CHAPTER 24
ฉันเองก็ไม่รู้ ว่าที่เป็นอยู่
ที่เรานั้นได้หัวใจเพียงครึ่งดวง
แล้วก็ต้องเสาะหา ครึ่งที่หายไป
โดยไม่รู้เมื่อไหร่ จะเจอจะพบกัน
ที่เป็นเช่นนี้ ใครกำหนดไว้ …
‘พักผ่อนนานเกินไปไหม…ดิน’
อธิปจับมือนุ่มของคนที่หลับอยู่บนเตียง ผมยาวปรกหน้าถูกมัดให้รวบขึ้นด้านบน แก้มสองข้างหอมละมุนไปด้วยกลิ่นหอมของแป้ง
เด็ก หลังจากที่เช็ดตัวให้แล้ว อธิปก็ทาแป้งแต่งตัวให้หอมฟุ้ง ตลอดเวลาที่วริณนอนพักฟื้นอยู่ที่โรงพยาบาลอธิปก็ค่อยดูแลให้
ทุกๆอย่าง จัดการในทุกๆเรื่อง ส่วนงานที่บริษัทชายหนุ่มก็จัดการให้คนเก่าคนแก่ที่ไว้ใจดูแลไปก่อน ถ้าพร้อมเมื่อไหร่ตนจะค่อย
กลับไป
“คิดถึงผมไหมดิน…ไม่คิดถึงผมเลยเหรอ…จะทรมานกันไปถึงไหน…ผมคิดถึงคุณ”
จะ 1 เดือนแล้วนะดิน…
กลับมาเถอะ…
“พี่ครับ พวงมาลัยไหม…”
“ไม่…เอ่อ…พวงเท่าไหร่ล่ะ”
ยิ้ม…“พวงล่ะ 10 บาทครับ”
“งั้นพี่เหมาหมด”
“โห…เอาไปทำไมเยอะแยะครับ”
“คนเขาอุดหนุนแล้วยังมาถามอีก”
“ขอโทษครับพี่”
“เอา 1,000 ไปหาข้าวกินซะ”
“โห ขอบคุณครับพี่ชาย!!!”
“อืม”
‘อะ ขอบคุณครับพี่ชาย!!!’
อธิปขับรถออกจากสี่แยก ขับไปเรื่อยๆ รู้สึกแปลกในอกพิกล เหมือนตนกำลังลืม…
ลืมอะไรบางอย่าง…
ลืมในสิ่งที่จำไม่ได้…จำไม่ได้ว่าเคยลืม…
“จะกลับบ้านแต่ดันแวะมาที่นี่ซะได้ คิดถึงดินมากไปแล้วเรา…”อธิปบ่นกับตัวเอง ก่อนจะจอดรถลงที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าแห่ง
หนึ่ง เขาจำได้ว่าวริณเคยบอกเขาว่าเป็นเด็กกำพร้า ชายหนุ่มเดินเข้าไปด้านใน เห็นเด็กๆกำลังวิ่งเล่นกัน รอยยิ้มก็ผุดขึ้นมา เด็ก
เหล่านั้นหันมามองเขา ก่อนจะยิ้ม วิ่งเข้ามาเล่นด้วย
อธิปช่วยตักอาหารเลี้ยงเด็กๆในช่วงเที่ยง มอบเงินส่วนหนึ่งให้มูลนิธิก่อนจะกลับ…
‘พี่ครับ !!!’
“หืมม”
‘หูฝาดไปอีกแล้ว’
‘มึง !’ ตกใจ…
‘เอ้า สวัสดีครับพี่ชาย’ ตื่นเต้น…
‘ใครพี่ชายมึง’ ทำหน้าทะถมึงทึงใส่…
‘ขอโทษครับ’ หงอย…
‘มึงอยู่ที่นี่เหรอ?’
‘ครับ วันนั้นผมไปช่วยคุณลุงคนหนึ่ง ลุงเขาฝากขอบคุณพี่ด้วยนะครับ ขอบคุณใหญ่เลย’
‘อ้าว ทำไมมึงไม่เก็บไว้ใช้เองล่ะ แบ่งให้ลุงเขานิดหนึ่งก็ได้’
‘ลุงเขาป่วย ผมทำแบบนั้นไม่ได้หรอก’
‘จะบอกว่าตัวเองเป็นคนดีก็บอกมาเถอะ’
‘ครับ พี่ก็เป็นคนดีเหมือนกัน วันนี้พี่มาบริจาคเงินให้พวกน้องๆที่ไม่มีพ่อไม่มีแม่ เงินของคนใจดี ทำให้เราได้กิน ได้เรียนหนังสือ’
ตอบหน้าซื่อ…
‘แม่บังคับกูมา กูไม่อยากมาหรอก น่าเบื่อ งานกุศล’
‘เหรอครับ ดีใจจังที่ผมได้เจอพี่อีก’ ยิ้ม…
‘ใครเป็นพี่มึงไม่ทราบ ทำหน้าซื่อดีนัก น่าหมั่นไส้’ ขึงตาใส่…
‘ผมไม่ญาติที่ไหน ขอผมเรียกพี่ว่าพี่ไม่ได้เหรอครับ’ หน้าซื่อ…ตาแดง…
‘เออๆ’
‘อธิป มายืนหน้าบึ้งอยู่นี่เอง แม่ให้เข้าไปในงานนะ’
‘น่าเบื่อ !’
‘อ้าว กำลังคุยกับน้องอยู่เหรอ น่ารักจริงนะเรา ไม่ได้แกล้งน้องใช่ไหม’
‘เปล่า’
‘….’
‘สวัสดีครับ’
‘จ๊ะ…วัยไล่เลี่ยกันเลยนี่เรา ผิวพรรณดี หน้าตาหน้ารักเชียว ไหนลองถ่ายรูปกับตาไฟหน่อยนะ’
‘ไม่เอาอะแม่ ผมไม่ใช่เด็กนะ !’
‘แค่นี้ไม่ได้เหรอไง !’
‘โธ่ !’
แฉะ !
‘ว้าว หนูยิ้มน่ารักจังเลย ชื่ออะไรเหรอจ๊ะ?’
‘ดินครับ…ชื่อจริงชื่อวริณ’…ยิ้ม
‘ตาดินกับตาไฟ น่ารักจริง’
‘คุณหญิง ! รีบเข้ามาในงานเถอะ’
‘ค่ะ คุณพ่อเรียกแล้ว ตาไฟเดี๋ยวสัญญากับแม่นะว่าต้องเข้าไป’
‘ครับ’
.
.
.
‘คุณหญิงแม่ของพี่ชายใช้ดีมากเลย’
‘แม่กูเพ้อๆ พอๆกับพ่อกูนั้นแหละ รักเด็ก รักลูกคนอื่น มากกว่ากูอีกมั้ง!’
‘ไม่หรอกครับ พี่น่ะโชคดีที่มีทั้งพ่อและแม่ ดูผมสิ ผมไม่มีใครเลย’
‘เอากูไปเทียบกับมึงได้ไง ไอ้เด็กปอนๆ’
‘….’ หน้างอ…
‘เออ ขอโทษ กูไปล่ะ เดี๋ยวแม่กูดุอีก แล้วมึงชื่ออะไร ขิม…ขัง คิน อะไร?’
‘ดินครับ ผมชื่อดิน ไม่ใช่ขิง ขังอะไรสักหน่อย’
‘อ่อ เออ ไปล่ะ กูชื่อไฟนะ อีกอย่างกูคงไม่ได้เจอมึงอีกแล้วล่ะ’
‘ครับ พี่คงไม่อยากมาที่แบบนี้หรอก’
‘ก็เออสิ แต่กูน่ะต้องไปเรียนต่อต่างประเทศแล้ว ตั้งหลายปี คงไม่ได้เจอมึงอีกเหมือนครั้งนี้หรอก ฝันร้าย ~’
‘อ่อครับ งั้นลาก่อนนะพี่ไฟ หวังว่าเราจะได้เจอกันอีกนะครับ’
‘หวังไปเถอะมึง กูไม่อยากเจอมึงหรอก เอานี่ตังค์ เอาไปซื้อขนมกินบ้าง’
‘ขอบคุณครับพี่ แต่ผมก็อยากเจอพี่อีกนะ’
‘เออ’
‘ขอบคุณครับพี่ชาย !!!’ โบกมือลาและยิ้ม…
‘ขอบคุณครับพี่ชาย !!!’
“คุณไฟ…คุณไฟค่ะ !”
“ฮ่ะครับๆ”
“ป้าเห็นนั่งเหม่ออยู่นานแล้ว เป็นอะไรรึเปล่าค่ะ”
“เปล่าครับ สบายดี”
“คุณดินเป็นอย่างไรบ้างค่ะ”
“อาการดีขึ้นเรื่อยๆครับ แต่ก็ยังไม่ฟื้น”
“เดี๋ยวแกก็ฟื้น ป้ากับหนูแซมหมั่นทำบุญตักบาตรกันทุกเช้า ป้าเชื่อว่าคุณดินต้องฟื้นเร็ววันแน่นอน”
“ครับ ขอบคุณมากนะครับ แต่ป้าอรครับ คุณแม่ชอบถ่ายรูปมาก ตั้งแต่ท่านเสียไป ก็มีการจัดบ้านเสียใหม่ ผมอยากรู้ว่าพวกอัลบั้ม
รูปภาพของคุณแม่ยังมีอยู่อีกไหมครับ”
“อ่อ อัลบั้มรูปอยู่ในห้องนอนคุณท่านนั้นแหละค่ะ เดี๋ยวป้าจะขึ้นไปเอามาให้”
“ไม่เป็นไรครับ ป้าไปพักผ่อนเถอะ เดี๋ยวผมขึ้นไปดูเองดีกว่า”
“ค่ะๆ”
อธิปเดินขึ้นไปด้านบนของบ้าน เปิดประตูไปยังห้องนอนที่นานแล้วไม่ได้เข้าไป ตรงหน้าเป็นรูปครอบครัว พ่อแม่และเขาในวัยเด็ก
อธิปเดินตรงไปที่ชั้นหนังสือ ข้างๆเป็นตู้โชว์ มีอัลบั้มหลายรูปที่คุณหญิงถ่ายและล้างเก็บไว้
‘ทำไมจู่ๆเราถึงอยากดูรูปขึ้นมา…’
ชายหนุ่มคิด แต่ก็ยังไล่สายตาดูรูปแล้วรูปเล่า หมดไปหลายอัลบั้มจนรู้สึกขัดใจ วางอัลบั้มเหล่านั้นใส่วงกล่องที่เดิม เก็บใส่ตู้และ
ปิด…
ฟิ้ว…
เมื่อใดที่สายลมพัด ดั่งมีความรักมาช่วยปลอบความเหงาใจ
ไม่ว่าตัวเธออยู่ไหน ลมจะเป็นเหมือนใจที่ห่วงใยกัน
เพราะรักแท้ก็เป็นเหมือนลมที่โอบกอดฉัน
แม้มองไม่เห็นแต่ฉันรู้สึกถึงเธอ …
“อ้าว ไอ้กร น้องข้าว มาเยี่ยม ดินเหรอครับ”
“มาเยี่ยมมึงมั้ง มาดูคนโลเลว่าใกล้ตายยัง”
“คุณกร…”ต้นข้าวทำหน้าดุ ก่อนจะตบลงบนแขนใหญ่ๆนั้นเบาๆ
“กูไม่ยอมตายง่ายๆหรอก”อธิปว่า ก่อนจะลุกขึ้นช่วยถือข้าวของที่ต้นข้าวถือมาพะรุงพะรัง วางไว้บนโต๊ะ แล้วกลับมานั่งที่เดิม
“ดินเขากินไม่ได้ นั้นอะกูซื้อมาฝากมึง”
“ขอบใจ”
“เฮ้อ คนเรามันไม่แน่นอนเนอะ มึงว่าไหม?”
“อืม ดูอย่างกูสิ เขาจะไปแล้วมึงรู้ไหม ถ้าเขาไปจริงๆนะ เขาไม่ลากูเลยสักคำ”
“ก่อนที่มึงจะไป มึงลาเขารึยังว่ะ หรือว่ามึงทิ้งไว้”
“กูทิ้งไว้ เป็นไงล่ะ ดินเขากำลังทิ้งกู”อธิปยิ้มขมขื่น กุมมือนุ่มวางไว้แนบกับแก้ม
“พี่ดินไม่ทิ้งคุณไฟไปไหนหรอกครับ พี่ดินรักคุณไฟนะ”ต้นข้าวว่า มองใบหน้าที่ขาวซีดของวริณ
“ครับ ดินเขาไม่ค่อยพูดหรอก เขาชอบแสดงออกจากการกระทำ ไม่เหมือนผม บอกว่ารัก แต่ไม่เคยดูแล”
“ดินเขาคงเหนื่อย เขาคงอยากพักที่จะล่าหัวใจของมึง เขาอยากให้มึงทบทวน ว่าเขากับคนอื่น มึงรักใครกันแน่”
“ใช่ ตอนนั้นกูอาจจะไม่แน่ใจ กูบอกว่ารักเขา แต่กูดูแลมิม กูบอกว่าเขาไม่ใช่ผู้หญิง จะมาอ่อนแอต่อหน้ากูได้ยังไง แต่มึงรู้ไหม
ว่ากูปลอบใครไม่เป็น กูไม่ชอบเห็นดินร้องไห้ แต่กูก็ไม่รูปลอบเขายังไง กูเลยทำร้ายจิตใจเขาเองซ้ำแล้วซ้ำเหล่า”
“ใจเย็นๆ”ภัทรกรตบไหล่อธิปเบาๆ สีหน้าแสดงความเห็นใจ แต่ก็ไม่รู้จะปลอบอย่างไร เมื่อเวลามันล่วงเลยไปแล้ว ไม่มีใคร
สามารถที่จะย้อนเวลากลับไปแก้ไขใดๆได้เลย
ภัทรกรและต้นข้าวกลับไปแล้ว หลังจากได้พูดคุยกันช่วงหนึ่ง อธิปลุกขึ้นกะจะมัดผมให้เป็นจุกเล็กๆ เพราะมันเริ่มร่วงลงมาปรก
หน้าอีกแล้ว เส้นผมบางถูกรวบขึ้นไปด้านบนอีกครั้ง อธิปจ้องใบหน้าเรียวและจัดได้ว่าซีด ปกติวริณจะเป็นคนผิวขาวออกเหลือง
ใบหน้าแดงระเรื่อให้เห็นอยู่ตลอดเวลา ริมฝีปากบางมักถูกขบไว้โดยที่ตนไม่รู้ตัวออกสีแดงซ่าน แต่บัดนี้ทุกอย่างกลับสงบนิ่ง
ใบหน้าซีดเซียว ริมฝีปากเริ่มแตก อธิปจึงซื้อลิปมันมาด้วย พร้อมกับโลชั่นต่างๆ เพื่อไม่ใช่ชายหนุ่มผิวแห้งขุย ซึ่งแนวคิดนี้เขา
ก็ได้มาจากป้าอรนั้นเอง ถ้าหากมั่นดูแลวริณให้มาก ตื่นขึ้นมาก็จะได้มีผิวพรรณสดใส ไม่ได้ซีดเซียวเหมือนกระดาษ…
‘พี่ไฟ…’
“ดิน…ไฟรักดินนะ…”
‘เสียงนี้…เหมือนเสียงของพี่ไฟ…คนในฝัน…’
---------------------------------------------------------------XXX
หัวข้อ: - █ -I'm Sorry โทษฮ่ะ"เจ้านาย"ผมโหด โจ้-แซม 31/10/56 จบบริบูรณ์ (อ่าน 480802 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก