หัวข้อ: พี่ครับ...รักผมบ้างไหมครับ@Series ที่ลงเอย : ไดอารี่หน้าสุดท้าย

[โจ๊กกุ้ง]

แล้วคนนั้นอะไรยังไง ยังไม่เคลียร์นะพี่นิว

[namtarn11]

ค้างค่ะ ไม่รู้จะบรรยายอย่าไรในความรู้ถึงตอนนี้ มันหดหู่ใจมาก

[took-ta_naka]

     ค้างมากมายมารอตอนต่อไปไป  ด้วยใจจะขาด   

[gambee]

ตัดนิวออกจากวงโคจรไปเลย
ที่เลิกคบก็เพราะนูเป็นผชไม่ใช่หรอแล้วฝรั่งหัวแดงนั่นใครล่ะ
นูก็ใจอ่อนเกินไปต้องให้เห็นกับตารึไง...เจ็บแล้วเจ็บอีก 

[♠DekDoy♠]

เราเชื่อว่าพี่นิวรักนูแต่น้อยกว่ารักตัวเอง เราก็รู้ว่านูรักพี่นิวมากไม่งั้นคงไม่เจ็บซ้ำได้แต่หวังว่าคงไม่ให้อภัยพี่นิวง่าย ๆ อีกเพราะไม่งั้นจะเท่ากับว่านูรักแต่คนอื่นไม่รักตัวเองเลย ไม่รู้จักระมัดระวังหัวใจตัวเอง

[Yarkrak]

พี่นิวยังสับสน คงยังไม่แน่ใจ ในเรื่องของน้องนู
บอกคุณแม่ตีพี่นิวเลย ที่ทำให้น้องนูต้องเข้าโรงพยาบาล เสียโฉมหรือเปล่า

[อยากกินไข่พะโล้ โปะ]

โด่ว'พี่นูไปคบพี่เนย์ดีกว่า ฮ่าๆ
พีนิวชอบทำร้ายจิตใจทิ้งไปตั้งหลายปีแล้วจะกลับมาทำไม? -_-  (เค้าอินน่ะตัว)

[Aoya]

ที่อ่านมาทั้งหมดพี่ชอบตอนล่าสุดนี่ล่ะค่ะ ไม่ใช่ว่าตอนอื่นเขียนไม่ดีนะ
แต่ที่ชอบตอนนี้เพราะนูได้เรียนรู้กับความเจ็บปวดนั้นและยุติบทบาทที่จะต้องเป็นคนรอแล้ว

อย่าให้อภัยง่ายๆ นะคะ ตอนเราเจ็บ เราทุกข์ใจแทบตายทั้งๆ ที่เขาเป็นต้นเหตุ
เขาเคยคิดถึงเราบ้างหรือเปล่าว่าเราจะอยู่ยังไง ชีวิตในแต่ละวันของเราเลวร้ายแค่ไหน
พอมาตอนนี้มาขอโทษ ขอให้เราอภัยให้ง่ายๆ มันง่ายไปหรือเปล่ากับเวลาเป็นปีๆ ที่นูต้องทุกข์ทรมานอยู่คนเดียว
ถ้าพี่เป็นนู ขอโทษทั้งชีวิตพี่ก็ไม่ให้อภัยค่ะ

[LadySaiKim]

แอบคิดเหมือนกันนะเนี้ยว่า.. เรื่อง ผช.หัวแดงคนนั้นเป็นการเข้าใจผิดกันป่าว 

แต่ถึงยังไงตอนนี้พี่นิวก็ยังไม่เคลียร์อยู่ดี 

รอบนี้พี่นูคงต้องแข็งใจไว้นะ ให้พี่นิวได้สำนึกซะก่อนแล้วค่อยยอมคืนดีด้วย

แต่ยังไงก็จะรอเวลาที่พี่นิวกลับตัว กลับใจเป็นพี่นิวคนดี(เหรอ)เหมือนเดิม 

และซายน์ก็ไม่ลืมที่จะบอกว่า พี่นู สู้ๆคร๊าบบบบบบบบบบบ.. 

[ka[ze]na]

เข้าใจนะ....
คนเราเจ็บ...จนพูดไม่ออก มันเป็นแบบไหน?
รู้ไปก็เท่านั้น....สู้มองสิ่งที่มีจะดีกว่า

การยอมรับเป็นสิ่งสำคัญ.......

รอคอยตอนต่อไปจ้า!!!!!!!

[mengsama]

พี่นิวนี่โชคดีจังคะ มีคนที่รักพี่มากมายแบบคุณนู ทั้งๆที่พี่นิวเลว =_=

[Aoya]

พี่นิวนี่โชคดีจังคะ มีคนที่รักพี่มากมายแบบคุณนู ทั้งๆที่พี่นิวเลว =_=

  เห็นด้วยที่สุด

[akiko]

ชอบประโยคนี้

  ผมอยากให้ความรู้สึกผิดนี้มันติดค้างอยู่ในใจเขาไปจนกว่าเขาจะตาย

 

[broke-back]

 
set me fire!

การกระทำ กับคำพูด สุดเปรียบเทียบ
เอาตรีนเหยียบ แล้วลูบหน้า มีค่าไหม
คำแก้ตัว มีอยู่คู่ คนจัญไร
พูดเรื่อยไป ให้ดูดี มีราคา

เชื่อในสิ่ง ที่ตาเห็น และเป็นอยู่
กล่าวอ้างหรู ยากจะเชื่อ เบื่อนักหนา
เด็กเลี้ยงแกะ พูดเท็จหลุด สุดระอา
เกินเยียวยา ถ้าให้เชื่อ เหลือทานทน

  รู้สึกเมา..กับความรวนเร ของ"พี่นิว" จริงนะ

  ถึงเค้าจะไม่รัก..แต่คนอ่านก็รัก "นู"
จุ๊บๆๆๆๆๆๆๆ

[NuNew]

 ผมไม่ตอบเม้นท์จะได้มั้ยครับ ไม่อยากทำลายจินตนาการของคนอ่าน

อ่านไปเรื่อย ๆ คงเข้าใจได้เองว่า ที่จริงผมมันก็งี่เง่าไม่ใช่น้อยเหมือนกัน     


ช่วงไหนว่างผมก็จะลงติดต่อกันไปเรื่อย ๆ แบบไม่มีตารางเวลาที่แน่นอนนะครับ

ปลายปีแล้วต้องเร่งทำผลงาน โดยเฉพาะ เมื่อพฤหัสที่ผ่านมา

ผู้การย้ำมาแล้วว่า ตัวเลขไม่สวย ขอให้ขยันหน่อย  เดือนหน้าก็อาจจะไม่ค่อยมีเวลา (อีกแล้ว)









“เดฟเป็นเพื่อนของเพื่อนพิมที่โน่น ตอนแรกเราไปอยู่บ้านของเดฟ ก่อนจะได้ที่พักของเราเอง”

พี่นิวเริ่มเล่าเรื่องของเขาที่ผมเคยอยากรู้....เรา....ก็คงหมายถึง พี่นิวกับพี่พิมสินะ

“ค่าใช้จ่ายที่โน่นค่อนข้างสูง เราเลยตกลงที่จะแชร์กันอยู่ในอพาร์ทเมนท์ขนาดสองห้องนอน

พิมอยู่กับแฟนเขาที่ไปเรียนด้วยกัน...”


....แฟนพี่พิม?....ผมชะงักไม้เล็ก ๆในมือที่กำลังขีดเขียนเส้นอิสระลงไปบนทรายเปียก


“แต่พี่อยู่คนเดียว”


....นายเดฟก็เลยมีโอกาสเข้ามาตอนนี้สินะ....


"กลุ่มของเพื่อนพิมค่อนข้างใหญ่ เพราะไปเรียนอยู่นานแล้ว หนึ่งในนั้นเป็นแฟนของเดฟ”

ผมสับสนกับสิ่งที่ได้ยินจากปากพี่นิว จับต้นชนปลายไม่ถูก ทั้งหมดตรงกันข้ามกับที่ผมเคยคิดไว้

“เขาบอกว่าอยากมาเที่ยวเมืองไทย พี่ยังนึกว่าเขาจะมาพร้อมแฟนเขาซะอีก”

“แฟนเดฟเป็นผู้หญิงเหรอครับ”

“ใช่”

“แล้วที่ผมเห็น....”

“พี่คิดไว้แล้วว่านูคงเห็น แต่มันไม่ใช่อย่างที่คิดหรอกนะ พี่ไม่ทันตั้งตัวด้วยซ้ำ ที่จริงพี่กำลังจะลงมาข้างล่าง

ตอนที่ได้ยินเสียงรถนูเข้าบ้านมา แต่เดฟเขาเข้าถึงตัวซะก่อน”

ผมกำลังไตร่ตรองว่า ที่พี่นิวพูดมันคือคำแก้ตัวหรือว่าความจริง เพราะเดฟไม่อยู่ให้ปากคำด้วย เขาจะพูดยังไงก็ย่อมได้

“พี่ไม่เคยคิดอะไรกับเขา ไม่เคยรู้ด้วยซ้ำไปว่าเขาจะเป็นแบบนี้ เพื่อนของเพื่อนพิมมีทั้งผู้หญิง ผู้ชาย ทอม ดี้ แต่ไม่มีเกย์”

พี่นิวถอนหายใจก่อนจะพูดต่อ

“พิมเองก็เป็นทอม”

ผมเหลือบตาขึ้นมองพี่นิว เมื่อกี้ผมว่าตัวเองสับสนแล้ว แต่ตอนนี้ผมงงหนักกว่าเก่า อย่างกับโดนค้อนอันใหญ่ ๆทุบหัว

“แฟนพิมเป็นรุ่นพี่ที่จบไปก่อนปีหนึ่ง เขารอที่จะไปเรียนต่อพร้อมกัน”

“พี่นิวรู้มาก่อนไหมครับ ว่าพี่พิมเป็นทอม”

ผมฝืนถามออกไปเสียงเรียบทั้งที่ตกใจกับสิ่งที่ได้ยิน แล้วที่ผมเห็นล่ะ ไหนจะอัลบั้มรูป ทั้งหมดมันคืออะไร

“รู้”

“แล้ว....มันยังไง.....”

“ครอบครัวพิมไม่เหมือนบ้านเรา เขารับไม่ได้กับความสัมพันธ์แบบนั้น พี่กับพิมคบกันเป็นเพื่อนเฉย ๆ

สำหรับพิมอาจจะอาศัยพี่บังหน้า ไม่ให้ที่บ้านรู้ แต่สำหรับพี่....พี่ใช้พิมกันตัวเองออกจากสิ่งที่พี่เป็นอยู่”

“หมายความว่ายังไงครับ”

ผมคิดว่าผมเข้าใจที่พี่นิวพูด แต่ก็อยากได้คำอธิบายมากกว่านี้

“ก็อย่างที่พี่เขียนทิ้งไว้ในจดหมาย”

พี่นิวนั่งก้มหน้าลงกับผืนทราย คล้าย ๆ กับเขาจะไม่กล้าสู้สายตาผม ที่กำลังจ้องเขาอย่างสนใจใคร่รู้

“พ่อกับแม่ยอมรับได้เพราะพี่เป็นลูก แต่นูก็รู้นี่ว่า ญาติคนอื่น ๆ ยังไม่มีใครรู้เรื่องเราเลย

แม้แต่พ่อแม่นู เราก็ยังไม่เคยบอก....แล้วต่อไปข้างหน้า เราจะอยู่กันยังไง”

“พี่เองก็เป็นลูกคนเดียว นูคงรู้ว่าปู่กับย่าคาดหวังอะไรในตัวพี่บ้าง”

ผมรู้ดีทีเดียวล่ะ แต่เขาก็อยู่ที่นู่น เราอยู่ของเราที่นี่....อย่างที่เคยเป็นมา

“ลุงเป็นแค่ลูกบุญธรรม พี่หนึ่งกับพี่น้ำ อย่างมากก็ได้ตำแหน่งผู้บริหาร แต่ทุกคนรู้ว่าเมื่อไรที่พ่อลงจากเก้าอี้ประธาน

พี่ก็ต้องทำแทน ป่านนี้เขาอาจจะกำลังเตรียมทำอะไรกันบ้างแล้วก็ได้ เดือนหน้าพี่ก็จะเริ่มงานแล้ว

อยู่ตรงนี้ไปไม่กี่ปี พี่ก็ต้องไปอยู่ที่สำนักงานใหญ่ ไปเรียนงานจากพ่อ ถึงตอนนั้น เราจะทำยังไง”

ผมจะตามพี่นิวไปที่โน่นได้หรือเปล่าก็ยังไม่รู้

“ที่พูดมาทั้งหมด พี่นิวหมายความว่า เราควรจะหยุดทุกอย่างไว้แค่นี้ใช่ไหมครับ”

“พี่เคยคิดอย่างนั้น”

คราวนี้พี่นิวเงยหน้าขึ้นมองตอบผม แสงสะท้อนจากสปอตไลท์เสาสูง สาดกระทบมา

ทำให้ผมเห็นแววตาที่มีหยาดน้ำคลออยู่

“พี่ถึงได้ไปพร้อมพิมไง ทั้งที่ไม่เคยนึกอยากไปคนเดียวเลย พี่เคยคิดว่าถ้าจะไปเรียนต่อต่างประเทศ

พี่จะรอนูเรียนจบก่อน แล้วเราจะไปพร้อมกัน”

คราวนี้เป็นผมที่น้ำตาคลอบ้าง หลาย ๆ ครั้ง หลาย ๆ เรื่องราว ที่ผมอยากรู้ แต่พี่นิวไม่เคยพูด

ด้วยนิสัยที่เป็นคนชอบเก็บงำความคิด ความรู้สึก พอถึงเวลาที่เขาคิดว่าเหมาะสมเขาถึงจะบอก

อย่างเรื่องที่จะรอไปเรียนต่อพร้อมผม ถ้าเขาบอกผมสักคำ ผมก็คงจะบอกว่า ผมไม่มีโครงการไปเรียนต่อที่ไหน

นอกจากที่แผ่นดินเกิด เพราะมีกำลังแค่นั้น ถึงแม้คุณแม่เคยเอ่ยปากว่าจะส่งให้ผมเรียนเมืองนอกเหมือนพี่นิว

ผมก็คงไม่กล้ารับไว้อยู่ดี

“แล้วทำไมพี่นิวถึงเปลี่ยนใจ”

“นูเคยคิดจะเข้ามหาวิทยาลัยในกรุงเทพใช่ไหม....พี่เองที่ไม่อยากให้นูไป เพราะถ้าเราอยู่ด้วยกันแบบนั้น

สักวันเพื่อน ๆ ของพี่ก็คงรู้ว่าเรามีความสัมพันธ์อย่างอื่น....พี่ให้พวกนั้นรู้ไม่ได้ พวกนั้นเกลียดเกย์

ที่พี่ต้องอาศัยพิมก็เพราะแบบนี้ พี่ขอโทษ....”

พี่นิวกอดเข่าซบหน้าลงสะอื้นเบา ๆ ผมเองก็ปล่อยให้น้ำตามันไหลอาบหน้า

“ไม่ต้องขอโทษหรอกครับ ผมเข้าใจ”

เราต่างปล่อยให้ตัวเองเสียน้ำตากับตัวตนของเราที่แก้ไขไม่ได้

ผมไม่อาจปฏิเสธว่า แม้บางครั้งผมจะหวาดกลัวกับการเปิดเผยมันให้คนรอบข้างได้รู้

แต่ผมก็มีความสุข ที่ได้รัก ได้อยู่กับเขา

เมื่อวานเขาอาจจะทำร้ายผม ด้วยการเลือกทางเดินที่ไม่มี  “เรา”

แต่ผมได้รู้แล้วว่า  ความจริงเขาเองก็หวาดกลัวในสิ่งเดียวกัน

มันช่วยไม่ได้ถ้าเขาอยากจะเริ่มต้นชีวิตใหม่ ในโลกใบใหม่

ที่เขาไม่ต้องปิดบัง “คู่รัก” และพร้อมจะแนะนำให้ใครต่อใครได้รู้จัก


วันนี้ผมรู้สึกดีขึ้นกับการที่ได้รู้ว่าพี่นิวรู้สึกยังไงกับเรื่องของเรา คิดอะไรอยู่ และอยากทำอะไรต่อไป

แต่ไม่ว่าอดีตเขาจะทำให้ผมเสียใจแค่ไหน และอนาคตของเขาจะไม่มีผม
 
แต่ผมก็ดีใจที่เขารักผมทั้งที่ผ่านมาและขณะนี้  ส่วนอนาคต.....ถึงผมไม่ได้อยู่รับรู้มันอีกก็คงไม่เป็นไร

“ผมจะย้ายกลับไปอยู่บ้านเลยแล้วกันครับ”

................

“ผมคงทนเห็นพี่นิวมี....แฟนไม่ได้ กลับไปอยู่บ้าน....จะได้ไม่ต้องเห็นกันอีก”

................

“พี่นิวไม่ต้องห่วงนะครับ จะไม่มีใครรู้...เรื่องของเรา ผมจะไม่มีใครใหม่....”

ที่จริงแล้วผมมีใครอื่นอีกไม่ได้ต่างหาก อย่างแรก....ผมไม่คิดว่าตัวเองจะรักใครได้อย่างที่รักเขา

อย่างที่สองผมไม่เคยนึกรักผู้หญิงคนไหน คนใหม่ของผมก็คงหนีไม่พ้นผู้ชายอีก

ถึงตอนนั้น ถ้าผมยังปิดบังอยู่มันก็คงทุกข์ใจไม่ต่างจากนี้

และถ้าผมทะลึ่งเปิดเผยวันไหน เรื่องของผมกับพี่นิวก็คงถูกเปิดเผยเหมือนกัน....และนี่เป็นเรื่องที่ผมคงยอมไม่ได้



คนตัวโต ๆ เวลาร้องไห้เหมือนจะตัวเล็กลง ผมขยับเข้าไปใกล้พี่นิวแล้วโอบกอดเขาไว้

ผมไม่เคยเห็นพี่นิวอ่อนแอขนาดนี้ ตอนนี้ถึงได้รู้ว่าเขาเก็บความรู้สึกนั้นไว้เสียมิดชิดและคงเป็นทุกข์กับมันไม่น้อยเลย

ระยะเวลาสองปีที่เราห่างกัน ผมคิดว่าตัวเองถูกทำร้ายและทุกข์ใจอยู่คนเดียว

แต่ความจริงพี่นิวเองก็ไม่ได้แตกต่างกันเลย

ที่แย่ไปกว่านั้น เขาทำร้ายทั้งตัวเอง และคนที่เขารัก นั่นก็คือผม



เราเดินกลับมาขึ้นรถกลับบ้าน คำพูดต่าง ๆ ที่คุยกันถูกเก็บมาใส่ใจ ต่างคนก็คงเก็บไปคิด

อย่างน้อยก็ตลอดทั้งคืน และอาจจะไม่มีใครได้นอน

   พี่นิวเสียบกุญแจค้างไว้แต่ยังไม่สตาร์ทรถ แล้วเขาก็พูดขึ้น พร้อมกับเอื้อมมายึดมือผมไปกุม
   
   “พี่ไม่ให้นูไปไหนทั้งนั้น”

   .....แล้วจะให้ผมทนอยู่ร่วมบ้านเพื่อ....

   “พี่ตัดสินใจแล้ว เราจะอยู่กันอย่างเดิมนะ”

   “พี่นิวคิดดีแล้วเหรอครับ”

   “พี่ไม่คิดแล้ว....ช่างมัน”

   “แล้วเพื่อน ๆ พี่ล่ะครับ”

   “เรียนจบแล้ว ต่างคนต่างแยกย้ายกันไปอยู่ที่อื่น คงไม่ได้เจอกันหรอกถ้าไม่ได้นัดกัน”

   “แล้วที่เคยบอกผมว่า จะทำอะไรด้วยกันหลังเรียนจบล่ะครับ”

   “ไม่ทำแล้ว พ่อจะให้พี่มาทำงานที่นี่ไง แต่พวกนั้นมันจะลงขันกันทำออกะไนซ์ จัดอีเว้นท์

งานพวกนั้น บ้านเรายังไม่กว้างพอก็ต้องอยู่กรุงเทพ เป็นหุ้นส่วนแต่ไม่ได้เข้าไปทำมันเหมือนเอาเปรียบ

พี่เลยถอนตัว พอพี่ไม่ทำ คนอื่นก็ไม่เอาด้วย ต่างคนต่างกลับบ้านกันไปแล้ว”

   ผมไม่แน่ใจว่าเขาตัดสินใจแบบฉับพลันทันที หรือว่า คิดล่วงหน้ามาก่อนแล้วว่า เราจะกลับมาเหมือนเดิม

แต่ที่แน่ ๆ พี่นิวเองก็คงสับสนไม่น้อยไปกว่าผมหรอก

   “ผมว่า ผมกลับไปอยู่บ้านก่อนดีกว่า เอาไว้พี่นิวแน่ใจจริง ๆ แล้วเราค่อยกลับมาคุยกันอีกที ดีไหมครับ”

   “พี่แน่ใจ”

   “แต่ผมไม่แน่ใจ”

   “นู...”

   “ผมก็ยังเหมือนเดิมนะครับ พี่นิวแน่ใจเมื่อไรก็บอกผม แต่อย่าพูดว่าเดี๋ยวนี้ เพราะมันคงเป็นไปไม่ได้

พี่นิวเพิ่งจะบอกผมว่า ชีวิตพี่ต้องเป็นไปยังไงมันถึงจะถูกที่ถูกทาง แล้วอยู่ ๆ ก็บอกว่าอยากให้เรากลับมาเหมือนเดิม

มันเร็วเกินไปที่จะทำให้ผมมั่นใจว่า นี่จะเป็นการตัดสินใจครั้งสุดท้าย”

   “แต่พี่มั่นใจนะ”

   “พี่นิวมั่นใจทั้งที่เพิ่งจะบอกผมว่า ต่อไปพี่นิวจะต้องเป็นหลักของตระกูลน่ะเหรอครับ

แล้วผมล่ะ จะได้อยู่ข้าง ๆ พี่นิวต่อไปไหมถ้าวันนั้นมาถึง”

   “ถ้าพี่สัญญาล่ะว่า เราจะไม่แยกจากกันอีก นูจะอยู่กับพี่ไหม”



   
       ในที่สุดผมก็เก็บกระเป๋ากลับบ้านจนได้

“พี่ให้ไปค้างแค่สองสามวันนะ แล้วรีบกลับมา รู้ไหม”

ครับ....ผมใจอ่อนอีกแล้ว ที่ยอมกลับมาอยู่ร่วมชายคาต่อไป

เพราะรักคำเดียวที่ทำให้ผมยอมวางหัวใจทั้งหมดลงในอุ้งมือของคนที่ผมรัก

กระเป๋าแรมคืนใบเล็กมีเสื้อผ้าแค่สองสามชุดถูกจัดอย่างรีบร้อน เพราะแม่โทรมาบอกว่าพ่อไม่ค่อยสบาย

 พี่ชายไปบ้านพี่สะใภ้ที่ต่างจังหวัดยังไม่กลับ จะปิดร้านขายของก็ไม่ได้

แม่ต้องยอมทิ้งร้านให้ลูกจ้างจัดการกันเอง ผมก็เลยต้องไปเฝ้าร้าน ทั้งที่ยังไม่รู้เลยว่าจะทำอะไรได้บ้าง

“พี่ไปนั่งที่ร้านด้วยดีไหม”

พี่นิวคว้าเอวผมมานั่งตัก หลังจากที่ผมจัดกระเป๋าเสร็จแล้ววางไว้ที่ปลายเตียง

“อย่านะครับ”

ผมไม่ไว้ใจทั้งตัวเอง ทั้งพี่นิว เดี๋ยวเผลอทำอะไรออกนอกหน้าให้ลูกจ้างเห็นจะกลายเป็นขี้ปากให้เอาไปพูดต่อ ๆ กันได้

อีกอย่างพี่นิวคงไม่ชินกับร้านค้าในตลาดแบบนั้นหรอก ผมเองถึงจะไม่ค่อยได้อยู่แต่ก็ยังคุ้นเคยกับงานพวกนี้บ้าง

ไปเฝ้าร้านอย่างมากก็เก็บเงิน ส่งของให้ลูกค้า แล้วก็รับโทรศัพท์ลูกค้าที่โทรมาสั่งของบ้าง

ส่วนงานขายของหน้าร้าน ก็ปล่อยลูกจ้างไป

“ที่จริงนูไปอยู่ร้านตอนกลางวัน แล้วกลับมานอนนี่ก็ได้นี่ พี่ไปรับเอง...นะ”

“ไม่ดีกว่าครับ กว่าจะปิดร้าน ปิดบัญชีก็ค่ำอะ ผมกลับบ้านจะได้ไปคุยต่อกับแม่ ไปอยู่เป็นเพื่อนพ่อด้วย”

“ทำไมพ่อไม่ไปนอนโรงพยาบาล”

“เขาไม่ชอบหมอ”

“ไม่ชอบรึว่ากลัวหมอ”

“อย่ามาว่าพ่อผมนะ เขาจะไม่ชอบหรือว่าจะกลัวหมอก็ช่างเหอะ แต่แค่เป็นไข้หวัดปวดหัวตัวร้อนน่ะ

ใครเขาไปนอนโรงพยาบาลกันมั่งเล่า”

“แม่จะได้ไม่เหนื่อยไง”

“ไปนอนโรงพยาบาลแล้วต้องเห็นคนไข้อื่นอะ มันชวนให้หดหู่ออก ขนาดผมไปนอนแค่ได้บรรยากาศโรงพยาบาลก็แย่แล้ว

กลิ่นยา กลิ่นโรงพยาบาล มันน่านอนที่ไหนล่ะครับ”

พอผมพูดถึงเรื่องนอนโรงพยาบาล เขาคงนึกอะไรได้ ถึงได้พลิกแขนซ้ายของผมมาดูรอยแผลรถล้มที่เริ่มจาง

แล้วตลบขากางเกงขึ้นดูอีกรอยตรงนั้น

“ลายหมดเลย”

“ทำไมอะ ลายแล้วไม่รักเหรอครับ”

“ใครว่า”

พี่นิวก้มลงจูบตรงรอยแผลที่แขนผม

“เห็นแล้วพี่ยิ่งรู้สึกไม่ดี ที่ทำให้นูต้องเป็นแบบนี้”

ผมก็เสียดาย ผิวขาวที่มีรอยแผลคล้ำเป็นปื้นคงไม่น่าดูเท่าไร แต่ไม่นานมันก็จะจางจนกลืนไปกับสีผิว

ไม่คล้ำจนเห็นชัดแบบนี้หรอก

“ช่างมันเถอะ ผมไม่น่าใจร้อนเอารถออกนี่นา แถมยังเร่งความเร็วตอนที่พี่นิวขับรถตามอีก”

“เกลียดพี่จนไม่อยากให้ตามทันเลยเหรอ”

“ตอนนั้นน่ะใช่”

“แล้วตอนนี้ล่ะ”

แทนคำตอบผมโอบรอบคอพี่นิว จูบเขาที่แก้ม แล้วก็ซบหน้าตัวเองที่ตรงนั้น

“คิดเอาเอง”

“พี่จะไม่ทำให้นูเสียใจอีกแล้ว”

“พูดแล้วทำไม่ได้อย่างที่พูดน่ะ คอยดูเหอะ คราวนี้ผมไปแล้วไปลับจริง ๆด้วย”

ผมเหลือบไปเห็นหน้ากระจกเงา ตรงที่รูปคู่เคยหายไป ตอนนี้มันกลับมาแล้ว

ผมดีดตัวเองออกจากตักพี่นิว แล้วเดินไปดึงรูปออกมา

“ใครเอามาติดไว้ตอนไหนเนี่ย”

พี่นิวเอาแต่ยิ้ม แต่หน้าตาน่ะ เจ้าเล่ห์เชียว

“ตอนเอาไปก็ไม่ขออนุญาต”

ผมแกล้งบ่นงึมงำ

“ใครใช้ให้ไม่อยู่ล่ะ ไม่รู้จะขอกะใครนี่”

“แล้วที่เอามาคืนเนี่ย หมดความหมายแล้วใช่ป่าวล่ะ”

ผมหน้าคว่ำ คนอะไรนึกจะเอาไปก็ดึงไป นึกจะเอามาคืนจะบอกสักคำก็ไม่มี มันกลับมาตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้

พี่นิวลุกขึ้นเดินมาหา แล้วกอดผมไว้ทั้งตัว

“มีตัวจริงอยู่ตรงนี้ จะนอนกอดรูปจูบกระดาษทำไมล่ะ”

“อย่ามาทำเป็นพูดดี ยังมีอีกคดีหนึ่งนะ ที่ผมยังไม่ได้สะสางน่ะ”

พี่นิวเลิกคิ้ว ทำหน้าไม่รู้เรื่อง

“ลิปสติกของใคร บอกผมมานะ”

ผมคิดว่าเขาคงจะตอบว่าพี่พิม แต่ไม่ใช่

“ของพี่หวาน”

“ใครคือพี่หวาน”

“เพื่อน....คนที่กลับมาเยี่ยมบ้านพร้อมกันไง ป้าบอกแล้วมั้ง”

“เพื่อนเหรอ...ให้มันแน่เหอะ”

“แน่ยิ่งกว่าแน่อีก จะจับผิดกันก็ดูให้ดี ๆก่อนสิ หึงกระทั่งผู้หญิง”

“ใครหึง”

ผมทำเป็นเถียง แต่....ว่าได้เหรอ ก็ผู้หญิงน่ะ ผมสู้เขาได้ที่ไหนล่ะ

สำหรับผมมันเหมือนเป็นปมด้อยนี่นา พี่นิวเองก็เหอะ อยู่ห่างผมตั้งสองปี

เผื่อเขาไปมีอะไรกับผู้หญิงแล้วติดใจ แล้วผมจะทำไงล่ะ

“ไม่ต้องหึงหรอก พี่หวานเขามากับแฟนเขา”

“อย่าเลย ป้าบอกว่าพี่นิวพาเพื่อนผู้หญิงมาค้างที่บ้าน”

“ก็ถูกไง พี่หวานเขามากับแฟน แฟนเขาก็พิมไง”

เออ....มันก็น่าจะจริง ผมมัวแต่คิดว่าป้าบอกว่าพี่นิวพาเพื่อนผู้หญิงมา ก็คิดอยู่อย่างเดียวเลยว่าเขาอาจจะมีอะไรกัน

ก็ตอนนั้นผมรู้ที่ไหนล่ะว่าพี่พิมเขาเป็นทอม

“คิดเองเออเองอีกแล้วสิเรา...พิมกับพี่หวานเขานอนห้องพี่ แล้วพี่ก็มานอนห้องนี้

ทีหลังน่ะ ถามพี่ก่อนอย่าคิดไปเองได้ไำหม”

.......ยังกับอยู่ให้ถามนี่......

“ถ้าผมรู้ล่วงหน้าว่าพี่นิวจะมา วันนั้นผมคงอยู่ที่นี่”

พี่นิวรัดผมจนแน่น

“พี่ก็อยากเจอนู แต่ตอนนั้นคิดว่าแบบนี้แหละดีแล้ว พี่ขอโทษนะ”

“พอแล้วครับ ขอโทษทำไมบ่อย ๆ”

ผมเอามือปิดปากไม่ให้เขาพูด พี่นิวอาจจะผิดตรงที่เขาคิดถึงครอบครัวมากเกินไป จนลืมนึกถึงหัวใจตัวเอง

แต่ผลที่ได้มันกลับร้ายเป็นสองเท่า เพราะเราสองคนเจ็บเท่ากัน และสิ่งที่เขาทำไว้ มันจะตอกย้ำอยู่ในใจเขาเสมอไปว่า

เขาทำร้ายผม แค่นี้มันก็มากพอที่จะทำให้เขารู้สึกผิดไปตลอดแล้ว

ผมนึกถึงตัวเองที่ยกให้เป็นความผิดของเขาทั้งหมด ทั้งที่ความจริงไม่ต้องทำอย่างนั้นก็ได้

เพราะพี่นิวโทษตัวเขาเองอยู่ตลอดเวลา แถมผมยังจะทำให้ความรู้สึกนั้นเกาะกินหัวใจเขาไปจนตาย....ผมนี่มันแย่จริง ๆ

ผมกอดกระชับพี่นิวเพื่อไถ่โทษที่เผลอคิดไม่ดีกับเขาแบบนั้น

ผมช่างโชคดีที่ได้เจอพี่นิว ได้รักกัน ได้อยู่ด้วยกัน

ถึงแม้จะมองเห็นอุปสรรคอยู่บ้าง แต่ผมเชื่อว่า เราสองคนจะผ่านมันไปได้



ถ้าจะบอกว่าในชีวิตนี้ผมอยากได้อะไรที่สุด

ผมบอกได้ทันทีว่า ผมอยากได้ชีวิตสงบสุข ที่มีพี่นิวเคียงข้างกันไปจนกว่าจะตายจากกัน

ผมมีปัจจัยสี่ที่เพียงพอ ผมไม่เคยฟุ้งเฟ้อ ผมไม่เคยต้องการความเป็นเลิศ

แต่พี่นิวคือปัจจัยที่ห้าสำหรับผม

ผมไม่เคยอิ่ม ไม่เคยพอในความรักที่เรามีให้กัน

และผมก็ต้องการเพียงเป็นหนึ่งเดียวในหัวใจเขาตลอดไป

[อยากกินไข่พะโล้ โปะ]

ชิชิ"แคร์สังคมภายนอก โลเล ยังงอลพี่นิวอยู่นะ
 
พี่นูน่าจะเล่นตัวหน่อยนะสะใจ

แต่ยังไงพี่นูก็มีความสุขก็ดีใจด้วย

[fangjunk]

           55555อ่านตอนนี้แล้ว  ก็ยังคิดว่านิวเห็นแก่ตัวอยู่ดีนะ  ทั้งๆที่โตกว่าเป็นผู้ใหญ่กว่าน่าจะอธิบายเหตุผลกับนูตั้งแต่ก่อนไป  แต่ก็นะการกระทำของนิว  นิวได้ประโยชน์เต็มๆ  นิวได้คนที่รักมั่นคงมากๆมาทั้งที่ไม่เสียอะไรเลย  แต่กลับทำให้นูเสียความรู้สึกเพราะความเห็นแกตัวของนิว  แล้วที่บอกว่ารักยังไงก็รักตัวเองมากกว่า  ส่วนนูก็นะนูเลือกเอง  เลือกที่จะคิดเองเจ็บเอง  เลือกที่จะไม่ถาม  และเลือกที่จะไม่ตัดใจ  เรื่องสังคมนิวคิดถูกนะที่ต้องแคร์เพราะเรายังอยู่ในสังคม  แต่พ่อแม่นิวก็รู้แล้ว  นิวก็แค่บอกว่านูคือน้องชายบุญธรรมกับคนอื่น  มันมีทางออกที่ง่ายจะตายไปถ้าครอบครัวเรายอมรับแล้วน่ะ  คนรักกันการพูดคุยกัน  แชร์เรื่องราวของกันและกันมันสำคัญนะอย่าคิดว่ามันทำให้รำคาญเลย  เพราะการไม่คุยกันทำไห้ห่างกันและเป็นช่องว่างให้มือที่สาม

[โจ๊กกุ้ง]

ตอนนี้เหมือนหักมุมเลย แสดงว่านูเข้าใจผิดมาตลอดอ่ะดิ พี่นิวก็ผิดนะทำไมไม่บอกอ่ะเฮ้อ

[Patty-Tata]

เขาก็มีความรักนะ เปลี่ยนใจ มารัก นิว อีกคนละ หลังจาก รักนู มากกกกกับหัวใจที่อดทนแล้วเข้มแข็ง

[LadySaiKim]

สรุปว่า.. พี่นิวก็เสียใจไม่น้อยกับการกระทำของตัวเองซินะ 

พี่นูก็เข้าใจผิดอยู่นานเลย 

พี่นิวมีอะไรทำไมไม่บอกพี่นูหละทำแบบนี้พี่นูก็เสียใจแย่ดิ ทีหลังมีอะไรก็บอกให้พี่นูรู้บ้าง 

ในเมื่อพี่ๆเลือกที่จะรักกันแล้วก็ สู้ๆๆ ซายน์จะเป็นกำลังใจให้

[took-ta_naka]

 

[Aoya]

อ่านตอนนี้แล้วมันตงิดๆ ใจยังไงไม่รู้
ตั้งแต่คำโปรยก่อนเข้าเรื่องที่นูบอกว่าตัวเองก็ยังคงงี่เง่าอยู่ มันหมายความว่ายังไง?

พี่นิวอาจจะแต่งเรื่องให้ตัวเองดูดีก็ได้ ระยะเวลาตั้งสองปีนะ คำขอโทษไม่กี่คำมันทดแทนกันได้เหรอ
ตัดสินใจอะไรไปแล้วทำไมไม่ทำให้ได้ล่ะ โลเลสับปรับแบบนี้ไม่คิดถึงว่าคนอื่นเขาก็มีหัวใจบ้างเหรอ
ถ้าคิดจะไปแล้วกลับมาทำไม หรือถ้ารู้อยู่แล้วว่าอยู่โดยไม่มีนูไม่ได้แล้วทำทำไม ทำร้ายนูทำไม มันได้ประโยชน์อะไรขึ้นมาเหรอ

ยังจำตอนที่นูไปหานิวครั้งแรกได้ ตอนที่นูเมาเครื่ิองแล้วหลับไปแต่ยังได้ยินเสียงนิวบอกให้พิมพ์ไปจัดกระเป๋าเข้าค่าย
ที่บอกว่าก็เคยไปด้วยกันตั้งหลายครั้งแล้วนี่นา พูดเหมือนคนที่อยู่ด้วยกัน พูดเหมือนคนที่เป็นแฟนกัน
ทั้งๆ ที่ตรงนั้นไม่ได้มีใครอยู่ด้วยนอกจากนูที่กำลังสะลึมสะลือ ถ้าไม่ใช่แฟนกันจริงๆ ก็เล่นสมบทบาทมากเลยล่ะ
ไม่มีใครเลยก็ยังเล่นบทเป็นแฟนกันอ่ะเนอะ บอกว่าไม่มีอะไร ใครจะเชื่อ พี่คนนึงล่ะที่ไม่เชื่อ

[muiko]

เห้อ   เข้าใจผิดจริงๆด้วย
ก็ว่าอยู่ถ้านูเห็นเเบบนั้นเเล้วยังกลับมาคบกันต่อได้
ก็ไม่ไหวนะ

สงสารพี่นิวนะ คงจะเสียใจไม่น้อยกว่านูหรอก
เจ็บที่ต้องทำร้ายคนที่รักด้วย แต่ก็แอบไม่พอใจพี่นิวนะ ตัดสินใจอะไรเองคนเดียวเเบบนี้ตลอด
เป็นคนรักกันก็ควรให้อีกฝ่ายได้ตัดสิใจบ้างสิ ตั้งเเต่เรื่องเรียนก็ทีนึงเเละ

แต่พี่นิวคงคิดว่าตัวเองเป็นความหวังของครอบครัวรึเปล่า
พ่อแม่ยังไม่เท่าไหร่ แต่ยังมีคนอื่นๆอีกเลยตัดสินใจทำไปแบบนั้น
ก็พอยอมรับได้

เราคิดว่าที่พี่นิวเล่าถึงจะแปลกๆบ้างแต่คงจะจริง
เพราะนูก็ยังคบกับพี่นิวอยู่. ถ้าพี่นิวโกหกตอนนี้คงเลิกกันไปแล้ว
ขอให้รักกันนานๆนะคะ อย่ามีปัญหาอีกเลย สาธุ

 

[bobie]

กลับมาแฮปปี้แล้วป้ะคะ
หรือเดี๋ยวจะมีดราม่ามาอีก

[NuNew]

“กลับไปนอนห้องตัวเองได้แล้ว”

“ได้ไง ยังไม่ได้ชื่นใจเลย”

ผมยกตัวขึ้นจูบแก้มสองข้าง แถมจุ๊บปากอีกหนึ่งที แต่พี่นิวยังตื๊อไม่เลิก

“แค่นี้?”

“ผมง่วงอะ”

“งั้นพี่นอนด้วยนะ”

“ไม่ด๊าย”

ผมปฏิเสธเสียงหลง เกิดพี่นางขึ้นมาทำความสะอาดตอนเช้าเห็นเข้า ได้พินาศกันล่ะ

“ตั้งนาฬิกาปลุกเอา...น้า....ตีห้าเลยก็ได้”

“ไม่อะ แค่กดปิดแล้วพี่นิวก็นอนต่อ”

แต่พี่นิวยังนัวเนียไม่ห่าง แถมยังงัดเอาท่าไม้ตายออกมาจนผมชักเคลิ้ม

“ไม่คิดถึงพี่เหรอ”

อย่าถามได้ไหมคำนี้น่ะ ผมแทบจะหายใจเป็นพี่นิวมาตลอดเวลาที่เราห่างกันด้วยซ้ำ

ดังนั้น ผมก็เลยเป็นฝ่ายจู่โจมบ้าง พี่นิวจะได้รู้ว่าผมคิดถึงเขามากแค่ไหน

คราวนี้ผมดันพี่นิวจนถอยหลังไปชนเตียง โถมทับเขาให้ล้มลงไป แล้วผมก็ขึ้นประกบอยู่ข้างบน

“ร้อนแรงนะเนี่ย ไหนบอก....”

“หุบปากไปเลย ถ้าไม่อยากกลับห้องเดี๋ยวนี้ล่ะก็”

ผมอายนี่นา เลยแกล้งเอาโกรธเข้าข่ม จากนั้นพี่นิวก็อยู่ในกำมือ

ผมนึกถึงคืนที่พี่นิวกลับมากลางดึกแล้วเราก็มีอะไรกันอย่างเร่าร้อน รุนแรงอย่างที่ไม่เคยทำมาก่อน


   ท่ามกลางแสงสลัวของโคมไฟข้างเตียง ลมหายใจของเราเป่ารดกันและกัน สร้างบรรยากาศให้ร้อนระอุ ไม่แพ้คืนนั้น

แต่คราวนี้ผมเป็นคนนำ เสียงพี่นิวหอบกระเส่าอยู่ใต้ตัวผม ยิ่งเร้าอารมณ์ให้ผมอยากขยำขยี้ให้หนักขึ้น

ผมรุกไล่เขาอีกพักเดียวก็แกล้งผ่อนให้ลีลามันช้าลง

“จะให้พี่ขาดใจตายไปเลยรึไง”

“อืม”

“งั้นพี่จะเอาคืนมั่งล่ะนะ”

ขาดคำพี่นิวก็พลิกสถานการณ์ให้ตัวเองนำซะเอง ก็เข้าทางผมอยู่แล้ว ผมอยากได้พี่นิวคนนั้นอีกสักครั้ง

แต่จะให้ผมพูด ก็ไม่รู้จะเริ่มยังไง แล้วทุกอย่างก็เป็นไปอย่างคืนนั้นไม่ผิดเพี้ยน

ด้วยบทรักโหมกระหน่ำ ราวกับพายุเฮอริเคน แต่ทิ้งท้ายอย่างอ่อนหวาน

จะต่างกันก็ตรงที่พี่นิวไม่มีอาการเนื้อตัวสั่น ซึ่งความจริงมันก็ยังคาใจผมอยู่ไม่น้อย

   “จำคืนนั้นได้ไหมครับ”

   ผมซบกับอกพี่นิว ในขณะที่พี่นิวหลับตา แต่มือลูบแขนผมเบา ๆ

   “คืนไหน”

   “คืนที่พี่นิวกลับบ้านกลางดึกไงครับ...ตอนฝึกงานน่ะ”

   “ทำไมเหรอ”

   “คืนนี้เหมือนคืนนั้นเลย แต่ว่าตอนนั้นพี่นิวตัวสั่น มือก็สั่น เหมือนจะควบคุมตัวเองไม่ได้”

   …………

   “ผมอยากรู้ว่าพี่นิวรู้ตัวหรือเปล่า ว่าตัวเองเป็นอย่างนั้น”

   “อืม...ก็รู้”

   “แล้วพี่นิวเป็นอะไรครับ”

   “ก็ไม่มีอะไรนี่”

   “ไม่มีได้ไง ไหนบอกว่ารู้”

   “ก็รู้....แล้วนูจะถามทำไมล่ะ”

   “ผมก็อยากรู้มั่งนี่”

   .....(เซ็นเซอร์ครับ).....

   “ทะลึ่ง”

   “จริง ๆ”

   พี่นิวจับผมนอนหงาย แล้วตะแคงตัวมามองหน้าผม

   “พี่ตั้งใจจะเลิกกับนูตั้งแต่ตอนปีสามแล้ว”

   “พี่นิว....”

   คำพูดนั้นทำให้ผมตกใจที่รู้ว่าเขาคิดเรื่องนี้มานานขนาดนั้นเลย

   “แต่พี่ไม่เคยทำได้สำเร็จเลย จนปีสุดท้ายถึงต้องคบกับพิมไง แต่ก็นั่นแหละ ตอนที่คบพิม พี่ก็ไม่ได้มีอะไรกับเข

เพราะเขาก็ไม่ได้อยากมีอะไรกับพี่ แต่พี่พยายามที่จะไม่มีอะไรกับนู ทำไงได้ล่ะก็ต้องไม่กลับบ้าน
 
ไป ๆ มา ๆ พี่ก็ทนคิดถึงนูไม่ไหว ฝึกงานมันทั้งเหนื่อย ทั้งกดดัน อะไรที่เราไม่เคยเจอตอนเรียน

เราก็มาเจอตอนฝึกงาน โรงงานที่พี่ไปทำมันก็โหดซะด้วย เครียดหนัก ๆเข้า แถมยังอยาก...(เซ็นเซอร์)....กับนู

คืนนั้นพี่ก็เลยไปสแตนด์บายที่สนามบิน กะว่ามันต้องมีคนยกเลิกที่นั่งมั่งแหละ แล้วก็โชคดีได้ที่นั่งสุดท้าย”

   มิน่าล่ะ....ตอนนั้นงานบ้านก็ยุ่ง เรียนก็หนัก แต่ละวันผมแทบไม่มีเวลาคิดเรื่องพวกนี้

ก็เลยนึกว่าพี่นิวก็คงจะเหมือนกัน ผมจำได้ว่า เป็นช่วงที่เราห่างกันนานมาก

   “งั้น เราห่าง ๆ กันแบบนั้นอีกก็ดีนะครับ”

   “ได้ไง ไม่เอาหรอก พี่แทบบ้าเลยไม่รู้เหรอ”

   “เหอะน่า...”

   “ถามจริง ๆ นี่คิดอะไรอยู่”

   ผมไม่ตอบแต่หันหลังให้เขาซะงั้น ก็จะให้พูดออกไปได้ไงเล่า อายนะเว้ย

   “ไม่บอกเหรอ”

   ผมซุกหน้ากับหมอน ยังไงก็จะไม่พูด

   “ไม่บอกก็รู้หรอก”

   “แล้วจะถามผมทำไมเล่า”

   “ก็อยากได้ยินนี่นา”

   พี่นิวยื่นหน้าเข้ามาใกล้ ๆ ผมรู้ตัวว่าตัวเองหน้าร้อนไปหมดแล้ว ก็ไม่อยากให้เขาเห็นเดี๋ยวได้ล้อผมไม่เลิกแน่

ก็เลยผลักหน้าหล่อ ๆ กวน ๆ ออกไป แต่เขาก็กลับยื่นเข้ามาอีก เลยกลายเป็นสงครามย่อยระหว่างเราไป

แล้วพอเนื้อตัวเสียดสีกันหนักเข้า เครื่องก็ร้อน บทรักของเราก็เริ่มต้นขึ้นอีกครั้ง และครั้งนี้ก็ไม่ต่างจากทีแรก

   “แล้วก็ไม่บอกว่าชอบแบบนี้”

   พี่นิวคลอเคลียอยู่ข้างหู แถมหัวเราะหึหึใส่หูผมด้วย

   “เจ็บอะ”

   “ก็ชอบไม่ใช่เหรอ ตะกี้ยังบอกเอาอีก ๆ”

   “ไม่เอาแล่ว ถอยออกไปเลย ผมเจ็บนะ”

   “โอ๋ ๆ งั้นทีหลังพี่จะไม่ทำแรงอย่างนี้แล้วนะครับ”

    เอาไงดีวะ.... ผมนึกหาคำพูดที่จะไม่ให้เข้าเนื้อตัวเองมาก

   “ก็....นาน ๆ ที ก็ได้ แต่ติด ๆกันแบบนี้ ไม่ไหวน้า”

   “อืม....นาน ๆ ที รึนาน ๆ ถี่ ยังไงก็ได้”

   นาน ๆ ที แล้วกัน เพราะรสรักมันต้องมีครบทุกรส จะได้ไม่จืดชืดชา หวานนักก็แทรกเปรี้ยวบ้าง

เผ็ดนักก็ค่อย ๆ ชิมลิ้มรส เย็นเกินก็น่าเบื่อ ร้อนไปก็ชิมช้า ๆ อย่าซดโฮก ๆ ปากพองกันพอดี



   ถึงแม้ว่าเราสองคนจะอยู่ด้วยกันมาหลายปี แต่ลองนับวันนับเดือน ก็ใช่ว่าจะนานนัก

กว่าจะได้มาอยู่ร่วมกัน ได้ใช้เวลาใกล้ชิดกันจริง ๆ ก็ต้องผ่านร้อนผ่านหนาวมามากมาย

   เราสองคนยังต้องเรียนรู้กันอีกมาก ช่วงเวลาที่เราเติบโต บางครั้งเราก็ไม่ได้ใส่ใจกับความเปลี่ยนแปลงของกันและกันเท่าไร

และบางครั้งความเปลี่ยนแปลงเหล่านั้น ก็อาจจะทำให้เราไม่เข้าใจและขัดแย้งกันได้ด้วยมูลเหตุเพียงเล็กน้อย

   ผมเชื่อว่า ด้วยความรัก ความเข้าใจ และพร้อมที่จะให้อภัยซึ่งกันและกัน

จะทำให้ผมกับคนที่ผมรัก ฟันฝ่าอุปสรรคทั้งมวล และพาเราไปในทิศทางที่ถูกที่ควรได้

แม้ว่าความรักในแบบของเราจะไม่ใช่รักตามครรลองของโลก

แต่หากหัวใจมีไว้เพื่อรัก มันคงไม่แปลกใช่ไหม ถ้าผมจะรักของผมอย่างนี้ต่อไป


จบตอน SERIES : THE FIFTH PAGE

[โจ๊กกุ้ง]

สู้ต่อไปด้วยกันนะทั้งสองคน พี่นิวก็มีความคิดโตขึ้นเยอะแล้ว(มั้ง)เลิกสับสนลังเลบ้างแล้ว หวังว่าจะไม่ทำให้นูเสียใจอีกนะคะ

[Aoya]

แค่จบตอนใช่ไหมคะ
แต่ช่วงท้ายๆ อ่ะ เหมือนตอนจบเลย
อย่าเพิ่งจบนะคะ

[muiko]

หวานกันจังเลยยยย 

แต่ก็ดีเเล้ว ที่พี่นิวไม่ได้มีคนอื่นนอกจากนูจริงๆ
ความนี้ก็คงมีเเต่ความสุขซะทีนะคะ 

รอตอนหน้านะคะ 

[took-ta_naka]

   โอ้ย......เจ็บมามาก  แต่ตอนนี้คงหวานกันได้อีก  รักกันนานๆ นึกถึงตอนแย่ที่สุดแล้วดูแลกันดีๆนะ

โดยเฉพาะนิวจะต้องดูแลนูให้ดีๆ 

ไม่งั้นจะโดน       อิอิ

[ka[ze]na]

กว่าจะรู้ว่ารัก....เจ็บมากเพียงไหน????