ตอนที่ 27 สองพี่น้อง
สุรสิงห์เดินมาหยุดหน้าห้องนอนของสุรศักดิ์น้องชาย สองเดือนกว่าแล้ว...ที่เขาและศักดิ์ตกอยู่ในสภาพที่ไม่ต่างกัน คือ ‘คนรัก’ หนีไป เขาเพียงแต่ทำงานให้หนักขึ้นเพื่อให้ลืมความทุกข์ ความเจ็บปวดและเก็บตัวอยู่คนเดียวในห้อง คิดทบทวนความรู้สึกต่างๆ ที่ถาโถมเข้ามา แต่สุรศักดิ์ หรือ ไอ้ศักดิ์ น้องชายของเขามันบ้ามากกว่านั้น ช่วงเดือนแรกมันเอาแต่กินเหล้าเมาอาวะวาด บางวันถึงขนาดไปเมามันอาละวาดถึงที่ผับในตัวเมือง มีเรื่องชกต่อยกับคนอื่นไปทั่ว จนเขาต้องไป ‘เคลียร์’ มันออกมา จากนั้นเขาก็สั่งห้ามเด็ดขาดไม่ให้มันเข้าไปในเมืองอีก ยึดกุญแจรถมัน แล้วก็ให้ลุงบุญคอยเฝ้าดูมัน แต่ถึงมันไปในเมืองไม่ได้ มันก็เอาแต่กินเหล้าอยู่ในบ้าน เมาเช้ากลางวันเย็นจนไม่รู้วันรู้คืน ร่างกายทรุดโทรมเพราะข้าวปลาไม่กิน ทั้งสาและเขาห้ามปรามมันก็ไม่ฟัง
“ศักดิ์” สุรสิงห์เอ่ยทักขึ้นก่อน เมื่อเดินเข้าไปในห้อง สภาพไม่ต่างไปจากเดิม มันนอนกอดขวดเหล้า ผมเผ้ายุ่งเหยิง หน้าตาหมองคล้ำ ขอบตาดำเหมือนคนอดนอน ร่ายกายซูบผอมลงอย่างเห็นได้ชัด
“อืม” สุรศักด์ปรือตามองผู้ที่เดินเข้ามาถึงเตียง
“ศักดิ์ มึงลุกขึ้นมาได้แล้ว จะนอนจมกองเหล้าอยู่อย่างนี้ไม่ได้นะ” เขาพยายามดึงคอเสื้อมันขึ้นมา
“มีอะไร” สุรศักดิ์ถามเสียงแข็ง ขณะยันตัวลุกขึ้นนั่งพิงหัวเตียง มันคงสร่างเมาจากเมื่อคืนแล้ว งั้นก็คงพอจะพูดกันรู้เรื่องอยู่บ้าง
“มึงจะทำตัวอย่างนี้ไม่ได้แล้วนะ สองเดือนแล้วนะ” เขาเอ่ยขึ้น
“ทำไม” มันถามหาเรื่องชัดๆ
“ก็มึงจะทำตัวจมทุกข์เอาแต่กินเหล้าทั้งวันทั้งคืน ข้าวปลาไม่กินอย่างนี้ต่อไปไม่ได้นะ มันสองเดือนแล้วนะ ทุกคนเค้าเป็นมึงห่วงนะ” สุรสิงห์เอ่ยด้วยความเป็นห่วง
“เหอะ พี่จะมาห่วงผมทำไม ห่วงตัวพี่เองดีกว่ามั้ง”
“ทำไม มึงจะพูดอะไร”
“ฮึ พี่เองก็ไม่ต่างจากผมเท่าไหร่หรอก ไม่งั้นภัทจะหนีพี่ไปเหรอ ฮึ” สุรศักดิ์พูดแล้วก็หัวเราะในลำคอ
“พี่เองก็บ้าทำแต่งานแล้วก็เอาแต่หมกตัวอยู่แต่ในห้องเหมือนกันแหละ ทำไมทำใจไม่ได้เหรอ” มันพูดต่อน้ำเสียงเหมือนเยาะเย้ยนิดๆ
“ไอ้ศักดิ์” สุรสิงห์เริ่มรู้สึกว่ามันพูดจาไม่เข้าหู
“ก็อย่าว่าแหละ คงทำใจไม่ได้ซินะ คนที่เคยเกลียด ‘คนอย่างพวกผม’ กลับเพิ่งมารู้ตัวว่าหลงรักเด็กนั่นเข้าให้” มันพูดจาเสียงสีประชดประชันเขา
“พี่ไม่เคยพูดว่าเกลียดคนอย่างนายหรือว่าอย่างไหนทั้งนั้น” สุรสิงห์ปฏิเสธเสียงหนักแน่น
“ไม่เกลียดแต่ก็ไม่ชอบ ไม่อยากจะยอมรับไม่ใช่เหรอ รึว่าไม่จริง” สุรศักดิ์หันมาถามพร้อมกับยิ้มเหมือนสะใจเล็กๆ
“พี่ไม่เคยที่จะไม่ยอมรับมึงนะ เมื่อก่อนอาจจะมีบ้างที่โกรธที่โมโหเพราะรู้สึกเหมือนไม่ได้ดั่งใจ แต่มึงเป็นน้องพี่ ไม่ว่ามึงจะเป็นยังไง พี่ก็ไม่เคยรังเกียจ” สุรสิงห์เอ่ยเสียงอ่อนลง
“เฮอะ ช่างเถอะ พี่อย่ามาทำซึ้งตอนนี้เลย ผมไม่มีอารมณ์” มันหันมาพูดกับเขา กวนตีนดีไหมล่ะ
“ศักดิ์มึงเลิกทำร้ายตัวเองซะเถอะ ทำแบบนี้มันไม่มีประโยชน์หรอกนะ ยังไงแก้วมันก็ไม่กลับมาอยู่ดี”
“พี่ไม่ต้องมาสมน้ำหน้า ซ้ำเติมผมหรอก” มันว่าเสียงดัง
“พี่ไม่ได้ซ้ำเติม แต่อยากให้มึงคิดให้ดีๆ กลับตัวกลับใจและเปลี่ยนตัวเองซะใหม่ เผื่ออะไรๆ มันจะดีขึ้น”
“กลับตัวกลับใจซะใหม่แบบพี่นะเหรอ ทำไม คิดได้แล้วเหรอ คงจะกล้ายอมรับซะทีซินะว่า หลงรักเด็กนั่นเข้าให้แล้ว คงไม่เคยคิดล่ะซิว่าคนอย่างพี่ ซักวันจะต้องมาเอากับผู้ชายด้วยกัน แต่อย่างว่าแหละเด็กนั่นมันน่ารักน่าหลงจะตายไป ถึงขนาดทำให้คนอย่างพี่หวั่นไหวได้เลย น่าตลกดีไหมล่ะ ฮ่ะฮ่ะฮ่ะ” สุรศักดิ์หัวเราะเยะ
สุรสิงห์มองดูสภาพน้องชายแล้ว โกรธมันไม่ลง ถ้าเป็นในยามปกติ มันมาพูดแบบนี้ล่ะก็ คงได้ต่อยกันปากแตกไปข้างหนึ่งแล้ว ถึงสิ่งที่มันพูดจะเป็นความจริงก็ตามที ใช่! เขาหลงรักเด็กนั่นเข้าแล้ว มันคงไม่แปลกหรอกที่เขาจะรู้สึกว่ายากที่จะทำใจยอมรับกับเรื่องที่เกิดขึ้นได้ ...เรื่องที่เขารักเด็กผู้ชายแถมยังอายุอ่อนกว่าเขาเป็นสิบปีเข้าให้แล้ว!
“ศักดิ์มึงอยากจะพูดอะไรก็พูดไปเถอะ พี่ไม่ถือ ไม่โกรธมึงหรอก”
“ทำไม ยอมรับแล้วเหรอว่าชอบผู้ชายด้วยกันเข้าแล้วน่ะ”
“ใช่ ก็ในเมื่อมันเป็นความจริง ก็คงไม่คิดจะหนีอีกแล้ว คงต้องยอมรับและเผชิญหน้ากับมันให้ได้” สุรสิงห์พูดจริงจังพร้อมกับจ้องหน้าน้องชาย มันหลบตาเขา
“คิดได้แล้ว คงจะไปตามง้อภัทซินะ” สุรศักดิ์เงยหน้าขึ้นถามเสียงอ่อนลง
“ก็คงต้องอย่างนั้น คงปล่อยให้นานไปกว่านี้ไม่ได้แล้ว”
“ก็ใช่ซิ ภัทมันรักพี่นี่ สายตาภัทไม่เคยมองใครเลยนอกจากพี่ ช่างน่าอิจฉาจริงๆ” มันพูดเสียงสูงเหมือนจะอิจฉาเขาจริงๆ
“ศักด์มึงพูดอย่างกับว่าแก้วไม่ได้รักมึงอย่างนั้นแหละ”
“.....” สุรศักดิ์นิ่ง ไม่ยอมพูดอะไรต่อ
“มึงจะหลอกตัวเองไปถึงไหนวะ มึงก็รู้ว่าจริงๆ แล้วแก้วรักมึงมาก” สุรสิงห์พูดอย่างอดรนทนไม่ไหว
“รักเหรอ มันรักเงินผมมากกว่าล่ะมั้ง ผมให้เงินมันน้อยซะเมื่อไหร่ล่ะ ไหนจะข้าวของเสื้อผ้าอีก คนอย่างมันก็คงไม่ต่างจากคนอื่นหรอก ไม่งั้นมันคงไม่ตามผมตั้งแต่เด็กหรอก แค่ให้ขนมอร่อยๆ นิดหน่อยก็ยอมเดินตามผมเข้าห้องแล้ว ฮึ” สุรศักดิ์ว่าแล้วก็หัวเราะในลำคออย่างนึกดูถูก
“ศักดิ์ แก้วฝากนี่ไว้ให้มึงก่อนไป” สุรสิงห์ยื่นของบางอย่างให้สุรศักดิ์
“อะไร”
“สมุดบัญชีเงินฝากของแก้ว รับไปซิ” สุรสิงห์ยัดใส่มือมัน มันรับมาเปิดดูอย่างงงๆ
“เงินที่มึงให้แก้ว แก้วมันเก็บไว้ทุกบาททุกสตางค์ไม่เคยใช้เลย มันฝากให้เอาสมุดมาให้ แต่ป่านนี้มันคงเอา ATM กดโอนเงินมาคืนเข้าบัญชีมึงครบหมดแล้วแหละ”
“หมายความว่ายังไง” สุรศักดิ์เปิดดูสมุดบัญชีแล้วทำหน้างง
“หมายความว่ายังไงมึงคงคิดเองได้นะ นอกจากเงินในบัญชีนี่ ก็ยังมีของที่มึงเคยซื้อให้ พวกสร้อยคอ นาฬิกา เสิ้อผ้าหรือของใช้แพงๆ แก้วมันก็เก็บเอาไว้ในห้องมันเหมือนเดิม ตอนนี้กุญแจห้องก็อยู่ที่สา มึงเข้าไปดูได้ว่าของอยู่ครบรึเปล่า แก้วมันเอาแต่เสื้อผ้าเก่าๆ ไปสองสามชุดเท่านั้น มันไม่ได้เอาของแพงๆ ที่มึงเคยให้ไปซักชิ้นเลย”
“แล้ว..แล้วทำไมพี่เพิ่งมาบอกผมล่ะ” สุรศักดิ์หันมามองอย่างเคืองๆ
“ก็จะให้บอกตอนไหนได้ล่ะ มึงเมาอาละวาดตลอด บอกไปมึงก็ไม่ฟังหรอก”
“พี่....ผม...” สุรศักดิ์หันไปมองพี่ชายแล้วก็พูดเสียงสั่นๆ เหมือนมีก้อนอะไรมาจุกที่ลำคอ
“ศักดิ์ แก้วมันไม่ใช่ไอ้วิน มันไม่มีทางเป็นเหมือนไอ้วินนั่น มึงเองก็รู้ดีอยู่แก่ใจ เรื่องมันก็ผ่านมาตั้งเป็นสิบปีแล้ว มึงควรจะลืมมันไปซะทีเถอะนะ อย่าให้ความรู้สึกที่มึงมีต่อไอ้วิน มาทำร้ายแก้วมันอีกเลยนะ ถ้ามึงยอมเปิดใจซักนิดมึงคงจะรู้ดีว่า สิ่งที่มึงทำน่ะ มันทำร้ายทั้งตัวเองและแก้วมันอย่างที่สุด” สุรสิงห์พูดเตือนสติน้องชาย พร้อมกับบีบไหล่มันไว้เหมือนต้องการจะปลอบใจ
“พี่เสือ ฮือฮือ” สุรศักดิ์ร้องไห้ออกมาอย่างไม่อาย เขากอดเอวพี่ชายไว้แล้วก็ซบหน้าลงกับเอวพร้อมกับสะอื้นเบาๆ
“ศักดิ์ ถ้ามึงรักแก้วจริงๆ ก็เปลี่ยนตัวเอง ทำตัวซะใหม่ แล้วพี่จะช่วยมึงเอง” สุรสิงห์พูดพร้อมกับลูบหัวมันเบาๆ เขามองมันเวลานี้ ไม่ต่างจากเด็กน้อย....ภาพน้องชายที่น่าสงสารของเขาเมื่อสิบปีที่แล้วมันลอยกลับมาซ้อนทับภาพตรงหน้าในเวลานี้อีกครั้ง
“ฮือ ฮือ พี่เสือ พี่เสือต้องสัญญานะว่าจะช่วยผม พี่จะช่วยผมจริงๆ ใช่ไหม่ พี่เคยสัญญาแล้วว่าจะช่วย” สุรศักดิ์ร้องไห้คร่ำครวญเป็นเด็กๆ เหมือนตอนที่มันเคยร้องอ้อนวอนพี่ชาย...เมื่อสิบปีที่แล้วไม่มีผิด
“อืม พี่สัญญาว่าจะช่วย แต่มึงต้องสัญญานะว่าจะเปลี่ยนตัวเองให้ได้” สุรสิงห์จับหน้ามันเงยขึ้นมาสบตากับเขา มันพยักหน้าน้ำตายังไหลอาบแก้ม...แต่แววตาของมันดูมุ่งมั่นจริงจัง....มันคงจะเปลี่ยนได้จริงๆ นะ
ถ้ามันเปลี่ยนได้จริงเขาจะช่วยมันเอง...น้องชายของพี่
แต่ยังตอนนี้เขาคงต้องช่วยตัวเองก่อน คงต้องสะสางปัญหาของตัวเองให้รอดซะก่อน!____________________________________________________________________
หัวข้อ: ///รอย...รัก...ร้าว ตอนพิเศษ 5 เมารัก! (27-8-2012) P.38 (อ่าน 344876 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก