หัวข้อ: ///รอย...รัก...ร้าว ตอนพิเศษ 5 เมารัก! (27-8-2012) P.38

[ruby]

ดีแล้วหนีไปให้ไกลๆเลย แล้วอย่าใจอ่อนง่ายๆนะ
ทำเราเจ็บช้ำขนาดนี้ ต้องให้รู้สึกซ่ะบ้าง

[punchnaja]

เห็นชื่อตอนขึ้นว่าจบแล้วเลยเข้ามาอ่าน แต่พอเข้ามา อ้าว ยังไม่จบเรอะ กร๊ากกกกกกก


แต่สนุกมากๆค่ะ ดีใจที่ไม่มาม่าอย่างที่คิด จะรอตอนต่อไปนะคะ

[krit24]

สงสารภัทรกับแก้วอ่ะ
อย่าไปอยู่กับคนใจร้ายเลย พอเค้าไปแล้วจะรู้สึก

[111223]

ขอให้ทั้งสองคนหนีรอดนะ นายเอกเรื่องนี้น่าสงสารมากๆ
หงุดหงิดไอ้พี่เสือจริงๆ พูดมาได้ น้อง เหอะ บ้าเปล๊าพี่
อยากเห็นพวกพระเอกนี้เจ็บเจียนตายจริงๆ
สู้ๆ ภัท แก้ว อย่าใจอ่อนง่ายๆ ทำให้เสือ (คนปากแข็ง) กับศักดิ์ (คนไม่รู้ค่าของสำคัญ)
รู้สำนึกไปเลยว่าเวลาทำของสำคัญหล่นหายมันเป็นยังไง
ขอให้ทั้งสองคนหนีรอด และพระเอกทั้งสองคนหาไม่เจอที่เถอะ สาธุๆ

[pronpailin]

  :mc4:ในที่สุดก็หนีซะที แต่ แก้ว แก่เขียนอะไรไว้กันแน่ฟร่ะ

[Pakbung Mazo]

เห็นชื่อตอนแล้วใจหายแว้ปปปปปปป

[โดดเดี่ยวแต่ไม่]

น่าติดตามอย่างมากเลย มาแปะไว้ที่หน้า8เสียก่อน
ขอบคุณที่นำสิ่งดีๆๆมาเล่าให้ฟังนะครับ

[boworange]

   นึกว่าตอนจบ แอบตกใจอย่างแรง   

[KMprince]

เสือปากแข็ง ปากหนักมากกกก
สงสารภัท คนเขาอุตสาห์เชื่อว่าใจตรงกัน
แต่ผลออกมาแบบนี้ เศร้าสิ
แงๆ

[โดดเดี่ยวแต่ไม่]

อ้าววววววววววววววววววววววว อย่าจบแบบนี้มาต่อให้หายค้างคาใจเลยยยยยยยยย

[hotladyanyavee]

  นึกว่าตอนจบ แอบตกใจอย่างแรง   

ใช่ค่ะ เห็นด้วย

[ormn]

เมื่อไรมาต่ออะเค้ารออยู่เน้อ


 

[Noi]

เมื่อไรจะมาค่ะ คิดถึงพี่เสือ

[greenboy2012]

ตอนที่ 26 เส้นขนาน

   เมื่อผมกับแก้วมาถึงกรุงเทพเรียบร้อยแล้ว ผมก็พาแก้วมาพักที่บ้านผมก่อน แก้วไม่ได้บอกรายละเอียดอะไรกับผมมากนัก บอกแต่เพียงว่าทะเลาะกับพี่ศักดิ์ แก้วเลยตัดสินใจหนีมาอยู่กรุงเทพ แก้วอยากหางานทำและใช้ชีวิตอยู่ที่กรุงเทพ ไม่อยากเจอพี่ศักดิ์อีก ส่วนผมเองก็บอกแก้วว่าผมมีธุระกลับกรุงเทพด่วน แต่แก้วเองก็คงพอจะรู้ว่าผมมีปัญหากับพี่เสือเช่นกัน เราทั้งสองคนก็เลยต่างไม่ถามรายละเอียดของอีกฝ่ายมากนัก เพราะเราทั้งคู่ยังไม่พร้อมที่จะพูดอะไรในตอนนี้
   “คุณภัท ผมอยากจะหางานทำ แล้วก็อยากจะหาที่พักถูกๆ อยู่ไปก่อน” แก้วเอ่ยขึ้น เมื่อมาอยู่บ้านผมได้สองวัน
   “อ้าวทำไมล่ะ แก้วอยู่ที่นี่กับผมก็ได้ อยู่ได้ตลอดไปเลยนะ บ้านนี้ก็ผมก็อยู่คนเดียว”
   “ผมไม่อยากรบกวนคุณภัทน่ะครับ”
   “ไม่ได้รบกวนอะไรเลย อยู่ที่นี่เถอะนะ” ผมขอร้อง
   “ผมอยากไปใช้ชีวิตคนเดียว อยู่ด้วยตัวเอง อยากเริ่มต้นชีวิตใหม่น่ะครับ” แก้วพูดพร้อมกับมองหน้าผมอย่างจริงจัง
   “อืม แก้วไม่อยากให้ใครรู้ว่าอยู่ที่ไหนใช่ไหม” ผมถามตรงๆ
   “ครับ แล้วอีกอย่างผมก็อยากอยู่ช่วยเหลือ ไม่อยากเป็นภาระของใคร ยังไงผมก็ขอบคุณคุณภัทมากนะครับ”   
   “ก็ แล้วแต่แก้วแล้วกัน แต่ยังไงแก้วก็กลับมาอยู่ที่นี่ได้ตลอดเวลาเลยนะ”
   “ขอบคุณครับ”
   “แล้วเรื่องเรียนล่ะ แก้วจบมอหกแล้วนี่” ผมถามขึ้น
   “ผมคงไม่เรียนต่อแล้วล่ะครับ อยากหางานทำมากกว่า”
   “ไม่ได้นะแก้ว แก้วต้องเรียนต่อนะ อย่าทิ้งเรื่องเรียนเลยนะ” ผมพูดด้วยความห่วงใย
   “แต่...ผม” แก้วอึกอัก
   “ถ้าแก้วมีปัญหาเรื่องเงิน แก้วก็เรียนมหา’ลัยเปิดก็ได้นี่ ทำงานไปด้วยเรียนไปด้วย แก้วต้องทำได้แน่ แล้วถ้าแก้วลำบากหรือไม่ไหวยังไง เราก็ช่วยกันได้นะ เชื่อผมเถอะ ผมอยากให้แก้วมีอนาคตที่ดีกว่านี้”
   “....” แก้วยังคงคิดหนัก
   “เรียนต่อเถอะนะแก้ว มีอะไรผมจะช่วยแก้วเอง เรียนเพื่อตัวแก้วเองนะ”
   “ก็ได้ครับ ผมขอบคุณคุณภัทจริงๆ” แก้วหันมาหาผมน้ำตาซึม
   “แก้ว ต่อไปอย่าเรียกผมว่าคุณอีกเลยนะ ความจริงแก้วก็ห่างจากผมแค่สองปี เรียกผมภัทเฉยๆ ก็ได้นะ”
   “แต่ว่า”
   “ไม่มีแต่ เราเป็นเพื่อนกันนะ” ผมจับมือแก้วไว้แล้วบีบแน่นๆ รู้สึกซึ้งมาก เราเหมือนมีชะตากรรมเดียวกัน ร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมา
   “ถ้างั้น ผมขอเรียก คุณภัทว่า ‘พี่’ แทนได้ไหมครับ” แก้วพูดขึ้น
   “อืม ได้ซิ งั้นลองเรียกซิ”
   “คะ....คุณ เอ่อ..พี่ภัท”
   “อืม รู้สึกแปลกๆ เหมือนกันนะ น้องแก้ว ฮ่ะอ่ะ” ผมรู้สึกสบายใจขึ้น พวกเรามองหน้ากันแล้วยิ้ม รู้สึกถึงมิตรภาพที่งดงามท่ามกลางความทุกข์ระทม
   “ตี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด ตื๊ดดดดดดดดดด” เสียงโทรศัพท์มือถือผมดังขึ้น เบอร์พี่สาโทรมา
   “ภัท เกิดอะไรขึ้นจ๊ะ ทำไมทั้งภัททั้งแก้วหนีกลับกรุงเทพกันหมดเลย” พี่สาถามขึ้นอย่างร้อนใจ
   “แล้วตอนนี้แก้วอยู่กับภัทรึเปล่า”
   “แก้วทะเลาะอะไรกับพี่ศักดิ์รึเปล่า แล้วภัทล่ะ เป็นอะไรถึงกลับกรุงเทพไม่บอกพี่”
   พี่สาถามอะไรอีกมากมาย ผมได้แต่ตอบสั้นๆ แล้วบอกว่าพวกผมขอโทษที่มาโดยไม่บอก ตอนนี้แก้วอยู่กับผม พี่สาไม่ต้องเป็นห่วง พี่สาก็คงสงสัยว่าพวกผมทำไมถึงพากันหนีมาแต่พี่สาก็ไม่ได้ซักถามอะไรต่อนัก ผมคิดว่าพี่สาคงพอจะเดาเรื่องราวอะไรออกอยู่บ้าง พี่สาได้แต่บอกว่าเป็นห่วงแก้ว เพราะแก้วไม่เคยจากบ้านไปไหนไกลๆ เลย ผมรับปากว่าจะดูแลแก้วเอง ให้พี่สาสบายใจได้ พี่สาเลยยอมวางสายไปโดยดี
         //////////////////////////////////////////////////////////////////////
   หลังจากแก้วมาอยู่กับผมได้อาทิตย์นึง ผมก็เปิดเทอม ผมไปเรียนปกติ พอใกล้เปิดเทอมของมหาวิทยาลัยเปิดของรัฐแห่งหนึ่ง พาแก้วไปสมัครเรียน หาหอพักแถวใกล้ๆ มหาวิทยาลัย แก้วบอกว่าจะลองหางานทำไปด้วย
   “แก้วตกลงอยู่คนเดียวได้นะ” ผมถามขึ้นเมื่อมาส่งแก้วที่หอพัก แก้วขนเสื้อผ้าและของใช้ส่วนตัวซึ่งก็มีแค่เป้ใบใหญ่ใบเดียวที่ติดตัวมาจากใต้ ย้ายมาหอพักนี้แล้ว
   “ได้ซิครับ ขอบคุณพี่ภัทมากนะครับที่ช่วยจัดการให้ทุกเรื่องเลย”
   “ไม่เป็นไรหรอก ถ้ามีอะไรให้รีบโทรหาพี่นะ” ผมย้ำ เราตกลงกันว่าจะติดต่อกันตลอด
   “ครับ พี่ภัท สัญญาได้ไหม ว่าอย่าบอกใครนะว่าผมอยู่ที่นี่”
   “อืม ได้ซิ สัญญาว่าจะไม่บอกใคร” ผมย้ำหนักแน่น แล้วผมก็ตบบ่าแก้วเป็นสัญญา แก้วกอดผมด้วยความซาบซึ้งใจ พวกเราทั้งคู่อดที่จะน้ำตาซึมไม่ได้
   “มีอะไรก็โทรมานะ ถ้าว่างแล้วพี่จะมาหานะ” ผมย้ำก่อนเดินจากมาด้วยความเป็นห่วง
         /////////////////////////////////////////////////////////////////////

   เวลาผ่านไปหนึ่งเดือน ผมก็ใช้ชีวิตไปตามปกติแม้จะรู้สึกเศร้าและทุกข์บ้าง แต่ผมเองก็พยายามทำใจให้ได้ พี่สาโทรมาหาผมอีกหลายครั้ง บอกว่าเป็นห่วงแก้ว ถามว่าแก้วอยู่ที่ไหน ผมต้องโกหกพี่สาไปว่า ผมไม่รู้ว่าแก้วอยู่ที่ไหน แก้วจะเป็นคนติดต่อผมมาเอง แต่ล่าสุดที่แก้วติดต่อมาแก้วบอกว่าสบายดี แก้วทำงานไปด้วยเรียนไปด้วย พี่สาไม่ต้องเป็นห่วง
   “แล้วภัทล่ะ เป็นยังไงบ้าง” พี่สาถามผม
   “ก็สบายดีครับ ไม่มีปัญหาอะไร” ผมแกล้งทำเสียงร่าเริงให้เหมือนปกติ
   “งั้นก็ดีแล้วจ้า ทางนี้ซิแย่ พี่ปวดหัวมากเลย พี่ศักดิ์ก็เอาแต่เมาอาละวาดทุกวัน ใครห้ามก็ไม่ฟัง พี่เสือก็ไปห้ามได้แค่บางครั้ง เพราะพี่เสือเองก็เอาแต่ทำงานหรือไม่ก็ขลุกตัวอยู่แต่ในห้อง ไม่ค่อยพูดค่อยจาเหมือนเมื่อก่อน เอาแต่ทำหน้าเครียด พี่ล่ะเป็นห่วงทั้งสองคนจริงๆ สภาพดูไม่ได้เลยตอนนี้ โทรมอย่างกับเป็นคนละคน อาทิตย์ก่อนพี่เสือก็ไม่สบายเป็นไข้ แล้วก็ไม่มีใครรู้เพราะเอาแต่นอนซมอยู่ในห้อง ดีนะที่พี่เอะใจเข้าไปดูในห้อง”
   “แล้วเป็นอะไรมากหรือเปล่าครับ” ผมได้ฟังแล้วก็ใจหายวูบ รู้สึกเป็นห่วงขึ้นมาทันที
   “ก็เป็นไข้อยู่สามสี่วัน ตอนนี้ค่อยยังชั่วแล้ว ช่วงนี้พี่ก็เลยต้องหนักเลย ดูทั้งพี่ศักดิ์ทั้งพี่เสือ ไม่ค่อยได้ไปช่วยคุณป้าเฝ้าร้านในเมืองเลย นี่ถ้าแก้วหรือภัทอยู่ก็คงจะพอช่วยพี่ได้บ้างนะ” พี่สาพูดเสียงเศร้า
   “อืม ครับ” ผมทำได้เพียงแค่รับฟัง เพราะรู้ว่าคงไม่สามารถทำอะไรได้มากไปกว่านี้ เขาคงไม่ได้เป็นแบบนี้เพราะผมหรอกนะ คงไม่มีทางเป็นอย่างนั้นหรอก ในเมื่อผมก็ไม่ได้มีค่าอะไรกับเขามากไปกว่าเป็นน้องชายคนหนึ่ง ถึงจะรู้อย่างนั้น ผมก็อดน้ำตาซึมด้วยความคิดถึงและเป็นห่วงเขาไม่ได้ อยากดูแล อยากอยู่ใกล้ๆ เขา แม้จะรู้ดีว่าคำว่า ‘พี่น้อง’ มันเป็นตัวกำหนดให้ความรักของผมกับเขาคงเป็นได้แค่ ‘เส้นขนาน’
   ---------------------------------------------------------------------------------
[พูดคุย]
           ตอนแรกบอกว่าจะพักหลายวันหน่อย ก็ไม่ได้จะหายไปเลยนะคะ แค่ว่าจะมาต่อเสาร์อาทิตย์แทน
           แต่เห็น comment เยอะแล้ว ซาบซึ้งใจ ฮิฮิ 
           จริงๆ แล้วงานเครียดค่ะ แต่แบบว่าไม่ไหวแล้ว ขอแต่งนิยายแก้เครียดแล้วกัน งานก็ดองไว้ก่อน 

[BBChin JungBB]

แค่นี้ยังไม่พอหรอก สำหรับ 2 คนนั้น จัดหนักไปเลย ฮ่าๆๆๆ

[nunnan]

ขอบคุณจ้าาาา

[boworange]

   มาม่าชามโตรับสิ้นเดือน 

สมน้ำหน้าไอ้พี่เสือกะไอ้พี่ศักดิ์กรรมตามสนอง 

   ขอให้แก้วกับภัทเจอคนดีๆแทน 

[♠DekDoy♠]

หนีไปไม่พ้นหรอก หนีจากใต้ทั้งทีกลับมาอยู่บ้านเพื่อ???รอเค้ามาง้อหรอ

[bulldog17]

สมน้ำหน้าพวกปากแข็ง

[roseen]

   วันเวลาช่วยเยียวยาได้ทั้งสองฝ่าย

[Maytbb]

  ก็สงสารพี่เสือกับพี่ศักดิ์อยู่นะ แต่พี่ศักดิ์ออกจะสมน้ำหน้ามากกว่า  ทำกับแก้วไว้เยอะนี่ สมควรโดนบ้าง ส่วนพี่เสือ เชื่อว่าพี่เขาก็รู้สึกเจ็บปวดไม่แพ้ภัทรหรอก แต่ก็คงจะมีเหตุผลหรือความรู้สึกนึกคิดอะไรบางอย่าง ถึงได้ทำแบบนั้นออกไป
    :กอด1:รออ่านต่อจ้า (ถึงจะสอบกลางภาคแล็บอนาโตมี่อยู่ก็เหอะ  ฉันก็ไม่แคร์สื่อ )พี่เสือมาง้อน้องภัทรเร็วๆนะเว้ยเห้ย

[Vesi]

ฟังเพลงละครเวทีอยู่พอดี มันโคตเข้ากับอารมณ์ตอนนี้เลยล่ะ

ถ้าหากในวันนั้นเธอกับฉัน ไม่ได้พบแล้วรู้จักกัน
วันนี้จะเป็นอย่างไร พรุ่งนี้จะเป็นอย่างไร มันไม่รู้เลย
สิ่งที่เป็นวันนี้ ที่ตัวเราต้องพบ มันอาจเป็นเพียงแค่ช่วงเวลา
ที่เป็นเพียงแค่ชั่วคราว ไม่มีทางจะใกล้กันได้กว่านี้เลย
เป็นเส้นขนานที่ยาวไกลจนสุดฟ้า ไม่มีวันจะเจอ
เพียงแค่มองเห็นกันเท่านั้น ไม่อาจได้เดินร่วมทาง
เป็นเส้นขนานจะนานเพียงใดแต่ฟ้าไม่ยอมให้ได้พบกัน
ต้องเป็นอย่างนี้ต่อไป แต่ฉันจะไม่เสียใจ.....

เพลงยาวอ่ะ ขี้เกียจพิมพ์ละ ฮิๆ

สู้นะๆ ครับทั้งเด็กๆ และคนเขียน

[honeystar]

จะสงสารพี่ศักดิ์กับพี่เสือดีไหมเนี่ย =='

[pikki]

เรื่องราวจะเป็นอย่างต่อเนี่ย อยากรู้ๆ
ภัทกับแก้วเข้มแข็งมากๆเลยอ่ะ 
ในเมื่อได้พยายามแล้ว สองพี่น้องนั่นไม่สนใจ
ก็ไม่ต้องไปแคร์หรอก อยู่ได้ด้วยตัวเองอยู่แล้ว สู้ๆ
ผู้แต่งก็สู้ๆด้วยนะคะ เป็นกำลังใจให้ทั้งเรื่องเขียน และเรื่องงานค่ะ

[tanuki]

  :sad4:ปวดใจ

[capool]

ไม่สงสารไอ้สองตัวนั้นหรอกโดยเฉพาะไอ้ศักดิ์ถึงมันจะเป็นจะตายก็ไม่สนสมน้ำหน้าแค่นี้ยังไม่สะใจ อยากให้แก้วมีคนใหม่บ้างให้มันได้รับรู้ความรู้สึกเหมือนที่แก้วเคยได้รับ อย่าให้แก้วกับภัทยอมง่ายๆนะคะ

[fuku]

อีตาเสือนี่เกิดมาอมอะไรไว้ในปากมาด้วยเนี่ย
ทำอะไรไม่ตรงกับความรู้สึกจนคนอื่นต้องมาเจ็บปวดกับการแสดงออกแปลกๆ

หนีมาก็ดีแล้ว ไม่ต้องไปไหนด้วย ก็บอกเองว่าไม่ได้คิดอะไรกับภัท ตัดให้ขาดแล้วอยู่เองของเราไปแบบนี้
แน่จริงก็มาเด่ะไม่กลับไปหรอก แต่อย่างเสือให้ตายก็ไม่กล้ามาหรอก กะอีแค่โทรศัพท์ยังไม่กล้าเลยมั้ง
ภัทยังต้องเรียนอีก บ้านก็ของภัท

สะบัดหน้าแข้งใส่ท้องเสือซักโหลนึง ข้อหางี่เง่า
,,- -,, ระบายออกไปแล้วรู้สึกสะใจมาก

[PetitDragon]

อย่าให้รู้ว่ามาแอบฟังโทรศัพท์อีกนะพี่เสือ 

[naiin]

                         แกัวกะภัทร จะมัวอาลัยอาวรณ์อะไรกับผู้ชายขี้ขลาดสองคน พาลแต่จะทำให้เสียใจเสียเวลาปล่าว

[HISY]

สะใจหนุ่มๆจะได้ปวดใจซะบ้าง