40โทรศัพท์ของพี่ยูดังขึ้นในเช้าวันหนึ่ง เป็นเบอร์ที่เขารู้จักดี “เลขาของพ่อ”
ยูย่นคิ้วสงสัยว่ามีธุระอะไรถึงได้โทรมา แต่ก็กดรับอยู่ดีถึงแม้จะไม่ได้อยากรับนักก็ตาม
“ครับ”
(สวัสดีครับคุณยู ผมเอกนะครับ)
“ครับ มีธุระอะไรเหรอครับ”
(ท่านประธานให้โทรมาเรียนว่ามีธุระให้เข้ามาพบท่านด้วยครับ)
ยูเลิกคิ้วอย่างสงสัย ร้อยวันพันปีไม่เคยเรียกหา
“ครับ บอกพ่อว่าเดี๋ยวเย็นนี้จะเข้าไปนะครับ”
(ครับ สวัสดีครับ)
“ครับ”
“มีเรื่องอะไรเหรอพี่” คินเห็นสีหน้าของพี่ยูผิดปกติเลยถามออกไป
“พ่อเรียกพบน่ะ”
คำตอบของพี่ยูเองแม้แต่คินยังแปลกใจ ปกติแล้วพี่ยูก็ไม่ค่อยจะพูดถึงครอบครัวสักเท่าไหร
รู้แต่ว่าพี่ยูไม่ค่อยกลับบ้านมาตั้งแต่เข้ามหาวิทยาลัย
“ให้ผมไปด้วยมั้ย”
พี่ยูหันมายิ้มบางๆให้พร้อมกับส่ายหัวไปมา
“ไม่ต้องหรอก กูไปเองได้”
“งั้นผมจะรออยู่ที่บ้านนะ”
“อืม”
พี่ยูรู้สึกสังหรณ์แปลกๆ เขารู้สึกไม่ดีเลยซักนิด ใจมันโหวงแปลกๆ
ครั้งนี้ที่พ่อเรียกมันจะต้องมีอะไรที่ไม่ใช่เรื่องดีแน่นอน
ตกเย็นพี่ยูเข้าไปที่บริษัท เดินผ่านพวกพนักงานที่ต่างก็จำเขาได้ทั้งนั้น
ก็แน่ล่ะลูกชายคนเดียวของเจ้าของบริษัท ยกเว้นก็แต่พวกพนักงานใหม่ที่ไม่เคยเห็นหน้า
พอเห็นพวกพนักงานรุ่นพี่ทักทายเขาอย่างนอบน้อม ต่างก็สงสัยแล้วหันไปถามว่าเขาเป็นใครกันยกใหญ่
พอรู้ว่าเป็นลูกชายเจ้าของบริษัท ต่างก็มองตามกันตาโต
ชินซะแล้วกับสายตาแบบนี้ เพราะยูหน้าตาค่อนไปทางน่ารักซะมากเมื่อเทียบกับผู้ชายทั่วไป
ยิ่งตัวเพรียวและส่วนสูงที่ไม่เกินหญิงสาวสมัยนี้ ทำให้ยิ่งถูกมองไปกันใหญ่ ว่าคนคนนี้น่ะเหรอ ที่จะมาบริหารบริษัทนี้ต่อไป
“พ่อล่ะ” ถามเลขาที่อยู่หน้าห้องผู้บริหาร
“อยู่ด้านในค่ะ” เจ้าหล่อนผายมือให้
ยูเปิดประตูเข้าไป เห็นพ่อก้มหน้าทำงานอยู่บนโต๊ะ
เขาไม่ได้พูอะไรแต่ท่านก็รู้สึกตัวเพราะเสียงฝีเท้าที่ย่ำเข้าไปเรื่อยๆ พ่อเงยหน้าขึ้นมา
สีหน้าเรียบนิ่งไม่ได้แสดงอารมณ์อะไร
“สวัสดีครับ” ยูก้มหัวให้เล็กน้อย
“อืม เป็นไง? สบายดีมั้ย”
“ก็เรื่อยๆครับ”
“พ่อขอเข้าเรื่องตรงๆเลยนะ คบกับผู้ชายอยู่ใช่มั้ย?”
ยูเงียบไปชั่วอึดใจ ก่อนจะตอบว่า “ครับ”
ก็คิดอยู่แล้วว่าสักวันหนึ่งก็ต้องรู้ เขาไม่ได้คิดจะปิดบังอะไร
แต่ไม่รู้ว่าถ้าพ่อรู้อย่างนี้แล้วจะรับได้มากหรือน้อยแค่ไหน
แค่แม่รับได้เขาก็พอใจแล้วไม่ได้ต้องการให้ใครมาเข้าใจอะไรอีก แม้แต่พ่อก็ตาม
“นานหรือยัง”
ยูไม่ตอบแต่พยักหน้าตอบไป ไม่ได้มองหน้าพ่อเอาแต่ก้มมองปลายเท้าตัวเอง ได้ยินเสียงถอนหายใจเบาๆออกมา
“เด็กคนนั้นเรียนแพทย์ใช่มั้ย”
“ครับ”
“เลิกกันซะ”
ยูเงยหน้าขึ้นมองพ่อทันที ตาโตเบิงกว้าง ตกใจ..ใช่ ตกใจทั้งที่รู้อยู่แล้ว
เพราะพ่อก็เป็นคนที่มีอิธิพลคนหนึ่ง รู้มาตลอดว่าพ่อจับตาดูอยู่ แต่ก็ทำเป็นไม่สนใจ
“พ่อไม่เคยขออะไรลูกเลยนะ ตามใจมาตลอดไม่ว่าจะทำอะไร
ไม่กลับบ้าน ให้เงินใช้จ่ายอย่างสบาย ก็ไม่เคยขัดไม่เคยห้าม แต่สิ่งเดียวที่พ่อขอ ให้ได้มั้ยยู..เลิกกันได้มั้ย”
พี่ยูส่ายหน้า “ไม่..ผมไม่เลิก”
“ดื้อเหมือนเดิม..ไม่เคยเปลี่ยน” พ่อถอนลมหายใจเบาๆ
“...” พี่ยูเม้มปาก ก้มหน้าลงเหมือนเดิม
“อยากทำอะไรก็ตามใจ”
ยูมองพ่ออย่างไม่เชื่อหูตัวเอง ยังคงมึนงงว่าที่พ่อพูดหมายความว่ายังไง
เห็นลูกตัวเองที่เป็นแบบนั้นแล้วก็อดอมยิ้มไม่ได้ ทิฐิที่ตนเคยมีมานาน
ที่มันทำให้ลูกแอนตี้ ไม่ค่อยกลับบ้านช่อง ปีหนึ่งแทบจะไม่ได้เห็นหน้ากัน
ยอมรับว่าตัวเองก็แก่ขึ้นทุกวันๆ ความเหงาที่ไม่เคยได้รู้จัก มันก็เริ่มคืบคลานเข้ามา นี่ล่ะมั้งที่เค้าเรียกว่า..คนแก่
“พาเด็กนั่นมาหาฉันด้วยล่ะ”
“ครับ?” เหมือนยูจะยังไม่ค่อยเข้าใจสถานะการณ์
“ไอ้หมอคินน่ะ”
...นี่รู้แม่กระทั่งชื่อเลยเรอะ!!!“พ่อ..ไม่โกรธเหรอ”
“ไม่ได้โกรธแต่ผิดหวังมากกว่า มีลูกชายคนเดียว หน้าตารูปร่างก็อ้อนแอ้นยังกับผู้หญิง..เหมือนแม่เกินไป
หวังว่าอยากจะอุ้มหลานซักคน แต่ก็นะ...พ่อไม่อยากให้เรามีชีวิตที่ไม่มีความสุข อย่างน้อยก็กลับบ้านบ่อยๆนะ”
ยูรู้สึกร้อนผ่าวที่ขอบตา แต่เขาก็สามารถกลืนก้อนที่จุกอยู่ที่คอลงไปได้..ดีใจ ดีใจมาก
นานมาแล้วที่เขากับพ่อไม่ได้มีช่วงเวลาแบบนี้ ไม่ได้พูดคุย ไม่ได้เห็นพ่อยิ้มแบบนี้มานานมาก
ไม่ได้สังเกตุว่าพ่อแก่ลงขนาดนี้แล้ว
“ผมขอโทษ ขอโทษจริงๆนะครับ”
พ่อลุกจากโต๊ะทำงานเดินเข้ามายืนตรงข้ามกับลูกชายคนเดียวของตัวเอง
“ไม่ได้เจอกันแบบนี้มานาน ตัวก็ยังเท่าเดิมเลย” เอามือทั้งสองข้างวางบนไหล่
“แต่พ่อก็ภูมิใจที่มีลูกชายแบบยูนะ พ่อขอโทษที่ละเลยลูกมาตลอด”
คืนนั้นพี่ยูกลับบ้านที่มีคนรักของเขาอยู่ บอกเล่าเรื่องราวทั้งหมดที่พบเจอมาในวันนี้
และบอกว่าถ้าเป็นไปได้ก็อยากเจอ ‘ไอ้หมอคิน’ ไอ้หมอนี่ตื่นเต้นจนมือไม้สั่นไปหมด
ทำเอาพี่ยูหัวเราะกร้าก คนอย่างไอ้หมอจะมาตื่นเต้นทำไมแค่ไปเจอพ่อเอง
“มึงจะตื่นเต้นทำเชี่ยไรเนี่ย ฮ่าๆๆๆๆ”
“อ้าว ก็พ่อพี่นี่นา ผมไม่คิดว่าพ่อจะรับได้ด้วยซ้ำ ไอ้เรื่องอยากเจอใครจะไปคิดเล่า
กลัวโดนฆ่าแล้วไปถ่วงน้ำในมหาสมุทรแปซิฟิกมากกว่า”
“เว่อร์ไป พ่อกูไม่ได้โหดขนาดนั้น”
“พี่ขนาดนี้แล้วพ่อพี่ล่ะ จะขนาดไหน แงงงงงงงง” ไอ้คินพุ่งเข้าไปกอดเอวเพรียวๆนั่นแล้วเอาหน้าถูไถไปตามแขนพี่ยู
“ควาย ทำตัวเป็นเด็กไปได้ อย่างี่เง่า ไอ้เชี่ยยยยยยยยยยยยยย” พี่ยูร้องเพราะว่ามันเปลี่ยนจากไซร้แขนเลื่อนขึ้นมาเป็นคอ
เห็นตัวเล็กๆแบบนี้พี่ยูแม่งแรงเยอะ สะบัดแขนสองสามครั้งก็สลัดไอ้หมอออกไปได้
ยกตีนขึ้นหมายจะถีบ แต่ไอ้หมอก็ไวกว่า คว้าข้อเท้าเล็กนั่นเอาไว้ได้
“ทะลึ่งแล้วมึงไอ้สัด”
“ไม่ทะลึ่งก็ไม่ใช่ผัวพี่สิครับ” หน้าตากรุ้มกริ่มได้อีก
...ไอ้เหี้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยTBC'''สั้นใช่มั้ยล่าาาาา ก็มันใกล้จะจบแล้วนี่เนอะ
มาแอบกระซิบว่า ในรวมเล่ม มีตอนพิเศษของทุกคู่เลยนะคร้าาาา 
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามมาโดยตลอด รักนะฮ๊าฟฟฟฟฟฟ
หัวข้อ: " น้องหมอ กะ พี่วิศวะ " ตอนจบ หน้า 97 ย้ายได้เลยค่าา (อ่าน 887197 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก