หัวข้อ: ((เจ้าสาวจำเเลง))>>>>ตอนพิเศษ ด้ายสีเเดง....จบ 25/9/55 p.38

[tumz007]

หวานซะ...
 

[greensoda]

เค้าหวานกันแล้วววว
พี่ไนท์แกล้วน้องซินบ่อยๆนะ
น้องซินเขินแล้วน่ารักกก   
 
ชะนีปรายเมื่อไหร่จะไปที่ชอบๆ
น่ารำคาญจริงๆเธอคนนี้   

[mystery Y]

กรี๊ดๆๆ หวานเนอะ ชอบ~

[aoihimeko]

น่รักจริงๆพี่นท์

[sam3sam]

เดี๋ยวนี้อะไรๆก็กอดก็จูบน้องซินตลอดเลยนะพี่ไนท์

[Rafael]

หวานซะ แอร๊ยย

[Nus@nT@R@]

หุหุ ,,,พี่ไนท์คะ ตอดนิดตอดหน่อยตลอดเลยนะคะ

[indy❣zaka]

เริ่มหวานเพิ่มขึ้นทีละนิดๆละ 
ยัยปรายนี่ก็ตลอดเลยนะ  หมั่นไส้ๆๆๆ   


ว่าแต่  ทำไมยัยปรายถึงมาอาศัยอยู่บ้านของไนท์ได้ล่ะ? 
เพราะถ้าไม่นับคนรับใช้แล้ว ในบ้านก็มีแต่ ไนท์ ดรีม ปราย (ไม่รวมซินที่เพิ่งมาใหม่)  มันดูไม่ค่อยเหมาะสมเท่าไรเลยนะนี่   

[2pmui]

สองสามตอนมานี่ ได้กำไรตลอดเลยนะพ่อพระเอก

[tuek]

น่ารักอะ

[PetitDragon]

พี่ไนท์แกล้งงอนรึเปล่าเนี่ย   

[myapril]

นายหัวก็หยอดวันละนิดวันละหน่อยเหมือนกันนะเนี่ย
ทีนี้ล่ะ ใคจะหวั่นไหวก่อนกันกันแน่

[puppyluv]

อูย น้ำตาลหก มดเต็มบ้าน 555
ว่างไม่ได้ พี่ไนท์เดี๋ยวนี้ได้ดึงมากอด+คิสๆๆๆ
ชอบ น่ารักดี
กดบวกให้ยังไม่ได้ ปล่อยเป็ดลอยคอด้วยความหวานเชื่อม^^

[YounIn]

น่าร้ากกก

วันนี้มาต่อ อีกนะ

[inspirer_bear]

น่ารักกกก ชอบบ

หวานซะ

อยากเห็นซินหน้ามืดอีกอะ ตบปรายอีกสักรอบดิ 555

[Bowbonk]

 

[nunnuns]

เอาอีกแล้ว ...

เขียนซะคนอ่านหัวใจพองโตเลย

อ๊ายยยยย

[Ju]

 

[uknowvry]

ป๊าดโธ๊ะ.... เค้าเลิฟๆ กันแล้ว

[Pakbung Mazo]

ไนท์'ซิน หวานเกิ๊นอ่า~ ><

[MimicClub]

บทบาทที่9




หนึ่งอาทิตย์ได้เเล้วสินะที่ผมมาอยู่ที่นี่   ผมลืมเรื่องทรายไปเสียสนิท  แต่มีเรื่องน้องดรีมเเละใครบางคนเข้ามาแทนในความคิด ป่านนี้แม่จะเป็นยังไงบ้าง ผมหยิบโทรศัพท์เพื่อกดรายชื่อเเละโทรออก รอสักพักเเม่ก็รับสาย

"แม่เป็นยังไงบ้าง"ผมกรอกเสียงตามสายทันทีที่เเม่รับ   ผมอยากรู้ว่าเเม่อยู่ยังไง

"ซิน แม่สบายดีลูกเเล้วลูกล่ะ"ผมยิ้ม

"สบายดีครับเเม่ซินอยู่ที่นี่สบายดี"

"หรอจ้ะ ซินสบายดีแม่ก็หายห่วง  ทรายกลับมาเเล้วนะลูก"ผมทำตาโต

"จริงหรอเเม่เเล้วทรายว่าไงบ้าง ได้บอกไหมว่าไปไหนมา"ผมถามแม่ด้วยอาการตื่นเต้น

"ทรายไปเอากิจการบ้านของเราคืนน่ะลูก แต่เเม่ถามว่าเอากลับมาได้ยังไง ทรายก็เงียบเเละบอกว่ารอให้มันเข้าที่ก่อนทรายถึงจะเล่าทุกอย่างให้ฟัง" ผมคิ้วขมวดทันที

"แม่  แล้วทรายเอากิจการ ของกลับมาได้ไงในเมื่อหุ้นบริษัทมันตกไปอยู่ในมือไอ้อาทัศเเล้ว"นึกถึงผู้ชายคนนี้ทีไรผมยิ่งเเค้นใจมากกว่าเดิม ทั้งๆเป็นน้องของพ่อเเละเป็นอาแท้ๆของพวกผมกลับหลอกเเม่ที่กำลังต้องการเงิน  เเละขายหุ้นให้แก่เขา จนเเม่ถูกเขี่ยออกบริษัทซะกระเด็นไม่เหลือมาทนักธุรกิจที่ผมเคยเห็นเเบบนี้เลย

"แม่ก็ไม่รู้ เเต่แม่ไม่กล้าไปทำงานหรอกเเม่อายพวกพนักงาน ทรายเลยเข้าไปบริหารเเทน"ผมนิ่งเงียบ   นี่ทรายกำลังทำอะไร ที่หายไปทรายไม่ได้เเค่หนีงานเเต่ง  แต่กลับทำเรื่องประหลาดใจอย่างการเอาหุ้นบริษัทคืนมาได้ ทำไมนะทำไม

"แม่  แม่ต้องอดทนสิเเม่เคยเป็นผู้นำพวกเขา ยังไงเขาก็ไม่กล้าทำแบบนั้นหรอกสมัยที่พ่อยังอยู่พ่อเองก็ทำเพื่อพวกเขา พวกเขาก็รักพ่อกันมากไม่มีทางที่เขาจะมองแม่ในเเบบที่แม่คิดหรอก"ผมให้กำลังใจเเเม่

"ขอบใจมากลูก ซินก็ดูเเลตัวเองด้วยนะ ถ้ามันลำบากมากแม่เองจะเป็นบากหน้าไปเอาลูกสาว เอ๊ย! ลูกชายแม่คืน"น้ำเสียงเเม่เริ่มดีขึ้นจนหยอกล้อผมได้เหมือนปกติ

"แม่ก็ ชอบเเหย่ซินเเบบนี้อยู่เรื่อยไม่คุยด้วยเเละ"ผมพูดน้ำเสียงเพื่อให้เเม่รู้ว่าตอนนี้กำลังงอล แม่หัวเราะ   ก่อนจะปิดโทรศัพท์

ผมยืนนิ่งอยู่หน้าบ้านมองทะเลสีครามเเละกำลังใช้ความคิด ทำไมทรายถึงเอาหุ้นบริษัทกลับมาได้ และได้กลับไปบริหารที่นั่น เเล้วอาทัศล่ะ คนที่อยากได้อำนาจเเบบนั้นคงไม่ปล่อยหุ้นคืนเเน่ๆ ความสงสัยนี่มันยังป้วนเปี้ยนอยู่ในสมองจนคิ้วผมเเทบจะผูกโบว์

"เป็นอะไรหน้าบึ้งเชียว"พี่ไนท์จับไหล่จนผมสะดุ้งเฮือก

"ป่ะ  เปล่าเเค่เมื่อกี้ผมโทรหาเเม่เเล้วเป็นห่วงท่านน่ะ"ผมเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋าเเละหันมายิ้มให้พี่ไนท์

"พี่ว่าท่านคงสบายดีน่ะเเหละ ไม่ต้องห่วงท่านมากหรอก"ผมมองหน้าพี่ไนท์ที่ดูจะมั่นใจเหลือเกิน

"เเล้วพี่มั่นใจได้ไงว่าแม่ผมสบายดี บางทีอาจจะทุกข์เรื่องทรายอยู่ก็ได้ แต่พี่รู้ไหมว่าเเม่เจอทรายเเล้ว"ผมนิ่งไปซักพักเเละพูดขึ้นต่อ

"ถ้าเกิดวันหนึ่งทรายอยากทวงตำเเหน่งภรรยาจากผมขึ้นมา คุณเองก็คงจะดีใจที่ได้ภรรยาเป็นผู้หญิงจริงๆ"ผมพูดเเละขมวดคิ้ว ไม่รู้ว่าตัวเองทำไมถึงพูดแบบนี้ เเต่การพูดเเบบนี้เหมือนผมกำลังประชดตัวเองอยู่

"เป็นอะไร  ก็ไม่ป่วยนี่ทำไมเพ้อเจ้อเเบบนี้"พี่ไนท์ทำมืออังหน้าผากผม เเละทำสีหน้าไม่ดีนัก

"ก็แล้วถ้ามันเกิดขึ้นจริงๆล่ะ พี่จะทำยังไง เเต่ก็อย่างว่าเเหละ ถึงยังไงผมก็แค่คนนอกอยู่เเล้วมันไม่ยากที่ทรายจะกละ"

"หยุดพูดเถอะซิน!"พี่ไนท์ตะคอกใส่ ทั้งๆที่ผมยังพูดไม่จบ ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไรทำไมรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาเหมือนกัน พี่ไนท์เสยผมเเละทำท่าทางหงุดหงิดใส่ ผมคงไปสะกิดต่อมโมโหเขาเข้าเเล้วล่ะ

"ผมขอตัว ผมไปหาน้องดรีมก่อนละ"ผมเลือกเป็นคนที่จะเดินหนี เพราะขืนอยู่ต่อผมคงได้พูดหาเรื่องเขาเเน่ๆ


ถ้าทรายกลับมาทวงความสัมพันธ์ระหว่างผมกับเขา ผมจะทำยังไง ผมควรจะทำตัวยังไง ความรู้สึกหนักอกขึ้นมาทันทีที่รู้ว่าทรายกลับมา   คงไม่มีใครยอมรับหรอกเรื่องที่ผู้ชายอยู่กินด้วยกัน ถึงแม้บางคนจะเห็นว่ามันเป็นเรื่องปกติแต่คนอีกหลายๆคนคงไม่ยอมรับเรื่องเเบบนี้เเน่ๆ ทุกวันที่ผ่านมาพี่ไนท์ทำให้ผมเริ่มหวั่นไหว เเละทำดีกับผมจนผมอดคิดไม่ได้ว่านั่นเเสดงถึงความรักที่เขามอบให้ผม  แต่มันไม่ชัดเจน ไม่ชัดเจนเลยแม้เเต่นิดเดียว เขา.............ไม่เคยบอกรักผมเลย   และผม ก็ไม่เคยกล้าที่จะพูดคำๆนั้นเพราะกลัว กลัวตัวเองจะได้รับคำตอบที่ไม่อยากได้ยิน


"พี่ซินเป็นอะไรคะ"น้องดรีมเอามือลูบเเก้มที่ตอนนี้น้ำตามันเริ่มเอ่อนอง ผมรีบปาดน้ำตาออกเพื่อไม่อยากให้น้องดรีมรับรู้เรื่องผู้ใหญ่ แต่น้ำตามันดันไหลไม่หยุด

"ไม่ได้เป็นอะไรหรอกครับ น้องดรีม ฝุ่นมันเเค่เข้าตาพี่"ผมเช็ดน้ำตาเเละยิ้มให้

"ฝุ่น? ห้องน้องดรีมมีฝุ่นด้วยหรอคะ คุณยายแป๊ดมาทำความสะอาดทุกวันนะคะ" ผมยิ้มกับความช่างถามของเธอ เเละลูบหัวเบาๆ

"พี่ไม่ได้เป็นอะไรหรอก มันเคืองตาน่ะน้ำตามันเลยไหล ว่าเเต่น้องดรีมเขียนหนังสือต่อเถอะครับ พี่รู้นะว่าดรีมแอบอู้"

"น้องดรีมเปล่าอู้"แล้วเธอก็ก้มหน้าก้มตาคัดลายมือต่อ 

พวกเขาคงไปกันเเล้วพี่ไนท์คงไปหาคุณกิ่งที่กำลังรอรับสินค้าเองกับมือ ยังไงๆผู้ชายมันก็ต้องคู่กับผู้หญิงอยู่วันยังค่ำ โดยเฉพาะผู้ชายที่มีชื่อเสียงเเละเงินทองอย่างพี่ไนท์

"พี่ซินเหม่ออีกแล้ว"น้องดรีมทำหน้าสงสัย

"ขอโทษค่ะ น้องดรีมเขียนต่อเถอะน่า   อย่าอู้"ผมทำเสียงดุๆ

"ดรีมเปล่าอู้"ผมหัวเราะนิดๆ กับความน่ารักของเธอ ก็มีเเค่น้องดรีมนี่เเหละที่ทำให้ผมคลายทุกข์ได้


น้องดรีมเสียเเม่ตั้งเเต่เล็กๆเเต่เธอก็ยังเข้มเเข็ง เพราะพี่ไนท์คอยใส่ใจเเละทำหน้าที่เเทนภรรยาเธอเสมอมา หากวันหนึ่งน้องดรีมรู้ว่าภรรยาของพ่อน้องดรีมเป็นผู้ชายน้องดรีมจะทำยังไง และถ้าเกิดวันหนึ่งน้องดรีมต้องเข้าโรงเรียนจริงๆ เเล้วถูกเพื่อนๆล้อ น้องดรีมจะไม่เสียใจหรือ ความกังวลพวกนี้มันถาโถมเข้ามาในความคิด จนผมสับสนเเละปั่นป่วนใจ


ปิ๊นๆ  เสียงเเตรรถยนต์ดังสนั่นหน้าบ้าน จนผมเเละน้องดรีมถึงกับสะดุ้ง

"ลุงหมอเเน่เลยค่ะ บีบแตรแบบนี้"น้องดรีมเงยหน้าขึ้นมาบอกเหมือนเป็นเรื่องปกติ ลุงหมองั้นหรอ ใครกันนะหรือว่าจะเป็นพี่ชายของหลิง

"น้องดรีม ลุงหมอมาตรวจเเล้วค่ะ"พี่หนูนาเดินเข้ามาหลังจากที่ผมได้ยินเสียงบีบเเตรซักพัก มีผู้ชายใส่เสื้อเชิ้ตสีขาวใบหน้าละม้ายคล้ายคุณหลิง แต่คนนี้สายตาเเลดูเจ้าชู้ เขามองผมเเละยิ้มจนเห็นเขี้ยว

"สวัสดีครับ"เขาทักทายผมจึงยกมือขึ้นไหว้ น้องดรีมก็เหมือนกัน

"ลุงหมอ ลุงหมอมาตรวจเร็วๆ ว่าน้องดรีมจะวิ่งได้หรือยัง"น้องดรีมเร่งด้วยความดีใจ

"โอ้โหวันนี้มาแปลกนะน้องดรีม กระตือรือร้นดีจริงๆ"พูดเสร็จเขาก็วางเป๋าใบใหญ่ไว้ข้างๆ

"เดี๋ยวช่วยออกไปก่อนนะครับเดี๋ยวผมไม่มีสมาธิ"ผมพยักหน้าจึงออกมานอกห้องพร้อมๆกับพี่หนูนา


"คนนี้หรือครับพี่ชายของคุณหลิง"ผมถามพี่หนูนาในระหว่างรอ

"ใช่ค่ะคนนี้เเหละ หน้าตาเหมือนคุณหลิงเลยนะคะ"ผมพยักหน้ายอมรับความจริง ซักพักหมอเทียนก็เปิดประตูให้ผมเข้าไป

"น้องดรีม น้องดรีมอยากวิ่งไวๆแล้วค่ะลุงหมอ"น้องดรีมเขย่าเเขนหมอใหญ่

"อ่าๆ  อีกไม่นานหรอกน้องดรีมเดี๋ยวก็ได้วิ่งเเล้ว เเล้วพ่อน้องดรีมไปไหนละครับลุงหมอกะจะบอกข่าวดีซักหน่อย"

"พี่ไนท์เขาไปพบลูกค้าครับ อีกเดี๋ยวก็คงจะกลับ"ผมตอบ     หมอเทียน ยิ้มเเล้วพยักหน้าหงึกหงัก

"แล้วคุณเป็นอะไรกับพี่ไนท์ของคุณละครับเรียกซะสนิทเชียว" คนถามถามพร้อมยิ้มหวานใส่ จนผมยิ้ม เเละทำตัวไม่ถูก

"ก็ ก็ ก็เป็น เป็นพี่น้องกันครับ"หมอเทียนเลิกคิ้วเเปลกใจ

"ไอ้ไนท์มันไม่มีน้องน่าตาน่ารักเเบบนี้นะครับ เท่าที่ผมจำไม่ผิด"แล้วจะอยากรู้ทำไมหนักหนาล่ะเนี่ย

"ก็ผมเป็นน้องภรรยาเขานะครับ"

"เอ๋ นี่น้องของเเฟนไอ้ไนท์หรอ อื้อหือไอ้นี่ร้าย เอามาทีทั้งพี่ทั้งน้อง"หมอเทียนทำหน้าทำตา   หลี่ตามองผม จนผมรู้สึกเกร็งจะเเย่อยู่เเล้ว

"ใครเป็นแฟนพ่อหรอคะ ทำไมดรีมไม่เห็นเคยรู้"น้องดรีมทำสีหน้างงๆ

"อ้าวก็..."ผมปิดปากหมอเทียนอย่างลืมตัว เพราะกลัวจะพูดอะไรที่เด็กไม่สมควรรู้ให้น้องดรีมฟัง  หมอเทียนมองหน้าผมเเบบงงๆ ผมได้เเต่หัวเราะเเหะๆ



"ไม่นึกถึงเลยนะว่าไอ้ไนท์มันจะทำอะไรแบบนี้ มิน่าละทำไมมันเเปลกๆ"หมอเทียนและผมเรานั่งคุยกันที่โต๊ะหินอ่อนหน้าบ้าน ผมเล่าเรื่องผมกับพี่ไนท์ให้ฟัง เเต่เล่าไม่หมดเอาเเค่พออธิบายว่าทำไมถึงให้หนูดรีมรู้ไม่ได้

"ครับ"ผมก้มหน้าก้มตามองมือตัวเองเพราะไม่รู้จะพูดอะไรต่อ

"แต่มันก็น่าเเปลกนะ ที่ไอ้ไนท์มันไม่เอาเรื่องเลย  เอมันน่าแปลกจริง"หมอเทียนทำท่าเท้าคางเเละมองท้องฟ้าเหมือนกำลังคิด

"แปลกยังไงหรอครับ"ผมเองก็อยากรู้ในสิ่งที่เขาคิด

"ก็  คิดดูนะ มันรู้ว่าซินเป็นผู้ชาย เเต่มันก็ยังเเต่ง ทั้งๆที่ตัวมันเองไปขอย่ามันให้มันไปขอลูกสาวเขาเเท้ๆ คาดคั้นจนได้เเต่งนี่ไง เเต่พอเป็นเธอมันกลับทำเฉยเเถมไม่ว่าอะไรอีกมันเเปล๊กแปลก"คำพูดของหมอทำให้ผมเริ่มคิด

"พี่รู้ได้ไง"ผมอดแปลกใจอีกไม่ได้เหมือนกันที่หมอเทียนทำเหมือนรู้ดีจริงๆ

"เอ๊า ก็พี่กับมันเป็นเพื่อนซี้กันตั้งเเต่ตัวกะเปี๊ยก ไปมาบ้านนั้นก็บ่อยพี่จะไม่รู้ได้ไง   ไอ้ไนท์มันใจร้อนเเล้วก็เอาเเต่ใจจะตาย เเถมย่ามันก็ตามใจอีก เมื่อก่อนมันเอาเเต่ใจเเค่ไหนใครๆก็รู้   จนกระทั่งมันเเต่งงานจนมีลูกนี่แหละนิสัยเลยพลิกเหมือนฝ่าเท้าพลิกกลับหน้ากลับหลังนี่แหละ แต่หน้าเสียดายมันดันอาภัพเมียมันขับรถแหกโค้งจนได้หลับไม่มีวันตื่นมาจนถึงทุกวันนี้ไง เฮ้อมันเองก็น่าสงสารนะ เมียก็เสียแถมลูกยังมาตกบรรไดอีก เเค่วูบเดียวเด็กน่ารักๆอย่างน้องดรีมต้องกลายเป็นเเบบนี้"

"ตกบรรได้หรอครับ"ผมทำหน้าเเปลกใจที่เเค่ตกบรรไดถึงกับเดินไม่ได้ด้วยหรอ

"เปล่าหรอกครับ จริงๆเเล้วน้องดรีมเสียขาตอนที่เกิดอุบัติเหตุกับเเม่เธอ เเต่เธอโชคดีรอดมาได้ เเต่ขาก็เดินไม่ได้ ผมกับเพื่อนเคยผ่าตัดไปเเล้วรอบหนึ่ง มันก็ประสบความสำเร็จนะ ช่วงนั้นที่น้องดรีม เริ่มทำกายภาพเเละเริ่มกลับมาเดินได้........"หมอเทียนกำลังทำสีหน้าคิด

"มีอะไรหรือเปล่าครับ"ผมเร่งให้เขาพูดต่อ

"ซินรู้เเล้วเหยียบไว้เลยนะ"ผมพยักหน้า

"วันนั้น วันที่น้องดรีมจะตกบรรได พี่จะมาตรวจปกติน่ะเเหละ น้องดรีมคงจะดีใจที่พี่มาเลยจะลงมารับ เเต่ดันพลาดท่าหล่นลงมาจากชั้นบนสุด แต่สิ่งที่พี่เห็น พี่เห็น...........น้าของเธอเป็นคนผลักน้องดรีมลงมา"ผมถึงกับเหวอกับสิ่งที่หมอเทียนพูด

"อะไรนะ!!"ผมโพล่งแบบตกใจ หมอเทียนเอามือปิดปากเเล้วทำท่าให้ผมเงียบๆ

"พี่ไม่เเน่ใจหรอกนะ เเต่มันเร็วมากพี่เองก็ไม่มั่นใจว่าเขาผลักหรือพี่ตาฝาด บางทีน้องดรีมก็อาจจะตกลงมาเอง"

"แล้วพี่ได้บอกพ่อของเธอหรือเปล่าครับ"

"เปล่านะพี่กลัวจะใส่ร้ายเขาเพราะมันไม่มีหลักฐาน    เขาอาจจะมาจับน้องดรีมเเต่น้องดรีมพลาดท่าจนดูเหมือนผลักหรือเปล่าก็ไม่รู้เเต่ที่แน่ๆ น้องดรีมน่ะสิ ซ้ำรอยจุดประสาท ทีนี้เลยดับเลยขาน้องดรีมกลับมาเดินไม่ได้อีก ตอนนี้พี่ก็จนปัญญา แต่พี่ก็พยายามช่วยพวกเขานะ ตอนนี้พี่ติดต่อหมอเพื่อนที่อเมริกาเเล้ว เห็นว่ามีหมอที่จะรักษาน้องดรีมได้"

"จริงหรอครับ"ผมร้องแบบดีใจที่น้องดรีมจะได้รับการรักษา

"พี่ก็กะจะมาบอกพ่อของน้องดรีมเองนี่แหละ เเต่ไอ้ไนท์มันดันไปหาลูกค้า โทรไปหามันเดี๋ยวมันไปเซอร์ไพรส์ น่าเสียดายเนอะพี่ฝากซินบอกหน่อยละกัน"ผมพยักหน้ารับปาก

"แล้วน้องดรีมจะได้รับการรักษาเมื่อไรครับ"

"น่าจะเดือนหน้านะอย่างเร็วสุด เพราะตอนนี้พี่กำลังคุยกับทางโน้นอยู่ว่าจะเอายังไง"ในที่สุดน้องดรีมก็กำลังจะกลับมาเดินได้ซักที ผมรู้สึกหัวใจมันพองโตยังไงชอบกล

"พี่ต้องกลับก่อนละฝากบอกไอ้ไนท์ด้วยนะ  ว่าเเต่เราน่ะ  เป็นคนรักมันก็บอกมาเถอะ อย่าอายเลย"ผมถึงกับเหวอ

"นั่นเเน่แสดงว่าใช่ ไอ้ไนท์มันคงไม่กั๊กใครไว้ที่บ้านถ้ามันไม่ได้รักหรือห่วงหรอกนะ  พี่ไปละบายครับ"

"ค่ะ  ครับ"หมอเทียนกลับไปแล้ว และทิ้งปมอะไรไว้ให้ผมหลายๆอย่าง 


"ไม่ได้รักหรือห่วง"ผมย้ำคำนี้ซ้ำไปซ้ำมาในหัว            พี่ไนท์รักหรอ        ห่วงงั้นหรอ    ผมไม่อยากหลงตัวเองเลย แต่ก็อดเปรียบมันปรายไม่ได้ เเล้วปลายล่ะทำไมถึงให้อยู่เพราะพี่สาวเธอจากไปแล้ว หรืออาจเป็นเพราะเธอเป็นญาติฝ่ายเเม่ของน้องดรีม เขาจึงปล่อยให้ปรายยังอยู่ที่นี่ เเล้วปรายมีความสำคัญยังไงกับเขา เเล้วผมล่ะสำคัญอะไร

"เฮ้อ!!"ผมถอนหายใจให้กับความเหนื่อยกายเเละใจ ก่อนที่จะเดินขึ้นไปหาน้องดรีมเเละพาน้องดรีมทานข้าว เเละ เรียนหนังสือเหมือนทุกๆวันที่ทำ


................



"พี่ไนท์"ผมเรียกพี่ไนท์เบาๆ ในขณะที่เขากำลังนั่งอยู่ตรงโซฟาที่ห้องนั่งเล่น พี่ไนท์เหล่ตามองเพียงเเค่หางตาเเละกลับไปสนใจทีวีต่อ

"พี่ไนท์โกรธผมเรื่องเมื่อเช้าใช่ไหม"ผมถามเเต่กลับไม่ได้คำตอบอะไรเลย มันก็สมควรเเล้วที่ผมจะถูกทำแบบนี้ใส่

"วันนี้หมอเทียนมา เขาบอกว่าเขาหาหมอที่จะรักษาน้องดรีมได้เเล้ว"ไม่อยากหันมามองก็ช่าง ผมเองก็ไม่ชอบง้อใครบ่อยๆ ถือซะว่าบอกเเล้วละกัน

"เมื่อไร"พอผมจะลุกเดินหนี พี่ไนท์ก็โพล่งถามขึ้นมา

"ห๊ะ"ผมเหมือนไม่เข้าใจความหมาย พี่ไนท์หันมามองทำหน้าดุๆในเเบบที่ชอบทำใส่

"เมื่อไรน้องดรีมจะได้รับการรักษา"ปากพูดกับผมเเต่ตากลับมองไปทางอื่น

"เดือนหน้า พี่เทียนบอกว่าจะบอกอีกทีว่าจะเอายังไง"พี่ไนท์ทำท่าเฉย ผมได้เเค่ถอนหายใจเเละเดินขึ้นห้องนอน

ปรายเดินออกจากห้องของเธอพอดี สายตาเหน็บเเนมที่ส่งให้ผมทุกครั้งที่เจอมันทำให้ผมรู้สึกอึดอัด จากนั้นเธอก็ยิ้มเหยียดใส่ผม แต่ผมไม่สนใจและรีบเดินเข้าห้องเพราะไม่อยากปะทะคารมณ์กับเขาซักเท่าไร



ผมฟุบหน้าเข้ากับหมอนนุ่มๆ กลิ่นของคนๆนั้น เข้ามาในจมูกของผม รู้สึกว่าตัวเองจะชินกลิ่นเเบบนี้เเล้วสิ วันนี้มีอะไรมากมายให้คิดหนักหัวไปหมด ไหนจะเรื่องเเม่ เรื่อง ทราย เรื่องพี่ไนท์ เเละเรื่องน้องดรีม มันสับสนปนเปกันไปหมดจนไม่รู้ว่าจะเรียบเรียงเรื่องไหนก่อน ผมรู้สึกเจ็บจี๊ดขึ้นสมอง จนแทบทนไม่ไหวเลยต้องลงมาขอยาป้าเเป๊ดที่ห้องครัว พี่ไนท์ยังนั่งดูหนังอยู่เเบบนั้นเเละไม่หันมามองผมเลยแม้แต่น้อย  รู้สึกน้อยใจตัวเองเเละน้อยใจพี่ไนท์ขึ้นมา ไม่รู้ว่า..ทำไมเหมือนกัน.....................



....................

[PetitDragon]

สงสารซินอ่ะ 

[Noo_Patchy]

    ยัยปรายอยู่เบื้องหลังแน่ๆ  ยัยปลวก

[eern]

อ๊ายค้างมากมายทำไมทำกันงี้มาต่อเร็วๆนะคะ

[roseen]

 :beat:ยัยปราย

[jimmyFG]

อีนางปลายนี่เอง

สงสารชินจังเลยอ่ะ

[Rafael]

เอาชะนีไปเก็บที
ทำตัวน่ารำคาญ

[mentholss]

ไนท์อยู่เบื้องหลัง ทั้งเรื่องแต่งงานและเรื่องที่ทรายเอากิจการคืนมาได้แน่ๆ
(จากการวิเคราะห์และเดาเอา คาดว่า พระเอกน่าจะปิ๊งกับนายเอกตั้งแต่ตอน
ที่ยังไม่ได้แต่งชัวร์    )


ส่วนเรื่องน้องดรีมนั้น เป็นฝีมือนัง(มารร้าย)ปรายแน่ๆ ฟันธง

[SaJung13]

อ๊ากยัยน้าใจร้ายทำกับน้องดรีมได้ยังไง
มันน่า จิงๆ

[Pakbung Mazo]

  พี่ไนท์คือเบื้องหลังเรื่องที่ทรายหนีงานแต่ง จนซินต้องมาแต่งแทนใช่มั้ย??
 
___คำผิดนิดนึงค่า บรรได : บันได =)