บทบาทที่10
พี่ไนท์ยังทำหน้าเฉยชาใส่ผมอยู่ ตั้งเเต่เมื่อวานพี่ไนท์ก็ทำตัวหมางเมินผม มันทำให้ผมรู้สึกอึดอัด ตอนนี้ผมทำได้เเค่ทำตามหน้าที่ตัวเอง คือดูเเลน้องดรีมต่อไป
"พี่ซินคะ กระเทยคืออะไรหรอคะ"ผมทำหน้าตาตกใจ
"น้องดรีมเอามาจากไหนครับ"
"น้าปรายค่ะ น้าปรายบอกหนูว่าพี่ซินเป็นกระเทย เเล้วกระเทยเป็นยังไงคะ"ผมถอนหายใจ รู้สึกว่ามันเริ่มจะเอียนกับผู้หญิงคนนี้เสียเเล้วรู้สึกว่าเธอจะเล่นเเรงขึ้นทุกวัน
"กระเทยก็คือผู้ชาย นี่หล่ะครับ เเต่ทว่าใจของเขาอยากเป็นผู้หญิง ถ้าน้องดรีมโตน้องดรีมก็คงจะรู้เองล่ะครับ"ผมลูบหัว น้องดรีมมองตาปริบๆคงจะไม่เข้าใจความหมาย
"เเล้วพี่ซินใจเป็นผู้หญิงไหมคะ"ผมหัวเราะให้คำพูดของเด็กที่ไร้เดียงสาช่างสงสัยคนนี้
"น้องดรีมคิดว่าไงครับ พี่ซินเหมือนผู้หญิงไหมล่ะ"น้องดรีมส่ายหัว
"พี่ซินหน้าเหมือนผู้หญิงก็จริงเเต่พี่ซินไม่เห็นจะทำตัวเหมือนผู้หญิงเลยค่ะ"ความใสซื่อของเด็ก คิดยังไงก็พูดเเบบนั้น ผมรู้สึกโกรธผู้เป็นน้าของเธอจริงๆ
"หรอครับ"ผมยิ้มให้เธอเเละห้อมเเก้มฟอดหนึ่ง
อย่างน้อยตอนนี้ก็ยังมีน้องดรีมที่สามารถคุยเล่นกับผมเเละทำให้คลายความเหงาไปได้ ช่วงนี้ฝนตกบ่อย ผมเลยไม่มีโอกาศที่จะพาน้องดรีมออกไปตากอากาศได้เลย ผมยังคิดกังวลอีกหลายๆเรื่อง พี่ไนท์ไม่พูดกับผมมันยิ่งทำให้ผมกลุ้มใจ เวลาถูกมองเเค่หางตานั่น มันทำให้ปวดใจพิลึก ผมอยากจะตะโกนถามใส่หน้าจริงๆว่าผมผิดอะไร ทำไมเขาถึงใจร้ายขนาดไม่ยอมพูดกับผมเเบบนี้ บรรยากาศที่ฝนโปรยปรายเเบบนี้มันชวนให้ง่วงเหงาหาวนอนเสียจริง น้องดรีมหลับไปแล้ว เเต่ผมยังคงตาแป๋ว เเละคงนอนไม่หลับหรอก เพราะเรื่องมากมายมันมักจะวนเวียนให้คิดตลอด วันนี้หมอหลิงก็น่าจะมา ถ้าเธอมาผมคงได้มีเพื่อนคุยเเก้เหงาบ้าง อาจเป็นเพราะฟ้าฝนแบบนี้ หรือบางทีเธอออาจจะไม่ว่างจริงๆ คิดถึงเพื่อนๆของผมจริงๆ ป่านนี้มันจะคิดถึงผมบ้างไหม วันเวลาเเห่งความสนุกผมเคยมี เเล้วถ้าเกิดว่าผมต้องจมอยู่กับที่นี่จริงๆ ความสุขแบบนั้นมันจะมีขึ้นอีกไหม
ต่อมน้ำตาของผมนี่มันชั่งเเตกง่ายเหลือเกิน ผมปาดน้ำที่ตอนนี้มันไหลไม่หยุด ฝนที่กำลังตกเเบบไม่มีทีท่าจะหยุดมันยิ่ง สร้างบรรยากาศได้ดีจริงๆ
เหงาเหลือเกินครับพ่อ
ซินควรจะทำยังไงดี
เขากำลังปั่นหัวซินอยู่หรือเปล่า
แล้วทำไมเขาถึงทำเเบบนั้น
คิดเเล้วมันปวดใจ การรักใครสักคนมันยากขนาดนี้เลยหรือ ทำไมความรักของผมมันช่างทุกข์แบบนี้ ตอนนี้ผมรู้เลยว่าผมรักพี่ไนท์เเล้วจริงๆ ทันทีที่รู้เรื่องทราย ความกลัวของผม คือผมไม่ต้องการให้ทรายกลับมา ทั้งๆที่เมื่อก่อนผมรักทรายมาก เเละยอมทำเพื่อเธอ แต่มาตอนนี้ทุกๆอย่างมันกลับกันมันเหมือนผมกำลังจะกลายเป็นคนเห็นเเก่ตัวไปแล้วหรือเปล่า
"คุณซินเป็นอะไรคะ"ป้าเเป๊ดเดินเข้ามาเเละเห็นผมกำลังร้องไห้ บอกตามตรงผมหยุดน้ำตาไม่ได้จริงๆ ป้าเเป๊ดรีบเดินเข้ามา ผมไม่รู้จะทำไงได้เเต่สวมกอดเธอไว้ เธอเปรียบเสมือนญาติผู้ใหญ่ของผมในตอนนี้
"คุณซินอย่าร้องเลยนะคะป้าเห็นเเล้วป้าก็เศร้าตาม"ผมพยักหน้าเเต่น้ำตามันก็ยังไหลอยู่เเบบนี้
"เฮ้อ ป้าก็ไม่รู้จะช่วยคุณยังไง เพราะป้าเองก็เป็นเเค่เเม่บ้านคนๆหนึ่ง แต่ป้าก็อยากจะปลอบคุณ คุณซินหยุดร้องเถอะค่ะ"
"ป้า ผมควรจะทำยังไงดีครับ ตอนนี้ซินสับสนเหลือเกิน ฮึก"ผมพูดปนสะอื้น ป้าเเป๊ดทำหน้าเศร้า เเละเช็ดน้ำตาให้ผม
"บางอย่างเราก็ควรที่จะต้องใส่ใจ แต่บางอย่างเราควรลืมๆมันไปบ้างก็ดีนะคะ คุณซินอาจกำลังคิดอะไร ป้าไม่รู้หรอกค่ะ แต่ที่ป้าจะบอกก็คือคุณซินทำในสิ่งที่คุณทำอยู่มันดีเเล้ว คุณซินรู้ไหมคะว่าทำไมป้าถึง ไม่พูดเรื่องเจ้านายทำไมป้าถึงเป็นคนใช้ที่ซื่อสัตย์ทำงานมาเป็นสิบๆปีเเบบนี้ จริงๆเเล้วบางอย่างมันก็อัดอั้นใจนะคะแต่เราก็พูดไม่ได้เพราะบางครั้ง มันอาจจะทำให้เราเดือดร้อนสู้เราอยู่อย่างเข้มเเข็งและอดทนเอาชนะสิ่งที่ทำให้เราทุกข์อยู่ดีกว่าค่ะ"ผมนิ่งเงียบเเละคิดในสิ่งที่ป้าพูดท่านให้กำลังผมทำให้ใจผมสงบลงได้บ้าง ป้าแป๊ดลูบหัวผมเบาๆนานมากที่ป้าเเป๊ดลูบหัวเเละปลอบผม
"คุณซิน รู้ไหมคะว่าทำไม คุณปรายเธอถึงมาอยู่ที่นี่"ผมส่ายหัว ผมเองก็อยากรู้เหมือนกันว่าทำไม วันเเรกที่ซักถามประวัติ ป้าเเป๊ดไม่ยอมเล่าอะไรให้ผมฟังเลย จากนั้นผมจึงไม่สนใจอีก
"ถ้าหากคุณซินคือคนที่ใช่ของคุณไนท์จริงๆ คุณก็ควรรู้เรื่องทั้งหมดไว้ คุณจะได้ไม่แคลงใจอีก"ป้าผลักผมเบาๆเพื่อให้ผมได้ฟังเธอ ผมนั่งตรงเเละรอเรื่องที่ป้าจะพูด ป้าเเป๊ดทำหน้าเศร้าขึ้นมาทันที
"เมื่อก่อนป้าเป็นคนของบ้านคุณมะปราง ป้าเป็นคนใช้ที่ตามคุณมะปรางมาที่นี่ คุณมะปรางเธอเป็นคนดีค่ะ ถึงเเม้ว่าพ่อเเม่เธอจะเสียไป เเต่เธอก็ยังให้ความสำคัญกับป้า....................."
"คุณมะปรางเป็นลูกสาวคนโต ที่พ่อเเม่ตั้งความหวังไว้สูง ถึงเเม้เธอจะถูกห้ามในหลายๆสิ่ง เเต่เธอก็ยังยิ้มและยืนหยัดสู้ได้ เธอเป็นคนที่เข้มเเข็งมาก ถึงเเม้ว่าพ่อเเม่เธอจะให้ความสำคัญกับลูกสาวคนเล็กอย่างคุณปราย แต่คุณมะปรางไม่เคยคิดที่จะน้อยใจเลย เธอเองก็รักน้องสาวเธอ แต่น้องสาวเธอกลับคิดว่าที่พี่สาวเธอทำเพราะต้องการให้พ่อเเม่มาสนใจเธอบ้าง.................... คุณปรายได้รับความรักจากพ่อเเม่ คุณปรายได้ทุกสิ่งทุกอย่างที่ต้องการ เเต่คุณมะปรางเพราะเป็นลูกสาวคนโต พี่ต้องย่อมเสียสละเพื่อน้องเสมอ จริงๆเเล้วคุณปลายเธอก็เอาเเต่ใจมาแต่ไหนแต่ไรเเล้วล่ะค่ะ ตั้งเเต่เด็กจนกระทั่งป่านนี้ ป้ายังจำได้ดี วันที่คุณปรายใส่ร้ายพี่สาวเธอว่าเป็นคนผลักเธอจนล้มเข่าถลอก คุณพ่อคุณแม่โกรธมากถึงขนาดตีคุณมะปรางจนเป็นเเนวเลยล่ะค่ะ ป้าได้เเค่สงสารเท่านั้นเพราะไม่สามารถยุ่งเรื่องเจ้านายได้ ก็ทำได้เเค่เพียงปลอบใจเท่านั้น"
คุณมะปรางช่างน่าสงสารจริงๆไม่คิดเลยว่าน้องสาวของเธอจะตัวน่ารังเกียจได้ถึงขนาดนี้ ผมเองก็มีพี่น้องเเละเราก็ไม่เคยที่จะทะเลาะกัน มีเเต่จะให้กำลังใจกันในเวลาที่ล้มเเละช่วยกันดันในเวลาที่ประสบความสำเร็จ พ่อเเม่ของผมท่านสอนให้เรารักกันเสมอ ไม่เคยที่จะให้ใครต้องดูเเลใครพี่น้องต้องดูเเลกันเเละกัน ผมรู้สึกสงสารเธอจับใจ
"เเล้วทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่ได้ละครับป้า"ผมถามเพราะป้าแป๊ดเหมือนกำลังคิดเเละใบหน้าของเธอบ่งบอกได้เลยว่าเธอกำลังเศร้ามาก เพราะน้ำตาที่เริ่มเอ่อมาที่ขอบตา
"มันอาจจะดูซับซ้อนนะคะคุณซิน เเต่ป้าจะพยายามเล่าต่อ จริงๆเเล้วคุณไนท์กับคุณมะปรางเขาเป็นเพื่อนกันค่ะ เป็นเพื่อนที่สนิทกันมาก มากเสียจนใครต่อใครก็คิดว่าเป็นคู่รักกัน ถึงใครจะมองเเบบนั้นแต่ป้ารู้ค่ะคุณมะปรางเธอเห็นคุณไนท์เป็นเเค่เพื่อนคนหนึ่ง แต่คนอื่นๆไม่ได้คิดเเบบนั้น จู่ๆวันนั้น..............คุณเเม่ของคุณไนท์ก็มาขอคุณมะปราง พ่อเเม่ของคุณมะปรางก็เห็นดีเห็นงามก็เลยตกลงยกลูกสาวให้ คุณมะปรางไม่มีสิทธ์มีเสียงมาแต่ไหนแต่ไรเเล้วทำได้เเค่เพียงยอมรับในสิ่งที่พ่อเเม่ต้องการ..........คุณปรายรู้เข้าเธอก็อิจฉา เธอไปร้องขอพ่อเเม่ของเธอให้เปลี่ยนจากคุณมะปรางเป็นเธอเเทนได้ไหม ที่จะเเต่งกับคุณไนท์เเทน"ผมถึงกับเหวอทันที คิดไม่ถึงว่าปรายเธอจะร้ายถึงเพียงนี้ ป้าเเป๊ดเห็นสีหน้าผมเเล้วก็ยิ้มทั้งน้ำตา
"พ่อเเม่เธอก็หนักใจ เเต่ในเมื่อเขาต้องการพี่สาวไม่ใช่น้องสาว ถ้าพวกเขาทำตามที่ลูกสาวคนเล็กร้องขอล่ะก็ พวกเขาคงได้ถูกด่าว่าบ้าเเน่ๆ คุณปรายเธอได้เเต่เก็บความโกรธ ป้าเห็นค่ะ ป้าเห็นสายตาที่เธอมองมาทางคุณมะปราง มันทำให้ป้านึกกลัว กลัวว่าเธอจะทำอะไรคุณมะปราง เเต่นั่นมันก็เเค่สิ่งที่ป้าเห็นป้าโล่งอกทันทีที่ไม่มีเรื่องร้ายเเรงอะไรเกิดขึ้น จนผ่านงานเเต่งงาน เเละคุณมะปรางเธอก็มาอยู่ที่นี่ตอนนั้นป้ายังไม่ได้ตามมาหรอกค่ะ ป้ายังรับใช้นายเก่านั่นก็คือพ่อเเม่ของเธอ คุณมะปรางเเต่งออกไปได้ไม่นานนักคุณผู้ชายก็ล้มป่วย คุณท่านน่าสงสารมากตอนที่ล้มป่วยก็มีเเต่คุณมะปรางมาคอยดูเเล เเละเเม่ของเธอเท่านั้น แต่คุณท่านก็เเก่มากแล้วจริงๆ เเละท่านก็เสีย คุณเเม่ของคุณมะปรางเธอเสียใจมากเพราะขาดเสาหลักของบ้าน คุณมะปรางเธอรักครอบครัวมากค่ะ เธอจึงขอคุณไนท์เเละพาเเม่และน้องมาอยู่ด้วยเเละเธอก็ไม่ลืมป้ายังคงให้ป้าตามมาด้วยเพราะป้าเองก็ไม่มีใคร ผ่านไปไม่กี่เดือนคุณแม่ของเธออยู่ได้เพียงไม่นาน ท่านก็เสียตามสามีเธอไป ก็เหลือเพียงเเค่น้องสาวเธอคนเดียวเท่านั้น คุณมะปรางเธอเป็นคนรักน้องอยู่เเล้วเธอจึงไม่ปล่อยให้คุณปรายลำบาก เธอจึงขอให้คุณไนท์อย่าไล่คุณปรายออกจากบ้าน คุณไนท์ก็เป็นคนดีนะคะ เขาไม่เคยคิดจะไล่น้องของเธอออกไปเลย ถึงเเม้ว่าบางครั้ง น้องสาวของเธอ ชอบมาเกาะเเกะจนคุณไนท์รำคาญบ้างเป็นบางครั้งก็เถอะ"
"ป้าครับผมสงสัย ถ้าพี่ไนท์กับคุณมะปรางเป็นเเค่เพื่อนกันเเล้วน้องดรีมเธอเกิดมาได้ไงครับ" ป้าเเป๊ดมองหน้าผมเเล้วยิ้มอีกเเต่ตอนนี้เเววตาเธอเหมือนเธอกำลังสะใจอะไรบางอย่าง
"คุณซิน ถ้าคุณได้ฟังอาจจะตกใจ เเละคิดว่ามันอาจเป็นเรื่องที่แปลกมากเลยล่ะค่ะ คนเราทำดีย่อมได้ดี ทำชั่วมันก็มักจะไม่ได้ดีเสมอ คุณรู้ไหมสองปีผ่านมา หลังจากที่เขาเเต่งงานกันเเละคุณมะปรางเพิ่งจะเสียพ่อเเม่ไป คุณไนท์ไม่เคยเเตะต้องเธอเลย แถมยังเเยกห้องนอนด้วยนะคะ เมื่อก่อนป้าเคยสงสารคุณมะปรางที่เธออาภัพรัก เเต่ตอนนี้ป้าคิดว่าไม่เเล้วล่ะค่ะ วันนั้นวันที่มันเกิดเรื่องเเละเป็นสาเหตุที่ทำให้มีน้องดรีม เป็นเพราะป้าเองเเหละ รู้ไหมคะว่าทำไม เพราะคุณปรายเธออยากได้คุณไนท์จนตัวสั่นถึงขนาดยอมวางยานอนหลับพี่สาวตัวเอง เเละผสมยาปลุกเซ็กส์ในเเก้วเบียร์เพื่อให้คุณไนท์ดื่มไงคะ"ป้าเเป๊ดพูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจังเเละใส่อารมณ์ ตอนนี้ป้าเเป๊ดเธอดูน่ากลัวเหลือเกิน เหมือนกับว่าเธออัดอั้นใจมานานเเต่ไม่อาจจะระบายได้ เเต่พอได้ปลดปล่อยทุกๆอย่างมันจึงพรั่งพรูออกมาเต็มที่
"มันเกิดขึ้นได้ยังไง"ผมอุทาน ด้วยความตกใจปนสงสารคุณมะปรางขึ้นมา
"วันนั้นเป็นวันเกิดของคุณไนท์ค่ะ พวกเขาจัดงานวันเกิดที่บ้าน เเละมีการดื่มตามปกติสำหรับบรรดาเพื่อนๆของคุณไนท์นั่นแหละ เเต่พองานเลิกเเต่คุณปรายไม่เลิก และวันนั้นคุณมะปรางเธอก็เป็นหวัด ความหวังดีของคุณปรายที่ให้ยานอนหลับคุณมะปรางทาน แต่คุณมะปรางกลับคิดว่านั่นเป็นยาที่คิดว่าน้องเธอเป็นห่วงว่าเธอป่วย ป้าเห็นกับตาเเละเเอบเก็บซองยาที่เหลือ พอคุณมะปรางหลับ คุณปรายก็ลงมาข้างล่าง ซึ่งคุณไนท์กำลังดื่มอยู่คนเดียว ป้าเเอบดูอยู่ตลอดค่ะคุณซิน ป้าเห็นกระทั่งคุณปรายใส่อะไรลงในเเก้วของคุณไนท์ แต่ป้าคงไม่ยอมให้คุณปรางได้ในสิ่งที่เขาสมหวังหรอกค่ะ............. ป้าเเอบเอายานอนหลับผสมกับเบียร์ลงไปในเเก้วของคุณปรายก่อนหน้านี้เเล้ว เเละป้าเองเป็นคงส่งคุณไนท์ไปที่ห้องคุณมะปรางเพียงคืนนั้นคืนเดียว คืนเดียวเท่านั้นที่ป้าจะทำเพื่อคุณมะปราง"คุณป้าเธอเปลี่ยนสีหน้ามาเป็นเศร้าเหมือนเดิมอีกแล้ว ผมเองก็เข้าใจว่าป้าแป๊ดคงรักคุณมะปรางมากถึงขนาดยอมเสี่ยงเเละทำในสิ่งที่มันผิด แต่ถึงรู้เธอก็ยังทำ ป้าเเป๊ดเธอเป็นผู้หญิงที่ใจเด็ดจริงๆ
"คุณซินรู้ไหมคะเช้ามาคุณปรายเเทบจะกรี๊ดลั่นบ้านด้วยความโกรธ ป้ารู้สึกสะใจมากเลย................คุณไนท์เเละคุณมะปรางพวกเขาก็ได้เป็นสามีภรรยากันจริงๆ เเละไม่กี่เดือนต่อมาคุณมะปรางเธอก็ต้องท้อง ป้าคิดว่าป้าทำถูกเเล้วล่ะค่ะ เพื่อปกป้องคุณมะปราง ปกป้องคุณไนท์ ป้าถึงต้องทน เเละคอยเเบกรับความลับนี้ไว้ในใจ เเต่ป้าจะบอกคุณซินไว้นะคะ ว่าถึงพวกเขาจะดูรักกันเเค่ไหนสำหรับคุณไนท์เเละคุณมะปรางก็คือเพื่อนรักกันจนตายค่ะ.............. ส่วนน้องดรีมก็คือคนที่พวกเขารักมากที่สุดถึงเเม้ว่าพวกเขาจะไม่ได้ตั้งใจ เเต่ก็ยังรักในเเบบที่พ่อเเม่รัก ที่ป้าทนอยู่เพราะป้าต้องคอยปกป้องคุณมะปรางกับน้องดรีมยังไงล่ะคะ เพราะป้าไม่ต้องการให้พวกเขาโดนทำร้ายเพราะน้องสาวเเละน้าสาวเเท้ๆของพวกเธอ"ป้าแป๊ดร้องไห้ทันทีที่พูดจบ ผมเพียงได้เเค่จับมือของเธอไว้ เเละไม่อาจพูดอะไรได้เลย เรื่องทั้งหมดมันเป็นเรื่องที่เลวร้ายที่สุดที่ผมเคยฟังมา มันเลวร้ายยิ่งกว่าละครน้ำเน่าที่เเม่ชอบดูเสียอีก
"ป้าพอเถอะครับ ซินเข้าใจเเล้วป้าไม่ต้องเล่าเเล้วก็ได้ ซินขอโทษ ซินไม่ได้ตั้งใจให้ป้าพูดในสิ่งที่ไม่อยากจะพูดถึง"ผมพูดเสียงเศร้า เเละสงสารป้าจริงๆ
"ป้าอยากเล่าให้คุณฟังอยู่เเล้วล่ะค่ะ คุณซินไม่ผิดอะไรเลย เเต่ป้าอยากให้คุณรู้ว่า คุณควรอยู่ห่างๆเธอไว้เพื่อความปลอดภัยของคุณ"ผมพยักหน้ารับ ป้าแป๊ดเลิกร้องเเละเช็ดคราบน้ำตาออก เเละเริ่มปรับตัวเพื่อให้ดูปกติ
"ครับป้าซินจะระวังตัวเอง ขอบคุณมากครับ"ผมยิ้มเเห้งๆให้เธอ เธอก็เหมือนกัน เธอลูบหัวผมอย่างเบามือ ทำให้ผมรู้สึกว่าป้าแป๊ดท่านรักผมอย่างจริงใจไม่ได้เสเเสร้งเพื่อให้ตัวเองดูดี
"เอาละป้ามีงานต้องทำอีกเยอะ คุณซินก็อย่าเศร้าเลยนะคะจงเข้มเเข็งเข้าไว้ไม่มีใครจะเอาชนะเราได้ เท่ากับเราเอาชนะหัวใจตัวเอง"ผมพยักหน้า เธอยิ้มให้กับผมอีกครั้งก่อนจะเดินพ้นประตูไป ป้าหันกลับมาอีกครั้ง
"อ้อป้าลืมบอกสาเหตุ ที่แม่คุณไนท์มาขอคุณมะปราง รู้ไหมคะว่าทำไม"ผมส่ายหัว
"ก็เพราะคุณไนท์เขาให้เเม่เขาไปขอผู้ชายแต่งงานน่ะสิคะ คุณพ่อคุณไนท์โกรธจนบ้านเเทบเเตกเลยค่ะ อันนี้คุณเทียนเคยเล่าให้ฟัง"แล้วป้าเเกก็เดินหัวเราะออกไป
ผมมึนงง อะไรนะ พี่ไนท์จะไปขอผู้ชายมีเเบบนี้ด้วยหรอ เเสดงว่าพี่ไนท์ก็เป็นเกย์มาตั้งเเต่เเรกเเล้วสิ ผมปิดปากตัวเองด้วยความเเปลกใจ สิ่งที่ป้าแปดเล่าให้ฟังเมื่อครู่ถ้าไม่เห็นกับตาตัวเองหรือเคยโดนมาเเล้วล่ะก็ผมคงคิดว่าป้าแป๊ดเล่านิยายให้ผมฟังเเน่ๆ ทำไมชีวิตคุณมะปรางเธอถึงได้เลวร้ายเเบบนี้ เเต่เธอก็ได้ตายจากไปเเล้วความทุกข์ทั้งหมด มันคงไม่มีให้เธอรู้สึกอีกเเล้ว วันนี้ทั้งวันผมเเทบไม่มีกะจิตกะใจที่จะเล่นกับน้องดรีมเลย เหมือนป้าเเป๊ดจะรู้ เเละให้พี่หนูนามาดูเเลเเทน ผมบอกกับน้องดรีมว่าผมรู้สึกไม่ดีนัก เเละออกมานั่งปะติดปะต่อเรื่องราวได้ยินเเละได้เจอมา
ผมเดินไปที่หาดทรายทั้งๆที่กำลังใช้ความคิด มันทำให้ผมเดินเพลินจนมาถึงชายหาดซึ่งอยู่ห่างจากตัวบ้านไม่ไกลนัก และช่วงนี้น้ำขึ้นด้วย ผมจึงอยากลองเเช่น้ำทะเลเย็นๆบ้างเพื่อความร้อนในใจจะได้เย็นลง
ผมยืนอยู่เเบบนั้น เเละก็ยังคิดถึงเรื่องที่ป้าเเป๊ดเล่า พี่ไนท์จะขอผู้ชาย บ้าไปแล้ว พี่ไนท์คนนี้น่ะหรือ แล้วผู้ชายคนนั้นที่พี่ไนท์ต้องการล่ะคือใคร ใครกันที่เป็นคนๆนั้นที่พี่ไนท์รักถึงขนาดขอเเม่ตัวเองไปขอผู้ชายเเต่งงาน แล้วพ่อเเม่ที่ไหนจะยอมรับกันล่ะ ผมละอดจะขำกับความบ้าบิ่นของผู้ชายคนนี้ไม่ได้จริงๆ ผมเองก็คงจะรู้ตัวเองเเล้วล่ะว่าผมคงไม่มีทางไปเดินในหัวใจของเขาได้เเน่ๆเพราะเขาเองก็มีคนที่เขารักอยู่เเล้ว ................. ไอ้ซินเอ๊ยแกอกหักครั้งเเรกเลยนะแถมเป็นรักเเรกของเเกอีกมันน่าอายจนเเทนจะมุดทะเลเลยไหม
"เฮ้อ!"ป้าเเป๊ดผมจะจำที่ป้าเเป๊ดสอน เเละผมจะต้องทำมันให้ได้ ผมจะทนทนให้ถึงที่สุด ..................
ตอนนี้เหมือนผมจะให้กำลังใจตัวเองจนรู้สึกดีขึ้น มองไปทะเลสีครามจนสุดลูกหูลูกตา ตั้งเเต่มาที่นี่ก็ได้เเค่มองไม่เคยได้ลงเล่นสักครั้ง เเต่ก็อย่างว่าอีกเเหละเล่นคนเดียวจะสนุกอะไร ผมเดินลงทะเลจนถึงเข่าน้ำทะเลที่ใสจนเห็นเม็ดทรายเเละปลา ข้างหน้าผมเห็นปลาฝูงหนึ่งจึงนึกสนุกจึงเดินเข้าไปอีกหน่อยจนถึงน่าเเข้ง ปลามันก็ว่ายหนีจนนึกเสียดายเเละยืนอยู่สักพัก ช่วงที่ใกล้เวลาเย็นๆคลื่นทะเลยิ่งเเรง เเต่ผมก็ยังยืนโดยที่ไม่ขยับไปไหน ปลาทะเลตัวเล็กๆมันเริ่มเข้ามาตอดขาผมจนผมรู้สึกจั๊กจี้ เเละเพราะว่าผมใส่กางเกงสามส่วนด้วยมันเลยมาลุมตอดขาผมใหญ่ ผมมองดูท้องฟ้าเริ่มเปลี่ยนสีเป็นสีส้ม มันคงจะเย็นมากเเล้วและผมก็คงต้องกลับไม่งั้นใครบางคนที่เจ้าอารมณ์มาเห็นได้วีนเเตกแน่ๆ คลื่นก็เริ่มสูงขึ้นเรื่อยๆอีก ผมได้ยินเสียงใครเรียกเเว่วๆ แต่คิดว่าผมหูฝาด พอจะขยับขาหันหลังกลับขึ้นฝั่ง
"ชิบหายเเล้ว ตะคริวกิน"มิน่าล่ะทำไมเท้ามันถึงตึงๆคงเพราะเเช่น้ำนานเกินไปแน่ๆ แล้วผมจะควรทำยังไงดีคลื่นก็ยิ่งเเรงขึ้นเรื่อยๆ อดทนสิไอ้ซินเเกยังไม่อยากตายตอนนี้นะ พอผมฝืนขยับ ความเจ็บจี๊ดมันก็เเล่นขึ้นมาตามขาทันที และจังหวะที่คลื่นซัดมาเต็มๆ
"อ่อก แค๊ก"ผมล้มใส่น้ำทะเลเเละพยายามกะเกียกตะกายขึ้นมา พ่อเเก้วแม่แก้วช่วยผมด้วย
"นายทำบ้าอะไร" พี่ไนท์ฉุดผมขึ้นมาเเละตวาดใส่ผม ผมที่ถูกน้ำทะเลซัดใส่รู้สึกแสบหน้าเเสบตาเเสบจมูกไปหมด พี่ไนท์ฉุดผมขึ้นเเละอุ้มผมขึ้นฝั่ง
"หนูนา เตรียมน้ำอุ่นให้ที"พี่ไนท์ตะโกนลั่นบ้านทันทีที่พาผมเข้าข้างในเเละวางผมลงบนโซฟา ผมเปียกไปหมดทั้งตัวเเละเจ็บจี๊ดข้างที่ตะคริวกิน
"อย่าเกร็งขาสิ"พี่ไนท์จับเเละนวดเบาๆ เเต่มันก็ยังปวดอยู่ดี
"มาแล้วค่ะ"พี่หนูนานำน้ำวางไว้ เเละผ้าขนหนูผืนเล็กไว้ข้างๆ พี่ในเอาผ้าขนหนูชุบน้ำอุ่นก่อนจะเอามาประคบส่วนที่ผมกำลังปวด
"เป็นอะไรกันคะพี่ไนท์"เสียงปรายดูตื่นๆ
"หนูนาเดี๋ยวเธอไปเตรียมน้ำอุ่นที่ห้องน้ำชั้นบน เร็วๆด้วย" ผมรู้สึกเบลอๆชอบกล ไม่รู้เป็นอะไรน้ำทะเลสูดเข้าไปเต็มๆทำให้เคืองๆ เเต่ผมก็รุ้สึกดีขึ้นเรื่อยๆ
"นายอยากตายหรือไงน่ะห๊า!" พี่ไนท์ตะโกนใส่หน้า ผมเปล่าซะหน่อยผมไม่ได้อยากจะตาย ผมเเค่..................
ผมทำได้เเค่ก้มหน้าก้มตาใส่สิ่งที่กำลังจะได้รับ พี่ไนท์คงจะโกรธ
"ผม ผมขอโทษ แค๊ก!"ผมสำลักน้ำทะเลไม่หาย พี่ไนท์ฉุดผมลุกขึ้นเเละจูงผมขึ้นห้องผมเดินเเทบจะหัวทิ่มอยู่เเล้วเเต่ดูเหมือนพี่ไนท์จะไม่ได้สนใจเลย
"เข้าไปอาบน้ำให้เรียบร้อยแล้วอย่าช้าถ้าไม่อยากให้ฉันโมโห"เเล้วพี่ไนท์ก็ปิดประตูซะดังลั่นจนผมสะดุ้ง นี่ผมทำให้เขาโกรธหรอ
..............
ผมเเทบไม่กล้ามองหน้าพี่ไนท์เลย ผมได้เเต่นั่งเงียบในห้องไม่กล้าแม้เเต่จะลงมาทานข้าวเย็น ผมนอนคลุมโปงอยู่บนที่นอน น้องดรีมให้ป้าแป๊ดมาถามว่าผมเป็นอะไร ป้าเเป๊ดช่วยโกหกว่าผมไม่ค่อยสบาย จึงลงไปทานข้าวไม่ได้ ซักพักพี่ไนท์ก็เข้ามา
"ลุกขึ้น"พี่ไนท์เลิกผ้าห่มออกเเละพูดเสียงดุ ผมลุกขึ้นนั่งเเละมองพี่ไนท์ที่กำลังปัดของบนโต๊ะเล็กข้างเตียงออกจนกระจายเเล้ววางชามข้าวต้มลง
"ลงมากิน เดี๋ยวนี้"ผมได้เเค่คอตกเเละลงไปนั่งเเหมะที่พื้นพรม พี่ไนท์เลื่อนชามข้าวต้มมาตรงหน้าเเละสั่งให้ผมทาน ผมยกมือที่มันกำลังสั่นจนเห็นได้ชัดจับช้อน พี่ไนท์ทำเสียงจิ๊ในลำคอก่อนจะยื้อช้อนไปและตักข้าวต้มให้ผม
"มองอะไรทานไปสิ"พี่ไนท์ยังคงทำเสียงดุเหมือนเดิม ที่เห็นผมทำหน้างง ผมอ้าปากเเละทานข้าวต้มที่พี่ไนท์ตักให้
"ร้อนอ่ะ เป่าด้วยสิ"ผมทำเสียงเหมือนจะร้อง
"เรื่องมาก"เเต่พี่ไนท์ก็เป่าให้ผมเเละบังคับให้ผมทานจนหมด ทั้งๆที่ผมไม่ค่อยหิวเท่าไร พี่ไนท์เรียกจำเนียงมาเก็บของ ผมเองยังคงนั่งอยู่ที่เดิมไม่กล้าลุกไปไหนเพราะกลัวโดนวีนใส่อีก
"จะนั่งบื้ออยู่อีกนานไหมเดี๋ยวก็ตะคริวกินอีกหรอก"พี่ไนท์ว่าเเล้วดึงผมขึ้นยืนเเล้วลากผมลงบนที่นอน เเต่เพราะเเรงพี่เเกเยอะจัดเลยดูเหมือนเหวี่ยงผมใส่ที่นอนมากกว่า
"ผมขอโทษ"ผมได้แต่ขอโทษเสียงหงอยๆ พี่ไนท์ทำท่าทางหงุดหงิดไปมาก่อนจะหันมาหาเรื่องผมอีก
"นายบ้าหรือไง ที่ลงไปเเช่น้ำทะเลตอนที่น้ำกำลังขึ้นเเบบนี้อยากตายมากนักหรอ ทำไม ฉันทำอะไรให้นายไม่พอใจถึงกับขนาดอยากฆ่าตัวตายเลยหรอห๊า!"พี่ไนท์เขย่าผมซะหัวสั่นหัวคลอน ผมเปล่าจะฆ่าตัวตายนะ ผมเเค่เล่นกับปลาเพลินไปหน่อยเเค่นั้นเอง เเต่ใครจะกล้าพูดละยิ่งพี่ไนท์กำลังโมโหสุดๆเเบบนี้ทำให้ผมกลัวจนตัวสั่นไปหมดเเล้ว
"นายจำไว้เลย นายห้ามตายถ้าฉันไม่อนุญาติ ชีวิตนายเป็นของฉันเข้าใจไหม"พอเหอะคร้าบ คอผมจะหลุดอยู่เเล้ว
"ฮึก"ผมเริ่มสะอื้นเพราะทนไม่ไหว ความอ่อนเเอมันเผยออกมาเสียเเล้ว ผมเช็ดน้ำตาที่กำลังไหล พี่ไนท์นิ่งมองเเละเดินฉับออกไปปิดประตูใส่ผมทันที
ผู้ชายอะไรใจร้ายจริงๆ แต่ผมก็อดคิดไม่ได้ว่าสิ่งที่เขากำลังทำเป็นเพราะเขาห่วงผม...............หรือเป็นเพราะอะไรกันแน่ที่ทำให้เขาคลั่งเเบบนี้..............ผมได้เเต่นอนฟุบหน้ากับหมอนเเละร้องไห้กับมัน เพื่อระบายความเจ็บปวดใน..................มันช่าง..........เจ็บจริงๆ
.............................................................
หัวข้อ: ((เจ้าสาวจำเเลง))>>>>ตอนพิเศษ ด้ายสีเเดง....จบ 25/9/55 p.38 (อ่าน 387670 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก