หัวข้อ: Just Love...ก็แค่ 'รัก' >> ตอนพิเศษสุดท้าย เม้น 888 หน้า 30 20/6/2012 <<

[chae]

ตอนนี้ไม่เศร้า แต่ตอนหน้าไม่แน่ใช่ไหม ฮือ
อินี่ดราม่าตลอด

[hotladyanyavee]

สงสารกรณ์มาก แต่งานที่ได้อย่างทำให้สิงห์ต้องมองกรณ์ในภาพลบ และกลายเป็นรักร้ายนะ

[irksome]

เพิ่งเข้ามาอ่าน
ชอบเรื่องนี้ 
รอตอนต่อไปปๆ

[T0ffyAeung]

การเขียนดีมากเลยครับ
ยังงัยก็ยังชอบนิสัยกรณ์อยู่



 


สู้ๆนะครับน้องกรณ์
ยิ้มเข้าไว้


 

[samsoon@doll]

รอต่อไป

[silent_loner]

แอบรอเรื่องนี้เหมือนกัน ลุ้นตลอด
อ่านไปแล้วอิน น่าสงสารอ่ะ 
รู้สึกเป็นห่วงสองพี่น้องคู่นี้เป็นจริงเป็นจัง
โยรินน่ารักมาก เป็นเพื่อนที่ดีสุดๆไปเลย
กรณ์ยังโชคดีที่มีแต่คนเอ็นดู
อยากรู้แล้วละซิว่าพระเอกของเราจะมาแบบไหน 

[you13]

น่าสงสารนน้องกร

เศร้าๆๆๆๆ

[Moonmaid]

ตอนนี้ไม่เศร้าแต่ทำไมรู้สึกเศร้าๆๆๆ (???)

[fuku]

อ่านแล้วแอบหนักใจแทนคนรอบข้างกรณ์จริงๆ
แบบโย แบบเฮียกวง
กรณ์ไม่คิดถึงตัวเองมากเกินไป
มากจนน่ากลัวว่าวันนึงถ้าเกิดอะไรขึ้น กรณ์ก็คงรับได้แต่คงทรมานตัวเองจนกลายเป็น...

โฮกกกกกกก หวาดกลัวมาม่า

[iforgive]

มีเรื่องอะไรบอกเพื่อนบ้างก็ได้นะ  อย่าคิดว่าจะดูแลตัวเองได้อย่างเดียว
กรณ์ยังมีน้องที่ต้องดูแล  เพราะงั้นต้องระวังตัวเองให้มาก ๆ ด้วย

[LiTTlE [A]]

สู้สู้นะกรณ์
ขอให้เจอแต่คนที่คิดดีและทำดีกับกรณ์และกรรณ์
 

[Giniz]

ทุกวันนี้เข้าเล้ามาหาเรื่องนี้ก่อนเลยว่าอัพรึยัง
ติดมาก ยิ่งอ่านยิ่งอยากรู้ว่าต่อไปจะเป็นยังไง
บอกอีกครั้งนะว่าเขียนดี เราชอบ กด+!!!!

[Karn12]

ตอนนี้เหมือนจะไม่เศร้าแต่ก็ยังมีอยู่นิด ๆ นะ

[YELLOWSTAR]

เฮ้ออ  หวังว่างานที่กรณืจะไปทำคงไม่อันตรายหรือบีบหัวใจมากหรอกนะ 

[whipcream]

น่าเห็นใจกรณ์จัง เด็กพิเศษน่ะ คนดูแลเครียดที่สุด
หวังว่าสิงห์จะไม่ใจร้ายกับกรณ์เกินไปนัก อยากให้อ่อนโยนเยอะๆๆๆๆๆๆๆเลย

[P-o-r-m-u-h-M]

ตอนที่5








เสียงเพลงที่ดังสนั่นเล่นทำนองที่เร็วแล้วเร้าใจให้กับผู้คนที่เข้ามาที่แห่งนี้เพื่อหวังจะมึนเมากับค่ำคืนแห่งความสนุกสนาน เป็นที่ที่รวบรวมคนกลางคืนมากมาย รวมคนหลายพ่อพันแม่และเป็นที่เที่ยวอโคจรที่ค่อนข้างมีชื่อเสียงในเมืองหลวง ค่าใช้จ่ายภายในผับนี้จึงแพงตามความนิยมของสังคมเพื่อแลกด้วยความเมามันส์ในค่ำคืนนั้นไป

เวลาเกือบเที่ยงคืนเป็นช่วงที่คนที่เข้ามาเที่ยวกำลังแออัด หลายคนที่หวังแค่มาเที่ยวมาดื่มมาฟังเพลงหรือมาเต้นเท่านั้นแต่ก็มีบางส่วนที่เข้ามาที่แห่งนี้ด้วยความคิดที่จะหาคู่ขาในค่ำคืนที่เปลี่ยวเหงา

ร่างบางที่สวมเสื้อยืดสีดำสกรีนชื่อร้านไว้ด้านหลังใส่กางเกงสแล็คสีดำที่เป็นตัวเดียวกับที่ไปเรียนในตอนกลางวัน กำลังทำหน้าที่เด็กเสิร์ฟอย่างขะมักเขม่นโดยมีสายตาที่แฝงด้วยความปราถนานับสิบๆคู่มองมายังร่างบางที่ตั้งใจทำงานอย่างไม่สนใจสิ่งรอบข้าง หวังเพียงอยากรีบทำงานให้เสร็จไวๆจะได้รีบกลับพักผ่อนเพราะตัวเองยังมีภารกิจเรื่องเรียนที่ต้องทำอีกในวันรุ่งขึ้น

วันนี้ก็ครบรอบหนึ่งอาทิตย์แล้วที่กรณ์เริ่มทำงานที่ผับแห่งนี้ เมื่ออาทิตย์ก่อนกรณ์ได้รู้ว่าเฮียกวงจะย้ายกลับไปที่ภาคเหนือทำให้ต้องปิดร้านอาหารที่เปิดอยู่ โดยเฮียกวงจ้างเงินเดือนชดเชยให้ทุกคนเป็นการขอโทษ กรณ์ใช้เงินนั้นส่วนหนึ่งไปซื้อโทรศัพท์มือถือและเบอร์ใหม่เพราะโยรินบอกว่าโทรศัพท์เครื่องเก่าอยู่กับราชสีห์ กรณ์ไม่กล้าที่จะโทรไปขอโทรศัพท์คืนและราชสีห์เองก็ไม่กล้าจะก้าวเข้ามาในโรงอาหารที่ตัวเองเคยโดนทำร้ายอย่างไม่รู้สาเหตุอีกทำให้ตั้งแต่เกิดเรื่องทั้งคู่ยังไม่ได้พบเจอกันซักครั้ง

ทุกอย่างเกือบจะเข้าร่องเข้ารอยตามแบบเดิมที่มันเคยเป็นแม้จะต้องเปลี่ยนงานแถมเป็นงานที่กรณ์หนักใจที่จะทำแต่ไม่มีงานไหนที่ตัวเองจะสามารถทำได้และมีรายรับมากเท่างานนี้อีกแล้ว กรณ์ตัดสินใจสมัครงานที่ผับแห่งนี้เนื่องจากดูเป็นร้านที่น่าจะมีความปลอดภัยสูงและอยู่ไม่ไกลจากห้องแถวของเฮียกวงมากนัก แต่กรณ์ก็ไม่ได้บอกใครว่ามาทำงานแบบนี้

เพราะรู้ว่าทุกคนจะไม่ยอมให้กรณ์มาทำงานนี้แน่ๆ ทุกวันนี้ได้แต่บอกว่าเป็นงานกลางคืนแต่ไม่เคยบอกว่าต้องมาทำงานที่ผับ กรณ์เลือกที่จะบอกไม่หมดมากกว่าการโกหก เขาไม่ชอบการโกหกเพราะครั้งหนึ่งเคยถูกคนที่เป็นทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิต ‘โกหก’ ว่าจะกลับมารับ...

“พี่ลิลลี่ครับ นี่รายการของโซฟา 7 ครับ”กรณ์ยื่นบิลรายการของที่สั่งให้ลิลลี่...สาวประเภทสองที่เป็นคนดูแลร้านและเป็นคนดูแลเรื่องรายการบิลสั่งของทั้งหมดด้วย และลิลลี่นี่เองที่เป็นคนตัดสินใจรับกรณ์เข้ามาทำงานโดยที่ไม่ได้สอบถามอะไรเลย ลิลลี่นึกถูกชะตากรณ์เพราะคิดว่ากรณ์เข้ามาสมัครงานในที่แบบนี้จะมาสมัครเพื่อหวังรายได้พิเศษที่สูงกว่าเป็นเด็กเสิร์ฟธรรมดา เธอเองก็เชียร์ให้กรณ์ใช้หน้าตาที่น่ารักของตัวเองให้เป็นประโยชน์โดยแนะนำให้เปลี่ยนจากเด็กเสิร์ฟเป็นพนักงานต้อนรับแทนแต่กรณ์กับปฏิเสธยิ้มๆแล้วกล่าวขอบคุณที่แนะนำ ทั้งๆที่ก็น่าจะรู้ว่าที่ลิลลี่แนะนำเป็นทางที่เสื่อมเสียแต่กรณ์ก็ขอบคุณอย่างจริงใจ จึงทำให้คนที่คิดไม่ซื่อกับกรณ์แต่แรกอดรู้สึกละอายไม่ได้

กว่าอาทิตย์ที่ผ่านมาลิลลี่สังเกตสิ่งที่ผิดปรกติรอบตัวของเด็กเสิร์ฟหน้าหวานได้อย่างชัดเจน คือมีผู้ชายทั้งหน้าเดิมและหน้าใหม่ที่คอยมองกรณ์ตลอดและหลายวันที่ผ่านมานี้โซนที่กรณ์รับผิดชอบจะมีผู้ชายที่ดูออกว่าชอบผู้ชายด้วยกันมานั่งกันจนแน่นตาตั้งแต่ร้านพึ่งเปิดไม่กี่ชั่วโมง

“สั่งอย่างกับมาคนเดียวเลย ทำไมถึงให้ไปนั่งโซฟาล่ะ”

“เห็นพี่ๆหน้าร้านบอกมาเหมือนกันครับว่าให้ดูแลดีๆหน่อย บอกว่าเป็นลูกคนใหญ่คนโต”กรณ์ไขข้อสงสัยของลิลลี่ คนฟังพยักหน้ารับก่อนจะเคลียร์บิล นึกเป็นห่วงเด็กเสิร์ฟของเธออยู่ในใจแต่ด้วยหน้าที่จึงไม่อยากจะพูดเตือนเพื่อให้กรณ์ไม่สบายใจซะเปล่าๆ

ลิลลี่เองไม่ได้รู้เรื่องราวของกรณ์เลยซักนิดรู้แต่เพียงว่ากร์เป็นนิสิตของมหาวิทยาลัยชื่อดังที่อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลกับสถานที่ที่ทำงานอยู่ การที่จะเจอคนรู้จักย่อมมีมากเด็กในร้านบางคนก็เคยเห็นหน้ากรณ์มาบ้าง โชคยังดีที่คนที่นี่ยังไม่มีใครรู้ข่าวลือเสียๆของกรณ์มาพบเจอ ร่างบางเองไม่อยากจะคิดเหมือนกันว่าถ้าคนที่เชื่อในข่าวแล้วมาเจอเขาทำงานในที่อโคจรแบบนี้อีกแล้วจะมีข่าวเสียหายอะไรเพิ่มขึ้นมาอีกหรือเปล่า

กรณ์ไม่ใช่คนคิดมากเรื่องพวกนี้ ออกจะไม่สนใจด้วยซ้ำไป แค่ตั้งใจทำงานที่เป็นหน้าที่ของตัวเองให้ดีที่สุดเต็มความสามารถเท่านั้น จะทำงานอะไรกรณ์ก็ทำแบบนี้เสมอเลยไม่แปลกอะไรที่เจ้านายเก่าจะรักใคร่เอ็นดูคนขยันแบบกรณ์รวมถึงเจ้านายใหม่ที่มีใจสงสารก็กำลังเอนเอียงไปทางเด็กเสิร์ฟหน้าหวานทีละนิด...ทีละนิด

โต๊ะที่กรณ์เอาของที่พึ่งรับรายการไปเมื่อครู่มาเสิร์ฟเป็นโซฟาเบาะพลาสติกสีดำตัวยาวมีโต๊ะแก้วเตี้ยๆสำหรับวางแก้วและของใช้อื่นๆ เพียงแต่เจ้าของโซฟานี้มีแค่ชายหนุ่มหน้าตาเจ้าสำอางแค่คนเดียว

‘นรินทร์’ ลูกชายของนักการเมืองตำแหน่งใหญ่ ทางครอบครัวมีบริษัทเพชรชื่อดังที่ส่งออกและนำเข้ารายใหญ่ที่สุดในประเทศ หน้าตาที่ออกไปทางจีนหน่อยๆบวกกับผิวขาวจัดและรูปร่างที่สูงโปร่งทำให้ผู้ชายตรงหน้ากรณ์เป็นผู้ชายที่ดูดีมากคนหนึ่ง ติดแต่ท่าทางกิริยาที่เหมือนกับวางอำนาจในทุกๆที่ที่ตัวเองไปที่ทำให้คนๆดูเสื่อมราคาลงตั้งแต่เห็นแค่ครั้งแรก

นรินทร์จงใจเข้ามานั่งโซนของกรณ์แต่แรกเพื่อหวังจะดูหน้าเด็กเสิร์ฟที่เพื่อนของเขาบอกว่าน่ารักนักน่ารักหนา ทันทีที่นรินทร์เห็นกรณ์จึงรู้ว่าสิ่งที่เพื่อนตนพูดไม่ได้เกินเลยไปซักนิด บางทีอาจจะชมน้อยไปด้วยซ้ำ

ร่างบางตรงหน้าเหมือนกับสายน้ำบริสุทธิ์จนทำให้คนที่ ‘หิวกระหาย’ ตลอดเวลาอย่างนรินทร์อยากจะดื่มกินให้หมดทันทีที่เจอ แต่เหมือนว่ากรณ์จะระวังตัวในทุกๆขณะ ทำให้นรินทร์พลาดโอกาสไปตอนที่สั่งรายการเครื่องดื่ม แต่...ไม่ใช่ตอนนี้ ตอนที่กรกำลังกรณ์วางเครื่องดื่มที่นรินทร์สั่งลงกับโต๊ะ ไม่ทันได้ระวังตัวมือนิ่มๆของกรณ์ก็ถูกกุมไว้โดยนรินทร์ซะแล้ว

“เอ่อ....คุณครับ...ปล่อยมือด้วยครับ”

“....??”เพราะกรณ์ตกใจและพูดเสียงเบาทำให้คนฉวยโอกาสไม่ได้ยินเสียงเนื่องจากเสียงดนตรีที่ดังกว่า

“ปล่อยมือเถอะครับคุณ!”กรณ์เพิ่มระดับเสียงบ่งบอกว่าไม่พอใจแต่สีหน้ากลับวิตกกังวลอย่างเห็นได้ชัด เหงือเกาะเต็มใบหน้าทั้งๆที่ภายในผับนี้เปิดแอร์เย็นจนแทบจะหนาว มืออีกข้างก็พยายามแกะมือของนรินทร์แต่ก็ไม่เป็นผล

“พี่ชื่อนรินทร์ครับ...แล้วน้องชื่ออะไรเอ่ย?”นรินทร์ดึงกรณ์ให้โน้มตัวลงมาแล้วกระซิบใส่หูแล้วหัวเราะอย่างชอบใจที่เห็นสีหน้าของคนน่ารักเหมือนกับ ‘เหยือ’ ที่กำลังจิตตกเพราะอยู่ในสถานะการณ์ที่กำลังโดน ‘ล่า’

ในขณะที่กรณ์พยายามจะขัดขืนให้ออกจากพันธนาการที่ถูกกุมไว้ที่ข้อมือ อีกมุมหนึ่งที่ไม่ไกลนักมีสายตาของ ‘ราชสีห์’ ที่มองอยู่ในมุมมืด แต่สิ่งที่เห็นถูกบิดเบือนความจริงด้วยคำว่า ‘อคติ’...อคติจากข่าวลือเสียๆของคนที่ได้ยินมาทำให้สิงห์มองภาพนั้นไม่สามารถตัดสินได้ว่าเป็นการ ‘ลวนลาม’ หรือแค่การ ‘หยอกล่อ’

วันนี้สิงห์มาเที่ยวกับกลุ่มเพื่อนที่คบกันด้วยฐานะทางบ้านและธุรกิจของครอบครัว แม้จะสนิทกันบ้างแต่ก็ไม่สนิทถึงขั้นที่คุยได้ทุกอย่างเพราะทุกครั้งที่เจอกันทุกคนต่างสงวนท่าทีไม่เคยเปิดเผยนิสัยจริงๆให้คนอื่นๆได้รับรู้ ทำให้ไม่สนิทใจที่จะเรียกว่าเพื่อนกลุ่มนี้ว่าเป็นเพื่อนสนิท

ผับแห่งนี้ถือเป็นที่ประจำของกลุ่มของสิงห์เพราะเป็นผับของลูกพี่ลูกน้องและด้วยความหรูหราเหมาะกับรสนิยมและเหมาะที่จะอวดศักดาความร่ำรวยของแต่ละคน ต้องใส่เสื้อผ้าแบรนหรู ต้องแต่งหน้าทำผมมาอย่างดูดี ต้องสั่งเหล้านอกแพงๆและมีรถยนต์หรูๆขับมา

ทันทีที่เดินเข้ามาในผับสายตาก็ไปสะดุดเข้ากับร่างบางที่แม้ในความมืดก็ยังส่องประกายโดดเด่นจนทุกคนต้องหันมอง แสงไฟหลากสียามราตรีที่ส่องผ่านไปผ่านมาทำให้กรณ์ดูมีเสน่ห์กว่าเก่าหลายเท่าตัว ความน่าหลงใหลยามค่ำคืนเมื่ออยู่กลางแสงไฟทำให้สิงห์มองกรณ์อย่างไม่วางตา

ด้วยเสื้อผ้าที่ใส่ทำให้รู้ว่ากรณ์เป็นหนึ่งในพนักงานของผับและดูจากงานที่กำลังทำก็เป็นแค่เด็กเสิร์ฟธรรมดา...แต่ที่ไม่ธรรมดาเลยก็คือสิงห์เห็นสายตาของผู้ชายที่คอยแต่จะมองตามร่างของกรณ์ ไม่ว่าจะก้มจะเงยหรือจะเดินไปเสิร์ฟ มันทำให้คนอย่างราชสีห์หงุดหงิดอย่าง ‘ลืมตัว’

ยิ่งหงุดหงิดเข้าไปกันใหญ่เมื่อเห็นอาการจับมือถือแขนของนรินทร์กับกรณ์ สิงห์รู้จักฝ่ายนรินทร์ดีอยู่แล้ว ก็แค่พวกเสือไบที่ผู้หญิงก็ได้ผู้ชายก็เอาแค่ใครที่นรินทร์ถูกชะตามันก็พร้อมจะเปเงินจ่ายอย่างไม่มีกั๊ก แถมอายุที่เท่ากันและครอบครัวของทั้งกรณ์และสิงห์ก็ใกล้ชิดกันทำให้ทั้งสองพบเจอกันอยู่บ่อยๆ แต่อีกฝ่ายนี่ซิที่สิงห์เรียกว่าไม่รู้จักเลย

เคยเจอกันแค่ครั้งเดียว...แถมยังเก็บมือถือเก่าๆที่ไม่มีทีท่าว่าจะมีคนโทรเข้ามาได้อีกเครื่อง ความสนใจของสิงห์เริ่มก่อตัวขึ้นมาพร้อมๆกับความสงสัย

สงสัยว่า...ถ้าเป็นตามข่าวลือ ทำไมข้าวของเครื่องใช้ถึงได้ดูขัดสนขนาดนั้น...หรือโทรศัพท์เครื่องนั้นแค่พกเอาไว้เล่นๆ?

แต่ถ้าเป็นอย่างที่คิด...ทำไมรุ่นน้องอย่างโยรินถึงกล้าขนาดมาตบหน้ารุ่นพี่อย่างราชสีห์ทั้งๆที่รู้ว่าราชสีห์คือใครแถมยังทิ้งประโยคค้างคาใจว่าเป็นเพราะสิงห์...ที่เป็นคนทำให้กรณ์ต้องเดือดร้อน ที่โยรินโกรธถึงขนาดนั้นไม่ใช่การแสดงแน่ๆ และโกรธขนาดนั้นแสดงว่าไอ้โทรศัพท์เก่าๆนั้นมีความหมายสำหรับกรณ์มาก...แต่ทำไมถึงไม่มาท้วงคืนซะที ทั้งๆที่ก็รู้ว่าอยู่กับ...ราชสีห์

ความขัดแย้งที่สิงห์สร้างขึ้นมาทำให้มองคนอย่างกรณ์ไม่ออก ท่าทีขัดขืนและความที่กรณ์เหมือนคนที่ใสซื่อบริสุทธิ์จนไร้พิษภัยทำให้อยากจะเชื่อว่าโดนนรินทร์เป็นฝ่ายลวนลาม แต่ด้วยข่าวที่ได้ยินกลับทำให้สิงห์ลังเลที่จะเข้าไปช่วยเหลือ

แต่สุดท้ายราชสีห์ก็เลือกทำตามสัญชาตญาณของตัวเอง ลุกเดินเข้าไปหานรินทร์ด้วยใบหน้าบึ้งขมึงตึง ยิ่งใกล้ยิ่งตอบคำถามในใจได้ว่าร่างบางกำลังขัดขืนอย่างสุดกำลัง ความดีใจก็ก่อตัวขึ้นมาในใจอย่างไม่มีเหตุผล

“เฮ้ย! นรินทร์!!”สิงห์ทักเสียงดังใส่คนที่กำลังพยายามจะฉุดมือให้กรณ์นั่งลงบนโซฟา การมาของราชสีห์ทำให้คนที่กำลังล่าเหยื่อจำเป็นต้องปล่อยเหยื่อที่แสนโอชาอย่างเสียไม่ได้

แต่คนที่ควรจะรีบหนีไปจากนรินทร์ให้ไกลที่สุดกลับกลายเป็นคนที่กำลังนิ่งอึ้งเพราะตกใจกับคนที่เดินเข้ามา กรณ์มองไปยังร่างสูงที่แตะตัวด้วยเสื้อเชิ้ตสีดำเรียบๆกับกางเกงเดฟสียีนส์พอดีตัว ขนาดว่าสิงห์แต่งตัวเรียบๆแต่กลับดูดีกว่าพวกที่เนี๊ยบแต่งตัวหัวจรดเท้า

“อ้าว...ไอ้สิงห์”

“เออ มาเที่ยวคนเดียวเหรอว่ะ? อารมณ์ไหนว่ะ?”

“เออ แล้วมึงมากับใคร พวกไอ้นัดเหรอ?”

“อืมดิ เดี๋ยวกูไปเรียกพวกมันมานั่งกับมึงดีกว่า ท่าทางมึงจะเปลี่ยวนะมาเที่ยวผับคนเดียว รึจะมาหาเอาแถวนี้”

“...หึหึ ก็ประมาณนั้นว่ะ”คนที่โดนมองไม่ได้รู้เรื่องเพราะเสียงเพลงที่กำลังดังกลบเสียงพูดคุยแต่สิงห์กลับรู้สึกว่าตอนนี้กรณ์กำลังมีอันตรายจนอยากจะไล่ไปไกลๆ

“น้อง ไปเอาแก้วมาอีกหกใบ”ราชสีห์หันไปกระซิบสั่งกรณ์ที่ยังคงมองมาที่สิงห์จนต้องสะดุ้งเมื่อมีลมหายใจอุ่นๆเป่ารดที่ข้างใบหู ถ้ามีทัศนวิสัยในการมองเห็นไม่แย่เพราะอยู่ในที่ที่ไม่ค่อยสว่างคงจะเห็นใบหน้าที่กำลังแดงปลั่งด้วยความเขินอาย กรณ์พยักหน้ารับคำสั่งก่อนจะเดินหนีออกมา

◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌  ◌

ตลอดค่ำคืนนั้นกรณ์ไม่ได้ออกไปเสิร์ฟอีกเลย ลิลลี่ที่แอบมองและลุ้นอยู่สั่งให้กรณ์อยู่ช่วยจัดเครื่องดื่มที่เคาท์เตอร์แทนและสั่งให้คนอื่นเป็นคนไปเสิร์ฟแทนกรณ์ ทำให้คนที่มาที่ผับแห่งนี้หงุดหงิดอย่างช่วยไม่ได้ที่จู่ๆก็ไม่เจอคนที่สนใจคล้ายกับว่าคนนั้นปฏิเสธจนรู้สึกเสียหน้า ผิดกลับราชสีห์ที่กำลังยกยิ้มอยู่ในใจ

จนแล้วจนรอดคนที่นรินทร์สนใจก็ไม่ยอมออกมาซักที เขาเลยขอตัวกลับก่อนไปอย่างอารมณ์ไม่ดี ราชสีห์ได้โอกาสจึงเดินเข้าไปในส่วนในของผับด้วยเพราะเป็นผับของลูกพี่ลูกน้องของสิงห์ทำให้พนักงานที่ทำหน้าที่หลักๆภายในผับนี้ส่วนใหญ่จะรู้จักราชสีห์เป็นอย่างดี

“อ้าว! คุณสิงห์เข้ามาข้างในทำไมหรือคะ”ลิลลี่ทักราชสีห์อย่างตกใจ...กลัวว่าจะเข้ามาตามกรณ์ออกไปให้นรินทร์เพราะถ้าเป็นอย่างนั้นเธอคงจะช่วยอะไรกรณ์ไม่ได้อีกแล้ว

“เด็กเสิร์ฟที่ชื่อกรณ์อยู่ไหนครับพี่ลิลลี่”

“เอ่อ...จะหาน้องกรณ์ไปทำไมหรือคะคุณสิงห์”

“ไม่มีอะไรหรอกพี่ พอดีกรณ์มันเป็นรุ่นน้องที่ผมรู้จัก อยากจะคุยกับมันหน่อยน่ะ...ว่าแต่กรณ์พึ่งเริ่มทำงานที่นี่เหรอครับ”

“ค่ะ ทำมาได้อาทิตย์หนึ่งแล้ว..อ๊ะ กรณ์มาพอดีเลย คุณสิงห์กำลังหาอยู่”

กรณ์ที่พึ่งกลับมาจากห้องน้ำพนักงานด้านหนังเคาท์เตอร์อึ้งจนทำอะไรไม่ถูกได้แค่ยกมือไหว้สิงห์ที่ยืนทำหน้านิ่งอยู่หน้าเคาท์เตอร์กำลังมองพินิจคนในข่าวลืออย่างใกล้ๆอีกครั้ง สิงห์มองคนตรงหน้าไม่ออกจริงๆไม่รู้ว่าจะเชื่ออะไรดีอยากรู้ว่ากรณ์เป็นแบบที่คนอื่นเขาบอกกันหรือไม่?

“ค...คุณสิงห์มีอะไรเหรอครับ?”เพราะบริเวณนี้เป็นบริเวณที่เสียงเพลงดังไม่มากเท่าไรจึงไม่จำเป็นต้องกระซิบคุยกันที่ข้างๆหู

“โทรศัพท์นายใช่มั้ย”สิงห์ชูโทรศัพท์เครื่องเก่าๆที่ตั้งแต่วันเกิดเรื่องเขาก็พกมันติดตัวมาตลอด

“ครับ...”

“รู้อยู่แล้วไม่ใช่เหรอว่าไอ้โทรศัพท์เครื่องนี้มันอยู่กับฉัน ทำไมถึงไม่ยอมมาท้วงคืนซักที?”

“....ขอโทษครับ”

“งั้นก็เอาคืนไป...เฮ้ย!!ทำไมไม่รับว่ะเนี้ย”สิงห์โยนโทรศัพท์คืนให้กรณ์แต่กรณ์ที่ก้มหน้ามองพื้นไม่ทันได้มองจนโทรศัพท์เครื่องนั้นกระทบเข้ากับหัวทุ่ยๆของกรณ์จนเกิดเสียงดัง ปั่ก!

คนที่ตกใจไม่ได้มีเพียงแค่สิงห์แต่ลิลลี่ที่ยื่นมองอยู่ข้างๆก็รีบเข้าไปดูอาการของกรณ์ที่นั่งลงไปกุมหัวทันที เผลอไปมองน้องชายของเจ้าของผับด้วยสายตาโกรธเคืองจนทำให้สิงห์รู้ตัวว่าทำผิดไป เขาก็แค่อยากจะคืนโทรศัพท์ให้กรณ์เท่านั้นแต่เพราะไม่เคยพูดคุยกันมาก่อนจะรู้จักกรณ์ก็แค่รู้จักข่าวลือทำให้วางตัวไม่ถูกเท่าไรเวลาพูดด้วย

“ตายแล้ว! เลือดออก...ไปทำแผลไปกรณ์”

“ห๊ะ? เลือดออกเลยเหรอ ผมแค่โยนไปเบาๆเองนะ...ไหนมาดูหน่อยดิ!”สิงห์เอื้อมมือไปดึงคนเจ็บที่หลังเคาท์เตอร์จนตัวลอยขึ้นมาปะทะกับเคาท์เตอร์ไม้ที่กั้นอยู่อีกครั้งทำให้คนที่เจ็บหัวต้องเอามือมากุมไว้ที่ซี่โครงแทน

“คุณสิงห์!!!!!! จะทำอะไรกรณ์อีกคะ ไหนว่าเป็นรุ่นพี่รุ่นน้องกันทำไมถึงต้องทำร้ายกันขนาดนี้! ลิลลี่ขอโทษนะค่ะที่เสียมารยาทแต่คุณสิงห์ออกไปเถอะค่ะ ก่อนที่กรณ์จะเดือดร้อนไปมากกว่านี้!”

สิงห์อึ้งทันทีที่โดนตวาดด้วยเสียงดัดจนแหลม คนที่ต่อว่าไปก็อึ้งเหมือนกันไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าตัวเองจะกล้าเข้ามาปกป้องคนๆหนึ่งถึงขนาดนี้ ปรกติลิลลี่เป็นคนที่มักจะไหลไปเรื่อยๆ ไม่เคยเอาตัวเข้าไปขวางหรือไปช่วยใครถ้ามันจะทำให้ตัวเองเดือดร้อน

ราชสีห์เดินออกมาจากหงุดหงิดที่โดนไล่มาอย่างเสียหน้าเป็นอีกครั้งที่ต้องโดนกล่าวหาว่าเป็นต้นเหตุให้ร่างบางเดือดร้อน ไม่เข้าใจเลยว่าทำไมคนในข่าวลือที่บอกว่าหยิ่งนักหยิ่งหนาทำไมถึงมีคนที่ออกมาปกป้องเยอะนัก? ก็ไหนว่าเป็นคนไม่ดีแล้วทำไมคนรอบตัวกรณ์ถึงดูรักกรณ์อย่างจริงใจจนกล้าที่จะต่อกรกับคนอย่างราชสีห์

แล้วก็ไม่เข้าใจเลยว่าทำไมต้องหงุดหงิดเพียงเพราะคนคนนั้นต้อง ‘เจ็บตัว’







อัพให้ตอนเช้าเพราะเดี๋ยวตอนเย็นออกต่างจังหวัดครับ พรุ่งนี้อาจจะยังไม่อัพนะครับ

ตอนนี้ก็ไม่เศร้าครับ ^^

[fuku]

โฮ่ยยยยยยย ถอนหายใจแบบโล่งอกสุดๆ
น้องกรณ์ของเค้า รอดไปอีกวัน

[Donaldye]

อยากเห็นกรณ์คุยกับสิงห์เยอะๆจัง><
กรณ์น่ารัก รักกรณ์<3

[shockoBB]

มาเป็นกำลังใจให้น้องกรณ์
 

[Karn12]

ซวยตลอดเลยสิงห์

[iforgive]

รุนแรงแท้พระเอกเรา

[hotladyanyavee]

สิงห์มาทีไรกรเดือดร้อนทุกที เอาเป็นว่าเชียร์ให้สิงห์เห็นด้านดีกรณ์ทีเถิด

[CarToonMiZa]

เข้ามาอ่านด้วยคน
เขียนเรื่องได้ดีจัง
น่าติดตาม
กดบวกเป็ดจ้า

[pepperpro]

เพิ่งได้เข้ามาอ่าน เรื่องน่ารักจังครับ กาณ์เป็นคนดีมากๆเลย

สิงห์เองก็อย่าทำอะไรรุนแรงนักสิ

[akera]

มารอค่า   

เป็นกำลังใจให้นะ

สนุกมากเลย

[LiTTlE [A]]

พี่สิงห์ เป็นตั้งคนใหญ่คนโต ทำไมเรื่องแค่นี้ไม่สืบหว่ะ
จะได้รู้กันไปเลยว่าแท้จริงแล้วกรณ์เป็นคนยังงัย
แต่ก้ยังดี ที่มาช่วยกรณ์ใว้ได้ทัน ถึงสุดท้ายจะทำกรณ์หัวแตกก็เถอะ มันน่านัก
 
เดินทางโดยสวัสดิภาพนะนักเขียน
แล้วรีบกลับมาต่อนะ

[♠DekDoy♠]

เจอปุ๊ปก็สร้างความเดือดร้อนทันทีเลยนะ --"

[gupalz]

พี่สิงห์มือหนักไปนะ ถนอมกรณ์หน่อยสิ

[yayee2]

 :เฮ้อ:เฮ้อ...นอกจากข่างลือด้านลบที่ทำให้สิงห์มีอคติกับกรณ์แล้ว
สถานการณ์อันเกี่ยวพันระหว่างสองคนนี้ ที่บังเอิญเกิดขึ้นในแต่ละครั้ง
ก็ล้วนแต่แย่ๆ (แล้วก็เกี่ยวกับเจ้าโทรศัพท์ตกยุคเก่าคร่ำคร่าเครื่องนี้เสียทุกครั้ง)
สิงห์ยิ่งจะรู้สึกลบกับกรณ์รึเปล่านี่ สงสารกรณ์จังเลย ซวยซ้ำซวยซ้อน

[bytoey]

อ่านแล้วชอบมากเลยค่ะ น่าติดตามสุดๆ