## เรื่อง “เรื่องของเค้ากะแก” ๒๘ ##
มาต่อให้แล้ว.... พิมเพิ่งเสร็จสดๆร้อนๆเลย
*********************************************************************
ในที่สุดผลประกาศโค้วต้าที่ยื่นไปก็เริ่มมาแล้ว.....
“เฮ้ยปอ.... แกได้โค้วต้าของศิลปากรด้วยนะ” บัววิ่งมาบอกเราด้วยความตื่นเต้นในช่วงพักกลางวัน
“เหรอ....” เราตอบไปเงียบๆ
“แกไม่ดีใจรึไงว้ะ... ” นิดถามขึ้นมาหลังจากเห็นท่าทีไม่แสดงอาการดีใจของเรา
“ไม่รู้อ่ะ... เฉยๆ” เราตอบไปด้วยท่าทางเฉยๆเหมือนคำตอบ
“ไรว้ะ.... มีแต่คนเค้าดีใจกันที่รู้ว่าติดโค้วต้า” หน่าพูดขึ้นบ้าง
“ไม่รู้ดิ... เราเฉยๆอ่ะ ไอ้ที่อยากเรียนกลับไม่ติด” เราบ่นด้วยท่าทางเซ็งๆ
“มัฑณศิลป์ของแกอ่ะนะ...” บัวพูด
“อืม....”
“อย่าคิดมากเลยน่า... ยังเหลือยื่นคะแนนเอ็นอีกนะ” ต๊ะพูดปลอบเรา
“แหม... ถ้าไม่ได้ก็เรียนอย่างอื่นดิ” ฝนพูดขึ้นมาบ้าง
“แกติดโค้วต้าอีกตั้งหลายที่นะ... แต่ละที่ดีๆทั้งนั้น มีแต่คนเค้าแย่งกันจะเข้า” หน่าพูด
“จริงอย่างที่หน่ามันพูด... อย่างน้อยแกก็ยังมีถาปัตย์ มอชออยู่นะ... แกก็อยากเรียนไม่ใช่เหรอ” ต๊ะพูด
“ก็จริง... แต่มันแค่รอบแรกยังไงก็ต้องไปเวิร์คชอปอีกนะ... อาจจะไม่ได้ก็ได้เพราะส่วนใหญ่เค้าจะเอาเด็กในพื้นที่” ก็นะ... อยากเรียนอ่ะ แต่ต้องไปเข้าเวิร์คชอปที่มอเชียงใหม่อีกแล้วเค้าจะคัดอีกทีว่าใครจะได้เรียน เราแค่ติดรอบแรก อาจจะไปเสียเที่ยวก็ได้ตอนนั้นเราเลยสองจิตสองใจอยู่ว่าจะไปดีมั้ย...
แต่ตอนนั้นอ่ะ... เราสับสนมากเลยว่าจะเรียนอะไรดี เพราะงั้นมีโค้วต้าไรมาถ้าเป็นมหาลัยมีชื่อเสียงหน่อยเราก็จะยื่นไปเกือบหมดทั้งที่ไม่อยากรู้ว่าอยากเรียนอะไรจริงๆจังๆคิดแค่ว่ายื่นไปก่อน... ถ้าติดค่อยมาดูอีกที ซึ่งมันเป็นเรื่องที่ไม่ดีเลย มันเป็นการไปตัดโอกาสคนอื่น เพราะโค้วต้าที่เราได้ๆมาถ้าถามจริงๆก็ไม่ได้อยากเรียนเลย.... แต่ถ้าจะอยากเรียนมากที่สุดก็คือ มัฑณศิลป์กับสถาปัตย์
เรากะเพื่อนผู้หญิงในกลุ่มก็นั่งคุยกันเรื่องโค้วต้าไปพลางๆกลุ่มพวกผู้ชายกลุ่มเราก็เดินเข้ามากันพร้อมหน้า...
“เฮ้ย... ผลโค้วต้ามอภาคมาแล้วเว้ย...” ไอ้โอ๊ตพูดซะเสียงดังจนเพื่อนในห้องหลายคนหันมาสนใจ
“จริงเหรอว้ะ....” เพื่อนคนนึงในห้องถามขึ้น
“เออ.... ใครอยากรู้ผลไปดูที่ห้องแนะแนวดิ เนี่ยผลเพิ่งมาเมื่อกี๊นี้เอง” ภีมหันไปพูดกับเพื่อนๆ
“แล้วกลุ่มเราล่ะ... มีใครได้บ้างป่าว..” นิดกะชาติถามไอ้โอ๊ตอย่างตื่นเต้น
“ติดทั้งกลุ่มแหละ... ” แต่ละคนก็ดี๊ด๊ากันแต่ก็ไม่มากเท่าไหร่เพราะคะแนนพวกมันแต่ละคนหนะติดมอภาคสบายๆอยู่แล้ว ส่วนเราก็เหมือนเดิม.. เรื่อยๆไม่ได้ดีใจอะไรมากมาย
“ เฮ้ยพวกเมิง.... มีโค้วต้าของเกษตรมาด้วยว้ะ... แต่ต้องขึ้นไปสอบตรงนะ จะไปกันป่าว” ไอ้โอ๊ตถามความเห็นเพื่อนๆในกลุ่ม
“ไหนเอามาดูดิ๊..... ว่ามีโค้วต้าคณะไรบ้าง” ฝนพูดกับไอ้โอ๊ตมันก็เลยยื่นรายละเอียดมาให้ดู พวกเราก็เลยดูกัน... คณะก็น่าสนใจดีพวกเราก็เลยตกลงกันว่าจะไปสมัครกัน.... โดยต้องยื่นไปสมัครไปก่อนแล้วค่อยขึ้นไปสอบ ซึ่งวิชาที่สอบก็เป็นวิชาหลักของสายวิทย์นั้นแหละ (จำไม่ได้แล้วอ่ะ... ว่าสอบวิชาไรบ้าง)
ไอ้โอ๊ตกะภีมก็รับหน้าที่เอาใบสมัครไปถ่ายเอกสาร พวกเราที่เหลือก็เตรียมหลักฐานต่างๆรอมันทั้งรูปถ่าย ใบผลคะแนนสอบเอ็นรอบแรกแล้วก็อื่นๆที่ต้องใช้....
พอไอ้โอ๊ตกะภีมมาเราก็นั่งกรอกใบสมัครกัน....แล้วก็เลือกคณะที่ต้องการ... อันนี้ต้องคิดหน่อยว่าจะเรียนไรดี ตอนที่เราคิดนั่งตัดสินใจอยู่ว่าจะเลือกคณะอะไรดีเพราะต้องส่งใบสมัครวันนี้เราก็เห็นภีมเดินมาที่โต๊ะของฝนที่อยู่เยื้องๆกะโต๊ะเรา เราก็นั่งนึ่งๆฟังบทสนทนาของคนทั้งคู่
“ฝน... รูปที่เราฝากให้อัดได้รึยังอ่ะ” ภีมถามฝนขึ้นมา
“ได้แล้ว... ว่าจะเอาให้ตั้งแต่เมื่อเช้าแต่ลืมสนิทเลย” ฝนตอบพร้อมกับหาซองรูปถ่ายในเป้ให้ภีม
“ดีนะเนี่ยที่ได้พอดี... ไม่งั้นเราไม่มีติดใบสมัคร...” ภีมพูด
“อืม... ” ฝนตอบ
เป็นจังหวะพอดีที่เราหันไปมองคนทั้งคู่หลังจากที่ฟังบทสนทนามาพักนึง... ภาพที่เห็นคือฝนกะภีมกำลังยิ้มให้กัน
ทำให้เรารู้สึกใจหายอย่างบอกไม่ถูก
“แหม... มองกันตาหวานเชียวนะเมิง... ไงกันเนี่ย???” ไอ้โอ๊ตตะโกนแซวคนทั้งคู่มาจากหลังห้อง
“เออ... อะไรกันเนี่ย...” นังชาติแซวขึ้นมาอีกคน ภีมก็เลยหันมาพูดยิ้มๆ
“ไม่มีไรซะหน่อย.....”
“ไม่มีไรได้ไง... ฝนหน้าแดงซะขนาดนั้น” นิดพูด
“พูดไรเกรงใจปอมันบ้างดิว้ะ... ไอ้ภีมหนะ... ของรักของหวงมันนะ” ยูพูดแทรกขึ้นมา... ทำให้สายตาของเพื่อนๆในกลุ่มเราทุกคนหันมามองที่เราพร้อมกับหุบปากเงียบเลย ซึ่งหนึ่งในสายตาที่มองมาที่เราก็มีสายตาของภีมด้วย เราถึงกับทำอะไรไม่ถูกเมื่อถูกหันมามองแบบนี้ จนมีเสียงใครคนนึงเรียกเราอยู่ที่หน้าห้อง
“ปอ....” ป๊อบนั่นเอง... ยืนยิ้มอยู่หน้าห้องเรา เราก็เลยเดินออกไปหาป๊อบที่หน้าห้องแล้วไปนั่งคุยกันที่ระเบียงตรงหน้าห้องนั่นแหละ....
“ว่าไง.... มีไรป่าวมาหาถึงห้องเลย” เราถามป๊อบออกไปแต่หน้าตาเราคงดูออกว่ามีเรื่องไม่สบายใจ... แทนที่ป๊อบจะตอบแต่กลับถามเรากลับมาว่า
“เป็นไรป่าวปอ... ทำไมทำหน้าเศร้าจัง” ป๊อบถามด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง
“มีเรื่องให้คิดนิดหน่อยหนะ...” เราตอบออกไปเงียบๆ
“เรื่องนั้นใช่มั้ย???” คำว่าเรื่องนั้นใช่มั้ยของป๊อบหนะ... หมายถึงเรื่องภีมกะฝนนั่นแหละ... เพราะป๊อบเห็นเราไม่ค่อยร่าเริงสนุกสนานเหมือนแต่ก่อน จนในที่สุดป๊อบก็คาดคั้นเราจนรู้ความจริงว่าเราไม่สบายใจเรื่องอะไร
“อืม....” เราพยักหน้ารับ
“ไหนๆก็ไหนๆแล้ว... คุยกะมันให้รู้เรื่องซะ เอาให้เคลียร์กันไปเลย...” ป๊อบพูดด้วยน้ำเสียงที่ค่อนข้างโมโห
“อืม...” เราก็พยักหน้ารับเหมือนเดิม... แต่จะให้เราถามนะเหรอ... คงต้องคิดดูก่อน
“มีอะไรอย่าเก็บไว้คนเดียวนะปอ.... ปอคุยกะป๊อบได้ทุกเรื่องและทุกเวลาเลยนะ ” ป๊อบพูดพร้อมกับเอามือมาจับมือเราเป็นการปลอบโยน
“ปั้ง.....” เสียงเก้าอี้ล้มในห้องเสียงดังมาก แล้วเราก็เห็นภีมเดินออกมาจากห้องแล้วเดินลงบันไดไปด้วยท่าทางอารมณ์เสียสุดๆ (คือโฮมรูมเรามันอยู่ติดกับบันไดหนะ) แล้วก็ได้ยินเสียงไอ้โอ๊ตตะโกนไล่หลังภีมไปว่า.... "เป็นเฮียไรเนี่ย??" แต่ภีมก็ไม่สนใจ.. ไอ้โอ๊ตก็เลยวิ่งตามภีมลงไป เราก็มองงงๆว่าภีมเป็นไรแต่ก็ช่างมันเหอะ เพราะตอนนั้นรู้สึกน้อยใจภีมยังไงไม่รู้... ทำไมจะฝากอัดรูปถึงไม่ฝากเรา.. ไปฝากฝนทำไม???
“มันเป็นไรของมันอีกล่ะ.... อ้อ...... สงสัยจะหวงก้างนะสิ” ป๊อบถามเองตอบเองด้วยน่าตาสะใจ
“อืม... แล้วป๊อบมาหาเรามีไรเหรอ” เราชวนเปลี่ยนเรื่องคุย... นึกได้ว่าป๊อบมาหาเรานี่มีธุระอะไรรึป่าว.. เลยถามออกไป
“ป๊อบจะมาบอกว่า... ป๊อบติดโควต้าแล้ว” ป๊อบพูดไปยิ้มไปด้วยความภูมิใจต่างกับท่าทางเมื่อกี๊ลิบลับ
“เหรอ.... ดีใจด้วยนะ” เราก็ดีใจกะป๊อบมันแหละ.. ด้วยความที่เป็นเด็กสายศิลป์ทำให้มักจะโดนสบประมาทว่าเรียนไม่เก่งบ้างหละ.... ไม่เอาไหนบ้างล่ะ.... ป๊อบก็เลยพยายามจะลบคำสบประมาทนั่นด้วยการสอบติดโค้วต้าให้ได้ (คือที่เราบอกแบบนี้ไม่ใช่ว่าเราดูถูกเด็กสายศิลป์หรอกนะ... แต่สมัยตอนที่เราเรียนมอปลายหนะเด็กสายศิลป์รร.เราจะเป็นเด็กเกย์ซะส่วนใหญ่ ซึ่งสมัยก่อนเด็กสายศิลป์รร.เราจะเรียนพวกเกษตร ศิลป์คำนวณอะไรประมาณนี้ แต่หลังๆมานี้เค้าพัฒนาแล้วมีพวกศิลป์ภาษาเข้ามา ทำให้สถานะของเด็กสายวิทย์กะสายศิลป์ที่รร.เราดูเท่าเทียมกันหน่อย)
พล่ามยาวซะ...............
ต่อๆ ...
“นี่ป๊อบมาบอกปอคนแรกเลยนะเนี่ย...” ป๊อบพูดยิ้มๆส่งสายตากรุ้มกริ่มให้เรา
"จร้า..." เราแกล้งพูดล้อเลียนป๊อบ.... ไม่ใช่ไรหรอกจริงๆอ่ะ เขิน
"ปออ่ะ... อย่างงี้ทุกทีเลย " ป๊อบพูดแล้วแกล้งทำเป็นงอน.. เพราะทุกทีที่ป๊อบพูดอะไรประมาณนี้เราก็จะแกล้งแบบนี้ประจำ ไม่เราก็ทำเป็นไม่รู้เรื่อง
"งั้นป๊อบกลับไปห้องก่อนนะ..." เราก็เลยเดินกลับเข้ามาในห้องก็เห็นเพื่อนๆในกลุ่มกำลังนั่งคุยกันอยู่.. เราก็เลยเดินเข้าไปร่วมวงสนทนาด้วยทุกคนก็มองหน้าเราแบบรู้สึกผิดที่เมื่อกี้แซวเรื่องฝนกะภีมกันโดยที่ไม่ได้นึกถึงความรู้สึกเราเลย... เราก็เลยพูดออกไปว่า
"เป็นไรกัน... ทำไมมองแบบนี้อ่ะ.. เราไม่ได่เป็นไรหรอก ก็แค่แซวเล่นกันขำๆไม่ใช่เหรอ" เราก็พยายามพูดให้พวกมันสบายใจว่าเราไม่ได้คิดอะไรจริงๆ แล้วอีกอย่างก็เป็นการพูดปลอบใจตัวเองด้วยว่ามันคงไม่มีอะไรจริงๆถึงแม้ว่าสิ่งที่พวกมันแซวกันจะแทงใจดำเราเต็มๆก็เหอะ
พอเราพูดออกไปแบบนี้พวกมันก็เลยกลับมาเป็นปกติกัน แล้วพวกมันก็คุยกันว่าภีมเป็นอะไรที่จู่ๆก็ลุกขึ้นพรวดพราดกระแทกเก้าอี้ออกไปจากห้องแบบนั้น ต่างคนก็ต่างเดากันไปต่างๆนานาแต่ก็ไม่มีใครรู้เหตุผลที่แท้จริงที่ภีมทำแบบนั้น...
สักพักไอ้โอ๊ตก็เข้าห้องมาพร้อมกับภีม ท่าทางของภีมก็ดูอารมณ์เย็นขึ้นแล้วแต่หน้าก็ยังบึ้งอยู่ ภีมไม่คุยไม่มองหน้าใครเลยเพื่อนๆในกล่มก็เลยเดินเข้าไปกะว่าจะถามว่ามันเป็นอะไร แต่แล้วอาจารย์ก็เข้ามาสอนพอดีทุกคนก็เลยต้องกลับที่นั่งกันเพื่อเรียนวิชาในช่วงบ่าย
*****************************************************************************************
พอเย็นกลุ่มเราก็ไปนั่งที่โต๊ะประจำเช่นเคยหลังจากที่เพิ่งเอาใบสมัครไปส่งกันที่ห้องแนะแนว
ภีมก็ยังคงมีท่าทางขรึมๆเหมือนเดิม หน้าบึ้งไม่คุยกะใครเลย... เพื่อนๆในกลุ่มก็เลยไม่มีใครกล้าคุยกะภีม (จะบอกว่าเวลาที่ภีมทฃมันโมโหจัดๆนี่หน้าตาน่ากลัวมากๆ หน้าเหมือนพร้อมจะฆ่าคนตายได้ทุกเมื่อ ... ไม่ได้เวอร์นะ.. มันเป็นอย่างนั้นจริงๆ)
ส่วนเรานะเหรอ.. ก็ไม่ได้คุยกะภีมเหมือนกัน ตอนนั้นเรารู้สึกไม่อยากคุยกะภีมยังไงไม่รู้อ่ะ อย่างที่บอกเรายังน้อยใจเรื่องอัดรูปอยู่แล้วก็เรื่องฝนอีก... จริงๆแล้วช่วงที่เราเริ่มสังเกตท่าทีของฝนกะภีมหนะ... เราก็คุยกะภีมน้อยลงด้วย เราไม่โทรหาภีมทุกวันเหมือนแต่ก่อน ซึ่งภีมก็ไม่เคยถามหรือสงสัยอะไรในตัวเราที่เราดูห่างๆภีมออกมา
พอวางของเสร็จเราก็ไปซื้อของกินที่หน้ารร.กันเหมือนทุกๆวัน เพราะตั้งแต่ขึ้นชั้นมอหกเราก็ไม่ได้เรียนพิเศษกันแล้วจะมีก็แต่เรียนติวเอ็นกันบ้าง ซึ่งก็ไม่ได้เรียนทุกวันเหมือนแต่ก่อน
"ปอ... กินน้ำบ้างดิ" เจมส์เดินมานั่งข้างๆขอน้ำเรากิน มันคงจะเผ็ดหนะเห็นซื้อยำมากินท่าทางจะรสจัดมาก
"เอาดิ" เราพูดพร้อมกับยื่นน้ำให้เจมส์กิน พอเจมส์กินน้ำเสร็จเจมส์ก็พูดกับเราว่า
"ปอ... เดี๋ยวไปคุยกันหน่อยสิ ไปเจอกันที่โรงอาหารนะ" แล้วเจมส์ก็เดินออกไปรอเราที่โรงอาหาร สักพักนึงเราก็ค่อยเดินออกไปเพื่อไม่ให้เพื่อนสงสัยว่าเราแอบไปคุยกะเจมส์
พอเราเดินเข้าไปที่โรงอาหารก็เห็นเจมส์นั่งอยู่โต๊ะในๆที่ไม่ค่อยมีคนพลุกพล่านนักเราก็เดินเข้าไป
"นั่งก่อนดิ" เราก็นั่งลงตรงข้ามกับเจมส์แล้วก้ถามเจมส์ว่า
"เรียกมาคุยแบบนี้... มีเรื่องไรสำคัญเหรอ"
"ก็นิดหน่อยหนะ...เราไม่อยากให้พวกนั้นรู้" เจมส์พูดด้วยหน้าตาจริงจังทำให้เรารู้ว่าสงสัยจะเป็นเรื่องที่สำคัญมาก
"มีไรล่ะ... งั้นว่ามา.." เจมส์ก็เลยเริ่มพูดว่า
"คือเรื่องวันนั้นหนะ.. วันที่ปอเห็นเราไปกินนมกับน้องเจน จริงๆแล้วเราก็คิดว่าน้องเค้าน่ารักดีอ่ะ นิสัยดีด้วย แรกๆที่น้องเค้าโทรมาหาเรา เราก็ไม่เคยรับโทรศัพท์น้องเค้าเลย จนมาหลังๆนี้..." เจมส์หยุดพูดไปเฉยๆเหมือนกำลังกังวลสิ่งที่จะพูดออกมา เราก็มองหน้าเจมส?ประมาณว่า.. พูดต่อสิ รอฟังอยู่ เจมส์ก็เลยเริ่มพูดต่อ...
"หลังๆมานี้น้องเค้าก็ยังโทรมาอีก... คะ...คือ..เราสงสารน้องเค้าหนะ เราคงใจดำเกินไปที่ไม่เคยรับโทรศัพท์น้องเค้าเลย เราก็เลยรับโทรศัพท์น้องเค้าบ้าง.. น้องเค้าก็ดีนะ.. ไม่ถามเราเลยว่าทำไมไม่รับโทรศัพท์ แถมเค้ายังดีใจมากด้วยที่ได้คุยโทรศัพท์กับเรา เราก็เลยเริ่มคุยกะน้องเค้ามาเรื่อยๆ" เราก็ตั้งใจฟังสุดฤทธิ์ พอเห็นเจมส์หยุดพูดเราก็พูดต่อว่า
"แล้วไงต่ออ่ะ.." เจมส์ก็เริ่มเล่าต่อ
"พอคุยกันไปนานๆ.. น้องเค้าก็เริ่มชวนเราออกไปไหนมาไหนบ้าง... เราก็ไป.. อย่างวันที่ไปกินนมที่เจอปอนั่นแหละ แล้วสุดท้ายเราก็เลยขอน้องเค้า.. ปะ .. เป็นแฟนหนะ เพราะเรารู้สึกชอบน้องเค้าเข้าแล้วจริงๆ" เจมส์หยุดพูดที่ตรงนี้แล้วก็ทำหน้ารู้สึกผิด เราก็เลยพูดว่า
"ทำไมทำหน้าแบบนั้นหละ??"
"คือว่า..เราก็ยังรู้สึกดีกะปอนะ ยังชอบปอมากเหมือนเดิม เพียงแต่...." ในขณะที่เจมส์อ้ำๆอึ้งๆเราก็เลยพูดแทรกขึ้นมาว่า
"ไม่เป็นไรหรอกเจมส์.. เราไม่ว่าแล้วก็ไม่โกรธอะไรเจมส์ทั้งนั้น อย่าคิดมากเลย.. ยังไงเราก็เป็นเพื่อนกันนะ" พอเราพูดแบบนี้เจมส์ก็ยิ้มขึ้นมาแต่สายตาก็ยังแสดงให้เราเห็นถึงความรู้สึกผิดอยู่ แล้วเจมส์ก็พูดว่า
"ขอบคุณนะปอ... ที่เข้าใจเรา"
"เออน่า...เพื่อนกัน ยังไงเจมส์ก็ดูแลน้องเค้าดีๆล่ะ" เจมส์ก็พยักหน้ารับหงิกๆ พอจบบทสนทนาเราก็กำลังจะลุกขึ้นเดินกลับไปที่เพื่อนๆเดี๋ยวมันจะสงสัย แต่เจมส์ก็พูดแทรกขึ้นมาก่อนว่า
"อย่าเพิ่งไปดิ.. เรามีเรื่องจะคุยอีกเรื่องนึง" เราก็เลยลงนั่งเหมือนเดิมพร้อมกับทำหน้างงๆว่ามีเรื่องไรอีกเหรอ..
"เด็กห้องสี่คนนั้นอ่ะ.. มันจีบปอเหรอ" คนที่เจมส์พูดหมายถึงป๊อบหนะ
"ก็เป็นเพื่อนกันธรรมดาแหละ.. ไม่มีไรหรอก"เราตอบแบบขอไปที.. แต่จริงๆก็เป็นเพื่อนกันแหละ
"งั้นเหรอ... แล้วปอรู้มั้ยว่าวันนี้ไอ้ภีมมันเป็นไร" เจมส์พูดแล้วจ้องหน้าเราเขม็
เหมือนพ่อที่จ้องดุลูกเวลาทำไรผิดอ่ะ (ไอ้ท่าทางรู้สึกผิดเมื่อกี๊หายไปไหนหมดแล้วหว่า...)
"ไม่รู้ดิ.." ไม่ได้ประชดนะ.. แต่ไม่รู้จริงๆ หน้าเราภีมยังไม่มองเลยแล้วเราจะไปรู้ได้ไงล่ะ
"ไม่รู้จริงๆอ่ะ.. งั้นเราจะบอกให้.. ก็มันหึงปออะดิ" จริงหรือนี่... ที่หึงเรา ไม่อยากจะเชื่ออ่ะก็เห็นยังอี๊อ๋อกะฝนอยู่เลย
"เหรอ..." เราพูดออกไปแบบประชด เจมส์เลยถามกลับมาว่า
"มีไรกันป่าว" เรายังไม่อยากจะพูดเรื่องฝนก็เลยตอบปฏิเสธไปว่าไม่มีอะไรซึ่งดูท่าทางแล้วเจมส์ก็คงดูออกว่าระหว่างเรากะภีมต้องมีปัญหาอะไรอยู่แน่ๆ แต่เจมส์ก็ไม่เซ้าซี้ที่จะถามเพราะรู้ว่าถ้าอะไรที่เราไม่บอกต่อให้เซ้าซี๊ถามยังไงเราก็ไม่บอก เจมส์ก็เลยได้แต่พูดว่า
"มีอะไรก็คุยกันนะ.. อย่าปล่อยไว้ให้ค้าคาใจกัน เดี๋ยวมันจะกลายเป็นเรื่องใหญ่" พูดเหมือนป๊อบอีกแล้ว.. สงสัยเรากะภีมต้องคุยกันจริงๆจังๆซะแล้ว จะได้รู้ๆกันไปเลยไม่ต้องมาอึดอัดแบบนี้อีก
####################################################################
จบไปอีกตอน... ตอนนี้มาต่อกันให้แบบยาวๆเลย
วันนี้ไม่ต้องซ้อมละคร... เลยมีเวลานั่งพิมให้อ่านกัน
เรากะว่าจะนั่งพิมเก็บไว้หลายๆตอนเท่าที่เวลาจะอำนวย... เดี๋ยวถ้ายุ่งๆจะได้มีมาลงให้อ่านกัน
ดึกๆอาจมาต่อให้อีกตอนนะ....
ขอบคุณทุกกำลังใจที่มอบให้กัน ทุกครั้งที่ได้เห็นเม้นของผู้อ่านมันเป็นกำลังที่ดีมากสำหรับเรา
หัวข้อ: Re: ## เรื่อง " รักของเราสามคน " ## ทักทาย 18 เมษายน 2558 (อ่าน 289286 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก