะเป็นกฎที่พี่ไนท์พูดถึง
แบบจะคบกับมาเฟียต้องแข็งแกร่งไรงี้
"เขา"คือพี่ไนท์รึเปล่า
-
:z3:ไอ้คุณพี่ไนท์ ชัว o13
-
:m31: ค้างอ่ะ อะไรจะเกิดขึ้นอีกเนี่ย
มานั่งรอตอนต่อไป พร้อมทั้ง +1 ให้จ้า
-
:really2: :really2:
-
พี่ไนท์?
-
เขาคือใครน้อ
คุณฟรานหรอ
หรือพี่ไนท์
ไม่ก็เพื่อนที่เป็นแฟนพี่ไนท์อ่ะ
ใครล่ะเนี่ย
-
เขาคือใคร?? เค้าไม่รู้ รู้แต่ว่ากรีนเจ็บตัวฟรี คิคิ
ปล.อาจจะเป็นไนท์รึเปล่า
-
ลุ้นอะ จับไปทำอะไรน๊า
-
คุณฟรานหายไปไหนนนนนน มาช่วยกรีนน้อยเร็วววววววววววว
-
:pig4: แอบค้างแบบตลกอ่ะ
-
อยากจะตอบว่าคุณฟราน(ในสถานะอยากเล่นsm)แต่คงจะไม่ได้สิเนอะ :laugh:
ตอบว่า'ศัตรู'ที่ไม่สามารถระบุได้ว่าคือใครละกัน~///โดนโบกเกรียน
พี่ไนท์นี่ท่าทางจะหล่อสินะ.....หล่อไม่ผิด ไม่ว่าคนหล่อจะทำอะไรก็ถูกเสมอ!!!(ฮา)
-
อ๋า มาได้เข้ามาอ่านสองวันอัพ 3 ตอนซะแล้ว
แต่สนุกมากจ้าาา
เขาที่ว่าคุณฟรานรึเปล่า ดูท่าจะเจ้าเล่ห์ด้วยสิ
แล้วพี่ไนท์นี่ไม่แปลกใจเลยหรอว่าฟราน...กับผู้ชาย เอ๊ะ หรือฟรานมีรสนิยมแบบนี้มาตั้งแต่แรกอยู่แล้ว
nc ก็หวานหยดซะมดดำมดแดงไต่เต็มหน้าคอมไปหมดแล้วจ้ะ 555
รอตอนต่อไป----------------------------
กอดคนแต่งหน่อย :กอด1: (หมับๆ)
-
ค้างอย่างแรงค่ะคนเขียน o18
-
ค้าง....ทำให้อยากรู้แล้วก็ไป
-
ใคร!!!!!
...หรือว่า จะเป็นคุณฟราน??
อยากรู้ๆ :serius2: รออ่านตอนต่อไป!!!
-
ขออณุญาติมาฝากตัวไวกับคนเขียนบ้าจี้ด้วยอีกคนนึง :กอด1:
ตามอ่านนิยายใหม่ๆหลายเรื่องอยู่ช่วงนี้ สก๊อกเก่าเริ่มจบ
หรือไม่ก็ห่างเหินไม่เกินเดือนหมด ไม่มีไรให้อ่านแล๊ว :o12:
แต่อยากจะบอกว่านายเอกแบบนี้มันมีอยู่จริงนะจ๊ะ
แล้วท่าทางจะมีอยู่เยอะด้วย ไอพวกหล่อและเป็นเป็นเคะเนี่ย
ช้ำใจคนเค้าดูไม่ออก เพราะดูภายนอกไม่เหมือน แต่ภายในมิงนี้ตุ๊ดชัดๆ :really2:
( ซึ่งตัวเราน่าจะเป็นหนึ่งในนั้นแหละ หึหึ )
รออ่านตอนต่อไปจ้า :L2:
ปล. เฟสบุคที่เคยเอามาลงตอนไหนซักตอนนั้นคือคนแต่งป่าวหว่า ?
จะได้แอ๊ดไปตาม แต่อยากให้ทำเป็นแฟนเพจไว้กดไลท์มากกว่า
เพราะไม่ชินกับแอดหาคนจริงๆ แบบว่าเขินนิดๆ แต่ไม่อายอะ :laugh:
เดาตอนต่อไป ไม่ตัดพี่ก็คงต้องน้องตระกูลคุณชายแหละ
-
ใครนะ
-
ใครจับตัวกรีนไป!! แอบขำตอนกัดแขนตัวเอง คิกๆ
-
เอาแล้ว เริ่มเข้มข้น 555+
ติดตามต่อ เรื่องนี้ดูความลับเยอะ
-
ง่ะ ใครละเนี่ย ถ้าพวกมาเฟียใกล้ๆตัวก็เห็นมีท่านไนท์คนเดียวนะ
ถ้าเป็นคุณชายคงมาเชิญดีๆแล้วอ่า
แต่หนูกรีน. . . หนูห่วงเจ็บแขนมากกว่าโดนจับตัวเหรอเนี่ย
-
หรือว่าคุณฟราน
-
ไม่แน่ใจ เดาไปจะถูกมั้ย
อ่ะ รอตอนหน้าดีกว่า
-
:o12:
-
เราขอเดาสองคนนะ ไม่ทอรี่(!?)ก็ไนท์ -.,- ก็ไม่รู้ว่าคนแรกโผล่มาได้ยังไง ตอนนี้ความมั่นใจเลยไหลไปหาคนหลังซะส่วนใหญ่ -.,-
รออ่านต่อจ้า
-
เฮ้ยยย ลุ้นนนนน พี่ไนท์หรือเปล่า? :impress2: :impress2: :impress2: :impress2:
-
ทักทายจ้า o18
ขอบคุณที่ติดตามนะ.....ตั้งใจว่าถ้าไม่ติอขัดอะไรก็จะลงให้ทุกวันเลย....แต่วันนี้....ไม่ไหวแล้ว :m8:
ตื่นเช้ามาครั่นเนื้อครั่นตัว...อาบน้ำกินยาแล้วก็นอน....แล้วก็นอนซมแม่งทั้งวันจริงๆ.....ตกเย็นมา....อ้าวนิยายกูยังพิมพ์ไม่เสร็จนี่หว่า :m21:
พิมพ์แล้วก็ต้องอ่านทวนคำผิดอีก.....เลยตั้งใจว่าเอาไว้ลงให้พรุ่งนี้ละกัน แหะๆ ตอนนี้อาการก็ดีขึ้นเยอะแล้ว....แต่ยังร้อนๆหนาวๆอยู่
ส่วนใครที่ทาย 'เขา' ว่าเป็นพี่ไนท์....คุณตอบ......ตอบ......ผิดค่ะ 5555555 :laugh:
ติดตามอ่านพรุ่งนี้ละกัน...รับรองว่าถึงใจ......หลังจากตอนของพรุ่งนี้ก็จะเป็นตอนบู๊ๆของกรีนและโหมดมาเฟียของคุณฟรานที่กรีนคิดไม่ถึง.....หลังตอนนั้นก็เป็นตอน......ฉาก nc ที่กรีนเป็นคนนำทั้งหมด :haun4:.......ขอ.....ขอคนเขียนกริ๊ดหน่อย........กริ๊ดดดดดดดดดดดดด.....สะใจละ......แล้วเจอกันค่ะ :impress2:
uri :bye2:
-
ชอบๆ
มาต่อเร็วๆนาา :))
-
มายั่วให้อยากนี่นา อร๊ายยยย :z3: :z3: :z3:
-
ใครบังอาจมาจับหนูกรีนไปเนี่ย ช่างกล้ามากอ่ะ
รออ่านต่อค่ะ หนุกมาก ลุ้นโค่ดๆๆ
:z1: :z1:
-
เวงกำอารายเนี่ย ไหงกลายเปงแบบนี่ละ T^T
-
อยากรู้จังเลย ใครกันนะที่เป้นคนจับตัวน้องกรีน :serius2:
o13 ให้คนเขียนครับ
-
ใครจับไป? พี่ไนท์อ่ะป่าว?
-
ตอนที่ 14
......ซ่าาาาา........
สายน้ำที่เย็นจัด.....ราดลงบนหัวของผม....ปลุกให้สติของผมค่อยๆตื่นขึ้นมา......โคตรเหมื่อยเลย เออ......จะไม่ให้เหมื่อยได้อย่างไรล่ะ....ก็ตอนนี้มือของผมทั้งสองข้างถูกมัดไปไว้ด้านหลังอยู่น่ะสิ......ผมค่อยๆ ลืมตาขึ้น.....
ภาพมันมัวๆ ก่อนจะค่อยๆชัดเจนขึ้น.....ผมรู้สึกสับสนกับสถานการณ์ที่ผมกำลังเจออยู่
ตอนนี้ผมอยู่ในท่านอนตัวงอคุดคู้อยู่บนพื้นเย็นๆที่ไหนซะแห่ง... ‘ที่ไหน.....นะ??’.....เหมือนสมองของผมมันจะทำงานช้าลงไปมาก....ผมค่อยๆลำดับความคิดทั้งหลายก่อนจะมาอยู่ที่นี่.....
.....ผมไม่เคยมีศัตรูนะ...เท่าที่จำได้.....เอ่อ....ก็ไม่เชิงว่าจะไม่มีเลย.....แต่ผมคิดว่าพวกนั้นมันไม่สามารถทำได้ถึงขนาดนี้กันหรอก......โปะยาสลบที่สถานศึกษา....และเหมือนจะรู้อยู่แล้วว่า....ผมสามารถป้องกันตัวเองได้....
ผมเห็นรองเท้าบู๊ทสีดำคู่ใหญ่ๆในระดับสายตา.....ก่อนที่มันจะเดินลงส้นหนักๆ เหมือนจะขู่ขวัญผมเข้ามาใกล้ผมมากขึ้น......จนมายืนอยู่ห่างจากผมประมาณหนึ่งก้าว....ผมที่ตอนนี้ยังคงนอนตะแคงอยู่....และใบหน้าของผมก็แนบลงไปกับพื้นที่เย็นๆ แห่งนี้....ผมค่อยๆเงยหน้าขึ้น.....การแต่งกายของคนๆนี้คล้ายๆ กับพวกครูสอนศิลปะการต่อสู้
‘ใครกัน??’
ผมแน่ใจว่าผมไม่เคยรู้จักคนๆนี้แน่.....ตอนนี้สติของผมกลับมาจะครบถ้วนแล้ว....อาการมึนเบลอค่อยๆ หายไป
“รู้สึกตัวแล้วหรอ....ไอ้หนู”
เสียงโทนต่ำที่เหมือนเสียงตะคอกดังมาจากผู้ชายคนนั้น....ผมเงยหน้าขึ้นไปมองคนที่มายืนอยู่ใกล้ๆ .....แต่ก็มองด้วยความยากลำบาก.....เพราะเส้นผมที่เปียกชื้นปรกลงมาบดบังสายตา
แม้การแต่งกายของเขาจะเหมือนพวกครูสอนศิลปะการต่อสู้...แต่แววตานั้นไม่ใช่เลย....มันเป็นแววตาที่โหดเหี้ยม....จมูกของเขาบาน แต่ปลายจมูกกลับเชิดขึ้น เขามีผมสีดำหรือน้ำตาลเข้มนี่แหละ....เขาไม่น่าใช่คนเอเชีย
“คาโซ่....อย่าพึ่งทำอะไรมันล่ะ”
“ครับบอส”
มันทำหน้าเสียดายเล็กน้อย...ก่อนจะขานรับและถอยห่างออกไป ผมจึงมีโอกาสเห็นบุคคลที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวใหญ่ด้านหลังนั่น.............!!!
.................. ‘คุณไนท์’ ......................
เขานั่งด้วยท่วงท่าที่สง่างาม....แต่แฝงไปด้วยอำนาจและความกดดัน ที่ผมไม่ชอบเอาเสียเลย.....สายตานั่นที่ยังคงมองมาที่ผมด้วยความประสงค์ร้ายชัดๆ
“หึ!.....ในเมื่อเธอตื่นแล้ว....ฉันก็มีเกมจะให้เธอเล่น”
“....??....” เขาจับตัวผมมา...เพราะอะไร??
“ถ้าเธอเล่นชนะ....เธอก็เข้ามาเป็นคนของบาเลโซ่ได้....แต่........ถ้าเธอแพ้.....ฉันหวังว่าฉันจะไม่ต้องเห็นหน้าเธอที่ไหนอีก”
......นั่นมันขู่กันชัดๆ.......
“แล้วผมจะรู้ได้ยังไง??....ว่าถ้าผมชนะ....แล้วคุณจะไม่ทำอะไรผม”
จบประโยคของผมเขาก็ยิ้มกว้าง....ก่อนจะระเบิดเสียงหัวเราะออกมาอย่างชอบใจ.....และต่อด้วยประโยคที่ผมต้องมาประมวลข้อมูลทั้งหมดใหม่.......นี่มันเรื่องอะไรกันแน่!?
“.........ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า......อันที่จริง...ฉันก็ไม่อยากยุ่งกับของๆเซฟรานหรอกนะ....แต่ดูเหมือนเจ้าน้องชายของฉัน...จะสนใจเธอเป็นพิเศษ....ทั้งๆที่ฉันอุตส่าห์หาคู่ครองที่เหมาะสมกับมันไว้แล้วแท้ๆ...หึ!!”
ดูเหมือนว่านี่จะเป็นเหตุผลสำคัญที่เขาจะไม่ชอบผม....และคงไม่ชอบถึงขั้นเกลียดชังเลยด้วย.....แล้วนี่จะเป็นสาเหตุเดียวกันกับ....เมื่อครั้งที่ไอ้สี่คนนั้นจะมาจับตัวผมด้วยหรือเปล่า??.....เหมือนทุกอย่างจะค่อยๆคลี่คลาย.....แต่คนอย่างผมไม่มีทางให้คนอื่นทำร้ายฝ่ายเดียวแน่
“ฉันให้คนไปเชิญเซฟรานมาแล้ว.....อีกไม่เกินครึ่งชั่วโมง...เกมก็คงจะเริ่มได้”
เขาพูดพร้อมกับยิ้มเจ้าเล่ห์....เหมือนกับว่าเขากำลังสนุกกับมัน....และคงจะสนุกมากขึ้นเมื่อ ‘เกม’ สตาร์ท...ว่าแต่.........
“คุณฟรานคงไม่ทราบเรื่องนี้...และคงไม่เห็นด้วยกับคุณ....ใช่มั้ยครับ??”
“หึ!....ไอ้หนูแกฉลาดนี่...” เขาคงโกรธแล้วสินะ
“............”
“ตระกูลบาเลโซ่มีกฎง่ายๆว่า.....คนที่จะเข้ามาเป็นครอบครัวของเราจะต้องผ่านการทดสอบ”
“......???.....” ผมไม่เข้าใจ...ผมไม่ได้ต้องการเข้าไปเป็นส่วนหนึ่งในตระกูลของคุณฟรานเลยนะ
“ฉันไม่ใช่สุภาพบุรุษอย่างเซฟรานหรอกนะ.....หมอนั่นคงกำลังหาวิธีช่วยเหลือเธอจากกฏของบ้าน”
“คุณก็เลยต้องชิงตัดหน้าก่อน” ผมพูดด้วยความดูแคลน
“เจ้าหนู...เก็บปากของแกไว้กินข้าวมื้อสุดท้ายดีกว่า” นี่เป็นเสียงโทนต่ำๆของคนที่ชื่อ ‘คาโซ่’
“ขนาดอยู่ในสภาพนี้ก็ยังปากดีได้อีกนะ......แกรู้อะไรมั้ย??...เซฟรานมันหลงใหลแกมาก....ฉันจึงจับตาดูแกมาโดยตลอด”
เขาพูดแล้วยิ้มออกมาเหมือนรู้ทุกอย่าง
“....!!!.....”
“ทอรี่...ฝากความคิดถึงมาให้แกด้วย”
เชี่ย!!!.....มันรู้....มันทำอะไรทอรี่
“หึหึหึ......ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า......เคยมีใครบอกแกมั้ย??....ว่าแกเป็นคนที่แกล้งแล้วสนุกมาก”
“......!!!???.......”
อ๊ากกกกกกกก....กูอยากฆ่าคน......ไอ้แพทไอ้ภูมิ...ทำไม?? ทำไม?? พวกมึงไม่เคยบอกกูเลยวะ
“อย่าทำหน้าแบบนั้น....เดี๋ยวหน้าสวยๆของเธอก็มีริ้วรอยพอดี..หึหึ”
ดูเหมือนคุณไนท์จะกวนมากกว่าที่ผมคิด.......ผมกัดฟันแน่นด้วยความเจ็บใจที่ทำอะไรใครไม่ได้.....และดูเหมือนเขาจะอารมณ์ดีขึ้น เมื่อผมไม่สามารถตอบโต้เขาได้
“โกรธหรอ....ต่อให้เจ้าหมอนั่นมาถึงที่นี่...ก็ช่วยอะไรเธอไม่ได้หรอก.....นี่มันถิ่นของฉัน.........แต่ฉันก็อยากจะรอดูเหมือนกัน....ว่าหมอนั่นจะรักเธอขนาดไหน...หึ”
“...........” ‘รัก’....งั้นหรอ ไม่มีทางหรอก ยิ่งหากเขารู้จุดประสงค์ที่แท้จริงของผม...ยิ่งไม่มีทาง
คุณไนท์พูดด้วยน้ำเสียงเหยียดหยาม.....ผมแอบกลืนน้ำลายเหนียวๆลงคอ....ถึงตอนนี้ผมก็คงยังนอนอยู่ที่พื้น.....ผมไม่อาจแน่ใจได้ด้วยซ้ำว่าคุณฟรานจะยอมมาช่วยผมหรือเปล่า
“....อ้อ....ฉันจะยอมถอนหมั้นให้ทอรี่....ถ้าเธอทำงานนั้นสำเร็จ”
เชี่ย!!!.....มันรู้.....มันรู้ทุกอย่าง....คำพูดนั้นทำเอาผมสะดุ้งเฮือกเลย....ไม่รู้ว่าป่านนี้ทอรี่จะเป็นอย่างไรบ้าง.....หลังประโยคนั้นคุณไนท์ก็ยืนขึ้น...แล้วเขาก็เดินเข้ามาใกล้ผม...และใช้เท้าข้างหนึ่งเหยียบที่แขนของผม...แล้วเขี่ยให้ผมนอนหงายขึ้น
“หวังว่าเธอจะรอดออกไปจากที่นี่ได้นะ...หึหึ”
คุณไนท์พูดแค่นั้น...แล้วมองผมด้วยสายตาเย้ยหยัน.....ก่อนเดินจากไปพร้อมกับลูกน้องทั้งหมดของเขา...การที่ผมถูกมัดไว้แน่นแบบนี้ทำให้ขอบเขตการมองเห็นถูกจำกัดไปด้วย....ตอนนี้ต่อให้โกรธแค้นแทบตายอย่างไรเสีย....ผมก็ต้องอดทน....ผมต้องมีสติและใช้สติอย่างมาก..เพื่อที่จะหาโอกาสออกไปจากที่นี่ให้ได้.....งานนี้คงได้มีการหลั่งเลือดกันบ้างแล้ว
จากข้อมูลที่ผมได้รับมานั้น ‘ตระกูลบาเลโซ่’ เป็นตระกูลมาเฟียที่เก่าแก่....ผู้นำคนปัจจุบัน คือ ... ‘คาดิออน’ ...ชื่อมันยาวผมเลยจำมาแค่นี้.....เขาเป็นพ่อของคุณฟรานกับคุณไนท์.....ตระกูลบาเลโซ่ที่เมืองไทยมีอิทธิพลในวงการสีดำอยู่มาก....อีกทั้งยังมีสนามสำหรับฝึกบุคคลกรภายในองค์กรอย่างลับๆ อยู่ภายใต้การดูแลของคุณไนท์.....และผมคิดว่าคงจะเป็นที่นี่....เพียงแต่ข้อมูลของผมไปไม่ถึงว่าสนามลับแห่งนั้นตั้งอยู่แห่งหนไหนของเมืองไทย....ยังมีอีกหลายเรื่องที่ผมยังไม่รู้...และนี่ก็อีกเรื่องหนึ่ง...
.........การที่คุณฟรานสนใจผมถึงขนาดจะให้ผมทดสอบเข้าตระกูล.....หรือจะหาวิธีการหลีกเลี่ยงการทดสอบนั่น....ถึงอย่างนั้นผมก็ยังไม่อยากจะเชื่อเลย...คุณฟรานเก่ง ฉลาด หล่อ รวย มีอิทธิพล มียศถาบรรดาศักดิ์ มีทุกๆอย่าง....แล้วเขาจะมาสนใจผู้ชายอย่างผมหรอ
ผมหล่อ....แม้หลายๆคนจะบอกว่าผมน่ารัก...ผมสวย แต่ผมก็ยังยืนยันที่จะหล่อนั่นแหละ ผมไม่รวยเท่าคุณฟราน....แต่ก็มีฐานะอยู่ในระดับคนรวยของจังหวัดได้ ผมเก่งนะ ทั้งการเรียนแล้วก็การต่อสู้....แต่ไม่ใช่การถูกจำกัดอิสรภาพแบบนี้ เพราะมันทำให้ผมทำอะไรไม่ได้.....ผมเพ้อฝันนิดหน่อย....ผมคิดว่างั้น ผมชอบอ่านการ์ตูนวาย ชอบดูการ์ตูนสืบสวน ชอบดูหนังบู๊แอ็คชั่น และที่สำคัญผมเป็นคนค่อนข้างเก็บตัวด้วย ผมจึงมีเพื่อนสนิทเพียงไม่กี่คนเท่านั้น......มันจึงเป็นเรื่องที่ผมยังอดแปลกใจไม่ได้ว่า.....คุณฟรานจะมาหลงใหลผมด้วยเหตุผลอะไร.....ถ้าบอกว่าผมหลงเขาน่าจะถูกกว่า
ผมยังคงคิดอะไรไปเรื่อยถ้าไม่มี......!!!??
........มีผู้ชายเปิดประตูเข้ามาในห้อง...พวกมันมายืนอยู่ตรงหน้าผมสามคน.... ยืนมองมาที่ผมพร้อมกับสายตาที่ดูก็รู้ว่า.......
..............พวกมันไม่ได้มาดีแน่ๆ...............
“เรามาเล่นอะไรสนุกๆรอดีกว่ามั้น?? คนสวย....ฮิฮิฮิ” เชี่ย!! เสียงโรคจิตชิบหาย.....คนที่ทักผมคนแรกนี้ตัวเล็กที่สุดครับ
..........พวกมันจะเล่นอะไรกัน..........
“พวกแกต้องการอะไร??” ผมตั้งสติและพยายามใจเย็น.....
“ฮิฮิฮิ....เดี๋ยวแกก็รู้.....” ไอ้คนตัวเล็กนั่นพูดจบอีกคนที่ยืนข้างๆ ตัวไม่ใหญ่มากนักพูดขึ้นมา
“ถ้าแกชนะไอ้ยักษ์นี่....พวกฉันจะช่วยแกให้หนีออกไปจากที่นี่” มันพูดพร้อมกับใช้นิ้วโป้งชี้ไปที่คนข้างๆ
ผมพึ่งมีโอกาสสังเกตว่าไอ้สามคนนี้มันยืนเรียงลำดับความสูงกันมา....ไอ้ยักษ์ที่มันว่า.....มันตัวใหญ่สมยักษ์จริงๆ ...มันตัวใหญ่กว่าไอ้กล้วยหอมซะอีก อีกทั้งรูปร่างก็เหมือนพวกนักเล่นกล้ามด้วย.....ถึงตอนนี้ผมอดรู้สึกหวาดหวั่นไม่ได้....ดูเหมือนต่อให้ผมยอมสู้ด้วยหรือไม่ก็ตาม....ผมก็ไม่มีทางเลือกอยู่ดี อย่างไรเสียก็ต้องสู้.......
...........มันตัวใหญ่กว่าแล้วไงล่ะ.............
คนกลางส่งสายตาให้คนตัวเล็กเดินมาแก้มัดให้ผม.......ไอ้คนตัวเล็กนั้นก็เลยช่วยพยุงผมให้นั่งขึ้นและจัดการแก้มัดให้ผม......ระหว่างนั้นมันก็กระซิบให้ผมได้ยินคนเดียวว่า........
“....ไอ้ยักษ์มันโง่...”
อ้อ......ผมคงจะสบายใจขึ้นสินะ......เขาว่าคนโง่นี่แหละ....ใช้กำลังเก่งนักล่ะ.....ไม่งั้นพวกมันคงไม่เลือกให้มันมาสู้กับผมหรอก
“..............” ผมหันมามองหน้าไอ้คนพูดด้วยสายตานิ่งเฉย......ผมไม่รู้สึกขอบคุณมันเลยสักนิด
หลังแก้มัดไอ้สองคนที่ตัวเล็กกว่าก็เดินไปยืนอยู่ข้างๆ ตอนนี้ผมยืนขึ้นได้แล้ว.....แล้วคอยดูท่าทีอีกฝ่ายนิ่งๆ ผมเรียกกำลังกลับมาได้มากแล้ว...แม้มันจะไม่เต็มร้อยก็ตาม
“จุ๊ๆ.....เข้ามาสิไอ้หนู” มันพูดด้วยเสียงยียวนพร้อมใช้นิ้วชี้เรียกผมเข้าไปหามัน......
จากการกระทำนั้นมันน่าโมโหมาก แต่ผมก็ต้องใจเย็นเข้าไว้....เราทั้งสองคนอยู่ในท่าเตรียมพร้อม....ผมยืนนิ่งอยู่กับที่ ส่วนอีกคนขยับเท้าไปมา.........เมื่อมันเห็นว่าผมไม่เข้าไปหามัน มันเลยเข้ามาหาผมเอง.....มันส่งหมัดมาหาใบหน้าของผมก่อนเลย.....อาจด้วยเพราะผมตัวเล็กกว่ามันมาก ผมจึงย่อตัวหลบเข้าหามันทันที....และรีบเสยหมัดกลับขึ้นไปหาคางของมันอย่างรวดเร็วและหนักหน่วง....
“อ๊อคคค....”
มันถอยหลังไปสามก้าว...แล้วยกมือขึ้นลูบคางตัวเอง พร้อมส่งสายตาอาฆาตมาให้ผม
“โย่!!!......ไอ้ยักษ์โดนสอยว่ะ...ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า”
“ฮิฮิฮิฮิฮิ...”
พวกที่เหลือได้ทีซ้ำเติมทันที.....ส่วนไอ้คนเจ็บตัวก็เพียงส่งสายตาเคืองๆ ไปให้เท่านั้น.....และนั่นคงจะยิ่งไปจุดชนวนความเจ็บใจให้มันเข้าไปอีก.....การต่อสู้ต่อจากนั้นผมจึงไม่รู้จะอธิบายอย่างไร เพราะทุกอย่างเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วทั้งรุกทั้งรับทั้งมือทั้งตีน.....ผมก็เจ็บตัวมันก็เจ็บตัว....โดยมีกองเชียร์ที่เชียร์อย่างเมามันส์อยู่ข้างๆ......แต่ผมสังเกตว่ามันจะเน้นแผลลำตัวมากกว่า......หรือว่า.......
.............คุณไนท์ไม่รู้ เชี่ย!!!...พวกนี้มันจะทำเพื่อเอาหน้าหรือไงวะ.............
ผมจึงตัดสินใจจบเกมด้วยการ......ส่งหมัดไปที่ปลายคางของมันอีกครั้ง และกะว่าครั้งนี้จะส่งมันไปให้ถึงดวงดาวเลย....แล้วก็ได้ผล.........และโดยไม่ทันตั้งตัวไอ้ตัวเล็กที่ยืนดูอยู่ข้างๆ ก็ชักมีดออกมาแล้วพุ่งเข้าหาตัวผมทันที....ผมรีบเอียงตัวหลบพร้อมใช้มือปัดมือเล็กนั่น....แต่ก็ไม่พ้นถูกปาดแขนซ้ายเป็นรอยยาว เลือดสีแดงสดไหลออกมาเป็นสาย
“โต้!!!...ใจเย็น เดี๋ยวมึงโดนบอสผ่าหัวหรอก” คนเชียร์อีกคนรีบหยุดคนตัวเล็ก....ก่อนที่มันจะพุ่งหาผมอีกรอบ
“อ้าว!! ไหนมึงบอกบอสให้มาสั่งสอนมันก่อนไง”
“เออน่า.....แต่ไม่ได้ให้มันถึงขนาดเลือดออกนี่ว่ะ”
“แล้วมึงไม่เห็นมันทำไอ้ยักษ์รึไง!!” ท่าทางไอ้คนตัวเล็กมันจะโกรธน่าดู
“หึหึหึ....” ผมรู้สึกขำกับพวกมันจริงๆ
“หัวเราะทำไม??”
“บอสของแกคงไม่รู้หรอก” ผมคิดว่าอย่างนั้น
ผมรู้สึกเหนื่อยจึงถอยมาพิงผนังรอพวกมันตกลงกัน.....ผมเอามือมากดบาดแผลตัวเองเอาไว้..... ‘เจ็บชิบหาย’ .....ท่าทางแผลเก่าเลือดจะไหลออกมาอีกแล้ว....แผลรอยฟันผมน่ะ
“...........”
“..............”
“โอ้ย!!.....??..”
“ยักษ์เป็นไงบ้าง??”
“....ม....ไม่เป็นไรมากหรอก......ส่วนมึงว่าไง?? ” มันตอบไอ้ตัวเล็ก....แล้วหันมาถามอีกคน
“หึ!....กูมีอีกวิธี”
มันตอบพร้อมกับล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกง...หยิบบางอย่างออกมา.....แล้วมันก็ยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์
...........แส้...............‘อะไร!!?’ พวกมันจะทำอะไรอีก...........
จากนั้นมันก็ตวัดปลายแส้มาหาผม.........ครั้งแรกผมหลบได้.......และครั้งที่สองก็ตามมาติดๆ ผมม้วนตัวหลบได้อีกครั้ง.....เหมือนแมวไล่จับหนูอย่างไงอย่างงั้นเลย.....
“ชิบ!!....”
มันสบทออกมาอย่างไม่ค่อยจะสบอารมณ์นัก.....แต่ผมคิดว่ามันยังไม่ชำนาญในการใช้แส้มากกว่า.....และด้วยความอ่อนล้าของผม....การเคลื่อนไหวของผมเลยช้าลง....ในที่สุดแส้ก็โดนตัวผม
“อ๊าก....อึก...”
ปึก!!
แส้ตวัดมาโดนข้อเท้าของผม..เป็นเหตุให้ผมล้มไปบนพื้นอย่างแรง..... ‘เจ็บ’ .....มันอาศัยจังหวะนั้นกระโจนเข้ามาหาผมอย่างรวดเร็ว....และจับผมนอนค่ำพร้อมยึดแขนทั้งสองข้างของผมเอาไว้
“ฤทธิ์มากนักนะ.....คราวนี้แกจะได้สนุกถึงใจเลยล่ะ” มันพูด....แล้วเอามือมากดปากแผลของผม
“...โอ้ย!!.....”
หลังจบประโยคนั้นไอ้คนตัวเล็กก็เดินเข้ามาหาผมพร้อมกับขวดอะไรสักอย่าง....มันเปิดฝาแล้วเทผงสีน้ำเงินออกมาทาตามบาดแผลของผม
“อ๊าาาาาาา!!” ผมพยายามดิ้นขัดขืน....แต่มันก็ยิ่งรัดแขนผมมากขึ้น
มันเย็นวาบ.....จากนั้นความเจ็บปวดก็ตามมา........หลังจากนั้นมันสองคนก็ผละออกไป.....ไอ้ยักษ์ยังคงนั่งอยู่กับที่ ส่วนผมก็พยายามดันตัวเองขึ้นมานั่ง.....และหันไปสำรวจบาดแผลของตัวเองทันที
ผ่านไปสักพัก.....ผมก็เริ่มรู้สึกแปลกๆ จากความแสบเจ็บปวด...ก็กลายเป็นความร้อนผ่าวแทน
..............เชี่ย!!!.....ยาปลุกเซ็กส์!!!..............
“หึหึหึ....ยานี้ให้ผล 12 ชั่วโมง....แกจะมีความสุขอย่างถึงใจเชียวล่ะ”
“....!!!!.....”
และก่อนที่เรื่องจะบานปลายมากไปกว่านี้....ประตูก็เปิดออกพร้อมสีหน้าที่เคร่งเครียดของคุณไนท์....ไอ้สามตนนั้นคงตกใจมาก.....มันลนลานกันน่าดูก่อนจะโค้งทำความเคารพ
“คาโซ่!!” คุณไนท์ใช้สายตาสั่งบางอย่างแก่ไอ้คนที่ชื่อคาโซ่
"ครับ"
คำพูดเรียบๆ ...แต่สายตาไม่ได้เรียบตามเลย.....พวกมันสองคนที่แข็งแรงดีก็เดินออกไปก่อน....จากนั้นก็มีลูกน้องของคุณไนท์มาพยุงไอ้ยักษ์ตามไปอีกคน
คุณไนท์ใช้สายตาคมกริบสำรวจดูผมเงียบๆ....ก่อนจะเรียกลูกน้องให้ก้มลงมารับคำสั่งอะไรบางอย่าง......อาการของผมเริ่มแย่ลง.....ผมรู้สึกว่าเหงื่อจะเริ่มออก....และผมก็เริ่มหายใจแรงขึ้น
“ใช้ได้นี่...หึ!”
“..........” เมื่อผมไม่ตอบ...เขาจึงยังคงพูดต่อ...
“อีกไม่กี่นาทีแท้ๆ น่าเสียดาย” ท่าทางเขาจะเสียดายอย่างที่ว่าจริงๆ
“............” ตอนนี้ผมได้แต่กัดฟันข่มอาการร้อนผ่าว....จนเริ่มจะสั่นระริกของตนเองเท่านั้น
ลูกน้องคนหนึ่งของเขาเข้ามาพร้อมถาดกับแก้วน้ำ...และยาเม็ดเล็กๆ หนึ่งเม็ดที่วางอยู่ด้วยกัน
“กินยานี่ซะ.....มันเป็นยานอนหลับจะช่วยเธอได้”
“.............”
“....ถ้าเธอหลับไปแล้ว....ฉันรับรองว่า...จะไม่มีใครทำอะไรเธอ”
“.............” ผมจะทำยังไงดี??
“...เธอจะไม่กินก็ได้นะ.....แล้วถ้าเธอเกิดอยากจะปล้ำลูกน้องของฉันคนไหน....ฉันก็ไม่ว่าหรอก...หึ”
“.......!!!!........” เชี่ย!!! กูอยากก็จริง....แล้ว....ผมไม่แน่ใจว่าตัวเองจะต้านฤทธฺ์ยานี่ได้มากแค่ไหน....ถ้าขาดสติขึ้นมา.....กูไม่อยากจะคิดเลย
ผมก็ยังคงเงียบ...ความต้องการมีเพศสัมพันธ์กำลังก่อตัวขึ้นอย่างที่ผมไม่ต้องการสักนิด......ผมสบตากับคุณไนท์นิ่งๆ .........ผมรู้เขาพูดจริงทำจริง.....และผมก็ไม่มีทางเลือก
“......ผมจะกิน......”
........และหวังว่าเขาจะรักษาสัญญา..............
............หวังว่า.....หลังจากผมตื่นขึ้นมา....ยาคงจะหมดฤทธิ์แล้วนะ..........
TBC
555555 :pigha2: ตอนนี้ยาวจุกใจมาก....จะตัดจบก็เสียดาย.....เลยลงยาวๆให้ซะเลย
ตอนหน้า.......กรีนบู๊.........โหมดมาเฟียของคุณฟราน...........สนามทดสอบของตระกูลบาเลโซ่......... :sad4:
ตอนต่อไป.....NC.......ที่กรีนเป็นผู้นำทั้งหมด.......เตรียมเลือดไว้หลั่งเลยพวก 555555555555 :z1: :haun4: :pighaun:
Uri :bye2:
-
ต้องเตรียมเลือดสำรองไว้แล้วหล่ะะะ :oo1: :oo1: :jul1:
-
โหดดดดดดดดดดดดดด :z3:
-
แอร๊ยยย ค้างไปไหนนนนจ้ะ :z1: :z1: :z1: :z1:
-
อยากเห็นกรีนนำจริงๆ อิอิ
-
ไม่มีเลือดให้เตรียมแล้ววว หมดไปตั้งแต่ ต้นเรื่อง 555555+
:jul1:
-
มาต่อเร็วๆๆนะจ๊ะ หุหุ :haun4: รอคุณฟราน มาช่วยอยุ่ 555
:oo1:
-
คุณไนท์เป็นคนยังไง
จะใจร้ายหรือใจดี
งงแล้วนะเนี่ย
แล้วคุณฟรานไปไหนแล้ว
มาช่วยเร็วๆน้า
-
รับทราบ ขอไปเตรียมเลือดสำรองตอนหน้าก่อนนะคะ
-
มาต่อเร็วๆนะ :haun4: :haun4: :haun4:
-
:pig4: ค้างมากมาย สรุปก็ยังไม่รู้เลยว่าคุณไนท์จะทำอะไร
-
อืมมมมมมมมมมมมม :a5: มันค้างนิ หว่าาาาาาาาาาาาาา :z3:
-
ไม่เข้าใจไนท์จริงๆแฮะ ส่งคนมาตีกรีน แล้วเข้ามาแล้วเอายานอนหลับให้ แปลกคนจริง -*-
รอตอนต่อไปอยู่จ้า อนยากอ่านเร็วๆจัง :กอด1:
-
โอ้ อยากอ่านตอนต่อไปแล้ว *0*
รีบมาต่อไวไวเน้อ
-
โหดนะ ถ้าคนที่เข้าตระกูลเป็นผู้หญิงจะทำยังไง
-
ฮ่าๆๆ รออย่างใจจดใจจ่อ ฮ่าๆๆ
-
เลววว ต้องเอาคืนให้ได้นะกรีน
-
ติดตามๆๆ :'D
-
ง่า. . . กรีนน้อยโดนรังแก T T
แต่คุณไนท์จะทำอะไรกันแน่นะ
แล้วทำไมคุณไนท์รู้เรื่องกับทอรี่ด้วยอ่า
-
ครอบครัวนี้มันอะไรยังไง ไหนตอนแรกบอกเป็นคุณชายตระกูลดัง
มีเชื้อเจ้า ไหนกลายเป็นมาเฟียซะงั้น ? เอาเหอะ ดราม่าเต็มที่
เลือดออกแล้ว กลัวเลือดอะ :sad4:
รอชมฉากบู๊ของพระเอกมั้งจ้า แต่ฝากต่อยปากอีตัวพี่ซักทีเหอะ :beat:
รออ่านตอนต่อไปจ้า :L2:
-
น้องหนูกรีนจะเป็นอะไรมากไหมเนี่ย
-
ว๊ากกกกกกกก
-
ไนท์ทำแบบนี้ไม่แฟร์เลย
ไม่สมกับเป็นมาเฟีย :m16:
-
หนูกรีนน่าสงสารเกินไปแล้วนะ
ตอนหน้า หนูกรีนนำ กับใครอ่ะ คุณฟรานหรอ???
:haun4: :haun4: :haun4: :haun4:
-
Please update new part now.Thank you.
-
ค้างงงงงงงงงงงง :z3:
-
ค้างรอ......อ่านค่ะ
-
กรีนนนน~อย่าเป็นอะไรไปนะ คุณไนท์โหดเกิ๊น~
-
แลดูมะรุมมะตุ้มแท้ คิคิ ตามต่อๆ
-
3 คนนั้นมาที เลือดสาดเลยวุ้ย
เน้ๆ คุณฟรานทำเลือดสาดได้คนเดียวนะ
อ่ะๆ คิดอะไๆรอยู๋ :impress2:
-
น้องกรีนก็ไม่ใช่เล่นๆนะเนี่ย
-
คุณฟรานมาช่วยกรีนน้อยเร็วเข้าาาาา
-
พระเอกปายหนาย :z3:
รีบๆ มาให้ไว o22
-
ตอนหน้า แค่ intro ก็......หึๆ แล้ว :m25: :jul1:
-
รอตอนต่อไป
-
แอบค้าง....
อึ้ยยยย สนุกมากกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ลุ้น 5555555
-
สนุกมากค่ะ ดำเนินเรื่องได้เร็วดี
มาต่อเร็วนะคะ o13
รอๆๆๆ
สุดท้ายรักคนเขียนค่ะ
-
:z1: ชอบกรีนน้อยอ่ะ มาต่อไวไวนะค้า
-
ว่าจะลงให้ตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว......แต่ง่วงมากกกกกกกกกกก แล้วก็ยังไม่ได้ตรวจคำผิด อิอิ
ตอนที่ 15
[/size]
ผมตื่นขึ้นมาบนเตียงหลังใหญ่สีขาว......ผมค่อยๆเปิดเปลือกตาขึ้น แล้วก็ต้องขมวดคิ้วเป็นปมด้วยความมึนงง....ผมรู้สึกว่าหัวของตัวเองจะหมุนอยู่สักพัก...แล้วก็ค่อยๆ ดีขึ้น แต่ถึงอย่างนั้น...ผมก็รู้สึกเหมือนกับคนที่กินยาแก้แพ้ลงไปสักสามเม็ดอยู่ดี.....อาการมันจะมึนๆ เบลอๆ เหมือนสมองมันนิ่มๆ ยังไงอย่างงั้นเลย
ผม............อยากหลับต่อจัง........แต่................มันคงไม่ใช่ตอนนี้.......ผมก้มลงมามองสำรวจตัวเอง.....ผมอยู่ในชุดสีครีมคล้ายชุดคนป่วย ร่างกายได้รับการทำความสะอาดเป็นที่เรียบร้อย........!!!
............‘...ใคร.....เป็น....คน....ทำ??...’................
รู้สึกว่าสมองของผม มันจะช้าเกินไปแล้วนะ.....ความรู้สึกปวดหัวตุ๊บๆ เกิดขึ้นมาอีกแล้ว........เกิดอะไรขึ้น!!!??
ผมรู้มึนงงขึ้นมาอีกครั้ง......อาจเพราะความหวาดกลัวยังไม่จางหาย ทำให้รู้สึกเหมือนตนเองต้องระวังตัวเป็นพิเศษ ทุกอย่างเหมือนความฝัน......ตื่นครั้งแรกอยู่ในห้องแคบๆ ชื้นๆ เย็นๆ ถูกข่มขู่สารพัด....ต้องต่อสู้กับไอ้ยักษ์ที่มันอยากได้หน้าจากเจ้านายมัน......แล้วยังถูก...........
..................ยาปลูกเซ็กส์...................
เชี่ย!!!.............ผ่านไปกี่ชั่วโมงแล้ว???........ยาหมดฤทธิ์หรือยัง???
.....ระหว่างที่ผมหลับอยู่......เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า???..........
..........‘คุณฟราน’............จะมามั้ย??.........จะมาช่วยผม......หรือเปล่า???
โอย....สับสนจัง........ตอนนี้....ที่ผมตื่นขึ้นมาอีกครั้ง.....สายตาส่องสำรวจตัวเองและบริเวณห้อง......ผมอยู่ในห้องสีขาวสะอาดตาเหมือนห้องพยาบาล อีกทั้งตัวเองก็เหมือนอยู่ในชุดคนป่วย.....ได้รับการทำความสะอาดร่างกายเรียบร้อย
‘...เกิด....อะ..ไรขึ้น!!??...’ อีกครั้งกับความคิดที่สับสนนี้......
ผมผยุงตัวเองขึ้นมานั่ง.....แล้วหลับตาแน่นๆ เพื่อคลายอาการมึนหัว.....แล้วค่อยๆ หย่อนขาลงพื้น......แล้วก็ค่อยๆ ทรงตัวยืนขึ้น....
‘อ่า......แย่..ชะมัด!!’
ผมรู้สึกว่าหัวตัวเองจะหมุนเคร้งสักรอบสองรอบ...จนตัวเองต้องหลับตาลงแน่นๆ อีกครั้งพร้อมทั้งเกาะขอบเตียงผยุงตัวเองไว้ด้วย
........พอเริ่มมั่นใจว่า... ‘กูน่าจะไหวแล้วล่ะ’ .....เลยลืมตาและปล่อยมือ.....มันก็ใช่ว่าจะดีอะไรมากมายหรอกนะ แต่ผมคิดว่าผมน่าจะประคองตัวเองออกไปจากที่นี่ก่อนดีกว่า......
ผมเดินเซนิดๆ ตรงมาที่ประตู....ก่อนจะค่อยๆ แง้มออกอย่างแผ่วเบา และระมัดระวังเต็มที่.....ตอนนี้ไม่ว่าจะเป็นใครก็ไม่น่าไว้ใจทั้งนั้น......พอประตูแง้มได้เล็กน้อย...ผมก็ส่งหัวตัวเองไปเป็นทัพหน้า....ก็ถ้าจะตาย...อย่างน้อยก่อนตายก็จะได้เห็นว่าตัวเองตายด้วยอาวุธอะไร....แต่ถ้าเขาใช้มีดฟันลงมาอย่างน้อยหัวผมก็ขาดก่อน....และคงไม่ทันได้ทรมานอะไร
โพล่หัวออกไปนอกห้องแล้วปรากฏว่า...............
...................โล่งงงงง...ครับ......เฮ่อ.........
โล่งทั้งทาง...โล่งทั้งใจเลย ผมก็ยังไม่อยากจะปะทะกับใครหรอก.......แต่มันจะแปลกเกินไปมั้ย?? นี่คือการทดสอบหรือเปล่า?? มันเริ่มแล้วหรอ?? ไอ้ ‘เกม’ ที่ว่าน่ะ ..............พอดูแล้วไม่มีใครอยู่แถวนี้แน่ๆ ผมก็เลยออกมาจากห้อง......และพึ่งสังเกตว่าทางที่ว่านี้เป็นทางโล่งทอดยาวออกไปทั้งซ้ายและขวา......มีแสงสว่างจากหลอดไฟที่ติดอยู่ด้านบนเพดานตลอดแนว
‘...เหมือน....อุโมงค์เลย??’ ผมขมวดคิ้ว....หลังออกไปจากที่นี่.......กูคงมีตีนกาเต็มหน้า
‘...กู...จะไป....ทางไหนดีวะ??...’
ผมยืนงงอยู่สักพัก....หันซ้ายหันขวา............... ‘ขวาร้ายซ้ายดี’ เชี่ย!!!.....สถานการณ์แบบนี้........โอเค....ซ้ายดี.....หวังว่ามันจะพาผมไปเจอสิ่งดีๆ นะ
เดินมาสักพัก...ผมรู้สึกว่าผนังฝั่งซ้ายมือของตัวเองจะเป็นกระจกตลอดแนว.....และเหมือนจะกั้นเป็นห้องๆ ....ทำไม?? ถึงรู้น่ะหรอ......ก็บางห้องมันเปิดไฟไง...อย่างห้องที่ผมนอนอยู่..........
.......รู้สึกเหมือนตัวเองจะพลาดอะไรไปนะ...........อ้อออออออ..........
ผมนึกออกละ.....ตอนที่ผมอยู่ในห้องนั้น.....ผมเห็นแต่ห้องสีขาวไปทั้งห้อง....มองไม่เห็นข้างนอกเลย.....แต่พอออกมาตรงทางเดินกลับมองเข้าไปเห็นภายในห้องนั้นเสียนี่......ที่นี่ออกแบบมาแปลกๆ ผมไม่สามารถเดาได้เลยว่าเขาสร้างที่นี่มาแบบนี้ด้วยจุดประสงค์อะไร......ผม....ไม่เคยเห็นอะไรที่เป็นแบบนี้...
...........ส่วนทางฝั่งขวามือของผมกลับเป็นเพียงผนังปูนตลอดแนว.....อะไรกันที่นี่?? .........
‘...ผ่านไปกี่ชั่วโมงแล้ว??.....ยาบ้าๆ นั่นจะหมดฤทธิ์หรือยัง??.......แล้วคุณฟรานจะมาแล้วมั้ย??....’
.............เป็นอีกครั้งกับความคิดนี้................
...........ผมคิดอะไรเรื่อยเปื่อย พร้อมเดินไปด้วย......สักพักพออาการมึนเบลอเหมือนคนกินยาแก้แพ้...ดีขึ้น.....แต่!!!..................ไอ้อาการร้อนๆ หนาวๆ ขนลุก เหมือนยานั่นยังไม่หมดฤทธิ์ นี่มัน....!!! อะไรกัน!!??......ยานั่น!!!!
ผมยกมือขึ้นมากอดตัวเองไว้.....แล้วก็ค่อยๆผ่อนลมหายใจ หน้าผมเริ่มรู้สึกร้อนขึ้นมาแล้ว....ผมเดินมาถึงห้องที่มีคนอยู่ด้านใน.....
..........‘เอาไงดีพวกมันคงไม่เห็นกูนะ’.............
ผมกลั้นหายใจ.....มันเป็นกระจกทั้งแถบ.....ยังไงก็ต้องเดินผ่าน.....และปรากฏว่า......พวกเขาไม่รู้สึกถึงการมีอยู่ของผม.......เออ....ดีแฮะ......จะได้ไม่ต้องกังวล......
ผลัก!!!
.....เชี่ย!!!.........ใครไม่รู้เปิดประตูออกมาครับ.....!!???.......กูอุตส่าห์เดินผ่านมาแล้วเชียว!!!
“เฮ้ย!!!...เด็กคนนั้นหนีออกมา!!”
“....!!!......”
โธ่เอ้ย!!!....ปล่อยกูไปไม่ได้หรอกวะ....ผมขมวดคิ้ว.....ประมวลผลสภาพร่างกายของตนเอง.....ถ้าออกแรงเยอะๆ ยาน่าจะหมดฤทธิ์เร็วขึ้น......เอ่อ....ผมเคยอ่านเจอ...เขาว่างั้น......ผมคงต้องออกแรงหน่อยละ......เฮ้อ!!!กูยิ่งไม่ค่อยมีแรงอยู่ด้วย.....
พวกมันมีทั้งหมดสามคน....สองคนวิ่งเข้าหาผม...ส่วนอีกคนเหมือนจะโทรรายงานอะไรใครอยู่...ผมเรียกสติและพละกำลังเท่าที่มี คนแรกที่เข้ามาผมก็ส่งลูกเตะไปที่ท้องมันก่อน
“อุ๊บ!!!”
ท่าทางคงจุกใช่เล่น....แต่เป็นก็ไม่ยักกะเป็นอะไร....
“ไอ้หนู...ให้จับง่ายๆดีกว่าน่า...”
เชี่ย!!!...กูต้องเป็นหนูให้พวกมันไปถึงเมื่อไรวะ.......ให้จับก็โง่แล้ว
การชุลมุนที่เหมือนมีแต่ผมที่เป็นฝ่ายออกแรงเสียมากกว่า.......ในขณะที่พวกมันไม่ยอมตอบโต้อะไรเลย......อะไรกัน??? พวกนี้.......
“ใครทำไอ้หนูนี่เป็นรอย...เตรียมโดนปาดคอ!!!” ใครคนหนึ่งพูดขึ้น
เชี่ย!!! ...คำสั่งใครวะ........แต่ก็ดี.......ผมอาศัยจังหวะที่พวกมันล้มลงไปหมดแล้วนั่น......รีบวิ่งออกมาจากสถานการณ์แปลกๆนั่น......อะไรวะ??....ให้กูออกแรงคนเดียวโคตรเอาเปรียบ....ก่อนตนเองจะล้มเสียเองผมจึงรีบวิ่งไปทางซ้ายที่ได้เลือกตั้งแต่ต้น
นั่น!!!........ทางขวามือที่ว่าเป็นกำแพงปูนกำแพงหินตลอดแนวนั่น.......มีประตูด้วยหรอ???..แต่มันดูค่อนข้างเนียนไปกับกำแพง......ห่า......ดูเหมือนพวกมันก็กำลังวิ่งตามผมมากันอยู่ด้วย
ก่อนจะเบนเข็มไปทางประตูขวามือ...ผมก็รีบหันไปหาประตูทางซ้ายมือที่อยู่ในบริเวณนั้น.....และ..........เปิดมันออกหนึ่งบาน........แล้วผมก็รีบเปลี่ยนเส้นทางมาทางประตูขวามือที่ว่านั่น.....
เปิดประตูและรีบปิดมันก่อน....ดีว่าที่นี่เป็นหัวโค้ง....คงไม่มีใครทันสังเกตเห็นหรอกนะ.......ประตูที่นี่.....ไม่มีบานไหนล็อคได้เลย..........แปลกมาก???.....
“อื้ม........แสบ......ตา..”
พอประตูปิด...แสงสว่างก็จ้ามาทันที.....ผมยกมือขึ้นมาบันแสงไฟเล็กน้อย....พอเริ่มปรับสายตาได้......อะไรอีกเนี่ย??...มันมีประตูอีกสองบาน.......แต่..???.....ผมคิดว่ามันมีมากกว่านั้น......ผมเดินไปค่อยๆลูบๆคลำๆตามกำแพง...หลังสำรวจแล้วผมว่าที่นี่เป็นเพียงห้องโล่งๆ....เหมือนเป็นห้องเชื่อมต่อไปสู่ห้องอื่นๆอย่างนั้นแหละ
และผมก็ได้พบกับประตูที่เหมือนกำแพงอีกแล้ว....ผมลองผลักมันเบาๆ....
.......แก็รก.......อ่า...เปิดได้ด้วย
ห้องนี้เหมือนห้อง.....สังเกตการณ์.....ใช่......แม้อุปกรณ์จะดูเหมือนน้อยไปสักหน่อยก็ตามนะ
เหมือนทุกห้องมันจะติดไฟอย่างอัตโนมัติเมื่อมีคนเดินเข้าไป.....และห้องนี้ก็เช่นกัน.....มีจอมอนิเตอร์ขนาดต่างๆตั้งอยู่ประมาณ 5 เครื่อง และมีคีย์บอร์ดทรงแปลกขนาดใหญ่ตั้งวางอยู่บนโต๊ะ
ผมนั่งลงบนเก้าอี้ตัวหนึ่ง....แล้วเอามือไปกดๆตามปุ่มเหล่านั้น........
............อะไร???...........นั่นอะไร???..............ผมย่นคิ้วเล็กน้อย...
ภาพที่ปรากฏตรงหน้า........ในนั้น.......มีคุณไนท์ คุณฟราน..???...และลูกน้องของเขาอีกสองสามคน........กำลังซ้อมใครอยู่....???.............แล้วคุณไนท์พูดอะไรก็ไม่รู้???
ผมอยากได้ยินเสียง..........เขาคุยอะไรกัน........ทำไม??.....คุณฟรานถึงมีสีหน้าที่เย็นชาทันทีแบบนั้น
..............อ่า...ปุ่มนี้...............
ปุด!! ผมรีบกดลงไปทันที
สายตาของเขาที่มองไปยังคนๆ นั้น....
แววตาที่เย็นชาเหมือนเมื่อครั้งที่ผมถูกไอ้สี่คนนั้นจับตัว....หรืออาจจะมากกว่านั้น
แววตาที่สามารถฆ่าคนได้
แววตาที่บ่งบอกว่าชีวิตของมันอยู่ในมือของเขา....ผมไม่เคยเห็นเขาเป็นแบบนี้
“ใครส่งแกมา” น้ำเสียงธรรมดา....แต่ความรู้สึกกดดันนี้มันมาจากไหนกัน
คนที่นั่งสะบักสะบอมอยู่บนพื้น......คนนั้นคนที่ใช้แส้ไล่ต้อนผม...นี่มันเรื่องอะไรอีก???
มันมองหน้าคุณฟราน........
“พวกแกก็น่าจะรู้....” ยังจะปากดีอีกนะ
“คนอย่าง 'เรนเชีย' ไม่น่าส่งคนอย่างแกมาหรอก....มีใครอีก??”
“ฮึ!!...กูคนเดียวที่นี่ก็พังพินาศได้......(ปัง!!)....อ๊ากกกกกกก”
เชี่ย!!!.....หัวใจผมเต้นแรงมากขึ้น..........มัน........ถูก..........คุณฟรานยิงไปที่.....เท้า......ผมลอกกลืนน้ำลายเหนียวๆลงคอ......น่ากลัว!! ปืนมาอยู่ในมือเขาตั้งแต่เมื่อไร....ผมไม่ทันเห็นด้วยซ้ำ
“หนึ่งนัดต่อหนึ่งคำโกหก” คุณฟรานบอกมันพร้อมกับสายตาที่บอกว่าเอาจริงตามที่พูด
มันมองปากกระบอกปืนสลับกับใบหน้าคุณฟราน....และมันก็ทำเหมือนผม...คือ...กลืนน้ำลายลงคอเฮือกหนึ่ง
“เรนเชียส่งใครมาอีก??”
“ก.....กูไม่รู้”
หลังคำตอบนี้....คุณฟรานก็มองหน้าคนพูดนิ่งๆ เหมือนเขาจะใช้สายตาจับคำโกหกนั่นอยู่....วิธีการทำแบบนี้เหมือนกันทั้งพี่ทั้งน้องจริงๆ
“นอกจากแกแล้วมีใครอีก??”
“ไม่มีแล้ว.........(ปัง!!)......อ๊ากกกกกกก......บอกแล้วๆ”
“...........”
“กังโน่”
“หือ??”
“กังโน่.....มัน.....ถูกนายใหญ่ซื้อตัวมาได้สักพักแล้ว.....ก....ก่อนที่ผมจะมาฝึกตัวอยู่ที่นี่”
ผมสังเกตว่าคุณไนท์จะกัดฟันกรอดเลย....ในขณะที่คุณฟรานมองด้วยสายตาเรียบเฉยเหมือนเดิม.....ก่อนที่จะมีใครสักคนเปิดประตูเข้าไปแล้วกระซิบอะไรบางอย่างให้คุณไนท์....เขาหันมาสบตากับคุณฟรานที่มองใบหน้าของเขาอยู่ก่อนแล้ว
“.....กระรอกตัวน้อยของนาย.....หนีออกจากกรงแล้ว.....” เขาเว้นระยะก่อนจะพูดประโยคถัดมา.....
“.....กังโน่....ตามจับอยู่” ........และส่งรอยยิ้มแปลกๆมาให้คุณฟราน
จบประโยคนั่น....แววตาของคุณฟรานก็วาวโรจน์ขึ้นมาทันที....เขาดูโกรธ.....และดูจะโกรธมากขึ้น.....ในแววตานั่น....ผมรู้สึกว่า.........เหมือนจะแฝงไว้ด้วยความห่วงใยต่อผมด้วย......นั่น.....เพียงแค่นั้น....มันก็ทำให้ผมอดรู้สึกอุ่นใจขึ้นมาไม่ได้.....แม้ทั้งตัวของผมในตอนนี้จะสั่นไปหมดแล้วก็ตาม.....ผมรู้สึกถึงความร้อนบนใบหน้า.....และความร้อนที่เกิดขึ้นกับ......กรีนน้อย.......ก่อนมันจะค่อยๆลามไปยังส่วนต่างๆตามร่างกาย
ผมหนีมาหลบอยู่ที่ห้องนี้....จนได้มาเห็นอะไรๆ ที่ไม่เคยเห็น....และไม่รู้ว่าประตูอีกหลายๆบานจะพาผมไปเจอกับอะไรอีก.....ผมไม่รู้ว่าไอ้คนที่ชื่อ ‘กังโน่’ หน้าตาเป็นยังไง....แต่จากบทสนทนาของคนที่อยู่ในจอนั่น...ก็ทำให้ผมรู้ว่า.......คนที่ชื่อ... ‘กังโน่’ ....หักหลังพวกเขา....และกำลังตามตัวผมอยู่
เสียงเหมือนคนเดินเข้ามาอีกห้องที่ใกล้ห้องนี้......ทำให้ผมตัดสินใจกัดฟันยืนขึ้น....เดินไปเปิดประตูอีกบานที่อยู่ตรงข้ามกันทันที....ผมเริ่มจะไม่ไหวแล้ว.....ผมต้องการให้ตัวเองเหงื่ออกมากๆ....เพื่อขับสารพวกนั้นออกมา.....
หลังประตูบานนั้น..............นี่มัน!!!!............มันเป็นสวนขนาดใหญ่ที่มีต้นไม้ปลูกอย่างหนาแน่น.....ผมเดินเข้าไปตามเส้นทางเส้นหนึ่ง....มันคดเคี้ยวไปมา.....พอผมออกแรงเดินให้เร็วมากขึ้นเพื่อช่วยขับให้เหงื่อของตนเองออกมากๆ.....เส้นทางที่ผมใช้อยู่นั้นเหมือนจะทะลุกันไปมาได้....ตลอดสองข้างของทางเดินนั้นจะปลูกต้นไม้ไว้อย่างหนาตา....ผมก็ไม่รู้ว่าต้นอะไรเสียด้วย....และตอนนี้ผมก็ไม่รู้ว่าตัวผมเองอยู่ส่วนไหนของสวนแห่งนี้แล้ว......แต่.....ผมว่ามันไม่น่าใช่สวนแล้ว.....หลังจากทั้งเดินทั้งกัดฟันข่มอารมณ์วูบวาบของตนเองวิ่งจนเหนื่อยหอบมาได้สักพัก......ที่นี่มัน...........
................เขาวงกตชัดๆ !!!..............
เชี่ย!!! ...กูเชื่อแล้วล่ะ....ว่าไม่ว่าจะอย่างไร......กูก็หนีออกไปจากที่นี่ไม่ได้.........
หลังจากอาการมึนงงจากฤทธิ์ยาอะไรสักอย่างที่เหมือนยาแก้แพ้นั่นหมดไป.......อาการตื่นตัวอยากมีเพศสัมพันธ์ของผมก็เริ่มจะหนักขึ้นเรื่อยๆ ผม.....วิ่งก็แล้ว.....เดินเร็วๆ ....พร้อมออกกำลังแขนขาไปด้วยก็แล้ว......จนตอนนี้.....ผมเริ่มจะไม่ไหวแล้ว....อาการตื่นตัวของกรีนน้อยเริ่มทำร้ายผมมากขึ้น....
............นี่คงเป็นวิธีเดียว............
ผมล้วงมืออันสั่นเทาของตนเองลงไป.......สัมผัส........กรีนน้อย........ค่อยรูดขึ้นลงเบาๆ......
.......อ่า............ไม่ไหว........ทรมานเกิน...........
น้ำตาผมเริ่มไหลรินออกมาจากหางตา....ผมเชิดหน้าขึ้นและค่อยๆ นั่งลงบนพื้นหญ้า......ก่อนจากรูดกรีนน้อยให้เร็วขึ้นเพื่อระบายอาการกระสับกระส่ายที่ผมเริ่มจะต่อต้านไม่อยู่แล้ว.....ผมกัดริมฝีปากล่างของตนเองแน่น....ก่อนจะพาตัวเองไปสู่ความสุขสม.......
“อึก!!.....อ๊า.....อ่า......”
ผมรู้สึกถึงความอุ่นร้อนที่พุ่งออกมาจากกรีนน้อย.....ของเหลวนั่นเลอะไปทั่วฝ่ามือของผมและคงเลอะไปที่ลิงตัวน้อยด้วย.........ช่างมัน.....ผมรู้สึกดีขึ้นนิดหน่อย.....ความทรมานนั้นเหมือนจะเบาบางลงแล้ว.....ผมหายใจหอบและนั่งพักต่ออีกสักพัก......
‘เชี่ย!!....ทำไม?? เหมือนอารมณ์จะกลับมาอีกแล้วนะ’
กู....เพิ่งปลดปล่อยไปไม่ถึงสิบนาทีเลยนะ.....ผมคิดว่างั้นนะ......
“....อ่า........”
ไอ้ความรู้สึกที่เหมือนอยากให้ใครสักคนกอดนี่มันอะไรกัน??....แม้ก่อนหน้านี้จะมีบ้างแต่มันไม่รุนแรงแบบนี้นี่.....ห่า.......อยากบอกนะว่า...........ยิ่งปลดปล่อยยิ่งอยาก.............กู.....อยากจะบ้า!!!!..........ไอ้ยาปลูกเซ็กส์แบบนี้ก็เคยได้ยินมานะ.....ยิ่งปลดปล่อยยิ่งมีอารมณ์.......แต่ไม่คิดว่าตนเองจะมาได้ใช้เสียเอง
ผมตัดสินใจลุกขึ้น....และออกแรงวิ่งอีกครั้งอย่างไร้จุดหมาย........อะไรก็ช่างไปก่อน....ตอนนี้ผมจะขอออกแรงให้เหนื่อยจนสลบไปเลยล่ะ.....จะได้ไม่ต้องมาทุกข์ทรมานแบบนี้
“....แฮ่บ.....แฮ่บ....แฮ่บ.....แฮ่บ....”
........เหนื่อย.....หมดแรง........แต่ไม่ยักสลบแฮะ.........หอบอย่างเดียว......ไอ้การวิ่งอย่างบ้าคลั่งเนี่ย...ขอครั้งนี้ครั้งเดียวเหอะ......
ผมก้มตัวลง เอามือลงมาตั้งฉากกับหัวเข่าตนเอง......เป็นการพักไปในตัว......พออาการหอบบรรเทาลงผมก็ค่อยๆย่อตัวนั่งลง.......ขอนั่งพักสักหน่อยก่อนเถอะ
...........ผ่าน..............
.................ไป......................
.....................สักพัก.............................
“..อึก....อื้อ.....” ไม่ไหวแล้ว.....หายเหนื่อยแต่อาการทุรนทรายก็กลับมา......ผมนั่งกอดเข่าตนเอง......กัดฟันกรอด........ข่มอารมณ์........ร่างกายของผม......เริ่มไร้ทางต่อต้าน.......... ‘ทำไงดี??’ ........หน้าจากที่แดงอยู่แล้วก็คงแดงมากขึ้น ผมเริ่มหายใจเบา ลมหายใจร้อนผ่าวความต้องการ มีอย่างเปิดเผยไม่ปิดบังแล้ว เร่าร้อนไปทุกส่วนของร่างกาย หลังออกแรงไปมากแบบนั้นแล้ว.....มันคงส่งผลให้ผมเริ่มควบคุมสติตัวเองไม่ได้.....สัญชาตญาณดิบในตัวเริ่มทำงานของมันเอง.....ผม.......
..............ผมต้องการปลดปล่อย..............
...................ผมต้องการ............ให้ใครสักคนกอดผม......................
....................ใครก็ได้...........................
................ ‘คุณฟราน’......................
“....อึก......อ่าาาาาาา....”
ร่างกายนี้เหมือนไม่ใช่ของผมแล้วตอนนี้......ผมรับรู้เพียงว่าน้ำตาของตนเองไหลลงมาไม่ขาดสาย.....บอกกับตนเองว่าไม่ต้องการแบบนี้......แต่......กลับควบคุมร่างกายตนเองไม่ได้
“กรีน!!”
เสียงที่ส่งมากระทบโสตประสาทของผม.....ส่งผลให้ผมเงยหน้าที่เต็มไปด้วยม่านน้ำตาขึ้น.....มองไปยังร่างที่ตรงเข้ามาหาผม
..........เลื่อนลาง..................ช่างเหมือนคุณฟรานเหลือเกิน..........เสียงก็ใช่...........
ผมรีบลุกขึ้นยืน.....ดีใจ......ดีใจมาก..........เหมือนเด็กหลงทางที่ได้เจอพ่อแม่.......แม้ร่างกายของตนจะซวนเซแค่ไหน.......ผมก็รีบผวาไปหาร่างนั้น........ร่างนั้นก็รีบรับตัวผมไว้สู่อ้อมกอด
................นี่ก็เหมือน............กอดนี่ก็เหมือนของคุณฟราน...............
ผมรีบเอาจมูกของตนฝังลงไปในอกนั้นและ............
“ซูดดดด......”
..........กลิ่นนี่ก็เหมือนคุณฟราน.................
ผมกอดร่างตรงหน้าเอาไว้แน่นที่สุด..........กอด........กอด............และก็กอด...........กอดแน่นๆ..............ต้องเป็นคุณฟราน..........คุณฟรานเท่านั้น
“......ก....กรีน...ธ....เธอ....” เหมือนเสียงของเขาจะสั่นๆ
ผมเงยหน้ามองขึ้นไป.....เพื่อความมั่นใจ........
.................สายตาแบบนี้.................
.....................แววตาแบบนี้.................
..............................ความห่วงใยแบบนี้......................
..................................ความลึกซึ้งอาทรแบบนี้.............................
........................................สีหน้าแบบนี้...........................................
เขาขมวดคิ้วแน่น....และสบตากับผม.....เราประสานสายตากัน
.......................อยากร้องไห้หรอ???...................................
.....................ผมก็กำลังร้องไห้........อีกครั้งเช่นกันครับ.........แต่..........ตอนนี้
“.....อึก.....ช...ช่วย.....ผมด้วย....”
“.....ผม....อยากให้คุณ.....กอดผม........อึก......แน่นๆ........นะครับ...นะ..อึก”
........อ้อมกอดที่คิดถึง....รสจูบเบาๆ ที่คุ้นเคย.......ยังคงเป็นของเขา......เพียงคนเดียว.........เพียงคนเดียวเท่านั้น.....
ดูเหมือนเวลานี้อะไรๆ....ก็ไม่สำคัญไปกว่า......
................ขอให้ผมได้ปลดปล่อยเถอะครับ.............คุณฟราน..............
TBC
ทักทายๆ!!
พึ่งกลับมาจาก ตจว. งานยุ่งมากกกกกกก :m17:
ตอนหน้ากรีนนำแล้ว........5555555555 :laugh: :m10:
ขอบคุณสำหรับทุกเม้นท์ o14
ขอบคุณที่ติดตาม o15
ขอบคุณที่รอ :impress:
uri :bye2:
-
คุณฟรานตัวจริงใช่ไหม
-
สงสารกรีน ทำอย่างนี้ไปเพื่ออารัย :m15:
-
:z3: :z3: :z3:
อาการค้างเป็นอย่างนี้ นี่เอง
-
กรีนได้กับคุณฟรานจริงๆ นะ
-
กรี้ดดดด :jul1: :pighaun: :haun4:
-
คุณฟรานต้องช่วยให้หนูกรีนได้รับการปลดปล่อยนะ กริๆๆ
อร้ายยยยยย อยากเห็นกรีนนำแล้วสิ :oo1: :oo1: จะเป็นเช่นไรหนอ
รอๆๆ จ้า :z1:
-
กรีนน่าสงสารจัง
-
น่าสงสารจัง.......คุณฟรานช่วยกรีนที
-
:เฮ้อ:กรีนสู้ๆนะ
-
:z1: ตอนหน้าแล้วซิ
-
แอร๊ยยย จะใช่คุณฟรานหรือป่าวน้ออออออ :z1: :z1: :z1:
-
คนที่มาเป็นฟรานแน่นะ
-
:z1: หวังว่าจะมองคนไม่ผิดนะ
+1 จ้าและมานั่งคอยตอนต่อไปจ้า
-
ใช่คุณฟรานใช่มั้ย
ไม่ใช่แบบกรีตเบลอมองเป็นคนอื่นนะ
ขอให้เป็นคุณฟรานเหอะที่มาช่วยกรีน
-
ยาแรงจริงๆนะเนี่ย :z1: :z1:
รอลุ้นตอนต่อไป เหอๆๆๆๆ :haun4: :haun4: :haun4: :haun4:
-
รอตอนหน้าอย่างใจจดใจจ่อ
ปล.คนแต่งหายไปนานเลยนะครับ
-
ถ้าใช่คุณฟรานสุดหล่อจริงๆ ขอnc(ไม่)เบาๆซักตอนสองตอนก็พอ
ไม่มากไปใช่ไหม? :-[
-
ฟรานจริงๆใช่มั้ย
คงไม่ใช่คิดไปเองนะ
ต่อๆๆจ้าาา
-
ขอให้ใช่คุณฟรานเถอะ
-
:z1: :z1: :z1:
-
คุณฟรานช่วยกรีนด้วย~ สงสารอ่ะ
-
คุณฟรานมาช่วยกรีนน้อยแล้ววว
-
กรีนน้อยไม่พอใจมือหรรษาเหรอจ้ะ อิๆ คุณฟรานมาแว้วววววววว เย้
รอต่อจ้า กำลังค้างเลย
-
ตายแล้วๆ >< มันชั่งร้ายกาเสียนีกระไร คิคิ
รอรอตอนต่อไปน้อ คิคิ ><
-
คุณฟรานจริงๆใช่ไหม :z2: :z10:
ช่วยกรีนน้อยด้วยเถอะ อ๊ายยยยย :oo1: :jul1: :haun4:
-
ทักทายๆ
วันนี้คงลงให้ไม่ทันแล้ว ยังพิมพ์ไม่เสร็จดีเลย........ต้องตรวจคำผิดและประโยคอีก เดี๋ยวเนื้อหาจะไม่ได้ใจคนอ่าน 5555555 :laugh:
แต่พรุ่งนี้ลงให้แน่นอน o18
ช่วงนี้อาจจะลงให้ทุกวันไม่ได้.....แต่จะพยายามลงวันเว้นวันละกัน
ขอบคุณที่ชอบและขอบคุณที่ติดตาม...ไม่ทิ้งกัน o14
ที่สำคัญขอบคุณมากสำหรับคนที่มาเม้นท์ให้ทุกคน o15 รักคนอ่านนะะะะะะ
uri :bye2:
-
โอ๊ย....ทรมานใจแทบขาด อยากอ่านตอนต่อไปเร็วๆ :sad4:
-
โดนยาไปขนาดนั้นยังดิ้นหนีไปได้ตั้งไกลจนไปเจอคุณฟรานนะกรีน
ว่าแต่ว่าเรนเชียนี่ใครกันนะ
-
ว่าจะให้กรีนนำทั้งหมด........แต่น้องกรีนของเราแทบหมดสภาพแล้ว...555555555 :laugh:
เลยช่วยๆ กันไปละกัน :o8:
คนมาช่วยเป็นคุณฟรานตัวจริงนี่แหละ.....ส่วนกรีนสติสัมปชัญญะไม่ค่อยจะเต็มที่แล้วล่ะ :impress2:
เราลองหาข้อมูลของคนที่โดนยาปลุกเซ็กส์มาบรรยาย....อ่านไปแล้วไม่รู้จะงงกันหรือเปล่านะ 5555555555 :really2:
เห็นว่าอะไรมันจะแรงขนาดนั้นใช่มะ??? เราก็ไม่รู้ 5555555 ไม่เคยลอง แต่จากข้อมูลที่ได้รับมา ยาแรงและออกฤทธิ์นานๆ มันมีอยู่จริง.......ก็ต้องระมัดระวังตัวกันด้วยนะ :กอด1:
ตอนที่ 16
[/size]
“.....อึก.....ช...ช่วย.....ผมด้วย....”
“.....ผม....อยากให้คุณ.....กอดผม........อึก......แน่นๆ........นะครับ...นะ..อึก”
คุณฟรานอยู่ตรงนี้........ตรงหน้าผม คุณฟรานกอดผมแน่นๆสักพัก....จากนั้นเขาก็ลูบแผ่นหลังของผมเบาๆเป็นการปลอบขวัญ
..........อ้อมกอดที่คิดถึง......กับรสจูบเบาๆที่คุ้นเคย...........
บทสนทนาไม่ได้เป็นที่ต้องการสำหรับเราแล้วในตอนนี้......คุณฟรานยกมือที่สั่นนิดๆของเขาขึ้นมาลูบหัวของผมเบาๆ.....ลูบลงมาสามสี่ครั้ง....และเลยมาที่ใบหน้าของผม....เรายังคงสบตากันอยู่.....แล้วผมก็หลับตาลง..........
..........แนบแก้มให้สนิทไปกับฝ่ามืออุ่นร้อนนั้น..............
......ความอบอุ่นแผ่ซ่านตรงไปสู่หัวใจ.......ความรู้สึกว่า..........ผมปลอดภัยแล้ว.......พร้อมกับหยดน้ำตาที่ไหลรินลงมาด้วยความรู้สึกอุ่นใจ
ระหว่างที่ยังคงหลับตาอยู่........ผมก็รับรู้ถึงลมหายใจร้อนๆ ที่มากระทบลงข้างแก้มของตนเอง.......
“....อยู่กับฉัน...เธอจะปลอดภัย” ..........แผ่วเบา...และปลอบโยน
น้ำเสียงที่ยังคงอ่อนโยน....กับประโยคที่เหมือนรู้ใจผม.......ผมเงยหน้าพร้อมกับลืมตาขึ้น......ใบหน้าของเขาค่อยๆโน้มลงมาใกล้ผมมากขึ้น......และเป็นผมเองที่ใจร้อนโน้มใบหน้าของคุณฟรานลงมาให้เร็วขึ้น
ริมฝีปากของเราสองคนประกบกันอย่างรวดเร็ว......และก็เป็นผมอีกที่อาจหาญสอดลิ้นเข้าไปในโพรงปากของคุณฟรานอย่างไม่เกรงกลัว......คุณฟรานดูเหมือนจะอึ้ง......แต่ก็เพียงแค่เสี้ยววินาที เขาก็สนองจุมพิตแบบเด็กๆของผมอย่างดูดดื่ม
“....อือ...........อืมมมมม....”
ตอนนี้ผมรับรู้เพียงว่า..............ความต้องการมีเพศสัมพันธ์....ของผมคงจะทะลุจุดเดือดแล้ว
ผมบดขยี้ริมฝีปากของตัวเองไปกับจูบนั้นมากขึ้น......ร่างกายนี้เร่าร้อนและทุรนทุรายมานานแล้ว.....มือของผมเอื้อมไปช่วยถอดเข็มขัดของคุณฟรานอย่างร้อนใจ.....ในขณะที่ริมฝีปากของเราก็ยังไม่ห่างจากกัน......พอถอดเข็มขัดที่ทำไปด้วยความทุลักทุเลนั่นสำเร็จ....ผมก็รีบปลดตะขอกางเกงของคุณฟรานลง......และตามด้วยกางเกงตัวในนั่น.....
...........ผมไม่รอช้าเอามือของตนเองทั้งสองข้างลงไป ‘ลูบ’ เบาๆ.......ตรงจุดอ่อนไหวนั่น.......มันยังไม่แข็งตัวดี.....แต่ไม่เป็นปัญหา......และดูเหมือนคุณฟรานจะไม่อยากขัดใจผมด้วย........ด้วยสัญชาตญาณความต้องการทางกายล้วนๆ...ผมถอนริมฝีปากของตนเองออกมา....และจุ๊บกลับเข้าไปใหม่เบาๆ....พร้อมกับส่งสายตาอ้อนวอน คุณฟรานส่งยิ้มให้ผมอย่างอ่อนโยนพร้อมกับบอกประโยคที่ผมต้องการ
“....ไม่เป็นไรนะ.......ฉันจะเริ่มเอง”
เขายิ้ม.......และคงมีอารมณ์ร่วมไปกับผมบ้างแล้ว......แต่ผมไม่อยากเอาเปรียบเขา.......ผมย่อตัวลงอย่างรวดเร็ว.....และทำในสิ่งที่ไม่คิดว่าตัวเองจะกล้าทำ......หากสติของผม....ครบถ้วน!!
ริมฝีปากของผมสัมผัสลงไปบนแท่นความร้อนนั้นอย่างแผ่วเบา........ยังไม่ทันที่จะรับรู้รสชาติอะไร
“...กรีน!!!”
เสียงที่เหมือนไม่พอใจนั่น....มาพร้อมกับแรงดึงบนไหล่ของผมเบาๆ.......ผมเงยหน้าขึ้น......ภาพที่เห็น.....คุณฟรานกำลังขมวดคิ้ว และทำสีหน้าไม่อยากจะเชื่อ?? หรืออะไรสักอย่าง?? .....ผมส่งสายตาอ้อนวอนอีกครั้ง แม้ผมจะมีสติไม่ค่อยเต็มที่นัก แต่........ไม่รู้อะไรดลใจ........
“......ตามใจผม.........นะครับ” ......วิงวอน
เสียงที่เปล่งออกมาช่างอ้อนวอน....และปนไปด้วยความทรมาน ความต้องการอย่างเหลือล้น....ไม่ปิดบัง
“...............”
......คงมีแต่ความเงียบและผมก็ไม่ต้องการคำตอบ ผมประกบริมฝีปากของตนเองลงบนแท่นความร้อนนั้นอีกครั้ง.......แต่เหมือน.......มันไม่ใช่.......ผมจึงถอนปากออกมา......และมอง ‘คุณฟรานน้อย’ .......เขากำลังชี้หน้าผมอยู่.....ผมเอามือประกบเข้าไปรอบๆ ......มัน....ร้อน.....จริงๆนะ
ผม....งง....นิดหน่อย.....ยิ่งสติไม่ค่อยเต็มอยู่ด้วย.....ผมใช้มือลองสัมผัสและลูบตรงบริเวณส่วนหัว.....
“อ้ะ!!.....” ผมร้อง
ผมตกใจนิดๆ ก็คุณฟรานมีอาการเกร็งขึ้นมาทันทีน่ะสิ........ผมแอบเหลือกตามองเขาเล็กน้อย.....ก่อนจะ.......
..........ลากปลายลิ้น......เลียตรงส่วนหัวที่เหมือน....กำลังส่งยิ้มให้ผมอยู่นั่น......
“...อึก.......”
.......เขาส่งเสียงด้วย!!!...........
ผมยิ่งได้ใจสิครับ......เหมือนตัวเองจะได้กำชัยยังไงก็ไม่รู้.......แม้รสชาติจะแปลกไปสักนิด.....แต่กลับรู้สึกสนุกยังไงอย่างงั้น
ผมลากลิ้นเลียเร็วๆ ไปรอบๆ ไม่อยากจะใส่ใจกับการกระทำที่กล้าหาญของตนสักนิด.......แล้วผมก็ครอบปากลงไปอีกครั้ง.....ความลื่นๆ จากน้ำลายของตัวเอง ทำให้ผมรู้สึกว่า....ผมคงมาถูกทาง.......อีกทั้ง............
“...อืมมม......”
เสียงครางเบาๆ จากปากของคุณฟราน......ยิ่งทำให้ผม.....อยากจะทำให้เขารู้สึกถึงความต้องการที่ไม่สิ้นสุดเหมือนผมบ้าง.........แม้ตอนนี้ตนเองจะไม่ไหวแล้วก็ตาม.........
“.....พอแล้ว....กรีน..”
เขาพูดบอกพร้อมทั้งออกแรงดึงผมด้วย
‘บร๊อก!!’
...อึก!!.....เสียงปากของผมที่หลุดออกมาจากส่วน ‘แข็งขึง’ นั่นช่างน่าอับอายอะไรแบบนี้......แต่........เวลานี้ผมไม่อยากเสียเวลามาอายแล้ว......คุณฟรานดึงผมให้ยืนขึ้น...และช่วยเช็คน้ำลายของผมที่เปรอะเลอะไปทั่วคาง....แล้วเขาก็จูบปากของผมทันที....อย่างไม่นึกรังเกียจ
“เอ๊ะ!!..”
......ดูเหมือนรสจูบของเขาครั้งนี้จะเร่าร้อนกว่าครั้งแรก...และมันก็เรียกร้องถึงความต้องการผมมากขึ้นด้วย.......คุณฟรานดึงกางเกงของผมลงไปทันที.....
“อื้ม......”
แล้วเขาก็กระเตงผมขึ้นมาเกาะกลางลำตัวที่แข็งแกร่งของเขา......ปากของเรายังคงแนบสนิทกันอยู่....และทุกอย่างที่เกิดขึ้น......เหมือนจะเป็นปฏิกิริยาตามธรรมชาติของร่างกายไปแล้ว....
ผมรับรู้ถึง...ความแข็งที่อุ่นร้อน....ที่กำลังเสียดสีอยู่กับตรงส่วนนั้นของผมทางด้านหลัง.......
.............อ่า.........ไม่ไหว..........ผมอยาก..........................???..........
“....อืมมม.......”
ผมครางเบาๆ ไปกับรสสัมผัสตรงริมฝีปากตนเอง......แล้วเริ่มขมวดคิ้วด้วยความต้องการมากกว่านี้........
ผมกอดคุณฟรานแน่น...ในขณะที่เขาก็กอดผยุงผมเอาไว้แน่นเช่นกัน..........คุณฟรานค่อยๆปล่อยมือข้างหนึ่งที่กอดผมอยู่......และ.........ใช้ปลายนิ้วของเขาค่อยๆลูบ.....สัมผัส.......ทางด้านหลังของผม.....เบาๆ......
....นั่น.....ส่งผลให้ผมเผลอดูดเรียวลิ้นของคุณฟรานที่ยังวุ่นวายอยู่ในโพรงปากของผมทันที.....แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้อารมณ์ของใครคนใดสะดุด....แต่กลับกลายเป็นการเติมเชื้อเพลิงอารมณ์รื่นรมย์ดีๆนี่เอง....
“...อืมมมม..”
คุณฟรานครางเบาๆ เหมือนพอใจกับปฎิกิริยาของผม.....แล้วเขาก็ไม่รอช้า....สอดปลายนิ้วเรียวยาวนั่นเข้ามาในตัวของผมทันที...........
“อ้ะ!!!.....อ๊า.....”
ผมถอนริมฝีปากออกแล้วครางออกมาทันที.......ก่อนจะเชิดหน้าขึ้น......นัยน์ตาของผมเต็มไปด้วยม่านน้ำตา.....
“....ขะ....เข้ามาเถอะครับ.....”
.....ไม่ไหวแล้ว!!!..........ทรมานเกินไป.............ผม...ต้องการมาก......???.........
.......และก็เหมือนสถานที่ตรงนี้จะเป็นใจเหลือเกิน......เพราะมีต้นไม้ใหญ่ขึ้นอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลต้นหนึ่ง.....และนั่นก็ทำให้คุณฟรานทำในสิ่งที่ผมก็ไม่เคยคาดคิด.........
......เขาถอนมือออก.....แล้วค่อยๆสอดแทรก.....ความแข็งแกร่งนั่นเข้ามาในตัวของผม........
“ยะ......อ๊ะ........อ๊า.....อ่า....”
เป็นผมเองที่รู้สึกเสียวแปร๊ดขึ้นมา.....แต่นั่นยังไม่พอ.....เขา..........ค่อยๆ สอด....และ....
................ก้าวเดินไปที่ต้นไม้ใหญ่นั่น..............
“...อ๊ะ......อ๊ะ..........อ๊ะ.........อ๊า.....”
ร่างกายที่แข็งแกร่งนี้ผยุงผมไว้ได้เป็นอย่างดี.....แต่ละก้าวย่างมาพร้อมกับความรู้สึกเชื่อมต่อที่....
........ลึกขึ้น............ลึกขึ้น..........และลึกยิ่งขึ้น.............
มันรู้สึกดีและ.......ตื่นเต้นอย่างบอกไม่ถูก....ผม.........ได้แต่ครางไปตลอดทางนั้น...........แล้ว......
.............การบุกรุกนั้นก็สิ้นสุดลงพร้อมกับแผ่นหลังของผม........สัมผัสไปกับต้นไม้นั้น.....
“อ๊ะ!!.....”
ใบหน้าของคุณฟรานเต็มไปด้วยเหงื่อที่ซึมออกมา.....ผมเอื้อมมือไปเช็คและบดกลีบปากของตนเองเข้าหาริมฝีปากนั่นอีกครั้ง............มันรุนแรง.........แต่ผมไม่สน........เพราะนั่นมันช่วยบรรเทาอาการกระสับกระส่ายของผมได้เป็นอย่างดี......คุณฟรานคงสัมผัสได้ถึงความต้องการมากมายนั้นของผม..........เขาจึงค่อยๆ ถอนตัวออก.....
“เอ๊!!......”
..........และกระแทกเข้ามาอย่างแรง.......
“........อ๊ะ!!!!.......อื้มมม....”
แม้ปากของเรายังประกบกันอยู่.....แต่ผมก็ครางออกมา....ด้วยความรู้สึกเสียวซ่านสุดใจ......และก่อนที่จะทันได้คิดอะไร........
“...ข...ขออีก...นะครับ...อืม...”
ผม.......แม้ในใจผมจะคัดค้านแต่ร่างกายกลับชอบมากมายเสียนี่........กูอยากจะบ้า!!......แต่คงต้องพักความคิดนั้นไว้ก่อน........เพราะตอนนี้........
“อ๊ะ!!!......อ๊า.........อ๊า......อ๊า.....อ่า......อื้อ...อ้า....”
...กับ...คำขอแบบนี้....คนๆนี้.....เขาจัดเต็มให้ผมทุกครั้ง..........แรงกระแทกกระทั้นอย่างไม่ออมแรงนั่น.......สมใจผมดีเสียเหลือเกิน......อารมณ์ของเราทั้งสองตอนนี้.........เหมือน.......
...............พายุเฮอริเคน.......ที่โหมกระหน่ำอย่างรุนแรง...........
............มาพร้อมกับเสียงครางที่สุขสมของเราทั้งสองคน..............
...........เสียงเสียดสีที่เกิดจากการกระแทกกระทั้นอย่างรุนแรงและรวดเร็วนั่น.....ประสานกับเสียงครางของเราได้เป็นอย่างดี......
..............คุณฟรานไม่ปราณีผมเลยแม้แต่น้อย.......และนั่นก็ไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกไม่ดีด้วย......
“....อ๊า...อ๊า...อ๊ะ...อ๊า...อ๊ะ....”
.....และแล้วเราก็มาถึงจุดเดือดของความปรารถนานั้น...........ช่างสุขเสียจริง......
“อึก!!.....เอ้.....อ๊าาาาา.../.....อืมมมมม”
คุณฟรานกับผมครางออกมาพร้อมกัน.....ปลดปล่อยออกมาพร้อมกัน.......ผมรับรู้ถึงของเหลวร้อนที่พุ่งเข้ามาในร่างกายนี้ของตน....และผมก็เต็มใจรับไว้ทั้งหมด....หน้าท้องทั้งของผมและของคุณฟรานเลอะไปด้วยของเหลวข้นของผม
“แฮ่ก.....แฮ่ก.....แฮ่ก.....”
เหนื่อยนะ.......เหนื่อยเหมือนตอนที่วิ่งเลย........ว่าแต่...ทำไม?? อาการผมเหมือนจะแย่กว่าคุณฟรานยังไงก็ไม่รู้......ตอนนี้กลีบปากของผมคงแดงช้ำไปหมดแล้วด้วย......
หลังหายใจเอาออกซิเจนจำนวนมากเข้าไปปรับระบบในร่างกาย.....ผมก็รู้สึกดีขึ้น.......น่าแปลกนะ.....ตอนใช้มือของตนเอง?? ไม่เห็นรู้สึกดีแบบนี้เลย......แม้จะเหนื่อย...แต่ก็มีสติมากขึ้น......แต่ก็อีกนั่นแหละ.....ผมรู้สึกเพลียขึ้นมาทันทีเช่นกัน
.....เรายังยืนและเชื่อมต่อกันอยู่....แต่....คุณฟรานครับ.....คุณ....ช่างแข็งแรงดีจริงๆ ครับ..........
“อ่ะ....เอ่อ....ปะ...ปล่อยผมลงก่อนก็ได้ครับ”
ผมหน้าขึ้นสีทันทีที่ตั้งตัวได้บ้างแล้ว.....อายว่ะ......
“หึหึ....” ยังจะขำอีกนะ
“..........” ผมมองค้อนเขานิดๆ
“อ๊ะ!!!.......(แปร๊ด!!)....ค....คุณฟราน!!!”
......ก็อยู่ๆคุณฟรานก็กระทุ้งผมขึ้นมาอีกทีนั่นสิครับ......ผมก็ได้หน้าไหม้ทันที
“หึหึ.....ขอโทษนะ....เป็นเพราะฉัน.....”
“...ครับ???...” ....เพราะ??..คุณฟรานอะไร??.....ผมงงนะเนี่ย
“.........”......เขาเงียบและมองหน้าผมนิ่งๆ.....มัน??.....อารมณ์ไหนก็ไม่รู้.....แต่ผมรู้สึกเขินๆ แฮะ
“อืมมม.....” อ่ะ.....จะครางทำไมกู??.......รู้สึกอยากอีกแล้ว
“ผ...ผ่านไปกี่ชั่วโมงแล้วครับ??”
ถ้าผมหลับ....ตื่นขึ้นมาอีกครั้งจะดีขึ้นมั้ย??
“อ๊ะ!!.....อื้ม.....ค...คุณฟรานครับ??...”
คุณฟรานขยับตัว....แล้วก็จะไม่ให้ผมครางได้อย่างไร....ก็เรายังเชื่อมต่อกันอยู่อ่ะ....มันรู้สึกขัดๆ แต่ก็รู้สึกดีด้วย.....คุณฟรานเปลี่ยนให้ตัวเองพิงหลังกับต้นไม้แล้วหันตัวผมออกมา......รู้สึกอดที่จะเจ็บหลังของตัวเองขึ้นมาไม่ได้......
.......แล้วเขาก็ค่อยๆนั่งลงไป ทั้งที่ใช้แผ่นหลังของตัวเองไถลลงไปกับต้นไม้นั้นนั่นแหละ....นั่น....จึงทำให้ผมได้นั่งคร่อมเขาไปในตัว
“อึก!!.....อ่า...ค...คุณ...ฟราน...อื้มมม...”
.....ไม่ไหวแฮะ....ความแข็งขึงนั้นหลังจากปลดปล่อย....เขาก็อ่อนตัวลง.....แต่.....ตอนนี้กลับมาแข็งสู้อีกครั้งแล้ว.....แถมท่านี้....มัน...........
..............เข้าไปลึกนะครับ............คุณฟราน............
“สามชั่วโมง......เธอตื่นเร็วกว่าที่ฉันคาดการณ์ไว้.......” เขาพูดขึ้นและจ้องหน้าผมนิ่งๆตามแบบฉบับของเขา....แต่แววตาก็แฝงไปด้วยความอ่อนโยนและห่วงใยผมเสมอ
“...........” ผมเงียบ...เพราะเหมือนเขายังพูดไม่จบ
“....นั่น.......เป็นยา?? ตัวใหม่ที่....คนที่เป็นศัตรูกับกระกูลของฉันเขาพึ่งผลิตขึ้นมา.....”
....แล้วเขาก็ยิ้มนิดๆ เมื่อเห็นผมมองหน้าเขาอย่างตั้งใจฟัง...
“......ยิ่งปลดปล่อยยิ่งอยาก.....ดูเหมือนเธอคงเคยได้ยินมาก่อนสินะ....” เขายิ้ม....รู้ทัน
“อะ...เอ่อ.....ค....ครับ....”
อ่า.......ไม่ปฎิเสธ....ก็กรีนน้อยมันกำลังชี้หน้าเขาเป็นหลักฐานอยู่ด้วยนี่......ผมหน้าร้อนขึ้นยิ่งกว่าเก่า.....และความร้อนก็ลามไปทั่วทั้งร่างกายแล้วตอนนี้
“ผ...ผมอยากกอดคุณครับ”
“...(^_^)....ฉันเต็มใจนะ”
“อ่ะ...เอ่อ...คือ...แบบนี้นะครับ...”
.....แล้วผมก็วาดแขนทั้งสองข้างไปกอดคุณฟรานไว้ทั้งตัวแน่นๆ แล้วซบหน้าลงที่ซอกคอของเขา..........อ่า.........รู้สึกดีจัง........กลิ่นของคุณฟราน......คุณฟรานก็กอดตอบผมกลับมาเช่นกัน.....
“...เอ่อ..คือ..ผม....”
“..ครั้งนี้ฉันตามใจเธอ”
“... >////< ขอบคุณครับ...ฝากตัวด้วยนะครับ”
...ผมหมายถึงตามนั้นจริงๆ.......เพราะถึงจะอยากอยู่?? แต่ผมก็รู้สึกเพลียมาก......ไม่รู้จะสลบเมื่อไหร่กัน
หลังบอกประโยคนั้น....ผมก็เงยหน้าขึ้นมาแล้วค่อยๆ สัมผัสกลีบปากของคุณฟรานเบาๆ ครั้งหนึ่งก่อน เป็นการขออนุญาต.....เขายิ้มตอบ......ผมจึงใช้ปลายลิ้นเลียกลีบปากเขาเบาๆ ก่อนจะแนบริมฝีปากของตนเองลงไป....แล้วก็บดขยี้กับริมฝีปากของเขา........
“อือ.....อืม......” ดูเหมือนเรื่องแบบนี้ผมจะหัวไวใช่เล่นเลย
......และเนื่องจากเรายังคงเชื่อมต่อกันอยู่.......ผมจึงยกตัวเองขึ้นมาเล็กน้อย....และกลับเข้าลงไปใหม่....เบาๆ
...............หนึ่งครั้ง............สองครั้ง................สามครั้ง...........และค่อยๆเร็วขึ้น...........
.......รู้สึกว่าการจูบไปด้วยโยกตัวไปด้วย...........มันจะเติมเต็มได้ดีกว่ายังไงก็ไม่รู้........
ผมชักจะติดใจความรื่นรมย์ของเขาเสียแล้วสิ...........ทั้งที่...ผมเป็นคนขยับเองเสียด้วยซ้ำ
เสียงจูบจาบจ้วง........มาพร้อมกับเสียงเนื้อกระทบเนื้อดังอย่างต่อเนื่อง........แล้วผมก็........
“อ๊า........อ่า.....”
....ครางอย่างต่อเนื่องเช่นกัน.......และ.......
“อึก!!! ......อ๊ะ......อ๊ะ....ยะ....อย่า...”
...ก็คุณฟรานสวนขึ้นมาน่ะสิครับ.....มันจึงยิ่งไปกระทบกับจุดกระสันนั่นมากขึ้น..........
“อื้ม.......อ่า........ค...คุณฟ..ฟราน...อื้ออออ...”
............ดีสุดๆเลยล่ะ...........[/size]
ไม่รู้เป็นเพราะฤทธิ์ยาหรือเป็นเพราะอารมณ์รื่นรมย์ของผมเองกันแน่..........มันถึงได้ไม่รู้จักพอแบบนี้......ยิ่งเขาสนองตอบกลับมา...ผมยิ่งรู้สึกดี.......เราละริมฝีปากออกจากกันแล้ว....ตอนนี้คงมีเพียงแต่เสียงครางอย่างสุขสมของผม..และเสียงครางเบาๆ อย่างพึงพอใจของคุณฟราน ประสานไปกับเสียงเนื้อกระทบกันอย่างที่ไม่มีใครยอมใคร
มือของผมเกาะอยู่ตรงบ่าของเขา....และผมก็จิกเล็บของตนเองลงไป ผมยังคงโยกตัวขึ้นลงและหลับตาพร้อมกับเชิดหน้าขึ้น.....
“อื้อ.....อ๊ะ...อ๊า...” ผมครางอย่างพอใจสุดๆ
“อืมมมม...” ...และเขาก็ไม่แพ้กัน
ส่วนคุณฟราน เขาใช้มือกอดแผ่นหลังของผม แล้วคอยลูบไล้เข้าไปใต้เสื้อผ้าเบาๆ........ทั้งผมและเขา เรายังมีเสื้อผ้าติดตัวอยู่ครบ.......แม้ว่ามันจะหลุดลุ่ยเต็มที่แล้วก็ตาม
แรงขยับของผมค่อยๆอ่อนลง.....ผมคงจะหมดแรงเป็นแน่แล้วครั้งนี้......คุณฟรานเอื้อมมือมาช่วยขยับกรีนน้อยและลูบอย่างอ่อนโยน....ฝ่ามือร้อนนั่น....ช่วยให้ผมลืมตาขึ้นมามองเขา....น้ำตาของผมไหลออกมาเป็นสาย
“สวย.......ตาของเธองดงามมาก”
เขาพูดบอกพร้อมทั้งจุมพิตลงบนเปลือกตานั่นเบาๆ และเขาก็ตามมาด้วยการขยับกรีนน้อยอย่างรวดเร็ว จน..............
“อ๊ะ!!!....พะ...พอ...พอ....คุณฟราน.....อ๊าาาาาาา...”
เป็นอีกครั้งที่ผม......ปลดปล่อยของเหลวที่อุ่นร้อนนั้นออกมา และมันก็เลอะฝ่ามือของเขาไปเป็นที่เรียบร้อย.......
“อื้มมม....อืมมมม.....อ๊ะ!!!...”
แล้วการปลดปล่อยของผมคงส่งผลถึงคุณฟรานด้วย....เขาจึงช่วยจับตัวผมยกขึ้นเสียเอง แรงกระแทกกระทั้นที่เกิดขึ้นอย่างเร็วทำให้ผมต้องทุ่มกอดคุณฟรานเอาไว้ทั้งตัว....ใช้เวลาเพียงไม่นาน.....
“อืมมมมม...อา.....”
ผมก็รับรู้ถึงของเหลวที่พุ่งเข้ามาในร่างของผมอีกครั้ง...และมันก็ไหลล้นออกมา.....
“แฮ่ก...แฮ่ก....แฮ่ก....”
เราทั้งสองหอบไปพร้อมๆกัน....ผมยังคงกอดคุณฟรานทั้งอย่างนั้น......และก่อนที่สติของผมจะค่อยๆ เลื่อนลางลงไป.....
“....ฉันรักเธอนะ...กรีน”
...........แผ่วเบา.....นุ่มนวล......อ่อนหวาน....อบอุ่นจัง.............
.....หวังว่า.............เสียงนั้น...........ประโยคนั้น...........จะไม่เป็นเพียงความฝันหรอกนะ........
แต่ถึงจะอย่างไรก็ตาม.....ผมก็หลับไปด้วยความเพลีย....ทั้งที่มีรอยยิ้มประดับอยู่บนใบหน้า..........
TBC
ทักทายๆ
ยาวสะใจมั้ย 555555555 :jul3:
ไม่อยากตัดตอนน่ะ......เดี๋ยวอารมณ์จะค้างกันไปใหญ่ :impress2:
เจอกันตอนหน้า........จะลงวันเว้นวัน....เผื่อเวลาพิมพ์ด้วย :z2:
ในแต่ละตอน พิมพ์เสร็จ...ตรวจคำ ตรวจประโยค....เสร็จแล้วก็ลงเลย....ผิดพลาดก็เตือนๆ กันด้วยนะ :pig4:
อ่านแล้วเม้นท์ด้วยนะ.....จะได้เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะ o15
และก็..........ขอบคุณสำหรับทุกเม้นท์..... o14
Uri :bye2:
-
:jul1:
-
ขอเลือดบริจาคหน่อยจ้าาาาาาาาาาาาาาา :jul1: :jul1: :jul1: :jul1:
-
แล้วอย่างงี้หนูกรีนจะขโมยใด้เหรอรูปภาพอะ
-
เลือดแทบจะหมดตัว ><
แถมมีบอกรักด้วย
คุณฟรานรักกรีนน้อยซะแล้ววว
-
ขอเลือดด่วนนนนน :jul1:
-
กรีนน้อยยยไปไหนไม่รอดแล้วหล่ะ อิอิ :haun4: :jul1:
-
คุณฟราน~ กรีน~ อึก!สำลักเลือด
-
ขอเลือดกรุ๊ปเอบีด่วนค่ะ !!
ตอนนี้เลือดนองเต็มห้องแล้ว ><!!
รออ่านต่อจ้า
-
เลือดจางเฉียบพลัน อ่อยยย
-
ไม่ต้องมีคำบรรยายเลย
ปล.เป็นกำลังใจให้คนแต่งนะครับ
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
:L1: :L1: :L1: :L1: :L1:
-
:jul1: ขอเลือดด่วนค่ะ
-
มีบอกรักกันด้วยอ่ะ :haun4: :haun4: :haun4: :haun4:
-
เลือดท่วมเขาวงกตซะแล้ว
ตามรถพยาบาลด่วนนน
-
ชอบเรื่องนี้ที่สุด!!!! อร๊ายยยย
-
ใครว่ากรีนไม่นำ
ยั่วก่อน แถม on top ด้วย จะไม่นำได้ไง
แต่แหม่ คนฟรานสนองกรีนที่ยั้งอารมณ์ตัวเองไม่ได้ ก็เพราะสนองตัวเองด้วยใช่มั้ย^^
-
โอ้ย....... :jul1: อย่างสงบ
รอตอนต่อไปพร้อมกับ +1
-
เลือดท่วมจอเลย
-
เลือดท่วมห้องแล้วววว :pighaun:
-
:กอด1:อ่านแล้วรู้สึกว่ามันเป็นเวลาของเขาสองคนจริงๆ
-
oh my yaoi :jul1: :haun4: :pighaun:
-
เร่าร้อนได้ใจจริงๆ
-
เลือดที่สภากาชาดไทยขาดเพราะเหตุนี้นี่เอง :เฮ้อ:
-
สมกับที่ตั้งตารอ...เลือดแทบหมดตัวกันเลยทีเดียว :pighaun:
จะนอนรอตอนต่อไปนะจ๊ะ o13
-
โอ๊ะๆ ฉากเรียกเลือดมาทั้งตอน มือใหม่ขอผ่านฉากนี้และกัน
อ่านแล้วจิ้นอย่างเดียว แต่จิ้นตอนนี้คงเหงือซกอากาศร้อนม๊าก
รออ่านตอนต่อละกันว่ามันจะจบยังไง
คนในตระกูลจะรับมั้ย ตัวพี่จะทำไงต่อ ?
รออ่านตอนต่อไปจ้า :L2:
ปล. ตอนหน้าลงไวๆน๊า รออ่านๆ
-
:m25: ตายร้อนแรงขนาดนี้ไม่รอดดดดดดด
:call:
-
แหมๆๆ ร้อนแรงจนหนูกรีนหมดแรงสลบไปแล้ว
-
:jul1: :jul1: :jul1:
-
ตายเลิศ....บอกได้คำเกียวเลิศค่ะ
-
นู๋กรีนร้อนแรงงงงงงง :jul1:
-
ฟิน และรอตอนตอนต่อไป5555++
-
ไม่ไหวเลือดกำเดาไหล
-
เลือดพุ่งงงง!!!!!!
-
ฮ่าๆๆๆๆ น่ารักเลือดพุ่ง ฮ่าๆๆๆ
-
อ่านตอนนี้แล้วฟิน คิคิ ><
-
:pighaun: :jul1: :m25: :haun4: นี้มันฆาตกรรมๆๆๆๆๆ ทำขนาดนี้กะเอาเลืดหมดตัวเลยใช่มั้ยเนี่ย//สลบ
-
:pighaun: :pighaun: :pighaun:
-
น้องกรีน :-[ เขินแทนเลย
-
เพิ่งตรวจคำเสร็จก็ลงเลย...อย่าลืมเม้นท์เป็นกำลังใจให้ด้วยนะ :really2:
ตอนที่ 17
ผมรู้สึกถึงลมอุ่นๆ และอะไรบางอย่างที่คลอเคลียอยู่ไม่ห่าง....ตามใบหน้าและที่ลำคอ
ผมลืมตาขึ้นมา....สิ่งแรกที่ผมเห็นคือ....สีหน้าเคร่งเครียดของคุณฟรานที่อยู่ไม่ห่างจากใบหน้าของผมมากนัก แล้วสายตาที่ยังคงจับจ้องมาหาผมนั้นก็อ่อนลงพร้อมกับสีหน้าที่ดูดีขึ้น
“คุณ...ฟราน...”
“ใช่...ฉันเอง.....ฉันเป็นห่วงเธอมาก....รู้มั้ย”
คำพูดที่เหมือนไม่ต้องการคำตอบนั้น มาพร้อมกับรอยจุมพิตอย่างอ่อนโยนไปตามเปลือกตา....แก้ม....และจบลงที่กลีบปากของผมเบาๆ แต่แฝงไปด้วยความห่วงใย
ผมหลับตาลง และลืมตาขึ้นอีกครั้ง...ผมรับรู้ถึงความรู้สึกที่ขอบตาของตนเองนั้นร้อนผ่าวขึ้นมาทันที
“อึก!!....”
ความรู้สึกว่าลำคอของตนเองตีบตันและการหายใจที่สะดุดก็ตามมา
“ไม่เป็นไร......ไม่เป็นไรแล้วนะ”
รอยยิ้มที่แสนอ่อนโยนมากับความห่วงหาอาทรที่ผมสัมผัสได้นั้น......
“อึก...ฮื้อ....ข...ขอบคุณครับ.....ที่มาช่วยผม”
น้ำตาหยดหนึ่งไหลรินมาจากหางตา น้ำตาหยดนี้ไม่ได้เกิดจากความอ่อนแอ....แต่มาจากความรู้สึกขอบคุณจากใจ
ถ้าเกิดคนที่มาพบผมเป็นคนแรก....ไม่ใช่เขา......ผม........ไม่อยากจะคิดเลยว่า............??.........
และเหมือนคุณฟรานจะเข้าใจความคิดนั้นของผม...เขาโน้มตัวลงมาโอบกอดผมไว้ทั้งตัว.......แล้วมือข้างหนึ่งก็ลูบหัวของผมเบาๆ
“...ฉันจะปกป้องเธอเอง....กรีน.....ฉันสัญญา”
ผมเบิกตาขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะค่อยๆ หลับตาลง...และซึมซับความอบอุ่นนี้ลงไปสู่หัวใจ
...............................................................
เป็นเวลาสักพักใหญ่ๆ ก่อนเขาจะคลายอ้อมกอดนั้น.........และผมก็ได้มีโอกาสมองไปรอบๆ ภาพของเตียงสี่เสาหลังใหญ่ที่ผมไม่คุ้นเคย ผ้าม่านที่ยาวลาดจากเพดานลงมาถึงพื้น ถูกรวบผูกไว้เป็นอย่างดี ขนาดพื้นที่ของเตียงหลังใหญ่นี้คงนอนได้สัก 5-6 คนเลยล่ะมั้ง
ร่างกายของผมได้รับการทำความสะอาดแล้วเรียบร้อย....เอ่อ.......ไม่อยากคิดเลยว่า......เหมือนทุกครั้งที่ได้มาอยู่กับเขานั่นแหละ
ผมถูกเปลี่ยนมาสวมชุดนอนผ้าแพรสีฟ้าเนื้อนิ่มอย่างดี....
“ที่นี่...??..”
“....นี่คือบ้านของฉัน....”
“...ครับ งั้นนี่ก็....ห้องนอนของคุณสินะครับ?? ” อ่า.....แย่แล้ว.....ความรู้สึกฟู...ฟู่ฟู่ฟ......คับอกนี่มันอะไรกัน
“...ใช่....เธอรังเกียจหรือ”
“...มะ...ไม่ใช่นะครับ!! ผมไม่เคยมีความคิดแบบนั้นเลยสักนิด...”
หรือว่า.....ผมแสดงสีหน้าอะไรออกไปอีกล่ะ ผมแค่รู้สึกดี....จนไม่อยากให้ตนเองรู้สึกดีมากไปกว่านี้เท่านั้นเอง
“หึหึ....”
“เอ่อ....ผมขอถามอะไรหน่อย ได้มั้ยครับ?? ”
“เอาสิ....(^_^)”
“คือ.....” ผมแอบกลืนน้ำลายลงคอ ตอนนี้คุณฟรานนั่งอยู่ข้างขอบเตียง....ในขณะที่ผมนอนอิงไปกับหมอนใบใหญ่ๆ ที่ซ้อนกันสองใบ
“..........ค...ใคร...เป็นคนทำความสะอาดร่างกายผมครับ” (แปร๊ดดด...)
.....ฉ่า.......ผมไม่รู้ว่ามันจะเป็นคำถามงี่เง่ามั้ย แต่การที่ผมตื่นขึ้นมาและได้รับการทำความสะอาดทุกซอกทุกมุมแบบนี้.....ผมก็อยากรู้เป็นธรรมดา และผมก็อยากถามคำถามนี้ตั้งแต่ครั้งแรกๆ แล้ว แต่ยังคงไม่มีโอกาสได้ถามเท่านั้นเอง
“แล้วเธอคิดว่าใครล่ะ....หื้ม...”
คำพูดที่มาพร้อมกับสายตาลึกซึ้งนั้น.....จะให้ผมคิดเข้าข้างตัวเองได้มั้ยครับ.....คุณฟราน....
“...อ...เอ่อ....คือ...”
ผมหน้าขึ้นสีอีกครั้งแน่ๆ ก่อนจะขมวดคิ้ว....และรู้สึกลำบากใจที่จะถามต่อขึ้นมาเสียดื้อๆ......เอาไงดี.....หรือจะไม่อยากรู้แล้วดีนะ....
และก่อนที่ความคิดของผมมันจะเตลิดไปมากกว่านี้....คุณฟรานก็เอื้อมมือมาสัมผัสที่ผิวแก้มของผมอย่างนุ่มนวล....แล้วประกายแววตาหวานๆนั้นก็ตามมา.......
“...ร่างกายนี้ของเธอ...เป็นของฉันคนเดียว....เข้าใจไหม”
..........อ่า............ใบหน้าของผมจากที่แดงอยู่แล้ว ตอนนี้คงยิ่งแดงกันเข้าไปใหญ่.....
............ไม่ไหว.......บรรยากาศหวานซึ้งแบบนี้.............[/size]
ก๊อกๆๆๆ
ผมคงสุกแน่ๆ....หากไม่มีใครเข้ามาขัดจังหวะหวานๆ นี้เสียก่อน
ประตูเปิดออกพร้อมกับสาวใช้คนหนึ่งที่เดินเข้ามาในห้อง........และหล่อนก็มาพร้อมกับเสื้อผ้าอีกหนึ่งชุด
ผมจึงถึงโอกาสนั้น....เปลี่ยนเรื่องคุย......
“ผมนอนไปกี่ชั่วโมงแล้วครับ”
“...เธอหลับไป 12 ชั่วโมง ไม่ต้องห่วงนะ....ตอนนี้ยาหมดฤทธิ์แล้วล่ะ”
“ค...ครับ”
ผมรู้สึกอับอายขึ้นมาอีกครั้งเสียดื้อๆ จึงได้แต่หลบสายตาของเขาเท่านั้น
“ผมอยากอาบน้ำน่ะครับ....เอ่อ....ผมขออาบคนเดียวนะครับ”
“หึหึ...ได้สิ”
หลังจากนั้นคุณฟรานก็ให้สาวใช้คนนั้น วางเสื้อผ้าชุดนั้นไว้....และสั่งให้ไปเตรียมอาหาร
.................................................................
ตอนนี้คงจะเป็นช่วงเช้าของอีกวันแล้วสินะ เหมือนฝันร้ายเลย...เมื่อวานนี้ ผมมีสติอยู่ตลอดเวลาในขณะที่ยังลืมตานั่น........จนถึงช่วงเวลาก่อนจะหลับยาวที่เพิ่งผ่านมานี้
ตอนที่พบกับคุณฟรานในสวนนั้น...ผมไม่คิดว่าจะเป็นเขาเสียด้วยซ้ำ แต่ว่าจิตสำนึกในตอนนั้นก็ต้องการเพียงแค่เขาคนนั้นเท่านั้น........ผมไม่เคยทำอะไรแบบนั้นให้ใคร...และที่สำคัญ........ผม..........
...........ก็ไม่เคยไป 'เลีย'?? ของใครด้วย.......ของตัวเอง.......อย่าแม้แต่จะคิด......จะอ้วก!!!...........แต่พอเป็นของคุณฟราน.....???......มันไม่ได้รู้สึกรังเกียจ คงเป็นผลจากฤทธิ์ยาหรือเปล่า??
............เดี๋ยว!!!...........เดี๋ยวนะ.........กูกำลังคิดอะไรอยู่เนี่ยยยยยยยยยยยย.....
..........อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกก..........
ผมแย่แล้ว......ผมรู้สึกถึงความรุ่มร้อนที่ลามไปทั่วทั้งตัวแล้วตอนนี้.....กูหนอกู....
ผมตัดสินใจลุกขึ้นมาจากอ่างอาบน้ำที่เผลอนั่งแช่เสียนานนั่น....และ..........
............อ๊ากกกกกกกกกกกกกกก..............
ร้องไม่ออก....ได้แต่น้ำตาเล็ด
เชี่ย!!!.....เจ็บๆๆ....โครตเจ็บหลังเจ็บสะโพก.....ผมค่อยๆ นั่งกลับลงไปในอ่างอีกครั้ง...ปล่อยให้ตนเองน้ำตาไหลและนั่งเวทนาตัวเองอีกสักพัก
ผมอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ คุณฟรานก็เดินเข้ามาพอดี........เขาจึงช่วยประคองผมเดินลงไปด้านล่าง มันก็ไม่ได้ปวดอะไรมากมายหรอกครับ เพียงแต่ถ้าเดินปกติมันก็รู้สึกขัดๆ เท่านั้นเอง....แล้วก็แค่อย่าพึ่งให้บั้นท้ายของตัวเองได้รับการกระทบกระแทกกับอะไรมากนัก
......................................................
หลังทานอาหารเสร็จคุณฟรานก็พาผมมาที่ห้องๆ หนึ่ง เป็นรูปแบบของการตกแต่งไปในทางยาว เหมือน.........ไม่เหมือนแล้ว.......ใช่เลย......มันเป็น ‘Long Gallery’ ซึ่งส่วนใหญ่จะพบเห็นในคฤหาสน์ชนชั้นสูงของอังกฤษ ลักษณะมีเพดานสูง โดยทั่วไปแล้วลองแกลเลอรี่จะอยู่ชั้นบนตรงบริเวณทางเดินที่เชื่อมต่อภายในตัวบ้าน และจุดประสงค์ของการมีลองแกลเลอรี่ก็คือ เพื่อให้แขกที่มาพักได้ฆ่าเวลาในระหว่างที่สภาพอากาศไม่ได้เอื้ออำนวยต่อการออกไปทำกิจกรรมข้างนอก ดังนั้นจึงมักมีการจัดโต๊ะ เก้าอี้ หรือที่นอนเล็กๆ แบบโซฟา เอาไว้รับรองแขก อีกทั้งเจ้าของบ้านยังมักใช้เป็นที่โชว์ของสะสมของตัวเองอีกด้วย
และในห้องนี้ก็ไม่ต่างกันมากนัก......เพียงแต่ห้องนี้ ไม่ได้เป็นห้องที่เชื่อมต่อภายในตัวบ้านเท่านั้นเอง.....แต่ก็เต็มไปด้วยของสะสม และชั้นวางหนังสือเตี้ยๆ ที่จัดวางเรียงรายได้อย่างสวยงาม มีภาพวาดที่งดงามอยู่มากมาย ห้องนี้เป็นทรงสี่เหลี่ยมขนาดใหญ่ที่มีขอบเขตกำหนดไปในทางยาว....ผมจึงกะขนาดพื้นที่ไม่ถูก ด้วยเพราะมันถูกประดับตกแต่งไปด้วยของสะสมที่ราคาคงมิใช่น้อยๆ นั้นอีก
หลังจากที่เขาปล่อยให้ผมชื่นชมสักพักแล้ว....สาวใช้ก็ยกขนมหน้าตาน่าทานเข้ามาเสิร์ฟพร้อมกับชาอุ่นๆ
..........ตั้งแต่ผมมาอยู่ที่นี่....ผมยังไม่เคยเห็น ‘เจ้าชายแห่งดวงดาว’ เลย..........
แต่ก่อนอื่น.........
“....คือ....ผมอยากถามเรื่องของคุณไนท์น่ะครับ”
ผมเดินมานั่งที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้ามกับคุณฟราน....และเริ่มเปิดคำถามที่ผมสงสัยทันที
“อืม...ว่ามาสิ...” เขาเลิกคิ้วขึ้นมาและตอบรับผม
“คุณพอจะทราบสาเหตุที่เขาจับตัวผม....มั้ยครับ??”
ผมลองลอบถามเขาก่อน.......
“หืมม....ฉันว่า....เธอคงรู้แล้วสินะ” อ่ะ....รู้ทัน
“อ่า...ครับ...แต่....คือ....ผมอยากให้คุณอธิบายอีกครั้งน่ะครับ”
ผมจะได้รู้ว่าเขารู้อะไรบ้าง.....เขาจะรู้หรือยัง?? ว่าผมมาเป็นโจร......แล้วผมจะต้องทำอย่างไรต่อไป??
“ก็ไม่มีอะไรมาก....ฉันแค่ไม่อยากถูกคลุมถุงชนเท่านั้น.......หึ......ตอนที่เราเจอกันครั้งแรกนั้น ฉันพึ่งหนีออกมาจากงานดูตัวที่พี่ไนท์จัดการน่ะ เขาคงโกรธมาก.....และคงเข้าใจว่าเธอเป็นสาเหตุที่ฉันไม่ไว้หน้าเขา”
.......อ่า.......ผมไม่น่าเสือกเลยตอนนั้น.....แถมการเจอกันครั้งต่อมาผมยังจะ....!!!....เฮ้ออออ.......ช่างเถอะไหนๆ ก็ผ่านมาแล้ว
ผมมองหน้าเขาอย่างจนคำถาม.......
“.........”
“แต่........ฉันดีใจนะ ที่ได้เจอกับเธอ......กรีน..” แววตาซึ้งๆ มาพร้อมกับน้ำเสียงอ่อนหวาน...นั่น.....
.....ฉ่า.....เอ่อ.....รู้สึกว่าอากาศมันจะร้อนขึ้นมาทันทีเลยครับ เปลี่ยนเรื่องๆ
“...ล....แล้วทำไมถึงจับตัวผมไปล่ะครับ??”
“หึหึ....นั่นสินะ....ฉันต้องขอโทษเธอด้วย เป็นเพราะฉันเอง....ที่ชักช้าไปหน่อย”
“ครับ??”
“ตระกูลของฉัน.....หากคู่ชีวิตเป็นคนที่คนในตระกูลหาให้...เราจะจัดงานหมั้นอย่างยิ่งใหญ่ทันที แต่หากเป็นคนที่ฉันหามาเองแบบนี้.....ก็ต้องเข้าสู่กฎแห่งการทดสอบ....ว่าจะคู่ควรหรือไม่”
.....ดะ....ดะ....เดี๋ยวนะ.....มะ...เมื่อกี้...เมื่อกี้เขาพูดว่า.... ‘ฉันหามาเอง’ ...งะ....งั้นหรอ........
เชี่ย!!!......หน้าผมคงจะแดงแปร๊ดดดอีกแล้วครับ.......ผมว่า.....โลกร้อน...เพราะผมชัวร์...(เกี่ยว??)...
ผมทำเป็นเบนสายตาไปมองรอบๆ....และคิดว่า.....กูจะถามอะไรต่อดีวะ??.......
“หึหึ...เวลาเธอเขินนี่...น่ารักดีนะ”
..............อ๊ากกกกกกกกกกกกกกก............
...........อย่าแซวดิดดดดดดดด...................
..............แล้วผมจะถามอะไรต่อไปอีกได้เล่า..............
TBC
ทักทายๆ
ตอนหน้า....ไปเที่ยวเกาะกันนะ :z1:
ว่าแต่...........อยากให้มี nc บนเรือกันอ๊ะเป่า........ 555555555 :laugh: :haun4: :pighaun:
เม้นท์มาให้เยอะๆ นะ.......แล้วเราจะเพิ่มเติมลงให้ :impress2:
ขอบคุณคนอ่าน o15
ที่สำคัญ....ขอบคุณทุกคอมเม้นท์ o14
Uri :bye2:
-
ยิ่งอ่านยิ่งชอบเรื่องนี้อ่ะ
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
:L1: :L1: :L1: :L1: :L1:
-
อยากกกกกก :oo1: :oo1: :oo1:
-
คุณฟรานหวานไปไส :z1: :z1: :z1:
-
หวานกันจริงคู่นี้
-
ถ้าตอบว่าอยากจะหื่นไปมั้ยเนี่ย 5555
ตอนนี้หวานมาก
น้ำตาลยังแพ้อ่ะ
-
:z1: :z1 :z1: :z1: :z1: รอ บน เรือ เลยเหอะ อิอิ
-
บททดสอบที่ทำให้สะโพกครากกกเหรอ :z2:
-
หวานมาก+น่ารักมาก :impress2: เขินแทนเลย เอาncบนเรือค่ะ :m25:
-
คุณฟรานน่ารักเกินไปแล้ว :L1:
-
ถ้ากรีนเป็นหญิงนี่ลูกดกและ
-
โอ๊ย จะน่ารักไปไหนนี่
ว่าแต่กรีนผ่านการทดสอบไหมนะ แล้วถ้าฟรานมารู้ทีหลังว่ากรีนจะมาขโมยรูป อยากรู้จริงๆว่าจะทำยังไง
รออ่านตอนต่อไปจ้า
-
หวานเว่อร์!!! :impress2:
คุณฟรานนี่ก็จะน่าหลงใหลไปไหนเนี้ย น่ารักไปละ
ถ้ามีผู้ชายแบบนี้มาหลงรักบ้างก็ดีเนอะ แต่....ติดตรงที่มีคนแบบกรีนกินเรียบหมดแล้ว :เฮ้อ:
แต่ไม่เป็นไร...ชอบ!! :กอด1:
-
หวานน่ารักกกกกกกกกกก
:call:
-
อิจฉามากเลยเหอะ :-[
เอาอีก ขอฉากสวีทวี๊ดวิ๊วอีกเยอะๆเลยนะคะคนเขียน
:กอด1: :L2:
-
อา อุ อิ โอ๊ะ บนเรือด้วยอ่ะ จัดมาโล้ด :z1: :oo1:
หวานๆ แบบนี้ มันต้องตัดความหวานด้วยน้ำ ต๊ะเล
-
อยากเห็นทะเลน้ำตาล ไม่ใช่ทะเลเลือดกำเดา(คนอ่าน)สาด..รึเปล่า?
-
เพิ่งมาอ่านค่ะ ^^ น่ารักมากเลยยยย
อยากขโมยหนูกรีนกลับบ้านนนนน
(จะได้มีเพื่อนอ่านตูนวายด้วยกัน 555)
-
กรีนนี้ขี้อายไปป่าววว 55555 :jul3:
คุณฟรานนี้ดูถูกไม่ได้นะเนี่ย o13
-
อ๊ากกกกกกกกกกก คุณฟรานน่ารักจริงๆ คิคิ
น้องกรีนเขินแย่แล้ววว
บวกจ้า
-
อ๊ายยยยยยยยยย หวานจุงงง :-[ :-[
ขอnc บนเรือด้วยน๊าาาาา :haun4: :z1:
-
หนูกรีน(แอบเหมือนจะ)ใสซื่อจริงๆ หุหุ
-
กรีนเป็นหนุ่มวายที่ใสซื่อมากไปไหมเนี่ย อ่อนต่อโลกมาก
-
555 เจอฤทธิ์คุณฟรานไปต่อไม่ถูกเลยเหรอกรีนเอ๋ย มีแฟนเป็นสุภาพบุรุษ(?)ก็เงี้ย โดนหยอดคำหวานเอาๆอย่างเดียว ระวังนะกรีน ระวังสักวันจะได้ระเหิดหายไปแน่นอนเนื่อจากลอยเป็นควันหายไปเพราะความหวานที่เร่าร้อน 5555
-
หวานกันเชียวนะ
อีกสักพักก็คงต้องกินมาม่ากันต่อละสิ :เฮ้อ:
-
:pig4: โอ๊ย...เขินมากๆๆ อิจฉากรีนอ่ะ คุณฟรานเท่และหล่อได้ใจสุดๆ รออ่านตอนหน้าไปเที่ยวๆกัน :o8:
-
ไม่เอา NC ซัก 2 3 ตอน เลือดไหลหมดตัวตายแล้ว :jul1:
อยากได้เป็นฉากสตอรี่สบายๆ ดำเนินเรื่องคลายปมไปทีละจุดมากกว่าอะ
หรือไม่ก็คืบหน้าภารกิจต่างๆของนายเอกของเราด้วย o18
รออ่านตอนต่อไปจ้า :L2:
-
อร๊ากกกกกกกก>< เขิลแทนงะ อยากได้เพอร์เฟคแมนแบบนั้นบ้างจัง ><~
-
ตอนหน้าเที่ยวเกาะ รอๆๆๆ
-
ตอนนี้หนูกรีนโดนหยอกซะหนัก หน้าแดงตลอดเลย
แต่ก็ยังไม่รู้อยู่ดีว่าเค้าใช้วิธีอะไรทดสอบหนูกรีนกันแน่
-
คุณฟรานช่างหวานโรแมนติกมาก
หนูกรีนโชคดีอ่ะ ได้เจอผู้ชายในฝันที่มีตัวตนเหมือนในนิยาย
:impress3: :impress3:
-
ฮ่าๆๆๆ ทดสอบอารายหว่า ชั้นข้ามตรงไหนไปน้า
แต่กรีนน่ารักอะ ฮ่าๆๆๆ คุณฟรานก็ขยันหยอดมากมาย
-
คือแบบกรีนลืมทอรี่ไปแล้ว :a5:
แล้วกรีนผ่านการทดสอบมั๊ยเนี่ย
-
อุ้ยรอต่อหน้าอะ!!!
-
อยู่กับคุณฟรานหยุดเขินไม่ได้หรอกกรีน
เพราะคนอ่่านก็เขินนนน :-[
ไปเกาะตอนหน้า
อืม ตอนเรือโคลงเคลงก็หวิวๆดีนะ :impress2:
-
คุณฟรานนี่หนุ่มในฝันของเค้าชัดๆ แต่ยกให้กรีนไปแล้วกันนนนนนนน
555+
-
ทักทายๆ
สัก 2 ทุ่มจะมาลงให้นะ o18
ตอนนี้งานยุ่งมากกกกกกกกก
ขอบคุณทุกคอมเม้นท์นะ o13
uri :bye2:
-
จะรอตอนต่อไปนะค่ะ o13
-
คุณฟรานจะหวานไปไหน
คนอ่านก็นั่งบิดไปบิดมาด้วยความเขิน
-
:haun4:
ขอโทษที่ลงเอาตอนนี้...555555 o18
ตอนที่ 18
หลังจากที่คุณฟรานทำเอาผมเขินจนตัวแดงแล้วแดงอีกนั้น....เขาก็ออกไปธุระข้างนอก และบอกผมเพียงว่าจะกลับมาเย็นๆ....ให้ผมพักผ่อนตามสบายได้เลย
นั่น....จึงเป็นโอกาสเพียงครั้งเดียวที่ผมจะได้ค้นหาว่า ‘เจ้าชายแห่งดวงดาว’ อยู่ที่ไหน?? จากที่พูดคุยกับคุณฟรานไปแล้วนั้น...ทำให้ผมมั่นใจมากขึ้นว่า........เขา.....ยังไม่รู้ว่าผมมาเป็นโจร หรือไม่ก็ ‘คุณไนท์’ ยังไม่บอกเขานั่นเอง
อันที่จริง....ตอนนี้ผมก็มีความลังเลอยู่บ้าง ว่าจะเดินไปทางไหนต่อดี.....แต่....ด้วยความที่เป็นห่วง ‘ทอรี่’ และ.....ไอ้คำพูดว่า..... ‘..ฉันจะยอมถอนหมั้นให้ทอรี่....ถ้าเธอทำงานนั้นสำเร็จ...’ ของเขาคนนั้น ก็เป็นแรงผลักดันให้ผม.....ต้องขโมย... ‘เจ้าชายแห่งดวงดาว’ มาให้ได้
ผมค่อยๆ เดินสำรวจไปตามแต่ละห้อง.....แต่ละห้อง ดูเหมือนทั้งแม่บ้าน สาวใช้ และลูกน้องของคุณฟรานที่อยู่ในคฤหาสน์หลังนี้ ไม่มีใครสนใจผมเลย.....แม้ว่าเวลาผมเดินผ่านพวกเขาเหล่านั้น พวกเขาจะโค้งแล้วก้มหน้าทำความเคารพผมทุกคนเลยก็ตาม ซึ่งนั่นก็เป็นผลดีแล้ว.....เพราะผมก็ไม่ปรารถนาการถูกจับตามองจากคนของคุณฟรานหรอกครับ
ผมตื่นมาตอนเวลาประมาณ 9 โมงเช้า ทำธุระส่วนตัว ทานข้าว ชื่นชมลองแกลเลอรี่....และพูดคุยกับคุณฟรานเสร็จก็เป็นเวลาเกือบเที่ยง แล้วคุณฟรานก็ออกไปธุระข้างนอก ส่วนผม....เนื่องจากทานข้าวเช้าซะสาย ผมจึงยังไม่หิว
แต่ตอนนี้....เป็นเวลาจะบ่ายสามแล้วครับ ผมยังเดินสำรวจไม่ถึงไหนเลย......เดินดูได้เพียงห้องชั้นหนึ่งทางปีกซ้ายเท่านั้น
ผมเดินมาทางห้องครัว และก็เหมือนจะมีสาวใช้คอยรอบริการผมอยู่แล้ว.....สงสัยว่าหน้าตาของผมจะบ่งบอกว่า......... ‘ผมหิวแล้วครับ’ ........ชัดเจนมาก
.......เพราะพอสาวใช้เห็นผมเดินมา หล่อนก็กระวีกระวาดยกสำรับมาตั้งทันที อาหารแต่ละอย่างน่าทานทั้งนั้น....แล้วผมก็ขอไม่เสียเวลาบรรยายถึงมันละ....ขอหม่ำก่อนละกัน
..........................................................................
หลังมื้ออาหารบ่ายของผม ผมก็กลับมาเดินสำรวจอีกครั้ง..........ห้องหับที่นี่มีเป็นจำนวนมาก บางห้องก็เปิดได้บางห้องก็เปิดไม่ได้ แต่เพียงห้องที่เปิดได้......ผมก็เสียเวลาไปเยอะแล้ว
ดังนั้น....ผมจึงเปลี่ยนแผนใหม่ ห้องไหนที่เปิดแล้วไม่น่าจะมีอะไร ผมก็จะปิดมันกลับทันที.......
........................................................................
เป็นเวลาค่ำแล้วผมก็ยังไม่เจออะไร เมื่อเย็นผมก็นั่งทานข้าวคนเดียว....และก็อดจะคิดไม่ได้ว่า
........คุณฟรานนี่น่าสงสารนะ.....ถ้าต้องนั่งทานข้าวคนเดียวในห้องอาหารกว้างๆแบบนี้......
............แม้ห้องอาหารนี้จะหรูหรามากๆก็ตาม........
การสำรวจในช่วงบ่ายของผมดำเนินไปอย่างคร่าวๆ และรวดเร็ว........แต่ถึงอย่างนั้น มันก็ไม่มีวี่แววเลย
.................หรือว่า.....เพราะมีค่ามากจึงต้องเอาไปซ่อนไว้............
ไม่น่าใช่....เพราะจากที่รู้จักคุณฟรานมา เขาเป็นคนที่ชอบโชว์ของสะสมของตัวเอง.....เพราะนั่นมันจะทำให้เขาสามารถชื่นชมมันได้สม่ำเสมอ
................หรือว่า....ยังมีห้องลับที่ไหนอีกนะ.................
........อ๊ากกกกกกกกกกกก.........คิดไม่ออกว่ะ ตอนนี้ผมได้แต่คาดเดาเท่านั้นแล้วครับ
เป็นเวลาจะสี่ทุ่มแล้ว....ที่ผมยังเดินสำรวจไปมาในบ้านหลังนี้ ผมใช้วิธีแบบเดินชื่นชมคฤหาสน์หลังนี้ไปเรื่อยๆ เพื่อกลบเกลื่อนไม่ให้คนอื่นๆสงสัย
ผมเริ่มรู้สึกล้า......จึงเดินกลับมาที่ห้องพักของตนเอง...... ‘คุณฟรานน่าจะกลับดึกเลยล่ะ’ .....ผมคิด.......ผมเดินตัวเปลือยมาอาบน้ำ และชำระร่างกายในห้องน้ำ....ผมอาบน้ำชำระร่างกายคร่าวๆและลงมาแช่ในน้ำอุ่นๆในอ่างขนาดใหญ่ ที่จริงผมยังคงรู้สึกเพลียจากเหตุการณ์ต่างๆที่เกิดขึ้นเมื่อคืนอยู่บ้าง....แต่เพราะนี่อาจเป็นเพียงโอกาสเดียวของผม ผมจึงต้องฉวยมันเอาไว้.......
แต่ผมไม่คิดว่า......................
“อื้มมมมม..........หือ!!???” อะไรอ่ะ
หืม!!! ตาผมเบิกกว้างทันที..........ค........คุณ.......ฟ....ฟราน.....กำลัง.....กำลังจูบผม.........
“ไม่ดีเลยนะกรีน”
“....ค....คุณฟราน”
................ผม.........................
.........................หลับครับ....................
...................... ‘กูหลับคาอ่างเลยหรอวะ??’.............เชี่ย!!!...................
..........ดะ.....ดะ...........เดี๋ยวนะ.........เดี๋ยวนะ.....................
....................กูโป๊ปปปปปปปปปปปปปปปปปปปปปปป.....................
...................อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก................
พอตั้งสติได้.......ผมก็ตาลีตาเหลือก เอามือปิดส่วนสงวนทันที....พร้อมกับใบหน้าที่แดงก่ำ และความร้อนนั้นมันก็ค่อยๆลามไปทั่วทั้งตัวของผม
.......อ๊ากกกกกกกกก....กูอายว่ะ...............
ผมได้แต่หลบสายตาหวานเยิ้มและรอยยิ้มอย่างขำขันนั่นของคุณฟราน ไม่ไหวว่ะ........อย่างนี้ผมก็ได้อายกว่าเก่าน่ะสิ
“คุณ....ฟ.....ฟราน” เสียงกูจะออดอ้อนไปไหนวะ
“ค.....คุณ....คุณออกไปก่อนได้มั้ยครับ??”
“................หึหึ”
“ค......คุณไม่อาย แต่ผมอายนะครับ”
............อ๊ากกกกกกกกกกกก....อย่ากัดลิ้นตัวเองตายว่ะ.............
“หึหึ....ไม่เป็นไร.....เธออาบน้ำเสร็จแล้วไม่ใช่หรือ??” เขาพูดพร้อมกับเลิกคิ้วข้างหนึ่งขึ้นมา
“ค...ครับ” อ๊ากกกกกกกกก....ตาหวานมากกกกกกกก นี่ถ้าผมตะโกนออกมาจริงๆ คงได้เสียงแหบกันพอดี
ตึก ตึก ตึก ตึก............
เชี่ย!!!.......เชี่ย!!!.......ใจกูมันจะเต้นแรงไปแล้วนะ......
แล้วคุณฟรานก็จัดการยกผมจากอ่างใบใหญ่นั่นขึ้นมาทั้งตัว......ด้วยความกลัวและ......ฉากนี้มันเหมือนในการ์ตูนวายที่ผมเคยอ่านเลยอ่ะ...........
............ที่พระเอกช้อนอุ้มนายเอกขึ้นมาทั้งตัว ส่วนนายเอกก็............
.............ยกมือทั้งสองข้างขึ้นมากอดรอบลำคอของพระเอกทันทีด้วยความกลัวตกนั่นเอง..........
.................เชี่ย!!! .....โครตเหมือนเหอะ.............
ตอนอ่านเจอก็เขินๆตามนะ........แต่พอมาเจอกับตัวแล้ว..........
.............เหนือคำบรรยายครับ..................
...................ก็ผมยังเปลือยอยู่เลยนี่ครับ................ฉะนั้น......................
.........อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก...............
.....กรีนน้อย......อย่าซ่าลูก....อย่าไปชี้หน้าเขาอย่างนั้น........
“หึหึหึ......”
คุณฟรานยิ้มขำผมออกมาทันที ที่ผมรีบเอามือกลับลงมาปิดกรีนน้อยไว้
“...............”
ผมขมวดคิ้ว และได้แต่ก้มหน้าก้มตาอย่างเดียวด้วยความเขินจัด
.............กูไปต่อไม่ถูกแล้วว่ะ..........
คุณฟรานอุ้มผมออกมาจากห้องน้ำและจัดการช่วยเช็คตัวให้ผม........ส่วนผมน่ะหรอ
............ก็ได้แต่อายม้วนให้เขาเช็คตัวและผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ตัวเอง เหมือนผมเป็นเด็กน้อยเสียอย่างนั้น
และเมื่อทุกอย่างเรียบร้อย....คุณฟรานก็จัดการยกผมมานั่งแหมะลงบนกลางเตียงหลังใหญ่นั้น
“พรุงนี้....เราไปเที่ยวเกาะกันนะ”
“ครับ??”
อะไรครับ?? เกิดอะไรขึ้น?? อยู่ๆถึงจะพาผมไปเที่ยวล่ะเนี่ย.......แถมเที่ยวเกาะอีก
“พี่ไนท์...คงจะยังไม่ยอมง่ายๆ ดังนั้น....ฉันจึงอยากจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อย แล้วก็พาเธอไปเที่ยวเกาะกัน”
อ้าวววว......มันยังไม่จบอีกหรอ
ผมขมวดคิ้วเป็นคำถาม.......ไอ้ความอายก่อนหน้านี้ ได้มลายหายไปจนหมดสิ้นแล้วครับ
“.........ฉันบอกแล้วไง ฉันจะปกป้องเธอเอง.....กรีน”
....และความอายนั้น ก็ได้กลับเข้ามาสิงร่างของผมใหม่อีกครั้ง....กับน้ำเสียงทุ่มนุ่มและจริงจังนั่น คุณฟรานยิ้มอ่อนๆ ให้ผมและรวบตัวผมเข้าไปกอดไว้ทั้งตัว.......
“เธอต้องชอบที่นั่นแน่นอน.....ฉันรับรอง”
“ครับ”
ไหนๆก็เจอเรื่องเครียดมาแล้ว.........งั้นผมก็ขอไปพักผ่อนก่อนก็ดี........อย่างไรเสีย ผมก็ยังไม่อยากกลับไปสู้รบกับคุณไนท์หรอก ผมไม่ได้กลัวเขานะ........แต่ผมถือคติว่า.....
.........เรื่องวุ่นวาย ถ้าเลี่ยงได้ ก็ควรเลี่ยงต่างหาก...........
คุณฟรานปล่อยตัวผม....และหอมหน้าผากของผม ก่อนจะเลยมาที่เปลือกตา........มาที่แก้ม..........และ..............และ...................
“อืมมมม.........”
จุมพิตอย่างอ่อนหวานที่กลีบปากนุ่มของผม เขาสอดปลายลิ้นเข้ามาควานหาลิ้นของผม.....ก่อนจะหากันจนเจอ.....และหยอกล้อกันไปมา
............เคลิ้มเลย...........เคลิ้มเลยครับผม..........
..................................
........................
............
...
............และก่อนที่อารมณ์ของเราทั้งสองคนจะเตลิดไปมากกว่านี้ คุณฟรานก็ผละตัวออก และ.......
“อีกนิด.....พรุ่งนี้เราคงไม่ได้ไปเกาะกัน..............หึหึ”
ผม........ก็ได้แต่ก้มหน้าก้มตา และทำเป็นว่า...........
................ผมจะนอนแล้วครับ..............
...........ของเก่ายังไม่ทันหายเลยกู...............
............กูหนอกู..........ยังจะมีอารมณ์ร่วมไปกับเขาด้วยอีกนะ...........
คุณฟรานขยับตัวออก และช่วยจัดท่านอนให้ผม....ได้นอนอย่างสบาย เขาช่วยห่มผ้าให้ผม..........
...............และก่อนจากกันคืนนี้...............
.......คุณฟรานก็โน้มใบหน้าลงมาจุมพิตอย่างแผ่วเบาบนหน้าผากมนของผม.....
“ราตรีสวัสดิ์.....กรีน” คุณฟรานพูดพร้อมส่งรอยยิ้มนุ่มนวลมาให้ผม
“ครับ.....คุณก็เช่นกันนะครับ”
ผมยิ้มและตอบเขา.........
.............คืนนี้.......ผมคงหลับฝันดี...........
..............ราตรีสวัสดิ์นะครับ....................
TBC
ทักทายๆ
ตอนหน้าเราอยู่บนเรือกันแล้วนะ o18
ขอบคุณทุกคอมเม้นท์ ทุกกำลังใจ :impress:
มาช้า....แต่ก็มา 555 :laugh:
Uri :bye2:
-
รอ เรือ อิอิ
-
:laugh: ไปอยู่เกาะด้วย :haun4:
+1 และรอตอนต่อไปจ้า
-
ตอนหน้า เอาท์ดาร์แน่ๆ บนเรือด้วย คิคิ
-
เกือบแล้ววว :oo1: :oo1: :oo1:
-
รอน้องกรีนไปเกาะด้วยคนค่าาาา
กรี๊ดกร๊าดอยากได้คุณฟรานนนนน :-[
-
:pig4: :o8: คุณฟรานเท่และโรแมนติกสุดสุด เขินแทนกรีนตลอด
-
ฉากสตอรี่มาแล้ว เฮ้ๆๆ เกือบมี NC แล้ว อีกนิด
ยังๆ ไม่ต้องรีบ มาถี่ๆเดี่ยวคนแก่ช๊อกตายก่อน :haun4:
ฝันดีเช่นกัน กรีนคุณฟราน
รออ่านตอนต่อไปจ้า :L2:
-
น้องกรีนน่ารักกกกกกกก
คุณฟรานสุดทเทห์ :-[
:call:
-
อ๊ายยยยยยย
ในที่สุดก็มาต่อ
เย้ๆ กรีนน้อยจะไปเกาะ
รูปต้องอยู่ที่นั่นแน่ๆ
-
กรีนยังหาภาพไม่เจอเลย ช่างเถอะไปเที่ยวดีกว่าเนอะ
-
รอตอนหน้าอิอิ
-
สรุปว่าลงทุนเดินทั้งวันก็ยังหาเจ้ารูปเจ้าปัญหาไม่เจอ
แลัวจะได้มีโอกาสหาเจอไหมเนี่ย
แต่เจ้ารูปนั้นมันสำคัญยังไงนะ
-
กรีนทั้งฮาทั้งน่ารัก คุณฟรานไม่หลงให้รู้ไป
-
มดหนึ่งตัว -_-
มดสองตัว -_-+
มดสามตัว -_-*
มดอินฟีนิตี้ตัว! -*-! :o12: (คอมเจ๊งและอ่ะ มดแทะพัง 5555)
โอ้ว มดเกาะจอคอม หวานจริงๆ ถ้าเรามีแฟนแบบคุณฟรานล่ะก็คงเหนื่อยแย่ ไม่ใช่เหนื่อยอะไรหรอก หน้าแดงเหนื่อยตาย เลือดสูบฉีดผิดปกติ แล...ะ ....หัวใจวายตาย =[]=!
สนุกมากจ้า อิอิ นั่งปูเสื่อรอหวานตอนต่อไป -3-
-
ตอนหน้าอยู่บนเรือ จะไปทำอะไรกันบนเรือรึเปล่าน้า หุหุ
-
ขอตามคุณฟรานกับกรีนขึ้นเรือไปเกาะด้วยคน o18
-
ขอติดเรือไปที่เกาะด้วยคนนน
-
ตายๆมดทำรังแระจ้าเรื่องนี้ คนอ่านความดันขึ้น คิคิ><
เขิลแทน555++
-
เดี๋ยวไปเกาะไม่ไหวว :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
-
กรีน นายไม่ได้พักผ่อนหรอก
หัวใจน่ะ เต้นตึกตักอย่างแรงเวลาอยู่ใกล้คุณฟราน
ทำงานหนักตลอด ><
-
หวานเกินไปแล้ว
รออ่านต่อจ้า
-
ไปเกาะ ไปเกาะ ไปเกาะ o13
-
รอลุ้นว่ากรีนจะทำสำเร็จไหมน้อ
-
ตอนที่ 19
ด้วยความเพลียจากการเดินชมคฤหาสน์?? เมื่อวาน ทำให้ผมหลับเป็นตาย...........
.............ซะเมื่อไหร่ล่ะ.............
พอหลังจากคุณฟรานปลุกผมด้วยจูบนุ่มนวลในห้องน้ำแล้ว ก็ยังส่งผมนอนด้วยจุมพิตอย่างอ่อนหวานที่หน้าผาก จากไอ้ที่คิดว่าจะหลับฝันดี ก็กลายเป็นว่า.......ด้วยความเขิน.....จึงยิ่งทำให้ผมตื่นเต็มตาเลย
หลังจากนั้น....ผมก็มาคิดและกังวลอยู่เป็นนาน ว่า.......
.........วันนี้...ผมหารูปภาพนั่นไม่เจอเลย ไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหน ไม่มีวี่แววใดๆเลย และไม่รู้ว่าคุณฟรานจะเอามันไปไว้ที่อื่นหรือเปล่า......แต่ที่นี่เป็นบ้านของเขา เป็นที่ๆเขาอาศัยอยู่ทุกวัน....หากภาพนั้นสำคัญจริง มันก็ควรจะอยู่ที่นี่......สักที่หนึ่ง ในบ้านหลังนี้
ด้วยความกังวลใจ จึงทำให้ผม.....นอนไม่หลับ TT^TT จนล่วงเลยไปสู่วันใหม่แล้ว ผมก็ยังนอนตาสว่างอยู่นั่น.....ผมยกแขนขึ้นมาดูบาดแผลของตัวเอง ผมเกือบจะลืมบาดแผลเหล่านี้ไปแล้ว แผลที่ผมกัดมันแห้งแล้ว.....ตอนผมกัดมัน ก็มีเลือดซึมออกมานิดหน่อย
ผมสำรวจบาดแผลตามตัว.....มันเป็นเพียงแผลถลอกเล็กน้อย ตอนนี้ทั้งตัวของผมจึงมีแต่รอยช้ำเท่านั้น
และแล้ว....ผมก็มาหลับเอาตอนประมาณตีสามได้.......
................................
เช้าวันนี้.....คุณฟรานเป็นคนเข้ามาปลุกผมอย่างอ่อนโยนและบอกให้เตรียมตัวออกเดินทางอย่างกะทันหัน ผมตื่นขึ้นมาด้วยความเบลอจัด สมองแทบจะไม่ทันได้ทำงานเองเสียด้วยซ้ำ.....คุณฟรานจึงอนุญาตให้สาวใช้คนหนึ่งมาช่วยผมอาบน้ำ แต่งตัว ส่วนเขาก็คงเตรียมตัวเดินทางไปตามเรื่องของเขา
อาจด้วยเขาเห็นผมเพลียมาก....เมื่อขึ้นรถเบนซ์คันหรูที่ออกแบบมาเป็นรถลีมูซีน เพื่อเดินทางไปยังสนามบิน เขาก็ปล่อยให้ผมได้หลับอย่างสบายๆ ตลอดช่วงเวลาสั้นๆนั่น โดยไม่ได้รบกวนอะไรผม และเนื่องจากผมแทบจะไม่ได้นอนเลยทั้งคืน....จึงทำให้.......
............ผมยอมนอนหนุนตักเขาโดยไม่เคิ้นเขิน ไปตลอดทาง.............
...........แถม.....ยังหลับไปอย่างสบายใจด้วย...............
.........................................
แล้วผมก็ต้องตื่นขึ้นมาอีกครั้ง...ด้วยปลายลิ้นและจูบอันดูดดื่มของเขา
“อะ....อืมมมม” ผมครางออกมาเบาๆ
“คุณฟราน.....”
.....และเรียกชื่อของเขา....เมื่อเขาค่อยๆถอนตัวออก
“หึหึ....ตื่นแล้วหรือ...เด็กดี”
ดูเหมือนเขาจะชอบเรียกผมด้วยประโยคนี้จัง ผม...........ต้องพยายามห้ามใจตัวเองอย่างยิ่ง เพื่อไม่ให้ใจดวงนี้........พลั้งเผลอไปกับเสน่ห์อันเย้ายวนของเขา
เนื่องจากเรานั่งด้านหลังด้วยกันเพียงสองคน....แล้วยังมีผ้าม่านหรือเปล่า?? ผมไม่แน่ใจ กั้นระหว่างคนขับกับคนนั่งหลัง คุณฟรานจะทำอะไรจึงไม่จำต้องเกรงต่อสายตาใครๆ
ผมเพิ่งสังเกตว่า....คุณฟรานอยู่ในชุดสูทลำลองคลาสสิค ที่สวมใสออกมาได้ดูดีอย่างยิ่ง ผมว่า...ไม่ว่าเขาจะอยู่ในชุดอะไร....เขาก็ดูดีเสมอนั่นแหละ
เรามาถึงสนามบินก็เป็นเวลาหกโมงเช้าแล้ว เครื่องออกประมาณหกโมงครึ่ง.....เรื่องตั๋ว คนของคุณฟรานเขาจัดการแล้วอย่างเรียบร้อย
พอขึ้นเครื่องได้.....ผมก็กรึ่มๆ จะหลับขึ้นมาอีกครั้ง แต่ครั้งนี้คุณฟรานไม่ปล่อยให้ผมได้หลับแล้ว เขา......คอยเฝ้าวนเวียนจุมพิตผมอยู่ไม่ห่างเลย ไอ้ที่คิดว่า......เพราะไม่มีคน ตอนนั่งอยู่ในรถ เขาจึงไม่จำต้องเกรงต่อสายตาใคร.........จึงเป็น...........
....................ความคิดที่ผิด.................
ดูเหมือน.....เขาพอใจจะจุมพิตผมเสียอย่าง เขาก็ไม่สนใจต่อสายตาใครหน้าไหนทั้งนั้น.......จึงเป็นผมเสียอีก ที่ต้องคอยเขินแล้วเขินอีก......จนอาการง่วงไม่กล้ามาย่างกรายเลย
“หึหึ....เธอจะหลับก็ได้นะ”
..............ฉ่า.............อย่าพูดทั้งทำหน้าทำตาวิบวับแบบนั้นสิครับ เพราะถ้าผมหลับ คุณก็ได้กำไรเต็มๆ......
และตอนนี้สายตาคนที่ชอบสอดเรื่องชาวบ้านก็แอบแหล่ๆ มองมาที่เราสองคนด้วย
...................ผมอายครับ.........................
ช่วงนี้จะเข้าช่วง low season ของการจะไปพักผ่อนตามชายทะเลแล้ว จึงมีนักท่องเที่ยวไปเที่ยวปิดท้ายช่วง high season อยู่บ้าง แต่ก็ถือว่าเล็กน้อยแล้ว และถ้าสังเกตดีๆแล้วละก็....จะเห็นคนของคนฟรานนั่งอยู่ประปรายด้วย
พอเครื่องลงจอดที่จังหวัดหนึ่งทางภาคใต้....เราก็นั่งรถเบนซ์ลิมูซินอีกคัน เพื่อเดินทางต่อไปที่ท่าเรือ....ดูเหมือนการเดินทางหลายต่อครั้งแบบนี้ คุณฟรานจะไม่ค่อยได้ปลื้มนัก....แต่เขาก็มีมารยาทพอที่จะไม่แสดงอาการนั้นออกมา....และยังคอยดูแลผมอย่างใกล้ชิดอีกด้วย
..............โธ่ทำแบบนี้แล้ว ใจผมจะไปไหนรอดล่ะ............
.................เชี่ยแล้วกู......ไม่คิดๆๆ.........
ผมสะบัดๆ หัวไปมาในขนาดที่รถคันหรูกำลังวิ่งช้าๆเข้าสู่ท่าเรือ
“ฉันต้องขอโทษนะ......ที่ทำให้้เธอปวดหัว....กับการเดินทางที่ฉุกละหุกแบบนี้....”
“มะ...ไม่ใช่ครับ!!” ผมรีบหันขวับไปปฎิเสธคำพูดนั้นทันที
“ผมก็แค่คิดมากไปน่ะครับ” จึงรีบอธิบาย
“หืม.....”
“ก็คุณดูแลผมดีขนาดนี้ ผมเลยรู้สึกดีจนไม่อยากจะคิดว่า...........” และรีบอธิบาย
..........ดะ........ดะ........เดี๋ยวนะ.......เดี๋ยวนะ......มึงกำลังจะพูดอะไรไอ้กรีน........
.......ฉ่า.......แล้วผมก็หน้าร้อนขึ้นมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย พร้อมกันนั้นยังเสือกจะหลบสายตาขี้สงสัยนั่นอีก
.......อ๊ากกกกกกกกกกก...........
......งี้เขาก็รู้ทันกูดิวะ.........
“หึหึหึ.....หลงรักฉันขึ้นมาบ้างแล้วสินะ”
..............อ๊ากกกกกกกกกกก.............
.........ไม่จริง...ไม่จริง....ควันพุ่งเลยกู..........
ผมต้องอ่อนเพลียจนรู้สึกว่าตัวเองกำลังไข้ขึ้นแน่ๆ...........
เป็นช่วงเวลาพอดีกับรถคันหรูจอด.....ผมตัดสินใจเปิดประตูฝั่งผมทันที ผมไม่กล้าสู้หน้าเขาเลยตอนนี้....เพราะผมรู้ดีว่าตนเองกำลังหน้าแดงก่ำแค่ไหน
“หึหึหึ....”
เหอะ....มีความสุขจังนะ.....ในสถานการณ์แบบนี้ของผม
......................................................
“โหหหหห....”
ผมครางออกมาเบาๆ ก็..........สิ่งที่ทอดตัวนิ่งอยู่บนผืนน้ำนั้น คือ เรือยอร์ชสีขาวงามสง่าละลานเต็มไปหมดเลยครับ จนผมตะลึงไปชั่วขณะ....
คุณฟรานเดินมาแล้วฉุดผมเบาๆให้เดินเคียงคู่ไปกับเขา และเมื่อผมเดินไปตามแรงฉุดนั้น....ก็เป็นการเปิดโอกาสให้เขาใช้แขนแข็งแรงนั้นโอบกอดผมหลวมๆ ด้วย
มันอาจเป็นการแสดงความห่วงใยเล็กๆน้อยๆของเขา แต่มันก็ทำให้ผมอดที่จะใจสั่นขึ้นมาไม่ได้.....
และแล้ว.............
“สะ....สะ.....สุดยอดดดดดดด”
ปกติผมจะครางออกมาเบาๆ แต่ครั้งนี้.......ผมพูดออกมาอย่างอดไม่ได้เลยจริงๆ ตอนนี้หัวใจของผมมันกำลังเต้นตึ๊กตั๊กเหมือนจะกระเด็นออกมาเสียอย่างนั้น เมื่อสิ่งที่ปรากฏอยู่ตรงหน้าผมคือ.............
เรือโคลัมบัส สปอร์ต 130 (The Columbus Sport 130) เป็นผลงานของอู่ต่อเรือพาลัมโบ (Palumbo) จากเมืองเนเปิ้ล ประเทศอิตาลี ที่ได้ออกแบบและสร้างเรือยอร์ชอนุรักษ์สิ่งแวดล้อมขนาดยักษ์นี้ขึ้นมา ซึ่งเป็นเรือเครื่องยนต์ไฮบริด แบบเดียวกับที่ใช้ในรถยนต์โตโยต้า พรีอุส ที่มีการขับเคลื่อนด้วยเครื่องยนต์ดีเซลและไฟฟ้า โดยทั้งสองระบบนี้จะทำงานร่วมกันตลอดเวลาอย่างมีประสิทธิภาพ เพื่อช่วยลดจำนวนการปล่อยมลพิษในอากาศ และยังช่วยประหยัดเชื้อเพลิงอีกด้วย
เรือลำนี้จะเริ่มต้นแล่นจากพลังงานไฟฟ้าก่อน และหากต้องการเร่งความเร็วให้มากขึ้น ก็สามารถเปลี่ยนมาใช้เครื่องยนต์ดีเซลในการขับเคลื่อนแทนได้ทันที นอกจากนี้เหตุผลสำคัญอีกอย่างหนึ่งที่มีการนำพลังงานไฟฟ้ามาใช้ขับเคลื่อน คือ การต้องการลดมลภาวะทางเสียง ซึ่งปกติแล้วเครื่องยนต์ทั่วไปจะส่งเสียงการทำงานดังมาก
Royal Great เป็นชื่อเรือยอร์ชที่คุณฟรานพาผมเดินไปขึ้น สวยงามมาก...........
..............สวย.......สมกับชื่อจริงๆ................
ผมคิดแบบนั้นจริงๆครับ Royal Great เป็นเรือที่มีความยาว 40 เมตร ภายนอกเรือตกแต่งด้วยอลูมิเนียมอย่างดี
................................................................
ในที่สุด Royal Great ก็ได้ออกสู่ทะเล ผมได้ออกเดินสำรวจภายในเรือลำนี้แล้ว ปรากฎว่ามีห้องสูทขนาดใหญ่ทั้งหมด 3 ห้อง ซึ่งได้รับการตกแต่งมาอย่างหรูหราราวกับโรงแรมห้าดาว มีห้องรับประทานอาหาร มีห้องน้ำที่มีอ่างจากุชชี่กับห้องแต่งตัวอยู่ติดกัน ส่วนบริเวณดาดฟ้าเรือมีเก้าอี้นอนเตรียมไว้ให้ผู้โดยสารพักผ่อน นอนอาบแดด ชมวิว ทั้งด้านหน้าและด้านหลังของเรือได้อย่างสบาย ๆ
ผมจำได้ว่าเรือสปอร์ตรุ่นนี้ คือเรือที่เป็นมิตรกับสิ่งแวดล้อมรุ่นแรกของโลก ซึ่งทางบริษัทผู้สร้างเล็งเห็นความสำคัญตรงจุดนี้ ไม่น้อยไปกว่าดีไซน์ คุณภาพและเทคโนโลยีสุดล้ำของเรือเลย
ก่อนความคิดจะเตลิดไปไกลกว่านี้ คุณฟรานก็เดินเข้ามาหาผมและดึงผมเบาๆเข้ากอดอย่างเอ็นดู
“เป็นไงบ้าง....เธอเป็นผู้โดยคนแรกที่ฉันอยากพาขึ้นมาด้วยเลยนะ หึหึ”
จบคำพูดนั้นเขาก็คงสังเกตปฎิกิริยาของผมทันที ถึงได้หัวเราะออกมาแบบนั้น ผมรู้สึกขนลุกชู่ขึ้นมา.....มัน.........เหนือความคาดหมายเกินไป
ต่อจากนี้ผมจะทำอย่างไร เรือลำนี้....
“Royal Great เป็นเรือของคุณเองหรอครับ”
“ใช่.....เธอชอบมันหรือเปล่าล่ะ”
“....ชอบมากครับ”
ผมตอบพร้อมทั้งสบตาของเขาเป็นการยืนยัน คุณฟรานยิ้มกว้างส่งมาให้ผม แล้วเขาก็หอมแก้มผมเบาๆ
“ฉันดีใจที่เธอชอบ...”
เอ่อ.....หน้าของผมร้อนขึ้นมาเลยแฮะ......คำพูดที่แฝงความหมายอื่นแบบนั้นมาพร้อมกับสายตาเจ้าเสน่ห์ของเขา ดูเหมือนมันจะเป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัวของเขาไปเสียแล้ว ไอ้คำพูดนุ่มๆ กับสายตาหวานๆนั่น....ผมจึงได้แต่ทำเป็นมองไปทางอื่นแก้เขินเท่านั้น
“หึหึ....ฉันจะปล่อยให้เธอพักผ่อนก่อน มีอะไรก็เรียกฉัน....เข้าใจไหม??”
“ค..ครับ”
เอ่อ.......เขาว่างั้น....และก้มมาหอมแก้มผมเบาๆ ให้ผมได้ใจสั่นเล่น ก่อนจะปล่อยตัวผมและเดินออกไปจากห้องสูทหรูแห่งนี้......ส่วนผม......เพียงแค่คิดว่าตั้งแต่คืนนี้ หากต้องถูกกดไว้ใต้ร่างของเขาทุกค่ำคืนพร้อมกับส่งเสียงครวญคราง ผมก็อดรู้สึกสะท้านขึ้นมาไม่ได้
งานที่รับปากไว้ก็ยังไม่ไปถึงไหน...แล้วผมยังจะมาหลงอยู่ในความรื่นรมย์ของเขาอีก คิดเพียงเท่านี้ก็อดจะรู้สึกผิดต่อทอรี่ไม่ได้เสียแล้ว
เรือลำนี้เป็นเรือส่วนตัวของเขาและผู้โดยสารที่อยู่บนเรือลำนี้ ก็มีเพียงเจ็ดชีวิตเท่านั้นบอดี้การ์ดสี่ แม่บ้านหนึ่ง แล้วก็ผมกับคุณฟรานเท่านั้น.....
เรื่อแล่นออกจากท่าไปอย่างไม่รีบร้อนนัก และเขาก็รักษาสัญญานั่นอย่างดีจริงๆ.....แม้เขาจะคอยมาดูแลผมบ้าง แต่ก็เปิดโอกาสให้ผมได้ชื่นชมความงดงามของทิวทัศน์ และความหรูหราของเรือสปอร์ตลำนี้อย่างเต็มอิ่ม
จนถึงช่วงเวลาเย็น...ผมก็ได้เดินมาผ่อนคลายบนดาดฟ้าเรือ และเริ่มทำใจยอมรับกับการเดินทางไปเที่ยวเกาะกับเขา และคงไม่พ้นเป็นเกาะส่วนตัวอีกเป็นแน่
“คืนนี้...เราทานดินเนอร์กันบนนี้ดีมั้ย??”
“อ่ะ....ครับ....ดีครับ บรรยากาศบนนี้สวยงามมากครับ ผมแทบจะอยากนอนบนนี้ด้วยซ้ำ” ผมพูดแล้วยิ้มกว้าง
ก็แม้เราจะอยู่กลางทะเลกัน แต่อากาศก็ดีมาก....อีกทั้งคุณฟรานก็ตามใจผมที่แสดงออกว่าชื่นชอบเรือสปอร์ตลำนี้อย่างออกหน้าออกตา จากที่เราจะใช้เวลาเพียงชั่งโมงเศาก็ถึงเกาะ เขาก้ให้เอรือแล่นไปเรื่อยๆ ก่อน แล้วพรุ่งนี้เช้าเราถึงจะเข้าเกาะกัน
“อืม....เป็นความคิดที่ดีนี่ งั้นคืนนี้...เราจะ 'นอน' ดูดาวกันบนนี้ละกัน”
“อ่ะ...เอ่อ..ครับ”
บรรยากาศเหมือน.........
............ผมจะไม่ได้นอนยังไงอย่างงั้นเลยครับ.............
ผมจึงได้แต่ยิ้มฝืนๆ อากาศดีแบบนี้...........ผมคงจะไม่รอดแน่ๆ
..............ถ้าผมเปลี่ยนใจกลับไปนอนห้องสูทตอนนี้...ยังจะทันอยู่มั้ยครับ..........
TBC
ทักทายๆ
ขอโทษนะ.......... :m5:
ช่วงนี้เครียดกับงานวิจัยมากกกกกกกกก :m15:
เครียดๆๆๆๆๆๆ อ่า :serius2:
เลยไม่รับปากแล้วนะว่าจะลงวันไหน
เสียใจจังเลยที่เราไม่ตรงเวลา กระซิกๆ :monkeysad:
ขอบคุณที่รอ o15
ขอบคุณที่ติดตาม o14
เรื่องนี้พล็อตเรื่องจบแล้ว :m13:
มีตอนพิเศษด้วย :m3:
เอ่อ.........แต่ยังไม่ได้พิมพ์น่ะ แล้วเราก็พิมพ์ช้ามากๆด้วย :m23:
รับรองว่าลงจนจบแน่นอน
อย่าเพิ่งทิ้งกันนะ :กอด1:
ตอนหน้า nc จะเอาเบาๆ หรือ ร้อนแรงดี 555555555555 :laugh: :haun4: :jul1:
รักคนอ่านทุกคน :L1:
แต่รักคนคอมเม้นท์มากกว่า 5555 :c3:
uri :bye2:
-
คุณฟรานแกจูบดะเลยตอนนี้
ตอนหน้านี่ outdoor ของจริงแน่ ฮิฮิ
-
ร้อนแรงทุกสถานที่นะคุณฟราน :z2:
-
เอาแบบจัดหนักเลยยยย :oo1: :oo1:
-
Outdoor แน่ๆ อะ
-
ุคุณฟราน แอบหวานได้ทุกที่เลยเนอะ
-
:z1: คุณฟรานร้อนแรงสะเทิ้นน้ำสะเทิ้นบก อิอิ
-
nice มากค่ะคุณฟราน ละลายตามกรนไปเลย :impress2:
-
คิดว่าหนูกรีนคงไม่รอดฮ่ะ
-
อร๊ายยยย เอ้าดอร์อีกแระหลอ><
-
ไม่รอดแน่ๆ
-
เสร็จคุณฟรานอีกแน่ๆเลยกรีนน้อย 5555
-
:m3: :m3:
-
รอติดตามนะ
-
สู้ๆ นะ ผู้แต่ง :กอด1:
น้องกรีนเสร็จแน่ๆ :really2:
-
รอรับความร้อนแรง :z2:
:pig4:
-
ไม่ทันแล้วคับ!!! 555+
-
รอตอนหน้านะครับ
ปล.เป็นกำลังใจให้คนแต่งทุกเมื่อ เชื่อวัน นะครับ
-
มีแววว่าเหมือนจะไม่ได้นอน
.... :o8: :o8: :o8:
-
อ้ากกกกกกกกก หวานสุดขั้วหัวใจ
คุณฟรานช่าง โอ้วว ผู้ชายที่แสนวิเศษแบบนี้จะหาได้จากไหนหนอ
ตอนหน้าขอ nc ร้อนแรงล่ะกัน 555 (ไม่คิดอะไรมาก โฮ๊ะๆ)
สู้ๆ นะค้า คนแต่ง เป็น กลจ. ให้เสมอ
-
ถึงทันก็ไม่น่ารอดนะ :z1: :z1: :impress2: :impress2: :impress2:
-
ไม่รอดดด หึหึ
-
ถ้านอนที่ดาดฟ้า
คงไม่แค่นับดาวหรอกมั้ง
-
o13
-
สงสัยจะไม่ได้นอน 555555 :z1: :z1: :z1: :pighaun:
-
คุณฟราน outdoor แน่
เสร็จแน่ กรีนเอ๋ยยย หึหึ :oo1:
มดขึ้นเต็มจอเลยจ้า
-
:-[ คุณฟรานชอบทำให้กรีนเขินตลอด
-
กรีนหลงคุณฟรานจนไปไหนไม่รอดแล้ววววววววววว
-
ขอแบบเบาๆแล้วค่อยไปจัดหนักที่เกาะได้มั้ยอ่ะ อิอิ
-
ขอ NC แซ๊บๆไปแล้วจ้า ถ้าจะปูมาถึงขนาดนี้แล้ว
เอาให้มันเห็นดาวอื่นแทนดาวบนฟ้าเลย :z1:
รออ่านตอนต่อไปจ้า :L2:
-
แหม เค้าตามใจคอยดูแลคอยบริการขนาดนี้ก็ยอมๆเค้าไปหน่อยเถอะนะ
-
เอาแล้วกรีนๆ ได้นอนดูดาวทั้งคืนแน่ๆ :interest:
รอตอนต่อไปนะฮะ :')
-
สู้นะคนแต่ง
กรีน เอ๊ย เสร็จแน่
เอาแบบร้อนแรง ทะเลเดือดไปเลย
555+
-
คิดว่ารอดไหม?
ตอบ : ไม่มีทางรอดหรอก หึหึหึ o3 o3
-
ว้าว เรืออลังการ คุณฟรานก็เทคแคร์ดี อิจฉากรีนสุดๆ
-
เหอๆ กระทู้แต่ละเรื่องถูกดันให้ตกเร็วมากเลยแฮะ อึม รอคอนใหม่อยู่นะ
-
:3059:
-
ไม่ได้หลับแน่ๆกรีนน้อย แต่ได้''นอน'' ทั้งคืนกับคุณฟรานแทน 55555555555555555
-
เหอๆ ถึงว่าช่วงนี้ไม่เห็นอัพ ที่แท้ติดงานนี่เอง ทางนี้ก็ติดงานเหมือนกัน แต่อู้งานบ้างเป็นระยะๆ
-
o13
เย้ อ่านทันแล้ว
ปล. รอตอนต่อไปอยู่นะคะ :)
-
:call: อ่านทันแล้ว หุหุ
-
รออยู่นะ สนุกมากเลยอ่า.... ไรท์เตอร์มาต่อเร็วๆนะครั
เป็นกำลังใจให้ ล๊อคอินเพื่อมาเม้นท์เลยนะเนี้ย 55555555
-
สนุกมาก ในที่สุดก็อ่านตามทันแล้ว น้องกรีนน่ารัก พี่ฟรานก็ร้อนแรง ...อร๊ายยยย เขิน
รออ่านตอนต่อไป ..คิดถึงจุง :กอด1:
-
ชอบนายเอกเรื่องนี้จัง น่ารักดี
ไม่อยากให้มีดราม่าเลยค่ะ
-
น่ารักจังเลยกรีนน้อย 55
-
เพิ่งได้อ่านตั้งแต่ต้นจนปัจจุบัน o13
อ๊ายยยยย น้องกรีนน่ารักอะ :-[
คุณคนเขียนไม่มาต่อแล้วเหรอคะ เค้าคิดถึงน้องกรีนอะ :sad4:
-
:t3: :t3: :t3:
-
ดันค่ะดัน. ยังรออยู่นะคะ :กอด1:
-
ขอบคุณที่รออ่านกันนะคะะะะะะะะะะะะ 555555555 :pig4:
ตอนนี้เรากำลังปรับปรุงเนื้อหาบางส่วนอยู่ o18
ไว้เรียบร้อยแล้วจะมาลงทีเดียวให้จบเลย (คิดว่างั้นนะ เหอะๆๆๆ) :z1:
เหลืออีกประมาณ 4-5 ตอนนี่แหละ และตอนพิเศษอีก 2 ตอน วางไว้ประมาณนี้ 555555
ว่างๆแวะมาทักกันได้ที่ http://www.facebook.com/uri2uri?ref=tn_tnmn นะเคอะ แล้วอย่าลืมเอาการ์ตูนวายมาฝากกันด้วยล่ะ 55555555
uri :bye2:
-
ไม่เป็นไรจ้า รอได้เสมอ อิอิ
-
รอตอนต่อจ๊ะ ปริศนาเยอะเหลือเกินเรื่องนี้ เมื่อไหร่จะมาต่อน๊า
-
มาแว้ววววววววววววววววววววววว :hao7:
คิดถึงกันมั้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย :mew1:
ตอนที่ 20
มื้อค่ำที่แสนโรแมนติกที่มีเพียงเราสองคนเท่านั้น
ใช่ซะที่ไหนละครับ...เหอะๆๆๆ บอดี้การ์ดของคุณฟรานก็ยังคงทำหน้าที่ดีคงเส้นคงวา และผมก็ควรจะต้องทำใจให้ชินเสียที
ค่ำคืนที่ท้องฟ้าเปิดกว้างไม่มีเมฆหมอก ทำให้ผู้ชมที่ดีอย่างผมได้นอนดูดาวอย่างมีความสุข ตื่นตาตื่นใจเป็นอย่างมาก กับท้องฟ้าในคืนเดือนมืดที่ทำให้แสงดาวส่องประกายได้อย่างสวยงาม แสงสะท้อนจากน้ำทะเลยิ่งขับให้บรรยากาศรอบๆตัวผมสวยงามยิ่งขึ้น บนเรือเปิดไฟสีนวลให้พอมองเห็นเท่านั้น จึงยิ่งทำให้บรรยากาศโดยรอบงดงามมากขึ้น ผมเหมือนนายเอกที่อยู่ในฉากในการ์ตูนที่แสนโรแมนติกเลยครับ
“ยังไม่อยากไปนอนอีกหรือ?”
“อ่ะ!!!....ยังครับ ผมไม่เคยเห็นท้องฟ้าสวยงามแบบนี้มาก่อนเลย” ผมสะดุ้งเล็กน้อยก่อนหันหลังกลับมามองคนส่งเสียง คุณฟรานมาพร้อมกับผ้าแพรผืนบางสีครีม บรรยากาศมันคุ้นๆนะผมว่า
“หึหึ นั่นสิ” เขาขำเบาๆกับอาการเคลิบเคลิ้มของผม จากนั้นเขาก็คลี่ผ้าแพรผืนนั้นมาคลุมตัวผมไว้จากทางด้านหลัง อ่า...ไม่คุ้นแล้วล่ะ มันใช่เลย ฉากพระเอกคลุมผ้าหรือเสื้อให้นายเอก เพราะผมเป็นนายเอก
ตอนนี้ผมกำลังยืนเกาะราวจับอยู่บนดาดฟ้า และกำลังชื่นชมกับบรรยากาศที่เย็นสบายอยู่ แม้จะรู้สึกว่ามันจะเย็นไปสักนิดแล้วก็ตาม ดังนั้นการได้ผ้าแพรผืนบางมาคลุมก็เลยรู้สึกดีขึ้นมาก อุ่นขึ้นเยอะเลยครับ
“ขอบคุณมากครับ” ผมบอก ในขณะที่ยังไม่ละสายตาจากบรรยากาศสวยๆรอบๆตัว
หลังคลุมผมด้วยผ้าแพรแล้ว คุณฟรานก็ยืนกอดผมไว้หลวมๆ ผมรู้สึกหน้าร้อนขึ้นมาเล็กน้อย กเพราะบรรยากาศมันเต็มใจด้วยน่ะสิ
“ยังเจ็บอยู่มั้ย?” เขาถาม คงเป็นบาดแผลจากเหตุการณ์ที่ผ่านมา
“....ไม่แล้วครับ ขอบคุณมากครับ”
“ที่จริง คืนนี้ฉันอยากจะกอดเธอมาก หื้ม?? หึหึหึ อยากเกร็งสิ ฉันเห็นแก่ความน่ารักของเธอหรอกนะ”
“เอ่อ..ครับ” ผมว่า ตัวผมจะยิ่งแข็งทื่อมากกว่าเดิมน่ะสิ ผมยิ่งชอบคิดลึกอยู่ด้วย
“บอกว่าอย่าเกร็งไง หรือว่าต้องให้ฉันทำให้ชิน?”
“มะ..ไม่ครับ อ๊ะ!!” อ่า....ให้ได้อย่างนี้สิ พอผมหันไปแก้มผมก็ชนเข้ากับจมูกโด่งๆของคนข้างหลังทันที ผมจึงรีบหันกลับมา พร้อมกับความร้อนที่ค่อยๆเพิ่มมาที่ใบหน้าและค่อยๆลามไปทั่วทั้งตัวแล้ว นี่มันพล็อตนิยายชัดๆ
“....ขออยู่อย่างนี้สักพักนะ” เขาว่าอย่างนั้น แล้วผม.....
“...........” แม้แต่เสียงผมก็ยังไม่สามารถเค้นมาตอบได้ เลยได้แต่พยักหน้าเบาๆ 2-3 ครั้ง เป็นการตอบรับเท่านั้น ผมรู้สึกเลยว่านี่เป็นอาการที่คนเขามักจะเรียกว่า ‘เขินจัด’
ค่ำคืนที่เงียบสงบนี้ไม่ได้มีอะไรอย่างที่ผมกังวล เราเพียงแต่กอดกัน... ไม่สิ ต้องเรียกว่า ผมปล่อยให้คุณฟรานกอดชื่นชมบรรยากาศอยู่แบบนั้นเป็นเวลานานพอสมควรมากกว่า เนื่องจากพออาการเกร็งหายไปความอบอุ่นก็เข้ามาแทนที่
ผมยังไม่รู้ว่าจะนิยามความเป็นไปของผมกับคุณฟรานที่เป็นอยู่ตอนนี้ว่าอย่างไร ผมจึงได้แต่เพียงเป็นผู้รับเท่านั้น และผมก็ยังคงมุ่งมั่นกับภารกิจของตัวเองต่อไป
............................................
เช้าวันต่อมาเราก็มาถึงเกาะสีเขียวที่งดงาม หาดทรายสีขาวละเอียดที่ตัดกับต้นไม้สีเขียวที่หนาทึบทำให้ดูสะดุดตาเป็นอย่างมาก
ผมยังคงเบาสบายตัว ไม่ใช่เบาสบายตัวจากกิจกรรมเนื้อแนบเนื้อนะครับ แต่เป็นเพราะเบาสบายที่ไม่ต้องเดินท่าเป็ดต่างหาก
อย่างที่บอกเมื่อคืนคุณฟรานไม่ได้ทำอะไรอย่างที่ผมกังวล มีเพียงจูบหวานๆให้ผมได้เคลิบเคลิ้มใจแทบละลายก่อนนอน และจบลงด้วยการที่เขาเพียงแต่กอดผม....แล้วเราก็หลับไปด้วยกันบนเตียงที่นุ่มสบายเท่านั้น เราไม่ได้นอนบนดาดฟ้าและไม่ได้มีอะไรกัน ส่วนหนึ่งก็เนื่องมาจากการเดินทางที่กะทันหันนี้ และ...ในเวลากลางคืนอากาศด้านนอกก็ค่อนข้างเย็น หากร่างกายปรับสภาพไม่ทันเราอาจจะเจ็บไข้ได้ป่วยได้ และผมคงอดได้เที่ยว (คุณฟรานเขาว่ามาแบบนี้)
ผ่านชายหาดสีขาวขึ้นมาบนเนิน สายตาของผมก็ปะทะกับ...........
............................บ้านสไตล์ A – Frame..............................
เชี่ย!!!....กูไม่เคยเห็นของจริงที่โคตรจะสวยแบบนี้ และกูก็อยากได้มากกกกกกกกกกก
บ้านแบบนี้มีลักษณะเด่น คือ รูปแบบหลังคายาวลงมาเกือบถึงระดับพื้น โดยในสหรัฐอเมริกามีการนำมาสร้างและเป็นที่นิยมเพิ่มขึ้นช่วงประมาณ พ.ศ. 2498 ในประเทศไทยบ้านที่มีรูปทรง A – Frame มักนิยมทำเป็นบังกะโลที่พักอาศัยในเมืองพักผ่อน หรือเป็นบ้านหลังที่สองในชนบท
โครงสร้างบ้านเรียบง่ายในต่างประเทศอาจมีช่อง เปิดขึ้นสู่ห้องใต้หลังคา แต่ในประเทศไทยอาจใช้กันน้อยจากปัญหาความร้อนใต้หลังคา แต่รูปแบบ A – Frame ทำให้แบบบ้านดูทันสมัยและการก่อสร้างไม่ซับซ้อนมาก ราคาเฉลี่ยโดยไม่สูงจึงเหมาะกับการสร้างเป็นบ้านพักผ่อนหลังที่สอง
นั่นคือข้อมูลเบื้องต้นที่ผมรู้...แต่บ้านหลังที่ตั้งอยู่นี้สวยกว่าข้อมูลพื้นๆนั้นมาก หลังคาทรงสามเหลี่ยมที่ยาวลงมาเกือบถึงพื้นระเบียนนั้น สร้างมาจากไม้ไผ่ทั้งสิ้น ผมก็ไม่รู้ว่าเป็นไม้ไผ่ชนิดไหน แวบหนึ่งผมนึกถึงรายการกบนอกกะลาที่ผมเคยดูเกี่ยวกับเรื่องของไม้ไผ่ ผมทั้งทึ่งและโคตรจะอยากเห็นของจริง แต่พอมาเจอมาเห็นกับตาตัวเองแล้ว.......เล่นเอา.......
..............อึ้งไปได้เลยครับ..............
“หึหึหึ” เป็นแบบนี้ทุกที แต่ครั้งนี้ผมตั้งสติได้บ้างเลยหันไปแบะปากใส่ไอ้คนที่มักจะขำผมเสมอๆนั่น
“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า” เอ้า!!เอาเข้าไป เล่นเอาลูกน้องแต่ละคนอึ้งไปตามๆกัน ก่อนที่พวกบอดี้การ์ดนั้นจะทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ แต่ผมก็สังเกตว่าทุกคนแอบอมยิ้มกันด้วยนะ
“...........” ผมขมวดคิ้วเป็นภูเขาลูกน้อยๆสามลูก ก่อนจะเชิดหน้าไปสนใจแบบบ้านแสนสวยต่อดีกว่า ชิ!!
แต่ยังไม่ทันจะก้าวเท้าคุณฟรานก็เอื้อมมือมาจับแขนผมข้างหนึ่งเสียก่อน ก่อนที่เขาจะยกมือข้างหนึ่งขึ้นมาทำท่าเหมือนจะยอมแพ้ หรือขอโทษ หรืออะไรสักอย่างด้วยภาษากาย
“หึหึหึ อ่า....ฉันคงเสียมารยาทมากไปหน่อย แต่ฉันไม่เคยเห็นเธอทำหน้าแบบเมื่อกี้นี้”
“...........” ผมอารมณ์ยังกรุ่นๆอยู่ เลยเลิกคิ้วข้างหนึ่งขึ้นเป็นคำถาม รู้สึกวันนี้ตัวเองกล้ากวนตีนคุณฟรานขึ้นมาซะงั้น
“หึหึหึ...นี่คงเป็นตัวจริงส่วนหนึ่งของเธอสินะ......................น่ารักดี”
..........แค่นั้น..............แค่นั้น.............ผมก็รู้สึกเหมือนมีควันพุ่งออกมาตามรูขุนขนบนใบหน้าของตัวเองทันที
“...............อะ...เอ่อ.......ผมว่าอากาศร้อนๆนะร้อน ผมขอเข้าไปข้างในก่อนนะครับ”
ใครเขาจะอยู่ให้ตัวเองเขินมากกว่าเดิมกันล่ะครับ รู้อยู่แล้วว่าผมแพ้คำพูดแบบนั้น แล้วยังจะไม่ไวพูดอีก
ว่าข้างนอกสวยแล้ว ข้างในนี้เรียกได้ว่าไร้คำบรรยายเลยครับ เห็นแล้วรู้เลยว่าบ้านทั้งหลังและเครื่องเรือนแทบทุกชิ้นล้วนทำมาจากไม้ไผ่ทั้งนั้น ไม่น่าเชื่อว่าไม้ไผ่จะทำได้ขนาดนี้ ตอนนี้ต่อให้คุณฟรานจะหัวเราะกับอาการเห่อของของผม ผมก็ไม่สนใจแล้วครับ เฟอร์นิเจอร์ทุกชิ้นยังคงเป็นสีดั้งเดิมของเนื้อไม้ คนทำคงเพียงแต่ลงสีเคลือบไว้เท่านั้น ผมรู้มาว่า...ก่อนเขาจะนำไม้ไผ่มาสร้างบ้านหรือเฟอร์นิเจอร์ใดๆ หากนำไปแช่น้ำยาอะไรสักอย่างนี่แหละ มันจะสามารถรักษาเนื้อไม้ไผ่ให้สวยงามอยู่ได้เป็นสิบๆปีเลย
ถ้ามองด้วยสายตาที่เห็นจากด้านนอกผมเห็นบ้านทรงแบบนี้อยู่ทั้งหมดสามหลังเท่านั้น แต่ละหลังห่างกันประมาณสิบเมตร ทั่วบริเวณนี้ตกแต่งเป็นสวนสีเขียวที่สวยงามมาก มีต้นไม้ต้นใหญ่ประปราย แต่จะเน้นไปที่พุ่มไม้กับหญ้ามากกว่า
จากที่ผมนึกว่าเป็นป่าทึบนั้น ต้องเรียกว่าคิดผิดเลย พอผมได้เดินสำรวจไปทั่วบ้านแล้วได้มายืนอยู่บนห้องใต้หลังคานี้ มันมีหน้าต่างที่เราสามารถมองเห็นวิวทิวทัศน์จากด้านบนนี้ด้วยน่ะครับ ป่าที่ว่านั้นส่วนใหญ่เป็นต้นไม้ต้นใหญ่ๆและสูงๆเท่านั้น พอได้มองไปในส่วนด้านหลังของตัวบ้านก็เป็นสนามหญ้าทอดตัวยาวไปยังภูเขาลูกเล็กๆ สวยงามมากครับ เหมือนไม่ใช่เมืองไทยเลย เหมือนผมอยู่เมืองนอกมากว่า
ด้านบนนี้อากาศไม่ได้ร้อนอย่างที่คิดครับ คงเป็นผลมาจากที่มีต้นไม้ใบหญ้ามากมายนั่นเอง
“หลังคานี้เปิดได้นะ”
“เอ๋!?....จริงหรอครับ เปิดเลยครับๆ ผมอยากเห็น”
“หึหึ เอาสิ”
คุณฟรานตามขึ้นมาตั้งแต่เมื่อไหร่ผมก็ไม่รู้ แต่สิ่งที่ผมสนใจคือสิ่งที่เขาเสนอมามากกว่า
คุณฟรานหยิบรีโมทจากโต๊ะตัวหนึ่งมากดๆ จากนั้นหลังคามุมสามเหลี่ยมค่อยๆเลื่อนลงมาประมาณครึ่งหนึ่งของห้องใต้หลังคา และหยุดอยู่แค่นั้น แต่เพียงเท่านี้ผมก็ตื่นตาตื่นใจแล้วล่ะครับ
“ว้าววววววว สุดยอดอ่ะ สุดยอดๆๆ”
ผมตาวาวเลยครับ โว้ววววววววววว ผมเห็นเหมือนสิ่งมหัศจรรย์เลยทั้งๆที่ ของแบบนี้มันก็ไม่ใช่ของแปลกใหม่อะไรนะครับ เพียงแต่ในความรู้สึกของผม ผมรู้สึกทึ่งมากๆ
คราวนี้คุณฟรานเพียงแต่ยืนเงียบๆและส่งรอยยิ้มอย่างเอ็นดูมาให้ผมเท่านั้น เหมือนเขาก็ไม่อยากขัดการชื่นชมอย่างตื่นเต้นของผมเช่นกัน
“เอ๋??.....นั่น!!.....อะไรครับ??”
สิ่งที่ผมเห็นนั้นอยู่ที่มุมสามเหลี่ยมที่ตั้งฉาก คือ หลังคาเป็นสามเหลี่ยมก็จริงแต่หลังคามันก็มีเพียงสองข้างเท่านั้น ส่วนอีกสองข้างก็จะเป็นทรงสามเหลี่ยมที่ตั้งฉากขึ้นน่ะครับ
พอหลังคาเลื่อนลงแล้ว อ้อๆ ผมลืมบอกไปว่าหลอดไฟติดอยู่ที่พื้นนะครับ ติดยาวตามขอบของห้องเป็นหลอดไฟสีนวลกระจายแสงครับ และผมก็มัวแต่สนใจสิ่งประดิษฐ์ที่ทำมาจากไม้ไผ่ก็เลยไม่สนใจสิ่งประดิษฐ์ตกแต่งอื่นๆเลยครับ
แต่สิ่งที่ผมเห็นตรงหน้านั้น กลับดึงดูดสายตาของผมเป็นอย่างมาก
มันเป็นภาพวาดของเด็กทารกตัวน้อยที่ยกมือขึ้นจับดาวเล่น เด็กทารกน้อยที่กำลังหัวเราะอย่างมีชีวิตชีวา ข้างๆทารกน้อยนั้นเป็นเด็กผู้ชายที่กำลังนอนหันข้างมาเล่นกับทารกน้อยนั้นอยู่ และเด็กคนนั้นก็เป็นคนจับของเล่นชิ้นนั้นให้ทารกน้อยเอื้อมมือมาเล่น
ในขณะที่ผมเพ่งมองภาพนั้น ผมรู้สึกสึกถึงบรรยากาศแห่งความสนุกสนานมาจากเด็กน้อยในภาพนั้นเลย
“.....เจ้าชายแห่งดวงดาว.......เป็นชื่อของภาพนั้น”
ผม.................ตะลึงครับ ผมรู้สึกอึ้งไปเลย อะไรกันเนี่ย??? บทจะเจอก็เจอกันง่ายๆอย่างนี้เลยหรอ แล้วไอ้ที่ผมหาแทบตายนั่นล่ะ โอ๊ย....กูอยากจะบ้าตาย ที่ผ่านมาจะเรียกได้ว่าเหนื่อยฟรีเลยก็ว่าได้
ไม่ได้ๆๆๆ ผมต้องรีบเรียกสติของตัวเองกลับมาอย่างเร่งด่วน ต้องรีบรีดหน้าให้เรียบโดยเร็ว
คุณฟรานยังคงทอดสายตามองไปที่ภาพนั้นด้วยสายตาที่อ่อนโยน มันไม่เหมือนแววตาที่เขาใช้มองมาที่ผม แต่มันเป็นแววตาที่อ่อนโยนและอบอุ่น
ผมรู้สึกถึงอาการที่เรียกว่า ‘ใจสั่นอย่างรุนแรง’ ไม่ได้สั่นเพราะเห็นสายตาของคุณฟราน หรือสั่นสู้อะไรนะครับ แต่สั่นเพราะภาพนั้น ‘เจ้าชายแห่งดวงดาว’ กับ ‘ภารกิจ’ ของผม ผมจะต้องเอาภาพนั้นออกไปจากเกาะนี้ให้ได้ แล้วจะเอาไปได้อย่างไรล่ะ???
“เป็นภาพ.....ที่สวยมากเลยนะครับ” ผมพยายามอย่างอย่างยิ่งที่จะทำเป็นชื่นชมแบบธรรมดาๆ ระงับความตื่นเต้นที่เอ่ยล้นของตนเอง
“ใช่....และเป็นภาพที่ฉันรักมากด้วย...”
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกก ตายแน่ๆ ย้ำเข้าไปๆ ทั้งแววตาและน้ำเสียง แล้วกูจะทำยังไงเนี่ยยยยยยย เหมือนภาพนี้จะไม่ได้สวยงามเพียงอย่างเดียวเสียแล้ว แต่มันคงมีความหมายและมีค่ามากต่อความรู้สึกของคุณฟราน
ผมเงียบ....และทำเป็นละสายตาจากภาพนั้นมาชื่นชมกับบรรยากาศที่รู้สึกว่าไม่น่าสนใจขึ้นมาทันที ในสมองของผมตอนนี้กำลังวางแผนการอย่างเร่งด่วน
......................การสำรวจต่อจากนี้คงจะเป็นการหาทางหนีทีไล่แล้ว..........................
...................ผมจะเอา ‘เจ้าชายแห่งดวงดาว’ ออกจากเกาะนี้โดยเจ้าของเขาไม่รู้ได้อย่างไร???.....................
TBC
ทักทายๆ
แหะๆๆ ไม่มี nc :katai5:
ขอบคุณมากสำหรับคนที่ยังรอกันอยู่ :hao3:
ยังไม่ทิ้งกันใช่มั้ยยยยยยยยยยยยยยยย :mew1:
ถ้าเม้นต์ครบ 20 เราจะมาลงตอนต่อไป อิอิอิอิ จุบุจุบุ :katai2-1:
Uri :bye2:
-
มาต่อแล้วอ่ะ หายไปนานเลย
รอๆตอนต่อไป
-
หายไปนานมากกกกกกกก
ดีใจที่มาต่อนะคะ
ว่าแต่เจอภาพแล้วจะเอาออกไปยังไงล่ะเนี่ย
ทั้งคุณฟราน ทั้งบอดี้การ์ด ไม่ใช่งานง่ายเงยนะเนี่ย
-
น่าติดตาม :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:เหอ เหอ เหอ
-
ลงต่อด่วนเลยนะ รอนานมากกกกกกกกก :katai1: :katai1: :katai1:
-
:กอด1: ในที่สุดก้อกลับมา
-
o13 o13 o13
สนุกมาาาาาาาาาากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก.............................ง
รออ่านตอนต่อไปนะคร๊าบบบบบบบ
-
ภาพนั้นไม่ต้องขโมยไปหรอก
มาเป็นเจ้าชายแห่งดวงดาวตัวจริงของเขาดีกว่า^^
-
ทักทายทักทาย
ที่จริงโครตตตตตตต.....จะอยากลงให้อ่านเลยล่ะ :katai2-1:
แต่เค้าขอเม้นต์กำลังใจไปแค่ 20 เอง ยังไม่มีคนให้เลย :ling1:
ให้มาแค่ 7 กำลังใจเอง เลยไม่ลงให้ดีกว่า ชิ :m16: (ที่ให้มาเค้ารับด้วยใจขอบคุณเด้อออ)
คนมาอ่านก็มีเป็นร้อยๆ แต่ไม่ยอมให้กำลังใจ งอนแล้วววววววววววว :a14: :a14:
เอาไปแค่นี้ก่อน :hao3: (เรื่องนี้แต่งจบแล้ว จะทยอยลงให้ อย่าลืมให้กำลังใจกันด้วยนะะะะะะ )
ตอนนี้ผมกำลังหาทางจัดการกับสองบอดี้การ์ดนั้น
....................................
เพราะเพียงแค่ดีนหมุนตัวและข้อมือ ผมก็ปลิวแล้ว เอาไงดีวะ!! ขณะมันไม่ถนัดผมยังทำอะไรมันไม่ค่อยจะได้เลย ดีแล้วที่ใช้แผนนี้....เพราะถ้าสู้กันจริงๆ ลำพังดีนเพียงคนเดียวผมก็คงหืดขึ้นคอเลยล่ะ ใช่ว่าผมจะแพ้นะครับ แต่ผมคงรับมือได้แค่คนเดียวเท่านั้น
.......................................
ยังจำกันได้ป่ะ!!
ถ้าคุณบ้าเม้นต์ เราก็บ้าลง :katai2-1:
จุ๊ฟๆๆๆ :mew1: ขอบคุณสำหรับทุกำลังใจนะะะะะะะะะะะ
uri :bye2:
-
:impress2: :impress2:มาต่อแล้วเหอ เหอ เหอ รออยู่เลยอ่ะ
-
กรี้ดๆๆ นึกว่าคนเขียนจะลืมกันแล้ว รีบมาต่อเร็วๆนะคะ :mew1:
-
เค้ารอยุน๊ามาต่อไวๆ มาเม้น2 รอบแล้วน๊า
จุ๊ฟๆ
-
เริ่มมีอะไรมันๆแล้วไง น้องกรีนจะทำไงต่อไป จะเอาภาพไปได้ไหม เหมือนจะเหนเงามาม่าราง อยากมาม่า :katai3:
ว๊อนนนน 5555 :katai4: :katai4:
รอจ้าา :mew3:
-
ดูไม่ค่อยจะมีความเป็นไปได้เลยนะ
ก็เล่นเอามาเก็บบนเกาะส่วนตัวอย่างนี้นี่
ถ้าบินหนีได้ก็ว่าไปอย่าง
-
เค้ารออ่านานมากกกกกก. คิดถึงคนเขียนมากๆ :mew1:
-
หายไปนานจนเกือบลืมเลย ในที่สุดก็เจอรูปแล้วสินะ จะเอาออกไปไม่ให้จับได้ไงเนี่ย ป้องกันหนาแน่นขนาดนี้
-
เจ้าชายแห่งดวงดาว จะเอาไปได้ไหมเนี่ย
-
กลับมาแล้ว~ และจะมาเรื่อยๆใช่ป่ะ...
-
ไม่ต้องแล้วแหละ อยู่กับคุณฟรานไปเลย อิอิ
-
เอ่อ,,,จะเอาออกไปได้ไง ทำไมไม่ลองขอคุณฟรานดู เผื่อฟลุ๊คนะ อิอิ
ปล.กรี๊ดคุณฟรานมากมาย ส่วนกรีนก็น่ารัก ^^
-
มาแว้วววววววววววววววว :hao7:
เหนื่อยมากๆ :hao6:
วันนี้เราเพิ่งไปอบรมที่ค่ายทหารมา
หนุกหนานมากมายยยยยยยยยย :katai3:
ตอนที่ 21
มื้อเช้าของเราเป็นอะไรที่ง่ายๆ ผมขอเพียงแซนวิชกับกาแฟเท่านั้น นั่น!! เหมือนตัวเอกผู้ดีในนิยายเลยล่ะ แต่คุณฟรานก็หวังดีให้ผมกินเข้าไปซะพุงกางเลย เขาให้เหตุผลว่าเดี๋ยวผมจะไม่มีแรงเดินเที่ยว
หลังมื้อเช้าคุณฟรานก็เป็นไกด์ให้ผมเก็บข้อมูลทันที แม้ผมจะทำเป็นเดินชื่นชมไปงั้นๆ แต่ผมกลับจดจำข้อมูลทุกอย่างที่เขาเล่ามา หนังสายลับที่เคยดูผมก็รีบงัดออกมาใช้ นั่นก็คือ.....ผมต้องตีสองหน้าครับ ‘อย่าให้เขารู้ ว่าเราคิดอะไรอยู่’
เกาะส่วนตัวบนเนื้อที่ 62 เอเคอร์ เกาะแห่งนี้นอกจากบ้านสไตล์ A – Frame ที่ผมเห็นแล้วด้านข้างที่ใกล้กัน แต่เนื่องจากมีต้นไม้บังหมดยังมีสระว่ายน้ำ และห้องสมุดสุดหรูที่อยู่ห่างจากหาดทรายส่วนตัวเพียง 30 เมตร รวมทั้งมีเฮลิคอปเตอร์รับ-ส่งไปยังสนามบินด้วย ‘ก็แล้วทำไม? ขามาไม่มาด้วยเฮลิคอปเตอร์เนี่ย!!’ แค่คิดครับ คุณฟรานคงมีเหตุผลล่ะ และนอกจากนั้น เกาะแห่งนี้ยังเป็นแหล่งวางไข่ของเต่าทะเลด้วย
อย่างที่บอกนอกจากเกาะนี้จะเป็นเกาะส่วนตัวของคุณฟรานแล้ว คุณฟรานยังได้ใช้เป็นที่เลี้ยงสัตว์ที่เขาชื่นชมและชื่นชอบด้วย ตั้งแต่สัตว์เล็กไปยังสัตว์ใหญ่ เรียกได้ว่ามีสัตว์อาศัยอยู่ทุกชนิด ที่เขาให้เลี้ยงหรือสามารถขออนุญาตเพื่อเลี้ยงได้เลยก็ว่าได้
การแบ่งพื้นที่จึงต้องแบ่งอย่างเป็นสัดส่วน ก็คือ หลังภูเขาลูกเล็กด้านหลังบ้านนั้นจะเป็นบริเวณที่ใช้เลี้ยงสัตว์ ผมคิดว่าน่าจะมีสัตว์ป่าหายากอยู่เป็นจำนวนมากด้วยแน่ๆ ก็เพราะแม้แต่เสือหรือหมียังมีเลย เหมือนสวนสัตว์เลยก็ว่าได้ อ้อๆ บรรยากาศเหมือนที่ผมเคยเห็นจาก anime เรื่องหนึ่งเลยครับ แต่ไม่ใช่ anime yaoi นะครับ เพียงแต่ก็มีคู่จิ้นเป็นพี่น้องฝาแฝด และคู่จิ้นเพื่อนสูงต่ำ เป็นอีกเรื่องที่ไม่ใช่วายแต่ผมก็ชอบมากครับ
คุณฟรานบอกว่าหลังภูเขาลูกเล็กด้านหลังบ้านนั้นจะมีบ้านพักคนงาน และสัตวแพทย์อาศัยอยู่ประมาณสิบกว่าคนได้ ที่นี่จะมีรถรางวิ่งรอบเกาะด้วยเป็นรถรางคันเล็กๆกระทะรัดที่มีที่นั่งเพียงสองที่เท่านั้นในแต่ละคัน และยังเป็นที่นั่งที่ต่อกันด้วย เพื่อสะดวกต่อเส้นที่เข้าไปในป่า แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังมีรถรางที่ใช้ขนสัตว์ด้วย กรณีที่สัตว์บาดเจ็บ รถรางใช้ไฟฟ้าเป็นตัวขับเครื่อง เกาะนี้จะผลิตไฟฟ้าใช้เองครับ
..............................................................
หลังมื้อเที่ยงคุณฟรานชวนผมนั่งรถรางรอบเกาะ สร้างความตื่นตาตื่นใจให้กับผมมาก เหมือนได้ไปเที่ยวสวนสัตว์เปิดยังไงอย่างงั้นเลย เพราะว่าเขาได้มีการแบ่งเป็นโซนของสัตว์แต่ละชนิดด้วยน่ะสิครับ
เจ้าหน้าที่ที่นี่ทำงานได้อย่างไร้ที่ติดจริงๆ เพราะในขณะที่เรากำลังชื่นชมสัตว์อยู่นั้นก็มีลูกเสือได้รับบาดเจ็บอยู่ใกล้ๆ เพียงเวลาไม่นานลูกเสือตัวนั้นก็ได้รับการปฐมพยาบาลอย่างดีแล้ว สำหรับผมทั้งทึ่งและทั้งตื่นเต้นเลย
“ที่สูงๆนั้นคืออะไรครับ??”
ที่ผมเห็นน่าจะเป็นหอสังเกตการณ์ ที่ถูกสร้างเป็นเสาต้นใหญ่ตั้งอยู่บนภูเขาที่สูงที่สุดบนเกาะนี้เลยก็ว่าได้ แต่คงห่างจะที่นี่ไม่มากเท่าไหร่นัก
“นั่นหรือ.....หอสังเกตการณ์น่ะ บนนั้นจะสามารถมองเห็นได้ทั่วบริเวณเกาะเลย” อ่า...ผมว่าละ
“โอ้โหหหห ผมอยากขึ้นไปจังเลยครับ”
“แต่คงต้องไว้เป็นพรุ่งนี้แล้วล่ะ วันนี้คงไม่ทันแล้ว”
“.....ครับ ขอบคุณครับ” อยากให้ถึงพรุ่งนี้มากๆครับ
.................................................................
เหมือนเวลาจะผ่านไปอย่างรวดเร็ว นี่ก็ล่วงมาเป็นวันที่สามแล้ว เมื่อวานคุณฟรานพาผมไปหอสังเกตการณ์ ทุกอย่างผ่านไปด้วยดี เหมือนทุกอย่างจะผ่านไปด้วยดีจริงๆ จนผมเกือบจะลืมไปแล้วว่า...........คุณฟรานไม่ใช่แค่คุณชายอย่างเดียว ดังนั้นการเอาของรักของเขาไปนั้นคงไม่สามารถจบลงด้วยดีเป็นแน่
‘กลยุทธ์วิถีแห่งสายลับ’ จึงถูกผมงัดออกมาเพื่อการวางแผนที่สมบูรณ์แบบที่สุด และผมก็ได้แผ่นง่ายๆ คือ ขโมยรูป ขับเรือของลูกน้องคุณฟรานหนี และหายตัวไปจากวิถีชีวิตเดิมๆ สักระยะหนึ่ง
ง่ายๆครับ.............ที่จริงอยากขับเครื่องบิน แต่ไม่เคยขับ เดี๋ยวตาย ส่วนเรือผมเคยขับครับ เป็นเรือสปีดโบ๊ท ง่ายๆครับสตาร์ทเครื่องบังคับพวงมาลัยหันไปทางแผ่นดินใหญ่เร่งเครื่องแล้วก็ไปโลดดดด หึหึหึ
ทั้งหมดที่ว่ามาเหมือนจะง่ายครับ แต่ในทางปฎิบัติผมยังหนักใจอยู่เลย วันนี้คุณฟรานปล่อยให้ผมมีอิสระเต็มที่ สองวันมานี้เรามีกิจกรรมกันตลอด เรานอนด้วยกันจริงแต่เหมือนคุณฟรานก็ยังไม่ได้กวนอะไรผม เขายังคงกอดผมนอนเพียงอย่างเดียว พร้อมกับจุมพิตที่แสนอบอุ่นให้ใจของผมเต้นตุ๊บๆก่อนนอนเท่านั้น ซึ่งก็เพียงพอแล้วสำหรับผม แม้ผมจะอดสงสัยเล็กๆก็ตาม แบบว่า...ต่อมหื่นของคุณฟรานลาพักร้อนชั่วคราวหรอ?? อะไรแบบนี้
เรือสปีดโบ๊ทจะจอดเตรียมพร้อมอยู่ประจำที่ท่าเรือสองลำเท่านั้น ที่เหลือจะถูกเก็บไว้ในที่ของมัน ซึ่งเป็นที่ไหนผมก็ไม่รู้ ไม่อยากถามมากเดี๋ยวความลับแตก ผมยิ่งโกหกไม่เอาอ่าวอยู่ด้วย เรือสปีดโบ๊ทสองลำนั้นจะถูกใช้เป็นเรือลาดตระเวนเป็นส่วนใหญ่ เวลาลาดตระเวนจากที่ผมสังเกตนั้นจะเป็นทุกสองชั่วโมงเลยก็ว่าได้ โดยเรือทั้งสองลำจะออกพร้อมๆกัน ลำหนึ่งวิ่งไปทางซ้ายอีกลำวิ่งไปทางขวาและทั้งสองลำจะกลับมาเจอกันที่ท่า เฉลี่ยเวลาที่ใช้ก็ประมาณ 25-30 นาที
ผมคำนวณเวลาแล้ว ถ้าวิ่งสุดความเร็วด้วยเรือสปีดโบ๊ทจากเกาะนี้ถึงท่าเรือใหญ่น่าจะใช้เวลาโดยประมาณ 1 ชั่วโมง ซึ่งความเร็วจะต่างจากเรือสปอร์ตเลยล่ะ เรือสปีดโบ๊ทลำที่ผมพูดถึงนั้นลำหนึ่งนั่งได้ประมาณสองคน มีหลังคาที่สามารถเปิด-ปิดแบบรถสปอร์ตได้ (ความเร็วของเรือขึ้นอยู่น้ำหนักด้วยครับ)
คุณฟรานบอกว่าคืนนี้จะกลับมาประมาณสี่ทุ่ม ผมเห็นเฮลิคอปเตอร์ออกไปและผมมั่นใจว่านั่นเป็นธุระที่คุณฟรานต้องไปจัดการ และนั่นจึงเป็นโอกาสของผม ‘เจ้าชายแห่งดวงดาว’ มีขนาดทีวี 29 นิ้ว เพียงสังเกตจากสายตาการจะปลดรูปลงมาก็ใช่ว่าจะทำได้โดยง่ายนะ เพราะเป็นรูปที่อยู่หลังกระจกใสบานใหญ่ทรงสามเหลี่ยมนั่น และคงมีระบบป้องกันการปลดล็อคด้วย แต่มันไม่เกินความสามารถของผมหรอกครับ ก็ผมกำลังเล่นบทเป็น ‘สุดยอดสายลับกรีนประหาร!!!’ อยู่น่ะสิครับ
ขณะนี้เป็นเวลาเที่ยงกว่าแล้ว คืนนี้เรือลาดตระเวนจะออกประมาณ 3 ทุ่มซึ่งเป็นช่วงเวลาที่ผมต้องพร้อมเดินทางด้วย ผมมีเวลาเตรียมตัวประมาณ 8 ชั่วโมง บอดี้การ์ดของคุณฟรานหายไปสองคนพร้อมกับคุณฟราน เหลืออีกสองคน คงจะให้เฝ้าผม เฝ้าทำไม?? คืนนี้กูจะเป็นขโมยนะ
การจะรับมือกับบอดี้การ์ดสองคนสำหรับผมค่อนข้างลำบากพอดู ยิ่งเป็นบอดี้การ์ดมือดีที่ถูกฝึกมาอย่างดีแล้วด้วย เอาไงดีผมต้องออมแรงไว้ในกรณีฉุกเฉินด้วย แม้สองบอดี้การ์ดนั้นจะไม่ได้มากวนอะไรผม แต่พวกเขาก็ทำหน้าที่รักษาความปลอดภัยให้ผมอยู่ไม่ห่าง
สองคนที่ออกลาดตระเวนจะต้องใส่ชุดสำหรับดำน้ำด้วย ผมจึงฉวยสิ่งนั้นเป็นโอกาสในการหนีคืนนี้เสีย ชุดดำน้ำไม่เป็นปัญหา เนื่องจากในบ้านนี้ก็มีพร้อมอยู่แล้วด้วย อันที่จริงเราวางแผนไว้ว่าวันนี้คุณฟรานจะพาผมดำน้ำดูปะการัง เพียงแต่เขาดันติดธุระสำคัญเสียก่อน แอบเลียริมฝีปากตัวเองเสียดายเล็กน้อย แต่ก็นะ....ผมตั้งใจไว้แล้วว่าทุกอย่างต้องเรียบร้อยโดยเร็วที่สุด และผมก็เสียเวลามาพอสมควรแล้ว
ตอนนี้ผมกำลังหาทางจัดการกับสองบอดี้การ์ดนั้นอยู่ เพียงเวลาไม่นานความคิดชั่วร้ายก็หลั่งไหลลงสู่สมองน้อยๆของผมทันที และก็คงจะคิดอย่างเดียวไม่ได้ ของอย่างนี้มันต้องลงมือทำด้วย ถึงจะรู้ผล
“เอ่อ.....คุณโทนี่.....” ผมต้องยอมรับว่าไม่เคยคุยกับคนพวกนี้เลย ให้ตายสิ
“ครับ......เรียกโทนี่ อย่างเดียวก็พอครับ คุณกรีนต้องการอะไรครับ”
“อ่า...เย็นนี้ผมอยากกินบาร์บีคิวน่ะครับ”
พอมาคิดๆดูแล้วตั้งแต่รู้จักกับคุณฟรานเวลาจะต้องทำอะไรหรือต้องการอะไร ผมจะบอกคุณฟรานเพียงคนเดียวนี่นา อ้อ...มีไอ้สองกล้วยหอมด้วยนิดหน่อย คงยังจำบีหนึ่งบีสองกันได้นะครับ
คนพวกนี้มีชื่อเรียกเป็นรหัส แต่คุณฟรานอนุญาตให้ผมเรียกชื่อพวกเขาได้ ที่อยู่กับผม คือ โทนี่กับดีน
“ได้ครับเดี๋ยวผมจะจัดการให้ คุณกรีนต้องการรับเวลาเดิมหรือเปล่าครับ??” เวลาเดิม คือ เวลาอาหารเย็นครับ ประมาณ 6 โมงเย็น
“อ่ะ...เอาตามนั้นละกัน แต่พวกคุณสองคนต้องมากินเป็นเพื่อนผมด้วยนะ”
“เอ่อ.......” โทนี่ทำท่าอึดอัด ดีนเลยสวนขึ้นมาซะเอง
“ขออนุญาตปฎิเสธครับ แล้วก็คุณกรีนไม่ต้องเรียกพวกผมว่าคุณนะครับ”
“...........” ผมขมวดคิ้ว ‘ไรวะ!!’ เออๆ คงจะต้องใช้ศัพท์เหมือนเรียกบอดี้การ์ทอรี่ล่ะมั้ง แต่ถ้าพวกมันไม่กินด้วย........อ่ะ คิวปิดสีดำมาครอบงำทันที
“ถ้างั้น...ผม...เอ้อ!! ฉันก็ไม่อยากกิน” ลิ้นพันกันเล็กน้อย ลองไม้นี้ละกัน แสดงความไม่พอใจให้พวกมันลำบากใจก่อน หึหึหึ (หัวเราะในใจนะครับ อย่าให้พวกมันไหวตัวทัน)
“เอ่อ......” พวกมันสองตัวทำท่าอึดอัดเลยครับ เป็นไปตามคาด
“งั้นเอางี้ ฉันก็ไม่อยากทำให้พวกนายลำบากอะไร วันนี้ฉันรู้สึกเบื่อๆ นายสองคนก็มาเป็นคู่ซ้อมให้ฉันเป็นการเป็นทดแทนที่พวกนายไม่ยอมกินบาร์บีคิวกับฉันละกัน”
เอาล่ะยิงยาวเลยนะ กะจะวางยานอนหลับพวกมันซะหน่อยดันไม่มากินด้วยกันซะงั้น เซ้าซี้ไปเดี๋ยวจะเสียแผนเอา ก็เอาแผนนี้แหละ ยังไงก็ต้องสำเร็จ
“............” เงียบ...........
“พวกนายสองคน ไม่เคยเป็นคู่ซ้อมให้เจ้านายหรือไง??” อีกหนึ่งนัด
“เคยครับ แต่....” อะไรๆ ทำตาสำรวจอย่างนั้น อ้ออออออออออ....
“ฉันสบายดีแล้ว ต่อให้ไม่ร้อย แต่ก็เกือบร้อย พวกนายก็ออมมือหน่อยละกัน อ้อ...ถ้าไม่แน่ใจก็โทรไปถามบอสของพวกนายก่อนก็ได้”
ชิ!! รับข้อเสนอกูซะทีสิวะ!!!
“ครับ”
..........................................................
หึหึหึ มันต้องงี้สิ.....คุณฟรานอนุญาตเพราะถูกผมหลอกใช้?? และคงกำชับมันสองคนไม่ให้ต้องรุนแรงกับผมมากนัก ผมรู้ว่าพวกเขาก็น่าจะพอรู้ล่ะ ว่าผมก็มีฝีมือการต่อสู้อยู่บ้าง เพียงแต่คงไม่รู้เท่านั้นแหละว่าความสามารถของผมอยู่ในระดับไหน
ทุกอย่างจึงยังเป็นไปตามแผน การที่พวกมันออมแรง...แต่ผมไม่ยั้งมือ การต่อสู้ที่พวกมันคิดว่าเป็นเพียงคู่ซ้อม แต่ผมเอาจริงก็เริ่มขึ้น
ไม่ต้องเตรียมตัวอะไรมาก เพราะเราแต่ละคนก็แต่งกายสบายๆอยู่แล้ว เพียงแค่วอร์มร่างกายกันเล็กน้อยเท่านั้น คนแรกเป็นดีนที่เข้ามาเป็นคู่ซ้อมให้ผม...สำหรับผมแล้วดีนจะพยายามหลบหลีกการเข้าประชิดตัว มาก เขาจะใช้วิธีการป้องกันและตั้งรับมากกว่า ซึ่งมันทำให้ผมค่อนข้างเหนื่อยฟรี แต่ผมจะปล่อยให้เป็นแบบนี้ไม่ได้ เมื่อได้โอกาสผมก็ล็อคคอ......!!!??
‘เชี่ย!!!’
ดีนถนัดสู้ประชิดตัวมากกว่าหรอวะ ถึงว่า....พยายามหลีกเลี่ยงท่าที่ตัวเองถนัดนี่หว่า เพื่อที่จะไม่ให้ผมได้รับบาดเจ็บเลยหลีกเลี่ยงการประชิดตัว เพราะเพียงแค่ดีนหมุนตัวและข้อมือ ผมก็ปลิวแล้ว เอาไงดีวะ!! ขณะมันไม่ถนัดผมยังทำอะไรมันไม่ค่อยจะได้เลย ดีแล้วที่ใช้แผนนี้....เพราะถ้าสู้กันจริงๆ ลำพังดีนเพียงคนเดียวผมก็คงหืดขึ้นคอเลยล่ะ ใช่ว่าผมจะแพ้นะครับ แต่ผมคงรับมือได้แค่คนเดียวเท่านั้น
“โว้ววววววว”
ในที่สุดๆ เป็นเวลากว่าครึ่งชั่วโมงที่เหนื่อยมากกกกกกกกกกก กว่าผมจะล้มนายดีนบอดี้การ์ดร่างยักษ์ได้ ผมต้องอาศัยความเร็วเพียงครั้งเดียวหักข้อมือมันให้ซ้น เตะขาพับและก้านคอให้มันสลบล้มพับไปเลย ผลที่ได้น่ะหรือ?? หึหึหึ........เกินความคาดหมายครับ มันแค่มึนๆ แต่นั่นแหละเป็นโอกาสของผม ซ้ำอีกสองสามครั้งมันถึงจะล้มพับจริงๆ แต่ไม่ได้สลบนะครับ อึดมากกกก...นายดีน นายแน่มาก
“แฮ่กๆๆๆๆ” เหนื่อย!!!
“พักก่อน เดี๋ยวต่อนะ” พอหายใจได้บ้าง ผมก็ไม่รีรอดำเนินแผนต่อ
“ครับ” โทนี่พยุงดีนเดินไปที่ใต้ร่มไม้
เหตุการณ์ที่ผ่านไปเราใช้ชายหาดเป็นสนามรบครับ
หึหึหึ และด้วยมันสมองอันใสปิ๊งของผม ผมจึงรีบขึ้นไปที่บ้านพักรีบไปหยิบขวดเกลือแร่เย็นๆ นี่คือแผนซ้อนแผนครับ เพิ่งปิ้งขึ้นมาสดๆร้อนๆ เปิดฝาเกลือแร่ออกหยอดยาแก้แพ้ ผมเห็นแต่ยาแก้แพ้อ่ะ ที่อยู่ในตู้ยาสามัญประจำบ้าน หยอดลงไป...อ่ะๆ ไม่ได้ๆ เดี๋ยวละลายไม่ทันใช้ ทุบๆๆก่อน พอเป็นผงก็ใส่ลงไปในน้ำเกลือแร่ ใส่ลงไปขวดละ 10 เม็ดเลย คงไม่เป็นไรมั้ง?? เตรียมมาสามขวด แต่แยกของผมออกมาไม่ใส่นะครับ
พอเดินลงมาที่ชายหาด............อ้าว!!!
พวกมันเตรียมน้ำไว้อยู่แล้วหรอวะ แต่ของกูเป็นเกลือแร่เว้ย!!! ยังไงก็ต้องให้มันสองตัวดื่มให้ได้!!
“อ่ะ....(แกร๊ก) เอาไป” ผมบอกพร้อมกับทำเป็นเปิดขวดแล้วโยนไปให้โทนี่รับ
“..........” โทนี่รับได้อย่างสวยงาม แล้วก็เงียบ
ไรวะ!! ไม่เคยเห็นคนหล่อ
“ดื่มดิ ดีนด้วยนะ”
“ขอบคุณครับ” มันว่าพร้อมกับโค้งขอบคุณ อย่ามาทำเป็นรู้ทันนะ ขอร้อง!!
รีบๆ ดื่มเลยมึง มันยื่นให้ดีน อีกขวดมันยกขึ้นดื่มไปอึกนึง อย่างที่บอกดีนยังรู้สึกตัวอยู่ครับ เพียงแต่คงจะยังชาตามข้อพับอยู่เท่านั้น
หึหึหึ แล้วก็เป็นไปดังคาด ดีนดื่มไปเกือบหมดขวด ส่วนของผมหมดแล้วครับ ผมเดินไปหยิบน้ำมาขวดนึงแล้วยกดื่มอึกนึงจากนั้นก็ลากที่เหลือไปบนหัวซะเลย
‘อ่าาาาาาาาาาาา.....สดชื่นขึ้นตั้งเยอะ’
ผมสะบัดขนส่วนบนไปมาให้น้ำกระเด็นออกไปบ้าง เอาล่ะ..........พร้อม!!!
...........................................................
ตอนนี้เป็นเวลา 2 ทุ่มแล้วครับ ด้วยแผนที่แยบยลของผม ไอ้โทนี่ดีนสองบอดี้การ์ดกำลังหลับเป็นตายอยู่ริมชายหาดโน่น ส่วนผมก็ใช่ว่าจะสบายนะครับ ก็ต้องเจ็บตัวบ้างนิดหน่อยเพื่อเป็นเกียรติแก่ผิวหนังของตัวเอง
เหลือเวลาอีกหนึ่งชั่วโมง ด้วยความพยายามของ ‘สุดยอดสายลับกรีนประหาร!!!’ กว่าจะหากลไกเลื่อนกระจกออกไปได้ก็กินเวลาเป็นชั่วโมงเลยล่ะครับ กูคงเป็นได้แค่สายลับหางอึ่งเท่านั้นแหละ พอได้ ‘เจ้าชายแห่งดวงดาว’ มาแล้ว ผมก็จัดการกับกรอบรูป แกะๆแงะๆ ย๊ากยาก เพราะมีเซ็นเซอร์ด้วย และแล้วก็ออกมาเป็นแผ่นกระดาษ ผมค่อยๆม้วนอย่างเบามือ ต้องยอมรับเลยว่ากระดาษที่ใช้นี้เป็นกระดาษที่มีความพิเศษที่ช่วยขับรูปให้ดูมีชีวิตชีวาได้มาก แต่ก็อย่างว่านะ...ถ้าฝีมือคนเขียนภาพไม่เอาอ่าวก็เท่านั้น
ดังนั้นเมื่อสิ่งที่สุดยอดทั้งสองมาเจอกัน กระดาษดีกับคนวาดฝีมือดี รูปจึงออกมาสวยงามอย่างที่เห็น แทบจะอยากเก็บไว้เอง 5555
หลังจากที่ผมค่อยๆห่อบรรจุใส่หลอดเรียบร้อย มันเป็นหลอดกลมๆ หรือจะเรียกว่า กล่องดีวะ เอาเถอะมันมีความสูง 35 นิ้ว ส่วนเส้นผ่านศูนย์กลางประมาณ 7 นิ้วได้ ผมใส่ไว้ในกระเป๋ายาวๆ ที่เหมือนกระเป๋าใส่เต๊นท์สะพายไว้ด้านหลัง
ผมย่องออกมาจากห้องทุกอย่างกำลังจะผ่านไปด้วยดี ถ้าหากว่า..............
.......................ติ๊ด ติ๊ด........ติ๊ด ติ๊ด........ติ๊ด ติ๊ด.........ติ๊ด ติ๊ด.................
.................................เชี่ย!!!!.............โครตเชี่ย!!!!!...........................................
ยอมรับว่าในขณะปลดกระจก และปลดกรอบรูปมันมีเซ็นเซอร์ แต่ผมก็จัดการเรียบร้อยหมดแล้วนี่นา แล้วทำไม.............!!!???
...............สัญญาณมันถึงยังมีอยู่วะะะะะะะะะะะะ.........................
..............................ไม่มีอะไรจะแย่ไปกว่านี้อีกแล้ว!!!..............................
.................................ตายแน่-แน่..............................
TBC
ทักทายทักทาย
แย่แล้วๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :ling3:
ตอนหน้า......มาลุ้นระทึกกันเต็มที่เลยยยยยยยยยยยยยยย :katai5:
เม้นต์ด้วยนะ ไม่งั้นเราจะนอยด์แดกแม่งเลยยยยยยย :mew5:
5555555555
ขอบคุณสำหรับทุกกำลังใจเด้ออออออออออออ :mew1:
จุ๊ฟๆๆๆๆๆๆๆๆ
uri :bye2:
-
กรีนน้อยแผนการล้ำเลิศมาก
แต่ก็ไม่รอดอยู่ดี 5555
-
:hao7: บอกได้คำเดียวว่า "ซวย" แล้วสายลับกรีน
-
เฮ้ยๆ งานเข้าแล้วกรีนเอ้ย
-
ที่ลงแรงมาทั้งหมดจะเสียเปล่าไหมเนี้ยกรีนเอ๊ย :katai1:
ต่อให้โดนจับได้ยังไงก็เสียทั้งขึ้นทั้งร่องอยู่แล้วเนอะ :katai5:
แต่ว่านะ เล่นละครเก่งใช้ได้เลยนี่?
-
โดนจับได้เป็นเรื่องแน่กรีน :katai4:
-
จะรอดไหมกรีน สู้ๆ
-
เพิ่งเห็นว่าเรื่องนี้อัพ ( :angry2:ไปมุดอยู่ไหนมา?)
มาเป็นกำลังใจให้น้องกรีนและคุณคนเขียนค่ะ :mew3:
รอตอนต่อไปนะคะ :L2:
-
กรีนเอ้ย แผนของนี่มัน 55555 แถมมาโดนเซนเซอทำงาน :ling1:
-
กรี๊ดดดดด หนูกรีนสู้ๆ หนูกรีนสู้ตายเลยนะคะ :ped149: :ped149: :ped149:
ลุ้นระทึกแทนน้องมากเลย ขอให้สำเร็จนะจ๊ะ :hao7:
-
ริจะเป็นสายลับ ต้องฝึกดีๆ
เซเซอร์ทำงานแล้วจะเป้นไงล่ะนี่
-
เพิ่งจะอ่านรวดเดียวเลยค่ะ
สนุกมากมาต่อไวๆนะคะ ^^
-
ทำไมไม่ขอดีๆล่ะ ขโมยกันแบบนี้ จับได้แย่แน่ๆ
-
มาแว้วววววววววววววววววว :hao7:
มาแบบลุ้นๆ :katai5:
55555555555
ตอนที่ 22
เหลือเวลาอีก 30 นาที ตอนนี้เกิดการโกลาหลขนาดย่อมๆ หรือเปล่าวะ?? ดูเหมือนสัญญาณเตือนภัยจะดังขึ้นไปทั่วทั้งเกาะแล้ว และก็เป็นที่ทราบกันดีว่าจุดเริ่มต้นของสัญญาณมาจากบ้านพักของคุณฟราน เอาง่ายๆคือมาจากห้องใต้หลังคาที่ผมขโมยรูปมานั่นแหละ
ผมคงเป็นได้แค่สายลับหางอึ่งอย่างที่ว่าจริงๆแล้วครับ ไม่มีทางที่พวกเขาจะไม่รู้ว่า ‘เจ้าชายแห่งดวงดาว’ ไม่อยู่แล้ว แน่นอนว่า...แค่เพียงตรวจสอบนิดหน่อยก็จะรู้ทันทีว่าเซ็นเซอร์ของรูปภาพถูกตัดสัญญาณโดยฝีมือของมนุษย์
ตอนนี้ผมอยู่ในชุดดำน้ำแล้ว กำลังหลบคนพวกนั้นอยู่ คนที่เข้ามาที่บ้านพักของคุณฟรานเป็นหัวหน้าที่ดูแลเกาะแห่งนี้ ด้วยรูปร่างใหญ่โตและผิวสีเข้มๆของเขา ประกอบกับแววตาดุดดัน แค่นั้นผมก็กลัวจนขนลุกขนพองแล้วล่ะครับ
พอ ‘หัวหน้าแม็ค’ ก้าวเข้าไปในบ้านปุ๊บผมก็หลบออกไปจากที่ซ่อนทันที บริเวณนี้ผมรู้ว่ามีกล้องวงจรปิดติดตั้งอยู่ด้วย ผมจึงค่อยๆหลบมุมกล้องนั้นซะ ผมสวมชุดดำน้ำสีดำเลยอำพลางตัวได้ง่าย
“ผมว่าคุณอย่าดิ้นลนหนีจะดีกว่านะครับ”
..........เชี่ย!!!....................เสียงไอ้หัวหน้าแม็ค!!!.......
มันเห็นกูตั้งแต่เมื่อไหร่วะ กูเห็นกับตาว่ามึงเพิ่งเข้าไปในบ้านพัก แล้วมึงมองเห็นกูได้ยังไงวะ
ผมสังเกตว่าตอนนี้ไอ้หัวหน้าแม็คมันยืนอยู่ที่หน้าต่างชั้นใต้หลังคา ผมมั่นใจว่ามันเห็นผม เพราะเราสบตากันอยู่น่ะสิ แม้ผมเป็นเพียงสายลับหางอึ่งแต่ผมก็ไม่รอช้า ต้องหาทางฆ่าเวลา 30 นาทีนี้ก่อน รู้สึกว่ามันจะนานเกินไปด้วยซ้ำ ผมอยากวิ่งไปขับเรือหนีเลยซะเดี๋ยวนี้ แต่ผมไม่มีกุญแจน่ะสิ และแต่ละคนที่ออกลาดตระเวนก็ไม่ซ้ำกัน และผมก็ไม่มีเวลาไปตามสืบด้วยว่าเที่ยวต่อไปเป็นเวรของใคร เลยต้องอาศัยจังหวะแย่งกุญแจอย่างเดียว ผมจึงต้องกำจัดสองบอดี้การ์ดก่อนไง อ้อ...ไอ้การเอาสายไฟมาประจุกันเพื่อสตาร์ทเครื่องน่ะ บอกก่อนว่าถ้าไม่เคยทำ มันเสียเวลา จากที่จะหนีรอด ดันไม่รอดซะ
30 นาทีกับการหนีเอาตัวรอดเนี่ย เป็นอะไรที่ยาวนานมากครับ เพราะเพียงผมตัดสินใจวิ่งตัดสนามหญ้าด้านหลังไปยังภูเขา เพื่อที่จะออกไปสู่แนวป่า ไอ้หัวหน้าแม็คก็กระโดดลงมาจากชั้นสามซึ่งเป็นชั้นใต้หลังคาลงมายืนห่างจากผมประมาณ 5 เมตรแล้ว แวบเดียวที่หางตาผมมองเห็นอันตรายดังกล่าวที่เข้ามาใกล้อย่างรวดเร็ว ผมก็วิ่งไปอย่างไม่คิดชีวิต ด้วยความที่ตัวผมเบา (ดีที่ช่วงนี้ไม่มีกิจกรรมเนื้อแนบเนื้อ มิเช่นนั้นคงเจ็บบั้นท้ายพิลึก) และได้รับการฝึกศิลปะป้องกันตัวมาตั้งแต่เด็ก พุ่มไม้ที่ปลุกตามสนามหญ้าจึงไม่ใช่อุปสรรค์ของผมแต่อย่างใด
......................................การตามล่า!!.....ได้เริ่มขึ้นแล้ว!!.........................................
“สวบ สวบ สวบ สวบ สวบ สวบ ”
ผมข้ามพุ่มไม้น้อยใหญ่เหล่านั้น และวิ่งตัดสนามหญ้าไปจนถึงภูเขาลูกเล็กอย่างว่องไว แต่ก็กินเวลาไปถึง 5 นาที และรู้ตัวอยู่ตลอดเวลาว่าไอ้หัวหน้าแม็คไล่ตามมาติดๆ เช่นกัน แต่ด้วยที่มันต้องหันไปสั่งงานลูกน้องไปด้วย จึงทำให้มันเสียเวลาไปหลายวินาที
ผมหลบมาทางชายป่า รู้อยู่แล้วว่าผมต้องเข้าป่าไปเจอเสือสิงห์กระทิงแรดแน่ๆ แต่ผมก็ไม่มีทางเลือกแล้ว เหลือเวลาอีก 25 นาที หอสังเกตการณ์ช่วยผมได้มาก แม้ผมไม่มีแผนที่อยู่ในมือแต่ผมก็รู้ว่าตอนนี้ตัวเองอยู่ตรงจุดไหน ถ้าผมวิ่งตัดผ่านหอสังเกตการณ์ออกไปที่ท่าเรือ ผมจะใช้เวลาโดยประมาณ 15-20 นาที ซึ่งเป็นทางที่ลัดที่สุดแล้ว ถ้าเป็นเส้นทางอื่น ผมคงไม่มีเวลาเป็นแน่
เมื่อคิดได้ดังนั้นผมก็ไม่รอช้า ก้าวเท้าวิ่งตรงไปที่หอสังเกตการณ์ทันที ตอนนี้พวกเขาคงจะยังไม่รู้ว่าผมจะหนีออกจากเกาะยังไง เพราะผมดันวิ่งเข้าป่า พวกเขาคงคิดว่าผมวิ่งมาเพื่อเอาตัวรอด
“เชี่ย!!!” ผมชะงักทันที
ผมสบถออกมาเบาๆ เพราะผมเข้ามาอยู่ในดงหมีน่ะสิ กูต้องแกล้งตายหรือเปล่าวะ และผมมั่นใจว่าหมีสีดำตัวใหญ่นั่นมันรู้ตัวแล้ว ตอนนี้ผมกำลังยืนประจังหน้ากับหมีสีดำตัวใหญ่ ระยะห่างระหว่างผมกับมันประมาณ 2 เมตรได้ หมีตัวใหญ่จ้องมองมาที่ผมนิ่งๆ เรากำลังทำสงครามทางสายตากันอยู่ เป็นเวลาเกือบหนึ่งนาทีก่อนหมีตัวนั้นจะแยกเขี้ยว ยกมือขึ้น และกระโจนเข้ามาหาผม ใช่....ผมไปกวนมัน และมันก็คงจะโกรธผมเป็นเอามาก
“แง่งงงงง!!!”
‘สวบ สวบ’
‘กร๊วดดด ปึด’
“อั๊ก!!!”
เจ็บ!!!........
“ซิ๊ดดดดดดดด”
ผมหลบมาได้อย่างหวุดหวิด แต่กรงเล็บของมันจ้วงลงไปที่แผ่นหลังของผมทันที เล่นเอาได้เลือดและเศษชุดดำน้ำไปเหมือนกัน ถ้าไม่ได้ชุดดำน้ำ หลังของผมคงจะหายไปทั้งแถบแน่ๆ มันเป็นช่วงจังหวะที่ผมต้องรีบก้มตัวหลบและพุ่งไปใช้หมัดกระแทกไปที่กลางลำตัวของมันอย่างแรง เราล้มกลิ้งด้วยกันทั้งคู่ไปคนละทิศคนละทาง แต่หมีก็คือหมี
มันลุกขึ้นต้วมเตี้ยมมายืนสี่ขาอย่างทุลักทุเลเล็กน้อย ก่อนหน้านี้มันยืนสองขาอยู่ ส่วนผมก็ไม่ต่างกัน ดีนะที่กระเป๋ารูปไม่ได้รับความเสียหายอะไรด้วย แสงจันทร์สาดส่องช่วยให้เรามองเห็นซึ่งกันและกันได้อย่างชัดเจน หน้าตาของมันแสดงถึงความโกรธอย่างรุนแรงมากกว่าเดิม มันก็คงจะเจ็บไม่น้อย เพราะผมลงมือไปโดนจุดอ่อนของมัน ผมตั้งท่าเตรียมพร้อมและคิดว่าตัวเองจะเสียเวลาไปมากกว่านี้ไม่ได้แล้ว แต่จะฆ่าก็ไม่ได้ มันก็แค่สัตว์ที่กำลังตกใจเท่านั้น ผมค่อยๆขยับตัว แสบหลังชะมัด
ผมใช้สายตาสาดส่องไปทั่วบริเวณอย่างระมัดระวัง อย่างที่บอกต้นไม้บริเวณนี้ค่อนข้างสูงใหญ่ จุดที่เราต่อสู้กันนั้น เป็นพื้นที่โล่งๆหน่อย ผมค่อยๆก้าวถอยหลังเพื่อมาที่ใต้ร่มไม้ ไอ้หมียักษ์ดูเหมือนมันจะระวังตัวมากขึ้นด้วยแม้มันจะต่อสู้ด้วยสัญชาตญาณก็ตาม มันจ้องเขม่นมาที่ผม ดวงตาดุดันของมันกำลังแสดงถึงความโกรธกริ้ว
“แฮ่กๆๆ ฟู่ฟฟฟ ซิ๊ดดดดด”
ผมพยายามผ่อนลมหายใจที่ยังหอบอยู่ของตนเอง อีกทั้งยังรู้สึกแสบๆที่ด้านหลังด้วย พร้อมกับความรู้สึกเย็นเล็กน้อยที่บาดแผลนั้น
“สวบ สวบ สวบ สวบ สวบ”
“โกบี้!!!”
เสียงมาพร้อมกับตัว อ้อ...ไอ้หมีมันชื่อโกบี้ แต่ไอ้คนเรียกเป็นใครผมก็จำไม่ได้ พวกมันทำงานได้รวดเร็วจริงๆ ไอ้คนนั้นมันคงตามผมมาติดๆล่ะ แล้วไอ้หัวหน้าแม็คไปไหน อย่าไปสนใจ
“โกบี้....ใจเย็นๆๆ” ทุกอย่างเงียบสงบลง
ไอ้หมีโกบี้ มันหันไปหาคนที่เรียกชื่อมันแล้ว ไอ้คนพูดมันใช้มือโบกขึ้นลงเบาๆ ประกอบคำปลอบนั้น พร้อมกับขยับตัวค่อยก้าวเข้าไปหาหมีตัวใหญ่ช้าๆ เหมือนจะทำให้เจ้าหมีมันสงบลงเล็กน้อย คนนั้นจึงหันมาพูดกับผมเบาๆ
“คุณหลบไปซะ เดี๋ยวทางนี้ผมจัดการเอง มันโกรธที่คุณกวนเวลานอนมันเท่านั้น”
ชิ!! คิดว่ากูอย่ากวนนักหรือไง และกูก็กำลังจะชิ่งอยู่นี่แหละ
ผมไม่รอช้าค่อยๆก้าวถอยหลังเบาๆ พอเข้ามาอยู่ใต้ร่มไม้ที่ปกคลุมไปด้วยความมืดแล้ว ผมก็หันหลังวิ่งออกมาจากที่แห่งนั้นทันที เอาตัวรอดเป็นยอดกรีน....ซะเมื่อไหร่ล่ะ ผมมั่นใจว่าไอ้คนนั้นต้องปลอดภัย เพราะไอ้หมีดำมันเชื่อฟังคนนั้นน่ะสิ
....................................................
“ห่าเอ้ย!! แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก”
ดูเหมือนเส้นทางที่ผมวิ่งมานี้จะออกห่างจากหอสังเกตการณ์ซะแล้ว ผมยกนาฬิกาขึ้นมาดูเหลือเวลาอีก 20 นาทีเท่านั้น ตอนนี้ผมยืนอยู่บนเส้นทางของรถราง อ่า...ใช่ รถราง ถ้าใช้รถราง ผมน่าจะไปทัน แต่........!!!......
“ช่างแม่งดิวะ รู้ก็รู้ไป” ผมสบทออกมาอย่างใจร้อนรน
เพราะรถรางทุกคันจะมี GPS ติดตั้งอยู่ พวกเขาอาจจะรู้ แต่ก็อาจจะไม่รู้เหมือนกัน เพราะพวกมันก็คงจะใช้รถรางตามล่าตัวผมอยู่ด้วยแน่นอน
หลังจากปะทะกับหมีดำตัวนั้น ผมก็พยายามหลีกเลี่ยงโซนสัตว์ใหญ่ก็เลยทำให้ผมออกห่างมาจากหอสังเกตการณ์ จากที่ผมยืนอยู่นั้นถ้าเดินไปตามทางรถรางจะถึงที่จอดรถราง เหมือนผมกำลังวิ่งวนเป็นครึ่งวงกลมเลย เพราะถ้าผมไปตามทางเพื่อไปเอารถรางนั้นผมก็จะไปปะทะกับที่พักคนงาน
‘ครืนนนนนนนนนนนนน’
อ่ะ!!! เสียงรถราง
ผมรีบหลบอย่างรวดเร็ว
“ฟู่ฟฟฟ ดีนะที่มันมาคนเดียว” ผมพ่นลมหายใจและปลอบใจตัวเองเบาๆ แต่ฝีมือมัน ผมก็คงจะประมาทไม่ได้
มันใกล้เข้ามาเรื่อยๆ และผมก็ตัดสินใจเดินออกไปยืนตรงกลางรางรถ มันจอดนิ่งทันที ก่อนมันจะเปิดประตูและเดินออกมา
“คุณกรีนกรุณากลับไปพบบอสกับผมด้วยครับ”
.................มัน..........มัน................มันโค้งอย่างสุภาพ แล้วก็พูดกับผมง่ายๆแบบนี้เลยครับ
‘กูกำลังถูกตามล่าอยู่ไม่ใช่หรอวะ?? พวกมึงล่ากูได้นุ่มนวลมากกกกก’
“.................. ถ้าฉันไป นายก็ต้องอยู่ที่นี่” ผมพยายามสงบใจก่อนจะตอบมันไป
“คงไม่ได้ครับ”
“....ชิ!!.....เออๆ ฉันก็ไม่อยากออกแรงแล้วตอนนี้” ผมทำท่ายอมแพ้ก่อนจะเดินตรงไปขึ้นรถ
‘แกร๊ก ฟิ้วววววววววว’
“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า” ผมหัวเราะเสียงดังอย่างพี่ชายพอใจ (เป็นต่อ)
ไม่เสียเลือดเสียเนื้อครับ เพราะผมคาดอยู่แล้วล่ะ ว่าผมต้องได้เข้าไปนั่งก่อน ตามคำเชิญของมันผมจึงรีบกดล็อครถรางแล้วเคลื่อนตัวซะ รถรางนี้สามารถวิ่งได้ทั้งสองทางครับ แต่ถ้าผมจะหยุดคิดซักนิดว่าความร้อนรนของผมจะต้องนำความโครตซวยมาให้ ผมคงจะ........................
ผมขับรถรางมาอย่างเร็ว จนมาใกล้จะถึงบริเวณชายหาดแล้ว จากตรงนี้ไปที่ท่าเรือก็ไกลอยู่นะ ถึงจะไม่ได้อยู่กันคนละฟากก็เถอะ แน่นอนว่าป่านนี้พวกมันคงรู้กันแล้วว่าผมอยู่ที่ไหน และพวกเขาคงล่วงรู้แผนการของผมแล้ว
‘กึก!!!’ อย่างที่คิด ผมเบรกหัวทิ่มเลย กำลังจะโพล่ออกไปที่ชายหาดเท่านั้น ผมก็เห็นมีคนยืนอยู่บริเวณชายหาดแล้ว
เอาแล้วไงๆ ผมจอดรถรางทิ้งไว้ตรงชายป่า แล้วค่อยๆเคลื่อนตัวไปตามแนวชายป่านั้น โดยอาศัยเงาต้นไม้เป็นกำบัง
“เฮ้ย!! เจอมั้ยวะ” คนมาใหม่ตะโกนถามคนที่ยืนอยู่ก่อนแล้ว คงจะหมายถึงผมแน่ๆ
“ไม่เจอครับ”
“ไปไหนวะ!! ครับ...ครับ รับทราบครับ” คนมาทีหลังสบถกับตัวเอง ก่อนจะยกวิทยุขึ้นมารับคำสั่งอะไรสักอย่างนี่แหละ จากนั้นมันก็หันมาสั่งอีกคนทันที
“มึงไปตามทางรถรางเลย คุณกรีนเอารถรางไป” เชี่ยละ!! ไวชะมัด แต่ผมก็ไม่มีเวลามาคิดแผนใหม่แล้ว เอาไงเอากัน
“เออๆ” อีกคนตอบก่อนจะเดินแกมวิ่งไปตามทางรถราง
ผมรีบหลบไปหลังต้นไม้ และเป็นไปดังคาด เพียงเวลาไม่ถึงสองนาที
“พี่พงษ์ๆ มีรถรางจอดอยู่นี่คันนึง!!”
“อะไรนะ!! ตั้งแต่เมื่อไหร่!!”
คนชื่อพงษ์พูดก่อนจะวิ่งไปทางนั้น ผมเลยอาศัยจังหวะนั้นหลบออกไปอีกทางอย่างรวดเร็ว เสียงลมทะเลช่วยกลบเสียงเครื่องยนต์ของรถรางและเสียงฝีเท้าของผมในขนาดนี้ได้เป็นอย่างดี ก่อนจะพ้นมาจากบริเวณนั้น ผมก็ได้ยินเสียงสบถที่จับใจความไม่ได้ดังมาอีกระลอก
จากทางนี้ไปจะต้องผ่านอุโมงค์ด้วย เนื่องจากมันเป็นโขดหินขนาดใหญ่เหมือนภูเขาที่ยื่นออกไปทางทะเลและไม่มีชายหาด จะว่าเป็นหน้าผาก็ได้ แต่พอพ้นจากอุโมงค์ไปประมาณ 500 เมตร ก็จะถึงท่าเรือแล้ว
ผมยกนาฬิกาขึ้นมาดู เชี่ยเอ้ย!!! เหลืออีกไม่ถึงสิบนาที คงไม่ทันแน่ๆ ยิ่งถ้าวิ่งด้วยสองขาแบบนี้ แต่ยังไงก็ต้องเสี่ยงแล้ว ผมตัดสินใจวิ่งไปที่ปากอุโมงค์ทันที
“กรุณาหยุดเถอะครับคุณกรีน!!”
ผมจำได้ว่าเป็นเสียงของคนชื่อพงษ์ มันสองคนกำลังวิ่งมาทางนี้ พร้อมกับเสียงเรียกให้ผมหยุด ผมหยุดวิ่งก่อนจะหันกลับไปมอง พอมันสองคนเห็นผมหยุดวิ่ง พวกมันสองคนก็หยุดวิ่งบ้าง
“แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก” ผมหอบหายใจด้วยความเหนื่อย เรายืนห่างจากกันประมาณเกือบสิบเมตรได้ และผมก็คงจะไม่ให้มันสองคนเข้ามาใกล้กว่านี้แน่
“แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก” พวกมันสองคนก็หอบด้วยความเหนื่อยพอกัน
“.................”
“.................”
“เสียใจด้วยคุณพงษ์” หลังจากเราเงียบพักหายใจกันสักพัก ผมก็ตอบนายพงษ์นั่น ก่อนจะก้าวขาวิ่งเข้าไปในอุโมง
นาฬิกาที่ผมสวมอยู่เป็นนาฬิกาที่ใช้ใส่ดำน้ำ และมันมีไฟฉายด้วย ความยาวของอุโมงนี้ยาวออกไปประมาณ 200 เมตรได้ ผมเคยผ่านเข้ามาครั้งหนึ่งแล้วเมื่อวันแรกที่คุณฟรานพาทัวร์ ผ่านโขดหินที่ทำหน้าที่เหมือนทางเข้านั่นเข้ามาก็พบกับที่น้ำขังขนาดใหญ่ (เหมือนสระน้ำ) โดยทางรถรางจะเชื่อมจากฝั่งนี้ไปอีกฝั่งหนึ่งเหมือนสะพาน จะว่าไปรอบๆที่น้ำขังนี้ก็มีทางเดินเล็กๆที่ติดกับขอบหินล้อมรอบด้วย ข้างในนี้ถ้าบอกว่าเป็นถ้ำผมจะเชื่อเลย เพียงแต่ไม่มีปากถ้ำเท่านั้น อย่างที่ผมบอกถ้ามองจากด้านนอกเข้ามาเหมือนหน้าผา ถ้ามันมีทางเข้าก็เป็นถ้ำได้เลย
จังหวะที่ผมกำลังเดินอย่างระมัดระวังอยู่บนสะพานทางรถรางกลางน้ำนั้น ก็ปรากฏว่ามีคนเดินเข้ามาที่ทางเข้าของอุโมงอีกฝั่งหนึ่ง ซึ่งเป็นฝั่งที่ผมกำลังจะข้ามไป...........
.............................หัวหน้าแม็ค!!!.........................................
TBC
ทักทายทักทาย
ว่าจะให้จบไปในตอนเดียว แต่มันจบไม่ได้ 5555555 :hao6:
เอาน่ากำลังมันท์เลย :katai1:
เม้นต์เยอะๆนะ จะได้รีบเอามาลงให้ต่อ :katai4:
uri :bye2:
-
กรี๊ดค้างมากเรย มาต่อไว้ๆน๊า :katai2-1:
-
ยังกับเล่นไล่จับเลยเนอะ อิอิ
-
หนีไม่พ้นหรอกกรีน ยอมให้คุณชายทำโทษซะดีดี แต่ขอลงโทษบนเตียงนะ หุหุ
-
หนีำำำำไปไหนไม่รอดหรอก
-
โอ้ยยยยย ลุ้นอ้ะ
กรีนยอมๆไปเห้ออ ก่อนที่จะเจ็บตัวมากกว่านี้นะ
พอแล้วๆ อย่าหนีเลย
-
ลุ้นๆๆๆ จะหนีได้ไหมนี่กรีนเอ๊ย?
แต่พอเหอะ กรีนอย่าหนีเลย :hao3:
อยู่เป็นเชลยรักรอรับโทษจากคุณฟรานดีก่านะ หุหุ :z1:
-
มาต่อไวๆนะ
-
จะรอดไหมนะกรีนน้อย
-
รอดให้ได้นะ จ๊ะ :mew4:
-
เงิบ!! นักเขียนทำเค้าค้างอ๊าาาา :ling1: :ling1: :ling1:
-
กำลังมันส์อยู่เลย :katai1:
รีบๆมาต่อเถอะนะขอร้อง :ling1:
-
รอๆๆๆ
โอมจงมาต่อ :hao7:
-
งอนแล้ว ทำให้เราค้าง :hao5: :hao5: :hao5:
-
เอาใจช่วยกรีนให้รอดไปได้ สู้ๆๆ
-
อ๊ากกกกกกกกกกกก ลุ้นอย่างแรง หายใจไม่ทั่วท้องเลย :hao7: :hao7:
น้องกรีนคงหนีไม่รอด(คิดว่า)แต่แหม๋ ตามล่าตัวได้นุ่มนวลมากกก :hao3:
รอลุ้นต่อไป :ling3:
-
โดนจับได้แน่เลย และก็จะโดน บอส (คุณฟราน) ทำโทษ หนักๆ(บนเตียง) แน่ๆ
-
:ling1: :ling1: :ling1: มาต่อออ อยากอ่านแล้ว
-
มารอ
-
เฮือก!!!! ตื่นเต้นและลุ้นแทนกรีนน
จะจับได้ไหมหว่าาา ~
-
ไม่อย่างให้กรีนทำอย่างนี้เลย ถ้าฟรานรู้ต้องเสียใจมากแน่แน่เลย :ling3:
แล้วมาอีกนะ อย่างอ่านต่อแล้ว :mew2:
-
ไม่อย่างให้กรีนทำอย่างนี้เลย ถ้าฟรานรู้ต้องเสียใจมากแน่แน่เลย :ling3:
แล้วมาอีกนะ อยากอ่านต่อแล้ว :mew2:
-
เอามายั่วน้ำลายกันก่อน ไม่ค่อยมีคนเม้นต์เลย เลยไม่รู้ว่ามีคนติดตามแค่ไหน 555 :katai5:
เกริ่นเล็กน้อยกับตอนที่ 23
ผมกัดฟันกรอดด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย มันใกล้จะจบแล้วสินะ ทางซ้ายเป็นไอ้คนชื่อพงษ์กับใครก็ไม่รู้ที่มาสมทบอีกสองคน ทางขวาเป็นหัวหน้าแม็คกับลูกน้องมันอีกสามคน ตอนนี้ผมยืนอยู่ตรงกลางของสะพานรถราง หัวหน้าแม็คได้ให้ลูกน้องมันเปิดไฟในอุโมงค์นี้แล้ว เป็นอย่างที่ผมคิดจริงๆในนี้ต้องเป็นถ้ำแน่ๆ แม้โดยรอบที่ขังน้ำทะเลอยู่นี้จะเป็นหินผาก็ตาม ชั่วความคิดหนึ่งผมก็คิดว่า.....หากหินเหล่านั้นเป็นหินที่มาจากที่อื่นล่ะ?? ในนี้จะต้องมีทางออกอื่นนอกจากทางซ้ายขวาที่เป็นทางเข้า-ออกของอุโมงค์นี้แน่ๆ
.......................................
เรื่องนี้ใกล้จบแล้วนะะะะะะะะ
ส่วนตอนพิเศษก็ขึ้นอยู่กับคนอ่านแล้ว ว่าอยากให้มีหรือเปล่า??
ขอบคุณสำหรับทุกกำลังใจ :katai2-1:
จุบุจุบุจุบุ :mew1:
uri :bye2:
-
รอค่ะรอ อยากรู้ว่าจะจบยังไง :L2: :L2:
เค้าจะเอาตอนพิเศษด้วยนะ จะเอา จะเอา :ling1:
-
ยั่วให้ค้ามมากกว่านะคร่าาาา :ling1: :ling1: :katai4: :katai4:
-
ใจจะขาดแล้ววววววววววววววววววว :katai1: :katai1: :katai1:
รีบมาอัพสิคะคุณคนเขียน อิฉันทรมานมากเลยนะคะทำกันเยี่ยงนี้ได้อย่างไร :hao7: :hao7: :hao7:
-
รออยู่นะคะ สนุกจริงๆเรื่องนี้ แม้นายเอกจะดูเวิ่นๆ เพ้อๆกะกาตูนย์วายไปบ้าง แต่ก็น่ารักดี ไม่อยากให้จบเลยจริงๆนะเนี่ย ยืดดดดดดดดออกไปอีกสักสิบยี่สิบตอนสิ อิอิ รออ่านอยู่นะคะ
-
มาต่อไวๆน๊ารอยุ
-
รอรอ เอาตอนพิเศษด้วยยยยย
ชอบเรื่องนี่่นนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน :hao7: :hao7: :hao7: :hao6: :katai2-1:
-
:pig4: ขอบคุณคนแต่งมากๆ ที่มาต่อให้ได้อ่าน ตอนแรกก็นึกว่าคนแต่งจะหายไปซะแล้ว
คนอ่านคาดว่ากรีนคงไม่รอดอย่างแน่นอน ส่วนตอนพิเศษนั้นก็อยากอ่าน :impress:
-
อย่ามายั่วกันงี้จิ เค้าตั้งหน้าตั้งตารอคอยเรื่องนี้อยู่นะ!! ส่วนตอนพิเศษก็เห็นแก่คนอ่านตาดำขาวด้วยเถอะขอเยอะๆนะ :hao5: :hao5:
-
หนุกมาก*°* พึ่งเจอได้ไงเนี่ยเรา
-
มาแว้ววววววววววววว :hao6:
ยั่วน้ำลายไปแล้ว ก็สงสารคนอ่าน เพราะเราก็เป็นคนอ่านเหมือนกัน มันค้างงงงงงงงง :ling1:
แล้วทรมานมากกกกกกกกกกก :hao5: :katai1:
เห็นแก่คนรอ 555555555 :hao3:
ตอนที่ 23
ผมกัดฟันกรอดด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย มันใกล้จะจบแล้วสินะ ทางซ้ายเป็นไอ้คนชื่อพงษ์กับใครก็ไม่รู้ที่มาสมทบอีกสองคน ทางขวาเป็นหัวหน้าแม็คกับลูกน้องมันอีกสามคน ตอนนี้ผมยืนอยู่ตรงกลางของสะพานรถราง หัวหน้าแม็คได้ให้ลูกน้องมันเปิดไฟในอุโมงค์นี้แล้ว เป็นอย่างที่ผมคิดจริงๆในนี้ต้องเป็นถ้ำแน่ๆ แม้โดยรอบที่ขังน้ำทะเลอยู่นี้จะเป็นหินผาก็ตาม ชั่วความคิดหนึ่งผมก็คิดว่า.....หากหินเหล่านั้นเป็นหินที่มาจากที่อื่นล่ะ?? ในนี้จะต้องมีทางออกอื่นนอกจากทางซ้ายขวาที่เป็นทางเข้า-ออกของอุโมงค์นี้แน่ๆ
“คุณกรีนตามผมกลับไปดีกว่านะครับ” หัวหน้าแม็คพูดขึ้น
ผมขมวดคิ้วและพึ่งสะกิดใจได้ว่า ทุกครั้งทุกคนที่เจอผม จะบอกให้ผมกลับไปก่อนเป็นอันดับแรก แทนที่พวกมันจะทวงถามถึง ‘เจ้าชายแห่งดวงดาว’ แต่กลับถามถึงผมก่อน ถ้าคิดในแง่ดีพวกมันคงไม่ได้เห็นว่าภาพนี้มีค่ามากมายอะไร แต่ถ้าคิดในแง่ร้าย ได้ผมก็ได้ภาพ และถ้าได้ตัวผมกลับไปจริงๆ พวกมันจะทรมานผมขนาดไหน? เพียงแค่คิดถึงเหตุการณ์ที่สนามฝึกของตระกูลบาเลโซ่ ผมก็รู้สึกสั่นกลัวขึ้นมาอีกครั้ง แต่ผมจะปล่อยให้ตัวเองกลับไปเจอเหตุการณ์แบบนั้นอีกไม่ได้แล้ว
“มีเหตุผลอะไรที่ผมต้องทำตามที่คุณพูด” ผมต้องหาทางต่อรอง แม้ใกล้จะจนหนทางแล้วก็ตาม
“บอสต้องการพบคุณครับ”
“...........” แต่กูยังไม่พร้อมเว้ย!!
“อย่าให้ผมต้องใช้กำลังเลยครับ.....คุณกรีน” ว่าไงนะ...ขู่เลยหร้อก เออ!! ก็รู้ว่ากูกลัว
แต่ผมก็ไม่ได้แสดงอาการอะไรออกไปให้พวกมันเห็นว่าผมกำลังกลัว และผมก็กำลังกลัวคุณฟรานอย่างมากด้วย ขอให้เขาอย่าเพิ่งรีบกลับมาเลย แม้ว่ามันจะเป็นไปตามที่ผมขอยากก็ตาม เพราะลูกน้องของคุณฟรานคงจะโทรไปรายงานเขาตั้งแต่แรกแล้ว
“หึหึหึ คุณคงไม่คิดว่าทางออกมีแค่สองทางหรอกนะ หัวหน้าแม็ค!!” ผมหาทางออกอีกครั้งอย่างชั่งใจ
“..............” หึ! คิดไม่ถึงล่ะสิ ว่าทำไมกูถึงรู้..............................ผม........................เดาเอาครับ ภูมิใจมากที่เดาถูกด้วย
“ผมรู้ว่ากำลังของผมสู้พวกคุณไม่ได้ แต่ถ้าผมโดดลงน้ำล่ะ” เอาไปอีกหนึ่งดอก
“...............” มันทำท่าอึ้งไปเล็กน้อย ไม่รู้ว่าอึ้งด้วยเหตุผลอะไร? แต่อย่าได้แคร์
“ถึงขนาดปิดถ้ำนี้ ใต้น้ำนี้คงไม่ได้ว่างเปล่าหรอกนะครับ” อีกครั้งที่ผมเสี่ยงทาย
“หึหึหึ คุณฉลาดกว่าที่ผมคิดไว้มาก แล้วคุณคิดว่ามีอะไรอยู่ใต้น้ำนี้ล่ะครับ.....คุณกรีน” อาฮะ กูโดนย้อนว่ะ แล้วมันจะมีอะไรวะ
อย่างที่บอกแม้ภายในใจของผมจะปั่นป่วนและสั่นกลัว แต่ผมมั่นใจว่าสีหน้าของผม ยังไม่เปลี่ยนแปลง ผมยังคงตีหน้าเรียบแบบไม่เกรงกลัวพวกมันเลยสักนิดได้เป็นอย่างดี
“..................” หึ!!
“......ว่าไงครับ??” อย่าเร่งดิวะ กูคิดอยู่ เอาวะ...อย่างน้อยก็...............
“....อย่างน้อย..........ก็เรือดำน้ำ” ผมพูดออกไปอย่างมั่นใจ น้ำเสียงยังคงราบเรียบ จังหวะที่เว้นไว้ไม่ได้แผ่วนะครับ
“...............ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า ครับมันมีเรือดำน้ำจริงๆ แต่ผมก็ยังไม่เข้าใจว่าคุณจะเข้าไปได้ยังไง”
“ผมบอกว่าอย่างน้อย และคุณก็น่าจะรู้อยู่แล้วว่า...ใต้น้ำนี้ มีทางออกมากกว่าสองทางแน่ๆ!!” ผมเน้นประโยคที่กล่าวไปนั้นอย่างชัดๆ ด้วยความรู้สึกฉุนไอ้หัวหน้าแม็คขึ้นมาบ้างแล้ว
“......!!?........” เอาแล้วไง เงียบ!!
ใช่!! ผมมั่นใจอย่างนั้นแล้วจริงๆ ทางออกมีมากกว่าที่เห็น และที่ผมยังยืนอยู่ตรงนี้ยิ่งทำให้ผมมั่นใจว่าจากเหตุการณ์หลายๆอย่างที่เพิ่งผ่านไป พวกเขาจะไม่มีทางทำร้ายผมแน่นอน นั่นคงจะเป็นคำสั่งของคุณฟรานเป็นแน่ เพราะพวกเขาแทบจะไม่มีใครอยากจะแตะต้องตัวของผมด้วยซ้ำ เพราะแต่ละคนเพียงแต่ออกปากเชิญเท่านั้น ไม่นับไอ้โกบี้นะครับ เพราะมันไม่ใช่คน กูเลยเลยต้องเจ็บตัวอยู่นี่ไง!!
“............” เงียบ แต่แล้ว
“....อย่า...ไอ้พงษ์!!!”
เพราะเสียงนี้จริงๆ ที่ทำให้ผมรีบส่งลูกเตะไปอีกทางอย่างรวดเร็วและก็โดนไอ้พงษ์อย่างจัง ก่อนที่มันจะประชิดตัวผม ไอ้เชี่ยเอ้ย!! อาศัยเล่นทีเผลอนี่หว่า มันรีบตั้งหลักก่อนจะทำท่าเข้ามาชาร์ตตัวผมอีกครั้ง กูคงจะยอมให้จับหรอกนะ
‘ผลัก!! ปึด!! ป๊าบ!! แกร๊ก!! กร๊อด!!’
แม้ไอ้พงษ์จะเข้ามาประชิดตัวผม เพื่อจะจับตัวผมก็ตาม แต่มันก็คงไม่คิดที่จะทำร้ายผม เมื่อผมไม่ยินยอมและต่อต้าน มันจึงทำเพียงแค่ปัดป้องตัวเองเท่านั้น
“อ๊ากกกกกกก” ได้จังหวะ ผมก็หักแขนมันและผลักดันมันลงน้ำซะ เพราะผมก็ไม่อยากสู้กับคนที่ไม่อยากสู้กับตัวเองเหมือนกัน
‘ผลัก!! จ๋อม!! ’
“เชี่ยเอ้ย!!” ผมสบถออกมาอย่างหัวเสีย ตะหวัดสายตาไปมองไอ้หัวหน้าแม็คอย่างเคืองๆ เปลืองแรงชะมัด!!
“เฮ้ออออออ คุณกรีนครับ ยังไงคุณก็หนีไม่รอดอยู่แล้ว กลับไปกับผมดีกว่าครับ” ยังจะมีหน้ามาพูดอีกนะมึงงงงง
กูชักรำคาญพวกมึงแล้วนะ เอาล่ะไหนๆก็ไหนๆแล้ว
“คุณรู้ได้ยังไงว่าผมหนีไม่รอด...........ไปก่อนนะ หึ” ผมบอกและตัดสินใจจะโดดลงน้ำ
“กรีน!!”
‘กึก!!!’
อีกแล้ว
เสียงนี้อีกแล้ว
เสียงที่หยุดทุกการเคลื่อนไหว
......................................เสียงของคุณฟราน!!............................................
เสียงนี้เล่นเอาทุกอย่างหยุดชะงักทันที แม้แต่สมองของผมก็ยังขาวโพลงขึ้นมาดื้อๆ เสียงมาพร้อมกับแผ่นหินที่หันหน้าไปทางทะเลที่ค่อยๆเลื่อนเปิดหายขึ้นไปด้านบน ให้สามารถมองออกสู่ท้องทะเลได้ เขามาตั้งแต่เมื่อไหร่? ทำไม?? ผมไม่เห็นจะรู้ตัวเลย ทั้งๆที่แผ่นหินนั้นก็เปิดขึ้นไปตั้งเยอะแล้ว คงเป็นเพราะผมมัวแต่ต่อสู้และพะวงอยู่กับไอ้หัวหน้าแม็คและไอ้พงษ์
สิ่งที่เห็นอยู่บนผืนน้ำ คือ เรือสปอร์ตลำนั้น Royal Great กำลังลอยลำอย่างสงบอยู่บนผืนน้ำ และคนที่ยืนนิ่งสงบไม่แพ้กัน ยืนอย่างสง่าอยู่บนเรือลำนั้น....
..........................คุณฟราน!!!...............................
ชั่วขณะหนึ่งที่ผมมองเห็นแววตาที่เจ็บปวดมาจากสายตาที่ทอดมานั้น และมันก็หายไปก่อนจะมองมาที่ผมนิ่งๆ อยู่อย่างนั้น สิ่งที่เห็นเพียงชั่วเสี้ยววินาทีนั้น เล่นเอาหัวใจของผมปวดแปล๊บขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้
ผมรู้สึกประหม่าขึ้นมาอย่างควบคุมตัวเองไม่ได้ มือสั่นเล็กน้อย ถึงตอนนี้แล้วจะให้ผมทำอย่างไรล่ะ ผมยืนนิ่งๆได้สักพักก่อนจะค่อยๆควบคุมลมหายใจของตัวเอง สูดอากาศให้เต็มปอดและหลับตาลง...หลบสายตาคมนั้น และพยายามควบคุมตัวเองไม่ให้สั่น ก่อนจะกลืนก้อนอะไรสักอย่างลงคออย่างยากลำบาก ผมทั้งรู้สึกดีใจและเสียใจไปพร้อมๆกัน
ทำไงได้ล่ะ....ผมมาทำงาน
ผมกำมือแน่นๆ
เหมือนผมต้องเลือก
ผมจะเลือกทางไหนดี
ทอรี่
คุณฟราน
หรือ........
ผมจะเลือกไม่ได้แล้ว
ผม.....ไม่มีทางเลือกที่ดีไปกว่านี้แล้วสินะ
ผมลืมตาขึ้น สบตากับแววตาที่อ่อนลงกว่าตอนแรกของเขา มันชัดเจนในความรู้สึก คุณฟรานไม่ได้ใช้แววตาอย่างไรกับผมทั้งนั้น เขาเพียงมองมาที่ผมอย่างสงบเท่านั้น
ผม........ต้องเก็บความรู้สึกทั้งหมดลงไปให้ลึกที่สุด เก็บความเสียใจ เก็บความรู้สึกผิด เก็บความรู้สึกที่ตลอดมาไม่เคยจะควบคุมได้......เก็บทั้งหมดลงไปให้ลึกที่สุด
“.....ผมขอรูปนี้ แล้วผมจะยอมคุณทุกอย่าง ถ้านั่น....ยังมีค่ามากพอ” ผมยื่นข้อเสนอ
ผมพยายามอย่างยิ่งที่จะเค้นเสียงที่ราบเรียบออกมาเพื่อจะต่อรองกับคุณฟราน ผมต้องยอมรับเลยว่าแม้สายตานั้นจะมองมาที่ผมอย่างสงบ แต่มันก็สะกดผมได้ชะงักนักล่ะ
หลังประโยคสั้นๆนั้น แววตาของเขา.......คุณฟรานมองมาที่ผมอย่างคิดไม่ถึง ใช่....อย่าว่าแต่คุณฟรานเลย ผมยังคิดไม่ถึงเหมือนกัน
............................อีกครั้งที่ผมเสนอตัวเองให้กับเขา.....คุณฟราน.............................
ความเงียบมาปกคลุมเพียงเล็กน้อย
“.....ฉันตกลง” และคุณฟรานก็ตอบตกลงอย่างมั่นใจ
................................................................
เพียงเวลาไม่นาน ผมก็ได้กลับมานอนพักอยู่ที่ห้องพักของคุณฟราน ไม่จำเป็นต้องสงสัยอะไรเลย คุณฟรานเรียกหมอมาทำแผลด้านหลังให้ผมเองพร้อมทั้งฉีดยาและให้ทานยาด้วย ครบสูตรครับทั้งที่มันเป็นเพียงรอยเล็บเป็นทางยาวสามทางเท่านั้น ไม่ถึงขนาดที่ต้องเย็บแผลเสียด้วยซ้ำ ก็แค่ทำแผลธรรมดาเท่านั้น แบบนี้ไม่เป็นแผลเป็นหรอกครับ แต่ดูเหมือนคุณฟรานจะเป็นห่วงผมเอามากๆ
ผมยังจำแววตานั้นได้ แววตาที่อ่อนโยนและยินดีอย่างปิดไม่มิด ตอนที่ผมยอมขึ้นมาบนเรือของคุณฟราน เขายังคงเอื้อมมือมารับผม ทั้งที่ผมสร้างเรื่องให้เขาตั้งมากมาย
นี่ก็ล่วงเวลามาวันใหม่แล้ว.....ผมสัมผัสได้เพียงเลือนลางว่าก่อนตัวเองจะจมดึ่งไปสู่ห้วงนิทรานั้นด้วยฤทธิ์ยา คุณฟรานก้มลงมาจุมพิตที่หน้าผากของผมอย่างแผ่วเบา พร้อมกับคำพูดว่าอะไรผมก็ไม่อาจจะรับรู้ได้แล้ว
................................................................
ผมลืมตาตื่นขึ้นมา......เช้าวันใหม่ที่ควรจะสดชื่น แต่ผมกลับรู้สึกหดหู่ยังไงอย่างงั้น
“เป็นยังไงบ้าง??” หลายครั้งแล้วนะ ที่คนๆนี้มักจะอยู่ข้างๆผมในเวลาแบบนี้
ผมรู้สึกตื้นตันขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก ทั้งๆที่เขาจะทำโทษผมก็ได้ แต่หลังจากที่ผมยอมขึ้นเรือเขาโดยดี ก็ดูเหมือนเขาก็ยังจะอ่อนโยนกับผมดังเดิมอยู่
“......ดีขึ้นมากแล้วครับ” ผมตอบ และยังคงรู้สึกผิดอยู่ในน้ำเสียง เสียงของผมแหบเล็กน้อยด้วย คุณฟรานจึงหยิบแก้วน้ำที่มีหลอดเสียบอยู่มายื่นให้ผม
“ขอบคุณครับ” ผมตอบรับและดื่มน้ำไปหลายอึก
“เธอทำให้ฉันเป็นห่วงนะ....กรีน” ยังอ่อนโยนเสมอเลยนะครับคุณฟราน
“........” ผมไม่ตอบ แต่ยิ้มให้เขาบางๆ หลบสายตาที่แสดงถึงความห่วงใยนั้น ก่อนสำนึกจะนึกขึ้นมาได้ว่า ‘ผมสร้างเรื่องให้คุณมากกว่า แต่คุณก็ยังทำดีกับผม’ แล้วผมก็ขมวดคิ้วยุ่ง
“หึหึหึ เดี๋ยวเธอก็ได้แก่ก่อนฉันหรอก” คุณฟรานพูดพร้อมกับเอื้อมมือมาครืนตรงหว่างคิ้วของผม
“...........คุณไม่โกรธผมหรอครับ??”
ผมหันกลับมาสบตาเขาและตัดสินถามด้วยความสงสัยทันที มันทนไม่ได้อ่ะ
“โกรธสิ” เสียงเข้มเชียว เขาไม่เคยใช้น้ำเสียงแบบนี้กับผมเลยนะ ผมควรจะกลัวหรือน้อยใจมั้ยเนี่ย??
“ครับ....ถ้าคุณยังรักษาสัญญา ผมก็จะรักษาสัญญา” ผมกลืนน้ำลายเอือกหนึ่ง ก่อนจะพูดจนจบ
“แล้วเธอรู้แล้วหรือ? ว่าฉันโกรธเธอด้วยเรื่องอะไร??”
“ครับ?? เรื่องอะไรครับ?” ยังมีเรื่องอื่นอีกหรอเนี่ย
ระหว่างที่เราโต้ตอบกันนี้มือของคุณฟรานก็ยังคงวนเวียนอยู่ตามใบหน้าของผม พร้อมๆกับสายตาที่ไม่คิดจะปิดบังความห่วงใยนั้น
“ก็....เรื่องที่ฉันไม่สามารถปกป้องเธอได้ ฉันโกรธตัวเองมากกว่า”
หลังประโยคนั้น คุณฟรานก็รั้งตัวผมเข้าไปกอดแนบอกเขาไว้อย่างอ่อนโยน เหมือนเขาจะปลอบตัวเองมากกว่า เพราะน้ำเสียงของเขาสื่อถึงความรู้สึกนั้นได้อย่างชัดเจน น่าเสียดายที่ผมไม่ได้เห็นแววตาของเขา และคุณฟรานก็คงไม่ปรารถนาให้ผมได้เห็นถึงความอ่อนแอเพียงน้อยนิดนั่นด้วย
.....ปกป้อง..............ปกป้องจากอะไร??....ถึงได้ฟังเหมือนทรมานแบบนี้นะ...............
“ผมไม่เข้าใจครับ??” ผมส่งเสียงอู้อี้มาจากอกของเขา คุณฟรานก้มลงมาหอมหัวของผมฟอดหนึ่ง ก่อนจะตอบคำถามของผม
“นั่นสิ ฉันดีใจที่เธอปลอดภัย ตอนที่รู้ว่าเธอสู้กับเจ้าโกบี้ ฉันใจเสียแทบแย่ ฉันรีบกลับมาทันทีเลย ฉันคิดเพียงแต่จะต้องตามหาตัวเธอให้พบโดยเร็วที่สุด ยิ่งฉันเห็นว่าเธอได้รับบาดเจ็บ ฉันยิ่งรู้สึกเจ็บปวด เธอเข้าใจรึเปล่า??”
อ่า......แสดงว่าแววตาเจ็บปวดที่ผมเห็นแวบหนึ่งเมื่อคืนนั้น เพราะเขาเป็นห่วงผมหรอเนี่ย
“เฮ้ออออออ....อ๊ะ!!” ว่าจะถอนหายใจในใจแต่ดันปล่อยออกมาซะงั้น คุณฟรานกระชับอ้อมกอดแน่นขึ้นและก็หอมหัวของผมอีกหนึ่งฟอด มันจะหอมอะไรขนาดนั้นเลยหรอ
“คิดว่าฉันจะโกรธเธอจริงๆหรือ?? หื้ม!”
“ครับ เพราะผมขโมยรูปที่คุณรักมากๆไปน่ะสิ”
“ใช่....รูปนั้นฉันรักมาก แต่ฉันก็รู้ดีถึงสาเหตุที่เธอต้องทำแบบนั้น”
“ครับ?? คุณรู้??” ผมผละมาจากอ้อมกอดของคุณฟราน และเงยหน้ามามองหน้าเขาด้วยความไม่เข้าใจทันที
คุณฟรานรู้หรอ?? เขารู้หรอ?? แล้วเขารู้อะไรบ้าง?? ผมคงจะทำหน้ากังวลได้โง่มาก คุณฟรานถึงได้ส่ายหน้ายิ้มๆแบบนี้
“เธอคงจำกฎของตระกูลของฉันได้นะ ถ้าเป็นคนที่ฉันเลือกเองจะต้องเข้าสู่การทดสอบ”
“ครับ แล้ว.....!!!.....อย่าบอกนะว่า!!!”
หรือว่า...........ที่ผ่านมาคือการทดสอบน่ะ!!!....................
ตกลงนี่มันอะไรกันเนี่ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า” ยังจะหัวเราะที่ผมคงจะเผลอทำหน้าโง่อีกล่ะสิ คุณฟรานสวมกอดผมหลวมๆ พร้อมทั้งลูบตามตัวผมและโยกไปมาเบาๆ
แล้วตกลงที่ผ่านมานี่กูเครียดฟรีหรอวะ เอ๊ะเดี๋ยว...รู้สึกว่าตัวเองก็แทบจะไม่เครียดเลยนี่หว่า เหอะๆๆๆ
“แล้ว...ทำไมคุณถึงตอบตกลงล่ะครับ” กับข้อเสนอเมื่อคืนของผม
“ถ้าฉันไม่ตกลง เธอจะหยุดอยู่แค่นั้นหรือ??”
เออว่ะ แต่เดี๋ยว......
“แล้วทำไมคุณไม่รีบบอกผมล่ะ”
“ฉันสงสัยมาโดยตลอดนะ และถ้าฉันถามเธอ เธอคงไม่ยอมบอกเหตุผลที่เธอเข้ามาหาฉันแน่ๆ เมื่อวานฉันได้เจอทอเรียแล้ว เลยได้มีโอกาสคุยกัน”
“ถ้างั้น....ทอรี่กับคุณไนท์จะถอนหมั้นกันมั้ยครับ??”
“หืม!!?? จะถอนหมั้นกันทำไมล่ะ แม้งานหมั้นผู้ใหญ่จะเป็นคนจัดให้ก็จริง แต่พี่ไนท์กับทอเรียรักกันนะ ”
......อ่ะ.....................อ่ะ.......................อะ..........อะไรนะ???.............................
เดี๋ยวนะ...........................เดี๋ยวนะ..........................เดี๋ยวนะ.............................
นี่มันอะไรกันเนี่ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!??
“อย่าทำหน้าแบบนั้นสิ” แบบไหนล่ะ เริ่มจาก....................
หน้าเหวอๆ....................หน้าอึ้งๆ...................หน้าบิดเบี้ยวด้วยความโกรธน่ะหรอ...............
“ทั้งหมดเป็นการทดสอบ??” ผม
“ใช่ ทั้งหมดเป็นการทดสอบ” คุณฟราน
อ่ะนะ.................ทอรี่ แค่เที่ยวอย่างเดียวคงไม่พอหรอกนะ ฮึ่มๆๆๆๆๆๆ
................อะไรเนี่ยยยยยยยยยยย กูถูกหลอกมาตั้งแต่ต้นเลยหรอวะะะะะะะะะะะะ.....................
...................คุณไนท์นะคุณไนท์............ทอรี่นะทอรี่........................
......................เจ็บใจจิ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดเลยว่ะ!!!....................
TBC
ทักทายทักทาย
ยาวได้ใจมั้ยยยยยยยย :katai2-1:
ไม่อยากตัดตอนให้อารมณ์ค้างอ่ะ :hao6:
ตอนหน้าตอนจบแว้วววววววววววว :mew1:
ลุ้นมากันตั้งหลายตอน ตอนหน้าเรามาเร่าร้อนกันดีกว่าเนาะะะะะะะะะะะ :m10:
เร่าร้อน เร่าร้อน เร่าร้อน :haun4:
555555555555555 :laugh5:
ขอเตือนด้วยความหื่นนนนนน เตรียมเลือดไว้ได้เลยยยยยยยยยยย หึหึหึ :fox2: :haun1:
Uri :bye2:
-
ทอรรรรรรรรรรรรี่ เธอร้ายมาก ทำกรีนเครียดเสียนานเลยเห็นมั๊ย ได้แผลด้วย คุณฟรานโอ๋เร็ว แต่โอ๋กับบนเตียงนะ เดี๋ยวจะเตรียมกระดาษซับเลือดรอ หุหุ
-
เจ็บและแสบแทนกรีน ทำไมทำกันเช่นนี้!!! :mew2:
คุณฟรานสุดยอด น่ารักได้อีก โกรธที่ปกป้องกรีนน้อยไม่ได้~
ถ้ามีแฟนงี้นี่รักตายเลย!!!(แต่มันคงจะไม่มีคนที่ดีและน่ารักอย่างคุณฟรานในโลกนี้แล้วแหละ :mew6:)
รักเรื่องนี้จัง ครบทุกรส(โดยเฉพาะหื่น)เลย :hao3:
-
ถูกหลอกมาตั้งแต่ต้นหรอ :m20: :m20: :m20:
-
กรีนน้อยโดนหลอกซะงั้นอ่ะ
คุณไนท์กับทอรี่นี่ทำกันได้นะเนี่ย 55555
แต่ก็เป็นบททดสอบล่ะนะกรีน
ส่วนคุณฟรานก็อบอุ่นได้อีกอ่ะ ชอบบบบบ
-
มันเป็นแค่การทดสอบ!? กรีนโดนหลอก ฮ่ะๆๆ
-
เครียดแทบแย่ สุดท้ายก็โดนหลอก
-
ก๊าก กรีนโดนคู่รักไนท์ทอรี่ต้มเอาซะเปลื่อยเลยนะ มามะ มาให้คุณฟรานกอดปลอบซะดีๆ
-
555+ แอบสะใจกรีนเล็กน้อย ทอรี่ แสบมากๆๆ
-
โธ่นู๋กรีนที่แท้ก็โดนต้ม แต่แบบนี้ก็ดีแล้วล่ะ :hao3:
รอตอนต่อไปค่ะ อยากเห็นคุณฟรานปลอบขวัญกรีน :z1:
-
555++ กรีนได้เป็นสายลับสมใจแล้วล่ะ :hao3:
-
กรีนโดนบททดสอบที่หนักเอาการเลยอ่ะ
-
โห,,,บททดสอบ ทำซะเครียดเลย
-
นู๋กรีนผู้น่าสงสาร โดนเพื่อนรักหลอก
ข้อตกลงของคุณฟรานกรีนน้อยจะโดนหนักขนาดไหนนี่
-
5555 นายเอกโดนหลอกน่าัรักเชียว ><
สนุกมากคะ
อยากอ่านตอนต่อไปมากเลย
คุณฟรานจะดีอะไรเช่นนี้อิจฉา
-
กรรม โดนหลอกเต็มเปาเลย :jul3:
-
กรีน นู๋ยังโอเคอยู่ใช่มั้ย 555 โดนหลอกจังๆเลย รอตอนจบ&ขอตอนพิเศษ(หื่นๆ)เยอะๆน้า :katai2-1: :katai2-1:
-
ทำไมทำกับกรีนน้อยได้ลงคอ
-
หนูกรีน ไม่ใช่แค่หนูหรอกค่ะที่โดนหลอก คนอ่านก็โดนหลอกเหมือนกัน :ling1:
-
อยากอ่านตอนต่อไปมากอ่ะ
แล้วก็อยากอ่านตอนพิเศษที่เป็นพาร์ทคุณฟรานด้วย :o8:
ช่วยสนองนีดหน่อยนะคะ
-
อ่ะโธ่!!! โดนหลอกหรือนิ
-
ทดสอบเวงกำ!!!
-
แหม เพื่อนดีขนาดนี้!!!! 5555+
-
โหยยยย หนูกรีน โดนต้มเปื่อยเลยลูก แต่ยังไงก็ดีแล้วน้า
แอบกลัวจะดราม่าด้วย - q - ลุ้นสุดตัวกันเลยทีเดียวตั้งแต่เริ่มขโมยภาพ จนถึง ตอนได้เจอคุณฟรานตอนจนมุมอีกที
ปรากฏ โอ้ มันช่างเป็นแผนการอันแยบยลที่ต้มนายเอก และ ผู้จนอานจนเปื่อยกันเลยทีเดียว 555+
จะรอตอนจบนะค๊าา
-
แจ้งๆๆๆ จากคนเขียน :katai4:
เนื้อหาหลายตอนได้ถูกแก้ไขเพิ่มเติมรายละเอียดไปแล้ว เพื่อเวลาอ่านจะได้เข้มข้นมากยิ่งขึ้น
เราแก้ไขไปหมดแล้ว :mew4:
ขอบคุณที่ติดตาม เราดีใจมากที่มีคนเข้ามาอ่านมากมายขนาดนี้ :L1: :pig4:
แล้วนี่ก็เป็นตอนจบแว้วววววววววววววว :hao6:
ต้อนรับสงกรานกันเลย :haun4:
ใครๆที่ไม่ได้ออกไปตากแดดกันก็มาอ่านนิยายกันนะ 55555 :katai3:
ตอนที่จบ
ผ่านมาสองวันแล้วหลังจากเหตุการณ์ระทึกขวัญนั้น ผมได้คุยกับทอรี่แล้ว เธออธิบายเรื่องทั้งหมดและก็ขอโทษขอโพยผมใหญ่เลย แต่ผมรู้ว่าเธอไม่สำนึกเลยสักนิด เพราะอะไรน่ะหรอ หึ เพราะเธออยากให้ผมเป็นแฟนกับคุณฟรานมากน่ะสิ เธอให้เหตุผลว่า....
“ก็พอเราแต่งงาน เราก็จะได้เข้าบ้านหลังเดียวกันไง”
ดูเหตุผลของเจ้าหญิงเอาแต่ใจสิครับ
แต่เหตุผลหลักแล้วก็คงหนีไม่พ้นว่า ทอรี่เห็นรูปของผมกับคุณฟรานบนโต๊ะทำงานของพี่ไนท์แฟนตัวจริงที่เธอว่านั่นแหละ และเธอก็รู้ว่าจะต้องเกิดอะไรขึ้นกับผมแน่ๆ เธอจึงขอเป็นเจ๊ดันเอง โดยการส่งบททดสอบมาให้ ส่วนไอ้ที่ผมโดนจับตัวไปก่อนหน้านี้ก็แค่ขู่ให้ผมทำตามแผนการโดยเร็วเท่านั้น คงกลัวผมเปลี่ยนใจหรือช้าหรืออะไรสักอย่างผมก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน แต่สรุปว่ามันได้ผล เพราะมันทำให้ผมต้องรีบดำเนินตามแผนโดยเร็วน่ะสิ
“คิดอะไรอยู่ หื้ม!!” คุณฟรานเดินเข้ามาหาผมพร้อมกับคำถาม
“ครับ ผมกำลังคิดว่า ในเมื่อคุณรู้ว่าผมไม่ได้หวังดีกับคุณ ทำไมคุณไม่ไล่ผมไปล่ะครับ”
“ไม่มีเหตุผลที่ฉันต้องทำร้ายหัวใจตัวเองนี่” ดูเขาตอบสิครับ
“......................(ฉ่า).......อะ...เอ่อ” ขอเวลาทำใจครับ คุณฟรานกำลังบอกรักผมใช่หรือเปล่า?
“หึหึหึ วันนี้เราไปปิคนิคกันนะ” อารมณ์ดีจังเลยนะครับ
“คะ...ครับ เอาสิครับ” ขอบคุณครับที่ช่วยเปลี่ยนบรรยากาศให้ ฟู่!!
เขาคงเห็นว่าผมชอบมานั่งมองสวนสวยจากบนนี้อยู่เรื่อยสินะ
คุณฟรานสั่งให้แม่บ้านเตรียมของกินต่างๆไว้ แล้วเขาก็ให้ผมไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน อยู่ในบ้านแต่งตัวสบายเกิน ตอนนี้เรากำลังนอนเล่นกันอยู่บนห้องใต้หลังคา และรู้สึกว่าบนนี้จะกลายเป็นมุมโปรดของผมไปเสียแล้ว
ที่ว่าปิคนิคของเรานั้น ก็คือ ไปทานข้าวในสวนสวยเท่านั้นครับ ก็สวนหลังบ้านอย่างที่ว่านี่แหละ ซึ่งสถานที่ที่เรานั่งกินกันนั้นก็อยู่ใต้ร่มไม้ของต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่ง แต่ผมก็ยอมรับว่าบรรยากาศที่นี่ดีมากๆเลยครับ ดีอย่างที่คิดเลย แม้เวลานี้จะเป็นช่วงบ่ายแก่ๆแล้ว แต่อากาศก็ไม่ได้ร้อนอย่างที่ควรครับ ออกจะเย็นกำลังสบายด้วยซ้ำ
โทนี่ดีนถูกลงโทษที่ประมาทจนต้องละเลยต่อหน้าที่ ซึ่งข้อมูลตรงส่วนนี้คุณฟรานก็ไม่ได้เล่าอะไรให้ผมฟังมากนัก เขาเพียงแต่รับรองว่าไม่ได้ใช้ความรุนแรงอะไร
และวันนี้โทนี่ดีนก็เป็นคนไปปูเสื่อเตรียมของปิคนิคที่แม่บ้านเตรียมไว้ก่อนแล้วให้ผมกับคุณฟรานที่สวนสวย เห็นทั้งสองคนปกติดีผมก็สบายใจครับ อาหารเป็นอะไรที่ง่ายๆอันประกอบไปด้วยแซนวิช ขนมเค้ก ครัวซอง และชาร้อนๆ
ผมและคุณฟรานลงไปนั่งกันบนเสื่อผืนนั้น ผมรู้สึกผ่อนคลายมากขึ้น แม้จะยังคิดไม่ตกว่าจากนี้ไปตัวเองจะทำอย่างไร จะกลับไปใช้ชีวิตอย่างที่ผ่านๆ มาเหมือนไม่เคยมีคุณฟรานได้มั้ย? ภารกิจเสร็จแล้ว หรือเปล่านะ?? แต่....ก็เหมือนยกภูเขาออกจากอกได้แล้วจริงๆ แต่ทำไมผมถึงรู้สึกปวดใจแปลกๆแบบนี้ก็ไม่รู้
ผมสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อคุณฟรานดึงผมให้ไปนั่งลงบนตักแข็งแรงของเขา คงเป็นเพราะผมมัวแต่เหม่อด้วย ผมรู้สึกเกร็งเล็กน้อยก่อนจะค่อยๆผ่อนคลายอาการนั้นลงไป คุณฟรานสวมกอดผมจากทางด้านหลังและเขาก็ก้มลงมาหอมแก้มผมเบาๆ ผมช้อนสายตาหันขึ้นไปมองเขา แค่เพียงเราสบประสานสายตากัน หัวใจของผมก็เต้นแรงขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้ สบตากันเงียบๆแบบนี้ บรรยากาศมันชวนเสียตัวขึ้นมายังไงอย่างงั้นเลยครับ
ตอนนี้ผมนั่งบนตักของคุณฟราน โดยคุณฟรานนั่งซ้อนอยู่ด้านหลังและสวมกอดผมเอาไว้หลวมๆ
“ไม่หนักหรอครับ??” ผมตั้งคำถามเบี่ยงความคิดทะลึ่งของตัวเอง
“ไม่หรอก เธอตัวเบากว่าที่ฉันคิดไว้เสียอีก” อ่ะนะ รู้สึกว่าเราจะคุ้นเคยต่อกันเกินไปแล้ว เปลี่ยนเรื่องๆ
“คุณเหงื่อออก ร้อนหรอครับ??” และอีกหนึ่งคำถามโง่ๆของผม
“แล้วเธอร้อนมั้ยล่ะ??”
“เอ่อ...นิดหน่อยครับ” แต่ไม่รู้ว่าร้อนอะไร ขอตอบไปแบบนี้ละกัน
“หืม??” หืมนี่เหมือนจะไม่เชื่อนะครับ แล้วไม่คิดว่า..........
“เอ๊ะ!!.......................อืมมมมม” ผมบอกว่าร้อนนะครับ ไม่ได้บอกว่าให้จูบ
รสจูบที่ห่างหายไปหลายวัน แต่ก็นานมากในความรู้สึก ปลายเรียวลิ้นที่ยังคงพลิ้วไหวเหมือนเดิม ในความรู้สึกของผม รสจูบที่คุณฟรานมอบให้นั้น ช่างหวานเสมอ จนผมอดไม่ได้ที่จะใช้ลิ้นที่ได้ครูดีสอนมาโต้ตอบกลับไปบ้าง จากนั้นจึงครางออกมาเบาๆ
“ร้อนจริงๆด้วย หึหึหึ” ถอนปากออกมาเพื่อแซวผมหรือครับ? แค่นี้ผมก็ไม่รู้จะอายยังไงแล้ว ช่างกล้าจริงกู
“.........................” ผมไม่ตอบคำด้วยหรอกครับ จนคำพูดจริงๆ
“ปลดกระดุมหน่อยนะ” หา!!! ผมอึ้งเล็กน้อย ก่อนจะรีบปรับเปลี่ยนสีหน้า
“เอ่อ.....ตรงนี้หรอครับ” ไม่ไหวๆ ผมรู้สึกร้อนๆหนาวๆขึ้นมาทันที ไอ้ที่จะให้ปลดนี่มันชวนให้คิดนะครับ
“ไม่มีใครกำหนดว่าเซ็กส์ต้องทำบนตียงเท่านั้นนี่” คำพูดมาพร้อมกับรอยยิ้มหวานๆ
...........เอาจริงหรอครับคุณฟราน!!.....................
แบบนี้ผมคงไม่ต้องคิดแล้วใช่มั้ยครับ ดูเหมือนมันจะใช่แล้วล่ะ
“ตะ...แต่ว่า อื้อออออ”
ไม่ฟังกันบ้างเลย เหมือนเสียงประท้วงของผมจะไม่มีผลอะไรแล้ว คนเอาแต่ใจทำเหมือนเก็บกดมาหลายวันจากเรื่องยุ่งๆ ก็หลายวันจริงๆ ตอนนี้เขาเลยไม่อยากฟังอะไรผมแล้ว รสจูบที่คุ้นเคยที่ค่อยๆบรรจงสัมผัสกลีบปากของผมก่อนลิ้นร้อนนั้นจะล่วงล้ำเข้ามาควงหาปลายลิ้นของผม ถึงอย่างไรมันก็ทำให้ผมเคลิบเคลิ้มและก็อดจะคล้องตามทุกครั้งเสียไม่ได้
“อืมมม....อ่าาาาาาาา”
เพียงเวลาไม่นาน ผมก็ต้องคลางเสียงกระเส่าออกมาเรียกเลือดมารวมตัวกันบนใบหน้าของตัวเองทันที คุณฟรานละจากริมฝีปากมาที่แก้ม ลงมาที่ซอกคอ ก่อนจะใช้จมูกสูดดมและใช้ลิ้นเลียชิมผิวเนื้อของผม ให้ผมได้สยิวเสียวมากขึ้น ขนลุกอ่ะ นั่นน่ะจุดอ่อนเลยนะ โดนทีไรเป็นต้องอ่อนระทวยทุกครั้งไป
“อ่ะ.....อ้าาาาา”
ความเสียวกระสันแล่นจิ๊ดขึ้นมาที่สมองของผมทันที ก็ซอกคอมันเป็นจุดอ่อนของผมนี่นา บรรยากาศมันช่างเป็นใจให้เสียตัวจริงๆด้วย อ่านะ แบบนี้ไม่ชวนเสียตัวแล้วล่ะ ผมกำลังจะเสียตัวนี่แหละ
“อื้มมมมม......อ่ะอ๊ะ!!”
ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่เสื้อเชิ้ตตัวบางของผมถูกปลดออกมาให้คุณฟรานได้ใช้ปลายลิ้นโลมเลียไปตามยอดอกของผม คงเป็นเพราะผมมัวแต่เคลิบเคลิ้มกับสัมผัสที่ห่างหายไปหลายวัน แล้วความรู้สึกตื่นตัวของกรีนน้อยก็ยิ่งทำให้ผมกอดรัดและตอบสนองต่อรสสัมผัสของคุณฟรานมากขึ้น แบบนี้ยิ่งเข้าทางคนขี้แกล้งเลยสิครับ
ไม่ไหวๆ ผมไม่เคยคิดว่าตัวเองจะชอบเซ็กส์เลยนะ ที่ผ่านมาหลายวันนี้...เราไม่ได้มีอะไรกันในร่มผ้า แต่ผมก็ไม่เห็นจะรู้สึกต้องการมันเลยนี่นา แล้วทำไม? พอมาเจอคุณฟรานเล้าโลมแค่นี้ ผมก็เหมือนจะถึงจุดสุดยอดนั้นเสียให้ได้
......................ให้ได้อย่างนี้สิ...........ผมชักติดใจความรื่นรมย์นี้เสียแล้ว........................
เพียงเวลาไม่นานปลายลิ้นนั้นก็กลับมากระหวัดเกี่ยวพันกับปลายลิ้นของผมอีกครั้ง ลิ้นรสชาติหอมหวานที่ยังหลงเหลืออยู่ ผมรับรู้ถึงรสจุมพิตที่ทวีความหนักหน่วงมากขึ้น มากขึ้น ผมถึงขนาดครางออกมาอีกครั้งอย่างไม่สนแล้วว่า...........เรากำลังจะมีเซ็กส์กันท่ามกลางสวนสวยแห่งนี้
ความอายแทบจะถูกลืมเลือนไปเสียด้วยซ้ำถ้าหากว่า.........................
คุณฟรานไม่ถอนริมฝีปากออก ในขณะที่ผมปรือตามองตามอย่างเสียดายในรสจูบหวานๆนั้น
ผมในตอนนี้ช่างไร้ท่าทีขัดขืนเสียจริง คุณฟรานเอื้อมมือมาลูบไล้ตามผิวแก้มของผม ดวงตาของเขาแสดงออกมาอย่างไม่ปิดบังเลยว่า............
................................เขาหลงไหลและคงจะลุ่มหลงผมมาก...................................
“ที่จริงตั้งแต่มาที่นี่ ฉันอยากทำรักกับเธอทุกวัน ทุกเวลาด้วยซ้ำ”
“เอ๊ะ!!...........(ฉ่าาาาาาาาา)...............” จริงดิ กูน่าจับกดขนาดนั้นเชียว
ไม่ไหวแล้วครับ ตัวของผมจะสุกแล้ว ตอนนี้ผมกำลังนั่งทับบนตักของเขาและเราก็กำลังหันหน้าเข้าหากัน เจอประโยคเมื่อกี้เข้าไป ผมเลยได้แต่ก้มหน้าลงอย่างอายๆ (โครตอายอ่ะ) มือจากที่ขยุ้มเสื้อกลางอกของคุณฟรานก็ตกลงมาจับกันเอง ส่วนคุณฟรานก็สวมกอดผมด้วยมือข้างเดียวส่วนอีกข้าง เขาเปลี่ยนจากลูบไล้แก้มของผม มาลูบบนหัวของผมเบาๆ ตกลงผมเป็นอะไรสำหรับเขาเนี่ย เดี๋ยวกอดเหมือนคนรัก เดี๋ยวเอ็นดูเหมือนเด็กน้อย และยังให้เกียรติผมเหมือนแขกคนสำคัญอีก ผม....ตามเขาไม่เคยจะทันเลยครับ
“คุณ......หลงรักผมหรือครับ??”
ไหนๆก็ได้อายแล้วก็ขออายให้ถึงที่สุดเลยแล้วกันครับ
“ใช่ และเป็นรักแรกพบด้วย”
โอยยยยยยยยยยยยย ตายๆๆๆๆๆ สมใจแห่งความอายเลยล่ะครับ ผมรู้แล้วครับ ว่าอายม้วนเป็นยังไง ก็ในเมื่ออาการของผมก็คงไม่ต่างจากอาการอายจนตัวจะเป็นเกรียวอยู่แล้ว
.............................ไม่ไหวจะอายแล้วครับ..............ไม่ไหวไม่ไหว........................
...................แล้วกูจะอมยิ้มเพื่อ!!.....................
แม้จะพยายามหุบริมฝีปากตัวเองไม่ให้มันฉีกมากไปกว่านี้ แต่ก็ทำไม่สำเร็จเลยกลายเป็นอมยิ้มแปลกๆ ดีนะที่ยังก้มหน้าก้มตาอยู่ อย่าก้มมองผมให้มากไปกว่านี้เลยครับ ผมอายครับคุณฟราน อายมากด้วย
ครั้งนี้ตัวของผมคงได้สุกสมใจแล้วจริงๆ ใครจะคิดว่าคุณฟรานเขาจะกล้าตอบออกมาตรงๆแบบนี้กันครับ
“ดังนั้นไม่ว่าเมื่อไหร่ก็ตาม ฉันก็อยากจะกอด จูบ หรือทำอะไรให้เธอได้แสดงอารมณ์แบบนี้ออกมาเสมอ”
‘อ๊ากกกกกกกกกกกกกก ไม่ไหวแล้วครับบบบบบบบบบบ’
แต่พูดไม่ได้ดดดดดดด ไม่มีเสียงแล้ววววววววววววววววววว
ก็นะ แค่นี้ผมก็หุบยิ้มไม่ได้แล้วครับบบบบบบบบบ
“เธอคงคิดว่าฉันมักมากในกามสินะ” ‘ไม่ครับ!! ไม่เลยครับ’ หุบยิ้มทันที
“...........” ผมได้แต่สั่นศีรษะน้อยๆ แต่ไอ้ความอายถึงขีดสุดแบบนี้มันก็ทำให้ผมพูดไม่ออก ไม่รู้คำพูดมันอันตรธานหายไปไหนกันหมด
ถ้าหากคุณฟรานเป็นคนมักมากในกามอย่างที่เขาบอกมา เขาคงไม่ปล่อยผมให้รอดมาหลายวันแบบนี้หรอก แต่พูดไม่ออกครับ เดี๋ยวเขาจะรู้ทันความคิดลามกของผม ว่าที่ผ่านมาผมก็แอบคิดหื่นๆกับเขาไปบ้างแล้ว
สงสัยผิวด้านหน้าของผมคงล่อตาล่อใจเขามาก คุณฟรานถึงได้ค่อยๆลูบไล้ไปมาก่อนจะใช้มือข้างนั้น เชยคางผมขึ้นมารับจุมพิตแสนหวานอีกครั้ง ผมช้อนตาสบกับเขาแต่ก็ได้ไม่นาน อายครับ อายมากๆ รสจูบที่อ่อนนุ่มแสนหวาน เหมือนคนจูบจะถนุถนอมผมอย่างมาก ก่อนเขาจะแนบจุมพิตที่นุ่มนวลลงบนแผ่นอกของผม และใช้ปลายลิ้นครืนยอดอกของผม ให้ผมต้องแอ่นตัวเพื่อรับสัมผัสนั้นไปโดยอัตโนมัติ
“อ๊ะ!!!” เสียวอ่ะ เสียวมากๆ
มือข้างหนึ่งคุณฟรานใช้สวมกอดผม มืออีกข้างใช้ลูบไล้ยอดอกอีกข้างของผม ส่วนมือของผมก็กำลังขยุ้มไปที่เส้นผมที่อ่อนนุ่มของเขาอย่างไม่ค่อยจะรู้ตัวเสียด้วยซ้ำ
“อื้มมมมม อืมมม อ๊า.....”
ติ่งเนื้อเล็กๆของผมมันอร่อยขนาดนั้นเลยหรอครับคุณฟรานนนนนนนนนนนน
ก็เขาเล่นสลับดูดติ่งเนื้อเล็กๆนั้นไปมาสักพักแล้ว ก่อนจะละขึ้นมาสูดดมกลิ่นกายของผมตามลาดไหล่มาที่ซอกคอ ติ่งหู พวงแก้ม และจบลงที่ริมฝีปากของผม ตอนนี้ผมได้แต่อ่อนระทวงอยู่ในอ้อมกอดของเขาเท่านั้น ลิ้นของเขาสะกดเสียงครางของผมได้เป็นอย่างดี
จากที่เราคุยกันเมื่อครู่ทำให้กรีนน้อยแอบอ่อนตัวลงไปบ้าง แต่ตอนนี้มันกลับมาสู้อีกครั้งและครั้งนี้ดูเหมือนมันจะกลับมาพร้อมกับความอึดอัดมากขึ้นด้วย
คุณฟรานใช้มือข้างหนึ่งลงมาลูบผ่านกรีนน้อยบนเนื้อผ้าอย่างแผ่วเบา
“คุณฟ....ฟรานนนน....ยะ...อ่าาาา.....”
‘คุณฟราน อย่าแกล้งกันสิครับ’ ผมอยากพูดประโยคนี้ต่างหาก แต่เสียงครางกลับเข้ามาแทนที่เสียอย่างนั้น
“กรีนน”
เสียงเรียกมาพร้อมกับแรงกอดกระชับที่เพิ่มมากขึ้น ผม...รับรู้ถึงความตึงเครียดของสิ่งที่ตัวเองสัมผัสได้ทันที ใช่ว่า....ผมจะทรมานคนเดียวเองเสียอีก คุณฟรานก็คงต้องการผมมากเช่นกัน
เขากอดผมไว้แน่นๆ ก่อนที่ตัวเขาจะเอื้อมมือไปหยิบกระดิ่งมาสั่นสองสามครั้ง ถึงตอนนี้ผมรู้สึกเกร็งตัวขึ้นมาทันที เขากำลังเรียกลูกน้องมาพบเขา.............
..........................ตอนนี้น่ะหรือ!!??.............................
ผม.......รู้สึกถึงอ้อมกอดที่รัดมากขึ้น ผมจึงยืดสิ่งนั้นเป็นที่พึ่ง ผมรู้สึกอยากจะหายเข้าไปอยู่ในตัวของคุณฟรานเสียเดี๋ยวนี้เลย เพราะรู้ว่าตัวเองเบียดตัวเข้าสู่อ้อมกอดนั้นขนาดไหน จะให้ผมผละออกมาจากอ้อมกอดของเขาแล้วมาเผชิญหน้ากับคนของเขาซึ่งจะเป็นใครก็ยังไม่รู้ ด้วยสภาพที่เนื้อตัวแดงก่ำไปด้วยความต้องการ เสื้อผ้าหน้าผมที่ยุ่งเหยิง ผม............ไม่กล้าครับ!! แค่คุณฟรานคนเดียวผมก็ไม่รู้จะทำหน้าอย่างไรแล้ว
เพียงเวลาไม่นานคนของคุณฟรานซึ่งเป็นใครผมก็ไม่รู้ เพราะไม่ได้หันไปมอง ผมยิ่งเอาหน้าของตัวเองฝังเข้าไปอยู่ในอกของคุณฟรานมากขึ้น และพยายามทำตัวให้ลีบเล็กลงให้มากที่สุด เมื่อคนของเขามาถึง.....ผมก็จิกเล็บสั้นๆของตัวเองลงไปบนแผ่นหลังของคุณฟรานด้วยความเผลอตัว ถึงตอนนี้คุณฟรานจึงลูบแผ่นหลังของผมเบาๆเป็นการปลอบใจบ้าง
คุณฟรานสั่งไวน์กับเนยแข็งไป และก็รอไม่นาน ของที่เขาสั่งก็มาอยู่ตรงหน้าเขาแล้ว แต่ถึงอย่างนั้นเราทั้งสองคนก็ยังคงอยู่ในอ้อมกอดของกันและกันอยู่ คุณฟรานไม่ได้ปล่อยผมออกมาจากอกของเขาแม้ในขณะที่คนรับคำสั่งนั้นกลับไปเอาของที่เขาสั่งมาให้ หรือแม้แต่จะบอกผมหรือไม่ว่า คนที่มารับคำสั่งเป็นใคร ผมคิดเอาเองว่า เขาคงไม่ได้อยากให้ผมทำตัวไม่ถูกต่อหน้าลูกน้องของเขาคนนั้น ไม่ว่าจะเป็นตอนนี้หรือหลังจากนี้ เมื่อคิดได้ดังนั้น ผมจึงรู้สึกซึ้งใจคุณฟรานมาก
......................เขาเป็นห่วงและใส่ใจกับความรู้สึกของผมด้วย.........................
“ไม่เป็นไรแล้วๆ กรีน”
คุณฟรานก้มลงมาพูดปลอบผมเบาๆ อารมณ์วาบหวามที่เกิดขึ้นก่อนนี้ของผม หดลงไปอย่างรวดเร็วแล้ว แต่นั่นกลับไม่มีผลอะไรกับคุณฟรานเขาเลยสักนิด เมื่อตั้งสติได้ผมก็ยังคงสัมผัสถึงความตึงเครียดนั้นของเขาอยู่
“ขอโทษด้วยที่ทำให้เธอรู้สึกไม่ดี แต่ฉันไม่ต้องการให้เธอเจ็บหรอกนะ”
อ่า............เสียงอ่อนหวานมาพร้อมกับความห่วงใยนั้น มันทำให้ผมแทบจะลืมความรู้สึกอับอายก่อนหน้านี้ทั้งสิ้น
คุณฟรานก้มลงมาจูบและเล้าโลมอารมณ์ของผมอีกครั้ง อาจเพราะความตื่นเต้นด้วย เลยทำให้ผมรู้สึกมีอารมณ์ร่วมมากกว่าปกติ คุณฟรานยกตัวผมมาเอนตัวพิงกับต้นไม้ใหญ่ ในขนาดที่ริมฝีปากของคุณฟรานก็ยังไม่ละจากริมฝีปากของผม เขาโอ้โลมส่วนบนของผมไปตามใบหน้า ซอกคอ มาตามแผ่นอกบาง ที่สำคัญดูเหมือนเขาจะเน้นที่จุดไวต่อสัมผัสของผมเป็นพิเศษด้วย ส่วนมือของเขาก็เอื้อมมาปลดกางเกงของผมออกมาอย่างง่ายดาย เขาดันเข่าของผมขึ้นมาตั้งฉาก ก่อนจะใช้ปลายนิ้วแม่โป้งครืนตรงส่วนอ่อนไหวด้านหลังของผมเบาๆ
“อ๊ะ...อื้มมมมมม”
ผมเม้นปากตัวเองมากขึ้น เมื่อรู้สึกว่าเริ่มจะไม่เป็นตัวของตัวเองมากขึ้นแล้ว คุณฟรานไม่ได้รุกเร็ว แต่เหมือนเขารู้ว่าควรจะเริ่มจากจุดไหนไปจุดไหน ควรเพิ่มแรงหรือลดแรงตรงไหน
คุณฟรานยังคงครืนไปมาตรงช่องทางนั้นเบาๆ ก่อนที่มือของเขาจะหายไปและกลับมาพร้อมกับความรู้สึกเย็นวาบตรงช่องทางนั้นของผม
“อ๊า!!!...อ้าาาาา”
ผมรู้สึกสั่นสะท้านขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่ คุณฟรานค่อยๆสอดเนยแข็งที่เป็นก้อนกลมๆ เข้าไปในช่องทางอ่อนนุ่มของผม แล้วผมก็รู้สึกว่าเนยแข็งนั้นก็ได้ละลายไปอย่างรวดเร็วตามอุณหภูมิที่ร้อนระอุของตัวเอง
“อ้า...ยะ...ย๊าาาา....อย่าาา” นอกจากความเย็นแล้วยังมีความเสียวกระสันที่ไม่คิดว่าจะได้รับมาด้วย ผมรับรู้ถึงลูกกลมๆที่ค่อยๆละลายนั้นได้ มันแปลกๆ แต่ก็ปฎิเสธไม่ได้ว่าก็รู้สึกดีเช่นกัน
ลูกแรกแล้วก็ตามด้วยเนยแข็งลูกที่สองพร้อมกับนิ้วเรียวยาวนั้นที่สอดเข้ามาหยอกล้อกับผนังอันอ่อนนุ่มด้านหลังของผม ไม่ไหว ‘เสียวแปร๊ดเลย’ หนำซ้ำปลายนิ้วนั้นยังดันลูกกลมๆนั้นเข้าไปให้ลึกยิ่งขึ้นด้วย โอยยย ขนลุกมากอ่ะ จากนิ้วเดียวก็เป็นหลายนิ้ว จนผมแทบจะถึงจุดสุดยอดเสียให้ได้ ผมตอบสนองต่อการสอดส่ายเบาๆนั้นอย่าลืมตัว
“อ้ะ!! อ้า อ๊า!!”
ผมรู้เลยว่าตอนนี้ตัวเองสั่นแค่ไหน เรี่ยวแรงที่มีหายไปหมดสิ้น ขาทั้งสองข้างของผมสั่นระริกอย่างควบคุมไม่ได้ เพียงแค่คุณฟรานผละออกมาจัดการกับกางเกงของเขา ผมก็เห็นว่าส่วนอ่อนไหวด้านหน้าของตัวเองก็สั่นระริกไม่แพ้กัน ตรงปลายยอดมีน้ำสีขาวปริ่มเยิ้มออกมาอย่างน่าอาย เนยที่ละลายไปแล้วนั้นค่อยๆ เอ่ยล้นออกมาเคลือบผิวด้านนอกจนมันเยิ้ม
ลมหายใจของผมร้อนผ่าว ไม่ไหวแล้วจริงๆ ทำไมชอบแกล้งกันแบบนี้นะ
“อื้ออออออ....ฮึก!”
ผมสะอื้นออกมาเบาๆ อย่างไม่รู้จะทำยังไงดี คุณฟรานตรึงมือของผมไว้เหนือหัวผมทั้งสองข้างด้วยมือข้างเดียว เหมือนเขารู้ว่าผมรู้สึกอย่างไร และจะทำอะไร ผมอยากปลดปล่อย มัน.............
............ทรมานเหลือนเกิน......ทรมานเกินไปแล้ว.............
เมื่อคุณฟรานจัดการปลดกางเกงออกมา เขาเพียงแต่ปลดตะขอและซิบกางเกงลงเท่านั้นครับ จากนั้นเขาก็จัดการนำสัดส่วนอันแข็งขึงของตัวเองออกมา ผมค่อยๆหลับตาลง.....
..........อย่างอดทนและรอคอย.........
คุณฟรานปล่อยมือของผมลงมา ก่อนจะยกสะโพกของผมขึ้นเล็กน้อยและจัดการค่อยๆฝั่งตัวเองลงมาที่ช่องทางอันคับแคบของผม ท่อนเอ็นร้อนๆนั้นแทรกเข้ามาในตัวผมได้อย่างง่ายดาย จากนั้นเขาก็กดความแข็งนั้นให้เข้ามาในตัวของผมมากขึ้น
“อ๊ะ ฮ้าาาา......อ่า.....”
..........เหมือนการรอคอยของผมสิ้นสุดลง...........
แผ่นหลังของผมแอ่นโค้งขึ้น เพื่อตอบรับการแทรกตัวของเขา ช่องทางภายในของผมกำลังบีบรัดแท่นความร้อนนั้น ผมต้องยอมรับอย่างหน้าไม่อายเลยว่า.........
……..‘แก่นกายของคุณฟรานให้ความรู้สึกดีจริงๆ’…… และก็คงไม่ใช่เพียงแค่ผมที่รู้สึกเช่นนั้น
“อ่า.....เยี่ยมจริงๆ”
คุณฟรานกล่าวหลังจากแช่ไว้สักพัก เขาก็คงจะอดทนมากด้วย ผมสังเกตได้จากสีหน้าของเขา แล้วเขาก็ดึงตัวออกและกระแทกเข้ามาใหม่ช้าๆ แล้วจึงค่อยๆ แรงขึ้นเร็วขึ้นครั้งแล้วครั้งเล่า เสียงเสียดสีของการล่วงล้ำดังออกมาไม่ขาดสาย พร้อมๆกับเสียงครวญครางของผมและของคุณฟรานที่ดังสอดประสานกัน
“อ๊ะ! อ่า....อา....”
ไม่ได้มีท่าที่ยุ่งยากอะไร เพียงเราสองคนสอดประสานรับและรุกซึ่งกันและกันอย่างเป็นจังหวะเท่านั้น
“อุ....อืมมมม”
สักพัก.....เขาก็เบาจังหวะลงและจูบผมเป็นช่วงๆ ซุกไซร้ซอกคอเป็นครั้งคราว ประสานไปกับการกระแทกกระทั้นนั้น จนผมรู้สึกสั่นสะท้านไปทั่วทั้งร่างและก็คงจะต่อเนื่องไปเรื่อย คุณฟรานรุกรานผมเป็นเวลาพอสมควรรุนแรงสลับกับเบากันไป ก่อนจะปล่อยให้ทั้งผมและเขาระเบิดความปรารถนาออกมา
“อ๊า!! อ้าาาา......”
สายน้ำร้อนๆหลั่งไหลเข้ามาในช่องทางด้านหลังของผม พร้อมๆกับน้ำขุ่นขาวของผมที่เจิ่นนองไปทั่วหน้าท้องของตนเองแล้วยังไปเปรอะเปื้อนตามเสื้อผ้าของคุณฟรานด้วย
“อื้ออออ.....”
เพียงแค่เขาถอนตัวออกมา ผมก็แทบจะหมดแรงล้มพับแล้ว คุณฟรานจึงต้องรีบรั้งผมเข้าไปกอดแนบอกของเขาเอาไว้ ในเวลานี้ผมไม่มีอะไรคลุมเครือใจแล้ว ท่าทีที่อ่อนโอนทะนุทถอมผมราวกับแก้วที่แสนเปราะบางนั้น ผมมั่นใจว่าที่เขาทำดีกับผมมาโดยตลอด เป็นเพราะว่าเขา....................
........................... ‘ได้รักผมแล้วอย่างแท้จริง’................................
ส่วนผมอย่างที่ผมเคยบอกไว้ ผมรู้ว่าตัวเองนั้นชอบคุณฟรานมาโดยตลอดและไม่เคยคิดจะหลอกตัวเอง และเวลานี้ผมก็มั่นใจแล้วเช่นกันว่า..............
........................ ‘ผมรักคุณฟราน’....................................
ขอโทษนะครับคุณฟรานที่ผมยังไม่กล้าพูดออกมาจากปากตังเอง แต่สักวัน ผมจะพูดมันออกมาแน่นอนครับว่า.......
........................ ‘ผมรักคุณครับ คุณฟราน’..................................
จบ
ทักทายทักทายยยยยยยยยยยย :katai5:
จบแค่นี้แล้วกันนะ ยาวมากกกกกกกกกกก :katai4:
ต่อไปก็เป็นตอนพิเศษนะ เพราะเรื่องราวต่างๆ ที่ยุ่งๆนี้มันจบลงแล้ว :mew3:
เม้นต์ให้กำลังใจเยอะๆ แล้วเราจะรีบเอาตอนพิเศษมาลงนะ อย่าลืมอย่าลืม เม้นต์ๆๆๆๆ :mew4:
มีคนเรียกร้องตอนพิเศษคุณฟรานมาอีกแล้ววววววววว :mew2:
จะรับไว้พิจารณาละกันนะ :hao3:
ขอบคุณมากที่เข้ามาอ่าน มาติ มาชม มารอกันนะ o13
ขอย้ำว่าทุกคอมเม้นต์เราอ่านไม่ต่ำกว่า 5 ครั้ง อ่านด้วยความรู้สึกขอบคุณทั้งนั้น :กอด1:
จุบุจุบุจุบุ :mew1:
Uri :bye2:
-
เป็นฉากจบที่เณยกเลือดได้ดีจริงๆ แถมยังหวานอีกด้วย
อย่าว่าแต่กรีนน้อยเลยที่อ่อนระทวย คนอ่านอ่านแล้วยังจะละลายไปพร้อมกับกรีน
คนฟรานได้ใจมากอ้ะ 5555
รอตอนพิเศษอยู่นะค้า
-
โอย ละลายยยยยยยยย >.< :-[
เป็นลมสลบ..แอร๊ยยย :jul1:
-
กรี้ดดดด เค้าละลายตามเนยพวกนั้นไปแล้วอ่ะ แอร๊ยยยยย :hao7: :hao7: :heaven
-
:hao6: :hao6: เลือดพุ่งงง :pighaun:
รอตอนพิเศษจ้าาา
-
จบกันอย่างเลือดสาด และปาดเหงื่อ :katai1: :katai2-1:
-
หึหึหึ....ใครโขมยเนยแข็งของชั้นไป!!!
-
จบซะแล้ว จบได้น่าประทับใจมาก :m25:
//เลือดหมดตัว
-
จัดตอนพิเศษสัก50ตอน เพราะตอนนี้กรีนยังเรียนอยู่เลย ยังแต่งได้อีกเยอะใช่ป่ะ
นะ นะ นะ ได้โปรด
-
:haun4: รอตอนพิเศษนะค้า
-
เอาตอนพิเศษสัก100ตอนพอนะครับ เอิ้กๆ
-
ร้อนแล้วเสียเลือดเราอยากจะเป็นลมอ่าคะ 555
นี่มันชายในฝันจริงๆชอบมากคะ
รอตอนพิเศานะคะ
ขอบคุณมากๆคะ
-
ตอนจบก็ยังเร่าร้อน อ๊ากก
-
ว่าแล้วว่าคุณฟรานคงรู้ตั้งแต่แรกแล้ว แต่สมยอมให้กรีนเพราะตั้งใจจะจีบอยู่ล่ะสิ อิอิ หวานกันตลอดเลยอ่ะ อิจฉา รอตอนพิเศษด้วยนะค่ะ คุณฟรานพากรีนเที่ยวรอบโลกหน่อยเร็ว สถานที่ใหม่เผื่อเร้าใจกว่าเดิม 555555
-
จบสวยงามมาก
-
จบซะเลือดสาดกระจายเลย :m25:
หวานกันได้ตลอดอ่ะ คู่นี้ :o8:
-
โธ่ กรีนน้อยโดนหลอก
คุณฟรานเลยปลอบซะยกใหญ่เลยเลย^^
-
:m25: :m25: :m25:
เค้ากะลังกินขนมปังหน้าเนยสดอยู่พอดีเลย :o8:
คุณฟรานกะกรีนเร่าร้อนซะเราเหนื่อยหยดเลย ชอบ ชอบ :z1:
ขอบคุณคุณคนเขียนนะคะที่เขียนนิยายสนุกๆให้ได้อ่าน
เป็นกำลังใจให้และรอตอนพิเศษนะคะ :L2: :L2:
สุขสันต์วันสงกรานต์ค่ะ :L1:
-
แฮ่ก ๆ :hao6: :hao6:
เอาอีก ๆ :hao7: :hao7:
-
แอบอยากรู้ว่าคนที่เอาเนยกับไวน์มาให้คุณฟรานคือใคร
ไม่ใช่อะไรแต่อิจฉา !!!! :pighaun:
นอนรอตอนพิเศษ อยากได้หวานๆหวิวๆ(?)
รักกรีนน้อยกับคุณฟราน~ :mew1:
-
:mew1:คุณฟรานน่ารักที่สุด><
ตอนพิเศษจะรอจ้า :hao6:
-
จบแล้ว~เป็นตอนจบที่เร่าร้อนมาก! จะรอตอนพิเศษนะ
-
:m25: :m25: อ๊ายยยย~ เลือดหมดตัว หวานมากเลยค่ะ
รอตอนพิเศษนะคะ มากี่ตอนเอ่ย? ขอเบาๆ20ตอนนะคะ 555 :heaven :heaven
-
รอตอนพิเศษ
-
ทักทายทักทายจ้าาาาาาาาาาา :hao7:
ดีใจจังเลยยยยยยย :hao6:
หนุ่มวายกับชายในฝัน ได้รวมเล่มแล้วนะะะะะะ :mew1:
รวมเล่มกับไร้กรอบจ้าาาาาา :hao3:
ในเล่มก็จะมีตอนพิเศษรวมเล่มด้วย o13
คิดไปคิดมาอยู่หลายตลบ เลยตัดสินใจแต่งตอนพิเศษของคุณฟรานฉลองรวมเล่มในครั้งนี้ :mew3:
ดังนั้นใครอยากรู้ว่า...คุณฟรานหนุ่มในฝันของกรีนน้อย.....มาหลงกรีนได้อย่างไรก็ติดตามได้ในเล่มนะะะะะะะ :haun4:
แต่ในบล็อกเรื่องนี้ยังไม่จบแค่นี้นะ ยังมีตอนพิเศษอีก....ไม่บอกหรอกว่ากี่ตอน อิอิอิ :z1:
ก่อนจะให้จบๆไป และไปฉลองตอนพิเศษคุณฟรานกันในรวมเล่ม :m25:
รับรองว่าใครที่ติดตามอยู่...เค้าจะไม่ให้ผิดหวังแน่นอน รับประกันด้วยหัวใจจจจจจ กิ้วกิ้วววววว 55555555 :laugh:
ขอบคุณทุกคอมเม้นต์ เราอ่านบ๊อยบ่อย อิอิอิ :katai2-1:
รักคนอ่านทุกคนนนนนนนนนนน :mew6:
uri :bye2:
-
รอรวมเล่ม
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
จะรอรวมเล่มน้า :hao6:
-
อยากอ่านตอนพิเศษแล้วววว :hao5: :katai5: :ling1:
-
:pig4: ขอบคุณคนแต่งมากๆ อ่านจนจบ รอตอนพิเศษต่อไป
ฮือออออ...คุณฟรานหื่นได้อีกนะ มาเงียบๆ เรียบๆ พร้อมเนยแข็งโหดมาก :laugh:
-
รอตอนพิเศษและรวมเล่ม :L2: :กอด1: :L2:
แต่ขอตอนพิเศษเยอะๆเลยนะคะ :z1:
-
แต่งได้สนุก. น่ารักมากๆค่ะ
รอตอนพิเศษนะคะ
-
ว่าจะลงให้ตั้งแต่เมื่อวานแล้ว ลงฉลองวันเกิดให้ตัวเอง 55555 :hao7:
แต่ก็ไม่ได้ลง......เลยเอามาลงวันนี้แทน 55555 :mew3:
ตอนพิเศษ 1
แฟน??
ใกล้สอบแล้ว ตั้งแต่กลับมาจากเที่ยวเกาะส่วนตัวของคุณฟราน ผมยังคงใช้ชีวิตตามปกติ?? ที่ไม่ปกติก็คือ.....
“เฮ้อออออออ เพื่อนเราจะออกเรือนแล้วนะเพื่อนแพท”
“นั่นสินะเพื่อนภูมิ เฮ้ออออออ” เออ!! เอาเข้าไป
“งานแต่งครั้งนี้เพื่อนแพทจะขอเป็นเพื่อนเจ้าบ่าวฝ่ายซ้ายนะ”
“หึหึ ส่วนเพื่อนภูมิจะขอเป็นเพื่อนเจ้าบ่าวฝ่ายขวานะ” เชี่ย!! ไม่จบอีกนะพวกมึง ขนาดกูอ้าปากด่าก็แล้ว เตะก็แล้ว จนต้องมาส่งสายตาด่าจนปวดตา พวกมันยังไม่รู้สำนึก
เออนะ ที่เป็นแบบนี้เพราะว่าตั้งแต่กลับมาจากเที่ยวเกาะ คุณฟรานจะทำตัวค่อนข้างติดผมตลอด พอเปิดเรียนเขาก็จะคอยมารับมาส่งผมด้วยตัวเองเท่านั้น แม้ส่วนใหญ่จะให้ลูกน้องขับรถหรูให้ก็ตาม หรือไม่ก็ให้ลูกน้องมารับ-ส่ง แต่เวลาเย็นเราก็ต้องมาทานอาหารเย็นด้วยกันอยู่ดี ไอ้ผมก็ไม่ได้รู้สึกอะไรหรอก เพราะปกติก็ไม่ได้ออกไปไหนกับเพื่อนหรือกับใครอยู่แล้ว เพียงแต่.......
........พอเป็นแบบนี้แล้วกูไม่ได้อ่านการ์ตูนอ่า..........
ตอนนี้พวกเราเพิ่งเลิกเรียน และลงมานั่งที่โต๊ะประจำข้างคณะ ใกล้สอบแล้วพวกเราจะมีติวข้อสอบกับพี่รหัสกัน ไอ้แพทกับไอ้ภูมิเสนอให้ไปติวกันที่คอนโดของผม ไอ้ผมก็ไม่ได้ว่าอะไรอยู่แล้ว รู้อยู่หรอกว่าคอนโดพวกมัน พวกมันจะเอาไว้กกสาวๆหลังติวเสร็จ ไม่มีพักกันบ้างเลยเพื่อนกู
จะว่าไปพี่รหัสของผมก็เป็นหัวหน้ากิจกรรมตัวยงเลยนะครับ ‘พี่โก้’ คือ พี่รหัสของผม เป็นรองเดือนคณะด้วย ที่จริงแกน่าจะได้เป็นเดือนคณะนะผมว่า เพราะแกดูเฟรนลี่มากกว่าเดือนคณะที่ออกจะเงียบๆและชอบตีหน้าขรึมนั่นด้วยซ้ำ
พี่โก้ยินดีเจียดเวลามาติวให้พวกผมในขนาดที่พี่รหัสของไอ้แพทกับไอ้ภูมิทำหน้าแบ่งรับแบ่งสู้ แต่พอโดนพี่โก้ขู่ไปหน่อยก็ยินดีปาจิงโกะขึ้นมาซะงั้น ไม่รู้ไปข่มขู่อีกท่าไหน
“ไงพวกมึง”
“หวัดดีครับพี่โก้” พร้อมเพรียงกันมากกก
“เออๆ ไหว้กูแหละดีแล้ว”
“โหหหพี่พพ”
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆ” เอออารมณ์ดีเชียวนะพี่รหัสกู
“เลิกเรียนแล้วนัดรวมตัวจะไปเที่ยวไหนกันวะ” ขำเสร็จพี่โก้ก็ยิงคำถามต่อเลย
“เปล่าครับ ผมสองคนแค่จะมาส่งเจ้าโอ๊ย!!” เชี่ย!! มึงนะมึงไอ้แพทปากหมา ผมต้องรีบเตะหน้าแข้งของมันก่อนที่มันจะพ่นคำน่าอายออกมาครับ หน้ามันบิดเบี้ยวได้ที่เลย ชิชะ เห็นกูใจดีหน่อยเป็นไม่ได้
อ้อ...มันจะบอกว่าส่งเจ้าบ่าวให้เจ้าบ่าวครับ เพราะมันบอกเจ้าสาวแล้วผมเตะมันไม่ยั้ง ย้ำ!! ไม่ยั้งนะครับ แต่มันก็ยังไม่ละความพยายามแกล้งผม เลยบอกเจ้าบ่าวกับเจ้าบ่าวแบบหยวนๆแล้วนะ ว่างั้น ผมก็เออๆ กูรำคาญละอยากจะพูดไรก็พูดเหอะ ไอ้ภูมิก็แทนที่จะช่วยผม กลับเป็นลูกรับที่ดีตามไอ้แพทไปด้วย เห็นกูทำหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกแล้วพวกมึงมีความสุขกันจังเลยนะ
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆ” ไอ้ภูมินะไอ้ภูมิหักหลังลูกคู่ตัวเองซะงั้น
“อะไรวะ? ไอ้แพทไอ้ภูมิว่าไง พี่อยากรู้?” อ่านะพูดเพราะขึ้นมาเลย ปกติกูๆตลอดดดด
ผมรีบส่งสายตาเขียวปั๊ดไปที่ไอ้ภูมิทันที มันยังหัวเราะอยู่ก่อนจะยกมือทั้งสองข้างขึ้นมาทำท่ายอมแพ้ ดีมึงจะได้ไม่แข้งเขียวไอ้เพื่อนรัก
“ไม่มีอะไรหรอครับพี่” กูต้องรีบแก้ต่างให้ตัวเองครับ
“อูยยยย มึงช่างทำร้ายกูได้ลงคอ” ไอ้แพทประท้วงครับ มันยังลูบหน้าแข้งตัวเองอยู่ สม!!
“หึ!! อย่าอีกเชียวนะมึง” ผมต้องขู่มันเบาๆทับด้วยครับ ไอ้นี่ไว้ใจไม่ได้เสียแล้ว ชิ
“ตกลงเรื่องไรกันวะ” ยังอีกกกกกก พี่โก้ครับบบบบบบ อย่าอยากรู้เลยพี่ น้องอายยยยยยยย
“แหะๆๆ ไม่มีอะไรหรอกครับพี่ ผมแค่จะแกล้งมันน่ะ” เออดี มึงผูกมึงก็ต้องแก้ด้วย
“เหอะ!! เดี๋ยวนี้มีปิดบังนะ” โหหหห ตุ๊ดมากเลยพี่ มีตัดพ้อๆ
“ฮ่าๆๆๆๆๆ พี่อย่าทำหน้างั้นดิ โครตตุ๊ดอ่ะ”
‘ป๊าด!!’ เน้นๆครับ
“ไอ้เชี่ยแพท!!”
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” สมน้ำหน้ามันครับ กูคิดแต่กูไม่พูด ส่วนมึงไม่คิดก็พูดเสียแล้ว สะใจจจจจจจจ ผมหัวเราะงอหงายเลยครับ สองเด้งเลยดิมึง
“เออ เราจะติวกันเมื่อไหร่ครับพี่” ไอ้ภูมิสุดหล่อยิงคำถามที่พวกผมอยากรู้ทันที
“กูว่าจะเริ่มติวให้พวกมึงอาทิตย์หน้าน่ะ เตรียมตัวกันด้วยล่ะ” ไม่มีถามครับว่าพวกผมพร้อมหรือไม่? มัดมือชกกันเลยครับ
“ว่าแต่จะไปไหนกันป่ะ?? พี่ว่าจะชวนไปกินข้าวหน่อย”
ไอ้แพทกับไอ้ภูมิหันมาสบตากันทันที เชี่ย!! กูรู้นะว่าพวกมึงคิดอะไรอยู่ ก่อนจะหันมามองหน้าผมเล็กน้อยและมองหน้าพี่โก้ต่อ
“พวกผมสองคนน่ะได้ครับ แต่ไอ้กรีนมันมีนัดแล้ว” พูดอย่างเดียวก็พอ ไม่ต้องมาทำเป็นยักคิ้วจึกๆให้กูหรอก
“ว้าาาา...แย่จัง ร้านนี้เป็นร้านโปรดของพี่ด้วย พี่อยากพาน้องกรีนไปทานมากเลยนะครับ” พี่ครับอย่ามาทำเสียงอ่อนเสียงหวานเลยครับ ผมรู้ว่าพี่แกล้ง พี่ไม่ได้รู้สึกอย่างนั้นสักนิด
“ไว้โอกาสหน้าแล้วกันนะครับ อ๊ะ!! เอ่อ..พี่โก้ผมไปก่อนนะครับ หวัดดีครับ เฮ้ย!! กูไปก่อนนะเว้ย!!”
พอดีเลยครับ รถของคุณฟรานมาจอดพอดี ผมไม่อยากให้เขาลงมาจากรถอ่ะ มันเด่นเกิน แค่รถก็เด่นแล้ว ผมรีบพุ่งปรู๊ดไปที่รถหรูอย่างเร็วไว
“เอ่อ....ขอบคุณครับ” แต่ถึงอย่างนั้นลูกน้องของเขาก็ยังออกมาเปิดประตูรถให้ผม เฮ้ออออออออ
“หึหึ ยังไม่ชินอีกหรอ??” พอเข้ามานั่งในรถ คุณฟรานก็ถามทันที
“ครับ ใครจะไปชินแบบคุณล่ะครับ”
“หึหึ...” เขาขำเบาๆพร้อมกับเอื้อมมือมาโยกหัวผมไปมา รถค่อยๆเลื่อนตัวออกจากจุดที่จอดแล้ว
“แล้วนี่จะไปไหนหรอครับ”
“ไปทานมื้อเย็นที่บ้านของฉันนะ ” อ่ะนะ แล้วเย็นนี้ก็คงค้างที่นั่นเลย
“ครับ”
เป็นแบบนี้อยู่บ่อยๆครับ ถ้าผมไปทานมื้อเย็นที่บ้านคุณฟรานก็ต้องจบด้วยการนอนในอ้อมกอดของเขา แค่คิดก็เขินแล้วครับ ไอ้ผมก็ชอบเสียด้วยสิ แต่สงสัยลืมตัว แสดงออกมากไปหน่อย
“หึหึ อย่าทำหน้าแบบนั้นสิ เดี๋ยวฉันก็อดใจไม่ไหวหรอก”
“..............” ขอไม่ตอบนะครับ เพราะตอนนี้หน้าของผมคงจะเริ่มแดงไปทั่วแล้ว ความคิดเป็นเหตุอีกแล้วกู อย่ามาทำสายตารู้ทันความคิดลามกของผมเลยครับคุณฟราน
ผมเม้นปากด้วยความเริ่มเขิน แล้วก็ก้มหน้าลงเล็กน้อย แอร์ไม่เสียแน่นะครับ ทำไมผมรู้สึกร๊อนร้อน
“จะเริ่มติวกันเมื่อไหร่ล่ะ??”
“อะ...ครับ เอ่อ...เริ่มอาทิตย์หน้าครับ” ผมพยายามปรับอารมณ์ ก่อนจะอ้ำอึ้มตอบ และเงยหน้าขึ้นมามองหน้าเขา
“งั้นหรอ งั้นตั้งแต่วันนี้ไปค้างที่บ้างของฉันทุกวัน จนกว่าจะติวนะ”
“เอ่อ...ครับ” ผมสบตากับเขาแวบนึงก่อนจะเสก้มหลบสายตานั้นอีกครั้ง คุณฟรานยกมือขึ้นมาและรั้งตัวผมเข้าไปกอดเบาๆ แบบนี้ทุกที เล่นเอาผมใจเต้นแรงทุกครั้ง
กับคนๆนี้แล้วผมก็ยังคงรู้สึกขัดเขินทุกครั้งนั่นแหละ ไม่รู้ทำไม ยิ่งผ่านช่วงเวลาที่เขาบอกรักมาแล้ว ผมก็ยิ่งเขินมากขึ้นกว่าเดิมอีก ให้ได้อย่างนี้สิ เมื่อก่อนกูออกจะหน้าด้านนะ
.................................................................
ช่วงเวลาแสนหวานผ่านไปอย่างรวดเร็ว ในที่สุดก็เข้าสู่ช่วงเวลาแห่งการติวเข้มโดยพี่รหัสทั้งสาม คอนโดของผมกลายสภาพเป็นสนามรก? ขนาดย่อมๆ รกอะไรครับ?? รกไปด้วยกองกระดาษกองชีททั้งหลายครับ เราติวต่อเนื่องกันมาสามวันแล้ว และเป็นสามวันที่ผมไม่ได้เจอคุณฟรานเลย เขาโทรมาหาผมบ้างเป็นครั้งคราว แต่สั่งให้สองกล้วยหอมมาคอยดูแล เรื่องอาหารการกินให้
ตอนพวกมันเข้ามาในห้องของผมครั้งแรกเล่นเอาพวกที่เหลืออีกห้าคน ตกตะลึงไปตามๆกัน ผมเคยบอกแล้วใช่มั้ย ว่ากล้วยหอมเค้ามักจะใส่เสื้อลายทางสีหวานๆ สีฟ้าสลับขาว หรือไม่ก็ชมพูสลับขาว ประกอบกับใบหน้านิ่งๆ ขัดกันมากกกกกกกก เห็นแล้วอยากจะขำก็ไม่กล้าขำอ่ะ
แต่นั่นแหละผมเคยเจอแล้ว ผมก็เลยขำอยู่คนเดียว ปล่อยให้พวกที่เหลือทำหน้าปุเลี่ยนๆไป ไม่มีใครกล้าตั้งคำถาม สำหรับไอ้แพทกับไอ้ภูมิแล้ว สองหล่อเขารู้ว่ากล้วยหอมเป็นคนของใคร ส่วนพี่โก้ พี่แว่นพี่รหัสไอ้แพท และพี่กานพี่รหัสไอ้ภูมิ ทำหน้าสงสัยออกมาอย่างเห็นได้ชัด
พอสองกล้วยหอมออกไปพ้นประตูแล้ว ถึงได้มีคำถามจากพวกพี่ๆเขาตามมา สำหรับความสัมพันธ์ระหว่างผมกับคุณฟรานนั้น เรียกได้ว่า ‘เรารักกัน’ แม้ผมจะไม่เคยบอกรักเขาก็เหอะ แต่คุณฟรานเป็น...ฟ...แฟน คนแรก แหมะ....ขนาดคิดนะยังเขินเลย ผมเลยยังไม่กล้าจะยอมรับเท่าไหร่ อีกอย่างเรายังไม่เคยตกลงเป็นแฟนกันเลยนี่นา กูตู่เอาเองจะได้มั้ยเนี่ย ก็นะในการ์ตูนวายมันต้องมีการขอคบเป็นแฟนกันด้วยนี่นา แต่คุณฟรานยังไม่เคยขอคบผมเลย กูจะต้องน้อยใจมั้ยวะ??
“ใครหรอครับน้องกรีน เล่นเอาพี่อึ้งไปเลยนะเนี่ย” เห่อๆๆ พี่แว่นครับ แล้วกูจะตอบยังไงล่ะเนี่ย
ผมหันไปสบตากับไอ้แพทไอ้ภูมิ มันสองตัวเพียงยิ้มนิดๆ ก่อนจะระเบิดเสียงหัวเราะออกมาพร้อมกัน
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆ” เหอะ!! ชอบให้กูทำหน้าอ้อนวอนเสียจริงนะพวกมึง
“โอ๋ๆๆ” ไอ้แพทกับไอ้ภูมิเข้ามากอดผมคนละข้าง และนั่นก็ยิ่งทำให้พวกพี่ๆเค้าสงสัยเข้าไปใหญ่ วันนี้พี่โก้เงียบมากๆ ซึ่งปกติแล้วพี่โก้จะไม่เงียบแบบนี้
“คนที่บ้านส่งมาดูแลไอ้กรีนน่ะครับ ฮ่าๆๆๆๆ”
“ใช่ครับ มันน่ะคุณหนูจะตาย พวกพี่ไม่รู้หรอก??”
เออออออ พูดเสร็จก็ปล่อยกูได้แล้ว แต่คำแก้ต่างของพวกมึงรู้สึกจะไม่ช่วยอะไรเลยนะ
“ปล่อยได้แล้วพวกมึง” นั่นแหละพวกมันถึงได้ปล่อยผมล่ะ
“เอ่อ........พี่ก็เคยคิดนะ เห็นมีรถยุโรปมารับมาส่งตลอดเลยนี่ พี่พึ่งรู้นะเนี่ย ปกติเห็นน้องกรีนออกจะห้าวๆ” พี่กานครับ ผมว่าเรากลับมาติวกันต่อดีกว่าเนาะพี่เนาะ รู้สึกพี่จะนอกเรื่องละ
“ใช่พี่ก็ว่าอยู่...........” อ่ะ ใครก็ได้ช่วยเบรกพี่แว่นที ไอ้แพทพี่รหัสมึงนะ
“พอแล้วพวกมึง จะเซ้าซี้อะไรน้องมันนักหนาวะ มาติวต่อได้แล้วมา” โอ้อออออ ขอบคุณมากครับพี่โก้สุดหล่อ ผมเลยต้องหันไปยิ้มขอบคุณพี่โก้ พี่โก้ก็ยิ้มให้ผมบางๆ
และนั่นก็ทำให้การติวผ่านไปด้วยดี สองกล้วยหอมก็ทำหน้าที่ได้ไม่ขาดตกบกพร่อง จนล่วงเลยมาสามวันอย่างว่านั่นแหละ
“ครับ” ลูกน้องคุณฟรานโทรมาครับ ผมพอจำเบอร์ได้
“กรีน”
“คุณฟรานหรอครับ”
“มาหาที่ห้องหน่อยสิ ฉันอยากพบเธอ” ห้องที่ว่า คือ ห้องของสองกล้วยหอมครับ พวกมันอยู่ชั้นล่างครับ แต่อยู่คอนโดเดียวกันกับผมนี่แหละ ผมก็พึ่งมารู้ทีหลัง หึ....ผมก็มีบอดี้การ์ดกับเขาแล้วนะ พึ่งยอมรับๆ
“ครับ รอเดี๋ยวนะครับ” ผมตอบรับก่อนจะบอกให้เขารอ และวางสาย
“คุณชายโทรมาหรอ??” ไอ้ภูมิครับ เอ่อ...ผมเผลอรับโทรศัพท์ในขณะที่กำลังนั่งติวกันอยู่ ทุกคนเลยหันมาสนใจผมสินะ
“อืม เดี๋ยวกูลงไปข้างล่างแป๊บนะ พวกพี่ครับผมขอลงไปข้างล่างเดี๋ยวนะครับ”
“ใครมาหรอน้องกรีน” อ่า...พี่แว่นครับ อย่าถามได้มั้ยครับ
“อ่า....เอ่อ...” แล้วกูจะตอบยังไงดีวะ ความสัมพันธ์แบบนี้มันบอกกันได้ง่ายๆที่ไหนเล่า ยิ่งมือใหม่หัดรักอย่างผมด้วย
“มึงรีบลงไปเหอะ เดี๋ยวเขารอนานนะมึง” ขอบคุณนะเพื่อนแพท นานๆมึงจะเป็นเพื่อนที่ดีสักกะที ฮ่าๆๆๆ
“อืมๆ ผมไปก่อนนะครับ”
อ่า......ทำไงดีเนี่ย!! รู้สึกไม่สบายใจเท่าไหร่เลยว่ะ ผมรีบลงมาชั้นล่าง ลูกน้องของคุณฟรานที่ยืนอยู่หน้าประตูพอเห็นผม พวกเขาก็รีบเปิดประตูห้องให้ผมทันที คุณฟรานนั่งรออยู่แล้วที่โซฟาตัวใหญ่
“เป็นไงบ้าง?? โทรมไปเยอะเลยนะ” เมื่อเห็นผมเขาก็ทักทันที น้ำเสียงนั้นยังคงแฝงไปด้วยความห่วงใยเสมอ
“เหอะ!! ใครบอกผมยังหล่ออยู่นะ” ส่วนผมก็รีบสวนครับ
“หึหึ มานี่มา อื้มมมม.........คิดถึง” เขาพูดพร้อมกับเอื้อมมือมารั้งผมเข้าไปนั่งบนตักของเขา แล้วก็กอดผมแนบอกแน่นๆ ก่อนจะพูดคำคิดถึงออกมา
ผมก็ซบเข้าไปในอกของเขาพร้อมกับแอบสูดดมกลิ่นกายหอมๆของเขาไปด้วย ผมแอบซึมซับความรู้สึกและสัมผัสอบอุ่นของเขา ก่อนจะปล่อยคำพูดตามความรู้สึกของตัวเองออกมาบ้าง
“.........ครับ ผมก็คิดถึงคุณ”
“หืมมม...หึหึหึ เกิดอะไรขึ้น ปกติไม่พูดแบบนี้นี่” ใช่ปกติไม่กล้าพูดแบบนี้ แต่นั่นใช่ว่าจะไม่รู้สึกอะไร เพียงแต่มันเขินเกินกว่าที่จะพูดเท่านั้น หรือช่วงนี้กูนอยด์มากไปมั้ง?
“ผมก็อยากพูดตามความรู้สึกของผมบ้างนี่ครับ” ผมตัดสินใจเผยความในใจบ้าง
“งั้นก็พูดตามความรู้สึกตลอดไปด้วยนะ ฉันอยากได้ยิน” อ่ะนะ งั้นถ้าผมจะถามในสิ่งที่ผมสงสัย คงไม่ว่ากันนะครับ แล้วใบหน้าของผมก็ร้อนขึ้นมา ก่อนจะตามมาด้วยคำถาม
“ครับ ถ้างั้น....ตอนนี้เราเป็น....ฟะ...แฟน กันอยู่ ใช่มั้ยครับ?” ลิ้นพันกันเลยแฮะ หลับหูหลับตาพูดด้วยใบหน้าแดงๆนี่แหละ
ผมยังอยู่ในอ้อมกอดของคุณฟรานอยู่นะครับ ไม่กล้าเงยหน้าขึ้นไปมอง อายว่ะ!! คุณฟรานกระชับกอดผมแน่นมากขึ้น ก่อนจะย้อนถามผมว่า....
“อะไรทำให้เธอคิดว่าเราไม่ได้เป็นแบบนั้นล่ะ”
“ก็คุณไม่เคยพูด” ผมยกมือมากอดตอบเขาบ้าง ก่อนจะอู้อี้ตอบกลับมา แต่คุณฟรานกลับจับตัวผมและดันออกมาเล็กน้อย ผมจึงต้องเงยหน้าขึ้นมามองหน้าเขาอย่างอดที่จะสงสัยไม่ได้
“งั้น.....กรีนครับ เรามาเป็นแฟนกันนะครับ”
“..........อ่ะ....เอ่อ.....ครับ” เอ๋อไปชั่วขนาด ก่อนจะเค้นคำพูดมาตอบรับอย่างงงๆ และยังคงมองสบตากับคุณฟรานปริบๆอยู่แบบนั้น จนกระทั่ง...........
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”
“คุณขำอะไรครับ!! ผมกำลังตั้งสติอยู่นะครับ!!”
“ก็ขำคนตั้งสติน่ะสิ เธอนี่.......น่ารักจริงๆ เลยนะ แบบนี้ฉันก็ไม่อยากปล่อยกลับออกไปแล้วสิ”
อ่านะ เคยบอกแล้วใช่มะ ‘น่ารัก’ คือ คำต้องห้ามสำหรับผม แต่พอมันออกมาจากปากคนๆนี้แล้ว ผมกลับรู้สึกดีเสียอย่างนั้น ช่วยไม่ได้...ก็ผมมันคนสองมาตรฐานนี่นา
“ผมต้องอ่านหนังสือนะครับ”
“ฉันรู้......มาเดี๋ยวไปส่ง”
“เอ่อ.....”
“ไม่เป็นไร ไม่ต้องกังวลอะไรทั้งนั้น”
“ครับ” โดนรู้ทันอีกแล้ว
“ก่อนไปฉันขอจูบแรกของคนเป็นแฟนหน่อยนะ”
“เอ๊ะ! อ่ะ.....”
ครับ จูบครับ จูบที่แสดงถึงความคิดถึง จูบแรกที่เราตกลงเป็นแฟนกัน ไม่อยากบรรยายมากครับ บอกได้แค่ว่า.....หวานเสมอ สำหรับผมแล้ว....ผมรู้สึกดีกับรสจูบของคุณฟรานเสมอ ปลายเรียวลิ้นที่พริ้วไหวหยอกล้อกับเรียวลิ้นของผม เสียงจาบจ้วงจากการเปลี่ยนองค์ศา รสจูบที่ไม่ได้รุนแรงแต่อ่อนหวานยิ่งกว่าอะไรๆ ยิ่งเขาชอบใช้ปลายลิ้นดุนกลีบปากล่างของผม และดูดมันก่อนจูบแสนหวานจะจบแล้วด้วย ผมยิ่งชอบครับ จนรู้สึกว่าตนเองโลภมากด้วยซ้ำที่อยากให้เขาจูบบ่อยๆ อย่าพึ่งบอกเขานะครับ เราต้องเล่นตัวให้ดูมีค่านิดนึง มารยาหนุ่มวายครับ เอ๊ะ!! ใช่ป่ะเนี่ยยยย 5555
เสร็จสิ้นภารกิจแห่งความรักของเราแล้ว (เขินนะครับเนี่ย) คุณฟรานก็เดินมาส่งผมที่ห้อง เขายืนยันที่จะเข้าไปทักทายเพื่อนๆและพี่ๆในห้องของผม
‘แกร๊ก!!’ เสียงที่ลูกน้องของคุณฟรานเปิดประตูให้ครับ
“เฮ้ย!! มาเลยๆ อ่ะ...เอ่อ!!??”
พอประตูเปิดเข้ามาพี่แว่นก็ส่งเสียงเรียกเลยครับ ก่อนจะติดอ่างที่เห็นว่ามีหนุ่มหล่อตามผมเข้ามาด้วย
“อ่ะ สวัสดีครับคุณชาย”
ไอ้แพทไอ้ภูมิที่หันมาเห็นก็ยกมือไหว้คุณฟรานพร้อมกัน พวกมันติดเรียกคุณฟรานว่าคุณชายกันแล้วครับ นั่นเพราะว่าพอมันสองหล่อไปเรียกว่าคุณฟรานๆ ต่อหน้าพ่อแม่พวกมัน พวกท่านก็เอ๊ะตะโรใหญ่ สองหล่อเขาเลยขอไม่อาจเอื้อม ขอเรียกว่าคุณชายละกัน จนติดปากนี่แหละครับ
“สวัสดี” คุณฟรานทักสองหล่อเขา ก่อนจะยิ้มบางๆส่งให้ ส่วนผมก็ต้องทำหน้าที่ไขข้อข้องใจให้พวกพี่ๆเขาล่ะนะ
“เอ่อ...นี่คือ หม่อมราชวงศ์กชศรัญย์......@@@.......ครับ” ผมแนะนำเขาด้วยความเขินเล็กน้อย เดี๋ยวนี้ผมพัฒนาแล้วนะครับ สามารถจำชื่อยาวๆของคุณฟรานได้แล้ว
“เอ่อ....อ่ะ.....” แล้วกูจะต้องแนะนำความสัมพันธ์ด้วยมั้ย?? เอาไงดี
“ไม่เป็นไร” อ่ะ!! พอผมอ้ำอึ้มไม่รู้จะแนะนำความสัมพันธ์ระหว่างผมกับคุณฟรานอย่างไร เขาก็ก้มลงมากระซิบปลอบผมเบาๆ ฟู่ฟฟฟ
“...ครับ อ่า นี่พี่โก้ครับพี่รหัสผม ส่วนนี่พี่แว่น พี่รหัสแพท และคนนี้พี่กาน พี่รหัสภูมิครับ” ครั้งแรกที่กูไม่ใส่คำนำหน้าชื่อให้พวกมึงนะ ไอ้แพทภูมิเพื่อนยาก
“สวัสดีครับ / สวัสดีครับ ผมเคยเห็นคุณตามสื่อไม่คิดว่าตัวจริงจะดูดีขนาดนี้เลยครับ”
พวกพี่เค้ายกมือไหว้ทักทายครับ ก่อนที่พี่กานจะพูดชื่นชมอย่างทึ่งๆ แต่ผมแอบเห็นว่าพวกพี่เขาก็อึ้งไปเหมือนกันตอนแรก อ่ะนะ ก็เขาดังจริงๆนี่นา ไม่รู้ว่าผมรอดจากสื่อมาได้ยังไง เคยเสียวๆอยู่เหมือนกัน
ผมคิดว่าพวกพี่เขาก็คงจะพอระแคะระคายอยู่บ้างแล้ว ก็อย่างว่าต่อให้เคยเห็นก็ไม่มีใครกล้ามาถามผมหรอกครับ จะมีก็แต่....ไอ้สองหล่อหน้าด้านที่นั่งหน้าสลอนทำตาล้อเลียนผมอยู่ในนี้เท่านั้นแหละ มันสองคนยิ่งกว่ารู้ดีเสียอีก สองหล่อเขาไม่เคยถามผมตรงๆด้วยหรอกครับ พวกมันใช้วิธีการทางจิตครับ พูดออกมาแล้วถูกทุกครั้ง ชิส์
“ขอบใจ ฉันก็ยินดีที่ได้รู้จักกับทุกคน” คุณฟรานยิ้มบางก่อนตอบพี่กาน แล้วจึงทักทายตอบทุกคน และต่อด้วยคำบางคำที่ผมต้องอดไม่ได้ที่จะอมยิ้มออกมา ไม่กล้ายิ้มกว้างครับ มันเสียมรรยาท ??
“ถ้าขาดเหลืออะไร ก็สั่ง....บีหนึ่งกับบีสองได้ คงได้รู้จักกันแล้ว......... หึหึ ขำนะเรา”
ก็มันอดไม่ได้นี่ครับ ประโยคแรกเขาบอกกล่าวเราทุกคน แต่ประโยคหลังเขาหันมาพูดเบาๆกับผมครับ แต่ที่ผมอมยิ้ม เพราะว่าเขาไม่เคยเรียกสองกล้วยหอมว่าบีหนึ่งบีสองเลย คือ...มันเป็นชื่อที่น่ารักอ่ะ พอมันออกมาจากปากเขาแล้ว เป็นใครก็อดที่จะอมยิ้มไม่ได้อยู่แล้ว ขนาดเจ้าตัวยังสะดุดเล็กน้อยก่อนพูดเลย 555
เขายกมือขึ้นมาลูบหัวของผมเบาๆ อย่างรู้ว่าตัวเองพลาดท่าให้ผมขำแล้ว ไม่เป็นไรครับนานๆทีคุณฟรานจะมีมุมน่ารักบ้าง เราจะได้เท่าเทียมกันไงครับ หึหึหึ
เอ่อ........รู้สึกว่าบรรยากาศมันจะเงียบไปนะครับ พอผมหันมามองคนอื่นๆเท่านั้นแหละ อ่า........
..........กูว่านะ กูต่างหากที่พลาดดดดดดด........
เผลอสร้างโลกสีม่วงซะงั้น แล้วความร้อนที่มาจากไหนไม่ทราบได้ ก็เห่อขึ้นมาบนใบหน้าของผมอย่างช่วยไม่ได้ ......ฉ่า....... สายตาวิบวับเชียวนะ พวกมึง เอ้อ!! พวกพี่ด้วย แม้บางคนจะมีสายตาอึ้งๆ แต่ ณ ตอนนี้........
..........กูอายมากกกกกกกกกกกกก...........
“หึ ฉันคงไม่รบกวนแล้วล่ะ ฝากกรีนด้วยนะ”
“ครับบบ เดี๋ยวผมจะดูแลอย่างดีเลยครับ” ห่าแพท!! ไอ้ภูมิก็อีกคนยิ้มล้อเลียนกูอยู่ได้
“งั้นฉันไปก่อนล่ะ”
“สวัสดีครับบบบบ”
ประสานเสียงกันเชียวนะ พวกพี่ๆก็ยกมือไหว้ลาด้วย บางคนพูดไม่ออกแล้วครับ อย่าอึ้งดิ อาจเพราะความเคยชินระหว่างผมกับคุณฟรานก็ได้ ผมเลยลืมที่จะระวังตัวเลย เฮ้ออออออออออออ
“เฮ้ออออ....เอ๊ะ!! ” ตายล่ะหว่า.......กูว่ากูถอนหายใจในใจนะ ทำไมมันถึงมีเสียงออกมาด้วยเนี่ยยยยยย
“อ่า....เอ่อ เดี๋ยวผมออกไปส่งนะครับ” คงไม่ว่ากันนะที่ทำเหมือนส่งกันไปมาแบบนี้ ก็คุณฟรานทำหน้าเรียบอ่ะ เขาจะโกรธผมมั้ยเนี่ย
จังหวะนั้นผมเลยใช้สายตาบอกคนในห้องประมาณว่า ‘เดี๋ยวมาๆ’ ไม่รู้พวกมันจะเข้าใจป่ะนะ เห็นพวกมันทำหน้าแปลกๆ จะล้อเลียนกูยังไงอีกหรือเปล่าก็ไม่รู้ แต่กูไม่สนแล้วล่ะ
คุณฟรานหันมามองหน้าผมเล็กน้อย ผมเลยต้องส่งยิ้มแห้งๆไปให้ และรีบตามเขาออกไป เมื่อลูกน้องเขาเปิดประตูให้
พอออกมานอกห้องหลังจากที่ลูกน้องของคุณฟรานปิดประตูลง คุณฟรานก็หันหน้ากลับมาหาผม และหยุดยืนตรงหน้าห้องนั่นแหละครับ ตอนนี้เรายืนกันอยู่สี่คน เป็นเรื่องปกติที่จะมีลูกน้องตามเขามาด้วยอย่างน้อยสองคน
ถึงตอนนี้ผมทำยังไงได้ล่ะ ผมว่าผมไม่ได้ทำอะไรผิดนะ แต่ทำไมกูรู้สึกแย่ก็ไม่รู้ว่ะ
...............เงียบ...............
.......เอาวะ.......กูว่ากูไม่ผิดนะ.........
ผมตัดสินใจก้มหน้าก้มตาเดินเข้าไปกอดคุณฟรานเอาไว้ อย่ามองหน้าใครๆทั้งนั้นครับ มันน่าอายมากกกกกกก รู้เลยว่าตัวเองหน้าแดงแค่ไหน จากอาการเห่อร้อนบนใบหน้านั้นแหละครับ
“หึ อย่าทำหน้าอย่างนั้นสิ คิดว่าฉันโกรธหรือไง?” คำพูดมาพร้อมกับอ้อมกอดที่เขากอดตอบผม และแรงรัดนั้นก็ทำให้ผมจมหายเข้าไปในอกของเขาได้ไม่ยาก
“คุณไม่โกรธผมนะครับ” ผมส่งเสียงมาจากอกของเขา
“ฉันเข้าใจ แต่อย่าเขินต่อหน้าคนอื่นบ่อยนักล่ะ” อ่ะนะ ตกลงว่าที่เขาทำหน้าเรียบๆนี่เพราะเรื่องที่ผมเขินหรือเรื่องที่ผมเผลอถอนหายใจล่ะเนี่ย แต่ก็นะ........
“ไม่ครับ!! ต่อหน้าคุณคนเดียว” ผมรีบผละออกมาและเงยหน้าบอกเขา แล้วหางตาของผมก็แวบไปเห็นว่า ลูกน้องของคุณฟราน แม้จะก้มหน้าก้มตากันอยู่.................
..........‘แต่กูเห็นนะ ว่าพวกมึงก็แอบอมยิ้มอ่ะ’..........
แต่........ไหนๆก็ไหนๆแล้ว ทนอายอีกหน่อยละกัน
“หึ ทำหน้าแบบนี้เดี๋ยวฉันอดใจไม่ไหวพาเธอกลับไปด้วยจริงๆนะ”
อ่า...ยิ้มแล้ว ผมรู้สึกดีใจและใจชื้นขึ้นมาเลยครับ ตอนนี้เรากอดกันหลวมๆแล้ว
“ฮะฮะฮะ อย่าทำแบบนั้นเลยครับ นี่ผมไม่อยากให้คุณรู้สึกไม่ดีหรอกนะ เลยทนเขินบอดี้การ์ดของคุณเพื่อคุณเลยนะ” ต้องหัวเราะกลบความเขินบ้างครับ ไม่ไหวๆ
“หึ ฉันเข้าใจละ งั้นรีบกลับเข้าไปอ่านหนังสือเถอะ ฟอด”
คุณฟรานพูดแล้วก็หอมลงบนหน้าผากของผมหนึ่งฟอด ยิ่งเรียกเลือดให้ไหลขึ้นมาบนใบหน้าของผมเข้าไปใหญ่
“...คะ...ครับ” ตะกุกตะกักเลยกู อย่างนี้มันต้องเอาคืนบ้าง
“เอ่อ...จู๊บ” ก็นะ ผมเลยจู๊บไปที่ปลายคางของคุณฟรานอย่างรวดเร็วหนึ่งครั้งก่อนจะรีบผละออกมาจากอ้อมกอดนั้น และเปิดประตูแล้วปิดประตูเข้ามาในห้อง
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก..................
............หัวใจกูจะวายยยยยยย..............
“เฮ้ย!! เป็นไรวะ” เสียงใครก็ไม่รู้ สมองยังจูงไม่ทัน
“อะ...อ๋อ.....กูวิ่งมา” ผมหายใจแรงและจับหน้าอกตัวเองไว้
..........อย่าถามกูอีกเลยนะ อย่างที่บอกกูโครตอายยยยยยยยยยย....ทำไปได้.........
........ก้มหน้าก้มตากลับไปอ่านหนังสือดีกว่าครับ.....ไม่มองหน้าใครและจะไม่ตอบคำถามใครอีกทั้งนั้น......
............................ใกล้สอบแล้ว ใกล้สอบแล้ว..............................
..............แต่ว่า................
...............ผมมีแฟนแล้วนะคร๊าบบบบบบบ..............
แม้เราจะเกินเลยไปแล้วก็เถอะ แต่ผมอยากใช้คำนี้อ่ะ 55555.......
............แฟน...แฟน...แฟน...คุณฟรานกับผมเป็นแฟนกันแล้ว.......
...............โอ้ยยยยยยย เขินว่ะ.......................
.................................................................
จบนะ อิอิ
ทักทายทักทาย :mew1:
ตัดจบเถอะ เป็นตอนที่ยาวมากกกกกกกกกกก ตั้งแต่แต่งมา
จะตัดออกบ้างก็เสียดาย เฮ้ออออออออออ :hao6:
แต่รู้สึกว่าจะมีตอนที่ยาวกว่านี้อีก 5555 :katai4:
พบกันตอนใหม่นะ จุบุจุบุจุบุ :mew1:
Uri :bye2:
-
เย้ เป็นแฟนกันแล้ว อิอิ
-
น่ารักอ่ะกรีน
-
:laugh: :laugh: :laugh: น่ารักอ่ะ จะรอตอนต่ไปนะ จุ๊บ จุ๊บ จุ๊บ :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
แล้วที่ผ่านมาเรียกว่าอะไรดีจ๊ะ กรีนน้อย
-
กรีนน่ารักอะ
เขินตามกรีนด้วยเลย :o8:
-
น่ารักสุดๆ
-
อ่านแล้วก็ :t2:
-
อ๊ายยย คุณฟรานหวานตลอดเลย แล้วจะไม่ให้กรีนเขินได้ไงกันล่ะ ฮาบี 1 บี 2 มากอ่ะ
-
น่ารัก :m1:
-
คนเขียนเก่งมากๆ อ่านแล้วมีความสุขจัง อ่านไปยิ้มไป นิยายเรื่องนี้ จะเป็นอีกเรื่องนึงที่หยิบมาอ่านซ้ำอีกหลายๆรอบ ขอบคุณครับ
-
โอ้ยยยย น่ารักอ่า
หวานกันมากเลย
ชอบบบบบบบ ><
-
กรี๊ดดดดด ตกลงเป็นแฟนกันเป็นมั่นเป็ฯเหมาะ ก็ตื่นเต้นดีนะ หุหุหุ :katai2-1:
-
ไม่อยากไห้เป็นแฟน ขอแทนคำว่า สามี ภรรยา เถอะ กรี้ดดดดดดดด :hao7:
-
กรีนเขินตลอดศก
แต่เพิ่งจะมั่นใจว่าเป้นแฟนกัน
แล้วที่ผ่านมาเรียกว่าอะไรล่ะ...
สามีภรรยา?
ถึงจะข้ามขั้นตอนไม่หน่อย
แต่จะเรียกว่าอะไรก็เถอะ
ยังไงพวกเขาสองคนก็เป็นของกันและกันอยู่ล่ะ :katai2-1:
-
เป็นแฟนกันแล้ววว
-
อ๊ากกก
อ่านไปยิ้มไป
2 คนนี้น่ารักเวอร์คะ 555
ขอบคุณมากนะคะ
-
แหม ไปถึงไหนๆกันแล้วเพิ่งเป็นแฟนกัน กรีนเฟขนได้น่ารักมั่กมาก
-
เอาอีกกกกกก แหม ฟินนนนน555
-
กรีนน้อยน่ารักจริงๆ
-
จู๊บ....ตอนสุดท้ายฮาว่ะ 5555+
-
มาตอนที่สองแว้ววววววว :hao6:
ตอนพิเศษ 2
สัญญา
หลังสอบเสร็จก็ปิดภาคเรียนครับ เมื่อคืนพวกเรานัดเลี้ยงขอบคุณพี่รหัสกัน กินเหล้าเคล้านารีกันอีกท่าไหนก็ไม่รู้ ถึงได้มีเรื่องกันไปได้ จำได้ลางๆว่าตัวเองเหมือนจะถูกลวงลามด้วย ด้วยความโกรธผสมความเมา เลยก้านคอมันไปแบบไม่ยั้งแรงเลยครับ จากนั้นความวุ่นวายขนาดย่อมๆ ก็เกิดขึ้น แต่ดีที่สองกล้วยหอมตามไปด้วย เลยช่วยเคลียร์ให้ เรื่องเลยจบลงด้วยดี จะว่าไงดีล่ะ แต่ละคนก็กำลังเมาได้ที่ทั้งนั้น ไอ้นั่นป่านนี้เป็นตายไร้ดีอย่างไรก็ไม่รู้
แต่ก็อย่างที่เคยบอกไปแล้วว่าสองกล้วยหอมเค้าจะเฝ้าดูแลผมอยู่ห่างๆ ไม่เข้ามาวุ่นวายกับการใช้ชีวิตของผมหรอกครับ ผมเลยยอมให้คุณฟรานให้สองคนนั้นมาดูแล
แล้วคืนที่ผ่านมานั้นสองกล้วยหอมก็พาผมมาส่งที่คฤหาสน์ของคุณฟราน บ่ายของวันต่อมาก็เลยต้องมานั่งจับเข่าคุยกันนี่แหละ เมื่อเช้าตื่นสายครับ
“มาอยู่ด้วยกันที่นี่มั้ย??” คุณฟรานนั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามผมเอ่ยขึ้น ตอนนี้เราอยู่ในห้องนั่งเล่นประจำครับ
“เอ่อ.....” เอ๋อเลยครับ นึกว่าจะโดนต่อว่าซะอีก
“ฉันเป็นห่วง” เอาไปอีกหนึ่งดอกครับ ไปไม่เป็นเลยผม
“..............” เอ่อ...ผมกระพริบตาสองปริบ แบบว่า...มันผิดคาดไง
คุณฟรานยืนขึ้นก่อนจะเดินมาหาผมและนั่งลงบนผนักพิงตรงโซฟาที่ผมนั่งอยู่ ผมมองขึ้นไปที่ใบหน้าของเขา เขาคิดอะไรอยู่นะ แล้วคุณฟรานก็อมยิ้มเล็กน้อย เขายกมือข้างหนึ่งขึ้นมาลูบเส้นผมของผมเบาๆ ผมกำลังถูกกล่อมให้เคลิ้มใช่ไหมเนี่ย
“สัปดาห์หน้าเป็นวันเกิดของฉัน ฉันเชิญคุณพ่อคุณแม่ของเธอมาด้วยแล้ว เดี๋ยวฉันจะคุยกับท่านเอง”
“.......!!!.......” ประโยคยาวๆที่ไม่คิดว่าจะได้ยินน่ะมัน..... เอ่อ...แต่พอได้ฟัง ผมก็ได้แต่กระพริบตาปริบๆมากกว่าเดิมเท่านั้น
ไม่ได้รังเกียจ ไม่ได้รู้สึกไม่ดี ออกจะรู้สึกดีด้วยซ้ำ เพียงแต่.......นี่มัน!! ออกจะไม่เร็วเกินไปหน่อยหรอ จะว่าไปที่เป็นอยู่ทุกวันนี้ก็เหมือนเราอยู่ด้วยกันแล้ว เพียงแต่....(อีกครั้ง) ที่บ้านผม..........ผมไม่รู้ว่า เมื่อพวกท่านทราบแล้ว ท่านจะว่าอย่างไร
“ฉันอยากให้เธอมาอยู่ด้วย อยู่ด้วยกันที่นี่ บ้านหลังนี้...หรือเธอรังเกียจฉัน?”
เมื่อผมยังคงเงียบคุณฟรานก็ถามขึ้นอีกครั้งและมองสบตากับผมอย่างจริงจัง มือของเขายังลูบเส้นผมและหัวของผมเบาๆเหมือนเดิม
“ไม่ใช่นะครับ!!” ผมส่ายหน้าไปด้วยสองครั้ง
ก็อย่างที่ว่า ไม่ได้รังเกียจเลยสักนิด มือของคุณฟรานตกมาที่ไหล่ของผมแล้ว ตอนนี้เลยกลายเป็นว่าเขากำลังโอบไหล่ผมอยู่
“ผม...กังวลเรื่องที่บ้านมากกว่าครับ” ผมพูดบอกทั้งหน้าทั้งตา จริงๆนะ ผมกังวลเรื่องที่ต้องยอมรับกับคุณพ่อคุณแม่มากกว่า
“หึ อย่าห่วงเลย ฉันไม่ให้เธอต้องลำบากแน่นอน”
“...........อะ...ค...ครับ” แม้จะไม่ค่อยมั่นใจ แต่แววตานั้นบ่งบอกอย่างที่พูดจริงๆ
เอ๊ะ!! จริงสิวันเกิด วันเกิดก็ต้องมีของขวัญด้วย แต่เดี๋ยวเอาเรื่องนี้ก่อน
“ผมต้องย้ายของมาหมดเลยหรือเปล่าครับ?” แบบว่า....อ๊ากกกก คอเล็คชั่นของผม ยังไม่เคยให้ใครเห็นใครรู้มาก่อนเลยนะ
“สิ่งของไม่เป็นไรหรอก แค่ตัวเธอมาอยู่ที่นี่ก็พอแล้ว” คุณฟรานตอบพร้อมรอยยิ้มอ่อนโยน แล้วเขาก็โอบไหล่ผมเข้ามาหาตัวมากขึ้นอย่างยินดี
ผมทำหน้าคิด....หลายเรื่องจัง แต่ว่าในเมื่อเราก็รักกันแล้ว เป็นแฟนกันแล้ว ถึงตอนนั้นผมก็แค่ยอมรับความจริงเท่านั้น
อ่ะ!! แต่คอนโดกูคงจะเหงาน่าดูเลย แล้วถ้าเก็บคอเล็คชั่นไว้ที่นั่น....จะดีมั้ยนะ ไม่ๆๆๆ ไม่ดี แล้วกูจะอ่านได้ไงวะ ยังไงก็ต้องขนมาไว้ที่นี่บ้าง กำลังคิดอะไรเพลินๆ.....
“อ้อ พรุ่งนี้ฉันต้องเดินทางไปอิตาลีนะ” คุณฟรานก็พูดขึ้น
“ครับ ไปกี่วันครับ” ผมเงยหน้าขึ้นไปถามเขาอีกครั้ง
“สองวัน ระหว่างนี้ฉันอยากให้เธออยู่ที่นี่”
“เอ๋...” ทำไมอ่ะ คนหล่อไม่เข้าใจ
“อย่าออกไปไหน ถ้าต้องการอะไรก็สั่งคนที่นี่ได้เลย”
“ผม....ไม่เข้าใจ??”
“หึ ฉันขอร้อง สัญญาได้ไหม??” อ่ะนะ คำพูดบอกมาพร้อมกับแววตาแบบนี้ มันจะจริงจังไปมั้ย? แต่ผมก็คง.......
“เอ่อ....ครับ ได้ครับ”
“สัญญาแล้วนะ” เขาถามย้ำอีกครั้ง
“ครับ....ผมสัญญา” ผมยืนยันอีกครั้งพร้อมรอยยิ้ม
ไม่เข้าใจ แต่ก็ไม่ได้เหนือบ่ากว่าแรงนี่นะ อีกอย่างแม้คำขอร้องจะเหมือนมีเรื่องอะไรติดอยู่ด้วย แต่พอเห็นว่าคุณฟรานไม่ได้แสดงสีหน้าลำบากใจอะไร แถมเขายังยิ้มยินดีมากมายแบบนั้นอีก ผมเลยเลือกที่จะไม่ใส่ใจถามต่อ
.................................................................
ก่อนไปอิตาลีดูเหมือนคุณฟรานจะยุ่งเป็นพิเศษ มีคนเฝ้าคฤหาสน์หนาแน่นกว่าปกติ เขามีเรื่องอะไรกันนะ แถมคุณฟรานยังยุ่งๆกับกองเอกสารอีกมากมายด้วย ผมเลยไม่อยากถามและถ้าจะถามจากบอดี้การ์ดของเขา...ก็ลืมไปได้เลย พวกเขาไม่บอกผมอยู่แล้ว
คืนนั้นกว่าคุณฟรานจะได้นอนก็เข้าวันใหม่แล้ว เขาสั่งให้ผมไปนอนก่อน แต่ไอ้ผมเห็นเขายุ่งวุ่นวายแบบนั้นจะให้ตัวเองนอนหลับลงได้อย่างไร ก็เลยถ่านตารอบนโซฟาในห้องนั่งเล่น บอกก่อนว่าแอบเดินเข้าไปเอง เพราะถ้าเขาเห็นก็ไม่ไวต้องมาไล่ให้ไปนอนด้วยความเป็นห่วงอีก
สุดท้ายผมก็ทนความง่วงไม่ไหวหลับไปทั้งบนโซฟาอย่างนั้น สะลืมสะลือรู้ตัวว่าตัวลอยๆ จากนั้นก็สัมผัสกับที่นอนนุ่มๆและตามมาด้วยอ้อมกอดและกลิ่นตัวที่คุ้นเคย ผมเลยรีบซบเข้าไปหาเลย สบายครับ ชอบมากๆ
ตื่นเช้ามาก็ทานมื้อเช้าด้วยกัน คุณฟรานจะเดินทางตอนบ่าย แต่ก็ไม่ยอมให้ผมไปส่ง บอกเป็นห่วงจะเป็นห่วงอะไรนักหนา สุดท้ายและท้ายสุดแล้วผมก็ต้องตามใจเขาล่ะครับ
วันนี้เป็นวันพฤหัสบดีแล้ว คุณฟรานเพิ่งเดินทางไปเมื่อวาน คนของเขายังคุ้มกันคฤหาสน์หลังนี้แน่นหนาเช่นเดิม ผมอยากรู้ว่าเขามีเรื่องอะไรกันจนเลิกอยากรู้ไปแล้ว ขอคิดเรื่องอื่นก่อนดีกว่า ดังนั้นเมื่อวานหลังจากคุณฟรานออกจากคฤหาสน์แล้ว ผมก็มานั่นคิดนอนคิด ดูในเน็ตก็แล้ว ยังไม่รู้ว่าจะให้อะไรเป็นของขวัญวันเกิดให้คุณฟรานดี
คิดไปคิดมาในการ์ตูนวายที่เคยอ่านก็มีฉากอย่างที่ผมเจอแบบนี้เหมือนกัน มีทั้งทำเป็นของกินของใช้เองให้ด้วยตัวเอง แต่พอมาดูตัวผมเองแล้ว....ไม่ไหวๆ อ้อก็มีนะที่นายเอกเอาโบว์ผูกตัวเองให้พระเอก เพราะไม่รู้จะให้อะไรดี อีกอย่างดูเหมือนพระเอกในการ์ตูนก็ชอบแบบนี้ด้วย ก็................
.......ถ้าคุณฟรานชอบ จะให้ผมโป๊แล้วเอาโบว์ผูกตัวเองให้ก็ได้นะ ไม่เปลืองตังค์ดี แม้จะเปลืองตัวไปบ้างก็ไม่ว่ากันหรอก เสนอให้เขาไปตั้งสองครั้งแล้ว จะเสนออีกครั้งจะเป็นไรไป แต่............
.....คิดไปคิดมาอีกทีแล้ว เหมือนผมจะใช้แต่มุกเดิมๆอ่ะ เอ่อใช่!! มีเพื่อนไว้ทำไมวะ ต้องถามๆ แค่คิดคงไม่มีประโยชน์อะไร ผมหยิบโทรศัพท์มือถือมา กดโทรไปหาไอ้แพทก่อนทันที ก็ชื่อมันขึ้นมาก่อนนี่นา
“ฮาโหล” ดูมันกวนตีนครับ
“เออ” ผมเลยกวนบ้าง
“เออ” ดู๊ดูมันย้อนครับ
“เออ” กูเลยกวนกลับอีกครั้ง
“เออๆอะไรของมึงวะ มีไรว่ามา หึหึ” เชี่ย!! มาทำเป็นว่ากู แต่กูต้องขอความเห็นมึงครับ กูเลยยอม
“อาทิตย์หน้าเป็นวันเกิดคุณฟราน” ผมเกริ่น
“แล้ว??” ก็จะแล้วอะไรเล่า
“กูยังไม่รู้จะซื้อของขวัญไรให้เขาเลยว่ะ” แต่ผมก็ตอบแบบนี้ กวนตีนไป เดี๋ยวมันกวนตีนกลับอีก แค่ที่กวนอยู่ก็เพียงพอแล้ว
“เอาโบว์ผูกตัวเองให้ดิ” เชี่ย!! กูคิดไปแล้วเหอะ
“ขอที่มันสร้างสรรค์กว่านี้ได้มั้ย??” กูจริงจังนะ
“อืมมมม เอางี้สามคนเพื่อนตายเดี๋ยวกูชุมสายไอ้ภูมิด้วย” เออๆดีๆ
“อืมๆ”
.........เงียบ...........
..........สักพัก............
“ว่าไง” เสียงไอ้ภูมิมาแล้วครับ
“พูดดิ้ ปัญหาชีวิตมึงน่ะ” ห่าแพท
“เชี่ยแพท!!” อย่าให้ถึงทีกูนะมึง เออก็ไม่อยากปฎิเสธหรอกว่าไม่ใช่ปัญหาชีวิต แม้มันเล็กน้อยสำหรับคนอื่น แต่ ณ ตอนนี้สำหรับผม มันก็......นะ
“ฮ่าๆๆๆ อย่าซีเครียดเพื่อน” ยังมีหน้ามาขำอีกนะไอ้แพท
“ไงกรีนน้อย” เชี่ยภูมิ!! เห็นกูกำลังเครียดๆใช่มั้ยมึง
“ไอ้ภูมิ!!” อะไรวะพวกมึงนี่
“หึหึ” เสียงมึงหลอนกว่าไอ้แพทอีก ห่าภูมิ
“เออๆ คือ....อาทิตย์หน้าวันเกิดคุณฟรานมึงรู้ยัง?” สุดท้ายกูต้องยอมทุกที
“อืม บ้านพวกกูได้รับบัตรเชิญกันแล้ว” เชี่ย!! ไม่มีใครบอกกูเลย ไอ้เชี่ยแพท!!
“กรีนน้อยมึงแอบด่ากูในใจ” ห่าแพทเดาถูก!!
“เออ ไม่ปฎิเสธ” ก็นะ กูแฟนคุณฟราน กล้าทำก็ต้องกล้ารับ หึหึหึ
“พอๆ แล้วไงต่อ ปัญหาชีวิตมึงอ่ะ” ไอ้ภูมิขัดจังหวะความภูมิใจกู อ่ะแต่เรื่องนี้ต้องมาก่อน......
“กูยังไม่รู้ว่าจะซื้ออะไรเป็นของขวัญวันเกิดเขาน่ะดิ”
“อ้อ” ไอ้ภูมิ
“เดี๋ยวนะ อย่าแนะนำให้กูผูกโบว์ตัวเองเหมือนไอ้แพทล่ะ” ต้องรีบเบรกไอ้ภูมิก่อนครับ ยิ่งพวกมันชอบคิดอะไรคล้ายๆกันด้วย
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ / ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ รู้ทันว่ะ มึงไม่น่าแนะนำมันก่อนกูเลย กูจะได้บอกว่าต้องผูกตอนโป๊ด้วย” ไอ้แพทขำครับ ตามด้วยไอ้ภูมิ ก่อนมันสองคนจะคุยกันเอง
เชี่ยเอ้ย!! กูไม่ได้จะว่าความคิดพวกมึงนะ แต่กูคิดไปหมดแล้ว มุกมันซ้ำอ่ะ พวกมึงเข้าใจมั้ยยยยย ว่ามุกมันซ้ำ ไอ้ที่กูเคยเสนอยกตัวเองให้เขาไปน่ะ มันเร้าใจกว่านั้นเยอะ แต่กูแค่บอกพวกมึงไม่ได้เท่านั้นแหละ
“เออๆ ยกเว้นอันนั้นน่ะ ขอเป็นสิ่งของได้มั้ยวะ” ผมบอกพวกมัน มันเริ่มนอกเรื่องละ
“อืมมมมมมมม” อืมทั้งคู่เลยหรอวะ
“เขารวยมาก” ไอ้แพท กูรู้แล้ว
“เขามีทุกอย่างแล้ว” ไอ้ภูมิ ก็จริงว่ะ
“แบบนี้ มันต้องของทำเอง” ไอ้ภูมิวิเคราะห์ต่อ
“กูเห็นด้วย” ไอ้แพทเสริมเห็นด้วย
“แล้วอะไรวะ” ผม ไอ้นั่นกูก็คิดแล้ว แต่กูไม่สามารถ
“อืมมม คุณชายเขาชอบอะไรบ้างล่ะ” ไอ้แพท
“เอ่อ.......” ชอบหรอ นั่นสิ ของที่เขาชอบ เขาชอบงานศิลป์ เออว่ะ
“ว่าไง” ไอ้ภูมิ
“เขาชอบงานศิลป์ว่ะ” ผม
“อะไรบ้างวะ” ไอ้ภูมิ
“ทุกอย่าง ของสะสม ของหายาก ไรพวกนี้ ชอบหมด” ผม
“มึงอยู่บ้านเขา??” ไอ้ภูมิ
“อืม” ผม
“ตอนนี้??” ไอ้แพท
“อืม” ผม
“.............” เงียบทั้งคู่
“........เฮ้ย!! พอๆเลยพวกมึง หลอกถามกูอยู่ได้” ผมโวยเล็กน้อย หลุดแล้วมันต้องโวย จะได้ครบสูตรนายเอกโววายติ๊งต๊อง
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆ / ฮ่าๆๆๆๆๆๆ จะแต่งเมื่อไหร่วะ” มันหัวเราะพร้อมกันอีกแล้วครับ ครั้งนี้ไอ้แพทกวนตีนบ้างครับ ดี!! เขาว่าหัวเราะทีหลังดังกว่า พวกมึงเล่นกูก่อนเองนะ หึหึ
“หลังเรียนจบ” ผมพูดนิ่งๆ แสดงถึงความจริงจังในน้ำเสียง งานแสดงกูได้ขาดเว้ย
“.....!!!......” เงียบ
“วันเกิดนี้เขาจะสู่ขอกูกับพ่อแม่กู” เอาไปอีกหนึ่งดอก หึหึ จวงจะได้เวลากูหัวเราะบ้างละ ผมยิ้มแล้ว คุยทางโทรศัพท์พวกมันไม่เห็นนี่นาว่าผมกำลังทำสีหน้ายังไงอยู่ กูกลั้นขำแทบแย่ 5555
“เดี๋ยวพวกกูไปหามึงนะ”
ตุ๊ดๆๆๆๆๆๆ
อ้าว...........เชี่ยล่ะ กูพูดเล่นนนนนนนนนนนน ผมรีบกดโทรกลับ
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก มันไม่รับสายผมทั้งคู่ ตกลงนี่กูหรือพวกมึงจะได้หัวเราะดังกว่ากันแน่วะ
แล้วของขวัญวันเกิดกูล่ะ......................
......เชี่ยเอ้ยยยยย....ต่อให้พวกมึงมา มันก็ไม่มีอะไรอยู่ดี....
............เฮ้อออออออออออ.......
.................................................................
จบเถอะ
ทักทายทักทายยยยยยยย :hao7:
ใครอยากให้มีต่อ....เม้นต์ด้วยนะ ขอบคุณ :pig4:
ขอบคุณทุกคอมเม้นต์ก่อนหน้านี้ด้วย :กอด1:
ขอบอกว่าเราอ่านไม่ต่ำกว่า 5 ครั้งจริงๆ o13
จ๊วฟฟฟฟฟฟฟฟ :mew1:
ปอลอๆ บทคุณฟรานจะเป็นตอนพิเศษที่อยู่ในรวมเล่มนะ แต่งเพื่อฉลองรวมเล่มโดยเฉพาะ 55555 :hao6:
Uri :bye2:
-
คุณฟรานไปเคลียร์กกับทางบ้านที่อิตาลีเพื่อมาสู่ขอหนูกรีนรึป่าวเนี่ย ของขวัญวันเกิดนี้ เอาตัวเอาผูกนี้น่าจะดีสุด ใส่ชุดแมวด้วยก็ดีนะ เผื่อคุณฟรานจะชอบ 5555
-
คุณฟรานหายไปเคลียร์กับพ่อแม่หนูกรีนแน่ๆ
-
อ๊ายยยย!!! น่ารักมากกก
อยากอ่านอะ :mew2:
แล้วก็เรื่องรวมเล่ม สั่งจองได้เมื่อไหร่
อย่าลืมมาแจ้งรายละเอียดนะคะ จะรีบจองเลย อิๆ :katai2-1:
-
เอากรีนน้อยผูกโบว์นั่นแหละของขวัญที่ดีที่สุด ฟันธง!
-
หนูกรีนเอาตัวเองผูกโบว์เป็นของขวัญให้คุณฟรานนั่นล่ะดีที่ซู้ดดดดดดด :z1:
เชื่อสิคุณฟรานต้องชอบมากแน่ อิอิ :hao6: :hao6:
-
ผูกโบถวายตัวอ่ะดีแล้วกรีนนน(ความชอบส่วนตัว)55555 :hao6: :hao6:
-
กรีน ถ้าไม่อยากโป๊ ก็สวมชุดซีทรู
พร้อมผูกโบว์ไปสิ^^
-
555+
แพท ภูมิ ถึงกับเงิบ
-
เกิดอะไรขึ้นละเนี่ยยยย
ทำไมต้องเพิ่มคนดูแล
และทำไมคุณฟรานต้องไปต่างประเทศ
แถมยังทำอะไรแทบทั้งคืนเลย
-
น้องกรีนจะให้อะไรคุณฟรานหนอ
-
กรีนเอาตัวเองเป็นของขวัญเลยสิ
ผูกโบว์ให้เรียบร้อยนะ
พี่ฟรานต้องชอบมากแน่ :m10:
-
555
คุณฟรานไปไหนนิ -w-
กรีนน้อย แล้วสรุปของขวัญก็ผูกโบว์ตัวเองสินะคะ :P
-
ทักทายทักทายยยยยยย
ขอบคุณทุกคอมเม้นต์นะะะะะะะะะ :pig4: :pig4:
ที่จริงอยากตอบทุกเม้นต์เลย 55555 o18 :o8:
แต่คัดลอกไม่ไหว ไม่สามารถ 5555 :katai4: :katai1:
แต่ก็ขอยืนยันนอนยันว่า เค้าอ่านเม้นต์บ่อยมากๆ อ่านซ้ำไปมานั่นแหละ 555 :hao7:
เพราะมันเป็นกำลังใจที่ดีมาก - มากเลยน่ะสิ (แม้จะไม่ได้ตอบ เหอะๆๆๆ) :katai5:
และขอบอกว่าที่มาลงบ่อยๆก็เพราะรู้ว่ามีคนรอจากคอมเม้นต์นั่นแหละ :mew1:
ขอบคุณมากมายยยยยยยยยย :pig4: :L1:
วันนี้ลงรักนะหนุ่มนักเปียโนไปแล้วเรื่องนี้เลยยังไม่ลง 5555 :laugh:
ขอบคุณอีกครั้ง :pig4:
อ้ออ้อมีคนทายว่าสวนที่เกาะเหมือนกับเรื่องโฮสต์คลับนั้น...ถูกต้องคร๊าบบบบบบบ o18 o18
uri :bye2:
-
มาต่อไวๆนะ อยากรู้ของขวัญ :z1:
-
:katai4: อร๊ากกกกกกกกกกกกกก เขินนนนนนนนนนนนนนนนนนน
อยากอ่านต่ออ่ะ >/////<
-
ยังรอตอนต่ออยู่นะจ๊ะ อยากรู้ว่าทำไมม่ายให้สุดหล่อของเราออกนอกบ้าน^^
-
ขออีกสักตอนน่าาาาาาาาาาาาค่าาาา....อยากเห็นของขวันว่าจ่ะเป็นไรน่า..... :ling1:
-
เพิ่งตามมาอ่านค่ะ น่ารักมากเลยกรีนน้อย อ๊ากก ทำไมเพิ่งเห็นเรื่องนี้เนี่ยะ :mew1:
ยังไงเด๋วจะอุดหนุนหนังสือนะคะ อยากได้ตอนต่อจัง อยากรู้ว่าจะให้อะไร
จริงๆแล้ว แค่เอาตัวเองเป็นเค๊กก็ดีนะ อิอิ ท่าทางฟรานคงสติแตกอ่ะ
รอๆๆๆค่ะ มาต่ออีกนะคะ พรีสส :hao5:
-
ขออีกนะ จุ๊บๆๆๆ
-
อยากอ่านต่อค่ะ เอาอีกเอาอีกก ไม่ต้องมีวันจบเลยค่ะ ขอตอนพิเศษแบบอินฟินิตี้ ♥
-
หนูกรีนจะให้อะไรเป็นของขวัญนะ
เอาเป็นรูปหนูกรีนผูกโบว์ตอนโป๊ใส่กรอบดีป่ะ 5555
:hao6: :hao6:
-
ขออีก ๆ กรีนน่ารักจังน้าาา
-
แปะๆๆ เดี๋ยวมาอ่านจ้าา ><
-
ตอนพิเศษมาอีกตอนแล้ววววววว :hao6:
เห็นแก่ที่มีคนมาตามมารออ่านเยอะนะเนี่ยยยยย 555555 :hao7:
ตอนพิเศษ 3
ผิดสัญญา
กว่าสองหล่อจะเข้ามาในคฤหาสน์ของคุณฟรานได้ ก็ใช่ว่าจะง่าย แต่ก็ไม่ยากครับ และผมก็เพิ่งรู้ว่าไอ้โทนี่ดีนนั้นพวกมันเป็นถึงรองหัวหน้าการ์ดเลย พวกมันเป็นคนอนุญาตให้สองหล่อแพทภูมิเข้ามาเองครับ เพราะเคยเห็นหน้าและได้รู้จักกันมาก่อนบ้างแล้ว ส่วนคนอื่นๆที่ไม่เคยเห็นหน้านั้น รวมทั้งสองสามคนที่ทำหน้าที่รักษาประตูทางเข้าคฤหาสน์ด้วย ตั้งการ์ดไม่ให้สองหล่อเข้ามาในคฤหาสน์ทันทีเลยครับ
เอาเป็นว่าพอพวกมันเข้ามาแล้ว...........
“เชี่ย!! โครตหรูอ่ะมึง” เสียงไอ้แพทมาก่อนเลยครับ
“เออว่ะ กูล่ะเชื่อเลย ไม่น่าเชื่อว่าจะมีคฤหาสน์แบบนี้ในเมืองไทยด้วย โครตสวยว่ะ”
“ห่ากรีนมึงหมกเม็ดนะ ไม่เคยจะบอกเพื่อนฝูง”
“..........” เงียบ ทำไงได้ มิใช่บ้านกู ผมเลยได้แต่ยักไหล่ครับ
“กูขอเดินชมไปรอบๆได้ป่ะวะ??” เสียงไอ้แพทและแววตามันบ่งบอกว่าสนใจเป็นอย่างมากถึงมากที่สุด
“...............” ผมไม่ตอบแต่หันไปมองหน้าโทนี่ดีน พร้อมเลิกคิ้วข้างหนึ่งเป็นเชิงถาม สองบอดี้การ์ดพยักหน้า ก่อนจะเรียกคนที่อยู่แถวนั้นมา เพื่อจะพาสองหล่อเดินทัวร์
“มึงจะไปด้วยป่ะเนี่ย” ผมจึงหันมาถามไอ้ภูมิอีกคน
“ที่จริงกูอยากคุยก่อน แต่....ของที่เห็นอยู่มันล่อตาล่อใจว่ะ” ห่าทำเป็นเก็กนะมึง
“อืมๆ กูไม่ได้รีบ” ไม่ได้รีบให้พวกมึงเสือก 5555 กูอำไปเยอะ ขอขยายเวลาอีกสักเดี๋ยวละกัน
อีกอย่างพวกเราเรียนสถาปัตย์นี่นะ ธรรมดาของแบบนี้ งานแบบบ้านสวยๆแบบนี้ ก็ต้องอดใจไม่ไหวอยู่แล้ว ผมเข้าใจ
“เฮ้ออออ”
พอลับหลังสองหล่อเขาแล้วผมก็ต้องถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่เลย
“พวกนายพักก่อนก็ได้ เดี๋ยวฉันพักอยู่ในห้องนี้แหละ” ห้องที่ว่าก็คือ ‘ลองแกลลอรี่’ ครับ
ผมเข้าไปได้สักพัก สาวใช้ก็ยกน้ำชากับขนมเข้ามาให้ทั้งหมดสามที่ คนที่นี่รู้งานมากครับ ผมชอบจริงๆ ไม่ต้องให้สั่งให้บอก ผมคิดว่าพวกเขาคงจะถูกฝึกมาอย่างดีมากๆเลย
“ขอบใจนะ” ผมยิ้มบอก
สาวใช้เพียงแต่ยิ้มแล้วถอนสายบัวเขินๆให้ผมเท่านั้น จากนั้นถึงได้เดินออกจากห้องไป
เป็นเวลาเกือบชั่วโมงได้สองหล่อเขาถึงได้เดินกลับมา พร้อมๆกับทำหน้าเคลิบเคลิ้มมาด้วย
“หึหึ ไงพวกมึง” ผมถาม (ขอหัวเราะแบบผู้ร้ายบ้าง)
“กูอยากด้ายยยย....นี่คุณชายเขาจะให้ถ่ายรูปมั้ยเนี่ย?” ไอ้แพทพูดขึ้นมาอย่างอยากได้จริงจัง
“เกินไปละๆ” ไอ้ภูมิปรามาส
“หึ มึงลองขอเค้าดูดิ” ผมแหย่ และคิดว่าแม้แต่ตัวผมเองยังไม่กล้าเลย
“กูมิบังอาจครับ แค่ให้ดู กูก็รู้สึกเป็นบุญตาแล้ว” ฮ่าๆๆๆ ก็นะ
“หึหึ แล้วไปเจอไรมาบ้างล่ะ” ผมถามอีก
“เยอะแยะว่ะกรีนน้อย กูเชื่อเลยว่าท่านชอบของสะสมจริงๆ” ไอ้ภูมิ
“เออ แล้วอย่างนี้มันจะดีหรอวะ มึงจะหาไรได้ดีกว่านี้” ห่าแพทปากเสีย
‘ป๊าดดดดดด’ ดีเลยเพื่อนภูมิ
“เชี่ย!! ของกรีนน้อย เขาให้ด้วยใจเว้ยห่า” ใช่ๆของกูให้ด้วยใจเว้ย!!
“ชิส์ แล้วมึงคิดว่าไงวะ จะหาหรือทำไรให้” ไอ้แพทลูบหัวเล็กน้อยก่อนถามผม
“เอ่อ.....” เอาไรดีวะ บอกแล้วไงว่าให้ทำเองคงไม่ไหว เอาอะไรดีวะ??
“กูว่าถ้าทำคงจะไม่ทันว่ะ หาซื้อเร็วกว่า” ระหว่างที่ผมกำลังใช้ความคิด ไอ้ภูมิก็ขัดขึ้นมา
“เออกูก็ว่า.......อืมมม ถ้าจำไม่ผิด บ้านพี่โก้ส่งออกเครื่องประดับนี่หว่า มึงไม่ลองไปดูวะ” ไอ้แพทเสนอความเห็น แต่ตามันนี่ระยิบระยับเลยครับ
ใช่ครับ บ้านพี่โก้ส่งออกพวกเครื่องประดับที่มาจากธรรมชาติ เอามาประดิษฐ์ใหม่กับพวกอัญมณีขายทั้งในและต่างประเทศ แต่ส่วนใหญ่ชาวต่างชาติจะชอบมากกว่า
“เออว่ะ มึงลองไปดูดิ” ไอ้ภูมิเห็นด้วย จะว่าไปของที่คฤหาสน์คุณฟรานผมยังไม่เห็นเลยว่าจะมีของประดับแบบที่บ้านพี่โก้ผลิตเลย น่าลองๆ
“เออ....น่าสนว่ะ ลองไปดูก็ดี” ผมจึงตัดสินใจว่าลองไปดูก็ดีเหมือนกัน
“ว่าแต่พวกกูจะได้ถือโอกาสเปิดหูเปิดตาด้วย หึหึหึ” อ้อ คงเหมือนที่พวกมึงมาที่นี่ด้วยใช่มั้ยได้เสือกสองต่อเลย
“เชี่ย แผนพวกมึงล่ะสิ” สองหล่อยิ้มหวานเลยครับ
“โด่วววว มึงล่ะก็ กูกับพี่เค้าเป็นอะไรกันนนน” ห่าแพท มึงจะพูดไรอีกวะ
“แล้วกูอ่ะ” เออ...จะเล่นด้วยละกัน
“มึงมันเป็นน้องรหัสที่ร้ากกกกกกกเว้ย ฮ่าๆๆๆๆ” นั่นไง หึ แต่...แค่น้องรหัสพอ ‘ที่รัก’ ไม่ให้เว้ย!!
“.......ห่า....เออๆๆ เพราะจำเป็นหรอกนะ” ผมจำใจรับคำ
จากนั้นผมก็จัดการโทรไปหาพี่โก้ นัดแนะเวลากันเรียบร้อยว่าเป็นวันพรุ่งนี้บ่ายๆ ส่วนคืนนี้พี่โก้จะส่งแบบที่มีอยู่มาให้ผมดูก่อน ผมกล่าวขอบคุณพี่แกไป พี่โก้ดีใจใหญ่งานนี้พี่โก้จึงอาสาจะพาชมผลงานของที่บ้านให้ผมกับสองหล่อด้วยตัวเอง ดีจังเลย
“เออ.....ว่าแต่ นี่ไม่ใช่เหตุผลที่พวกมึงมาหากูนี่” อดไม่ได้ครับ กูเปิดบทสนทนาเองก็ได้ ไม่รู้จะอะไรแล้ว มันไม่ถามกูถามเอง จะได้ปฎิเสธให้จบๆไปซะ ไอ้แพทยิ้มโกงๆใส่ผมก่อนพูดว่า....
“หึหึหึ กรีนน้อย...คิดว่าพวกกูจะเชื่อมึงหรอ” หา!! แล้วที่มาที่นี่ อย่าบอกนะว่า..............
........เชี่ย!! พวกมันหาเรื่องมาดูคฤหาสน์ของคุณฟรานจริงๆด้วย........
“หึหึหึ แต่.....ไว้กูจะบอกกับคุณชายเขานะ ว่ามึงอยากให้เขาสู่ขอมึงอ่ะ”
“.....!!!.......” เชี่ยภูมิ!! ดูๆมันครับ พูดแล้วยังยกมือไปแปะกับไอ้แพทอีก
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆ” เออ!! เอากันเข้าไป เพื่อนกู แม่ง!!
หลังจากนั้นพวกเราก็ทำการนัดแนะเวลา แล้วตกลงว่าให้ไอ้ภูมิมารอรับผมที่คฤหาสน์ของคุณฟราน แต่ผมเพิ่งนึกขึ้นได้ว่า.......
.....คุณฟรานขอร้องไม่ให้ผมไปไหนมาไหนคนเดียวนี่นา แล้วผม......อ่า....กูไม่น่าไป ‘สัญญา’ กับเขาด้วยเลย แต่ว่า.....ไม่ไปก็ไม่มีของขวัญไรให้น่ะสิ แล้วอีกอย่าง....กูเป็น ‘แฟน’ กับเขาแล้วนะ จะไม่ให้ผมมีของขวัญอะไรให้แฟนตัวเองเลยหรอ ไม่ได้หรอก!! ไม่ได้เด็ดขาด!!
อืมมมม...ถ้าผมจะไปก็ต้องเอาบอดี้การ์ดไปด้วย แต่ถ้าผมเอาบอดี้การ์ดไปด้วย เขาก็จะต้องรายงานคุณฟราน ถ้างั้น....คุณฟรานก็ต้องรู้ว่าผมจะไปที่ไหน เขาไม่ต้องการอะไรเป็นของขวัญอยู่แล้ว หรือต่อให้ต้องการ ผมก็อยากเซอร์ไพรส์บ้างนี่นา เอาไงดีนะ
อ่ะ....หึหึหึ แต่ถ้าไปโดยเขาไม่รู้ ก็ไม่เป็นไรใช่มั้ย? คิดได้ดังนั้น ผมก็ต้องเตรียมตัวย่องเบาแล้วครับ พรุ่งนี้นัดกันตอนเที่ยง คุณฟรานกลับมาเที่ยวบินกลางคืนถึงประเทศไทยประมาณสี่ทุ่ม โทนี่บอกอย่างนั้น (ณ ตอนนั้นลืมความอารมณ์ความรู้สึกตอนสัญญาไปแล้วครับ - -)
เริ่มแผนการจาก.......... อ่า...ต้องโทรบอกไอ้ภูมิก่อน
“ว่าไง” ดูมันรับโทรศัพท์
“พรุ่งนี้เที่ยงมึงไม่ต้องเข้ามาในบ้านนะ มึงจอดรถรอกูอยู่ที่........”
“ทำไมวะ??”
“เออน่า.....แค่นี้นะ” ตัดจบพอ วางสายเลย
ระหว่างนี้ก็ทำตัวตามปกติ อย่าแสดงพิรุธอะไรๆทั้งสิ้น ผมอ่านหนังสือ เดินชมสวน ทำอะไรเรื่อยเปื่อย แต่ที่ไม่เรื่อยเปื่อยก็คือ สังเกตเส้นทางและทางย่องเบาโดยหลบมุมกล้องด้วย
เมื่อได้เส้นทางแล้ว ผมก็กลับขึ้นห้องอ่านหนังสือ...อ่ะนะก็แค่ให้มันดูดีเท่านั้น แต่ที่จริงก็เข้าเวปอ่านการ์ตูนวายนี่แหละ เสร็จสิ้นภารกิจในวันนี้ พรุ่งนี้ก็เตรียมตัวย่องเบานี่แหละ
.................................................................
เป็นเวลา 11 โมงแล้ว ผมบอกโทนี่ว่าไม่รับมื้อเที่ยงแต่ขอเป็นขนม น้ำหวาน แล้วพวกผลไม้อะไรพวกนี้ ให้เอามาให้ผมที่สวน ผมออกมาเดินเล่นที่สวนสวย วันนี้ผมแต่งกายง่ายๆด้วยเสื้อยืดการเกงยีนส์ซึ่งเป็นปกติของทุกวันจึงไม่มีอะไรผิดสังเกต ผมเดินเล่นไปเรื่อยๆ เดินมาที่สระน้ำ เห็นสระแล้วอยากว่ายน้ำขึ้นมาเลย แต่ไว้ก่อนๆ ผมเดินมานั่งที่ซุ้มเล็กๆ ต้องเรียกว่าซุ้มศาลาสไตล์โคโลเนียลสีขาวที่ออกแบบมาได้อย่างไม่น่าเชื่อว่าสามารถทำได้ด้วย จะว่าไปที่นี่ก็มีหนังสือให้อ่านเล่นเตรียมพร้อมเสร็จสรรอยู่แล้ว ผมจึงทำเป็นหยิบหนังสือมาอ่านเล่น
สักพักสาวใช้ก็นำขนม ผลไม้ที่เปาะเรียบร้อยและน้ำหวานมาเสริฟ เช่นเดิมผมกล่าวขอบคุณและหันกลับมาอ่านหนังสือต่อ อ่านได้ประมาณสิบนาที ผมก็ใช้หางตามองไปโดยรอบอย่างรวดเร็ว คนคุ้มกันไม่ลดลงเลย แต่ดีหน่อยเพราะผมอยู่อย่างค่อนข้างสงบ ทุกคนเลยไม่ได้เอะใจเรื่องของผมมากมายอะไรนัก
เก้าอี้ที่ผมนั่งนั้นสามารถเอนนอนได้ด้วย ผมจึงทำเป็นเอนตัวนอน แต่ก่อนหน้านั้นผมเห็นตู้เก็บของข้างๆ มีหมอนอิงกับผ้าแพรที่ใช้เป็นผ้าคลุมผืนบางด้วย ผมไม่รอช้าเปิดตู้และหยิบมันออกมา ผ้าแพรผืนหนึ่งกับหมอนอิงหลายๆใบ มาวางๆไว้ ความคิดชั่วร้ายบางอย่างแล่นปรู๊ดเข้ามาในสมองอย่างรวดเร็ว
.................ตัวตายตัวแทน..............
ผมเป็นคนค่อนข้างไวอยู่แล้ว โดยเฉพาะเวลาต่อสู้ ผมจึงต้องใช้วิชาความรู้นั้นในแผนการครั้งนี้ พอแกล้งหลับไปได้สักพัก ดูเหมือนคนเฝ้ายามจะเริ่มชะล่าใจ ผมจึงรีบลงจากเก้าอี้แล้วเอาหมอนอิงเข้าไปสวมรอยแทนแล้วคลุมด้วยผ้าแพร รีบย่องหลบออกมาที่พุ่มไม้ บริเวณที่ผมอยู่มีบอดี้การ์ดที่อยู่ใกล้ทั้งหมดสามคน ต้องห้ามให้พวกเขารู้อย่างน้อยก็ต้องถ่วงเวลาบ้าง แผนการดำเนินมาได้ครึ่งทางแล้ว
“คุณกรีนครับ!!”
“เชี่ยเอ้ย!!” ผมเผลอสบถออกมาเบาๆ ไอ้ดีนครับ ลืมมือดีสองคนนี้ไปได้ยังไงวะ
“...........” มันมองมาที่ผมนิ่งๆ เออๆ กูรู้แล้วๆ เอาไงดีวะ ชิส์
“ฉันอยากเดินเล่นคนเดียว” ยังไงๆ มันก็คงจะรู้แล้ว แต่ผมก็ยังจะแถครับ
“คงไม่ได้ครับ” ห่าเอ้ย แบบนี้ยิ่งโดนจับตามองเลย ช่วยไม่ได้แฮะ
คงต้องคิดแผนใหม่แล้ว เมื่อคืนแม้พี่โก้จะส่งภาพแบบมาให้ดูแต่ก็ยังไม่มีที่ถูกใจ แล้วพี่โก้ก็ยืนยันว่าของมีเยอะ และบางชิ้นก็เป็นของสั่งทำด้วย จึงมีเพียงชิ้นเดียวถ้าลูกค้าไม่เอาก็ขายออกได้ ถ้าจะให้ดีก็ต้องไปดูของจริง ยอมรับว่าที่ส่งมาให้ดูนั้นสวยงามมาก แต่ผมก็อยากไปดูของจริงด้วย โดยเฉพาะของพวกนั้นที่มีส่วนประกอบสำคัญที่มาจากธรรมชาติด้วย
“...........” ผมคิดแผนการใหม่ อาจจะไปเงียบๆไม่ได้แล้ว
อีก 30 นาที ทำไมต้องสามสิบนาทีตลอดเลยวะ เอาวะ ผมเดินไปทางที่ใกล้กับที่นัดหมาย ขมวดคิ้วแล้วเริ่มคิดใช้แผนการใหม่ ในเมื่อหนีอ้อมไม่ได้ ก็หนีแม่งตรงๆนี่แหละแผนใหม่ของผม ผมทำเป็นเดินชมสวนไปเรื่อยๆ โดยมีบอดี้การ์ดตัวโตอย่างดีนเดินตามไม่ห่าง อีกไม่นานแน่นอนโทนี่ก็คงจะเดินมาสมทบด้วยแน่ คนเดียวก็จะไม่ไหวแล้ว ยังจะสองคนอีก
ผ่านไปสิบนาทีไอ้ภูมิส่งข้อความมาว่าถึงแล้ว ผมคิดไว้แล้วว่ามันต้องมาก่อนเวลานัดชัวร์ ผมเดินมาหยุดอยู่ห่างจากกำแพงประมาณห้าเมตร กำแพงนี้อีกด้านเป็นจุดนัดพบ ดีนเดินตามไม่ห่างเลย ผมยืนนิ่งๆอยู่กับที่ กำลังคิดจะหาทางเบี่ยงเบนความสนใจและต่อรองอีกครั้ง แต่จังหวะนั้น...
.....ดีนหันหน้าไปคุยกับลูกน้องคนหนึ่งที่เดินเข้ามาหา ผมรีบสาวเท้าไปที่กำแพงอย่างรวดเร็วแล้วกระโดดสปริงตัวเองพุ่งขึ้นไปที่ข้างกำแพงก่อนใช้เท้าข้างหนึ่งเหยียบไปที่ข้างกำแพงนั้น เพื่อสปริงตัวเองให้สูงขึ้นและดันตัวเองขึ้นไปข้างบนของกำแพงได้อย่างสวยงาม กำแพงสูงสามเมตรจึงไม่ใช่ปัญหา ทั้งหมดเป็นเวลาเพียงเสี้ยววินาทีเท่านั้น สำหรับคนที่มีความสามารถอย่างผม หึหึ
“เฮ้ย!!” เสียงลูกน้องที่ตามมาทีหลังร้องขึ้นมา ดีนรีบเงยหน้าขึ้นมามองและขมวดคิ้วยุ่งทันที
“ถ้าเป็นห่วงก็ตามมานะดีน หึ” ผมพูดก่อนจะโดดลงไปกำแพงอีกด้าน รถไอ้ภูมิสตาร์ทจอดรออยู่แล้ว ไม่ใช่เตรียมพร้อมรอผมหรอก แต่มันร้อนมันเปิดแอร์ ผมรีบเปิดประตูเข้าไปทันที
“ออกรถเร็วๆ!!” ผมรีบร้องบอกไอ้ภูมิ ไอ้ภูมิก็รีบออกรถโดยเร็ว มันไม่ตกใจแฮะ
ดีนโดดตามผมมาติดๆ แต่คงสู้ความเร็วของรถสปอร์ตคันหรูไม่ได้ ดีนะที่เป็นไอ้ภูมิ มันไม่ค่อยถามอะไรมากเท่าไอ้แพทและสติดีกว่าและไวกว่าไอ้แพทมาก
เราออกมาที่ถนนใหญ่ได้แล้ว ไอ้ภูมิก็ยิงคำถามมาทันที
“อธิบายมาได้ยัง??”
“ก็...เขาไม่ให้กูออกมา กูเลยหนีออกมาซะเองไง” ผมก็อธิบายง่ายๆงี้เลย
“หา!! คุณชายเนี่ยนะจะทำแบบนี้กับมึง” มันหันหน้ามาหาผมและทำหน้าอึ้งๆเลยครับ ผมต้องรีบเบรกความคิดของมันทันที
“เฮ้ย!! มันไม่ใช่อย่างที่มึงคิด คือ...เขาจะให้บอดี้การ์ดตามมาด้วย แต่กูไม่ต้องการ เลยหนีบอดี้การ์ด”
“อ้อออออ แล้วจะหนีไมวะ มีบอดี้การ์ดไปด้วยเท่ห์ออก หึหึ”
“เชี่ย!! งั้นเขาก็รู้ดิว่ากูจะไปไหนน่ะ”
“อ้อ มึงจะเซอร์ไพรส์ว่างั้น” มันพูดพร้อมกับยิ้มกว้างเลยครับ ล้อเลียนกูว่ะ
“........” ผมเงียบไม่อยากตอบ และมันก็คงจะรู้อยู่แล้ว
“มึงรักเค้าแล้วใช่มั้ย??” ไรวะ ทำเป็นรู้ดีนะมึง ผมไม่ตอบแล้วครับแต่ขมวดคิ้วนิดๆ และหันหน้าไปอีกทาง รู้เลยว่าตัวเองเริ่มหน้าแดงขึ้นมาแล้ว
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆ อย่าลืมบอกคุณชายเขาด้วยล่ะ” ห่าต้อนกูได้ขนาดนี้ ยังจะมาขำกูอีกนะมึง
“ทำไม??” ผมหันกลับมาถามทันที
“หึ คุณชายแสดงออกชัดมากเลยนะ เวลาอยู่กับมึงน่ะ”
“.......อืม” ผมเงียบไปเล็กน้อยก่อนตอบ ทำไมจะไม่รู้ล่ะ
ไอ้ภูมิยิ้มเล็กๆ และหันกลับไปสนใจขับรถต่อ
อย่างไรเสีย ผมคิดว่าบ้านพี่โก้น่าจะมีของที่ผมถูกใจแน่นอน และแม้มันจะไม่ใช่ของทำเองหรือมีค่าอะไรมากมาย แต่ผมคิดว่าถ้าเราให้ด้วยใจจริง คนรับเขาต้องสัมผัสได้อย่างแน่นอน
ผมยิ้มออกมาเล็กน้อยและหันหน้ากลับไปทางกระจกข้าง ในกระจกที่ผมหันหน้าเข้าหานั้นสะท้อนใบหน้าไอ้ภูมิอยู่ มันหันมามองผมจากนั้นมันก็ส่ายหน้ายิ้มๆ แล้วหันกลับไปสนใจขับรถต่อ
แต่ใครจะสนมันต่อล่ะครับ.......
........เพราะตอนนี้ผมกำลังจะได้ของขวัญวันเกิดให้คุณฟรานแล้วครับ.........
.................................................................
แล้วก็จบแค่นี้นะ อิอิอิ
ทักทายทักทายยยยยยยย :ling1:
ลุ้นอ่ะดิๆ 555555 :hao7:
ขอบคุณทุกคอมเม้นต์ อยากให้มีอีกก็เม้นต์อีกเยอะๆนะ 5555 :impress2:
(เพื่อเป็นกำลังใจให้มีแรงแต่งมาลงเรื่อยๆไง จริงๆนะ) :mew2:
ตอนพิเศษคุณฟราน เราตั้งใจแต่งไว้ฉลองรวมเล่มนะ จึงไม่สามารถเอามาลงให้ได้ :o8:
ถือว่าให้กำไรกับคนที่เขาเสียสตางค์ซื้อแล้วกันเนาะะะะะะะ :hao3:
รับรองว่าเค้าไม่ทำให้ผิดหวังแน่นอนนนนนนนนนนนน :haun4:
Uri :bye2:
-
หนูกรีนทำแบบนี้เดี๋ยวก้โดนดุ
-
กรีนน้อยหาเรื่องอีกแล้ว :ling3: :ling3:
-
คนนี้ขยันหาเรื่องใส่ตัวจิงๆ :hao3:
-
กรีนน้อยอธิบายให้โทนี่ดีนฟังดีดีก็ได้นะ
ไม่ต้องหนีขนาดนี้หรอก = =
แต่ไหนๆก็ทำแล้ว ขอให้แผนสำเร็จและเซอไพรส์คุณฟรานได้น้า
-
กรีน ทำไมหนูดื้อขนาดนี้คะลูก - - เดี๋ยวมีอะไรเกิดขึ้นมา โกลาหลกันยกหย่ายยยยแน่
มาต่อไวๆนะคะ รออยู่นะคะะ รออออนะคะะะ
-
อ๊ากกกกก ทำไมทำร้ายกันอย่างนี้ มาต่ออีกนะ พลีสสสสสส
-
กะเซอร์ไพรซ์คุณฟรานลงทุนมากๆเลยนะกรีน
-
เดี๋ยวเถอะ สัญญาไว้เสียดิบดีว่าจะอยู่แต่ในบ้าน แอบออกมาอย่างนี้โดนลงโทษแน่
-
กรีนน้อยยยโโนคุณชายทำโทษแน่ ๆ แหละกลับมา
หึหึ
-
กรีนน้อยยย ระวังคุณฟรานจับตีก้นลายน๊าาาาาาา :hao7:
-
กรีนหนีออกมาอีกแล้ว
-
ต่ออีก ต่ออีก
-
กรีนน้อยหาเรื่องใส่ตัว
ทำให้คุณฟรานเป็นห่วง
กลับมาจัดให้หนักเลยนะคุณฟราน
-
เดี๋ยวคุณฟรานจับทำโทษเอานะ หึหึ
-
หาเรื่องโดนลงโทษหรือป่าว กรีนน้อย
:haun4: :haun4: :haun4:
-
...เป็นตอนพิเศษที่ค้างมากกกกกกกก
-
กรีนช่างหาเรื่องอะ ตายแน่ๆๆ
โดนจับกดแน่ๆๆ
-
กรีนเอ๊ย หาเรื่องแท้ลูก :ling1:
ระวังคุณฟรานกลับมาแล้วโดนกินตับเป็นการลงโทษนะ :hao6:
รอตอนต่อไปนะคะคุณคนเขียนเค้าค้างง่ะ :ling1: :L2: :กอด1: :L2:
-
หวังว่าสี่ทุ่มที่คุรฟรานจะกลับมาคงไม่ใช่สี่ทุ่มของเมื่อวานนะกรีนน้อย 555555555
-
เดี๋ยวเถอะผิดสัญญา โดนหนักแน่ๆ :hao3:
-
รีบมาอัพนะคะ ใจจะขาดแล้วค่าา :ling1: :ling1: :ling1:
-
โดนตีแน่ ๆ กรีน
-
รู้สึว่าจะมีอะไรมากกว่านี้นะ :serius2:
ค้างมากๆๆเลยอ่ะ ยังไม่จบใช่มิ มันต้องมีต่อสิ :ling1: :ling1: :katai4:
-
ตอนนี้จะอ้างอิงถึงถนนบ้างเส้นในกรุงเทพด้วยนะ อิอิ
ตอนพิเศษ 4
ของขวัญ
“ไอ้กรีน”
“หืม”
“มึงรู้สึกเหมือนกูป่ะ??”
“อืม”
“เอาไงวะ??”
“ขับต่อไปเรื่อยๆก่อน เข้าทางลาดพร้าวก็ได้ รถติดดี”
“เออ เอาไงเอากัน โทรบอกไอ้แพทด้วยว่าเราจะไปสาย”
“กูส่งข้อความไปแล้ว” ผมพูดและยิ้มนิดๆ ระหว่าที่ออกมานั้น ไอ้ดีนโทรหาผมด้วย ถ้าพอผมไม่รับโทรศัพท์มันก็เลิกโทร
“....หึหึ มึง.....” ไอ้ภูมิทำหน้าอึ้งๆ ก่อนจะยิ้มพอใจและคงจะพูดประโยคที่ผมคิดว่าผมรู้แล้ว
“แค่มึงยังไม่เคยเห็น”
“ฮะฮะฮะ ก็จริง”
“ไหวมั้ย??” ถ้าไม่ไหว ผมว่าผมจะขับแทน
“ไม่เป็นไร มือระดับนี้แล้ว”
“เล่นกับพวกมันหน่อยดิ”
“หึ ว่าแต่มึงรู้ป่ะว่าใคร??”
“ไม่แน่ใจ”
“หมายความว่าไงวะ”
“เอาเป็นว่า....ไม่ว่าจะเป็นใคร กูก็ยังไม่พร้อมถูกจับทั้งนั้น”
“ฮ่าๆๆๆๆๆ กูชอบว่ะ ตื่นเต้นดี”
“หึ”
บทสนทนาทั้งหมดนั้นเกิดจากมีคนขับรถตามเรามาครับ ไม่รู้ว่าเป็นใคร ถ้าเป็นคนของคุณฟราน แม้จะถูกจับได้ผมก็ไม่ห่วงอะไร แต่ว่า...ก่อนคุณฟรานไปอิตาลีดูเหมือนเขาจะมีเรื่องอะไรสักอย่างถึงได้เป็นห่วงผมมากมาย แม้เขาจะแสดงออกว่าชิลๆ แต่ถ้าคนที่ตามมาไม่ใช่คนของคุณฟราน ผมก็ไม่อยากเสี่ยง โดยเฉพาะเอาเพื่อนไปเสี่ยงด้วยแล้ว ไม่เอาดีกว่า เลยได้แต่หาทางสะบัดรถคันที่ตามมาให้หลุดเท่านั้น ดีที่มันใช้รถยนต์ ถ้าเป็นรถจักรยานยนต์ก็คงจะลำบากหน่อย
เราเข้าเส้นรถติดแห่งชาติแล้ว ดีที่ไอ้ภูมิขับรถเก่งด้วย จึงใช้วิธีซิกแซกแทรกแซงปาดซ้ายขวาได้อย่างรวดเร็ว แต่คันที่ตามมาก็ใช่ย่อย ตอนนี้มันคงจะรู้ตัวแล้วว่าเรารู้ว่ามันตามมาแล้ว
“หึหึหึ” สายตาไอ้ภูมิเปลี่ยนไปเล็กน้อย ดูเหมือนมันจะสนุกกับการเป็นหนูเสียจริง
“หึ” ผมขำตาม
เราหันมาสบตากันก่อนจะยิ้มให้กันเล็กน้อย ไอ้ภูมิเพิ่มความเร็วมากขึ้น เราจะออกเส้นรัชดาภิเษกข้างหน้าแล้ว ถ้าไม่รีบเราจะยิ่งช้า ไอ้ภูมิแซงรถอีกสามคันแล้วเลี้ยวเข้ารัชดาภิเษกก่อนจะเลี้ยวเข้าซอยอะไรไม่รู้ที่เป็นซอยเล็กซอยน้อย
“มึงแน่ใจนะ ว่าจะไม่พากูหลง” ผมประท้วง เส้นทางแถวนี้ไม่เคยเข้ามา เดี๋ยวก็ได้หลงกันพอดี
“ฮ่าๆๆๆ เอาน่าเชื่อใจคนหล่อได้เลยเพื่อน” ไอ้ภูมิหัวเราะก่อนตอบทีเล่นทีจริง
“ฮ่าๆๆ เออๆ” ผมขำตามก่อนจะส่ายหน้า ผมเชื่อว่ามันรู้
อันที่จริงแค่เราเข้าเส้นลาดพร้าวเราก็เสียเวลาไปมาแล้ว ถ้าไม่รีบสะบัดให้หลุดเสีย วันนี้คงไม่ได้ไปร้านบ้านพี่โก้กันพอดี
“หลุดยังวะ??” ไอ้ภูมิถาม
“อืม ไม่ตามมาแล้ว หึ” ผมที่ทำหน้าที่ดูด้านหลังก็ตอบ
“ฮ่าๆๆๆๆ ฝีมือกูยังไม่ตกเว้ย ว่าแต่....มึง....ไม่กลัวนะ”
“.............” ผมยิ้มๆ ไม่ได้ตอบคำถามนั้น และมันก็น่าจะรู้คำตอบแล้ว
กว่าเราสองคนจะมาถึงร้านบ้านพี่โก้ ไอ้แพทก็โวยใหญ่แล้ว เพราะพวกผมสายไปกว่าชั่วโมงได้ ผมจึงได้แต่กล่าวขอโทษพี่โก้และเพื่อนแพทขี้โวยวายไปเท่านั้น ถ้าจะให้เล่า ตอนนี้คงต้องขอปฎิเสธละ ไอ้ภูมิจึงต้องกระซิบอะไรบางอย่างให้ไอ้แพท คงไม่พ้นเรื่องที่พึ่งผ่านมา ไอ้แพทขมวดคิ้วทันที
“มีอะไรหรือเปล่าครับ?” พี่โก้หันมาถามผม
“ไม่มีอะไรครับ ฮะฮะฮะ” ผมตอบพร้อมหัวเราะกลบเกลื่อน
พี่โก้ยังทำหน้าไม่เชื่อจนไอ้แพทต้องยิ้มแหะๆว่าไม่มีอะไรด้วย
“งั้นทานข้าวกันก่อนมา”
พี่โก้ชวน พวกผมก็ไม่มีใครปฎิเสธ พี่โก้ให้พนักงานเตรียมอาหารกลางวันแล้วเรียบร้อย พวกเราทานข้าวแล้วก็พูดคุยกันปกติ มีเล่นและกัดกันบ้าง
ทานข้าวเสร็จพักประมาณสิบนาทีให้อาหารลงไปในกระเพาะให้หมด ก่อนจะเริ่มเดินตามพี่โก้ดูเครื่องประดับต่างๆ
.................................................................
..........สวยงามมากกกกก............
ที่เห็นอยู่นี่เป็นเปลือกไข่นกกระจอกเทศที่นำมาทำเป็นเครื่องประดับต่างๆ ไม่ว่าจะเป็นของประดับตกแต่งหรือของใช้ ตั้งแต่ของประดับตั้งโต๊ะ ไปจนถึงกระเป๋า และอื่นๆอีกมากมาย ตามเปลือกไข่ก็ตกแต่งไปด้วยเพชรพลอย และที่สำคัญมีเปลือกของปีกแมลงทับด้วย บอกได้คำเดียวว่า...
.....สวยงามมากจริงๆ......
ฝีมือคนไทยหรือนี่?? ผมรู้มาว่าที่ศูนย์ศิลปาชีพบางไทรได้นำเอาปีกของแมลงทับมาสานเป็นกระเป๋าด้วย และยังมีการเปิดสอนให้กับผู้ด้อยโอกาสอีก ผลงานที่นั่นสวยงามมากเช่นกัน แต่ส่วนใหญ่จะเน้นไปที่การผลิตกระเป๋ามากกว่า สานเป็นลายต่างๆของไทยเรานี่แหละ
แต่ที่บ้านพี่โก้มีตั้งแต่ชุดชากาแฟไปยังของใช้อีกหลายอย่างที่อยู่ในครัวเลย ที่ตกแต่งด้วยปีกของแมลงทับ และที่สำคัญมีการทำเป็นรูปสัตว์ต่างๆมากมายอีกด้วย โดยเฉพาะมังกรจะหลายแบบมากๆ อ่ะ! มีนกยูงด้วยสวยมากๆเลย ดูไปดูมาแล้วผมจะเอาอะไรเนี่ยยยยยยยย
“ว่าไงครับ? หึหึ” พี่โก้ที่ทำหน้าที่แนะนำ และพาชมเอ่ยถามผมยิ้มๆ
“ผมเริ่มมึนแล้วเนี่ย ผมชอบหมดเลยอ่ะ”
“ฮ่าๆๆๆๆ ค่อยๆเลือกครับ”
อย่าว่าแต่ผมเลยสองหล่อก็มีอาการไม่ต่างจากผมเหมือนกัน มันสองคนตัดสินใจจะซื้อไปฝากคนที่บ้านพวกมันด้วย ซึ่งพี่โก้ก็ยินดีมากๆ ถือว่าได้ลูกค้าใหม่ๆไปในตัวด้วย
ปีกของแมลงทับพวกนี้ให้หลายสีสันมากๆครับ มีทั้งเขียว น้ำเงิน ม่วง ฟ้า แต่พี่โก้บอกว่าแมลงทับมีหลายชนิดครับ มีตั้งแต่ปีกที่มีเพียงหนึ่งสีไปถึงห้าสีเลย ห้าสีนี่ หมายถึงมีห้าสีบนปีกมันที่เห็นได้อย่างชัดเจนนะครับ ไม่ใช่เห็นเป็นสีเขียวแล้วก็เปลี่ยนสีได้นะครับ แต่แบบแปลกๆที่ว่ามานั้น หายากครับ จึงไม่นิยมนำมาทำเครื่องประดับ และปีกเหล่านี้ก็เป็นปีกของแมลงทับที่ตายไปแล้วด้วยกันทั้งสิ้นครับ ชาวบ้านเค้าเก็บมาจากพื้นเลย ประเทศไทยเราก็มีมากในแทบภาคอีสานนี่แหละ
“เอ๊ะ!!”
.......อยากได้ชิ้นนี้...........
ชิ้นที่ว่านี้ เป็นรูปไข่ของนกกระจอกเทศ ตกแต่งด้วยเพชรพลอยเล็กน้อย ตั้งอยู่บนที่จัดวางเหมือนเชิงเทียน แต่ทำเป็นที่ใส่ของมีฝาเปิด-ปิดด้วย แต่เปิดโดยการเลื่อนออกข้างๆ แต่ที่โดดเด่นกว่านั้นคือ มันมีตัวมังกรเลื่อยรอบไข่ใบนั้น หัวของมังกรตั้งอยู่บนฝา ที่สำคัญครีบมังกรทำมาจากปีกของแมลงทับทั้งหมด สวยงามมาก เป็นทั้งของใช้และของประดับตกแต่งไปในตัวเลยครับ
“ว่าไงครับน้องกรีน”
“ผมอยากได้ชิ้นนี้อ่ะพี่” ผมชี้บอกพี่โก้ พี่โก้ทำหน้าหนักใจขึ้นมาทันทีเลยครับ ทำไมอ่ะ
“มีอะไรหรอครับ?” ผมจึงตัดสินใจถามด้วยความสงสัย
“อืมมม มันเป็นของที่สั่งทำ พี่.....” พี่โก้บอกอย่างลำบากใจที่ผมถูกใจของที่สั่งทำแบบนี้
อ่า...ชอบชิ้นไหนไม่ชอบ ดันชอบของที่มีเพียงชิ้นเดียวและเป็นของสั่งทำด้วยนี่สิ ถ้าผมสั่งทำขึ้นมาจริงๆก็ต้องใช้เวลานานเป็นเดือนเลย เพราะมีการประดับด้วยอัญมณีด้วย จึงต้องใช้เวลาพอสมควร
“หรอครับ” แย่จัง ผมถูกใจมากๆอยู่แค่ชิ้นเดียวด้วย
สุดท้ายแล้วผมจึงต้องเลือกชิ้นอื่นไป ก็ถูกใจเหมือนกันแต่ไม่เท่าชิ้นแรก เป็นของตกแต่งจากเปลือกไข่นกกระจอกเทศ พี่โก้ให้พนักงานไปจัดใส่กล่องอย่างสวยงามและแข็งแรง สองหล่อเขาได้กระเป๋ามาคนละใบ เห็นว่าจะเอาไปฝากพวกแม่ๆ ผมจึงเลือกกระเป๋ามาเพิ่มอีกหนึ่งใบ จ่ายตังค์เสร็จ สบายกระเป๋าเลย ของไม่ใช่ถูกๆนะครับ
“ขอบคุณมากครับพี่โก้ แถมยังลดให้พวกผมอีก” พวกผมกล่าวขอบคุณ
“ไม่เป็นไรๆ น้องๆทั้งนั้น”
พอได้ของแล้วพวกผมก็กล่าวขอบคุณและกล่าวลาอีกครั้ง ผมให้ไอ้ภูมิมาส่งผมที่คอนโด โดยไอ้แพทขับรถตามมาส่งด้วยความเป็นห่วง ผมยังไม่อยากเอาของไปไว้ที่คฤหาสน์คุณฟราน เพราะเขาจะเห็นก่อนน่ะสิ เลยเอามาเก็บที่นี่ก่อน ระหว่างเก็บของนั้นพี่โก้ก็โทรเข้ามาครับ
“ครับพี่โก้”
“เออ กรีนยังอยากได้ ‘ไข่มังกร’ อยู่หรือเปล่า?” ‘ไข่มังกร’ ก็คือเครื่องประดับที่พ่วงของใช้ไปในตัว ไข่นกกระจอกเทศที่มีมังกรเลื้อยรอบไข่ที่ผมอยากได้นั่นแหละครับ
“อยากได้สิพี่ ทำไมหรอ?”
“คือลูกค้าเค้าเพิ่งสั่งแคนเซิลน่ะ ถ้า....”
“เอาๆพี่ เดี๋ยวผมกลับไปเปลี่ยนเลยนะพี่โก้”
“ฮ่าๆๆๆๆ เออๆ อ่ะ!!ไม่ต้องก็ได้กรีนไม่ได้เอารถมานี่ เดี๋ยวพี่เอาไปให้ที่คอนโดละกัน”
“เฮ้ยไม่เป็นไร ผมเกรงใจ”
“พี่ก็ไม่เป็นไร ดอนโดเรามันทางผ่านไปคอนโดพี่พอดี”
“อ่า....เอางั้นก็ได้ครับ ขอบคุณมากครับพี่” ผมสังเกตไอ้ภูมิแล้ว ดูมันเหนื่อยๆด้วย ผมจึงบอกวางสายพี่โก้แล้วหันมาหาไอ้ภูมิกับไอ้แพท แต่ก่อนที่ผมจะถามมัน มันก็ถามผมก่อนแล้ว
“มีไรวะ??” ไอ้แพทถาม
“คนสั่งไข่มังกรเขาแคนเซิลน่ะ พี่โก้เลยจะเอาของมาเปลี่ยนให้กู” ผมยิ้มบอกสองหล่อ และที่มันสองคนยังอยู่ก็เพราะมันจะรอไปส่งผมที่คฤหาสน์คุณฟรานด้วย
“อืม” อืม แล้วก็กลับดิพวกมึง
“พวกมีงกลับไปก่อนก็ได้ เอางี้.....เดี๋ยวกูให้พี่โก้ไปส่งกูที่บ้านคุณฟรานเอง”
“...............”
ไม่ต้องมาทำหน้างั้นเลย ไอ้ภูมิเล่าเหตุการณ์ระทึกใจให้ไอ้แพทฟังแล้ว มันบอกเสียดายกูน่าจะอยู่ด้วย กูอยากเหยียบตีนผี เชี่ย!! แต่ถึงอย่างนั้นผมก็รู้ว่าพวกมันสองคนก็เริ่มเป็นห่วงผมแล้ว ผมจึงต้องบอกไปว่าคนที่ตามมาเป็นคนของคุณฟราน
“เอาน่า ไม่เป็นไรหรอก กูก็บอกแล้วไง ว่าเป็นคนของคุณฟรานเขา พวกมึงก็อย่าห่วงเลยน่า ถูกจับตอนนี้ก็ไม่เป็นไรหรอก ของก็ได้แล้วนี่”
“แน่ใจ??” ไอ้ภูมิพูด แต่ไอ้แพทมองหน้าครับ ไม่รู้ว่าแน่ใจอะไร แต่ผมก็.....
“ฮ่าๆๆๆ ไม่มีไรหรอกน่า”
“...........” อีกแล้วครับ พวกมันส่งสายตาไม่ไว้ใจมาอีกแล้วครับ
แหมอย่าทำเป็นรู้ดิ เพราะยังไงผมก็ไม่ให้พี่โก้ไปส่งผมที่คฤหาสน์คุณฟรานอยู่แล้ว แต่ตอนนี้ผมเป็นห่วงพวกมันมากกว่า ถ้ามันสองคนเข้ามายุ่งมากไปกว่านี้ เดี๋ยวพวกมันอาจเดือดร้อนไปด้วย ถ้าไม่ใช่คนของคุณฟรานน่ะนะ
“น่า.....มีอะไรกูจะรีบโทรหาพวกมึงทันที นะนะนะ” ผมยิ้มประจบอีกสักหน่อย รีบไปเห้อะะะะะะ
“เออๆ มีอะไรก็โทรมาละกัน อย่าทำไรเสี่ยงๆนะมึง” ห่า...พวกมึงเห็นกูเป็นคนแบบไหนวะ แต่.....
“อืม...ขอบใจ แล้วกูจะโทรหา”
กว่าพวกมันจะไปก็เล่นเอาผมเหนื่อยเลย
ผมรอไม่นานก็.....
‘ติ๊งต่องๆ’
“ครับๆ”
‘แกร็ก’
“หวัดดีอีกครั้งครับพี่โก้ มาเร็วมากอ่ะพี่”
“..(ยิ้ม)...ตอนพี่โทรหาเราพี่ก็จะออกจากร้านแล้วล่ะ”
“อ้อครับ นั่งก่อนครับพี่ พี่จะเอาน้ำไรอ่ะ แต่ผมมีแต่น้ำเปล่านะ ฮะฮะฮะ” ก็ช่วงนี้มิได้อยู่ที่นี่นี่นา
“ฮ่าๆๆๆๆ งั้นก็ไม่ต้องถาม เอามาเลย”
“ครับๆ” ผมเดินไปในส่วนครัว เทน้ำใส่แก้วมาให้ ส่วนของก็ตั้งอยู่บนโต๊ะตัวเล็กกลางห้องอยู่แล้ว
“อ่ะนี่น้ำ แล้วนี่ก็ของ...ว่าแต่ผมต้องจ่ายเพิ่มอีกเท่าไหร่?”
“ไม่ต้องแล้ว”
“ไม่ได้พี่ อันนี้ผมจะซื้อไปเป็นของขวัญ ถ้าผมได้มันมาก็ไม่มีค่าอะไรสิ”
“อ่ะๆ งั้นเพิ่มอีก........ละกัน”
“ครับ รอเดี๋ยวนะ” ผมเดินเข้าไปหยิบเงินในห้องนอนแล้วก็เอามายื่นให้พี่โก้
“นี่ครับ ขอบคุณมากครับ”
พี่โก้รับเงิน ส่วนผมก็มองไปที่ของที่มาใหม่อย่างดีใจ
“หึ ท่าจะชอบมากนะเราน่ะ”
“ก็นะ ไม่นึกเลยว่าที่บ้านพี่จะผลิตได้ของสวยๆขนาดนี้”
“งั้นก็อย่าลืมโฆษณาให้พี่ด้วยล่ะ”
“ฮ่าๆๆๆ แน่นอนครับ”
“ไปกินข้าวกันมั้ย??”
“อืมมมม” ผมยกนาฬิกามาดู เป็นเวลาหนึ่งทุ่มแล้ว ผมน่าจะกลับได้แล้ว
“เอาไว้โอกาสหน้าละกันครับ แต่ผมอยากไปด้วยจริงๆนะ” ผมบอกทั้งสีหน้าด้วย เบี้ยวพี่แกบ่อยเหมือนกัน
“ฮ่าๆๆ ไม่เป็นไร งั้นพี่กลับก่อนนะ”
พี่โก้ทำหน้าเสียดายเล็กน้อย แต่ก็ไม่คะยั้นคะยออะไร ผมชอบแกตรงนี้แหละ แกเป็นคนเข้าใจง่าย
“อ่ะครับ ผมขอเก็บของก่อน เดี๋ยวผมจะเดินไปส่ง” พี่โก้พยักหน้า
ผมเดินมาเปิดประตูห้องนอนและปิดประตูตามแล้วเอาของเข้าไปเก็บ ต้องเก็บอย่างดีครับ พอเก็บเสร็จก็เดินเข้าห้องน้ำก่อน ปวดฉิ้งฉ่องอ่ะ เรียบร้อยแล้วก็เดินออกมาจากห้องน้ำ เดินมาเปิดประตูห้องนอน ปิดประตูห้องนอน พี่โก้ไม่อยู่ แต่มีเสียงมาจากห้องน้ำอีกห้อง
“พี่โก้ครับ”
“ครับ พี่เรียบร้อยแล้วล่ะ ออกไปก่อนได้เลย” พี่โก้ตอบรับมาจากห้องน้ำ
ผมเดินมายกของและเดินนำมาที่ประตู พอพี่โก้ออกมาจากห้องน้ำ ผมก็ใช้มือข้างที่ว่างอยู่เปิดประตูห้อง เงยหน้าขึ้นมามองออกไปตามทางเดินตามปกติ......
........เฮือก!!!...........
.....ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก......
......มะ มะ....ไม่จริงน่า......
....นะ..ไหนว่า จะ....จะกลับมาถึงตอนสี่ทุ่มไง....
.......ผมรู้สึกว่าขาของตัวเองแข็งขึ้นมาทันที และตาของผมก็เบิกกว้างด้วยความตกใจอย่างคิดไม่ถึงว่า..........
............คะ....คุณฟราน!!.............
......ม....มะ...ไม่จริงใช่มั้ย?? ขะ...เขา.....เหมือนหัวใจของผมจะหล่นยังไงอย่างงั้นเลย
.....ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก......
คุณฟรานกำลังเดินตรงมาทางนี้ แววตาที่คมกริบดุดันคู่นั้น เมื่อเห็นผมก็อ่อนแสงลงเล็กน้อย เขาเห็นผมแล้วและเขาก็กำลังเดินตรงมาที่ตำแหน่งที่ผมยืนอยู่ ไม่มีรอยยิ้ม สีหน้าเรียบเฉย ก่อนจะคลายปมระหว่างคิ้วที่กำลังขมวดกันอยู่นั้นลงเล็กน้อย ผมรู้สึกว่า...ขาทั้งสองข้างของตัวเองขยับไม่ได้แล้วตอนนี้ คุณฟรานดูน่ากลัว....
....น่ากลัว.....
เขามาได้ยังไงกัน แล้วรู้ได้ยังไงกันว่าผมอยู่ที่นี่......ผมขมวดคิ้วทันที ทั้งที่กำลังอึ้ง
ชั่วขนาดนั้น ผมรู้สึกอยากปิดประตูห้องแล้วไม่ให้พี่โก้ออกมาจากห้องขึ้นมาทันที
“มีอะไร!!!” เขา....คุณฟรานเดินมาถามผมอย่างรวดเร็ว
ลูกน้องของเขาก็รีบเดินตรงเข้ามาเพื่อจะเปิดประตูทันที แต่มือของผมเหมือนจะยื้อประตูเอาไว้ไม่ยอมให้พวกเขาเปิดมันออก
‘ไม่นะะะะะะะะ!!! ผมไม่ได้ตั้งใจจะทำแบบนี้นะ’ ถึงตอนนี้คุณฟรานขมวดคิ้วมากขึ้นแล้ว เขามองมาที่ผมนิ่งๆ
“ใครอยู่ด้วย?” คุณฟรานถามขึ้นมาอีกครั้ง เขายังคงมองผมนิ่งๆ คิ้วยังขมวดกันอยู่
ผมยืนในตำแหน่งประตูเปิด-ปิดพอดี ผมเปิดประตูแค่ผมยืนได้เท่านั้น จะเดินออกหรือถอยเข้าก็ไม่ได้ ขามันแข็ง จะพูดให้ถูกก็คือ....ตัวของผมแข็งทื่อเกร็งไปทั้งตัวแล้ว เหตุการณ์แบบนี้ในการ์ตูนวายผมก็เคยอ่านเจอ และมันก็เสี่ยงต่อการเข้าใจผิดเป็นบ้า แต่ ณ เวลานี้ ที่ผมเจอกับตัวเองเสียเอง แล้ว...........
“......!!!......” พูดไม่ออกจริงๆ ไม่รู้เสียงหายไปไหน ได้แต่ยืนอึ้งอยู่อย่างนั้น
สักพัก....เขาก็ค่อยๆคลายปมระหว่างคิ้วออก ผมก็คลายบ้าง
......น่ากลัว สายตาแบบนี้ ไม่ใช่สายตาสงสัยอะไร แต่....มันเป็นความเครียด ความกังวลมากกว่า และถึงจะเป็นแบบนั้น มันก็......
.......อันตราย.......
.........น่ากลัว น่ากลัว.......
เหมือนว่าถ้าผมพูดอะไรออกมาหัวใจของผมก็จะหลุดออกมาด้วย จะให้ผมอธิบายตอนนี้เลยก็คงไม่ได้ ไหนๆก็อุตส่าห์เสี่ยงหนีออกมาได้แล้ว ของขวัญก็ได้มาแล้ว เหลือแค่รอให้ถึงวันสำคัญนั้นเท่านั้น แล้วอย่างนี้จะให้ผมล้มแผนตัวเองหรอ ไม่มีทาง!!!
ผมยกมือข้างที่จับประตูอยู่ขึ้นมาปิดปาก ‘พูดไม่ได้!! ห้ามพูด!!’ ผมจึงได้แต่กระพริบตาปริบๆเพื่อระงับใจตัวเองให้สงบลง จังหวะนั้นพี่โก้ก็เดินมายืนซ้อนด้านหลังของผม และมือข้างหนึ่งของเขาก็จับไปที่ประตูที่ผมเปิดไว้ ตอนนี้จึงกลายเป็นว่า...
.......ผมเหมือนจะยืนให้พี่โก้กอดกลายๆ ยังไงอย่างงั้น!!!........
“มีอะไรครับน้องกรีน” พี่โก้อย่าเสียงหวานสิครับบบบบบ
แวบหนึ่งที่ผมเห็นคิ้วของคุณฟรานกระตุกยังไงก็ไม่รู้ ก่อนที่จะกลายเป็นเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่......
‘อ๊ากกกกกกกกกกกกกก.....คุณฟรานหน้าตึงขึ้นมาทันทีเลยด้วยยยยยยย’
ตาย-ตาย-ตาย จากที่นิ่งๆอยู่ แต่เพียงแค่เสี้ยววินาที เขาก็ส่งยิ้มละไมมาให้พี่โก้และผมซะงั้น
....ขนลุกอ่ะ.....
พี่โก้เมื่อเห็นว่าผู้มาใหม่คือใคร เขาก็เปิดประตูออกกว้างขึ้น และมายืนด้านข้างของผม ก่อนกล่าวทักทาย
“สวัสดีครับ” พี่โก้ยกมือไหว้และส่งยิ้มทักทาย พร้อมกล่าวเสริม
“ช่วงนั้นต้องขอบคุณคนของคุณชายมากเลยนะครับ ช่วยพวกผมไว้ได้เยอะเลย” เขาคงหมายถึงช่วงติวก่อนสอบ
“เธอ??.....พี่รหัสของกรีนสินะ” คุณฟรานทำท่านึกนิดหน่อยก่อนถามออกมา
“ฮะฮะฮะ ครับ ดีใจจังคุณชายจำผมได้ด้วย อ้อ...น้องกรีนไม่ต้องไปส่งพี่แล้วนะครับ อยู่ต้อนรับคุณชายก็ละกัน งั้นผมขอตัวกลับก่อนนะครับ สวัสดีครับ พี่ไปก่อนนะ” พี่โก้ยิ้มกล่าวลา เขายกมือไหว้ลาคุณฟรานแล้วจึงหันมายิ้มลาผมอีกครั้ง
“อ่ะ...อืม” ผมเอามือลงจากปากแล้วและพยายามยิ้มตอบพี่โก้ ก่อนจะส่งของที่ถืออยู่ให้พี่โก้ไปอย่างเก้ๆกังๆ
พี่โก้ส่งยิ้มให้ผมอีกครั้ง แล้วจึงรับของไป แล้วยังเอามือมาบีบมือของผมเบาๆเหมือนปลอบยังไงอย่างงั้น ก่อนจะหันไปโค้งน้อยๆให้คุณฟราน จากนั้นจึงเดินแยกออกไป
อ่าาาาา.......หวังว่าเขาคงจะไม่ติดใจอะไรกับเหตุการณ์ที่พึ่งผ่านไปนี้หรอกนะ
.........ผม.......ยังยืนอยู่ที่เดิม..........
......รู้สึกร้อนๆหนาวๆขึ้นมาทันที.......
...... ‘ผมไม่ได้คบชู้นะครับ คุณฟรานนนนนนน ฮือออออออ’..........
.....เสียงหัวใจของผมยังคงเต้นรัวเป็นกลองไม่จางหาย.....
......แต่สิ่งที่ไม่น่าเชื่อก็คือ..........
ลับหลังพี่โก้ คุณฟรานก็ยังคงส่งยิ้มให้ผมอย่างอ่อนโยน แต่ทำไมผมถึงไม่รู้สึกอบอุ่นกับรอยยิ้มนั้นสักนิด โทนี่ดีนก็มาด้วย แล้วทำไม? ดีนต้องส่งสายตาเห็นใจมาให้ผมด้วยล่ะ หรือว่า.............
ณ เวลานั้น.....ผมเพิ่งรู้สึกตัวว่า...........
...............ผมได้ทำให้คุณฟรานโกรธเข้าแล้ว............
..............ผม.....ผิดสัญญา..............
......ไม่อย่าคิดในแง่ร้ายเอาเสียเลย.......
.................................................................
จบแค่นี้เหอะ ที่เหลือให้ไปคิดเอาเอง 555555
ทักทายทักทายยยยยยยย :hao7:
ขอบอกว่าเป็นตอนที่อยากแต่งมานานแล้ว 55555555 :hao6:
ถ้าไม่อยากค้างก็เม้นต์เป็นกำลังใจด้วยนะ จะได้มีแรงมาต่อตอนพิเศษอีก 55555 :mew1:
(มันพิเศษตรงไหนวะ มันต่อเนื่องกันหมดเลย คงคิดแบบนี้ล่ะซี้) :mew4:
ว่าแต่จะ ลงโทษ....ไถ่โทษ ยังไงดีหว่า หึหึหึ :hao3:
ขอบคุณทุกคอมเม้นต์ :pig4:
Uri :bye2:
-
อยากเห็นคุณฟรานโกรธอ่ะ...
-
ค้างอ่ะ
-
เอาแล้วไง อิพี่โก้หย่อนระเบิดแล้วชิ่งหนีซะงั้น อร๊ากกกก
-
โอ้ย ค้างสุดๆอ่ะ สนุกมากกก
-
เอิ่มมม ท่าทางจะต้องเอาไข่มังกรออกมาง้อเป็นการด่วน
ก่อนจะที่โดนคุณฟรานจัดหนักไปนะ
-
:katai1: :katai1: จะโดนทำโทษยังไงหน่อ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
อ่า ค้างอ่ะ
-
อ่านตอนนี้จบ รู้สึกว่าอยากจะเจอคนเขียนจังเลย o18
-
ค้างมากกกกกกก
คุณฟรานจะพิโรธแล้ว
กรีนน้อยจะโดนลงโทษอะไรมั้ยเนี่ย
-
อย่าจบน้า~ ได้โปรด อยากอ่านต่อมากๆ
-
ตอนนี้ค้างอีกแล้ว ไม่อยากคิดต่อ เพราะอาจจะไม่ใช่อย่างที่คิดไง อิอิ
-
กรี๊ดดดดดด เค้าไม่ยอมนะมาหย่อนระเบิดไว้ :ling1:
มาต่อไวๆนะคะ รอนะคะ รอ รอ รอ :mew2:
อยากรู้ว่าคุณฟรานจะทำโทษหนูกรีนไหม :z1: :L2: :กอด1: :L2:
-
อยากอ่านต่อ
มีแค่นั้นละที่อยากพิมพ์
-
ขออีกนะ แต่ถ้าจะให้ดีขอเป็นภาคสองเลยได้มั้ยอ่ะ นะ นะ นะ นะ นะ
-
อยากอ่านต่อ :ling1:
ชัดป่ะ!!!! :hao7: :katai4:
-
ค้างคา อยากอ่านต่ออออ :ling1: :ling1: :ling1:
-
อ้าวววววววววววววววววววววววว
มาต่อเลยยนะครับบ
อย่าทำแบบนี้นะ ไม่ยอมมมมมมมมมมมมม
-
พี่โก้นี่ชิงเลยนะ
แต่ไข่ใบนั้น เอ๋ คนสั่งใช่คุณฟรานป่ะเนี่ย
เพราะของสวยๆแบบนั้นไม่น่าแคนเซิลง่ายๆ^^
ว่าแต่กรีน คงไม่รอดใช่มั้ย^o^
-
ง่ะ ง่ะ ง่ะ ค้างงงงงงง
-
เพิ่งตามมาอ่านค่ะ สนุกมาก น่ารักสุดๆไปเลย ไม่มีดรามาเลยจริงๆ o13
แต่ค้างมากอ้ะ ไหงตอนพิเศษจบแบบนี้ล่ะ ม่ายยยย :katai1:
มาต่ออีกนิดเถอะนะ :hao5:
-
มาต่อไวไวนะ ขอร้องงง :hao5: :hao5:
-
มาต่อเถอะนะ T T อยากอ่านมากเลยค่ะ นะๆๆๆ
-
คุณฟรานโกรธแล้วน้องกรีน
โดนจัดหนักแน่ๆ
-
เมื่อไหร่จะมาอีกนะ รออยู่ อย่านานเดี๋ยวคิดถึง คิคิคิ
-
รอๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ มาต่อนะๆๆๆๆๆๆๆๆ
พลีสสสสสส
-
อยากอ่านต่อ :ling1:
-
ไอ้หยาาา อยากรู้ค่าาาว่าคุณฟรานจะลงโทษยังไงนะ :hao7:
แต่ใช่ลูกน้องของคุณฟรานตามมาหรอคะเนี่ยะ ถ้าไม่ใช่ล่ะแย่เลยอ่ะ :mew2:
เราก็อยากได้เป็นภาค 2 อ่ะ ยังไม่สะใจเรย ขออีกนะๆๆๆๆ รอจ้า :hao5:
-
:hao7: ค้างเจ้าค่ะ ค้างงงงง :ling1:
-
โอ้โห้....อ่านแบบนอนสต๊อปเลยจ๊ะ แต่!!!!!! มันมาค้างเอาตอนพิเศษเนี้ยซิจ๊ะ คนแต่งจ้า....
มันจะกินไม่ได้ นอนไม่หลับเอานะจ๊ะ คนแต่งจ้า
เป็นห่วงน้องกรีนจริงๆเลย กลัวใจคุณฟรานจังเลย
กลับมาต่อนะคนดี รออ่านนะจ๊ะ ^^
ลืมบอก....เรื่องนี้อ่านไปยิ้มไป น่ารักมาก ชอบจ้า
-
จะลงโทษคนผิดสัญญายังไงนะ....... :z10:
-
:hao6:8ค้างงงงง มาาอัพเบยยยย อยากรู้ลงโทษไง :mew2: :call:
-
แบบนี้คงหนีไม่พ้น
"จัดหนัก จัดเต็ม จัดครบสูตร"
เจ่เอาใจช่วยน้องกรีนให้รอดปลอดภัยถึงแม้ว่าเปอร์เซนต์จะน้อยก็เถอะ หึหึ :z1: :z1:
-
ชอบบบบบบ :mew1:
-
กลับมายุ่งกับงานวิจัยอีกครั้ง เหอะๆๆๆ :mew5:
อาจมาลงให้อ่านช้าบ้างไรบ้างนะ -_-
อยากหนีกันไปไหนล่ะ :mew6:
ตอนพิเศษ 5
รัก รัก รักจริงๆ
“ทานอะไรมาหรือยังล่ะ??” คุณฟรานถาม
เมื่อพวกเราทั้งหมดเดินเข้ามาในห้องแล้ว เขาก็ถามผมด้วยน้ำเสียงธรรมดา แล้วยังส่งรอยยิ้มอบอุ่นมาให้ผมอย่างเคย แต่ผมก็ยังคงรู้สึกว่า.......
........น่ากลัว....น่ากลัว.........
‘อย่าสั่นสิ’ ผมบอกตัวเองในใจ ก็ตอนนี้ผมรู้สึกว่าตัวเองกำลังสั่นอยู่น่ะสิ อ๊ากกกกกกกก กูไม่ได้จะมีชู้จริงๆ นะะะะะ
“....ยะ..ยังครับ” ผมสั่นหน้าเล็กน้อย แต่ทำไมเสียงกูถึงได้สั่นและเบางี้วะ
“ดีน”
“ครับบอส”
“คืนนี้ฉันจะพักที่นี่” พักที่นี่หรอ? ที่ห้องของผม? คอนโดของผมเนี่ยนะ? ผมกระพริบตาปริบๆ ไม่อยากจะเชื่ออ่ะ อึ้งอีกเล็กน้อย นึกไม่ถึงครับ เขาไม่เคยมาค้างที่นี่เลยนะ
“ครับ จะให้ผมสั่งอาหารเลยมั้ยครับ?” ดีนรับคำครับ
“เธออยากทานอะไรล่ะ?” คุณฟรานไม่ได้ตอบดีน แต่หันมาถามผมด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวล แต่ว่าทำไมลึกๆแล้วผมรู้สึกว่าเย็นๆ ไงไม่รู้อ่ะ
“อ่ะ เอ่อ....” ผมยังสั่นและอึ้งไม่หาย ปากมันเลยหนักๆ ไม่รู้จะตอบยังไงดี
ตอนแรกนึกว่าเขาจะถามเหตุผลซะอีก กังวลแทบแย่ว่าจะแก้ตัวว่าอย่างไร เพราะจะให้ล้มแผนบอกความจริงก็คงไม่ได้ แต่พอมาเจอคุณฟรานในมาดของ.....เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น (หรือเปล่า?) แล้วมัน......
อ่าาาาาาา......ลำบากใจชะมัด อึดอัดด้วย เมื่อเห็นว่าผมยังเงียบอยู่ คุณฟรานก็เลยเอ่ยขึ้นมาอีกครั้ง
“งั้นสั่งอาหารมาทานคู่กับแชมเปญที่ฉันเอามาฝากเธอแล้วกันนะ” เขาพูดต่อ ปากยิ้มน้อยๆ แต่ผมว่านะ แววตาของเขาไม่ได้ยิ้มตามเลย น่ากลัวจริงๆน่ะแหละ
“..........” ผมไม่กล้าตอบแล้วครับ และก็ไม่รู้ว่าจะทำหน้าอย่างไรดีแล้วตอนนี้
ก็....จะให้ดีใจที่เขากลับมา เศร้าใจที่เขาทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น หรือทำหน้าสำนึกผิดที่ไปผิดสัญญา.....ยังไงดีล่ะ ผมเริ่มคิดมากแล้ว ขมวดคิ้วกันเล็กน้อย
“แชมเปญนี้เธอน่าจะชอบ มันจะออกรสฝาดๆก่อนจะมีรสหวานตามมา” เขายังคงพูดต่อเรื่อยๆ เหมือนอวดของฝากที่ผมน่าจะชอบ
“............” แต่ผมเนี่ยสิ นอกจากไม่อยากบอกถึงเหตุผลที่แท้จริงแล้ว มันยังพูดอย่างอื่นไม่ออกอีก ยังไงก็ไม่รู้
....น่ากลัว น่ากลัวเป็นบ้ากับท่าทางที่แสดงออกว่าสบายๆ ของเขา นี่เขากำลังรู้สึกยังไงกันแน่นะ เหมือนจะมีผมอยู่คนเดียวที่ชัดจะรู้สึกว่าบรรยากาศมันไม่ปกติ มันแปลกๆไปมั้ย ทั้งๆที่คนอื่นๆ หรือแม้แต่คุณฟรานก็ทำท่าทางปกติ แต่ว่า...มันจะปกติเกินไปมั้ย??
เมื่อผมไม่ตอบเขา คุณฟรานก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ เขามองสำรวจไปรอบๆห้องของผมเงียบๆ แต่ผมกลับรู้สึกถึงความอึดอัดที่ค่อยๆ คืบคลานเข้ามามากขึ้นเรื่อยๆ ผมไม่อยากจะคิดมากเลย
แต่ไอ้บรรยากาศเงียบๆ เหมือนเป็นใจกดดันผมเนี่ยสิ โอ้ยยยยยย....ไม่ชอบอ่ะครับ ผมขมวดคิ้วมากกว่าเดิมแล้ว ทำไม? ไม่ถามผมนะ ผมไม่เข้าใจ แม้ผมจะบอกเหตุผลที่แท้จริงไม่ได้ก็เถอะ
‘สัญญา!!’ ใช่สัญญานั่นล่ะ
ผมทำผิดสัญญานะ คุณฟรานน่าจะถามถึงเหตุผลอะไรสักอย่างนี่นา ที่ผมหนีออกมาจากบ้านของเขา แต่เหมือน....หรือสัญญาที่คุณฟรานอุตส่าห์ขอร้องผมเลยนั้นมันไม่ได้สำคัญอะไร หรือเขาจะแค่พูดไปอย่างนั้น ไม่มีทาง!! คนอย่างคุณฟรานไม่เคยจะขอร้องใคร และเขาก็ไม่จำเป็นที่จะต้องขอร้องใครด้วย เพราะแค่เขาสั่งทุกอย่างก็จะเป็นไปตามที่เขาต้องการอยู่แล้ว แต่นี่...สีหน้า แววตาที่ขอร้องผมมาในวันนั้น เขาจริงจังกับมัน แต่ผมกลับผิดสัญญานั้นเอง
อ๊ากกกกกกกกกกก โทนี่ดีนเอามีดมาจิ้มพุงกูเลยดีกว่ามั้ยยยย.......ผมอยากจะขยี้หัวตัวเองจริงๆเลย
นี่ก็อีกคนดูเหมือนดีนจะรู้งานมากครับ เขารับคำสั่งเงียบๆและเดินไปโทรสั่งอาหาร ในขนาดที่คุณฟรานถอดเสื้อสูทแล้ว และโทนี่ก็เดินมารับไปทันที เขาปลดเนคไทออกและโทนี่ก็รอรับอีกเช่นกัน จากนั้นคุณฟรานก็พับแขนเสื้อขึ้นหลวมๆ เขาทำท่าทางสบายๆ แล้วเดินไปนั่งบนโซฟาตัวใหญ่กลางห้อง
แต่....ผมนี่สิ อึดอัด!! จริงๆ......อึดอัดแทบบ้า!!
ผมไม่รู้จะทำยังไงก็เลยเดินตัวลีบๆ ไปนั่งลงบนโซฟาอีกตัวที่ใกล้กันด้วย ถ้าเป็นปกติที่ไม่เจอกันหลายวันแบบนี้ เขาจะรั้งให้ผมไปนั่งตักของเขาแล้ว แต่นี่ไม่ใช่เลย
“ห้องของเธอก็น่าอยู่ดีนะ” คุณฟรานเอ่ยขึ้น ไม่รู้ว่าเพื่ออะไร
“............” และผมก็ไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไร ผมทำผิด ผมรู้ตัว แต่ผมก็พูดไม่ออก
“ดีนเตรียมโต๊ะที่ระเบียงนะ” และเขาก็พูดกับดีนต่อ มันเลยเหมือนกับว่า....คำถามที่ถามผมก่อนหน้านั้น เขาไม่ได้ต้องการคำตอบอยู่แล้ว
“ครับ” ดีนโค้งและรับคำ ก่อนจะไปเตรียมทำตามคำสั่งนั้น
“ช่วงนี้อากาศกำลังเย็นสบายเลย” เขาพูดต่อเหมือนกำลังผ่อนคลาย
ครั้งนี้ผมไม่รู้ว่าคุณฟรานกำลังพูดกับใคร ผมจึงทำเพียงเงียบๆไปก่อน ตอนนี้ผมคลายอาการขมวดคิ้วลงบ้างแล้ว แต่ความอึดอัดมันก็ยังไม่จางหาย
ถึงตอนนี้ผมกลับคิดว่า ‘บอกๆ ความจริงไปเถอะ’ แต่...นั่นแหละ มันก็ยังมีแต่อีก และเวลาก็ผ่านมาสักพักแล้ว ความจริงของผมมันจะกลายเป็นคำแก้ตัวโง่ๆไปแล้วด้วยหรือเปล่านะ?? แย่จริงๆ กูเกลียดความเครียดชะมัด!!
ระหว่างนั่งรออาหารนี้คุณฟรานก็สั่งงานอะไรไม่รู้กับบอดี้การ์ดอีกสองคนที่เหลือ ผมไม่ได้ฟังสมาธิมันกำลังจดจ่ออยู่กับเรื่องของตัวเอง ผมก้มหน้าลง เอามือมาจับประสานกันแน่นไว้ที่หน้าตัก ไม่กล้าเงยหน้าขึ้นแล้ว ผมรู้ตัวว่าตัวเองผิดที่หนีออกมา ผิดคำสัญญา แต่ผมก็มีเหตุผล แต่...ก็อย่างที่บอกแม้ไม่อยากจะบอกเหตุผลที่แท้จริง แต่การที่ผมจะบอกตอนนี้ มันก็คงไม่มีประโยชน์แล้ว เพราะความผิดมันเกิดขึ้นแล้ว สู้ยอมรับผลของมันเลยดีกว่า อย่างน้อยก็ยังได้เซอร์ไพรส์ในวันเกิดของเขา แต่ถ้าเกิดตอนนี้เขาโกรธผมขึ้นมาจริงๆล่ะ
‘โอ้ยยยยยยยย อึดอัดว่ะ!! เครียดด้วย ไม่อยากจะคิดในแง่ร้ายเลย ให้ตายสิ!!!’
ประสาทจะกินผมอยู่แล้ววววววววววว
‘ก๊อกๆๆๆ’
‘แกร๊ก’
อาหารมาเสริฟแล้ว ดีนกับบอดี้การ์ดอีกสองคนก็เตรียมโต๊ะที่ระเบียงเรียบร้อยแล้วด้วย จากนั้นดีนก็จัดโต๊ะอาหารให้ไว้อย่างสวยงาม และลงท้ายด้วยการรินแชมเปญไว้ให้อย่างเรียบร้อย ถึงตอนนี้เสียงคุยก็ยังมีอยู่ และผมก็รู้สึกว่าเขาจะหันมามองหน้าของผมอยู่บ่อยๆ แต่ด้วยสีหน้าอย่างไรผมก็ไม่รู้ เพราะผม....ก็อย่างที่บอกไปแล้ว นั่งก้มหน้าอยู่น่ะสิ ก็มัน.....ทั้งกลัวและกังวลนี่ครับ และไม่รู้ว่าผมกำลังกลัวอะไรกันแน่ ส่วนความกังวลน่ะ มันเป็นเรื่องธรรมดาอยู่แล้วที่ต้องกังวล
“เรียบร้อยแล้วพวกนายก็ไปพักกันได้เลย” เมื่อเห็นทุกอย่างเรียบร้อยคุณฟรานก็บอกบอดี้การ์ดตัวเอง
“ครับ” โทนี่ดีนรับคำพร้อมกับบอดี้การ์ดอีกสองคน ก่อนจะโค้งให้คุณฟรานและผม แล้วพวกมันก็เดินออกจากห้องไป
อาหารพร้อมแล้ว และผมก็จะบ้าตายอยู่แล้ว ทำไงดีนะ ทำไม? เขาไม่ถามเลย และผมก็ไม่เห็นสายตาไม่พอใจของเขาเลยด้วย มันแปลกถ้าจะบอกว่าเขาไม่ได้รู้สึกอะไรเลย เพราะแม้ปากของเขายิ้มแต่แววตานั่นผมว่าไม่ได้ยิ้มตามเลย และที่สำคัญมันกลับว่างเปล่าไม่ได้โกรธเคือง นี่แหละ...ผมถึงได้รู้สึกจะบ้าตาย
คุณฟรานเดินนำออกไปที่ระเบียง ส่วนผมก็อย่างที่บอก...ผมทนจะไม่ไหวอยู่แล้ว บรรยากาศแบบนี้ผมไม่ชอบเอาเสียเลย
“มาสิ” คุณฟรานหันมาเร่ง เพราะผมยังทำท่าลังเลอยู่
“ครับ”
ผมเดินตามคุณฟรานออกมาที่ระเบียง ระเบียงคอนโดของผมค่อนข้างกว้าง ผมปล่อยไว้โล่งๆ เพราะไม่ชอบดูแลอะไร เลยไม่ได้ปลุกอะไรไว้ ตอนนี้ฟ้ามืดแล้ว ก็นี่มันเป็นเวลาจะสองทุ่มแล้วนี่นา
คอนโดที่นี่จะมีคนมาทำความสะอาดให้ตลอด แม้เจ้าของห้องจะไม่อยู่ก็ตาม ถ้าต้องการคนทำความสะอาด เขาก็จะมาทำให้ตลอด ห้องของผมจึงสะอาดสะอ้าน
เมื่อเราทั้งคู่นั่งเรียบร้อยแล้ว ยังไงต่อล่ะ
“ลองดื่มดูสิ” คุณฟรานเชิญชวน
“ครับ” ผมรับคำชวนนั้น แม้ผมจะอึดอัดแทบบ้าแล้วก็ตาม แต่สักอึกก็ดี ผมคิดก่อนจะยกแก้วแชมเปญขึ้นดื่ม
ผมลองจิบเล็กน้อยก่อน ตอนนี้ผมรู้แล้วว่าการดื่มเครื่องดื่มพวกนี้เราไม่จำเป็นต้องรีบดื่ม เพราะมันจะไม่ได้รับรู้รสชาติอะไรเลย นอกจากนั้นมันอาจจะทำให้เมาเร็วด้วย และเครื่องดื่มแต่ละชนิดมันก็มีวิธีการดื่มที่ไม่เหมือนกัน แต่ผมไม่ได้สนใจที่จะไปจดจำมันหรอกครับ และถึงแม้จะเป็นแบบนั้น ผมก็มีมารยาทพอที่จะค่อยๆจิบมันก่อนทุกครั้งที่มีโอกาสได้ดื่มมัน
“.......” รสชาติมันฝาดๆหน่อย ก่อนจะเปลี่ยนเป็นหวานเมื่อผมกลืนมันลงคอไปแล้ว อร่อยดีครับ
คุณฟรานมองผมดื่มเงียบๆ เขาไม่ได้แสดงสีหน้าอะไร แต่ผมก็ตัดสินใจที่จะ.....
“เอ่อ....ขอโทษครับ!!” ผมวางแก้วไว้บนโต๊ะ ก่อนจะก้มหน้าขอโทษเขา หน้าผมจะติดกับหน้าอกตัวเองอยู่แล้ว เลยไม่รู้ไม่เห็นว่าคุณฟรานทำสีหน้าอย่างไร
......เงียบ......
....และผมก็รู้สึกอึดอัดเพิ่มมากขึ้น เหมือนกับว่า...ไม่น่าเลย น่าจะกินข้าวให้เสร็จก่อนมั้ย??
“.....ทานข้าวกันก่อนแล้วกัน” คุณฟรานพูดขึ้น หลังจากเงียบไป
ผมเงยหน้าขึ้นมา มองเห็นรอยยิ้มเล็กๆที่ริมฝีปาก แต่แววตาเรียบเฉยของเขา ผมว่าคุณฟรานใจเย็นมากเกินไปหรือเปล่า มันเลยทำให้ผมไม่อาจคาดเดาได้ว่า...เขาคิดอะไรอยู่นะ หรือว่าเขาจะ....!!!..... เจ็บแปล๊บในใจเล็กๆแฮะ ไหนใครๆก็ว่าความรักมันก็ต้องมีหึงหวงกันนี่นา แต่นี่คุณฟรานไม่ออกอาการนั้นเลย ไม่ออกอาการหึงหวง ไม่ออกอาการโกธร ไม่แสดงสีหน้าอย่างไรเลย แถมรอยยิ้มก็เหมือนรอยยิ้มการค้า มันแห้งแล้งมาก
“.....ครับ” ผมจำใจรับคำ ทั้งยังรู้สึกดีใจและใจเสียไปพร้อมๆกัน
ผมไม่ได้รู้สึกเสียใจนะ แต่ผมใจเสียจริงๆ ผมไม่เคยเห็นคุณฟรานโกรธ อ้อ...เคยเห็นสิ ตอนนั้นที่ผมถูกจับ ที่ผมแอบเห็นคุณฟรานจากห้องสังเหตุการณ์นั้น แต่นั่นมันคนละอารมณ์กับนี่เลย ผมจึงไม่เข้าใจ....ไม่เข้าใจจริงๆ
เราทานอาหารกันเงียบๆ คำขอโทษของผมมันจึงเหมือน.....ลมพัดผ่าน เพราะคุณฟรานก็ยังทำตัวปกติ หรือผมจะโดนเกลียดแล้วนะ ผมคิดมากจริงๆนะ
‘โดนเกลียด!!’ อ่ะแย่จัง แค่คิดผมก็เครียดเพิ่มขึ้นอีกเท่าตัวเลย หรือนี่จะเป็นอาการของคนที่จะเกลียดกันจริงๆ เขาว่าถ้าเราเกลียดใคร เราจะไม่สนใจคนนั้นเลย ไม่ว่าคนๆนั้นจะทำตัวยังไงหรือทำอะไร มันก็จะไม่มีผลกับเราเลย
พอคิดแบบนี้อาหารที่แสนอร่อยตรงหน้าจึงจืดชืดไปเลย ผมอยากวางช้อน แต่เมื่อเห็นว่าคุณฟรานยังทานอยู่ ผมจึงเลือกที่จะทานต่ออย่างฝืนสุดใจ
....ไม่ไหวแฮะ อยากร้องไห้ขึ้นมายังไงก็ไม่รู้.......
ผมขมวดคิ้วแน่นๆ อีกครั้งหายใจเข้าลึกๆก่อนจะคลายมันออก จะมาน้ำตาตกเอาตอนนี้ได้อย่างไรกันล่ะ
ผมไม่ได้จะต่อมสาวแตกนะ แต่ผม....ไม่รู้จะอธิบายความรู้สึกตอนนี้ยังไงแล้ว ถ้าขืนยังเป็นแบบนี้ต่อไป ผมอยากให้เรารีบๆทานข้าวให้เสร็จๆ จะได้คุยกันเสียที ผมเครียดมากอ่ะ
“ไม่อร่อยหรือ??” อ่า...ถูกจับได้ซะงั้น ผมเงยหน้ามามองสบตากับเขาที่มองผมอยู่ก่อนแล้ว
“อ่ะ..เอ่อ ก็...อร่อยดีครับ” เพียงแต่ลิ้นของผมมันไม่ยอมรับรู้รสชาติแล้วก็เท่านั้น ผมแอบต่อในใจ
ถึงตอนนี้คุณฟรานไม่ยิ้มการค้าแล้ว เขาวางช้อนลง
‘แย่ที่สุด!!’ ผมคิด....ที่แย่นั่นคือตัวผมนะครับ ไม่รู้ว่าคุณฟรานได้ทานอะไรมาแล้วหรือยังด้วย การที่เขายังไม่อยากคุย อาจเพราะเขาก็กำลังหิวอยู่ด้วยก็ได้
.....สุดท้ายแล้ว....ผมก็ทำผิดเพิ่มอีกจนได้.....
ผมอยากร้องไห้จริงๆนั่นแหละ แต่ตอนนี้มันร้องไม่ออกแล้ว ผมสบตากับคุณฟรานตรงๆ ไม่รู้ว่าเขาจะว่าอย่างไร
“อยากไถ่โทษไหม?” หา!! เอ่อ....อยากไถ่โทษมั้ย? งั้นหรอ มันก็.....
..................................
........................
............
....
.
ด้านล่างนะ :mew1:
-
อยู่ไหนนนนน :ling1:
-
:o12: ด้านล่างไหนอ่ะ แง้ๆ :mew2:
-
ด้านล่าง!!! :m15: นั่งรอหน้าคอมนะคะ
-
เอ่อ....
ให้ผมมองด้านล่างขาผมใช่ป่าววค้าบบบ
ง่าาาาาาคุณฟรานนนนน
-
รอด่านล่าง
-
ต่อๆๆๆๆๆๆๆๆ
ขอบคุณที่รอ ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก :hao7: :mew1: รักคนอ่านจัง
.............................................................
.............................................
..............................
................
......
.
“....เอ่อ....ครับ” ผมตอบเขาแผ่วเบา แล้วก็หลุดสายตาตัวเองลงมามองที่จานอาหารตรงหน้า
“งั้นก็ถอดเสื้อผ้าออกให้หมดสิ” ผมเงยหน้าขึ้นมามองคนพูดทันที
“ตรงนี้”
.................อึ้ง!!!!!..............
ผมมองสบตาคุณฟรานอย่างนึกไม่ถึง สมองของผมว่างเปล่าทันทีเมื่อได้ฟังประโยคนั้น ผมเผลออ้างปากหวอเล็กน้อย อย่างจนคำพูด แม้แต่ดวงตายังไม่กล้ากระพริบ
คุณฟรานยังคงรักษาสีหน้าได้ราบเรียบ ไม่มีวี่แววล้อเล่น ไม่มีรอยยิ้มเล็กน้อยบนริมฝีปากนั้นแล้ว
........เขาพูดจริง!!!......
“ว่าไงล่ะ? อยากไถ่โทษหรือเปล่า?”
ผมขมวดคิ้วเล็กน้อย และโดยที่ไม่ต้องรอคำสั่งจากสมอง ผมก็พยักหน้ารับคำไปแล้ว คุณฟรานจ้องผมเขม็ง!! ทำไงได้ล่ะ ถ้านั่นคือสิ่งที่คุณฟรานต้องการ ผมกลืนน้ำลายเหนียวๆลงคอ ความเครียด ความกลัว ความกังวลทั้งหลายกลับไปกลับมา จนผมไม่รู้ว่าตอนนี้ผม เครียด กลัว กังวล เรื่องอะไรกันแน่
“บนนี้อาจมีคนเห็นเธอเปลือยก็ได้” คุณฟรานพูดขึ้นอีก
ผมรู้สึกถึงอาการเกร็งของร่างกายขึ้นมาทั้งตัว แต่คำพูดของเขายังไม่หมดแค่นั้น
“หรืออาจมีคนแอบใช้กล้องส่องมาจากตึกข้างๆก็ได้” คุณฟรานต่อคำพูดเดิม ร่างกายของผมสั่นเล็กน้อยแล้ว
“อาจมีคนถ่ายวีดีโอไว้ด้วย” อึก!! ยังไม่หมดอีกหรอ แค่นี้ผมก็ไม่รู้จะจินตนาการยังไงต่อแล้ว ผมเห็นเลยว่ามือตัวเองกำลังสั่น
“เธอยังจะกล้าเปลือยอยู่อีกหรือเปล่า??” คุณฟรานถามอีกครั้ง สีหน้าและน้ำเสียงของเขาไม่เปลี่ยนไปเลยสักนิด
“...ถ...ถ้านั่น คุณจะยกโทษให้ผม....” แม้ปากคอผมจะสั่น แต่ผมก็เค้นคำพูดออกมาได้ในที่สุด
“หึ....เดี๋ยวฉันจะไปหยิบผ้าห่ม ระหว่างนี้เธอก็เตรียมตัวให้พร้อมล่ะ”
คุณฟรานพูดบอก ก่อนจะลุกออกจากโต๊ะอาหาร และเดินเข้าไปในห้องของผม ผม......ผมรู้สึกแย่จริงๆ ทั้งแย่ทั้งกลัว คุณฟรานไม่เหมือนเดิม เขาไม่หวงผมเลยสักนิด เขาไม่ลังเลที่จะลงโทษที่น่าอับอายแบบนี้กับผม
ผมสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ความรู้สึก ‘กลัวจับใจ’ แล่นเข้ามาสู่หัวใจของผมอย่างรวดเร็ว นี่เป็นสัญญาณที่บ่งบอกว่าเขาโกรธผมจริงๆ และคงโกรธมากๆด้วย ที่ผ่านมาผมไม่ได้คิดไปเองจริงๆ
ทางเลือกของผมก็คงจะมีเพียงทางเดียวนี่แหละ ผมยืนขึ้นอย่างทำใจแข็งแล้วเดินตรงมานั่งตรงริมระเบียงที่ยังมีผนังปูนระเบียงเตี้ยๆกั้นไว้อยู่ ให้มันบังตัวผมจากแสงสว่างด้านนอกและจากคนที่อาจมองเห็นผมจากตึกที่อยู่ไม่ไกลมากนั้น ก่อนจะยกมือสั่นๆของตัวเองขึ้นมาถอดเสื้อและตามมาด้วยกางเกงของตัวเองทั้งตัวนอกและตัวใน
ผมเอาเสื้อมาปูและนั่งตัวงอๆ ใช้สองขาปกปิดจุดน่าอายของตัวเอง แล้วเบียดตัวเองให้ชิดกับผนังระเบียงให้มากขึ้น ไม่เคยคิดเลยว่า...คุณฟรานจะกล้าให้ผมมาทำอะไรแบบนี้ หรือเขาจะไม่รักผมแล้วนะ
..... ‘ไม่รักหรอ?’ .......
แค่คิดน้ำตาผมก็ร่วงเฉยเลย ผมรีบยกมือขึ้นมาเช็คน้ำตาตัวเองทันที ฮึก!! ไม่มีทาง!!....ไม่มีทางแสดงความอ่อนแอไปมากกว่านี้อีกแล้ว ยอมแค่นี้ก็เยอะแล้ว
เหมือนคุณฟรานจะจงใจให้เวลาผมด้วยยังไงอย่างงั้น เป็นเวลาสักพักกว่าเขาจะถือผ้าห่มผืนหนาเดินออกมา เขาไม่แสดงอาการอะไรเลยที่เห็นผมในสภาพเปลือยไปทั้งตัวแบบนี้ แถมผมยังนั่งตัวสั่นลีบแทบจะสิงผนังระเบียงอยู่แล้ว แต่ผมไม่ได้ร้องไห้แล้วนะครับ
สีหน้าเรียบเฉยของเขา สายตาว่างเปล่าแทบจะทำให้ผมน้ำตาร่วงอีกรอบ ผมรู้สึกถึงขอบตาที่ร้อนผ่าวของตัวเองอีกครั้งทันที
คุณฟรานคุกเข่าลงใกล้ๆผมและปูผ้าห่มไว้ตรงนั้น ก่อนที่เขาจะขยับเข้ามาหาผมที่ยังคงเงยหน้ามองการกระทำทั้งหมดของเขาเงียบๆ
พอคุณฟรานขยับร่างเข้ามาตรงหน้าผม เขามองผมเงียบๆ สายตาคมกริบของเขาก็ยังคงเรียบเฉย เราสบตากัน
......เหมือนเวลามันจะหยุดไปเสียอย่างนั้น.......
ผมยังคงนั่งตัวงอและกอดเข่าของตัวเอง โดยใช้ขาของตัวเองปกปิดส่วนหวงแหงนั้น ผมรู้ตัวนะ ว่าตัวเองยังตัวสั่นไม่หาย ส่วนคุณฟรานก็คุกเข่าข้างหนึ่งนั่งตรงข้ามกับผม เขาไม่ได้นั่งลงทั้งตัว แต่เหมือนเขาจะแค่คุกเข่าข้างหนึ่งอีกข้างงอตั้งฉากไว้และโค้งตัวเองมาข้างหน้า มาหาผม....
........เรายังคงสบตากันเงียบๆ.......
แต่แล้วสายตาของเขาก็อ่อนโยนลงทันที คุณฟรานเอื้อมมือมาหาผมช้าๆ ผมมองตามทุกการเคลื่อนไหวของเขา มือของเขาสัมผัสลงบนใบหน้าของผม เหมือนเขาจะใช้นิ้วโป้งไล้ไปตามพวงแก้มของผม ถึงตอนนี้ผมจึงเพิ่งรู้ตัวว่า......
.....น้ำตาของผม มันไหลอาบแก้มมากมายตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้
ความอบอุ่นอ่อนโยนนั้นส่งตรงมาให้ผมได้ใจชื้นขึ้นมาทันที แววตาของคุณฟรานเปลี่ยนเป็นรักใคร่ หวงแหง และยังคงเศร้าขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด เมื่อเห็นแบบนั้นผมก็ไม่อยากคิดอะไรแล้ว ผมผวาเข้าสู่อ้อมกอดของเขาอย่างไม่ลังเล ไม่ตำหนิเขาสักนิด
“ฮึก...ผม...ผมรักคุณนะ ผมรักคุณจริงๆ อึก” ผมร้องไห้...ร้องได้ยังไงก็ไม่รู้ ไม่มีสมองที่จะมาคิดอะไรแล้ว รู้แค่ว่าร่างกายกับหัวใจมันไปเอง
“คุณอย่าโกรธผมเลยนะ อย่าเกลียดผมด้วย ฮึก” ผมบอก ผมต้องบอกเขา
คุณฟรานกอดตอบผม และกอดรัดผมแน่นมากขึ้น เมื่อผมพูดและสะอื้นมากขึ้น
“ฮึก...ฮึก... อย่าโกรธ อย่า...อย่าเกลียดผม ผมรักคุณจริงๆ” ผมห้ามตัวเองไม่ได้แล้ว ความรู้สึกเครียด กลัว กังวลไปสารพัด ทำให้ผมไม่รู้ว่าจะต้องทำอย่างไรแล้วล่ะครับ
ตอนนี้เรากอดกันกลมเลย คุณฟรานลูบแผ่นหลังผมเบาๆ หน้าของผมเกยอยู่ที่ไหล่ของเขา ผมกอดคุณฟรานแน่น น้ำมูกน้ำตาไหลอาบแก้มไปหมด
......ไม่ยอมหรอก!!....ไม่ยอมให้โกรธ!! ไม่ยอมให้เกลียดหรอก!!.......
ผมยังคงสะอึกสะอื้นไม่หายเสียที และรู้ว่าตัวเองสั่นแค่ไหนด้วย คุณฟรานกอดปลอบผมสักพักก่อนจะพูดประโยคที่ทำให้ผมยิ้มกว้างและค่อยๆหยุดร้องไห้
“ฉันรักกรีน...รักมาก ไม่เคยโกรธ ไม่เคยเกลียด ไม่แม้แต่จะคิด” คำพูดหนักแน่น แต่น้ำเสียงกลับอ่อนโยน
ผมยิ้มพยักหน้ารัวๆ บนบ่าของเขา นั่นสิ....ผมรู้ๆ ผมมันบ้าไปเอง คิดอะไรบ้าๆ ให้ตัวเองต้องลำบากเอง
“ฉันเป็นห่วงเธอ เป็นห่วงมาก ยิ่งเมื่อรู้ว่าเธอหนีออกจากบ้านของฉัน”
ผมส่ายหน้าอยู่กับบ่าของเขา ผมมันแย่ มันไม่ใช่....และไม่ควรที่ผมจะทำให้เขาเป็นห่วงเลย
“ฉันกลับรู้สึกแย่เสียเอง เมื่อคิดว่าฉันทำอะไรให้เธอไม่พอใจหรือเปล่า? ถึงขนาดทำให้เธอต้องหนีออกจากบ้านของฉัน”
“ไม่ใช่!! คุณไม่ได้ทำอะไร ผมไม่ดีเอง อึก” ผมยังสะอึกอยู่ แต่หยุดร้องไห้แล้ว
แต่คุณฟรานก็ยังคงลูบหลังและลูบหัวของผม เพื่อปลอบผมอยู่อย่างนั้น ตอนนี้คุณฟรานนั่งลงไปบนผ้าห่มแล้ว เป็นผมเสียอีกที่ยืดตัวขึ้นเพื่อกอดบ่าเขาเอาไว้
“หึ แต่ฉันดีใจนะ ที่เห็นเธอยังปลอดภัยน่ะ” เอ๋ ?? ผมผละออกมามองหน้าเขา
“ครับ??” คำพูดมันแปลกๆนะครับ
“คนที่เธอทำร้ายที่ผับน่ะ เป็นลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของท่านรัฐมนตรี...@@@....เรื่องมันยังไม่ค่อยเรียบร้อย ฉันจึงไม่อยากให้เธอไปไหนมาไหนคนเดียว”
เอ่อ.....นี่...ที่ผมก้านคอไปเป็นลูกของรัฐมนตรีใหญ่หรอเนี่ย นี่ผมหาเรื่องเข้าหาตัวเองขนาดนี้เลยหรอ
“แล้ว...เขารู้หรือเปล่าว่าผมอยู่บ้านคุณครับ? แล้วคนที่ตามผมวันนี้ล่ะเป็นเขาหรือเปล่า?”
“หึหึ ทีละคำถามสิ เธอคิดว่าคนที่เคลียร์เรื่องนี้ให้ตัวเองเป็นใครล่ะ??”
เอ่อ...นั่นสินะ ก็ต้องเป็นคุณฟรานอยู่แล้ว
ผมมองหน้าเขา แล้วหน้าตัวเองก็แดงขึ้นมาเสียอย่างนั้น แสดงว่าทางโน้นเขาก็คงรู้แล้วน่ะสิ
“ส่วนคนที่ตามเธอวันนี้เป็นคนของฉันเอง”
เฮ้อออออ...โล่งอกไปทีครับ
“หึหึ แต่ก็อย่าชะล่าใจล่ะ คนพ่ออาจคุยได้ แต่คนลูกนี่ เขายังเด็ก...ฉันไม่ไว้ใจหรอกนะ”
“ครับ แล้วคนนั้นเป็นยังไงบ้างครับ” นั่นดิ...ตอนนั้นผมเมาๆด้วย เลยเตะไม่ยั้งแรงเลย
“อืมมม....(ยิ้ม)....ก็แค่คอเคล็ด แล้วก็คงต้องเข้าเฝือกดามคอชนิดแข็งไว้สักเดือนสองเดือน” เชี่ย!! สักเดือนสองเดือนนี่คงไม่เคล็ดธรรมดาแล้วล่ะครับ
ผมทำหน้าแหยๆ อาการหนักใช่ย่อยแฮะ แต่ว่า...ไม่นึกเลยว่าตัวผมเอง จะถูกคุณฟรานปกป้องขนาดนี้
“เอ่อ...ขอบคุณครับ” ผมกล่าวขอบคุณคุณฟรานและกอดเขาเอาไว้อีกครั้ง
ครั้งนี้ผมซบหน้าตัวเองลงกับอกของเขา รู้สึกดีจัง ผมสบายใจขึ้นมาทันทีเลย แต่เรื่องก้านคอคนนี่ผมไม่ได้สบายใจนะครับ แต่เรื่องนั้นเอาไว้ก่อนดีกว่า สะสางทีละเรื่อง
“ยังอยากไถ่โทษอยู่มั้ยล่ะ?” คุณฟรานถามขึ้นมา
ตอนนี้เรานั่งด้วยกันบนผ้าห่มแล้ว และผมก็กำลังนั่งโป๊อยู่ตรงหว่างขาของเขา เมื่อก้มมองสภาพตัวเองแล้ว หน้ามันก็ร้อนขึ้นมาและลามแดงไปทั่วทั้งตัว แบบว่าร่างกายมันไปเอง ยิ่งเมื่อคิดได้ว่าตัวเองกำลังนั่งอยู่ที่ไหน กับใคร และด้วยสภาพอย่างไร
แต่ผมก็ยังยิ้ม ยิ้มทั้งอายๆนี่แหละ ไหนๆก็ไหนๆแล้ว.......ผมผละออกมาจากอกของเขาและเงยหน้าขึ้น สบตาคุณฟรานที่ก้มลงมาด้วย สายตาของเขาแพรวพราวมากเลยครับ
“ถ้าคุณไม่อายนะครับ?” ผมยิ้มบอก อายก็อาย...แต่มันรู้สึกดีนี่นา
“นั่นสิ ถ้าเธอไม่อาย?” ฮ่าๆๆๆๆ ผมหัวเราะในใจ ก่อนจะตัดสินใจยื่นใบหน้าตัวเองขึ้นไปหาใบหน้าหล่อเหลาด้านบน
รู้ได้เลยว่าอารมณ์ของคนหล่อตรงหน้านี้ก็พร้อมแล้ว จากแรงเบียดเสียดและความเร่าร้อนของรสสัมผัส แต่ถึงอย่างนั้นคุณฟรานก็ยังคงค่อยๆสัมผัสกับกลีบปากของผมอย่างใจเย็น ปลายลิ้นของเขาเลียไปตามริมฝีปากนุ่มของผม ก่อนจะค่อยๆ รุกรานเข้าไปในโพรงปากเล็กของผม
ผมยินดีตอบรับกับเรียวลิ้นนั้นทันที ผมส่งลิ้นเล็กของตัวเองไปควานหาเรียวลิ้นของคุณฟราน ปลายเรียวลิ้นนุ่มๆ ให้ความรู้สึกดีจริงๆ ผมใช้ลิ้นตัวเองกอดเกี่ยวกับปลายลิ้นของคุณฟราน และตอบสนองต่อการชักนำของเขา
ฝ่ามือของคุณฟรานสัมผัสไปตามแผ่นหลังเนียนนุ่มของผม ให้ความรู้สึกเสียวซ่านขึ้นมาทันที นิ้วมือที่ค่อยๆกรีดไปตามแนวสันหลังนั่น เขาคิดยังไงนะถึงได้ทำแบบนั้น แต่มันก็......นะ มันยิ่งทำให้ผมแอ่นอกของตัวเองเข้าหาเขามากขึ้น
เสียงจาบจ้วงจากรสจูบประกอบกับความเสียวซ่านที่เกิดขึ้นจากฝ่ามือร้อนที่ลากผ่านไปตามส่วนต่างๆของร่างกายนั้น เพียงเวลาไม่นาน....กรีนน้อยก็ชูคอขึ้นมาเสียอย่างนั้น
ร่างกายของผมขยับเบียดขึ้นมานั่งบนตักของคุณฟรานแล้ว มือของผมจากครั้งแรกที่กอดบ่าของคุณฟรานนั้น ตอนนี้เปลี่ยนมาเป็นขยุ้มไปที่เสื้อของคุณฟรานแล้ว
...อ่า คุณฟรานยังมีเสื้อผ้าอยู่เลย เอาเปรียบกันชัดๆ!!.....
ปากเรายังผูกติดกันอยู่ และจากประสบกามมันก็ช่วยให้ผมสามารถตั้งสติได้ดีกว่าเมื่อก่อนบ้างแล้ว ผมจึงยกมือของตัวเองไปปลดกระดุมของคุณฟรานออกเสียเอง เมื่อคิดได้ว่า...
‘ได้ไง อายเราก็ต้องอายด้วยกันสิ!’ ผมคิดอย่างขำๆ
‘เอ๊ะ!!’ (เป็นเสียงร้องในใจนะครับ)
ผมละริมปากตัวเองออกมาจากปากของคุณฟรานและมองสบตากับเขางงๆ คุณฟรานยิ้มมองผมอย่างขบขัน สายตาระยิบระยับเลยครับ
“อะ...อะไรครับ” ผมทำอะไรแปลกหรอ??
“ฮะฮะฮะ มีใครเขาจูบไป ขมวดคิ้วไป แล้วอยู่ๆก็ยิ้มไปด้วยอย่างเธอล่ะ หื้ม??”
“เอ่อ.....ผม....ผม คือ...” ........แปร๊ดดดดดดดดดด.....
แล้วผมก็รู้สึกหน้าร้อนขึ้นมาอย่างมากมาย ตามตัวก็รู้สึกว่าเหงื่อจะออกมากขึ้นด้วย
มัน.....มันน่าอาย น่าอายมาก ที่เขาจับได้ว่าผมกำลังคิดอะไรอยู่ มัน....ก็มันเป็นความคิดแบบเด็กๆน่ะสิ
.....มันจึงทำให้ผมรู้สึกอับอายมากมายขนาดนี้.......
“ถ้าไม่อยากอายคนเดียว เธอควรทำต่อให้จบสิ”
.......ฉ่าาาาาาาาาา.....ท่าทางความร้อนนี้มันจะไม่จางหายไปง่ายๆแล้วครับ กับสายตาล้อเลียนนั่น ผม....อายจริงๆนะครับ แต่ว่า.....เอาวะ
ผมไม่ได้หลบสายตาของเขาอยู่แล้ว แต่ตอนนี้...เราต้องเท่าเทียมกัน ผมจึงละสายตาจากข้างบนมาข้างล่าง
....ผมจะถอดเสื้อผ้าให้คุณฟรานเองครับ.....
.....แล้วผม....
.....แล้วผม....
.....แล้วผม....ผมจะทำให้คุณได้อายมากกว่าผมเป็นร้อยเท่าเลย.......
.........คอยดูสิ!!.......
.................................................................
TBC
ทักทายทักทายยยยยยยย :hao7:
แต่ขอเตือนว่า เตรียมเลือดไว้เยอะๆนะพวกกกกกกกกกก 555555555 :haun4:
ตอนหน้าเร่าร้อนแบบเต็มอิ่มเลยละกันนะะะะะะะะะะ :pighaun:
มาหื่นกันเถอะะะะะะะะะ หึหึหึ :z1:
ขอบคุณทุกคอมเม้นต์ :pig4:
เม้นต์เยอะๆนะจะได้มีแรง คร่อกกกกกกก :ruready
Uri :bye2:
-
เตรียมเลือดด่วนนนนนน :hao6: :hao6:
-
ตัดฉับ!!! NC โพ้มมมม
ขอใช้กล้องส่องทางไกลแอบดูหน่อยแล้วกัน
ไม่เห็นของกรีนไม่แปลก แต่ของคุณฟราน...อื้อ หือ OMG o___O"
ฟินละอะ....
-
ค้างงงงงงง :hao5: :hao5:
มาไวๆเบยยยเค้ารออยู่ อ๊ากกกกกกก :katai1: :katai1:
-
:-[ ช้าน รอ อยู่~~~~~
-
อยากอ่านต่อแล้ว :ling1: :haun4:
-
:z1: รอตอนต่อไป :hao6:
มาต่อเร็วๆน้าา :กอด1:
-
ทำไงให้คุณฟรานอายอ่ะ
อยากรู้ๆ 555
-
ค้างงงงงงงงงงงงง
-
ยากนะที่คุณฟรานจะอาย เพราะคนที่จะอายเนี้ย คงเป็นหนูกรีนนะจะ หุหุ :katai2-1: :katai2-1:
-
ดีใจจังที่จะมีต่ออีก อย่าเพิ่งรีบจบนะ อยากอ่านต่อเรื่อยๆ หลงรักเรื่องนี้มากๆ ขอบคุณน๊า
-
ค้างมาก
รอตอนหน้าอย่างใจจดใจจ่อเลย
-
หวานนนนนนนนนนนนนนนนนน ถึงแรกๆจะแอบ(?) กดดันไปหน่อย :-[ :-[
-
อ้ากกกกกกก เค้าอยากอ่านตอนหน้าไวๆจัง แค่คิดต่อจากฉากนี้ก็ กรี้ดดดดดดดดดดดดด :katai1:
-
:ling1: :ling1: :ling1:
นั้งหน้าตั้งตารอ :mew2:
-
แอบตื่นเต้นแทนเลยนะเนี่ยยยยยยย แต่ก็.....................คึ คึ คึ :z1:
-
อ่านเรื่องนี้รวดเดียวจบ
ยอมรับว่าเพลียค่ะ เสียเลือดมากเกิน :jul1: :haun4:
5555 แต่ชอบมากกกก ขอตอนพิเศษเยอะๆนะค่ะ :z2:
-
น่ารักดี
-
รอเลยจ้า
-
โห่ว กรีหล่อนซึน ใช่มั้ยแอ๊บอินโนเซนอ่อ แรงนะเดี๋ยวนี้แรง
-
กล้องส่องทางไกลพร้อม!
-
อร๊ากกกกก การไถ่โทษจะเริ่มต้นแล้ว
รอๆๆๆๆ
-
ระวังพวกบอดี้การ์ดเห็นล่ะ คิคิ^^
-
เฮ้อ~ นึกว่าคุณฟรานจะโกรธจริงๆซะแล้ว รอตอนหน้า ฮุๆ
-
เตรียมเลือดค่า :katai1: :katai1:
-
รองานเซอไพรซ์คุณฟรานจ้า ท่าจะโรแมนติกน่าดู
-
เอามายั่ววววววววว วะฮ่า5555555 :hao7: :jul1:
ตอนพิเศษ 6
เร่าร้อนริมระเบียง
ผมยิ้มมุมปากอีกนิดๆ ไม่มีทาง!!! ไม่อายใช่ไหม!!! ผมยังคงสบตากับเขา ก่อนจะใช้มือตัวเองดึงชายเสื้อของคุณฟรานออกมาโดยที่ไม่ต้องก้มลงไปดูข้างล่าง ผมใช้มือควานหากระดุมอีกสองเม็ดและปลดมันออก คุณฟรานอมยิ้มพร้อมทั้งยังยักคิ้วข้างหนึ่งขึ้นมาให้ผม.....อึก!!!!!!!!!
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกก......
.............ยักคิ้ว!! ยักคิ้ว!! ยักคิ้ว!!............
...โครตเท่อ่ะ กูชอบบบบบบบบ.....
และนั่นแหละ ยิ่งทำให้ผมหน้าแดงมากขึ้น ไม่คิดว่าคุณฟรานจะมีโหมดแบบนี้ด้วย
“หึหึหึ” คุณฟรานขำ
“เอ๊ะ!! ” ผม...ผมเผลออึ้งอ่ะ
ผมกระพริบตาปริบๆ ตัวของผมมันจะสุกแล้วครับ เล่นร้อนและแดงยาวต่อเนื่องกันขนาดนี้ มือของคุณฟรานไล้ไปตามแผ่นหลังของผมแล้ว ทั้งที่ก่อนนี้เขาแค่กอดผมไว้หลวมๆ เหมือนจะให้เวลาผมถอดเสื้อผ้าเขาก่อน
“เอ๊ะ!!”
เอ๊ะๆๆๆๆ ...แค่นี้ :hao3: :z1: :haun4:
ไม่มีไรเล่นอ่ะ :z2: :z2: :z2:
เครียดๆด้วย แว้กกกกกกกกกกกก :ling1:
TBC
uri :mc4:
ไปละ :katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
บ๊ายบาย :bye2:
-
อร๊ากกกกกก
มาต่อเดี๋ยวนี้น้าาาาาา
-
ไป ไปไหนอ่ะกลับมาเดี๋ยวนี้น้า~
-
อ๊ายยย กลับมาเดี๋ยวนี้น๊าาา
-
เฮ้ย ไม่จริงน่า ขออีกนิดเซ่
-
คนเขียนใจร้ายยยยย
ปล่อยให้ค้างแบบนี้ได้ไงอ้ะ
มาต่อเลยน้า
-
ค้างงงงงงอ่ะ
มาไวไวนะจ๊ะ
-
เอ๊ะ!
ค้างเลยนะ
อะ อะ ให้เวลาน่ะ
ไปเตรียมกล้องรออ่ะนะ
จะได้ zoom ด้วย record ไปด้วย
ปล. ถ้า คุณฟรานกับกรีนสนใจอย่างอื่นนอกจากกิจกรรมที่ทำอยู่ จะเห็นว่ามุมมืดของตึกข้างๆมีสาววายแก่ๆคนนึงแอบส่องอยู่
-
...เอ๊ะ......! แล้วไงต่ออ่ะค้าาา5555 :hao5:
คนแต่งยั่วให้อยาก(รู้) แล้วจากไป :o12:
มาต่อเร็วๆน้าาา :mew1:
-
ชื่อตอนยั่วมากกกกกก
แต่ตอนนี้ยั๊วมากกกเลยค้าบบบ
มาต่อเร็วๆๆเลยนะ ฟินค้างงงงงอ่ะ!!!!
-
อย่าใจร้ายนะ มาต่อเร็วๆๆๆๆนะะะะะะะ :ling1: :ling1: :ling1:
-
ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงง :fire: :fire: :fire:
-
คนเขียนคะ อย่าเพิ่งไป!!!
กลับมาก๊อนนนนน!!
:katai1:
-
แค่เห็นคอมเม้นท์ตูก็คิดหนักว่าจะอ่านดีมั้ยกลัวค้าง :laugh:
-
หายตัวมาจากเพจ
ตรามกรี๊ดดดดดดดด
แล้วติดค้างงงงงงงงงงอยู่บนเสาไฟ
เค้ารออยู่นะตัวเธอ :mew2:
-
มายั่วให้หื่นแล้วจากไป 55555++ :katai1:
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :hao7:
กริ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด :ling1:
ก๊ากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :laugh:
โครตเขินเหอะตอนนี้
5555555555555 :jul3:
เห็นคนอ่านค้างแล้วฟินนนนนน แบบมีฟามสุข 5555 :impress2:
เป็นโรคจิตไปเสียแล้วเรา หึหึหึ :z1:
ตอนพิเศษ 6
เร่าร้อนริมระเบียง
เคยเห็นคนหน้าแดง ตัวแดง แล้วมือไม้สั่น แต่ก็ยังทำเป็นใจกล้าไม่อายอยู่มั้ยครับ?? ตอนนี้ผมเป็นแบบนั้นเลย
คุณฟรานอมยิ้ม ในขณะที่ผมทำเป็นใจกล้าใช้มือสั่นๆของตัวเองปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตราคาแพงของเขา ที่มือสั่นนี่ไม่ใช่เพราะกลัวนะครับ เรามีอะไรกันมาก็หลายครั้งแล้ว ผมไม่กลัวหรอก แต่ผมอาย...ผมอายมาก ยิ่งในสภาพแวดล้อมแบบนี้ด้วยแล้ว
ผมค่อยๆปลดกระดุมจนมาถึงเม็ดที่ติดกับขอบกางเกง ผมจึงเลือกที่จะปลดเข็มขัดของเขาก่อน ผมไม่เงอะงะนะครับแม้จะมือสั่นๆก็ตาม ผมรู้ว่าตัวเองหน้าแดงแค่ไหน การหลบสายตาที่จ้องมองการกระทำของผมอยู่นั้นจึงเป็นสิ่งที่ผมหลีกเลี่ยงไม่ได้ ผมจึงต้องมองไปตามการกระทำของมือตัวเองตลอดเวลา ปลดเข็มขัดเสร็จก็มาปลดตะขอกางเกง....
...ลูบซิปลง...
.....จากนั้นก็.....
....หายใจเข้าลึกๆ.....
....ค่อยๆ.....
....เงยหน้าขึ้น.....
...สบตากับคุณฟรานที่ก้มมองการกระทำของผมตลอดนั้น ก่อนจะส่งยิ้มหวานๆ ทั้งหน้าแดงๆไปให้ พร้อมกับสายตาท้าทาย....แต่ว่า.....
แทนที่คุณฟรานจะอาย เขากลับอึ้งไปเล็กน้อย ก่อนที่แววตานั้นจะเปลี่ยนไปดูเหมือนจะพอใจ....และคงพอใจมากกับการกระทำบ้าๆแบบนี้ของผมมิใช่น้อย หนอย!!! ไม่อายใช่มะ!!
ผมยิ้มมุมปากอีกนิดๆ ไม่มีทาง!!! ไม่อายใช่ไหม!!! ผมยังคงสบตากับเขา ก่อนจะใช้มือตัวเองดึงชายเสื้อของคุณฟรานออกมาโดยที่ไม่ต้องก้มลงไปดูข้างล่าง ผมใช้มือควานหากระดุมอีกสองเม็ดและปลดมันออก คุณฟรานอมยิ้มพร้อมทั้งยังยักคิ้วข้างหนึ่งขึ้นมาให้ผม.....อึก!!!!!!!!!
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกก......
.............ยักคิ้ว!! ยักคิ้ว!! ยักคิ้ว!!............
...โครตเท่อ่ะ กูชอบบบบบบบบ.....
และนั่นแหละ ยิ่งทำให้ผมหน้าแดงมากขึ้น ไม่คิดว่าคุณฟรานจะมีโหมดแบบนี้ด้วย
“หึหึหึ” คุณฟรานขำ
“เอ๊ะ!! ” ผม...ผมเผลออึ้งอ่ะ
ผมกระพริบตาปริบๆ ตัวของผมมันจะสุกแล้วครับ เล่นร้อนและแดงยาวต่อเนื่องกันขนาดนี้ มือของคุณฟรานไล้ไปตามแผ่นหลังของผมแล้ว ทั้งที่ก่อนนี้เขาแค่กอดผมไว้หลวมๆ เหมือนจะให้เวลาผมถอดเสื้อผ้าเขาก่อน
“เอ๊ะ!!”
ผมรู้สึกเสียวแวบขึ้นไปตามไขสันหลัง ได้ไงอ่ะ!! ต้องเป็นทีของผมไม่ใช่หรอ ผมปรับสีหน้าของตัวเองอีกครั้ง ก่อนจะดึงเสื้อของคุณฟรานออกมาด้านข้าง เผยให้เห็นแผ่นอกที่แข็งแรงและเปลือยเปล่าของเขา คุณฟรานเป็นคนที่มีรูปร่างดีสมบูรณ์แบบอยู่แล้ว ในสภาพแบบนี้ของเขาจึงดู....
......เซ็กซี่....ขึ้นมาอีกเป็นเท่าตัวเลย
ผม.....ผมว่าผมจะเปิดเผยตัวตนของตัวเองออกมาแล้วนะครับ เมื่อก่อนแอบๆครับ ยังไม่กล้า...หึหึหึ
ผมก้มหน้าลงไปมองแผ่นอกตรงหน้า และก็เงยหน้าขึ้น ปรือตาลงเล็กน้อย จากนั้นก็......
“อืมมมม...” ...ครางออกมาเบาๆ เพราะรู้สึกเสียวด้านหลังไม่หายเสียที แม้คุณฟรานจะเพียงแค่ลูบไล้เบาๆก็เถอะ ที่จริงจะไม่ครางก็ได้นะ แต่ผมอยากคราง เพื่อ......
ผมกัดริมฝีปากตัวเอง ก่อนจะใช้มือลูบไล้ไปตามแผ่นอกเปลือยเปล่าตรงหน้า สบสายตาคมนั่น ที่ไม่แม้แต่จะปกปิดความต้องการที่รุ่มร้อนนั้นเลย ผมรู้ว่าคุณฟรานจะต้องมองการกระทำของผมตลอดเวลาแน่นอน ผมใช้มือไล้ไปตามกล้ามเนื้อเหล่านั้นทั้งๆที่มือยังสั่นน้อยๆนี่แหละ ผมยกมือขึ้นไปสะกิดที่หัวนมของคุณฟรานด้วย ตาสบกันมือควานสัมผัสพร้อมกันนั้นผมก็มองปฎิกิริยาของคนตรงหน้าไปด้วย คุณฟรานขมวดคิ้วเล็กน้อย แต่ในใจผมเนี่ยสิ.....
‘เยส!!!’ ...ลิงโลดมากกกกกกกก!! ผมตัดสินใจ ค่อยๆปิดเปลือกตาลงและ......
.....ค่อยๆเปิดเปลือกตาขึ้นมาใหม่ (ให้เซ็กซี่ที่สุด) และ....
.....จงใจ.....
....ส่งสายตา.....
.....หื่นๆ ไปให้คนตรงหน้าให้ได้อายบ้าง.....
ผมมั่นใจว่าครั้งนี้คุณฟรานต้องอายผมแน่นอนครับ หึหึหึ
“เอ๊ะ!! อื้มมมมม”
...กะ...เกิดอะไรขึ้นเนี่ย!!!......
ผมเบิกตากว้างขึ้นมาทันที กูทำอะไรพลาดวะ โอ้ยยยยยย!! ตาผมเริ่มลายแล้วครับ ให้ได้อย่างนี้สิ ยังไม่ทันได้ดูผลงานของตัวเองอย่างเต็มที่เลย
ก็...จู่ๆคุณฟรานก็ก้มลงมา ‘ฉก’ ต้องเรียกว่า ‘ฉก’ ครับ เขาฉกเอาริมฝีปากของผมไปทันที รสจุมพิตที่เร่าร้อนกว่าครั้งไหนๆ มันเริ่มจะรุนแรงมากขึ้นเรื่อยๆ จนผมที่เคยมั่นใจว่า...ตัวเองจะสามารถควบคุมสติตัวเองได้นั้น ผมคิดผิดไปถนัดเลย
เรียวลิ้นที่กวาดต้อนนั้น ช่างหิวกระหายเหมือนต้องการดูดกลืนผมลงไปทั้งตัว แรงกอดรัดและแรงสัมผัสไปตามร่างกายนั้น เริ่มร้อนแรงมากขึ้น อย่างที่ผมไม่ได้ทันตั้งตัวเลยจริงๆ อุณหภูมิในร่างกายที่พุ่งสูงขึ้นทั้งของคุณฟรานและของผม เหมือนจะถูกไฟเผาไปทั้งตัวยังไงอย่างงั้นเลย
ยังไม่ทันที่ผมจะคิดอะไรต่อ ตัวของผมก็นอนหงายลงบนผ้าห่มผืนหนาแล้ว คุณฟรานยังไม่ยอมละจากริมฝีปากของผม แรงดูดกลืนปลายลิ้นของผมนั้น เล่นเอาผมแทบคลั่งตาย เขาไม่ได้ดูดรุนแรงอะไร แต่เรียกร้องและเร่าร้อนแทบบ้า
จนผมเริ่มจะขาดอากาศหายใจ แต่ก็ยังไม่ทันได้เตือนเขา คุณฟรานก็ดูดเลียมาที่กลีบปากของผมหนึ่งครั้ง ก่อนจะผลักออกมาและลงไปที่ซอกคอของผมแทน
“แฮ่กๆๆๆ อ๊าาาาา”
ทุกอย่างเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วและร้อนแรงจนเหมือนผมกับคุณฟรานได้ร่วมรักกันแล้ว ผมยังควบคุมลมหายใจไม่ทันได้ดีนัก ก็ต้องรู้สึกเสียวแปล๊บขึ้นมาจับใจ ก็เคยบอกแล้วไง....ว่าซอกคอน่ะมันจุดอ่อนของผม
“อ๊ะ!! อ่า....” หมดแรงเลยคราวนี้
คุณฟรานรุกรานผมได้ถึงใจจริงๆ ริมฝีปากนั่น ฝ่ามือร้อนๆนั่น ทำไมถึงได้เชี่ยวชาญแบบนี้นะ คงจะแกล้งผมอีกตามเคยน่ะสิ แต่ใครจะยอมล่ะ!!
แม้ผมจะถูกจูบที่ผ่านมานั้นสูดเอาแรงไปแทบหมดตัว แต่ผมก็ยังมีแรงจงใจ...จงใจจริงๆ ใช้มือของตัวเองลากผ่านให้ไปโดน ‘ฟรานน้อย’ สักทีหนึ่ง คุณฟรานสะอึกไปเล็กน้อยจากการกระทำที่หยุดไปเสี้ยววินาทีนั้น ผมจึงยิ่งได้ใจ ผมไม่เคยจะอาจหาญทำอะไรแบบนี้ คราวนี้ผมจึงแกล้งเอามือของตัวเองไปโปะตรงฟรานน้อยผ่านเนื้อผ้านั่นซะเลย และก็ได้ผลครับ.....
คุณฟรานหยุดการกระทำทั้งหมดนั่นทันที!!!
“หึหึ เธอแน่ใจแล้วหรือ?? ที่ทำแบบนี้” คุณฟรานเงยหน้าขึ้นมาและพูดบอกผม
“...!!??....” ผมปรือตามองเขาอย่างงงๆกับคำพูดนั้น
และไม่ทันที่ผมจะได้ถามอะไร ผมก็ได้คำตอบทันที คุณฟรานก้มลงมาจูบผมอีกครั้ง พร้อมทั้งจับมือข้างนั้นของผมส่งเข้าไปสัมผัสกับของจริงทันที
“อ่ะ!!”
ร้องไม่ได้ปากชนกันอยู่ แท่นความร้อนนั้นแข็งตัวเต็มที่แล้ว ตอนนี้คุณฟรานอยู่ระหว่างขาของผม และเหมือนร่างกายนี้จะชินกับท่านี้เสียเหลือเกิน ขาของผมยกขึ้นกอดเกี่ยวไปที่เอวแข็งแรงของคุณฟรานทันที ทั้งผมและเขาเราต่างก็รู้ว่าอีกฝ่ายนั้นพร้อมและต้องการกันและกันแค่ไหนแล้ว
มือข้างหนึ่งของผมเกาะไปที่บ่าของเขา ส่วนมืออีกข้างก็.....นะ อยู่กับความเร่าร้อนนั้นนั่นแหละ อย่าให้พูดเลย สภาพแบบนี้มัน....โครตจะเต็มใจให้เขารุกรานเลยล่ะ
คุณฟรานไม่รอช้า เขาใช้มือข้างหนึ่งมาสัมผัสเบาๆกับส่วนสงวนด้านหลังของผม คุณฟรานกดและลูบเบาๆ ก่อนจะลากขึ้นมาสัมผัสกับ ‘กรีนน้อย’
“อึก!! อื้มมมม” ผมต้องครางออกมาเพื่อคลายความเสียวที่เล่นแปล๊บเข้ามานั้นทันที
มือของคุณฟรานข้างหนึ่งที่คอยลูบไปตามสัดส่วนของร่างกายผมอยู่ๆก็หายไป แค่มือข้างนั้นที่หายไปเท่านั้น แต่ริมฝีปากและมืออีกข้างของคุณฟรานยังทำหน้าที่ได้ดีอยู่ เขาก้มลงมาดูดกลืนยอดอกทั้งสองข้างของผมแล้ว และนั่นก็ยิ่งทำให้ผมแอ่นอกรับสัมผัสนั้นมากขึ้นอย่างเสียวซ่าน
มือของคุณฟรานกลับมาอีกครั้ง มือของเขาสัมผัสช่องทางด้านหลังของผมพร้อมกับความลื่นที่ให้ความรู้สึกเย็นๆเล็กน้อย ก่อนที่ผมจะสัมผัสได้ถึงความร้อนที่ยิ่งเพิ่มความต้องการมากขึ้นตามมา คุณฟรานก็ค่อยๆส่งนิ้วมือเรียวของเขาเข้ามาในร่างกายของผม
“อ๊ะ!! อ๊าาาา...”
ความรู้สึกเสียววาบขึ้นมาอีกครั้งทันทีตามช่องท้องน้อยเหมือนผมจะเสร็จเลยล่ะครับ มือของคุณฟรานข้างหนึ่งยังคงเกาะกุมอยู่กับกรีนน้อยอยู่
....ผมชักจะอึดอัด แต่ก็ยังไม่อยากปลดปล่อยเสียก่อน....
ผมค่อยๆ ลูบไปตามความยาวของแท่นความร้อนที่มือตัวเองสัมผัสอยู่ และใช้สายตาเรียกร้องถึงความต้องการนั้นอย่างไม่ปิดบังส่งไปให้คนตรงหน้า
เป็นแบบนี้ทุกครั้ง เวลาแบบนี้ผมมักจะลืมความอายไปเสียทุกที และแสดงความต้องการออกมาทางสีหน้าอย่างไม่ปิดบังเลย
เมื่อเห็นเช่นนั้น คุณฟรานก็ถอนนิ้วออก ก่อนจะกลับมาใหม่พร้อมกับความเย็นที่เพิ่มขึ้นและส่งนิ้วเข้ามาทักทายช่องทางด้านหลังนั้นเพิ่มขึ้นอีกสองนิ้ว
“อื้อออออ” ผมพยายามผ่อนคลายและตอบสนองต่อแรงกดย้ำๆด้านหลังนั้น
ความเย็นที่ค่อยๆกลายเป็นความร้อนนั้น ยิ่งทำให้ผมอยากให้คุณฟรานเข้ามาในตัวของผมโดยเร็ว คุณฟรานค่อยๆถอนมือออกไป และจับทับมือของผมให้นำพาแท่นความร้อนนั้นออกมา แล้วจ่อตรงไปยังช่องทางด้านนั้นของผมเอง แต่จู่ๆเขาก็.....
.....หยุดอยู่เสียอย่างนั้น.....
“...!!!....อื้ออ” ไม่เอาสิ ผมจะบ้าตายอยู่แล้วนะ
ผมไม่อยากรอช้าแล้ว ผมจึงเป็นฝ่ายขยับสะโพกลงไปหาเอง พร้อมทั้งจับท่อนเอ็นนั้นให้เข้ามาฝังในร่างกายนี้ของตัวเอง
“หึหึหึ” คุณฟรานครับ มีความสุขจังนะที่ได้แกล้งผม
“คุณ...ฟ....ฟราน อ๊าาาา...”
อยากต่อว่านะ แต่ว่าอารมณ์แบบนี้มัน.......
“อ๊ะ อ๊าาาา”
ผมส่งเสียงครางตามแรงที่กดเข้ามาในช่องทางของตัวเอง ถึงตอนนี้คุณฟรานก็ค่อยๆขยับเข้ามา....ขยับเข้ามา...เข้ามาจนสุดแท่นความร้อนนั้น เขาขยับใบหน้าขึ้นมากดจูบผมหนักๆ และแช่ไว้อย่างนั้น ก่อนจะ.....
“อึก!! อื้มมมม”
คุณฟรานถอนตัวออก แล้วกระแทกเข้ามาใหม่แรงๆ หนึ่งครั้ง สองครั้ง สามครั้ง ก่อนจะค่อยๆ เบาลงตามคำขอของผม
“อ๊า!! พ...พอ พอกะ...ก่อนครับ” ไม่ไหว เล่นกันแบบนี้ผมก็หมดสภาพกันพอดีน่ะสิ
ผมพูดบอกเขาเมื่อคุณฟรานถอนริมฝีปากออกมาแล้ว เขาไม่สะเทือนต่อสายตาของผมเลย และยังยิ้มหล่อๆส่งมาให้ผมอีก
“อาจจะเริ่มต้นไม่ค่อยดี แต่ฉันทนไม่ไหวแล้วจริงๆ” คุณฟรานพูดก่อนจะยิ้มให้ผม
และไม่ต้องรอให้ผมได้ตอบหรือถามอะไร เขาก็กระแทกกระทั้นเข้ามาในตัวของผมอีกหลายๆครั้ง ก่อนจะยกขาของผมข้างหนึ่งขึ้นพาดบ่าและส่งแรงพัดกระหน่ำเข้ามาในตัวของผมอีกครั้ง ส่วนผมน่ะหรอ.....
...ครางครับ ครางอย่างเดียวเลย....
“อ๊า อ๊ะ อ๊าาาา อุ๊....”
ไม่ไหวๆ เดี๋ยวเสียงจะดังไป ผมรีบยกมือขึ้นมาปิดปากตัวเองทันที คุณฟรานเห็นอย่างนั้นก็ยิ้มให้ผม เหงื่อของเขาออกมามากเลยครับ เสื้อเชิ้ตของเขาเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อแล้ว คุณฟรานยังคงใช้มือช่วยผ่อนคลายกรีนน้อยให้ผมด้วย
ผมเอียงหน้าตามร่างกายและหลับตาลง
“อื้มมมม” ผมจะไปแล้วครับ ทั้งตัวทั้งร่างของผมตอนนี้คงจะแดงจัดไปด้วยแรงอารมณ์
ผมหันกลับมาเผชิญหน้ากับเขา และเอื้อมมือข้างหนึ่งไปรั้งตัวคุณฟรานลงมา ผมอยากจูบเขาแล้ว และเหมือนคุณฟรานจะรู้ว่าผมต้องการอะไร เขาโน้มตัวลงมา แต่ด้านล่างยังคงสร้างความสุขให้เราทั้งสองคนต่อไป ผมเอามือออกจากปากและจูบกับคุณฟราน จูบแรงๆเลยครับ
คุณฟรานใช้มือข้างหนึ่งลูบกรีนน้อย ส่วนอีกข้างก็กำลังใช้จับผยุงเอวคอดของผมเอาไว้ด้วย ผมยกมือทั้งสองข้างขึ้นมาจะกอดคุณฟรานเอาไว้ แต่มันทำไม่สะดวกด้วยท่าที่เรากำลังส่งความสุขให้แก่กันอยู่ ผมจึงจับไปที่แขนของคุณฟรานเท่านั้น
แรงกระแทกค่อยๆแรงและเร็วขึ้น เสียงเสียดสีจากการตอบสนองของเราทั้งสองคนนั้น มันให้ความรู้สึกน่าอายก็จริง แต่มันกลับช่วยสร้างบรรยากาศแห่งความสุขสมไปด้วยได้เป็นอย่างดี และแล้ว.....
“อื้มมม อ๊าาาาา”
ผมครางออกมาทั้งๆที่เรากำลังจูบกันนั่นแหละ ผมปลดปล่อยของเหลวในร่างกายของตัวเองออกมาก่อนครับ
“อืมมมม” และคุณฟรานก็ครางเบาๆตามมา
เขาปลดปล่อยแล้ว ผมรับรู้ได้จากของเหลวร้อนที่อัดฉีดเข้ามาในร่างกายของตัวเอง เรายังคงจูบกันอยู่ และคุณฟรานก็ยังคงกำแท่นความร้อนของผมไว้หลวมๆ ผมรับรู้ถึงแรงกระตุกในช่องทางด้านหลังที่ค่อยๆเบาลง แต่.....
....ความแข็งขึงนั้น.....
...ทำไมมันไม่อ่อนตัวลงตามไปด้วยล่ะครับ.....
.....คุณฟราน!!!........
ไม่ได้รู้สึกแย่นะครับ แต่ว่า...พอเจอแบบนี้ อารมณ์ความต้องการของผม มันก็ขึ้นมาอย่างรวดเร็วน่ะสิครับ กรีนน้อยที่ห่อเหี่ยวไปแล้ว ก็แข็งสู้ขึ้นมาอีกครั้งเสียอย่างนั้น
“อืมมม แฮ่กๆๆๆ” พอคุณฟรานถอนปากออกผมก็หอบเลยครับ
คุณฟรานหอมแก้มของผมหนักๆ หนึ่งครั้ง ก่อนจะยกตัวเองขึ้น เขาก็หอบน้อยๆ เหมือนกัน คุณฟรานยิ้มอย่างอ่อนโยนให้ผม แต่สายตาที่แสดงถึงความต้องการนั้นไม่เปลี่ยนไปสักนิด
ตอนนี้ขาของผมข้างที่พาดบนบ่าของเขาตกลงมาด้านข้างตัวของเขาแล้ว คุณฟรานไล้นิ้วมือไปตามพวงแก้มของผม และมืออีกข้างของเขาก็สัมผัสเบาไปตามร่างกายของผม ผมปรือตามองหน้าเขาพร้อมกับอาการเหนื่อยหอบที่ยังไม่จางหาย
“ค...คุณยังไม่เหนื่อยชะ..ใช่มั้ยครับ??” อ่าแล้วทำไมผมถึงต้องถามแบบนี้ด้วย
“...(ยิ้มกว้างๆ)....อยู่กับเธอฉันไม่เคยเหนื่อยเลย” คำพูดมาพร้อมกับแววตาที่ว่า....
.....คืนนี้เขาจะตามใจผม แต่ผมว่าเขาก็ตามใจตัวเองอยู่ดีน่ะแหละครับ
“ครั้งต่อไป ผมขอนอนสบายๆ อยู่บนเตียงนุ่มๆนะครับ” ผมบอกเจตนา
“ฮะฮะฮะ เอาสิ” เขาตอบรับมาพร้อมกับสายตาพราวระยับเลยครับ แต่นั่นยังไม่เท่ากับ..........
โดยที่ไม่ยอมถอนตัวออก....คุณฟรานผยุงรั้งตัวผมขึ้นมา ‘เรายังคงเชื่อมต่อกันอยู่’ มันก็เลย.......ฉ่าาาาาา...... ‘ตำตา’ เลยครับ ผมจึงรีบแก้สถานการณ์โดยการรีบยกมือตัวเองขึ้นไปกอดคุณฟรานแน่นๆเลย เพราะถ้าจะถอนออกมาแล้วเผชิญหน้ากัน ผมก็อายเกินกว่าจะมองหน้าเขาแล้วตอนนี้
“หึหึหึ” อึก!! คุณฟรานหัวเราะอ่ะ ผมจึงยิ่งกอดเขาแน่นๆ มากกว่าเดิม ถ้าไม่ได้ยินเสียงผมก็ไม่รู้ว่าเขาทำสีหน้าอย่างไรหรอกครับ
คุณฟรานยกตัวผมขึ้นมาไว้บนตักของเขา ก่อนจะดึงผ้าห่มขึ้นมาปกปิดร่างกายของผมที่กอดเขาแน่นยิ่งขึ้น เมื่อคิดได้ว่าตัวเองกำลังโป๊เปลือยอยู่ที่ระเบียงคอนโด เมื่อคุณฟรานห่มผ้าให้ผมแล้วเขาก็ค่อยๆ ขยับอย่างระมัดระวัง
“เอ๊ะ!!” แต่แรงขยับนั้น ก็มีผลกับผมนะครับ
ผมจึงเริ่มแสดงอารมณ์ของตัวเองออกมาด้วยการขยับเบาๆ ก็อารมณ์ความต้องการของผมกำลังได้ที่เลยนี่ครับ
“อืมมมม ชู่ววว ใจเย็นๆนะ”
คุณฟรานเหมือนก็กำลังข่มอารมณ์ตัวเองเช่นกัน ผมขมวดคิ้วเมื่อโดนขัดใจแต่ว่า....เมื่อเป็นผมเองที่ขอให้ไปต่อด้านใน อารมณ์พลุกพล่านนี้ผมจึงระงับด้วยการ....ขอหน่อยเถอะ ชอบแกล้งผมดีนัก
...งับเข้าไปที่บ่าของคุณฟรานซะเลยครับ......
แต่ว่า...แทนที่คุณฟรานจะแสดงปฎิกิริยาอะไรออกมา เขากลับ....
“หึหึ ระวังถูกฉันเอาคืนนะ” อ่ะนะ
“....มะ...ไม่เป็นไร อื้มมม”
ผมถอนปากออกมาตอบ แต่ก็ต้องรีบงับกลับเข้าไปใหม่ ครั้งนี้กลัวเสียงดังครับ เมื่อคุณฟรานขยับออกมาพ้นผ้าห่มแล้วก็ยกตัวของผมขึ้นมา ผมกอดเขามากยิ่งขึ้น จนเราทั้งสองคนแทบจะกลายเป็นเนื้อเดียวกันแล้ว คุณฟรานไม่ได้ถอดเสื้อผ้าสักชิ้นเลย แค่ปลดเสื้อและกางเกงที่เกิดจากฝีมือของผมในตอนแรกเท่านั้น
ท่านี้คุ้นๆนะ เหมือนผมจะเคยอยู่ในท่านี้มาก่อน เรายังเชื่อมต่อกันและกันอยู่ และคุณฟรานก็อุ้มผมทั้งอย่างนั้นเดินเข้ามาในห้อง และตรงไปยังห้องนอนของผม ห้องนอนที่ไม่ได้นอนมาเสียหลายวัน เตียงนอนที่คุณฟรานไม่เคยใช้ร่วมกับผมมาก่อน คืนนี้คงเป็นคืนแรกเลย
พอเข้ามาในห้องนอน คุณฟรานก็ปล่อยให้ผ้าห่มผืนหนาตกลงพื้นเสียอย่างนั้น เขาอุ้มผมมาวางลงบนเตียงของผมเอง ถึงตอนนี้ผมก็ละริมฝีปากออกมาจากบ่ากว้างของเขา
“เจ็บนะ เธอจะรับผิดชอบยังไงล่ะ” เขาพูดยิ้มๆ
เจ็บก็คือเจ็บสิครับ ทำไมต้องพูดทั้งรอยยิ้มแบบนั้นด้วย ผมจึงต้องโน้มใบหน้าของเขาลงมาและจูบเบาๆ ไปที่ริมฝีปากยิ้มๆ นั้นของเขา
“ผมปลอบใจคุณไม่เป็นนะครับ” ผมบอกเขาพร้อมทั้งอมยิ้มเล็กน้อย
“ฮ่าๆๆๆๆ งั้นฉันทำโทษเธอเองดีกว่า”
“ถ้าคุณคิดว่าผมจะเข็ดนะครับ” อ่ะนะใครจะไปยอมล่ะครับ
ผมรู้ว่าคุณฟรานใช้เจลอะไรช่วยในการหล่อลื่น และรู้ว่าเจลนั้นจะช่วยให้ผมไม่เจ็บเลย แต่มันก็จะทำให้ผมยิ่งจะอยากให้เขาเข้ามาในตัวของผมมากๆ และนานๆ ซึ่งมันก็ไม่แปลกถ้าผมจะอารมณ์ขึ้นง่ายๆกับการรุกรานเพียงน้อยนิดของเขา
เราจูบกันไม่นาน ผมก็พร้อมสำหรับการจะปลดปล่อยครั้งต่อไป ผมขยับสะโพกตอบรับแรงขยับเบาๆ ที่ขยับนำไปก่อนหน้านั้นแล้ว ไม่ต้องอารัมภบทอะไรมากมายสำหรับรอบที่สองนี้ ท่าที่ส่งความสุขระหว่างกันบางท่าที่ผมอ่านเจอในการ์ตูนวายจึงถูกผมนำมาอ้อนให้คุณฟรานทำให้ และดูเหมือนเขาจะแปลกใจอยู่ไม่ใช่น้อยที่ผมรู้ด้วย
ไม่อยากบอกหรอกว่ามีลักษณะแบบไหนบ้าง สำหรับคนที่ชอบอ่านการ์ตูนวาย ผมคิดว่าพวกเขาน่าจะรู้ดี 555
“อ๊ะ!! อ้า อ๊า”
การตอบสนองของผมและคุณฟรานเป็นไปอย่างเร่าร้อนและรุนแรงตามแรงอารมณ์ ในห้องนี้ไม่ต้องกังวลแล้วว่าจะมีใครมาได้ยินเสียงครวญครางของผมหรือไม่ ผมจึงไม่ต้องลำบากยกมือขึ้นมาปิดปาก ดังนั้นผมจึงได้ใช้มือไปลวงลามตามร่างกายของคุณฟรานบ้างตามที่ใจอยาก
ค่ำคืนนี้ไม่รู้ว่ากว่าเราทั้งสองคนจะได้นอนนั้น จะเป็นเวลากี่โมง แต่ผมก็ดีใจที่เรื่องทุกอย่างในวันนี้และหลายวันที่ผ่านมาคลี่คลายลงได้ แม้ผมจะยังไม่ได้ให้คำตอบคุณฟรานเกี่ยวกับการที่ผมหนีออกมาจากคฤหานส์ของเขาก็ตาม
.....เอาไว้ไปเฉลยทีเดียวในงานวันเกิดของคุณแล้วกันนะครับ....
......คุณฟราน......
....เพราะอย่างไรเสีย...ผมก็ถูกลงโทษแล้ว....
.................................................................
จบนะจ้ะจบแล้วจริงๆ (ป่าววะ?)
ทักทายทักทายยยยยยย :hao7:
อ่ะนะ ตอนหน้าจะลงเป็นตอนพิเศษตอนสุดท้ายแล้ว :mew1:
แต่มันยาวมากไปเลยจะตัดแบ่งเป็นตอนสั้นๆสามตอน
ที่เหลือก็ไปตามอ่านในเล่มเองแล้วกันนะ :katai5: :katai5:
เกริ่นก่อนหนึ่งตอนว่า ตอนต่อของตอนนี้ เราเอาไปลงไว้ในตอนพิเศษฉลองรวมเล่ม :hao3:
เพราะในงานเลี้ยงนั้น...คุณฟรานเป็นคนเล่าเรื่อง
ดังนั้น ตอนพิเศษตอนหน้า จะเป็นตอนไขข้อสงสัยทั้งหลายที่กรีนเคยทิ้งเอาไว้ในแต่ละตอนตั้งแต่เริ่มเรื่อง :mew4:
ขอบคุณที่ติดตามมาโดยตลอด :pig4:
แม้เรื่องนี้จะสามารถแต่งไปได้เรื่อยๆก็ตาม แต่เราก็คงต้องขอจบเพียงเท่าที่แจ้งไว้เท่านั้น :katai4:
เพราะเราจะเอาเวลาไปลงกับเรื่องอื่นแล้วววววววว 5555555555 :laugh:
ขอบคุณสำหรับทุกคำแนะนำ ติ ชม นะคับบบบบบบบ o18
Uri :bye2: :bye2:
-
สำรองเลือดแทบไม่ทัน :pighaun:
-
:hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
-
เลือดกำเดาแทบจะพุ่ง
โอ้ยยยยย อะไรจะขนาดนี้คุณฟรานนนน ><
รอตอนหน้าๆ
อยากอ่านตอนเซอไพรส์วันเกิดแล้วววว
-
:m25: เหอะๆ เลือดท่วม5555 :z1:
ขอบคุณมากค่ะ. ที่เอามาลง :pig4: :กอด1:
-
อ่านแล้วจะรู้
จากใจคนเขียน 5555
นิยายเรื่องนี้แต่งจนสำเร็จได้เพราะความหื่นล้วนๆ 5555 :o8:
หลายคนสงสัยว่าคนแต่งเอามาจากประสบกามจริงหรือป่าว?
ขอตอบว่า........ป่าวคับ -_- ประสบกามอ่อนด๋อยมากมั่ง เลยต้องสนองตัวเองแบบนี้ 555 :z1:
และหากใครคิดเอาพฤติกามในเรื่องไปใช้จริงก็....ไม่รู้ด้วยนะ ว่ามันจะเสียวอย่างในนิยายป่าว วะ55555555 :laugh:
บอกแล้วว่ามันเป็นเพียงจินตนาการที่โครตจะบรรเจิดมากๆของเราเท่านั้น
บวกกับความหื่นที่มีเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว....และความที่คนแต่งเป็นคนที่บ้าอ่านการ์ตูนมากๆ :ruready
อ่านเป็นร้อยๆเล่ม มีสะสมเพียบ กร๊ากกกกกกกกกกกกกก :oo1:
อยากดูหนังเอวีนะ แต่โหลดไม่เคยได้ -_- ครั้งจะไปหาซื้อ....ก็อาย เหวอๆๆๆๆ ช่างกล้าพูด 5555555 :hao7:
เอาเป็นว่าเอวียังไม่เคยดูเลย ดูแต่การ์ตูนเรท อ่านแต่การ์ตูนเรท แต่อันนี้กลับกล้าเปิดเผย วะ 5555555 o18
ก่อนจบความในใจลึกๆ แต่ล้วงออกมาได้อยู่ หึหึ :hao6:
ก็ฝากความเป็นเพื่อนเอาไว้ด้วยนะ คนหัวอกเดียวกัน ป่าววะ? :mew2:
https://www.facebook.com/uri2uri?ref=tn_tnmn
เข้ามาทักมาทายกันได้ จะได้เป็นเพื่อนกัน หื่นด้วยกัน 5555555 :haun4:
เอาเป็นว่าแอดมาแล้วทักกันด้วย มิเช่นนั้นมีถีบส่งอ่ะ (โหดร้ายไปป่าว?) 5555 o18
ไปละ o13
ขอบคุณทุกคนที่ติดตาม :pig4:
ขอบคุณทุกคอมเม้นต์เป็นอย่างสูง :pig4: :pig4: :กอด1: :3123: :L1:
เราอ่านบ่อยมาก ยิ่งเวลาเฟลคิดไรไม่ออก ขอบคุณจริงๆ :man1:
ตอนพิเศษ เหลืออีกเล็กน้อย ก่อนส่งท้ายในเวปบอร์ด
เรื่องหน้าต่อจากนี้...หลายคนเรียกร้องมาขอให้มีภาคสอง 5555 :hao3:
ขอบอกว่าเกือบเป็นภาคสองเหมือนกัน แต่นั่นเดี๋ยวไม่เร้าใจ จึงแต่งเป็นเพื่อนของคุณฟราน
ประวัติโดยย่อ.... :katai4:
เจ้าชายนาซิมบุตรชายคนที่ห้าขอกษัตริย์แห่งประเทศหนึ่งในแถบทะเลทรายกับเด็กหนุ่มผู้ริอ่านทำตัวเป็นปาปารัสซี่ รับรองฮาได้ใจ และเร่าร้อนถึงทรวง...เหมือนอยากช่วยปลดปล่อยอีกเรื่องแน่นอน
ฝากด้วยนะ o13
uri :bye2:
MooNok ปล. ถ้า คุณฟรานกับกรีนสนใจอย่างอื่นนอกจากกิจกรรมที่ทำอยู่ จะเห็นว่ามุมมืดของตึกข้างๆมีสาววายแก่ๆคนนึงแอบส่องอยู่
อยากตอบ 555
ความหื่นจะทำให้แก่ช้าลง นี่คือทฤษฎีส่วนตัว 5555555 :o8:
hongyia ระวังพวกบอดี้การ์ดเห็นล่ะ คิคิ^^
ตอบอีกนิดส์ บอดี้การ์ดไม่เห็นหรอก เพราะคุณฟรานไม่ได้ถอดเสื้อผ้า 5555 :hao6:
ไปจริงๆละ :hao7: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
-
:m25: :m25: :m25:
สมกับที่รอคอยยยยยยยยยยยยค่ะ :mew3:
-
ยั่วจริง ๆ เลยคุณฟรานเนี่ยยย
รักคนแต่งครับบบบ
-
ในที่สุดก็มา
เลือดหมดตัวไปตามๆกัน
-
ไม่อยากให้จบเลยยยยยย :hao5: :hao5: :hao5:
-
โอยยยยยยยย >////////<
ตอนนี้มันสุดยอดจิงๆอ่า อ๊าย~~~~~~~!!!!
:pighaun: :pighaun: :pighaun:
-
แรกๆ ว่ากรีนจะขอนำ แต่ถูกคุณฟรานชักจูงไปไกลแทนล่ะมั้งเนี่ย
การลงโทษครั้งนี้ คาดว่ากรีนกับคุณฟรานคงจะว้อนกันอีกใช่ม่ะ
-
รอค่ะ
-
แฮ่ก แฮ่ก คนอ่านเกร็งตามค่ะ ลุ้นมากค่ะ เหนื่อยเลยค่า :hao7: :hao7: :hao7:
-
o13 สนุกมากค่ะ ชอบตรงที่ไม่มีมาม่านี่แหละ นารัก แล้วก็แอบฮาด้วยอ่ะ
-
...
........
............
.........................
-
เร่าร้อนมากหนูกรีนยั่วเก่งจริงๆ
-
สุดๆ
-
555+ คุณฟราน เราว่าเราก็เป็นหนึ่งคนที่ส่องอยู่นะตอนอยู่ริมระเบียงอ่ะ วิวดีฝุดๆ
รอเรื่องต่อไป น่าสนใจอ๊ะ กรี๊ดๆๆ เจ้าชายยยยยย ชอบบบบบบบบบบบบบบบบบบ
รอตลอดดดด มาไวๆนะจ๊ะ ทุกเรื่องเรย ชอบโม้ดดดดด
-
รักคนแต่งที่สุด จะตามอ่านเรื่องต่อไปนะ
-
จบแล้วเหรอ
แล้วงานวันเกิดล่ะ
-
เลือดทะลักหมดตัววว
-
:haun4: :haun4: :haun4: มันเร่าร้อนมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :katai4: :katai4: :katai4:
-
รักคนแต่งครับ :)
-
รักคนแต่งครับ :)
รักคนอ่านเช่นกัน
รักกันไปนานๆนะ 5555555
-
รักคนแต่งที่สุด จะตามอ่านเรื่องต่อไปนะ
ขอบคุณมากมาย
รักคนอ่านด้วย :กอด1:
-
MooNok ปล. ถ้า คุณฟรานกับกรีนสนใจอย่างอื่นนอกจากกิจกรรมที่ทำอยู่ จะเห็นว่ามุมมืดของตึกข้างๆมีสาววายแก่ๆคนนึงแอบส่องอยู่
อยากตอบ 555
ความหื่นจะทำให้แก่ช้าลง นี่คือทฤษฎีส่วนตัว 5555555
55 :-[
อยากบอกว่าเราแอบหื่น แต่เปนพวกทฤษฏีจัดปฎิบัติติดลบ กร้ากกกกก
พวกการ์ตูนนิยายนี่ก้ล้นห้องแทบไ :jul1:ม่มีที่ให้คนนอน จะเอาไปขายก้ไม่กล้ากลัวคิดถึง
ปล.เดี๋ยวตามไปหื่นในเฟส(พักนี้เฟสร้าง ทำงานกลับมาก้สลบเปิดอีกทีเจอ โนติกฯ แม่เจ้า0_0)
ปล.2 avไม่ฟินเท่า นิยาย ฟิค aneme หรอก เชื่อเห้อ
-
MooNok ปล. ถ้า คุณฟรานกับกรีนสนใจอย่างอื่นนอกจากกิจกรรมที่ทำอยู่ จะเห็นว่ามุมมืดของตึกข้างๆมีสาววายแก่ๆคนนึงแอบส่องอยู่
อยากตอบ 555
ความหื่นจะทำให้แก่ช้าลง นี่คือทฤษฎีส่วนตัว 5555555
55 :-[
อยากบอกว่าเราแอบหื่น แต่เปนพวกทฤษฏีจัดปฎิบัติติดลบ กร้ากกกกก
พวกการ์ตูนนิยายนี่ก้ล้นห้องแทบไ :jul1:ม่มีที่ให้คนนอน จะเอาไปขายก้ไม่กล้ากลัวคิดถึง
ปล.เดี๋ยวตามไปหื่นในเฟส(พักนี้เฟสร้าง ทำงานกลับมาก้สลบเปิดอีกทีเจอ โนติกฯ แม่เจ้า0_0)
ปล.2 avไม่ฟินเท่า นิยาย ฟิค aneme หรอก เชื่อเห้อ
จริงอ่ะ 5555
งั้นขอฝันฟินๆต่อไปละกัน หึหึหึ
แอดมาแล้วทักด้วยนะ จะรอ
-
อ๊ากกกก ขอเลือดด่วนค้าาาา
-
จริงอ่ะ 5555
งั้นขอฝันฟินๆต่อไปละกัน หึหึหึ
แอดมาแล้วทักด้วยนะ จะรอ
แอดละเมือวาน
แล้วเจอกัน
ว่าแต่.....ตอนต่อไปล่ะเคอะ ไม่รีบ แต่เร็วๆหน่อย มันหื่นไม่ต่อเนื่อง
-
รอตอนพิเศษสุดท้ายค่ะ :hao6:
-
แอดละเมือวาน
แล้วเจอกัน
ว่าแต่.....ตอนต่อไปล่ะเคอะ ไม่รีบ แต่เร็วๆหน่อย มันหื่นไม่ต่อเนื่อง
55555555 ชอบอ่ะคนหื่น เห็นคนหื่นแล้วมีฟามสุข หึหึหึ
-
รวดเดียวจบเลย
:m25: :z1: :m25:
รู้สึกตัวเองหื่นตามคนเขียนไปด้วยเลย
แอดเฟสไปแว้วนะค่ะ รอติดตามผลงานใหม่อยู่ด้วยอะ
ท้วงข้ามเรื่องจะโดนด่าป่าวอ่ะ
-
:z3: :z3:
ส่งตอน7มายั่ว
:mew2:
เค้ารอตอนต่อยู่นะตัวเอง :mew6:
-
ตอนนี้เขินอย่างเดียวคับ :-[
แต่งเอง เขินเอง ขำเอง 5555555555 :hao7:
ไม่ยาวมาก สั้นๆได้ความอาย หึหึหึ :z1:
ตอนพิเศษ 7
คำตอบ...ชกครั้งที่ 1
เช้าวันหนึ่งที่อากาศแจ่มใส
“วันนี้คุณไม่ไปไหนหรอครับ??” ผมทักคุณฟรานที่กำลังนั่งสบายอารมณ์อยู่ที่ห้องนั่งเล่น เขากำลังนั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่
“หืม....ไม่ล่ะ อยู่กับเธอบ้างก็ดี” พูดแล้วยิ้มหล่อๆ ส่งมาให้ผมซะงั้น แต่ผมไม่หลงกลหรอก
“ผมมีภูมิต้านทานนะครับ” ผมบอกพร้อมยิ้มแบบรู้ทันไปให้เขาบ้าง หึหึ
“หึหึหึ เดี๋ยวนี้เก่งนะเรา” อ่ะนะ ผมเก่งมานานแล้ว
“ก็นะ คุณยังรู้จักผมน้อยเกินไป” พูดแล้วผมก็ยิ้มอย่างเป็นต่อ
“อะไรที่ฉันยังไม่รู้เกี่ยวกับตัวเธอบ้างล่ะ” จากที่คุณฟรานอ่านหนังสือพิมพ์ ก็หันมาสนใจผมอย่างจริงจังแล้ว ฮ่าๆๆๆ เป็นไงๆ
“เยอะแยะ” ผมพูดแล้วเดินเข้าไปนั่งใกล้ๆ เขา แต่โซฟาคนละตัวกัน
“เยอะแยะ??” ฮะฮะ เลียนแบบคำพูดผมซะงั้น
“อืมหื้อ” ผมตอบพร้อมพยักหน้าหนักๆ หนึ่งที ทั้งที่ยังอมยิ้ม
“อย่างเช่น” คุณฟรานยิ้มขึ้นมานิดๆ อยากรู้อ่ะดิ ฮ่าๆๆๆ
“ความชอบในบางเรื่องของผม” ผมบอกอีกครั้ง อย่างอยากเล่นยี่สิบคำถามขึ้นมาเสียอย่างนั้น แต่ไม่คิดว่า..........
“หืม....หนังสือโป๊ของเธอน่ะหรอ” หา!!! อะไรนะ ผมเงยขึ้นไปมองเขาทันที คุณฟรานกำลังอมยิ้ม แววตาพราวระยับเลย
....นะ....นะ....หนังสือโป๊ปปปปปปป.....
........ผมมีหนังสือโป๊ที่ไหนเล่า!!!!.......
.....และผมก็ไม่เคยอ่านด้วย.......
....เอ๊ะ!!! อย่าบอกนะว่า..........
ถึงตอนนี้ผมก็.......แปร๊ดดดดดดด...ฉ่าาาาาาา......อย่างปัจจุบันทันด่วน ใบหน้าของผมร้อนผ่าวขึ้นมาทันที ผมอ้าปากหวอ ตาเบิกกว้าง กระพริบตาปริบๆ หันไปทางซ้ายทีขวาที มีใครได้ยินอีกมั้ย? ผมอายนะเนี่ย
“หึหึหึ อ้าวถูกหรอเนี่ย”
“อ่ะ...คะ...ค...คุณฟราน!!” อะไรอ่ะ ตกลงนี่มันอะไรอ่ะ เขารู้หรือไม่รู้ แล้วเขาคิดว่ามันคืออะไรอ่ะ
“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า” คุณฟรานหัวเราะขึ้นมาเสียอย่างนั้น เฮ้ย!!!
“ไม่ใช่ซะหน่อย” ผมขมวดคิ้ว อะไรเนี่ย ผมทั้งอายทั้งงงแล้วนะ
“หึหึ แล้วเธอจะหน้าแดงทำไมล่ะ”
“เอิ่ม....ก็....แบบว่า มันเป็นนิยาย การ์ตูนวายอ่ะ คุณรู้จักป่าวล่ะ” ผมบอก แสดงว่าเขาก็ต้องเคยเห็นล่ะ แต่เป็นตอนไหนน่ะ ผมก็ไม่รู้
“วาย....แบบที่ฉันทำกับเธอ เขาเรียกว่าวายหรอ” คุณฟรานครับ อย่าถามทั้งรอยยิ้มแบบนั้นสิครับ
.......แปร๊ดดดดดดดดดดด...... หน้าของผมรู้สึกว่ามันจะร้อนมากกว่าเดิมซะงั้น
“อ่ะ....!!!..........” ผม...ผม....กำลังควันพุ่งครับ หน้าไหม้จัด ติดอ่างอย่างแรง
คือว่า...โดนเขาจับได้นี่ผมก็อายมากแล้วนะ แถมคุณฟรานยังทำเหมือนรู้ว่าผม....หะ....หื่น หื่นอีก ว๊ากกกกกกกกกกก กูอายว่ะ!!! จะเอาหน้าไปซุกไว้ไหนดีวะ
ผมกระพริบตาถี่ๆ อีกหลายๆ ครั้ง ก่อนจะหายใจเอาอากาศเข้าไปลึกๆ แหนะคุณฟรานยิ้มเหมือนเป็นต่อผมแล้วอ่ะ
“คุณ....คุณเห็นได้ยังไง”
“หึหึหึ เยอะแบบนั้น จะไม่เห็นได้ยังไงล่ะ”
อ่ะ!! ผมตาโตขึ้นมาเลย
เฮ้ย!!! เขา.....เขาเห็นหรอ???
ผมนิ่งตั้งสติก่อนค่อยคิดได้ว่า......จริงสิ!!! คุณฟรานไปค้างที่ห้องของผมนี่นา แต่ผมแอบไว้แล้วนะ หรือว่า.....แล้วผมก็ทำสายตาจับผิดไปที่สุดหล่อเขาล่ะครับ แต่คุณฟรานทำเพียงยิ้มๆ แล้วส่ายหัวเบาๆ
“ความลับไม่มีในโลกหรอกนะกรีน” เขาพูดแบบนี้อ่ะ
ผมรู้...และก็ไม่คิดว่าคอเลคชั่นของผมจะเป็นความลับอะไรมากมายหรอก แต่ว่า...กูไปพลาดให้เขาเห็นตอนไหนวะ!!
“เธอเปิดเข้าไปหยิบมาอ่านที่นี่ไม่ใช่หรอวันนั้น” คุณฟรานบอกอีกครั้ง
เออว่ะ สายของวันต่อมาที่คุณฟรานไปนอนที่คอนโดของผมนั้นน่ะ ผมเปิดเข้าไปเอาการ์ตูนด้วยนี่นา แต่ว่า...ต้องเป็นจังหวะนั้นแน่ๆ ผมคิดว่าเขาคงจะไม่ออกมาจากห้องน้ำเร็วๆ หรอก ผมจึงนั่งอยู่ในห้องนั้นเพลินไปหน่อย จนเขาเอ่ยปากเรียกนี่แหละ แต่วันนั้นคุณฟรานก็ไม่ได้พูดอะไรนี่นา
“แล้วที่กล่อมเธอหลับเมื่อคืนอีกล่ะ” คุณฟรานพูดขึ้นมาอีก
“.....!!.....” นะ....นะ...นั่นน่ะ ก่อนนอนผมแอบไว้ใต้หมอนของผมแล้วนะ
คือว่าเรานอนด้วยกันก็จริง แต่ว่าวันไหนที่เขากลับดึกผมก็จะหยิบการ์ตูนวายออกมาอ่าน แล้วพอจะนอนผมก็จะแอบไว้ใต้หมอนน่ะ มันง่ายดีไง และคงเพราะผมคิดง่ายเกินไปนี่แหละมั้ง ผมแหล่ตามองไปที่เขาอย่างชั่งใจ เขาจะว่าอะไรผมป่ะเนี่ย
“.....คุณไม่ว่ามันแปลกหรอ” ผมตัดสินใจถามเมื่อคุณฟรานยังทำเพียงยิ้มๆ เท่านั้น
“ไม่นี่ ถ้าไม่มีผลกับงานอื่น นี่ก็เป็นงานอดิเรกที่ดี เพียงแต่....” เพียงแต่...มาพร้อมกับแววตาระยิบระยับเลยนะครับ
“อะ....อะไรครับ” ผมติดอ่างขึ้นมาทันที น่ากลัวอ่ะ
“เวลาเธออ่านนี่ เธอทำหน้าหื่นดี หึหึหึ”
เง้อออออออออออออ ผมขอตัวก่อนนะครับ ไม่ไหวแล้วววววววววววว............
อายมากมาย นี่กูทำหน้าแบบนั้นจริงๆ หรอวะ
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก..............
......หื่น หื่น หื่น นี่กูเผลอทำหน้าหื่นไปจริงดิ...........
.......อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก.......
.................................................................
อ่ะนะจบเถอะ :katai2-1:
เขียนเองยังอายเอง กร๊ากกกกกกกกกก :hao6:
Uri :bye2:
ปอลอปอลอ
อย่าอ่านวายต่อหน้าสาธารณะชน 555 :laugh: มิเช่นนั้น..........:z1:
-
“ความชอบในบางเรื่องของผม” ผมบอกอีกครั้ง อย่างอยากเล่นยี่สิบคำถามขึ้นมาเสียอย่างนั้น แต่ไม่คิดว่า..........
“หืม....หนังสือโป๊ของเธอน่ะหรอ” :laugh:
ไม่น่าพูดเลยน้าากรีน ยิ่งพูดยิ่งเข้าตัว55555 :jul3:
-
คุณฟรานปิดได้แนบเนียนว่าไม่รู้เรื่อง กรีนงงเรยทีเดียว ไปเห็นตอนไหนเนี่ยะ
สมควรอายอยู่นะกรีน ก็ดันใช้วิชาในการ์ตูนวายกะคุณฟรานอ่าสิ ช่ายมะ อิอิ
-
:mew1: น่ารักจิงๆๆเลย
ชอบบๆๆๆๆ o18 :hao7:
-
:laugh: โธ่กรีนความลับแตกซะล่ะ
เอ๊ะว่าแต่เราเผลอทำหน้าหื่นตอนอ่านวายแบบกรีนมั่งเปล่านี่ :z1:
-
5555+
ไม่น่าคิดนะกรีน ว่าปิดได้อ่ะ
-
รวดเดียวจบเลย
:m25: :z1: :m25:
รู้สึกตัวเองหื่นตามคนเขียนไปด้วยเลย
แอดเฟสไปแว้วนะค่ะ รอติดตามผลงานใหม่อยู่ด้วยอะ
ท้วงข้ามเรื่องจะโดนด่าป่าวอ่ะ
ไม่ว่ากัน กำลังแต่งเรื่องใหม่ด้วย
หื่นอ่ะ อยากให้หื่นตามอยู่แล้ว 5555555
-
5555555 รีนน้อยน่่ารักมาก
คุณฟรานแซวนิ่งๆนะแต่คนฟังนี่อายมากอ่ะ
รอพาร์ทสองๆ
-
อ่านเรื่องนี้แล้วหื่นตามคนเขียนเลย 5555 อย่าลืมเรื่องหน้านายเอกต้องท้องน๊า 5555
-
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
กรีนไม่โปรอะ บอกเลยว่าไม่โปร
นั่งอ่านกลางบีทีเอสยังไม่มีกล้ามเนื้อบนในหน้ากระตุกแม้แต่เซ็นเดียว (แต่หน้าฟินๆจะอ่านซ้ำไปมาหลายรอบหน่อย55)
-
กรีนน่ารัก
-
ตอนนี้กรียนน่ารักน่ะครับ
:z1: :L3: :L3:
-
:z1:
กรีัน อย่าได้อายยย
อ่านแล้วก็หื่นกันทุกคน
:katai3:
-
เป็นนิยายที่ตอนพิเศษเยอะจริงๆ ฮ่ะๆ ปลื้มมั่กมาก~
-
สนุกมากครับ
-
กรีนแพ้อย่างราบคาบ 555
-
กรีนน้อย :haun4:
-
กรีนน้อยจะมีวันชนะบ้างมั้ยเนี่ย
-
กรีน เอ้ย ขุดหลุมฝังตัวเองชัดๆ อันที่จริงเค้ามีเหมือนกัน ตู้นึงเก็บไม่หมดอ่ะ555 แล้วก็ขอขอบคุณนักเขียนที่ประทานอาหารมื้อพิเศษนี้ มาไห้ค่ะ หึหึหึ :katai2-1:
-
มาลงซะเย็นเลย คึคึคึ (มืดแว้วต่างหาก เห่อๆๆ) :z1:
อ่านให้หนุกนะะะะะะะะ ทุกคนนนนนน o13
ตอนพิเศษ 7
คำตอบ...ชกครั้งที่ 2
เช้าวันต่อมา
‘เมื่อวานผมแพ้ วันนี้ผมจะต้องชนะ หึ!!’ ผมคิดอย่างหมายมั่น ไม่ยอมหรอกครับ
“โทนี่คุณฟรานจะกลับมาเมื่อไหร่” ผมเดินมาถามโทนี่ ก็เมื่อเช้าผมลืมถามคุณฟรานน่ะสิ
“ประมาณบ่ายโมงครับ” โทนี่ตอบ
“ถ้าบอสนายกลับมาก็เรียกฉันด้วยนะ”
“ครับ”
อ่ะนะ ระหว่างนี้ผมขอเตรียมข้อมูลก่อนครับ เรื่องที่ผมจะถามมันก็ใช่ว่าจะไม่น่าอายนะครับ แต่ว่า....งานนี้ผมจะไม่ยอมอายคนเดียวแน่นอน
เมื่อเวลาผ่านไป.....ผ่านไป.....ผ่านไป......และก็ผ่านไป
“เธอมีเรื่องอะไรอยากคุยกับฉันหรือ??” เสียงคุณฟรานครับ ไม่รู้ว่ากลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่ แล้วทำไมโทนี่ไม่มาเรียกผมล่ะเนี่ย แต่ก็...ช่างเถอะ
“อ่ะ คุณกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่ครับเนี่ย” ผมถาม
“เพิ่งมาถึงน่ะ ว่าไงหื้ม...” คุณฟรานตอบ แล้วเขาก็เดินเข้ามานั่งที่เก้าอี้อีกตัว ตอนนี้ผมนั่งอยู่ที่ซุ้มศาลาที่สวนครับ
“คุณพักก่อนก็ได้นะ” ผมบอกเขา ก็ผมยังไม่ค่อยพร้อมเลยนี่นา
“ไม่เป็นไร งานฉันไม่ได้หนักหนาอะไร” แต่คุณฟรานกลับปฎิเสธความหวังดีของผมเสียอย่างนั้น
“อ่ะ งะ...งั้น” เอาไงดีวะ
“.............” ระหว่างที่ผมคิด คุณฟรานก็ไม่ได้เร่งอะไรอีก
แบบว่าขอบิ้วอารมณ์ก่อนจะได้ไหมนะ จู่ๆ จะให้เข้าเรื่องนั้นเลย มันก็..........
“หึหึหึ เธอหน้าแดงนะ” หะ..หา!!
ผมรีบยกมือขึ้นมาลูบใบหน้าของตนเอง เออว่ะ มันร้อนๆ จริงๆ ด้วย และแม้ว่าเราจะนั่งกันที่สวน แต่อากาศไม่ได้ร้อนเลยครับ ออกจะเย็นสบายด้วยซ้ำ
“ก็ต้องแดงอยู่แล้ว ในเมื่อ....!!....” ด้วยความลืมตัว ผมเลยเกือบเผลอบอกสิ่งที่กำลังคิดอยู่ออกไป
“หืม...ในเมื่อ....??” คุณฟรานครับ อย่าจี้ครับ
แต่....ในเมื่อ.....เอาวะ ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว
“ผมสงสัยน่ะ....” ผมเกริ่นก่อน พร้อมทั้งสังเกตปฎิกิริยาของเขาไปด้วย
“.........” คุณฟรานไม่ถามแต่เลิกคิ้วครับ ใบหน้าแบบนั้นมัน...!!!!....ผมยอมแพ้จริงๆ นะเนี่ย
“...วะ....เวลาเอ่อ...เวลาเรามีอะไร....(สูดดดด).....” ผมพูดแล้วก็สูดลมหายใจเข้าลึกๆ รู้สึกว่ายิ่งพูดช้ามันจะยิ่งน่าอาย เพราะตอนนี้ใบหน้าของผมมันคงจะสุกแล้ว
“อะไร??” ครับอะไรครับ พูดแล้วอย่าอมยิ้มสิครับ รู้สึกเดี๋ยวนี้คุณฟรานจะยิ้มง่ายขึ้นกว่าแต่ก่อนนะ
“เวลาเรามีอะไรกัน ทำไมคุณไม่เคยทิ้งรอยอะไรไว้บนร่างกายของผมเลยล่ะครับ” ผมหลับตาแน่นๆ และพูดเร็วๆ ลิ้นแทบพันกัน พูดทั้งๆ ที่รู้ว่าตัวเองหน้าแดงแค่ไหน
.............เงียบ............
...อะ...อะไรอ่ะ......เงียบ........
ผมค่อยๆ เปิดเปลือกตาขึ้นมา ละ...แล้วสิ่งที่เห็นบนใบหน้านั้น คือ...................
......รอยยิ้มกว้างๆ ที่ส่งมาให้ผมอย่างอ่อนโยน.....
.....อะ....เอ่อ....ผมจะอึ้งหรือจะเอ๋อดีละเนี่ย นี่มัน...บรรยากาศแบบนี้มัน......
...สายตาของคุณฟราน.....
.....รอยยิ้มที่แสนอ่อนโยนของคุณฟราน.....
.....รอยยิ้มที่สื่อถึงความรักใคร่ที่เขามีต่อผม.....
.....รอยยิ้มที่แสนจะลึกซึ้งนั้น.....
ผมจึงทำเพียงหันหน้าแดงๆ ไปอีกทางอย่างห้ามหัวใจที่กำลังตีเป็นกลองรัวอยู่ในอกเท่านั้น
.....ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก.....
ทำไมต้องทำสายตาแบบนั้นด้วยนะ ผมเม้นริมฝีปากไว้แน่น มัน...มันเขินๆ อ่ะ แบบ....ก็นะ แต่พอเริ่มตั้งสติได้ ผมก็หันหน้ากลับมาเผชิญหน้ากับเขา แม้จะยังหน้าแดงอยู่ก็ตาม
“ทะ..ทำไมครับ” ก็คุณฟรานไม่ยอมพูด ผมจึงต้องถามเสียเอง
คุณฟรานยังคงส่งยิ้มอย่างอ่อนโยนมาให้ผม ก่อนที่เขาจะพูดประโยชน์ยาวๆ ที่ส่งผลทำให้ผม....อยากจะร้องไห้มาเสียอย่างนั้น
“...การที่ฉันได้ร่วมรักกับเธอ ฉันก็เป็นเจ้าของเธอเต็มตัวแล้ว และเพราะร่างกายของเธอก็เป็นสิ่งที่ฉันรักมาก ฉันจึงไม่อยากให้มันมีตำหนิ” คุณฟรานบอกพร้อมรอยยิ้มอบอุ่น.....รักใคร่
คำพูดนั้น...ไม่ได้เป็นคำพูดที่เข้าใจยากอะไรเลย แต่ว่า....ผมกลับต้องขมวดคิ้วแน่นอย่างไม่เข้าใจ ใช่แล้วล่ะ คุณฟรานพูดบอกมาด้วยแววตาที่รักใคร่ผมมากมายขนาดนั้น มันเลยทำให้ผมอยากจะร้องไห้ให้กับความรักที่มากมายของเขาขึ้นมาน่ะสิ
“ผม....” ผมยืนขึ้น ก่อนจะตัดสินใจทำและพูดในสิ่งที่คิดว่าน่าอายมากๆ ออกไป
“ผมก็รักคุณมาก รักคุณมากๆเลยครับ” ผมบอกรักเขาพร้อมกับเดินเข้าไปสู่อ้อมกอดนั้นของคุณฟราน ที่ดูเหมือนจะรอรับผมอยู่ก่อนแล้ว
“............”
ไม่ต้องมีคำพูดอะไรอีกแล้ว แค่เราสองคนกอดกันแน่นๆ ใช้สัมผัสทางร่างกายสื่อใจถึงใจกันก็พอ ผมซบหน้าอยู่ตรงหน้าอกของเขา เสียงหัวใจของเขาเต้นแรงจริงๆ แต่คุณฟรานกลับไม่ได้หน้าแดงแบบผม เขาหอมลงมาที่หัวของผมเบาๆ ผมอมยิ้มเล็กๆ
ก็ใช่ว่าคุณฟรานจะไม่อายนี่นา เขาก็อายเป็น เพียงแต่....คุณฟรานเป็นคนควบคุมอารมณ์และความรู้สึกทางกายภาพได้ดีกว่าผมก็เท่านั้นเอง
และแล้ววันนี้ผมก็แพ้อีกแล้วครับ ผมแพ้จริงๆ.....
......ผมแพ้ต่อความรักของคุณฟรานไงครับ......
.................................................................
จบนะอิอิ :hao6:
สั้นๆ หวานๆ :mew1: :o8: :impress2:
Uri :bye2:
-
กรีนมาแล้วววววววววววว :mew3:
:oni2:คุณฟรานพระเอกมั๊กมากกกกกกกกกกกก กรี๊ดดดดดดดด
-
คุณฟรานเอาใจไปเลยอ่ะ
อะไรจะพระเอกขนาดนี้
อบอุ่นมากกกกก ชอบบบบบบบ ><
-
:o8: อยากได้แบบคุณฟรานสักคน :hao6:
-
มาสั้นจังอะ
คุณฟรานโหมดอบอุ่นน ^^
-
อร๊ายยยยยยยย :-[ :-[ :-[ คุณฟรานนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
อยากได้แบบคุณฟราน เค้าจาเอา เค้าจาเอา เค้าจาเอา เค้าจาเอา เค้าจาเอา :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
-
น่ารักสุดๆ
-
สนุกดีค่ะ
-
น่ารักมากเลย อ่านไปยังเขินแทนกรีน
-
:hao6: คุณฟรานพระเอกมากกกก น่ารักจริงๆ5555
-
เขิลแทนกรีน อร๊ายยยย :ling1:
-
:mew1: คู่นี้น่ารักขึ้นทุกวันๆเลยเนอะ
อยากได้แบบนี้บ้างจัง :L2:
-
อั๊ยยะ เขินตามเลยครับ
ฟินนนน :o8:
-
อย่าคิดที่จะชนะเลย ความรักของคุณฟรานมันแรงงงงงงงงงงงงง :m25:
-
555 เธอทำหน้าหื่นดี
มันเป้นกันทุกคนคะคุณฟรานนนนนน
แอร๊ยยยย เขินไปพร้อมคุณกรีน ><
รอตอนต่อไปยนะคะ ยังไม่จบใช่ไหม
-
แหมๆแพ้ความรักของคุณฟราน ฮ่ะๆ
-
กรีนเอ๊ย แพ้ตั้งแต่แรกพบเจอคุณฟรานแล้วล่ะ ^^
-
น่ารักมาก เขินแทนเลยย
:hao7: :hao7:
-
หวานซะ มดตายยกรังเลย
-
:mew3: :mew3:
-
น้องกรีนน่ารักดีค่ั
-
อื้อหือ หวานซ้าาาาา
ว่าแต่...หลุดคอนเซ็บนะ ใหนล่ะหื่นใหนล่ะหื่น :impress2:
-
มาแว้วววววววววววววว :hao7:
มาช้าดีกว่าไม่มา 5555555 :katai4:
คิดถึงกันม้ายยยยยยยยยย :mew6:
ตอนพิเศษ 7
คำตอบ...ชกครั้งสุดท้าย
วันต่อมาอีก วันนี้เป็นวันหยุดราชการครับ แต่สำหรับเอกชนก็แล้วแต่ล่ะ
“ที่คุณส่งบัตรเชิญไปให้เพื่อนผมนี่ เพราะพวกเขาเป็นเพื่อนของผมหรือเปล่า??” ก็มันสงสัยอ่ะ หรือว่าจะเป็นเรื่องของธุรกิจ เพราะสองหล่อเขาไม่ยอมบอกผมน่ะสิ
“แล้วเธอคิดว่าไงล่ะ” ไงงั้นอ่ะ ถามผมกลับแบบนี้แล้วผมจะตอบยังไงล่ะ
“ก็เพราะผมไม่รู้ไง ผมเลยถาม” ผมบอกเขาให้กระจ่างอีกครั้ง
“พวกเธอรู้จักกันได้ยังไง ลองเล่าให้ฉันฟังได้มั้ย??”
“อืมมม...ก็ได้ครับ” ผมคิดก่อนตอบรับ เพราะดูเหมือนคุณฟรานจะอยากให้ผมเล่าก่อน
ก็อย่างที่เคยบอกไว้ พวกเรารู้จักและสนิทกันก็เพราะ...คำต้องห้าม...คำไหนน่ะหรอ ก็คำว่า ‘น่ารัก’ นั่นไงล่ะ แค่เพียงผมเกริ่นคุณฟรานก็อมยิ้มแล้ว ก็นะ...ไม่เป็นไร ผมเริ่มด้านแล้วล่ะ 555
ในวันรับน้อง ที่จริงผมขี้เกียจมารับน้องมาก แต่พี่เกรย์บอกว่า
“เราน่ะ มันเป็นพวกสังคมแคบ ควรจะไปรับน้องซะ จะได้รู้จักกับเพื่อนๆ เอาไว้นะกรีน” ก็นะ
แล้วคุณพ่อกับคุณแม่ก็มาเห็นดีด้วยกับพี่เกรย์เสียอย่างนั้น สุดท้ายและท้ายสุดผมจึงยอมเข้าร่วมงานรับน้องกับพวกเพื่อนๆ ก็ก่อนหน้านั้นผมไปเที่ยวต่างประเทศและไปอยู่กับพี่เกรย์ที่ไปเรียนต่อต่างประเทศ และเพราะโคต้าร์ท่องเที่ยวของผมมันก็ยังไม่หมดด้วย ผมจึงตั้งใจว่ารอให้เปิดเรียนและผ่านงานรับน้องแล้วค่อยกลับมาเรียนอย่างเดียวดีกว่า แต่ผมก็จนต่อคำพูดของพี่เกรย์
ผมเดินหล่อๆเข้ามาในรั้วมหาลัยได้ไม่นานนัก ผมก็ต้องตกเป็นเป้าหมายทางสายตาของหลายต่อหลายคนแล้ว ก็นะ...ผมบอกแล้วว่าผมอ่ะ....หล่อ
ผมเดินตรงมาที่หน้าคณะอย่างไม่เร่งรีบอะไร เพราะตอนที่ตัดสินใจจะเข้าเรียนที่นี่ผมก็แอบมาสำรวจสถานที่ไปแล้วรอบหนึ่ง และคณะถาปัตย์มันก็ไม่ได้หายากอะไรด้วย
ผมเห็น...น่าจะเพื่อนๆ รุ่นเดียวกันกับผมนี่แหละ กำลังถูกรุ่นพี่เรียกไปรวมตัวกันอยู่ แต่ว่าทุกคนมีป้ายชื่อ แล้วป้ายชื่อผมจะไปเอาจากไหนล่ะ อ่ะ....นั่นไงๆ แต่ก่อนที่ผมจะตรงไปที่โต๊ะหน้าคณะนั้น
“น้องคะ....”
“.....!?.....” เงียบ!! เรียกกูป่าววะ เห็นเรียกแล้วมองมาที่ผมอ่ะ แต่ผมหล่อครับ ยังยืนยันเจตนาเดิมอยู่ครับ
“ฮิฮิฮิ น้องนั่นแหละค่ะ น้องน่ารัก” เชี่ยยยยยยย...ชัดเลยครับ ปริ๊ดครับ กูหล่อเว้ย!!
ด้วยความเจ็บปวดที่ฝั่งใจมาแต่เด็ก ผมจึงหน้ามืดตามัวแล้วครับ ผมเดินหน้าบึ้งๆ ตรงไปที่พี่ผู้หญิงคนนั้นแทบจะทันที โดยที่ไม่ได้สนใจเลยว่าคนที่ผมเดินเข้าไปหานั้นเป็นผู้หญิง ก็ที่ผมเป็นแบบนี้มันมาจากยายอ้วนที่เป็นผู้หญิงนี่ครับ เรื่องแบบนี้ผมเลยลืมที่จะนึกถึงสภาพสังคมรอบตัวไปชั่วขณะ
“ลองเรียกอีกครั้งซิ แล้วจะรู้ว่าผมไม่ได้น่ารัก”
หลังคำพูดแข็งๆ ของผม ทุกอย่าง...........
........เงียบ.........
“เฮ้ย!! ก็มึงน่ารั....”
‘พลั่วะ!!!’
“ว้ายยย!! / กริ๊ดดดด!!”
เอ๊ะ!!! เชี่ย!!! กูทำอะไรลงไปวะ ผม...ผมไม่ใช่คนใจร้อนนะครับ ถึงตอนนี้แล้วผมพึ่งสังเกตว่าไอ้คนที่มาถามผมนั้น ล้มลงไปกองกับพื้นแล้ว ส่วนคนอื่นก็ยิ่งให้ความสนใจผมมากขึ้นกว่าเดิม ส่วนพี่ผู้หญิงคนนั้น...ก็คงจะอึ้งจนหายอึ้งไปแล้ว ตอนนี้พี่เขาคงจะตกใจมากกว่า
“ผมขอโทษคร๊าบบบบบ” ผมพูดพร้อมกับก้มขอโทษ ก็ว่าจะไปช่วยไอ้คนที่ล้มอยู่แต่ก็มีพี่ผู้ชายที่ไม่รู้มาจากไหนรีบเข้ามาช่วย
“เฮ้ย!!! เกิดไรขึ้นวะ”
เสียงส่งมาไม่เบาเลยครับ ก่อนที่ตัวจะตามมาและ...!!!....ไม่ได้มาคนเดียวครับ มาเป็นสิบ!!!
....อ่า....กูเผลอทำเรื่องร้ายแรงไปซะแล้ว......
กว่าเรื่องจะสงบได้ อ่ะนะ....ที่จริงก็ไม่มีอะไรมากหรอกครับ เพราะผมก็ยอมรับผิดและขอโทษทั้งพี่ผู้หญิงและผู้ชายคนนั้น ที่ผมเผลอไปต่อยมันเข้า และก็มีการถามที่มาที่ไปอีกเล็กน้อย จึงกลายเป็นว่าอย่าพูดคำว่า ‘น่ารัก’ ให้ผมได้ยินจะดีกว่า เพราะร่างกายผมมันจะไปเอง เคลียร์กันไม่ยากครับแค่มีรุ่นพี่ที่เคยเรียนที่เดียวกับผมมาช่วยยืนยันให้อีกคน ผมพึ่งรู้ว่าพี่แกเคยเรียนที่เดียวกันและเป็นเพื่อนกับพี่เกรย์ด้วย เลยนัดเลี้ยงขอบคุณแกวันหลัง
แต่ว่า.......แงงงงงงงงงงง ตอนทำกิจกรรมนี่สิ ทำไมเล็งมาที่กูจังวะ.....จนมีอยู่ฐานหนึ่งที่ต้องให้คนที่เราจับคู่ได้นั้น แต่งหน้าให้เรา หึหึหึ ผมก็ไปได้คู่กับไอ้แพทและมันก็บอกว่า....
“กูชอบมึงว่ะ” ไอ้เชี่ยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ในขณะที่ผมเตรียมจะก้างคอมันด้วยความโมโห กับผู้ชายกูไม่ได้รังเกียจก็เถอะ แต่มึงรู้มั้ยยยยยยยยย ว่าวันนี้กูเพิ่งเจออะไรมา
“เฮ้ยๆๆๆ!! ไม่ใช่อย่างนั้น ห่า...กูยังไม่อยากคอหักหรอกนะ”
“แล้วมึงหมายความว่าไง” เออ พอมันพูดกูมาผมก็เลยกูกลับไปบ้าง
“5555 ก็ท่าต่อยมึงสวยดี กูเลยชอบ หึหึหึ” เออ ก็แค่นี้...พูดไรก็ไม่ยอมพูดให้เคลียร์
“เออ หึหึหึ มึงเห็น?” ผมยิ้ม ก่อนจะถามกลับบ้าง ก็นะ...ผมมันคนมีวิชา
“โหหหห เด่นขนาดนั้นใครจะไม่เห็น ว่าแต่...เอิ่ม...คำนั้น มันมีผลขนาดนั้นเลยหรอวะ” พอมันถามผมก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย แต่ผมก็ตอบ
“กูก็ไม่รู้ว่ะ มันฝังใจมาแต่เด็กแล้ว ร่างกายมันเลยไปเอง” ผมบอก ก่อนจะทำหน้าเซ็งเล็กน้อย
“อืม” ห่า...อืมแล้วก็ยิ้ม
“หรือมึงจะลอง” ผมยิ้มบอก พร้อมเลิกคิ้วข้างนึงขึ้น
“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า...กูขอบายว่ะ บอกแล้วไม่อยากคอหัก มึงต่อยเหมือนเตะเลยว่ะ” ไอ้แพทมันพูด พร้อมทำหน้าสยองประกอบด้วย ก็นะ...เลยเป็นเพื่อนกันแต่นั้น และเราสองคนก็ตัวติดกันแทบจะทุกฐาน และก็ได้มันนี่แหละช่วยลดความซวยให้ผม 555 หรือแบ่งเบาความซวยวะ หึหึ
ส่วนไอ้ภูมิ ก็เพื่อนไอ้แพทนี่แหละ มันก็มาคุยกับผมสไตล์ไม่ต่างจากไอ้แพทเลย แต่ผมรู้จักกับไอ้ภูมิผ่านไอ้แพทอีกที และต่อให้ผมไม่รู้จัก มันก็บอกว่า...
“กูก็ว่าจะไปทักมึงเหมือนกัน กูชอบ” อ่ะนะ พวกชอบของอันตราย
ก็นะ...เพื่อนผมก็เลยมีแค่นี้แหละ เพื่อนสนิทน่ะนะ ส่วนคนอื่นๆก็เป็นเพื่อนกันได้นะ แต่ไม่สนิทเท่านั้น ก็แค่คุยกันได้ แต่การได้คบกับสองหล่อก็คุ้มมาก เพราะมันสองคนเป็นไม้กันหมาที่ดีมาก กันแบบไหนหรอครับ?? ก็.....มันสองคนบอกว่า
“พวกกูต้องกันไม่ให้มึงไปกัดชาวบ้านเขา ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า”
และมันก็ถูกครับ เพราะหลังจากนั้นก็ใช่ว่าจะไม่มีใครไม่อยากลองของนะครับ แต่ได้สองหล่อผมจึงยังสามารถเป็นนักศึกษามาจนถึงปัจจุบันนี้ไง
อืม.....ผมเล่าจบแล้ว ตั้งแต่ที่เริ่มเล่ามาจนจบเนี่ย คุณฟรานเป็นผู้ฟังที่ดีมากเลยล่ะ และเขาก็ฟังด้วยรอยยิ้มเล็กๆ ตลอดเวลา ผมเขินนะ แต่ก็เล่าจนจบ
“หึ เป็นเพื่อนที่ดีเหมือนกันนะ” คุณฟรานพูดชมสองหล่อ
“ฮะฮะฮะ ก็นะ คนที่จะมาเป็นเพื่อนผม ผมก็ต้องคัดบ้างล่ะ” ผมพูดอย่างอวดๆ 555
“.........” เงียบไมอ่ะ ผมก็แค่ทำหน้าภูมิใจที่ได้เพื่อนดีๆ มาสองคนเท่านั้นเอง
“...น่ารัก” เอ๊ะ!!!!
....แปร๊ดดดดดดดด....อะ..อะไรเนี่ย!!!
อารมณ์ไหนก็ไม่รู้ของเขา แต่ผมก็หน้าแดงขึ้นมาซะงั้น ก็ผมบอกแล้วไง มีแต่คุณฟรานเท่านั้นที่พอพูดว่าผม ‘น่ารัก’ แล้วผม...เขิน...น่ะ ไอ้ปฎิกิริยาต่างๆ ทางร่างกายนั้น พอเวลาที่มีคนจะพูดเขาก็มักจะหันมามองหน้าผมแบบหวาดๆ พอเจอแบบนี้นานเข้า ร่างกายมันก็ควบคุมได้ไปเอง เหมือนมันจะบอกว่าถ้าผมยังขาดสติแบบนั้นบ่อยๆ เดี๋ยวมันจะไม่มีใครคบผมซะงั้น ผมจึงตั้งสติได้ดีกว่าสมัยมัธยมได้มากเลยล่ะ
...ตะ...แต่ว่า....มันไม่ใช่กับเสียงนี้ และ...
...แววตาที่หวานซะจน มดจะกัดผมหรือเปล่าเนี่ย....
....ผมเขินนะครับ.....
“หึหึหึ หน้าแดงใหญ่เลยนะ” ยัง!! ยังอีกนะ เห็นผมเขินเป็นไม่ได้
คุณฟรานพูด จากนั้นเขาก็รั้งตัวของผมไปนั่งบนตักของเขา แผนหลังของผมซ้อนไปกับหน้าอกของเขา ผม.....จะขัดขืนทำไมล่ะครับ ผมออกจะชอบ 555 (แม้จะอายมากๆ อยู่ก็ตาม)
คุณฟรานสวมกอดผมเอาไว้หลวมๆ แล้วก็.....
“เพราะเป็นเพื่อนที่ดี ฉันจึงอยากให้มางานวันเกิดของฉันด้วย ไม่อยากให้มาในฐานะนักธุรกิจ แต่อยากให้มาในฐานะ.......”
...เงียบ.......
...อย่านะ ผมกำลังอยากรู้มากๆ อ่ะ....
ผมหันหลังกลับไปเผชิญหน้ากับคนพูด เราสบตากัน คุณฟรานยิ้มอ่อนโยนตามแบบฉบับเดิมของเขา และก่อนที่เขาจะทันพูดอะไร ผมก็..........
“...อื้มมมม....”
ครับ...จูบปิดปากซะเลย ก็นะ...สายตาแบบนี้ สายตาที่อยู่ๆ ก็เปลี่ยนเป็นหวานซึ้งมากมายแบบนี้ ผมก็คงไม่ปล่อยให้ผู้ชายคนนี้ต้องพูดอะไรที่ทำให้ผมได้อายแล้วหรอกครับ
ผมจูบไม่เก่ง แต่ก็ใช่ว่าจะจูบไม่เป็น แต่ผมก็ทำเพียงขบริมฝีปากนั่น ริมฝีปากที่ชอบพูดคำที่ทำเอาผมอายจนม้วนครั้งแล้วครั้งเล่า ก่อนจะดูดมันเบาๆ เพื่อเลี้ยงน้ำย่อย และถอนปากออก....
....ผมสบตากับคุณฟรานตรงๆ ก่อนจะอมยิ้มและยักคิ้วข้างหนึ่งขึ้นมาส่งซิบประมาณว่า......
‘เป็นไง พูดไม่ออกเลยดิ’ แล้วผมก็ยิ้มน้อยๆ แต่คนหล่อเขานี่สิ...
“ยั่วกันหรอ หื้ม?” อ่ะนะ คงจะอยากให้ยั่วจริง หึหึหึ
ผมเปลี่ยนท่านั่งทันที โดยนั่งหันหน้าหันตัวเข้าไปหาคุณฟรานทันที จากนั้น......
‘จู๊บ จู๊บ จู๊บ จู๊บ จู๊บ จู๊บ’
เร็วๆ รัวๆ หลายๆครั้งที่ริมฝีปากนั่น และครั้งนี้..........
.......เฮ้ย!!!!!!!!...........
...ดะ...ได้ผลว่ะ....ได้ผลเกินคาด.......
ค...คุณฟราน คุณฟรานกำลังหน้าแดง เขาหน้าแดง........
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก......
....สำเร็จ สำเร็จ สำเร็จแล้วววววววววววว.....
....คุณฟรานแสดงความอายออกมาแล้ววววววววววว.....
และในระหว่างที่เขากำลังอึ้งๆ อยู่นี้ผมก็.......
“..น่ารัก”
........แปร๊ดดดดดดดดดดด.....เฮ้ย!!!!!!!!!!!!.....
....หน้าคุณฟรานแดงมากกว่าเดิมอีกอ่ะ แต่แล้ว.....
“เอ๊ะ!! อืมมมมม” ผมโดนทำโทษเสียแล้ว
แต่...เป็นการถูกทำโทษที่ผมเต็มใจที่สุด ผมมีความสุขที่สุด.....
....ขอบคุณครับ ขอบคุณที่รักผม ขอบคุณที่รักผมมากมายขนาดนี้....
....ผมก็รักคุณฟราน และคิดว่า....
...ความรักของผมก็ไม่น้อยไปกว่าของคุณฟรานเช่นกันครับ.....
The end
ทักทายทักทายยยยยยยยยย
จบลงแล้ววววววววววว :hao5:
จบแล้วจริงๆ และคิดว่าให้จบลงเพียงเท่านี้................ซะเมื่อไหร่ อิอิอิ :z1:
ตอนหน้าเป็นตอนสุดท้ายนะ เป็นตอนพิเศษแถม กร๊ากกกกกกกกก :hao7:
ส่วนใครที่ยังอยากอ่านต่อก็พบกันในเล่มนะคับบบบบบบบ :hao3:
ในนั้นจะเป็นตอนพิเศษที่คุณฟรานเป็นคนบรรยาย
ก็จะเล่าถึงความรู้สึกของคุณฟรานตั้งแต่พบกรีนจนจบเลย แบบสั้นๆได้ใจความ 5555555 :laugh:
และอาจมีเสริมเรื่องงานวันเกิดอีกเล็กน้อยเพื่อให้กำไรคนเสียสตางค์ (ไม่บอกว่ากี่ตอนแต่รับรองไม่ผิดหวัง หึหึ) :hao6:
ขอบคุณคนอ่านทุกคนที่ติดตามจนมาถึงตอนจบนี้ :กอด1:
ขอบคุณที่แม้ช่วงหนึ่งเราจะหายไป แต่พอกลับมาคนอ่านก็ยังตามอ่านและต้อนรับกันอยู่ :mew6:
ขอบอกว่าคนอ่านโดยเฉพาะคนโพสต์นั้น เป็นกำลังใจและแรงขับเคลื่อนที่ยิ่งใหญ่มากๆ สำหรับนักเขียน :mew1:
หากใครที่แต่งนิยายอยู่ก็จะเข้าใจ
สุดท้ายนี้ก็.....ฝากเรื่อง ^____^ รักนะหนุ่มนักเปียโน ^____^ อีกเรื่องด้วยนะ :mew2:
รับรองว่ายิ่งอ่านยิ่งสนุกแน่นอน อ่านแล้วอย่าลืมเม้นต์ด้วยนะ :pig4:
จู๊บๆๆๆๆๆ :mew1:
ปอลอและปอลอ (สำคัญมากมั่ง)
ใครที่อยากให้มีต่อภาคสอง อ่านตอนหน้าแล้วจะรู้.....ไปล่ะ จู๊บบบบบบบบบบ :mew1: :mew1:
-
5555 คุณฟรานเขินนนนน
สุดยอดเลยยยยไปยั่วซะขนาดนั้นนน ไม่รอดแน่ๆๆ
-
"น่ารัก" ทั้งคู่เลย o18
รอตอนหน้า อยู่น้า
-
น่ารักอ่ะคุณฟรานเขินน้องกรีนด้วย
-
ในที่สุดก็ทำให้คุณฟรานเขินสำเร็จ 5555
-
:katai2-1: แสดงความยินดีกับกรีนน้อยยย 555++ ที่สามารถทำคุณฟรานเขินไห้ :katai3:
-
:z1: ฮี่ๆๆ คุณฟรานน่ารักอ้ะ >///<
-
รายละเอียดสำหรับเสียตังค์หล่ะ :m28:
-
เห็นไหมกรีนทำคุณฟรานเขินทำไมนิสัยไม่ดี? โดนสำเร็จโทษเลย :z1:
-
แอร๊ยยย หวานกัดจริง
มดกัดโอ๊ยยย
รออีกตอนนะคะ สุ้ๆ
-
:haun4:
-
น่ารักทั้งคู่เลยอ่า ชอบบบบบบบบบ ><
-
จะจบแล้วววว :hao5:
เสียเลือดไปซะหลายตอน :m25:
ตอนนี้บรรยากาศหวานอมชมพูเชียวววว :m3:
:bye2:
-
อื้อหือ หวานซ้าาาาา
ว่าแต่...หลุดคอนเซ็บนะ ใหนล่ะหื่นใหนล่ะหื่น :impress2:
55555
ไม่หลุดๆ แต่เร่าร้อนฉบับคุณฟรานมันอยู่ในรวมเล่นอ่ะ ฉลองรวมเล่มอ่ะ เปิดเผยไม่ด้ายยยยยยยย
อันนี้แจ้งไปแล้วเหอะ :z1: :z1: :haun4: :haun4:
อิอิ เพื่อคนเสียตังค์ เลยเอามาบอกไม่ได้ ต้องขอโทษด้วยจริงๆนะ และขอบคุณมากที่ติดตาม :pig4:
uri :mew2:
-
รายละเอียดสำหรับเสียตังค์หล่ะ :m28:
ขอบคุณที่ติดตามมมมมมมม :heaven
แต่คงต้องติดตามกับไร้กรอบนะคับบบบบบ
เพราะคนแต่งก็ไม่รู้อ่ะ :hao5:
แต่จะมาแจ้งเท่าที่รู้นะ
แต่ถ้าเป็นข่าวสารจะอัพผ่านเฟสอ่ะ https://www.facebook.com/uri2uri?ref=tn_tnmn ว่างๆก็ไปส่องดู มาเป็นเพื่อนกัน
แต่ขอบอกก่อนว่าการซื้อขายคนแต่งไม่รู้จริงๆ :mew2: :mew4:
uri :bye2:
-
แพ้ให้ฝ่ายตรงข้ามทั้งคุ่
ยกนี้ไม่มีใครน็อค
เสมอกันไปเลย
แหม่ๆ แต่สองคนนนี้เขาก็ 'น่ารัก' จริงๆนะ
-
ยกนี้กรีนชนะสินะเพราะทำให้คุณฟรานเขินได้ ฮ่ะๆ
-
:-[ :-[ ดีใจกะกรีนด้วยอ่าที่ชนะคุณฟรานได้อ่ะ หึหึหึ :o8: :o8:
-
ลองอ่าหน่อยนะ
-
ตอนสุดท้ายส่งท้ายแล้ว :mew1: :mew1: :mew1:
ตอนนี้คุณฟรานออกโรงแล้วววววว นิดหน่อย 555555 :hao7: :hao7: :hao6: :hao6:
ตอนพิเศษส่งท้าย
ขยันทำให้ห่วงจริงๆ แม้แต่ในวันนี้ ที่เป็นวันเกิดของผม
เด็กน้อยของผมยังคอยชะเง้อคอมองไปที่หน้าประตูทางเข้างานเลี้ยงเสมอ คงจะลุ้นว่าเมื่อไหร่คุณพ่อคุณแม่ของเจ้าตัวจะมาเสียทีสินะ
กับทางที่บ้านของกรีนผมได้มีโอกาสไปพบแล้วครั้งหนึ่งแต่ไม่ได้บอกเจ้าตัว ไม่แปลกใจสักนิดเลยว่าคุณพ่อคุณแม่ของกรีนจะรู้จักผมอยู่ก่อนแล้ว เพราะธุรกิจครอบครัวของกรีนก็เป็นรีสอร์ทขนาดกลางที่ทันสมัยพอสมควร หลังจากทำความรู้จักกันบ้างแล้ว ผมก็เชิญทั้งสองท่านมาร่วมทานมื้อเย็นกัน ก่อนจากกันผมก็ถือโอกาสถามถึงลูกๆของท่านขึ้นมา และทิ้งประเด็นสงสัยไว้ เพื่อที่จะคุยกันอีกครั้งในมื้อเย็น
กรีนมีรูปร่างหน้าตาออกไปทางคุณแม่ ซึ่งท่านจะมีรูปร่างบอบบาง ส่วนคุณพ่อจะมีรูปร่างสูงและหนา คงจะมีเชื้อทางยุโรปอยู่บ้าง คุณแม่ของกรีนเป็นผู้หญิงที่น่ารักจริงๆ ทั้งรูปร่างหน้าตาและกิริยามารยาท แต่ถ้าจะมองว่าสวยก็คงไม่ผิดเช่นกัน
เมื่อถึงเวลานัดก็เป็นไปตามคาดตลอดมื้ออาหารคุณแม่จะพูดถึงลูกๆ ตลอด ยิ่งเมื่อรู้ว่าผมรู้จักกับกรีนแล้วก็ยิ่งชวนคุย ผิดกับคนเป็นพ่อที่ออกจะเงียบๆ ไปบ้าง แต่ก็ไม่ทิ้งมาดของนักธุรกิจ คงเป็นเพราะว่าท่านทั้งสองทราบแล้วว่าอาหารมื้อนี้ไม่ได้เป็นทางการอย่างที่ควรเป็น
หลังมื้ออาหารเราทั้งสามจึงได้มีโอกาสคุยกัน ผมไม่ลังเลที่จะบอกว่าผมหลงรักลูกชายคนเล็กของท่าน เพราะหลังจากที่ได้คุยกันมาเป็นเวลาหลายชั่วโมง ผมจึงสรุปได้ว่า...คำพูดตรงๆ นี่แหละเหมาะกับท่านทั้งสองที่สุดแล้ว ท่านทั้งสองเงียบไปและก็สามารถวางตัวได้อย่างไร้ที่ติจริงๆ ผมจึงถือโอกาสเชิญท่านทั้งสองมาร่วมงานวันเกิดของผมที่จะจัดขึ้นที่กรุงเทพ
เพราะว่าไม่ใช่เพียงแค่งานวันเกิดธรรมดา แต่เป็นงานเลี้ยงเพื่อการค้าไปในตัวด้วย จึงมีผู้คนมาร่วมงานหลายระดับ ผมไม่ชอบงานเลี้ยงเพราะมันเป็นอะไรที่น่าเบื่อหน่ายจริงๆ แต่หลายๆงานมันก็เลี่ยงไม่ได้ ดังนั้นนอกจากจะไปร่วมงานของคนอื่นแล้ว บางครั้งเราก็ต้องจัดงานเลี้ยงที่เราเป็นเจ้าภาพด้วย
“สุขสันต์วันเกิดครั้งที่สอง” คนมาใหม่มาพร้อมกับรอยยิ้มกว้าง
“นาซร์!! ดีใจจริงๆ ที่ยอมมา”
‘นาซร์’ หรือ ‘เจ้าชายนาซิม’ บุตรชายคนที่ห้าของกษัตริย์ผู้ปกครองประเทศแห่งหนึ่งในแถบทะเลทราย ก่อนวันเกิดผมได้เดินทางไปฉลองวันเกิดล่วงหน้ากับครอบครัวที่อิตาลี ซึ่งเป็นสิ่งที่ต้องทำทุกปี พร้อมกับต้องไปรายงานผลประกอบการของธุรกิจครอบครัวฝั่งเอเชียที่ผมรับผิดชอบด้วย และเจ้าชายนาซร์ก็มาร่วมงานวันเกิดนั้น จึงได้มีโอกาสคุยกัน และรู้ว่าช่วงนี้เจ้าชายเพื่อนรักคนนี้กำลังอยู่ในช่วงพักร้อน ผมจึงตัดสินใจชวนมาเที่ยวเมืองไทยอีกครั้ง ที่ต้องบอกว่าอีกครั้ง เพราะก่อนหน้านี้เคยชวนแล้วแต่ยังไม่สะดวกเดินทางมาเสียที
เจ้าชายนาซร์กับผมเป็นเพื่อนนักเรียนที่เรียนไฮสคูลมาด้วยกัน และที่เราเป็นเพื่อนกันได้ นั่นเพราะความที่เรามีหลายๆอย่างที่เหมือนกัน
“เด็กน้อยของนายน่ารักใช่ย่อยนะ” นาซร์!!
“ต่อให้นายเป็นเจ้าชายฉันก็ไม่ไว้หน้าหรอกนะ” ผมพูดนิ่งๆ
“โอ้...หวงแบบนี้ คนนี้ท่าจะตัวจริง หึหึ”
“.....หึ....”
เด่นจริงๆน่ะแหละ วันนี้กรีนอยู่ในชุดสูทราคาแพงสีเทา ที่ช่างเข้ากันกับนัยน์ตาสีเทากลมโตนั่นจริงๆ และเนื่องจากผมต้องคอยรับแขก ผมจึงให้โทนี่กับดีนคอยดูแลกรีน
ไม่แปลกใจเลยที่เจ้าชายนาซิมจะรู้จักกรีน เจ้าชายเพื่อนรักคนนี้จัดว่าเป็นเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวที่ผมไว้ใจเท่านั้น กับนาซร์ก็คงไม่ต่างกัน ในธุรกิจน้ำมันนั้น ไม่มีใครไม่อยากรู้จักกับเจ้าชายหนุ่มคนนี้เป็นแน่ นั่นเพราะนาซร์เป็นคนกุมบังเหียนที่จัดว่ามีอำนาจมากคนหนึ่งเลยล่ะ อีกทั้งเป็นถึงเชื้อพระวงศ์ด้วย
.....และการที่นาซร์จะรู้จักกรีนก็คงหนีไม่พ้นนิสัยส่วนตัวบางอย่างของเจ้าตัวนั่นแหละ บอกได้คำเดียวว่า...ผมดีใจที่ได้เป็นเพื่อนกับเขามากกว่าเป็นศัตรูจริงๆ
ตลอดตั้งแต่เดินเข้ามาในงานและกล่าวขอบคุณแขกทั้งหลายก็มีคนเดินเข้ามาทักทายผมไม่ขาดสาย และทุกคนที่เข้ามาต่างก็มีจุดประสงค์ที่แตกต่างกัน
“เอ่อ...ขอโทษนะครับ ผมขอถ่ายภาพท่านทั้งสองได้มั้ยครับ” บุคคลที่มาใหม่นั้นกล่าวกับเราทั้งสองด้วยภาษาอังกฤษ
คงไม่มีใครคาดถึงว่าเจ้าชายนาซร์จะพูดภาษาไทยได้แน่ๆ นั่นเพราะนาซร์เป็นบุคคลที่เรียกได้ว่าอัจฉริยะทางภาษาเลยก็ว่าได้ เพราะเพียงเวลาไม่นานที่ผมได้คุยกับเขา เจ้าชายนาซิมคนนี้สามารถพูดภาษาไทยได้ด้วยการสอนแบบทีเล่นทีจริงของผมแล้ว
“.....ได้สิ” นาซร์ยิ้มตอบเป็นภาษาอังกฤษในขณะที่ผมเงียบ
“ขอบคุณมากครับ” คำพูดมาพร้อมกับรอยยิ้มกว้างๆ ที่ดูจะสว่างไสวขึ้นมาทันตา
จะเรียกว่าเสียมารยาทก็ใช่ แต่นักข่าวที่เข้ามาขอถ่ายภาพคนนี้ก็หน้าตาดีใช่ย่อยเลย แต่ถึงอย่างนั้นสำหรับผมกรีนก็ยังคงสะดุดตามากกว่า
แต่พอได้ยินคำตอบรับพร้อมรอยยิ้มเหมือนจะพอใจที่มาจากนาซร์แล้ว เด็กคนนี้คงจะถูกใจเพื่อนรักของผมมิใช่น้อยเลย
“....หึ!”
ผมส่งเสียงในลำคอหลังจากเด็กหนุ่มนักข่าวคนนั้นเดินจากไปแล้ว และนาซร์ก็มองตามหลังเล็กๆ นั้นไปอย่างสนใจ แบบนี้คงไม่พลาดแล้วล่ะ
เจ้าชายนาซร์กับผมมีสิ่งที่เหมือนกันอีกอย่างคือ...เราเบื่องานเลี้ยง แต่ที่เพื่อนคนนี้ยอมมางานเลี้ยงในค่ำคืนนี้ก็คงหนีไม่พ้นว่าเป็นงานของผมเท่านั้น
“คงมีอะไรให้นายแก้เบื่อแล้วสินะ” ผมยิ้มบอกอย่างรู้ทัน
“หึหึ” ยิ้มร้ายๆแบบนี้ คงหนีไม่พ้นแล้วล่ะ....
“คุณฟราน”
“หืม....”
“เอ๋...??”
“อ้อ...นี่เพื่อนของฉัน เจ้าชายนาซิม”
“.........” เงียบแล้วก็ทำตาปริบๆ กรีนมองนาซร์อึ้งๆ ก่อนจะหันมามองผมและ......
“คุณฟราน...ผมต้องแทนท่านว่าฝ่าบ่ามั้ย แล้วเขาจะฟังภาษาไทยได้ไหม”
“หึหึ ไม่เป็นไรฉันอนุโลมให้เธอเป็นกรณีพิเศษ” ก่อนที่ผมจะตอบนาซร์ก็ชินตอบซะก่อน แล้วยังหันมายิ้มให้ผมอีก
“อ่ะ...โหหหห...คุณเก่งจังเลย คุณรู้ไหมว่าคุณเด่นมากๆเลยล่ะครับ” ผมยิ้มในใจ กรีนก็ยังเป็นกรีน
“หึหึหึ” แต่นาซร์กลับขำออกมาเสียอย่างนั้น เลยทำให้เด็กน้อยตรงหน้าหน้าแดงระเรื่อขึ้น
“.........” ผมเงียบและอยากขำขึ้นมา ใบหน้านี้มองไม่เคยเบื่อเลยจริงๆ
“อ่ะ...ผมชื่อกรีนครับ เอ่อ....ผม..” จะพูดก็ไม่พูดแล้วยังมองหน้าผมแบบนี้ นี่มันน่าแกล้งจริงๆ
“...เป็นภริยาของเซฟราน” แล้วก็เป็นนาซร์ที่ช่วยต่อประโยคให้
“....เห...(แปร๊ดดดด)....” ผลที่ได้น่ะหรอ ใบหน้าเหวอๆ ก่อนที่จะแดงแปร๊ดดดขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้
“หึหึ” ผมจึงอดไม่ได้ที่จะขำออกมาเบาๆ
“..........” แต่เจ้าตัวก็คงได้ยิน ก่อนจะยิ่งหน้าแดงมากกว่าเดิม คงพูดอะไรไม่ออกแล้วตอนนี้
สำหรับกรีนแล้ว เวลาเจ้าตัวหน้าแดงจัดมากๆ ดวงตาสีเทานั้นจะสั่นระริกเหมือนจะร้องไห้เสียอย่างนั้นเลย
“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า เธอนี่น่ารักจริงๆด้วย” ดูเหมือนเจ้าชายนาซร์จะถูกใจกับเด็กน้อยของผมจริงๆ
“คุณ!!.....เอ่อ....คุณฟรานครับคุณพ่อคุณแม่ท่านมาแล้วนะครับ และผมก็จะไปนั่งกับท่านทั้งสองนะครับ” เกือบไปแล้วไหมล่ะ
คำแรกนั้นกรีนคงจะอยากต่อว่านาซร์มากๆ ก่อนจะเบนเข็มมาทางผม พร้อมทั้งหน้าแดงๆที่บูดบึ้งขึ้นเล็กน้อย แต่ผมกลับมองว่าน่ารักขึ้นด้วย หึหึ
“อืม...เดี๋ยวฉันตามไป” ผมยิ้มเล็กน้อยก่อนตอบ
“แล้วเจอกันนะ” นาซร์ยังจะแกล้งอีกนะ
“....(ยิ้มนิดๆ)...งั้นเจ้าชายอย่าชมผมอีกนะครับ เพราะผมยังไม่อยากเป็นศัตรูกับเจ้าชาย” เห็นไหมล่ะ เจ้าตัวเงียบก่อนที่จะตอบกลับ ยอมซะที่ไหน
“หึหึ” ผมจึงอดไม่ได้ที่จะขำออกมาเบาๆ
“ฮะฮะฮะ เธอนี่ร้ายจริงๆ”
“.........” กรีนไม่ตอบ แต่ยิ้มรับอย่างหน้าชื่นตาบาน ก่อนจะโค้งให้ผมกับเจ้าชายนาซร์และเดินไปที่โต๊ะที่จัดไว้ให้
อันที่จริงจะให้ลูกน้องมารายงานก็ได้ แต่เห็นแบบนี้แล้วผมก็คิดว่าเจ้าตัวคงไม่อยากรับหน้าคนเดียวนานนัก
“นายยิ้มมากขึ้นนะ” นาซร์เอ่ยออกมาเรียบๆ
“คงอย่างนั้น” ผมบอกก่อนยิ้มมุมปากเล็กๆ
“...........”
“.....ไปสิ”
หลังจากเงียบกันไป ผมก็มองไปตามสายตาของนาซร์ ก็ปรากฏว่านักข่าวคนเมื่อกี้นี้กำลังถูกแขกในงานเชิญชวนให้ดื่มเครื่องดื่มอยู่ และดูเหมือนเจ้าตัวจะพยายามปฎิเสธด้วย
“....หึหึ ไม่ล่ะ” หืม? ปฎิเสธ
“ถ้าเข้าไปช่วยมันก็ไม่น่าสนใจน่ะสิ” นั่นสิ
ปฎิเสธแบบนี้ไม่ใช่ว่าไม่สนใจแล้วล่ะ แต่คงอยากรู้ว่าเด็กคนนั้นจะเอาตัวรอดอย่างไรมากกว่า
“งั้นฉันไปที่โต๊ะก่อนล่ะ”
“อืม...”
โชคดีนะ...
..........เด็กหนุ่มผู้โชคร้าย............
จบเรื่องหนึ่งและเริ่มอีกเรื่องหนึ่ง
ฝากเรื่องใหม่ด้วยนะ :katai5: :katai5: :katai5:
พระเอกร้ายกว่าเดิม ด้านกว่าเดิม หื่นกว่าเดิม (หรือเปล่า?) 5555 :laugh: :laugh: :jul1: :jul1:
รับรองสนุกแน่นอน :a5: :a5: :a5: :a5: :pighaun: :pighaun: :pighaun:
ส่วนที่เหลือของหนุ่มวายก็ไปพบกันต่อในเล่มนะ :impress2: :-[ :o8: :jul1: :pighaun: :m25:
ขอบคุณคนอ่านทุกคนที่ติดตามมาจนถึงตอนจบ :mew1:
ตอนจบ...จบแล้ว จบจริงๆ o13
ขอบคุณจากใจจริง :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
uri :bye2:
ปอลอปอลอ
ชื่อเรื่องต่อไป 55555555 ลืมบอก
^____^ ปาปารัสซี่กับเจ้าชาย ^____^
:-[ :o8: :impress2: :m25: :z1: :haun4: :pighaun:
-
ขอบคุณเช่นกันสำหรับเรื่องน่ารักๆปนหื่นและมีหักมุมด้วย อ่านแล้วสนุกมากๆๆๆๆ
เรื่องต่อไปขอตัดคำว่าร้ายกว่าเดิมออกได้ป่ะ ถ้าร้ายแบบโหดๆตบตีป่าเถื่อนแบบนั้นเค้าขอบายนะ แบบว่ามันหนักเกินไป
-
คุณฟรานดูดาร์กขึ้นนะเนี่ย5555 :hao6:
จบแล้ววว ขอบคุณที่เอามาลงค่ะ :mew1:
-
ขอบคุณมากๆเลย รอเรื่องต่อไป ส่วนอีกเรื่องเราก็ติดตามอยู่นะ :bye2:
-
กรีนน้อยน่ารักจริงๆ
รออ่านเรื่องใหม่นะ
-
รอเรื่องใหม่ ด้วยจ้าาา :heaven :heaven
-
ว้าว...มีภาคต่อด้วย อิอิ
-
โอ๊ะ มีเรื่องใหม่อีกเรื่องแล้ว
น่าติดตามค่ะ ^^
-
ขอบคุณสำหรับเรื่องสนุกๆค่ะ
รออุดหนุนหนังสือและรอเรื่องใหม่ค่ะ
-
ขอบคุณค่า
เจ้าชายกะคุณนักข่าว..อิอิ
รอเรื่องต่อไป
:pig4:
-
อ๊ายยยยย ทิ้งท้ายไว้ซะอยากอ่านเรื่องใหม่เลย
ขอบคุณสำหรับเรื่องสนุกๆค่ะ
-
ขอบคุณเช่นกันสำหรับเรื่องน่ารักๆปนหื่นและมีหักมุมด้วย อ่านแล้วสนุกมากๆๆๆๆ
เรื่องต่อไปขอตัดคำว่าร้ายกว่าเดิมออกได้ป่ะ ถ้าร้ายแบบโหดๆตบตีป่าเถื่อนแบบนั้นเค้าขอบายนะ แบบว่ามันหนักเกินไป
อิอิ อยากมาบอก :hao6: :hao7:
ร้ายกว่าเดิมน่ะ ไม่โหด ไม่ตบ ไม่ตี ไม่เถื่อน (แบบนั้นมันผิดคอนเซปเจ้าชาย หึหึ) แต่....ไปลุ้นเอาเอง 5555555 :laugh: :laugh:
ขอบคุณที่ติดตามและรอกันนะ :pig4: :pig4:
-
ขอบคุณนะครับ เรื่องหน้าช่วยทำให้นายเอกท้องหน่อยนะ
-
กรีนสู้คน เพราะ อยู่ติดคุณฟรานหรือเปล่าน้า
-
จบแล้วอ่าาา
เจ้าชายร้ายยเหมือนกันนะครับ ^^
-
ขอบคุณนะครับ เรื่องหน้าช่วยทำให้นายเอกท้องหน่อยนะ
55555
ขอเป็นเรื่องนี้นะ
^____^ thunderbolt แห่งรัก ^____^ แนวคลาสสิค แฟนตาซี :ซูโม่: :ซูโม่:
สนุกเร้าใจแน่นอน แต่งเรื่องนี้เพราะเสียงเรียกร้องโดยเฉพาะ 5555 :hao7:
วางพล็อตไปแล้ว เดี๋ยวแต่งไปหลายๆตอนก่อนนะ แล้วจะเอามาลง :katai4: :hao7:
ขอบคุณที่ติดตามตลอดนะ :pig4:
uri
-
:ling1: อ๊ายๆๆๆๆ หายไปแค่3อาทิตเอง จบละหรอ
อยากได้แบบกรีนกับฟรานหวานๆบ้างจัง :mew2:
-
จองไว้อ่านถึงหน้า 8
ช่วงนี้องบ่อย อิอิ
-
คุณฟรานกับกรีนน้อยแฮปปี้ไปแล้ว เย่ๆ
ตามไปลุ้นคู่เจ้าชายบ่อน้ำมันกับหนุ่มน้อยนักข่าวค่ะ ^^
-
จบบริบูรณ์ แต่เรื่องใหม่นี่สิน่าติดตาม เจ้าชายจากทะเลทราย อร๊าย~ ท่านชีคไรงี้
-
คุณฟรานกับกรีน น่ารักมากกกกก
อิจฉาจังเลย :กอด1:
-
เรื่อนี่อ่านแล้วเลือดพุ่งสุดๆ :jul1:
น้องกรีนน่ารักมากกกกก :impress2:
-
อ่านเรื่องนี้แบบปลื้มมากกกกกกกกกกกกกก ท่านชายฟรานกับหนูกรีน
โอ๊ยยยย อ่านแบบมีความสุขสุดๆ
ยิ่งแบบว่า ช่วงเข้าพระเข้านาย อิมเมจินข้าน้อยแบบบรรเจิด อิอิ หลายๆคนคงอาการเดี่ยวกัน
อยากอ่านตอนในส่วนของเจ้าชาย จะรอเล่มน่ะคะ
อยากให้มีเป็นร้อยๆตอน อ่านสนุกแบบยิ้มไม่หุบ หวานก้หวานจนมดขึ้นเตียง (นอนอ่านอ่ะ) ตอนบู๊หนูกรีดก็ลุยแหลก ตอนคิดว่าจะมาม่า ก็พาลุ้นจนเกร็ง
สรุปสุดท้ายคือ สนุกมากๆๆๆ
ขอบคุรที่แต่งมาให้อ่านค่ะ ประทับใจมาก จะรออ่านเรื่องต่อไป คนเขียนมีกี่เรื่องน่าจะทำลิงค์ไว้น่ะคะ จะได้ตามอ่านถูก เวลาค้นหาจากมือถือมันลำบาก อีกอย่างเราจะตามไปอ่านจนครบทุกเรื่องเลย
เป็นกำลังใจให้คนเขียน มีความสุขมากๆ จะได้อารมณ์ดีมาแต่งนิยายให้อ่านกัน
:mew1: :L2:
-
ขอบคุณมากค่ะ นิยายสนุก~^^
ป.ล. อยากได้แบบคุณชายฟรานคนนึง ช่วยส่ง EMS มาให้ได้มั๊ยคะ อิอิ >.<
-
อ่านรวดเดียวจบเลย
สนุกมากค่ะ o13 o13
-
น่ารักมากมาย น้องกรีนกับคุณฟราน
คุณฟรานเป็นผู้ชายที่หล่อทั้งตัว ทั้งใจเลยน๊า อิจฉาน้องกรีนจริงๆ ><
ตามไปอ่านเรื่องต่อไปดีกว่า อิอิ
-
น่ารักมากเลย ชอบมาก
เข้ามาตามอ่านรวดเดียวจบ
หนูกรีนน่ารักมากจริง คุณฟรานก็เพอร์เฟค
ยิ่ง NC ร้อนแรงมาก /รักคนแต่งจัง
จะติดตามต่อทุกผลงานเลยน๊า ชอบมากๆ ^^
-
ฝากไว้ที่หน้า27
-
น่ารัก สนุกสดใส อ่อนโยน ไม่รุนแรง อ่านแล้วมีความสุขกับตัวละคร
ชอบมากมายครับ ผลงานชิ้นนี้
-
อยากรู้ตอนให้ของขวัญ.. ขออีกนิดนึงน้าฮ๊าฟฟ หนุกมั่กเลย
-
ห่างหายจากบอร์ดนี้ไปนาน กลับมาอีกทีเจอเรื่องนี้ พูดได้คำเดียว "ฟิน" สุดๆ
นักเขียนแต่งได้เก่งมากๆ ถ้ามีตอนต่อก็คงติดตามแบบไม่เบื่อเลย
ป.ล. อยากบอกว่า จิกหมอนได้ไม่แพ้สุภาพบุรุษจุฑาเทพเลย 555555
-
:m25: :m25: :m25:
NC จัดหนักจัดเต็มไปกันเลยที่เดียว
นายเอกน่ารักมากๆๆๆเลย
รอตอนต่อไปนะค่ะ
:hao6: แกะของขวัญ :hao6:
-
ชอบอ่ะะะะะะะะะะะะะะะะะ
น่าร้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ทุกตอนแบบ แบบว่า เขิน ><
คนเขียนแต่งได้น่ารักมากเลย
แล้วจะติดตามเรื่องต่อไปน้า~~~~~~~~~ ;))))))))))))
#เป็นกำลังใจให้ค้าบ :L2:
-
ชอบค่ะ ไม่ดราม่าดี มีแอบลุ้น ว่าจะหักมุมมั้ย ตอนแรกๆอ่านไป โหผู้ชายแบบนี้ ในฝันเลย หล่อขนาด
ฮากะนายเอกมาก one night stand ก็ยอม :hao7:
นายเอกแบบนี้ชอบ สู้คน ต่อยตีเก่ง จะได้ไม่ถูกคนรังแก
ขอบคุณ ที่มีเรื่องดีๆมาให้อ่านนะคะ
-
กรีนน้อยน่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :กอด1: :กอด1:
คุณฟรานน้ชายนฝันเลย ปลื่มๆๆๆๆๆๆๆๆ :mew1: :mew1:
ขอบคุณที่ต่งเรื่องนี้นะคะ :pig4: :pig4:
-
เรื่องน่ารักมากเลย
ชอบกรีนน้อย ต่อยตีก็เก่ง แถมยังชอบเพ้อ ชอบฟินอีกน่ารักจริงๆ
คุณฟรานก็เพอร์เฟคแมนมากๆ โรแมนติกอีกตังหาก
อยากได้หนังสือมาเก็บไว้มากๆ
-
เพิ่งเข้ามาอ่านนน
น่ารักมากกกกกกกกกกก
แต่ยังไม่รู้จักพระเอกเท่าไหร่เลย
ว่ากับพี่ชายอะไรยังไง
แล้วเป็นเกย์มาแต่แรกเลยหรือเปล่า (ดูจากนายเงือกที่สระว่ายน้ำ)
-
โอ๊ยจบแล้ว
ข้าเจ้าก็อ่านนิยายวายเหมือนกัน
ข้าเจ้าจะได้เจอชายในฝันเหมือนกรีนน้อยไหมนี่
หวานมาก หวานจนเบาหวานขึ้นปรี๊ดๆ
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆที่แบ่งปันขอรับ
-
กรี๊ด น่ารักมากๆเลย
อ่านแล้วจะละลาย
:-[
-
เรื่องนี้สนุกมากๆอ่ะ
แค่ชื่อเรื่องว่าฟินแล้วนะ เนื้อเรื่องยิ่งกว่าาาา ชอบเรื่องนี้สุดๆ :mew1:
-
อร๊าย น่ารักมากเลย ><
คุณฟรานก็ชอบแกล้งกรีนจริงๆนะ ยิ่งแกล้งยิ่งน่ารัก
รอเรื่องต่อไปน้า
ขอบคุณสำหรับนิยายค่า
-
คุณฟรานกับกรีน น่ารักจังง ง ง ง ง ง ง~~ :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
อ่านจบแล้วบอกได้แค่ว่า กรีน...น่ารักอ่ะ >_<
ส่วนคุณฟรานนี่ก็ดีซะจนอยากได้มากินตับจริงๆ 5555+
-
คนเขียนใช้ภาษาได้ละมุนละไมมากๆ เลย
ขนาดบทรักยังดูอ่อนหวาน
แต่ที่แซบกว่าคือรูปที่ตามไปที่เฟสคนเขียนนี่แหละ
:hao6:
-
ชอบๆๆ แล้วก็ติดตามเรื่องต่อไป นายเอกน่ารักเหมือนเดิม
-
เป็นเรื่องที่สนุกครับ
เนื้อเรื่องกระชับ สนุก :hao6:
:pig4:
:กอด1:
-
ขอบคุณครับ สนุกดีครับแต่มีจุดที่ขัดกันเองในเรื่องอยู่หลายอย่างเหมือนกันนะครับ
-
พึ่งมาอ่านเรื่องนี้สนุกดีนะ
มีการหัวเราะ น้องถึงมาก
ชอบคุณที่แต่งมาให้อ่านกันนะคะ
-
อ๊ายไม่ได้มาอ่านตั้งนาน
จบแล้วเหรอเนี่ย
-
คุณฟรานนนนน><
น่ารักน่าหยิก
คำพูดคุณฟรานทำเอาเขินตลอดดดด
นึกถึงหน้าพี่ติ๊ก กับเสียงนุ่มๆ โอ๊ยยย ว่าแล้วก็อยากกลับไปดูปริศนาต่อ555555555
ถึงพี่ติ๊กจะไม่เหมือ่นคุณฟราน แต่เวลาพูดทีนี่เคลิ้มตามได้นะเออ ><
-
สนุกๆๆๆ o13
-
ชื่อเรื่องน่ารักโดนดีนะค่ะ :katai2-1:
-
:m20: ใสซื่อและบริสุทธิ์จริงๆนะกรีน ยกเวอจิ้นให้ง่ายๆเลยอะ55555555555555555555555
-
o13
-
หวานนนนนนมากเรื่องนี้ ชอบสุดๆ อยากได้แบบคุณฟรานซักคน
กรีนน้อยก็น่ารักน่าหยิกเป็นที่สุด ไม่ไหวแล้วเขินนนนนน
-
อร๊าย เขินอ่ะ ไม่มีดราม่า ไม่มีมือที่3 ชอบมาก
สนุกที่สุดเลยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
แค่ตรงสเป็คกรีนน้อยหนูก็ยอมเค้าเลยหราาาา อิอิ :mew3: แสนซนจริงๆน๊า
คู่นี้อบอุ่น น่ารักดีคะ คุณฟรานเท่ แสนดีดูแลและรักกรีนน้อยมากๆ
เพื่อนแพท กับเพื่อนภูมิก็ฮากันดี
ขอบคุณผู้เขียนด้วยนะคะ :pig4:
-
กรีน น่ารักกกกก
-
ชอบมากเลย หวานทั้งเรื่องไม่มีผิดใจกันเลย ขนาดตอนที่พี่รหัสมาคอนโดก็เข้าใจได้ด้วยดี อิอิ
อยากได้หนังสือมากเลยค่ะ ไม่รู้ว่าจะตีพิมพ์ยังหนออ (ไปติดตามนักเขียนในเฟสแล้วนะคะ^^)
ขอบคุณมากค่า
-
จบได้น่ารักน่าหยิกมาก :-[
-
พึ่งได้มาอ่าน กรีนน้อยน่ารักสุดๆ
จะโดนต่อยป่าวหว่า 555
จะทำเป็นรวมเล่มมั้ยคะ อยากได้จัง
เก็บกรีนน้อยใส่กระเป๋ากลับบ้านด้วยได้มั้ยคุณฟราน หุหุ
-
อยากมาบอก
นิยายของ uriuri :mew1: :mew1: :mew1:
28 มกราคม 2014 เวลา 3:56 น.
yaoi นะจ้ะ มีฉากวาบหวิวทุกเรื่อง เบาๆก็เรื่องนักเปียโนนี่แหละ เรื่องอื่นร้อนแรงมาก รับไม่ได้อยากเฉียดเข้าใกล้นะเออ :o8: :-[ :impress2: :oo1: :jul1: :haun4: :pighaun:
เรื่องแรก หนุ่มวายกับชายในฝัน
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=35321.0
http://www.niyay.com/story/story.php?story_id=60865
เรื่องที่สอง ปาปารัสซี่กับเจ้าชาย
http://www.niyay.com/story/story.php?story_id=65730
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38240.0
เรื่องที่สาม รักนะหนุ่มนักเปียโน
http://www.niyay.com/story/story.php?story_id=64946
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37696.0
เรื่องที่สี่ Black Power ด้วยรักและรอคอย
http://www.niyay.com/story-69297/
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40696.0
และเรื่องอื่นๆ ไม่บอก ดองไว้ก่อน ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ
ฝากด้วยนะ จ๊วบบบบบบ
พบปะกันได้ในเฟส https://www.facebook.com/uri2uri
แนะนำ/แชร์นิยายโปรดกันได้ที่เพจ https://www.facebook.com/uriuri.Story?ref=hl
uri :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
โค้งงามๆ :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
ขอบคุณทุกคนที่ติดตาม :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
อ่านไป ยิ้มไป เขิลไป อายไป อ๊ายยยยย... :-[ :-[ :-[
-
อ๊ายยยยย น่ารักอ่ะ
เขินตามน้องกรีนทุกตอนเลย
มุ้งมิ้ง วิ้งๆ งื้ออออ
อยากเจอแบบคุณฟรานบ้างง
อิจฉาน้องกรีน อ๊ายยย ฟิน
:z3: :z3: :z3:
-
สนุกมากกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
:pig4: เรื่องสนุกดีค่ะ
ใส :m17: แต่ร้อนแรง :m10:
-
เฮ้ยยย น่ารักเกินคู่นี้ :z3: :z3:
เขิยอ่า :-[
ชอบ :impress2:
-
สนุกมากค่าาา
น้องกรีน น่ารัก อิอิ //โตนเตะก้านคอ
คุณฟราน เจ้าชายมาเฟียแต่อ่อนโยนม๊ากกกกกกก
ขอบคุณที่แต่งนิยายฟีลกู๊ดให้อ่านนะคะ ^^V
-
เป็นเรื่องที่สนุกมากๆเลย เพิ่งได้อ่านจบเนี่ยแหล่ะค่ะ ฮี่ๆ ขอบคุณพี่คนเขียนที่เข้ามาแบ่งปันเรื่องราวดีๆแบบนี้ให้อ่านนะคะ จะติดตามผลงานไปเรื่อยๆเลยล่ะ
-
o13
:impress2: :hao4:
น่ารัก...
-
กรีนน้อยน่ารักเชียวววว
นี่ขนาดเป็นคนขี้อายนะเนี่ย ถ้าไม่อายจะขนาดไหนน๊า อิอิ
ึุคุณฟรานก็หื่๊นหื่น ได้ใจไปเลยค่ะ
ขอบคุณที่แต่งนิยายสนุกๆ ให้ได้อ่านนะคะ
:haun4:
-
ขอบคุณค่ะ :mew1: เป็นเรื่องที่ สนุกมากเลยค่ะ
-
ชอบบบบค่ะ อ่านเรื่องนี้แล้วสนุกมาก เสียอย่างเดียวเราต้องเติมเลือดให้ตัวเองเป็นระยะๆ
-
เอ่อ กรีนเร็วไปหน่อยมั้ยที่ถวายเวอร์จิ้นใส่พานให้เขาน่ะ :mew5: :mew5:
-
น่ารักที่สุดเลยอ่ะ (หวังว่ากรีนคงไม่ได้ยินนะ อิอิ)
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะค่ะ แล้วจะตามไปอ่านเรื่องอืนต่อค่ะ
-
เคยอ่านนานละ และก็กลับมาอ่านอีก มันก็ประทับใจอีกกกรอบบบ
-
กลับมาอ่านอีกรอบ ความรู้สึกก็ยังเหมือนเดิม
ชอบมากๆ ชอบๆๆๆ รักเรื่องนี้จัง ^^
-
:mew1: :mew1: อ่านจบแล้วสนุกมากเลยครับ :z2: :z2:
-
สนุกดีครับ เป็นตัวเอกอีกแบบที่อยากอ่านมานานละ ขอบคุณครับ
-
ชอบเรื่องนี้คับ อ่านจบนานแระ
เพิ่งจะสมัครสมาชิก เลยเข้ามาขอบคุณและทักทาย
ตามลุ้นเจ้าชายต่อ :katai2-1:
-
:haun4: เรื่องนี้มันคืออัลไลลล
ผมนี่กำเดาไหลตลอดเวเลย 555
ขอบคุณคนแต่งน้าา เลิฟยู อยากให้ต่อมากอ่าาาา อ่านได้ไม่เบื่อเลยค่ะ
-
หนุ่มวายที่ได้รัก อ๊ายยย ฟินน
-
o13
-
กรีนก๊องๆน่ารักดี :-[
ฟราน อบอุ่น อ่อนโยน :impress2:
ชอบเรื่องนี้นะค่ะ น่ารักมากกกก
:mew1: :pig4:
-
สนุกมากๆๆๆๆเลยค่ะ ชอบบุคลิคของคุณฟรานมากๆๆๆ หล่อเท่ห์ ผู้ดีได้อีก น่ารักมากๆ
ขอบคุณที่แต่งนิยายดีๆให้อ่านนะคะ
-
น่ารักมากมาย อยากได้ชายในฝัน ฮิ้วววววว
..............
ขอบคุณนะคะ เขียนได้น่าอ่านน่าติดตามมากๆเลย
จะตามไปอ่านเรื่องๆนะ :mew1:
-
กลับมาอ่านกี่ทีกี่ทีก็ชอบบบ~
:katai2-1:
-
:o8: :-[
-
ถ้าเรื่องรูปไม่ใช่แผนนี่เราเคืองกรีนจริงๆนะ คุณฟรานออกจะดีขนาดนั้นกล้าทรยศได้ :angry2: :angry2: :angry2:
-
อ่านแล้วฟืน อ่านแล้วเขิน อ่ะเรื่องนี้ :-[
-
อ่านจนจบแล้ว และต้องขอบอกเลยว่าคุณฟรานนี่ เป็นผู้ชายในฝันของใครหลายๆคนจริงๆค่ะ เป็นคนที่อบอุ่นมากๆ โดยส่วนตัวแล้วชอบนิสัยของน้องกรีนมาก ดูเป็นคนสบายๆไม่คิดมาก ใครอยู่ด้วยก็มีความสุข :mew1: :mew1: :mew1:
-
ซื้อหนังสือมาแล้วจ้า
-
คือน่ารัก อบอวนมากๆเลยคะ สนุกมากคะ
-
ขอบคุณค่ะ :mew3:
-
งื้อออ เรื่องนี้น่ารักมาก น่ารักจริงๆ
เจ้ากรีนน้อยเกรียนมาก เวลาอ่านจะรู้สึกว่าเด็กนี่จะดุ้กดิ้กๆๆๆมากเลยอ่ะ
ส่วนคุณฟรานนี่ก็หล่อออร่ามากๆ เพรียบพร้อมสุดๆ
ชอบสำนวนกะวิธีการเดินเรื่องของไรท์มาก มันสนุก ไม่ได้บรรยายจนน่าเบื่อ แล้วก็ไม่ได้มีแต่คำพูดจนไม่รู้ว่าบรรยากาศตอนนั้นเป็นยังไง
ฉากหวานนี่ก็ทำให้อ่านไปบิดไป ต้องหยุดอ่านเพื่อกรี้ดและทำสมาธิอยู่พักนึง 5555555
ที่สำคัญncเด็ดดวงมาก เลือดจะหมดตัวๆจริง
อ่านเรื่องนี้1วันจบ ซึ่งไม่อยากให้จบเท่าไหร่ สนุกจริงๆ ไรท์เก่ง ปรบมือซิครับ รออะไร 55555555
:impress2: :impress2: :impress2:
-
แวะมาอ่านอีกรอบ ก็ยังคงอ่านแล้ว กรีนนี่น่ารักตลอด
-
:mew1: :mew1 :mew1: :mew1::
-
หูยยยยย ไม่ได้เม้นตั้งแต่ตอนแรก เพราะอ่านติดลมมาก
ขอรวบยอดเม้นตอนนี้แล้วกันนะคะ แหะๆ
ขอเดาว่า เขา คือ พี่ฟราน และแผนซ้อนแผนของศัตรูก็น่าจะเป็นพี่ไนท์
ไม่รู้ถูกป่าว
อ่านกันต่อปายยยย
-
หวายยยยยย น้องกรีนสู้ๆ ตื่นมาก็จัดเลย เอาให้พวกนั้นไม่กล้าแหยมหนูอีก
-
สวีทหวานนนนนนมากกกกกกก
-
กลับไปหาคุณฟรานเถอะน้องกรีน
อย่าวิ่งให้เหนื่อยอีกเลย
เดี๋ยวก็เหมือนเมื่อคราวกัดเเขนตัวเองตอนนั้น เจ็บฟรี เหนื่อยฟรีเน้อ
อิอิ
-
:katai2-1:
น่ารักอะ อยากอ่านอีกนะคะ
-
5555
ไม่ว่าจะหนุ่มวายหรือสาววาย ส่วนใหญ่ก็หื่นกันทั้งนั้นแหละ เนอะ อิอิ
-
เขินอะ เขินแทนเลย
-
ขอบคุณสำหรับนิยายนะคะ เรื่องนี้อ่านแล้วยิ้มตลอด แบบว่าอ่านแล้วมีความสุข อิอิ
-
กรีนน่ารักดี
-
มีความรู้สึกทำไมตอนพิเศษ
กรีนน้อยโดนลงโทษน้องจัง น่าจะดหนักกว่านี้นะ
แต่สนุกมากครับ
-
o13 o13
ชอบอะ สนุก น่ารัก มีหลายอารมณ์
ขอบคุณค่าาาา
:mew1: :mew1: :mew1:
-
Green and Fran. :hao6: o13 Thank you na ka for a fun and :m25:story.
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ลำดับ5
หน้า25
-
สนุก น่ารัก อ่านละเพลิน อยากให้มาต่ออีก ชอบบบบบ
-
น่ารักมากๆเลยค่ะ ชอบกรีน บู้เก่ง 55 :mew1:
-
ถึงจะเป็นการทดสอบเราก็ว่ากรีนทำไม่ถูกอยู่ดีเห็นแก่ตั๋วเครื่ิองบินเที่ยว ถึงกับทำอะไร่เสี่ยงและไม่เห็นแก่คนที่ตัวเองชอบสักนิดอีกอ่างคือเธอเป็นนักศึกษาจริงเหรอกรีน ทำตัวเป็นจารชนเลย
-
:z1: :z1: หื่น ฮา และหวานมาก นายเอกน่ารักอ่ะ
ขอบคุณผู้แต่งกับนิยายสนุกๆเรื่องนี้จ้า