-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย, ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้งสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกเล้าฯ ในเรื่องการเมือง เชื้อชาติ เผ่าพันธุ์ ศาสนา และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงการตั้งชื่อเรื่องด้วยคำหยาบ คำไม่สุภาพ ล่อแหลม และชี้เป้าให้เล้าฯ ถูกเพ่งเล็ง จากทางราชการ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าตัวไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6. การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมฯทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ
การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ตัวอย่างหนังสือ
(http://i847.photobucket.com/albums/ab37/Ungsumalin_Venn-Euler/hhhj_zpsa374f317.png) (http://s847.photobucket.com/user/Ungsumalin_Venn-Euler/media/hhhj_zpsa374f317.png.html)
ตอนนี้นิยายเปิดให้จองและโอนแล้วนะคะ :กอด1:
<a href="http://www.unixjung.com/product/3/pre-order-im-sorry-%E0%B9%82%E0%B8%97%E0%B8%A9%E0%B8%AE%E0%B9%88%E0%B8%B0-%E0%B9%80%E0%B8%88%E0%B9%89%E0%B8%B2%E0%B8%99%E0%B8%B2%E0%B8%A2-%E0%B8%9C%E0%B8%A1%E0%B9%82%E0%B8%AB%E0%B8%94"> สนใจข้อมูลเพิ่มเติมคลิก!!! </a>
บทนำ
“นี่แก ทำบ้าอะไรเห็นบ้างไหมว่ารถฉันเสียหายไปหมดเลย”
“เอ่อ…ผมขอโทษจริงๆนะครับ ผมกับลูกไม่ได้ตั้งใจจะชนรถคุณ”
“คำขอโทษของแกมันชดใช้อะไรได้ไหมฮ่ะ!! ดูรถฉันสิ ฉันเพิ่งถอยมาใหม่ๆ ราคาไม่รู้กี่ล้านพวกแกจะเอาอะไรมาชดใช้ !?”
“ป๊า ~ แซมกลัว”
“ไม่ต้องกลัว ไม่เจ็บใช่ไหม”
“อือ..ฮ่ะไม่เป็นอะไร”
“คุณ! ผมไม่มีปัณญาไปชดใช้อะไรให้คุณหรอกนะ เอาเป็นว่าผมขอโทษละกัน อย่าเอาเรื่องเราเลยนะครับ”
“ว่าไงนะ ! รถฉันเป็นรอยขนาดนี้แล้วแกยังมีหน้าบอกให้ฉันยกโทษให้อีกเหรอ?”
“แต่นั้นมันแค่รอยข่วนเล็กๆเอง…”
“ไม่รู้แหละ คุณต้องชดใช้ให้ผม !”
“คุณต้องการเท่าไหร่”ถึงพูดไปแบบนั้นก็เถอะ ยังไงก็ไม่มีตังค์ไปจ่ายเขาอยู่ดี
“100,000 บาท ถ้วน !”
“หา ! นี่คุณ รอยนิดเดียวมันจะมากเกินไปแล้ว ผมไม่มีปัญญาไปจ่ายหรอก คุณก็ดูร่ำรวย ไม่คิดเลยว่าจะมารีดไถเงินกับคนจนๆอย่างเราอีก”
“ไม่รู้แหละ คุณต้องจ่ายผมไม่งั้นผมจะแจ้งความและก็ฟ้องร้องคุณ”
“บ้าไปแล้วเหรอคุณ !”
“พรุ่งนี้ผมจะไปเอาเงิน 100,000ที่บ้าน คุณ เตรียมเงินไปด้วยหล่ะ อีกอย่างห้ามตุกติก ไม่งั้นผมฟ้องคุณแน่ ! ไปนะครับ วริณ”
“เค้ารู้จักชื่อปะป๊าด้วยฮ่ะ”
“โอ๊ยย พ่อจะบ้าตายแซม จะเอาเงินที่ไหนไปจ่ายเขา ติดคุกหัวโตแน่ๆ ทุกวันนี้ก็ไม่มีจะกินอยู่แล้ว ฟ้าจะกลั่นแกล้งอะไรเราสองพ่อลูกอีก”
“พ่อฮ่ะ…”
“ไม่เป็นไร แซมเรากลับบ้านเถอะ”
“ฮ่ะ”
เพราะผู้ชายจนๆอย่างนายมันน่าสนุก !!! นะสิ นายวริณ
บทนำคร่าวๆนะค่ะ
พรุ่งนี้จะลงให้ เครียดๆเปิดนิยายอีกแล้ว
เอาเป็นว่าอ่านเอาสนุกละกันนะ ฝากด้วยนะค่ะ ชื่อตัวละครบางเรื่อง เอามาจากนิยายเรื่องก่อนหน้านี้อยู่บ้างเพราะคนเขียนสมองตัน T T
ยังไงก็ฝากนิยายใหม่เรื่องนี้ด้วยนะค่ะ ขอบคุณค่ะ
:3123: :3123:
-----------------
ถ้าจะเปิดขายนิยาย ตอนนี้มีกฏออกมาแล้ว กรุณาอ่านด้วยนะคะ
-
:mc4:
-
เล็งคุณพ่อวริณไว้รึเปล่าเอ่ย :z1: :z1:
-
อุ๊ต๊าย เชื่อเลยว่าเล็งคุณพ่อไว้แน่นอน
เป็นกำลังใจให้กับคนเขียนค่ะ เจิมเรื่องใหม่
-
อ้าวคุณคนรวย
เล็งคุณพ่อแซมไว้หรอฮะ
แหมๆอยากอ่านตอนที่ 1 เร็วๆจังเลยค่ะ
จะรอนะ
-
คุนพ่อลูก1ซะด้วย ฮิฮิ
-
:mc4:
-
แงๆ มาม่าป่าวอ้าา
จะรอนะครับ
-
-0- โฮ่ บทนำยังขนาดนี้อ่ะ :impress2:
:amen: รอตอนต่อไปอยู่จ้า
-
(http://i1228.photobucket.com/albums/ee457/Ungsumalin_Srisook/_.jpg)
I'm Sorry โทษครับ ที่ผมโหด 1
วริณชายหนุ่มวัย 28 ปี วันนี้ก็เป็นอีกวันที่เขาพยายามหางานที่สามารถเลี้ยงชีวิตเขากับลูกชายวัย 8 ขวบ ให้อยู่รอด เขาถือเอกสารเข้าไปในโรงแรมหรู เงินเดือนดี จะเป็นงานอะไรก็ได้ ขอแค่ทำให้ได้เงินก็เพียงพอ
วันนี้ครบรอบที่ต้องจ่ายค่าเช่าบ้าน
ค่าเทอมลูกก็ไม่ได้จ่าย
อีกทั้งค่าน้ำ ค่าไฟ เงินก้อนสุดท้ายก็กำลังจะหมด หากวันนี้ไม่ได้งาน
มีหวังต้องอดตายในวันพรุ่งนี้แน่
“คุณวริณ เชิญค่ะ”
“ครับ”ชายหนุ่มลุกขึ้น เข้าไปในห้อง เขายื่นใบสมัครงาน การศึกษาเขาไม่ได้สูงนัก จบแค่ ม.6
เขาออกจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า แล้วมาทำงานตามสถานที่ต่างๆ ใช้ชีวิตเพื่อความอยู่รอดไปแต่ละวัน แต่ชีวิตเงียบๆสันโดษของเขาก็เปลี่ยนไปเมื่อ วันนั้นหลังจากกลับมาจากทำงานร้านอาหารเล็กๆ เขาเก็บกวาดห้องและนำขยะไปทิ้งที่ถังขยะเปลี่ยวของถนนเทศบาล ก่อนหันหลังกลับ เขาได้ยินเสียงเด็กร้องแว่วๆ ตอนแรกก็ตกใจคิดว่าผีหลอก สุดท้ายยิ่งเสียงนั้นชัดเจนมากเท่าไหร่ เขาก็แน่ใจว่าไม่ได้โดนผีหลอกแต่กลับเป็นเสียงเด็กทารกน้อยที่ถูกทิ้งลงไม่ใกล้ไม่ไกลนัก เขาอุ้มเด็กน้อยขึ้นมา ในใจโลเลว่าจะทำอย่างไรดี จะทิ้งไปก็น่าสงสาร คนเป็นแม่ก็ช่างใจร้ายนัก เขาคิด เพราะเขาเองก็โดนทิ้งไม่ต่างจากเด็กน้อยคนนี้ เขาจึงตัดสินใจเอาเด็กทารกน้อยมาเลี้ยง จากหนุ่มโสดตัวคนเดียว ก็กลับถูกมองเป็นหนุ่มม้ายทั้งๆที่ตอนนั้นอายุเพิ่งได้แค่ 20 ปี
“ตอนนี้บริษัทของเรากำลังจะฟื้นตัว ต้องการพนักงานจำนวนมาก แต่คุณไม่มีคุณสมบัติพอที่จะทำงานในโรงแรมของเรา …”
“เอ่อ…รับผมเข้าทำงานเถอะนะครับ จะเป็นงานอะไรผมก็ทำได้หมด ผมไม่เกี่ยง”เขารีบพูดอย่างร้อนรน ชายวัยกลางคนกรุ่นคิด ก่อนจะพยักหน้ายอมรับเขาเข้ามาทำงานเป็นพ่อบ้าน ทำความสะอาดทั่วๆไป พิเศษหน่อยก็คือต้องทำความสะอาดห้องน้ำชาย แจ้งงาน คุยธุระเสร็จเขาก็ออกจากห้องด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ต่างจากตอนแรกที่มา ใบหน้าแสดงความกังวลปนทุกข์
วันนี้ป๊าได้งานแล้วนะ ‘แซม’ ลูกพ่อ…
โรงแรงดังย่านหนึ่งใจกลางกรุง กำลังมีงานต้อนรับลูกชายท่านประธานคนแรกที่จะเข้ามารับภาระสืบทอดกิจการต่อจากบิดามารดาที่เพิ่งเสียชีวิตไปได้ไม่นาน
อธิป ลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของท่านประธานเพิ่งประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์เมื่อหลายเดือนก่อน ยกข้อมือขึ้นดูนาฬิกาอย่างร้อนรน ก่อนจะเอ่ยปากคนขับรถให้เร่งเครื่องเร็วขึ้น เพราะสายจากเวลางานไปมาก วันนี้เป็นงานเปิดตัวเขา เขาจะสายไม่ได้อันขาด ถึงมันจะล่วงเวลาไปมากแล้วก็ตาม ไม่งั้นจะเสียต่อภาพพจน์ของเขา พวกญาติๆก็จะดิฉิน ด้วยความริษยา เพราะบริษัทและโรงแรงใหญ่ๆต่างๆตกอยู่ในความดูแลของเขา มีพวกญาติๆจำนวนไม่น้อยที่หลังจะโกงสมบัติของพ่อและแม่เขา แต่โชคดีที่อธิปเป็นหนุ่มนักธุรกิจหัวใหม่ ส่งตรงจากนอก ไม่ได้ทำตัวเหลวแหลกดังพวกคุณหนูคุณชายคนอื่นๆ ไม่งั้นโรงแรงและบริษัทใหญ่ต่างๆมีหวังได้ล่มละลายเป็นแน่
“ลุงครับ เร่งอีกหน่อยสิครับ”
“นี่ลุงก็เร่งสุดๆแล้ว ถ้าเร่งกว่านี้มันจะเป็นอันตรายเอานะครับ”
“อืม ครับ งั้นลุงก็ขับไปเรื่อยๆเถอะ ไม่เป็นไร”ชายหนุ่มใจเย็นลง มองหันออกไปมองนอกหน้าต่าง ถึงจะเร่งรีบอยู่บ้าง ชวนหงุดดหงิด เพราะรถติดหนัก แต่ยังไงชีวิตของตนก็สำคัญกว่างานบ้าๆนั้นเป็นไหนๆ
โธ่เว้ยย !! ทำไมชีวิตมันถึงได้น่าเบื่อขนาดนี้ เบื่อๆ !!! ชายหนุ่มได้สบถอยู่ในใจ เมื่อความเริงรมย์ของตนได้ถูกตัดลง เพราะงานต่างๆที่กรูเข้ามามากมาย เกินวัยสนุกของตนนัก
“ป๊า ! กลับมาแล้ว แซมหิว”
“เห็นป๊ากลับมาก็บ่นว่าหิวเลยนะ รู้ไหมวันนี้ป๊าเหนื่อย…มากกกกก”วริณหยิกแก้มผู้ชายตัวเองเบาๆก่อนจะยกถุงกับข้าวที่ซื้อมาไปไว้ในครัว ออกมาก็เห็นแซมกำลังนั่งดูทีวีอยู่
“แซมทำการบ้านยังครับ”เด็กชายส่ายตัวยิ้มแห้งๆ ผู้เป็นพ่อทำหน้าดุเชิงเป็นการสั่ง แซมลุกขึ้นไปทำการบ้านที่โต๊ะไม้อันเล็ก ชายหนุ่มปิดทีวี เดินเข้าห้องถอดเสื้ออาบน้ำด้วยความเหนื่อยล้า
“ป๊า ! ป๊ะ ป๊าครับบ”
“ครับบ”
“แซมหิว แซมมทำการบ้านเสร็จแล้วด้วย แซมเก่งไหม?”เด็กชายอ้อน พลางยิ้มอย่างภูมิใจ วริณลูบหัวลูกด้วยความรัก ก่อนจะไล่ให้แซมไปดูทีวี เด็กน้อยดีใจ ชายหนุ่มหยิบของออกจากตู้เย็น คืนนี้จะทำอะไรกินดี มีแต่ไข่กับผัก น่าจะทำผักผัดไข่ ชายหนุ่มคิด เพราะแซมไม่ได้กินนมแม่มาตั้งแต่เด็กจึงขาดพัฒนาการด้านต่างๆไปมาก
“มาแล้วคร๊าบบบ วันนี้คุณชายต้องกินผักนะ”
“คุณชายไม่ชอบกินผักเลย”เด็กหนุ่มแบะปาก ตักข้าวให้พ่อและของตนเอง วริณส่ายหน้ายิ้มๆ แซมไม่ชอบกินผัก เขารู้ดี แต่แซมก็ไม่ได้เป็นเด็กเรื่องมาก มีไรกินก็กิน ว่านอนสอนง่ายแถมยังเป็นเด็กน่ารักมากทีเดียว เสียดายแต่ว่าผอมแห้งไม่สมวัยไปหน่อย แถมยังอ่อนแอ กลับจากโรงเรียนทีไร เนื้อตัวมอมแมมเพราะโดนเพื่อนแกล้งมาตลอด
“อิ่มแล้วเหรอ”
“ฮ่ะ พ่อดินก็ต้องกินเยอะๆ เดี๋ยวนี้พ่อไม่สบายบ่อย”แซมยกมือแตะหน้าผากพ่อเบาๆ ก่อนจะทำหน้ามุ้ย ดุพ่อของตน
“พ่อดินตัวร้อนอีกแล้ว”
“ดูทำหน้า พ่อไม่ได้เป็นอะไรซักหน่อย”
“แต่พ่อตัวร้อนฮ่ะ”
“ก็แค่ตัวร้อนฮ่ะ หนูแซมเข้านอนได้แล้ว ดึกแล้วครับ”ชายหนุ่มไล่ลูกชายให้เข้านอน แซมวิ่งเข้านอนอย่างว่าง่าย เขาหยิบเงินก้อนสุดท้ายขึ้นมานับ เงินไม่พอ…พรุ่งนี้ต้องจ่ายค่าบ้านเช่า…
ซวยแล้วไงเฮ้อ…
บทที่ 2
“วันนี้ทานประธานคนใหม่จะเข้าบริษัทแหละแก ฉันเห็นในหนังสือแล้วลูกคุณหญิงนี่หล๊อหล่อยังกับเจ้าชายเลย”
“คุณอธิป นั้นเหรอ ฉันว่าเขาดูหยิ่งๆนะ แต่ฉันก็ว่าหล่อจริงๆนั้นแหละแก”
“พวกเธอสองคน ! คุยอะไรในเวลางาน หยุดซุบซิบเจ้านายแล้วไปทำงานได้แล้ว อีกไม่นานท่านก็เข้ามาทำงานในบริษัทครั้งแรก ถ้าไม่อยากโดนไล่ออกก็หมั่นทำตัวให้ถูกกาลเทศะ”
“ค่ะ คุณอเนก”
พนักงานสาวต่างแยกย้ายกันไปทำหน้าที่การงานของตน อีกไม่นาน อธิป ประธานบริษัทโรงแรงชื่อดังก็เข้าทำงานในวันแรก พนักงานฝ่ายต่างๆ ต่างวุ่นกับการเตรียมตัวต้อนรับในตอนเช้า
“คุณอธิปมาแล้ว ~”
“ยินดีต้อนรับ คุณ อธิป ท่านประธานบริษัทคนใหม่ พวกเราจะตั้งใจทำงานเป็นอย่างดี”
พนักงานฝ่ายๆหยุดกึกการกระทำของตัวเอง ก่อนจะโค้งเคารพให้กับท่านประธานหนุ่มคนใหม่ อธิป โค้งตอบ ก่อนจะยิ้มให้กับพนักงานทุกคนตั้งแต่แม่บ้านยันผู้จัดการฝ่ายต่างๆ เขาดูเป็นมิตร ภายใต้ใบหน้าอันหล่อเหล่า แต่จะมีสักกี่คนที่รู้ว่า ความเป็นมิตรนั้นกลับซ่อนความเจ้าเล่ห์ซุกซนและมีเสน่ห์เต็มเปี่ยม
“ขอบคุณทุกคนที่มาต้อนรับผมในวันนี้ ผมก็จะทำงานให้ดีที่สุด ให้สมกับทุกคนที่ให้ความไว้วางใจ และเพื่อบริษัทของเรา J GROP”
“คุณอเนกครับ ช่วยพาผมไปห้องทำงานด้วยครับ”
“ครับ พนักงานทุกคนแยกย้ายไปทำงานก็ตนซะ”
“วันนี้อาจจะเหนื่อยหน่อยนะ สำหรับการทำงานวันแรกของหลาน”อเนกชายวัยกลางคนกล่าว คุณพ่อคุณแม่นับถือคุณลุงอเนกเหมือนญาติคนเก่าคนแก่คนหนึ่ง เช่นเดียวกับอธิปที่ให้ความนับถือกับคุณลุงคนนี้เช่นเดียวกัน
“ครับ ผมไม่ได้จบการโรงแรมมา แต่ก็จบเกี่ยวกับงานธุรกิจ การบริหาร ก็น่าจะพอประคับประคองไปได้”อธิปกล่าว
“ครับ หลังจากที่คุณท่านทั้งสองเสียไป บริษัทและโรงแรมในเครือของเราซบเซาลงไป จึงต้องการพนักงานใหม่จำนวนหนึ่ง โชคดีช่วงนี้งานในบริษัทไม่เยอะมาก หลานก็ดูๆงานไปก่อนละกัน”
“ครับ”
“งั้น อาไปดูแลงานก่อนนะ”
“ครับ ขอบคุณครับอา”
เมื่อผู้เป็นอาได้ออกไปแล้ว อธิปจึงผ่อนคลาย เดินมองไปรอบๆที่ทำงานของตน ช่วงเช้างานก็ไม่เยอะมาก จะทำอะไรดี น่าเบื่อชะมัด
“คุณ..เอ่อ…อ้าวเลขาหายไปไหน งั้น นี่คุณ นาย…นายอะ”
“ผมเหรอ?”ชายหนุ่มชุดพ่อบ้านชี้มือที่หนาอกอย่างงงๆ ก่อนจะเดินก้มหน้าเข้าไปหา คาดว่าคนตรงหน้าจะเป็นท่านประธานคนใหม่ หากทำอะไรไม่พอใจ กลัวว่าจะโดนไล่ออกตั้งแต่เสียงันแรก
“นาย..ช่วยไปชงอะไรเย็นๆให้ฉันดื่มหน่อยสิ อืมม กาแฟเย็นก็ดีนะ ไม่ต้องใส่น้ำตาลเยอะ”
“เอ่อ…”
“ขนมด้วยก็ดี ตอนเช้าฉันรีบยังไม่ได้ทานอะไรมา ผมกำลังคุยกับคุณ ทำไมคุณถึงได้หลบตาผมหล่ะ !?” ประธานหนุ่มเปลี่ยนน้ำเสียงส่อแววไม่พอใจนัก เมื่อชายหนุ่มตรงหน้ามัวแต่ก้มหน้าก้มตา เขามองสำรวจคนตรงหน้า ฝ่ายชื่อพนักงานเขียนไว้ว่า ‘วริณ’ ฝ่ายพ่อบ้านที่แท้ก็พวกทำความสะอาดนี่เอง
“ผมต้องเงยหน้าด้วยเหรอครับ?”วริณตอบ แต่ไม่ได้มีเจตนาต่อล้อต่อเถียง เพียงแต่ไม่เข้าใจ พี่ๆเขาบอกว่าถ้าให้คุยกับคนแปลกหน้าให้หลบตาเขาไว้ พอเราจ้องก็หาว่าเราหาเรื่อง พวกชั้นสูงๆหรือพวกรวยๆเขาชอบถ้าเรื่องคนจนๆอย่างเรา
ผยอง !
อธิปคิดแต่ก็ยังยิ้มไว้เช่นเดิมเมื่อคนตรงหน้ามีท่าทีนิ่ง หลบตา ไม่รู้อะไรดลใจให้เขายื่นมือไปเชยคางเรียวของคนตรงหน้าขึ้น แววตาแสดงถึงความตะหนกตกใจอย่างชัดเจนเมื่อเขาสัมผัสกับใบหน้าของพนักงานหนุ่ม
“ทีหลังเวลาคุยกับผม ช่วยเงยหน้าขึ้นด้วย !...นะครับ”
“ออ ครับๆๆ ปล่อยผมเถอะครับ ผมเสียมารยาทต้องขอโทษด้วย”วริณเอ่ยอย่างร้อนรน ถึงใบหน้าเขาจะเงยขึ้นแต่ สายตาของเค้าไม่กล้าแม้แต่จะจับจ้องที่ใบหน้าของอธิป ไม่ใช่อะไร กลัวโดนไล่ออกตั้งแต่ไม่ทันได้เริ่มทำงานมากกว่า
“ไปได้แล้ว อย่าลืมกาแฟ กับขนมผมด้วยนะ คุณวริณ”
“ครับๆ เรียกผมว่าวริณเฉยๆก็ได้ครับ…”
ชายหนุ่มยืนค้าง เมื่อพบว่าหัวหน้าของเขาเข้าไปในห้องทำงานเสียแล้ว แต่นั้นไม่ใช่ปัญหา ถึงเขาจะเป็นพ่อบ้าน แต่มีหน้าที่แค่ทำความสะอาดไม่ใช่เหรอ เขาคงชงกาแฟให้ถูกปากท่านประธานไม่ได้หรอก ซวยยิ่งกว่าซวยเสียอีก ! วริณคิดก่อนจะเดินเข้าไปในห้องชงเครื่องดื่มและขนม
“มันก็แค่ชงๆไปนั้นแหละ...”วริณบ่นกับตัวเอง ยกแก้วกาแฟเย็นขึ้นเสริ์ฟพร้อมกับขนมหลายชนิดไม่รู้ว่าท่านประธานชอบกินอะไรเขาจึงยกไปหลากหลาย วริญหยุดอยู่ตรงที่หน้าประตู วางถาดลงกับโต๊ะเลขา ก่อนจะยกมือเคาะประตูห้อง เมื่อไม่ได้ยินเสียงตอนรับเขาจึงลองบิดลูกปิดประตู ประตูไม่ได้ล็อค เขาจึงค่อยๆยกถาดเครื่องดื่มกับขนมเข้าไปอย่างระมัดระวัง อธิปกำลังขะมักเขม้นกับงานชิ้นแรกที่ตนได้รับมา ก่อนจะเงยหน้าขึ้นเมื่อ มือเล็กๆของพ่อบ้านมือใหม่ยกแก้วกาแฟเย็นๆตรงหน้าเขาพร้อมขนม
“ผมเป็นพ่อบ้าน ฝ่ายทำความสะอาด อาจจะชงกาแฟไม่อร่อยนัก แต่วันนี้ผมเพิ่งเข้ามาทำงานวันแรก หากท่านมีอะไรไม่ชอบใจ ก็อย่าเพิ่งไล่ผมออกเลยนะครับ”วริณก้มหน้า อธิปแทบจะพ้นกาแฟออกมาเมื่อได้ยินคำกล่าวสำนึกผิดของวริณ ที่จริงกาแฟมันก็อร่อยอยู่หรอก แต่คนตรงหน้านี่สิ ทำให้เขาสำนักจนแทบจะไม่อยากดื่มต่อ
“แค่กๆ…ผมไม่ไล่คุณออกเพราะเรื่องแค่นี้หรอก สงสัยผมจะผิดที่ใช่งานคุณผิดประเภท งั้นคุณก็มาช่วยทำความสะอาดห้องทำงานผมหน่อยสิ ผมว่าฝุ่นมันเยอะนะ”
“ครับ งั้นผมขอตัวไปเอาอุปกรณืทำความสะอาดก่อนแล้วกัน”วริณโค้งเป็นการเคารพก่อนจะเดินออกจากห้อง อธิปจะยิ้มไม่หาย เมื่อเห็นท่าทีและคำพูดของวริณที่ไม่มีอารมณ์ชวนให้ขำและก็อดที่จะหัวเราะไม่ได้ วริณเป็นคนแปลกที่คนอย่างอธิปไม่เคยเจอ ดูตรงไปตรงมาดี แม้แต่แวววาก็ยังดูไร้เดียงสา ไม่มีพิษภัย
“คุณอธิปมีอะไรเรียกใช้ อริสาเหรอค่ะ”
“ผมอยากให้คุณไปหาประวัติเกี่ยวกับ วริณมาให้ผมหน่อย”
“วริณ พนักงานคนที่เพิ่งออกไปตะกี้เหรอค่ะ”เลขาสาวขึ้นเสียงสูงถามอย่างไม่แน่ใจ
“ครับ ทำไมเหรอ”
“ออ ปล่าวค่ะ แค่แปลกใจที่ท่านประธานให้ความสนใจกับแค่พ่อบ้านธรรมดาคนหนึ่ง”เธอตอบอย่างมั่นใจ อธิปยิ้มเยาะในความหยิ่งของเธอ ท่าทางแบบนั้นกลับทำให้ความสวยของเธอดูด้อยลง
“ครับ แต่คุณอริสาคิดแบบผมไหมครับ ว่าเขาก็หล่อดี”
“แหม น่าเสียดายนะค่ะ หน้าตาเขาก็จัดว่าหล่อ เดี๋ยวฉันจะจัดการให้นะค่ะ”
“ขอบคุณครับ”
ผู้หญิงก็เป็นซะอย่างนี้ ตัดสินผู้ชายอยู่ที่เงินกับหน้าตา
ก๊อก ก๊อก ๆ
“เชิญ”
ครืดด…
“คุณ…ออกไปก่อนก็ได้ครับ ผมจะรีบทำความสะอาดให้”
“ผมอธิปครับ เดี๋ยวนี้พนักงานเค้าไล่ท่านประธานกันด้วยเหรอ”อธิปแกล้ง วริณส่ายตัว รีบขอโทษขอโพย
“ปล่าวนะครับ ผมไม่ได้จงใจจะไล่คุณ ผมกลัวว่าพวกฝุ่นจะทำให้คุณไม่พอใจ…”
“ไม่เป็นไร อยากทำไรก็ทำไปเถอะ”
“งั้นผมขอตัว เช็ดกระจกนะครับ”
“อืม”
วริณเช็ดกระจกบานใหญ่หลังโต๊ะทำงานของอธิป ที่จริงห้องทำงานของท่านประธานก็ถูกทำความสะอาดมาอย่างดีแล้ว ไม่รู้อธิปอยากจะยุ่งกับเขาไปทำไม วริณเช็ดไปได้แค่คิด หรือว่าตนทำอะไรไม่ถูกใจอธิปเขาถึงอยากแกล้ง ปกติพวกคนใหญ่คนโตเขาไม่ลดตัวมาคุย หลอกล้อกับพ่อบ้านทำความสะอาดหรอก วริณส่ายตัวช้าๆ หรือว่าเขาจะมองโลกในแง่ร้ายไปเสียแล้ว
“เที่ยงแล้ว ออกไปหาอะไรทานกันไหม?”
.
.
.
“นี่คุณ !!”
“หา ! ครับ”วริณตกใจตัวโยน อยู่ๆท่านประธานก็ขึ้นเสียง อธิปตกใจเล็กน้อยเมื่อเห็นท่าทีหวาดหวั่นของวริณ ก่อนจะลุกขึ้นจากโต๊ะทำงาน ตรงเข้าไปหาชายหนุ่มที่กำลังเก็บอุปกรณ์ทำความสะอาดอยู่ ท่าทีของชายหนุ่มดูอ่อนล้า เพราะทำงานติดต่อกันมาหลายชั่วโมง เพราะเขาแท้ๆที่แกล้งให้วริณเข้ามาทำงานจนลืมไปว่ามีพ่อบ้านหนุ่มอยู่ในห้องด้วย
“คุณทำงานเรียบร้อยดีนะ ขอโทษทีที่ใช้งานคุณหนักไปหน่อย งั้นลงไปหาไรกินกันเถอะ”
“ไม่เป็นไรครับ งานสบายๆดี ผมยังไม่หิว คุณ…ลงไปก่อนเถอะ”
“อธิปครับ อย่ามากเรื่องเลย ออกไปหาไรกินกันเหอะ”
“ครับคุณอธิปแต่ผมไม่หิวจริงๆ”
เล่นตัว !
นี่รึเปล่าคำที่ผู้ชายชอบใช้บ่อยๆกับผู้หญิงที่ชอบบ่ายเบี่ยงเล่นตัว แต่คนตรงหน้าเป็นบุรุษเพศชาย แล้วเขาจะมาสนใจทำไม
“หาอะไรทานด้วยหล่ะ”
“ครับ”
อธิปออกจากห้องด้วยท่าทางไม่ค่อยพอใจ วริณเข็นรถทำความสะอาดออกจากห้องท่านประธาน
เข็นไปเก็บที่ห้องอุปกรณ์ก่อนจะลงลิฟท์ลงไปยังชั้นล่าง ด้วยความหิว แต่ร้านอาหารที่โรงแรมค่าอาหารมันแพงไปหน่อย เขาจึงต้องออกไปกินร้านข้างปากทางด้านอก ราคาประหยัด อร่อย แถมยังอิ่มดี
“คุณอธิปค่ะ ดิฉันได้จัดการเรื่องประวัติส่วนตัวของนายวริณแล้วนะค่ะ เอกสารตามแฟ้มนี้เลยค่ะ”
“เร็วดีจริงๆนะครับ ขอบคุณมากครับ”
“ค่ะ ไม่เป็นไร ท่านประธานสั่งอะไรมาฉันก็ต้องทำเป็นธรรมดาอยู่แล้ว”
“ครับ”อริสาเดินเฉิดฉายออกจากห้อง อธิปเปิดแฟ้มประวัติของวริณดูอย่างรีบร้อน เขาไล่สายตาไปเรื่อยๆ เมื่อในใบประวัติได้เขียนไว้ว่า วริณได้มีบุตรชายวัย 8 ปีแล้ว แต่ไม่ยักจะมีชื่อภรรยาหรือว่าจะเป็นม้ายหนุ่มเขาคิด อ่านลงไปเรื่อยๆ จนได้ทราบว่าวริณเป็นเด็กกำพร้ามาตั้งแต่เด็ก อย่างนี้นี่เอง คงจะลำบากพอดูเลยสินะ แต่ผู้ชายอย่างวริณจะมีอะไรพิเศษให้เขาสนใจกัน อธิปโยนแฟ้มประวัติลงอย่างเมินเฉย ก่อนจะเดินออกจากห้องทำงาน
พิมพ์เสร็จเร็วเกินคาด แอบมานั่งพิมนิยายต้องไปอ่านหนังสือล่ะ ฝากติดตามเน้ออ
:pig4: :pig4:
-
มาลงเร็วมากกก
-
มาเจิมจ้าาาาา
เล็งคุณพ่ออยู่ละสิ่
-
555 น่ารักๆๆๆ
มาต่อเร็วๆๆน่ะ
-
ขนาดว่าไม่สนใจนะอธิปนะ
-
เป็นหนุ่มซึนอีกซินะ
:L2: :L2:
-
:กอด1: :กอด1:
-
น่าสนุกอ่ะ ท่านประธานจะแกล้งอะไรคุณพ่อบ้านอีกน้า ลุ้นๆๆๆ
-
ุคุณเจ้านายปิ๊งน้องดินของเค้าแล้วใช่มะเล่า ชัวร์เลยชัวร์ เรียกให้มาอยู่ใกล้ ๆ
แถมชวนไปกินข้าวอีก แต่ไม่ถือตัวดีอ่ะ ถือเป็นเจ้านายที่น่ารักนะ
แต่ดินอ่ะเจียมตัวมาก เดี๋ยวคุณพระเอกจะยิ่งโมโหนะเออ...ยิ่งเห็นมีลูกแล้วอีกอ่ะ :fire:
ขอบคุณค่ะ
ุ
ู
-
จะรอจ้า
สู้ๆๆๆๆๆ
-
ติดตามค่าา :mc4:
-
+1ค้า
เป็นกำลังใจให้นะคะ
-
อ๊ะๆๆ ขนาดไม่สนยังขนาดนี้แร้วถ้าสนจะขนาดไหนกานล่ะเนี่ย อิอิอิ :m3:
เนื้อเรื่องดูแร้วน่าอ่านดีค่ะ น่าติดตามด้วย จะคอยติดตามนะค่ะ อัพๆๆๆ :m4:
-
น่าติดตาม
-
ชอบอ่ะ ๆ><
เป็นกำลังใจให้น๊า *_____*
:call: :call: :call:
-
มาติดตามค่ะ....น่าอ่านมากกกอิอิ
-
สนุกดีครับชอบเรื่องวัยทำงานแบบนี้เลย
เป็นกำลังใจให้นะครับ
-
ติดตาม ๆ จร้าาาาาา
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
น่ารักจัง ชอบเรื่องแนวนี้จังเลย
ติดตามค่ะๆ +1
:mc4: :mc4:
-
ต้อนรับเรื่องใหม่อีกหนึ่งเรื่อง
อธิปติดใจวริณแล้วละสิ
-
สนใจเค้าหรออธิป ? :m12:
:mc4:
-
น่าสนใจดีครับ จะติดตามต่อไปนะ
-
:monkeysad:รันทดอ้ะนายเอกเรา
-
กรี๊ดด~ ชอบอ่าาา :impress2: :impress2: :impress2:
เป็นกำลังใจให้น๊าา แล้วจะติดตามต่อไป :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
แต่งต่อนะ จะเป็นกำลังใจให้ :bye2: o13
-
นี่ขนาดไม่ได้สนใจน่ะเนี่ย!
ยังสืบประวัติขนาดนี้
ถ้าสนใจจะขนาดไหน o18
-
ติดตามๆน่าสนุกอิอิ
-
มาต่อเร็วๆนะ รอๆๆๆๆๆ
-
★CHAPTER 2
หลังจากพักเที่ยงกินอาหารเสร็จ วริณก็รีบเข้าไปทำความสะอาดในบริษัทช่วงบ่ายงานของเขาไม่เยอะนัก ทำพักเดียวเดี๋ยวก็หยุด เงินดีแถมยังสบายถือว่าเขาโชคดีทีเดียวที่ได้ทำงานในบริษัทหรูแห่งนี้
“วริณ !”
“ครับ ท่านประธาน”ชายหนุ่มโค้งเป็นการเคารพ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นสบตากับนัยต์ตาคมดุของอธิป
“เรียก คุณอธิปสิ ดูดีกว่านะ แล้วนี่ทานอะไรมายัง ผมกำลังออกไปประชุมทำงานข้างนอก ไปด้วยกันไหม?”อธิปออกปากชวนพ่อบ้านหนุ่มให้ความสนใจจนอสิราเลขาสาวอดที่จะเบะปากไม่ได้
“คุณอธิปค่ะ เร็วเถอะค่ะ เดี๋ยวจะสาย เสียงานเสียการนะค่ะ”
“ผมกำลังคุยกับวริณอยู่”อริสาหน้าเสีย ก่อนจะจ้องวริณเขม่งด้วยความไม่พอใจ
“เอ่อ…ขอบคุณครับคุณอธิป แต่ผมก็ต้องทำงานเหมือนกัน เชิญเถอะครับ”วริณกล่าวอย่างอ่อนน้อม แปลกใจกับท่านประธานคนใหม่ที่ดูเฟรนด์ลี่กับพนักงานอย่างเขาจนเกินเหตุ
“ผมโดนคุณไล่เป็นครั้งที่สองแล้วนะ ฮ่าๆ แล้วเจอกันวันหลังนะ วริณ !”
“คะ…ครับ”
“ท่านประธานคุยกับใครอะ”
“พ่อบ้าน?”
“จริงเหรอ ? ไม่สนิทสนมกับคนแบบนั้นด้วยเหรอเนี่ย”
“ไม่หยิ่งเลยเนอะ”
“ฉันก็ไม่รู้สิ เหรอท่านประธานเป็นเกย์ยะแก”
“ว๊ายย แรงงง เดี๋ยวก็โดนไล่ออกหรอก”
“ใครจะได้ยิน!”
“เฮ้อ…”วริณถอนหายใจ ก้าวขาเดินผ่านพนักงานสาวหลายคนที่จ้องสายตาจับมาที่เขาอย่างสนใจ เขาไม่ได้คิดอะไรมากนักกับคำนินทาพวกนั้น ชายหนุ่มเดินเข้าไปเปลี่ยนชุด ก่อนทำหน้าที่ทำความสะอาดของตนอย่างเดิม
.
.
.
“เลิกงานได้แล้วหล่ะ กลับบ้านเถอะหนู”
“เอ่อ …เลิกงานแล้วครับ พอดีเพลินไปหน่อย”วริณยิ้ม เก็บเครื่องมืออุปกรณ์ในห้องเก็บของเปลี่ยนชุดเสร็จ เขาก็ออกจากโรงแรมเตรียมตัวไปรับลูกแซม นี่ก็เลยเวลาไปหลายนาที
.
.
.
“แซมม !!!”วริณโบกมือเรียกลูกชายวัย 8 ขวบของตนที่ยืนคุยกับคุณครูอยู่ แซมยกมือไหว้คุณครูก่อนจะวิ่งยิ้มยิงฟันออกมา
“คุณพ่อคร๊าบ”
“คร๊าบบ ยิ้มหน้าบานมาเชียว มีอะไรมาอวดพ่ออีกละ”
“วันนี้แซมเรียนวาดรูป คุณครูชมแซมด้วยว่าวาดรูปเก่ง ดูสิฮ่ะ แซมวาดรูปครอบครัวของเรา มีคุณพ่อ คุณแม่ แล้วก็น้องแซม”เด็กชายชูรูปครอบครัวที่ถูกระบายด้วยสีไม้อย่างสวยงามตามประสาเด็ก วริณนั่งย่องๆมองรูปของลูก ก่อนจะกอดแซมเบาๆ ครอบครัวเฟอร์เฟคแบบนี้มีบ้านหลังใหญ่อยู่ข้างหลัง แล้วก็มีคุณแม่ เขาคงให้ลูกไม่ได้ แซมโชคร้ายหรือโชคดีที่มาเจอกับพ่อจนๆอย่างเขา เลี้ยงดูขาดๆเกินๆ และมีเขาเป็นหลักของครอบครัวเพียงคนเดียว
“น่ารักมากเลยครับ ลูกพ่ออ”
“พ่อดิน แล้วแม่แซมหล่ะ แม่ไปไหนครับ”เด็กน้อยถามหน้าเศร้า วริณหน้าชาตลอดเวลาที่เขาเลี้ยงดูแซมเด็กชายก็ไม่เคยถามถึงแม่ของเขา
“แม่แซมเหรอ เขาอยู่บนสวรรค์ไงครับ บนท้องฟ้า”เขาชี้ไปบนท้องฟ้าสีครึ้มฝน ใกล้จะมืดแล้ว แซมเงยหน้ามองตาม
“แม่ไปอยู่บนท้องฟ้าได้ไง พ่อดินเรียกแม่ให้ลงมาหาแซมหน่อยสิ แซมอยากเห็นหน้าแม่”เด็กน้อยเริ่มงอแง วริณทำตัวไม่ถูก ก่อนจูบหัวแซมเบาๆ
“แม่เขาลงมาไม่ได้หรอกแซม…เดี๋ยวแม่ขาหักนะ…โดดลงมาจากฟ้าหนะ”
“ฮ่าๆๆ พ่อดินพูดอารายเนี่ย แซมหิวแล้ว วันนี้เราออกไปหาไรกินข้างนอกนะป๊านะ”
“คร๊าบบ คุณชายยย”พ่อลูกสองคนยืนหัวเราะให้กัน ก่อนเด็กชายจะขึ้นซ้อนท้ายมอเตอร์ไซต์คุณพ่อยังหนุ่ม วริณขำกับคำพูดของเขาเล็กน้อย ให้ตายเถอะ พูดแบบนี้เด็กอนุบาลยังไม่เชื่อเลย
.
.
.
“พ่อดิน แซมอยากกินก๋วยเตี๋ยวร้านนี้ๆ”
“ครับๆ นิ่งๆ เดี๋ยวรถก็ล้มหรอก”วริณจอดรถลงข้างทาง แซมลงจากรถมอเตอร์ไซต์วิ่งเข้าไปสั่งก๋วยเตี๋ยว วริณนั่งรอลูกชายที่โต๊ะ ก่อนจะยกน้ำขึ้นดื่ม
“แซมสั่งให้พ่อดินแล้วด้วยนะ”
“ครับๆ นั่งดีๆ อย่าซน”
“ฮ่ะ!!!”
“ก๋ยวเตี๋ยมมาแล้วจ้า”
“ขอบคุณฮ่ะ”เด็กชายตอบ มองชามก๋วยเตี๋ยวควันกรุ่นๆตาวาว
“ระวังร้อนนะแซม”วริณดุเจ้าลูกชายเบาๆ ก่อนจะหยิบช้อนและซ้อมให้
“พ่อเลิกดุแซมแล้วก็กินก๋วยเตี๋ยวเข้าไปได้แล้ว”แบร่ !
“เจ้าแซม เดี๋ยวนี้เอาใหญ่เลยนะ”วริณขึ้นเสียงดุ แต่แซมก็ยังยิ้ม และหัวเราะ วริณหน้ามุ้ยก่อนจะก้มหน้าก้มตากินอาหารของตนไป เช่นเดียวกับแซม
“คุณหนูวันนี้จะออกไปไหนเหรอค่ะ”สาวใช้ถามเมื่อเห็นเจ้านายคนเดียวของตนที่เหลืออยู่แต่งตัวดูดีออกจากคฤหาสน์ หลังใหญ่ พร้อมกับรถสปอร์ตสองประตูที่เพิ่งถอยมาได้ไม่กี่ชั่วโมงนี้
“ผมเพิ่งกลับมาได้ไม่กี่วัน อยากลองเที่ยวเมืองไทยดูบ้างหนะครับ”อธิปตอบพลางควงลูกกุญแจรถในมือ
“ดึกๆดื่นๆแบบนี้ไม่มีที่เที่ยวหรอกค่ะ นอกจากผับ หรือบาร์…เอ่อ…ป้าลืมไปว่าคุณหนูยังหนุ่มยังแน่น ก็ต้องมีเที่ยวบ้างงั้น ขับรถดีๆนะค่ะ”ป้าอร สาวใช้เก่าแก่ของตระกูลเอ่อยอย่างห่วงใย
“ครับ งั้นผมไปก่อนนะครับ”
“ค่ะ คุณหนู”
‘น่าเบื่อ !!!’
อธิปคิด มุ่งหน้าขับรถไปตามถนนใหญ่ วันนี้เขาไปประชุมนอกสถานที่มีแต่พวกคนแก่และพวกบ้างานน่าเบื่อ ทุกอย่างดูเป็นพิธีการ คนอย่างอธิปจะต้องปั้นหน้าเป็นคนใจเย็นจนถึงเมื่อไหร่กัน!?
‘ขอปลดปล่อยหน่อยดีกว่า’
อธิปยิ้มเมื่อความคิดชั่ววูบแปล๊อบเข้ามาในสมองกะจะไปดื่มเฉยๆ แต่คืนนี้คงจะหนักกว่าดื่มเป็นแน่
ติ๊ดดดดดดด ติ๊ดดดดดดด !!
‘โหล ! ไอ้ไฟคืนนี้เจอกันที่ผับ***นะโว๊ยๆ เร็วๆอย่าช้า’
‘อืมๆ นี่กูกำลังขับรถอยู่แค่นี้นะ’
‘อืม’
“เฮ้ยยย !!!”
เอี๊ยดดดดด !
อธิปกดเบรกค้างไว้ จนรถหยุดลง ชายหนุ่มกระฟัดกระเฟียดลงจากรถ มองรอยข่วนเล็กๆที่เกิดจากรอยอุบัติเหตุเมื่อชั่วครู่
“นี่แก ทำบ้าอะไรเห็นบ้างไหมว่ารถฉันเสียหายไปหมดเลย”อธิปโวยวายเมื่อคนตรงหน้าพยายามลุกขึ้นและยกมอเตอร์ไซต์ที่ล้ม เพราะความโกรธ อธิปไม่คิดอยากจะเข้าไปช่วยเลยซะนิด
“เอ่อ…ผมขอโทษจริงๆนะครับ ผมกับลูกไม่ได้ตั้งใจจะชนรถคุณ” วริณปัดเศษฝุ่นเศษหญ้าที่ติดอยู่บนตัวลูกพลางยกมือไหว้ขอโทษคนตรงหน้า
วริณ !!!
โลกกลมเกินไปแล้ว!
“คำขอโทษของแกมันชดใช้อะไรได้ไหมฮ่ะ!! ดูรถฉันสิ ฉันเพิ่งถอยมาใหม่ๆ ราคาไม่รู้กี่ล้านพวกแกจะเอาอะไรมาชดใช้ !?”อธิปกระแทกเสียง เพียงเพราะแว่นตาสีดำหนาปกปิดใบหน้าของชายหนุ่มไว้ วริณจึงไม่รู้ว่าคนที่ยืนตะคอกตนอยู่นั้นเป็นท่านประธานหนุ่มที่เพิ่งชวนเขาออกไปประชุมพร้อมกัน
“ป๊า ~ แซมกลัว”
ป๊า!? ลูกเหรอ น่าตาดีทั้งพ่อและลูกเลยนะเนี่ย
“ไม่ต้องกลัว ไม่เจ็บใช่ไหม”วริณโอบกอดปลอบขวัญแซมเบาๆ เมื่อเห็นว่าเด็กน้อยหน้าซีดด้วยความกลัว
“อือ..ฮ่ะไม่เป็นอะไร”
“คุณ! ผมไม่มีปัณญาไปชดใช้อะไรให้คุณหรอกนะ เอาเป็นว่าผมขอโทษละกัน อย่าเอาเรื่องเราเลยนะครับ”
น่าสงสาร…น่าแกล้ง
“ว่าไงนะ ! รถฉันเป็นรอยขนาดนี้แล้วแกยังมีหน้าบอกให้ฉันยกโทษให้อีกเหรอ?”
ไม่ยกโทษหรอก
“แต่นั้นมันแค่รอยข่วนเล็กๆเอง…”
“ไม่รู้แหละ คุณต้องชดใช้ให้ผม !”
“คุณต้องการเท่าไหร่”ถึงพูดไปแบบนั้นก็เถอะ ยังไงก็ไม่มีตังค์ไปจ่ายเขาอยู่ดี
“100,000 บาท ถ้วน !”
“หา ! นี่คุณ รอยนิดเดียวมันจะมากเกินไปแล้ว ผมไม่มีปัญญาไปจ่ายหรอก คุณก็ดูร่ำรวย ไม่คิดเลยว่าจะมารีดไถเงินกับคนจนๆอย่างเราอีก”
“ไม่รู้แหละ คุณต้องจ่ายผมไม่งั้นผมจะแจ้งความและก็ฟ้องร้องคุณ”
“บ้าไปแล้วเหรอคุณ !”
“พรุ่งนี้ผมจะไปเอาเงิน 100,000ที่บ้าน คุณ เตรียมเงินไปด้วยหล่ะ อีกอย่างห้ามตุกติก ไม่งั้นผมฟ้องคุณแน่! ไปนะครับ วริณ”อธิปยิ้มส่งท้ายก่อนจะเคลื่อนที่รถสปอร์ตหรูออกไป ทิ้งไว้ให้ชายหนุ่มยืนกุมขมับอยู่ข้างถนนกับลูกชาย
“เค้ารู้จักชื่อปะป๊าด้วยฮ่ะ”
“โอ๊ยย พ่อจะบ้าตายแซม จะเอาเงินที่ไหนไปจ่ายเขา ติดคุกหัวโตแน่ๆ ทุกวันนี้ก็ไม่มีจะกินอยู่
แล้ว ฟ้าจะกลั่นแกล้งอะไรเราสองพ่อลูกอีก”
“พ่อฮ่ะ…”
“ไม่เป็นไร แซมเรากลับบ้านเถอะ”
“ฮ่ะ”
ซวย ! เงินตั้ง 100,000บาท จะเอาปัญญาที่ไหนไปจ่าย!!
แต่เอ๊ะ…ผู้ชายคนตะกี้รู้จักชื่อเราได้ยังไง?
น่าสงสารคุณวริณ ...
ยังไงก็ฝากติดตามกันด้วยนะค่ะ ขอบคุณค่ะ ^^ :กอด1: :กอด1:
-
โธ๋ แค่คนทำควาสะอาด จะมีปัญญาหาเงินจากไหนตั้ง 1 แสน
คุณอธิปก็นะ ไปแกล้งเขาทำไม
แน่นๆ จะไปเอาเงินที่บ้านเขา
หรือมีจุดประสงค์อื่น ^^
-
อธิปขี้แกล้ง จับวริณทำเมียเลย จะได้หลุดค่าหนี้ 555+
-
คุณเจ้านายต้องคิดอะไรสักอย่างแน่นอน
เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ
-
555 วริณ รู้ แล้ว คง อึ้ง
-
แกล้งเรียกเงิน ที่แท้ต้องการเป็นข้อผูกมัดเค้าใช่ไหม 555 โว๊ะ ชื่อคล้องกันเลย พ่อดิน ประธานไฟ ^^
-
เงินไม่มี เอาตัวไปขัดหนี้ก่อนได้มะ
555555 :haun4:
-
เรื่องนี้น่ารักดีค่ะ :o8: ว่าแต่คุณอธิปไปขู่วริณแบบนั้นมีจุดประสงค์อะไรหรอเปล่า....
เป็นกำลังใจให้ค่า~ มาต่อเร็วด้วยเน้อ
-
เริ่มโหดแล้ว
-
อธิปก็ขี้แกล้งจัง
-
เเกล้งเขาเพราะปิ๊งรึป่าวค่ะพระเอก??
-
น่าสงสารจัง
-
น่าสงสารป๊ะป๊าจัง :monkeysad:
อย่างนี้จะเอาเงินที่ไหนไปใช้เขาละเนี่ย
-
:monkeysad:
ป๊าผู้น่าสงสาร โดนแกล้งอะ
:pig4:
-
อย่าแกล้งกันแบบนี้สิเจ้านาย
-
วริณน่าสงสารอ่า :monkeysad:
ว่าแต่เอาแค่เงินอย่างเดียวเหรอค่ะ???? o18
-
ไปแกล้งวริณเค้าทำไมมม
แต่ก็น่าแกล้งดีนะ คึคึ :o8:
-
โหยย คุณเจ้านายมาแกล้งงี้
ขวัญเสียนะค่ะ 55
น่าอ่านต่อมากเลยจ๊ะ มาต่อไวๆนะค่ะ
-
ใจร้ายที่สุดทำวริณได้ลง ฮือๆๆๆ
-
555+แหม ทำตัวน่าแกล้งจังนะวริณดูซิอธิปทนไม่ไหวเลยแกล้งซ่ะ :-[
เอ๊ะๆ หาเรื่องจะไปบ้านวริณล่ะไม่ว่า หึๆ แบบนี้ต้องมีใช้หนี้แบบพิเศษๆแร้วซิ :laugh:
-
มารอนะจ๊ะ
-
น่ารักอ่ะ มาต่อไวไวนะคุณยาย ><
-
เรื่องน่่ารักจัง มาต่อไวๆนะ รอๆๆๆๆ
:3123: :3123: :3123: :3123: :3123: :3123:
-
★CHAPTER 3
วริณกล่อมแซมให้นอน เดินออกจากบ้านด้วยความกังวล ชายหนุ่มเดินวนไปมาอยู่นาน ก่อนจะทรุดนั่งลงหน้าบ้านชันเข่าฟุบหน้าลง วริญเขากำลงร้องไห้…
เงินตั้ง 100,000 จะเอาที่ไหนไปให้!
ผู้ชายคนนั้นโรคจิตชะมัด…วริณถลกกางเกงนอนของเขาขึ้น รอยแผลถลอกเล็กๆซึมขึ้นมาเป็นรอยเลือดแดง เขาใช้มือปัดน้ำเลือดออก ก่อนจะเงยหน้ามองจันทร์ที่อยู่บนท้องฟ้า พรุ่งนี้ถ้าเมื่อจันทร์ลับหายจากขอบฟ้าไป…เขาจะมาไหม ผู้ชายคนนั้น แต่เขาจะมาได้ยังไง เพิ่งเจอกัน จะรู้จักบ้านเราได้ไง เป็นไปไม่ได้หรอก … วริณปลอบใจตัวเอง ลุกขึ้นปิดประตูเข้าไปนอนในบ้าน…
“ป๊าา ตื่นๆๆ มีใครมาเคาะประตูหน้าบ้านก็ไม่รู้”เด็กชายพยายามเขย่าผู้เป็นพ่อให้ตื่น เมื่อวริณยังนิ่ง แซมก็ยิ่งเขย่าให้แรงขึ้น เสียงเคาะประตูพร้อมกับเสียงโวยวายของผู้ชายคนหนึ่งก็ตะโกนเข้ามาเรื่อยๆ เด็กชายทำตัวไม่ถูก สุดท้ายก็ร้องไห้ออกมาด้วยความกลัวแทน
“ฮือออๆๆ ทำไมพ่อดินไม่ตื่น…พ่อฮ่ะ ป๊า…”
ก๊อก ๆ ก๊อก
“ฮือออๆๆ พ่อดินตื่นสิ แซมกลัว”เด็กชายร้องไห้กอดผู้เป็นพ่อ วริณขยับตัวเมื่อได้ยินเสียง่องแง่งอยู่ใกล้ๆหู เมื่อลืมตาขึ้นก็เห็นแซมกำลังร้องไห้ วริณรีบลุกขึ้นรู้สึกหนักอึ้งไปทั้งตัว ดึงตัวลูกชายกอดประโลม
“เป็นไรอะแซม ร้องไห้ทำไม ใครทำอะไรลูกอื้อ?”
“ป๊า ไม่ยอม อึก..ตื่นแซมปลุกอยู่หลายที”
“นี่คุณ ! คิดจะเบี้ยวผมเหรอฮ่ะ !!!”
“ใครอะแซม”วริณถามลูกน้อยก่อนจะเกลี้ยน้ำตาที่แก้มให้ พลางหันตามเสียงตะโกนที่แว่วมาจากหน้าบ้าน
“ไม่รู้…คนเมื่อวานเหรอเปล่าฮ่ะ เขาจะมาเอาเงินที่เรา”
“แซมไปล้างหน้าซะนะ เดี๋ยวป๊าไปคุยกับเขาแล้วจะไปส่งเราที่โรงเรียนนะ”
“ฮ่ะ”แซมวิ่งเข้าไปในห้องน้ำ วริณลุกขึ้นก่อนจากที่นอนด้วยความลำบาก เมื่อไข้พิษเริ่มรุมเร้าเขาอีกแล้ว
แกร๊ก…
“ออกมาแล้วเหรอ!?”
อธิปในคราบหนุ่มแว่นดำตะคอกเสียง เขาไม่พอใจเล็กน้อยที่วริณเปิดประตูออกมาช้า เพราะเขาอุสส่าตื่นเช้าเพื่อมาหาวริณแท้ๆ ไม่ใช่สิ เพื่อมาทวงเงิน 100,000 ที่วริณต่างหาก
“คุณรู้จักบ้านผมได้ไง”วริณถามอย่างแปลกใจเมื่อเห็นหนุ่มแว่นดำเมื่อคืนยืนรออยู่หน้าบ้านเขา
“นั้นมันเรื่องของผม แล้วไหนหล่ะ เงิน 100,000”อธิปวางมาด ข่มขู่วริณ ชายหนุ่มกลืนไม่เข้าคายไม่ออก ก็คนมันไม่มีเงิน
“ผมไม่มีจะให้”
“พูดงี้ได้ไง ดูรถผมเสียหาย ถ้าคุณไม่ขับรถปาดหน้าผม เรื่องมันคงไม่เกิด”
อธิปชี้ไปที่รถสปอร์ตของตนที่จอดอยู่ข้างหลัง ทั้งอธิปและรถสปอร์ตหรูไม่เหมาะที่จะมาจอดอยู่หน้าบ้านโทรมๆของวริณแม้แต่น้อย
“ก็แค่รอยข่วนนิดเดียว…”วริณพูดเสียงแหบแห้ง เขาเงยหน้ามองชายแว่นดำตรงหน้า ไม่มีเงินจะให้…
“คุณต้องรับผิดชอบ”อธิปขึ้นเสียงข่มขวัญวริณ ชายหนุ่มหน้าซีดเผือก อธิปสังเกตเห็นได้ เพราะวริณเป็นคนผิวขาว แก้มจะแดงเพราะเม็ดเหงื่อร้อน แต่วันนี้แปลกที่เจอ หน้าวริณซีดจนแทบไม่มีสี
“ผมไม่รู้จะรับผิดชอบให้คุณยังไงนอกจากคำขอโทษ”
“ชดใช้หนี้สิ ขายตัวคุณให้ผมเป็นไง”อธิปท้าทายแกมดูถูก เขาไม่ชอบที่อยู่ของวริณ ไม่ชอบแม้แต่ความสงบเสงี่ยมเจียมตัว ไม่ชอบที่เขายากจะยิ้ม เข้าถึงยาก เป็นแบบนี้ก็ดี เพราะมันน่าสนใจ
“นี่คุณ !!”วริณหน้าเสียกึ่งโมโห ถึงเขาจะยากจน แต่เขาก็ไม่อยากขายตัว ถึงแม้ความคิดนี้จะแปล๊บเข้ามาในสมอง การขายตัวก็ไม่น่าเสียหายอะไร แต่นั้นมันก่อนที่เขาจะเจอแซม ก่อนหน้าที่เขาจะเจอทารกน้อย วริณจึงหยุดความคิดบ้าๆนี่เสีย
“ความคิดดีหล่ะสิ ผมพูดจริงนะ ขายตัวคุณให้ผม แล้วคุณจะสบาย”อธิปแหย่ ยิ่งพูดวริณก็ยิ่งหน้าแดงไม่รู้ว่าโมโห เหรอคิดอะไร
“ออ…ลืมไป ลูกชายคุณก็จะสบายด้วยไง งานสบายๆไม่ยาก แถมเงินยังหนักอีกนะ ส่วนเงิน100,000 ผมก็จะไม่คิดเอาความกับคุณ”เห็นวริณ อธิปก็ยิ่งอยากแกล้ง เมื่อคนตรงหน้ายังไม่ได้ตอบโต้อะไร แค่อ้าปากพะงาบแต่ก็ไม่พูดอะไรต่อ
อธิปยังเฝ้ารอจากปากชายหนุ่ม
“ผม…ไม่ขาย! ผมมีงานทำ อีกซัก7-8 เดือนผมคงมีเงินไปคืนคุณ”วริณนิ่งคิด เขามีงานที่บริษัทให้ทำถึงเงินเดือนมันจะเยอะ แต่เยอะสำหรับเขาก็คือแค่ใช้จ่ายอยู่รอดได้ ไม่ใช่เหลือเฟือขนาดเอามาจ่ายฟุ่มเฟือย อีกทั้งตอนนี้แซมก็เข้าโรงเรียนแล้วด้วย เขาต้องประหยัด
“ผมรอนานขนาดนั้นไม่ไหวหรอกคุณ”
“งั้นผมก็ไม่มีเงินให้คุณ!”
“เงินผมไล่คุณออก วริณ!”
“คุณ !!!”วริณตาค้างเมื่อชายหนุ่มถอดแว่นสีดำสนิทออก เผยใบหน้าที่คุ้นเคยเมื่อวันก่อน วันแรกที่เขาไปทำงาน
“สวัสดีครับ คุณพ่อบ้าน” อธิปยิ้มอย่างเป็นมิตร รอยยิ้มเสแสร้ง
“คุณ !! ท่านประธาน”วริณเบิกตากว้างอย่างไม่เชื่อในสายตา วริณเคยคิดว่าอธิปเอ็นดูเขาแต่ตอนนี้เขาคิดผิด อธิปใจร้าย!
“ตกใจขนาดนั้นเชียว”
“คุณ!!!...บ้าไปแล้ว”วริณอยากจะแผดร้อง เขาโดนไล่ออกจากงานแถมยังติดหนี้บ้าบอของอธิป ค่าเทอม ค่าเช่าบ้าน เดี๋ยวนี้งานก็หายาก…
ทำยังไงดี…
“มาเป็นพ่อบ้านของผมสิ ขายตัวคุณให้ผม”อธิปพูดอีกครั้ง ไม่รู้ว่าเขาจะเลือดเย็นไปได้อีกนานแค่ไหน เมื่อคนตรงหน้ามีแววตาคล้ายกับเจ็บปวด เขาไม่ควรเล่นตลกกับความรู้สึกของคน
“พ่อบ้าน?...ขายตัว?”วริณถามอย่างงงสัย อธิปให้เขาขายตัว แต่บอกให้เขาไปเป็นพ่อบ้าน
ไม่ใช่ว่าเขาอยากขายตัวให้อธิป แต่แค่ไม่เข้าใจจุดประสงค์ของคนตรงหน้านักที่จะหาเรื่องเขา
ขายตัว ก็ขายแรงงานให้เขาไง อธิปคิด ก่อนจะหน้าแดงออกมาเล็กน้อย เมื่อคิดถึงความหมายที่ส่อไปอีกแง่ เขาไม่มีเจตนาคิดอย่างนั้น แค่อยากให้วริณเข้ามาเป็นพ่อบ้านที่คฤหาสน์เขา ดูแลเด็กน้อยนั่น แล้วก็มีวริณอยู่ใกล้ๆ คอยรับฟังคำฟังของเขา
“ฉันหมายถึงให้นายมาเป็นลูกน้องของฉัน เป็นพ่อบ้านรับฟังคำสั้งฉันเพียงคนเดียว และเข้ามาอยู่กับฉัน เรื่องส่วนอย่างมานั้นผมค่อยคิดอีกที”อธิปแจ้ง เมื่อวริณได้ยินประโยคสุดท้ายก็ต้องเบิกตา ใจพลอยเต้นผิดจังหวะไปด้วย ถึงวริณอายุจะมากจวนจะเลขสามแต่ถึงงั้นก็เถอะเขายังไร้เดียงสานัก
“ถ้าผมไม่ไป”
“คิดเอาเองหล่ะกัน…แล้วก็ควรคิดถึงลูกนายด้วย อยู่กับฉันงานหนักหน่อยแต่ก็สบาย ลูกของนายก็จะได้เรียนโรงเรียนดีๆ”
วริณกรุ่นคิด เพื่อลูกแซมเขาสละได้ เพราะตลอดชีวิตของเขา เขาไม่มีญาติพี่น้องที่ไหน เขาเป็นแค่เด็กกำพร้าที่โดนแม่ทิ้ง เรียนมาเขาก็ไม่มีเพื่อน เพราะความจน จึงไม่มีใครอยากสละตัวมาเป็นเพื่อน วริณในสายตาเพื่อนสมัยก่อนก็เหมือนตุ๊กตาหรือของเล่น เอาไว้ทำอะไรก็ได้ ตามเริงรมย์ใจ ถึงแม้เขาจะร้องไห้บ้าง แต่ความลำบากทำให้เขาเข้มแข็ง อะไรเฉยได้ก็ควรเฉย
“ผมจะ…ขะ…เป็นพ่อบ้านให้คุณ”อธิปลอบยิ้มอย่างดีใจ ในที่สุดเขาก็ได้ตัววริณมาจนได้ วริณเดินเข้าไปในบ้าน พร้อมกับจูงมือเด็กน้อยออกมา อธิปมองชุดเด็กน้อยในโรงเรียนอย่างพิจารณา ลูกของวริณหน้าไม่ยักเหมือนวริณสักนิด แต่ก็ดูน่ารักใคร่ หรือจะเหมือนไปทางแม่ของเด็กกัน
“จะไปไหน”อธิปเอ่ยปากถาม เมื่อเห็นวริณคร่อมมอเตอร์ไซต์
“ผมจะไปส่งแซม”
“ไม่ต้อง ไปกับผม”อธิปเดินเข้าไปดึงตัวของวริณออก ลากไปที่รถพร้อมกับแซมที่จับมือวริณอยู่มองตามอย่างงงๆ
อธิปก็เหมือนเพื่อนสมัยเด็กของวริณ เขามักถูกมองข้ามความรู้สึกอย่างน่าใจหาย
ทั้งๆที่วริณก็ด้อยไปกว่าพวกเขาทุกอย่าง แต่ไม่รู้อะไรทำให้เขามีจุดสนใจสำหรับการแกล้งนัก
ฉะนั้นอะไรที่ทนก็ก็ควรเฉย ทนได้ไม่ได้เขาก็ควรจะเฉยไว้
วริณบางทีก็น่าสงสาร บางทีก็เข้มแข็ง เพราะเขามักจะเฉยชากับความรู้สึกต่างๆ…
จนตัดสินไม่ได้ ว่าเขาน่าสงสาร หรือน่ายินดีกันแน่
ที่เป็นคนไร้การตอบสนองได้ถึงเพียงนี้…
อัพช้าไปไหม? แอบคิด พอมาดูอีกที เราเพิ่งอัพไปเมื่อวาน = ="
เห็นมีคนเข้ามารอ แล้วบอกให้อัพไวไว จึงจัดไปให้เลยค่ะ
ตอนนี้อ่านแล้วอย่าเพิ่งเศร้าไปกับวริณเลยนะค่ะ อิอิ
อธิปใจร้ายเกินไปปล่าวเนี่ย อันนี้คนเขียนก็ไม่รู้ฮ่าๆ
แต่ยืนยันเรื่องนี้ไม่ร้ายแน่นอน อิอิ (แอบสปอยซะงั้น- -*)
จะมาอัพ อีกทีก็วันศุกร์ละกันเนอะ เพราะนิยายอีกเรื่องยังมะอัพเลย 555
ชอบไม่ชอบ มีคำผิดตรงไหนก็ติกันกันได้นร๊าา :man1: :กอด1:
-
ชีวิตวริณเศร้าจริง ๆ ค่ะ หวังว่าคุณเจ้านายจะไม่ทำใ้หพ่อบ้านของเราเสียใจนะ ยิ่งอารมณ์ร้อนแถมปากร้ายอยู่ด้วย
เอาใจช่วยสองพ่อลูกสุดตัว อยากให้มีความสุขกัน...คุณเจ้านายน่ารักที่มาหาแต่เช้านี่แหละ คิดถึงล่ะเซ่ อิอิ :impress2:
ขอบคุณค่ะ
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
เพิ่งเข้ามาอ่าน
ขอบอกว่าชอบเรื่องแนวนี้อ่ะ สนุกมาก
+ เป็ดเป็นกำลังใจให้คับ รออ่านตอนต่อไป
-
ง่ายดีนะคุณประธาน
เรื่องราวชักเข้มๆ
รีบมาต่อนะค่ะ
-
แอบวิ่งไปเตะรถอธิป
เอาปากกาขีดสีรถ เอาไขควงเจาะลมยาง
หมั่นไส้มันอ่ะ
-
ชอบๆๆ จะรอนะ อย่าลืมมาต่อหล่ะ
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
อธิปทำตัว
สงสารดินจัง
ไม่สบายแน่ๆอ่ะ
-
ชอบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ :impress2: :impress2: :impress2:
มาต่อเร็ว ๆ เน้อ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
:impress3:ชีวิตวริณน่าสงสารมากเลยอะ ปล. เพิ่งเข้าาอ่านอะชอบนะแล้วจะรอน้า :bye2: :bye2:
-
อยากอ่านต่ออะ กร๊าซซซซซซซซซซซ
-
สั้นไปอยากอ่านอีก
-
เหอะๆๆๆ ได้ตัวไปแร้ว :z1:
-
อยากอ่านอีก จะรอทุกวันเลย อิอิ
-
== เอิ่้ม คุณพระเอกเหมือนจะใจร้ายนะ แต่ก็ไม่เท่าไหร่
เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ
-
:กอด1:
-
เอาใจช่วยวริณค่ะ
-
ว้ายยยยยยยยยยยยยย
วริณไปอยู่บ้านอธิปแล้ว
คราวนี้อธิปก็ทำการอะไรก็ได้อ่ะดิ หึหึ :z1: :z1:
-
สนุกอ่าา o13
ีรีบๆมาต่อนะคะ
-
คุณอธิป โหดแแต่แอบน่ารักน๊าาา หาเรื่องอยากให้วริณมาอยู่ใกล้ๆน่ะสิ
อืม....ว่าแต่ อยากให้วริณมาดูแล หรืออยากดูแลวริณกันแน่เนี่ย
:m3:อร๊ายยย.....ไม่อยากนึกถึงตอนเข้าไปเป็นลูกน้องส่วนตัว ไปเป็นพ่อบ้านที่คฤหาสถ์เลย ว่าจะน่ารักกันขนาดไหนเนี่ย
อธิปถึงจะดูโหดไปบ้าง แต่ก็แฝงไว้ด้วยความหวังดี จิตใจดี พระเอ๊ก..พระเอกอ่ะ (เอ๋..หรือนายจะหวังอย่างอื่น??? อธิป :z1:)
อัพวันละตอน หรือวันเว้นวันตอนก็ได้ทั้งนั้นค่ะ เรื่องไหนสนุกมาก คนอ่านก็อยากอ่านทุกวันเท่านั้นเอง :impress: :impress: (ส่งสายตาอ้อนวอน)
เอาตามที่คุณ SungMinKRu สะดวกเลยค่ะ รอวันศุกร์ค่ะ (อยากอ่านตอนต่อไปอีกแล้ว หุหุ)
-
สนุกดีฮะ
แต่เสียดายที่วั้นไปหน่อย
ปล.เริ่มรู้สึกเกลียดคุณเจ้านายขึ้นมาตะหงิดๆแหะ!
-
วริณน่าสงสารจังง :o12:
คุณอธิปโหดกึ่งน่ารักมีแววหึงโหดป่าวหว่านิสัยแบบนีเ้ o18
-
ปูเสื่อแปะด้วยคน ><//
ชอบเรื่องนี้จัง วริณสู้ๆ!
-
เป็นกำลังใจให้วริณ
:L2: :L2:
-
รออ่านตอนต่อไป o13 o13
-
อร๊าย~ชอบแนวนี้ที่ฉุดเยย(http://www.thaiboyslove.com/webboard/Smileys/Smilies/index2.gif) ว่าแต่อธิปได้ตัววริณไปแล้วจะเอาไปทำอะไรน้า~อยากรู้ มาอัพเร็วๆนะคะ o13
-
วริณช่างน่าสงสาร :monkeysad:
-
ได้ตัววริณแล้ว ท่านประธานจะแกล้งอะไรอีกน้า สนุกอ่ะ
-
+1 จ้าาา
สนุกจัง แอบชอบคุณอธิป อิอิ
:z2: :z13:
-
เนี้อเรื่องสนุกจัง
มาอัพไวไวนะค่ะ o13 o13
-
มาฝากตัวอ่านค่ะ :L2:
อธิปน่า :z6: มากๆ โมโห แกล้งกันเกินไปละ :angry2:
:pig4: นะค้า
-
ขอบคุณที่มาต่อให้ครับ
อย่ามาม่ามากนะครับ
ชีวิตจริงเจอมาเยอะ
ขอแบบว่าอ่านแล้วยิ้มได้
จะเป็นพระคุณอย่างยิ่งครับ
-
:monkeysad:เจ้านายใจร้าย วริณป่วยอยู่น้า จับตัวอุ่นๆไม่รู้รึไง
-
ขี้แกล้งอ่ะ !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
:m17: :m17: :m17: :m17: :m17:
-
มาต่อเยอะๆจิ
-
สนุกคร๊าาา อยากอ่านต่อ
-
อธิปโมโหแล้วน่ารัก 555 . วริณดูซื่อ ๆ ดี 55
-
คงได้เป็นมากกว่าพ่อบ้านแน่ๆ :haun4:
-
เศร้าจังเลยอะ
-
อธิปได้ตัววริณไปแล้ว
-
อัพด่วนๆ ชอบๆ o13 o13 o13 :z13:
-
เจ้าเล่ห์นะ
-
จะฉุดเขาไปไหนอ่ะ
วริณมีลูก ไม่มีเมียนะ
แต่คงจะมีสามี เหอะ^^
-
สนุกมากกกกกกกกกกก >< ชอบเรื่องแนวนี้มากค่ะ. :impress2: :impress2: ตอนนี้ติดทุกเรื่องที่นักเขียนแต่งเลยอ้ะ :-[ :-[ ชอบเรื่องแบบนี้จัง แบบบีบหัวใจมันซึ้งดีอ้ะ. แต่งแบบนี้ไปนานๆนะค้า ใครไม่ชอบแต่เราชอบนะมาม่าอ้ะ. 5555555 :haun4: ติดตามเสมอเป็นกำลังใจให้ เย้เย้ :กอด1: ปล . คิดถึงคู่วินกัสจัง :z1:
-
พึ่งผ่านไปวันเดียวแต่อยากอ่านอีก
-
เพิ่งเข้ามาอ่านใหม่ สนุกมากๆเลยค่ะ :m11: :m11: :m11:
-
จะติดตามต่อไปครับ
-
เข้ามาอ่านด้วยคน อิอิ
เนื้อเรื่องสนุกมากกกกกกกกก
อยากอ่านต่ เพราะฮะนั้น มาต่อเร็วๆน้าาา
-
ไปขู่วริณจนเขากลัวไปหมดแล้วนายอธิป
-
owo มาเม้นเพื่อนเทอจ๊ะ~ เบเบ่ >3< อัพไวๆนะ :call: :call: :call:
-
★CHAPTER 4
“พ่อดินฮ่ะ คุณลุงคนนี้เขาเป็นใครเหรอฮ่ะ”แซมดึงแขนผู้เป็นพ่อ ก่อนจะกระซิบที่หูวริณอย่างเบาที่สุด อธิปหันหน้าไปมองท่าทีของเด็กน้อย พลางขมวดคิ้ว
“เรียกคุณอาสิ ฉันไม่ได้แก่ขนาดนั้นซะหน่อย”
“คุณอา?...แล้วคุณอาเป็นใครเหรอฮ่ะ”น้ำเสียงใสแจ๋วของแซมเอ่ย มองคุณลุงที่ขับรถอยู่ข้างๆอย่างสงสัย เขาไม่ได้เป็นผู้ชายที่ทวงหนี้พ่อดินของเขาเหมือนวานหรือ? แล้วเขาเป็นใครกันนะ เพื่อนของดิน? พ่อดินบอกว่าพ่อดินไม่เคยมีเพื่อน
“เป็นเจ้านายของพ่อดิน หนูไง”
“เจ้านายหรือฮ่ะ…”วริญปิดปากแซมกลัวว่าเด็กน้อยจะพูดมากแล้วทำให้ อธิปขัดใจ และรำคาน
“ถึงแล้ว ผมขอตัวไปส่งลูกก่อนนะครับ”วริญลงจากรถ แซมหันไปไหว้ให้อธิปก่อนจะวิ่งเข้าโรงเรียนไม่ลืมที่จะโบกมือบะบ๊ายให้วริณดังเคย
“ลูกชาย? ของใคร?”อธิปถามเมื่อวริญเข้ามานั่งในรถ สีหน้าเรียบเฉย
“แซม ลูกชายของผม”วริณตอบ หันหน้าไปมองนอกหน้าต่าง
“แล้วแม่เด็กหล่ะ”อธิปถามอย่างใจเย็นเมื่อเห็นท่าทีเฉยเมยของชายหนุ่มข้างๆ
“ผมก็ไม่รู้”วริณตอบ พลางส่ายหน้าเบาๆ
“หา!? นี่นายไปเอาเด็กที่ไหนมาเลี้ยง ถึงไม่รู้ว่าแม่เด็กเขาเป็นใคร”
“แซมไม่ใช่เด็กที่ไหน เขาเป็นลูกของผม!”วริณขึ้นเสียงหน้าแดง ก่อนจะรีบก้มหน้าลงเมื่อสบตากับนัยน์ตาดุๆของอธิป
“งั้นผมพอเข้าใจละ แล้วนี่กินอะไรมายัง หิวรึเปล่า หน้าตาดูไม่ดี”อธิปถามอย่างหวงใยเมื่อพ่อบ้านหนุ่มของเขานั้น หน้าซีดเซียว ดูเหมือนไม่ค่อยจะสบาย
“ผมยังไม่หิว คุณกำลังจะไปไหนเหรอ”วริณมองไปยังทางข้างหน้าที่ไม่คุ้นเคย อธิปยิ้มก่อนจะเอ่ยออกมา
“พาคุณไปดูงาน ที่บ้านของผม แล้วตอนเย็นๆเราค่อยออกไปซื้อของใช้ส่วนตัวของคุณกับลูกกัน”
“ซื้อของ? ของใช้ของผมกับลูกที่บ้านก็มี คุณไม่ต้องให้เปลืองเงินหรอกครับ ผมกับแซมยังไงก็ได้ ไม่เรื่องมาก”
“คุณเป็นคนของผมเป็นพ่อบ้านส่วนตัว ก็ต้องดูดีไม่เสียชื่อผม”
“ครับ”วริณตอบรับ หันออกไปมองนอกหน้าต่าง บรรยากาศในรถก็ยังเงียบดังเคย จนอธิปขับรถเลี้ยวเข้าไปในลานบ้านกว้าง วริณลงจากรถพร้อมกับมองบ้านหรือคฤหาสน์ตรงหน้าอย่างตะลึงตา
เทียบไม่ได้กับบ้านหลังเก่าของเขาสักนิด…วริณแอบเป็นห่วงแซมในใจถ้าหากไปวิ่งเล่นที่ไหนแล้วเขาจะหาตัวเจอเหรอ ในเมื่อบ้านหลังมันออกจะใหญ่ซะขนาดนี้
“เดินตามาสิ อีกไม่กี่ชั่วโมงผมต้องเข้าบริษัทนะ”อธิปเรียกชายหนุ่มที่ยืนตกใจค้างอยู่ที่รถ วริณได้สติจึงเดินตามอธิปเข้าไปในคฤหาสน์หลังใหญ่
“บ้านคุณหลังใหญ่จัง ผมกลัวหลง ถ้าผมหลงขึ้นมาจริงๆผมจะทำยังไง”อธิปแทบอยากจะเป็นลมไปกับคำพูดลอยๆของวริณ เขาไม่อยากจะเชื่อว่าคำพูดตะกี้จะเป็นคำพูดของชายหนุ่มวัย28ปี ที่ดูจะใสซื่อและตื่นกลัว กับความใหญ่โตของบ้านของเขาซะเหลือเกิน
“ไม่หลงหรอก เดินตามฉันมา”อธิปเดินนำขึ้นไปบนบันไดบ้าน วริณเดินตามไปอย่างตื่นๆบ้านของอธิปช่างใหญ่โตและสวยงามนัก
“ห้องนี้เป็นห้องของนายกับลูกแซม ส่วนข้างๆก็เป็นห้องของฉัน เข้าใจนะ”วริณพยักหน้า เดินตามเจ้านายหนุ่มเข้าไปในห้อง
“ส่วนนี้เป็นห้องของฉัน งานแรกของคุณคือดูแลผม ทั้งเรื่องเสื้อผ้าการแต่งตัว ทำความสะอาดบ้านทั้งหลัง แล้วก็ไปดูแลผมที่บริษัททุกวัน งานของคุณหนักเกินไปรึเปล่าสำหรับเงิน 100,000และก็การดูแลลูกของคุณและตัวของคุณ”อธิปพูดเสียงเข้มเชิงวางอำนาจ วริณก้มหน้ายอมรับ งานแค่นี้ไม่ได้หนักหนาสำหรับวริณมากนักเมื่อเทียบกับงานก่อนๆที่เขาเคยทำ กรรมกรบ้างหล่ะ เด็กล้างจาน เด็กเสิร์ฟตามร้าน หรือลูกจ้าง ทั่วๆไป ทำหามรุ่งหามค่ำก็เคยเจอมา แค่นี้สบายมาก
อธิปเห็นท่าทีไม่เป็นทุกข์เป็นร้อนของวริณก็ยิ่งอยากแกล้งคนตรงหน้าให้มากขึ้น อยากรู้เหมือนกันว่าคนอบ่างวริณจะทนเขาไปได้สักกี่น้ำ อุสส่าได้ตัวมาแล้ว ขอเล่นให้คุ้มหน่อยละกัน
“ถอดเสื้อให้หน่อย ฉันจะไปอาบน้ำ เข้าบริษัท”วริณเบิกตาเชิงสงสัย ก่อนจะเข้าใจว่ามันเป็นหนึ่งในงานของเขาเท่านั้น มือบางของวริณค่อยๆบรรจงปลดเนคไทที่คอของอธิปออก ชายหนุ่มลอบมองแก้มขาวเนียนของวริณอย่างจงใจโดยเจ้าตัวไม่รู้เลยสักนิดว่ากำลังตกอยู่ในเป้าสายตา
“ผมต้องถอดกางเกงด้วยไหม?”วริณเงยหน้าถามเจ้านายหนุ่ม อธิปเปลี่ยนสีหน้านิ่ง ก่อนจะพยักหน้า วริณถอดเข็มขัดของอธิปออก ก่อนจะหยุดกึก วริณเงยหน้าขึ้นอีกครั้ง แล้วซิบละเขาต้องรูดให้ด้วยเหรอ?
“เดินไปหยิบชุดคลุมอาบน้ำในตู้ให้ฉันหน่อย”อธิปต้องสั่งให้วริณไปไกลๆเมื่อเขาเริ่มจะฟุ้งซ่านขึ้นทุกทีเมื่อวริณเข้าใกล้ ยิ่งใกล้เท่าไหร่ อารมณ์ของเขาก็ยิ่งพลุ่กพล่าน
.
.
.
“คุณนั่งรอผมอยู่ตรงนี้นะ แล้วก็เลือกชุดทำงานให้ด้วย เดี๋ยวผมอาบน้ำก่อน ออ…เดี๋ยวนายก็ต้องเข้าบริษัทพร้อมผมยังไม่ได้อาบน้ำเลย อาบน้ำด้วยกันไหม?”อธิปยื่นหน้าเข้าไปใกล้วริณตัวเขาเปลือยเปล่าเหลือเพียงแค่กางเกงในตัวเดียว ก่อนจะหยิบชุดคลุมในมือของวริณมาใส่
“ไม่ดีกว่าครับ ผมค่อยอาบก็ได้”วริณส่ายหน้า ผิวขาวเผือกกลับขึ้นสีระเรื่อเล็กน้อย เขาก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมต้องรู้สึกร้อนๆที่แก้ม
“อืม งั้นเตรียมชุดให้ผมด้วยนะ ในตู้แล้วก็หยิบเสื้อผ้าผมไปซักชุด หลวมไปนิดนะ แล้วก็เข้าไปอาบน้ำในห้องของนายเถอะ”อธิปแจ้ง หันหลังเดินเข้าไปในห้องน้ำ
“ครับ”เมื่อเห็นว่านายของตนดินเข้าไปในห้องน้ำแล้ว วริณจึงลุกขึ้น เปิดตู้เสื้อผ้า หยิบเสื้อผ้าออกมาพร้อมกับกางเกงสองสามชุด วริณหยิบสูทสีดำเสื้อข้างในสีขาวพร้อมกับเทคไทสีเทาอ่อนๆวางไว้ที่เตียง เขาไม่รู้ว่าอธิปจะชอบใจในชุดที่เขาเลือกให้หรือไม่ เพราะวริณเองก็ไม่เคยแต่งชุดสูทมาก่อน แถมการแต่งตัวของเขานอกจากยูนิฟอร์มของบริษัทแล้ว วริณก็มักจะสวมส่แค่เสื้อยืดสีสบายกับกางเกงยีนส์ไม่กี่ตัวของเขาเท่านั้น
“ตัวใหญ่จัง”วริณบ่นเมื่อหยิบเสื้อสองสามตัวในตู้มาเทียบกับอกของตน อธิปเป็นคนตัวสูงแถมตัวใหญ่ แบบหุ่นนักกีฬา ส่วนเขาตัวก็ไม่ถือกับเล็กและก็ไม่สูงมากนัก แต่ชุดของเจ้านายก็ยังดูใหญ่เกินไปสำหรับวริณอยู่ดี
แกรก
อธิปบิดลูกบิดประตูเข้าไปในห้องของวริณ พ่อบ้านหนุ่มอยู่ในชุดกางเกงตัวเดียว เผยให้เห็นแผงอกขาวนวล วริณเงยหน้ามอง เมื่อเห็นว่าอธิปแต่งตัวเสร็จแล้ว วริณจึงลุกลี้ลุกลนกลัดกระดุมอย่างรวดเร็ว ขืนช้าอธิปจะโกรธแล้วก็อาจจะไปบริษัทสายเพราะเขา
“จะรีบอะไรขนาดนั้นเชียว อายเหรอไง ไม่เห็นมีไรน่าอายนะ ก็น่าดูอยู่”อธิปแหย่ นั่งลงบนเตียงกว้าง มองวริณที่ยังแต่งตัวไม่เสร็จอย่างเพลิดเพลิน
“ผมแต่งตัวเสร็จแล้ว เรารีบไปกันเถอะครับ เดี๋ยวคุณอธิปจะสาย”อธิปยิ้มเมื่อคนตรงหน้าอยู่ในชุดเชิ๊ตตัวเก่งของเขาที่หลวมโคลง เหมือนแอบไปหยิบชุดพี่ชายมาใส่มากกว่า แต่ก็ดูน่ารักไปอีกแบบ
“ไป แต่นายยังไม่ได้กินข้าวเลย ฉะนั้นต้องลงไปกินข้าวกับฉันก่อน”อธิปเดินออกไปนอกห้อง โดยมีวริณเดินตามลงไปด้วย วริณรับรู้ได้ถึงความหิว เมื่อท้องของเขาส่งสียงร้องจ๊อกแจ๊กตลอดทาง
“สวัสดีค่ะ คุณอธปวันนี้มาทำงานสายนะค่ะ แล้วนี้พาใครมาด้วยเหรอค่ะ ว๊าย ! พ่อบ้านเมืองวานนี่ค่ะ”อริสาทักทายอธิปถามวิสัยของเลขานิสัยเปรี้ยวฉะฉาน เธอแอบตกใจเล็กน้อยเมื่อพ่อบ้านเมื่อวานกลับมายื่นคู่กับอธิปท่านประธานคนใหม่
“ครับ ผมรับเขาเข้ามาเป็นพ่อบ้านส่วนตัวของผมเอง คุณอริสาก็คงไม่ต้องบริการผมมากนักเพราะผมมีพ่อบ้านส่วนตัวอยู่แล้ว”อธิปพูดพลางยิ้ม เป็นมิตรอย่างเช่นเคย
“แหม คุณอธิปก็แปลกนะค่ะ ไม่ยักจะหาแม่บ้านแต่กลับได้พ่อบ้านมาแทน”
“นั้นสิครับ ผมว่าได้พ่อบ้านมาก็ดีนะ ไม่จุกจิกเรื่องมาก แถมยังดูแลเราได้ดีกว่าทีเดียว”
“อย่าติดใจพ่อบ้านหนุ่มจนลืมหาแม่บ้านนะค่ะ”อริสาแซว จนอธิปต้องปล่อยเก็กยืนเกาหัวแกรก วริณได้แต่ยิ้มๆกับบทสนทนาของทั้งสองที่ตนไม่เข้าใจ
“งั้นผมเข้าไปทำงานก่อนนะครับ”
“ค่ะ”
อธิปเดินเข้าไปในห้องทำงาน
อริสาเบะปากใส่วริณด้วยความหมั่นไส้ เธอทั้งสวยทั้งสาวแต่ท่านประธานกลับไปฉกผู้ชายจนๆที่ไหนก็ไม่รู้ แต่ก็นะผู้หญิงอย่าเธอมีผู้ชายสนใจเยอะก็แค่แอบหมั่นไส้วริณเท่านั้นแหละ
“เดี๋ยวผมจะไปหยิบเครื่องมือมาทำความสะอาดห้องนะครับ”วริณทำท่าจะหันหลังเมื่อเข้ามาในห้อง เพราะไม่รู้จะทำอะไรดี อธิปส่ายตัวก่อนจะกวักมือเรียกให้วริณไปนั่งที่โซฟาแทน
“นั่งเล่นไปเถอะ มีไรเดี๋ยวเรียกใช้เอง”
“นั่งเฉยๆ มันน่าเบื่อครับ”วริณแย้ง เมื่อการมานั่งเฉยๆรอในวริณนั่งเซ็นเอกสารอยู่ในห้องเงียบมันน่าเบื่อ เขาอยากจะทำอะไรบ้าง
“อ่านหนังสือไปสิ หรือไม่ก็นอนไป อย่ากวน”อธิปสั่งเหมือนวริณเป็นเด็กๆชายหนุ่มเงียบก่อนจะหยิบหนังสือในห้องขึ้นมาอ่าน
เวลาผ่านไปนานอธิปก็ยังขะมักเขม้นอยู่กับงานของตน จนลืมสนใจไปว่าวริณก็ยังอยู่ในห้องทำงานของเขาด้วย อธิปลุกขึ้นยืดเส้นยืดสายเดินเข้าไปใกล้โซฟา วริณนอนราบลงไปกับโซฟานุ่มมือบางยังมือหนังสือถืออยู่ สภาพอย่างนี้เขาจะแกล้งลงได้ไง เดี๋ยวก็ได้ไม่สบายอดแกล้งกันก่อนไปพอดี
อธิปนั่งยองๆ เกลี่ยไรผมที่ปรกหน้าพ่อบ้านหนุ่มออก อธิปขยับหน้าเข้าไปใกล้เหมือนคนตรงหน้ามีอะไรดึงดูดบางอย่าง วริณขยับตัวก่อนจะลืมตาขึ้นมองหัวหน้าของตนตาใสแป๋ว
“คุณ…”
“ผมอยากกิน…กาแฟ!”อธิปรีบพูดก่อนจะลุกขึ้นวางมาดของตนต่อ วริณค่อยๆขยับลุกนั่งก่อนจะสะบัดผมให้เป็นทรงก่อนจะค่อยๆลุกขึ้น
“เดี๋ยวผมจะไปชงให้นะครับ คุณอธิปอยากได้ขนมอะไรด้วยไหม”วริณถามแม้ว่าสมองตัวเองยังจะเบลอๆอยู่บ้างก็ตาม
“อืม ส่วนนายอยากกินอะไรก็เอามาด้วย คงหิวแล้วสิ หลับยาวซะด้วย”อธิปแซว ก่อนจะนั่งลงบนโซฟายาว
“ผมขอโทษจริงๆที่เผลอหลับไป ทีหลังผมจะไม่ทำแบบนี้อีก”วริณที่คิดว่าตัวเองถูกดุก็ยิ่งรู้สึกเข้าไปใหญ่ เพราะว่าเขาหลับสบายในเวลางาน อธิปมองสีหน้ารู้สึกนั้นอย่างเอ็นดู อะไรจะซื่อปานนั้น
“อืม ทีหลังก็อย่าแอบหลับอีกถ้ารู้ว่าไม่ควร คราวนี้ฉันให้อภัย รีบออกไปชงกาแฟให้ฉันได้หล่ะ”
วริณพนักหน้า เดินออกจะห้อง อธิปได้แต่ส่ายหน้าอย่างเซ็งๆ
“ไม่น่ารีบตื่นเลย”
ฟู่วว
เซ็ง !
ขอบคุณทุกเม้นที่ติมตามนะค่ะ ขอบคุณมากๆเลยค่ะ เมื่อวานไปสอบ LAS มาเหนื่อยมาก ปวดหัว วันนี้ก็อัพนิยายไปสองเรื่อง
ถ้าสั้นไปก็ต้องขอโทษด้วยนะค่ะ แต่จะพยายามมาอัพบ่อยๆ พิมเสร็จก็รีบอัพทันที หากมีคำผิดอะไรก็ต้องขอโทษด้วยนะค่ะ
ขอบคุณค่ะ ืขอฝากวริณและอธิปในดวงใจนักอ่านทุกคนด้วยนณ๊า (ลิเกจัง)
แล้วก็ขอบคุณสำหรับบวก แล้วก็เป็ดนะค่ะ ขอบคุณค่ะ ^^ เจอกันวันอาทิตนี้นร๊าา >>ถ้ามาช้าไปบ้างก็อย่าว่ากันเลยนะ :man1:
-
นั่นแน่ คิดจะแอบจุ๊บวริณอ่าดิ เจ้าเล่ห์นะอธิป
-
คุณพ่อบ้านน่ารักอ่าาาาาา
ท่าทางว่าว่าคุณอธิปเริ่มจะสนใจคุณพ่อบ้านแล้วอ่ะสิ
ว่าแต่เมื่อกี้จะแกล้งอะไรคุณพ่อบ้านเหรอฮะ?
รอตอนต่อไปฮะ
-
อธิปแกล้งวริณอะ
-
วริณน่ารักเกินไปแล้วนะ ><//
อธิปจะแอบลักหลับเหรอ อิอิ :o8:
-
รอมาครึ่งวัน 0..0 :pig4: แล้วก็อัพไวๆนะจ๊ะ 555 :really2: :really2: :really2:
-
อัพไวได้ใจผู้อ่านมาก :') สู้สู้ค่ะ :L2: :L2:
-
:กอด1:
-
เก็กจริง ๆเลยอย่างนี้เมื่อไหร่อีกคนจะรู้ตัวหนอ
-
ไม่น่ารีบตื่นเลยจริงๆ :เฮ้อ:
รอต่อนะคะ ชอบสำนวนการแต่งแบบนี้มากๆเลย สู้ๆนะ o13
-
น่ารักที่สุด
-
:z2: :z2: :z2: :z2: :z2:
-
จะแอบจูบน้องดินล่ะสิท่านประธาน
-
สนุกมากค้า o13 มาต่อเร็วๆน้า
เมื่อวานเราก็สอบ LAS วิทย์ยากมากอ่ะ :really2: 55555
-
คนเขียนสอบ Las ม.5 ใช่ไหมคะ o22 o22
-
:mc4: :mc4:คนเขียนมาแล้วๆ :mc4: :mc4:
อยากลักหลับเขาอะดิอธิป :-[ :-[
แหม~แต่คุณพ่อบ้านวริณเนี่ยก็น่ารักจริงๆเลยนะ :impress2: :impress2:
:bye2: :bye2:
-
สนุกมากค้า o13 มาต่อเร็วๆน้า
เมื่อวานเราก็สอบ LAS วิทย์ยากมากอ่ะ :really2: 55555
ไม่แน่ใจเหมือนกันค่ะ แน่มึนหัวมากๆ ข้อสอบมาเกิน ทำเสร็จหลับไม่รู้กี่สอบ
quote author=skyberry link=topic=32013.msg1887264#msg1887264 date=1331309777]
คนเขียนสอบ Las ม.5 ใช่ไหมคะ o22 o22
[/quote]
้เห็นเม้นนี้แล้วอยากตอบนิดนุง ม 5 สอบด้วยเหรอเราไม่รู้นะเราสอบ LAS ม 5-3 อะ 555
-
คุณเจ้านายเอาจริงตลอด เจอกันไม่กี่ครั้งคิดจะรวบหัวรวบหางแล้วนะเนี่ย
ก็เล่นให้อยู่ด้วยกันตลอดเวลาซะขนาดนี้ น่ารักดีอ่ะ วริณของเราก็ซื่อและน่ารักเสียเหลือเกิน
แถมดูจะซึน ๆ ด้วย จะดูออกมั้ยนะ ว่าคุณเจ้านายเค้าแอบคิดไม่ซื่อเล็ก ๆอ่ะ :impress2:
ขอบคุณค่ะ
-
คุณพ่อบ้านช่างน่ารักน่าแกล้งจัง
-
วริณน่ารักจริงจัง อ๊ากกกกกกกกกกกกกก
-
วริณโคตรน่ารักและใสซื่อ :impress2:
-
น่ารัก น่ารัก
-
โอ้วชอบเรื่องนี้มากอะ มาต่อไวๆนะคับสู้ๆ
-
เป็นกำลังใจให้คนเขียนค้า
:กอด1:
-
คุณอธิปอย่าแกล้งวริณมากนะครับ เพราะแค่ชีวิตก็น่าสงสารมากพอแล้ว
-
ทั้งที่เพิ่งผ่านไปไม่กี่ตอน แต่สนุกมากทีเดียวครับ
จะรอติดตามต่อปาย สู้ๆๆคร้าบบบ (เมื่อไหร่บทโหดมากจะมาซักทีหนอ) ฮ่ะๆๆ
-
วู้วววววววววววววว :เฮ้อ: :เฮ้อ:
เจ่ก็เซ็ง
อุตส่าห์แอบลุ้นว่าอธิปจะได้ จุ๊บๆ วริณ
:z1: :z1: :z1:
-
:mc4: สวัดดีค่ะจุ๊บแจง.....อาร์มเอง......เรื่องนี้จุ๊บแจงแต่งได้เลิศมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆแค่ไม่กี่ตอนก็ทำให้อาร์มติดแล้วหรือวายา
ปล่าว...55. +1 ให้กำลังนะใจก่อนนะค่ะ..เอาแบบโหดๆๆๆมันๆๆๆเลยนะ
-
:impress2: :impress2: :impress2: :impress2:
นั่นแน่ จะทำไรอะ เจ้านาย
o18 o18 o18 o18 o18
-
อธิปสนใจวริณขึ้นมาแล้วใช่ไหม
-
พระเอกขี้แกล้งอ่ะ
:impress2:
-
เพิ่งได้เข้ามาอ่าน สนุกมากค่ะ
อยากอ่านตอนต่อไปแล้วอ่ะ
คุณอธิป จะแกล้งวริณไปถึงไหนเนี่ย
เดี๋ยวหลงรักมากๆ จะแกล้งไม่ออกน้า ^__________________^
-
สนุกมากก กก :impress2: :impress2: :impress2: :impress2:
จะติดตามต่อไปจนจบละกันนะ อิอิ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
มาต่อด้วยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย :call: :call:
-
คราวหน้าก็วางยานอนหลับเลยสิคุณอธิป
อิอิ
-
อยากอ่านต่อ รีบ Up ไวๆนะ :bye2:
-
อธิปจะทำอะไรวริณอ่าา ? 5555 กิ๊ววว น่ารักจริงงง
-
:L2:อทิปชอบวริณอะจีบแบบนี้เหรอเราอะ ปล. ขอให้สอบได้นะ และจะรอตอนต่อไป :z2:
-
ชิ ไม่น่ารีบตื่นเลย
-
อยากกินกาแฟ หรืออยากกินคุณพ่อบ้านค่ะ 555
รอตอนต่อไปนะจ๊ะ สู้ๆ
-
5555+นั่นดิจะรีบตื่นทามมัย ให้เจ้านายสุดหล่อแอบจุ๊บก่อนม่ายด้าย :laugh:
-
ชอบมากๆเลยบอกได้คำเดียวว่าหนุกโคตร
มาต่อไวๆนะครับ
-
วันนี้จะมาต่อมัยนะ รอรอๆ
-
ตาม มา ให้ กำ ลัง ใจ กัน อีก เรื่อง คริ คริ :3123:
-
วรินน่ารักอ่ะ อยากเอามาเก็บไว้ที่บ้าน :impress2:
-
น่ารักง่ะ รอๆ วันนี้วันอาทิแล้ว คนเขียนมาต่อยังจ๊ะ
-
น่ารักอ่ะ :-[ รอตอนต่อไปนะ :bye2:
-
กำลังปั่นอย่างเร่งด่วนมาก
วันนี้มาต่อให้แน่นอน
ขอบคุณสำหรับใครที่ยังรออยู่นะค่ะ ขอโทษจริงๆถ้ามาลงช้าไป ปั่นแปบบบ :man1: :man1: :man1:
-
(http://i1228.photobucket.com/albums/ee457/Ungsumalin_Srisook/2a2ee2fb.jpg)
★CHAPTER 5
“คุณ...วริณกำลังจะออกไปไหนค่ะ”อริสาเงยหน้าจากงานของตน มองพ่อบ้านหนุ่มที่ออกมาจากห้องประธานอย่างไม่ชอบใจ
“ผมกำลังไปชงกาแฟให้คุณอธิปครับ…แล้วคุณอริสาต้องกานอะไรด้วยไหมครับเดี๋ยวผมจะจัดการมาให้”วริณมองหน้าเลขาสาวก่อนจะกล่าวอย่างเป็นมิตร
“ไม่ค่ะ…ฉันไม่ได้เป็นเจ้านายของคุณจะมีสิทธิอะไรไปใช้คนของท่านประธาน”อริสากล่าวด้วยความมีฐิทิ โดยส่วนตัวแล้วเธอไม่ชอบหน้าวริณนัก เพราะท่านประธานให้ความสำคัญกับผู้ชายจนๆอย่างวริณมากกว่าเธอ ซึ่งเป็นเลขาสาวที่จัดได้ว่าเป็นผู้หญิงที่เพียบพร้อมในด้านต่างๆคนหนึ่ง
“ไม่เป็นไรหรอกครับ คุณอริสาคงทำงานเหนื่อยมาทั้งวัน งั้นผมลองชงน้ำหวานมาให้ดื่มละกัน คุณจะได้สดชื่น”วริณยิ้มอย่างเป็นมิตรอีกครั้ง ก่อนจะเดินออกไป อริสาอึ้งกับชายหนุ่มเล็กน้อย เพราะเธอไม่ค่อยจะเจอคนแบบวริณมาก่อน คนเขาไม่ชอบหน้าแล้วยังไม่รู้อีก อะไรกันผู้ชายคนนี้ เหอะ!
วริณชงกาแฟของเขาไปเรื่อย พร้อมกับน้ำหวานสำหรับของเขาและอริสา ชายหนุ่มหยิบเค้กสองสามชิ้นพร้อมกับขนมชนิดต่างๆที่คิดว่าอธิปและอริสาคงจะชอบ พร้อมกับยกขนมต่างๆออกไป
“น้ำหวานเย็นสดชื่นแล้วก็เค้กเย็นๆหนึ่งชิ้นครับ”วริณวางแก้วพร้อมกับเค้กให้อริสา
“ขอบคุณค่ะ”อริสายิ้มรับ เป็นครั้งแรกที่เธอยิ้มอย่างเต็มใจ ไม่แปลกที่อธิปท่านประธานคนใหม่จะหลงใหลในตัวของวริณ เพราะเขาเองก็ดูมีเสน่ห์อย่างไม่น่าเชื่อ จนสามารถทำให้ใครหลงรักได้โดยไม่รู้ตัว เช่นเดียวกับอริสาที่กลับรู้สึกดีกับวริณขึ้นมาหน่อย เพราะเขาดูเป็นคนอบอุ่นและปรารถนาดี
แกรก
“กาแฟครับ”วริณวางกาแฟพร้อมกับเค้กและขนมลงบนโต๊ะท่านประธาน อธิปยกกาแฟคนดื่มก่อนจะสั่งให้วริณเอาเค้กไปกินที่โต๊ะอีกมุมในห้องทำงาน
“กาแฟรสชาติดีขึ้นนะ”
“ครับ”
“แล้วทำไมไม่กินละ เค้กก้อนนั้น ฉันยกให้นาย”อธิปเอ่ยถามเมื่อเห็นวริณเอาแต่ดื่มน้ำแต่ไม่ยักจะแตะก้อนเค้กสักนิด
“ไม่รู้สิครับ ผมรู้สึกไม่กล้าทาน”วริณตอบ สร้างความแปลกใจให้กับท่านประธานหนักขึ้นไปอีก
“ทำไม เค้กก้อนนั้น โดนวางยาหรือไง”
“ออ ปล่าวครับ ผมไม่เคยกินเค้กมาก่อน มันทำให้ผมลังเลว่าผมควรจะกินมันดีไหม เพราะมันสวยกว่าขนมทุกชนิดที่ผมเคยกินมา” วริณตอบ อธิปพยักหน้าเข้าใจ เพราะเขาและวริณต่างอยู่นสังคมที่ต่างกัน ไม่แปลกที่วริณจะมีความคิดพิลึกๆอยู่บ้าง เพราะเขาไม่ได้มีพ่อกับแม่คอยดูแล แต่ที่แปลกวริณก็ยังดูเหมือนโลกนี้จะหมุนตามความคิดเขาซะทุกอย่าง เขามีโลกส่วนตัวมากเกินไปหรือไร
“กินเข้าไปเถอะ ความสวยมันไม่สำคัญหรอก เรากินเพื่อความอยู่รอด”
“ครับ”วริณใช้ช้อนเล็กเขี่ยก้อนเล็กเล็กน้อยก่อนจะตักชิมเข้าปาก เจ้าตัวยิ้มออกมา แล้วก็ใช้ช้อนตักขึ้นมาชิมใหม่ อธิปที่แอบดูอยู่อดที่จะยิ้มตามไม่ได้ เด็กจริงๆเลยวริณเนี่ย ทำอะไรไม่สมอายุตัวเองเลย
“จะเย็นแล้ว นายต้องการไปรับแซมรึเปล่า ไม่งั้นผมจะส่งคนไปรับ”อธิปหันไปถามวริณที่ทานเค้กเสร็จแล้ว
“แซมคงไม่กล้ากลับกับคนแปลกหน้าหรอกครับ งั้นผมขอตัวไปรับแซมก่อนได้ไหมครับ”
วริณถามอย่างไม่แน่ใจ เพราะก็จะเย็นแล้วโรงเรียนของแซมห่างจากบริษัทมากอยู่ทีเดียว
“ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวคุณไปกับผม”อธิปสั่งพลางเก็บเอกสารต่างๆให้เข้าที่ ก่อนจะลุกขึ้นเดินออกไปจากห้อง วริณรีบเดินตามอธิปอย่างเร็ว
“คุณ…เดินมาเร็วๆสิ”อธิปหันไปดุวริณ แต่ตนก็ยังก้าวขายาวๆโดยไม่ยอมหยุดหย่อน วริณวิ่งเข้ามาให้ทัน ก่อนจะชมเข้ากับแผ่นหลังกว้างๆของอธิป
“อะ…ขอโทษครับ”วริณกล่าว ยกมือลูบหัวตัวเองปอยๆ
“เจ็บเหรอไง”อธิปหันมามองวริณเล็กน้อย พลางลอบยิ้ม
“ไม่ครับ”ชายหนุ่มส่ายหน้าก่อนจะลงลิฟท์ไปพร้อมกับท่านประธาน
“พ่อดินฮ่ะ”เสียงใสแจ๋วของแซมดังมาจากรั่วโรงเรียน อธิปเข้าไปสวัสดีคุณครูก่อนจะจูงมือหนูแซมด้วยออกมาด้วย
“ยิ้มมาอีกละ มีความสุขไรอีกละเรา”วริณถาม เมื่อเห็นเด็กน้อยเอาแต่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่
“ก็วันนี้ไอ้โจ้มันบอกว่าจะไม่แกล้งแซมแล้ว มันจะเป็นเพื่อนกับแซม”เด็กน้อยว่าพลางยิ้มแล้วยิ้มอีก โจ้เป็นลูกคุณหนูที่ดื้อจัดและเอาแต่ใจ วริณเคยเห็นฤทธิ์ของเด็กชายมาบ้างเพราะช่วงนั้นแซมเข้าประถมใหม่ก็มีเรื่องกับโจ้จนถึงขั้นต้องเชิญผู้ปกครอง แซมนั้นหัวแตกเพราะโดนโจ้ดักขาล้มหัวกระแทกกับพื้น วริณแอบตกใจอยู่เหมือนกันไม่คิดว่าแซมจะโดนเพื่อนแกล้งตั้งแต่เด็กไม่ต่างกับเขา
“ไปเรียนเพื่อนว่า…ไอ้… ได้ไง พูดไม่เพราะเลย แล้วทำไมโจ้ถึงยอมเป็นเพื่อนกับเราหล่ะ”วริณถามอย่างสงสัย เพราะดูท่าทางของเด็กชายโจ้จะไม่ชอบลูกแซมของเขาอย่างมาก ส่วนสาเหตุเขาก็ไม่รุ้
“วันนี้แซมช่วยมัน…เอ่อ…โจ้เขาตอบคำถามครู ตอนที่โจ้ แอบหลับหลังห้อง”เด็กชายตอบเงอะงะต้องไม่คุ้นชินกับการเรียกชื่อศัตรูของตน
“แล้วทำไมต้องดีใจ แซมเคยบอกป๊าเองไม่ใช่เหรอว่า ไม่ชอบโจ้”วริณถามพลางวางมือลงบนศีรษะเด็กน้อยแอบดื้อลูบไปมา
“แซมจะได้ไม่โดนแกล้งอีกไง โจ้มันชอบแกล้งแซม เจ็บตัว”แซมฟ้อง ทำหน้างอ
“ดีแล้วจะได้ไม่ต้องเจ็บตัว แต่ห้ามเกเรตามโจ้เด็ดขาดนะ”
“ฮ่ะ”
อธิปมองสองพ่อลูกที่เดินคุยกันไม่ทุกข์ไม่ร้อน โดยที่เขาต้องมานั่งรออยู่บนรถคนเดียว
“ขอโทษครับ ผมคุยกับเจ้าแซมเพลินไปหน่อย”วริณเอ่ยขอโทษเมื่อเห็นสีหน้าของอธิปที่แสดงถึงความหงุดหงิด แซมเข้าไปนั่งบนรถพร้อมกับวริณที่นั่งอยู่ข้างๆ
“คุณอาอย่างโกรธพ่อเลยนะ เพราะแซมมั่วแต่ชวนพ่อดินคุย”เด็กชายหันไปมองอธิปพร้อมกับมองตาใสแบ๋ว อธิปใจเย็นก่อนจะถอนหายใจออกมา
“ไม่ได้โกรธซะหน่อย”
“แต่คุณอาทำหน้าบูด เหมือนที่เวลาพ่อดินโกรธแซมเลย”
“แซม!”วริณดุก่อนจะตีหัวลูกชายเบาๆ
“หน้าหล่อตะหาก ส่วนหน้าบูดพ่อดินนู้นน”อธิปว่าพร้อมกับเสียงหัวเราะของอธิปและเด็กชายลั่น
“พ่อดินหน้าบูดจริงๆด้วย ยิ้มหน่อยสิฮ่ะ”แซมว่าพลางใช้นิ้วเล็กๆจิ้มหน้าพ่อของตน
“พ่อดินของแซมใจร้ายนะ ไม่ชอบยิ้มให้อาเลย”อธิปแกล้งทำเสียงงอนเมื่อเห็นวริณยิ้มให้แซมคนเดียว
“พ่อดินยิ้มให้คุณอาหน่อยสิฮ่ะ คุณอาน้อยใจ”เด็กน้อยกล่าว วริณเงยหน้าสบตากับอธิปที่หันมามองเขาอยางมีความหมายแต่วริณไม่รู้หรอก ริมฝีปากเรียวฉีกยิ้มอย่างช้าๆก่อนจะรีบก้มลงไปดังเดิม
.
.
.
“พ่อดิน ในห้องน้ำมันมีอ่างด้วย!!”แซมว่าตกใจ ก่อนจะขึ้นลงไปในอ่างอาบน้ำ วริณส่ายหน้าพลางจัดกระเป๋าเรียนให้แซม
“วู้วว สนุกจังเลยฮ่ะ”เด็กน้อยตะโกนออกมาจากห้องนน้ำด้วยน้ำเสียงฟังดูแล้วมีความสุข
“แซมรีบอาบอย่าแช่อยู่นานเดี๋ยวก็ไม่สบายเอา”วริณบ่น เมื่อเห็นว่าลูกชายของตนเล่นเดินนานจนเกินไป
“ออกมาแล้วว…รู้สึกเหมือนแซมเป็นคุณชายเลยฮ่ะ”
“เวอร์แหละ ไม่ใช่บ้านตัวเองซะหน่อย อย่าทำข้าวของคุณอธิปเสียหายนะ”
“ฮ่ะ!!”แซมเช็ดตัวพร้อมกับใส่ชุดนอนชุดใหม่ที่อธิปเตรียมไว้ให้ แซมยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ยิ้มแล้วยิ้มอีก วริณเช่นเดียวกัน พอเห็นลูกมีความสุขเขาก็มีความสุข
วริณอยู่ในชุดคลุมอาบน้ำเขาเห็นแซมหลับปุ๋ยไปแล้ว จึงห่มผ้าให้ พลางหยิบชุดนอนเสื้อเช๊ตตัวบางกับกางเกงขายาวสวมใส่ แต่งตัวเสร็จวริณก็นั่งเช็ดผมบนเตียงก่อนจะลุกขึ้นออกไปนอกห้องอดที่จะเป็นห่วงอธิปไม่ได้ว่ามีอะไรอยากใช้เขารึเปล่า เพราะอธิปช่างดีกับเขาและลูกแซมมากมายเหลือเกิน
ก๊อก ก๊อกๆ
วริณลองเคาะที่ประตูหน้าห้องของอธิปแต่ก็ไม่มีเสียงตอยรับ เขาลองเคาะอีกครั้งพร้อมกับเงี่ยหูฟังแต่ก็ไม่ได้ยินเสียงอะไร สงสัยอธิปคงหลับไปแล้ว วริณคิดก่อนจะเดินกลับเข้าห้อง แต่ถูกมือหนาฉุดเข้าไปในห้องอย่างเร็ว
“อาบน้ำเสร็จแล้วเหรอ”อธิปเอ่ยถาม ลมหายใจอุ่นๆรดอยู่กับลำคอของวริณ พ่อบ้านหนุ่มทำท่าจะผละออกมาแขนแกร่งกลับจับเอวเขาไว้แน่น
“คะ..ครับ …ผมลองมาเคาะประตูดูเผื่อว่าคุณมีอะไรอยากใช้ผม”วริณตอบอย่างตะกุกตะกักเมื่อหน้าเขาเกือบจะแนบกับอกกว้างของอธิปที่อยู่ในชุดคลุมหลวมๆไม่ได้ใส่ไว้ให้เรียบร้อย เขาได้กลิ่นครีมอาบน้ำหอมอ่อนๆบนตัวของท่านประธานหนุ่ม ใจเขาเต้นแปลกๆรู้สึกไม่ปลอดภัย
“ออ วันนี้นั่งเซ็นเอกสารทั้งวัน คุณช่วยมานวดให้ผมหน่อย”อธิปปล่อยมือจากเอวบางของวริณ เดินดิ่งตรงไปยังเตียงกว้าง พร้อมกับฟุบหน้าลงไปบนเตียง วริณนั่งลงบนเตียง ก่อนจะเขยิบไปใกล้แผ่นหลังของอธิป เขาค่อยๆบีบต้นคอของชายหนุ่มอย่างเบามือ ก่อนจะไล้ลงมาถึงเอว
“คุณช่วยขึ้นมานั่งคุกเข่าบนหลังผมหน่อย โครตเหมื่อย”
“ครับ”วริณพยักหน้าพลางยกตัวขึ้นไปนั่งบนหลังของอธิป แต่จู่ๆอธิปกลับพลิกร่างกลับ กลายเป็นว่าวริณกำลังนั่งคร่อมตัวอยู่บนท้องของอธิป พ่อบ้านหนุ่มตกใจก่อนจะรีบลุกขึ้นแต่ถูกมือหนารั้งเอวไว้พร้อมกับกดแผ่นหลังของเขาให้ราบกับตัวของท่านประธาน
“คุณ…กำลังจะทำอะไร ปล่อยผมไปเถอะครับ”วริณเบือนหน้าหนีจากลมหายใจอุ่นๆของอธิปที่กำลังจรดอยู่ที่คอ ชายหนุ่มมองใบหน้าขาวซีดที่ผุดเม็ดเหงื่อสองสามเม็ดก่อนจะจับเอววริณกดลงกับเตียง ตอนนี้ชายหนุ่มกำลังคร่อมร่างบางของวริณไว้
“ผมซื้อคุณมาพร้อมกับเลี้ยงดูเสร็จสรรพคุณไม่คิดจะดูแลผมหน่อยเหรอไง”อธิปกล่าวไล้สายมองร่างบางที่นอนหน้านิ่งตัวแข็งทื่อด้วยความกลัว ในใจก็นึกสงสารแต่มาถึงขั้นนี้แล้วจะยอมแพ้ได้ไง ต้องจัดการ!
“ผม…ผมตอนนั้นคุณบอกว่าให้เป็นแค่พ่อบ้าน”วริณเถียงเขาหายใจเข้าออกอย่างแรงด้วยความกลัว เมื่อมือหนาของอธิปสอดเข้ามาในชุดนอน เขารู้สึกหายใจติดขัดและลำบาก เมื่ออธิปลากมือผ่านยอดอกทั้งสองข้างของเขา
“ตอนนั้นฉันบอกว่า เรื่องอย่างว่าค่อยว่ากันอีกที แต่ตอนนี้ฉันอยากมีเรื่องอย่างว่ากับนาย คุณจะปฏิเสธผมได้ไง!”อธิปตะคอกใส่ที่หูวริณเบาๆ ก่อนจะซุกลงไปสูดดมความหอมของซอกคอที่ยังติดกลิ่นครีมอาบน้ำอ่อนๆที่เขาซื้อไว้ให้
“คุณ…ปล่อยผมไปเถอะ…”วริณเสียงสั่น เขาไม่อาจวิ่งหนีจากอธิปได้ และถ้าเขาวิ่งหนีทุกอย่างก็จะพังไม่เป็นท่า ทั้งการงาน และความสุขของแซม ที่อธิปเคยสัญญาไว้ว่าจะส่งแซมเรียนตราบที่เขายังทำงานให้อธิปอยู่ เป็นข้อแลกเปลี่ยน
“อย่าดื้อด้านหน่า”อธิปว่า จับคางเรียวนั้นให้อยู่นิ่งพร้อมกับประทับริมฝีปากลงไป วริณพยายามจะเบือนหน้าหนีแต่กลับถูกลิ้นของอธิปชอกชอนเข้ามาหาความหวานในโพลงปากอย่างดูดดื่ม
“แฮ่กๆ”วริณหายใจหอบเมื่ออธิปถอนปากออก พร้อมกับมองใบหน้าของตนแทน มือบางของวริณดันออกแกร่งของอธิปไว้ สื่อความหมายว่าเขายังไม่ต้องการยอมคนตรงหน้าตอนนี้
อธิปก้มลงไปจูบลงบนเปลือกตากับหน้าผากที่เปียกชุ่มด้วยเม็ดเหงื่อของวริณ ส่วนมืออีกข้างของเขานั้นสอดเข้าไปในบั้นท้ายมนลูบไปมา ตัวของวริรแข็งทื่อขึ้นมาทันทีเมื่ออธิปพยายามลูบไล้บนร่างกายเขา
“อย่าเกร็ง!”อธิปดุ เขาถกชุดนอนของวริณขึ้น เผยให้เห็นผิวขาวของกล้ามหน้าท้องน้อยๆของวริณ อธิปไล้ลิ้นลงบนหน้าท้องแบนราบ วนขึ้นไปจนดุนลิ้นหนักๆลงกับยอดอกสีสวยของวริณทั้งสองข้าง เขาเหลือบมองวริณใบหน้าแดงก่ำ นัยน์ตาสุกใสกำลังเปรอะไปด้วยคราบน้ำตา มือสองข้างจิกลงบนผ้าปูที่นอนอย่างคนทรมาน
“ร้องไห้ทำไม”อธิปถามอย่างอ่อนโยน เมื่อน้ำตาสายใสๆไหลอาบแก้มแดง วริณไม่ตอบแต่กลับสะอื้นหนักกว่าเดิม อธิปมองวริณอย่างไม่เข้าใจ เขาเกลี่ยน้ำตาทั้งสองแก้มให้ ลุกขึ้นจากตัววริณพลางแต่งตัวให้เรียบร้อย เนื้อตัวของอธิปก่อนหน้านี้แทบจะเรียกได้ว่าเกือบเปลือย เขาตั้งสติสักพักหนึ่งปลอบใจลูกชายน้อยๆของเขาว่าวันนี้อดแดรกเป็นแน่ ก่อนจะหันไปปลอบใจวริณที่มองเขาอย่างหวาดๆพร้อมกับสายตากลัวเกรงอยู่บ้าง
“กลัวเหรอ”เขาถามอีกครั้ง วริณพยักหน้า แต่ก็ยังไม่ลุกจากที่นอนสีหน้าดูอ่อนเพลีย
“ผมขอโทษ..”วริณว่าพลางจัดแจงเสื้อของตัวเองให้เรียบร้อย เมื่อเห็นสายตาเซ็งๆของอธิปเขากลัวว่าคนตรงหน้าจะโกรธ
“ไม่เป็นไร ออกไปเถอะ”อธิปออกปากไล่ วริณหน้าเสียเล็กน้อย ก่อนจะยันกายลุกขึ้นอย่างเพลียๆ วริณเดินออกมาด้วยรู้สึกมากมายที่ถาโถมเข้าใส่ วริณไม่เคยมีอะไรกับใครมาก่อน และไม่เคยถูกใครล้วงเกินถึงเพียงนี้ อธิปควรให้เวลาเขาบ้าง เพราะเขากลัว ป่านนี้อธิปคงโกรธเขาแย่ วริณกรุ่นคิดด้วยความกังวล ก่อนจะล้มตัวลงนอนบนเตียง สัมผัสของอธิปยังตราตรึงอยู่ในความทรงจำของเนื้อผิว วริณพยายามข่มตาให้หลับพร้อมกับดึงตัวลูกชายมากอดเพื่อบอกให้รู้ว่าเขายังมีลูกแซมลูกชายของเขาอีกคนที่ต้องดูแล แม้ว่าเขาจะลำบากแค่ไหนขอเพียงลูกแซมยอดดวงใจของเขามีความสุขก็พอ
อธิปจัดการตัวเองในห้องน้ำเสร็จก็นอนแผ่อยู่บนเตียงด้วยอารมณ์ที่หลากหลาย ไม่เข้าใจว่าวริณมีอิทธิพลต่อร่างกายเขาเพียงนี้เลยเหรอ? ตลอดชีวิตวัยรุ่นของเขาจนตอนนี้ ใครๆก็ต่างมีความต้องการครอบครองร่างกายเขาทั้งนั้น และแน่นอนเขาจะตอบสนองทุกความต้องการนั้นเป็นอย่างดีโดยเฉพาะสาวๆหน้าตาดี และต้องรักสนุกไม่ผูกมัดกับเขาเท่านั้นถึงจะได้ความต้องการแต่การที่เขาต้องมีความรู้สึกอยากมีอะไรกับผู้ชายนี่เป็นไปได้อย่างไรกัน หรือรสนิยมเขาเปลี่ยนแล้วเหรอ? ชายหนุ่มถามตัวเอง แต่เขารู้ดี วริณเป็นคนแรกที่ทำให้เขารู้สึกอย่างนั้น ถูกชะตาตั้งแต่เห็นครั้งแรก อธิปส่ายหัวให้กับความคิดพิลึกๆของตนออก ก่อนจะคลี่ยิ้มออกมาอย่างมีเลศนัย วริณถือเป็นคนแก้เบื่อได้อย่างดีสำหรับเขาอยู่ทีเดียว แต่แผนการกินวริณวันนี้ต้องล้มเหลวไม่เป็นท่าเพราะความใจอ่อนของตัวเอง ทีหลังเขาต้องแข็งกับวริณให้มากกว่านี้
..........
สุดท้ายอธิปของเราก็อดกินวริณจนได้ ฮ่าๆ
มาลงช้าไป ต้องขอโทษด้วยนะค่ะ มึนอึนๆ พิมๆง่วงๆ - -"
ยังไงก็ฝากติชมกันด้วยนะค่ะ ขอบคุณ ทุกความคิดเห็นทุกคนเลยนะค่ะ ^^
มีแต่คนชมวริณน่ารัก ชิ :impress3:กร๊ากกกก เจอกันตอนต่อไปในวัน อังคาร ไม่ก็วันพุธนะค่ะ เพราะวันอังคารเราไปเที่ยวทั้งวันถ้าไหวก็จะมาต่อให้นะ บะบาย ^^
-
0..0 อ้ากกกกกกกกกกก เม็ดเหงื่อ >[]< ชอบจ๊ะ คนเขียนรักมากแล้วรีบมาอัพนะ
-
ฮ่าๆๆ อธิปอดกินของดีเลย หื่นใช่ย่อย
-
ลูกแซม น่ารัก วริณก็น่ารักมากกกกก อธิปนายตกหลุมวริมเต็มๆแล้ว
-
o13 o13 o13 o13 o13 o13
อดดดดดดดดดดดดดดด
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :m20: :m20: :m20: :m20: :jul3: :jul3: :jul3: :jul3: :pigha2: :pigha2: :pigha2: :pigha2: :pigha2:
-
5555+ ท่าทางจะ้้ต้องจีบอีกนาน :m20:
-
ถึงไม่ได้กิน แต่ว่่าก็รู้ใจตัวเองเเล้วนะ อิอิ
-
5555+อดเเดรกเรย :m20:
-
คุณเจ้านายน่ารักจัง เพราะรักและแคร์อ่ะสิถึงยอมหยุดให้น่ะ ใจเย็นน้า วริณเค้าไม่เคย ค่อย ๆ ค่ะค่อย ๆ
วริณน่าสงสารอีกแล้วอ่ะ ต้องอดทนเพราะรักลูก แต่โชคดีแล้วที่มาเจออธิป
น้องแซมน่ารักจริง ๆ เลย
ขอบคุณค่ะ
-
เอาอีก เอาอีก กำลังสนุกเลยครับ
-
อดแดรกก 555 ใช่คำแรงดี
ไม่รักไม่ยอมปล่อยไปเลยนะเนี่ยคิคิ
รอตอนต่อไปนะจ๊ะ :-[
-
ท่านประทานรอเดี๋ยวสิ
-
O.....Oโอ้...สู้ต่อไปนะอธิป แล้ววันนั้นจะมาถึง :m20: :m20: :laugh: :laugh: :laugh: :m20: :m20: :jul3: :jul3:
-
วันนี้อดวันหลังยังมีโอกาสนะ
-
สงสราวริณก็ตรงที่อธิปบอกว่าเป็นที่คลายเหงา 'tt :call:
-
55555 อธิปให้เวลาวริณหน่อย
วริณยังไม่เคยย
-
เราก็เข้าใจว่าต้องให้เวลานายเอก เเต่เราหื่นอ่าาาา :z3:
-
วุ้ย ปล่อยดีแล้วอย่าเพิ่งกินวริณเลย
-
วันนี้วริณรอดไปได้ แต่โชคดีไม่ได้มีบ่อยๆ
ดูเหมือนอธิปจะเอาจริงมากขึ้น
-
อ่านไปลุ้นไป นึกว่าจะโดนท่านประธานกินซะแล้ว
รอบหน้า ท่านประธานต้องใจแข็งกว่านี้นะ หุหุ
-
=w=" อดกินจริงๆ ด้วยแฮะ
-
อดเลยอ้ะ !!!! :serius2:
อดทั้งอธิปทั้งคนอ่าน :z3:
5555555555 ติดตามรอเสียเลือดต่อปาย~ :กอด1:
-
อธิปอดเลยอะ
อธิปจะทำอะไรก็เบาๆหน่อยนะสงสารสริณบ้าง
+ 1 นะคะ
-
ว๊าาาาาา ลุ้นแทบตาย :z1: :z1:
นึกว่าจะเสร็จพระเอกซะแล้ว :haun4: :haun4:(แอบเตรียมผ้าเช็ดเลือดกำเดา)
รออ่านต่อนะคร้าบ :impress2: :impress2: รีบมาต่อไวไวเน้อ
เป็นกำลังใจให้ครับผ้มมมมมมม :L1: :L1:
-
เรื่องแบบนี้ต้องใช้เวลา จิงๆ นะ
-
เย้ๆได้อ่านแล้ว สงสารพ่อดินของแซมจังแฮะ
-
ชอบๅ
-
ถ้าวรินกับแซมไม่อยู่ด้วย
แล้วจะรู้สึก
:L2: :L2:
-
:เฮ้อ:พ่อดินจะรอดไปได้ซักกี่ครั้งอะ :impress3: :call:
-
ขออนุญาตเมนต์ครั้งเดียว รวดเลย
สนุกมากกกก คุณอธิปหลงสเน่ห์วริณแล้วอ่ะดิ อิอิ
-
อธิปรอเวลาอีกหน่อยก็ได้ เดี๋ยววริณก็ใจอ่อนยอมเอง
-
อีกไม่นานหรออธิป
ให้เวลาวริณหน่อยน้า
-
จะติดตามต่อไปนะคร้าบบบ
-
สนน.อธิปปป :pigha2:
-
Up ต่อไวๆนะ :bye2: o13
-
up ไวๆ นะครับ
-
★CHAPTER 6
วันนี้เช้าวันเสาร์อธิปไม่ได้ตื่นไปทำงาน วริณลุกจากเตียงพับเก็บที่นอนให้เรียบร้อย อาบน้ำแต่งตัวลงไปทำอาหารให้คุณอธิปที่ครัว ส่วนแซมก็ออกไปล้างรถกับลุงชัยที่ลานข้างบ้าน
“มีอะไรให้ผมช่วยไหมครับ”
“อ้าว คุณไม่ต้องหรอกค่ะ คุณเป็นแขกจะมาทำกับข้าวในครัวได้ไง”สาวใช้ปราม คงเข้าใจผิดคิดว่าวริณมาขอพักในฐานะแขกของอธิป
“ผมไม่ได้เป็นแขกหรอกครับ ผมมาทำงานเป็นพ่อบ้าน …เอ่อ ก็คล้ายๆคนใช้นั้นแหละครับให้กับคุณอธิป”วริณตอบ เขาเดินเข้าไปช่วยล้างใบตำลึง สาวใช้ก็ต่างไม่พูดอะไร ทำหน้าที่ของตนต่อไป
“อ้าว คุณไฟตื่นแล้วเหรอค่ะ ป้ายังทำอาหารไม่เสร็จเลย”ป้าอรเอ่ยถามอธิปที่เดินเข้ามาในครัวอย่างกับคนหลับไม่เต็ม
“ครับ ผมยังไม่หิวมาก ป้ากับคนอื่นๆไปพักผ่อนเหรอเที่ยวตลาดกันเถอะครับ ส่วนอาหารเช้าวันนี้ให้วริณเป็นคนจัดการดีกว่า” อธิปว่า วริณหันขวับพร้อมกับความมึนงงของเหล่าแม่บ้านในครัว
“ป้าจัดการได้ไม่เป็นไรหรอกค่ะ”ป้าอรตอบ
“ให้วริณทำเถอะครับ ผมอยากลองใช้งานวริณดูบ้าง”อธิปว่า แม่บ้านต่างกันทยอยออกมาจากครัว เหลือไว้แต่วริณและอธิป ที่ยืนนิ่งเงียบกันอยู่สองคน
“คุณอธิปต้องการทานอะไรครับ”วริณถามทั้งๆที่ยังยืนหันหลังให้อธิป
“อยู่ที่บ้านใครๆก็เรียกผมว่าไฟ”อธิปไม่ได้ตอบคำถาม แต่กลับเดินเข้าไปใกล้วริณที่ยื่นตัวสั่นอยู่แทน
“ครับ…ฮะ!!!”วริณสะดุ้งเมื่ออธิปแตะที่ตัวเขาเบาๆ อธิปชักมือกลับมองหน้าวริณที่ยืนหน้าหลบตา
“ขวัญอ่อนไปได้ ผมอยากทานโจ๊กกับน้ำส้มซักแก้ว”อธิปบอกก่อนจะโดนไปจากครัว วริณเงยหน้าถอนหายใจ ก่อนจะลงมือทำโจ๊กให้เจ้านายหนุ่ม
“นาน!”อธิปคิด กดรีโหมดเลื่อนช่องรายการทีวี ก่อนจะลุกขึ้นไปดูวริณในครัว ชายหนุ่มกำลังทำอาหารให้เขาอย่างเงอะงะนิดหน่อย แต่ก็อธิปก็เชื่อว่าฝีมือของวริณน่าจะพอกินได้ คงไม่ทำให้เขาท้องเสียตอนเช้าหรอกมั้ง
“อ้าวคุณ…โจ๊กกำลังจะเสร็จแล้วหล่ะครับ คุณคงจะหิวมาก”วริณพูดพลางตักโจ๊กหมูร้อนๆลงถ้วย
“อืม…ตักของนายมาอีกถ้วยสิ ผมไม่อยากกินข้าวคนเดียว”
“ผมกินในครัวก็ได้ครับ”
“ไม่ได้!”อธิปขึ้นเสียงเมื่อวริณเริ่มทำให้เขาไม่พอใจขึ้นเรื่อยๆ ชายหนุ่มตักโจ๊กเพิ่มอีกถ้วย ก่อนจะวางลงบนถาดพร้อมกับน้ำส้มสองแก้วที่อธิปรินให้
“เป็นอะไร ยังโกรธผมเรื่องเมื่อคืนเหรอไง”อธิปถามเมื่อมองหน้าวริณแล้ว ชายหนุ่มดูเหมือนไม่ยินดีจะกินข้าวร่วมโต๊ะกับเขาซักเท่าไหร่
“ปล่าวนะครับ!”วริณเสียงดัง ใบหน้ารูปไข่ขึ้นสีเล็กน้อย
“ไม่จริง ! คุณกำลังโกรธผมอยู่!”อธิปเถียง พอใจที่คนตรงหน้ามีท่าทีลนลาน
“ผมไม่ได้โกรธคุณไฟจริงๆนะครับ”
“คุณไม่พอใจที่ผมจูบคุณใช่ไหม”อธิปย้ำถามอีกครั้ง วริณยิ่งหน้าแดงขึ้นไปอีก คนตรงหน้าจะรู้ตัวไหมเนี่ย ว่าเวลาตัวเองหน้าแดงนั้นน่ารักแค่ไหน
“หรือคุณไม่พอใจที่ผมล้วงเกินคุณ!”อธิปขึ้นเสียงเหมือนโมโห วริณส่ายหน้า
“ไม่ได้โกรธครับ…”วริณตอบ
“งั้นคุณก็พอใจ?”อธิปยื่นหน้าใบใกล้จนวริณตกใจ
“อะ..ไม่ใช่นะครับ…ผม”วริณติดอ่างพูดไม่ออก ก่อนจะก้มหน้าลงไปแทน
“ฮ่าๆๆๆ ผมไม่แกล้งคุณแหละ รีบกินเถอะ วันนี้คุณมีงานบ้านที่ต้องทำอีกเยอะ”อธิปก้มลงทานโจ๊กจนหมดถ้วย เช่นเดียวกับวริณที่ยกน้ำส้มดื่มเพราะทานได้ไม่เยอะนัก
วริณลุกขึ้นเก็บถ้วยและแก้วน้ำ ส่วนอธิปก็ยังนั่งอยู่ที่โต๊ะอาหารเหมือนเดิม ไม่รู้ว่าวริณคิดไปเองรึเปล่าเขารู้สึกเหมือนอธิปกำลังจ้องมองเขาอยู่ตลอดเวลา
“คุณไฟบอกว่าผมมีงานต้องทำ”วริณถาม
“ใช่ วันนี้พวกแม่บ้านออกไปเที่ยวตลาดกันหมด ลูกแซมของนายก็ให้ป้าอรดูแลไป ผมอยากให้คุณทำงานบ้านทั้งหลังก่อนจะถึงเที่ยงนี้”อธิปตอบพลางก้มลงอ่านหนังสือพิมพ์ตรงหน้าต่อ
“ทะ…ทั้งหลังเลยเหรอครับ”วริณถามอีกครั้ง เพราะคิดว่าตนคงหูฟาดไป เพราะถ้าให้ทำความสะอาดทั้งหลังภายในครึ่งวันคงไม่ทันแน่ บ้านของอธิปมันออกจะใหญ่โตซะขนาดนี้
“อืม ผมไม่ชอบความสกปรก งานนี้งานแรกคุณจะคุ้นชินทุกซอกทุกมุมกับบ้าน ให้สมกับการเป็นพ่อบ้านของผมไง สะดวกสบายออกปานนี้ งานมันก็แค่นี้ สบายจะตาย”อธิปบอกไม่รู้ร้อนรู้หนาว ก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสือพิมพ์ตรงหน้าของตนไป
“คะ…ครับ”วริณผงกหัวเคารพก่อนจะเดินออกจากโต๊ะอาหาร วริณไม่รู้จะเริ่มทำความสะอาดจากจุดไหนดี เขาจึงเลือกห้องนั่งเล่นเป็นที่แรก ชายหนุ่มเดินไปเอาอุปกรณ์ต่างๆที่ห้องเก็บของ พร้อมกับหยิบไม้ขนไก่ปัดฝุ่นไปตามทีวี ตู้โชว์ โซฟา โต๊ะ วริณยกมือปาดเหงื่อ เขาไม่ยักจะเห็นฝุ่นซักเม็ด อธิปมีตาทิพย์กันเหรอไง เขาก็เห็นว่าห้องทุกห้องที่เดินผ่านมาก็สะอาดดี
“นี่ ! ทำงานไม่ถึงไหนจะอู้แล้วเหรอ”อธิปดุ พร้อมกับเดินเข้ามานั่งไขว่ห้างหยิบนิตยสารปกผู้หญิงอกตูมๆขึ้นมาอ่าน วริณเห็นดังนั้นก็ตกใจปนเขินๆ ก่อนจะหยิบผ้าชุบน้ำหมาดๆเช็ดไปตามเฟอร์นิเจอร์ต่างๆ
ฟู่วว!~
‘อ่านอะไรของเขาหนักหนา’
‘ผู้หญิงพวกนั้น…’
‘อกใหญ่เป็นบ้า..’
“มองอะไร”อธิปถามเมื่อเห็นวริณเหลือบมองเขา
“ปล่าวครับ…ผมแค่อยากบอกว่าผมทำงานสร็จแล้ว”วริณตอบ ขนย้ายเครื่องมือทำความสะอาดออกจากห้อง อธิปมองตามอย่างไม่เข้าใจ ท่าทีบ้าๆบอๆของวริณ
เสร็จจากห้องนั่งเล่นวริณก็ต้องทำความสะอาดห้องรับแขก ต่อจากนั้นเขาก็ย้ายไปทำความสะอาดห้องครัว ห้องน้ำชั้นล่าง ขึ้นไปด้านบน มีห้องของคุณหญิงและคุณชายที่เสียชีวิตไปแล้ว
วริณมองรูปที่ตั้งอยู่บนหัวเตียง เป็นรูปครอบครัว มีพ่อแม่ลูก ส่วนฝาผนังก็มีรูปอธิปตอนเด็กๆกับคุณหญิง ที่ยิ้มอย่างมีความสุข วริณมองภาพเก่าๆของครอบครัวอธิปแล้วอดที่จะอิจฉาไม่ได้ ท่านประธานช่างเพียบพร้อมเหลือเกิน ทั้งการเงิน และความรัก อธิปมีทุกอย่างที่เขาไม่เคยมี…
เหนื่อย !
คำเดียวที่เขาคิดได้ในตอนนี้ แผ่นหลังเขาเปียกชุ่มไปด้วยเม็ดเหงื่อ วริณกำลังถูพื้นทางเดินห้องต่างๆ ด้วยความปวดเมื่อยตัวไปทั้งตัว เหลือไม่กี่ห้องที่เขายังไม่ทำ คือห้องนอนของอธิปแล้วก็ห้องว่างๆอื่นๆ เขาไม่รู้ว่านี่ผ่านไปครึ่งวันหรือยัง เพราะต้องวิ่งแจ้นเข้าห้องนู้นออกห้องนี้อยู่หลายห้อง จนลืมดูเวลา แล้วถ้าเขาทำสะอาดไม่ทันละ อธิปจะโกรธเขาไหมม หรือว่าจะลงโทษ แต่อธิปจะยกโทษเขาอย่างไร ในเมื่ออธิปไม่มีเงินเดือนให้?
หายตัวไปไหนแล้ว?
อธิปบ่น เมื่อไม่เห็นวริณ ไม่รู้ชายหนุ่มกำลังอยู่ส่วนไหนของบ้านกันแน่ ป่านนี้จะเป็นลมคอพับไปรึยังก็ไม่รู้ ใช้งานหนักเกินไปรึเปล่า? อธิปคิดฟุ้งซ่านไปเรื่อย เขาหยุดที่หน้าห้องนอนของเขาเมื่อเห็นร่องรอยทำความสะอาดพื้นไว้แล้ว อธิปเปิดประตูเข้าไปก็เห็นวริณกำลังถูพื้นห้องอยู่ เสื้อผ้าที่เคยกระจัดกระจายถูกเก็บใส่ตระกร้าไว้เรียบร้อย ผ้าห่มและผ้าปูที่นอนถูเปลี่ยนใหม่
วริณเงยหน้าขึ้นแก้มสองข้างแดงจัด ชายหนุ่มปัดเหงื่อที่ไหลอาบแก้มออก พลางทำหน้าที่ของตนต่อไป
“เก่งดีนะ ทำงานเรียบร้อยดี”อธิปชม เดินเข้าไปนั่งบนที่นอน
“ครับ…ผมอึดนะ”วริณตอบ เพราะคิดไปคิดมา อธิปเหมือนจะต้องการแกล้งเขามากกว่า
อธิปยิ้ม อึดให้ตลอดนะพ่อคนเก่ง…
“ก็ดี งั้นทำความสะอาดห้องผมเสร็จก็ไปรดน้ำต้นไม้หลังบ้านด้วยละกัน เป็นสวนกล้วยไม้ดอกไม้ที่คุณแม่ผมปลูกไว้ ยังไม่มีใครดูแล”อธิปมองวริณที่มองเขาอย่างไม่ค่อยพอใจก่อนจะถอนหายใจ แล้วเก็บอุปกรณ์ออกจากห้องของเขา
แดดเปรี้ยง !! ไม่พักได้หายใจหายคอกัน
เฮ้อ ! วริณบ่น ถือสายยางฉีดน้ำรดต้นไม้ ทั้งต้นเล็กใหญ่ที่คุณหญิงปลูกไว้ได้รับการดูแลเป็นอย่างดี แสดงว่าคุณหญิงเป็นคนรักธรรมชาติมากทีเดียว วริณยิ้ม เมื่อเขาได้มองต้นไม้ดอกไม้พวกนี้มันทำให้เขารู้สึกผ่อนคลายขึ้น
ยิ้มบ้าอะไรอยู่คนเดียว ชายหนุ่มคิด นั่งลงบนโต๊ะหินอ่อนใต้ร่มไม่ใหญ่ที่เขาต้องออกมาแบบนี้เพราะอากาศข้างนอกถือได้ว่าร้อนจัด กลัวว่าวริณจะเป็นอะไรไปซะก่อน ก็อยากปากดี มันน่าลงโทษ
วริณเหลือบมองเจ้านายหนุ่มที่กางนิตยสารขึ้นอ่านอีกครั้งแต่ไม่ใช่เล่มเดิมที่มีผู้หญิงใส่บิกีนีอกตูมๆแต่หน้าปกกลับเป็นผู้ชายตัวเล็กๆน่ารักในชุดกางเกงในแทน
อธิปมีสื่อลามกทุกประเภทเกลื่อนอยู่ในบ้านเลยเหรอไง?
วริณส่ายหัวเบาๆก่อนจะทำหน้าที่ของตัวเองให้เสร็จ เขาใช้บัวรดน้ำเจ้าต้นกล้วยไม้อย่างทะนุถนอม ในหัวอดคิดไม่ได้ว่า อธิปเจ้านายของตน ชอบผู้หญิงอกตูมๆหรือผู้ชายตัวเล็กๆมากกว่ากัน แต่ถึงอธิปจะชอบแบบไหน เขาก็ไม่มีคุณสมบัติแบบนั้นอยู่ดี…
วริณมีแต่อกแบนๆ กับเนื้อน้อยๆ
ตัวก็ไม่ถึงกับเล็ก มองยังไงก็ยังห่างไกลคำว่าน่ารัก…
แล้วทำไมเขาต้องเอาตัวเองไปเปรียบเทียบกับคนพวกนั้นด้วย !
เขาไม่ได้อยากให้อธิปหันมาสนใจซะหน่อย…
การทำความสะอาดบ้านทั้งหลังผ่านพ้นไปด้วยดี อธิปอนุญาตให้วริณขึ้นไปพักบนห้องได้
ชายหนุ่มทิ้งตัวลงบนเตียงอย่างเหน็ดเหนื่อย รู้สึกปวดเมื่อยไปทั้งตัว ไม่มีแรงลุกขึ้นไปไหน วริณนอนหอบอยู่บนเตียงซักพัก เขาก็ลุกขึ้นอาบน้ำแต่งตัวใหม่ แล้วก็มานอนสลบอยู่ที่เตียงอีกรอบด้วยความเหนื่อยล้าและพิษไข้ที่เริ่มรุมเร้าร่างกายที่ทำงานหักโหมมาอย่างหนัก…
มาอัพให้พร้อมกับเช้าวันใหม่เลยทีเดียว ฮ่าๆๆ คนเขียนยังมะหลับมะนอน
มึนๆบ้าง แต่ก็ตรวจเช็คคำผิดให้แล้วเน้อ ถ้ามีผิดตรงไหน หรือภาษาแปลกๆต่างด้าวที่คนเขียนคิดขึ้นเองก็ช่วยๆกันดูๆได้นร๊า
ขอบคุณมากๆเลยค่ะ ตอนต่อไปยังไม่รู้ว่าจะอัพวันไหนดี คงไม่เกินอาทิตย?นี้ละกัน เพราะนิยายอีกเรื่องถึงไม่ค่อยมีคนอ่าน
ก็อยากอัพต่ออยู่ดี อิอิ ฝันหวานกันนะค่ะ คนอ่านทุกคนน :man1: :man1: :man1:
-
หนอยยย ใช้งานเยอะเกินไปแล้วนะคุณเจ้านาย
วริณไข้ขึ้นเลยอ่ะ
-
>[]< รักคนเขียน-//คิดถึงทุกวันฮร่า
รัก วริณ -//ตอนหน้าเหงื่อเยอะๆ หน่อยฮร่า -..-
รักอธิป -//โหดอีกฮร่า
:z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2:
:z13: :z13:
-
เราชอบเรื่องนี้น้ามาต่อไวไวน้า ขอเป็นกำลังใจให้ ว่าแต่ว่าอธิปใช้งานหนักไปแล้วน้า
-
นี่!!!!!!
ใช้งานเยอะไปแล้วนะ :m16: :m16:
-
ทำเขาไข้ขึ้นต้องรับผิดชอบนะ
-
อธิป บ้าป่าวเนี่ยยยย
:beat: :beat: :beat: :beat:
ขี้แกล้งจริงๆเลย
-
วริณสู้ๆ
-
ยันเดเระแน่ๆเลย แกล้งเข้าปาย แกล้งเข้าป๊าย อิอิ :impress2: :impress2:
-
พ่อบ้านเริ่มหวั่นไหวแล้วใช่มั๊ยล่ะ?
:z1:
-
อ่านไปตอนแรกบอกอายุ 20 พอตอน 3 บอกเกือบ 30 ลำดับอายุมันผิดรึเปล่าอ่ะ
-
ชอบอ่ะ
-
อธิปอะใช้งานวริณเยอะเกินไปแล้ว
-
Like ja
-
อธิปก็ขี้แกล้งเกินไปอ่ะ
-
ดิน สู้ๆๆๆ :L2: :L2: :กอด1: :กอด1:
-
อธิป โหด
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ไฟใช้งานดินเยอะไปแล้วนะ
-
อิตาไฟ โหดด ไปแล้ว โรคจิต แกล้งเค้าแล้วก็มานั้งเป็นห่วงเค้า :angry2:
-
ทำไมอธิปแกล้งใช้งานวริณอย่างหนักเลย
ถ้าไม่สบายขึ้นมาต้องไปดูแลเองนะ
-
กลั่นแกล้งอ่ะ
-
อธิปมาคอยดูแลวริณเลยน่ะเว้ยย :angry2:
-
(วริณ อายุ 26 ปี ใช่ม้ายยยย)
ทำงานจนเป็นไข้ เง้อ ถ้าโดนกดจะไม่แย่กว่านี้รึ
-
อ่านไปตอนแรกบอกอายุ 20 พอตอน 3 บอกเกือบ 30 ลำดับอายุมันผิดรึเปล่าอ่ะ
ตอบเม้นนี้
อ้างถึงตอนที่ 1 เลยละกันนะ
I'm Sorry โทษครับ ที่ผมโหด 1
วริณชายหนุ่มวัย 28 ปี วันนี้ก็เป็นอีกวันที่เขาพยายามหางานที่สามารถเลี้ยงชีวิตเขากับลูกชายวัย 8 ขวบ ให้อยู่รอด เขาถือเอกสารเข้าไปในโรงแรมหรู เงินเดือนดี จะเป็นงานอะไรก็ได้ ขอแค่ทำให้ได้เงินก็เพียงพอ
อ่านไปตอนแรกบอกอายุ 20 ?
ตอบ - 20 ปี คือตอนที่เจอเจ้าเด็กแซมครั้งแรกจ้า
ตอนนี้หนูแซม 8 ขวบ(ปี) แล้วว
ตอนที่สามบอกเกือบ 30
ตอบ (ขีดเส้นใต้สองเส้น555) อันนี้หาไม่เจอแล้ว แต่นะเขียนว่าประมาณอายุย่างสามสิบรึเปล่า ก็ 28 มันก็ใกล้จะสามสิบแล้ว
คนเขียนก็เลยรวบรัดอ้างถึงโอ๊ยบอกไม่ถูกอะ ไปเลย อิอิ
ตอบเม้นของคุณ moredee
วริณอายุ 28 ค่ะ แอบฮา 555 ><
ส่วนอธิปก็ให้จิ้นๆกันละกัน 28 29 แต่ขอไม่เกิน 30 ปีนะเดี๋ยวแก่เกิ๊นน
ขอบคุณค๊าา พอดีอ้างถึงเป็นทอดๆไม่เป็นเลยตอบเม้นแบบนี้ละกัน :3123: :3123:
ตอบเม้นแบบงงๆ คนเขียนภาษาไทยไม่แข็ง มึนงงกับตัวเองมาก T T
-
o13 o13 o13 o13
-
:m16:ไฟนิสัยไม่ดีทำไมแกล้งดินแบบนี้อะ :call: :call:
-
แกล้งอยู่ได้ ดูดิ เป็นไข้เลย เห็นมั้ย .. :angry2: :angry2: :angry2:
มาดูแล รับผิดชอบซะดี ๆๆ ทำเค้าป่วยได้ไง .. :sad2: :sad2: :sad2: :sad2:
-
อธิปอดกินวริน ฮุฮะ
ไรเตอร์สู้สู้น๊า :call: :call: :call:
-
ง่า วริณจะเป็นไรไหมอ่ะ
อธิปใช้เค้าเกินไปแล้วนะ!! ชิ
คนเขียนสู้ๆ :)
-
ใช้งานหนักเกินไปแล้ว
คุณอธิปมาดูแลวริณด่วน
-
คุณไฟ :fire: :fire: :fire: :fire: :fire:
-
อธิปนิสัยไม่ดี!!! :m31:
วริณไม่สบายเลย!
กลับมาดูแลวริณเลยน่ะ! :angry2:
-
ขี้แกล้งจังเลยพระเอกเรา
-
"สื่อลามกทุกชนิดในบ้าน"
มันสื่อนิสัยพระเอกก็ตรงเนี่ย
-
แกล้งวริณตลอดเลยไอ้คุณไฟนี่
-
จะโกรธอกิปแล้วนะ แกล้งวริณอยู่เรื่อย
-
แกล้งเค้าจนเค้าไม่สบายไปดูแลเค้าเลยนะคุณไฟ
-
มาต่อไวๆนะค้าบ
-
ระวังไว้นะ
แกล้งเกินไปเดี๋ยว เค้าก็หนีไปหรอก
-
อธิปใจร้าย ใช้งานวริณจนไข้ขึ้นเลยอ่ะ :serius2: :serius2:
-
รออยู่นะค่ะ
-
โห คูณไฟ ใช้เยอะไปแล้วค่ะ
ถ้าเป็นเราสลบแต่ 4 ห้องแรกแล้ว -3- :o12:
ต้องลงโทษพระเอกซาดิซ ชอบแกล้งนายเอก 55 :fire:
รอตอนต่อไปนะค่ะ สู้ๆนะจ๊ะ :L2:
-
อ้าก วริณแบ๊วจัง
-
ไฟจ๋า อย่าแกล้งดินมากนักซิ เดะช้ำซะหมดหรอกเน้อ :monkeysad:
อ่า รอตอนต่อไปอยู่นะคะ เป็นกำลังใจให้จ้า :กอด1:
-
ไฟโหดนะเนี่ย สงสารดิน ทำงานหนักนะนั่น
-
:o8: :o8: :mc4:
มาตามอ่านแล้ว น่ารักจริงๆ
-
โหดเกินไปไหมเนี่ย
-
:angry2: :angry2:
-
จะรอนะคะ เรืองนี้น่ารักมากเลยค่ะ o13 o13 o18 o18
-
ตอนแรกอ่านชื่อเรื่องนึกว่า นายเอกเป็นกระเทย เห็นพูด ฮ่ะๆ
อ๋อ.. ฮะ
เรื่องสนุกดีค่ะ วรรณยุกต์อักเสบนิดหน่อย รักษาได้ก็ดีนะคะ ^^
-
แหน๊ะ! คุณไฟใช้งานพ่อดินหนักขนาดนี้ต้องโดนลงโทษรู้ป่าว :m16:
-
>< เรื่องนี้น่ารักอ่ะคับ !
-
น่ารักจังเลยยย :o8:
-
★CHAPTER 7
ก๊อกๆ
“คุณเปิดประตูให้หน่อย ผมหิว!”อธิปเคาะประตูหน้าห้องวริณ ก่อนจะลองจับลูกบิดประตูดู ไม่ได้ล็อคนี่นา ขอเข้าไปก่อนละกัน
“วริณ…”อธิปเรียกเบาๆเมื่อเห็นพ่อบ้านของเขาตอนอยู่บนเตียงไม่รู้สึกตัว แม้แต่ยามหลับวริณก็ยังน่ารักในสายตาของเขา อธิปนั่งลงบนเตียงๆข้าง เอื้อมมือปัดไรผมที่เปียกชุ้มอยู่บนหน้าผากเนียน
“ตัวร้อนจัง”อธิปคิด เลื่อนมือแตะที่ซอกคออุ่น ปนเหงื่อชื้นด้วยไอร้อนจากร่างกาย
“วริณ…”เขาลองเขย่าตัววริณดู ชายหนุ่มก็ยังไม่ตื่น สงสัยคงจับไข้ อธิปมีท่าทีร้อนใจ เขาไม่เคยดูแลคนป่วยมาก่อน
“ป้าอรครับ”อธิป
‘ว่าไงค่ะ คุณหนู’
“เมื่อไหร่ป้าจะกลับมา ผมให้ไปเดินตลาดไม่ได้ให้ไปเที่ยวช้อปกันทั้งวันนะครับ”อธิปดุพลางหันไปมองคนข้างๆที่นอนไม่รู้สึกตัว ชายหนุ่มร้อนใจ
‘ป้าขอโทษจริงๆค่ะ พอดีตาชัยแกไม่ได้ตรวจสภาพรถให้ดีก่อน รถเลยเสียกลางคันซะงั้น’ป้าอรบอกน้ำเสียงดูตื่นเต้นกับการที่รถเสียมากกว่า
“แล้วตอนนี้เป็นไงกันบ้างครับ แซมไม่งอแงใช่ไหมครับ”อธิปถามอย่างเป็นห่วงเพราะด้านป้าอรคงลำบากกันน่าดู
‘หนูแซมยังกินไม่หยุดเลยค่ะ ป้าไม่เป็นไรมากค่ะ ตอนนี้ตาชัยเอารถเข้าอู่ข้างๆตลาด ส่วนยายแก้ว ยายใจ ก็เดินซื้อของคนอยู่ คุณอธิปมีอะไรเหรอค่ะ’
“เอ่อ..วริณเขาไม่ค่อยสบาย ผมไม่รู้ว่ายาอยู่ไหน แถมผมไม่เคยดูแลคนป่วยด้วย”อธิปบอกอย่างขัดเขินนิดหน่อย เพราะอายุอย่างเขาไม่น่าจะมาทำอะไรบ้าบอแบบนี้
‘ถ้าไม่สบายมาก คุณหนูต้องเช็ดตัวให้คุณเขานะค่ะ พอเขาตื่นขึ้นมาก็ให้กินข้าวกินปลาแล้วทานยา เหมือนที่คนอื่นเคยทำเวลาที่คุณหนูไม่สบายไงค่ะ”ป้าอรตอบ
“ขอบคุณมากครับ ฝากดูแลแซมด้วยนะครับ เพราะผมคนเดียวเลย เรื่องทั้งหมดเพราะผมเป็นต้นเหตุ”อธิปบ่นรู้สึกผิดที่ต้องทำห้ป้าอร แล้วสาวใช้อื่นๆเดือดร้อน แถมวริณยังไม่สบายอีก
‘ไม่เป็นไรหรอกค่ะ กว่าตลาดจะวายก็นานอยู่ทันรถเสร็จพอดี แต่อาจจะช้าไปหน่อย’
“ครับๆไม่เป็นไร”
อธิปเก็บโทรศัพท์อย่างกังวล ก่อนจะลุกขึ้นหยิบผ้าขนหนูผืนเล็ก ชุบน้ำแล้วของบิดหมาดๆ
ใบหน้าของวริณแดงก่ำเพราะพิษไข้และแดดแผดเผาในตอนเที่ยง เขาจับแก้มเนียนแผ่วเบา ก่อนจะถอดเสื้อของวริณออก
“หายไวไวนะ…ผมขอโทษ”บอกไปคนตรงหน้าก็คงไม่ได้ยิน อธิปเช็ดตัวให้วริณอย่างเงอะงะ แต่เขาก็ตั้งใจมาก หวังว่าวริณจะฟื้นขึ้นมาเร็วๆนี้
“คงสบายตัวขึ้นละสิ”อธิปว่า มองหน้าคนตรงหน้าอย่างพิจารณามีอะไรให้น่ามองนักหนา
จมูกเชิดๆนี่ หรือว่าจะเป็นเรียวปากน่ากัด หรือจะเป็นแก้มตุ้ยน่าฟัด หรือจะน่ามองไปทั้งตัว
อธิปลองไล่สายตาดู วริณตอนนี้เปลือยเปล่ามีแต่ผ้าห่มปิดร่างกายเขาไว้เท่านั้น
สาเหตุที่อธิปไม่กล้าใส่เสื้อผ้าให้วริณนั้นเพราะกลัวว่าตบะของตัวเองนั้นจะแตกไปเสียก่อน
ก็คนตรงหน้าช่างยั่วยวน…
ปวดหัวจัง…
วริณยกมือกุมหัวตัวเอง ตัวบิดงอไปมาบนเตียง สร่างไข้ วริณปรือตามองภาพตรงหน้าค่อยๆชัดเจนขึ้น เพดานขาว ในห้อง เขาหันไปอีกทาง อธิป…
อธิป !!!
ในห้อง กับเขา?
เขาโป๊! เสื้อผ้าหายไปไหน!? ชายหนุ่มตกใจ อยากตะโกนให้คนข้างๆตื่นขึ้นมาอธิบายเรื่องทั้งหมด ติดอยู่ว่าเสียงของเขาช่างแหบแห้ง เจ็บคอ…
“คุณ…”แผ่วเบา วริณแน่ใจว่าเสียงแค่นี้ไม่สามารถทำให้อธิปยอมตื่นขึ้นได้ เขาจึงเขย่าไหล่เจ้านายแรงๆ
“คุณไฟ!”ตบลงไปที่ไหล่ อธิปก็ไม่ยอมตื่น ถ้าเป็นอย่างที่เขาคิดจริงๆ วริณอยากร้องไห้…
โดนล่วงเกินทั้งๆที่ไม่สบาย คนอย่างอธิปไม่ทำหรอก เขายังเชื่อใจ
“ตื่นแล้วเหรอ!? หายแล้วใช่ไหม”อธิปรีบลุกจากที่นอน จับตัววริณไปมา พ่อบ้านหนุ่มตัวอุ่นๆปกติดีแล้ว อธิปจึงโล่งใจ
“ทำไมมองผมแปลกๆ”อธิปถามอย่างสงสัย เมื่อเห็นแววตาหวาดกลัวของวริณ
“คุณไม่ได้ทำอะไรผมใช่ไหม”วริณถามอย่างกล้าๆกลัวๆ
“ทำอะไร ถึงทำแล้วจะทำไม?”อธิปจับข้อมือของคนป่วยสองข้างที่เพิ่งสร่างไข้อย่างหาเรื่อง ก่อนจะยื่นหน้าไปใกล้ ผ้าห่มที่ปิดปังร่างกายของพ่อบ้านร่นหล่นลงมาจนถึงเอว
“คุณ…อึก”ร้องไห้ออกมาซะได้ อธิปชะงักเมื่อคนตรงอยู่ก็ร้องไห้ออกมายอมรับว่าเขาตกใจเล็กน้อยก่อนจะดึงคนตรงหน้าเข้ามากอด
คนป่วยมักอ่อนไหวง่ายท่าจะจริง…
“โอ๋~ ร้องไห้ทำไมครับ คุณพ่อดิน”อธิปปลอบแบบกวนๆลูบหลังวริณไปมา ชายหนุ่มยิ่งหน้างอลงไปอีก
“ขอโทษครับ…”ไม่น่าร้องไห้ออกมาเลย วริณคิด อธิปผละออกมองคนตรงหน้าก่อนจะใช้นิ้วโป้งทั้งสองข้างปาดน้ำตาใสๆที่ไหลอาบแก้มเนียน
“ผมไม่ได้ทำอะไรคุณ ฉะนั้นไม่ต้องกังวลลุกขึ้นไปใส่เสื้อผ้าแล้วรอผมอยู่บนห้อง”อธิปจับไหล่ทั้งสองข้างของวริณ สบตากัน วริณพยักหน้าช้าๆ
“ดีมาก ห้ามร้องไห้ เพราะเดี๋ยวจะไม่สบายอีก จะลงไปทำอะไรมาให้กิน”อธิปว่าขยี้หัวคนขี้แยเบาๆ
“ครับ…เดี๋ยวครับ ลงไปทำอาหารให้ผมเหรอ ไม่ต้องหรอก ผมหายดีแล้ว”วริณบอกเพราะเขารู้สึกดีขึ้นแล้วจริงๆ อีกอย่างอธิปเป็นเจ้านายจะให้มาดูแลลูกน้องอย่างเขาได้ไง
“ไม่เป็นไร ยังไงคุณก็ต้องกินยา”อธิปบอกพลางเดินออกจากห้อง ประตูปิดลงอย่างช้าๆ วริณค่อยๆลุกจากเตียงใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อย ตามตัวไม่มีร่องรอยอะไรเกิดขึ้น แสดงว่าอธิปไม่ได้ทำอะไรเขาจริงๆ
แล้วโจ๊กเขาทำกันยังไง?
อธิปยืนเอ๋ออยู่ในครัวพลางเกาหัวแกรกๆอย่างงงๆ เขาพอมีฝีมือด้านทำอาหารอยู่บ้างและก็ทำได้ดีเยี่ยม คือ ไข่เจียวและมาม่า อย่างอื่นเขาก็ทำไม่เป็นแล้ว
น่าจะมีโจ๊กคัพ…
ชายหนุ่มเปิดตู้ดู มีโจ๊กคัพเหลืออยู่สองสามถ้วยโชดดีจัง เขาหยิบออกมาพร้อมกับเปิดใส่น้ำร้อนรอให้มันสุก แล้วก็คน ถ้วยหนึ่งของวริณส่วนอีกถ้วยเป็นของเขา
.
.
.
“ขอบคุณ…คุณไฟมากครับ ที่ดูแลผม”วริณเอ่ยอย่างซาบซึ้ง ถึงแม้ตอนเจอกันแรกๆอธิปจะขี้แกล้งบ้าง หรือเงิน100, 000 บาท ที่เขาอ้างเอามาขู่ แต่อธิปก็ยังใจดีกับทุกคน เป็นคนมีอำนาจที่อ่อนโยนและสุภาพ ใจดีกับเขาและแซม…
“อ้าว…ลงมาทำไมผมให้คุณรออยู่บนห้อง”อธิปดุ ยกโจ๊กถ้วยหนึ่งยื่นให้วริณ ก่อนจะตั้งโจ๊กอีกถ้วยลงบนโต๊ะทานอาหารของแม่บ้านในครัว
“มานั่งสิ”อธิปเรียกพลางตักโจ๊กเข้าปาก ด้วยความหิว
“ครับ…เพราะผมไม่สบายคุณเลยต้องลำบาก”วริณนั่งลงตรงข้ามกับอธิป ก่อนจะตักโจ๊กขึ้นมากินอย่างเงียบๆ
“….”
“ไม่เป็นไรหรอก ก็แค่อยากดูแล”
……………
มาช้าแล้วแถมยังสั้นด้วย
ต้องขอโทษจริงๆนะค่ะ ช่วงนี้นอนดึกมาก ตื่นขึ้นมาก็เพลีย : (
เพราะคนเขียนติดหนุ่มๆ Boyfriend มากฮ่าๆ ไม่ได้บ้าดารานะ พี่เขาเคะคนจริงๆ อิอิ ><
ส่วนเรื่องการใช้ภาษาของเรา
ยอมรับเลยค่ะ อ่อนภาษาไทยมาก แบบเบลอๆ (ไม่รุ่งซะภาษา)
ฉะนั้นเรื่องการใช้วรรณยุกต์นี่ตัวดีเลยค่ะ ต้องเปิดกูเกิ้ลดูบ่อยๆว่าเราเขียนผิดไหม๊ T T
บางทีเขียนวนเพราะง่วง เช่น วันนี้ผมไปกินข้าวกับผม ประมาณนี้ค่ะ มึน = =
และอาจมีคำคิดค้นเองบ้าง ใช้คำไม่ถูกความหมายก็น่าจะมี
ถ้าใครเก่งภาษาหน่อย แล้วเห็นอะไรแปลกๆในนิยายก็ ช่วยๆกันดูได้นะค่ะ แจงไม่ถือ เพราะเป็นคำอ่านหนังสือเยอะก็จริง
แต่ไหง ไม่เก่งใช้คำก็ไม่รู้
แล้วก็ขอบคุณทุกเม้นมากๆเลยค่ะ เพราะแจงเองก็อ่านเม้นอยู่บ่อยๆอยู่แล้ว รู้สึกมีกำลังใจมากๆเลย
มาช้าไปบ้างแต่ก็ไม่ได้หายนะ ฮ่าๆเบล่อๆ ตามประสาการใช้ชีวิตปิดเทอม อิอิ >o<
รับผลสอบเมื่อไหร่ค่อยว่ากันอีกที - - :o12:
:กอด1: :กอด1:
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
เจ้านายทำตัวน่ารักอย่างงี้เป็นด้วย^^
อย่างงี้คุณพ่อบ้านก้อหลงรักแย่สิ^^
มาสั้นๆก้อไม่เป็นงัยครับ แต่มาบ่อยๆล่ะกัน
+เป็ดครับ รอตอนต่อไปน่ะครับบ
-
นายเอกขี้งอแงจัง o22
-
ความจริงไฟก็อยากจะอะจึ๊ยๆอะดิแต่กลัวดินไม่สบายหนักขึ้นมากกว่าเดิมเลยทำไม่ลง
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ทำตัวดีๆก้อเป็นนะอธิป อิอิ
-
สงสัยจะไม่โหดแล้วมั้งเจ้านาย :m23: :m23:
-
วริณ หนูออกสาวแตกไปแล้วนะ
-
>< อร๊ายยยยยย :z2: :z2: :z2: :z2:
o18 o18 o18 อัพไวๆนะฮร่า
-
:L2:วริณไม่สบายอธิปได้โอกาศทำคะแนนแล้วอิอิ :กอด1:
:L2:ปล. ช่วงนี้อากาศร้อนมากขอให้ทุกคนดูแลสุขภาพด้วยนะค่ะ :bye2: :bye2:
-
มีมุมนี้ด้วย ใจดีกับเขาก็เป็น
-
น่ารัก
-
คุณไฟ ตอนนี้ดูอบอุ่นขึ้นไปอีกนะ
ดูแลพ่อดินได้น่ารักมากกกกกกกก :-[
มาต่อไวๆน๊าาา น้อง SungMinKRu
อยากรู้ว่า คุณไฟดูแลพ่อดินดีขนาดนี้ หายป่วยแล้ว จะมีรางวัลให้รึเปล่าน๊าาาา :z1:
-
:-[ :-[ :-[
เขินนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน><
-
มุมอ่อนโยนของไฟ >o<
“ไม่เป็นไรหรอก ก็แค่อยากดูแล”
พูดให้จบประโยคสิ ว่าอยากดูแลภรรยาในอนาคต
-
แอร้ย เชียร์ให้กดอยู่นะ
-
เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะคะ
-
แอบหวานนิดนึงแล้วต่อไปอย่าใช้งานเค้าหนัก ๆอีกนะคุณไฟ
-
คุณผู้ชายใจอ่อนแล้ว อิ อิ
( :laugh:เบลอๆมะแจง)
-
‘ถ้าไม่สบายมาก คุณหนูต้องเช็ดตัวให้คุณเขานะค่ะ พอเขาฟื้นมาก็ให้กินข้าวกินปลาแล้วทานยา เหมือนที่คนอื่นเคยทำเวลาที่คุณหนูไม่สบายไงค่ะ”ป้าอรตอบ
น่าจะใช้คำว่า ตื่น นะ เพราะแค่ไม่สบาย อาการไม่หนัก อ่านแล้วมันขัดๆ
-
พอนายดินหายดีแล้วอย่าไปใช้ให้ทำงานหนักอีกนะคุณไฟ :m16:
-
รู้สึกดีอะสิวริณ ดีนะที่อธิปไม่ตบะแตก
-
ว้ายยย ไม่เป็นไรหรอกก็แค่อยากดูแล กริ๊ดดดดดดดด
คุณไฟ ร้อน แรงงงงงงง มากค่า อ๊ากกกกก
ตอนนี้หวานมดเชื่อมอ่ะ ชอบๆๆๆๆๆๆๆๆ
รอตอนอต่อไปนะค่ะ สู้ๆ นะจ๊ะ
-
:-[ :-[แหม~คู่นี้ยังน่ารักเหมือนเดิมเลย :L2: :L2:
-
วรินน่ารัก :o8: :o8:
-
ดินพอไม่สบายออกสาวเลยนะตัวเอง
แต่น่ารักดี :o8:
-
น่ารักเหมือนกันนะคุณไฟ
-
หวานเล็กๆ
-
แล้วเมื่อไหร่คุณพ่อดินจะใจอ่อนเนี่ยยย :-[
-
โห หวานซ่ะ คุณไฟน่ารักอ่ะ มีข่งมีเขิน อิอิ
-
น่ารักอ่ะ -//- :-[
ชอบboyfriendเหมือนกัน คึกกก >< :impress2:
-
คุณเจ้านายอ่อนโยนจังเลย
-
น่ารักอ่ะ
-
คุณไฟดูแลพ่อดินตอนป่วยด้วย
น่ารักมาก
:L2: :L2:
-
มองกันไปมา
ท่าจะอีกนาน
-
:o8:
อยากเป็นใข้ บ้าง
-
“ไม่เป็นไรหรอก ก็แค่อยากดูแล” ชอบประโยคนี้มาก ^^
-
แอบเชียร์ให้อธิปตบะแตกนะเนี้ย o18 :z1:
-
น่ารักอ่ะ
เขิน :-[
:call:
-
:-[ :-[ :-[
-
CHAPTER 8
“ไม่เป็นไรหรอก ก็แค่อยากดูแล”
วริณเหมือนหูจะอื้อไป ตะกี้เขาเข้าใจอะไรผิดรึเปล่า คำเมื่อกี้ยังแว่วอยู่ในหู
“คุณไฟ แล้วแซมกับป้าอรยังไม่กลับจากตลาดเหรอครับ”วริณถามเมื่อออกมาจากครัวกับอธิปเขายังไม่เห็นหน้าลูกเลย
“รถเสียอยู่ที่ตลาดนู้นแหนะ อีกซักพักบ่ายแก่ๆก็คงกลับ”อธิปตอบ นั่งลงเปิดทีวีดู
“แล้วเป็นอะไรกันมากไหมครับ”วริณถามร้อนรน กลัวว่าแซมจะงอแงกวนป้าๆ
“ไม่หรอก คงเที่ยวกับสนุกละมั้ง น้ำเสียงป้าอรดูสดใสดี”อธิปบอก พลางดึงมือคนที่ยืนค้ำหัวอยู่นั่งลงบนตัก
“คุณ!!?”วริณโวยวาย แขนแกร่งโอบเอวเขาแน่น อธิปยิ้มหน้าหื่น ถ้าใครมาเห็นเข้าจะหาว่าเราทำอะไรวิปริตกันได้ ผู้ชายกับผู้ชายนั่งตักกันน่าเกลียดจะตายไป
“โวยวายแต่ไม่ดิ้น แถมแก้มยังแดง มันหมายความว่าไงกันคุณ!?”อธิปล้อเลียนก่อนจะฝันจมูกลงกับแผ่นหลังของวริณ
“ปล่อย ! นะคุณ”วริณดิ้นสีหน้าไม่ค่อยพอใจจนอธิปยอมปล่อย วริณยืนขึ้นก่อนจะเดินหนี อธิปยิ้ม ก่อนจะดูทีวีของตนต่อ
อดใจไม่ไหว…เมื่อได้พบหน้า
ยิ่งเธอส่งยิ้มคืนมา…ยิ่งหวั่นไหว
เพลงก็เปิดได้บรรยากาศพอดี ‘หวั่นไหว’อธิปลอบมองคนที่ยืนไม่ใกล้ไม่ไกลในสายตาเขานัก
วริณยิ้ม มันทำให้เขาหวั่นไหวกับรอยยิ้มประหลาดนั้น ถึงแม้ว่าวริณอาจจะยิ้มให้กับตู้โชว์ที่อยู่ตรงหน้าของตนก็ได้ แต่อธิปก็อดคิดไม่ได้อยู่ดี ว่าคนแก้มเนียนนั้นกำลังคิดถึงเขาอยู่
บ้าไปแล้ว !
เฮ้อ ! เขากำลังตกหลุมรักผู้ชายจนๆมีลูกติดคนหนึ่งเหรอ?
เขาไม่ใช่วัยรุ่นที่จะมีรักครั้งแรกเมื่อพบสบตานะ…
อายุก็ไม่ใช่เด็กๆกันแล้ว แต่ทำไมหัวใจของเขากระชุ่มกระชวยผิดปกติ
เพราะผู้ชายคนนั้นเหรอไง?
“สวัสดีครับ คุณอา”เสียงใสของแซมทักทาย ชายหนุ่มที่กึ่งหลับกึ่งตื่นอยู่หน้าจอทีวี อธิปส่ายหัวเบาๆไล่ความมึนงง ก่อนจะหัวแซมขยี้เบาๆ
“เสียงหวานมาเชียวนะ”ชายหนุ่มเอ่ยอย่างเอ็นดู
“ฮ่ะ วันนี้ไปตลาดซื้อของกินมาเยอะแยะเลย ป้าอรก็ซื้อของเล่นให้ด้วย แซมสนุกมากเลยครับ”แซมเล่า ยกตุ๊กตาหมีสองสามตัวในถุงให้อวดอธิปดู
“ตุ๊กตา? นั้นมันของเล่นของเด็กผู้หญิงนะแซม”อธิปว่า แซมทำหน้าเหมือนจะร้องไห้
“แซมเป็นผู้ชายจะเล่นไม่ได้เหรอฮ่ะ เวลากอดมันก็อุ่นดี แล้วป้ายมันก็ไม่ได้บอกว่าห้ามผู้ชายเล่นด้วย”แซมเถียงอย่างเอ็นดู มือเล็กๆกอดน้องหมีของตนแน่น จนอธิปยอมส่ายหัวให้กับความน่ารักของแซม
“อาก็ไม่ได้ว่าอะไรซักหน่อย”
“ครับ แซมขึ้นไปบนห้องก่อนนะครับ ออ แซมขอบคุณคุณอามากครับ ที่ดีกับพ่อและแซมมากๆเลย”แด็กชายบอกด้วยรอยยิ้มสดใส วริณมักสอนแซมอยู่บ่อยๆเมื่อใครดีกับเรา เขาก็ควรได้รับคำขอบคุณ
“เดี๋ยวแซม อาไม่ชอบให้แซมเรียกอาว่าอาเลย”อธิปบ่นทำหน้าน้อยใจ
“แล้วให้เรียกว่าอะไรเหรอครับ”เด็กชายถาม
“เรียกพ่อไฟไง”
“อา ได้ไงแซมมีพ่อดินแล้ว”แซมเถียงอีก อธิปหน้ามุ้ย
“งั้นก็เรียกอาว่าพ่อ เรียกพ่อดินว่าแม่เป็นไง”อธิปหลอกล่อ แซมคิดก่อนจะพยักหน้ายิ้ม
“ดีเหมือนกันครับ แซมจะได้มีทั้งพ่อและแม่ด้วย เวลาไปโรงเรียนแซมจะได้ไปอวดเพื่อนว่าแซมมีพ่อมีแม่แล้ว”
“ดีมาก”อธิปดึงแก้มแซมสองข้างก่อนจะปล่อยให้ขึ้นห้องไป คิดแล้ว แซมก็น่าสงสารไม่ต่างกับวริณ คำถามที่ชายกนุ่มค้างคามาตลอด คือ แซมเป็นลูกของใคร เพราะอธิปไม่ปักใจเชื่อนักว่าวริณจะเคยมีภรรยามาก่อน
…
คืนนี้มีนัด อธิปแต่งตัวสวยสูทธรรมดา แต่เมื่อได้อยู่บนเรือนร่างชายหนุ่มแล้วไม่ว่าชุดไหนก็ทำให้เขาดูดีไปซะหมด ชายหนุ่มยืนดูตัวเอง ก่อนจะปลดกระดุมลงสองสามเม็ดเผยให้เห็นอกขาวเนียนไม่ว่าใครก็ร้องเรียกหาที่จะซบ วันนี้อธิปไม่ได้เรียกให้วริณเข้ามาดูแล เพราะเมื่อเช้าแกล้งเขาไว้เยอะ อยากแกล้งต่อเมื่อไหร่ค่อยเรียกมาละกันมีเรื่องสนุกๆให้ทำอีกเยอะ
แปะ
เสียงกระทบของฝ่ามือชายหนุ่มสองคน อธิปยิ้มให้กับภัทรกรหรือกรเพื่อนสมัยมัธยมของเขา นับว่าเป็นเพื่อนรักเพื่อนตายกันเลยก็ได้ เพราะตอนอยู่เมืองไทยก็มีภัทรกรนี่แหละ เพื่อนก๊วนชวนไปซ่าส์ท้าบาทากันอยู่บ่อยๆนั้นก็เรื่องเมื่อนานมาแล้ว เขาสองคนมักทำอะไรท้าทายกันอยู่เสมอ ก่อนจะแยกย้ายกันไปเมื่ออธิปต้องไปเรียนต่อต่างประเทศ ส่วนภัทรกรก็เรียนไปด้วยช่วยพ่อกับแม่จัดการเกี่ยวกับธุรกิจของทางบ้านไปด้วย
“ วันนั้นมึงผิดนัดกู”ภัทรกรเอ่ยก่อนจะกระดกไวน์จนหมดแก้ว วันนั้นของภัทรกรก็คือวันเดียวกับวันที่เขาเกือบขับรถชนวริณ
“กูมีธุระกะทันหันนิดหน่อย มึงเข้าใจกูใช่ไหม”อธิปว่า นั่งไข่วห้างพร้อมกับใช้สายตาโลมเลียกับผู้หญิงโต๊ะตรงข้ามที่เริ่มสนใจมองเขา
“เออ ก็มึงปล่อยให้กูรอตั้งนาน กลับมาก็ไม่บอกกูซักคำเลวว่ะ”กรเอ่ย แสร้งน้ำเสียงน้อยใจ ก่อนจะหัวเราะออกมาทั้งคู่ ไม่นานนักโต๊ะของเขาทั้งสองก็มีผู้หญิงมานั่งเป็นตุ๊กตาในอ้อมกอด พร้อมกับคุยเรื่องชีวิตในช่วงที่ไม่ได้เจอกันมานาน อธิปและภัทรกรต่างคนต่างดื่มไม่มากนัก ให้พอกรุ่มกริ่มเพราะต้องมีภารกิจกับผู้หญิงที่ทั้งสองเลือกมาต่อจากนั้น ครอบครัวก็ยังไม่มี อิสระด้วยกันทั้งคู่ ไม่แปลกที่ผู้ชายอย่างเราๆก็ต้องการปลดปล่อยกันบ้างเป็นธรรมดา
“กร กูเบื่อ”อธิปบอกพร้อมทำหน้าเซ็ง
“เบื่ออะไรของมึง กูก็เห็นมึงมีความสุขดี เรียนจบนอก ทรัพย์สินมีมั่งคั่ง ฐานะมั่นคง รูปร่าง หน้าตาดี มึงมีไรให้เซ็งกับเครียดอีกว่ะ”กรบ่น ก่อนจะส่ายหน้าเบาๆ
“กูเบื่อที่จะต้องแสร้งทำ กูต้องรับผิดชอบอะไรหลายๆอย่าง กูยังไม่พร้อม ที่จะกลับมาดูแลกิจการของพ่อกับแม่กู กูยังรักสนุก แล้วยังต้องใส่หน้ากากเขาหาใครหลายๆคน”อธิปพูดความในใจ เขาเป็นคนใจร้อน แต่ต้องแสร้งทำเป็นสุขุมอย่างที่พ่อของเขาได้สอนไว้ จะให้คนมานับถือเรานั้นเราต้องเป็นคนรอบคอบและใจเย็นคิดตัดสินต้องคิดอย่างละเอียดถี่ถ้วน เพื่อประสบความสำเร็จในวันข้างหน้า
“พูดยังกับมึงเป็นคนเลว แกล้งทำความดีอย่างนั้นแหละ”
“ก็กูมันเลวจริงๆนี่หว่า เพราะกูไม่ใช่เหรอผมให้พ่อกับแม่กูต้อง….”
“หยุดพูดเหอะ เรื่องผ่านไปแล้ว มึงก็ปรับตัวแล้ว กูชวนมึงมาดื่ม มาดูสาวๆกลับมาดราม่าใส่กูเพื่อ”กรแกล้งให้เพื่อนยิ้ม อธิปยิ้มเหมือนจะสมเพชชีวิตตัวเองก่อนจะกระดกไวน์ไปอีกแก้ว เพื่อลืมเรื่องเจ็บปวดในอดีต
อธิปวางเงินไว้สี่ห้าพันก่อนจะแต่งตัวออกจากคอนโดผู้หญิงที่ไหนไม่รู้ ที่เขาโดนหิ้วมาพร้อมกับความเต็มใจ ชายหนุ่มมึนหัวเล็กน้อยเพราะฤทธิ์แอลกอฮอร์ที่ดื่มมาพอสมควร อธิปออกรถอย่างเร็ว เพราะตอนนี้เขากลับรู้สึกอะไรบางอย่างที่ผิดเพี้ยน เขากำลังคิดถึงใครบางคน…
ครืดด
เสียงรถที่กำลังจอดอยู่หน้าบ้านทำให้วริณต้องหันหน้ากลับไปมองยังที่มาของเสียง และร่างของอธิปที่แต่งกายไม่ค่อยเรียบร้อยนัก อธิปหันกลับไปมองสายที่กำลังจ้องเขาอยู่ วริณรีบหลบสายตาก่อนจะงุดหน้าลงแทนการเงยหน้ามองท้องฟ้าที่ตนตั้งใจ
กึก กึก…
“มาตากน้ำค้างอยู่ทำไม?”อธิปถามเสียงขุ่นเมื่อคนตรงหน้าทำอะไรไม่เข้าเรื่อง เพิ่งสร่างไข้ ริจะหาเรื่องป่วย
“…..”เงียบ วริณเลือกที่จะเงียบและไม่สนใจอธิปแทน เขาไม่ชอบคนไม่มีเหตุผลและตอนนี้อธิปกำลังระเบิดอารมณ์ใส่เขาอยู่
“ลุกเข้าไปในบ้าน”อธิปขึ้นเสียงดุอีกครั้ง วริณก็ยังนิ่ง นึกบ้าอะไรขัดใจเขาขึ้นมาในวันนี้ด้วยโอ๊ย ปวดหัว !
“ผมว่าคุณกำลังเมาแล้วนะ เข้าบ้านไปพักผ่อนเถอะ”วริณบอกอย่างห่วงใย และไม่ชอบใจ ถึงอธิปจะเป็นเจ้านายของเขา แต่เขาก็ไม่ชอบท่าทางของคนเมาตรงหน้าเลย
“คุณมีสิทธิไรมาสั่ง ! ผมบอกให้คุณลุกก็ลุก หรืออยากให้ฉุดหรืออุ้มไป”อธิประเบิดอีกครั้ง รั้งแขนคนดื้อไม่เข้าที่เข้าเวลาขึ้น วริณลุกตามแรงกระชาก อธิปขมวดคิ้วกันแน่น ก่อนจะหลับตาถอนหายใจ นับ 1-10 ในใจ แล้วปล่อยมือจากแขนของวริณ
“โทษทีผมปวดหัว เข้าไปนอนด้วยกันเถอะ ดึกแล้ว มัวแต่ตากน้ำค้างเดี๋ยวก็ไม่สบาย”อธิปพูดอย่างใจเย็น วริณพยักหน้าหวาดระเวง ก่อนจะเดินตามหลังอธิปเข้าไปในบ้าน
ไม่ได้อยากออกมาตากน้ำค้าง…แต่อยากดูดาว
แต่ที่อยากรู้จริงกว่านั้น…เมื่อไหร่คนตรงหน้าจะกลับมามากกว่า
เพราะเขาเป็นห่วง เฮ้อ…
“คุณไฟหายไปไหนมาเหรอครับ”วริณถาม เมื่อบรรยากาศระหว่างทางขึ้นห้องมันน่าอึดอัดเกินไป
“ก็เห็นอยู่ว่าเมา ก็ต้องไปดื่มมาสิ”ตอบดีๆไม่เป็นเหรอไง วริณคิด และเลือกที่จะเงียบต่อไปดีกว่า
“ปวดหัว ไม่สบาย เช็ดตัวให้หน่อย”วริณฟังคล้ายเหมือนอธิปกำลังจะอ้อนเขา วริณพยักหน้า พร้อมกับเดินเข้าไปในห้องของอธิป ชายหนุ่มปลดกระดุมเสื้ออกอย่างไม่ใยดี แล้วก็ส่งเสียงหงุดหงิดในลำคอ จนวริณต้องเอือมมือไปปลดกระดุมให้แทน อธิปก็จ้องหน้าเขาจนชายหนุ่มหน้าแดง
ฟุบ
อธิปทุ่มกายลงบนเตียง วริณเข้าไปในห้องน้ำพร้อมกับกะละลังและผ้าผืนเล็กบิดน้ำหมาดๆเช็ดไปตามแผ่นหลังของอธิป
“คุณนอนหงายสิ ผมจะได้เช็ดด้านหน้าให้”วริณบอก ชายหนุ่มพลิกตัวอย่างเร็วพร้อมกับจ้องหน้าคนสั่งจนทำอะไรไม่ถูก วริณใช้ผ้าขนหนูผืนเล็กลูบไปตามอกกว้างที่แดงขึ้นเล็กน้อย ที่ไหล่เหมือนมีรอยเล็บข่วน และที่คอ รอยจูบ แดงๆ
“คิดอะไร”อธิปถามเมื่อคนตรงหน้านิ่งเหมือนกำลังใช้ความคิด
“ป่าว”วริณตอบพร้อมกับลุกจากเตียงนำกะละมังไปเก็บเข้าไปในห้องน้ำ กลับออกมาอีกทีก็เห็นว่าอธิปนอนหลับไปแล้ว ชายหนุ่มห่มผ้าให้ ก่อนจะจ้องใบหน้าของอธิปที่กำลังหลับอย่างสงบ เสียงลมหายใจค่อยๆแผ่วออก วริณปิดไฟที่หัวเตียงพร้อมกับเดินออกจากห้องด้วยความเหน็ดเหนื่อยจากการนอนไม่ค่อยเต็มอิ่มนัก
‘ราตรีสวัสดิ์ครับ’
---------------------------------------------
ตอนนี้แจงก็เบลอๆ(ไม่ใช่เบล่อนะ555)อีกตามเคย อิอิ เพราะง่วงนอนมากนั้นเอง เลยไม่ได้ตรวจทานอะไร พิมเสร็จก็รีบอัพทันที
ยังไงก็ช่วยๆกันดูได้นะ
โม้นิดนึง
วันนี้เพิ่งไปรับผลสอบมา ปรากฎว่าได้ 3.98 ช็อคกันทั้งพ่อทั้งลูก จากเดิม 3.67 อัพพุ่งพรวด เพราะความตั้งใจและเหนื่อยมาก
อยากจะพูดว่า ถึงแม้ว่าแจงจะมีนิยาย บ้านักร้องซะหน่อยแต่ก็ไม่เคยทิ้งการเรียน และก็เคยมีคนสบประมาทไว้ว่า
เพราะมั่วแต่แต่งนิยายเกย์ไง เลยไม่มีเวลาทำการบ้าน ! ซึ่งเราทำการบ้านส่งครูตรงเวลาทุกครั้ง และพิสูจน์ได้ว่า
งานอดิเรกไม่ค่อยส่งผลประทบต่อการเรียนของแจงเลย ฉะนั้นคนที่เคยดูถูกคนอื่นนะ เลิกซะเถอะแล้วหันไปเตือนตัวเอง
ขอบ่นนิดนึงละกันนะ อย่าใส่ใจ 555 ขอให้ความสุขกับการอ่านและวันพรุ่งนี้ต่อๆไปมากๆนะค่ะ ขอบคุณค่ะ
ตอนนี้แจงมีความสุขมากค่ะ เพราะความฝันเมื่อนานมาแล้วเราอยากแต่งนิยาย ตอนนี้ก็ได้ทำสมใจอยากแล้ว
ขอบคุณมากค่ะ ^^
-
เมาแล้วพาลหรอสาสสส :laugh:
-
อธิปสอนแซมแบบนี้คิดอะไรกะวริณแน่นอน
รึว่ายังไม่รู้ใจตัวเอง ^^
บวก บวก ครับผม
ปล. ยินดีด้วยครับ จขกท. ผลของความพยายามครับ
งานอดิเรก ไม่ได้สร้างความเดือนร้อนใครครับ
-
TwT จ๊ะ รักคนเขียนมาก อยากจิ้มให้ขยันอัพจังเลยแลดูสภาพแล้วก็เน่าพอกัน 55555
-
อธิปสอนแซมแบบนี้แหละ เจ๋งมาก
-
คุณไฟทำมัยต้องให้เห็นแบบนั้นด้วย ดินเสียใจ
-
อิตาอธิปนี่ไม่ไหวจริงๆ เพิ่งจะหวั่นไหวกะน้องดินอยู่แหมบๆ ตอนกลางคืนไปกกหญิงซะและ
-
หนอยย ไปกกสาว ชิๆ
-
รู้สึกจะสั้นมากกก ต่อไปคงจะอัพแค่สองบรรทัด
-
ค้างอ่ะ เอาอีก เอาอีก
-
เรียนเก่งจังยินดีด้วยยยยยยย :L2:
รีบมาต่อนะรออยู่
:call:
-
o13 o13ดีใจกับเรื่องเกรดด้วยน๊า
รอตอนต่อไป :z13: :z13:
-
ยินดีด้วยนะคนเขียน แต่เราว่าคำพูดของแซมดูเป็นผู้ใหญ่เกินเด็ก 8ขวบไปนะ เฮ้ย..งานนี้มีงอนนะพ่อไฟ 555
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
พ่อไฟไปกับใคร ชิชิ .. ให้แม่ดินเป็นห่วง :o11: :o11:
แต่.. เป็นห่วง = หวั่นไหวเบา ๆ ใช่ป่ะ .. :o8: :o8: :o8:
:impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2:
-
ดูสิทำเอาวริณเป็นห่วงอะ แล้วก้อยินดีด้วยนะงับได้เกรดเยอะมาก
-
ไฟกล้าๆ หน่อย อยู่ในกำมือแล้ว :haun4:
:laugh3:
-
อธิปเป็นคนมีปมในใจที่เอง แล้วจะไปหาความสนุกข้างนอกทำไม๊
วริณอยู่ทั้งคน ออกจะน่ารัก ยิ่งอยู่ด้วยยิ่งมีความสุข งุงิ
วริณน่ารักอ่ะ อยู่รอด้วย อีกคนดันไปนอนกะหญิงอื่นซะได้ ชริ...
ขอบคุณค่ะ
-
ชอบดุกันจริง
-
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
ไฟแกจะไปกกสาวที่อื่นทำไม
คนที่อยู่ที่บ้านทำไมไม่ไปกกละ
ปล.เกรดสูงมากจริงๆดีใจด้วย
ปล.แต่งนิยายเกย์มันผิดตรงไหนไม่ทราบ(เดือดแทนน้องแจงเลย)
-
อั๊ยยะ!! คุณไฟสอนให้น้องแซมเรียก พ่อไฟ กับ แม่ดิน :laugh:
อีกคนก็รีบกลับ เพราะคิดถึงคนที่อยู่ที่บ้าน (ถึงจะไปทำอะไรมาก่อนกลับก็เถอะ)
ส่วนคนที่อยู่ที่บ้านก็ห่วงตากน้ำค้างรอว่าอีกคนจะกลับเมื่อไหร่ 2 คนคิดไรกันป่ะเนี่ย ใจตรงกันเชียวน๊าา
คุณไฟก็อ้อนดีจัง อ้อนตลอด.... นี่ถ้าไม่เมานะ คงได้อ้อนต่ออีกยาวแน่เลย คึคึ :o8: :-[ :impress2:
เสียดาย หลับไปซะก่อน ว๊าาาาาาาาาาา......
น้องแจงเรียนเก่งจัง ดีใจด้วยนะคะั สำหรับเกรดสูงลิบลิ่ว o13
สงสัยนิยายเป็นปัจจัยนึงที่ทำให้เกรดพุ่งงงงงงงงง..แบบนี้
:กอด1: เป็นกำลังใจให้กับการแต่งนิยายน่ารักๆ ค่ะ
-
คุณไฟเป็นอะไร ทำไมขึ้นเสียงใส่คุณดินด้วยเนี่ย
หนูแซมน่ารักมากลูก
-
:กอด1: :กอด1:
น่ารักกๆๆ
-
เมาแร้วพาลหรอ เลวว่ะมึง :fire:
-
คุณไฟสอนแซมได้เลิศมากค่ะ
แต่ลดความลั่นล้า หน่อย เดียววรินไม่รักนะจ๊ะ 55555
รอตอนต่อไปนะค่ะ สนุกมากๆเลยจ๊ะ
-
เข้ามาอ่านครั้งแรก :laugh:
แลดูครอบครัวสุขสันต์(?) พ่อแม่ลูก :z1:
-
อัพ ต่อ อัพ ต่อ อัพ ต่อ
กิ้วๆ
-
CHAPER9
“คุณไฟครับ มีแขกมาพอตื่นเถอะครับ”วริณอาสามาปลุกอธิปที่นอนไม่ยอมตื่นอยู่บนที่นอน ชายหนุ่มงัวเงียเล็กน้อยก่อนจะลุกนั่ง….
“แขกที่ไหนมาพอตอนเช้าๆหว่ะ คนจะนอน!”อธิปโวยวายตาปิดกวาดผ้าห่มลงบนพื้น อาการเมาคงค้างจากเมื่อคืน วริณเก็บผ้าห่มให้ พร้อมกับวางลงบนเตียง อธิปถอนหายใจพร้อมกับโงนเงนลุกจากเตียง โดยมีวริณค่อยประคองร่างชายหนุ่มไปที่ห้องน้ำ เพราะกลัวว่าอธิปจะล้มหัวฟาดเพราะความเมาไปเสียก่อน
“ใครมา”อธิปถามเสียงห้วนพร้อมกับถอดกางเกงนอนออกเหลือเพียงกางเกงในตัวเดียว เพราะเมื่อคืนอธิปไม่ได้นอนใส่เสื้อ
“คุณ กิตติกับคุณฟ้าใสครับ”วริณตอบ พร้อมหลุบตาต่ำ อธิปยิ้มอารมณ์ดีก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำ ได้แกล้งวริณให้หน้าแดงก็อารมณ์ดีขึ้นมาแล้ว
“สวัสดีครับคุณอา เอ่อแล้วก็คุณฟ้าใช่ไหมครับ”อธิปอยู่ในชุดสบายยกมือไหว้แขกทั้งสองพร้อมกับยิ้มต้อนรับ เขาไม่ค่อยคุ้นเคยกับบุคคลทั้งสองนัก แต่ก่อนลงมาจากห้องชายหนุ่มได้ซักจากป้าอรแล้วว่า คุณกิตติกับคุณฟ้าใสเป็นพ่อลูกที่มักจะมาเยี่ยมเยือนและทำธุรกิจกับทางบ้านเขาอีกด้วย
“สวัสดีจ๊ะ…สวัสดีค่ะ”ทั้งสองตอบไล่เลี่ยกัน อธิปมองหญิงสาวที่นั่งติดกับผู้เป็นพ่อ ทั้งสองมาทำไมกัน และก็มีธุระอะไร
“วันนี้อาต้องขอโทษด้วยนะที่มารบกวนหลานตั้งแต่เช้า กลับมาจากเมืองนอกเมืองนาคงจำอากับน้องไม่ได้แล้วหล่ะสิ”ชายวัยกลางคนกล่าว อธิปยิ้มพร้อมกับคิด คงเป็นญาติผู้ใหญ่ที่รู้จักเขาตั้งแต่เด็ก แต่โทษทีเขาจำไม่ได้หรอก แต่วริณหายไปไหนทำไมไม่ยอมมายืนคอยรับใช้เขาข้างๆ
“ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมพอจำได้บ้าล่ะครับ น้องฟ้าใสโตขึ้นแล้วสวยกว่าตอนเด็กเลยนะครับ”อธิปกล่าวอารมณ์ดี ต้องเป็นอย่างนี้สิ ยังกับในหนัง หญิงสาวยิ้มตอบรับเขินอาย ….
“แล้ววันนี้คุณอามีธุระอะไรเหรอครับ”อธิปถามเมื่อแขกไม่มีทีท่าว่าจะคุยธุระสำคัญกันเสียที …
“ก็ไม่มีได้ธุระสำคัญไรมากหรอกอาก็แค่มาเยี่ยม และก็กำลังมาทวงสัญญาของอากับคุณพ่อหลาน”สัญญา? อะไรกัน สัญญากับคุณพ่อแล้วมาทวงอะไรกับเขาหล่ะ เขารู้สึกไม่ชอบใจพ่อลูกคู่นี้เลย ชายวัยกลางคนดูฉลาดและแฝงไปด้วยเล่ห์ ฟ้าใสเธอเองเช่นกัน ดูไม่ต่างกับพ่อของเธอเท่าไหร่เลย
“ทวงสัญญา?...สัญญาอะไรเหรอครับ”อธิปถาม กิตติยิ้ม พร้อมกับหันหน้าไปมองลูกสาว
“ตอนหลานเด็กๆอากับคุณพ่อของหลานทำสัญญากันว่าจะให้ลูกของเราแต่งงานกันเมื่อถึงโอกาสเหมาะสม อาว่ามันก็ถึงเวลาแล้ว อาอยากให้หลานกับน้อง เรียนรู้ซึ้งกันและกัน”แต่งงาน!? เขาไม่เคยคิดถึงเรื่องนี้ และไม่อยากจะคิดด้วย สัญญาบ้าบออะไรกัน เขาไม่บ้าทำตามสัญญานั้นหรอก ชายหนุ่มคิด พลางเก็บอารมณ์ จะคลุมถุงชนเขาเหรอ ฝันไปเถอะ! อธิปฉุนเฉียวพร้อมกับสะดุดสายตากับวริณที่ยืนนิ่ง ในมือถือถาดน้ำส้มอยู่
“ผมยังไม่พร้อมครับ”อธิปตอบ พร้อมกับจ้องวริณ พ่อบ้านของเขากำลังเดินมาและวางน้ำส้มลงบนโต๊ะให้กิตติฟ้าใส และอธิป
“เหรอว่าพี่ไฟ จำฟ้าไม่ได้แล้วค่ะ”หญิงสาวท้วง น้ำเสียงฟังดูน้อยใจ ใบหน้าสวยๆงอลงเล็กน้อย
“ครับ พี่จำฟ้าไม่ได้ต้องขอโทษด้วยนะ เพราะเรื่องวัยเด็กของเรามันผ่านมานานละ”อธิปตอบ หญิงสาวและผู้เป็นพ่อหน้าเสีย ก่อนที่กิตติจะฉีกยิ้มให้อีกครั้ง
“อาไม่ได้ว่าอะไรหรอก หลานเองก็คงยังไม่เปิดใจ อาอยากให้ศึกษากันดูก่อน อีกอย่างฟ้าเองก็จบการบัญชีมา อาอยากให้ฟ้าไปทำงานกับหลานด้วยจะได้สนิทสนมกัน”
“อืม งั้นก็ได้ครับ”อธิปจำใจตอบรับ เพราะหากปฏิเสธจะเป็นการเสียมารยาท กิตติเองท่าทางจะมีหุ้นอยู่ในบริษัทไม่ใช่น้อย เพื่อธุรกิจของเขาที่กำลังฟื้นตัว ก็ต้องประคับประคองไปก่อน
“ขอบคุณนะค่ะ ที่ให้โอกาสเราได้ดูใจกัน แต่ตอนนี้ฟ้าหิวละค่ะ ยังไม่ได้กินอาหารเช้ามาเลย คุณพ่อก็เร่งฟ้าให้มาแต่เช้า”เช้าของหญิงสาวและอธิปไม่ได้เป็นเวลาเช้าอย่างที่คิด เพราะตอนนี้เวลาต่างร่วงเลยไปเกือบจะเที่ยวแล้ว อธิปเอ่ยปากชวนสองพ่อลูกไปร่วมโต๊ะด้วยกัน แต่กิตติปฏิเสธเสียก่อนเพราะอ้างว่ามีงานที่บริษัทของตนเข้ามา แต่ที่จริงนั้นเป็นการเปิดโอกาสให้หนุ่มสาวได้คุยกันสะดวกมากกว่า
“อาหารน่าทานจังเลยนะค่ะ วันหลังฟ้าต้องมาฝากท้องที่นี่บ่อยๆซะแล้ว”หญิงสาวว่าน้ำเสียงตื่นเต้น อธิปยิ้มๆก่อนจะจับมือวริณใต้โต๊ะดึงแขนให้นั่งลงบนเก้าอี้
“ทานอะไรรึยัง”
“ยังครับ”
“นั่งทานด้วยกันสิ”อธิปเอ่ยถามชายหนุ่ม วริณกังวลเล็กน้อย ก่อนจะส่ายหน้าเบาๆ อธิปบีบข้อมือแรงขึ้น จนชายหนุ่มยอมนั่งลงข้างๆ
ฟ้าใสแปลกใจกับชายหนุ่มตรงหน้าสองคนเล็กน้อย ก่อนจะฉีกยิ้มที่เธอมั่นใจว่าสามารถมัดหัวใจของอธิปได้
“ใครเหรอค่ะ”ฟ้าใสถาม พิจารณามองวริณ หน้าตาหล่อเหลาเอาการ แต่ทำไมต้องยกอาหารมากับพวกคนใช้ ตอนแรกคิดว่าคนใช้ หรือว่าไม่ใช่
“วริณครับ”ชายหนุ่มตอบ ก่อนจะก้มหน้าไม่มั่นใจ รู้สึกว่าตัวเองโดนเปรียบเทียบ อธิปไม่ควรชวนเขามานั่งด้วยเลย
“น้องชายเหรอค่ะ ฟ้าไม่ยักรู้ว่าพี่อธิปจะมีญาติที่ไหนอีก”ฟ้าใสยังไม่ลดละ รู้สึกไม่ชอบใจวริณ เพราะท่าทางไม่ใช่คนมีฐานะหรือเพื่อนของอธิปแน่
“ไม่ใช่หรอก พี่กับวริณห่างกันแค่ปีเดียว เขาเป็นคนดูแลพี่น่ะ”อธิปตอบ หันไปสบตากับวริณ
“อ่อค่ะ ฟ้าว่าเราทานอาหารกันเถอะค่ะ”หญิงสาวยิ้มสดใส ลดถาวะตึงเครียดของโต๊ะอาหารลงไป เพราะไม่อยากให้อธิปไม่ถูกใจนิสัยอยากรู้อยากเห็นของเธอซะก่อน ฟ้าใสตักอาหารให้อธิป พร้อมกับอธิปที่ตักอาหารให้วริณ ทำให้หญิงสาวเริ่มไม่ชอบใจวริณและพฤติกรรมแปลกๆของอธิปมากขึ้น
ทานอาหารเสร็จ ฟ้าใสก็ชวนให้อธิปพาเธออวดบ้าน กินขนมและพูดคุยกัน ไม่ว่าฟ้าใสจะชวนอธิปทำอะไร ชายหนุ่มมักลากตัววริณเข้าไปร่วมด้วยทุกครั้ง
จะอะไรกันนักหนา !?
หญิงสาวคิด ไม่ว่าจะเล่ห์เหลี่ยมอะไร อธิปก็ไม่เห็นมีท่าทีพิศวาสอะไรในตัวของเธอเลย ทั้งๆที่ไม่ว่าเธอจะเดินไปไหนมักจะเป็นที่หมายปองของหนุ่มน้อยหนุ่มใหญ่ในความน่ารักใสซื่อที่เธอแกล้งทำไว้เสมอ
“พี่ไฟค่ะ ไปส่งฟ้าที่บ้านหน่อยสิค่ะ”เมื่อเริ่มสนิทกันมากแล้ว หญิงสาวจึงเริ่มอ้อนให้ชายหนุ่มไปส่งที่บ้าน เผื่อระยะทางระหว่างถึงบ้าน เธอจะได้คุยกระหนุงกระหนิงกับอธิปไปด้วย ชายหนุ่มลังเล ก่อนจะพยักหน้ายิ้ม พร้อมกับดึงมือของวริณที่ยืนอยู่ห่างๆผลักเข้าไปในรถ พร้อมกับเปิดประตูรถห้เธอด้านหลัง หญิงสาวเบิกตาอึ้งปนหงุดหงิดเล็กน้อย ก่อนจะสะกดอารมณ์เข้าไปนั่งในรถ อธิปยิ้ม ก่อนจะเดินไปอ้อมรถเข้าไปในที่นั่งคนขับพร้อมออกรถอย่างเร็ว โดยมีวริณค่อยเหลือบมองอธิปอย่างงงๆ ไม่แพ้ฟ้าใสที่นั่งหน้าบึ้งไปตลอดทาง
คิดจะจับเขาต้องคิดใหม่ซะแล้ว…ยัยฟ้ามัวหมอง
“กลับบ้านดีๆนะค่ะ”ฟ้าใสโบกมือลาชายหนุ่มที่นั่งอยู่ในรถ ชายหนุ่มยิ้มรับพร้อมกับออกรถออกไป ฟ้าใสหน้างอ เสยผมพร้อมกับก้าวขาฉับๆเข้าบ้านด้วยความหงุดหงิด
“คุณฟ้าใสเธอสวยและเก่งเหมาะกับคุณไฟมากเลยนะครับ”วริณพูดแสดงความชื่นชม เพราะตอนที่ป้าอรให้เขายกเครื่องดื่มไปเสิร์ฟเขาได้ยินเรื่องการมาของแขกทั้งสองพอสมควร
“เหรอคิดว่างั้นสิ คงดีใจล่ะสิ ที่ผมมีคู่หมั้นแล้ว”อธิปถามประชด วริณก้มหน้าลงบีบนิ้วตัวเองคลายความกังวลที่เขาก็ไม่แน่ใจ เกิดเพราะสาเหตุอะไร
“คุณก็น่าจะดีใจไม่ใช่เหรอครับ คุณฟ้าเธอออกจะสวยผู้ชายที่ไหนเห็นก็คงจะชอบเธอ”วริณตอบ พร้อมกับยิ้มให้อธิป ยิ้มเศร้าๆ
“แค่สวยและมีฐานะไม่ได้เป็นตัวชี้วัดทำให้ผมต้องรักใครได้ง่ายๆหรอกนะ คุณก็ควรรู้ไว้ด้วย วริณ!...”อธิปเร่งรถเร็วขึ้น รู้สึกเหมือนวริณกำลังดูถูกตัวเอง และไม่ควรจะเป็นอย่างนั้น วริณมีอะไรที่พิเศษต่างจากคนอื่น ตั้งแต่เจอกันครั้งแรก เขายังจำได้
.
.
.
“ห้าง? คุณไฟจะแวะซื้ออะไรเหรอครับ”วริณถามพร้อมลงจากรถ อธิปไม่ได้ตอบอะไร เดินนำเข้าไปแทน
“คุณครับ…รอผมด้วย”วริณวิ่งเข้าไปใกล้ อธิปยิ้ม ก่อนจะกุมมือวริณเบาๆ ชายหนุ่มตกใจเล็กน้อย พอเห็นหน้าดุๆของอธิปก็ยอมให้จับต่อไปโดยดี
“อยากได้อะไรเป็นพิเศษไหม?”อธิปถามชายหนุ่มข้างๆ วริณทำท่าคิด แต่ก็ไม่ได้อยากได้อะไร ชายหนุ่มส่ายหน้าเบาๆ
“ไม่ครับ ผมไม่ได้อยากได้อะไร คุณก็ให้ผมเยอะแล้ว”
“ก็อยากให้อีก นานๆที่ผมจะออกมาช้อปปิ้งกับผู้ชายนะคุณ”อธิปยิ้มกวน
“ผมไม่อยากได้อะไรจริงๆครับ แล้วแต่คุณ”วริณตอบ ก่อนจะโดนอธิปฉุดตรงไปร้านตุ๊กตาตรงหน้า ในร้านมีตุ๊กตาหมีน่ารักเต็มไปหมด วริณลองแตะไปที่หมีตัวหนึ่ง ขนนุ่มน่ารักจนชายหนุ่มเผลอยิ้ม
“เมื่อวานแซมกลับมาจากตลาดพร้อมกับตุ๊กตาที่ป้าอรซื้อให้ ผมเลยอยากให้คุณเลือกตุ๊กตาให้แซมหน่อย”อธิปบอก พร้อมกับนึกถึงหน้าเด็กน้อย ป่านนี้คงสนุกกับการเล่นในสวนหลังบ้านละมั้ง
“ตุ๊กตาตัวนั้นแซมติดมากเลยครับ อวดแล้วอวดอีก”วริณพูดยิ้มๆ หยิบหมีตัวพอเหมาะขนสีขาวสะอาดขึ้นมาดู
“ตัวนี้นะ ผมว่าน่ารักดี”อธิปจ่ายตังค์พร้อมกับถุงตุ๊กตาหมีให้วริณถือ และตรงไปยังร้านเสื้อผ้าบุรุษ ชายหนุ่มอยากลองเลือกเสื้อผ้าให้วริณใส่ดูบ้าง
“ตัวนี้ดูดีจังเลยครับ”วริณหยิบเชิ้ตแขนยาวสายทางสีขาวขึ้นมาพร้อมกับทาบลงที่อกของอธิป
“จริงเหรอ แล้วผม ดูดีด้วยไหม?”อธิปถามหน้าซื่อพร้อมกับหยิบเสื้อในมือของวริณ ชายหนุ่มหน้าแดง ก่อนจะเดินหลีกไปตรงมุมอื่น
“วริณมานี่”อธิปเรียกชายหนุ่มที่กำลังยืนเหม่ออยู่ ก่อนจะเดินไปตามเสียงเรียกของเจ้านายที่กำลังเลือกเสื้ออยู่อย่างขมักเขม้น
“น่ารักไหม ผมว่าเหมาะกับคุณนะ สีสดใส ไม่ดูเป็นผู้ใหญ่เกินไป”อธิปพูด พร้อมกับทาบเสื้อยืดสองสามตัวบนอกเขา วริณพยักหน้า ตามใจชายหนุ่มไป โดยไม่ได้สังเกตคนอื่นๆที่เริ่มหันมามองเขาสองคน
“คุณไฟ กลับบ้านเถอะครับ ผมเมื่อยขาจัง”วริณบ่นปนอ้อนเพราะเขาเหนื่อยกับการวิ่งเข้าร้านนู้นออกเข้าร้านนี้ของอธิปเต็มทน ชายหนุ่มก็ทำราวกับเขาเป็นเด็กผู้หญิงคอยซื้อของนู้นนี้เอาใจตลอดเวลา
“อืม กลับก็กลับแต่ก่อนกลับแวะซื้อขนมหน่อยละกัน ได้ออกมาเที่ยวเองแบบนี้ น่าจะซื้อขนมหวานให้พวกป้าๆเขานะ”อธิปว่าพร้อมกับเดินหันหลังไปที่ร้านเบเกอรี่ที่เขาเพิ่งเดินผ่านมาเมื่อกี้
ถึงแม้เขาจะเป็นคุณหนูอย่างที่ใครว่า แต่พวกแม่บ้านแม่เรือนป้าๆที่คอยดูแลคุณพ่อคุณแม่และเขา ชายหนุ่มไม่เคยคิดจะไม่เหลียวแล เพราะทุกคนก็เหมือนเป็นครอบครัวที่อยู่ในบ้านหลังเดียวกับเขา และอยู่ด้วยกันมานาน ถึงแม้เขาจะคิดว่าเสมอว่าตัวเองคนเลวและไม่ดี และอธิปในสายตาของคนอื่นๆนั้นเขาเป็นคนที่น่าเกรงขามและอัธยาศัยดี
“ผมว่าป้าอร กับลุงชัยต้องชอบมากแน่ๆเพราะบ่นอยู่ทั้งวันเลยครับว่าอยากกินของหวานแต่ลืมซื้อมา”วริณว่า พร้อมกับยกถุงขนมหวานและอื่นๆที่ตนช่วยเลือกให้อธิปดู
“ก็ดีแล้ว วันนี้มากับคุณซื้อของพะรุงพะรังจนแทบจะถือกลับไม่ไหว”อธิปตอบ วันนี้เป็นวันที่เขามีความสุขมากทีเดียว ได้มาซื้อของกับวริณ รู้สึกเหมือนเขาจะรู้จักเห็นอกเห็นใจคนอื่นมากขึ้น และรู้สึกสบายใจทุกครั้งที่อยู่กับวริณ เหมือนเขาเป็นผู้ชายที่มีครอบครัวแล้ว มีวริณและแซมที่ต้องคอยดูแล…
“ป๊าาา!~ ครับ”ไม่ทันที่วริณจะได้ลงจากรถเด็กน้อยก็วิ่งตะโกนมาต่ไกล แซมโผงเข้าหาวริณจนตัวเซ
“ครับ”
“พ่อดินหายไปไหนมา ไม่บอกแซมเลย”
“พ่อไปส่งคุณฟ้าใสกับซื้อของมาครับ”วริณตอบพร้อมเอาของลงจากรถแซมช่วยขนถุงของอีกแรง อธิปหยิบถุงตุ๊กหมีตัวใหม่โชว์ให้แซมดู เด็กน้อยตาโตพร้อมกับโผงเข้ากอดขาอธิปทันที
“หมี…น่ารัก”แซมมองตาเป็นประกาย อธิปยื่นถุงหมีให้ แซมอ้ามือรับ พร้อมกับรัดแขนแน่นด้วยความหมั่นเขี้ยว
“ขอบคุณฮ่ะ…พ่อไฟ?”เด็กชายพูดพลางเอียงคอ อธิปและแซมปล่อยเสียงหัวเราะออกมา ต่างกับวริณที่อยากจะเข้าไปดุแซม ที่กล้าเรียกอธิปว่าพ่อ แต่เห็นท่าทีของชายหนุ่มแล้ว คงไม่ถือกับความไร้เดียงสาของแซม
“แซมอย่าไปเรียกคุณไฟเขามาพ่อสิ แซมมีพ่อดินแล้วไม่ใช่เหรอฮ่ะ”วริณก้มลงไปกระซิบกับแซม เด็กชายส่ายหน้าก่อนจะชี้มาที่วริณ
“พ่อดินน่ะ เป็นแม่ของแซมแล้ว…ส่วนคุณอาเป็นพ่อไฟ เมื่อวานพ่อไฟสอนแซมแบบนี้”
“……………………………….”
“ผมสอนแซมเองแหละ”อธิปบอกก่อนจะยิ้มเดินเล่นกับแซมเข้าไปในบ้าน ส่วนวริณก็ยืนอึ้งอยู่ที่เดิม
พ่อแม่ลูก…
ถ้าเป็นแบบนั้นได้ก็ดี…
หลังจากขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัวใหม่ วริณไม่ได้ไปช่วยป้าๆในครัวทำอาหารเพราะต่างก็ทำอาหารเตรียมไว้เสร็จแล้ว อธิปก็ยังชวนเขาและแซมทานข้าวด้วยอีกเช่นเคย เพราะเขาไม่ชอบการทานข้าวคนเดียว
“แซมอิ่มแล้วเหรอ กินผักเยอะๆจะได้สูงๆ”วริณเตือน ตักผัดผักใส่จานให้แซม ที่ไม่ยอมแตะต้องผักกับผลไม้เลยแม้แต่น้อย
“ครับ…”แซมเสียงอ่อย ตักผักขึ้นมากินหน้างอ โดนตามใจบ่อยเข้าจนเคยตัวแล้วเนี่ย ไม่ดีเลย วริณคิด เพราะแซมดูเหมือนจะเอาแต่ใจมากขึ้น
“ว่าแต่แซม คุณก็ควรทานข้าวเยอะๆ”อธิปดุบ้าง เพราะเขาเห็นคนตรงหน้ากินข้าวไม่กี่คำก็จะดื่มน้ำต่อทันที
“แม่ดินทานข้าวเยอะไม่ได้หรอกครับ ชอบบ่นว่าปวดท้อง”แซมว่าพลางเคี้ยวผักแก้มตุ่ย
แปะ
“เรียกแม่ได้ไงแซม พ่อเป็นผู้ชาย”วริณตบที่แขนแซมเบาๆ อธิปหัวเราะ แซมหน้างอ
“ก็พ่อไฟสอนแซมอะ”วริณหันไปมองอธิปที่หัวเราะกับแซม เข้าขากันดีเหลือเกิน ชายหนุ่มได้แต่ถอนหายใจ ก่อนจะเก็บจานชามเข้าครัว แซมกับอธิปก็พากันขึ้นห้อง คุยเล่นกันสนุกสนาน
แกรก
“เฮ้ยยย ว๊ากกกกกกก แบร่”
“…………………………”
“แฮ่กกกๆ พ่อดินช่วยแซมด้วย ว๊ากกกพ่อไฟ”วริณยืนอึ้งอยู่หน้าประตู แซมกับอธิปกำลังปะทะหมอนกันอย่างสนุกสนาน ข้าวของบนเตียงกระจุยกระจาย ทั้งสองนั่งพักหายใจอยู่บนเตียง สงบศึกกันเสร็จแล้ว แซมกับอธิปก็ลุกจากเตียงช่วยเก็บของ วริณไม่ได้ว่าอะไร แค่ตกใจที่เห็นมุมๆหนึ่งของอธิปที่เล่นอะไรเป็นเด็กๆ …
“พ่อไฟจะไปไหน…”แซมท้วงถามเมื่อเห็นอธิปกำลังจะเดินออกจากห้อง ชายหนุ่มเอียงคอพลางสงสัย
“พ่อดินฮ่ะ แซมอยากกอดพ่อไฟด้วย”แซมหันไปพูดกับวริณ ชายหนุ่มส่ายหน้า
“คุณอาเขาจะนอนกับเราได้ไงแซม ดื้อใหญ่แล้ว”วริณว่า ลูบหัวให้แซมนอน
“งั้นผมนอนด้วย…นอนคนเดียวเหงาจะตาย”อธิปยิ้ม เดินไปที่เตียงนอนขลุกกับแซม เด็กน้อยดีใจกอดอธิปแน่น วริณอึ้งไปซะพัก ก่อนจะปิดไฟที่หัวเตียง นอนลงข้างๆกับแซมอีกด้าน มือของอธิปที่กอดแซมไว้กำลังกุมมือเขาไปด้วย
“คุณ….”วริณเอ่ยเบาๆเพราะแซมกำลังจะหลับแล้ว ก่อนจะดึงมือออก แต่อธิปกลับกุมเอาไว้แน่น
“นอนน่ะ!...”อธิปทำเป็นไม่สนใจ กุมมือของวริณแน่นไว้ดังเดิม ไม่นานทั้งคู่ก็หลับกันไปพ่อลูก ส่วนอธิปลุกขึ้นนั่ง ขยับแซมให้นอนชิดผนังห้อง ส่วนตัวเองขยับวริณให้ชิดกับแซมแล้วนอนราบกอดวริณกลม แล้วก็หลับไปเหมือนกัน จนถึงเช้า…
:t3: :t3: :t3: ง่วงง = =
ช่วงนี้จะขยันอัพนิดนึงค่ะ จะได้จบก่อนตอนที่แจงจะเปิดเทอม และจะรีบเคลียร์ๆนิยายที่ค้างอีกเรื่องให้เสร็จ
นิยายเรื่องนี้เป็นนิยายเรียบๆหน่อย ค่อยเป็นค่อยไปละกัน อย่างเพิ่งเร่ง อย่าเพิ่งรีบ หายไปไหนกันซะก่อนนะ อิอิ
ขอบคุณสำหรับเม้นทุกเม้นเช่นเคยค่ะ ^^
-
:z13:
จิ้ม
พ่อดินน่ารักมากอ่ะ วันนี้ 0/////////0 อร๊ายยย
กลางวันไปเดต กลางคืนกลับมานอนกอด [แบบเนียนๆ]
ตอนนี้นอนกอดกันแล้ว ต่อไปก็... :z1: :z1: :z1:
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
:กอด1:พ่อแม่ลูก อบอุ่นดีจัง :กอด1:
o13 ยกนิ้วให้คนเขียน รอมาต่อครับบบ
-
พ่อไฟน่ารักนะเนี่ย
น้องแซมต่อไปไม่ต้องเรียกพ่อดินว่าพ่ออีกนะ
เรียกว่าแม่นั้นแหละดีแล้ว
-
ยิ่งอัพบ่อยยิ่งชอบบบบบบบบบบ
:pig4:
:call:
-
:L2:ดีใจกับผลการเรียนด้วยนะเรียนเก่งมากเลยอะ :L2: :L2: :bye2: o13
-
พ่อไฟ แม่ดิน ลูกแซม :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
:impress2: :impress2:
พ่อไฟ ชอบวริณ แล้วอ่าเด้
:laugh: :laugh:
-
อร้ายยยย พ่อไฟทำตัวดีอย่างนี้รักตายเลย :man1:
พ่อไฟ แม่ดิน น้องแซม อิอิ ชอบจังเลยค่า
แต่ดูเหมือนจะเริ่มมีตัวร้ายเข้ามาก่อความไม่สงบซะแล้วนะเนี่ย พ่อดินสู้ๆๆ o13
พ่อไฟปกป้องทั้งดิน ทั้งแซมด้วยนะ ไม่งั้นมี :beat: อิอิ :bye2: :bye2:
-
พ่อไฟ แม่ดิน ลูกแซม
น่ารักอ่ะ!! :-[
:bye2:
-
พ่อไฟแสดงออกชัดเจนเชียวว่า"รัก"
เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ
-
ง่าสสสกอดๆ
-
พ่อแม่ลูกครอบครังสุขสันต์ :-[
-
เข้าทางลูกเรอะ แหม น่ารักอ๊ะ :man1: :man1:
-
เริ่มมียัยฟ้ามาก่อความยุ่งยาก ซะแล้ว
ถ้าอธิปจะแสดงออกชัดเจนถึงสถานะของวริณขนาดนี้นะ....... ยัยคุณฟ้าจะไม่รู้ก็ให้รู้ไป :laugh:
อารมณ์ครอบครัวสุขสันต์ นอนกอดกัน 3 คนพ่อแม่ลูก :m3:อร๊ายยยยย.....ชอบแบบนี้
ขอบคุณค่ะ น้องแจง มาลงบ่อยๆได้เลย..... คนอ่านชอบบบบบบบบ... :กอด1: :กอด1:
-
o13สุดยอดค่ะน้องแจง
ตอนนี้อธิปยังไม่เลือกดินใช่ม้ายยยย เพราะสามารถไปนอนกะหญิงได้ ฮึ่ยยยยยย อีก10 บทค่อยมีอะไรกะนายดินนะนายไฟ
-
ตอนนี้จะน่ารักมาก ถ้าไม่มีชะนีเข้ามา
-
อย่าแกล้งนายเอกเค้านะ =W=
-
ตอนนี้พ่อไฟน่ารัก หวานอีกต่างหากชอบมาก~ :impress2: :impress2: :-[ :-[ :-[ (และจะชอบมากกว่านี้ถ้าไม่มีชะนีตัวนึง :m16: :m16: :m31: :m31:)
-
แกล้งนายเอกเค้าอะ
-
ชะนี้ร้ายโผล่แล้ว :m31:
-
>////< ตายแล้ว น่ารักจริงพ่อแม่ลูก
-
อยากรู้อะ แม่ของแซมไปไหนอะ แล้วที่ว่าไม่เคยมีอะไรกับใครนี้ยังไง
ถ้าไม่ได้มีอะไรกับแม่แซมก้ไม่แซมดิ หรือไม่เคยมีกับผช. 55555
หรือเราเข้าใจผิดเอง 5555555555555 น่ารักค่ะๆ เป็นกำลังใจให้นะค่ะ
-
ชอบแกล้งนายเอกเค้า >W<
-
แอร๊ยยยยย >W<
-
แม่ดิน = ,,= เข้าใจพูดนะ 55555555555
-
กรี๊ด พ่อแม่ลูก คริคริ
-
อ่านทีไร อบอุ่นในหัวใจทุกที ^^
-
พ่อไฟน่ารักที่สุดในโลกเลยครับ
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
น่ารักจังเลยยยยยย
:L2: :L2: :L2: :L2:
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
อร๋ายยยยยยยยยยยยยยย :-[ :-[ :-[
นอนกอดกันเป็นครอบครัว พ่อแม่ลูกเลยอ่ะ
-
ลูกแซม แม่ดิน พ่อไฟ นอนกอดกัน :o8:
-
อ่านทันแว้วๆๆๆ เรื่องนี้สนุกมาดูอบอุ่นดี ช้อบชอบ :o8: มาต่อเร็วๆนะค้า :monkeysad:
-
น่ารักจังเลย
รอตอนต่อไปนะ :กอด1:
-
ชะนีตัวร้ายออกมาแล้ว
-
พ่อไฟฉวยโอกาศนอนกอดพ่อดินแว้ว
-
ตามมารออีกคนนะครับ
-
มีชะนีมาเอี่ยวววว
-
เริ่มมีมารผจญแล้ว....
-
หุๆๆ หวานซะไม่มี...คุณไฟของเราน่ารักที่ซู้ด ชัดเจนที่ซู้ด แต่วริณของเรายังไม่ค่อยรับมุขนะคะ
คุณไฟเคลียร์ด่วน ๆ ค่ะ
เอ...คุณว่าที่คู่หมั้นดูร้ายไม่ใช่เบา อย่ามายุ่งกับครอบครัวสุขสันต์น้า แบร่ๆๆ
ขอบคุณค่า
-
น่าร๊ากกกกกกกกกกก :-[ :-[
-
พ่อแม่ลูก น่ารักมากเลย
:-[
-
น่ารักอ้ะ สนุกมากกกค้่่า o13
-
ไฟน่ารักขึ้นเยอะนะ
-
คุณไฟค่อยๆรุกคืบเข้าหัวในนายดิน :กอด1:
-
พ่อ แม่ ลูก น่ารักจัง!! :กอด1:
:L2: :L2:
-
:3123: :3123: :3123:
น่ารักกกก
-
ถูกใจให้เป็ดไปเลยยย
น่ารักจริงๆ คนเขียนสู้ๆน้า
:กอด1:
คุณอธิปเจ้าเล่ห์ดี ชอบๆ
555555555555555
:impress2:
-
ไอ้ย๊ะๆ o13
-
พ่อไฟเริ่มรุกหนักแต่เริ่มมีมารเข้ามาแล้วนะ
-
ว๊ายยย น่ารักกันจังเลยครอบครัวนี้ :-[
-
สรุปคุณไฟเค้ารู้ตัวแล้วใช่ไหมฮับ หรือว่ายัง?
-
ว้าวว ว ว ว
จัดหนัก รุก หนัก
55555555+ พ่อไฟ
-
ฉากนี้...น่ารักแฮะ :')
:pig4:
-
:impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2:
-
CHAPTER 10
“พ่อดิน !!! พ่อไฟ !!! สายแล้วครับ !!!”เสียงใสๆของแซมปลุกอธิปกับพ่อของตนที่กอดกันแน่น ราวกับจะไม่จากกันไกล อธิปงัวเงียขึ้นมาก่อน ตามด้วยวริณที่ค่อยๆขยับตัว
“เอะอะอะไรแซม นอนๆๆ”อธิปบ่นอิดออด ก่อนจะงุดหน้าลงไปกับซอกคออุ่นของวริณ แขนแกร่งโอบรัดแน่นขึ้น
“พ่อไฟๆ แต่แซมต้องไปโรงเรียน แล้วพ่อไฟไม่ไปทำงานเหรอฮ่ะ”แซมถามหน้างอ มือเล็กๆพยายามแกะแขนอธิปให้ออกจากพ่อของตน
ทำงาน งาน งาน งาน…!? โรงเรียน อะไร?
อธิปใช้สมองประมวลอยู่ซักพักก่อนจะเด้งตัวลุกนั่งบนที่นอน หันไปมองแซมที่ทำตาปริ่มๆคล้ายจะร้องไห้ ส่วนวริณก็ยังหลับลึก ไม่มีทีท่าว่าจะตื่นง่ายๆ
“แซมไปอาบน้ำเร็ว แล้วนี่กี่โมงแล้วเนี่ย”
“ครับ”แซมรีบวิ่งเข้าไปในห้องน้ำ ส่วนอธิปก็ค่อยๆปลุกวริณให้ตื่น อีกอย่างวันนี้เขาก็มีประชุมเช้าด้วย ถึงจะเป็นท่านประธานก็เถอะ แต่ถ้าเป็นคนไม่รักษาเวลา พนักงานจะคิดว่าเขาเป็นคนเหราะเหละนะสิ
“คุณ…ตื่นๆๆ”อธิปเขย่าไหล่วริณเบาๆ ก่อนจะก้มลงไปกระซิบที่หู ถึงเวลานี้ก็เถอะ ชายหนุ่มก็มีอารมณ์อยากจะโรแมนติกกับเขาบ้างเหมือนกัน
“อื้ออ…ครับ”วริณขยับตัวก่อนจะลืมตาขึ้น ลมหายใจอุ่นๆของอธิปจ่ออยู่ที่ใบหน้าของเขา
“ไปอาบน้ำเถอะ…”
“…………”
“มันจะสายแล้วว !!!”อธิปรีบลุกขึ้นจากเตียง ตามด้วยวริณที่เด้งตัวขึ้นมาติดๆ เขาเพิ่งนึกได้ว่าวันนี้เป็นเช้าวันจันทร์ และแสงแดดจากหน้าต่างบ่งบอกเวลาว่ากำลังจะสายแล้วด้วย
…..
ในเช้าวันใหม่นี้ดูเหมือนอะไรจะเร่งรีบและยุ่งยากไปเสียหมด แซมอาบน้ำแต่งตัวเสร็จก่อนใคร รอพ่อของเราทั้งสองคนอยู่บนโต๊ะอาหาร ป้าอรให้น้องแซมทานโจ๊กไปก่อน เพราะถ้ามัวแต่รออธิปและวริณก็สายจวนอดกินอยู่ดี
“คุณใจเย็นๆสิ!”วริณดุอธิป เมื่อชายหนุ่มทำท่าทางราวกับกำลังคลุ้มคลั่งยังไงอย่างนั้น พลางเอือมมือไปช่วยกลัดกระดุมเสื้อให้เจ้านายอย่างใจเย็น
“ก็ผมมีประชุมนี่!”อธิปขึ้นเสียงบ้าง แต่ก็ไม่ได้แสดงสีหน้าไม่พอใจ กลับยิ้มเสียอีก เมื่อเห็นวริณหยิบเนคไทขึ้นมาจะใส่ให้เขา
“มาผมช่วย”อธิปบอก เอือมมือไปช่วยกลัดกระดุมสองสามเม็ดที่เหลือค้างไว้ วริณมองหน้าเขานิ่งๆก่อนจะหลุบตาลงไป
“ไม่อายต้องหรอกหน่า” อธิปแกล้งแซว เมื่อเห็นแก้มขาวๆของวริณขึ้นสีเล็กน้อย
“เสร็จแล้ว”วริณจัดเนคไทให้ พลางตบอกชายหนุ่มเบาๆ อธิปพยักหน้า ก่อนจะออกจากห้องลงไปด้านล่างพร้อมกัน
“แซนวิชค่ะ เอาไว้ทานบนรถ คงไม่ทันแล้ว”ป้าอรยื่นกล่องแซนวิชให้วริณ ชายหนุ่มกล่าวขอบคุณพร้อมกับน้ำเปล่าหนึ่งขวดที่ป้าอรยื่นให้ ก่อนจะเข้าไปในรถที่กำลังจอดรออยู่
“แซมทานไรยังครับ”อธิปถามเด็กน้อยที่กำลังมองไฟอย่างใจจดใจจ่อ
“ทานแล้วครับ”แซมหันไปตอบ ก่อนจะหันหน้าไปมองถนนตามเดิม
“รถติดหนักเอาการเลยนะครับ”วริณเอ่ยอย่างกังวลเมื่อมองไปยังถนนข้างหน้าและ มีรถราผู้คนวุ่นวายกันไปหมด
“อืม นั้นสิ แซมหยิบแซนวิชป้อนให้พ่อหน่อยนะ”อธิปบอก วริณเปิดฝากล่องออก แซมที่นั่งอยู่ตรงกลางหยิบแซนวิชป้อนให้อธิปที่ขับรถอยู่พร้อมกับ หยิบอีกชิ้นหนึ่งให้พ่อดิน ส่วนอีกชิ้นก็หยิบเข้าปากตัวเอง“อร่อยแฮะๆ”แซมหัวเราะ วริณยิ้มก่อนขยีหัวแซมเบาๆ พร้อมกับแซนวิชอีกหนึ่งคนที่เด็กชายป้อนให้
“พ่อไฟ อ้าปากครับ”แซมหยิบแซนวิชอีกอัน จ่อที่ปากอธิป ชายหนุ่มอ้าปาก พร้อมกับแกล้งกัดนิ้วแซมเข้าไปนิ้วหนึ่ง
“โอ๊ย เจ็บฮ่ะ แซมไม่ป้อนแล้ว ให้พ่อดินป้อนให้พ่อไฟดีกว่า”แซมยิ้มเจ้าเล่ห์ ก่อนจะหยิบแซนวิซชิ้นสุดท้ายให้ว ริณ ชายหนุ่มรับอย่างไม่ค่อยเต็มใจนีก ก่อนจะเอื่อมมือไปจ่อที่ปากของอธิป
“อ้าปากสิครับ”อธิปค่อยๆอ้าปากพร้อมกับกัดแซนวิซลงไปสองสามคำพร้อมจับข้อมือของวริณ ลิ้นอุ่นๆไต่เลียนิ้วมือชายหนุ่มช้าๆ จนวริณหน้าแดงแล้วรีบชักมือกลับ
“ไฟเขียวแล้วครับ”แซมร้องทัก อธิปจึงได้สติ ออกเร่งรถ ส่วนวริณก็หันหน้าออกไปมองนอกหน้าต่าง ซ่อนใบหน้าที่ร้อนผ่าวของตัวเองไว้
“พ่อไฟกับพ่อดินครับ แซมไปก่อนนะ”แซมน้อย หอมแก้มพ่อทั้งสองของตนก่อนจะวิ่งเข้าไปในโรงเรียน วริณไม่ได้ไปส่งแซมที่หน้าประตูโรงเรียนเช่นเคยเพราะใกล้จะสายแล้วนั้นเอง
“วันนี้คุณไฟมีประชุมรึเปล่าครับ”วริณถาม เพราะไม่แน่ใจนักเมื่อเห็นความร้อนรนของอธิปตั้งแต่เช้า
“ประชุมงานสำคัญด้วย”อธิปตอบ น้ำเสียงไม่ได้ฟังดูเครียดนัก สายตาของเขายังจับจ้องที่ถนน
“ผมลืมตั้งนาฬิกาปลุก”จู่ๆวริณก็เอ่ยขึ้นมา น้ำเสียงราวกับคนสำนึกผิด จนชายหนุ่มที่ขับรถอยู่ขำพรืดออกมา พร้อมกับส่ายหน้าเบาๆ
“ถ้าไม่ตั้งแล้วคุณไม่ตื่นเหรอ”อธิปถามพลางหัวเราะ สบตากับวริณที่มองเขาอย่างค้อนๆ
“ถ้าวันไหนเหนื่อยมาก ผมก็จะหลับยาว ก็เลยต้องตั้งนาฬิกาปลุก ไม่งั้นแซมก็จะเป็นคนปลุกผมเองทุกครั้ง”
“อย่างนี้นี่เอง แต่ถ้าทางเมื่อคืนคุณหลับสบายนะ”เมื่อนึกถึงเมื่อคืนแล้วอดยิ้มไม่ได้ ชายหนุ่มกอดวริณไว้ทั้งคืน…
“ก็หลับสบายดีครับ แต่ผมรู้สึกอึดอัดยังไงไม่รู้ เหมือนมีอะไรมารัดๆไว้”
“งูรึเปล่าคุณ งูมารัดแสดงว่าเจอเนื้อคู่”
“งู !? ไม่หรอกครับ จะมีใครมาสนใจผู้ชายจนๆแถมมีลูกติดอย่างแซมอีก”วริณว่าปลงๆ จะมีผู้หญิงดีๆที่ไหนมาสนใจเขาละ อีกอย่างเขาคงไม่มีเงินไปเลี้ยงพวกเธอหรอก คงต้องอยู่กันสองคนพ่อลูกไปอีกนาน
“อ้าวเรอะ ดีละถ้าไม่มีคนสนใจ”อธิปหัวเราะหึหึในลำคอ ก่อนจะขับรถต่อไปอย่างสบายอารมณ์ ส่วนวริณก็หันไปมองอธิปที่ดูเหมือนจะอารมณ์ผิดปกติ ทั้งๆที่ไม่กี่นาทีก็จะถึงเวลาประชุมแล้ว
“สวัสดีค่ะ คุณอธิป สาโทรไปตั้งหลายครั้งทำไมไม่รับล่ะค่ะ ตอนนี้คุณเขากำลังรอคุณอยู่คนเดียวเลยนะค่ะ”อริสาเลขาสาวกล่าวตำหนิน้ำเสียงร้อนรน ก่อนจะยิ้มแฮะๆอย่างลืมตัวเพราะเธอกำลังต่อว่าท่านประธานบริษัทอยู่
“ครับ โทรศัพท์ผมลืมเอามาน่ะครับ”อธิปกล่าวก่อนจะเดินเข้าไปในห้องประชุม ส่วนวริณกับอริสาก็เดินกลับเข้าไปหน้าห้องของอธิป เพราะทั้งสอง ไม่ได้มีส่วนร่วมในการประชุมครั้งนี้
“คุณอธิปจะโกรธฉันไหมนะ ก็คนมันเครียดนิ โดนคนใหญ่คนโต ตำหนิ แถมยังเหน็บแหนมใส่อีก”อริสานั่งลงบนโต๊ะทำงานอย่างไม่ค่อยสบายใจ จนใบหน้าสวยๆของเธอที่อุสส่าปั้นแต่งมาแต่เช้านั้นงอลงไป
“คุณอธิปไม่โกรธคุณอริสาหรอกครับ เขาเป็นคนมีเหตุผล”วริณบอก ในมือถือสูทที่อธิปถอดทิ้งไว้ ก่อนจะนั่งลงบนเก้าอี้ที่วางไว้ตรงข้ามกับโต๊ะทำงานของอริสา
“อืม ฉันก็คิดว่างั้น แล้วคุณไม่เข้าไปในห้องทำงานข้างในเหรอ”
“ข้างในไม่มีคนอยู่ น่าเบื่อดีครับ ขอผมนั่งคุยกับคุณแล้วกัน”วริณตอบอย่างซื่อๆ ทำให้ใบหน้าที่งอง้ำของอริสานั้นดูคลายอารมณ์ขึ้นมาเล็กน้อย ก่อนที่ปากเรียวของเธอนั้นจะหาเรื่องนู้นเรื่องนี้นำมาเล่าและบ่นของวริณไม่ได้หยุดหย่อน ส่วนวริณเองก็สามารถทำหน้าที่ผู้ฟังที่ดีคือ ยิ้มและหัวเราะไปกับเรื่องราวต่างๆในแง่มุมของผู้หญิงที่เขาไม่เคยรู้มาก่อนเช่นกัน
“สวัสดีค่ะ”อริสา ตาโตรีบยกมือไหว้ท่านประธานที่เดินเข้ามาหน้าเครียดๆ
“อ้าวคุณไฟ เป็นไงบ้างครับ หน้าเครียดเชียว”วริณหันหลังกลับ ก่อนจะเห็นใบหน้าที่ดูเครียดๆด้วยความกังวล ชายหนุ่มไม่ได้ตอบอะไร กลับเดินเข้าไปในห้องทำงานแทน
“ผมขอตัวนะครับ”วริณเอ่ยลาหญิงสาว ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องทำงาน ชายหนุ่มเห็นอธิปกำลังหันหลังให้กับเขาอยู่
“คุณไฟครับ”
“……”
“เป็นอะไรเหรอครับ”วริณค่อยๆเดินเข้าไปใกล้จนถึงโต๊ะทำงาน อธิปหมุนเก้าอี้หันมาช้าๆก่อนจะส่ายหน้าเบาๆ
“ไม่ได้เป็นอะไร ผมมีงานต้องทำ คุณกลับไปคุยกับอริสาต่อเถอะ”
“ไม่เป็นไรครับ ผมอยู่เป็นเพื่อนคุณดีกว่า”วริณว่า พลางนั่งลงบนโซฟาเล็กมุมของตนที่เคยนั่งประจำ อธิปคงไม่ชอบการอยู่คนเดียวนัก เขาคิดอย่างนั้น
แกรก…
เสียงเปิดประตูทำให้วริณและอธิปหันหน้าไปมองที่มายังเสียงพร้อมกับสาวสวยในชุดทำงานที่ยิ้มทักทายให้กับเขาสองคน
“สวัสดีค่ะ”
“………”
“สวัสดีครับ คุณฟ้า”วริณตอบรับคำทักทายของฟ้าใสแทน เมื่อเห็นอธิปก้มหน้าลงไปกับงานไม่ได้สนใจหญิงสาวนัก
“เที่ยงแล้ว ฟ้าจะมาชวนพี่ไฟไปทานข้าวด้านนอกกันน่ะค่ะ คุณวริณคงไม่ว่าอะไรใช่ไหมค่ะ”หญิงสาวว่าพลางเหลือบมองวริณนิดนึง ก่อนจะเดินเข้าไปหาอธิป
“ผมจะไปว่าอะไรได้ละครับ”วริณตอบ แต่ก็ไม่ได้เข้าใจในท่าทีของฟ้าใสมากนัก
“ครับ”อธิปตอบรับ จัดแฟ้มเอกสารทั้งหมดให้เรียบร้อย ก่อนจะเดินออกไปพร้อมฟ้าใส
วริณได้แต่นั่งนิ่ง แล้วมองทั้งคู่เดินออกไป…
“อ้าวคุณอริสายังไม่ได้ออกไปหาอะไรทานอีกเหรอครับ”วริณเอ่ยทักเมื่อเห็นหญิงสาวยังจมอยู่กับกองงานเอกสารต่างๆ
“ยังค่ะ ฉันมีงานยุ่งๆเข้ามาพอดี”อริสาเงยหน้าบอกก่อนจะก้มไปลงยุ่งๆกับงานของตนอีกครั้ง
“งานยุ่งแค่ไหนยังไงก็ควรพักนะครับ”
“อืม รอฉันด้วยนะ ขอเก็บเอกสารแปบนึง”ชายหนุ่มพยักหน้ารอ หญิงสาวเดินออกพลางส่งยิ้มเป็นมิตรให้ ทั้งสองเดินออกไปเช่นกัน แต่ในใจของวริณตอนนี้กลับวุ่นวาย ไม่ต่างกับอริสาที่ในใจเธอก็มีแต่คำถาม
“ดิน ! ยัยนั้นเป็นใครกันน่ะ”เมื่อทั้งคู่เริ่มสนิทกันแล้ว อริสาที่อยู่คราบคุณหนูต่างเปิดเผยความเป็นมิตรกับชายหนุ่มมากขึ้น คิ้วของชายหนุ่มขมวดกันเล็กน้อยบ่งบอกถึงความไม่แน่ใจในคำถาม
“ก็ยัยผู้หญิงคนนั้นไง ฉันไม่ชอบขี้หน้ายัยนั้นเลย ตอแหล!”เธอกำมือพร้อมกับทุบลงกับโต๊ะเสียงดังจนคนในร้านเริ่มหันมามอง
“คุณฟ้าใส?”
“อืม”
“ผมก็ไม่รู้ แต่น่าจะเป็นคู่หมั้นของคุณไฟ”ชายหนุ่มตอบพร้อมกับ ข้าวผัดสองจานร้อนๆถูกวางลงตรงหน้า
“คู่หมั้น? แล้วนายกับคุณอธิปหล่ะ!?”อริสาพลางขมวดคิ้วกันแน่น เธอไม่ชอบใจหญิงสาวที่หลงตัวเองและมากจริตอย่างฟ้าใสเอาซะเลย
“ผมกับคุณ ก็นายจ้างกับลูกน้องไงครับ”
“แน่ใจ? ฉันว่านายกับท่านประธานดูเหมือนจะมีอะไรมากกว่านั้นนะ”อริสาคาดคะเนในสิ่งที่ตนสงสัย บางทีคุณอธิปของเธอกำลังสนใจวริณชายหนุ่มตรงหน้าอยู่ก็ได้
“ไม่มีอะไรหรอกครับ ผมกับคุณไฟไม่มีอะไรมากกว่านั้น”วริณตอบเสียงแผ่วเบา ก้มหน้าก้มตากินต่อ หญิงสาวเห็นว่าไม่มีความจำเป็นอะไรต้องซักชายหนุ่ม เธอจึงกินข้าวผัดจานในร้านข้างถนนที่ชายหนุ่มชวน และรับประกันความอร่อย
“ขอบคุณมากนะครับ ที่เลี้ยงข้าวผม”
“ไม่เป็นไรก็นายเป็นเพื่อนเรานะ แถมร้านนั้นยังอร่อยมากๆด้วย”หญิงสาวยิ้ม ก่อนจะนั่งลงบนประจำโต๊ะทำงานของเธอ ชายหนุ่มเปิดประตูเข้าไป จึงพบว่าอธิปกำลังนั่งหน้าขรึมอยู่อย่างเงียบๆบนโต๊ะทำงานของเขา…
“ทานข้าวกับคุณฟ้าเป็นไงบ้างครับ”วริณเอ่ยทัก เพื่อทำลายความเงียบ แต่ดูเหมือนอธิปยังไม่อยากจะคุยกับเขา
“ก็ดี ทานข้าวกับสาเป็นไงบ้างหล่ะ”
“คุณอริสาเธอเป็นคนคุยเก่งครับ”วริณตอบยิ้มๆ ก่อนจะนั่งลงบนโซฟาที่เขาใช้นั่งรออธิปประจำ
“อืม”
บรรยากาศภายในห้องทำงานเงียบซะตัวเขาเองอึกอัด วริณไม่รู้ว่าอธิปเป็นอะไรอยู่ๆอารมณ์ถึงแปรปรวนขนาดนี้ ตอนเช้ายังอยู่ในห้อง โวยวาย ติดกระดุมให้เขา หัวเราะ ยิ้ม ไปกับเขาและแซม แต่ตอนนี้อธิปเป็นอะไร ถึงได้เฉยชากับเขานัก เขาทำอะไรให้พอใจอย่างนั้นเหรอ…
นอกจากเสียงลมหายใจแล้ว ห้องทำงานมันก็เงียบซะจนน่าอึดอัดใจ
.
.
.
“คุณไฟ”
“ผมหลับไปเหรอครับ”วริณค่อยๆลุกจากโซฟา โดยมีอธิปคอยพยุงให้ลุกขึ้น ชายหนุ่มมองท่านประธานของตนอย่างงงๆ ก่อนจะยิ้มออกมา
“ยิ้มอะไร”อธิปถามเมื่อจู่ๆคนตรงหน้าก็ยิ้มอย่างไม่มีเหตุผล
“คุณไฟหายโกรธผมแล้วเหรอครับ”
“รู้ได้ไงว่าโกรธ”อธิปย้อนถาม วริณส่ายหน้า เพราะเขาก็ไม่รู้เหมือนกัน
“หวง”
“อะไรนะครับ”
“ก็หวงไง”
“หวง…”วริณมองอธิปอย่างสงสัย ไม่ทันตั้งตัวใบหน้าของชายหนุ่มค่อยๆขยับเข้ามาใกล้ วริณใช้มือทั้งสองข้างยันอกของอธิปไว้แต่ดูเหมือนจะไม่เป็นผลนัก เมื่ออธิปช่างอ่อนโยน…
“ขอจูบหน่อย”
“จูบ..ทำไมครับ”วริณอึกอัก รู้สึกได้ถึงความผิดปกติของร่างกาย อธิปค่อยเลื่อนตัวมาเรื่อยๆรู้ตัวอีกที แผ่นหลังของวริณก็ราบกับเบาะซะแล้ว
เสร็จแน่…
ริมฝีปากร้อนทาบลงไปบนเรียวปากบาง ลิ้นหนาเลียริมฝีปากบางอย่างอ้อยอิ่ง ก่อนจะประกบกันแน่น ลิ้นหนาเข้าไปสำรวจโพรงปากหวาน วริณอึดอัดเล็กน้อย เพราะเขารู้สึกเหมือนโดนแย่งอากาศหายใจ
แกรก…
“คุณอธิปค่ะคะ…คือว่า เอ่อ สาออกไปก่อนดีกว่า กะกรี๊ดหัวใจจะวาย…”อริสาตาโตเมื่อเปิดประตูเข้ามาก็เห็นบทรักที่กำลังเริ่มต้นของทั้งสอง วริณรีบหลบด้วยความอาย ส่วนอธิปถอนหายใจออกมาพรวดพร้อมกับลุกออกจากตัวของวริณ
“คุณสา…”วริณเอ่ยเบาๆก่อนจะลุกขึ้นนั่ง จัดแจงเสื้อผ้าของตัวเองให้เรียบร้อย …
“ทำไม”อธิปถามห้วนๆ สีหน้าไม่พอใจเมื่อวริณกำลังแสดงอาการว่าแคร์อริสามากมายนัก
“ผะ…ผมอาย”วริณก่อนจะก้มลงไป อธิปค่อยๆยิ้มออกมาอีกครั้ง
“ไม่เห็นต้องอาย กลับบ้านไปเราค่อยทำกันเยอะกว่านี้ ดีไหม?”
“คะ…คุณครับ”
ชายหนุ่มหน้าแดงก่อนจะรีบงุดหน้าลงไปอีกครั้ง อดไม่ได้ที่จะกดริมฝีปากลงบนแก้มขาวๆจนวริณโวยวายนักเข้าอีกรอบ เพราะอธิปกำลังตนให้ตนเขินซ้ำแล้วซ้ำเล่า …
แล้วเมื่อไหร่วริณจะเสร็จอธิปกันเนออ…
ฟู่ววว!~
“กลับบ้านเถอะ”
“คะครับ…”
-----------------------------
ตอบเม้นนิดนึงนะค่ะ แซมไม่ได้เป็นลูกของคุณพ่อดินหรอกค่ะ แต่แซฒว่ายังไงนั้น ลองกลับไปอ่านรายละเอียดตอนที่ 1 ละกันนะ
ส่วนคำตอบคือ แซฒถูกคุณพ่อดินเก็บมาเลี้ยงนั้นเองค่ะ ^^
ตอนนี้อาจมีคำผิดโผล่ออกมาด้วยรึเปล่าไม่ได้ตรวจทานนะค่ะ ต้องขอโทษด้วย เพราะดึกมากแล้วคนเขียนก็ยัง
ยืนยันคำเดิมค่ะ แจงเบลอ = = เขียนฉากจูบสองบรรทัดเข้าไปแทยหมดแรง เพราะไม่ได้เขียนฉาก...มานานละเหมือนกัน :)
ยังไงก็ฝากเม้น ฝากติดตามกันด้วยนะค่ะ ขอบคุณมากๆค่ะ
เรื่องราวยังดำเนินเรื่อยๆ โปรดติดตามตอนต่อไป 55555
ปล. ในเรื่องการทำงาน แจงไม่มีประสบการณ์เลย อาจจะเขียนอะไรเวอร์ ขาดเกินๆ งงๆไปบ้าง แต่พยายามคลำๆไปละกันค่ะ
เพราะไม่มีวัยวุฒิพอ เหตุการณ์บางครั้งก็เหมือนจะไม่สมจริงนักนะค่ะ :pig4: :pig4:
-
:z13:
สาไม่น่าเข้ามาขัดเลย!!
ไม่เป็นไร ให้พวกเค้าไปต่อกันที่บ้านก็ได้!! :กอด1:
สู้ๆนะคะ!! :L2:
-
อธิปอารมณ์แปรปรวนจัง พ่อดินของเราตามไม่ทันแล้วน้าาา :เฮ้อ:
เดียวยุให้พ่อดินไปสนคุณสาเลย คุณหนูสาน่ารักซะขนาดนี้ อิอิ
ป.ล. เราเข้ามารออ่านทุกวันเลยนะ ลุ้นดีว่าเมื่อไรพ่อดินจะเสร็จพ่อไฟ(ซะงั้น) :laugh: :laugh:
-
เอายัยฟ้าใสออกไปจะดีมากเลย
-
ยัยฟ้าหม่น(ใส)จะอะไรนักหนาก็ไม่รู้
ทั้งที่คนเค้าไม่ชอบยังจะตามตื้ออยู่ได้ :really2:
-
ยัยฟ้าไม่ใส ยัยขี้โกหก
-
ไม่น่าเข้ามาขัดเลยคุณสา
เสียดายอะ
-
อิอิแอบจูบกันด้วย
-
:o8: :o8: :o8:
-
อาย๊าเริ่มติดคุณไฟ กะคุณดินแล้วค๊า
มีหวงกันด้วย 555
น่าร๊ากกกอ่ะ^^
-
ลูกแซมกับคุณพ่อทั้งสองน่ารักมากกกก นอนกอดกันกลมเชียวน้า ชอบตอนป้อนแซนวิซด้วย
คุณลูกเป็นใจสุด ๆ อ่ะ...
คุณอธิปขี้หวงมาก แต่คิดไงก็บอกควรวริณไปชัด ๆ นะ ขานั้นซึนดาเระมาก ยังไม่รู้ตัวว่าเค้าหลงตัวเองขนาดไหน
น่ารักจริง ๆ อั๊ยยะ...
ขอบคุณค่ะ
-
แอร๊ยย แอบหึงนะคะ พ่อไฟ
-
น่าร๊ากกกกกอ่า คุนไฟขึ้หึงจัง 555+ :-[
-
โถ่ คุณสา
แต่ก็ดีนะ อะไรที่ได้มายากๆเราจะรู้สึกว่ามันมีคุรค่ามากขึ้น
-
=w= อ่าาาา ไม่น่าเลยยย(มีตัวมาขัด)
เปงกำลังใจให้คนเขียนนะจร้า
-
คุณฟ้าใสนี่ควรไปห่างๆได้แล้วน่ะ! :angry2:
พ่อไฟคิดอะไรกับแม่ดินแล้วใช่ไหมล่ะถึงได้หวง??!!
แซมน่ารักเหมือนเดิม!! :-[ :-[
:bye2:
-
สา....เธอเข้ามาผิดจังหวะมากกกกกกก :m15:
-
:m16:นังฟ้าใสสงสัยจะจะไม่ฟ้าใสชะแล้ว
แววนางมารร้ายออกขนาดนั้นนะ :m16:
-
:m16: :m16: :m16: :m31: :m31: นังฟ้าใส ตายเพราะ พี่สาทีเหอะ :fire:
:impress2: หวานอีกคู่
-
อ๊ากกกกกกก~ยัยสาเข้ามาทำมาย~ อีกนิดเดียวแท้ๆ :z3: :z3:
-
แอร๊ยยยย น่ารัก >W<
-
หวานน่ารักมาก
-
อร๊ายย เข้ามาขัดจังหวะทำไมเนี่ยยายสาเอ๊ย :angry2:
แต่อีฟ้ามืดมนนี่ตัวขัดความสุขชาวบ้านเค้าแต๊ๆ :fire:
มาต่อไวๆนะคะ รอตอนต่อไปอยู่จ้า :amen: :amen: :amen:
-
สาเธอเป็นสาววายเถอะ
เห็นซะเต็มตาขนาดนั้น ^^
วริณ ระวังตัวเองไว้ให้ดีล่ะ
นี่คุณอธิปเริ่มจะก้าวเข้ามานิดนึงแล้วนะ
-
ใกล้แล้วววววววว :z1:
:call:
-
พ่อไฟหีงพ่อดินชิมิล้าาา o18
-
อ๊ายยยยยยยยยยยย.....จะขัดทำไมอ่ะ
กำลังลุ้นอยู่ แงๆ
รออ่านต่อนะค่ะ สู้ๆ
-
น่ารักจังเลย :o8:
-
อารมณ์แบบว่า ต่างคนต่างหึง คึคึ คุณอธิปมีงอนวริณด้วย
แต่แหม อยู่ๆ ก็มาขอวริณเค้าว่า ขอจูบหน่อย อร๊ายยยยยยยย พูดแล้วทำ้เลย ถูกใจมากค่าาาา
น่ารักอ่าาาาาาาาาา อีกนิดเดียววววว :z1: สาก็นะ...ไม่น่าเปิดเข้ามาเลย (สาเป็นสาวYด้วยป่ะเนี่ย??)
:m13: :m1: :m3: :m10:
แต่ไม่เป็นไร คุณอธิปบอกจะไปต่อที่บ้านแล้ววววว......ฮุฮุ :m2:
ชอบน้องแซมด้วย น้องแซมก็น่ารักน๊าาาา เป็นคนช่วยสานสัมพันธ์ได้อย่างดี
รอตอนต่อไปค่ะ +เป็ดน้อย ขอบคุณค่ะ น้องแจง :L2: :L2:
-
สาขัดจังหวะซะได้ :laugh:
-
เสดกันยังนิ :impress2:
-
เจ้านายน่ารัก มีหวงกันด้วย .. :o8:
ตกลง รู้ใจตัวเองแล้วใช่มั้ย .. :mc4:
ดีๆๆ พ่อดินจะได้เสร็จพ่อไฟซะที ..หึหึ o18
-
แล้วจะมาขัดจังหวะทำมายยยยยยยยยยย :z3:
-
คุณสาาาาาาาาาาาา ▔□▔)/▔□▔)/▔□▔)/
เข้ามาทำม๊ายยยยยยยยยยยยยย
กฏของสาววายข้อที่หนึ่ง ห้ามขัดจังหวะเอ็นซีด้วยประการทั้งปวงคะ
คุณสาสอบตก ￣ε ￣
.....
ป.ล..
แต่ถ้า
เป็นคนไม่รักษาเวลา พนักงานจะคิดว่า
เขาเป็นคนเหราะเหละนะสิ
...เหลาะแหละ.จ้า..........
ิ
-
มาต่ออีกนะครับ สนุกมากเลย
-
หวานนนน เกิ๊นนนน :impress2:
มีหวงด้วยน้ะ แต่ฉันว่าแกหึงน้ะพ่อไฟ ~
-
น่ารัก น่ารัก น่ารัก
-
คุณฟ้าใสหล่อนมาจากไหนหว่าาา
อั๊ยย่ะ ไฟแอบมีหวงดิน อิอิ
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
หึงละสิคุณไฟ
-
ใครก้ได้ช่วยเอาชะนีฟ้า ไปปล่อยป่าที
เค้าจูบกันเเล้ว อีกไม่นาน ไม่นานเค้าจะ จะ จะ :oo1: :oo1: :oo1:
-
ไม่หวงหรอกมั้ง อย่างนี้เรียกว่าหึงรึเ้ปล่า
+1
บวกเป็ด
-
คุณสาอ่ะ จะเข้ามาขัดเพื่อ???? นังฟ้าใสก็ช่างพยายามอ่ะ รออ่านพ่อไฟแม่ดินลูกแซมต่อค่ะ
-
พ่อลูกอ่อนเริ่มมีใขแล้วสิ ^^
-
หุหุ เกือบไปแล้ววริณ
-
เป็นครอบครัวที่น่ารักมาก ๆสามคนพ่อลูก
-
*** ตอนกลางเรื่องจะมีฉาก... ถ้าใครไม่ชอบฉาก...ก็ให้ข้ามไปได้เลยค่ะ ^^ :oo1:
CHAPTER11
วริณออกจากห้องพร้อมกับอริสาที่มองเขาหน้าแดง วริณก็เช่นเดียวกัน ตอนเที่ยงเพิ่งบอกหญิงสาวไปหยกๆว่าไม่ได้เป็นอะไรกับคุณอธิป แต่กลับมาจูบกันในห้องทำงาน …
“คุณอธิปจะกลับแล้วเหรอค่ะ”
“ครับ”
“สาขอโทษจริงๆนะค่ะที่เข้าไปขัดจังหวะ แหมดินไหนบอกฉันว่าเป็นแค่เจ้านายกับลูกจ้างไงเรื่องแบบนี้ไม่ต้องปิดบังหรอก สาดูออกตั้งนาน…”สาเหมือนจะพูดอะไรต่อแต่กลับถูกอธิปยกมือปรามไว้ก่อน ชายหนุ่มคิดว่าอธิปคงจะอายเหมือนกันเลยส่งยิ้มเคอะเขินแทน
“คุณสาผมกลับก่อนนะครับ”ผมเอ่ยลา หญิงผงกหัวให้ พร้อมกับยิ้มตอบ
“คงรีบกลับไปทำอารายกันละซี้!~”หญิงสาวดัดเสียงสูง ไม่วายที่จะแซวชายหนุ่มทั้งสอง วริณหน้าแดงปรี๊ด หันไปมองอริสาอย่างค้อนๆก่อนจะเดินออกไปพร้อมกับอธิป
~ติ๊ดดดด~
“ฮัลโหล”
“อืม”
“กูเลิกงานแล้ว เจอกันที่ …”
“เออ แค่นี้”
“วันนี้คงไม่ได้ไปรับแซมนะ เดี๋ยวผมจะให้ลุงชัยไปรับ”อธิปบอกเมื่อเก็บโทรศัพท์มือถือลงกระเป๋ากางเกง พลางเดินเข้าไปในลิฟท์
“ทำไมล่ะครับ”
“ผมมีนัด แล้วคุณก็ต้องไปกับผมด้วย”
“ครับ”
.
.
.
นัดของอธิปก็คือการมาเที่ยวในผับหรูของภัทรกรเพื่อนรักของเขานั้นเอง
วริณ ชายหนุ่มรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย เพราะเขาไม่ค่อยชอบสถานที่แบบนี้
อธิป ค่อยๆบีบมือชายหนุ่มเดินผ่านผู้คนที่เริ่มหนาแน่นขึ้นเรื่อยๆเข้าไปในร้าน ก่อนจะหยุดลงที่โต๊ะที่มีเพื่อนของเขานั่งอยู่กับเหล่าสาวๆแต่กลับเปลี่ยนไปเมื่ออธิปเห็นผู้ชายตัวเล็กในอ้อมกอดของภัทรกร ไม่คิดว่าเพื่อนของเขาจะมีรสนิยมแบบนี้มาก่อน
“เสือไบเหรอมึง”อธิปทัก ก่อนจะนั่งลง ชายหนุ่มกระตุกแขนวริณที่ดูเก้ๆกังๆนั่งลงด้วย
“สนุกๆนะมึง น้องเขาเป็นเด็กขาย กูก็แค่ช่วยอุดหนุน”ภัทรกรตอบอย่างไม่แยแส ก่อนจะสะดุดกับชายหนุ่มที่เขาไม่คุ้นเคย นั่งหน้าซื่ออยู่ข้างอธิป
“สวัสดีครับ”ภัทรกรหรือกรเอ่ย มองวริณอย่างพิจารณา นั่งหน้าตื่นยังกับเด็กไปได้ ชายหนุ่มคิด
“สวัสดีครับ”วริณตอบเสียงสั่นๆ รู้สึกอึดอัดใจแปลกๆ แล้วก็ไม่ชอบชายหนุ่มทั้งสองในเวอร์ชั่นนี้ด้วย ซึ่งเขาเองก็เข้าใจว่าเป็นธรรมดาของผู้ชายทั่วไป และเขาเองก็เคยมาทำงานเป็นบอยด์อยู่บ้าง แต่เคยถูกลวนลามแล้วมีเรื่องกับแขกจนต้องลาออกไป
“ดื่มหน่อยไหม”อธิปยกแก้วเบียร์ให้ ชายหนุ่มส่ายหน้า เพราะเขาไม่ชอบดื่มเครื่องดื่มที่มีแฮลกอฮอล์
“ไม่ดีกว่าครับ”
“อืม”อธิปเลยยกแก้วนั้นดื่มเสียเอง แล้วก็คุยเรื่องบลาๆไร้สาระตามประสา บางทีก็คุยเรื่องที่วริณรู้เรื่องบ้างไม่รู้เรื่องบ้าง ตอนนี้เริ่มมีสาวๆมาเล้าโลมอธิปแล้ว ชายหนุ่มเองก็เหมือนจะเคลิ้บเคลิ้มไปด้วยเหมือนกัน โดยไม่ได้สนใจวริณที่นั่งจิบค็อกเทลที่ภัทรกรสั่งไว้ให้แทน
“คุณวริณเป็นอะไรกับไอ้ไฟมันเหรอครับ”ภัทรกรหาเรื่องคุย เพราะตอนนี้อธิปดูเหมือนจะสนใจหญิงสาวข้างกายมากกว่าตนเสียแล้ว
“ผมเป็นคนใช้น่ะครับ”วริณตอบพลางก้มหน้า เขาเริ่มทนไม่ไหวกกับดูฉากรักของชายสองคนเสียแล้ว
“คนใช้? เดี๋ยวนี้ไอ้ไฟมันหาคนใช้หน้าตาดีตามติดตูดมันขนาดนี้เลยเหรอครับ”ภัทรกรพูดพลางหัวเราะแล้วหันไป หยอกเย้ากับริมฝีปากของผู้ชายตัวเล็กในอ้อมกอด
ไม่รู้เวลาผ่านไปนานซักเท่าไหร่ วริณต้องทนดูฉากรักของภัทรกรแล้วอธิปที่กำลังยั่วยวนกับหญิงสาวข้างกายอยู่นาน ชายหนุ่มรู้สึกมึนหัวเล็กน้อยเพราะจิบค็อกเทลเพลินจนกลายเป็นดื่มจนเยอะไปเหมือนกัน และตอนนี้เขาก็อยากกลับบ้าน ไม่รู้ว่าแซมจะเป็นห่วงเขารึเปล่า
“จะไปไหน”มือหนาฉุดแขนของวริณไว้ อธิปหันมามองเขาอย่างไม่พอใจ ชายหนุ่มก็แค่มึนหัวอยากเข้าห้องน้ำก็เท่านั้นเอง
“ไปเข้าห้องน้ำครับ”
“ไม่ต้อง นั่งลง!”วริณเลยต้องยอมนั่งลงอย่างใจเย็น มือหนาของอธิปกระชากชายหนุ่มไปประชิดตัว พร้อมทำเสียงอ้อแอ้ในลำคอ อธิปคงจะเริ่มเมาแล้ว เพราะดื่มไปเยอะมากทีเดียว
“คุณเริ่มเมาแล้ว กลับบ้านกันเถอะครับ”วริณบอกอย่างเป็นห่วง อธิปซุกหน้าลงมาในลำคอ ก่อนจะโดนชายหนุ่มผลักออก
“ไอ้ไฟกลับบ้านไปเหอะ เมาแล้วอะมึง”ภัทรกรเอ่ยปากไล่ อธิปเลยลุกขึ้น พลางวางเงินแบงก์พันหลายใบให้เจ้าหล่อนข้างกาย ก่อนจะลุกขึ้นดึงแขนผมให้ลุกตาม
“เออ กูกลับก่อนหว่ะ ปวดหัว”ภัทรกรพยักหน้าเข้าใจ วริณถูกชายหนุ่มจูงมือออกจากร้าน ก่อนจะหยุดยืนอยู่หน้ารถเบนซ์คันหรูที่อธิปขับมาตอนเช้า
“ไม่กลับบ้านนะ ไปนอนคอนโด”อธิปเอ่ยสั้นๆก่อนจะเข้าไปในรถ วริณเปิดประตูเข้าไปนั่ง พร้อมกับมองอธิปอย่างไม่เข้าใจ แต่ก็ต้องยอม…
………..
.
.
“คุณไฟไม่อาบน้ำก่อนเหรอครับ”วริณว่า พลางมองชายหนุ่มที่ล้มไปนอนกับเตียงอย่างมีความสุข
“ค่อยอาบทีเดียว คุณมานี่”
“ผมนอนโซฟาข้างนอกก็ได้ครับ”วริณส่ายหน้าปฏิเสธ เพราะเตียงมีขนาดไม่ได้ใหญ่มาก ถ้าหากเขานอนด้วย อธิปอาจจะอึดอัดได้
“ไม่ต้อง!มานอนนี่”อธิปลุกขึ้นไปหาชายหนุ่มที่หน้าเริ่มซีด จับตัววริณไว้ พร้อมกับออกแรงกระชากล้มลงไปทับกับชายหนุ่มบนเตียงนอน
“คุณไฟปล่อยผมเถอะครับ”วริณอ้อนวอน เมื่อเห็นว่าอธิปสร่างเมาแล้ว และกำลังจ้องเขา วริณไม่เข้าใจการกระทำของอธิปนัก บางครั้งก็ทำเหมือนเขามีความหมาย แต่วันนี้เขาคิดผิด เพราะอธิปสามารถให้เขาไม่มีค่าในสายตาได้ง่ายดายนัก
“ไม่!”
“ผมยังไม่พร้อมในสิ่งที่คุณต้องการ”วริณบอกพร้อมกับเฉหน้าไปทางอื่น เขาไม่ได้เขินอาย เพราะเขาโตพอที่จะรู้จุดประสงค์ของอธิปที่พาเขามาค้างคอนโด แค่เพื่อ…SEX…
“ไม่พร้อมก็ไม่ต้องพร้อม ผมจะทำให้คุณต้องการเอง!”อธิปไม่พูดเปล่า มือหนาจับใบหหน้าของวริณให้สบตากับตน พร้อมกับก้มลงไปประกบกับปากเรียวแน่น ลิ้นอุ่นๆสอดสัมผัสเข้าไปในโพรงปาก ชายหนุ่มพยายามขัดขืนแต่ไม่อาจทนแรงต่อสู้ได้
“อืออๆ…แค่กๆ”วริณไอสำลัก อธิปซอกไซร้ลงไปสำรวจตามซอกคอหอม มือหนาไล่สำรวจสอดมือเข้าไปในเชิ๊ตชุดทำงานตัวบาง ก่อนจะค่อยๆบรรจงปลดมันออกอย่างช้าๆ ริมฝีปากหนักๆยังคอยจูบซับตามตัววริณอย่างโหยหา เสื้อเชิ๊ดถูกถอดออกอย่างง่ายดาย ท่อนบนของวริณเปลือยเปล่า อธิปรวบข้อมือทั้งสองข้างของชายหนุ่มขึ้นไว้เหนือหัว ก่อนจะก้มลงไปดูดดุนกับยอดอกสีสวยที่แข็งเป็นไตทั้งสองข้าง วริณแอ่นอกรับอย่างลืมตัว ผิวขาวกลับขึ้นสีแดงจัดหน้าผากเปียกชุ่มไปด้วยเม็ดเหงื่อ อธิปจัดการถอดเสื้อผ้าของตนและวริณออก ก่อนจะก้มลงไปประกบกับริมฝีปากบางอีกครั้ง มือทั้งสองข้างของชายหนุ่มถูกพันธนาการด้วยมือหนาของอธิปที่เกาะกุมเอาไว้ ร่างหนาจูบอย่างอ่อนโยนแล้วเริ่มรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ ปากหนาบดขยี้จนริมฝีปากบางเริ่มแตก ก่อนจะไซร้ลงไปจูบตามตัวของวริณ หยอกล้อติ่งหูทั้งสองข้างก่อนจะขบฝังรอยเขี้ยวฟันลงบนซอกคอขาว …
“ผมเจ็บ…อึก”วริณบอก ขนพายาวเปียกชุ่ม อธิปเลื่อนมือไปจับกับท่อนเนื้อที่เริ่มพองออก ถึงแม้เจ้าตัวจะพยายามปฏิเสธแค่ไหน แต่ร่างกายมันก็แสดงออกชัดเจนว่ามีอารมณ์ร่วมไปกับเขาด้วย
อธิปรูดขึ้นรูดลงอย่างช้าๆพร้อมกับเสียงครางของวริณที่หลุดออกมา และเข้าก็เมจังหวะเร็วขึ้นก่อนจะหยุดมือลง ชายหนุ่มลูบหัววริณไปมาก่อนจะปล่อยมือที่เกาะกุมเหนือหัว วริณรู้สึกแขนจะไร้เรี่ยวแรง หน้าร้อนผ่าว อธิปจับขาสองข้างตั้งชันแล้วแยกออก ก่อนจะสอดนิ้วเข้าไปสำรวจช่องทางภายใน
“หยุดเถอะครับ…ผะผมเจ็บ…”วริณอ้อนพลางปล่อยเสียงหอบหนักๆ อธิปสอดนิ้วเพิ่มเข้าไปเป็นสองนิ้ว ช่องทางภายในตอดรัดต้อนรับเขาอย่างมาก
“เจ็บหน่อยนะ พอดีผมไม่มีอุปกรณ์หล่อลื่นด้วยสิ”อธิปบอกก่อนจะเพิ่มนิ้วที่สามเข้าไป วริณหน้านิ่วด้วยความเจ็บ มือที่ถูกปล่อยแล้วกำผ้าปูที่นอนแน่น
“คุณไฟ…อึก…ถ้าทำเลยนะ…”ไม่ทันแล้ว อธิปถอนนิ้วออก พร้อมกับจับท่อนเนื้อของตนที่แข็งเต็มที่สอดเข้าไปในช่องทางอ่อนนุ่ม วริณกรีดร้องร่างกายแข็งทื่อไปด้วยความเจ็บปวด อธิปแช่ไว้ พลางโน้มตัวลงไปปิดปากคนที่ร้องไห้ จูบอย่างอ่อนโยนคอยปลอบให้วริณสงบ ผละจากกลีบปากนุ่ม ชายหนุ่มค่อยๆขยับตัวอย่างช้าๆ ช่องทางข้างในทั้งฝืดและตอดรัดแน่น …
“อย่าเกร็ง…อาส์”อธิปครางอย่างพอใจ ก่อนจะเริ่มขยับจังหวะเร็วขึ้นและรุนแรง วริณเกร็งตัวเล็บมือจิกลงบนเนื้อหนังจนเจ็บ ความรุนแรงและความเจ็บกำลังจะจบลงเมื่อความอุ่นวาบถูกฉีดเข้ามาในท้อง อธิปขยับอีกสองสามครั้ง ก่อนจะถอนกายออกแล้วทาบลงไปบนร่างบาง ริมฝีปากหนาจูบซับน้ำตาให้ ก่อนจะกระชับกอดวริณให้แน่นขึ้น มันอาจจะไม่ใช่วิธีการที่ถูกต้องนัก แต่เขาต้องการวริณ และเริ่มความต้องการนั้นเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ เขาไม่อยากสูญเสียวริณไป เหมือนที่เขาถูกทอดทิ้งจากพ่อแม่ที่ถูกความตายพรากจากไป ตอนนี้ชายหนุ่มมีแค่วริณและแซมเท่านั้นที่เขาอยู่ด้วยแล้วรู้สึกอุ่นใจ
“ดิน…เจ็บไหม”เขาถามพร้อมกับจ้องใบหน้าของวริณที่แดงจัดด้วยไฟรักที่เพิ่งผ่านไปเมื่อครู่
“….”
“ขอโทษ”วริณคงโกรธและเสียใจ ชายหนุ่มประกบปากริมฝีปากบางอีกครั้ง และอีกครั้งจนอิ่มใจจึงผละออกแล้วก็กอดชายหนุ่มไปชั่วค่ำคืน
.
.
.
.
“คุณไฟ…”เสียงแหบพร่าของวริณปลุกให้ชายหนุ่มตื่นขึ้น ก่อนจะเอื้อมมือไปลูบหัววริณเบาๆ
“ผมเจ็บครับ…”วริณบอกอย่างช้าๆอธิปจึงลุกจากตัวของชายหนุ่ม เพราะเขานอนทับวริณไว้ทั้งคืน
“กินน้ำหน่อยไหม”อธิปถามอย่างเป็นห่วง เมื่อใบหน้าของวริณดูซีดเซียว
“ไม่…ครับ”แล้วก็ตะแคงตัวไปอีกด้าน อธิปจึงสวมกอดวริณจากด้านหลัง ตอนนี้ชายหนุ่มเป็นของเขา และก็จะเป็นของเขาตลอดไป ส่วนเรื่องฟ้าใสนี่แหละปัญหาที่คิดไม่ตก เพราะเขาไม่รู้จะเอาไงกับสองพ่อลูกนั้นดี…
.
.
.
“ไม่สบายรึเปล่า”อธิปถามอย่างเป็นห่วง พลางแตะมือลงบนหน้าผากคนตัวบาง วริณส่ายหน้าไม่พูดไม่จา แล้วก็หลับตาต่อ
“ตัวร้อน”
“ผมไม่ได้เป็นอะไรครับ”
“อย่าดื้อ!”
“ผม…”ไม่ทันพูดจบ อธิปก็กระชากคนป่วยลุกขึ้น วริณร้องโอ๊ย ใบหน้าบิดเบี้ยวด้วยปวดร้าวบริเวณสะโพก
“อะกินยา โตแล้วไม่ต้องดื้อมันไม่น่ารักเหมือนเด็กๆหรอก”อธิปดุ แล้วก็ยัดยาที่วางอยู่บนหัวเตียงให้วริณ พร้อมกับแก้วน้ำในมือ
“ครับ”วริณรับน้ำในมือดื่มกรอกตามเข้าไป แล้วก็ล้มตัวลงไปนอนอีกครั้ง อธิปเห็นชายหนุ่มตาแดงๆคงจะร้องไห้ ปล่อยให้เสียขวัญไปก่อน เมื่อคืนเขาคงรุนแรงและใจร้อนไปหน่อย อธิปจึงลุกจากเตียงเข้าไปในห้องน้ำ หากะละมังแล้วก็ผ้าชุบน้ำหมาดเช็ดตัว แล้วก็ใส่เสื้อผ้าให้ ก่อนจะลุกออกไปอาบน้ำ แต่งตัวให้ตัวเองบ้าง
ครอกก…
เสียงท้องของอธิปร้องด้วยความหิว ชายหนุ่มฉุกคิดได้ว่าวริณยังไม่ได้ทานข้าว แต่ตนดันบังคับให้ชายหนุ่มกินยาไปแล้ว จะทำไงดี จะปลุกก็ไม่กล้า เพราะวริณหลับเป็นเด็กๆไปเสียแล้วอธิปจึงออกไปข้างล่าง แล้วก็ค่อยซื้อโจ๊กให้วริณกินอีกทีตอนฟื้นขึ้นมา…
--------------------------------
ตอนนี้อธิปอาจจะงี่เง่าไปซักนิดนะค่ะ บลาๆ
แล้วก็ฉาก...กัน เขียนได้ยาวนานมาก เพราะไม่ได้เขียนมานานแล้ว ปกติจะชอบเขียนแล้วตัดฉับทันที 555
อย่าลืมให้กำลังใจคนเขียนแล้วก็วริณโดยการเม้นด้วยนะค่ะ ขอบคุณค่ะ ^^
ปล.เดี๋ยวนี้คนเขียนมาช้าไปหน่อย ต้องขอโขษด้วยนะค่ะ เพราะช่วงนี้ยุ่งๆ (กับการอ่านนนิยายคนอื่นและซีรี่ย์) 555
นอนดึกด้วย ก็เลยไม่ค่อยมีแรงอัพนิยายเท่าไหร่ ต้องขอโ?ษด้วยนะค่ะ หากมาช้าไป อิอิ :กอด1: :กอด1:
-
สั้นจัง แต่รอต่อตอนหน้าจ้า
-
:z13:
-
คุณเจ้านาย รับผิดชอบด้วยนะ ทำลงไปแล้วน่ะ^^
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
สงสารวริณต้องมีเจ้านายแบบอธิป
-
งี่เง่ามากครั้งแรกก็ไม่ประทับใจซะแล้ว :m16:
:call:
-
:o12: ตายแล้ววิรินของฉันน่าสงสารที่สุด+++
-
o13เปงกำลังใจให้คนเขียนนะ owo
-
แม่ดินเสร็จพ่อไฟแล้ว 555
-
วริณน่าสงสาร!!
สู้ๆนะคะ!! :กอด1:
:L2: :L2:
-
เอ่ิอ สั้นมั่กเลยอ่ะ :try2:
แต่ว่า ดินเสร็จไฟแว้ว ฮิ้วววว :give2:
มาต่อไวๆนะคะ เป็นกำลังใจให้จ้ะ :m3:
-
แล้วอธิปจะรับผิดชอบวริณยังงัยอะ
-
โดนขืนใจแบบสั้นๆ
รอตอนหน้าจ้า
-
รับผิดชอบเลยนะ อิอิ ได้วริณเป็นเมียแล้ว เย้ๆๆๆๆ
-
รับผิดชอบเค้าเลยนะ
-
พ่อดินเสร็จพ่อไฟไปซะแล้ว :oo1:
-
วริณณณณณณณณณณณ :o12: :o12: :o12:
-
อ๊าไฟทำดินเจ็บเลย
-
อีอธิป แกข่มขืนวริณณณ :z3:
-
ใช้อารมณ์ตลอดๆ
-
งื้อ พ่อไฟรังแกแม่ดินทำไมอ่า :monkeysad:
ไปขอโทษเดี๋ยวนี้ :angry2:
-
ไฟแกจะอ่อนโยนกับดินสักหน่อยก็ไม่ได้หรือไง
-
ง่าอธิปทำไมไม่รอให้วริณพร้อมก่อนน เค้ายอมไม่ได้ อ๊าก
-
ดิน เสร็จนายอธิปซะแล้ววววว
:impress2:
-
หายไวไวนะวริณ :กอด1:
-
วริณไม่สบายอีกแล้ว!! :m16:
อธิปดูแลดีๆด้วย!!
ปล.เป็นกำลังใจให้คนแต่งค่ะ :L2:
:bye2:
-
สงสารแม่ดินน :monkeysad: พ่อไฟใจร้ายแม่ดินยังไม่พร้อมเลยนะ:m31:
-
ขวัญเอ่ยขวัญมาพี่ดิน โฮววว
คุณไฟรับปิดชอบดูแลชั่วชีวิต ไปเลยนะค่ะ
คิคิ เด็ดมากตอนนี้
รอตอนต่อไปนะค่ะ
มาเร็วๆนะค่ะ
-
เฮ้อออออ :z3: :z3:
-
พ่อไฟ แกล้ง พ่อดิน แอร๊ยยยย
-
ขอแสดงความยินกับคุณดินละคุณไฟด้วยนะค่ะ :really2: :really2: :really2: :really2:
-
พ่อไฟ......เอ็งมีน้ำยาแค่นี้เร๊อะ!!! บ๊ะ! ขัดใจจริง :m16:
-
โดนซ่ะละ :z1:
-
เหอๆ ขอสารภาพอะว่าอ่านนิยายเรื่องนี้ เรื่องหวานมีบ้างมั้ง แต่มันแข็งๆอะ ที่สำคัญคือ เมื่อไหร่อธิปจึงจะหลุดจากเคราะห์กรรมเสียที ดูยังไงก็เหยื่อของสังคม กับเป็นคนที่ต้องกล้ำกลืนฝืนทนน่าสงสารคนหนึ่ง
-
:mc4: :mc4: :mc4:
มาติดตาม 555
ได้กันแล้ว ดูแลดินดีๆนะ
-
:-[ :-[ :-[
รอมานาน :pighaun:
-
:m3: :o8: :-[ :impress2: วริณตกเป็นของอธิปแล้ว
แหม คุณอธิปอ่าาา ครั้งแรกทะนุถนอมหน่อยสิคะ ทำเอาพ่ิอดินของน้องแซมป่วยเลยเนี่ย
ตอนนี้ได้ครอบครองร่างกายแล้ว รอลุ้นให้คุณอธิปได้ครอบครอง "หัวใจ"ของวริณด้วยนะคะ
รอตอน "ปลอบคนเสียขวัญ" ในตอนต่อไปค่ะ มีง้อมีงอนกันแน่ๆเลย >///////////<
:กอด1: :กอด1:เป็นกำลังใจให้น้องแจงคนแต่งนะคะ :L2: :L2:
-
สุดท้าย คุณสา ที่ตอนแรกผู้เขียนคงกะจะให้เป็นนางอิจฉา ก็กล่ยเป็นสาววายสินะ เหอเหอ
-
อธิปนิสัย!! :fire: :fire: :fire:
ทำไมทำกับวริณแบบนี้อ่าาาาาา :sad4: :sad4:
สงสารวริณจังเลยอ่า อธิปจะบอกกับวริณยังไงละเนี่ย บอกให้เคลียร์น้า ขอร้องงง
ป.ล.มาต่อเร็วๆนะคะนักเขียน อยากอ่านแล้ว :call: :call: :call:
-
แม่ดินโดนซะแล้ว
พ่อไฟใจร้อนจริงๆ
-
CHAPTER 12♥
~ติ๊ดดด~
“ฮัลโหลครับ…”
‘ขอสายคุณอธิปหน่อยค่ะ’
“คุณอธิปไม่อยู่ครับ มีอะไรฝากผมไว้ก่อนก็ได้ครับ”
‘ดิน…นั้นดินใช่ไหม วันนี้คุณอธิปไม่มาทำงานเหรอ ตอนนี้มีประชุมด่วนๆๆมากๆๆเลยนะ’
“เดี๋ยวผมจะบอกคุณอธิปให้นะครับสา”
‘จ๊ะๆ ติดต่อให้ด้วยนะ แล้วดินเป็นอะไรรึเปล่า เสียงดูแหบๆไปนะ’
“ผมไม่ได้เป็นไรครับ”
‘จ้าๆ งั้นแค่นี้ก่อนนะ’
“ครับ”
ชายหนุ่มกดวาง พร้อมกับลุกออกจากเตียง เปิดประตูออกจากห้อง ไม่เห็นแม้แต่เงาของอธิป
…หายไปไหนของเขานะ…
วริณคิดก่อนจะพยุงร่างของตัวเองเข้าไปในครัว ตอนนี้ความเจ็บปวดที่สะโพกได้ทุเลาลงไปบ้างเหลือแต่ไข้อ่อนๆที่เริ่มจะหาย ชายหนุ่มรินน้ำลงใส่แก้ว พร้อมกับดื่มเข้าไปเฮือกเดียว คอนโดของอธิปถือว่าหรูมาก แถมยังเครื่องอำนวยความสะดวกครบครัน ชายหนุ่มเดินออกจากครัว พร้อมกับนั่งลงบนโซฟานุ่มด้วยความอ่อนเพลีย
แอด…
เสียงประตูเปิดขึ้น
วริณจึงเงยหน้าขึ้นว่าเป็นใคร อธิปอยู่ในชุดเสื้อยืดธรรมดาๆแต่เมื่อนึกถึงเรื่องเมื่อคืนแล้ว กลับทำให้ชายหนุ่มเกิดอาการหน้าแดงโดยไม่รู้ตัว
“หายดีแล้วเหรอ…ผมชื่อข้าวต้มให้ดินด้วยนะ ”อธิปวางถุงข้าวต้มลงพร้อมกับนั่งลงข้างๆวริณ ชายหนุ่มแปลกใจเล็กน้อยว่าอธิปจะมาไม้ไหนอีก เพราะปกติอธิปจะใช้คุณแทนชื่อ แต่พอพูดแบบนี้แล้ว มันฟังแปลกๆพิกล
“ครับ…คุณไฟเมื่อกี้คุณสาเธอโทรมาบอกว่ามีประชุมด่วนครับ รีบไปแต่งตัวเถอะครับ”วริณพูดน้ำเสียงร้อนร้นเพราะเพิ่งนึกขึ้นได้ แต่อธิปส่ายหน้า ก่อนจะดึงตัวเขาเข้าไปอิงซบไหล่
“ผมจะไปได้ไงในเมื่อดินยังไม่สบาย”มือหนารูปไล้ไปตามเส้นผมนุ่ม วริณเกร็งตัวไม่ไหวติ่ง ก่อนจะค่อยๆผ่อนคลายลง เมื่ออธิปอ่อนโยนกับเขามากถึงเพียงนี้
“ผมหายดีแล้วครับ คุณไฟไปประชุมเถอะครับ เห็นว่าประชุมงานสำคัญมากด้วย”
“ไม่ได้หรอก…ผมไม่อยากไป…แล้วเรื่องเมื่อคืน ดินให้อภัยผมนะ”อธิปจับใบหน้าของวริณให้สบตากับเขา ทุกคำพูดที่เอ่ยออกมาเขาจริงใจ
“คุณไฟเมา…ผมไม่ได้เป็นไรหรอกครับ”วริณตอบเสียงสั่น มือหนาคลายออกไปแล้ว ……
“ผมไม่ได้เมา…ผมตั้งใจ…ผมต้องการคุณ…ดิน”
“เมื่อคุณได้แล้ว มันก็หมดความต้องการครับ”วริณตอบ พร้อมกับเงยหน้าขึ้นสบนัยน์ดุของอธิป ชายหนุ่มส่ายหน้าพร้อมกับกระชับกอดวริณให้แน่นขึ้น
“รักแล้ว…ได้ยินไหมว่าผมรักคุณ”อธิปกระซิบบอกวริณ ชายหนุ่มพยายามตั้งใจฟัง และคิดว่าตนกำลังเข้าใจอะไรผิดอยู่แน่ๆ
“อะไรนะครับ”
“รักดิน!!! ได้ยินไหมว่าฉันรักนาย”อธิปตะโกนสุดเสียงก่อนหอมฟอดแก้มนุ่มของคนที่นั่งหน้าเอ๋อแก้มแดง
“ดินรักไฟไหมครับ?”
“ไม่รู้…ผมไม่รู้”วริณตอบเสียงเบา ก่อนจะก้มหน้าลงไปอีกครั้ง อธิปไม่ได้ว่าอะไร เพราะเขารู้สึกว่าวริณช่างบริสุทธิ์เหลือเกินทั้งร่างกายและจิตใจ บางทีความบริสุทธิ์ทำให้เขากลายเป็นคนซื่อคิดอย่างไรก็พูดมาอย่างนั้น แต่ไม่เคยทำร้ายใคร ต่างจากเขา คิดอีกอย่างพูดอีกอย่างเพื่อปกป้องตัวเองและหน้าตา แต่สำหรับวริณแล้ว ไม่มีความจำเป็นเลยที่เขาต้องโกหกและคิดอะไรให้มากมาย
“ทานอะไรหน่อยนะ”อธิปลุกขึ้น พร้อมกับจูงมือวริณให้ลุก ก่อนจะพากันเข้าไปในครัว อธิปแกะยางออก เทข้าวต้มร้อนๆลงถ้วย พร้อมกับน้ำหนึ่งแล้ว เสิร์ฟให้วริณที่นั่งยิ้มอยู่บนโต๊ะในครัว
“ข้าวต้มกุ้งร้อนๆ”อธิปวางถ้วยข้าวต้มลงบนโต๊ะ พร้อมกับนั่งลงตรงข้ามวริณ ชายหนุ่มตักข้าวต้มพร้อมกับจ่อไว้ที่ปากเรียว
“ผมทานเองก็ได้ครับ”วริณเกี่ยงอย่างเกรงใจ แต่ในใจเขานั้นกลับเต้นรัว ด้วยความรู้สึกที่เขาเองก็ไม่แน่ใจ
“ไม่เอา อยากป้อนนะ”อธิปอ้อน เป็นครั้งแรกที่เขาต้องมาทำอะไรแบบนี้ เขาไม่เคยรู้สึกดีอย่างนี้มาก่อนเลยจริงๆ
“ก็ได้ครับ”วริณอ้าปากพร้อมกับข้าวต้นในช้อนที่ถูกป้อนเข้ามาในปาก คำแล้วคำเหล่า จนหมดไปในที่สุด อธิปเอาจานไปไว้ พร้อมกับยาอีกเม็ดยื่นให้วริณ
“ขอบคุณครับ”วริณรับยาพร้อมกับน้ำอึกหนึ่ง ก่อนที่อธิปจะพาวริณไปนอนเล่นบนเตียง พร้อมเครื่องเล่นเพลง ที่เปิดเพลงไปเรื่อยๆ
“คุณไฟไม่อึดอัดเหรอครับ กอดผมแน่นขนาดนี้”
“ไม่อะ หรือดินอึดอัด”
“ไม่ครับ ผมรู้สึกดี…มากๆเลย”
“พูดงี้ผมหลงนะ”
“……………….”อธิปหอมฟอดลงบนแก้มนุ่ม วริณหน้าแดงแจ๋ ก่อนจะกอดคอชายหนุ่มตอบ
“คนรักกันเขาต้องกอดกันแบบนี้ใช่ไหมครับ”วริณถามหน้าซื่อ โดยไม่รู้เลยว่าเป็นการยั่วยวนชายหนุ่มอยู่
“ใช่ แล้วก็ทำมากกว่านี้ด้วย”
“อ๊ะ…”
.
.
.
.
“คุณไฟกับคุณดินกลับมาแล้วเหรอค่ะ แล้วหายกันไปไหนมาทั้งคืน”เสียงป้าอรถามอย่างเป็นห่วง
“ผมไปอยู่คอนโดมาครับป้า”อธิปบอก ก่อนจะยิ้ม เป็นรอยยิ้มที่มีความสุข
“แล้วทานอะไรกันมารึยังค่ะ ท่าทางดูเพลียๆมาทั้งคู่เลยนะค่ะ”ป้าอรถามอย่างเป็นห่วง
อธิปหันไปมองวริณก่อนจะยิ้มยั่วๆจนชายหนุ่มหน้าแดง
“ทานมาเรียบร้อยแล้วครับ สงสัยคงหักโหมไปหน่อย ป่ะ ไปพักบนห้องเถอะ”อธิปจับมือวริณพร้อมกับเดินขึ้นไปชั้นบน ส่วนป้าอรก็ยิ้มงงๆ แต่ก็ไม่ได้ติดใจอะไร
.
.
.
“คุณไฟครับ”
“อื้ออ”
“ผมไปรับแซมนะ”
“เดี๋ยวผมพาไป ดินไปอาบน้ำเถอะ”
“ครับ”
“แซม…แซม!”
“กอดพ่อดิน กอดพ่อไฟฮ่ะ แซมคิดถึงจังเลย ทำไมเมื่อคืนพ่อดินกับพ่อไฟไม่กลับบ้านฮ่ะ”แซมกอดพ่อทั้งสองก่อนจะจูงมือทั้งสองไปที่รถ
“พ่อดินกับพ่อไฟมีธุระนิดหน่อยครับ แซมนอนคนเดียวได้ไหมเอ่ย”อธิปลูบแซมเบาๆก่อนจะถามด้วยความเป็นห่วง เพราะเขาแท้ๆเลย
“แซมให้ป้าอรกับพี่จอยมานอนเป็นเพื่อนฮ่ะ แซมกลัวผี ไม่กล้านอนคนเดียว”แซมว่าเสียงใส
“ผีไม่มีหรอกแซม เมื่อก่อนแซมไม่เห็นพูดถึงพี่เลยหนิ”วริณถามแซมอย่างสงสัย
“ก็ไอ้โจ้ไงพ่อดิน มันเล่าเรื่องผีในห้องน้ำหลังโรงเรียนจนแซมขนลุกไปหมดเลย”แซมทำงอเหมือนเด็กกำลังฟ้องอะไรบางอย่างจนอธิปอดไม่ได้ที่จะขยีหัวด้วยความหมั่นเขี้ยวทั้งพ่อและลูกเลย
“ดูเรียกชื่อเพื่อนสิแซม ผีสางถึงมีก็ไม่ควรเอามาพูดเล่นนะ จำไว้นะแซม”วริณดุพร้อมกับสอนไปในตัว
“พ่อดินดุจังเลยนะแซม”อธิปหยอกพลางมองหน้าชายหนุ่ม
“ใช่ฮ่ะ พ่อดินขี้ดุ”แซมว่าแล้วหันไปอ้อนอธิปทันที พร้อมกับเสียงหัวเราะของอธิปและหน้าบุดๆของวริณ
“พ่อไฟแซมอยากกินก๋วยเตี๋ยวร้านนี้จังเลย”แซมซี้นิ้วไปที่ร้านชายสี่ทางข้าง ที่มีโต๊ะริมถนนอยู่ สามสี่โต๊ะ พร้อมกับลูกค้าในร้านไม่เยอะนัก เพราะเป็นช่วงเวลาเย็นๆพนักงานยังไม่ทันเลิกงานนั้นเอง
“ก็ได้ครับ คุณหนูแซม”อธิปว่าพลางจอดรถลงข้างทาง แซมวิ่งไปจองโต๊ะอย่างกระตือรือร้นทั้งๆที่โต๊ะก็เหลือว่างมากมาย วริณหันไปมองอธิป ชายหนุ่มทำท่าราวกับว่ามีอะไร วริณจึงส่ายหน้า เพราะที่นี่เป็นที่ที่มีเรื่องราวของเขาและอธิปไว้ เงิน100, 000บาท กับการเฉี่ยวรถสปอร์ตหรูแค่นิดเดียว
““เอาน้ำใสเส้นใหญ่ ผักเยอะๆเพราะพ่อดินชอบให้กิน แล้วก็ลูกชิ้นหมูเยอะๆฮ่ะ”แซมสั่งอย่างว่องไวเพราะมากินบ่อย และด้วยความเอ็นดูเจ้าของร้านมักแถมลูกชิ้นให้แซมเยอะๆเสมอ เพราะความช่างพูดช่างจาของแซมนั้นเอง
“ผมเอา น้ำใสเกี๊ยวหมูแดง ผักครับ”วริณบอกเฮียเจ้าของร้าน
“อ้าว คุณคนรวยจะกินอะไรดีครับ”เฮียแซวอย่างเป็นมิตร จนอธิปหน้าเสียนิดหน่อย เพราะเขาไม่เคยกินก๋วยเตี๋ยวข้างทางมาก่อน และก็ไม่รู้จะสั่งยังไงด้วยสิ
“เอาเหมือนผมก็ได้ครับ”วริณบอกเจ้าของร้าน อธิปยิ้มอายๆส่วนแซมก็หัวเราะคิกคักขำๆ
“พ่อไฟคงกินเป็นแต่อาหารหรูๆใช่ไหมฮ่ะ”แซมถามก่อนจะรินน้ำใส่แก้วถ้วยพลาสติก
“อืม”
“เหมือนในทีวีใช่ไหมฮ่ะ”
“ใช่แล้ว”
“แซมอยากไปกินมั้ง”
“แซมอย่าดื้อ”วริรดุ
“ทำไมจะไม่ได้หล่ะ ก็แซมเป็นลูกของพ่อไฟนี่นา วันหลังพ่อไฟจะพาไปกินที่โรงแรมนะครับ”อธิปบอกพลางหยิกแก้มแซมเบาๆไปด้วย
“ครับ แซมจะได้ไปอวดไอ้โจ้มัน มันขี้โอ่ แซมเหม็นขี้หน้ามัน”แซมว่าพลางสะบัดหน้าจนหน้างอลงอีกรอบเพราะโดนวริณตบหัวอย่างหมั่นไส้ ยิ่งอยู่กับโจ้มากเท่าไหร่แซมก็ยิ่งดื้อ
“ไปเรียกเพื่อนว่าไอ้ได้ไง พ่อสอนกี่ครั้งแล้วห้ามเรียก หาหาหาหา”วริณดุพลางดึงแก้มบวมๆของแซมสองข้าง ที่เริ่มกินเยอะจนแก้มบวม แต่ตัวก็ยังผอมเหมือนเดิม ดันออกแก้มซะงั้น
“โอ๊ยยย เจ็บฮ่ะ”แซมร้องน้ำตาเล็ดก่อนจะซุกหัวลงกับแขนของอธิป ชายหนุ่มหัวเราะ พลางมองหน้าดุๆของวริณ
“พ่อของแซมก็น่าหยิกนะ”อธิปว่าพลางบีบแก้มสองข้างของวริณดึงออกดึงเข้า จนแซมหัวเราะเสียงดัง คนในร้านเริ่มหันมามอง วริณก็พยายามปัดมืออธิปออกด้วยความอาย
“@$&^(*$%%$##3”
“พูดอารายหนะ”อธิปแกล้งทำเสียงอู้อี้ตาม วริณพยายามปัดมือที่แก้มของอธิปออก แต่อธิปไม่ยอมปล่อย วริณก็ได้โวยวายเสียงอู้อี้
“ฮ่าๆไม่แกล้งแล้วก็ได้”อธิปปล่อยมือออก วริณจึงยกมือลูบแก้มตัวเองเบาๆ ผิวสีขาวกลับเปลี่ยนเป็นสีแดงที่แก้มเพราะรอยบีบ
แป๊ะ!
“โอ๊ย! ตีผมทำไมเนี่ย”อธิปโวยวาย ลูบแขนตัวเองราวเจ็บนักหนา
“ก็คุณแกล้งผมก่อน”วริณว่าเสียงอ่อย เพราะคิดว่าอธิปคงโกรธ
“เดี๋ยวลงโทษซะเลย”อธิปพูดน้ำเสียงเจ้าเล่ห์ วริณมองค้อนๆแล้วก็ยิ้มหน้าแดง จนแซมหันไปมองซ้ายมองขวา มองพ่อสองคนอย่างสงสัย
“ลงโทษเลยฮ่ะ”แซม
“คืนนี้พ่อดินต้องโดนลงโทษหนักแน่ๆ”อธิปว่าย้ำเสียงเจ้าเล่ห์กึ่งโรคจิต ทำให้วริณหน้าแดงหนัก
“ฮ่าๆพ่อดินถูกพ่อไฟลงโทษแน่ๆ พ่อไฟอย่าลงโทษพ่อดินเยอะนะ เดี๋ยวพ่อดินก็ไม่สบาย”แซมว่าซื่อๆ คงเข้าใจกันคนละความหมาย ก็แซมเป็นเด็กนี่นา ไม่ได้เจ้าเล่ห์เหมือนอธิป วริณหันหน้าไปทางอื่น เพราะตอนนี้เขายิ้มเขินจนแก้มจะปริอยู่แล้ว อธิปก็ช่างแกล้งยั่วเขาได้ทุกเวลา
“ก๋วยเตี๋ยวร้อนๆมาแล้วครับ”เฮียคนขายตะโกนเสียงแว่วมาแต่ไกล ชามก๋วยเตี๋ยวร้อนๆถูกยกวางไว้ตรงหน้า ลูกค้าครอบครัวหรรษาทั้งสามคน ถ้าไม่ติดที่วริณเป็นผู้ชาย เฮียคนเขียนก็นึกว่าครอบครัวนี้เป็นครอบครัวที่น่ารักมากแน่ๆ แต่ก็ต้องไล่ความคิดบ้าๆนั้นออก เพราะวริณเป็นผู้ชาย ความคิดนี้ถูกถกเถียงอยู่ในใจเฮียคนขายอยู่หลายรอบ จนแกเองก็รำคานตัวเองเหมือนกัน
“อร่อยไหมครับ พ่อไฟ”แซมถาม พลางมองถ้วยก๋วยเตี๋ยวของอธิปที่กินจนเกลี้ยง
“อร่อยมากเลย ไม่น่าเชื่อร้านแบบนี้ อาหารก็อร่อยถูกปากเหมือนกัน”อธิปว่า มองวริณที่ยังกินอยู่เงียบๆ แต่ยังไม่ถึงครึ่งชาม
“ไม่อร่อยเหรอดิน”อธิปถามอย่างสงสัย เพราะวริณกินช้ามาก และทำท่าเหมือนจะไม่อยากกินแล้ว
“ป่าวครับ แต่มันเยอะผมกินไม่ไหว แล้วก็อิ่มมากๆด้วย”วริณบอก เหงื่อแตกตามไรผมจนชายหนุ่มเอื้อมมือไปเช็ดให้ วริณพยักหน้าเชิงขอบคุณ พลางกินเส้นก๋วยเตี๋ยวต่อ
“อิ่มแล้วก็ไม่ต้องกิน”อธิปว่า
“มันเหลือ…จะกินทิ้งกินขว้างได้ไง”วริณเถียง อธิปก็ไม่ได้ว่าอะไร ก่อนจะใช้ตะเกียบคีบเส้นในชามของวริณมากิน
“ช่วยๆกัน มันจะได้หมด”อธิปว่า ส่วนวริณก็ยิ้ม แซมก็ช่วยคีบลูกชิ้นในจานวริณอีกแรง
“พ่อดิน กินเยอะไม่ค่อยได้ จะจุกแล้วก็ปวดท้องฮ่ะ”แซมบอกพลางเคี้ยวลูกชิ้นแก้มป่อง
“อิ่มแล้วก็พอ คำนี้ผมกินเอง ดินป้อนให้หน่อย”อธิปอ้อน วริณตาโตไม่ทันใจ อธิปจึงจับมือของวริณที่ถือตะเกียบถีบเส้นดึงจ่อที่ปากแล้วก็กิน
“คำนี้อร่อยมาก”อธิปบอก ตาหวานเยิ้มของเขาทำให้วริณต้องรีบหันไปทางอื่นอย่างเร็ว เพราะตอนนี้เขากำลังเขินอีกแล้ว
“พ่อดินหน้าแดง เหมือนลูกชมพู่”แซมว่า พลางเปรียบหน้าวริณเป็นลูกชมพู่เพราะตัวเองชอบกิน
“ฮ่าๆ กลับบ้านกันเถอะแซม ปล่อยใหพ่อดินนั่งเขินอยู่ตรงนี้แหละ”อธิปว่าพลางลุกขึ้น จูงมือเล็กๆของแซมเดินไปจ่ายตังค์ที่เฮียเจ้าของร้าน หันมองวริณที่ลุกตามมา หน้าก็ยังแด๊งแดง
กว่าจะกลับถึงบ้านก็ปาเข้าไปทุ่มกว่าๆ แซมเข้าไปอ้อนป้าอรในครัว หาขนมหวานกิน ส่วนอธิปและวริณก็นั่งดูทีวีด้วยกันที่ห้องนั่งเล่น
“นมกับผลไม้ก่อนนอนค่ะ”สาวใช้ ยกนมสองแก้มพร้อมกับจานผลไม้
“คุณไฟอยากกินอะไรครับ มะละกอ ส้ม แล้วก็แคนตาลูป”วริณถาม ก่อนจะจิ้มมะละกอชิ้นเล็กใส่ปากอธิป
“ดินป้อนอะไรมา ผมก็กิน”อธิปว่า พลางหันหน้าไปมองทีวี แล้วก็ยิ้มพอใจ
“ไปนอนเถอะ ผมง่วงแล้ว”อธิปว่า หลังจากที่เขาและวริณผลัดกันป้อนผลไม้ให้กันแล้ว ดื่มนมเสร็จ อธิปก็รู้สึกหนักๆตาอยากนอนขึ้นมา
“ครับ เดี๋ยวผมเอาจานกับแก้วไปเก็บก่อน”วริณบอกก่อนจะเก็บจานผลไม้และแก้วใส่ในถาดแล้วยกเข้าไปในครัว พร้อมกับอธิปที่เดินไปด้วย
“แซมยังกินอยู่อีกเหรอเรา”อธิปว่าพลางมองเด็กน้อยที่นั่งกินขนมกับป้าอรแล้วก็หัวเราะคุยกัยสนุกสนาน
“อีกนิดฮ่ะ แซมจะไปนอนแล้ว รักป้าอรที่สุดเลย”เสียงใสอ้อนกอดหญิงวัยกลางคนกว่าๆพร้อมกับลุกจากเก้าอี้ มือซ้ายจับมือวริณและมือขวาจับมืออธิปเดินออกจากครัว
“ผมรักพ่อดินกับพ่อไฟที่สุดเหมือนกันฮ่ะ”แซมว่าอย่างเอ็นดู
“รักแค่ไหน”วริณถาม
“รักที่สุดในโลกเลย”แซมบอก ก่อนจะยิ้ม พร้อมกับเสียงหัวเราะของเขาและอธิป
“พ่อไฟก็รักแซม…แล้วก็พ่อดินด้วยเหมือนกัน”
“รักแค่ไหนฮ่ะ”แซมถามบ้าง
“ตอนนี้ก็รักที่สุด”อธิปบอกพร้อมมองหน้าวริณอย่างมีความหมาย
“พ่อดินล่ะ รักแซมกับพ่อไฟไหมฮ่ะ”แซมหันไปถามวริณอีกครั้ง
“พ่อรักแซม…”
“แล้วพ่อไฟล่ะฮ่ะ”
“ก็รัก…”
“รักแค่ไหน”อธิปถามบ้าง
“ก็รักที่สุด”
ก็รักไงได้ยินรึยังครับ…♥
-----------------------------------
นิยายเรื่องนี้เน้นแนวหวาน ใสๆมากกว่า
หวานของคนอ่านกับคนเขียนอาจไม่เหมือนกัน เพราะแจงเป็นคนเขียนฉากหวานๆเป็นอะไรที่แข็งๆที่ทื่อๆอยู่ซะหน่อย
ซึ่งก็เป็นอิมเมจของตัวละครอยู่แล้ว ทั้งอธิปและวริณเองก็อาจจะไม่ตัวละครที่หวานแหววอะไรมากนักอย่างที่คนเขียนต้องการ
แต่ก็เป็นความรักที่พัฒนาขึ้นเรื่อยๆ อธิปก็เหมือนคนไม่ดีที่เคยล้มมาก่อน วริณเองก็ต่างเป็นคนที่ซื่อและอาจจะไม่ค่อยเข้าใจ
ความรักเอาซะหน่อย มันก็เป็นไปอย่างที่แจงชอบ ไม่หวาน แต่ก็อบอุ่น
อธิปบางครั้งอาจจะงี่เง่าไปวะหน่อย แต่เขาก็รักจริงนะนั้น 555
ส่วน สา ใครว่า เป็นตัวร้าย ก็ไม่เชิง แต่อยากให้มีตัวละครหญิงซะคนรักวริณมากกว่า 555 สาไม่ได้เป็นสาววายหรอกนะ แต่เข้าใจ
ในความรักค่ะ ><
ส่วนยัยฟ้า ตอนนี้ยังไม่โผล่มา ก็ยังคงติดตามความร้าย เหมือนในหนังของเจ้าหล่อนได้ ตอนต่อๆไป
555
ขอบคุณที่ยังติดตามเช่นเคยนะค่ะ ขอบคุณค่ะ ^-^ :3123: :3123: :3123:
-
แซมน่ารัก
-
โชคดีจังที่เข้ามาเช็คก่อนนอนว่ามีนิยายมาต่อไหม อิอิ
ตอนนี้หวานมากเลยค่ะ อ่านแล้วยิ้มตลอด หุบไม่ลงแล้ว :-[ :-[
จากตอนแรกที่ไม่ค่อยชอบสา ตอนนี้รักเลย 55 ทั้งสวย ทั้งน่ารัก ทั้งแสนดีอย่างนี้ ต้องคอยอยู่กันฟ้าให้พ่อดินของน้องแซมก่อน อิอิ
อย่าลืมมาต่อนะคะ จะรอ ร๊อ รอ o13 o13
-
เย้ๆๆๆ ครอบครัวสุขสันต์ น่ารักที่สุดทั้ง2พ่อ ทั้งลูกเล้ย
-
น่ารักชอบบบบบบบ
เป็นกำลังใจให้คนเขียน
:call:
-
o13
ครอบครัวสุขสรรค์
-
งืมมม owo'' เริ่มรู้สึกแปลกๆ
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[
ความรักนี่เนอะ ค่อยๆเป็นค่อยๆไป จะได้คงรักไว้นานๆ :กอด1:
-
เขินง่ะ
-
ครอบครัวสุขสันต์ แต่สุดท้ายก็โดดประชุมใช่ป่ะ
-
อ่านไปยิ้มไป ชอบมากเลย
ก็รักที่สุด เขิลวุ้ย
:-[
-
ครอบครัวสุขสันต์ :กอด1:
-
น่ารักมาก >W<
-
แซมน่ารักจริงๆเลยย :-[
-
"ก็รักไงได้ยินไหม" ได้ยินไหมจ๊ะพ่อไฟ ~
:impress2:
-
ว้าววว น่ารักเชียว...
แซมนู๋น่ารักมากลูก คืนนี้ก็ปล่อยให้พ่อกับแม่เค้านอนด้วยกันน่ะ
คืนนี้ไม่มีผีหรอก ฮึฮึ
-
ตบๆๆๆ ตบพ่อไฟ ไวนะ ขั้นจูบแค่ตอนเดียว อีกตอน โว้ว เรียบร้อยแล้ว
ตบๆๆๆ เขินแทนพ่อดิน อธิป อย่ามาทำให้เขินเสะ >\\\<
ตบๆๆๆ ครอบครัวสุขสันต์ เย้
คนแต่งคงขึ้นในใจใช่มั้ย จะตบทำไม
คำตอบคือ ก็อยากตบอ่ะ 555
-
เข้ามาเม้นนะ ><
แหมๆๆ พ่อไฟ พ่อดิน น้องแซม ครอบครัวสุขสันต์นะเน๊ยะ เหมือนพ่อดินจะไม่ค่อยแน่ใจในความรักของพ่อไฟเลยนะ สงสัยต้องโดนจัดหนัก หวานๆ อีกสักครั้ง แบบให้ชัดเจนไปเลย ฮิ้ว ว ว ว ^o^
-
หวานหยาดเยิ้มหยดย้อย
-
แหม~มีบอกรักกัยด้วย :impress2: คนไม่มีคู่อย่างแอบอิจฉา
-
อ่านเเล้วเขิลอ่ะคุณเธอ ><
-
อ้าาา~~~~~ :-[ :-[ :-[
น่ารักอ่ะ หวานมว๊ากกกกกกกกกก
ชอบ ๆ ขออีก ๆ ..*3*
:L2: :L2: :L2:
-
ว้าวววววววว ประโยคสุดท้ายเด็ดค่ะ
แต่พิมพ์ผิดเยอะมากเลยอ่ะ
แต่ไม่เป้นไรเราเดาได้ 555
รอตอนต่อไปนะค่ะ ชอบมากๆเลยจ๊ะ -3-
-
แค่นี่ก็หวานแล้วววว :impress2:
-
หวานมากๆๆ ชอบๆๆ
มีสเปเชี่ยลน้องแซมกับโจ้ป่าวเนี่ย
กัดกันตลอด
ระวังจะรักกันนะจ๊ะแซม~
-
ก็รักทีสุด กิ๊สส
-
น่ารักอ่า :-[ :-[ :-[ :-[
-
เหมาะกับชื่อตอนมากกกกกก เป็นครอบครัวสุขสันต์ แลดูอบอุ่นมากมาย ชอบแซมอ่ะน่าร้ากกกกกกกกกก มีการบอกรักกัน :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
น่ารักมากกกกก :man1:
-
ครอบครัวสุขสันต์
55555+ น่ารัก น่ารัก
-
ฮิ้วววว ว~
ครอบครัวสุขสันต์
:m3:
-
รักที่สุดดด..
ฮิ้ววว หวานจริงจัง :impress2:
-
เด็กคือโซ่ทองคล้องใจจริงๆด้วยสิน้อออ :z1:
-
ขอเข้ามาลาอีก 1 อาทิตย์นะค่ะ
คือวันนี้เป็นวันแรก ที่แจงเริ่มเรียนคอสปิดเทอมไฟฟ้า ซึ่งมันยากมาก : (
แถมเรียนติดกันเกือบทั้งอาทิตย์ คือหยุดวันอาทิตย์
เนื้อหามันเป็นเนื้อหา ม.ปลาย ด้วย และคำข่มขู่ของครูผู้สอนอันเป็นที่เคารพรัก Y-Y
เลยทำให้แจงเครียดมากกับการเรียนเรื่องนี้ บวกกับการนอนดึก เลยรู้สึกเพลีย และการออกกำกายอย่างหนักเพิ่มไปอีก
ซะนั้นแจงขอลาหน่อยนะค่ะ คือเวลาหายไปนานๆแล้วรู้สึกเหมือนเราไร้ความผิดชอบ เลยขอบอกกล่าวกันนิดนึงละกันค่ะ
ขอบคุณ สำหรับเม้นทุกเม้นด้วยนะค่ะ เป็นกำลังใจอยากต่อนิยายมาก แต่ไม่ไหวจริง ๆ เกิดอาการจิตตก
ขอบคุณค่ะ :monkeysad: :sad11: :m8: :sad2:
-
:กอด1:
-
มดเยอะจังแถวนี้
:o8: :o8:
-
ติดตามนานเลย
สนุกมากเลยค่ะ เม้นตอบทันซะที-3-
ลงตอนเยอะจัง55
-
:-[
น่ารัก ครอบครัวสุขสันต์
-
ติดตามๆ :L2:
-
ncสั้นไม่ว่า แต่ขอซีนอารมณ์และความรู้สึกของดินเพิ่มนะคะ มันดูจะเศร้า แต่อ่านแล้วมันยังไม่ถึงกับปวดตับ (คนอ่านกำลังจะอินแล้ว อีกนิดนึงน้าคนแต่ง) :L2:
-
สนุกค่ะ o13
เข้ามาหลงครอบครัวนี้ด้วยคน
-
CHAPTER 13
ผมอายจังที่ต้องพูดคำนั้นออกไป…
แต่เมื่อหัวใจเป็นของผม…
ผมควรจะยอมรับความรู้สึกของมันไว้ใช่ไหมครับ…
“ดินตื่นแล้วเหรอ”เสียงงัวเงียของอธิปดังขึ้น แล้วลุกนั่ง เมื่อร่างบางตัวตนกอดไว้เมื่อคืนได้หายไป วริณกำลังนั่งอ่านหนังสือใน
ยามรุ่งอรุณของตอนเช้า
“ครับ”ชายหนุ่มตอบ
“ทำไมตื่นไวจัง นี่มันแค่ ตี 5 เอง”อธิปยกนาฬิกาที่ตั้งอยู่ข้างเตียง ก่อนจะวางลง
“ไม่รู้สิครับ เมื่อกี้ผมลองเปิดหน้าต่างออกไปเช้าตรูแบบนี้เย็นสบายมากเลยครับ”ชายหนุ่มว่าก่อนจะวางหนังสือลง แล้วยิ้มให้กับ
อธิป ที่หัวฟูยุ่งเหยิง แต่ก็ยังดูดี อธิปยกมือปิดปากหาวหวอดๆแล้วก็เดินมานั่งข้างๆเขาที่โซฟา
“ง่วง”
“ก็ไปนอนสิครับ”วริณลูบไล้ไปตามเส้นผมนุ่ม ตอนนี้อธิปกำลังนอนหนุนตักเขาอยู่บนโซฟา
“ก็ดินไม่ยอมไปนอนด้วย”
“ก็ผมหายง่วงแล้วนี่นา”วริณว่า สบตากับอธิปสักครู่แล้วก็รีบหันหน้าหลบ
ผมฝันไปใช่ไหมครับ…
ชีวิตของผม…
ยังกับซีรี่ย์ในตอนเช้าที่เคยดู…เวลาตกงาน
แซมบอกว่าอยากเป็นเจ้าชาย
ส่วนผมเหรอ?
ผมอยากเป็นนางเอก…
ที่จะพบแต่ความโชคดีไง…
“ไหนบอกว่ารัก แต่ก็ยังหลบตา”อธิปว่าดึงมือของวริณทาบที่อกข้างซ้าย ชายหนุ่มสัมผัสได้ถึงอัตราเต้นของหัวใจของอธิป ที่เต้น
แรงขึ้นเรื่อย เหมือนหัวใจเขาตอนนี้
ตึก
ตึก
ตึก
เสียงหัวใจของผมเต้นแรงมาก…
“แล้วให้ผมทำไงครับ”วริณถาม กอดคออธิปเบาๆ ก้มหน้าลงไป
“ก็ให้ทำเหมือนคนรักไง”
“ผมไม่เคยมีคนรัก ถ้าแบบแซม ผมก็คงต้องเป็นพ่อคุณ”วริณว่าติดตลก ตลอดชีวิตนี้เขาไม่เคยสัมผัสคำว่ารักเลย นอกจากความ
รักที่เขามีให้แซม ซึ่งมันแตกต่างจากความรู้สึกของเขาที่มีให้อธิป
“ผมไม่เชื่อหรอก แฟนไง ไม่เคยมีเหรอ”อธิปถาม มือหนารูปไล้มือเนียน
“ผมไม่เคยมีแฟน…คุณไฟเคยมีแฟนมากี่คนเหรอครับ”
“อยากรู้จริงๆเหรอ…หืมม…ที่เคยรักก็มีแค่คนเดียว”อธิปบอก พลางนึกถึงความหลัง วริณหน้าเศร้าลง ไม่น่าถามให้บั่นทอนความ
รู้สึกตัวเองเลย
“เขาโชคดีมาก ที่คุณรักเขา”วริณว่า
“ไม่หรอก…เขาคงโชคร้าย…ผมไม่ได้ดีอย่างที่คุณคิดหรอกนะดิน”อธิปบอก ก่อนจะลุกขึ้น มองหน้าชายหนุ่ม
“ทำไมครับ…แค่คุณดีกับผม…คุณก็เป็นคนดีสำหรับผมเสมอ”วริณบอก สบตากับอธิปเพื่อสื่อถึงความในใจว่าเป็นอย่างที่พูดจริงๆ
“ผมรักดินจัง”อธิปบอกกับชายหนุ่ม ก่อนจะเอื้อมมือไปจับหน้าเรียว ริมฝีปากสัมผัสกันอย่างช้าๆวริณหลับตา เหมือนล่องลอยอยู่
ในฝัน มือหนาจับเอวบางแน่นเลื่อนสัมผัสขึ้นไปอย่างช้าๆ ร่างบางตัวอ่อนยวบแต่ก็ยังเกร็งด้วยอาการประหม่า อธิปยังอ่อนโยน
และร่างกายของวริณจังอ่อนหวานเช่นเคย ลิ้นหนาสอดเข้าไปในโพรงปาก กวาดทุกความหอมหวานไว้ในปลายลิ้น วริณพยายาม
ทรงตัวให้คงอยู่ เมื่ออธิปกลับทาบตัวลงมาเรื่อยๆ จนสุดท้ายก็ราบลงกับโซฟานุ่ม
“คุณไฟ พอเถอะครับ เดี๋ยวแซมตื่น”วริณบอกเสียงแหบพร่า เมื่ออธิปลูบไล้ไปตามร่างกายของเขา
“แต่ลูกชายผมก็ตื่นเหมือนกัน ดูสิ”อธิปว่า วริณมองไปยังกางเกงนอนที่พองโตขึ้นเรื่อยๆ อธิปก้มลงไปกัดริมฝีปากแดงอย่าหมั่น
เขี้ยว เมื่อเห็นใบหน้าของวริณแดงระเรื่อ น่าเอ็นดู
“งั้นไปอาบน้ำ แต่งตัวไปทำงานดีกว่านะ”อธิปว่าก่อนจะยิ้มเจ้าเล่ห์ รอยยิ้มที่กระตุกให้วริณหน้าแดง ไม่ต้องรับคำตอบ ชายหนุ่ม
อุ้มร่างบางเข้าไปในห้องน้ำอย่างรวดเร็ว…
ห้องน้ำที่ควรจะเย็นช่ำ
กลับทำให้ร่างกายสองร่างที่กำลังเบียดเสียดกันอยู่นั้น รู้สึกร้อนรุ่มไปด้วยไฟรัก ที่กำลังเริ่มขึ้นครั้งแล้วครั้งเล่า …
“แซมไปเรียนแล้วนะฮ่ะ”แซมยกมือไหว้ แล้วหอมแก้มพ่อทั้งสอง ก่อนจะลงจากรถและวิ่งเข้าโรงเรียนอย่างเร็ว ร่างเล็กๆของแซม
หายลับไปในโรงเรียนแล้ว อธิปจึงออกรถ ก่อนจะเปิดเพลงคลอไปบนรถเบาๆ
“ดินเป็นอะไรรึเปล่า”อธิปถามอย่างเป็นห่วง เมื่อคนข้างกายมีสีหน้าซีดๆ ดูเหมือนจะไม่สบาย
“ผมไม่ได้เป็นอะไรมากครับ…แค่รู้สึกแปลกๆ”วริณก้มหน้าลงเล็กน้อย ความรู้แปลกๆอย่างที่ว่าคืออาการปวดสะโพกตุบๆ และไข้
รุ่มๆ ของวริณสาเหตุเพราะอธิปกับเขาห้องน้ำตอนเช้านั้นเอง
“ปวดเหรอ กินยาแก้อักเสบซะหน่อย ก็คงดีขึ้นมั้ง”อธิปแกล้งหยอก หยิบยาในรถยื่นให้วริณเก็บไว้
“ค่อยกิน ที่ทำงานก็ได้ ในรถไม่มีน้ำด้วยสิ”อธิปว่า วริณกำแผงยาไว้แน่น อมยิ้มที่มุมปากแล้วหันมองวิวข้างถนน…
“สวัสดีครับ คุณอา”อธิปยกมือไหว้ อานนท์ชายวัยกลางคนรับไหว้ พร้อมยิ้ม
“งานเป็นไงบ้างหล่ะ คงไม่หนักเกินสำหรับหลานหรอกนะ”
“ก็สนุกดีครับ ติดแต่ช่วงนี้ ยุ่งนิดหน่อยนะครับ”อธิปบอก
“ก็แบบนี้แหละ ช่วงเศรษฐกิจข้าวยากหมากแพง”คุณอานนท์ว่า ก่อนจะกล่าวลาและเดินแยกไปในที่ทำงานของตน
“อาต้องไปทำงานแล้วล่ะ”
“ครับ”
อธิปยิ้มส่งท้าย ก่อนจะเดินนำเข้าไปในลิฟต์ วริณเดินตามต้อยๆ รู้สึกเหงาเล็กน้อย เมื่อเห็นอธิปคอยยิ้มรับคำทักทายของเหล่า
พนักงาน สาวสวย และหนุ่มหล่อมากมาย แม้แต่เขายังยืนอยู่ข้างๆเขา ถึงแม้จะมองเห็นแค่แผ่นหลังก็ตาม แต่อธิปทำราวกับว่า เรา
ทั้งสอง ห่างไกลกันเหลือเกิน
นี่สินะ…ความรักกับหน้าที่การงาน…จะเอามาปนกันได้ไง
ตึ้ง !
ลิฟต์เปิดออก พร้อมกับหญิงสาวที่เดินเข้ามา ‘ฟ้าใส’ เบิกตาเล็กน้อย ก่อนจะยิ้มอย่างยินดีเมื่อเห็นอธิปกำลังยื่นอยู่ในลิฟต์
“พี่ไฟ…สวัสดีค่ะ”หญิงสาวเดินเข้ามา เบียดวริณให้ยืนเป็นส่วนเกินอยู่ด้านหลัง ส่วนเธอกำลังยืนเคียงข้างอธิป…
“สวัสดีครับ”
“พี่ไฟมาทำงานเร็วจังเลยนะค่ะ เป็นถึงท่านประธานโรงแรม และเครือบริษัทมากมาย ทำงานช้าหน่อยคงไม่มีใครว่ามั้ง”ฟ้าใสว่า
อธิปได้แต่ยิ้ม แต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร
“ฟ้ามาทำงานเป็นเลขาให้กับคุณอานนท์ พี่ไฟไม่แปลกใจเลยเหรอค่ะ ที่เราได้เจอกัน”หญิงสาวถาม น้ำเสียงเจือน้อยใจ เพราะ
ทานข้าวล่าสุดระหว่างเธอและอธิป ชายหนุ่มทำท่าทีราวกับองค์ลง หน้าเครียดคิ้วขมวด จนหญิงสาวไม่กล้าเซ้าซี้อะไร
“งั้นเหรอครับ แต่ทางบ้านของฟ้าก็มีธุรกิจเหมือนกันทำไมไม่ทำงานกับคุณพ่อคุณล่ะครับ”อธิปถาม หญิงสาวตบลงบนแขนอธิป
เบาๆ ก่อนจะยกมือกอดอก
“ก็ฟ้าอยากอยู่กับพี่ไฟไงค่ะ แค่ได้ไปทานข้าวด้วยกัน ฟ้าก็ดีใจแล้ว อย่าลืมสิค่ะ ยังไงเราก็ต้องแต่งงานด้วยกันนะ”หญิงสาวเอ่ย
เสียงหวาน น้ำเสียงสดใส แต่มีความหมายโดนนัยให้อธิปรำลึกไว้อยู่เสมอว่าเธอเป็นใคร
แต่งงาน…
สักวันอธิปก็คงแต่งงาน…และเขากับลูกจะอยู่เคียงข้างอธิปไปได้นานซะเท่าไหร่
นิยายโดยมีเขาเป็นตัวนำเรื่อง…จะจบลงไปเมื่อไหร่…ในเมื่ออนาคตข้างหน้า…เขาลืมโลกแห่งความเป็นจริงไปเสียสนิท…
“แต่ฟ้าไม่ต้องทำแบบนี้ก็ได้มั้งครับ”อธิปบอก ไม่ได้มองหน้าหล่อน
“ฟ้าอยากทำ พี่ไฟห้ามฟ้าไม่ได้หรอกค่ะ”หญิงสาวบอกอย่างมุ่งมั่น ก่อนลิฟต์จะเปิด หญิงสาวเดินออกไป เพราะถึงที่หมายแล้ว
เธอหันมาโบกมือ ยิ้มหวานให้อธิป คู่หมั้นของเธอ
“ดิน”
“คะ…ครับ”
ตึ้ง
ลิฟต์เปิดออกอีกครั้ง ชายหนุ่มรูปร่างล่ำสันเดินออกไป พร้อมกับวริณที่เดินตามแผ่นหลังที่เขาคุ้นเคยดี ในใจเต็มไปด้วยความรู้สึก
มากมาย ที่คิดกลับไปกลับมาแต่ก็ไร้ซึ่งคำตอบ
นี่เหรอความรัก…
มันวกวนขนาดนี้เชียว
“สวัสดีค่ะ ท่านประธานรูปหล่อ”อริสาทักทายอย่างสดใส พร้อมกับมองวริณที่เดินตามมาอย่างหมองๆ
“ดิน เป็นอะไรของนาย วันนี้เป็นเช้าอันสดใสของฉันเลยนะ อย่ามาทำหน้าราวกับโลกมืดมัวขนาดนั้นสิ”อริสาบ่นแกมแซว จนวริณ
อมยิ้มน้อยๆกับท่าทีของเพื่อนสาว ก่อนจะเดินตามอธิปเข้าไปในห้อง
“ท่าเดินแปลกๆนะเนี่ย หืมมม…”จนไม่วายเสียงแซวของอริสาทำให้อธิปและวริณ หูผึ่ง หน้าแดงด้วยกันทั้งคู่
“ยังเจ็บแผลอยู่อีกรึเปล่า”อธิปถาม นั่งลงบนเก้าอี้ทำงาน โต๊ะประจำ
“ก็ดีขึ้นแล้วครับ”วริณตอบ
“มานั่งนี่สิ”อธิปหันไปเรียก วริณจึงลุกขึ้น แล้วเดินเข้ามานั่งเก้าอี้ตรงข้ามกับอธิป
“ทำไมล่ะครับ”วริณถามอย่างสงสัย
“ก็จะได้มองหน้าดินไปด้วย ทำงานไปด้วย ชื้นใจ”อธิปหยอด จนวริณยิ้มออกมา
“ก็ได้ครับ”
“แหมๆ เช้าๆจ้องตากันหวานหยดเยิ้มเลยนะค่ะ นี่อะ ดินน้ำอุ่น ทานยาซะนะจะได้หายป่วย”อริสาว่า จัดแจงวางแก้วน้ำลงบนโต๊ะ
พร้อมกับสายตางุนงงของชายหนุ่มทั้งคู่
“รู้ได้ไงครับ ว่าดินไม่สบาย”อธิปถาม เงยหน้ามองอริสาที่ทำหน้าเจ้าเล่ห์เจ้ากล
“หืออ…สาก็พอมีเพื่อนเป็นเกย์ มันก็บ่นให้ฟังบ่อยๆเรื่องประตูหลังมัน แค่เห็นท่าเดินของดิน สาก็มองออกแล้วล่ะค่ะ แต่ไม่ต้อง
ห่วงนะค่ะ สารับเรื่องพวกนี้ได้อยู่แล้ว”อริสาร่ายยาวก่อนจะยิ้มออกมา ใบหน้าของเธอมักเต็มเปี่ยมไปด้วยรอยยิ้มเสมอ อธิปคิดผิด
อริสาไม่ใช่หญิงสาวที่เย่อหยิ่งอย่างที่เขาคิดไว้ตั้งแต่แรก
“ขอบคุณมากนะครับ”วริณบอกน้ำเสียงซึ้งใจ
“ไม่เป็นไรจ๊ะ สาต้องไปทำงานก่อนนะค่ะ เชิญสวีทกันได้ตามสบายเลยนะ ครั้งนี้สาจะล็อคประตูไว้ให้ค่ะ”อริสาแซว พร้อมกับเดิน
ออกไป จัดแจงล็อคประตูไว้ให้เรียบร้อย แถมยังทำหน้าทะเล้นเป็นการส่งท้ายอีก
“คุณโชคดีนะดิน ที่มีแต่คนหลงรักคุณ ผมล่ะ หมั่นเขี้ยวคุณจริงๆเลย”อธิปพูด พร้อมกับมองใบหน้าขาวใสที่เขาหลงใหลเป็นนัก
เป็นหนา เสน่ห์อะไรกันที่ทำให้เขาหลงรักวริณ เหรอเพราะความเรียบง่ายของชายหนุ่ม และแง่มุมในหลายแง่ที่เขาไม่รู้
“คุณไฟก็โชคดีครับ”วริณบอก แกะเม็ดยาในแผง พร้อมกับหยิบยาใส่เข้าปากพร้อมกับน้ำหนึ่งแก้ว
“โชคดีที่ดินรักผมใช่รึเปล่า”
“มั้งครับ”
“ก็ทำไมยังมั้งอีกล่ะ เมื่อวานยังบอกรักผมที่สุดอยู่เลย”
“ก็ผมไม่แน่ใจแล้ว”วริณตอบหน้าสลด
“ทำไมล่ะ”อธิปถามอย่างใจเย็น
“ในบางครั้งผมก็รู้สึกเจ็บปวด…ผมไม่แน่ใจ…อีกอย่างคุณไฟก็ต้องแต่งงานกับคุณฟ้า”
วริณตอบเสียงแผ่ว ไม่ได้มองอธิป เพราะกลัว…
“ขอโทษที่ทำให้ดินไม่แน่ใจ วันหลังผมจะเดินจับมือดินเข้าบริษัทเลยดีไหม?”อธิปถาม วริณเงยหน้า อธิปกำลังประชดเขาอยู่รึ
เปล่า…
“ไม่ใช่อย่างนั้นนะครับ…รักก็ได้ครับ…คุณไฟอย่างโกรธผมเลย”ชายหนุ่มรีบบอก หน้าซีด
ความรัก…ดูแลยากนัก
“หยุดทำหน้าแบบนั้นได้แล้ว มันกระตุ้มอารมณ์”อธิปบอกก่อนจะยิ้มออกมา หยิบปากกาทำงานที่ค้างคาของตนต่อ ส่วนวริณก็นั่ง
มองอธิปไปเรื่อย ไม่มีเบื่อเลยแม้แต่น้อย
“เงียบจัง ผมอยากฟังเรื่องของดิน เล่าให้ฟังหน่อยสิ”อธิปเงยหน้าจากงาน สบตากับวริณที่กำลังมองเขาอยู่
“เรื่องของผมเหรอครับ ก็ไม่ได้มีอะไรมากหรอกครับ ผมก็แค่เด็กกำพร้า พ่อแม่ทิ้งไว้ที่ไหนซักแห่ง คงเป็นข้างถนนเหรอไม่ก็ใน
ถังขยะละมั้ง มีคนช่วยไว้ได้ ผมเข้าไปอยู่ในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า ก่อนจะออกมาจากที่นั้น ตอนอายุ 18 ปีกว่าๆ ผมได้เรียนแค่
วุฒิ ม.6 แล้วก็ออกหางานทำไปเรื่อยมั้งครับ ตอนนั้นลำบากจริงๆเลย แต่เพราะอยู่คนเดียว ผมกินน้อยทานน้อย ก็พออยู่ไปได้
หลายเดือนจนชินชากับความอ้างว้าง บางครั้งผมยังอิจฉาเลยครับ เวลาที่เห็นการใช้ชีวิตของคนในครอบครัว มีพ่อแม่ลูก เหมือน
ในทีวีที่ผมดูบ่อยๆแก้เบื่อเวลาไม่ถึงกะงานที่จะทำ งานส่วนใหญ่ตอนนั้น ผมร้องเพลงอยู่ในผับหรือไม่ก็บาร์นี่แหละ เช้าๆก็แล้วแต่
งานที่รับมา นานแล้วจำไม่ค่อยได้หรอกครับ…”วริณยิ้ม ที่แปลกใหม่ ราวกับยิ้มให้เรื่องราวที่เลวร้ายได้ผ่านไปแล้ว
“แล้วไงต่อล่ะ”อธิปถาม ตลอดเวลาเขาตั้งใจฟังวริณพูดเสมอ…เขาจะรู้ไหมนะว่าแววตาของตนนั้นเจ็บปวดแค่ไหน เมื่ออธิปได้
มองและรู้สึก
“อ่อ…วันนั้นผมกลับมาจากการร้องเพลงในที่ทำงาน ผมเอาขยะไปทิ้ง จู่ผมก็ได้ยินเสียงเด็ก ร้องดังขึ้นเรื่อยๆ นึกดูสิครับ ค่ำๆมืดๆ
แบบนั้น น่ากลัวแค่ไหน ผมก้มลงไปดู เห็นหนูน้อยนอนร้องไห้อยู่ในผ้าคลุม ผมอุ้มเด็กขึ้นมา หันซ้ายหันขวามองหาแม่เด็ก…เสี้ยว
วินาทีแรกผมรับรู้ได้ เด็กคนนี้โดนทิ้งแน่นอน ผมนึกสงสาร เพราะผมก็โดนทิ้งเหมือนกัน พอผมยิ้มให้ แกก็หยุดร้องเลยครับ มอง
ผมตาแป๋ว น่ารักน่าชัง ผมเลยกลับบ้าน ฝากแกไว้กับเจ้าของห้องเช่า ป้าแกใจดีครับ ถามว่าลูกใคร ผมบอกอย่างมั่นใจเลยครับ
ว่าลูกผม ป้าแกก็งงๆ ผมเลยถามป้าแกเรื่องการเลี้ยงเด็ก ใช้นมผงอะไรสูตรอะไร แล้วก็บึ่งรถออกไปร้านมินิมาร์กปากซอยทันที
กลับมาป้าแกก็บอกนู้นนี้นั้น ผมซื้อผ้าอ้อมกับเสื้อผ้าเด็กที่พอใส่ได้ครับ ตังค์ที่เก็บไว้พอมีใช้อยู่บ้าง แล้วผมก็อุ้มแกกลับห้อง ถึง
แม้ว่าผมจะเลี้ยงเด็กไม่เป็นแต่ผมก็พยายามเลี้ยงแกด้วยใจครับ เวลาเหงาๆของผม กลับมีแกเข้ามาเติมเต็ม เสียงเล็กๆร้องไห้
บางครั้งปากบางๆก็ยิ้ม ผมมีความสุขทุกครั้งเลยครับ ผมรู้สึกเหมือนกับว่าผมมีครอบครัวจริงๆ…”วริณหยุด พร้อมกับสะอึกออกมา
มือบางยกขึ้นเช็ดน้ำตาที่ไหล เขามีความสุขมากจริงๆ ย้อนไปเมื่อหลายปีก่อนในช่วงนั้นเกือบแปดปีแล้วที่เขากับแซมอยู่ด้วยกัน
มาตามประสาพ่อลูกจนๆคู่หนึ่ง ความฝัน และรอยยิ้มของลูกทำให้เขามีความสุขได้จนถึงทุกวันนี้…
“แซมใช่ไหม เด็กคนนั้น”อธิปถาม พร้อมกับถอนใจ จับมือทั้งสองข้างของวริณแล้วบีบเบาๆเพื่อส่งกำลังใจ
“ครับ…”
“มันผ่านไปแล้ว…ผมขอโทษที่เคยรังแกดิน”อธิปเอ่ย ย้อนนึกไปถึงเรื่องราวที่ตนนำสองพ่อลูกเข้ามาในชีวิต แค่เรื่องงี่เง่าที่เขา
โวยวาย คงทำความลำบากใจให้กับวริณ เจอกันครั้งที่สองในคราบหนุ่มปริศนาสำหรับวริณ ชายหนุ่มดูอ่อนแรงเป็นอย่างมาก
“ไม่เป็นไรครับ…คุณไฟดีกับผมและแซม”
“ผมรักดินต่างหาก”อธิปบอกอย่างอ่อนโยน วริณเงยหน้ามองสบตากับอธิป
“รักเหรอสงสารครับ…อย่าเอาคำว่ารักมาทำร้ายผมเลย…”
น่าสงสาร…
เพราะคำๆนี้ทำให้เขาได้รับความเห็นใจจากคนอื่นอยู่เสมอ
แล้วถ้าเขาไม่น่าสงสารล่ะ? คนพวกนั้นที่เคยบอกว่าสงสารยังจะเห็นใจผมอยู่อยู่อีกไหม?...
สำหรับคุณไฟแล้ว…เขารักผมจริงรึเปล่า…
เหรอเพราะคนว่าน่าสงสาร…ทำให้คุณไฟเผลอใจ…
และเมื่อเขาหมดความสงสารเมื่อไหร่…คุณไฟยังจะรักผมอยู่อีกไหม?
ผมไม่เคยต้องการได้ยินคำว่าน่าสงสารเลย…
เพราะบางครั้ง มันทำให้ใครหลายๆคนมองผมว่า
‘น่าสมเพช’
-------
มาต่อละนะค่ะ
สั้นไปป่าวเนี้ย เฮ้อ
บ่น : ไฟฟ้าอยาก แ_่ง เอาของ ม. ปลายมาให้เราทำ เฮ้อ :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :กอด1:
แถมกลับบ้านแล้วต้องทบทวนมันอีก ไม่งั้นไม่เข้าใจ (แต่ไม่ทำหรอก เอิ๊ก)
การบ้านก็มี แต่ดีที่เลข เรียนเรื่องถนัดเลยสบายหน่อย แต่วิย์งิ :z3: :z3: เริ่มกลัวสายวิท-นิด กราย ๆ ช่างแม่ง
สำหรับนิยาย
ขอบคุณสำหรับเม้นต์ค่ะ อิอิ :L2: :L2: :L2:
ปล. หากเจอคำผิด คำมึน ต้องขอโทาด้วยนะค่ะ ง่วง+แสบตา เลยไม่ได้ตรวจทาน :t3: :3123: :pig4:
-
มันเริ่มดราม่าและ เอายัยคู่หมั้นออกไปจะดีมากเลยนะ
-
:กอด1: น่าร๊ากอ๊า
-
ดราม่าไหมเน้อ
-
รอออออออออออออออ
มาเร้วๆ นะ
:call:
-
บอกรักกันด้วยอิอิ
-
เฮ้ย..ซึมตามเลยง่ะ เดี๋ยวมันก็ผ่านไปได้นะ
-
ปวดตับ :monkeysad:
-
ไฟ ทำตัวให้ดินมั่นใจหน่อยน้ะ
ดิน ก็อย่าคิดมากซะละ
-
ดินอย่าน้อยใจสิ
-
ตอนนี้ทำไมเค้าน้ำตาแตกเลยละ
ดร่าม่าได้อีก แงๆๆๆ
พี่ไฟกำจัดยัยฟ้าให้ได้นะค่ะ
กินจะได้สบายใจ
เวลาจะเป็นตัวช่วย
รอตนอต่อไปนะค่ะ
-
มาแล้วสิ หลุมดำของคน
-
ทำไมมันดราม่าาาาา :sad4:
-
เคลียร์ให้ชัดเจนนะคุณอธิป :m16:
-
สงสารดินอ่ะ แง่ๆ :o12: :o12:
-
เริ่มกินมาม่า
-
ดินคิดไปไกลแล้ว
ไฟรีบๆเคลียร์เลยนะ
-
อ่านตอนล่าสุดแล้วสงสารดินจัง :z3:
-
ดินอย่าคิดมากสิ
-
ดินเข้าใจผิดกันไปใหญ่แล้ว
สงสารดินจังเลย
ไฟรีบอธิบายให้ดินเข้าใจเร็วเลยนะ
-
หลังจากบอกรักกันไป บอกรักกันมา ก็หวานหยดกันตลอด..................เวลา :o8: :-[ :impress2:
ขอให้คุณไฟดูแลดินดีๆน๊าาา ส่วนดินก็ค่อยๆเรียนรู้ความรักไป
ความรักเจ็บปวดบ้างในบางครั้งแต่มันก็หอมหวลเกินกว่าจะละทิ้งมันไปน๊าาา
หลงรักความใสซื่อ จริงใจ และตรงไปตรงมาของดินเหมือนกัน...... คำพูดช่างตรงกับใจตัวเองเหลือเกิน
มีทั้งหวานซึ้งและดราม่าในตอนเดียว สุดยอดไปเลยน้องแจง o13
:L2: :L2: ขอบคุณค่ะ +1 และ +เป็ดน้อยให้ค่ะ
สู้ๆกับการเรียนนะคะ :กอด1: :กอด1:
-
ดินน่าสงสาร :monkeysad:
-
สงสารดินอะ
-
ดินอย่าเศร้าไปเลย เข้มแข็งไว้นะ
-
:sad11: :sad11: :sad11: :sad11: :sad11: :sad11:
-
ยัยฟ้าใส โผล่มาทามไมมมมมมมมมมมม คนเค้าจะสวีตกัน เซ็งเลย มาทำให้ดินของฉันคิดมากไปได้ แฮะๆอินไปหน่อย :z6: :z6: :z6:
-
เริ่มมีมารผจญ
:เฮ้อ:
-
อิฟ้าใสสสส
-
ดินทำไมชีวิตคุณน่าสงสารอย่างนี่เนี่ยย
-
พ่อดินอย่าพึ่งน้อยใจ พ่อดินยังมีหนูแซมอยู่ด้วยนะ :sad4:
-
ขแบคุณมากเลยค่ะ><
หนุกสุดๆ อยากได้เพื่อนที่เข้าใจทุกเรื่อง
แบบอริสาบ้างจัง-3-
-
:monkeysad: :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
-
รักเหรอสงสารครับ…อย่าเอาคำว่ารักมาทำร้ายผมเลย…”
CHAPTER 14
“ผมเรียนรู้คำว่ารัก ก่อนจะมาสงสารคุณซะอีก…ดิน”อธิปตอบ กุมมือบางไว้แน่น สายตาสื่อความหมายต่อกัน อบอุ่น และ
แฝงไปด้วยความหมายต่างๆชัดเจน และคำว่ารักของอธิปนั้นวริณสามารถสัมผัสได้จากแววตาสีดำสนิทคู่นั้น…
“คุณอธิปค่ะ เรื่องเอกสารของทางบริษัท สาได้จัดการติดต่อให้กับบริษัทเรื่องการโฆษณา……”
“ครับ แล้วจะมีประชุมกี่โมง”
“ 11 โมงค่ะ”
“อืม”
อธิปหายเข้าไปในห้องประชุมพร้อมอริสา งานช่วงนี้จะยุ่งนิดหน่อย สังเกตได้จากท่าทางตึงเครียดของอธิป วริณนั่งโดดเดี่ยวอยู่
ในห้อง เขาลุกขึ้น มองออกจากกระจกใส เป็นจุดชมวิวชั้นดี เขายืนมองและคิดเรื่องราวต่างๆไปเรื่อยๆ อนาคตจะเป็นอย่างไรเขาก็
ไม่อาจรับรู้ และก็ไม่อยากคิดอะไรให้ปวดหัวมากนัก
แกรก…
วริณวางรูปถ่ายของอธิปลงกับโต๊ะทำงาน ก่อนจะหันไปมองบุคคลที่เข้ามา
“คุณกร…สวัสดีครับ”
“สวัสดีครับคุณดิน แล้วไอ้ไฟมันหายไปไหนครับเนี่ย?”ภัทรกรเดินเข้ามาพร้อมกับนั่งลงโต๊ะรับรองแขกภายในห้อง
“คุณไฟมีประชุมครับ”วริณตอบ ก่อนจะเดินเข้ามานั่งเก้าอี้ฝั่งตรงข้าม
“ออ ครับ”
“คุณกร อยากดื่มอะไรรึเปล่าครับ ผมจะไปชงมาให้”
“ไม่เป็นไรครับ คุณนั่งคุยเป็นเพื่อนผมดีกว่า”
“อะ…ครับ”วริณผยักหน้า ก่อนจะมองหน้าภัทรกรหรือกร เพื่อนของอธิป รูปร่างสูงใหญ่ไม่แพ้กัน ผิวสีเข้ม จมูกโด่ง ปากเรียว ทุก
ส่วนรับเข้ากัน ยกเว้นแต่นัยน์ตาที่ดูดุไม่เบาเลยทีเดียว
“คุณดินมาทำงานกับไอ้ไฟมันนานยังครับ”กรเอ่ยถาม มองชายหนุ่มที่นั่งอยู่ตรงหน้า วริณเป็นชายหนุ่มผิวขาว ใบหน้าดูซื่อๆ ถ้า
มองดีๆแล้วจะติดตาดูไม่เบื่อเลย
“ก็ราวๆเกือบ 3 เดือนแล้วล่ะครับ”
หน้าเขามีอะไรติดอยู่นั้นเหรอ คุณภัทรกรถึงได้มอง แถมยังทำตาดุ เขาไม่พอใจเรารึเปล่า…?
“ไอ้ไฟเคยบอกคุณไหมครับ ว่าคุณน่ารักดี?”
“ก็…ก็คงไม่มั้งครับ”วริณตอบ รู้สึกขัดเขินพิกล คุณไฟทำมากกว่านั้นอีกครับ
“ฮ่าๆ คุณน่ารักดีจริงๆนี่ ไอ้ไฟคงหลงคุณหัวปรักหัวปรำ ถึงมันไม่บอกผมก็ดูออกว่ามันน่าจะชอบคุณ…ผมทายถูกไหม…คุณกับไฟ
กำลังคบกันอยู่”
“ไม่ใช่นะครับ…”คุณไฟไม่เคยขอคบกับผมซักครั้ง เป็นอะไรก็ไม่เคยบอก แล้วผมจะตอบคุณกรไปว่าอะไรดี ในเมื่อมันไม่มีความ
แน่ชัดเลย
“งั้นก็ช่างเถอะ เอาเป็นว่าเรารู้ๆกันอยู่แล้วกันนะ”
“อะ…ครับ”
แกรก…
เสียงประตูเปิดขึ้นอีกครั้ง ชายหนุ่มร่างบางยืนปาดเหงื่อ ในมือถือถุงข้าวกล่อง ก่อนจะยืนค้างอยู่แบบนั้นเพราะไม่กล้าเข้ามา
“ขอโทษครับ”
“เดินมานี่สิ”กรออกคำสั่งกับเด็กหนุ่มคนนั้น อายุราวๆ 20 ต้นๆ ผู้ชายคนนั้นเดินเข้ามา วริณจ้องใบหน้าที่ดูเหนื่อยหอบ เขาวางถุง
ข้าวกล่องบนโต๊ะ
“อาหารเที่ยงครับ ผมขอตัวนะครับ”เด็กหนุ่มคนนั้นกล่าว ก่อนจะก้าวขาออกไปข้างนอก
“เธอจะไปไหน”วริณเรียกไว้ กรหันมาจ้องหน้าวริณเชิงสงสัย
“ผมจะออกไปรอข้างนอกครับ”
“ไม่ต้องหรอก นั่งกินด้วยกันก็ได้นี่ ใช่ไหมครับคุณกร”วริณถามโดยไม่ต้องรอคำตอบ เขาลุกขึ้นหาจานที่พอมีเก็บไว้อีกมุมหนึ่ง
ก่อนจะวางลงบนโต๊ะ ชายหนุ่มคนนั้นนั่งลงข้างๆภัทรกรแล้วก้มหน้า
แกรก…
คุณไฟ…
“อ้าวไอ้กร มาหากูทำไมไม่โทรมาบอกก่อนว่ะ”อธิปยิ้ม วางเอกสารลงบนโต๊ะทำงาน แล้วก็เดินมาสมทบที่โต๊ะรับแขกที่กำลัง
กลายเป็นโต๊ะอาหารไปเสียแล้ว
“กูมาเซอร์ไพรส์มึงไง”กรตอบกวนๆ อธิปนั่งลงข้างๆวริณ
“เซอร์ไพรส์อะไรของมึง งานกูยุ่งจะตาย แล้วนั้นใคร”อธิปหันหน้าไปมองชายหนุ่มที่นั่งก้มหน้าข้างๆภัทรกร
“คนใช้…คนดูแล เด็กขาย เด็กกู คนของกู เรียกว่าไรดีว่ะ?”ภัทรกรตอบกวนๆอีกครั้ง คล้ายไม่ได้แยแสนัก วริณรู้สึกไม่ชอบใจ
ภัทรกรกำลังดูถูกเด็กคนนั้นอยู่
“แกล้งเด็กทำไมว่ะมึง หน้างอจะร้องแล้ว แต่หน้าคุ้นๆว่ะ”อธิปมองหน้าพลางขมวดคิ้ว วริณก็คุ้นหน้าเด็กคนนี้อยู่เหมือนกัน
“ก็เด็กเมื่อคืนวันนั้นไง ที่มาเสนอตัวให้กู”ภัทรกรตอบ
“อ่อ เด็กขายนี่หว่า มึงอุปการะเลี้ยงดูน้องเขาเหรอว่ะ”อธิปถาม
“ไม่เชิง ช่างมันเหอะ กูหิวข้าว กินๆเหอะ”ภัทรกรว่า ก่อนจะจัดแจงข้าวกล่อง 3 กล่องลงบนจานแล้ว เลื่อนให้วริณและอธิป
“แล้วน้องเขาหล่ะครับ”วริณถามด้วยความสงสาร ก่อนจะแบ่งข้าวอีกจานให้เด็กหนุ่ม
“พี่กินไม่เยอะหรอก ช่วยพี่กินหน่อยล่ะกัน”วริณตั้งจานให้ เด็กหนุ่มรับมา แต่ก็ไม่ได้กล่าวอะไร กินไปอย่างเงียบๆ อธิปกับภัทรกร
คุยกันเรื่องธุรกิจต่างๆที่วริณไม่รู้ และเลือกที่จะกินข้าวไปเงียบๆเป็นเพื่อนเด็กหนุ่มคนนั้นแทน
“ผมเก็บจานให้นะครับ”เด็กหนุ่มร่างผอมก้าง เก็บจานซ้อนกัน แล้วเดินออกจากห้อง วริณมองเห็นท่าทีเหงาๆของเด็กคนนั้น ไม่
ต่างจากเขาเมื่อก่อนเลย ถ้าไม่มีแซมเขาก็คงเป็นเหมือนเด็กคนนั้น เป็นเด็กขาย ที่ใครๆก็คงดูถูก แต่ทุกคนก็ล้วนมีเหตุผลของตัว
เองทั้งสิ้น ตอนนี้เขาโชคดีแล้วที่มีอธิปดูแล แล้วเด็กคนนั้นจะอยู่กับใครหนอ…
“ดินคิดอะไรอยู่ ผมเรียกอยู่ตั้งนาน”อธิปถามอย่างเป็นห่วง
“ผมคิดว่า น้องเขาออกไปนานแล้วนะครับ”
“สงสารเขาเหรอ ไหนดินบอกว่าไม่ชอบให้ใครสงสาร น้องเขาก็คงไม่ชอบให้ดินไปสงสารเขาเหมือนกันมั้ง” อธิปออกความเห็น
เขาได้ฟังเรื่องราวของเด็กหนุ่มคนนั้นจากปากเพื่อนรักอยู่พอสมควร ลึกๆแล้วแอบสงสารอยู่เหมือนกัน แต่จะให้ทำไงได้ น้องเขา
โชคร้ายที่เจอกับคนร้ายๆอย่างไอ้กร
“ผม…ครับ แล้วคุณกรไปไหนแล้วล่ะครับ”วริณมองไปรอบๆห้อง หลังจากที่ตื่นจากภวังค์ของตนเองแล้ว ในห้องมีแต่เขาและอธิป
“ออกไปตามน้องเขาล่ะมั้ง แล้วก็คงจะกลับไปเลย”
“อืม ครับ แล้วคุณไฟมีงานต่ออีกไหมครับ”วริณถาม พร้อมจ้องมองใบหน้าที่อบอุ่นของอธิป
“ช่วงบ่ายก็คงไม่มีอะไรแล้ว เราออกไปข้างนอกกันดีไหม?” อธิปถาม
“ก็ได้ครับ”
.
.
.
.
“ดินหลับตา”
“ทะ…ทำไมหล่ะครับ”
“เอาน่า หลับตานะ”อธิปบอก วริณหลับตาลงพร้อมกับรถที่ยังเลื่อนไปเรื่อยๆ อธิปขับรถออกมาจากชานเมือง ไกลมาก หลาย
ชั่วโมง ถามว่าไปไหนก็ไม่ยอมบอกเอาแต่ยิ้ม และบอกว่าดินต้องชอบ สำหรับผมแล้ว คุณไฟจะพาไปไหน ขอแค่มีผมและคุณไฟ
ผมก็รู้สึกดีครับ
“เปิดตาดูสิดิน”ผมออกจากรถโดยมีคุณไฟคอยพยุงไว้ ผมลืมตาขึ้นอย่างช้าๆ สายลมปะทะผ่านใบหน้า ผมทอดสายตาไปแสน
ไกล มองขอบสุดที่ไกลโผ่นออกไป ก่อนจะหันมายิ้มให้คุณไฟ
ทะเล…
“ฮ่าๆๆ โอ๊ยๆไม่เอาแล้ว”ผมหัวเราะ พร้อมกับขวิดน้ำใส่ตัวคุณไฟ ตอนนี้เราเปียกปอนด้วยกันทั้งคู่ คุณไฟสะบัดน้ำใส่ผมอีกครั้ง
ก่อนจะฉุดผมให้ล้มลงไปโดยมีน้ำทะเลรับน้ำหนักไว้ เค็มปี๋เลยครับ ผมปล่อยน้ำทะเลออกจากปาก คุณไฟหัวเราะร่วนเป็นเด็กๆ
ผมอ้าแขนล้มทับคุณไฟบ้าง ก่อนจะโดนคลื่นทะเลซัดเข้าไป จนทำให้ผมไอแค่กๆ เพราะสำลักน้ำเข้าไปเต็มๆ
“หน้าแดงหมดแล้ว ไหวป่ะเนี่ย”คุณไฟล้อ จับหน้าผม แล้วก็จุ๊บลงที่ปาก ผมผลักไหล่คุณไฟเบาๆ เพราะตอนนี้ยังมีคนอื่นเดินเล่น
อยู่เยอะเลย
“ฮ่าๆ อะไรเนี่ย คนเขาอุสส่าต์จุ๊บปลอบ”คุณไฟแกล้งบ่น ผมก้มลงไปงมเปลือยหอยในคลื่นที่ซัดเข้ามา เราเล่นอยู่ในคลื่นที่ซัดมา
เลยครับ เพราะผมว่ายน้ำไม่เป็น และก็ไม่กล้าออกไปที่ลึกๆด้วย
“ดินมานี่!”คุณไฟโบกมือให้ผม ผมส่ายหน้า เพราะคุณไฟอยู่ห่างออกไปสองสามเมตร ในใจผมกลัวจริงๆครับ
“ไม่ลึกเลย เดินมาเร็ว”คุณไฟเรียกอีกครั้ง ผมค่อยๆเดินเข้าไปหา คุณไฟก็ยิ่งว่ายออกไปลึก น้ำอยู่ระดับเอวผมแล้ว ผมเริ่มทรงตัว
ไม่อยู่ คุณไฟหันมายิ้มให้อีกครั้ง ผมพยายามเดินเข้าไปใกล้ อีกนิดเดียว ระดับอกแล้ว คุณไฟหันมองหน่อยสิ…ผมพยายามต้าน
แรงคลื่นเข้าไปใกล้ คุณไฟว่ายน้ำมากอดผม ถ้ามาไม่ทันผมคงจมน้ำตายแน่ๆ
“หน้าซีดเชียว กลัวเหรอ”คุณไฟถาม พร้อมกับลูบหัวผมขยี้เบาๆ ผมส่ายหน้า พร้อมเกาะไหล่กว้างๆของคุณไฟไว้แน่น
“ขี่หลังผมเร็วๆ”คุณไฟสั่ง พร้อมกับหันหลังให้ ผมกดไหล่คุณไฟ พร้อมกับกระโดดขาเกี่ยวเอวไว้แน่น น่าแปลก ผมว่าผมตัวหนัก
นะ แต่คุณไฟกลับรับน้ำหนักผมได้สบายๆ
“คุณไฟหนักไหมครับ”ผมถาม พร้อมกับกอดคอคุณไฟไว้แน่น
“ไม่เลย ตัวดินเบาจัง”
“ไม่จริงซะหน่อย”ผมบอก พร้อมกับก้มลงไปแนบคางกับไหล่ คุณไฟหันมา ริมฝีปากเราห่างกันนิดเดียวเอง
“น่ารักจัง”
.
.
.
“ขอโทษนะค่ะ ช่วยถ่ายรูปให้เราหน่อยได้ไหมค่ะ”
“อะ…ครับ”
ผมมองคุณไฟที่กำลังถ่ายรูปให้คู่รักชายหญิงคู่หนึ่ง สีหน้าคุณไฟดูเศร้าลงไป ผมใช้นิ้ว กดลงไปบนผืนทราย พร้อมกับวาดเป็นตัว
อักษรอย่างลืมตัว
ดิน ♥ ไฟ
“ขอบคุณค่ะ”
ผมใช้มือปัดตัวหนังสือของผมออก พร้อมกับคุณไฟที่นั่งลงข้างผม เราหันหน้ามองทะเล ผมเห็นดวงอาทิตย์ที่กำลังทอแสงเป็นสี
ส้มเหลือง ค่อยๆหายจมลงไปในผืนท้องทะเล …
พระอาทิตย์ตกน้ำ…
ผมคิด ก่อนจะเอียงหัวซบลงบนไหล่คุณไฟ ไม่รู้ทำไมผมถึงทำเช่นนั้น แต่ผมรู้สึกอบอุ่นดี
“กลับบ้านไปดิน” นั่งอยู่นาน ผมลืมตาขึ้น พร้อมกับลุกขึ้น เดินตามแผ่นหลังของคุณไฟ ช่างดูดีจริงๆเลยครับ ผมหันไปล่ำลาให้กับ
ชายหาดผืนสีส้มแดง อีกมุมหนึ่ง ผมเห็นสายตาของผู้หญิงคนนั้นมองผม ผมไม่ได้หลบ เพราะเธอนั่งอยู่ไกลพอสมควร ผมคิดไป
เองมากกว่า ผมยิ้มพร้อมกับโบกมือลา ทะเลครั้งแรกที่ผมมา พร้อมกับเดินตามคุณไฟไปที่รถ
โชคดีที่คุณไฟมักพาเสื้อผ้าติดรถไว้เสมอ เราจึงเช็ดตัวและเปลื่อนเสื้อผ้ากันในรถ ดีนะที่แถวนี้ไม่มีคนเท่าไหร่ ผมเลยเปลื่อน
เสื้อผ้าได้อย่างสะดวก ถึงแม้จะอายๆคุณไฟบางก็ตาม
“ดิน หิวรึยัง”
“ยังครับ ผมว่านี้ก็เย็นมากแล้ว เรากลับบ้านกันดีกว่าครับ”ผมเข้าไปในรถ พร้อมกับหลับเป็นตาย เนื่องจากไม่ค่อยสบายเพราะเล่น
น้ำนาน ตื่นมาอีกที ก็ถึงบ้าน เจ้าแซมวิ่งเจ้นเข้ามาหาผมพร้อมกับอ้าแขนอ้อนเต็มที่
“พ่อดิน กลับบ้านช้าจังเลย แซมรออยู่ตั้งนาน”
“ขอโทษคร๊าบบ แล้วแซมกินไรยังลูก”
“เรียบร้อยแล้วครับพ้ม!”แซมยิ้ม พร้อมกับจูงมือผมกับคุณไฟเข้าบ้าน พอถึงโต๊ะอาหารคุณไฟเลี่ยงเดินขึ้นห้องไปก่อนเพราะไม่
หิว ส่วนผมนั่งทานข้าวคนเดียว แซมนั่งเป็นเพื่อน
“แซมแล้วหน้าไปโดนอะไรมา”ผมสังเกตเห็น เพราะหน้าแซมมีรอยช้ำนิดหน่อย
“ก็แซมชกกับไอ้โจ้”แซมบอกเสียงแผ่ว ส่วนผมถอนใจอย่างระอา
“แล้วไปมีเรื่องอะไรกับโจ้”
“มันหาเรื่อง มันด่าแซม ว่าแซมเป็นตุ๊ด”แซมฟ้อง
“โจ้เขาก็แกล้งเล่น แซมร้อนตัวไปเอง”
“ก็มันว่าแซมหลายครั้งแล้ว”แซมทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ ผมลูบหัวแซมเบาๆแล้วโอบกอด
แซมตัวเล็กลงไปมากโดยไม่รู้สาเหตุ ช่วงหลังๆมักไม่ชอบกินข้าวเท่าไหร่ ผมพยายามถามหลายครั้งว่ามีปัญหาอะไร ก็ไม่ยอม
ตอบ จนผมเริ่มกังวล ปัญหาคงเป็นเรื่องเพื่อนอีกแน่นอน
“พ่อไฟล่ะฮ่ะ”แซมล้มตัวลงนอน ผมห่มผ้าให้ พร้อมกับลูบหัวแซมไปมา
“พ่อไฟเขาเหนื่อย คงอยากพักผ่อน แซมก็นอนได้แล้ว”ผมบอก พร้อมกับลูบหัวแซมแล้วร้องเพลงกล่อมเบาๆ ซักพักแซมก็ค่อยๆ
หลับไป ผมก้มลงหอมแก้มนุ่มๆของแซม เดินออกจากห้องแล้วลงไปข้างล่าง คุณไฟยังไม่ได้ทานอะไรเลย นมอุ่นๆซักแก้วคงจะดี
ผมรินนมอุ่นใส่แก้ว เดินขึ้นไปข้างบน ประตูห้องไม่ได้ล็อค ผมค่อยๆเปิดเข้าไป ห้องมืดสนิท คุณไฟคงเข้านอนแล้ว ผมวางนมลง
บนหัวเตียง มองใบหน้าที่นิ่งสงบของคุณไฟ หลับอยู่ในความมืด หน้าต่างยังเปิดอยู่ ผมจึงปิดให้ พร้อมกับสะดุดกับอะไรบางอย่าง
เข้า กล่องบนตู้จึงตกลงมา แต่เสียงดังไม่มากนัก คุณไฟยังหลับอยู่ ผมค่อยๆเก็บข้าวของที่ตกออกจากห้อง เป็นผ้าพันคอสีสวย
กับไม้ทักนิตติ้ง สมุดไดอารี่เล่มหนา ผมค่อยๆเก็บเข้ากล่องอย่างเบามือ …ผมกวาดสายตาอีกครั้ง…พร้อมกับรูปภาพใบหนึ่งที่ตก
ออกมาจากสมุดจดเล่มสีน้ำตาล ผมมองรูปนั้นในความมืดสลัวไปด้วยแสงไฟเบาบางจากหัวเตียง ในรูปเป็นรูปผู้หญิงกับผู้ชายยืม
จับมือกันที่ชายหาดแห่งหนึ่ง กับอีกใบเป็นรูปถ่ายคู่กันหน้ามหาลัยแห่งหนึ่ง ผมพยายามรูปนั้นอีกครั้ง ก่อนจะนึกขึ้นได้ ความรู้สึก
ชาวูบไปทั้งตัว…ผมเขย่งเท้าวางกล่องใบบนตู้อีกครั้ง…เดินออกจากห้อง…พร้อมกับปิดประตู…
เดินเข้าไปในห้อง เปิดหน้าต่าง พร้อมกับทอดสายตา มองออกไปนอกหน้าต่าง…
ดวงจันทร์สีนวลสวยสง่าอยู่บนท้องฟ้า…
ถ้าผมอยู่ช้าอีกนิด…คงจะเห็นพระจันทร์ขึ้น ลอยสง่าอยู่กลางทะเล…
ผู้หญิงที่ชายหาด…
เขามีคนอื่นแล้วใช่ไหมครับ…
-------------------------------------------
ใครว่าดราม่าอะ ไม่มี๊ ไม่มี o22 o22 o22
บ่น : ช่วงนี้ไม่อยากอัพนิยายเลย เครียดมาก ไฟฟ้าอะไรไม่รู้ การคำนวณตัวต้านทานครูสอนย๊ากยาก คณิตก็ * ยากขึ้นมาอีกแล้ว
ครูก็ชอบพูดบั่นทอนจิตใจเราจัง แต่ก็ดีที่ครูเขาสอนยากๆให้ เราจะได้ มีพื้นฐานเข้าสายวิทย์-คณิต โอ๊ยเครียด - -
ฟิสิกส์โครตง๊ายง่าย -ประชด - -* ชิ เบื่อโว๊ย จบ.
นิยาย: ขอกำลังใจจากการเม้นหน่อยนะค่ะ อาทิตย์หนึ่ง หยุดเรียนวันเดียว เหนื่อยๆ T _ T
:pig4: :pig4: :call:
-
เอาไปเลยกำลังใจ -w- -// โยนให้
-
ว้า แฟนเก่าคุณอธิปแปลว่ายังไม่ลืมผู้ญ คนนั้นแน่ สงสารดินอ่ะ
แต่อยากรู้เรื่องคุณกร มากกกกกกกกกกกก คงจะดราม่าดี เราชอบ :กอด1: :L2:
-
พ่อดินอย่าพึ่งน้อยใจนะ เรื่องเก่าๆที่มันจบไปแล้วมันคงไม่ย้อนกลับมาหรอก(มั้ง) :o12:
-
:ped149: ยกให้ทั้ง :L1: เลยค่า
-
ขว้างให้ :L2: รับดีๆละกัน
แอบเจ็บจี๊ดแทนดิน รักแบบไม่รู้อนาคต
-
อยากอ่านตอนหวานๆอ๊า
-
เฮ้อออ :เฮ้อ: สงสารดิน
-
ไฟยังไม่ลืมผู้หญิงคนนั้นแล้วมายุ่งกับดินทำมัยดินยิ่งคิดมากอยู่
อยากอ่านคู่กรด้วยอ่ะน่าสนใจดี
-
สู้ๆนะคะ เป็นกำลังใจให้เสมอค่ะ
-
:m17: :m17: :m17: :m17: :m17: :m17: :m17: o1 o1 o1 o1 o1 o1 o1 o1 o1 o1 o1
-
อ๊ากกกกกกก นางคนนั้นมันเป็นใครค่ะ
ดินอย่าเศร้าไปไงพี่ดินก็ต้องเป็นนายเอกอยู่แล้ววว
แต่คุณกร โหดจริงไรจริงสงสารมั้งเถอะ
ได้ข่าวว่าตัวเล็ก คิคิ
รอตอนต่อไปนะค่ะ ไรเตอร์สู้ๆนะจ๊ะ
-
โถ่หนูดิน กรใจร้าย :( สงสารน้องเค้า
-
สู้ๆเรื่องเรียนครับ แล้วรีบๆ มาต่อนะครับ :o8:
แนะนำ :
ฟิสิกส์ ไม่ยากนะครับ ถ้าเข้าใจนิยามของแต่ละอย่างก็ไม่ยากแล้ว
วิธีทำความเข้าใจก็ลองใช้ทริค แต่ละเรื่องก็ จินตนาการนิยามของมันให้เป็นภาพออกมาในหัว จินตภาพให้ออก มันเป็นเรื่องความจริงในธรรมชาติครับ
ทีนี้พลิกแพลงยังไงก็ รับได้หมดแล้วล่ะครับ
ตอนเรียนผมถนัดฟิสิกส์กับเคมี 2 วิชานี้ เพราะมีอาจารย์คนนึงชี้แนะครับ ใช้วิธีนี้ไม่ว่า เรื่องอะไรใน 2 วิชานี้ได้หมดเลย จนเข้ามหาลัยได้ก็ 2 วิชานี้นำครับ ลองเอาไปใช้ดูครับ
-
ฉากหลังๆคล้ายๆกับนิยายคยูมินที่เค้าเคยเล่าให้แกฟังเลย
ที่มินไปเจอรูปที่คยูถ่ายคู่กับซออ่า อารมเดียวกับเลย
สู้ๆน๊า :z13:
-
สงสารดินและสงสารน้องที่มากับกรจังเลย
-
สงสารดินอ่ะ
แต่คนเขียนจะเขียนเรื่องของกรกะเด้กคนนั้นมั๊ย
เราว่าน้องแซมโดนแกล้งเพราะโจ้ชอบแซมก้อด้ายมั้ง
-
ผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร???? :3125: :3125:
-
ไฟยังไม่ลืมแฟนเก่า(?)สินะ!!
เรื่องเรียนสู้ๆนะคะ ค่อยๆทำความเข้าใจไปทีละนิดนะ เดี๋ยวก็ได้เอง :กอด1:
:L2: :L2:
-
เฮ้ออออ คุณไฟ ยังไม่ลืมผู้หญิงคนนั้นหรออ
สงสารดินกะแซม !!!!!
ลุ้นๆครับว่าจะเกิดอะไรขึ้น
ปล. อยากอ่านคู่กร 5555 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
สงสารดินจังเลยT_T
-
พ่อดินน้อยใจแล้วเหรอ พ่อไฟอธิบายเร็วๆล่ะ
-
ไม่ดราม่าเล้ย :z3:
เป็นกำลังใจให้คนเขียนจ้า :L2:
-
ผู้หญิงคนนั้นคงเป็นอดีต ? อาจมีเรื่องให้คุณไฟต้องทบทวน
แต่ยังไง ก็ขอให้ผ่านพ้นไปด้วยดีนะ ดินอย่าเพิ่งน้อยใจนะ
ถึงคุณไฟจะไม่ได้ขอคบอย่างเป็นทางการ อย่างน้อยคุณไฟก็ย้ำชัดเจนว่า "รัก" พ่อดินล่ะน่าาาา.. นะ
:L2: :L2: :L2: ขอบคุณค่ะน้องแจง ขนาดมีเวลาน้อย ก็ยังเจียดเวลาอันน้อยนิดนั้นพาคุณไฟกับพ่อดินมาส่ง
คนอ่านซาบซึ้ง.......มากๆค่ะ ยังไงก็รักษาสุขภาพด้วยนะคะ และก็สู้ๆกับการเรียนด้วยนะ
เป็นกำลังใจให้เสมอ :กอด1: :กอด1: +เป็ดน้อย และ+1 ให้ค่ะ
-
เหอ บอกไม่ถูก
-
อดีตรักของคุณไฟ ทำให้ดินคิดมากซะแล้ว สรุปแล้วคุณไฟลืมเค้ายังล่ะ เหมือนจะยังนะ
แต่ยังไงตอนนี้ดินก็เป็นคนที่คุณไฟเลือกแล้วนะ...ลุ้นกะความรักเค้าจริง ๆ
ขอบคุณค่ะ
-
แฟนเก่าไฟเหรอผู้หญิงคนนั้น
-
ทำไมไฟต้องเงียบด้วยรู้ไหมมันทำให้คนข้างๆรู้สึกอึดอัดนะ :angry2: อยากอ่านคู่กรอ่ะนะ :call: :call:
-
:z3:จะเป็นไงต่อรอลุ้น :z10:
-
ไม่มีดราม่าเลยหรอออออออออออ?
:z3:
คิดซะว่า ยอมลำบากวันนี้ เพื่อความสุขในอนาคตนะครับ
สู้ๆ น้าา o13
-
เหมือนพ่อดินจะเริ่มนอยต์แล้ว
-
อยากรู้เรื่องเด็กของกร
-
สู้ๆ นะค่ะ ^^
เป็นกำลังให้ อย่าเครียดมากนะ เดี๋ยวแก่เร็ว(โดนตบ)
-
:sad4: น้องดินนนนน น่าสงสารอ้ะ
-
สู้ๆนะ :bye2:
-
ไฟน่าสงสารอ่ะ ต้องมีอะไรแน่ๆ
-
:monkeysad: ดินน่าสงสารจังเยยอ่า
แล้วตกลงว่าผู้หญิงคนนั้นใช่แฟนเก่าไฟหรือเปล่าอ่า :confuse:
-
:กอด1:
-
CHAPTER 15
เพลงอะไร-ฟลัว
(http://www.youtube.com/watch?v=gHCPceX9QSE เพลงอะไร-ฟลัว)
ไม่เคยจะรู้ ว่าโลกใบนี้
จะมีอีกคนที่ดีและเหมือนกัน แทบทุกอย่าง
และยิ่งไปกว่านั้น คือเธอคนนั้น
เรามาพบกัน เช่นไรยังไม่รู้ ไม่เคยเข้าใจ…
ทำไมคุณทำแบบนี้…
ขอโทษ…ผมขอโทษ
เราเลิกกันเถอะค่ะ…มิมทนความเจ้าชู้ของคุณไม่ไหวแล้ว
ทนไม่ไหวเหรอว่าคุณกำลังนอกใจผมกันแน่ ห๊า !!
มิมไม่เคยนอกใจคุณ…!
หึ ! จะคบกับมันเหรอ ? ไอ้วัตรนั้นหน่ะ วางแผนบอกเลิกแล้วจะไปคบกับมันใช่ไหม !?
คุณมันก็คิดได้แค่นี้…
อย่า !!!
อย่าไปนะ…
ผมขอโทษ…
“คุณไฟ ฝันร้ายเหรอครับ”
“อ่อ…อืม ผมไม่เป็นไร”
“ผมเตรียมน้ำอุ่นไว้ให้ เข้าทำงานก็ราวๆเกือบเที่ยง คุณไฟไปอาบน้ำแล้วลงไปทานอาหารเช้าเถอะครับ”
“อ้าว นี่มันจะเที่ยงแล้ว แซมล่ะ ไปเรียนแล้วเหรอ?”
“ครับ ผมไปส่งแซมเองครับ”
“อืม”วริณปิดประตูออกไป พร้อมชายหนุ่มที่นั่งกุมขมับอยู่บนเตียงด้วยความเครียด เมื่อวานเขาเห็นมินตรา…เธอกลับมาแล้ว…
พร้อมกับไอ้สารเลวนั้น…เพื่อนทรยศ
มินตรา…
ชื่อผู้หญิงที่คุณไฟละเมออกมาในตอนเช้าจะเป็นคนคนเดียวกันกับผู้หญิงในรูปเมื่อคืนรึเปล่านะ…
ชายหนุ่มคิด ก่อนจะใช้สายยางรดน้ำไม้ดอกไม้ประดับที่คุณหญิงของบ้านเคยปลูกไว้ ทำไมช่วงนี้ทุกอย่างดูพลิกผันพิกล แซมดู
เหมือนจะซึมๆไป ส่วนคุณไฟก็กำลัง…เฮ้อ…
ผมหึงเหรอ?
อาการหึงแน่นอนใช่ไหม?
คุณไฟบอกรักผม…นั้นมันก็จริง…
แต่ความรักของคนเราต้องมีหมดลงซักวัน…ผมเป็นใครที่ไหน…ผมก็ยังไม่รู้ตัวเอง
แล้วคนอย่างคุณไฟนั้นเหรอ…จะมาปรักหลักตั้งมั่นกับความรักที่ไม่มีใครยอมรับอย่างเราไม่ได้หรอก…แล้ว ผมก็ยังเป็นผู้ชาย…
ความรักแบบนี้มันจะมีอยู่จริงเหรอ…ทำไมผมไม่คิดถึงมันตั้งแต่แรกนะ…ถ้าผมรู้จักหักห้ามใจตั้งแต่ต้น…มันคงไม่เป็นแบบนี้
หรอก…หัวใจของผมกำลังร้องไห้…ผมรู้สึกว่ามันเหงาแปลกๆเหลือเกิน…
ฉันอยากจะ… ขอคำตอบหน่อย ช่วยฉันบอก
ไม่เป็นไร หากฉันคนเดียวที่รู้สึก ฉันคนเดียวที่ฟุ้งซ่าน
แค่เพียงอยากให้เราสอง อยู่ใกล้ชิดกันก็พอ
ไม่ได้เรียกร้อง และขอ(เธอ)ให้มากมาย
ขอคำตอบหน่อย ช่วยฉันบอก
ไม่เป็นไร แต่ขอให้เธอได้มั่นใจ ขอให้เธอได้รู้สึก
ว่าทุกอย่างที่ตัวฉัน ทำและถามเธอเรื่อยมา
คือ ชายคนนี้นั้นจะคบเธอ…รักเธอ…
เหมือนเดิม ตลอดไป...
“เพลงนี้เพราะดีนะครับ”
“อืม”
“คุณไฟดูเครียดๆตั้งแต่เมื่อคืน เป็นอะไรรึเปล่าครับ”วริณอดไม่ได้ที่จะเป็นห่วง พร้อมกับเอื้อมมือไปกุมมือหนานั้นแผ่วเบา…
ไม่เป็นไรนะครับ…
ผมไม่รู้เลยจริงๆว่าเราคบกันในฐานะไหน…
แต่ยังไงผมก็จะเป็นห่วงคุณเหมือนเดิม…
“ผมไม่เป็นไร”อธิปตอบเสียงเย็น ชักมือกลับ พร้อมกับจับพวงมาลัยรถต่อ
ผมไม่เป็นอะไรเหมือนกัน…ผมไม่รู้สึกอะไรเลยจริงๆครับ…
“สวัสดีครับ”
“สวัสดีค่ะ หวัดดีจ๊ะ ดิน วันนี้หน้าดูเศร้าๆนะ”อริสาเอ่ยทักเมื่อเห็นว่าอธิปเข้าไปในห้องทำงานก่อนแล้ว
“ก็ไม่ได้เป็นอะไรนี่ครับ”
“ฉันก็ไม่ได้ว่าอะไรซักหน่อย ออ…ฝากแฟ้มเอกสารเรื่องงบประมาณของโรงแรมให้คุณไฟด้วยนะจ๊ะ”
“ครับ”
.
.
.
“เอกสารเรื่องงบประมาณของโรงแรมครับ”วริณตั้งแฟ้มไว้ตรงหน้าอธิป ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้น ก่อนจะจัดการเปิดแฟ้มเล่มหนา
“จะจ้องให้ทะลุเสื้อผ้าเลยเหรอไง หื้มม?”
“อ่อ…แฮะๆ”วริณยิ้มอายเมื่อโดนชายหนุ่มจับได้ ก่อนจะแสร้งหน้าหันไปมองวิวที่หน้าต่างแทน
“แหนะ เขินเหรอ หื้มม?”อธิปทำเสียงหื่น มือหนาจับใบหน้าเรียวไว้สองข้าง ก่อนจะหยิกแก้มนุ่มๆนั้นเบาๆ
“อยากกินมาชเมโล่นุ่มๆสองข้างนี้จัง”อธิปแลบลิ้น ตาคู่สวยเปล่งประกายแวววับ ก่อนจะลุกขึ้นอุ้มคนตัวเล็กที่เบาหวิวนั้น พาไปยัง
ซาฟากว้างอีกมุมหนึ่งของห้องทำงาน
“นี่มันที่ทำงานนะครับ…อึก”วริณว่า ก่อนจะรีบหลับตาปี๋ เมื่อจมูกโด่งเป็นสันนั้นซอกไซร้ตามเนื้อตัวอกและซอกคอเขาอย่างหื่น
กระหาย
“เมื่อคืนยังไม่ได้กิน…ดินเลยนะ”
“ค่อยกลับไปทำที่บ้านก็ได้นะครับ”วริณพยายามจะบ่ายเบี่ยง
“ไม่เอา…นะๆ…ขอนะ”อธิปดื้อ ก่อนจะค่อยๆปลดกระดุมชุดทำงานของวริณอย่างช้าๆ
“คุณไฟ…อึก”วริณสะอึกเมื่อนิ้วมือสากๆสอดเข้าไปหยอกเย้ากับยอดอกที่เริ่มแข็งเป็นไต ร่างหนาของอธิปทาบก้มลงไปกัดริม
ฝีปากแดงสดนั้นเบาๆ ก่อนจะสอดแทรกลิ้นหนาเข้าไปสำรวจกับโพรงปากหวาน ดูดดุนลิ้นนุ่มๆที่พยายามจะหลีกหนีเขาอยู่ทุก
เวลา วริณหายใจหอบหนักใบหน้าแดงก่ำ มือบางจับไหล่หนาของอธิปไว้แน่น
“รู้สึกดีไหม?”
“….”วริณพยักหน้าแทนคำตอบ อธิปปลดเข็มขัดของตนเอง พร้อมกับรูดซิปแล้วควักเจ้าหนูน้อยออกมา อธิปจับมือของวริณให้
ทักทายกับเจ้าไฟน้อยเบาๆ แล้วค่อยๆสอนให้รูดขึ้นลงอย่างช้าๆในจังหวะที่อธิปกำหนด อธิปปล่อยมือของวริณออก ให้ชายหนุ่ม
ร่างบางทำหน้าที่ของตน วริณหน้าแดงจัดเมื่อหนูน้อยของอธิปในมือของเขานั้นไม่ได้น้อยๆซะแล้ว มันอวบและขยายใหญ่ขึ้นจน
อธิปพอใจ และเสียงครางกระหึ่มในคอดังอย่างไม่ขาดสาย
“ คุณไฟ…อือออ อะ..”วริณเอ่ยเสียงกระเส่าเมื่ออธิปใช้ริมฝีปากดูดดุนหน้าอกเข้าอย่างรุนแรง
“หืมม”
“ถะ…ถ้าผมไม่อยู่แล้วฝากดูแลแซมด้วยได้ไหมครับ”ชายหนุ่มว่าเสียงติดขัด เพราะความปรารถนาของตนนั้นเริ่มทวีคูณขึ้นเรื่อยๆ
เกินกว่าจะห้ามไหว
“ทำไมพูดแบบนั้นล่ะ?”อธิปถาม พร้อมกับขบเขี้ยวฟันลงบนเนินท้องขาวแล้วดูดดุนมันลงไปอีกรอบเป็นการลงโทษที่วริณทำให้
เขารู้สึกใจหาย
“กะ…ก็ผมอยากให้คุณไฟสัญญา อา…เจ็บครับ”
“อืม ผมจะดูแลแซม แล้วก็คุณด้วย”อธิปตอบเสียงหนักแน่น ก่อนจะพลิกร่างบางลง เอื้อมมือไปปลดเข็มขัดออก แล้วจัดการถอด
กางเกงและชั้นในของวริณเสร็จสรรพ ชายหนุ่มลูบก้นเนียนสวยอย่างช้าๆก่อนจะสอดนิ้วเข้าไปสำรวจช่องทางภายใน วริณก้มหน้า
ซุกกับโซฟาด้วยความเจ็บ ก่อนจะผ่อนคลายขึ้นเมื่ออธิปถอนนิ้วออก แล้วเปลี่ยนมาเป็นแก่นกลางที่กำลังแข็งขืนอย่างเต็มที่และ
รอการปลดปล่อย
“อ๊ะ…”วริณเผลอกรีดร้องเมื่ออธิปจับยัดมาครั้งเดียวแน่นจนร่างของเขาทรุดราบลงไปกับโซฟานุ่ม อธิปรั้งเอวนั้นไว้ ก่อนจะค่อยๆ
ขยับเข้าออกอย่างช้าๆ อธิปนิ่วหน้าด้วยความปวดปนเสียวเมื่อช่องทางของวริณตอดรัดแก่นของเขาแน่นถึงเพียงนี้
“ดินไหวไหม?”อธิปถาม ในขณะที่ร่างกายของเขานั้นยังอยู่ในร่างของชายหนุ่ม
“อะ…ผมเจ็บจังเลยครับ”วริณตอบเสียงพร่าสั้น รู้สึกเหมือนร่างกายฉีกขาด อธิปยังขยับอยู่บนตัวเขาอย่างรุนแรง ก่อนความรู้สึก
วาบอุ่นท้องและน้ำรักที่ถูกฉีดเข้ามาในร่างกายของเขา อธิปถอนตัวออก พร้อมกับวริณที่ทรุดลงไปอย่างหมดแรง
“ขอโทษนะ”อธิปเอ่ยจัดการตัวเองเสร็จแล้ว จึงอุ้มร่างบางที่หมดแรงตรงเข้าไปล้างตัวในห้องน้ำเล็กๆในห้องทำงาน
“อ๊ะ…”วริณเผลอร้องเมื่อตนได้สัมผัสก้นหย่อนลงบนเก้าอี้ อธิปอมยิ้ม ก่อนจะควงปากกาทำงานบนโต๊ะของตนต่อ
“ไปพักผ่อนเถอะ นั่งอยู่แบบนี้เดี๋ยวก็ไม่สบาย”อธิปดุ เหมือนเงยหน้าขึ้นแล้วเห็นวริณกำลังสัปหงกอยู่บนโต๊ะทำงานของเขา
“หา…อะไรนะครับ”วริณถามใบหน้าสะลึมสะลือ อธิปจึงลุกขึ้น แล้วรวบตัววริณอุ้มแล้ววางลงบนโซฟาตัวเดิมที่เพิ่งเสร็จกิจกันเมื่อ
หลายชั่วครู่นี้ และอธิปก็เป็นคนทำความสะอาดมันเอง
“นอนพักซะ ห้ามดื้อ!”อธิปชี้นิ้วขู่เมื่อวริณทำท่าจะลุกขึ้น ชายหนุ่มยอมนอนลงไปดีไม่กี่อึดใจ คนร่างบางก็เผลอหลับไปด้วยความ
ล้า…
.
.
.
แกรก…
!!!
“สวัสดีคะ”
“ออ สวัสดี…มิม!!!”
“ขอบคุณนะคะที่ยังจำกันได้”
“ กลับมาแล้วเหรอ?”
“ค่ะ…กลับมาแล้วอยากเจอคุณเป็นคนแรก โชคดีที่เราเจอกันเมื่อวาน”
“คุณกับไอ้วัตร”
“ค่ะ เรากำลังแต่งงานกัน”
“หืม ยินดีด้วยนะ”
“มิมมาวันนี้ อยากเชิญคุณมางานแต่งของเราค่ะ”
“ผมไม่อยากไป!”
“เรื่องมันผ่านไปแล้ว ทำไมคุณยังไม่ลืมมันไปอีก ในเมื่อคุณก็มีรักใหม่แล้วด้วยไม่ใช่เหรอค่ะ!”หญิงสาวกล่าว พลางโฟกัสสายตา
ไปที่ชายหนุ่มร่างบางที่นอนอยู่บนโซฟา
“ไม่! ผมไม่ลืม! มีแต่คุณนั้นแหละ เลือดเย็นทิ้งผมแล้วไปมีรักใหม่กับไอ้วัตร!”
“ที่มิมมาวันนี้ มิมอยากให้เรากลับมาเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิม ไม่ได้เหรอค่ะ ถือเป็นของขวัญให้มิมก่อนแต่งงาน ให้อภัยเราไม่ได้
เหรอค่ะ”หญิงสาวถามเสียงแผ่ว พร้อมกับวางการ์ดงานแต่งลงบนโต๊ะทำงานของอธิป…หันหลังกลับและกำลังก้าวขาออกไป…
เดี๋ยว!
อึก…
“ไฟยังรักมิม”
“ปล่อยเถอะค่ะ เรื่องของเรามันเป็นอดีต”
“ไฟยังรักมิม เหมือนเดิม…”
“…..”
“ผมยังรักคุณนะ มิม”อธิปกระซิบเสียงแหบพร่า พร้อมกับหญิงสาวที่สลัดตัวออก แล้วรีบก้าวขาออกไป อธิปยืนค้างนิ่งอยู่ตรงนั้น
…
และหัวใจของผมก็กำลังแตกเป็นเลี่ยงๆอยู่ตรงนี้เช่นกัน…
“กลับเองได้ไหม”
“ดะ…ได้ครับ แล้วคุณไฟจะไปไหนเหรอครับ?”
“อยากไปดื่ม”
“ดื่มแล้วมันช่วยอะไรให้ดีขึ้นเหรอครับ?”
“บางทีมันก็ช่วยให้เราลืม”
“คุณไฟอยากจะลืมอะไรเหรอครับ มันจำเป็นต้องลืมขนาดนั้นเลยเหรอ?”
“ไม่…มันไม่ได้ช่วยได้ แต่ช่วยให้เราหลงลืมไปชั่วขณะ เวลาที่เราเจ็บปวด”
“ถ้าผมเจ็บปวดจนอยากลืม ผมอยากจะลองดื่มมันอีกซักครั้ง”
อธิปออกไปจากห้องทำงานแล้ว วริณจึงเข้าไปล้างหน้าล้างตาในห้องน้ำให้มันดูสดชื่นขึ้นมาหน่อย ก่อนจะออกจากห้องทำงาน
และลาอริสาด้วยท่าทีอิดโรย ลงลิฟท์ไปชั้นล่าง แล้วก็เดินออกไปรอรถเมล์ที่ถนนใหญ่
ไฟยังรักมิม
ไฟยังรักมิมเหมือนเดิม…
ผมรักคุณนะมิม…
อึก…อืออออ
น้ำตามากมายไหลพรั่งพรูจากเบ้าตา ผมใช้ฝ่ามือประกบกันแล้วปิดหน้า กลัวคนที่นั่งข้างๆจะเห็น กลัว…ว่าจะไม่สามารถกลั้นเสียง
สะอื้นของตัวเองได้ กลัว…ไปหมดทุกอย่างเลย
“แซม!”ผมตะโกนเสียงแซมที่นั่งอยู่ แซมหันซ้ายหันขวาแล้วรีบวิ่งแจ้นออกจากประตูโรงเรียน ผมย่อตัวกอดแซมแล้วก็หอมแก้ม
ไปหนึ่งฟอด
“พ่อดินน!”
“ครับ”
“พ่อไฟล่ะฮ่ะ”แซมถามแล้วก็หันไปมองรอบๆ
“พ่อไฟติดธุระครับ มาไม่ได้”
“แล้ว…เราจะกลับไงฮ่ะ”
“รถเมล์ไงครับ”ผมตอบ แล้วก็จูงมือแซมออกจากโรงเรียน เดินย้อนข้ามสะพานลอยไปอีกฝั่ง
“แซมอยากกินก๋วยเตี๋ยวร้านนี้”แซมชี้ไปที่ร้านประจำ ผมพยักหน้าแล้วก็จูงมือแซมเข้าไปในร้าน
“แซมอยากกลับไปอยู่เหมือนเมื่อก่อน…”
“หืออ? ทำไมล่ะ”
“แซมเหงา…บ้านหลังใหญ่ แต่ทำไมแซมรู้สึกไม่อบอุ่น”
“ทำไมล่ะ แซมก็มีพ่อไฟ ป้าอร ลุงชัย พี่แม่บ้านเยอะแยะ แล้วทำไมยังเหงาอีกครับ”ผมถามแล้วก็ลูบผมแซมเบาๆ
“แซมอยากกลับบ้านพร้อมกับพ่อดินแล้วก็พ่อไฟ อยากนอนกอดพ่อดินทุกคืน แล้วก็อยากกินผัดผักเปล่าๆกับไข่เจียวที่พ่อดิน
ชอบทำให้ทานบ่อยๆ…”แซมบอกแถมทำปากแบะขี้แย ผมก็ถึงกับน้ำตาซึม…แล้วก็ยิ้มถอนใจออกมา
“เอาแต่ใจอีกแล้วนะเรา”ผมพูดได้แค่นั้น แล้วก็รีบจัดการกับก๋วยเตี๋ยวร้อนๆตรงหน้า
“แซมง่วง”ผมจึงผลักหัวลูกชายอิงซบไหล่ เรานั่งอยู่บนรถเมล์สองพ่อลูก ผมทอดสายตาออกไปนอกหน้าต่าง ฟ้าเริ่มมืดสางลง
อดไม่ได้ที่จะคิดถึงเรื่องราวที่ทะเลในวันก่อน เป็นความทรงจำที่ดีปนขมขื่น บางทีที่คุณไฟพาผมไปที่นั้น คงอยากหวนนึกถึงคนรัก
เก่าของเขามากกว่า ผมก็นึกสำคัญตัวเองเกินไป…
“อยากขี่หลังพ่อไหม?”ผมถาม แซมยิ้มหน้าหยีรีบพยักหน้าผมจึงย่อตัวลงแล้วให้แซมขึ้นมาเกาะบนหลัง
“เกี่ยวแน่นๆนะ ฮ่าๆ”ผมจับขาเล็กๆของแซมไว้แน่น แล้วก็วิ่งเข้าซอยทางเข้าบ้านของคุณไฟอย่างเร็ว แซมเกาะคอผมแน่น แล้ว
หัวเราะรวน
ซ่าส์….ครึกก ครืดดดดด
“หว่า ฝนตกแล้ว ฮ่าๆ พ่อดินวิ่งเร็วๆ”แซมโวยวาย เสียงเล็กหัวเราะถูกใจเมื่อเม็ดฝนใหญ่ๆตกลงมาจากหยาดฟ้า ผมรีบเร่งเท้า
รู้สึกดีจริงๆที่ฝนมันตกลงมา มันชะล้างความทุกข์ในใจผมได้เป็นอย่างดี
“ลุงชัยเปิดประตูให้หน่อยครับ!”ผมตะโกนเรียกลุงที่ชัยที่เฝ้ายามอยู่แกหันมาแล้วรีบวิ่งถือร่มเปิดประตูให้เรา
“ทำไมกลับมาซะเปียกอย่างนี้ล่ะครับ เดี๋ยวก็ไม่สบายแย่”ลุงแกบ่น แซมหัวเราะคิกคักอยู่บนหลังผม แซมรับร่มอีกคันจากลุงโชค
แล้วก็ถือไปตลอดทางเข้าตัวบ้าน…
ฮัดเช้ยย !!
เสียงพ่อลูกจามออกมาพร้อมกันพร้อมกับทำเสียงฟุดฟัดในจมูก แซมหยิบยาพร้อมกับกรอกน้ำตาม แล้วก็ส่งยาอีกเม็ดให้
วริณ ชายหนุ่มรับยาจากมือลูกแล้วใส่ปากกรอกน้ำนอน
“เป็นหวัดด้วยกันทั้งคู่ สมน้ำหน้า!”วริณว่า ก่อนจะโอบมือกอดแซมแน่น
“พ่อดินก็เป็นหวัด แล้วเราก็จะเป็นตัวเชื้อโรคแพร่เชื้อหวัดไปทั้งบ้าน”แซมว่า ก่อนจะสูดน้ำมูก
“เฮ้อ…อากาศหนาวเนอะแซม”
“ฮ่ะ ถ้าเป็นเมื่อก่อน คงมีน้ำรั่วลงมาจากหลังคา เปียกไปหมดเลย..”
“ฮ่าๆนั้นสิเนอะ แล้วเราก็จะเป็นหวัดดูโอ้กันไปเลย”
“เรานอนป่วยด้วยกันทั้งคู่ตอนปีก่อน”แซมว่า
“ไม่มีใครดูแลเรา”
“แซมหายป่วยก่อนพ่อดินทุกที แซมก็ดูแลพ่อดินก่อน”
“พูดๆแล้วคิดถึงแซมตอนเด็ก น่ารักพูดง่ายกว่านี้เยอะเลยยย”
“ง่า~ เจ็บๆ โอ๊ยยยๆ”แซมร้องอวดโอยเมื่อมือของวริณหยิกลงบนร่างเด็กน้อยเบาๆด้วยความหมั้นเขี้ยว…..
แซมหลับปุ๋ยไปแล้ว
แต่ผมนี่สิ…นอนไม่หลับเลยจริงๆ…มันกระวนกระวายใจไปหมด
ผมลุกจากเตียง เดินออกไปเปิดประตู เดินผ่านห้องคุณไฟ ป่านนี้คุณไฟอยู่ที่ไหนก็ไม่รู้…
จะกลับบ้านมาปลอดภัยรึเปล่านะ…?
เพล้ง !!
เสียงแก้วแตกดังออกมาจากข้างใน ผมหันกลับไป บิดประตูเข้าไปในห้อง แสงไฟที่หัวเสียงสะท้อนภาพเงาร่างใหญ่โตที่นั่งอยู่บน
เตียง เศษแก้วที่พอมองเห็นได้ลางๆว่าเป็นขวดเบียร์แตกกระจัดกระจายทำให้ผมต้องเดินเข้าไปอย่างระมัดระวัง คุณไฟเงยหน้า
ขึ้นมาพร้อมกับซดขวดเหล้าในอีกมือหนึ่งขึ้นดื่ม ผมค่อยๆเดินเข้าไป พร้อมกับนั่งลงข้างๆคุณไฟ
“มิม…” คุณไฟเอ่ยเสียงแผ่วนั้นเต็มไปด้วยความเมา ผมเอื้อมมือไปหยิบขวดเหล้าในมือคุณไฟออก แต่กลับโดนผลักเข้าจนเต็ม
รัก
“อย่ามายุ่ง!”
“พอเถอะครับ”
“ไม่พอ ไม่พอๆ!!! เข้าใจไหม!”คุณไฟตวาดลั่น พร้อมเขวี้ยงขวดเหล้านั้นกระทบกับกำแพงห้องเสียงดัง
“คุณไฟ...”ผมเรียกเสียงเบา ค่อยๆเลื่อนมือไปกุมมือทั้งสองข้างของคุณไฟ บนหน้าของเขาเคร่งขรึมและดูน่ากลัว แต่ก็ซ่อนไว้ซึ่ง
ความเจ็บปวดมากมาย
“มิม…ฉันรักมิมนายได้ยินไหม ฉันรักมิม แต่ทำไมเขายังทิ้งฉันไปหามัน! เรื่องวันนั้นฉันไม่ได้ตั้งใจ…ฉันก็แค่เผลอ…แต่ฉันก็ยังรัก
เขา!!!”
“ครับ ผมเข้าใจ”ผมเข้าใจแล้วครับ…
“หึ! นายมันไม่เข้าใจหรอกความรู้สึกของฉัน…โดนคนรักบอกเลิก แถมยังโดเพื่อนสวมเขา เหอะๆ น่าสมเพช!!!”
“ครับ นอนพักเถอะนะครับ”ผมพยายามปลอบคุณไฟให้สงบ สงสัยคงดื่มไปมากจนจำผมไม่ได้ แถมยังเพ้อออกมามากมายขนาด
นี้ เขาว่าคนเมามักไม่โกหกก็คงจะจริง…
“ฉันเสียใจ…เขากลับมาเพื่อจะแต่งงาน”
“ฉันอยากได้เขาคืนมา…จะไม่ทำผิดอีกแล้ว…”คุณไฟพูดเสียงอ่อย แล้วล้มตัวลงนอน ผมเก็บข้าวของในกล่องที่พบในคืนวันนั้น
ลงใส่กล่องของมันตามเดิม สงสัยคุณไฟคงรื้อออกมา และมันคงสำคัญมาก ไม่อย่างนั้น คุณไฟจะเก็บมันไว้อีกทำไม…
เรื่องของผม…
เขาก็แค่เผลอเท่านั้นเอง…
“ถอดเสื้อนะครับ”ผมปลดกระดุมต่อจากเม็ดที่โดนปลดไว้แล้ว คุณไฟยังไม่หลับลงไปทีเดียว กลิ่นเหล้าเหม็นหึ่ง ผมถอดเสื้อให้
คุณไฟเสร็จก็ใช้ผ้าหมาดเช็ดไปตามแผงอกล่ำและแขนสองข้างที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อเป็นมัดๆ
“นายเป็นใคร ดูแลฉันทำไม”
“ผมชื่อวริณ”
“วริณหรือ?”
“ครับ”
“ทำไม…ถึงได้หน้าหวานขนาดนี้ล่ะ?”
“คะ…ครับ”
“ปากน่าจูบ…ขอกัดหน่อย”คุณไฟก่อนจะรั้งหน้าผมเข้าไปชิด แล้วจูบผมอย่างหนักหน่วง แถบจะไม่ได้หายใจหายคอ…
“วันนี้ฉันเซ็ง ขอซื้อนายหน่อยล่ะกัน”คุณไฟว่าก่อนจะขึ้นคร่อมตัวผม แล้วก็บรรเลงบทรักที่แสนจะซาดิสและแสนจะเจ็บปวดให้
ตลอดเวลาที่เสร็จก็มักจะเอ่ยชื่อ มิม…ออกมาให้ผมปวดใจเล่นทุกครั้ง ความอบอุ่นถูกฉีดเข้ามาในตัวของผม ครั้งแล้วครั้งเล่าจน
สุดท้ายผมก็สลบไปเพราะความล้าและพิษไข้
“อ๊าส์~”
“สลบไปแล้วเหรอ? ร่างกายของนายสุดยอดชะมัด หืมม หอมม”อธิปซอกซอนจมูกเข้าไปซอกคออุ่นก่อนจะตวัดล่ำแขนหนารวบ
กอดร่างบางไปตลอดทั้งค่ำคืน
……………………..
วันนี้อากาศดี ฝนตกแล้วมีแรงทุกที =.=
สำหรับกำลังใจที่ซัดเข้ามาให้นั้นขอบคุณมากค่ะ ตอนนี้ก็ไม่เครียดกับเรื่องเรียนมากแล้วค่ะ เพราะพอรู้เรื่องแล้ว
เรื่องแบบนี้มันขึ้นอยู่กับการฝึกฝนแล้วก็ทบทวนค่ะ อยากซะหน่อยแต่ก็เผื่ออนาคตอย่างที่ว่ากันค่ะ
แล้วก็ขอบคุณสำหรับทุกๆเม้นเช่นเคยนะค่ะ ไม่ได้มาอัพนานคนอ่านหายหมดแล้ว :o12: :o12: :o12:
เสียใจแอบไปนอนร้องไห้ ตอนนี้กำลังหาแนวของตัวเองอยู่ค่ะว่าชอบแบบเขียนอะไรแล้ว รุ่ง ริ้ง ? = =
เหอๆ ฝันดีทุกๆค่ะ ขอบคุณค่ะ
:impress3: :impress3: ขอเม้นหน่อยนะตะเอง :impress3: :impress3: :impress3:
ออ สำหรับคู่กรนั้น อาจจะมาแบบตอนพิเศษ หรือถ้าหมดคอสเรียนพิเศษเมื่อไหร่ก็จะเขียนกันให้อ่าน แต่ไม่แน่นอนนะ
เพราะคนเขียนโรคจิต ชอบอ่านคู่รอง ไม่ว่านิยายเรื่องไหนก็ตาม และจากประสบกาม เฮ้ย การณ์แล้วก็ชอบเขียนคู่รองจนลืมคู่หลัก
= ="
-
เซงกับไฟ
สงสารดินกะแซมมาก
-
ดินกับแซมคงต้องไปอยู่ไกลๆให้นายไฟหัดคิดเรื่องปัจจุบันเสียบ้าง! :m16:
-
:a5:
เศร้าสุดๆ
ไปอยู่กันสองพ่อลูกเหมือนเมื่อก่อนเถอะดิน สงสารจัง :o7:
-
เฮ้อ..สงสารพ่อดินจัง ทำไมไฟทำแบบนี้น่ะ
-
ยุให้ดินหอบลูกหนีแล้วไม่ให้ไฟตามเจอด้วย :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
Y^Y :o12: :o12: :monkeysad: :m15: :sad11:
สงสาร ดิน อ่าาาาาา T^T
-
:beat: :beat: :beat: :z6: :z6: :z6: :z6:
-
ไฟอย่ามาบ้านะ
-
สงสารดินมากๆ
ดินหนีไปเลยเอาแซมไปด้วยนะ
-
น้ำตาซึม สงสารดิืนกับน้องแซมจับใจ
คุณไฟถ้าคิดจะเอามาแล้วทิ้งขว้างทำร้ายความรู้สึกแบบนี้ปล่อยพ่อลูกเค้าไปดีกว่านะ
เหมือนเอาดินมาอยู่ให้ลืมคนเก่ายังไงไม่รู้ แล้วยิ่งตอนเมาเพ้อถึงแฟนเก่ากับจำดินไม่ได้เนี่ย จี๊่ดใจสุดๆ ค่ะ
โกรธคุณไฟแล้ว พ่นไฟใส่เลย :m31:
ขอบคุณค่ะ เป็นกำลังใจให้นะคะ
-
น่าจะให้ดินหอบลูกหนีไปซะ แล้วให้ไฟตามหา จะสมน้ำหน้าให้
-
ทำไมทำกันแบบนี้ สงสารดิน
:m15:
อ๊ากกกกก !คุณไฟ :z6:
-
คำที่เคยบอก รัก มันคืออะไร
อ้ากกกกกกกกกกกกก :z3: :z3:
-
โหดร้ายที่สุดเลย!
-
-w-'' ไฟเอ้ย มิมเขาไปดีแล้วจงอยู่กับปัจจุบัน อดีตมันก็แค่ตัวรังควานของปัจจุบัน แต่ถ้าต่อไปได้อนาคตจะดีกว่านี้แน่
-//รักคนเขียนเพราะเรากิ๊กกันอยู่(ล้อเล่นเฟ้ย =w=)
-
โห อ่านแล้ว เซงอะ หนีไปเถอะดิน
คนเห็นแก่ตัวแบบนี้ แม่ม สงสารอะ
อยากให้ดินเป็นคนใจแข็ง เดินออกมาเลย
อย่าทนอยู่= = ส่วนไอ้ไฟ เห็นแกตัวนัก
แกสมควรอยู่ตัวคนเดียวนะเเหละ เหอะ!!
เป็นกำลังใจให้นะคะ ชอบเรื่องนี้มาก สู้ๆค่ะ^^
-
สงสารดินจังเลย :monkeysad:
ไฟยังรักมิมอยู่แล้วทำอย่างนี้กับดินทำไม!! :angry2:
ดินพาแซมหนีเลย!! :L2:
-
ไฟ ไอ้มนุษย์ไร้สาระ
รักมิมก็ไปหาเลยเซ่ เลิกยุ่งกะดินไปเลยไป๊!!
สงสารดินจะแย่ :monkeysad:
ไฟแมร่ง!!
อ๊าก ก ก ก
โมโหเว้ยๆๆๆๆ :serius2:
-
เชอะ ดิน ออกจากบ้านไปเลย กลับไปอยู่ในที่เก่าดีกว่านะ จะได้ไม่ต้องเจ็บแบบนี้
อยู่เพื่อระบายอารมใคร่ของไฟอ่ะอย่าอยู่ดีกว่า สงสารดินมากกก
-
สงสารดินจังไม่เคยมีแฟน พอมีก็มาเป็นอีแบบนี้อ่าา แง้ๆๆ
-
ใครอยากไปกระทืบ ไอเลวไฟ บ้างค่ะ
ยกมือขึ้นนนน :angry2: :beat: :z6: :beat: :z6: :beat: :z6:
ไอชั่ว ไอเลว โอยด่ายังไงดีวะ
มึงก็รู้นะไฟ ว่าดินเป็นยังไงมาก่อน ทำไมมึงยังทำแบบนี้วะ
แม่งเอาดินมาเป็นตัวแทนได้ไงวะ อยากจะกระทืบโว้ยยยยย :m31:
-
น่าสงสารอ่า อ๊ากก :z3:
-
ไอ้งี่เง่าไฟ มันน่า :beat: :z6: :beat: :z6: :beat: :z6:
ดินพาแซมออกมาเลย ไม่ต้องไปอยู่แล้ว ชิ
-
พ่อดิน
ตื่นมาแล้วอุ้มแซมหนีออกจากบ้านไปเลย
ปล่อยไฟมันไว้อย่างนั้นแหล่ะ
:fire: :fire:
-
ดินพาแซมหนีไปเลยยย ปล่อยไฟไปตามทางของมันเห้อออ :z10:
-
อยากพาไฟไปลบความทรงจำเกี่ยวกับมิมTT^TT
-
ทำมัยไฟทำแบบนี้เดี๋ยวดินก็หนีไปหรอกแล้วจะรู้สึก
-
ยุให้ดินหอบลูกหนีแล้วไม่ให้ไฟตามเจอด้วย :เฮ้อ: :เฮ้อ:
ช่ายๆ เหงด้วยๆ หอบหนีไปไกลๆเลย :m31:
-
ไฟ ทำอย่างนี้ได้เยี่ยงไร
พ่อดิน น่าสงสารเหลือเกิน
:sad4:
-
:monkeysad: สงสารดินจัง
ผู้หญิงเขาไม่ได้รักแกแล้ว นะคุณไฟ
อย่าเอาอดีตมาทำ้ายปัจจุบัน อย่ามาทำร้ายคนอื่นเขาสิ
ตัวเองเจ็บคนเดียวก็พอแล้ว
-
ไฟใจร้าย เดี๋ยวก็ยุให้ดินหอบแซมหนีซะเลย
-
เห็นด้วยกับทุกๆค.ห. o18
-
:o12: :o12: :o12: สงสารดินจัง ทำไมไฟทำแบบนี้ ไหนว่า "รัก" ดินไง
ดินคิดน้อยอกน้อยใจได้น่าสงสารเหลือเกิน ทำคนอ่านน้ำตาซึม ไม่เป็นไรนะดิน :กอด1: :กอด1: :กอด1:
สงสารแซมด้วยที่ดูหงอยๆไป เด็กเป็นอะไรที่ละเอียดอ่อนอ่ะนะ มีการเปลี่ยนแปลงนิดนึง เค้าก็รู้สึกได้
บางทีน้องแซมอาจรับรู้ถึงความรู้สึกของพ่อดินก็ได้ เลยคิดว่าอยากกลับไปอยู่กันแบบเดิมดีกว่า
:L2: :L2: :L2:ขอบคุณมากนะคะน้องแจง ตอนดราม่าก็ทำเอาอินเลย
เรียนหนักก็สู้ๆนะคะ ปรับตัวได้แล้ว ทีนี้คงฉลุย
+1+เป็ด เป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
อย่าอยู่เลยดินกับไฟอ่ะ ถ้ามันทรมาน ไฟเห็นแก่ตัวเกินไปแล้วพาแซมหนีไปให้ไกลเลย ขาดฉันแล้วเธอจะรู้สึก :angry2: :angry2: :angry2:
-
ทำไมพ่อไฟทำแบบนี้เนี้ย :m16: :m31:
พ่อดินพาหนูแซมหนีออกจากบ้านกันเถอะ! ให้พ่อไฟเจ็บใจช้ำจนตายไปเลย!!!!! :m31: :m31:
-
เห้นแก่ตัวเกินไปไหม?
ดินพาน้องแซมหนีไปไกลๆ เลยดีกว่า อย่าไปอยู่ด้วยเลย บอกรักเพื่ออะไร ถ้ายังลืมคนก่อนไม่ได้ ไม่ใช่ตัวแทนใครนะครับ
อย่าไปยอม!!!
-
เพิ่งเข้ามาอ่านสุดยอดเลยค่ะ หวังว่าคงอัพเรื่อย ๆ นะคะ ขอบคุณค่ะ
-
งืม สงสารดินอะ คุณไฟใจร้าย
-
โอยยยย
ไหนมุงเคยบอกว่ารักไงไอ้อธิป
ลืมกันไวจังนะ แม่ม!
-
สงสารดิน ไฟใจร้าย แล้วทำไมกรถึงใจร้ายกับเด็กคนนั้นขนาดนั้นนะ
-
เจ้านายบ้า ไอ้เจ้านายใจร้ายยยยยยยยยยยยยย
อย่างนี้ต้องหอบผ้าหนี อย่าไปยอม
ไอ้เจ้านายเชื่อไม่ด๊ายยยยยยย :m31: :m31: :m31: :m31: :m31:
-
:fire: :fire: :fire:
อธิปใจร้าย ! :call:
-
น่าติดตามมากกกก :-[
ชอบแนวนี้จัง จัดมาเยอะๆเลยจ้า :กอด1:
ใครไม่ชอบเราไม่สน. ไอเลิฟมาม่า :laugh:
เป็นกำลังใจให้ค้ามาต่อเร็วๆน้า :call:
-
อ๋าาา~ พึ่งได้มาตามอ่านเจ้าค่ะ -w-)v!
ชอบหนูดินจัง เป็นคนที่หล่อ เข้มแข็ง ใสซื่อ น่ารัก จริงจัง มีเมตตา ใจดี รักเด็ก จิตใจงดงาม โอยยย บรรยายไม่หมดอ่ะ!? 5555
หลงรักเข้าเต็มเปาเลยกับพ่อหนุ่มดิน และลูกแซม~♥
อยากให้ตัดใจซะดีกว่านะ ดูเค้าจะหนักแล้ว กลับบ้านเรา(?)เถอะ
บ้านเล็กๆ ซอมซ่อแต่(ดูท่า)จะอบอุ่นกว่าอีกนะคะ ^^~
รอตอนต่อไปจ้าาาาาาา (มาต่อเร็วๆน้าาาา จะขาดใจ~)
ปล.อยากจะบอกว่าชอบเรื่องนี้ม้ากกกกกกมากก!! เป็นกำลังใจให้จ้า สู้ๆนะึคะ ^^)o!
-
สงสารดิน
-
เข้ามารออออออ :L2: :กอด1: :L2:
-
ปูปิคนิครอ ><
-
สงสารดิน :sad11:
กลับไปอยู่เหมือนดิมกับ :m16:แซมสองคนดีกว่าดิน ปล่อยไฟให้อยู่คนเดียวไปเลยยย ! ! :angry2:
-
ง่า... ค้า่งอย่างแรง
กลับไปอยู่กันสองคนพ่อลูกเต๊อะ
คุณพ่อไฟก็ปล่อยๆเขาไป อะไรกัน
รักเขาแล้วยังไปพูดถึงคนเก่าอีก
เจ็บน่ะ รู้มั๊ยม๊ายยยยย :z6:
-
CHAPTER 16
มุมมองคนเรา หลากหลายแตกต่างกันไป
ฉันอาจสื่อสารได้ไม่เข้าใจ ว่าจริงๆแล้วต้องการพูดอะไร
แต่อยากให้เพลงนึง เพลงที่ลึกซึ้งและก็กินใจ
แต่กลัวเธอฟังแล้วอาจจะไม่เข้าใจ จึงอยากจะร้องเพลงนี้ให้เธอรู้เอาไว้…
เรื่องเดียวเป็นเรื่องเดียวที่อยากให้เธอฟัง และเข้าใจด้านเดียว…
ฉันมีแค่เรื่องเดียว …
อยากให้เธอเข้าใจแค่ผู้เดียว
เรื่องเดียว
(http://www.youtube.com/watch?v=ybJUyveC-x4 เรื่องเดียว)
“ผมรักคุณไฟ”
(http://i1228.photobucket.com/albums/ee457/Ungsumalin_Srisook/376788_300785606609038_244648562222743_1042925_1593375936_n.jpg)
“นายร้องไห้ทำไม?”
“เปล่าครับ”
“ก็เห็นอยู่ว่าร้องไห้ยังมาเถียงอีก”
“…”
“หรือว่าเจ็บ?”
“ครับ”
“ฮืออๆๆๆ…”
“เสียงเด็กที่ไหนร้องว่ะเนี่ย!”อธิปเปิดผ้าห่มพร้อมกับยกมือป้องตา เนื่องจากม่านถูกเปิดออกทำให้แสงแดดอรุณยามเช้าลอด
กระจกใสเข้ามาในห้องกระทบกับนัยน์ตาดุเข้าอย่างจัง
“ฮือๆ แซมขอโทษครับ…อึกๆ”เด็กน้อยนั่งคุกเข่าพร้อมกับกุมมือชายผิวขาวเผือกไว้แน่น อธิปไล่ความมึนงงออกจากหัว ก่อนจะ
หรี่ตามอง พร้อมกับหันไปมองร่างที่สลบไศล
ภาพเหตุการณ์ยามเมื่อค่ำคืนที่เพิ่งผ่านพ้นไปวนเวียนอยู่ในหัว อธิปจับไหล่ชายหนุ่มให้หันมา วริณหน้าซีดเผือก พร้อมกับความ
เปียกชุ่มเหงื่อที่ไรผมเปียกปอยๆ
“พ่อดินตากฝนตั้งแต่เมื่อคืน พอแซมตื่นขึ้นมาอีกที ก็ไม่เห็นพ่อดินที่เตียงแล้ว อึกๆ”แซมสะอื้นพร้อมกับยืนขึ้นนั่งบนเตียง แล้วกอดอกกันเปลือยเปล่าของวริณ
“อย่าร้องนะแซม เดี๋ยวพ่อไปจะพาพ่อดินไปหาหมอนะครับ”อธิปจับแก้มของแซมพร้อมใช้นิ้วเกลี่ยน้ำตาของเด็กน้อยสองข้าง
แซมพยักหน้าสูดน้ำมูกตาแดงก่ำ เพราะความทุกข์ใจที่ไม่ว่าจะเรียกหรือเขย่าตัวผู้เป็นพ่อซะเท่าไหร่ วริณก็ไม่ยอมตื่นขึ้นมาจาก
ฝันซะที…
“พ่อดินจะเป็นอะไรมากไหมฮ่ะ แซม…อึก…ปลุกอยู่ตั้งนาน…”
“พ่อดินปลอดภัย แซมไม่ต้องเป็นห่วง ไปล้างหน้าล้างตา ลงไปทานข้าวได้แล้วนะ”อธิปบอก แซมจึงเก็บกระเป๋า พร้อมกับจุมพิต
เล็กๆบนใบหน้าของวริณ และอธิป
“แซมไปเรียนแล้วนะฮ่ะ”
“ครับ อย่าขี้แยรู้ไหม ถ้าพ่อดินรู้ พ่อดินไม่สบายใจแน่”อธิปขยี้หัวแซมเบาๆ พร้อมกับเด็กน้อยชุดนักเรียนเปื้อนน้ำตา แซมเดิน
ออกจากห้อง ก่อนจะลงไปทานข้าว และไปโรงเรียนตาแดงกล่ำ
ดิน…
อย่าเป็นอะไรนะ…
อธิปใช้ผ้าขาวชุบน้ำบิดหมาด เช็ดตัวให้คนป่วย ฝ่ามือของชายหนุ่มมีรอยเล็บจิกกันแน่นจนเป็นรอยแดง ต้นคอขาวถูกกัดจนเห็น
รอยฟัน อธิปพลิกร่างของวริณให้นอนคว่ำ พร้อมกับใช้ผ้าเช็ดไปตามร่องก้นเนียนที่มีแผล อธิปจดจำเรื่องราวของเมื่อคืนได้ แต่
เมื่อคืนเขากลับจำวริณไม่ได้!
บัดซบ !!
“ผมขอโทษ…”
“อย่า…”
“อะ…ดินฟื้นแล้วเหรอ? ยังปวดตรงไหนอีกรึเปล่า”
“คุณไฟ…ผมเป็นอะไรไปเหรอครับ”วริณถาม เมื่อพบว่าตื่นขึ้นมาอีกทีเขาก็กำลังนอนให้น้ำเกลืออยู่โรงพยาบาลเสียแล้ว
“ไม่สบาย…เพราะผม”อธิปตอบ ก่อนจะกุมมือบางแล้วจูบลงบนมือนั้นแล้วเอามาซุกไว้แนบอก
“ไม่ใช่เพราะคุณไฟหรอกครับ…เมื่อวานผมเล่นฝนกับแซมเลยไม่สบายนิดหน่อย”วริณฝืนยิ้ม ไม่เคยลืมเลย…
“ดิน…”
ทำไมยังให้อภัย?
นายก็เจ็บใช่ไหม?
ทำไม ไม่ลุกขึ้นมาอาละวาดโวยวายล่ะ ผมจะรู้สึกดีขึ้นบ้าง…แต่การที่นายเงียบอยู่แบบนี้มันเป็นการตอกย้ำว่าผมเป็นคนเลว…
“คิดอะไรอยู่ครับ”
“ไม่รู้สิ”
“คุณไฟทานอะไรรึยังครับ ท่าทางคุณดูอิดโรยมากๆเลย”
“ผมทานแล้ว คุณนั้นแหละที่ต้องทานอะไรบ้าง”อธิปลุกขึ้น พร้อมกับเลื่อนถาดอาหารของคนป่วยเข้ามา วริณค่อยๆลุกขึ้นนั่ง รู้สึก
ร่างกายมันล้าไปหมดแต่ก็ยังฝืนยิ้ม … ฝืนเก็บมันเอาไว้ความเศร้าของหัวใจ…จะมีสิทธ์ไปเรียกร้องอะไรให้มากมาย…แค่นี้ผมก็มี
ความสุขมากแล้ว
“ดิน”
“ครับ”
“กินอีกหน่อย แล้วก็จะได้กินยา”
“…..”วริณปากพร้อมกับโจ๊กเย็นๆที่ถูกป้อนโดยอธิป วริณกลืนมันลงไปด้วยรู้สึกขมคอ พร้อมกับยาแล้วน้ำตาม
“วันนี้แซมร้องไห้ที่คุณป่วยด้วยนะ”
“แซมขี้แยแบบนี้แหละครับ แกกลัวว่าผมจะตาย”วริณพูดติดตลก นึกถึงเรื่องราวไปนอดีตในวันที่เขาป่วยหนักสุดไปหลายวัน แซม
ร้องไห้เอาเป็นเอาตาย เพราะเขาไม่ยอมฟื้น จนข้างบ้านเข้ามาและพาเขาไปโรงพยาบาล
“อย่าพูดอะไรแบบนี้จะได้ไหม..”
“ทำไมล่ะครับ คนเราก็ต้องเกิด แก่ เจ็บ ตาย เป็นธรรมดา”วริณว่า ก่อนจะลูบมือหนาของอธิปเบาๆ
“ผมรักคุณนะ”
.
.
.
“ครับ ผมก็รักคุณไฟ”
แล้วคุณมินตราล่ะครับ…
“นั่งอยู่ตรงนี้นะ เดี๋ยวผมไปรับยาให้”
“ครับ”วริณพยักหน้า พร้อมกับมองแผ่นหลังของอธิปที่เดินห่างออกไป ชายหนุ่มนั่งกุมมือตัวเอง พร้อมกับมองผู้คนที่เจ็บป่วย
ก่อนจะถอนใจออกเบาๆ แล้วต้องสะดุดกับผู้หญิงร่างเพรียวคนหนึ่ง สีหน้าเธอดูโศกเศร้า ใบหน้าหมองคล้ำ ตาบวมแดงกล่ำ
“ดิน มองอะไรอยู่เหรอ?”
“ครับ เปล่าครับ”
“กลับบ้านเถอะ จะได้ไปนอน…เอ่อ พักผ่อนไง”อธิปยิ้มเจ้าเล่ห์ แววตาวิบวับ วริณยิ้มหลบ ก่อนจะลุกขึ้น โดยมีอธิปค่อยพยุงโดย
ไม่ได้สนใจสายตาของผู้คนที่เริ่มจับจ้องมาที่พวกเขาสองคน
“คนดี…นอนซะนะครับ”อธิปยิ้ม ก่อนจะไล้มือลูบเส้นผมนุ่มของวริณ ชายหนุ่มหลับตา รู้สึกได้ถึงความอ่อนโยนของอธิปที่มอบให้
~RT~
“ฮัลโหล”
“กูมีเรื่องจะบอกมึง”
“ว่ามา”
“ไอ้วัตร ตายแล้ว”
“…มึงว่าไงนะ…”
“…มีคนลอบยิง…ทางบ้านมันทำธุรกิจผิดกฎหมาย”
“แต่ไอ้วัตร…”
“…มันโดนลูกหลงจากพ่อกับแม่ของมัน”
“แล้วมิมเป็นไง”
“กูก็ไม่รู้ ข่าวเพิ่งออกมาเมื่อกี้”
“…อืม”
“…แล้วมึงจะไปงานศพมันไหม?”
“ไม่”
“เออ กูจะบอกแค่นี้แหละ”
“ขอบใจ”
อธิปมองชายหนุ่มที่หลับไปแล้ว พร้อมกับเปิดลิ้นชักออก การ์ดงานแต่งถูกเก็บไว้อย่างดี
อธิปหยิบมันขึ้นมาพร้อมกับมองอย่างพิจารณา ชายหนุ่มแสยะยิ้ม พร้อมกับทิ้งการ์ดแต่งลงบนถังขยะ…
“แกมันตายไวไป!”
“ไอ้วัตร!!”
เมื่อไหร่คุณไฟจะเลิกอาฆาตเขาเสียที…
“แซม”
“อะ…พ่อดินน ตื่นแล้วเหรอฮ่ะ!?”แซมลงจากรถพร้อมกับวิ่งเข้ามากอดวริณแน่น ชายหนุ่มกอดแซมตอบ พร้อมกับลูบหัวลูกเบาๆ
“น่าเสียดายตอนเช้าไม่ได้เห็นเด็กขี้แย ร้องไห้น้ำมูกโป่ง”
“แซมไม่ได้ร้องไห้เลยนะ!”แซมเถียงพร้อมกับหัวเราะคิกคักกันตามประสาพ่อลูก อธิปนั่งเล่นอยู่ที่สวนไม้หลังบ้าน วริณจึงสั่งให้
แซมขึ้นไปอาน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วค่อยมาเล่นกับเจ้าดุ๊กดิ๊กหมาจรจัดที่ตนได้เก็บมาเลี้ยงไว้ด้วยความสงสาร
“แซมกลับมาแล้วเหรอ?”
“ครับ”
“แล้วนั้นหมาของใคร”อธิปชี้นิ้วไปที่สุนัขสีน้ำตาลอ่อนพันธุ์โกลเด้น ที่ตัวซูบผอม ไม่ได้สวยหรือว่าน่ารัก
“วันก่อน ผมเห็นว่ามันนอนซมอยู่หน้าบ้านพอดี เลยให้อาหารมัน แล้วก็ถือวิสาสะเอามันเข้ามาเลี้ยงครับ”วริณตอบเสียงแผ่ว
เพราะจากสีหน้าของอธิปแล้ว ไม่ชอบใจกับสุนัขนัก
“ผมไม่ชอบสุนัข”
“ผมไม่รู้จริงๆนะครับ”วริณนั่งหลุบตา รู้สึกกลัวว่าอธิปจะสั่งให้เขาพามันไปปล่อย
“ถ้าดินอยากเลี้ยงมัน ก็เก็บไว้ก็ได้ แล้วมันชื่ออะไร?”อธิปถามเสียงอ่อนขึ้น วริณจึงเงยหน้าตอบเสียงสดชื่น
“ดุ๊กดิ๊กครับ”
“ชื่อแปลก”
“ผมว่ามันก็น่ารักดีนี่”วริณเถียง ก่อนจะแปะมือส่งเสียงจุ๊ๆ ทำให้เจ้าดุ๊กดิ๊กที่นอนอยู่ลืมตาขึ้น แล้วเดินเข้ามาหาตามเสียง
“มันเชื่องมากเลยครับ”
“อืม ถ้าอยากได้หมา ผมซื้อตัวที่สวยกว่านี้ให้ก็ได้นะ”อธิปบอก ก่อนจะมองเจ้าหมาน้อยด้วยความไม่ชอบใจ
“ผมไม่ได้อยากเลี้ยงมันหรอกครับ แต่เพราะว่ามันน่าสงสาร ผมเลยอยากช่วย”วริณตอบ ลางลูบหัวเจ้าหมาน้อย ลิ้นเปียกๆของมัน
เลียมือของเจ้านาย
มันก็เหมือนคุณที่เก็บผมมาไงครับ
ไม่ต่างกันเลย…
“มันคงชอบดินมาก”
“มั้งครับ หมามันก็ต้องรักเจ้านายของมันเป็นธรรมดาอยู่แล้วครับ แล้วทำไมคุณไฟถึงไม่ชอบหมาครับ”วริณถามอย่างสงสัย ก่อน
จะสบตากับนัยน์ตาดุของเจ้านาย
“ก็มันเคยกัดคนที่ผมรัก”อธิปตอบ ก่อนจะหันหน้าไปทางอื่น
“ครับ คุณไฟคงรักเธอมาก”วริณยิ้ม พลางลูบไปตามแผงขนสากๆ หมาน้อยหลับตาพริ้ม
“อืม มาก”
~RT~
“ฮัลโหล…มิม”อธิปพูดเสียงแผ่วในตอนท้าย พร้อมกับหลบสายตาของวริณไปทางอื่น ชายหนุ่มลุกขึ้น พร้อมกับเดินออกไปอีกทาง
ถึงมันจะเป็นแค่หมา
แต่ถ้าวันหนึ่งเจ้านายของมันไม่ใส่ใจดูแล
สุดท้าย มันก็จะหนีไปอยู่ดี…
“เฮ้ออ…ฉันมันอ่อนแอมากเลยว่าไหม ดุ๊กดิ๊ก หื้ออ…”
วริณขยี้ขนสากๆของเจ้าดุ๊กดิ๊กด้วยความหมั่นเขี้ยว หมาน้อยครางงิงๆ ทำหน้าอ้อน แล้วก็ซุกหน้ากับมือของชายหนุ่ม วริณจึงลูบขน
ของมันต่อด้วยความเอ็นดู…
------------------------------------
T : คนเราเวลาเห็นแก่ตัวมันก็เป็นแบบนี้แหละค่ะ และเวลาคนเรารู้สึกหมดความหมาย ก็จะเป็นคนไปเอง
ตอนนี้ อาจไม่มีอะไรมาก เก็บตก ของตอน 15
ชอบไม่ชอบก็ "เม้นเถอะค่ะ" มีกำลังใจเยอะเลย
เขียนตอนนี้ปวดหัวมากมายค่ะ เพราะไม่ค่อยสบาย ฉะนั้นอาจจะมีคำตกคำหล่นบ้างนะค่ะ ต้องขอโทษด้วย
ปล. ขอบคุณสำหรับทุกเม้น และเป็ดทุกตัวค่ะ ต้องไปนอนแว้ววว ปวดหัว ต้องไปเรียนอีก แงแง :serius2: :serius2:
:laugh5: :laugh5: :laugh5:
-
อยากให้ดินกับน้องแซม ไปให้ไกลๆคนใจร้าย
ถ้าเมื่อไหร่ที่รู้สึกว่าตัวเองไม่มีค่าสำหรับคนที่ตัวเองรัก ไม่เข้าใจกัน
อยู่ไปก็เท่านั้น หาความชัดเจนไม่ได้ว่าเป็นอะไรกันแน่
ไปดีกว่า
-
ออกมาจากบ้านเค้าเถอะอยู่ไปก็เหมือนเป็นตัวอะไรก็ไม่รู้ เดี๋ยวดี เดี๋ยวร้าย
เฮ้ออออ อาดิน ลื้อนี่ม้ายร่ายดั่งใจ อั๊วเจงๆๆ
-
ดินก็ไปเถอะ...เผื่ออะไรๆ มันจะดีขึ้นบ้างนะ....
:z3:
-
ดินอย่าไปอยู่เลย
-
เป็นอะไรที่น่าสงสารวริณสุดๆอ่ะ ไปเถอะ ดิน คนเราถ้ามันสูญเสียอะไรไปแล้วถึงจะเห็นคุณค่า
ไปหาแฟนใหม่เล้ยยย อิอิ
-
หนีไปเลยพ่อดิน
ปล่อยไฟมันอยู่กับรักลวงๆของมันไปเหอะ
:m16: :m16:
-
เห้ออออออออออ ค้าง!! รอๆๆ สู้ๆนะคะ
-
ตอนแรกไม่เข้าใจว่าไฟจะโหดยังไง
ตอนนี้รู้ละ เลวมากไอ่ไฟ ดินหนีมันไปเลย
อย่าไปอยู่กับมับ เกลียดแกไอ้ไฟ
:z6: :z6: :z6: :z6:
-
สงสารดินอะ จริงๆเราคิดว่าไฟไม่ได้รักมิมแล้วอะ แต่มันฝังใจมากกว่าว่าโดนหักหลัง
-
อึดอัดแทนอ่ะ...ไปเถอะพ่อดิน อยู่นี่มีแต่จะทุกข์กว่าเดิม TT"
รอตอนต่อไปนะคะ
-
อธิปพูดว่ารักวริณ แต่พฤติกรรมมีแต่ทำให้ช้ำใจ
-
คุณไฟ :fire: :fire: :fire: :fire: :fire: :fire: :fire:
-
ดินไปให้ไกลๆจากไฟเลยหนีไปเลยพาแซมไปด้วยนะ
สงสารดินมากๆๆ
-
ออกมาเถอะดิน ออกมาจากตรงนั้น
คนเราจะรู้สึกถึงความสำคัญ เมื่อของสิ่งนั้นหายไป
-
จะทรมานกันไปถึงไหนนายไฟ
พาแซม ดุ๊กดิ๊ก หนีเลยครับดิน
คนใจร้าย
:o12:
-
ชักเริ่มเกลียดไฟ
-
จะรอสมน้ำหน้า ไอ้คุณไฟตอนที่ดินหนีไป มันน่านัก
-
ดินมาอยู่กับเจ๊มา เดี๋ยวรับเลี้ยงเอง :laugh:
ช่างหัวไออธิปมันเหอะ ปล่อยให้มันตาย ๆ ไปซะ
อ่านแล้วอยากตบนังมิม :beat: :beat: :beat:
อยากกระทืบอธิป :z6: :z6: :z6: :z6:
-
น้องดินจ้าหาผัวใหม่เลยยยยยยยย
:call:
-
หนีไปเล้ยยยย =w=
-
ตลอดอ่ะไฟ ปากก็บอกว่ารัก แต่พฤติกรรมหึ!! เราสนับสนุนให้ดินหนี<<<ผู้สนับสนุนหลัก ...PPiiNG...
-
ฮ่วยยย ตอนแรกก้ว่าจะให้อภัยไฟนะที่รู้ตัสว่าตัวเองทำไอะไรลงไป
แต่สุดท้ายมาก้ยังคิดถึงมิมนั้นอยุ่ได้
น่าสงสารดินจริงๆ ทั้งทีโดนไปขนาดนั้น
ก้ยังทน ไม่เรียกร้อง ให้อภัย เห็นแล้วอยากร้องไห้เลย!
-
โอ้ย ปวดใจที่สุดรอตอนต่อไป
-
โฮกกกกกกกกกกกกกก :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: สงสารดินนนนนนนน :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: หนีเลยลูกหนีเลยยยยย :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
-
เศร้าอ่า
สงสารพ่อดิน
ไฟก็นะ
เลวไป๊
-
เสียดินไปแล้วไฟจะรู้สึก
อ๊ากกกก ดราม่าได้อีก
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด มาม่าาาาาาาา :o12: :o12: :o12: :o12:
หนีเถอะ หนีปาย ไม่ต้องอยู่แล้ว อิเจ้านายบร้าาาา อิเจ้านายนิสัยไม่ดี :m15: :m15:
-
น่าจะทำตัวให้ชัดเจนกว่านี้นะ :เฮ้อ:
สงสารดินแย่ :o12:
-
เซ็งเป็ดคุณไฟ :seng2ped: :fire:
-
เรื่องน่ารักอ่ะ ชอบบบ >________<
-
โอย ดินดินไม่ต้องทนแล้วออกกมาเลย อะโด่ :z3: :z3:
-
หายปวดหัวร็วๆน้าา :กอด1:
ไฟแมร่ง :m31: วริณหนีไปเลยเว้ยยย
-
ไฟเห็นแก่ตัว :z6:
ดินหอบผ้าหอบผ่อน+หอบลูกหอบหมาไปอยู่ที่อื่นจะดีมากเลย :laugh: (แอบเชียร์)
-
ไฟ เหี้ย ดี น๊ะ เซงจริงต้องมาเจอกับคนแบบนี้ มีพระคุณแต่ก็ทำร้ายจิตใจ
เค้าเรียกว่า ลูบหัวละก็ตบตีทีหลัง ห่านนนนนนน ฆ่าไฟทิ้งได้ไหม พระเอกเขียนใหม่ก็ได้ เอาไอ่เลวนี้ไปตายเหอะ
-
เอาเลยหนีเลยค่ะ
มีดินอยู่แต่ไม่รู้จักดูแล
อยากเอาลูกปืนกรอกหังพระเอดกซะแล้วสิ -3- (โหดไปแล้วฉัน 55)
รอตอนต่อไปนะค่ะ สู้ๆนะจ๊ะ
-
ปวดใจดีจริง ๆเจ็บให้พอนะดินทนให้ถึงที่สุดนั่นแหละวันไหนที่ทนไม่ไหวก็จงไปจากเขาซะ
-
หนีกันเถิดจะเกิดผล ปล่อยให้ไอ้คุญไฟมันแห้งเหี่ยวตายไปเถอะ :m16:
-
วริณน่าสงสาร
-
วริณน่าสงสาร
หนีออกมาเลยเถอะ :o12: :o12:
-
ไฟเห็นแก่ตัวมากเลยอ่าาา :fire: :fire: :fire:
ขอยุให้ดินหนีค่ะ ไฟจะได้รู้ซะทีว่าความแค้นกะความรักอันไหนสำคัญกว่า และจะได้รู้ตัวด้วยว่ารักใครกันระหว่าง พ่อดินกะมินตรา
พ่อดินของเราจะได้ไม่เจ็บอย่างนี้ :o12: :o12:
-
เศร้าจัง สงสารดิน งื้ออออออออออออออออออออ.... :sad4: :o12:
ตอนนี้วัตรตาย งานแต่งของมิมกับวัตรก็ไม่มีแล้ว มิมจะกลับมาหาไฟรึไงเนี่ย ???
ไฟยังจะรักมิมอยู่อีกหรือ ??? :beat: :z6: :fcuk:
แต่งตอนนี้ได้ทะลุใจมาก รู้สึกจุกที่อกทุกครั้งที่อ่านถึงความคิดของดิน อ่านจบ น้ำตาคนอ่านก็หยดแหมะทันที :m15:
:L2: :L2:ขอบคุณค่ะน้องแจง ไม่ค่อยสบายพักผ่อนเยอะๆนะคะ หายไวๆค่ะ :กอด1: :กอด1:
+1 +เป็ด เป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
มาถึงขั้นนี้แล้ว ห่างกันซักพัก อาจทำให้อะไรดีขึ้นนะ
พ่อไฟโลเล บอกว่ารักพ่อดิน แต่ก็ยังบอกว่ายังรักมิม มันยังไง? :angry2:
:o12: ให้พ่อดินหนีไปซะเลยจะดีกว่า หึ จะได้รู้ใจตัวเองซะที ว่ารักพ่อดินหรือเปล่า เมื่อตอนที่สูญเสียพ่อดินไป!!
:m16: ฮึีย!! เกลียดคนโลเลที่สุด!!
-
:sad4:ไฟจะทิ้งดินกลับไปหามิมแน่ๆเลย :z10:
-
เดี๋ยวเสียดินไปแล้วจะรู้สึก
-
ดินหนีไปดีกว่า ทนอยู่ทำไม ทนไปก็เจ็บปวด
ไฟมันไม่ได้รักดินจริงๆ หรอก
-
ดินหนีเถ อะพาแซม ดุ๊กดิ๊ก ไปด้วย :sad4: :sad4:เซงๆไฟ
-
CHAPTER 17
“วัตรเขาตายแล้วค่ะ”
“ผมเสียใจด้วย”
“ค่ะ”หญิงสาวสะอื้นเบาๆ ก่อนจะใช้ผ้าเช็ดหน้าซับน้ำตา
อย่าร้องไห้…
ผมอยากซับน้ำตาให้คุณนะ…
“ที่มิมเรียกคุณมาหาวันนี้ มิมอยากให้คุณอภัยให้วัตร”
“ทำไมผมต้องให้อภัยคนที่แย่งคนรักของผมไป”
“เพราะคุณทำตัวของคุณเองนี่ค่ะ…จะให้มิมทนอยู่กับคนที่ไม่ได้รักมิมได้ยังไง!”
“ผมรักคุณ! ตอนนี้ก็ยังรักอยู่!”
“คุณบอกว่ารักมิม…แต่คุณก็ยังนอกใจ! แล้วทำไมคุณไม่โทษตัวเองบ้าง…และมิมมีสิทธิเลือกที่จะรักกับคนที่พร้อมจะหยุดที่มิม
คนด้วย!...มิมว่าเราคุยเรื่องนี้กันมาเยอะพอสมควรแล้วค่ะ…มันควรหยุดซะที…”
“แล้วยังร้องไห้ทำไมนักหนา!”
“คุณมันไม่มีหัวใจอะ…วัตรเขาควรจะไปดี อโหสิให้กันเถอะค่ะ”
“ก็ได้ถ้าทำให้คุณพอใจ”
“ขอบคุณค่ะ”
“ทำไมยังอยู่กับผม คุณควรจะอยู่ในงานศพของมันในหน้าที่ว่าที่ภรรยาของผู้ตาย!”
“มิมทนไม่ได้หรอกค่ะ…ไม่อยากรับรู้อะไรเกี่ยวกับวัตร มันเร็วเหมือนความฝัน”
“คุณคงเป็นผู้หญิงที่โชคร้าย”
“ไม่นะค่ะ…มิมโชคดีแล้วที่ได้รักเขา”
“เพราะวัตรเขารักมิม…”
ผมก็รักคุณ !!
ไดอารี่ของคุณมินตรา…
วริณค่อยๆเปิดแผ่นกระดาษเปราะไปด้วยฝุ่นนั้นอย่างเบามือ ลายมือหวัดเขียนอย่างบรรจง บางหน้าของกระดาษจะมีรูปแห่งความ
ทรงจำแปะไว้ด้วย เมื่อได้อ่านแล้ว วริณรับรู้ได้ถึงความรักของมินตรา และความเจ็บปวดของเธอที่ถูกขีดเขียนไว้ด้วยหมึกสีแดง
วริณเปิดไล่ไปอีกหน้า สีหน้าของเขาเรียบเฉย จวบจนหน้าสุดท้าย ตัวอักษรขนาดใหญ่ถูกขีดเขียนด้วยสายมือสั่นเทาและเลือนราง
มิมหมดรักคุณแล้ว…
วริณปิดสมุดไดอารี่ลงใส่กล่องใบเดิม ก่อนจะหยิบอัลบั้มรูปถ่ายที่หลงเหลืออยู่ ในนั้นเป็นรูปคู่ของทั้งสอง วริณเปิดดูไปอีกภาพ
ข้างหลังภาพจะมีตัวหนังสือหมึกสีดำบรรยายไว้ ไม่ได้เป็นลายมือของมินตรา แต่กลับเป็นลายมือหวัดยิ่งกว่า แต่ก็ยังเรียบร้อย
เหมือนลายมือของอธิปเวลาที่กดหัวปากกาลากไปมายามเซ็นเอกสาร
‘เดตครั้งแรกของเราที่ ร้านอาหารอิตาลี วันนี้คุณดูสวยมาก’
‘เรียนหนักไปหน่อยนะ ดูทิวลิปช่อนี้สิ ผมตั้งใจซื้อให้คุณในวันวาเลนไทน์’
วริณเปิดไปอีกภาพ เป็นภาพที่ทั้งสองจูบกัน…
‘ไอ้เพื่อนตัวแสบมันแอบถ่ายเรา เจ้าเล่ห์จริงๆ แต่ผมก็อุตส่าไปขอมันมานะ ปากคุณมันนุ่มจริงๆด้วย’
อึกก…
‘รูปนี้ผมแอบถ่ายเองแหละ วันนี้คุณสวยจนสะดุดตา ผมอยากให้คุณเป็นเจ้าสาวของผมในวันแต่งงาน’
ฮืออๆ…
‘คุณจากไปแล้ว…เพราะผมเอง…แผ่นหลังของคุณสวยสง่าเหมือนเจ้าหญิง…ไม่ว่ายังไงผมก็อยากให้คุณเป็นเจ้าสาวของผมเหมือนเดิมนะ …มินตรา’
วริณใช้มือเช็ดน้ำตาของตัวเองออก พร้อมกับเก็บของทั้งหมดใส่ลงกล่องและเก็บไว้ที่เดิม วริณนั่งลงบนเตียงขนาดใหญ่ของอธิป
เขาลูบมือไปอย่างช้าๆ ก่อนจะล้มตัวลง ปล่อยให้น้ำใสไหลลงอาบแก้มช้าๆ…รู้สึกเจ็บปวดไปหมดทั้งใจและกาย…รู้สึก
เหน็ดเหนื่อยที่จะต้องการความรัก…กลับไปอยู่แบบเดิมไม่ดีไปกว่าหรือ…สำหรับเขา…ไม่รู้จะอยู่ในฐานะอะไร…
แอด…
“คุณไฟ…คะ…คือ ผม”
“หื้อ? อยากนอนก็นอนไปสิ ยังไม่ได้ว่าอะไรเลย”
“คะ…ครับ”
“ไปอาบน้ำก่อนนะ เดี๋ยวมานอนด้วย”อธิปปลดเสื้อผ้าลงตะกร้า ก่อนจะใช้ผ้าขนหนูห่อหุ้มร่างกายส่วนล่างเข้าห้องน้ำ วริณนอน
แข็งทื่อ ก่อนค่อยๆลุกขึ้นนั่ง
“นั่งอยู่ทำไมล่ะ”อธิปออกมาพร้อมกับใช้ผ้าขนหนูผืนเดิมเช็ดผม วริณหันหน้าไปทางอื่น ก่อนจะตอบเสียงตะกุกตะกัก
“ก็ไม่อยากนอนแล้วครับ”
“เป็นอะไร วันนี้คุณดูแปลกๆนะ”อธิปแต่งตัว ก่อนจะนั่งลงข้างๆวริณชายหนุ่มหันหน้ามาก่อนจะก้มหน้าหลุบตา
“อา…จะอายทำไมนักหนาเนี่ย”
“ฮืออ…”วริณเอี่ยวตัว เมื่อจมูกโด่งกับลมหายใจอุ่นๆกำลังคลอเคลียอยู่แถวๆต้นคอ
“นอนนะ”อธิปโอบเอววริณลง ชายหนุ่มทั้งสองจึงลงไปนอนเตียงด้วยกัน วริณซุกหน้าลงกับอกเปลือยเปล่าของอธิป ในใจสับสน
วุ่นวาย
“เวลาอยู่กับผมแล้ว คุณไฟมีความสุขบ้างไหมครับ?”
“มีสิ ทำไมถามแบบนั้นล่ะ?”
“เปล่าครับ”
“ตาแดงๆนะ ร้องไห้มาหรอ”อธิปว่าก่อนจะเกลี่ยเส้นผมลูบไล้ไปมา
“เปล่าครับ…”
“โกหกอีกแล้ว”
“ครับ”วริณตอบ ก่อนจะหลับตาลงเงียบๆ
“พรุ่งนี้มีประชุมเช้า…นอนกอดกันเฉยๆก็พอเนอะ”อธิปว่า ก่อนจะสูดดมความหอมจากเนื้อตัวชายหนุ่ม
“คะ…ครับ”
“แล้วแซมล่ะ?”
“แกหลับไปแล้วล่ะครับ”
“อืม”
“ดิน…”
“ครับ”
“ราตรีสวัสดิ์นะ”
“เช่นกันครับ”
.
.
.
.
“แซม ! ดิน แต่งตัวเสร็จกันยังเอ่ย?”อธิปเปิดประตูเข้าไปในห้องนอนของพ่อลูกอย่างถือวิสาสะ แซมนอนกอดอยู่กับเจ้าตุ๊กตาหมี
ที่อธิปเคยซื้อให้ ส่วนวริณกำลังวุ่นอยู่กับการใส่กางเกงผมเปียกโชก
“พ่อดินยังแต่งตัวไม่เสร็จเลยฮ่ะ”แซมว่าก่อนจะลุกขึ้นนั่ง อธิปยิ้ม ก่อนจะเดินเข้าไปนอนเล่นกับแซม
“จะสายแล้วนะคุณ!”อธิปแกล้งขึ้นเสียง ก่อนจะลอบยิ้ม เมื่อคืนเผลอมีอะไรกันไปหนึ่งรอบ ตื่นขึ้นมาเห็นวริณหลับอยู่ไม่อยาก
ปลุกเลยเข้าไปอาบน้ำก่อน กว่าคนขี้เซาจะตื่นก็สายไปเยอะแล้ว
“ก็คุณไม่ยอมปลุกผม”วริณเถียง ก่อนจะปลดกระดุมเสื้ออย่างรีบร้อน
“พ่อดินขี้เซาแล้วยังมาโทษพ่อไฟอีก แซมดูดิ”อธิปหน้างอ ก่อนจะกอดแซมอ้อน
“ฮ่าๆ จั๊กจี๊ แต่พ่อดินก็ขี้เซาจริงๆนั้นแหละฮ่ะ”
“ก็พ่อเหนื่อย !”
“แค่นอนเฉยๆไม่เห็นเหนื่อยเลยนี่นา”
“นั้นสิเนอะแซม”อธิปว่า ก่อนจะยักคิ้วกวนสายตาวริณ ชายหนุ่มหน้างอ ก่อนจะใช้ผ้าขนหนูเช็ดผม
“สะ..เสร็จแล้วครับ”วริณว่า ก่อนจะหายใจหอบ เพราะความเร่งรีบของตน
“สภาพยังกับลูกเป็ดตกน้ำ”อธิปว่าก่อนจะลุกขึ้น แล้วเช็ดผมให้วริณ
“แห้งดีแล้วใช่ไหม?”
“ครับ”
“ไปแซมลงไปข้างล่างไปโรงเรียน”อธิปว่า ก่อนจะอุ้มเด็กชายขึ้น วริณเดินตามออกไปปิดประตูก่อนจะนั่งรถออกไปทำงานพร้อม
กับแซมและอธิป
“ทันเคารพธงชาติพอดีเลยแซม”อธิปว่ายิ้ม เด็กน้อยน่างอง้ำเพราะสายแล้วนั้นเอง
“ง่า…สายแล้วโดนคุณครูดุแล้วแน่ๆ ไปแล้วนะฮ่ะ จุ๊บๆ”แซมกอดแก้มพ่อทั้งสองอย่างรวดเร็วแล้วก็รีบวิ่งเข้าประตูรั้วโรงเรียน
.
.
.
“สวัสดีครับคุณอริสา”
“สวัสดีค่ะ ท่านประธาน สวัสดีจ๊ะดิน มาทันประชุมสำคัญพอดีเลยนะค่ะ วันนี้มีประชุมเรื่องการก่อสร้างโรงแรมที่เกาะภูเก็ตนะค่ะ
แล้ววันนี้ก็มีนักออกแบบสาวเพิ่งจบจากฝรั่งเศสมาร่วมทำงานกับเราด้วยค่ะ”
“ครับ หวังว่าคนนี้จะถูกใจผมนะครับ ประชุมครั้งที่แล้วผมไม่ชอบโปรเจ็คงานของบริษัทนั้นเลยจริงๆ”อธิปว่าก่อนจะดูแฟ้มเอกสาร
งามขึ้นมาดู
“ก็น่าจะถูกใจนะค่ะ จะเริ่มประชุมแล้วล่ะค่ะ”
“ดินรอที่ห้องนะ”
“ครับ”
“เบื่อหน่อยนะดิน ช่วงนี้บริษัทของเรามันยุ่งๆ ฉันล่ะเหนื่อยจริงๆเลย”อริสาบ่น ก่อนจะยกแฟ้มเอกสารกองโตเดินตามอธิปไป วริณ
เดินเข้าไปในห้องทำงาน ก่อนจะนั่งลงบนโซฟาตัวเดิม หันหลังกลับแต่ชมวิวเมืองจากบานกระจกใหญ่
“เขาหลับไปแล้วเหรอค่ะ?”
“คงงั้น”
“มิมไม่คิดว่าคุณจะมีรสนิยมแปลกใหม่แบบนี้ เพราะคุณต้องการประชดชีวิตเหรอค่ะ?”
“งั้นมั้ง”
“เพราะมิมเหรอค่ะ”
“คงงั้น”
“อะไรเนี่ย ทำไมคุณถึงพูดห้วนๆ”
“ก็คุณไม่ยักจะบอกว่ารับงานนี้”
“แล้วใครจะรู้”
“อย่าทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ บริษัทเครือนามสกุลผมคนใหญ่คนโตก็รู้จัก สาวไฮโซอย่างคุณจะไม่รู้ได้ไง”
“จะกลัวไปทำไมค่ะ มิมแค่มาทำงานนะ!”
“ไอ้วัตรเพิ่งจะตาย ทำไมคุณยังถึงทำงานได้…?”
“ชีวิตคนเราต้องดำเนินต่อไปนี่ค่ะ”
“อย่างนั้นเหรอ?”
“มิมท้อง…”
“ อะไรนะ?”
“มิมท้อง กับวัตร”
“แล้ว?”
“มิมต้องการพ่อของลูก”
“แล้วยังไงล่ะ?”
“ก็วัตรเขาตายไปแล้ว!”
“คุณคิดจะมาจับผมรึไง!?”
“มั้งค่ะ ถ้าคุณยังรักมิมอยู่”
“ประสาท!”
“แล้วจะให้มิมทำไงล่ะ!”
“เฮ้อ!”
“เริ่มต้นใหม่กันอีกครั้งได้ไหมค่ะ?”
“ผมรักคุณ แต่ผมก็ยังมีวริณกับลูก”
“เขาจะมีลูกให้คุณได้ยังไงค่ะ!”
“เขามีลูกชื่อแซม”
“คุณยังรับผู้ชายอย่างเขาได้ แต่วันหนึ่ง คุณต้องเข้าสังคม คุณจะควงเขาแต่ออกไปประกาศให้ใครต่อใครรู้ว่า นี่ภรรยาของผมและ
ลูกเหรอค่ะ!?”
“มันไม่ใช่อย่างนั้น!”
“เหรอคุณแค่ติดใจ”
“ไม่! ผมแน่ใจว่าผมรักเขา”
“มิมจะให้คุณได้ลองคิด ว่าอะไรคืออะไร มิมก็แค่อยากได้ความช่วยเหลือ ขอตัวกลับก่อนนะค่ะ”
~จุ๊บ~
“บายค่ะ”
“เฮ้ย ! ปัญหาเยอะชะมัด”
.
.
.
“อ๊ะ…”
“ตื่นแล้วเหรอ?”
“คุณไฟกัดผมทำไมครับเนี่ย”วริณลุกขึ้นจับต้นคอตัวเองลูบปอยๆ
“หลับสบายเลยนะ ผมต้องไปนั่งประชุมอยู่หลายชั่วโมงปวดหัวจะแย่”
“ก็ผมไม่รู้จะทำอะไรดี วันๆก็แค่มารอคุณทำงาน กลับบ้านก็ไม่ได้ทำอะไรมากมาย”วริณตอบ
“ก็ทำหน้าที่ ‘เมีย’ที่ดี นอกจากนั้นก็ไม่สำคัญแล้ว”
“เมียที่ใช้บำบัดความใคร่นั้นเหรอครับ?”
“ใช่!”อธิปแกล้งตอบเล่น ก่อนจะกอดชายหนุ่มแน่น แต่หารู้ไหม ว่าวริณไม่ได้คิดเล่นๆอย่างเขาเลย
“เป็นอะไรอีก”อธิปถาม เมื่อเห็นอาการคนตรงหน้าคล้ายจะเหม่อลอย
“ไม่รู้สิครับ”วริณตอบก่อนจะยิ้มบางๆ
“แววตาคุณมันไม่มีความสุขเลยนะ”อธิปจับใบหน้าเรียวนั้น ให้เงยหน้ามาสบตากับตน วริณก็ยังคือวริณเหมือนที่เขาเจอในวันแรก
คือไม่ชอบสบตา และก็ยังซื่อเหมือนเดิม
“ได้ยินหมดแล้วเหรอ?”
“อะไรครับ”
“ผู้หญิงตะกี้”
“…ยะ..ยังครับ”
“โกหก!”
“ครับ”
“งอน โกรธ หึง?”
“ไม่…ครับ”
“รู้จุดยืนตัวเองดีนี่”
“คะ…ครับ”
“ผู้ชายอย่างคุณ…ผมไม่ต้องสนใจหรอกจริงไหม?”
“ครับ…”
“ก็แค่ไว้บำเรอจริงไหม?”
“…ครับ”
“แค่นี้จะร้องไห้แล้วเหรอ?”
“ขอโทษครับ”
“นายนี่มันขี้แยจริงๆเลยนะ”
“…..”
“ให้ตายสิ วริณ!”อธิปยิ้ม ก่อนจะดึงคนขี้แยซบอก ตลอดเวลามัวแต่คิดแบบนี้อยู่สินะ…
คนอย่างคุณต่อให้ผมไปค้นหาทุกซอกทุกมุมของโลกก็คงไม่เจอแล้ว วริณก็ยังเป็นวริณอยู่อย่างนี้ สิ่งที่มีค่าอยู่กับผมแล้วทั้งคน
แล้วทำไมผมต้องไปตามหาสิ่งที่ด้อยกว่าเพื่อทดแทน…
จริงไหมครับ?
(http://i1228.photobucket.com/albums/ee457/Ungsumalin_Srisook/30562569.jpg)
I don't care who you are
Where you're from
What you did
As long as you love me
Who you are
Where you're from
Don't care what you did
As long as you love me ...
--------------------------------------------------------------
อยากให้ดิน หอบ ลูก หอบผ้า ถ้าจะได้เจ้าดุ๊กดิ๊กมาอีกตัว หนีอยู่หรอก แต่นะ มาม่าเยอะจนอืดท้องมันก็ไม่ดี
คุณไฟของเราเนื้อหอมจริงๆค่ะ 555
บ่น : คนป่วย คอมก็ป่วย เซง ไปเรียนก็ฟูดฟิดๆ กับน้ำมูก :z3:
การบ้านก็ยังไม่ทำ :beat: :beat: :beat:
ต้องไปนอนล่ะค่ะ
ปล. อีก 3 ก็จะหมดคอสล่ะนะ รักคุณครูที่สอนจังเลย กดดันแต่ก็รู้สึกดีนะค่ะ ครูไม่ได้สอนให้เราได้แต่ความรู้เท่านั้น
ยังสอนให้เราเป็นคนที่คุณภาพของชาติต่อไปด้วย ให้ความรู้และดัดสันดาน คอยด่าเราไปด้วย เอิ๊ก มันส์ดีแท้
ฟิสิกส์ กับเลขมันจะไม่เครียดเลยค่ะ ถ้าครูไม่ถาม ข้อ 13 "คนสวยตอบอะไร"
T _ T หนูก็ไม่รู้คร่าาาา :m29: :m26: <<< คนข้างๆบอกกรูหน่อยดิ ฮ่าๆ
เคยไหมค่ะ กดดันเพราะครูเอาแต่ถามเรา ให้ความหวังกับเรามาก เราก็อยากพัฒนาไรงี้ คิดไปคิดมา ตรูเครียดไปเองแท้ๆ
แต่ความเครียดก็ดีนะค่ะ ทำให้เรากระตุ้นตัวเองอยู่ตลอดเวลาค่ะ รักคุณครู :L2: :L2: :กอด1:
-
แต่ละคำที่อธิปพูด จะตั้งใจหรือไม่ตั้งใจก็ดี
แต่คนฟังอย่างวริณ คงบาดเจ็บกับพูดเล่านั้นน่าดู
-
อธิปมันปากเสียจริงๆ
มิมนี่ความคิดแย่นะ
-
มิมหน้าด้านจัง
:o10:
-
อธิปปากเสียน่า สงสาร ดิน
:beat:ยัยมิน
-
สงสารพ่อดิน
-
มิมแบบไม่จริงใจกะใครเลยใช่ไหม ดูเห็นแก่ตัวจัง
ถึงว่าที่สามีตามกฎหมายจะตายแต่ถ้ารักจริง ก็ต้องไม่หาใครใหม่ดิ หรือแค่ต้องการหาพ่อให้ลูก
แต่ทำไมไม่คิดถึงใจคนอื่นบ้างเลยอ่ะ :angry2: :angry2:
แต่ดูเหมือนพ่อไฟจะรู้ตัวนะว่ารักใคร ช่วงแรกดูแบบสับสนกะตัวเองมากเลย
แต่อ่านตอนจบของตอนนี้ดูแล้วเหมือนจะรู้ใจตัวเองแล้ว(รึเปล่า)
กลัวใจพ่อไฟจริงๆ ว่าจะสับสนอีกรอบถ้าเจอมิมมาทำงานด้วยอย่างนี้ ลางปัญหาเริ่มส่อมาแล้วมากๆ
ป.ล.จะรออ่านตอนต่อนะคะ ^,^ :bye2: :bye2:
-
อีมิม :beat: :beat:
สตอจริง ๆ อีนังคนนี้ ผัวเก่าตายจะมาจับอธิปหรอ
ด้านจริง ๆ :beat:
อธิปเลววววว :z6:
เกลียดแกแล้ว :z6: :z6: :z6:
แกมันไม่เหมาะที่จะเป็นพระเอกเปลี่ยนคนด่วน
น้องดินมาอยู่กับเจ๊มา เดี๋ยวรับเลี้ยงเอง :laugh:
-
ตกลงรักใครกันแน่ไฟ?
จากเพลง As long as you love me คิดเข้าข้างตัวเองได้มั๊ยว่าสุดท้ายแล้ว ไฟเลือกดิน ?
:กอด1:
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
หน้าดานไปไหมเธอ แฟนตายไม่ทันไรก็มาจับแฟนเก่า
หน้าตบมากกกก :beat: :beat: :beat:
-
สงสารดินจัง ทำไมไฟพูดแบบนั้น รักดินก็พูดว่ารัก พูดเล่นไปแบบนั้น หากดินหนีไปจะรู้สึก
ขอบคุณค่ะน้องแจง หลายตอนมานี้ ดราม่าดีแท้ :m15: ยังเศร้าอยู่ ง่ะ
:L2: :L2: :L2:
-
เหนื่อยใจ แล้วทั้งเรื่อง ดินน่าสงสารที่สุด
อิไฟแม่ม พูดแทงใจดำ ปากเสีย เลวอะ
ไม่ชอบเลย เปลี่ยนพระเอกเถอะ หรือหาใคร
มาดูแลแทน ให้อิไฟมันหึงเล่นๆ เฮ้อออออออ
สู้ๆค่ะ นักเขียน^^
-
ชะนีนี้หนาทั้งใบหน้าและร่างกาย
ใครเลยจะรับชะนีเยี่ยงนี้มาไว้ในเรือน
ผู้ใดคิดอุ้มชูสตรีเยี่ยงนี้
ก็จงนอนจมปลักให้นกเอี้ยงเกาะหลังเถิด
-
ไฟพูดแต่ละอย่าง สงสารดิน
-
สงสารดิน
-
เฮ้อ~เหมือนจะดูดี แต่รึก็ไม่
หดหู่ หม่นใจยังไงก็มิรุ -3-~
เน่!! อยากให้ดินหนีจริงๆนะ!! คงมาม่าน่าดู หึๆ
รอตอนต่อไปค่าาาาา สู้ๆนะ เป็นกำลังใจให้
-
-3- / ฆ่ามิมหมกส้วมเลย
-
อยากให้พ่อดินหนี อยากให้ไฟเจ็บปวด :laugh:
มิมนี้ยังไงตกลงรักวัตรจริงๆหรือเปล่า
-
หายท้องอึดแล้ว เย้ๆๆ
-
อีนางมิมแกไปไกลๆไฟกับดินเลยนะ
-
มินหน้าทำด้วยอะไรนะ
-
มิมด้านมากอ่ะ :z6:
ไฟกับคงคิดได้ใช่ม่ะ :impress2:
รักดินแซม :กอด1:
-
ภาวนา..ว่าอย่าดราม่าอีกเลย สงสารดินจะแย่
-
อย่าทิ้งดินนะไฟ ไฟบอกว่ารักดินแล้ว แต่ยังคงเจ็บกับแผลเก่าอยู่
แต่ท้ายที่สุด ไฟ ก็รักดิน
ฮึ่มม เกลียดยายมิน มากเลยอ่ะ
-
:กอด1: ดินกับลูกแซม
-
ทำไมหน้าด้านจังเลยอ่ะ
ท้องกับอีกคน(ที่ตายไปแล้ว)ยังจะให้อีกคนรับผิดชอบ(ซึ่งคนนี้คือคนที่ตัวเองทิ้งไป)
มีสมองหรือเปล่าหรือมีไว้กั้นหูเฉยๆ
เป็นกำลังใจให้คนแต่งนะ( อินมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ)
-
เคืองนายไฟ
ทำไมยัยมินทำอย่างนี้
เลยอยากยุให้ดินหอบแซมหนี
บางทีจะได้ชัดเจนมากขึ้น.....
-
แฟนเก่าคุณไฟร้ายไม่ใช่เล่นนะ จะให้กลับมาคืนดีกัน มีลูกติดมาด้วยเนี่ยนะ
คุณไฟต้องตัดสินใจแล้วล่ะ
คุณไฟจะเอาไง กับแฟนเก่าก็ดูรักมาก กับดินก็ดูมีเยื่อใย (แบบบางเบา)
สงสารดินยิ่งคิดเรื่องนี้ยิ่งเศร้า รู้อดีตเค้าก็นั่งร้องไห้ งือๆๆๆ คุณไฟชัดเจนให้ไวค่ะ พลีสสสส
ขอบคุณค่ะ
-
เราไม่อยากโทษมิมหรอกเพราะใคร ๆก็ต้องเลือกสิ่งที่ดีที่สุดให้กับตัวเองเราว่าทุกอย่างมันอยู่ที่ไฟต่างหากไฟทำให้มิมมีความหวังเพราะไฟยังรักยังไม่ลืมมิมทุกอย่างมันขึ้นอยู่ที่ไฟแล้วล่ะว่าจะทำให้มันเดินไปทางไหน
-
มิมนี่หน้าหนาจริงๆ กล้ามาพูดแบบนี้อีก :m16:
ส่วนไฟก็อีกคน พูดจาไม่รื่นหูเอาซะเลย :m31: ความคิดกลับไปกลับมา สรุปจะชอบดินหรือจะชอบมิมกับแน่เนี่ย :angry2:
ปล.อินสุดหูรูด :o8:
-
อืม... มาเจอมิม... ยัยฟ้ายังดีกว่าเลย!! อย่างน้อยๆ รายนั้นทำอะไรก็เปิดเผย รับมือง่ายกว่าเยอะ!! :m16:
หัวใจที่โดนทำร้ายน่ะ ยังไงมันก็ต้องร้าวบ้างล่ะน่า ยิ่งมิมเป็นคนรักเก่าที่พ่อไฟยังพร่ำบอกว่ารักๆๆ แล้วดินจะทำไงได้ล่ะนี่ :angry2:
-
ไฟ :z6: ถ้ายังตัดใจ จาก มิม ไม่ได้ ก็ปล่อย ดิน ไปตามทางที่ถูก เถอะ อย่าเก็บเอาไว้แบบนี้ ดินเขาทรมาณ นะ ทั้ง จิตใจ ทั้งร่างกาย
แล้วพูดอะไร อ่ะ คิดก่อนพูด ดิ
ดิน ถ้า มันเจ็บมาก ก็อย่าไปทน หาหนทางที่ดีกว่านี้แล้ว ไปจากไฟเถอะ เอา แซม กับ ดุ๊กดิ๊ก ไปด้วยไปให้ไกลจากไฟ ให้มากที่สุดเท่าที่ทำได้
:a6:
-
อ๊ากกกกก เกลียดนังมิมแล้วน่ะ!!! :m31: :m31:
พ่อดิน นู๋แซม เจ้าดุ๊กดิ๊ก หนีไปให้ไกลๆเลยน่ะ :o12: :o12: ไม่ต้องกลับมาหาไอ้บ้าไฟอีก ....เกลียดมันแล้ว!! :seng2ped:
สงสารพ่อดิน มากอ่ะ
-
จะเอายังงัยกันแน่ อีตาไฟ
รักใครก็ทำให้มันชัดเจนหน่อยเซ่
นังแฟนเก่าก็หน้าทนเหลือเกิน :z6:
สงสารดิน หนีมันไปเลยค่ะ อย่าทนอีกเลย
-
ร้ายไม่เลยนะ เหอๆ - 0 -
-
ชิชะ !! ไฟทำดินเจ็บปวด
อภัยให้ไม่ได้ :fire:
อยากให้ดินกับแซม (+ดุ๊กดิ๊ก) หนีออกจากชีวิตไฟจริงๆ ชิชิ :o211:
-
ดินหนีไปแล้วจะรู้สึก :m16:
-
:3123: สนุกดี.......
ความจริงเหมือนไฟเป็นคนขี้เหงานะ
ส่วนดิน เพราะจนและไม่มีใครก็เลยต้องอดทน
ไหนๆ ...ก็เพื่อลูกที่น่ารัก.......อดทนไปอีกนิด.......
นั่งดู....มิน....ฟ้า......แย่งไฟกันดีกว่า........
สองสาวมีเป้าหมายเดียวกัน...................
สักวันก็ต้องเจอกัน........จะออกมาแบบไหนนะ...... :call:
-
อีมิมนี่มัน :beat:
ไฟก็ไม่ชัดเจน :serius2:
น่าสงสารวริญ :monkeysad:
-
ยัยชะนีมิม กลับเข้าป่าไปเลยไป๊ :angry2: :angry2:
-
<a href="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32013.0" target="_blank"><img height="50" alt="" src="http://img.ihere.org/uploads/3d4514b026.jpg" width="170" border="0" /></a>
-
ทำไมเป็นผู้หญิงอย่างนี้อะ ไม่มีศักดิ์เอาซะเลย
นี่รักวัตรจริงๆ รึเปล่า ถ้ารักจริง เธอจะแต่งงานใหม่ เพื่อให้คุณอื่นเป็นพ่อของลูกได้เหรอ ทุเรศ
คุณไฟ ก็อะไรของเขา ตกลงรักใครกันแน่
ไม่ยอมทำอะไรให้ชัดเจน เคยคิดถึงคนที่ต้องเจ็บปวดบ้างไหม
-
นังสตอมิม อยากได้ผัวตายไปพร้อมผัวแกเลยนะ
อย่ามายุ่งกับไฟ เค้ามีคนที่ชอบแล้ว -*-
-
CHAPTER 18
You're the reason why I feel this way
Tear drops running still down my face
And I just wanted you to know that
You were my first love
you were my first love ♥ (http://www.youtube.com/watch?v=2WsFpPsVcy4&list=PL033300D1F56AFFBF&feature=mh_lolz you were my first love ♥) <<< กดฟัง เพื่อเพิ่มอรรถรสในการอ่าน สำหรับตอนนี้
“ผู้ชายอย่างคุณ…ผมไม่ต้องสนใจหรอกจริงไหม?”
“ครับ…”
“ก็แค่ไว้บำเรอจริงไหม?”
“…ครับ”
“แค่นี้จะร้องไห้แล้วเหรอ?”
“ขอโทษครับ”
“นายนี่มันขี้แยจริงๆเลยนะ”
“…..”
“ให้ตายสิ วริณ!”
นานจนไม่รู้เวลาผ่านไปเท่าไหร่แล้วที่คุณไฟกอดผมไว้แน่นแบบนี้ ผมซุกหน้าลงกับแผงอกกว้างไม่กล้าเงยหน้าออกมา ก็น้ำตา
เจ้ากรรมน่ะสิครับ มันไหลออกมาเอง…
“คนดี เมื่อไหร่จะยอมเงยหน้าออกมา”ชายหนุ่มใช้มือลูบไปตามเส้นผมนุ่ม ก่อนจะแตะลงบนไหล่เบาๆ วริณฟูดจมูดเช็ดน้ำตา
ก่อนจะเงยหน้าผละออกจากวงแขนของอธิป…
“ผมขอโทษครับ ที่ทำให้เชิ๊ตคุณเปื้อน เดี๋ยวผมไปหาผ้ามาเช็ดให้นะครับ”วริณพูด สำเสียงฟังห่างเหิน ก่อนจะทำท่าราวกับลุกขึ้น
อธิปดึงข้อแขนกระดูกไว้ ฉุดชายหนุ่มให้นั่งลงบนตัก โอบแขนกอดเอวเล็กของคนขี้แย ที่นับวันก็ดูจะกินน้อยลงทุกวัน
“ทำไมถึงได้ผอมลงๆแบบนี้นะ”อธิปบ่น ลูบไปตามแผงท้องราบ
“ปกตินี่ครับ”วริณว่า ก่อนจะเอียงคอหลบเมื่อใบหน้าคมคายซอกซอนอยู่แถวซอกคอ
“ปกติที่ไหน ไม่รู้ตัวเลยเหรอไงว่าผอมลงไปกี่โลแล้ว”อธิปพูดก่อนจะจับลงบนเอวบางสองข้าง วริณขืนตัวเล็กน้อย แต่ก็ยอมให้
อธิปจับดีๆ
“คงงั้นมั้งครับ ผมไม่รู้ตัวเลย”วริณตอบก่อนจะยิ้มบางๆ
“นอนด้วยกันเกือบทุกคืนทำไมผมจะไม่รู้”อธิปว่าก่อนจะฝังจมูกลงบนแผ่นหลัง วริณหลับตาพริ้มก่อนจะถูกคนตัวโตกว่าจับให้หัน
มาประกบปาก จูบจุมพิตกันเนิ่นนานจนวริณเริ่มหายใจไม่ทัน อธิปจึงละออก แล้วกอดชายหนุ่มไว้แน่นแทน
“ขอโทษที่ทำให้คิดมากนะ…ต่อไปผมจะไม่บอกว่ารักแต่จะแสดงให้เห็นถึงความจริงใจดีไหม?”อธิปถามเอียงคอ วริณหันไป
สบตาก่อนจะหลุบตา
“ไม่ต้องทำถึงขนาดนั้นหรอกครับ…แค่นี้คุณไฟก็ให้เรามามากมายแล้ว…ผมน่ะจะอยู่ในฐานะอะไรก็ได้ ตามแต่คุณไฟจะต้องการ…
ไม่ต้องใส่ใจผมหรอกครับ…ผมไม่เป็นอะไรจริงๆ”วริณกล่าว ก่อนจะยิ้มเศร้าๆ
“ไม่เป็นไรจริงเหรอ?...พูดตั้งขนาดนี้ผมควรทำตามคำแนะนำดีไหม๊?...แต่ไม่ดีกว่า กลัวคนแถวนี้จะมานั่งร้องไห้ขี้มูกโป่ง”อธิปแซว
ก่อนจะหยิกแก้มนุ่มเบาๆ
“มีเมียคิดมาก มันก็ต้องทำใจเนอะ”
“ผมไม่ใช่ผู้หญิงนะครับ”
“ทำไมก็อยากเรียก”
“แต่ผมเป็นผู้ชายจะไปเป็นเมียคุณไฟได้ไง”
“ก็เป็นอยู่ทุกคืน”
“คุณไฟ!”วริณเบื่อจะเถียงจึงลุกขึ้น เพราะนึกได้ว่าตนนั่งอยู่บนตักชายหนุ่มนานแล้ว อธิปยังไม่วายฉุดมือบางให้นั่งลงตามเดิม
“จะไปไหน?”อธิปถาม แววตาเจ้าเล่ห์แสนซน บางครั้งก็ดุร้าย และในบางทีวริณเองก็ตามอารมณ์เขาไม่ทันเหมือนกัน
“ผมนั่งตักคนอยู่นานแล้ว เดี๋ยวก็เมื่อยหรอกครับ”
“ไม่เห็นเมื่อยเลย ก็คุณน่ะตัวเบา ผอมจะแย่อยู่แล้ว กลับบ้านไปต้องขุนให้อ้วน!”อธิปว่าก่อนจะกอดเอวบางไว้แน่น หอมกอดจน
ตนพอใจ วริณแอบยิ้ม แค่นี้ก็รู้สึกอุ่นใจ
“คุณมิมเขาน่าเห็นใจนะครับ ท้องทั้งๆที่พ่อเด็กเขาเสียไปแล้ว”
“ผมว่าไม่ใช่ไอ้วัตรหรอกที่เป็นพ่อของเด็ก…ผมรู้จักมันดี”
“งั้นแสดงว่าคุณมิม…?”
“ไม่รู้สิ คนเราก็มีสิทธิไปหาความสุขจากที่อื่นนอกจากคนรักของตัวเองไม่ใช่เหรอ?”
“คงงั้นมั้งครับ แต่บางคนก็ยังรอคอยความรักจากคนที่ตนรัก”
“รออยู่งั้นสิ”อธิปก้มลงถามเสียงแหบพร่าที่ใบหู วริณหน้าแดง ก่อนจะพยักหน้างิกๆ
“รัก หลง หึง หวง หวงมาก จนไม่รู้จะบอกว่าไงแล้ว”อธิปบอกก่อนจะหอมแก้มนุ่มนั้นอีกครั้ง
.
.
.
.
“อาทิตย์หน้านี้โรงเรียนแซมจะปิดเทอญใหญ่แล้วใช่ไหม?”อธิปหันมาถาม พลางหมุนพวงมาลัยรถเลี้ยวเข้าไปในซอย
“ครับ อีกสองวันแซมก็จะสอบเลื่อนชั้นแล้วล่ะครับ”
“อืม งั้นดีเลย พอแซมสอบเสร็จเราก็จะได้ย้ายไปอยู่เกาะกันเลย”
“หา ! เกาะเหรอครับ”
“อื้ม ไปพักผ่อนแล้วก็ทำงานด้วย ตอนนี้บริษัทผมจะเปิดธุรกิจรีสอร์ทที่เกาะทางด้านอันดามัน”
“อ่อ แต่ถ้าผมกับแซมไปด้วย มันจะไม่เป็นการรบกวนงานของคุณเหรอครับ”วริณถาม
“ผมไม่ได้ไปควบคุมคนงานก่อสร้างนะดิน แค่ไปดูเนื้อที่กับทำเล งานไม่เยอะหรอก ผมอยากไปพักผ่อนมากกว่า เพื่อนๆพนักงาน
ก็ไปด้วยนะ เพราะทุกคนก็ล้วนทำงานหนักกันมากพอแล้วสำหรับปีนี้”
“ดีจังเลยครับ ถ้าแซมรู้คงดีใจมากแน่ๆ แกชอบทะเลมากเลยนะครับ”วริณยิ้ม ใบหน้ามีความสุข จนอธิปอดไม่ได้ที่จะยิ้มตามไป
ด้วย แค่นี้ก็เพียงพอแล้ว สำหรับครอบครัวของเขา
ดินกับแซม ก็เหมือนคนในครอบครัวเขา…เป็นคนที่เขารัก…และอยากดูแลไปชั่วชีวิต…ไม่ต้องการใครอีกแล้ว…ไม่มีใครสามารถ
ทดแทนความรักของดินที่มีให้เขาได้อีกแล้ว
“คุณยิ้มอะไรเหรอครับ”วริณถามตาใส เมื่อเห็นชายหนุ่มยังยิ้ม แต่ไม่รู้ว่ามีความสุขอะไร
“อยากยิ้ม…ยิ้มไม่ได้เหรอไง?”อธิปถามตาเปล่งประกาย
“เปล่านะครับ…แต่ผมเห็นคุณยิ้มอยู่นานแล้วเลยถาม”วริณตอบซื่อๆ ยิ่งทำให้อธิปหลุดหัวเราะออกมา
“ยิ้มเพราะผมมีคุณ”
“…………”
“เขินอะดิ”
“เปล่านะครับ”
“เขินแล้วยังปฏิเสธอีก เป็นพวกปากแข็งเหรอไงคุณ แต่ผมว่า…ผมก็นุ่มดีนะ ฮ่าๆๆ”
“คุณไฟ! ทำไมชอบแหย่ผมอยู่เรื่อยเลย…”
แล้วทำไมชอบเอาเรื่องแบบนี้มาพูดนักไม่รู้…
“โอ๋ๆ ไม่งอนนะครับ เดี๋ยวคุณไฟเลี้ยงหนมหนูดินจะกินอะไรดีจ๊ะ”
“ผมไม่ใช่เด็กนะ”
“เอาจริงเหรอ ? ก็เห็นชอบงอน”
“คุณไฟ!”วริณตะโกนลั่น ก่อนจะเม้มปากกัดกันแน่น อธิปหัวเราะกับท่าทีอีกฝ่ายก่อนจะหยุดรถ แล้วเอื้อมมือมาสะกิดริมฝีปากอีก
ฝ่ายเบาๆเป็นการหยอกล้อ
“เลิกทำหน้าแบบนั้นได้แล้วหน่า”
“คุณไฟชอบแกล้งผมอยู่เรื่อยเลย…”วริณกล่าวเสียงเบา ก่อนจะทำหน้างอโกรธอีกฝ่ายโดยไม่รู้ตัว
ปี๊ดดดดด !!!
“ตายแล้ว คุณไฟครับ”
“ไฟเขียวล่ะ มองคนน่ารักเพลิน”อธิปหันมายิ้มตาปิด ก่อนจะเร่งรถออก เสียงแตรข้างหลังโวย แต่ก็ต้องหยุดเมื่อรถเคลื่อนที่ออก
ไป
“แล้วนี่เรากำลังไปไหนกันเหรอครับ”
“อืมม…ว่างงานแล้วไปไหนดีล่ะ ผมก็ขับรถมาเรื่อยๆตกเย็นก็ค่อยไปรับแซมมาทานข้าวข้างนอกกันดีไหม?”
“แวะสวนใกล้ๆนี่ดีไหมครับ …ไปนั่งเล่นพลางดูดอากาศบริสุทธิ์ไปด้วย”วริณแสดงความเห็นก่อนจะยิ้มให้คนข้างกาย อธิปจะพยัก
หน้าเห็นด้วย ก่อนจะเลี้ยวรถไปอีกทาง…แล้วก็เลี้ยวเข้าไปในสวนที่วริณอยากไป
“คุณไฟอย่าแกล้งสิครับ นั้นมันอาหารปลานะครับ”วริณบุยหน้าหนีเมื่ออธิปพยายามป้อนชิ้นขนมปังให้ ชายหนุ่มหัวเราะลั่น ก่อนจะ
โยนขนมปังชิ้นนั้นลงให้ปลาในสระ
“ฮ่าๆ เห็นคนมีความสุขแล้วอยากแกล้ง”อธิปว่าก่อนจะอมยิ้ม
“คุณไฟก็มีความสุขเหมือนกันใช่ไหมครับ”ชายหนุ่มเอียงคอถาม ก่อนจะหยิบชิ้นขนมปังคลึงแล้วปล่อยลงสู่สระน้ำโดยมีปลา
มากมายคอยจะวนเวียนว่ายแย่งอาหารกัน
“อืม…มากที่สุดเลย…ดินคุณเข้ามาเปลี่ยนแปลงอะไรในตัวผมได้เยอะเลยนะ”อธิปกล่าวก่อนจะหันไปมองแก้มขาวของอีกฝ่าย ว
ริณหันมาสบตาแล้วเอียงคอเชิงสงสัย
“อะไร…เหรอครับ”วริณสงสัยเมื่อคนตรงหน้าเอาแต่จ้องและยิ้มอยู่อย่างนั้น
“คุณน่ะถูกชะตาตั้งแต่เราเจอกันครั้งแรก…เห็นหน้าซื่อๆแล้วน่าแกล้ง”อธิปหยุดยิ้ม ก่อนจะโยนขนมปังลงไปต่อ
“แถมกาแฟของคุณผมว่ามันก็อร่อยดีนะ…บวกกับแววตาซื่อๆของคุณคล้ายจะร้องไห้ให้ได้เมื่ออยู่ต่อหน้าผมแล้วตลกชะมัด”
“คุณไฟยังจำมันได้อีกเหรอครับ”วริณยิ้มน้อยๆ ก่อนจะหันไปทางอื่น กลบเกลื่อนอาการเขินของตัวเอง
“จำได้สิ…อะไรที่เกี่ยวกับดินน่ะ…ไม่รู้สิ แต่ผมกลับจำมันได้แทบจะทุกเรื่อง”
“คุณคือเจ้านายที่แสนดีของผม”
“จริงสิ”
“จริงๆนะ…ผมน่ะไม่เคยเจอคนดีๆอย่างคุณเลยซักครั้ง ตั้งแต่ทำงานครั้งแรกแล้ว เจ้านายผมใจร้ายแทบจะทุกคน”
“ผมไม่ใช่คนดีหรอกดิน…ถ้าผมดีจริงมิมเขาคงไม่ทิ้งผมไปหรอก แต่นั้นก็ไม่สำคัญสำหรับผมหรอก เพราะตอนนี้ผมมีคุณ…เมื่อ
ก่อนผมเจ้าชู้มาก เพลย์บอยเลยก็ว่าได้ล่ะ ทำตัวเหลวแหลก จนพ่อกับแม่ต้องส่งไปเรียนถึงเมืองนอก ไปให้พ้นๆบ้าน เป็นการดัด
นิสัยน่ะ ผมเลยโตขึ้น และเรียนรู้อะไรหลายๆอย่าง แต่นิสัยเจ้าชู้ของผมก็แก้ไม่ตกจนมิมจับได้ ตอนนั้นผมรักเธอมากเลยนะ ถึงขั้น
อยากแต่งงาน พอเธอขอเลิกผมก็เสียใจ แต่ก็ยอมปล่อย แล้วกลับมาทำตัวไม่เอาถ่านอีกครั้ง จนคุณแม่ขอร้องไว้ คุณพ่อมีโรครุม
เร้า ความหวังสุดท้ายในการดูแลกิจการของทางบ้านจึงตกมาที่ผม ทุกอย่างดูเลวร้ายมากเลยนะ ผมอดทนมาได้จนวันสุดท้ายของ
การเรียน วันรับปริญญาที่พ่อกับแม่สัญญาจะมาหาผมที่นั้น แต่เพราะเกิดเหตุร้ายกะทันหันคุณพ่อคุณแม่ผมประสบอุบัติเหตุทาง
รถยนต์ และผมก็เพิ่งมารู้ข่าวเอาวันตอนเช้าวันรับปริญญา ทุกอย่างมันหดหู่ ผมกลับมาที่ประเทศไทย พร้อมกับทรัพย์สมบัติ
มากมายที่ผมต้องดูแล…”
“แต่คุณไฟก็สามารถผ่านช่วงเวลาเหล่านั้นมาได้ไม่ใช่เหรอครับ…อดีตเก็บมันไว้เป็นบทเรียนก็พอแล้วครับ”วริณยิ้มก่อนจะเอื้อม
ไปจับมือชายหนุ่ม อธิปจับมือวริณขึ้นมาพร้อมกับกุมไว้แน่น จุมพิตที่หลังมือก่อนจะดึงมือร่างบางเข้ามาสวมกอดเบาๆ
“ขอบคุณนะดิน…ผมเพิ่งรู้จักคำว่ารักเมื่อได้พบกับคุณ”
‘ซื้อพวงมาลัยไหมครับ’
‘ไปให้ไกลๆหน่า ! น่ารำคาน!’
‘อุดหนุนเด็กเขาหน่อยเถอะ เท่าไหร่ครับน้อง’
‘พวงล่ะ 10 บาทครับ’
‘งั้นพี่เหมาหมดนะ’
‘เอาไปทำไมเยอะแยะเหรอครับ’
‘เอ๊ะ!มึงนี่ คนเขาอุดหนุนแล้วยังถามเยอะอีก’
‘ผมขอโทษครับพี่’
‘นี่ 500 บาทไม่ต้องถอน เอาไปหาข้าวกินซะ’
‘เร็วๆดิ ไฟเขียวแล้ว’
‘อะ อีก 1,000 เห็นว่ามึงน่ารักดี’
‘ไฟเขียวแล้วมึง!’
‘อะ ขอบคุณครับพี่ชาย!!!’
คุณคนรวยสองคนนั้น…ขอบคุณมากนะครับ
แล้วคุณคนนั้นเขาชมผมว่าน่ารัก…เด็กมอมๆอย่างผมน่ารักจริงเหรอ?
เขาใช้ส่วนไหนดูกันนะ…
You were my first love,
Love, love, love, love, love
You were my first love
Love, love, love, love, love
You were my first love…♥
+-++-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+--+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+ < ทำยากมากอะ
ตกลงรักใครกันแน่ไฟ?
จากเพลง As long as you love me คิดเข้าข้างตัวเองได้มั๊ยว่าสุดท้ายแล้ว ไฟเลือกดิน ?
:กอด1:
เพลงนี้เป็นเพลงที่ชอบมากๆเลยค่ะ ความหมายก็ดีมากๆที่เดียว ดีใจจังที่มีคนรู้จักด้วย :กอด1:
T: สำหรับตอนนี้อาจจะสั้นไปหน่อยนะค่ะ ต้องขอโทษด้วยค่ะ คือเห็นว่ามันเป็นตอนหวานๆสำหรับสองคน
เลยไม่ได้เอาใครเข้ามาในฉากด้วย เขียนตอนนี้แจงอมยิ้มไปเขียนไป ไม่รู้คนอ่านรู้สึกเหมือนกันรึเปล่านะค่ะ
สำหรับเรื่องนี้เป็นแนวโรแมนติกค่ะ อาจทำให้หลายๆคนเบื่อที่จะอ่านไปบ้าง แล้วก็ไม่ใช่แนวที่แจงชอบเขียนด้วย
เป็นเรื่องแรกเลยค่ะที่เขียนแนวนี้ มันอาจทื่อๆไปหน่อย ฮ่าๆ แจงเลยพยายามมีอารมณ์ไปกับเพลงใน
การเขียนแต่ล่ะครั้ง หวังว่าคนอ่านจะชอบฉากนี้ ตอนนี้กันนะค่ะ เพลงนี้ที่แจงฟังอยุ่ ชอบมากค่ะ เพิ่งไปเจอมา
ถ้าใครรู้จัก หรือเคยฟัง และรู้จักคนร้อง ช่วยบอกหน่อยนะค่ะ ขอบคุณมากๆเลยค่ะ ^_^
ปล. สำหรับมินตราแล้ว ถ้าเป็นผุ้หญิงไม่ดีจริงๆ คนอย่างอธิปจะรักจะหลงขนาดนี้เหรอค่ะ?
ตอนหน้าๆหลายๆตอน ใครคิดถึงสาวๆกันบ้างค่ะ อยากบอกว่าชะนีเรื่องนี้ร้ายแบ๋วนะค่ะ 5555
ขอบคุณ เพื่อน JC มากนะเว้ย ที่อุสส่าทำลิ้งภาพให้แต่มันไม่ขึ้น ก็ไม่เป็นไรเนอะ :bye2:
-
หวานจริง... -w-
-
ชิส์ หมั่นไส้อิคุณไฟและยัยมิม
เดี๋ยวแม่จ้างมือปืนไปเป่าเลยนี่
-
หวานกันจริงๆตอนนี้
ไม่เอาชะนีไม่ได้หรอคนเขียน
มีชะนีทีไร ระเหี่ยใจเหลือเกิน
-
อืม เหมือนคุณไฟจะฉลาดขึ้นนิดนึงเรื่องมิม ที่คิดว่าเด็กในท้องอาจไม่ใช่ลูกวัตร
แต่ยังไง๊ยังไงก็ยัีงไม่ไว้ใจคุณไฟยังไงไม่รุ
ตอนนี้หวานมากค่ะ ให้มันได้งี้ดิ มีเมียก็ต้องเอาใจเมีย หยอกล้อน่ารักกันไป ฮี่ๆๆ
ขอบคุณค่ะ
-
...เขียนตอนนี้แจงอมยิ้มไปเขียนไป ไม่รู้คนอ่านรู้สึกเหมือนกันรึเปล่านะค่ะ
คนอ่านก็อ่านไปยิ้มไปครับ :m1:
เพลงประกอบเพราะดีครับ (ถึงแม้ว่าดินจะไม่ใช่ First Love ของไฟก็ตาม แต่ไฟก็เป็น First Love ของดินเนอะ? )
ถูกใจให้เป็ดครับ o13
ปล ดินน่าจะงอนไฟนานๆ :m16:
-
ดีนะที่ไฟพูดออกมาก่อน
อยากจะบอกคนเขียนว่า
เค้าไม่คิดถึงสาวๆทั้งหลายเลยจริงๆนะ
-
หวานจิงหวานจังอิตาคุณไฟ :กอด1:
-
ไฟเลือกดินไม่เลือกนางมิมใช่ไหม
-
อุวะ หวานกันจริง
แต่ตอนหน้านี่...หึๆๆๆ
รอตอนต่อไปค่าาา
ปล.งง ฉากสุดท้าย ใครคือสองคนในรถ ใครคือเด็กขายพวงมาลัย???
-
ดินหนีเลยๆ 55 :z2: :z2: :z2:
-
ดีนะที่ไฟไม่รับเป็นพ่อเด็กนะ
-
อ๊ายยยยยยยหวานอ๊า เพลงเข้ากันเนื้อหาดีอิอิ
-
พ่อไฟ !!!! อย่าทำร้ายจิตใจแม่ดินอีกนะะะ ฮืออออ กลัวววววว อยากให้หวานแบบนี้ตลอดไป o13 o13
:bye2: :bye2:
-
ชอบนะตอนนี้ถึงแม้จะรู้สึกว่ามันยังไม่เคลียก็เถอะแล้วอีตอนสุดท้ายเด็กขายพวงมาลัยคือดินรึเปล่าแล้วคนที่ซื้อก็ไฟใช่มั้ย
-
น่ารักจัง :-[ :-[ :-[
-
:L2:
-
เย้ๆๆๆ ไฟเลือกดินอะนะ
ที่เมาคราวนั้น น่าจะมาจากความเจ็บปวดครั้งก่อน
แต่สุดท้าย ก็หวานอ่ะ อร๊ากกก ชอบๆๆๆ
ตอนหน้าสาวๆมาด้วยเหรอ มีเรื่องอีกแน่ๆ สู้ๆนะคุณแจง
-
ชะนีจะมาอีแล้วเรอะ
-
หวานซ :-[ :-[ :-[
-
หวานเกิ๊นนนนน
สงสารดินมาหลายตอน ดินยิ้มออกเสียทีนะ
เดี๋ยวไฟจะพาดินไป Honeymoon ที่เกาะอีก คงได้ สวีท วี๊ดดด วิ่วววว กันอีกหลายยก :z9: :z9: :z9:
:กอด1: :กอด1: :กอด1: ขอบคุณค่ะ
-
:กอด1:
-
อธปตกลงแกจะเอาไงยะ
ให้มันกระจ่าง ๆ หน่อยเด้
สงสารน้องดินบ้างเหอะ
-
สาธุๆๆ :call:ขอให้อย่ามีมารผจญอีกเลยนะ
เอแต่ว่ามิมท้องกะคัหว่า????
-
:กอด1:ดินถูกเขียนจนน่าสงสารมากๆ แต่น้องอีกคนที่เพื่อนคุณไฟซื้อน่าสงสารกว่าอ้ะ
ถ้าเกิดการหนีจริงๆ อยากให้สองน้องที่น่าสงสารหนีจนมาเจอกัน คนอ่านจะได้จมน้ำตากันไปเลย
-
กริ๊ดดดดดดด ไฟลุกในดวงตาค่ะ 555
ว่าแต่เด็กขายพวงมาลัยนั้นใครอ่าค่ะ
รอตอนต่อไปนะจ๊ะ
-
ใครคือคน2คนบนรถ แล้วใครคือคนขายพวงมาลัย :z3:
สงสัยต้องวนอ่านใหม่ รู้สึกงงๆ :z10:
-
:o8:หวานมั่งก็ดี.......
อย่างน้อยก็จะได้ทำให้หัวใจของดินเข้มแข็งขึ้น
แต่..งง...ตอนเด็กขายพวงมาลัย......
เด็กขายพวงมาลัย....ใช่ดินไหม.......
แล้ว...คนซื้อ...คือ เพื่อน กับไฟ...ใช่ไหม....
เฉลยด้วยจ้า..................... :z2:
-
หมั่นไส้นายไฟสุดๆๆๆๆๆ
รอจ้า สู้ๆๆ
-
ตอนสุดท้ายเด็กขายพวงมาลัยนั่นดินใช่มั้ย?
ป.ล. ชะนีนะไม่คิดถึงเลยค่ะ =*=
-
หมั่นใส้ยัยมิมโคตรๆ
-
น่ารัก ๆๆๆ :L1: :-[
หวานๆๆๆได้อีก :o8: :-[
-
มิมมาทำไมเนี่ย
พี่ดิน น่ารัก ส่วนคุณอธิปหน่ะ อย่าปากเสียให้มากน่ะ สงสารพี่ดิน
-
หวานนนนนนนนนนนนนนนนนน :L2: :L2: :L2: :L2:
-
:haun4: :haun4:ดีจังที่ไฟยังไม่ทอดทิ้งดินไป
-
ชอบบบบบบบ เข้ามารอตอนต่อไป o18 o18 o18
-
o13 อ่านเพลินมากเลยจ๊ะ แบบว่าตอนช่วงหลังๆเราเชียร์ให้พ่อลูกหอบของหนีไปเลย
แต่นิสัยของดินก็เหมาะสมกับการตัดสินใจที่จะอดทนต่อจริงๆแหละค่ะ ถ้าหอบของหนีมันก็คงจะแปลกๆ 555+
เรารู้สึกว่าดินเป็นพ่อที่เป็นพ่อจริงๆ เพราะถึงแม้แซมจะไม่ใช้ลูกในไส้แต่ให้ความสำคัญแล้วก็ดูแลดีมากๆ
รู้สึกว่าดินอบอุ่น ใจเย็น แล้วก็มีความอดทนที่สูงมาก
จะติดตามต่อไปนะคะ :กอด1:
-
อยากให้ไฟใส่ใจดินมากกว่านี้
สงสารดิน
แล้วก็ตัดยัยมินออกไปอย่างจริงจังสะที
-
CHAPTER 19
“ทะเล…”
“พ่อดินฮ่ะๆดูทะเลสิฮ่ะ”
“โฮ่งๆ”
“แกเห็นใช่ไหม นั้นแหละทะเล ไอ้เจ้าดุ๊กดิ๊ก”แซมใช้มือเล็กๆของตนโอบคอหมอน้อยที่อาบน้ำมาขนนุ่มฟูฟ่อง นัยน์ตาใสแจ๋วจ้อง
มองออกไปนอกกระจกรถ วริณยิ้มหน้าบานเมื่อเห็นแซมมีความสุขกับการเห็นทะเลครั้งแรก
“โฮ่งๆ แฮ่ๆ”หมาน้อยเลียหน้าเจ้านายเล็กของตน ก่อนจะมองออกไปเหมือนจะรับรู้ แซมโอบคอหมาน้อยไว้แน่น และคงจับจ้อง
ไปยังทะเลกว้างสุดลุกหูลุกตาดังเดิม…
“นั่งเรือจากนี่…ไปจนถึงเกาะของคุณกี่ชั่วโมงเหรอครับ”
“ก็ราวๆครึ่งชั่วโมง ไม่นานหรอก กว่าจะถึงก็ดูวิวไปจนเพลิน”อธิปตอบ ก่อนจะยิ้มโอบมือแตะเอวบางที่ยืนชมวิว วริณขืนตัวเล็ก
น้อย เพราะบนเรือนี่ไม่ได้มีแค่เขากับอธิปและมีลูกเรืออีกหลายๆคนซึ่งล้วนจะเป็นพนักงานในบริษัทของอธิปแทบทั้งสิ้น
“คุณไฟปล่อยมือเถอะครับ เดี๋ยวคนอื่นมาเห็นเข้า”
“ช่างปะไร ดีซะอีก ผมจะได้ประกาศให้ทั่ว ใครแอบนินทาก็ไล่ออกซะ แค่นั้นเอง…”อธิปว่า ก่อนจะเอวร่างคนรักให้แนบร่างตนยิ่ง
ขึ้น วริณยิ้มเขิน แต่ก็ยอมชายหนุ่มเช่นเคย
“ฮะแฮ่มๆ”
“คุณ…สา”วริณหันไปตามเสียง พยายามแกะมืออธิปออก แต่ชายหนุ่มก็ยังเกาะไว้แน่นดังเดิม
“ตกอกตกใจอะไรกันย่ะ…คนกันเองทั้งนั้น สาแค่ออกมาบอกว่าแซมหลับไปแล้วนะ อากาศมันก็แย่ๆด้วย เข้าไปด้านในดีกว่าค่ะ”
“ขอบคุณที่เตือนครับ คุณสา…แต่ผมไม่อยากเข้าไปพบสาวๆเท่าไหร่เลย”อธิปพูดติดตลก เพราะก่อนขึ้นเรือก็มีสงครามประสาท
ของเหล่าสาวๆไปแล้ว ถ้าหากเข้าไปตอนนี้ก็เกรงว่าจะเกิดเรื่องขึ้นอีกจนได้
“แหม เนื้อหอมก็งี้แหละค่ะ อีกคนหนึ่งก็แฟนเก่า อีกคนก็คู่หมั้น แล้วนี่ก็ภรรยา ปัญหาเยอะแยะไม่รู้จักจบสิ้น…”อริสาตำหนิเจ้า
นายหนุ่มกรายๆ วริณเผลอยิ้ม ก่อนจะเดินเข้าไปในเรือ
“ไปเถอะครับ อากาศชื้นๆคล้ายฝนจะโปรย”วริณบอก ชายหนุ่มจึงพยักหน้าตกลงก่อนจะเดินเข้าไปในตัวเรือ
“โฮ่งๆ!”
“กรี๊ดด ไอ้หมาบ้า ! แกจะส่งเสียงดังทำไมฮ่ะ ไร้มารยาท!”ฟ้าใสเบ้ปาก ก่อนจะจ้องเจ้าหมาน้อยด้วยสายตาขยะแขยง
“สุนัขมันไม่รู้จักมารยาทหรอกนะค่ะ คุณฟ้า มนุษย์ซะอีก เกิดเป็นคนแต่ไร้มารยาทยิ่งกว่า”อริสาที่นั่งอยู่อีกมุมตอบกลับเสียงหวาน
เรียกเสียงหัวเราะเบาๆให้คนในเรือ วริณหน้าเสีย เพราะตนดื้อดึงอยากจะพาเจ้าหมาน้อยมาเที่ยวบ้าง แต่คิดไม่ถึงว่าจะมีคน
รังเกียจมันมากขนาดนี้
“ดุ๊กดิ๊ก มาหาพ่อมา จุ๊ๆ”วริณย่อเข่าส่งเสียงจุ๊ๆให้เจ้าหมาออกจากมุมแคบของเรือ หมาน้อยกระดิกหาง พร้อมกับค่อยๆเดินออกมา
หาเจ้าของ วริณขยี้หัวเจ้าหมาซน ก่อนจะดึงสายจูงพามันมายังที่นั่งใกล้ๆแซมที่หลับไปแล้ว
“ไม่เป็นไรหรอกดิน…อย่าทำหน้ากังวลแบบนั้นสิ”อธิปกล่าว ก่อนจะจับมือบางของชายหนุ่ม วริณยิ้มพร้อมกับพยักหน้า ด้วยความ
เหนื่อยล้าของการเดินทาง ทำให้ทั้งสองผล็อยหลับซบไหล่กันไปตลอดทางเรือ
“หงิง~”
“ดิน…คุณไฟค่ะ ตื่นๆเถอะค่ะ”เลขาสาวเขย่าร่างของชายหนุ่มตรงหน้า เด็กน้อยตื่นขึ้นมาก่อนพร้อมกับขยี้ตา เมื่อรู้สึกได้ว่าเรือที่
พาตนมานั้นได้หยุดจอดลงแล้ว
“พี่สาวฮะ ถึงแล้วเหรออ…”แซมว่าเสียงงึมงำ อริสาพยักหน้า ก่อนจะเรียกเจ้านายและวริณต่อ อธิปลุกขึ้นมาก่อน พร้อมหาวนอน
จ้องมองหญิงสาวกึ่งหลับกึ่งตื่น ก่อนจะยืดตัวและปลุกชายหนุ่มขี้เซา
“โฮ่งๆๆ”
“ดิน…ตื่นได้แล้ว”อธิปยื่นหน้าไปใกล้ก่อนจะกระซิบเสียงแหบพร่า ชายหนุ่มอมยิ้ม เมื่อคนขี้เซาสะดุ้งตื่นพร้อมกับมองเขาค้อนๆ
“ดินนี่ ขี้เซาจังเลยนะ”อริสาพูดยิ้มๆ ก่อนจะเดินออกไป…แซมลุกขึ้นหาว แก้มัดสายจูงของเจ้าหมา พร้อมกับยื่นมือไปจับอธิป
ชายหนุ่มอุ้มเด็กน้อยขึ้น ให้วริณจูงเจ้าดุ๊กดิ๊กออกไปแทน
“โฮ่งๆๆ หงิงงๆ”
“ครางเสียงหวานเลยนะแก คงหิวแล้วล่ะสิ”วริณบ่นกับเจ้าหมา และตัวเองก็หิวไม่ต่างกับดุ๊กดิ๊กเลย ชายหนุ่มมองแผ่นหลังของ
อธิปที่หยอกเล่นกับแซมไปเรื่อย ก่อนจะต้องสะดุดกับภาพทะเล หมู่เกาะ และบ้านพักตรงหน้าที่อยู่ไม่ไกลสายตานัก ทุกสิ่งอย่าง
เหมือนถูกตกแต่งให้ลงตัวกัน เจ้าหมาน้อยเห่าเรียกสติ วริณยิ้มกับภาพตรงหน้า ไม่คิดมาก่อนว่าตนจะโชคดีได้มาเที่ยวกับ
ธรรมชาติที่สวยงามเช่นนี้ อากาศชื้นๆถูกกลบด้วยบรรยากาศของชายหาดขาวสะอาดแดดอ่อนๆส่งผ่านความอบอุ่น ชายหนุ่มลง
จากเรือ พร้อมกับจูงเจ้าดุ๊กดิ๊กเข้าไปหาอธิป ชายหนุ่มยืนคุยกับหญิงสาวที่คุ้นตาและหัวเราะร่าอยู่กับแซม หญิงสาวเอื้อมมือหยิก
แก้มของเด็กชาย วริณยืนมองภาพตรงหน้าอยู่นานก่อนจะหลุดจากภวังค์เมื่อเสียงหวานของมินตราเรียกให้เข้าไปหา
“คุณน่ะ ทำไมยืนอยู่ตรงนั้นล่ะ”
“ครับ”วริณไม่ได้ตอบ เพราะไม่รู้จะเอ่ยคำใดออกไป อธิปหันมามองด้วยความแปลกใจ ก่อนจะกวักมือเรียกให้วริณเดินเข้ามา
“ดินมานี่สิ”
“ครับ”
“นี่คุณมินตรา แล้วก็นี่วริณ และแซม”อธิปแนะนำให้หญิงสาวรู้จัก เธอยิ้มรับอย่างเป็นมิตร ก่อนจะควงอธิปให้หันกลับและเดินมุ่ง
เข้าไปยังที่พักหรูของชายหนุ่ม
“มิมมาพักที่นี่ตั้งแต่เมื่อวานแล้วค่ะ เกาะของคุณสวยมากๆเลยนะค่ะ แต่เกาะที่คุณใช้ในการทำธุรกิจรีสอร์ทก็สวยไม่แพ้กันเลย
ค่ะ….”
“ครับ”
“อ่อ ฮ่าๆๆ”อธิปและหญิงสาวคุยกระหนุงกระหนิงตลอดทาง แซมที่ขี่คออธิปอยู่ก็เพลินสนุกไปด้วย เพราะหญิงสาวเอาใจเก่ง แถม
ยังเอ็นดูเขามาก วริณเดินตามหลังอย่างเหงาหงอยกับหมาน้อยดุ๊กดิ๊ก เจ้าหมาหลงทางที่ถูกเก็บมาเลี้ยง ไม่ได้มีท่าทีตื่นเต้นส่ง
เสียงครางเหมือนตอนแรก แม้แต่เอ็งยังเข้าใจฉันใช่ไหม ดุ๊กดิ๊ก…
“หงิงงง”
“บ้านหลังนี้ของคุณฟ้ากับคุณสานะครับ”จ้อยเด็กขนของมอบกุญแจบ้านติดชายหาดให้หญิงสาวทั้งสอง ฟ้าใสเบ้ปากเพราะไม่
อยากอยู่ร่วมบ้านเดียวกับเลขาปากจัดอย่างอริสา
“แล้วยัยคนล่ะ ที่อี๋อ๋อกับพี่ไฟเขาพักบ้านหลังไหนห๊า!”ฟ้าใสตะคอกใส่ หน้าตาหงุดหงิดแทบจะกรี๊ดร้องให้ลั่นแต่ต้องรักษาหน้าตา
และสำรวมกริยาไว้
“คุณผู้หญิงคนนั้นเขาพักอยู่อีกเกาะหนึ่งครับ”
“แล้วทำไมเขาถึงไม่พักเกาะนี้ล่ะ”อริสาถามขึ้นบ้าง เด็กหนุ่มส่ายหน้าด้วยความไม่รู้ ทั้งสองจึงไล่เด็กหนุ่มออกไปพร้อมกับขน
กระเป๋าข้าวของเข้าบ้านพักของตน
ดินเอ้ยย มารหัวใจนายมันเยอะจริงๆเลยนะ…
“มิมต้องกลับก่อนแล้วนะค่ะ เดี๋ยวลุงเรือเขาจะคอยนาน”
“อืม ครับ”
“พี่สาวกับก่อนนะค่ะ”
“ฮ่ะ”
“ดินจ๊ะ ฉันกลับก่อนนะ”หญิงสาวหันมาโบกมือลา วริณได้แต่ผงกหัวลง มองเธอหันหลังเดินออกไป วริณจูงเจ้าหมาเข้าบ้าน อธิป
ไขกุญแจบ้าน ก่อนจะรับกระเป๋าจากลูกจ้างในเกาะ แซมนั่งลงบนโซฟานุ่มหน้าทีวีห้องรับรองแขก วริณช่วยอธิปจัดเก็บกระเป๋าขึ้น
ห้อง ก่อนจะลงมานอนเล่นกับแซมหน้าทีวี
“โฮ่งๆๆ หงิงง”หมาน้อยครางพร้อมกับหมอบหน้าลงกับพื้น เลียขาตัวเองก่อนจะ แลบลิ้น แฮ่ๆ วริณยิ้ม ก่อนจะเดินขึ้นไป หยิบ
กล่องอาหารสุนัขที่พกมาด้วยเทใส่จานให้เจ้าหมาน้อย
หลังจากออกจากครัว เจ้าหมาน้อยเริ่มลุกขึ้นอยู่ไม่เป็นสุขเมื่อได้กลิ่นอาหารในมือของชายหนุ่ม
“โฮ่งๆ”
“มีความสุขล่ะสิ ทีนี่”วริณว่าก่อนจะลูบขนเจ้าหมา อธิปหันมามองยิ้มๆเมื่อเห็นวริณร่าเริงขึ้นมาบ้าง ส่วนแซมก็หลับบนตักเขาไปอีก
รอบ สงสัยคงจะเพลียมากนั้นเอง
“ดิน หิวรึเปล่า”อธิปจัดท่าทางให้แซมนอนสบายบนโซฟา ก่อนจะลุกขึ้นมานั่งลงข้างๆวริณ
“นิดหน่อยครับ”ชายหนุ่มตอบ พลางลูบขนเจ้าดุ๊กดิ๊กไปพา
“ฉันล่ะอยากแตะแกจริงๆเลย”อธิปสบถ ก่อนจะขยี้หน้าเจ้าหมาที่มีความสุขกับการกิน
“คุณไฟก็…ยังจะไปแกล้งดุ๊กดิ๊กมันอีก ไม่รู้จะเกลียดมันทำไมนักหนา”วริณว่า ก่อนจะโดนชายหนุ่มรั้งเอวกลิ้งไปตามพื้นบ้าน
“ก็คุณใส่ใจมันมากกว่าผมซะอีก”อธิปว่าก่อนจะฝังจมูกขยี้คอขาวอย่างแรง วริณดิ้นพรวดเพราะรู้จักจั๊กจี้ตามต้นคอ อธิปยิ่งได้ใจ
เลื่อนมือสอดเข้าไปในเชิ๊ตตัวบางก่อนจะเคล้นคลึงจนชายหนุ่มหน้าแดง
“โฮ่งๆๆ”
“อา…คุณไฟ ปล่อยผมเถอะครับ เดี๋ยวมีคนเข้ามาเห็น…”วริณร้อง แต่กลับถูกชายหนุ่มคร่อมตัวไว้ อธิปยิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนจะปลด
กระดุมชายหนุ่มให้อายเล่น
“คุณไฟ! ทำอะไรเนี่ย”วริณปัดมือป้อง อธิปไม่ยอมแพ้สอดมือเข้าไปในกางเกงสามส่วน ลูบไล้ตามไปขาอ่อนเนียน สอดให้ลึก
เข้าไปสัมผัสกับก้มกลมในรูป วริณทุบไหล่หนาเป็นระยะ ก่อนจะหลับตาพริ้มเมื่อมือหนาสัมผัสกับจุดกึ่งกลางของลำตัว
ครืดด
“เฮ้ ! เซอร์ไพรส์…”
“ทำอะไรกันอยู่ว่ะ”ชายหนุ่มในชุดเสื้อเชิ้ตตัวบางสบายๆ ชะโงกหน้าเข้ามา พร้อมกับแกล้งทำตาตกใจใสซื่อ วริณรีบลุกขึ้นแต่งตัว
ให้เรียบร้อย อธิปจึงลุกขึ้นหน้ามุ่ยพร้อมกับการปรากฏตัวของบุคคลมาใหม่สองคนที่เดินเข้ามาในตัวบ้าน โดยไม่ต้องรอการ
อนุญาต
“มาได้ไงว่ะ”
“กูก็ขับรถ แล้วก็ต่อเรือมาเนี่ย~”
“กวน”
“ก็มาพักผ่อนไง มึงมาเที่ยวทั้งทีไม่ชวนกูเลยนะ”
“มึงเป็นแม่กูเหรอ…?”
“ลูกไฟมากอดแม่มา”
“เดี๋ยวเหอะมึง!”
“ฮ่าๆ”
กรหรือภัทรกรนั่งลงข้างๆเด็กชายที่นอนอยู่ อธิปไล่ให้วริณไปแต่งตัวใหม่บนห้อง พร้อมกับเด็กผู้ชายผิวขาวอีกคนที่ก้าวเข้ามา
พร้อมกับกระเป๋าเดินทางพะรุงพะรัง
“มึงยังจะแกล้งเด็กมันอีกเหรอ?”อธิปกระซิบถาม ภัทรกรเหยียดยิ้มมุมปากแต่ก็ไม่ได้กล่าวอะไรออกไป
“ยืนบื้ออยู่ทำไม ยกของขึ้นไปด้านบนสิ”ภัทรกรเอ่ย เด็กหนุ่มยกมือปาดเหงื่อเพราะอากาศร้อนแถมยังต้องลากกระเป๋าเดินทางมา
ไกลที่หนักแสนหนัก อธิปแสดงสีหน้าเห็นใจ แต่ก็ไม่ได้ทำอะไรเนื่องจากไม่ชอบยุ่งเรื่องส่วนตัวของเพื่อนอยู่แล้ว
“อุ้มลูกมึงขึ้นไปนอนด้านบนเหอะ อากาศข้างล่างมันอบอ้าวยังไงไม่รู้”
“อืม”อธิปรวบตัวแซมอุ้มขึ้น เดินสวนกับวริณที่แต่งชุดมาใหม่
“พาแซมขึ้นไปนอนเหรอครับ”
“อืม ดินนั่งเล่นกับไอ้กรไปก่อนนะ”
“ครับ”วริณว่า ก่อนจะเดินลงมา เห็นภัทรกรกำลังดูรายการทีวีอยู่ จึงตัดสินใจนั่งลงใกล้ๆอย่างกล้าๆกลัวๆ
“คุณกรมาพักผ่อนเหรอครับ ไม่เห็นคุณไฟบอกมาก่อนเลย”วริณเริ่มต้นการสนทนา ชายหนุ่มละสายตาจากจอทีวี ก่อนจะยิ้ม
ทักทายอย่างเป็นมิตร
“ครับ กะว่าจะมาเซอรไพร์น่ะ ไม่คิดว่าจะมาเห็นภาพบาดตาบาดใจขนาดนี้”ภัทรกรว่าติดตลก อดที่จะแซวคู่รักใหม่ปลามันไม่ได้ ว
ริณงุดหน้าอายๆ ก่อนจะยิ้มเก้อเขิน
“อ่อ…ตะกี้ผมเห็นเด็กคนนั้นด้วยนะครับ เขาชื่ออะไรเหรอ…ครั้งที่เจอล่าสุดผมยังไม่ได้ถามชื่อเขาเลย”วริณนึกไปถึงเด็กหนุ่มที่
ลากกระเป๋ามาอย่างเก้ๆกังๆ ที่จริงแต่งตัวเสร็จแปบเดียวแต่มัวเข้าไปช่วยจัดของเลยลงออกมาช้า
“เด็กนั้นเหรอครับ…ชื่อต้นข้าว”
“ชื่อน่ารักจังเลยครับ ดูน่าปกป้อง”วริณกล่าวอารมณ์ดี ก่อนจะหันไปสนใจรายการทีวีตรงหน้า
“คนแบบนั้นน่ะ…”
“อะไรนะครับ…เอ่อ เมื่อกี้คุณกรว่าไงนะ”วริณถามซ้ำเมื่อได้ยินถ้อยคำของชายหนุ่มไม่ชัด เพราะมัวแต่สนใจสารคดีสัตว์ตรงหน้า
“เปล่านี่ครับ”
“เหรอครับ..?”วริณถามซ้ำเพื่อความแน่ใจ หรือว่าตะกี้หูฝาดไป แต่ช่างเถอะ…ดูครอบครัวลิงนี่สิ น่ารักจัง…
“คุณดูเหมือนจะชอบธรรมชาติ แล้วก็รักสัตว์นะครับ”ภัทรกรออกความเห็นเมื่อสัมผัสได้ถึงความสดใสของคนตรงหน้า
“ไม่หรอกครับ นี่ครั้งแรกเลยนะที่ผมได้มาเที่ยวที่สวยๆแบบนี้ ส่วนสัตว์เหรอฮ่ะ ผมไม่รู้รักมันรึเปล่า ครั้งแรกก็เลี้ยงแต่เจ้าดุ๊กดิ๊กนั้น
แหละ มันก็น่ารักดีนะครับ นอนอืดอยู่ตรงนั้นแหละ…”วริณยิ้มแปล้นเมื่อชี้ไปที่เจ้าสุนัขที่หลับไม่ทุกข์ไม่ร้อน ขนที่เคยลีบๆร่วงบาง
ไม่เท่ากันบ้าง ต่างจากครั้งแรกที่เห็น เริ่มฟูฟ่อง ตัวหอมขึ้น ขนนุ่มขึ้น และก็ยังน่ารักเหมือนเดิมในสายตาชายหนุ่ม
“ไอ้ไฟมันไม่ชอบสุนัขนี่ครับ”
“ออ…ครับ แต่คุณไฟก็ให้ผมเลี้ยงนะครับ สงสัยคงสงสารมันนั้นแหละครับ”
“อ้าว ทำไมล่ะครับ?”ภัทรกรถามอย่างสงสัย เจ้าหมาน้อยไม่ได้เป็นสุนัขที่อธิปซื้อให้หรอกหรือ…
“มันเป็นหมาจรจัดน่ะครับ นอนซมอยู่หน้าบ้าน ผมสงสารเลยให้ข้าวมันกิน หลังจากนั้นผมก็อยู่หน้าบ้านไม่ยอมไปไหนเลยครับ”
“อย่างนี้นี่เอง…”
“ฮะแฮ่มม !...คุยกันสนุกเชียวนะ ไม่ทราบว่าผมมาขัดจังหวะอะไรรึเปล่า?”อธิปเดินลงมาจากชั้นบน พร้อมกับทำตาขวาง ทำไมดิน
ต้องยิ้มให้มันแบบนั้นด้วยล่ะ…แถมยังคุยถูกคอกันอีก…หึ่ม…
“กำลังคุยสนุกเชียวล่ะ รบกวนช่วยขึ้นไปข้างบนอีกครั้งได้ป่าว”ภัทรกรเอ่ยกวนเพื่อนรัก อธิปเดินเข้ามาพร้อมกับเบียดร่างยักษ์ๆ
ของตนข้างๆวริณ ก่อนจะทำหน้ายุ่ง อยากให้ชายหนุ่มง้อ
“เป็นอะไรครับ…?”วริณถามอย่างสงสัยเมื่อเห็นสีหน้าของอธิปดูเหมือนเด็กน้อยที่กำลังอ้อนเขาอยู่…บางทีก็คล้ายเจ้าดุ๊กดิ๊กเวลา
อ้อนอยากกินข้าว…
“เปล่า”
“หรือว่าคุณไฟหิวแล้ว?”
“อืม ทำไมถึงรู้ล่ะ ดินนี่รู้ใจผมไปหมดเลยนะ”อธิปกล่าวเสียงหวานก่อนจะซุกหน้ากับไหล่ชายหนุ่ม
“เปล่าหรอกครับ…ก็คุณไฟหน้างอเหมือนไอ้เจ้าดุ๊กดิ๊กตอนหิวเมื่อกี้เลย”
“อึก…อึม…ฮ่าๆๆ”
“ไฟ…หน้ามึงเหมือนหมาว่ะ”
ภัทรกรระเบิดเสียงหัวเราะ อธิปมองเพื่อนรักตาขวาง ก่อนจะกอดคนข้างกายอ้อน ไม่อยากให้ดินคุยกับผู้ชายคนอื่นเลย…
“หุบปากไปเลยไอ้เพื่อนเวร…เออ แล้วทำไมเด็กมึงยังไม่ลงมาอีกว่ะ”อธิปถาม ก่อนจะหันซ้ายขวาก็ยังไม่เห็นวี่แววของเด็กชาย
ตัวขาวๆลงมาจากห้องชั้นบน
“งั้นกูขึ้นไปดูก่อนละกัน”
“อืม…ดินเดี๋ยวเราออกไปเดินเล่นรอบบ้านด้วยกันนะ แล้วก็เดินออกไปสั่งอาหารจากแม่บ้านจากบ้านอีกหลังด้วย”อธิปว่า ชาย
หนุ่มพยักหน้าเห็นด้วย ก่อนจะลุกออกจากบ้านไปพร้อมๆกัน และตามด้วยเจ้าสุนัขพันธ์โกเด้ลตัวเล็กที่เพิ่งตื่นนอน…
แกรก…
“ทำไมถึงไม่ลงไปด้านล่างล่ะ…?”
“คุณ…ไม่ดีกว่าครับ”
“เป็นอะไร เรียกร้องความสนใจเหรอไง”เสียงทุ้มเอ่ยเรียบๆก่อนจะนั่งลงบนเตียงกว้าง เมื่อเห็นใบหน้าที่ซีดเผือกของเด็กหนุ่ม
“ไม่ได้เป็นอะไรครับ”
“ไหนดูมือหน่อย”มือขาวยื่นออกไป มือหนาจับมันไว้ก่อนจะลูบเบาๆ
“เจ็บมากล่ะสิ”
“นิดหน่อยครับ…แต่ไม่กี่วันผมต้องไปเรียนแล้วนะครับ”
“แล้วไง?”
“ผมอยากไปเรียน…”
“ในเมื่อเธอเรียกขอความช่วยเหลือจากฉันแล้ว ก็ต้องทำตามคำสั่งของฉันสิ เธอคือลูกหนี้ที่ต้องทำงาน อย่าลืม…”
“ครับ”
“ฮืออๆ อึกก…พ่อไปไหนฮ่ะ”
“หนูระ…ร้องไห้ทำไมน่ะ แล้วเข้ามาได้ไง หนูเป็นใคร”เด็กหนุ่มท่าทีเงอะงะเมื่อเดินลงก็เห็นเด็กผู้ชายตัวเล็กร้องไห้ตาบวม และ
เขาก็เป็นคนปลอบใครไม่เป็นด้วยสิ
“แซมฮ่ะ…พ่อดินกับพ่อไฟทิ้งแซม…ฮือออๆ”
“พ่อเหรอ…อย่าร้องนะ เดี๋ยวพ่อก็กลับมานะครับ”เด็กหนุ่มดึงเด็กน้อยเข้ามากอดประโลม ก่อนจะเช็ดน้ำตาให้ ภัทรกรที่กำลังเดิน
ลงมาแปลกใจเล็กน้อย ก่อนจะหรี่ตรงเดินเข้ามา
“กรรม…ไอ้เจ้าไฟชวนพ่อแซมไปเที่ยวไม่รู้เรื่องรู้ราวเล๊ย”ภัทรขยี้หัวแซม เด็กน้อยรู้สึกดีขึ้น เขามักจะเป็นแบบนี้เสมอถ้าตื่นขึ้นมา
ไม่เจอใครก็มักร้องไห้…
“รู้สึกดีขึ้นแล้วนะ”ต้นข้าวว่าก่อนจะรวบตัวแซมอุ้ม
“ตะ…ตัวหนักจังเลย”แซมโอบคอพี่ชายไว้แน่น ก่อนจะอ้ามือรับแขนของภัทรกรที่ยื่นเข้ามา
“ฉันอุ้มเอง”ต้นข้าวยอมปล่อยแซมสู่อ้อมกอดของภัทรกร เด็กหนุ่มยิ้มเมื่อเห็นความสดใสของเด็กน้อย นานแค่ไหนแล้วที่ไม่ได้
สัมผัสความรู้สึกถึงความใสบริสุทธิ์…
“แซมอยากออกไปข้างนอกจัง…คุณอาพาไปหน่อยนะฮ่ะ”
“ครับผม”ต้นข้าวช่วยเปิดประตูให้ ลมทะเลพัดปะทะกับผิวหน้า แดดเริ่มอ่อนลง แซมดิ้นอยากจะเดินเอง ภัทรกรจึงปล่อยให้เด็ก
น้อยเดินเองพร้อมกับจูงมือชายหนุ่มทั้งสองเดินออกจากบ้านพักมุ่งหน้าไปยังทะเลสวยตรงหน้า
“พี่ชายคนสวยชื่ออะไรฮ่ะ”ดวงตาใสจ้องมองพี่ชายที่นั่งอยู่ข้างๆ
“ต้นข้าวครับ”
“แล้วคุณอาชื่ออะไรฮ่ะ”แซมหันไปมองภัทรกร ชายหนุ่มยิ้มก่อนจะจ้องมองเด็กหนุ่มและละสายตามาตอบคำถามแซมแทน
“กรครับ”
“แซมอยากเล่นน้ำจัง แต่ไม่รู้พ่อดินไปไหน”แซมว่า ก่อนจะใช้นิ้วจิ้มๆไปตามผืนทรายที่กำลังนั่งอยู่
“เดี๋ยวพ่อดินของแซมก็กลับมานะ”ต้นข้าวว่าเสียงใส สายตาจับจ้องไปที่ทะเลสีคราม
“แซม!!!”
“โฮ่งๆๆ!!!~”
“พ่อดินนน!”
“ให้ตาย เวียนหัวชะมัดเลย”อธิปส่ายหน้าโล่งใจเมื่อเห็นแซมนั่งเล่นกับกรและต้นข้าว เพราะก่อนหน้านี้วริณเพิ่งนึกได้ว่าแซมนอน
อยู่ เลยกลับไปหา พอกลับไปไม่พบแซมวริณเข่าก็แทบทรุดและจิตตก
“ขอโทษๆ ขอโทษนะแซม พ่อขอโทษ…ฮือๆ”วริณร้องไห้โผกอดแซมไว้แน่น เด็กน้อยลูบหลังคนเป็นพ่อก่อนะเกลี่ยน้ำตาให้
“ขี้แยทั้งพ่อและลูก”ภัทรกรเอ่ยติดตลก ภาพตรงหน้าทำให้ทุกคนในเหตุการณ์เผลอยิ้มอย่างอิ่มเอมใจ เจ้าหมาน้อยแลบลิ้นแฮ่ๆ
ก่อนจะเข้าไปคลอเคลียขอมีส่วนร่วม
“โฮ่งๆ”
“พ่อดินอย่างร้องไห้นะ”
“ครับ จะไม่ร้องแล้ว พ่อตกใจหมดเลยแซมรู้ไหม”
“แซมรู้ แซมก็ตกใจเหมือนกัน”เด็กน้อยกอดวริณอีกรอบ ก่อนจะถูกอธิปรวบเข้าไปกอด แล้วให้ขึ้นขี่หลัง
“พ่อไฟ เราไปเล่นน้ำกันเถอะนะๆ แซมอยากเล่น”
“ได้อยู่แล้ว”อธิปวิ่งโร่เข้าไปในทะเลก่อนจะอุ้มเด็กน้อยลงแล้วโยนลงทะเล แซมไอแค่กๆก่อนจะรีบฉวยแขนของอธิปไว้
“พ่อไฟแกล้งแซม แค่กๆ น้ำทะเลเค็มปี๋เลย”แซมทำหน้าแปลกๆก่อนจะยกมือลูบหน้า และตวัดน้ำใส่อธิปและวริณ
“ฮ่าๆ”
“ดิน อย่าหนีนะ ยังไม่เปียกเลยมานี่ๆ”อธิปรวบเอวบางมากอดก่อนจะกดให้ล้มลงไปด้วยกัน แซมหัวเราะลั่น ก่อนจะรวบคอเจ้าดุ๊
กดิ๊กที่ว่ายน้ำเล่นอย่างสนุกสนานไปด้วย
“โฮ่งๆๆ”
“พ่อไฟดูดุ๊กดิ๊กสิฮ่ะ ขนเปียกน้ำหมดเลย ตลกจัง”หมาน้อยครางหงิงๆ ว่ายน้ำไปมา แซมเล่นกับเจ้าดุ๊กดิ๊กจนสนุกส่วนวริณก็ถูก
อธิปแกล้งกดน้ำอยู่อย่างนั้น
แค่กๆ
“เป็นอะไรรึเปล่า”อธิปที่เล่นจนเพลินเอ่ยน้ำเสียงห่วงใยเมื่อวริณไอสำลักอยู่หลายรอบ ดวงตาแดงก่ำเพราะถูกกดน้ำ
“ไม่เป็นไรครับ แฮ่ๆ”วริณตอบ ก่อนจะสะบัดน้ำใส่ อธิปรวบตัวมากอด ก่อนจะหอมจนพอใจ
“แซมลากคอไอ้ดุ๊กดิ๊กมานี่เลย อย่าไปเล่นที่ลึกๆนะ”อธิปดุ ก่อนจะว่ายน้ำออกไปให้แซมขี่หลังส่วนมืออีกข้างก็ดึงหูเจ้าดุ๊กดิ๊กก่อน
จะเปลี่ยนเป็นรวบคอมันแทน เมื่อสบตากับนัยน์ตาขุ่นๆของวริณ
“โฮ่งๆๆหงิงง”
“คุณก็ชอบแกล้งมันอยู่ได้ ดุ๊กดิ๊กมันเป็นแค่หมา ไม่ได้ทำอะไรคุณไฟเลยนะครับ”วริณว่า ก่อนจะอุ้มเจ้าหมาน้อยขึ้นฝั่ง
“ก็ดินน่ะรักมันตีเสมอผม! ผมรู้นะ คุณน่ะรักมันมากกว่าผมแล้วใช่ไหมล่ะ ! ไอ้หน้าหมาชิส์”อธิปเบะปากใส่เจ้าหมาน้อยที่ถูกอุ้ม
แซมหัวเราะคึกคัก ส่วนวริณก็ถอนใจที่อธิปก็น้อยใจได้แม้แต่หมาตัวเล็กๆ
“ผมน่ะรักคุณมากกว่ามันหลายเท่าเลยนะ!”วริณเขย่งตัวหอมแก้มชายหนุ่มก่อนจะรีบวิ่งขึ้นไปบนฝั่ง อธิปลูบแก้มตัวเอง ก่อนจะยิ้ม
อย่างมีความสุข
“แล้วทำไมพ่อดินไม่ยอมหอมแก้มแซมง่า ไม่ยอมๆ”แซมโวยวาย ก่อนจะถูกพ่อไฟหอมแก้มซะเอง
“แซมก็รักพ่อไฟเหมือนกันนะ”
“ครับผม! พ่อไฟก็รักแซม”มือเล็กๆของแซมโอบคอชายหนุ่มไว้แน่น อธิปรีบวิ่งเข้าไปในบ้าน เพราะกลัวว่าจะไม่สบาย ต้นข้าวที่
มองดูเหตุการณ์ตรงหน้าแล้วอดที่จะอมยิ้มไม่ได้ ก่อนจะรีบหุบมันอย่างเร็วเมื่อสบตากับนัยน์ตาดุเข้าอย่างจัง…
อยาก…
มีความสุขแค่เสี้ยวหนึ่งก็ยังดี…
(http://i1228.photobucket.com/albums/ee457/Ungsumalin_Srisook/e.jpg)
-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-
เปิดตัวคู่ใหม่อย่างเป็นทางการ ..... - _-
สำหรับเด็กขายพวงมาลัย ไม่เฉลยให้เดากันเอาเอง...กร๊ากก ที่จริงมีคนเดาถูกแหละ จะเป็นใครซะอีกเนอะ 555 (หลบตรีน)
ได้อ่านหลายๆเม้นแล้วนะค่ะ เรื่องหอบลูกหนีเนี่ย มีคนเดาถูกเยอะแยะได้อ่า แต่ที่ตั้งใจไว้ แค่ดินหนีไปคนเดียวค่ะ
แต่สุดท้ายก็ไม่เขียน ฮา - -...... ดินเขาผ่านเรื่องราวมามากมายได้ขนาดนี้แล้ว ทำไมเรื่องแค่นี้จะทนไม่ได้จริงไหมค่ะ
รักได้ แต่ถ้าหากไม่ได้ครอบครองหัวใจก็ไม่เห็นเป็นไรเลยนี่นา...
ไม่พูดแหละ
ตอนนี้เขียนได้ยากมาก มั่วมาก อ่านแล้วงงมาก เพราะตัวละครออกมาป้วนเปี้ยวเยอะเกิน = =
แถมยังไม่เคยนั่งเรือกะเขาด้วย ไม่รู้จะเขียนออกมายังไง สรุปตอนนี้มั่วแหลกค่ะ ขอบโทษด้วยนะค่ะ :m17:
ถึงเขียนไม่ดีก็เม้นให้เค้าเถอะตัวเอง :m1: :m1: :m1:
เย้ๆๆๆ ไฟเลือกดินอะนะ
ที่เมาคราวนั้น น่าจะมาจากความเจ็บปวดครั้งก่อน
แต่สุดท้าย ก็หวานอ่ะ อร๊ากกก ชอบๆๆๆ
ตอนหน้าสาวๆมาด้วยเหรอ มีเรื่องอีกแน่ๆ สู้ๆนะคุณแจง
เรียกซะแก่เลยง่าาา เค้ายังละอ่อนน้อยอยู่เลยนะตะเอง :m15: ขอบคุณสำหรับกำลังใจค่ะ :กอด1:
-
ดุกดิ๊กน่ารักมากกก ไม่สนแล้วอธิป :laugh:
-
^
^
^
จิ้มคนแรกรึปล่าวนะ :-[ :-[ :-[ :o8: :o8: :o8: :o8: :o8:
-
เยิ้ว~~ คนเขียนแก่เร็วซะงั้น
-
สงสารต้นข้าวอยู่ ถ้าจะโดนกรโขกสับเยอะ
-
สงสารต้นข้าว :m16: :m16:
-
oh น้องต้นข้าววว น่าสงสารมากกๆๆ
-
หวานกันไปแล้วคู่นี้ ดิน กะ ไฟ
แต่รสเปรี้ยวยังพอมีให้เห็น ก็แม่ฟ้า กะแม่มินตรานั่นปะไร หุหุ
รสฝาดๆ เฝื่อน ต้องยกให้คู่นี้เลย กรกับต้นข้าว
........................
ปล. นักเขียน แต่งได้นะมากครับ o13
-
รู้สึกหงุดหงิดเล็กๆที่ไฟทำเป็นหึงหวง งอนง้อดิน แต่ยังยอมให้แฟนเก่ามาควงมาก้อร้อก้อติกอะไรงี้ได้อยู่
ไม่ทำอะไรให้ชัดเจน และไม่คิดถึงความรู้สึกของดินเลยอะ :m16:
-
หวานมั้ย?? เออหวานก็ได้♥
นี่!! อยากให้ดินหนีจริงๆนะ หาเรื่องให้หนีไปหน่อยสิ!! 5555 (อ้าวอินี่ - -*)
ทำไมชะนีเยอะ?? 55555 เหม็นหน้าชะนีแล้วนะ -3-
รอตอนต่อไปค่ะ
-
ต้นข้าวน่าสงสารอยากรู้ว่าไฟเคลียความรู้สึกที่เคยมีให้มิมหรือยังหรือว่ายังรักเหมือนเดิม
-
คุณกรทำไมถึงทำกับต้นข้าวแบบนี้ :z3:
-
ต้นข้างหนูน่าสงสารมากค่ะ :sad11:
ส่วนอธิป ดูแดน้องดินดีดีนะยะ
-
มีมิมมาเพิ่มอีกคน แค่ฟ้าใสคนเดียวก็ปวดหัวแระ แต่ดูท่าทีคุณไฟก่อนละกันเพราะตอนนี้ก็ดีกับดินมาก ๆ
ครอบครัวลั้นลามีความสุขกันมากเลย น่ารักจริง ๆ ส่วนคุณกร เอาน้องต้นข้าวมาเพื่อใช้งานเหรอคะ
เย็นชาใส่น้องเชีัียว
ขอบคุณค่ะ
-
กรโหดร้ายอ่ะ ต้นข้าวน่าสงสารมากอ่ะ
แต่คุณไฟ อิจฉาหมาด้วยอ่ะ ขึหึงจิงๆ ฮ่าๆ
-
มันจะมีคู่ลูกให้จิ้นมั้ยน้าาาา :haun4: :haun4:
-
อิจฉาหมาเหรอไฟ ดีกับดินให้มากๆดิ อิอิ
-
เริ่มอยากอ่านคู่ใหม่ คงจะดราม่าน่าดู ไม่ก็...SM :o8:
-
สงสารต้นข้าว สงสารที่สุดเลย!
-
555 ครอบครัวสุขสันต์กันจริง
แต่ไอ้คุณกร โหดกับต้นข้าวไปแล้วนะ
รู้แระเด็กขายพวงมาลัยนั้นเป็นใคร คิคิ
ต้นข้าวชิมิ 555 :L2: รอตอนต่อไปน๊ค่ะ
-
o13 o13 o13
-
มิม เมิม อะไร น่าตบนัก ชิชะ (ทำเป็นคุยออกรส :fire:)
เเล้วยายฟ้ามืดมัวก็เหมือนกัน คุณเลขาทำดีเเล้วค่ะ o13
ครอบครัวนี้พ่อไฟน่ารัก น้อยใจกะน้องหมา
สู้นะค่ะนักเขียน
-
ดุ๊กดิ๊กน่าร๊ากกกกกกก
-
รวมๆแล้วมีความสุขแต่ขออย่างให้มีเรื่องเก๋วกับผญเลย
-
:-[ :-[ :-[ :-[
o13 o13 o13
:bye2: :bye2:
-
ดินสู้ๆ
-
:o8: :-[ :impress2:ดิน กะ ไฟ หวานกันจนมดขึ้นคอม (แต่จะดีกว่านี้ถ้าพวกตัวอิจฉาจะไม่มี) :-[ :impress2: :o8:
ปล.สงสารต้นข้าวจัง ขอให้มีวันที่ได้มีความสุขแบบดินบ้างเถอะ สาธุ :mc4: :mc4:
-
:really2: มินมาแบบทำดีใส่ แต่ก็แสดงความเป็นเจ้าของ
ไฟก็นะ ปล่อยให้เขาทำตามใจอยู่ได้ คิดอะไรกันแน่
ฟ้าร้าย แต่ดูง่ายกว่ามินเยอะ .....อย่างน้อยก็มีสาคอยช่วย
สงสารต้นข้าวเหมือนคนอื่นๆ แต่ว่า กรต้องมีเหตุผลซิ
อะไรที่ทำให้กรใจร้ายได้แบบนั้น................
คู่ครอบครัว มีความสุขได้มาด้วยกัน
ก็นะ ยังไม่รู้จะต้องเจออะไรจาก สองสาวที่ตามมา :เฮ้อ:
นั่งเรือเหรอ...เคยนั่งไปเกาะนะ แต่ว่า ไปช่วงมรสุมกำลังจะมาพอดี
ก่อนไป ก็ดูอุตุฯ แล้วว่าไม่มี แต่พอไปถึง ลมแรง คลื่นแรง นั่งกลัวไปตลอด
แล้วก็ตั้งใจแต่นั้นมา...จะไม่นั่งเรือข้ามเกาะอีกแล้ว............ :serius2:
-
:monkeysad:งั้นน้องดินก้อทนต่อไปนะ ส่วนต้นข้าวสู้ๆ :mc4:
-
ตกลงว่าต้นข้าวทำไรให้กรอ่ะ ถึงรังเกียจซะจริง แถมโดนแกล้งซะขนาดนั้นอ่า :confuse:
ปล. ดุ๊กดิ๊กน่าร๊ากอ๊า :m3:
-
แง้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ค้างกะคู่ใหม่มากกกกกกกกกกกก
สงสารต้นข้าวอ่าาาา
ตอนหน้าขอเป็นต้นข้าวน่ะค๊าาาาาาาาาา
-
สงสารต้นข้าวจัง :sad2:
-
ตบไอ้กรสักสิบที!! :beat: :beat:
จร้ายกับต้นข้าวจัง สงสาร :monkeysad:
-
กรอ่ะ
ใจดีกับต้นข้าว บ้างสิ
สงสารต้นข้าวอ่ะ T^T
-
ตอนนี้น่ารักที่สุด ครอบครัวสุขสันต์มาก......พ่อไฟ พ่อดิน น้องแซม และเจ้าดุ๊กดิ๊ก บนเกาะที่มีบรรยากาศดีๆ
เป็นครอบครัวที่สมบูรณ์และอบอุ่นจนคนรอบข้างที่เห็นภาพ ต้องเผลอยิ้มกันหมด
หวังว่า สาวๆ (แฟนเกา และคู่หมั้นของไฟ)จะไม่นำเรื่องวุ่นวายมาให้นะ จะมาม่าอีกมั้ย ??
ชอบคู่ใหม่ด้วยค่ะ.... คุณกร กับต้นข้าว ติดตามๆๆๆๆ
จริงๆรู้สึกได้ว่าคู่นี้ต้องมีความคืบหน้าแน่ๆ ตั้งแต่อยู่ในผับแล้ว
คุณกรก็อย่าใจร้ายกับต้นข้าวมากนักน๊าาา... เริ่มต้นก็ออกแนวโหดเหมือนคุณไฟเลย แล้วจะไปจบที่หวานหยดเหมือนกันมั้ย ??
จากตอนที่จูงมือต้นข้าวกับน้องแซมเดินไปตามชายหาด ใจจริงของคุณกรก็ดูอ่อนโยนเหมือนกันนะ
รอลุ้นต่อไปกับทั้ง 2 คู่
:L2: :L2: :L2: ขอบคุณค่ะ น้องแจง :กอด1: :กอด1:
+1 +เป็ด เป็นกำลังใจให้คนแต่งเสมอค่ะ
-
กรไม่น่ามาขัดจังหวะเลย :z3:
:z1:
-
รักกันๆ
-
กร ต้นข้าว เป็นมายังไงกัน
แต่คุ๋พ่อดินพ่อไฟ ตอนนี้ดูมีความสุขดี
ขอให้ไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นให้ปวดหัว ปวดใจอีกแล้วกัน
-
อยากรู้เรื่องของกรกับต้นข้าวจังเลยอ่ะ น่าสงสารต้นข้าวจัง(เอามาฝากบ้างน่ะจ่ะ) :sad4: :sad4:
คู่ของพ่อดินพ่อไฟกำลังอินเลิฟสุดๆเลย มาต่อเร็วๆณ๊าาาสู้ๆจร๊า
-
สงสารต้นข้าว กรใจร้ายจัง
-
สมัครเป็นเอฟซีดุ๊กดิ๊ก
:m11:
สงสารต้นข้าว
ดูเหมือนกรจะออกแนวฝังใจเชื่อ
ว่าต้นข้าวไม่ได้ดีอย่างที่คนอื่นคิด
:เฮ้อ:
-
สงสารต้นข้าวววว :o12:
กรจะใจร้ายไปถึงหนายยยย :z3:
-
โอย ใจร้าย ใจร้าย ใจร้าย จริง ๆ T^T
-
CHAPTER 20
“ขายรึเปล่า?”ชายหนุ่มเสียงทุ้มเอ่ยทัก เด็กผู้ชายตัวเล็กหน้าผับชื่อดังของตน ปกติเขาก็ไม่ได้พิสมัยกับผู้ชายเท่าไหร่
หรอกนอกจากเหตุการณ์ที่ผ่านไปไม่กี่เดือนกับลีลาเด็กขายที่เร้าร้อนจนทำให้เขาต้องติดใจ แต่ทำได้พียงเป็นคู่นอนชั่วข้ามคืน
เท่านั้น อาชีพแบบนี้เขาไม่สมควรไปเกลือกกลั้วด้วย…
“เอ่อ…ถ้าคุณซื้อผมก็ขาย”เด็กหนุ่มตอบซื่อๆ ตาใสแป๋วมีท่าทีโลเล กล้าๆกลัวๆ สำหรับชายหนุ่มแล้วท่าทางแบบนี้เป็นการเรียก
ลูกค้าประเภทหนึ่งเท่านั้นไม่ได้ติดใจ เพราะคู่นอนของเขาก็มักจะทำท่าทีใสซื่ออ่อนต่อโลกให้เห็นจนประปราย ไม่ว่าจะหญิงหรือ
ชาย เมื่ออยู่บนเตียงแล้วก็มักร้อนแรงจนไร้คราบ
“เดินตามมาสิ”ชายหนุ่มออกคำสั่ง เด็กหนุ่มเดินตามเข้าไป ใจหนึ่งก็กลัว แต่ก็ต้องทำใจ ขายร่างกายเพื่อแลกกับเงิน แถมผู้ชาย
คนนี้ถึงแม้ท่าทางจะดุร้าย แต่ก็หล่อเหล่าเอาการ คงจะรู้สึกดีกว่าการนอนกับพวกเสี่ยแก่ๆเป็นไหนๆ…
“นั่งนี่สิ”ชายหนุ่มตบเบาะที่นั่งเบาๆ เด็กหนุ่มนั่งลงตัวเกร็งก่อนจะถูกแขนใหญ่โอบไหล่ไว้
“เสือไบเหรอมึง”เสียงทักทายของผู้ชายร่างสูงหนา ก่อนจะนั่งลงและกระตุกแขนให้ชายหนุ่มที่ดูเก้ๆกังๆนั่งลงด้วย
“สนุกๆนะมึง น้องเขาเป็นเด็กขาย กูก็แค่ช่วยอุดหนุน”ชายหนุ่มตอบก่อนจะยิ้มเยาะและเริ่มสนทนากับผู้ชายสองคนที่มาใหม่โดย
ไม่ได้สนใจเด็กหนุ่มตัวเล็กในอ้อมกอดมากนัก
หลังจากที่ชายหนุ่มสองคนได้กลับกันไปแล้ว ชายหนุ่มจึงสั่งให้คนตัวเล็กลุกขึ้น และเดินตามออกมา เด็กหนุ่มรู้ดี ถึงแม้ว่าจะกลัว
อยู่มากก็ตาม แต่ไม่เป็นไร…ไม่เป็นไรหรอก…
“โห รถคุณเหรอครับ”เด็กหนุ่มโตตาเมื่อเห็นรถหรูของคนที่ซื้อเขามา ชายหนุ่มร่างสูงยิ้มเยาะเป็นคำตอบ ก่อนจะเข้าไปนั่งในส่วน
ของคนขับ
เขาคงจะรวยมากๆ
เด็กหนุ่มคิด ก่อนจะเปิดประตูเข้าไป…
เสียงเพลงสากลฟังสบายๆเปิดไปตลอดทาง แอร์เย็นช่ำในรถหรูกับคนขับหน้าตาดีไม่ได้ทำให้เด็กหนุ่มใจชื้นขึ้น…ตรงข้ามเขา
กลับกลัวมากขึ้น…ครั้งแรกของเขากับคนที่ไม่ได้รักและไม่รู้จักแม้แต่น้อย…
“ตื่นเต้นเหรอ?”ชายหนุ่มถาม พลางหันมองคนข้างกาย ท่าทางร้อนรน…
“นิดหน่อยครับ”เด็กหนุ่มตอบ
“งั้นเหรอ…?”
“ครับ”เด็กหนุ่มตอบก่อนจะเอียงคอหันหน้าไปทางอื่น…ไม่อยากสบตาดุๆนั้นเลย…เห็นแล้วน่ากลัวชะมัด…
.
.
.
“ลงมาสิ”เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นอีกครั้ง เด็กหนุ่มเดินลงมาก่อนจะปิดประตูรถ เดินตามชายหนุ่ม…เขาเงยหน้าขึ้น…คอนโดหรู…
ปัง !
“ไวน์หน่อยไหม?”ชายหนุ่มถามก่อนจะรินไวน์ใส่แก้วยื่นให้เด็กหนุ่ม
“ไม่ดีกว่าครับ”เด็กหนุ่มปฏิเสธ ก่อนจะหย่อนก้มลงบนเตียงกว้าง และกวาดสายตามองรอบห้อง
“ก็ดีนี่”เขาวางแก้วไวน์ลงบนหัวเตียง ก่อนจะยิ้มเจ้าเล่ห์ให้เด็กหนุ่มหน้าซื่อที่เล่นละครได้เสมอต้นเสมอปลายดี เด็กหนุ่มตกใจและ
จะยกมือปราม แต่ก็ต้องชักมือกลับและค่อยๆเอนตัวลงไปนอนราบกับเตียงแทน
หลับตาปี๋…
ทำอะไรน่ะ…ชายหนุ่มคิด ก่อนจะยิ้มขำๆกับเด็กตรงหน้า ซื่อจริงเหรอ…คิดว่าจะร้อนแรงเหมือนคนที่ผ่านมาซะอีก
“ลืมตาแล้วมองฉัน”
“….คะ…ครับ…”เด็กหนุ่มค่อยๆลืมตาขึ้นอย่างช้าๆ ใบหน้าหล่อเหลาค่อยๆก้มลงมา ก่อนจะปลดกระดุมเสื้อเขาอย่างช้าๆ
“เธอชื่ออะไร?”
“ต้น…ต้นข้าวครับ”
“ชื่อน่ารักดีนี่”
“ครับ…แล้วคุณ”
“ภัทรกร…กรน่ะ”
“ครับ…คุณภัทรกร”
“เวลาใกล้จะเสร็จ…ให้ครางเรียกชื่อฉันหวานๆด้วยนะ แล้วจะเพิ่มเงินให้”ภัทรกรยิ้มเยาะกับท่าทางคล้ายกับลูกแกะน้อยในอุ้งมือ
ของหมาป่า
.
.
.
“อ๊ะ…อึกกก ฮืออๆ”เสียงครางปนสะอื้นดังกระหึ่มไปทั้งห้อง ภัทรกรที่อยู่บนตัวของเด็กหนุ่มนั้นหงุดหงิดใจเล็กน้อย กับคู่นอน
เด็กของตนที่ไร้ประสีประสา เอาแต่ร้องห่มร้องไห้เป็นเด็กๆ ค่ำคืนที่ต้องการปลดปล่อยอย่างเร่าร้อน กลายเป็นเขาคนเดียวที่ใช้
ร่างกายที่ซื้อมาบำบัดความใคร่ของตน ซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนพอใจ…
“หยุดร้องไห้ซะที !”ชายหนุ่มเผลอตวาดลั่น เมื่อคนที่นอนสะอึกอยู่นั้นไม่ยอมหยุดสำออยลงง่ายๆ หลังจากเสร็จกิจกรรมรอบที่นับ
ไม่ถ้วนแล้ว ชายหนุ่มก็ล้มตัวลงบนร่างผอมบางความร้อนรุ่มยังฝังอยู่ในร่างของเด็กหนุ่ม ภัทรกรหลับตาลงด้วยความล้า และเสียง
สะอื้นนั้นก็ค่อยๆเงียบหายไปเช่นกัน…
“นี่เงินของเธอ แล้วก็ไสหัวกลับไปซะ”ภัทรกรหว่านเงินก้อนหนึ่งลงบนเตียงกว้าง เด็กหนุ่มที่เพิ่งตื่นขยับตัวขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะเงย
มองเขาด้วยนัยน์ตาแดงก่ำ
“ขะ..ขอบคุณครับ”เด็กหนุ่มเอ่ยอย่างช้าๆ ก่อนจะดันตัวขึ้นเก็บเงินก้อนนั้นที่ดูเหมือนจะไร้ค่าในสายตาของภัทรกร ลุกขึ้นจากเตียง
เข้าห้องน้ำและแต่งตัว…
เอาไม่ถึงใจแล้วยังสำออยเก่ง…
ชายหนุ่มคำรามในใจ ก่อนจะจิ๊บกาแฟตรงโซฟาหน้าทีวี เด็กหนุ่มหน้าตาหมองหม่นโค้งให้เขา ก่อนจะเดินออกไป ภัทรกรมองเห็น
ได้ถึงดวงตาที่ปูดโปน ปากแดงช่ำ ลำคอที่เขี้ยวห่อเลือด และท่าเดินที่ดูเจ็บปวด
“สวัสดีครับแม่”
“ข้าว…แม่ขอบใจมากที่ลูกช่วยชีวิตตาแก่ขี้เมา”เสียงหญิงสาวผู้เป็นแม่เอ่ยสะอื้น ตาแก่ขี้เมานั้นก็หมายถึงพ่อของเขานั้นเอง เงิน
ที่เขาหาได้จากการขายตัวในคืนนั้น เด็กหนุ่มโอนให้ผู้เป็นแม่รักษาโรคตับที่เป็นเรื้อรังมาตลอดหลายปี
“พ่อเป็นไงบ้างครับแม่”
“ตาแก่อยู่โรงพยาบาลจ๊ะ ตอนนี้คุณหมอบอกว่าอาการแย่ลงจากเดิมมาก จากการไม่ยอมเลิกดื่มสุราให้สิ้นสุดซะที”พ่อของเขา
เป็นคนติดสุรามาก มากจนทำให้ตัวเองป่วย แต่ถึงกระนั้นก็ยังไม่ยอมเลิกมันเสียที เพื่อนบ้านต่างคอยด่าตราหน้าว่าเป็นพวกขี้เมา
แต่เด็กหนุ่มก็ยังรักและเคารพบิดาผู้ทำให้ตนกำเนิดอยู่เสมอ
“ข้าวฝากดูแลพ่อด้วยนะแม่”
“อืม ข้าวก็อย่าลืมดูแลตัวเองนะลูก อยู่ที่นั้นเป็นอย่างไรบ้าง”ผู้เป็นแม่ถามด้วยความกังวล
“ข้าวสบายดีจ๊ะแม่”
“งั้นแค่นี้ก่อนนะข้าว แม่ต้องไปเช็ดตัวให้พ่อแล้ว”
“ครับ”เด็กหนุ่มกดวางสาย ก่อนจะล้มตัวนอนบนเบาะนอนเก่าๆในห้องเช่าราคาถูก เหนื่อยเหลือเกินกับการดิ้นร้น อีกทั้งไม่กี่เดือน
มหาลัยก็จะเปิดแล้วด้วย เด็กหนุ่มคิดไม่ตกเลยว่าจะหาเงินที่ไหนส่งตัวเองเรียนดี…
“มาแล้วเหรอ เมื่อคืนลางานไม่เห็นบอกพี่เลย แขกเขารอฟังเพลงจากนายอยู่นะ”เสียงทุ้มใหญ่ของชายหนุ่มทักทาย เมื่อเห็นหน้า
เด็กหนุ่มขอโทษขอโพยที่ไม่ได้บอกล่วงหน้าว่าจะไม่มาทำงาน เจ้าของร้านก็ไม่ได้ว่าอะไร ก่อนจะเดินออกไป เด็กหนุ่มขึ้นไปบน
เวที พร้อมกับเสียงตบมือของแขกในร้านอาหาร เด็กหนุ่มยิ้มน้อยๆ มือบางดีดสายกีฬาไปตามทำนอง ริมฝีปากที่ยังบวมจ่ออ้า
อย่างช้าๆพร้อมกับบทเพลงเศร้าๆที่เขาเอ่ยร้องในค่ำคืนนั้น…
“จะว่าอะไรไหม ถ้าคืนนี้ผมจะ…ขอให้คุณไปค้างด้วยกัน”ผู้ชายคนหนึ่งรอดักรอเด็กหนุ่มหลังเลิกงาน เด็กหนุ่มลังเล ก่อนจะตอบ
ตกลงหน้าเศร้าด้วยความจำเป็น
.
.
.
“จะซื้ออะไรเหรอครับ”เด็กหนุ่มถามด้วยความสงสัย เมื่อชายแปลกหน้าแวะข้างทางข้างร้านเซเว่น
“ถุงยาง”
“งั้นผมไปซื้อให้ก็ได้ครับ”เด็กหนุ่มบอก ก่อนจะรับแบงก์พันที่เขาให้ ก่อนจะลงจากเข้าไปในร้านเซเว่น เด็กหนุ่มหยิบมาคงคิดว่า
ยี่ห้อไหนก็คงใช้ได้เหมือนกัน ก่อนจะยืนต่อแถวจ่ายตังค์
“ต้องทำงานอีกแล้วเหรอ?”เสียงทุ้มหูที่คุ้นเคย เด็กหนุ่มหันขวับ พร้อมกับจ้องนัยน์ตาดุอย่างจัง
“คุณ … สวัสดีครับ”เด็กหนุ่มเอ่ยทัก ก่อนจะรีบก้มหน้าและจ่ายตังค์
“เดี๋ยว ! เงินที่ฉันให้คืนนั้นมันเยอะไม่พอเลี้ยงปากท้องของเธอเหรอไง !?”ชายหนุ่มกระซิบถามมือหนายังคงบีบข้อมือเล็กๆไว้
“ปล่อยผมเถอะครับ”
“ไม่ ! คืนนี้ฉันขอ…”
“ไม่ได้หรอกครับ”
“ฉันจ่ายให้เป็นสองเท่ามากับฉัน !”
“เดี๋ยว …ครับ”
“อะไรอีก!”
“ผมต้องเอาตังค์ทอนไปคืนเขา”เด็กหนุ่มชี้ไปที่รถเก๋งที่จอดรออยู่ ชายหนุ่มดึงกล่องถุงยางและเงินในมือเด็กหนุ่ม ก่อนจะเดิน
เข้าไปเปิดประตูรถคันนั้นแหละตั้งเศษเงินนั้นไว้ที่เบาะนั่ง
“ขอโทษนะครับคุณลูกค้า พอดีน้องคนนั้นเด็กผม”
“ปล่อยมือเถอะครับ ผมเดินเองได้”ร่างเล็กพยายามสลัดมือหนาที่แขนให้หลุดออก เขาโดนชายหนุ่มตรงหน้าฉุดกระชากลากถูไป
ตลอดทาง ทำราวกับว่าเขาจะหนีไปอย่างนั้น
“ใจง่ายดีนะ…เธอนี่มันหน้าเงินจริงๆ”เสียงทุ้มเอ่ยเยาะ เมื่อนั่งลงบนเบาะคนขับแล้วออกรถ เด็กหนุ่มที่นั่งอยู่ไม่ได้เถียงอะไร และ
ไม่เข้าใจว่าทำไมเขาต้องมาทนฟังคำเย้ยเยาะของคนที่ไม่รู้อะไรอย่าง ภัทรกร…
เงินล่ะมั้ง…คือตัวแปรของทุกอย่าง…
“ลีลาก็ห่วยไร้ประสีประสา ยังมีหน้าไปเสนอขายคนอื่นอีก”ภัทรกรเอ่ยเยาะหลังจากที่พาเด็กหนุ่มขึ้นมาบนคอนโดของตนเองได้
แล้ว
“ผมไม่ได้ไปเสนอตัวให้ใครนะ”ต้นข้าวเถียงกลับ ก่อนจะหลบตาต่ำ
“แค่ทำหน้าซื่อๆ ใครๆก็อยากจะจูงเธอออกไปไหนด้วยแล้วใช่ไหม”ภัทรกรเอ่ยวาจาถากถางก่อนจะค่อยๆปลดเข็มขัดออกและ
ผลักเด็กหนุ่มให้นอนลง
“หยุดดูถูกผมซะที ! ผมก็ไม่ได้อยากทำหรอก!”ต้นข้าวผลักไหล่หนาออก ก่อนจะเบียนหน้าไปทางอื่น เมื่อรับรู้ถึงน้ำตาที่ไหล
ออกมาโดยไม่สามารถสะกดกลั้นอารมณ์ของตัวเองไว้ได้ ภัทรกรชะงักเล็กน้อย ก่อนจะเกลี่ยน้ำตาให้แก้มใส
“อยากได้เท่าไหร่ล่ะ ฉันจะให้ แลกกับการทำงานให้ฉัน”
“ทำงานอะไร”
“แม่บ้าน คนใช้ บำเรอ งานทั่วๆไป แล้วแต่ฉันอยากจะสั่งให้ทำ”
“ก็ได้…ผมตกลง”ภัทรกรเหยียดยิ้มอย่างพอใจในคำตอบ ก่อนจะก้มลงไปประทับจูบกับเด็กหนุ่มตรงหน้า
ทำงานเหรอ…งี่เง่าสิ้นดี…
ผมก็แค่อยากเก็บเด็กนี่ไว้เท่านั้นเอง…
x-x-x-x-x-x-x-x-x-x-x-x-x-x-x--x-x-x-x-x-x-x-x-x-x-x-x-x-x-x-x--x-x-x-x-x-x-x-x-x-x-x-x-x-x-x-x--x-x-x-x-x-x-x-x-x-x-x
ง่วงมากแต่ต้องบ่น 555+ สำหรับตอนนี้เป็นตอนพิเศษนะค่ะ พอรู้ที่มาที่ไปของพี่และน้องเนอะ
ส่วนเรื่องเด็กขายพวงมาลัย มีคนแอบเข้าใจผิดมาว่าเป็นต้นข้าวกับพี่กร แจงอ่านแล้วเพลียอย่างแรง 555
ต้องมาเฉลยๆ คุณไฟกับดินนั้นเองจ้า ไปมาอย่างไรนั้น ติดตามต่อไปจ้า พรมลิขิตแท้ๆ (มุงนั้นแหละลิขิตเอง ฮา)
ต้นข้าวกับภัทรกร เป็นเหมือนกระจกที่สะท้อนชีวิตในอีกแง่ของตัวหลัก ยังไงก็ฝากติดตามกันเรื่อยๆนะค่ะ
ง่วงมากแล้วค่ะ ดูแฮร์รี่ไปพิมพ์ ไปตกไม่ได้เซฟพิมพ์อยู่หลายรอบ เพลียมาก เอิ๊ก ขอกำลังใจโดยการเม้นกันหน่อยนะค่ะ
ขอบคุณมากมายค่ะ :m1: :m1: :m1:
-
จริงๆแล้วก็แอบรักเค้า แต่ก็ปากแข็งไปงั้นเองใช่มั๊ยกร?
:m12:
-
อ๊ากกกกก ต้น ข้าววว มา แย้ววว :z1: :z1: :z1: :m25: :m25:
สง สาร ต้น ข้าววว อะ T^T :monkeysad: :sad11: :monkeysad:
แต่ ก้อ ชอบ แนว นี้ น๊าาา สงสัย นับ แอบ จิต ซา ดิส แน่ๆๆ ฮาๆๆ :really2: :really2: :z2:
-
แอบกรี๊ดเล็กๆ จริงๆแล้วก็แอบหลงรักน้องข้าวแล้วชัดๆอ่ะคุณพี่กร
-
น้องต้นข้าวไม่ประสีประสาแต่คุณกรก็ติดใจนี่นา :D
:impress2:
-
ต้นข้าวเค้ายังไร้เดียงสาและไร้ประสบการณ์อยู่คุณกร
-
สนใจรับต้นอ้อยไหมคะคุณกร :impress2: :impress2:
( :z6:)
-
ต้นข้าว :sad4: :sad4: :sad4:
-
น้องต้นข้าว :กอด1:
ภัทรกร :beat:
-
น้องต้นข้าวน่าสงสาร T^T
-
ร้ายจริงๆ นายกรนี่
:z1: :z1: :z1: :z1:
-
กรปากว่าตาขยิบจริง
แต่เราก็ชอบ หุหุ
-
ดุ๊กดิ๊กน่ารักอะ สงสารต้นข้าวอะ กรรู้ความจริงซะทีสิ
-
ต้นข้าวน่าสงสารจัง
-
สงสารต้นข้าวจัง.....กรจะใจร้ายไปอีกนานมั๊ยน้า
เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะคะ ^ ^
-
รักเค้าแล้ววววววววววว
ปากแข็ง
:call:
-
ไอ้คนโหดร้าย ทำกับต้นข้าวได้ลงคอ :o12:
-
นั่นแล~เลี้ยงต้อยสินะ 555555
หนูต้นข้าวกตัญญู น่ารักที่ซู้ดดดดด
(โดดเตะไอ้กรขาคู่) เชรอะ~~ เอ็งมันบ้า!
ทำเด็กน่ารักๆอย่างนั้นได้ลงคอนะยะ
รอตอนต่อไปค่ะ
ปล.เรื่องนี้จะดราม่าบีบหัวใจไปไหนเนี่ย!? 555555
-
กร แกนี่มันปากแข็งวะ :m16:
-
กร ....เลว!!! :z6:
-
สงสาร ต้นข้าว :monkeysad:
หมั่นไส้ กร :a14:
-
สงสารต้นข้าวจัง :monkeysad:
-
เดี๋ยวก็รกกันใช่มั้ย?
น่าสงสารต้นข้าว
-
แหม ๆๆ นายกรทำมาเป็นซึนนะ :m16:
-
กร!นายรักข้าวเเล้วหล่ะ
เชื้อเราเหอะ จริงๆนะ
เเต่ถ้ากรไม่มาเจอ
ข้าวก็ไปอีกนะสิ่T^T
-
กร เเกมันซึน ชอบเขาก็บอกไปดิ :laugh:
สงสารน้องข้าวอ่ะ :o12:
-
โธ่ พ่อคนตาดุ
ชอบเขาก็บอกมาเหอะ
เดี๋ยวเด็กมันกลัวจนหนีไปหรอก
-
น่าสงสารต้นข่าวจังเลย กรดูเเลดีๆๆหน่อย อ่านเเล้วสนุกดีค่ะยิ่งมีคุ่ใหม่เพิ่มขึ้นก็ทำให้ได้อ่านอีกมุมหนึ่ง ขอบคุณน้ะค้ะ
-
:sad4:ต่อน้อยอ่ะ ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
-
:monkeysad:สงสารต้นข้าวมากกว่าเดิม หนีไม่ได้สินะ
-
อ๊ากกกกกกกก ค้างมากกกกกกกกกกกก
ต้นข้าวววววววววววว :sad4:
ฮืออออออออ สงสารต้นข้าว
-
เชอะ หลงรักต้นข้าวขึ้นมาจะหนาว
-
ว่าน้องต้นข้าว ไม่ดี ลีลาห่วย แต่ไหงอยากเก็บเค้าเอาไว้กับตัวล่ะ
ปากดีจริงๆเลย :z6:
-
ต้นข้าวหน้าสงสารอ่ะ :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
-
ตามอ่านจนครบซักที 555
ได้ฤกษ์เม้นแล้วเรา
ตอนแรกยอมรับเลยว่าเข้ามาเพราะ... ชื่อเรื่อง อ่านไปแรกๆก็ไม่หนุกเลย แต่พออ่านมาซักพัก...
พระเอกเรื่องนี้มัน... ขี้แกล้งจริงๆ จะว่าไงดี พวกSน้อยๆล่ะ 555
ส่วนนายเองเราก็... ก้มหน้ารับชะตากรรมไป ไม่ปฏิเสธ แถมอึดเป็นบ้า นีก็แอบMนะ ทรมานตัวเอง 555
ความรู้สึกตอนนี้ก็ สนุกอ่ะ!!! คุณอธิปแกล้งวริณเป็นว่าเล่น แต่สุดท้ายกลับมานั่งห่วงเองว่าจะเป็นอะไรมั๊ย แกล้งหนักไปมั๊ย
ชอบวางท่า บลาๆๆๆๆๆ 55555 ตามคุณสมบัติคุณชาย
แต่เขินนะเนี่ยยย :-[ :-[ คุณอธิปมือไวชะมัดเลย เล่นซะวริณกลัวเลยอ่ะ
จะติดตามต่อไปจ้ะ ^-^
-
พ่อดิน ทำไมต้องโดนเเบบนี้ เเต่ก็รอเชียร์ต่อครับ
-
:sad11:...สงสารต้นข้าว...
คุณกรดุจัง.....................
ไม่รู้ ...หรือ...แกล้งไม่รู้กันนะ...
แต่อดแปลกใจไม่ได้...........
ที่เจอในร้านนั่น.....บังเอิญเหรอ.... :serius2:
-
สงสารต้นข้าว :monkeysad:
สู้ๆนะต้นข้าว
รอคุณพ่อดินด้วยค่ะ :call:
-
นายกร นายใจร้ายมากเรยน่ะ :m16: :m16:
สงาสรน้องต้นข้าวจังเลยอ่ะ :sad4: :sad4:
-
กรน่ารักอ่ะ -.,-
-
เป็นกำลังให้นะต้นข้าว กระซิกกระซิก T^T
-
กร..ซึนแบบนี้มากๆระวังน้องจะหนีนะ :laugh: :laugh: :laugh:
ครอบครัวสุขสันต์ :กอด1: ชอบน้องแซม~ (อ่านช่วงที่แซมพูดถึงโจ้แล้วจิ้น :z1:...ไปกันใหญ่แล้วชั้น :m25:)
:mc4: :o8: :-[ในที่สุดก็ตามทันจนได้ สู้ๆนะค้าบ :L2:
:call:
-
ร้ายกาจที่สุดดด โถ่น้องต้นข้าวที่แสนดี
-
ตบกรสักทีดีไหม
รักเขาแต่ทำปากแข็งอยู่นั้นล่ะ
-
กร นายทำตัวแย่มาก :m16:
อย่าจับมา :beat: ซักหลายๆตลบ :a14:
-
:z3: :z3:
กร... ทำไมแกทำอย่างงี้!! :angry2:
-
สนุกดีค่ะ o13 ในที่สุดก็ตามอ่านทัน :try2:
อยากจะบอกไฟว่า เรื่องยัยมินตรา กรุณาเคลียร์ให้จบ ๆ นะ
ส่วนไอ้พี่กร อยากจะจับมา :beat: :beat: และ :beat: คนเค้าไม่เคย ไม่รู้หรือไงห้ะ :z6:
เห็นด้วยตรงที่ว่า สมัยนี้สุดท้ายแล้วเงินก็คือตัวชี้วัดค่าความเป็นคนค่ะ
ปล :pig4: และ รอติดตามๆ
-
เพิ่งจะได้เข้ามาอ่าน....น่ารักมาเลย ทั้งพ่อแม่ แล้วก็คุณลูกเลย ^^
เนื้อเรื่องน่ารักมาก อ่านไปก็ยิ้มไป แอบมีเขินแทน ดิน แฮะ :-[ :-[
ว่าแต่ อิคุณฟ้า เนี่ย ไฟ จะทำยังไงค้าาาา
อย่าให้มาทำร้าย น้องแซมกะ ดินนะ....หวง
หุหุ
-
ทะเล
อยาก…
มีความสุขแค่เสี้ยวหนึ่งก็ยังดี…
“เดินเล่นไหม?”
“ก็ดีครับ”
.
.
.
หลังจากล้างเนื้อล้างตัวกันเสร็จแล้ว วริณกับแซมก็ลงมานอนดูทีวีเล่นกับเจ้าดุ๊กดิ๊ก ส่วนอธิปก็นอนกอดหมอนข้างอยู่ด้านบน
เพราะวริณแอบหนีมานั้นเอง…
“อาหารมาแล้วค่ะ คงหิวกันแย่”สาวใช้สองสามคนเดินเข้ามาในบ้าน พร้อมกับวางอาหารลงบนโต๊ะอาหาร วริณผละจากทีวีเดินเข้า
ครัวพร้อมกับช่วยจัดโต๊ะอาหาร ก่อนจะกล่าวขอบคุณแม่บ้านที่อุสส่าห์นำอาหารมาให้
“คุณกร กับน้องต้นข้าว กลับมาทันอาหารเย็นพอดีเลยครับ”วริณเดินออกมาพอดี พร้อมกับเห็นชายหนุ่มทั้งสองกำลังเดินเข้ามา
“แล้วไอ้ไฟมันล่ะครับ”ภัทรกรถาม เมื่อมองไปรอบๆก็ยังไม่เห็นหน้าเพื่อนรักที่มักจะอยู่ไม่ห่างวริณเลยสักนิด
“นอนอยู่ข้างบนครับ เดี๋ยวผมต้องไปปลุกก่อน”วริณว่าก่อนจะยิ้มและเดินขึ้นไป ภัทรกรและต้นข้าวนั่งเล่นกับแซมหน้าทีวีรอให้
อธิปและวริณลงมาทานข้าวพร้อมกัน
“คุณไฟครับ”
“………..”
“คุณไฟ”วริณเพิ่มเสียงขึ้น พร้อมกับเขย่าไหล่หนาๆของอธิปไปมา
“อื้อ”
“ทานข้าวครับ”วริณก้มหน้าลงไปกระซิบที่หูชายหนุ่ม อธิปเอี่ยวตัว ก่อนจะปรือตาขึ้น
“ง่วงอะ นอนก่อน”อธิปงอแง พร้อมกับกางแขนดึงชายหนุ่มลงมานอนด้วย
แปะ
วริณตีมือลงบนไหล่อธิปเบาๆพร้อมทำหน้ายุ่ง เมื่ออธิปจอมงอแงกำลังกอดรัดฟัดเหวี่ยงราวกับงู
“แซม คุณกร น้องต้นข้าว เจ้าดุ๊กดิ๊ก รอเราอยู่นะครับ”วริณว่าก่อนจะขืนตัวขึ้น และดึงมืออธิปให้ลุกขึ้น
“โอ๊ยย ปวดหัวอะดินๆ ไม่เอาๆ”อธิปงอแงเป็นเด็กๆ สงสัยไข้จะกิน วริณจึงยอมให้อธิปนอนต่อ และเดี๋ยวจะลงไปหาอะไรมาให้
ทานแทน
“คุณน่ะไม่สบายแล้ว”วริณบอกก่อนจะปิดประตูและเดินลงไป เสียงกรี๊ดกร๊าดแหลมปรี๊ดในห้องรับแขกทำให้ชายหนุ่มรีบเข้าไปดึง
สายจูงของเจ้าดุ๊กดิ๊กทันที
“กรี๊ดด !หมาบ้า ฟ้าขยะแขยงค่ะคุณกร”ฟ้าใสเบ้หน้าปัดเนื้อปัดตัวก่อนจะกระโดดเข้าหลบกับหลังภัทรกรเมื่อเจ้าหมาน้อยเห่าใส่
เข้าให้
“โฮ่งๆ”
“ชู่วว ไม่เอาน่า”วริณดึงสายจูงลากเจ้าหมาน้อยออกไปหลังบ้าน พร้อมกับเอาถาดข้าวและอาหารเม็ดสำเร็จรูปให้ เจ้าดุ๊กดิ๊กกิน
เรียบร้อย ก่อนจะถูกล่ามไว้กับเสา ชายหนุ่มยกมือลูบหัวมันเบาๆ อย่างเอ็นดู
“เดี๋ยวฉันจะมารับแกนะ”วริณบอกกับหมาน้อย มันครางหงิงๆก่อนจะกินของมันต่อ วริณล้างมือในครัว พร้อมกับเดินเข้าไปในห้อง
รับแขก เห็นคุณสากำลังเล่นกับแซม ส่วนคุณกรก็โดนคุณฟางัวเงีย ส่วนน้องต้นข้าวก็นั่งดูทีวีนิ่ง จ้องการ์ตูนตรงหน้าซะจอแทบ
ทะลุ
“เอ่อ คุณฟ้ากับคุณสามากันได้ไงครับเนี่ย”วริณเดินเข้าไปทักทาย ฟ้าใสมองมาแต่ไม่ตอบ ส่วนคุณสาก็หันมายิ้มหน้าแปล้นให้เขา
“สาเดินเล่น ผ่านมาแถวนี้ถึงบ้านคุณไฟพอดี กะว่าจะมาเยี่ยมแล้วก็กลับเห็นว่าเย็นแล้ว คุณกรเข้าเลยชวนฝากท้อง”คุณสาเอ่ย
เสียงใส ภัทรกรหันมายิ้มๆ ก่อนจะพยายามปัดมือปลาหมึกของหญิงสาวออก
“แล้วพี่ไฟไปไหน ยังไม่ลงมาอีกเหรอ?”ฟ้าใสถามเสียงขุ่น ก่อนจะลุกขึ้นกะจะเดินขึ้นไปดูข้างบน
“คุณไฟไม่สบายครับ งอแงไม่ยอมลงมา งั้นผมเชิญทุกคนทานข้าวกันไปก่อนนะครับ ส่วนผมจะเข้าไปทำโจ๊กให้คุณไฟทาน”
“พ่อไฟไม่สบายเหรอฮ่ะ?”แซมหันมาถาม ตาแป๋ว ก่อนจะเดินจากโซฟา ตรงมาทีวริณ
“แซมอยากกินข้าวพร้อมกับพ่อ”แซมอ้อน วริณจึงจับหัวแซมโงนเงนไปมา
“อย่างอแงเหมือนพ่อไฟนะ ไม่น่ารักเลย”วริณบอก แซมหน้างอ ก่อนจะเดินเข้าไปจับมือพี่ต้นข้าวกับคุณสา แกว่งเบาๆ ต้นข้าวยิ้ม
น้อยๆก่อนจะอุ้มแซมขึ้นด้วยความเอ็นดู
“หนักไหมจ๊ะ”คุณสาแซวต้นข้าว เพราะตัวเล็กนิดเดียว ต้นข้าวพยักหน้าเบาๆ ก่อนจะโดนแซมโอบคอกอดไว้แน่น
“หิวข้าวแล้วฮ่ะ พี่ชายคนสวย”แซมบอก ต้นข้าวกับคุณสาและคุณกร คุณฟ้าพากันนั่งลงบนโต๊ะอาหาร วริณยิ้มที่เห็นแซมเข้ากับ
พวกพี่ๆได้ ก็หายห่วง ก่อนจะเดินเข้าครัว ลงมือทำโจ๊กง่ายๆให้อธิปที่นอนป่วยอยู่บนห้อง
วริณมัวงุ่นง่านอยู่กับการทำโจ๊ก ทุกๆคนจึงทานข้าวกันเสร็จแล้ว คุณสาจึงเข้ามาลาในครัว พร้อมกับคุณภัทรกร ต้นข้าว แซมและ
เจ้าดุ๊กดิ๊ก เดินไปส่งสองสาวกลับบ้าน พระอาทิตย์คล้อยจะตกดิน วริณตักโจ๊กในถ้วย ยาเม็ด พร้อมน้ำอุ่นๆใส่ถาดขึ้นไปให้อธิป
“คุณไฟ”วริณวางถาดโจ๊กลงบนโต๊ะ ก่อนจะนั่งลงแตะลงบนหน้าผาก อธิปยังหลับสนิท วริณเปิดตู้เสื้อผ้าพร้อมหยิบหยิบผ้าขนหนู
ผืนเล็กเข้าห้องน้ำพร้อมกับกะละมังน้ำอุ่ม ผ้าเปียกวางข้างเตียง
“ตัวร้อนมากเลย”วริณพึมพำ ก่อนจะแกะมือของอธิปจากหมอนข้างออก อธิปขยับตัวก่อนจะปรือตาขึ้นอีกครั้ง
“ดิน…”
“ครับ”วริณขานตอบ ก่อนจะถอดเสื้อยืดของอธิป ชายหนุ่มให้ความร่วมมืออย่างดี
“เดี๋ยวผมเช็ดตัวให้นะ”วริณบิดน้ำ ก่อนจะใช้ผ้าขนหนูเช็ดขึ้นไปตามแขน หน้าท้อง ลำคอ หน้า แผ่นหลัง ก่อนจะดึงกางเกงอธิป
ออก ชายหนุ่มหน้าร้อนเล็กน้อย ก่อนจะเช็ดตัวให้อธิปเสร็จทุกซอกทุกมุม
“คุณไฟลุกขึ้น ทานข้าวเถอะครับ”หลังจากแต่งตัวให้แล้ว วริณก็ช่วยพยุงให้อธิปผิงกับเตียง ก่อนจะเอาถ้วยโจ๊กมาถือไว้ในมือ
พร้อมกับป้อนให้อธิปกิน
“ดินทานอะไรยัง”อธิปถาม ก่อนจะอ้าปากทานโจ๊กที่วริณป้อนให้
“แล้วครับ”วริณโกหกเพราะไม่อยากให้อธิปเป็นห่วง ก่อนจะตักโจ๊กอีกคำให้ชายหนุ่ม
“โกหก”อธิปว่าก่อนจะจับมือวริณให้ลดลง แล้วจ้องหน้าวริณยิ้มๆ
“ผมป่าวนะ ทานแล้วจริงๆ”วริณเถียงงอนๆ อธิปส่ายหัว ก่อนจะกินยา พร้อมกับน้ำอุ่นที่วริณเตรียมไว้ให้
“ไปตักโจ๊กมาอีกถ้วย แล้วก็มานั่งกินข้างๆผม”อธิปสั่งเสียงดุ ก่อนจะล้มหัวลงใช้หมอนใบโตพิงศรีษะ
“ครับ”
.
.
.
วริณขึ้นมาอีกครั้ง พร้อมกับถ้วยโจ๊กและน้ำอีกหนึ่งแก้ว อธิปตบเบาะให้มานั่งข้างๆก่อนจะลุกขึ้นนั่งแย่งถ้วยโจ๊กจากมือชายหนุ่ม
“อะ…”
“เดี๋ยวป้อนเอง”อธิปยิ้มเข้าเล่ห์ก่อนจะโจ๊กเป่า พร้อมกับยื่นให้วริณ
“อ้ามม”อธิปทำเสียงประกอบไปด้วย พร้อมกับวริณที่มองค้อนๆ แต่ก็กินโจ๊กไปหมดถ้วยเหมือนกัน
“แซมล่ะดิน”อธิปถามก่อนจะลุกขึ้น เปิดม่านและทอดสายตาไปยังท้องฟ้ามืดที่เปล่งประกายแสงระยิบระยับจากดวงดาว
“แกไปส่งคุณสากับคุณฟ้าครับ ไปกับคุณกรและน้องต้นข้าว ป่านนี้ยังไม่กลับมาเลย”วริณตอบ ก่อนจะลุกขึ้น เก็บถ้วยและแก้วกะ
จะลงไปข้างล่าง
“ลงไปเดินเล่นกันเถอะ”อธิปว่าก่อนจะโอบตัววริณให้เดินลงไป ไม่วายจะหยิบผ้าพันคอออกมาด้วย ก่อนจะเดินออกจากบ้าน
พร้อมกับวริณ
“คุณไฟยังไม่สบายอยู่นะครับ”วริณท้วง แต่ก็ยังถูกชายหนุ่มโอบไว้ ทอดน่องสัมผัสกับคลื่นทะเลที่ปริ่มๆเท้า
“หายแล้วหน่า”ชายหนุ่มว่า ก่อนจะพันผ้าพันคอให้วริณ
“ขอบคุณครับ แต่คุณไฟ…”
“ก็กอดดินอยู่นี่ไง”อธิปตอบยิ้มๆ พลางกระชับกอดวริณไว้แน่น มือหนาตรึงไหล่ไว้ก่อนจะผลิกให้ชายหนุ่มหันมาประจันหน้า
“ขอบคุณนะ…ทุกอย่าง”อธิปบอก ก่อนจะเลื่อนตัวเข้าไปหา จุมพิตที่หน้าผากแผ่วเบา ลมหายใจอุ่นรดอยู่ที่ใบหน้า แม้ไฟสลัวแต่
อธิปก็รับรู้ได้ถึงอาการเขินของคนตรงหน้า ก่อนจะเลื่อนริมฝีปากประกบกับกลีบปากนุ่ม จุมพิตอย่างอ้อยอิ่ง วริณสนองตอบอย่าง
เงอะงะและเก้อเขิน รสจูบที่แสนหวานกลับเริ่มหนักแน่นขึ้นเรื่อยๆ อธิปหยอกล้อกับลิ้มนุ่มอยู่นานก่อนจะถอนปากออก และดึงคน
ตรงหน้ามากอดด้วยความรักหมดทั้งใจ
“ผมรักดิน”
“ผมก็รักคุณไฟ”วริณกอดตอบอย่างช้าๆ รู้สึกอุ่นใจอย่างบอกไม่ถูก…
ถึงบ้าน แซมกำลังนั่งเล่นกับต้นข้าวพอดี ภัทรกรอยู่ในชุดนอนกำลังแกล้งเจ้าหมาน้อย อธิปโอบไหล่วริณเข้าไป ก่อนจะเรียกให้
แซมขึ้นไปนอน
“แซม”
“ครับ”
“ป่ะ นอน”แซมหันมาก่อนจะลุกจากโซฟา เข้ามาอ้อนอธิป ชายหนุ่มอุ้มแซมตัวปลิวพาขึ้นห้องนอน
“ราตรีสวัสดิ์นะครับ” วริณบอกกับภัทรกรและต้นข้าว ก่อนจะเดินตามอธิป เสียงโวยวายของแซมดังลั่น พร้อมกับเสียงโวยวายของ
คุณไฟอีกที
“ไม่เอาอะ พ่อไม่ชอบหมา !”อธิปตะโกน ก่อนจะดึงหูเจ้าดุ๊กดิ๊ก
“แต่มันอยากนอนกับแซม”แซมเถียงเสียงยาน พร้อมกับเจ้าหมาส่งเสียงเห่าอีกแรง
“โฮ่งๆ”
“กระแดะจริงนะมึง”อธิปใช้นิ้วจิ้มหน้าผากเจ้าดุ๊กดิ๊กก่อนจะคลุมโปงและหันไปอีกทาง
แซมหัวเราะคิกคักที่ชนะศึกครั้งนี้ได้ ก่อนจะนอนลงพร้อมกับเจ้าหมาที่หมอบและหลับตาพริ้มให้แซมคอยลูบหัวไปด้วย
วริณเดินไปปิดม่านก่อนจะหอมแก้มแซม ปิดไฟที่หัวเตียง ก่อนจะล้มตัวนอนข้างๆอธิป
.
.
.
“อื้ออ”วริณครางเสียงกระเส่าเมื่อจะปัดมือสากๆที่ลูบผ่านเข้ามาในชุดนอน
“อะ…”
“หึหึ”เสียงทุ้มหัวเราะได้ใจ ก่อนจะขยี้ยอดอกนุ่มอีกครั้ง
“อ๊ะ…คุณไฟ…”วริณครางเสียงหลงก่อนจะจับมือหนาให้หยุด
“ชู่วว! อย่าส่งเสียงสิ เดี๋ยวแซมตื่นนะ”อธิปหน้าทะเล้นในความมืด มือนุ่มๆของวริณไม่สามารถหยุดการลวนลามของตนได้ ก่อน
จะเลื่อนมือขึ้นอีกครั้ง หยอกล้อกับเม็ดไตนุ่มๆเบาๆ
“อื้ออ…คุณไฟ!”วริณท้วงเสียงแข็ง ก่อนจะโดนริมฝีปากหนานุ่มทาบลงมา
“ไปอีกห้องนะ”อธิปถอนจูบก่อนจะสอดแขนหน้ายกร่างบางที่อ่อนระทวยขึ้น วริณงัยเงียด้วยความง่วงปนเหนื่อย อธิปที่สร่างไข้
แล้วมีอารมณ์คึก ยิ้มย่องถูกใจ ก่อนจะเลื่อนประตูเบาๆ พาวริณวางไว้บนเตียงอีกห้อง
“คุณไฟเล่นไรเนี่ย ผมง่วงจะแย่อยู่แล้ว”วริณบ่นอิดออด ชูมือให้อธิปถอดเสื้อยืดของตนอย่างง่าย ก่อนจะหลับตาพริ้มตามเดิม
อธิปถอดเสื้อของตัวเองออกก่อนจะล้มไปตะครุบเหงื่อตรงหน้า
“จะนอนก็นอนไป”อธิปกระซิบ ก่อนจะใช้ลิ้นดุนยอดอกตรงหน้า วริณลืมตาโพลงอย่างตกใจ
“อืออ คุณไฟอะ”วริณตบมือลงบนไหล่ อธิปยิ้มซุกซน ก่อนจะยกวริณขึ้นในคร่มขี่อยู่บนร่างของตน
“ยอมให้ดินปล้ำก็ได้เอา จะขยี้ตรงไหน ผมยอมหมดแล้ว”อธิปว่าก่อนจะยิ้มกรุ่มกริ่ม วริณหน้าแดงจัด ก่อนจะตบลงบนอกหนาหนึ่ง
ที แต่ก็ยอมขย่มขยี้อธิปไปทั้งคืน…
“อ้าว ไอ้ไฟแล้วคุณดินเขาไปไหนว่ะ”ภัทรกรปรือตางัยเงียลงจากขั้นบันได ก่อนจะออกจากครัวพร้อมกาแฟอุ่นๆแต่ไม่เห็นวริณ
“พ่อดินยังนอนอยู่บนห้องเลยฮ่ะ”แซมขานตอบ ก่อนจะล้มไปนอนกอดเจ้าดุ๊กดิ๊กบนโซฟาชนิดแทบไม่ห่างตัว
“แซมเล่นกับมันมากๆเดี๋ยวก็เป็นภูมิแพ้หรอก”อธิปเตือนเสียงดุ พร้อมกับผลักหมาน้อยออกจากโซฟา
“พ่อไฟอะ”แซมหน้างอ ก่อนจะความมือหยิบตุ๊กตาหมีมากอดแทน ส่วนเจ้าหมาก็หมอบอยู่ข้างๆ
“จิ๊ ! หมั่นไส้หมา”อธิปเบ้ปาก ไม่วายจะแกล้งมันด้วยการใช้เท้าเขี่ยมันเบาๆ แซมหันมาดุหน้างอก่อนจะหันกลับไปดูการ์ตูนต่อ
“ฟอดดด !งอน”อธิปกดจมูกหอมแก้มนุ่มๆของแซมที่เพิ่งอาบน้ำมาหมาดๆ เด็กน้อยหันมาจุ๊บปากอธิปก่อนดูนอนดูทีวีตาแป๋วต่อ
“น้องยังไม่ตื่นเหรอ”อธิปวางกาแฟลงบนโต๊ะนั่งเล่นนอกบ้าน ภัทรกรเงยหน้าขึ้น ก่อนจะพยักหน้าแล้วจิบกาแฟต่อ
“เมื่อคืนกูจัดหนัก นอนซมอยู่บนห้องนู้นแหนะ”ภัทรกรว่าก่อนจะยิ้มเย้ย ปนสุขเมื่อนึกถึงร่างบางที่นอนอยู่บนเตียง
“หึหึ”
“แล้วคุณดินมึงล่ะ”ภัทรกรถามกลับ ก่อนจะยิ้มอย่างรู้ทัน
“เขาจัดหนักกูว่ะ ไม่ต้องออกแรงเลย”อธิปว่าก่อนจะยิ้มเจ้าเล่ห์ ภัทรกรหัวเราะร่วนก่อนจะส่ายหัวกับความหื่นของอธิปขนาดไม่
สบายแล้วยังจะหื่น
“เดี๋ยวตอนบ่ายกูต้องนั่งเรือไปดูงานอีกเกาะว่ะ ฝากมึงดูแลแซมกับดินหน่อยล่ะกัน”
“เออ ฝากปลาย่างไว้กับแมว ระวังกูจะแดกไม่เหลือ”ภัทรกรว่าเยาะๆก่อนจะยิ้ม
“เออเอาสิ กูก็อยากจะกระทืบแมวเหมือนกัน”
“หึหึ”
.
.
.
“อะ…”วริณยกมือกุมหัว ก่อนจะเอียงตัวค่อยๆลุกขึ้น อธิปเช็ดตัวและแต่งตัวให้เรียบร้อยตั้งแต่เมื่อคืน วริณเข้าห้องน้ำ ส่องกระจก
ที่คอมีรอยแดงยาว ก่อนจะจัดการอาบน้ำแต่งตัว
“คุณดินตื่นแล้วเหรอครับ ไอ้ดินเพิ่งออกไปเมื่อกี้นี่เอง”ภัทรกรยิ้มทักทาย วริณยิ้มๆกอนจะเดินเข้าครัวหาน้ำดื่ม
“แล้วเด็กๆล่ะครับ”ชายหนุ่มทำตาปริบๆมองไปรอบบ้านก็เงียบผิดปกติ
“ออกไปเล่นกันข้างนอกน่ะครับ ผมเข้ามาเอาขนมให้”ภัทรกรว่าก่อนจะหยิบถุงขนมไปเต็มมือ วริณพยักหน้า ก่อนจะช่วยหยิบขนม
ให้เด็กๆด้วย
“คุณดินหาไรทานแล้วขึ้นไปพักผ่อนดีกว่าครับ หน้าซีดมากเลย”ภัทรกรแย่งขนมในมือ ก่อนจะทำตาดุให้วริณทำตามคำสุ่ง ชาย
หนุ่มพยักหน้า ก่อนที่ภัทรกรจะเดินออกไป
ปวดหัว…
เมื่อคืนเพลียๆ
แถมทำเรื่องแบบนั้นกับคุณไฟเกือบจะเช้า …
ตื่นสาย…แถมปวดหัวหนักกว่าเก่า
วริณตักข้าวมาน้อยจึงทานน้อยและเก็บจาน ก่อนจะเดินไปหายาในตู้ พร้อมกับเดินออกจากบ้าน สูดอากาศข้างนอก เห็นแซมกับ
ต้นข้าวกำลังเล่นก่อทรายกันในร่มไม้ เจ้าดุ๊กดิ๊กนอนเกลือกทรายกลิ้งไปมา
“พ่อดินนน”แซมตะโกนเสียงใส วริณยิ้มไปหาก่อนจะนั่งลงข้างๆ
“พ่อดินไม่สบายอีกแล้ว”แซมบ่นหน้างอ
“ใครบอก พ่อขี้เซาหรอก”วริณเถียงก่อนจะใช้นิ้วจิ้มทรายลากไปมา
“จิ๊ ! พ่อดินโกหก”แซมเถียง
“จิ๊ ! ไปเอาคำนี้มาจากไหนฮ่ะ”วริณใช้มือที่ไม่เปื้อนบีบจมูกแซมเบาๆ พร้อมกับเสียงหัวเราะของต้นข้าว ที่เห็นแซมหน้างอเป็น
เด็กเอาแต่ใจ
“เลียนแบบพ่อไฟมาฮ่ะ”
“แซมดื้ออะ!”วริณว่าก่อนจะนั่งเล่นทรายเล่นกับเด็กๆ โดยมีเจ้าดุ๊กดิ๊กร่วมด้วย คุณกรนั่งอยู่ไม่ไกล มองเหตุการณ์แล้วก็หัวเราะ จน
ตะวันเริ่มบ่ายคล้อย ต่างพากันเข้าบ้านพักอาบน้ำแต่งตัว ดูทีวีด้วยกันด้านล่าง ส่วนต้นข้าวและภัทรกรก็ว่ายน้ำกันในสระ
“ป่านนี้ ไอ้ไฟก็ยังไม่กลับ”ภัทรกรบ่นลอยๆ เหมือนรู้ทันความคิดใครบ้างคนเข้า
“อะ…นั้นไอ้ไฟกลับมา เอ… แต่ควงใครกลับมาด้วยว่ะ?”ชายหนุ่มบ่นเหมือนจะแกล้งวริณอีกครั้ง แต่ก็ต้องแปลกใจเมื่อเห็นไอ้ไฟ
ควงผู้หญิงคนหนึ่งเข้ามา ก่อนจะร้องเสียงหลง
“คุณมิมนี่เอง”ภัทรกรทำหน้าเหมือนจะนึกได้ ก่อนจะเปิดประตูเลื่อนให้ดีใจที่ได้พบหญิงสาวอีกครั้ง
“สวัสดีค่ะคุณกร”
“สวัสดีครับคุณมิม ไปมาไงครับเนี่ย เห็นว่ามึงไปทำงานไม่ใช่เหรอ ไหงหิ้วสาวกลับมาด้วยว่ะ”ภัทรกรเหล่ตา ระยิบใส่อธิป ชาย
หนุ่มส่ายหัว ยกมือส่ายไปมาเชิงห้าม
“มิมเป็นลูกจ้างค่ะ”หญิงสาวบอกพลางหัวเราะ มือยังเกาะแขนชายหนุ่มไว้หลวมๆก่อนจะผละออกและเดินเข้าไปนั่งเล่นกับแซม
“สวัสดีจ๊ะ”หญิงสาวเอ่ยทักทายวริณและต้นข้าว
“สวัสดีครับ”สองเสียงตอบพร้อมกันพร้อมกับรอยยิ้มของหญิงสาว
“แล้วหนูแซมทานอะไรรึยังค่ะ”มินตราเอ่ยถามเด็กน้อย
“ยังเลยฮ่ะ รอพ่อดินอยู่”แซมตอบเสียงใส
“งั้นเราลุกไปทานอาหารกันดีกว่านะ”มินตราจูงเด็กน้อยไปด้วย พร้อมกับเรียกให้อธิปและภัทรกรที่ยืนคุยกันอยู่เดินไปที่โต๊ะ
อาหารที่ถูกจัดโดยแม่บ้านเรียบร้อยแล้ว
“ว๊าว วันนี้มีแต่ของโปรดไฟทั้งนั้นเลยนะค่ะ”หญิงสาวว่าก่อนจะนั่งข้างๆอธิป พร้อมกับแซมที่นั่งข้างหล่อนอีกที
“แซมมานั่งข้างๆพ่อมา”แซมลากเก้าอี้ไปนั่งตรงมุมโต๊ะ อธิปยิ้มๆกับท่าทางเงอะงะของแซม พร้อมกับจานข้าวถูกส่งมาให้
“พี่ครับ ไม่มาทานข้าวด้วยกันเหรอ…”ต้นข้าวถาม วริณที่เพิ่งเดินเข้ามาส่ายหัวยิ้มๆ
“ดิน”อธิปเรียกเสียงแข็ง เกิดความเงียบลงชั่วขณะ
“ผมเพิ่งทายไปตอนบ่ายกว่าๆนี่เองครับ ยังอิ่มอยู่เลย”วริณโกหกหน้าตาย ก่อนจะยิ้ม เดินผ่านเข้าไปในครัว พร้อมกับอาหารเม็ด
ให้เจ้าหมาน้อย
“งั้นกินกันเลยนะค่ะ”หญิงสาวทำลายความเงียบบนโต๊ะอาหาร แซมไม่ค่อยร่าเริงเท่าไหร่ ส่วนต้นข้าวก็นั่งทานไปเงียบๆ พร้อมกับ
เสียงพูดคุยของสองหนุ่มและหนึ่งสาว
เฮ้อ…
หงิงง~
เจ้าหมาน้อยยยืนกินอาหารอยู่หน้าบ้าน วริณลูบขนมันไปพลางๆ พร้อมกับคิดอะไรเรื่อยเปื่อยไปเรื่อย พอมันกินเสร็จก็ลากสายจูง
พามันเดินย่อยต่อ
เขาดูเหมาะสมกับมากจริงๆ…
วริณคิด พร้อมกับเดินทอดน่องไปเรื่อย แสงใสสลัวๆ คืนนี้ฟ้าโปร่ง แต่ลมแรง วริณจึงพาเจ้าหมาน้อยกลับ พร้อมกับเดินเลี่ยงไป
อีกทางเมื่อเห็นอธิปเดินออกมาพร้อมหญิงสาว
“พี่ต้นข้าว พี่ดินหายไปไหนแล้วฮ่ะ แล้วพี่สาวคนนั้น…”แซมทำท่าจะพูดต่อ แต่ก็ต้องชะงักแล้ววิ่งเข้าไปกอดวริณทันทีเห็น
“โฮ่งๆ”
“พ่อดินน”วริณย่อตัวกอดแซม ก่อนจะขยี้ผมแซมเบาๆ
“ครับ”
“แซมไม่อยากดูทีวีแล้ว แซมอยากนอนกอดพ่อดิน”แซมอ้อน วริณจึงอุ้มแซมขึ้นนอนพร้อมกับดุ๊กดิ๊กที่วิ่งตามไปด้วย
.
.
.
“คุณกร”
“หื้อ”
“ผู้หญิงคนนั้น”
“แฟนเก่าไอ้ไฟมัน”
“แล้วพี่ดิน”เมื่อได้พูดคุยกับวริณตอนบ่ายแล้ว ต้นข้าวยอมรับและชอบวริณมาก รู้สึกอบอุ่นเหมือนมีพี่ชายอีกคนที่แสนดี
“ช่างมันเหอะ ไฟมันก็รักคุณดินนั้นแหละ”
“แต่…”
“เลิกถามมากหน่า”
“อะ…ครับ”เด็กหนุ่มเลือกที่จะเงียบ ภัทรกรหันมายิ้มๆก่อนจะโอบไหล่บางไว้เบาพร้อมกับหันกลับไปดูทีวีต่อ…
“แซมอยากมีแม่ไหม?”อยู่ๆชายหนุ่มก็ถามเด็กน้อยขึ้นมา แซมมองตาแป๋ว พร้อมกับส่ายหัวเบาๆ
“ไม่อยาก แซมมีพ่อดินเป็นแม่ มีพ่อไฟเป็นพ่ออยู่แล้ว”แซมว่าเสียงหวาน ก่อนจะกอดวริณ
“พ่อไม่กวนแล้ว นอนดีกว่านะ”ชายหนุ่มว่าก่อนจะลูบผมเส้นนุ่มของแซม เด็กน้อยหลับตาพริ้มพร้อมกลับหลับไปอย่างง่ายดาย
วริณเปิดม่านเมื่อเห็นว่าอธิปยังไม่ขึ้นมา พร้อมกับโฟกัสสายตาไปที่ทั้งสองกำลังพุดคุยกันอย่างมีความสุข วริณจึงหมดห่วงปิด
ม่านพร้อมกับล้มตัวนอนลงอีกครั้ง และหลับตาหยุดพักสมองและนอน
“เหมือนคุณดินจะประชดไม่อยากทานข้าวกับมิม หรือว่ามิมแค่คิดไปเอง…”หญิงสาวถอนหายใจ ทำหน้าเศร้า
อธิปส่ายหน้าพลางยิ้ม
“ไม่ใช่หรอก”
“แต่…”
“คุณไปนอนเถอะ ราตรีสวัสดิ์ครับ”
“อะค่ะ”หญิงสาวยิ้มก่อนจะปิดประตู อธิปเดินมาหยุดตรงที่ประตูห้อง ก่อนจะเปิดเข้าไปและหยุดลงที่ชายหนุ่มนอนหลับตาพริ้มกับ
เด็กน้อยน่ารักบนเตียง…
TBC.
-----------------------------------------------------------------------------------------------*
มาอัพให้แบบยาวๆ 555
จะเปิดเทอมแล้วด้วย :sad4: ยุ่งอีกแล้ว แงแงแง
ตอนนี้อาจจะไปเรื่อยๆอีก สองสามตอนจะพามาม่า?มาฝากจ้า
อิอิ
ขอบคุณสำหรับทุกเม้นเช่นเคยค่ะ หวังมาจะเจียดเศษใจเล็กๆน้อยๆ รักดิน แซม และพ่อไฟของคนเขียนบ้างนะค่ะ ขอบคุณค่ะ<3
:m1: :m1: :m1:
กว่าจะโพสได้ กรี๊ดไปหลายรอบมา ปรี๊ดค่ะปรี๊ดเนต %^&*$%^&$#$%
ระหว่างรอแจงนั่งดูรายการหนึ่งช่วงลึกสุดใจ วันนี้ซึ้งมากเลย คนเราเลือกเกิดไม่ได้จริงๆ
:m15: :m15: :m15:
-
เฮ้อ สงสารดิน เพิ่งจะมีความสุข
กลับมานอยอีกแล้ว ไฟก็ช่วยทำอะไร
ให้มันชัดเจนหน่อย ปากบอกว่ารักดิน
แล้วไปอยู่กับยัยมิมทำไมเนี่ยยย
-
นังมิม น่าสงสัยจะเป็นตัวก่อมาม่า :pigangry2: :pigangry2:
-
o13
-
เย้ๆๆๆๆๆๆๆ
ตั้งหน้าตั้งตาคอยตอนต่อไป
ขอบคุณมากค่ะ
o13 o13 :bye2: :bye2:
-
สงสารดินอีกแล้ว
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
อย่าคิดมากเลยดิน คนที่เหมาะสมกับไฟคือดินคนเดียวนะ
แล้วคนที่ไฟรักก็คือดิน อย่าคิดมากเลย
ขอยคุณมากๆคร้าบคนแต่ง รอตอนต่อไป อิอิ
-
อย่าหายไปนานซิใจไม่ดี
:call:
-
พ่อดินนนน :sad11: :sad11:
-
เฮ้ออออ เรื่องมันเศร้า
ฉันล่ะหน่ายกับนายไฟเสียจริง
คำพูดกับการกระทำมันสวนทางกันแปลกๆ
ตกลงนังมิมมาร้ายหรือชีมามิตรเนี่ย?
รอตอนต่อไปค่ะ มาต่อไวๆน้าาา สู้ๆค่ะ เป็นกำลังใจให้♥
-
ผู้หญิงคนใดจะมาแยกดินออกจากไฟ
กรุณาเชิญกลับ!
-
จัดการเรื่องคุณมิ้มสักที -*-
-
กำดินเศร้าเลย
-
สงสารดินอีกแล้ว คนอะไรเจียมตัวตลอดเว
รึว่าไฟแสดงออกว่ารักน้อยไป
-
ศัตรูเยอะจริงๆ555
-
ตกลงมิมจะมาดีหรือมาร้ายกันนะ???
สงสารดินอ่ะ
-
(นัง)มิม แกจะมาดีหรือมาร้ายวะ
ช่วยทำตัวให้มันชัดเจนหน่อยสิ
ทำมาอ้อนแฟนชาวบ้าน :beat:
-
ดินงอนหรอ?
:z2:
-
ถ้ายัยมิมยังมาแบบนี้อีก
เค้าดักตบมันจริงๆแล้วนะ
:beat: :beat:
-
ไม่ใช่อีกสองสามตอนหรอที่จะมีมาม่า แค่ตอนนี่ก็มาม่าแล้ววว :o12:
อีคุณมิมแม่ง
-
ตอนนี้แค่ พรีมาม่า ช่ายมั้ย
แอบเศร้าอ่ะ สงสารดิน
-
สงสารดินอ่ะ :sad11: ยิ่งเป็นคนคิดมากอยู่ด้วย
มีอะไรก็เก็บไว้ในใจไม่กล้าพูด อยู่อย่างเจียมตัว
แล้วเมื่อไหร่จะมีความสุขล่ะเนี่ย :เฮ้อ:
คุณไฟจะแสดงออกว่ารักทีก็ตอนอยากมีอะไรด้วย
รักดินจริงเหรอ ยิ่งมี มินโผล่ออกมาอีกเฮ้อ :เฮ้อ:
-
พระเอกเรื่องนี้(คุณไฟ อ่ออ คุณกรด้วยได้มั้ย) "..จัดหนัก" แต่ตกคำว่า"รัก" :z3:
-
มินตราเธอเป็นชะนีหรือปลิงทะเลค่ะ
แกะซะหนึบนับเชียว -0-
ถ้าไปดินจะเอาศอกเสยสัก 5 ฉาก หึหึ - -+
รอตอนต่อไปนะค่ะ สนุกมากๆเลย
เชียร์คู่ต้นข้าวด้วยนะ 55
-
สงสารต้นข้าว กรใจร้ายจังเลยนะ กรรู้สึกยังไงกับต้นข้าวกันแน่ สงสารดิน ไฟทำไมทำแบบนี้
-
เห็นแฟนเก่ามาวนเวียนอยู่ใกล้ๆ แถมไม่ได้เว้นระยะห่าง ดูยังสนิทสนมกันเหมือนรักกันแบบนั้น ใครจะอดคิดไม่ได้
-
คุณมิมคะ :z6: :z6:
-
:เฮ้อ: เริ่มมาม่าอีกละ
-
สงสารดินอ่ะ :sad4: :sad4:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:กอด1: :L1:
-
อะไรกันเนี่น..เพิ่งหวานไปเอง
-
เข้ามารอตอนต่อไป
:laugh: :laugh: :laugh:
-
ขอบคุณค้าบบ :pig4:
มารอตอนต่อไป :กอด1:
-
:o12: :o12:สงสารด :o12:นจั :o12:คงจะอึดอัดน่าดู :z3:
-
ต้มน้ำรอมาม่า
-
ดินคิดมาก.......
คงคิดว่ามินเป็นคนดี
และก็คงคิดว่าลึกๆแล้วไฟยังรักเธออยู่
ดินทำเหมือน....คิดว่าตัวเองไม่มีความหมาย
ไม่อยู่....ก็ไม่มีผลกับใคร.....................
คงเจ็บอยู่คนเดียว..... :monkeysad:
คิดมากๆๆๆๆ.....จริงๆๆ
-
รอคับ
-
เฮ้อ...ไฟ ช่วยเรียงลำดับความรู้สึกของตัวเองได้มั้ย
สงสาร ดิน อ่ะ..ทำอะไรก็ขอให้ชัดเจน..คิดเผื่อคนที่ แก บอกว่ารักหน่อย...
ไอไฟ...ไอ้บ้าาาาาาาาาาา
-
o18 :angry2: :beat:
ไฟแก!!ชัดเจนกหน่อยเด้การกระทำให้ตรงกับคำพูดดิ๊
ดีแต่ปากชิชะ
ใครเป็นดินก็คิดทั้งนั้นละ :m16:
ต่อไวๆนะ :call: :call:
:bye2: :bye2:
-
จะอะไรนักหนานะแม่มินตรา :m16:
-
:z2: :z2: เข้ามาเต้นพ่อไฟกะพ่อดิน
-
CHAPTER 22
อธิปนั่งลงบนที่นอน พร้อมกับลูบหัวคนที่นอนหลับพริ้มอยู่เบาๆ เขารู้ว่าวริณรู้สึกอย่างไร แต่ในใจอีกใจหนึ่งเขาก็สงสารมินตรา ที่ต้องเสียสามี และมีลูกอีกหนึ่งในท้องที่ต้องดูแล ครอบครัวของเธอรับไม่ได้เป็นอย่างมาก จึงพยายามยุยงให้เธอกลับมาคบหากับเขา เธอบอกอย่างนั้น ซึ่งเขาเองก็พอเชื่ออยู่บ้าง เพราะระหว่างที่เคยคบกันมานั้น เขารับรู้มาตลอดว่าหญิงสาวเป็นลูกสาวในตระกูลผู้ดีแหกคอก เธอเป็นสาวมั่นทำอะไรลุยๆ ต่างจากญาติคนอื่นๆที่มักอยู่ในกรอบ และวางตัวอย่างหญิงไทยมารยาทงามล้วนแล้วทั้งสิ้น
“ขอโทษนะดิน”ชายหนุ่มเอ่ย ก่อนจะล้มตัวลงนอนกอดคนข้างกาย โดยที่ไม่รู้เลยว่า คนที่นอนอยู่นั้นได้ตื่นขึ้นเสียแล้ว…
เกือบทั้งอาทิตย์ที่อธิปเทียวไปเทียวมาระหว่างเกาะสองเกาะกับมินตรา และท่าทางเพลียๆของการออกแดดในช่วงเที่ยง ทำให้ชายหนุ่มกลับถึงมาก็เย็นกว่าๆ และเข้านอนเร็วไปก่อนทุกครั้ง
หญิงสาวเองก็มาพักบ้าง บางทีก็ไม่ได้กลับมา วริณที่นั่งๆนอนๆกับแซมทั้งวันแอบกังวล เมื่อฝนเริ่มโปรยลงมา และเริ่มหนักขึ้นเรื่อยๆ ในช่วงเวลาที่อธิปมักจะกลับมาถึงบ้านพอดี ชายหนุ่มเผลอมองออกไปนอกหน้าต่างบ่อยๆ ก่อนจะเริ่มเดินไปเดินบนห้องอย่างเป็นกังวล
“พ่อดินเดิมไปเดินมาทำไมฮ่ะ แซมปวดหัว”เด็กน้อยว่า
“ไม่รู้พ่อไฟจะเป็นยังไงบ้าง ฝนตกหนักอย่างนี้ พ่อกลัวว่าจะเป็นอันตราย”วริณว่าก่อนจะนั่งลงบนเตียงและถอนใจ
“แล้ว…พ่อไฟจะเป็นอะไรไหมฮ่ะ ข้างนอกฝนตกหนัก ฟ้าร้อง แซมกลัว”แซมลุกขึ้น ก่อนจะขยับตัวนั่งลงข้างวริณ ชายหนุ่มโอบกอดให้แซมซุกลงบนอกพร้อมกับลูบหัวไปมา
“พ่อไฟไม่เป็นไรหรอกนะ พ่อไฟของแซมเป็นคนดี พระย่อมคุ้มครอง”วริณว่า ก่อนจะขยับตัวให้แซมนอน และก็ล้มตัวนอนข้างๆ
แซม
“ฮ่ะ”แซมหลับตาลงอย่างว่าง่าย ไม่กี่อึดใจเด็กน้อยก็หลับไป วริณเปิดม่าน เวลาทุ่มกว่าๆ ฝนยังตกลงมาเรื่อย ๆ เจ้าหมาน้อยนอนครางอยู่ใต้เตียง วริณเลยเรียกมันให้ออกมา เจ้าดุ๊กดิ๊กจึงรีบกระโจนขึ้นเตียง พร้อมกับหมอบลงนอนข้างๆแซมและหลับตาพริ้ม
ซ่าส์ๆๆ
เม็ดโปรยฝนยังตกลงมาเรื่อยๆ วริณถือร่มออกไปเหยียบย้ำเม็ดทรายที่เปียกชุ่ม โทรศัพท์ไม่มีสัญญาณ ชายหนุ่มใจคอไม่ดี แถมคนอื่นก็พากันกลับกรุงเทพไปหมดแล้ว วริณจึงอยู่กับแซมแค่สองคนกับเจ้าดุ๊กดิ๊ก ลมพัดแรงจนร่มแทบปลิวตาม ววิณจับคันร่มไว้แน่น อีกมือหนึ่งก็ถือไฟฉายส่องทางไปยังท่าเรือเผื่ออธิปจะกลับมาคืนนี้จะได้ไม่ต้องเปียกฝน
“ฝนตกหนักจังเลยนะค่ะ แล้วมิมว่าอยู่ที่นี้ก็ได้นะค่ะ บ้านที่มิมพักอยู่ยังมีห้องว่าง”หญิงสาวว่าขณะที่ยังติดฝนอยู่ในโรงแรม อธิปส่ายหน้า รั้นจะกลับไปให้ได้
“เฮ้อ ! จะกลับยังไงค่ะ ดูสิ ฝนตกหนักขนาดนั้น”หญิงสาวหน้าบึ้ง ก่อนจะลุกออกไปเข้าห้องน้ำด้วยความหงุดหงิดใจ ปนเหนื่อยล้ามาทั้งวัน แต่ก็ต้องนั่งรอให้ฝนซาลงพร้อมชายหนุ่ม
“คุณ ดึกๆดื่นๆ ฝนก็หนักขนาดนี้ มาทำไรที่นี่ หึ?”
วริณที่กำลังนั่งกอดตัวเองสั่นเทาอยู่บนโขดหินเงยหน้าขึ้น แสงจากตะเกียงสาดเข้ามากระทบกับตาจนต้องหรี่ตาลง พลางเงยหน้าขึ้นมองคนตรงหน้า
“ผมมารอ…เพื่อนครับ”วริณตอบเสียงสั่น เพราะคนตรงหน้าเป็นชายฉกรรจ์รูปร่างน่ากลัว เขาเดินเข้ามาใกล้ยิ่งขึ้น วริณจึงตกใจไม่น้อย
“เป็นบ้ารึเปล่าคุณ นั่งตากลมตากพายุแบบนี้ อีกอย่างพายุแรงขนาดนี้ เรือคงเข้าไม่ออกจากฝั่ง”
“ผมไม่ได้บ้านะ แล้วคุณมาอยู่นี่ได้ไง ที่นี่เป็นเกาะส่วนตัว”วริณเถียงอย่างกล้าๆกลัวๆ
“ผมเป็นชาวประมงอีกเกาะโน้น พายุมันเข้ากะทันหัน ผมเลยแวะพักที่นี่ไม่ได้เชียวเหรอ?”เขาว่า วริณจึงไม่ได้พูดอะไร ชายหนุ่มคนนั้นจึงเดินออกไป วริณยังนั่งกอดเข่ารออธิปท่ามกลางพายุฝนที่เริ่มกระหน่ำลงมาเรื่อยๆ เพราะความงี่เง่าของตนเองแท้ๆ อธิปคงไม่กลับมาหรอก และคงกลับมาไม่ได้ วริณลุกขึ้น พร้อมกับกำร่มไว้ด้วยมือที่สั่นเทา
อธิปยังปลอดภัยในคืนนี้เขาก็หายห่วงแล้ว คงจะพักอยู่ที่ไหนสักแห่ง ป่านนี้ก็คงหลับไปแล้ว
ตุ๊บบ !
อื้อ…ทำไมขามันไม่มีแรงไปซะแบบนี้…
“คุณ…คุณ !”
“……………..”
ร่ม…
มันปลิวไปแล้ว………….
อธิปขึ้นท่าเรือในช่วงเช้าตรู่อย่างรีบร้อนโดยไม่ได้ปลุกหญิงสาวในตอนเช้า เมื่อคืนมีพายุลูกใหญ่มากทำให้เขาไม่สามารถนั่งเรือไปลงยังเกาะของเขาได้ อธิปจ่ายตังค์ให้กับคนเรือก่อนจะรีบร้อนเดินอาดเข้าไปในบ้านหลังใหญ่สวยริมทะเลที่เงียบสงบ…
สงสัยวริณกับแซมยังไม่ตื่น…อธิปคิดยิ้มๆเพราะวริณมักจะขี้เซาอยู่เสมอยิ่งอากาศสะบายๆแบบนี้อยู่ด้วยคงหลับสบายอยู่บนเตียงแน่ๆ
แอด…
แซมยังหลับปุ๋ยอยู่บนเตียงพร้อมกับเจ้าหมาน้อยที่ปรือตาขึ้นมา เลียมือชายหนุ่มช้าๆ ก่อนจะซุกหน้ากับผ้าห่มหนาของแซม อธิปเดินไปรอบๆห้องไม่เห็นวี่แววของร่างบางคนที่คุ้นเคย
ชายหนุ่มเดินออกไปอีกห้อง ไม่มี…ไม่เจอ…
“ดินหายไปไหน!?”
“คุณ!”
“อื้ออ”
“ฟื้นแล้วเหรอ?”
“…ที่นี่ที่ไหน…”
“ถ้ำน่ะ ผมใช้เป็นที่หลบฝน”
“อืม ขอบคุณนะ แต่ผมขอตัวกลับก่อนได้ไหม…ตอนนี้เพื่อนผมอาจจะกลับมาแล้วก็ได้”วริณยันกายลุกขึ้น แต่ก็ยังปวดตึบๆไปตามร่างกายด้วยพิษไข้ ก่อนจะนิ่วหน้า หยิบเสื้อที่โดนถอดตากรับลมมาใส่
“ไม่ไหวหรอก ผมไปส่งคุณได้ไหม ป่านนี้เพื่อนคุณยังไม่กลับหรอก ยังเช้าอยู่เลย”ชายหนุ่มออกความเห็น ไม่ต้องรอคำตอบ เขาก็ลุกขึ้นประคองคนร่างบางกว่า หน้าซีดเผือกยังกับคนใกล้ตาย ตาบวมช้ำเพราะพิษไข้ แม้ตนจะเป็นผู้ชายแท้ๆก็อดหวั่นไม่ได้ เพราะคนตรงหน้าเหมือนมีเสน่ห์ดึงดูดอย่างน่าประหลาด ซึ่งเขาอาจจะคิดไปเองว่าเป็นแค่ความรู้สึกอยากปกป้องคนที่อ่อนแอกว่าก็แค่นั้น
“ขอบคุณครับ”วริณอ่อนลงอย่างว่าง่าย ก่อนจะยอมขี่หลังคนแปลกหน้า ในใจอยากกลับไปก่อนที่แซมจะตื่น และกลัวว่าอธิปจะกลับมาก่อนโดยไม่เจอเขา อาจจะเกิดเรื่องขึ้นได้
“ประตูบ้านคุณไม่ได้ล็อคนี่”เขาว่า วริณจึงรีบลงจากแผ่นหลังแกร่ง ก่อนจะทรุดลง พร้อมกับชายหนุ่มที่เขามาประคอง
“ขอบคุณครับ”
“ใครเหรอ…ไม่เห็นแนะนำให้รู้จักกันบ้าง”เสียงคุ้นหูปรากฏร่างคนที่คุ้นตาอยู่ตรงหน้า วริณยิ้มก่อนจะปัดแขนหนาของคนที่ประคองเขาไว้ อธิปหน้าบึ้งตึง แทบอยากจะกระชากร่างนั้นให้หลุดจากอ้อมกอดคนแปลกหน้า แต่ก็ต้องสะกดกลั้นอารมณ์ไว้ …
“ผมก็ไม่รู้จักเขาหรอกครับ…”วริณตอบหน้าซื่อ นั้นยิ่งเพิ่มโทสะให้กับอธิปอย่างมาก ชายแปลกหน้าสลับตามองคนทั้งสองไปมา ด้วยความรู้สึกแปลกใจ
“คุณเจอเพื่อนของคุณแล้ว งั้นผมขอตัว”ชายแปลกหน้าว่า ก่อนจะผละมือจากเอวบางที่คอยจับไว้ คิ้วหนาของอธิปขมวดกันเป็นปม เมื่อชายคนนั้นเดินห่างไป วริณฝืนร่างกายยืดตัวเดินตรง พร้อมกับยิ้มแห้งๆให้อธิป ถ้าชายหนุ่มรู้ว่าเขาออกไปตากฝนแบบนั้นมาเกือบทั้งคืนก็คงโดนเอ็ดเอาอีกแน่ๆ
“เพื่อนเหรอ?”
“…ฮ่ะครับ…”วริณหรี่ตา พร้อมกับเอียงคอสงสัยในคำถาม หรือคำสบถของคนตรงหน้า
“คนไม่รู้จัก…กอดได้ โอบได้ แตะเนื้อต้องตัวกันแทบจะกลืนกินได้ แล้วเพื่อนมันทำอะไรได้บ้างหึ !”อธิปตะคอกกึ่งประชด
“คุณไฟกำลังเข้าใจผิดอยู่นะครับ”วริณว่า ก่อนจะเอื้อมมือไปจับแขนแกร่งนั้น แต่อธิปกลับถอยออก
“อะไรอีกล่ะที่ไม่เข้าใจ ดูสภาพนายซะสิ คงเจอคนถูกใจล่ะสิเมื่อคืน ถึงได้กลับมาหมดเรี่ยวหมดแรงแบบนี้ แต่ฉันก็คงไปว่าอะไรนายมากไม่ได้หรอกนะ เพราะเราเป็นเพื่อนกัน ! อ้อ ฉันจำไม่ได้ด้วยสิ ว่าเคยคบคนระดับนายเป็นเพื่อน”อธิปพูดน้ำเสียงเย็นชา ก่อนจะหันหลังกลับขึ้นบันได แผ่นหลังแกร่งนั้นเปียกชุ่ม วริณเดินตามไป เขารู้ว่าอธิปเป็นห่วงเขา กลับมาเหนื่อยๆก็ต้องมาตามหาเขา เขารู้…และอาจจะคิดว่า อธิปแค่โกรธ ไม่มีเหตุผลไปบ้าง พอหายโกรธอธิปก็จะเป็นอธิปคนเดิม…เขาจะบอกเรื่องทุกอย่างเอง…จะยอมให้อธิปเอ็ดเขาเรื่องตากฝน จะยอมให้ชายหนุ่มงอนเขาที่งี่เง่า แต่ตอนนี้…ขอแค่อธิปรับฟังเขาบ้างเท่านั้นเอง
ปัง !
อธิปปิดประตูใส่หน้า…
วริณจึงหน้าหง๋อย เดินเข้าไปอีกห้องของแซมที่กำลังงัยเงียอยู่บนเตียงแทน…
-------------------------------------------------------------X
มาสั้นๆ :กอด1:
ต้องขอโทษด้วยนะค่ะ ที่หายๆไป ช่วงนี้ไม่ค่อยได้เข้ามาส่องเล้าเท่าไหร่ อาจจะเข้ามาเม้นนิยายให้นักเขียนที่ชอบบ้าง
:mc4: :mc4: :mc4:
แต่เวลาเขียนนิยายของตัวเองไม่ค่อยมี เนื่องจากเรื่องหลายๆเรื่องเนอะ เครียด เรียนยังไม่หนักแต่เครียดเอาไว้ก่อน
กลัวไม่ได้เรียนสายที่หวัง กลั๊ว กลัว กลัว ไปหมดทุกอย่าง - - เครียดไว้ก่อนล่ะกัน 555
เทอมนี้เลยตั้งใจเรียนเป็นพิเศษ และอันเนื่องมาจากสภาพอากาศในประเทศไทญ โอ๊ยย ทำไมมันหนาวเหน็บขั้วหัวใจเยี่ยงนี้
กว่าแจงจะแบกสังขารจากโรงเรียนถึงบ้านด้วยระยะทาง 30 กว่าโลมาได้ <บ่งบอกว่าบ้านอยู่ในเมือง> :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
หมดเรี่ยวหมดแรงกันเลยทีเดียว ถึงบ้านก็ท่องโลกพันธุศาสตร์และไฟฟ้าแสนง่าย นั่งฟังกฏของโอห์มจนน้ำลายยืดเป็นทางยาว นี่แหละความขยันอ่านหนังสือก่อนเรียนมันทำได้เท่านี้จริงๆ 5555 บ่นขำๆพอเป็นพิธี
ขอเป็นเด็กเรียนซะ 1 ปี ล่ะกัน :bye2: :bye2:
ยืดๆไปนิดนะค่ะ พอถึงจุด จุดๆ นัน้เมื่อไหร่ ก็คงจะจบอีกกี่ตอน แต่ไม่รู้จะนานเท่าไหร่แค่นั้นเอง :m15: :m15: :m15:
-
อ้ายๆๆๆๆ อ้ายยยยยยยยยยยยยย รอมานาน
กริ๊ดดดดก่อนอ่าน
-
ทำไมไม่ฟังคำอธิบายยย :o211:
-
อยู่กลางเกาะแบบนี้ยิงทิ้งกำจัดหลักฐานง่ายนะเนี่ย
เริ่มวางแผนฆาตกรรมอธิปดีกว่า o18
-
ทำมัยไม่ยอมฟังอะไรเลย
-
:z3:แล้วมะไรจะเข้าใจถูก
-
:z3: :z6:
-
สั้นอ่ะ ค้างงงง อ๊ากกกกก
ขอดราม่าหน่อย จัดหนักๆได้เลยค่ะ
เครียดเรื่องเรียนเหมือนกันค่ะ อ้ากกกก
ลงกับนิยายซะเลยเนอะ 5555555
ว่าแต่นายไฟทุเรศมาก ประชดเหมือนไม่รู้จักดิน = =*
ทั้งๆที่ทุกเรื่อง แกผิดคนเดียวเลยนะ!! มีแต่ดินที่ต้องเสียใจ แล้วโครตปลงอ่ะ
แกหายไป ดินเป็นห่วงแค่ ความปลอดภัยอย่างเดียวเลย
แล้วดูแก แทนที่จะดีใจว่าปลอดภัย เป็นห่วง เหอะ ทุเรศ!!!!!!
อยากให้ได้ลอง เสีย ดูซักครั้ง แล้วจะรู้!!!
รอตอนต่อไปค่ะ
-
แง่วว เข้าใจผิดกันซะแล้ว วริณก็ปากหนักเนอะ ไม่บอกว่าออกไปรอ แต่รู้มั้ยที่ทำนั่นมันอันตรายมาก
ดีนะที่คนที่เจอเป็นคนดี ส่วนคุณไฟก็หวงห่วงตามประสา แต่ยังไงก็น่าจะฟังวริณอีกนิดนะ
ที่พูดแรงไปมั้ย ก็รู้อยูว่าวริณไม่ใช่คนแบบนั้น งือๆ สงสารวริณ
ขอบคุณค่ะ
-
ไฟงี่เง่ามาก แทนที่จะฟังดินบ้าง
-
เพราะเป็นห่วง....
เพราะกลัว.....
เฮ้อ...จะทะเลาะกันนานไหมคราวนี้.. :เฮ้อ:
เป็นกำลังใจให้คนเขียน.....พยายามเข้านะ.. :3123:
-
ไฟนี่น้า...........อารมณ์แปรปรวณอย่างกะคนวัยทองเดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย งี่เง่าม้ากกกก
-
อธิปงี่เง่าอีกล่ะ :m16: :m16:
-
แงๆๆๆ สงสารดินอ่ะ
ไฟใจเย็นๆหน่อยนะ อ๊ากก อยากอ่านต่อแย้ว
-
ไอ้นี่ก็หึงไม่ดูตามม้าตาเรือ :m16:
-
สงสารดิน ทำไมไฟทำงี้เนี่ย :o12: :o12: :o12:
-
เอ่อ คุณไฟนี่มีหูป่าวเนี่ย ฟังมั่งเด้ๆๆๆๆๆ :angry2:
-
อธิป แกมันงี่เง่า
ที่ตอนทำดินเสียใจ ดินยังให้อภัยแกง่าย ๆ เลย
ที่ดินมากับคนอื่นแค่นี้ ทำเป็นโมโห :beat: :z6:
-
:serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:m15:อย่าให้เศร้ามากนะเค้าไม่อยากเคลียดอะ
คุนไฟนี่ก็หลายใจจังเลยสงสารดินอะ :sad11: :sad11:
กรอย่าใจร้ายกับต้นข้าวมากนักซิ :angry2:นิสัยไม่ดี
:call: :call:
-
ทำไมไม่ถามบ้างเนี่ย ฮึ่ยๆ
-
ไฟไม่มีเหตุผลเลยอ่ะ นิสัยๆๆๆๆๆ :angry2: :angry2:
พ่อดินไปนั่งรอจนเป็นไข้ ทำไมไม่ถามก่อนอ่ะ นิสัยไม่ดีเลย :m31: :m31:
-
:กอด1::L1:
-
เฮ้ย!! ทำมั้ย ไอไฟ ถึงไม่มีหตุผลแบบนี้ว้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา :z6: :z6: :z6:
รู้มั้ยว่า ดิน เขาไปนั่งตากฝนรอแกทั้งคืนอ่ะ
ไม่ฟังเหตุผลของ ดิน เลย
แล้วถ้า ดิน เป็นไข้ไปนอนซมอยู่ที่โรง'บาลนะ
ฉันจะสมน้ำหน้าแกให้ดู
ไฟ งี่เง่า..ชิ!!! :a14: :a14: :a14:
-
:sad4: :sad4:วริณน่าสงสารอ่า~ ถ้าอธิปเสียใจทีหลังจะหัวเราะให้ :m31: :m31:
-
อธิปแม่งไม่ฟังดินก่อนห๊ะ หู้ววว :z3:
-
ไฟพูดแต่ละอย่าง คิดถึงจิตใจดินบ้างไหม ในใจไฟคงเอาแต่คิดว่าดินกับไฟคนละระดับกัน เพราะพูดอย่างนี้หลายครั้งเกินกว่าจะเป็นเพราะพูดแบบไม่ได้คิดอะไร ดินไม่สบายแบบนั้น จะเป็นอะไรไหม หมอที่เกาะมีหรือเปล่านะ
-
อธิปวัยทองหรือเปล่า
ส่วนวริณก็นะ อะไรจะขนาดนั้นลงทุนไปตากฝนรอ นี่ก็เกินไป
-
:angry2: :angry2:
ไฟแม่งตลอดพอเวลาตัวเองไปไหนมาไหน
กับผู้หญิงแล้วไม่คิดหรือว่าดินก็มีความรู้สึกเหมือนกัน
รักเป็นเจ็บเป็นเหมือนกัน ดินยังยอมทุกอย่างเลย
ไม่เชื่อคำพูดคนอื่นรอฟังจากไฟเองเลย :fire: :fire:
ดินแม่งไม่ต้องอยู่มันแล้วกับคนไม่มีเหตุผล
หนีไปกันสองคนพ่อลูก ให้ไฟแม่บ้าอย่คนเดียว
ง่ะมาม่าแล้วขอยาวๆหน่อยได้ไหมมันค้างงงงงงงงง
:call: :call: :call: :call:
-
ไฟบ้าๆๆๆ บ้าที่สวดรุย :beat: :angry2:
ฟังดินอธิบายนิดนุงกะไดด้นะเฟ้ย :o211:
คนแต่งก็สู้ๆต่อไปนะคะ เป็นกำลังใจให้นะคะ :กอด1:
-
เริ่มทำตัวงี่เง่าละไฟ ="=
-
ไฟงี่เง่าจริงๆเลย
:เฮ้อ:
-
:z6: ให้อธิป
-
รวดเดียวจบแล้วเอาจุกไปหลายตอนเหมือนกาน
ยิ่งตอนล่าสุดกลัวจัง กลัวว่าดินจะต้องเจออะไรที่ไม่ควรเจออีก
ใสจนซื่อจนตามอารายไม่ทันจิงๆนะดิน แต่ชอบเจ้าแซมจังมันเหมือนเปงตัวแทนของทั้งดินและไฟรวมกัน
ความรั้นและความใสมารวมตัวกันอยู่ที่เด็กคนนี้ น่ารักจิงๆเลย
ยังไงก้ออย่าลืมมาต่ออีกนะคับ ขอรอด้วยคน!!
-
:pig4: :pig4: :pig4:
มารอจ้า
-
ไฟไม่มีเหตุผลไม่ฟังดินอธิบาย ใจร้าย!
-
เอิ่มมม :a5:
เป็นกำลังให้ให้นักเขียนนะคะ :3123:
-
ต่ออออออออออออออออ :z3:
-
:sad4:สงสาดินจัง ไฟไม่มียอมฟังเหตุผลเลย :z3:
-
:z2: :z2:
-
CHAPTER 23
วันนี้พ่อดินหล่อที่สุดเลย ภาพของพ่อมีรอยยิ้มเปื้อนใบหน้าเล็กน้อย...
พ่อไม่ชอบเปิดเผยความรู้สึกของตัวเอง...แต่ผมก็รู้...
พ่อที่แสนดีของผม...ผมรักพ่อ...และจะไม่ปราถนาอยากมีแม่อีกเลย...
ผมรักพ่อไฟ...ที่ดูแลพ่อดิน...
วันนี้ผมเห็นพ่อดินยิ้มและเป็นสุขอีกครั้ง...
ผมหวังว่า หากตื่นมาในพรุ่งนี้ ผมจะเห็นรอยยิ้มของพ่อดินทุกๆวัน...
“พ่อไฟฮ่ะ…พ่อดินตัวร้อนจี๋เลย”แซมวิ่งมาตาตื่น น้ำใสเริ่มปริ่มขอบตา ก่อนจะสูดจมูกข่มเสียงสะอื้น
“เมื่อไหร่…แล้วทำไมเพิ่งมาบอกพ่อ หึ…”อธิปถามเสียงดุ แซมก้มหน้าตาซึม
“พ่อดินบอกว่าพ่อดินไม่ได้เป็นอะไร พ่อดินบอกว่าอย่าไปกวนพ่อไฟ เพราะพ่อไฟอารมณ์ไม่ดีอยู่ แต่ว่าตอนนี้พ่อดิน…ตัวร้อนจี๋…
อึก…แซมกลัว…แซมไม่ชอบเวลาที่พ่อไม่สบาย…”แซมว่าไปร้องไห้ไป อธิปลูบหัวเด็กน้อยเบาๆก่อนจะวางมือจากเอกสารธุรกิจ
พร้อมกับจูงมือแซมเข้าบ้าน
“พ่อดินเป็นอะไรมากไหมฮ่ะ…”
“ไข้ยังเพิ่มขึ้นเรื่อยๆเลย แซมรู้รึเปล่าว่าพ่อดินไปทำอะไรมา ทำไมถึงไม่สบายได้”อธิปในคราบคุณหมอจำลอง กำลังปลดกระดุม
เสื้อคนไข้อย่างช้าๆ พร้อมกับมีลูกมือช่วยเป็นเด็กน้อยอีกคน
จากการสำรวจด้วยสายตาแล้ว ไม่พบร่องรอยใดๆทั้งสิ้น อธิปปลดเสื้อผ้าของคนไข้ที่ไร้สติต่อ ก่อนจะออกคำสั่งให้แซมเตรียม
น้ำอุ่น ชายหนุ่มกวาดสายตาสำรวจเรือนรางของคนไข้แล้วก่อนจะถอนใจโล่งอกเมื่อไม่พบร่องรอยที่ไม่น่าพิสมัยใดๆ
“ไปทำอะไรมานะ…ดิน”อธิปเปรยเบาๆ ก่อนจะลูบมือผ่านหน้าผากร้อนๆเม็ดเหงื่อเปียกชุ่มตามไรผม ริมฝีปากของคนป่วย
ซีดเซียวอย่างเห็นชัด แต่ถึงกระนั้นอธิปก็แอบยิ้ม อย่างภูมิใจ
“น้ำอุ่นๆได้แล้วฮ่ะ”แซมยกกะละมังใบเล็กจากห้องน้ำ พร้อมกับตั้งลงบนหัวเตียง อธิปถกแขนเสื้อขึ้น พร้อมกับถือผ้าขนหนูไว้บิด
น้ำหมาด เช็ดทวนรูขุมขนขึ้นไปตามแขนเรียว
“แซมเช็ดตัวให้พ่อดินตั้งแต่เช้าแล้วฮ่ะ แต่พ่อดินก็ยังตัวร้อนเหมือนเดิม”
“ยังไม่ทานยาใช่ไหม”
“ฮ่ะ”แซมพยักหน้าเนือยๆ มือเล็กๆเริ่มขยี้ตาไปมา
“ร้องไห้ทำไมฮ่ะ แซม เป็นผู้ชายต้องไม่ร้องไห้ง่ายๆรู้ไหม”อธิปขยี้หัวแซม ก่อนจะดึงมากอดเบาๆ
“พ่อดินไม่เป็นไรนะครับ ลูกแซมขี้แยของพ่อ ลงไปเล่นกับดุ๊กดิ๊กมัน เดี๋ยวพ่อไฟดูแลพ่อดินเอง”
“แต่ว่า…”
“มาร้องไห้ขี้แยแบบนี้จะช่วยอะไรฮ่ะเรา”อธิปโยกหัวเด็กน้อยไปมาอย่างที่ชอบทำ อธิปไม่อยากให้แซมร้องไห้ ไม่ชอบเหมือน
กันเวลาเห็นคนร้องไห้ เหมือนตัวเองเป็นคนที่ดูอยู่ แต่ก็ไม่รู้จะปลอบคนที่ร้องไห้อย่างไร
“แซมจะลงไปเล่นกับดุ๊กดิ๊ก…แล้วค่อยเข้ามานอนกอดพ่อ”
“ครับ กอดกันสามคนเลยอุ่นดี พ่อดินจะหายไวไวด้วย”อธิปว่า ก่อนจะยิ้มให้แซม เด็กน้อยลุกจากเตียง พร้อมกับปิดประตูให้เบาๆ
อธิปเช็ดตัวให้วริณเสร็จแล้วจึงจัดการแต่งตัวใส่เสื้อผ้าให้
ตลอดหลายวันมานี้ เขาเองก็มัวแต่ยุ่งๆ เลยไม่มีเวลาสนใจใครทั้งสิ้น แต่ก็แอบสลดใจ เมื่อสัมผัสได้ว่าร่างตรงหน้านี้ เขาไม่ได้แตะ
ต้องไปนานเสียเท่าไหร่แล้ว วริณเหมือนคนไม่มีแรงยามหลับแม้จะโดนแค่ไข้พิษธรรมดาเล่นงาน แต่ใบหน้ากลับซูบเซียวลงไป
มาก
“ขอโทษนะดิน…ผมไม่เคยดูแลคุณเลยจริงๆ…”
วริณปรือตาขึ้นช้าๆ พร้อมกับความรู้สึกหนักอึ้งไปทั้งตัว แขนแกร่งโอบลำตัวเขาไว้ พร้อมกับผมนุ่มๆของเด็กน้อยซุกอยู่ใกล้ลำคอ
“พ่อดิน…”
“แซม”
“ไข้ลดแล้ว พ่อดินตื่นแล้ว”แซมว่าก่อนจะหอมแก้มคนเป็นพ่อพร้อมกับซุกหน้าลงบนลำคออ้อน
“พ่อไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย”วริณกล่าวเสียงแหบแห้ง ก่อนจะยิ้มเมื่อรู้ตัวว่าตนเองกลายเป็นคนชอบโกหกไปเสียแล้ว แซมลุกนั่ง
ขึ้นงัวเงีย อธิปไหวตัวเล็กน้อย มือแกร่งกลับโอบร่างบางไว้แน่นกว่าเดิม
“พ่อไฟกอดพ่อยังกับตังเม กอดแล้วไม่ยอมปล่อย กอดแล้วไม่ยอมให้แซมกอดมั้ง”แซมว่างอนๆ แต่ปากก็ยังยิ้ม วริณหัวเราะเบาๆ
ก่อนจะขืนตัวแกะมือของอธิปออก เพราะเริ่มหายใจไม่สะดวกเสียแล้ว
“อือ…”
“คุณไฟ…ผมเจ็บ”วริณบอกกับชายหนุ่ม อธิปคลายกอดจากอ้อมแขนพร้อมกับเงยหน้าขึ้นมองวริณ
“ตื่นแล้วเหรอ”
“ครับ…”
“เป็นไงบ้าง”
“ก็…รู้สึกดีขึ้นครับ”วริณตอบเสียงตะกุกตะกัก เพราะ เมื่อเช้าชายหนุ่มยังโกรธเขาอยู่เลย แต่ตอนนี้ไม่รู้มีอารมณ์ไหนมานอนกอด
เขาเสียได้
“อืม”ชายหนุ่มเก๊กหน้า ก่อนจะดึงมือที่กอดอยู่นั้นกลับ พร้อมลุกขึ้น
“แซมลงไปด้านล่างดีกว่า…”แซมรีบลุกจากที่นอนวิ่งเปิดประตูลงไป เพราะบรรยากาศในห้องมันช่างอึดอัดเหลือเกิน วริณนอน
กลอกตาไปมา ไม่รู้จะพูดอะไรดี ส่วนอธิปก็ยังนั่งนิ่งไม่ไหวตัว
“คุณไฟ…”
“อือ”
“คุณไฟ เรื่องเมื่อเช้า ผมกับเขาคนนั้นเราไม่รู้จักกันจริงๆนะครับ แล้ว…ผมกับเขาก็ไม่ได้มีอะไรกันด้วย”วริณบอกเสียงแห้ง เพราะ
ไม่มีแรงจะลุก เมื่อเห็นแววตาของอธิปแล้วก็เริ่มจะท้อใจ ไม่รู้ว่าจะต้องอธิบายอย่างไรดี
“แล้วหายไปไหนมา ทำไมกลับมาสภาพแบบนั้น”อธิปแสร้งหน้าดุถามเสียงแข็ง ไม่ได้หันไปมองคนป่วยที่เริ่มใจอ่อน อ่อนใจลง
ทุกที
“ผม…เอ่อ…คือ…”
“หืมมม?” อธิปหันหน้าไปจ้องกับคนป่วย วริณหลบตา หน้าซีดลง
“ว่าไง ไปไหนมา”
“ออกไปรอ…คุณไฟครับ”
“หื้อ?”
“เมื่อวานพายุเข้า ผมเลยเป็นห่วงออกไปรอที่ท่าเรือ แต่จู่ๆพอจะกลับ ผมก็ล้มลง ร่มที่ถือไว้ก็ปลิวหาย แล้วก็ไม่รู้สึกตัวอีกเลย…”ว
ริณกล่าวเสียงขาดๆหาย ๆไป ก่อนจะจ้องหน้าอธิปกล้าๆกลัวๆ
“ไปตากฝนมาสิ”
“ครับ”
“เหอะ เมื่อไหร่จะหยุดความงี่เง่าลงบ้าง คุณไม่ใช่ผู้หญิงนะดิน”อธิปว่าเสียงอ่อน แม้ถ้อยคำจะร้ายไป แต่เขาก็ไม่อยากให้ดินทำ
อะไรเพื่อตัวเขาเองไปมากกว่านี้อีกแล้ว
“ผมรู้ตัวดีครับ”วริณบอก ไม่ได้จงใจประชด แต่รู้ตัวเองอยู่เสมอ ว่าตนเองเป็นใคร มาจากไหน หรืออยู่ในฐานะอะไรก็ตาม ขอแค่
ให้ได้เรียนรู้คำว่ารักบ้างก็พอ
“ก็ดี ผมไม่ชอบคนงี่เง่า อ่อนแอรู้ตัวไหม”วริณพยักหน้าหงึกหงัก ก่อนจะพลิกตัวหันหน้าหลบไปอีกทาง ซุกหน้าลงกับแขนสอง
ข้าง น้ำตาแห่งความเสียใจ น้อยใจ ไหลลงมาอย่างช้าๆ และก็ยังปล่อยให้มันไหลอยู่อย่างนั้นจนชาชิน และชินชา…
วริณและแซมช่วยกันจัดเสื้อผ้าและข้าวของที่นำมาใส่ลงบนกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ทั้งของเขาและอธิป คุณไฟเดินทางไปอีก
เกาะเที่ยงก็จะกลับมาอีกทีพร้อมคุณมินตรา และขึ้นเรือมารับเขาและแซมที่นี่ และรีบกลับกรุงเทพด่วน
วริณหายจากอาการไข้และอ่อนเพลียได้ไม่กี่วัน กำลังเทอาหารสุนัขให้เจ้าดุ๊กดิ๊กที่ส่ายก้นไปมาด้วยความหิว วริณยิ้มบางเบา ลูบ
หัวเจ้าหมาน้อยไปมาด้วยความคิดถึง เพราะอธิปสั่งห้ามไม่ให้เล่นกับมันจนกว่าจะหายไข้
“พ่อดินน มากินข้าวก่อน”แซมเดินมา จับมือวริณให้เดินไปในครัว บนโต๊ะมีเพียงอาหารง่ายๆที่เขาและแซมช่วยกันทำเอง เพราะ
ไม่อยากไปรบกวนแม่บ้าน ไข่เจียว ผัดผัก พร้อมกับข้าวสวยร้อนๆ
“พ่อดินต้อกินเยอะๆนะ แซมเป็นห่วง”
“รู้แล้วๆ แซมก็เหมือนกัน กินผักเอยะๆจะได้สูงๆซะที”วริณตักผักใส่จานให้แซม เด็กน้อยหน้าบุ้ย แต่ก็ยอมกินผักที่พ่อตักให้
“พ่อดิน เราจะได้อยู่กับพ่อไฟได้นานแค่ไหนฮ่ะ”แซมถาม ทั้งๆที่ปากยังเคี้ยวข้าวตุ้ยๆ
“คงไม่นานหรอกมั้ง อีกไม่นานเราก็จะกลับไปอยู่กันสองพ่อลูกเหมือนเดิม”วริณว่ายิ้มๆ แซมเอียงคอ ตาใส แต่ก็ไม่ได้ถามอะไร
ต่อ…
อีกไม่นานเกินรอ …
เขา ส่วนเกิน จะได้ออกไปเสียที…
วริณ และแซมพร้อมเจ้าดุ๊กดิ๊กลากกระเป๋าไปขนถึงท่าเรือ ไม่กี่อึดใจ เรือลำใหญ่ก็จอดเทียบพร้อมกับร่างสูงบึกบึน สีผิวที่เคยขาว
กลับคล้ำเป็นสีน้ำผึ้งสวย อธิปก้าวออกมาพร้อมกับช่วยถือกระเป๋าของแซมและดิน
“แซมวันนี้พ่อดินทานข้าวเยอะไหม๊?”อธิปถามล้อๆคนหน้าปลงโลก วริณหันมามองหน้างอ แล้วก็หันกลับไป
“วันนี้พ่อดินทานข้าวนิดเดียว”แซมกระซิบ ก่อนจะหันกลับไปตามปกติ หัวเราะชอบใจ ที่จะเห็นพ่อไฟดุพ่อดิน
“มากันแล้วเหรอค่ะ สวัสดีจ๊ะแซม สวัสดีจ๊ะดิน”มินตราเดินเข้ามา พร้อมกับนั่งลงข้างๆอธิป วริณหันมายิ้มให้นิดหนึ่ง ก่อนจะขบริม
ฝีปากอย่างลืมตัว
“ไฟค่ะ มิมว่ากลับไปถึงกรุงเทพงานที่บริษัทต้องยุ่งมากแน่ๆเลยค่ะ เพราะบริษัทที่เข้ามาติดต่องานของเรา มากเรื่องจริงๆเลย มิม
ไปดูงานรีสอร์ทแล้วยังปวดหัวแทน”เสียงหวานของหญิงสาวเอ่ยชวนคุย อธิปหันหน้ามอง ก่อนจะพูดคุยอย่างคุ้นเคย พร้อมกับ
เสียงหัวเราะที่ดังขึ้นเป็นระยะ แซมเผลอหลับไปด้วยความเหน็ดเหนื่อยจากการเดินทาง ส่วนวริณก็นั่งเงียบดูวิวไปเรื่อย ด้วยใจ
ช้ำๆกับภาพซ้ำๆเหมือนเดิม…
“ดินๆๆ”
“อืออ ครับ”
“ถึงแล้ว ลงมาเถอะ”อธิปจับมือของชายหนุ่มให้ลุกขึ้น วริณโงนเงน แต่ก็ยอมลุกขึ้น สูดอากาศนอกเรือ ลงไปเหยียบย่ำผืนทราย
เห็นแซมกำลังจูงเจ้าดุ๊กดิ๊ก พร้อมกับมินตราอยู่ไม่ไกล
“คุณไฟ…”
ยังรักผมอยู่อีกไหม…
ไม่สิ…ผมต้องไม่อ่อนแอ
เพราะผมไม่ใช่ผู้หญิง…ไม่สมควรเสียใจ…
“หื้อ? มีอะไร”
“ไม่ครับ ไม่มีอะไร”
“ไข้ขึ้นเหรอไง”อธิปว่าก่อนจะวางมือลงบนหน้าผากชายหนุ่ม
“ตัวไม่ร้อน ทำหน้าให้มันดีๆหน่อยได้ไหม เป็นห่วง!”อธิปว่าเสียงขึงขัง จริงจัง วริณยิ้มให้เล็กน้อย ก่อนจะบีบมือหนาของอธิป
เบาๆ
“จับมือกันแบบนี้สักพักได้ไหมครับ…”
“ได้สิ ทำไมจะไม่ได้”ชายหนุ่มหันมายิ้ม พร้อมกับเดินเข้าไปขึ้นฝั่ง จับมือนุ่มไปตลอดทาง
“ขอบคุณนะค่ะ ที่อุสส่าห์มาส่งถึงบ้าน”มินตรากล่าวขอบคุณ อธิปยิ้มตอบ ก่อนจะเคลื่อนรถออก ส่วนวริณและแซมก็หลับปุ๋ยไป
เสียแล้วทั้งพ่อและลูก
“ดิน คืนนี้คุณต้องไปงานเลี้ยงกับผมนะ”
“ฮ่ะครับ”
“ผมเตรียมชุดไว้ให้แล้ว”
“แต่ว่า…ผมไม่เคยไปงานเลี้ยงนะครับ”
“ก็ไปกับผม”
“แต่ผมกลัวทำให้คุณไฟขายหน้า”
“ไม่หรอก ผมไม่อยากไปคนเดียว น่าเบื่อจะตาย”อธิปว่า
“แล้วคุณสา คุณฟ้า คุณมิม ต้องไปด้วยนี่ครับ คุณไฟคงไม่เบื่อหรอกครับ”วริณตอบซื่อๆ
“หึงเหรอ?”
“ป่าว…นะครับ”
“ไม่หึงก็ไม่หึง ตกลงคืนนี้ไปกับผมนะ”
“เอ่อ…ก็ได้ครับ”วริณยอมจำนงแต่โดยดี อธิปนั่งอยู่บนโต๊ะทำงานยิ้มไปมา ก่อนจะก้มหน้าลงขีดๆเขียน ทำงานของตนต่อ
วริณออกจากห้องน้ำด้วยกลิ่นของครีมอาบน้ำกลิ่นผลไม้หอมฟุ้ง ผมเปียกโชกถูกปัดเป่าจนแห้ง ผิวกายยังมีเม็ดน้ำเกาะ ชายหนุ่ม
นั่งลงบนเตียงด้วยร่างกายแทบจะเปลือยเปล่า หน้าท้องเนียนเริ่มมีเนื้อน้อยๆนุ่มๆ วริณแอบน้อยใจ ที่เขาไม่มีซิกแพคแมนๆอย่าง
อธิปบ้าง แต่มีพุงน้อยๆมาแบบนี้ ก็คงดีกว่า มีแต่กระดูกล่ะมั้ง
“เสร็จรึยัง?”อธิปเปิดประตูเข้ามาอย่างวิสาสะ วริณสะดุ้งรีบลุกจกเตียงวิ่งเข้าห้องน้ำ
“ทำไรหน่ะดิน”
“ผมยังแต่งตัวไม่เสร็จ ครับ”
“แล้วยังไง ออกมานี่เลยนะ”อธิปตะโกนแกล้งเสียงขุ่น แอบอมยิ้มขำๆ กี่ครั้งต่อกี่ครั้งก็ไม่เห็นว่าวริณจะเคยชินเสียที นับวันยิ่งขี้
อายหนักเข้าไปอีก
“แต่เสื้อผมอยู่ข้างนอก…”
“ออกมา!!!”อธิปขึ้นเสียง จนคนที่หลบอยู่ในห้องน้ำสะดุ้งและเริ่มกลัว เลยยอมออกมาพร้อมกับผ้าขนหนูพันล้อมร่างกายด้านล่าง
“คุณไฟ…”
“เดินมานี่”อธิปว่า ก่อนจะนั่งลงบนเตียง
“คุณไฟโกรธผม?”วริณเดินมาหน้าหง๋อย หยุดอยู่ตรงหน้าชายหนุ่มที่อยู่ในสูทมีภูมิฐาน
“ใครว่า…มาเดี๋ยวผมแต่งตัวให้ดินนะ”อธิปยิ้มกรุ่มกริ่ม ถกผ้าขนผืนเล็กออก วริณเบิกตาโต แย่งผ้าขนหนูในมือหนา
“คุณไฟ !”
“จะอายทำไมอีกเนี่ย เห็นมาหมดแล้ว จับก็จับมาหมดแล้ว”ชายหนุ่มล้อ โอบร่างเปลือยให้นั่งลงบนตัก
“คุณไฟ ! ปล่อยผมเถอะครับ เดี๋ยวออกไปงานสายนะ”วริณว่า ขืนตัวเล็กน้อย อายจนบอกไม่ถูก หน้าร้อนฉ่าไปหมดแล้ว
“ก็จะแต่งตัวให้อยู่นี่ไง ตัวยังเปียกอยู่เลยเดี๋ยวเช็ดตัวให้”อธิปขยับตัวกาย ผลักชายหนุ่มให้นอนราบลงกับเตียง วริณทำท่าจะลุก
ขึ้น แต่ก็ถูกมือหนาผลักลงไปอีกครั้ง
“หน้าแดง ตัวแดงเถือก”อธิปล้อ ขึ้นคร่อมคนตัวบางกว่า วริณหลับตาปี๋ใจเต้นตึกตัก ปากแดงเผยออกเล็กน้อย
ข่มใจไว้ก่อน…คืนนี้ค่อยจัดหนัก !
อธิปสอดมือเข้าไปเสียดสัมผัสกับสะโพกนุ่ม ก้มหน้าดูดเม็ดไตสีสดทั้งสองข้างอย่างเมามัน ความร้อมรุ่มของสองร่างเบียดเสียด
เข้าหากัน วริณเผลอครางออกมาอย่างลืมตัว ก่อนจะรีบขบปากสายตาพร่ามัวด้วยแรงอารมณ์
“คุณไฟแกล้งผม…” วริณว่าเสียงสั่นไม่หาย ยันมือพยายามดันไหล่หนาออก
“ป่าวซะหน่อย ฮื้ออ…หอมจังเลย”อธิปกดจมูกลงบนแก้มแดง จูบซับเบาๆลงบนริมฝีปากบาง
“ไปรอข้างนอกดีกว่า ถ้าให้ผมแต่งตัวให้มีหวัง คืนนี้คงไม่ได้ไป”อธิปกระซิบเสียงพร่า ควบคุมอารมณ์ให้ลุกขึ้นจากเตียง พร้อมกับ
ปิดประตูลงเบาๆ
“คุณไฟบ้า…”วริณนอนหายใจหอบถี่ก่อนจะรีบลุกขึ้นแต่งตัว พร้อมใบหน้าสีแดงระเรื่ออยู่ลอดเวลา…
อธิปและวริณอยู่ในชุดสูทอย่างเป็นทางการ อธิปใบหน้าขรึมดูน่าเกรงขาม ส่วนวริณผิวก็ระเรื่อผ่องขึ้น ใบหน้าเรียวหวานไร้การ
แต่งแต้มใดๆ ผมยาวปะบ่าถูกเช็ตอย่างดูดีในคราบคุณชาย ทั้งคู่กำลังเข้าไปนั่งบนรถ พร้อมกับแซมและเจ้าดุ๊กดิ๊กที่มองอย่าง
ชื่นชม
“โฮ่งๆๆ”
“พ่อดินหล่อจังเลยเนอะดุ๊กดิ๊ก ส่วนพ่อไฟก็เท่ส์จังเลย เราอยากโตไวไวใส่ชุดแท้ๆแบบนั้นบ้างจัง”แซมเพ้อล่องลอย แววตาส่อง
ประกาย มองรถคันหรูที่ขับออกจากรั้วบ้านหลังใหญ่ไปช้าๆ เจ้าดุ๊กดิ๊กเลียมือของเด็กน้อยไปมา ก่อนจะถูกจูงเข้าไปในบ้าน ขึ้น
ห้องนอน…
งานเลี้ยงที่ว่าเป็นงานเลี้ยงเปิดโครงการรีสอร์ทกลางเกาะโปรเจคใหม่ของอธิปนั้นเอง ชายหนุ่มยืนอยู่บนเวทีพร้อมกับสายตาของ
นักข่าวและสายตาของแขกที่มาในงาน อริสายิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ที่เห็นการจัดงานราบรื่นไปด้วยดี และฟ้าใสที่อยู่ในชุดราตรีสุดเซ็กส์
ซี่กำลังถูกให้ความสนใจไม่แพ้คน เมื่อสาวเจ้าให้ความลือว่าตนเป็นคู่หมั้นกับนักธุรกิจหนุ่มอย่างอธิป
“แล้วจะมีงานหมั้นเกิดขึ้นเมื่อไหร่ค่ะ”
“อุ้ย อันนี้ฟ้าก็ไม่ใจนะค่ะ ก็แล้วแต่พี่ไฟเขาล่ะค่ะ ช่วงนี้งานยุ่งๆก็ต้องช่วยประคับประคองกันไป”ฟ้าใสตอบอย่างอารมณ์ดี ปาก
เรียวเฉิดฉายรอยยิ้ม วริณที่ยืนอยู่ไม่ใกล้ไม่ใกลสะดุดตากับหญิงสาวที่มาใหม่ มินตราอยู่ในชุดเดรสสีหวานมีลูกไม้ประดับ
ประปราย เธอเข้ามาทักทายชายหนุ่มในไม่ช้า เสียงปรบมือก็ดังขึ้น พร้อมกับเสียงของอธิปที่เงียบลง
“มิมขอโทษด้วยนะค่ะ ที่มาช้าไปหน่อย พอดีวันนี้เวียนหัวมากเลยค่ะ แถมยังมีอาการแพ้ท้องด้วย”หญิงสาวว่ายิ้มๆ อธิปผงกหัวรับ
พร้อมกับยื่นน้ำผลไม้ให้มินตราและวริณที่ยืนเงียบอยู่นาน
“เป็นไงบ้าง วันนี้ผมหล่อไหม?”อธิปเดินมาเลียบๆเคียงๆ วริณก้มหน้า พยักหน้าเบาๆ
“หึหึ ~ ผมยืนอยู่บนเวที เห็นมีคนสนใจดินด้วยนะ”
“ไม่จริงอะ ผมยืนอยุ่คนเดียวหรอก คุณไฟอย่ามาใส่ร้าย”วริณเถียงเบาๆ
“จริงๆ ข้างหลังคุณน่ะ อย่าไปยุ่งกับมันนะ ผมหึงจริงๆด้วย”อธิปว่ายิ้มๆ
“แล้วที่คุณ…”วริณจะพูดต่อ แต่ก็ต้องยกมือปิดปาก ตาโต
“ผมทำไมหึ ?”
“ป่าวครับ”
“โกหก!”
“ผมป่าวนะ”วริณเถียงต่อ จนอธิปแอบหมั่นเขี้ยวยกมือจะหยิกแก้มนุ่มไม่ได้ แต่ก็ต้องลดมือจับไหล่ชายหนุ่มเบาๆ เพราะกลัวใคร
เห็นเข้าแล้วจะสงสัย
“พี่ไฟค่ะ วันนี้ฟ้าเป็นยังไงบ้างค่ะ สวยไหม๊?”หญิงสาวยิ้มร่า ตะครุบมือควงชายหนุ่ม อธิปหน้านิ่ว พร้อมกับนักข่าวที่กรูเข้ามา
แฉะ ! ๆ
“เหมาะสมกันจังเลย คู่รักใหม่ในวงการธุรกิจ”แขกเหรื่อที่มางานกล่าวกันให้แซด อธิปยอมตามใจหล่อน ถ้าหากกล่าวค้านไปจะ
กลายป็นการหักหน้าหญิงสาวและพ่อของหล่อนจนเกินไป อธิปสะบัดแขนเรียวของฟ้าใสออก พร้อมนิ่วหน้าไม่พอใจ เมื่อเห็นนัก
ข่าวเริ่มให้ความสนใจกับมินตราทายาทตระกูลดัง
“พี่ไฟ !”
“ฟ้า! แค่นี้พี่ก็ตามใจเธอมามากแล้วนะ ถ้าไม่อยากหน้าแตกก็ปล่อยแขนพี่ซะ ก่อนที่พี่จะบอกนักข่าว
ว่าเราไม่ได้เป็นอะไรกัน !" อธิปกล่าวเสียงเข้ม จนหญิงสาวขอบตาเริ่มปริ่ม ฟ้าใสสะบัดมือออก พร้อมกับหันหลังเดินไปอีกทาง
แล้วก็ชนกับวริณเข้าอย่างจงใจ
“ชิส์ !”
.
.
.
หญิงสาวเบ้ปากใส่ชายหนุ่ม น้ำผลไม้ที่วริณถืออยู่นั้น หกราดชุดสูทที่อธิปสั่งตัดให้เสียดิบดี ชายหนุ่มวางแก้วลง พร้อมกับหา
ทางออกไปห้องน้ำ ด้วยท่าทีเงอะงะและอธิปก็เห็นอยู่ก่อนแล้ว ชายหนุ่มจึงอาศัยช่วงที่ไม่มีใครสังเกตตนดึงแขนเรียวของวริณ
ออกจากงาน
“คุณไฟ…”
“เข้าไปล้างตัวเถอะ ผมจะรออยู่หน้าห้องน้ำ”อธิปว่า วริณเดินเข้าไปในห้องน้ำอย่างเข้าใจ ถ้าหากมีใครมาเห็นและรับรู้เข้าว่าอธิป
กำลังคบกับผู้ชายอยู่นั้น คงไม่ดีต่อตัวชายหนุ่มและบริษัทที่กำลังฟื้นตัวเป็นอย่างแน่
“อะ…อ้วกก”หญิงสาวประคองร่างตัวเองจากฝูงชนมากมายจนเข้ามาในห้องน้ำได้สำเร็จ เธอไม่อยากให้ใครรับรู้ว่าเธอกำลังท้อง
และไม่มีพ่อ ! ทางเดียวเท่านั้น คนที่จะพอรับผิดชอบเธอได้ก็คงมีแต่อธิปเท่านั้น…จะทำอย่างไรนั้นเธอก็ยอม…
“คุณครับ มีอะไรให้ช่วยไหม ?”อธิปหยุดขาตรงข้างหลังแผ่นหลังที่คุ้นเคย มินตราใบหน้าซีดเซียวหันกลับมามองตาแดง จาก
อาการแพ้ท้องอย่างรุนแรงของเธอ อธิปเบิกตารีบเข้าไปประคองหญิงสาวอย่างไว
“มิม…”
“ไฟ…มิมไม่ไหวแล้ว”
“งั้นไปนั่งพักก่อนนะ”
“ค่ะ”อธิปประคองร่างหญิงสาวให้นั่งพักทางด้านหน้าของโรงแรม จนลืมไปเสียแล้วว่ายังมีอีกคนหนึ่งที่กำลังหลงอยู่ในสถานที่ ที่
ตนไม่เคยมา
“คุณไฟ…”
“คุณไฟครับ…”วริณออกมาเสื้อผ้าเปียกโชกเพราะความเปิ่นของตัวเอง เมื่อมองไปรอบๆนั้นก็ไม่เห็นวี่แววของอธิปเสียแล้ว ชาย
หนุ่มเดินเข้าไปในงานอีกครั้งก็ไม่เห็นอธิป จึงเดินออกมาแล้วตะเวรตามหาไปทั่ว จนถึงชั้นล่าง เดินเวียนไปเวียนมา พอสุดท้ายมา
รู้ตัวอีกทีว่าตนกำลังหลงทางก็หาทางออกไม่เจอ…
“หน้าคุณดูซีดมากเลยนะมิม”อธิปว่าอย่างเป็นห่วง
“มิมก็รู้สึกดีขึ้นแล้วล่ะค่ะ”
“ผมว่าให้ผมไปส่งที่บ้านไหม คุณกำลังท้องกำลังไส้นะ”
“จะดีเหรอค่ะแล้ว…ดินล่ะค่ะ”หญิงสาวลองเชิงถาม ไม่คิดเลยว่าจะมาเจออธิปแต่ก็โชคดี ดูจากท่าทางแล้ว อธิปยังคงเป็นห่วงเป็น
ใยเธออยู่ นั้นทำให้แผนของเธอสำเร็จไปอีกครึ่ง ช้าๆได้พร้าเล่มงาม…
“ไปส่งคุณแปบเดียว แล้วค่อยมารับดินก็ได้”ชายหนุ่มคิดอย่างนั้น เพราะไม่อยากปล่อยให้หญิงสาวพร้อมลูกในไส้ที่เป็นเชื้อสาย
ของเพื่อนของเขาอีกคน ตอนนี้เขาอโหสิให้แล้ว เรื่องที่แล้วมาก็ให้มันผ่านๆไป
“ขอบคุณมากนะค่ะ มิมขอบคุณมากจริงๆ”หญิงสาวกล่าวขอบคุณพร้อมกับลุกขึ้นโดยมีอธิปประคองไปด้วย อธิปเปิดประตูรถให้
หญิงสาว ก่อนจะขึ้นรถและสตาร์ทรถขับเคลื่อนออกจากโรงแรม…
เมื่อหาทางออกจากโรงแรมได้แล้ว วริณไม่รู้จะกลับไปหาอธิปได้อย่างไร เพราะตอนนี้เขากำลังยืนอยู่หน้าโรงแรม และก็ไม่รู้จะพา
ร่างกายที่สะบักสะบอมด้วยเม็ดเหงื่อของตัวเองไปทางไหน
ทางข้างหน้าเป็นสี่แยก หากข้ามไปอีกฝั่ง ก็จะสามารถขึ้นรถเมล์กลับได้ ติดอยู่ที่ว่าเขาไม่มีเงินติดตัวเสียเลย จะทำอย่างไรดีนะ
ถ้าหากลองยืมเงินคนบนรถล่ะ เขาจะให้รึเปล่า แต่มันคงไม่ง่ายขนาดนั้นหรอก ลองหาเศษสตางค์ดู หยอดตู้แล้วค่อยโทรหาอธิปดี
กว่า ชายหนุ่มคิด จึงรอเวลาให้ทางรถทิ้งระยะห่าง ตนจะได้วิ่งข้ามถนนไปอีกฝั่งได้ เพราะเป็นถนนในเมืองแคบ รถไม่ค่อยติดยิ่ง
เวลาค่ำๆแบบนี้ รถที่วิ่งจึงมีน้อย
“ไฟค่ะ นั้นดินนี่ค่ะ”
“ไหน?”
“ข้างหน้าน่ะค่ะ กำลังวิ่งข้ามถนนอยู่…”
กรี๊ดดดดดดดดด !!!
โครมมม !!!~
รถที่ขับปาดเขาไปกำลังพุ่งไปที่ร่างนั้นก่อนจะหักเลี้ยวกระเด็นไปไกล การจราจรเริ่มติดขัดลงอย่างทันตา เสียงกรีดเกรียวของ
ผู้คนดังขึ้น พร้อมกับสติของอธิปที่หยุดนิ่ง
วริณ…
กาลเวลาเหมือนจะถูกหยุดไว้แบบนั้น…
“ดิน ! ดินอย่าหลับนะ อย่าเป็นอะไรไปนะ !!!”อธิปกระโจนเข้าสู่ร่างที่อ้อนยวบ วริณยังเห็นภาพพร่ามัว หญิงสาวร้องไห้อย่าง
หวาดกลัว มินตราและอธิป…
เจ็บ…
ผมเจ็บเหลือเกิน…
เจ็บจนไม่อยากรับรู้…
โชคชะตา…
ทำให้ผมเจ็บทั้งกาย
…และ…
ใจ………….
‘ผมเกลียดคุณไฟ…’
‘ปล่อยผมไปเถอะ…’
‘ถ้าผมรู้ว่าคุณไฟกำลังอยู่กับคนอื่น…’
‘ผมจะไม่ตามหาให้เหนื่อยเลย…’
‘เพราะสุดท้าย…ตอนนี้…ผมรู้แล้ว ว่าคุณไฟเลือกเธอ…..’
‘ลาก่อนครับ คุณไฟ…’
‘แซม…พ่อรักลูกนะ…จงระลึกไว้เสมอ…ยามมองท้องฟ้า…พ่อมาหาแซมไม่ได้…พ่อกลัว…ถ้าพ่อกระโดดมา พ่อคงขาหัก
แน่เลย…แซม…อย่าลืมพ่อนะ…พ่อต้องไปแล้ว’
เปลือกตาบางกระตุกพร้อมกับเลือดที่ไหลออกจากปาก วริณหลับลงอย่างช้าๆพร้อมกับรอยยิ้มสุดท้าย ที่สร้างความเจ็บปวดให้
ชายหนุ่มตลอดกาล…
-------------------------------------------------------------------XXX
วันนี้นั่งพิมพ์เกือบทั้งวันเล ยเป็นอีกตอนที่แจงมาต่อและยาวมาก <สำหรับแจง>
ดังนั้นใครรักดิน ก็ขอช่วยเม้นเป็นกำลังให้หน่อยนะค่ะ
อาจจะมาต่อได้แค่อาทิตย์ละครั้ง...
ขอบคุณค่ะ
Ps. ต้องไปต่อ The Villain แล้ววว ฝากติดตามกันอีกเรื่องด้วยนะค่ะ
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
เกลียดอธิปอ่ะ งี่เง่าที่สุดเลย ทำอะไรก็ไม่เคยนึกถึงใจดินอ่ะ :m16:
รักดิืนแน่รึเปล่า!! หรือว่าแค่เห็นเป็นตัวแทนของมิมกันแน่ห๊ะ!!! :m31: :m31:
-
:z3:
เป็นเช่นนี้ได้อย่างไร
ดิน อย่าเป็นไรนะ :m15:
-
อ๊ากกกกกกกก ดิน :z3:
-
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
:monkeysad: :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
-
:m31: :m31:อ๊าก~อธิปงี่เง่า ดินเลยเจ้บตัวปางตายเลย :m16: :m16:
ปล.ค้าง~ :z3: :z3: มาต่อเร้วนะคนเขียน :call: :call:
-
บอกได้คำเดียวว่า"ช็อค" เกิดอะไรขึ้นกับดิน
ชีวิตมันบัดซบขนาดนี้เลยเหรอสงสารดินอ่ะ :monkeysad:
ถ้าได้ตื่นขึ้นมาอีกครั้งขอให้มีชีวิตที่ดีกว่าเดิมนะดิน
:m15:ขออย่าให้เป็นอะไรเลย
-
กำ ไฟใจร้ายมากอะทิ้งกันได้ไง
-
อยากบอกไฟเหลือเกินว่า
"คนเรามักจะรู้ว่าสิ่งไหนมีค่า ก็เมื่อตอนที่เสียมันไป"
-
:sad4: :sad4: :sad4:อย่าเป็นไรนะ :sad4: :sad4: :sad4:
-
:pig4:ขอบคุณค่าาา
-
:a5: ช็อค :a5:
-
กำลังอืดเลยหึหึ เราชอบ
-
ดิน...อย่าเป็นไรนะ
-
เกลียดไฟแล้ว!
:m15:
-
ขอมาม่าแบบ 20ซอง แล้ว อืดดดดด เต็มที่เลยนะ เอาน้ำตาร่วงกันไปข้างเลย
-
:o12: :o12: :o12:
-
อยากกรี๊ดดดดดดดดดดด
เปลี่ยนพระเอกได้ม๊ายยยยยยยยยยยย :z3:
-
มันไม่จบแบบนี้ใช่มั๊ย รีบมาต่อเร็วๆนะ ลุ้นแรงมาก :impress2:
-
อธิปงี่เงาอ่า :o12: :o12:
พ่อดินอย่าเป็นอะไรไปน้าาาา ยังมีแซมกับเจ้าดุ๊กดิ๊กที่รออยู่น้า
:monkeysad: :monkeysad: อธิปนิสัยไม่ดี ชอบพูดจาใจร้ายใส่พ่อดินอ่า
ถ้าวริณไม่มีกำลังใจจะอยู๋ต่อก็เพราะอธิปนะเนี่ย โอ้ย เศร้าอ่า
มาต่อเร็วๆนะคะ อย่าให้ค้างนาน :call: :call:
-
:o12:
-
มันไม่จิงใช่มั้ย มันโหดร้ายเกินไปรึเปล่า
ถ้าโลกนี้ไม่มีดินละ จะมีที่รองรับให้เราอยู่ได้หลอ
ดินอย่าใจน้อบสิ คิดถึงแซมแล้วหนีไปกับลูก ทำให้คนที่เหงแต่ตัวเองเจ็บซะบ้าง
ให้ตายทั้งเป็นซะบ้าง :o12: :o12:
-
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
รีบกลับมาต่อนะ ขอร้อง :m15:
-
ดิน..........สู้นะ...................................เป็นกำลังใจให้สู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆนะครับ
-
อ่านมาทั้งหมด ชอบตอนนี้สุดแล้ว
คือสงสารดินนะ แต่พอเวลามันเหนื่อยกับชีวิตแล้ว คิดแบบนี้มันก็ไม่ผิดอะไร
จริงๆน่าจะแต่งต่อให้ความจำเสื่อม ไม่ก็หลับไปนานๆเลย สะใจดี นายไฟจะได้เป็นบ้า :m16:
ปล.เค้าอินไปเยอะเลย :o8:
-
:fire:ไฟไอ้คนเฮงซวย :angry2:
สงสารดินจังเลย :monkeysad: :monkeysad:
-
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :o12:
แ้งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง้ง้ง้ง้ง้ง้ :o12: :o12: :o12: :o12:
ไฟบร้าาาาาาาาา ไอ้บร้าาาาาาาา
แง้งงงงงง :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
-
ไม่เห็นต้องไปรีบส่งนังมินตราทันทีเลย แค่รอดินแล้วก็กลับพร้อมกันก็ได้
สมน้ำหน้าไฟ อยู่กับความเสียใจต่อไปเถอะ
-
:fire:สงสารดินจังเลย
-
ค้างเหลือเกิน
สงสารดินจัง
:pig4:
-
:monkeysad:ยังสงสารดิน นะ เจ็บแล้วจากเลยดิน หนีไปไกลๆให้ได้นะ :o12:
-
สงสารดิน :sad4: :sad4:
เซงๆๆๆๆไฟ :angry2: :angry2: สมน้ำหน้า เเค่รอดินมันนานมากเลยเหรอ ถ้าเเคร์นางมินตรานักก็ไปอยู่กับมันดิ :fire:
-
ไฟ นายไม่เคยชัดเจนอะไรเลย
ทุกครั้ง ทุกครา ดินต้องทนกล้ำกลืนความช้ำ
ขอให้ดินไม่เป็นอะไร ฟื้นเร็วๆ นะครับ
-
หือ ยังไงคะ ดินจะไม่เป็นอะไรใช่มั้ย ที่คิดนี่แค่ความน้อยใจใช่ป่าว
จะทิ้งคุณไฟกับน้องแซมไปได้ยังไงล่ะ แต่ถ้าเป็นอย่างนั้นก็เศร้าจัง
บางทีก็แอบเบื่อพระเอก ใจดีจนวริณคิดมากอยู่เสมอ แต่วริณก็เป็นคนเจียมตัวเกินไปในบางครั้ง
มีอะไรไม่ค่อยกล้าถาม มันก็เลยอึมครึมด้วยประการฉะนี้
ขอให้ดินไม่เป็นอะไรมาก และชะนีทั้งหลายที่คิดจะเกาะคุณไฟจงหายไปด้วยเถิด :call:
ขอบคุณค่ะ
-
ตาอธิปนี่ จริงๆเลย
-
:sad4: :sad4: :o12: :o12:
พ่อดินจะหนีแซมแล้ววววว :sad4:
-
สงสารดิน อยากให้ดินได้พักบ้าง แต่ถ้าดินไม่อยู่แล้วแซมล่ะ สงสารแซมอ่ะ :m15:
เบื่อไฟที่ไม่ชัดเจน :angry2:
-
:m15: :m15: :m15:
-
เห็นเรื่องนี้อยู่นานแล้ว เคยเข้ามาอ่านตอนแรกๆ ก็รู้สึกว่าน่าสนใจดี
แต่ก็ยังเบรกตัวเองไว้ก่อน เพราะรู้สึกเรื่องนี้จะมีคนอ่านเยอะ มีหลายหน้า
รู้สึกเข็ดครับ เคยอ่านนิยายที่มีหลายๆ หน้าแล้วไม่เป็นอันทำงาน เสียงานเสียการไปพอสมควร
หลังๆ ก็เลยอ่านเรื่องที่มันสั้นๆ แทน จบไวดี
แต่วันนี้ลองมาอ่านดูอีกทีครับ ก็อ่านไปได้หลายตอนละ ก็เลยคิดว่าจะอ่านไปเรื่อยๆ จนกว่าจะตามทัน
แต่อาจจะอ่านได้วันละนิดหน่อย ผมมีเวลาน้อยจริงๆ ครับ
เริ่มต้นเรื่องมาได้น่าสนใจดี กำลังอ่านถึงตอนที่อธิปจะให้วริณไปเป็นพ่อบ้านครับ
วันหลังจะมาอ่านต่อ... :mc4: :mc4: :mc4:
-
แง๊................ ดินอย่าเป็นอะไรนะ ฮืออออออออออ
-
ต่างคนต่างความคิด
อีกคนไม่คิดอะไรเลย
อีกคนก็คิดมากมาย
แล้วบทสรุปจะอยู่ไหน..... :really2:
-
:a5: :a5: :a5: ดิน......อย่าเป็นอะไรนะ :o12: :o12: :o12:
ทำไมชีวิตดินน่าเศร้าอย่างนี้ ทั้งๆที่เกือบจะดีอยู่แล้วเชียว
ไฟ นายช่างโลเล และตามมารยาร้อยเล่มเกวียนของผู้หญิงไม่ทันเอาซะเลย :z6:
-
ดินอย่าตายนะ
อยู่ต่อเพื่อแซมนะอย่าทิ้งแซมนะ
-
เกลียดไฟอ่ะ :z3:
ดินอย่าตายน่ะเว้ย
-
ดินน่าสงสาร
ไฟต้องเข้าใจแน่นอน
มาต่อตอนต่อไปเร็วนะครับเอาใจช่วย
:z3:
-
ไม่จริงอ่ะ :a5: :a5:
ดิน ต้องไม่เป็นอ่ะนะ ต้องอยู่กะ แซม นะ
ส่วน ไฟ ไม่ต้องอยู่กับมันแล้วล่ะ
ไอ้คนแบบนี้นะ มันน่ากระทืบจิงๆ :z6: :z6: :z6:
-
มารอน้าาาาาาาา><
-
อธิป ตรง ๆ เลยนะ เกลียดมึงวะ :fire: :fire: :fire: :fire: :fire:
-
สงสารดิน ทำไมไฟถึงเป็นคนแบบนี้นะ
-
เย้ย ดินต้องไม่เป็นอะไรนะ ม่ายยย
-
:monkeysad: :monkeysad:
:sad11: :sad11:
-
กรี๊ดดดด :serius2: มาต่อแล้วทั้งที แล้วก็ปล่อยค้างได้แบบเจ็บปวดมั่กๆๆ
เกลียดอีตาคุณไฟจนไม่รู้จะทำไงแล้ว สรุปนี่ยังไงกันแน่ฮะ จะรักใครชอบใคร ก็ทำให้มันชัดเจนซะทีสิ :m16:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
:monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
-
ฮึกเศร้าอ่า.....
แต่ชอบมาก5555ดราม่าฉันรักดราม่า :z2:
-
สู้ๆเป็นกำลังใจให้ o13 :bye2: :z10:
-
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
-
มารออีกแระน้าาาาาาาาาาา T^T
-
อินจัด ร้องให้เลย ขอบคุณคนเขียนรอตอนต่อไป
-
ไม่เอาอ่ะ ดินอย่าเป็นอะไรน่ะ :sad4:
-
พระเจ้าาา นี่มันเกิดอะไรขึ้น
เร็วเกินไปแล้ว ดินนน :monkeysad:
อย่าเป็นไรน้าา เพราะไฟคนเดียวเลยอ่าา :fire:
-
ม่ายยยยยยดินอย่าเป็นไรนะ :z3: :z3:
เป็นกำลังใจให้คนเขียน :L1:
-
แง๊ๆ เค้ามารอน้า T^T
-
ผู้หญิงเรื่องนี้มีแต่ร้ายๆ :เฮ้อ:
มันต้องไม่ใช่อย่างงี้ดิ ดิน
นายอย่าหายไปไหนนะคิดถึง
น้องแซมเข้าไว้นายอย่าไปปิด
ใจไม่ยอมรับรู้ความจริงนะ
:serius2: :serius2: :serius2:
-
ดินอย่าตายนะ
แงๆๆๆๆๆๆ
:m15:
-
ตามอ่านทันสักที :เฮ้อ:
ดินอย่าเป็นอะไรไปน้าาาา!! :m15: :m15:
กอดคนเขียนแรงๆ 1 ที :กอด1:
-
กรีดไม่นะ ดินต้องไม่ตาย ม่าย ย ย:z3:
-
มาดันดันดันดัน 5 555555 :กอด1: :กอด1:
-
^^
-
CHAPTER 24
‘คนไข้เสียเลือดมาก’
‘ชีพจรเต้นอ่อน’
‘โอกาสรอดมีน้อย…’
“…ผมอยู่ที่ไหน…”
ทางข้างหน้ามืดมิด…ผมมองไม่เห็นอะไร…ความรู้สึกว่างเปล่า…หันไปทางไหนผมก็ไม่เจอใคร…
“ไฟค่ะ…ใจเย็นๆนะค่ะ”หญิงสาวลูบหลังของชายร่างสูงอย่างช้าๆ ใบหน้าซีดเซียว อธิปยืนไม่ไหวติ่งอยู่หน้าห้องฉุกเฉิน แขนขา
เกร็งไปทุกสัดส่วน ใบหน้าของวริณครั้งสุดท้ายที่ได้เห็น เป็นเหมือนรอยยิ้มที่ทิ้งไว้เพียงความว่างเปล่า…รอยยิ้มที่ตัดรอน ผิดหวัง
และท้อแท้…
“เพื่อนผม…เป็นอย่างไรบ้างครับ”อธิปแทบจะกระโจนใส่หมอที่ออกมา กรามถูกขบกันจนเป็นสันนูน กลัว…กลัวเหลือเกิน…ใจคอ
ไม่ดี…
“ตอนนี้คนไข้อาการสาหัสมาก โอกาสรอดมีน้อย สมองได้รับการกระทบกระเทือน มีเลือดหลั่งในสมอง แขนขาหัก หมออยากให้
ญาติ เผื่อใจไว้…”
ตื๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด …
“คุณหมอค่ะ ชีพจรคนไข้หยุดเต้นค่ะ”
“ฮึกกกๆ ฮือออๆๆ”เสียงกรีดร้องของหญิงสาว มินตราและอริสา อธิปคุกเข่าลงกับพื้น เหมือนโลกสลายไปกับตา ใบหน้าเคร่งขรึมมี
หยาดน้ำตาไหลอย่างช้าๆ นอกจากพ่อกับแม่ที่เสียไป ชายหนุ่มไม่เคยร้องไห้ให้กับสิ่งใดทั้งนั้น…
‘คุณสองคนครับ…คุณน้ากับคุณอา…’
‘…เธอ…’
‘…ผมหลงทาง…ช่วยบอกทางให้ผมหน่อยได้ไหม?’
‘…เธอยังกลับไปได้…รีบกลับไปซะตามแสงสว่างของเธอ…’
‘…ผมอยู่ที่ไหนครับ…คุณน้ากับคุณอา เราออกไปด้วยกันได้ไหมครับ?’
‘ไม่ได้หรอก ฉันตายไปแล้วพ่อหนุ่ม’ชายสูงอายุท่าทางใจดีตอบ
‘งั้นแสดงว่าผมก็ตายแล้วเหรอ…’ชายหนุ่มอุทานเบาๆปนตกใจ
‘เปล่า…เธอยังไม่ตาย หากเธอไม่รีบกลับไป เธอจะตายนะ’หญิงวัยกลางคนตอบ
‘ผมไม่อยากกลับไป…’ชายหนุ่มตอบอย่างไม่ต้องคิด
‘กลับไปเถอะ เวลาของเอ็งยังไม่หมด’วิญญาณของชายสูงวัยว่า
‘ผมรู้สึกดีเหลือเกิน…ถ้าผมตายอีกครั้ง ผมจะมีโอกาสได้เจอท่านสองคนอีกไหม…”ชายหนุ่มถาม น้ำเสียงอาลัยอาวรณ์
‘จ๊ะ…เราสามคนจะได้เจอกันอีก”ทั้งสองยิ้มให้กับวิญญาณหนุ่ม ร่างสูงโปร่งโบกมือยิ้มลา เดินเข้าไปยังแสงที่ลอดออกมาจากที่ใด
สักแห่ง ก่อนจะกลืนหายไปลับตา
‘เขาอ่อนโยนเหมือนคุณ’
‘ผมก็คิดว่าเขายิ้มสดใสเช่นคุณ’
‘หวังว่าเขาจะไปทันนะค่ะ’
‘ผมก็หวังว่าอย่างนั้น…’
‘เราจะเดินทางไปด้วยกัน…อีกสักครั้งหนึ่งเป็นครอบครัว…’
‘ขอโทษนะลูก ที่พ่อกับแม่ไม่มีโอกาสได้ดูแลหนูเลย…’
.
.
.
“หัวใจคนไข้กลับมาเต้นเหมือนเดิมแล้วค่ะ”
“ปาฏิหาริย์เกิดขึ้นกับคนไข้อีกราย”
“นั้นน่ะสิค่ะ…”นางพยาบาลถอนหายใจโล่งอก คุณหมอเจ้าของไข้ เดินออกจากห้องฉุกเฉินพร้อมกับรอยยิ้มให้กับญาติๆที่รออยู่
หน้าห้องอีกครั้ง
“แฟนผมเป็นอย่างไรบ้างครับ !!!”อธิปลุกขึ้นยืนพร้อมกับกระโจนกุมขมับที่ไหล่ของคุณหมอ จากตอนแรกเป็นแค่เพื่อน หากแต่
ตอนนี้ไม่ต้องมีอะไรปกปิดอีกแล้ว แค่คิดตอนเมื่อเสียวริณไป หัวใจแทบจะแตกเป็นเลี่ยงๆ ตอนเวลา เขามัวแต่ทำอะไรอยู่…
ทำไมถึงกลายเป็นคนโลเลได้ถึงเพียงนี้
“ใจเย็นๆก่อนนะครับ ตอนนี้ชีพจรของคนไข้กลับมาเต้นอีกครั้ง ราวกับปาฏิหาริย์ แต่หมอเองก็ยังยืนยันอะไรไม่ได้…”
“ขอบคุณครับ…คุณหมอต้องช่วยแฟนผมนะ…ผมยังไม่มีโอกาสได้ดูแลเขาเลย”
“ครับ หมอจะพยายามทำให้ดีที่สุด”
“ดินยังมีโอกาสรอด สาเชื่อว่าดินจะต้องสู้แน่นอน คุณไฟจะต้องเข้มแข็งนะค่ะ”เลขาสาวปลอบใจ ทั้งๆที่ใบหน้าของตัวเองเต็มไป
ด้วยน้ำตา หลังจากเกิดอุบัติเหตุได้ไม่นาน ข่าวก็แพร่สะบัดเข้าไปถึงในงาน นักข่าวเริ่มออกมาทำข่าวในสถานการณ์ รถที่ขับพุ่ง
ชนวริณนั้นเป็นรถคันหรูราคาแพง หากแต่คนขับนั้นกำลังเมา จึงเมาและไร้สติขับรถพุ่งออกจากสี่แยกข้างหน้าด้วยความเร็วสูง และ
คนที่โชคร้าย ไม่รู้อิโหน่อิเหน่ก็คือวริณ ที่ไร้หนทาง แค่อยากข้ามถนนไปอีกฝั่ง เพื่อโทรหาใครสักคน…
“คุณสา…ผมอยากกลับไปแก้ตัว”ชายหนุ่มว่า หญิงสาวน้ำตาไหลพรากพร้อมกับกอดปลอบโยนร่างสูงของชายหนุ่ม
“สาจะพาคุณมิมเธอกลับบ้านนะค่ะ ส่วนคุณไฟก็กลับบ้านไปพักผ่อน”
“ผมทิ้งดินไว้ไม่รู้กี่ครั้ง แม้แต่ครั้งนี้ ผมก็เลือกที่จะทิ้งเขา…สุดท้ายเขาก็กำลังจะทิ้งผมไปจริงๆ”
“หากมีโอกาสอีกครั้ง สาเชื่อว่า คุณไฟจะรักดินอย่างไร้ข้อกังขาใดๆ แม้ว่าสาจะเป็นคนนอก แต่สาก็ผูกพันกับวริรมากเหลือ
เกิน”หญิงสาวว่า ก่อนจะปาดน้ำตาที่แก้มของตนทิ้ง พร้อมกับเดินไปจูงมือหญิงสาวที่นั่งก้มหน้าก้มตาร้องไห้อย่างเงียบๆ
“คุณมิม เรากลับกันเถอะค่ะ”
“ฉัน…”
“กลับกันเถอะค่ะ”
“อืม…ไฟค่ะ มิมขอโทษ…”
“ไม่เป็นไรหรอก เพราะผมเอง”
“ไม่ใช่เพราะคุณ! มิมเองตะหากที่พยายามทำลายความรักของคุณสองคน”หญิงสาวแย้ง น้ำตาคลอเบ้า หากภาพที่เกิดขึ้นไม่กี่ชั่ว
ครู่ ทำให้เธอรู้สึกละอายใจ ภาพของร่างบางของชายหนุ่มถูกปะทะเข้ากับรถเก๋งคันหรู ภาพร่างของชายหนุ่มอาบเลือดไปทั้งตัว
แววตาที่มองมายังหล่อนและอธิป ตัดพ้ออย่างรุนแรง ก่อนจะหลับลงพร้อมรอยยิ้มที่เธอไม่อาจเข้าใจ
“มิม…คุณกลับไปพักผ่อนเถอะ”
“ไฟ…”หญิงสาวลุกขึ้น พร้อมกับเช็ดน้ำตาเดินไปพร้อมกับเลขาสาว เธอเข้าใจ และรู้สึกดี ว่าการสูญเสียคนรักไปต่อหน้าต่อตามัน
เจ็บปวดเพียงใด ไม่ต่างจากวันนั้นที่เธอเจ็บปวดมากมายกับการเสียคนรักไป…คนที่เป็นพ่อของลูก…คนที่กำลังจะเป็นสามีใน
อนาคต…เรากำลังจะแต่งงาน…
“คุณมิมอย่าคิดอะไรมากเลยนะค่ะ คุณกำลังท้อง”อริสาว่า
“ฉันผิดเอง…เธอรู้ใช่ไหม”
“คนเราคิดผิดกันได้เสมอ หากคุณยอมรามือแต่ตอนนี้ ฉันเชื่อว่าทุกอย่างจะดีขึ้น หากดินฟื้นขึ้นมา ฉันเชื่อว่าเขาจะให้อภัยคุณ”
“ฉันภาวนาขอให้เขาฟื้นขึ้นเร็วๆ ฉันอยากจะขอโทษ”
“ดีแล้วค่ะ ที่คุณเปลี่ยนความคิดตั้งแต่ตอนนี้”
“ฉัน…”
“อย่าร้องไห้เลยนะค่ะ”
“อืม”
.
.
.
ดิน…
ถ้าผมจะบอกว่าขอโทษยังทันอยู่อีกไหม
ถ้าผมบอกว่าผมเลือกคุณยังจะทันอยู่ใช่ไหม
ถ้าผมบอกว่าผมรักคุณ คุณจะให้โอกาสผมอีกไหม…
อย่าเป็นอะไรไปนะ… ขอร้อง อย่าเป็นอะไรไป…
อย่าทิ้งผมกับลูกไว้สองคน… กลับมาหาเราไวไวนะ…
“คุณค่ะ”
“เป็นญาติคนไข้ห้อง…รึเปล่าค่ะ”
“ครับ”ชายหนุ่มตอบเสียงงัวเงีย ดวงตาสีคล้ำจากการไม่ได้นอน ก่อนจะผึ่งตาทันที เมื่อได้ยินพยาบาลสาวพูดถึงคนไข้ที่อยู่ใน
ห้องไอซียู
“ตอนนี้คนไข้อาการดีขึ้นเรื่อยๆแล้วนะค่ะ อาการหายห่วงแล้ว ฉันว่าคุณกลับไปพักผ่อนได้แล้วนะค่ะ เรื่องดุแลทางโรงพยาบาลได้
จัดเวรดูแลอย่างใกล้ชิดแล้วค่ะ”
“ไม่เป็นไรครับ…ผมอยากอยู่เป็นกำลังใจให้เขา”
“เอ่อ…ไม่ทราบว่าคุณเป็นคุณอธิปรึเปล่าค่ะ”
“ครับ”
“แล้วคุณเป็นอะไรกับคนไข้เหรอค่ะ หากเสียมารยาทขอโทษด้วยนะค่ะ”
“เราเป็นคนรักกันครับ เขาเป็นคนที่ผมรัก”
“อะ…อ่อค่ะ ไม่เป็นไรค่ะ ดิฉันจะไม่เอาไปพูดเด็ดขาด”
“ไม่เป็นไรครับ ผมไม่ถือ หากเขาฟื้นมาเมื่อไหร่สิครับ ผมจะประกาศคนเขาซะให้ทั่ว”
“ค่ะ”พยาบาลเดินออกไปยิ้มๆ ชายหนุ่มกุมมือของตัวเองเบาๆ สัมผัสของวริณยังตราตรึงอยู่ในหัวใจ เมื่อก่อนเขาไม่เคยคิดที่จะให้
ความสำคัญ แต่พอรู้ว่าสิ่งที่รักกำลังหายไป ก็เพิ่งมารู้คุณค่าเอาเมื่อตอนจะสาย จะกลับไปแก้ไขอะไรก็ไม่ได้…เสียใจที่เหลือ…ก็
แค่รอโอกาส…
“พอไฟฮ่ะ”
“ครับ”
“อ้าว แล้วพ่อดินล่ะครับ หายไปไหนมาตั้งหายวัน แซมเป็นห่วง พ่อดินกับพ่อไฟไม่กลับบ้านมาเป็นอาทิตย์”แซมโผเข้ากอดอธิป
แน่น แววตาส่อแววขี้แย ตาแดงๆเหมือนจะร้องไห้
“พ่อดินล่ะครับ…พ่อดินไปไหน…แซมคิดถึง”
“พ่อดินไม่สบาย”
“ป้าอรก็บอกแซมอย่างนั้น”
“แซมอย่าร้องนะ พ่อขอโทษ…”
“พ่อดิน…เป็นอะไรมากใช่ไหมฮ่ะ …ไม่มีใครบอกอะไรแซมเลย…แซมคิดถึงพ่อ”เด็กน้อยน้ำตารื้น ร้องไห้ด้วยความกังวลและ
หวาดกลัว…ทุกๆวันจะนอนฝันถึงพ่อดิน ฝันที่มีความสุขเหลือเกิน แต่ทำไม…ภาพสุดท้ายก่อนจะตื่น พ่อดินมักเดินหันหลังกลับ
และหนีตนไปเสียทุกที
“พ่อดินป่วยหนัก อยู่ที่โรงพยาบาล ตอนนี้พ่อดินปลอดภัยแล้ว…แต่หมอบอกว่าพ่อดินมีโอกาสเป็นเจ้านายนิทรา หากไม่ยอมฟื้น
ขึ้นมา…”อธิปบอกเสียงแผ่ว จากการปรึกษาคุณหมอในวันนี้ทำให้อธิปยอมกลับมา อาบน้ำอาบท่าอีกครั้ง เก็บกระเป๋ากะจะไป
อยู่กับดินที่โรงพยาบาลสักพัก เพราะนานเหลือเกิน วันสองวัน วันที่สามถึงสี่ วันที่สี่ถึงห้า วันที่ห้าจนวันนี้ คอยแล้วคอยเล่า ร่าง
กายของวริณกำลังพักฟื้นได้ดี อาการทุกอย่างดีขึ้นตามลำดับ แต่กลับไม่มีวี่แววว่าวริณจะยอมฟื้นขึ้นมา
‘คนไข้ มีโอกาสหลับไปตลอดกาล อาจเพราะไม่มีกำลังใจที่จะมีชีวิตอยู่ก่อนหน้านี้ ก็เป็นได้…’
เพราะผม !
แววตาตัดพ้อนั้น มีความหายว่าดินจะทิ้งผมไปแล้วเสียจริงๆ…
“เจ้าชายนิทรา คืออะไรฮ่ะ เหมือนเจ้าหญิงสโนไวท์รึเปล่า พ่อดินก็จูบพ่อดินสิฮ่ะ พ่อดินจะได้ฟื้นขึ้นมา…”แซมบอกทั้งน้ำตา ทั้งๆ
ที่ไม่รู้เรื่องไม่รู้ราว งอแงเหมือนเด็ก ขอแค่ให้พ่อดินตื่นขึ้นมา…ขอแค่นั้น
“แซม…พ่อดินเกลียดพ่อแล้ว”อธิปซุกหน้ากับเด็กน้อย พร้อมกับมือเล็กๆเกี่ยวคอกอด
“แซมรักพ่อไฟนะ พ่อดินเป็นคนใจดี พ่อดินไม่เกลียดพ่อไฟ”แซมว่า ร้องไห้หนักกว่าเดิม กอดคอร้องไห้กันทั้งพ่อและลูก
“พาแซมไปหาพ่อนะ แซมคิดถึงพ่อ”
“ครับ ขึ้นไปอาบน้ำแล้วอย่าร้องไห้อีกนะ ถ้าพ่อดินรู้พ่อดินต้องไม่สบายใจแน่ๆเลยรู้ไหม”
“ฮ่ะ…”
ร่างบางนอนหลับใหลอยู่บนเตียงพยาบาล ใบหน้านิ่งสงบ แลดูออกซีดและเซียว แขนข้างขวามีสายน้ำเกลือเจาะไว้ ผ้าพันล้อม
ศีรษะ ขาสองข้างถูกเข้าเผือก ร่างกายมีบาดแผลหลายจุด เหลือไว้แต่ใบหน้าที่มีแค่รอยฟกช้ำและถลอกนิดหน่อยเท่านั้น
“ดิน…วันนี้แซมมาเยี่ยมคุณด้วยนะ”อธิปว่า พยายามข่มน้ำเสียงตัวเองให้นิ่ง ทั้งๆที่ขอบตาของตัวเองเริ่มปริ่มไปด้วยหยาดน้ำตา
“พ่อดิน…ฮึกๆ …ฮือๆ แซมร้องไห้อีกแล้ว แซมคิดถึงพ่อดิน พ่อรีบตื่นมาไวไวนะ แซมรักพ่อดินนะ พ่อดินอย่าทิ้งแซมไปไหน…พ่อ
ดิน”
“ดิน…คุณต้องรีบตื่นมานะ ผมกับแซมจะรอคุณเสมอ…”
อธิปว่าก่อนจะกุมมือข้างซ้ายของวริณ ซุกแก้มลงกับมือนุ่ม ก่อนจะหอมลงเบาๆ
‘ดิน…’
‘พ่อดิน…’
‘เสียงของใครกันนะ…’
ผมรู้สึกคุ้นหูเหลือเกิน....
-----------------------------------------------------------------------------*
มาต่อแล้วนะค่ะ อาทิตย์การบ้านเยอะมากๆๆๆ เหนื่อยกันแบบสุดโต่ง พรุ่งนี้วันศุกร์แล้ว ทำการบ้านสำหรับการส่งพรุ่งนี้เสร็จหมด และสำหรับการบ้านอาทิตย์หน้าไม่ต้องพูดถึง ยังเป็นกระบบวน เรื่องวุ่นๆมีอีกเยอะ เฮ้อ เหนื่อยจัง มาบ่นแค่นี้แหละ
ไปทำการบ้านต่อล่ะ
แล้วก็อย่าลืมเม้นเป็นกำลงใจให้เช่นเดิมนะค่ะ T_T
ได้อ่านทุกเม้นแล้วดีใจมากมายเลยทีเดียว แล้วก็มีนักเขียนท่านหนึ่งก็คือคุณ Sarawatta มาเม้นนิยายให้ด้วย กรี๊ด ! ลั่นเลย
เพราะชอบนิยายของคนเขียนท่านนี้มาก สำหรับเม้นทุกเม้น ก็ต้องขอบคุณกันเช่นเคยนะค่ะ
เจอกันเสาร์หน้านะค่ะ
:sad4: :sad4: :sad4:
เหนื่อยแบบสุดโต่ง !!! การบ้านจะเยอะไปไหน o22 o22 o22
ส่องแต่เล้า แต่ก็ไม่มีโอกาสได้อ่าน ได้เม้นนิยายของท่านอื่นเลย เซง :z3: :z3: :z3:
-
:o12:วิ่งหนีไปตั้งหลักก่อนค่กระซิกๆ
ขอบคุณคนเขียนค่า :pig4:
-
แงๆๆ ดินฟื้นขึ้นมาไวๆนะ ตื่นขึ้นมาดูแลแซม ตื่นขึ้นมาด่าอธิปที่ทำอย่างนั้น
-
เศร้าก่อนนอน :เฮ้อ: กว่าจะรู้ค่าก็เกือบสูญเสียไปแล้ว
-
:impress3:
ฟื้นนะจ๊ะดินจ๊า
ปล่อยพ่อลูกเค้าขวัญกระเจิงกันแล้วจ้า
:call: :call: :call:
-
:z3:อ๊ายยยย. มาต่อน้อยมาก. ค้างๆๆ. มาต่อเร็วนะคับ. ชอบๆลุ้นๆ
-
รีบตื่นนะดิน เศร้า~
-
อ่า สะใจสมน้ำหน้าอธิป
เชอะๆๆๆๆๆๆๆๆ ถ้าดินลืมไปเลยจะหัวเราะให้หนักกว่าเดิม :z2:
เอือมผช.เยี่ยงนี้มากค่ะ
-
ไม่รู้จะสงสารหรือสมน้ำหน้าอธิปดี :เฮ้อ: :angry2:
"มีแก้วงามอยู่ในมือ
เธอมิเคยห่วงอาลัย
ต่อวันหลุดไป
จึงค่อยคร่ำครวญ"
-
เศร้า...สงสารดิน ไม่สงสารไฟเลยอ่ะ :z3:
เหอะๆ
-
เศร้าอ่าาา ไงละไฟ
กว่าจะรู้ว่าสิ่งที่สำคัญที่สุดกำลังจะหายไปอะ
สมน้ำหน้าจริงๆ เหอะ
ดิน ตื่นขึ้นมาลืมมันเลยนะ ลืมไปเลย ให้มันรู้สึก
-
สงสารดินอ่า :sad4:
-
อย่างนี้แหละ พอคนที่รักจะไม่อยู่ ไฟก็เพิ่งจะเห็นค่า
-
คุณไฟคิดได้สักทีนะว่าใครสำคัญ โลเลไปมาตลอดเวลาอ่ะ จะสายไปหรือเปล่าก็ไม่รู้
ดิน...ฟื้นนะฟื้น ยังไงน้องแซมก็รออยู่นะ...
ขอบคุณค่ะ
-
ทำผิดแล้วสำนึกผิดได้ควรได้รับการให้อภัยเนอะ ดิน
รีบๆๆตื่นนะ
-
โอ้วดราม่า :z3: :z3:โอ้วดราม่า :z3: :z3:โอ้วดราม่า :z3: :z3: แงงงงงงง :o12: :o12: :o12:
-
เสาร์หน้าเลยหลอ T^T ยังไงก้อจะรอนะ ทำไงได้ละ
ฟื้นมานะดิน แล้วตัดความทรงจำเอาไว้เหลือแค่แซมกะดิน(ไม่งั้นเรื่องจบเร้วแน่ แหะๆ ^^!!)
น้ำตาคลอหน่วบตลอดเลย เห้อ!!
มันยังไม่สุด แล้วจะรอน้า!!
-
ดิน รีบตื่นมาหาพ่อไฟ กับแซมนะ :monkeysad:
-
จะเป็นตามพล็อตละครหลังข่าวรึป่าวคะ?
คือ ตื่นมา แล้วความจำเสื่อม -*-
-
ดินยังมีแซมนะ ไฟรู้ตัวว่าทำอะไรไม่ดี ก็เปลี่ยนแปลงตัวเองนะ
-
:monkeysad:สงสารดินอะ :กอด1: :กอด1:
ไม่รู้ว่าจะสมน้ำหน้าหรือสงสารไฟดีอะ :m16:
แต่ที่แน่ๆอะหมั่นไสอะ :angry2:
ปล.ขอให้ดินหายไวๆนะเป้นห่วงอะ :กอด1: :กอด1: :กอด1: :L2: :L2:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
กว่าจะรู้ว่าสำคัญมากขนาดไหน ต้องรอให้เกือบเสียคนๆนั้นไป ถึงจะรู้.......
สงสารพ่อดินจัง สงสารน้องแซมด้วย ฟื้นเร็วๆนะ จะรอดิน
:กอด1: :กอด1: คนแต่ง
ขอบคุณค่ะ :L2: :L2: :L2:
เรื่องราวเข้มข้นจริงๆ บวกๆ
-
:m15: เศร้าจัง.......
เป็นกำลังใจให้คนเขียนทำการบ้านเสร็จเร็วๆ..... :กอด1:
-
:sad4: :sad4: :o12:
:m15: :m15:
:monkeysad:
:sad11: :sad11:
-
:sad4:รอค่ะ รอน้องดินฟื้น จริงๆแล้วรอนักเขียนแหล่ะ เพี้ยง การบ้านจงหายปายยยยย
-
ตื่นมาเร็ว ๆ นะพ่อดิน ToT
-
ดินรีบตื่นมาเร็วนะ
ทุกคนรออยู่
:m15:
-
ก็สมควรเพิ่งรู้ค่า...ตอนจะเสียรักไป
-
รอ................................
ขอเป็นกำลังใจให้ครับ........สำเร็จ สมหวังในการสอบครับ
-
โกรธคุณไฟอะ ไม่เคยจะดูแลดินดีๆเลยอะๆ
โป้งๆๆๆๆๆๆๆๆ :(
ดินนนนนนน ตื่นมาหาแซมกะดุ๊กดิ๊กไวๆนะ T^T
-
อยากให้ดินลืมไฟแล้วรักคนใหม่ ให้ไฟเสียดายที่ไม่เคยเห็นค่า เกลียดไฟ
-
ดินตื่นขึ้นมาเร็วๆนะ
-
ตื่นเร็ว ๆนะดินสงสารลูก
-
ดินนน ตื่นมาเร็วๆน่ะ :sad11:
-
พ่อดิน น่าสงสาร :sad4: :sad4:
-
ค้างๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
คนเขียนมาต่อด่วนๆๆๆๆ :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call:
-
ดินตื่นนะตื่นไหวๆน๊า
สู้ๆนะคับเป็นกำลังใจให้
-
:monkeysad: :monkeysad:
อยากให้ดินฟื้น
เพราะสงสารน้องแซม
ไม่อยากให้ดินฟื้น
เพราะ หมันไส้ไฟ ให้รู้สึกยิ่งกว่านี้ อยากใจโลเลดีนัก
-
สงสารแซมจังเด็กน้อย :sad4:
พ่อดินฟื้นขึ้นมาเร็วๆนะ
-
น้ำตาจะไหลล
ขอให้ดินหาย ตื่นขึ้นมา
แล้วมีคนใหม่ไปเลย ไฟแม่งแย่
-
ดินจ๋ารีบฟื้นเร็วๆน๊า
สองพ่อลูกเค้ารออยู่ :L1:
-
ดินถ้าฟื้นขึ้นมาแล้วต้องว๊ากใส่อธิปให้บ้านแตกเลยนะ คนแบบนั้นมันต้องร้ายใส่ให้รู้ซะบ้างว่าตอนที่อธิปทิ้งดินไว้ข้างหลังแล้วเห็นคนอื่นดีกว่ามันเจ็วปวดยังไง!! :m16: :m16: :m31:
-
ดินตื่นขี้นมาเร็วๆน้า สงสารแซมอ่ะ
ไม่สงสารไฟยังหมั่นไส้อยู่
-
ดินฟื้นขึ้นมาไวๆซิ ทั้งพ่อไฟกับน้องแซมรออยู่นะ
-
มาต่อไวๆนะค่ะ :กอด1:
-
เอิ่มมมมมกำลังอินเลย
หวังว่าตื่นมาจะไม่ความจำเสื่อมนะ สาธุ~ :impress2:
-
CHAPTER 24
ฉันเองก็ไม่รู้ ว่าที่เป็นอยู่
ที่เรานั้นได้หัวใจเพียงครึ่งดวง
แล้วก็ต้องเสาะหา ครึ่งที่หายไป
โดยไม่รู้เมื่อไหร่ จะเจอจะพบกัน
ที่เป็นเช่นนี้ ใครกำหนดไว้ …
‘พักผ่อนนานเกินไปไหม…ดิน’
อธิปจับมือนุ่มของคนที่หลับอยู่บนเตียง ผมยาวปรกหน้าถูกมัดให้รวบขึ้นด้านบน แก้มสองข้างหอมละมุนไปด้วยกลิ่นหอมของแป้ง
เด็ก หลังจากที่เช็ดตัวให้แล้ว อธิปก็ทาแป้งแต่งตัวให้หอมฟุ้ง ตลอดเวลาที่วริณนอนพักฟื้นอยู่ที่โรงพยาบาลอธิปก็ค่อยดูแลให้
ทุกๆอย่าง จัดการในทุกๆเรื่อง ส่วนงานที่บริษัทชายหนุ่มก็จัดการให้คนเก่าคนแก่ที่ไว้ใจดูแลไปก่อน ถ้าพร้อมเมื่อไหร่ตนจะค่อย
กลับไป
“คิดถึงผมไหมดิน…ไม่คิดถึงผมเลยเหรอ…จะทรมานกันไปถึงไหน…ผมคิดถึงคุณ”
จะ 1 เดือนแล้วนะดิน…
กลับมาเถอะ…
“พี่ครับ พวงมาลัยไหม…”
“ไม่…เอ่อ…พวงเท่าไหร่ล่ะ”
ยิ้ม…“พวงล่ะ 10 บาทครับ”
“งั้นพี่เหมาหมด”
“โห…เอาไปทำไมเยอะแยะครับ”
“คนเขาอุดหนุนแล้วยังมาถามอีก”
“ขอโทษครับพี่”
“เอา 1,000 ไปหาข้าวกินซะ”
“โห ขอบคุณครับพี่ชาย!!!”
“อืม”
‘อะ ขอบคุณครับพี่ชาย!!!’
อธิปขับรถออกจากสี่แยก ขับไปเรื่อยๆ รู้สึกแปลกในอกพิกล เหมือนตนกำลังลืม…
ลืมอะไรบางอย่าง…
ลืมในสิ่งที่จำไม่ได้…จำไม่ได้ว่าเคยลืม…
“จะกลับบ้านแต่ดันแวะมาที่นี่ซะได้ คิดถึงดินมากไปแล้วเรา…”อธิปบ่นกับตัวเอง ก่อนจะจอดรถลงที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าแห่ง
หนึ่ง เขาจำได้ว่าวริณเคยบอกเขาว่าเป็นเด็กกำพร้า ชายหนุ่มเดินเข้าไปด้านใน เห็นเด็กๆกำลังวิ่งเล่นกัน รอยยิ้มก็ผุดขึ้นมา เด็ก
เหล่านั้นหันมามองเขา ก่อนจะยิ้ม วิ่งเข้ามาเล่นด้วย
อธิปช่วยตักอาหารเลี้ยงเด็กๆในช่วงเที่ยง มอบเงินส่วนหนึ่งให้มูลนิธิก่อนจะกลับ…
‘พี่ครับ !!!’
“หืมม”
‘หูฝาดไปอีกแล้ว’
‘มึง !’ ตกใจ…
‘เอ้า สวัสดีครับพี่ชาย’ ตื่นเต้น…
‘ใครพี่ชายมึง’ ทำหน้าทะถมึงทึงใส่…
‘ขอโทษครับ’ หงอย…
‘มึงอยู่ที่นี่เหรอ?’
‘ครับ วันนั้นผมไปช่วยคุณลุงคนหนึ่ง ลุงเขาฝากขอบคุณพี่ด้วยนะครับ ขอบคุณใหญ่เลย’
‘อ้าว ทำไมมึงไม่เก็บไว้ใช้เองล่ะ แบ่งให้ลุงเขานิดหนึ่งก็ได้’
‘ลุงเขาป่วย ผมทำแบบนั้นไม่ได้หรอก’
‘จะบอกว่าตัวเองเป็นคนดีก็บอกมาเถอะ’
‘ครับ พี่ก็เป็นคนดีเหมือนกัน วันนี้พี่มาบริจาคเงินให้พวกน้องๆที่ไม่มีพ่อไม่มีแม่ เงินของคนใจดี ทำให้เราได้กิน ได้เรียนหนังสือ’
ตอบหน้าซื่อ…
‘แม่บังคับกูมา กูไม่อยากมาหรอก น่าเบื่อ งานกุศล’
‘เหรอครับ ดีใจจังที่ผมได้เจอพี่อีก’ ยิ้ม…
‘ใครเป็นพี่มึงไม่ทราบ ทำหน้าซื่อดีนัก น่าหมั่นไส้’ ขึงตาใส่…
‘ผมไม่ญาติที่ไหน ขอผมเรียกพี่ว่าพี่ไม่ได้เหรอครับ’ หน้าซื่อ…ตาแดง…
‘เออๆ’
‘อธิป มายืนหน้าบึ้งอยู่นี่เอง แม่ให้เข้าไปในงานนะ’
‘น่าเบื่อ !’
‘อ้าว กำลังคุยกับน้องอยู่เหรอ น่ารักจริงนะเรา ไม่ได้แกล้งน้องใช่ไหม’
‘เปล่า’
‘….’
‘สวัสดีครับ’
‘จ๊ะ…วัยไล่เลี่ยกันเลยนี่เรา ผิวพรรณดี หน้าตาหน้ารักเชียว ไหนลองถ่ายรูปกับตาไฟหน่อยนะ’
‘ไม่เอาอะแม่ ผมไม่ใช่เด็กนะ !’
‘แค่นี้ไม่ได้เหรอไง !’
‘โธ่ !’
แฉะ !
‘ว้าว หนูยิ้มน่ารักจังเลย ชื่ออะไรเหรอจ๊ะ?’
‘ดินครับ…ชื่อจริงชื่อวริณ’…ยิ้ม
‘ตาดินกับตาไฟ น่ารักจริง’
‘คุณหญิง ! รีบเข้ามาในงานเถอะ’
‘ค่ะ คุณพ่อเรียกแล้ว ตาไฟเดี๋ยวสัญญากับแม่นะว่าต้องเข้าไป’
‘ครับ’
.
.
.
‘คุณหญิงแม่ของพี่ชายใช้ดีมากเลย’
‘แม่กูเพ้อๆ พอๆกับพ่อกูนั้นแหละ รักเด็ก รักลูกคนอื่น มากกว่ากูอีกมั้ง!’
‘ไม่หรอกครับ พี่น่ะโชคดีที่มีทั้งพ่อและแม่ ดูผมสิ ผมไม่มีใครเลย’
‘เอากูไปเทียบกับมึงได้ไง ไอ้เด็กปอนๆ’
‘….’ หน้างอ…
‘เออ ขอโทษ กูไปล่ะ เดี๋ยวแม่กูดุอีก แล้วมึงชื่ออะไร ขิม…ขัง คิน อะไร?’
‘ดินครับ ผมชื่อดิน ไม่ใช่ขิง ขังอะไรสักหน่อย’
‘อ่อ เออ ไปล่ะ กูชื่อไฟนะ อีกอย่างกูคงไม่ได้เจอมึงอีกแล้วล่ะ’
‘ครับ พี่คงไม่อยากมาที่แบบนี้หรอก’
‘ก็เออสิ แต่กูน่ะต้องไปเรียนต่อต่างประเทศแล้ว ตั้งหลายปี คงไม่ได้เจอมึงอีกเหมือนครั้งนี้หรอก ฝันร้าย ~’
‘อ่อครับ งั้นลาก่อนนะพี่ไฟ หวังว่าเราจะได้เจอกันอีกนะครับ’
‘หวังไปเถอะมึง กูไม่อยากเจอมึงหรอก เอานี่ตังค์ เอาไปซื้อขนมกินบ้าง’
‘ขอบคุณครับพี่ แต่ผมก็อยากเจอพี่อีกนะ’
‘เออ’
‘ขอบคุณครับพี่ชาย !!!’ โบกมือลาและยิ้ม…
‘ขอบคุณครับพี่ชาย !!!’
“คุณไฟ…คุณไฟค่ะ !”
“ฮ่ะครับๆ”
“ป้าเห็นนั่งเหม่ออยู่นานแล้ว เป็นอะไรรึเปล่าค่ะ”
“เปล่าครับ สบายดี”
“คุณดินเป็นอย่างไรบ้างค่ะ”
“อาการดีขึ้นเรื่อยๆครับ แต่ก็ยังไม่ฟื้น”
“เดี๋ยวแกก็ฟื้น ป้ากับหนูแซมหมั่นทำบุญตักบาตรกันทุกเช้า ป้าเชื่อว่าคุณดินต้องฟื้นเร็ววันแน่นอน”
“ครับ ขอบคุณมากนะครับ แต่ป้าอรครับ คุณแม่ชอบถ่ายรูปมาก ตั้งแต่ท่านเสียไป ก็มีการจัดบ้านเสียใหม่ ผมอยากรู้ว่าพวกอัลบั้ม
รูปภาพของคุณแม่ยังมีอยู่อีกไหมครับ”
“อ่อ อัลบั้มรูปอยู่ในห้องนอนคุณท่านนั้นแหละค่ะ เดี๋ยวป้าจะขึ้นไปเอามาให้”
“ไม่เป็นไรครับ ป้าไปพักผ่อนเถอะ เดี๋ยวผมขึ้นไปดูเองดีกว่า”
“ค่ะๆ”
อธิปเดินขึ้นไปด้านบนของบ้าน เปิดประตูไปยังห้องนอนที่นานแล้วไม่ได้เข้าไป ตรงหน้าเป็นรูปครอบครัว พ่อแม่และเขาในวัยเด็ก
อธิปเดินตรงไปที่ชั้นหนังสือ ข้างๆเป็นตู้โชว์ มีอัลบั้มหลายรูปที่คุณหญิงถ่ายและล้างเก็บไว้
‘ทำไมจู่ๆเราถึงอยากดูรูปขึ้นมา…’
ชายหนุ่มคิด แต่ก็ยังไล่สายตาดูรูปแล้วรูปเล่า หมดไปหลายอัลบั้มจนรู้สึกขัดใจ วางอัลบั้มเหล่านั้นใส่วงกล่องที่เดิม เก็บใส่ตู้และ
ปิด…
ฟิ้ว…
เมื่อใดที่สายลมพัด ดั่งมีความรักมาช่วยปลอบความเหงาใจ
ไม่ว่าตัวเธออยู่ไหน ลมจะเป็นเหมือนใจที่ห่วงใยกัน
เพราะรักแท้ก็เป็นเหมือนลมที่โอบกอดฉัน
แม้มองไม่เห็นแต่ฉันรู้สึกถึงเธอ …
“อ้าว ไอ้กร น้องข้าว มาเยี่ยม ดินเหรอครับ”
“มาเยี่ยมมึงมั้ง มาดูคนโลเลว่าใกล้ตายยัง”
“คุณกร…”ต้นข้าวทำหน้าดุ ก่อนจะตบลงบนแขนใหญ่ๆนั้นเบาๆ
“กูไม่ยอมตายง่ายๆหรอก”อธิปว่า ก่อนจะลุกขึ้นช่วยถือข้าวของที่ต้นข้าวถือมาพะรุงพะรัง วางไว้บนโต๊ะ แล้วกลับมานั่งที่เดิม
“ดินเขากินไม่ได้ นั้นอะกูซื้อมาฝากมึง”
“ขอบใจ”
“เฮ้อ คนเรามันไม่แน่นอนเนอะ มึงว่าไหม?”
“อืม ดูอย่างกูสิ เขาจะไปแล้วมึงรู้ไหม ถ้าเขาไปจริงๆนะ เขาไม่ลากูเลยสักคำ”
“ก่อนที่มึงจะไป มึงลาเขารึยังว่ะ หรือว่ามึงทิ้งไว้”
“กูทิ้งไว้ เป็นไงล่ะ ดินเขากำลังทิ้งกู”อธิปยิ้มขมขื่น กุมมือนุ่มวางไว้แนบกับแก้ม
“พี่ดินไม่ทิ้งคุณไฟไปไหนหรอกครับ พี่ดินรักคุณไฟนะ”ต้นข้าวว่า มองใบหน้าที่ขาวซีดของวริณ
“ครับ ดินเขาไม่ค่อยพูดหรอก เขาชอบแสดงออกจากการกระทำ ไม่เหมือนผม บอกว่ารัก แต่ไม่เคยดูแล”
“ดินเขาคงเหนื่อย เขาคงอยากพักที่จะล่าหัวใจของมึง เขาอยากให้มึงทบทวน ว่าเขากับคนอื่น มึงรักใครกันแน่”
“ใช่ ตอนนั้นกูอาจจะไม่แน่ใจ กูบอกว่ารักเขา แต่กูดูแลมิม กูบอกว่าเขาไม่ใช่ผู้หญิง จะมาอ่อนแอต่อหน้ากูได้ยังไง แต่มึงรู้ไหม
ว่ากูปลอบใครไม่เป็น กูไม่ชอบเห็นดินร้องไห้ แต่กูก็ไม่รูปลอบเขายังไง กูเลยทำร้ายจิตใจเขาเองซ้ำแล้วซ้ำเหล่า”
“ใจเย็นๆ”ภัทรกรตบไหล่อธิปเบาๆ สีหน้าแสดงความเห็นใจ แต่ก็ไม่รู้จะปลอบอย่างไร เมื่อเวลามันล่วงเลยไปแล้ว ไม่มีใคร
สามารถที่จะย้อนเวลากลับไปแก้ไขใดๆได้เลย
ภัทรกรและต้นข้าวกลับไปแล้ว หลังจากได้พูดคุยกันช่วงหนึ่ง อธิปลุกขึ้นกะจะมัดผมให้เป็นจุกเล็กๆ เพราะมันเริ่มร่วงลงมาปรก
หน้าอีกแล้ว เส้นผมบางถูกรวบขึ้นไปด้านบนอีกครั้ง อธิปจ้องใบหน้าเรียวและจัดได้ว่าซีด ปกติวริณจะเป็นคนผิวขาวออกเหลือง
ใบหน้าแดงระเรื่อให้เห็นอยู่ตลอดเวลา ริมฝีปากบางมักถูกขบไว้โดยที่ตนไม่รู้ตัวออกสีแดงซ่าน แต่บัดนี้ทุกอย่างกลับสงบนิ่ง
ใบหน้าซีดเซียว ริมฝีปากเริ่มแตก อธิปจึงซื้อลิปมันมาด้วย พร้อมกับโลชั่นต่างๆ เพื่อไม่ใช่ชายหนุ่มผิวแห้งขุย ซึ่งแนวคิดนี้เขา
ก็ได้มาจากป้าอรนั้นเอง ถ้าหากมั่นดูแลวริณให้มาก ตื่นขึ้นมาก็จะได้มีผิวพรรณสดใส ไม่ได้ซีดเซียวเหมือนกระดาษ…
‘พี่ไฟ…’
“ดิน…ไฟรักดินนะ…”
‘เสียงนี้…เหมือนเสียงของพี่ไฟ…คนในฝัน…’
---------------------------------------------------------------XXX
-
จะเป็นตามพล็อตละครหลังข่าวรึป่าวคะ?
คือ ตื่นมา แล้วความจำเสื่อม -*-
ตอบ <ขีดเส้นใต้สองเส้น>
อาจจะเป็นอย่างนั้น หรืออาจจะเป็นอีกอย่าง
โดยส่วนตัวแล้ว หากหลับไปแล้วก็เป็นพล๊อตที่ใครๆสามารถคิดได้ง่ายๆ ความจำเสื่อมอีกแล้ว ??? ซ้ำๆ แจงเอามุกแบบนี้มาเล่น
น่าเบื่อจัง
อันนี้ก็แล้วแต่คนจะคิดนะค่ะ คือ ปกติแจงเป็นคนแต่งนิยายแล้วไม่ค่อยวางพล๊อต ใครเม้นอะไรมาก็จะมีไอเดีย ต่อประมาณนี้
คือ วางพล๊อตไว้แค่ตอนแรก หรือโครงหลัก โครงย่อย แน่นอนค่ะ แต่งเสร็จ นึกพล๊อตตอนต่อตอน
แต่สำหรับเรื่องนี้ แจงได้นึกพล๊อตมาล่วงหน้าแล้ว ใครๆคิดว่ามันจะเน่าไปหน่อย ก็ต้องขอโทษอีกนะค่ะ
คือแจงจะรู้สึกผิดทุกครั้งหากใครมาเสียเวลาอ่านนิยายเราแล้ว มันทำไมยิ่งแย่ยิ่งแย่ลง เพราะแจงเคยทำมาแล้ว
แล้วก็รู้สึกไม่ดีมาก T T
เอาเป็นว่า แจงจะดึงจุดใสๆซื่อๆของวริณกลับมาอีกครั้ง
หากคนเราไม่รู้จักความรัก ก็คงใช่ชีวิตได้ตามปกติ
แล้วถ้าคามรักทำให้คนเรารู้สึกไม่ดี มันก็สมควรแล้วที่จะลืมๆ
ปล. มาบ่นไรเนี่ยยย วันนี้วันพระ เอาบุญมาฝากนักอ่านนักเขียนทุกคน อิิอิ แล้วก็ตอนเย็น อย่าลืมไปเวียนเทียนกันนะค่ะ
<ปกติจะไปแค่เวียนเทียน ทำบุญตอนเช้านี้ นานๆที -_- แต่วันนี้ครูมีใบงานมาด้วย ไม่ไปก็อด 1 คะแนน โธ่ ~ แต่พอลองตื่นเช้าๆได้สัมผัสกับออกซิ เจน สมองก็ปลอดโปล่ง โล่งดีจัง อิ่มบุญด้วย>
ไปล่ะ ไม่กี่ตอนก็คงจะจบแล้วเน้ออ แอบใจหาย เอง ลึกๆ :bye2: :bye2: :bye2:
-
ตื่นขึ้นมาเร็วๆนะดิน T^T
-
พล็อตเป็นยังไงก็อ่านได้หมด ถ้าคู่นี้จบก็ลงคู่กรกะต้นข้าวต่อเลย สนุกดี :L1:
-
ตอนเค้าอยู่ไม่หัดเอาใจใส่เค้าที่งี้มาจะมาอ้อนวอนให้เค้าตื่นเชอะ
-
เป็นไงแล้วแต่คนเขียนเลย ขอแค่ดินฟื้นขึ้นมาแล้วรักกับไฟต่อก็พอ อิอิ
-
ดินกับไฟเค้ามีอดีตร่วมกันตั้งแต่เด็กเลยนะเนี่ย
-
วันนี้จะไปเวียนเทียนและขอพรให้ดินฟื้นด้วย(เว่อร์มั้ย)
-
อ๊า เมื่อไร ดินจะฟื้น สมน้ำหน้าไฟนิดๆ
-
TT^TT
แอบสะใจไฟนะ แต่... ดินนอนนานไปแล้ววววว
-
ดินตื่นมาเร็วๆนะ คิดถึงดิน แตู่้้รู้สึกว่าไฟยังเจ็บไม่พอ
-
เมื่อไหร่ดินจะฟื้นสักที
สงสารดิรจังเลย
-
เค้าเคยเจอกันแต่ตั้งแต่เด็กนี่เอง
-
ดินนนนนนนนนนนนน
นอนนานเกินไปแล้ว
ตื่นได้แล้วนะทุกคน
รออยู่ :L1:
-
ดิน นอนพัก นานไปแร้วนะ :monkeysad: :monkeysad:
-
เสื่อมแหละดีแล้ว และก็ หนีหายไปจากชีวิตไฟเลยยิ่งดี
-
ห้วงลึกของความทรงจำยังมีอารายอีกมากมายสินะที่เราอาจหลงลืม
แต่เมื่อมีอะไรสะกิด ตะกอนขุ่นๆอาจลุกหือ แล้วน้ำเรื่องราวมาสานต่อ
รอรอนะค๊าฟฟ
-
:กอด1:ดินจ๋าตื่นได้แล้วนะนอนนานไปแล้ว :monkeysad: :monkeysad:
ปล.อยากอ่านคู่ต้นข้าวกับภัทร :z1:
-
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
ตื่นเหอะ นอนนานไปแล้วววววววววววว
-
:z3: :angry2: :z3: :angry2:คนเขียนอัพต่อด่วนๆๆๆ :call: :call:
-
งะ คู่แท้อะๆๆ เคยเจอกันมาแล้ววว >///<
ฟื้นไวไวนะค้าบบบบ คิดถึง 55555+
-
:monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
-
ดิน...กำลังนอนหลับฝันหวานอยู่หรือไง
ถึงไม่ยอมตื่นขึ้นมา................ :t3:
-
ดินไฟเคยพบเจอกันหลายครั้งเลยนะนั่น ดินจำไฟได้บ้างไหมนะนั่น
-
เข้ามาเป็นกำลังใจให้ดินฟื้นไวไวๆ
-
:sad4:จูบเหอะ จะได้ตื่น
-
ฟิ้นซะทีเถอะดินนอนนานไปแล้วนะ :t3:
-
ดินหายไวๆน๊ะ ♥
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
อ๋ออออ...................มีความผูกพันกันมาก่อนนี่เอง น่ารักดีอ่ะ "พี่ไฟ" ที่ดินเคยเรียก
ถึงว่าพอไฟเห็นครั้งแรกที่ออฟฟิสก็ถูกชะตาดินทันทีและติดหนึบดินตั้งแต่นั้นมา
ดินหลับไปเป็นเดือนแล้ว ไฟคงหาคำตอบให้ตัวเองได้อย่างแท้จริงแล้วล่ะ ว่าใครคืิอคนที่สำคัญที่สุด
รอคอยให้ดินฟื้นด้วยคน :กอด1: :กอด1: :กอด1: ดินรีบๆฟื้นมานะ น้องแซมก็รออยู่นะ ไม่ใช่ไฟรอคนเดียว
ขอบคุณค่ะ น้องแจง บวกๆเป็นกำลังใจให้นะคะ :L2: :L2: :L2:
แอบใจหายเรื่องที่ชอบใกล้จะจบอีกเรื่องแล้ว
งื้อ................. :o12: :o12:...............วิ่งไปทำใจก่อน
-
:m15: :m15: :m15:
-
^^
-
รอตอนต่อไปนะ :) :)
-
เฮ้ย...น้ำตาจะไหล
-
รีบๆมาต่อนะ :z2: :z2:
-
ดินตื่นมาให้คุณไฟได้แก้ตัวเหอะน้า นอนนานเกินไปแล้ว
เค้ามีอดีตกันด้วยคู่นี้ คู่แท้จริงเชียว
ขอบคุณค่ะ
-
ตื่นได้แล้ววว :z3:
-
:L2: :L2:y ดินรีบตื่นมาไวไวนร้า
-
ก็ไม่รู้ว่าถ้าดินตื่นขึ้นมาจะเป็นไง
-
ยังไงก้ได้แล้วแต่ แต่ต้องมาต่อไวๆๆเน้
คนอ่านรออยู่ :haun4: :haun4:
-
สงสารดิน(อ่าว?)
-
1 เดือน o22
นอนมาราธอนเลยนะดิน สงสารดิน :z3:
ส่วนไฟ....เฉยๆนะ o18
-
ทำไมดินยังไม่ตื่นอีก
จะทรมาณคนอ่านไปถึงไหน
:z3: :m31: :angry2:
-
สงสารดิน :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
-
ดินเจ้าเอ่ย ข้าเคยอยุ่ใกล้มาก่อน T^T รออยู่น้าคับ
-
คนเขียนแต่งไม่วางพล๊อตเหมือนเราเลย
ไม่ค่อยชอบหรอกไอ้ว่างพล๊อตเรื่องไว้ล่วงหน้า
ชอบแนวประมาณว่าตามใจฉัน แล้วแต่ฟิล วันไหนอารมณ์ไม่มีก็ไม่แต่งเลย
วันไหนพล๊อตตอนนั้นโผล่มาแต่งกันไปเกือบยี่สิบหน้าเวิร์ด(อินี่บ้าไปแล้ว)
อ่านตั้งแต่ต้นจนจบ...เรื่องนี้เหมือนไม่มีอะไรแต่มีอะไร(อะไรของมัน)
สู้ๆนะคะ
แต่ขอเลย..อย่าความจำเสื่อม ไม่ได้สงสารอธิป สงสารแซมมากกว่า =[]=!!
-
CHAPTER 25
“คุณไฟค่ะ เมื่อวานป้าขึ้นไปทำความสะอาดห้องคุณผู้หญิงเห็นรูปภาพแผ่นนี้ เลยหยิบมาให้ดูค่ะ”
“ขอบคุณครับ”
ชายหนุ่มหยิบรูปภาพแผ่นนั้นขึ้นมาดู ก่อนจะพินิจพิจารณานิ่ง มือหนาสั่นอย่างเห็นได้ชัด ก่อนจะวางมันไว้บนเตียงตามเดิม
เวลาผ่านพ้นไปวันแล้ววันเล่าทุกสิ่งทุกอย่างย่อมเปลี่ยนไปตามกาลเวลา เวลาที่ผ่านไปแค่ปีเดียวแต่นาฬิกามันเหมือนจะผ่านไปนานแสนนาน…
ร่างสูงหนุ่มใหญ่รูปร่างกำยำ ขึ้นรถไปพร้อมกับสัมภาระสองกระเป๋าเดินทางใหญ่ อธิปโบกมือลากับแซม เด็กน้อยหน้าตาน่ารัก ส่วนสูงก็เพิ่มขึ้นนิดหน่อยตามอายุ รถยุโรปคันหรูเคลื่อนออกไปจากตัวบ้านไปอย่างช้าๆ …
“สวัสดีครับคุณอากร พี่ต้นข้าว”เสียงใสของแซมเอ่ย พร้อมยกมือไหว้ ต้นข้าวยิ้ม หรี่ตรงเข้าไปดึงแซมมากอดด้วยความเอ็นดู
“แล้วไอ้ไฟมันล่ะครับ”
“คุณไฟไปดูงานที่ฝรั่งเศสค่ะ”ป้าอรตอบพร้อมกับรับปิ่นโตและดอกไม้ช่อโตที่ต้นข้าวซื้อมาและให้ภัทรกรถือ
“ออ ครับ”ภัทรกรนั่งลงบนโซฟา พร้อมกับมองใบหน้าที่ผ่องใสอยู่เป็นระยะ แซมทำใจได้ดีขึ้นกว่าเมื่อก่อน ส่วนอธิปเองนั้นเริ่มนิ่งจนกลายเป็นขรึม เริ่มกลับมาทำการทำงาน ถ้าย้อนกลับไปสัก 6 เดือนก่อน คงเมามายอยู่กับสุรา เพราะความเสียใจที่มีต่อวริณ
วริณไม่มีโอกาสที่จะฟื้นขึ้นมาเลย…
1 ปีเต็ม…
สำหรับการนอนหลับที่ยาวนาน…
“น่าเห็นใจแซมนะครับ แกเป็นเด็กที่เข้มแข็งมาก…”ต้นข้าวเอ่ยขึ้นแผ่วเบาขณะกำลังเดินออกจากโรงพยาบาล
“เดี๋ยวคุณดินเขาก็ฟื้นขึ้นมา”ภัทรกรว่าก่อนจะจับมือเล็กๆกุมไว้เบาๆ
“คุณกร เดี๋ยวคนอื่นเขาจะเห็นนะครับ”ต้นข้าวบอกปัด เงยหน้ามองร่างของคนที่สูงกว่า
“ข้าว…สองปีแล้วนะที่เรารู้จักกันมา ตอนนี้พร้อมแล้วรึยังที่จะฝ่าฟันอุปสรรคมันไป”
“ผมพร้อมเสมอ…ถ้าพี่…อึกก…รักผม”
“อย่าร้องนะ ไอ้เด็กขี้แย จะไม่ทำให้เสียใจอีกเลย”
“ครับ…ขอบคุณครับ”
.
.
.
“จะมาก็ไม่เห็นบอกกันสักคำเลยนะค่ะ”หญิงสาวในชุดลูกไม้ ยกชาอุ่นๆเสิร์ฟพร้อมกับนั่งลง
“มาดูงาน ไม่นานก็กลับ อาจจะเป็นพรุ่งนี้”
“ค่ะ แล้วที่โน่นเป็นอย่างไรบ้าง สบายดีกันไหม?”
“สบายดี คุณกับลูกล่ะ”
“สบายดีค่ะ ตอนนี้แกยังหลับอยู่เลย นอนเล่นอยู่กับพ่อเขาบนเตียงแหนะ”หญิงสาวว่าเสียงใส
“มาทั้งทีไม่มีโอกาสอุ้มหลานเลย”ชายหนุ่มกล่าวน้ำเสียงเสียดายน้อยๆ
“เอาไว้ตอนที่มิมกลับไทยก็ได้ค่ะ ตอนนี้วริณล่ะค่ะเป็นอย่างไรบ้าง”
“ยังไม่ฟื้นเลย หมอบอกว่าต้องรอไปอีกหน่อย เดี๋ยวก็คงฟื้น ผมรอได้ไม่เป็นไร”
“วริณเป็นผู้ชายที่โชคดีมากที่สุดเลยนะค่ะ คุณก็เช่นเดียวกัน มิมทราบแล้วว่าความรักมันเป็นอย่างไร มิมเชื่อว่าเกิดมาคู่กันแล้วก็ไม่แคล้วกันหรอกค่ะ”
“คุณสดใสขึ้นเยอะเลยนะ เขาดูแลคุณกับลูกดีใช่ไหม?”
“ค่ะ เขาดีกับมิมและลูกมาก มากจนมิมคิดไม่ถึงว่าเขาจะรักผู้หญิงอย่างมิมได้”
“อืม ดีแล้วล่ะ ผมจะได้หายห่วง ตอนนี้ผมก็รอให้ดินฟื้นอยู่เช่นกัน ผมจะรักเขาให้มากที่สุดเท่าที่จะรักได้”
“ค่ะ อุ้ย! น้องหนูร้องแล้ว มิมต้องไปให้นมลูกแล้วล่ะค่ะ”
“อืม งั้นไปเถอะ ผมก็ลาล่ะ”
“อ้าว เพิ่งมาเอง”
“อืม คุณจะได้ไปดูน้องหนูไง”
“ออค่ะ งั้นลานะค่ะ”
“ครับ”
เสียงนาฬิกาเรือนใหญ่ดังขึ้น เป็นเวลาบอกถึงเช้าวันใหม่ที่แสนจะวุ่นวายอีกเช่นเคย
เสียงหนึ่งก็กำลังปลุกคนที่หลับใหลให้ตื่นเช่นกัน เสียงนาฬิกาดังแล้วดังเล่า…
ร่างที่หลับใหลกระตุกนิ้วมือช้าๆก่อนเปลือกตาสีนวลจะปรือขึ้นในความมืด ดวงตาสีใสกรอกไปมา นิ่งสงบราวกับงุนงง ก่อนจะหลับตาลงอีกครั้ง ก็ไม่สามารถที่จะกลับไปยังโลกใบเดิมได้…
‘พี่ชายอยู่ไหน???’
ชายหนุ่มลุกนั่งขึ้นอย่างช้า ร่างกายที่ไม่ได้เคลื่อนไหวมาเป็นเวลานาน เกิดอาการปวดเมื่อยนิดหน่อย เขาเห็นร่างสองร่างกำลังหลับอยู่บนโซฟามืดอีกฝั่งหนึ่งของห้อง ชายหนุ่มหันไปมา ก่อนจะลุกขึ้น ก้าวขาออก แต่ก็ต้องสะดุดกับสายน้ำเกลือที่ตรึงแขนตนเอาไว้ มือบางค่อยๆแกะมันออกอย่างช้า ก่อนที่เลือดสีสดจะซึมออกมา เมื่อสายน้ำเกลือได้ถูกดึงออกไป
อธิปนั่งรถแท็คซี่กลับจากสนามบินด้วยความอ่อนล้า เพราะหลังจากดูงานเสร็จเขาก็กลับทันทีไม่ได้อยู่เที่ยวต่อมากนัก ร่างสูงอาบน้ำอาบท่า กะจะขับรถไปที่โรงพยาบาลแต่สุดท้ายก็เผลอฟุบหลับลงกับเตียง…
“คุณดินหาย ! คุณแซมค่ะ คุณดินหายไปไหนกันค่ะ !?”ป้าอรที่เพิ่งตื่นจากนอนเพราะแสงอรุณที่สาดส่องเข้ามาในหน้าต่าง แซมที่เพิ่งตื่น หันไปมองที่เตียงก็ไม่เห็นร่างของพ่อดินที่เคยนอนอย่างสงบนิ่งก็ลุกพรวดพราดตื่นตกใจ
“คุณพยาบาลพาไปเข้าห้องตรวจรึเปล่าฮ่ะ”แซมว่า เสียงสั่น
“ไม่น่าจะเป็นไปได้นะค่ะ นี่ยังเช้าตรู่อยู่แท้ๆ ถ้าคุณพยาบาลเข้ามา ป้าก็ต้องรู้สึกตัวไปแล้ว”
“งั้นลองออกไปถามดีไหมครับ”
“ค่ะๆ”
.
.
.
“คุณดินหายไปจริงด้วยค่ะ คุณแซม…”ป้าอรว่าเสียงสั่น ทั้งกลัวและตระหนกจับใจ
“แสดงว่าพ่อดินฟื้นแล้วใช่ไหมฮ่ะป้า แต่ทำไมพ่อดินต้องหนี แซมกลัว…แซมกลัวว่าเราจะตามหาพ่อดินไม่เจออีกเลย”แซมว่าเสียงสั่นเช่นกันทั้งดีใจปนหวาดกลัว อยากเจออยากพูดคุยเรื่องที่ผ่านมา มีอะไรให้เล่าเยอะแยะเลย
“ป้าว่าเราโทรศัพท์ไปหาคุณไฟดีไหมค่ะ?”
“ครับ แต่ว่าพ่อไฟอยู่ฝรั่งเศส ไม่ใช่เหรอฮ่ะ?”
“โธ่ ! ป้าลืมไปแล้ว ตายจริงๆ จะทำยังไงดีค่ะเนี่ย”
“ช่วยๆกันหาก่อนดีไหมฮ่ะ”
“ค่ะๆ ป้าว่าคุณดินคงไม่ไปไหนไกลนัก เดี๋ยวเราลงไปให้ลุงชัยช่วยกันอีกแรง”
“ครับ”
.
.
.
.
ชายหนุ่มในชุดพยาบาลหอบร่างกายของตนวิ่งออกมาได้ไกล ก่อนจะนั่งคุดคู้กอดเข่าตัวเองอยู่ในมุมลับตาคน ร่างทั้งร่างสั่นไม่มาด้วยความกลัว ตกใจจนเผลอวิ่งออกมา รู้แค่เพียงว่าตัวเองเพิ่งออกมาจากโรงพยาบาล แต่จะหาทางกลับไปก็ลืมเสียแล้ว เมื่อได้สติ ก็ไม่รู้จะพาตัวเองไปทางไหนดี จึงยังคงนั่งอยู่ที่เดิมไปเรื่อยจนถึงเช้า ผู้คนและเสียงรถดังตลอดจนยามค่ำคืน ชายหนุ่มพาตัวเองออกมาจากมุมอับใต้สะพานลอย เดินกุมท้องด้วยความหิวบวกกับแรงกายที่มีอยู่น้อยนิด เขาจำอะไรแทบไม่ได้ทั้งสิ้น แม้แต่ผู้คนและตึกราบ้านเรือนเองเช่นกัน เหมือนตัวเขาเองเป็นเด็กที่เพิ่งลืมตาดูโลกขึ้นมาใหม่ เด็กที่ไร้พ่อกับแม่ ไม่มีแม้แต่ความสมบูรณ์แบบและความสุขสบาย
“ที่นี่ที่ไหนนะ…”
อธิปตื่นนอนในช่วงสายของวัน ลุกขึ้นอาบน้ำและแต่งตัวด้วยท่าทีเหน็ดเหนื่อย น้ำอุ่นไหลผ่านอาบร่างแกร่ง มือหนาดึงผ้าขนหนูที่แขวนไว้คลุมหัวก่อนจะเดินออกจากห้องน้ำด้วยความอ้างว้างจับใจ
มือหนาจับแหวนเงินวงพอเหมาะสำหรับนิ้วนางข้างซ้ายของวริณ ในช่วงเวลาเล็กๆที่ปารีสเขาได้มีโอกาสไปซื้อแหวนเงินวงนี้มา เป็นแหวนคู่รัก ชายหนุ่มเคยตั้งใจไว้นานแล้ว หากวริณตื่นมาเมื่อไหร่จะสละโสดแต่งงานกับวริณให้รู้แล้วรู้รอด ประกาศให้คนเขารู้ไปทั่ว วริณจะได้ไม่มีโอกาสแอบคิดน้อยใจเขาอีก ชายหนุ่มแอบยิ้มเล็กน้อย เอาแหวนสองวงลองมาเทียวกับดู นิ้วมือของตนใหญ่ว่าวริณมากนัก ถ้าวันนี้ได้สวมให้วริณ เจ้าชายนิทราของเขาจะได้ตื่นขึ้นมาเสียที…
ระจอและรอ…
รอจนผมจะแก่ตาย…
ต่อให้ผมตาย ผมก็ยังรัก วริณ…
“หิวจัง…”มือเรียวลูบหน้าท้องปอยๆ หรี่ตามองไปยังถนอีกฟาก ใบหน้าซีดเซียวเต็มไปด้วยเหงื่อเม็ดเล็ก ขายาวก้าวข้ามถนนถามกลางแดดอาทิตย์ที่ส่องเปรี้ยง
ปี๊ดดด !!!
เสียงแตรบีบดังลั่น ใบหน้าเรียวซีดสะดุ้งหยุดนิ่ง เลนส์ตาเบิกกว้างด้วยความตกใจ ขาเรียวหยุดนิ่งไม่ไหวติ่ง มองรถที่กำลังพุ่งเข้ามา
เอี๊ยดดดดดดด !!!
“ไม่มีที่จะตายรึไงฮ่ะ !!!” ร่างสูงก้าวขาลงจากรถ พร้อมกับถอดแว่นตาดำออก นัยน์ตาดุมองคนตรงหน้าด้วยความตกใจ ดวงตาที่คุ้นเคยจ้องมองซึ่งกันและกัน ใบหน้าเรียวมีสีแดงจัดขึ้นนิดหน่อย เมื่อถูกคนตรงหน้าจ้องเอาเสียนาน
“วริณ !!!”
.
.
.
“คุณ! ปล่อยผมนะ…”แขนเรียวพยายามขัดคืนจากการเกาะกุมของมือสากหนา อธิปขมวดคิ้วหนาจนเป็นบม ก่อนจะผลักร่างบางลงเข้าไปในรถ
“ออกมาได้ไง ! มันอันตรายรู้ไหม ทำไมถึงอยู่ที่นี่!?”อธิปเสียงดังจนคนโดนตะคอกถึงกับต้องหงายหลังหนี ก่อนจะยกมือปิดหน้า ด้วยความตกใจกลัว
“คุณรู้จักผมด้วยเหรอ?”เสียงแหบถามซื่อๆ อธิปหันมามองก่อนจะขมวดคิ้วแล้วถอนหายใจยาว
“ลืมกันแล้วจริงๆเหรอ?”
.
.
.
“ผมเป็นพ่อบ้านให้คุณเหรอ?”
“อืม”
“แล้วผมก็มีลูกด้วยใช่ไหม?”
“ใช่”
“เขาชื่อว่าอะไรเหรอครับ?”
“แซม”
“ออ ผมจำแกไม่ได้เลย ทำไมผมถึงเป็นพ่อที่แย่ขนาดนี้นะ”คนกล่าวถอนหายใจเบาๆก่อนจะหลุบตามองต่ำ
“ไม่หรอก คุณประสบอุบัติเหตุร้ายแรงมาก ”
“ครับ แต่ว่าคนที่ขับรถชนผมเขาเป็นยังไงบ้างครับ?”ชายหนุ่มถาม สีหน้าอยากรู้อยากเห็น ช่วงเวลาของตนที่เผลอลืมไป
“เห็นว่าเสียชีวิต”
“งั้นผมก็โชคดีแล้ว ที่ตื่นขึ้นมาได้ใช่ไหมครับ?”
“มั้ง?”อธิปทำหน้าล่อๆก่อนจะยิ้มมุมปาก
“แล้วผมทำงานกับคุณนานรึยังครับ”
“ก็ เกือบ 2 ปีแล้ว”
“โห งั้นคุณก็ต้องรู้จักผมมากๆแน่เลย”
“ใช่ รู้จักมากด้วย”
“แล้วคุณชื่ออะไรเหรอครับ?”
“อธิป หรือไฟ”
“คุณไฟ?”…พี่ไฟ?
“แล้วผมชื่อดิน รึเปล่าครับ”
“คุณจำได้!?”
“ผมเดาเอาจากในฝันครับ”
“ออ คุณกับพี่ชายของคุณนั้นเหรอ?”
“ครับ”
“แต่คุณไฟครับ ทำไมถึงเรียกผมว่าคุณล่ะครับ ในเมื่อผมเป็นแค่พ่อบ้านเอง”ชายหนุ่มถามอย่างสงสัย
“งั้นเรียกนายก็ได้ ดีไหม ? จะเอาอะไรอีกล่ะ ?”อธิปถาม ก่อนจะยิ้มให้อย่างเอ็นดู
“ไม่แล้วครับ คุณไฟคงเป็นเจ้านายที่ใจดีมากเลยใช่ไหมครับ?”
“มั้ง”
“ภายนอกคุณดูร้าย แต่จิตใจดี…”วริณยิ้มให้ เป็นรอยยิ้มที่อธิปไม่ได้เห็นมานานแสนนาน มือหนาเผลอตัวยื่นไปกอบกุมมือนุ่มนั้นอย่างลืมตัว
“ผมดีใจนะที่นายฟื้นขึ้นมาอีกครั้ง วริณ…”
-----------------------------------****
ไม่รู้มีคำผิดเยอะรึเปล่า อยากอัพ หากไม่อัพเสาร์ก็จะไม่ค่อยมีเวลาและโอกาสแล้ว
ไปแล้วค่ะ จะเป็มลมกับการบ้าน
:3123: :3123: :3123:
-
รอตอนต่อไปค่ะ :) :)
-
:m15: :m15: เรื่องมันเศร้า อ่านไปน้ำตาไหลพราก~
แอบค้างคา o18:รอต่อคับ สู้ๆ^,^ o13 :bye2: :o12:
-
รอตอนต่อไปจ้า
-
วริณฟื้นแล้ว เฮฮฮฮฮ :mc4: :mc4:
-
ตื่นเเล้วเเต่ความทรงจำกลายเป็นเด็กวะงั้น
-
ฟื้นแล้ววววว เย้ๆๆๆ
แต่ว่าจำไรไม่ได้ ฮ่าๆๆๆ
แต่จำพี่ชายที่ชื่อไฟได้ ดีใจมากกว่า ฮ่าๆๆๆ
-
:mc4: :mc4: :mc4:
-
:a5: :a5: :a5:
ทำไมมาแค่เน้!!! อ๊ากกกกกกกกกก
วริณจำใครไม่ได้เลยเหรอ? ไม่นะ...ฮรือออออ สงสารแซม T[ ]T
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
-
เหมือนเริ่มจีบใหม่ๆเลย หุหุ
อยากให้แซมมาเจอพ่อดินเร็วๆจังเลย
-
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4:เย้ๆๆฟื้นแล้ว :กอด1: :กอด1:
-
วริณน่าจะมีความสุขซักทีได้แล้วนะ
-
หึหึหึ ตามสเต็บบบบ :เฮ้อ:
-
มาต่อไวๆนะค่ะ :กอด1: :กอด1:
-
ฝื้นแล้วววววววว :call:
-
รีบๆมาต่อนะคะ :call:
-
ตื่นมาดันจำใครไม่ได้อีก ชีวิตรันทดดีจริงๆ
-
ไม่รู้จะอยากให้จำได้ดีมั๊ย ถ้าจำได้ดินก็ต้องจำเหตุการณ์เลวร้ายได้อีกแล้วก็เศร้าต่อ
-
ฟื้นแล้วววววววว :mc4:
แต่ดันจำไม่ได้อีก :z3:
:call:
-
:monkeysad:
น้ำตาไหลเลยอะ สงสารดิน
ฟื้นได้สักที ทีนี้ก็ดูแลดินดีๆ ด้วยนะคุณไฟ
-
ดินฟื้นแล้ว
แต่เค้าค้างหลายอย่างเลย
(รอตอนต่อไป)
-
พี่ไฟดุจัง
-
เห้อออออ....รอตอนต่อไปอย่างเดียวเยย
-
:o8:ดีใจจังดินฟื้นแล้ว
-
ดินลืมไฟจริงๆด้วย o18
-
o13 o13 o13 :กอด1: :กอด1:
-
เหมือนย้อนกลับไปตอนที่เจอกันครั้งแรกเลยเนอะ ที่อธิปเกือบขับรถชนดินกับแซมอ่ะ
-
ดินฟื้นแล้ว ดีใจจัง :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
ดินลืมไปแค่บางส่วนเอง แต่ดินจำอดีตของพี่ไฟได้นี่นะ
จีบใหม่อีกทีก็ดีเหมือนกัน จะได้ลืมเรื่องเลวร้ายที่ผ่านมา
ชอบคู่น้องข้าวกับคุณกร ไปถึงไหนกันแล้วนะ คู่นี้ก็น่ารัก
ลุ้นๆๆๆๆให้สมหวังทั้ง 2 คู่เลย
รอฉากหวานๆของทั้ง 2 คู่นะคะน้องแจง
ขอบคุณค่ะ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
บวกๆเป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
เห้ย...ใจหายอ่ะ แต่ดินฟื้นก็ดีแค่ไหนแล้ว ^^
-
^^
-
นั่นไง...ดินจำอะไรไม่ได้เลย
-
พี่ชายที่ดินพูดถึงในฝันจะใช่ไฟ แล้วทำไมดินจำอะไรไม่ได้เลยแบบนั้น ไฟจะทำยังไงกันนะนั่น
-
:L1: :L1:วริณฟื้นแล้ว!!!!!แต่ความทรงจำ...... :sad4: :sad4:
-
ไฟคงจะไม่โหด
กับดินแล้วนะ :L1:
-
:sad4:
ในที่สุดดินก็ฟื้นแล้วแต่ความจำเสื่อมไม่น่าเลย
ต่อไปไฟจะได้ดีกับดินมากๆ
เป็นกำลังใจให้คนเขียน
ให้เขียนให้จบเร็วๆ
:z3:
-
ตื่นแล้ว!!!!
-
รอตอนต่อไปเน้อออ
-
:impress2:
-
:mc4:ในที่สุดก็ฟื้น................
เป็นเรื่องธรรมดาที่ฟ้ืนมาใหม่ๆ..จะมึมๆ...งง...อยู่
แต่คงเป็นไม่นาน..................รอตอนต่อไป....
รีบทำการบ้านให้เสร็จเร็วๆนะ..... :o8:
-
:t3: รอรอเน้อออ
o13
-
รอจ้ารอๆ :call:
-
มาต่อเร็วๆนะครับผม อ่านตามตั้งแต่ตอนแรกรวดเดียวทันเลยครับ ชอบมากๆๆ
-
ฟื้นแล้ว :mc4: :mc4: :mc4:
แต่ความจำเสื่อมอีก :เฮ้อ:
-
ดินฟื้นแล้วดีใจจังแม้จะจำอะไรไม่ได้แต่ก็เริ่มต้นความทรงจำดี ๆใหม่ได้นี่นา
-
ดินฟื้นแล้ว แต่จำอะไรไม่ได้เลย เหมืนจะจำได้แต่พี่ไฟในฝันเฮ้อ
-
CHAPTER 26
“พ่อดิน !!!”แซมลงจากรถพร้อมกับโผกอดวริณด้วยความคิดถึงอ้อมกอดนั้นนานแสนนาน ชายหนุ่มมึนงงเล็กน้อยแต่ก็กอดตอบด้วยความเอ็นดู
“พ่อดินเขายังจำอะไรไม่ได้น่ะแซม”อธิปว่า
“เหรอฮ่ะ อือ…แค่พ่อดินฟื้นขึ้นมาแซมก็ดีใจแล้วครับ”แซมคลายกอด ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองวริณตาใสแป๋ว ขอบตารื้นแดง ก่อนเรียวปากบางจะคลี่ยิ้ม
“สวัสดีฮ่ะพ่อดิน คราวหลังอย่าลืมแซมอีกนะ อย่านอนไปนานแบบนี้ด้วย ไม่งั้นแซมจะโกรธพ่อดินจริงๆ”แซมว่าก่อนจะยกมือขึ้นปาดน้ำตาออก วริณยิ้มบางๆมืออีกข้างลูบหัวแซมเบาๆก่อนจะยิ้มอ่อนโยนอย่างเคย
“แซม…ลูกพ่อ”
“ครับ กลับมาจำพวกเราได้เหมือนก่อนเร็วๆนะครับพ่อดิน”
“อืม”อธิปยิ้มก่อนจะเดินนำเข้าไปในตัวบ้าน แซมจูงมือวริณเข้าบ้านพร้อมกับพูดคุยเรื่องราวที่ผ่านไปในช่วงเวลาที่วริณนั้นหลับไปนานแสนนาน
“แซม แล้วลูกอายุเท่าไหร่แล้ว”
“ปีนี้ก็ 10 ขวบฮ่ะ”
“แล้วพ่อล่ะ”
“ก็ 30 ฮ่ะ”
“หา ! ปีนี้พ่อ30แล้วเหรอ?”วริณทำหน้าไม่เชื่อพลางทำตาปริบๆมองตัวเองในกระจก
“ฮ่ะ พ่อไฟก็ 30 กว่าแล้วเหมือนกัน”แซมว่า พลางนอนนั่งลงบนเตียงแล้วยิ้มๆ
“หื้อ !? คุณไฟยังดูหนุ่มอยู่เลย”
“พ่อดินก็ยังหล่อเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน”
“แล้วแม่ของแซมเธออยู่ไหน”วริณเอ่ยถามก่อนจะหันไปมองแซม
“สวรรค์ฮ่ะ”
“อืม…งั้นตลอดเวลาเราก็อยู่ด้วยกันสองคนพ่อลูกใช่ไหม?”
“ฮ่ะ”
“อือ”ชายหนุ่มครางในคอสงสัยในคำถามมากมาย แต่สุดท้ายก็ไม่พูดไป แซมเอียงคอมองตาม ก่อนจะลุกขึ้นกอดวริณอีกครั้ง
“พ่อดินอย่าคิดมาก ไปอาบน้ำดีกว่านะ”แซมว่าอ้อนๆ ชายหนุ่มพยักหน้าเห็นด้วย เพราะตามเนื้อตัวนี้มอมแมมเสียไปหมด ก่อนจะผละสายตาจากกระจกและเข้าห้องน้ำพร้อมกับแซมที่ถือขาขนหนูตามเข้าไปให้
“แซมแล้วพ่อดินล่ะ?”อธิปเข้ามาพอดี พลางกวาดสายตามองหาวริณ
“โน้นฮ่ะ”แซมชี้มือไปทางห้องน้ำ
“อืม แซมช่วงนี้พ่อดินอาจยังจำอะไรไม่ค่อยได้ พ่อจะให้พ่อดินไปเป็นพ่อบ้านเหมือนเดิมเผื่อจะจำอะไรได้บ้าง”อธิปว่า ก่อนจะนั่งลงลูบหัวแซม
“ฮ่ะ แซมอยากให้พ่อดินจำเราได้ไวไว แล้วถ้าเจ้าดุ๊กดิ๊กมันรู้ มันต้องดีใจมากแน่ๆใช่ไหมฮ่ะ?”แซมถามตาแป๋วรื้นน้ำตา เมื่อนึกถึงเจ้าสุนัขที่จากไปแล้ว
“พ่อดินต้องไม่ลืมเราง่ายๆหรอกแซม ถ้าเจ้าดุ๊กดิ๊มันรู้ มันจะรีบส่ายตูดมาขออาหารพ่อดินเชียวแหละ”อธิปว่า ก่อนจะยิ้มเศร้าๆ
“ใช้แล้วฮ่ะ”แซมตอบก่อนจะยิ้มบางๆ
ตลอดเวลาที่รอคอยมันต่างผ่านเรื่องราววุ่นวายมากมายอหลายอย่างเหลือเกิน…
วริณนั่งแช่ในห้องน้ำอยู่นานแสนนานเพราะมัวแต่นั่งนึกถึงเรื่องราวหรือเหตุการณ์ที่ตนได้ลืมไป แต่ก็กลับจำมันไม่ได้เสียที ชายหนุ่มถอนใจครั้งแล้วครั้งเล่า อาจเป็นเพราะสายตาที่ดูเป็นห่วงเป็นใยของอธิปทำให้ชายหนุ่มรู้สึกอบอุ่นใจแปลกๆหรือแม้แต่สายตาของแซมที่ทำให้เขารู้สึกผิด…
ปังๆ
“ดิน ! เป็นอะไรไหมน่ะ!?”เสียงทุ้มตะโกนถามอยู่หน้าประตูด้วยความเป็นห่วง วริณสะดุ้งจากภวังค์ก่อนจะตะโกนกลับจากในห้องน้ำ
“เปล่าครับ ผมไม่ได้เป็นอะไร”
“งั้นก็รีบออกมาทานข้าวเที่ยงได้แล้ว”
“อะครับ”
วริณเดินออกจากห้องน้ำ ก่อนจะเห็นอธิปยืนหันหน้าอยู่ที่ริมหน้าต่าง ชายหนุ่มหันมาช้าๆอนจะสบตากับวริณ
“อาบน้ำเสร็จแล้วเหรอ?”
“ครับ”
“งั้นก็รีบแต่งตัวได้แล้ว จะได้ลงไปทานข้าว”อธิปบอกเสียงดุ
“แต่ว่า…ผมจะแต่งตัวได้ไงเมื่อคุณไฟยังยืนอยู่เอ่อ…ตรงนี้”วริณเอ่ยปากถามอย่างช้าๆด้วยความเกรงกลัว ก่อนจะรีบก้มหน้าหนี
“ไม่เห็นเป็นไรเลย เมื่อก่อนเราก็แก้ผ้าด้วยกันออกจะบ่อย”อธิปว่าพลางลอบยิ้ม สังเกตเห็นสีหน้าตกใจของวริณแทบจะกลั้นยิ้มไว้ไม่อยู่
“จริงเหรอครับ?”ชายหนุ่มทำหน้าไม่เชื่อ ว่าเขาและเจ้านายจะสนิทกันปานนั้น
“จริงสิ ฉันจะโกหกนายทำไม”
“แต่ว่า…ตอนนี้ผมจำอะไรไม่ได้เลย คุณไฟออกไปก่อนไม่ได้เหรอ…”
“จะใส่ก็ใส่สิ จำไม่ได้เดี๋ยวก็จะจำได้เอง”ชายหนุ่มพูดขัด ก่อนจะยกมือกอดอกจ้องวริณเขม่ง
“ก็ได้ครับ”ชายหนุ่มจำใจ ก่อนจะถอดชุดคลุมออก ก็ผู้ชายเหมือนกันนี่ คงไม่เป็นอะไรหรอก วริณคิดก่อนจะใช้ผ้าขนหนูคลุมท่อนล่างไว้หลวมๆ เปิดตู้เสื้อผ้าและค้นเสื้อและกางเกงที่เป็นขนาดตัวของตนเอง อธิปจ้องร่างบางที่เงอะงะของวริณพลางยิ้มในใจ แต่ก็ต้องทำหน้าขรึมต่อ เผื่อความน่านับถือ วริณใส่เสื้อทีจับผ้าขนหนูที่เอวที ก่อนจะสวมกางเกงในและตามด้วยกางเกงขาสั้นอย่างเร็ว และเงยหน้ามองอธิปแล้วรีบหลบ จัดการตัวเองหน้ากระจกให้เรียบร้อย
“ลงไปได้รึยัง?”
“ครับ แล้วแซม?”
“มีเพื่อนมารับไปเล่นด้วยน่ะ”
“ชื่ออะไรเหรอครับ?”
“โจ เอ่อ โจ้อะไรสักอย่างนี่แหละ”
“อ้อ แล้วแซมทานข้าวยังล่ะครับ”
“ทานเรียบร้อยแล้ว ก็นายอาบน้ำอยู่ตั้งนานนี่”
“อะ…ผมขอโทษครับ”
“อืม ทีหลังก็อย่าทำแบบนี้อีกล่ะกัน”อธิปกล่าวเสียงเข้ม ก่อนจะบิดลูกบิดประตู
“เพราะมีคนเป็นห่วง…”
ปัง !
.
.
.
“วริณทานข้าวเสร็จขึ้นไปพบผมบนห้องด้วยนะ”อธิปลุกจากโต๊ะอาหาร พร้อมชายหนุ่มที่เงยหน้าขึ้นตาตื่นพลางพยักหน้า
“ครับ”
“คุณไฟคิดจะทำไรของเขานะ”ป้าอรเอ่ยเบาๆแต่กระนั้นชายหนุ่มก็ได้ยิน วริณมองอย่างสงสัย
“อะไรเหรอครับ?”
“ก็คุณดินอุสส่าห์ฟื้นขึ้นมาแล้ว คุณไฟยังทำท่าทีเย็นชาแบบนั้นอีก”ป้าอรว่า
“ท่าทีเย็นชา? …คุณป้าพูดแปลกๆกับผมอีกแล้ว”วริณปริบตางุนงง ส่วนป้าอรก็ส่ายหน้า ชายหนุ่มเองก็ไม่ได้คิดอะไรมาก จึงเก็บอาหาร จานและชาม ยกเข้าไปในครัวโดยมีป้าอรคอยห้ามอยู่ตลอดเวลา
“คุณดิน เดี๋ยวป้าเก็บเอง”
“ไม่เป็นไรครับ คุณป้าไปพักผ่อนเถอะ งานบ้านเดี๋ยวผมจะทำเอง รบกวนคุณไฟเขามามากแล้ว”
“รบกวนอะไรค่ะ คุณดินราวกับว่าตัวเป็นแค่คนใช้ธรรมดา”
“ก็ผมเป็นพ่อบ้านให้คุณไฟไม่ใช่เหรอครับ แล้วที่ผมประสบอุบัติเหตุแค่คุณไฟเมตตาดูแลผมกับแซมก็เป็นพระคุณมากแล้ว ผมน่ะเป็นภาระให้ใครต่อใครเยอะแล้ว ถึงเวลาที่ผมจะตอบแทนบ้าง”
“คุณดินไม่เคยเป็นภาระให้ใครหรอนะค่ะ”
“ครับ ถึงจะพูดอย่างนั้นก็เถอะ แต่ทุกคนดีกับผมมาก”วริณยิ้มสุดท้ายป้าอรก็ยอมเลิก อาสาช่วยล้างจานเอง ส่วนวริณให้ไปพบอธิปก่อน เพราะเดี๋ยวท่านรอนานก็จะหงุดหงิดเอาได้
ก๊อกๆ
“เข้ามา”
“ครับ คุณไฟมีอะไรให้ผมรับใช้เหรอครับ”ชายหนุ่มก้มหน้าถาม
“มานั่งนี่สิ”อธิปตบที่เตียง วริณเลยเดินเข้าไปแล้วนั่งลงข้างๆอธิป
“เอามือมา”
“ฮะ ครับ”ชายหนุ่มยกมือขึ้น มือหนาของงอธิปจับมือนั้นเบาๆก่อนจะหยิบแหวนในกระเป๋าเสื้อสวมให้วริณที่นิ้วนางข้างซ้าย
“คุณไฟ !”
“จองไว้ก่อน จำผมได้เมื่อไหร่เราค่อยแต่งงานกัน”อธิปเอ่ยหน้าขรึม ส่วนอีกคนก็หน้าซีด
“แต่งงาน???”
“อืม กล้าขัดคำสั่งฉันเหรอ?”
“คุณไฟครับ แต่ว่าผมเป็นผู้ชาย !!”วริณเถียงตาโต
“แล้วไง?”
“แต่ว่า แต่…”
“ไม่มีแต่ ฉันให้เวลา 3 เดือน จำฉันกับแซมให้ได้ซะ ! ไม่งั้นนายจะโดนดี”
“แต่ว่า…แต่..แต่”วริณรู้สึกเหมือนลิ้นคับปาก พูดอะไรก็ต้องสะดุด ทั้งช็อคและตกใจปนกันเสียหมด
“ไม่ต้องแต่ ถ้า 3 เดือนนายยังจำอะไรไม่ได้ ฉันจะข่มขืนนายซะ เผื่อจะจำอะไรดีๆได้บ้าง”อธิปทำเสียงดุ แอบลอบยิ้มทางสายตา วริณหน้าซีดเผือก ก่อนจะทำตาโตอึ้งๆ
“ข่มขืน !?”
“ใช่ ! หรือว่าอยากโดนเลยรึเปล่าล่ะ นายบังอาจมากที่ลืมฉัน รู้ตัวไหม!?”
“คุณไฟ…แต่ผมไม่ได้ตั้งใจจริงๆนะ”
“แล้วไงล่ะ ก็ฉันสั่งให้จำอยู่นี่ไง”อธิปเอ่ยขึ้นอย่างวางอำนาจ
“คะครับๆ แล้วคุณไฟมีอะไรให้ผมรับใช้อีกไหมครับ”วริณถาม หลบตา ตกใจจนตัวสั่น
“ก็ไม่มีอะไร ช่วงนี้นายยังจำอะไรไม่ได้ก็ช่วยงานป้าอรในบ้านไปก่อน บ้านหลังนี้ใหญ่มาก ภาระก็เลยตกที่ป้าอรคนเดียว ฉะนั้นนายก็ต้องรับผิดชอบไปด้วนส่วนหนึ่ง”
“คะ…ครับ แล้วแหวนนี่”วริณชูนิ้วให้ดู เป็นแหวนเงินที่เขาตั้งใจทำให้วริณนั้นเอง
“สวมไว้ ห้ามถอด ห้ามหาย เข้าใจไหม !?”
“คะครับ…งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ”
“อืม”
“ป้าอรครับ ตรงนี้ฝังอะไรไว้เหรอครับ”วริณเอ่ยถามอย่างสงสัย เมื่อเห็นเนินดินนูนขึ้นมาพร้อมกับต้นดอกไม้เล็กๆปลูกโปรยไว้
“ฝังศพค่ะ”
“หา ! ศพอะไรครับ”วริณรีบหันกลับไปมอง เชิงสงสัย
“เจ้าหมาน่ะค่ะ มันเพิ่งโดนรถชนไปไม่นานนี่เอง เสียดายที่คุณดินตื่นช้าไปนะค่ะ”ป้าอรว่ายิ้มๆพลางรดน้ำต้นไม้ต่อ
“น่าสงสารมันจังเลยนะครับ แล้วเสียดายอะไรเหรอครับ?”ชายหนุ่มถาม
“ก็มันรักคุณดินมากยังไงล่ะค่ะ มันเป็นหมาของคุณดินที่เก็บมันมาเลี้ยงเองเชียวนะค่ะ”
“หมาของผมเหรอ!? แล้วมันชื่ออะไรครับ”วริณถามเศร้าๆรู้สึกใจโหวงพิกล
“ดุ๊กดิ๊กค่ะ ป้ามีรูปเจ้าดุ๊กดิ๊กกับคุณแซมตอนที่ไปเยี่ยมคุณดินที่โรงพยาบาลด้วยนะค่ะ คุณไฟถ่ายไว้เยอะเลย กลั๊วกลัวค่ะว่าถ้าหากคุณดินฟื้นมาแล้วจะจำอะไรไม่ได้”ป้าอรว่ายิ้มๆ
“ออ ครับ งั้นตอนค่ำๆผมขอดูหน่อยได้ไหมครับ”
“ได้ค่ะ แต่ตอนนี้เราต้องรดน้ำเจ้าพวกดอกไม้พวกนี้ให้เสร็จก่อนไม่งั้นมันคงต้องเหี่ยวเฉาตายไปอีกแน่”
“ครับ”ชายหนุ่มว่าพลางลงมือกวาดใบไม้ที่ร่วงโปรยใต้ต้นไม้ใหญ่หลายต้นนั้นอีกครั้ง โดยมีป้าอรดูแลสวนดอกไม้อยู่ไม่ไกล ชายหนุ่มทอดสายตาไปไกล พลางยกมือขึ้นดูแหวนเงินที่เด่นอยู่ตรงนิ้วนางข้างซ้าย
“ฮึกกๆ…”เสียงร้องไห้ที่ดังอยู่ไม่ไกลนัก ทำให้มือเรียวที่กำลังกวาดใบไม้ชะงักลง วริณเดินตามไปยังต้นเสียง เห็นเด็กน้อยกำลังนั่งขยี้ตาจนแดงก่ำ
“แซม ร้องไห้ทำไม?”
“พ่อดิน…”
“ร้องไห้ทำไมฮึ?”วริณนั่งลงข้างๆพร้อมโอบมือให้ศีรษะแซมซบลงไหล่
“เปล่าฮ่ะ”
“ก็ตาดง ถ้าไม่ร้องไห้แล้วเป็นอะไร?”วริณถามเสียงใส
“ไม่ได้เป็นอะไรจริงๆนะ แล้วพ่อดินทำไมแต่งตัวแบบนี้ ทำอะไรฮ่ะ?”แซมถามพลางมองวริรที่แต่งกาย ปอนๆ เสื้อยืดกางเกงขาสั้นตัวเก่า
“ทำสวน ทำไมพ่อหล่อผิดหูผิดตาใช่ไหมล่ะ?”ชายหนุ่มว่าอย่างอารมณ์ แซมยิ้มโชว์ฟัน ก่อนจะทำหน้างอตามประสา
“แล้ววันนี้ไปเล่นกับเพื่อนเป็นไงบ้าง เพื่อนเราดีไหม?”ชายหนุ่มถาม
“โจ้? ก็ดีฮ่ะ”เด็กน้อยถอนใจ
“ทะเลาะกันมาล่ะสิ”วริณถามอย่างรู้ทัน
“เปล่านะ มันแกล้งแซมก่อน”แซมรีบพูด
“เพื่อนกันน่ะ ต้องให้อภัยกันรู้ไหม?”
“ฮ่ะ ผมล้อแซมเรื่องพ่อ แซมทนไม่ได้!”แซมว่า
“เขาว่าพ่อ ไม่ได้ว่าแซม”วริรตอบ มองใบหน้าที่งอง่ำของแซม
“แต่พ่อดินเป็นพ่อของแซม แซมไม่ชอบให้ใครมาล้อ”แซมบอก
“แล้วโจ้เขาล้ออะไรล่ะ?”
“เขาบอกว่าพ่อดินเป็นตุ๊ด แล้วมันด่าแซมว่าไอ้ลูกกำพร้าแม่”แซมว่าเสียงแผ่ว
“แล้วพ่อเป็นอย่างนั้นไหม?”
“ไม่ฮ่ะ”
“แล้วแซมรู้สึกว่าตัวเองกำพร้าไหม?”
“ไม่ฮ่ะ แซมรู้ ว่าแม่อยู่บนสวรรค์ แม่มองเราอยู่ แค่เรามองไม่เห็น”
“ใช่แล้ว เพราะฉะนั้นเราก็ไม่ต้องสนใจคำพูดพวกนั้นหรอกจริงไหม?”
“ฮ่ะ”
“แซมวันนี้พ่อดินอาจจะจำอะไรไม่ได้ แต่ไม่นานพ่อจะจำเราได้แน่นอน”วริณบอกเสียงหนักแน่น
“จริงเหรอ? พ่อดินจะจำแซมได้จริงๆนะ”แซมถามน้ำเสียงตื่นเต้น
“จริงสิ!”วริณขยิบตาให้ พร้อมกับหัวเราะอายๆ ก่อนจะลุกขึ้น
“พ่อไปจัดการเจ้าไม้ใบแห้งก่อนนะ”
“แซมจะช่วยด้วย”
“งั้นตามมาเลย”
“ฮ่ะ!!”
เสียงใสสองเสียงประสานเสียงกนหัวเราะ บ้างครั้งก็เป็นเสียงพูดคุย อธิปที่นั่งอยู่บนโต๊ะทำงาน ทอดสายตาลงมายังสวน มองเห็นรอยยิ้มของวริณและแซมที่จางหายไปเสียนาน ก่อนจะยิ้มได้อย่างเต็มปาก ถ้าเป็นอย่างนี้ตั้งแต่แรก เรื่องวุ่นๆมันคงไม่เกิดขึ้นแล้ว…
-------------------------------------@
ขอเพิ่มสัญลักษณ์ที่ชื่อเรื่องนิดหนึ่งนะค่ะ เพราะกว่าแจงจะหานิยายตัวเองเจอเนี่ย เล่นเอาตาสายไปหมดเลย
ขอบคุณค่ะ
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ความทรงจำกลับมาเร็วๆนะดิน
อย่าให้อธิปต้องทวนความจำให้ล่ะ
มาต่อไวๆนะ o13
-
ไม่รู้ว่าต้องใช้เวลาอีกนานแค่ไหนกว่าที่ดินจะจำได้
-
เจ้าดุ๊กดิ๊กไปซะแล้ว ซิกๆ
:sad4:
-
เย้ๆ รีบๆหายนะดิน แต่ โจ้ แกเลวมาก ชอบแกล้งแซมตลอดอ่ะ
-
จำให้ได้ไวๆน้าาาาาา ขอให้ระหว่างนี้ไม่มีมาม่าผ่านเข้ามาอีกนะ 555555
เจ้าโจ้ ไอ้เด็กบ้า มาแกล้งแซม - -* (ดีดหน้าผากสั่งสอนซะหรอก กร๊ากกกกกกกก)
-
โอ้เย ~
อยากเตะปากไอ้โจ้
กล้ามาล้อน้องแซมได้ไงห๊ะ!! เดี๋ยวตบปากฉีก!!!
-
ดินน่าสงสารจัง
-
มีขู่ให้จำได้ภายใน 3 เดือนด้วยอ่ะ ใจร้าย~
-
สะเทือนใจจังT^T
ก้อได้แต่เฝ้ารอต่อไป :monkeysad: :monkeysad:
-
มีขู่ด้วยนะคุณเจ้านาย :z2:
-
แหมๆ มีบังคับด้วยนะพ่อไฟ อิอิ
-
อยากให้อธิปเป็นคนทวนความจำให้จังเลย :z1: :z1:
o22 o22เจ้สดุ๊กดิ๊กตายซแล้วเหรอ... :m15: :m15:
ขอให้ไปสู่สุขตินะ :call: :call:
-
ข่มขื่นเลย เถอะ o18 o18 :laugh: :laugh:
-
ก่อนที่ดินจะฟื้นนี่คงเกิดเรื่องราวเยอะเลย
ทุกอย่างเปลี่ยนไปไม่มากก็น้อย
ที่สำคัญ....
เจ้าดุ๊กดิ๊ก :o12:
-
สนุกมากๆ เลย อ่านถึงตอน 4 แล้วจ้า
อธิปเนี่ยประเภทเจอคนที่ชอบแล้วยิ่งแกล้งนะ
หึหึ
-
ถ้าดินจำได้แล้วจะเป็นยังไง
ดินก็เจ็บอยู่ดี เพราะจะจำเรื่องที่ไฟทำไว้ได้
ไอ้เด็กโจ้ มาล้อแซมทำไมเนี่ย นิสัยๆ เดี๋ยวโดนตบเกรียนหรอก
-
:กอด1:มาม่ามัน"อืด"
-
จะมีรุ่นลูกมั้ย o18
-
:pig2:ในที่สุดก็มาลงต่อ............
หาไม่เจอจนต้องทำเครื่องหมายเลย.....
เรื่องกำลังน่าลุ้น....ความจำ...ไม่สำคัญหรอก..
สำคัญที่ความรู้สึก....ความรัก......ยังคงมีอยู่..
โจ้ชอบแกล้งแซม...แต่ก็ชอบมาเล่นกับแซม...
เหมือนเรียกร้องความสนใจ..ไม่อยากให้แซมสนใจคนอื่น..
เด็กๆ ........ เขาเล่นกัน..แล้วแซมก็ร้องไห้ง่าย..โจ้ก็เลยชอบแกล้ง.....
คู่เด็กนี่....โตขึ้นจะเป็นอย่างไงนะ.... :z2:
-
คุณไฟทำขรึมนะคะ...เป็นเทคนิคให้ดินจำได้เร็ว ๆ เหรอ...
อยากให้ดินจำได้เร็ว ๆ จัง สงสารน้องแซม สงสารดินด้วยแหละ ที่สำคัญ ถ้าหายแล้วจะได้แต่งงานกับคุณไฟด้วย
ถ้าไม่เข้าใจผิดอะไรกันไปซะก่อนนะ อยากให้ดินมีความสุขซักที
ขอบคุณค่ะ
-
5555555+ คุณไฟซึนเหรอๆๆๆ เดวโดนแย่งแล้วจะหนาว 5555555+
พี่ดินอึนไปไหม 5555555+ น่ารักกก 5555+
-
:กอด1:รักดินที่สุดเลย :กอด1: :กอด1:
น้องแซมก็น่ารัก :กอด1: :กอด1:
รอตอนต่อไปจ้า :bye2: :bye2:
-
ไฟมีการมาับังคับดินอีกนะ ไม่ค่อยเลย ตัวเองแท้ ๆ เป็นคนทำให้ดินเป็นแบบนั้น
-
:o8:ดินจำได้เร็วๆนะ
-
ดุ๊กดิ๊กไปซะและ
ดินจำได้ไวไวน้า
-
^^
-
ไฟโหดมาก 3 เดือนนี่นะ ความทรงจำนะ ไม่ใช่อาหารตามสั่งงงง
:z3: :z3: :z3:
แต่ก้อดีนะ ถ้าความจำไม่กลับมาภายใน 3 เดือนนนน
:z1: :z1: :z1:
-
โจ้เด็กเปรตตตตตตตตตตต :z6:
แกล้งน้องแซมได้ไง
:call:
-
ดินจำคุณไฟกับแซมได้ไวๆนะ :m15: :m15: :m15:
คุณไฟให้เวลา 3 เดือน แต่เกรงว่าจะไม่ถึง 3 เดือนเพราะคุณไฟคงทนไม่ไหวแน่ๆ
บวกๆ ขอบคุณค่ะ
:L2: :L2: :L2:
-
จำทุกคนให้ได้เร็วๆนะดิน :sad4:
-
:pig4:
-
รอต่อไป. ;((
ดินจำทุกคนได้เร็ววๆ คงดี
-
รีบๆจำได้นะ
จะได้แต่งงานกัน :กอด1:
-
รอตอนต่อไป :z2: :z2:
-
มารอน้าาาา T^T
-
ดินจำได้สักที่เถอะ
-
ยังคงรอให้ดินจำทุกอย่างได้เร็วๆ
-
แอร๊ยยย >,< ตามอ่านมาถึงปัจจุบันแล้วว :o8:
สนุกกก น่าร๊่ากอ่า มาต่อเร็วๆน๊าค่ะ
ลุ้นๆ แม่ดินจำได้เร็วๆน๊าาา อุกริ๊ด!! :กอด1: :impress2:
-
ไฟมาแบบแนวบังคับ :laugh:
3เดือน จำไม่ได้โดน "ข่มขืน" 555555555555555555
-
คิดถึงเรื่องนี้จัง
-
CHAPTER 27
“อะไร?”
“อะไร คืออะไรครับ?”ชายหนุ่มหันมาจ้องคนถามอย่างสงสัย
“เปล่า นายกำลังทำอะไรอยู่”
“ดูดฝุ่นไงครับ”
“ใครสั่งให้ทำ”คนถามขึ้นเสียงเข้ม
“ก็…ผมอยากทำ”
“ไปเก็บแล้วขึ้นไปอาบน้ำซะ”
“แต่…”
“วริณ!”
“ครับ”
นัยน์ตาดุมองร่างสูงโปร่งที่เดินออกไปจากห้องทำงาน วันนี้ไม่ได้เข้าบริษัททั้งๆที่มีประชุมด่วน อธิปนั่งจิบกาแฟจนหมดถ้วย รสหวานแปร่มๆของกาแฟยังติดอยู่ปลายลิ้น ฝีมือชงกาแฟของวริณย่ำแย่กว่าถ้วยแรกที่เขาเคยดื่มเมื่อสองปีที่แล้วมากนัก ชายหนุ่มส่ายหัวเบาๆก่อนจะทอดสายตาไปที่ประตู
เคร้ง!
เสียงแก้วแตกนับสิบครั้งในรอบวัน ใบหน้าเรียวซีดลงกว่าเดิม ก่อนกวาดมือเก็บเศษแก้วตื่นตกใจ
“แก้วแตก”
“อืม”
“คุณไฟ ผมขอโทษครับ เดี๋ยวผมจะรีบ…”
“ไม่ต้อง ฉันไม่อยากกินแล้ว”
“ผมขอโทษครับ”ชายหนุ่มเก็บกวาดเศษแก้วจนเสร็จ อธิปถอนหายใจอีกครั้ง ก่อนจะลุกจากเก้าอี้ คุกเข่าลงช่วยเก็บด้วย
“ซุ่มซ่าม”อธิปว่าเสียงห้วนเล็กน้อย จนคนถูกว่าหน้าหงอยลง ก่อนจะพยักหน้าเบาๆ
“ผมทำงานแย่มากๆเลย ทำแก้วกาแฟแตกไปไม่รู้เท่าไหร่แล้ว ขอโทษจริงๆนะครับ คุณไฟจะตัดเงินเดือนผมก็ได้…”
“เงินเดือน? ฉันไม่เคยมีให้นายนะ”
“งั้น…ผมก็ไม่มีเงินชดใช้ค่าเสียหายให้หรอกครับ คุณไฟจะใช้งานผมเพิ่มก็ได้…”วริณว่า ซื่อๆ
“ไม่ใช้งานเพิ่มหรอก แต่จะชดใช้ให้มาเป็นเมีย”ชายหนุ่มว่า พลางยิ้มกริ่มจับมือนุ่ม ก่อนจะเพิ่มแรงบีบเมื่อมือขาวคิดจะชักหนี
“คุณไฟ!”ชายหนุ่มชักมือหนีจนได้ ก่อนจะขึ้นเสียงกลบความอาย ทั้งๆที่ใบหน้าแดงกล่ำ
“ทำไม? เรียกทำไม?”อธิปถามกลับอย่างกวนๆ
“ผมไม่ได้เรียก!”คนตอบกลับอย่างเขินอาย ก่อนจะยกถาดที่ถือเข้ามาด้วยนั้นวิ่งออกจากประตู
ฟู่วว
เสียงลมหายใจหนักๆถูกพ่นออกมาอย่างแรง ฟันคมจิกกัดลงบนริมฝีปากลง ก่อนจะสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อหันไปเจอสาวใช้
“คุณดินเป็นอะไรรึเปล่าค่ะ หน้าแดงเชียว”สาวใช้เอ่ยทักด้วยความเป็นห่วง ชายหนุ่มส่ายหน้าไปมา ก่อนจะยิ้มเก้อๆ
“เปล่าครับ”
“เดี๋ยวน้อยเอาเศษแก้วไปทิ้งเองค่ะ วันนี้คุณผู้ชายใช้งานคุณดินมากแล้ว เข้าไปพักผ่อนเถอะค่ะ”
“ครับ ขอบคุณครับ”สาวใช้รับถาดในมือ ก่อนจะเดินลงไป ชายหนุ่มบิดประตูเข้าไปในห้อง หยิบหนังสือเล่มเล็กที่ตกอยู่ในซอกมุมตู้เสื้อผ้าออกมา ไล่สายตาไปเรื่อย ไม่กี่อึดใจ ร่างบางก็ทิ้งตัวนอนแผ่หล้าลงกลางเตียง…
เด็กชายตัวเล็กสมวัยก้าวฉับๆไปที่หน้าประตู เสียงรถเบนซ์หยุดจอดลงตรงหน้า พร้อมกับเด็กชายหน้าตาดูดีสมคุณชายลงมาจากรถ ไปหน้าหยิ่งยโสแหล่มองลงเล็กน้อย ก่อนจะยื่นสมุดการบ้านเล่มหนาให้
“นายเอาไป!?”คิ้วบางขมวดกันเป็นปม ริมฝีปากเม้มเข้าหากันแน่น
“เออ”เสียงห้วนๆตอบ
“ทำไมต้องแกล้ง!”
“แล้วไงว่ะ”ใบหน้ายียวนตามประสากระตุกยิ้มก่อนจะหันหลังกลับขึ้นไปบนรถ
“พรุ่งนี้มึงต้องมาบ้านกูนะ”
“อะ…อือ”เด็กน้อยตอบรับอย่างไม่ค่อยเต็มใจนัก ถือสมุดการบ้านวิชาคณิตศาสตร์พร้อมกับเปิดมันกางออก ไม่มีร่องรอย ขีดเขียนใดๆนอกจากลายมือของตนเอง
ก๊อกๆ
เสียงเคาะประตูดังอยู่นาน แต่คนที่หลับอยู่ก็ไม่มีทีท่าว่าจะตื่นขึ้นมาเรื่อยๆ จนคนเคาะนิ้วแทบบวม ชายหนุ่มใจร้อนอยากจะกระทืบประตูเข้าไป แต่เมื่อลองบิดลูกบิดดูก็พบว่าประตูนั้นไม่ได้ล็อคตั้งแต่ทีแรก
“หลับเป็นเด็ก”
นิ้วมือแกร่งลูบไล้ไปตามแก้มนุ่มสีนวลอ่อน เปลือกตาบางหลับนิ่งไม่ไหวติ่ง อธิปนั่งลูบมือผ่านเส้นผมนุ่มที่ยาวเฟื้อยลงมาประบ่า เสริมให้ใบหน้าเรียวที่เคยซีดเผือกเมื่อยามหลับเป็นเจ้าชายนิทรานั้นอ่อนหวานขึ้น ริมฝีปากบางเฉียดหยักขึ้นเล็กน้อยก่อนจะอ้าปากหาวหวอดๆ มือบางฉกแขนแกร่งเข้าไปกอดเพื่อหาความอบอุ่นเหมือนเด็กน้อยๆที่ซุกหน้าหาหมอนนอน
นัยน์ตาคมวูบไหวเล็กน้อย ก่อนจะโค้งตัวไปสัมผัสกับริมฝีปากบางด้วยความคิดถึง สัมผัสอ่อนนุ่มทำให้คนทำอยากจะทำอะไรมากกว่านั้น แต่สุดท้ายก็ต้องยั้งใจ ระดมจูบรัวไปทั่วไปหน้า ก่อนจะก้มลงดูดเลียริมฝีปากสีซีดนั้นอีกครั้ง
“อึก…อืม”เปลือกตาบางลืมตาโพลง ดวงตาเบิกกว้าง ริมฝีปากเผยอขึ้นจนถูกลิ้นหนาสอดเข้ามาดูดดื่มทุกความหวาน วริณสำลัก หน้าแดง ก่อนจะยกมือขึ้นตบไหล่หนาของอธิปเบาๆ
“ตื่นแล้วเหรอ?”เสียงทุ้มเอ่ย ก่อนจะถอนปากออก มองคนตรงหน้าเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“………ครับ……..”
“อะ”ร่างบางที่ถูกกดทับสะดุ้งเลยน้อย เมื่อมือหนาใช้นิ้วโป้งเกลี่ยตรงมุมปากของตร อธิปยิ้มก่อนจะเอ่ยปากพูด
“น้ำลาย”
“คุณไฟ!”วริณยันตัวอธิปออกก่อนจะลุกนั่ง ใบหน้าเรียวระเรื่อสีแดงอ่อน เนื่องจากเป็นคนผิวขาวมาอยู่ก่อนแล้ว อธิปมองสายตาเจ้าเล่ห์ก่อนจะนอนลงโอบมือรั้งเอวบางให้ตามลงไปด้วย
“คุณไฟ…ผมกลัว”ชายหนุ่มแย้ง ใบหน้าแสดงความวิตก อธิปยิ้มให้ พลางโอบมือลูบเส้นผมที่นุ่มนั้นเบาๆเป็นการปลอบ
“ไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย”
“คุณกำลังทำ…”
“จูบ…จะทำแค่จูบ”
“แต่ผมไม่เคยจูบ”
“โกหก!”
“จริงๆ”
“นายเคยทำมากกว่านั้นอีก”
“นั้นมันก่อนผมความจำเสื่อม”
“ความจำเสื่อมแล้วไง อะไร? ทำไมนักหนา?”อธิปถามเชิงไม่ต้องการคำตอบ กอดร่างบางให้ซุกนิ่งลงกับอก…
“คุณบอกว่าให้ผมจำได้ก่อน ภายใน 3 เดือน…”
“แล้วถ้านายจำไม่ได้ล่ะ”
“คุณจะข่มขืนผม!”
“หึหึๆ แล้วถ้านายจำได้?”
“คุณก็ต้อง…ทำแบบนั้นกับผมอยู่ดี!”วริณว่า รู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก อกกว้างที่เคยซุก กลิ่นน้ำหอมเมื่อเคยใช้ ไม่สามารถรื้อความจำของเขาได้สักนิด ชายหนุ่มถอนหายใจเฮือก ไม่เคยคิดเลยว่าโลกใบนี้ผู้ชายจะสามารถรักกันได้…
“คุณรักผมไหม?”
“ไม่รัก…สักนิด”อธิปว่า ก่อนจะซุกหน้ายิ้มหยอกกับคอขาว
“ไม่รัก…?”ชายหนุ่มถามย้ำอีกครั้ง รู้สึกหวิวๆทั้งๆเขาแทบไม่มีความทรงจำอะไรเกี่ยวกับคนตรงหน้าเลย…
“รัก! รักมาก! รักที่สุด…”
“เพราะ ทำไมคุณถึงรักผม บอกผมให้เข้าใจ ว่าทำไมผู้ชายสองคนถึงจะรักกันได้…”วริณเงยหน้าขึ้น จ้องมองนัยน์ตาคมตรงหน้าอย่างจริงจัง อธิปเลื่อนมือมากุมมือของเขาไว้ ก่อนจะลูบนิ้วมือลงบนแหวนเงิน
“เพราะเราเกิดมาคู่กันตั้งแต่ทีแรก…”
“ไม่เห็นจะเข้าใจเลย…”วริณว่าเสียงสั่น ก่อนจะเอียงตัวหลบสายตาของร่างสูง ทำไมถึงได้รู้สึกแปลกมากมายขนาดนี้ เขาไม่น่าจะมีความรู้สึกให้กับผู้ชายได้ แม้มองตัวเองผ่านกระจก รูปร่างจะผอมแห้งไปหน่อยเมื่อเทียบกับเจ้านายที่นั่งจิบกาแฟในห้องทำงาน แต่เพราะเขาไม่ได้ออกกำลังกายต่างหากใช่ว่าเขาจะเป็นตุ๊ดหรือกระเทยเสียเมื่อไหร่ ชายหนุ่มเองก็ไม่เคยรู้สึกอยากเป็นผู้หญิงเลยสักนิด
“คิดอะไรอยู่?”
“ก็…ผมกับคุณเป็นผู้ชาย เราจะ…แต่งงานกันได้เหรอ?”วริณหันกลับไปถาม แววตาใสซื่อเต็มเปี่ยมไปด้วยคำถามมากมาย
“คิดว่าเราจะ XXX กันได้เหรอ? สักอีก จะได้ทำเป็นตัวอย่างให้ดู”อธิปหยอก จนคนถูกแซวแก้มแดงหูแดง
“อยากแต่ง อยากผูกมัดให้นายอยู่กับผมตลอดไป อยากให้ใครๆก็อิจฉา อยากประกาศให้เขารู้กันไปทั่ว จะได้ไม่มีผู้หญิงคนไหนกล้ามายุ่งกับผมอีก เพราะผมมีเจ้าของหัวใจแล้วนั้นก็คือนายนะ…วริณ”ชายหนุ่มเอ่ยน้ำเสียงจริงจัง มือหนากอบกุมนิ้วมือเรียวทั้งห้าไว้อย่างหลวมๆ ความอบอุ่นแผ่ซ่านไปถึงทรวง อธิปยิ้มแล้วยิ้มอีก อยากขอบคุณโอกาสที่ทำให้วริณฟื้นขึ้นมาอีกครั้ง…จะทำดีเพื่อแลกกับหัวใจที่ว่างเปล่าไร้ความทรงจำ จะทำทุกอย่างเพื่อให้ความรักของเราสองคนกลับมาเป็นอย่างเดิม
“ผมก็อยาก…กลับไปรักคุณอีกครั้ง…”
“ผมอาจจะจำคุณไม่ได้…แต่ถ้าเราเกิดมาคู่กันอย่างที่คุณว่า ผมก็คงจะรักคุณได้อีกครั้งใช่ไหม?”
“ใช่…เพราะเราเกิดมาคู่กัน”
เราถูกกำหนดให้คู่กันตั้งแต่เริ่มต้น…
และเราก็ยังจะคู่กันตลอดไป…
--------------------------
มาสั้นๆ ไม่รู้ยังมีคนคิดถึงกันอยู่อีกไหม๊? :กอด1: :กอด1: :กอด1:
ตอนนี้อยู่ในช่วงกำลังเคลียร์การบ้าน T_T เซงอะ พรุ่งนี้ต้องตื่นเช้าไปทำงานที่โรงเรียนอีก
อ่านแล้วเป้นกำลังใจให้คนเขียนหน่อยนะค่ะ มีสังขารอัพได้เท่านี้จริงๆ ขอบคุณค่ะ
ปล. ขอฝากเรื่องนี้ให้ช่วยกันดันๆ นิดหนึ่งนะค่ะ ฮา = =
ตอนนี้อัพอยู่ 2 เรื่อง มีพล๊อตนิยายมามากมาย แต่ไม่มีเวลาพอจะทำซะที เงอะ
:z6: :z6: :z6:
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32596.0
(http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32596.0)
พรุ่งนี้จะอัพเรื่องนี้แล้วก็งดอัพทุกเรื่องยาว 2-3 อาทิตย์เลย ขอบคุณมากๆเลยค่ะ เหนื่อยมากมายเลยช่วงนี้ แก่แล้วมันเป็นแบบนี้แหละ
:really2: :really2: :really2: เบลออออ
-
รอจร้ารอ :call:
-
อยากให้ดินจำได้เร็วๆจังเลย
-
คุณไฟยังเหมือนเดิม เอาแต่บังคับวริณ
แต่ก็อภัยให้ได้ถ้ารักดินจริง
-
เพราะเราคู่กัน :กอด1:
-
วริณ น่ารักมากๆๆ
-
อยากอ่านรุ่นเล็กอ่ะ :man1:
-
หวานเบาๆกันไป รอตอนต่อไปจ้า
-
ดินหายไวๆนะ
-
ถึงตอนนี้จะยังจำไม่ได้
แต่ดินก็เกิดความรู้สึกดีๆ กับคุณไฟใช่มั้ย
ส่วนเด็กแบดๆ นั่น โจ้ป่ะ
อย่ามารังแกแซมนะ!
-
ดอนแรกก็อยากให้ความจำเสื่อมจะได้ลืมไอ้ไฟ แต่กลับกลายเป็นลืมสิ่งที่มันทำไว้แล้วก็กลับมารักมันเหมือนเก่าคืนดีกับมันง่ายๆ ไม่ได้แก้แค้นมันเลย เซ็ง อย่างงั้นอย่าความจำเสื่อมซะดีกว่า
-
รอวันที่รักนั้นจะกลับมาคู่กันดังเดิม T^T
-
อ้าว เพิ่งสังเกตนะนี่ ว่าคนแต่งคนเดียวกะเรื่องหนูเค้ก :laugh:
สนุกทั้ง2เรื่องเลยค่ะ
แต่ชอบเรื่องนี้มากกว่า เพราะพ่อดินน่ารักมากกกกก :-[
-
รอจ้ารอ :t3:
-
แอบหวานอ่ะ
ชอบดินแบบนี้อ่ะ ใสซื่อ น่าจับกด หุหุ
-
รักคือรัก :L1:
-
“เพราะเราเกิดมาคู่กันตั้งแต่ทีแรก…” :-[
-
:impress2:
-
รู้สึกหน่วงๆจัง.....ดินก็ยังเป็นดินแฮะ ซื่อๆบื้อๆเหมือนเดิม น่าร้ากกกกกก ><!
คุณไฟชอบแกล้งอ่า แกล้งแรงด้วย เจ็บไปกับดินเลยนะรู้มั้ย!? โกรธ งอล เชอะ!!
ดูคู่เด็กๆเป็นตัวเองบ้างซิ!? แกล้งกันพอหอมปากหอมคอ(?) ไม่เหมือนแก ชอบแกล้งแรง โวะ!
รอตอนต่อไปค่าาาาาาาาาาา
-
:เฮ้อ:แค่นี้คุณไฟก้อแย่แล้ว แต่เราสมน้ำหน้าอ้ะ
-
:เฮ้อ:..ไฟก็นะ.....
แกล้งดินตลอด...........
ก็นะ...ก็ยังดีที่ยังค่อยเป็นค่อยไป...
จะมีลูกไม้อะไรออกมาช่วยฟื้นความจำไหมนะ.....
คนเขียนคงเหนื่อยหน่อย.....มีการบ้านยังดีกว่าไม่มีนะ.....
ได้หาความรู้ ทบทวนไปในตัว ลำบากก็จริง แต่ก็ได้ความรู้เพิ่ม..สู้ๆนะ :z1:
-
เด็กน้อยนั่นใคร แซมหรอ
-
รอจ้า :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
น่าร้ากอะ
อยากให้จำได้เร็วๆจะได้xxx
รออยู่ครับ
-
ดินเอ๊ย!
อย่าเพิ่งจำได้เลย :m20:
ไฟเองก็พยายามเข้า (แต่แอบเชียร์ให้ดินยังจำไม่ได้)
โรคจิต :z10:
-
:L2:
-
เมื่อไหร่แม่ดินจะกลับมาจำได้น้า~
-
ขอตรงๆ นะ เป็นได้แค่ตัวอิจฉา เนื้อเรื่องเข้มข้น เหมือนคนเขียน ใส่หัวใจทั้งดวงเข้าไป มีทุกอารมณ์
เรื่องนี้ยังไงไม่รู้ ชอบหนูแซม เป็นเด็กฉลาด ช่างพูด
-
หวานมากกกกกกกก :L2: :L2: :L2: :L2:
-
เพราะเราเกิดมาคู่กัน :-[ :-[ :-[
ขอให้ดินจำได้ไวๆนะค่ะ :กอด1:
-
รอเวลาดินจะจำได้อยู่นะค่ะ อยากกินของหวานแล้ว อิอิ
-
แอร่วววว
ไล่อ่านมาทันแล้ว
รอพ่อดินจำได้นะ
-
หวานนนน 5555555555+
รอตอนต่อไปจ้า
กลับมาตกหลุมรักกับคนเดิม หวานซ้าๆๆๆๆ
-
ถ้าเกิดมาคู่กัน
ก็รักวริณให้มาก ๆ นะคุณไฟ
-
หวานมากกกก :-[
-
:haun4:อิจฉาชมัดเลย อิอิ
-
แอร๊ยยย !! น่ารัก>0<
เพราะเราเกิดมาคู่กัน :-[
ฮู้เล่ ฮู้เล่ ~ จำได้เร็วๆน๊า :mc4:
-
:call: :call:คนเขียนหายไปไหนอ่ะรีบกลับมาด่วน!!!!!! :call: :call:
-
:call: :call: :call:
-
เข้ามาตอนครั้งแรกก้อติดใจซะแล้ววว
มาแปะไว้ก่อนเดี๋ยว.... นะคะ
-
มาต่อเร็วๆนะครับผม
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
-
CHAPTER 28
เวลาแม้จะผ่านไปยาวนาน ความทรงจำบางอย่างไม่ค่าและไม่ควรจะไปรื้อฟื้นมันอยู่ซ้ำๆ…
“คืนนี้แล้วนะวริณ นายยังจำอะไรไม่ได้เลย”ผมบ่นกับตัวเองขณะที่กำลังยืนชงกาแฟอยู่ในครัว ประตูบานใหญ่ถูกแง้มออก ผมวางถ้วยกาแฟร้อนๆลงบนโต๊ะทำงานที่เพล้นพล่านไปด้วยเอกสารกองโต คิ้วหนาขมวดกันเป็นปมในขณะที่มือแกร่งกำลังตวัดลายเซ็ฯลงบนเอกสาร
“คุณไฟคงลืมสัญญาไปแล้ว”ผมคิดร้องบอกในใจด้วยความปิติ แต่ในขณะหนึ่งผมก็แอบน้อยใจ ที่คุณเหมือนจะไม่ค่อยใส่ใจผมเลยตลอดสามเดือนที่ผ่านมา ทั้งๆที่คำพูดมันต่างกับการกระทำแทบทุกอย่าง…
คุณไฟคอยแกล้งผมสารพัด หลังจากตะวันตกดินก็มักจะเข้ามาที่ห้องถามว่าผมเป็นอะไรไหม?
คุณไฟชอบพาคุณอริสาเข้ามาทานข้าวด้วยกันบ่อยๆ แต่คุณไฟบอกว่าเธอเป็นแค่เลขาในบริษัท
คุณไฟชอบดุผมให้ตกใจอยู่บ่อยๆ หลังจากนั้นคุณไฟก็จะเข้ามาปลอบประโลม…
ผมไม่ค่อยเข้าใจผู้ชายตรงหน้าเท่าไหร่นัก ยิ่งคิดก็เหมือนกำลังเดินอยู่ในเขาวงกตอธิป หรือคุณไฟ ประธานบริษัทและธุรกิจโรงแรมที่ทำรายได้ให้มหาศาลนั้นจะมาตกหลุมรักผมเพียงแค่เด็กกำพร้าลูกติดคนหนึ่งเท่านั้น ไม่มีอะไรดีเลิศตรงไหนเลย หน้าผมก็แทบจะเรียกได้ว่าธรรมดา ออกจะค่อนผอมไปหน่อย นิสัยผมเองก็แทบจะจืดชืด เหมือนแกงต้มน้ำที่ลืมใส่เกลือ
“จะยืนจ้องหน้าผมตรงนี้อีกนานไหม?”เสียงทุ้มกล่าว พร้อมกับใบหน้าคมสันเงยขึ้น ผมสะดุ้งตื่จากภวังค์ ก่อนจะส่ายหน้าไปมา ปากบอกว่า ‘ไม่มีอะไร’
“คืนนี้ผมต้องออกไปงานเลี้ยงข้างนอก นายต้องไปกับฉันด้วยเข้าใจนะ”
“ครับๆ”ผมรีบตอบรับ ก่อนจะเดินออกไป คุณไฟคงจะลืมเรื่องของผมจริงๆแล้ว เรื่องของผม ผู้ชายอย่างผมจะมีค่าสักเท่าไหร่เท่าไหร่ผู้ชายคนนั้นกันนะ…
“วันนี้พ่อดินแต่งตัวหล่อจังจะออกไปไหนเหรอฮ่ะ”น้ำเสียงใสแจ๋วของแซมหันมาถามผมจากโต๊ะการบ้านกองโต ผมล่ะสายตาจากกระจกก่อนจะหันไปตอบแซม
“ไปงานเลี้ยงกับคุณไฟน่ะ แต่แซม พ่อเห็นทำการบ้านอยู่หลายเที่ยวแล้ว ทำไมมันถึงยังไม่เสร็จสักทีล่ะ?”ผมถามด้วยความแปลกใจ ปกติแซมเป็นเด็กขยัน แต่ช่วงนี้คุณครูกลับเตือนเขาเรื่องการบ้านว่าแซมทำงานส่งไม่ตรงเวลา ทั้งๆที่หลังจากกลับมาจากโรงเรียนแซมก็มักวิ่งขึ้นห้องและรีบทำการบ้านทันที
“ก็…ก็การบ้ามันเยอะนี่ฮ่ะ อีกอย่างแซมก็ช่วยทำโจทย์ให้เพื่อนที่ไม่เข้าใจด้วย”แซมตอบยิ้มๆ ผมพยักหน้ารับรู้โดยที่ไม่ค่อยได้คิดอะไรมากนัก คุณไฟชอบดุว่าผมน่ะมันซื่อ มักจะเชื่อใครง่ายๆและครั้งนี้ก็เป็นอีกครั้งที่แซมโกหกผมโดยที่ผมไม่ได้เอะใจอะไรเลย…
“คุณไฟครับ…”
“อ้าวดิน มาช่วยฉันเลือกชุดหน่อยสิ”คุณไฟในชุดคลุมอาบน้ำกำลังยื่นเสื้อเชิ้ตเท่ส์ๆสองสามชุดให้ผม ก่อนจะยิ้มหน้าบาน
“สีชมพูอ่อนนี้เหมาะกับคุณไฟดีนะครับ”ผมส่งไม้แขวนเสื้อให้ คุณไฟยิ้มอีกครั้งก่อนจะยื่นมือรับ เรียวปากบางเอ่ยถามผมอย่างสนใจ
“สีชมพูอ่อนหวานแบบนี้เหรอเหมาะกับฉัน?”คุณไฟทำหน้าเหมือนไม่เชื่อแต่ก็กำลังปลดกระดุมมันขึ้นอย่างตั้งใจ
“ครับ เพราะคุณไฟหน้าดุๆ ใส่เสื้อผ้าแต่สีมนๆทำให้คุณไฟน่าเกรงขาม แต่ถ้าลองเปลี่ยนเป็นสีสดใสบ้าง คุณไฟก็ดูเป็นผู้ใหญ่ใจดีนะครับ”ผมอธิบาย เมื่อเห็นคุณไฟในชุดเชิ้ตที่ชมพูอ่อนก็อดชื่นชมไม่ได้ ทำไมผู้ชายตรงหน้าถึงได้เกิดมาเพียบพร้อมขนาดนี้นะ
“ฉันน่ากลัวขนาดนั้นเลยหรือไง แต่สาวๆในบริษัทเขามักจะชมว่าฉันน่ารักนะ”คุณไฟยิ้มมุมปาก ผมยิ้มรับน้อยๆ สาวๆสวยๆคงทำให้คุณไฟลืมผมคนนี้ไปซะแล้วมั้ง
“จะสายแล้วนี่ ไปกันดีกว่านะ”
“ครับ”ผมเดินตามไปโดยมีหนาๆของคุณไฟจูงผมไปด้วยตลอดทาง ผมนั่งอยู่ในรถคันหรูโดยมีคุณไฟเป็นคนขับ อากาศในรถเย็นเชียบ จนผมต้องกอดอกคลายความหนาว คุณไฟยิ้มในความมืดก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบผ้าพันคอสวมให้ผมขณะที่รถยังติดไฟแดง
“ขอโทษนะที่พานายออกมาตากแอร์ตอนดึกๆแบบนี้”คุณไฟบอก ทอดสายตาไปข้างหน้า ผมกำผ้าพันคอไว้อย่างหลวมๆ แม้จะเป็นแค่ผ้าผืนเล็กๆแต่ก็สามารถทำให้ผมอุ่นขึ้นมาได้อย่างประหลาด
ผมตื่นขึ้นมาอีกครั้ง เพราะความเปียกชื้นที่ริมฝีปาก คุณไฟกำลังปลุกผมด้วยรสจูบที่อ่อนโยน ก่อนจะหยุดลงและจ้องมองผม
“ดิน…”
ครืดดด…
“เสียงทะเล…ทะเลเหรอครับ?”ผมรีบลุกขึ้นจากเบาะนั่ง มองไปรอบๆ ทะเล…หาดทรายมีแสงไฟถูกปักไปล้อมรอบ ผมตื่นเต้นจนลืมจูบของคุณไฟที่มอบให้ผมชั่วครู่ คุณไฟจูงมือผมลงไปที่ชายหาด ผมเห็นโต๊ะอาหารตั้งอยู่พร้อมกับดอกไม้ช่อโต ผมหันไปมองคุณไฟอย่างประหลาด ก่อนจะตาโตเมื่อคุณไฟคุกเข่าลงต่อหน้าผม…
“ดิน คุณยังจำ 3 เดือนที่ผมเคยพูดกับคุณได้ไหม แม้มันจะเป็นการบังคับคุณก็ตาม ผมแกล้งคุณสารพัด เพื่อที่อยากจะให้คุณจำผมได้ แต่สุดท้ายก็ไร้ประโยชน์เมื่อในหัวใจของคุณนั้นลืมผมไปแล้วจริงๆ”คุณไฟหยุดพูดก่อนจะจับมือผมไว้ทั้งสองข้าง ผมก้มลงมองความแวววับในดวงตาของคนตรงหน้า คุณไฟจุมพิตเบาๆที่มือของผม ก่อนจะล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกง พร้อมกับแหวนเพชรแบบผู้ชายเรียบๆสวมลงบนนิ้วนางข้างซ้ายผมอย่างบรรจง ……………………………………………………………….
“เรามาแต่งงานกันเถอะนะวริณ…ตลอดเวลาที่ผ่านมา หัวใจของผมรู้แล้วว่ามีแต่คุณเท่านั้นที่เป็นเจ้าของหัวใจของผม ผมไม่สามารถใช้หัวใจของผมรักใครได้อีกนอกจากคุณ…”
“คุณไฟ”
“หืมม”
ครืดดดดด….
“พี่ไฟ…”
“คุณคือคนในความฝันของผมเหรอครับ?”ผมรู้สึกจุกในลำคอพร้อมกับความเอ่อล้นของขอบตา
คุณไฟดึงผมไปกอด ก่อนจะร้องไห้ ผมมองทะเล ที่นี่เป็นทะเลแรกในสายตาของผม และเป็นทะเลแห่งแรกที่ผมจำได้อีกครั้ง ผมกอดตอบคุณไฟ ผมจำพี่ชายในฝันของผมได้ตลอดทั้ง 1 ปี การเดินทางที่แสนยาวนานของผม พี่ชายที่ผมลืมไปเสียแล้วเมื่อวัยเด็ก เป็นผู้ชายคนแรกที่ผมรัก และเป็นคนแรกที่ผมลืม สุดท้ายเมื่อผมตื่นจากฝัน คุณไฟก็ยังเป็นผู้ชายคนแรกที่ผม…
‘จะรัก’
ผม…อธิป วรโชติโภคิน
เติบโตมาครอบครัวของตระกูลที่ขึ้นชื่อว่า‘ร่ำรวย’
ผมเป็นลูกที่คนเดียวที่ขึ้นชื่อว่า ‘เอาแต่ใจ’
ผมมีเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวชื่อ ‘ไอ้กร’
ผู้หญิงที่ผมรักนอกจากแม่ คือ ‘มินตรา’ นางฟ้าในใจผม
เรารักและคบกันตั้งแต่ปีแรกที่ผมเดินทางไปเรียนต่อที่ต่างประเทศ
ผมหลงระเริงกับความรักจนหลงลืม ‘เด็กขายพวงมาลัย’
มันชอบเรียกผมว่า ‘พี่ไฟ’
เด็กผู้ชายคนนั้นห่างหายจากผมไปตลอดกว่า 5 ปี ผมกลับมาจากต่างประเทศเพราะต้องมารับกิจการจากพ่อและแม่ที่ประสบอุบัติเหตุ และไม่นานผมก็เริ่มสนใจใน ‘พ่อบ้าน’ ของผม
‘พ่อบ้าน’หน้าตาซื่อๆบื่อๆทำให้ผมไม่สามารถละสายตาที่จะมองเขาไม่ได้ พ่อบ้านที่มีลูกติดเป็นเด็กชายตัวน้อยตาใสแจ๋ว สมกันดีที่เป็นพ่อลูกกัน ผมแอบทึ้งในความใจดีของพ่อบ้านผมไม่ได้ ที่อุสส่าห์แอบเด็กน้อยคนนั้นมาเลี้ยงทั้งๆที่ตนเองก็ลำบากจนแทบจะกัดก้อนเกลือกิน และพ่อบ้านคนนี้ ก็เป็นคนรักคนสุดท้ายของผมเสียด้วย พ่อบ้านกับเจ้าเด็กพวงมาลัย คนนั้นเหมือนแก้วที่บริสุทธิ์แม้เวลาจะนานผ่านพ้นไปสักกี่ปี เราทั้งสองก็เหมือนสิ่งที่คู่กัน แม้จะห่างกัน แต่โชคชะตาก็มักจะเล่นตลกกับเราจนไม่น่าเชื่อ…หัวใจน้อยๆของผม
ผมใช้แขนแกร่งของตัวเองกอดรัดคนที่ซุกตัวในอกด้วยความหมั่นเขี้ยว ผิวขาวมีรอยจ้ำแดงๆเพราะน้ำมือของผม ผมยิ้มกับตัวเองอีกครั้ง ที่สามารถผ่านอุปสรรคต่างๆไปได้ด้วยดี ตอนนี้ดินเป็นคนรักของผมอย่างสมบูรณ์ ดินกลับมาจำผมได้อีกครั้ง แต่ไม่ใช่ทั้งหมด เขาจำได้แค่บางเรื่องเท่านั้นเอง…
“Morning Kiss”ผมก้มลงจูบเบาๆลงบนริมฝีปากแดงจ้ำห่อเลือด ดินหน้างอ ก่อนจะผลักอกผมให้ออกห่าง
“คุณไฟ…ผมช้ำไปทั้งตัว”วริณดุผมด้วยน้ำเสียงแหบพร่า พลางทรุดตัวโอดครวญกับเตียง ผมพลิกร่างบางของวริณให้นอนหงาย เพราะหายใจได้สะดวกกว่า แก้มนุ่มขึ้นสีแดงระเรื่อ นอนหายใจรวยรินอยู่บนเตียงกว้าง ผมลูบเส้นผมนุ่มอย่างหลงใหล ก่อนจะไล้ริมฝีปากลงมาถึงยอดอกสีสด เสียงครางกระเส่าเบาๆทำให้อารมณ์ผมกระเจิงอีกครั้ง ผมจูบหนักๆลงที่ท้องน้อยของวริณเป็นครั้งสุดท้าย เมื่อเห็นสภาพของวริณตอนนี้แล้วก็อดสงสารไม่ได้ เมื่อผมก็ใจร้อนมากเกินไป ไม่ปล่อยให้วริณหยุดพักเลยสักนิด กว่าจะหยุดกิจกรรมก็แทบจะโต้รุ่ง หากลุยตอนเช้าอีกมีหวังผมต้องแบกวริณเข้าโรงพยาบาลตั้งแต่หัววันเป็นแน่
“เดี๋ยวผมไปหาอะไรให้ทานดีกว่านะ”ผมว่า พลางมองใบหน้าที่ขึ้นสีเรื่อชัดขึ้นเรื่อยๆ
“คุณไฟ…ผมไม่เป็นไรหรอก หากคุณใจเย็นลงสักนิด”วริณจ้องมองเป้ากางเกงที่นูนเด่นชัดของผม พลางหลบสายตา ผมขยี้หัววริณอย่างเอ็นดู ก่อนจะจุมพิตลงบนริมฝีปากบางอีกครั้ง
“ไม่ไหวหรอก สภาพแบบนี้ !”ผมว่าล้อๆ ก่อนจะโดนตบลงบนไหล่ วริณยิ้ม ก่อนจะยกผ้าห่มคลุมโปงด้วยความอาย ร่างบางบิดไปมา ผมยิ้มย่อง ก่อนจะเลิกตาขึ้นและจัดการกับวริณอีกครั้ง…
ถ้าเธอเป็นดังพระจันทร์ที่ลอย อยู่บนท้องฟ้ากลางดาวดวงน้อยใหญ่
ที่ฉันนั้นยังไม่เคยเจอ แต่รู้แค่เพียงว่ามีเธอ
ค่ำคืนไหนที่ฉันต้องเข้านอน ตื่นมาตอนเช้าโดยไม่มีใคร
ก็รู้ว่าในช่วงกลางวัน ไม่ต้องมองเห็นพระจันทร์ก็ยังอยู่
ก็ถึงเรายังไม่พบกัน มีเธออยู่จริงเหมือนดังพระจันทร์ก็พอ
Morning moon
The end
…จบไม่บริบูรณ์…
....................
หายกันไปนานมากกกกกกกกกกกก ยังมีคนอ่านหลงเหลืออยู่ไหมเนี่ย คนอ่านที่รักค่ะ อ่านตอนนี้สุดท้ายที่ยังไม่บริบูรณ์นี้
ก็ช่วยเม้นหน่อยนะคะ เพราะแจงจะได้มีกำลังใจมานั่งอัพตอนพิเศษของเด็กๆให้เนอะ :bye2: :bye2: :bye2:
-
ต่ออีกน่ะค่ะ :z3: :z2:
-
จบแบบนี้ก็ดีแล้วHappy มากๆ
รอตอนพิเศษนะคะ
-
ดินจำได้แค่พี่ไฟ ก็ยังนะ
จะรออ่านเรื่องของแซมนะคะ
-
อ๊ากกก มีการมอบแหวนให้ด้วย เอาอีกๆๆ
-
:กอด1:อย่างน้อยดินก็จำได้ แต่เลือกจำเรื่องดีๆ ชีวิตต้องเดินต่อไป จบแบบนี้คนอ่านก็สุขใจแล้วล่ะคะ
แม้จะด้วนไปหน่อย :m20:เอ่ออออ รวบรัดตัดความอ้ะค่ะไม่ใช่คุณไฟด้วน
ช่วงกลางๆมันยังมีกลิ่นอายความหวาน ความรู้สึกเศร้า สุข ทุกข์โศก รึเกือบสมหวังของตัวประกอบทั้งเพื่อนหญิงและเพื่อนชาย&ผู้ชายที่เป็นเมียเพือนชาย รวมทั้งเลขาหัวใจวายด้วย
แต่ตอนจบ พวงผองตัวประกอบหลุดเฟรมค่ะ ถ้ามีเขาเธอเหล่านั้น มาเป็นน้ำยำตอนจบ รสชาติของเรื่องนี้คงจะแซ่บแน่ๆเลย
(ขอตอนพิเศษแหล่ะค่า :pigha2:)
-
รอตอนพิเศษอยู่นะ
ขอสัก 3 ตอนนะ :กอด1:
:call:
-
หวานได้อีก
เห็นแบบนี้แล้วก็ดีใจแทน ดิน นะ
แต่จบไม่บริบูรณ์เนี่ยแสดงว่าต้องมีต่อสินะค่ะ
แล้วจะรอตอนพิเศษน้า
:L2: :L2: :L2:
-
นึกว่าลืมกันซะแล้วแจง :กอด1: :กอด1: :กอด1:
จบแบบนี้ก็ดีนะชอบรออ่านตอนพิเศษจ้า :bye2: :bye2: :bye2:
-
ยังไม่บริบูรณ์จริงๆ เพราะถ้าจะให้สมบรูณ์ต้องมีฉากตลอดคืนด้วย (หื่นๆ) รอตอนพิเศษมาเฉลยความหวานอีสัก 10ตอน (555)
-
ขอเรื่องของ แซม ด้วยนะครับ ท่าทางจะตามรอยดินแน่ๆๆ
-
อ้า~ มีความสุข หวานปนซึ้งดี ถึงจะอ่านไปง่วงไปก็เถอะ แฮ่!
-
มารอคับ
-
:L2: :L2: :L2:
-
มาต่อเร้วๆน้า~ :bye2: :bye2:
-
ในที่สุด ก็ได้แต่งงานกันนะ
:-[
-
แซม เป็นยังไงบ้าง
อยากรู้เรื่องแซม
-
กลับมาต่อให้จบบริบูรณ์นะคะ
-
ในที่สุดดินก็จำได้สักทีถึงจะไม่หมดก็เหอะ อิอิ
ได้มีความสุขกับเขาสักที่ดิน
ดูเหมือนเเซมจะโดนบังคับเเน่ๆ
-
ในที่สุดดินก็ได้มีความสุขซะที รอตอนพิเศษของเด็ก ๆนะ
-
จบไม่บริบูรณ์จริงด้วย
อยากอ่านตอนพิเศษแล้วคร่าาา
ปล.แซมน่าจะตัวโตขึ้นแล้วน๊า ยังถูกแกล้วอีกเร้อออ
-
อ่ะ จบแบบนี้เหรอ
แล้ว คู่ของกร จะมีไหมอ่ะ
อยากรู้
แล้วตอนพิเศษ จะเป็นอะไรเหรอ.....
รอ ๆๆๆๆๆๆๆ :z3: :L1:
-
ไฟก็ช่างคิดแกล้งเพื่อให้จำได้เนี่ยนะ
-
:mc4:...............มีความสุขซักที
แต่ว่า...รอนะ....ตอนพิเศษ..........
-
สวัสดีค่ะ ตามอ่านมาเนิ่นนาน (หลังเปิดเรื่องไม่เท่าไหร่เองคะ)
แต่พึ่งได้มาเม้มท์ ขอโทษค่ะ :m15:
เปิดมาได้รันทดจิตกับความยากไร้ และแอบมึนงงคุณเจ้านายนิดหน่อย ตกลงจะยังไงเนี่ยยยย ช่วยชัดเจน
แล้วยิ่งมาถึงกลางเรื่อง ยิ่งอยาก :z6: พ่อคุณ รักเขายังทำกั๊ก ทำให้ไม่แน่ใจ เป็นไงหล่ะ สมน้ำหน้า ดินลืมเลย
แล้วพอเค้าหลับก็มาทำคร่ำครวญไอ้คืนนั่นอ่า ทำไม่คิด ชริๆๆๆๆ
แต่ว่าพอตื่นมาแล้วรู้ว่าหมาตาย เศร้าและช็อคกว่าตอนดินลืมอีกอ่าค่ะ มันแบบอ๊ากกกก ไม่นะ ฮือออออออ
แต่สุดท้ายดินก็จำได้แบบแหว่งๆ ดีแล้วไม่งั้นไอ้คุณไฟจะได้ใจ
แต่แอบสงสัย งี้ก็จะไม่มีใครรู้ใช่ไหมค่ะว่า แซมเป็นลูกเลี้ยง เพราะดินก็ลืมไปแล้ว
แล้วใครเด็กขี้เกียจนิสัยเสียคนนั้น การบ้านไม่ยอมทำ มาใช้คนอื่น
หรือเป็นสัญญาณบอกว่า แซมโตไปจะรุก! เพราะเป็นคนทำการบ้าน 5555 เพ้อ ไปแล้ววว
แต่ว่า ขอบคุณมากนะคะ แล้วก็ขอโทษจริงๆค่ะ
-
จบแบบแฮปปี้ :-[
รอตอนของเด็กๆนะคะ :L1:
-
จบแบบมีความสุข
อ่านแล้วซึ้งมาก
:o12:
-
อย่างน้อยวริณก็จำได้บ้างเนอะ^^
แต่ยังไม่จบบริบูรณ์หรอ
-
สวัสดีค่ะ พึ่งเข้ามาอ่านใหม่นะค่ะ แต่ชอบเรื่องนี้จังเลย
อ่านแล้วอบอุ่น บางครั้งก็แอบหมั่นไส้นายไฟ บางครั้งก็อดสงสารดินไม่ได้
ชอบความซื่อของดิน ความน่ารักของแซม และความใจดีบนความร้ายกาจของไฟ
ที่ชอบที่สุดคือทุกตอนที่แซมเรียกพ่อดิน กับพ่อไฟ ทีแรกแค่ชอบครอบครัวนี้
แต่พออ่านมาถึงตอนนี้เรียกได้เลยว่ารัก^^ คิดถึงเจ้าดุ๊กดิ๊กนะ T-T ไม่น่าจากไปเร็วเลย
อีกไม่นานเจ้านายแกจะฟื้นมาให้อาหารแกแล้วแท้ๆ
สุดท้ายนี้รู้สึกยังไม่อยากให้เรื่องนี้จบเลย อยากให้มีภาคต่อๆไป
หรือตอนพิเศษ ต่อๆไปเยอะๆเลย เพราะถ้าจบจริงๆคงอดคิดถึงทุกตัวละครไม่ได้ :sad11:
ปล.ขอบคุณนะค่ะคนแต่งที่น่ารัก ที่ช่วยแต่งเรื่องน่ารักๆดีๆ อ่านแล้วอบอุ่นสนุกๆ อย่างนี้มาให้อ่านกัน
ขอบคุรจริงๆค่ะ จะติดตามเรื่องต่อไปนะค่ะ :pig4: :L2: :กอด1:
-
เอาอีก เอาอีก เอาอีก เอาอีก เอาอีก :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call:
-
ดินจ๋า จำคุณไฟไม่ได้ จำแซมได้ก็ยังดี น้องแซมน่าสงสาร
-
happy ending ((:
-
คู่พ่อแฮปปี้แล้ว
:m3:
แล้วน้องแซมของเค้าอ่าา~
-
รอรอรอ
-
น่าร๊ากอ่ะ><
คู่กันจริงๆนะนี้ :-[ :-[
นั่งรอตอนต่อ~
-
จบแระ
-
อยากได้ตอนพิเศษคะ
-
สนุกมาก เราอ่านตั้งแต่ 6 โมงเย็นเลย ชอบมากๆๆๆๆๆ
รอตอนพิเศษ มาอ่านช้าไปป่าว :laugh: :laugh: :laugh:
-
ขอบคุณค่ะ >.< อ่านจบแล้วเรียบร้อย
ยังจบไม่บริบูรณ์ใช่มั๊ยคะ *0*
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
น้องแซมต้องเป็นเมะแน่ๆดิฉันคอนเฟิร์ม (*¯︶¯*)
-
สนุกค่ะ ว่าแต่ทำไมต้องพาคุณเลขามาทานข้าวด้วยบ่อยๆเอ่ย ให้ฟีลคำพูดกะการกระทำสวนทางกันอีกละ555
รอตอนพิเศษค่ะ สงสารแซมจังเน้ โดนแกล้งแต่เด็กT^T
-
อยากอ่านต่ออ่ะ ><~
-
ทำมัยจบไม่สมบูรณ์อ่ะ แ้ล้วจะสมบรูณ์เมื่อไรจ๊ะอยากรู้อ่ะ
-
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆๆ นะครับอ่านแล้วรู้สึกสดชื่นชะมัด คนเราก็นะ กว่าจะฝ่าฟันเพื่อได้รักกัน
พระเจ้าก็ส่งบทพิสูจน์มากมายมาให้ เฮ้ออออ โชคดีนะครับ ดิน กับ ไฟ แล้วจะมีนายเรื่อง น้ำกับลมหรือเปล่า หรือว่าเป็น "น้ำอัดลม" 5555+
เพ้อเจ้อหนะครับ
-
สนุกดีครับ ขอบคุณมาก มีแถมสักหลายๆตอนก็ดีน่ะ 55+
-
o13
-
o13 o13
-
ขอบคุณมากครับ สนุกมากเลย o13
-
รออ่านตอนพิเศษ รอๆๆๆๆๆ
-
ชอบมากๆครับผม :L2: :L2: :L2:
-
พึ่งเข้ามาเจอสนุกมากเลยอ่าา าา
อยากอ่านตอนพิเศษนิ
-
น่ารักอ่ะ สนุกมากๆๆๆๆๆๆ :กอด1:
-
อืม...โดยรวมๆแล้วก็ชอบค่ะ^^
แต่ขอนิดนึงนะ คนเขียนออกตัวแล้วว่าภาษาอาจผิดบ้าง...
คำสรรพนาม ในประโยคเดียว มีทั้งคุณ ทั้งนาย ><
คำผิดก็มีบ้างอันนี้ไม่เท่าไหร่ เพราะใครๆก็เป็น แฮ่ๆ
เป็นกำลังใจให้คนแต่งเรื่องนี้ทุกๆ เรื่องเลยจ้า
-
:pig4:
-
มาต่อตอนจบอีกซักหน่อยเถอะ..
-
ขอบคุณนะฮ๊าฟฟฟ
เรื่องนี้สนุกมากมาย
แอบลุ้นอยู่หลายคู่นะเนี่ย อิอิ
แซม กับ โจ้ อิอิ ^^"
-
สนุกมากๆเลยค่ะ
พึ่งมาอ่านค่ะ...ติดจนต้องอ่ารวดเดียวจนจบเลยล่ะค่ะ
น่ารักมากๆเลย...ขอบคุณที่แต่งเรื่องสนุกๆแบบนี้มาให้อ่านนะค่ะ
-
:กอด1: :sad11:
-
โจ้-แซม
ร้ายนัก แต่รักนะ 1
จุ๊บบ บ,,,
หืมม ม,,,
“คุณไฟ พอเถอะครับ ผมครั้นเนื้อครั้นตัวไปหมดแล้ว…”เสียงโอดครวญส่งเสียงเบาๆก่อนจะเงยหน้าขึ้นจากหมอนใบหน้า พลิกตัว
ขึ้นจ้องเจ้าของใบหน้าคมที่ตื่นอยู่ก่อนแล้วไม่นาน
ฟอดดด,,,
“ก็คุณน่ารักซะขนาดนี้หนิ วันนี้เป็นวันหยุดนะ เราน่าจะเต็มอิ่มกับ…”พูดไม่ทันจบริมฝีปากหนาก็ลอบยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ กับคนตรง
หน้าที่เริ่มจะอายม้วน
“ตาแก่บ้ากาม!”
“ดินคุณพูดอย่างนี้ก็ไม่ถูกนะ ในฐานะที่ผมเป็นเจ้านาย ผมจะขอลงโทษคุณในฐานทำให้ผมไม่พอใจ กับหยุดยาวแบบนี้”
“งั้นในฐานะคนรัก ผมจะลงโทษคุณ งดเรื่องอย่างว่าวันหนึ่ง ในฐานคุณทำให้ผมเจ็บระบบไปทั้งคืน!”
“โถ่ วริณณณ ไม่เอาอย่างนี้นะ ผมล้อเล่นนะ”คนตัวโตพูดอย่างเง้างอน ก่อนจะไซร้จมูกโด่งๆคลอเคลียกับลำคอขาวนวล
“ไม่รู้แหละ ก็ผมสั่งให้หยุดคุณก็ไม่หยุด…”ทำหน้างอนแล้วก็พลิกตัวกลับไปฟุบกับหมอนต่อ
“ไม่เอานะ!!! วริณณณณ ผมขอโทษษ …อย่าทำแบบนี้กับผมนะ”
“เสียงเอะอะโวยวายดังลงมาถึงชั้นล่าง ไม่รู้ว่าคุณดินงอนอะไรคุณไฟอีกนะคะเนี่ย”ยายชรายิ้มแป้น ก่อนจะรินน้ำลงในแก้ว
“ยายอรครับ ไปพักผ่อนเถอะครับ เดี๋ยวไปสบายๆเปล่า”เด็กหนุ่มลุกขึ้น พยุงร่างที่เหี่ยวย้นไปตามกาลเวลาให้นั่งลงบนเก้าอี้ข้าง
ตน
“ยายเต็มใจค่ะ เห็นทุกคนในบ้านมีความสุข ยายก็มีความสุข ตายไปก็คงหลับสบายหายห่วง”
“ไม่พูดแบบนี้สิครับ ยายอรนะต้องอยู่กับผมไปนานๆนะ ไม่พูดล่ะงั้นทานโจ๊กเป็นเพื่อนแซมนะครับ พ่อดินกับพ่อไฟคงจู๋จี๋กันบน
ห้องไม่เสร็จ…ชิ”
“เป็นเด็กเป็นเล็กอย่าไปสนใจเรื่องของผู้ใหญ่เลยคะ คุณไฟกับคุณดินคงทำธุระกันอยู่ด้านบน”ยายอรพูดอย่างปิดไม่มิด
“ผมไม่ใช่เด็กแล้วนะครับ เรื่องแบบนี้น่ะ เฮ้อ”เด็กหนุ่มวัย 17 เบ้ปาก ทุกคนในงานทำเหมือนเขาเป็นหนูแซมตัวเล็กๆตลอดเลย
“ค่ะๆ แล้ววันนี้คุณแซมลงมาแต่เช้าแบบนี้ มีธุระอะไรเหรอเปล่าค่ะ”
“อ่อ ผมนัดกับเพื่อนไว้น่ะครับ เดี๋ยวเขามารับ บ้านอยู่ห่างออกไปไม่ไกล สัก 2 กิโล ได้มั้งครับ”
“อ่อค่ะๆ งั้นยายขอตัวไปดูความเรียบร้อยในครัวก่อนนะคะ นั่งแจ๋วมันทำอะไรไม่รู้ เสียงดังลั่นออกมาจากครัว”
“อ่า ครับๆ”
-RT-
“มารออยู่หน้ารั้วประตูบ้านเนี่ย ออกมาเร็วๆเลยนะ รออยู่…”
ตู๊ดดดดด ตู๊ดดดดๆ
ตัดสายไปแล้วซะงั้น…
ผมรีบเก็บจาน ชาม เข้าครัว โดยมียายอรกำลังบ่นแจ๋วที่ซุ่มซ่ามทำข้าวของแตกจนหูชา ผมหยิบลูกบาส วิ่งไปที่รั้ว ลุงชัยเปิด
ประตูให้ ผมไม่ได้ตอบคำถามของลุงชัย รีบวิ่งขึ้นไปบนรถคันหรูที่เปิดอ้ารอผมอยู่เท่านั้น…
“มาช้านะมึง วันนี้มึงต้องซ้อมบาสให้กูนะ ถ้ากูยังไม่เทพเท่ามึง กูนี่แหละจะอัดมึงให้เละเลย”
“อืมๆ”นิสัยเดิมไม่เปลี่ยน ตั้งแต่เด็กยันโต ผมนั่งเอนตัวสบายๆบนเบาะนั่ง ส่วนไอ้โจ้ขาโฉดกำลังเล่นเกมส์ในโทรศัพท์อย่าง
เมามัน วันนี้เป็นวันหยุดที่ผมน่าจะออกไปเดตกับหวานตามนัด แต่ก็ต้องปลีกตัวมาซ้อมบาสให้ไอ้โจ้มันอีก ก็มันน่ะตกพละ พอเล่น
ได้นิดๆหน่อยๆ ก็พาลโกรธผมอีก ก็ผมน่ะดีกรีนักบาสของโรงเรียน รุ่นพี่เขาชวนให้เล่นผมก็เล่นตามประสาจนเก่งขึ้นเรื่อยๆ ส่วน
มันไม่รู้หายหน้าไปไหนเกือบเดือน กลับมาอีกทีก็มีจ้ำแดงๆเต็มไปทั้งตัว ถามว่าเป็นอะไรก็ไม่ยอมตอบ พูดแต่เรื่องที่ไม่เข้าหูผม
ทุกที…
“น่าเบื่อว่ะ! เออแล้วโครงงานที่กูฝากทำน่ะ ทำให้ยัง”มันหันมาทางผม ก่อนจะจ้องผมตาเขียว
“ยัง ว่าจะทำคืนนี้”ผมตอบเสียงห้วน
“เออ เอาให้ทันนะมึง ถ้างานกูไม่เสร็จล่ะก็…”
“เจอดีแน่!”ผมพูดดักอย่างรู้ทัน มันหน้ามุ้ยไปทางอื่น พลางยกเท้าขึ้น เขี่ยตัวผม
“เมื่อยอะ นวดให้หน่อย”ไอ้โจ้ทำหน้าทะเล้น กระดิกเท้าไปมาอย่างเอาแต่ใจ
“เออ”สุดท้ายผมก็ต้องนวดขามันให้อย่างจำยอม…
“นี่! วิ่งๆๆ วิ่งให้มันทะมัดทะแมงหน่อย เป็นผู้ชายนะ เหยาะแหยะไปได้ จะไปผ่านได้ไงอะ ไอ้วิชาพละน่ะ”
“โอ๊ยย! กูร้อนจะตายอยู่แล้วไอ้เหี้ยแซม มึงมาวิ่งเป็นเพื่อนกูดิ จะได้รู้ว่ากูเหนื่อยแค่ไหน!?”มันโค้งตัวจับเข่า ตะโกนเสียงดังมา
ทางอีกข้างของสนาม
“ถ้ากูไปวิ่งกับมึงด้วย จะรู้ได้ไงเล่า ว่ามึงมีจุดด้อยลงไหน”ผมตะโกนตอบ ก่อนจะสั่งให้มันวิ่งต้องกับเดาะลูกบาสต่อไป
โครมม!!!
“โอ๊ยยย”
“เฮ้ยย”ผมร้องเสียงหลงขณะที่กำลังนั่งอยู่ขอบสนาม ก่อนวิ่งออกไปจับแขนของไอ้โจ้ที่กำลังกุมเข่าตัวเองด้วยความเจ็บ ผมส่ง
ผ้าเช็ดตัวขนาดกลางให้มันได้เช็ดหน้าเช็ดตา พลางช่วยมันพยุงออกไปยังขอบสนามร่มๆ ขนาดแค่เดาะลูกบาสเฉยๆมันยังสะดุด
ล้มไม่เป็นท่าขนาดนี้ได้ แล้วจะไม่ให้ตกบาสวิชาพละได้ไงล่ะไอ้โจ้เอ้ยย
“อ้าากกก มีเลือดออกด้วยว่ะ ไอ้แซมมึงต้องรับผิดชอบ เดี๋ยวเจอกูแตะ มึงแกล้งกูใช่ไหม! แกล้งให้กูเจ็บใช่ไหมว่ะ!”
“เอ้ย! กูเกี่ยวไรว่ะ มึงซุ่มซ่ามของมึงเองอะ”ผมว่า ก่อนจะจับมือมันที่กำลังตบไหล่ผมอย่างเอาเป็นเอาตาย ไม่พอแถมยังมีเท้า
เข้ามาด้วย จุกนะเว้ย
“ไม่ซ้อมแหละ กูเหนื่อย! ผิวกูไหม้แดดหมดแล้ว”มันลุกขึ้น เดินกะเผลก เสื้อกล้ามแขนกุดคอกว้างเผยให้เห็นผิวแดงๆที่แสบร้อน
เป็นอย่างดี
“สำอาง…”
“ว่าไรนะ”หันขวับมองผม
“เปล่าๆ ไม่ได้ว่าอะไร อยากกินลำไยอะ น้ำลำไย เย็นๆ”
“บ้าป่าว มึง”
“ฮี่ๆ”
“โอ๊ยย แม่งขากูแพลง !!!”
“….”
“ไอ้แซม ! ยืนบื้ออยู่ได้มาดูขากูสิว่ะ!!!”
“อืมๆ”ผมวิ่งไปดูข้อเท้าไอ้โจ้ที่บวมและแดงขึ้นมานิดหน่อย ดูท่ามันจะเจ็บมาก แต่ก็ยังเก๊กกัดฟันไม่ยอมร้องสักแอ่ะ ผมเลยลอง
กดข้อเท้าที่บวมเป่งนั้นดู
“ไอ้เชี่ยแซม! ทำไรว่ะ กูเจ็บนะเนี่ย”มันร้องหน้า พลางลูบเท้าปอยๆ ผมลอบยิ้ม เห็นมันเจ็บบ้างก็ดี ชอบแกล้งคนอื่นนัก ปาก
แดงๆนั้นก็เหมือนกัน คำพูดแต่ล่ะคำช่างบาดหูคนฟังเหลือเกิน
สุดท้ายการซ้อมไม่ถึงครึ่งชั่วโมงก็เป็นอันยกเลิก ผมเดินเตร่อยู่ในศูนย์กีฬา ขณะที่มันยังเดินกะเผลกอยู่ข้างหลัง
“เฮ้ย! ไอ้แซม มาได้ไงว่ะ”
“พี่ปอนด์ ผมมาซ้อมบาสกับเพื่อนครับ พี่อะ”
“อ่อ กับโจ้เหรอ พี่มาเล่นบาสอะ ขาดอีก สองคน มาเล่นกับพวกพี่หน่อยดิ โจ้ด้วย จะได้ครบทีม นะๆ”พี่ปอนด์เร่งเสียงอ้อน ผม
เหลือบไปมองไอ้โจ้นิดๆ
อยากเล่นบาสกับพี่ปอนด์ แต่ตัวปัญหามันอยู่ที่ไอ้โจ้น่ะสิ
“โจ้ เล่นกับพวกพี่หน่อยๆนะ นะครับคนดีของพี่ นะๆๆ”
“ผมไม่ใช่ตุ๊ดนะ พูดกับผมแบบนี้ได้ไง!”
“ฮ่าๆ งั้นเป็นการตกลงนะ”พี่ปอนด์ยิ้มแป้นหน้าบาน ผมกับไอ้โจ้เดินกลับไปที่สนามบาสใหม่อีกครั้ง
เ่ป่า ยิ้ง ฉุบ !
เป่า ยิ้ง ฉุบ !
ผมอยู่ทีมเดียวกับพี่ปอนด์ส่วนไอ้โจ้อยู่กับอีกทีมเป็นพี่ๆต่างโรงเรียน ผมแอบเป็นห่วงมันนิดหน่อย เพราะไอ้โจ้ก็เล่นได้นิดหน่อย
อีกอย่างพวกนี้ก็เทพๆทั้งนั้น ตัวก็ล่ำๆ คงเล่นหนักกันพอดู…
“ไอ้โจ้ส่งลูกมาให้กู!!!”พี่คนหนึ่งของทีมตรงข้าม ตะโกนออกมาอย่างขัดใจ มันอึ้งไปพักหนึ่ง ก่อนที่ลูกในมือจะถูกแย่งไปโดยทีม
ของผม
หมับ!!!
ชู๊ดดด!!!
ลูกลงห่วงอย่างสวยงาม…
“มึงหลีกไปดิ”
“หลีกได้ไง กูจะแย่งลูกจากมือมึง”
“แซม! เร็วๆดิ”พี่ปอนด์ตะโกน
ฉับๆๆ
สิ่งมีชีวิตที่เรียกว่าผู้ชายสองสามคนกำลังเข้ามาแย่งลูกบาสในมือไอ้โจ้อย่างรุนแรง เกมส์ก็ต้องเป็นเกมส์ ไอ้โจ้ถูกกระแทกจาก
ข้างหลังโดยมีพี่คนหนึ่งกำลังหกล้มแล้วเผลอชนกับผมเข้าอย่างจัง ผมเซล้มลงไปกับสนามโดยมีไอ้โจ้ล้มตามลงไปติดๆ
เอี๊ยดด…
“เล่นแรงไปนะพวกมึง”พี่ปอนด์ว่าขุ่นๆ
“โทษๆ น้องสอคนเป็นอะไรรึเปล่าพี่ขอโทษ”
“ปะ…เปล่าครับ”ผมลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว ไม่ได้หันไปมองคนที่นอนอยู่บนสนามบาสติดๆ สัมผัสนุ่มๆยังคงติดอยู่ที่จมูกของผม
“น้องโจ้ ลุกขึ้นมาสิครับ เป็นอะไรรึเปล่า”
“ผมเจ็บขาอะ ลุกไม่ได้”ไอ้โจ้ตอบ ผมเลยหันไปดู ข้อเท้าที่บวมเป่ง
“เท้าบวมเลยว่ะ ทำไงเนี่ย ไหวเปล่า พักก่อนดีกว่านะพี่ว่า”พี่คนหนึ่งในทีมพูดขึ้น
“ไม่เป็นไร ผมเหนื่อยแล้ว จะกลับบ้าน”มันว่า พลางลุกขึ้น เซนิดหน่อย ก้มลงเก็บขวดน้ำ ทำท่าจะลากขาเดินออกไป
“ขายังเจ็บอยู่เลยนะ กว่าจะเดินออกไปก็ตั้งไกล”ศุนย์กีฬาที่มันใหญ่มากน่ะครับ
“ไอ้แซม มาช่วยพยุงกูออกไปสิ”ชี้นิ้วออกคำสั่ง พี่ๆเริ่มมองมาที่ผม ผมยิ้มแหยะๆ ก่อนจะประกบด้านหลังโอบเอวมันพยุงเดิน แต่
จะว่าไป ตัวมันก็บางกว่าที่ผมคิดไว้เยอะเลย
“ปะ…ไปก่อนนะครับ สวัสดีครับพี่กลับก่อนล่ะ”
“เออๆ กลับบ้านๆดีๆกันนะพวกมึง”พี่ปอนด์ยิ้มตอบ ผมหันหลังกลับพยุงมันออกไปอย่างช้าๆ คนก็เริ่มหันมามองแล้วยิ้มๆ ผมอาย
นิดๆ แต่ก็ชินแล้ว ก็พ่อดินกับพ่อไฟก็เผลอๆจีบกันให้ผมเห็นไม่เว้นแต่ละวัน
“มองไรหนักหนาว่ะ กูเจ็บขจะตายแล้วเนี่ย โว๊ยย!”มันสบถเสียงดัง คนก็เริ่มหันมามองมากขึ้น ผมก้มลงไปกระซิบ ก่อนจะโอบเอว
แล้วยกข้างมันขึ้นแบบอุ้มเจ้าสาวเข้าหอเหมือนในหนัง
“อยู่นิ่งๆนะมึง…”
TO BE CON,
นึกถึงเรื่องนี้ขึ้นมา
ใครเคะ ใครเมะ ล่ะเนี่ย ฮ่าๆๆ เวอร์ชั่นเด็กๆตอนหนุ่มไม่รู้จะถูกใจกันรึเปล่าเน้อ :bye2:
-
โอ้ยย อยากอ่านคู่นี้อ่ะ
แบบชอบบ ฮ่า ๆๆ
-
ไม่อยากให้เป็นแค่ตอนพิเศษ แต่อยากให้เป็นเรื่องยาวเลยอ่ะ ชอบๆ ดูท่าแล้ว โจ้ของเราจะเป็นเคะปาก_มา แล้วหนูแซมจะเมะเอาใจเก่งนะ (หรือโดนบังคับหว่า) 5555
-
:z1: :z1: กรี๊ดดดดดดดดดด น่าร๊ากก มาต่อด่วนๆเลยนะคะ อยากรู้เหมือนกันใครเคะ ใครเมะ
จิ้นๆๆๆๆๆๆ ฮ่าๆๆๆๆ
-
สลับเรอะ??? โถ่วววว หนูแซมของเค้า(?)โตเป็นหนุ่มแล้วน้า~
แล้วดูท่าจะได้แต่งหนุ่มเข้าบ้านด้วย~ 55555555555
รอตอนต่อไปค่าาาา
-
ตอนเด็กๆโจ้ชอบแกล้งแซมเราเลยนึกว่าเป็นเมะ แต่พออ่านตอนโตแล้วแซมเมะกว่า 5555+
-
น่ารักแฮะคู่นี้
-
กรี๊ด ด ด อยากอ่านต่ออะ
ตอนเด็กๆๆนี่ แซมน่าจะเคะ แต่พอตอนนี้เริ่มคิดว่า ......แซม เมะ รึเปล่านะ? ห้าๆๆ ยังไงกันเนี่ยย ย อยากอ่านต่อ แว๊กๆๆ
-
เอ.....หนูแซมโตเป็นหนุ่มน้อยแล้ว...
ดูเหมือนหนูแซมจะตามใจเพื่อนตลอดเลย...
ใครจะ..รุก...รับ...กันแน่..ชักสงสัย................
ก็คนหนึ่ง ปากร้าย ซุ่มซ่าม เอาแต่ใจ............
ตอนเด็กๆ ชอบแกล้วแซม แต่ทำไม
ตอนนี้เหมือนแซมต้องดูแลให้ทุกอย่าง..
รออ่านอยู่จ้า..... :o8:
คู่คุณพ่อก็นะ....วันหยุด...หยุดงาน....
แต่ไม่อยากหยุดหวาน..... :z1:
-
สนุกจ้า
-
ชอบบบอะ ฮี่ฮี่ :jul3:
-
ชอบมากเลยคร้าปป 555 จิ้นเป็นตัวเองซะงั้น อายุดันมาเท่ากันได้ โห๊ะ
-
น่ารักนะคู่นี้ ว่าแต่ใครรุก ใครรับ ล่ะเนี่ย
อยากอ่านต่อแล้วอ่ะ
จะรอนะค้า ^^
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
:กอด1:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด แซมรุกกกกกกกกกกกก
-
แซมเมะเหรอเนี่ย
-
คู่ลูกก็น่าลุ้นนะครับ คริคริ,,,,แต่สุดท้ายเรื่องนี้ก็จบแบบแฮปปี้ชอบมากๆเลย ,,,,ขอบคุณนักเขียนสำหรับนิยายดีๆนะครับ
-
อ้าววว ไอ่เราก้นึกว่าโจ้เมะ แซมเคะ แต่ไหงโจ้เคะ แซมเมะล่ะเนี่ย :serius2:
-
น่ารักมาก ขึ้นโครงให้ไว แต่งเติมเนื้อมาโดยไว ผมรออยู่คร๊าบบบบ
-
ชอบบบบ ถ้ามาเวอร์แบบนี้ ชอบบบบ
-
โอ้ แซมโตแล้วด้วย ใครรุกใครรับกันนะเนี่ย
-
รอดูว่าใครจะเคะ ใครจะเมะ :กอด1:
-
แซม-โจ้ น่ารักจังค่ะ :impress2:
-
รอโจ้แซมนะคะ ดูอย่างงี้แซมเมะโจ้เคะแน่เลยอ่า
ตอนเด็กๆก็นึกว่าโจ้จะเมะนะเนี่ย กลับกันๆ 5555
รออยู่ค่าาาาาาา :z1: :z1:
-
น่ารักๆๆๆๆๆ รออยู่นะคะ :impress2: :impress2: :impress2:
-
ขอบคุณ ^_^
-
น่ารักมากได้ใจเต็มๆ o13
แต่.....ใครรุกใครรับน้า :impress2:
เป็นกำลังใจให้นะคะ :กอด1:
-
- -*
รับทั้งคู่ แ่ต่พระเอกยังไม่โผล ชิมิ
-
นึกว่าโจ้จะเป็นเมะซะอีก :a5:
โตมากลายเป็นว่าแซมเป็นเมะ
-
น้องแซมเมะ????
ตอนเด็กๆนี้เคะนะ
-
ค้างงงงง~เฟ้ย!! :z3: :z3:
ปล.มีฉากหวานกันของดินกะไฟด้วย :z1:
-
แซมต้องเป็นเมะที่กลัวเมียแน่นอน
(*¯︶¯*) น้องโจ้เคะราชินีชัดๆ
-
เหมือนโจ้จะเป็นเคะที่โหดมาก ส่วนแซมเป็นเมะที่กลัวเคะ อิอิ
รอๆ เอาไปขึ้นเป็นเรื่องใหม่เลยมั้ย อยากอ่านอ่ะ
-
ตอนเด็กแซมตัวเล็กโดนโจ้แกล้งบ่อย ยังนึกอยู่ว่าสงสัยแซมคงเป็นเคะแน่ๆ
แต่พอโตขึ้นมาอีกหน่อย อ้าว..แซมตัวใหญ่กว่าโจ้ซะงั้น แต่โจ้ก็ยังไม่วายชอบขู่แซมอยู่เรื่อย :laugh:
-
เพิ่งมาตามอ่านค่ะ คู่พ่อก็อน่ารักดี คู่ลูกนี่น่ารักใหญ่
โจ้ แกล้งแซมมาตั้งแต่เด็กๆ ระวังโดนเอาคืนนะ
-
อะคึๆๆ..น่าสนุกตั้งแต่เริ่มเรื่องละ :impress2: :haun4:
-
wonderful
:bye2: :bye2: :bye2:
-
ไอ่ย๊ะ มาต่อไว้ๆน้า อยากรู้ว่าใครเคะ ใครเมะ :mc4: :mc4:
-
รออยู่จ้า... :z13:
-
เพิ่งมาอ่าน Chapter17 ดินน่าสงสารมากT^T เกลียดอิมิมจะมาจับคุณไฟแล้ว
-
อ่านคู่ของพ่อดินกับพ่อไฟจบแล้ว
แล้วมาต่อด้วยคู่ของลูกโจ้กับแซม
อยากอ่านตอนต่อไปแล้วมาต่อเร็วๆนะครับ
-
ห๊ะ
นี่ตกลงว่า แซม-โจ้ เหรอ นึกว่าจโจ้-แซมซะอีก
แต่มันก็ไม่แน่นะ แค่แซมอุ้มเฉยๆนี่(ถึงจะบอกว่าโจ้มันตัวบางก็เถอะ)
แซมเริ่มชินสายตาคนอื่นเพราะพ่อ แบบนี้พ่อๆควรจะภูมิใจไหมเนี้ย ><
-
อ่านเรื่องหลักจบแล้ววว
รออ่านพาร์ทโจ้แซมต่อจ้ะ ที่อ่านมาคิดว่าแซมเคะมาตลอด ฮ่าาา
สนุกมากกกกกชอบไฟกับกอนม๊ากกกกมากกกกก o13 o13
-
อ่านกี่ทีก็เรียกน้ำตาทุ๊กที :sad4: :sad4:
-
คู่พ่อจบแล้ว มาต่อกับคู่ลูก :o8: :o8:
ท่าทางจะมันส์นะคู่นี้ :3125: :3125:
จะตามอ่านต่อไปนะค่ะ :a5: :a5:
รักคนแต่งจ้ะ :impress: :impress:
:bye2: :bye2:
-
แซมจะเดินตามพ่อไฟเหรอ
ทั้งที่ตอนเด็ก โจ้กับแซมดูจะสลับตำแหน่งกับปัจจุบัน
-
มาต่อตอนพิเศษเร็วๆๆนะ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
มาต่อเร็วๆน้า สนุกมากๆเลยค่ะ ^^
ว่าแต่คู่ลูกนี่เล่นสลับตำแหน่งกันหรอ5555
ตอนเด็กๆแซมเคะมากอ่ะ แต่พอโตดันได้เป็นเมะซะงั้น ลุ้นๆ
-
โจ้ แซม ต่อให้ร้ายก็จะรัก #2
หลังจากเหตุการณ์ที่ผมอุ้มมันขึ้นรถจนกลับบ้านแล้ว ไอ้โจ้ก็โกรธแค้นผมเข้ากระดูกดำ จากที่ชอบแกล้งหาเรื่องทะเลาะให้ผมปวดหัวอยู่แล้ว ดูเหมือนเรื่องน่าปวดหัวของมันก็ยิ่งทวีความรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ
“การบ้านวิชาเลขของกูอะ”
“ส่งให้แล้ว”ผมบอก
“เออ ขอบใจ เดี๋ยวเย็นนี้กูจะกลับบ้านพร้อมพวกไอ้เคน มึงกลับก่อนได้เลย ไม่ต้องรอ”มันบอก ก่อนจะหยิบกระเป๋าเดินไปยังกลุ่มพวกไอ้เคน เคนเป็นนักเลงหัวไม้หลังห้อง ซึ่งผมไม่แน่ใจนักว่านักเรียนอันธพาลขี้ยาแบบนี้ ยังสามารถอยู่ในโรงเรียนชั้นนำที่ขึ้นชื่อระดับประเทศอย่างนี้ได้อย่างไร หากไม่ใช่เพราะเส้นสายใหญ่โต ฐานะทางครอบครัวที่เรียกได้ว่าเศรษฐี นี้ล่ะน้า ชีวิตของคนที่เกิดมาเพียบพร้อม ไม่ต้องกัดปาก แรงถีบพยายามขวนขวายโอกาสให้มากมาย แค่เพียงเอ่ยปากขอ ทุกสิ่งทุกอย่างก็พร้อมประเคนให้โดยไม่มีข้อแม้…
ผมเฝ้ามอง คนที่ค่อยๆตีจากผมไปอย่างช้าๆ จากที่เคยตัวแทบติดกันก็ถอยห่างไปทีละนิด จากที่เคยทะเลาะกันก็ค่อยๆตีจากกันไป โจ้กำลังหัวเราะ สนุกสนามกับพวกไอ้เคน ส่วนผมกำลังเบนสายตาไปที่ใครอีกคนเช่นกัน…
“นั่งด้วยคนน่ะ”
“หวาน…”
“จ้า วันนี้ฟ้าไม่สบาย เราไม่มีเพื่อนกินข้าวเลย”หวานพูดยิ้มๆ
นี้คงเป็นอีกมื้อหนึ่งที่ผมมีความสุข มีความสุขมากกว่าเวลานั่งกินข้าวกับไอ้โจ้เสียอีก!
ปัง!
“เป็นอะไร?”ผมถาม เงยหน้ามองไอ้โจ้ที่มองผมราวกับโกรธเกลียดกันมาแต่ชาติปางก่อน
“มึงมานี่เลย”ผมลุกขึ้นตามแรงกระชากที่น้อยนิดของมัน แต่ให้แข็งขืนไปก็ไร้ประโยชน์ ไอ้โจ้ลากผมเข้าไปในห้องน้ำ ก่อนจะปิดประตู และลงกลอน
“ไอ้เคนบอกว่ามึงเป็นแฟนกับหวานจริงเหรอเปล่า”มันถาม พร้อมกับกระชากคอผม
“แล้วมันเกี่ยวไรกับมึง?”ผมถามนิ่งๆ
“กูถามก็บอกมาดีๆสิว่ะ!”มันตะคอก
“อืม กูชอบหวาน”
“ทำไมกูไม่เคยรู้?”
“แล้วมันเกี่ยวไรกับมึง?”ผมย้อน
“ก็เพราะกูก็ชอบหวานไงว่ะ!!!”
ผมเดินออกจากห้องน้ำในสภาพที่ยับเยิน ไอ้โจ้ต่อยผมไม่ยั้ง เหมือนคนบ้า ส่วนผมก็ยืนนิ่งๆให้มันต่อย แต่สุดท้ายความอดทนอดกลั้นของผมก็ขาดพึ่ง ผมผลักมันอย่างแรง ก่อนจะสวนหมัดเต็มหน้ามันอย่างจัง เพราะคำพูดของมันคำเดียว…
“ไอ้ลูกตุ๊ด!!! ไอ้ครอบครัววิปริต!!!”
“อั่กก…ถุยย”มันถุยน้ำลายปนเลือด ก่อนจะเงยหน้ามองผม
“มึงกล้าต่อยกู?”
“กูกล้ามากกว่านี้อีก ถ้ามึงก้าวก่ายเรื่องครอบครัวของกู”ผมกระชากคอเสี้อมันเข้ามา เราสบตากัน ผมรู้ มันคงคิดว่าผมคงไม่กล้าทำร้ายมัน แต่ผมไม่เคยรู้เลยว่ามันชอบหวาน ชอบตั้งแต่เมื่อไหร่ ที่พยายามทำตัวกร่าง พยายามเล่นกีฬาขึ้นมาอย่างไม่มีเหตุผล จู่ๆก็อยากไปอาบแดดให้ผิวแทน ที่พยายามทำเรื่องบ้าๆพวกนี้ เป็นเพราะมันพยายามทำเพื่อหวานรึเปล่า
“ไปเดี๋ยวกูพาไปทำแผล”ผมจับมือมันก่อนจะพาออกไปนอกห้องน้ำ แต่มันกลับสะบัดออกและยืนชี้หน้าผม
“กูจะแย่งหวานไปจากมึงให้ได้ คอยดูเถอะ!”
ผมเดินกลับมาที่ห้องอีกครั้ง ผมนั่งลงที่โต๊ะตามเดิม อาจารย์ยังไม่เข้า โชคดีไป คนอื่นๆเริ่มหันมามองที่ผม เมื่อมีเจ้าตัวยุ่งกลับมานั่งอยู่ข้างๆผมตามเดิม
สภาพดูไม่จืดเลย…
“มึงไม่ได้อยู่อย่างเป็นสุขแน่ ไอ้เหี้ยแซม”มันกดเสียงทุ้มต่ำ ก่อนจะนั่งข้างๆ
ผมยิ้ม เพราะท่าทางจองหองนั้นไม่ได้ทำให้ผมกลัวซะนิด ดีซะอีกที่มันกลับมานั่งกับผมแบบนี้ วิชาเรียนที่น่าเบื่อก็คงจะไม่น่าเบื่อสักเท่าไหร่
กริ้ง
เสียงออดดังขึ้นแล้ว ไอ้โจ้แยกกับไปกับพวกไอ้เคน ส่วนผมเก็บกระเป๋า และตรงไปที่ชนรมบาส ซ้อมตอนเย็นตามปกติ อีกเดือนกว่าๆทางโรงเรียนก็จะคัดตัวนักกีฬาไปแข่งระดับภาคแล้ว ถ้าเป็นไปได้ผมก็อยากจะไปแข่งเหมือนกันนะ มีประสบการณ์ แถมยังได้เจอเพื่อนใหม่ และผมก็อยากจะไปดูหวานแข่งรำระดับภาคด้วยเหมือนกัน
“พี่ครับ ผมกับเพื่อนจะมาสมัครเข้าชมรมด้วยครับ”
“ไอ้โจ้! ไอ้เคน…”ผมมองไอ้โจ้ที่เดินเข้ามาพร้อมกับไอ้เคน ไอ้โจ้ยักคิ้วกวนตีนให้ผม ส่วนไอ้เคนมองผมนิ่งๆ ค่อนไปทางไม่ชอบใจ
“ทำไมตกใจล่ะสิที่เห็นกู กูกับไอ้เคนจะมาสมัครเข้าชมรมบาสด้วย”
“มึงเล่นเป็นเหรอบาสน่ะ”ผมถาม เพราะจากประสบการณ์ การเล่นของมันเมื่ออาทิตย์ก่อนแล้ว ผมขอฟันธงเลยว่าไปไม่รอด
“นี่ๆ มึงดูซะก่อนว่ากูเดินมากับใคร ไอ้เคนมันจะสอนกูเล่นบาสแทนมึง มึงอะฝีมือห่วย สอนกูกากๆ กูก็เลยเล่นไม่ได้สักที!”
“มึงนั้นแหละ…”กากเอง ผมกลืนคำพูดที่คิดลงไปในคอ เพราะไม่อยากจะต่อความยาวสาวความยืดกับเด็กเอาแต่ใจกับไอ้โจ้มากนัก ก่อนจะเดินหนีไปอีกทาง เพราะไม่อยากจะเสวนากับไอ้โจ้อีกแล้ว
“วันนี้วันศุกร์ กูกับพวกจะตั้งวงดื่มกันที่บ้านมึงจะไปไหม?”
“ดื่ม…ดื่มอะไรกันว่ะ”โง่ได้อีกนะมึง ผมแอบกัดไอ้โจ้ในใจ
“ก็ตั้งวงกินเหล้าไงว่ะ สาวสวยๆพรึบ! สนุกยิ่งกว่าเล่นไอ้ลูกกลมๆนี้อีกนะเว้ย”มันว่า หมุนลูกบาสในมือ
“จริงดิ ไปๆๆ”มันทำหน้าตื่นเต้น ส่วนผมที่แอบฟังอยู่ได้แต่ส่ายหัวหน่ายๆ คบกันได้ไม่เท่าไหร่ก็พากันเสียคนซะแล้ว ผมเก็บเป้ หลังจากเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ ส่วนมันยังคุยอยู่กับไอ้เคนที่หน้าโรงยิม
เพิ่งรู้ว่าการกลับบ้านคนเดียวมันน่าเบื่อจริงๆ
ผมเดินเข้าบ้าน เห็นพ่อดินกำลังช่วยยายอรทำอาหารอยู่ในครัว ส่วนพ่อไฟก็กำลังนั่งดูข่าวอยู่ที่หน้าที่นี่
“แซม ทำไมวันนี้กลับเร็วล่ะลูก”
“วันนี้ไม่ต้องไปส่งไอ้โจ้มันฮ่ะ”ผมตอบ
“ไม่ต้องไปส่งโจ้ แต่ทำไมทำหน้าเซ็งๆแบบนั้นหว่า”พ่อไฟพูดยิ้มๆ
“พ่อไฟอะ ผมไม่คุยด้วยแล้ว ชอบจับคู่ผมให้มัน”ผมว่างอนๆ
“รู้แล้วหน่าว่าโตเป็นหนุ่มแล้ว มีแฟนสวยซะด้วย แล้วทำไมไม่ยอมพามาเปิดตัวที่บ้านบ้าง”
“ก็ไม่อยากให้พ่อดินเป็นห่วง พ่อดินไม่อยากให้มีแฟนตอนเรียนนี่ครับ”ผมบอก
“ก็พ่อเขาเป็นห่วง ไปๆไม่อาบน้ำให้เรียบร้อย เดี๋ยวพ่อดินออกมาดุอีก เดี๋ยวนี้ดุฉะมัดเลย”พ่อไฟยิ้ม ก่อนจะรีบหุบเมื่อพ่อดินโผล่ออกมาจากครัว
“ผมได้ยินนะคุณไฟ เดี๋ยวเหอะ”
“ครับๆ ไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อยครับบ”
“ฮ่าๆ”ผมหัวเราะ ก่อนจะวิ่งขึ้นไปด้านบน รีบถอดเสื้อผ้า อาบน้ำ และจัดหนังสือนิดหน่อยก่อนจะลงไปทานข้าว
อยู่ต่อเลยได้ไหม
อย่าปล่อยให้ตัวฉันไป เธอก็รู้ทั้งหัวใจ
ฉันอยู่ที่เธอหมดแล้วตอนนี้….
ใครโทรมาว่ะ…
ผมหันกลับไปมองที่เตียง ขี้เกียจจะรับ เดี๋ยวค่อยโทรกลับไปใหม่ ผมคิดก่อนจะปล่อยให้เสียงโทรศัพท์ขึ้นเรื่อยๆ โดยไม่ได้หันกลับไปมอง…
15 misscall
โจ้…
ผมจ้องโทรศัพท์ก่อนจะตัดสินใจโทรกลับไป ไอ้โจ้มันมีธุระอะไรถึงได้โทรหาผมหลายรอบขนาดนี้ ปกติแค่3 สายตาผมไม่รับมันก็ถอดใจแล้ว เสียงสัญญาณดังอย่างต่อเนื่อง แต่กลับไม่มีใครรับโทรศัพท์เลย
ตื้ดดด ตื้ดดดด…
“ฮัลโหล ไอ้โจ้ไม่ว่างแค่นี้นะ พวกกูกำลังสนุกกันอยู่!”เสียงปลายสายตอบกลับมาอย่างเร็ว เป็นเสียงทุ้มใหญ่ ที่ผมคุ้นเคย ผมตัดสินใจโทรกลับไปอีกครั้ง แต่ไม่มีใครรับ และไม่มีสัญญาณโทรศัพท์อีกเลย
อยู่ต่อเลยได้ไหม
อย่าปล่อยให้ตัวฉันไป เธอก็รู้ทั้งหัวใจ
ฉันอยู่ที่เธอหมดแล้วตอนนี้….
เบอร์แปลกๆ ผมตัดสินใจรับ หลังจากที่พยายามคิดว่าตอนนี้ไอ้โจ้มันอยู่ไหน…เป็นอะไร และอยู่กับใคร
“ไอ้แซม! ช่วยกูด้วย ฮึกๆๆ”
“มึงอยู่ไหน ไอ้โจ้บอกกูมา”ผมถามกึ่งตะคอกอย่างลืมตัว ทันทีที่รู้ว่าเป็นไอ้โจ้ติดต่อมา เสียงมันแหบ สั้น และปนสะอื้น
“กู…กูไม่รู้ ไอ้เคนมันพากูมาที่คอนโดมัน แล้วนี่มึงหนีมันอยู่ด้านนนอก มึงต้องช่วยกูนะ”
“มึงใจเย็นๆ แล้วบอกกูก่อนว่ามึงอยู่ที่ไหน กูจะไปรับมึงเอง”
“กูอยู่ถนน XXX แถว XXX ที่มีคอนโดและโรงแรมใหญ่ๆอะ ที่ตู้โทรศัพท์ มึงต้องช่วยกูนะ มึงมารับกู อย่าบอกใครนะ กูกลัว กูไม่อยากเจอ…ไอ้เคน…ตู๊ดๆๆๆๆ”
เสียงมันร้องและสายที่ถูกตัดไป ผมพอจะรู้แล้วว่ามันอยู่ที่ไหน อีกแปบนะ ผมจะรีบไปช่วยมัน อย่าเพิ่งเป็นอะไร อย่าเพิ่งเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นเลย…
“แซมๆ จะออกไปไหนลูก
“พ่อไฟ พ่อๆผมขอกุญแจรถหน่อย ผมจะออกไปรับมัน”ผมบอกพ่อน้ำเสียงร้อนรน
“ให้ลุงชัยไปส่งแซมก็ได้”พ่อไฟบอก
“มันเป็นเรื่องส่วนตัวนะครับ พ่อไฟ ผมไม่ได้ไปเหลวไหลที่ไหน…ไม่งั้น…”
“อะนี่ รีบไปรีบกลับนะ”
“ขอบคุณครับๆ”ผมรับกุญแจ ก่อนจะบึ้งรถไปหาไอ้โจ้อย่างเร็ว
ตลอดทางสติสตางค์ผมแทบจะไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ผมมาอยู่หน้าคอนโดที่มันบอก ไอ้เคนคงเจอไอ้โจ้แล้วตอนหนีมา ผมจอดรถและลงไปดูลาดเลา เห็นพวกๆไอ้เคนเดินออกมาก่อนจะเดินขึ้นไป ผมสวมรอยตามพวกมันไป จนถึงหน้าห้อง ห้องหนึ่ง พวกมันเดินเข้าไป พร้อมกับไอ้เคนชะโงกหน้าออกมารับเพื่อนของมัน
ผมกดกริ่งซ้ำๆ และกดซ้ำๆเมื่อพวกมันไม่ยอมเปิดให้ผมเข้าไปง่ายๆ ผมกดอีกครั้ง และครั้งสุดท้าย ไอ้เคนก็ยอมเปิดประตู
“ไอ้ห่าแซม! นี่มึงอยากมีเรื่องหรือไง ถึงได้มากวนตีนกุถึงคอนโด”
“ไอ้โจ้อยู่ไหน!”
“พูดพล่ามอะไรของมึง ไอ้โจ้อยู่ไหนมันก็เรื่องของมันสิวะ กูไม่ใช่ผัวมันนิจะได้รู้เรืองมันทุกเรื่องแบบมึง ไอ้วิปริต!”
พลั่กกก!!!
ผมถีบเข้าใส่มันที่อก ก่อนจะเท้าอีกข้างยันอกมันเอาไว้ กวาดสายตามองไปรอบๆผู้ชายสองสามคนกับผู้หญิงสองคนกำลังโป๊ล่อนจ้อนบนโซฟามองเราตาค้าง
“ตอนนี้พ่อกูกำลังติดต่อกับพวกตำรวจ….”
“ไอ้โจ้มันอยู่ในห้อง!”เพื่อนอีกคนของไอ้เคนชี้ไปที่ประตู ผมเดินอาดๆเข้าไป ภาพที่เห็นทำเอาเข่าผมแทบทรุด ผู้ชายสองคนกำลังทำอนาจารบนเรือนร่างที่เปล่าเปลือยของมัน ปากของมันพยายามต่อสู้กับสิ่งใหญ่ยักษ์ที่ค้างคา
พลั่กกก!!! ตุ๊บบบๆๆๆ
ผมยืนหอบ ก่อนจะชี้หน้าด่าพวกอมนุษย์ลั่น ผมเดินไปที่เตียงจับร่างที่อ้อนแรงขึ้นบนอ้อมแขน ห่อตัวมันด้วยผ้าห่มผืนหนา ทันทีที่ออกจากห้องผมก็ได้ยินเสียงเอะอะลั่น ผู้ชายสองสามคนในชุดดำกำลังรุมสะกรัมพวกอมนุษย์ในสายตาของผม ผมเดินออกไปนอกห้องถึงได้รู้ว่าผู้ชายชุดดำนั้นเป็นคำสั่งของใคร
“พ่อไฟ…”
“พาโจ้กลับบ้านเราก่อน เดี๋ยวทางนี้พ่อจัดการให้รับรอง พวกเด็กพวกนี้คงจะหลาบจำไปอีกนาน”
“ครับ”
“คุณแซม มากับผมเถอะครับ”ผมเดินตามลุงชัยไปที่รถ ก่อนจะก้มมองไอ้โจ้ในผ้าห่มหนา แก้มมันแดงระเรื่อจากการร้องไห้ ส่วนหน้าของมันซุกอกผมหนีมือมันสั่นเทิ้ม ผมกระชับกอดผมแน่น หวังว่าคงจะช่วยบรรเทาความกลัวของมันได้บ้างไม่มากก็น้อย
“เดี๋ยวลุงจะพาคุณแซมกลับบ้านเอง คุณแซมอยู่กับคุณโจ้เถอะครับ ท่าทางแกคงยังตกใจอยู่”
“ครับลุง”ผมวางร่างของมันให้นั่งกับเบาะหลัง พลางแทรกตัวเข้าไป ไอ้โจ้ยังพอมีสติอยู่บ้าง ผมจับหัวมันให้ซบกับไหล่ผม ก่อนจะจัดแจงผ้าห่มที่กำลังหลุดลุ่ยให้เข้าที่เข้าทาง…
จะสงสารหรือสมน้ำหน้ามันดี ก่อนหน้านี้ชอบดูถูกผมนัก พอเจอเข้ากับตัวเองบ้างคงจะสำนึกไปอีกนาน…
“หิวหรือเปล่า”ผมถาม ขณะมองมัน นอนนิ่งๆเฉยๆเหมือนคนไม่มีสติ
“เดี๋ยวเช็ดตัวให้”ผมบอก ไม่ทันที่จะคลายผ้าห่ม ไอ้โจ้ก็ทดตัวหนี กำผ้าห่มในมือแน่น พร้อมส่ายหน้า
“เดี๋ยวไม่สบาย นี่ตัวก็ร้อนแล้ว”ผมทำท่าจะจับหัวมัน ไอ้ดจ้ก็เอามือปัดอีกจนผมถอนใจ
“โน้นก็ไม่เอานี้ก็ไม่เอา งั้นกูจะโทรบอกพ่อให้มารับมึงที่บ้านก็แล้วกัน”ผมบอกทำท่าจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาจริง ไอ้โจ้ลุกขวับ พร้อมกับเขย่ามือผมไปมาเหมือนเด็ก
“ไม่เอา”
“ถ้าไม่เอาก็ทาวข้าว เช็ดตัวดี โอเคไหม?”ผมถามเสียงอ่อน เพราะเห็นหน้ามันแล้วก็อดสงสารไม่ได้
“ไม่เอา! ออกไป! อย่ามายุ่ง!ออกไป!!!”มันอาละวาด โยนหมอนใส่ผม ทำลายข้าวของ แล้วก็ร้องไห้ ผมถลาเข้าไปจับตัวมันให้หยุดบ้า พ่อดินเข้ามาพร้อมกับโจ๊กที่อุสส่าห์ลุกขึ้นมาทำให้ทันทีที่เห็นผมอุ้มไอ้โจ้ลงมาจากรถ
“ออกไป!!! มึงบอกให้คนใช้มึงออกไป กูไม่อยากเห็นหน้าใคร!!!”ไอ้โจ้แผดร้องลั่น ก่อนจะปาหมอนใส่พ่อดินเต็มๆ โจ๊กร้อนๆในมือแตกระเนระนาด ผมลุกจากเตียงเห็นพ่อดินกำลังค่อยๆหยิบเศษจานแล้วยิ้ม
“พ่อดินเป็นอะไรไหม ผมบอกแล้วว่าไม่ต้องทำให้มันหรอก ไอ้หมาบ้านี้ฤทธิ์มันเยอะ พ่อดินไปเจ็บไหม แซมขอโทษ”ผมพูดไป แทบจะร้องไห้มือเห็นมือพ่อแสบแดงขึ้นมา พ่อดินส่ายตาก่อนจะลุกขึ้น
“พ่อไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย เพื่อนเขาไม่สบาย อารมณ์ก็แปรปรวนบ้างเป็นธรรมดา แซมนั้นแหละ อย่าดุเพื่อนเข้าใจไหม คนป่วยเขาอารมณ์อ่อนไหวง่าย ยิ่งเจอเรื่องแบบนี้มาอีก”
“ครับ ผมว่าพ่อดินไปพักผ่อนเถอะฮ่ะ เดี๋ยวไอ้โจ้ผมจัดการเองนะ”
“ก็ได้ๆ ไม่อยากให้พ่อเป็นก้างก็บอกมาเถอะ”พ่อดินกระซิบกับผมเบาๆแล้วหัวเราะ ก่อนจะอมยิ้มเดินออกไป ผมไม่ได้ชอบไอ้โจ้สักหน่อย โธ่!
“กูขอโทษ…กูไม่รู้”
“เออ”ผมตอบเสียงห้วน
“ที่นี่ไม่ใช่บ้านของมึง และกูก็ไม่ใช่ที่ข้ามึง อย่าเอานิสัยแย่ๆของมึงมาใช้ที่นี่อีกเข้าใจไหม”ผมบอก ก่อนจะเดินออกไป เพราะไม่มีธุระอะไรอีกแล้ว ในเมื่อข้าวมันก็ไม่กิน เสื้อก็จะไปเปลี่ยน ตัวก็จะไม่เช็ด งั้นก็ช่างหัวมัน!!!
“คุณไฟผมว่าพาโจ้เขาไปโรงพยาบาลดีกว่าครับ ไข้ขึ้นขนาดนี้”
“ผมจะเรียกอาหมอให้มาตรวจที่บ้านดีกว่า”
“เอางั้นก็ได้ครับ แต่ผมเป็นห่วงแกจัง แซมน่ะใจร้าย แอร์ก็เปิดทิ้งไว้ซะเย็นจัด ข้าวปลาก็ไม่ยอมให้เพื่อนกิน แถมตัวก็ไม่เช็ดให้แกอีก”
“แซมเขายังเด็ก แถมเป็นผู้ชาย เรื่องหยุมหยิมแบบนี้เด็กผู้ชายเขาไม่ถนัดกันหรอกคุณ”
“แต่…”
“เอาหน่า ผมว่าคุณไปพักผ่อนบ้างดีกว่านะ เดี๋ยวไม่สบายขึ้นมาอีกคน แล้วจะมาโกรธผมไม่ได้นะ หาว่าผมไม่เตือน”ไฟอมยิ้ม
“ผมดูแลตัวเองได้ คุณนั้นแหละ เมื่อคืนหายไปไหนมา อยู่ๆก็ออกไปเฉยๆผมเป็นห่วงนะ”
“แหม ก็ผมยังหนุ่มยังแน่นก็อยากจะหนีเมีย เอ้ย แฟน ไปดึ๋งดั๋งข้างนอกบ้าง”คนตัวโตกว่าพูดอย่างอารมณ์ดี ส่วนอีกคนหน้าตึงไปเรียบร้อยแล้ว
“อยากไปไหนก็เชิญ ผมมีสิทธิอะไรไปห้ามคุณเล่า”ว่างอนๆ
“โอ๋ๆ ผมพูดเล่นหน่า มีเมียน่ารักขนาดนี้ แล้วจะหนีไปไหนพ้น ฟอดดด”ไฟพูดพลางดึงคนตัวบางมากอดและรวบรัดมัดจำจูบเป็นที่เรียบร้อย วริณฟึดฟัดก่อนจะเดินหนีไปข้างนอก มีหวังถ้าอยู่ยาวกว่านี้ เด็กที่ไม่รู้ประสีประสาตื่นมาเห็นทั้งคู่ยืนป้อล้อต่อเถียงกันอยู่ คงมองพวกเขาเป็นพวกวิปริตแน่ๆ
“ไม่เห็นพ่อจะรักแม่แบบนี้เลย…”
-
อู้ววว ว หายไปนานเลย อิอิ คิดถึง น้องแซม :กอด1:
-
แอบสงสารโจ้ แต่ชอบโวยวายจัง
-
โจ้ที่จริืงชอบแซมใช่หรือเปล่า แซมก็ท่าทางจะเหมือนกันแต่ยังคงไม่รู้ตัว
-
น้าอุ๊ คิดถึงหลานแซมจัง ขอกอดทีนะหลาน :กอด1: :กอด1:
ส่วนคู่พ่อก็หวานซะ คนแก่อิจฉา :m16: :m16:
:bye2: :bye2:
-
โจ้อารมร์รุนแรงมาก 55555555
รอ่านต่อนะคะ :กอด1:
-
พึ่งรู้ว่ามีตอนพิเศษแซมโจ้ด้วย
-
มีตอนพิเศษด้วยเหรอ :L2: :L2: :L2:
-
จะสงสารหรือสมน้าหน้าดีเนี่ยไอ้โจ้
-
ทำไม โจ้ถึงโชคร้ายแบบนี้
-
จะสงสารโจ้ดีไหม
-
เราก็นึกว่าแซมจะเคะนะเนี่ยยยยยย
อิอิ
-
เหมือนแซมกับโจ้ยังไม่รู้ใจตัวเอง เกิดเหตุแบบนี้คงทำให้เข้าใจกันมากขึ้น
คู่ใหญ่ยังหวานกันเหมือนเดิม
-
ชอบมากค่ะ ยังไม่จบใช่มั้ยค่ะ ภาค แซม&โจ้ ยังไม่ลงตัว
ขอบคุณมากค่ะ เป็นอีกเรื่องที่ได้อ่าน และชอบมาก... :pig4:
-
ดื้อนักต้องได้บทเรียนแบบนี้แหละโจ้!
-
คู่ของลูกจะลงเอยกันเช่นไร???
-
ได้อ่านต่อแล้ว
อยากรู้ว่าจะเป็นยังงัยต่อไป
รีบมาต่อน้า
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
คิดถึงแซมมมมมม :o12:
ขอบคุณที่มาต่อนะค่ะ
จากนี้คงต้องรอต่อไป555+
-
:เฮ้อ:...โจ้ทำตัวเอง....
-
ที่แท้ก็มีปมด้อยรี่เอง เลยอยากเรียกร้องหาความรัก ให้คนอื่นสนใจ
หุหุ แซม เป็น รุกเหรอเนี่ย
-
ทีแรกนึกว่าจะเป็นโจ้แซมซะอีกแต่เป็นแซมโจ้ก็ไม่เป็นไร
รออ่านตอนต่อไปคับ
-
รออ่านตอนต่อไป
-
o13 o13 o13
รอตอนต่อไปจร้าาาาาาาาาา
-
รอๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :z3:
-
คู่พ่อน่ารักเหมือนเดิม :กอด1:
คู่ลูกต้องลุ้นกันต่อไปว่าจะลงเอยยังไง แอบอยากให้เป็นโจ้แซมเบาเบา คิคิ :o8:
-
โจ้หายไวๆน่ะะะ อิอิ :impress2:
-
ติดตามด้วยจร้าาาาาาาา
ใครเปนเคะเปนเมะ อะ ยังงงอยุ่เลยคับ เพราะเหนโจ้ก็ห้าวๆอยู่นา
-
อยากกอดโจ้ :กอด1:
เป็นกำลังใจให้นะ
-
นึกว่าแซมจะเป็นรับนะเนี้ย เห็นโดนโจ้แกล้งมาตลอด
แล้วก็มาต่อเร็วๆนะคะ :z13: :z13: :z13: :z13: :z13:
-
นึกว่าแซมจะเป็นรับซะอีกนะเนี่ย เห็นโจ้ชอบแกล้งแซม
รีบมาลงไวๆนะ :o8: :o8: :o8: :o8: :o8:
-
แง๊~~ อยากอ่านต่อง่ะ มาลงให้เค้าอ่านหน่อยน้าาาา :impress2:
-
มาต่อออเร็วววววววววน่ะะะะะะะ :L2:
-
อยากอ่านต่อจุงเบย~
-
รุ่นลูกดูท่าจะเข้มข้นกว่ารุ่นพ่อนะเนี่ย โฮะๆๆๆ
แซม-โจ้ ไม่มีอ่อนข้อให้กัน ต่อยมามีต่อยสวนจ้า แต่สุดท้ายก็เอาเค้าไปทำแผล อะไรของมัน
รออ่านต่ออยู่นะคุณ SMK
ป.ล. แล้วคู่กร-ต้นข้าวนี่ยังไงต่อ จะมีตอนพิเศษด้วยมั้ย
-
โอ้ แซมมัว โจชัว ไอมิสยูทูโซมัช
-
:monkeysad: :monkeysad:
สงสารโจ้
-
น้องแซมรุกฆาต ╰（￣▽￣）╭
(อินี่สนับสนุนเด็กในทางที่วาย)
ไหนๆก็ไหนๆละพี่ว่าแซมใช้กำลังข่มขืน(จิตใจ)น้องโจ้ให้กินข้าวหน่อยเต๊อะ เด๊ะว่าที่ภรรยาไม่สบายนะลูก =￣ω￣= <<เหมือนจะหวังดี แต่ในวงเล็บทำเป็นไม่เห็นซะนะ
-
หลากหลายอารมณ์มาก สงสารทั้งพ่อดิน กันน้องแซม เหมือนน้องถูกละเลยยังไงไม่รู้อะ
พ่อดิน กับน้องแซมน่ารักมากคะ :L2:
แต่กว่าคุณอธิปจะรู้ว่ารักคุณดิน ลุ้นซะ
ขอบคุณผู้เขียนด้วยคะ :pig4:
-
:o12: อาไยอ๊า แลจะค้างๆง๊า
ตกลงว่าโจ้กับแซมจะเปงไงต่ออ่า :freeze:
-
เค้าว่ามันยังไม่น่าจะจบนะเนี่ย
มาต่ออีกสักหน่อยมะได้หรอออออออออ
Please........
-
เป็นเรื่องน่ารักๆ...มีดราม่าให้ลุ้นอีกหน่อย เอ็นซีให้หื่นอีกน้อยๆ :haun4:
ชอบมากค่า อ่านแล้วให้ความรู้สึกอบอุ่น
เป็นกำลังใจให้คนแต่งนะคะ
แล้วก็คู่น้องแซมก็น่ารักในอีกอารมณ์เหมือนกันน้า
o13 o13 o13 o13 o13
-
รออ่านอยู่นะค่ะ....
ชอบเรื่องนี้มากๆเลย><
มาต่อเร็วๆน๊า.....ค้างอ่า :o12:
-
คนแต่งไปไหนนะ
อยากอ่านต่อแล้ว :mew2:
-
เพิ่งได้มาอ่าน แถมอ่านรวดเดียวจบเลบ
สนุกมากค่ะ แต่คนเขียนไปไหนเนี่ย
กลับมาต่อโจ้แซมหน่อย อยากอ่านแล้ววววว :z1:
-
อยากอ่านโจ้แซม ต้นข้าวกร และฉากพิเศษๆของไฟกับดิน >.,<
-
มาต่อเถอะะะะะะะะะ :sad4:
สนุกมากคะ ถึงจะแก่แต่ก็ยังหวานกันเหมือนเดิม ฮาาาาาาาาา
-
อ้าว...ยังไม่จบนี่
-
อ่าว... ยังไม่จบหนิ :katai4:
อยากอ่านต่อ :hao5:
-
มาต่อเร็วน้าา หนูรออยู่ :call: :call:
-
คิดถึงนะ :hao5:
-
มาต่อน้าาา สนุกมากๆเลย :hao7: :hao7: :hao7:
:katai5: :katai5: :katai5:
กระดื๊บรอ :hao3: :heaven :z2:
-
นักเขียนหายไปแงงง
พึ่งอ่านเรื่องนี้
เสียน้ำตาไปหลายปี๊บ เพราะความโง่โลเลของอิพี่ไฟ
รักคู่ไฟดินจังค่ะ
-
+1 พ่อดินกับพ่อไฟน่ารักอ่ะ :mew1:
ขนาดบอกไม่ค่อยดร่าม่าแต่ก็เล่นเอาเสียน้ำตาเหมือนกันนะ :mew6:
โจ้กับเเซมตอนแรกนึกว่าโจ้จะรุกซะอีก
แต่ก็นะเเซมรุกก็ดีเหมือนกัน :hao6:
-
:hao7: :hao7: :hao7:
มารอโจ้แซมครับ :hao5:
-
เรื่องจบแบบค้างๆแบบนี้หรอค่ะ งง
หรือยังไม่จบอ่ะ เหอะๆ
-
อ่านรวดเดียวจบเลยค่ะ
มาต่อเถอะค่ะ น้องโจ้จะเป็นยังไงต่อน้องแซมจะยอมรับว่ารักน้องโจ้มั้ย
พ่อดิกับพ่อไฟก็น่ารักจริงๆ30กันแล้วนะนั่น อิอิ
-
รออ่านนะค่ะ มาอัพเร็วๆน้า :mew2:
-
:call: :call:
-
ThankS
-
:o8: :-[
หวานมากกกก แต่อ่านกี่ทีก็สงสารโจ้ o22
-
ค้างอ่าาา :ling1: :ling1: :ling1:
อยากให้มาต่อจังเลยๆ~
-
ชอบคู่ของรุ่นลูกอ่ะ
กรี๊ดดดดดดดดดด :ling1:
ซาดิสม์มากกก
ต่อยมาก็ต่อยกลับ
แถมทำแผลให้อีกต่างหาก :-[
อยากอ่านต่ออีกอ่ะ
รีบต่อมาเร็วๆนะจ๊ะ
-
รออยู่น้ารีบมาต่อเร็วๆนะ
-
ขออัญเชิญ :call: :call:
-
“ไม่เห็นพ่อจะรักแม่แบบนี้เลย…” ร่างบางในผ้าห่มพึมพำเบาๆ ก่อนจะกอดตัวเองด้วยความหนาว ทั้งกลัวละเหงาจับใจ
ภาพความโหดร้ายไหลเข้ามาในหัวซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนแทบคลั่ง ถ้าแซมเข้ามาช่วยไม่ทัน
มีหวังเขาคงโดนพวกนั้นรุมโทรมและถ่ายคลิปประจานแน่ๆ
“ยังไม่หลับอีกเหรอ”
“…”
“พ่อดินใช้ให้กูมานอนเป็นเพื่อนมึง”
“ไม่จำเป็น”
“กูก็ไม่ได้อยากนอนกับมึงหรอก”ผมว่าเสียงขุ่น ทำเป็นสำคัญตัวเองผิดไปได้ ผมเดินไปที่เตียง กระชากผ้าห่มหนาที่ติดมาจากคอนโดไอ้เคนออก ในเมื่อไม่ยอมให้ผมเช็ดตัวให้ดีๆก็คงต้องใช้กำลัง
“เฮ้ย ไอ้เหี้ยแซม เอาผ้าห่มคืนมานะโว้ย” ไอ้โจ้พยายามลุกเข้ามาแย่งผ้าห่มในมือ ผมแกล้งจ้องหุ่นมันที่โป๊อยู่ตรงหน้า ก่อนจะยิ้ม
“มองอะไร เอาผ้าห่มคืนมานะไอ้สัด”มันทุบลงบนอกผมแทบจุก ก่อนเขวี้ยงผ้าห่มไปอีกทางก่อนจะจับแขนทั้งสองข้างมันไว้ด้วยมือข้างเดียว
“ถ้าไม่อยากอยู่เป็นชีเปลือยแบบนี้ ก็ยอมให้กูเช็ดตัวให้ซะดีๆ”ผมบอกเสียงดุ แต่มีเหรอที่คนอย่างมันจะกลัว
“ปล่อย!! กูเช็ดเองได้ มึงไม่ต้องเสือก”ยังมีหน้ามาด่าผมอีก ไม่น่าช่วยมันเลยจริงๆ
“ขนาดจะดิ้นให้หลุดจากมือกูยังทำไม่ได้ มึงก็ควรจะอยู่นิ่งๆซะ ถ้าป่วยขึ้นมา มันจะเป็นภาระให้กูต้องมาดูแลมึง”ผมว่า ก่อนจะจับมันให้นอนลงบนเตียง มันหันหน้าไปทางอื่น ยอมอยู่นิ่งๆตั้งแต่แรกก็ดีอยู่หรอก
ผมเปิดไฟที่หัวเตียง ลุกขึ้นไปหยิบผ้าหมาดๆเช็ดลงบนแขนของมัน แสงสว่างจากโคมไฟทำให้ผมเห็นผิวของมันชัดๆ ข้อมือมันเต็มไปด้วยรอยถลอกแดงๆเหมือนโดนเชือกมัด ทั้งตัวมันมีแต่รอยแดงๆเต็มไปหมด
“พวกมันทำอะไรมึงบ้าง?”
“ก็ตามที่มึงเห็น”มันว่า พลางเบือนหน้าไปทางอื่น ผมเห็นสายตาที่เจ็บปวดของมัน และผมก็ไม่อยากจะซักอะไรอีก เพราะหลักฐานทั้งหมดมันปรากฏที่ตัวของไอ้โจ้หมดแล้ว
“เสร็จหรือยัง กูหนาวจะแย่อยู่แล้ว”
“เสร็จแล้ว เดี๋ยวกุไปหยิบเสื้อกูในตู้มาให้ใส่ จะได้นอนกันสักที
“ลุกขึ้นมา”ผมเรียก วางโจ๊กไว้ข้างเตียง
“มีอะไร กูเหนื่อยจะนอน”
“กินโจ๊กแล้วกินยาก่อน ค่อยนอน”มันยอมลุกขึ้นนั่งอย่างว่าง่าย
“ไม่ต้องป้อน กูจะกินเอง”
“ไม่ต้อง กูจะป้อนมึงเอง”มันก็ไม่ได้โวยอะไรยอมกินต่อไปเงียบๆ
“แล้วนี่ยา กับน้ำ”มันรับไปกิน แล้วล้มตัวนอน
“กูปิดไฟแล้วนะ”ผมปิดไฟแล้วนอนข้างๆมัน เห็นมันนอนขุดคู้ในผ้าห่ม ไม่รู้ทำไมผมถึงรู้สึกอยากกอดแผ่นหลังนั้นขึ้นมา ผมโอบเอวมันเข้ามากระชับตัว ร่างในกอดมันดิ้นขลุกขลิก แต่ไม่โวยวายอะไร เพราะต่างคนต่างเหนื่อยด้วยกันทั้งคู่ หัวถึงหมอนไม่นานก็หลับไปเลย
เสียงคนพูดคุยกันปลุกผมให้ตื่นขึ้น ผมเห็นพ่อไฟกำลังคุยกับผู้ชายแก่ในชุดขาว
ก่อนจะหันไปอีกทางเห็นพ่อดินกำลังเช็ดตัวให้ไอ้โจ้
“อ้าว ตื่นแล้วเหรอแซม ”
“ใครเป็นอะไรเหรอครับ แล้วคุณหมอมาที่บ้านทำไม?”
“โจ้ไม่สบาย พ่อไฟโทรไปหาคุณอาหมอเอง คุณหมอฉีดยาให้แล้ว นอนอีกสักพักไข้ก็คงจะลดลง”
“อ๋อ คนอย่างมันไม่เป็นอะไรง่ายๆหรอก ไม่น่าจะเรียกคุณอาหมอมาให้เสียเวลาเลย”
“แซม”พ่อดินตาเขียวใส่
“แต่ไม่รู้ใครน้า กอดโจ้ไว้ไม่ยอมปล่อยเลย ขนาดไม่ชอบหน้ากันนะเนี่ย”
“พ่อไฟ!! ผมไม่ได้…”
“ฮ่าๆ ไม่เห็นต้องร้อนตัวเลยนี่นา แต่ติดต่อพ่อกับแม่โจ้ไม่ได้เลยเหรอ ลูกหายไปทั้งคนแบบนี้พ่อแม่เขาน่าจะเป็นห่วงแย่นะ”
“พ่อกับแม่มันแยกทางกันครับ เห็นว่าตอนนี้อยู่ต่างประเทศทั้งคู่”
“ตายจริง น่าสงสารแกจัง คงเหงาแย่อยู่ในบ้านหลังใหญ่คนเดียวแบบนั้น”พ่อดินพูดพลางลูบหัวไอ้โจ้ที่หลับตาพริ้มอยู่เบาๆ
“ถ้าพ่อดินรู้นิสัยมันจริงๆพ่อจะไม่พูดแบบนี้”
“แซม”พ่อดินดุผมอีกแล้ว เพราะตัวปัญหานี่แท้ๆ ผมลุกออกไปจากเตียง ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องน้ำอาบน้ำอาบท่าลงไปกินข้าวด้านล่าง
“วันนี้พ่อต้องเข้าบริษัทกับพ่อไฟ แซมต้องดูแลโจ้ด้วยนะ”
“อ้าวแต่วันนี้ผมมีนัดกับเพื่อนนี่อะ” เพื่อนที่ว่าคือหวานเองครับ เพราะตั้งแต่คบกันมาเรายังไม่เคยไปเที่ยวไหนด้วยกันเลย
“แซม จำที่พ่อสอนได้ไหม ว่าเวลามองคนให้มองลึกไปถึงใจ อย่าให้อคติมอง โจ้เขาไม่ใช่เด็กร้ายกาจหรอกนะ เราต้องใช้ใจมองเขาดีๆ”
“ครับ”ผมยิ้มเศร้า ผมไม่ได้เกลียดอะไรโจ้มันขนาดนั้น แต่นี่เป็นอีกครั้งแล้วเหรอที่ผมผิดนัดกับหวาน
“ทำไมหน้าบึ้งแบบนั้นหละเรา”
“พ่อไฟ”
“เป็นอะไรหื้อ?”
“เปล่าฮ่ะ”
“ทำหน้าแบบนี้หมดหล่อเลย”
“เจ็บอะ…วันนี้ผมนัดกับหวานไว้”
“แฟน?”
“ครับ”
“แล้ว?”
“แต่พ่อดินให้มันอยู่ดูแลไอ้โจ้”
“อ้าวแล้วทำไมไม่บอกพ่อไปตรงๆละว่าเรามีนัด”
“ผมไม่กล้านี่ ดูพ่อดินจะถูกชะตากับไอ้โจ้มากขนาดนั้น อีกอย่างพ่อดินก็ไม่ค่อยแข็งแรงอยู่ ผมไม่อยากทำให้พ่อดินไม่สบายใจ”
“ดีแล้ว พ่อเองก็ถูกชะตากับโจ้นะ แต่ที่พ่อดินอยากให้แซมดูแลโจ้ เพราะว่าแซมกับโจ้เป็นเพื่อนกันมานาน อีกอย่างเมื่อคืนโจ้เองก็ไม่รู้โดนอะไรมาบ้าง….”
“ผมเข้าใจแล้วครับ”
“งั้นพ่อไปทำงานก่อนนะ คืนนี้คงจะกลับดึกหน่อย…”พ่อไฟทำหน้าเจ้าเล่ห์ก่อนจะกระซิบที่หูผม
‘วันนี้เป็นวันครบรอบแต่งงาน เข้าใจพ่อนะแซม หึหึ’
“ฮ่าๆๆ งั้นไม่ต้องกังวลเลยครับ เรื่องที่บ้านแซมจัดการเอง”ผมขยิบตาให้อย่างรู้ทัน พ่อไฟโยกหัวผมเบาๆก่อนจะเดินออกไปที่รถ
เที่ยงกว่าๆแล้ว ไอ้โจ้ยังไม่มีทีท่าว่าจะตื่นเลย ผมลงไปหาอะไรกินในครัว เห็นยายอรกำลังวุ่นอยู่ในครัวไม่รู้ทำอะไรอยู่เหมือนกัน
“อ้าวคุณหนู คุณโจ้ตื่นรึยังค่ะ”
“ยังเลยครับ ยายกำลังทำอะไรอยู่ ท่าทางน่าอร่อย”ผมยิ้ม ฝีมือการทำอาหารของยายอรนั้นยอดเยี่ยมมากครับ
“กำลังทำลอดช่องน้ำกะทิค่ะ ใกล้จะเสร็จแล้ว คุณหนูขึ้นไปรอบนห้องเถอะคะ เดี๋ยวยายจะให้แจ๋วนำขึ้นไปให้นะคะ”
“ครับ”
ผมเดินออกไปจากครัว เดินกลับขึ้นไปบนห้อง เห็นไอ้โจ้กำลังเดินโงนเงนออกมา เหมือนคนไม่มีแรง
“จะไปไหน”
“ปล่อยกูจะกลับบ้าน!!”
“กลับได้ไง สภาพแบบนี้ อีกอย่างที่บ้านก็ไม่มีใคร มึงก็อยู่กับกูที่นี่แหละ”
“ไม่ กูไม่อยากอยู่ที่นี่ ปล่อย!!”มันตวาดพยายามบิดข้อมือให้หลุดจากการกอบกุมของผม
“กลับเข้าไปในห้อง ตัวก็ร้อนเหมือนไฟ ยังมีหน้ามาอาละวาดใส่คนอื่นอีก”
“โอ๊ย กูเจ็บนะไอ้สัด”ผมจับมันลากเข้าไปในห้อง ผลักให้มันนั่งบนเตียงเบาๆก่อนจะยกมือกอดอกมองไอ้คนเจ้าปัญหา
“มึงทำแบบนี้ทำไม?”
“แบบไหน?”
“ที่มาดูแลกูแบบนี้ กูไม่อยากเป็นหนี้บุญคุณใคร”
“กูก็ไม่เก็บมาคิดบุญคุณอะไรหรอกนะ แต่น้อยๆคนเขาอุสส่าห์ไปช่วยก็น่าจะรู้จักขอบคุณกันบ้าง พูดเป็นไหม คำว่าขอบคุณหนะ”
“…….” เงยหน้ามองผมตาเขียว
“ไม่น่าไปช่วยเลย…”
“ขอบคุณ!!”พูดกระแทกเสียงทำท่าจะลุกไปอีก
“ลงไปกินข้าวล่านล่างกัน จะได้กินยาด้วย”ผมฉุดมือมันให้เดินผ่านผมมาด้านล่าง ไอ้โจ้ทำหน้าเหมือนจะโวยวายใส่ผมอีกรอบ แล้วก็หงอยไป ไม่สบายแบบนี้ก็ดีนะ สงบปากสงบคำแล้วดูน่ารักดี
หลังจากจับไอ้โจ้ทานข้าวทานยาเสร็จแล้ว ผมก็ลากมันขึ้นไปบนห้องอีกรอบ เช็ดตัวให้มัน ถึงแม้มันจะโวยวายเอาเป็นเอาตาย เปลี่ยนชุดให้แล้วก็ให้มันนอนพักเหมือนเดิม
เถียงกับผมจนเหนื่อยสุดท้ายก็ผล็อยหลับไป ผมมองหน้ามันเวลาหลับใกล้ๆแบบนี้
ปากก็แดง ผิวก็ขาวแต่กลับขาวซีดเหมือนคนสุขภาพไม่ดี อันนี้ผมพึ่งมารู้ทีหลังว่าที่มันหายหน้าหายตาไปบ่อยๆเพราะไปนอนกินน้ำเกลือเล่นอยู่ที่โรงพยาบาลนี่เอง ตัวก็ผอมไม่สมส่วนเหมือนเพื่อนผู้ชายในห้องรุ่นเดียวกัน แต่ที่น่าหมั้นเขี้ยวสุดๆก็เป็นไอ้ปากแดงๆที่ขี้โวยวายนี่แหละ ผมค่อยๆก้มลงไปอีก หน้ามันก็เนียนดีนะ ไม่แปลกเลยที่มันจะโดนไอ้พวกนั้นทำเรื่องเหี้ยๆ ก็ไอ้เคนมันเป็นเกย์ แต่ไอ้โจ้คงไม่รู้ เพราะคนอย่างมันเกลียดพวกแบบนี้จะตายไป
ตื๊ดด ~ ตื๊ดด~
เสียงโทรศัพท์เรียกผมให้ห่างจากหน้าไอ้โจ้ ผมสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะลุกออกไปรับโทรศัพท์
[หวาน]
“หวานเองเหรอ โทรมามีอะไรเปล่า”
‘แซม นี่แซมจำไม่ได้เหรอว่าเรานัดกันไปเที่ยวอะ’ ตายจริงผมลืมโทรไปบอกหวานว่าไปไม่ได้ แถมยังลืมเรื่องหวานสนิทเลย
“อ๋อ เราขอโทษนะพอดี เราติดธุระที่บ้านอะ หวานไม่โกรธแซมนะ”
‘จ้า ไม่โกรธก็ได้ หวานรอแซมอยู่ตั้งนาน ดีที่เจอกิ๊บก็เลยไปเที่ยวด้วยกันแทน’หวานพูดงอนๆ
“แซมขอโทษจริงๆนะ”
‘จ้า เราโทรมาถามเพราะเป็นห่วงหนะ งั้นแค่นี้ก่อนนะ’
“ครับ”
หวานวางสายไปแล้ว ผมรู้สึกผิดมากๆที่แทบจะไม่เคยใส่ใจอะไรหวานเลย ทั้งๆที่เป็นคนไปจีบเขาก่อนแท้ๆ หันกลับไปมองคนที่อยู่บนเตียงแล้วถอนใจ นี่ผมมัวแต่สนใจมันจนลืมหวานไปเลยเหรอเนี่ย ปวดหัวจริงๆ
“ไอ้เหี้ยแซม!!”
“ไอ้แซม”
“แซม!!!”
เสียงใครที่ไหนเรียกวะคนจะหลับจะนอน ผมขยี้ตาตื่น เห็นไอ้โจ้กำลังทำหน้ายักษ์ใส่
“เรียกทำไมวะ โอ๊ย~”
ตุบบ
“นี่มึงถีบกูทำไมวะ”ผมโวยวาย เจ็บนะเนี่ย
“แล้วใครใช้ให้มึงมานอนกอดกูวะ ไอ้สัด ขยะแขยง”มันว่า ทำท่าจะโยนหมอนใส่ผม
“ก็คนมันง่วง แล้วมีแค่มึงกับกูบนเตียงจะให้กูไปกอดใครที่ไหน โอ้ย!~”ปาหมอนมาจริงๆครับ ใบเบอเร้อ
“กูหายแล้ว จะกลับบ้าน!!”
แตะผมอีกครั้งก่อนวิ่งลงไปเลย ไอ้ตัวแสบ…
ก็อากาศมันหนาวน่านอนก็เท่านั้นแหละ ใครอยากไปกอดมึงว่ะ
อัพต่อเรื่อยๆแล้วนะคะ :mew2: :mew2: :กอด1:
-
มาต่อแล้ววววว :hao6:
รอตอนต่อไปจ้าาาา :hao7:
-
กลับมาแล้ว~ เกือบลืมเรื่องแล้วนะเนี่ย ตอนต่อไปอย่านานนะ
-
T_T หายไปนานมาจนเราใจหายเลย
แต่กลับมาต่อก็ดีแล้วค่ะ สู้ๆนะ^^
-
เฮื้อ~~สงสัยจะไม่ลงเอยง่ายๆ
-
,มาต่่อแล้วดีใจจังรอตอนต่อไปนะคะ
-
:impress2: แซมเรื่มแล้วๆ มาต่อเร็วๆนะครับ :z13:
-
มาต่อเรื่อยๆ นะคะ
กำลังสนุก
-
โอ้ยยยดีใจ มาต่อแล้ว นึกว่าจะปล่อยให้ โจ้ แซม ไม่ได้กันแล้วนะเนื่ย :katai2-1: :katai2-1:
อย่าลืมมาลงต่ออีกน๊า (พอเค้ามาต่อสั่งใหญ่เลยนะอินี่) :z2: :impress2:
-
มาต่อเรื่อยๆนะ รออยู่ๆๆๆๆๆๆๆ
-
แบบนี้มันน่าโดนจับกด!!!!!!
-
หายไปนานกลับมาต่อก็ดีใจแล้ว
-
อย่าหายไปนานอีกน๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
-
:hao7: :hao7: :hao7:
-
น้องโจ้คงเอาความกระด่างมาปกปิดความอ่อนแอ่ในใจของตนเอง น่าสงสาร :mew6: น้องแซมใจเย็นๆ นะลูก
เหมือนพ่อดินบอกต้องใช้ใจสัมผัสนะ :mew2:
-
นานจนเกือบลืมเนื้อเรื่อง :laugh:
เอาใจช่วยคนแต่งนะคะ :L2: :กอด1:
-
:hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
-
มาแล้ว. คิดถึงดิน ไฟ แซม มากๆเลย
-
ไม่รู้ว่ามาต่อนะเนี่ย
-
มาแล้ววววว รอมานาน
โจ้ทำตัวไม่ดีเลยนะค่ะ อิอิ รอต่อไปนะค่ะ ^^
-
:sad4: มาต่อได้แย้ววว
-
งื้อออออออ
อยากออ่านต่อออออ
:hao5:
-
มาแล้วๆๆๆๆๆๆ
ดีใจอ่ะ รอตอนต่อไป
-
คือเราอยากจะรีไรท์
เรื่องของโจ้ แซม ใหม่ทั้งหมดค่ะ เพื่อนๆพี่ๆ นักอ่าน เห็นอย่างไรบ้างค่ะ พอดีเราแต่งตอนรีไรท์แล้ว กะว่าจะลงให้จบทีเดียว
ไม่เกินสิ้นเดือนนี้ค่ะ พอดีกำลังรวมเล่มนิยายด้วย แต่ตอนเขียวโจ้ แซมแรกๆเนี่ย เขียนสดไม่ได้จริงจังมาก แต่พอมีการรวมเล่ม
ก็อยากรีไรท์ใหม่อะคะ
-
อยากอ่านค่ะ ยังไงก็ได้
:hao5:
-
แล้วแต่คนเขียนเลยคับ
-
อะไรก็ได้ขอให้มาต่อเถอะครับอยากอ่านต่อมากๆอ่ะครับ :ling1:
-
ตามอ่านจนทันสนุกมากกกกค่ะ :mew1:
ดินน่ารักมากๆๆๆ เลย
-
รอนะคะ
-
แล้วแต่เหมือนกันแต่ตอนนี้อยากอ่านแล้วอ่าาา
-
โคตรสนุกอ่ะ บอกเลย :3123:
ชอบวริณมาก ใสซื่อ บริสุทธิ์จริงๆนะ ไม่มีสิ่งแปลกปลอมเจือปนเลยอ่ะ
เพราะอย่างนี้ไง ทุกคนถึงชอบ และหลงรักวริณ ยิ่งตอนที่วริณโดนรถชน
แล้วไฟ รู้ใจตัวเองนะ น้ำตาไหลพรากเลยทีเดียว อินจัด สงสารอ่ะ
สงสารทั้งคู่
ขอบคุณนะค่ะ ที่แต่งนิยายสนุกๆให้อ่านกัน :katai2-1: :กอด1:
-
แอบไม่สะใจ ไฟเสียใจน้อยไปหน่อย เพราะแกล้งดินไว้เยอะ
สงสารดินมากกกกกกกอ่ะ ตอนที่ถูกรถชน
-
สนุกมากกกกกกเลยจ้าาาาาาาา :monkeysad: :monkeysad:
ชอบวริณมาก น่ารักและใสซื่อจริงๆๆๆ :mew6: :mew6:
เรื่องนี สุดยอดเลยจ้าาาาาาาา มีหฃลาอารมณ์ดี o13 o13
:pig4: :pig4:
-
โจ้แซม
อะไรกันเนี่ย!!!
หลังจากวิ่งกลับมาจากห้องปกครองแล้วสภาพโต๊ะของเขาที่กระจัดกระจายไปด้วยข้าวของถูกรื้อค้น สมุดถูกฉีกทึ้งสภาพยับเยิน บางเล่มถูกกรีดด้วยคัตเตอร์จนแทบจะเป็นชิ้นเศษกระดาษ
“ไอ้เหี้ยไหนทำเรื่องแบบนี้!!”เสียงทุ้มตวาดกร้าว สายตาดุดันมองไปรอบห้อง
ทุกสายตาจับจ้องมาที่เขา แต่กลับส่ายหน้า ไม่รู้ไม่ชี้เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
เมื่อไม่ได้รับคำตอบ ร่างแกร่งหนากำหมัดอย่างแค้นใจ เก็บข้าวของทุกอย่างใส่กระเป๋า ก่อนจะวิ่งออกไปจากห้องอย่างรวดเร็ว
“ไอ้เหี้ยโจ้!!”
เสียงทุ้มต่ำลอดไรฟันอย่างคนโกรธจัด เมื่อนึกถึงคนๆนั้นแล้วก็ยิ่งโมโหไม่คิดว่าจะทำกันขนาดนี้
“โอ๊ยย เบาๆหน่อย เจ็บๆ”
ร่างบางนั่งซูดปากซี๊ซ๊าด เมื่อถูกกดลงแผลที่มุมปาก ครูห้องพยาบาลทิ้งสำลีลงถังขยะ เท้าเอวมองขาประจำของห้องพยาบาลด้วยสายตาเอือมระอา
“คราวนี้เธอไปมีเรื่องกับใครมาอีกหละ นายวีรากร” ครูสาวถามเสียงเข้ม
“ครูมองผมในแง่ร้ายตลอด อยู่ดีๆมันก็มาใส่ร้ายผมเอง ผมไม่ได้เริ่มก่อนนะ”
ใบหน้ารั้นเชิดขึ้น เม้มปากแน่น ยกมือลูบแก้มที่บวมเป่งนั้นปอยๆ
“นี่เธอแกล้ง นายภานุภัทร เขาอีกแล้วเหรอ”
“ไม่ได้แกล้ง ไอ้ภีมเด็กห้องเจ็ดต่างหาก มันเข้าใจผิด ไม่ยอมฟังผมอธิบายกันเลย มองผมเป็นคนเลวกันทั้งโรงเรียนแล้วละสิ!!” โจ้เอ่ยน้ำเสียงประชดประชันปนน้อยใจ ถึงเขาจะร้ายจะเลวยังไง เขาก็ไม่ทำร้ายคนที่เขาแอบชอบมาตลอดหรอก อาจจะพูดจายียวนกวนประสาทบ้าง ต่อยกันบ้าง แต่ถึงขั้นกรีดหนังสือสมุดแบบนั้นเขาไม่ทำหรอก
“แต่ยังไงพวกเธอก็ไม่ควรใช้กำลังในการตัดสินปัญหา ถ้าคราวหลังมีเรื่องอีก ครูคงช่วยอะไรไม่ได้แล้วนะ”ครูสาวพูดเสียงดุ ก่อนจะปิดแผลที่คิ้วให้
“ขอบคุณครับ”
หลังจากทำแผลเสร็จแล้ว คนตัวเล็กหน้าขาวก็เดินผิวปากอย่างสบายอารมณ์ พลันสายก็ไปเห็นร่างสูงที่จ้องเขาแทบจะกินเลือดกินเนื้อ เรียวปากบางกระตุกขึ้นเล็กน้อย ยิ้มทักทายคนตรงหน้า
“มีอะไร ตอนเที่ยงทำร้ายร่างกายกูยังไม่พอใจอีกเหรอไง อย่าคิดว่าได้ชกหน้ากูแล้วมึงจะทำอะไรกูได้นะ ไอ้อ่อน ขนาดเมียตัวเองโดนหมาคาบไปกินแล้วยังหน้าโง่โดนผู้หญิงนั้นสวมเขาอีก” โจ้เอ่ยคำพูดร้ายกาจ คนตัวสูงกำมือแน่น เข้าไปกระชากเสื้อนักเรียนของคนปากดีติดมือ เดินตามแรงฉุดของเขาตัวปลิว
“มึงจะพากูไปไหนว่ะ ปล่อย!!” คนถูกลากปัดมือที่กระชากเสื้อของเขาออก แรงต้านทั้งหมดที่มีไม่สามารถหยุดการกระทำบ้าๆของร่างสูงได้เลย แค่พูดยั่วให้โกรธแค่นั้น ทำไมต้องรุนแรงด้วยว่ะ
พลั่ก!!
เขาผลักร่างบางกระแทรกกับผนังโรงยิมที่ปลอดผู้คนในเวลานี้ ไม่อยากให้ใครเห็น ไม่อยากให้มีเรื่องจนต้องเขาห้องปกครองกันอีกเป็นรอบสอง
“กูเจ็บนะไอ้เหี้ย แซม!!” คนถูกผลักโวย ลุกขึ้นปัดฝุ่นมองคนตรงหน้าด้วยสายตาโกรธเคือง
“ฝีมือมึงใช่ไหม!?”แซมตวาดกึ่งตะคอก คนตัวเล็กขมวดคิ้วไม่เข้าใจ
“พูดอะไรของมึง!?”โจ้ทำหน้างง
“อย่ามาทำไขสือหน่อยเลย ถ้าไม่ใช่มึง แล้วจะมีไอ้เหี้ยที่ไหนทำเรื่องชั่วๆแบบนั้นอีกว่ะ!!”
อั่ก!!
คนโดนว่าเหวี่ยงหมัดใส่หน้าคนร่างสูงที่กำลังโกรธเหมือนคนบ้า แซมหันไปตามแรงเหวี่ยงของหมัด หันกลับมามองคนที่ต่อยเขา เลือดสีสดไหลออกมาจากมุมปาก
“กูไม่ได้ทำอะไรมึงทั้งนั้นแหละ อย่ามาใส่ร้ายกูโดยไม่มีหลักฐาน!!”
โจ้ตวาดกร้าว ไม่คิดว่าคนตรงหน้าที่เคยเป็นเพื่อนกันมาจะคิดกับตนแบบนั้น
คนเหี้ย คนเลวอย่างนั้นเหรอ…
“ถ้าไม่ใช่มึงแล้วจะเป็นใครที่รื้อหนังสือกู กรีดสมุดกับหนังสือเรียนกูห๊ะ!!”แซมกระชากไหล่บางกำแน่นจนร่างบางรู้สึกปวดหนึบไปหมด
“ดูปากกูให้ชัดๆนะ ว่า กู-ไม่-รู้-เรื่อง !!!” คนตัวเล็กกว่ากระชากเสื้อของคนตรงหน้า เรียวปากเอ่ยชัดถ้อยชัดคำ ก่อนจะผลักร่างสูงออก และเดินออกไป
“สนุกชะมัดเลยวะ ดูหมาสองตัวมันทะเลาะกัน”
ภาณุหรือภีมหัวหน้าห้องม.5/7 มองคนสองคนที่เดินตามหลังกันมาจากโรงยิมจากอาคารเรียนชั้นบน ใบหน้าเหี้ยมเกรียมยิ้มเยาะสะใจ เกลียดมันให้มากๆเข้าไว้นะแซม ไอ้โจ้มันจะได้ไม่เหลือใคร เป็นไอ้หมาหัวเน่า!!!สาเหตุที่เขาเกลียดมันน่ะเหรอ คงเป็นตอนเด็กที่โดนมันแกล้งบ่อยๆ หรืออาจเพราะพ่อของมันทำลายครอบครัวเขาด้วยเหมือนกัน
“กลับมาแล้วเหรอแซม”วริณเอ่ยทักเมื่อเห็นแซมเดินเข้ามาในครัว
“ครับ”
“อ้าว หน้าไปโดนอะไรมา ทำไมมันถึงได้เละอย่างนี้เนี่ย” วริณเอ่ยถาม เห็นแผลบนหน้าผู้ชายแล้วใจคอไม่ดี
“มีเรื่องนิดหน่อยฮ่ะ” แซมโกหก เพราะไม่อยากให้วริณคิดมาก
“ไม่นิดแล้วนะพ่อว่า ต่อยกับโจ้มาอีกแล้วเหรอ?”
“ครับ มีปัญหากันที่โรงเรียน”
“ปัญหาอะไรก็ค่อยพูดค่อยจากัน มาเดี๋ยวพ่อทำแผลให้นะ”
“ฮ่ะ ขอกอดพ่อดินหน่อย เหนื่อยจังเลย”แซมอ้อน วริณอ้าแขนกอดร่างสูงของแซม ที่ตอนนี้โตเป็นหนุ่ม สูงนำเขาไปหลายเซน อีกนิดก็จะสูงเท่าอธิป
เด็กเดี๋ยวนี้จะโตเร็วไปไหนนะ
“คุณหนูหน้าไปโดนอะไรมาค่ะ ยังกับไปฟัดกับสุนัขมา”
ร่างท้วมของหญิงชราร้องอุทานด้วยความตกใจเมื่อเห็น คุณหนูที่เธอเลี้ยงมาตั้งแต่แบเบาะมีแผลกลับบ้านมาได้ทุกวัน
“ช่างเหอะ ผมหิวแล้ว หาอะไรมาให้กินหน่อย จะขึ้นไปรอบนห้องนะ”
“ค่ะๆ คุณหนูของนม”
แม้บ้านจะกว้างราวกับคฤหาสน์เพียงใด แต่มีเพียงไม่กี่คนอาศัยอยู่เท่านั้น ถ้าไม่นับคนสวนและสาวใช้แล้ว บ้านหลังนี้ก็มีเพียงแค่วีรากรอาศัยอยู่คนเดียว
เมื่อก่อนเขาเคยมีเพื่อนเพียงคนนี้เดียว แต่ตอนนี้มันกลับเป็นอดีตไปแล้ว หลังจากขึ้น ม.ต้นได้ไม่นาน เขาและมันก็ทะเลาะกัน เพียงแค่เรื่อง ผู้หญิงคนเดียว ซ้ำร้ายไปกว่านั้นยังมีไอ้ภีมคนที่เขาเกลียดและเกลียดเขาที่สุดคอยหาเรื่องใส่ร้ายให้เราทั้งคู่ทะเลาะกัน จนตัดขาดความเป็นเพื่อน และเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้นนี้ ก็เป็นเรื่องของผู้หญิงคนเดียว ที่ทำให้แซมโกรธเขาเป็นฟืนเป็นไฟจนมีเรื่องถึงขั้นชกต่อยกันกลางโรงอาหาร และเข้าห้องปกครอง
“อาหารมาแล้วค่ะ”
“วางไว้ตรงนั้นแหละ นมออกไปได้ล่ะ”
“ค่ะ ช่วงนี้คุณหนูดูซูบเซียวมากเลยนะคะไม่ร่าเริงเลย มีอะไรก็บอกนมได้นะคะ”หญิงสูงวัยพูดด้วยน้ำเสียงเห็นอกเห็นใจ คุณหนูตัวน้อยในสายตาเธอ ร่างกายซูบผอมโปร่งบางไม่สมวัยนัก แต่ก็มีหน้าตาน่ารักเหมือนคุณหญิงของเธอ เรียวปากบาง เหมือนคุณผู้ชายจมูกรั้น ตากลมโตเหมือนคุณผู้หญิง คิ้วไม่หนาไม่บางพอดิบพอดี แต่ทุกส่วนของใบหน้า แม้จะดูน่ารักน่าชังแค่ไหนก็ถูกกลบไปด้วย รอยแผลช้ำ ต่างๆนาๆ ที่เจ้าตัวสรรหากลับบ้านได้ทุกวัน
เหมี๊ยว เหมี๊ยวๆ
เสียงร้องเหมี๊ยวๆของเจ้าตัวเล็ก แสงส่องจ้าลอดมาทางหน้าต่าง ปลุกคนที่นอนอยู่บนเตียงให้ลุกขึ้น หาวหวอดๆ ก่อนจะบิดตัวงัวเงีย ทักทายเจ้าตัวเล็กด้วยการขยี้หัวมันเบาๆด้วยความเอ็นดู แมวสีขาวพันธ์เปอร์เซียกระโดดลงจากเตียง วิ่งออกไปจากประตู เพื่อรออาหารเช้าจากวริณ
“แซม หน้าเละทุกวันเลยนะ ตั้งแต่โตเป็นหนุ่มเนี่ย”อธิปแซว หลังจากเห็นสภาพของเจ้าลูกชายตัวดี ซึ่งไม่ต่างอะไรกับเขาตอนเด็กซึ่งย้อนกลับไปไม่กี่ปีนี่เองจริงๆ
“หล่อเหมือนพ่อไฟนั้นแหละ”เด็กหนุ่มนั่งลงบนโต๊ะอาหารเช้า อธิปไม่ได้เถียง แต่กลับยิ้มอย่างชอบใจ มันก็จริงอย่างที่แซมว่า จากเด็กน้อยหน้าตาน่ารักยิ่งโตก็ยิ่งหล่อถอดแบบมาจากอธิปไม่ผิด
“หล่อน่ะหล่อทั้งคู่ แต่คงไม่มีใครน่ารักเท่าพ่อดินแล้วอีกหละ”วริณยิ้มแป้นยกอาหารเช้าเสิร์ฟให้สองพ่อลูก อธิปและแซมแกล้งเป็นไม่ได้ยิน ทำให้วริณหน้าหยิกหน้างอ มองสองพ่อลูกด้วยความน้อยใจ
“โอ๋ๆ บ้านนี้เนี่ยไม่มีใครน่ารักเท่าวริณของอธิปแล้วครับ อย่างอน”
“ฮิๆ”แซมกินข้าวพลาง หัวเราะภาพกระหนุงกระหนิงของวริณกับอธิป ที่เห็นมาตั้งแต่เด็กๆ จริงๆแล้วก็นึกอิจฉาที่ทั้งคู่มีความรักดีๆ แต่เขาพอลองจีบใครก็ชอกช้ำไปเสียทุกครั้ง พวกผู้หญิงเนี่ยชอบคนเลวทุกคนไหมนะ
แซมปิดประตูรั้วเบาๆ พลางหันไปเห็นคนที่ถือกระเป๋าอยู่ไกลๆ
แม้จะไม่ถูกกัน แต่บ้านกลับอยู่ซอยเดียวกัน เดินออกมาขึ้นรถพร้อมกัน
ร่างหนาลอบมองคนที่นั่งอยู่ด้านหน้าเขา สภาพหน้าไม่ต่างกันเลย ยับเยิน
คิ้วแตก ปากแตกด้วยกันทั้งคู่ แต่ดูท่าแล้วคนตัวเล็กนั้นคงจะเจ็บกว่าเขามาก เพราะเรื่องวันนั้นเขาก็ปล่อยหมัดแรงไปตั้งหลายครั้ง ถึงแม้จะโดนสวนกลับบ้าง แต่ก็ไม่ได้เจ็บเท่าไหร่
ฟู่วว
เสียงพ้นลมพร้อมกับควันขาวๆลอยอยู่บนอากาศราวกับก้อนเมฆเล็กๆ ชายหนุ่มทิ้งบุหรี่ลงบน ก่อนจะใช้เท้าขยี้จนมอด
“มึงรู้รึเปล่า ว่าใครเป็นคนรื้อกระเป๋าไอ้แซม”โจ้ถามร่างสูงที่กำลังขยี้มวนบุหรี่
“ตอนนั้นกูไม่ได้อยู่ที่ห้อง กูแอบไปสูบบุหรี่กับพวกไอ้เค”
“นอกจากกู ไอ้แซมก็ไม่มีศัตรูที่ไหนนี่หว่า แล้วใครเป็นคำทำเรื่องแบบนี้ว่ะ”คิ้วบางขมวดกันเป็นปม
“หรือว่าจะเป็นฝีมือไอ้ภีม!?”
“กูลืมนึกถึงมันไปได้ไงว่ะ”
ร่างบางสบถอย่างเดือดดาล เผลอกำมือแน่นด้วยความคับแค้นใจ แม้แซมจะเกลียดเขาเท่าไหร่ แต่สำหรับเขาแล้ว แซมเป็นคนที่สำคัญที่สุด สำหรับเขา
“มึงอย่ามีเรื่อง พวกมันซ้อมมึงเละแน่”คิมเอื้อมมือไปจับแขนคนรั้นที่กำลังจะเดินออกไป
“ไม่ต้องห่วง”
“เฮ้อ ตามใจมึงแล้วกัน”ส่ายหัวอย่างเอือมระอา มองแผ่นหลังบางที่เดินออกไป
“นายวีรากร”
“…”
“นายวีรากรหายไปไหน!?”
“เอ่อ…ป่วยครับ” คิมยกมือแทน เพื่อนๆในห้องหันมามองเขา บางคนส่ายหน้าไม่เชื่อ
“ป่วยเป็นอะไร??”
“ท้องเสียครับ อาจารย์”
“ฉันไม่เชื่อ ตอนเช้าฉันยังเห็นสบายดีอยู่เลย ภาณุภัทร เธอลงไปดูหน่อยสิว่านายวีรากรอยู่ที่ห้องพยาบาลหรือเปล่า”
“ผมเหรอครับ”ร่างสูงยกขึ้น ชี้นิ้วที่ตัวเองด้วยความแปลกใจ
“ใช่ เพราะฉันไว้ใจเธอที่สุดแล้ว”
“ครับ”
แซมวิ่งลงมาจากอาคาร ตรงไปที่ห้องพยาบาล เข้าไปดูถึงเตียงผู้ป่วย แต่ก็ไม่เห็นแม้แต่เงาของโจ้ วิ่งไปดูที่สนามฟุตบอลก็ไม่เจอ ก่อนจะหยุดเมื่อเห็นร่างโปร่งเดินออกมาจากหลังโรงเรียน
“มึงไม่ได้ท้องเสียเหรอ”
น้ำเสียงอ่อนโยนเอ่ย ตอนนี้เวลานี้ เขาไม่อยากมีเรื่องกับคนตรงหน้านัก
“เปล่า” แต่คนตรงหน้ากลับตอบเสียงห้วน มือบางกุมท้อง ก้มหน้าก้มตา เรียวปากซีดเผือก
“งั้นก็ขึ้นไปเรียนอาจารย์วัชนีให้มาตาม” พยายามข่มเสียงให้ทุ้ม ขณะเดียวกันที่ดวงตากลมโตเงยขึ้นมาสบตา ก่อนจะแสร้งผลักร่างสูง และเดินออกไปอีกทาง แต่กลับถูกมือหนากระชากกลับมาอย่างแรง
“ไปเรียน!!”แซมเผลอตวาด คนหัวรั้นที่ไม่เคยสนใจใคร แต่พอเห็นหน้าใกล้ๆมันทำให้เขาคิดได้ว่าคนตรงหน้ามีใบหน้าซีดเท่าไร แทบจะไม่มีเลือดฟาดตามปกติเลย
“เป็นอะไร”
“ปล่อย กูไม่ได้เป็นอะไร”
“ก็เห็นอยู่ว่าเป็น แต่ตัวไม่ร้อนหนิ”
“ปล่อยสักทีสิว่ะ อ๊ะ…”ร่างบางทรุดลงไปนั่งกับพื้นราวกับคนหมดแรง มือเรียวจับตรงอกคล้ายกับหายใจไม่ออกก่อนจะโก่งคออาเจียน เลือดสีแดงสดเอ่อหนอง แล้วทรุดฮวบลงไปนอนนิ่งไม่มีสติสัมปชัญญะชันยะใดๆหลงเหลืออีกเลย
“โจ้!!”
มือหนารวบร่างที่สลบไปแนบอก ก่อนจะรีบอุ้มร่างที่หมดสตินั้นขึ้นและรีบวิ่งไปทางห้องพยาบาล วางร่างบางไว้บนเตียง และรีบไปตามครูห้องพยาบาลให้มาช่วยอย่างร้อนร้น
“อะ…”
เสียงโอดครวญของคนเจ็บ ทำให้แซมหลุดจากภวังค์หันไปมองร่างบางที่ฝืนร่างกายลุกขึ้นมานั่ง หรี่ตามองเขา พลางขมวดคิ้ว
“กูมาอยู่ที่นี่ได้ไง”
“ครูน้ำเรียกรถพยาบาลให้”
“แล้วทำไมมึงไม่กลับไปกับครูน้ำ”
“ก็กูเป็นห่วงมึง” แซมตอบหน้านิ่ง
“เป็นห่วงกูทำไม กูไม่ได้เป็นอะไรมากซักหน่อย ไสหัวกลับไปได้แล้ว”
“อุสส่าห์ช่วยไว้แท้ๆ พามาส่งถึงโรงพยาบาล แค่คำขอบคุณสั้นๆพูดไม่เป็นเหรอไง”
“ไม่จำเป็น ไม่ได้ขอให้ช่วย อยากเสร่อเข้ามายุ่งทำไม”
“เหอะ งั้นกูก็กลับก่อนละกัน คงไม่ใช่ธุระอะไรของกู” เสียงทุ้มเอ่ยกระแทกด้วยความโมโหปนผิดหวังที่คนหัวรั้นนั้นไม่เคยคิดถึงใจกันสักนิด ก่อนปิดประตูดังปังและเดินออกไป
แซมกลับไปแล้ว เหลือเพียงห้องว่างเปล่า ที่มีแค่เขาเพียงคนเดียว
“คุณหนูค่ะ กินข้าวสักหน่อยนะคะ จะได้กินยา”
“ไม่”มือเรียวปัดช้อนข้าวต้ม หกเลอะเทอะเต็มไปหมด
“แล้วจะหายได้ยังไงล่ะค่ะ ถ้าไม่ยอมกินอะไรเลย”นมพูดอย่างอ่อนใจ พอโรงเรียนติดต่อมาที่บ้านว่าคุณหนูของเธออยู่ที่โรงพยาบาล หล่อนก็รีบแจ้นมาหาทันที สิ่งแรกที่เห็นคือ ภาพคุณหนูของเธอนอนร้องไห้อยู่บนเตียงและหลับไป
“อีกสองวัน คุณผู้หญิงกับคุณผู้ชายจะกลับจากอเมริกาแล้วนะคะ”
“อะไรนะ พ่อกับแม่จะกลับมาเหรอ?”โจ้หันหลังกลับมา เสียงแหบเอ่ยอย่างตกใจ
“ค่ะ จะกลับมาทำเรื่องย้ายคุณหนูไปเรียนต่อที่อเมริกา”นมเอ่ยเสียงเศร้า รู้สึกใจหาย
“อเมริกาเหรอ ก็ดีนะ ถึงอยู่ที่นี่ผมก็ไม่มีใคร”เรียวปากบางฉีกยิ้มเศร้า นัยน์ตาเหม่อลอยเหมือนกังวล
“ผมต้องคิดถึงนมมากแน่ๆเลย”ก่อนจะเอ่ยยิ้มๆ นมลูบหัวคุณหนูน้อยอย่างรักใคร่ ถ้าคุณหนูไปอยู่อเมริกาก็หวังว่าเขาจะเป็นเด็กดี
แซมตื่นเช้ามาโรงเรียนเหมือนทุกวัน หวังกระเป๋าไว้บนโต๊ะ หยิบหนังสือขึ้นมาอ่าน พยายามทำเป็นไม่สนใจโลกภายนอก
“ไม่คิดจะไปเยี่ยมไอ้โจ้มันหน่อยเหรอ?”เสียงยียวนเอ่ย คิมหันตร์ยื่นหน้ามาตรงที่หนังสือ แซมวางหนังสือลง ในใจร้อนรุ่มไปด้วยคำถาม
“ไอ้โจ้มันอาการทรุดลงน่ะ เห็นว่าไม่ยอมกินข้าว ก็เลยไม่ได้มาโรงเรียนหลายวัน”
“…..” เป็นเพราะเขารึเปล่า
“ที่ไอ้โจ้ต้องไปนอนหยอดน้ำข้าวต้มที่โรงพยาบาลน่ะ เพราะช่วยมึงนะ”
“พูดอะไร”คนตรงหน้ายิ้มเยาะ เหมือนเขาเป็นคนโง่ น่าสมเพช
“ก็เรื่องคนที่กรีดหนังสือสมุดมึง คือพวกไอ้ภีม”
แกร๊ก
เสียงประตูเปิด ทำให้คนที่เคลิ้มนั้นสะดุ้ง หันไปมองที่ประตู เห็นผู้ชายร่างสูงและผู้หญิงตัวเล็กๆอีกคนหนึ่ง กำลังยิ้มให้เขา
“พ่อ แม่”
“ไงล่ะเรา เที่ยวเล่นจนเข้าโรงพยาบาลเลยเป็นไง”สัมผัสอ่อนโยนของผู้เป็นบิดาลูบเบาๆที่หัว ร่างเล็กโผเข้ากอด นัยน์ร้อนผ่าว น้ำใสๆไหลออกจากตา
คิดถึงที่สุด
“โตแล้ว ยังขี้แยเป็นเด็กๆไปได้”
“แม่…”
“พ่อกับแม่ หายไปไหนมา ปล่อยให้ผมรออยู่ที่นี่…อึก” ถามพลางสะอื้น นัยน์ตาแดงก่ำ ใบหน้าร้อนผ่าวเหมือนจะเป็นไข้ขึ้นมาอีก
“พ่อกับแม่ขอโทษ ตอนนี้ทุกอย่างลงตัวแล้ว เรากลับไปเริ่มต้นใหม่ที่อเมริกากันนะโจ้”
“ครับ” มือเรียวเช็ดน้ำตา พยักหน้ารับรู้และยอมรับ อยู่ที่นี่ก็คงไม่มีความหมายกับใครอีกต่อไปแล้ว
“คุณพยาบาลครับ ไม่ทราบว่าคนไข้ห้อง478 ไปไหนครับ”
“อ๋อ คนไข้ย้ายออกไปแล้วค่ะ เห็นว่าจะไปรักษาตัวต่อที่อเมริกา”
“ขะ…ขอบคุณมากครับ”
แซมถือกระเป๋าเข้าบ้านรากับคนไม่มีแรง วริณลงมาเห็นลูกชายดูเศร้าๆก็รู้สึกแปลกใจ ปกติแซมเป็นคนอารมณ์ดี แต่พักนี้ดูเหมือนแซมจะไม่พูดไม่จากับใครเลย
เธอคือเธอ ที่เป็นทุกๆ อย่าง
เป็นดังดวงดาวและตะวัน
เป็นดังฤดูร้อน ที่ทำให้ฉันได้สดใส
เธอเย็นดังฤดูฝนโปรยปราย
เป็นดังฤดูหนาวที่ฉัน ยังคงเฝ้ารอและตามหา…
“ฟังอะไรอยู่ว่ะ”
เสียงทุ้มดังๆขึ้น ทำให้คนที่เหม่ออยู่หมดจากภวังค์ มองเห็นเพื่อนตัวสูงนั่งลงข้างๆหยิบหูฟังจากหูเขาอีกข้างไปฟัง
“ไอ้คิม”
“เห็นในห้องเขาลือกันว่ามึงจะลาออก”
“ใช่”
“มึงจะไปไหน”
“อเมริกา”
“ไปซะไกลชิบหายเลยว่ะ”
“หึ พรุ่งนี้กูก็ขึ้นเครื่องละ มึงไปส่งกูสิ”
“พูดเป็นเล่น กูเนี่ยนะ”คนตัวสูงแหย่ โจ้ยิ้มน้อยๆรู้สึกใจหายเหมือนกัน
“แล้วมึงบอกไอ้แซมยัง”
“ยัง บอกไปก็ไม่มีความหมายหรอกว่ะ มันเกลียดกูขนาดนั้น”
ร่างเล็กเอ่ยเบาๆ ตั้งแต่กลับจากโรงพยาบาลเขาก็ผอมลงไปมาก ทั้งๆปกติก็ผอมอยู่แล้ว นึกเกลียดตัวเอง ที่ยังรอ รอว่าสักวันใครสักคน คนนั้นจะแวะมาเยี่ยมเยือนเขาบ้างก็พอ
หลังจากได้ยินข่าวลือแล้ว ร่างสูงก็รีบลงไปจากอาคาร วิ่งไปดูที่สนามฟุตบอล สนามบาส โรงอาหารก็ไม่เจอ ในใจเขาร้อนรุ่มไปหมด จะไปโดยไม่คิดจะบอกจะกล่าวกันสักคำแบบนี้ มันไม่ใจร้ายไปหน่อยเหรอไง
พลั่ก!!!
“วิ่งเข้ามาชนกูทำเหี้ยไรว่ะ ไอ้แซม ไม่ดูตาม้าตาเรือ”คิมหันตร์ปัดไหล่ที่โดนชนปอยๆ มองคนตรงหน้าอย่างหัวเสีย แซมรีบขอโทษ ก่อนจะตั้งหน้าวิ่งออกไป แต่นึกได้ ก็วิ่งกลับมาที่คิมหันตร์แทน
“มึงรู้ใช่ไหม ว่าไอ้โจ้ลาออกจากโรงเรียนแล้ว” ถามหน้าตื่น
“ฮือ ทำไมเหรอ”
“มันไปไหน??”
‘ไอ้โจ้จะไปเรียนต่อที่อเมริกา พรุ่งนี้จะขึ้นเครื่องประมาณ 8.00 น.
ไปส่งมันแทนกูด้วยนะ แล้วก็พูดกับมันดีๆหน่อยแล้วกัน’
สนามบินสุวรรณภูมิ
เวลา 7.30 น.
“โจ้แม่เห็นหันไปหันมาอยู่นานแล้ว หาอยู่เหรอ”
“เปล่าครับ”
“งั้นก็ทำหน้าให้มันดีๆหน่อยสิ ดูทำหน้าเข้า”
“ครับ” เรียวปากฝืนยิ้ม ไม่เห็นวี่แววของไอ้เพื่อนตัวสูงที่บอกว่าจะมาส่งเขาที่สนามบินเลย
ตึ๊ง
[รออยู่ที่ร้านหนังสือ มาหาสิ]
คิมหันต์
“แม่ โจ้ขอแวะร้านหนังสือหน่อยนะ เห็นการ์ตูนมันออกใหม่พอดี”
“จ้ะ รีบๆนะ”
“ครับ”
คนตัวเล็กเดินเข้าไปในร้านหนังสือ ไม่เห็นวี่แววของคิมหันต์สักนิด
คิดจะเล่นตลกอะไรของมันนะ เขาบ่นอุบอิบในใจ หยิบหนังสือสองสามเล่มขึ้นมาดู แล้วก็วาง พลันจะหันหลังกลับก็ชนเขากับอกกว้างของใครบางคนโดยไม่ทันระวัง
“ขอโทษครับ”
ก้มหัวขอโทษขอโพยโดยไม่ได้มองหน้า ก่อนจะเบี่ยงตัวออก แต่คนตรงหน้าก็ยังยืนขวาง
“คุณครับ ขอทาง…”
เมื่อเขาเงยหน้าขึ้นก็ต้องตกใจ ต่างกันต่างสบตากันนิ่ง สุดท้ายแล้วก็เป็นคนตัวสูงที่ยอมปริปากเอ่ยคำทักทายก่อน
“ไปตั้งไกล ไม่คิดจะลากันเลยรึไง”
“โทษที พอดีลืมบอก ขอทางหน่อย”
“เดี๋ยว”แซมจับมือคนตัวเล็กไว้ คิ้วบางขมวดกันเป็นปม มองคนที่รั้งตนไว้อย่างไม่เข้าใจ
“คุยกันหน่อยสิ”
“ไม่มีอะไรจะคุยด้วยแล้ว”
“ขอบใจมากนะ กูรู้เรื่องทุกอย่างแล้ว”
“ช่างมันเถอะ จะพูดแค่นี้ใช่ไหม”ทำท่าจะเดินออกไป แต่กลับถูกมือหนารั้งไว้อีก
“เดี๋ยว”
“จะถึงเวลาแล้ว”
“จะกลับมาเมื่อไหร่”
“ไม่รู้”ตอบกวน
“เอาดีๆดิ” แซมทำหน้าดุ
“อีก 7 ปี”
“ได้ งั้นจะรอ”
“รออะไร”
“รอจะพูดอะไรบางอย่างกับมึง”
“อื้ม ถึงเวลาต้องไปก่อนนะ” โจ้รีบวิ่งถือกระเป๋าและวิ่งจากไป รู้สึกหวั่นใจแปลกๆ สิ่งที่แซมจะบอกเป็นสิ่งเดียวที่เขารู้สึกรึเปล่านะ คงไม่หรอก มันจะเป็นแบบนั้นไปได้ยังไง เขาคิดทบทวนทุกอย่างในหัว เสียงข้อความดังขึ้นปลุกเขาให้ตื่นจากภวังค์ โจ้หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู เห็นข้อความที่เพื่อนรักตัวดีส่งมาแล้วอยากจะกลับไปเตะมันก่อนขึ้นเครื่องนัก
ตึ๊ง
[ขอโทษที่ไม่ได้ไปส่งที่สนามบิน แต่มีคนไปแทนแล้ว หวังว่าจะถูกใจนะ: D]
…คิมหันต์หล่อที่สุดในโลก
7 ปี ต่อมา
ร่างสูงโปร่งลากกระเป๋าเดินทางใบโตจากสนามบิน หลังจากได้รับการติดต่อจากเขาไปแล้ว เพื่อนชายตัวดี ยืนยันและยินดีที่จะมารับเขาที่สนามบิน และออกไปกินเลี้ยงด้วยกันต่อด้านนอก แต่นี่เวลาผ่านไปเกือบชั่วโมงแล้วยังไม่มีวี่แววว่าจะมาเลยด้วยซ้ำ
“โธ่เว้ย โทรไปก็ไม่รับ นั่งแท็กซี่กลับบ้านก็ว่ะ!!”
ร่างบางหยิบกระเป๋าเดินทางและลุกขึ้น คิ้วขมวดเข้าหากันบ่งบอกถึงอารมณ์หงุดหงิดที่เจ้าตัวแทบจะกลั้นไว้ไม่อยู่ เดินกระฟัดกระเฟียดอยู่ดีๆก็ดันมีคนวิ่งเข้ามาชน ตัวใหญ่ราวกับยักษ์ นี่เขาปวดไหล่ไปหมดแล้วนะ !!!
“ขอโทษครับ คุณเจ็บตรงไหนหรือเปล่า” มือหนายื่นเข้าไปช่วยคนที่ล้มตึงลงไป นัยน์ตาดุหันกลับมาจ้องร่างสูงที่นั่งยองอยู่แทบทะลุ ก่อนจะเบิกตากว้างเพราะคนตรงหน้าคลับคล้ายคลับครากับคนที่เขารู้จัก
“โจ้!!!”
“แซม!?”
แซมยังอยู่ในชุดสูทสุภาพ แม้จะไม่ได้เจอกันนานแต่คนตรงหน้ากลับเปลี่ยนไปมาก ดูเป็นผู้ใหญ่มากขึ้น สูงขึ้น และตัวใหญ่ขึ้น ร่างบางบ่นอุบอิบเพราะแม้เขาจะพยายามออกกำลังกายเท่าไหร่ก็ยังไม่ได้ครึ่งหนึ่งของเขาเลย
“ใช่ ขอโทษนะที่มาช้า พอดีติดประชุมนิดหน่อย” แซมในวัยผู้ใหญ่ดูเป็นคนที่อ่อนโยนมาก ร่างสูงแย่งกระเป๋าจากมือเขาไปถือ แม้เขาจะดื้อดึงไม่ยอมก็ตาม
“ไหนคิมบอกจะมารับฉันไง แล้วทำไมถึงเป็นนาย”
เรียวปากบางเอ่ยถามอย่างเอาแต่ใจ แต่การปรากฏตัวของแซมนั้น ก็ทำให้เขาประหลาดใจมาก
“ช่างเถอะ ตอนนี้ได้เจอกันแล้ว ฉันรู้สึกดีใจจริงๆ”ร่างสูงยิ้มกรุ้มกริ่ม มองคนตรงหน้าอย่างพิจารณา ตัวสูงขึ้นนิดหน่อย ผิวขาวกว่าเดิมอีก ตาโตจมูกรั้น ผมยาวปรกคอ ดูดีไปอีกแบบ
แอร์เย็นเฉียบในรถ ทำให้ร่างบางนั่งกอดอกตัวเองแน่น มองผู้ชายอีกคนในรถด้วยสายตาหวาดๆเกรงๆ มือหนาเอื้อมไปกลัดเข็มขัดให้ คนตัวเล็กก็สะดุ้ง มองร่างสูงหนาข้างๆด้วยสายตาตำหนิ
“เรากำลังจะไปไหน” เสียงหวานเอ่ยขึ้นเมื่อ คนข้างๆขับรถไปตามเส้นทางที่เขาไม่คุ้นเคย ใบหน้าคมสันหันมายิ้ม แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร ทำให้คนถามรู้สึกอึดอัดใจจนแทบบ้า
“ลงมาได้แล้ว”
แซมสะกิดคนที่กึ่งหลับกึ่งตื่นอยู่ในรถ เปลือกตาบางปรือขึ้นอย่างช้าๆ ตอนนี้เขากำลังอยู่ที่ร้านอาหารแห่งหนึ่ง
“พามาที่นี่ทำไม”
“กินข้าวเป็นเพื่อนหน่อยสิ หิวจะแย่อยู่แล้ว”
ร่างสูงลูบท้องตัวเองปอยๆ ทำหน้าตาน่าเห็นอกเห็นใจ จนคนฟังอดที่จะลงมาจากรถไม่ได้ เพราะตอนนี้เขาก็หิวมากๆเหมือนกัน
“อิ่มแล้วเหรอ”
“อือ”
“ที่อเมริกาเป็นยังไงบ้าง อยู่ที่โน้นคงมีคนมาจีบเยอะล่ะสิ” แซมถามลองเชิง แต่คำตอบที่ได้รับมากลับทำให้เขาอยากกุมขมับ
“ก็ปกติ นายก็คงเหมือนกันล่ะสิ สาวๆคงตอมรุมทึ้ง”
“ไม่ถึงขนาดนั้นหรอก” ร่างสูงหัวเราะ มองคนหัวรั้นปากไม่ตรงกับใจ ไม่เคยเปลี่ยนไปจริงๆ
“ขอบใจมากนะ ที่อุสส่าห์สละเวลาของนายไปรับฉันที่สนามบิน”
โจ้ยืนอยู่หน้าบ้าน แซมลงมาส่งเขา เมื่อยืนเทียบกันเขาสูงพอๆแค่ไหล่ของแซมเอง
“ไม่เป็นไร”
“งั้น เข้าบ้านก่อนนะ” โจ้ยิ้มให้ ทำท่าจะกดกริ่งให้คนมาเปิดประตูให้
“เดี๋ยว” เสียงทุ้มเอ่ยเรียก กระชากแขนเล็กนั้นด้วยใจปรารถนา ดึงคนตรงหน้าเข้ามาจูบ เข้ามากอด ให้สมกับเวลาที่อุสส่าห์รอมานาน 7 ปี ที่ผ่านมาเขายังแอบหวังว่าจะมีใครเข้ามาทำให้เขาลืมคนตรงหน้านี้ได้ แต่เปล่าเลย มีคนเข้ามามากมาย แต่ไม่มีใครสามารถเอาหัวใจเขาได้สักคน
อุ๊บ
มือหนาดึงร่างบางเข้ามาชิดตัว ก่อนจะประทับริมฝีปากหนาบดเบียดกับเรียวปากบางดิ้นขลุกขลิก แต่ก็ยอมให้ลิ้นอุ่นเข้าไปทักทายกับลิ้นเรียวเล็ก โจ้แทบจะหมดเรี่ยวแรงเอาดื้อๆ มือหนาประคองเอวบางไว้ อีกมือหนึ่งลูบไล้แก้มนุ่มนั้นเบาๆ
อื้มม..
“จำได้ไหม เมื่อ 7 ปีก่อน ฉันเคยบอกอะไรไว้กับนาย”
เสียงทุ้มกระซิบถาม มือสองข้างยังกอดเอวบางไว้
“ฉันก็รอมา 7 ปี เพื่อที่จะฟังว่านายอยากบอกอะไรกับฉัน”
โจ้ตอบ เงยหน้ามองคนตรงหน้า ถ้ามองดีๆจะเห็นความในใจทุกอย่างของเขาสื่อผ่านสายตาหมดแล้ว
“ฉันรักนาย”
แซมบอก ดึงร่างบางนั้นมากอด สูดกลิ่นหอมจากเส้นผมนุ่มนั้น อยากจะดูแลคนๆนี้ตลอดไป
“แซม ฉันก็รักนายเหมือนกัน ”
มือบางกอดตอบ ซุกหน้าแนบอกกว้าง ตั้งแต่ครั้งแรกที่เราได้พบเจอ ผมเองรู้สึกว่าโลกใบนี้และชีวิตของผม นั้นคงไม่เหมือนเดิม เพราะมีเขาที่เดินเข้ามา และสายตาที่ทำให้ผมนั้นหวั่นไหว เหมือนเวลามันหยุดหมุนไป ความรู้สึกผมข้างในมันละลาย
อีกครึ่งของหัวใจ…
Fin
:katai4: :katai4: :katai4:
กว่าจะจบได้ แก้ลบแก้ลบหลายวันเหมือนกันค่ะ ไม่ได้เขียนนิยายมา 1 ปีเต็มก็รู้สึกเบลอๆเหมือนกัน
ถ้ามีอะไรผิดพลาดก้ขออภัยด้วยนะคะ
สุดท้ายนี้ ขอบคุณสำหรับนักอ่านทุกคนนะคะ ที่เม้นให้กำลังเรื่องนี้มาตลอด
ขอบคุณค่ะ
:sad11: :sad11:
-
แซมร้ายกับโจ้จังไม่น่ารักเหมือนตอนเด็กๆเลย
-
:hao5: :hao5: :hao5:
จบแล้ว แฮปปี้เอ็นดิ้ง
ขอบคุณครับที่เขียนนิยายมาให้อ่าน
:mew1: :mew1: :mew1:
-
เอาอีกนิดน๊าาาาาา คู่นี้กว่าจะรักกันได้ ขอหวานอีกนิดเถอะ :o8:
-
ตั้งเจ็ดปีกว่าจะบอกรักกันได้ ขอบคุณ ขอบคุณ ขอบคุณ :)
-
โหยยยย กว่าจะลงเอยกันได้
แซมน่าตีมาก ใจร้ายจริงๆ รังแกโจ้
-
คู่รัก SM
-
รอตั้ง 7 ปี
ขอ NC ด่วนค่าาาา (เกี่ยว?)
ในที่สุดก็แฮปปี้นึกว่าจะเศร้าซะอีก
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ เรื่องนี้นะคะ
-
รอมาตั้ง7ปี สมหวังกันสักทีโจ้แซม
มีแถมตอนหวานๆของคู่นี้บ้างไหมนะ
-
แฮปปี้เอนดิ้งสินะ คู่กันแล้วก็คงไม่แคล้วกันหรอกเนอะโจ้-แซม ขอบคุณคนเขียนจ้า~
-
แจ้งข่าวนะคะ
ตอนนี้ นิยาย I'm sorry ขอโทษฮ่ะ เจ้านายผมโหดได้รวมเล่มกับสำนักพิมพ์ Unix book แล้วนะคะ
สามารถเข้าไปดูรายละเอียดตามลิ้งได้เลยค่ะ :mew1: :mew1:
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=39881.0
(http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=39881.0)
-
:hao5: ชอบตอนแซม-โจ้จัง อยากอ่านอีก 555
-
ยังไม่เคยอ่าน แต่จิ้มจองหนังสือไปแล้วค่ะ
อยากสนับสนุนนักเขียนค่ะ คาดว่าต้องสนุกมากแน่ๆเรื่องนี้ :-[
-
เหอะๆๆ
ไอ้เราก้อนึกว่าโจ้จะเมะซะอีก
ทั้งซน ทั้งดื่อ ทั้งน่ารัก
พ่อดิน พ่อไฟเนี้ย หมดทิทชูไปหลายม้วนเลย
-
กว่าจะรู้ใจกัน ใช้เวลายาวนานมาก
ขอบคุณนะคะ
-
แอร๊ยยยยยยยย อ่านรวดเดียวจบ
น่ารักมากๆค่ะ ขอบคุณนะคะ :L2:
-
อยากให้มีตอนพิเศษอีกอ่ะ
-
โจ้นี่ซึนยันวินาทีสุดท้ายจริงๆ แต่ก็ประทับใจกับคาแร็คเตอร์แบบนี้เหมือนกัน เหมาะสมกับแซมดี
คิดถึงพ่อดินพ่อไฟ อยากอ่านตอนพิเศษที่เป็นของสองคนนี้ล้วนๆจัง :กอด1:
-
จบลงด้วยดี
ดีใจด้วยนะโจ้แซม
-
น่ารักทุกคู่ค่ะ ทั้งดินไฟ โจ้แซม ต้นข้าวคุณกร แอบอยากรู้เรื่องของต้นข้าวกับคุณกรมากกว่านี้ โจ้แซมก็สั้นไปนิด แต่งตอนพิเศษเพิ่มอีกน้าค้าา
ขอบคุณสำหรับนิยายค่ะ
-
สนุกๆ
:o8:
-
สงสารดิน สมน้ำหน้าไฟทีอย่างนี้ละทำมาเป็นสำนึกเพิ่งคิดได้ ถ้าดินไม่ถูกรถชนก็คงเลือกอิมิมแล้วละใช่ไหมละเลว
-
ThankS
-
สนุกค่ะ o13
-
น่าติดตาม :hao3: :hao3: :hao3:
-
หน่วงๆแทนดินว่ะ มากอดมาจูบดินแล้วตัวเองดันไปเอากับผู้หญิงแถมมีร่องรอยกลับมาให้ดินเห็นอีก ปวดใจ :sad11: :sad11: :sad11:
-
ถ้าบอกว่าเกลียดคนแต่งจะเป็นไรไหม... :sad4:...ทำเราเสียน้ำตาไปเป็นถัง..กว่าจะอ่านจบ..น้ำตาเกือบหมดตัว... :z3: :z3: :z3:
-
ปวดใจแทนดิน ดินกลับไปอยู่ในที่ของเราเถอะนะ อยู่แบบขาดๆแต่เราไม่ใช่ตัวแทนหรือที่ระบายความใคร่ของใครดีกว่าอยู่แบบเกินๆมีแค่คำว่ารักที่ไม่รู้มีให้จริงนึเปล่าแต่เขากลับพร่ำเพ้อจมอยู่กับคนรักเก่า มันน่าเจ็บปวดนะดินพอเถอะ กลับมารักตัวเองดีกว่าขอร้อง :m15: :monkeysad: :monkeysad:
-
ดินเอ้ยทนได้ทนดี บางทีมันก็น่าเบื่อนะดิน :seng2ped: :seng2ped: :seng2ped:
-
ถ้าดินยังมีเยื่อใยตัดไฟไม่ขาดยอมรักยอมทนอยู่เหมือนเดิม เราว่านะให้ดินตายไปเลยดีกว่า เม้นเพราะอารมณ์ล้วนๆ :katai1: :katai1: :katai1:
-
อ่านตอนนี้กี่รอบก็ร้องไห้ไปกับวริณได้ทุกรอบจริงๆ :hao5: ไฟ คนเรามักจะเห็นค่าก็ต่อเมื่อสูญเสียไปแล้ว ถ้าชั้นเป็นคนเขียนนะไฟอย่างแกอะชั้นจะต้องทำให้ตายทั้งเป็นจะจากเป็นหรือจากตายชั้นก็จะให้แกได้สัมผัสมัน :katai1:
-
มาดูแลตอนจะสายไปอ่ะนะไฟ
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:hao7: อร๊ายฟ ฟินเวอร์:impress2:
-
ชอบบบบบบ [/size] :m1: :m4:
-
นึกว่าแชมจะเคะซะอีก แต่ก็นะเมะก็เท่ดี
มีพ่อไฟเป็นต้นแบบ
-
ไฟใจร้ายชะมัด แบบนี้แหละคนเรา ของดีมีอยู่กว่าจะรู้เมื่อสาย
-
ไฟก็แบบเน๋ย เกือบจะกลายเป็นมีรักแท้อยู่แต่ดูแลไม่ได้นะ :z6:
-
ขอบคุณจ้าาา สนุกมากเลย เสียน้ำตาไปหลายหยดเลย ^^
-
รอมาได้ตั้งนานเลยนะแซม สุดยอด
-
ขอบคุณนะคะ สำหรับนิยายเรื่องนี้ ชอบมากๆๆเลยคะ ^^
-
คุณแจง เป็นไงบ้างครับ ไม่ได้เจอกันซะนาน ว่างๆ ก็มาทักทายกันบ้างนะครับ คิดถึงเสมอเลย
:กอด1: :L2: :3123: :pig4:
Sarawatta
-
:katai2-1:
-
นายไฟบอกรักดิน แล้วบอกยังรักมิม สงสารดินต้องทนเจ็บปวดตั้งนาน นี้ถ้าไม่โดนรถชนนายไฟมันจะคิดได้เมื่อไหร่ น่าตืบจริงๆ :z6: :z6: สนุกมากเลยค่ะ มาม่าอิ่มกันเลยทีเดียว ขอบคุณ :pig4:
-
ดินกับไฟก็แฮปปี้กันแบบหวานๆ
โจ้กับแซมก็แฮปปี้กันแบบร้ายๆ ปากแข็งทั้งคู่
น่ารักมากมาย ขอบคุณนะคะ
-
เป็นเรื่องราวที่ทราบซึ้งตรึงใจมาก ตอนหน่วงก็หน่วงซะ ตอนแฮปปี้ก็แฮปปี้ซะ สรุปว่าชอบเรื่องนี้มาก น่ารักทุกคู่เลย ให้สิบกะโหลกเลย :L2:
-
อ๊ากกกก พี่ไฟ น้องดิน :impress2: :impress2: :impress2:
-
o1 o1 o1 o1 o1 o1 :o8:
-
สนุกมากครับ ชอบทั้งคู่พ่อ ไฟ-ดิน และคู่ลูก แซม-โจ้
ขอบคุณครับ
-
:hao7:น่าร้ากกกกอ่ะ....แหมมมมยังไม่น่ารีบติ่นเลย....มันคืออาาาารายยยยยยย
-
:pig4:
-
ขอบคุณค่ะ
เข้ามาอ่านอีกรอบ ยังน้ำตาท่วมเหมือนเดิม T_T
-
:pig4: :pig4:
-
พลิกมากอะ คู่แซม-โจ้ สลับขั้วไปเลย :laugh:
-
:oo1:
-
ไฟเกือบเสียดิน คนที่รักไปเพราะจมกับอดีต :เฮ้อ:
ส่วนโจ้แซมก็ลิ้นกับฟัน :ruready ตอนจบแอบห้วนไปนิด แต่ก็โอเค o13
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
หลงรักทั้ง 2. คู่เลย :กอด1:
-
o13ชอบทุกตอนน ขอบคุณคะ :mew1:
-
:impress2:
-
อยากให้ขยี้ดราม่าความทรงจำกลับมา แล้วเอาคืนพระเอกบ้าง เฮ้อ ดูเหมือนดินจะเป็นฝ่ายเจ็บตลอด ไม่แฟร์เลย เกลียดไฟ ไม่ให้อภัยจ้า แบร่ๆ
-
มาอ่านอีกรอบแล้ว
ยังเสียน้ำตาให้ดินเหมือนเดิม
ตาบวมหมดแล้วเนี่ย T_T
-
ใสๆ :hao7:
-
:pig4:
-
แฮปปี้ทั้งบ้านเลยครับ น่ารัก