บทบาทที่8
ผมตื่นเช้ามาก็ไม่เจอพี่ไนท์เเล้ว ไม่รู้ว่าไปไหนเเต่เช้า มีเพียงกระดาษเล็กๆติดอยู่หน้ากระจกเท่านั้น
"ออกไปเรื่องงาน กลับเย็นๆ"ผมรู้สึกใจแป้วชอบกล เลยลงข้างล่างด้วยสภาพที่ไม่ค่อยเต็มตื่นเท่าไร
ห้องครัวมีข้าวเช้าวางไว้บนโต๊ะ เป็นข้าวต้มทะเล หน้าตาดูน่าทาน
ผมทานข้าวต้มเสร็จก็นั่งพักท้องสักพักเเล้วออกมายืดเส้นยืดสาย ที่นี่สงบมากจริงๆมีเพียงเสียงคลื่นทะเล เเละหาดทรายที่ทอดยาว ทะเลสีครามนี่ชวนลงไปเล่นจริงๆ ผมนึกถึงน้องดรีม ถ้าน้องดรีมหายเธอคงได้วิ่งเล่นจนเท้าเปื่อยเเน่
"พี่ซิน พี่ซิน"เสียงเด็กจ้อนวิ่งมาแต่ไกล พอมาหยุดที่ผมก็หอบฮัก
"จะรีบวิ่งมาทำไมล่ะ เดินเอาก็ได้"ผมว่าแบบขำๆ เด็กจ้อนหยุดพักสัก ก็เริ่มพูด
"นายหัวให้ผมมาอยู่เป็นเพื่อน"นี่คือสาเหตุที่ต้องวิ่งหน้าตั้งมาใช่ไหมเนี่ย
"อืม เเล้วทำไมต้องรีบด้วยละ"
"ออ จ้อนกะว่าจะชวนพี่ ไปดูน้ำตกนะไปไหมๆ" ผมแปลกใจที่เกาะนี้มีน้ำตกด้วยหรอ
"มีน้ำตกด้วยหรอจ้อน"
"มี เเต่มันจะมีเเค่ช่วงหน้าฝนนี่เเหละ หน้าร้อนมันก็เเห้งไปๆรีบไปเหอะ เดี๋ยวอดดูของดี"เด็กจ้อนดึงมือผมใหญ่
"อ่าๆ อย่ารีบนักได้ไหมเดี๋ยวก็ล้ม"ผมดุหน่อยเพราะรู้สึกเด็กนี่มันจะรีบเกินเหตุ
"ไม่ได้หรอกเดี๋ยวเเม่มาตาม อุตส่าห์หนีมา"เออให้ตายสิที่เเท้มันเอานายหัวมาอ้าง เเล้วหนีแม่มันมานี่เอง ผมส่ายหัวเเละรีบเดินตาม
เด็กจ้อนพาผมเข้าป่า ตามทางไม่รกมากคงเป็นเพราะชาวบ้านใช้เส้นทางนี้บ่อย มันจึงง่ายเเก่การเดินทาง มีชาวบ้านบางคนเดินหาบน้ำสวนทางมา เเละยิ้มให้ผม ผมเลยยิ้มให้เขาบ้าง จากนั้นก็รีบตามเด็กจ้อนที่เดินไวอย่างกับลิง
"ถึงหรือยังเนี่ยจ้อน แฮก แฮก"ผมว่ามันเดินมาไกลมากเเล้วนะ เเต่มันยังไม่ถึงซักที แถมเริ่มจะเหนื่อยเเล้วด้วย
"ถึงเเล้วๆ ข้างหน้านี้เอง พี่ซินเร็วๆสิ"นายจ้อนตะโกนเรียก เเละโบกมือหยอยๆ ผมจึงรีบจ้ำต่อเพื่อที่จะได้พักสักที ผมได้ยินเสียงของลำธารดังอยู่ข้างหน้า ตัวเองก็ตื่นเต้นเหมือนกัน ถึงเเม้ว่าที่จะเป็นเกาะ เเต่ก็มีภูเขาเเละหน้าผาชันอยู่ทางด้านหลังเกาะนายจ้อนบอกผมแบบนั้น ทันทีที่ผมไปถึงมีน้ำตกเป็นชั้นเล็กชั้นน้อยที่ไหลลงจากหน้าผา สิ่งแรกที่ผมตะลึงก็คือรุ้งกินน้ำที่อยู่บนชั้นที่สองของน้ำตกและทอดยาวลงมา มันน่าตื่นเต้นเเละอัศจรรย์ใจจริงๆ
"สวยไหมๆ"เด็กจ้อนกอดอกเเละยิ้มภาคภูมิใจ
"สวย สวยมากเลยจ้อน พี่ไม่เคยเห็นอะไรเเบบนี้จริงๆ"ผมอดชมความงามของที่นี่ไม่ได้ มันดูสวยเเละสดชื่นจริงๆ
ผมและจ้อนเราพากันกลับก็ช่วงบ่ายเเล้ว ผมไม่รู้สึกหิวเลยเพราะเด็กจ้อน พาผมเก็บกินผลไม้ป่า ที่มีหน้าตาแปลกๆ ที่ผมไม่เคยเห็นเเละมันสามารถกินได้ เลยทำให้พวกผมมีเเรงในขากลับ พอกลับมาถึงพวกผมก็หอบกินไปตามๆกัน
"สนุกมากเลยจ้อนพี่ไม่เคยทำอะไรแบบนี้เลย" ผมบอกเด็กจ้อนด้วยสภาพที่มอมแมม และนั่งเเผ่อยู่หน้าบ้านกับเด็กจ้อน
"เดี๋ยวพรุ่งนี้จ้อนพาไปใหม่เอาไหม"โถเด็กหนอเด็กมันไม่สงสารเราเลย เเต่มันก็สนุกดี
"เอาไว้วันหลังเหอะจ้อน พี่เองก็มีงานเดี๋ยวไม่เสร็จพอดี"ผมดักคอเจ้าเด็กนี่เพราะไม่งั้นมันคงหาเรื่องเที่ยวอีกแน่ๆ คงจะรู้ดีว่าไปกับผมคงไม่มีใครว่าใครบ่นโดยเฉพาะเเม่ของเด็กนี่
"จ้อนกลับไปอาบน้ำก่อนนะ เดี๋ยวจ้อนมาอีก"ผมพยักหน้า จากนั้นเด็กจ้อนก็ลุกออกไป
ผมกลับเข้าบ้านเเละชำระล้างร่างกาย พอออกมาก็กระโดดขึ้นเตียงด้วยความเหนื่อย นานๆจะได้เดินไกลๆนี่มันก็เหนื่อยเอาเรื่อง โดยเฉพาะขึ้นเขานี่แหละ มันสุดยอดเลยจริงๆ
ผมเปิดลิ้นชักข้างเตียงเเละหยิบรูปชุดเเต่งงานขึ้นมาดู มีรูปไข่มุขหลายขนาดเเละหลายสีให้ผมดูด้วยอีกใบ สมองผมมันตันจริงๆ ไม่รู้ว่าจะออกแบบยังไงดี แต่ก็พยายามคิด และนึกถึงไข่มุขรูปหัวใจที่ได้มาเมื่อวาน ผมเปิดลิ้นชักชั้นที่สองเเละหยิบกล่องที่ใส่ไข่มุขขึ้นมาพอเปิดกล่องดูมุขเม็ดนี้มันทำให้นึกถึงเขาอีกเเล้ว
"เฮ้อ เอาไงดีน้า"ผมปิดกล่องเเละเก็บไว้เหมือนเดิมเเละมานอนกลิ้งไปกลิ้งมาบนเตียงเพื่อคิดว่าจะทำยังไงดี แต่ทว่าคิดยังไงก็คิดไม่ออก ผมเลยเปลี่ยนจากคิดกลายเป็นหลับแทนด้วยความเพลีย
........................
"อยู่บ้านคนเดียวนี่นอนทั้งวันเลยหรือไงเนี่ย"ผมสะดุ้งตื่นเพราะเสียงที่คุ้นเคยดังอยู่ใกล้ๆตัว พอลืมตาตื่นขึ้นมาก็เห็นพี่ไนท์นั่งอยู่ข้างๆ
"ไม่ได้นอนทั้งวันซักหน่อยเเค่เหนื่อย"ผมขยี้ตาเเละลุกขึ้นนั่ง พี่ไนท์เลิกคิ้ว
"ทำอะไรเหนื่อย อย่าบอกนะว่าเเค่คิดงานออกเเบบแค่นี้เหนื่อย"คนพูด พูดท่าทางขำๆเเล้วส่ายหัว
"ไม่ใช่ ไม่ได้คิดเพราะเหนื่อย ที่เหนื่อยเพราะไปหลังเกาะมาต่างหาก"ทันทีที่พูดจบ พี่ไนท์ก็ทำหน้าดุขึ้นมาทันที
"ไปทำไมหลังเกาะ ไม่รู้หรือไงว่ามันอันตราย"พี่ไนท์ทำเสียงดุๆและคงจะไม่พอใจ
"ก็ไปมาเเล้วไม่เห็นมันจะอันตรายตรงไหน"ผมยักไหล่เเละเถียงกลับ
"โดนงูกัดขึ้นมาจะทำไง ที่นี่ไม่มีวัคซีนเเก้พิษหรอกนะ ช่วนนี้ฝนก็ตกมันเดินทางลำบากรู้ไหม"พี่ไนท์ร่ายซะยาว ผมได้เเต่พยักหน้าเข้าใจ จนโดนเขกหัวหนึ่งทีตอนที่ผมเผลอ
"เขกหัวไมง่ะ"ผมทำน้ำเสียงเหมือนจะร้อง และเอามือกุมหัวตัวเองตรงที่โดนเขก
"ทำหน้าล้อเลียน มันสมควรโดนไหม"ผมมองค้อนก่อนจะลงไปนอนเอาผ้าคลุมโปง ได้ยินเสียงถอนหายใจ จากนั้นก็ได้ยินเสียงปิดประตูห้องน้ำ ผมเลิกผ้าขึ้นมอง
"ขี้บ่นเหมือนตาเเก่เลย"ผมแลบลิ้นใส่ลับหลังเเละทำท่าจะนอนต่อจริงๆ แต่มันก็คงนอนไม่ไหวเเล้ว เมื่อวานเพิ่งจะฟื้นไข้มา
แหมบๆ พอมาเดินทางไกลในวันนี้มันเลยทำให้รู้สึกเมื่อยล้าจนแทบไม่อยากลุก ไม่อยากลุกเเต่มันก็นอนจนอิ่มเเล้วทำให้นอนต่อไม่หลับ พี่ไนท์เปิดประตูออกมาเเละเผยร่ายกายที่มีผ้าขนหนูพันเอวไว้
"ทำไมไม่เปลี่ยนเสื้อผ้าเลยอ๊า"ผมร้องเเละเอาผ้าปิดหน้าแบบเดิม
"ทำไมผู้ชายเหมือนกันอายทำไม หึหึ"หัวเราะเเบบนี้อีกเเล้ว ผมล่ะเกลียดจริงๆกับเสียงหัวเราะในลำคอแบบนี้
เตียงยุบลง พร้อมๆกับหัวใจของผมมันเต้นเเรงขึ้นเรื่อยๆ พี่ไนท์เล่นอะไรวะเนี่ยไอ้ซินคนนี้ใจเต้นจนมันจะหลุดออกมาอยู่เเล้ว พี่ไนท์ดึงผ้าที่ปิดหน้าผมอยู่ และยิ้มกรุ้มกริ่มใส่ผม
"เล่นบ้าอะไรเนี่ย!!!"ผมถามขึ้นเสียงเเละรู้สึงกลัวๆ พี่ไนท์ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ พอผมจะผลัก มือที่แตะช่วงหน้าอกเย็นๆนั่นทำให้ผมถึงกับตื่นเต้น เสียงหัวใจของพี่ไนท์ที่เต้นรัวจนผมสัมผัสได้
"ป่าวเล่น เเค่อยากจะทำโทษคนบางคนที่ชอบหนีเที่ยว"พี่ไนท์พูดจบก็ประกบปากจูบผมทันที และทันทีที่ผมถูกทำแบบนั้น ตัวเองก็รู้สึกหมดเเรงขึ้นมาทันที ปากที่กำลังขบเม้ม ลิ้นที่เข้ามาในปาก ทำให้ผมถึงกับหลับตาเเน่นเเละรู้สึกว่ายังไม่ชิน แต่ใจผมมันกลับตอบรับเเละจูบตอบเเบบกล้าๆกลัว
"หึ"พี่ไนท์ผละจูบ เเละทำหน้าพอใจ แต่ผมกลับหมดเเรงเหมือนโดนสูบวิญญานไปแล้ว
"จะได้จำไว้ว่าห้ามหนีเที่ยวไกลๆโดยเฉพาะหลังเขาอีก"พี่ไนท์พูดเสร็จก็ลุกขึ้น เเละเดินเข้าห้องน้ำไปอีกที
รู้สึกว่าตัวเองสั่น เเละหน้าตัวเองก็ร้อนวูบขึ้นมาทันที ทำอะไรน่ะเมื่อกี้ผมทำอะไร ผมยังไม่รู้ตัวเองด้วยซ้ำว่าผมทำอะไรลงไป อยากจะหนีหน้าผู้ชายคนนี้ไปซะเลย เพราะตอนนี้หน้าตัวเองมันคงจะแดงแน่ๆ ถ้าเขาเห็นละก็คงจะหัวเราะเยาะผมแน่ๆ
...........................
ถัดมาอีกวัน พี่ไนท์ก็ยังคงออกไปที่ฟาร์มแต่เช้าเพื่อคัดหอย ผมเองก็คงต้องมีหน้าที่ทำงานของผมให้เสร็จ ผมนั่งวาดรูปเครื่องประดับที่จะทำด้วยไข่มุข อันที่จริงมันก็ไม่น่ายากซักเท่าไรแต่เพราะสมองของผมมันจินตนาการสูงเองมั้งมันเลยคิดได้ยาก
"เริ่มจากอะไรก่อนดีล่ะ"ผมเอาดินสอแกว่งเพื่อใช้ความคิด
"เอาเเบบนี้ละกัน"ผมวาดรูปวงกลมเล็กๆเป็นเส้นยาวจากเม็ดที่เล็กสุดเเละไล่ระดับไปจนใหญ่ประมาณ7มิลผมอยากได้ตรงกลางเป็นรูปหัวใจเหมือนที่ได้มาแต่มันคงจะยากเพราะนานๆครั้งจะได้รูปหัวใจเเบบนี้ พอวาดสร้อยเสร็จ ผมก็วาดต่างหู ไข่มุขหลายๆเม็ดซ้อนกันเป็นรูปดอกไม้
"มันจะดีไหมเนี่ยเฮ้อ"ผมถอนหายใจให้กับความคิดที่ไม่สร้างสรรค์นี่เท่าไรแต่ก็ถือว่าทำดีที่สุดเเล้ว รอให้พี่ไนท์กลับมาก่อนเเล้วค่อยอธิบายดีกว่า
"พี่ซิน พี่ซิน อยู่ไหมคร้าบ"เด็กจ้อนยานคางเรียกผมอยู่หน้าบ้าน ผมเดินไปดูก็เห็นเจ้าเด็กนี่ยืนยิ้มเห็นฟันอยู่หน้าบ้าน
"ไม่มีอะไรจะทำแล้วหรือไงจ้อน มาบ่อยจริงๆ"ผมกอดอกและทำเสียงดุๆใส่
"ป่าวพี่ซินวันนี้แม่ให้เอาข้าวกลางวันมาให้"เเล้วเด็กจ้อนมันก็ยื่นกับข้าวที่อยู่ในปิ่นโตให้ดู
"เออๆ ขอบใจมากฝากขอบใจเเม่ด้วยนะ"ผมรับเเละบอกขอบคุณ
วันนี้ต้องทานมื้อกลางวันคนเดียวอีกเเล้วคิดถึงน้องดรีมจริงๆ ป่านนี้กำลังทำอะไรอยู่นะ เเล้วพ่อขี้เก๊กของน้องดรีมละกำลังทำอะไรอยู่ ป่านนี้คงจะทำหน้าดุใส่ลูกน้องอยู่เเน่ๆ ผมขำกับใบหน้าที่กำลังทำหน้าเคร่งใส่ นึกถึงที่ไรผมก็มักจะหลุดขำขึ้นมาทุกที
.......................
"พี่คิดว่าไงกับรูปที่ผมวาด"ผมถามในขณะที่เรากำลังทานมื้อเย็น
"ก็ดีนะ เพราะมันคงเป็นอย่างอื่นไปไม่ได้เเล้วล่ะ เเต่ไข่มุขรูปหัวใจนี่คงจะยากหน่อยถ้าจะเอาขนาดนี้"ผมพยักหน้าเข้าใจ
"แล้วมันจะทำยากไหมที่ผมออกแบบ โดยเฉพาะต่างหู"พี่ไนท์หันมามองเเล้วยิ้ม
"มีมืออาชีพอยู่กับตัวจะกลัวอะไร"จากนั้นก็ก้มหน้าก้มตาทานข้าวต่อ ผมงงเล็กน้อยจากนั้นก็ไม่สนใจ
"ออ ผมมีไอเดียขึ้นมาอีก ผมอยากให้พี่ทำที่คาดผมเจ้าสาวอยากให้ประดับด้วยมุขน่ะ แต่ผมไม่รู้จะทำไงดีพี่ช่วยบอก มืออาชีพของพี่ช่วยออกแบบอีกทีเเล้วกัน"
"อืม เดี๋ญวจะจัดการเอง จะได้รีบกลับ พี่เองก็คิดถึงน้องดรีม เสร็จเร็วก็ได้กลับเร็วๆ"ผมพยักหน้าและก้มหน้าก้มตาทานข้าวต่อ
..........................
วันนี้เเล้วสินะที่ผมเเละพี่ไนท์จะกลับซักที เพราะพี่ไนท์ต้องเอาสินค้าเข้าห้องเเลปเพื่อคัดอีกที ผมเเละพี่ไนท์จึงต้องรีบกลับเพื่อทำสินค้าให้เสร็จทันลูกค้ากำหนดวันมา ผมเองก็รู้สึกดีใจที่จะได้กลับไปหาน้องดรีมซักที ถึงเเม้ว่าที่นี่จะมีเด็กจ้อนคอยมาป้วนเปี้ยนและมาคุยเล่นเป็นเพื่อนบ้างแต่มันก็ยังเหงาอยู่ดี
ขากลับผมรู้สึกหวั่นๆกับทะเลที่มีคลื่นซัดเเรงมาก เพราะลมทะเลที่พัดมาเเละมีฝนตามหลัง พี่ไนท์พยายามขับให้ปลอดภัยที่สุด สุดท้ายเราก็กลับมากันอย่างปลอดภัย
"ไปหาอะไรทานกันก่อน เดี๋ยวโทรตามไอ้บรีสให้มันมารับ"ผมพยักหน้าเเละเดินตามพี่ไนท์เข้าร้านอาหารตามสั่งที่อยู่ใกล้ๆท่าเรือ พวกผมนั่งทานกันซักพักพี่บรีสก็เดินเข้าร้านเเละเดินเข้ามาหาเหมือนจะรู้อยู่เเล้วว่าพวกผมอยู่ไหน
"สวัสดีครับน้องซิน"พี่บรีสทักผม ผมได้เเค่ยิ้มๆ พี่ไนท์มองพี่บรีสด้วยหางตา
"จะเเดกข้าวไม่รอกูเลย กูก็หิวเป็นน๊า"พี่บรีสนั่งลงเเละหันไปว่าพี่ไนท์
"ท้องมึงกับท้องกูติดกันหรือไง"พี่ไนท์ว่ากลับ พี่บรีสมองค้อน
"แหมท้องมึงอ่ะคงไม่มีวันติดท้องกูหรอก หลงตัวเอง โอ๊ย"พี่บรีสทำหน้าเเหยทันทีที่ถูกเตะขา
"สมควรโดน"พี่ไนท์ทำน้ำเสียงสะใจ ส่วนผมได้เเต่นั่งขำน้ำตาเเทบเล็ด พี่บรีสดูเป็นคนนิสัยขี้เล่นเเละเข้ากับคนง่ายจริงๆ
ผมเเละพวกพี่ๆเราทานข้าวมื้อเที่ยงกันซักพักหลังจากนั้นก็กลับโรงเเรมเพื่อเปลี่ยนรถ พี่บรีสบอกว่าน้องดรีมบ่นทุกครั้งเเละเกือบทุกเวลาว่าเมื่อไรพวกผมจะกลับกันซักทียังมีบางครั้งที่จะร้องตามกลับไปด้วยอย่างที่พี่ไนท์ว่า เเต่เพราะพี่บรีสใช้วิชามารหลอกเด็ก น้องซินเลยเชื่อซะสนิทเเละทนรอพวกผมกลับ
"พี่ซิน น้องดรีมคิดถึงจังค่ะ"น้องดรีมกอดเเละหอมผมใหญ่ทันทีที่เห็นหน้า คงจะคิดถึงจริงๆ
"ขอโทษนะคะน้องดรีมที่พี่ไปไม่ลาเลย"ผมขอโทษเธอเเละลูบผมเธอเบาๆอย่างเอ็นดู
"เเล้วพ่อล่ะน้องดรีมไม่คิดถึงหรอ"พี่ไนท์มานั่งข้างๆเเล้วทำน้ำเสียงอ้อนลูก น้องดรีมหันไปมองค้อน
"ดรีมโป้งพ่อ อาบรีสบอกว่าพ่อขโมยพี่ซินไปไม่ยอมให้อยู่กับดรีม ดรีมโป้ง"น้องดรีมทำท่ายกนิ้วโป้งเเละทำแก้มพองๆ
"พ่อป่าวขโมยนะ น้องดรีมโดนอาบรีสหลอกเเล้วสิ"คุณพ่อเเก้ตัวเพื่อให้ตัวเองหลุดจากคำใส่ร้ายของพี่บรีส
"อาบรีสยังบอกอีกนะคะ ว่าพี่ซินโดนพ่อกั๊กตัวไว้ไม่ยอมให้กลับ อาบรีสช่วยไม่ได้ พี่ซินเลยต้องอยู่กับคุณพ่อ จริงหรอค้ะพี่ซิน"ผมเห็นพี่ไนท์เริ่มทำหน้านิ่งๆ ซวยเเล้วพี่บรีสเอ๋ยหลอกใครไม่หลอกมาหลอกน้องดรีม เจ้าหนูจำไม เเบบนี้ชะตาขาดเเน่ๆ
"ไม่จริงค่ะ คุณพ่อพาพี่ไปทำงาน พี่เลยต้องไป อาบรีสน่ะเพ้อเจ้อ"ผมแก้ตัวให้ ดูเหมือนรอยยิ้มจะผุดขึ้นบนใบหน้าพี่ไนท์ ขึ้นมาทันที
"อ้าว หรอคะ งั้นอาบรีสก็เป็นคนไม่ดีสิคะ ทำไมต้องโกหกดรีมด้วย"ผมเกาหัวไม่รู้จะเเก้ตัวให้พี่บรีสยังไงดี
"อาบรีสเขา สมองนิ่มน่ะน้องดรีมอย่าไปใส่ใจเลยมา หายงอลพ่อยังมาให้หอมหน่อย"น้องดรีมทำแก้มพองเเละยื่นหน้าให้พ่อของเธอหอม และพี่ไนท์ก็หอมเธอกับฟอดใหญ่
"น้องดรีมทานข้าวหรือยังคะ"น้องดรีมพยักหน้า
"เเล้วทานผักไหมเอ่ย"น้องดรีมยิ้มเห็นฟัน
"ทานค่ะน้องดรีมอยากเเข็งเเรง น้องดรีมทานผักทุกมื้อเลย"น้องดรีมทำท่าเเข็งเเรง
"โอโห เป็นเด็กดีจริงๆ เเบบนี้ต้องได้วิ่งไวๆแน่"ผมให้กำลังใจเธอ
.................
ผมได้นั่งพักเหนื่อยซักพักจากนั้น จึงมาเล่นกับน้องดรีมต่อ ส่วนพี่ไนท์ก็เข้าไปที่แลป เพื่อไปดูไข่มุขเเละจะต้องนำมุขไปผ่านกระบวนการผลิตอีก จึงไม่มีเวลาพักเท่าไรนัก ผมกับน้องดรีมเราคุยเเละเล่นกันจนเย็น ผมอุ้มน้องดรีมเพื่อมารับลมหน้าบ้านบ้างเพื่อที่เธอจะได้เปลี่ยนบรรยากาศ พี่ไนท์ก็กลับมาพอดี
"ตายเเล้วน้องดรีมออกมาทำไมคะเดี๋ยวก็เป็นหวัดหรอก เธอพาน้องดรีมออกมาตากน้ำค้างทำไมเดี๋ยวก็ไม่สบายอีก"ปรายลงรถมา พอเห็นผมก็ปรี่เข้ามาเเละดุทันที พี่ไนท์ดับรถเเละปิดประตู พอเห็นผมกับน้องดรีมก็เปลี่ยนสีหน้าทันที
"พี่ไนท์ดูสิคะคุณซิน เขาพาน้องดรีมออกมานอกบ้านทั้งๆที่ลมเเรง ฝนก็จะตก น้องดรีมไม่สบายขึ้นมาล่ะเเย่เลย"ผมจ้องหน้านิ่งไม่พูดเเก้ตัวอะไร อยากรู้เหมือนกันว่าเขาจะพูดยังไงเมื่อโดนปรายยุเเบบนี้
"ดรีมเข้าบ้านลูก ออกมาเดี๋ยวก็ไม่สบายหรอก"พี่ไนท์พูดกับน้องดรีมเเต่สายตากลับมองที่ผม ผมเดินหันหลังเเละเข้าบ้านทันที
"พี่ไนท์ทำไมไม่ว่าเขาหน่อยละคะ ใครๆก็รู้ว่าดรีมโดนลมฝนนิดหน่อยก็ป่วยเป็นไข้เเล้ว พี่น่าจะ.."
"หยุดน่า ปราย"ปรายทำหน้าเหวอๆ ที่ถูกพี่ไนท์ตวาด
"ทีหลังอย่าพากันออกมาเล่นข้างนอกเเบบนี้ ไว้อากาศดีๆค่อยออกมา"พี่ไนท์ยีหัวน้องดรีมที่ก้มหน้างุด เเต่พอถูกพ่อว่าก็เริ่มยิ้มหน่อยๆ
"พ่อให้น้องดรีมออกมาเดินเล่นได้หรอคะ"น้องดรีมทำสีหน้าดีใจ พี่ไนท์พยักหน้า
"น้องดรีมรักพ่อที่สุดเลย"น้องดรีมโผกอดพ่อตัวเองทั้งๆที่ผมอุ้มอยู่ จนผมต้องเซตามเเละชนเข้าที่ไหล่ตอนนี้เราทั้งคู่ติดกันเเละน้องดรีมกอดพ่อตัวเองไว้
"พี่รับน้องดรีมสิผมเองก็เริ่มล้าเเล้วเนี่ย"ผมบ่น พี่ไนท์หัวเราะเเละรับน้องดรีมเดินไปนั่งที่โซฟา ผมกะว่าจะเดินเข้าไปนั่งตาม และหันจะเดินไปปิดประตูบ้าน แต่ปรายเธอยังยืนอยู่ด้านนอกเเละส่งสายตาไม่พอใจมาที่ผม พอเธอเห็นผมมองเธอก็เดินเข้ามาเเละปิดประตูบ้าน
"นายมันก็เเค่ตัวเเทนชั่วครั้งชั่วคราวน่ะเเหละจำไว้"เธอพูดเเละเชิดใส่ทันทีที่พูดจบ ผมถอนหายใจกับท่าทีที่กัดไม่ปล่อยของเธอ โดนคราวที่เเล้วเธอคงจะเเค้นผมเพราะเธอไม่ได้เอาคืน เเละไม่สามารถเล่นงานผมได้ เเต่ถ้าเธอทำให้ผมปรี๊ดแตกอีกเมื่อไร ผมเองก็หน้ามืดได้เหมือนกัน
ผมเดินเข้าไปนั่งอีกฟากของโซฟาดูพ่อลูกนั่งหยอกล้อกัน พอพี่ไนท์เห็นผมก็ทำหน้าดุใส่
"อย่าคิดว่าจะรอดตัวนะ ที่ไม่ว่านี่เห็นเเก่น้องดรีมหรอกนะ"ทำเสียงเข้มใส่อีก
"ก็น้องดรีมบอกว่าเบื่อเลยจะพาออกมาดูพระอาทิตย์ตก"ผมเเก้ตัวเเละก้มหน้าก้มตายอมรับผิด
"แต่ก็ควรดูบ้างว่ามันเหมาะไหม เฮ้อ"พี่ไนท์ถอนหายใจเเละมองหน้าผมนิ่ง
"ผมขอโทษ คราวหลังจะไม่ทำแบบนี้อีก"ผมเองก็รู้สึกผิดเหมือนกัน น้องดรีมได้เเต่มองไม่กล้าที่จะเเทรกคงรู้ตัวว่าตัวเองเป็นต้นเหตุ
"พ่อขาดรีมหิวเเล้ว"น้องดรีมชวนทานข้าวเย็น พี่ไนท์พยักหน้ารับรู้ก่อนจะอุ้มเข้าห้องครัว ผมเลยต้องเดินตามไป
มื้อนี้เป็นมื้อที่เงียบเหงาที่สุดตั้งเเต่ที่ได้ทานพร้อมๆกันมา บรรยากาศชวนอึดอัดจนเเทบจะทานไม่ลง เเถมยังมีสายตาอาฆาตของปรายส่งมาเป็นระยะๆอีก ทำให้ข้าวมันฝืดคอชอบกล
...........
"นี่คุณโกรธผมหรอ"ผมถามทันทีที่เข้าห้องมา พี่ไนท์กำลังเปลี่ยนเสื้อผ้าพอดี
"เปล่า"พี่ไนท์พูดเสียงเรียบ
"ก็เห็นๆว่าโกรธผมก็ขอโทษคุณเเล้วคุณต้องการอะไรอีก"ผมทำน้ำเสียงเหนื่อยๆ เหนื่อยใจกับคนรักลูกมากจริงๆ
"ฉันไม่ต้องการอะไร ก็บอกเเล้วว่าไม่โกรธ"ก็เห็นอยูชัดๆว่าโกรธ ผมเริ่มรู้สึกหงุดหงิดเอง ที่ถูกเขาทำตัวหมางเมินเเบบนี้ อดหมั่นใส้ไม่ได้ ผมเดินปรี่เข้าไปหา เเละเขย่งเท้าขึ้นหอมเเก้มพี่ไนท์ทันที
รู้ว่ามันน่าอาย เเต่สมองมันสั่งการให้ทำแบบนี้ พี่ไนท์ยืนนิ่งเหมือนตกใจ ผมกำลังจะผล่ะ พี่ไนท์ก็หันมากอดเเละจูบผมทันที
"อื้อ"ผมครางให้กับความร้อนเเรงที่ได้รับ สมควรเเล้วที่จะโดนเเบบนี้ไม่น่านำทางเลยเรา
"แฮก ๆ"ผมหอบกับจูบ พี่ไนท์ยิ้มกริ่ม
"ไม่ได้โกรธแค่รู้สึกเหนื่อยเฉยๆ แต่สูบพลังใครบางคนรู้สึกดีเเล้วล่ะ"ผมถึงกับหน้าเเดงขึ้นมาทันที
"บ้า ขี้โกงเเกล้งกันนี่"ผมทุบหนักๆเข้าที่อกอย่างหมั่นใส่
"โอ๊ย! มันเจ็บไหมเนี่ย"พี่ไนท์ทำท่าเเกล้งเจ็บ
"สม"ผมว่าเเละเเลบลิ้นใส่จากนั้นก็วิ่งขึ้นเตียงทันที
"ทำร้ายกันเเล้วหนีหรือไง ฮึ"พี่ไนท์ปิดไฟเเละขึ้นเตียงตาม
"ไมรู้ไม่สน จะนอนเหนื่อย"ผมทำท่าแกล้งหลับเเต่มันดูจะไม่เป็นผล
พี่ไนท์ยื่นหน้าเข้ามาใกล้เเละ หอมเเก้มผมฟอดใหญ่ ผมตกใจเเละหันมา จนปากชนปากพี่ไนท์พี่ไนท์ยิ้ม
"ราตรีสวัสดิ์" เเล้วก็หันกลับไปนอนข้างๆ เเบบไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ผมได้เเต่นอนนิ่ง เอามือกุมหัวใจที่เต้นเเรง ผมโดนเเกล้งอีกเเล้วใช่ไหมเนี๊ยะ!!!
.......................
หัวข้อ: ((เจ้าสาวจำเเลง))>>>>ตอนพิเศษ ด้ายสีเเดง....จบ 25/9/55 p.38 (อ่าน 387753 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก