น้องหมอ กะ พี่วิศวะ 39.1
วันนี้ไอ้หมอตื่นเช้ากว่าพี่ยู เลยนอนบอกในหน้าน่ารักที่กำลังหลับตาพริ้มอยู่
มือเรียวยาวเกลี่ยปอยผมที่ปิดแก้มขาวๆอยู่ให้ขึ้นไปทัดอยู่ที่ใบหู
...ไม่รูว่าเมื่อคืนนี้เกิดอะไรขึ้น พี่ยูดูแปลกๆ
ไอ้หมอก็ได้แต่คิด ไม่อยากถามออกไป คิดแค่ว่าถ้าพี่ยูอยากจะบอกอะไรเมื่อไหรก็คงจะบอกเองนั่นแหละ
ไอ้หมอไม่ใช่คนที่จะจู้จี้เซ้าซี้ในเรื่องอะไรแบบนี้ ถึงเวลานั้นเมื่อไหร ไม่ว่าเรื่องอะไรเขาก็พร้อมที่จะรับฟัง
ไม่นานมากพี่ยูก็รู้สึกตัว ก็เพราะไอ้มือยาวๆนี่มันเอาแต่ลูบผม
บางทีก็เอาปากมาจุ๊บแก้ม จุ๊บปาก
หน้าขาวๆเลยหนีซุกเข้าอกไอ้หมอแล้วกอดแน่น
เอาหน้าถูไถแผ่นอกอย่างออดอ้อน
“ฮ่ะๆๆ อ้อนเหมือนแมวเลยนะพี่ยู”
“...กูเป็นแมวก็แค่กับมึงน่ะแหละ” พูดกับอกเสียงงึมงำ
“หืม..อะไรนะ”
พี่ยูเงยหน้าออกจากออก มองตากลมเหมือนตากวางของคิน
“กูเป็นแมวก็แค่กับมึงน่ะแหละ แมวของมึงคนเดียวรู้ไว้ซะ”
ไอ้หมอเผยยิ้มบางออกมา ยิ้มทั้งตาและปากเลย
“ขอบคุณครับ” หอมแก้มนิ่มอย่างรักใคร่
“มึงอย่าคิดว่าตัวเองไม่มีสิทธิ์อะไรในตัวกูนะ อยากรู้อะไรก็ถามกู อย่าคิดไปเองคนเดียว มึงเป็นแฟนกูนะไม่ใช่คนอื่น รู้มั้ย?”
“ครับ”
“ไม่ต้องทนุถนอมกูมากก็ได้ ยังกูก็ผู้ชายไม่ใช่ผู้หญิง กูไม่ได้อ่อนแอขนาดนั้น”
“ผมไม่ได้ถนอมพี่เพราะคิดว่าพี่เป็นผู้หญิง แต่คนที่ผมรัก ผมอยากจะถนอมพี่ให้มาก เพราะพี่สำคัญมากจริงๆ”
“งั้นก็แล้วไป” ยูเอื้อมมือขึ้นลูบหน้าคิน “มีเรื่องอะไรอยากจะถามกูมั้ย”
“เอ่อ...เรื่องเมื่อคืน”
คินอึกอัก คิดว่าพี่ยูอาจจะลำบากใจหรือเปล่า ยิ่งเมื่อเห็นสายตาวูบหนึ่งเป็นสายตาของความเสียใจ
แต่พี่ยูก็หันมาจ้องหน้าคินตรงๆด้วยสายตาที่เข้มแข็งมั่นคง
“มึงจำเรื่องแฟนเก่ากูได้มั้ย?” ยูหลีกเลี่ยงที่จะเอ่ยชื่อออกมา
คินไม่ได้ตอบอะไรแต่พยักหน้าเป็นเชิงว่าจำได้
“เมื่อวานตอนที่กูไปซื้อของในห้าง... กูบังเอิญไปเจอ”
เกิดความเงียบเข้าปกคลุมไปทั้งห้อง ก่อนที่พี่ยูจะเอ่ยถามคินอีกครั้งว่า
“มึงคิดว่ากูหวั่นไหวเหรอ?” ด้วยสายตาจริงจัง
คินเงียบไปชั่วครู่แล้วตอบพี่ยูไปว่า “ผม..ไม่รู้”
พี่ยูมองหน้าที่เหมือนหมาหงอยของไอ้หมอ เห็นแล้วก็ขำ
พี่ยูยกมือขึ้นขยี้หัวไอ้หมอแรงๆ ใบหน้ากลมนั่นอมยิ้มน้อยๆ
“มึงอย่าห่วงไปเลย ตอนนี้กูรักมึง รักที่สุด อย่างเขาน่ะไม่สามารถทำให้กูหวั่นไหวได้หรอก มึงน่ะน่ารักกว่าตั้งเยอะ ไอ้หมาน้อย!!”
เมื่อเห็นพี่ยูยิ้มกว้าง ไอ้หมอก็ยิ้มได้ แถมยังกว้างซะบานเต็มเตียงเลย เหอะๆๆ
เรื่องของแซน พี่ยูไม่จำเป็นต้องคิดอะไรมากเลยจริงๆ เพราะคนที่ทิ้งไปอย่างเจ็บปวดคือแซน
และยูก็ไม่ใช่คนโง่ที่จะหันกลับไปหาคนแบบนั้น เรื่องเมื่อวานก็แค่ตกใจมากและตั้งตัวไม่ทัน
พอตั้วสติได้ก็ไม่ได้กลัวอะไรเลยซักนิด
ก็เรามีคนรักที่ดีที่สุดอยู่แล้วนี่นา .....ไอ้หมอคิน
TBC,,,
เอามาลงให้หายอยากก่อนค่ะ
เราบอกแล้วว่ามันไม่มีมาม่า ก็ไม่เชื่อเค้า
หัวข้อ: " น้องหมอ กะ พี่วิศวะ " ตอนจบ หน้า 97 ย้ายได้เลยค่าา (อ่าน 888362 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก