หัวข้อ: Re: ## เรื่อง " รักของเราสามคน " ## ทักทาย 18 เมษายน 2558

[numtannaka]

  ไอ้น้องภีมมมมมมมมมมมมมมมมมมม  พี่ว่าแล้วว่ามันต้องกลับมา  เซ็งงงงงง

[OT]

เส้า    ทำใจไม่ค่อยได้

สงสารไอ่ภีมจังเรยย 

[→Yakuza★]

อ๋า ~ กลับมาตามอ่านทันแล้วค๊าบ 

ความรักของปอกับฮัท ให้ความรู้สึกสดชื่อนและมีความสุขมากกว่าตวามรักที่ ปอกับถีมมีอีกน่ะ ในความรู้สึกของเราอ่ะ

ต่อให้เป็นเวรเป็นกรรมอะไร ถ้ามันจบแค่ ฮัทกับปอก็คงดี เป็นแบบนี้ต่อไปก็คงดี ไม่น่ามาเลยภีม 

[gift_deb]

มันก็ช่วยไม่ได้นะ ภีมเป็นฝ่ายเลือกไปก่อน ไม่สงสาร ไม่สมน้ำหน้าภีมหรอก



ตอนนี้ถ้าคิดตามชื่อเรื่อง ก็คือเรื่องของเราสามคน แอบเดาว่าทีนี้จะเป็นแบบรัก 3 เส้ารึเปล่า




ประมาณว่าพิมกับฮัทรักกัน และก็มีภีมมารักพิมอีกต่อนึง 




หวังว่าคงไม่ใช่แบบที่เดานะคะ และขอกำลังใจจากคุณปอซัก 2 ตอนด้วยน้า......................

[OsTrich]

มาแล้ว...

แต่ขอตอบเม้นก่อน....

•=»‡Ke®oro‡«=• ขอบจังที่โพสหนะ.... นี่แหละ... ใช่เลย...

jeng_jey  โห... นี่เรียกเจ๊เลยเหรอ.... เรายังไม่แก่นะ... อาจจะรุ่นเดียวกันก็ได้... ปีนี้เราแค่23ขวบเอง

SoN  กินข้าวหลังสองทุ่มมันเป็นไงเหรอ..... บอกหน่อยดิ  อยากรู้อ่ะ!!

patee  เราเลือกถูกแล้วจริงๆเหรอ....... รอลุ้นแล้วกัน...

ifwedo ถ้ามันเป็นฟ้าลิขิตก็คงแย่เลยเนอะ... แต่ขอให้มันจบๆซะทีเหอะ...

•NonG_MeE•  ได้อ่านแล้วดิ... เป็นไงไปเที่ยวไหนมาบ้าง...

anston  ใช่แล้ว...รู้ตัวช้าหนะ..  ถ้าเพลงรู้ตัวช้าอยู่ตอนช่วงนั้นนะ... ให้ภีมเลยอ่ะ

A GE  ไม่เชียร์ภีมแล้วเชียร์ใครเหรอ???

cassper_W  นี่ก็ท่าทางจะไม่เชียร์ภีมอีกคน....

happy_icekung69  ขอบคุณนะพี่...

numtannaka  โห.... อินจัง...  แซวเล่นนะ...  ขำๆ

OT   ร้องไห้จนผอมแล้วมั้งเนี่ย???

Yakuza   คุณYakuza  กลับมาแล้ว....  นึกว่าเบื่อเรื่องเราไปแล้วซะอีก..

gift_deb ต้องรอดูนะ... ว่าคุณจะเดาถูกป่าว???

[OsTrich]

กว่าจะได้มีเวลามานั่งพิมตอนใหม่ได้.......

เฮ้อออออออ................

ความตั้งใจตั้งกะเมื่อวานหายไปหมด......

จะพิมตอนใหม่ก็โดนลากไปเล่นน้ำอีก  กว่าจะเลิกก็หกโมงเย็นแล้ว  กลับมาอาบน้ำอาบท่าเสร็จก็มาลงตอนที่พิมมาจากที่บ้านให้อ่านกัน  แล้วก็โดนลากออกไปกินข้าวอีก  กินเสร็จก็ว่าจะมาพิมตอนใหม่ให้อีกตอนนึง
ว่าจะชดเชยที่กลับบ้านหลายวันก็โดนลากไปเที่ยวต่อ  เกือบเมาแหนะ......

ตื่นมาตอนบ่ายๆก็ป่วยซะเลย.....  แถมเมื่อยไปทั้งตัวอีก.....

เฮ้อออออ....................

ฟังเราบ่นซะยาวเลย.......

อ่านตอนใหม่กันดีกว่าเนอะ.....

*********************************************************************

โชคชะตาก็ช่างเล่นตลกกะเราซะเหลือเกิน.......

ทั้งๆที่เราอุตส่าห์ปฏิเสธไปในวันนั้นแล้ว  แต่ก็เหมือนว่าคนบนฟ้าช่างลิขิตให้เราได้พบกะภีมอยู่เรื่อยๆ

และยิ่งช่วงที่เรากลับบ้านนะ  เรายอมรับตรงๆเลยว่าเรารู้สึกว่าตัวเองนึกถึงภีมบ่อยขึ้นเรื่อยๆ

ยิ่งช่วงที่อยู่บ้านนะ  มองไปที่โทรศัพท์บ้านก็นึกถึงตอนที่เราคุยโทรศัพท์กะภีมเมื่อก่อน

มองในห้องนอนก็นึกถึงตอนที่ภีมมันเข้ามานั่งเข้ามานอนเล่นในห้องเรา..

เหมือนว่าพอเรากลับไปอยู่ในที่เก่าๆที่เราเคยมีความรู้สึกดีๆให้ใครเมื่อตอนที่อยู่ตรงนั้น

มันก็ไม่ใช่เรื่องยากเลยที่จะทำให้เรานึกถึงภีม...  เพราะในบ้านมีอะไรๆที่ส่งให้เรานึกถึงภีมเยอะแยะไปหมด


----------------------#### เรื่อง  “ รักของเราสามคน” ๒๔ #### --------------------------------

ความเดิม......


ทำไมเราทั้งคู่ถึงต้องได้มาคุยโทรศัพท์กันแบบนี้...... มันเหมือนกับว่าเรื่องของเราที่มันจบไปแล้วแท้ที่จริงมันอาจจะยังไม่จบก็ได้ 

ละครชีวิตที่เรากะภีมที่กำลังดำเนินอยู่มันอยู่ในช่วงไหนกัน.....  จบแล้วหรือว่ายังดำเนินมาได้แค่ครึ่งเรื่อง

และมันจะจบแบบไหน.... สมหวังหรือเสียใจ......

นั่นคือสิ่งที่เราคิดอยู่ในตอนนั้น.......

แต่มาวันนี้วันที่เล่ากำลังนั่งพิมเรื่องของเราให้พวกคุณได้อ่านกัน  เราก็ได้คำตอบแล้วว่า....

เรื่องราวที่เกิดขึ้นในวันนั้น  ในคืนนั้นที่ภีมโทรมาหาเรา..... ละครชีวิตของเราทั้งคู่แค่ดำเนินมาได้ค่อนเรื่องเท่านั้น  มันยังไม่จบอย่างที่เราเข้าใจในวันนั้น... วันที่เราเลือกปฏิเสธภีม...

**************************************************

คงยังจำกันได้นะ  ว่าช่วงนั้นเป็นช่วงปีใหม่ที่เรากลับไปบ้าน....

คืนวันที่ภีมโทรมาหาเราก็ประมาณวันที่ 29 หรือ 30 ธันวาคม  นี่แหละ..

ในคืนวันที่ 31 ธันวา คืนส่งท้ายปีเก่า  เรากะญาติๆที่บ้านอยู่ติดกันอีกประมาณสามสี่หลังก็ฉลองคืนข้ามปีด้วยกัน
ทำของกินกัน  ฉลองด้วยกันปกติเหมือนบ้านอื่นๆ
ก็นั่งกินกันตั้งแต่ค่ำๆ  พอประมาณสองสามทุ่ม  พวกลูกพี่ลูกน้องเราก็เลยชวนกันไปเที่ยวต่อที่ผับ
ตอนนั้นอายุเราก็ประมาณสิบเก้าแหละ  แต่ก็เข้าผับได้แล้วเพราะรุ่นพี่เราที่รู้จักกันเค้าเปิดผับอยู่หนะ...
เราก็เลยเข้าได้และก็ตัดสนใจไปเที่ยวที่นั่นกัน... เพราะว่ามันก็เป็นผับที่ถือว่ามีชื่อทีเดียว...

พอไปถึงเราก็โทรหารุ่นพี่เจ้าของร้านที่เรารู้จัก  เค้าก็มาจัดการเรื่องโต๊ะเรื่องอะไรให้เสร็จสับ.....

จำได้ว่าคืนนั้นคนเยอะมากๆ  เพราะเป็นคืนส่งท้ายปีเก่า...
เราก็นั่งดริ้งกะพวกลูกพี่ลูกน้องเราไปเรื่อยเปื่อย  พวกพี่แกบางคนก็ดริ้งบางคนก็เต้นอย่างเมามัน
เราก็ได้แต่นั่งดูแล้วก็หัวเราะไปเรื่อยเปื่อย  แต่เราไม่ได้แดนซ์หรอกนะ..  ถ้าไม่เมาจริงก็แดนซ์ไม่ออกหรอก

เรานั่งไปสักพักนึงก็มีคนมาสะกิดเรา  พอเราหันไปก็เห็นไอ้โอ๊ต

“ อ้าว.... เมิง... มาได้ไงอ่ะ...” เราทักไปแบบงงๆ เพราะถ้าไม่ลืมกัน... คือบ้านไอ้โอ๊ตมันอยู่ต่างอำเภอหนะ

“ ก็มาเที่ยวดิว๊ะ.... นี่เมิงมากะใครเนี่ย??? ” ไอ้โอ๊ตพูด

“ ลูกพี่ลูกน้องกู.....” เราพูด  จากนั้นเราก็แนะนำให้ไอ้โอ๊ตกะพวกลูกพี่ลูกน้องเรา  แล้วไอ้โอ๊ตมันก็พูดว่า

“ เมิงไม่ไปทักทายเพื่อนๆบ้างเหรอ???” ไอ้โอ๊ตพูดแล้วพยักเพยิดไปท้างโต๊ะอีกฝั่งนึง
พอเรามองไปก็เห็นพวกเพื่อนมอปลายเราอยู่กันเต็มไปหมดเลย

“ มากันเยอะเลยเหรอ ??? ” เราพูดทั้งที่ตาก็ยังมองอยู่ที่พวกเพื่อนๆเหมือนจะมองหาใครงั้นแหละ

“ ก็เยอะแหละ... พวกผู้ชายมากันเกือบครบ  เมิงจะถามถึงใครเป็นการส่วนตัวป่ะล่ะ?? ” ไอ้โอ๊ตพูดพร้อมกับหน้าตากวนตริงของมัน

“ ป่าวๆ... ไม่มีไร... ” เราพูด

“ ป่ะ... ไปทักพวกมันหน่อย.... เมิงอ่ะเล่นหายหัวไปเลย......  ไม่ติดต่อใครเลยนะ ” ไอ้โอ๊ตพูดแล้วก็เอามือมาตบหัวเรา

“ เฮี้ยหนิ.... กูไม่ชอบให้ใครตบหัวนะ.. ” เราบ่นแล้วเอามือลูบหัวป่อยๆ

“ ก็อย่าเรื่องมากดิ... ป่ะ  ไปทักพวกมันหน่อย... นานๆเจอกันที  เมิงยิ่งตามตัวยากๆอยู่ ” ไอ้โอ๊ตพูดแล้วก็ลากเราไปที่โต๊ะเพื่อนๆ  เราก็เลยเดินตามมันไป

“ เฮ้ย........ ว่าไง...  ไม่เจอกันเลย....”

“ เอ้าๆ....... หมดแก้วๆ.....”

“ เฮ้ยเป็นไงบ้างว้ะ ??? ”

“ ทำไมไม่ติดต่อใครเลยเนี่ย??? ”

“ ปอสบายดีป่าว?? ”

“ ปอเรียนเป็นไงบ้าง??? ”

นี่เป็นแค่ส่วนหนึ่งจากที่เราโดนสอบสวนจากพวกเพื่อนๆ

หลังจากนั้นเราก็นั่งอยู่กะพวกมันนั่นแหละ  เห็นพวกมันแล้วก็นึกถึงสมัยมอปลาย......
เพื่อนหลายๆคนซึ่งก็เกือบทั้งหมดแหละเราก็ไม่ได้เจอไม่ได้ติดต่อพวกมันเลย  ได้มาเจอกันก็วันนี้แหละ...

ตลอดเวลาที่คุยกะพวกเพื่อนสายตาเราก็พยายามมาองหาภีม  แต่ก็หาไม่เจอ... น่าแปลกที่มันจะไม่มีเพราะปกติมันไม่เคยพลาดซักครั้งเวลาเพื่อนนัดสังสรรค์กัน  ยิ่งเป็นช่วงเทศกาลแบบนี้ด้วย...

เจมส์คงจะดูออกแหละว่าเรามองหาภีมเจมส์เลยเดินมานั่งข้างๆเราแล้วก็พูดว่า

“ มองหาไอ้ภีมเหรอ ?? ” เราก็ตอบไปตามตรง

“ อืม.... ”

“ ลืมมันได้ยังล่ะ ???  เห็นได้ข่าวว่ามีแฟนแล้วเหรอ??? ” เจมส์พูด

“ เรื่องแฟนก็... จริงอย่างที่เจมส์ได้ข่าวมาแหละ  ส่วนเรื่องภีมบอกตามตรงมันก็ลืมยากนะ...  แต่ก็ไม่อะไรแล้วแหละ ” เราพูด

“ ดีแล้ว..... ปอจะได้เจอคนดีๆกะเค้าซะที ” เจมส์พูดแล้วก็เอามือมาตบไหล่เรา

“ อืม... ” เราตอบเสียงเรียบ 

“ ปอ.. ขอไรอย่างดิ ” เจมส์พูดแล้วยิ้ม..... โอ้ว.... ดูเซ็กซ์ซี่เชียว....

“  อะไรเหรอ?? ” เราถามด้วยสงสัย

“ ขอกอดหน่อยดิ.... ” เจมส์พูดด้วยท่าทางเขินๆ

“ เอาจริงดิ.... มีแฟนแล้วจะมากอดเค้าได้ไง??? ” เราพูดเล่นกะมัน

“ โห... ไม่เป็นไรหรอกน่า.....  นี่เราไม่ได้คิดไรกะปอแล้วนะถึงกล้าเนี่ย.....  ถ้าเป็นเมื่อก่อนไม่กล้าหรอก...” เจมส์พูด

“ โอเคๆ... ” เราไม่ได้ใจง่ายนะ.....  แต่เจมส์มันก็น่ารักดีอ่ะ..... แล้วอีกอย่างก็กอดกันแบบเพื่อน

เจมส์มันก็เลยดึงเราเข้าไปกอดแต่ไม่รู้เป็นเพราะเมาหรืออะไรของมัน  จู่ๆมันก็หอมแก้มเราซะงั้น......
เราเอ๋อแดกไปเลย....  เพราะตอนแรกก็คิดแค่ว่าเพื่อนกอดกันเฉยๆ  ในขณะที่เรากำลังจะร้องโวยออกมา
เจมส์ก็โดนกระชากออกไปซะก่อน....

“ เฮ้ย... ทำไรว้ะ ??? ” ด้วยความตกใจเราก็เลยหันไปมองที่คนกระชาก  แล้วยิ่งตกใจมากขึ้นเพราะไอ้คนที่กระชากเจมส์ออกไปคือ.... ภีม

“ อะไรของเมิงเนี่ย ??  ทำเป็นหมาหวงก้างไปได้ ” เจมส์พูดแล้วก็พยายามปัดมือภีมที่ดึงคอเสื้อตัวเองออกไป

“ อะไรของพวกเมิงกันว้ะ....  กูนัดมาเที่ยวนะเว้ย...  ไม่ได้นัดให้เมิงมาต่อยกัน ” ไอ้โอ๊ตพูดด้วยความหัวเสียแล้วก็เดินมาแยกสองคนนั้นออกจากกัน  ส่วนเราก็ยืนมองภาพข้างหน้าด้วยความงงๆ  ประมาณว่า... กูไม่ด้วยสวยสากไส้จนพวกเมิงต้องมามีเรื่องกันแย่งกูนะ......

จากนั้นก็มีเสียงเพื่อนๆอีกหลายคนบ่นๆกัน  แต่สุดท้ายมันก็ไปแดนซ์ไปดริ้งกันต่อ  ส่วนเจมส์ก็โดนไอ้โอ๊ตลากไปนั่งอีกโต๊ะนึงข้างๆกันแหละ
ส่วนภีมมันก็ยืนมองหน้าเราอยู่แล้วก็มีไอ้หนึ่งมาดึงให้มันไปนั่งอีกโต๊ะนึง (คือเพื่อนเรามากันเยอะอ่ะ  ก็เลยนั่งหลานโต๊ะมาก  แต่ก็อยู่ติดๆกันแหละ...)

แต่ก่อนที่ภีมมันจะถูกไอ้หนึ่งลากไปอีกโต๊ะ  ภีมมันก็ดึงมือไอ้หนึ่งออกจากแขนมันแล้วมันก็กำลังจะเดินมาที่เรา
ตลอดเวลานั้นมันมองหน้าเราอยู่ตลอดซึ่งเราก็มองหน้ามันกลับไปตาสายตาว่างปล่าว.....

ตอนที่ภีมมันเดินจะมาที่ตัวเราก็มีผู้หญิงคนนึงวิ่งมาเกาะที่แขนมันแล้วถามมันด้วยความเป็นห่วง ประมาณว่า  มีเรื่องไรกัน??? ภีมเป็นไรมั้ย ???  ประมาณนี้แหละ  เพราะเราไม่ได้ยินเสียงเพลงมันดังมาก

ผู้หญิงคนนั้นเป็นคนเดียวกะทีมาส่งมันที่หน้าหอนั่นแหละ... เราจำหน้าได้ดี
แถมเธอยังเรียนคณะเดียวกะเราอีกด้วย  เพราะเราเคยเห็นเธอ
แต่ที่เราแปลกใจคือทำไมเธอมาอยู่ที่นี่ได้.... ปีใหม่ทั้งทีเธอน่าจะกลับบ้านนะ.... หรือภีมมันพามาให้พ่อแม่มันรู้จัก   
นั่นเป็นคำถามที่เรายังไม่มีคำตอบ

ผู้หญิงคนนั้นดูท่าทางห่วงภีมมาก  เราเห็นเธอจับหน้าภีมหันไปหันมาเหมือนจะดูว่ามีร่องรอยอะไรรึป่าว
ส่วนภีมหลังจากที่ผู้หญิงคนนั้นเข้ามาภีมมันก็ไม่ได้สบตาเราอีก  มันก็หันไปคุยกะเธอ คงประมาณว่า  ไม่ได้เป็นไร

ตอนนั้นถึงเราจะมองไปทางเวทีที่มีวงดนตรีเล่นสดอยู่  แต่เราก็ยอมรับว่าเราไม่อาจจะละสายตาจากคู่นั้นได้
เราก็เลยหันมามองเป็นระยะแต่ก็พยายามระวังตัวไม่ให้ภีมรู้ว่าเรามองมันอยู่
แต่แล้วสายตาเราก็สบตากะภีมจนได้  พอภีมมันรู้ว่าเรามองมันมันก็เลยผละออกจากผู้หญิงคนนั้น
มือที่ผู้หญิงคนนั้นจับหน้ามันอยู่มันก็เอาออก  แล้วสักพักมันก็ดึงผู้หญิงคนนั้นออกไปนอกร้าน

“ แหม... มองใหญ่เลยนะ....” เจมส์พูดและนั่งลงข้างเราอีกครั้ง

“ ไม่มีไรหรอก..... ” เราพูดทำทีเป็นไม่สนใจ

“ ดีแล้ว... อย่าไปสนใจคนอย่างมันเลย ” เจมส?พูดแล้วก็ยกเหล้าดื่ม

“ เดี๋ยวๆ  ว่าแต่คนอื่น  เมื่อกี๊ทำไร...  ไหนบอกกอดเฉยๆไง ?? ” เราพูดกะเจมส์ด้วยท่าทางกวนๆ จริงๆเราก็ไม่ได้โกรธไรมันหรอก  แค่ตกใจเฉยๆเพราะไงก็เพื่อนกัน

“ ก็แค่อยากเห็นหมาแถวนี้มันหวงก้างอ่ะ.... โชคดีจริงๆมันเข้ามาเห็นพอดี ” เจมส์พูดแล้วก็หัวเราะ....

“ ร้ายนะเดี๋ยวนี้ ” เราพูดแซวเจมส์

จากนั้นเราก็เรียบเคียงถามเจมส์อีกหลายเรื่องเกี่ยวกะภีม  ตอนแรกเราก็กะว่าจะไม่ถามหรอกเพราะยังไงก็ต่างคนต่างอยู่
แต่แล้วเจมส์ก็เป็นคนเปิดประเด็นออกมาซะเอง  ว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร  อะไรยังไง  ส่วนใหญ่เราก็เรียบเคียงถามเพิ่มไม่กี่อย่างหรอก  เพราะเจมส์เป็นคนเล่าออกมาซะเอง  เหมือนมันรู้งั้นแหละว่าเราสงสัยอยู่

เรื่องทั้งหมดได้ความมาว่า....

ผู้หญิงคนนั้นชื่อมะปราง  เธอเป็นเด็กจังหวัดเดียวกะเรานี่แหละแต่เธออยู่รร.ที่มีชื่อเสียงเป็นอันดับสองของจังหวัดรองจากรร.เราที่เป็นรร.ประจำจังหวัด  ซึ่งรร.เธอก็อยู่ตรงข้ามกับรร.เรานี่แหละ  แหละภีมก็รู้จักเธอตั้งแต่ตอนเรียนพิเศษช่วงมอปลายแล้ว  ซึ่งช่วงนั้นเป็นช่วงที่เราออกมาจากกลุ่มนั้นแล้ว  เราเลยไม่เคยเห็นเธอ

มะปรางหนะ.. ชอบภีมมาตั้งแต่ตอนที่ภีมอยู่มอปลายแล้วคือเธอเป็นเพื่อนกะฝนหนะ..  มะปรางให้ฝนช่วยติดต่อหลายทีแล้ว  แต่ภีมก็ไม่ชอบ  ประมาณนี้แหละ.... ที่เจมส์เล่าให้ฟังคืนนั้น

และที่มะปรางมาเที่ยวด้วยก็เพราะเพื่อนๆชวนกันมามะปรางก็เลยตามมาคุมภีมประมาณนั้น  ซึ่งบ้านมะปรางก็อยู่ไม่ไกลจากบ้านภีมเท่าไหร่ด้วย....  ตอนมาก็มากะภีมและก็คงกลับด้วยกัน...

พอเจมส์เล่าให้เราฟังจบก็เป็นช่วงที่ภีมมันเดินเข้ามาพอดี  ซึ่งมะปรางก็ไม่ได้เข้ามาด้วย
ภีมมันจงใจนั่งลงที่เดียวกันกับที่เรากะเจมส์นั่งอยู่  มันเลือกนั่งตรงข้ามเรา
พอมันลงนั่งได้แป๊ปนึงเราก็บอกลาเพื่อนๆแล้วจะเดินกลับไปที่โต๊ะเรา  แต่ภีมมันก็เดินมาดึงแขนเราไว้ซะก่อน
เราเลยหันไปพูดกะมันว่า

“ จะมาดึงทำไม... เจ็บนะ... ”  เราพูดเสียงแข็ง

“ แค่นี้เจ็บเหรอ??? ” ภีมพูดแบบมันก็บีบแขนเราแรงมาก  ตอนนั้นหน้ามันดูแย่มากๆตามันแดงๆด้วย

“ เจ็บปล่อยนะ... ” เราพูดแล้วก็พยายามผลักแขนภีมออก  แต่มันก็ยิ่งบีบแรงขึ้นกว่าเดิมอีก
เราก็เลยยกแขนอีกข้างที่เหลืออยู่แล้วก็ตบหน้ามัน  เราจำได้ว่าเราตบหน้ามันแรงมากๆ  ตอนนั้นเราคิดว่าจะตบมันให้แรงที่สุดเท่าที่จะมีแรง  เพราะมันจะได้ปล่อยมือเรา

ซึ่งก็จริงพอเราตบหน้ามันเสร็จมันก็ปล่อยแขนเราออกเลย  แล้วมันก็เอามือมาลูบที่แก้มมัน
ตอนที่เรามองหน้ามันตอนนั้นเรารู้สึกใจหาย  เพราะหน้ามันดูตกใจมากที่เราจะกล้าตบมัน

แล้วก็มีคนมากระชากแขนเราแล้วพูดว่า

“ กล้าตบแฟนฉันเหรอ?? ” เราหันไปมองก็เห็นมะปรางหนะเองที่เป็นคนกระชากเรา เพื่อนๆที่อยู่ตรงนั้นก็กรูมาที่เรากันหมด  คนโต๊ะแถวๆนั้นก็หันมามองกันด้วย...

ตอนนั้นมะปรางทำท่าจะตบเราคืนแต่ภีมก็ดึงแขนมะปรางไว้ก่อนแล้วก็พูดว่า

“ อย่ามาบ้าแถวนี้นะ ” ภีมตะคอกมะปรางเสียงดัง  หน้ามันน่ากลัวมากๆ  มะปรางก็เลยหยุด

จากนั้นเราก็เลยเดินกลับมาที่โต๊ะด้วยอารมณ์เซ็งๆ  กะว่าจะมาเที่ยวหนุกๆแท้ๆยังมาเจอเรื่องไร้สาระอะไรพวกนี้อีก....

เราก็นั่งอยู่อีกพักนึงก็เลยกลับกัน  เพราะพี่ๆหลายคนเริ่มเมากันแล้ว.......


******************************************

พอกลับถึงบ้านเราก็อาบน้ำสระผมด้วย  เพราะกลิ่นบุหรี่ในผับติดหัวเต็มไปหมด
ตอนที่เรากำลังนั่งเปาผมอยู่โทรศัพท์เราก็ดัง  เราก็กดรับในทันทีโดยที่ไม่ได้ดูว่าใครโทรมา  เพราะในใจคิดว่าเป็นพวกเพื่อนๆ  ที่จะโทรมาอวยพรปีใหม่กัน

“ ฮัลโหล... ” เราพูดไปเสียงอารมณ์ดี  เพราะคิดว่าเป็นเพื่อนไม่ก็ฮัท

“ ..................................” แต่ปลายสายดิเงียบมีเสียงถอนหายใจ.....

“ ใครอ่ะ.... ไม่พูดวางนะ ” เราพูด

“ ปีใหม่แล้ว.......... มีความสุขมากๆนะ..... ขอให้แกสมหวังทุกอย่างที่แกต้องการ........................ ”
ปลายสายเป็นเสียงที่ฟังดูก็รู้ว่าเมา  และฟังดูก็รู้ว่าคือ.......... ภีม

“ อืม... ขอบใจ ” เราพูดเสียงเรียบ

“ จะไม่อวยพรเค้าหน่อยเหรอ???................................... ” เสียงเมาๆนั้นพูดกลับมา

“ เมาแล้วก็กลับไปนอนไป ” เราตั้งใจพูดกระแทกเสียงออกไปดังๆ

“ นี่นะคำอวยพร....  ไม่อาววววววว.......อวยพรดีๆสิ..................” เสียงเมานั้นโวยวายกลับมา

“ เออๆ........... อยากได้ก็ขอให้ได้แล้ว...” เราพูดแบบขอไปที

“ จริงนะ................” เสียงเมาๆพูด

“ เออดิ.......... ” เราตอบแบบตัดรำคาญ

“ งั้นเค้าจะขอให้เรากลับมาคบกาน............ ใหม่......  ต้องสมหวาง........ แน่.... แน่... เลย...” เสียงเมาๆที่ดูเหมือนจะพูดเป็นภาษาคนได้ยากเต็มทีพูดกลับมา...

“ ไม่รู้เว้ย.... ไม่ใช่เทวดา.....  แค่นี้นะ... ” เราพูดแบบตัดรำคาญอีกครั้ง

“ ทำไมดุจัง............ เดี๋ยวนี้ไม่พูดดีๆกะเค้าเลย........น๊า...” ภีมพูด

“ แกจะมาอะไรอีกเนี่ย.... มีแฟนแล้วก็ไปอวยพรแฟนแกไป...” เราพูด

“ โอเคๆ.... เดี๋ยวเค้าก็โทรไปเองแหละ......... แต่โทรมาหาแก่ก่อน...........” ภีมพูดแล้วมันก็พูดต่อว่า

“ นี่เค้าโทรหาแกคนแรกเลยน๊า...............  เค้าโทรมาอวยพรคนแรกเลยช่าย.... มั้ย....??  เพราะยางงาย.... เค้าก็ต้องเป็นคนแรกของแก.............” เสียงเมาๆนั้นยังรำพึงรำพันไปเรื่อย

“ เมาแล้วก็ไปนอนป่ะ.......  แค่นี้นะ ” เราพูดแล้วก็กดตัดสายไป

แต่ก็จริงของมันนะ...  เพราะมันเป็นคนแรกที่โทรมาอวยพรเรา
เราเช็คดูที่เบอร์โทรเข้าเป็นเวลาศูนย์ๆพอดี...............
เรานั่งคิดเรื่องมันที่ผับไปเรื่อยๆ..................
ทำไมเราต้องมาเจอมันอีกนะ.......
คนบนฟ้าจะเล่นตลกอะไรกับเราอีก...... หรือว่ามันคือเวรกรรมแล้วเมื่อไหร่มันจะจบจะสิ้นซะที
ตอนที่เรากำลังใจลอยอยู่......  ฮัทก็โทรเข้ามาพอดี

มาวันนี้เราก็ได้รู้ว่าคนบนฟ้าท่านคงไม่ใจร้ายหรอก.... คงเป็นเพราะเราต่างหากที่คงไปทำกรรมอะไรกับมันไว้  เราถึงต้องเจออะไรแบบนี้........
ตอนที่เราพิมอยู่นี้เราก็ขอได้แต่ภาวนาว่ากรรมครั้งนี้ของเรา  ขอให้มันจบลงซะทีอย่าได้มีอะไรอีกเลย 

เพราะก่อนที่เราจะเริ่มเล่าเรื่องนี้...  ในตอนนั้นเรามีตอนจบของเรื่องนี้ไว้อยู่แล้ว
เราคิดว่าทุกๆอย่างมันคงจบเสียทีแต่ไม่บอกนะว่าแฮปปี้หรือว่าเสียใจ....
แต่ก็เหมือนว่าคนบนฟ้าจะเล่นตลกหรือเวรกรรมเราคงยังไม่หมด
เพราะดูท่าตอนจบที่เราอยากให้จบมันจะไม่จบตามนั้นนะสิ......
แต่ยังไงก็ตาม.... เราก็จะเป็นคนเลือกเอง.......

#######################################################

[nartch]

เรื่องของหัวใจพูดยาก...แต่อยากให้ปอพึงระลึกไว้ว่า... 
"เดินต่อไปบนเส้นทางที่เลือกอย่างมั่นคง...และทำให้มันเป็นเส้นทางที่สวยงาม"
 :สงกรานต์1:

[สมุนไพร]

น่าเบื่อภีมมากๆ-*-
มีแฟนอยู่แล้วจะมาอะไรกะพี่ปออีกเนี่ย
ชอบทำให้คนอื่นเสียใจ พอตัวเองโดนบ้างก็มาคร่ำครวญ
มันน่า :เตะ1: จิงๆ
คิดว่าคนอื่นเป็นของตายรึไง ถึงคิดจะทำอะไรๆก็ได้
พูดแล้วก็ของขึ้น-*-

[cassper_W]

เฮ้ออ  อนาถใจกะภีมจิงๆๆ   ไม่ใช่ไม่ชอบน่ะ  แต่แบบนี่ม่ะใช่ครั้งแรกอ่ะ

จะอ้างว่าหลงผิดก็ม่ะได้ เพราะนี่มันครั้งที่สองแล้วใช่ม่ะที่ทิ้งปออ่ะ

ม่ะรู้น่ะ แต่ม่ะชอบคนโลเลอ่ะ  ครั้งเดียวม่ะเป็นไร แต่ครั้งที่สองนี่ไม่หนับหนุน  ครั้งที่สี่นี่ยิ่งไม่อาวววอ่ะ 

[wan]

 :a6:นี่แหละหน้า ตอนตัวเองเป็นเจ้าของ ไม่นึกจะรักษาไว้ พอปล่อยหลุดมือไป กลับจะไขว่คว้า
       มันเป็นเรื่องธรรมดามาก ถึงมากจริง ๆ ในสังคมของเรา    พอจะเห็นเค้ารางของความ
       ยุ่งยากของปอ อีกแล้ว เป็นกำลังใจให้นะ ถึงมันจะผ่านมาแล้วก็ตาม แต่ขณะที่เล่า ( พิมพ์ )
  มันก็ยังเรียกความรู้สึกในขณะนั้นกลับมาอยู่ดี  เอาปอ สู้ ๆ

[patee]

เราว่านะปอ

คำตอบเรื่องความรักของปอเนี่ย

คงต้องให้หัวใจของปอเป็นคนตอบแล้วละ

เป็นกำลังใจให้นะ

[abcd]

อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด ทำดีที่สุดแล้วนี่เน๊อะ  

[OT]

สงสารอ๊ายภีมจัง  ...ปอเนี่ยยยย

พอเเข็งได้ก็แข็งใหญ่เรยนะ   

ไม่มีใจอ่อนมั้งเรยยย...สงสารมันจัง

แต่ความรักมันก็เหมือนฟุตบอลไม่แน่นอน

ว่ามันจะแพ้หรือจะชนะ   

[Poes]

มารออ่านต่อ แล้วละครชีวิตเรื่องนี้จะลงเอยอย่างไร 

[corncheeze]

*55

นางมะปราง   


อย่าใจอ่อนนะ เพราะฮัทเค้าไมได้ทำอาไรผิด

รอให้ฮัทเค้าทำผิดก่อนค่อยไปหาภีม *55 ล้อเล่น       

[A GE]

    รักแรกมักจะตัดลำบาก   

แต่ว่าเมื่อโตขึ้น  เหตุผลก็จะเข้ามามีผลมากกว่าอารมณ์ชะมะคับ  ไม่อยากกลับไปเสียใจอีก ก็อย่าไปใส่ใจกะภีมดีกว่ามั๊ยเนี่ยะ 

[ifwedo]

ไงเลือกสิ่งที่แฮปปี้กับหัวใจมากที่สุดน๊า เพราะถ้าใจไม่แฮปปี้ไงเราก็ไม่มีความสุขน๊า

[anston]

ยังจะมาตามทู่ซี้อะไรอีกนะ..ทั้งๆที่เดินจากไปก่อนเองแท้ๆ
คงจะคิดได้ว่ารักครั้งใหม่ไม่มีความสุขเท่าตอนที่คบกับปอ..ก็เลยคิดจะกลับมา
แต่มันจะช้าไปรึป่าวนะ..
ถ้าปอใจอ่อนอีก..คนที่น่าเห็นใจที่สุดคงจะเป็นฮัทสินะ..

[LingNERD*]

อ่านตอนนี้แล้ว น้ำตาซึมๆๆเลย

[IZE]

ปล่อยมันเดินทางของมันไปเรื่อยๆๆเถอะ จะจบแบบไหนก้อไม่สำคัญ สำคัญอยู่ที่ตัวเราเมื่อถึงตอนจบจะเข็มแข็ง และเดินต่อไปได้อย่างไรเท่านั้นเอง

[gift_deb]

บางทีภีมอาจจะมีปัญหากับทางครอบครัวก็ได้ ประมาณว่าแม่ไม่ยอมรับปอ




แต่ก็อย่างที่ปอบอกแหละค่ะ คิดซะว่ามันเป็นกรรมที่เราต้องชดใช้ เราอาจจะไปล่วงเกินเค้าในชาติที่แล้ว ทีนี้เค้าก้อมาเอาคืน




ขอให้หมดเวรหมดกรรมเร็วๆ นะคะ

[OsTrich]

มีเรื่องจะมาบอก.... (ไม่ใช่มาแก้ตัวนะ...)

เมื่อคืนเรานอนไม่ค่อยหลับเลยทั้งคืน..... ฝันร้ายอ่ะ....

ว่าจะหาเวลาไปทำบุญซะหน่อย... เพราะฝันมันหลอนๆอ่ะ 

เมื่อเช้าก็ไปเรียนตั้งแต่แปดโมง.... เรียนทั้งที่ง่วงๆอ่ะ

พอเลิกเรียนก็โดนลากไปเล่นสงกรานต์ที่พัทยาอีก..... เฮ้อออ...

เพิ่งกลับมานี่แหละ....

เลยไม่มีเวลาพิมเรื่องเลย...  ครั่นเนื้อครั่นตัวเหมือนจะป่วยด้วยอ่ะ...

เราเลยขอติดเรื่องไว้ลงวันอื่นนะ.....

โทษที...

[สมุนไพร]

อย่าลืมกินยาด้วยเน่อ

[★L'Hôpital]

อ่านแล้วรุ้สึกลำบากใจจังเลยครับ 

เวลาที่เราต้องเสียของมีค่าอะไรไปซักอย่าง ถึงจะรู้ถึงค่าของของที่ต้องเสียไป

แต่ว่ามันก็ไม่อาจกลับมาเหมือนเก่าได้แล้ว 

ps. ขอให้พี่กรหายป่วยไวๆนะครับ 

[OT]

พักผ่อนเยอะ ๆ น๊า...

[OsTrich]

มาแล้วนะตะเอง....

ปล่อยให้รอกันซะวันนึง..... โทษน๊า.....

อ้อ... ขอบคุณที่เป็นห่วงเรานะ.... ทั้งสมุนไพร  OT แล้วก็ •~GuNKuN~• ด้วย....

ตอนนี้ก็ดีขึ้นแล้ว... แต่ยังปวดหัวไม่หาย...

ไปอ่านกันดีก่ะ...... 

******************************************************


มีคำพูดประโยคนึงที่ใครหลายๆคนคงจะเคยได้ยินกัน 

ที่ว่า “ คนเราจะรู้ว่าสิ่งบางอย่างมีค่าก็ต่อเมื่อเสียมันไปแล้ว ”

นี่คงเป็นความรู้สึกของภีมในตอนนั้น....

สำหรับเราแล้ว... บอกตามตรงว่าคิดมากทีเดียวว่าจะตัดสินใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้าอย่างไร

แต่ก็อย่างที่เห็น....  เราเลือกที่จะปฏิเสธความรู้สึกเหล่านั้นจากภีม

และเริ่มเดินไปบนทางข้างหน้ากับฮัท  โดยที่ทิ้งภีมไว้ข้างหลัง....


----------------------------- #### เรื่อง  “ รักของเราสามคน ” ๒๕ #### --------------------------

ความเดิม.......


“ แกจะมาอะไรอีกเนี่ย.... มีแฟนแล้วก็ไปอวยพรแฟนแกไป...” เราพูด

“ โอเคๆ.... เดี๋ยวเค้าก็โทรไปเองแหละ......... แต่โทรมาหาแก่ก่อน...........” ภีมพูดแล้วมันก็พูดต่อว่า

“ นี่เค้าโทรหาแกคนแรกเลยน๊า...............  เค้าโทรมาอวยพรคนแรกเลยช่าย.... มั้ย....??  เพราะยางงาย.... เค้าก็ต้องเป็นคนแรกของแก.............” เสียงเมาๆนั้นยังรำพึงรำพันไปเรื่อย

“ เมาแล้วก็ไปนอนป่ะ.......  แค่นี้นะ ” เราพูดแล้วก็กดตัดสายไป

แต่ก็จริงของมันนะ...  เพราะมันเป็นคนแรกที่โทรมาอวยพรเรา
เราเช็คดูที่เบอร์โทรเข้าเป็นเวลาศูนย์ๆพอดี...............
เรานั่งคิดเรื่องมันที่ผับไปเรื่อยๆ..................
ทำไมเราต้องมาเจอมันอีกนะ.......
คนบนฟ้าจะเล่นตลกอะไรกับเราอีก...... หรือว่ามันคือเวรกรรมแล้วเมื่อไหร่มันจะจบจะสิ้นซะที
ตอนที่เรากำลังใจลอยอยู่......  ฮัทก็โทรเข้ามาพอดี


********************************************************************

“ โห.... โทรตั้งนานไมไม่รับอ่ะ?? ” ฮัทพูดเซ็งๆ

“ เมื่อกี๊คุยกะเพื่อนอยู่อ่ะ ?? ” เราพูด

“ ใครเหรอ??  คุยซะนาน.... ” ฮัทถาม

“ เพื่อนเก่าสมัยมอปลายแหละ... ” เราพูด  จริงๆก็ไม่ได้อยากจะปิดบังหรอกนะ 
แต่แค่ไม่อยากให้ฮัทมันไม่สบายใจ  เพราะยังไงเราก็ไม่กลับไปหาภีมอยู่แล้ว

“ ใครอ่ะ... รึว่าภีมโทรมา...” ฮัทมันคงพอดูรู้แหละว่าเสียงเราแปลกๆมันเลนแกล้งพูดติดตลกแล้วก็หัวเราะ 
แต่เราอ่ะไม่ตลกอ่ะดิ  เลยพูดไปว่า

“ ถ้าบอกว่าใช่ล่ะ ?? ” เราพูดด้วยเสียงราบเรียบที่ปนไปด้วยความกังวลเล็กๆ

“ พูดจริงเหอ?? ” ฮัทถามกลับมาแบบไม่เต็มเสียงนัก  ดูท่ามันก็คงไม่คิดว่าภีมจะทามาหาเราจริงๆแหละ

“ จริงดิ ?? ” เราพูด  ฮัทมันก็เงียบไปพักนึงเราได้ยินเสียงมันถอนหายใจดังมาในโทรศัพท์ด้วย

หลังจากเงียบสักพักมันก็พูดขึ้นมาว่า

“ ไม่น่าเชื่อนะ... ว่า..” ฮัทมันพูดค้างไว้แค่นี้แล้วมันก็เงียบแล้วถอนหายใยยาวๆอีกครั้ง 
ตอนนั้นเรานะใจไม่ดีเลยอ่ะ.... ไม่กล้าพูดอะไรด้วย... ประมาณว่าก้มหน้ารับกรรมประมาณนั้นอ่ะ.. 

แล้วฮัทมันก็พูดต่อว่า

“ ไม่น่าเชื่อเลยนะ.... ว่า.... แฟนเราจะ Hot ขนาดนี้อ่ะ...... 555+... ” พอมันพูดจบนะมันก็หัวเราะใหญ่เลยอ่ะ... 
ปล่อยให้เราเอ๋อแดก... พร้อมกับฉุนๆมันเหมือนกัน  ดันมาทำให้เราใจเสีย...... 

เราเลยพูดกลับไปว่า

“ แหม.... ปอก็ Hot แบบนี้แหละ... ไม่รู้เหรอ??? ” เราพูดเสียงแบบแดกดันสุดๆ  หมั่นไส้มัน....

“ จร้า... แม่สาว Hot 555+....” มันพูดแล้วก็หัวเราะอีก....

“ พอและๆ.... เวอร์แล้ว...... ” เราพูดหลังจากที่ปล่อยให้ฮัทหัวเราะไปพักนึง  แต่มันก็ไม่หยุดซะที..

“ อ่ะๆ... หยุดก็หยุด...” ฮัทพูด

“ แล้วโทรมาหาปอมีไรป่าว ??? ” คุยมาตั้งนานเพิ่งได้คุยกันเป็นเรื่องเป็นราวซะที

“ ก็จะโทรมาอวยพรปีใหม่นั่นแหละ....  กะว่าจะโทรมาเป็นคนแรกนะเนี่ย... ” ฮัทพูดด้วยเสียงอารมณ์ดี

“ เสียใจด้วยนะ.... มีคนโทรมาก่อนแล้วแหละ......  ทำใจหน่อยแล้วกัน.. อยากมีแฟนเป็นสาว Hot เองหนิ.. 555+ ..”
ได้ทีเราพูดกวนตริงมันมั่ง.......

“ เออ.... ฮัทก็ลืมไป......  งั้นแค่นี้นะ...” ฮัททำเป็นพูดเสียงเศร้าๆ แต่เรารู้แหละว่ามันแกล้ง...

“ เดี๋ยวๆ....  บอกว่าจะโทรมาเป็นคนแรกของเค้า....  แล้วได้โทรไปเป็นคนแรกของคนอื่นอีกป่ะเนี่ย ?? ”
จริงๆเราก็ไม่ได้จะจู้จี้ไรหรอกนะ  แค่จะแซวมันเล่นเฉยๆ

“ ก็ฮัทโทรหาปอแล้วไม่รับซะที... ฮัทเลยโทรไปหาบิวมา...” อ้าว.. ดูฮัทมันพูด.. เราอุตส่าห์ไม่คิดเรื่องบิวแล้วนะ....

“ แหม... กะโทรไปเป็นคนแรกของบิวเหมือนกันอ่ะดิ... ” เราพูดกวนตริงมันกลับไป... หมั่นไส้มันอีกเรอะ...

“ ก็ไม่มีไรหรอกน่า.... บอกแล้วไง.. ไม่เชื่อใจกันเหรอ.......” ฮัทมันพูดเสียงนิ่มๆซะเราเลิกคิดเรื่องบิวแทบไม่ทันเลย.....

แต่หลังจากนั้นรู้ป่ะ??? ว่ามันพูดต่อว่าไร...  มันบอกว่า

“ มีแฟนเป็นหนุ่ม Hot ก็ต้องทำใจหน่อยนะจ๊ะ... ที่รัก 555+...... ” เสียงมันนะ... กวนส้งตริงแบบสุดๆ

“ จร้า.... พ่อหนุ่ม  Hot....  หืม.... หมั่นไส้ว่ะ... ” เราพูดแบบหัวเสีย  แต่พอมันได้ยินนะ  มันยิ่งหัวเราะเราอ่ะ.........

“ พอ.................. ” ฮัทมันก็ไม่หยุด

“ พอ..................” ฮัทมันก็ยังไม่ยอมหยุดอีก....

“ ถ้าไม่หยุด... จะวางแล้วนะ...” เราโวยวายแบบเดกๆอ่ะ... นึกแล้วตัวเองปัญญาอ่อนสุดๆ  แต่ก็ดีนะมันก็หยุดหัวเราะ  แล้วก็พูดว่า

“ หยุดแล้วจร้า... หยุดแล้ว.... ” แหม... ทำเป็นมาพูดเสียงหวาน.... 
แต่เราฟังแล้วก็แอบยิ้มหน้าบานเหมือนกันนะ....  เกลียดปากตัวเองอ่ะ...
หมั่นไส้มันแต่ก็ยิ้มไม่ยุบ  เคยเป็นกันป่ะเวลาที่ยิ้มไม่หุบจนมันเหมือนเมื่อยๆหน้าอ่ะ... นั่นแหละ.. เราเป็นแบบนั้นเลย..

“ กว่าจะหยุดได้....” เราพูดแบบบ่นๆ

“ ปอ... ภีมมันโทรมาหาจริงๆเหรอ ??”  ฮัทถามเสียงเสียงนิ่งๆ.... เริ่มงงกะมันเมื่อกี๊ยังหัวเราะไม่หยุดอยู่เลย

“ อืม... ” เราตอบเสียงนิ่งๆ

“ ฮัทถามได้ป่าวว่าภีมโทรมาหาทำไม ??? ” ฮัทพูดแบบเกรงๆเรา  เพราะส่วนใหญ่เรากะฮัทจะไม่ค่อยจู้จี้กันเท่าไหร่

“ ได้ดิ... ปอก็ว่าจะเล่าให้ฟังอยู่แล้ว.... ” เราพูด 

แล้วจากนั้นเราก็เล่าให้ฮัทฟังทั้งหมด  เริ่มตั้งแต่ที่ภีมทามาหาเราเมื่อวันนั้นแล้วก็ที่ไปเจอที่ผับ 
แล้วก็ที่ภีมโทรมาอวยพร
พอเราเล่าเสร็จเราก็บอกฮัทไปด้วยว่าไม่ต้องคิดมาก  เพราะยังไงเราก็ไม่กลับไปหาภีมหรอก........ 
แต่ไม่เชื่อนะ... ว่าคำพูดที่เราพูดกะฮัทในวันนั้น..... ในที่สุดเราก็ _________

“ เป็นไง?? Hot ม่ะ ? ” เราพูดเล่นกะฮัทหลังจากที่เล่าให้มันฟังเสร็จ

“ อืม... เห็นแบบนี้แล้วดูท่าภีมจะรักปอมากเนอะ.... ” ฮัทพูดด้วยเสียงเรียบๆที่เราไม่รู้ว่าฮัทคิดอะไรอยู่

“ ได้ไงล่ะ.... ก็ของเรามันแรงหนิ.... เห็นแล้วรักเห็นแล้วหลง... ” เราพูดเล่นกลับไปอีกครั้ง

“ คงจะจริง..... เพราะฮัทก็ทั้งรักทั้งหลงเนี่ย.... 555+...” ถึงน้ำเสียงจะดูพูดเล่นแต่มันก็แฝงไปด้วยความจริงใจจนเราก็อดที่จะยิ้มจนเมื่อยกรามอีกรอบไม่ได้

“ ปากหวานนะเราเนี่ย..... ” เราพูดแก้เขิน

“ อยากชิมป่ะล่ะ???  กลับมาจากปีใหม่จะได้ให้มาชิม...” ฮัทพูดเสียงหวานเชียว

“ แล้วถ้าปอติดใจจะให้ชิมทุกวันป่ะ ??? ” เราก็ทำเป็นปากดีพูดกลับไป

“ ได้จร้า....  ทั้งชิมทั้งวันยังได้.... ” ดูมัน...  พูดไรไม่เกรงใจคนฟังบ้าง....

“ แล้วจะคอยดู....” เราก็ทำเป็นปากดีไม่แพ้มัน.....

“ เอ่อ... แล้วปอไม่อยากรู้เหรอว่าฮัทคุยไรกะบิวบ้างอ่ะ?? ...” ฮัทพูด

“ เอาจริงก็อยากรู้แหละ..... แต่รอให้ฮัทเล่าเอง... ” เราพูด

จากนั้นฮัทก็เล่าให้เราฟังว่าคุยไรกัน  ซึ่งก็ไม่มีอะไรจริงๆอ่ะแหละ 
เพราะฮัทก็คุยปกติเหมือนที่คุยกะเพื่อนคนอื่น ก็คืออวยพรปีใหม่
แล้วก็คุยเรื่องงานเรื่องสอบอะไรเรื่อยเปื่อย...

แต่ฮัทบอกว่าบิวก็มีแซวๆเหมือนกันนะ  ว่าโทรมาหามันเป็นคนแรกเลย....  คิดไรกะมันรึป่าวเนี่ย???
ฮัทก็ได้แต่บอกว่าไม่มีอะไร......

สำหรับเรานะก็ไม่ได้สงสัยอะไรในตัวฮัทหรอก....  เพราะเชื่อใจมัน  แต่บิวนี่ดิดูท่าแล้วเหมือนจะยังไงๆ
เราก็เลยถามเกี่ยวกับความสัมพันธ์ของฮัทกะบิวว่าเป็นยังไง
ฮัทก็เล่าเรื่องนั้นเรื่องนี้ให้เราฟังเต็มไปหมด  ฮัทเริ่มเล่าตั้งแต่รู้จักกะบิวโน่นแหนะ
แล้วก็เล่ามาเรื่อยๆตั้งแต่คุยกันครั้งแรก  จนมาถึงมาสนิมกัน...  ความสัมพันธ์เป็นไง??

จากที่ฟังฮัทเล่าคราวนี้นะ...  เราก็ได้ข้อสังเกตเยอะเลย
คงเพราะว่าเราสนิทกะมันด้วยแหละก็เลยรู้ว่ามันจะเป็นไงถ้าชอบใคร
แล้วอะไรๆหลายๆอย่างที่บิวทำกะฮัทมันก็น่าคิดอยู่......
เราก็บอกฮัทไปในสิ่งที่เราคิดหรืออะไรต่างๆที่เป็นข้อสังเกตที่เราจับได้
ฮัทมันก็คิดตามนะแล้วมันก็ปฏิเสธไม่ได้เต็มปากเหมือนกันว่าบิวมันไม่ได้คิดอะไร

แต่เราก็ยังไม่ได้สรุปอะไรกันหรอก...

“ ปอ.... หึงฮัทป่ะนี่??? ” ฮัทพูดขึ้นหลังจากที่เราพูดออกไปว่าบิวอาจจะชอบฮัท

“ ก็ไม่หรอก.... แต่ปอไม่อยากเจอปัญหาทำนองนี้อีก  ปอเคยเจอมาตอนเรียนมอปลายไง ” เราพูดด้วยเสียงที่เต็มไปด้วยความกังวล

“ แต่ปอไม่ต้องกังวลฮัทนะ  เพราะไงฮัทก็ไม่คิดอะไรกะบิวเกินเพื่อนหรอก ” ฮัทพูดเสียงจริงจังเชียว

“ เออน่า... ปอไว้ใจฮัทอยู่แล้ว  ฮัทมีไรก็บอกปอแล้วกันนะ...... อย่าโกหกกัน ” เราพูด

“ รับทราบครับ.... ” ฮัทพูดเสียงจริงจัง

“ ส่วนเรื่องบิวเราก็ดูๆไปก่อนแล้วกัน... เราอาจจะคิดมากไปกันเองก็ได้ ” เราพูด

“ อืม.... ” ฮัทพูด

“ แต่ถ้าบิวชอบฮัทจริงๆอ่ะ.. จะทำไงกัน?? ” เราพูดในสิ่งที่เรายังกังวลในใจออกไป 

ในตอนนั้นก็ยังไม่แน่ใจหรอก.... แต่ใครจะรู้ว่าสุดท้ายแล้ว... มันก็เป็นเรื่องจริง

“ ฮัทก็คงจะเลือกบิวแหละ... เพราะบิวมันมาก่อนหนิ...” ฮัทพูดเสียงจริงจัง

“ เออ.... ไปเลย.... ” เราพูดกลับไปด้วยเสียงงอนๆ

“ หึงอ่ะดิ..... ” ฮัทพูดด้วยเสียงกวนๆ

“ เออ.... หึง... ” เราก็ด้าน...หน้า.....  บอกไปตามตรง  ก็มันหึงจริงๆหนิ  จะโกหกทำไม... จริงป่ะ ??

“ 555+.....  ดีๆ...  ตรงดี....  รักฮัทมากอ่ะดี๊.......” ฮัทพูดแล้วด็หัวเราะ

“ งั้นมั้ง  ” เราทำเป็นกัดปากพูดไปงั้นแหละ.....   ไอ้คนฟังก็ได้แต่หัวเราะไม่หยุด

“ อารมณ์ดีแล้วดิ.....” ฮัทพูดหลังจากที่เลิกหัวเราะ...  มันนี่หัวเราะตลอดเลยเนอะ..  อารมณ์ดีสุดๆอ่ะมัน

“ อืม... ” เราพูด.. ก็เราอารมณ์ดีขึ้นจริงๆหนิ

“ ดีแล้ว... อย่าคิดมากนะเรื่องบิวอ่ะ..  แล้วก็อย่าคิดไรคนเดียวด้วย..  มีอะไรก็บอกฮัทนะ...  ไม่สบาบใจอะไรก็คุยกะฮัทได้...   ไม่ต้องกลัวว่าฮัทจะรำคาญนะ   เพราะฮัทไม่มีทางรำคาญปออยู่แล้ว ” ฮัทพูด 

ถึงมันจะเป็นแค่คำพูดธรรมดาแต่มันทำให้เรารู้สึกดีมากๆ  เพราะคำพูดเหล่านั้นมันเต็มไปด้วยความจริงใจ 
และมันก็ทำให้เรารู้สึกว่าเส้นทางที่เราจะเดินไปด้วยกันนับจากนี้มันคงมีความสุข

หากแต่โชคชะตาก็มาทำลายความหวังนั้นซะก่อน........

“ อืม...  ขอบใจนะ... ” เราพูด

“ ไม่เป็นไรหรอก.... เราเป็นแฟนกันนะ..  มีไรเราก็ต้องแชร์กันดิ ” ฮัทพูด....  เฮ้อออ... ฮัทมันดีเนอะ......

“ ไปนอนกันเหอะ...  ปอง่วงมากๆแล้วอ่ะ... ” เราพูด

“ จ๊ะ...  ฝันดีแล้วกันนะ... ” ฮัทพูด

“ เหมือนกันนะ... ” เราพูดแล้วก็วางสายไป

เราก็ปิดไปเข้านอนแล้วก็เพิ่งมานึกได้ตอนก่อนจะเคลิ้มหลับ  ว่าฮัทมันจะโทรมาอวยพรปีใหม่เราหนิ 
แต่ก็ดันคุยกันะยาวหลายเรื่องเลยจนฮัทก็ไม่ได้อวยพรไรเรา  ส่วนเราก็ไม่ได้อวยพรอะไรมันเหมือนกัน....
เฮ้ออ..  นึกถึงฮัทแล้วก็นอนหลับฝันดี..........


**************************************************

พออีกวันนึงนะ...............

ซึ่งก็คือวันปีใหม่นะแหละ........

เราโทรไปหาฮัทมันตั้งหลายครั้ง  ตั้งใจว่าจะอวยพรปีใหม่มันนั่นแหละ......  แต่มันก็ไม่รับสักที

ชักเริ่มเป็นห่วงแล้วว่าฮัทจะเป็นไรป่าว???  เราโทรหามันทั้งวันอ่ะ....  ก็ไม่ยอมรับ...  ตอนนั้นเป็นห่วงมันสุดๆ

โทรไปครั้งสุดท้ายประมาณ5ทุ่มมันก็ยังไม่รับ  เราก็นอนไม่หลับ  นอนรอมันโทรกลับมานั่นแหละ......

ตอนประมาณเกือบเที่ยงคืน  ฮัทก็โทรกลับมา.....  เราก็รีบรับอย่างเร็ว

“ ฮัลโหล... ฮัทเหรอ ?? ” เราถามกลับไปอย่างร้อนใจ

“ ทำไมต้องทำเสียงร้อนใจขนาดนั้นด้วย ?? ” ฮัทพูด

“ ก็วันนี้โทรไปหาทั้งวันทำไมไม่ยอมรับ.... เป็นห่วงจะตายนึกว่าเป็นไรซะอีก ” เราพูดด้วยเสียงที่เจือไปด้วยความโมโห

“ อย่าเพิ่งโมโหกันดิ..... ฟังก่อนๆ.....” ฮัทพูดกลับมาด้วยเสียงนิ่มๆ

“ อ่ะว่ามา.......”

จากนั้นฮัทก็อวยพรปีใหม่เรา.... 

แต่ไม่บอกนะว่าอวยพรว่าไร ???   

เก็บไว้เขินคนเดียวดีกว่า........

“ โหอวยพรให้ปอแต่ตัวเองได้ผลประโยชน์เนี่ยนะ?? ” เราพูดเขินๆหลังจากที่ได้ยินสิ่งที่มันอวยพรเรา

“ อืม.... ” ฮัทพูดเสียงนิ่งๆ  เราว่ามันก็คงเขินเหมือนกันแหละที่กล้าพูดออกมา

“ คงจะสมหวังหรอก ” เราแกล้งทำเป็นแซวมัน

“ ไม่รู้ดิ... ก็ขอให้สมหวังแล้วกัน ” ฮัทพูดเสียงแบบกวนตริงเหมือนเดิม

“ เฮ้อออ.. ของอย่างงี๊มันก็ต้องใช้เวลากันหน่อย.... เราไม่ได้ใจง่ายนะ ” เราพูดกวนตริงมันกลับบ้าง

“ ฮัทไม่ว่าปออย่างงั้นหรอกน่า.... ลองดูก่อนดิ ” ฮัทพูด  แหมทำเป็นเชิญชวน

“ ไม่รู้ๆ.. ให้มันถึงเวลาก่อนแล้วกัน...  เดี๋ยวอะไรๆก็พาไป... ” เราพูดเขินๆ สุดจะต่อปากต่อคำ

“ โอเคๆ.... แต่ยังไงฮัทว่าสมหวังแน่ๆ ” ฮัทพูดแบบเสียงมั่นใจสุดๆ

“ มาอวยพรซะป่านนี้.... จะสมหวังเร้อ???” เราพูด

“ สมหวังดิ..... เพราะฮัทเป็นคนสุดท้ายของปอ  นี่ก็อุตส่าห์ตั้งใจโทรมาเป็นคนสุดท้ายนะเนี่ย....” ฮัทพูด

“ ไม่ได้อวยพรคนแรกก็เลยจะอวยพรเป็นคนสุดท้ายว่างั้นเหอะ... ” เราพูด

“ อืม.....  แต่บางอย่างฮัทว่าฮัทต้องเป็นคนแรกนะ.. 555+....” ฮัทพูดแล้วก็หัวเราะ

“ เออ... แค่นี้นะ.... ” เราพูดแล้วก็วางโทรศัพท์ไป  เขินจัดอ่ะตอนนั้นไม่ได้ว่าดัดจริตนะ  แต่มันเกินจะทนแล้ว...

หลังจากนั้นเราก็เข้านอนเลย  แต่ก็ใช่ว่าจะนอนหลับ...

เพราะสมองมันคิดแต่เรื่องที่ฮัทมันอวยพรเราอ่ะดิ...  แต่ละเรื่องนะมันได้ผลประโยชน์ทั้งนั้น

เราก็นอนเขินกะสิ่งที่มันอวยพรแหละ......

มันจะสมหวังมั้ยน๊า?.......

คงต้องรอดู...

#######################################################

จบไปอีกหนึ่งตอนล่ะนะ..........

สำหรับคนที่เกลียดภีมก็ดูท่าว่าเกลียดมันต่อไป...  อย่าไปเกลียดมันเลยนะ...
ถ้ามันได้เข้ามาอ่านนะ.. เราโดนมันฆ่าแน่ๆ

ส่วนคนรักฮัทก็รักมันกันจัง....

รออ่านกันต่อไปก็แล้วกันนะ.....

มรสุมใกล้จะมาถึงอีกแล้วล่ะ..... 

ในตอนนั้นเรากะฮัทได้แต่คิดกันว่า... สิ่งต่างๆที่เข้ามาในตอนนั้นมันเหมือนต้องการให้เราทดสอบกันและกัน

ว่าเรามีกันและกันมากขนาดไหน????

[IZE]

มาจิ้มคนแรกเลย อิอิ

ต่อไป เรื่องคงจะไม่พ้นบิวกะฮัท แน่ๆๆ เดาเอานะ อิอิ ถามคนเขียนแล้วไม่ยอมบอก หุหุ

[สมุนไพร]

บิวจะต้องมาแย่งฮัทแน่เลย

มรสุมพี่ปอตั้งแต่ม.ปลายแระ โอ้โห อึมครึมสุดๆ ไม่รู้ทนได้ไง

เก่งนะเนี่ย

ยังไงก็ไม่ชอบภีมอยู่ดี  สมน้ำหน้า ทิ้งเค้าไปแล้วมานั่งโอดครวญ

[abcd]

  ยังไม่ออกความคิดเหงดีก่า รอตอนต่อไป คึคึ 

[Otaku]

ภีมกลับมาอีกทำไมหรอ  เพื่ออะไรอ่ะ ไม่เข้าใจภีม....


มรสุมระหว่างปอกับฮัท ต้องเป็นเรื่องบิว แน่ๆๆใช่ป่ะ


ป.ล. พี่ปอไม่สบายหรอ หายเร็วๆนะ