หัวข้อ: ซีรีย์ [บังเอิญ]...สวนทาง (จบในตัว)

[$VAN$]

อ๊าย~ นุ้งแม๊คจะมาหาแร้ว ตื่นเต้นๆ

บวกๆเบาๆ ขอบคุณที่มาต่อ^^

[londoneye]

น้องแม๊คของพี่ก๊องจะกลับมาแล้ววววววววววววววววววววววววววว

เจอกันแล้วจะยังไงกันล่ะเนี่ย....โอยยยยยยยยย....ลุ้นจนเครียดดดดดดดดดดดแทนก๊อง

[malula]

หุบยิ้มไม่ลง อิป้าไปอาบน้ำแต่งตัวมารอรับน้องแม๊คดีกว่า...ลั้นลา

[Takarajung_TK]

อยากจะร้องไห้แทนกั๊ก
แมคจะกลบไทย
กั๊กจะได้เจอแมคแล้ว
คราวนี้อย่าท่ามากอีกนะกั๊ก
โอกาสมาถึงแล้วรีบคว้าไว้นะ
แมคเป็นคนที่ใช่แล้วก็รีบบอกน้องเขาไป รู้ป่ะ

[monoo]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด 

[yayee2]

อุ๊ย!...ตื่นเต้นๆไปกับกั๊กด้วย
กั๊กเอ๊ย...คิดน้อยกว่านี้ก็ได้นะ แล้วก็โปรดเรียกและกักตุนความกล้ามาไว้ให้เต็มอัตรด้วย
รู้สึกแบบไหน อะไร ยังไง ก็จะได้พูดได้แสดงออกไปให้น้องMCได้รับรู้
และตัวเองก็จะได้โล่ง ที่ได้ปลดปล่อยสิ่งที่มันขังมันค้างคาใจมานานหลายปีออกไปซะที

[DrSlump]

ขอบคุณมากมาย ที่มาโพสต์ต่อให้

ช่วยคนแถวนี้ ไม่ให้ลงแดงตาย ได้พอสมควร  หุหุ

[sunshine538]

อั๊ยย่ะ !!! มีคนแอบเจ้านายมาต่อนิยายด้วย 

แต่ดีใจนะ เอาแบบนี้อีก 555

เห็นข้อความที่พี่กั๊กใช้เลียนแบบน้องแม๊ค "... เอาเยอะๆ ...โลภ "  แล้วแอบยิ้ม ไม่รู้น้องแม๊คจะยิ้มเหมือนเรารึเปล่า หุหุ
น้องแม๊คอย่าเอาแฟนมาเป็นของฝากพี่กั๊กเป็นพอ แล้วก็นะ...เจอกันคราวนี้พี่กั๊กจงรวบรวมความกล้า สารภาพกับน้องไปซะ

รออ่านตอนต่อไปค่ะ 

[BaoBao]

......
 
.....
 
....
 
...
 
..
 
.
 
เธอกำลังยืนอ่านแฟนเพจอยู่เงียบๆ คนเดียว ในจุดที่ไม่ห่างจากผู้คนมากนัก ...

เธอมาถึงล่วงหน้าก่อนเวลาเครื่องลงแค่ประมาณ 15 นาที ประมาณไม่ถึงครึ่งชั่วโมงหลังจากนั้น บ่าของเธอก็ถูกใครบางคนสะกิด

เธอหันหน้ากลับไปมอง...เธอเห็นแต่หน้าอกของชายคนหนึ่งในเสื้อยืดสีเขียวอมฟ้า...เธอเงยหน้าขึ้น แล้วรีบตีหน้าขรึมทันที

“จะมาทำไมไม่รู้จักบอกกันก่อน ชอบทำอะไรกะทันหันอยู่เรื่อยเลยนะเรา!” พี่สาวดุน้องชายตัวเอง

น้องชายของเธอฉีกยิ้มกริ่มแล้วโน้นตัวลงมากอดเธอ…โดยไม่สนใจว่าเธอกำลังเหวี่ยงใส่ตัวเอง “คิดถึงจังเลย------” 

น้องชายน่ารักแบบนี้ เธอมีหรือจะโกรธได้นาน “แม๊ค …. เราตัวใหญ่ขึ้น…ใช่มั้ย?” เธอยกแขนขึ้นกอดรัดตอบน้องชาย…คิดถึงเหมือนกัน 

ตลอดสองปีกว่าที่ผ่านมา น้องชายเธอไม่กลับมาบ้านเลยสักครั้งเดียว น้องบอกว่าอยากเรียนให้หนัก จะได้จบเร็วๆ

“ฮ่าฮ่าฮ่า…มั๊งครับ แต่ก็ยังตัวเล็กกว่าเพื่อนๆ ผมอยู่ดี” น้องชายของเธอหัวเราะอย่างอารมณ์ดี

เธอและน้องชายต่างคลายอ้อมกอดออกจากกัน เห็นรอยยิ้มของน้องแล้ว เธออดไม่ได้ที่จะยิ้มตอบ “อื้ม….ตัวบึกนิดๆ ด้วย ไหน…”

เธอยืนมือไปจับบ่าของน้องชายที่สูงพ้นหัวเธอไปมากโข … ไหล่น้องไม่ได้กว้างกว่าเดิมสักเท่าไหร่ แต่กล้ามเนื้อเริ่มเป็นมัดแน่นในแบบที่ไม่ต้องสัมผัสก็มองเห็น

“ก่อนไป 178 สองปีได้มา 185…เก่งป๊ะ?” น้องบอกด้วยรอยยิ้มกริ่ม

“เห….งี้ก็ตัวเท่าพี่กั๊กเลยสิ!” เธอพูดพลางก้าวเข้าไปชิดตัวน้อง แล้ววัดดูว่าหัวของเธออยู่ในระดับเดียวกันกับเวลาที่เธอยืนอยู่กับพี่กั๊ก..จริงรึเปล่า?

“…….ป๊ะ เดี๋ยวผมขับให้นะ เจ้จะได้นอนพัก ทำคนสวยตาโหล ผมได้โดนแฟนคลับโห่แน่” น้องชายจับมือของเธอที่กำลังวัดความสูงลงมา แล้วจูงมือเธอไปพร้อมกับอีกมือที่ลากกระเป๋าเดินทางใบย่อม

“ไม่ต้องหรอก พี่ขับได้…น้องหิวมั้ย? กินอะไรมั้ย?” เธอเลื่อนมือตัวเองออกมาจากมือของน้องชายแล้วคล้องแขน…ควงน้องชายเดินต่อไปอย่างอารมณ์ดี

ตั้งแต่เกิด…น้องคนนี้น่ารักมาตลอด น้องดูแลง่าย เลี้ยงง่าย เวลาเอาแต่ใจโยเยก็น่ารัก … น้องชายเธอน่ารักไปทุกอย่าง …

เธออยู่กับน้องมาตั้งแต่เด็กจนโต เห็นหน้ากันแทบทุกวัน จะมีช่วงที่เหงาก็แค่ตอนที่น้องไปบ้านคุณปู่ที่อังกฤษ แต่ปกติน้องไปไม่ก็เดือนก็กลับ ทว่า คราวนี้ไม่เหมือนกัน

สองปีก่อน จู่ๆ น้องก็บอกว่า สอบติดมหาลัยทางโน้นแล้ว และจะไปเรียนต่อที่โน้น …โดยเริ่มนับหนึ่งใหม่ทั้งหมด

พ่อได้ยินก็โมโห…ทะเลาะกันบ้านแตก

เธอไม่ได้โกรธน้อง เพราะน้องเคยบอกว่า ยังไม่รู้ว่าจะเรียนอะไร และที่ไปลงเรียนที่มหาลัยแถบรังสิตก็เพราะไม่อยากอยู่ว่างๆ หรือไปช่วยพ่อทำงาน … น้องให้เหตุผลว่า หากทำงานแล้วจะแกะตัวจากงานกลับมาเรียนต่อได้ยาก

เธอเห็นด้วย แต่ที่เธอไม่เข้าใจคือ ทำไมจู่ๆ น้องถึงไป…

......
 
.....
 
....
 
...
 
..
 
.

ไม่กี่วันหลังจากที่น้องทะเลาะกับพ่อแล้วกลับไปบ้านพี่กั๊ก น้องก็กลับมาอยู่บ้าน

เธอก็ยิ่งไม่เข้าใจ

......
 
.....
 
....
 
...
 
..
 
.

น้องชอบอะไร ไม่ชอบอะไร…ทำไมเธอจะไม่รู้ นี่น้องชายเธอนะ!

......
 
.....
 
....
 
...
 
..
 
.

แต่แล้วเมื่อนึกได้ว่า ก่อนหน้านั้นเธอบอกอะไรน้องชายไป เธอก็เริ่ม…คล้ายกับว่าเข้าใจ

และเมื่อลองถามน้องชายในเวลาเหมาะๆ หนึ่ง…มันก็เป็นไปตามที่เธอเดาเอาไว้

......
 
.....
 
....
 
...
 
..
 
.

หลังจากนั้น สองเดือนน้องก็หิ้วกระเป๋าไปเรียนต่อ

น้องบอกไม่ต้องให้ใครไปส่ง…พูดเหมือนไปใกล้ๆ เดี๋ยวก็กลับมา

......
 
.....
 
....
 
...
 
..
 
.

แล้ว…น้องเธอก็ไป…ไปไกลจากบ้าน

“ไป” เพราะคนคนเดียว

คนคนเดียวที่ไปส่งน้องขึ้นเครื่อง

......
 
.....
 
....
 
...
 
..
 
.

เธอสนับสนุนการตัดสินใจของน้องชาย

เพราะเธอไม่อยากเห็นน้อง…ทรมาน…แบบนั้น

มันไม่ใช่ภาพที่น่าดูเลย

......
 
.....
 
....
 
...
 
..
 
.

ภาพน้องที่ใช้ชีวิตอยู่ในความฝันลมๆ แล้งๆ

และเจ็บปวดทุกครั้งที่ทุกวันต้องลืมตามามอง “ความจริง”

......
 
.....
 
....
 
...
 
..
 
.

เธอรู้อยู่ลึกๆ ว่าที่น้องไม่กลับมาบ้านเลยตลอดสองปีที่ผ่านมา เพราะคนที่ไปส่งน้องขึ้นเครื่องในวันนั้นเป็นเหตุหลัก

ดังนั้นแม้คิดถึงใจจะขาด เธอก็ไม่อ้อนให้น้องกลับมา ไม่ทำให้น้องลำบากใจ…ปล่อยให้น้องทำตามหัวใจตัวเอง

......
 
.....
 
....
 
...
 
..
 
.

“เจ้บอกพ่อกับแม่แล้วใช่มั้ยครับ?” น้องชายเอ้ยถามเธอ หลังจากที่เธอขับรถออกมาพ้นอาณาบริเวณของสุวรรณภูมิ

“ค่ะ พ่อเค้ารออยู่เหมือนกัน” เธอตอบพร้อมตั้งใจมองทาง

“………………เจ้ แวะส่งผมที่นึงสิ ไม่ต้องอยู่รอก็ได้ ผมฝากกระเป๋ากลับไปด้วยนะ” น้องชายเงียบไปสักพักหนึ่งถึงเอ่ยบอกเธอ

หัวคิ้วเธอหนีบเข้ามาชนกัน “ไปไหนคะ?”

“ปทุมธานี คลอง 3 ธัญบุรีครับ” น้องชายบอกเธอด้วยน้ำเสียงระรื่นในแบบปกติ

“…………………….” เธอไม่ตอบน้อง และยังคงมีสมาธิกับการขับรถ

......
 
.....
 
....
 
...
 
..
 
.

บอกตรงๆ….เธอไม่ได้เกลียดพี่กั๊ก

พี่กั๊กเป็นคนดี น่ารัก เธอรู้ดีแก่ใจ เธอรักและเคารพพี่กั๊กเทียบเท่าพี่ชายร่วมสายเลือด เพราะพี่กั๊กเป็นคนตรงและจริงใจที่สุด….เท่าที่เธอเคยรู้จัก

แต่เธอไม่อยากให้น้องไปเจอพี่กั๊ก

เธอไม่อยากเห็นน้องเป็นแบบนั้นอีก

เธอไม่เห็นด้วย ก็เพราะเขาไม่ใช่รึไง น้องเธอถึงต้องไปหาที่พักใจไกลถึงขนาดนั้น แล้วทำไมน้องต้องหาเรื่องทรมานหัวใจตัวเอง….อีก

......
 
.....
 
....
 
...
 
..
 
.

“เจ้ต้องเข้าเส้นปทุมนะครับ ชิดให้ถูกทางสิ” น้องชายเอ่ยท้วงขึ้นมาที่เห็นเธอยังคงขับอยู่ในเลนตรงกลาง

“………………จะไปทำไมคะ? ก็ที่ไปไม่กลับมาเลยตั้งสองปี ไม่ใช่เพราะคนที่ปทุมเหรอคะ? น้องจะไปเจอเค้าให้ทรมานใจตัวเองทำไมคะ?”

เธอถามน้องชายเสียงแข็ง…เพื่อแสดงอาการว่าเธอไม่เห็นด้วย….เพราะรู้ดีว่าน้องยังทำใจไม่ได้

น้องชายไม่ตอบคำถามเธอ และในรถก็มีแต่ความเงียบอยู่เป็นนาน….กระทั่งสักพักใหญ่หลังจากนั้น

......
 
.....
 
....
 
...
 
..
 
.

“……เพราะคิดถึง ผมถึงจะไปหาเขา ทรมานใจยังไงผมทนได้  ฮึ….ผมว่ามันคงทรมานน้อยกว่าสองปีกว่าที่ผ่านมานี่ด้วยซ้ำ…"

เธอนิ่งและมองตรง ไม่ตอบ ไม่หือ ไม่อือ…กับน้อง

......
 
.....
 
....
 
...
 
..
 
.

เธอเข้าใจ

เธอเคยเป็นมาก่อน

“ตกลงที่กลับมานี่ก็เพราะคิดถึงเค้า ไม่ได้คิดถึงพี่หรือพ่อหรือแม่” เธอพูดประชดน้องชายตัวเอง

“งอนเหรอ----” น้องชายเอาหัวมาถูแขนเธอ แบบงอนง้อ

“ฮึ๊!” เธอทำเสียงขึ้นจมูก พลาง สะบัดแขนหนีหัวทุยๆ ของน้องชาย

“ฮ่าฮ่าฮ่า…….น่ารักจัง!” น้องเธอพูดพลางเอานิ้วชี้มาเขี่ยแก้มเธอเล่น

“ชิ……พอเค้าเมล์ไปหาละ ระริกๆ กลับมาเชียว” เธอเริ่มใช้เสียงสูง

“ฮ่าฮ่าฮ่า…….ก็ใครล่ะ ให้เมล์พี่เค้าไป เจ้ไม่ใช่รึไง?” น้องชายเถียงเธอทั้งที่ยังหัวเราะร่วน

“ย่ะ! ชั้นเอง! ไงล่ะยะ? ได้โทรคุยกันมั้ยล่ะ?........เอ๊ะ! นี่อย่าบอกนะว่าพวกเธอไปสารภาพความในใจกันมาแล้ว!” จากที่ประชดประชันเธอก็เริ่มฉุกคิดขึ้นมาได้

มันแปลกมาก… น้องที่ไม่เคยคิดจะกลับ จู่ๆ ก็อยากกลับ…

แล้วก่อนหน้านั้น จู่ๆ พี่กั๊กที่ไม่เคยถามถึงน้องชายเธอ ไม่เคยติดต่อกับน้องเธอ ก็มาขออีเมล์ของน้องกับเธอ แล้วเดือน…ถึงเดือนมั้ย?…..ไม่รู้! ช่างมัน!  แต่น้องเธอกลับมา! มันแปลกมั้ยล่ะ?!

“ฮ่าฮ่าฮ่า…….บ้าสิเจ้ พี่กั๊กเค้าชายแท้นะ เค้าจะมาเออออห่อหมกอะไรกับผม อีโธ่! เมล์มาหาผมก็ยั่วประสาทผมชัดๆ! หนอย….สบายดีมั้ย? ตั้งสองปี ถามมาได้ว่าสบายดีมั้ย? เมล์มาแค่เนี๊ยะเจ้! แค่เนี๊ยะจริงๆ นะ! ผมเคืองพี่กั๊กอ่ะ เจ้!”

เธอเหล่หางตาไปแอบมองน้องชาย….โห ปากจู๋เลย เคืองของแท้

“หึหึหึ…..ก็สมกับเป็นพี่กั๊กเค้าล่ะ”

“ชิ!”

“คิกคิก…ตกลงไม่ได้คุย ไม่ได้สารภาพอะไรกันเลย”

“หึ….ผมไม่ตอบเมล์แกเลยด้วย แต่ไอ้พี่กั๊กแกก็ไม่ได้เมล์มาอีกเลย ดูดิ๊! เจ้! คนอะไร เลวว่ะ…ใจร้ายที่สุด!”

“ฮ่าฮ่าฮ่า……แล้วนี่ตกลงน้องกลับมาเพราะโมโหพี่กั๊กเนี่ยนะ บ้าเปล่าเรา?” เธอส่ายหน้าให้น้องชายตัวเอง

“……………………..” น้องชายยอกสองมือกอดอก แล้วหันหน้าหนีเธอ

......
 
.....
 
....
 
...
 
..
 
.

"สองปีที่ผ่านมามันทำให้ผมรู้ว่า…มีไม่กี่คนหรอก ที่จะทำให้ผมคิดถึงได้ทั้งตอนหลับและตอนตื่น... แล้วถ้าให้ผมบอกว่าไม่รักคนคนนั้นแล้ว... นั่นคือผมกำลังทรยศความรู้สึกของหัวใจตัวเองอยู่....จริงมั้ยครับ?”

“จ้า…..” เธอรับคำว่ารับรู้ด้วยเสียงหวานหยด และอดไม่ได้ที่จะยิ้ม

......
 
.....
 
....
 
...
 
..
 
.

กลับมาเพราะหัวใจมันเรียกร้อง

ก็นะ...ถึงทรมานใจแค่ไหน แต่ “ความรัก” ก็สามารถทำให้โลกสดใส…ได้เสมอ

......
 
.....
 
....
 
...
 
..
 
.

“ไหนๆ ก็ทนมาได้ตั้งนานแล้วเนอะ…งั้นน้องก็ทนอีกนิดนะคะ” เธอบอกน้องชาย

“หือ?” น้องชายหันหน้ามาจ้องเธอ

เธอตัดสินใจที่จะนิ่งและไม่อธิบายต่อ…คือไม่ได้จะแกล้งน้องนะคะ แต่พ่อสั่งมา….ปทุมธานีอยู่แค่นี้เอง แต่เธอคงพาน้องไปหา “ความรัก” ไม่ได้….

......
 
.....
 
....
 
...
 
..
 
.

[ice_spok]

มาอ่านตอนดึก ๆ อิอิ

มารอน้องแม็คเจอหน้าพี่กั๊กค้าบบบ

[moredee]

หยา ใจสั่งมา

[nokkaling]

 

[mild-dy]

ลุ้นนนนนนนน

[patchylove]

  อาว ๆ ๆ ๆ ไม่พาแมคไปหาพี่กั๊กอ่ะ

[RinNam]

กลับมาแล้ววว  แต่ทำไมถึงยังไม่ได้เจอกันนะ

เจอกันไว้ๆๆๆๆ คนอ่านใจจะขาดรอนรอนแว้ววว 

[malula]

น้องแม๊คที่แท้ก็รอการติดต่อจากพี่กั๊ก. น่ารักนะเนี่ย

[Yarkrak]

เบาเบามาล่อให้อยากแล้วจากไป  เดือนพฤศจิกา(อีกนานไหม)

[BaoBao]

เบาเบามาล่อให้อยากแล้วจากไป  เดือนพฤศจิกา(อีกนานไหม)

เดือนพฤศจิกายน ไม่นานเลย 
แต่งานเบาเบายังไม่เสร็จนี่สิ ไม่ถึงเป้า ----- อร๊ายยยยยยย 26 แย้ววววว 

อันนี้ส่งผลกระทบอย่างใหญ่หลวง

เรื่องสั้นชุดนี้ จะมีแค่ 16 ตอน และก็จบนะคะ

ตาดีได้ ตาร้ายเสีย เสี่ยงดวงกันเอานะที่รัก..... อะไรเอ่ย?

[yayee2]

สองปีที่ทรมาน กลับมาหวังจะเจอหน้าทันทีที่ลงจากเครื่อง
พี่สาวจ๋า จะไม่ทรมานน้องไปหน่อยเหรอ
อ้ะ..ทนอีกนิดนึงนะน้องแม๊ค

[namngern]

ซึ้งจังอะ ที่น้องแม็คพูด
ถึงจะเจ็บ แต่ก็ยอม เพราะการไม่ได้เห็นหน้ามันทรมานกว่า
ความคิดถึงมันเป็นพลังทำลายล้างความอดทนที่อานุภาพรุนแรงที่สุด
เป็นใครใครก็ทนไม่ไหวหรอกก
ดีแล้วที่กลับมาน้องแม็ค อาจไม่เป็นอย่างที่หนูคิดก็ได้ลูก
พี่กั๊กเก๊าก็รักน้องเก๊าน้าาาา!!!
(ขอยืมมุขเฮียโน่แกมาใช้หน่อย ก๊ากก)

รอคุณเบาเบาต่อไปจ้าา
----------------------------- 

เรื่องสั้นชุดนี้ จะมีแค่ 16 ตอน และก็จบนะคะ

งั้นก็จะจบแล้วหรอคะ ว้า เสียดายจัง
อยากอ่านพี่กั๊กแกนานๆ

[♠DekDoy♠]

คุณพ่อรู้อะไรมารึเปล่าถึงให้น้องกลับบ้าน

[koraorni]

คุณเบาเบาใจดีมาต่อให้จนจบตอน
แต่ทำไมตอนหน้าก็จบแล้วล่ะ ไม่นะ ไม่นะ
ยังไม่ได้หวานชื่นก็จะจบแล้ว น้องแม๊คยังน่ารักเหมือนเดิม
ยังคงรักอิพี่กั๊กคนซื่อบื้อเหมือนเดิม
 

[เกริด้า(๐-*-๐)v]

อ๋าาาาา จะจบแล้วเหรอคะ ต่อไปอีกหน่อยสิคะ ไอรู้สึกประมาณ... หนังจบ อารมณ์ไม่จบอ่ะ ! 

[alekung103]

รอลุ้นว่าจะได้เจอกันมั้ย

[Rafael]

ลุ้นจริงจัง
แอร๊ยยยยยยยย
อีพี่กั๊กจะได้เจอน้องแม็คแว้ววว
แต่พี่แอ๊บจะทำอะไร

[wijii]

เจ๊แอ๊บบบบบบบ


ไม่น๊าาาาาาาาาา

[♥lvl♀‘O’Deal2♥]

ไหงเป็นงั้นละเจ๊ - -

[$VAN$]

เจ้แอ๊บแกล้งน้อง

พี่น้องคู่นี้พูดกันเพราะมากเนอะ ครับๆค่ะกัน

[armmyrine]

กัดฟันกรีดร้อง   อะร๊ายยยยยยยยอีกตอนจะจบแล้วหรอออ

    ให้ฉันรอ แล้วได้อะไร ถ้างั้น ตอน 16. ขอแบบหลายๆ. พาร์ทเลยนะ 

นุ้ง MClaren. ของพี่  น่ารักเสมอต้นเสมอปลาย. แต่กลับมาครั้งนี้. กล้ามXกล้าม. รึเปล่าอ้ะ. ตลอด เดาสถานะไม่ได้

[mascot]

น้องแม๊คกลับมาแล้ว พี่สาวน่ารักนะแต่แอบแกล้งน้องป่าวเนี่ย
16 จะจบแล้วหรอ ยังไม่อยากให้จบเลย