หัวข้อ: Just Love...ก็แค่ 'รัก' >> ตอนพิเศษสุดท้าย เม้น 888 หน้า 30 20/6/2012 <<

[little_nok]

บรรยากาศเริ่มอึมครึม
พ่อแม่สิงห์มีเบื้องลึกเบื้องหลังอะไร
เกี่ยวข้องยังไงกับพ่อแม่กรณ์
อุปสรรคเยอะจริงๆ

[Kaewkaew]

กฤษณ์เลวได้อีก ไอ้ชั่ววววววๅ =__________=
อย่างที่คิด พ่อแม่สิงห์ฆ่าพ่อแม่กรณ์แน่ๆ
ผมรอต่อออออ

[naiin]

                                                     มันจะสลับซับซ้อนไปไหนกันเนี่ย

[Mio]

ชั่วไปเหอะอีกฤษณ์ (นางฟ้ายิ้มหวาน) เวรกรรมมีจริง ดาบนั้นคืนสนองสาสมแน่! ( อีนี่อิน  )
สามคำ>>>ฉัน อิน อ่ะ

[koikoi]

กฤษณ์น่ากลัว

[ladymoon_yy]

 

[tarkung]

จะตามอ่านต่อไปเรื่อยๆนะครับ

ขอเป็นกำลังใจให้นะ

[santra]

สงสารน้องกรณ์อ่ะ
คงจะอึดอัดน่าดูเลย
อ่านแล้วยังปวดหัวแทนเลยอ่ะ
อิกฤษณ์มันโรคจิตชัดๆ
เมื่ือไหร่มันจะตายไปซะเนี่ย
แล้วทำไมน้องกรรณ์ไม่โทรหากรณ์อ่ะ

ทำไมมีปมเยอะจัง
พ่อแม่สิงห์ไปทำอไรผิดมาแน่ๆอ่ะ

[Kaewkaew]

มารอน้องกรณ์คร้าบบบบบบบบ

[Kaewkaew]

มารอน้องกรณ์พี่สิงห์อีกวันคร้าบบบบ

[P-o-r-m-u-h-M]

ตอนที่17







เสียงวุ่นวายของรถราที่วิ่งกันอย่างขวักไขว่อย่างจะดังจนกลบเสียงสะอื้นไห้ของร่างบางที่กำลังยื่นร้องไห้อย่างสุดกลั้นเอาไว้ได้ มือที่กุมไว้ที่อกข้างซ้ายเพื่อบรรเทาความอึดอัดภายในอก แต่อาการก็ไม่ได้เบาบางลงซักนิดแม้จะทั้งบีบทั้งอกมันก็ช่วยอะไรไม่ได้

....ราวกับว่าหัวใจมันกำลังจะหยุดเต้น....

ท้องฟ้าที่มืดมิดเหมือนกับหัวใจของคนที่กำลังจะขาดใจ วันนี้ตลอดทั้งบ่ายกรณ์วิ่งตามหาปริยาภัทรไปทั่วทั้งมหาวิทยาลัยอย่างกับคนบ้า เพราะเชื่อเหลือเกินว่าคนที่เอาตัวของกรรณ์ไปก็คือภัทร แต่จนแล้วจนรอดก็ไม่มีใครรู้ว่าภัทรไปอยู่ที่ไหน ดาริกาที่เป็นน้องรหัสบอกแค่ว่าภัทรเดินเข้ามาเรียนได้ครู่เดียวก็รีบร้อนออกจากห้องเรียนไป

สุดท้าย...เมื่อ ‘ร่างกาย’ หมดเรียวแรงที่จะตามหา และ ‘หัวใจ’ ที่เหนื่อยล้าจนกลัวว่าจะหยุดทำงาน ทำให้กรณ์ทรุดลงร้องไห้อยู่ที่ป้ายรถเมล์หน้ามหาวิทยาลัยอย่างเหนื่อยอ่อน

‘น้อยใจกับชะตาชีวิตที่ตัวเองต้องดิ้นรน’

เหนื่อยกับสิ่งที่ต้องทำแต่มันก็หยุดไม่ได้เพราะยังมีคนที่สำคัญรอเขาอยู่จึงทำให้กรณ์หยุดไม่ได้ แต่ถึงแบบนั้น...ทั้งๆที่ทำลงไปถึงขนาดนั้นแล้วแท้ๆ แต่เหมือนกับว่าอะไรๆมันกำลังจะแย่ลง และเหมือนว่าคนที่ทำร้ายกรรณ์ไม่ใช่คนที่ลักพาตัวไม่ใช่พี่ใจดี....ไม่ใช่ปริยาภัทร

แต่เป็นกรณ์ เป็นกรณ์ที่ทำร้ายน้องชายของตัวเอง

และไม่ใช่แค่กรรณ์คนเดียวที่โดนทำร้าย...กรณ์ยังทำร้ายคนที่ตัวเองเฝ้าบอกว่า ‘แอบรัก’ บอกว่าอยากให้ผู้ชายคนนี้เจอแต่สิ่งดีๆ อยากเห็นผู้ชายคนนี้มีความรัก ทั้งๆที่บอกตัวเองเสมอว่าจะไม่ทำ ‘บาป’ แต่สุดท้ายกรณ์ก็ทำลงไป

ใบหน้าหวานที่นองด้วยหยาดน้ำสีขาวแหงนมองดูท้องฟ้าสีดำ รูปหน้าที่บิดเบี้ยวบอกถึงความอัดแน่นภายในอก...ภาวนาต่อสิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลาย ขอพรให้น้องชายของตัวเองปลอดภัยจะ ‘แลก’ ด้วยอะไรกรณ์ก็ยอม

เพราะถ้าสิ่งที่กรณ์ได้รับอยู่ตอนนี้คือผลกรรมที่กรณ์ได้ก่อขึ้นมา เขาจะไม่อ้อนวอนต่อบาปที่เกิดขึ้นแต่แค่ให้กรรมทั้งหมดที่ทำมาตกอยู่ที่เขาเพียงคนเดียว

กรณ์อ้อนวอนต่อฟ้า...แค่เรื่องนี้...เรื่องเดียวจริงๆ

ภาพตรงหน้าของสิงห์คือภาพของคนที่เขารักสุดหัวใจกำลังนั่งแหงนหน้ามองขึ้นฟ้าและร้องไห้ราวกำลังจะขาดใจ สิงห์ตามกรณ์มาตลอดตั้งแต่ออกมาจากห้องอาหารเห็นท่าทางที่กรณ์ตามหาภัทรเหมือนคนที่กำลังเสียสติก็ปวดใจพออยู่แล้ว ยังต้องมาเห็นคนที่ ‘โทษแต่ตัวเอง’ มานั่งร้องไห้อยู่แบบนี้ยิ่งปวดใจเข้าไปกันใหญ่

มองไปที่กรณ์ก็รู้ว่าคนที่สิงห์รักแบกภาระและความทุกข์ใจไว้บนบ่ามากขนาดไหน นึกน้อยใจกรณ์ที่ไม่เคยเอ่ยปากขอร้องให้ช่วย ไม่เคยแม้แต่จะบอกเรื่องราวเกี่ยวกับชีวิตของตนเอง ไม่ใช่ว่าไม่ถาม...เคยถามและถามอยู่เสมอ แต่กรณ์จะให้คำตอบเพียงความเงียบบกับแค่ยิ้มน้อยๆให้เท่านั้น ถ้าไม่มีคุณหญิงเนตรและโยรินมาบอกเรื่องของกรณ์สิงห์ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเขาจะได้รู้จักกรณ์มากกว่านี้หรือเปล่า

ทั้งๆที่รู้ว่ากรณ์เป็นคนปิดตัวเองอยู่หลังกำแพง และสิงห์ก็เคยบอกกับตัวเองไว้ว่าจะปีนเข้าไปในกำแพงนั้นและจะอยู่ข้างในนั้นกับกรณ์ ไม่อยากให้กรณ์ต้องอยู่คนเดียว อยากเป็นคนที่แบ่งเบาความเจ็บปวดทุกอย่าง

แต่เหมือนว่ากรณ์จะ ‘ไม่ต้องการ’

แค่วันนี้แค่เห็นกรณ์วิ่งวุ่นตามหาภัทรหลังจากที่บอกเรื่องที่ปฏิเสธการหมั้นไปสิงห์ก็รับรู้ได้ทันทีว่ากรณ์รู้เรื่องของกรรณ์แล้ว ทั้งๆที่รู้แล้วแต่ไม่ยอมบอกใคร ไม่ยอมให้ใครเข้าไปหลังกำแพงเลยแม้แต่คนเดียว

ยิ่งขึ้นสิงห์ก็ยิ่งน้อยใจ...เหมือนว่าสิงห์ ‘ต้องการ’ กรณ์เพียงแค่ข้างเดียว

เรื่องที่กรรณ์โดนลักพาตัวไปหลังจากวันนั้นที่สิงห์ไปพบกับคนที่บอกข่าวก็ทำให้ได้รู้เบาะแสสำคัญ เพราะสวนสาธารณะอยู่ในละแวกเดียวกับบ้านของปริยาภัทร และภัทรก็ยังมีชนักติดหลังเรื่องที่เขียนกระดาษไปขู่กรณ์อีก ทำให้คุณหญิงเนตรนึกสงสัยและบอกให้สิงห์ลองเอารูปของคนในครอบครัวของนารีไปลองถามด้วย

และความจริงที่ ‘น่าแปลกใจ’ ก็ปรากฏขึ้นมาเมื่อพบว่าคนที่ถูกชี้ตัวว่าเป็นคนที่พาเด็กชายที่เหมือนกรรณ์มานั่งเล่นที่สวนฯคือคุณสุดา...ผู้ที่คุณหญิงเนตรรู้จักดี เพราะคุณสุดาก็เปรียบเสมือนแม่อีกคนของคุณหญิงเนตร

เพราะแบบนั้นจึงน่าสงสัยว่าทำไมคุณสุดาถึงต้องช่วยหลานสาวกระทำความผิดถึงขนาดนี้ คุณหญิงเนตรจึงบอกให้สิงห์คอยดูท่าทีไปก่อน แต่สิงห์กลับดันเข้าไปปฏิเสธการหมั้นอย่างหุนหันพลันแล่นด้วยความที่เขา ‘ขยะแขยง’ ผู้หญิงที่ชื่อปริยาภัทรเกินกว่าจะใช้ตำแหน่งว่าที่คู่หมั้นกันต่อไปได้

เรื่องการปฏิเสธการหมั้นทำให้คุณหญิงเนตรเกิดความกังวลขึ้นมาเพราะกลัวว่านารีก็อาจมีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้เพราะถ้าเป็นแบบนั้นจริงๆกรรณ์ต้องเป็นอันตรายแน่นอน แต่ถึงอย่างนั้นคุณหญิงก็ทำใจจะว่ากล่าวคนที่ทำอะไรอย่างไม่คิดหน้าคิดหลังอย่างสิงห์ไม่ได้

ก็ในเมื่อเจ้าตัวบอกว่าที่ปฏิเสธไปก็เพราะว่ารักกรณ์...แต่สิงห์คงไม่ทันคิดว่าที่ทำลงไปมันมีผลกระทบต่อกรรณ์ที่อยู่กับภัทรและกรณ์ก็เป็นคนที่คิดแค่เรื่องของกรรณ์เท่านั้น สิ่งที่สิงห์ทำลงไปเลยกลายเป็นทำร้ายคนที่ตัวเอง...รัก...อย่างไม่รู้ตัว

“คุณกรณ์ครับ...”สิงห์ตัดสินใจเดินเข้าไปหาร่างที่กำลังจะหมดเรี่ยวแรงลงไปทุกที กรณ์หันมามองคนที่เรียกตัวเองก็ยิ่งสะท้อนในใจว่าตัวเองทำให้ทุกอย่างแย่ลง เพราะตัวเอง...เพราะกรณ์มันเลว!

กรณ์ไม่เคยกล่าวโทษคนอื่น เพราะเป็นคนแบบนี้เลยทำให้มีแต่คนนึกสงสาร ทั้งอาจารย์นภาทั้งเฮียกวงหรือใครก็ตามที่ได้ร่วมงานกับกรณ์ก็นึกสงสารกรณ์ด้วยกันทั้งนั้นแต่มันก็ไม่ใช่เรื่องที่ดี เพราะมันทำให้กรณ์แบกความทุกข์ไว้คนเดียวทั้งหมด เป็นความทุกข์ที่ว่าตัวเองเป็นคนที่ผิด

“คุณกรณ์”สิงห์ครางออกมาอย่างอดไม่อยู่ ดึงคนที่รักสุดหัวใจเข้ามาในอ้อมอก ไม่มีแรงขัดขืนอย่างเช่นเคยแต่มันต่างออกไปตรงที่ร่างของกรณ์เหมือนไร้วิญญาณ มันเย็นจนน่ากลัว

“พี่ขอโทษ...เพราะพี่ใช่มั้ยที่ทำให้กรณ์ต้องเป็นแบบนี้”

“............”

“คุณกรณ์...กรณ์ครับ...กรณ์พูดกับพี่หน่อยนะ ตอบพี่หน่อย”สิงห์ครวญออกมา น้ำตาของผู้ชายที่ทั้งเอาแต่ใจและถือตัวเองเป็นใหญ่ไหลออกมาอย่างไม่รู้ตัว ‘เจ็บ’ที่เห็นคนในอ้อมกอดไร้ปฏิกิริยาตอบโต้ และยิ่ง ‘เจ็บ’มากขึ้นไปอีกเมื่อคิดได้ว่าคนที่ทำให้กรณ์มีสภาพแบบนี้คือตัวของเขาเอง

“กรณ์ไม่ต้องห่วงนะ พี่จะช่วยกรณ์ออกมาให้เร็วที่สุด”ปฏิกิริยาแรกของกรณ์เกิดขึ้นทันทีเมื่อสิงห์พูดจบ ดวงตาที่รื้นไปด้วยน้ำใสๆมองหน้าสิงห์

“ม..หมายความว่าไงครับ..คุณสิงห์...รู้ว่ากรรณ์อยู่ที่ไหนเหรอครับ”

“อืม รู้ครับ”

“คุณสิงห์รู้ได้ยังไงครับ รู้เมื่อไร!!!”

“สองสามวันแล้ว พี่ขอโทษนะที่ไม่ได้บอก”

“กรรณ์! กรรณ์อยู่ไหนครับคุณสิงห์ บอกผมที บอกผม ผมต้องไปหาน้องตอนนี้น้องอันตราย ผมโทรหาน้องไม่ติดเลย บอกผมนะครับคุณสิงห์บอกผมทีว่ากรรณ์อยู่ไหน...ขอร้อง...ได้โปรด”

“คุณหญิงเนตรสั่งให้คนเข้าไปในบ้านของคุณนารีแล้ว...”

“บ้านคุณนารี!! อยู่ไหนครับ บอกผมที!!”

“กรณ์!! ฟังพี่ก่อนได้มั้ย! อยู่นิ่งๆซิ!!!”

“คุณสิงห์...ขอร้อง..ฮึก...ผม...”

“ไม่ต้องพูดอะไรแล้วครับ แล้วฟังพี่นะ...”สิงห์ออกแรงกอดรัดกรณ์มากขึ้นเมื่อเห็นว่าคนในอ้อมกอดโวยวายเอาแต่พร่ำหาแต่น้องชาย ด้วยสีหน้าน้ำเสียงที่เศร้าเหลือเกิน...ทำให้สิงห์ต้องหายใจเข้าปอดครั้งใหญ่ก่อนจะเริ่มพูดสิ่งที่ตัวเองรู้

“เมื่อหลายวันก่อนพี่ได้เบาะแสมาว่ากรณ์อยู่ที่บ้านของคุณนารี...แม่ของภัทร พี่ปรึกษากับคุณหญิงแล้ว คุณหญิงบอกว่าจะจัดการให้ไม่มีปัญหาแต่ขอเวลาจัดการสืบอะไรมากกว่านี้อีกหน่อย พี่ผิดเองที่ใจร้อนอยากให้ก่อนเป็นของพี่ให้เร็วที่สุด พี่ขอโทษ พี่ไม่ได้ตั้งใจ พี่ผิดเอง”น้ำเสียงที่มั่นคงอย่างคนที่มั่นใจในตัวเอง แม้คนพูดจะมีน้ำตาที่ยังคงไหลอยู่แต่กลับไม่มีเสียงสะอื้นใดๆออกมาอย่างเช่นคนอื่น

“แล้วกรรณ์ล่ะครับ ตอนนี้กรรณ์อยู่ไหน ผมติดต่อน้องไม่ได้ โทรหาไม่รับสายตั้งแต่บ่ายแล้ว จะทำยังไงดี”

“คุณหญิงเนตรบอกว่าในบ้านนั้นไม่มีกรรณ์อยู่”

“คุณภัทร...กรรณ์อยู่กับคุณภัทร ติดต่อคุณภัทรให้ทีนะครับ...ถ้าเป็นคุณสิงห์คุณภัทรต้องยอมรับแน่ๆ เพราะคุณสิงห์กับคุณภัทรรักกัน นะครับ ได้โปรด”สิงห์ถอนหายใจเฮือกใหญ่ที่ได้ยินคำที่ออกมาจากปากของกรณ์

รู้มาจากโยรินว่ากรณ์แค่อยากแอบรักโดยไม่ได้อยากได้รักจากเขาตอบแทน

แต่ก็อดน้อยใจไม่ได้เพราะทั้งๆที่สิงห์ให้ใจกรณ์ไปหมดแล้ว ถึงกระนั้น...กรณ์ก็ยังไม่ต้องการอีกหรือ???

“กรณ์...พี่ไม่ใช่คนรักของภัทร ไม่ได้เป็นและไม่เคยเป็น คนเดียวที่พี่รักคือกรณ์นะ พี่รักกรณ์!!”สิงห์ผละกรณ์ออกจากอก บีบบ่าเล็กๆแน่นจนทำให้กรณ์ต้องนิ่วหน้าด้วยความเจ็บ ก่อนจะพูดสิ่งที่ตัวเองรู้สึกออกไปโดยที่ไม่สนใจว่าคนที่เดินผ่านไปผ่านมาจะมองเข้าอย่างไร

ชั่วพริบตาที่ดวงตากลมโตเบิกกว้างอย่างตกใจ แววตาดีใจที่ได้รับความรักจากคนที่เฝ้ามอง แต่ก็แค่เสี้ยววินาที เพราะกรณ์ไม่อาจทำใจให้ยอมรับความเป็นจริง เพราะถ้าสิงห์รักเขา...คนที่เจ็บมากที่สุดคือสิงห์ สิงห์เป็นที่ดีในความรู้สึกของกรณ์เกินกว่าที่เขาจะดึงสิงห์ลงมา

“ผม...ขอโทษ”

ขอโทษสำหรับการที่กรณ์มอบกายและใจให้สิงห์ทั้งๆที่รู้ว่าตัวเองไม่คู่ควร

ขอโทษสำหรับการที่กรณ์ถลำลึกเพราะเพียงต้องการน้องชายคืน

ขอโทษสำหรับการที่กรณ์เข้ามาทำให้ช่วงชีวิตหนึ่งของสิงห์ต้องแปดเปื้อน

ขอโทษสำหรับการที่กรณ์..................เข้ามาให้ชีวิตของราชสีห์

“พี่สิต้องขอโทษ ทุกอย่างที่เกิดขึ้นกับกรณ์เป็นเพราะพี่ เพราะพี่ทำให้เรื่องมันเลยเถิดมาแบบนี้”ถึงจะไม่เข้าใจคำขอโทษของกรณ์แต่สิงห์ก็อยากจะขอโทษกรณ์ ดูตาก็รู้ว่ากรณ์กำลังโทษตัวเองอีกครั้ง

“พี่รักกรณ์ รักมากที่สุด...”

“...ขอโทษครับ”

“ขอโทษทำไมอีกครับ พี่รักกรณ์...กรณ์ต้องบอกว่า ‘ขอบคุณครับพี่สิงห์’ซิถึงจะถูก”

“........ขอ..อ้ะ”ไม่รอให้กรณ์พูดอีกครั้งปากหนาก็ก้มลงมาจูบปากของคนที่รักหมดหัวใจ เป็นจูบที่ไม่ได้จาบจ้วงแต่อย่างไรสิงห์จูบไปเพราะต้องการจะหยุดคำขอโทษและปลอบประโลมคนรักก็เท่านั้น รสจูบที่ควรหวานกลับกลายเป็นรสเค็มของน้ำตาที่ไหลลงมา สิงห์เลื่อนจูบจากปากจางขึ้นไปจูบซับน้ำและจบด้วยดึงคนกรณ์เข้ามากอดอีกครั้ง

“พี่รักกรณ์ครับ กรณ์ชอบห่วงใยคนอื่นจนเกินไป คิดถึงแต่คนอื่นมากเกินไปเพราะอย่างนั้นพี่จะเป็นขอดูแลกรณ์เอง ขอเป็นคนห่วงใยกรณ์เอง กรณ์จะห่วงแต่คนอื่นจนลืมตัวเองเหมือนเดิมก็ได้ เพราะพี่ชอบที่กรณ์เป็นแบบนั้น...ที่จริงพี่ชอบทุกอย่างที่เป็นกรณ์ จะเป็นแบบไหนก็ได้ ไม่ต้องขอโทษไม่ต้องอะไรทั้งนั้น รู้เอาไว้อย่างเดียวว่าพี่จะไม่มีวันไปจากกรณ์ และกรณ์ก็ไม่มีสิทธิ์ไปจากพี่เหมือนกัน เหมือนที่กรณ์ ‘จำเป็นต้องมีกรรณ์’ พี่เองก็ ‘จำเป็นต้องมีกรณ์’เหมือนกัน”คำมั่นสัญญาของสิงห์ที่ถูกถ่ายทอดออกมาแม้จะไม่ได้รับคำตอบใดๆจากกรณ์ แต่ดวงตาที่อับแสงของกรณ์เหมือนจะมีประกายเกิดขึ้นในดวงตา แค่นี้สิงห์ก็พอใจ

ถึงจะแค่เล็กน้อย...ก็ยังดี

◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌

 “พวกแกว่าไงนะ!!!!!”เสียงตวาดของกฤษณ์ที่กำลังยื่นมองร่างสองร่างที่มีร่องรอยฟกช้ำเป็นรอยฝามือนับไม่ถ้วนตรงหน้า เขาตวาดใส่ลูกน้องสองคนที่จ้างมาเป็นมือเป็นเท้าให้คอยทำงานลับๆโดยที่ไม่มีใครรู้มาก่อน

“คือเหมือนพวกมันจะรู้แล้วนะครับว่าเราพาเด็กคนนี้มาที่นี่”

“ใคร! พวกมันน่ะพวกไหน แล้วทำไมมันรู้ไวขนาดนี้ว่ะ!!”

“คือ...ไอ้เดย์มันบอกว่าตอนคุณให้มันไปเอาไอ้เด็กคนนี้ออกมาจากบ้านคุณ มีคนตามพวกเรามา แต่ไอ้เดย์มันบอกมันสลัดหลุดแล้วนะครับ ส่วนเรื่องพวกไหนผมไม่ทราบเหมือนกัน”

“อีคุณหญิงเนตร!!!!!”กฤษณ์ขบกรามอย่างอารมณ์เสียสบถไปถึงผู้หญิงคนเดียวที่น่าจะทำเรื่องแบบนี้ ความกลัวแล่นริ้วขึ้นมาในหัวใจจนเหงื่อซึมออกมาทางใบหน้าด้วยความเครียดอย่างปิดไว้ไม่มิดพลางมองไปยังร่างหญิงชายสองคนที่นอนสลบเพราะถูกทำร้ายมาตั้งแต่บ่าย

กฤษณ์เรียกภัทรผู้เป็นน้องสาวให้มาหาที่คอนโดของตัวเองก่อนเพื่อที่จะไม่ได้มีคนสงสัย ก่อนจะบังคับพาตัวของภัทรมาที่บ้านของตัวเองที่เคยซื้อเก็บไว้อยู่แถวชานเมืองเป็นบ้านที่อยู่ลึกเข้าไปจากถนนใหญ่จึงไม่ค่อยมีคนมาอาศัยมากเท่าไร ทันทีที่มาถึงภัทรต้องตกใจเพราะภายในตัวบ้านมีเด็กชายที่ตนเองพยายามซ่อนเอาไว้ถูกมัดมือมัดขามัดปากนอนกองอยู่ที่พื้นอย่างเวทนา

“แมร่งเอ๊ย!! แล้วที่นี้จะเอาไงต่อดี พวกมึงเก็บมันไม่ได้รึไงถึงต้องมาบอกกูเนี้ย”กฤษณ์ตวาดออกมาอีกครั้งอย่างอดไม่ไหว ยิ่งมองทั้งสองคนที่ตนเองมันมือตบไปไม่มียั้งด้วยความโมโห ก็ยิ่งใจสั่น

“พวกมันมีเกือบสิบคนครับล้อมอยู่รอบบ้านเลยครับ ผมว่าเราหนีกันดีกว่า”

“ใช่ครับคุณกฤษณ์ ทิ้งไอ้สองคนนี่ไว้นี่ เอาพวกมันไปมีแต่จะถ่วงจนพวกเราหนีไม่ทัน”

“จะหนียังไงว่ะ ไหนพวกมึงบอกมันล้อมอยู่ทั้งบ้าน...แมร่ง!!

“แล้วพวกเราจะทำยังไงดีครับคุณกฤษณ์”

กฤษณ์เดินกระวนกระวายอยู่พักใหญ่ก่อนจะยิ้มออกเมื่อคิดแผนการอะไรดีๆออก เมื่อลูกน้องทั้งสองคนของกฤษณ์เห็นเจ้านายยิ้มแบบนี้ก็เบาใจเพราะรู้ดีว่าเจ้านายของเขาคนนี้เจ้าเล่ห์เพียงใด

แม้แผนจะเปลี่ยนไปเพราะมีคนเข้ามาขัดขวางการ ‘ทำลายหัวใจ’ ของคนที่กฤษณ์เกลียด แต่อย่างน้อยกฤษณ์ต้องรักษาตัวรอดเอาไว้ให้ได้ อย่างน้อยกฤษณ์ยังมี ‘ความลับ’ อีกหนึ่งอย่างที่กุมไว้ในมือ

“พวกมึงว่าคดีลักพาตัว กับพยายามฆ่านี่มันจะต้องติดคุกกี่ปี”

“เอ่อ...ผมไม่รู้หรอกครับ”

“ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน”

“กูว่าอย่างน้อยไม่น่าต่ำกว่าสิบปีล่ะมั้ง”

“หมายความว่าไงครับคุณกฤษณ์?”

“กูจะให้พวกมึงยอมให้พวกนั้นจับ กูว่ามันไม่น่าจะเรียกตำรวจมา ถ้าโชคดีมีโอกาสพวกมึงก็หาทางหนีเอาตัวรอดเอา แต่ถ้าไม่ก็ยอมเข้าคุกซะ เรื่องครอบครัวไม่ต้องห่วงกูสัญญาว่าจะให้เงินตอบแทนแน่ๆ”สิ่งที่กลั้นกรองจากจิตใจที่ชั่วร้ายทำเอาลูกน้องทั้งสองคนถึงกับหน้าซีดเผือก รู้ดีว่ากรณ์โหดร้ายขนาดทำร้ายน้องสองตัวเองลงแล้วมีเหตุผลอะไรที่กฤษณ์จะต้องปราณีพวกเขา

“อ...เอ่อ..คุณกฤษณ์”

“หรือมึงจะยอมโดนจับกันหมด แล้วบ้านพวกมึงก็ต้องอดตายพร้อมๆพวกมึง”เสียงมีอำนาจพูดขึ้นอย่างเป็นต่อ ลูกน้องทั้งสองคนเกิดอาการอึกอัก เพราะที่กฤษณ์พูดมาก็เป็นความจริง ถ้าหากกฤษณ์ให้เงินก้อนโตแก่ครอบครัวพวกเขาอย่างน้อยการเข้าคุกครั้งนี้ก็ไม่ต้องเข้ามาฟรีๆ

“เอาไงมึงไอ้เดย์”

“...เออ เอาก็เอาว่ะ แต่คุณกฤษณ์ต้องรักษาสัญญานะครับ”

“หึหึ เออ เดี๋ยวกูไปหาที่ซ่อนก่อนล่ะ พวกมึงอย่าปากมาก อย่าให้พาดพิงถึงกูได้ ทุกอย่างโยนให้อีน้องสาวตัวดีกูให้หมด แล้วบอกว่ามึงทะเลาะกับมันตอนที่จะโดนจับเลยทำร้ายมัน โอเคนะ”

“ครับ”

กฤษณ์กำลังจะเดินออกไปจากห้องเพื่อหาที่หลบซ่อนรอเวลาที่จะหนีออกจากที่แห่งนี้ได้อย่างปลอดภัย แต่ก่อนที่ร่างสูงเพรียวของเขาจะก้าวออกไป ใบหน้าที่เปี่ยมไปด้วยความอำมหิตกลับหันมาบอกสิ่งที่พึ่งคิดขึ้นได้ในหัวด้วยใบหน้าที่เหมือนมีความสุขที่สุด

“เพิ่มคดีข่มขื่น ‘เด็กผู้ชาย’ อีกซักคดีก็ดีนะ หึหึ ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า ”







ขอบคุณทุกคอมเม้นครับผม 

[♠DekDoy♠]

เลวนรก

[gupalz]

อิกฤษณ์ไม่ไหวแล้ว อย่าให้กรรณ์โดนข่มขืนเลยน้า
ชีวิตน้องน่าสงสารมากพอแล้ว

[roseen]

สัด

[iforgive]

แย่ว่ะ 

[Donaldye]

เลวได้อีกป่ะ ให้ทาย 

[Karn12]

เลวเกินคน

[atblueann]

รับไม่ไหวแล้วนะ ขอร้องล่ะ อย่าทำร้ายกรรณ์อีกเลย ในเนื้อเรื่องนี้ เราชอบกรรณ์ที่สุด

[LiTTlE [A]]

 
พูดไม่ออก ปวดตับมาก เหนื่อย
เลวแท้
 

[santra]

จิตใจต่ำช้ามากอ่ะ
เกิดมาในตระกูลดี ก้ไม่ได้บ่งบอก
ว่าสันดารจะดีไปด้วยเลยนะ
ทุเรศมากอ่ะ เมื่อไหร่มันจะทรมานตายอ่ะ

[hotladyanyavee]

ขอเรียกนังแทนอีนะกฤษ เพราะไม่ไหวเคลียร์ความเลวของนาง ซึ่งตกต่ำลงทุกวัน

[sakiko]

ติดตาม เรื่องนี้มาตั้งแต่ต้น อ่ะ แต่ยิ่งอ่าน ไมมันยิ่งเครียด เนี่ย อ่านแล้วปวด หัว บีบอารมย?มาก จริงๆๆ 

เราของดอ่านเรื่องนี้ชั่วคราว นะ แบบว่า อินจัด สงสารทั้ง  กัน และ กรรณ์  TT

[Mio]

 อีกฤษณ์!  หล่อแน่มากนะยะ  สามคำแกเอาไปเลย>>>อี เห็ด สด 

[Pairwha]

อิกฤษณณณณณณณณณณณณณณณณ์
ตายๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆไปซะ 

[bytoey]

เลว ที่ สุด

[little_nok]

อะไรกันนี่
ทำไมทำชั่วได้แบบไม่สมเหตุสมผล

[bulldog17]

ขอสาปส่งให้เธอไม่ตายดีนะอีกฤษณ์

[goosongta]

ไอ้กฤษณ์มันยังมีความเป็นคนอยู่เหรอ
เอามันออกไปจากเรื่องนี้เหอะ เกลียดมัน

[seaz]

ส-า-ร-เ-ล-ว

[choijiin]

อิเชี้ยกฤษณ์
เมื่อไหร่ธรณีจะสูบคนอย่างเมิงลงไปซะที
สารเลว ชั่วช้ายิ่งกว่าสัตว์นรกซะอีก
ทำร้ายคนที่ไม่มีทางสู้แถมน่าสงสารแบบน้องกรรณ์ได้นะ
สักวันกรรมมันต้องสนองเมิงอย่างสาสมทีเดียว
ไอ้สัตว์!!!!!!

ขออภัยที่ใช้ภาษาหยาบคาย 
แต่มันทนไม่ไหวจริงๆค่ะ กระซิกๆ