หัวข้อ: ///รอย...รัก...ร้าว ตอนพิเศษ 5 เมารัก! (27-8-2012) P.38

[jimmyFG]

อ๊ายเรียบร้อยโรงเรียนจีน


โดยแบบเต็มใจ ต่อไปคงหวานกันแล้วนะ

[t2007]

ในที่สุดพี่เสือก็ทำสำเร็จ
ให้รู้ซะบ้างว่าพี่เสือทุ่มสุดตัวเพื่อน้องภัทคนเดียว

[namtarn11]

โอ๊ย...อบอุ่น ^^

[่patsaporn]

ใจหายตอนพี่เสือข่มขืนน้อง แ่ต่สุดท้ายก็เ้ข้าใจกัน
พี่เสือบอกรักน้องด้วย น่ารักจัง...รักกันนาน ๆ นะ

เตะโด่งอีเด็กชิน 

ขอบคุณค่ะ

[love AJ]

 

[MRchai]

เสร็จพี่เสือจนได้ภัท

[Vesi]

การควบรวมกิจการระหว่างลุงเสือกับน้องภัทเสร็จสมบูรณ์!!

[PetitDragon]

เยี่ยมมากพี่เสือ 

[ลูกแมวหลงทาง]

ยังไม่หายอยากเลยอ่ะ เอาอีก เอาอีก

[BBChin JungBB]

คงเลิกงอนกันแล้วเนอะ เข้าใจกันแล้วหนิ   

[GAZESL]

พี่เสือ เยี่ยมมากกกก ดีแล้วที่ยั้งใจไว้ทัน เข้าใจกันได้แถมยังมีส้มล่นใส่ อิอิ

[bulldog17]

เรียบร้อย...โรงเรียนพี่เสือกันไป

ตอนต่อไปจะเป็นไงเนี่ย

[indy❣zaka]

ยังดีที่คิดได้ก่อน 

ต่อไปก็อย่าพ่อแง่แม่งอนกันอีกล่ะคู่นี้ 

[fay 13]

 

[ormn]

:-[ในที่สุดพี่เสือกับน้องภัทก็


  :L2:รออ่านจ้า

[HISY]

ในที่สุด 

[-west-]

สบายตัวชะละล่าล่ะสิ ฮิฮิ

[KimGeeHu]

เอ่อ ภัทคับ ทำถูกแล้วคับ คริคริ
สุข สม อารมณ์หมาย(คนอ่านนะ)

[JS13elieve]

ในวันที่คำว่ารักมาเติมเต็มในใจ 

[[newZy]CASS]

><!!

[IRIS]

 

[omuya]

    

[four4]

เป็นเราก็ยอม"พี่เสือ"เหมือนกัน บอกรักซะขนาดนี้ 

[roseen]

 

[tuek]

นึกว่าภัทจะโกรธพี่เสือ
แต่ที่ไหนได้....

[greenboy2012]

ตอนที่ 38 เช้าวันใหม่

   กว่าผมจะรู้สึกตัวตื่นก็คงสายมากแล้ว เพราะรู้สึกว่าห้องสว่างจ้าจากแสงแดดที่ส่องเข้ามาภายใน ขณะที่กำลังจะขยับตัวลุกขึ้น ก็รู้สึกว่าเจ็บ ปวดหนึบไปหมดทั้งตัว โดยเฉพาะส่วนล่าง นึกถึงเรื่องเมื่อคืนแล้วก็อดเขินอายตัวเองไม่ได้ ผมกับเขา...
   ใช่ซิ เขา เขาหายไปไหนแล้ว ผมเหลียวมองรอบตัวก็ไม่เห็นว่าเขาอยู่ในห้อง เขาไปไหนแล้ว คงไม่ได้ทิ้งผมกลับไปแล้วหรอกนะ พยายามยันกายลุกขึ้นยืน อยากเดินไปที่หน้าต่างเพื่อมองลงไปชั้นล่าง
   “โอ๊ย” ผมรู้สึกว่าขามันสั่น เดินไม่ถนัดเหมือนจะล้มลงให้ได้
   “ภัท ทำอะไรน่ะ” เสียงเขาร้อนรนดังเข้ามา ผมหันไปมองก็เห็นว่าเขากำลังเปิดประตูเข้ามา รีบเข้ามาประคองผม
   “จะลุกขึ้นมาทำไมครับ ไม่สบายอยู่นะรู้ไหม” เขาพูดเสียงดุ
   “คุณหายไปไหนมา” ผมถามขณะที่เขาประคองผมนั่งลงที่เตียงนอนเรียบร้อยแล้ว เขาเองก็มานั่งข้างๆ ผม
   “พี่ไปหน้าปากซอย ไปซื้อโจ๊กกับซื้อยามาให้ ภัทตัวอุ่นๆ รู้ไหมครับ กลัวจะไม่สบาย” เขาพูดพร้อมกับเอามือแตะที่หน้าผากและซอกคอผม ผมยังรู้สึกอายกับสัมผัสชิดใกล้แบบนี้
   “หน้าแดงเชียวคงจะเป็นไข้จริงๆ ล่ะซิ” เขาพูดยิ้มๆ
   “คุณนี่...” ผมมองค้อน มาแกล้งแซวผมได้
   “จะอายพี่ทำไมล่ะครับ หืม” เขาพูดพร้อมกับรวบตัวผมเข้าไปกอดทั้งตัว ค่อยๆ ฝังจมูกลงบนแก้มของผม รู้สึกแก้มผมร้อนผ่าวหนักกว่าเดิมอีก
   “แล้วทำไมไม่เรียก ‘พี่’ ล่ะครับ หืม เรียกคุณอยู่อีกทำไมกัน”
   “ก็ผมไม่ชิน”
   “แล้วทำไมทีเมื่อคืนเรียกได้ล่ะครับ” เขากระซิบถามผมที่ข้างหู
   “......” ผมนิ่งได้แต่รู้สึกอายอย่างบอกไม่ถูก
   “รู้ไหมพอภัทเรียกพี่เสือ เลยทำให้พี่ได้สติขึ้นมาเลย ถ้าไม่ยอมเรียก เดี๋ยวพี่หน้ามืดขึ้นมาอีกไม่รู้นะ” เขาพูดพร้อมกับยิ้มเจ้าเล่ห์ให้ผม
   “ผม...เอ่อ” ผมพูดตะกุกตะกัก
“ไม่เรียกก็ไม่เรียกครับ ไม่ว่าอะไรหรอก” เขาพูดกลั้วหัวเราะในคอ
ส่วนผมได้แต่ก้มหน้ามองมือตัวเอง แล้วจู่ๆ เขาก็ถือสายอะไรบางอย่างแล้วหย่อนลงมาที่มือผม
   สร้อยเส้นนั้น!...สร้อยร้อยแหวนสีเงินกลมเกลี้ยง ตอนนี้มันกลับมาอยู่ในมือผมแล้ว ผมเงยหน้าขึ้นมองเขา
   “ของภัทไงครับ จำไม่ได้เหรอ” เขาพูดพร้อมกับยิ้มให้
   “คิดว่ามันจะหายไปแล้วซะอีก” ผมหยิบแหวนขึ้นมาพิจารณาดูใกล้ๆ เหมือนเดิมทุกอย่าง แหวนวงเดิม ไม่มีรอยไม่มีตำหนิเลยแม้แต่น้อย แม้วันนั้นผมจะเขวี้ยงลงพื้นอย่างแรงก็ตาม
   “แหวนทำจากแพลตตินั่มน่ะ แข็งแรง ทนทาน ไม่มีรอยหรอก” เขาพูดเหมือนจะรู้ใจผม
   “ครับ”
   “มานี่มา เดี๋ยวพี่ใส่ให้” เขาพูดพร้อมกับหยิบสร้อยร้อยแหวนเส้นนั้นขึ้น แล้วก็ค่อยๆ สวมลงบนศีรษะผม ค่อยๆ ขยับลงให้เข้าที่ สวมลงมาที่ลำคอและตัวแหวนอยู่ตรงกลางหน้าอกผมพอดี
   “ต่อไปห้ามถอดอีกนะครับ รู้ไหม คราวหน้าพี่ไม่ยอมแล้วนะ” เขาพูดพร้อมกับจูบหน้าผากผมเบาๆ
   “ครับ” ผมได้แต่รับคำเงียบ ก้มมองแหวนในคอของตัวเอง...เงยหน้าขึ้นมองเขา แล้วก็อดยิ้มออกมาไม่ได้
   ทุกอย่างที่เคยเป็นของผม...ได้กลับคืนมาหมดแล้ว
   “ห้ามมองแล้วยิ้มให้ใครแบบเมื่อกี้อีกนะ รู้ไหม” เขาพูดขึ้น
   “ยังไงครับ” ผมถามด้วยความสงสัย
   “ก็ยิ้มแล้วทำตาเยิ้มใส่พี่แบบเมื่อกี้ไง” เขาพูดแล้วก็ก้มลงมาหอมแก้มผม ‘ฟอด’ ใหญ่
   “หา...ผมไม่ได้ทำตาเยิ้มซะหน่อย”
   “ภัทจะรู้ได้ไงครับ พี่มองอยู่พี่ก็ต้องรู้ซิ รู้ไว้แค่ว่าพี่หวงก็พอแล้ว” เขาพูดพร้อมกับค่อยๆ ใช้จมูกถูไปตามแก้มผมเบาๆ
   “ยะ...อย่าครับ พอแล้ว” ผมร้องท้วงขึ้นเมื่อเขาเริ่มซุกไซร้ใบหน้าเข้ากับซอกคอผม
   “อืม พอก็พอ หิวรึยังครับ พี่จะไปเอาโจ๊กมาให้กินข้างบนนะ แล้วจะได้กินยาแก้ไข้ แก้อักเสบกันไว้ด้วย” เขาพูดยิ้มๆ
   “ไม่ต้องหรอกครับ ผมลงไปทานข้างล่างเองได้”
   “จะลงไปได้ยังไง เมื่อกี๊จะเดินเองยังไม่ไหวเลย รอพี่อยู่นี่แหละ” เขาพูดแล้วก็เดินลงไปข้างล่าง
สักพักก็กลับขึ้นมาพร้อมกับถาดใบใหญ่ที่วางถ้วยโจ๊ก แก้วน้ำและห่อยาไว้
   “กินเลยแล้วกันนะ สายมากแล้ว” เขาพูดพร้อมกับใช้ช้อนตักโจ๊กแล้วยื่นให้ผม
   “เอ่อ...ผมทานเองได้ครับ” ผมพูดพร้อมกับรับช้อนที่เขายื่นให้ แล้วขยับตัวเข้าไปใกล้ชามโจ๊กที่วางอยู่หัวเตียง ผมไม่ได้เป็นอะไรหนักถึงขนาดที่ต้องให้เขาป้อนข้าวป้อนน้ำซะหน่อย!
      //////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
   “ผมอยากรู้เรื่องไอ้ชินครับ” ผมเอ่ยถามเขาขึ้นในช่วงหัวค่ำ  วันนี้ผมนอนซมเกือบทั้งวัน ไม่ได้ไปเรียนเพราะเดินทรงตัวก็แทบจะไม่ไหว ปวดไปทั้งตัว แถมยังตัวรุมๆ เหมือนจะเป็นไข้อีก
   “ทำไม ห่วงมันเหรอ” เขาพูดเสียงนิ่ง ส่วนสายตาก็ยังคงก้มอ่านหนังสือภาษาอังกฤษเล่มหนึ่งอยู่ เขากึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่ข้างผม
   “ก็อยากรู้นี่ครับว่าตกลงมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่” ผมถามเขาตรงๆ
   “ก็ไม่มีอะไรมากหรอก มันกวนตีนพี่มาก พี่เลยฟาดปากมันไปสองสามหมัด ก็คงกินข้าวไม่ได้ไปหลายวันแหละ” เขาเงยหน้าจากหนังสือขึ้นมาพูดกับผม
   “ผมกับชินไม่ได้มีอะไรกัน แล้วเมื่อคืนผมก็ไม่ได้โกหกคุณด้วย” ผมพยายามพูดชี้แจง เพราะยังไม่ได้คุยกันเรื่องนี้อย่างจริงจังเลย
   “พี่รู้แล้ว พี่แค่โมโหมากไปหน่อย แต่พอมาคิดดูดีๆ ก็พอรู้แล้วว่ามันต้องการทำอะไร” เขาตอบยาวขึ้น แต่ก็ไม่ได้ทำให้ผมเข้าใจอยู่ดี
   “คุณหมายความว่าอะไรครับ” ผมถามเขา
   “ก่อนพี่จะโทรมาหาภัท พี่เจอมันที่ผับ อยู่ๆ มันก็พูดขึ้นว่าภัทจะมาเที่ยวที่นี่กับมัน”
   “ผมไม่รู้เรื่องเลย จะไปเที่ยวอะไรกัน” ผมแปลกใจ
   “มันแค่จะหาเรื่องน่ะ พอพี่โทรไปถามภัท รู้ว่าภัทยังอยู่บ้านก็สบายใจ แต่พอซักพักภัทก็เข้ามาในผับ”
   “เพื่อนชินมันโทรหาผม บอกว่ามันเมามากให้ช่วยมารับหน่อย ผมก็แปลกใจ แล้วคุณก็เคยเตือนเรื่องมันเอาไว้ ผมก็เลยชวนสุทัตออกมาเป็นเพื่อน”
   “อืม ก็คงหลังจากที่พี่โทรไปหาซินะ บังเอิญจริง ได้จังหวะเข้าทางมันพอดี พี่เลยคิดว่าภัทโกหกพี่”
   “แล้วทำไมไอ้ชินต้องทำแบบนี้ด้วยครับ”
   “ภัทไม่รู้เหรอว่ามันชอบภัท” เขาถามผมเฉยๆ ไม่ได้มีทีท่าโกรธเคืองอะไร
   “ก็พอรู้อยู่ครับ”
   “แล้วมันเคยพยายามล่วงเกินอะไรภัทบ้างรึเปล่า”
   “เปล่าครับ ไม่เคยเลย อาจมีพูดแทะโลม ทีเล่นทีจริงบ้าง แต่มันก็ไม่เคยฉวยโอกาสอะไรกับผมเลยซักครั้ง ยกเว้นเมื่อคืนที่มันทำเป็นครั้งแรก”
   “เมื่อคืนมันบอกพี่ว่า ภัทไม่อยากอยู่กับพี่ ไม่ได้รักพี่ แต่ชอบมัน แล้วพอนึกถึงตอนที่พี่เห็นมันกอดภัทด้วย พี่ก็เลยโมโหหน้ามืดเลย”
   “ผมไม่เคยพูดอะไรอย่างนี้เลย” ผมร้องขึ้น รีบปฏิเสธทันควัน
   “ตอนแรกพี่คิดว่ามันจะคิดทำอะไรไม่ดีกับภัท แต่คิดไปคิดมาแล้วคงไม่ใช่ พี่ว่ามันแค่ต้องการทำให้เราทะเลาะกันมากกว่า มันถึงกล้าเปิดเผยว่ามันจะเป็นศัตรูกับพี่ จะแย่งภัทไปจากพี่ มันแกล้งยั่วโมโหพี่ทุกครั้งที่เจอกัน คงอยากให้เราผิดใจกัน”
   “ไม่อยากจะเชื่อเลย” ผมพึมพำสงสัยกับสิ่งที่ได้รับรู้
   “อืม ก็คงเป็นอย่างนี้แหละ แต่ตอนนี้พี่ไม่โกรธมันแล้วแหละ รู้เจตนาของมันแล้วก็สงสารมันด้วย ทำอย่างนี้ไปก็ไม่มีประโยชน์แล้ว แต่ยังไงพี่ว่าภัทเองก็ควรอยู่ห่างๆ มันไว้ก่อนดีกว่า” เขาพูดสรุป
   “ครับ” ผมรับคำ แม้จะยังแปลกใจกับสิ่งที่ไอ้ชินมันทำอยู่ดี
   “แต่พี่ว่าตอนนี้ภัทเลิกถามเรื่องไอ้ชินแล้วนอนดีกว่า ไม่ค่อยสบายอยู่นะ” เขาพูดแล้วก็เดินไปปิดไฟที่ข้างประตู
   “อืม แล้วคุณทำไมไม่กลับไปนอนที่ห้องโน้นล่ะครับ” ผมถามขึ้นท่ามกลางความมืด มีเพียงแสงสลัวจากไฟหน้าระเบียงบ้านดวงเล็กๆ ที่ส่องเข้ามา
   “จะไปนอนห้องโน้นทำไมล่ะครับ ก็ภัทอยู่นี่แล้ว” เขาพูดพร้อมกับรวบตัวดึงผมเข้าไปกอดแนบอกเขา
   “ยะ...อย่าครับ คุณจะทำอะไรผมน่ะ ผม...ยะ...ยังไม่พร้อมนะครับ” ผมร้องโวยวาย แผลที่เจ็บจากเมื่อคืนยังไม่หายดีเลย
   “แล้วใครว่าพี่จะทำอะไรล่ะครับ แค่กอดเฉยๆ” เขาพูดพร้อมกับเริ่มพรมจูบไปทั่วใบหน้าและข้างแก้ม
   “อืม...อือ...พะ...พอแล้วนะครับ” ผมทักท้วงเมื่อเริ่มรู้สึกว่ามันไม่ใช่แค่กอดแล้วล่ะซิ!
      ///////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
   “ภัทวันนี้พี่คงไม่ได้ไปส่งที่มหา’ลัยนะ พี่ต้องรีบไปขึ้นเครื่องแต่เช้า” เขาเอ่ยขึ้นในเช้าวันรุ่งขึ้น ขณะที่ผมกำลังแต่งชุดนักศึกษาเตรียมตัวไปเรียน
   “ครับ” ผมรับคำเสียงอ่อย นี่เขาจะกลับแล้วเหรอ...
“อย่าทำหน้าอย่างนี้ซิครับ คราวนี้พี่ไปไม่นานหรอกนะ เดี๋ยวอาทิตย์หน้าพี่ก็มาแล้ว” เขาปลอบผม แล้วก็เดินเข้ามากอดผมจากด้านหลัง เอาคางแนบเกยกับศีรษะผม
ผมรู้สึกใจหายไม่ได้ หลังจากเรามีความสัมพันธ์ใกล้ชิดกันแล้ว ผมก็รู้สึกเหมือนความผูกพันของเรามันแนบแน่นขึ้นไปอีก ไม่อยากให้เขาไปไหนอีกแล้ว ไม่อยากอยู่ห่างกันอีก...
“ครับ” ผมได้แต่รับคำไปอย่างฝืนๆ รู้สึกเศร้าจนพูดอะไรไม่ถูก
“ภัท” เขาดึงตัวผมให้หันหน้ามามองเขา
“ครับ” ผมจ้องตาเขา ดวงตาที่เคยดูดุดันของเขามีแววอ่อนลง
“รอพี่หน่อยนะครับ กลับมาคราวนี้พี่คงได้อยู่นานเลย นานจนภัทอาจจะเบื่อพี่ไปเลยก็ได้” เขาพูดแล้วก็ยิ้มบางๆ
“ไม่เบื่อหรอกครับ” ผมตอบรับอย่างสงสัย จะอยู่นานแค่ไหนกัน อย่างมากก็ไม่เคยเกินอาทิตย์นึง แต่ถึงนานกว่านี้ก็ไม่เคยเบื่อ...
“พี่ไปก่อนนะครับ” เขาพูดพร้อมกับก้มลงจูบปากผมอย่างดูดดื่มอีกพักใหญ่ ก่อนจะผละออก
เขาหันหลังเดินออกจากห้องไป ทิ้งให้ผมรู้สึกสุขอย่างประหลาดกับสัมผัสที่ล้ำลึกนั้น...แต่ขณะเดียวกันก็ใจหายที่ทำได้แค่มองแผ่นหลังของเขาตอนเดินจากไป...
--------------------------------------------------------------------------------------
[พูดคุย]
            รู้สึกว่าช่วงนี้พี่เสือปากหวาน (ขึ้น?) แถมหื่นขึ้น ตอดเล็กตอดน้อยตลอดเลย ฮิฮิ 

[bulldog17]

ปล้ำก่อนค่อยคุย

555555

ดีจังหวานกันแล้ว

[Singleman]

ฟ้าหลังฝน ชัดๆๆๆ ต่อไปนี้จะหวานแล้วสินะ ชอบๆๆๆๆๆๆๆๆ

[BBChin JungBB]

คงไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นแล้วใช่มั้ยอ่า 

[omuya]

หวาน หวาน ^^