สายชล Another side of the story... (02/11/55)
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: สายชล Another side of the story... (02/11/55)  (อ่าน 66392 ครั้ง)

ออฟไลน์ yeyong

  • เป็ดAthena
  • *
  • กระทู้: 5857
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +917/-26
ลุ้นจัง ว่าจอมจะมีคู่กับเค้าหรือเปล่า

ออฟไลน์ kasarus

  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1780
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +111/-3
น้ำกับคียังง้องแง้งกันตลอด ตลอดเลยนะ
ว่าแต่คู่ของจอมจะเป็น ญ หรือ ช นะ

ไม่ค่อยได้ข้ามไปฝั่งนู้นตั้งนานละ ส่วนใหญ่อยู่แต่ฝั่งนี้
เลยนึกไม่ค่อยออกว่าตึกไหนอยู่ตรงไหน
เพิ่งจะรู้นะเนี่ยว่ามีร้านพัฟแอนด์พายด้วย

ออฟไลน์ takara

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4145
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +379/-13
เย้ เย้ จอมกับพี่ภูป่าวนิ หรือจาเป็นคนอื่น

Made

  • บุคคลทั่วไป
ภูวไนย vs จอมทัพ

ร้านนี้เป็นร้านสบายๆข้างม. เสียงเพลงเปิดคลอเบาๆกับลมเย็นๆหลังฝนตกให้ความรู้สึกเพลินจริงๆ

“ฟิ๊ววววว” เสียงดังจากไอ้คนที่นั่งข้างๆเรียกให้ผมหันกลับมาสนใจ

เอ่อ เห็นแล้วจิตตกเบาๆ เอาแล้วไง ไอ้น้ำไปคนแรกละ ใครให้มันกินเหล้าวะ

“อ้าว ทำไมเมาเร็ววะ กินไปแค่สองสามแก้วเอง”

“นั่นสิ”

“น้องน้ำๆ”

อ่อ ตัวการอยู่นี่

“อะไรเหรอพี่พลอย”

“นี่เลขอะไร”

“เลขสองสิ ถามแปลกๆ”

“แน่นะ”

“แน่ใจ” ไอ้คนตอบพยักหน้ายิ้มกว้างตาเชื่อมเชียว

พี่พลอยกับไอ้ปอมพยักหน้าเออออพลางเดินกลับไปนั่งหัวโต๊ะ

“ฟิว แก้วของน้ำหายไปไหน” นั่น ไวจริงนะมึง

“อ้าว หายไปได้ไง เมื่อกี้ก็วางตรงนี้ไม่ใช่เหรอ” ชายฟิวตีเนียนไม่รู้ไม่ชี้

ไอ้ฟิวพึ่งส่งแก้วของน้ำให้ผมเอาไปรวมๆกับใบอื่นๆตอนน้ำคุยกับพวกพี่พลอย

เดี๋ยวมันเมาหนักแล้วจะงอแงอีก

“ฮื่อออ โกหก” ไอ้น้ำพ่นลมออกจมูกพลางจ้องไอ้ฟิวตาโต

“โกหกที่ไหน ก็นั่งอยู่ด้วยกันเนี่ย ไม่รู้จริงๆ”

น้องน้ำเริ่มไขว้เขว เห็นทำคิ้วขมวดมองซ้ายขวา

หึ คงจะเจออยู่หรอกเนอะ

“มา มานั่งนี่เร็ว เล่นเกมส์ดีกว่า น้ำชอบเกมส์นี้ไม่ใช่เหรอ”

ชายฟิวตัดบทพลางล้วงมือถือให้น้ำที่ยิ้มๆพยักหน้าแล้วเดินเซๆเข้าไปนั่งพิงชายฟิวกดเกมส์หัวเราะยิ้มน้อยยิ้มใหญ่

หันมองข้างซ้าย ก็เห็นไอ้คีมองอยู่

คืนนี้เหนื่อยแน่มึง ไอ้ตัวแสบงอนไม่ยอมคุยด้วยอยู่แล้ว นี่เมาเข้าไปอีก ยิ่งพูดไม่รู้เรื่องไปกันใหญ่

“ฟิว ไอ้ฝรั่งโรคจิตโทรมา” คนพูดทำหน้าสงสัย

ผมมองไอ้ฟิวขำๆเมื่อได้ยินน้ำอ่านชื่อที่โชว์บนจอขณะมือถือสั่นและแผดเสียงอยู่ในมือเล็กที่ทำท่าประคองสองมือราวกับกลัวว่ามันจะหล่น

ไอ้ฟิวทำหน้าไม่สบอารมณ์ก่อนกดรับ

“อะไร”

“กินเหล้าอยู่กับเพื่อน”

“เพื่อนที่โรงเรียน”

“เออ มึงจะคุยกับมันมั้ย”

“ฟิวทำไมคุยกับคนโรคจิตรู้เรื่อง ขอน้ำคุยด้วยคนสิ” ไอ้ตัวแสบที่จ้องอยู่นานเขย่าแขนชายฟิวพลางทำหน้าอยากรู้

ไอ้ฟิวมองไอ้น้ำยิ้มๆก่อนส่งมือถือให้

“บัดดี้มึงขอคุยด้วย”

“สวัสดี” น้ำมองโทรศัพท์ก่อนจะเอาแนบหู

“Andy!, I haven’t known that you’ve a mental problem.(แอนดี้ ไม่เห็นรู้เลยว่านายมีปัญหาทางจิต)” คนพูดทำหน้าตกใจก่อนขมวดคิ้วแล้วมองหน้าจอโทรศัพท์อีกที

“Cause the phone showed…(ก็หน้าจอมันโชว์ว่า...)” เจ้าตัวหันมองชายฟิวแล้วเอียงคอหัวเราะ

“555 อ๋อ I see… (อ๋อ รู้ละ)”

“Watcha doin? (ทำอะไรอยู่เหรอ)”

“He’s a liar. I don’t wanna talk about him.(เค้าโกหก น้ำไม่อยากพูดถึงเค้า)” รู้ๆกันอยู่ว่า He นี่หมายถึงใคร เห็นไอ้ he ที่ถูกพาดพิงทำหน้านึก ว่ามันไปก่อความผิดอะไรมา

“I want to have fish n’ chip. (อยากกิน fish n’ chip อ่ะ)”
* หมายเหตุ fish n’ chip คืออาหารยอดนิยมของคนอังกฤษ หน้าตาก็ตามชื่อค่ะ ปลาทอด (ปลาที่เป็นที่นิยมก็คือปลาคอด Cod หรือ ปลาแฮดดอก Haddock) กับมันฝรั่งทอด (คล้ายเฟรนช์ฟรายด์แต่อันใหญ่กว่าค่ะ)

“That’s exactly what I think. (น้ำก็คิดว่างั้นเหมือนกัน)”

“จอม อยากกิน Fish n’ chip” น้ำส่งมือถือคืนให้ชายฟิวก่อนเขยิบมาพิงตัวผม

“หืม ขี้เกียจทำ ไปกินร้านดีกว่ามั้ง”

“ไม่อาวว ไปกินร้านได้กินแต่แป้งกับเกล็ดขนมปัง ไม่เห็นมีเนื้อปลาเลย” คนขี้อ้อนส่ายหัวไปมาอยู่ตรงไหล่พลางจ้องจะให้ผมตอบตกลง

“แล้วทำไมจู่ๆถึงอยากกิน”

“ก็เห็นใน power point ของคุณครู น่าอร่อยนะ” คนพูดยิ้มตาหยีพลางพยักหน้า

เอ่อ...นี่พวกมึงเรียนอะไรกันวะ

“น่า นะ นะจอมนะ”

“อืมๆ รู้แล้ว”

ผมรับปากน้ำแล้วนั่งดื่มไปเรื่อยๆ

หัวโต๊ะฝั่งซ้ายบรรยากาศครึกครึ้นโดยมีพี่พลอยและพี่ซินนี่เป็นแกนนำ ต่างกับฝั่งขวาที่พวกพี่กรพี่ภูคุยกันเบาๆ ส่วนไอ้เกรียนฝั่งตรงข้าม(ป็อบ แซ็ก โจ)ก็ยังคงเกรียนต่อไป

“จอม”

“หืม”

“ง่วงจัง”

“กลับไปนอนมั้ย” ผมถามไอ้ตัวแสบที่กำลังนั่งทำตาปรือและทิ้งน้ำหนักตัวพิงผมมากขึ้น

“คืนนี้ไปนอนห้องจอมได้ป่าว”

“ไม่กลับไปนอนห้องตัวเองล่ะ”

“ฮื่อ ไม่เอา”

ผมหันไปเลิกคิ้วเป็นเชิงถามไอ้คีว่ามันจะเอายังไง ซึ่งคำตอบที่ได้คือการส่ายหัวน้อยๆ

“จอมมม” พอผมไม่ตอบ น้ำก็เริ่มงอแง

“ฮู้วว วันนี้กูจะดูบอล เดี๋ยวเสียงดัง มึงสะดุ้งตื่นอีก”

“ไม่เป็นไร น้ำนอนได้”

“แล้วมึงเป็นอะไร ทำไมไม่ยอมกลับไปนอนห้องตัวเอง” ผมถามไอ้น้ำด้วยสีหน้าเอือมๆ

“ฮึ ไม่รักจอมแล้ว”  ไอ้ตัวแสบกัดปากจ้องผมตาโตแล้วยืนขึ้น มันส่ายหัวน้อยๆด้วยท่าทางมึนๆ ก่อนจะเดินเกาะราวเฉลียงไปหาพี่ภู

เฮ่อ แลเห็นความยุ่งยากใจมาแต่ไกล

หันมาดูไอ้คีก็เห็นมันจิบเหล้าแล้วมองตามไอ้น้ำด้วยท่าทางนิ่งๆ

นี่ตกลงพวกมึงจะได้กลับหอด้วยกันมั้ยวะ

“มึง เดี๋ยวกูต้องไปรับคนที่สนามบิน จะเลยกลับไปก่อน พรุ่งนี้เจอกัน” ไอ้ฟิวที่ยังคงคุยโทรศัพท์อยู่ เดินมาบอกผมกับไอ้คีก่อนผลุนผลันออกจากร้านไป

“เชรี่ยโจ มึงบ้าป่าววะ เต็มแปดสิบ ได้เจ็ดสิบสอง”

“เออ นั่นดิ แม่งต้มหนังสือกินก่อนสอบแน่ๆ”

“อะไร กูก็อ่านของกูตามปกติ”

“กูก็อ่านปกติ คะแนนกูก็ห้าสิบกว่าตามเกณฑ์ปกติ”

“ไอ้เก่ง ไอ้อัจฉริยะ ไอ้ทีมชาติ ไอ้...”

“มึงเป็นตัวการทำให้มีนสูงขึ้น”

“อ้าว แล้วให้กูทำไง”

“มึงต้องหัดทำตัวให้เหมือนชาวบ้านเค้าบ้าง ไอ้ดอยบอกกูอยู่ว่าจะมากราบง่ามตีนมึง เผื่อจะฉลาดขึ้นบ้าง”

“เออ ทำไรไม่ไว้หน้าพวกกูบ้าง”

เสียงไอ้เกรียนฝั่งตรงข้ามถกกันอย่างออกรส ฟังดูเหมือนจะมีประเด็นอยู่บ้าง

“กูอยากได้ชาวต่างชาติเป็นแฟน”

“ชาวต่างชาติไหนยะ”

“ก็เผ่าอินเดียนแดง*อ่ะ”
หมายเหตุ ปีนี้เด็กปีหนึ่งถาปัตย์แต่งตัวคอนเซ็ปต์อินเดียนแดงค่ะ

“น้อง 02...หน่ะเหรอ”

“จริงๆ คนนี้เป๊ะเวอร์”

มองฝั่งซ้ายก็คง...เอิ่ม มีประเด็นเหมือนกัน

แต่พอมองฝั่งขวา อืม ประหนึ่งอยู่คนละโลก

นั่งกินเหล้ามองหน้ากัน คงส่งกระแสจิตคุยกันได้

อ้อ ที่เงียบนี่คงเป็นเพราะไอ้แสบที่หลับคาอกพี่ภูอยู่สินะ

เอ่อ หันมองไอ้คนข้างๆก็เห็นมันจ้องอยู่ตลอด

ผมสงสารพี่ภูว่ะ ดูก็รู้ว่ารักไอ้น้ำไม่เปลี่ยน แค่มองอยู่ห่างๆยังสัมผัสได้เลยว่าพี่เค้ารักมันนักหนา นัยน์ตาเวลาพี่แกมองเหมือนคำว่ารักมันทะลุออกมา อืม ไม่รู้สิ มองแบบทั้งรักทั้งห่วงหน่ะ

“จอม กูจะพาน้ำกลับ ฝากมึงอยู่เคลียร์ด้วย” ไอ้คีพูดกับผมก่อนเดินไปช้อนตัวไอ้น้ำจากตักพี่ภู

พอไอ้ตัวแสบปรือตามองเห็นไอ้คี

มันก็ซุกหน้ากับไหล่พลางกอดคอพี่ภูแน่นเลยครับ

ไอ้คีจับมือน้ำข้างนึงมากุมไว้พลางลูบหลังมือเบาๆ

คนงอนสะบัดมือแล้วกอดพี่ภูแน่นกว่าเดิม ตัวมันสั่นน้อยๆ

ไอ้เด็กน้อยเป่าปี่แล้ว

ตั้งแต่มันเป็นแฟนกันก็พึ่งเห็นไอ้น้ำงอน ส่วนไอ้คีก็ดูใจเย็นกว่าแต่ก่อน มีอะไรก็เห็นมันถามคุยกันตรงๆ ถึงไอ้คีจะมีคนเข้าหาเยอะ แต่ก็ไม่เคยมีปัญหา

คงเป็นนิสัยคิดมากของน้ำอีกตามเคยล่ะมั้ง ยิ่งมันเมาก็ยิ่งชอบงอแง เอาแต่ใจ

ซักพักผมก็เห็นไอ้คีลูบหัวน้ำแล้วกระซิบบางอย่าง เห็นน้ำเงยหน้ามามองทั้งน้ำตา แล้วโผเข้ากอดไอ้คี

หลังจากโอ๋กันอยู่พักใหญ่ มันก็จูงมือกันกลับ ท่ามกลางความโล่งใจของสมาชิกรอบโต๊ะ

พวกผมดื่มอยู่ซักครู่ใหญ่ก็ได้เวลากลับ ผมเป็นตัวแทนของอีกสามคนคอยเคลียร์บิลในส่วนที่ต้องแชร์

อืม ตีหนึ่ง รถก็ไม่อยู่แล้วสิ ผมกะโทรให้ไอ้คีออกมารับแต่ก็ต้องชะงักเมื่อพี่กรเรียก

“จอม กูวานไปส่งไอ้ภูที่คอนโดมันหน่อย ไอ้อาร์มมีธุระกลับด่วน เดี๋ยวกูจะไปส่งพวกผู้หญิง อ่ะนี่กุญแจรถมัน จำได้ใช่ป่าว Crv สีดำจอดอยู่หน้าร้าน พวกคีการ์ดอะไรก็ค้นๆดูในกระเป๋ามันนั่นแหละ”

ผมช่วยพี่กรพยุงพี่ภูมาจนถึงรถแล้วจับพี่แกยัดเข้าไป

“ขอบใจมาก”

“ไม่เป็นไรพี่”

ผมขับรถไปตามทางที่เคยไปคอนโดพี่ภูเมื่อเดือนก่อน อย่าถามล่ะว่าไปทำอะไร ก็...ร่ำสุรากันเหมือนเคย

พอไปถึงผมก็พยุงพี่แกขึ้นลิฟท์ไปถึงห้องด้วยความทุลักทุเล

เป็นคนเมาที่แปลกที่สุดเท่าที่ผมเคยเจอ เงียบ ไม่พูด ตาก็มองดูปรกติ มีแค่อาการทรงตัวไม่อยู่เท่านั้นที่บอกให้รู้ว่าพี่แกเมา
ห้องพี่ภูอยู่ชั้นสิบสี่ มองเห็นวิวเมืองที่พราวไปด้วยแสงไฟ มีห้องนอนกั้นจากห้องรับแขกและมุมครัวเล็กๆในโซนแรกที่เปิดประตูเข้ามาเจอ และห้องน้ำที่อยู่ติดกัน

ผมทิ้งตัวคนเมาบนเตียงก่อนหาผ้าขนหนูชุบน้ำเย็นไปเช็ดหน้าเช็ดตาให้พี่แกเผื่อจะสร่างเมาขึ้นมาบ้าง

“เฮ้ย” ขณะผมกำลังเช็ดหน้าให้พี่ภูก็ต้องตกใจเมื่อถูกเหวี่ยงลงบนเตียงแล้วถูกคร่อม

“น้ำ น้องน้ำ” พี่ภูก็เพ้อเรียกชื่อไอ้น้ำพลางประคองหน้าผมแล้วใช้นิ้วโป้งไล้แผ่วเบา

“พี่...อื้ออ” เชรี่ย กูน้องจอม ไม่ใช่น้องน้ำ จะจูบกูทำไม๊

“แฮ่กๆ” ผมผลักไอ่พี่ภูออกด้วยความรู้สึกแปลกๆ แม่ง เก็บสายตาทั้งรักทั้งห่วงไปไกลๆโว้ย กูไม่ใช่น้องน้ำ

“น้ำ...ทำไม...เป็นพี่ไม่ได้เหรอ” ไอ้พี่ภูทิ้งน้ำหนักลงมาแล้วกอดผมไว้ทั้งตัว

ผมว่า ผมรีบกลับดีกว่า ท่าทางสถานการณ์ชักจะยุ่งยากขึ้นทุกขณะจิต

“พี่ ปล่อย ตัวหนักว่ะ” ผมดิ้นพลางผลักตัวพี่แกออก แต่เหมือนจะไม่เป็นผล

“เฮ้ย พี่ ทำอะไร” ผมโวยวายเสียงดังเมื่อพี่ภูเริ่มซุกไซร้ตรงซอกคอ

แคว่ก

โห แรงควายชิบหาย ดึงจนกระดุมหลุดทั้งแผง

“เฮ้ย พี่ ใจเย็นๆ ผมจอม ไม่ใช่น้ำ” ไอ้พี่ภู แม่งกะปล้ำกูแน่ๆ

ผมจะอยู่เฉยเรอะ ดิ้นสิครับ

อ้าว ล็อคแขนกูอีก

ผมดิ้นพลางกระถดตัวหนี

ปึ่ก
ตุ้บ

อูย ก้นกู

ผมเอามือลูบก้นตัวเองด้วยความเจ็บหลังจากดิ้นจนตกเตียง

อ่าว แล้วทำไมไอ้พี่ภูนิ่งไปวะเนี่ย

พอพยุงตัวลุกขึ้นมองถึงเห็นว่าพี่แกหลับไปแล้ว

เอามืออังดูตรงจมูก

อืม ยังหายใจ

ฮู่ววว เกือบไปแล้วมั้ยละ

ผมเดินหากุญแจรถของพี่ภูเพื่อจะขับกลับหอ ยังไงพรุ่งนี้ค่อยขับมาคืนแล้วกัน

ว่าแต่ กูวางกุญแจไว้ไหนวะ

ผมเดินหากุญแจตั้งแต่หน้าห้องตามทางที่เข้ามา วนมาถึงห้องนอน

มองดูตามโต๊ะก็ไม่ได้วางไว้

แล้วมันหายไปไหนวะ

หรือจะตกตามพื้น ก็ไม่เห็นมีนี่หว่า

ผมเดินวนหาจนเริ่มหงุดหงิด ปวดตูดกับสะโพกแปลบๆ กระแทกจนช้ำชัวร์

พอฟ้าสว่างผมถึงเหลือบไปเห็นกุญแจโผล่ออกมาจากกองผ้าห่มบนเตียง

นี่กูเดินหาจนเช้า แต่มาตกอยู่บนเตียงเนี่ยนะ

ผมมองนาฬิกาข้อมือที่บอกเวลาหกโมงสิบนาที

อีกซักสองชั่วโมงไปโบกรถแดงกลับเองดีกว่า

แล้วเวลาที่เหลือทำไรดีวะ จะหลับก็ยังไงอยู่ หลับไม่เต็มอิ่มตื่นมาก็ปวดหัว

แม่งท้องร้องอีก

ผมตัดสินใจเดินไปทางมุมครัว ถือวิสาสะหาของกินยามเช้า

ลองเปิดตู้เย็นดูก็เห็นสารพัดวัตถุดิบ

สงสัยไอ้พี่ภูจะชอบทำกับข้าวกินเอง

เช้าๆแบบนี้กินข้าวต้มแล้วกัน

>>>>ภูวไนย<<<<

ผมตื่นมาด้วยความรู้สึกมึนหน่อยๆ

กลิ่นอาหารที่ลอยมาจากครัวฉุกให้ผมสงสัยว่ามีใครอีกคนอยู่ในห้อง

เมื่อคืน ผม...ดื่มจนเมา

พอมีสติรู้ว่ามีคนพยุงกลับมา

เมื่อคืน...ฝันดี

หึ จะเรียกว่าฝันดีได้รึปล่าว

ได้นอนกอดคนที่ตัวเองรักทั้งคืน

ผมเดินตามกลิ่นไปจนถึงห้องครัว เห็นไอ้น้องจอมกำลังตักข้าวต้มใส่ถ้วยอยู่

“อ้าวพี่ ตื่นแล้วเหรอ ขอถือวิสาสะใช้มุมครัวหน่อยแล้วกัน หิวว่ะ”

ผมพยักหน้าน้อยๆพลางเดินไปนั่งตรงโต๊ะกินข้าว ขณะไอ้น้องจอมเลื่อนชามข้าวต้มมาตรงหน้า

ผมสังเกตเห็นจอมปลดกระดุมเชิ้ตจนหมด เห็นแต่เสื้อกล้ามข้างใน

ไอ้น้องจอมเลื่อนเก้าอี้นั่งฝั่งตรงข้ามพลางซี้ดปากเอามือจับสะโพก

“ไปทำไรมาวะ”

ไอ้น้องจอมชะงักมองหน้าผม

ผมเลิกคิ้วน้อยๆเมื่อเห็นมันมองผมค้างอยู่อย่างนั้น

“เอ่อ เดินชนขอบโต๊ะ”

เรากินกันเงียบๆจนกระทั่งผมเก็บชามไปล้าง

ผมพึ่งนึกขึ้นได้ว่า ไอ้น้องจอมคงยังไม่ได้กลับหอ

“จอม เดี๋ยวมึงกลับยังไง”

“เดี๋ยวโบกรถแดงกลับเอง” เจ้าตัวพูดพลางเดินไปนั่งใส่รองเท้าตรงหน้าประตู

“เดี๋ยวกูไปส่ง มึงรีบรึเปล่า”

“ไม่รีบพี่ ผมมีเรียนบ่าย”

“เดี๋ยวกูล้างหน้าแล้วจะไปส่ง”

ผมเปิดน้ำล้างหน้าในห้องน้ำ แต่ต้องชะงักเมื่อเห็นรอยนูนที่ผุดขึ้นมาตรงหน้าผาก ผมเอามือแตะส่วนที่นูนออกมาพลางนึกว่าไปกระแทกอะไรเข้า

ภาพเหตุการณ์เมื่อคืนค่อยๆฉายเข้ามาในหัว อดขยี้ผมตัวเองด้วยความสับสนไม่ได้

นี่ผม เผลอทำอะไรไอ้น้องจอมไปรึปล่าววะ

ผมเช็ดหน้าแล้วเดินไปหยิบกุญแจรถที่เห็นอยู่บนโต๊ะข้างหัวเตียง

รู้สึกว่าเหยียบโดนอะไรซักอย่าง

พอก้มดูถึงได้รู้ว่าเหยียบโดนกระดุม ลองกวาดสายตามอง เห็นตกอยู่บนพื้นสองเม็ด ส่วนที่เหลือกระจายอยู่บนเตียง

สาเหตุที่ไอ้น้องจอมไม่ติดกระดุมเสื้อคงเป็นเพราะผม...กระชากเสื้อมันเมื่อคืน

ผมขับรถไปส่งไอ้น้องจอมพลางครุ่นคิด

ผมทำอะไรไอ้น้องจอมไปรึเปล่า

“ไปนะพี่” ไอ้น้องจอมยกมือไหว้แล้วเปิดประตูรถ

พอดีกับที่ผมหันไปเห็นรอยตรงคอ

ภาพกระดุมที่อยู่ในห้องและอาการที่ไอ้น้องจอมเดินแปลกๆ

ผมเปิดประตูรถแล้วตะโกนเรียกขณะมันกำลังจะเดินเข้าหอ

“จอม”

เจ้าตัวหันมามองผมที่ชะงักเพราะไม่รู้จะพูดอะไร

สมองพยายามคิดหาคำพูดอะไรซักอย่าง

“เอ่อ วันนี้มึงเลิกกี่โมง”

“สี่โมง พี่มีอะไรรึป่าว” คนตอบทำหน้าแปลกใจ

“เรียนที่ตึกคณะใช่มั้ย”

“อืม”

“รออยู่ใต้ตึกคณะ เย็นนี้กูจะไปรับ”

..............จบตอนพิเศษ ภูวไนย vs จอมทัพ...............

@ คุณ yeyong คู่ของน้องจอมอาจเริ่มต้นแปลกๆไปซักหน่อยเนอะ

@ คุณ kasaras  :m23: คู่นี้เค้าก็ง้องแง้งกันเรื่อยๆแหละค่า และเนื่องจากนี่คือเว็บไทยบอยเลิฟ เพราะฉนั้นคู่ของน้องจอมต้องเป็น ช ค่า :laugh: 

คุณ kasaras เป็นคุณหมอเหรอคะ ฝั่งสวนดอกมีอะไรอร่อยๆมั่งอ่ะ ไม่ค่อยได้ไปฝั่งนู้นเหมือนกัน ได้แต่ผ่านเฉยๆ

@ คุณ takara ใช่แล้วล่ะค่ะ น้องจอมคู่กับพี่ภู แต่ไปรักกันได้ยังไงต้องจินตนาการเอาเองแล้วกันเนอะ

 :กอด1:

« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 15-07-2012 12:26:40 โดย Made »

ออฟไลน์ yeyong

  • เป็ดAthena
  • *
  • กระทู้: 5857
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +917/-26
จบแบบนี้เอามีดมาแทงกันเลยดีกว่า :m31:
เขียนต่ออีกเถอะนะ อยากรู้ว่าสองคนนี้จะลงเอยกันไหม

must

  • บุคคลทั่วไป
ูู^
^
^
^
ขอเข้ามาขำรีบน

ยังไม่เคยอ่านเรื่องนี้เลยค่ะ เพิ่งจะเห็นนี่แหละ
ยังไงจะเริ่มอ่าน ณ บัดนาวเลยละกันค่ะ
อยากรู้เรื่อง ยกเครดิตให้คุณ yeyong (ถึงขนาดให้เอามีดมาแทงกันเลยทีเดียว)

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

เรื่องนี้เป็นอะไรที่เรื่อยๆ แต่ชวนอ่านดีจริงๆ คือ อ่านได้แบบเรื่อยๆ เพลินๆ เลย

ในที่สุดก็ตามอ่านจนมาถึงตอนล่าสุดทันจนได้

ยัยปิศาจพราวนี่ ความร้ายกาจของนางนี่แพรวพราวระยิบระยับสมชื่อเลยเนอะ ทั้งร้ายทั้งแรง
อดที่จะสงสารคนที่เป็นพ่อเป็นแม่ไม่ได้จริงๆ คงช็อกและเสียใจใจอยู่ไม่น้อยที่ได้รู้ว่ารู้ตัวเองเป็นแบบนี้

พูดถึงขบวนผักในงานกีฬาสีเนี่ย ทำเอานึกถึงคอนเสิร์ตของบอยแบนด์เกาหลีวงนึงเลย
คือชุดผักแต่ละชุดก็จินตนาการเอาจากสมาชิกในวงดังกล่าวที่แต่งในคอนเสิร์ตนั่นแหละ
ชุดเอี๊ยมกางเกงขายาวดันไม่อยู่ในหัวซะงั้น - -* แต่ชอบทีตัวเองจินตนาการยังไงก็ไม่รู้แฮะ
รู้อยู่อย่างเดียวว่าน้ำที่ใส่ชุดมะเขือเทศในจินตนาการน่ารักมว๊าากก~ น่าฟัด น่ากอด เป็นที่สุด

พี่ภูเป็นผู้ชายที่อบอุ่นและชัดเจนมากมาย อยากได้แฟนแบบพี่ภูอ่ะ (ฝันเอายังยากเลย ชิชะ)
คือจะอธิบายยังไงดีหว่า อืมมมม พี่ภูตั้งใจที่จะจีบน้ำตั้งแต่แรกเห็นเลยมั้ง (ถ้าไม่ได้เข้าใจอะไรผิดนะ)
แล้วทั้งชอบใจและประทับตรงที่ขอจีบน้ำท่ามกลางพยานหลายสิบชีวิต เฮ้ยยย นายแน่มากๆ อ่ะ พี่ภู
ทั้งๆ ที่น้ำก็ได้บอกออกมาตรงๆ เลยว่า “คือน้ำหน่ะ ไม่ได้ชอบพี่ภูหรอกนะครับ” จากประโยคนี้บางคนคงถอยแล้ว
แต่พี่ภูไม่ถอแถมยังบอกว่า “เรื่องนั้นพี่รู้แล้วครับ พี่เลยขอจีบอยู่นี่ไงครับ” เออเนอะ พูดมาได้แบบชัดเจนดีจริงๆ
“อืม งั้นน้ำช่วยรับพี่ไว้พิจารณาด้วยนะครับ” >>> กับประโยคนี้ ต้องบอกว่าฉลาดในการพูดมากๆ ผู้ชายคนนี้

“หวงก้างว่ะ” คำพูดนี้ของใครซักคนที่ต่อว่าคีกลายๆ มันเป็นอะไรที่โคตรจะตรงใจอย่างแรงเลยขอบอก
บ้างครั้งคีก็ปฎิบัติตัวเหมือนๆ จะคิดอะไรกับน้ำเกินกว่าคำว่าเพื่อน คอยดูแล คอยเอาใจใส่ เรื่องเล็กๆ น้อยๆ
จากการอ้างอิงมาจากคำบอกเล่าของจอมทัพ ที่ว่าคีกันท่าทุกๆ คนที่เข้ามาจีบน้ำ กระทั่งต่อยตีกับเค้าก็ทำมาแล้วอีก
และโดยเฉพาะอย่างยิ่งเวลาที่พี่ภูเข้าใกล้น้ำ คีจะแสดงออกมาอย่างชัดเจน ทั้งพยายามเลี่ยง หรือเข้าไปแทรกคนทั้งคู่
แต่บางคราวคีกลับปฎิบัติตัวเหมือนๆ จะไม่ได้รู้สึกกับน้ำมากไปกว่าคำว่าเพื่อน เช่น ตอนที่ไปยืนจีบลีดเดอร์สีแดงนั่นไง
คือหากจะบอกว่า คีอาจจะยังไม่แน่ใจในความรู้สึกของตัวเองที่มีต่อน้ำก็ได้ มันก็ดูไม่ค่อยอยากจะน่าเชื่อเท่าไหร่นัก
หรือจะบอกว่าเป็นแค่การหวงเพื่อน มันก็ยิ่งไม่สมเหตุสมผลเอามากๆ เพราะทั้งจอมและฟิว ก็ไม่เห็นจะหวงน้ำขนาดนี้

จอมทัพ ชื่อได้บอกได้คำเดียวว่าโคตรจะแมนเลย แต่นิสัยต่างๆ ของเจ้าตัวกลับตรงข้ามกับชื่อพอสมควรทีเดียว
อย่างแรกคือการที่ผู้ชายชื่อแมนๆ อย่างจอมทัพสามารถทำอาหารได้แถมยังอร่อยอีกต่างหาก ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อล่ะนะ
อย่างที่สองคือจอมทัพเป็นคนที่ละเอียดเอาการ ดูเหมือนจะมองเห็นสิ่งที่คนอื่นๆ ไม่เห็น เป็นสิ่งที่เหนือความคาดหมาย
อย่างที่สามคือจอมทัพเป็นคนช่างสังเกต สังเกตคนโน้น สังเกตคนนี้ สังเกตพฤติกรรมต่างๆ ของทั้งคนใกล้ตัวและคนไกลตัว
อย่างที่สี่คือจอมทัพเป็นคนที่ใจเย็นมากๆๆ สังเกตได้ง่ายๆ จากตอนที่น้ำเมานั่นแหละ เป็นคนอื่นคงไม่มีมาละมุนละไมแบบนั้น

ฟิวมีคำจำกัดความที่เหมาะสมและมีคุณค่าแก่การคู่ควรเพียงหนึ่งเดียวเท่านั้น คือ 'โคตรงก' แต่เป็นเพื่อนที่ดีมากๆๆๆๆๆๆ
อีกหนึ่งสิ่งที่ไม่คาดคิดในตัวฟิวนั่นก็คือการที่ฟิวเป็นลูกหลานมาเฟีย ฮ่าๆๆๆ ไม่น่าเชื่อจริงๆ ให้ดิ้นตาย

น้ำเป็นศูนย์รวมแห่งคำว่าน่ารักไว้ทั้งหมด เพราะไม่ว่าจะทำอะไร น้ำจะน่ารักและน่าเป็นดูไปซะทุกอย่าง แม้กระทั่งตอนเมา
ตอนน้ำเมานี่เป็นอะไรที่น่ารักสุดๆ แล้วมั้ง มีดื้อดึงไม่เชื่อฟัง พูดไปเหอะ “น้ำจะกลับพร้อมคี” “ไปตามหาคีกัน” “ไปหาคีนะ”
บางทีก็พูดไม่รู้เรื่องไปคนละทิศละทาง อย่างตอนที่อาร์มเข้ามาทักนั่นไง ประโยคเดียวที่ออกจากปากน้ำคือ “พี่อาร์ม หวัดดีคร้าบ”
แต่บางครั้งก็สุดแสนที่จะเชื่อฟังเลย ก็ตอนจอมให้นับแกะนั่นแหละ ตอนแรกนึกว่าน้ำจะพยศไปหาคีเหมือนเดิม แต่ที่ไหนได้
“แกะหนึ่งตัวกระโดดข้ามรั้ว แกะสองตัวกระโดดข้ามรั้ว...แกะตัวที่สิบเอ็ดตัวกระโดดข้ามรั้ว...” (เออ บทจะว่าง่ายก็ง่ายเหลือเกิน)

แอบฮาตอนน้ำเวอร์ชั่นเมาคุยกัยพี่ภูสุดหล่อเนี่ยและ

“ง่วงครับ น้ำจะกลับไปนอนแล้ว” บอกไปมันก็หาวไปด้วย


“ฮะๆ โอเคครับ” พี่ภูหัวเราะน้อยๆ พร้อมกับลูบหัวน้ำ

“ฝันดีนะครับ”

“สัญญานะ” น้ำยื่นนิ้วก้อยไปตรงหน้าพี่ภูเฉยเลย เค้าบอกมึงว่าฝันดี ไม่ใช่สัญญา

คือ ถ้าน้ำเมา ทางที่ดีที่สุดคืออย่างไปชวนน้ำคุยเด็ดขาด เป็นไปได้ห้ามสนทนากับน้ำเลยคงจะดีที่สุด กร๊าาาากกก~

จากที่หมั่นไส้คีอยู่แล้ว มาอ่านตอนคีขืนใจน้ำยิ่งหมั่นไส้มากขึ้นกว่าเดิมหลายเท่าตัว
ยังคิดอยู่เลยว่าน้ำยอมกลับไปกับคีเร็วเกินไป น่าจะยืดเวลาแล้วดัดนิสัยคีไปอีกซักระยะนึง กร๊าาากกก~

เชียร์ๆๆๆๆๆๆ เชียร์พี่ภูกับจอมทัพ สุดใจขาดดิ้นเลย

« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 09-07-2012 10:47:18 โดย must »

ออฟไลน์ takara

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4145
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +379/-13
ช่ายจริงจริงด้วย แต่อยากอ่าน พี่ภูกับน้องจอมต่ออะ ว่าจะรักกันได้งัยอะเนี้ย

ออฟไลน์ k00_eng^^

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 647
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +63/-2
พี่ภูเอ้ยคิดไปเองล้วนๆ เลย

ออฟไลน์ nongrak

  • ยังไงก็รักคาเมะจังที่สุด
  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4168
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +912/-14
อ่านจบแล้ว ชอบน้องน้ำน่ารักมากเลย เวลาเมายิ่งน่ารักมีนับแกะด้วย
ไม่ค่อยจะชอบคีเท่าไหร่ แต่ชอบพี่ภูมากกกกกกกกกกกก
คนอะไรใจดี หล่อแถมน่ารักใจดีกับน้องน้ำมาก
น่าจะมีตอนพิเศษของภูกับจอมอีกหน่อยนะ
อยากอ่านตอนที่จะเป็นแฟนกันอ่ะ

+1+เป็ดค่ะ

ออฟไลน์ inspirer_bear

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2003
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +206/-5
ปล่อยให้พี่ภูเข้าใจผิดไปนะจอม 5555


CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






Made

  • บุคคลทั่วไป
ต้องการอะไร

“รออยู่ใต้ตึกคณะ เย็นนี้กูจะไปรับ”

ผมยืนมองพี่ภูขับรถไปจนลับสายตา อดแปลกใจไม่ได้ ร้อยวันพันปีไม่เห็นเคยมายุ่งกับชีวิตกู แล้วนี่พี่แกจะมารับทำไมวะ เออ ตะกี้ก็ลืมถาม มัวแต่อึ้ง

เอาวะ เจอกันเย็นนี้ค่อยถามแล้วกัน

ผมเปิดประตูห้องพลางถอนหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน

โคตรง่วงเลย

ก่อนล้มตัวลงนอนผมไม่ลืมตั้งนาฬิกาปลุกให้ไปเรียนทันในตอนบ่าย

“...ขณะนี้ ถึงเวลาที่จะต้องตื่นแล้ว...” ผมสะดุ้งตื่นลนลานปิดเสียงปลุกจากมือถือแล้วซุกหน้าเข้ากับหมอนด้วยความรู้สึกหนักอึ้ง ลำคอแห้งผากและลมหายใจที่ร้อนผิดปกติบ่งบอกถึงอาการได้เป็นอย่างดี

ไข้แดกแล้วไงกู

ผมกดมือถือไล่เบอร์จนเจอเบอร์ไอ้เต้แล้วกดโทรออก

“ไงมึง”

“เต้ วันนี้กูไม่เข้า ถ้ามีเซ็นชื่อ ฝากด้วยแล้วกัน”

“เป็นไรวะ เสียงยังกะคนไม่สบาย”

“เออ ไปกินเหล้ามาเมื่อคืน”

“เจริญละมึง ไงเดี๋ยวกูเซ็นให้”

“แต๊งว่ะเพื่อน”

ผมกดวางสายแล้วปล่อยโทรศัพท์ไว้ข้างหมอน ก่อนความรู้สึกอ่อนเพลียจะโจมตีจนผล็อยหลับไปอีกครั้ง

>>>>ภูวไนย<<<<


ผมขับรถมาจอดที่ลานจอดรถคณะบริหารในตอนสี่โมงเย็น แดดจ้าแสบร้อนสาดเข้ามากระทบสายตา ผมชั่งใจคิดด้วยความสับสน

เมื่อคืน เกิดอะไรขึ้น

ถ้า...ผมมีอะไรกับไอ้น้องจอมจริงๆ ทำไมถึงนึกไม่ออก

แต่...ภาพตอนที่ผมกดไอ้น้องจอมลงกับเตียง และภาพในขณะกระชากกระดุมเสื้อนั้นยังฉายชัด

ภาพสุดท้ายที่จำได้คือ

“เฮ้ย พี่ ใจเย็นๆ ผมจอม ไม่ใช่น้ำ”

ทั้งๆที่ได้ยินเสียง ทั้งๆที่รู้ว่าไม่ควร ร่างกายกลับไม่หยุดการกระทำ

คนใต้ร่างที่ดิ้นรนขัดขืน นี่ผมทำอะไรลงไป

แล้วทำไมมึงถึงไม่พูด ทำไมถึงไม่พูดอะไร ทั้งๆที่ผม...

“อ้าวพี่ ตื่นแล้วเหรอ ขอถือวิสาสะใช้มุมครัวหน่อยแล้วกัน หิวว่ะ”

“ไปทำไรมาวะ”

“เอ่อ เดินชนขอบโต๊ะ”

ผมหลับตานวดขมับด้วยความสับสน

เย็นวันนี้ต้องคุยกันให้รู้เรื่อง

ผมเปิดประตูรถพลางล้วงมือถือในกระเป๋าขึ้นมา พึ่งนึกได้ว่าไม่มีเบอร์ไอ้น้องจอม

ผมเดินไปรอบริเวณหน้าตึกคณะ เผื่อจะเจอ หรืออย่างน้อยอาจเจอคนรู้จักที่พอจะถามได้

รอจนสี่โมงครึ่งก็ยังไม่มีวี่แวว ทางเดียวที่นึกออกตอนนี้คือโทรถามเบอร์ไอ้น้องจอมจากน้องน้ำ

ผมมองหน้าจอมือถือด้วยความรู้สึกหลากหลาย นานแล้วสินะที่ไม่ได้โทรหาน้อง นานจน...ไม่กล้ากดโทรออก

ชั่งใจได้ไม่นาน ความรู้สึกผิดชอบและความสงสัยก็เป็นฝ่ายชนะ

หัวใจเต้นเร็วและเหงื่อที่ซึมจนชื้นมือขณะรอสาย

“พี่ภู” เสียงใสที่ตอบกลับมาทำให้ผมค่อยๆผ่อนลมหายใจด้วยความประหม่า

“ครับ”

“พี่ภูโทรหาน้ำ มีอะไรเหรอครับ”

“พี่ขอเบอร์จอมหน่อยสิ”

“เบอร์จอมเหรอ 08x-xxxxxxx”

“ขอบคุณครับ”

ผมจดเลขที่ได้ยินลงบนมือก่อนบอกขอบคุณแล้วรีบตัดสาย ไม่กล้าคุยนาน เพราะลึกข้างใน...กลัว

พอเมมเบอร์ไอ้น้องจอมแล้วผมก็กดโทรออก

ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด

ผมเลิกคิ้วมองหน้าจอมือถือเมื่อไม่มีการตอบรับจากปลายสาย

ลองโทรอีกครั้งแล้วกัน

“สวัสดีครับ” เสียงแปลกๆ

“จอมรึเปล่า”

“ครับ”

“มึงอยู่ไหน”

“พี่ภูใช่มั้ย โทษทีผมลืมโทรบอก วันนี้ง่วงเลยโดด พี่มีอะไรรึเปล่า”

หรือเด็กนี่คิดจะหลบหน้าผม

“มี มึงอยู่หอใช่มั้ย เดี๋ยวกูเข้าไป”

“ไว้พรุ่งนี้ได้มั้ยพี่ วันนี้ผมไม่สะดวก”

“วันนี้ได้มั้ยวะ กูมีเรื่องสำคัญ”

ปลายสายที่เงียบไปสักครู่ ทำให้ผมกังวลไม่น้อย

“โอเคพี่ ซักทุ่มได้รึเปล่า”

“อืม เดี๋ยวกูเข้าไป”

หนึ่งทุ่มตรง ผมมายืนหยุดอยู่ตรงหน้าห้องไอ้น้องจอมพร้อมกับถุงยาพารา และยาแก้อักเสบ

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

ผมเคาะประตูและรออยู่ครู่หนึ่ง แต่ไม่มีใครมาเปิดประตู ไม่มีแม้แต่เสียงขยับเขยื้อนจากภายในห้อง

พอกดโทรหาเจ้าของห้อง กลับได้ยินเสียงมือถือดังมาจากข้างใน

“ฮัลโหล พี่มาถึงแล้วเหรอ” เสียงแหบเครือและติดจะงัวเงียตอบมาจากปลายสาย

“อืม กูรออยู่หน้าห้อง”

ประตูห้องเปิดออกพร้อมกับสภาพใบหน้าที่บ่งบอกได้ว่าคนตรงหน้าพึ่งตื่น ใบหน้าขาวเพราะมีเชื้อจีน ขึ้นสีแดง และความร้อนที่แผ่ออกมาทำให้ผมยื่นมือไปแตะหน้าผากไอ้น้องจอมทันที

ตัวร้อน

ไอ้น้องจอมผงะมองผมด้วยสีหน้าตกใจก่อนหัวคิ้วจะกดลงแสดงท่าทีสงสัย

“เอ่อ พี่เข้ามาก่อนสิ”

ผมถอดรองเท้าไว้หน้าประตูแล้วเดินตามเจ้าของห้องที่เดินเข้าไปนั่งตรงมุมรับแขกด้วยท่าทางอ่อนแรงและสะดุ้งน้อยๆขณะทิ้งตัวลงกับโซฟาพลางเอามือจับตรงสะโพก

ความรู้สึกผิดถาโถมเข้ามาในอก ความกังวลและข้อข้องใจที่ว่าผมได้ทำอะไรลงไปเมื่อคืน กระจ่างในใจโดยไม่ต้องเอ่ยปากถาม
 
เจ็บ...และไม่สบาย

ไอ้น้องจอมทำท่าเหมือนพึ่งนึกได้ก่อนเดินไปเปิดตู้เย็นรินน้ำเปล่ามาให้ผม

“มึงกินยารึยัง”

“กินแล้ว” มันตอบแต่ไม่ยอมสบตา

“กินข้าวรึยัง”

คราวนี้มันสบตาและเลิกคิ้วเชิงคำถาม

“ยังไม่ได้กินใช่มั้ย ห้องมึงมีของสดรึเปล่า”

ไอ้น้องจอมวางแก้วน้ำเปล่าตรงเคาเตอร์มุมครัว ก่อนที่มันจะพูดอะไร ผมก็ชิงพูดตัดบทก่อน

“ไปนั่งรอ เดี๋ยวค่อยคุยกัน”

>>>>จอมทัพ<<<<


ผมเดินมานั่งตรงโซฟาด้วยความมึนงง

ไอ้พี่ภูมาทำอะไรวะ งง ตั้งแต่พี่แกโทรมาแล้ว

มองถุงยาที่วางอยู่บนโต๊ะสลับกับมองไปตรงมุมครัว

คนที่ขะมักเขม้นทำอาหารอยู่ตรงนั้นต้องการอะไร

ผมถอนหายใจด้วยความรู้สึกสับสน ยิ่งคิดก็ยิ่งพาลให้ปวดหัว ผมเกลียดช่วงเวลาที่ตัวเองไม่สบายมากที่สุด เกลียดความผิดปกติ ความอ่อนแรงของร่างกาย และที่สำคัญ เกลียดรสชาติขมของยาเม็ดโต

“กริ๊ง กริ๊งงงง”

“กริ๊ง กริ๊งงงง”

เสียงมือถือที่ดังมาจากบนเตียงทำให้ผมลากสังขารไปกดรับ

“จอม ไปกินข้าวกัน” เสียงน้ำชวนผมอย่างร่าเริง

ผมเหลือบตามองคนผูกผ้ากันเปื้อนที่ง่วนอยู่หน้าเตาไฟฟ้า

“วันนี้จอมมีธุระ ไว้พรุ่งนี้จะไปกินด้วย”

“ไม่สบายเหรอ ทำไมเสียงแหบ” ปลายสายเสียงอ่อนลงจนจับได้ว่าเป็นห่วง

“อืม ก็นิดหน่อย”

“จอมเสร็จธุระกี่โมง เดี๋ยวน้ำจะไปนอนด้วย”

“ไม่ต้องหรอก จอมกลับดึก” ผมปฏิเสธน้ำด้วยคำตอบที่คิดว่าสมเหตุสมผลที่สุด

“งั้นเดี๋ยวพรุ่งนี้เช้าน้ำจะให้คีขับรถไปคืน แล้วเราไปเรียนด้วยกันนะ”

“อือฮึ ไว้พรุ่งนี้เจอกัน”

ผมเดินตรงเข้าไปหาไอ้พี่ภูที่กำลังตักข้าวใส่จาน

“ยกไปได้เลยรึเปล่า”

พอพี่แกพยักหน้า ผมก็ยกจานใข่เจียวและต้มจืดแตงกวาออกมาวางไว้ตรงชุดโต๊ะเก้าอี้ตรงระเบียง

พี่ภูยกจานข้าวตามออกมา

บรรยากาศเงียบ ชวนอึดอัดระหว่างกินข้าวบวกกับความไม่อยากอาหาร ทำให้ผมถามไอ้พี่ภูด้วยความสงสัย

“พี่มีอะไรจะพูดรึเปล่า”

พี่ภูชะงัก วางช้อนที่กำลังจะตักไข่เจียวเข้าปากแล้วมองผมที่พลอยหยุดกินไปด้วย

“มึงยังเจ็บอยู่รึเปล่า” พี่แกถามพลางกินต่อ

เจ็บ...เจ็บอะไรวะ

อ๋อ เจ็บสะโพกหน่ะเหรอ

“ก็ถ้าเอามือกดดูก็เจ็บ เวลาเดินก็ไม่ค่อยเจ็บแล้วล่ะ”

“มึงปวดหัวรึเปล่า”

“อือ เดี๋ยวได้นอนคงดีขึ้น”

“เจ็บคอมั้ย”

“ก็ไม่ค่อยนะ”

“รีบกินข้าวแล้วกินยา เดี๋ยวกูเช็ดตัวให้”

“ไม่เป็นไรพี่ เดี๋ยวผมจัดการตัวเองได้”

ผมปฏิเสธพี่แกที่ชะงักมองผมอีกครั้ง

งงว่ะ กูเป็นไข้นะ ไม่ได้เป็นง่อย

“ตามใจ”

พอกินข้าวเสร็จ ไอ้พี่ภูก็อาสาล้างจาน

ไล่ให้ผมไปจัดการแปรงฟัน เช็ดตัว แต่ผมคว้าผ้าเช็ดตัวแล้วเดินเข้าห้องน้ำเปิดฝักบัวอาบเลยดีกว่า

ไม่ได้อาบน้ำมาตั้งแต่เมื่อวาน กลิ่นชักเน่าแล้วไงกู

“จอม มึงไม่สบายอยู่นะ” เสียงเคาะประตูห้องน้ำมาพร้อมกับเสียงเตือนที่ฟังดูไม่ค่อยพอใจ

ผมทำหูทวนลมแล้วอาบน้ำต่อไป น้ำเย็นสะใจดีว่ะ

พออาบน้ำเสร็จผมก็เดินออกจากห้องน้ำแล้วแขวนผ้าเช็ดตัวไว้กับราวผ้า

รู้สึกได้ว่ามีคนจ้องมองอยู่ตลอดเวลา ผมเดินไปทรุดตัวนั่งตรงโซฟาตรงข้ามกับที่พี่ภูนั่งอยู่

คำถามเรื่องพฤติกรรมแปลกประหลาดของคนตรงหน้าผุดขึ้นมาในหัวอีกครั้ง

“กินยา”

ยังไม่ทันได้เอ่ยอ่ะไรออกไป น้ำเปล่าและยาสองเม็ดที่ถูกแกะออกมาจากแผงก็ถูกยื่นมาให้

“ไม่เห็นต้องกิน เดี๋ยวก็หาย” ผมเบือนหน้าหนียาเม็ดเป้งที่ท่าทางจะขมน่าดู

“มึงจะกินดีๆหรือให้กูจับกรอก”

ผมเริ่มรู้สึกไม่พอใจ มายุ่งอะไรกะกูมากมายวะ

“มันเรื่องของผม พี่ไม่ต้องมายุ่ง”

ไอ้พี่ภูถอนหายใจก่อนพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนลง

“เรื่องของมึงก็คือเรื่องของกู กินยาแล้วไปนอนซะ”

ผมเอื้อมมือรับยาแล้วโยนเข้าปาก กระดกแก้วน้ำตามหวังให้เรื่องมันจบๆ และจะได้ไล่คนตรงหน้ากลับๆไปซักที

รสชาติขมที่ติดอยู่ตรงปลายลิ้นและลำคอทำให้ผมแทบอ้วก

ผมรีบวิ่งเข้าห้องน้ำก่อนจะอาเจียนออกมา

ผมยืนท้าวแขนกับอ่างล้างหน้าด้วยความรู้สึกผะอืดผะอม

เหี้ยเอ้ย กูไม่ชอบกินยา

เสียงฝีเท้าวิ่งตามมาพลางถามด้วยน้ำเสียงตื่นๆ

“จอม มึงเป็นอะไรรึเปล่า”

ผมหันควับไปมองไอ้พี่ภูด้วยความไม่พอใจแล้วเดินกระแทกไหล่ผ่านพี่แกไป

วูบ

ความรู้สึกหน้ามืดและร่างกายที่ร่วงลงอย่างไม่สามารถควบคุมได้

ยังไม่ทันได้กระแทกพื้น ใครอีกคนในห้องก็เข้ามาโอบเอวผมแล้วช้อนตัวอุ้มไปนอนบนเตียง

ผมพยายามลืมตาเพราะรู้สึกมึนหัว

“ถ้าพี่ไม่มีอะไรแล้วก็กลับไปเถอะ ผมจะนอน” ผมพูดพลางพลิกตัวหนีไปอีกทาง

เสียงถอนหายใจหนักๆจากอีกคนที่นั่งอยู่ตรงขอบเตียง เรียกให้อารมณ์ผมขุ่นมัวขึ้นมาทันที

“จอม กูขอโทษ”

ผมไม่ตอบเพราะคิดว่ามันเป็นเรื่องที่ถูกต้องแล้วที่พี่แกจะต้องมาขอโทษ

เสียงหยิบกุญแจและเสียงประตูห้องที่ปิดลงทำให้ผมถอนหายใจออกมาด้วยความรู้สึกอัดอั้น

ไม่เข้าใจ

จู่ๆก็โผล่มา

หรือแค่ต้องการตอบแทนที่ผมพากลับคอนโดเมื่อวาน

แล้วทำไมต้องมาวุ่นวาย

คำถามประหลาดกับยาที่ซื้อเตรียมไว้ราวกับรู้ว่าผมไม่สบายนั่นอีก

และเรื่องสำคัญอะไรที่พี่แกตั้งใจมาคุยด้วยกันแน่

สุดท้ายแล้วผมก็คิดไม่ตกและหลับไปด้วยความสงสัย

...................

 :m23: มีคนอยากอ่านเราก็เลยอยากแต่ง
ขอบคุณคุณคนอ่านที่เข้ามาเป็นกำลังใจให้กันนะคะ  :pig2:

@ คุณ yeyong ง่า จะให้เอามีดแทงจริงเหรอ :interest:  :o9: อืม คิดไปคิดมาก็เลย แต่งต่อก็แต่งต่อ พอดีอิ๋งขี้เกียจคิดฉากลงเอยกัน  ก็เรย กะว่าโอเค น้องจอมกับพี่ภูจบประมาณนี้แล้วกัน แต่เอาไปเอามาก็คิดว่า เอ จะดีมั้ยนะ เห็นคอมเม้นต์แล้วก็แต่งต่อดีกว่าเนอะ ^_^

@ คุณ must  :m2: เห็นคอมเม้นต์แล้วสุขใจหาใดเปรียบ ถ้าคุณ must เรียนวรรณกรรมศึกษาต้องเป็นนักเรียนที่คุณครูปลื้มมากแน่ๆเลย อิ๋งก็ปลื้ม :impress2:  เรื่องยกเครดิตให้คุณ yeyong นี่อิ๋งก็ต้องขอบคุณคุณ yeyong อีกครั้งล่ะ เป็นนักอ่านที่น่ารักมากๆเลย
ดีใจค่ะที่เห็นคุณ must ชอบ ยังไงก็ฝากเชียร์พี่ภูกับจอมทัพด้วยนะคะ

@ คุณ takara วันนี้มาต่อแล้วค่ะ มาช่วยลุ้นด้วยกันเนอะว่าเค้าจะรักกันได้ยังไง คนหนึ่งก็ยังไม่ลืมน้องน้ำและเข้าใจผิด อีกคนก็งง ว่าไอ้นี่มายุ่งอะไร จะลงเอยกันแบบไหนอิ๋งก็ยังคิดไม่ตกเหมือนกันค่ะ  :laugh:

@ คุณ k00_eng อ่านตอนนี้แล้วจะรู้ว่าพี่ภูคิดไปเองได้อีกค่ะ :laugh3:

@ คุณ nongrak  :mc3: ดีใจที่คุณnongrakเข้ามาอ่านค่ะ มีแต่คนชอบพี่ภูเนอะ ตอนพิเศษพี่ภูจอมทัพมาแล้วน้า ฝากช่วยเชียร์คู่นี้ด้วยนะคะ ขอบคุณสำหรับบวกเป็ดค่ะ

@ คุณ inspirer_bear ตอนนี้น้องจอมเค้าก็ไม่อยากปล่อยให้พี่ภูเข้าใจผิดหรอกค่ะ แต่พี่ภูเข้าปิดโอกาสการเข้าใจที่ถูกต้องของตัวเองไปซะแล้ว  ดีใจที่เข้ามาอ่านค่ะ

 :man1:

must

  • บุคคลทั่วไป
กรี๊ดดดดดดดด~ ในที่สุดพี่ภูจ๋ากับน้องจอมทัพก็มาแว้วววววววว~

หลังจากสรุปเรื่องราว (แบบผิดๆ) ได้เอง ทั้งยังมารู้อีกว่าจอมไม่สบาย (จึงโมเมว่าเป็นเพราะตัวเอง)
พี่ภูที่แสนดีก็ทำการหาซื้อทั้งยาแแก้ปวด แก้อักเสบ และไปเยี่ยม(?)จอมตามที่ได้นัดหมายกันเอาไว้
(นัยว่าตัวเองเป็นหมอด้วย เลยทำการวิเคราะห์และวินิจฉัยอาการของจอมทัพเอาเองเสร็จสรรพ)
แล้วมันเป็นเพราะอาการบาดเจ็บบริเวณก้นของน้องจอม (ที่มีสาเหตุมาจากการตกเตียงนั่นเอง)
และพอเห็นท่าทางของจอมที่สะดุ้งขณะกำลังนั่งลงนั่น ก็ทำให้ยิ่งมั่นใจว่าที่ตัวเองคิดนั้นถูกต้องแล้ว
เมื่อมั่นใจแบบไม่มีข้อกังขาใดๆ ทั้งสิ้นแล้ว จิตใต้สำนึกส่วนดีก็จี้ให้รู้สึกผิดชอบชั่วดีขึ้นมาในบัดดล

แต่จุดพีคมันอยู่ตรงช่วงบทสนทนาของทั้งคู่นี่แหละ
หลังจากเข้าใจผิดไปเองคนเดียวแล้ว แต่คงยังไม่พอใจมั้ง จึงทำใจกล้าอ้าปากไปถามเค้าอีกแน่ะว่า

“ยังเจ็บอยู่รึเปล่า” =[]= (ก็ต้องยังเจ็บอยู่ดิพี่!!!! ขนาดแค่จะเอาก้นแตะเบาะยังสะดุ้งโหยงเลยเนี่ย)
จอมทัพก็ให้ความร่วมมือ (ต่อความเข้าใจผิดของภูวไนย) เป็นอย่างดี จึงตอบคำถามให้พาคิดไกลไปว่า
“ก็ถ้าเอามือกดดูก็เจ็บ เวลาเดินก็ไม่ค่อยเจ็บแล้วล่ะ” *0* (ตอบซะละเอียดยิบ ชวนให้จินตนาการเชียว)

ฮ่าๆๆๆๆๆๆ ไม่รู้จะบอกว่ารู้สึกยังไงกับสิ่งที่พี่ภูมโนไปไกลจนเตลิดเปิดเปิงแบบกู่ไม่กลับแบบนี้
โมเมเอาเอง ตีความเอาเอง ต่อยอดความทรงจำที่หายไปเอาเอง  สรุปว่าพี่ภูเหมารวมไปเองล้วนๆ
จะว่าฮามันก็ฮานะ จะว่าสงสารก็สงสารแหละะ จะว่าถูกใจก็ต้องบอกว่าใช่ถูกใจมว๊าากกกกกก~

@ คุณ must  :m2: เห็นคอมเม้นต์แล้วสุขใจหาใดเปรียบ ถ้าคุณ must เรียนวรรณกรรมศึกษาต้องเป็นนักเรียนที่คุณครูปลื้มมากแน่ๆเลย อิ๋งก็ปลื้ม :impress2:  เรื่องยกเครดิตให้คุณ yeyong นี่อิ๋งก็ต้องขอบคุณคุณ yeyong อีกครั้งล่ะ เป็นนักอ่านที่น่ารักมากๆเลย
ดีใจค่ะที่เห็นคุณ must ชอบ ยังไงก็ฝากเชียร์พี่ภูกับจอมทัพด้วยนะคะ

อร๊าายยยยยยย~ ขอบคุณค่าาาา~ ดีใจจังที่ชอบคอมเม้นต์เรา เห็นคุณครูปลื้มขนาดนี้ หนูเขินนนนน~ >////<

ออฟไลน์ pita

  • ขอเพียงกล้าทำตามฝัน จะล้มบ้าง ลุกบ้าง ช่างมันปะไร
  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2370
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +328/-13
มัน ซึนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน เกินไปแระ ฮ่าๆๆ


ออฟไลน์ yeyong

  • เป็ดAthena
  • *
  • กระทู้: 5857
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +917/-26
ว้าววๆๆๆๆ  ขอบคุณน้องอิ๋งมากๆเลย :กอด1:

อาการของน้องจอมมันครบสูตร จนพี่ภูแกคิดได้เป็นจริงเป็นจังมาก
ฮาไปก่อนล่วงหน้าแล้วว่าถ้าเวลาสองคนคุยกัน มันคงงงๆอ่ะนะ คุยกันคนละเรื่องเดียวกัน :z3:

แต่คิดว่าคู่นี้คงไม่น่าจะลงเอยกันหรอก เพราะต่างก็ไม่ได้มีความรู้สึกอะไรต่อกันน้องจากพี่น้อง
(แม้ในใจอยากจะให้มีคู่รักคู่ใหม่เกิดขึ้น)

ออฟไลน์ inspirer_bear

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2003
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +206/-5
ตกลงคีกับน้ำทะเลาะกันเรื่องอาราย แต่ดีกันแล้วก็ดีแล้วเนอะ

พี่ภูก็ยังคงไม่ถามและเข้าใจผิดต่อไป

จอมก็ยังงง อยู่ 55555 คุยกันเหมือนเข้าใจคนละเรื่องอีกต่างหาก

5555 รอตอนต่อไปจ้า

ออฟไลน์ kasarus

  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1780
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +111/-3
คู่นี้ตกร่องปล่องชิ้นกันเพราะความเข้าใจผิดแท้ๆ
บทจะง่ายก็ง๊ายง่ายเนาะ ทีนายคีกะนู๋น้ำกว่าจะลงเอยกันได้ คนเชียร์แทบขาดใจ

ออฟไลน์ takara

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4145
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +379/-13
พี่ภูน่ารักอะ เข้าใจผิดซะได้ อิอิ จอมงงเลย ฮาอะ

ออฟไลน์ Salome

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 343
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +53/-1
แอบซุ่มอ่านมานาน ไม่เคยเม้นต์
แต่ตอนนี้มันทนไม่ไหว เพราะคู่นี้แหละ  พี่ภูน้องจอม
สุดยอด เหตุการณ์มันพาไปจริงจริ๊งงง
รอลุ้นกันไปเลย

ออฟไลน์ nongrak

  • ยังไงก็รักคาเมะจังที่สุด
  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4168
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +912/-14
ภูทำไมไม่คุยกับจอมเลยล่ะ เผื่อจะทำให้อะไรดีขึ้น
แต่เข้าใจผิดแบบนี้ก็ดีนะ พอเป็นแฟนกันแล้วค่อยรู้ความจริง

+1+เป็ดให้ค่ะ

Made

  • บุคคลทั่วไป
เพราะป่วย

ผมสะดุ้งตื่นขึ้นมาเพราะรู้สึกร้อน เหงื่อออกเต็มแผ่นหลัง ผมพลิกตัวนอนหงายพยายามเรียกสติตัวเองด้วยความยากลำบาก

ปวดหัว ปวดมาก

ผมสูดหายใจและค่อยๆลืมตา

ร้อนไปหมด ลมหายใจร้อนผ่าว พลิกตัวนอนกลิ้งไปส่วนไหนของเตียงก็อึดอัด

ผมลุกขึ้นยืนเพื่อจะเดินไปเปิดพัดลม แต่ก็ต้องทิ้งตัวนั่งลงกับเตียงอีกครั้งเพราะหน้ามืด

พอรู้สึกดีขึ้นผมก็เดินไปเปิดพัดลมแล้วล้มตัวลงนอนต่อ

สัมผัสเย็นและเปียกชื้นตรงใบหน้าทำให้ผมหันหน้าหนีด้วยความรำคาญ แต่สัมผัสเย็นๆนั้นยังคงไม่หายไป ด้วยความง่วงผมเลยปล่อยเลยตามเลย ผ่านไปสักพัก ผมกลับเป็นฝ่ายตะแคงหน้ารับความเย็นนั่นเสียเอง

ปฏิเสธไม่ได้ว่ารู้สึกดี

อือ สบายขึ้นเหมือนกันแฮะ

ท่ามกลางความรู้สึกเลือนรางกึ่งรู้สึกตัวกึ่งความฝัน

ผมปรือตามองเมื่อถูกประคองให้พิงอกใครสักคนหนึ่ง

เสื้อยืดชุ่มเหงื่อและกางเกงนอนขายาวค่อยๆถูกถอดออกด้วยความทุลักทุเล

สัมผัสเย็นๆเปียกชื้นนั้นลูบไล้ไปทั่วตัว

ก่อนเสื้อยืดอีกตัวและกางเกงขาสั้นจะถูกสวมให้

ผมกำชายเสื้อของอีกคนแล้วกระตุก

“เป็นอะไรรึเปล่า” เสียงทุ้มคุ้นหูเหมือนเคยได้ยินเอ่ยถาม

“ใคร อะ แค่กๆ”

“เจ็บคอเหรอ กินยาอมได้มั้ย”

เมื่อได้รับคำตอบที่ยังไม่กระจ่าง ผมจึงพยายามเงยหน้าไปมอง

“พี่ แค่กๆ แค่กๆ”

พี่ภูจับผมนั่งพิงหัวเตียงก่อนเดินลงจากเตียงไปและกลับมาพร้อมกับน้ำเปล่าในมือ

ผมค่อยๆจิบน้ำที่มีคนถือแก้วประคองให้ด้วยความรู้สึกกระหายน้อยๆแล้วล้มตัวลงนอน

ผมหลับตาลงด้วยความรู้สึกเหนื่อยอ่อน

เสียงพลาสติกดังกรอบแกรบ ก่อนจะรู้สึกถึงสัมผัสเย็นๆตรงหน้าผาก

“รู้สึกดีขึ้นรึเปล่า”

ผมพยักหน้า

เย็น โล่งๆในหัวดี

พี่ภูทาบางอย่างตรงช่วงคอลงไปถึงกลางอก

ผมหายใจโล่งและสะดวกมากขึ้น

ความรู้สึกสุดท้ายคือความเย็นจากมือใหญ่บริเวณลำคอและแก้ม

ผมตื่นขึ้นในตอนเช้าเพราะเสียงกุกกักที่ดังมาจากมุมครัว

“จอม ตื่นแล้วเหรอ” หันไปมองก็เห็นน้ำนั่งเกยคางกับเตียงจ้องมองด้วยดวงตากลมโต หางตาที่ตกน้อยๆมักทำให้ดูเหมือนเจ้าตัวทำหน้าเศร้าในเวลาที่ไม่ยิ้ม ตากลมดูหมองลงกว่าเดิมเมื่อน้ำกัดปากล่างแล้วแนบหน้ากับที่นอนมองตรงมา

“แผ่นแปะลดไข้ลายเพนกวินน่ารักจัง” น้ำปืนขึ้นเตียงก่อนนอนตะแคงพลางพูดกับผม

“ยังไม่ไปเรียนเหรอ” ผมถามเมื่อเห็นน้ำใส่เสื้อเชิ้ตคณะกับกางเกงยืน

“น้ำรอกินข้าวกับจอม”

“ป่ะ ไปล้างหน้าแปรงฟันกันดีกว่า” คนขี้อ้อนยิ้มประจบแล้วประคองตัวผมเดินไปห้องน้ำ

ผมอมยิ้มขำน้อยๆ

ถ้าผมจะล้มลงจริงๆ คงได้ลงไปกองที่พื้นทั้งคู่ แต่เอาเถอะ เดี๋ยวสายชลเค้าจะเสียน้ำใจ ทิ้งน้ำหนักตัวให้เค้าประคองหน่อยแล้วกัน

ผมนั่งกินโจ๊กอย่างไม่รับรู้รสชาติเท่าไหร่นัก แต่ที่ตักกินจนหมดถ้วยก็คงเพราะนั่งกินเป็นเพื่อนน้ำ

ไอ้คีล้างถ้วยอยู่ตรงซิงค์น้ำ ส่วนน้ำก็เปิดการ์ตูนพร้อมกับแกะส้มกินไปด้วย

“จอมกินส้มเยอะๆ เค้าบอกว่าวิตามินซีทำให้ไม่เป็นหวัดนะ”

“มันจะช่วยได้เหรอ ตอนนี้เป็นไข้ไปแล้วนี่หว่า” ผมเลิกคิ้วถามไอ้น้ำยิ้มๆ

“ง่า ช่วยได้อยู่มั้ง อร่อยนะ” น้ำทำท่าคิดก่อนยื่นส้มกลีบหนึ่งมาให้ผม

ไอ้น้ำคงกะให้ผมกินจนหายเป็นไข้จริงๆนั่นแหละ ซื้อมาซะหลายกิโลเชียว

ผมกวาดตามองห้องที่สะอาดขึ้นกว่าเดิม ของที่เคยวางระเกะระกะถูกจัดให้เข้าที่เข้าทาง ฝุ่นตามพื้นและเฟอร์นิเจอร์ก็หายไป ไม่ต้องสงสัยว่าใครเป็นคนทำความสะอาด

ก็ไอ้คนที่นั่งกินส้มดูการ์ตูนอยู่นี่แหละ ห้องผมคงเละกว่านี้ถ้าไม่ได้น้ำมาคอยช่วยจัดให้

แรกๆมันก็บ่นนะครับว่าให้รู้จักทำความสะอาดห้องบ้าง

หลังๆมาคงขี้เกียจหรือทนไม่ไหวก็ไม่รู้เหมือนกัน เห็นเก็บกวาดให้จนผมเคยตัว

“เออ จริงสิ เมื่อวานพี่ภูโทรมาขอเบอร์จอมจากน้ำ พี่เค้าโทรมาหาจอมรึยังอ่ะ” พอตัดเข้าโฆษณาน้ำก็หันมาถามผม

“อือ โทรมาแล้วล่ะ”

น้ำพยักหน้าหงึกหงักแล้วหันกลับไปดูทีวีต่อ

ไม่รู้พี่ภูกลับไปเมื่อไหร่ เมื่อวานผมอารมณ์เสียใส่

นึกว่าจะกลับคอนโดตัวเองไปแล้วซะอีก ยังอุตส่าห์กลับมาเช็ดตัวให้

แรกๆก็นึกว่าฝันไป

แต่เสื้อผ้าที่ไม่ใช่ชุดเดิมและแผ่นลดไข้เป็นเครื่องยืนยันถึงเหตุการณ์เมื่อคืนได้เป็นอย่างดี

ตกลงแล้วเมื่อวานเลยไม่ได้คุยกันเรื่องธุระสำคัญ

ประมาณสิบเอ็ดโมงไอ้คีกับน้ำก็ออกไปเรียน

ผมตัดสินใจโดดเรียนอีกวันเพราะยังรู้สึกเพลียๆและปวดหัวอยู่

การที่หลับเต็มอิ่มทั้งวันเมื่อวานทำให้วันนี้ไม่ค่อยง่วงนัก

ผมนั่งคิดอะไรเรื่อยเปื่อยเงียบๆบนเตียง

มองเห็นถุงยาที่วางไว้ข้างหัวเตียง

หยิบมาค้นๆดูถึงเห็นสารพัดยา ทั้งยาพารา ยาแก้อักเสบ ยาอมตรายีราฟ ยาอมมายบาซิน แผ่นแปะลดไข้ พิมเสนน้ำ

หืม ยาน้ำซาร่ารสสตรอเบอรี่ ผมยิ้มพลางส่ายหัว พี่ภูจีบไอ้น้ำจนติดเป็นนิสัยป่าววะ ซื้ออะไรแต่ละอย่าง สีสันลวดลายน่ารักอย่างกะซื้อให้เด็ก

เมื่อวานไม่น่าไปโมโหใส่พี่เค้าเลยว่ะ คงหวังดีจริงๆนั่นแหละ

มีแค่ไอ้คี ไอ้ฟิวกับน้ำที่รู้ว่าผมไม่ชอบกินยา

ถ้าหายแล้วได้เจอพี่ภูอีกครั้ง ถึงตอนนั้นจะต้องบอกว่าขอโทษหรือขอบคุณดีวะเนี่ย

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

“กินเหล้าจนไข้แดกเลยเหรอวะ” ไอ้ฟิวทักทันทีที่ผมเปิดประตูห้อง

“สงสัยอยู่เหมือนกันว่ะ มาคราวนี้จะอยู่กี่วันล่ะ” ผมตอบชายฟิวพลางตั้งคำถามกับฝรั่งตัวโตที่เดินตามชายฟิวเข้าห้องมา

“อีกสองสามวัน” สำเนียงไทยชัดแจ๋วจากไอ้ Andy ที่แรกๆมันมาแลกเปลี่ยนตอนม.5 ทำเป็นแอ๊บพูดไทยไม่ได้ ที่ไหนได้มาจับได้ก็ตอนที่แกล้งทิ้งมันให้หลงทาง พวกผมก็พากันแอบดูว่ามันจะทำไงต่อไป

“ป้าครับไปรอรถเข้าเมืองได้ตรงไหนครับ”

อื้อหือ แจ็กพ็อตล่ะสิทีนี้ พวกผมเลยรีบแสดงตัว มันก็ยิ้มให้ พอถามว่าทำไมมึงไม่บอกว่าพูดไทยได้วะ มันก็ดันตอบว่าก็ไม่มีใครถามนี่หว่า

เซ็งกับไอ้ฝรั่งนี่จริงๆ

แต่เห็นมันชอบพูดภาษาอังกฤษกับไอ้น้ำกับชายฟิว

ไอ้น้ำมันก็สื่อสารภาษาเดียวกันอยู่หรอก แต่ไอ้ฟิวนี่ขึ้นมึงกูเหมือนคุยกับพวกผมนี่แหละ

ไม่รู้มันมาแลกเปลี่ยนหรือมาลองของ เห็นจีบชายฟิวอยู่เป็นปี

สุดท้ายก็อย่างที่เห็น สามวันดีสี่วันไข้ รักกันฮาร์ดคอร์ไปตามประสา

“มึงกินข้าวกินยายังวะ”

“กินแล้ว”

“เดี๋ยวนี้พัฒนา ซื้อยามากินได้แล้วรึไง ไหนเอามาดูดิ๊” ไอ้ฟิวคว้าถุงยาที่วางอยู่ข้างตัวผมไปดู

“เภสัชเค้าคงเอือมมึงเนอะ ซาร่ารสสตรอเบอรี่ อ้าว ยังไม่ได้เปิดขวด มึงไม่ลองหน่อยเหรอ” ไอ้ฟิวชูขวดยาถามผมด้วยหน้าตากวนส้น

“ถ้ากินจริงๆกูว่าคงได้กินวันละขวดกว่าจะหาย” ยาน้ำของเด็กๆนี่ตัวยามันจะเจือจางหน่อยใช่ป่าว กะไม่ถูกว่ะ

“มึง จะเที่ยงแล้วกูหิว ลุกมาหาไรให้กูกินเร็ว”

“ไม่ไปหากินเองวะ” ไม่รู้ในตู้เย็นจะเหลือของสดอยู่รึป่าวเพราะผมไม่ได้ซื้อเข้ามาเลย

“มึงทำให้กินนั่นแหละ ประหยัด ถูกสุขอนามัย”

ผมมองไอ้ฟิวเอือมๆ นี่กูเป็นคนป่วยอยู่นะ ผัวมึงรึฐานะก็มีอันจะกิน

พอเปิดตู้เย็น ผมกลับต้องแปลกใจ เมื่อเห็นวัตถุดิบเต็มไปหมด สงสัยไอ้คีกับน้ำซื้อมาใส่ให้เมื่อเช้า

“กลิ่นหอม จอมทำอะไรทาน” Andy เดินกลับมาจากคุยโทรศัพท์ตรงระเบียงถามพลางทำจมูกฟุดฟิด

“ผัดพริกเขียวหวาน เคยกินรึเปล่า”

“ไม่เคย คิดถึงอาหารไทยมากๆ”

“คิดถึงคนที่อยู่เมืองไทย” ฝรั่งตัวโตหยอดชายฟิวที่ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้หน้าแดงหยิบส้มในตระกร้าใบเล็กบนหลังตู้เย็น

ผมยิ้มล้อเลียน ยักคิ้วให้ชายฟิวที่ส่งนิ้วกลางกลับมา

พอกินข้าวเสร็จ พวกผมนั่งกดเกมส์จนถึงบ่ายสอง ไอ้ฟิวก็ต้องไปเรียน

“เดี๋ยวตอนเย็นกูมาอยู่เป็นเพื่อน”

“กูไม่เป็นไรแล้วได้มั้ย พวกมึงจะไปสวีทกันที่ไหนก็ไป”

“หยิ่งว่ะ” ไอ้ฟิวบ่นงึมงำก่อนออกจากห้องไป

หึ กูรู้ว่ามึงดีใจหรอก นานๆทีจะได้เจอกัน

ผมนอนดูทีวีในตอนบ่ายจนเผลอหลับไป ตื่นมาอีกทีท้องฟ้าก็เป็นสีส้มซะแล้ว ผมลุกจากเตียงไปล้างหน้าในห้องน้ำแล้วนั่งรับลมที่ระเบียง ผมโชคดีที่ได้ห้องที่อยู่ฝั่งติดกับบ้านของคนๆหนึ่ง มองจากตรงนี้เห็นตัวบ้านที่เป็นบ้านไม้ทรงไทยยกพื้นสูง บริเวณบ้านเต็มไปด้วยต้นไม้ จนบางส่วนกลายเป็นป่ารกชัด ผมคิดว่าบ้านที่มีเนื้อที่กว้างแบบนี้หายากมากในเมืองเชียงใหม่ปัจจุบัน กว้างถึงขนาดไหนหน่ะเหรอ ก็มีสระบัวใหญ่หนึ่งสระล่ะนะ มองทอดสายตาไกลออกไปจะเห็นตัวเมืองที่วุ่นวาย รถวิ่งไม่เคยหยุด และแสงไฟจากตึกที่ค่อยๆทยอยเปิดส่องแสงแข่งกัน

ปั่งๆๆๆๆๆ

เสียงทุบประตูห้องรัวแบบไม่เกรงใจเจ้าของห้องซักนิด ไม่ต้องเดาก็รู้ละว่าเป็นใคร

“ไข้แดกข้ามวันหรือกะโดดข้ามวันวะ” ไอ้เต้ทักผมพลางพาสมัครพักพวกเดินเข้ามาในห้อง

ในมือแต่ละคนหิ้วถุงเครื่องดื่มแอลกอฮอล์กันมาเต็มไม้เต็มมือ ใช้เวลาเพียงไม่นานวงเหล้าสมบูรณ์แบบก็กรึ่มได้ที่ ผมมีหน้าที่จัดเตรียมกับแกล้มให้พวกมันเหมือนเคย วันนี้ผมกะว่ายังไม่กิน รอให้หายสนิทก่อน เพราะอาการปวดหัวและความอ่อนเพลียยังคงไม่จางหายไป ผมไม่อยากเป็นหนักจนต้องเข้าโรงบาลหรือโดนบังคับให้กินยาอีก

“ไอ้จอม มานั่งนี่เร็ว ซักกรึ๊บเพื่อน” ไอ้ป๊อบเรียกผมพลางชูแก้วเหล้าที่ชงไว้ให้แล้ว

ผมไปนั่งตามที่มันบอกแต่ไม่ยอมดื่ม

พอเริ่มกรึ่มๆได้ที่ พวกมันคงรู้สึกแปลกๆที่ผมไม่มีแก้วในมือ

“ให้ไวมึง หนามยอกต้องเอาหนามบ่งโว้ย” ไอ้แซ็กว่าพลางคะยั้นคะยอให้ผมดื่ม

ไม่ทันที่ผมจะรับแก้วมาถือไว้ พี่ภูพี่ที่เปิดประตูเข้ามาพร้อมกับพี่อาร์มเมื่อครู่ก็เดินมาคว้าแก้วจากมือไอ้แซ็กไป

“หนามบ่งบ้านมึงดิ เดี๋ยวไอ้จอมได้นอนซมทั้งอาทิตย์” พี่แกพูดจบก็กระดกรวดเดียวหมดแก้ว

“หอบอะไรมาเยอะแยะวะพี่” ไอ้โจทักด้วยความทึ่งที่พี่แกหอบของพะรุงพะรังเข้ามา ผมเองก็กะจะทักอยู่เหมือนกันนะเนี่ย
ผมรีบลุกไปช่วยเมื่อเห็นพี่ภูกำลังเก็บของใส่ตามตู้ตรงเคาเตอร์ครัวและตู้เย็น

พอกวาดตามองผมก็ได้แต่อึ้ง มีทั้งรังนก ลองกอง แตงโม  มะละกอ ลำไย ลิ้นจี่ มังคุด กล้วย แก้วมังกรและตบท้ายด้วยส้มถุงใหญ่

“พี่กะให้ผมกินแทนข้าวรึเปล่าเนี่ย”

พี่ภูชะงักเกาหัวเก้อๆก่อนพูดเบาๆ

“กูไม่รู้ว่ามึงชอบกินอะไร เลยเผลอซื้อมาเยอะไปหน่อย”

อันนี้ไม่เรียกหน่อยละพี่ แถวบ้านผมเค้าเรียกเยอะโคตร

กว่าห้องผมจะกลับเข้าสู่ความสงบก็ปาไปห้าทุ่ม สมาชิกที่เหลืออยู่ก็มีแค่ไอ้คี ไอ้น้ำที่ยืนยันว่ายังไงวันนี้ก็จะนอนเฝ้าผมให้ได้ และพี่ภู

คนหลังสุดนี่ผมก็งงอยู่เหมือนกันว่าทำไมไม่กลับไปกับชาวบ้านเค้า สงสัยคงอยู่รอคุยธุระอะไรนั่นล่ะมั้ง

พอผมเดินออกมาจากห้องน้ำก็เห็นไอ้คีกับน้ำนอนอยู่ตรงที่นอนที่ปูไว้ข้างเตียง เห็นไอ้สองคนนี้นอนด้วยกันทีไรก็นึกถึงพ่อกับลูกทุกที

ไอ้น้ำที่กอดตุ๊กตาน้องผสมหลับตาพริ้มอยู่ในอ้อมกอดไอ้คี ก็รู้สึกว่ามันน่ารักดีล่ะนะ

แต่ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอย่างนี้รึเปล่า อีกคนที่อยู่ในห้องถึงได้ไปนั่งสูบบุหรี่อยู่ตรงระเบียง

เฮ้อ เรื่องของหัวใจมันไม่เข้าใครออกใครซะด้วยสิ

“แค่กๆ แค่กๆ” เปิดประตูกระจกตรงระเบียงออกไปผมก็ไอทันที

พี่ภูรีบดับบุหรี่แล้วโยนทิ้งไป

เรานั่งอยู่เงียบๆได้ซักครู่ ผมที่นั่งเอาคางเกยแขนตัวเองตรงราวระเบียงก็เอ่ยถามทำลายความเงียบ

“เรื่องสำคัญที่พี่จะคุยกับผมคือเรื่องอะไร”

“กูอยากขอโทษเรื่องวันก่อนที่กูเมา กูไม่ได้ตั้งใจบังคับหรือว่าทำให้มึงเจ็บ”

คงหมายถึงเรื่องที่พี่แกกดผมลงกับเตียงวันนั้น

“ช่างเถอะพี่ เรื่องเล็กน้อย มันผ่านไปแล้วก็ให้มันแล้วไป”

“มึงเลยพลอยไม่สบาย”

“ผมก็ต้องขอโทษพี่เหมือนกันที่เมื่อวานอารมณ์เสียใส่ แล้วก็ขอบคุณที่กลับมาช่วยเช็ดตัวให้ ไม่ได้พี่ผมคงแย่”

“ตอนนี้มึงไข้ลดรึยัง” ไม่ถามเปล่า พี่ภูใช้หลังมือแตะตรงหน้าผากผมทันที

“จอม วันนั้นกูจูบมึงจริงๆใช่มั้ย” พี่แกถามพลางจ้องเข้ามานัยย์ตา

“อืม...”

“ขอลองอีกครั้งได้รึเปล่า” ท่าทีที่เปลี่ยนมาเท้าแขนคร่อมเก้าอี้ตัวที่ผมนั่งอยู่และใบหน้าที่โน้มมาใกล้ทำให้ผมถดตัวติดกับพนักพิงด้วยความตกใจ

“หึๆ กูล้อเล่น” พี่ภูหัวเราะน้อยๆแล้วจะผละออกไป แต่ด้วยความที่ผมอยากเอาคืนเลยดึงคอเสื้อพี่แกเข้ามาให้ได้ตกใจซะบ้าง

“อึก...อึก...พี่...อื้อ”

ผมผลักพี่แกออกแล้วเอาหลังมือถูริมฝีปาก บ้าเอ้ย ไหนว่าเล่นๆไง

“ฮะๆ ที่แก้มแดงนี่เขินหรือว่าเพราะเป็นไข้”

ยิ่งพี่ภูเอ่ยปากล้อ หน้าผมก็ยิ่งร้อนขึ้น

“จอม คราวนี้กูพูดจริงนะ...” พี่ภูพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังพร้อมกับเอามือแนบแก้มบังคับใบหน้าผมให้สบตา

“เป็นแฟนกันมั้ย”

ผมได้แต่นิ่งอึ้งกลั้นหายใจ กระพริบตามองพี่แกด้วยความมึนงง เหมือนเวลาผ่านไปช้าๆพร้อมๆกับที่ใจผมเต้นแรง รอบข้างเงียบจนได้ยินเสียงหายใจ

“ตกลงเอาไง” คนตรงหน้าโน้มตัวมาใกล้จนใบหน้าเราเกือบจะชิดกัน

“ถ้าไม่ตอบ กูจะจูบนะ” ไม่ใช่แค่ขู่ พี่แกจะทำจริงๆ

“กะ ก็ได้” ผมรีบเอื้อมมือไปปิดปากคนตรงหน้าแล้วหลบตา

“ป่ะ ไปนอน” พี่ภูลากแขนผมที่ยังไม่หายอึ้งไปนอนบนเตียง

สัมผัสจากมือคู่เดิมแปะแผ่นลดไข้ ทาพิมเสนน้ำตั้งแต่คอลงไปถึงกลางหน้าอกและห่มผ้าห่มให้ ก่อนจะสอดตัวเข้ามาใต้ผ้าห่มผืนเดียวกัน

“รีบหายไวๆล่ะ” สัมผัสแผ่วเบาตรงหน้าผากทำให้ผมนอนตะแคงตัวไปอีกทางด้วยความคิดที่ยังสับสน

นี่กูตอบอะไรออกไปวะ

>>>>อีกมุมหนึ่ง<<<<

น้องน้ำที่สะดุ้งตื่นเพราะปวดฉี่ต้องชะงักหลังเดินออกจากห้องน้ำเมื่อเห็นภาพพี่ภูกับน้องจอมค่อยๆเคลื่อนใบหน้าเข้าหากัน(จริงๆแล้วมีแต่พี่ภูเคลื่อนเข้าหามากกว่า)

คนที่เห็นโดยบังเอิญหน้าร้อนเพราะรู้สึกเขินรีบปลุกน้องคีที่นอนนิ่งเอาแขนพาดน้องผสมอยู่

“คี ตื่นเร็ว”

“อือ น้ำ ยังไม่ง่วงเหรอ”

“คี กลับหอกันเถอะ”

“ไหนบอกจะนอนห้องจอม”

เพราะน้องน้ำเงียบไปอย่างผิดปกติ อัคคีจึงงัวเงียตื่นขึ้นมานั่งขยี้ตา แต่ก็ต้องประหลาดใจเมื่อมองตามสายตาสายชลไปตรงระเบียงห้อง

“เออ กลับเถอะ”

และทั้งคู่ก็ค่อยๆเดินออกจากห้องและปิดประตูด้วยความเงียบเชียบ

................จบจ้า...............

 :m4: เย้ จบไปแว้ว สำหรับตอนพิเศษของภูวไนยและจอมทัพ หวังว่าคงถูกใจคนที่คอยเชียร์คู่นี้อยู่นะคะ เพราะพระเอกของตอนนี้เป็นพี่ภู เลยไม่มีอ้อมค้อม ลงเอยกันโดยไม่ต้องลุ้นให้เหนื่อยใจ  :mc3:

@ คุณ must  :impress: สนใจมากรี๊ดต่ออีกรอบรึเปล่าคะ และเรื่องราวก็จบลงโดยที่พี่ภูยังคงมโนไปเองและขอน้องจอมเป็นแฟนแล้วด้วย อ่านคอมเม้นต์ของคุณ must แล้วหลงเลย อิๆ  :man1:

@ คุณ pita ตอนนี้ก็ยังซึนค่ะ ซึนจนจบ  :laugh3:

@ คุณ yeyong อิ๋งเต็มใจแต่งให้ค่ะ  :กอด1: แต่คู่ที่ไม่น่าลงเอยกันได้นี่สุดท้ายอิ๋งก็จับเค้ามาเป็นแฟนกันจนได้น้า แบบนี้เรียกว่ามีคู่รักคู่ใหม่เกิดขึ้นได้รึเปล่าเอ่ย  :o8:

@ คุณ inspirer_bear เรื่องน้องคีกับน้องน้ำทะเลาะกันเป็นแค่แบ็คกราวด์ที่จะทิ้งน้องจอมให้เผชิญกับการแบกพี่ภูกลับค่ะ  และตอนต่อไปก็มาแว้ว โดยที่ทั้งสองคนยังคงคุยคนละเรื่องเดียวกันอยู่นะคะ ซักวันเค้าคงรู้ว่ามโนกันไปเอง  o3ถึงตอนนั้นคงจะรักกันจริงๆแล้วล่ะนะ

@ คุณ kasarus  :m23: เนื่องจากพี่ภูเค้าเป็นคนตรงๆไม่อ้อมไม่วน เลยไม่ต้องลุ้นให้เหนื่อยค่ะ ตัดสินใจว่าจะรักก็คือรัก จะรับผิดชอบก็เป็นแฟนกันไปเลย ไม่ต้องรอลุ้นนาน ไม่งั้นเดี๋ยวคนเชียร์ได้เหนื่อยอีกรอบ  :o8:

@ คุณ takara อ่านตอนนี้แล้วอิ๋งคิดว่าพี่ภูน่ารักกว่าตอนที่แล้วอีกน้า อิจฉาน้องจอมจังเยย อยากมีแฟนแบบพี่ภู :m1:

@ คุณ Salome ดีใจที่มาเม้นต์ให้ค่ะ :mc4: เหมือนมาคอยเติมกำลังใจให้กัน คู่นี้ไม่ต้องลุ้นนาน เค้าเป็นแฟนกันแล้ว :m3:

@ คุณ nongrak  o3 ตอนนี้เค้าคุยกันแล้วนะคะ แต่คุยแบบมึนๆเหมือนเดิม สุดท้ายก็เป็นแฟนกันโดยที่ยังไม่รู้ความจริง ขอบคุณสำหรับบวกเป็ดค่ะ

ขอบคุณสำหรับทุกกำลังใจนะคะ
 :กอด1:

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE






must

  • บุคคลทั่วไป
+1

อ๊าาาาาาากกกกกกกกกก~ อยากจะแปลงร่างเป็นจอมทัพ ณ บัดน๊าวววววววววว~
อยากอยู่ในอ้อมอกของพี่ภูบ้าง อยากให้พี่ภูเช็ดตัวให้บ้าง อยากให้พี่ภูทาอะไรบางอย่างให้บ้าง
อยากให้พี่ภูป้อนน้ำให้ดื่มบ้าง อยากมีความเย็นจากมือของพี่ภูมาอังบริเวณลำคอและแก้มบ้าง
อยากแปะแผ่นลดไข้ลายเพนกวินบ้าง

คิดเหมือนจอมทัพเลยว่า ถ้าหากล้มลงไปจริงๆ ก็คงจะลงไปนอนกองอยู่ที่พื้นทั้งน้ำทั้งจอมนั่นหละ
เค้าว่าส้มมีวิตามินซีสูง และวิตามินซีช่วยทำให้ไม่เป็นหวัด ดังนั้นน้ำจึงขนซื้อส้มมาให้จอมตั้งหลายกิโล
แลดูน้ำจะเป็นห่วงจอมอย่างมากทีเดียว แต่โทษทีเถอะ ลืมไปหรือเปล่าว่าเค้าต้องกินก่อนเป็นหวัดน่ะ

พารา แก้อักเสบ ยาอมตรายีราฟ ยาอมมายบาซิน แผ่นแปะลดไข้ พิมเสนน้ำ ยาน้ำซาร่ารสสตรอเบอรี่
หึๆ ซื้อมาทำอะไรซาร่ารสสตรอเบอรี่น่ะ ไม่รู้บ้างรึไงว่ายาน้ำซาร่าเป็นยาสำหรับเด็กอายุ 4 เดือนถึง 8 ปี
ขนซื้อมาซะเยอะแยะเต็มไปหมด ตกลงว่าอะไรบางอย่างที่พี่ภูทาให้จอมนั่นมันคือ พิมเสนน้ำ สินะ

กรี๊ดดดดดดดดดดด~ พี่ฟิวมีคู่ตุนาหงันแล้วววว~ แถมยังเป็นคู่รักฮาร์ดคอร์ด้วยแหละ (เค้าชอบแบบฮาร์ดๆ)
เห้ยยยยยยยยยยยย~ ไม่อยากจะเชื่อเลยวว่า พ่อมาเฟียฟิวจะมีโมเม้นต์หน้าดงหน้าแดงกับคนอื่นเค้าเป็นด้วย

รังนก ลองกอง แตงโม  มะละกอ ลำไย ลิ้นจี่ มังคุด กล้วย แก้วมังกร และส้มถุงใหญ่ (ขนมาทั้งตลาด)
(มาแนวเดียวกับน้ำเลย ป่วยแล้วถึงซื้อมาให้กิน ถ้าจอมไม่ป่วยคงไม่มีทางได้กินของพวกนี้แน่ๆ ฮ่าๆๆๆ)
แต่ขอโทษเถอะคุณพี่ภูวไนยคะ พี่รู้อะไรบ้างมั้ยเนี่ย ว่าลำไยกับลองกองน่ะป่วยอยู่ห้ามกิน เพราะมันจะทำให้เป็นร้อนในน่ะ

คิดว่าการสนทนาครั้งนี้คงจะเคลียร์กันได้แบบรู้เรื่อง ต่างฝ่ายต่างเข้าใจตรงกัน และรู้ความจริงทั้งหมดที่เกิดขึ้นโดยกระจ่างน่ะนะ
แต่ทว่า..................... เหมือนเดิมเด๊ะๆ เหมือนเดิมเป๊ะๆ เฮ้ออออออออ~ ยิ่งคุยกันเรื่องราวยิ่งกู่ไปไกลลิบแบบไม่มีวันหวนกลับ


“เป็นแฟนกันมั้ย” >>>>> อยากจะตะโกนว่า 'เป็นค่าาาาาาาาาาาาาาา~' แต่ยังดีตั้งสติขึ้นมาได้ว่าพี่ภูไม่ได้ถามตัวเอง T^T

“ตกลงเอาไง ถ้าไม่ตอบ กูจะจูบนะ” >>>>> - -* คือถ้าตอบว่าไม่ คาดว่าพี่ภูแกคงจะจูบจนตอบตกลงนั่นแหละ


ว๊าาาาาากกกกกกกกกกก~ ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยย~ โน๊ววววววววววววววววววววววววว~ แงงงงงงงงงงงง~
อย่าจบแบบนี้ได้โปรด มันห้วนไป ต่ออีกเถ๊อะ เอาแบบตอนเค้ารักกันแล้วก็ได้ อยากได้โมเม้นต์หวานๆ บ้างอะไรบ้าง
พี่ภูน่าสงสารมาทั้งเรื่องแล้ว ขอให้พี่ภูมีช่วงเวลาแห่งความสุขจากการที่ได้ให้ความรักและได้รับความรักตอบกลับมาบ้าง
พลีสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสส~

ออฟไลน์ kasarus

  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1780
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +111/-3
ต้องจิ้นฉากนอกระเบียงเองเหรอเนี่ย
ช่วยบรรยายให้เห็นภาพเลยไม่ได้เหรอ

ออฟไลน์ jaymaza

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 265
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +26/-1
จบห้วนดีแท้

มาต่ออีกหน่อยได้ไหมคะ  :call:

 :serius2:

ออฟไลน์ uknowvry

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4438
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +284/-6
เพิ่งได้เข้ามาอ่านนน..... รัก จอมทัพ ภูวไนยมาก 555+.... คนแต่งมีเซนส์เรื่องตั้งชื่อตัวละครนะครับ ขอสารภาพที่เข้ามาอ่านเพราะ ชื่อจอมทัพ ภูวไนย ... ชื่อเท่ห์ค่อด ชื่อแบบนึกลักษณะตัวละครออกเลย หลงเข้ามาอ่านแล้วติดใจ วันเดียวจบกันเลยทีเดียว แอบลุ้นฟิว กะ แอนดี้ คู่นี้มีพิเศษให้มั้ยครับเนี่ย

ออฟไลน์ nongrak

  • ยังไงก็รักคาเมะจังที่สุด
  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4168
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +912/-14
ภูนี่เหมือนบังคับจอมว่า ยังไงก็ต้องเป็นแฟนกันนะ อิอิ
แต่ดีแล้วที่จอมตกลง พี่ภูแสนจะห่วงจอมขนของกินมาเพียบ

+1+เป็ดค่ะ
มีน้องน้ำที่น่ารักมาด้วย อ่านแล้วอยากจับน้องน้ำมากอดบ้างจัง

ออฟไลน์ rule

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 430
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +55/-2
ตัดจบแบบรวดเดียวไปเลยหรือ

ออฟไลน์ Salome

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 343
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +53/-1
เอาอีกเอื๊อก   เค้าจะเอาอีก  :z6: โดนคนเขียนกระโดดตื๊บบ
เพิ่งมาเม้นต์ นางจะมาขอเอาตอนพิเศษคู่นี้เพิ่มอีก
แต่คนเขียนขา  คู่พี่ภูน้องจอมนี้มันน่ารักอะ มึนๆเอ๋อๆดี
อยากเห็นอิพี่ภูมันสุขสมหวังกับเขามั่งไง แก้ตัวไปเรื่อยๆ อิอิ
กดเป็ด กดบวกให้ด้วยนะ ตอบแทนที่คนเขียนน่ารักเอามาลงให้เร็ว

ออฟไลน์ fay 13

  • เป็ดAthena
  • *
  • กระทู้: 5635
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +286/-44
เอาอีก เอาอีก มาเขียนต่อโดยเร็ว ๆ คนอ่านรออ่านจัยจะขาดแล้ว  :fire: :fire: :fire:

ออฟไลน์ suck_love

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 780
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +34/-1
หูยยยยย  ไม่ได้เข้ามาส่องซะนาน  จอมทัพกะภูวไนยก็แฮปปี้แอนดิ้งไปอีกคู่  ตบมือสองสามแปะ 555   :impress2:

คู่นี้ไม่มีอ้อมค้อมยืดเยื้อเลยจริง ๆ  แต่เกิดจากความเข้าใจผิดของพี่ภูล้วนๆ  555   แอบหวังว่าจะมีฉาก NC  เค้าป่าวหื่นอะไรนะ แต่แบบว่า  :z1: มันก็ต้องเป็นไปตามธรรมชาติใช่ป้ะละ    :haun4:

ส่วนชายฟิวก็กลายเป็นคู่รักฮาร์ดคอกะแอนดี้ฝรั่งน้อย ? น่ารัก  สมหวังกันหมดทุกคนแล้ว  o13

ปล น้องน้ำเมาแล้วงอแงน่าจับกลับบ้านจริง ๆ แต่คงโดนคีย์เตะ  o22
ปล 1   คุณอิ๋งไม่โกรธใช่ไหมค่ะ ไม่ได้เข้ามาเลย ตั้งแต่เปิดเทอมมางานท่วมหัว เอาตัวไม่รอดมาก  :เฮ้อ:  นี่ก็จะสอบอีกแล้ว ยังไม่ได้อ่านหนังสือเลยง้ะ  :sad4:
ปล 2  มามะมาให้เค้ากอดง้อทีนึง  :กอด1:

ออฟไลน์ takara

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4145
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +379/-13
พี่ภูน่ารักอะ มีแกล้งจอมด้วย

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด