“พี่ครับ ผมขอยืมโน้ตบุ๊คหน่อยได้ไหมครับ”
ผมเป็นเด็กม.3 ของโรงเรียนประจำจังหวัดแห่งหนึ่งในภาคใต้ตอนกลาง ๆ โรงเรียนของผมเป็นสหศึกษาครับ
เป็นโรงเรียนมัธยมที่สอบเข้ายากแห่งหนึ่งของประเทศ เพราะงั้นที่นี่จึงเป็นที่รวมของนักเรียนระดับหัวกะทิเลยทีเดียว
(รวมทั้งผมด้วย 5555)
แล้วอย่าหาว่าผมโม้นะ ถ้าผมจะคุยต่อว่า นักเรียนที่นี่ก็หน้าตาดีไม่แพ้เรื่องเรียนด้วยสิเอ้า!
แบบที่ใครจะมาด่าว่า หล่อ(สวย) แต่โง่ น่ะ ไม่มีหรอกขอบอก
อย่างผมเนี่ย ผิวขาวถึงจะไม่อมชมพู แต่ก็นวลเนียนใช่ย่อย ลูกจีนแต่ตาโตคิ้วเข้ม
และด้วยความที่แม่เลี้ยงมาดี แก้มผมก็อมเลือดฝาด ไหนจะปากแดง
(ผมดูตัวเองในกระจกยังเผลอนึกอยากจูบเลยว่ะ)
ผมรู้ตัวดีมาแต่ไหนแต่ไรแล้วว่า ผมสนใจคนหน้าตาหล่อมากกว่าหน้าตาสวย
.....ถูกต้องละค้าบบบ.....
ผมรู้ตัวมานานแล้วว่าผมเป็นเกย์ และพี่คนที่ผมกำลังขอยืมอุปกรณ์ไฮเทคอยู่นี่ ก็คือคนที่ผมสนใจ
แต่พยายามยังไง้ ยังไง พี่เขาก็ไม่เคยแลผมเลย
ก็เพราะเขามีหวานใจเป็นถึงดรัมเมเยอร์ของโรงเรียนตรงกันข้ามน่ะสิครับ
อยู่ถึงโรงเรียนโน้น ดั๊นมาคาบหนุ่มโรงเรียนนี้ไปแดร๊กซะด้าย เสียหน้าแย่เลยผม
แต่ผมมีลางสังหรณ์อยู่อย่างหนึ่งนะ ว่าพี่เค้าก็คงจะยังไง ๆกับผมบ้างหรอก
ฟังดูเหมือนผมจะมั่นใจเนอะ...เพราะอะไรน่ะเหรอ ผมถึงได้มั่นใจซะขนาดนี้
จะเล่าให้ฟัง....