CHAPTER 27
“อะไร?”
“อะไร คืออะไรครับ?”ชายหนุ่มหันมาจ้องคนถามอย่างสงสัย
“เปล่า นายกำลังทำอะไรอยู่”
“ดูดฝุ่นไงครับ”
“ใครสั่งให้ทำ”คนถามขึ้นเสียงเข้ม
“ก็…ผมอยากทำ”
“ไปเก็บแล้วขึ้นไปอาบน้ำซะ”
“แต่…”
“วริณ!”
“ครับ”
นัยน์ตาดุมองร่างสูงโปร่งที่เดินออกไปจากห้องทำงาน วันนี้ไม่ได้เข้าบริษัททั้งๆที่มีประชุมด่วน อธิปนั่งจิบกาแฟจนหมดถ้วย รสหวานแปร่มๆของกาแฟยังติดอยู่ปลายลิ้น ฝีมือชงกาแฟของวริณย่ำแย่กว่าถ้วยแรกที่เขาเคยดื่มเมื่อสองปีที่แล้วมากนัก ชายหนุ่มส่ายหัวเบาๆก่อนจะทอดสายตาไปที่ประตู
เคร้ง!
เสียงแก้วแตกนับสิบครั้งในรอบวัน ใบหน้าเรียวซีดลงกว่าเดิม ก่อนกวาดมือเก็บเศษแก้วตื่นตกใจ
“แก้วแตก”
“อืม”
“คุณไฟ ผมขอโทษครับ เดี๋ยวผมจะรีบ…”
“ไม่ต้อง ฉันไม่อยากกินแล้ว”
“ผมขอโทษครับ”ชายหนุ่มเก็บกวาดเศษแก้วจนเสร็จ อธิปถอนหายใจอีกครั้ง ก่อนจะลุกจากเก้าอี้ คุกเข่าลงช่วยเก็บด้วย
“ซุ่มซ่าม”อธิปว่าเสียงห้วนเล็กน้อย จนคนถูกว่าหน้าหงอยลง ก่อนจะพยักหน้าเบาๆ
“ผมทำงานแย่มากๆเลย ทำแก้วกาแฟแตกไปไม่รู้เท่าไหร่แล้ว ขอโทษจริงๆนะครับ คุณไฟจะตัดเงินเดือนผมก็ได้…”
“เงินเดือน? ฉันไม่เคยมีให้นายนะ”
“งั้น…ผมก็ไม่มีเงินชดใช้ค่าเสียหายให้หรอกครับ คุณไฟจะใช้งานผมเพิ่มก็ได้…”วริณว่า ซื่อๆ
“ไม่ใช้งานเพิ่มหรอก แต่จะชดใช้ให้มาเป็นเมีย”ชายหนุ่มว่า พลางยิ้มกริ่มจับมือนุ่ม ก่อนจะเพิ่มแรงบีบเมื่อมือขาวคิดจะชักหนี
“คุณไฟ!”ชายหนุ่มชักมือหนีจนได้ ก่อนจะขึ้นเสียงกลบความอาย ทั้งๆที่ใบหน้าแดงกล่ำ
“ทำไม? เรียกทำไม?”อธิปถามกลับอย่างกวนๆ
“ผมไม่ได้เรียก!”คนตอบกลับอย่างเขินอาย ก่อนจะยกถาดที่ถือเข้ามาด้วยนั้นวิ่งออกจากประตู
ฟู่วว
เสียงลมหายใจหนักๆถูกพ่นออกมาอย่างแรง ฟันคมจิกกัดลงบนริมฝีปากลง ก่อนจะสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อหันไปเจอสาวใช้
“คุณดินเป็นอะไรรึเปล่าค่ะ หน้าแดงเชียว”สาวใช้เอ่ยทักด้วยความเป็นห่วง ชายหนุ่มส่ายหน้าไปมา ก่อนจะยิ้มเก้อๆ
“เปล่าครับ”
“เดี๋ยวน้อยเอาเศษแก้วไปทิ้งเองค่ะ วันนี้คุณผู้ชายใช้งานคุณดินมากแล้ว เข้าไปพักผ่อนเถอะค่ะ”
“ครับ ขอบคุณครับ”สาวใช้รับถาดในมือ ก่อนจะเดินลงไป ชายหนุ่มบิดประตูเข้าไปในห้อง หยิบหนังสือเล่มเล็กที่ตกอยู่ในซอกมุมตู้เสื้อผ้าออกมา ไล่สายตาไปเรื่อย ไม่กี่อึดใจ ร่างบางก็ทิ้งตัวนอนแผ่หล้าลงกลางเตียง…
เด็กชายตัวเล็กสมวัยก้าวฉับๆไปที่หน้าประตู เสียงรถเบนซ์หยุดจอดลงตรงหน้า พร้อมกับเด็กชายหน้าตาดูดีสมคุณชายลงมาจากรถ ไปหน้าหยิ่งยโสแหล่มองลงเล็กน้อย ก่อนจะยื่นสมุดการบ้านเล่มหนาให้
“นายเอาไป!?”คิ้วบางขมวดกันเป็นปม ริมฝีปากเม้มเข้าหากันแน่น
“เออ”เสียงห้วนๆตอบ
“ทำไมต้องแกล้ง!”
“แล้วไงว่ะ”ใบหน้ายียวนตามประสากระตุกยิ้มก่อนจะหันหลังกลับขึ้นไปบนรถ
“พรุ่งนี้มึงต้องมาบ้านกูนะ”
“อะ…อือ”เด็กน้อยตอบรับอย่างไม่ค่อยเต็มใจนัก ถือสมุดการบ้านวิชาคณิตศาสตร์พร้อมกับเปิดมันกางออก ไม่มีร่องรอย ขีดเขียนใดๆนอกจากลายมือของตนเอง
ก๊อกๆ
เสียงเคาะประตูดังอยู่นาน แต่คนที่หลับอยู่ก็ไม่มีทีท่าว่าจะตื่นขึ้นมาเรื่อยๆ จนคนเคาะนิ้วแทบบวม ชายหนุ่มใจร้อนอยากจะกระทืบประตูเข้าไป แต่เมื่อลองบิดลูกบิดดูก็พบว่าประตูนั้นไม่ได้ล็อคตั้งแต่ทีแรก
“หลับเป็นเด็ก”
นิ้วมือแกร่งลูบไล้ไปตามแก้มนุ่มสีนวลอ่อน เปลือกตาบางหลับนิ่งไม่ไหวติ่ง อธิปนั่งลูบมือผ่านเส้นผมนุ่มที่ยาวเฟื้อยลงมาประบ่า เสริมให้ใบหน้าเรียวที่เคยซีดเผือกเมื่อยามหลับเป็นเจ้าชายนิทรานั้นอ่อนหวานขึ้น ริมฝีปากบางเฉียดหยักขึ้นเล็กน้อยก่อนจะอ้าปากหาวหวอดๆ มือบางฉกแขนแกร่งเข้าไปกอดเพื่อหาความอบอุ่นเหมือนเด็กน้อยๆที่ซุกหน้าหาหมอนนอน
นัยน์ตาคมวูบไหวเล็กน้อย ก่อนจะโค้งตัวไปสัมผัสกับริมฝีปากบางด้วยความคิดถึง สัมผัสอ่อนนุ่มทำให้คนทำอยากจะทำอะไรมากกว่านั้น แต่สุดท้ายก็ต้องยั้งใจ ระดมจูบรัวไปทั่วไปหน้า ก่อนจะก้มลงดูดเลียริมฝีปากสีซีดนั้นอีกครั้ง
“อึก…อืม”เปลือกตาบางลืมตาโพลง ดวงตาเบิกกว้าง ริมฝีปากเผยอขึ้นจนถูกลิ้นหนาสอดเข้ามาดูดดื่มทุกความหวาน วริณสำลัก หน้าแดง ก่อนจะยกมือขึ้นตบไหล่หนาของอธิปเบาๆ
“ตื่นแล้วเหรอ?”เสียงทุ้มเอ่ย ก่อนจะถอนปากออก มองคนตรงหน้าเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“………ครับ……..”
“อะ”ร่างบางที่ถูกกดทับสะดุ้งเลยน้อย เมื่อมือหนาใช้นิ้วโป้งเกลี่ยตรงมุมปากของตร อธิปยิ้มก่อนจะเอ่ยปากพูด
“น้ำลาย”
“คุณไฟ!”วริณยันตัวอธิปออกก่อนจะลุกนั่ง ใบหน้าเรียวระเรื่อสีแดงอ่อน เนื่องจากเป็นคนผิวขาวมาอยู่ก่อนแล้ว อธิปมองสายตาเจ้าเล่ห์ก่อนจะนอนลงโอบมือรั้งเอวบางให้ตามลงไปด้วย
“คุณไฟ…ผมกลัว”ชายหนุ่มแย้ง ใบหน้าแสดงความวิตก อธิปยิ้มให้ พลางโอบมือลูบเส้นผมที่นุ่มนั้นเบาๆเป็นการปลอบ
“ไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย”
“คุณกำลังทำ…”
“จูบ…จะทำแค่จูบ”
“แต่ผมไม่เคยจูบ”
“โกหก!”
“จริงๆ”
“นายเคยทำมากกว่านั้นอีก”
“นั้นมันก่อนผมความจำเสื่อม”
“ความจำเสื่อมแล้วไง อะไร? ทำไมนักหนา?”อธิปถามเชิงไม่ต้องการคำตอบ กอดร่างบางให้ซุกนิ่งลงกับอก…
“คุณบอกว่าให้ผมจำได้ก่อน ภายใน 3 เดือน…”
“แล้วถ้านายจำไม่ได้ล่ะ”
“คุณจะข่มขืนผม!”
“หึหึๆ แล้วถ้านายจำได้?”
“คุณก็ต้อง…ทำแบบนั้นกับผมอยู่ดี!”วริณว่า รู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก อกกว้างที่เคยซุก กลิ่นน้ำหอมเมื่อเคยใช้ ไม่สามารถรื้อความจำของเขาได้สักนิด ชายหนุ่มถอนหายใจเฮือก ไม่เคยคิดเลยว่าโลกใบนี้ผู้ชายจะสามารถรักกันได้…
“คุณรักผมไหม?”
“ไม่รัก…สักนิด”อธิปว่า ก่อนจะซุกหน้ายิ้มหยอกกับคอขาว
“ไม่รัก…?”ชายหนุ่มถามย้ำอีกครั้ง รู้สึกหวิวๆทั้งๆเขาแทบไม่มีความทรงจำอะไรเกี่ยวกับคนตรงหน้าเลย…
“รัก! รักมาก! รักที่สุด…”
“เพราะ ทำไมคุณถึงรักผม บอกผมให้เข้าใจ ว่าทำไมผู้ชายสองคนถึงจะรักกันได้…”วริณเงยหน้าขึ้น จ้องมองนัยน์ตาคมตรงหน้าอย่างจริงจัง อธิปเลื่อนมือมากุมมือของเขาไว้ ก่อนจะลูบนิ้วมือลงบนแหวนเงิน
“เพราะเราเกิดมาคู่กันตั้งแต่ทีแรก…”
“ไม่เห็นจะเข้าใจเลย…”วริณว่าเสียงสั่น ก่อนจะเอียงตัวหลบสายตาของร่างสูง ทำไมถึงได้รู้สึกแปลกมากมายขนาดนี้ เขาไม่น่าจะมีความรู้สึกให้กับผู้ชายได้ แม้มองตัวเองผ่านกระจก รูปร่างจะผอมแห้งไปหน่อยเมื่อเทียบกับเจ้านายที่นั่งจิบกาแฟในห้องทำงาน แต่เพราะเขาไม่ได้ออกกำลังกายต่างหากใช่ว่าเขาจะเป็นตุ๊ดหรือกระเทยเสียเมื่อไหร่ ชายหนุ่มเองก็ไม่เคยรู้สึกอยากเป็นผู้หญิงเลยสักนิด
“คิดอะไรอยู่?”
“ก็…ผมกับคุณเป็นผู้ชาย เราจะ…แต่งงานกันได้เหรอ?”วริณหันกลับไปถาม แววตาใสซื่อเต็มเปี่ยมไปด้วยคำถามมากมาย
“คิดว่าเราจะ XXX กันได้เหรอ? สักอีก จะได้ทำเป็นตัวอย่างให้ดู”อธิปหยอก จนคนถูกแซวแก้มแดงหูแดง
“อยากแต่ง อยากผูกมัดให้นายอยู่กับผมตลอดไป อยากให้ใครๆก็อิจฉา อยากประกาศให้เขารู้กันไปทั่ว จะได้ไม่มีผู้หญิงคนไหนกล้ามายุ่งกับผมอีก เพราะผมมีเจ้าของหัวใจแล้วนั้นก็คือนายนะ…วริณ”ชายหนุ่มเอ่ยน้ำเสียงจริงจัง มือหนากอบกุมนิ้วมือเรียวทั้งห้าไว้อย่างหลวมๆ ความอบอุ่นแผ่ซ่านไปถึงทรวง อธิปยิ้มแล้วยิ้มอีก อยากขอบคุณโอกาสที่ทำให้วริณฟื้นขึ้นมาอีกครั้ง…จะทำดีเพื่อแลกกับหัวใจที่ว่างเปล่าไร้ความทรงจำ จะทำทุกอย่างเพื่อให้ความรักของเราสองคนกลับมาเป็นอย่างเดิม
“ผมก็อยาก…กลับไปรักคุณอีกครั้ง…”
“ผมอาจจะจำคุณไม่ได้…แต่ถ้าเราเกิดมาคู่กันอย่างที่คุณว่า ผมก็คงจะรักคุณได้อีกครั้งใช่ไหม?”
“ใช่…เพราะเราเกิดมาคู่กัน”
เราถูกกำหนดให้คู่กันตั้งแต่เริ่มต้น…
และเราก็ยังจะคู่กันตลอดไป…
--------------------------
มาสั้นๆ ไม่รู้ยังมีคนคิดถึงกันอยู่อีกไหม๊?
ตอนนี้อยู่ในช่วงกำลังเคลียร์การบ้าน T_T เซงอะ พรุ่งนี้ต้องตื่นเช้าไปทำงานที่โรงเรียนอีก
อ่านแล้วเป้นกำลังใจให้คนเขียนหน่อยนะค่ะ มีสังขารอัพได้เท่านี้จริงๆ ขอบคุณค่ะ
ปล. ขอฝากเรื่องนี้ให้ช่วยกันดันๆ นิดหนึ่งนะค่ะ ฮา = =
ตอนนี้อัพอยู่ 2 เรื่อง มีพล๊อตนิยายมามากมาย แต่ไม่มีเวลาพอจะทำซะที เงอะ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32596.0
พรุ่งนี้จะอัพเรื่องนี้แล้วก็งดอัพทุกเรื่องยาว 2-3 อาทิตย์เลย ขอบคุณมากๆเลยค่ะ เหนื่อยมากมายเลยช่วงนี้ แก่แล้วมันเป็นแบบนี้แหละ
เบลออออ
หัวข้อ: - █ -I'm Sorry โทษฮ่ะ"เจ้านาย"ผมโหด โจ้-แซม 31/10/56 จบบริบูรณ์ (อ่าน 508391 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก