หัวข้อ: Don't call Me BaBy!! ** You're My BaBy!!

[นิรนาม]

สู้ๆเด้ออ้ายเดี๋ยว ^^

[mild-dy]

รอจ้ารอ

[SuSaya]

ทั้งสองคนต่างกันมากเลยนะ...ในกระบวนการคิดน่ะ

[~มือวางอันดับ1~]

โล่งอก ทะเลาะแล้วดีกันอ่ะ +1

[i-love-you]

มาแล้วๆๆ  ใกล้จะได้กันแล้วมั้ง    55555+

[Supermimt]

โอ๊ยตายแล้วๆๆ

เกือบเหวี่ยงบักเดี๋ยวละ  มาเบื่อ มารำคาญ น้องอุ่น

เห้อๆๆๆ


อุ่นคิดอะไรก็พูดออกมาบ้างก็ได้นะ
บักเดี๋ยว นี่ก็ตรงเกิ๊นนนนนนนนน

เห้อออออ

 
^ ^

[ordkrub]

อ่านตอนนี้แล้วดีจัง มันบอกอะไรหลายๆอย่างนะ Sexมันก็ใช่  แต่ไม่ว่าหญิง ชาย
มันต้องมีความรู้สึกมั่นคงต่อกันก่อน
ไม่งั้นมันก็เป็นแค่เพียงความใคร่

[kenghan]

เดี๋ยวใจเย็นๆหน่อย อย่าใช้แต่อารมณ์
อุ่นก็คิดไรก็บอกไปนะ อย่าทะเลาะกันนนนนนนน

[loverken]

 

เดี่ยวน่ารักอะ

[eiky]

Don’t call Me BaBy!!

ผมไม่ผิดใช่ไหมที่เรียกร้องอะไรมากมาย ไม่ใช่สิที่กำหนดกฏเกณฑ์อะไรไปแบบนั้น ไม่รู้สิครับตอนนี้ผมรักมันนะ มากด้วยล่ะ แต่ว่าทำไมความไม่มั่นใจมันถึงยังคงมีก็ไม่รู้ ผมรู้ดีว่าผมไม่ใช่ผู้หญิงที่จะมามั่วเล่นตัว แค่มีอะไรกัน?? เหรอ? โว้ยนะ ก็หวงๆไว้ให้มันดูยากหน่อยเถอะ ง่ายไปแล้วไงพอมันได้มันก็จะขอมีอีกแน่ๆ และพอมีอีกมันก็คงจะเบื่อเข้าสักวันผมเชื่อแบบนั้น แต่ถ้าผมเล่นตัวมากไปล่ะ มันก็อาจจะเบื่อได้เหมือนกันนะ อ้าว ทำไงล่ะทีนี้ กับโจ้ก็เพราะผมไม่ยอมมันนี่ล่ะมั้งมันถึงมีคนอื่น ช่างเถอะ ถ้าผมกับไอ้เน่าจะจบกันเพราะผมไม่ยอมให้มันเอาก็แค่นี้ล่ะครับ ผมเชื่อว่าความรักมีพลังเหนือทุกอย่าง ใช่เซ็กส์อาจจะเป็นส่วนหนึ่งของความรักแต่มันไม่ใช่ทั้งหมด เอาเป็นว่าผมยังไม่อยากมีอะไรกับมันจนถึงขั้นสอดใส่ โอเคป่ะ
   “ฮ่วยได้ไข่มดแดงมาแต่ไสนี่เอื้อย” ไอ้เน่ามันก็อยู่กินข้าวกับผมที่บ้านล่ะครับเป็นเรื่องปกติไปแล้ว วันไหนมันไม่อยู่กินสิพ่อผมจะถามทันที ว่าทะเลาะอะไรกันหรือเปล่า
   “ไปซุมาแต่ตลาดพู้นแล่ว มาสิจักอึด” ผมมองหน้าพี่ต้อยครับแต่ท่าทางคงจะไม่แปลให้ผมฟัง
   “ซุก็แหย่นั่นล่ะ” ไอ้เน่ามันก็ดีอย่างนี้ล่ะครับเหมือนมันรู้ใจผม มันกระซิบบอกผมที่มองหน้ามันหลังจากมองพี่ต้อย
   “แล้ว ไอ้จักอึดๆ นั่นไรอ่ะ” “เป็นบทขยายแปลว่า มีไม่อั้น” ผมพยักหน้าครับ วันนี้พี่ต้อยทำแกงหน่อไม้สดใส่ไข่มดแดง มียอดฟักทองด้วยนะครับอร่อยดี แล้วก็ห่อหมกหน่อไม้ใส่ไก่แกใส่กะทิด้วยล่ะครับหอมดีนะ พ่อผมชอบมากกินข้าวสองจานส่วนผมก็จานหน่อยๆ ไอ้เน่านี่ไม่ต้องบอกมันกินเยอะมากครับสามจานได้มั้ง
   “เออลูก พอดีลูกน้องที่อำเภอโทรมาพ่อเลยเล่าให้ฟังว่าเราเล่นตระกร้อกัน ลูกน้องพ่ออยากมาเล่นด้วย พ่อเลยชวนพรุ่งนี้ทีมเราจะได้มีลูกทีมครบพอดี” พ่อผมก็ชวนมันคุยไปตามเรื่องล่ะครับหลังอาหาร ส่วนผมนั่งกินแตงโมแช่เย็นอยู่
   “ก็ดีครับ จะได้สนุกๆ”
   “แล้วเพื่อนๆเราว่างไหมล่ะ พ่อกลัวว่าเขาจะต้องทำงานบ้านกัน พ่อเองก็ไม่อยากรบกวน”
   “ไม่หรอกครับ ถ้ามันมาไม่ได้เดี๋ยวผมหาคนมาแทนให้ แต่น่าจะได้ไปแข่งนะครับ คงจะตื่นเต้นกว่านี้”
   “เอาไว้เล่นให้เข้าขากันมากกว่านี้ก่อน เดี๋ยวพ่อสอบถามให้ น่าจะมีล่ะ” พ่อผมยังคงคุยอยู่กับไอ้เน่า ส่วนผมขอตัวขึ้นมาอาบน้ำแล้วครับ เหนียวตัวมากกลิ่นไก่ย่างหึ่งเต็มตัวไปหมด พออาบน้ำเสร็จผมก็เดินเข้าห้อง
   “อ้าว พ่อไปไหนล่ะเน่า” มันนอนอยู่บนเตียงครับสายตาก็มองดูจอโทรทัศน์อย่างสบายใจ
   “ปลัดออกไปเดินเล่นข้างบ้าน”
   “อ้าว ดึกแล้วยังไปเดินเล่นอีกเหรอ”
   “ไม่รู้เว้ย อย่าชวนคุยดิวะหนังกำลังหนุก” อ่านะ เออๆ ผมเลยเดินไปทาแป้งเด็กล่ะครับ
   “เอ้ย ยังไมได้อาบน้ำไม่ใช่เหรอเน่า” มันมากอดข้างหลังผมครับ ตกใจหน่อยเดียวเหมือนจะเริ่มชิน
   “ไม่สกปรกหรอกน่า กอดหน่อยเดี๋ยวกูจะกลับล่ะ” เอ่อ มันพูดเสียงปกตินะแต่ทำไมผมรู้สึกใจหวิวๆ
   “อ้าว จะกลับแล้วเหรอ” “อืม เหนียวตัว เดี๋ยวกูโทรหานะ” อ้าว มันปล่อยมือจากผมแล้วทำท่าจะเดินออกจากห้องไปเลยนะครับ ผมใจหายอ่ะ ทำไมรู้สึกแบบนี้ล่ะ
   “เน่า” ผมรีบลุกขึ้นครับ
   “ไร” “ไม่นอนนี่เหรอ” ผมถามมันออกไปด้วยเสียงที่เริ่มจะสั่น ไมได้แรดอยากให้เขานอนด้วยหรอกนะแต่ไม่รู้สิ มันไม่ใช่แบบนี้นี่แต่ก่อน
   “ไม่เอาว่ะ เดี๋ยวกูอดใจไม่อยู่ปล้ำมึงขึ้นมา มึงนั่นล่ะจะซวย” ผมยืนอ้าปากค้างครับ นี่มันโกรธผมอยู่เหรอ โอ้ย อะไรวะเนี่ย นึกว่าจะดีแล้วซะอีก มันมีสีหน้าปกติทุกประการแต่ผมสิเหมือนคนกำลังจะใจขาดตาย มันรู้สึกแย่จริงๆนะ มันกลับไปแล้วครับ มันไปจริงๆด้วยอ่ะ ผมสิเริ่มจะบ้านั่งกุมโทรศัพท์รอมัน โทรมาซะทีสิวะ รอนานแล้วนะ มันขับรถไม่เกิน ๒๐ นาทีก็ถึงบ้านมันแล้วนี่ครึ่งชั่วโมงแล้วนะ ทำไมยังไม่โทรมา ผมเปิดแฟ้มดูรูปที่เราถ่ายกันเมื่อตอนไปเที่ยว ทุกรูปที่มีผมจะมีมันอยู่ข้างๆไม่ไกลเลย ทุกรูปจริงๆ และเท่าที่ผมสังเกตดูไม่ว่าผมจะทำอะไรในอิริยาบถไหนสายตามันคอยมองผมอยู่ตลอดเวลา อ่า น้ำตาเริ่มจะไหลแล้วอ่ะ โทรมาเสียทีสิวะมึงไอ้เน่า โอ้ย คนรอมันทรมานนะ ผ่านไปชั่วโมงแล้วอ่ะ ผมโทรหามันดีไหม โทรเลยๆ ดีกว่ามานั่งอมทุกข์แบบนี้ เอ๊ะ หรือว่ามันรถล้มเหรอ ตายล่ะ
   “ไม่มีเสียงตอบรับจากหมายเลยที่ท่าน” เอ่อ ผมอ้าปากค้าง นี่มันเป็นอะไรไปแล้ว ไอ้เน่า อ่า ผมจะทำยังไงดี มันโกรธผมเหรอ มันไม่หายโกรธผมเหรอ หรือว่ามันมีอุบัติเหตุ ทำไมอ่ะ ทำไม ผมไปหามันดีไหม ปั่นจักรยานไปหามัน
   “เป็นไรอ่ะเน่า” ผมเดินวนรอบห้องแล้วครับเหมือนคนบ้า หรือว่าผมบ้าไปแล้วจริงๆ ถ้าหากมันโกรธแล้วขอเลิกกับผมจริงๆล่ะ อ่า ทำยังไงดี โอยๆ น้ำตาไหลๆ พอก่อนๆ อ้าวไหนก่อนหน้านี้บอกว่าถ้ามันจะขอเลิกเพราะกะอีเรื่องแค่นี้ก็ช่างมันไงอุรดิศ อะไรอ่ะ ทำไมตอนนี้มันทำไม่ได้ล่ะ โอ้ย รู้สึกเหมือนจะขาดอากาศ
   “อ๊ะ” มันโทรเข้ามาแล้วครับ ผมโผเข้าหาโทรศัพท์ทันที น้ำตายังนองหน้าอยู่นะ
   “มึงโทรมาเหรอ” “ทำไมอ่ะเน่า เป็นไรอ่ะ ปิดเครื่องทำไม ไหนบอกไม่โกรธเค้าแล้วไงอ่ะ ทำไมทำแบบนี้” เอ่อ นางเอกใส่เลยกู มันอดไม่ได้ครับ ผมรู้สึกอะไรไม่รู้แต่มันไม่ควรจะเป็นแบบนี้
   “เฮ้ยๆ ใจเย็นๆเบบี๋ แบตกูหมดเว้ย ตั้งแต่อยู่บ้านมึงแล้ว ที่กลับมาบ้านนี่ก็มาชาร์จแบตนะเว้ย อะไรวะ ร้องไห้ด้วยเหรอ อะไรของมึง” อ้าว เอ่อ รีบเอาโทรศัพท์ออกจากปากทันทีแล้วรีบปาดน้ำตา ไอ้บ้า หนอยแน่
   “ก็ห่วงนี่ นึกว่ามีอะไร ก็เห็นบอกจะโทรมา นี่ก็รออยู่ตั้งนานแล้วอ่ะ ไม่ชอบเลยนะแบบนี้ มันทรมาน” ผมเหมือนสติหลุดครับ ปาดน้ำตาแล้วยังไม่หายขอหน่อยเถอะ
   “อ้าวๆ ด่ากูซะงั้น กูชาร์จแบตอยู่ไง คิดว่ากูเป็นไรวะ ขี้แยนะมึง”
   “ไม่รู้ล่ะ คนมันคิดได้นี่ คราวหลังไม่ต้องกลับแล้วนะ” “คร้าบ ภรรยา แล้วนี่ใครบอกว่ากูจะกลับมานอนบ้านล่ะ”
   “อ้าว” อ้าวสิครับ ก็ไหนมันบอกว่ามันกลัวว่ามันจะอดใจไม่ไหวไง อะไรของมันวะเนี่ย
   “กูว่าจะกลับมาอาบน้ำ เปลี่ยนเสื้อผ้าเอาที่ชาร์จแบต ตอนแรกก็ว่าจะไม่มาล่ะ ให้มึงคิดถึงกูเล่นไง ถ้ากูไม่กลับกูจะรู้ไหมว่ามึงคิดถึงกูมากขนาดนี้ ห่วงกูมากแบบนี้ ฮ่าๆ กูดีใจนะเนี่ย” อ่านะ หัวเราะอีก
   “ไอ้บ้า นี่เป็นแผนเหรอ” “ไม่ใช่แผน ใครจะกลับมานอนวะไม่มีแอร์” มันเจ้าเล่ห์จริงๆนะครับ ว่าไหม
   “ไรอ่ะ ถึงบ้านแล้วจะออกมาทำไมอีก มันค่ำแล้วนะ” ผมไม่รู้จะพูดอะไรดีครับ เหมือนจะเขินล่ะ อิอิ
   “อย่าๆ มึงรออยู่นั่นล่ะ เดี๋ยวกูไป” มันวางสายไปเลยครับ อ้าว อะไรยังไง ผมวางโทรศัพท์ลงไม่รู้จะยิ้มหรือร้องไห้ดี ไม่รู้สิใจหนึ่งก็ดีใจนะที่มันไม่ได้โกรธผม อีกใจก็กลัวว่ามันจะเล่นอะไรแผลงๆอีก แล้วถ้ามันทำจริงผมคงยอมแล้วล่ะครับ เอาเถอะ โบ๋ก็โบ๋มันน่าจะมีวิธีให้มันฟิตเหมือนเดิมได้ล่ะน่า เนอะ ผมนั่งๆนอนๆอยู่ไม่นานครับเสียงรถเครื่องก็ดังมาจอดในบ้านแล้วเสียงเครื่องก็ดับไป ผมได้ยินเสียงมันคุยกับพ่อผมพักหนึ่งล่ะครับ อ๊ะเสียงเดินขึ้นมาแล้ว แกล้งหลับดีกว่า
   “เบบี๋ อย่าๆ อย่าแกล้งหลับ” มันพูดครับแล้วเตียงก็ยวบลง คือผมนอนตะแครงนะครับ
   “แน่ะ นิ่งอีก เออดี งั้นกูลวนลามอย่ามาว่านะเว้ย ที่เคยคุยกันไว้กูจะไม่ทำ แต่ถ้ามึงนอนให้กูทำเองช่วยไม่ได้นะเว้ย ฮ่าๆ” อ่านะ ยังครับผมยังนิ่งอยู่แต่รู้สึกตัวเกร็งจนแข็งทื่อไปหมดแล้ว
   “เนียนจังวะก้นมึง” อ่ามันประชิดตัวผมแล้วครับ มันล้วงเข้าไปในกางเกงขาสั้นผมแล้วอ่ะ
   “ไรอ่ะ ไม่เอา” ผมทนไม่ไหวครับ หลิกตัวมาทันที
   “อ้าว ไหนหลับไม่ใช่ไง ตื่นไวเชียวนะแบบนี้” “บ้าเหรอเน่า จะล้วงไมอ่ะ” ผมก็อายเป็นนะเว้ย มันดึงมือมันขึ้นมาล่ะครับแล้วดึงตัวผมไปกอด
   “โอ้ย ฮ่าๆ ไม่เอาๆ” เอ่อ มันจี้เอวผมครับ ผมดิ้นใหญ่เลย
   “นี่แน่” “เฮ้ย อย่าจับจั๊กกะแร้กูดิ เว้ย ฮ่าๆ” ผมเองก็ไม่มีหรอกครับที่จะยอม ผมหัวเราะจนน้ำตาไหลเหงื่อแตกเลยนะเราทั้งสองคน แต่ทั้งหมดทั้งปวงก็หยุดกึกลงตอนนี้ล่ะครับ ผมนอนทับบนตัวมันจับแขนมันไว้ที่เหนือหัว ลักษณะเหมือนผมนั่งทับท้องมันอยู่ล่ะครับส่วนมันก็ดิ้นแต่เราก็นิ่งลงทั้งคู่เพราะหน้าของผมอยู่ห่างจากหน้ามันไม่กี่เซ็นต์ไม่สิจมูกผมจรดกับจมูกมัน ตอนนี้สายตาของผมหยุดกึกลงที่สายตาของมัน หนึ่ง สอง สาม
   “จะหลบทำไมล่ะ” เอ่อ ผมกลั้นหายใจนานจนอึดอัดครับเลยหลุบสายตาเบนหน้าออก แต่ไอ้เน่ามันกลับเอามือมาจับหน้าผมครับแล้วดันให้หันกลับมามองมันเหมือนเดิม
   “ก็ไม่รู้จะจ้องทำไมอ่ะ” ผมตอบแก้เขินครับ
   “มองคนที่รักไง กูยังไม่อายเลยนะ” อ่านะ นั่นมันมึงนี่หว่า
   “ไม่หนักเหรอ” ผมเขินมากขอบอก ไม่ใช่ว่าไม่เคยจ้องตามันนะแต่ไม่รู้สิครับยิ่งจ้องยิ่งเขินเถอะ
   “ฮื่อ” “จะให้จ้องอยู่แบบนี้เหรอเน่า” เคยเป็นไหมครับที่รู้สึกอึดอัดแต่ชอบมากเหลือเกินแบบนี้ เขินแต่อยากให้เขาทำอยู่ตลอดเวลา อายนะแต่อยากสัมผัสเขาทุกวินาที ผมเป็นอะไรไปนะ
   “อือ อยู่แบบนี้ล่ะ ไม่ชอบเหรอ” นะ ยังมีหน้ามาถาม ผมยิ้มล่ะครับ มนก็หอมแก้มผมทันที ไม่อยากจะบอกเลยว่าผมเองก็คนนะยิ่งเจอแบบนี้ผมเองก็รู้สึกรัญจวนมากนะ อิอิ
   “ป่าว ชอบดิ แต่กลัวเน่าจะหนักอ่ะ” ผมยิ้มแบบว่าหุบไม่ลงเลยนะ นั่นๆมันเริ่มจับก้นผมแล้วครับ
   “หนักไรตัวมึงเบาจะตาย นอนทับกูทั้งคืนก็ได้นะ” มันเองก็ยิ้มครับ อย่าหาว่าลามกเลยนะผมรู้สึกว่าทั้งน้องชายมันและของผมเองมันตื่นตัว เสียงหัวใจทั้งของผมและของมันเต้นโครมครามไม่รู้ว่าเสียงไหนของใคร
   “กูรักมึงนะเบบี๋” มันพูดเสียงเบามากครับแต่มันหวามเข้าไปในใจ มันแทรกซึมเข้าไปในหัวใจในทันที ผมเผยอปากออกโดยอัตโนมัติ ไม่รอหรอกนะ ไม่ได้แรดแต่แหมนะ บรรยากาศซะขนาดนี้
   “ไหนบอกกลัวไง จูบกูใหญ่เลยนะมึง” คือมันอดไม่ได้อ่ะนะผมประกบปากกับมันอยู่นานจนแทบลืมหายใจ จนเราถอนหน้าออกจากกันมันก็พูดขึ้น จะพูดทำไมเนี่ยอายนะเว้ย ไม่ตอบครับจูบต่อดีกว่า อิอิ แก้เขิน
   “อืม นอนกอดกันอย่างนี้มันก็ดีเหมือนกันเนอะ” คือจูบไม่รู้จะจูบยังไงแล้วครับ มันก็ลูบๆล้วงๆไปตามเรื่องถูกันจนร้อนแต่ก็ไม่เกินไปกว่านั้นนะครับ จนผมลงมานอนข้างๆมัน
   “เน่ามีสิวฝังด้วยอ่ะ เอาออกไหม” ผมจ้องหน้ามันนานครับ นานจนเห็นรูขุมขนทุกรูแล้วมั้ง ไฝตรงไหนจำได้หมดแล้วด้วยนะ
   “เอาดิ” ผมเลยพลิกตัวหันหน้าเข้าหามันล่ะครับ ผมให้มันเขยิบขึ้นเอาหมอนซ้อนกันสองใบผมค่อยๆบีบสิวฝังให้มันอย่างเบามือที่สุด
   “เดี๋ยวเช็ดโทนเนอร์ด้วยจะได้สะอาด” ผมลุกไปเอาสำลีกับโทนเนอร์ในห้องน้ำครับ มันหลับตามือข้างหนึ่งของมันจับเอวผมไว้ ให้ตายเถอะ ผมรู้สึกดีจังเลย มันอบอุ่น มันรู้สึกเต็มในใจ ตอนนี้ไม่คิดถึงวันข้างหน้า ไม่คิดถึงเมื่อวาน มีแค่ตอนนี้ ผมกับมัน ณ ที่ตรงนี้เท่านั้น
   “เบบี๋” “หือ” ผมกำลังมันเลยนะครับเห็นหน้ามันเกลี้ยงๆแต่สิวฝังหัวดำนี่เยอะเหมือนกันนะ ยิ่งบีบยิ่งมันจนตอนนี้หน้ามันเห่อแดงเพราะรอยบีบของผมแล้ว
   “น่ารักนะมึงน่ะ รู้ตัวป่ะ” ผมไม่ตอบครับแต่รู้สึกดีมากๆเพราะมันเอามือลูบหน้าผากแล้วเสยผมอย่างเบามือที่สุดแล้วมันก็ดึงหน้าผมลงไปจูบหน้าผาก ริมฝีปากร้อนๆของมันทำให้ผมเม้มปากแล้วซุกจมูกลงที่แก้มของมันเช่นกัน นี่ผมไม่ได้บรรยายให้ใครๆอิจฉานะ มันทำจริงๆอ่ะและผมก็รู้สึกดีใจมากๆด้วย อิอิเลยตอบแทนมันด้วยการหอมแก้มและกอดมันให้แน่นๆเท่าที่ผมจะทำได้
   “แล้วนอนทับแขนแบบนี้ไม่ปวดแขนเหรอเน่า” ผมถามมันล่ะครับเพราะนอนทับแขนมันนานแล้วและเหมือนมันกำลังจะเคลิ้มหลับด้วยล่ะ
   “ฮื่อ ปวดเดี๋ยวเปลี่ยนท่า” อืมนะ มันก็รู้สึกดีไปอีกอย่างนะครับ มันกอดผมจากแน่นมากๆก็เริ่มจะคลายมือออกเพราะมันหลับไปแล้วครับ ผมเอาหูแนบกับหน้าอกมัน เสียงหัวใจมันเต้นสม่ำเสมอส่วนผมเองใจยังคงเต้นระรัวอยู่เลย มันคงดีเนอะถ้าได้อยู่อย่างนี้จนกว่าจะหลับทุกๆวัน แต่เอาเถอะได้แค่ไหนก็เอาแค่นั้นก็ดีถมไปแล้ว แค่ตอนนี้มีความสุขและคงหลับอย่างเป็นสุขก็น่าจะพอใจแล้วนี่นา
   “อือ อือ” ผมพลิกตัวตอนเช้าครับ รู้สึกว่ามันเช้าก็เพราะได้ยินเสียงนกร้องอยู่ตรงหน้าต่างหรือต้นชมพู่ไม่รู้ พอรู้สึกตัวก็สัมผัสกับร่างกายของไอ้เน่าผมจึงหลับตาลงนอนต่ออีกครั้งพร้อมกับเบียดตัวเข้าหามัน ไอ้เน่าเองก็เหมือนจะรู้สึกตัวมันเอาขาพาดก่ายตัวผมทันที อ่า ไม่อยากจะบอกเลยว่ามันทำให้ผมเขินอ่ะ อิอิ
   “ตื่นยังอ่ะเน่า” พอหลับไปได้สักพักก็เหมือนเสียงอะไรรอบนอกมันจะดังมากขึ้นกว่าเดิมล่ะครับ เสียงพ่อผมผิวปากรดน้ำต้นไม้อยู่นอกบ้าน เสียงพี่ต้อยสับอะไรไม่รู้ดังโป๊กๆ ผมลืมตาขึ้นมองไปที่นาฬิกานี่เก้าโมงแล้วนะ
   “อือ” “ไม่ลุกอ่ะ เบียดอยู่ได้” ผมอยากไปเข้าห้องน้ำล่ะครับแต่มันกอดแน่นมากถูอยู่นั่นล่ะ รู้นะว่าเอาไรถู อิอิ
   “มันแข็งนี่หว่า ถูไปถูมาเดี๋ยวก็แตกเองล่ะ” อ่านะไอ้นี่
   “จะไปเข้าห้องน้ำ” “รีบไปรีบมานะ จะถูต่อ” มันพูดโดยที่ไม่ได้ลืมตาเลยนะครับ ผมก็ลุกจากเตียงไอ้เน่ามันก็นอนแผ่อย่างสบายใจ ผมยิ้มให้มันล่ะครับแล้วก้มตัวลงหอมแก้มมันตอนมันหลับตา
   “อ้าว ยังไมไปเหรอ อยากไงเบบี๋” “บ้าดิ หอมไม่ได้ไง” “ไม่ได้ เหม็นขี้ฟัน” อ่านะ ผมเดินออกจากห้องแล้วไปเข้าห้องน้ำล่ะครับ มีความสุขจังเลย เอาเป็นว่าตลอดเวลาที่ปิดเทอมอาทิตย์เดียวนั้นมันและผมขลุกอยู่ด้วยกันเกือบจะตลอดก็ว่าได้ครับ ไม่นอนบ้านผม ผมก็ไปนอนบ้านมัน ตอนกลางวันเราก็ไปที่ร้านขายส้มตำ ผมไปบ่อยเข้าจนตำเป็นแล้วนะครับไม่อยากจะคุย พอตอนเย็นมันก็มาเตะตระกร้อกับพ่อผมและเพื่อนๆ ประมาณเกือบทุ่มมันก็ไปรับผมกลับ ก่อนกลับก็แวะนั่นนี่บ้างแล้วแต่วันครับ ถ้าวันไหนเพื่อนๆไปกับมันด้วยเราก็จะกินส้มตำกันก่อนแล้ววันนั้นผมก็จะต้องไปนอนบ้านมันล่ะครับ ผมไม่อยากจะเล่ามากหรอกครับเดี๋ยวมันจะเลี่ยน แต่สำหรับผมเองไม่เคยรู้สึกเอียนหรือเลี่ยนเลยนะ อยากจะทำแบบนี้ไปทุกๆวันเลย
   “ทำไมเน่าชอบตัดผมเกรียนๆอ่ะ” คือก่อนจะเปิดเทอมสองวันได้มั้งครับผมกับมันก็พากันไปตัดผม ของผมเองน่ะทรงเดิมไม่เคยเปลี่ยนคือรองทรงสูงข้างบนซอยออกนิดหน่อย ตอนแรกช่างเขาทำไม่เป็นนะแต่ผมก็บอก ส่วนไอ้เน่ามันรองหวีทั่วหัวเลยนะครับ ผมชอบล่ะแต่อยากถามเฉยๆ
   “สบายหัวดี ไม่เปลือง ไมไม่ชอบเหรอ”
   “ป่าว ชอบ อิอิ” “อ้าว แล้วถามไมวะ” “ถามไง ไม่ได้เหรอ”
   “ได้คร้าบ ภรรยา” “อ่านะ คิดถึงจอยเนอะปิดเทอมไม่ได้เจอกันเลย ตั้งแต่ไปเที่ยวมา”
   “ไร ปิดแค่อาทิตย์เดียว พรุ่งนี้เดี๋ยวก็เจอเองล่ะ” มันก็ยังคงกวนได้ตลอดเวลาล่ะครับ มันชอบแกล้งผมด้วยนะ แต่ด้วยความที่ผมไม่ค่อยพูดก็นึกว่ามันจะเลิกแกล้งไปใช่ไหมล่ะครับ ไม่เลยมันยิ่งแกล้งครับ มันบอกว่ายิ่งผมนิ่งไม่พูดยิ่งน่าแกล้ง เอากับมันสิครับ แต่ตอนนี้ผมก็ชอบด้วยล่ะ อิอิ
   “แล้วเสื้อผ้ากูมึงซักยัง” มันถามขึ้นตอนใกล้จะถึงบ้านผมล่ะครับ
   “อืม ซักรีดแล้ว” “เจ้ทำเหรอ” “ป่าว เราทำเอง” ผมตอบอายๆครับ ไม่อยากจะบอกนะว่าปกติเสื้อผ้านักเรียนผมพี่ต้อยจะจัดการให้หมดเพราะที่บ้านมีเครื่องซักผ้ายกเว้นกางเกงในกับถุงเท้าเท่านั้นล่ะ แต่ไอ้เน่ามันหอบเสื้อผ้ามันมาให้ผมซักวันก่อน ผมไม่รู้สิครับอยากทำเองไม่รู้ทำไม
   “น่ารักนะมึงน่ะ” มันจับมือผมไปบีบเบาๆล่ะครับ
   “พรุ่งนี้ที่เดิมนะ” มันบอกตอนที่ถึงบ้านครับ
   “อ้าว ไม่นอนนี่เหรอ” ผมตกใจหน่อยๆ
   “นอนทุกวันเกรงใจพ่อมึงดิ ยังไม่ได้ให้แม่มาขอเป็นเรื่องเป็นราวเดี๋ยวราคาตกนะมึง” อ่านะ
   “ไปเอาเสื้อให้หน่อยดิ” อืม ก็ได้วะแหมนะเอาไปเอามาผมเองล่ะจะติดมันมากกว่าที่มันจะติดผม แต่ก็ดีเหมือนกันแยกกันบ้างเถอะ ผมเดินขึ้นไปบนบ้านหยิบเสื้อผ้าที่รีดไว้แล้วใส่ถุงเอาลงมาให้มันครับ
   “ไม่เอากางเกงใน เอาไว้นี่ล่ะ เผื่อมึงอยากจะเก็บไว้ดมตอนคิดถึงกูไง”
   “บ้าเหรอ ใครจะดม เน่าจะตาย” ผมร้องขึ้นทันที มันคิดได้ไงเนี่ย
   “อิอิ ไปล่ะเดี๋ยวโทรหานะจ๊ะ เบบี๋” มันไปแล้วครับ รู้สึกใจหายหน่อยๆแต่ก็ไม่มากเพราะรู้ว่ามันไม่เปลี่ยนใจหรือทำอะไรบ้าๆอีก ผมก็ทำตัวตามปกติล่ะครับ พี่ต้อยไม่แซวแล้วแต่ถามนิดหน่อยเพราะเห็นมันทุกวัน พ่อผมก็ถามแต่ก็บอกว่ามันจะไปเตรียมของสำหรับพรุ่งนี้เปิดเทอม ผมรีบอาบน้ำหลังจากกินข้าวเย็นเสร็จล่ะครับ ไม่อยากจะบอกเลยว่าขึ้นไปรอโทรศัพท์ ไม่เวอร์ไปหรอกนะก็เรื่องจริงอ่ะ รอจริงๆ
   “กินไรวะมึงวันนี้” มันโทรมาหลังจากที่ผมเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จไม่นานครับ วันนี้ทันใจจริงๆ
   “วันนี้พี่ต้อยทำต้มโป๊ะแตกอ่ะ เห็นแกบ่นว่ากินอาหารอีสานทุกวันเริ่มเบื่อ”
   “อ้าว ไรว้า พอกูไม่อยู่ทำต้มโป๊ะแตก ไรของเจ้เนี่ย โว้ย อดเลยกู รู้งี้ไม่น่ากลับมานอนนี่เลย แม่กูทำน้ำพริกอย่างเดียวเลย เซ็ง” ผมแอบหัวเราะครับ
   “ไรเบบี๋ หัวเราะไร” “ป่าว ก็ช่วยไม่ได้นิ เราชวนแล้วเถอะ”
   “จิ๊ เออๆ แล้วมึงจะนอนเร็วป่ะ กูยังไมได้อาบน้ำเลยนะ”
   “อ้าว ทำไมไม่อาบอ่ะกลับไปนานแล้วนี่” “จะอาบได้ไงแม่กูใช้ให้ไปเอาไก่ที่ตลาดเพราะพรุ่งนี้เขางดฆ่า”
“อ้อ คงนอนสามทุ่มเหมือนเดิมอ่ะ เน่าล่ะจะนอนกี่โมง”
“คงประมาณนั้นล่ะ กูติดมาจากมึงพากูนอนเร็วตลอด” ผมนิ่งครับ มันรู้สึกซึ้งใจยังไงไม่รู้ เขาเรียกอย่างนี้หรือเปล่าผมไม่แน่ใจแต่รู้สึกว่าการเต้นของหัวใจมันแปลกไป
“เงียบไมวะ คิดถึงกูเหรอ” มันถามกลับมา ผมเงียบแค่ไม่กี่วินาทีเองนะเนี่ย
“อืม คิดถึงดิ คงนอนกอดหมอนข้างล่ะคืนนี้”
“แหมๆ อ้อนนะเว้ย แต่ก่อนก็นอนคนเดียวนี่หว่า นอนๆไปเถอะเดี๋ยวก็หลับ”
“ก็ไม่ได้ว่าไรนี่ แล้วเน่าไม่คิดถึง เอ่อ” “ไร คิดถึงไร มึงน่ะเหรอ” ผมไม่ตอบครับ เงียบไปเลยกู
“ไม่คิดถึงว่ะ เจอหน้าทุกวัน” อ้าว ใจเต้นแรงกว่าเดิมอีก มันแกล้งผมแน่ๆเพราะน้ำเสียงมันปกติมากครับ มันเคยทำมาแล้ว ผมไม่คล้อยตามมันหรอกนะ มันเซ็งแล้วเถอะมุกนี้น่ะ
“ตามใจสิ ถามเฉยๆหรอก” “ไม่งอนว่างั้น” “ไม่งอน เรารู้ว่าแท้จริงแล้วเน่าก็คงคิดถึงเราเหมือนกันล่ะ”
“รู้ดีนะมึง เออแค่นี้ล่ะกูจะไปอาบน้ำเหม็นเป้าจะแย่” อ่านะ ผมวางสายจากมันไปแล้วครับ พอวางสายใจมันก็เต้นรุนแรงอยู่นะ เอาเถอะๆ อย่าเป็นสิ่งมีชีวิตที่คิดไปเองเลยนะอุรดิศ เรื่องยังไม่เกิดเก็บเอาความคิดมาบั่นทอนจิตใจตัวเอง ผมเตรียมหนังสือเพื่อวันพรุ่งนี้พร้อมแล้วครับเสื้อผ้านักเรียนก็แขวนไว้ที่ตู้แล้ว พร้อมแล้วคิดถึงจอยกับเล็กจัง แต่ก็นะ เฮ้อ ไม่รู้จะเจอใครล้อหรือว่าอะไรบ้าง แต่เอาเถอะไม่ต้องไปสนใจผมต้องเข้มแข็งให้ได้มากกว่านี้ อีกอย่างเปิดเทอมไปคงต้องสอบซ่อมกระหน่ำแน่ๆผม อันนี้หนักใจกว่าเถอะ
“อ๊ะๆ นอนดูรูปกูใหญ่เลยนะมึง จะว่าวเหรอวะ กูว่าแล้วกูรู้สึกแปลกๆตอนมา” อ่า ผมกระเด้งตัวลุกจากเตียงทันทีครับ คือว่ากำลังเลื่อนภาพดูมือถืออยู่ล่ะ ดูใครล่ะเนอะ
“ไหนบอก” “ทนไม่ไหวว่ะ กูติดมึงมากแล้ว นอนคนเดียวได้ไง” มันปิดประตูแล้วเอาถุงใส่เสื้อผ้าที่ผมเอาไปให้มันนั่นล่ะครับเอาไปวางไว้ใต้เสื้อผ้าที่ผมแขวนไว้ มันใส่กางเกงบอลกับเสื้อบอลมาเลยนะ ผมดีใจอ่ะ ดีใจจังเลยครับ
“จะนอนแล้วเหรอ ทาครีมให้กูก่อนดิ กูเพิ่งอาบน้ำเสร็จอะไรก็ไม่ได้ทำรีบมาเดี๋ยวมึงหลับไปก่อน” มันกระโดดขึ้นเตียงครับ ผมไม่ว่าอะไรเพราะในใจมันเต็มไปหมดแล้ว ผมเดินออกไปเอาครีมกับโทนเนอร์มาเช็ดหน้าให้มันล่ะครับ
“เบบี๋” ผมกำลังทาครีมให้มันครับ มันหลับตานอนอยู่บนตกของผม
“หือ ไรเหรอเน่า” “กูว่ากูขาดมึงไม่ได้ว่ะ” เอิ๊กก สะอึก อ่า ไม่ได้ดราม่าหรือพยายามหวานนะครับ แต่รู้สึกว่าน้ำตามันเอ่อออกมาเพราะขนผมลุกไปทั้งตัว ไม่คิดว่ามันจะพูดแบบนี้ มันเหมือนคำพูดตัดขั้วหัวใจ เวอร์ไปไหมเนี่ย แต่ผมรู้สึกตื้นตันจริงๆนะ รู้สึกว่า โอ้ย บอกไม่ถูกอ่ะ ผมเลยก้มลงจูบมันทั้งที่ยังอยู่ในท่านั้น มันลืมตาขึ้น คือผมหันหน้าไปอีกทางสวนทางกับหน้ามันนะครับ ใครเคยดูสไปเดอร์แมนบ้าง ทำเหมือนนางเอกกับสไปเดอร์แมนจูบกันนั่นล่ะ แต่ผมแค่ทาบปากและยื่นปากออกไปเบาๆเฉยๆไมได้แลกลิ้น แต่เอ๊ะ ผมแรดขึ้นหรือเปล่าเนี่ย อิอิ
“รักจังเลยนะเว้ย รู้ป่าว” ผมเลิกทาครีมให้มันเลยครับเอาครีมเก็บที่หัวเตียง
“นอนได้ยังเน่า” ผมพูดเสียงสั่นและเบามากๆครับ
“อืม กอดกูแน่นๆนะ” “ทำไมอ่ะ” “ไม่รู้ดิ อยากให้มึงกอด เพราะกูก็จะกอดมึงแน่นๆเหมือนกัน” มันดึงตัวผมไปกอดครับ ผมยื่นมือไปปิดไฟหัวเตียง
“กอดแน่นๆก็นอนไม่หลับดิ” “เออน่าเดี๋ยวมันก็หลับไปเองล่ะ” ผมไม่เถียงครับผมปล่อยให้มันกอดหอมหน้าผมอยู่ ส่วนผมก็จูบบริเวณคางมัน เอาล่ะ พอเนอะ ผมไม่ไหวล่ะมันล้นใจยังไงไม่รู้เดี๋ยวมีคนที่กำลังอกหักด่าผมเอา
“เอ้ย เบบี๋ เร็วดิวะกูปวดขี้” พอเช้าก็แบบนี้ล่ะครับ แหมนะพอวันไม่ไปโรงเรียนดันมาตื่นพร้อมผม เอ่อ มันก็ต้องไปโรงเรียนนี่นะ ชุลมุนกันอยู่สักพักครับ ผมเสร็จก่อนก็ลงมารอข้างล่างพ่อผมก็ยังไมได้ทำอะไรนะครับคงจะเพิ่งตื่นเหมือนกัน จิบกาแฟสบายใจอยู่
“ไปล่ะครับคุณปลัด” พอเรากินข้าวต้มเสร็จผมก็เดินออกไปรอไอ้เน่าที่หน้าบ้านล่ะครับ มันก็จูงคุณปู่มันออกมา
“ขับดีๆนะลูก เอออุ่น จะสอบซ่อมกี่วิชาล่ะลูกเทอมนี้น่ะ”
“อ่า ไรอ่ะพ่อ ไม่อวยพรให้อุ่นยังมาแช่งอุ่นอีกนะ” ผมร้องขึ้นทันทีครับ
“ฮ่าๆ ก็เคยอวยพรแล้วนี่แต่ไม่เห็นจะผ่านสักที เอาเป็นแช่งนี่ล่ะเผื่อจะผ่าน” พ่อผมหัวเราะครับผมหน้าหงิกแล้วนะเนี่ย ไอ้เน่ามันก็หัวเราะครับ ระหว่างทางมันก็ล้อเลียนอย่างสนุกสนาน อ่านะ เอาเข้าไป

ยังไม่จบครับ

[eiky]

“จอย คล้ำขึ้นป่ะเนี่ย ไม่เจอแค่ไม่กี่วันเอง” พอเราแยกกันที่โรงรถผมก็เดินมาหาจอยที่ประจำล่ะครับ จอยมันมาก่อนเล็กยังไม่มา
“บ่ให้ดำสิเฮ็ดจั่งได๋ คุณแม่เพิ่นใซ้ไปหลกหญ้าเข่าค่า ดำเอาโลด” จอยมันทำหน้าหงิกๆ หลกคืออะไรหว่า หญ้าเข่าก็คงหญ้าข้าว หลกคงจะดึงหรือถอนนั่นล่ะนะ ผมเริ่มจะคุ้นครับ
“ทำไมไม่ชวนอ่ะ เราก็อยากไป” “ว้าย บ่ดอกค่าเมื่อยกะด้อกะเดี้ยซ่างเป็นเนาะอุ่น ยามเกี่ยวจั่งไปสิใซ้เหมิดมื้อเหมิดเว็น อย่าสิจ่มเด้อล่ะ” จอยมันหัวเราะผมก็เลยหัวเราะตามแก้เขิน สักพักเล็กก็มา อ้าวไอ้นี่ก็ดำครับ ถามไปถามมามันบอกมันไปไถไร่ทำมันสำปะหลัง อ่านะ ไม่มีใครชวนผมเลยอ่ะ
“ต๊าย เพ็ญเห็นใครเดินขาถ่างๆป่ะ คงจะโดนของใหญ่อัดตูดมาล่ะสิ เป็นไงยะเธอ ชอบล่ะสิของใหญ่ๆน่ะถึงใจดีไหมยะ” เสียงสาวสุชาติครับ ไม่ต้องหันไปก็รู้เสียงสูงๆใหญ่ๆแปร่งๆดัดจริตๆไม่มีใครหรอกนะ
“จะพูดเพื่ออีนี่ ยังไงก็ของเก่ากูอยู่ดี กินของเก่าเป็นไงล่ะเธอ แซ่บมั้ย” อืม อีพวกนี้นี่มันอะไรกันมากมายเนี่ย
“พวกสูว่าไผ อยู่ซื่อๆบ่เป็นบ้อ” จอยครับมันหันไป นี่เรากำลังจะเดินไปเข้าแถวนะครับ
“เดือดร้อนไรยะอีจอย เสือกนะหล่อน เจ้าตัวเขายังไม่เดือดร้อนเลย เขาเรียกว่าอะไรนะเพ็ญ หน้าด้าน” มันตะคอกใส่ผมครับแล้วก็หัวเราะกรี๊ดกร๊าดกันอยู่ ผมกำหมัดแล้วหันมา พอเถอะ กูทนมานานล่ะ
“ที่ถามน่ะอิจฉาเราเหรอ ใช่ เมื่อคืนเราเอากันมา แซ่บมากจริงๆล่ะเพ็ญและก็ใหญ่สมคำเล่าลือ ที่บอกว่าเขาเป็นของเก่าเธอน่ะ เขาไม่เอาหรือว่าเธอไม่เอาเขากันแน่” “นี่อี” “อ้อ แล้วคำว่าของเก่าน่ะ ยังไงมันก็เก่านะ ส่วนเราเป็นของใหม่ จำไว้ด้วย และไม่ต้องมากัดมาแทะเรา เรารำคาญ” ผมเน้นเสียงพูดเสียงนิ่งๆ ไม่ได้อยากจะพูดนะครับ มันรำคาญมากๆ มันสองคนกัดฟันแน่นแต่ผมเดินหนีมาแล้ว ไม่ได้หนีเพราะไม่มีอะไรจะสู้ ผมด่าไม่ค่อยเป็นครับ ที่พูดออกไปเมื่อกี๊ก็เน้นคำบางคำ จอยกับเล็กหัวเราะชอบใจครับ
“เออ จั่งซี้แน่แหมะด่ามันคืนแน่ อย่าสิให้มาเห่าเอาหลาย แต่บ่คือด่าเว้ย คือเว้าธรรมดานี่ล่ะ” ไอ้เล็กครับ
“ฮ่วย อุ่นเขาผู้ดีเด้เล็ก บ่ได้คือซุมนั้น แต่กะดีแล้วล่ะอุ่น เป็นจั่งได๋ล่ะปากกะบ่ออก โอ้ยสะใจหลาย” ผมรู้ครับว่ามันไม่จบแค่นี้แน่ๆ แต่เอาเถอะผมจะทำเป็นหูทวนลมไม่ไปวอแวด้วย และจะเชื่อไหมว่ามันก็เป็นอย่างนั้นจริงๆ คือตอนเรียนมันสองคนก็พยายามกระแนะกระแหนล่ะครับแต่ผมไม่สนใจทำเป็นหูหนวกตาบอดไปเสีย อดทนเอาครับ แต่ตอนพักเที่ยงนี่สิ มันทำให้ผมหมดความอดทน
“ทำไมรีบจังอ่ะเน่า” ผมเห็นมันกินก๋วยเตี๋ยวแบบว่าพรวดๆยัดเข้าปากไม่เคี้ยวเลยนะนั่น
“กูจะไปคุยกับจารย์เดช” “อ้าว เรื่องบอลเหรอ” ผมเองก็ตกใจครับ
“ป่าว เรื่องตระกร้อ เดี๋ยวกลับมาเล่า เจอกันตอนเย็นนะเบบี๋ ไปล่ะ” มันไปแล้วครับ ไม้กับเคนก็วิ่งตามมันไปเหลือผมกับเพื่อนคือจอยและเล็ก เล็กมันขอตัวออกไปคุยโทรศัพท์กับปูครับ คงจะจีบกันจริงจังแล้วล่ะสองคนนี้
   “ว้าย หก” เอ่อ ผมสะดุ้งตัวเกร็งทันทีครับเพราะรู้สึกว่าน้ำเย็นๆมันราดลงที่กลางหลังผม
   “เฮ็ดหยังนี่ เป็นหยังบ่เบิ่งอีสุชาติ มึงแกล้งแม่นบ่” จอยมันลุกขึ้นล่ะครับ ผมเองก็หันขวับไป เอ่อ กลุ่มกะเทย จะโกรธไหมเนี่ยถ้าจะพูดแบบนี้ คือไม่ได้อยากแบ่งเพศนะแต่เอาเป็นว่าประมาณหกคนครับหน้าขาวปากแดงกันทุกคน ท่าทางเกินจริง อารมณ์เกินหญิงประมาณนั้น ผมเองก็เป็นเกย์คือชอบผู้ชาย เอาเป็นว่าผมกับมันก็คงอยู่ในพวกเดียวกัน แต่ผมจะขอเรียกมันว่ากะเทยก็แล้วกันนะครับ ส่วนมันจะเรียกผมอีตุ๊ด เกย์อะไรก็เรื่องของมัน
   “ไรยะอีจอย บอกว่าไม่ได้ตั้งใจจะมาว่ากูแกล้งได้ไง อีนี่วอนโดนตบ”
   “มาแหม่ะ ไผสิตบไผ” “ไม่ต้องหรอกจอย ไปล้างดีกว่า” ผมโกรธนะครับ และขอบอกว่าไม่ได้พยายามจะเป็นพระหรือชี ผมไม่อยากมีเรื่องทั้งที่ตัวเริ่มสั่นหูเริ่มไม่ได้ยินอะไรแล้วหน้าร้อนไปหมดแล้วครับ
   “จะไปไหนยะ ดูสิพวกเธอ โดนพี่เดี๋ยวของฉันอัดตูดเอาจนขาถ่าง ตัวเท่าลูกหมาคงจะช้ำหมดแล้วสิ ไม่ไหวก็บอกนะเธอ”
   “มันน่าสนใจตรงไหนเนี่ย แค่หน้าตาดี ตัวก็เล็กเอาไม่มันหรอกนะ พี่เดี๋ยวน่ะต้องฉันเอง” คือไม่รู้ว่าเสียงใคร พวกมันกรี๊ดกันดังมากครับ คนในโรงอาหารส่งเสียงอื้ออึงมองมาที่เราทุกสายตาล่ะมั้ง เพราะผมไม่ได้มอง ไม่อายครับแต่กำลังตั้งใจฟัง
   “นี่ถ้าพ่อไม่ได้เป็นปลัด คงไมได้มาเรียนที่นี่หรอกนะ เรียนก็โง่ ดีแต่หน้าตา เสียดายพี่เดี๋ยวจริงๆ พี่เดี๋ยวควรจะได้เป็นผัวฉันมันถึงจะคู่ควร เพราะแกคนเดียว อีด  อก เอ้ย”
   “ปึ๊ก” “ว้าย กรี๊ด” ขาดแล้วครับ ไม่ไหวจะเคลียเพลียจะเล่า จบป่ะ กูก็คนนะเว้ยสัด เห่าหาเตี่ยมึงเหรอเนี่ย ด่ากูคนเดียวไม่พอลามไปถึงพ่อกูอีก แต่ก็ไม่จี๊ดเท่าที่ว่ามันจะเอาไอ้เน่าทำผัว ข้ามศพกูไปก่อนเถอะ โกรธเว้ย
   “อุ่น พ่อเคยขอแล้วไม่ใช่เหรอ” คือเรื่องมันจบลงที่ห้อง ผ.อล่ะครับ พ่อผมบินมาจากอำเภอเลยนะ ผมก้มหน้านิ่ง
   “อีหยัง เป็นข้าราชการแล้วรังแกประชาชนแม่นบ่ หา แนวนี้ประชาชนสิไปเพิ่งไผ เป็นตาอยากอาย” เหมือนว่าพี่สาวมันมาล่ะครับแม่มันไปทำงานกรุงเทพฯ หมายถึงไอ้สุชาตินะ และเจ้าตัวมันตอนนี้อยู่ที่ห้องพยาบาลครับ
   “ขอโทษนะครับ พ่อผมไม่ได้ทำ ไม่ได้สอนให้ทำแบบนี้ด้วย ผมทำไม่เกี่ยวกับพ่อ จะด่าจะหาเรื่องก็มาเอาที่ผม” ผมเงยหน้าขึ้นมองทั้งสองคนมันล่ะครับ มันนิ่งไป อีสุชาติกับเพื่อนๆมัน ไม่อยากจะเล่าว่าสภาพมันเป็นยังไง ผมเคยบอกแล้วนี่ว่าผมเคยมีเรื่องมาแล้วที่โรงเรียนเก่า
   “เอาล่ะๆ ไหนมันเกิดอะไรขึ้น” ผอถามเสียงเครียดครับ
   “สิมีหยังล่ะคะผอ กะคือสิอวดโอ้ว่าเป็นลูกปลัดเลยมากร่างใส่หมู่ หวืยเป็นลูกปลัดแต่เขาว่ามีผู้บ่าว หมู่เขาล้อกะเป็นเรื่องปกติบ่แม่นบ่ค่า เสียซาติเกิด บ่อายเขาติ๊มีลูกเป็นผู้แม่” ผมเงยหน้าสวนขึ้นทันทีครับฟังออกบ้างไม่ออกบ้าง
   “ขอโทษนะครับ ลูกชายผมจะเป็นยังไงผมไม่เคยอายเพราะผมมั่นใจว่าเขาเป็นคนดีไม่เคยหาเรื่องใครก่อน แต่เอาเถอะครับเรื่องวันนี้ผมก็ถือว่าลูกผมมีส่วนผิด อันนั้นผมอยากให้ผอลงโทษได้เลยครับ แล้วคุณล่ะ พร้อมจะให้เด็กในปกครองของคุณรับผิดเหมือนลูกชายผมไหม” พ่อผมโกรธครับฟังน้ำเสียงดูก็รู้ ยัยคนนั้นนิ่งไป
   “อีหยังคะ น้องฉันบ่ผิดเด้อค่า สิมาลงโทษกันแนวได๋” เธอร้องขึ้นล่ะครับ
   “กฏก็คือกฏนะครับ เอาล่ะ ไหนเล่าให้ผอฟังหน่อยซิอุรดิศว่ามันเกิดอะไรขึ้น” ผอหันมาทางผมล่ะครับ
   “ไม่มีอะไรหรอกครับ ผมอดทนไม่พอเอง ผมยอมรับผิดครับ” ผมขี้เกียจจะเล่าครับ เบื่อ จะฟังผมไหมถ้าผมบอกว่าผมทนไม่ไหวที่พวกมันมาระรานทั้งที่ผมไม่ได้ยุ่งเกี่ยวด้วยเลย จะเชื่อผมไหมว่าผมก็มีความรู้สึก ผมก็อายเป็น
   “เอ่อ งั้น คุณออกไปก่อนได้ไหมครับ ผมขอคุยกับคุณปลัดหน่อย” ผอหันไปบอกกับพี่สาวของอีสุชาติล่ะครับ
   “บ่ได้เด้อค่ะผอ คุยกันแนวนี้มีลับลมคมในแม่นบ่ เห็นกันซัดๆเลยว่าสิเอาเปรียบประชาชน บ่ยอมเด้อค่ะ” เธอยังคงดื้อแพ่งครับกรีดร้องขึ้น
   “คุณ ผมไม่เคยคิดจะเอาเปรียบใคร และถ้าหากคุณคิดแบบนั้นก็เกรงใจผมด้วยนะครับ เพราะผมไม่ใช่ปลัดธรรมดาตามที่คุณเข้าใจแต่ผมเป็นหัวหน้าปลัดของที่นี่ อำนาจสิทธิ์ขาดผมก็มี หรือคุณอยากให้ผมทำอย่างที่คุณพูด” พ่อผมเสียงแข็งใส่ครับ เธอนิ่งแล้วทำหน้าเหวี่ยงๆแล้วออกไป
   “อุ่น ออกไปก่อนลูก” “พ่อ อุ่นขอโทษ” ผมเศร้าครับ ใจเต้นตึกตัก
   “ค่อยคุยกันที่บ้าน” พ่อผมหันหน้าไปหาผอล่ะครับ ผมก้มหน้าแล้วเดินออกมาจากห้อง จอยกับเล็กรออยู่หน้าห้อง
   “เป็นจั่งได๋อุ่น” จอยปรี่เข้ามาดึงแขนผม
   “สิเป็นจั่งได๋ นี่ล่ะลูกคนมีอำนาจเฮ็ดหยังกะบ่ผิดดอก” เธอคนนั้นพูดขึ้นครับ
   “อย่าสิมาเว้าหลายเอื้อย เจ้านั่นล่ะถามน้องเจ้าเบิ่งอยู่บ่ว่าไปเฮ็ดหยังเขา ปากหมา มากวนตีนเขาหลายถืกตีนนั่นล่ะเหมาะสมแล้ว” จอยมันกร้าวเสียงใส่ครับ
   “ป้าดคือมาปากดีแท้ เด็กน้อยอีหยัง”
   “ดีบ่ดีกะลองเบิ่งบ่ล่ะเอื้อย บัดทีน้องเจ้าของล่ะ ทั้งแรดทั้งร่าน หาเรื่องคนอื่นกะเป็นจอม เคยสอนอยู่บ่น้องเจ้าของน่ะ คือสิมาว่าให้ผู้อื่น”
   “อีอันนี้ นิสัยเสีย”
   “พี่ครับ เมื่อกี๊ในห้องน่ะพี่ว่าอะไรนะ” ผมดึงจอยออกมาครับ เอาล่ะ ไหนๆมันก็เสียแล้วนี่ จะเสียอีกหน่อยจะเป็นไรไป มองกูไม่ดีแต่แรกแล้วไม่ใช่เหรอ
   “อีหยัง เว้าอีหยัง” “ที่ว่าผมเป็นผู้แม่น่ะ คืออะไร และผมขอบอกไว้ตรงนี้เลยนะว่าบอกน้องพี่ด้วย ถ้ายังอยากมีโรงเรียนเรียน อย่ามายุ่งกับผมอีก พี่หาว่าผมใช้อำนาจของข้าราชการเอาเปรียบพี่ ผมก็จะทำตามที่พี่บอก ถ้ามายุ่งกับผมอีกอย่าหาว่าผมไม่เตือนเพราะนอกจากน้องชายพี่จะไม่ได้เรียนที่นี่ ที่อื่นในจังหวัดนี้ก็อย่าหวัง” ให้ตายเถอะเกิดมาไม่เคยอวดเบ่งใส่ใครแบบนี้เลยนะครับ แต่เอาเถอะ มันคงไม่เลวร้ายไปกว่านี้หรอกนะ เธออ้าปากหน้าซีดลงทันทีคงเพราะผมพูดเสียงนิ่งๆและจ้องหน้าเธอด้วยล่ะมั้งครับ
   “ป้าด ซ่างกล้าเว้ากล้าว่าเนาะ มาเบิ่งเด้อคนบ่เบิ่งเจ้าของ อายอยู่เบาะเอื้อย คั่นหมู่หนูเป็นผู้แม่น้องเจ้าเขาเอิ้นอีหยัง กะเทยควายแม่นบ่” “โอ้ย” เธอเหมือนจะจนทางไปล่ะครับสะบัดหน้าหนีไป
   “บ่มีหยังดอกเฮาว่าน่ะ พยานเต็มโรงอาหาร ผอเพิ่นต้องสืบสวนอุ่นบ่ต้องห่วงดอก” เล็กมันมาตบบ่าผมเบาๆครับ ผมก็พยักหน้า อยากรู้ไหมว่าเกิดอะไรขึ้น ก็ไม่มีอะไรมากหรอกครับ แค่ผมหันหน้าไปแล้วยกเท้าขึ้นถีบหน้าอกมัน มันเซไปข้างหลังเพื่อนๆมันก็กรีดร้องขึ้นครับ ผมรีบขึ้นเก้าอี้ม้ายาวแล้วกระโดดตามไปถีบเต็มๆจนมันล้มระเนระนาดไป
   “ว้าย” “มึงว่าอะไรนะ มึงว่าอะไร” ผมเหมือนคนสติหลุดครับ เหตุการณ์มันเหมือนเคยเกิดขึ้นมาแล้วและนี่มันเป็นการฉายเทปซ้ำแค่นั้นเอง ผมปรี่เข้าหามัน ต่อยหน้ามันสองสามที
   “กรี๊ด ช่วยด้วย” ผมมองไม่เห็นใครครับนอกจากหน้าทุเรศๆของมันที่เหมือนจะมีเลือดนองออกมา ผมตัวเล็กก็จริงครับแต่ไม่ใช่ไม่มีอะไรจะไปสู้ใคร บอกแล้วว่าอย่าให้ผมทำบ้าง
   “หยุด อย่าตีกัน” เหมือนเสียงพ่อค้าล่ะครับเขามาดึงตัวผมออก
   “อีชาติชั่ว มาต่อยกูทำไม” พอผมโดนดึงออกมามันก็ทั้งร้องไห้ทั้งก่นด่าผมล่ะครับ
   “ยังอีก” ผมดิ้นออกจากมือพ่อค้าล่ะครับ
   “กรี๊ด” อย่าให้บรรยายเลยครับตอนนี้มันเกินไปล่ะ ผมทำเกินไปผมรู้แต่ไม่รู้สิ ผมพอจะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเองถ้าหากว่าพ่อผมรู้เรื่องและก็คงไม่มีใครปิดได้ คือผมเอาเท้าไปเหยียบหย้ามันครับและบี้เท้าลงกับพื้นเหมือนเหยียบดินเหยียบหญ้า คราวนี้พ่อครัวแม่ครัวรุ่นพี่รุ่นน้องผู้ชายที่ตัวใหญ่หน่อยมาดึงผมออก เสียงกรี๊ดดังไม่ยอมหยุด และผมก็ไม่มีโอกาสได้หายใจอาจารย์ปกครองก็มาครับ และเนื่องด้วยมันเป็นตอนพักเที่ยงอย่าให้บอกว่าคนจะน้อย เอาล่ะเป็นพยานกันทั้งหมดนี่ล่ะ เห็นไว้ดูไว้ซะจะได้ไม่มายุ่งกับกูอีก
   “มีไรวะ มานี่ซิ” คือจอยกับเล็กดึงแขนผมลงมาจากอาคารอำนวยการล่ะครับ เรากำลังจะเดินกลับอาคารเรียนซึ่งต้องเดินไปอีกพอสมควร ตอนเดินลงมาทั้งอาจารย์เด็กนักเรียนมองผมเป็นตาเดียว ผมไม่มีความจำเป็นที่จะต้องอายอีกต่อไป เออดูไว้ กูนี่ล่ะ อุ่น อุรดิศ เป็นลูกปลัดและกร่างเกรียน มีแฟนเป็นผู้ชาย จบมะ
   “มึงไปทำไรมา” ไอ้เน่าครับมันมาดักหน้าเราไว้ นายเคนกับนายไม้ก็มาหน้าตาพวกมันดูตื่นๆนะ ไอ้เน่าหน้าตาเหมือนจะเอาเรื่องผมเลยนะครับ แหมนะ เป็นไงล่ะตอนมึงไม่อยู่ก็มีเรื่องเลย ทิ้งกูนะ
   “ไม่มีไร” “ไม่มีไรได้ไง เฮ้ยนี่กูไม่อยู่แค่ไม่นานพวกมันมาวอแวมึงเลยเหรอ”
   “มันจบแล้วล่ะเน่า เราอาจจะโดนพักการเรียนก็ได้” ผมพยายามเข้มแข็งล่ะครับ
   “เฮ้ย ไม่หรอกน่า คนเขาบอกว่าอีห่านั่นมันเอาน้ำสาดใส่มึงก่อน โว้ย ทำไมกูไม่ได้อยู่ดูด้วยวะ เขาบอกว่ามึงดุเหมือนวัวบ้า ฮ่าๆ” อ้าว นึกว่าจะด่ากู อะไรอ่ะไอ้เน่านี่
   “ไม่ตลกนะ” “อ้าวๆ อย่านะเว้ยกูแฟนมึงนะ อย่ามาเหยียบหน้ากูนะ กูล่ะอยากดูจริงๆเลยว่ะตอนที่มึงโมโหเนี่ย อย่าทำไรเค้าน้าตัวเอง” จะทำก็เพราะมึงมาล้อกูนี่ล่ะไอ้นี่
   “จะกลับห้องล่ะ” “เดี๋ยวดิ กูว่าจะขอจารย์ย้ายห้อง” หือ อะไรนะ
   “ทำไมล่ะเน่า” ผมเสียงเปลี่ยนไปเลยครับ
   “กูไม่อยากให้มึงโดนใครรังแก นี่ไปแค่แป๊บเดียวนะ ไอ้พวกเชี่ยๆมันคอยหาโอกาสตลอดล่ะ กูย้ายมาเรียนห้องเดียวกับมึงก็จบ” อ่านะ ผมพูดไม่ออกครับไม่รู้สิ
   “อย่าเลยเน่า เดี๋ยวเรื่องมันจะไปกันใหญ่” “ไรวะ”
   “อุ่นๆ ผอเอิ้น” นั่นไงครับความซวยมาเยือนผมแล้ว เฮ้อ ผมเดินก้มหน้ากลับขึ้นไปบนตึกอีกครั้งล่ะครับ พอเดินเข้าห้องไปพ่อผมก็มองมาที่ผมแว้บหนึ่งแล้วก็หันไปหาผอ
   “อุรดิศผอทราบเรื่องแล้วนะ ที่จริงเราก็ไม่ได้ผิดอะไรหรอก” “อะแฮ่ม ผอครับ” พ่อผมครับ
   “อ้อ คือว่าเราก็ต้องได้รับโทษเหมือนกันนะ แต่เรื่องจะให้พักการเรียนนั้นผอว่าอุรดิศเพิ่งจะทำผิดเป็นครั้งแรก ผอจึงจะอนุโลมให้ แต่พอดีเดือนหน้าจะมีครูใหม่มาประจำที่โรงเรียนเราสามคนและทางศิษย์เก่าก็จะมาเยี่ยมเยียน ผออยากให้มีการแสดงเพื่อเป็นการต้อนรับ อุรดิศไม่ต้องทำคนเดียวก็ได้นะ หาเพื่อนๆช่วย แต่เรื่องการแสดงทั้งหมดผอถือว่ามอบให้อุรดิศเป็นคนไปจัดการมา ยังมีเวลาเตรียมตัวอีกเป็นเดือน คงทำได้นะอุรดิศ” เอ่อ ผมงงอยู่สักพักครับ ผมมองไปที่พ่อของผม พ่อทำหน้านิ่งมากๆครับ พ่อบอกให้ผมออกมาจากห้องผอ พักการเรียนง่ายกว่าไหมเนี่ย อ่า อะไรอ่ะ

เขียนโดย อิ๊กกี้

ปล. มีเพื่อนบอกว่าน้องอุ่นแลดูจะเหมือนแม่ชี 555 เลยจัดให้นิดหน่อยนิ
ขอให้มีความสุขในการอ่านนะคร้าบ จุ๊บๆๆ

[mild-dy]

 

[malula]

อุ่นเวอร์ชั่นนี้เด็ดจริง ๆ
ใครจะมาวอแวคงคิดหนักล่ะทีนี้

[SuSaya]

อุ่น...นายแน่มาก เหมือนพ่อจะเคยให้เรียนศิลปะป้องกันตัวเปล่าเนี่ย เก่งขนาดนี้
สะใจอ่ะ พวกนั้นจะได้จำว่าอย่ามาแหย่หนวดเสือหลับอีก ฮ่า ๆ ๆ

[gupalz]

อุ่น เยี่ยมมาก จัดให้สุชาติมันไปซักดอก
มันจะได้รู้บ้าง ไม่งั้นก็มาปากไม่ดีใส่

[pjny_tem]

อีสุชาติ หนูอุ่นสู้ๆๆนะ

[~มือวางอันดับ1~]

+1 น้องอุ่น  ต้องอย่างนี้ เพราะบางคน เราไม่ตอบโต้ก็หาว่า หงอย ต้อง สักที จะได้

[papa_paolo]

ชอบอุ่นโหมดนี้อ่ะ แซ่บบบ

[CarToonMiZa]

นู๋อุ่นเวอร์ชั่น
นี้เด็ดมาก

[ordkrub]

สะใจโลดๆๆๆๆๆ

[Homepage]

ชอบอุ่นอ่ะ ต้องแบบนี้สิ อย่าไปยอม >,,<" อ่านตอนนี้แล้วทำให้คิดถึง เมื่อผมรับบทเป็นนางร้าย กับ เรื่องนี้ไม่มีนายเอก เลยอ่ะครับ

[nutty]

หวานมาหลายตอน
ให้อุ่นบู๊มั่ง

[omyim_jjj]

อุ่น  สู้ๆๆ   

[DoubleBass]

ต้องสู้คนแบบนี้ ได้ใจไปเต็มๆ เลยจ้าน้องอุ่น 

[aishiteru.]

สะใจมากๆๆๆๆ อุ่นฟิวส์ขาดแล้วววว มันต้องแบบนี้
ความอดทนก็มีขีดจำกัดนะเฟ้ยยยย สู้ๆนะอุ่น มีเพื่อนมีแฟนเข้าใจเยอะแยะ

ตอนต้นๆก็หวานมากกกมายยยย น่าอิจฉาสุดๆๆไ กอดกับจุ๊บกันขนาดน้านนน จะละลายแทน ฮ่าๆๆ
ระหว่างนี้ให้เดี๋ยวไปศึกษาทฤษฎีก่อนปฏิบัติจริงดีมั้ยเนี่ย
ถ้าเดี๋ยวทนไม่ไหวอุ่นก็ยอมแล้วแน่ๆ >///<

เน่ายังคงอยู่ข้างเบบี๋ ซึ้งอ่าจะย้ายห้องมาอยู่ดูแลใกล้ๆกันเลยหรอ น่ารักเว้ยเฮ้ยย
พ่อปลัดก็แอบเข้าใจลูกเน๊อะแอบช่วยป่ะนั่น อิอิ
เอ้ออ สงสัยว่าพ่ออุ่นเค้ารู้มั้ยว่าอุ่นเป็นเกย์ หึหึ แล้วจะรับได้มั้ยถ้ารู้เรื่องขึ้นมา เหอๆ
แต่คุณปลัดก็รักลูกมาก มีกันสองคนพ่อลูกคงรู้จักลูกตัวเองดีพอล่ะมั้ง ปลอบใจตัวเอง
พ่อปลัดกับเดี๋ยวก็เข้ากันได้ดี ฝากเดี๋ยวดูแลอุ่นก็ออกจะบ่อย อิอิ ไม่ใช่ว่ารู้แล้วแต่ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้นะ
เง้อออ คิดไปก่อนเดี๋ยวเครียดป่าวๆ รออ่านเน่ากับเบบี้สวีทกันดีกว่า อิอิ
 

[Supermimt]

โอ้ว  นายแน่มาก  น้องอุ่น


บักเดี๋ยว ดูแลหน่อยเด๊
 


อิอิ  ติดตามตอนต่อไป

[kanda53]

วอนเองแท้ ๆ เนอะสุชาติ...ทำให้นู๋อุ่นองค์ลงก็ซวยไปแล้วกัน..
เดี๋ยวดูไว้...เห็นโก๊ะ ๆ ก็จัดหนักเป็นนะจ๊ะ...

  น้องอิ๊ก 

[lvlax23]

ชอบอุ่น แบบนี้จัง อดทน แต่ไม่อ่อนแอ รักเอกกี้มากๆๆๆ ชอบที่สุด

[CanonDNattari]

น้องอุ่น  :z2:สู้ ๆ สู้

[akiko]

ถ้าเน่า เห็น เบบี้ พะบู้ คงไ่ม่กล้ารังแก เบบี้ แน่เลย