น้องหมอ กะ พี่วิศวะ 39.2ถ้าถามว่าพี่วิชมันไม่อยากเจอใครมากที่สุด หลีกเลี่ยงทุกวิถีทางที่สุด
ก็เห็นจะไม่พ้น “วาด” น้องสาวฝาแฝดสุดสวยของฟาส
ถ้าจะถามว่าเพราะอะไร ก็คงเป็นที่หน้าเหมือน แต่สันดานต่างกันสุดขั้ว
และไอ้พี่วิชไม่รู้จะรับมือยังไงกับน้องสาวของฟาสจริงๆ
เหตุการณ์ครั้งแรกที่ได้เจอกัน“โห ไอ้ฟาส นี่เหรอผัวมึง”
“คนห่าอะไรสูงชิบหาย”
“หน้าตาก็หล่อดีนะเฮีย แหม่..มิน่าล่ะ สาวๆเสียดายกันชิบหาย”
เหตุการณ์ที่สองหรือเหตุการณ์ล่าสุดดันไปเจอตอนอยู่ต่อหน้าฐารกำนัล กลางที่รโหฐาน ห้างสรรพสินค้า
วิชเห็นวาดมาแต่ไกล ก็เจ้าตัวดันมีออร่าความสวยออกขนาดนั้น แล้วนางก็มากับกลุ่มเพื่อนสาว
ไอ้หนุ่มนี่ก็พยายามที่จะเดินเนียนๆหนีไป อีกห้าสิบเมตรก็จะป๊ะหน้ากันแล้ว
ภาวนาว่าขออย่าให้นางได้เห็นกูเล้ยยยย
พอกลับหลังหันได้เท่านั้นแหละ
“อ้าว ผัวไอ้ฟาส!!”
...เจอกูทีไรไม่เคยคิดที่จะจำชื่อได้“ยู้ฮู!! เฮียผัวฟาส”
...แล้วนางก็ไม่เคยมีความอายให้สมกับเป็นผู้หญิงสรุปวันนั้นกลุ่มเพื่อนสาวของนาง ได้รับทราบกันโดยทั่วกันว่ากูเป็นผัวพี่ชาย
และเป็นพี่เขยนาง
...เวรกรรมของกูแท้ๆ“ฟาส น้องสาวมึงเป็นอะไรกับกูมากป่ะวะ” เมื่อนึกเหตุการณ์ล่าสุดได้
พี่วิชก็ละออกจากดอทเอไปถามคนที่นอนกลิ้งไปมาอยู่บนที่นอน
ฟาสขมวดคิ้วเอียงหัวไปมา “ทำไมเหรอ??”
“ทำไมนิสัยพวกมึงมันถึงคนละขั้วเลยวะ ทั้งที่หน้าตาแม่งโคตรเหมือน”
“พี่วิชต้องการจะพูดอะไรกันแน่อ่ะ” ฟาสงง
“วันก่อนกูเจอน้องมึงที่ห้าง แม่งตะโกนเรียกกูยังกับตัวเองไม่ใช่ผู้หญิง ดูพูดจาเข้า”
“มันเรียกพี่ว่าอะไรเหรอ”
“ผัวไอ้ฟาส เฮียผัวฟาส แม่ง..ฝากไปบอกหน่อยนะ ว่ากูชื่ออะไรหัดจำซะมั่ง”
“ฮ่าๆๆๆๆ” ฟาสขำกลิ้งไปกับที่นอนจนวิชหมันไส้ ลุกขึ้นไปจับแขนทั้งสองข้างกดไว้กับที่นอน
มองหน้าน้องส่งสายตาไปประมาณว่า
‘กูจริงจังนะว้อยยย’ฟาสมองหน้าก่อนจะหลุดขำพรืด “ฮ่าๆๆๆๆ”
“เดี๋ยวกูปล้ำซะเลยนี่!”
“ไม่เอาๆๆ ไม่ขำแล้วค้าบบบ” ทั้งๆที่ใจอยากขำแทบตายห่า
“โธธธธ่ ถ้าไอ้วาดมันไม่เห็นชอบพี่ มันก็ไม่มาสนใจพี่หรอกน่า ปกติแล้วมันหยิ่งจะตาย ถ้าคนที่มันไม่ถูกชะตา แม้แต่หางตามันยังไม่สนเลยนะพี่”
“กูควรดีใจงั้นเหรอ?”
“ช่ายยย เดี๋ยวฟาสจะบอกวาดให้นะ ว่าพี่บอกว่าอะไรมั่ง”
“เออ”
อีกไม่กี่วันถัดมา มีข้อความส่งมาถึงวิช จากเบอร์ที่ไม่รู้จัก
‘นี่เฮีย เค้าก็รู้จักชื่อพี่หรอกนะ แต่ไม่อยากเรียกมีไรป่ะ?
ดูแลฟาสมันให้ดีๆด้วย อย่าให้เค้าเห็นว่าเฮียทำให้มันเสียใจนะ
และถ้านอกใจมัน เฮีย...ตายแน่ จำไว้’
...พ่องง นี่มันสำนึกบ้างมั้ยเนี่ย!!“ฟาส น้องมึงนี่มัน...”
“มัน...” ฟาสย้อนคำ
“มันไม่มีสำนึกจริงๆว่ะ”
“เอาน่าพี่” ตบบ่าพั่บๆ “จริงๆแล้วมันเป็นคนดีนะ”
“เออ กูจะพยายามเชื่อ แต่วันนี้ไปกินข้าวกับกูที่บ้านนะ เตี่ยคิดถึงมึงว่ะ”
“ครับผม” ทำตะเบ๊ะ
.
.
.“ไงไอ้หนุ่ม ไม่เจอกันตั้งนานมาหาเตี่ยหน่อยมา” เตี่ยทำท่ากางแขนออกสองข้าง
แล้วฟาสก็รู้หน้าที่ดี เดินเข้าไปให้กอดอย่าว่าง่าย
“คร้าบบ คิดถึงจังเลยครับ”
“ฮ่าๆๆ ขี้อ้อนเหมือนเดิมนะไอ้แมวเหมียว” ผละออกมาแล้วเอามือขยี้หัวฟาส
“เหมี๊ยววว~~~” เอาหัวถูไถแขนเตี่ยแบบอ้อนเต็มสตีม
ทำเอาไอ้วิชเส้นที่หางคิ้วกระตุก
...แม่ง ไม่เคยเห็นอ้นกูแบบนี้มั่งเลยวะ กลับห้องจะให้อ้อนซะให้เข็ดเลยมึงแต่ไอ้วิชที่คิดว่าคืนนี้กะจะกลับห้องซะหน่อย อาจจะเพราะมีความชั่วอยู่ในหัวเยอะ
เลยทำให้เตี่ยชวนฟาสดวลเหล้ากันเกือบเช้า แผนชั่วในหัวเลยเป็นอันต้องล้มเลิกไปอย่างน่าเสียดาย
กว่าจะได้กลับห้องก็บ่ายของอีกวัน พอหลุดเข้าประตูห้องปุ๊ป
ไอ้วิชก็เข้าไปกอดจากด้านหลังทันที แล้วไซร้คอน้องแบบไม่ให้ตั้งตัว
“เล่นอะไรวะพี่!”
“เล่นกับแมวเหมียวไง” ลองเปลี่ยนบทก็ดูโรคจิตไปอีกแบบ
พลิกตัวน้องให้หันหน้ากลับมา
“พี่แม่งโรคจิตว่ะ” ฟาสทำหน้าอึ้งๆ
“ไม่ชอบเหรอ?” วิชทำหน้าหงอย
“เอ่อ...ก็ไม่ใช่แบบนั้น แต่มันรู้สึกแปลกๆ”
“กูอยากให้มึงอ้อนกูบ้างนี่”
ฟาสมองหน้าวิชก่อนจะยิ้มออกมา
“โห อิจฉาเตี่ยเหรอ?”
“ไม่ใช่”
“แหนะ”
“ไม่โว้ยยยย”
“อย่าอิจฉาไปเลยน่า พี่อยากให้เค้าอ้อนพี่ก็บอกได้ พี่อยากให้เค้าอ้อนแบบไหนล่ะ?” กอดเอวพี่แล้วเอียงคอถามน่ารัก
“ตรงนี้ไง” จับมือน้องไปลูบตรงนั้นของตัวเอง
“งั้นตามเค้ามา” จูงมือพี่วิชเข้าไปที่โซฟา
ดันตัวพี่ให้นั่ลงก่อนฟาสจะนั่งที่พื้นระหว่างขาทั้งสองข้างของพี่วิชที่อ้าออก รูดซิบกางเกงลงเผยให้เห็นส่วนนั้น
“เค้าจะอ้อนพี่ให้เยอะๆเลยนะ” ฟาสเริ่มอ้อนกับส่วนนั้นของพี่วิช ร่างสูงตรงหน้ามีอารมณ์ร่วมสุดๆ
ฟาสไม่ได้เรียกว่าฝีมือดีอะไร แต่เพราะเป็นคนที่รัก ไม่ว่าจะทำอะไรก็เรียกอารมณ์เขาได้เสมอ
“พอก่อนๆ” ฟาสหยุดแล้วมองหน้าพี่ ปากน่ารักๆมีแต่คราบเต็มไปหมด
วิชใช้มือปาดออกแล้วหิ้วปีกน้องให้ยืนขึ้น จับถอดเสื้อผ้าออกจากตัว
“พี่..เค้าไม่เอาบนโซฟานะ” ทวนความจำอีกรอบ
“จำได้น่า” วิชกระเตงน้องตรงไปที่เตียงในห้อง
สร้างความผ่อนคลายให้ร่างกายน้องก่อนจะสอดใส่ วิชไม่อยากให้ฟาสต้องเจ็บ...คิดแบบนี้ในใจน่ะนะ
แต่บางครั้งยั้งอารมณ์หื่นไม่ไหว ก็มีทำให้น้องเจ็บบางครั้ง
“รู้สึกดีมั้ย” ถามในตอนที่ขยับกายเข้าออกในตัวน้อง
“อื้อ..ดี..อ๊ะ..”
“ถ้ารู้สึกดีก็ร้องเหมี๊ยวหน่อยสิ”
“ไม่..อ๊ะ..โรคจิตรึไง”
“นะ ทำให้พี่หน่อยสิ ไม่งั้น..” วิชแกล้งถอนออกจนเกือบหมดแล้วดันตัวเข้าไปแรงหน่อย
“ไม่เอา..อย่า..ทำแบบนี้” ฟาสจิกแขนวิชแน่น
“เร็วสิ”
“มะ..เหมี๊ยวว” ร้องเสียงเบา
“ดังหน่อย” วิชขยับกายเข้าออกรัวเร็ว
“อ๊ะ..มะ เหมี๊ยวววว”
อา....ฟินไปอีกหลายวันเลยกูTBC,,, 
หัวข้อ: " น้องหมอ กะ พี่วิศวะ " ตอนจบ หน้า 97 ย้ายได้เลยค่าา (อ่าน 885542 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก