หัวข้อ: ต้นรัก by Hydra ภาค2 ตอน 3-4-5(จบ) [update 25-1-2556]

[KhunToOk]

    รอตอนต่อไปจ้าาา

[krappom]

ตอนที่ 6

การเตรียมงานต้อนรับการประชุม xxx เป็นไปด้วยดี ทุกฝ่ายทำงานกันอย่างแข็งขันจนกระทั่งเกือบวันสุดท้ายที่เหลือเพียงเช็คความ เรียบร้อยเท่านั้น

“ทำไม ผมต้องย้ายไปนอนห้องเดียวกับคุณด้วยหละครับ” ถามคนที่ยืนอยู่หน้าประตูห้อง หลังจากได้รับโทรศัพท์แจ้งให้เปลี่ยนห้องจากพนักงานโรงแรม ว่าเขาต้องย้ายห้องนอนไปนอนร่วมห้องกับเจ้านายที่ตั้งป้อมเกลียดเขาตั้งแต่ การทำงานวันแรก

“ก็ห้องมันมีไม่พอ หน้านี้ hi–season นะ แล้วก็มีแขกวีไอพีมาพักพอดี เธอก็ต้องเสียสละห้องให้ลูกค้าสิ”

“งั้นผมไปนอนที่รีสอร์ทก็ได้ครับ”

“นี่ จะเรื่องมากไปทำไมห๊ะ รีสอร์ทมันอยู่ไกลโรงแรม กว่าจะมาถึงก็ไม่ต้องทำงานกันพอดี แล้วที่ห้องชั้นหนะก็มีห้องนอน 2 ห้องแยกกันอยู่แล้ว ไม่ได้นอนเตียงเดียวกันซะหน่อย ทำกลัวไปได้มีอะไรให้ดูนักหนา” ชายหนุ่มบ่นเบาๆ

“ก็ได้ครับ” ‘ช่วยไม่ได้แฮะ’ จนใจที่จะเถียงกัณฑ์ก็พูดถูก อีกอย่างเขาก็เป็นผู้ชายทำไมต้องกลัว? ที่สำคัญเขากลัวอะไร?

“เธอเอาของขึ้นไปเก็บก่อน เดี๋ยวชั้นไปสั่งงานพักหนึ่งเดี๋ยวไปกินข้าวเย็นกัน”

“ครับ”
...................................................................... ……………………………………………..

ปิ่ง ป่อง ปิ่งป่อง เสียงออดที่ดังอยู่หน้าห้องทำให้เด็กหนุ่มฉงน ‘กัณฑ์ก็มีคีย์การ์ดนี่นา’ เขาส่องตาแมวบนประตูแล้วค่อยโล่งใจที่เห็นคนที่ยืนอยู่หน้าห้อง

“สวัสดีครับคุณวาทิน” เด็กหนุ่มถามร่างสูงที่ยืนอยู่หน้าประคูตามมารยาท

“สวัสดี ครับคุณก้าน ผมมาชวนคุณก้านไปว่ายน้ำยืดเส้นยืดสายนะครับ ทำงานติดกันมาหลายวันคงจะเหนื่อย” คนถามในชุดเสื้อเชิ้ต กางเกงขาสั้นมีผ้าขนหนูคล้องคอ เหมือนคนเตรียมไปออกกำลังกายชักชวนก้านใบออกไปว่ายน้ำ

“คงไม่ได้ หรอกครับ ผมรอคุณกัณฑ์ทานข้าวเย็น เกรงว่าจะขึ้นมาไม่ทันหนะครับ” ดูเวลาไปด้วย จริงๆนี่ก็เลยเวลานัดแล้ว แต่เด็กหนุ่มยังคงรอต่อไป

“คง ไม่ต้องรอแล้วครับคุณก้าน ผมว่าป่านนี้ท่านรองคงไปทานข้าวกับคุณดาวคู่ขาที่อยู่ที่นี่แล้วหละครับ” ใส่ไฟนายจ้างตัวเองเพื่อหวังทำคะแนน

“ทำไมคุณวาทินทราบละครับ” เด็กหนุ่มฝืนถามทั้งๆที่รู้สึกน้อยใจขึ้นมาทันที นี่กัณฑ์หลอกให้เขารอทานข้าว แต่ตัวเองไปเริงร่ากับสาวๆคู่ควงหรอกหรือ แต่วันที่ผ่านมาชายหนุ่มไม่เคยผิดนัดเขาเลยสักครั้ง เด็กหนุ่มครุ่นคิด

“แหม ท่านรองมาที่นี่ทีไรก็ต้องไปผ่อนคลายกับคุณดาวทุกทีอยู่แล้วหละครับ ใครๆก็รู้ ผมว่าคุณก้านไปว่ายน้ำกับผมดีกว่าแล้วผมจะพาไปทานอาหารอร่อยๆตอนเย็นนะครับ”

“เอ่อ.... ผม.....” เด็กหนุ่มยังอึกอัก ส่วนลึกในใจก็อยากรอชายหนุ่ม ด้วยหวังว่าอีกฝ่ายจะรักษาสัญญา แต่เมื่อนึกถึงว่านี่ก็ผ่านไปสองชั่วโมงกว่าแล้ว ก็ยังไม่เห็นวี่แววของชายหนุ่มเลย และไม่มีการติดต่อกลับมาด้วยมันทำให้เขาเชื่อคำพูดของวาทินเกือบร้อย เปอร์เซ็นต์ อีกอย่างรออยู่ในห้องอย่างเดียวเขาก็เบื่อ นึกอยากยืดเส้นยืดสายตามที่ชายหนุ่มบอกบ้าง

“งั้นคุณรอผมแป๊บหนึ่งนะครับ ผมไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแป๊บเดียว.”

“ครับ” วาทินคำนวณหาโอกาสให้ตัวเองอยู่ในใจ เขายอมรับว่าหลงรักเด็กหนุ่มหน้าหวานเลขาท่านรองอย่างถอนตัวไม่ขึ้น ดังนั้นเมื่อมีโอกาสเขาต้องรีบทำให้ร่างบางเป็นของเขาโดยไวให้ได้
…………………………………………………… ……………………………….

ที่ สระว่ายน้ำของโรงแรม บัดนี้คลาคล่ำไปด้วยนักท่องเที่ยวทั้งชาวไทยและชาวต่างประเทศ บ้างก็ใส่ชุดว่ายน้ำสีสันละลานตา บางคนหุ่นดีก็ใส่บีกินี่ตัวจิ๋วเดินไปเดินมาทำให้ชายหนุ่มแถวนั้นน้ำลายหก เล่น แต่จุดสนใจของคนในบริเวณสระว่ายน้ำกลับเป็นเด็กหนุ่มร่างบางในชุดกางเกงว่าย น้ำตัวเล็กที่แหวกว่ายอยู่ในสระ ขาเรียวเล็กขาวเนียนตีน้ำไปมาอย่างสนุกสนาน โดยไม่ได้สังเกตเห็นสายตาของคนรอบข้างที่แอบมองร่างกายของเขาจนตาแทบจะถลน ออกมาทีเดียว ไม่เว้นแม้แต่นายวาทินที่แทบระงับอารมณ์ตัวเองไม่อยู่ ร่างนั้นช่างบอบบาง และกระตุ้นอารมณ์เขายิ่งนักไม่อยากจะเชื่อเลยว่านี่หุ่นของผู้ชาย และในขณะที่เขาแอบมองร่างบางดำผุดดำว่ายอย่างสนุกสนานอยู่นั้นก็ได้ยินเสียง เหี้ยมๆดังขึ้นไม่ไกลจากเขานัก

“ก้านขึ้นมาจากน้ำเดี๋ยวนี้นะ” กัณฑ์นั่นเองที่เป็นเจ้าของเสียงห้วนเมื่อครู่ หน้าคม ถมึงทึงมองมาที่เขากับก้านใบราวกับจะฉีกเลือดฉีกเนื้อ ทำให้เขาคอแห้งขึ้นมาทันที เมื่อหันไปมองเด็กหนุ่มก็เห็นสีหน้าตกใจไม่แพ้กัน

“ทำไมผมต้องขึ้นด้วย ผมไม่ขึ้น”

เด็ก หนุ่มตอบกลับทำท่าจะว่ายห่างออกไป และไม่ทันได้มีใครตั้งตัวร่างสูงก็กระโจนลงน้ำมาคว้าเอาเอวร่างเล็กขึ้นพาด บ่าแล้วพาขึ้นจากน้ำ โดยไม่ลืมหยิบผ้าเช็ดตัวที่วางอยู่บนเก้าอี้มาคลุมร่างเล็กๆนั่นอย่างโมโห ทิ้งให้นายวาทินอึ้งอยู่กับที่ทำอะไรไม่ถูกท่ามกลางสายตาของคนนับสิบที่มอง มาที่เขาเป็นจุดเดียว

“เฮ้อ อดอีกแล้ว” มองตาละห้อยไปตามทิศที่ก้านใบถูกฉุดขึ้นไป
…………………………………………………….. …………………………………..

“ปล่อย ปล่อยนะ คนบ้า บอกว่าให้ปล่อย ไม่ได้ยินหรือไง” ร่างเล็กๆทั้งทุบทั้งดิ้นอยู่บ่นบ่าแข็งๆของร่างสูงที่แบกเขาเดินจ้ำ อ้าวกลับมาที่ห้อง

“หยุดดิ้นซะที แล้วก็เลิกทุบได้แล้วเดี๋ยวก็ตีให้มั่งหรอก”

“ก็ปล่อยซิ คุณมีสิทธ์อะไรมาทำกับผมอย่างนี้” ว่าพลางทุบอีกฝ่ายอย่างไม่กลัวคำขู่นั่นสักนิด

เพี๊ยะ… เสียงฝ่ามือหนาๆกระแทกเข้ากับสะโพกมนอย่างแรง ทำให้อีกฝ่ายน้ำตาคลอเพราะความเจ็บขึ้นมาทันที

“เป็นไงเงียบได้แล้วเหรอ ไม่โวยวายต่อละ หุบปากทำไมห๊า” ชายหนุ่มตวาดเมื่อรับรู้ถึงอาการนิ่งเงียบของคนที่อยู่บนบ่าข้างหนึ่งของเขา

..........................

..........................

“คุณเป็นบ้าอะไรขึ้นมา” เด็กหนุ่มแหวใส่อีกฝ่ายเมื่อกลับถึงห้องแล้ว และชายหนุ่มก็โยนเขาขึ้นไปบนเตียงโดยไม่พูดอะไรซักคำ

“ทำไมไม่รอฉันกินข้าวเย็น แล้วไปเล่นน้ำในชุดกางเกงในตัวเดียวนี่อยากมีผัวนักหรือไง”

“คุณจะบ้าเหรอ นี่เป็นกางเกงว่ายน้ำ แล้วผมก็เป็นผู้ชายทำไมจะต้องทำอะไรทุเรศๆ อย่างที่คุณว่าด้วย คุณดูถูกผมมากไปแล้วนะ”

“ดู ถูกเหรอ เธอเห็นสายตาของผู้ชายวิปริตที่มันมองเธอบ้างมั๊ย ตามันแถบจะถลนออกมาอยู่แล้ว อ๋อนี่คงกะอ่อยเหยื่อตั้งแต่แรกอยู่แล้วละสิ” อารมณ์โกรธเท่านั้นผลักดันให้เขาพูดคำทำร้ายจิตใจอย่างนี้

ฉาด เสียงฝ่ามือเล็กกระทบบนแก้มสาก เสียงของมันบ่งบอกว่าเจ้าตัวไม่ได้ออมแรงสักนิด

“คุณดูถูกผม” ร่างเล็กต่อว่าด้วยน้ำเสียงสั่นๆทั้งอายทั้งโกรธ ที่โดนชายหนุ่มปรามาสเช่นนี้

“ไม่ คิดว่ารุนแรงไปหน่อยเหรอฉันแค่พูดตามสิ่งที่เห็น แต่เธอตบฉันในแบบที่ใครไม่กล้าทำมาก่อนเลยนะ” ชายหนุ่มกล่าวเหี้ยมๆเขาชักโมโหขึ้นมาอีกแล้วที่อีกฝ่ายกล้าตบเขา

“แค่ นี้ยังน้อยไปด้วยซ้ำ จำไว้นะว่าผมมาทำงานเป็นเลขาไม่ใช่ที่รองรับอารมณ์ใคร และชีวิตเป็นของผม ผมพอใจจะทำอะไรก็ได้” เด็กหนุ่มตะเบ็งเสียงอย่างโกรธจัด

“ฉันจะจำเอาไว้ก็ได้แต่ก่อนอื่นฉันจะทำให้เธอรู้ว่าเธอคิดผิดที่ตบฉันเมื่อกี้”

กัณฑ์ไม่พูดเปล่า ผลักร่างเล็กลงไปนอนบนเตียง แล้วใช้ร่างกายสูงใหญ่ของตนเองทาบทับเด็กหนุ่มทั้งตัว

“ปล่อยนะ” ร่างเล็กตะโกนอย่างตกใจ

อื้อ ร่างบางส่งเสียงประท้วงเมื่อริมฝีปากเล็กๆของเขาโดนริมฝีปากบางของอีกฝ่าย รุกรานไม่หยุด กัณฑ์บดจูบลงมาอย่างหนักหน่วงทั้งกัดทั้งดูดเม้มริมฝีปากเล็กๆนั่นอย่างลืม ตัวไปกับความนุ่มหยุ่นและหอมหวาน ลิ้นร้อนๆฉกกัดลิ้นนุ่มราวกับของหวานชั้นเลิศ

“อย่า...” เสียงเล็กๆครางอย่างสิ้นหวังเมื่ออีกฝ่ายปล่อยริมฝีปากเขาให้เป็นอิสระ แต่ใบหน้าและริมฝีปากนั้นยังไม่ได้ถอนออกไป เพียงแต่เปลี่ยนเป้าหมายไปทั่วใบหน้าเล็ก ใบหูบาง ริมฝีปากของร่างสูงขบเม้มตามลำคอเนียน มือหยาบลูบโลมผิวเนื้ออย่างเผลอไผล อีกข้างก็รวบข้อมือเล็กๆไว้ไม่ให้ต่อต้านเขาได้ เนิ่นนานในความรู้สึกของก้านใบที่ตอนนี้หมดแรงต่อต้านไปแล้ว น้ำตาเม็ดใหญ่ไหลออกจากตากลมโตเป็นทางเมื่อไม่เห็นทางรอด หวังเพียงว่าน้ำตาจะทำให้ชายหนุ่มสงสารและมีสติกลับคืนมา แต่เด็กหนุ่มยังไม่รู้ ร่างข้างหน้าที่กำลังรุกรานเขานั้น ไล้เลียน้ำตาของเขาราวกับผีเสื้อดูดน้ำหวาน ผ้าเช็ดตัวที่ชายหนุ่มคลุมตัวเขาไว้ ถูกปลดออกอย่างช้าๆ จมูกและลิ้นร้อนๆสำรวจเนื้อตัวของเขาทุกตารางนิ้ว ไม่เว้นแม้เม็ดเล็กๆสีชมพูที่ประดับอยู่บนอกขาวทั้งสองข้าง ชายหนุ่มทั้งขยำ และดูดเม้มอย่างหิวกระหายราวกับสัตว์ป่าจนร่างๆเล็กๆนั้นเจ็บไปหมด

“อย่า… พี่กัณฑ์…พี่กัณฑ์.. ปล่อยก้านไป….ก้านกลัว….พี่กัณฑ์ได้โปรด ปล่อยก้าน ฮือ.. ฮือ....” เด็กหนุ่มวอนขอกระท่อนกระแท่นและร้องไห้อย่างไม่อายเมื่อชายหนุ่มตรงหน้าไม่ มีแววว่าจะหยุดได้เลย

และเสียงวิงวอนจากปากเล็กๆนั่นก็เริ่มได้ผล เมื่อชายหนุ่มหยุดการกระทำทั้งหมด แล้วค่อยๆดึงผ้าห่มมาคลุมตัวให้ร่างเล็ก กัณฑ์ใจหายเมื่อเงยมองหน้าก้านใบชัดๆ บัดนี้ขอบตากลมทั้งสองข้างบวมช้ำ บ่งบอกว่าเวลาไม่กี่นาทีนี้เด็กหนุ่มร้องไห้มากแค่ไหน ริมฝีปากเล็กที่แดงจนห้อเลือด ที่ผิวอ่อนๆบริเวณขอบๆริมฝีปาก มีรอยฟันเขาเต็มไปหมด ตามลำคอและแผ่นอกปรากฏรอยแดงเป็นจ้ำๆ เด็กหนุ่มคงเจ็บไม่น้อยเลย นี่ถ้าก้านใบไม่เรียกชื่อเขาเหมือนตอนที่เคยเรียกเขาตอนยังเป็นเด็กๆ เขาคงขาดสติไปแล้ว

“ฉันขอโทษ ชายหนุ่มกระซิบที่ข้างหูเล็ก ฉันไม่ได้ตั้งใจ”

กัณฑ์ จูบหน้าผากเล็กเบาๆก่อนลุกขึ้นยืนระงับอารมณ์ ส่วนก้านใบนั้นได้แค่มองตามอีกฝ่ายอย่างไม่เข้าใจ ชายหนุ่มเองก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันรู้แต่ว่าครั้งนี้เขาหงุดหงิดกับภาพ ที่เห็นที่สระน้ำเป็นอย่างมาก สายตาของเสือหิวที่เขาเห็นแทบทำให้เขาสติหลุด นี่ถ้าเขาไม่ได้บังเอิญได้ยินพนักงานโรงแรมชักชวนกันไปดูเด็กหนุ่มคนหนึ่งใน ชุดว่ายน้ำละก็ ป่านนี้ร่างตรงหน้าขาคงไม่เอ๊ะใจยังคงทำงานต่อไปแน่ๆ ส่วนก้านใบคงโดนโลมไล้ทางสายตาไปไม่รู้เท่าไหร่แล้วซึ่งเขายอมไม่ได้

“ไป ล้างหน้าล้างตาซะแล้วแต่งตัวให้เรียบร้อย เดี๋ยวลงไปกินข้าวพร้อมกัน ฉันจะรอข้างนอก” ชายหนุ่มออกคำสั่งแกล้งมองไม่เห็นสายตาที่เต็มไปด้วยคำตัดพ้อนั้น

“อ้อ แล้วทีหน้าทีหลังห้ามไปว่ายน้ำในสระรวมอีก ถ้าอยากจะว่ายไปว่ายในสระส่วนตัวของฉันและที่สำคัญต้องไปกับฉันเท่านั้น” ออกคำสั่งอย่างเอาแต่ใจอีกครั้ง “อ๊ะ อ๊ะ อย่าถามแล้วก็ห้ามเถียง นี่เป็นคำสั่ง ถ้าฝ่าฝืน รับรองว่าต่อให้เธออ้อนวอนยังไงฉันก็จะไม่หยุด” ชายหนุ่มดักคออีกฝ่ายเมื่อเห็นทีท่าที่จะคัดค้านคำพูดของเขา

“คน บ้า” เด็กหนุ่มร้องขึ้นเมื่อประตูปิดลง ชายหนุ่มออกไปแล้ว เมื่อกี้กัณฑ์จูบเขา จูบแรกของเขาด้วย ทำไม ทำไม ทำไม มีแต่คำว่าทำไมอยู่เต็มหัวเขาไปหมด แต่ไม่มีเวลามาคิดต่อแล้วเขาต้องรีบออกไปแล้ว เดี๋ยวชายหนุ่มโมโหขึ้นมาแล้วจะลำบาก เด็กหนุ่มคิดซึ่งเป็นข้อสรุปเดียวที่หาได้ในวันนี้ ตอนนี้เขาไม่อยากคิดอะไรไปมากกว่านี้แล้ว ไม่คิดแท้กระทั่งว่าทำไมเขาถึงไม่โกรธที่ชายหนุ่มเอาแต่ใจเช่นนี้ ทั้งๆเมื่อก่อนถ้าใครมีท่าทีที่จะล่วงเกินเขา เขาแทบจะไม่คุยด้วยเลยด้วยซ้ำไป

“เธอนี่ก็กินเยอะเหมือนกันนะ แต่ทำไมไม่เห็นอ้วนเลย” ชายหนุ่มเอ่ยกับก้านใบหลังจากที่พากันกินอาหารที่ห้องอาหารของโรงแรมจนอิ่ม แปล้ทั้งคู่

“ผมก็ไม่ทราบเหมือนกันครับ” เด็กหนุ่มตอบแบบแกนๆเพราะรู้สึกว่าวันนี้ชายหนุ่มดูอารมณ์แปรปรวนเหลือเกิน ถ้าจะตอบว่าก็วันนี้ผมรอคุณกินข้าวจนท้องกิ่วก็เลยหิวมากกินได้เยอะก็ไม่รู้ ว่าคุณเจ้านายจะผีเข้าหรือเปล่าสู้ตอบแบบนี้ดีกว่า

“พรุ่งนี้เจอกันตอนแปดโมงเช้านะ เดี๋ยวออกไปพร้อมกัน” ชายหนุ่มสั่งเมื่อมาถึงห้องพักของตัวเองก่อนที่จะแยกเข้าห้องนอนของตัวเองไป

ฝั่งก้านใบเมื่อเข้าห้องได้ก็ล้มตัวนอนบนเตียงนุ่ม พลางคิดเรื่องต่างๆไปด้วย

“เฮ้อ เหนื่อยจัง”

หลัง จากที่ชายหนุ่มล่วงเกินเขานั้น ท่าทีของกัณฑ์ก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย ดูจะเอาใจเขามากขึ้นแล้วที่สำคัญยังแอบมองเขาด้วยสายตาแปลกๆอีกด้วย ‘หึ มีแผนอะไรหรือเปล่าเนี่ย’ เด็กหนุ่มยังระแวงอีกฝ่าย เพราะไม่คิดว่าคนอย่างกัณฑ์จะเปลี่ยนท่าทีกับคนที่เกลียดได้ง่ายๆ แต่ช่างเถอะวันนี้เหนื่อยมากแล้วพรุ่งนี้ค่อยคิด อาบน้ำดีกว่า

ก๊อก ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูที่ดังอยู่ข้างหน้าห้อง ทำให้เด็กหนุ่มต้องละมือจากการเช็ดผมหลังจากที่แช่น้ำอุ่นจนสบายตัวและสระผม เรียบร้อยแล้วแล้ว

“ครับ” เปิดประตูเล็กน้อย เห็นร่างสูงในชุดนอนกำลังถือหมอนกับผ้าห่มยืนอยู่หน้าห้อง

“แอร์ ห้องฉันเสีย เลยว่าจะมาขอนอนด้วยหวังว่าคงจะมีน้ำใจ” ชายหนุ่มกล่าวจบก็เดินผ่านร่างบางที่กำลังจะปฏิเสธไปนอนบนเตียงนุ่มอย่าง สบายใจ

“เอ่อ งั้นผมไปนอนห้องคุณก็ได้ครับ ผมไม่ร้อน” ว่าแล้วก็เดินไปหยิบหมอนกับผ้าห่มของตัวเองจะไปนอนอีกห้องหนึ่ง

“นี่” ชายหนุ่มเรียกพร้อมกับคว้าข้อมือเล็กไว้ “รังเกียจกันขนาดนั้นเลยหรือไง” ถามด้วยสีหน้าโมโหที่ไม่ได้ดั่งใจ

“เปล่าครับ ผมแค่ไม่ชินกับการนอนร่วมห้องกับคนอื่น” เด็กหนุ่มว่าอย่างนั้นแล้วพยายามดึงข้อมือของตัวเองให้หลุดจากการเกาะกุมไปด้วย

“งั้น ก็ชินซะ” ดึงร่างเล็กให้ลงมานอนบนเตียงด้วยกันจนได้ “อย่าเรื่องมากวันพรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้า นอนซะที” ชายหนุ่มออกคำสั่งเอาแต่ใจเป็นครั้งที่ร้อย แถมยังใช้แขนหนักๆนั่นทาบตัวก้านใบไว้ไม่ให้ดิ้นหนีไปไหนอีกด้วย “อ้อแล้วก็อย่าคิดจะลักหลับฉันเพราะฉันรู้สึกตัวไวถ้าอยากก็บอกดีๆ บางทีฉันอาจจะใจดีก็ได้นะ” แล้วก็เงียบเสียงไปปล่อยให้อีกฝ่ายโมโหกับคำทิ้งท้ายและรอยยิ้มกวนๆนั่น อย่างทำอะไรไม่ได้ ฮึดฮัดอยู่พักใหญ่แล้วก็หลับตามอีกฝ่ายไปอย่างง่ายดาย ด้วยความเพลียโดยไม่เห็นรอยยิ้มอย่างสมใจจากร่างสูงที่นอนข้างๆ
……………………………………………………

แสงแดดอ่อนๆของเช้าวันใหม่ส่องผ่านผ้าม่านสีขาวลอดเข้ามายังห้องนอนที่มีร่างสองร่างนอนเคียงกันอยู่

“อืม เช้าแล้วเหรอเนี่ย” ร่างสูงของกัณฑ์ขยับตัวก่อน เหลียวมองคนข้างๆที่นอนหันหลังหลับสนิทอยู่ กลิ่นหอมอ่อนๆจากร่างในอ้อมกอดทำให้เขาอดไม่ได้ที่จะดอมดมกลิ่นหอมจางๆนั้น อย่างลืมตัว

ชายหนุ่มฝังจมูกโด่งลงไปตามหลังคอ ไต่ไปเรื่อยๆตามซอกคอ มือข้างหนึ่งดึงคอเสื้อให้ตกลงไปที่ไหล่บาง เพื่อจะสูดดมกลิ่นกายหอมกรุ่นให้มากขึ้น ทำให้คนที่เคยนอนนิ่งนั้นตัวแข็งขึ้นมาจนคนที่กำลังรุกรานอยู่รู้สึก จึงพลิกให้คนที่พึ่งรู้สึกตัวหันมาเผชิญหน้ากับเขา

“คุณกะ...”

ร่าง สูงใช้นิ้วเรียวปิดปากร่างที่กำลังจะประท้วงไว้ แล้วใช้สายตาคมจ้องมองใบหน้าหวาน พลางก้มลงช้าๆ และเหมือนมีมนต์สะกดอยู่ในสายตานั้น ก้านใบปิดเปลือกตาลงช้าๆ ริมฝีปากบางเผยอเล็กน้อยรับการรุกรานจากชายหนุ่มอย่างเต็มใจเป็นครั้งแรก จูบอ่อนโยนที่สุดที่กัณฑ์มอบให้ทำให้เขาลืมเรื่องขัดข้องหมองใจที่มีต่อชาย หนุ่มไปชั่วคราว ลิ้นอุ่นๆเกี่ยวพันกันอย่างนุ่มนวลแลกความหวานของปลายลิ้นจนกระทั่ง

กริ้ง กริ้ง เสียงโทรศัพท์นั่นเองที่ดังขัดจังหวะคนทั้งคู่ กัณฑ์ผละออกอย่างอ้อยอิ่ง มองโทรศัพท์เจ้ากรรมอย่างโมโห ส่วนก้านใบรีบลุกขึ้นจากเตียงเข้าไปยืนหน้าแดงในห้องน้ำเรียบร้อยแล้ว

เมื่อกี้ เขาเป็นอะไร ทำไมยอมให้อีกฝ่ายจูบโดยไม่ขัดขืนเลย แล้วทำไมกัณฑ์ถึงได้เปลี่ยนท่าทีได้มากขนาดนั้น ความอ่อนโยนที่เขาไม่เคยสัมผัส ความอบอุ่นที่เขาแสวงหาจากอีกฝ่าย เมื่อกี้เขาคิดว่าได้มาแล้ว แต่ยังไงก็ไม่เข้าใจ หรือว่าจะเป็นธรรมชาติของผู้ชายในตอนเช้าที่จะหวั่นไหวมากกว่าปกติ หรือว่าอีกฝ่ายเริ่มเห็นใจเขาขึ้นมาบ้างแล้ว ‘โอ๊ย ยิ่งคิดยิ่งสับสน’ เปิดน้ำเย็นๆราดตัวเพื่อดับความฟุ้งซ่านของตัวเอง

ทางฝ่ายกัณฑ์นั้นรับโทรศัพท์อย่างโมโห

“ฮัลโล”

“กัณฑ์ขา วตีนะคะคุณอยู่ไหนค่ะ วตีคิดถึงคุณนะ ทำไมหายไปเลยค่ะ”

“ผมอยู่โรงแรมที่ต่างจังหวัดมาทำงาน แค่นี้ก่อนนะผมรีบไปทำงาน”

“เดี๋ยว ซิค่ะ พึ่งได้คุยเอง คุณไม่เคยหายไปนานอย่างนี้เลยนะคะ หรือคุณมีคนอื่น วตีไม่ยอมนะคะ” หญิงสาวพูดเป็นชุดราวกับกลัวว่าจะมีคนมาแย่งพูด

“เอาหละ เดี๋ยวผมกลับไปกรุงเทพฯ แล้วจะไปหานะผมก็กำลังมีเรื่องจะคุยกับคุณเหมือนกัน”

“จริงเหรอค่ะ แหม......”

ตู๊ดดดดดดดดดดดดดดด........ กัณฑ์ตัดสายไปแล้วทำให้อมาวตีแทบคลั่ง หล่อนเริ่มมีลางสังหรณ์ว่าชายหนุ่มกำลังเปลี่ยนไป ใครกันนะที่ทำให้ชายหนุ่มเอาใจออกห่างเขามากขนาดนี้ คิดอย่างเคียดแค้น
...

ขออภัยที่ลงช้าค่ะ
จริงๆ เนื้อเรื่องจบแล้ว กะจะลงสักวันเว้นวัน แต่ด้วยความมึนงงเลยลืม แอร๊ยยยยยย
 

[Rafael]

จิ้มทะลุพี่แป๋มมม
เอามาลงทุกวันเลยหลังจากนี้ 555

[Gemm]

ลงทุกวันเลยได้ไหม แฮ่

[BeeRY]

ต้องมาลงทุกวันแล้วล่ะค่ะ เพราะคนอ่านลืมจนต้องกลับไปอ่านใหม่อีกรอบ
รอตอนต่อไปค่ะ

[manami1155]

เริ่มหลงน้องก้านแล้วใช่ไหมละพี่กัณฑ์ คิคิ
แล้วยายวตีจะโทรมาทำไมตอนที่เค้ากำลังจะเข้าด้ายเข้าเข็มเนี้ย ><"

[nunnuns]

ก้านอย่าพึ่งเสียตัวไวนะลูก

[tatum1234]

  ชอบเรื่องนี้มากครับ...ขอบคุณครับที่เอามาลงให้ได้อ่าน

[sbeam14]

เห้ย!!!!!  :a5:อย่าลงวันเว้นวันดิ๊!!!!!

เนื้อเรื่องจบแล้ว ก็ลงวันเดียวรวดไม่ได้หรอ
 ลงไปสัก3/4ของเรื่องก็ได้

เห็นนิยายเรื่องนี้กำลังจะตีพิมพ์แล้วปิดรอบจองวันที่10นี้แล้ว
คนอ่านอย่างเราจะได้ตัดสืนใจถูกว่าควรไปจองไปโอน ไปสอยมาไหม~~~

เนื้อเรื้องกำลังสนุก อ่านถึงตอนที่6ก็ลังเลแล้วน่ะ
มาต่อให้เยอะๆตามที่แอดมินที่สำนักพิมพ์เค้าว่าไว้ก่อน
ก่อนเราจะไปจิ้มจอง



ป.ล. ที่จะตีพิมพ์ไปนี้มีตอนพิเศษด้วยเปล่าเอ่ย

[MangoBlue]

ยัยวดีไม่น่าโทรมาขัดเลย 

[krappom]

ตอนที่ 7

หนึ่งอาทิตย์ผ่านไป หลังจากกลับมาจากต่างจังหวัด พนักงานของโรงแรม Flora ทุกคนกลับมาทำงานตามปกติไม่เว้นแม้แต่ท่านรองประธานบริษัทที่หลังจากกลับมา ก็ต้องไปดูงานที่ต่างประเทศทันที โดยไม่มีเลขาติดตามไปด้วยเนื่องจากที่ที่ไปนั้นค่อนข้างทุระกันดารและลำบาก ไม่น้อย ไปคนเดียวจึงสะดวกที่สุด ทำให้ก้านใบต้องคอยรับโทรศัพท์ตามตัวจากบรรดาคู่ควงทั้งหลาย และแน่นอนว่ารวมถึงอมาวตีด้วย

“นี่ว่าไงยะ ติดต่อคุณกัณฑ์ได้หรือยัง เป็นเลขาประสาอะไรเจ้านายไปต่างประเทศแต่กลับไม่รู้จักขอเบอร์ติดต่อไว้ เผื่อมีเรื่องด่วนจะทำไง” เสียงแว๊ดๆของวตีทำให้คนที่กำลังเก็บเอกสารอยู่ละสายตาขึ้นมามอง

“ยังไม่ได้ครับ ผมว่าคุณวตีรอให้ท่านติดต่อมาเองดีกว่าครับ อีกไม่กี่วันคุณกัณฑ์ก็กลับมาแล้ว”

เด็ก หนุ่มบอกอมาวตี และก็บอกตัวเองเช่นกันเกือบสองอาทิตย์แล้วที่ชายหนุ่มไปต่างประเทศ และไม่เคยติดต่อมาเลยสักครั้ง มันทำให้เขาใจหายอย่างบอกไม่ถูก นี่เขาคงแปลกๆไปแล้วแค่ไม่ได้เห็นหน้าก็เหงาถึงเพียงนี้

“ก็ได้ แต่ถ้ากัณฑ์ติดต่อมารีบบอกฉันเลยนะ” ทิ้งท้ายไว้ก่อนจากไป พักนี้
อมา วตีเริ่มกังวลว่า ชายหนุ่มทำตัวออกห่างเขาผิดปกติ ไม่โทรหาทั้งที่บอกว่าจะโทรมา และยังไม่มาหาอีกด้วย มันแปลกๆหรือว่ากัณฑ์จะรู้แล้วว่าเขามีคนอื่น ‘ไม่นะ ไม่ยอมเด็ดขาด ก็กัณฑ์นะสมบูรณ์สุดๆ ไม่ว่าจะเป็นหน้าตาหรือฐานะ จะไม่ยอมปล่อยให้หลุดมือไปอย่างเด็ดขาด’

“ครับ” ก้านใบรับคำเบาๆและทบทวนความรู้สึกของตัวเองที่มีต่อชายหนุ่มไปด้วย
..............................................................

ยาม ราตรีของกรุงเทพยังคงมีแสงไฟส่องสว่างอยู่ทั่วไป เพราะยามค่ำคืนเช่นนี้คนที่เหนื่อยล้าจากการทำงานอันคร่ำเคร่งได้ออกมาผ่อน คลายกันตามบาร์หรือผับต่างๆรวมทั้งวาทินด้วย

“น้อง เอา on the rock” ชายหนุ่มสั่งบาร์เทนเดอร์ที่ยืนผสมเครื่องดื่มอยู่บริเวณเคาท์เตอร์

พัก นี้เขาหงุดหงิดและไม่สบายใจอย่างบอกไม่ถูก เมื่อคนที่เขาแอบชอบและจีบทำคะแนนมาตลอดไม่มีวี่แววว่าจะสนใจเขาเลยสักนิด เหมือนก้านใบมีคนที่ชอบแล้ว มันทำให้เขาท้อและหมดเริ่มหมดกำลังใจ

“อ้าว คุณวาทิน มาดื่มเหมือนกันเหรอค่ะ” อมาวตีเข้ามาทักทายอดีตเพื่อนร่วมงาน หล่อนมาเที่ยวที่นี่เป็นประจำแต่ไม่เคยพบวาทินเลย ออกจะแปลกใจเล็กน้อยที่เจอชายหนุ่มที่นี่

“คุณวา.....ตี” วาทินทักอีกฝ่ายเสียงอ้อแอ้

“คุณเมาแล้วนะคะเนี่ย มีอะไรไม่สบายใจหรือเปล่าค่ะ บอกฉันได้นะ” อมาวตีลูบไล้ใบหน้าของวาทินอย่างยั่วยวน

“คุณวตีครับ ถ้า...คนที่....คุณร๊าก...ไม่สนใจคุณเลย....คุณจะทำยังงาย?”

“เอ๋ ใครกันค่ะที่ไม่สนใจคนอย่างคุณ”

“ก็ เลขาใหม่.....ของแฟนคุณงาย... ผม...ตามจีบ เอาอกเอาใจสารพัด เขาไม่เคยเห็นผมเป็นคนพิเศษเลย แถมท่านรอง.....ยังชอบมาขวางบ่อยๆด้วย....เวลาผมจะทำคะแนน ชิ” พูดด้วยความเมา แต่คำพูดนั้นทำเอาอมาวตีหูผึ่งทันที ไม่ใช่เพราะรู้ว่าวาทินชอบเด็กผู้ชายหรอก แต่เป็นเพราะมีกัณฑ์เข้ามาเกี่ยวข้องด้วยต่างหาก

“กัณฑ์เขาเกี่ยวอะไรด้วยละคะ”

“ก็.... คุณกัณฑ์ทามเหมือน...หวงคุณก้าน....เหลือเกิน คุณก้านนะ..ทามอะไรก็ไม่ได้ ต้องอยู่ในสายตา...ท่านรองตลอดเลย หรือว่าคุณกัณฑ์ก็ชอบคุณก้านเหมือนกันนะ?” วาทินฉุกใจคิดแทบจะสร่างเมาทันที

“งั้น ทำไมคุณไม่ฉวยโอกาสรวบรัดเขาตอนที่กัณฑ์เขาไม่อยู่เลยละ”

อมา วตีเสนอแผนร้าย เพราะหล่อนเองก็เริ่มรู้สึกว่ากัณฑ์แคร์เด็กนั่นมากกว่าหล่อนอยู่บ่อยครั้ง แต่ก็ไม่เคยคิดว่าจะมีอะไรลึกซึ้ง เพราะกัณฑ์ไม่เคยมีวี่แววว่าจะชอบผู้ชายมาก่อนถึงจะสวยขนาดไหนก็เถอะ แต่กับเด็กนี่ไม่ใช่ชายหนุ่มให้ความสนใจก้านใบเป็นพิเศษ ดังนั้นจึงควรยืมมือวาทินช่วยกำจัดก้านใบไปให้พ้นทางก่อนดีกว่า

“คุณหมายความว่ายังไง” วาทินย้อนถามอมาวตีที่ยืนทำหน้าครุ่นคิด

“ก็หมายความว่า คุณต้องทำให้เขาไปของคุณเร็วๆไงละ ไม่แน่นะถ้ามีความสัมพันธ์ทางกายกันแล้วเขาอาจจะชอบคุณขึ้นมาก็ได้”

“คุณคิดอย่างนั้นเหรอ” วาทินถามคนที่ยืนจิบเหล้าอยู่ข้างๆ

“ แน่นอน...” อมาวตีตบไหล่อีกฝ่ายเบาๆเพื่อให้ความมั่นใจ
.....................................................................

ภายในห้องทำงานของท่านรองประธานของโรงแรม Flora

“ยังไม่กลับอีกเหรอครับคุณก้าน” คนอื่นเขากลับกันหมดแล้วนะ เสียงของวาทินนั่นเองที่ทำให้เขาต้องชะงักจากการเก็บข้าวของเพื่อกลับบ้าน

“กำลังจะกลับแล้วครับ”

“พอดีเลย ผมก็กำลังจะกลับเหมือนกัน ยังไงกลับด้วยกันไหมครับ”

“ไม่รบกวนคุณวาทินหรอกครับ วันนี้ผมขับรถมาเอง”

“งั้นก็เจอกันวันจันทร์นะครับ” ทำเหมือนจะเดินออกไป

“ครับ แล้วเจอกัน” เด็กหนุ่มตอบพลางยิ้มน้อยๆให้ ก่อนจะหันหลังไปเก็บของต่อ รู้สึกดีใจที่วาทินไม่เซ้าซี้เหมือนทุกครั้ง เพราะตั้งแต่ที่กัณฑ์ไปต่างประเทศ วาทินก็ตื้อเขามากกว่าปกติ ชวนไปกินข้าวดูหนังตลอดจนเขาอึดอัด โดยที่ร่างบางไม่เอ๊ะใจเลยสักนิดว่าทะเลที่ไม่มีคลื่นลมมักจะตามมาด้วยพายุ ร้ายเสมอ และในขณะนั้นเอง

ตุ๊บ

ก้านใบรู้สึกเจ็บที่ท้ายทอยอย่างแรงเหมือนโดนของแข็งฟาดที่ต้นคอ แล้วก็หมดสติไป

“หึ ขอโทษนะคุณก้าน ในเมื่อผมใช้วิธีนุ่มนวลแล้วไม่ได้ผล ก็คงเหลือแต่วิธีนี้หละ”

วาทิน รอโอกาสนี้มานาน แต่ก้านใบก็ไม่เคยอยู่คนเดียวเลยนับตั้งแต่กัณฑ์ไปต่างประเทศ วันนี้ร่างบางอยู่ทำงานค่ำกว่าปกติและคนอื่นก็ทยอยกลับกันหมดแล้วดังนั้นจึง เป็นเวลาที่เหมาะที่จะลงมือเสียที ชายหนุ่มกวาดเอกสารต่างๆที่วางอยู่บนโต๊ะของก้านใบทิ้งลงพื้นจนหมด แล้วช้อนร่างที่นอนสลบอยู่ขึ้นมาวางบนโต๊ะ ก่อนจะค่อยๆปลดเสื้อผ้าของร่างเล็กช้าๆ แต่ยังไม่ทันถอดกระดุมหมดทุกเม็ดก้านใบก็เริ่มรู้สึกตัว

“อือ.... อย่า...” ร้องบอกเสียงอ่อน พลางปัดป้องพัลวัน ทั้งๆที่ยังฟื้นสติได้ไม่เต็มที่ เมื่อเห็นแววตาหื่นกระหายและการกระทำที่ส่อแววไม่ดีของวาทิน

“อยู่ เฉยๆน่า รับรองคุณจะมีความสุข” เริ่มกระชากเสื้อผ้าของก้านใบออก เมื่อเห็นอาการปัดป้องจากคนตัวเล็ก เขาไม่อยากเสียเวลาแม้เพียงนิด

“ไม่เอา อย่า ช่วยด้วย” ร้องห้ามไปด้วย ตะโกนให้คนช่วยไปด้วย ทั้งผลักทั้งถีบวาทินเพื่อเอาตัวรอด

“ร้องไปก็ไม่มีใครมาช่วยคุณหรอก คนอื่นเขากลับบ้านกันหมดแล้ว” บอกชิดใบหน้าเล็กพยายามจะสูดดมผิวกายหอมกรุ่น

ก้านใบพยายามเบี่ยงตัวหนีปากและจมูกของคนที่กำลังคร่อมเขาอยู่ด้วยความขยะแขยง

“ปล่อยนะ” ร่างบางพยายามดิ้นหนีท่าทีคุกคามนั้น

และ ในขณะที่ร่างบางกำลังต่อสู้เพื่อป้องกันตนเองอย่างสิ้นหวังนั้น ร่างของคนที่นอนทาบทับเขาอยู่ก็ลอยหวือออกไปตามแรงกระชาก พร้อมด้วยกำปั้นหนักๆของชายอีกคนที่พึ่งเข้ามา ประเคนเข้าที่หน้าของวาทินอย่างจังจบสลบคาที่

“คุณกัณฑ์” เรียกอีกฝ่ายด้วยความดีใจ และกำลังจะกล่าวคำขอบคุณก็พอดีกับ

“ไปให้ท่ามันแบบไหนเข้าละ มันถึงอดไม่ได้ ไม่เลือกสถานที่แบบนี้” เสียงห้าวตวาดขึ้นอย่างโมโห

สาย ตาถมึงทึงที่จ้องมองมา พร้อมด้วยคำดูแคลนทำให้ร่างบางที่พึ่งขวัญเสียอึ้ง และฉุนขาดทันที ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นชายหนุ่มก็คิดในแง่ลบกับเขาเสมอ ตั้งแต่เด็กไม่เคยเปลี่ยนก้านใบคิดอย่างน้อยใจ

เพี๊ยะ ฝ่ามือเล็กตบลงบนแก้มชายหนุ่มจนหน้าหัน พร้อมดวงตาที่คลอไปด้วยหยาดน้ำใสอย่างโกรธจัด

“นี่เหรอคำขอบคุณ” ชายหนุ่มจับข้อมือเล็กนั่นไว้แล้วบีบแน่นจนร่างบางต้องนิ่วหน้าด้วยความเจ็บ

“ทำไม ผมต้องขอบคุณ คุณคิดว่าผมให้ท่าเขาไม่ใช่เหรอ คุณคิดว่าเรากำลังจะหาความสุขกันไม่ใช่เหรอ งั้นคุณก็กำลังเข้ามาขัดจังหวะพวกผมนะ”

ก้านใบตะโกนกลับอย่างโกรธจัด เขาไม่คิดเลยว่าชายหนุ่มจะมีความคิดแบบนี้อยู่ในหัว

“อ้อ งั้นต้องขอโทษที่มารบกวนสินะ แต่ถ้าเธอไม่ว่าอะไรฉันก็ยินดีที่จะสนองให้เอง” พูดเสียงเหี้ยม

กัณฑ์ ดึงร่างเกือบเปลือยขึ้นมาพาดบนบ่า แล้วเดินตรงไปยังลิฟต์เพื่อขึ้นไปยังห้องพักส่วนตัวของตนที่อยู่ชั้นบนสุด ของโรงแรม โดยมีร่างเล็กที่ดิ้นสุดแรงติดอยู่บนบ่าแข็งๆข้างหนึ่งของเขา

ใน ระหว่างทางไปห้องพักนั้นชายหนุ่มยอมรับกับตัวว่าเขากำลังโมโหมากเมื่อเห็น ภาพเมื่อไม่กี่นาทีนี้ เขาพึ่งกลับมาจากต่างประเทศ กะว่าจะแวะเข้ามารับก้านใบไปทานอาหาร เพราะคิดว่าน่าจะยังไม่กลับบ้าน แต่พอถึงห้องทำงานก็เห็นวาทินกำลำคร่อมอยู่บนตัวก้านใบเขาก็สติหลุดทันที เขารู้ดีว่าเด็กหนุ่มขัดขืนสุดแรง และรู้ด้วยว่าร่างบางไม่เต็มใจ แต่ก็ยั้งคำพูดของตัวเองไม่ได้ เขาปากร้ายมาแต่ไหนแต่ไร หลายครั้งที่ไม่ได้หมายความอย่างที่พูด เรื่องเมื่อกี้ก็เช่นเดียวกัน แต่แทนที่เด็กหนุ่มจะก้มหน้าก้มตารับฟังไปเงียบๆ กลับโต้ตอบเขากลับ ด้วยถ้อยคำที่เขาไม่อยากได้ยินเป็นที่สุดทำให้เขาอยากสั่งสอนให้อีกฝ่ายได้ รู้ว่า ไม่มีใครมาทำเป็นปากดีกับเขาได้ มีแค่เขาเท่านั้นที่อยากจะพูดอะไรก็ได้ คนอื่นต้องฟังเท่านั้น!!!!!!!!

“โอ๊ย เจ็บนะ”

ร่าง บางอุทานด้วยความเจ็บทันทีที่อีกฝ่ายโยนเขาลงบนเตียงกว้างอย่างไม่ออมแรง โดยที่คนโยนนั้นยืนปลดกระดุมเสื้อตัวเองอย่างใจเย็น “จะ จะทำอะไร
หนะ” ก้านใบถามเมื่อเห็นกิริยาของอีกฝ่าย นี่เขาหนีเสือปะจระเข้หรือ

“ถาม มาโง่ๆ อยากอยู่ไม่ใช่เหรอไง ชั้นจะสนองให้เอง ถือว่าเป็นการไถ่โทษที่ชั้นมาขัดความสุขของเธอไง อันที่จริงฉันก็ไม่เคยกอดผู้ชายมาก่อน แต่มันคงไม่ยากถ้าเธอให้ความร่วมมือ”

“บ้า คุณจะบ้าไปแล้วเหรอไง”

เด็กหนุ่มกลัวตัวสั่นขยับตัว หนีทุกครั้งที่อีกฝ่ายทำเหมือนะก้าวมาหา แต่ในที่สุดเขาก็ไปไหนไม่ได้อีก เมื่อกัณฑ์ใช้ร่างกายที่สูงใหญ่กว่าดันตัวเขาให้นอนราบลงบนเตียงกว้าง

“อย่านะ...” ดิ้นหนีอ้อมกอดนั่นอย่างแรงแต่ไม่ได้ทำให้ชายหนุ่มสะเทือนแม้แต่น้อย

กัณฑ์ ฉีกเสื้อผ้าที่ขาดวิ่นของเด็กหนุ่มให้ขาดออกจากกันมากขึ้นอีก ข้อมือเล็กทั้งสองข้างถูกยึดโดยอุ้งมือใหญ่เพียงข้างเดียว ชายหนุ่มระดมจูบร่างที่ดิ้นไปมาไม่หยุด ไม่ว่าก้านใบจะเบี่ยงหน้าไปทางไหน ก็ต้องไม่พ้นปากและจมูกของร่างสูงที่คร่อมทับเหนือร่างเขาไปได้

“อย่า.......” เสียงค้านเบาๆหลุดรอดจากริมฝีปากบาง เมื่อร่างสูงเปลี่ยนเป้าหมายจากริมฝีปากนุ่มหยุ่นไปที่ลำคอเนียนและแผ่นอก เรียบที่สะท้อนขึ้นลงตามแรงหายใจ ไม่ช้าเด็กหนุ่มก็เปล่าเปลือยเผยให้เห็นผิวบางขาวที่แดงช้ำจากรอยมือ และรอยฟัน ที่กัณฑ์ทั้งกัดและบีบจับอย่างไม่ออมแรง โดยเฉพาะที่บริเวณยอดอกเล็กทั้งสองข้างที่ร่างสูงให้ความสนใจมากเป็นพิเศษ จนเนื้ออ่อนๆบริเวณนั้นแดงช้ำไปหมด

สำหรับก้านใบสิ่งที่ชายหนุ่ม กำลังทำ ไม่ได้ก่อให้เกิดอารมณ์หวามแม้เพียงนิด มีแต่ความหยาบคาย และรุนแรง ชายหนุ่มกำลังกระทำกับเขาราวกับเป็นของเล่น ครั้งนี้เป็นครั้งที่สองแล้วที่กัณฑ์ใช้กำลังบังคับเขา มันทำให้เด็กหนุ่มรู้สึกเจ็บใจตัวเองเหลือเกินที่หลงคิดไปว่า อีกฝ่ายคงเริ่มมีความรู้สึกดีๆให้บ้างแล้ว แต่เปล่าเลยก้านใบคิดอย่างเจ็บปวด ส่วนร่างกายก็พยายามดิ้นรนเพื่อให้พ้นเงื้อมือมารไปด้วย เด็กหนุ่มยกขาเล็กๆที่ยังเป็นอิสระทั้งสองขึ้นมา ทั้งถีบทั้งแตะเท่าที่ร่างกายจะอำนวย แต่มันไม่ทำให้คนที่กำลังรุกรานเขาอยู่ผละออกได้เลย กลับยิ่งเพิ่มแรงจูบแรงกัดมากขึ้นเรื่อยๆจนก้านใบเริ่มหมดแรงต่อสู้

“ร้องสิ เงียบทำไม”

กัณฑ์ เงยหน้าจากหน้าท้องเรียบเนียนขึ้นมาตะคอกใส่ร่างที่นอนนิ่งอย่างดุดัน เมื่อไม่ได้ยินร้องห้ามและเสียงเสียงครางด้วยความเจ็บปวดอีกต่อไป มีเพียงการขัดขืนที่อ่อนลงเรื่อยๆเท่านั้น และสิ่งที่ปรากฏต่อหน้าเขาก็คือร่างที่ปิดเปลือกตาทั้งสองข้างลงพร้อมทั้ง กัดริมฝีปากตัวเองจนห้อเลือด เนื่องจากเจ้าตัวกำลังคิดว่ายิ่งร้องก็จะยิ่งเจ็บตัวจึงนิ่งเสียหวังว่าอีก ฝ่ายคงจะเลิกตอแยไปเอง แต่หารู้ไม่ว่ามันกลับยิ่งเร่งความอยากเอาชนะของชายหนุ่มให้มากยิ่งขึ้น

มือ หนาจับร่างเปลือยให้พลิกนอนคว่ำหน้าลงกับพื้นเตียง พร้อมทั้งปลดเข็มขัดหนังของตัวเองมาพันธนาการข้อมือเล็กนั่นไว้กับเสาหัว เตียง ชายหนุ่มเลื่อนตัวขึ้นไปทาบทับบนต้นขาเล็ก ล็อกขาเรียวยาวไว้ภายใต้ต้นขาแกร่ง พร้อมทั้งถอดเสื้อผ้าตัวเองออกอย่างลวกๆ กัณฑ์มองสะโพกขาวกลมมนที่อยู่ตรงหน้าอย่างหื่นกระหาย มือสากฟอนเฟ้นก้อนเนื้อนุ่มๆนั่นอย่างเป็นเจ้าเข้าเจ้าของ กลีบสะโพกขาวถูกแยกออกจนเผยให้เห็นช่องทางเล็กๆสีชมพูที่ยังปิดแน่น ชายหนุ่มก้มลงไปดูดกัดเนื้อนิ่มนั่นอย่างอดไม่ไหวกับความขาวนวล ฝังรอยฟันคมไว้บนก้อนเนื้อนุ่มทั้งสองข้างอย่างเท่าเทียมและเพิ่มแรงบีบลงไป อีกเมื่อยังไม่ได้ยินเสียงร้องที่เขาอยากได้ยิน มีเพียงการพยายามจะขยับตัวหนีของก้านใบที่แสดงถึงการมีชีวิตอยู่เท่านั้น

เมื่อ ไม่ว่าจะทำอย่างไรเด็กหนุ่มก็ไม่ร้องออกมา ชายหนุ่มจึงแยกก้อนเนื้อเนียนแน่นตามรอยผ่าให้กว้างมากขึ้นอีก เพื่อที่จะดันตัวเองเข้าไปยังที่อ่อนนุ่มและอบอุ่นถึงแม้ว่าเจ้าของจะไม่มี ทีท่ายินยอมเลยก็ตาม ปลายลิ้นสากนำทางไปก่อน เขาลากลิ้นไล้เลียช่องทางสีชมพูอย่างลุ่มหลง และใช้นิ้วแข็งๆลองสอดเข้าไปในช่องทางที่เปียกชุ่มอย่างไม่ถนอม ทำให้ก้านใบสะดุ้งขึ้นมาทันที
“โอ๊ะ หยุดนะ เอาออกไปนะ” ร่างบางร้องด้วยความเจ็บ

“ไง เจ็บแล้วเหรอ ทนหน่อยน่า” ขบกัดใบหูขาวอย่างหยาบคาย “ต่อไปเจ็บกว่านี้” บอกชิดริมหูบางก่อนที่ดึงนิ้วตัวเองออกแล้วแทนที่ด้วยร่างกายของตนเองอย่าง รวดเร็วและจาบจ้วง ด้วยขนาดที่ต่างกันมากทำให้ก้านใบต้องร้องออกมาอีกด้วยความเจ็บปวด

“โอ้ย....” คนข้างล่างเกร็งตัวทันทีที่รับรู้ถึงการสอดแทรกอย่างแรง มันเจ็บมากจนเด็กหนุ่มกลั้นเสียงร้องไว้ไม่ได้อีกต่อไป

“ไง จะยอมขอโทษที่พูดไม่ดีกับชั้นไม๊ บางทีชั้นอาจจะอ่อนโยนให้เธอบ้างก็ได้นะ” พลางแทรกตัวเข้ามาให้ลึกมากขึ้น แต่มันเต็มไปด้วยความลำบาก เพราะไม่มีการช่วยเหลือ หรือหล่อลื่นอะไรทั้งนั้น กอปรกับการไม่ยอมของร่างเล็กทำให้เขาเองก็เจ็บไม่น้อยทีเดียว

กัณฑ์ พยามยามดันต้นขาของร่างบางให้อยู่ในท่าคุกเข่า เพื่อที่สะโพกกลมมนจะได้ยกขึ้นมาเปิดทางให้เขามากขึ้นอีก เพราะตอนนี้เขาดันตัวเองเข้าไปได้แค่นิดเดียวเท่านั้น แต่ก้านใบก็ยังไม่ยอมให้ร่วมมืออยู่ดี

เพี๊ยะ เสียงฝ่ามือหนาฟาดลงบนสะโพกนิ่มเพื่อหยุดอาการดิ้นรนอย่างไม่ยอมแพ้ของร่าง เล็ก มันทำให้สะโพกขาวเป็นรอยมือเพิ่มขึ้นมาอีก ร่างสูงไม่มีทางเลือกจึงต้องเอาหมอนใบโตมาหนุนไว้ใต้หน้าท้องของร่างที่นอน คว่ำอยู่ ทำให้ในที่สุดก้านใบก็ต้องเปิดทางให้ชายหนุ่มล่วงล้ำเข้ามาได้จนสุดความ ยาวอย่างเจ็บปวด จากนั้นร่างสูงก็เริ่มเคลื่อนไหวโดยใช้สองมือหนารวบเอวคอดไว้มั่นเพื่อเป็น หลักยึด

“ไม ไม่มีวันนั้น” เด็กหนุ่มกล่าวอย่างทิฐิ

“หึ ก็ดี ปากเก่งให้ตลอดแล้วกัน” ชายหนุ่มเร่งความเร็วและเพิ่มความแรงในการสอดแทรกบนตัวของก้านใบมากขึ้น พร้อมกับจับหน้าเล็กๆที่คว่ำอยู่กับหมอนขึ้นมาจูบเพื่อระบายอารมณ์ ลิ้นหนาลอดเข้ามาเกี่ยวรัดลิ้นเล็กที่พยายามถดหนีอย่างอยากเอาชนะ ริมฝีปากแดงช้ำถูกชายหนุ่มดูดและกัดทั้งบนล่างอย่างไม่ออมแรม

“อ๊ะ....”

กัณฑ์ บีบแก้มนุ่มด้วยมือเพียงข้างเดียวเอาไว้เมื่อรู้สึกว่าก้านใบพยายามจะกัด ลิ้นเขา ทำให้เด็กหนุ่มต้องยอมปล่อยให้ลิ้นหนาเข้ามาเก็บเกี่ยวความหวานละมุนจากโพรง ปากเขาอย่างจำยอมอีกครั้ง

ในที่สุดก้านใบก็หมดทางสู้เนื่องจากไม่ ว่าจะทำอย่างไรกัณฑ์ก็ดูเหมือนจะรู้เกมส์ทุกอย่างทำให้เขาหนีไม่พ้น สุดแต่ชายหนุ่มจะทำอย่างไรกับร่างกายของเขา ความเจ็บปวดที่ได้รับเพิ่มขึ้นอย่างไม่มีที่สิ้นสุด เพราะความเร็วและแรงในการเลื่อนไหวของชายหนุ่มไม่ได้ลดลงเลย มีแต่เพิ่มขึ้นจนเขาแทบขาดใจและไม่นานก็เกินกว่าที่ร่างกายจะรับไหวอีกต่อไป สติที่ใกล้จะดับวูบลงของก้านใบได้ตอกย้ำให้เด็กหนุ่มรู้ว่าไม่ว่าเมื่อไหร่ พี่กัณฑ์ก็ใจร้ายกับเขาเสมอ ไม่เคยเปลี่ยน........

“อา .....ซี๊ดดดดดด.....” ชายหนุ่มครางอย่างเป็นสุข ปลดปล่อยความรู้สึกทั้งหมดเข้าไปภายในร่างกายของคนที่ตนบุกรุกอยู่ มันมากมายเสียจนล้นออกมาตามหว่างขาปนกับออกมากับเลือดสดๆ ที่เกิดจากการฉีกขาดของผิวเนื้ออ่อนๆบริเวณนั้น และมันก็ทำให้กัณฑ์มีสติกลับมาทันที

“ก้าน.... ก้าน” ชายหนุ่มถอนตัวออกแล้วพลิกร่างขาวโพลนที่นอนนิ่งให้หงายขึ้นมา พบว่าร่างนั้นสลบไปแล้ว มันทำให้เขาตกใจมากรู้แล้วว่าทำเกินไป เพราะอารมณ์ชั่ววูบแท้ๆ นึกสงสารร่างเล็กจับใจ


“ก้านชั้นขอโทษ” พร้อมกับจูบริมฝีปากซีดเซียวนั้นเบาๆ รีบกดโทรศัพท์ เรียกหมอประจำโรงแรมขึ้นมาทันที เพราะกลัวว่าร่างตรงหน้าจะได้รับอันตรายร้ายแรงจากการกระทำอันป่าเถื่อนของ เขา

ไม่กี่นาทีหมอก็ขึ้นมาซึ่งพอดีกับที่กัณฑ์เก็บห้องและแต่ตัวให้ร่างเล็กลวกๆเสร็จ จากนั้นก็ลงมือตรวจเด็กหนุ่มทันที

“เขาจะเป็นอะไรมากหรือเปล่าหมอ” ชายหนุ่มถามหมอที่มาดูอาการอย่างร้อนรน

“ไม่ เป็นไรมากหรอกครับคงตกใจมากจนสลบไป พยายามให้ทานยาแก้อักเสบให้ครบโดส และถ้าเป็นไปได้ก็ทาครีมแก้บวมบริเวณรอบแผลด้วย เพื่อเสริมฤทธิ์กัน ที่สำคัญห้ามมี sex จนกว่าอาการจะดีขึ้นก็จะทำให้หายเร็วขึ้นอีกครับ นอกจากนั้นก็ไม่มีอะไรน่าห่วง”

“งั้นก็ไม่มีอะไรแล้วละ”

“ถ้าคุณกัณฑ์ไม่มีอะไรแล้ว ผมคงต้องขอตัวกลับก่อน”


“อืม ไปเถอะ ขอบใจมากแล้วอย่าลืมว่าเรื่องนี้เป็นความลับ” กำชับก่อนที่หมอจะออกไป

“ครับ”

‘ถึง ท่านรองไม่บอกเขาก็รู้ว่าควรรูดซิบปากให้เงียบที่สุดอยู่แล้ว แต่ออกจะแปลกใจ ที่คนอย่างกัณฑ์ถึงกับต้องข่มขืนเด็กผู้ชาย แต่ช่างเหอะเขาเป็นแค่ลูกจ้างจะไปยุ่งกับเรื่องของเจ้านายมากไปก็ไม่ดี’

“เฮ้อ ค่อยเบาใจหน่อยที่ก้านไม่เป็นอะไรมาก”

ร่าง สูงถอนหายใจอย่างโล่งอก ถ้าร่างเล็กเป็นอะไรไป เขาคงไม่ให้อภัยตัวเองแน่ มาถึงตอนนี้เขารู้แล้วว่าเขารักก้านใบอย่างถอนตัวไม่ขึ้น ความรักที่เคยมีมามันเทียบกับครั้งนี้ไม่ได้เลย แต่ตอนนี้เขามีเรื่องหนักอกที่ต้องคิด เขาจะต้องทำอย่างไรให้ร่างบางอภัยกับการกระทำที่โหดร้ายของเขา และต้องทำยังไงให้อีกฝ่ายรักเขาเหมือนที่เขารัก เขาต้องทำยังไง ชายหนุ่มคิดอย่างปวดหัว แต่ไม่ว่าต้องแลกด้วยสิ่งใด เขาก็ต้องยอมเพื่อแลกกับสิ่งสำคัญนี้

ถ้ากัณฑ์รู้ว่าการทำให้ร่างบางรักนั้นชายหนุ่มแทบไม่ต้องทำอะไรเลย เขาคงโมโหตัวเองที่มัวแต่คิดหาหนทางจนปวดหัวไปหมดแน่ๆ

ชาย หนุ่มมองร่างเล็กที่นอนอยู่บนที่นอนแล้วก็ถอนใจอีกครั้ง ก่อนที่จะใช้มือใหญ่ลูบไล้แก้มเนียนอย่างอ่อนโยน มืออีกข้างก็ยกมือคนที่นอนนิ่งอยู่ขึ้นมาจูบเบาๆ เขาอยากจะสื่อคำขอโทษผ่านไปกับจุมพิตนี้เหลือเกิน

“เธอเป็นของชั้น แล้ว ก้าน จากนี้ไปชั้นจะไม่ปล่อยเธอไปไหนอีก ชั้นสัญญา” พึมพำกับร่างบางที่ยังไม่มีทีท่าว่าจะฟื้น ก่อนจะออกไปจัดการกับนายวาทินที่นอนกองอยู่ข้างนอก
.......................................................................

มาแว้วค้าบบบบบบบบบ รีบลงๆ จะได้จบเร็วๆ 555

เห้ย!!!!!  :a5:อย่าลงวันเว้นวันดิ๊!!!!!

เนื้อเรื่องจบแล้ว ก็ลงวันเดียวรวดไม่ได้หรอ
 ลงไปสัก3/4ของเรื่องก็ได้

เห็นนิยายเรื่องนี้กำลังจะตีพิมพ์แล้วปิดรอบจองวันที่10นี้แล้ว
คนอ่านอย่างเราจะได้ตัดสืนใจถูกว่าควรไปจองไปโอน ไปสอยมาไหม~~~

เนื้อเรื้องกำลังสนุก อ่านถึงตอนที่6ก็ลังเลแล้วน่ะ
มาต่อให้เยอะๆตามที่แอดมินที่สำนักพิมพ์เค้าว่าไว้ก่อน
ก่อนเราจะไปจิ้มจอง

ป.ล. ที่จะตีพิมพ์ไปนี้มีตอนพิเศษด้วยเปล่าเอ่ย

แอร๊ยยยยยย เรื่องนี้เพิ่งเปิดโอนเงินเองนะจ้า จะปิดวันที่ 28 กุมภาพันธ์ค้าบ
ส่วนตอนพิเศษนั้นมีแน่นอนจ้า

[seaz]

สงสารน้องก้าน

[nunnuns]

ตอนที่6พูดอยู่แหมบๆว่าอย่าพึ๊งงงงอย่าพึ่งเสียตัว

มาตอนที่7ดั๊นเสียตัวซะงั้น 55555

[Rafael]

อ้าวน้องก้านเรา
เสร็จอีพี่กัณฑ์ไปซะละ
น้องตื่นมาต้องโกรธมากแน่ๆ
เตรียมตัวง้อไว้ดีๆเลยนะ

[BeeRY]

อิพี่กัณฑ์ทำน้องเจ็บนะยะ ไร้ความอ่อนโยนจริงๆ น้องก้านโกรธสิบชาติก็ไม่หายง่ายๆหรอกเนี่ย 

[krappom]

ตอนที่ 8

ผ่านไปสองชั่วโมงแล้วที่ก้านใบสลบไปตอนนี้ห้องทั้งห้องมีเพียงไฟสีส้มหัวเตียงที่ให้ความสว่าง

ร่างบางขยับตัวเบาๆ เมื่อพลิกตัวแล้วรู้สึกเจ็บแปล๊บบริเวณสะโพกและปวดระบมตามเนื้อตัวไปหมดจนแทบขยับไม่ไหว

“อืม......” เด็กหนุ่มลืมตาขึ้นมาช้าๆ ‘เกิดอะไรขึ้นนะ’ ค่อยๆลำดับความทรงจำ และเมื่อภาพต่างๆก่อนที่เขาจะสลบไปเข้ามาในหัว ร่างเล็กก็ตัวชาทันที ตามมาด้วยคำถามมากมายที่ติดอยู่ในใจ ขอบตาที่แดงช้ำเริ่มจะมีความชื้นขึ้นมาอีกแล้ว กัณฑ์ข่มขืนเขาอย่างโหดร้ายที่สุด คนใจร้ายที่ทำกับเขาเหมือนของเล่น แกล้งเขา ทำร้ายหัวใจเขาด้วยคำพูดเชือดเฉือน แต่เขาก็ยังอภัยให้ทุกครั้ง แต่ว่าครั้งนี้ เขาเจ็บทั้งตัวและหัวใจ ไม่อยากเจ็บมากไปกว่านี้อีกแล้ว

เด็ก หนุ่มพยายามหาเสื้อและกางเกงของตนเอง แต่สิ่งที่เขาพบคือ เศษผ้ามากมายที่กองที่มุมห้อง สภาพเหมือนโดนเก็บลวกๆ และคราบสีชมพูจางๆที่เปรอะบนที่นอนสีขาว เหลียวมองดูเขาตอนนี้มีเพียงเสื้อเชิ้ตตัวใหญ่คลุมร่างกายอยู่ ซึ่งเขาจำได้ว่าเสื้อตัวนี้เป็นของกัณฑ์ที่ใส่เมื่อวานนี้

‘จริงสิ โทรศัพท์ละ มันอาจจะตกอยู่ข้างนอก น่าจะใช้มันโทรหาพี่กิ่งให้มารับที่โรงแรม ส่วนเสื้อผ้าก็สั่งให้แม่บ้านโรงแรมเอามาให้เปลี่ยน ’ตอนนี้ก้านใบคิดว่า กัณฑ์คงจะไม่กลับเข้ามาอีกแล้ว เพราะตั้งแต่ลืมตาขึ้นมาเขายังไม่เห็นวี่แววของชายหนุ่มเลยก้านใบคิดอย่าง เจ็บปวดอีกครั้ง

แต่เด็กหนุ่มคิดผิด

แกร๊ก ประตูเปิดออกพร้อมด้วยร่างสูงของกัณฑ์เดินถือถาดอาหารเข้ามา และทันทีที่เห็นร่างบางกำลังพยายามลุกขึ้นจากเตียง ชายหนุ่มรีบวางถาดอาหารทิ้งไว้แล้วเข้านั่งซ้อนหลังบางกอดคนตัวเล็กไว้ทันที

“ขอโทษนะ เจ็บมากมั๊ย” กอดเด็กหนุ่มแน่นขึ้นอีกเพราะก้านใบกำลังใช้แรงทั้งหมดที่มีดิ้นออกจากอ้อมกอดเขา

“......” ไม่มีคำตอบจากคนที่ยังดิ้นรนอยู่มีเพียงน้ำตาเม็ดโตจากสองตาที่บวมช้ำที่กำลังหยดลงมาอย่างไม่ขาดสาย

“ก้าน ชั้นขอโทษ” กัณฑ์ยังคงขอโทษร่างเล็กพร้อมทั้งกระชับอ้อมแขนให้แน่นขึ้นและหอมหูบางไปด้วย

“คุณคิดว่าคำขอโทษของคุณ มันจะทำให้ทุกอย่างดีขึ้นงั้นเหรอ” เสียงเล็กแหบเครือลอดออกมาจากริมฝีปากสวยที่แห้งผาก

“แล้วต้องทำยังไงเธอถึงจะหายโกรธ และยกโทษให้ชั้น” ถามอยู่กับซอกคอหอมกรุ่น

ดู เอาเถอะแม้แต่ตอนที่กำลังขอโทษชายหนุ่มก็ยังล่วงเกินเขาไม่หยุด ถ้ากัณฑ์แสดงความขอโทษจากใจจริงมากกว่านี้ บางทีเขาอาจจะมองร่างสูงในแง่ดีขึ้นมาบ้างก็ได้ ก้านใบคิดอย่างเจ็บปวด

“ปล่อยผมไป แล้วก็ไม่ต้องมายุ่งเกี่ยวกันอีก ผมขอแค่นี้”

“ไม่ เธอเป็นเมียชั้นแล้ว” ร่างสูงตอบกลับมาทันควัน

“ถ้า คุณคิดว่าการใช้กำลังบังคับผม จะทำให้ผมยอมเป็นของคุณละก็คุณคิดผิด แล้วอีกอย่างผมก็เป็นผู้ชายเรื่องแค่นี้ผมถือว่าทำทาน” ร่างเล็กกล่าวด้วยหัวใจที่เจ็บปวดเมื่อนึกถึงการกระทำของชายหนุ่มเมื่อสอง ชั่วโมงที่แล้ว

“ทำทาน ?” ชายหนุ่มทวนคำเสียงสูง ชักเริ่มโกรธที่ก้านใบยังดื้อดึง

“ใช่ แล้วก็ปล่อยผมเสียที ผมจะกลับบ้าน” พยายามแกะแขนแข็งๆออกจากเอวของตัวเอง

“ไม่ ให้ไปไหนทั้งนั้น” พูดอย่างเอาแต่ใจและกดร่างเล็กให้นอนลง “นอนพักซะ พรุ่งนี้เราค่อยมาคุยกัน” ยื่นยาแก้อักเสบให้หนึ่งเม็ด “แล้วก็กินยาซะจะได้หายเร็วๆ” หน้าเริ่มเหี้ยมเมื่อไม่ได้ดั่งใจ ‘จะอะไรกันนักหนาก็ขอโทษไปแล้ว คนอย่างเขาใช่ว่าจะขอโทษใครง่ายๆเสียหน่อย’

ก้าน ใบจ้องหน้าชายหนุ่มเขม็ง ก่อนจะยื่นมือไปรับยามาอย่างเสียไม่ได้ ในเมื่อการขัดขืนใช้ไม่ได้ผลเพราะเขาเสียเปรียบในเรื่องพละกำลัง ก็ควรหาวิธีอื่นไม่ใช่หรือ

“ผมอยากได้ผ้าห่มอีกสักผืน” ร่างบางก้มหน้าลงเพื่อซ่อนสีหน้าตัวเอง

และคำพูดนั้นทำให้ร่างสูงยิ้มออกมาทันที สำหรับชานหนุ่มนี่ถือเป็นนิมิตหมายที่ดี ที่เห็นร่างเล็กมีทีท่ายินยอมทำตามคำพูดของเขาบ้าง

“ได้ เดี๋ยวชั้นสั่งแม่บ้านเอามาให้”

“ไม่เอา ผมอยากให้คุณไปเอามาให้เอง แค่นี้ทำได้มั๊ย” ก้านใบยื่นคำขาด

“ก็ได้ แล้วจะรีบกลับมานะ”

กัณฑ์ จูบที่ขมับก้านใบเบาๆก่อนจะหมุนตัวเดินออกไปจากห้อง ชายหนุ่มนึกว่าร่างเล็กคงอยากพิสูจน์ความจริงใจ เรื่องแค่นี้ถือว่าจิ๊บจ้อยมาก ให้เขาทำมากกว่านี้ก็ยอมทั้งนั้น ขอเพียงมีร่างเล็กเคียงข้างจากนี้ไป โดยที่ชายหนุ่มไม่รู้เลยว่าเมื่อเขากลับมา คนที่เขารักที่สุดจะจากเขาไปแล้ว ก้านใบเพียงแต่ต้องการให้ชายหนุ่มออกไปเพื่อเขาจะโทรหาพี่ชายให้มารับเท่า นั้น
..............................................................................

ณ lobby ของโรงแรม กิ่งใบมารับน้องชายทันทีหลังจากที่ได้รับโทรศัพท์ ชายหนุ่มสังเกตเห็นถึงความผิดปกติหลายอย่างบนตัวก้านใบ จึงอดเป็นห่วงไม่ได้

“เกิดอะไรขึ้น จะบอกพี่ได้หรือยัง” ถามคำถามเดิมอีกครั้งตั้งแต่เห็นสภาพของร่างเล็กแต่ไม่เคยได้รับคำตอบ

“.....................” คนที่นั่งนิ่งอยู่หลบหน้าพี่ชายไม่ยอมตอบคำถาม

“ฝีมือไอ้กัณฑ์ใช่มั๊ย” กิ่งใบถามย้ำอีกครั้งอย่างเริ่มหงุดหงิด

“เปล่า เปล่าครับ” ยังไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมาสบตาพี่ชาย

“ให้พี่มารับที่โรงแรมมัน ถ้าไม่ใช่มันแล้วใคร”


“ผมไม่ได้เป็นอะไรทั้งนั้นครับพี่” น้ำตาเริ่มคลอเสียงเริ่มสั่นอย่างห้ามไม่ได้

“ไม่ เป็นไรได้ยังไง ดูตามเนื้อตัวซิ รอยจูบทั้งนั้น แถมนั่งไม่ลงอย่างนี้ พี่ไม่ได้โง่นะ บอกพี่มาเดี๋ยวนี้ ไอ้กัณฑ์ใช่มั๊ย” ถามอย่างโมโหอีกครั้งที่น้องชายยังปากแข็ง

“..........................”

“พูดไม่ออกใช่มั๊ย พี่เตือนเราแล้วไงว่าอย่าไปทำงานกับมัน แล้วเป็นไงถูกมัน….”

“พอเถอะครับพี่ ผมไม่อยากฟังแล้ว”

ก้าน ใบพูดทะลุขึ้นมาก่อนที่พี่ชายจะตอกย้ำไปมากกว่านี้ เขารู้ว่าพี่กิ่งหวังดี และรู้ว่าตัวเองผิดเองที่ไม่ฟังพี่ชายที่รักเขามากกว่าใคร ตอนนั้นเขาคิดว่าตัวเองเข้มแข็งพอที่จะพิสูจน์อะไรบางอย่าง แล้วในที่สุดคำตอบที่ได้รับคือเขารักกัณฑ์ รักทั้งที่ชายหนุ่มทำร้ายจิตใจสารพัด

“ตอนนี้มันอยู่ไหน” กิ่งใบถามถึงตัวต้นเหตุเสียงเบา แต่ในใจเดือดปุดๆ

“พี่กิ่งจะทำอะไรครับ” ร่างบางถามอย่างตกใจ เพราะนานแล้วที่พี่ชายไม่ได้โกรธอย่างนี้

“...................”

“พี่กิ่งอย่าทำอะไรเขานะครับ ก้านผิดเอง” เขย่าแขนพี่ชายที่ทำเหมือนตั้งใจขับรถอยู่



“ทำไมต้องปกป้องมันด้วยก้าน มันทำอะไรเราตั้งขนาดนี้” หันมาถามน้องชายที่เขย่าแขนเขาอยู่ พลวงเร่งความเร็วขึ้นอีกเพื่อระบายอารมณ์

“รัก มันใช่มั๊ย” ถามทิ้งท้าย แล้วร่างสูงก็ต้องหลับตาลงอย่างเจ็บปวด เมื่อเห็นน้องชายพยักหน้าเบาๆแทนคำตอบ เขาเคยสงสัยมาตลอดว่าทำไมน้องเขาไม่ยอมมีแฟนสักที ทั้งหญิงชายมากมายที่เข้ามาจีบ แต่ก้านใบไม่เคยเปิดใจให้ใครเลย เหมือนน้องเขามีคนที่อยู่ในใจแล้ว และแล้วในวันนี้เขาก็ได้รู้แล้วว่าคนทีก้านใบทั้งรักและรอมาตลอดเป็นใคร แต่เป็นคนที่ชายหนุ่มคิดว่าไม่น่าจะเป็นไปได้

“พี่กิ่งอย่าทำอะไรเขานะครับ” ร่างบางบอกพี่ชายเมื่อไม่เห็นว่ากิ่งใบจะพูดอะไรอีก “นะครับ” เด็กหนุ่มอ้อนวอนเมื่อพี่ชายไม่ยอมรับปาก

ก้าน ใบกอดแขนพี่ชายข้างหนึ่งพร้อมกับวางศรีสะเล็กลงบนต้นแขนเหมือนตอนเด็กๆที่ ชอบอ้อนพี่กิ่งด้วยวิธีนี้เมื่ออยากให้กิ่งใบตามใจเสมอ “นะครับพี่”

‘พี่ ไม่ทำอะไรมันก็ได้ แต่พี่จะทำให้มันได้รู้ว่าความเจ็บปวดของพี่ที่โดนคนอื่นมาทำร้ายน้อง โดยที่ช่วยอะไรไม่ได้นั้นเป็นยังไง’ กิ่งใบคิดโดยที่ไม่ได้บอกให้น้องชายรู้ อย่างน้อยกัณฑ์ต้องรู้ว่าการทำร้ายของรักของคนอื่นมันเป็นยังไง เขาไม่ใช่คนที่ยอมใครอยู่แล้ว ยิ่งมาทำกับน้องของเขาจะต้องได้รับการตอบแทนที่สาสม แม้ว่าสิ่งที่เขาจะทำเป็นการทำร้ายหัวใจตัวเองเช่นกัน

ร่างสูงขับรถ พาก้านใบไปส่งที่บ้าน และอยู่รอจนเด็กหนุ่มหลับสนิทแล้วจึงขับรถออกจากบ้านอีกครั้ง ซึ่งปลายทางที่เขาจะไปนั้นไม่มีใครรู้นอกจากเจ้าตัว
............................................................................

ออด ออด ออด

เสียงกดกริ่งหน้าประตัวรั้วของบ้านกัณฑราชดังระรัว และเพียงไม่นานสาวใช้ก็วิ่งออกมาเปิดประตูท่ามกลางฝนที่ตกหนัก

“คุณการันอยู่ไม๊”

“พึ่งจะกลับมาเมื่อกี้นี้เองค่ะ เชิญเข้าไปข้างในก่อนค่ะ”

“ไม่ต้อง ไปบอกคุณการ์ว่าพี่กิ่งมาหา”

“ค่ะ”

หญิงสาวหายไปไม่นานก็ปรากฏร่างชายหนุ่มร่างบางในชุดนอนสีฟ้าถือร่มกันฝนออกเดินมา

“แววบอกว่าคุณมาหาผม” เด็กหนุ่มเอ่ยถามคนที่ยืนตากฝนอยู่นอกรั้ว แต่ทั้งๆที่ฝนตกหนักแต่เขากลับได้กลิ่นเหล้าชัดเจน

“ใช่” ร่างสูงตอบเสียงเครียด ตาแดงก่ำอย่างน่ากลัว

“มี อะ อ๊ะ..” ยังไม่ทันที่การันจะพูดจบร่างสูงก็คว้าเอวบางเข้ามาในรถที่เปิดรออยู่ แล้วขับออกไปทันที ทิ้งไว้แต่ร่มกันฝนของบุตรชายคนรองของเจ้าของบ้านที่ถูกทิ้งเอาไว้ให้ดูต่าง หน้า

“จอด จอดรถเดี๋ยวนี้นะ พี่กิ่งจะพาการ์ไหน บอกให้จอด” ร่างบางตะโกนเสียงดังขึ้นเรื่อยๆ เมื่อร่างสูงยังคงขับรถไม่พูดไม่จาแถมยังกดเซนทรัลลอกไว้กันเขาหนีอีกต่าง หาก

“พี่กิ่ง... พี่ทำให้ผมกลัวนะ บอกให้จอดไง จะพาไปไหน ไม่ไปนะ” การันพยามยามเปิดประตูอย่างสิ้นหวัง นี่มันเกิดอะไรขึ้น!!!!!!

“.............................”

“พี่กิ่งบอกให้จอดรถไง” พร้อมทั้งทุบต้นแขนแข็งแรงของคนข้างๆไปด้วย

“.....................” ยังคงไม่มีเสียงตอบจากคนที่ขับรถอยู่นอกจากการเร่งความเร็วขึ้นเท่านั้น

‘ต้องทำอะไรสักอย่าง’ การันคิดและแล้วร่างบางจึงก้มลงไปกัดต้นแขนอีกฝ่ายจมเขี้ยว

“โอ๊ย....” เสียงของคนที่เอาแต่นั่งเงียบนั่นเองที่ร้องด้วยความเจ็บปวดเมื่อโดนกัดจม เขี้ยว แถมยังโดนเหล็กจัดฟันกรีดจนเลือดซึมอีกด้วย ทำให้ชายหนุ่มต้องชะลอรถในที่สุด

“หยุดนะการ์ พี่บอกให้หยุด” กิ่งใบจอดรถริมทางเพื่อปลดฟันคมๆกับแผงเหล็กจัดฟันออกไปจากต้นแขน

และ การันไม่ปล่อยโอกาสนี้ให้หลุดลอดไป เด็กหนุ่มพยายามกระโจนมาฝั่งคนขับเพื่อปลดเซนทรัลล็อก แต่เพียงเสี้ยววินาทีที่เขาพาดตัวมา ก็โดนหมัดหนักๆต่อยเข้าที่ท้องจนจุกและหมดสติในที่สุด

“พี่ไม่อยากทำอย่างนี้เลย”

กิ่ง ใบพึมพำกับตัวเองด้วยความเจ็บปวด ก่อนจะปรับเบาะให้เอนลงและรัดร่างเล็กไว้ด้วยซีทเบลท์ แล้วจึงขับรถหายไปกับความมืดยามราตรีท่ามกลางฝนที่ตกหนัก
.....................................................................

[nunnuns]

โหดร้าย............. รับพระเอกและพระรองไม่ได้ทั้งคู่ เฮ้ออออ

[Narcissus]

เพิ่งได้ลองเข้ามาอ่าน
โอ๊ย ปวดใจ อ่านแล้วเศร้าเสียใจแทนก้าน T_T
พระเอกก็ร้ายกาจนัก ทำร้ายก้านได้ลงคอ
อยากให้พระเอกได้รับบทเรียนที่แสนสาหัสบ้าง
ไม่ใช่นึกอยากจะใช้กำลังบังคับใครก็ได้ ตอนนี้ก้านคงเสียใจมาก

มาลงทุกวันเลยนะคะ

[Singleman]

แล้วไง แก้แค้นกันไป แก้แค้นกันมา เฮ้อออออออ

อีดวก วดี ระวังตัวไว้เถอะ

[takara]

แง่ม เอาแล้วงัย แบบนี้มันจะเป็นงัยต่ออะเนี้ย

[Aleleni]

อ่านตั้งแต่ตอนต้นจนถึงตอนปัจุบัน
ชอบมากกกกกกกกกกกกกกกกกก

แต่ตอนนี้พี่กิ่งอย่าเพิ่งทำอะไรหมอการ์นะคะ TT-TT อย่าทำอะไรรุนแรงเลย
จริงๆแล้ว พี่กิ่งชอบหมอการ์นี่หน่า อย่าเอาความแค้นมาใส่เลยนะคะ ฮึกๆ

[seaz]

แก้แค้นกันไปมา เฮ้อ...เริ่มสงสารน้องการ์แล้วสิเนี่ย ต้องมารับผลกรรมที่ตัวเองไม่ได้ก่อ

[namngern]

อะไรอะ การ์เกี่ยวไรด้วยห๊า
ไอ้พี่กิ่งบ้า ไปยำไอ้คุณกัณฑ์แทนดิ๊
อย่ามาลงที่น้อง

เรื่องกำลังเข้มข้นเลย
รออ่านตอนต่อไปนะคะ

[Rafael]

โอ้ แก้แค้นกันไปมาแบบนี้แล้วเมื่อไหร่จะจบล่ะค้าาา
ฮืออออออ

[aloney]

ได้แต่สงสารก้านและการ์ค่ะ

[GoodNice]

 

[cher7343]

 
ไม่เอาอ่ะ ทำไมทำอย่างนี้
คนเจ็บปวดก็จะเพิ่มขึ้น

อย่าทำเลยนะ ขอร้อง :

[pinkky_kiku]

อ้าว ทำไมทำแบบนี้หล่ะ สุดท้ายแล้ว คนซวย คือ การ์ กับ ก้าน เฮ้อ
รักแล้วทำไมทำแบบนี้นะ

[krappom]

ตอนที่ 9

“นายมาทำไม”

“มาหาก้าน” สบตาคนตรงหน้าอย่างแน่วแน่

“นายคิดว่านายทำขนาดนั้นกับก้านแล้วเขาจะยอมยกโทษให้เหรอ”

“.............................”

“ทำไมต้องขืนใจน้องฉัน” กิ่งใบถามอย่างสะกดอารมณ์เต็มที่

“เพราะรัก”

“รักเหรอ คนรักกันจำเป็นต้องใช้กำลังด้วยเหรอ” เสียงกิ่งใบแทบเป็นตะโกนเมื่อรู้เหตุผลของกัณฑ์

“ฉันสัญญาว่าจะไม่ทำอย่างนั้นอีก” กัณฑ์เลี่ยงไม่ตอบคำถามเพราะเขาไม่รู้จะอธิบายอย่างไรในสิ่งที่เขาทำ

“นั่นไม่ใช่สิ่งที่นายต้องบอกฉัน”

“แล้วนายจะยอมให้ฉันเข้าไปบอกก้านข้างในมั๊ยละ”

“ไม่ ใช่ตอนนี้” เสียงเริ่มอ่อนลง อย่างน้อยกัณฑ์ก็ได้แสดงความจริงใจออกมาบ้างแล้ว เขารู้นิสัยกัณฑ์ดีว่ารักศักดิ์ศรีที่สุด การที่หมอนั่นมาตามง้อน้องชายของเขาทั้งที่ได้ในสิ่งที่ต้องการไปแล้ว อาจเป็นเพราะชายหนุ่มรักน้องของเขาจริงๆก็เป็นได้ จากนี้ไปก็เป็นเรื่องของสองคนนั่นแล้วพี่ชายอย่างเขาคงได้แต่มองอยู่ห่างๆ

“ขอบ ใจนายมากกิ่ง” ชายหนุ่มขอบคุณอย่างจริงใจ “แต่ฉันอยากรู้ว่าทำไมนายถึงไม่กีดกันฉัน ทั้งๆที่ชั้น เอ่อ ….. ทำกับก้านอย่างไม่น่าให้อภัย” เสียงตอนท้ายแทบติดอยู่ในลำคอ

“ไม่ ใช่เรื่องที่ต้องบอกนาย สิ่งที่นายต้องทำคือพิสูจน์ตัวเอง ชั้นจะไม่ช่วยอะไรทั้งนั้น นายจะทำให้ก้านยกโทษให้ได้มั๊ยขึ้นอยู่กับนาย”

กิ่ง ใบไม่บอกเหตุผลที่เขายอมอ่อนให้อีกฝ่ายได้รู้ เรื่องแบบนี้คงไม่เกิดขึ้นแน่ถ้าเขาไม่รู้จากน้องเขาเองว่าก้านใบนั้นก็รัก ชายหนุ่มเช่นกัน เขาไม่อยากตัดสินใจแทนน้อง เพียงแต่เขาต้องทำให้กัณฑ์รู้ว่าถ้าชายหนุ่มจะทำอะไรต้องมีขอบเขตเพราะเขาจะ จับตาดูอยู่เสมอ

“เอาหละนายกลับไปได้แล้ว ข้อตกลงคือนายห้ามมาหาก้านที่บ้านหลังนี้นับจากนี้ไปหนึ่งอาทิตย์”

“ทำไม?” กัณฑ์ถามทันที

“ก็เพราะตอนนี้ก้านยังไม่สบายมาก ชั้นไม่อยากให้มีอะไรให้ก้านสะเทือนใจระหว่างที่เขายังไม่แข็งแรง”

“งั้นฝากยาให้เขาด้วย” กัณฑ์ยื่นยาที่เขานำมาด้วยให้พี่ชายของคนที่เขารัก

“ก็ได้” กิ่งใบรับยาที่ชายหนุ่มยื่นมาให้แล้วเดินเข้าไปในตัวบ้านโดยไม่สนใจกัณฑ์อีก

ส่วน คนที่ถูกทิ้งไว้ได้แต่มองตามทิศที่สาวใช้เคยบอกว่าเป็นห้องของคุณก้านอย่าง เป็นห่วง ก่อนจะขับรถออกไป อย่างน้อยเขาก็ไม่หมดหวังเสียทีเดียว จากนี้เขาต้องพิสูจน์ตัวเองและที่สำคัญคือถึงเวลาที่เขาต้องเคลียร์กับอมา วตีเสียที
.........................................................................

ณ บ้านกัณฑราชตอนนี้บ้านทั้งหลังเงียบสนิท แต่บุตรชายคนโตของเจ้าของบ้านพึ่งจะกลับเข้ามา

“พี่กัณฑ์” ชายหนุ่มร่างบางเอ่ยทักพี่ชายทันทีที่ก้าวเข้ามาในตัวบ้าน

“อ้าวการ์ยังไม่นอนอีกเหรอ”

“พี่กัณฑ์ การ์มีเรื่องคุยด้วย” เขายังติดใจเรื่องเมื่อตอนเย็น คิดว่าพี่ชายน่าจะรู้เรื่อง

“มี อะไรท่าจะสำคัญมากนะอุตสาห์รอพี่จนป่านนี้” ชายหนุ่มเริ่มสงสัยในเรื่องที่น้องชายจะคุยเป็นกำลัง เนื่องมาจากการันนั้นเป็นเด็กอนามัยมากถ้าวันไหนไม่ได้ไปเข้าเวรก็จะเข้านอน ตั้งแต่สี่ทุ่มทุกวัน วันนี้อยู่รอเขาจนดึกแสดงว่ามีเรื่องสำคัญมากจริงๆ

“พี่ทำอะไรคุณก้านหรือเปล่า” คำถามนั้นทำให้ร่างสูงหยุดกึก

“ทำไมถามพี่อย่างนั้น มีใครมาบอกอะไรเราเหรอไง”

“แค่ตอบผมว่าพี่ทำอะไรคุณก้านหรือเปล่า” เดินมาดักทางที่กัณฑ์กำลังจะเดินเลี่ยงไป

“พี่ขืนใจเขา” ร่างสูงยอมรับออกมาตรงๆ

“ห๋า พี่กัณฑ์ พี่บ้าไปแล้ว คดีอาญานะครับ” การันอุทานอย่างไม่อยากจะเชื่อ

“มิน่าละ” ร่างบางพึมพำเบาๆ

“มิน่าอะไร บอกพี่มานะ ทำไมอยู่ดีๆถามขึ้นมา” พี่ชายคาดคั้นบ้าง คราวนี้คนที่ไม่อยากตอบกลายเป็นการันเสียเอง

“..............................”

“ว่าไงการ์ บอกพี่มา” กัณฑ์เริ่มคิดอะไรได้ลางๆ

“คือว่าวันนี้พี่กิ่งมาที่บ้าน” ในที่สุดก็ยอมบอกพี่ชาย เพราะตั้งแต่จำความได้เขาไม่เคยโกหกอะไรพี่กัณฑ์เลย

“แล้ว เขาทำอะไรเราหรือเปล่า?” พูดเสียงเรียบแต่ในใจโมโหสุดๆ เข้าใจความโกรธของกิ่งใบในทันที ดีนะที่เขาโดนแค่ต่อยถึงหมัดจะหนักแต่ก็นับว่ายังดี
เพราะถ้าเป็นเขาเป็นกิ่งใบเรื่องคงไม่จบแค่นี้แน่

“พี่กิ่งไม่ได้ทำอะไร”

“แน่นะ” ถามย้ำอย่างไม่ค่อยอยากจะเชื่อ

“ถ้า เขาทำผมจะได้มานั่งรอพี่อย่างนี้เหรอ” เลี่ยงไม่บอกรายละเอียดพี่ชาย นาทีนี้เขารู้สึกนับถือน้ำใจของร่างสูงขึ้นมาทันที ถึงชายหนุ่มจะไม่ชี้แจงเหตุผลอะไรให้เขาฟังในสิ่งที่ทำเมื่อตอนเย็น แต่เขาคิดว่าเขาเข้าใจชายหนุ่มดีแล้ว จะว่าไปพี่กิ่งก็เปลี่ยนไปมากจริงๆ ใจเย็นแล้วก็มีเหตุผลขึ้นมาก

“ทำไมพี่ต้องขืนใจคุณก้านด้วย ในเมื่อพี่วตีก็อยู่ทั้งคน ที่สำคัญผมไม่เคยรู้เลยว่าพี่มีรสนิยมอย่างนั้น”

“ไม่รู้สิ คงอยากจะเป็นเจ้าของเขามั้ง แล้วตอนนั้นพี่ก็หึงจนหน้ามืดไปหมด”

“พี่รักคุณก้านเหรอ”

“อืม รักมาก มากที่สุดตั้งแต่เคยรักใคร” ตอบอย่างแน่วแน่

“ไม่ใช่แค่อยากจะแกล้งเขาหรอกนะ” เด็กหนุ่มแกล้งถามพี่ชาย

“ไม่ใช่อย่างแน่นอน พี่มั่นใจ” ตอบน้องชายด้วยความมั่นใจเต็มที่ “นี่ช่วยพี่หาทางง้อก้านหน่อยสิ เขาคงโกรธพี่มาก”

“แน่นอน เป็นผมผมก็โกรธ” การันตอบตามที่คิดจริงๆ

“โห ไม่ให้กำลังใจกันเลย” บ่นเบาๆ “น่า ช่วยพี่หน่อยนะ”

“งั้น เอางี้ผมจะไปช่วยคิดพลางๆ แต่ถ้าคุณก้านใจตรงกันกับพี่เขาคงอยากให้พี่คิดเองมากกว่า”

“โธ่ พี่ก็คิดหาทางไว้ตั้งเยอะแล้ว แต่ว่าบางครั้งพี่อาจต้องพึ่งเรา เพราะว่าท่าทางนายกิ่งจะติดใจการ์พอดู” พูดตามที่รู้สึก

“พี่ กัณฑ์ พูดอะไร ไม่คุยด้วยละพรุ่งนี้ผมต้องไปทำงานแต่เช้า” การันทิ้งท้ายไว้แค่นั้นก่อนจะเดินขึ้นห้องนอนของตัวเองไป ปล่อยให้พี่ชายนั่งกังวลใจเงียบๆ ถึงปมต่างๆที่เขาได้ผูกไว้

...............................................................................

มา ในห้องของตัวเอง หยิบมือถือขึ้นมาเปิดอ่านข้อความที่เขาได้รับทุกวันตั้งแต่ที่ให้เบอร์โทร ส่วนตัวกับต้นกล้าไป เบอร์ที่ส่งเป็นเบอร์เดิมทุกวัน ข้อความเลี่ยนๆที่ขัดกับบุคลิกคนส่ง อย่างเช่นข้อความของเมื่อวานนี้

The word… “colo(u)r”.
There is no “U” in USA.
But there is “U” in England.
Wish u know that I am English
people coz I never forget “U”. (¬-_ ~)!

ใน ข้อความบ่งบอกว่าคนส่งไม่เคยลืมเขาเลย แต่กิ่งใบไม่รู้หรอกว่าเขาต่างหากที่ไม่เคยลืมเลือนอีกฝ่าย งานวันแต่งงานของชายหนุ่ม เขามาร่วมงานด้วยทั้งๆที่ไม่ได้รับเชิญ ทั้งๆที่เขาเคยหนีมาตลอด แต่วันนั้นเขาผิดคำพูดตัวเอง เนื่องจากเพื่อนสนิทของเขาเป็นเพื่อนกับจ้าวสาว ทำให้เขาเองพอรู้ข่าวคราวของชายหนุ่มมาบ้าง วันนั้นเขาไปทำไมเขาก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน แต่ในวันงานพี่กิ่งของคุณก้านดูยุ่งมาก มากเสียจนมองผ่านคนที่ส่งข้อความมาบอกว่าไม่เคยลืม.......

การันมองข้อความบนหน้าจอโทรศัพท์ก่อนจะกดปิดไป และล้มตัวลงนอนอย่างสับสนกับหัวใจตัวเอง

ตอน นี้กิ่งใบเข้ามาพัวพันกับเขาอีกครั้ง ใจหนึ่งอยากผลักใสเหมือนอย่างเคย แต่อีกใจหนึ่งก็กลับอยากยอมรับ ยิ่งเกิดเหตุการณ์เมื่อตอนเย็นทำให้เขาอยากเข้าข้างตัวเองว่า เขามีความสำคัญกับชายหนุ่มไม่ใช่แค่เครื่องมือแก้แค้นอีกต่อไป นี่เขาจะทำอย่างไรดี การันคิดจนปวดหัวไปหมด ถอนฟันยังไม่ยากอย่างนี้เลย

ติ๊ดดดดดดดด เสียงเตือนของโทรศัพท์มือถือของเขาดังขึ้น ร่างบางหยิบขึ้นมาเปิดอ่านข้อความที่พึ่งถูกส่งเข้ามา

ขอโทษอีกครั้งสำหรับทุกอย่างที่พี่ทำในวันนี้นะครับ
ขอโทษที่ทำให้การ์กลัว พี่ขอยอมรับผิดทุกอย่าง
หวังว่าจะยกโทษให้พี่นะครับ คนดี
นอนหลับผันดีครับ
พี่กิ่ง

กา รันอ่านข้อความด้วยความรู้สึกหลากหลาย นี่เขาจะทำอย่างไรดี ใจเขาชักเริ่มหวั่นไหวเสียแล้วสิ แล้วล้มตัวลงนอนอ่านข้อความบนมือถือด้วยความรู้สึกสับสนอีกครั้ง
...........................................................................

เช้าตรู่ของวันพฤหัสบดี ก้านใบยังคงนอนหลับอยู่บนเตียงของตัวเอง จนกระทั่งรับรู้ถึงแรงกดไม่มากนักบนตัวเขา

“อาก้านครับ ตื่นได้แล้วครับ” เด็กชายต้นกล้าใช้ร่างป้อมๆของตัวเองปลุกคุณอาที่นอนป่วยมาหลายวัน

“อืม ต้น ยังไปไปโรงเรียนอีกเหรอ” เด็กหนุ่มกอดหลายชายเอาไว้ไม่ให้ทับเขาไปมากกว่านี้

“กำลัง จะไปแล้วคับ แต่แวะมาหาอาก้านก่อน” เด็กชายมุดผ้าห่มอุ่นของคุณอาเล่นไปด้วย “มีดอกไม้มาส่งให้อาก้านทุกวันเลย จากใครเหรอคับ” ต้นกล้าถามด้วยความอยากรู้ เพราะห้องของอาก้านเต็มไปด้วยดอกไม้สีขาวมากมายที่เขาไม่รู้ว่าดอกอะไร และใครเป็นคนส่งมาให้คุณอาของเขา

“อากัณฑ์ส่งมาครับ” ร่างบางลุกขึ้นนั่งเมื่อเห็นว่าหลานชายกำลังจะลงนอนกับเขา ก้านใบไม่อยากให้เจ้าตัวเล็กไปเรียนสาย เพราะบ่อยครั้งที่ต้นกล้าเข้ามาปลุกเขาแต่ก็เผลอหลับไป ทำให้ไปโรงเรียนสายดังนั้นจึงต้องกันไว้ก่อน

“แล้วทำไมอากัณฑ์ถึงไม่เอามาให้อาก้านเองละคับ” เด็กชายจ้องคุณอาตาแป๋ว

“..........................................”

‘อา ก็อยากรู้เหมือนกัน’ ก้านใบก็ได้แต่เฝ้าถามตัวเองเช่นกัน ช่วงเวลาสามวันที่เขานอนพักอยู่กับบ้าน เด็กหนุ่มได้รับดอกไม้วันละสองช่อทุกวันเช้าเย็นและการ์ดใบเล็กที่แสดงความ ขอโทษ โทรศัพท์ที่มีมิสคอลจากชายหนุ่มเป็นร้อยๆครั้งในวันแรก จนทำให้เขาปิดเครื่องไปในที่สุดและยังไม่เปิดจนกระทั่งวันนี้ ยาที่ชายหนุ่มฝากมาให้ก็พร่องลงทุกวัน ครีมแก้บวมที่ทาทีไรอดนึกถึงคนทำไม่ได้

“พ่อไม่ให้อากัณฑ์มาเองแหละ เอ้า ลุกได้แล้วเดี๋ยวไปโรงเรียนสาย” กิ่งใบตอบคำถามลูกชายแทน พร้อมกับตบก้นเล็กๆที่อยู่ใต้ผ้าห่มเบาๆไปด้วย “ให้มาสวัสดีอาก้านก่อนไปเรียนแค่นี้ทำไมนานจังครับ” หอมแก้มลูกเบาๆเมื่อต้นกล้ามุดหน้าออกมาจากผ้าห่มอุ่น

“ทำไมคุณพ่อต้องห้ามไม่ให้อากัณฑ์มาหาอาก้านด้วยละคับ” เด็กชายสงสัย เพราะอากัณฑ์ก็เคยมาหาอาก้านที่บ้านแล้วนี่นา

“ไม่ใช่เรื่องของเด็กนะ ลุกได้แล้วครับ ไปรอพ่อที่รถก่อนเดี๋ยวพ่อตามไปนะ”

“คับ” เด็กขายรับคำอย่างว่าง่ายก่อนจะวิ่งออกไปปล่อยให้พ่ออยู่กับอาตามลำพัง

“พี่ไม่ให้เขามาหาเราเองแหละ แล้วก็พี่ทำเรื่องลาออกให้แล้ว ทางนู้นก็ไม่ได้ว่าอะไรด้วย เดี๋ยวพอเราหายดีก็มาทำงานกับพี่ละกัน”

กิ่ง ใบบอกน้องชายที่มีสีหน้าดีขึ้นบ้างแล้ว ไม่รู้ว่าเพราะอาการไข้ทุเลาลงแล้วหรือเพราะได้ยินว่าสาเหตุที่กัณฑ์ไม่มาหา ที่บ้านเพราะเขาห้ามไว้กันแน่

“เขาเคยมาหาผมด้วยเหรอครับ” ก้านใบถามพี่ชายพลางล้มตัวลงนอนหันหลังให้ไปด้วย

“ก็ตั้งแต่วันที่เรามานั่นแหละ แต่พี่เห็นว่าเราไม่สบายไม่อยากให้ใครรบกวน”

“เหรอ ครับ” ร่างบางปิดตาลงอีกครั้ง ตอนนี้อาการเจ็บบริเวณสะโพกหายไปแล้ว เหลือแต่เพียงร่องรอยจางๆซึ่งค่อยๆเลือนไปช้าๆ หวังว่าความเจ็บปวดในใจคงจะจางหายไปพร้อมกับร่องรอยเหล่านั้น


“ถ้ารักกันจริง พี่ก็ไม่ว่าหรอกนะ” กิ่งใบลูบหัวน้องชายเบาๆ

“............................” ‘เขาไม่เคยรักผมตรับพี่’ ร่างบางได้แต่คิดใจและหลับตาลงเพื่อกลั้นน้ำตาไม่ให้พี่ชายเห็น

“พี่ไปส่งตาต้นเถอะครับเดี๋ยวสาย ผมไม่เป็นไรแล้ว” พยายามพูดให้กิ่งใบให้สบายใจ

“อืม งั้นไปละ ถ้ามีอะไรก็โทรหาพี่นะ หรือไม่ก็ออกไปเที่ยวกับเพื่อนบ้างก็ได้ดีกว่าอุดอู้อยู่แค่ในห้อง” กิ่งใบไม่เซ้าซี้น้องต่อเพราะคิดว่าก้านเองคงยังไม่อยากพูดถึงเรื่องนี้ตอน นี้ก็เป็นได้

“ครับพี่”
......................................................................

ณ บ้านพิศาลมนตรี เวลาประมาณ 21.00 น เป็นควรเป็นเวลาเข้านอนของเจ้าตัวเล็กของบ้านแต่เจ้าหนูยังนอนตาแป๋วอยู่บน เตียงนุ่มพร้อมกับผู้เป็นพ่อที่พึ่งกลับมาจากที่ทำงาน

“พ่อคับ ต้นอยากฟังนิทานเรื่องมาดากัสการ์”

ผู้เป็นพ่อทำหน้าประหลาดใจนิดหนึ่งก่อนโยกศรีสะเล็กเบาๆ

“ทำไมอยากฟังเรื่องนี้ละ ต้นไปได้ยินมาจากไหน เรื่องนี้ทำเป็นหนังการ์ตูนนะ”

“เพื่อนๆที่โรงเรียนคุยกันว่าหนุกมากเลยคับพ่อ”

“แล้วต้นอยากไปดูไหมละ เดี๋ยวพ่อซื้อวีซีดีมาให้ดู”

“ไม่เอาต้นจะฟังวันนี้” หน้าเริ่มแบะ ปากเล็กๆเริ่มยื่นออกมา เนื่องจากเลยเวลานอนแล้วอะไรก็ขัดใจไปเสียหมด

“เอ งั้นให้อาหมอเล่าให้ฟังดีมั๊ย พ่อไม่รู้ว่าเรื่องมันเป็นยังไง” คิดแผนเจ้าเล่ห์อีกรอบ อันที่จริงเขาก็ไม่คิดว่าการันจะดูหนังเรื่องนี้หรอก เพียงแต่เขาอยากได้ยินเสียงอีกฝ่ายก็เท่านั้น นับตั้งแต่วันนั้นเขาก็ยังไม่มีหน้าไปเจอการันอีกเลย เขาอยากรู้ว่าการันยกโทษให้หรือยัง ครั้นจะโทรไปเองก็เขิน เอาอย่างนี้แหละ

“ก็ได้คับ” ยิ้มให้พ่ออย่างชอบใจที่จะได้ฟังนิทานไม่ว่าใครเล่าก็คงเหมือนกัน

กิ่ง ใบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรออก พร้อมทั้งกด speaker ที่เครื่องด้วย แล้วยื่นหูฟังให้บุตรชายรับไว้ และไม่ลืมที่จะสอนให้พูดตามที่ตัวเองต้องการ รอไม่นานเจ้าของเบอร์ก็รับสายด้วยน้ำเสียงแปลกใจ

“ครับ”

“อาหมอเหรอคับ นี่ต้นพูดนะคับ” ทักทายเสียงใสไร้วี่แววของการง่วงนอน

“ว่าไงครับคนเก่ง ดึกแล้วยังไม่นอนอีกเหรอครับ หรือว่าปวดฟัน?”

“ป่าวคับ ต้นอยากฟังนิทานเรื่อง มาดากัสการ์ คุณพ่อเลยให้ต้นโทรมาหาอาหมอให้อาหมอช่วยเล่าให้ฟังคับ”

“เอ๋ ปลายสายทำเสียงฉงน แล้วทำไมคุณพ่อไม่เล่าเองละครับ”

“คุณพ่อยังไม่กลับจากที่ทำงานคับ” เด็กชายต้นกล้าหันไปยิ้มให้พ่อจนตาหยีที่สามารถพูดตามคำบอกได้อย่างไม่ติดขัด

ร่างสูงเองก็ยิ้มตอบให้บุตรชายที่สามารถทำผิดศีลข้อมุสาได้ตั้งแต่ยังเด็กอย่างภูมิใจ ‘เชื้อไม่ทิ้งแถว หึ หึ’

“งั้น เดี๋ยวอาเล่าให้ฟังก็ได้ครับ” ตอบอย่างสงสาร เด็กวัยขนาดนี้กำลังต้องการความรักความอบอุ่น นึกเคืองผู้เป็นพ่อของเด็กชายต้นกล้าที่ปล่อยให้ลูกอยู่คนเดียว หารู้ไม่ว่าคนที่เขากำลังนึกถึงนอนกอดลูกชายฟังเสียงเขาเล่านินานอย่างมี ความสุข

“กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว.................................................................................
.....................................................................................
........................................................................................ และแล้วเจ้าม้าลายกับเพื่อนก็ล่องเรือออกจากเกาะมาดากัสการ์เพื่อกลับไปยัง สวนสัตว์ทีที่พวกมันจากมาอีกครั้ง”

----------------------

 

[Aleleni]

อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก มาต่อแล้วววววววว
ดีจังที่พี่กิ่งไม่ได้ทำอะไรการันรุนแรง ><

รอลุ้นเรื่องคุณกัณฑ์ กับ น้องก้านใบ
รีบๆเข้าใจกันสักทีเนอะ

ปล. หลงรักน้องต้นกล้า เพราะว่าแพ้ใจเด็กตัวเล็กๆทุกที ~ ยิ่งเรื่องไหนมีเด็กน้อยยิ่งติดค่ะ