ว่าจะลงให้ตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว......แต่ง่วงมากกกกกกกกกกก แล้วก็ยังไม่ได้ตรวจคำผิด อิอิ
ตอนที่ 15
[/size]
ผมตื่นขึ้นมาบนเตียงหลังใหญ่สีขาว......ผมค่อยๆเปิดเปลือกตาขึ้น แล้วก็ต้องขมวดคิ้วเป็นปมด้วยความมึนงง....ผมรู้สึกว่าหัวของตัวเองจะหมุนอยู่สักพัก...แล้วก็ค่อยๆ ดีขึ้น แต่ถึงอย่างนั้น...ผมก็รู้สึกเหมือนกับคนที่กิน
ยาแก้แพ้ลงไปสักสามเม็ดอยู่ดี.....อาการมันจะมึนๆ เบลอๆ เหมือนสมองมันนิ่มๆ ยังไงอย่างงั้นเลย
ผม............อยากหลับต่อจัง........แต่................มันคงไม่ใช่ตอนนี้.......ผมก้มลงมามองสำรวจตัวเอง.....ผมอยู่ในชุดสีครีมคล้ายชุดคนป่วย
ร่างกายได้รับการทำความสะอาดเป็นที่เรียบร้อย........!!!
............‘...ใคร.....เป็น....คน....ทำ??...’................รู้สึกว่าสมองของผม มันจะช้าเกินไปแล้วนะ.....ความรู้สึกปวดหัวตุ๊บๆ เกิดขึ้นมาอีกแล้ว........
เกิดอะไรขึ้น!!!??ผมรู้มึนงงขึ้นมาอีกครั้ง......อาจเพราะความหวาดกลัวยังไม่จางหาย ทำให้รู้สึกเหมือนตนเองต้องระวังตัวเป็นพิเศษ ทุกอย่างเหมือนความฝัน......ตื่นครั้งแรกอยู่ในห้องแคบๆ ชื้นๆ เย็นๆ ถูกข่มขู่สารพัด....ต้องต่อสู้กับไอ้ยักษ์ที่มันอยากได้หน้าจากเจ้านายมัน......แล้วยังถูก...........
..................ยาปลูกเซ็กส์...................
เชี่ย!!!.............ผ่านไปกี่ชั่วโมงแล้ว???........ยาหมดฤทธิ์หรือยัง???.....ระหว่างที่ผมหลับอยู่......เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า???..........
..........‘คุณฟราน’............จะมามั้ย??.........จะมาช่วยผม......หรือเปล่า???โอย....สับสนจัง........ตอนนี้....ที่ผมตื่นขึ้นมาอีกครั้ง.....สายตาส่องสำรวจตัวเองและบริเวณห้อง......ผมอยู่ในห้องสีขาวสะอาดตาเหมือนห้องพยาบาล อีกทั้งตัวเองก็เหมือนอยู่ในชุดคนป่วย.....ได้รับการทำความสะอาดร่างกายเรียบร้อย
‘...เกิด....อะ..ไรขึ้น!!??...’ อีกครั้งกับความคิดที่สับสนนี้......
ผมผยุงตัวเองขึ้นมานั่ง.....แล้วหลับตาแน่นๆ เพื่อคลายอาการมึนหัว.....แล้วค่อยๆ หย่อนขาลงพื้น......แล้วก็ค่อยๆ ทรงตัวยืนขึ้น....
‘อ่า......แย่..ชะมัด!!’ ผมรู้สึกว่าหัวตัวเองจะหมุนเคร้งสักรอบสองรอบ...จนตัวเองต้องหลับตาลงแน่นๆ อีกครั้งพร้อมทั้งเกาะขอบเตียงผยุงตัวเองไว้ด้วย
........พอเริ่มมั่นใจว่า...
‘กูน่าจะไหวแล้วล่ะ’ .....เลยลืมตาและปล่อยมือ.....มันก็ใช่ว่าจะดีอะไรมากมายหรอกนะ แต่ผมคิดว่าผมน่าจะประคองตัวเองออกไปจากที่นี่ก่อนดีกว่า......
ผมเดินเซนิดๆ ตรงมาที่ประตู....ก่อนจะค่อยๆ แง้มออกอย่างแผ่วเบา และระมัดระวังเต็มที่.....ตอนนี้ไม่ว่าจะเป็นใครก็ไม่น่าไว้ใจทั้งนั้น......พอประตูแง้มได้เล็กน้อย...ผมก็ส่งหัวตัวเองไปเป็นทัพหน้า....ก็ถ้าจะตาย...อย่างน้อยก่อนตายก็จะได้เห็นว่าตัวเองตายด้วยอาวุธอะไร....แต่ถ้าเขาใช้มีดฟันลงมาอย่างน้อยหัวผมก็ขาดก่อน....และคงไม่ทันได้ทรมานอะไร
โพล่หัวออกไปนอกห้องแล้วปรากฏว่า...............
...................โล่งงงงง...ครับ......เฮ่อ.........โล่งทั้งทาง...โล่งทั้งใจเลย ผมก็ยังไม่อยากจะปะทะกับใครหรอก.......
แต่มันจะแปลกเกินไปมั้ย?? นี่คือการทดสอบหรือเปล่า?? มันเริ่มแล้วหรอ?? ไอ้
‘เกม’ ที่ว่าน่ะ ..............พอดูแล้วไม่มีใครอยู่แถวนี้แน่ๆ ผมก็เลยออกมาจากห้อง......และพึ่งสังเกตว่าทางที่ว่านี้เป็นทางโล่งทอดยาวออกไปทั้งซ้ายและขวา......มีแสงสว่างจากหลอดไฟที่ติดอยู่ด้านบนเพดานตลอดแนว
‘...เหมือน....อุโมงค์เลย??’ ผมขมวดคิ้ว....หลังออกไปจากที่นี่.......กูคงมีตีนกาเต็มหน้า
‘...กู...จะไป....ทางไหนดีวะ??...’
ผมยืนงงอยู่สักพัก....หันซ้ายหันขวา...............
‘ขวาร้ายซ้ายดี’ เชี่ย!!!.....สถานการณ์แบบนี้........โอเค....ซ้ายดี.....หวังว่ามันจะพาผมไปเจอสิ่งดีๆ นะ
เดินมาสักพัก...ผมรู้สึกว่าผนังฝั่งซ้ายมือของตัวเองจะเป็นกระจกตลอดแนว.....และเหมือนจะกั้นเป็นห้องๆ ....ทำไม?? ถึงรู้น่ะหรอ......ก็บางห้องมันเปิดไฟไง...อย่างห้องที่ผมนอนอยู่..........
.......รู้สึกเหมือนตัวเองจะพลาดอะไรไปนะ...........อ้อออออออ..........ผมนึกออกละ.....ตอนที่ผมอยู่ในห้องนั้น.....ผมเห็นแต่ห้องสีขาวไปทั้งห้อง....มองไม่เห็นข้างนอกเลย.....แต่พอออกมาตรงทางเดินกลับมองเข้าไปเห็นภายในห้องนั้นเสียนี่......ที่นี่ออกแบบมาแปลกๆ ผมไม่สามารถเดาได้เลยว่าเขาสร้างที่นี่มาแบบนี้ด้วยจุดประสงค์อะไร......ผม....ไม่เคยเห็นอะไรที่เป็นแบบนี้...
...........ส่วนทางฝั่งขวามือของผมกลับเป็นเพียงผนังปูนตลอดแนว.....อะไรกันที่นี่?? .........
‘...ผ่านไปกี่ชั่วโมงแล้ว??.....ยาบ้าๆ นั่นจะหมดฤทธิ์หรือยัง??.......แล้วคุณฟรานจะมาแล้วมั้ย??....’.............เป็นอีกครั้งกับความคิดนี้...........................ผมคิดอะไรเรื่อยเปื่อย พร้อมเดินไปด้วย......สักพักพออาการมึนเบลอเหมือนคนกินยาแก้แพ้...ดีขึ้น.....แต่!!!..................ไอ้อาการร้อนๆ หนาวๆ ขนลุก เหมือนยานั่นยังไม่หมดฤทธิ์
นี่มัน....!!! อะไรกัน!!??......ยานั่น!!!!ผมยกมือขึ้นมากอดตัวเองไว้.....แล้วก็ค่อยๆผ่อนลมหายใจ หน้าผมเริ่มรู้สึกร้อนขึ้นมาแล้ว....ผมเดินมาถึงห้องที่มีคนอยู่ด้านใน.....
..........‘เอาไงดีพวกมันคงไม่เห็นกูนะ’.............ผมกลั้นหายใจ.....มันเป็นกระจกทั้งแถบ.....ยังไงก็ต้องเดินผ่าน.....และปรากฏว่า......พวกเขาไม่รู้สึกถึงการมีอยู่ของผม.......เออ....ดีแฮะ......จะได้ไม่ต้องกังวล......
ผลัก!!!.....เชี่ย!!!.........ใครไม่รู้เปิดประตูออกมาครับ.....!!???.......กูอุตส่าห์เดินผ่านมาแล้วเชียว!!!“เฮ้ย!!!...เด็กคนนั้นหนีออกมา!!”“....!!!......”โธ่เอ้ย!!!....ปล่อยกูไปไม่ได้หรอกวะ....ผมขมวดคิ้ว.....ประมวลผลสภาพร่างกายของตนเอง.....ถ้าออกแรงเยอะๆ ยาน่าจะหมดฤทธิ์เร็วขึ้น......เอ่อ....ผมเคยอ่านเจอ...เขาว่างั้น......ผมคงต้องออกแรงหน่อยละ......เฮ้อ!!!กูยิ่งไม่ค่อยมีแรงอยู่ด้วย.....
พวกมันมีทั้งหมดสามคน....สองคนวิ่งเข้าหาผม...ส่วนอีกคนเหมือนจะโทรรายงานอะไรใครอยู่...ผมเรียกสติและพละกำลังเท่าที่มี คนแรกที่เข้ามาผมก็ส่งลูกเตะไปที่ท้องมันก่อน
“อุ๊บ!!!”ท่าทางคงจุกใช่เล่น....แต่เป็นก็ไม่ยักกะเป็นอะไร....
“ไอ้หนู...ให้จับง่ายๆดีกว่าน่า...”
เชี่ย!!!...กูต้องเป็นหนูให้พวกมันไปถึงเมื่อไรวะ.......ให้จับก็โง่แล้วการชุลมุนที่เหมือนมีแต่ผมที่เป็นฝ่ายออกแรงเสียมากกว่า.......ในขณะที่พวกมันไม่ยอมตอบโต้อะไรเลย......อะไรกัน??? พวกนี้.......
“ใครทำไอ้หนูนี่เป็นรอย...เตรียมโดนปาดคอ!!!” ใครคนหนึ่งพูดขึ้น
เชี่ย!!! ...คำสั่งใครวะ........แต่ก็ดี.......ผมอาศัยจังหวะที่พวกมันล้มลงไปหมดแล้วนั่น......รีบวิ่งออกมาจากสถานการณ์แปลกๆนั่น......อะไรวะ??....ให้กูออกแรงคนเดียวโคตรเอาเปรียบ....ก่อนตนเองจะล้มเสียเองผมจึงรีบวิ่งไปทางซ้ายที่ได้เลือกตั้งแต่ต้น
นั่น!!!........ทางขวามือที่ว่าเป็นกำแพงปูนกำแพงหินตลอดแนวนั่น.......มีประตูด้วยหรอ???..แต่มันดูค่อนข้างเนียนไปกับกำแพง......ห่า......ดูเหมือนพวกมันก็กำลังวิ่งตามผมมากันอยู่ด้วย
ก่อนจะเบนเข็มไปทางประตูขวามือ...ผมก็รีบหันไปหาประตูทางซ้ายมือที่อยู่ในบริเวณนั้น.....และ..........เปิดมันออกหนึ่งบาน........แล้วผมก็รีบเปลี่ยนเส้นทางมาทางประตูขวามือที่ว่านั่น.....
เปิดประตูและรีบปิดมันก่อน....ดีว่าที่นี่เป็นหัวโค้ง....คงไม่มีใครทันสังเกตเห็นหรอกนะ.......ประตูที่นี่.....ไม่มีบานไหนล็อคได้เลย..........
แปลกมาก???.....“อื้ม........แสบ......ตา..”
พอประตูปิด...แสงสว่างก็จ้ามาทันที.....ผมยกมือขึ้นมาบันแสงไฟเล็กน้อย....พอเริ่มปรับสายตาได้......อะไรอีกเนี่ย??...มันมีประตูอีกสองบาน.......แต่..???.....ผมคิดว่ามันมีมากกว่านั้น......ผมเดินไปค่อยๆลูบๆคลำๆตามกำแพง...หลังสำรวจแล้วผมว่าที่นี่เป็นเพียงห้องโล่งๆ....เหมือนเป็นห้องเชื่อมต่อไปสู่ห้องอื่นๆอย่างนั้นแหละ
และผมก็ได้พบกับประตูที่เหมือนกำแพงอีกแล้ว....ผมลองผลักมันเบาๆ....
.......
แก็รก.......อ่า...เปิดได้ด้วย
ห้องนี้เหมือนห้อง.....
สังเกตการณ์.....ใช่......แม้อุปกรณ์จะดูเหมือนน้อยไปสักหน่อยก็ตามนะ
เหมือนทุกห้องมันจะติดไฟอย่างอัตโนมัติเมื่อมีคนเดินเข้าไป.....และห้องนี้ก็เช่นกัน.....มีจอมอนิเตอร์ขนาดต่างๆตั้งอยู่ประมาณ 5 เครื่อง และมีคีย์บอร์ดทรงแปลกขนาดใหญ่ตั้งวางอยู่บนโต๊ะ
ผมนั่งลงบนเก้าอี้ตัวหนึ่ง....แล้วเอามือไปกดๆตามปุ่มเหล่านั้น........
............อะไร???...........นั่นอะไร???..............ผมย่นคิ้วเล็กน้อย...ภาพที่ปรากฏตรงหน้า........ในนั้น.......มี
คุณไนท์ คุณฟราน..???...และลูกน้องของเขาอีกสองสามคน........กำลังซ้อมใครอยู่....???.............
แล้วคุณไนท์พูดอะไรก็ไม่รู้???ผมอยากได้ยินเสียง..........เขาคุยอะไรกัน........ทำไม??.....คุณฟรานถึงมีสีหน้าที่เย็นชาทันทีแบบนั้น
..............อ่า...ปุ่มนี้...............ปุด!! ผมรีบกดลงไปทันที
สายตาของเขาที่มองไปยังคนๆ นั้น....
แววตาที่เย็นชาเหมือนเมื่อครั้งที่ผมถูกไอ้สี่คนนั้นจับตัว....หรืออาจจะมากกว่านั้น
แววตาที่สามารถฆ่าคนได้
แววตาที่บ่งบอกว่าชีวิตของมันอยู่ในมือของเขา....ผมไม่เคยเห็นเขาเป็นแบบนี้
“ใครส่งแกมา” น้ำเสียงธรรมดา....แต่ความรู้สึกกดดันนี้มันมาจากไหนกัน
คนที่นั่งสะบักสะบอมอยู่บนพื้น......คนนั้นคนที่ใช้แส้ไล่ต้อนผม...นี่มันเรื่องอะไรอีก???
มันมองหน้าคุณฟราน........
“พวกแกก็น่าจะรู้....” ยังจะปากดีอีกนะ
“คนอย่าง 'เรนเชีย' ไม่น่าส่งคนอย่างแกมาหรอก....มีใครอีก??”“ฮึ!!...กูคนเดียวที่นี่ก็พังพินาศได้......(ปัง!!)....อ๊ากกกกกกก”
เชี่ย!!!.....หัวใจผมเต้นแรงมากขึ้น..........มัน........ถูก..........คุณฟรานยิงไปที่.....เท้า......ผมลอกกลืนน้ำลายเหนียวๆลงคอ......
น่ากลัว!! ปืนมาอยู่ในมือเขาตั้งแต่เมื่อไร....ผมไม่ทันเห็นด้วยซ้ำ
“หนึ่งนัดต่อหนึ่งคำโกหก” คุณฟรานบอกมันพร้อมกับสายตาที่บอกว่าเอาจริงตามที่พูด
มันมองปากกระบอกปืนสลับกับใบหน้าคุณฟราน....และมันก็ทำเหมือนผม...คือ...กลืนน้ำลายลงคอเฮือกหนึ่ง
“เรนเชียส่งใครมาอีก??”
“ก.....กูไม่รู้”หลังคำตอบนี้....คุณฟรานก็มองหน้าคนพูดนิ่งๆ เหมือนเขาจะใช้สายตาจับคำโกหกนั่นอยู่....วิธีการทำแบบนี้เหมือนกันทั้งพี่ทั้งน้องจริงๆ
“นอกจากแกแล้วมีใครอีก??”
“ไม่มีแล้ว.........(ปัง!!)......อ๊ากกกกกกก......บอกแล้วๆ”“...........”
“กังโน่”“หือ??”
“กังโน่.....มัน.....ถูกนายใหญ่ซื้อตัวมาได้สักพักแล้ว.....ก....ก่อนที่ผมจะมาฝึกตัวอยู่ที่นี่”ผมสังเกตว่าคุณไนท์จะกัดฟันกรอดเลย....ในขณะที่คุณฟรานมองด้วยสายตาเรียบเฉยเหมือนเดิม.....ก่อนที่จะมีใครสักคนเปิดประตูเข้าไปแล้วกระซิบอะไรบางอย่างให้คุณไนท์....เขาหันมาสบตากับคุณฟรานที่มองใบหน้าของเขาอยู่ก่อนแล้ว
“.....กระรอกตัวน้อยของนาย.....หนีออกจากกรงแล้ว.....” เขาเว้นระยะก่อนจะพูดประโยคถัดมา.....
“.....กังโน่....ตามจับอยู่” ........และส่งรอยยิ้มแปลกๆมาให้คุณฟราน
จบประโยคนั่น....แววตาของคุณฟรานก็วาวโรจน์ขึ้นมาทันที....
เขาดูโกรธ.....และดูจะโกรธมากขึ้น.....ในแววตานั่น....ผมรู้สึกว่า.........เหมือนจะแฝงไว้ด้วยความห่วงใยต่อผมด้วย......
นั่น.....เพียงแค่นั้น....มันก็ทำให้ผมอดรู้สึกอุ่นใจขึ้นมาไม่ได้.....แม้ทั้งตัวของผมในตอนนี้จะสั่นไปหมดแล้วก็ตาม.....ผมรู้สึกถึงความร้อนบนใบหน้า.....และความร้อนที่เกิดขึ้นกับ......
กรีนน้อย.......ก่อนมันจะค่อยๆลามไปยังส่วนต่างๆตามร่างกาย
ผมหนีมาหลบอยู่ที่ห้องนี้....จนได้มาเห็นอะไรๆ ที่ไม่เคยเห็น....และไม่รู้ว่าประตูอีกหลายๆบานจะพาผมไปเจอกับอะไรอีก.....ผมไม่รู้ว่าไอ้คนที่ชื่อ
‘กังโน่’ หน้าตาเป็นยังไง....แต่จากบทสนทนาของคนที่อยู่ในจอนั่น...ก็ทำให้ผมรู้ว่า.......คนที่ชื่อ...
‘กังโน่’ ....หักหลังพวกเขา....และกำลังตามตัวผมอยู่
เสียงเหมือนคนเดินเข้ามาอีกห้องที่ใกล้ห้องนี้......ทำให้ผมตัดสินใจกัดฟันยืนขึ้น....เดินไปเปิดประตูอีกบานที่อยู่ตรงข้ามกันทันที....ผมเริ่มจะไม่ไหวแล้ว.....ผมต้องการให้ตัวเองเหงื่ออกมากๆ....เพื่อขับสารพวกนั้นออกมา.....
หลังประตูบานนั้น..............นี่มัน!!!!............มันเป็นสวนขนาดใหญ่ที่มีต้นไม้ปลูกอย่างหนาแน่น.....ผมเดินเข้าไปตามเส้นทางเส้นหนึ่ง....มันคดเคี้ยวไปมา.....พอผมออกแรงเดินให้เร็วมากขึ้นเพื่อช่วยขับให้เหงื่อของตนเองออกมากๆ.....เส้นทางที่ผมใช้อยู่นั้นเหมือนจะทะลุกันไปมาได้....ตลอดสองข้างของทางเดินนั้นจะปลูกต้นไม้ไว้อย่างหนาตา....ผมก็ไม่รู้ว่าต้นอะไรเสียด้วย....และตอนนี้ผมก็ไม่รู้ว่าตัวผมเองอยู่ส่วนไหนของสวนแห่งนี้แล้ว......แต่.....ผมว่ามันไม่น่าใช่สวนแล้ว.....หลังจากทั้งเดินทั้งกัดฟันข่มอารมณ์วูบวาบของตนเองวิ่งจนเหนื่อยหอบมาได้สักพัก......
ที่นี่มัน...........................เขาวงกตชัดๆ !!!..............เชี่ย!!! ...กูเชื่อแล้วล่ะ....ว่าไม่ว่าจะอย่างไร......กูก็หนีออกไปจากที่นี่ไม่ได้.........หลังจากอาการมึนงงจากฤทธิ์ยาอะไรสักอย่างที่เหมือนยาแก้แพ้นั่นหมดไป.......อาการตื่นตัวอยากมีเพศสัมพันธ์ของผมก็เริ่มจะหนักขึ้นเรื่อยๆ ผม.....วิ่งก็แล้ว.....เดินเร็วๆ ....พร้อมออกกำลังแขนขาไปด้วยก็แล้ว......จนตอนนี้.....ผมเริ่มจะไม่ไหวแล้ว....อาการตื่นตัวของกรีนน้อยเริ่มทำร้ายผมมากขึ้น....
............นี่คงเป็นวิธีเดียว............ผมล้วงมืออันสั่นเทาของตนเองลงไป
.......สัมผัส........กรีนน้อย........ค่อยรูดขึ้นลงเบาๆ......
.......อ่า............ไม่ไหว........ทรมานเกิน...........น้ำตาผมเริ่มไหลรินออกมาจากหางตา....ผมเชิดหน้าขึ้นและค่อยๆ นั่งลงบนพื้นหญ้า......ก่อนจากรูดกรีนน้อยให้เร็วขึ้นเพื่อระบายอาการกระสับกระส่ายที่ผมเริ่มจะต่อต้านไม่อยู่แล้ว.....ผมกัดริมฝีปากล่างของตนเองแน่น....ก่อนจะพาตัวเองไปสู่ความสุขสม.......
“อึก!!.....อ๊า.....อ่า......”ผมรู้สึกถึงความอุ่นร้อนที่พุ่งออกมาจากกรีนน้อย.....ของเหลวนั่นเลอะไปทั่วฝ่ามือของผมและคงเลอะไปที่ลิงตัวน้อยด้วย.........ช่างมัน.....ผมรู้สึกดีขึ้นนิดหน่อย.....ความทรมานนั้นเหมือนจะเบาบางลงแล้ว.....ผมหายใจหอบและนั่งพักต่ออีกสักพัก......
‘เชี่ย!!....ทำไม?? เหมือนอารมณ์จะกลับมาอีกแล้วนะ’กู....เพิ่งปลดปล่อยไปไม่ถึงสิบนาทีเลยนะ.....ผมคิดว่างั้นนะ......
“....อ่า........”ไอ้ความรู้สึกที่เหมือนอยากให้ใครสักคนกอดนี่มันอะไรกัน??....แม้ก่อนหน้านี้จะมีบ้างแต่มันไม่รุนแรงแบบนี้นี่.....ห่า.......อยากบอกนะว่า...........ยิ่งปลดปล่อยยิ่งอยาก.............กู.....อยากจะบ้า!!!!..........ไอ้ยาปลูกเซ็กส์แบบนี้ก็เคยได้ยินมานะ.....ยิ่งปลดปล่อยยิ่งมีอารมณ์.......แต่ไม่คิดว่าตนเองจะมาได้ใช้เสียเอง
ผมตัดสินใจลุกขึ้น....และออกแรงวิ่งอีกครั้งอย่างไร้จุดหมาย........อะไรก็ช่างไปก่อน....ตอนนี้ผมจะขอออกแรงให้เหนื่อยจนสลบไปเลยล่ะ.....จะได้ไม่ต้องมาทุกข์ทรมานแบบนี้
“....แฮ่บ.....แฮ่บ....แฮ่บ.....แฮ่บ....”........เหนื่อย.....หมดแรง........แต่ไม่ยักสลบแฮะ.........หอบอย่างเดียว......ไอ้การวิ่งอย่างบ้าคลั่งเนี่ย...ขอครั้งนี้ครั้งเดียวเหอะ......
ผมก้มตัวลง เอามือลงมาตั้งฉากกับหัวเข่าตนเอง......เป็นการพักไปในตัว......พออาการหอบบรรเทาลงผมก็ค่อยๆย่อตัวนั่งลง.......ขอนั่งพักสักหน่อยก่อนเถอะ
...........ผ่าน..............
.................ไป......................
.....................สักพัก.............................
“..อึก....อื้อ.....” ไม่ไหวแล้ว.....หายเหนื่อยแต่อาการทุรนทรายก็กลับมา......ผมนั่งกอดเข่าตนเอง......กัดฟันกรอด........ข่มอารมณ์........ร่างกายของผม......เริ่มไร้ทางต่อต้าน..........
‘ทำไงดี??’ ........หน้าจากที่แดงอยู่แล้วก็คงแดงมากขึ้น ผมเริ่มหายใจเบา ลมหายใจร้อนผ่าวความต้องการ มีอย่างเปิดเผยไม่ปิดบังแล้ว เร่าร้อนไปทุกส่วนของร่างกาย หลังออกแรงไปมากแบบนั้นแล้ว.....มันคงส่งผลให้ผมเริ่มควบคุมสติตัวเองไม่ได้.....สัญชาตญาณดิบในตัวเริ่มทำงานของมันเอง.....ผม.......
..............ผมต้องการปลดปล่อย..............
...................ผมต้องการ............ให้ใครสักคนกอดผม..........................................ใครก็ได้...........................
................ ‘คุณฟราน’......................“....อึก......อ่าาาาาาา....”ร่างกายนี้เหมือนไม่ใช่ของผมแล้วตอนนี้......ผมรับรู้เพียงว่าน้ำตาของตนเองไหลลงมาไม่ขาดสาย.....บอกกับตนเองว่าไม่ต้องการแบบนี้......แต่......กลับควบคุมร่างกายตนเองไม่ได้
“กรีน!!”เสียงที่ส่งมากระทบโสตประสาทของผม.....ส่งผลให้ผมเงยหน้าที่เต็มไปด้วยม่านน้ำตาขึ้น.....มองไปยังร่างที่ตรงเข้ามาหาผม
..........เลื่อนลาง..................ช่างเหมือนคุณฟรานเหลือเกิน..........เสียงก็ใช่...........ผมรีบลุกขึ้นยืน.....
ดีใจ......ดีใจมาก..........เหมือนเด็กหลงทางที่ได้เจอพ่อแม่.......แม้ร่างกายของตนจะซวนเซแค่ไหน.......ผมก็รีบผวาไปหาร่างนั้น........ร่างนั้นก็รีบรับตัวผมไว้สู่อ้อมกอด
................นี่ก็เหมือน............กอดนี่ก็เหมือนของคุณฟราน...............ผมรีบเอาจมูกของตนฝังลงไปในอกนั้นและ............
“ซูดดดด......” ..........กลิ่นนี่ก็เหมือนคุณฟราน.................ผมกอดร่างตรงหน้าเอาไว้แน่นที่สุด
..........กอด........กอด............และก็กอด...........กอดแน่นๆ..............ต้องเป็นคุณฟราน..........คุณฟรานเท่านั้น“......ก....กรีน...ธ....เธอ....” เหมือนเสียงของเขาจะสั่นๆ
ผมเงยหน้ามองขึ้นไป.....เพื่อความมั่นใจ........
.................สายตาแบบนี้.................
.....................แววตาแบบนี้.................
..............................ความห่วงใยแบบนี้......................
..................................ความลึกซึ้งอาทรแบบนี้.....................................................................สีหน้าแบบนี้...........................................
เขาขมวดคิ้วแน่น....และสบตากับผม.....เราประสานสายตากัน
.......................อยากร้องไห้หรอ???...................................
.....................ผมก็กำลังร้องไห้........อีกครั้งเช่นกันครับ.........แต่..........ตอนนี้“.....อึก.....ช...ช่วย.....ผมด้วย....”
“.....ผม....อยากให้คุณ.....กอดผม........อึก......แน่นๆ........นะครับ...นะ..อึก”
........อ้อมกอดที่คิดถึง....รสจูบเบาๆ ที่คุ้นเคย.......ยังคงเป็นของเขา......เพียงคนเดียว.........เพียงคนเดียวเท่านั้น.....
ดูเหมือนเวลานี้อะไรๆ....ก็ไม่สำคัญไปกว่า......
................ขอให้ผมได้ปลดปล่อยเถอะครับ.............คุณฟราน..............
TBC
ทักทายๆ!!
พึ่งกลับมาจาก ตจว. งานยุ่งมากกกกกกก 
ตอนหน้ากรีนนำแล้ว........5555555555 
ขอบคุณสำหรับทุกเม้นท์ 
ขอบคุณที่ติดตาม 
ขอบคุณที่รอ 
uri 
หัวข้อ: ^____^ หนุ่มวายกับชายในฝัน ^____^ จบแล้วแต่อยากมาบอก 28/1/57 (อ่าน 408603 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก