ต่อ <<<<รอบดึก>>>
...............
"ปรายพี่จะไปดูงานซักอาทิตย์นะ จะพาคุณซินไปดูงานด้วย เธอช่วยดูเเลน้องดรีมให้พี่ด้วยเเล้วกัน" นายไนท์พูดในขณะที่กำลังทานอาหารมื้อเย็น
"อ้าวทำไมละคะพี่ไนท์ มีออเดอร์เข้ามาหรือคะ"นายไนท์พยักหน้า
"อื้ม ใช่"
"คุณ ผมไม่ไปได้ไหม ผมอยากดูแลน้องดรีมที่นี่"นายไนท์หันมามอง
"ฉันอยากให้นายเรียนรู้งานฉัน" ตอนนี้ผมรู้สึกว่าอาหารมื้อเย็นของผมมันฝืดๆคอซะเเล้วสิ
"แต่คุณซินเขาไม่เป็นอะไรเลยนะคะมันจะไม่เร็วไปหน่อยหรือค้ะพี่ไนท์ที่ให้เขาไปดูงาน จะทำเสียเรื่องเปล่าๆนะคะ"ผมเพิ่งเห็นเธอมีประโยชน์ก็คราวนี้ถึงเเม้ว่ามันจะทำให้ความรู้สึกของผม รู้สึกติดลบก็เถอะ
"เดี๋ยวพี่จะให้เธอเข้าไปที่บริษัท ไปช่วยประวิทย์เรื่องสิ้นค้า ไม่ต้องกลัวว่าจะไม่มีงานระหว่างที่อยู่ที่นี่ ป้าแป๊ดเดี๋ยวผมจะให้ไอ้บรีสมันมาช่วยดูอีกเเรงนะ" นายไนท์เเบ่งหน้าที่พร้อมตัดบท ทุกคนเหมือนโดนมัดมือชกให้ต้องทำตาม
"พรุ่งนี้นายก็เตรียมตัวด้วย"ผมพยักหน้าอย่างจำยอม ลองเปลี่ยนบรรยากาศบ้างก็ดี ถือซะว่าได้เที่ยวเเล้วกัน
ปรายแอบเหล่มองผมแล้วทำหน้าไม่พอใจ ก่อนจะลงมือทานอาหารต่อ ผมคงจะทำให้เธอเกลียดเข้าไปใหญ่ ผมรีบๆฝืนทานอาหารจนหมด โชคดีที่วันนี้น้องดรีมไม่ต้องลงมาทานข้าวด้วย เลยไม่ต้องมาเจอสภาพพวกผู้ใหญ่หน้าหงิก ให้เสียสุขภาพเด็ก
พอทานเสร็จผมรีบขอตัวทันที
น้องดรีมหลับไปแล้วผมเลยได้เเต่เข้ามาจูบราตรีสวัสดิ์เธอเบาๆ พอจะกลับห้องของตัวเอง นายไนท์ ก็ยืนเเอคท่ายืนพิงประตู
"คุณเป็นพวกย่องเบาหรือไง"ผมเเอบเน็บ
"ก็คงงั้นมั้ง หลับเเล้วสินะ น้องดรีม"
"คุณตาถั่วหรือไงก็เห็นๆอยู่" นายไนท์ยิ้มเเล้วเดินเข้าไปหาน้องดรีม ทำแบบที่ผมทำบ้าง แต่ผมไม่สนใจเลยเดินออกมาก่อน
"อย่าคิดนะ เเค่พี่ไนท์เลือกนาย ไม่ได้เเสดงว่าเขาจะชอบนายจริงๆ"ผมเลือกที่จะเดินผ่านโดยที่ไม่สนใจเธอ เพราะไม่อยากต่อปากต่อคำดอะไรมาก
"ถ้านายไม่ได้คิดอะไรกับพี่ไนท์ ทำไมนายไม่คิดหาทางกลับบ้านนายละ นายก็คงเหมือนคนที่เเล้วๆมาหวังจะคบกับพี่ไนท์เพื่อหวังผลประโยชน์" ผมหยุดเดินเเล้วหันกลับไปมองเธอด้วยความไม่พอใจ
"พอเถอะครับผมว่าคุณน่ะคิดมากไปเองหรือเปล่า"เธอยิ้มเหมือนมีชัยที่สามารถปั่นหัวผมเล่น
"รู้หรอกนะว่าจริงๆเเล้วน่ะพี่สาวเธอต้องเป็นคนมาที่นี่ แต่นายนะสวมรอยพี่สาวนายมาเอง ไม่อยากจะเชื่อว่าจะมีเรื่องอะไรเเบบนี้ด้วย"
"คุณรู้อะไร คุณปราย คุณต้องการอะไรคุณก็พูดมาสิ"ผมเค้นเอาคำตอบจากเธอ ทำไมเธอถึงได้เกลียดผมมากมายขนาดนี้
"ย่ะ ใครๆเขาก็รู้ทั้งนั้นว่าพี่ไนท์เเต่งงานกับพี่สาวเธอ ถ้าคุณย่ารู้ว่าเธอไม่ใช่พี่สาวเธอล่ะก็ แม่เธอเเย่เเน่" ผมกำมือเข้าหากันเเน่น รู้สึกวาเธอจะเล่นเเรงซะเเล้ว
"อย่ามายุ่งกับครอบครัวผม" ผมพูดเสียงเเข็งรู้สึกเหมือนจุดเดือดมันเเล่นถึงจุดสูงสุด
"ทำไม ห่วงนักหรือไง ไม่เห็นพวกเขาจะห่วงนายเลยซักคน ใครๆมันก็เห็นเเก่เงินทั้งนั้นใช่ไหมล่ะ ถึงได้ยอมขายลูกสาวเพื่อเงินน่ะ"
ผลั๊วะ
"กรี๊ด!!!"ปรายกรี๊ดดังลั่นบ้าน ที่ถูกผมตบเข้าหน้าอย่างเเรง ทุกคนในบ้านพากันเเตกตื่นวิ่งมาดูรวมถึงนายไนท์ด้วย
"พี่ไนท์ นัง นังซินมันตบปราย ฮึก"ปรายจับเเก้มที่ถูกผมตบเเล้ววิ่งไปฟ้องนายไนท์ทันที
"อะไร เมื่อกี้ยังจะตบคืนผมอยู่เลยนี่ มาสิ เข้าไปหาทำไมล่ะผู้ชายน่ะ อย่าคิดนะว่าเป็นผู้หญิงเเล้วไม่กล้าน่ะห๊า"ผมท้าเเล้วทำท่าจะใส่ต่อ มันเหลืออดเต็มที่ป้าเเป๊ดรีบดึงผมไว้
"มันเกิดอะไรกันขึ้น"นายไนท์ถามด้วยความตกใจเเล้วมองหน้าผมเหมือนต้องการคำตอบ
"คุณ คุณซินเขาตบปราย ปรายเเค่เตือนเขาให้เขาไปช่วยงานพี่ไนท์ดีๆเองนะคะ ฮึก ฮือ"ตอแหลจริงๆเลยผู้หญิงคนนี้
"โอ้โห คุณนี่เล่นละครได้เก่งจริงๆนะ เมื่อกี้เขาว่าแม่ผมว่าขายลูกสาว!!!"ผมฟ้องกลับเธอทำหน้าเหมือนไม่จริง
"ไม่ใช่นะคะคุณซินใส่ร้ายปราง"
"ไม่ได้เว้ย!!"ผมตะคอก
"หยุด ไม่อายหรือไงทะเลาะกันต่อหน้าคนใช้แบบนี้ เป็นเจ้านายซะเปล่า ไปซินคุณไปกับผม"นายไนท์ดึงเเขนปรายออกเเล้วเข้ามาหาผม ผมสะบัดเเขนไม่ให้ผู้ชายคนนี้มาถูกตัว
"ไม่ไปเว้ย ไม่ปงไม่ไปไหนทั้งนั้นเเล้ว เหลืออดเเล้วนะ"ผมตะคอกใส่
"ป้าแป๊ด คุณดรีมตื่นร้องไห้จ้าเลยค่ะ"พี่หนูนาวิ่งเข้ามาบอก
"ตายเเล้วเดี๋ยวฉันไปดูเอง"ป้าเเป๊ดรีบวิ่งไปทันที นายไนท์จับเเขนผมเเน่น ทันทีที่จับได้
"เห็นไหมพวกเธอทำให้น้องดรีมตื่นเเล้ว ไปซินไปคุยกับผมในห้อง ส่วนเธอปราย พี่จะมาถามเอาความจริงกับเธออีกที" พูดเสร็จนายไนท์ก็ลากผมเข้ามาในห้อง พอห้องปิดลงผมก็ทุบหมอนี่ด้วยความโกรธ
"เพราะนาย เพราะนายคนเดียว เพราะนายรู้ไหม" ผมทุบไปร้องไห้ไปตอนนี้ผมรู้สึกผมจะกักเก็บอารมณ์ต่อไปไม่ไหว นายไนท์พยายามรวบมือผมเเต่มันคงจะลำบากเพราะผมทุบไม่หยุด
"หยุดก่อนเถอะน่า นายสงบสติอารมณ์หน่อยได้ไหม"
"ไม่ฟังเว้ย"ผมตะคอก
"ฉันไม่รู้หรอกนะว่าปรายพูดอะไรกับนาย แต่นายควรเก็บอารมณ์บ้าง"
"แบบนี้น่ะหรอ" ผลั่ก!! ผมต่อยเข้าดั้งด้วยความโมโห ใส่หมอนี่ไปเต็มๆ
"ผมจะกลับ ถ้าคุณไม่ให้ผมกลับ ผมก็จะหนีไปซะ อยากจะทำอะไรก็เชิญผมไม่กลัวเเล้วล่ะ"ผมทำท่าจะเปิดประตูเเต่ถูกขัดไว้
"นายจะไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น" นายไนท์เหมือนจะคุขึ้นมาบ้าง แต่ก็ดูเหมือนจะเก็บกลั้นเอาไว้
"นายมีสิทธิอะไรมาห้ามฉัน"ผมตวาด
"สิทธิหรอ สิทธิเเบบนี้ไง" ริมฝีปากผม ถูกบดเบียดด้วยริมฝีปากของอีกคนอยางไม่ทันได้ตั้งตัว ผมตกใจพยายามดิ้นเเละผลักใสออกไป เเต่ดูเหมือนหมอนี่ไม่ยอมลดความพยายาม เเละบดเบียดริมฝีปากเข้ามาอีกจนผมหายใจเเทบไม่ทัน ความรู้สึกแปลกๆเเล่นเข้าสู้ร่างกายผมทันที ผมนิ่งลงนายไนท์ยังไม่ยอมผล่ะจูบ เเละยิ่งทำมันมากกว่านั้น ริมผีปากค่อยขยับบดเบียด ริมฝีปากของผมลิ้นของหมอนี่สอดเเทรกเข้ามาในโพรงปาก ตอนนี้ผมรู้สึกโลกมันเบาหวิว และรู้สึกอ่อนเเรงขึ้นมา ผมใช้เเรงสุดท้ายที่มีผลักออก
เราต่างคนต่างหอบ น้ำตาผมเริ่มเอ่อขึ้นอีกเเล้ว รู้สึกสับสนไปหมด
"ทำไม"ผมถามเสียงสั่นไม่เข้าใจหมอนี่เลย ไม่เข้าใจเลย
"ฉัน ขอโทษนะ"นายไนท์มองหน้าผมนิ่ง
ผมนิ่งเงียบ เเล้วนั่งฟุบลงกับพื้นกอดขาตัวเองเเล้วปล่อยโฮ
"ฮึก ฮึก ฮือ" ผมร้องให้กับเข่าตัวเอง ผมรู้สึกได้ถึงมือที่กำลังลูบหัวผม
"หยุดร้องเถอะ ฉันเข้าใจว่าตอนนี้นายรู้สึกยังไง แต่เรื่องบางเรื่องมันก็ยังไม่สมควรที่นายจะรับรูั ฉันขอโทษเเล้วกันที่ทำให้นายเจอเรื่องเเบบนี้" ไม่รู้ว่าหมอนี่พูดเรื่องอะไร ไม่รู้ว่าจะพร่ำบอกว่าทำไมว่าขอโทษ ผมเองก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน
"เงยหน้าขึ้นมองฉันสิ"นายไนท์จับคางผมเงยขึ้น ตอนนี้หน้าผมคงดูเเทบไม่ได้เลย
"ฉันสัญญา ว่าเรื่องลงตัวเมื่อไร ทุกอย่างจะถูกเปิดเผยให้นายรู้ ตอนนี้มันอาจจะดูซับซ้อนแต่ฉันอยากให้นายทน เพื่อเเม่เเละพี่ของเธอ"หมอนี่พูดด้วยสายตาที่จริงจัง เเล้วนิ่งเงียบ ผมเเละเขาเราจ้องตากัน สายตาของนายไนท์ดูสับสนในสิ่งที่กำลังจับจ้องผม ด้วยตาที่สั่นไหว ทำให้ผมรู้สึกแปลกๆ หน้าที่โน้มเข้ามาใกล้มันทำให้ผมใจเต้นขึ้นมาทันที ริ่มฝีปากของผมเเละเขาประกบเข้าหากันอีกครั้ง ผมหลับตาลงเพื่อรับสัมผัสอุ่นนั่น ซักพักนายไนท์ผล่ะออกเเล้วทำหน้าแปลกๆ
"บางทีนายอาจอยากจะสงบสติอารมณ์ เอ่อ ฉันไปดูน้องดรีมก่อนดีกว่า"นายไนท์รีบเดินออกจากห้องทันที
ตอนนี้หน้าของผมมันคงจะเเดงเเป๊ดเเน่ๆ ผมรู้สึกเหมือนวิญญาณจะออกจากร่าง ทำไมหมอนั่นมันช่างหยาบคายขนาดนี้นะ ขโมยกระทั่งจูบของผม ผมยังไม่เคยจูบใครเลยนะ หมอนั่นเป็นคนเเรกที่ทำแบบนี้ ใจของผมที่มันกำลังเต้นรัวจนจับจังหวะไม่ทัน ไม่ได้สนใจเรื่องที่หมอนั่นพูดเมื่อกี้เลยเพราะอะไรนะ หมอนั่นถึงได้ทำกับผมแบบนี้ ความรู้สึกถาโถมเข้ามามากมายก่อนที่มันจะหายวับไปกับตา
บางอย่างมันดูซับซ้อนซะจนผมรับไม่ไหวจริงๆ
หมอนั่นกำลังทำอะไร แล้วครอบครัวผมกำลังทำอะไร เรื่องเเต่งงานมันเป็นเเค่เรื่องบังเอินเท่านั้นไม่ใช่หรือไง ทรายหนีไปเเล้วผมปลอมตัวเเต่งเเทน แต่หมอนั่นพูดเหมือนกับว่าหมอนั่นรู้ดีว่าเรื่องมันเป็นอย่างไร ผมยังก้มหน้างุดเข้าหาหัวเข่าตัวเองเหมือนเดิม
ทุกคนทำเหมือนซินเป็นเด็ก
ทุกคนไม่เคยบอกอะไรซินเลย
ทุกคนทำเหมือนซิน ไม่สำคัญสำหรับพวกเขา
ความน้อยอกน้อยใจมันรู้สึกแทรกเข้ามาอีกแล้ว แม่เคยว่าซินหาว่าซินชอบทำตัวไร้ค่า เเต่การทำตัวไร้ค่าของซินเเบบนี้มันกลับทำให้เเม่มีความสุข ทรายเคยว่าซิยบ่อยว่าซินชอบทำตัวเหมือนเด็กไม่รู้จักโต เเต่การกระทำของซินมันก็ช่วยให้ทรายพ้นทุกข์ ซินไม่รู้ว่าจะต้องทำอย่างไรต่อไป ถ้ากลับก็เหมือนหนีตัวเอง แต่ถ้าเดินหน้าต่อไปไม่รู้ว่าตัวเองจะเจอกับอุปสรรค์อะไรอีก ผมนอนกับพื้นพรมไม่มีกะจิตกะใจ ที่จะลุกไปไหนเเล้ว
"ซักวันซินจะเป็นนักวาดภาพที่ยิ่งใหญ่" ผมเคยบอกกับพ่อเเบบนั้น
"พ่อครับ ซินอาจจะไม่เป็นนักวาดภาพที่ใหญ่ แต่ซินจะเป็นผู้ที่เปลี่ยนอนาคตของใครบางคนแทนได้ไหมครับ"ผมหลับตาลง และพูดกับพ่อที่ร่วงลับไปแล้ว ถ้าพ่อได้ยิน ขอให้พ่อช่วยซิน ขอให้พ่อคุ้มครองซินให้พ้นจากอันตรายด้วยนะครับ คุณพ่อ....
.................
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
