-----------------------------------------------2----------------------------------------------
จนถึงวันพุธ ป๊อปก็ไม่มารับฉันเลย โทรมาก็ไม่โทร ฉันโทรไปก็ไม่รับสาย นี่ฉันจะทำอย่างไรดีเนี่ย กระวนกระวายบอกไม่ถูก ช่วงเวลาแบบนี้ แน่นอนค่ะ คนที่มาเป็นเพื่อนคุยของฉันก็คือ ครูบอม ฉันเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้ครูบอมฟัง ครูบอมก็พูดอย่างอบอุ่นว่า
“ครูอุ้ย ครูอุ้ยต้องยอมรับนะ ว่าครูอุ้ยผิด”
“ไอ้หัวล้าน ฉันจะทำยังไงดี ฉันกลัวเค้าเลิกกับฉันน่ะ ฉันกลัวมากเลย”
“ทำให้เค้าเข้าใจสิครูอุ้ย”
“ทำยังไงล่ะบอม โทรมาก็ไม่โทร โทรไปก็ไม่รับ มารับฉันก็ไม่มา ฉันไม่รู้จะทำยังไงแล้ว ฉันผิด ฉันขอโทษ ฉันคิดถึงมันน่ะบอม”
“ครูอุ้ยต้องให้เวลาเค้า ช่วงนี้ปล่อยให้เค้าได้อยู่คนเดียวไปก่อนครูอุ้ย เขาคงจะเศร้าอยู่ ลองให้เวลาเขารักษาตัวเองดูนะครูอุ้ย”
“แหม เธอพูดยังกับมันเนี่ยเสียใจมากมายอะไรยังงั้นล่ะ มันจะมาเสียใจอะไรกับตุ๊ดอย่างฉันทำไมหนิ”
“ครูอุ้ยพูดแบบนี้มันไม่ถูกนะครับ เพราะครูอุ้ยชอบมองอะไรแบบนี้ล่ะ ถึงไม่เข้าใจเค้าสักที”
“หมายความว่าไงบอมที่ว่าฉันไม่เข้าใจเค้า”
“ก็ครูอุ้ยคิดแต่ว่า ครูอุ้ยเป็นแบบนี้ เค้าคงไม่จริงใจอะไรมากไง แต่ความจริงนะ เขาอาจจะไม่ได้มองแบบนั้น เค้าต้องรักครูอุ้ยที่อะไรสักอย่างหนึ่งสิ ครูอุ้ยก็เคยบอกผมไม่ใช่เหรอ ว่าเค้ารักครูอุ้ยที่ครูอุ้ยเข้าใจเค้า และดูแลเค้าได้ แต่ตอนนี้ ครูอุ้ยกลับเป็นคนที่ไม่เข้าใจเค้าซะเอง”
“มันก็น่าจะเจอแบบนี้บ้างไม่ใช่เหรอ ดูเมื่อก่อนที่มันทำกับฉันสิ”
“อึ้มๆ คิดแบบนี้แล้วมันได้อะไรขึ้นมา ครูอุ้ยคิดแบบนี้แล้วครูอุ้ยมีความสุขไหมล่ะ”
ฉันอึ้งเงียบไปสักครู่
“ไม่อ่ะ”
“ก็นั่นไงครับ แล้วจะคิดแบบนั้นไปทำไมล่ะ คิดไปครูอุ้ยก็ไม่มีความสุข เค้าก็ไม่มีความสุข ผมว่า เค้าอาจจะยิ่งเสียใจมากขึ้นอีกถ้ารู้ว่าครูอุ้ยจะคิดแบบนี้”
ฉันนั่งฟังบอมเทศกัณฑ์มหาชาติครบ 69 กัณฑ์ เลยล่ะมั้งเนี่ย จากนั้น บอมก็ชวนฉันไปหาถ่ายรูปวิว รูปดอยหวังจะให้ชั้นหายเครียด ก็หายอยุ๋หรอกนะคะ แต่พอกลับมาแล้ว มันก็หวนมาคิดอีก
นี่ครั้งนี้ฉันผิดเต็มๆ เลยนะเนี่ย จากคำพูดของบอม เล่นเอาฉันสะอึกเลย ที่บอมบอกมา มันใช่ทั้งนั้นเลยล่ะ แต่สิ่งที่ฉันกลัวมากในตอนนี้คือ กลัวป๊อปมันเลิกกับฉันน่ะสิ ตายแน่ อยู่อย่างเหงาๆ อีกแล้วเหรอเนี่ย
เย็นวันศุกร์ผ่านไป ไร้วี่แววป๊อป ใจฉันแป้วยังไงไม่รู้ หนาวขึ้นมาในใจทันที โทรหาป๊อป ป๊อปก็ไม่ยอมรับสาย ได้แต่ส่งข้อความไปว่า “ขอโทษ” แค่นี้ แค่นี้จริงๆ เพราะฉันไม่รู้ว่าจะส่งอะไรไปมากกว่านี้ดี
สายๆ ของวันเสาร์ ในขณะที่ฉันกำลังตากผ้าอยู่ ก็มีเสียงโทรศัพท์ฉันดังขึ้น ฉันดีใจมาก รีบวิ่งไปดู หวังจะให้เป็นป๊อป แต่................ไม่ใช่ค่ะ เป็นเบอร์นังติ๋ว
“ฮัลโหล”
“อุ้ย เธอไปทำอะไรมา เมื่อวานแฟนเธอน่ะ มันมากินเหล้ากับไอ้พงษ์ นั่งบ่นถึงแกตลอด”
“เห้ย จริงเหรอติ๋ว ป๊อปมันว่าอะไรบ้าง”
“ก็มันน่ะบอกว่า แกน่ะ มันตัณหากลับ ทำไมมีมันคนเดียวไม่พอ ทำไมแกต้องไปหาจีบเด็กหนุ่มๆ ด้วย”
“โธ่ ติ๋ว ฉันแค่หมาหยอกไก่เท่านั้นเอง”
“ไม่รู้ล่ะแก เนี่ยมันนอนค้างที่บ้านฉันเนี่ย ตื่นมาแล้วมันก็ชวนบักพงษ์ตั้งวงต่ออีก ฉันออกมาซื้อข้าว เลยได้โทรหาแกเนี่ย”
“ติ๋ว แล้วป๊อปเป็นไงมั้ง มันโอเคอยู่ใช่ปะ”
“โอเคผีแกสิ มันกินแบบไม่ลืมหูลืมตาเลยนะเว้ย แฟนชั้นบอกให้พอมันก็ไม่พอ แฟนฉันบอกมันว่า ทำไมไม่เลิกเลยล่ะ มันก็บอกว่า มันไม่เลิก”
“อะไรนะติ๋ว” สิ่งที่ครูติ๋วบอกเหมือนทำให้ฉันมีชีวิตขึ้นมาอีกเลยครั้งเลยล่ะ
“ก็ไอ้พงษ์แฟนชั้นมันบอกว่า ถ้ามันลำบากใจนัก ก็เลิกกับแกซะ แล้วแฟนแกมันก็บอกว่า ไม่ มันไม่เลิก”
“บ้า พวกแกหนิ มายุให้ครอบครัวชั้นแตกแยก” ฉันพูดแก้เขินไปกับนังติ๋ว
“แล้วแกอยู่ไหนหนิ แกไม่มารับมันกลับบ้านไปหน่อย”
“ชั้นอยู่บนโรงเรียน ฉันมีปัญหากันนี่ล่ะ ฉันไม่ได้กลับไปหามันเลย เพราะมันไม่ยอมคุยกับชั้นเลย”
“งั้นแกปล่อยมันไปก่อน แล้วเดี๋ยวมันก็อาจจะดีขึ้นเอง มั้งนะ”
“ติ๋ว ฝากดูมันหน่อยนะ”
“เรื่องไรแก แค่ผัวฉันคนเดียวก็ขี้เกียจดูแล้ว”
“ไม่ใช่ แบบว่า อย่าให้มันกินเยอะนัก ฝากบอกมันหน่อยว่า ฉันขอโทษ”
“เออๆ เดี๋ยวจัดให้” แล้วครูติ๋วก็วางสายไป
ฉันยิ่งรู้สึกผิดขึ้นมาเต็มประตู นี่ฉันจะทำยังไงดีเนี่ย เอาวะ ต้องเคลียร์ ฉันเลยตัดสินใจ ทำธุระของตัวเองให้เสร็จ แล้วประมาณบ่ายสาม ฉันก็แว๊นมอเตอร์ไซค์คู่ชีพลงดอยไปหามันที่บ้านพัก ระหว่างทาง เหลียวมองดูที่บ้านติ๋ว เห็นรถป๊อปจอดอยู่หน้าบ้าน
(เฮ้อ ยังไม่เลิกอีก จะกินไปถึงไหนนะป๊อป)
ฉันเลยไปบ้านพักของป๊อป เปิดประตูเข้าบ้านแล้วก็สวมวิญญาณแม่ศรีเรือน เก็บกวาดบ้าน รกๆ นี่ซะ ขวดเบียร์กองเต็มเลยอ่ะ ถ้วยจานบางส่วนก็ไม่ได้ล้าง โถ่ ป๊อปเอ๊ย เสื้อผ้าก็กองเต็มตระกร้า กกน.พันเป็นเลขแปดเชียว ฉันจัดแจงทำหน้าที่แม่บ้าน เรียบร้อย แล้วเดินไปตลาดไปหาซื้อกับข้าวเตรียมมาทำให้มันกินเผื่อมันกลับมา ฮี่ๆ (มารยาจริงๆ เลยนะนังอุ้ย) ฉันเลือกทำพะแนงหมูกับไข่ตุ๋น เพราะคุณชายเธอชอบมาก
เวลาผ่านไปจนเกือบหนึ่งทุ่ม ป๊อปก็ขับรถกลับมา
(เอาล่ะเว้ย ใจเต้นตุบๆ เลย จะทำไงดีวะเนี่ย จะเริ่มพูดยังไง เริ่มทำหน้ายังไงดี)
(หรือว่าจะใส่ชุดซีทรูเต้นรอมันดีวะ ฮี่ๆๆๆ จะได้โดนมันเอาตีนถีบกระเด็นออกหลังบ้านน่ะสิ)
ฉันเดินจะไปเปิดประตู ป๊อปก็เปิดเข้ามาพอดี สภาพเค้าเมาพอสมควรเลยล่ะ ใบหน้าโทรม หัวยุ่ง (นี่มันคงยังไม่ได้อาบน้ำ แปรงฟันแน่ๆ เลย อี๊) ป๊อปกับฉันสบตากัน ฉันทำสายตาเหมือนอ้อนวอน และบอกเป็นนัยๆ ว่าผิดไปแล้วคร๊าบบบบบ
ป๊อปหลบสายตาฉันเดินขึ้นห้องไปอย่างไม่สนใจ สักพัก เขาเดินเข้าห้องแต่งตัวหยิบผ้าเช็ดตัวเดินลงมาเข้าห้องอาบน้ำ แบบไม่สนใจอะไรฉันเลย
(อ้าว ไอ้นี่หนิ แม๊ ทำเป็นเมิน เชอะ)
ดูเหมือนว่า เขาจะกลับมาอาบน้ำแล้วจะไปก๊งเหล้าต่อแน่ๆ เลย หลังจากเค้าแต่งตัวเสร็จ ฉันก็เดินขึ้นไปหาด้านบน
“ป๊อปจะไปไหน”
เค้าไม่ตอบ จะเดินเบียดฉันหนีลงไปชั้นล่าง ฉันรั้งแขนเขาไว้
(ว้าวๆ นี่ครั้งแรกนะเนี่ย ที่ฉันรั้งแขนเขาไว้เนี่ย วันนี้ฉันจะเป็นฝ่ายเริ่มเหรอเนี่ย)
“ปล่อย อุ้ย”
“ไม่ อุ้ยไม่ปล่อย ป๊อปจะไปไหน”
“ไปแดกเหล้า เบื่อคน” ป๊อปพยายามจะลงไป
“ป๊อป............” ฉันขยับถอยหลังไปชิดกำแพง แล้วดึงตัวเขาเข้ามาให้ประกบฉัน ตอนนี้เราอยู่ใกล้ชิดกันแล้ว เค้าจ้องมองหน้าฉัน นัยน์ตาตกๆ เพราะพิษเหล้า ฉันทำสายตาอ้อนวอนอีกครั้ง
(อ้อนอะไรยะนังอุ้ย)
(ไส้กรอกย่ะ ฮี่ๆๆๆ)
“ชั้นขอโทษ” ป๊อปจ้องหน้าฉันสักพัก เขาเบียดหน้ามาใกล้ๆ แล้วจูบฉันอย่างเร่าร้อน
(โหยยยยยยยย ทนๆ เอาหน่อยอุ้ย เหม็นเหล้าโคตรๆๆ)
ป๊อปจูบฉันหายใจฟึดฟัด กระซิบเบาๆ
“ทำไมทำแบบนี้กับป๊อป มีป๊อปคนเดียวไม่ได้เหรอ”
“ป๊อป ชั้นขอโทษ”
ป๊อปไม่พูดอะไรทั้งสิ้น เค้าระดมจูบฉันต่อ แล้วค่อยขยับตัวฉันเข้าห้องนอน เค้าโน้มตัวฉันลงไป ฉันยอมอย่างไม่ขัดขืน (ก็ห่างไปหลายวันนี่คะ) เค้าซอกไซร้ ดูดกัดไปทั่ว ฉันได้แต่ขย้ำสองมือบนหัวเขาอย่างเคลิบเคลิ้ม (ตายๆ นี่ฉันยังไม่ได้อาบน้ำเลยนะ) ฉันพยุงหน้าเขาขึ้น
“ป๊อป วันนี้อุ้ยทำพะแนง กับไข่ตุ๋นไว้ให้ ป๊อปกินข้าวก่อนนะ กินแต่เหล้ามาหลายวันแล้ว”
เค้ายิ้มมุมปากแบบเจ้าเล่ห์
“กินอุ้ยก่อนได้มั๊ย”
“ไม่ได้ ตอนนี้อุ้ยเหม็นอยู่ นะคะ ที่รัก” (ว้าวๆๆๆ วิ้วๆๆๆ หวานเว้ยๆๆๆ แอว่ะ)
ป๊อปยิ้มอย่างพอใจ แล้วปล่อยตัวฉัน ลงไปกินข้าว ส่วนฉันก็รีบไปอาบน้ำ ขัดๆ ถูๆ ให้สะอาด เตรียมพร้อมรับศึกในวันนี้ อิอิ
“อา...................” ป๊อปฟุบตัวลงบนตัวฉันกอดฉันไว้แน่น
“ป๊อป อุ้ยขอโทษ”
“ถ้ามีแบบนี้อีก เอาตายทั้งคู่”
“ฮิฮิฮิ โหดไปมั๊ยยย”
“เรื่องจริง”
----------------------------------------------------------------------------------
ขอบคุณที่คอยติดตามให้กำลังใจนะคะ จุ๊ฟๆ
หัวข้อ: (เรื่องสั้น) กะเทยดอย ---ตอนจบ--- 14/3/55 21.00 P.15 (เก็บเข้าคลังเลยค่ะ) (อ่าน 102304 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก