หัวข้อ: (เรื่องสั้น) กะเทยดอย ---ตอนจบ--- 14/3/55 21.00 P.15 (เก็บเข้าคลังเลยค่ะ)

[roseen]

พ่อแม่มันเลี้ยงมาแต่ตัว แต่ไม่ได้เลี้ยงใจมันมาด้วย

เลยขาดความรู้สึกรักและเข้าใจภาษาคนไปข้าง

[PEENAT1972]

555 ชีวิตรันทด แต่ทำไมไม่น่าสงสารหว่า

[เลิฟลี่]

อืม สับสนได้แต่อย่านานนะคะ สงสารครูอุ้ย  รอตอนต่อไปนะจร๊ะ

[malula]

ต้องเรียกว่ารักทรหด แข้ง เข่า หลังมือ มาครบ

[BeeRY]

บักป๊อบ แกจะสับสนอะไรก็ไม่ว่าหรอกนะ แต่ทำไมแกต้องทำร้ายครูอุ้ยแบบนี้ด้วยวะห๊ะ
เกลียดตำรวจก็ตรงนี้แหละ ฮึ่ยๆๆ แอบอินในชีวิตจริง

[slumberland]

บทสุดท้าย  ในมุมของป๊อป 4.1

นานวันผ่านไป
ผมคุ้นเคยกับมันมากขึ้น
ได้ศึกษาอะไรหลายๆ อย่างในตัวมันมากขึ้น
ดูเหมือนอะไรหลายๆ อย่างที่ว่านั้น  มันกำลังทำให้ผมรู้สึกหวั่นไหวต่อมันมากขึ้น
เหมือนหัวใจของผมโดนกัดกร่อนไปเกินกว่าครึ่งซีกซะแล้ว

แต่บางครั้ง  ผมก็ยังวางโพสิชั่นของผมเป็นเหมือนเจ้านายมัน  เหมือนผู้มีอำนาจสั่งการสูงสุดของมันเหมือนเดิม

มันจะทำกับข้าวไว้รอผมหลังจากที่ผมเตะบอลเสร็จตลอด
ไม่รู้ว่ามันใส่ยาเสน่ห์อะไรลงไปในอาหารที่มันทำ  หรือว่ามันแอบใส่กัญชาลงไปหรือเปล่า
เพราะผมติดใจฝีมือการทำกับข้าวของมันซะแล้ว
จนบางครั้งผมเฝ้ารอวันที่มันจะมา  เพื่อที่จะได้สั่งเมนูให้มันว่าจะให้มันทำอะไรให้กินเป็นพิเศษ
มันเป็นคนที่ทำกับข้าวอร่อยจริง   รสชาติที่มันทำนั้น  มันถึงเครื่อง  จัดจ้าน  อร่อยอ่ะ 

ที่ผมติดใจมันครั้งแรกเลยคือ  มันทำแกงอ่อมฟัก (ฟักเขียว)  เป็นแกงแบบอีสานของมัน   ตอนแรกผมไม่สนใจซะด้วยซ้ำ  เพราะไม่คิดว่า  น้ำหน้าอย่างมันจะทำเป็น  และผมไม่ได้สนใจอาหารอะไรแบบนี้เลย  สมัยก่อนอยู่คนเดียวมีแต่อาหารตามสั่งกับบะหมี่เท่านั้นล่ะ   แต่กลิ่นแกงอ่อมของมันช่างหอมเตะจมูกจริงๆ   ผมลองชิมดู  โอ้โห เห้ย  อร่อยเหาะ  มันบอกให้กินกับข้าวเหนียวที่มันซื้อมา  ช่างเข้ากันดีจริงๆ  รสชาติก็อออกเผ็ดร้อนตามแบบอีสาน   นอกจากนั้นนะ  ส้มตำของมันก็อร่อยเหมือนกัน  มันตำแบบอีสานที่มันเรียกว่า  ตำลาว   กลิ่นปลาร้ามันหอมมาก  ปลาร้ามันสีออกชมพู  มันบอกว่า  บ้านมันเรียกปลาร้าแบบนี้ว่า  ปลาแดกต่วง  เอาไว้ตำส้มตำโดยเฉพาะ  มันลงทุนหอบมาจากบ้านเกิดมันเลย   แต่มันเป็นคนกินเผ็ดมากไปหน่อย (เผ็ดแบบว่า  พริกเป็นกำๆ มันใส่ลงไป)

จากนั้นผมเลยลองให้มันทำลาบแบบอีสานให้กินหน่อย  มันก็ทำให้กิน  อร่อยอีกแล้ว 
(มีความสุขชะมัดได้กินของอร่อยแบบนี้)   
มันทำให้ผมได้รู้จักอาหารอีสานหลายๆ อย่างเลยล่ะ  ไม่เฉพาะอาหารอีสานนะที่มันทำเป็น  หลายๆ อย่างมันก็ทำเป็นเหมือนกัน   ประมาณว่า  อยู่กับมัน  คงไม่อดตาย

(นี่น่ะหรือ  ที่เค้าเรียกกันว่า  เสน่ห์ปลายจวัก)
(ผมเริ่มจะยอมแพ้มันเพราะเรื่องนี้ซะแล้วสิ)
มันยังมีหลายเรื่องที่ทำให้ผมต้องประหลาดใจในตัวมัน  และกลายเป็นความประทับใจที่ผมมิอาจปฏิเสธได้

มันทำขนมเป็นด้วยนะครับ  โดยเฉพาะเค้กที่มันจะอบในไมโครเวฟ  เป็นเนื้อเค้กธรรมดาๆ นี่ล่ะ  แต่ก็นุ่มอร่อย  กินกับกาแฟเข้าท่าดีเหมือนกัน  ผมดูมันทำเห็นมันเอาแป้ง  ไข่ 1 ฟอง  นม ผงฟู  ตีๆ เข้ากันแล้วเข้าเวฟสัก 3 – 4 นาที แค่เนี๊ยะ  (เฮ้ย  มันทำได้  มันทำเป็น  กูล่ะคิดว่า คนอย่างมึงหนิ  ว่างๆ คงเปิดเว็บดูแต่เรื่องผู้ชาย)

เดี๋ยวนี้  ผมก็ส่งผ้าซักเฉพาะชุดเครื่องแบบเท่านั้น  นอกนั้น  มันเป็นคนซักให้  แล้วเสื้อผ้าที่มันซํก  มันหอมเหมือนร้านซักเลยอ่ะ  เห็นมันเอาคอมฟอร์ทสีม่วงมาใช้อ่ะ มันบอกว่า  ใส่ไปเยอะๆ เดี๋ยวก็หอมเอง  - -*
(ดีแฮ่ะ  ประหนัดค่าส่งซักไปอีก  ฮี่ๆ)

เรื่องงานบ้านอื่นๆ ก็แทบไม่ต้องห่วงเลย  มันจัดการเรียบร้อย  เหมือนมันเป็นสมศรี 422R เลยอ่ะ 
(หรือว่าผมเอามันมาเป็นคนใช้กันแน่เนี่ย)

เวลาว่างๆ  ผมก็เห็นมันเอาไหมพรหมมาถักเล่น   (เฮ้ย   อีนี่ไปใหญ่แล้ว   กุลสตรีเกินไปละ  แฟนเก่ากูยังทำไม่เป็นเลย)   มันช่างแม่ศรีเรือนอะไรเช่นนี้

ครูติ๋วก็มาเล่าให้ฟังอีกว่า  อยู่โรงเรียน  มันเป็นคนทำงานเก่ง  มันเป็นหัวหอกของโรงเรียนในด้านการวัดผล  และด้านนโยบายและแผนอีกด้วย   สมัยเรียน  มันจบได้เกียรตินิยมด้วยนะ  ^o^
(ผมก็แอบยิ้มในใจที่ได้เมียเก่ง  ฮิฮิ)
(เว้ย  บ้าล่ะบักป๊อป  มงเมียอะไรกันวะ  ไม่ยอมรับเว้ย)

ผมได้เรียนรู้นิสัยของมันหลายๆ อย่างมากขึ้น  นับวันก็ยิ่งแน่นแฟ้นขึ้น  จนผมเหมือนกับรู้สึกว่า  มันเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตผมไปซะแล้ว

คิดบ้าๆ : (ไม่สิ  ไม่เว้ย  มึงคิดแบบนี้ได้ไงวะ   จำเรื่องที่มันทำกับมึงได้ไหม)   
คิดเข้าท่า : (ได้สิ  จำได้  แต่มันก็ใช่ว่ามันเริ่มฝ่ายเดียว  ของแบบนี้  ปรบมือข้างเดียวไม่ดังหรอก)
คิดบ้าๆ : (คนอื่นๆ มารู้เรื่องพวกนี้เข้า  เขาจะคิดยังไงวะ)
คิดเข้าท่า : (เรื่องของเค้าสิ  ไม่เกี่ยวกับเรา)
คิดบ้าๆ : (มึงจะเอาตุ๊ดมาเป็นเมียหรือไงวะ  มึงวิปริตไปแล้วเหรอ...................)
สมองผมบางครั้งมันเป็นแบบนั้นอีกแล้ว
แต่สิ่งหนึ่ง ที่ผมปฏิเสธไม่ได้  และต้องยอมรับโดยดุษฎี  คือ  ผมรู้สึกว่า  มันพึ่งพาได้   และด้วยความรู้สึกนี้ล่ะ  ที่มันค่อยกัดกร่อนหัวใจผมไปทีละนิดๆ

ดาบวิเชียร  อายุมากกว่าผม  แต่แกอยู่ในสายสืบสวนที่ผมควบคุมอยู่  (ก็เสมือนแกเป็นลูกน้องผมนั่นล่ะ  แต่ผมต้องให้เกียรติแกในความอาวุโส)   ชีวีตครอบครัวแกล้มเหลว  ในวันนั้น  ผมได้ไปกินเหล้าที่แฟลตของแก  กับลูกน้องในสายงานผม  ผมเห็นแกเสียใจมาก  พวกเราเลยพากันปลอบใจแก  และกินเหล้าเป็นเพื่อนแกคลายทุกข์

แกเล่าให้ฟังว่า  แกกับเมียแก  อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขมาตลอด  มีครอบครัวที่อบอุ่น  มีลูกด้วยกัน 1 คน  อยู่ ป. 4 แล้ว   เมียแกเป็นแม่ค้าขายกับข้าวที่ตลาดใกล้ๆ กับ สน. เรานี่ล่ะ   แทบจะไม่มีใครคิดเลยว่า  เมียแกจะไปติดหนุ่มพ่อค้าส่งผลไม้คนนึงเข้า  ซึ่งแกก็ไม่รู้มาก่อนเลย    แกก็คิดแต่ว่า  ครอบครัวแกไม่มีปัญหามาตลอด  และเมียแกก็ไม่ได้แสดงท่าทีว่าจะนอกใจอะไรเลย   แกเริ่มมาสังเกตว่า  เวลาแกจะขอมีอะไรกับเมียแก  เมียแกจะปฏิเสธ  แล้วบอกว่าเหนื่อย  ซึ่งแกก็เข้าใจ เพราะเมียขายของ  คงเหนื่อยจริง  เลยไม่ได้เอะใจอะไร  นานไปนานวันเข้า  เมียแกนั่นล่ะ  เป็นคนเข้ามาบอกแกเองว่า  คงไปด้วยกันไม่ได้แล้ว   ไม่เหลือความรักให้แล้ว  ขอแยกทาง   แกเสียใจมาก  ผมเห็นเหตุการณ์แบบนี้แล้วนึกสลดในใจ

(ทำไมความรักมันถึงยากเย็นอะไรแบบนี้)
(เหมือนที่เราโดนน้องพลอยทิ้งไปตอนนั้นเลย)
(ความรักมันเป็นเรื่องที่ออกแบบไม่ได้จริงๆ)
(มันคือสิ่งที่คนสองคนจะเข้าใจกัน  และสามารถประคองอยู่ด้วยกันไปได้ด้วยความเข้าใจ)
(แต่จะมีสักที่คนที่จะเข้าใจ)
(ขนาดดาบวิเชียรแกมีครอบครัว  มีลูกแล้ว  เห็นรักกันดี  ยังเป็นแบบนี้ได้)
(ในหน่วยงานเราก็มีแบบนี้หนิ  จะมองอะไรไกล  หัวหน้าเราเองนี่ล่ะ  เมียก็มีแล้ว  แต่ก็ยังมีบ้านเล็กอยู่)
(อย่างที่ผมบอก  ผมไม่ได้เข็ดขยาดอะไรกับความรักหรอก  แต่คนที่ผมจะเลือก  ผมต้องการคนที่เข้าใจผม  อยู่เคียงข้างผมไปได้ตลอด)

ผมเห็นเหตุการณ์เรื่องราวที่เกิดขึ้นกับดาบวิเชียร  เหมือนเป็นหลักธรรมสอนให้ผมบรรลุโสดาบันเลยจริงๆ  ในโลกเรานี้  ยังมีเหตุการณ์  และเรื่องราวหลายๆ อย่างที่เราไม่สามารถอธิบาย  หรือหาเหตุผลมาประกอบมันได้   หรือแม้แต่ผมเอง  ผมก็ยังอธิบายเรื่องราวที่ผมเป็นอยู่ตอนนี้ไม่ได้เลย   แต่สิ่งต่างๆ เรานี้  มันอยู่ที่ใจสัมผัส  มันอยู่ที่การเข้าถึงได้ด้วยหัวใจ 

เหมือนผมเป็นอยู่ตอนนี้  ผมเริ่มรู้สึกว่า  อุ้ยเป็นส่วนหนึ่งของผม  เหมือนผมจะขาดเขาไม่ได้  และผมเหมือนจะหงุดหงิดทุกครั้งที่ผมรู้สึก  อุ้ยจะออกห่างผม

วันหนึ่ง  ผมไปรับอุ้ยมาตามปกติ  แต่วันนี้ มันเป็นอะไรของมันก็ไม่รู้  ทำตัวเหมือนหุ่นยนต์  ไม่พูดไม่จาอะไร  ทำหน้าลอยๆ ธรรมดา 
(หรือมันจะมีเรื่องอะไรคับข้องใจหรือเปล่านะ)
(ไม่น่าจะใช่ว่ะ  เพราะสีหน้ามันปกติ  แววตาไม่เห็นเหมือนมีความเศร้าเลย)
(มันเป็นเห้อะไรของมันวะวันเนี่ย)

พอมาถึงบ้านพักผม   มันก็ทำหน้าที่ของมันไปตามปกติ  ไม่พูดไม่จา   
(เอ้อ  เอากับเค้าสิ  เป็นไรวะ  ประจำเดือนไม่มาหรือไง)
ผมก็ไม่รู้ว่ามันเป็นอะไร  เลยไม่สนใจ  ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าไปหาเตะบอลดีกว่า

หลังเตะบอลเสร็จ  ผมหอบหิ้วกระเพาะที่เต็มไปด้วยความหิว  กะว่ากลับไป  คงเห็นนังอุ้ยมันทำกับข้าวไว้รอแล้วเหมือนตามปกติ

 “เฮ้ยอีตุ๊ดมึงทำไรกินวะวันนี้”
“ทอดไข่”   มันตอบผมแบบไม่สนใจใยดีอะไรเลย   
(เฮ้ย  อะไรวะเนี่ย   ทอดไข่   นี่มันอะไรวะ  กูหิวนะหนิ)
“ทอดไข่แสดงว่ามึงไม่ได้ทำกับข้าวเหรอ”
มันไม่ตอบผมเลย  แถมยังเดินหนีผมออกไปทางหลังบ้านอีก   
(ป๊าดด  นี่มันเป็นอะไรของมันวะวันนี้   มึงเมายาคุมมาหรือไงวะนังนี่  กระตุ้นต่อมอิ๊บอ๋ายเลย)
 “หมับ!”  ผมจิกหัวมัน  เพราะตอนนี้  อารมณ์โหดเริ่มมาครอบงำซะแล้ว
“มึงทำไมไม่ทำวะ รู้ไหมกูหิว  กูนึกว่ามึงจะรู้จักอะไรๆได้แล้วนี่ต้องให้บอกตลอดเหรอไงฮะ” 
(ผมตวาดใส่มันด้วยอารมณ์โกรธ  และโมโหหิว  ก็ดูมันซิ  วันนี้เป็นอะไรของมันก็ไม่รู้  แล้วมันก็ยังมาเงียบอีกอยู่ตอนนี้  โหยๆๆๆ ปรี๊ดดๆๆ)

 “กูพูดกับมึงนะเว้ยไม่ได้พูดกับกำแพงมึงเป็น 5 อะไรของมึงฮะตั้งแต่กลับมาบ้านแล้วอย่านึกว่ากูไม่สังเกตทำเป็นไม่พูดไม่สนใจกูคิดว่ากูไม่รู้เหรอลูกไม้ตื้นๆของมึงน่ะฮะ”
“คิดจะมาประท้วงกูเหรอฝันไปเถอะไปเลยมึงไปซื้อบะหมี่เกี๊ยวมาให้กูเดี๋ยวนี้”
ผมถามอีกฝ่ายที่มีท่าทีเฉยชา  แล้วยัดเยียดให้มันไปซื้อบะหมี่มาให้
(ก็ผมหิวนี่น๊า.....)

“คงไม่ต้องให้กูบอกนะว่ากูกินแบบไหน”
ผมมองมันเดินบิดตูด  ขี่มอเตอร์ไซค์ออกไปซื้อของตามที่ผมสั่ง  อาการมันเหมือนเริ่มเป็นปกติแล้ว 
(มึงเป็นอะไรของมึงฮะเนี่ย  จะทำสงครามเย็นหรือไงวะ   ขอร้องเถอะ  อย่าเงียบเลยเวลาเจอกู  กูอยากได้ยินเสียงมึงเถียง  เสียงมึงปั้นปึ่งใส่กู)

ผมยืนรอมันหน้าบ้าน  เดินมองรอบรถผมไปพลางๆ  ก็เห็นมันขี่มอไซค์หนีบขาตามสไตล์ แขนเหยียดตรง  หน้าเชิด  ตามสไตล์ผู้ชายนะฮ๊า 

แล้วมันก็ยื่นถุงบะหมี่มาให้ผม   ผมเลยสั่งให้มันปรุงให้ผมซะเลย
(อยากมาเริ่มก่อนทำไม)

“ปรุงให้กูด้วย” 
“เอ้ารสชาติใครรสชาติมันสิจะมาให้ฉันปรุงทำไมล่ะของแค่นี้เองทำเองไม่ได้ก็ไปตา…..” 
(แน๊ะ  เริ่มเถียงมาแล้ว  เป็นปกติแล้วล่ะสิมรึง  สงสัยเมื่อกี้มันเมายาคุมมาแน่ๆ)
(เมื่อกี้มึงจะหลุดปากพูดอะไรออกมาน่ะฮ๊ะ)
“โป๊ก!”  ผมเขกหัวมัน
“ปากดีนะมึง”   ผมเดินเอาหน้าเข้ามาใกล้ๆ มันแล้วกระซิบมันเบาๆ ข้างหู  กะจะแกล้งให้มันขนลุกเล่นๆ   
“คุณอุ้ยครับผมให้คุณอุ้ยปรุงบะหมี่ให้ผมครับหรือคุณอุ้ยอยากโดนตีนครับ”   ผมพูดแบบน้ำเสียงซาดิสหิวกระหาย

“เออๆปรุงก็ปรุงเอารสชาติฉันเลยนะแล้วอย่ามาว่ากันทีหลังแล้วกัน” 
ผมมองเห็นมันปรุงใส่น้ำตาลกับน้ำส้มสายชู 1 ช้อนเต็มๆ  เลยล่ะ  หึๆ กะจะปรุงแกล้งผมล่ะสิ  เสียใจนะอุ้ย  แผนเธอไม่สำเร็จหรอก  เพราะฉันชอบหวานๆ เปรี้ยวๆ

เมื่อวันก่อนๆ  ผมได้รับแจ้งจาก ผบช. ว่า  จะมีนายตำรวจชั้นสัญญาบัตรคนหนึ่งย้ายเข้ามาช่วยราชการใน สภ.เรา  แล้วจะมาพักที่บ้านพักกลุ่มสัญญาบัตรที่เดียวกับผม  แล้วจะมาอยู่ในสายงานสืบสวนเหมือนผมด้วย 
แต่ไม่นึกเลยว่า  แม่อุ้ยตัวดี  จะไปทำความรู้จักนายตำรวจใหม่คนนั้นเรียบร้อยแล้ว
(หมั่นไส้นัก  เห็นผู้ชายหน่อยไม่ได้นะมึง  ถ้ากูเห็นอะไรแปลกๆ ล่ะก้อ  มึงไม่รอดแน่)
ผมมีอารมณ์หงุดหงิดนิดๆ ที่เห็นมันไปคุยกับหมวดยุทธ  แต่เดี๋ยวดูท่าทีของมันไปซะก่อน

“รีบกระแนะกระแหนไปทำความรู้จักเชียวนะ”
ผมแขวะมันทันทีที่มันเดินกลับมาบ้าน  แต่มันก็เดินทำหน้าเชิดเดินหนีผมเข้าบ้านไป

“คงจะรู้จักชื่อกันแล้วล่ะสิแล้วไอ้หมวดนั่นมันยังโสดด้วยนะแต่กูไม่รู้นะว่าเค้าจะมัรสนิยมชอบกะเทยอย่างมึงหรือเปล่า”   ผมพูดเยาะเย้ยมัน  แต่ไม่เท่าไร  มันก็แขวะมาหาผมจนได้

“ใครถามยะ”  มันแผดเสียง  แต่ทันทีที่ผมจะหันไปหามัน  มันก็วิ่งหนีขึ้นบ้านไปแล้ว
“ประโยคบอกเล่าแต่เสือกเข้าหูตุ๊ดเว้ยอีเวง”
ผมพูดไล่หลังมัน  พร้อมแอบอิ้มยิ้มนิดๆ กับท่าทีของมัน

คิดบ้าๆ : (มันคงไม่ไปสนใจไอ้หมวดยุทธหรอกนะ)
คิดเข้าท่า : (ไม่หรอกว่ะ  ไอ้หมวดนั่นไม่หล่อสู้มึงหรอก)
คิดบ้าๆ : (โหยๆ  ชมตัวเองก็เป็นว่ะ)
คิดเข้าท่า : (จริงๆ นี่นา  คริๆ)
คิดบ้าๆ : (แล้วถ้ามันไปแอบชอบไอ้หมวดยุทธนั่นจริงๆ ล่ะ)
คิดเข้าท่า : (พูดยังกับไอ้หมวดนั่นจะชอบมันยังงั้นล่ะ)
คิดบ้าๆ : (ถ้าไอ้ยุทธมันก็ชอบล่ะ)
คิดเข้าท่า : (ไม่เว้ย  กูไม่ยอม)

นี่เป็นเสมือนจุดเริ่ม  ที่ความคิดเข้าท่าของผม มันชนะ  แต่แล้ว  เหตุการณ์บางอย่างที่ผมไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น

วันนั้นเป็นวันพุธ  ผมไปรับมันมา  แล้วผมก็เปลี่ยนเสื้อผ้า ไปเตะบอลตามปกติ   พอเตะบอลเสร็จ  ผมกะจะแวะซื้อโค้กที่เซเว่นกิน  พอเปิดเบาะมอเตอร์ไซค์เพื่อจะหยิบกระเป๋าตังค์  แต่ผมดันลืมเอากระเป๋าตังค์มา  เลยขี่กลับไปเอาที่บ้าน  เพราะกะจะซื้อขนมของกินในเซเว่นมากินที่บ้านด้วย   ผมกลับเข้าบ้าน  แต่หยิบกระเป๋าตังค์แล้ว  แต่ทำไม  ผมไม่เห็นมันเลย  มองไปรอบๆ บ้านก็ไม่มี  เดินไปในครัวก็ไม่มี  เดินไปหลังบ้านก็ไม่เห็น   แต่ในขณะที่ผมสอดส่ายสายตาหามันที่หลังบ้าน  ผมก็เห็นมันกำลังยืนคุยกับหมวดยุทธอยู่
ผมแอบสังเกตท่าทางของมัน   ดูมันช่างคุยกับเค้ามีความสุขซะจริงๆ เลย  หัวเราะยิ้มแย้มยังกะมันมีความสุขมากๆ ยังงั้นล่ะ

ตอนนี้ผมรู้สึกเลือดสูบฉีดขึ้นหน้าเต็มที่แล้ว  รู้สึกโกรธ  รู้สึกบางอย่างอย่างที่ไม่รู้เกิดขึ้นมาได้อย่างไร   บอกตรงๆ ว่า  รู้สึก “หึง”   อย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

(ทำไมท่าทางมึงมีความสุขนักนะ  ทีเวลาอยู่กับกู  ไม่เห็นมึงจะเป็นแบบนี้)
(มึงหนิมันร้ายกาจนะ  จะรวบหัวรวบหางไอ้ยุทธตอนที่กูไม่อยู่ล่ะสิ   มึงแอบชอบมันอยู่ใช่ไหมล่ะ)
ยิ่งผมมอง  ผมยิ่งปวดใจ  และยิ่งเพิ่มดีกรีความโมโห  ถ้าผมเดินดุ่มๆ ไปทำลายวงสนทนาด้วยอารมณ์ในตอนนี้  เรื่องคงจะจบไม่สวยแน่ๆ  ไอ้ยุทธมันคงจะมองภาพผมไม่ได้

ผมคิดหาทางระบาย  ทำไรไม่ถูกแล้วตอนนี้  เลยกะว่าไปหากินเบียร์กับดาบวิเชียรดีกว่า 

เมื่อผมไปหาดาบวิเชียรแล้วก็นั่งกินเบียร์กัน  พูดคุยกัน  แล้วผมก็มุ่งเข้าประเด็นเรื่องหัวใจทันที   
“ดาบๆ  ผมขอถามหน่อยสิ  ขอโทษนะครับที่ผมถามเรื่องนี้  ถ้าดาบเห็นแฟนดาบยืนคุยกับผู้ชายอื่น  ท่าทีเหมือนจะกิ๊กกันหนิ  ดาบจะทำไง”
“อ้าว  ผู้กอง  ผู้กองไปเห็นเหรอ”
“ประมาณนั้นมั้งดาบ”
“เค้าเป็นเพื่อนกันมั้งครับ  คิดมากน่ะผู้กอง  มิน่า  วันนี้ดูมีน้ำโหแปลก”
“ผมสงสัยมานานแล้วไงดาบ”
“ผู้กองหึงเหรอครับ”
“โห  ดาบ  ผมไม่รู้สิ  ดาบ  ผมไม่รู้ใจตัวเองเลย  ผมไม่ได้ชอบเค้านะดาบ  แต่ทำไมผม...”
“โถ่  ผู้กอง  นี่ล่ะ  เค้าเรียกว่า รัก  เต็มเปาแล้วล่ะครับ  ผู้กองมีอาการแบบนี้  ยังจะมาโกหกตัวเองอีก”
คำว่า  โกหกตัวเอง  เป็นครั้งที่สองที่ผมได้ยิน  เป็นครั้งที่สอง  ที่มีคนว่าให้ผมแบบนี้  นี่ผมกำลังโกหกตัวเองใช่ไหม
“ผมโกหกตัวเองใช่ไหมหนิ”
“ดูอาการผู้กองสิครับ  แค่เค้าคุยกับคนอื่นเฉยๆ  ผู้กองก็ออกอาการซะขนาดนี้แล้ว  แล้วทำไมผู้กองถึงต้องไม่ยอมรับในตัวเค้าล่ะครับ  เค้าไม่ดีเหรอ”
“เปล่า  ดีอยู่  แต่.....”
“อ้าว  ก็ดีอยู่นี่ครับ  แล้วเป็นอะไรล่ะผู้กอง”
ผมอ้ำๆ อึ้งๆ  จะให้ผมไปบอกดาบวิเชียรเหรอว่า  มันเป็นตุ๊ดน่ะ 
“ผู้กอง  ไม่บอกไม่เป็นไรหรอกครับ  แต่ถ้าผู้กองเป็นแบบนี้ต่อไป  มันจะไม่มีความสุขนะครับ”
ผมนั่งเงียบ
“ผู้กอง  ผู้กองก็รู้นะว่าผมเจออะไรมา  จริงๆ ผมก็รู้นะครับตั้งแต่ที่เมียผมเค้าไม่ยอมมีอะไรกับผมแล้ว  แต่ผมก็พยายามโกหกตัวเองตลอดมาว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น   มันเหมือนมีความสุขนะครับที่โกหกตัวเองตลอดแบบนั้น  แต่พอความจริงปรากฏขึ้นมานี่สิครับ  เล่นเอาผมหงายหลังเลย   ตั้งตัวแทบไม่ถูก  แก้ไขอะไรก็ไม่ได้แล้ว  มันเหมือนเดินมาถึงจุดจบแล้ว  ผมมีความสุขไหมล่ะทีนี้  ไม่มีเลย  ต้องทำใจยอมรับมัน   ตอนนี้ผมก็ยังเจ็บตลอดนะครับ  ยังนึกถึงเรื่องนั้นอยู่เรื่อยๆ  ผมลืมมันไปไม่ได้หรอก  ผมว่าผู้กองน่ะ  ทำตามที่ใจตัวเองต้องการเถอะครับ    เดี๋ยวจะมาเสียใจทีหลังนะครับ”

ผมนั่งฟังเรื่องราวความจริงที่ดาบวิเชียรเล่า    และพูดคุยกันเรื่องราวต่างๆ หลายๆ เรื่อง   ในใจผมตอนนี้  ยังคงมีอารมณ์โกรธอุ้ยมันอยู่   แต่มันเป็นอารมณ์โกรธที่เกิดจากการที่ผม  ไม่อยากเสียมันไปให้ใคร  เป็นอารมณ์ที่เกิดจากความต้องการจริงๆ ของผมที่ผมพยายามปิดกั้นมันมาตลอดเวลา  หรือวันนี้  จะเป็นวันที่อารมณ์นั้นมันจะออกมามีเสรีภาพ  ความคิดที่ผมอยากจะครอบครองมันแต่เพียงผู้เดียว  ได้ครอบงำจิตใจผมหมดเรียบร้อยแล้ว   ผมคิดตลอดเวลาที่นั่งกินเหล้ากับดาบวิเชียรว่า  กลับไปนี้  ผมต้องทำให้มันเป็นของผมคนเดียวให้ได้

คิดบ้าๆ : (วิธีไหนล่ะป๊อป)
คิดเข้าท่า : (หึๆๆ  เดี๋ยวก็รู้  อุ้ย  เธอต้องจดจำฉันไปตลอด)
คิดบ้าๆ : (แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย)   

ผมนั่งกินเหล้าไปเรื่อยๆ มองเวลานี่มันก็จะห้าทุ่มแล้ว  ผมเลยเลิกวง  ลาดาบวิเชียร   ผมขี่มอเตอร์ไซค์กลับบ้าน  ระหว่างทางก็นึกถึงเรื่องอุ้ยตลอดเวลา
(ทำไมนะ  ทำไมแค่กะเทยอย่างมันคนเดียว  ถึงทำให้กูเป็นได้ถึงขนาดนี้)

“อีตุ๊ดๆๆ  ปังๆๆๆ  อีตุ๊ดๆๆ”   ผมเคาะประตูบ้านเรียกมันมาเปิดประตู
“เออๆ ได้ยินแล้ว”   
“มึงนอนทับหอยมึงอยู่หรือยังไงฮ๊ะ  อีตุ๊ด  รีบลงมาเปิดดี๊”  ผมเรียกมันอีกครั้ง  เพราะรู้สึกหงุดหงิดที่มันมาเปิดช้า
(หรือเพราะใจผม  อยากเห็นหน้ามันเร็วๆ) 

พอมันเปิดประตูบ้านแล้ว   ผมเดินเซไปยืนรอมันที่หน้าบันได   เตรียมพร้อมที่จะเผด็จศึก  เพื่อไม่ให้เสียมาด  และเสียเวลา  ผมจึงเลือกเล่นบทตบจูบ  หึๆ

“มึงมานี่”   ผมเอามืออันแข็งแกร่งของผม  จับหัวไหล่มัน  แล้วกะเหวี่ยงมันให้ไปชิดประตู  แต่เจ้ากรรมประตูไม่ได้ปิดไว้  ผมกับมันเลยเซลงพื้นตัวกอดทับกันไว้  ผมเลยเดินเกมต่อ

“อีอัปรี  อีกะห......  เห้อ   เห็นหนุ่มมาใหม่ไม่ได้  ไปให้ท่าถึงที่เลยนะมึง”  ผมเล่นบทโหด  ผสมอารมณ์โกรธที่จะต้องการจะเคลียร์กับมันเรื่องเมื่อตอนเย็น  แต่ดูท่าทางจะเกินบทไปหน่อยนะหนิ   

“ก็เค้าเป็นเพื่อนบ้าน  ชั้นก็เลยพูดคุยด้วย ก็แค่นี้”  มันพูด  พร้อมขยับตัวหนี  ลุกออกไปได้  ส่วนผมที่มีอาการเมาด้วย  เลยลุกช้ากว่ามันหน่อย  แต่ก็ทันที่จะคว้าแขนมันเอาไว้ได้  แล้วผมก็เหวี่ยงมันไปชิดผนังอีกครั้ง  แล้วผมก็เบียดตัวไปประกอบมันไว้แน่น

“มึงไม่ต้องมาทำตัวมีมนุษยสัมพันธ์แถวนี้   อีดอ.....  อยากมีเพศสัมพันธ์กับมันแทนล่ะสิไม่ว่า   นึกว่ากูไม่เห็นเหรอฮ๊ะ  หัวเราะคิกๆ คักๆ กัน   คงจะมีความสุขมากสิมึง”
“เอ๊ะ  ทำไมป๊อปว่าให้ลูกน้องตัวเองแบบนี้ล่ะ  ให้เกียรติเค้ามั้งสิ  เกลียดฉัน  ฉันไม่ว่า  แต่อย่าลามได้ไหม  ฉันกับเค้าแค่คุยกันเท่านั้น”  มันอธิบายเสียงแข็ง  แหม  รับหน้าแทนกันดีนักนะ 

“เหอะ  ให้เกียรติเหรอ  ทั้งๆ ที่พวกมึงสองคนกำลังเล่นชู้กันนี่นะ”
“เล่นชู้อะไรป๊อป   เราไม่ได้ทำอะไร  มีอะไรกันเลยนะ  พวกชั้นไม่มีความคิดต่ำๆ ป่าเถื่อน  ไร้ความศิวิไล เหมือนแกหรอก”
“อ้อ   เดี๋ยวนี้คิดว่าเก่งใช่มั๊ย  อีตุ๊ด  เถียงเสียงแข็งคอเป็นเอ็น  คงอยากนอนแผ่เสพสุขกับมัน   คงอยากจะ @#$%^&*^%$#@#$%^&* กับมันล่ะสิ” 

ผมพูดด้วยอารมณ์ที่แตกสุดขีดแล้ว  ต้องการให้มันเป็นของผมคนเดียวเท่านั้น  แต่มันก็ยังเถียงผมไม่หยุด 
“เดี๋ยวนี้ห่างมือ  ห่างตืนหนักๆ มานานใช่มั๊ยมึง   ได้  เดี๋ยวกูจัดให้”
“ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะป๊อป  บักป๊อป  มึงปล่อยกูเดี่ยวนี้   บักป๊อป @#$%^&*&^%$#@#$%^&*”
มันพยายามต่อสู้และขัดขืน  ผมรู้สึกหงุดหงิดกับอาการของมันเต็มที่แล้ว

“ผั๊วะ!!!  ผมตบมันไปหนึ่งทีด้วยอารมณ์โกรธ   แต่มันก็ยังขัดขืนไม่หยุด  มันไม่เคยขัดขืนอะไรขนาดนี้มาก่อนเลย  หรือมันไม่ต้องการผม  หรือมันนอกใจผมไปแล้ว  ยิ่งคิด  ความโกรธผมก็ยิ่งเพิ่มเป็นทวีคูณ
 
“มึงสู้ กูเหรอ   เดี๋ยวนี้มึงกล้าขนาดนี้ใช่มั๊ย   อีตุ๊ด   มึงตายแน่วันนี้”
“บักสันดาน  กูเกลียดมึง  บักค.......  สัตว์หมา @#$%^&*&^%$#”   
“มึงไม่ต้องมาแสดงท่ากากีอะไรแถวนี้  มึงชอบไม่ใช่เหรอแบบนี้ฮ๊ะ   มึงอยากมีผัวนักใช่มั๊ย  ถึงได้เที่ยวร่านให้ท่าไปทั่วแบบนี้น่ะฮ๊ะ  ทำไมมึงไม่จับตำรวจทั้ง สภ. ไปทำผัวให้มันหมดเลยล่ะ  ร่านดีนักหนิ”   ผมพูดกับมัน  มือก็เขย่ามันไปด้วย

“เออ   กูชอบ   กูชอบมาก   กูจะเอาให้มันหมดทั้ง สภ.นี้เลย  มึงคอยดู  ไม่สิ  กูพูดผิด   กูจะเว้นไว้คนเดียว   คือ มึง  ไง  บักป๊อป  สันดานแบบมึงหนิ  กูไม่จับมาทำผัวหรอกเว้ย”

“โหย  อีเว....”

ห้ามไม่อยู่แล้วผมตอนนี้   ตัณหาเข้าครอบงำผมทั้งความคิดและจิตใจหมดแล้ว   ผมต้องเอามันเป็นเมียให้ได้ในวันนี้

(มึงไม่อยากได้กูเป็นผัวใช่มั๊ย  อย่าหวังเลย  กูจะจับมึงทำเมียให้ได้ก็วันนี้ล่ะ  มึงจะได้มีแต่กูคนเดียว)

“หึมม   อึ้มมม”

ผมจูบปากมันอย่างเร่าร้อน  ผมระดมจูบอย่างคนหิวกระหาย  มันดิ้นอยู่ในอ้อมกอดของผม  ยิ่งมันดิ้น  ผมก็ยิ่งถาโถมแรงจูบเข้าไปอย่างไม่ยั้ง  มันได้แต่บ่นอู้อี้อยู่ในลำคอ

 “มึงทำอะไรกู บักป๊อป”

“ทำไม  มึงจะขัดขืนกูทำไม  มึงอยากได้กูเป็นผัวมึงมากนักไม่ใช่เหรอ   กูกำลังสนองมึงอยู่นี่ไง”

“ปล่อยฉัน  ปล่อยยยยยยย”

“อุ๊บบบบบบ  อื๊มมม  อึ๊มมม”
ผมระดมจูบมันไปอีกรอบ   ความใคร่  และความต้องการของผมมันปลดปล่อยออกมาอย่างเต็มที่แล้วในวันนี้ 

นี่ล่ะ  คือสิ่งที่ผมอยากทำกับมันมาตลอด

นี่ล่ะ  คือสิ่งที่ผมปิดกั้นตัวเองมานานแสนนาน

และแล้ววันนี้  ผมก็ปลดปล่อยอารมณ์นั้นออกมาอย่างอิสระ

อุ้ยได้แต่บ่นอุบอิบในลำตัว  เพราะมิอาจต้านทานแรงพิศวาสของผมได้

สักพักอุ้ยก็เหมือนจะเคลิ้มไปตามอารมณ์ของผม

“เธอได้มีผัวสมใจเธอแน่  อุ้ย”   ผมกระซิบข้างหูอุ้ย  เพื่อเป็นสัญญาณบอกให้อีกฝ่ายรู้ว่า  ผมจะครอบครองเธอไว้เพียงคนเดียว

“ปล่อยฉันนะป๊อป  ปล่อย  เธอเกลียดฉันไม่ใช่เหรอป๊อป  ปล่อยยยย”   

ผมจูบอุ้ยต่อไปอย่างเร่าร้อน  และค่อยแซกไซร้ซอกคอ และใบหูของอุ้ยอย่างมีอารมณ์   ตอนนี้  ความคิดต่างๆ ของผมไม่เหลืออะไรแล้ว  เหลือแต่ความต้องการเป็นเจ้าของในตัวอุ้ยเท่านั้น

อาวุธประจำกายของผมมันก็เรียกร้องอย่างเต็มที่  ผมไม่รู้หรอกว่า  พวกนี้เขาทำกันอย่างไร  ผมรู้เพียงอย่างเดียวว่า  นี่เป็นสัญชาติญาณของมนุษย์ทุกผู้ทุกคนอยู่แล้ว  ผมจะทำทุกอย่างเพื่อให้ได้เธอมา

ผมละเลงบทรักของผมโดยที่ไม่ได้สนใจเสียงร่ำร้องของฝ่ายตรงข้ามเลย   สองมือผมค่อยๆ ปลดเปลื้องเสื้อผ้าของเธออกทีละนิดจนหมด  ผมมองเรือนร่างของเธอ  พร้อมกับจัดการของผมบ้าง   อาวุธของผมมันเป็นอิสระแล้ว  แล้วมันก็แสดงท่าทีต้องการอย่างเต็มที่ไม่ต่างจากเจ้าของของมัน   

ผมโอบกอดมันจากข้างหลัง  ตัวผมกับมันเบียดแนบเนื้อกันจนประหนึ่งเป็นคนคนเดียวกัน  ขยับตัวไปตามจังหวะอารมณ์  แต่ดูเหมือนมันจะมีอุปสรรคเล็กน้อย  เพราะผมไม่เคยอะไรแบบนี้  ทางนี้  มาก่อน  เลยต้องใช้ตัวช่วยที่ใครๆ ก้รู้ว่ามันต้องช่วยได้แน่นอน

“โอ๊ย   เจ็บ  ป๊อปปปป  เบาๆ หน่อยได้ไหม”   

อารมณ์ผมกระเจิงเต็มที่  ความใคร่ทะยานถึงขีดสุด 
(มันสุดยอดแบบที่เขาว่ากันจริงด้วย)

ผมจัดการเหยื่ออันโอชะของผมอย่างเต็มที่  พลังกายทั้งหมดที่ผมมี  ถาโถมเข้าหาเธอ  เพื่อที่จะต้องการครอบครองเธอให้ได้   ในที่สุด  ผมก็เสร็จสมอารมณ์หมาย  เราทั้งสองกอดกันแน่นท่ามกลางลมหายใจของทั้งคู่   ประตูรักของเธอรัดอาวุธผมไว้แน่น  มันสุดยอดเกินคำบรรยายจริงๆ

(อุ้ย..................  เธอจะรู้บ้างไหม  ว่าใจจริงๆ  ฉันรักเธอ....................)

ผมกอดเธอไว้นานจนทะเลสงบ  ผมถอนอาวุธผมออกมา  พบเห็นคราบเลือดติดมาด้วย
(นี่เธอยังไม่เคยผ่านใครมาเลยเหรออุ้ย  ไม่น่าเชื่อ  ประตูนี้มันก็เลือดออกได้ด้วยเหรอ)

ผมโอบกอดเธอไว้แน่น  กระซิบถามเธอข้างหู
“นี่เธอยังซิงเหรอ”   

เธอได้แต่เงียบไม่พูดอะไร  แล้วจะบิดตัวหนีผม   แต่ผมก็โอบรัดเธอเอาไว้ 

แล้วเราทั้งสองคนก็หลับใหลลงไปพร้อมกันอย่างมีความสุข

(สวรรค์ที่แท้จริง  มันเป็นแบบนี้นี่เอง   อุ้ย  ฉันรักเธอนะ.................)
--------------------------------------------------------------------

[slumberland]

บทสุดท้าย  ในมุมของป๊อป 4.2
-----------------------------------------------------

ผมขยับตัวโอบกอดเธอไว้แน่น  เพราะรู้สึกเหมือนเธอกำลังจะผละจากอ้อมกอดของผมไป

“จะไปไหนเหรอ”   
“เอ่อ   อยากเข้าห้องน้ำน่ะ”

ผมกอดเข้าแน่น  พร้อมกับหอมแก้มเธอไปฟอดใหญ่ๆ

“ก็ไปสิ” 

ผมมีความสุขจังเลย   บัดนี้  กำแพงความคิดที่ปิดกั้นความรู้สึกจริงๆ ของผมได้พังทลายหมดเรียบร้อยแล้ว

สักพัก  ผมจึงเดินตามเธอลงไป  รอเธอที่หน้าห้องน้ำ  อุ้ยเห็นผมยืนรอ  เธอทำท่าตกใจเล็กน้อย  และกำลังจะเดินเบียดผมออกไป   ผมจึงจับเธอไปชิดผนังหน้าห้องน้ำ  จ้องมองตาเธอด้วยความพิศวาส

(เธอเป็นของฉันแล้วนะอุ้ย)
แล้วผมก็ก้มลงจูบเธอแบบดูดดื่ม

จนเธอผลักผมออกแล้วเดินขึ้นบ้านไปแต่งตัว  จากนั้นผมก็ขับรถไปส่งเธอที่โรงเรียนเหมือนเช่นเคย

ตลอดเวลา  ผมนั่งครุ่นคิดเรื่องราวตั้งแต่ต้นจนจบ 

ผมรู้สึกผิดอย่างมากที่ทำร้ายเธอขนาดนั้น

ผมรู้สึกโกรธตัวเองเป็นอย่างมากที่ทำแบบนั้น

กว่าจะรู้ใจตัวเองจริงๆ  ก็เล่นเอาเค้าระบมไปเยอะเหมือนกัน

แอบหวังว่า  เขาจะให้อภัยในสิ่งที่ผมพลาดลงไป

ผมขอเวลาไตร่ตรองสักหน่อย   ก่อนที่จะตัดสินใจอะไรลงไป   ผมจึงเลือกที่จะอยู่คนเดียวก่อนในตอนนี้  เพื่อทบทวนเรื่องราว  และสิ่งที่ผมต้องตัดสินใจจริงๆ ผมเลยไม่ได้ขึ้นไปหาอุ้ย  และไม่ได้โทรหาเธอ  (หวังว่าเธอคงจะไม่โกรธนะ)

ผมถามใจตัวเองให้แน่นอนว่า  ใช่คนนี้จริงๆ หรือไม่
ผมถามใจตัวเองให้แน่นอนว่า   ยอมรับในตัวเขาได้จริงๆ หรือเปล่า
ผมถามใจตัวเองให้แน่นอนว่า   พร้อมสำหรับคำครหา หรือคำถามต่างๆ ที่จะเกิดขึ้นหรือไม่

ความรัก  มันเป็นสิ่งที่อธิบายไม่ได้  และมันไม่มีรูปแบบตายตัว  มันปรับเปลี่ยนไปตามสภาวะการณ์ของใครของมัน   มันไร้ขอบเขต  ไร้พรหมแดน  ไร้คำอธิบาย

แต่ความรักที่ผมต้องการนั้น  คือ การที่มีใครสักคนสำหรับผม  ที่เข้าใจกัน  และสามารถอยู่เคียงข้างกันไปได้ตลอดเวลา 

ผมนั่งนึกถึงเรื่องราวต่างๆ ของอุ้ย  และผมสามารถขจัดความคิดที่จะปฏิเสธเธอไปได้จนหมดจากหัวใจ   

เพราะ   เรารัก  ที่เค้าเป็นตัวเค้า  และยอมรับในสิ่งที่เค้าเป็น

อุ้ยเป็นที่พึ่งให้ผมได้   อุ้ยถึงจะเป็นแบบนี้  แต่เธอก็มีความเป็นกุลสตรีอยู่ในตัว 
เธอทำกับข้าวอร่อย 
งานบ้านเธอไม่บกพร่อง
การงานเธอก็เฉลียวฉลาด 

ผมตอบหัวใจผมได้แล้วว่า   “ผมรักอุ้ย”

“จริงๆ แล้วคือ  ผมรักอุ้ย  ตั้งแต่เริ่มแรกแล้ว”
........................................

แต่เธอจะให้อภัยในสิ่งที่ผมพลาดไปหรือเปล่า
ผมจะบอกกับเธอยังไงดี
เธอคงสับสนเป็นแน่แท้  ที่จู่ๆ  ชายที่เธอเค้าใจว่า เกลียดเธอเข้ากระดูกดำ  มาประกาศว่า  รักเธอจนสุดหัวใจ

เธอคงคิดว่าผมล้อเธอเล่น  หรืออยากหาเรื่องแกล้งเธอเป็นแน่แท้ 
ผมจะบอกเธอไปยังดี  ไอ้เรื่องพวกนี้  ผมทำไม่เป็นซะด้วยสิ  ความโรแมนติคไม่มีเอาซะเล๊ยยย   
เวลาผ่านไปเกือบ 1 อาทิตย์  ผมตัดสินใจที่จะไปหาเธอ 
และบอกเล่าเรื่องราวความรู้สึก  และ  บอกเสียงของหัวใจของผม ให้เธอได้รับรู้

เมื่อไปถึงโรงเรียนเธอ  ปกติ  ผมจะไม่ได้มีความรู้สึกอะไรเป็นพิเศษเลย  แต่ทำไมวันนี้  ผมตื่นเต้นอย่างบอกไม่ถูก   รู้สึกดีใจที่จะได้เรียกเธอว่า “เมีย” ได้เต็มปาก  (หึๆๆ ถุย!  น้ำเน่าว่ะบักป๊อป) 

แต่อีกใจก็รู้สึกเหวงๆ ที่ไม่รู้ว่า  เธอจะให้อภัยเราหรือไม่

“อุ้ย  อุ้ย   ครูอุ้ยครับ  อยู่ไหมครับ  อุ้ย  อุ้ย”

ผมเดินไปเรียกเธอที่หน้าห้องด้วยอารมณ์สุขใจ  แต่จนแล้วจนเล่า ก็ไม่มีเสียงตอบรับจากเธอสักที
(นี่อะไรหนิ  อุ้ย  หรือเธอโกรธเกลียดฉันไปซะแล้ว  ได้โปรด  เปิดประตูให้ฉันเถอะนะอุ้ย)
(ฉันขอโทษ.........................)

..................................

ไม่มีเสียงตอบรับอันใดจากอุ้ยเลยสักนิด

สักพัก  พี่สุก็เดินมา  แกถามผมด้วยความเป็นห่วง  ผมเลยบอกแกไปว่า  เราทะเลาะกัน  อุ้ยเลยไม่ยอมออกมาพบหน้าผม   แกเลยจะช่วยอีกทางหนึ่ง  โดยที่ให้ผมหลบไปทางหลังบ้านแล้วเดี๋ยวแกเรียกให้

“น้องอุ้ยจ้าว  ทำอะไรอยุ๋น้อ  ให้พี่คุยด้วยหน่อยสิ  น้องไม่ต้องหลบหรอก  คนนั้นเค้ากลับไปแล้ว”

“อะไรนะพี่  กลับเหรอ   อ้าวแล้วพี่สุยังไม่กลับบ้านเหรอ”

“ยังจ้าวว  บอมยังไม่ออกมาเลย”   (จริงๆ แล้วคือ  บอมออกมารอรับพี่สุแล้ว)

“พี่โกหกน้องหรือเปล่าหนิ   มีอะไรจะพูดเหรอพี่”

“เอ้อออ น้อง  พี่ไม่ได้โกหก  พี่เป็นห่วง  อยากคุยด้วย  เป็นอะไรกันเหรอ”
(เฮ้อออ  คงกลับแล้วจริงๆ สินะ)

อุ้ยเปิดประตูบ้านออกมาแล้ว  ผมที่แอบฟังอยู่ด้านหลังบ้านนั้นดีใจสุดๆ  ที่จะได้เจอหน้าเธออีกครั้ง
(แหม  ได้ทีแล้วทำเป็นเล่นตัวนะครูอุ้ย  เดี๋ยวปั๊ด  จับปล้ำ ซะเลย  โฮ้กๆ)

ผมปล่อยให้อุ้ยยืนคุยกับพี่สุสักครู่ตามแผน
แล้วผมก็ค่อยๆ เดินออกมาจากหลังบ้าน

อุ้ยยืนนิ่ง  ไม่พูดไม่จาอะไร  ส่วนพี่สุ  เมื่อเห็นแผนการสำเร็จแล้ว  เธอก็เดินออกไป
(ขอบคุณคร๊าบบ พี่สุ) 

 “พี่ไปก่อนเน้อ  น้องบอมรอพี่อยู่หน้าบ้านแล้ว”   แล้วพี่สุก็รีบเดินไป
“เดี๋ยวก่อนสิพี่  เดี๋ยว  ทำไมพี่สุทำแบบนี้”  เสียงอุ้ยเรียกตาม
“พี่ขอโทษน้อง   เจอกันวันจันทร์นะ”

อุ้ยหันหน้ามามองผมสักครู่  แล้วจะวิ่งเข้าบ้าน  ผมรีบร้องเรียกตาม
“เดี่ยวก่อนสิ อุ้ย  ชั้นมีเรื่องจะคุยด้วย” 

“ไม่   ไม่คุยอะไรทั้งนั้น”   

ผมรีบวิ่งไปดึงเธอไว้ได้สำเร็จ

“เธอมีอะไรก็พูดมา”  อุ้ยพูดแบบเสียงเย็นชา
(ได้โปรดเถอะอุ้ย  อย่าหนีฉันเลย  ฉันขอโทษ)

“เป็นอะไร  ทำไมต้องหนีกันด้วย”   
“แค่เค้าไม่มารับแค่นี้เอง  อย่าโกรธกันดิ”   ผมพูดแบบเขินๆ ออกไป

“นี่  ป๊อป  ฉันขออะไรได้ไหม   เธอเลิกยุ่งกับฉันเถอะ  เธอจะมาทำแบบนี้ทำไม  จะมาพูดจากระแนะกระแหนทำไม  เธจำไม่ได้เหรอ  ว่าเธอเกลียดฉันขนาดไหน   นี่เราก็น่าจะตัดกันได้แล้วนะ   ที่แล้วมาก็ให้มันผ่านไปเถอะ  ชั้นไม่อยากจะไปใส่ใจหรือคิดอะไรกับเรื่องพวกนั้นอีกแล้ว   นะ  ฉันขอร้องล่ะ  เลิกยุ่งกันเถอะ  ให้มันจบไปเถอะ”

ผมอึ้งกับคำพูดของอุ้ย  เป็นอะไรไม่รู้  ทำไมผมเหมือนหัวใจโดนกระชากออกขนาดนี้  ผมรู้ว่าผมผิดขนาดไหน  มันก็สมควรแล้วที่ผมจะโดนแบบนี้บ้าง  จู่ๆ จะหน้าด้านมาบอกเค้าแค่ว่าขอโทษ  มันก็คงไม่สาสามกับสิ่งที่ผมได้เคยทำลงไปหรอก  แต่ยังไงก็ตาม  ผมก็จะเฝ้ารอการให้อภัยของเธอ

“อุ้ย  ป๊อปขอโทษ”    อีกฝ่ายยืนอึ้ง  เหมือนเขาไม่เคยคิดว่า  ผมจะพูดแบบนี้ออกมาได้ (ก็แหงล่ะ)

“เธอจะมาขอโทษอะไร  ขอโทษทีตบตีฉันเหรอ  ฉันบอกแล้วไงป๊อป  เลิกยุ่งเถอะ  แล้วฉันจะไม่คิดอะไร  ไม่ต้องมาขอโทษขอโพยอะไรฉันหรอก  เลิกยุ่งกับฉันก็พอเถอะนะ”

ผมได้ยินคำพูดแบบนี้  ผมจากที่เคยแข้งกร้าวกับเธอมาตลอด  บัดดนี้  ผมแทบจะร้องไห้ออกมา ณ ตรงนั้น

“ทำไมเธอถึงไม่อยากเห็นหน้าชั้นนักล่ะ”  ป๊อปถามเสียงอ่อยๆ

“ฉันอยากจบ  เข้าใจไหม  ฉันก็อยู่ส่วนฉัน  เธก็อยู่ส่วนเธอ  เหมือนเมื่อก่อนที่เราไม่ได้รู้จักอะไรกันเลย  เราก็มีชีวิตอยู่ได้  มีความสุขอยู่ได้”

ผมนิ่งเงียบ  แอบเช็ดน้ำตาที่มันกำลังจะรินไหลออกมา  คิดได้เพียงประโยคเดียวเท่านั้น 

“ไม่  ฉันไม่เลิก”

“แล้วเธอจะมาไม่เลิกทำไม  ฮ๊ะ  ฉันไม่เข้าใจ   เธอต้องการอะไร   น่ารำคาญจริงๆ”

“อุ้ย   ฉันชอบเธอ”
“ได้ยินมั๊ย  ฉันชอบเธอ”

ผมโผเข้าไปโอบกอดเธอจากด้านหลัง  เธอจะรู้ไหมว่า  ตอนนี้  น้ำตาแห่งความเสียใจของผมมันไหลรินเป็นทางไปแล้ว  ผมค่อยขยับพาเธอเข้าไปในห้อง  ผมแอบเช็ดหน้าลงบนหลังเธอ  แล้วกระซิบข้างหูเธอเบาๆ

“อุ้ย  ป๊อปขอโทษ    อุ้ยคงไม่เชื่อที่ป๊อปพูดใช่มั๊ย   ไม่เป็นไรหรอก  เพราะที่ผ่านมา  ป๊อปทำให้อุ้ยคิดแบบนั้น”
อุ้ยยืนนิ่งเงียบ  ผมโอบกอดเธอไว้แน่นยิ่งขึ้น

“คงจะหาเหตุผลอธิบายอยาก  แต่ป๊อปอยากบอกอุ้ยไว้ว่า  ป๊อปพูดจริงๆ  ป๊อปไม่ได้แกล้งอุ้ยเลย”
“ป๊อปรักอุ้ยนะ”

ผมหอมแก้มเธอฟอดใหญ่  แล้วโน้มตัวเธอลงบนที่นอน........................................

---------------------------------------------------------------

ปิดฉากความรู้สึกของคุณชายป๊อปของเราแล้วนะคะ
ในที่สุด  ป๊อปก็รู้ใจตัวเองจริงๆ สักที  แต่กว่าจะผ่านพ้นมาได้  อุ้ยก็แทบแย่เหมือนกัน
ครูอุ้ยจะรู้สึกยังไงน๊าที่ได้รับรู้ความในใจของนายป๊อป   

เรื่องก็คงดำเนินมาถึงจุดจบแล้วนะคะในตอนนี้
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามอ่านกันมาตลอดนะคะ   
ขอบคุณทุกท่านที่กดบวกให้
ขอบคุณที่คอยติดตาม กะเทยดอย  คนนี้
ขอบคุณจากใจค่ะ

...................................................
เอี๊ยดดดดดดดดดดดดดด
ครูอุ้ยรีบออกมาเบรค
"เรื่องมันยังไม่จบง่ายๆ แบบนี้หรอกย่ะ"

อ้าว!!!!!!!

[roseen]

 

[gupalz]

รอตอนต่อไปจ้าา

[Peppermint]

เรื่องนี้คิดว่ามันคงยังไม่จบง่ายๆ หรอก >///<
เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ (บักป็อปนายแน่มาก)

[khunstar]

อร้ายยยยยรักกันแล้ววว

[♀♥♀DearigA♂♥♂]

ไม่จบไม่เป็นไร.....แต่อย่าแกล้งป๊อบมากนักนะ ..



เพราะเราไม่รู้ว่า จะสงสารมันดี หรือจะสมน้ำหน้าดี


ห้าๆๆๆๆ

[Karn12]

จะจบง่าย ๆ ได้อย่างไร  ครูอุ้ยต้องเอาคืนบ้างนะ

[zhai]

น่าจะเรียก รักทรหด อดทน (และทนมือทนไม้อย่างมาก)
ครูอุ้ย ไม่ให้เรื่องจบง่ายๆ
ชีวิตคู่นี้จะยากกว่านี้อีกเหรอ 
อือม์ น่าติดตามแหะ

[lunarinthesky]

รอ

[kiinono]

 

[MiSS-U]

 

กว่าจะรู้ตัวได้ครูอุ้ยช้ำหมดนะบักป๊อบ

รอครูอุ้ยตอนหน้าว่าจะใจอ่อนยอมพลีกายเพื่อชายที่รักป่ะ

[yeyong]

ครูอุ้ยเอาคืนเลย

[malula]

โฮ่ กว่าจะรู้ใจตัวเอง กว่าจะยอมรับความจริง
ให้ครูอุ้ยรับทานน้ำตาตั้งนาน

[som]

ครูอุ้ยเป็นมาโชไปแล้ว 
อ่าวตกลงว่าไม่จบใช่มั๊ยนี่ครับ  อิอิ  อยากอ่านต่อ

[fastation]

เรื่่องนี้สนุกดีแหะ เฮ้ยๆๆ อะไรที่ว่ายังไม่จบคืออะไร รึว่าหมวดที่ย้ายมาชอบครูอุ้ย !! OoO (คิดไปไกล)
รออ่านต่อจ้า

[NOoTuNE]

  ครูอุ้ยจัดหนักเลยยยยยยยยยยยยยยยยยยย เอาคืนให้สาแก่ใจ

[ลู่เคอOlive♥]

ได้เวลาเอาคืนและครูอุ้ย

[pnr17]

ตกใจนึกว่าจบจริง

[namngern]

เฮ้อ จากนี้คงไม่เจ็บตัวแล้วนะครูอุ้ย
ดูแลครูอุ๊ยดีๆละบักป๊อป
ไม่งั้นแกตายยยยยยยยยยยยย!!!

[Lemon_Tea]

เฮ้อ กว่าจะรู้ใจตัวเอง

เรื่องยังไม่จบ อย่าเพิ่งนับศพตำรวจ (ดัดแปลง ^^)

[DasHimmel]

ต่อไปจะเป็นการแก้เเค้นนายป๊อปรึป่าวนะ หุหุหุ
เอาเลยค่ะครูอุ้ย อย่างให้สามีอย่างนายป๊อปทำอะไรแบบเดิมๆอีก สอนให้จำว่าต้องรักเมียเทิดทูนเมียเลยค่า!!!!
นายคนนี้กว่าจะรู้ตัวกว่าจะยอมรับ ต้องเจอเมียดัดนิสัยซะบ้าง ฮี่ฮี่ฮี่

[stupidchild]

น่าตีป๊อปจริงๆ

[BeeRY]

รักต้องสู้จริงๆเลยครูอุ้ย ว่าแต่ง้อกันบนเตียงแบบนี้ ครูอุ้ยใจอ่อนนานแล้วแหงๆ
แล้วที่บอกว่ายังไม่จบง่ายๆเพราะยังไม่ได้เอาคืนใช่ไหมครูอุ้ย เอาให้สำนึกเลยค่ะ
บักป๊อบ แกอย่ากลายร่างเป็นปอบอีกนะ เดี๋ยวครูอุ้ยงอนไม่รู้ด้วยนะ

[ทิวลิปสีส้ม]

คู่นี้เขาจัดหนักกันจริงๆ  รักด้วยลำแข้ง
บักป๊อบแลดูสับสนในตัวเองนะแก แต่ตอนนี้หายแล้วนิ ดีละๆ อย่าบ้าขึ้นมาอีกละ
ครูอุ้ยเอาคืนเลย จัดการให้สาสม เคี๊ยกๆๆ