ลงสำหรับผู้ที่เข้ามาอ่านใหม่และคนที่ขอมาแล้วเรายังไม่ได้ส่งหลังไมค์ไปให้นะคะ
มีส่งเข้ามาขอกันเยอะมาก แต่เราไม่มีเวลาส่งให้ ตอนนี้เลยตัดใจลงให้แล้วกันเนาะ
แล้วก็เข้ามาทักทายกันหน่อย เพราะหายไปนานมาก ก็ดังที่ได้แจ้งไว้ในเพจนะคะ
ใครไม่รู้ก็ไปตามอ่านกันได้ในเพจนะ ไม่อยากเขียนอะไรซ้ำๆ 
ตอนนี้ก็กำลังเริ่มรื้อฟื้นเนื้อเรื่องทั้งหมด แล้วก็พยายามเขียนให้ได้วันละนิดๆหน่อยๆ
เพราะเวลาที่จะเขียนก็มีไม่มาก กำลังพยายามทำเพื่ออนาคตตัวเองอยู่น่ะค่ะ 
อีกอย่างก็คือ มีคนถามเข้ามามากเหมือนกันว่าจะทำป็นหนังสือมั้ย?
ตอนแรกก็ไม่คิดว่าจะทำ เพราะเราขี้เกียจ ฮ่าๆๆๆๆ
แต่ไปๆมาๆมีคนขอให้ทำเยอะ ไอ้เรามาคิดดูอีกที
ขนาดนิยายที่เราชอบอ่าน เรายังอยากให้เค้าทำหนังสือเลย
แล้วของตูล่ะ ก็เลย......ทำดีกว่า
แล้วเราก็อยากมีหนังสือเก็บเองด้วย ก็นิยายเรื่องแรกนี่นาเนาะ 
ใครอยากได้ก็เริ่มคิดและเก็บเงินได้แล้วนา
ถ้าเราลงใกล้จะจบแล้วเราจะเริ่มเปิดจองแล้วนะจ้าาา
พล่ามมานาน สำหรับคนที่เราติดตอนพิเศษไว้
เชิญอ่านเลยจ๊ะ..... 
" น้องหมอ กะ พี่วิศวะ " ตอน 37.5วิชคว้าคอของฟาสให้เข้ามาใกล้แล้วบดริมฝีปากลงไป ฟาสก็ตอบสนองกับรสจูบนั้นอย่างร้อนแรงไม่แพ้กัน
ร่างสูงดันตัวน้องให้นอนราบลงไปกับโซฟาตัวใหญ่ ทั้งที่ริมฝีปากยังคลอเคลียไม่ห่างกัน
ร่างใหญ่แทรกอยู่ระหว่างขาทั้งสองข้างของฟาสที่โดนจับให้อ้าออก เป็นท่าที่โคตรล่อแหลม
มือข้างหนึ่งของวิชสอดเข้าไปในเสื้อคลุมอาบน้ำ ปลายนิ้วคลึงที่ยอดอก
ฟาสรู้สึกประหม่าจนไม่รู้ว่าจะเอามือไปวางตรงไหนดี จะไปกอดพี่วิชก็ไม่รู้ว่าจะดูเป็นการเชิญชวนมากไปมั้ย
ในห้องเงียบ เงียบจนได้ยินเสียงจูบของเขาสองคนชัดเจน ไม่รู้ทำไมครั้งนี้เขาถึงอายมากกว่าปกติ
ทั้งสองคนจูบกันนาน..นานจนฟาสเริ่มที่จะหายใจไม่ทัน
“อะ..พอ”
ฟาสหอบหายใจแรง วิชยิ้มก่อนจะไล้ปลายนิ้วไปตามริมฝีปากล่างเพื่อเช็ดคราบน้ำลายออก
ต่อไปวิชก้มลงไล้ริมฝีปากร้อนไปตามสันกราม ลำคอ ไหล่ จูบเน้นย้ำที่คอจนมันเป็นรอจ้ำแดง
รู้สึกเหมือนปมเชือกที่เอวคลายออก ไอ้พี่วิชแหวกเสื้อคลุมออก แต่น้องกลับกุมมันเอาไว้แน่น
“ฟาสครับ...”
“เค้า..เค้าอายอ่ะ” หน้าแดง..ฟาสไม่เคยอายขนาดนี้มาก่อน
อาจจะเป็นเพราะว่า นี่เป็น”ครั้งแรก”ก็ได้มั้ง
“ฟาสครับ..” กระซิบที่ข้างใบหู “ไม่ต้องกลัวนะ..พี่จะอ่อนโยน จะถนอมเราให้มากๆ”
ฟาสพยักหน้าก่อนจะค่อยๆคล้ายมือออก วิชจูบที่แผ่นอกบาง จูบที่ยอดอกทั้งสองข้างจนมันแข็งชูชัน
จูบไล้ลงมาที่หน้าท้องบาง ผิวฟาสขาว..ขาวจนมันขึ้นรอยง่ายมาก
“อะ..อ๊า..พี่วิช”
เสียงครางหวานที่เปล่งออกมาเมื่อวิชใช้ปากกับส่วนนั้นของฟาส ขาเรียวเกร็งค้าง เพลิดเพลินไปกับสัมผัสที่พี่วิชมอบให้
ฝ่ามือจิกลงไปบนเรือนผมของพี่ อยากจะให้หยุดแต่ในขณะเดียวกันก็ยังไม่อยากจะให้หยุด
เพราะมันรู้สึกดีโคตรๆ
“อา..พี่วิช พี่วิช..พอ..”
“ทำไมฮื้ม?”
“มัน..จะเสร็จ”
“ก็ปล่อยออกมาสิ” รูดรั้งส่วนนั้นของฟาสด้วยมือ ในขณะที่ตัวเองเคลื่อนตัวของไปจูบฟาส
น้องตอบรับจูบของพี่วิชด้วยความร้อนแรงที่ไม่แพ้กัน จนฟาสปลดปล่อยทุกหยาดเต็มมือของวิช
ฟาสหอบหายใจแรง หน้าอกขาวที่มีรอบจูบประปรายหอบขึ้นลง ในขณะที่ปากก็ยังคลอเคลียไม่ห่างกัน
“ดีมั้ย?” วิชถาม
“อื้ม..สุดๆ”
“รอเดี๋ยวนะ”
วิชลุกออกไปเดินเข้าไปในห้อง ปล่อยให้ฟาสนอนแผ่อยู่บนโซฟาตัวใหญ่
ไม่นานนักก็ออกมา วิชชูของที่อยู่ในมือให้น้องดู ไม่ใช่อะไร ก็เจลหล่อลื่นนั่นแหละ
นั่งลงที่เดิม จับขาข้างหนึ่งของฟาสให้ไปพาดบนพนักพิงของโซฟาแล้วอีกข้างพาดบนหน้าขาของตัวเอง
ฟาสอายจนหน้าแดงแปร๊ด ยกมือขึ้นปิดหน้าของตัวเอง
“อายรึไง?”
“เออสิ..ท่าแบบนี้ อ๊ะ!!” มีเจลเย็นๆมาทาที่ด้านหลัง
“ตอนไปซื้อมีแต่แบบเย็นว่ะ”
“...”
....ฮืออออออออออออ อยากจะมุดดินหนี อายเหี้ยๆ
ปลายนิ้วของพี่วิชไล้ไปมาตามร่องก่อนจะกดปลายนิ้วที่ชุ่มไปด้วยเนื้อเจลเข้าไป
ฟาสเกร็งแน่น ด้วยความไม่เคยชินและมันก็เจ็บนิดๆด้วย
“แน่นจัง..เจ็บมั้ยฟาส”
“นิดนึง..อา”
“อย่าเกร็งสิ..ผ่อนคลายหน่อย”
....แค่พูดน่ะมันก็ง่ายสิโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยย
ฟาสสูดหายใจลึกๆค่อยผ่อนลมหายใจ วิชก็ขยับนิ้วเข้าออกจนรู้สึกว่าฟาสไม่ค่อยเกร็งแล้วก็สอดเข้าไปอีกนิ้ว
“อ๊ะ!! เจ็บ”
“ทนหน่อยนะ..ถ้าไม่ทำแบบนี้ฟาสจะรับของพี่ไม่ได้”
“ฮื้..”
ฟาสพยายามที่จะผ่อนคลาย นิ้วที่ควานอยู่ด้านในร่างกายเหมือนหาจุดอะไรสักอย่าง
ถามว่ามันรู้สึกดีมั้ย แรกๆน่ะไม่เลยสักนิด อายก็อายแถมเจ็บอีก
“อ๊ะ..อา”
“เจอแล้ว” วิชยิ้มร่าเมื่อช่องทางด้านหลังบีบรัดเขาแรงขึ้นเมื่อปลายนิ้วของเขาโดนผ่านจุดกระสันในร่างกายของฟาส
“อา..ฮ้า..”
“พร้อมแล้วนะ?”
“อื้ม”
วิชทาเจลที่ส่วนนั้นของตัวเองซะชุ่มหวังว่ามันจะช่วยลดอาการเจ็บของน้องได้มากหน่อย
ยกขาข้างที่พาดอยู่บนหน้าขามาวางไว้ที่แขนของตน จับส่วนนั้นถูไถไปกับปากทางของฟาส
พอทำท่าจะกดเข้าไปฟาสดันขัดขึ้นมาก่อน
“เดี๋ยวพี่”
“หืมม” เลิกคิ้วสงสัย
“มัน..ไอ้นั่นมันจะ..เข้าไปได้ยังไง” สีหน้าฟาสเป็นกังวล
แน่ละ..ดูจากขนาดวิชน้อยที่แม่งไม่น้อยนั่นสิ เป็นใครก็ต้องกลัว
“ได้สิ..ถามไอ้หมอมาแล้ว ถ้าเตรียมตัวดีก็เข้าได้ง่ายขึ้น”
“อื้ม” เม้มปากหลับตารอรับส่วนนั้นขยองพี่วิช วิชพยายามกดเข้าไปให้อ่อนโยนที่สุด
“อา..สุดยอด..แน่นชิบ” เข้าไปได้แค่ส่วนหัวก็รับรู้ได้ถึงความรัดแน่นมาก
“เจ็บ..พี่เค้าเจ็บ” ฟาสน้ำตาปริ่มอยู่ที่ขอบตาสวย
“ชู่ๆๆ ฟาสครับ..อย่าเกร็ง คลายหน่อยครับเด็กดี”
ก้มลงจูบที่หน้าผากกลมของน้องที่ชื้นไปด้วยเหงื่อ ยกมือขึ้นลูบผมน้อง ยังไม่กล้ากดร่างกายเข้าไปอีก
“เจ็บอ่ะ” วิชประกบริมฝีปากจูบ แล้วค่อยๆดันตัวเข้าไปอีกจนสุดทาง
“อืม” วิชครางในลำคอด้วยความแน่นและบีบรัดทำให้เขาเหมือนจะไปซะเดี๋ยวนั้น
วิชยังไม่ขยับ ค้างไว้แบบนั้นเพื่อให้น้องได้ปรับตัวกับขนาดของเขา
“หายใจลึกๆนะเด็กดี” ก้มลงจูบหน้าผากเพื่อปลอบโยน ฟาสทำตามไม่เท่าไหร่ก็ปรับตัวได้
วิชรับรู้จากการที่ตรงนั้นของฟาสเริ่มตอดรัด และฟาสก็ไม่ได้ร้องไห้อีก
ดวงหน้าสวยมีอาการเขินอายอย่างเห็นได้ชัด ร่างกายไม่เคยโกหก เพิ่งจะรู้ก็วันนี้
“ขยับนะ” ฟาสพยักหน้าตอบ วิชจึงเริ่มจากที่ขยับช้าๆก่อน
“อ๊ะ..อาาาา” ฟาสร้องออกมาเมื่อวิชเร่งความเร็วขยับสะโพกเข้าออก เสียดแรงจนวาบหวาม ได้ยินเสียงเนื้อกระทบเนื้อ
เสียงหอบหายใจของตัวเองและพี่วิช
ไม่รู้สึกว่าตัวเองครางกระเส่าเหมือน..แมวตัวเมีย
จากความเจ็บ กลายเป็นว่าความเสียวกระสันเข้ามาแทนที่..แต่ความเจ็บนั่นก็ไม่ได้หายไปหรอก
“อา..ฟาส..เรียกชื่อพี่หน่อย”
“พี่..พี่วิช..อ๊ะ”
“เรียกอีกสิ”
“พี่วิช..พี่วิช..อ่าาาา”
วิชกระหน่ำมากขึ้น เร็วขึ้น ได้ยินเสียงกระทบและความเฉอะแฉะตรงช่องทางนั้น มันก็เร้าอารมณ์บอกไม่ถูก
ขยับได้อีกไม่นานนักร่างของฟาสก็กระตุกไหวอีกรอบ ปลดปล่อยทุกหยาดหยดเลอะเต็มหน้าท้องตัวเอง
พี่วิชขยับต่อไปได้ไม่นาน เพราะฟาสตอดรัดมากขึ้นหลังจากที่เสร็จไปแล้ว ร่างใหญ่ก็ปลดปล่อยออกไปตามกัน
ฟาสรู้สึกถึงส่วนนั้นของพี่วิชกระตุกอยู่ในตัวเอง และก็รู้สึกอุ่นร้อนในช่องทางนั้น เสียววาบไปถึงท้องน้อย
“อ่ะ..” ฟาสนิ่วหน้าเมื่อพี่วิชถอนส่วนนั้นออกไป รู้สึกแสบที่ช่องทางนิดๆ
รวมทั้งรู้สึกด้วยว่ามีของเหลวไหลออกจากตรงนั้นมาก
วิชก้มลงจูบที่หน้าผากและขมับที่ชื้นเหงื่อของน้องด้วยความรักใคร่
“รักนะครับ”
“อื้ม”
“พี่รักฟาสนะครับ”
“อื้ม..ฟาสก็รักพี่”
ทั้งสองคนจูบกัน เป็นจูบที่เต็มไปด้วยความรัก และความใคร่ของไอ้พี่วิช
“อีกรอบไหวมั้ย?” ยิ้มแผล่
“เอ่ออ...”
....จะบอกว่ากูสองน้ำแล้ว อีกรอบพรุ่งนี้ตื่นมาฟ้าเหลืองแน่ จะหื่นไปไหนไอ้พี่วิช
“นะ”
“เอ่อ...ไม่เอาที่โซฟาแล้วนะ..เจ็บหลัง”
“ได้” แล้วอีพี่วิชก็อุ้มน้องเข้าห้องไปทำต่อ..บนเตียง
ปล.หนึ่ง ไปจิ้นกันต่อเองนะ..คนเขียนขอร้อง ฮ่าๆๆๆๆ
ปล.สอง กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด อายค่าาาาาาาาาาาาาาาาาา กลับมาอ่านเองก็ยังอาย 
หัวข้อ: " น้องหมอ กะ พี่วิศวะ " ตอนจบ หน้า 97 ย้ายได้เลยค่าา (อ่าน 888358 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก