หัวข้อ: Re: ## เรื่อง " รักของเราสามคน " ## ทักทาย 18 เมษายน 2558

[ifwedo]

ม่ายตาภัมทำไมรึเปล่าเอ่ย

[THIP]

ตาภีม ยังอุตส่าห์มีเคลียร์อีกเหรอ 

[Poes]

รอลุ้นต่อไป 

[imon]

อิอิ

[^^sky^^]

อ่านแล้วใจหาย
เพื่อนประเภทนี้ ถ้าไม่คิดอะไรกับเรา
เราก็ไม่ต้องไปคิดให้เสียความรู้สึกดีกว่า

[konan6688]

ซึ้งเนอะ  เพื่อนกันทำกันได้

[★L'Hôpital]

สายสัมพันธ์ของคำว่าเพื่อน ยังไงก็ตัดกันไม่ขาดเนอะ 
แม้ว่าจะมีเรื่องราวอะไรต่างๆ เกิดขึ้นมายมากไม่ว่าจะเป็นเรื่องดีหรือเรื่องร้ายก็ตาม

ส่วนเพื่อนที่เขาไม่เข้าใจเรา ก็ไม่เป็นไรนะครับ
เลือกที่จะจำในสิ่งที่ดีๆของเขาไว้ละกัน 

[IZE]

มาต่อไวๆๆๆๆนะ

[OsTrich]

## เรื่อง  “ เรื่องของเค้ากะแก ”  ๓๕ ##

ไม่รู้ว่าจะพิมได้แค่ไหน....  เพราะตอนทุ่มครึ่งต้องออกไปธุระแล้ว

เอาเท่าที่ได้แล้วกันนะ.....

#####################################################################

หลังจากที่เราเคลียเพื่อนพวกนั้นไปได้ประมาณสองอาทิตย์  ภีมมันก็โทรมาหาเราโดยมันโทรเข้าเบอร์บ้าน  น้องเราก็วิ่งมาบอกที่ห้องว่ามีคนโทรมา  เราก็คิดว่าเป็นพวกนั้นที่เคลียกันไปเพราะหลังจากที่ปรับความเข้าใจกันไปพวกมันก็โทรมาคุยกะเรากันเกือบทุกวัน  และส่วนใหญ่มันก็จะโทรเข้าเบอร์บ้านกันเพราะมันถูกกว่ากันเยอะ

“ ฮัลโหล.....” เราพูดทักทายไปให้ปลายสายรู้ว่าเรากำลังพูดสายอยู่

“ ปอ.... นี่เค้าเองนะ ” เมื่อเราได้ยินเสียงปลายสายว่าเป็นใครก็ทำเอาเราใจเต้นรัวกันเลยทีเดียว  ก็มันคือภีมนะสิ....  คุยกันครั้งสุดท้ายก็ในห้องสมุดวันนั้นแหละ

“ ว่าไง... โทรมามีธุระไปป่าว ” เราถามไปอย่างเสียไม่ได้  ไนๆก็มารับโทรศัพท์แล้วหนิ

“ ปอคุยกะพวกนั้นแล้วใช่มั้ย..... เค้าดีใจนะที่ปอเข้าใจพวกมันแล้ว ” ภีมพูด

“ อืม.... แล้วไงอ่ะ ”  เราถามมันกลับไป

“ เค้ารู้นะว่าปอคงไม่เชื่อคำพูดของเค้าแล้ว  เค้าผิดเองแหละที่ทำตัวให้น่าเชื่อถือเอง ” ภีมพูดด้วยน้ำเสียงสำนึกผิดมั้ง... ถ้าเราเข้าใจไม่ผิดอ่ะ

“ ภีมจะพูดไรก็พูดมาเหอะ..  ไม่ต้องอ้อมไปอ้อมมา ” เราพูด

“ เค้าอยากจะปออีกครั้งนึงนะ...  ว่าเค้ากะฝนเป็นแค่เพื่อนกัน  เค้ารู้นะว่าปอกำลังคิดว่าทำไมทั้งที่ปอสงสัยเรื่องฝน  แต่เค้ากลับไปตีตัวออกห่างจากฝนเพื่อให้ปอสบายใจ  แต่มันก็พูดยากนะ... ฝนก็เพื่อนเค้า...  จะให้เค้าทำแบบนั้นได้ไงล่ะ  แต่ก็ไม่ใช่ว่าเค้าทำไรเกินเลย  เค้าก็ยังรักษาระยะห่างให้มันอยู่ที่คำว่าเพื่อนนะ” ภีมมันพยายามที่จะอธิบายให้เราเข้าใจ

“ แล้วไงอ่ะ ” เราถามกลับไปอีก

“ เค้าอยากให้ระหว่างเรามันกลับมาเป็นเหมือนเดิม  เวลามันเหลืออีกไม่กี่เดือนเอง  ต่อจากนี่เราก็ต้องจากกันจริงๆแล้ว  เค้าอยากให้เวลาที่เหลือมันเป็นเวลาที่เราได้อยู่ด้วยกันแบบเดิมได้มั้ย...” น้ำเสียงที่ภีมพูดออกมา  เรายอมรับตรงๆนะว่ามันทำให้เค้ารู้สึกใจหายมากๆ...  เดี๋ยวเราก็จะต้องจากกันจริงๆ  เรารู้สึกว่าน้ำตามันจะไหลเมื่อนึกว่าต่อจากนี้ไปเมื่อเราต้องแยกย้ายกันไป  เราจะไม่ได้เห็นภีมอีกแล้ว

“ เค้าตัดสินใจคนเดียวไม่ได้หรอกนะ... เพราะตอนนี้เค้าคบกะป๊อบอยู่  มันคงไม่ดีหรอกนะ  ถ้าเค้ายังจะมาทำอะไรกะภีมเหมือนเดิมทั้งที่เค้าก็มีแฟนอยู่ ” เราตอบ  แต่ในใจลึกๆเราก็อยากจะพูดออกไปเหมือนกันว่าตกลง แต่เราก็ต้องห้ามความรู้สึกนั้นเอาไว้

“ เค้าเข้าใจนะ.... แต่ถือว่ามันเป็นคำขอครั้งสุดท้ายของเค้าก็แล้วกัน ” มันพูดขอร้องเรา

“ อืม...” เราตอบกลับไปได้แค่นั้น

“ เค้ารู้นะว่าเค้าเป็นคนที่เห็นแก่ตัวมาก  เค้าทำให้แกต้องเสียใจต้องร้องไห้เพราะเค้าตั้งหลายครั้ง  แต่ไม่ว่ายังไงก็ตามเค้าอยากให้ปอรู้ไว้นะว่า  ความรู้สึกที่เค้ามีให้ปอมันยังคงเหมือนเดิมทุกๆอย่าง ” มันพูดด้วยเสียงที่น่าสงสารมากมาย

“ อืม...” เราตอบออกมาเหมือนเดิม  เรายอมรับนะว่าเหมือนกับว่าความรู้สึกเดิมๆที่เราพยายามจะเก็บมันไว้ให้ลึกที่สุดในใจมันกำลังพรั่งพรู่ออกมาในตอนนั้น  เราได้แต่เตือนตัวเองในใจว่าเจ็บแล้วต้องจำ

“ เรื่องวันนั้นหนะ... มันเป็นการเข้าใจผิดนะ  เค้าก็ผิดด้วยที่ไม่ถามปอเลยว่าทำไมถึงไม่ไปด้วยกัน  ถ้าเค้าถามปอ  เรื่องของเรามันคงไม่เป็นแบบนี้ ” ภีมพูด

“ อย่าไปพูดถึงเรื่องวันนั้นอีกเลย  เรื่องมันผ่านไปแล้วเค้าไม่อยากรื้อฟื้น” เราพูดตัดบทมันซะก่อน

“ ขอโทษนะ...” คำว่าขอโทษจากปากมันดูสั่นเครือ  หลังจากนั้นไม่นานเราก็ได้ยินเสียงสะอื้นและเสียงสูดน้ำมูกดังเข้ามาในโทรศัพท์  งงเลยเราเกือบจะร้องไห้ตามมันแล้ว  ความรู้สึกสับสนมันเริ่มเข้ามาอีกแล้ว... ตลอดเวลาที่ผ่านมาถึงแม้ว่าเวลามันมีปัญหามันมักจะบอกเราเสมอแต่ก็ไม่ใช่ทุกเรื่องหรอก  นิสัยภีมอ่ะมันชอบเก็บไรไว้คนเดียวชอบแบกรับอะไรไว้คนเดียว  ถ้าอะไรที่มันไม่บอกต่อให้ถามยังไงมันก็ไม่มีทางบอก

“ มีอะไรรึป่าว ” เราถามมันกลับไปด้วยเสียงสั่นๆ  เพราะทั้งตกใจทั้งสับสนที่มันร้องไห้  เพราะปกติมันไม่เคยร้องไห้เลย

“ เค้าเครียดอ่ะ.... ทำไมแกไม่ใช่ผู้หญิงนะ...  เค้าไม่รู้จะทำไงอ่ะแม่เค้าบอกให้เค้าเลิกยุ่งกะแก  ทำไมมันต้องเป็นแบบนี้ด้วย  เค้าอึดอัดที่ต้องทำอะไรตามความคาดหวังของคนอื่น  แล้วเค้าก็ไม่กล้าพดที่จะทำอะไรอย่างที่ตัวเองต้องการเลย... ........ ” มันพูดไปแล้วก็ร้องไห้ไปด้วย  ตอนนั้นเราสงสารมันมาก  เราร้องไห้ไปกับมันแล้วก็พยายามปลอบมัน  จนมันหยุดร้องไห้  ความสับสนที่เริ่มก่อตัวขึ้นตั้งแต่ตอนแรกยิ่งมาตอนนี้มันยิ่งทวีมากขึ้น  เราเริ่มสับสนกับสิ่งที่มันขอเราอยากจะทำให้มันเพราะลึกๆมันก็คือความต้องการของเราเหมือนกัน  แล้วป๊อบล่ะ  เราไม่รู้จะทำยังไงดี  โมโหตัวเองด้วยที่เป็นคนใจอ่อนที่เป็นคนโลเลไม่เคยมั่นคงกับความรู้สึกของตัวเองเลย

“ แก... เรื่องที่แกขอหนะ  เค้าขอคิดดูก่อนนะ  คงต้องคุยกะป๊อบด้วย ”  ภีมก็ตอบกลับมาว่าเออ  แล้วภีมก็พูดขึ้นมาอีกเรื่องนึงว่า

“ แก... เห็นนิดกะฝนมันพูดกันว่าแกจะเอาเรื่องพวกมันเหรอ ”

“ เอาเรื่องอะไรเหรอ.... ไม่เข้าใจ ” งงอ่ะ

“ มันบอกกันว่าแกจะตบมัน   ” ภีมพูด

“ อะไรของพวกมันอีกหละ ต่างคนต่างอยู่แล้วจะอะไรกันอีก ” เราพูดด้วยความโมโห

“ เค้าก็ไม่รู้จะพูดยังไง  เค้ารู้ว่าแกไม่ใช่คนแบบนั้น แต่พวกมันก็ไม่เชื่อ ” แอบดีใจนิดนึงที่ภีมมันรู้ว่าเราไม่ทำแบบนั้นอยู่แล้ว

“ ขอบใจนะที่เข้าใจ  บอกมันแล้วกันว่าเค้าไม่เคยแม้แต่จะคิด  แต่ถ้ามันไม่เชื่อก็ปล่อยมันไปเหอะ  ไร้สาระ ” เราพูด

“ อืม........ ”

“ แก.... ระหว่างเราอ่ะ  มันคงเหมือนเดิมไม่ได้หรอกนะ  เค้าว่าเราเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันจะดีกว่า  เวลาที่เหลืออ่ะให้เป็นความทรงจำดีๆที่เรามีให้กันในฐานะเพื่อนจะดีกว่า” ตอนที่คุยกะมันเราก็คิดไปด้วยตลอด  ทางออกนี้คงจะดีที่สุดแล้วระหว่างเราสองคน  อย่าถึงขนาดกลับไปเป็นเหมือนเดิมเลยมันคงไม่เหมาะเพราะเรายังมีป๊อบอยู่ทั้งคน

“ อืม..... เอาแบบนั้นก็ได้ ” มันก็คงงงแหละที่จู่ๆเราก็พูดออกไปแบบนั้น  เพราะตอนแรกเรายังบอกอยู่เลยว่าจะเอาไปคิดดูก่อน

“ เอ้อ.... เค้ายังไม่ได้เขียนเฟรนด์ชิปให้แกเลยอ่ะ ” เราถามมัน

“ แก.... แกเขียนให้เค้าเล่มนึงเลยได้มั้ยอ่ะ ” ฟังมันพูดแล้วก็งง  เฟรนด์ชิปไม่ใช่เล่มเล็กๆนะ  คือพวกเราจะใช้สมุดเฟรนด์ชิปแบบที่เป็นสมุดวาดภาพที่เป็นปกแข้งสีดำๆ ขนาด 250:250 มม. อ่ะ

“เอาจริงดิ... ” ก็มันเยอะอ่ะ

“ อืม... ถือว่ามันเป็นสมุดความทรงจำของเราสองคนก็แล้วกันนะ ” ฟังมันพูดก็อิ้งๆนะ

“ หลังจากที่เราจากกันไป... เราคงอาจจะไม่ค่อยได้เจอกันอีก  เค้าอยากมีอะไรที่มันเป็นตัวแทนของความทรงจำของเราอ่ะ  ทุกครั้งที่เค้าหยิบมันมาดูเค้าจะได้รับรู้ว่าแกเคยรักเค้ามากแค่ไหน ” นี่แหละที่มันพูด  พอได้ฟังก็อดร้องไห้ไม่ได้ (พิมไปยังมีน้ำตาซึมๆเลย)

“ เอางั้นก็ได้.... แต่ขอเวลาเขียนหน่อยนะ” เราตอบมันออกไป  อย่างน้อยก็ถือว่าทำให้มันก็แล้วกัน

“ พรุ่งนี้เค้าเอาสมุดไปให้นะ  ส่วนเฟรนด์ชิปแกก็เอามาให้เขียนด้วยนะ” มันบอก

“ ได้ๆ ” เราพูด

หลังจากนั้นเราก็ปรับความเข้าใจกันอีกหลายๆเรื่อง  จะว่าเราใจง่ายเราก็ยอมรับนะ  คงเพราะรักมันมากด้วยและมันก็คือรักครั้งแรกของเรา  เลยทำใจลำบากหน่อย  เวลาที่เหลืออีกน้อยนิดก่อนที่เราจะจากกันไป เราเลือกที่เก็บวันเวลาเหล่านั้นด้วยความรู้สึกดีๆดีกว่าปล่อยให้มันผ่านไปอย่างไม่มีความหมาย

คำว่าเพื่อนนี่แหละนะที่เราคงมีให้มันในตอนนั้น  ถึงแม้ว่าในใจอยากให้ทุกอย่างกลับมาเป็นเหมือนเดิมมากก็เหอะ  แต่คำว่ารักไม่ได้หมายถึงว่าเราต้องคบกัน  มันไม่ใช่ในนิยายหนิที่ทุกอย่างจะสมหวังดั่งใจไปเสียหมด  ชีวิตจริงนี่แหละที่มันโหดร้ายมากที่สุด

#####################################################################

ได้แค่นี้ก่อนนะ.... ต้องออกไปคุยงานกะเพื่อนก่อน    งานส่งพรุ่งนี้อ่ะ

ถ้ากลับมาไม่ดึกมากค่อยมาต่อกันอีกตอนก็แล้วกัน

เรื่องของเรามันดำเนินมาเกือบจะถึงครึ่งทางแล้วนะเหลืออีกไม่กี่ตอน  ฝากติดตามกันด้วยน๊า.......

อย่าคิดว่าเรื่องราวต่างๆและความสัมพันธ์ที่มันเกิดขึ้นจะจบหรือเป็นแบบนี้ไปตลอดนะ  ชีวิตยังอีกยาวยังมีอะไรเกิดขึ้นอีกมากมาย   ตัวเราและใจเราหนะมันเปลี่ยนแปลงได้ตลอดเวลาเมื่อเวลามันเปลี่ยนไป

“ ความแน่นอนคือความไม่แน่นอน ”  คำพูดนี้คงพอเป็นสโลแกนเรื่องนี้ได้นะ

ฝากไว้แค่นี้นะ.....  ไปแล้ว

[Poes]

จ้า เขียนมาเหอะ จะติดตามเรื่อย  เป็นกำลังใจให้นะ  สู้ๆชีวิตยังอีกยาวไกล

[THIP]

  พูดจาดูดีอีกแล้วตาภีม ปากบอกว่าคิดแค่เพื่อน แต่พฤติกรรมมันไม่ใช่ 

[OT]

เชื่อคนเขียนว่า "ความแน่นอนคือความไม่แน่นอน"

เพราะตั้งแต่อ่านมา  มันไม่อะไรแน่นอนเลย

ใจคนมันเปลี่ยนได้  ใช่ป่ะ  55

[ifwedo]

ภีมคงไม่เป็นอะไรใช่ไหม??

[OsTrich]

##  เรื่อง  “ เรื่องของเค้ากะแก ” ๓๖ ##

มาต่อให้อีกตอนนึงแล้ว........

มาอ่านกันเลยเนอะ.............................

*********************************************************************

หลังที่เรากะภีมปรับความเข้าใจกันในคืนนั้น  เราก็ได้คุยกันมากขึ้นกับเพื่อนๆในกลุ่มเก่าเราก็ด้วย แต่ก็แค่กลับมาคุยกันเหมือนเดิมเท่านั้นแหละ  เพราะเราก็ไม่ได้ไปสุงสิงอะไรกับพวกมันมากนัก  เวลาที่มันชวนเราไปไหนด้วยกันเราก็จะปฏิเสธไปตลอด  เพราะเราไม่สะดวกใจที่จะไปไหนมาไหนกะพวกมัน  ถึงยังไงในกลุ่มนั้นก็ยังมีพวกที่ไม่เข้าใจเราอยู่  ซึ่งยิ่งนับวันพวกมันก็ยิ่งตั้งแง่กับเรามกขึ้น  บางทีพวกมันก็กัดเราบ้างหรือพูดกระแทกเราบ้างว่าภีมทำอย่างงั้นอย่างงี๊กะฝนเพื่อที่จะหวังให้เราโมโห  ถึงมันจะทำแบบนั้นอยู่หงายครั้งแต่เราก็ไม่เอามาสนใจหรอก  เพราะภีมก็บอกเราอยู่แทบจะทุกวันว่าไม่มีอะไรจริงๆ  อ้อลืมบอกไปว่าหลังๆมานี้เรากะภีมก็กลับมาโทรคุยกันเหมือนเดิมแต่ก็ไม่ได้โทรคุยกันทุกวันหรอกนะ  เราทั้งคู่ก็พยายามรักษาระยะห่างของกันและกันให้หยุดอยู่แค่ในฐานะเพื่อนเท่านั้น

เรื่องทุกเรื่องที่เปลี่ยนไปทั้งระหว่างเรากะเพื่อนและเรากะภีมนั้น  เราเล่าให้ป๊อบฟังทั้งหมดเลยรวมถึงในทุกๆครั้งที่เราคุยกะภีมเราก็จะเล่าให้ป๊อบฟังทั้งหมดเหมือนกัน  (เราต้องรีบบอกไว้ก่อนเดี๋ยวคนอ่านจะหาว่าเราจับปลาสองมือ) 

ในคืนหนึ่งหลังที่เราเพิ่งจะคุยกะภีมเสร็จ  เราก็โทรไปหาป๊อบ

“ ว่าไงคร๊าบ.... ที่รัก ” ป๊อบรับโทรศัพท์ซะเสียงหวาน

“ คิดถึง.... เลยโทรมาหา ” เราก็ตอบกลับไปแบบเน่าๆบ้าง

“ โห........ ไมวันนี้ปากหวานจัง ” ป๊อบถาม

“ ไม่ชอบเหอ... งั้นไม่พูดแล้ว ” แกล้งงอนมันไปงั้นแหละ

“ แค่นี้งอน..... ป๊อบไม่ง้อหรอกนะ ” ป๊อบพูดกลับมาเสียงแข็ง  เรานี่น้อยใจอ่ะ

“เออ.... ไม่ง้อก็ไม่ต้องง้อ...”  แล้วเราก็กดตัดไปเลย  แอบงอนมันนิดหน่อยเพราะก็สองจิตสองใจอยู่ว่ามันแกล้งรึป่าว  พอเราวางสานได้แป๊ปเดียว  ป๊อบมันก็โทรกลับมาเลย

“ ปอ.... ป๊อบขอโทษน๊า ป๊อบแค่....” ป๊อบพูดด้วยเสียงสำนึกผิด  เราเลยแกล้งมันกลับไปว่า

“ ปอนอนแล้ว... ไม่รู้เป็นไร  ร้องไห้ใหญ่เลย...  สงสัยจะน้อยใจแฟน” ป๊อบมันรู้แหละว่าเราแกล้งมัน

“ แล้วนี่ใครเหรอคับ ” ดูมัน.... ยังเล่นต่ออีก

“ เราเป็นเพื่อนปอ  พอดีมาค้างที่บ้านปอ  นายมีไรป่าว... เดี๋ยวเราไปบอกปอให้...” เล่นกะมันต่อ

“ งั้นฝากบอกเค้าด้วยว่าผมขอโทษ  เมื่อกี๊ผมแค่แกล้งเค้าเล่นเฉยๆ  ผมอ่ะรักเค้าจะตาย” ป๊อบมันพูดเสียงกวนๆ

“งั้นเดี๋ยวเราบอกปอให้ก็แล้วกันนะ  แค่นี้แหละ...” ป๊อบมันเลยพูดสวนกลับมาว่า

“ อย่าเพิ่งวางดิปอ  ปอไม่โกรธป๊อบนะ” เราเลยตอบไปว่า

“ ไม่ได้โกรธ... แค่น้อยใจนิดนึง  แต่ไม่ได้ไรแล้ว ” ป๊อบมันเลยถามเรากลับมาว่า

“ แล้วปอมีไรป่าว... โทรมาหาป๊อบซะดึกเชียว ”

“ อ๋อ.... เราจะโทรมาบอกว่าเมื่อก็เพิ่งคุยกะภีม ” เราตอบป๊อบไป

“ คุยไรบ้าง... ไหนเล่ามาดิ๊ ” มันทำเสียงซะดุเชียว  เราก็เล่าที่คุยกะภีมให้ป๊อบฟังทั้งหมด  จริงๆป๊อบมันก็ไม่ค่อยอยากให้เราคุยกะป๊อบหรอกมันบอกว่ากลัวถ่านไฟเก่า  แต่มันก็ทนลูกอ้อนเราไม่ไหวเลยต้องยอมแต่เราแค่ต้องเล่าให้มันฟังทั้งหมดห้ามโกหก  พอได้มาคบกะป๊อบเนี่ยถึงได้รู้ว่าป๊อบขี้หึงมาก  ดุด้วย..... เราโดนบ่นประจำเลยแต่ป๊อบก็บอกว่าไม่รักก็คงไม่บ่นหรอก  มันน่ารักขนาดนี้เราก็ต้องยอมดิ..... ทำไงได้

 หลังจากคุยกันเสร็จเราก็แยกย้ายกันไปนอน

ตอนเช้าเราก็ยังลงไปข้างล่างกะป๊อบเหมือนเดิมเพราะป๊อบไม่ได้กินข้าวเช้ามา  เราก็เลยจะไปนั่งเป็นเพื่อนส่วนตอนเที่ยงก็เหมือนเดิมเราก็ไปกินข้าวกะป๊อบ โดยบางวันป๊อบก็จะมารอที่หน้าห้องเราเลยก็มี  หลายๆครั้งที่ภีมบังเอิญมาเห็นเราไปกะป๊อบ  เราจะสังเกตเห็นสายตาที่ภีมมองกลับมา  สายตานั้นเป็นเต็มไปด้วยความรู้สึกเจ็บปวด  เราก็ได้แต่หลบสายตานั้นเพื่อไม่ให้ความอ่อนไหวในใจที่มีต่อภีมมันออกมา

วันนึงหลังจากที่เรากลับเข้ามาในห้องหลังจากที่เพิ่งกินข้าวกลางวันเสร็จเรียบร้อยแล้ว  ภีมก็เดินมานั่งลงข้างๆเราแล้วพูดว่า

“ ปอ...เค้ายังไม่ได้เขียนเฟรนด์ชิปให้ปอเลยอ่ะ ...  วันนี้สมุดเฟรนด์ชิปว่างป่าว ”

“ ว่างๆ... จะเอาไปเขียนเลยป่ะ...” เราถามภีม

“ อืมเอามาดิ...” เราก็เลยยื่นมุดเฟรนด์ชิปให้ภีม

“ ปอ.... ป๊อบมันดูหวงปอเนอะ...  สงสัยมันจะรักปอมาก” มันพูดแล้วทำหน้าเศร้าๆ

“ คงงั้นมั้ง ” เราตอบกลับไปโดยที่ไม่ได้หันไปมองหน้าภีมเลย  เราทนเห็นสายตาแบบนั้นของมันไม่ได้อ่ะ

“ ดีแล้วล่ะ.... ” เสียงภีมที่มันตอบกลับก็เศร้าพอๆกับหน้ามันแหละ

“ อืม...” เราก็ยังไม่หันไปมองหน้ามันเหมือนเดิม

“ งั้นเค้ากลับโต๊ะก่อนนะ.....  เขียนเสร็จแล้วจะเอามาให้ ” ภีมพูดแล้วก็เดินไปเลย

หลังจากเลิกเรียนตอนเย็นเราก็เก็บของใส่เป้กำลังจะเดินออกไปจากห้อง  เพราะตอนนั้นเพื่อนส่วนใหญ่ก็ออกไปกันเกือบหมดแล้ว  ภีมก็ตะโกนมาจากหลังห้องว่า

“ เดี๋ยวก่อนปอ..... ” แล้วมันก็วิ่งที่เราพร้อมด้วยเฟรนด์ชิป 4 เล่ม  มันยื่นมาให้เรา  เราก็เลยถามกลับไปว่า

“ อะไรเหรอ.... ให้เค้าทำไม ” ภีมมันก็ตอบมาว่า

“ของสี่คนนั้นหนะ.... ยังไงก็เคยเป็นเพื่อนกัน  ปอก็เขียนให้มันหน่อยนะ” เราเลยถามว่า

“ มันจะไม่ฉีกหน้าที่ปอเขียนออกเหรอ ” น้ำเสียงเรากวนๆนิดหน่อย

“ ไม่หรอกน่า.... เอาไปเขียนเหอะ... ถือซะว่าล่ำลากันครั้งสุดท้าย ” เราก็เลยรับมาแล้วก็เดินออกมาจากห้อง แล้วเดินไปหาป๊อบที่โรงอาหาร  เรากะป๊อบก็นั่งกินหนมนั่งคุยกันที่โรงอาหารได้พักนึงป๊อบก็บอกว่าวันนี้ต้องรีบกลับบ้านเพราะมีธุระเรากะป๊อบก็เลยแยกกัน  เราก็เลยเดินไปนั่งเล่นที่หลังห้องประชาสัมพันธ์ของรร.  ซึ่งมันก็เป็นที่ที่เพื่อนห้องเราชอบไปนั่งเล่นกัน  ตอนที่เรากำลังจะเดินไปถึงตรงนั้นเราก็ได้ยินเสียงนิดพูดขึ้นมา  เราก็เลยหยุดฟัง

“ พวกแกก็พูดแบบนี้ทุกทีแหละ.... เค้าว่าปอมันงี่เง้าว่ะเรื่องภีมอ่ะ ”

“ เรื่องอะไรที่มันผ่านไปแล้วก็ปล่อยๆบ้างเหอะ.... ยังไงก็เป็นเพื่อนกันนะ” ต๊ะพยายามที่จะพูดไกล่เกลี่ย

“ เราว่าปอมันทำตัวเองว่ะ... ชอบคิดมาก  อะไรๆมันถึงเป็นแบบนี้ไง ” นิดพูด

“ ก็ใครอ่ะ.... ที่ทำให้มันเป็นเรื่อง ” เจมส์พูด

“ นี่แกจะโทษเค้าเหรอเจมส์ ” นิดพูด

“ ก็หรือว่าไม่จริง” เจมส์พูดด้วยเสียงที่ค่อนข้างโมโห

“ พอซะทีเหอะ.... ” หน่าพูด

“ นี่ตกลงจะให้อะไรๆมันค้างคาแบบนี้เหรอ ” ภีมพูด

“ เป็นอย่างงี๊ก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอ  ปอมันก็ดูมีความสุขดีออก  ” นิดพูด

“ เลิกพูดเรื่องนี้ซะทีเหอะ ” บัวพูด

“ พวกแกคิดว่ามันไม่เสียใจเหรอ  ที่อะไรๆมันกลายมาเป็นแบบนี้อ่ะ  ลองคิดถึงใจมันบ้างดิ ” ต๊ะพูด

“ ก็แล้วไงอ่ะ.... แกบอกว่ามันเสียใจทั้งๆที่มันจะตบฝนเนี่ยนะ...” นิดพูด

“ เค้าบอกกี่ทีแล้ว..... ว่าปอไม่ใช่คนแบบนั้น ” ภีมพูด

“ ภีมแกก็เข้าข้างปอทุกทีอ่ะ.... ชอบปอมันอ่ะดิถึงเข้าข้างกันแบบนี้อ่ะ ” นิดพูด

“ งั้นก็แล้วแต่จะคิดเหอะ ” ภีมพูดด้วยน้ำเสียงประชด

“ เค้าก็จะไม่พูดเรื่องนี้อีก.... เดี๋ยวจะทะเลาะกันป่าวๆ” ต๊ะพูด

“งั้นก็ดีแล้ว...” นิดพูด

พอมันหยุดพูดเรื่องเรากันเราก็เลยตัดสินใจขับรถกลับบ้านเลยดีกว่า.......

คืนนั้นเราก็โทรไปหาต๊ะเพื่อที่จะคุยเรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้แหละ  เพราะเราไม่อยากให้พวกมันมาผิดใจกันเพราะเรื่องของเราอ่ะ  ต๊ะก็พูดอย่างอ่อนใจว่าอย่าไปสนใจพวกมันเลยต่อให้พวกมันพูดกระแนะกระแหนไรเรามาแต่เราไม่สนใจมันก็ไม่มีผลอะไรอยู่แล้ว  และต๊ะก็ขอโทษเราเรื่องพวกนั้นด้วยที่มันไม่ยอมเข้าใจเราเสียทีเราก็เลยบอกต๊ะว่า

“ เสียแรงป่าวนะต๊ะ...  ช่างพวกมันเหอะ  เค้าไม่สนใจหรอก ”

“ อะไรๆมันไม่น่ามาเป็นแบบนี้เลยนะ.... เพื่อนต้องมาผิดใจกันเพราะเรื่องไม่เป็นเรื่องแท้” ต๊ะพูด

“ ถ้าความเป็นเพื่อนที่เคยมีให้กันมามันไม่สามารถทำให้มันเข้าใจเค้าได้ก็ช่างมันเหอะ” เราบอกกับต๊ะ

“ ปอ... ส่วนเรื่องภีมหนะ....  ปออย่าไปโกรธมันเลยนะ  เราอยากจะบอกปอว่าภีมมันไม่เคยคิดไรกะฝนเกินกว่าความเป็นเพื่อนเลย  เพียงแต่ภายนอกอ่ะมันอาจจะดูสนิทกันมากไปหน่อยก็เท่านั้นเอง ” ต๊ะพูด

“ เราก็อยากจะเชื่อนะ  แต่หลายๆเหตุการณ์มันทำให้เค้าเชื่อยากอ่ะ  มันเองก็ใช่ว่าจะไม่บอกเรานะว่าไม่มีอะไร  แต่เค้าก็ไม่เคยเชื่อใจมันเลย  ” เราพูด

“ แต่เรารู้นะว่าภีมอ่ะ.... มันแค้ปอมากๆ  ตอนที่มันอยู่กะพวกเรานะมันจะคอยพูดแทนแกตลอดเลย  จนไอ้พวกนั้นด่ามันประจำว่ามันอ่ะชอบเข้าข้างแก ”  ต๊ะพูด

“ เค้าก็จะเชื่อนะถ้าแกบอกแบบนี้....  ” เราพูด

“ อะไรๆมันคงเหมือนเดิมไม่ได้แล้วใช่มั้ย... ทั้งเรื่องเพื่อนและเรื่องภีม” ต๊ะถาม

“ คงจะใช่อ่ะ.... ปัญหาที่มันเกิดขึ้นมันเลยเถิดมาจนไม่สามารถทำให้อะไรมันเหมือนเดิมได้แล้วแหละ  กับภีมเค้ายอมรับนะว่ายังรักมันเหมือนเดิม  แต่ก็คงเป็นได้แค่เพื่อนกันนั่นแหละ” เราบอกกับต๊ะ

“ ปอแกมีไรก็คุยกะเค้านะ  ส่วนใครที่มันยังติดใจเรื่องนั้นอยู่แกก็อย่าเอามาเป็นอารมณ์ล่ะ ” ต๊ะพูด นี่แหละเพื่อนแท้เราเลย

“ อืม.... เราดีใจนะที่แกเข้าใจเรา” เราพูดกับต๊ะ  ตอนที่พูดกะมันอ่ะเราร้องไห้เลย  ก็มีมัน หน่าแล้วก็พวกผู้ชายในกลุ่มเรานี่แหละที่เข้าใจเรา  พวกมันทุกคนยังคงเหมือนเดิมยังคุยเล่นยังโทรหากันปกติ  ก็มีแค่สี่คนนั้นที่มันยังคาใจเรื่องเราอยู่แต่เราก็ไม่สนหรอก  ปล่อยๆพวกมันไป

หลังจากคุยโทรศัพท์เสร็จเราก็มานั่งเขียนเฟรนด์ชิปให้พวกมันทั้งสี่คน  เราก็ไม่ค่อยได้เขียนอะไรมากนักหรอกแต่ข้อความส่วนใหญ่ที่เขียนไปก็เป็นความรู้สึกที่ออกมาจากใจในตอนนั้น

ก่อนนอนก็ไม่วายที่จะคิดเรื่องภีม....  ที่ต๊ะพูดมันคงเป็นเรื่องจริงนั่นแหละ  เพราะต๊ะไม่เคยโกหกเรา  มันทำให้เราเข้าใจภีมมากขึ้นประกอบกับที่ได้คุยกะมันครั้งก่อนด้วย  เราก็พอจะรู้แล้วแหละว่าภีมมันแบกรับอะไรไว้บ้าง  น่าสงสารมันเหมือนกัน  แต่นั่นก็เป็นเรื่องที่มันต้องเลือกต้องตัดสินใจเอาเอง  เพราะทุกๆคนก็ย่อมมีข้อจำกัดในการใช้ชีวิตที่ต่างกัน  จนบางทีมันก็ทำให้มีปัญหากันหรือผิดใจกันบ้าง.....  ก็ไอ้ข้อจำกัดเหล่านี้แหละที่มันทำให้เราไม่สามารถใช้ชีวิตอย่างที่ต้องการได้ทุกอย่าง  การอยู่รวมกันในสังคมยังมีอะไรที่ต้องแคร์ต้องยอมรับอีกมาก เมื่อไหร่ที่เรายอมรับมันไม่ได้มันก็จะเจอปัญหาอย่างที่เราและภีมรวมถึงเพื่อนๆต้องเจอ
แต่ในเมื่ออะไรมันล่วงเลยมาขนาดนี้แล้วเราก็ต้องยอมรับกับเส้นทางที่เราเลือกและตั้งหน้าเดินต่อไป

####################################################################

จบอีกตอน.....  ช่วงหลังๆมานี้อาจจะมีเรื่องเพื่อนเข้ามามากหน่อยนะ....  เพราะช่วงนั้นก็มีแต่เรื่องนี้แหละที่เข้ามาให้คิดอยู่ตลอด

หวังว่าคนอ่านคงเข้าใจภีมมันมากขึ้นนะ.... อย่าไปเกลียดมันเลย.... 

ตอนนี้ไว้แค่นี้ก่อน.... นี่เราแว๊ปเข้ามาพิมต่อให้เดี๋ยวต้องรีบไปปั่นงานก่อน  ส่งตอนเก้าโมงเช้า

แล้วเจอกันใหม่ตอนหน้านะ

[Poes]

  เพื่อนคนไหนยินดีที่จะคบกะเราก็คบคนนั้น มีเพื่อนเยอะแต่ไม่มีคนที่จิงใจ สุ้มีเพื่อนน้อยแต่จิงใจดีกว่านะ

ยังงัยก็สู้ๆจ้า เป็นกำลังใจให้ รออ่านต่อนะ 

[imon]

อิอิ

[THIP]

  คนเราถ้าไม่เปิดใจซะอย่าง พูดหรือทำอะไรไป เขาก็ไม่รับรู้หรอกเนอะ  
ปล. ทำใจไม่ให้เกลียดตาภีมยาก เพราะพฤติกรรมที่ผ่านมามันฝังจายยยยย  

[[€]ŝĊörŦ]

เรื่องนี้โดนใจอีกแล้วครับ

รู้สึกดีจัง ที่เห็นได้ว่ายังมีเพื่อนแท้

เพื่อนที่เข้าใจเราอยู่เสมอ

       

[^^sky^^]

การสารภาพสิ่งที่เป็นจิง   ไม่สามารถที่จะลบล้างความรู้สึกเก่าๆ ได้หรอก
ยิ่งเคยโกหกคำโต จนทำให้เราเสียใจมาแล้วด้วย  ยิ่งทำให้การให้อภัยที่จะกลับมารักกันดั่งเดิมยาก

ถ้าภีมพูดมาสะแต่แรกมันคงไม่เป็นแบบนี้หรอก  เพราะถึงอย่างไรไอ่ภีมมันก็คือผู้ชาย
ที่เห็นแก่ตัวคนหนึ่งสำหรับผม
เกลียดมัน  เชียร์ป๊อบ

[IO]

ขอบคุณมากคับ

น่าหนักใจแทนเลยแฮะ...เพื่อนๆหนอเพื่อน เฮ้อ 

เป็นกำลังให้นะคับ

[ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น]

เรื่องเข้าใจผิดคงเป็นแผนของนังนิดแน่ น่าจับมาตบด้วยทุเรียนจริงๆ

แต่มันจะไม่เกิดขึ้นง่ายๆหรอก ถ้าทั้งสองคนเป็นคนที่กล้าสู้ความจริงอีกสักนิด

มันคงทำให้ปอกล้าเผชิญความจริงมากขึ้นและเรียนรู้โลกใบนี้
ว่ามีอะไรเราก็คุยกันตรงๆด้วยเหตุผล อย่าไปใช้อารมณ์
อย่าคิดไปเองจะดีกว่า

เรื่องมันคงชัดเจน มากกว่าที่เราไปแอบร้องไห้และคิดไปเอง

 

[ifwedo]

มารอตอนต่อไปน๊า สู้ๆๆ

[★L'Hôpital]

เรื่องภีม...ผมว่าก็เก็บความรู้สึกดีๆที่มีให้กันไว้ดีกว่านะครับ เพราะอะไรๆก็คงกลับไปเป็นเหมือนเดิมไม่ได้

ส่วนเรื่องเพื่อน...เพียงแค่มีคนที่เข้าใจเราแบบต๊ะก็ไม่เป็นไรแล้วหละคับ
คนอื่นจะคิดยังไงก็อย่าไปแคร์มากเลย 
ว่าแต่นิดนี่ทำตัวเหมือนตัวเหมือนเพื่อนนางร้ายเลยแฮะ 

[Otaku]

เป็นกำลังใจให้นะ

เรามีความรู้สึกว่า นิดร้ายอ่ะ 

[SoN]

 

[abcd]

ดูแลคนปัจจุบันให้ดีที่สุดแล่ะดีแล้วเน๊อะ อดีตที่ผ่านไปแล้วก็แค่เก็บเปงความทรงจำ   
สรุปว่าเรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้นเปงฝีมือของนิดเหรอเนี่ย  สงสัยนิดจะเชียร์ฝนให้ภีมจนออกนอกหน้ามากไปหน่อย 

[Just let it be]

สู้ๆ นะครับ

เป็นกำลังใจให้  ถึงแม้ว่ามันจะไม่ได้ออกมาสวยหรู  ไม่ได้ดีไปซะหมด

แต่เชื่อว่าทุกอย่างที่ทำ  นั่นคือสิ่งที่ดีที่สุดแล้ว  ยอมรับว่าปอเข้มแข็งมา  ที่ผ่านเรื่องแบบนี้มาได้

เข้มแข็งต่อไปคร้าบบบ

[suregirl]

ตกลงภีมไม่ใช่พระเอกของเรื่องนี้ใช่ปะ สปอยหน่อยเหอะ 

[IZE]

เลวมากๆๆๆเพื่อนๆๆเลิก คบไปเลยไม่ต้องสนใจมันแล้ว

[OsTrich]

ขอบคุณทุกคนที่ให้กำลังใจเรานะ....

สรุปแล้วอ่ะ... เรื่องที่เข้าใจผิดทั้งหมดเป็นอย่างที่คุณ •=»‡Ke®oro‡«=• บอกนั่นแหละ

ส่วนคุณ กรีนที ที่ถามว่าภีมเป็นพระเอกเรื่องนี้ป่าว... จะตอบไงดีล่ะ.. ถ้าตอบไปมันจะทำให้เรื่องไม่น่าติดตามอ่ะป่าวหว่า.....  เอาเป็นว่าใบ้ให้นิดนึงแล้วกันว่า.. จากชื่อเรื่องที่เราตั้งอ่ะว่า เรื่องของเค้ากะแก... ลองสังเกตูดูแล้วกันว่าเวลาที่เราคุยกะใครแล้วแทนกันว่า เค้า - แก คนนั้นแหละ  พระเอก..ของเรื่องที่เราเล่า...

เราขอตัวไปนั่งพิมตอนใหม่ก่อนนะ... เดี๋ยวจะมาลงให้