หัวข้อ: Just Love...ก็แค่ 'รัก' >> ตอนพิเศษสุดท้าย เม้น 888 หน้า 30 20/6/2012 <<

[hotladyanyavee]

สงสารภัทรที่ต้องจากไป จากไปกับที่คนอื่นคิดวว่าผิด ตายแทนคนชั่ว แต่บทสรุปของคนชั่ว ยังไงก็ต้องได้รับผลที่ตัวเองทำ

[little_nok]

ภัทรเป็นคนดี ไม่น่าจบชีวิตแบบนี้เลย
แต่กฤษณ์ก็ได้รับผลกรรมแล้ว

[tuek]

ภัทรไม่น่าตายเลย
ให้อีกฤษมันตายไปคนเดียวก็พอ
คราวนี้คงจะมีสิ่งดีๆเข้ามาในชีวิตของกรณ์กับกรรณ์สักที

[Karn12]

สงสารภัทรนะ

[Kaewkaew]

ตึงง... 
ถ้าจะดราม่าขนาดนี้!!
สงสารภัทรอะ ทำไมคนดีๆถึงต้องรับกรรมที่ไม่ได้ก่อ
้เฮ้อออ- - *จริงจัง?*

[bytoey]

เฮ้อออ

[นักอ่านเงา]

สงสารภัทรที่สุดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

[ormn]

:monkeysad:สงสารภัรทจังเลยอะ

สมน้ำหน้าไอ้ห่านั่นตายได้ก็ดีแตน้องภัรทไม่น่าตายเลยอะ

ปล.เค้าจะรออ่านตอนต่อไปเน้อ

[ormn]

:monkeysad:สงสารภัรทจังเลยอะเป็นคนดีจริงๆเลย

สมน้ำหน้าไอ้บ้าตายได้ก็ดีเพราะแกทำให้ภัรทต้องตาย

ปล.เค้าจะรออ่านตอนต่อไปเน้อ

[vanny]

"สัตว์โลกย่อมเป็นไปตามกรรม"

[fox]

โธ่ ภัทร...ไม่ได้ทำไรผิดเลย 

[koikoi]

สงสารภัทรน่าจะมีใครซักคนพูดความจริงบ้างภัทรจะได้ไม่ตายเปล่าแบบให้ทุกคนรู้ว่าคนที่อยู่เบื้องหลังทั้งหมดคือกฤษณ์

[monoo]

  หนูภัทร
 
 

[janamanza]

เข้มข้นมาแต่ต้นจนหยดสุดท้าย  ต้องยกฉายานี้ให้ภัทร "คนที่ที่โลกลืม พี่ใจดี"

[YELLOWSTAR]

หวังว่าหลังจากนี้จะเป็นฟ้าหลังฝนน่ะ 

[ladymoon_yy]

ภัทรไม่น่าเสียชีวิต 

[nongrak]

คนเรามันจะชั่วได้ถึงเพียงนี้ สมน้ำหน้ามันที่ตาย
แต่สงสารภัทรต้องมาตายทั้งที่เป็นคนดี
กรรณ์กับกรณ์คงจะมีสิ่งดีๆเข้ามาในได้แล้ว

[EunSung87]

ขอเข้ามาอ่านด้วยคนคร่า
สงสารภัทรที่จากไปตั้งแต่อายุยังน้อย

[P-o-r-m-u-h-M]

ตอนที่ 20







ท้องฟ้าสีฟ้าสีครามสดใสที่มีเมฆสีขาวเคลื่อนอยู่เพียงไม่กี่กลุ่มก้อน ความสว่างไสวของเที่ยงวันทำให้ภูมิทัศน์ที่นี่ดูสวยงามอย่างไร้ที่ติ แสงสีขาวกระทบกับเกรียวคลื่นเป็นประกายราวกับมีเพชรนับล้านๆลอยอยู่กลางทะเล แม้ไอร้อนและกลิ่นเกลือที่ลอยมาตามลมจะทำให้ไม่ค่อยสบายตัวเท่าไรนักแต่เพราะมันแลกมาด้วยความสวยงามของท้องทะเลผู้คนจึงยกให้การมาเที่ยวทะเลเป็นการท่องเที่ยวอันดับต้นๆในการพักผ่อนหย่อนใจ

เช่นเดียวกับราชสีห์ที่พา ‘คนที่รัก’ มาเที่ยวพักกายและพักใจที่รีสอร์ทติดทะเลหนึ่งในธุรกิจของครอบครัวของเขาเอง หลังจากผ่านพ้นเรื่องร้ายมาไม่นานและทั้งคู่ก็พึ่งสอบปลายภาคเสร็จไปจึงเป็นเวลาที่เหมาะสมสำหรับการเที่ยวเพื่อเป็นการให้กำไรกับชีวิตบ้าง

ร่างบางที่ยื่นยิ้มอยู่กลางหาด อย่างไม่กลัวว่าผิวจะเสียจากแสงแดดตอนเที่ยงวัน กรณ์กำลังยื่นมองดูทะเลข้างหน้ามีความสุขเคยเห็นแต่ในทีวีเคยได้ยินจากคนอื่นว่าการมาทะเลสนุกเพียงไหนแต่กรณ์ก็ไม่เคยจะได้เห็นด้วยตาตัวเองซักครั้งว่ามันสวยและสนุกอย่างที่เคยเห็นและได้ยินมาหรือเปล่า เพราะตั้งแต่เด็กๆที่ต้องทำงานหาเงินและดูแลกรณ์เวลาทั้งหมดของกรณ์ก็ใช้แทบจะไม่พออยู่แล้ว

พอได้มาเห็นด้วยตาจริงๆก็ถึงรู้ว่าทำไมคนถึงมานิยมเที่ยวทะเลกันนัก เพราะว่ามันสวยและดูมีเสน่ห์น่าหลงใหลยิ่งกว่าทั้งหมดยิ่งได้เห็นท้องฟ้าและท้องทะเลที่กว้างใหญ่พร้อมๆกันก็อดคิดถึงเรื่องราวของตัวเองกับคนที่ ‘แอบชอบ’ ไม่ได้

เคยคิดมาตลอดว่าสิงห์เปรียบเป็นท้องฟ้าที่สดใสและกว้างใหญ่ไพศาลและตัวกรณ์เป็นสัตว์น้ำตัวเล็กๆเท่านั้น ‘ไม่มีวัน’ที่ชีวิตของเขาและสิงห์จะมาบรรจบกันได้อย่างแน่นอน แต่วันนี้...ตอนนี้...เวลานี้ความคิดเหล่านั้นเปลี่ยนไป เพราะสิงห์ไม่ใช่ท้องฟ้าอีกแล้วในความคิดของกรณ์

แต่สิงห์เปรียบดั่งมหาสมุทร...เป็นที่พัก...ที่อาศัยของกรณ์ เป็นสิ่งสำคัญที่กรณ์คงขาดไปไม่ได้

“ทำไมมายื่นตากแดดแบบนี้ล่ะ เดี๋ยวไม่สบายนะครับ”เสียงทุ้มเข้มดังขึ้นจากด้านหลัง กรณ์หันไปยิ้มให้เจ้าของเสียงที่กรณ์คุ้นเคยดีในช่วงเวลาไม่กี่เดือนที่ผ่านมา

“ดูทะเลครับคุณสิงห์”ตอบพร้อมกับยิ้มน้อยๆตามแบบของตัวเองแต่ก็ทำให้สิงห์ถึงกับยิ้มตอบด้วยรอยยิ้มที่กว้างกว่าหลายเท่าตัว

“ไม่เอาร่มมาด้วย แดดแรงนะวันนี้ เดี๋ยวไม่สบายตั้งแต่วันแรกที่มาถึงจะแย่ อีกสี่วันที่เหลือจะไม่สนุกเอานะ”

“เห็นผมอ่อนแอขนาดนั้นเชียวเหรอครับ”

“หรือไม่จริงล่ะครับ”

“โถ...ผมแข็งแรงนะครับคุณสิงห์ ไม่ไม่สบายง่ายๆหรอกครับ”แก้มป้องแดงๆพ่องนิดหน่อยที่ถูกล้อ เป็นปฏิกิริยาที่ไม่ใช่บ่อยครั้งที่จะได้เห็นจากร่างบาง อาจเพราะตั้งแต่สิงห์รู้จักกับกรณ์ก็มีแต่เรื่องร้ายๆเข้ามาในชีวิตของพวกเขาตลอด มุมน่ารักบางมุมของกรณ์ก็พึ่งจะปรากฏออกมาให้ได้เห็น

แต่ถึงขนาดว่ายังไม่เคยเห็นมุมน่ารักของคนตัวเล็กครบ ถึงจะเป็นอย่างนั้น...สิงห์ก็ ‘รักกรณ์’ อย่าถอดตัวไม่ขึ้นแล้ว ถ้าจะมีมุมน่ารักเพิ่มขึ้นมาอีกคงไม่ต้องคิดว่าสิงห์จะหลงกรณ์มากขึ้นขนาดไหน

กรณ์เปลี่ยนไปมาก จะว่าเปลี่ยนไปก็คงไม่ถูกเท่าไรนัก...กรณ์ดูสดใสขึ้น แม้ในบางครั้งดวงตาจะมีแววเศร้าหมองแต่การใช้ชีวิตของกรณ์ก็กลับสู่ปรกติก่อนที่กรรณ์จะถูกลักพาตัวไป ต่างแค่กรณ์ยอมที่จะไป-กลับ ระหว่างมหาวิทยาลัยกับสถานที่รับเลี้ยงของอาจารย์นภาเพื่อที่จะได้อยู่กับกรรณ์ตลอดเวลา โชคดีที่ร้านกาแฟของแพรวพรรณตั้งอยู่กึ่งกลางระหว่างทางไปมหาวิทยาลัยพอดี ไม่ต้องไปๆกลับๆในระยะทางไกลเพื่อที่จะทำงาน และหากวันไหนที่ไม่มีเรียนก็ยังสะดวกที่จะไปทำงานอีกด้วย

อีกอย่างที่กรณ์เปลี่ยนไปคือการวางตัวกับสิงห์และทุกๆคนรอบตัว กรณ์จะบอกจะคุยกับคนอื่นมากขึ้น ทุกคนในคณะก็เริ่มจะเข้ามาพูดคุยกับกรณ์มากขึ้น ความน่ารักความเอาใจใส่ของกรณ์ที่มีให้กับคนที่รู้จักทำให้คนเหล่านั้นลืมข่าวลือเสียๆของกรณ์จนหมดสิ้น...

แม้มันจะทำให้สิงห์หัวเสียไปช่วงหนึ่งเพราะจากกรณ์ที่เคยเป็นคนที่ไม่มีกล้าเข้ามายุ่งเข้ามาคุยตอนนี้กลับกลายเป็นกรณ์คนที่ไปไหนมาไหนก็มีแต่คนเหลียวมองจนคอแทบเคล็ดยิ่งเฉพาะในหมู่ของผู้ชายกรณ์ยิ่งเป็นที่น่าสนใจมากขึ้นทุกขณะ

จนสิงห์นึก ‘เสียดาย’ ข่าวลือนั้นขึ้นมาตะหงิดๆ ไม่อยากจะให้ใครเข้ามายุ่งกับกรณ์ของเขา ถึงรู้ว่ากรณ์ชอบตัวเองแต่ก็อดอารมณ์เสียไม่ได้อยู่ดี

“เฮ้ออ...เรานี่ก็น้า”สิงห์ส่ายหน้าหน่อยๆอมยิ้ม ยกมือขึ้นไปวางบนหัวของกรณ์โคลงไปมานิดหน่อยก่อนที่จะกดหัวทุยๆซบลงมาที่ไหล่หนาของตัวเอง

“อ่า...คุณสิงห์...คนเยอะ...อายเขาครับ”คำพูดตะกุตะกะของกรณ์กับใบหูที่แดงแสดงความเขินอายออกมาอย่างปิดไม่มิดทำให้สิงห์หัวเราะในลำคอเบาๆอย่างนึกเอ็นดู

“ฝรั่งทั้งนั้น อายทำไม คนเป็น ‘แฟน’ กอดกันไม่เห็นเป็นไรเลย”คำพูดที่กระซิบข้างหูยิ่งทำให้กรณ์นึกเขินขึ้นไปกันใหญ่ ก้มใบหน้างุดลงกับอกของสิงห์ส่ายไปมาเล็กหน่อยจนจั๊กจี้ แต่ก็สร้างความพอใจให้กับสิงห์ได้ไม่น้อย

“คนขี้ตู่”เสียงอู้อี้เพราะคนพูดซุกหน้าในอกแกร่งของซุกแต่สิงห์ก็ได้ยินชัดเจนแล้วหัวเราะร่าอย่างอารมณ์ดี

“ขี้ตู่ยังไงหว่า...คนรักกันก็ต้องเป็นแฟนกัน พี่รักคุณกรณ์  คุณกรณ์ก็รักพี่ ก็เป็นแฟนกันนั้นแหละถูกแล้ว”

“ผมยังไม่ได้ อ๊ะ...อืม”ไม่รู้และไม่สนว่าร่างบางในอ้อมกอดจะพูดอะไรสิงห์ผละตัวกรณ์ออกแล้วก้มลงไปจูบอย่างรวดเร็วจนกรณ์เองก็คาดไม่ถึง แต่พอหายตกใจปากบางก็เปิดรับสัมผัสทุกสิ่งที่สิงห์จะมอบให้

ทันทีที่กรณ์เปิดปากรับการจูบ คนตัวโตกว่าก็เริ่มทำตามใจเรียกร้องบดจูบไปริมฝีปากของกรณ์ ดูดเม้มเบาๆเป็นการหยอกเอินก่อนจะส่งเรียวลิ้นหนาเข้าไปเกี่ยวพันกับลิ้นของอีกฝ่ายจนน้ำใสๆภายในปากของคนที่ถูกจูบไหลย้อนออกมาเพราะเจ้าของถูกจูบจนแทบหายใจไม่ทัน

มือใหญ่ทั้งสองข้างก็เลื่อนต่ำลงจนถึงสะโพกมนก่อนกระชับคนตัวเล็กเข้ามาให้ชิดขึ้นจนแทบจะไม่มีช่องว่างระหว่างกัน ทำให้รับรู้ได้ว่าส่วนอ่อนไหวของสิงห์แข็งขื่นอย่างมีอารมณ์มากขนาดไหน ใบหน้าหวานแดงเถือกขึ้นมาอีกรอบเมื่อได้รับรู้ถึงความต้องการของอีกฝ่าย

“ฮ๊า.....”เสียงหอบหายใจของกรณ์ดังขึ้นทันทีที่ปากบางถูกปล่อยให้เป็นอิสระ แต่ก็ยังถูกกอดเอาไว้อยู่ทั้งตัว

ยัง...สัมผัสถึงความต้องการของสิงห์ได้อยู่....

“คุณสิงห์บ้า จูบมาได้ยังไงครับ คนเยอะขนาดนี้ อายบ้างซิครับ”แม้จะเหมือนคำต่อว่าแต่เพราะน้ำเสียงที่อ่อนหวานเกินไปของกรณ์จึงไม่เหมือนคำต่อว่าเลยซักนิดในความคิดของสิงห์

“หึหึ ก็คุณกรณ์น่ารักพี่จะอดใจไหวได้ยังไง”

“คนบ้า....”

“คุณกรณ์....”จากน้ำเสียงขี้เล่นแปรเปลี่ยนเป็นจริงจังอย่างฉับพลันทำให้กรณ์ต้องแหงนขึ้นมามองด้วยความสงสัย

“เป็น ‘แฟน’ กันนะครับ คบกันพี่นะครับ”แววตา น้ำเสียงพร้อมกับสีหน้าบ่งบอกว่าคนคนนี้เอาจริงแค่ไหนเลยทำให้กรณ์นึกเขินอายจนต้องรีบก้มลงไปซ้อนใบหน้าตัวเองกับอกของสิงห์อีกครั้ง

“..........ยังจะมาถามอีก.........”เสียงอู้อี้อย่างเช่นครั้งแรกแต่ก็ทำให้สิงห์หัวเราะขึ้นมาได้อย่างเช่นเคย

“ก็กลัวจะมาหาว่าพี่ขี้ตู่อีก เลยของไปอย่างนั้นแหละยังไงซะคุณกรณ์ก็ต้องเป็นแฟนพี่อยู่ดีไม่มีทางเลือก...รู้ไว้นะครับ”สิงห์ช้อนหน้าคนหน้าแดงขึ้นมาก่อนจะก้มลงไปจูบอีกครั้ง

จูบที่เนิ่นนานราวกับไม่สนว่าอากาศจะร้อนเพียงใด ไม่สนว่าผู้คนจะมากขนาดไหน ตอนนี้หัวใจมองเห็นแค่ ‘กันและกัน’ เท่านั้น

◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌

เสียงคลื่นทะเลที่ม้วนตัวเข้ามาทางชายหาด ทรายสีเหลืองนวลเพราะสะท้อนแสงจากดวงจันทร์ดวงใหญ่ที่ลอยเด่นอยู่บนฟ้ายามค่ำคืนที่มืดมิด ความสงบของทะเลสีดำแม้จะดูน่ากลัวแต่ก็ดูน่าค้นหาอยู่ในคราวเดียวกัน และอากาศหนาวของลมที่พัดความชื้นจากทะเลเขามาหาตัวจนทำให้คนที่ยังยื่นมองทะเลแม้จะค่ำมืดดึกดื่นต้องกอดตัวเองเพื่อคลายความหนาว

เสียงเฮฮาดังขึ้นด้านหลังของกรณ์เป็นเสียงของโยรินที่กำลังพูดคุยอยู่ในวงอาหารซึ่งพวกเขาทำบาร์บีคิวและซีฟู๊ดทานกันเองหน้าบ้านพัก โชคดีที่บ้านหลังใกล้ๆเป็นหลังที่เหมราชอยู่ ทำให้ไม่ต้องเกรงใจใครเท่าไรนัก เพราะแค่กลุ่มของเหมราชก็มีกันหกคนแล้ว รวมโยริน กรรณ์ กรณ์ และสิงห์รวมๆกันก็เยอะจนเรียกว่าวุ่นวายก็ได้

แต่พอได้เห็นกรรณ์มีความสุขจนแทบจะไม่ได้หุบยิ้มก็ทำให้กรณ์พอใจกับการมาเที่ยวครั้งนี้ที่สุด ไม่ใช่แค่กรณ์ที่ไม่เคยเห็นน้ำทะเลแต่กรรณ์ก็ไม่เคยเห็นเช่นกัน แค่พอรถมาถึงเจ้าน้องชายของเขาก็รีบวิ่งลงทะเลจนแทบจะจับกันไม่ทันแถมยังเล่นจนหลับอยู่ในน้ำทะเลอีกต่างหาก กว่าจะจัดการพากรรณ์ไปนอนก็เกือบเที่ยงวัน เลยได้จังหวะเดินออกมาดูมาชมความงามของทะเลบ้าง

แต่ก็ได้พบ ‘เรื่องดีดี’ ในตอนนั้นเช่นกัน

“อิ่มแล้วเหรอครับ”เสียงของ ‘คนรัก’ ทักขึ้นจากด้านหลังพร้อมกับสวมกอดอย่างไม่คิดจะอายน้องๆทั้งๆที่อยู่ห่างกันไม่กี่เมตร

“อิ่มแล้วครับ คุณสิงห์ล่ะครับ”

“ยังไม่อิ่มเลย...”

“อ่าว จะทานอะไรมั้ยครับเดี๋ยวผมไปเอามาให้”กรณ์ถามอีกฝ่ายอย่างใส่ใจเรียกรอยยิ้มกว้างให้คนถูกถาม แววตาระยิบขึ้นมาเมือในหัวกำลังคิดเรื่องบางอย่างขึ้นมา

“อยาก ‘กินคุณกรณ์’ ได้มั้ยครับ”ลงไปกระซิบข้างหูอย่างแผ่วเบา ไม่รู้ว่ากรณ์ทำหน้าอย่างไรแต่หลังหูของกรณ์แดงจนเหมือนกับถูกย้อมด้วยสี รู้ว่าคนที่เขากอดอยู่กำลังเขินอายเลยทำให้เกิดอาการอยากแกล้งคนรักขึ้นมาเรื่อยๆ

“.....คนบ้า”เสียงเหมือนกับกระซิบของกรณ์แต่สิงห์กลับได้ยินชัดเจน แม้จะเป็นคำด่าแต่กลับยิ้มออกมาอย่างไม่ทราบสาเหตุ

“หึหึ...พี่ล้อเล่น ชอบทะเลมากเหรอครับเห็นชอบยื่นมองบ่อยๆ”สิงห์รีบเปลี่ยนเรื่องเพราะกลัวว่ากรณ์จะเขินอายมากเกินไปกว่านี้ กลัวว่าเลือดของคนตัวเล็กจะไหลมารวมกันที่ศรีษะอย่างเดียวจนปวดหัวไปซะก่อน

“ชอบครับ...ชอบมากเลย ผมเคยเห็นแต่ในโทรทัศน์กับในรูปภาพ พอเห็นด้วยตาแล้วรู้สึกว่ามันสวยกว่าเยอะเลยครับ ยิ่งกรรณ์ยิ่งชอบใหญ่ รายนั้นตื่นมาก็ร้องจะลงน้ำทะเลอีก พอไม่ให้ลงก็ร้องไห้ใหญ่เลยจนคุณเหมต้องยอมตามใจพาลงเล่นทะเลอีกครั้งทั้งๆที่ตัวเองอาบน้ำแล้ว ทั้งๆที่ตื่นมากรรณ์น่าจะเรียกหาผม แต่คุณเหมบอกว่าตื่นมาไม่เรียกหาผมซักคำร้องจะลงทะเลลุกเดียว น่าน้อยใจจริงๆเลย”เสียงหวานพูดออกมาเรื่อยๆ อย่างที่ไม่เคยพูดออกมาก่อน เป็นครั้งแรกที่สิงห์ได้รับฟังคำบอกเล่าเรื่องแบบนี้จากกรณ์

แม้มันจะเป็นเรื่องที่ธรรมดา ไม่มีอะไรน่าตื่นเต้น แต่พอกรณ์เล่าให้ฟังก็เหมือนว่าตัวเองได้มีส่วนรวมในชีวิตของกรณ์มากขึ้นกว่าเดิมทีละน้อยทีละน้อย...ไม่ใช่แค่กรณ์ที่ค่อยๆเปลี่ยนไป...แต่สิงห์ก็กำลังเปลี่ยนไปเช่นเดียวกัน

เหมือนกับว่า ‘คนสองคน’ กำลังหลอมรวมจิตใจและชีวิตในกลายเป็น ‘หนึ่งเดียว’

“เหรอครับ พี่ก็น้อยใจกรรณ์เหมือนกัน ชอบทำหน้าบึ้งใส่พี่แถมชอบเรียกพี่สตอเบอรี่ จนไอ้เหมมันเอาไปเรียกตามแล้ว”กรณ์หัวเราะคิกกับสิ่งที่สิงห์เล่า นึกขำที่กรรณ์เรียกสิงห์ว่า ‘สตอเบอรี่’ มันเป็นเพราะครั้งที่สิงห์เจอกรณ์ครั้งแรกเขาดันเอาสตอเบอรี่เป็นลังๆไปล่อให้กรรณ์คุยด้วย จนถึงตอนนี้กรรณ์ก็ยังจำชื่อสิงห์ว่าสตอเบอรี่อยู่เลย

“ดูซิ ทีกับไอ้เหมนะ ร่าเริงใส่อย่างกับอะไรดี”

“ก็คุณเหมเขาใจดีนี่ครับ คุณสิงห์ชอบทำหน้าดุใส่กรรณ์ทำไมล่ะ”กรณ์ยังหัวเราะน้อยใส่คนตัวโตที่กอดเขาอยู่ ขำสิงห์ทำท่าทางเหมือนเด็กที่เรียกร้องความสนใจ

“พี่เปล่าน้า...ไม่เคยทำหน้าดุใส่กรรณ์ซักครั้งเดียวพี่ใจดีจะตาย”กรณ์สะดุ้งน้อยๆทันทีที่ได้ยินคำว่า ‘พี่ใจดี’ แม้สิงห์จะไม่ได้หมายความอย่างที่ตัวเองคิดแต่สมองกับคิดตามคำพูดนั้นไม่ได้ แววตาที่สดใสเปลี่ยนเป็นดวงตาที่เศร้าจับใจไปชั่วขณะ

“เป็นอะไรไปครับ”แม้จะไม่เห็นใบหน้าของกรณ์แต่เพราะรับรู้ถึงความผิดปรกติ สิงห์กระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นมากกว่าเดินก่อนที่จะก้มลงไปคลอเคลียที่แก้มขาวอย่างออดอ้อน

“เปล่าครับ...แค่คิดอะไรนิดหน่อย”เสียงเศร้าอย่างห้ามไม่อยู่เมื่อนึกถึงเรื่องราวของ ‘ผู้ที่ล่วงลับ’

เหตุการณ์ที่ไม่คาดคิดเกิดขึ้นกับครอบครัวของผู้มีพระคุณของกรณ์และกรรณ์อีกครั้งเมื่อลูกชายคนโตของบ้านถูกฆาตกรรมภายในวัดเดียวกับที่จัดงานศพของภัทร อดไม่ได้ที่จะสงสารครอบครัวนี้ ยังไม่ทันจะเสร็จงานศพของภัทรแต่ต้องมาจัดงานศพของกฤษณ์ต่อ มันคงเป็นความทุกข์ทรมานอย่างที่จะหาที่เปรียบไม่ได้

“อย่าทำเสียงเศร้าแบบนั้นซิ พี่ใจไม่ดีเลย”

“...คุณสิงห์ครับ”

“ครับผม”เสียงตอบกระตือรือร้นของสิงห์ทำให้กรณ์อดไม่ได้ที่จะหลุดหัวเราะ ทั้งๆที่กำลังคิดเรื่องเศร้าแท้ๆ

“คุณสิงห์รักผมจริงๆใช่มั้ย”คำถามแผ่วเบาที่ออกมาจากปากทำให้สิงห์งงงันอยู่ชั่วครู่ ไม่เข้าใจในน้ำเสียงของกรณ์ตอนนี้ ไม่เข้าใจว่าจะถามเขาทำไมทั้งๆที่สิงห์บอกรักกรณ์จนกลัวว่ากรณ์จะนึกเบื่อด้วยซ้ำ

แต่...สิงห์ก็ไม่เคยจะคิดจะหยุดบอก ‘รัก’

“รักซิครับ...พี่รักคุณกรณ์ที่สุดในโลกเลยเลยรู้มั้ย...รักมากๆเลย”

“ทำไมถึงรักผมล่ะครับ...ผมไม่เห็นจะมีอะไรให้น่ารักเลย”เสียงเศร้าจนสิงห์นึกกลัวจนต้องหันให้กรณ์กลับมาเผชิญหน้ากับตัวเองแม้กรณ์จะขื่นตัวไว้แต่ก็ต้องโอนอ่อนตามคนที่มีแรงมากกว่าอยู่ดี สิงห์มองตรงไปที่กรณ์อย่างจริงจังมากที่สุดในชีวิต

“ในชีวิตพี่...พี่ไม่เคยรู้จักคำว่า ‘รัก’ ไม่ว่าจะเป็นรักของครอบครัว หรือรักของแบบชู้สาว แต่ก่อนพี่อาจจะมีคนอื่นมามากมายก็จริงแต่พอมาเจอกรณ์ กรณ์ทำให้พี่รู้จักคำว่า ‘รัก’ทั้งแบบครอบครัวและแบบคนรักกัน พี่ไม่รู้ว่าทำไมถึงรักกรณ์ได้ แต่พี่รู้แค่ว่าพี่รักกรณ์จริงๆ คำว่ารักมันเป็นคำๆเดียวที่ผุดขึ้นมาจากใจพี่เวลาคิดถึงกรณ์....อยากให้กรณ์มาเป็นครอบครัว....เป็นส่วนหนึ่งในชีวิตพี่กรณ์จะเป็นใคร จะเป็นอย่างไร...พี่ไม่สนใจ พี่รักที่กรณ์เป็นกรณ์ เข้าใจมั้ยครับ”คำพูดราบเรียบแต่กลับเข้าไปในส่วนลึกของจิตใจคนฟัง

ที่กรณ์ถามไม่ใช่เพราะอยากรู้...กรณ์แน่ใจว่าสิงห์รักเขา

แต่ที่ถามเพราะอยากฟัง...จู่ๆ ก็อยากฟังคำรักจากสิงห์

หยดน้ำตาสีใสบริสุทธิ์หยดไหลตามโหนกแก้มขาวของกรณ์ รอยยิ้มที่ปรกติจะโชว์ยิ้มให้คนอื่นเห็นแค่ยิ้มเล็กๆแต่บัดนี้กลับยิ้มกว้างอย่างดีใจ สิงห์อดไม่ได้ที่จะก้มลงไปจูบซับน้ำตาของร่างบางในอ้อมกอดอย่างแผ่วเบา

“คุณสิงห์บอกว่า...รักที่ผมเป็นผม...ใช่มั้ยครับ”

“ใช่ครับ พี่รักกรณ์”

“ถ้า..ผมไม่ใช่คนดีล่ะ”

“ก็รัก...”

“ถ้า..เป็นคนทำอะไรไม่ได้เรื่องล่ะ”

“ก็รัก...”

“ถ้า..ผมอ้วน หน้าเละ”

“ก็รัก...”

“ฮึก....ถ้าผม...ถ้ากรณ์อยากเรียกว่า ‘พี่สิงห์’ล่ะ”เสียงสะอื้นดังขึ้นมาอีกรอบ น้ำตาที่คราวนี้ไหลออกมาอย่างกับเขื่อนแต่เพราะคำรักที่สิงห์มอบให้ ทั้งๆที่ก็รู้ว่ากรณ์แกล้งถามไปเฉยๆ แต่เขาก็ยังเต็มใจที่จะมอบทั้ง ‘คำรัก’ และ ‘ความรัก’ให้กับคนคนนี้อย่างไม่มีวัดหมด

“หึหึ เด็กโง่...ยังไงพี่สิงห์ก็รักกรณ์ครับ”ตอบพลางยกมือขึ้นไปลูบหัวคนที่เริ่มสะอื้นดังจนวงอาหารด้านหลังมองอย่างสงสัย

“ฮึก...กรณ์..กรณ์ก็รัก พี่สิงห์..ฮึก”คำบอกรักครั้งแรกของกรณ์พร้อมกับสรรพนามที่ใช้แทนตัวเองใหม่ไม่ใช่ทำเพื่อเอาใจสิงห์แต่กรณ์ทำเพื่อปรับความคิดตัวเองเพราะอยากให้ตัวเอง ‘คู่ควร’ กับสิงห์ขึ้นมาบ้าง...เล็กน้อยก็ยังดี

“อ๊าาาาาาาาาา!!!!!!!! สตอเบอรี่!!.... สตอเบอรี่ใจร้าย!!...ทำกรณ์ร้องไห้ สตอเบอรี่ใจร้าย!!!!!!”เสียงร้องโวยวายของเด้กชายคน ‘พิเศษ’ ทำให้ทุกคนต่างหัวเราะออกมาอย่ามีความสุข กระทั้งคนที่ถูกหาว่าใจร้ายก็ยังขำออกมาได้อย่างไม่คิดตะขิดตะขวงใจ โอบกอดกรณ์ที่หัวเราะทั้งน้ำตา

....น้ำตาที่ไหลออกมาจากความสุข.....







พยายามเขียนให้หวานเท่าที่จะทำได้แล้วครับ แต่ได้แค่นี้ 

ขอบคุณทุกคอมเม้นครับ 

พรุ่งนี้หยุด เย้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ 

[ormn]

::ตอนนี้ทะเลยังหวานอะ

ดีใจจังที่กรณ์มีความสุขกับเขาซักที่

[YELLOWSTAR]

น่ารักอ่ะ พี่สิงห์ คุณกรณ์
หวาน สวีทกันมากมาย แต่ก็แอบกังวลเรื่องของพ่อแม่พี่สิงห์อยู่เหมือนกันน่ะว่าเรื่องมันจะเป็นยังไง 

[aloney]

มาแปะจองที่

ค่อยอ่านตอนเต็มดีกว่า
 
 

[namngern]

โอยย หวานได้อีก
รออ่านครึ่งหลังนะคะ

[EunSung87]

ทะเลมีแต่น้ำตาลหรือป่าวค่ะนั่น
คุณสิงห์กับคุณกรณ์ทำให้น้ำทะเลไร้ความเค็ม

[Giniz]

มาแค่ครึ่งตอนแต่ระดับความหวานนี่มาเต็มอ่ะ 

[♠DekDoy♠]

ว๊าววววทะเลหว๊าน หวาน

[A-J.seiya*]

เหมือนจะหวานนนนน
แต่เรื่องพ่อ ยังไม่เฉลยยย
อ่อยยย ถ้าจะดราม่า ก็ขอเบาๆนะ
^^

[ต่ายน้อย]

ทะเลหวานๆ

[seaz]

หวาน...

[dawnthesky]

น้องกรรณ์แย่งซีนนะ อิอิ พี่สตอเบอรี่ใจร้ายจริง ๆ