ขออภัยที่ให้รอนานนะเคอะ ขอบคุณที่คอยติดตามกันนะคะท่านผู้อ่านที่รัก
-----------------------------------------------------------------
ผมตื่นขึ้นมากลางดึก (ปวดชิ้งฉ่องอ่ะ) มองนาฬิกา นี่มันก็จะตี 3 กว่าๆ แล้ว พิษเหล้าทำให้หัวยังมึนนิดๆ หลังทำธุระเสร็จ ขณะที่ผมจะกลับขึ้นห้อง นึกได้ว่าที่ห้องแต่งตัวของผม ผมได้ลากจำเลยตุ๊ดคนนึงมาด้วย มันจะเป็นยังไงนะตอนนี้
ผมผลักประตูหวังจะแอบดูมัน กรรมเวร! ลืมไปว่าผมล๊อกประตูไว้ ผมเลยเดินไปเอากุญแจมาไข สายตามองทั้งห้องผ่านความมืดมิด เห็นร่างของมันนอนขดอยู่ในผ้าห่มอยู่
(หึๆ อีตุ๊ดเอ๊ย ตอนนี้ขี้เกียจหาเรื่องว่ะ ไปนอนต่อดีกว่า)
แล้วผมก็ล็อกห้องมันไว้เหมือนเดิม แล้วเดินกลับห้องไปนอนต่อ
ตื่นเช้าขึ้นมา อากาศแจ่มใส สดชื่น (จินตนาการไปโน่น)
บิดขี้เกียจสักนิด เลยนึกได้ว่า ยังขังมันไว้อยู่ เลยจะไปเปิดประตูให้มัน ความคิดแปลกๆ ก็แว๊บมาแป๊บนึง
(เฮ้ย แกล้งมันสักหน่อยก่อนดีกว่า อุตสาห์ลากมาเป็นจำเลยละ ต้องใช้งานให้คุ้ม)
ผมเปิดประตูให้มันแล้วก็เลยกลับเข้าไปในห้องต่อ คอยแอบฟังว่าจะเกิดอะไรขึ้น
(ตอนนี้มันคงนั่งทำหน้าเอ๋อในห้องแน่ๆ เลยว่ะ)
(ไรวะเนี่ย ทำไมไม่ได้ยินเสียงมันเปิดประตูเลย)
ตึงๆๆๆๆๆๆ ปัง แคร๊ก
(เฮ้ย มันลงบันไดไปแล้ว สงสัยมันรีบวิ่งไปเข้าห้องน้ำแน่ๆ เลย)
ผมจึงเข้าไปในห้องแต่งตัวของผม เห็นมันพับที่นอนซะเรียบร้อยเลย
(อีนี่เรียบร้อยดีแฮ่ะ)
แล้วผมก็นึกอะไรบางอย่างได้
(หึๆ ใช้ให้มึงซักผ้าให้ดีกว่า) ว่าแล้ว ผมก็ไปเก็บเสื้อผ้าทุกชิ้นของผมที่ใส่แล้ว รวมทั้งถุงเท้า และลิงด้วย (ยกเว้นชุดตำรวจ) หึๆ ปกติผมน่ะส่งผ้าซัก แต่คราวนี้ แกล้งมันเล่นๆ ดีกว่า
แล้วผมจึงค่อยๆ ย่องลงไปชั้นล่าง ก็พบว่ามันกำลังเข้าห้องน้ำจริงๆ ด้วย
(หืม อีตุ๊ดเอ๊ย คงจะอั้นไว้นานล่ะสิ ดีนะ ไม่ฉี่ราดห้องกู สมน้ำหน้า)
ผมจึงไปยืนหน้าประตูห้องน้ำ กะจะดูว่า มันเปิดออกมาเห็นผมแล้ว มันจะทำยังไง
พอมันเปิดประตูออกมาปุ๊บ มันทำตาเหลือกได้แปบนึง มันก็กรี๊ดร้องออกมา
“มึงจะร้องตายซากอะไร”
แล้วผมก็ลากแขนมันออกจากห้องน้ำ
(มึงมานี่เลย ไม่ต้องกระแดะมาทำกรี๊ดตาย 5 อะไรแถวนี้)
“เอ้า จัดการซะ ซักผ้าให้กูเดี๋ยวนี้ กูเอาใส่ตะกร้าไว้ตรงนั้นแล้ว เครื่องซักก็อยู่ตรงนั้น คงจะใช้เป็นอยู่หรอกนะมึง ซักให้สะอาด ปรับผ้านุ่มให้กูด้วย ตากให้เรียบร้อยด้วยนะ”
ผมสั่งออเดอร์ภารกิจพิชิตตุ๊ดให้มัน
“อะไรยะ นี่มันไม่ใช่หน้าที่ฉันสักหน่อย แกก็เหมือนจะเอาผ้าส่งซักไม่ใช่เหรอ ชั้นไม่ใช่ขี้ข้าแกนะ ไหนบอกจะไปส่งชั้นไง ให้ชั้นมาทำอะไรแบบนี้หนิ”
(โห นังนี่ เถียงคำไม่ตกฟาก นี่กูอุตสาห์ใจดีพูดดีๆ กับมึงแล้วนะเนี่ย มึงอยากลองของใช่มั๊ย)
ผมเลยบีบแขนมันไว้แน่น แล้วกระซิบข้างหูมันเบาๆ
“หรือมึงจะให้กูใช้กำลัง”
“เออๆๆ รู้แล้วๆๆ”
มันตอบแบบทันทีทันควันเอาตัวรอด พร้อมสะบัดสะบิ้งไปหยิบตะกร้า แล้วเททุกอย่างในนั้นลงเครื่อง
(โหย อีนี่ ประชดกูเหรอ ดูมึงทำซิ เทลงไปหมดซะแบบนี้ ไม่แยกผ้า แยกอะไรเล๊ย)
“ผัวะ!!” ผมเบิ้ดกะโหลกสั่งสอนมันไปหนึ่งดอก
“มึงก็แยกผ้าหน่อยสิวะ เอาถุงเท้าเอาอะไรไปปนกันหมดแบบนั้นได้ไงวะ”
(แน๊ะๆ!! มาทำสีหน้าไม่พอใจใส่กูอีก)
ผมเลยเดินไปหยิบไม้กวาดที่วางอยู่ข้างๆ ตู้เย็น แล้วโยนไปทางมัน
“เอานี่ กวาดชั้นล่างให้ด้วย”
“อะไรวะ บ้านใครก็กวาดเอาเองสิเว้ย”
(บ๊ะ ขึ้นเสียงเหรอๆ อยากลองของอีกแล้วอีนี่)
ผมนึกในใจ กัดฟันกร๊อดๆ ทำท่าจะเอื้อมขนมตุ๊บตั๊บให้มันกิน
“เออๆ กวาดก็กวาด.......... ไอ้เอี๊ยเอ้ย”
(แน๊ะ มีบ่นอีก)
“มึงบ่นอะไร อีตุ๊ดดอย”
“เปล่า กูพูดกับจิ้งจก”
“ผัวะ!!” ผมเคาะหัวมัน (อิดอกไม้เอ๊ย มรึงจะตลกไปถึงไหน จิ้งจกบ้าป้ามึงสิ พูดได้)
“จิ้งจกบ้านมึงพูดได้เหรอ มึงไม่ต้องมาประชด รีบๆ ทำซะ กวาดเสนียดมึงออกไปด้วยนะ”
(ทำไมนะ ทำไมมันถึงทำให้เราแอบมีรอยยิ้มได้ตลอด ทั้งที่เวลาเราคิดถึงเรื่องเมื่อวันนั้น เราก็อดที่จะอยากกระทืบมันไม่ได้)
(ก็เพราะแกปฏิเสธจิตใจลึกของแกไม่ได้น่ะสิ ไอ้ป๊อป)
ผมรีบปลุกตัวเองจากภวังค์ความคิด เลยพูดแก้เขินๆ ไป
“หุงข้าวไว้ให้กูด้วย”
(ง่ะ มุขนี้ผมคิดไงหนิ)
ผมสั่งอะไรๆ เสร็จแล้ว ก็เดินกลับขึ้นห้องนอนชั้นบนไป
ผมเอนตัวนอนบนที่นอน สมองก็ดันมาคิดถึงแต่เรื่องมัน
(ปั๊ดโธ่เว้ย คิดเรื่องอื่นๆ ดีกว่า มึงมาคิดถึงเรื่องมันทำไมวะ) แล้วผมก็พยายามคิดถึงเรื่องถ้าแผ่นดินไหวเกิดขึ้นจะเป็นยังไง เขื่อนแตกจะเป็นยังไง ปี 2012 จะเป็นจริงไหม
(ไรวะเนี่ย กรูคิดอะไรวะเนี่ย ไม่ไหวๆ สติแตก เฮ้ออ) แล้วสมองก็วกกลับไปคิดเรื่องมัน
คิดเข้าท่า : (จริงๆ มันอาจจะเป็นคนดีก็ได้นะ)
คิดบ้าๆ : (ไม่หรอก ถ้ามันดีจริง มันก็น่าจะให้เกียรติเราบ้าง ไม่น่ามาทำแบบนี้)
คิดเข้าท่า : (แต่แกก็ชอบไม่ใช่เหรอ)
คิดบ้าๆ : (ชอบบ้าอะไรล่ะ นั่นมันผู้ชายด้วยกันนะเว้ย)
คิดเข้าท่า : (จะเป็นไรไป สมัยนี้มีเยอะแยะ)
คิดบ้าๆ : (ถุย! กูไม่เอาด้วยหรอก เจ็บใจวะ ที่กูต้องมาเสียตัวให้มัน)
คิดเข้าท่า : (แหมๆ ทั้งๆ ที่ใจแกก็ชอบ)
คิดบ้าๆ : (ไม่เว้ย)
คิดเข้าท่า : (ถ้าไม่ชอบจริง แล้วทำไมวันนั้นแกปล่อยเคลิ้มจนแกลอยตัวขึ้นสวรรค์ชั้นห้าไปเลยล่ะ)
คิดบ้าๆ : (กูเมาเว้ยวันนั้น)
คิดเข้าท่า : (แต่ก็พอมีสตินี่นา.......)
คิดบ้าๆ : (โอย พอๆ ไม่ต้องมาคิดอะไรเรื่องพวกนี้แล้ว กุสับสนไปหมดแล้ว)
คิดเข้าท่า : (สับสนหรือว่า ไม่ยอมรับใจตัวเองกันแน่ว๊า)
คิดบ้าๆ : (ไม่เว้ย กูไม่เอาหรอก)
คิดเข้าท่า : (มันก็ไม่ได้เลวร้ายหรอกนา คนเราใช่ดูกันที่ภายนอกสักหน่อย ของแบบนี้มันอยู่ที่ใจน๊า แกก็เคยมีประสบการณ์เรื่องแบบนี้มาแล้วนี่นา เป็นไงล่ะ คนที่แกหลงเชื่อตลอดว่าเค้าเป็นคนดี น่ารัก สุดท้ายแล้วเป็นไง แกก็ต้องมาโดดเดี่ยวเดียวดายแบบนี้)
คิดบ้าๆ : (เหอะ พอเถอะ อย่าไปคิดถึงเรื่องนั้นเลย)
ผมปล่อยตัวเองให้ความคิดของผมมันคอยตอบโต้กันก้องอยู่ในสมอง จนเผลองีบหลับไปสักครู่
“ป๊อป ป๊อป เสร็จหมดแล้ว” เสียงมันตะโกนเรียกผมจากด้านล่าง
(โหย อีนี่ มึงจะตะโกนไรวะ หึ้ยยย กำลังงีบหลับ อารมณ์เสีย)
“เออ รอกูอาบน้ำเสร็จก่อน” ผมไปหยิบผ้าเช็ดตัว เพื่อที่จะไปอาบน้ำด้วยอารมณ์หงุดหงิดแบบคนเพิ่งตื่น ผมเห็นมันเดินบิดตูดเข้าไปในครัว
(แหม อีนี่ มาทำเป็นเดินบิดซ้ายขวา จะมาสะดิ้งอะไรแถวนี้)
“ผลัก!!!” ผมถีบมันด้วยความหมั่นไส้
“อย่ามาแอบดูกูอาบน้ำนะมึง” ผมบอกมันก่อนเข้าไปในห้องน้ำ
(แต่หลังจากนั้น ผมกลับมานึกได้ว่า ผมถีบมันไปตั้งแต่ตอนไหนเนี่ย ทำไมเท้ามันสั่งการไปเร็วกว่าสมองอีกนะ)
แล้วผมก็อาบน้ำ เตรียมตัวไปส่งมันบนดอย
(เฮ้อ ไม่น่าเอามาให้เป็นภาระเล๊ยย แกล้งก็ไม่ได้แกล้งมาก เซ็งตัวเองว่ะ ทำไมต้องแอบมีความรู้สึกแปลกๆ ด้วยว่ะ เออ แต่ก็ยังดี ที่มันยังซักผ้าเป็น หุงข้าวเป็น เดี๋ยวส่งมันเสร็จ ซื้อกับข้าวร้านตามสั่งมากินดีกว่า)
“ร้านไหน อาหารตามสั่งอร่อยวะ” ผมถามมันระหว่างที่กำลังจะออกไปส่งมัน
“ถามป้าแกดูเองสิ”
(โห อีนี่ เอาอีกแล้ว กวนส้นกรูอีกแล้ว)
ผมจะขยับตัวไปทุบหัวมันโทษฐานที่กวนต....ได้ไม่เลิก แต่เจ้ากรรม มันดันนั่งข้างหลัง เอื้อมไม่ถึง
(หนอย คิดเหรอว่าจะหนีพ้น)
ผมรีบจอดรถข้างถนน หวังจะหาเรื่องมันให้ได้ ผมเอื้อมได้สะดวกขึ้น เลยหันไปเอ็ดมัน
“กูถามดีๆ อี 5 กวนนักนะมึง”
“เออๆ ร้านใบเตยๆ ทางไป ร.ร.ฉันนั่นล่ะ”
“อ๋อ” ร้านใบเตย ร้านอาหารในอำเภอที่ราคาสมเหตุสมผล บรรยากาศดี ติดริมทุ่งนา
พอผมถึงร้าน ผมก็เดินไปสั่งอาหาร
(เอ.. มันก็ยังไม่ได้กินข้าวนี่นา แล้วมันจะกินอะไรล่ะหนิ)
(เหอะ ชั่งเถอะ มันจะกินไรก็เรื่องของมันสิ เกี่ยวไรกะกรูด้วย)
แล้วผมก็รีบเดินไปขึ้นรถแล้วแขวะใส่มันสักนิด
“กูสั่งไว้ เดี๋ยวมาเอา แต่ไม่ได้สั่งเผื่อมึงนะ เชิญมึงไปหากินบนดอยเอาเอง”
ผมยิ้มเยาะเย้ยเหมือนผู้ชนะ ที่สามารถแกล้งมันได้อีกดอก
(แต่จริงๆ แกแอบห่วงมันใช่ไหมล่ะ..................)
------------------------------------------------
ไม่รู้อะไรดลใจผม หรือผมเริ่มจะโดนความรู้สึกบางอย่างมันกัดกินหัวใจผมไปทีละนิดๆ แล้ว
ปกติสายลาดตระเวนของผม ไม่ใช่สายที่จะขึ้นไปทางดอยที่มันอยู่ เพราะสายนั้นปกติจะเป็นของพวกกองปราบซะส่วนใหญ่ แต่ผมดันไปขออนุญาต ผบช.สภ. สับเปลี่ยนสายลาดตระเวน ซึ่งผมต้องออกไปทุกๆ วันพุธ (หรือแล้วแต่)
ทำไมไม่รู้ ถึงอยากจะไปเจอหน้ามัน
ทำไมไม่รู้ ผมถึงอยากให้มันมาพูดมาเถียง
และทำไมไม่รู้ เมื่อเวลาเห็นหน้ามันทีไร ผมต้องแก้เขินด้วยการทำตัวเป็นหนุ่มจอมโหดอย่างพระเอกเรื่องจำเลยรักตลอด
หรือจะเป็นจริงที่ผมจะเริ่มรู้สึกอะไรบางอย่างกับมันเข้าโดยไม่รู้ตัวซะแล้ว
แต่ในบางส่วนของความคิดผม มันก็พยายามแย้งผมมาตลอดเวลาว่า ไม่ใช่นะ มันไม่ใช่ผู้หญิง มันเป็นตุ๊ด มันล่วงเกินผม ผมไม่ควรให้อภัยมัน ควรสั่งสอนให้มันได้รู้สำนึก
(คุณผู้อ่านทุกท่านครับ อย่าเพิ่งโกรธ เกลียดผมเลย ตอนนี้ผมไม่รู้ใจตัวเองจริงๆ ว่าผมควรยอมรับ หรือปฏิเสธ.................)
ทุกวันพุธ หลังจากที่ผมลาดตระเวนเสร็จ (ที่จริงก็แค่ขับรถวนไปมาเท่านั้นล่ะ) ผมจะเลยไปส่งนายดาบท่านนึงที่อยู่สายลาดตระเวณกับผมที่หมู่บ้านแถวๆ ทางขึ้นดอยก่อน แล้วผมก็จะเลยไป ร.ร.ของครูอุ้ย แล้วรับคุณเธอกลับไปรังรัก อ้าว ไม่ใช่ๆ เรือนจำตุ๊ดต่างหาก
ครั้งหนึ่งขึ้นไปรับมัน แล้วเจอกับติ๋ว ก็เลยได้พูดคุยเรื่องมันกับติ๋ว ซึ่งติ๋วสงสัยว่าไปถึงไหนกันแล้วหนิ ทำไมถึงได้มารับกันอะไรกันขนาดนี้
(ผมนึกว่าติ๋วรู้เรื่องแล้ว แสดงว่ามันไม่ได้เล่าอะไรให้ใครฟังเลยใช่ไหมหนิ นึกว่าจะเป็นคนนิสัยปากโฮ่งๆ ซะแล้ว)
ผมก็เลยอธิบายให้ติ๋วฟังไปว่า พอดีครูอุ้ยมันบอกว่าอยากหางานพิเศษทำ ผมเลยจ้างมันไปทำงานบ้าน
“ไม่ใช่ม๊างง เป็นไปไม่ได้ ถึงเธอจะไม่เล่า ชั้นก็พอมองออกน่ะ อย่ามาโกหกกันเลย” ครูติ๋วพูดแบบไม่เชื่อในสิ่งที่ผมพูด
“เธอโกหกใครก็ได้ แต่เธอโกหกใจเธอเองไม่ได้หรอก” ติ๋วพูดแล้วขอตัวกลับไปเก็บของ
(โห จึ้กๆๆ แทงเข้าใจ จึ้กๆๆ เลย นางติ๋วเอ๊ยยยยยยย)
โกหกใจตัวเองไม่ได้งั้นเหรอ หรือนี่เป็นสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นกับผม เหมือนใจผมบางส่วนพยายามสร้างกำแพงบางอย่างมาปิดกั้นความรู้สึกลึกๆ ของผม ประกอบกับสภาพสังคม หน้าที่การงาน ผู้คนรอบข้าง และสิ่งที่ธรรมชาติมันควรจะเป็น มาช่วยสร้างกำแพงนั้นอีกชั้นหนึ่งด้วย
หลายคนคงเคยตกอยู่ในสภาพแบบผม หรือไม่ก็อาจกำลังตกในสภาพแบบนี้เช่นกัน มันเป็นความรู้สึกที่ไม่อาจบ่งบอกให้ใครได้รับรู้หรือเข้าใจได้ด้วยคำพูด ได้แต่เก็บไว้กับตัวเอง แล้วปล่อยให้ความคิดมันตอบรับหรือปฏิเสธไปมากันเอง
ในสมัยเรียน ผมเคยพบเห็นเหตุการณ์ในลักษณะความรักของคนเพศเดียวกันมาบ้างแล้ว ในตอนนั้น ผมไม่ได้รังเกียจพวกนี้หรอกนะ แต่ผมสงสัยว่า มันจะไปด้วยกันได้อย่างไร แล้วมันจะมีความสุขเหรอ ที่มิอาจคบกันได้อย่างเปิดเผย เนื่องจากงานของพวกผมนั้น มันอยู่ในสายตาของผู้ใหญ่ตลอดเวลา
ผมไม่คิดเลยว่า ความรู้สึกที่ตัดสินไม่ได้แบบนี้มันจะมาเกิดกับผม ผมไม่ได้พูดออกมาอย่างเต็มปากว่ารู้สึกยังไงกับครูอุ้ย จะให้บอกว่ารู้สึกรักหรือชอบก็ไม่ใช่ หรือจะให้บอกว่า เกลียด ก็ไม่ใช่ ผมเคยมีแฟนเป็นผู้หญิงจริงๆ มาแล้ว ซึ่งผมรักเขามาก ผมรู้สึกว่า เขาคือคนที่ใช่สำหรับผม เราเคยถึงขั้นวางแผนครอบครัวด้วยกัน พ่อแม่ ผู้หลักผู้ใหญ่ท่านก็ให้การสนับสนุน แต่แล้ว ความสัมพันธ์ของเราทั้งสองคนก็ต้องพังทลายลง เพราะเราคิดว่าเค้าใช่ แต่เราไม่รู้ถึงใจเค้า และไม่รู้เลยว่า เค้าก็ไม่ได้มีเราเพียงคนเดียว ผมเสียใจมากกับสิ่งที่เกิดขึ้นในตอนนั้น แต่ผมไม่ได้เข็ดขยาดกับความรักอะไรหรอกนะ เพียงแต่ผมคิดว่า คนต่อไปสำหรับผม คงต้องเป็นคนที่เราทั้งสองคนเข้าใจซึ่งกันและกัน และขอให้เป็นคนที่สามารถอยู่เคียงข้างเราได้ไปตลอด
บางครั้ง ความคิดของผมมันแว๊บมาว่า ถ้าคนคนนั้นเป็นครูอุ้ยล่ะ เหมือนอะไรบางอย่างที่ผมกล่าวมาแล้ว มันจะรีบหาเหตุผลมาปฏิเสธทันที เช่นว่า ชายกับชาย จะเป็นไปได้ยังไง สังคมไม่ยอมรับหรอก ผู้ใหญ่รู้จะว่าอย่างไร เค้าจะมองเราอย่างไร ใครๆ คงว่าว่าเราเป็นเกย์แน่ๆ พ่อแม่ของเราจะรู้สึกอย่างไร สิ่งต่างๆ เหล่านี้ วนเวียนเข้ามาในหัวผมตลอด จนบางครั้งผมจึงดูเหมือนจะโหดเหี้ยมกับครูอุ้ยเกินไป จนเหมือนมันเป็นความเคยชิน
แต่สำหรับครูอุ้ย ถึงแม้จะถูกผมกระทำรุนแรง โหดร้าย แต่เขาก็ยังทำให้ผมมีรอยยิ้มได้ตลอด เหมือนเขาจะเรียนรู้และพบเจออะไรมากกว่าผม เหมือนประสบการณ์ชีวิตของเขาจะมากกว่าผม เขากล้าที่จะพูด ที่จะทำ ขนาดผมรุนแรงกับเค้า เค้ายังแอบเถียงผมอยู่บ่อยๆ แล้วผมก็ไม่เข้าใจว่า ทำไมครูอุ้ยถึงยอมทำทุกอย่างให้ผม
นานเข้าๆ มันก็ยิ่งเหมือนกรด ที่ค่อยๆ กัดกร่อนหัวใจผมไปเรื่อยๆ จนกระทั่งวันหนึ่ง ผมกลับเกิดความรู้สึกที่ไม่อยากให้มันไปยุ่งกับใคร
แบบนี้เค้าเรียกว่า หึง หรือเปล่า
(ไม่หรอกนะ ไม่ใช่แบบนั้นหรอก)
วันนั้นผมติดทำสำนวนยังไม่เสร็จ ซึ่งปกติผมจะไปบาดตระเวน แล้วไปรับมันมา ผมเลยโทรไปบอกมัน
“ฮัลโหล”
“อีตุ๊ด วันนี้มึงลงดอยมาเองนะ กูติดงานอยู่ ถ้าไม่มึงไม่มานะ กูจะตามขึ้นไปลากถกหนังหัวมึงถึงบนดอยเลย” ตุ๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆ ผมวางหูทันที ไม่รู้ว่าทำไม สมองสั่งการให้พูดจาแบบนั้นออกไป มันเหมือนการพูดเพื่อวางลายตัวเอง ปิดกั้นตัวเองจากความรู้สึกบางอย่าง ผมไม่รอให้มันพูดหรอก เพราะผมกลัวผมเผลอแสดงอาการอะไรบางอย่างออกมา
ผมเสร็จงานแล้วก็เกือบห้าโมงครึ่ง (17.30) ผมจึงกลับบ้านพัก ในใจก็คิดว่า กลับไป คงเจอมันทำกับข้าวอยู่ ไม่ก็นั่งเล่นแม๊คบุ๊คมันอยู่ (นังกะเทยดอยนี่แอบไฮโซนะคร๊าบ ใช้ Macbook pro ซะด้วย แหว่ะ!)
แต่เมื่อผมกลับไปถึงบ้าน ผมกลับพบบ้านผิดไฟมืดมิด ไร้ซึ่งเสียงผู้คน
(ไรวะเนี่ย อีนี่มันไปไหนของมันวะ ทำไมมันไม่เปิดไฟ) ผมแอบหงุดหงิดนิดๆ แต่เมื่อผมไปถึงบ้าน ผมยิ่งกลับมีความรู้สึกหงุดหงิดมากขึ้นอีก เมื่อรู้ว่า มันยังไม่มา
(ทำไมผมรู้สึกหงุดหงิดที่ไม่เห็นมันมานะ หรือมันคิดจะหนีผม)
อารมณ์โกรธผมมากขึ้นเป็นทวีคูณ เมื่อผมต่อสายโทรหามัน แต่กลับเป็นฝากข้อความตลอด ผมกระหน่ำโทรหามันแบบฉุนเฉียวมาก
(นี่เราเป็นอะไรไปเนี่ย)
ผมจึงตัดสินใจส่งข้อความไป “มึงคิดจะหนีกูเหรอ อีตุ๊ด ถ้าวันนี้มึงไม่มา ไม่รอดแน่”
สักพัก มีข้อความจากศูนย์ ส่งมาบอกผมว่า “หมายเลข 08X-XXXXXXX สามารถติดต่อได้แล้วในขณะนี้”
ผมรีบต่อสายโทรหามันทันที
“ฮัลโหล”
“@#$%^&*(&^%$#@$%^&*(*&^%$#&^*## (ทำไมมึงไม่ลงสักที) #$%$$$%%#@#%^&”
สมองผมมันส่งวาจาทักทายมันไปสารพัด สรุปคือ ทำไมมันไม่ลงมาสักที
“พอดีชั้นมีประชุมน่ะ เลยเลิกดึก”
“ประชุมเพลิงมึงน่ะสิ อีตุ๊ด กูรอมึงหน้าเซเว่นนะ มึงลงมาเองเหรอ หรือมากับใคร”
“ชั้นมากับครูบอม”
“บอมไหนว่ะ ชู้มึงหรือไง”
“ครูบอม เจ้าชายแสนดี มีมารยาท”
“ถุย! ใครจะมาดีกว่ากู” ตุ๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆ ผมตัดสายทันที เมื่อรู้ว่า มันมากับผู้ชายคนอื่น
(ครูบอมเหรอ คนไหนวะ หรือคนที่ติ๋วเล่าให้ฟังว่า ครูใหม่รุ่นเดียวกันกับอุ้ย นิสัยดี สุภาพ หน้าตาดี เชอะ)
(มึงชอบล่ะสิอิอุ้ย เห็นผู้ชายเป็นไม่ได้นะมรึง)
ผมไม่เข้าใจตัวเองเลยว่า ทำไมรู้สึกโกรธขนาดนี้ที่ได้ยินมันชมผู้ชายคนอื่นแบบนั้น ผมรีบไปเปลี่ยนเสื้อเป็นเสื้อเตะบอลที่ผมชอบใส่หลังเลิกงาน แล้วก็แว๊นมอเตอร์ไซค์ไปนั่งรอมันที่หน้าเซเว่น ผมนั่งเล่นโทรศัพท์รอมัน แล้วผมก็พบมันลงรถมา แต่มันลงมาพร้อมชายหนุ่มคนหนึ่ง แล้วไอ้คนนั้น มันเอามือตบไหล่อุ้ย ท่าทางสนิทสนมกัน ผมนั่งมองมันทุกกิริยาท่าทาง ยิ่งหมั่นไส้มันมากขึ้น เมื่อเห็นมันยิ้มมีความสุขเวลาที่มันอยู่กับผู้ชายคนนั้น
(นั่นน่ะสินะ ครูบอม คนนี้น่ะเหรอ ชู้มึง)
(ทำไมผมถึงใช้คำว่า ชู้ นะ)
ครูอุ้ยมันเดินมาหาผม ผมลุกขึ้นจ้องหน้ามันเขม็ง
“ประชุมเหรอมึง กูว่าไม่มั้ง ไปเสพสุขกันที่ไหนมา” ผมทักมันแบบเก็บอารมณ์โกรธไว้เต็มที่ แล้วหันหน้าไปทางมอเตอร์ไซค์เพื่อให้มันเดินตามมาขึ้นรถ ระหว่างทาง ผมไปนึกภาพมันกับครูบอมมีความสุขกัน ผมไปคิดภาพแบบนั้นได้ยังไงก็ไม่รู้ตัวเองเหมือนกัน รู้แต่ว่า มันค่อยๆ สุมอารมณ์ของผมให้ลุกเป็นไปมากขึ้น พอถึงบ้านเท่านั้นล่ะ ผมเหมือนเขื่อนแตก (เอ๊ะ เขื่อนแตก เป็นแปลกๆ แฮ่ะคำพูดนี้) ผมระบายอารมณ์ที่เก็บอั้นไว้ตลอด ประดังใส่มันไม่ยั้ง
“ทำไมมึงไม่โทรมาบอกกูก่อนวะ ว่ามึงประชุม กูอุตสาห์รอ จะไปเตะบอลก็ไม่ได้ไป เพราะเดี๋ยวมึงมาแล้วก็เข้าบ้านไม่ได้ อีเวง นึกว่ามึงสวยเช้งนักเหรอห๊ะ ให้กูรอเนี่ย”
“ก็ชั้นประชุมจริงๆ”
“ตุ๊บ!!” ผมเหวี่ยงมันไปกระทบกับผนัง
“แล้วทำไมมึงไม่โทรบอกกู”
“ชั้นลืม”
“ลืมเหรอ อีXXXX กูว่ามึงน่ะ ไม่ได้ประชุมหรอก มัวไปเสพสุขกับไอ้ครูคนนั้นล่ะไม่ว่า พวกมึงไปเปิดห้องชั่วโมงเท่าไรล่ะวะ”
“ไม่นะ บอมเค้ามีครอบครัวแล้ว”
“ก็พวกมึงสองคนจะเล่นชู้กันไง กูเห็นคนแบบพวกมึงชอบทำกันนักไม่ใช่เหรอแบบนี้” ผมควบคุมสติตัวเองไม่อยู่แล้วตอนนี้ ยิ่งคิดไปว่าพวกมันไปเล่นชู้กัน ก็ยิ่งโมโหมากไปอีก
“เออ 3 ชั่วโมง 200 บาทเว้ย แต่มันอึดไปหน่อย เลยนาน มีอะไรป๊ะ” มันโต้ตอบผม ด้วยคำพูดที่สุดจะเจ็บจี๊ดเข้าหัวใจ
“ผั๊วะ!!” ผมตบหน้ามันอย่างจัง เมื่อได้ยินคำตอบมันแบบนั้น
“อิสXXX ร่านนักนะมึง @$#%^&^#$@#$ อย่างนี้น่ะเหรอไปเป็นครูสอนเด็ก” “ผั๊วะ!!” ผมใช้กำลังกับมันอีก ทำไมนะ ทำไมผมถึงได้ระบายกับมันแบบนี้
“มึงก็ดีแต่ใช้กำลัง มึงจะเอาอะไรกับกูห๊ะ มึงเกลียดกู มึงก็อย่ามายุ่งกับกูสิ ปล่อยกูไปตามทางสวะๆ ของกู ไม่ต้องมาเกี่ยวข้องกับมึง กูเห็นแต่มึงนะ มาตอแยกู ทั้งๆ ที่กู ตัดขาดมึงไปจากสมองตั้งนานแล้ว
“ผลั๊ก!” มันถีบฉันจนตัวเซ ล้มไปกับพื้นห้องโถง
คำพูดมันช่างแทงใจดำผมเหลือเกิน ตลอดเวลามานี้ ผมปฏิเสธมัน แต่ผมก็ตัดมันออกไปจากสมองไม่ได้สักที
“ใช่ กูเกลียดมึง กูมีความสุขที่ได้ทรมานมึง และมึงจะต้องทรมานมากกว่านี้ มึงต้องจดจำกูไปอีกนาน”
“มึงทำแบบนี้ทำไม กูเป็นลูกมีพ่อมีแม่แน่เว้ย นิสัยต่ำๆ แบบนี้ของมึง กูว่ามึงเอี๊ยยิ่งกว่าตุ๊ดแบบกูซะอีก”
“มึงด่ากูแบบนี้เหรอ ห๊ะ! อีตุ๊ด!”
“ตุ๊บ! ตุ๊บ! ตุ๊บ!” คำด่าของมัน ยิ่งทำให้ผมสติแตกไปใหญ่ นี่ผมกลายเป็นคนใช้กำลังโหดร้ายขนาดนี้ไปแล้วเหรอ ทำไมผมทำไปได้ขนาดนี้ ผมยั้งสติได้ ผมรีบวิ่งขึ้นห้องไปด้วยความโมโห
และอารมณ์ของคนคนนึงที่ทำอะไรไปแบบไร้สติยั้งคิด
ผมเหมือนจะน้ำตาซึม ทำไมผมถึงโหดร้ายแบบนี้ ผมไม่เข้าใจตัวเองจริงๆ ทำไมผมลงมือกับมันขนาดนั้น ผมหึงมันเหรอ หรือผมรู้สึกอะไรกันแน่ ผมเกลียดมันงั้นเหรอ
สักพัด ผมได้ยินเสียงเหมือนมันจะเปิดประตูบ้าน ผมนึกได้ว่ามันจะหนี ผมรีบวิ่งลงไปชั้นล่าง เห็นมันกำลังจะเปิดประตูหน้าบ้านออกไป
“มึงจะหนีกูไปไหน หยุดเดี๋ยวนี้นะมึง” ผมตะโกนเพื่อที่จะให้มันหยุด และเพื่อ....................ไม่อยากให้มันหนีผมไป ผมเห็นมันสะดุดอะไรไม่รู้ หรือมันรีบจนสะดุดขาตัวเองหรือเปล่า มันลงเซลงบนพื้นหน้าบ้าน เป็นโอกาสของผมแล้ว
“หมับ!” ผมจิกเข้าที่ผมมันและดึงคอเสื้อ ลากเข้าบ้าน (เอาอีกแล้ว เพราะโกรธมันที่มันจะหนี ผมเลยไปลากมันแบบนั้นหรือเนี่ย
“คิดจะหนีเหรอมึง ชอบนักใช่ไหมแบบนี้น่ะ”
“ปล่อยฉันเถอะ ฉันขอร้อง ฉันขอโทษ ฉันขอโทษจริงๆ ที่เถียงเธอเมื่อกี้ อย่าทำอะไรฉันเลยนะป๊อป ฉันยังมีพ่อแม่ที่ต้องดูแลอยู่นะ แกอย่าทำอะไรฉันเลย” ผมได้ยินเสียงที่มันออดอ้อน ผมเริ่มคลายความโกรธลง มองดูสภาพมันแล้ว เหมือนคนคนหนึ่งที่รักชีวิตตอนเอง และต้องการเอาตัวรอด
(นี่ผมช่างดูโหดร้ายขนาดนี้เลยใช่ไหม)
“มึงวางใจเถอะ อีตุ๊ด กูไม่ฆ่ามึงหรอก อย่างมึงต้องไปตายให้หนอนแดกโน่น กูไม่ลงมือเองหรอก” ผมลากมันเข้าบ้าน พร้อมถีบมันอีกหนึ่งดอก
“ไป๊ มึงขึ้นบ้านไปเลย” ผมไล่มันขึ้นบ้าน แล้วล๊อกกุญแจหน้าห้องนั้น แล้วผมกลับเข้าห้อง ผมรู้สึกกระวนกระวายมากกับสิ่งที่เกิดขึ้น ผมไม่อยากใช้กำลังแบบนั้นกับมันอีกเลย แต่ก็เผลอตัวเองไปตลอด นี่คือผลกระทบที่ผมพยายามปฏิเสธตัวเองใช่ไหม แล้วทำไมผมต้องรู้สึกไม่อยากให้มันไปยุ่งกับใครด้วย ทำไมผมรู้สึกแบบนี้ นี่ผมทำอะไรลงไป ผมชอบมันแล้วจริงๆ เหรอ
ผมพยายามสงบจิตใจตัวเอง ไม่ให้เพ้อ หรือเป็นบ้าไปมากกว่านี้ สักพัก ท้องก็รู้สึกหิว เฮ้อ ทำไงดี หิวข้าว มันก็คงยังไม่ได้กินข้าวด้วยแน่ๆ ผมเลยจะให้มันไปซื้อบะหมี่ของโปรดของผมเวลาที่ผมอยู่คนเดียว
“เอ้า ไปซื้อบะหมี่เกี๊ยวมาให้กูซิมึง” ผมโยนเงินกับกุญแจรถมอเตอร์ไซค์ให้มัน
“บะหมี่เกี๊ยวปูหมูแดง พิเศษเกี๊ยวนะมึง”
“แล้วถ้ามึงคิดจะหนีอีกล่ะก้อ มึงได้เจอแบบที่มึงไม่เคยเจอมาก่อนแน่ๆ”
ผมสั่งมัน และบอกบัญญัตินรกให้มันไปอีกหนึ่งประโยค เพราะกลัวมันจะหนีไปอีก (กลัวดิ ผมหิวบะหมี่อ่ะ) ผมให้เงินมันไปเผื่อซื้อของมันด้วย แต่มันกลับทอนคืนมา
“ทำไมทอนมาเยอะ แล้วของมึงล่ะ”
“ฉันซื้อเองแล้ว”
“กระแดะนะมึง ดีเหมือนกัน เงินกูจะได้ไม่แปดเปื้อน”
ท้องอิ่ม อารมณ์ก็เริ่มสงบ ผมเอาถ้วยไปเก็บในครัว ไม่เห็นเงามันเลยแฮ่ะ เอาละ มันหนีอีกหรือเปล่าหนิ
“อีตุ๊ด มึงอยู่ไหนวะ” ผมเรียกหามัน แต่ก็ไม่ได้ยินเสียงตอบรับมาเลย ผมเลยเปิดประตูหลังบ้านออกไป เห็นมันนั่งถือถ้วยบะหมี่นั่งกินอยู่คนเดียว
(แหม ทำตัวยังกับมรึงเป็นนางเอกหนังเรื่องจำเลยรักเลยนะมรึง ดีล่ะ กรูจะเป็นพระเอกให้มรึงเอง)
“ผั๊วะ!” ผมเบิ้ดกะโหลกมันเบาๆ
“กูถามไม่ตอบ นึกว่าวิ่งหนีตามชู้ไปแล้ว” แล้วผมก็เดินเข้าบ้าน เพราะรู้สึกอุ่นใจที่ว่า มันคงไม่หนีผมไปไหนอีก
เช้าวันต่อมา ผมไปส่งมันที่โรงเรียน แล้วบอกมันว่า วันศุกร์ผมจะมารับมันเหมือนเดิม คืนนี้ผมต้องนอนคนเดียวสินะ ทำไมวันนี้ผมถึงรู้สึกเป็นเหวงๆ ชอบกล รู้สึกเหมือนตัวเองอยู่คนเดียวโดดเดี่ยวยังไงไม่รู้
สมองผมยังคิดถึงมันเหมือนเดิม เหมือนกับใจผม มันโดนกัดกร่อนไปมากกว่าเดิมแล้ว
วันศุกร์ ผมไปรับมันที่โรงเรียน นี่เป็นครั้งแรกที่ผมได้เห็นหน้าครูบอมเต็มๆ ผมสบตาครูบอม เหมือนกำลังจะบ่งบอกว่า ของใครของมันนะเฟ้ย
(แล้วไอ้ครูบอม ก็มองหน้าผมเหมือนว่า กรูจะแย่งของมรึงมาให้ดู)
(อะไรวะเนี่ย!!!!)
แล้วนังครูอุ้ยก็รีบตัดบทลากผมไปขึ้นรถ แล้วมันก็เข้าไปนั่งรอผมในรถทันที
-------------------------------------
จัดให้อ่านเต็มอิ่มเลยค่ะ ตอนหน้าเป็นตอนสุดท้ายของ "ในมุมของป๊อป" แล้วนะคะ ป๊อปของเราจะเผยความในใจแล้วน๊า หลังจากที่สับสนทางเพศมานาน ฮี่ๆๆ
หัวข้อ: (เรื่องสั้น) กะเทยดอย ---ตอนจบ--- 14/3/55 21.00 P.15 (เก็บเข้าคลังเลยค่ะ) (อ่าน 119288 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก