บทบาทที่7
"นาย นาย ตื่นมาทานข้าวก่อนครับ นายบ่ายเเล้ว"ใครไม่รู้มาเขย่าที่ตัว พอผมลืมตาก็เจอคนแปลกหน้าถึงกับตกใจ
"นาย นายหัวให้เอาข้าวกลางวัน กับยามาให้น่ะนาย"ผมมึนงงเล็กน้อย เด็กผู้ชายผิวดำอายุประมาณ10-12ปีกำลังจัดข้าวให้ผม ผมลุกเเบบมึนๆมองออกนอกหน้าต่างฝนตกหนักน่าดู
"แล้วนายหัวเธอล่ะ"ผมถามเเล้วลุกเดินนั่งลงที่โต๊ะเล็ก
"นายหัว ฝากมาบอกว่าอีกประมาณ ชม.นายจะกลับเเล้ว แล้วบอกให้นายกินข้าวก่อน"ผมพยักหน้าหงึกหงัก ข้าวผัดทะเลร้อนๆ กลิ่นหอมๆน่าทานจนผมรู้สึกหิวขึ้นมาทันที
"แม่ผมทำเอง"ผมพยักรับรู้เเล้วลองตักขึ้นทาน มันอร่อยเหมือนหน้าตาของมันจริงๆ
"นี่คุณรู้ไหมนายหัวบอกว่าให้ผมมาดูเเลนายหญิงคุณคือนายหญิงใช่ไหม" ผมแทบสำสักข้าว
"อะไรนะ หมอนั่นบอกให้เรียกนายหญิงหรอ" พยักหน้าว่าใช่อีก โอ้ยตายละเรา
"นาย กินยาด้วยนะไม่กินยาเดี๋ยวไอ้จ้อนคนนี้มันจะซวยเอา"เด็กจ้อนมองผมทานข้าวจนผมทานเกือบไม่ลง
"นี่ขอร้องละอย่ามองเวลาคนอื่นเขาทานได้ไหม"ขนาดผมว่าเจ้าเด็กนี่ยังทำหน้ามึนใส่อีก
"นายหัวบอกให้ผมดูจนกว่านายหญิงจะทานหมด"
"นี่ห้ามเรียกว่านายหญิงรู้ไหม เรียนคุณสิ นายก็ห้ามพูด มันดูไม่เพราะ"เด็กจ้อนทำหน้างง
"แล้วมันไม่เพราะตรงไหนอ่ะ"
"งั้นเรียกพี่เเล้วกันพี่ซิน นะ เข้าใจไหม เเค๊กๆ"จนได้เลย มัวเเต่เถียงกับเด็กนี่จนสำลัก เเล้วเมื่อไรจะทานหมดล่ะทีนี้
"ถ้าเรียกเเบบนั้นผมก็โดนนายหัวเล่นเอาสิ"เออไอ้นี่มันไม่เลิก
"ถ้างั้นบอกไปว่า พี่ให้เรียกเเบบนั้นเข้าใจ๊"
"คับผ้ม"เด็กจ้อนทำท่าฮึกเหิมจนผมอดขำไม่ได้
ฝนทางด้านนอกยังตกหนักอยู่เหมือนเดิมเเละอีกนานกว่ามันจะหยุด นายไนท์อาจจะยังกลับไม่ได้ ผมทานยาเเละกะว่าจะนอน
อีกซักหน่อย เพราะบรรยากาศมันชวนนอนเหลือเกิน
"จ้อนไปก่อนนะ มานานเดี๋ยวเเม่จ้อนจะว่าเอาที่หนีงานมา"ผมพยักหน้าเเล้วเด็กจ้อนก็ออกไป ผมเลยนอนงีบต่อ
.............
ผมรู้สึกได้ถึงเเรงยุบของที่นอน เเละมือใครบางคนกำลังจับหน้าฝากผมอยู่ ผมปรือตาขึ้นมองเเต่ยังไม่ตื่นดี เห็นเหมือนนายไนท์กำลังเอาผ้าเช็ดตัวผมอยู่
"น่ะ นาย"ผมจับมือนายไนท์ที่กำลังเช็ด
"นายไม่ได้ทานยาหรือไงทำไมไข้ไม่เห็นจะลด"ผมกินนะ หมอนี่กลับมาถึงก็บ่นๆๆๆ
"ทานแล้วหรอก เเต่ยามันขับพิษไข้ คุณไม่เคยดูเเลคนป่วยหรือไง"ผมว่าเเล้วลุกขึ้นนั่ง ว่าเเต่เสื้อหายไปไหน
"นี่คุณถอดเสื้อผมหรอ"ผมตกใจเอาผ้าห่มปิดตัวเอง
"ก็จะเช็ดตัว"
"ไม่ต้อง! ไมต้องเลย เช็ดตัวเดี๋ยวผมอาบน้ำดีกว่า" นายไนท์ถอนหายใจ
"เฮ้อ อะไรเนี่ยผู้ชายด้วยกันยังจะอาย นายบ้าหรือไง" ผมค้อนใส่
"ไม่ได้อาย แค่มันเเปลกๆไม่เคยมีผู้ชายด้วยกันมาเช็ดให้"
"แบบไหนล่ะที่เรียกว่าแปลก หืม"นายไนท์เลิกคิ้วถาม จะตอบว่าไงดีล่ะ มันแปลกที่ว่าเป็นนาย เรื่องอะไรจะบอกล่ะ
"ไม่เอา จะอาบน้ำทุกทีอาบเดี๋ยวก็หาย"ผมลุกขึ้นนั่ง นายไนท์จับเเขนผมบีบเบาๆ เเต่มันก็คงเป็นรอยเพราะผิวขาวๆของผมมันเเดงง่าย
"นายอยากจะเช็ดตัวดีๆ หรือว่าให้ฉันบังคับ"นายไนท์ยิ้มเเสยะจนผมขนลุก
"อ่อ กะ ก็ได้ ชิ๊ อะๆ เช็ดก็เช็ด"ผมยืนเเขนเเล้วหันหน้าไปทางอื่น
"ก็เเค่นั้น"นายไนท์ส่ายหัวเเล้วค่อยๆเช็ดตัวผม ถึงฝนจะหยุดเเล้ว เเต่อากาศมันก็ยังหนาว ขนแขนผมตั้งชันขึ้นมาทันทีที่ถูกผ้าเย็นๆสัมผัส ทุกๆครั้งที่หมอนั่นถูกตัวผมมันทำให้รู้สึกแปลกพิลึก
"ทำไมนายชอบทำหน้าเเบบนี้"ผมหันมาด้วยความสงสัย
"หน้าเเบบไหนล่ะผมก็ทำหน้าปกติ"
"ก็...........นายทำหน้าเเบบ ให้ตายเถอะถ้านายเป็นผู้หญิงนายคงไม่รอดเเล้วละนะตอนนี้"ผมนิ่งคิดกับคำพูดเพราะยังไม่เข้าใจ แต่พอรู้ความหมาย หน้าผมถึงกับเเดงขึ้นมาทันที
"ไอ้บ้า คิดอะไรลามกอยู่ใช่ไหม"ผมเอาหมอนเหวี่ยงใส่หน้า
"555"นายไนท์หัวเราะลั่น
...........................
ผมรู้สึกดีขึ้นมาก อาจเป็นเพราะกินยาถึง ผมเป็นคนที่ป่วยง่ายหายไว เลยไม่ค่อยกังวลเท่าไรว่าไข้จะกลับมาเล่นงานผมอีก เมื่อวานนี้เกือบทั้งวันที่ผมนอนพักอยู่เเต่บนเตียง นายไนท์คอยดูเเลผมอยู่ตลอด เขาก็เป็นคนดีเหมือนกัน บางทีผมควรจะทำดีกับเขาบ้าง..............เเล้วอะไรล่ะที่ผมจะทำเพื่อเขาได้
"หายเเล้วหรือไง ถึงได้ออกมาตากน้ำค้างเเต่เช้า"นายไนท์ทำเสียงดุๆ
"ชิว ชิว สบายมากเลยตอนนี้"ผมทำท่าทางยักไหล่เเละมองทะเลที่กำลังต้องเเสงเป็นประกาย
"ทำเป็นอวดเก่งนะ เมื่อคืนต้องให้ฉันดูเเลทั้งคืนรู้ไหมว่ามันเหนื่อย"
"อ้าวหรอ ผมนึกว่าคุณนอนไม่หลับ เลยว่างดูเเลผม ฮิฮิ" ผมหัวเราะกับอาการบนหน้า หมอนี่ชอบทำหน้าดุๆก็จริง
เเต่จริงๆแล้วเป็นห่วงละสิ
"หัวเราะอะไรมิทราบ"นายไนท์ทำน้ำเสียงไม่พอใจเล็กน้อย
"ป๊าว ก็เเค่..............................ขอบคุณ"ผมก้มหน้างุด เเละบอกขอบคุณเสียงเบา มันเเทบเหมือนผมจะไม่ได้พูดเลยด้วยซ้ำ
"ก็เเค่นั้น"นายไนท์บิดขี้เกียจ เเล้วจับมือผม ผมมองหน้าด้วยความแปลกใจ
"ฉัน...........ฉันอยากให้นาย เรียกชั้นว่า พี่"นายไนท์หันหน้าออกทางทะเล ไม่ได้มองหน้าผมเลย
"ก็เเล้วทำไมคุณไม่เเทนตัวเองว่าพี่ละผมจะได้เรียกตาม" ผมเองก็มองหน้าเขาไม่ติด รู้สึกมันขัดเขินชอบกล
"ถ้า ถ้า ฉัน เอ่อ ถ้าพี่ เรียกตัวเองว่าพี่เเล้วซินจะเรียกไหม" ผู้ชายคนนี้คงใช้ความพยายามอย่างสูงในการพูด ท่าทางลอกแลกนั่นดูเหมือนกับว่า มันเป็นอะไรที่พูดยากจริงๆ
"เรียกสิ จะให้ซินเรียกว่าพี่ซินก็เรียกนะ........... พี่ไนท์"ผมเองก็เขินไม่น้อยเหมือนกัน รู้สึกเหมือนว่าทำตัวไม่ถูก ผมเหล่ไปมอง เเต่หน้าผมยังก้มอยู่ พี่ไนท์ ที่ตอนนี้ผมเปลี่ยนสรรพนามไปเเล้ว กำลังหน้าเเดงหรือว่าผมคิดไปเอง
"อ่อ สายเเล้ว พี่ว่าเราไปทานข้าวเช้ากันเถอะนะ"พี่ไนท์ดูนาฬิกาข้อมือ เเละเปลี่ยนเรื่องทันที
"ผม ซิน ซินไปทำอะไรให้ทานดีกว่า"ผมรีบวิ่งเข้าบ้านก่อนเลย เพราะตอนนี้รู้สึกว่าหัวใจเต้นไม่หยุด
อ๊าก นี่มันอะไรกันเนี่ยนี่เขาทำแบบนี้เพื่ออะไร ผมไม่อยากหลงตัวเองเลยจริงๆ เเต่มันก็แอบคิดไปแล้ว รักงั้นหรอ
บ้าน่าซิน เขายังไม่ได้พูดเลยด้วยซ้ำ เเล้วเเกจะหวั่นไหวซะเเล้ว โอ๊ย แย่เเล้วไอ้ซินเอ๋ย
"ใน ครัวไม่มีของทำหรอกนะ"โอ๊ย จะรีบตามมาทำไมเนี่ยยังตั้งตัวไม่ทันเลย
"กะ ก็ว่าทำไมตู้เย็นมันโล่งๆ แหะๆ"ผมหัวเราะเเก้เก้อ
"แต่ก็อยาก ทานฝีมือซินนะ เอาไว้วันหลังเเล้วกัน"จะหยอดทำไมหนักหนา เเค่นี้ไอ้ซินคนนี้ก็จะบ้าอยู่เเล้ว
"อ่ะอืม"ผมได้เเต่ตอบกับพื้นเพราะไม่อยากมองหน้าเลยจริงๆ ไม่อยากให้เห็นด้วยว่าตอนนี้หน้าตาผมเป็นแบบไหน
"เอ่อ เดี๋ยวพี่ไปอาบน้ำก่อนละกัน ซินก็ด้วยเดี๋ยวพี่จะพาไปทานข้าวเช้า"พูดจบก็ออกจากห้องครัวไป หลังจากที่พี่ไนท์ออกไปได้ซักพัก ผมก็เดินมานั่งทีเก้าอี้ เอามือลูบหน้าตัวเอง หยุดยิ้มได้เเล้วน่าซิน แกกำลังจะเป็นบ้าเพราะยิ้มอยู่คนเดียวนะ
ถึงแม้ว่าครั้งเเรกเราอาจจะไม่ค่อยรู้สึกชอบเขาเท่าไร เพราะคำพูดเเละท่าทางหาเรื่องเเบบนั้นมันทำให้ผมรู้สึกไม่ชอบตั้งเเต่เเรกเห็น แต่มาตอนนี้ผมกลับ กลับ กลับ ชอบเขาเข้าให้เเล้วสิ เพราะอะไรนะที่ทำให้ผมคิดเเบบนี้ เกิดมาจนอายุ25เเล้วทั้งทียังไม่เคยรู้จักคำว่ารักเเบบนี้เลยซักครั้ง มันเหมือนกับรักในแบบที่ผมรักครอบครัวของผมมันก็ไม่ใช่ มันลึกซึ้งยิ่งกว่านั้น ทำไม มันถึงได้เข้าใจยากนักนะสำหรับผม
.................
วันนี้เกือบทั้งวัน ที่เราพูดน้อยมาก ตั้งเเต่ที่เรา พูดอะไรกันเเปลกๆเมื่อเช้า พี่ไนท์ พาผมมาทานมื้อเช้า ที่โรงอาหารของเกาะ แม่ครัวที่นี่ทำอาหารอร่อยมาก ส่วนมากจะเป็นอาหารทะเลเสียมากกว่า หลังจากมื้อเช้าพี่ไนท์ก็พาผมลงเรือเพื่อไปฟาร์มมุข ที่นั่นอยู่ห่างจากเกาะเพียง200เมตรฟาร์มที่นี่ทำเป็นเเพกลางทะเล ผมรู้สึกตื่นเต้นมากเพราะได้มาเป็นครั้งเเรก มีคนงานเอาหอยขึ้นมาทำความสะอาด มันทำให้ผมรู้สึกอยากรู้อยากเห็นขึ้นมาทันที
ผมถามเรื่องการเลี้ยงดูพอเป็นความรู้นิดหน่อยจากพี่ไนท์ ส่วนมากเขาจะตอบในสิ่งที่ถามเเละ บอกข้อมูลที่ผมไม่ค่อยเข้าใจเท่าไรให้ฟัง พี่ไนท์กำลังคัดหอยที่มีอายุหรือสามารถใช้ได้เเล้วให้ผมดู ครั้งเเรกที่เเกะหอยออกผมถึงกับตะลึงที่เห็นไข่มุข
ไข่มุขรูปหัวใจ สีชมพู พี่ไนท์เองก็เเปลกใจเเล้วยิ้ม
"อันนี้ฉันไม่ขายหรอกฉันให้นาย"ว่าเเล้วก็หยิบใส่มือผมเฉย ผมได้เเต่มึนงง แต่ก็ไม่ได้ว่าอะไรเพราะในใจก็รู้สึกดีใจเหมือนกัน
.............................
"นี่เเบบชุดเเต่งงานของคุณกิ่ง ซินคิดว่าไง"พี่ไนท์ถามหลังจากมื้อเย็น ผมรับมาเเล้วดู ชุดเเต่งงานสวยมากเเละดูเรียบร้อยผิดกับบุคลิคของคุณกิ่งที่ออกจะดูเป็นสาวเปรี้ยวมากกว่า
"สวยครับ โอ๊ย"ผมโดนเขกหัว
"ไม่ใช่พี่หมายถึง คิดยังไงถึงจะเอาไข่มุขไปประดับให้เข้ากับชุดพวกนี้"เอ๊า ก็ถามว่าคิดว่าไงเเล้วก็ไม่อธิบาย
ใครจะรู้ว่าถามเกี่่ยวกับงาน
"แต่ผมไม่จบดีไซน์"ผมมองเเบบงงๆ จะให้ผมทำแบบนี้มันคงจะยาก
"สิ่งที่นายเรียนมามันก็ช่วยได้ ฉันอยากให้นายลองออกแบบเครื่องประดับให้เข้ากับชุด มันจะยากไปไหม"ผมมองดูชุดแต่งงาน สีชมพูอ่อน ชุดเเต่งงานเป็นชุดเกาะอกลูกไม้เล็กๆ และมีผ้าคลุมเข้าชุด
"ผมจะลองดูเเล้วกัน"ผมรับจะทำ แต่คงไม่รับปากเพราะมันไม่ใช่เเนวที่ผมเรียนมาซักเท่าไร รู้สึกว่าจะให้โจทย์ผมยากจริงๆ
"พี่เชื่อว่าซินทำได้นะ ว่าเเต่คืนนี้จะให้นอนด้วยไหม"ผมเอาภาพปิดหน้าทันทีเเล้วทำหน้าคิด
"เอ่อ ไม่ต้องหรอก ผม นอนคนเดียวดีกว่า"ผมพูดตะกุกตะกัก
"ฝนตกไม่กลัวหรือไง"พี่ไนท์ย้ำถามเพื่อความเเน่ใจ
"แน่สิผมไม่ใช่เด็กนะ"ผมว่าเเบบโกรธๆ ชอบทำเหมือนผมเป็นเด็กที่นอนคนเดียวไม่ได้ ทีน้องดรีมยังนอนคนเดียวได้เลย ปกติก็นอนคนเดียวที่บ้านอยู่เเล้วแต่นั่นเพราะนอนตั้งเเต่เล็กจนโตเเต่ว่า.....ที่นี่.....มัน
"อ่า ๆ งั้นฝันดีนะครับ วันนี้พี่เหนื่อยมากพักผ่อนน้อยไปหน่อย ราตรีสวัสดิ์ครับ"พี่ไนท์ขยี้หัวผมเเล้วเดินขึ้นบ้านไป
ถึงเเม้ว่าตัวเองจะพูดว่านอนได้ เเต่ข้างนอกเสียงฝนตกมันรู้สึกรำคาญใจเหลือเกิน เเถมห้องนี้มันดูไม่เหมือนห้องที่นอนอยู่คืนเเรก เพราะมันรู้สึกเย็นๆ เเละที่นอนมันก็นุ่มเกินไป เสียงฟ้าร้องทำให้ผมคลุมโปง มันทนไม่ไหวเเล้วจริงๆ
ผมชะเง้อออกมานอกห้องที่มีเพียงไฟดวงเล็กเปิดอยู่กลางบ้านเท่านั้น ผมรีบเดินเเละเคาะประตูรัว
"มีอะไร"พี่ไนท์ทำหน้าเเปลกใจที่เห็นผม ผมรีบเเทรกตัวเข้าไปทันที
"ผม ผมขอนอนด้วยคนนะห้องนั้นมันหนาว"ว่าเเล้วก็กระโดดขึ้นเตียงกลบเกลื่อน
"หึหึ กลัวก็บอกมาเถอะ"ผมหันไปมองค้อนเเล้วนอนหันหลังให้ พี่ไนท์ตามเข้ามาเเละนอนข้างๆ
"ไม่กลัวโดนลักหลับหรอ"ผมหันไปทำหน้าเหวอ กับสิ่งที่เขาพูด
"ก็ลองดูสิ อย่าคิดว่าผมไม่สู้ละกัน"พูดเสร็จผมก็เอาผ้าคลุมโปง พี่ไนท์หัวเราะเเละดับไฟ
ด้วยความอ่อนเพลียพอหัวถึงหมอนผมก็หลับไปทันที
ผมฝัน ฝันว่าผมได้เจอกับพ่อ พ่อยิ้มเเละโบกมือให้ ผมเป็นเด็กตัวน้อยๆ วิ่งเข้าหาพ่อ พ่อสวมกอดผมเเน่น
ความรู้สึกอบอุ่นเเล่นเข้าสู่หัวใจ มันทำให้ผมมีความสุขเหลือเกิน..................
..........................
แฮ่ๆ ถึงเเม้ว่ามันจะดูอัพน้อยไปหน่อยเเต่จะพยายามอัพทุกวันนะคะ ขอบคุณทุกๆคอมเม้นที่ให้กำลังใจด้วยค่ะ 
..........................
หัวข้อ: ((เจ้าสาวจำเเลง))>>>>ตอนพิเศษ ด้ายสีเเดง....จบ 25/9/55 p.38 (อ่าน 387622 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก