หัวข้อ: ///รอย...รัก...ร้าว ตอนพิเศษ 5 เมารัก! (27-8-2012) P.38

[honeystar]

หมั่นไส้พี่เสือ
รักภัทร

[HISY]

รีบมาง้อด่วนเลย ทั้งคู่นั่นแหละ

[Still_14OC]

เย้ พี่เสือ จะเจอน้องภัทร แล้ว แต่ ไอ้พี่ศักดิ์อย่าเพิ่งให้มันเจอน้องแก้วนะ ทรมานมันอีกนานๆ

[Mickii]

ใกล้จะได้เจอกันแล้ว... ก้อหวังว่าพี่เสือจะพูดความรู้สึกออกมาซะทีนะ

อย่าเก็บเงียบไว้แบบนี้สงสารภัท....

แต่ก้ออยากให้สองหนุ่มโดนเข้าคืนให้มากกว่านี้อีกหน่อย ยิ่งนายศักดิ์ต้องทำให้รับรู้ถึงความรู้สึกของแก้วสักนิด

หรือไม่ก้อให้ทั้งภัทและแก้วมีหนุ่มๆ มาดามใจให้ทั้งคู่คลั่งก้อดีนะ

[love AJ]

รออ่านอยู่จ้า

[ormn]

รอจ้า

[takara]

เชียร์น้องภัทให้งอนพี่เสือนานๆ อิอิ

[Pupay]

 

[เฉาก๊วย]

 

[greenboy2012]

ตอนที่ 28 คำสารภาพ

   วันนี้ผมมีกิจกรรมรับน้องปีหนึ่งที่คณะก็เลยกลับถึงบ้านดึกกว่าปกติ ผมเดินเข้าซอยมาเรื่อยๆ จนเกือบจะถึงหน้าบ้านของตัวเอง ก็ต้องแปลกใจมากที่เห็นรถยนต์สีดำคันหนึ่งที่คุ้นตามากจอดอยู่หน้าบ้าน เมื่อผมเดินไปใกล้ๆ ก็มีผู้ชายร่างสูงเดินเปิดประตูรถลงมา ไม่ผิดแน่! เป็นเขานั่นเอง ผมเดินเข้าไปใกล้จนถึงหน้าบ้านของผม เขายืนอยู่ข้างรถ หันหน้ามองมาทางผมเหมือนกำลังรอผมอยู่ ผมเดินเข้าไปใกล้ๆ แม้จะมีเพียงไฟหน้าบ้านดวงเล็กๆ ที่ส่องแสงสลัวๆ ท่ามกลางความมืด แต่เรายืนอยู่ใกล้กันจนผมสามารถมองเห็นใบหน้าที่หมองคล้ำของเขาได้ ใบหน้าคมเข้มได้รูปดูซูบไปเล็กน้อย ผมรู้สึกว่าแววตาที่มองมาเหมือนจะมีแววดีใจให้เห็นอยู่แวบหนึ่ง แล้วก็กลับมานิ่งสนิทเหมือนเคย

   “ไม่ได้เจอกันซะนานเลยนะภัท ไม่คิดจะทักพี่หน่อยเหรอ” เขาเอ่ยทำลายความเงียบขึ้นก่อน
   “สวัสดีครับ คุณมีธุระอะไร” ผมยืนนิ่งไปครู่ใหญ่ก่อนจะยกมือขึ้นไหว้เขาก่อนจะถามเขาด้วยน้ำเสียงเย็นชา คิดซะว่าไม่ว่าความสัมพันธ์ของเราจะเป็นอย่างไร เขาก็ถือว่าเป็นผู้ใหญ่คนหนึ่งที่มีบุญคุณกับผม สมควรที่ผมจะยกมือขึ้นไหว้เขา
   “อืม” เขาตอบรับแล้วก็เอื้อมมือมาจับมือผมขณะที่ผมกำลังลดมือที่ยกไหว้เขาลง แต่ผมรีบดึงมือกลับทันที เขาชะงักเล็กน้อย เขามองผมแต่ไม่ได้พูดว่าอะไร
   “คุณมาที่นี่ทำไม มีธุระอะไร” ผมถามซ้ำอีกครั้ง รู้สึกว่าเสียงตัวเองคงจะแข็งพิลึก
   “เดี๋ยวนี้เปลี่ยนกุญแจบ้านใหม่หมดเลยเหรอ พี่เข้าบ้านไม่ได้เลย ต้องนั่งรถในรถตั้งแต่บ่ายแล้ว” เขาพูดยิ้มๆ
   “ผมกลัว ‘โจร’ จะเข้าบ้านก็เลยเปลี่ยนใหม่” ผมตอบประชดเขา ใช่ผมเปลี่ยนทั้งกุญแจรั้วบ้านแล้วก็กุญแจประตูหน้าบ้าน ทำให้กุญแจสำรองที่เขามีอยู่ชุดหนึ่งที่เคยใช้ไขเข้ามาในบ้านเป็นประจำใช้ไม่ได้ นี่เขาคงรออยู่ในรถหลายชั่วโมงแล้วซินะ ฮึ สมน้ำหน้า!
   “ไม่ยักรู้นะว่าแถวนี้มีโจรเยอะ” เขายังคงพูดไปอมยิ้มไป
   “คุณต้องการอะไรกันแน่” ผมถามแข็งอีกครั้ง เพราะรู้สึกว่าเขาจะไม่ตอบคำถามผมสักที ได้แต่พูดจากวนประสาทผมและถามโน่นนี่ชวนออกนอกเรื่องอยู่เรื่อย
   “เดี๋ยวนี้พูดกับพี่เสียงเย็นชา ไร้เยื่อใยจังเลยนะ” เขาแกล้งพูดตัดพ้อผม
   “ถ้าคุณไม่พูดธุระของคุณมา ผมจะเข้าบ้านแล้วนะ” เขาพูดแล้วก็เดินหันหลังให้ กำลังจะไขกุญแจเข้ารั้วเดินเข้าบ้าน แต่เขาเอื้อมมือมาจับแขนผมไว้
   “ปล่อยผมนะ” ผมสะบัดมือของเขาออก
   “เดี๋ยวซิครับ พี่มีธุระจะคุยกับภัท ขอพี่เข้าไปคุยในบ้านได้ไหม” เขาเอ่ยถามผม
   “มีอะไรก็คุยกันตรงนี้แหละครับ คงไม่น่าจะนาน” ผมว่าแล้วก็มองเขาอย่างเคืองๆ
   “พี่คุยนาน ข้างนอกยุงเยอะ ขอเข้าไปคุยข้างในเถอะนะ”
   “....” ผมนิ่ง กำลังตัดสินใจอยู่
   “พี่ไม่คิดว่าภัทจะใจร้ายถึงขนาด ไม่ยอมให้พี่เข้าบ้านหรอกนะ” เขาพูดต่อ
   ผมไม่ตอบรับอะไร ได้แต่เดินไปเปิดประตูรั้วแล้วก็เดินนำเข้าไปหน้าประตูบ้านแล้วก็ไขกุญแจบ้านเปิดประตูเดินเข้าไป แต่ก็ไม่ได้ปิดประตู เขาก็เดินตามผมมาเรื่อยๆ จากประตูรั้ว จนเข้ามาในบ้าน
   “คุณมีอะไรก็รีบๆ พูดมาดีกว่าครับ ผมง่วงแล้วจะรีบไปนอน” ผมพูดขึ้นเมื่อเขาเดินเข้ามาใกล้ๆ ตอนนี้ผมกับเขายืนจ้องหน้ากันอยู่ในห้องรับแขกใจกลางบ้าน
   “พี่คิดถึงภัทนะ” เขาพูดแล้วก็รวบตัวผมเข้าไปกอด สัมผัสอบอุ่นอ่อนโยนที่ผมยังจำได้ดี แต่เพียงแวบเดียวเท่านั้นที่ผมอยู่ในอ้อมแขนของเขา พอผมรู้สึกตัวผมก็ดิ้น สะบัดตัวเองออกจากอ้อมแขนออกเขา
   “คุณจะทำอะไร อย่ามาแตะต้องตัวผมนะ!” ผมพูดเสียงดัง ผมจะให้เขามาทำอย่างนี้กับผมอีกไม่ได้ ผมยังจำวันสุดท้ายที่เราอยู่ด้วยกันได้ดี เขาเองเป็นฝ่ายที่ผลักไสผม วงแขนของผมที่โอบกอดเขาแต่เขาผลักไส ไม่ต้องการผมเอง...ผมยังจำความรู้สึกเจ็บปวดนั้นได้ดี
   “พี่รู้ว่าภัทยังโกรธพี่อยู่ คงโกรธพี่มาก พี่ขอโทษนะครับ” เขาเอ่ยเสียงอ่อนโยน มองตาผม
   “จะมาขอโทษทำไมครับ คุณไม่ได้ผิดอะไรนี่ ผมต่างหากที่โง่เอง หลงเข้าใจอะไรผิดๆ มาได้ตั้งนาน” เขามองเขาอย่างเคืองๆ
   “พี่ขอโทษที่เคยทำให้ภัทน้อยใจ เสียใจ พี่ไม่ได้ตั้งใจจริงๆ ยกโทษให้พี่เถอะนะ”
   “ผมบอกแล้วไงว่าคุณไม่จำเป็นต้องมาขอโทษ ผมไม่มีอะไรจะยกโทษให้คุณ”
   “พี่รักภัท!” เขาเอ่ยเสียงจริงจังพร้อมกับจ้องตาผมไปด้วย สายตาที่มองมามันดูอ่อนหวานและจริงใจ ผมอดรู้สึกใจเต้นแรงไม่ได้ ‘รัก’ งั้นเหรอ ทำไมคำๆ นี้มันช่างมีพลังยิ่งใหญ่จัง คำที่ผมเฝ้ารอมานานแสนนาน ถ้าเป็นเมื่อก่อนผมคงดีใจ ปลื้มใจเป็นที่สุด แต่สำหรับตอนนี้มันไม่ใช่ มันไม่จริงหรอก...ผมไม่เชื่อเขาอีกแล้ว
   “รักเหรอครับ รักแบบไหนอีกล่ะครับ คราวก่อนก็รักแบบพี่ชายกับน้องชาย คราวนี้จะรักแบบไหนอีกครับ ผู้ปกครองกับเด็กนักเรียน ญาติผู้ใหญ่กับหลาน หรือว่าจะเป็นพ่อ !กับลูกดีครับ ความจริงคุณก็แก่พอจะเป็นพ่อผมได้แล้วเหมือนกันนะ ฮึ” ผมพูดประชดเขา พร้อมกับทำเสียงหัวเราะเยาะเย้ยในลำคอ เจ็บซิ ผมต้องทำให้เขาเจ็บบ้างไม่มากก็น้อย
   “ภัทจะพูดประชดพี่มากเกินไปแล้วนะ” เขาเอ่ยเสียงดุ
   “แล้วจะทำไมครับ ผมมีสิทธิ์จะพูด ผมไม่ใช่เด็กในปกครองของคุณอีกแล้วนะ ผมอายุ 20 แล้ว โตแล้วคงไม่จำเป็นต้องให้คุณมาเป็นผู้ปกครองหรือว่าค่อยมาสั่งให้ผมทำโน่นทำนี่อีกแล้ว”
   “ที่พี่มาที่นี่ พี่ไม่ได้คิดจะมาสั่งหรือจะมาว่าอะไรภัท  พี่ว่าเรามาพูดกันดีๆ ดีกว่านะ” เขาพยายามใจเย็นกับผม ผมรู้คอยดูซิผมจะยั่วโมโหเขาให้ถึงที่สุดเลย ดูซิจะทำอะไรผมได้!
   “คุณอยากจะพูดโกหกอะไรก็เชิญพูดมาซิครับ ผมรอฟังอยู่” ผมพูดแล้วก็ยิ้มน้อยๆ ให้เขา
   “พี่รักภัทจริงๆ รักแบบคนรัก พี่ขอโทษสำหรับทุกอย่างที่ผ่านมา เรามาเริ่มต้นกันใหม่ได้ไหม พี่สัญญาว่าจะดูแลภัทอย่างดี ไม่ให้ภัทต้องเสียใจอีก” เขาพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังแล้วก็จ้องตาผม ผมต้องรีบหลบตาเพราะไม่ว่าเวลาไหน ผมก็แพ้สายตาเขาอยู่ดี
   “คนรักงั้นเหรอครับ ที่ผ่านมาผมเป็นคนรักของคุณงั้นเหรอ ทำไมผมไม่เห็นจะรู้สึกเลย”
   “พี่ขอโทษที่พี่ทำให้ภัทเสียใจ พี่ผิดเองที่พี่ไม่กล้ายอมรับความจริง ที่ผ่านมาพี่ปฏิเสธภัท เพราะพี่ยังยอมรับเรื่องของเราไม่ได้”
   “ทำไมเหรอครับ เรื่องของเรามันน่ารังเกียจ มันน่าสมเพชมากงั้นเหรอครับ คุณถึงยอมรับไม่ได้” ผมรู้สึกว่าตัวเองเสียงกร้าวด้วยความโมโห
   “ภัทอย่าพูดอย่างนี้เลยนะ พี่อยากให้ภัทเข้าใจพี่หน่อย พี่ไม่เคยมีความรู้สึกแบบนี้กับใครมาก่อน ตลอดเวลาเป็นสิบๆ ปีที่ผ่านมาพี่เคยมีแฟนมีคนรัก ถึงจะไม่กี่คนแต่ทุกคนก็เป็นผู้หญิงหมด พี่ไม่เคย....เอ่อ...รู้สึกแบบนี้กับผู้ชายคนไหนมาก่อน มันเป็นเรื่องที่ทำให้พี่รู้สึกสับสนแล้วก็กังวลใจ มันหลายๆ อย่างที่อาจจะทำให้พี่ไม่กล้าเปิดใจ ไม่กล้ายอมรับทั้งตัวเองและตัวภัท”
   “ฮึ แล้วตอนนี้ยอมรับได้แล้วเหรอครับ ไม่น่าจะเปลี่ยนใจได้ง่ายๆ เลยนะครับ” ผมพูดแล้วก็หัวเราะเยาะเขาเบาๆ
   “พี่จะพยายามเปลี่ยนตัวเอง ทำในสิ่งที่ควรทำเพื่อให้เรื่องระหว่างเรามันเป็นไปด้วยดี”
   “แล้วไม่อายคนอื่นเค้าเหรอครับ ไม่กลัวคนเขาจะมองไม่ดีเหรอ คิดดีแล้วเหรอครับที่จะมาคบกับเด็กผู้ชายอย่างผม มันคงไม่ยั่งยืนหรอกนะครับ บางทีคบกันไม่นานผมอาจจะเบื่อแล้วก็ทิ้งคุณก็ได้นะครับ คนอย่างพวกผมมันไม่จริงใจกับใครหรอกครับ แล้วคุณเองก็อาจจะไม่ได้อะไรอย่างที่เคยได้จากผู้หญิงด้วย” ผมว่าเขาอย่างเยาะๆ
   “พี่ไม่สนใจความรู้สึกของใครอีกแล้วนะ ขอแค่ภัทเข้าใจพี่ก็พอ พี่จะยอมทำตามที่ภัทต้องการทุกอย่าง”
   “ทำตามที่ผมต้องการเหรอครับ ถ้างั้น ตอนนี้ผมต้องการให้คุณออกไปจากบ้านผม” ผมเอ่ยปากไล่เขา แล้วก็ชี้มือไปที่ประตูหน้าบ้าน
   “ภัท”
   “ไปซิครับ ไปเดี่ยวนี้เลย” ผมไล่เขาเสียงดังแต่ทำไมรู้สึกว่าตัวเองเสียงเริ่มสั่นๆ
   “ภัท อย่าทำอย่างนี้เลยนะ ในเมื่อเราก็รู้สึกไม่ต่างกัน เรามาเริ่มต้นกันใหม่นะครับ” เขาพยายามพูดกับผมดีๆ
   “รู้สึกไม่ต่างกันเหรอ ผมรู้สึกอะไร คิดอะไรอยู่คุณจะมารู้ได้ยังไง”
   “พี่รู้ ว่าเรารู้สึกเหมือนกัน ทำตามหัวใจของเราด้วยกันเถอะนะ” เขาพูดพร้อมกับเอื้อมมือมาจับแขนผม
แต่ผมสะบัดออก ผมจะไม่ให้เขามาเตะตัวผมอีก
   “ถ้าคุณรู้สึกเหมือนผม คุณก็ต้องออกไปจากที่นี่ซะ เพราะตอนนี้ผมเกลียดคุณ แล้วก็ไม่ได้รู้สึกอะไรกับคุณด้วย ไม่เคยรู้สึกอะไรกับคุณเลย ไม่ว่าจะตอนนี้หรือเมื่อก่อน” ผมตะโกนใส่หน้าเขา
   “ภัท พี่รักภัทจริงๆนะ แล้วพี่ก็รู้ด้วยว่าภัทเองก็รักพี่” เขาพูด
   “ไม่จริง คุณเอาอะไรมาพูด ผมไม่ได้รักคุณ ไม่เคยรักคุณด้วย ผมอาจจะแค่โง่หน้ามืดหลงคุณไปแค่ชั่วครั้งชั่วคราวแต่ผมไม่ได้รักคุณ” ผมเถียงเขา ผมจะให้เขารู้ไม่ได้ว่าผมรักเขามากขนาดไหน
   “แล้วนี่อะไรล่ะ” เขาหยิบของในถุงเล็กๆ ที่เขาถือขึ้นมา ผมไม่ได้สังเกตเลยว่าเขาถือถุงใบนี้มาด้วยตั้งแต่เมื่อไหร่ ทันทีที่ผมเห็นมันผมก็จำได้ สมุดบันทึกเล่มหนาหน้าปกทำจากผ้ายีนส์สีน้ำเงินเข้ม
   “คะ...คุณ เอามาได้ยังไง คุณมีสิทธิ์อะไร เอาของๆ ผมคืนมานะ” ผมดึงสมุดเล่นนั้นคืนมาจากมือเขา แต่ด้วยความรีบร้อน ไม่ทันระวังทำให้สมุดเล่มนั้นร่วงลงกับพื้น เผยให้ภาพถ่ายใบเล็กๆ ใบหนึ่งร่วงลงมาด้วย มันเป็นภาพถ่ายเดี่ยวของเขา ผมแอบอัดเก็บเอาไว้ใบหนึ่ง ตอนพี่ภาก๊อปอัลบั้มภาพที่ไปเที่ยวกับเขาที่หัวหินเอาใส่แผ่น CD มาให้ผมดู ผมรีบก้มลงหยิบทั้งภาพทั้งสมุดขึ้นมาจากพื้น
   “ไม่ต้องอายพี่หรอก พี่เห็นแล้วแหละ” เขาพูดยิ้มๆ อย่างเอ็นดู
   “นี่คุณมาเปิดของผมดูเหรอ คุณทำอย่างนี้ได้ยังไง”
   “ตอนแรกพี่ไม่รู้ว่าคืออะไร ตอนที่ภัทไปแล้วพี่เข้าไปในห้องภัทเห็นกุญแจดอกเล็กๆ อยู่ใต้หมอน ก็ดูๆ แล้วมันคล้ายกับกุญแจลิ้นชักที่อยู่หัวนอน พี่ก็เลยเปิดดูเผื่อว่าภัทจะลืมของอะไรไว้จะได้เก็บเอามาคืนให้”
   “แล้วคุณก็มาเปิดดู มาเปิดอ่านสมุดบันทึกของผมงั้นซิ ไม่มีมารยาท!” ผมว่าเขา แล้วนี่เขาเข้าไปในห้องนอนผมทำไมกัน
   “ตอนนั้นพี่เห็นสมุดพี่ก็ไม่รู้ว่าอะไร ไม่ได้ตั้งใจจะเปิดอ่านแค่ลองพลิกดูก็เห็นรูปพี่ซ่อนอยู่ข้างใน…”
   “พอแล้ว คุณไม่ต้องพูดต่อเลย” ผมรีบตัดบท ไม่อยากฟังอะไรน่าอายนี่อีกแล้ว เขาคงรู้หมดแล้วซินะ ว่าผมแอบรักเขามาตั้งห้าปีแล้ว เขาคงสมเพชผมน่าดู
   “แต่พี่ไม่เสียใจเลยนะที่ได้อ่านมัน ไม่งั้นพี่อาจจะไม่กล้ามายืนที่นี่ ตรงนี้ อีกครั้ง”
   “คุณพูดอะไร” ผมไม่เข้าใจในสิ่งที่เขาพูด
   “พี่รักภัท แต่พี่เองก็ไม่แน่ใจว่าภัทคิดยังไงกับพี่เหมือนกัน ถ้าพี่ไม่ได้อ่าน พี่ก็คงไม่รู้ ว่าภัทก็คิดเหมือนพี่”
   “หมายความว่าที่คุณกลับมานี่ก็เพราะได้อ่านสมุดบันทึกเล่มนี่งั้นเหรอ ช่างน่าสมเพชจริงๆ เลยนะ ไม่คิดว่าแค่กระดาษไม่กี่แผ่นจะทำให้คุณเปลี่ยนใจได้”
   “พี่ไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นนะ ยังไงพี่ก็รักภัท ตั้งใจจะกลับมาหาภัทอยู่แล้ว เพียงแต่พี่ก็ยังลังเล พี่เองก็ไม่มั่นใจว่าภัทคิดแบบเดียวกับพี่ด้วยรึเปล่า พี่ก็กลัวโดนปฏิเสธเหมือนกัน สมุดนี่ช่วยให้พี่ตัดสินใจกลับมาได้เร็วขึ้นเท่านั้นเอง”
   “ฮึ” ผมไม่รู้ว่าจะดีใจหรือเสียใจดีที่เขาตัดสินใจกลับมาเพราะสมุดบันทึกของผม
   “แต่ไม่ว่าอย่างไร พี่ก็รักภัทนะ ภัทอาจจะยังโกรธพี่อยู่ก็ไม่เป็นไร พี่ขอแค่โอกาสให้พี่ได้ไหม”
   “คุณจะยังต้องการโอกาสอะไรอีก” ผมถามยังโกรธเขาอยู่มาก ถึงจะเชื่อแล้วว่าเขารักผมจริงๆ ก็ตามที
   “ก็คบกันแบบ...เอ่อ...แฟน... แบบคนรัก” เขาพูดดูเหมือนจะพูดออกมาอย่างลำบากไม่น้อย เขาคงไม่ชิน
   “ผมก็อยากให้โอกาสคุณนะ เพราะผมเห็นความตั้งใจของคุณแล้ว” ผมพูดยิ้มๆ
   “จริงเหรอภัท” เขาพูดน้ำเสียงดีใจเล็กๆ
   “แต่ผมคงโอกาสคุณในฐานะคนรักไม่ได้...”
   “หมายว่ายังไง” เขาทำเสียงแปลกใจ
   “หมายความว่า...เพราะตอนนี้ ผมมีคนที่ผมคบอยู่แล้วนะซิครับ” ผมตอบพร้อมกับยิ้มเย็นๆ ให้เขา เขาดูเหมือนจะอึ้งไป คงตกใจอยู่เหมือนกัน คงคิดไม่ถึงล่ะซิ ใช่ซิ!เขาต้องเจ็บปวดบ้างแหละ เขาทำผมเจ็บไว้มาก อย่าคิดว่าผมจะให้อภัยเขาง่ายๆ นะไม่มีทาง!
   ______________________________________________________________
   
[พูดคุย]
           ตอนนี้ดูท่าทางคงจะมีคนสมน้ำหน้าพี่เสือมากแน่ๆ เลย  อ่านแล้วลองบอกหน่อยซิคะว่าตอนนี้คุณอยู่ฝั่งไหน
           จะสงสารพี่เสือหรือน้องภัทดี ตอนนี้น้องภัทใจร้ายน่าดูเลยนะ 
           กะว่าจะลงตอนกลางคืน แต่ขี้เกียจทำงานเลยมาเขียนก่อน ฮิฮิ ขยันจริงๆ เลยเรา
           วันนี้เราหยุด แต่ก็ต้องเอางานมาทำที่บ้าน ลงนิยายแล้วก็ก้มหน้าก้มตาทำงานต่อนะ เศร้าจริงๆ

[Pigstar]

ภัทผมเข้าใจนะว่าโกรธ
แต่อย่าใจร้ายกะพี่เสือนักเลย
(ถึงพี่เสือสมควรจะโดนเอาคืนบ้างก็เหอะ)
ยังไงภัทก็รักพี่เขา อภัยพี่เขาเหอะจะได้ไม่
เจ็บปวดทั้งสองฝ่าย แล้วก็มีความสุขสักที

[PetitDragon]

เดี๋ยวพอพี่เสือเศร้า ภัทเองน่ะแหละที่จะทนไม่ได้ 

[fuku]

งอนใส่บ้างก็ดี เพราะเสือเป็นพวกประสาทอ่อนไหว
มั่นใจตัวเองจนเกินมนุษย์


กร๊ากกกกกกกกก เราเชียร์ภัทเต็มที่เลย

[goonglovenut]

สุดยอดมากน้องภัทร เคืองอีกหน่อยอย่าเพิ่งใจอ่อน แต่นิดเดียวพอนะ หุหุ

[takara]

หุหุ อย่ายอมง่ายง่ายนะภัท

[Still_14OC]

เริ่ดมาก แข็งๆอย่างงี้แหละ อีกสักสองตอน

[roseen]

เล่นตัวมากไประวังเจ็บเองอีกละภัท

[BBChin JungBB]

สำหรับเสือแค่เบาะๆก็พอ เพราะความผิดไม่ได้ใหญ่หลวงนัก พออนุโลมได้ แต่จะว่าไปแบบนี้ก็ดีนะ เผื่อเสือหน้ามืดขึ้นมา จะได้มีลุ้น...คิคิ 

[Vesi]

ใจนึงก็ไม่อยากให้ยอมดีด้วยไวนัก แต่อีกใจก็ไม่อยากให้ทำร้ายใจกันอีกแล้วน่ะ
เอ๊ เอาไงดี 5555

[bulldog17]

เชียร์ภัทรอ่ะ

เอาอีกๆๆ

[naumi]

บอกได้คำเดียว สะจายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

[naiin]

                    จัดหนักให้หงอยไปเลย ดูดิจะมีความอดทนขนาดไหน

[หมอตัวเปียก]

ทำแล้วมีความสุขก็ทำไปละกันนะภัทร

ทำร้ายความรู้สึกกันไปมา แล้วมันจะรักกันได้ยังไง 

[andear]

เอิ่ม... สะจาย กร๊ากกกก

[Maytbb]

ถัทอย่าใจร้ายกับพี่เสือนักสิ ตอนนั้นพี่เขากำลังอยู่ในช่วงปรับตัวนา...พี่เสือน่าสงสาร
  อยากอ่านคู่แก้วกับพี่ศักดิ์มากกกกกกกกกก ถึงมากที่สุดเลย       

[เฉาก๊วย]

แก้แค้นได้ แต่อย่าเอาคนอื่นเข้ามาเกี่ยวล่ะน้องภัท มันบาปปปปปปปปปปป   

[hotladyanyavee]

เข้าใจนะคะว่าน้องภัทรกำลังโกรธ กำลังเสัยใจ แต่น้องก็รักเขา แล้วเขาก้เริ่มคิดตรงกันกับเรา
ทำไมไม่ลองเปิดใจ จะเอาทิฐิมาต้านกันทำไม มีแต่เสียกับเสีย

[IöLIKE]

ThankS

[jimmyFG]

จัดหนักเลยภัทให้พี่เสือรู้สำนึกซ่ะบ้าง

หึหึ

[vascular]

แอบร้าย