อะ แฮ่ม ก่อนจะเลื่อนลงอ่านโปรดแน่ใจว่าจิตใจรับได้กับเนื้อหาที่มัน
ส่วนใครที่ไม่อยากอ่านก็เลื่อนลงไปอ่านเรื่องย่อตรงล่างสุดของตอนเลยนะคะ
เจ็บพอเช็ดตัวและเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ว ผมชั่งใจยืนมองประตูห้องน้ำอยู่นาน
ผมยังไม่อยากจะรับรู้อะไรทั้งนั้น ไม่อยากเจอใคร แค่อยากนอนเงียบๆบนเตียง
ผมใช้หลังมือแตะหน้าผากตัวเองก็รู้ว่าตัวร้อน ไม่ได้ร้องไห้แบบนี้มานานแค่ไหนกันนะ ทั้งเหนื่อย ไม่มีแรง ปวดตา และง่วงสุดๆ
“เฮ้ออ” ผมถอนหายใจพลางเปิดประตูห้องน้ำ อยากทิ้งตัวลงบนเตียงจริงๆเลยน้า
“อึ อื้อ” ผมยังไม่ทันได้ตั้งตัวจู่ๆคีก็ดึงผมเข้าไปจูบ
คนตรงหน้าบดเบียดริมฝีปากคล้ายจะกลืนกินริมฝีปากของผม
ผมพยายามดันตัวคีออกแต่ไม่สำเร็จ คีดึงตัวผมให้เข้าไปชิดทั้งยังกดท้ายทอยผมไม่ให้ขยับ อยากจะหันหน้าหนีแต่ก็ทำไม่ได้
ผมใช้มือทุบอกคีแรงๆจนเจ้าตัวยอมถอนจูบ หอบหายใจมองคนตรงหน้าด้วยความสับสน...ทำไม
คีจ้องผมตอบ สายตาแบบนี้ หมายความว่ายังไง
“หยุดนะ คี” ผมต้องตกใจอีกครั้งเมื่อคีกอดผมแล้วจูบตรงซอกคอ
ผมหดคอหนีด้วยความรู้สึกจักจี้ สองมือจับแขนคนตรงหน้าให้หยุด แต่คีกลับรวบแขนผมไว้ด้วยมือข้างเดียวพลางปลดกระดุมชุดนอนผมทีละเม็ด
“คี จะทำอะไร ปล่อยน้ำ” ผมดิ้นสุดแรง รู้สึกกลัวขึ้นมาจับใจเมื่อคนตรงหน้าไม่ยอมพูดอะไร การกระทำคุกคามเหมือนไม่ใช่คีที่ผมรู้จัก
“คี ฟังน้ำสิ จะทำแบบนี้ไม่ได้นะ” ผมร้องห้ามคีเสียงหลงเมื่อคีจับผมโยนลงบนเตียงแล้วล็อคมือผมไว้เหนือศีรษะ
“หึ” คีไม่ยอมพูดอะไร ทั้งยังกระชากขอบกางเกงนอนของผมลงไปกองกับพื้น
คีกำลังจะปล้ำผมใช่รึป่าว ไม่เอานะ ผมอาย เอ้ยไม่ช่ายย ผมกลัว
“คี หยุดเดี๋ยวนี้ เราไม่ได้เป็นอะไรกันซักหน่อย จะมาทำแบบนี้กับน้ำไม่ได้ ถ้าน้องเกดรู้...อะอื้อ” ผมที่ร้องตะโกนต้องปิดปากแน่นเมื่อคีประกบริมฝีปากลงมาอีกครั้ง
และผมต้องสะดุ้งแพราะคีกำลังจะดึงปราการสุดชิ้นสุดท้ายที่ยังคงเหลือติดตัวอยู่ขณะนี้ ผมรีบหนีบขาแน่น พยายามจะบอกให้คนตรงหน้าหยุด แต่กลับเป็นการเปิดโอกาสให้คีสอดลิ้นเข้ามา
คีจูบผมจนหายใจไม่ทัน ในที่สุดผมก็ดิ้นจนหมดแรง
“แฮ่ก แฮ่ก” ได้แต่นอนหอบมองคีที่จ้องตาในระยะประชิด
“เราไม่ได้เป็นอะไรกันงั้นเหรอ คีกำลังจะทำให้เป็นอยู่นี่ไง” พูดจบคีก้มกัดตรงซอกคอและไหล่ของผมทันที
“ไม่ น้ำเจ็บ” ฮือ คีเป็นหมารึไง ทำไมต้องมากัดกันด้วย
“เจ็บเหรอ กับไอ้พี่ภูไปถึงไหนต่อไหนกันแล้วล่ะ อย่ามาทำสำออยหน่อยเลย”
“เปล่านะ คีพูดอะไร น้ำไม่เคยทำแบบนั้น” ผมส่ายหน้าพัลวัน พี่ภูใจดีออกอย่างนั้นจะทำอะไรเราได้ยังไง ผมคิดไม่ออกเลย
“งั้นมาพิสูจน์กันหน่อยเป็นไง”
“เฮ้ย ห้ามถอดนะ” ผมพูดเสียงดังพลางพยายามหนีบขาแน่นไม่ให้กางเกงในหลุดออกไป แต่สุดท้ายเจ้าลิงน้อยก็ปลิวไปตกอยู่ตรงปลายเตียง
ผม...อายจนร้อนไปหมดทั้งตัว ดิ้นยังไงก็ดิ้นไม่หลุด
“เอ๊ะ อึ อืออ” ผมกลัวแต่รู้สึกแปลกๆเมื่อมีสัมผัสเปียกชื้นและฟันที่ขบเบาๆตรงยอดอก แล้วทำไมผมส่งเสียงประหลาดออกไป
ทว่าผมต้องลืมตาทันทีเมื่อคีจับผมพลิกตัวคว่ำและล็อคสะโพกผมให้ลอยเด่นขึ้นมา คีกำลังจะทำอะไร
“อะ หะ มะ ไม่ ยะ หยุดนะ” ผมกลัวจนตัวสั่นขณะถูกลูบไล้ด้วยของเหลวบางอย่าง
“ถ้ากลัวเจ็บก็อย่าดิ้น” ถ้าไม่ดิ้น คีจะหยุดมั้ยล่ะ ผมหอบหายใจพลางเกร็งตัว
“อะ โอ๊ย อื้อ คีทำอะไรหน่ะ” สิ่งแปลกปลอมที่เข้ามาในร่างกายทำให้ผมเขยิบหนีโดยอัตโนมัต ผมเจ็บจี๊ดเข้ามาในหัว แต่คียังคงล็อกเอวผมไว้และค่อยๆดันนิ้วเข้ามาจนสุดความยาว จากนั้นคีก็ค่อยๆดึงเข้าออก
“อึ อึ อื้อ ฮื้อ” นิ้วนั้นยังคงขยับอยู่ข้างใน ผมกำผ้าปูที่นอนแน่น ความรู้สึกที่เป็นอยู่คืออะไร
“อึก อึ” จากหนึ่งนิ้วเพิ่มเป็นสองนิ้ว มัน...รู้สึกแปลกๆ เกิดอะไรขึ้นกับร่างกายของผมกันแน่
“อะ พอแล้ว อ๊า” สามนิ้วมันมากเกินไป...เจ็บ
“แฮ่ก แฮ่ก ทำไม น้ำ อะ เป็นผู้ชายนะ” ผมไม่เข้าใจเลย ทั้งๆที่คีมีน้องเกดอยู่แล้ว ทำไมถึงทำแบบนี้กับผม
“คีก็เป็นผู้ชาย นี่แค่ขยับนิ้วเบาๆเองนะ” คีขยับนิ้ววนเป็นวงกลมพลางดึงเข้าออก จู่ๆผมก็รู้สึกเสียววาบขึ้นมาทันที
“อึก อ๊ะ” ทำไมตรงนั้นแข็งตัว
“อะ อึ๊ก แฮ่กๆ” ผมบิดตัวไปมา รู้ว่าควรจะขัดขืน แต่ว่า...ไม่อยากให้คีหยุดมือ
“น้ำตอดรัดมันอยู่รู้รึเปล่า” คีเข้ามานอนตะแคงซ้อนหลังแล้วใช้มืออีกข้างจับแก่นกายของผม
“ห๊า อ๊า อ๊า ไม่” สัมผัสจากทั้งสองทาง ทำให้...เสียว จนทนแทบไม่ไหว
“รู้สึกดีใช่รึเปล่า” เสียงกระซิบทุ้มต่ำดังอยู่ข้างหู
ไม่รู้ว่ารู้สึกดีรึป่าว แค่อยากบอกให้คีขยับมือเร็วขึ้น
“อะ อะ หะ อ๊ะ” จู่ๆคีก็ดึงนิ้วออก
ผมนอนหงาย หอบหายใจ ปรือตามองหน้าคี น้ำตาคลอหน่วยด้วยความรู้สึกทรมาน
จบแล้วใช่รึเปล่า ผมไม่มีแรงเลย
“คีต้องการน้ำ เป็นของคีเถอะนะ” คีพูดพลางโน้มตัวมาจับขาทั้งสองแยกออก เอ๋ ตะกี้ที่ทำไปยังไม่เสร็จอีกเหรอ
มือข้างขวาของคีชันเข่าข้างหนึ่งของผมขึ้นแล้วจับต้นแขนซ้ายของผมไว้ ก่อนท่อนเนื้อร้อนจะแทรกตัวเข้ามา
“เอือะ อ๊ะ” เจ็บ เจ็บมากๆ เหมือนร่างกายฉีกออกจากกัน สิ่งที่กำลังดุนดันอยู่ใหญ่เกินไป มันเข้ามาไม่ได้หรอก
“น้ำ อย่าเกร็ง” จะไม่ได้ผมเกร็งได้ยังไงก็มันเจ็บนี่นา เอาออกไปนะ ผมพยายามใช้แขนดันหน้าท้องคนตรงหน้าแต่ก็เหมือนเป็นเพียงการใช้มือแตะไว้เท่านั้น
ผมเจ็บจนน้ำตาไหล คีค่อยๆดันส่วนนั้นเข้ามาเรื่อยๆ
“จะ เจ็บ” คีล้มตัวมากอดผมไว้ทั้งตัวพลางจูบตรงขมับ
ข้างในแน่นไปหมด ส่วนแข็งขืนถูกแช่ค้างไว้ ผมขยับจะขืนตัวออก แต่คียังคงจับสะโพกผมไว้แน่น
“น้ำ ใจเย็นๆนะ ค่อยๆหายใจ” จะใจเย็นได้ยังไง เจ็บ อ่ะ ฮือออ
“น้ำ เจ็บ คี ฮึก ใจร้าย”
คีจูบหน้าผากผมเบาๆแล้วจ้องเข้ามานัยน์ตา
“น้ำ คีหยุดไม่ได้แล้ว ช่วยคีหน่อยนะ” พูดจบ ริมฝีปากของคนตรงหน้าก็ประกบลงมา คีเพียงแค่แตะริมฝีปากเบาๆสองสามที ก่อนค่อยๆเลื่อนใบหน้าไปจูบตรงซอกคอพลางใช้นิ้วโป้งคลึงตรงหน้าอกของผมเบาๆ
ผมขนลุก
คีพรมจูบเบาๆตั้งแต่ซอกคอไล่ลงมาจนถึงหน้าอก แล้วดูดกลืน
“อึก อ๊ะ” คีเอามือจับน้ำน้อย พลางรูดขึ้นลงจากปลายจรดโคน
ผมกดมือปิดปากแน่น
คีเลื่อนหน้ามาจูบมือผมที่ปิดซ้อนทับกันที่ปากแล้วค่อยๆแกะออก พร้อมๆกับที่ส่วนแข็งขืนในร่างกายขยับเข้าออกช้าๆ
“ปากเป็นรอยแดงหมดเลย” คีใช้ริมฝีปากแตะเบาๆรอบๆปากของผมพลางประสานมือเข้าด้วยกัน ขณะที่มืออีกข้างยังคงรูดรั้งส่วนนั้นไม่หยุด
“อ๊ะ คี น้ำ...น้ำ” ผมบีบมือคีแน่นเมื่อรู้สึกเสียวมากขึ้นเรื่อยๆ
“ครับ” คียิ้มทั้งปากและตา นัยย์ตาสีดำฉายแววเจ้าเล่ห์อย่างปิดไม่มิด
“อึก น้ำ อ่ะ อ๊า” และแล้วร่างกายผมก็เกร็งกระตุกก่อนปลดปล่อยออกมา
“อ่า น้ำ” ผมรู้สึกได้ว่าช่องทางด้านหลังขมิบรัด ผมเกร็งตัวจนกระทั่งน้ำขาวขุ่นออกมาจนหมด
“แฮ่ก แฮ่ก” ผมนอนหอบมองคีที่เอามือมาเกลี่ยผมตรงหน้าผาก
คนตรงหน้าก้มจูบหน้าผาก ผมหลับตาเพราะเขินจนหน้าร้อนไปหมด ทุกๆที่ที่ริมฝีปากแตะผ่านอุ่นซ่านเข้ามาในอก
สัมผัสแผ่วเบาตรงเปลือกตา ไล่ลงมาตรงจมูก จนกระทั่งแตะลงบนริมฝีปาก หัวใจ...เสียงดังจนกลัวอีกคนจะได้ยิน
“อื้ออ” ผมถลึงตาใส่คีที่จับน้ำน้อยอีกครั้ง
“คียังไม่เสร็จเลย ช่วยกันหน่อยนะครับ” ไม่บอกเปล่า คีเริ่มขยับส่วนล่างเข้าออก
“อึก อ๊ะ” ผมปรือตามองคนตรงหน้าที่ขบกรามแน่น ขณะที่มือยังคงรูดรั้งส่วนนั้นของผมไม่หยุด
ความรู้สึกเสียวปนทรมานจนผมต้องบิดตัวไปมา
คีเริ่มเร่งจังหวะเร็วขึ้นเรื่อยๆเมื่อผมบีบมือเจ้าตัวแรงขึ้น
“มะ ไม่ไหว” ผมพูดพลางส่ายหน้าไปมา รู้สึกปวดตรงส่วนปลายก่อนจะ
“อะ อะ อ๊า” น้ำสีขาวขุ่นทะลักออกมาขณะผมเกร็งตัวสั่น
แต่คนตรงหน้ายังไม่หยุดขยับ คีดึงส่วนนั้นออกจนเกือบสุดก่อนดันเข้ามาแรงๆ
“อ่า น้ำ” คีกอดผมไว้ทั้งตัว แท่งเนื้อร้อนกระตุก ในท้องอุ่นวาบ ผมรู้สึกได้ถึงน้ำเหนียวๆที่ทะลักอยู่ข้างใน ตัวคนกอดสั่นน้อยๆ
“เป็นของคีแล้วนะ น้ำเป็นของคีคนเดียว” เสียงทุ้มต่ำกระซิบข้างหูพลางกดจูบตรงแก้ม
ผมเหมือนโดนสูบวิญญาณออกไปจนหมด ไม่มีแรงแม้แต่จะขยับ ในหัวหนักอึ้ง ผมหลับตาลง
ทว่าต้องสะดุ้งเฮือกเมื่อคีค่อยๆดึงส่วนนั้นออก น้ำจากข้างในไหลย้อยออกมาจนเปรอะต้นขา ผมรู้สึกแสบ เหนียวตัวและอยากอาบน้ำ
ผมผวากอดคอคีแน่นเมื่อเจ้าตัวอุ้มผมแนบอก สายตาที่มองมาทำให้ผมเขินจนต้องหลบตา
“คี ไปไหน”
“หืม” คีขานรับในคอพลางกดจูบตรงกลุ่มผม
“พาไปอาบน้ำ”
ผมได้แต่ก้มหน้าก้มตาพยักหน้า คีเดินเข้าไปในห้องน้ำแล้ววางผมลงตรงขอบอ่าง สัมผัสเย็นเฉียบและปวดแปลบจากช่องทางด้านหลัง
ผมนั่งพิงผนังมองพื้นอย่างคนหมดแรง คิดถึงเหตุการณ์ที่พึ่งเกิดขึ้นพลางเม้มปากแน่น ครั้งแรกของเรา...กับผู้ชาย ที่สำคัญ คนๆนั้นก็คือคี
เจ็บ
แต่ว่า...มันก็รู้สึกดีอยู่บ้างนี่นา
อ๋อย นี่เรา คิดอะไรอยู่เนี่ย ผมจับแก้มตัวเองพลางสะบัดหน้าไล่ความคิดนั้นออกไป
“หึๆ เขินเหรอ” เสียงหัวเราะแผ่วๆที่มาพร้อมคำถามตรงๆทำให้ผมต้องก้มหน้า หน้าร้อนจนแทบไหม้
คนถามฮำเพลงพลางเปิดน้ำลงในอ่าง
ผมสูดหายใจรวบรวมแรง มองตรงไปที่ตู้อาบน้ำ ก่อนจะค่อยๆพยุงตัวเดินเกาะขอบอ่าง
แต่ละก้าวเป็นไปอย่างยากลำบากในเมื่อมันปวดร้าวตั้งแต่เอวลงไป
“อ๊ะ” และแล้วก้าวที่สามก็ต้องพลาด เมื่อแข้งขาอ่อนแรงจนทรุดฮวบลง
“น้ำ” ก่อนที่ก้นจะกระแทกพื้น แขนแกร่งกลับสอดเข้ามาใต้รักแร้แล้วตวัดตัวอุ้มผมแนบอก
“ทำไมดื้อฮึเรา เจ็บแล้วยังซนอีก” เสียงดุเบาๆอย่างไม่จริงจังนักพลางวางผมลงในอ่าง
“น้ำจะไปอาบน้ำ” ผมอ้อมแอ้มตอบอย่างไม่เต็มเสียงนัก พยายามมองโฟกัสไปตรงจุดอื่นเพราะเราต่างเปลือยเปล่ากันทั้งคู่
“กำลังจะอาบอยู่นี่ไง” คีนั่งลงในอ่างก่อนจับผมนั่งลงบนตักหันหน้าเข้าหากัน
ผมบีบมือตัวเองแน่น ก้มหน้าจนคางแทบชิดอก รู้สึกได้ถึงสายตาของคนตรงหน้า
“หึๆ” เสียงหัวเราะมาพร้อมกับแขนที่เข้ามาสวมกอด
คีกดตัวผมแนบอก จับแขนทั้งสองข้างให้คล้องคอก่อนค่อยๆยกเอวผมขึ้น
ผมเขยิบหนีตามสัญชาติญาณ แต่คนตรงหน้ากลับใช้แขนโอบล็อกเอวไว้
“คี จะทำอะไร” ผมถามด้วยน้ำเสียงสั่นๆ ความรู้สึกกลัวแล่นจับหัวใจเมื่อนึกถึงความเจ็บปวดยามร่างกายถูกชำแรก
“น้ำอยู่นิ่งๆ” คนพูดทำเสียงดุก่อนสอดนิ้วเข้ามาในตัว
“อ๊ะ” ผมสะดุ้งเอามือปิดปากกลั้นเสียงไว้
คีงอนิ้วพลางหมุนควานบางอย่างแล้วดึงเข้าออก น้ำเหนียวๆในร่างกายไหลออกมา
“อะ อ๊า” ผมเสียววาบเมื่อนิ้วปัดผ่านตรงส่วนหนึ่งเข้า
ผมกอดคอคีแน่น
“ให้ตายสิน้ำ” คนตรงหน้าสบถพลางขบกรามจนเป็นสัน
“พะ พอแล้ว” ผมละล่ำละลักบอกเสียงแผ่ว
“ต้องเอาออก” คีพูดพร้อมกับทำแบบเดิมต่อไป
“อึ อื้อ” ผมหลับตากลั้นเสียงอย่างสุดความสามารถ
ส่วนแข็งขืนของผมผงาดขึ้นมาอีกครั้ง
คีปล่อยมือที่ล็อคเอวอยู่ ผมทรุดฮวบลงไปนั่งทันที
นิ้วที่คาอยู่ตรงปากทางแทงพรวดเข้ามา
“อื้อ” ผมเม้มริมฝีปากแน่น
“น้ำ ถ้ายังไม่หยุดตอด คีจะไม่ไหวแล้วนะ” คนพูดเสียงแหบพร่าอย่างคนสะกดกลั้นอารมณ์ รู้สึกได้ถึงแท่งร้อนที่ดันอยู่
“คี เอาออกไป” ผมบอกพลางจับแขนคีไว้
“อีกนิดเดียว” คีขยับนิ้วอีกสักครู่ก็เอาออกมาก่อนกอดผมแน่น
“แฮ่ก แฮ่ก” ผมเองก็หายใจหอบอยู่กับอกคนตรงหน้า ความรู้สึกทรมานและปวดตรงส่วนปลายยังไม่จางหาย
“คือ น้ำ น้ำ...” ผมช้อนตามองหน้าคีก่อนหลบตาพูดจาติดอ่างเมื่อพบกับสายตาที่เต็มไปด้วยความต้องการ
“เฮ้อออ” คนตรงหน้าถอนหายใจแล้วจับมือผมไว้
“มา คีจะสอน”
“ถ้าเป็นแบบนี้น้ำต้องช่วยตัวเอง” คีพูดพลางจับมือผมให้จับตรงส่วนนั้นของตัวเอง
“จับมันไว้แล้วค่อยๆรูดขึ้นลงแบบนี้” มือที่กุมซ้อนอยู่ขยับบังคับมือผมตามที่เจ้าตัวบอก ผมมองส่วนนั้นของตัวเองที่เริ่มมีน้ำปริ่มๆพลางใช้มืออีกข้างปิดปากไว้ เสียงเนื้อกระทบกับน้ำในอ่าง
ผมหายใจแรงขึ้นเรื่อยๆ
“ควบคุมจังหวะตามที่เรารู้สึก ถ้าคลึงตรงนี้ด้วยจะรู้สึกดีขึ้นใช่รึป่าว” คีขยับมือเร็วขึ้นพลางคลึงพวงแฝด
“น้ำ อึก ไม่ไหวแล้ว อ๊า” ผมครางอย่างกลั้นไม่อยู่
ผมซบลงกับอกคนตรงหน้า หนังตาหนักอึ้ง
คีอาบน้ำ เช็ดตัว ใส่เสื้อผ้าให้ผม แล้วอุ้มมานอนบนเตียง
ผมนอนรอคีที่เข้าไปอาบน้ำ
ผ่านไปไม่นาน คีก็เดินออกมาคลี่ผ้าห่มคลุมตัวเราทั้งสองคนแล้วหยิบน้องผสมส่งให้ผม
คีรั้งตัวผมเข้าหาตัวก่อนลูบหัวผมเบาๆ
ตาที่หรี่ปรือของผมค่อยๆปิดลง
ขณะที่ผมกำลังจะจมสู่ห้วงนิทรามือถือของคนข้างๆก็ดังขึ้น
“อ๊ะอาอะอาว แค่เธออยู่ข้างๆ อ๊ะอ่าว ก็เปลี่ยนให้ชีวิตฉันไม่เหมือนเก่า เธอทำให้ถนน ของฉันสวยงาม...”
“ครับ”
“โอเค เกดรออยู่ตรงนั้นนะ เดี๋ยวพี่ไป”
สัมผัสแผ่วเบาตรงหน้าผากก่อนพื้นที่ข้างๆตัวของผมจะว่างเปล่า เตียงยวบไหว เสียงเปิดประตูตู้เสื้อผ้า กุญแจที่กระทบกับพวงและเสียงดังแกร๊กของลูกบิด แล้วทั้งห้องก็ตกอยู่ในความเงียบ
ผมลืมตาอยู่ในความมืด น้ำอุ่นๆค่อยๆไหลจากแก้มกระทบลงกับหมอน ผมซุกหน้าสะอื้นกับตัวน้องผสม
สำหรับคี ผมอยู่ในฐานะอะไรกันแน่
เรื่องย่อพอน้องน้ำเดินออกมาจากห้องน้ำ น้องคีที่อารมณ์เสียเนื่องจากไปเห็นฉากจากลาของน้องน้ำกับพี่ภูในระยะไกลเข้า รักไม่รักไม่รู้แหละ รู้แต่โมโห จับน้องน้ำปล้ำซะเรย พอป่าม ป๊ามกันเสร็จ น้องน้ำที่กำลังจะหลับก็ตื่นเพราะมีคนโทรเข้ามาหาคี ไม่ใช่ใครที่ไหนหร้อก แควนน้องคีนั่นเอง น้องคีคุยโทรศัพท์สองสามคำแล้วก็ผลุนผลันออกบ้านไปเรย น้องน้ำของเราก็เลยเศร้าจาย ดังเหตุการณ์ข้างล่าง
ตาที่หรี่ปรือของผมค่อยๆปิดลง
ขณะที่ผมกำลังจะจมสู่ห้วงนิทรามือถือของคนข้างๆก็ดังขึ้น
“อ๊ะอาอะอาว แค่เธออยู่ข้างๆ อ๊ะอ่าว ก็เปลี่ยนให้ชีวิตฉันไม่เหมือนเก่า เธอทำให้ถนน ของฉันสวยงาม...”
“ครับ”
“โอเค เกดรออยู่ตรงนั้นนะ เดี๋ยวพี่ไป”
สัมผัสแผ่วเบาตรงหน้าผากก่อนพื้นที่ข้างๆตัวของผมจะว่างเปล่า เตียงยวบไหว เสียงเปิดประตูตู้เสื้อผ้า กุญแจที่กระทบกับพวงและเสียงดังแกร๊กของลูกบิด แล้วทั้งห้องก็ตกอยู่ในความเงียบ
ผมลืมตาอยู่ในความมืด น้ำอุ่นๆค่อยๆไหลจากแก้มกระทบลงกับหมอน ผมซุกหน้าสะอื้นกับตัวน้องผสม
สำหรับคี ผมอยู่ในฐานะอะไรกันแน่
....................................................
ที่หายไปสองวันเนื่องจากไปศึกษาข้อมูลเพื่อแต่งฉากนี้โดยเฉพาะ มันอาจจะแปลกๆไปบ้าง อิ๋งเป็นผู้หญิงนี่เนาะ ไม่รู้ว่าเวลาผู้ชายเค้าป่าม ป๊ามกันมันเป็นไง แต่ไม่เป็นไร้ เรามีพี่เกิ้ลคอยแนะนะ ภาคทฤษฏีทั้งหมดเราหาได้จากพี่เกิ้ล ทั้งยังโหลดอนิเมะมาดูเพื่อความสมจริงในการนำมาประยุกต์ ดูไปแรกๆก็กรี๊ดอยู่คนเดียว น่าร๊ากก แต่พอดูรอบสอง เริ่มดูอย่างตั้งใจ โดยเฉพาะฉากอย่างว่า จ้องดูว่าพระเอก นายเอกทำหน้าตาแบบไหนบ้าง ยังไม่พอ ดูกลับไปกลับมาเพื่อฟังเสียงคราง
แล้วนั่งนึก สะกดเป็นภาษาไทยไงวะ
อาจแปลกๆไปบ้างก็ขออภัยด้วยนะคะ
ปล.ตั้งแต่แต่งเรื่องนี้มา ฉากนี้แต่งนานที่สู้ดดดด
@ คุณ iforgive
คือน้องคีเค้าแสดงอารมณ์ไปแล้วล่ะค่ะ แต่ว่านะ เรื่องทุเรศนี่เห็นด้วย
ไอ้บ้าคีไม่ยอมปล่อยน้องน้ำยังไม่พอ จัดการป่าม ป๊ามไปเรียบร้อย
@ คุณ yeyong ง่า โอ๋ๆ อย่าร้องไห้ อิ๋งใจดีนะคะ เด็กๆติดเกรียว(เด็กยังไม่รู้ธาตุแท้)
แต่เวลาอยู่บ้านเป็นนางมารร้ายบ่อยๆค่า ถ้าถามน้องสาว มันคงจะบอกคุณ yeyong ว่าพายุเข้าทุกวัน อิๆ
@ คุณ suck_love เอิ่ม ตอนนี้น้องน้ำสุดที่รักถูกกระทำไปมากกว่าเดิมแล้วล่ะค่ะ
แล้วตกลงจะสงสารพี่ภูอยู่มั้ยคะ ส่วนเรื่องสนรึป่าวนี่ตอนนี้น้องน้ำคงยังไม่สนอ่ะนะ เห็นหายใจเข้าก็คี หายใจออกก็คี
เอ่อ อิ๋งไม่กล้าถีบหรอกนะคะ ออกจา
รักคนอ่านทุกคน
เมื่อไหร่คีจะรู้ตัวเหรอ แหะๆ ยังตอบไม่ได้ รอดูต่อไปเนอะ อ่านตอนนี้อาจเซ็งคีมากกว่าเดิม
ปล. มาลงให้แว้ว อ่านได้ตามฉบาย
ปล.1 ขอบคุณสำหรับกำลังใจค่า (อ้าแขนรับเต็มที่) ก็จริงอย่างที่คุณต้นข้าวบอกว่าทุกคอมเม้นต์เป็นกำลังใจของคนแต่ง แค่เห็นก็ยิ้มกว้างเป็นอีบ้าได้ทั้งวันแล้วค่ะ
@ คุณ smirnoff ตอนนี้น้องน้ำก็ยังเสียใจอยู่เลยค่า(ไม่เจอกันตั้งนาน คิดถึง)
@ คุณ whipcream คนนี้ไม่ปล่อยยังไม่พอนะคะ มันเอาด้วยอ่ะ คนใหม่นี่เอารรึยังไม่แน่ใจ
ขอบคุณที่แวะเข้ามาอ่านค่ะ
@ ข้าว คีเป็นโรคน้องน้ำลิซึ่มค่ะ เลยให้ห่างตัวไม่ค่อยได้ เห็นด้วยสุดๆกับที่บอกว่าเป็นใครก็คิดว่ารัก ถ้ามีคนมาทำแบบนี้กับเรามันก็อดคิดไม่ได้ใช่ม้า แต่คนเรานะ ถ้าไม่ได้รักมันก็คือไม่ได้รักอ่ะเนอะ มันคงเป็นเวรกำแต่ชาติปางก่อน
ฉงฉานพี่ภู
@ คุณ takara โอ๋ๆ อย่าเศร้านานนะ ส่วนคี ไม่เอาไงแหละค่ะ เอาน้องน้ำไปละ
ปล. คุณ Ipatza and คุณ kasarus หายไปไหนอ่าา อิ๋งคิดถึงนะคะ ถ้าว่างๆก็ say hello กันซักหน่อยจิ
อิอิ ร้ากกกคนอ่าน
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
